หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[AutoAngels]

อะไรอย่าไงคะเนียกรีดดดดดมาต่ออีกนะคะ

[Meen2495]

 

ที่เคยรู้สึกแปร่ง ๆ แปลก ๆ กับความรักของวิน ที่มีให้เล
คราวนี้ ถึงกาลคลี่คลาย
ก็ว่าอยู่ว่า ทำไมถึงขั้นให้บ้านเป็นของขวัญ
แอบคิดว่า เป็นญาติกันป่ะว้าาาาาา แต่ก็ .. ไม่กล้าฟันธง

ดีนะ ชอบ ... ความลับนี้แค่ข้อเดียว ทำให้ที่เป็นปม ๆ หายหมด

รออ่านต่อค่ะ

[gackmanas]

 
รอนะคะ..

[:mdred]

#แฟนวิศวะ ตอนที่ 36 (100%)





เลไม่ได้เป็นอะไรมาก

เขาไม่ได้กินยาพิษหรืออะไรเข้าไปทั้งนั้น ร่างบางแค่เป็นลม วูบไปเพราะวันนี้ร่างกายใช้พลังงานเยอะ แล้วยังมาโดนพี่ฮิมสูบพลังงานที่เหลือเพียงน้อยนิดของตัวเองไปอีก ตอนนั้นกำลังจะกินข้าว แต่ยังไม่ทันได้กินสติก็พังครืดเพราะความเหนื่อยอ่อนไปซะก่อน หมอกับพยาบาลทำหน้างงๆ ตอนที่เลตื่นขึ้นมาในห้องฉุกเฉินระหว่างที่ทุกคนกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ล้างท้อง เนื่องจากมีคนบอกว่าเลกินยาพิษเข้าไป เขาต้องปฏิเสธไปว่าไม่ได้กินอะไรเข้าไป แค่เป็นลมเพราะเหนื่อย ถึงอย่างนั้นก็ยังโดนคุณหมอตรวจเช็คอย่างละเอียด พอพบว่าไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ ก็ถึงได้รับคำแนะนำพร้อมกับบอกให้กลับบ้านได้

วินาทีที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน…

เลได้ยินเสียงอึกกะทึกของใครสักคน เขาเห็นพี่วินกับพี่ฮิมกำลังสู้กัน ร่างเล็กจะเข้าไปห้าม ถ้าไม่ได้ยินประโยคที่ทำให้ร่างกายแข็งพลัน ขยับไปไหนไม่ได้

“กูรักเล เพราะเลเป็นน้องกู”

“แต่นั่นเมียกู!”

“น้องแท้ๆ”

หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น วินาทีนั้นคล้ายวิญญาณได้ลอยออกจากร่าง ราวกับว่าได้ตายไปแล้วจริงๆ



“จริงเหรอ” กลับมาที่บ้าน วินไม่รู้ว่าจะตอบคำถามเลยังไง จากน้องที่เคยคิดว่าชอบหลีกหนีปัญหา ตอนนี้กำลังยืนประจันหน้า คาดคั้นความจริง ซ้ำยังเป็นตัวเขาเองที่ไม่พร้อมจะบอก “พี่วินเป็นพี่ชายของเลเหรอ จริงเหรอ”

“...”

“พี่วินตอบสิ พี่วิน!”

“...”

“พี่วิน” วินเงยหน้าขึ้น ทันทีที่เห็นเลเขาก็ขอยอมแพ้

“จริง”



วินเคยเห็นหน้าแม่ตัวเองไม่กี่ครั้ง เขาเห็นรูปแม่บ่อย แต่เจอหน้ากันจริงๆ น่ะไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งที่เจอก็ยังคิดอยู่เสมอว่าแม่ตัวเองนั้นสวยมาก ทั้งสวยและมีเสน่ห์ ถึงขนาดที่ว่าตั้งแต่เล็กจนโตเขาเจอผู้หญิงสวยมามาก แต่ยังไม่เคยเจอผู้หญิงสวยที่มีเสน่ห์ได้เทียบเท่าแม่ของตัวเองแบบจริงๆ จังๆ สักราย

เขาอยู่กับพ่อ ถูกพ่อเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ สไตล์พ่อเลี้ยงเดี่ยว ห่ามๆ บ้าง ไม่ค่อยมานั่งอธิบายแบบอ่อนหวานเหมือนผู้หญิง เพราะอย่างนั้นล่ะมั้งนิสัยเขาถึงเป็นพวกปากร้ายหน่อยๆ ทำอะไรอ่อนโยนไม่ค่อยจะเป็น พ่อไม่ค่อยโกหก ฝ่ายนั้นเปิดเผยทุกอย่าง และเล่าให้ฟังทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้กระทั่ง… เรื่องที่พ่อกับแม่เขาไม่ได้รักกันแบบคนรัก

ทางนั้นบอกว่า ตัวเองกับแม่เป็นเพื่อนสนิท ที่สนิทมากๆ รักกันแบบเพื่อน ไม่เคยคิดเกินเลย แล้วจู่ๆ วันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์ที่ส่งผลให้วินได้ลืมตาดูโลกขึ้นมา

พ่อว่าเขาไม่ใช่ความผิดพลาด มันเป็นความบังเอิญที่วินดันอยากเกิดพอดี

เป็นประโยคที่ทำให้รู้สึกเจ็บน้อยลงหน่อย แต่เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้รับรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ยังไงซะ วินคิดว่ามันดีกว่าการที่ปล่อยให้เขามารู้หลังจากเป็นผู้ใหญ่ ความรู้สึกมันคงจะเจ็บกว่าตอนเป็นเด็กอยู่มากโข เพราะนอกจากเรื่องที่พ่อแม่ไม่ได้รักกันแล้ว ก็ยังมีเรื่องอื่นอีก…

ปกติแม่อยู่ที่อังกฤษ แต่ตอนท้อง แม่ท้องเขาอยู่ที่ประเทศไทยเพราะเจ้าตัวบินมาหาเพื่อนซึ่งก็คือพ่อของเขาที่ไทย หลังจากคลอดก็อยู่เลี้ยงวินต่ออีกแค่หนึ่งปี แล้วบินกลับประเทศอังกฤษไปโดยที่ไม่ได้บอกทางบ้านด้วยว่าสองปีที่อยู่เมืองไทยน่ะตัวเองตั้งครรภ์

เขาเป็นลูกลับ เพราะแม่ไม่ได้บอกกับทางบ้านว่าตัวเองท้องตอนมาอยู่ไทย ดังนั้นวินจึงไม่มีตากับยาย และญาติฝ่ายแม่ทั้งหลายก็ไม่มีใครด้วยรู้ว่าครึ่งหนึ่งของเขามีสายเลือดของตระกูลนั้นอยู่

เจ็บดีไหมล่ะ

หลังจากที่แม่บินกลับอังกฤษไป พ่อก็ทำหน้าที่เลี้ยงวินต่อ แต่ฝ่ายพ่อเองก็ไม่มีญาติ อีกทั้งคุณปู่คุณย่าของเขาก็เสียชีวิตไปตั้งแต่ที่พ่อของวินอายุสิบเจ็ดกว่าๆ สมบัติและบริษัทมูลค่ามหาศาลที่ถูกทิ้งเอาไว้ทำให้พ่อเขาไม่มีปัญหาทางด้านการเงิน แต่ก็ต้องใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวมาตลอด

พวกเขาไม่มีญาติแม้แต่คนเดียว

ถ้าครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างที่คนอื่นว่าคือมีพ่อ แม่ ลูก งั้นครอบครัวเขาก็คงไม่สมบูรณ์ บ้านขาดแม่แต่วินกลับไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไร จะรู้สึกหน่อยก็ช่วงวันแม่เท่านั้นแหละ นอกจากนั้นก็มีพร้อมทุกอย่าง อีกอย่างคือถึงแม่กับพ่อจะไม่ได้รักกันในเชิงคนรัก แต่วินกลับรู้สึกได้ว่าแม่กับพ่อรักเขา ถึงแม่จะให้เขาเป็นแค่ลูกลับๆ ก็เถอะ

วินห่างหายกับแม่ เขาใช้ชีวิตที่ส่วนใหญ่มีแค่พ่อมาตลอด ส่วนแม่นานๆ ครั้งจะมาเยี่ยมสักครั้ง จนกระทั่งได้ข่าวว่าแม่เสีย วินเศร้าแต่ไม่ถึงขัั้นร้องไห้ เขาไม่ได้ผูกผันธ์กับแม่มากขนาดนั้น อาจจะเพราะตอนนั้นยังเด็กมากด้วย เศร้าไปสักประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็หาย เป็นพ่อต่างหากที่เศร้าไปเป็นเดือนๆ

ครอบครัวเขาเหลือแค่พ่อ

คิดแบบนั้นจนกระทั่งเขาอายุได้ 9 ขวบ

วันเกิดปีนั้นพ่อไม่ได้ให้ของขวัญอย่างเก่า แต่บอกความจริงอย่างหนึ่งที่ทำให้คนฟังต้องตกตะลึง คำพูดที่พ่อบอกในวันนั้นยังคงฝังรากลึกลงในสมองยากที่จะลืืม

เขาจำมันได้ดี ตอนที่ญาติสายเลือดเดียวกันคนแรกของเขาปรากฏตัว

‘วินมีน้องชาย’

น้องชายที่ไม่เหมือนน้องชาย สิ่งที่ยืนยันตัวตนการมีอยู่ของน้องชายเขาในตอนนั้นมีแค่รูป ซึ่งพอมองจากรูปแล้ว วินในตอนนั้นหาความเป็นน้องชายไม่ออก เขาเห็นภาพของเด็กคนหนึ่งที่หน้าตาดูเอนเอียงไปทางสตรีมากกว่าจะเป็นบุรุษ

‘น้องชื่อเล’ พ่ออธิบายเสริม ‘เป็นน้องวิน’

‘ได้ยังไง?’

