หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[LovEYouOnLy]

ยืดอีกก็ได้ แค่ได้อ่านก็พอใจ เรื่องเวลาจะนานขนาดไหนก็รอได้นะ สู้ๆ(ให้กำลังใจคนเขียน)

[pornwicha]

  รอตอนต่อไปแทบไม่ไหววว

[mypink801]

เด็กก้อนน่ารักจังเลย

[kiszy]

ทำไมวอแวบอยรู้จักพ่อตาได้ไงอ่ะ!?!

[van16]

ณภัคกลายเป็นพี่ภัคของจันทร์เจ้ากับพี่ฟ้าไปแล้วอ่ะ น่าร๊ากกก 

[Ouizzz]

 

[Mura_saki]

อะไรยังไงเนี่ย

งง? แต่คิดถึงจริงใจ

[JokerGirl]

ตอนแรกนึกว่าเป็นจริงใจมาเจอ ที่แท้เป็นจันทร์เจ้าซะงั้น แกล้งจริงใจกันสนุกเลย

[fc_fic]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แผนร้ายของใคร 
อย่าใช่เมียที่แย่งผัวของเพื่อน กับลูกเลี้ยงนะ 

สงสาร ณพิชญ์ พลอยโดนลูกหลงไปด้วย 
น้องติดณภัค แจเลย น่ารัก
       
 

[B52]

 

[Supparang-k]

ยืดได้ยังไม่อยากให้จบ   ชอบอ่านวอแวบอยของตัวหอม  อิอิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอาอีกล้าวว องค์แม่จะลงอีกแล้ว

[Minoru88]

สงสารภัคเนอะ เรื่องครอบครัว

ให้เคลียร์กันได้ซักทีนะ

[hpsky]

ทุกคนรักจริงใจ ถึงรุมแกล้งจริงใจสินะ 

จริงใจรู้อะไรมาแน่ๆ เรื่องพ่อนภัคเข้าโรงพยาบาล  และที่เปิด TVให้เห็นข่าวนี่ ตั้งใจรึป่าวนะ 

ส่วนนภัทร เละแน่   

[MSeraph]

น่าจะเป็นเรื่องทางธุรกิจนะ
ที่จริงใจรู้น่าจะเพราะทำงานกับพ่อด้วย
เลยรู้เรื่องวงใน
ใกล้จบแล้วแต่ยังอยากอ่านต่อเรื่อยๆเลยย
รอค่าาา

[mystery Y]

เกิดอะไรขึ้นอีก!?

[omyim_jjj]

ลุ้นๆ

[labelle]

5555 จริงใจโดนแกล้ง ณภัคก็ตามน้ำมาก

จันทร์เจ้าทำหวงนะ ตอนแรกก็แกล้งเค้าจัง

ณภัคน่ารัก ไม่แรดนะ ก็คนมันคิดถึงเนาะ
จริงใจมาหาด้วย ดูแลดีจริง แถมตอนมีเรื่อง ก็อยู่ข้างๆ ตลอด

แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมพ่อณภัคถึงเกิดเรื่องได้ น้องพิชญ์น่ารัก เด็กหนอเด็ก
รอตอบคำถามกันยาวเลย

[HEARTBREAKER]

ความที่ 42
ผมกับแม่ไอ้เบื๊อก

   หลังจากหมอมาตรวจและได้กลับออกไปแล้ว อาการของคุณลุงตรีภพและน้องพิชญ์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ยังต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักระยะ ให้ร่างกายฟื้นฟูแล้วจึงกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ ตอนนี้ตัวหอมถูกน้องชายต่างมารดาเกาะหนึบจนขยับตัวไปไหนไม่ได้ ถึงแม้เขาอาจจะอยากออกไปจากตรงนี้มาก ๆ ก็ตาม

   “ภัคมาได้ยังไง?” เขาไม่ตอบคำถามพี่ชาย และยังไม่มองหน้า พี่ภัทสบตากับพ่อตัวเอง ก่อนที่ทั้งสองจะมองมาที่ผม ผมไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป พวกเขารู้เพียงว่าผมเป็นลูกชายคนกลางของคุณจิรภาสและคุณจอมจิตตรี แต่ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรกับณภัค

   “ปล่อย”

   “พี่ภัคไปไหน?” ตัวหอมไม่ได้ตอบอะไรน้องกลับไป เพียงมองด้วยสายตานิ่ง ๆ และใบหน้าเรียบเฉย น้องพิชญ์จึงปลดแขนที่กอดคอเขาออกพร้อมกับขยับลงจากตัก จากนั้นตัวหอมก็ลงจากเตียงแล้วเข้ามาฉุดแขนผม แต่ผมขืนตัวไว้ไม่ลุกตามแรงดึง

   “อะไรครับ?”

