หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[Minoru88]

วอแวบอยยังคงฮาร์ทคอร์กับภัคอยู่ดี 5555
พ่านแพ้คาริสม่าของวอแวบอยเนอะ

[pui]

 

[Papangtha]

สักทีนะ555555

[MSeraph]

อู้หูยยยยย ในส่วนของภาพหลังนั้นนนนน

[salaseen]

จ้าาาาามอบแฮปแท็ก #คอผ2017 ให้เลยจ้าาาาา

[B52]

อือหือ

[omyim_jjj]

 

[zirconsan]

นี่ก็ลุ้นจนเลิกลุ้น แต่ในที่สุดก็เข้าใจกัน

[ChabaSri]

ถ้าลูกหมูไม่โอเคกับณภัคแบบไม่มีเหตุผลที่ดีพอ เราก็จะไม่โอเคกับลูกหมูเช่นกันนะ  ถ้าความรักของเรายากเท่าไหร่การที่เราช่วยลดอุปสรรค์ในความรักของคนที่เรารักก็ยิ่งต้องทำมากเท่านั้นไม่ใช่หรอ

[p^tarn]

ถ้าลูกหมูไม่โอเคกับณภัคแบบไม่มีเหตุผลที่ดีพอ เราก็จะไม่โอเคกับลูกหมูเช่นกันนะ  ถ้าความรักของเรายากเท่าไหร่การที่เราช่วยลดอุปสรรค์ในความรักของคนที่เรารักก็ยิ่งต้องทำมากเท่านั้นไม่ใช่หรอ

พออ่านเรื่องนี้รู้สึกไม่โอเคกับลูกหมูเหมือนกันคะ ดูนางเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวเกินไป ทีความรักของตัวเองจะเอาให้ได้และเอาจนได้ไม่เห็นสนใจข่าวคาวของพี่กาลเลย แต่พอเรื่องจริงใจ กลับมาตั้งแง่รังเกียภัคจตั้งแต่ยังไม่รู้จักเพียงเพราะข่าวลือ ในเรื่องนี้ ลูกหมูเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก นิสัยแย่มากความเอ็นดูที่เคยมีจากเรื่องนู้นหมดไปเลย กลายเป็นรู้สึกรังเกียจลูกหมูมากตอนนี้.

นักเขียนเขียนดีมากคะ มันเหมือนเราเห็นและรับรู้คนจริงๆ มีความน่ารัก ความเห็นแก่ตัวมีมุมหลายๆมุมคือไม่ใช่จะดีหรือเลวอย่างเดียว. จากเรื่องนู้นลูกหมูน่ารักมากมุ้งมิ้งสุดๆ พอมาเรื่องนี้เราเห็นความเห็นแก่ตัวในตัวคน เห็นการมองด้านเดียวของเด็กโง่ๆ คือนิสัยหรือคาแรกเตอร์ตัวละครไม่เปลี่ยนแต่เหมือนเราได้รูกจักเขาดีขึ้นผ่านอีกแง่อีกมุมหนึ่ง

[bpyt]

หมั่นไส้และอิจณภัคมากกกกกกก
เด็กปีศาจนี่ไพโบล่าร์สุดๆ ไม่รู้ณภัคจะประสาทตายก่อนไหม 555

[Mura_saki]

Nightkiss นะคะ วอแวบอย อิอิ

[Supparang-k]

โอ้ยยยย...ตอนนี้มันดีต่อใจ

[mystery Y]

มีความแฟน ง่องแง่ง

[TaemyG]

เราเชื่อว่าจันทร์เจ้าไม่ได้รังเกียจภัคหรอก แต่คงแค่หมั่นไส้จริงใจเฉยๆ

เพราะเราก็หมั่นไส้จริงใจเหมือนกัน ฮ่าาาา  เพราะเราตามอารมณ์ของจริงใจไม่ค่อยทัน ปีศาจจริงๆนั่นแหละ ยังรักจันทร์เจ้าเหมือนเดิม อิอิ

ยังไงก็สู้ๆละกันคู่นี้ กว่าจะดีกันได้ ก็หน่วงกันไปหลายตอน ชอบมาก

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

[SMILENOTE]

ชอบนิยายของคุณทุกเรื่องเลย ชอบนิสัยของตัวละครแต่ละคน แปลก ไม่เหมือนกัน แต่ก็กลมกลืน^^
ปล.นิสัยเรานี่คล้ายๆจริงใจเลย 555 ช่างแม่ง!

[meyj4ever]

เข้าใจกันซะที
แล้วนี่จะเจอฤทธิ์เดชของหมูอ้วนมั้ยน้อ
ทิวากาลมาเก็บแฟนด่วน 5555

[A_Narciso]

ชอบภาพนอนคว่ำเด็กปีศาจอะ 

[Erh]

ประเด็นลูกหมู นี่ว่าลูกหมูตั้งแง่กับณภัคเพราะเห็นสภาพเจ็บปวดของจริงใจในหลายๆครั้งแน่เลย ประกอบกับอาการหวงพี่หวงน้องแบบขึ้นสมองของคนบ้านนี้ด้วย แต่นี่คิดว่าไม่รุนแรง น่าจะออกแนวอยากเกรียนน้องเล่นมากกว่า
ส่วนวอแวบอยในตอนนี้นั้นกร๊าวใจพี่มากค่ะ คือปากจัดมากเว้ย แต่ก็เทคแคร์นะ งื้อออออสเปคอะ อยากได้คนนี้ ส่วนภัคนี่แลดูอาการหนัก โดยเฉพาะอาการหวง ถ้าจะขนาดนี้ก็แมนๆใจๆขอน้องเป็นแฟนโลด

[pearlypear]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขอผัวเด้กดีๆสักคนได้มะ 5555++

[GOLDMIND]

โง้ยยยยย มันดีอ่าาา แต่ดูชีวิตยังรุงรัง ไม่เคลียรรร
รอ ร๊อ รอออ

[JokerGirl]

ไม่หวานมาก กำลังดี

[MonKeez]

รออออออ จริงใจ เด็กเด๋อ 5555

[HEARTBREAKER]

ความที่ 38
ผมกับตัวปัญหา

   “อารมณ์ดีจังน้า มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วพี่ฟ้าไม่รู้หรือเปล่าครับ?” ผมอมยิ้ม เข้าไปหอมแก้มพี่ฟ้าที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนจะสปินตัวไปห้องครัว กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับชาเย็นหนึ่งขวด ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ แฟนน้าชายและเอนหัวพิงกับไหล่ของพี่ฟ้า

   วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมก็ตรงดิ่งมาบ้านน้าเจ้ากับพี่ฟ้า รู้สึกว่าไม่ได้เจอกันนาน โคตรคิดถึง ส่วนสาเหตุที่ผมอารมณ์ดีวันนี้มันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็คนมันไม่ได้มีความทุกข์อะไร ต้องอารมณ์เสียหรือไงล่ะ

   “ไม่มีครับ”

   “แน่ใจ อย่าให้รู้ว่ามีอะไรปิดบังนะ” แหงนหน้าขึ้นไปสบตากับคนอายุมากกว่าแล้วฉีกยิ้มกว้าง พี่ฟ้าหลุดจากการทำหน้าดุเป็นยิ้มตามผม ก่อนจะโน้มมาหอมแก้มของผมฟอดใหญ่

   “น้าเจ้ากลับเมื่อไหร่ครับ?”

   “อีกไม่นานหรอก แล้วนี่เจเจไม่ไปซ้อมดนตรีเหรอครับ?”