‘คนละพ่อ แต่ก็ยังเป็นน้องวิน’ รูปถ่ายใบที่สองถูกส่งมาให้

‘เหมือนแม่’ วินว่า จ้องรูปภาพไม่วางตา

‘มากเลยล่ะครับ’ พ่อเสริม ‘น้องเป็นผู้ชายนะ แต่เหมือนแม่มาก’

‘สวย’ เขาชม เป็นคำชมที่ทำให้ผู้เป็นพ่อหัวเราะ

‘ปกติเราไม่ชมผู้ชายว่าสวย แต่ก็ใช่ น้องเลสวยจริงๆ นั่นแหละ’

‘น้องอยู่ไหน’

‘ตอนนี้น้องไปอยู่กับเพื่อนสนิทอีกคนของแม่ครับ’

‘ทำไมน้องไม่มาอยู่กับเรา’ พ่อของเขาเงียบไป

‘พ่อรู้เรื่องช้าเกินไป’

ตอนนั้นวินยังไม่เข้าใจคำว่าช้าเกินไป เขาเข้าใจว่าน้องคงติดอะไรสักอย่างทำให้มาไม่ได้ ร่างสูงได้รู้สาเหตุแท้จริงที่ทำให้เลต้องไปอยู่กับฮิมก็ตอนที่เขาโตขึ้น

ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองมีน้อง วินก็แอบติดตามชีวิตของอีกฝ่ายมาโดยตลอด เขายังไม่เคยเห็นหน้าน้อง ด้วยระยะทางห่างกันไกลลิป เลอยู่อังกฤษ ส่วนเขาอยู่ที่ประเทศไทย วินยังไม่มีโอกาสเข้าไปหาน้องแบบจริงๆ จังๆ จึงได้แต่ดูภาพของอีกฝ่ายผ่านรูปถ่ายที่พ่อจ้างคนอื่นไปสอดส่องชีวิตเลไปก่อน

น่ารักที่สุด

น้องชายของเขาน่ารักมาก ยิ่งโตยิ่งน่ารัก สายตาของไอ้คนที่มักจะอยู่ข้างกายเลตลอดเวลาก็เช่นเดียว นับวันมันยิ่งดูอันตรายมากขึ้นเท่านั้น ท่าทางที่มองเลแค่ดูในรูปยังมองออกว่ามันคิดไม่ซื่อ

วินเริ่มหาข้อมูลของอีกฝ่าย และนั่นทำให้ได้รู้ความจริงของเหตุผลที่ว่าทำไมน้องถึงไม่ได้มาอยู่กับเขา

สิ่งที่ได้รู้เปลี่ยนความคิดของตัวเองหลายอย่าง

ตอนที่รู้ว่ามีน้อง วินยอมรับว่าเลเป็นน้องชายได้เร็วมาก เขารู้สึกรักน้องตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นก็ยังอดปฏิเสธไม่ได้ว่าบางครั้งก็แอบอิจฉาน้องนิดหน่อย เลเปิดเผยตัวเองได้ว่าเป็นลูกของแม่ เลมีทั้งพ่อและแม่อยู่พร้อมหน้า มีญาติจากทั้งสองฝ่าย มีครอบครัวที่อบอุ่น

แต่ทุกอย่างที่คิดนั้น สิ่งที่ถูกต้องมีเพียงอย่างเดียวคือเลเปิดเผยตัวได้ว่าเป็นลูกของแม่

นอกนั้นไม่ ไม่เลย น้องไม่มีคุณพ่อคุณแม่พร้อมหน้า ไม่มีญาติจากทั้งสองฝ่าย และไม่ได้มีครอบครัวอบอุ่นที่ว่า เพราะคงไม่มีครอบครัวอบอุ่นที่ไหน ทิ้งเด็กสามสี่ขวบที่เป็นลูกหลานของตัวเองไปอย่างไม่ใยดี

แต่ก่อนเขาไม่เข้าใจว่าทำไมน้องต้องไปอยู่กับเพื่อนสนิทแม่แทนที่จะอยู่กับญาติหรือพ่อแท้ๆ พอได้รู้ความจริงแล้ว ส่วนหนึ่งก็เป็นอย่างที่พ่อวินว่า พ่อเขารู้เรื่องช้าเกินไป… เรื่องที่ไม่มีผู้ใหญ่ร่วมสายเลือดของน้องเลคนไหนยอมรับน้องไปเลี้ยงเลยสักคน

วินเข้าไปถามพ่อของตัวเองเมื่อได้รู้ความจริง ฝ่ายนั้นเล่าว่าหลังจากที่แม่เสีย พ่อของเขาก็ไม่ได้ติดตามข่าวสารของทางนั้นอีก ทำให้ไม่ได้รับรู้เรื่องราวทางฝ่ายพ่อน้องเลหลังจากนั้น ไม่คิดด้วยว่าทางพ่อของน้องเลจะไม่ยอมรับเลี้ยง และปล่อยให้ลูกของตัวเองไปอยู่บ้านของคนอื่นแทน

มีพ่อแต่พ่อไม่เอา แค่คิดก็เจ็บแทน แม้เลในตอนนั้นจะยังเด็กแต่น้องก็ต้องรู้สึกอะไรบ้างแหละ คล้ายกันกับเขา แต่ในตอนนั้นวินยังมีพ่อ ทว่าน้องเลคนนี้ไม่มีใคร คุณแม่ก็เสียไปแล้ว ผู้ใหญ่ร่วมสายเลือดที่เด็กอายุไม่ถึงห้าขวบอยากจะพึ่งพาในตอนนั้น ไม่มีเลยสักคน

มันจะน่าหดหู่ขนาดไหน

ฝ่ายปู่ย่าตายายของเลหายหัวไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ พ่อเขาไม่ได้ลงรายละเอียดลึกขนาดนั้น ในตอนนั้นคนที่เลพอจะพึ่งพาได้อีกก็คือพวกเขา ทว่ากว่าจะรู้มันก็ช้าเกินไป เลไปอยู่กับคนอื่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

วินหงุดหงิดมากตอนที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด ยิ่งรู้ว่าน้องต้องเจอกับอะไรบ้างเขาก็ยิ่งอยากให้น้องชายคนเดียวของตัวเองมาอยู่ที่ไทยด้วยกันใจจะขาด จนพาลไปโทษพ่อที่รู้ก่อนแต่ไม่ยอมไปเอาตัวเลมาทั้งๆ ที่เงินทองก็ไม่ได้มีปัญหา แต่หลังจากฟังเหตุผล วินก็ได้เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงไม่ไปเอาตัวน้องเลมาอยู่ด้วยกัน

เลยังเด็กมาก น้องถูกทิ้งตอนยังอายุไม่ถึง 5 ขวบด้วยซ้ำ ประมาณ 3-4 ขวบ พ่อของเขารู้เรื่องที่เลไปอยู่กับคนอื่นซึ่งไม่ใช่ญาติตัวเองตอนน้องอายุ 6 ขวบแล้ว แต่นั่นก็ยังเด็กอยู่ดี อีกอย่างคือเลอยู่อังกฤษมาโดยตลอด น้องเป็นคนไทยแต่ไม่ค่อยมาที่ไทย ไม่มีบ้านอยู่ที่ประเทศไทยด้วยซ้ำ มีหลายอย่างที่อังกฤษกับไทยต่างกัน ดังนั้นถ้าให้จะเลมาอยู่กับพวกเขาที่ไทยก็คงต้องปรับตัวกันพักใหญ่ แต่ในสถานการณ์ละเอียดอ่อนแบบนั้น พ่อไม่อยากให้น้องเลต้องมารู้สึกว่าตัวเองได้เริ่มต้นใหม่อะไรอีก มันเหนื่อยเกินไปสำหรับเด็ก 6 ขวบ พ่อจึงตัดสินใจให้น้องยังอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิม ที่อังกฤษเลไปเคารพศพคุณแม่บ่อยมาก และอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญก็คือครอบครัวที่เลไปอยู่ด้วย น้องสนิทกับทางนั้นมาตั้งแต่เด็กๆ คาดว่าจะสนิทมาก แต่ถ้าไม่มากอย่างที่คิดก็สนิทกว่าพี่ชายที่เจ้าตัวยังไม่รู้ว่ามีอย่างวินแน่นอน เรื่องเงินทองบ้านนั้นไม่มีปัญหาแน่ๆ การเลี้ยงดูก็น่าจะดี เพราะแอบส่งคนไปถ่ายรูปทีไรน้องก็ยิ้มบ่อยขึ้นทุกครั้ง

เป็นอย่างนั้น วินแอบติดตามเลไปอย่างนั้นจนกระทั่งเขาอายุได้ 15 โดยมีพ่อคอยถามตลอดว่าจะไปหาน้องแล้วบอกว่าตัวเองเป็นพี่ไหม เพราะเลไม่เคยเจอเขาและเขาก็ไม่เคยเจอเล ตอนนั้นวินตัดสินใจว่าจะไปอังกฤษแล้ว เขาเลื่อนเวลาเฉลยตัวว่าเป็นพี่ของเลมาตั้ง 6 ปี น้องคงโตพอที่จะเข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้นและถ้าเลโอเค เขาก็อยากให้น้องย้ายมาอยู่ด้วยกันที่ไทยเลย จนจองตั๋วเครื่องบินเรียบร้อย แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้การตัดสินใจของเขาเปลี่ยนแปลงไปอีีก





(มีต่อ)

[:mdred]

(ต่อ)


วินเจอน้องแบบไม่ทันตั้งตัวที่ไทย เป็นวันแรกของการเปิดเรียนขึ้นมัธยมปลาย จู่ๆ คนที่เขากำลังจะบินไปหาก็มายืนอยู่หน้าห้องเรียนของเขา