   “กลับ”

   “คุณเพิ่งมาเองนะ”

   “ฉันจะกลับ!”

   “อย่าเพิ่งกลับสิ” พี่ภัทเอ่ย ตัวหอมตวัดตามองและเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนแค่นเสียงหึออกมาในลำคอ “ถ้ายังไม่กลับ พี่จะเล่าให้ฟัง”

   ได้ผล ณภัคไม่ต่อต้านมากนัก แต่ก็ต่อรอง ด้วยการให้เล่าเดี๋ยวนั้น พี่ภัทยอมแพ้ ก่อนผายอมือออก เป็นการให้ตัวหอมเดินนำ จากนั้นเขาทั้งคู่ก็ออกจากห้องไป โดยมีน้องพิชญ์มองตามตาละห้อย ป้านิดต้องปลอบว่าเดียวตัวหอมก็กลับมา น้องจึงไม่ร้องไห้ ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงคนป่วยเหมือนเดิม ตอนนั้นเอง ถึงได้เห็นว่าถูกคุณลุงตรีภพมองหน้าอยู่

   “รู้จักกับณภัคงั้นเหรอ?”

   “ครับ”

   “ฐานะอะไร?”

   “แฟนครับ” คุณลุงนิ่งไป ป้านิดที่ได้ยินยกมือทาบอก ต่อให้ผมกับเขาเราไม่มีชื่อสถานะเรียกกัน แต่เมื่อมีใครถาม ผมจะตอบว่าแฟน เพราะยังไงมันก็ไม่แตกต่างสักเท่าไหร่ ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คนอื่นได้รู้ถึงเบื้องลึก แค่คำเดียวสั้น ๆ ก็เข้าใจได้หมดแล้ว

   “โกรธเหรอครับ?” ผมถามต่อ คุณลุงยังนิ่ง ก่อนจะส่ายหน้า “คุณลุงทราบใช่ไหมครับว่าภัคเป็น homosexual”

   “รู้ เพราะเรื่องนี้ ถึงได้ยิ่งมีปากเสียงกัน”

   “รับไม่ได้เหรอครับ?”

   “เมื่อก่อน” ผมแอบยิ้ม “ตอนนี้ไม่ได้คิดแบบนั้นแล้ว”

   “ทำไมไม่บอกเขาล่ะครับ?”

   “หน้าลุงมันยังไม่มอง” คุณลุงยิ้มขื่น ผมไม่ได้พูดอะไร ความรู้สึกข้างในลึก ๆ คงแย่ไม่น้อยเลย จากสายตาที่ท่านมองตัวหอม มันมีแต่ความรักความห่วงใย แต่ความปากหนักและทิฐิ ทำให้แสดงออกไปไม่ได้ “เราล่ะ ไปรู้จักกันได้ยังไง?”

   “เขาใช้ผมหลอกแฟนเก่าที่ตามตื้อขอคืนดีน่ะครับ เลยได้คุยกัน” ท่านพยักหน้า “ไม่ว่าอะไรเหรอครับ?”

   “เรื่องอะไรล่ะ?”

   “ผมกับภัค”

   “ลุงทำผิดกับเขาไว้มาก ถ้าหากอะไรที่จะให้เจ้าเด็กดื้อนั่นมีความสุขสักทีลุงก็ยินดี”

   “นึกว่าจะเป็นเพราะผมเป็นคนดีซะอีก” คุณลุงหัวเราะ ป้านิดที่กำลังดูแลน้องพิชญ์อยู่ก็ด้วย “ผมเพิ่งพาเขาไปที่บ้านเมื่อสัปดาห์ก่อน”

   “ที่บ้านว่ายังไงล่ะ?”