   “ไม่ครับ วันนี้หยุด”

   “อือฮึ หิวไหม พี่ฟ้าหาอะไรให้ทาน” ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ หยิบแท็ปเล็ตในมือพี่ฟ้าออกแล้วไถลตัวลงไปนอนหนุนตักของพี่ฟ้า “อ้อนขนาดนี้ทำอะไรผิดแน่ ๆ เลย บอกพี่ฟ้ามาเดี๋ยวนี้นะครับ!”

   “ทำผิดอะไรกัน ไม่มีครับ”

   “เจเจมีแฟนเหรอ?” เหลือบตาขึ้นมอง พี่ฟ้ามองผมนิ่งรอคำตอบ ผมยกยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าไปมา ก็ยังไม่มีแฟนนี่ครับ... มีแค่คนที่ชอบเฉย ๆ

   “จริงเหรอ? แล้วรูปที่โพสต์ลงเมื่อวันก่อนล่ะ?”

   “อ่า...” รูป relationshit น่ะเหรอ “มันเป็นความไม่ชัดเจนที่ทำให้ผมรำคาญน่ะ...”

   “มีแฟนจริง ๆ ใช่ไหม!?” มือเรียวบีบคางผมบังคับให้หันหน้าไปมองพร้อมกับถามเสียงเข้ม ดวงตาเรียวคมของพี่ฟ้าจ้องเขม็งจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมา...

   “I’m back” หันไปมองตามเสียง น้าเจ้าเดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนม ดูจากชื่อร้านแล้วคงซื้อมาให้พี่ฟ้าแน่ ร้านโปรดคุณเพลิงฟ้าเขาครับ รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วมันยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก เมื่อน้าเจ้าเข้ามาหาพี่ฟ้าถึงโซฟาแล้วโน้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากของแฟนตัวเอง พี่ฟ้าเองก็แหงนหน้ารับอย่างเต็มใจ

   คือ... ผมก็คนนะ ไม่ใช่ธาตุอากาศที่จะทำอะไรโดยไม่สนใจกันขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่มีผมนอนหนุนตักอยู่แท้ ๆ ยังจะแสดงความรักต่อกันโดยไม่ให้ความเห็นใจหลานเลยสักนิด ก็มีตัวอย่างให้เห็นขนาดนี้จะไม่ให้จันทร์เจ้าใจแตกได้ไงวะ

   “จะค้างที่นี่เหรอครับ?” น้าเจ้าถามหลังจากผละจูบจากพี่ฟ้าแล้ว

   “ไม่แน่ใจครับ”

   “อ้าว เจเจจะไม่นอนกับพี่ฟ้าเหรอ?”

   “คืนนี้ผมมีนัดกับพี่ฝรั่ง ไม่แน่ใจว่าจะกลับได้หรือเปล่านี่ครับ”

   “โทรมาสิ จะได้ไปรับ” ผมไม่รับปากอะไร ผุดตัวลุกขึ้น ขโมยขนมที่น้าเจ้าซื้อมาให้พี่ฟ้าไปจัดใส่จานมาทานเอง

   พี่ฝรั่งที่พูดถึงคือพี่วินเซนต์กับพี่ดไวท์ เมื่อตอนกลางวันผมอัพสเตตัสไปว่าอยากดื่มและพี่เขาก็เลยชวนไปคืนนี้ ผมก็โอเคครับ พรุ่งนี้วันหยุดด้วย ไม่ต้องไปโรงเรียน และผมไม่ได้ไปค่ายมวยด้วย ซ้อมดนตรีก็ตอนเย็น ๆ สบาย ตื่นสายขนาดไหนก็ได้ และจะแฮงก์ยังไงก็ได้เช่นกัน

   “มึง... เจเจมีแฟนแล้วไม่บอกกู”

   “หืม?” รีบสั่นหัวปฏิเสธข้อกล่าวหาหลังน้าเจ้าหันมามอง “มีก็บอกว่ามี ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ”

   “ไม่มีจริง ๆ ครับ” ทั้งสองกอดอกในจังหวะเดียวกันราวกับนัดไว้ก่อนแถมยังจ้องหน้าเค้นเอาคำตอบอีก “...มีแค่คนที่ชอบ”

   “หึ” น้าเจ้าส่งเสียงในลำพลางเหยียดยิ้มมุมปากในขณะที่พี่ฟ้านิ่งค้างดวงตาเบิกโพลง

   “เชี่ย... ใจจะวาย”

   “เกินไป” น้าเจ้าดูไม่อะไรแบบนี้ แสดงว่าต้องรู้มาก่อนแน่ ๆ “จะออกไปข้างนอกกี่โมงครับ?”

   “อ่า... ประมาณสองสามทุ่มครับ”

   “เจเจชอบใคร!?”

   “เรื่องของหลานน่า อย่าไปยุ่ง”

   “ได้ไง! เจเจคนโตก็มีแฟนไปแล้ว แล้วนี่เจเจยังจะมีอีกเหรอ โอ๊ยยยย ใจกู” พี่ฟ้ากุมขมับท่าทางเครียด ๆ “เชี่ย เหมือนโดนแย่งลูกไปเลยว่ะ”

   “เพ้อเจ้อ”

   “มึงไม่เดือดร้อนอะไรเลยหรือไง เจเจจะมีแฟนอ่ะ! เป็นคนดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ มาหลอกเจเจกูไหมอ่ะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครครับ?!”

   “...ผู้ชายครับ”

   พี่ฟ้านิ่งอึ้ง ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่เขาจะตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ แล้วพึมพำคำว่า ‘กูว่าแล้ว’ ซ้ำ ๆ โดยมีน้าเจ้านั่งหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหย่ ๆ ไม่พูดอะไรมาก ท่าทางเครียด ๆ ของพี่ฟ้าเริ่มทำให้ผมเครียดตาม

   “หัวเราะหาพ่อง!”

   “ทำอะไรหลานไม่ได้ก็อย่าพาลกู”

   “จิ๊! เจเจนะเจเจ โอ๊ย กูจะบ้าตาย อุตส่าห์เลี้ยงดูฟูมฟักมาอย่างดี ทำไมแป๊บเดียวถึงได้โตขนาดที่จะมีแฟนแล้ววะ เชี่ย ทำใจไม่ได้ เจ้ามึง กูสะเทือนใจ”

   “อย่าดราม่านะมึง” พี่ฟ้าเบะปากคว่ำ ตาคลอ ๆ ด้วยน้ำตา ผมกลืนน้ำลายอึก อย่าร้องออกมานะ! “แก่จะตายแล้วยังมาทำหน้าอะไรแบบนี้อีก ทุเรศ”

   “เวรกรรมอะไรวะ แฟนก็ไม่สนใจ หลานก็จะทิ้งไปมีแฟนอีก ทำไมพระเจ้าทำกับเพลิงฟ้าแบบนี้อะ เฮ้ย! มาคุยกันหน่อยดิ๊!”

   “พี่ฟ้าเป็นอะไรอะครับ...?”

   “มันเป็นบ้า ปล่อยมันไป” น้าเจ้าพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนแม้พี่ฟ้าจะเดินล่องลอยเหมือนคนเสียสติออกไปนอกบ้านแล้วก็ตาม

   “อ่า... แต่อากาศชื้นแบบนี้ ที่สวนนอกบ้านจะไม่มีกบเหรอครับ?”