วินาทีแรกที่เห็น วินรู้สึกเหมือนร่างกายเป็นอัมพาต เขาขยับไม่ได้ พูดไม่ได้ สิ่งที่ทำได้มีเพียงยืนจ้องน้องชายที่กำลังยืนยิ้มคุยกับใครบางคนอยู่

น้องเลสวย สวยมาก สวยกว่าในรูปหลายเท่า สวยเหมือนแม่ และสวยเหมือนไม่ใช่ผู้ชาย

เลเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เขาใจเต้น

วินรู้สึกตกหลุมรักน้องชายตัวเอง แต่เป็นความรักแบบพี่น้อง ยังไงก็ตามน้องเลสวยมาก จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นพี่ชายของเลมาก่อนหลายปี ตกหลุมรักในวันนั้น มันก็อาจจะไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง

ครั้งนั้นคงจะยืนมองนานเกินไปหน่อย เลถึงได้รู้สึกตัวว่าถูกมองแล้วหันมายิ้มให้ จากนั้นจึงกลับไปสนใจคนที่อีกฝ่ายกำลังคุยต่อ

วันแรกที่เจอ วินได้แค่รอยยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขาได้รู้ว่าตัวเองยังไม่พร้อม

ไม่พร้อมที่บอกเลว่าตัวเองเป็นพี่

ทว่าเขาไม่เห็นเลอีกหลังจากวันนั้น ตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษถูกยกเลิก วินไม่พร้อม เขาได้รู้สาเหตุที่จู่ๆ น้องก็มาปรากฏตัวที่ไทยภายในวันเดียวกัน

มันเป็นความบังเอิญที่ไอ้คนซึ่งติดอยู่ในรูปของน้องเลโดยตลอดย้ายมาเรียนที่ไทย

วินรู้ว่าอีกฝ่ายชื่อฮิม หน้าตาดีจนไม่อยากจะยอมรับ โคตรพ่อโคตรแม่ของความหล่อ ยิ่งนึกภาพมันยืนข้างกันกับเล ยิ่งรู้สึกว่าเหมาะสมกับอย่างน่าประหลาด ตลกร้าย มันนั่งข้างเขา จะไม่คุยกันก็ยังไงอยู่

เขาสนิทกับฮิมไปโดยปริยาย มันเป็นคนเข้าถึงได้ยาก ถ้าไทป์ไม่ตรงกัน ความชอบไม่เหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรที่ไม่ใกล้เคียงกับมันเลยล่ะก็ฝันไปเถอะว่าจะได้เข้าใกล้ และบังเอิญนิสัยเขาเข้ากับมันได้ ตรงที่ไม่สนหัวใครเหมือนกัน

พวกเขาไม่แคร์ว่าคนอื่นจะคิดยังไง ไม่เก็บมานั่งคิดมากให้เปลืองสมอง

ฮิมเป็นเพื่อนที่ดี แต่เป็นเพื่อนประเภทที่เพื่อนด้วยกันยังต้องกลัว เคารพอยู่บ้าง ไม่ใช่เพื่อนแบบที่ตบหัวกันเล่นได้ เขาถึงบอกว่ามันเป็นคนเข้าถึงยาก ต้องมีอะไรเข้ากันได้เท่านั้นถึงจะเข้าหามันได้ อีกอย่างคือคนแบบที่เข้ากับฮิมได้ ก็ไม่ใช่พวกที่ชอบเล่นตบหัวเป็นส่วนใหญ่ เขาก็เช่นเดียวกัน

ฮิมไม่ใช่เพื่อนประเภทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ยกเว้นมันบอกเอง ถ้าเรื่องไหนไม่ได้บอกนั่นหมายความว่ามันไม่อยากพูด อย่าถาม อย่าเสือก นอกจากจะมั่นใจว่าตัวเองสนิทกับฮิมมากจริงๆ

เชื่อเถอะมีคนสนิทกับมันจริงๆ ไม่กี่คน อย่างน้อยคนที่มันพูดกับอีกฝ่ายได้ทุกเรื่องเห็นจะแค่คนเดียวคือเสือ เพื่อนอีกกลุ่ม รายนั้นเข้ากันได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นนิสัย หน้าตาหรือฐานะที่ใกล้เคียง ขนาดวินที่อยู่ห้องเดียวกัน นั่งข้างกันก็ยังไม่สู้

เขาสนิทกับมันมากในระดับหนึ่ง ระดับที่เกินทุกคนไปไกลลิบ ถึงขนาดนั้นก็ยังไม่สนิทเท่าเสือ ที่เป็นอย่างนั้น คิดว่าฮิมคงจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้

เพราะวินไม่ได้เปิดเผยตัวตนทั้งหมด

เขามีอะไรปิดบัง ไม่ได้ให้มันรู้ทุกอย่างเต็ม 100 ดังนั้นมันเลยไม่เปิดใจกับเขาเต็ม 100 เช่นเดียวกัน

จำเป็นต้องปิดก็เพราะเรื่องนั้นมันเป็นเรื่องของน้องเล

เพื่อนหลายรู้ว่าฮิมมีน้องเพราะเห็นเลในวันแรก แต่มันไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเพื่อน เป็นหนึ่ง TOPIC ในวงสนทนาที่ห้ามเสือกโดยเด็ดขาด เพราะทุกคนรู้ดีว่ามันหวงน้องชาย ซึ่งส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าเป็นน้องไม่แท้ ฮิมมักจะเดินออกไปโทรศัพท์และน้ำเสียงที่มันใช้บ่งบอกได้ว่าคนที่โทรคุยอยู่นั้นสำคัญขนาดไหน

เปลี่ยนบุคลิกไปโดยสิ้นเชิง ไม่พูดคำหยาบ ไม่ตะคอก ไม่ใช้น้ำเสียงแข็งกร้าว ทุกคำที่พูดเหมือนกลั่นกรองมาแล้วเป็นอย่างดี มันเป็นแบบนี้กับเล ทั้งๆ ที่ปกติแล้วไม่สนหัวใคร ทุกคนรู้แค่ว่ามันหวงและรักน้องมาก มีวินคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าฮิมรักน้องเขาแบบไหน

คนที่ไม่สนใครทั้งนั้น คนที่หลายคนมักจะก้มหัวให้โดยที่ไม่ต้องพูด กลับยอมคนๆ หนึ่งแบบที่เรียกได้ว่าหมอบแนบพื้นสนิทถ้ามุดลงดินได้ก็คงมุดลงไปแล้ว มันทำแบบนั้นกับเลแค่คนเดียว ใช้น้ำเสียงแบบนั้นคุยกับเลแค่คนเดียว ใช้สายตาแบบนั้นมองเลแค่คนเดียว คนแข็งกร้าวที่อ่อนโยนกับน้องแค่คนเดียว

แบบนี้น่ะเหรอรักแบบพี่น้อง ไม่ใช่หรอก มันรักน้องเขาแบบคนรัก

วินไม่รู้ว่าเลรักตอบไหม เขารู้แค่ว่าฮิมสนิทกับน้องมาก มากถึงขนาดที่ว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง นั่นทำให้เขายิ่งไม่พร้อมไปกันใหญ่ เขาอยากให้น้องคุยกับเขาได้ทุกเรื่องเหมือนที่คุยกับมัน

วินได้เจอน้องชายอีกหลายครั้ง เลมักมาหาฮิมที่ไทยในวันสำคัญ นั่นทำให้เพื่อนอย่างเขาได้เจอน้องเลไปด้วย ครั้งแรกที่ได้คุยกับเลคือตอนที่เห็นน้องกำลังยืนงมหน้าอยู่ใกล้หม้อทำอาหาร วินอยากจะบอกน้องว่าอย่าเอาหน้าเข้าไปใกล้หม้อให้มาก  แต่จากที่คิดว่าจะพูดดีๆ ดันติดนิสัยเดิม คำพูดก็เลยกลายเป็นเชิงดุหน่อยๆ

‘อย่าโง่เอาหน้าลงไปจุ่มในหม้อ’

โคตรอยากตบปากตัวเองในตอนนั้น น้องคงไม่ค่อยโดนใครพูดแบบนี้ด้วยบ่อยๆ เจ้าตัวถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองแบบตื่นๆ จากนั้นจึงเบะปากแล้วก็เถียง

‘เลไม่ได้โง่เอาหน้าไปจุ่มในหม้อนะ!’

ดื้อไม่ใช่เล่น…

วินสนิทกับน้องเร็วขึ้นมากหลังจากนั้น ฮิมเองก็ลดการเพ่งเล็งลงแม้ว่าเขาจะสนิทกับเลนำหน้าเพื่อนฝูงไปมากโข ด้วยนิสัยการพูดเหมือนหลอกด่า มันคงไม่คิดว่าเขาจะพูดกับคนที่ตัวเองชอบแบบนี้ หรือก็คือมันคิดว่าเขาไม่ได้ชอบเลถึงได้ระแวงน้อยลง อีกอย่างคือเลเจอหน้าเขาทีไรน้องเป็นต้องได้ทะเลาะกับวินอยู่ทุกครั้งไป

ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งสนิท เขาได้รู้จักน้องชายของตัวเองมากขึ้นทุกช่วงเวลาสั้นๆ ที่เลมาหาฮิมในวันสำคัญ วินได้รู้หลายเรื่อง และบางเรื่องก็ชวนปวดหัว

น้องเป็นคนที่ดื้อ เอาแต่ใจ นิสัยเหมือนไม่ใช่เด็กถูกทิ้ง แต่เป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบลูกคุณหนูโดยแท้ แบบที่มักจะได้ทุกอย่างที่ใจต้องการ แต่เมื่อรู้จักขึ้นเรื่อยๆ ถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่เห็น ต้องยอมรับว่าฮิมมันเลี้ยงน้องเขาได้ดีมาก เลไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหา แต่ลึกๆ ในใจแล้วน้องก็ยังต้องการความอบอุ่นแบบครอบครัว