   “คุณลุงน่าจะรู้ว่าบ้านผมเป็นยังไง”

   “คงไม่โดนแกล้งจนร้องไห้หรอกนะ”

   แสดงว่าสนิทกับบ้านผมพอสมควร

   “ไม่ร้องเพราะโดนแกล้งหรอกครับ แต่ร้องเพราะคุณจอมเอาอัลบั้มรูปที่มีรูปคุณแม่เขามาให้ดู”

   “โธ่ คุณหนูของป้า” ป้านิดรำพึง ส่วนคุณลุงมีสีหน้าเครียดขึงขึ้นมา

   ครืด

   เสียงเลือนประตูทำให้เราหยุดสิ่งที่พูดคุยกันไว้ น้องพิชญ์ตะโกนเรียกพี่ชายเสียงดังพร้อมกับจะพุ่งไปหาแต่คงลืมไปว่าตัวเองไม่สบายอยู่จึงทรุดไปนั่งแปะที่เตียงอย่างเดิม ริมฝีปากจิ้มลิ้มเบะคว่ำ น้ำตาเอ่อคลอ พี่ภัทรีบเข้าไปปลอบก่อนน้องจะปล่อยโฮ ผมลุกขึ้นยืนเมื่อตัวหอมเดินเข้ามาข้างเตียง นัยน์ตาเรียวจ้องไปที่ผู้เป็นบิดา เมื่อหลบออกมา ก็ต้องขมวดคิ้วเนื่องจากสบตากับคนมาใหม่อีกคน เขาเลิกคิ้วมองผมก่อนจะส่งเสียงออกมา

   “อ้าว น้อง”

   “รู้จักเหรอวะ?” พี่ภัทถาม

   “เออ แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร โทษทีนะครับ พี่ชื่อคิงนะ”

   “จักรพรรดิครับ” บอกออกไป แล้วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วงครับ ผมก็จำคุณไม่ค่อยได้เหมือนกัน”

   “โห คิงกับจักรพรรดิซะด้วย”

   ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำแซวของพี่ภัท ตอนนี้ตัวหอมควรได้รับความสนใจมากกว่า หลุบตาลงต่ำ มือเรียวสวยกำเข้าหากันแน่น เขายังคงไม่ปริปากพูดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดยังไง เอื้อมมือไปแตะข้อมือขาว แกะก้านนิ้วที่พับงอออกจากกัน กลายเป็นว่ามือของผมถูกบีบแทน ซึ่งไม่เป็นไร

   “จริงใจ” ผมหยุดนิ่ง หันกลับไปหาคนที่ร้องเรียก “ลุงฝากดูแลเด็กนั่นด้วย”

   “คุณลุงไม่บอกผมก็ทำอยู่แล้ว ขอตัวนะครับ” ยกมือไหว้ แล้วออกจากห้องมา รีบเข้าไปหาณภัคที่กำลังยืนรอลิฟต์อยู่ คว้ามือของเขามากุมไว้

   เพื่อให้รู้ว่า ยังมีผมอยู่ด้วย

   เรายังไม่พูดอะไรกัน จนกระทั่งกลับมาถึงคอนโดของตัวหอม ไม่ปล่อยให้เขาเข้าไปที่ห้องนอน ผมก็ดึงเขาเข้ามากอด ตัวหอมไม่ได้ขัดขืน แต่ไม่ได้ตอบรับ ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มเบา ๆ และโอบเอวบางเอาไว้

   “ไม่ไหวก็อย่าฝืนครับ อยากร้องไหม?”

   “.....”

   “อยู่กับผม คุณไม่ต้องเข้มแข็งหรอก เดี๋ยวผมดูแลคุณเอง”

   “ฮึก” ตัวหอมยกแขนกอดผมไว้แน่นและส่งเสียงร้องไห้ออกมา ระหว่างผมกับเขาไม่ได้พูดอะไรกัน ผมแค่ปล่อยให้เขาร้องไห้ ระบายความอึดอัดภายในใจออกมา

   กว่าครึ่งชั่วโมงที่ณภัคเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด จนตอนนี้คลายสะอื้นไปบ้างแล้ว มือขาวเช็ดน้ำตาออก ดวงตาบวมช้ำ จมูกแดง ๆ ดูน่ารังแก แต่จะแกล้งอะไรตอนนี้คงไม่เหมาะ ไม่รู้ว่าพี่ภัทคุยอะไรกับเขาบ้าง ถึงได้มีรีแอคชั่นแบบนี้กลับมา ผมไม่ได้ถามออกไปแม้จะอยากรู้ก็ตาม กลัวมันไปกระทบกระเทือนจิตใจแล้วยิ่งแย่ รอให้เขาสบายใจแล้วเล่าให้ฟังเองดีกว่า

   “ตาบวมหมด”

   “น่าเกลียดไหม?”

   “โคตร ๆ” ตัวหอมเบะปาก ยกมือขึ้นจับตาตัวเอง “ไปอาบน้ำล้างหน้าสิครับ”

   “นายไม่ถามเหรอ?”