   “มี” หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงหวีดร้องโหยหวนมาจากคนที่เรียกตัวเองว่าคนแมน... น้าเจ้าสั่นหัวราวกับเบื่อหน่าย แต่ก็ลุกออกไปหาแฟนตัวเอง

   ผมออกจากบ้านน้าเจ้ากับพี่ฟ้าตอนทุ่มครึ่ง เลือกใช้บริการแท็กซี่เพราะไม่อยากขับรถเอง ระหว่างที่นั่งรถก็แชทคุยกับตัวหอมบ้าง สลับกับจ๋าจ้าที่งอแงใส่ว่าโดนหมาเมิน

   ตอนพาเบื๊อกไปบ้าน แม่มองหน้าเหมือนไม่อยากยอมให้เลี้ยง แต่คงแพ้ความหน้าโง่ของมันจึงเอ็นดูมันไปโดยปริยาย เบื๊อกกลายเป็นขวัญใจของบ้านไปแล้วครับ คุณตาคุณยายก็มีเพื่อนเล่นแก้เหงา นอกจากเป็นหมาแล้วมันยังเป็นตลกด้วย อยู่ดีไม่ว่าดีวิ่งไปชนเสาเฉยเลย เรียกร้องความสนใจเก่งไม่มีใครเกิน ตอนนี้จากตัวผอม ๆ ก็เริ่มมีเนื้อขึ้นมาแล้วครับ ถึงแม้จะเพิ่งมาอยู่กับผมไม่กี่วันก็ตาม จันทร์เจ้าคอยป้อนนั่นป้อนนี่ไม่หยุด กินด้วยกันหนึ่งคนกับหนึ่งตัว แอบกลัว ๆ อยู่บ้างว่าพี่ชายผมจะหน้ามืดแล้วจับไอ้เบื้อกกินหรือเปล่า




   “What’s up!”

   “ไง” ตบมือไฮว์ไฟฟ์กับพี่ฝรั่งทั้งสองแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม ร้านที่พี่ฝรั่งนัดมาเป็นร้านเบียร์ที่นั่งดื่มชิล ๆ คุยเล่นกับเพื่อนและมีอาหารหลายอย่างให้สั่ง ทั้งกับข้าวแบบจริงจังและกับแกล้มขำ ๆ

   “มาคนเดียวเหรอ?”

   “ต้องมากับใคร?” มิสเตอร์ดมิสายกยิ้มพราย ใบหน้าหล่อปนสวยนั่นดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที

   “ก็พอรู้ข่าวจากมิเกล” มิเกลเหรอ ผีฝรั่งนั่น ปากสว่างจริง ๆ ผมยักไหล่ รู้ก็รู้เถอะ จะช้าจะเร็วยังไงก็ต้องรู้อยู่แล้วนั่นแหละ

   “ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?” ผมถามพี่วินเซนต์ เห็นหน้านิ่งอยู่นานแล้ว แม้ปกติจะเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่ก็ไม่ได้มีรังสีของความหงุดหงิดแพร่ออกมาให้เห็นอย่างตอนนี้

   “ตีกันกับมิเกลดิ”

   “หือ?”

   “มิเกลขอยืมรถมันไปขับแล้วไปชน ไอ้นี่มันก็โมโห มิเกลพอโดนด่าก็โมโหกลบเกลื่อนความผิดซะงั้น แต่พีคสุดคือมิเกลจะฆ่าไอ้บาร์นาบี้นี่แหละ” สิ้นคำเจ้าของเรื่องก็วางแก้วกระทบกับโต๊ะจนเกิดเสียงดัง นัยน์ตาสีฟ้าวาวโรจน์อย่างโกรธจัด

   รู้จักกันมานานก็พอจะรู้ คุณวินเซนต์รักและหวงรถมาก ที่ยอมให้มิเกลเอาไปขับก็ค่อนข้างพีคแล้ว (ปกติแม้แต่น้องก็ไม่ยอมให้แตะ) นี่ยังเอาไปชนด้วย ไม่อยากนึกสภาพมิเกลเลยว่ะ ซ้ำร้ายเด็กผีนั่นยังขู่จะฆ่าบาร์นาบี้ Black King Snake ที่พี่วินเซนต์รักเหมือนลูกอีก อืม... ถ้ามันเข้าโรงพยาบาลผมก็จะไม่แปลกใจ

   “แล้วทิ้งมันไว้บ้านไม่โดนฆ่าหั่นศพไปแล้วเหรอ?”

   “ทิ้งไว้บ้านก็เหี้ยแล้วน้อง ไอ้เวรนี่เอาไปไว้คอนโด วันนี้ก็เอามาเรียนด้วย มิเกลบอกจะเอาบาร์นาบี้ไปทำผัดเผ็ดให้มันกิน”

   “ตัวเล็กแค่นั้นจะไปอิ่มได้ไง?”

   “Jay nine” มิสเตอร์วินเซนต์เรียกผมเสียงนิ่ง ผมยกยิ้มยียวนไม่ได้กลัวกับสายตาดุ ๆ นั่นเลย

   “อาควอท์กับอาไรเฟิลว่าไงอะครับ?”

   “แด๊ดดี้สั่งกักบริเวณ เคอร์ฟิวห้ามออกจากบ้านหลังจากสองทุ่ม หักเงินค่าขนมและห้ามขับรถหกเดือน”

   “โหดสัด” บ้านนี้ตามใจลูกมาก ๆ จะทำอะไรก็ทำไปเลย เรื่องของมึง สุดโต่งยังไงก็ตามใจ แต่ถ้าบทโหด จะลงโทษก็สุด ๆ เหมือนกัน อาควอทซ์ที่ใจดีมาก ๆ นี่อย่าให้ดุเลย ผมยังกลัว



   เวลาผ่านมาจนสี่ทุ่ม พวกเราห้าคนก็สาแก่ใจกันพอสมควรแล้ว ที่บอกว่ามีห้าเพราะจันทร์เจ้ากับทิวากาลมาสมทบ เนื่องจากหมูอ้วนเห็นโลเคชั่นที่คุณดมิสาเช็กอินไว้จึงตามมา อีกอย่างมันอยู่ไม่ไกลจากคอนโดทิวากาลมาก (หมูผีหอบผ้ามาอยู่กับทิวากาลครับ ช่วงใกล้สอบจะให้แฟนเขาติวให้ พี่ฟ้าโวยวายไม่ยอมแทบตาย แต่ก็แพ้ไฟร่า--- ไฟแห่งความมุ่งมั่นจะเอาเอของลูกหมู)

   “ฮ้าวววววว~”

   “กลับไปนอนไป” ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากจันทร์เจ้าที่เอนมาซบไหล่ พี่ชายผมก็ตัวอ่อน ย้ายตัวเองไปซบแฟนเฉย ตกลงจะย้ายสายพันธุ์จริง ๆ ใช่ไหมวะ

   “ยังกินไก่ทอดไม่หมดเยย”

   “อ้วน”

   “นี่! ดไวท์รู้ไหม?” จันทร์เจ้าผุดนั่งตัวตรง โน้มใบหน้าไปด้านหน้าเล็กน้อยพลางสบตากับพี่ดไวท์

   “อะไรครับ?”

   “เราห้ามคนที่ว่าเราอ้วนไม่ได้ แต่เราสามารถเตะปากคนที่ว่าเราอ้วนได้นะ”

   “.......”

   “Piggie win!” มิสเตอร์วินเซนต์เอ่ยขึ้นหลังจากเกิดเดธแอร์ชั่วคราวไป ตอนนี้พี่ดไวท์กลายเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัวไปเลย ไม่รู้จะกลัวอะไร จันทร์เจ้าตัวเตี้ยขาสั้นขนาดนั้น จะไปเตะปากใครถึงได้ยังไง...

   ยิ่งดึก ก็ยิ่งคึก สติของแต่ละคนก็ค่อย ๆ หายไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ไม่ใช่กลุ่มพวกผม เกือบห้าทุ่ม จึงเรียกเก็บเงิน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ เรื่องราวปกติดีจนออกมาถึงหน้าร้าน บริเวณด้านนอกจะมีโต๊ะตั้งอยู่ด้วย และมีหลายกลุ่มนั่งดื่มอยู่ มันไม่เป็นไรถ้าหากผมไม่ได้ยินใครสักคนพูดขึ้นมาก่อน

   “เมื่อกี้ก่อนมากูเจอเมียเก่าไอ้ภีมว่ะ”

   “ใครวะ?”