เขาตั้งใจจะบอกว่าเป็นพี่ชายตอนที่ตัวเองขึ้นปีหนึ่ง แต่ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้นอีก เมื่อฮิมบอกเขาว่าน้องจะย้ายมาเรียนที่ไทย ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เลจะย้ายมาอยู่ไทยแต่ปัญหามันอยู่ที่ฮิมต่างหาก

แต่ก่อนเขาก็อยากให้น้องมาอยู่ที่ไทย แต่หลังจากได้รู้จักกับฮิม วินก็ต้องทวนความคิดใหม่

มันเหี้ย

มันไม่ได้เหี้ยกับเล มันรักน้องเขามาก แต่มันเหี้ยกับคนอื่น และการที่มันเหี้ยกับคนอื่นนั่นแหละที่ทำให้เขากลัว

วินกลัวว่าคนที่มันทำไม่ดีด้วยจะกลับมาทำร้ายน้อง ยิ่งมันเริ่มต้นสร้างทั้งสนามแข่งรถและคลับ วงอโคจรที่ถูกรังสรรค์ขึ้นมาเพื่อระบายอารมณ์โดยเฉพาะทำให้เขายิ่งกลัว ฮิมสร้างศัตรูเอาไว้เยอะเพราะมันไม่ได้เป็นคนดีแบบที่อยู่กับเล ลับหลังมีทั้งผู้หญิง เหล้า จับกลุ่มต่อยตี เงินกู้นอกระบบ  สิ่งผิดกฏหมายแทบทุกชนิดยกเว้นยาเสพติด ไอ้ฮิมครองแทบทั้งหมด

มันไม่ใช่คนดี แต่จะไม่เหี้ยขนาดนี้ถ้าไม่มีสิ่งกระตุ้นซึ่งก็คือน้องเล เลไม่ได้ผิด แต่น้องทำให้ฮิมเก็บกด มันเป็นคนละคนเมื่ออยู่กับเล คนที่ไม่ใช่ฮิมที่แท้จริง นานวันเข้าก็เริ่มที่จะทนไม่ไหวจนต้องหาทางระบายออกไปสักทางหนึ่ง แต่จะให้ระบายด้วยการดูหนัง ร้องคาราโอเกะ ก็คงไม่ได้ นั่นไม่ใช่สไตล์ สิ่งที่ว่ามาข้างต้นจึงถูกสร้างขึ้น

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฮิมสร้างขึ้นมาก็เพราะเล แต่เลไม่ได้ผิด และเขาคิดว่าฮิมก็ไม่ได้คิดว่าเลเป็นคนผิด ฮิมก็ไม่ได้ผิด อาจจะผิดที่ความรัก

รักมากเกินไป รักจนไม่ลืมหูลืมตา รักจนกลัวว่าเลจะรับในสิ่งที่มันเป็นไม่ได้

ความกลัวของวินเพิ่มขึ้นเมื่อเลย้ายมาอยู่ที่ไทยจริงๆ ช่วงแรกเขาแทบจะนอนไม่หลับ วันหนึ่งเอาแต่คิดว่าน้องจะโดนอะไรบ้างไหม แต่ก็ไม่ ยังดีที่ฮิมก็คิดเรื่องนี้ มันส่งคนตามเลตั้งแต่วันแรกที่น้องเข้าโรงเรียนอินเตอร์ นอกจากนั้นหลังจากพวกเขาเข้ามหา’ลัย ฮิมก็ไม่บอกหรือแสดงท่าทีให้ใครรู้ด้วยว่าตัวเองมีน้อง มันเป็นห่วงเลเหมือนกับเขา ยังไงก็ตาม นั่นเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ

เขาอยากเอาเลออกมาจากชีิวิตฮิม แต่ดูหนทางแล้วมันยากไปหมด เพราะตอนที่น้องไม่เหลือใคร ฮิมเป็นเพียงคนเดียวที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเลเอาไว้ตอนนั้น แล้วจู่ๆ วินซึ่งสำหรับเลแล้ว เขาอาจจะเป็นแค่คนที่น้องรู้จักได้ไม่กี่ปี กลับอยากดึงเลออกมาจากคนที่ช่วยน้องเอาไว้

ล้านเปอร์เซ็นเลไม่มีทางยอมมาแน่นอน น้องอาจจะยอมฟังหน่อยถ้าเขายอมบอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายแม่เดียวกัน แต่ถึงอย่างนั้นเปอร์เซ็นที่เลจะยอมออกมาจากชีวิตไอ้ฮิมก็ดูเหมือนจะกระเตื้องขึ้นแค่นิดเดียว เพราะน้องถูกเลี้ยงมาพร้อมกับฮิม นอนด้วยกัน กินด้วยกัน สำหรับเลแล้ว ฮิมแทบไม่มีข้อเสียอะไรเลยที่ทำให้น้องจำเป็นต้องออกจากชีวิตของอีกฝ่าย เพราะเมื่ออยู่กับเล ฮิมมันดีกับน้องทุกอย่าง ทุกอย่างเลยจริงๆ

เลรักมัน แม้เขาในตอนนั้นจะยังมองไม่ออกว่ารักแบบไหนแต่ก็คือรัก

แม้เขาจะมีฐานะพี่ชายแม่เดียวกันเป็นไพ่ใบสุดท้าย แต่ผลลัพธ์ที่ได้หากตัดสินใจเปิดประเด็นเรื่องนี้ ดูเหมือนว่ามันจะส่งผลเสียให้เขามากกว่าผลดี

เลไม่มีเหตุผลที่จะออกจากชีวิตฮิม น้องคงไม่ยอมทำอย่างที่วินอยากให้เป็น ส่วนเขากับฮิมเองก็คงจะมองหน้ากันไม่ติดแน่นอน ก็อยากให้คนที่มันรักออกไปจากชีวิตมันขนาดนั้น และที่สำคัญคือวินเองก็อาจจะได้ทะเลาะกับน้องด้วยเช่นกัน

ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เขาแคร์เลมาก มากกว่าที่ตัวเองคิด

หลังจากที่รู้ว่ามีน้อง วินถึงรู้สึกได้ว่าลึกๆ แล้วตัวเองก็อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น และเลเหมือนแม่มาก เขาไม่ได้เห็นเลเป็นแม่ แต่เพราะน้องเหมือนแม่ เจ้าตัวถึงได้ยอมรับเรื่องน้องต่างพ่อได้เร็วขึ้น จากทีแรกเฉยชา แต่พอน้องเข้ามา เขาเปลี่ยน ยิ่งได้อยู่บ้านเดียวกัน ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยน เวลาเห็นเลดีใจตอนที่ทำคะแนนสอบได้ดี เขาก็พาลรู้สึกดีใจไปด้วย

ตั้งแต่มีเล วินรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวได้มากขึ้น

วินอยากให้อีกฝ่ายยอมรับว่าตัวเองเป็นพี่ชายแบบเต็มใจ ไม่ใช่จนใจ เมื่อไหร่ที่เลคิดว่าเขาเป็นครอบครัวอีกคน เมื่อนั้นเขาถึงอยากจะบอกน้องไปว่าเขาเป็นพี่ชาย ดังนั้นไพ่ใบสุดท้ายที่มี วินจึงไม่อยากใช้เพื่อที่จะให้น้องออกจากชีวิตฮิม

เขาอยากใช้เมื่อตอนที่เลยอมรับ อยากเห็นอีกฝ่ายทำหน้าดีใจแล้วกระโดดเข้ากอดตอนที่บอกไปว่า ‘พี่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเล’ ไม่ใช่บอกแล้วต่อด้วยคำว่า ‘ออกไปจากชีวิตฮิมกับพี่’ เพราะถ้าเป็นอย่างหลัง จากหน้าดีใจมันคงกลายเป็นหน้าเบะร้องไห้แล้ววิ่งหนี

แต่ขณะเดียวกันวินก็เป็นห่วง เขาไม่อยากให้เลโดนอันตรายจากไอ้ฮิม หรือก็คือเขาอยากให้เลยอมรับว่าตัวเองเป็นพี่ชายแบบเต็มใจ และยอมออกมาจากชีวิตฮิมแบบเต็มใจด้วยเช่นกัน แต่ด้วยองค์ประกอบหลายๆ อย่าง มันยาก…

วินเหมือนถูกบังคับให้เลือกอยู่สองทาง หนึ่งคือบอกว่าตัวเองเป็นพี่ แล้วบังคับให้เลหนีจากชีวิตฮิม น้องจะปลอดภัยจากอิทธิพลของฮิม แต่เขาอาจจะถูกเกลียด และสองคือยังไม่บอก เก็บเรื่องพี่ชายไว้เป็นไพ่ตาย และปล่อยให้เลอยู่กับฮิมต่อไป แต่นั่นทำให้วินต้องทนทุกข์กับการระแวงว่าน้องตัวเองจะโดนอะไรหรือเปล่าต่อไป

ใจแข็งไม่พอ วินเลือกไม่ได้ เรื่องนี้มันก็เลยยืดเยื้อต่อไป

มีอีกทางที่จะทำให้เขาสบายใจขึ้นก็คือ ให้น้องรู้ว่าตัวเองรักฮิมแบบไหน พอทั้งสองรักกันแล้วนั่นอาจจะทำให้มันเลิกทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อเล แต่ฮิมกลับไม่เร่ง มันปล่อยให้น้องรู้สึกได้เอง อีกอย่างวินคิดว่าทางนั้นก็คงจะกลัวคำตอบ มันรักเลมาก ถ้าความรู้สึกน้องไม่ใช่อย่างที่ฮิมหวัง เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ทุกสถานการณ์กักทางเอาไว้จนทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

เขาได้แต่ปล่อยให้มันเรื่องยืด จนกระทั่งเลเข้ามหา’ลัย น้องเลือกคณะวิศวะ คณะที่ได้ชื่อว่ารับน้องโหดสุดในมหา’ลัย ฮิมแทบจะสั่งให้ลูกน้องทุกคนจับตาดูเล ขนาดนั้นแล้ววินไม่วางใจ เขาไม่อยากให้เลไปงานรับน้องด้วยซ้ำ หนทางที่จะทำให้งานรับน้องปีนี้ถูกยกเลิกจึงเริ่มขึ้น