   ผมส่ายหน้า “คุณล่ะ อยากเล่าให้ผมฟังหรือเปล่า?”

   “....... มัลลิกาเป็นคนอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุนั่นเพราะแค้นที่ถูกเขาฟ้องหย่า” พอพูดขึ้นมา ตัวหอมก็เหมือนจะร้องไห้อีก ผมพอจะประติดประต่อเรื่องราวได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ที่พี่ภัทคุยกับเขาก็คงมีมากกว่านี้ แต่มันน่าจะเป็นเรื่องที่เซนส์ซิทีฟและเป็นเรื่องภายในครอบครัว เขาร้องไห้หนักแบบนี้ไม่น่าใช่เพราะแม่เลี้ยงลอบทำร้ายพ่อตัวเอง ให้เดา คงเป็นเพราะเหตุผลจริง ๆ ที่คุณลุงตรีภพฟ้องหย่ามากกว่า

   จะเป็นอะไรไปได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อลูก และต้องการครอบครัวตัวเองกลับมา

   ท่านรักตัวหอมจะตายไป แต่ลูกชายกลับไม่ยอมเปิดใจรับรู้ เพราะอคติ ทิฐิหรือความโกรธเคืองอะไรก็ตาม

   ที่ผมรู้ เพราะคุณลุงเคยระบายกับพ่อของผม ซึ่งตอนนั้นผมเองก็อยู่ด้วย ...เรื่องของเขา จะพูดอะไรมากก็ไม่ได้



   “คุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”

   “อืม รีบไปเรียนได้แล้ว”

   “มีอะไรโทรหาผมนะ” เขาพยักหน้า ผมมองให้แน่ใจอีกทีก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องเขาเพื่อไปโรงเรียน ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ ก็พิมพ์ข้อความส่งไปหาพี่พีท บอกเอาไว้ ถ้าว่าขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนตัวหอมหน่อยเพราะอาการไม่ค่อยดี และส่งไปหาพี่ชายตัวเองในแบบเดียวกัน วันนี้จันทร์เจ้าไม่มีสอบ และตอนนี้น่าจะกำลังนอนฝันหวานถึงของกินสักอย่างอยู่

   “สวัสดีน้องจริงใจ ไม่เจอกันนานนะ” เงยหน้าจากโทรศัพท์ หรี่ตามองคนที่เข้ามาทัก เฌอแตมส่งยิ้มมาให้ มาต่อแถวข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

   “อือ”

   “ยังเย็นชาเหมือนเดิม” เขาพูด แต่เหมือนไม่ค่อยสนใจอะไร “วันนี้จริงใจจะเข้าไปดูซ้อมไหม?”

   ยังไม่ทันที่ผมจะตอบ โทรศัพท์ในมือก็สั่งครืด บ่งบอกว่ามีคนโทรเข้า

   “ครับ เป็นไงบ้าง?”

   (“ก็ดี”) น้ำเสียงไม่ดีอย่างที่บอกเลย (“จันทร์เจ้าพาลักกี้มาหา”)

   “วุ่นวายเลยดิ อ่านหนังสือรู้เรื่องหรือเปล่าครับ?”

   (“ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นายทำอะไร เสียงดังจัง”)

   “ผมอยู่โรงอาหาร กำลังซื้อข้าว คุณทานอะไรหรือยัง?”

   (“ยัง จันทร์เจ้าสั่งพิซซ่ากับไก่ทอดไว้ ยังไม่มาส่ง”)

   “พี่กาลไม่ว่าหรือไง”

   (“พี่ทิวาไม่อยู่!!!”) เสียงพี่ชายดังแทรกเข้ามา (“แค่นี้แหละ”)

   “อือ”

   “คุยกับแฟนเหรอ?” เสียงจากคนข้างหลังดังขึ้นเมื่ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง

   “ยุ่งอะไร”

   “อ้าว ถ้ามีแฟนแล้วจะได้ไม่ยุ่งไง”

   “อือ คุยกับแฟน เลิกยุ่งได้หรือยัง?” รำคาญ... ต่อคำอยู่ในใจ แม้ไม่พูดออกไปแต่สายตาก็บ่งบอกชัดเจน

   “คนมีเจ้าของแล้วทำไมเสน่ห์แรงจัง ให้ทาย แฟนน้องจริงใจคือพี่ภัคใช่ไหม?” ผมไม่ตอบอะไร “ว้า ต้องชอบแฟนพี่ภัคทุกทีเลยหรือไงนะ”