   “ณภัคเศษฐศาสตร์ไงมึง” ผมหยุดยืนนิ่งเมื่อได้ยิน ทำให้จันทร์เจ้าที่เดินตามหลังมาชนเข้าเต็ม ๆ ก่อนที่ลูกหมูจะถาม พวกมันก็พูดขึ้นมาอีก

   “อ๋อ คนที่มีข่าวว่าร่าน ๆ น่ะเหรอวะ แต่แม่งน่าล่อจริง ๆ” ผมจ้องหน้าคนพูดเขม็ง แต่พวกมันยังไม่รู้ตัว มือเริ่มกำเข้าหากันแน่นขึ้น

   “มึงลองขอไอ้ภีมดิวะ ฮ่าฮ่า”

   “เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอวะ?”

   “เลิกแล้วไงวะ ของเคย ๆ สิดีลง่าย ยิ่งณภัคอีก แค่เป็นผู้ชายก็ยอมแล้ว” พวกมันคุยกันแล้วหัวเราะสนุกปาก มีอีกหลายประโยคที่ทำให้ผมแทบเข้าไปต่อยแม่งแรง ๆ ถ้าไม่ติดว่าจันทร์เจ้าจับเอาไว้


   “ไอ้สัด!” ทิวากาลสบถและจ้องมองไปทางเดียวกันกับผม ไม่โกรธก็แย่แล้ว พูดถึงน้องเขาขนาดนั้น   

   “เฮ้ย มองไรวะ!?” หนึ่งในคนกลุ่มนั้นหันมาสบตากับผมแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง ผมแสยะยิ้มและไม่หลบสายตา นั่นยิ่งทำให้มันโมโหกว่าเดิม

   “ทำร้ายร่างกายมีโทษยังไงนะ?”

   “จริงใจ!”

   “สัญญา จะไม่เอาถึงตาย” ผมพูดแล้วผลักจันทร์เจ้าออกก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกนั้นที่เข้ามาหาผมเช่นกัน

   “มีปัญหาอะไรวะ!?” ไหล่ของผมถูกมันผลัก ผมยังไม่ตอบโต้ กลอกตาสำรวจบริเวณรอบ ๆ ตอนนี้เริ่มมีคนให้ความสนใจบ้างแล้ว

   “เปล่า”

   “เปล่าอะไร! ก็เห็น ๆ อยู่ว่ามึงมองหน้ากู อยากมีเรื่องหรือไง ฮะ!!”

   “จัดแม่งเลยไหม มองหน้ากวนตีกูจริง ๆ” เพื่อนมันอีกคนพูด ผมจึงย้ายสายตาไปที่มันบ้าง ยกยิ้มบาง ๆ แต่ดูเหมือนว่ายิ้มของผมจะไปกวนใจไอ้พวกเวรนั่น “ไอ้เชี่ยนี่!”

   “จริงใจ!!” เสียงจันทร์เจ้าตะโกนเรียกในจังหวะเดียวกันที่หมัดของไอ้เวรนั่นกระทบเข้าไปที่ข้างแก้มผมพอดี ยกมือขึ้นแตะที่แก้มพลางแค่นยิ้ม มองหน้าคนทำด้วยสายตาเรียบนิ่ง ปล่อยให้มันชกท้องอีกหนึ่งทีและก่อนที่หมัดที่สามจะตามมาผมจึงเบี่ยงตัวหลบแล้วปล่อยหมัดสวนเข้าไปที่หน้าท้องของมัน

   “ทำเพื่อนกู อย่าอยู่เลยมึง!” ยกเท้าถีบเพื่อนมันอีกคนที่จะพุ่งเข้ามาจนเซไปด้านหลัง ตามเข้าไปกระชากคอเสื้อของมันแล้วปล่อยหมัดใส่หน้ามันไปรัว ๆ จนเลือดกบปาก ไอ้เหี้ยนี่เป็นหนึ่งในคนที่พูดจาไม่ดีถึงตัวหอม

   “จะพูดอะไรหันใช้สมองบ้าง!” เอ่ยเสียงนิ่งแล้วซัดมันไปอีกหมัด เมื่อมองไปด้านหลังก็เจอพี่ฝรั่งกับทิวากาลกำลังจัดการกับเพื่อนมันอีกสามสี่คนอยู่

   “คนนี้ผมขอ” คุณดมิสาปล่อยมือและผลักไอ้เหี้ยนั่นมาให้ผม ที่ผมแค้นหนักเพราะมันคนที่บอกว่าตัวหอมร่าน ไม่ให้มันโต้ตอบอะไรผมก็ชกมันไปเต็ม ๆ จนหน้าหัน ในจังหวะที่ผมกำลังจัดการมันไอ้เวรที่ผมซัดมันไปก่อนหน้านั้นก็เข้ามาแทรก จนผมต้องผละออก แต่แน่นอนว่าแม่งต้องมีสักคนที่เล่นทีเผลอ

   “จริงใจ! ข้างหลัง!” เสียงของจันทร์เจ้าทำให้ผมหลบได้ทัน ความคุกรุ่นข้างในปะทุแรงขึ้น ผมใช้ความไวของตัวเองคว้าขวดเบียร์มาแล้วฟาดลงที่ศีรษะของไอ้เหี้ยนั่นเต็มแรงจนขวดแก้วแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ถ้าผมไม่ทำ คนที่ถูกฟาดจะเป็นผมเอง




.
.
.
.
.

[HEARTBREAKER]

.
.
.
.


   เอื้อมมือไปที่กำบริเวณลำคอของมันแล้วกดเอาไว้ มันตาเหลือกพยายามจะแกะมือผมออก แต่ยิ่งขยับ ผมยิ่งเพิ่มแรงกดให้มากขึ้น ใช้ขวดในมือที่กลายเป็นปากฉลามแนบเข้าไปจนชิดใบหน้าของมัน รอยคมของเศษแก้วบาดผิวเมื่อมันขยับตัว แต่มันไม่หนักหนาอะไรหากเทียบกับเลือดจากศีรษะที่ถูกผมตีไปก่อนหน้านั้น

   “ปละ ปล่อยกู..”

   “อย่าพูดถึงณภัคแบบนั้นอีก”

   “มึงเป็นผัวณภัคหรือไง อึก”

   “ไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องเสือก”

   “เหอะ ถึงใจมากเหรอวะ ทำไมใคร ๆ ถึงชอบเอา ขอกูลองบ้างดิ อ๊าก!!” ผมกดปากขวดให้แนบกับผิวบริเวณใกล้ริมฝีปากของมันยิ่งกว่าเดิม และนั่นทำให้เกิดเป็นรอยแผลใหม่ขึ้นมา เลือดสีสดไหลซึมจากปากแผล แต่ผมไม่ได้สนใจ

   “ถ้ามึงยังอยากมีปากไว้กินข้าวก็อย่าพูดพล่อย ๆ อีก”

   “อึก แค่ก ๆ ปล่อย ปล่อยกู!!”

   “บอกกูมาว่าณภัคเป็นคนยังไง!!”