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเล ฮิมต้องเอาเรื่องแน่นอน วินมีเส้นสายกับพวกพี่ว้าก เขาออกคำสั่ง  ทำยังไงก็ได้หาวิธีลงโทษเลให้หนัก เป็นอย่างที่เขาต้องการเมื่อน้องเลถูกสั่งให้วิ่งรอบสนาม 10 รอบ ฮิมก็ใช้เส้นสายยกเลิกงานรับน้องแบบเดิมรวมทั้งระบบพี่ว้ากทันที คนที่เขานึกเห็นใจหน่อยก็คือซัน มันโดนไอ้ฮิมเล่นงานจนเละเพราะทำงานที่เขาสั่ง และใช่อีกฝ่ายเป็นลูกน้องของวิน

นับตั้งแต่เริ่มแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ วินไม่ได้นิ่งนอนใจ นอกจากเขาจะมีอำนาจในแก็งที่มีฮิมเป็นหัวหน้า พวกมันไม่รู้หรอกว่าเขาก็มีแก็งของตัวเอง วินต้องการคนที่ไม่ได้ขึ้นตรงกับฮิม แต่ขึ้นตรงกับเขา เพราะแบบนี้ไงถึงจะอยู่มหา’ลัยเดียวกัน บ้านเดียวกัน โรงเรียนสมัยมัธยมก็ที่เดียวกัน แต่เขาก็ยังสนิทกับมันได้ไม่เท่าเสือ ถึงจะเปิดใจแต่ก็ปิดในหลายๆ เรื่องจริงๆ

ลูกน้องเขามีไม่มาก แต่เก่งทุกคน โดยเฉพาะไอ้ซัน มันเก่งมาก วิสัยทัศน์กว้าง ความคิดดีและนิสัยคล้ายๆ กับเขา วินสั่งให้อีกฝ่ายตามน้องเลแบบห่างๆ ไม่ต้องเข้าไปยุ่งมากเพราะยังไงไอ้สามตัวที่ฮิมสั่งให้พวกมันไปตามเลแบบประชิดคงจะมีฝีมือพอสมควร แค่ตามดูห่างๆ ถ้าน้องถึงจุดที่ลำบากค่อยเข้าไปช่วย นอกจากนั้นก็รายงานเรื่องน้องเลและดูการเคลื่อนไหวของฮิม

ในแก็งฮิม ทุกคนรู้ว่าน้องเลถูกส่งคนคุ้มกัน แต่รายละเอียดยิบย่อยที่ฮิมสั่งกับสามคนซึ่งดูแลระยะประชิดของเลนั้นไม่มีใครรู้ พวกมันขึ้นตรงกับฮิมเพียงคนเดียว

ไอ้ซันทำงานได้ดีไม่แย่ แต่ถึงอย่างนั้น ขนาดเลมีคนคุ้มกันแทบจะทั่วทุกสารทิศแล้วมันก็ยังไม่พอ

สิ่งที่วินกลัวมันเกิดขึ้น… เริ่มจากเรื่องผู้หญิงของฮิม เหตุการณ์นั่นส่งผลให้น้องเขาตกเป็นมันโดยสมบูรณ์ แต่สองคนนั้นได้เปิดใจกัน ผลลัพธ์มันก็เลยดูเหมือนจะไม่แย่ แต่สำหรับวินแล้ว วินาทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปเห็นผิวน้องเขียวช้ำไปหมด คิดว่าเขาควรจะรู้สึกยังไง

วินโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ น้องบอกเองว่าเต็มใจ

หลังจากนั้นสถานการณ์เหมือนจะดี แต่กลับไม่ใช่ ไอ้เอ็กซ์โผล่มาสร้างความวุ่นวายบวกกับที่ฮิมยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องราวทุกอย่างให้เลฟัง เพราะมันปิด พอน้องมารู้เองเหตุการณ์มันถึงย่ำแย่ถึงขีดสุด

วินตกใจมากตอนที่เห็นเลไปปรากฏตัวในสนามแข่ง วันนั้นไอ้ฮิมโกรธมาก แต่ถึงจะโกรธแค่ไหน วินาทีที่เห็นมันตบหน้าน้องเขานั้นทำให้วินถึงกับเบิกตากว้าง

มึงกล้าดียังไง

ตอนนั้นเขาวิ่งตามเลซึ่งโดนฮิมฉุดกระชากไปที่รถ วินคว้ามือน้องเอาไว้ กำข้อมือบางแน่นแต่ทางนั้นเองก็ไม่ยอมปล่อย เขากับมันดึงแขนน้องคนละข้าง ต่างออกแรงดึงให้เลหลุดออกจากอีกฝ่ายจนน้องร้องไห้ เลเจ็บ วินเห็นดังนั้นจึงยอมปล่อย แต่นั้นเป็นความคิดที่ผิด ร่างสูงได้รู้ว่าตัวเองปล่อยมือเพราะกลัวน้องเจ็บเพื่อให้เลมาเจอกับอะไรที่เจ็บยิ่งกว่าก็ตอนที่พังประตูเข้าไปเห็นสภาพของน้องกำลังนอนสลบอยู่บนเตียง

เลโดนข่มขืน

ทุกคนอึ้ง สภาพห้องตั้งแต่ทางเข้าไปจนถึงห้องนอนเละจนไม่อยากจะบรรยาย รวมทั้งร่างของคนที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงด้วยเช่นกัน มันแย่มาก

เลในตอนนั้นไข้ขึ้นสูงจนไม่ได้สติ เนื้อตัวขาวช้ำและขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ทุกส่วนตั้งแต่ใบหน้ามาจนถึงปลายเท้าถูกราดรดไปด้วยน้ำกามสีขุ่นปะปนเลือดในบางจุดซึ่งทำให้วินรู้สึกโกรธจนอยากจะฆ่าคน เขาสั่น โกรธจนอยากจะร้องไห้ในตอนที่ต้องอุ้มน้องพันผ้าห่มแบบลวกๆ แล้วนำตัวส่งโรงพยาบาล

มันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก เขาพูดได้เต็มปากในตอนนั้นว่าเกลียดไอ้ฮิม รวมทั้งเกลียดตัวเอง วินรู้ว่าสักวันเรื่องแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้นแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ที่แย่กว่าคือในตอนนั้นเขาอยู่ตรงหน้าเลแท้ๆ แต่ก็ยังช่วยอะไรไม่ได้

ถ้าใจแข็ง เลือกที่จะบอกว่าตัวเองเป็นพี่แล้วบังคับให้น้องออกจากชีวิตฮิม เลอาจจะไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่วินย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ น้องโดนทำร้าย โดนข่มขืนไปแล้ว จนกระทั่งวันที่ทนายของฮิมมาที่บ้าน พูดเรื่องการตัดขาด วันนั้นวินรู้สึกราวกับว่าสวรรค์เห็นใจ เขาได้แต่กลั้นยิ้มทำหน้านิ่งขณะนั่งฟังทนายของฮิมพูดเรื่องสัญญา ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วแทบอยากจะระบายความสุขออกมาด้วยการตะโกนลั่นบ้าน

ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน

สุขได้ไม่นาน วินก็ต้องทนทุกข์อีก เมื่อก่อนเซ็นสัญญาสองคนนี้มีแววว่าจะกลับมาดีกันอีกครั้ง ทว่าในวันเซ็นสัญญาสวรรค์ก็เข้าข้างเขาอีก

ฮิมไม่มา…

เพราะมันไม่มาส่งผลให้เลต้องยอมเซ็นสัญญา วินดีใจแต่ดีใจได้ไม่สุด

น้องร้องไห้

หนักมาก แทบไม่เป็นผู้เป็นคน ช่วงเวลาที่เลรอให้อีกฝ่ายปรากฏตัวตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นด้วยความหวัง เขาได้เห็นว่าน้องทรมานแค่ไหน และผลลัพธ์หลังจากที่เซ็นสัญญาตัดขาด มันก็ไม่ได้ดีอย่างที่วินคาดหวังเอาไว้ ครั้งนี้เขาไม่ได้กลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายน้องอีก แต่มันแย่ยิ่งกว่านั้น วินกลัวว่าเลจะทำร้ายตัวเอง

และคราวนี้ฮิมไม่ได้ทำอะไร มันไม่ได้เข้ามายุ่งกับเล มันออกไปจากชีวิตเล แต่กลับทำให้เลทรมานได้ ไม่ได้ทำอะไร…

แค่เข้าควบคุมหัวใจโดยสมบูรณ์

เลอาการดีขึ้นเมื่อได้ไปอยู่กับอิน น้องไม่กลับบ้าน ไม่ยุ่งกับพี่ๆ ในบ้าน มีแค่เขาที่คอยโทรถามในบ้างครั้ง แต่การที่ยอมให้เลออกห่างจากสายตา มันส่งผลให้น้องได้เข้าไปพัวพันกับฮิมอีก แต่แค่ไม่กี่วัน แค่สองคนนั้นได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่กี่วัน รอยยิ้มที่วินไม่ได้เจอมานานก็กลับมาอีกครั้ง เลยิ้มออกอย่างง่ายดาย รอยยิ้มที่ทำให้วินยอม...