   “เลิกยุ่งกับผมสักที มีแฟนอยู่แล้วยังจะมาวุ่นวายกับคนอื่นอีก”

   “ใครบอก ตอนนี้พี่โสด เลิกกับพี่ภีมไปแล้ว คนอะไร ครางชื่อแฟนเก่าให้ได้ยิน น้องจริงใจระวังพี่ภัคกับพี่ภีมจะรีเทิร์นล่ะ”

   ผมเหยียดยิ้ม “ขอบคุณที่เตือน แต่ณภัคไม่โง่กลับไปหรอก ขอตัว”

   น่าหงุดหงิด ผมเดินหนีออกจากร้านข้าวแม้ใกล้ถึงคิวแล้วก็ตาม หมดอารมณ์จะกิน ไอ้เหี้ยเอ๊ย ทำไมต้องมาเจออะไรที่น่ารำคาญแบบเฌอแตมด้วยวะ มีมนุษย์โลกที่ไม่สนใจอะไรเลยด้วยเหรอ ศีลธรรมไม่มีเลยหรือไง จิตใต้สำนึกอะไรแบบนั้น สนแค่ความรู้สึกตัวเองเหรอ ถ้าชอบใครก็จะเอามาให้ได้เลยว่างั้น แฟนใครไม่รู้แต่กูอยากได้ งี้เหรอ?

   ประสาท

   เย็นวันนี้ ผมไม่เข้าประชุมสีและยกเลิกการซ้อมดนตรี พวกข้าวฟ่างไม่ว่าอะไร ด้วยเหตุผลที่ผมบอกว่า ตัวหอมกำลังแย่ และไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว และซื้อขนมที่มีส่วนผสมของสตรอว์เบอร์รี่กลับมาด้วย นอกจากที่ใส่ในขนมแล้ว ก็มีน้ำสตรอว์เบอร์รี่ และสตรอว์เบอร์เป็นผล ทั้งแบบสดและแบบแห้ง

   ได้กินของที่ชอบ น่าจะดีขึ้น

   กดรหัสประตูอาคารเข้ามา (จันทร์เจ้าบอกรหัสมาอีกที) ก็ตรงไปยังชั้นที่พักของตัวหอม ยืนรอให้คนข้างในมาเปิดประตูอยู่สักพัก

   “อ้าว” ผมส่งเสียงออกไป คนที่ออกมาไม่ใช่เจ้าของห้อง แต่เป็นพี่คราม ไม่ได้เจอกันนานเลยแฮะ

   “ซื้ออะไรมา?”

   “หลายอย่างครับ ภัคล่ะ?”

   “อยู่ข้างใน”

   “น้องจริงใจ~” พี่พีทลุกจากโซฟาเข้ามาหา ผมเบี่ยงตัวหลบด้วยสัญชาตญาณอัตโนมัติ ตัวหอมเงยหน้าจากหหนังสือขึ้นมามองแล้วแบมือ พอผมเลิกคิ้วงง ก้านนิ้วเรียวก็ชี้ไปยังของที่ผมถือมา เอาบางส่วนเข้าไปเก็บในครัว แล้วจึงกลับไปหาเขาพร้อมกับผลไม้สด

   บ็อก!

   เบื๊อกเห่าทัก ผมเลยส่งเท้าไปให้มันแทะ

   “ร้องไห้อีกหรือเปล่า?” คนถูกถามชะงัก ตาเรียวเหลือบมองเล็กน้อยแล้วหลบตา เมื่อไม่ได้คำตอบจากเขา จึงเงยหน้ามองเพื่อนของเขาแทน

   “จะเหลือเหรอ” พี่คลื่นว่า

   “ไอ้เวร”

   “ไม่ต้องมาด่ากูเลย ร้องห่าอะไรนักหนา ตาบวมหมด”

   “จิ๊!”

   “จะไปโรงพยาบาลอีกไหมครับ?” ตัวหอมสั่นหัว “เหรอ? น้องพิชญ์คงชะเง้อรอแย่”

   “ช่างสิ”

   “ร้องไห้แล้วมั้ง”

   “.......”

   “งอแงแน่เลยครับ”

   “เออ! สอบเสร็จเดี๋ยวไป เลิกพูดได้หรือยัง!?”