   “จริงใจพอแล้ว ไหนบอกจะไม่เอาถึงตายไง” มันก็ยังไม่ใกล้ตายสักหน่อย จันทร์เจ้าแย่งขวดในมือผมไปและดึงผมออกมา ไอ้เหี้ยนั่นรีบยกมือกุมคอตัวเองพร้อมกับไอโขลก มันร้องโวยวายว่าจะแจ้งความและฟ้องร้องทางร้านที่ไม่เข้ามาช่วยเหลืออะไร แจ้งความอะไรล่ะ นี่ผมป้องกันตัวเองนะ ผมถูกทำร้ายก่อนไง...

   ผมกวาดตาไปรอบ ๆ มีหลายคนมามุงดูแต่ไม่เข้ามาช่วยอะไร รวมทั้งพนักงานของทางร้าน แน่นอนอยู่แล้วว่าใครมันจะอยากไปหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวเอง ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามีคนยกโทรศัพท์ขึ้นมา ทว่าพอผมตรงเข้าไปหา คนนั้นก็สะดุ้งเฮือกแล้วรีบลดมือถือลง

   “คุณจะโพสต์ลงอินเทอร์เน็ตก็ได้ มันเรื่องของคุณ แต่ถ้าผมเจอ หากผมจะฟ้องมันก็เรื่องของผมเช่นกัน”

   “จะ จะลบทิ้งเดี๋ยวนี้ครับ” ที่พูดไปนั้นไม่ได้ขู่ เพราะผมพูดจริง และจะทำมันจริงด้วย ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่ถ่ายคลิปเอาไว้ คนอื่นก็คงได้ยินที่ผมพูดเหมือนกัน ผมไม่ได้ต้องการทำลายหลักฐาน แม้จะไม่มีคลิปหรือรูปถ่ายจากคนที่เห็นเหตุการณ์ มันก็ยังมีคลิปจากกล้องวงจรปิดของทางร้านอยู่แล้ว

   เพล้ง!

   “FUCK!”

   ดวงตาผมเบิกขึ้นแล้วรีบวิ่งกลับไปที่จุดเดิม เสียงสบถนั่นเป็นของพี่ฝรั่ง ส่วนสาเหตุ... จันทร์เจ้าเอาขวดเบียร์ที่ไหนไม่รู้ฟาดหัวไอ้ปากหมานั่นซ้ำไปอีกที เวร แค่ผละออกไปแป๊บเดียวเกิดอะไรขึ้นวะ!

   “จะตายแล้วยังปากดี ไอ้เวรเอ๊ย!!”

   “มีอะไร?!”

   “ไอ้เหี้ยนี่มันบอกว่าพี่ขายตัว ปากหมาขนาดนี้ไม่ต้องพูดแล้วดีไหม!!!” ทิวากาลรีบเข้าไปรวบตัวแฟนตัวเองไว้ก่อนที่จะเข้าไปตัดลิ้นไอ้เหี้ยนั่นจริง ๆ ถึงแม้จะอยากให้ทำ แต่เรื่องมันคงใหญ่โตแน่ ๆ

   สุดท้ายเรื่องก็จบไปโดยที่พวกนั้นยอมถอยไปเพราะหนึ่งในนั้นแม่งเกิดจำหน้าทิวากาลได้ขึ้นมา เพิ่งรู้ว่าคนของพี่มีอำนาจขนาดนี้เหมือนกัน พวกนั้นได้แผลกันไปเยอะกว่าพวกผม แน่ละ แต่ละคนมีทักษะป้องกันตัวกันอยู่แล้วทั้งนั้น แต่ฝั่งนั้นที่หนักสุดก็มีไอ้เวรนั่นแหละครับ แต่โดนชกก็นับไม่ถ้วนยังมาถูกตีหัวซ้ำอีกสองทีอีก ไหนจะแผลที่หน้า หวังว่าแม่งจะเลิกปากหมาแล้วกัน

   “เค้าไปคุยเรื่องค่าเสียหายนะ” บอกจันทร์เจ้า พี่ชายพยักหน้ารับ ผมจึงผละออกไปโดยมีพี่วินเซนต์มาด้วย การเคลียร์ปัญหาผ่านไปด้วยดี ทางร้านไม่ได้แจ้งความ พวกผมพูดอะไรไปเธอก็เออออด้วยทุกคำ พูดอะไรก็ค่ะตลอด ก็ดี คุยง่าย ๆ จะไม่ต้องเสียเวลา

   “Who is Naphak?” คุณวินเซนต์ถามระหว่างที่เรากำลังกลับไปหาคนที่รออยู่

   “My crush.”

   “ถึงว่า... หัวร้อนขนาดนี้ พามาเจอบ้างสิ”

   “อืม”

   “How much?” ฝรั่งอีกคนร้องถาม ผมชูนิ้วให้ดู ฝ่ายนั้นก็พยักหน้ารับ “กลับเลยไหม?”

   “กลับ เราเหนื่อยมากเลย”

   “ใช่ กานต์สร่างเมาเลยเนี่ย”

   “โทษที ต้องมาเดือดร้อนด้วยเลย”

   “หึ ไม่เป็นไร ถือว่าออกกำลังกาย” พี่วินเซนต์ว่า “งั้นแยกกันเลยแล้วกัน see ya”

   “Bye”



   “นอนไหน?”

   “นอนด้วยดิ ไม่อยากกลับบ้าน”

   จันทร์เจ้ากลอกตา “กลับบ้านได้ก็แย่แล้ว จริงใจโคตรโง่ ไปให้มันต่อยทำไม”

   หมูอ้วนบ่นระหว่างเดินไปที่รถ ขึ้นรถแล้วก็ยังบ่นไม่หยุด จนทิวากาลต้องปิดปาก ผมที่นั่งอยู่ด้านหลังถีบเบาะแรง ๆ เมื่อทิวากาลปิดปากพี่ชายผมด้วยปากตัวเอง เดี๋ยวกูได้มีเรื่องกับพี่เขยอีก ตอนนี้อารมณ์ร้อน ๆ ยังไม่หายดีด้วย แล้วยังเสือกกวนตีนด้วยการย้ายไปดูดคอจันทร์เจ้า เวรเอ๊ย! ไอ้หมูก็อยู่เฉย ๆ ให้เขาทำตามใจ



   “จริงใจมาทำแผล!” ผมถูกพี่ชายล็อกคอจากด้านหลังเมื่อกำลังจะออกจากลิฟต์ที่ชั้นยี่สิบสี่ (ชั้นที่พักของณภัค)

   “ให้เขาทำให้ไง”

   “ดึกขนาดนี้เขานอนแล้ว จริงใจไปกับพี่นะ ไหนบอกจะนอนกับพี่งายยยยยย”

   “ปล่อยโว้ย!”

   “จริงใจไอ้เด็กบ้า! เออ จะไปไหนก็ไปเลย ใช่สิ ก็เป็นแค่พี่ชายหนิ จะไปสำคัญอะไรล่ะ งื่อ!”

   “โง้ยยยย พี่เป็นเหี้ยไรงะ เค้าไปนะ ไนต์ ไนต์” บอกแล้วปลดมือจันทร์เจ้าแล้ววิ่งไปจากลิฟต์ หมูอ้วนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเหมือนจะมาบีบคอผมให้ได้แต่โดนทิวากาลดึงเอาไว้ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง ผมจึงหมุนตัวเดินไปตามทางเดินยาว ๆ จนกระทั่งมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง

   แกรก

   “มา--- ทำไมมีแผล ไปทำอะไรมา!!”