ยอมแล้ว

เขายอมทรมาน ดีกว่าเห็นน้องทรมาน ยอมให้สองคนนั้นกลับไปคืนดีกันอีกครั้ง

วันแรกที่เลพาฮิมกลับมาที่บ้านหลังจากไม่ได้กลับมานาน วันนั้นเขาเรียกมันออกไปคุย อีกฝ่ายให้สัญญาว่าเลจะไม่เป็นอะไรถ้ากลับไปคบกับมัน

วินปักหลักเชื่อ แต่สุดท้าย สัญญาที่มันให้ไว้ก็ถูกทำลายจนย่อยยับไปพร้อมๆ กับความรู้สึก

เขาไม่ได้เตรียมพร้อมที่รับรู้ว่าเลถูกทำร้ายอีกครั้งหลังจากที่ฮิมให้สัญญา ดังนั้นความรู้สึกในครั้งนี้จึงรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ วินาทีที่ได้รู้ร่างสูงแทบล้ม หายใจไม่ออก โกรธเกรี้ยวจนต้องบัลดาลโทสะที่สะสมมานาน สัญญาที่มันให้เหมือนกับแก้วซึ่งกักเก็บความรู้สึกด้านลบที่เขามีเอาไว้ ยอมเพื่อความสุขของน้องชาย แต่เมื่อมันแตกออก ทุกภาพ ทุกเหตุการณ์ ทุกเรื่องแย่ๆ ที่วินเคยได้เห็น ได้ยิน ได้ฟังจึงประดังเข้าใส่ ความเชื่อใจสุดท้ายของเขาถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย ที่มีให้เหลือเพียงความผิดหวังและชิงชัง ผสมปนเปไปพร้อมกับความกลัวถึงสุดขั้วหัวใจ

ถ้าเลตาย เขาจะทำยังไง

คิดเอาไว้ตั้งเยอะ ว่าหลังจากที่น้องรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ แล้วจะไปไหนกันบ้าง กินข้าว ดูหนัง ร้องคาราโอเกะ เที่ยวสวนสนุก เที่ยวต่างประเทศ ที่ไหนก็ได้ที่ทำให้มีความสุข

ทุกอย่างที่อยากทำพังทลายลงในเสี้ยววินาทีที่วินรู้ว่าเลโดนวางยา

แม้กระทั่งประโยคสั้นๆ ที่เขาอยากจะพูดมาตลอดว่า ‘พี่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเล’

น้องก็อาจจะไม่มีโอกาสได้ฟัง









(100%)











0107 -- ทุกคนมันเป็นบทบรรยาย แก้หลายปมและ หลายขั้น ซับซ้อนมาก จะเห็นว่าพาร์ทหลังแทบไม่มีบทพูด เราเลยต้องใช้เวลาแต่งเยอะ หายไปสองอาทิตย์ ขอโทษด้วยนะคะ





#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์

เราอยากอ่านคอมเม้นท์ตอนนี้ คอมเม้นท์ให้จะกราบขอบพระคุณมากค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

วิน เป็นพี่เล 
มิน่า ตอนให้ของขวัญเล วินถึงให้เล มากสุดๆ
มันจะทำให้ความสัมพันธ์ ฮิม เล วิน  ดีขึ้นใช่ไหม

แล้วที่ซันเจอร่องรอยยา สารเสพติดล่ะ 
ฮิม เล   
       
 

[arjinn]

วินไม่มีใคร มีแต่คุณพ่อ พอรู้ว่ามีน้อง
ก็อยากได้น้องมาเป็นครอบครัว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าบอก
พอเกิดเรื่อง คิดว่าน้องโดนวางยา
เลยทั้งโกรธทั้งกลัว
ถ้าน้องตาย ตัวเองจะไม่มีโอกาสบอกน้อง
เลยระเบิดใส่ฮิม เพราะฮิมไม่ทำตามรับปาก

เหมือนวินไม่ชอบฮิม ขณะเดียวกันก็อยากสนิท เพราะมีพูดถึงเสือ เหมือนเปรียบเทียบ แถมรู้ว่าต่างไม่เต็มร้อย แต่คนกั๊กน่ะวิน ไม่ใช่ฮิม ซ้อนแผนตลอด
ตลอดเวลาเหมือนอยากให้น้องเลิกกับฮิม เพราะฮิมไม่ดี จะให้น้องเลือก
ถ้าเป็นแบบนี้วินน่ะแหละ จะทำน้องลำบากใจ

แค่มาเติมเต็มความเป็นพี่น้องให้กันคือดีที่สุดแล้ว
ฮิมไม่ได้ผิด ที่สำคัญฮิมรักน้องมาก และน้องก็รักฮิม
ช่วยกันสิวิน เพื่อเล ... วินวินนะ
อย่าปล่อยความอิจฉาครอบงำ อย่าหวังจะเอาน้องไว้คนเดียว
ต้องยอมรับความจริงให้ได้ว่าน้องมีฮิมมาก่อน

#ทีมฮิม

[itsgonnabeme]

คือมันยาวมาก ยาวมากจริงๆ
ปกตินี่ไม่ทนอ่านบทบรรยายอะไรยาวขนาดนี้55

แต่ก็โอเค
เป็นบทบรรยายที่อึดอัดใช้ได้เลย
เหมือนวินใส่เต็ม มาทั้งกระบอกสูบ
คือเหมือนรีบพูด เหมือนรีบเล่า
สัมผัสได้ขึ้นความอึดอัดตั้งแต่แรกจนจบ

เอาจริงๆเป็นไม่กี่นาทีที่รู้สึกเหนื่อย
คนเขียนแต่งได้ดีนะ เรารู้สึกอัดอั้นตามวินไปด้วย

แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเซ็งกับวิน
เหมือนสิ่งที่เคยคิดไว้กับตัววินมันไม่ใช่

เราว่าที่วินบอกว่ารักน้อง มันอาจจะแปลว่ารักตัวเองในวันที่มีน้องก็ได้นะ เรารู้สึกว่ามันคือความเห็นแก่ตัวของคนที่ชีวิตนี้ต้องโตมาอย่างโดดเดี่ยว โตมาอย่างที่ต้องเข้มแข็ง คือเรารู้ว่าวินรักน้องนะ แต่จากการที่อ่่่่่านตอนนี้เราว่าวินรักตัวเองมากกว่า และวินก็ไม่ได้รักฮิม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาเหมือนฮิมไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นหมากตัวนึงที่วินเดิน โอเคอาจจะเป็นหมากที่ชอบเดินด้วยตัวเองแต่ก็ยังเป็นหมากอยู่ดี

ไม่รู้นะ เรื่องนี้เราทีมฮิมตั้งแต่ต้นและจนวันนี้เราก็ยังทีมฮิม เรารู้ว่าฮิมร้ายแต่มันก็มีหลายๆอย่างที่ไม่แฟร์กับฮิม และตัวฮิมเองถึงจะรู้อะไรมาก็ยังไว้หน้าเพื่อน

สำหรับน้องเลย์ เราก็เดาทางไม่ออกอ่ะนะ แต่คิดว่าก็คงดีใจที่มีวินแหละ และคงรู้สึกผิดหลายๆอย่าง จริงๆจิ้มเข้ามาเพราะคิดว่าจะได้ดูปฏิกิริยาเลย์สักที แต่ดันค้างเติ่งทิ้งเราไว้ขอบหน้าผาซะนี่

ไม่รู้นะ ตอนแรกเราค่อนข้างชอบวินเลยล่ะ แต่พอมาอ่านพาร์ทวินในวันนี้แล้วเราว่าเราถอยดีกว่า(><)

เราเป็นพวกเข็ดขยาดคนไม่ให้ใจ อย่างวินเนี่ยน่ากลัวและไม่น่าคบมากๆในความรู้สึกเรา วินจะเปลี่ยนตัวเองได้ไหมในวันที่ความจริงเปิดเผย เราไม่สนใจแล้วอ่ะ เพราะดั้งเดิมในตัววินก็คือเด็กบ้านรวยเอาแต่ใจความอบอุ่นขาดๆวิ่นๆที่ตามหาส่วนเติมเต็มโดยที่ทำเหมือนแคร์คนอื่นแต่จริงๆแล้วแคร์ตัวเอง...

[Mura_saki]

เลดีใจใช่ไหม มีพี่ชายแล้วนะ ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว พี่วินเป็นห่วงเลมากนะ

[lovewannabe]

พี่วิน ซับซ้อนที่สุดในเรื่องนี้

[bpyt]

เรื่องมันจะค่อยๆ สดใสขึ้น

[mystery Y]

พี่ชายที่แท้ทรู~

[MayA@TK]

 

[a_tapha]

อิพี่ก็เป็นห่วง อิผัวก็จะเป็นจะตาย  น้องไม่ได้เป็นไรเลยจ้า แค่สลบ แต่งานนี้ต้องโทษอิผัวคนเดียวทำให้น้องสลบ

[Josett]

ก่อนหน้านี้คือกำลังลังเลว่าจะรักพี่วินหรือพี่ฮิมดี แต่วันนี้เราเลือกแล้ว เราเลือกพี่ฮิม ผู้ชายที่ชัดเจนมาโดยตลอดว่าไม่ว่าอะไรเลก็คืออันดับ1

พี่ฮิมยอมเลทุกอย่างยอมมาตั้งแต่เด็ก ถ้าวันนี้การที่พี่วินบอกความจริงว่าเป็นพี่ อันดับความสัมพันธ์ของพี่วินเราก็ยังถือว่าเป็นลองพี่ฮิม พี่วินคือพี่ในลำดับความสัมพันธ์ แต่พี่ฮิมเป็นทุกอย่างในชีวิตเล ตั้งแต่พ่อยันผั.. แค่กๆๆๆ

หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะ มาต่อเร็วๆนะคะ

[มนุษย์สาววาย]

โถ่~ พี่วินคนดีของหนู

น้องงงงงงงงง ฉันบอกแล้วว่าน้องแค่เหนื่อย ว้อยยยยยปั่นมากกกก ปั่นหัวคนอ่านนี่แหละ 555555

ขอบคุณค่าา สู้ๆ

[Tiffany]

โหคลายปมได้ชัดเจนสุด เห็นใจพี่วินนะเรื่องนี้ อดทนทำเพื่อน้องมาหลายปี

[mypink801]

รักพี่วิน 

[Nung66669]