   ยกยิ้มพอใจ

   มื้อเย็น ตัดสินใจซื้อของมาทำสุกี้ทานกัน เพราะพี่คลื่นอยากกิน แล้วยังโยนหน้าที่ให้ผมทำเพราะอายุน้อยสุด จะโยนไปให้ไอ้เบื๊อกก็ไม่ได้ มันเป็นหมา จึงลากจันทร์เจ้าไปด้วย ทีแรกหมูผีค่อนข้างหงุดหงิด แต่พอพูดถึงของกินก็ทำตาโตเป็นประกายวิบวับตอบรับแต่โดยดี เป็นครั้งแรกที่จันทร์เจ้าได้เจอพี่แฝด (เคยเจอพี่พีทกับพี่พินทร์แล้ว) พี่พินทร์ตามมาสมทบทีหลัง แย่งจันทร์เจ้าไปฟัดจนทิวากาลหงุดหงิดไล่น้องสาวตัวเองกลับ เป็นอะไรที่วุ่นวายดี แต่มันมีข้อดี คือทำให้ตัวหอมลืมเรื่องเครียด ๆ ไป




   วันนี้เขาสอบวันสุดท้าย และผมก็มารับเขาเพื่อพาเขาไปโรงพยาบาล คุณลุงกับน้องพิชญ์อาการดีขึ้น แต่อยู่ในความดูแลของหมอจะดีกว่า ตัวหอมดูเพลีย ๆ ขึ้นรถก็หลับตาไปเลย อาจเพราะอ่านหนังสือดึก ๆ และไม่ค่อยได้นอน ทั้งยังเครียดกับอาการของพ่อและน้องจึงไม่ค่อยมีสมาธิ และต้องพยายามหนักกว่าเดิมเพื่ออ่านบทเรียนให้เข้าใจ

   “พี่ภัค!” น้องพิชญ์ส่งเสียงสดใสมาทันทีที่เห็นพี่ชาย ผมยกมือไหว้คุณลุงและป้านิด แม่บ้านที่คอยดูแล

   จริง ๆ ผมมาเยี่ยมคุณลุงพร้อมพ่อกับแม่ตั้งแต่ท่านเข้าโรงพยาบาลแรก ๆ แล้ว แต่ไม่ได้บอกตัวหอมเพราะเขากำลังสอบและไม่อยากให้กังวล ส่งของเยี่ยมที่ตัวหอมเป็นคนเลือกซื้อให้ป้านิด ผมหลบออกไปนั่งที่โซฟาไม่ไกล ให้ครอบครัวเขาใช้เวลาด้วยกัน

   “พี่ภัคมาหาน้องพิชญ์แล้ว!”

   “พูดมาก”

   “น้องพิชญ์คิดถึง” น้องพิชญ์พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด บ่นให้พี่ชายฟังว่าทั้งเบื่อโรงพยาบาลทั้งอยากกลับบ้านและยังปวดหัวมาก ๆ อีก

   “ออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่เหรอครับ?”

   “สองสามวัน” ผมมองไปที่เฝือกบนแขนคุณลุง “เจ้านี่คงอีกหลายเดือนถึงจะเอาออกได้”

   “แย่เลย”

   “อืม คงทำงานไม่ได้สักพัก ข้างถนัดด้วยสิ” แขนท่านกระแทกกับเบาะและประตูตอนรถเหวี่ยงเนื่องจากโน้มไปกำบังให้น้องพิชญ์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

   “ไม่ทำงานสักเดือนสองเดือนจะตายหรือไง” ลูกชายคนกลางบ่นขึ้น ผมยกยิ้มนิดหน่อย ส่วนคุณลุง ท่านเลิกคิ้วมองแต่ไม่พูดอะไร เพราะเหมือนตัวหอมจะบ่นลอย ๆ มากกว่าพูดกับท่านตรง ๆ

   “น้องพิชญ์อยากกินแอปเปิ้ล”

   “เรื่องมาก” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็ทิ้งส้มในมือเพื่อที่จะไปหยิบแอปเปิ้ลมาให้ ผมเกือบหลุดหัวเราะเมื่อเขาส่งแอปเปิ้ลให้น้องทั้งลูกโดนไม่ปลอกเปลือก

   “น้องพิชญ์กินไม่ได้”

   “จิ๊!”