   ผมยังไม่ตอบคำถามของเขาแต่ดันให้เข้าไปในห้องก่อนจะก้มลงไปดูดกลืนริมฝีปากสีแดงสดล่อตาล่อใจ ณภัคดิ้นขัดขืนแต่สุดท้ายก็ยอมโอนอ่อน แขนเรียวยกขึ้นกอดรอบคอ มือของผมโอบที่เอวเขาเอาไว้แล้วดันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงโซฟาแล้วผละออก เลื่อนริมฝีปากตัวเองไปหยุดที่ซอกคอของเขาแล้วดูดเม้มจนมันเกิดเป็นรอยขึ้นมา ถึงแม้จะรู้ว่าพอเช้าขึ้นเขาจะใช้เมคอัพกลบมันก็ตาม

   “จะบอกได้ยังว่าไปทำอะไรมา?” เขาถามเสียงนิ่ง สายตาจ้องมองอย่างเค้นเอาคำตอบ น่าหมั่นไส้จนอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากแดง ๆ นั่นอีกที ให้ตายเถอะ คนเรามันจะปากแดงได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ

   “มีเรื่องนิดหน่อยครับ”

   “เรื่องอะไร?” ผมสั่นหัว ก้าวขาข้ามพนักโซฟาไปนั่งพร้อมคว้าหมอนอิงมากอด “บอกมา!”

   “เอาจริงเหรอ?”

   เขาไม่ตอบ มือเรียวส่งมาล็อกหน้าผมแล้วลงแรงบีบ สายตาแน่วแน่บอกว่าถ้าไม่ยอมบอกเล็บคม ๆ จะฝังลงไปในผิวผมในไม่ช้า ผมหลุบตามองแล้วดึงมือนั้นออก ตัวหอมส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ ต่างคนต่างเงียบอยู่หลายนาทีจนสุดท้ายผมก็เลิกแกล้งแล้วบอกเขาไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ได้บอกอย่างละเอียดหรอก ขี้เกียจพูด

   “ไม่เห็นต้องเอาตัวเองไปเจ็บเพราะเรื่องแค่นี้เลย”

   “ถ้าเป็นเรื่องของคุณ มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้ไง”

   “ถึงจะเขินแต่ฉันก็โกรธอยู่ดี” คนเราต้องน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอวะ “ยิ่งนายต้องเจ็บตัวเพราะฉัน ฉันยิ่งรู้สึกผิด”

   “ทำแผลให้หน่อยครับ”

   “ฉันทำแผลไม่เป็น”

   อืม ดีจริง ๆ

   ถึงจะบอกว่าทำไม่เป็น แต่เขาก็ทำให้ผม แม้มันจะค่อนข้างทุลักทุเลก็ตาม ตัวหอมทำไม่เป็นคือไม่เป็นจริง ๆ ไม่เป็นถึงขั้นที่ต้องเปิดอินเทอร์เน็ตดูควบคู่ไปทุกขั้นตอน ขนาดว่าชื่อยี่ห้อน้ำยาล้างแผลที่เขามีมันไม่ตรงกับรูปในเว็บที่เขาดู ตัวหอมยังจะไม่ใช้มันแล้วลงไปหาซื้อใหม่เลย แล้วขอถามหน่อย ร้านขายยาที่ไหนมันเปิดตอนเที่ยงคืนบ้าง

   “แผลเยอะชะมัดเลย” เขาบ่นขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการทายาที่หน้าท้องให้ มันช้ำนิดหน่อย ไม่ได้เจ็บอะไรมาก แผลผมมีที่หน้าจากตอนโดนชกครั้งแรก แล้วก็พลาดท่าบ้างแต่ไม่เยอะ มีโดนถีบที่หลังแล้วก็ที่มือขวาของตัวเองที่มันแตกและช้ำเพราะต่อยคนอื่นมากไป

   “นี่…”

   “หืม?”

   “ทำไมไม่อาบน้ำก่อนก็ทำแผล”

   เออว่ะ นั่นน่ะสิ

   “เด๋อเอ๊ย!!” ตัวหอมว่าก่อนจะไล่ผมไปอาบน้ำ แล้วก็ต้องมาทำแผลให้ผมอีกรอบ

   “ทำไมมันช้ำกว่าเมื่อกี้อีก?” เขาถามขณะที่กำลังทายาบนรอยช้ำที่หน้าท้อง ใบหน้าของเขาก้มไปจนผมชนท้องผมอยู่แล้ว

   “ถามมันดูสิ โอ๊ย!!!”

   “กวนตีน” ทำร้ายร่างกายผมแล้วยังจะมาเยาะเย้ยกันอีก น่าตี

   “นอนได้แล้วครับ” ผมพูดก่อนจะยกแขนพาดขวางดวงตาเพราะแสงไฟที่เปิดไว้มันสาดเข้ามา และแขนอีกข้างก็เหยียดออกก่อนจะพับเข้าเมื่อมีบางอย่างทับลงมา ซึ่งนั่นก็คือศีรษะของณภัคนั่นแหละ

   “นายอย่าไปเจ็บตัวแบบนี้อีกนะ” ผมไม่ตอบ เพราะรู้ว่าทำไม่ได้ “รับปากฉันสิ”

   “ไม่อ่ะ เดี๋ยวผิดคำพูด”

   “นี่ยังจะไปมีเรื่องอีกเหรอ?”

   “เปล่า ผมก็อยู่เฉย ๆ แต่เรื่องมันเข้ามาหาเอง ผมป้องกันตัวเองไง คุณก็เหมือนกัน” ยกแขนออกแล้วมองหน้าเขา “อย่าให้ใครมากล่าวหาหรือว่าอะไรคุณอีก ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องจริงคุณก็ไม่ควรจะได้รับคำพูดแย่ ๆ แบบนั้น”

   “ฉันไม่สนใจ”

   “ผมเริ่มเกลียดความช่างแม่งขึ้นมาแล้ว”

   “นายก็เป็นนี่จะมาเกลียดอะไรล่ะ เด็กบ้า”

   “เอาเถอะครับ ผมไม่ชอบนะเว้ยที่ต้องได้ยินคนพูดถึงคุณไม่ดีอ่ะ ถ้าไม่อยากให้ผมมีเรื่องคุณก็เซฟตัวเองหน่อยสิ เรื่องไหนไม่จริงก็แย้งบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้คนอื่นพูดสนุกปากแล้วไม่สนใจ”

   “นายแคร์เหรอ?”

   “อือ แคร์คุณอ่ะ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้แฮปปี้กับการที่มีคนพูดแบบนั้นหรอก ถึงแม้คุณจะบอกว่าช่างแม่งก็เถอะ มันก็เหมือนกับที่คุณไม่อยากให้ผมมีเรื่องเจ็บตัว ผมเองก็ไม่อยากให้คนมาว่าคุณแบบนั้นเหมือนกัน เข้าใจไหมครับ?”

   “อือ เข้าใจแล้ว…”

   “เด็กดี”

   “ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าฉันอายุมากกว่านาย!”