เห็นใจวินนะ รักน้องมากก็ต้องเป็นห่วงน้องเป็นธรรมดา

[Januarysky]

ดีใจเรื่องราวคลี่คลาย ต่อไปก็ชิพเรือพี่วินกับพี่ดีนเต็มสูบ เย้ววววว

[ฟาง ฟ่างง ฟ๊างง]

น้องเลอ้อนพี่วินเยอะๆน้าาา พี่เค้ารักหนูมากเลยยยย โง้ยยยยยยย ส่งกำลังใจให้คนเขียนค่า

[numay]

 

[klaew]

อีกคนก็เป็นทั้งชีวิตอ่ะนะ
เชื่อได้เลยว่าต่อให้ฮิมเลวกว่านี้  น้องก็จะไม่พาตัวเองออกไปจากฮิม
เข้าใจวิน ไม่มีพี่คนไหนจะยอมได้ถ้าเห็นน้องโดนทำร้าย
สุดท้ายมันก็ต้องแล้วแต่น้อง

ชอบมากกก จะรอตอนต่อไปนะ

[mild-dy]

 

[OoniceoO]

งือ เลจะเอาไงต่อละ ฮิมจะว่ายังไง

[Pam_ban]

พี่วินเก็บกดกว่าพี่ฮิมอีกนะเนี่ย 


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[:mdred]

​

#37 (40%)



‘น้องแท้ๆ’

‘น้องแท้ๆ’

‘น้องแท้ๆ’

มันดังก้องอยู่ในหัว เลไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร ร่างขาวได้แต่ยืนนิ่งจมอยู่กับความคิด เขารู้สึกว่าพี่วินเป็นพี่ชายคนหนึ่งมาตลอด แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่...ชาย...แท้ๆ

“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

อีกฝ่ายเม้มปาก ก่อนจะตอบเสียงเบา “ตั้งแต่อายุ 9 ขวบ”

คำตอบที่ทำเอาคนฟังตัวชาวูบ พี่วินรู้มานานขนาดนั้น “ทำไมไม่เคยบอกเลเลย”

“...”

“ไม่เคยบอกเลแม้แต่คำเดียว”

“...” เขารู้จักพี่วินมาเกือบ 7 ปี 7 ปีที่คนตรงหน้าปิดบังเรื่องที่ตัวเองเป็นพี่ชายแท้ๆ

“เงียบทำไม!”

“...”

“เรื่องแบบนี้มันควรจะบอกเลไหม”

“...”

“พี่วินอย่าเงียบ!”

“พี่ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักใจ เขามีเหตุผลแต่เหตุผลของวิน น้องอาจจะไม่ยอมรับ เลเบะปาก เจ้าตัวทำหน้าเหมือนรับคำตอบเขาไม่ได้

“แย่ พี่วินแย่ แย่มากเลยนะ” น้องร้องไห้ขณะกล่าวเสียงสั่น “ไม่อาจได้เลเป็นน้องเหรอ ถึงไม่เคยบอกให้เลรู้”

เลคิดไม่ออก เขาหาเหตุผลอย่างอื่นมาอธิบายการกระทำของพี่วินไม่ได้เพราะเรื่องสำคัญแบบนี้ยังไงก็ต้องบอกกันก่อน

“ไม่ใช่! อย่าคิดแบบนั้น” พี่วินปฏิเสธ เจ้าตัวดูร้อนรน “พี่มีเหตุผล”

“เหตุผลอะไร สำคัญแค่ไหนถึงได้ปิดเรื่องที่ตัวเองเป็นพี่ชายของเลมาตั้ง 7 ปี”

“จะฟังไหม”

“ฟัง!”

“มานั่งดีๆ ก่อน” ร่างสูงนั่งลงบนเตียง มือหนาตบฟูกข้างๆ ให้อีกคนมานั่งด้วย เลช่างใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปนั่ง พี่วินเอื้อมมือมาถูน้ำตาบนใบหน้าของเขาก่อนจะเริ่มเล่า





เลเงียบหลังจากฟังพี่วินเล่าจนจบ เขารับรู้ถึงความอึดอัดและอดกลั้นผ่านน้ำเสียง ทุกคำฝังลึกลงไปในสมอง เหตุผลของพี่วินทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความห่วงใย มือบางเอื้อมไปจับมือของคนตรงหน้าเอาไว้ มันเย็นเฉียบ

“เลเข้าใจแล้ว” บอกให้อีกฝ่ายรู้ “แต่...”

เขาบีบมือพี่วินแน่นขึ้น จับเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อน สำหรับพี่วินที่พยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตั้ง 7 ปี เลคิดว่าฝ่ายนั้นก็คิดดีแล้วว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกต้อง และถ้าเขาค้านขึ้นมาว่ามันไม่ถูก อีกฝ่ายคงคิดว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมดนั้นศูนย์เปล่า ซึ่งก็ไม่ใช่ทั้งหมด

ต้องค่อยๆ พูด

“พี่วินรู้ไหมว่าถ้าพี่วินบอกเลตั้งแต่เจ็ดปีก่อน เราอาจจะไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันเป็นสิบๆ รอบได้แล้วนะ”

“...”

“ไปดูหนังได้ร้อยเรื่อง”

“...”

“ไปทำเรื่องสนุกๆ ที่อยากทำเป็นร้อยๆ ครั้ง”

“แต่พี่ไม่ได้บอก” อีกฝ่ายค้าน คนฟังพยักหน้า

“เรื่องที่พี่วินเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเล น้องคิดว่ายังไงพี่วินก็ควรจะบอก ส่วนเรื่องอื่น...” เลเงียบไปพักหนึ่ง เขาไม่อยากออกความคิดเห็น แต่มันจำเป็นต้องพูด “พี่วินคิดแทนเลมากเกินไป”

“...”

“พี่วินบอกว่าเลยอมฮิมเกือบทุกอย่าง นั่นก็อาจจะใช่เพราะเลรักพี่ฮิม เลคิดว่าพี่ฮิมเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวที่เลมีอยู่”

“...”

“แต่ถ้าเลรู้ว่าพี่วินเป็นพี่ชาย ถึงพี่ฮิมจะสำคัญมากขนาดไหน ยังไงเลก็ต้องฟังพี่วินด้วย เพราะคนสำคัญของเลเพิ่มขึ้นมาเป็นสองคน”

“...”

“แต่พี่วินไม่ได้คิดแบบนั้น พี่วินคิดว่าเลจะไม่ฟัง เลยต้องเก็บเรื่องที่เป็นพี่ชายเอาไว้ เป็นเหตุผลสุดท้ายให้เลฟังและยอมทำตาม”

“...”

“ถ้าพี่วินบอกเลก่อนว่าพี่วินเป็นพี่ชายของเล เลฟังพี่วินแน่ๆ ส่วนจะทำอย่างที่บอกไหมนั้น...” เลเม้มปาก ถอนหายใจแล้วพูดให้เป็นกลาง “เลอาจจะไม่ได้ทำตามทุกเรื่องอย่างที่พี่วินอยากให้เป็น แต่เลมั่นใจว่าเลจะทำในสิ่งที่ทำให้พี่วินได้สบายใจมากขึ้น เพราะงั้น...”

“ถ้าพี่บอกว่าเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเลมาตั้งแต่ 7 ปีก่อน ทุกอย่างมันก็จะง่ายขึ้นสินะ”

“อาจจะไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ก็… ใช่” เขาจับมือพี่วินแน่นกว่าเดิม “มันจะง่ายขึ้น”

“...” คนฟังนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ

“แต่เราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้นี่เนาะ เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ” เลหาทางให้บรรยากาศดีขึ้น เขาอยากเปลี่ยนเรื่องแต่พี่วินกลับยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาคมที่กำลังมองมาดูเศร้าจนเขาเผลอยื่นมือข้างหนึ่งเปลือกตาสีไข่ที่ปิดลงเบาๆ “สิ่งที่พี่วินทำมันไม่ได้ศูนย์เปล่า”

“...”

“อย่างน้อยตอนนี้เลก็ได้รู้แล้วว่าที่ผ่านมาพี่วินเป็นห่วงน้องมากแค่ไหน” ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา พี่วินคิดว่าพี่ฮิมจะทำให้เขาได้รับอันตราย จึงคอยดูแลในฐานะพี่ชายโดยที่ไม่ให้เพื่อนทุกคนรวมถึงเลที่เป็นน้องชายรู้ ทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวมาตลอด

“...” มือบางไล่ไปตามโครงหน้าคม ก่อนจะหยุดแล้วแนบฝ่ามือเข้าที่แก้มของอีกฝ่าย

“เหนื่อยไหมครับ”

วินไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าน้อง แต่หลังจากได้ฟังประโยคนี้แล้วรู้สึกว่าจะตัวเองกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มือหนาคว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด เขาแนบใบหน้าลงที่บ่าน้อง

“เหนื่อยสิ” ตอบตามความจริง “พี่เหนื่อย คนดีพี่เหนื่อย”

“อื้อ ต่อจากนี้ก็จะไม่เหนื่อยแล้วไง” เลว่า “หรือจะเหนื่อยกว่าเดิม?”

“...”