   “เดี๋ยวป้าปลอกเปลือกให้ค่ะคุณหนู”

   “ขอบคุณคับ” เด็กน้อยจิ้มแอปเปิ้ลขึ้นมาแล้วส่งไปให้พี่ชาย ตัวหอมเบือนหน้าหนี “พี่ภัคหม่ำ ๆ”

   “ไม่อยากกิน”

   “กิน ๆ”

   “บอกว่าไม่ไง”

   “น้องพิชญ์ป้อน” คนของผมยังทำหน้ารำคาญและไม่เต็มใจ แต่ก็อ้าปากรับผลไม้ที่น้องป้อนให้ น้องพิชญ์ยิ้มกว้าง ปรบมือแปะ ๆ โคตรน่าเอ็นดู

   “น้องพิชญ์ป้อนคุณพ่อด้วย ฮือ น้องพิชญ์ไม่ถึง พี่ภัคป้อนคุณพ่อให้น้องพิชญ์หน่อย”

   ครืด

   เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นพร้อมกับตัวหอมที่ลุกออกไป น้องพิชญ์ถือแอปเปิ้ลค้าง สีหน้าแสดงออกถึงความงุนงง

   “ขอตัวไปดูคุณหนูนะคะ”

   “น้องพิชญ์โดนทิ้งอีกแล้ว” น้ำเสียงน้องน่าสงสารมากจนผมต้องเดินเข้าไปหา

   “เดี๋ยวพี่ภัคก็กลับมา”

   “...พี่ภัคไม่มา ใคร ๆ ก็ทิ้งน้องพิชญ์ คุณแม่ก็ทิ้ง พี่เลย์ก็ทิ้ง”

   “ช่วยอุ้มมาให้ลุงหน่อย”

   “ฮึก” ทันทีที่คุณลุงอ้าแขนรับ น้องก็ล้มตัวซบหน้ากับอกของบิดาแล้วร้องไห้ออกมา

   “ลุงละเลยพวกเขามากจริง ๆ”

   ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ ก่อนจะขอตัวออกไปด้านนอก อยากไปหาตัวหอมนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน จึงลงไปที่ชั้นล่างเพื่อซื้อขนมไปฝากน้องพิชญ์ กินของหวานหน่อยน่าจะลืมเรื่องเศร้า ๆ ไปได้

   ที่น้องบอกว่าใคร ๆ ก็ทิ้งนั้น สาเหตุมาจากตั้งแต่ที่น้องเข้าโรงพยาบาลก็ไม่ได้เจอแม่และพี่ชายตัวเองเลย แน่ล่ะ ถ้าได้เจอก็แปลกแล้ว คุณมัลลิกาเป็นผู้ว่าจ้างให้คนขับรถตัดหน้ารถที่คุณลุงนั่งจนเกิดอุบัติเหตุ อาจเพราะคับแค้นใจที่ถูกฟ้องหย่า (สาเหตุของการฟ้องหย่าผมไม่ทราบ) เมื่อดูจากกล้องหน้ารถและกล้องวงจรปิดในจุดเกิดเหตุ ก็สามารถตามจับคนร้ายได้ในเวลาไม่นาน คนจนตรอก ก็ต้องหาทางเอาตัวรอด มันต้องซัดทอดถึงคนบงการอยู่แล้ว พี่ภัทดำเนินการทุกอย่างตามกฎหมายและไม่มีการยอมความใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าตามตัวเจอ ที่ที่เขาต้องไปคือคุก ส่วนเลย์ ผมเองก็ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายหายไปไหน



   “พรุ่งนี้จะไปโรงพยาบาลกี่โมงครับ?”

   “ไม่รู้”

   “ผมคงไปด้วยไม่ได้”

   “อือ” เขารับคำแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องนอนไป หลังจากกลับจากโรงพยาบาลมาก็พูดน้อยกว่าเดิม ไม่รู้คุยอะไรกันกับป้านิด ท่าทางต่อต้านของเขาหายไปถึงจะไม่ทั้งหมด แต่ก็ยังไม่ค่อยให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่

   “ผมจะกลับแล้วนะ” คนที่กำลังถอดชุดหันมาขมวดคิ้วใส่ เผลอเลียริมฝีปากเมื่อเห็นแผงอกขาวเนียน เหมือนตัวหอมยังไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนคุกคามทางสายตา

   “ไม่นอนที่นี่?” เขาถามพลางปลดกางเกง มือเรียวคว้าเสื้อคลุมมาใส่ก่อนสอดมือเข้าไปดึงปราการชิ้นสุดท้ายออกและโยนมันลงตะกร้า ตอนนี้ร่างกายภายในเสื้อคลุมนั่น...ไร้อาภรณ์ปกปิด

   “ไม่ล่ะ ต้องไปโรงเรียน”

   “อือ แล้วนายจะกลับยังไง?”