   “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ”

   “เวรเอ๊ย”

   “หึหึ นอนได้แล้ว ง่วง”

   “ฉันไม่ง่วงเลย”

   “แต่ผมง่วง”

   ผมพูดแค่นั้นก่อนทุกอย่างจะเงียบไป คนตัวเล็กกว่าเบียดตัวเข้ามาใกล้ คิ้วผมขมวดเข้าหากัน ไอ้การที่เข้านอนใกล้ ๆ มันก็ดีนะ แต่ข้อเสียคือผมอึดอัดไงครับ ผมชินกับการนอนคนเดียวโดยไม่มีใครนอนข้าง ๆ แต่กรณีนี้คือ ถึงจะไม่สบายตัวสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่อยากผลักไสไง ย้อนแย้งฉิบหายเลยวะ จะเอาสบายกายหรือสบายใจดีวะ

   “นอนได้แล้วครับ”

   “ฉันนอนแล้ว”

   “นอนบ้าอะไร หยุดลูบตัวผมได้แล้ว”

   “ก็… มันเผลอ” เขาว่า เหมือนที่ลูบ ๆ  เนื้อตัวผมไม่หยุดเพราะเผลอจริง ๆ บ้าเอ๊ย เขาไม่อยากนอนเหรอวะ ผมจะประสาทแดกแล้วเนี่ย การต้องสะกดจิตตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายนะ กลับบ้านตอนนี้ยังทันหรือเปล่า หรือผมจะไปก่อกวนจันทร์เจ้ากับทิวากาลดี

   “ก็แย่ละ”

   “ไม่ง่วงอ่ะ ทำไงดี” อ่อยฉิบหายเลย ผมลืมตาขึ้น จ้องหน้าเขา ตอนนี้ตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้ว เขาเอียงคอมองอย่างใสซื่อ อืม ผู้ชายก็มารยาเยอะเหมือนกันนะ ทำเป็นเล่นไป

   “อยากเจ็บตัวเหรอครับ?” ผมถามพลางบีบสะโพกของเขา ตัวหอมขมวดคิ้ว ปัดมือผมออก แต่ยังนั่งอยู่ที่เดิม “ผมไม่มีอารมณ์อ่ะ”

   “ไอ้บ้า ใครบอกจะทำเรื่องแบบนั้นกัน”

   “อ๋อเหรอ” ลากปลายนิ้วไปตามต้นขาขาวที่โผล่พ้นขากางนอนขาสั้นออกมา ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย พลางมองหน้าคนที่บอกจะไม่ทำเรื่องแบบนั้น ไม่ขัดขืนแบบนี้เขาเรียกให้ท่าไม่รู้เหรอ

   “นอนได้แล้ว!” ดึงแขนของเขาลงมา นั่นทำให้ตัวหอมนอนลงเหมือนเดิม จอมก่อกวนพลิกตัวนอนหันหลังให้ ผมพับแขนข้างที่เขานอนทับอยู่ขึ้นไปใช้ปลายนิ้วเขี่ยใบหน้าเนียนเบา ๆ ตัวหอมจับมือผมไว้ก่อนจะใช้ฟันงับ อาการเหมือนหมาคันฟัน ไม่ต่างจากไอ้เบื๊อกแทะลูกบอลสักเท่าไหร่

   เวลาผ่านไปสักพัก ผมเกือบจะหลับไปแล้วทว่ากลับมีบางอย่างแตะลงที่ริมฝีปาก ผมนอนนิ่ง ๆ โดยไม่ตอบโต้ ปล่อยให้อีกคนเข้าใจว่าผมหลับ ตัวหอมสอดมือไปใต้คอของผม ริมฝีปากนุ่มนิ่มบดเบียดให้กระชับมากยิ่งขึ้น เขาขบเม้มริมฝีปากของผมพลางดูดดึงสลับหนักเบาก่อนที่เขาจะได้ผละออกไป ผมกดท้ายทอยเขาเอาไว้และจูบตอบกลับอย่างดุดัน ตัวหอมก็คงรู้อยู่แล้วว่าผมไม่ได้หลับ เขาจึงโต้กลับอย่างทันท่วงทีโดยไม่เสียเวลาไปตกใจ

   ร้ายนัก!

   พลิกให้ตัวหอมอยู่ด้านล่าง นัยน์ตาฉ่ำปรือมองมาที่ผม ปลายนิ้วเรียวลูบไล้กรอบหน้าก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนลงต่ำไปเรื่อย ๆ ผ่านลำคอ แผ่นอกหน้าท้องแล้วจนอยู่ที่หัวกางเกงวอร์มที่ผมสวมอยู่

   “รอยก่อนหน้านั้นยังไม่ทันหายดีก็ยั่วผมอีกแล้ว”

   “นายมันอ่อน”

   “หึ แล้วจะรู้ว่าอ่อนหรือแข็ง”

   “อยากรู้เหมือนกัน” เขายกยิ้มยั่ว นอกจากขยันอ่อยแล้วยังขยันทำตัวน่าหมั่นไส้อีก

   คนตัวเล็กผลักผมให้นอนหงายก่อนที่เขาจะก้าวขาขึ้นมานั่งทับช่วงกลางลำตัวของผม สะโพกกลมขยับไปมาบดเบียดยั่วเหย้า ฟันขาวขบริมฝีปากและส่งสายตาเชิญชวน ผมขยับตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง ปัดสาบเสื้อของเขาออกจนไหล่ตกไปข้างหนึ่ง ส่งมือไปรั้งท้ายทอยอีกคนให้เข้ามาใกล้ จากนั้นจึงประกบริมฝีปากลงไปควานหาความหวานภายในโพรงปากเล็ก

   เป็นคราวผมบ้างที่ดันให้อีกฝ่ายนอนราบกับเตียง ริมฝีปากหยักค่อย ๆ เลื่อนออกจากเจลลี่นุ่มไล่ไปตามลำคอระหงดูดเม้มเป็นระยะจนมาถึงแผ่นอกบาง ณภัคหอบหายใจหนัก มือเรียวสวยสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มผมของผม หน้าอกแอ่นขึ้นยามที่ผมจูบเม้มหยอกล้อ

    “อ๊ะ อื้อ...” ยกยิ้มอย่างพึงพอใจที่ทำให้อีกคนครางออกมาได้ ผมกดริมฝีปากลงไปแผ่วเบาที่ตำแหน่งอกข้างซ้ายของเขา มืออีกข้างที่ไม่ได้รองท้ายทอยณภัคเอาไว้ ลูบไล้ไปตามร่างกายขาวเนียนอย่างเพลินมือ คนอายุมากกว่าตัวสั่นระริกทุกครั้งเมื่อผมขยับมือลูบผ่าน

    “ทนไม่ไหวยัง?” ถามอย่างยียวน ณภัคมองค้อนทั้งที่ตาฉ่ำปรือ ร่างกายบอบบางขยับไปมา เรียวขาชันขึ้นบังคับให้ผมแยกขาออกจากกันก่อนที่เขาจะยันตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วเลื่อนมือไปรั้งหัวกางเกงที่ผมสวมอยู่ลง

    “ถามตัวเองเหรอ?”

   ทำไมโลกมนุษย์ถึงมีสิ่งมีชีวิตที่โหดร้ายอย่างณภัคอยู่

   ขณะที่มือนุ่มกำลังเล่นกับผมอยู่นั้นผมเองก็ไม่ยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว ปัดสาบเสื้อของเขาไปให้พ้นทางก่อนลากมือไปยังกางเกงนอนขาสั้น ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ลูบผิวเนียนตั้งแต่หัวเข่าขึ้นมาถึงต้นขา สอดผ่านขากางเกงไปยังสะโพกนิ่มแล้วบีบขยำอย่างมันเขี้ยว ก้มไปดูดริมฝีปากสีแดงแรง ๆ แล้วผละออกไปหาเจลกับถุงยาง ผมปิดไฟหลักในห้องแล้วเปิดโคมไฟแทน แม้จะยังสว่าง แต่ในก็ไม่เท่าไฟหลัก

    “เจ็บ...” คนตัวเล็กบอกเสียงแผ่ว มือสวยจิกผ้าปูที่นอนแน่น ผมหยุดการเคลื่อนไหว โน้มลงไปจูบปลอบเมื่อผ่อนคลายตัวเองแล้วจึงกดร่างกายเข้าไปจนสุด ถึงกับต้องพ่นลมหายใจออกมา เขารัดผมแน่นจนแทบขยับไม่ได้ อยากจะทำแรง ๆ ให้สะใจ แต่ในความเป็นจริงผมต้องค่อยเป็นค่อยไปเพื่อไม่ให้ณภัคเจ็บมาก

   เราเพิ่งมีอะไรกันไปเมื่อไม่กี่วันก่อน แถมวันนั้นผมยังเอาแต่ใจตัวเองทำรุนแรงกับเขาอีก ถ้าหากมันไปซ้ำกับแผลเดิมเขาจะแย่เอา

    “ขะ ขยับสิ..อึก!”