   “แท็กซี่ครับ” เพราะผมไม่ได้เอารถตัวเองมา รถที่ใช้ไปรับตัวหอมก็ของเขา แท็กซี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ “หรือผมจะนอนที่นี่ดีนะ...”

   “เรื่องของนายสิ” ยกยิ้มเล็กน้อย ตอนนี้ก็ค่อนข้างมืดแล้วสิ ชักขี้เกียจแฮะ

   “จ๋าจ้า พรุ่งนี้เอาชุดพละมาให้พี่ด้วยนะครับ ... อืม ไม่กลับบ้าน”

   หลังวางสายจากน้อง ผมก็โยนเครื่องมือสื่อสารที่ไร้ประโยชน์ไปที่เตียง ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกทีละเม็ด พลางก้าวขาไปข้างหน้าแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกตามเจ้าของห้องเข้าไปด้านใน ณภัคไม่ล็อกห้องน้ำ เพราะที่นี่คืออาณาจักรของเขาและไม่มีใครสามารถเข้ามาวุ่นวายได้ และความชะล่าใจที่คิดว่าผมกลับไปแล้ว มันจะย้อนกลับมาทำร้ายเขา...

   หึ

   จะว่าไปก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งหลายวัน

   มันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดาสิ...



   “อารมณ์ดีอะไรวะ?” เนตรถามอย่างสงสัย ผมส่ายหน้ายิ้ม ๆ ไม่ตอบอะไร ไอ้เนตรยังคงทำหน้าประหลาด พอผมหลุดหัวเราะ มันก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี

   ไม่มีอะไร ก็แค่... นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมีความสุข

   แม่ไอ้เบื๊อกน่ารักเป็นบ้า







-------------------------
อี๋ เหม็นความรัก
รู้สึกตอนนี้น้ำเน่ามาก คำพูดคำจา 555555555555555
แล้วมาอัพซะดึก มีคนอ่านม้ายยยยยยยยยย

จริง ๆ จะอัพวันพฤหัสค่ะ แต่เพราะว่าบนไว้ ถ้าทดสอบขับรถถนนลื่นผ่านจะมาอัพ แล้วก็ผ่านแบบงง ๆ ไม่แน่ใจว่าผ่านไป แต่ก็เอ้อ ผ่านนั่นแหละ (เย่)

คำผิดมีเยอะแน่ ๆ เดี๋ยวมาแก้นะคะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน หวังว่าจะชอบ ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม~

[lizzii]

โอ้ยยยยย พ่อไอ้เบื้อก !!!!!

[GOLDMIND]

โอ๊ยยยย ป๋าให้เบื๊อกบ้าม๊ามันขนาดดดดด
รักกันดีแล้วมีความสุข ฮี่ๆๆๆ

คุณพ่อภัคสู้ๆ นะค้าาา

[B52]

 :hao3:ดีเนอะ

[ChabaSri]

อ่านไปก็เบ้ปากหมั่นไส้ณภัคเบาเบา หล่อนจงใจอ่อยน้องใช่ไหม!!!!!

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นังมัลลิกา นี่จะทำอะไรดีๆเป็นมั้ยนะ

ตอนนี้พอถูกฟ้องหย่า นิสัยเลวก็ปรากฏ
ทั้งที่ลูกนางทีเด็กมากๆก็อยู่ด้วย ยังทำให้เกิดอุบัติเหตุ
ข้อหาพยายามฆ่าก็มา เข้าคุกดัดสันดานดีละ

ชอบน้องพิชญ์ ติดตัวหอม น่ารัก
ตัวหอมเริ่มยอมน้องและ

ตัวหอมไม่อ่อยจริงใจเลย ก็คนจะอาบน้ำ ก็ต้องถอดเสื้อผ้าสิ จริงปะ
จริงใจไม่อยากกลับบ้านเอง เพราะต้องเรียกแท็กซี่ไง
นอนที่ห้องตัวหอมสะดวกกว่า จริงๆนะ
       
 

[Ouizzz]

จริงใจ ฮือออออิออิเด็กบ้า

[lemonpreaw]

หมั่นไส้จริงใจ เชอะ

[LovEYouOnLy]

จริงใจเป็นเด็กที่จะไม่ค่อย... (ชั่งเถอะเนอะเพราะตอนนี้ต้องยกให้เขาเลย เพราะเขาเป็นคนอยู่ข้างๆณภัคของเรา)

[cchompoo]

 

[jaokhwan]