    “อืม... ภัค” ผมเรียกชื่อเขาเสียงพร่า เสียงร่างกายกระทบกันดังเป็นจังหวะสอดประสานกับเสียงครางกระเส่า ตัวหอมแหงนหน้าขึ้น แก้มใสแดงระเรื่อ เม็ดเหงื่อผุดพรายไปตามใบหน้า เห็นริมฝีปากสีแดงนั่นแล้วอดใจไม่ไหวจึงก้มไปจูบอีกครั้ง ตัวหอมเกี่ยวแขนรอบลำคอผมก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายดันตัวเองขึ้นมาแล้วอยู่ด้านบนแทน

   ผมกัดฟันแน่นเมื่อเขากดสะโพกลงมาทำให้ผมเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิม อารมณ์ถูกพัดโหม อยากจะกระแทกสวนขึ้นไปแรง ๆ แต่ณภัคไม่ยอมให้ผมขยับตัวเลย เขาแสยะยิ้มร้าย ยกมือเสยผมไปด้านหลัง เล็บคมกรีดเบา ๆ ที่กรอบหน้าก่อนก้มลงจูบที่สันกราม ลิ้นชื้นตวัดเลียก่อนย้ายไปที่ลำคอ เขาดูดเม้มและทำรอยเอาไว้ มือขาววางบนไหล่เพื่อเป็นตัวยึดในการทรงตัวขึ้น เสียงนุ่มครางกระเส่าที่ข้างหู กระตุ้นให้ความต้องการพุ่งสูงขึ้นไปอีก ผมบีบสะโพกกลมแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว ตัวหอมสะดุ้งเฮือก หวีดร้องเสียงหลง ทิ้งตัวสุดแรงจนเขากลืนกินผมทั้งตัว กายบางสั่นสะท้านหายใจหอบ น้ำกามสีขุ่นถูกปลดปล่อยออกมา เลอะทั้งตัวเขาและผมเอง ในขณะที่ตัวหอมไม่ระวังตัวผมก็แกล้งเข้าด้วยการขยับร่างกายแรง ๆ ณภัคอ้าปากค้าง จิกเล็บที่ไหล่ผมจนรู้สึกว่าเล็บมันแทบฝังเข้าเนื้อ

   “อ๊ะ อะ ไอ้บ้า!”

   “จะด่าหรือจะครางเลือกเอาสักอย่าง”

   “เบา อ้า เบา ๆ สิ!”

   “หึ ก่อนหน้านั้นใครบอกแรง ๆ อืม...” เนื่องจากไม่ค่อยถนัดจึงดันให้อีกคนนอนราบ ยกขาเรียวขึ้นพาดบ่าหนึ่งข้างแล้วขยับสะโพกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น ความร้อนวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายรวมทั้งแรงอารมณ์ต่าง ๆ ผมส่งความรู้สึกของตัวเองไปให้ณภัค ร่างกายบอบบางสั่นคลอนไปตามแรงส่ง เมื่อความรู้สึกทุกอย่างแล่นมารวมกันผมก็ยิ่งขยับตัวเร็วขึ้นก่อนจะแช่ตัวนิ่งปล่อยให้ทุกความอึดอัดทรมานทุกอย่างออกมา...

   ผมหยุดทุกอย่างราวกันโปรแกรมที่ถูกตั้งเวลาปิดเอาไว้ หอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยจากกิจกรรมที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ ยื่นมือไปเช็ดเม็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าสวย ตัวหอมเอียงหน้าซบกับมือของผม

   “อาบน้ำไหมครับ?” ถามหลังจากที่ถอนตัวเองออกมาแล้ว ณภัคพยักหน้าหงึกหงัก ริมฝีปากเบะคว่ำ นัยน์ตาขุ่นมัวเล็กน้อยอาจเพราะไม่ค่อยสบายตัว ผละไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างเอาไว้ เมื่อได้อุณหภูมิและระดับที่พอดีจึงไปตามตัวหอมมา เขาค่อนข้างงอแง แต่ยังไม่งี่เง่า ระหว่างที่แช่น้ำก็อ้าปากหาววอด

   กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เล่นเอาตัวแทบเปื่อย งานนี้ต้องโทษณภัคเลยครับ แกล้งยั่ว แกล้งอ่อยผมอยู่ได้ ผมมันแค่เด็กอายุสิบเจ็ดที่ยังควบคุมตัวเองไม่ดีพอ มีสิ่งเร้าอยู่ตรงหน้าใครมันจะไปทนไหว เมื่อผมลงขย้ำ เขาก็โวยวายบอกทำความสะอาดยาก โทษที ก็ถุงยางมันหมด

   ณภัคแทบหลับคาอ่าง แล้วก็เป็นผมที่ต้องช่วยพยุงไปนอนที่เตียง (ซึ่งเปลี่ยนผ้าปูใหม่แล้วโดยผมเอง) ถ้าไม่พยุงเขาทรุดไปกองกับพื้นแน่นอน

   คืนนี้ เมื่อหัวถึงหมอน เราต่างคนก็พลิกหาท่าสบาย หลับไปในมุมของตัวเอง ต่างคนต่างนอนไม่ได้วอแวเกาะแกะอะไร เพราะเหนื่อยเหลือเกิน ใช้พลังงานไปเยอะจะเพลียก็ไม่แปลกนัก...

   ตอนนี้พลังชีวิตของผมเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งหลอด

   แต่พลังใจแม่งพุ่งไปนู่น ดาวอังคาร

   (ถุย)









-----------------------------------------
กานต์ ดไวท์ ดมิสา - คือคนเดียวกัน
จริงใจเรียกพี่ฝรั่งว่าคุณ เพราะมีออร่าบางอย่างที่ทำให้เรียกแบบนั้น
  จากตอนที่แล้ว ที่บอกว่าจันทร์เจ้าเหมือนไม่ชอบภัค
อันนี้เป็นแค่ความคิดของณภัคนะคะ คุณเขา คิดว่า จันทร์เจ้าไม่ชอบตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วจันทร์เจ้าคิดยังไง
อาจจะไม่ชอบจริง ๆ หรือบางทีแค่หมั่นไส้ ดีไม่ดีหมั่นไส้น้องตัวเองด้วยซ้ำ (เจ้าหมูไม่ชอบใครด้วยเหรอ TwT)
  ตัวปัญหาคือกลุ่มคนที่จริงใจมีเรื่องด้วยและณภัคที่วอแวเหลือเกิน
สำหรับตอนนี้คือยาวมากกกกก หกพันกว่าคำเลยเด้อ ถ้าเจอคำผิดรบกวนบอกด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม เจอกันตอนหน้าค่ะ
♥

[mild-dy]

 

[jaokhwan]

 

[Ouizzz]

 

[TaemyG]

เราค่อนข้างชอบตอนนี้นะ

ไม่ใช่เพราะมีฉากเรียกเลือดแบบตอนใกล้จบหรอกนะ จริงจริ๊ง

ฮ่าๆ

แต่เรารู้สึกว่า มันค่อนข้างให้ความรู้สึกดี ชมพูวิ้งๆ

เพราะเรารู้สึกว่าคู่นี้นานๆทีจะหวานกัน

แต่พอเริ่มหวานกัน ก็ทำเอาเรานั่งอมยิ้มตลอดตอนเลย

ชอบมาก

ปล. รักตัวละครทุกตัวในทุกเรื่องเลย

ติดตามค่ะ