“พี่วิน?” เลชะงักเมื่อคนที่เขากำลังกอดอยู่ไม่ตอบ เขาไม่เห็นหน้าพี่วิน เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดหรือรู้สึกยังไง เจ้าตัวทำได้แค่กอดตอบพร้อมลูบหลังให้กำลังใจ ขณะเดียวกันที่เสียงทุ้มซึ่งเงียบไปสักพักดังขึ้น

“พี่รักเลมากเลยนะ” คนฟังตัวแข็งทื่อเป็นหิน เขาเจอประโยคบอกรักแบบไม่ทันตั้งตัวจากพี่วิน ถึงจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ทว่าตลอด 7 ปีที่ผ่านมาแค่พี่วินพูดดีด้วยก็รู้สึกเป็นบุญแล้ว “ไม่ชอบเวลาที่เราโดนอันตราย”

ไม่ใช่แค่ไม่ชอบ เขาแทบจะเป็นบ้าทุกครั้งที่เลโดนทำร้ายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

“เดี๋ยวเลจะเป็นเด็กดีให้พี่วิน”

“ไม่ต้อง”

“เอ้า”

“เลไม่จำเป็นต้องทำกับพี่ดีขึ้นแค่เพราะได้รู้ว่าพี่เป็นพี่ชาย” วินอยากให้น้องเป็นเด็กดี แต่ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่ต้องการให้เลต้องฝืนตัวเวลาอยู่กับเขา ถ้าการเป็นเด็กดีมันไม่ใช่เล ให้น้องทำแบบเดิมอย่างที่เป็นจะดีกว่า “แค่ไม่ทำให้เป็นห่วงก็พอแล้ว”

เขาเหนื่อยอย่างที่ว่า คล้ายกับการวิ่งมาราธอน ร่างกายล้ามานานแล้วแต่ก็ยังหาทางหยุดไม่ได้ จนกระทั่งถึงวันนี้ คนที่ทำให้เขาออกวิ่งนั้นแหละที่เป็นคนทำให้วินต้องหยุดวิ่งเสียเอง

“อื้อๆ เข้าใจแล้ว” เลขานรับอย่างว่าง่าย

“...”

“...”

“ยิ้มให้หน่อย”

“หือ?”

“ยิ้ม” คนฟังทำหน้าเอ๋อๆ เลฉีกยิ้มพร้อมกับขมวดคิ้วงงๆ วินมอง ร่างสูงถอนหายใจต่อท้าย “เลิกเถอะ”

“ไม่เอาแล้วเหรอ”

“เออ เห็นมึงยิ้มแล้วกูเศร้าแทน” บรรยากาศดีๆ จางหายในพริบตาที่เขาเปลี่ยนสรรพนาม เลอ้าปากค้างแล้วโวย

“ทำไมกลับมาหยาบกับเลอะ เอาพี่วินคนเมื่อกี้ของเลคืนมา”

“กูก็วิน”

“พี่วินที่พูดเพราะๆ!”

“เรื่องมาก” เขาลุกขึ้นยืน ออกคำสั่งกับอีกฝ่าย “ไปอาบน้ำไป”

“อาบทำไม?”

“ไม่อาบไม่ให้นอนด้วย”

“เราจะนอนด้วยกันเหรอ?”

“...”

“โอ๊ะ นอนๆ แปปนึง เลไปอาบน้ำก่อน!” เจ้าของเสียงใสว่าจบก็วิ่งออกจากห้องไป วินมองตามหลังก่อนจะเดินไปปิดประตูห้อง รอยยิ้มกว้างเผยออกในเวลาที่น้องไม่มีโอกาสเห็น เลวิ่งกลับมาที่ห้องเขาอีกครั้งภายในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที กายบางหอบหมอนข้างกับผ้าห่มพร้อม “แล้วทำไมพี่วินยังไม่อาบ”

“ใครมันจะนอนตั้งแต่หนึ่งทุ่ม” วินที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงตอบ เป็นผลให้คนที่อุตส่าห์รีบวิ่งไปอาบน้ำเริ่มทำหน้าหงอ เจ้าของกายขาวโยนอุปกรณ์การนอนที่หอบมาด้วยลงบนเตียงอย่างขัดใจก่อนจะปีนขึ้นไปมุดแขนให้อีกฝ่ายกอด วินโอบศีรษะน้องนอนลงบนบ่าตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงหอมกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ในขณะที่สายตายังจดจ่ออยู่กับเกม

“กล้าหลอกเล เอามาเล่นเลย” เลไม่ได้ขอ แต่แย่งมันไปจากมือเขาโดยตรง คนเป็นพี่ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากคอยชี้นำว่ามันเล่นอย่างนั้นอย่างนี้ วินจัดท่านั่งใหม่ในขณะที่คนเล่นกำลังจดจ่อสมาธิอยู่กับเกมตรงหน้า มือหนายกอีกฝ่ายขึ้นนั่งตัก กอดเอวบางไว้หลวมๆ พร้อมกับวางคางอยู่บนบ่าเล็กแทน

วินมองน้องเล่นเกมเงียบๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้พูดประโยคนึง ริมฝีปากเลื่อนไปกระซิบที่หูของอีกคนเบาๆ

“พี่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเล”

ในตอนนั้นเอง คนที่เล่นเกมอยู่ก็ชะงัก น้องปล่อยให้ตัวเอกในเกมตายขณะเงยหน้าขึ้นมามองเขา ทันใดนั้นภาพที่วินจินตนาการเอาไว้หลังจากที่พูดประโยคนั้นออกไป ในที่สุดเขาก็ได้เห็น…

คนบนตักยิ้มกว้าง เจ้าตัวโยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่ใยดีพร้อมกับหมุนตัวกอดเขาแทน เลว่า

“ดีใจจังเลย!”

ดีใจที่สุดเลยครับ

​



2 วันต่อมา

พรึบ!

ไฟในห้องนอนสว่างจ้า ฮิมกวาดสายตามองก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เลไม่ได้อยู่ในห้องนี้อย่างที่เขาคิด ร่างสูงโยนโทรศัพท์ พร้อมกับกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถลงบนเตียง มือหนาจัดการถอนชุดตัวเองออก หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ซ่า ซ่า

มีคนกำลังใช้อยู่ก่อน เจอเลที่ไม่ได้อยู่ในห้องเพราะน้องกำลังอาบน้ำ เจ้าตัวไม่ชอบปิดประตูห้องน้ำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะคนที่จะเข้าห้องน้ำในห้องนอนของพวกเขาได้ส่วนใหญ่ก็มีแค่ฮิมกับเล

ร่างสูงไม่ได้ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษโดยการเดินออกจากห้องน้ำไป ตรงกันข้าม มือหนาปลดผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบจนมันหล่นร่วงลงไปกองอยู่บนพื้น เจ้าของขายาวเดินเข้าไปหาคนที่กำลังสระผมอยู่ใต้ฝักบัวแล้วเข้าสวมกอดจากทางด้านหลัง

เลสะดุ้ง ทว่ายังไม่ทันได้หันมาเสียงทุ้มก็เอ่ยขัด

“พี่อาบด้วยได้ไหม” น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้ร่างขาวรู้ได้ทันทีว่าคนที่กำลังกอดเขาอยู่เป็นใคร น้องพยักหน้าแล้วกลับไปให้ความสนใจกับการล้างน้ำยาสระผมออกจนเสร็จ จากนั้นจึงหันหน้ามาหา

ฮิมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตนิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกัดริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วผละออกพร้อมกับถามคำถาม

“แช่น้ำกันไหมครับ?”

อ่างกุชชี่ขนาดใหญ่ที่ไม่ได้ใช้มาระยะหนึ่งถูกใช้อีกครั้ง เลมองร่างสูงใหญ่ของคนที่กำลังเข้ามานั่งแช่น้ำอยู่ในอ่างพร้อมกับเขา ฮิมนั่งลง จากนั้นก็ยื่นมือมาอุ้มเจ้าของตัวขาวเข้าไปนั่งตัก ปลายนิ้วข้างหนึ่งประสานกันเอาไว้หลวมๆ บรรยากาศผ่อนคลายถูกสร้างขึ้นด้วยกลิ่นกุหลาบ ลอยหอมอบอวลไปทั่วห้อง

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไล้ริมฝีปากไปตามลำคอระหง ขึ้นกกหูแล้วกระซิบเสียงแผ่ว “คิดถึง”

“คิดถึงเหมือนกัน” น้องว่า “ไม่อยู่กับน้องเลย ฮิมหายไปไหนมา”

ร่างสูงเลี่ยงไม่ตอบคำถาม เขาแสร้งกวักน้ำใส่หน้าของอีกคนเพื่อให้เลสนใจอย่างอื่น

2 วันมานี้ฮิมไม่ได้หายไปไหน เขากลับบ้านดึกหน่อยแต่เลไม่รู้เพราะน้องไปนอนกับวิน จะมีแค่ตอนกลางวันเท่านั้นที่ฮิมหายไปจริง มีหลายเรื่องที่เขาต้องทำ และบางเรื่องที่ทำมันก็เกี่ยวข้องกับเล

ฮิมยังไม่ได้คุยกับน้องหรือวินแบบจริงจังตั้งแต่วันที่มันต่อยเขาอยู่โรงพยาบาล แม้ว่ารอยช้ำบนใบหน้าจะเริ่มจางลงแล้ว

“พี่ฮิม”

“หืม”

“เงียบจัง เป็นอะไรหรือเปล่า”

“...” เขาไม่อยากโกหกเลด้วยการตอบว่าเปล่า

น้องหมุนตัวเข้าหาทันที มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าเขาเบาๆ “เจ็บแผลเหรอ”

“ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะครับ”

“งั้นเป็นอะไร”

“...” ฮิมแสร้งยิ้ม

“พี่ฮิม” เลลากเสียงเหมือนรู้ทันว่าแสร้งทำ ฮิมหุบยิ้มลง นัยน์ตาคมมองนิ่ง เขาถอนหายใจพร้อมกับคว้าตัวคนตรงหน้าเข้ามากอด

“พี่ขอโทษ”

“เรื่องอะไร?”

“ทุกเรื่องเลยครับ” แต่ละเรื่องที่ทำ ร้ายแรงจนบางครั้งเขาอยากถามเลว่าอยากเลิกกับเขาไหม นั่นอาจจะทำให้น้องไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก มันเป็นจริงอย่างที่วินว่า อยู่กับเขาเลไม่ปลอดภัย น้องได้เจอเรื่องร้ายๆ ตลอดแม้ว่าเขาจะพยายามปกป้องขนาดไหน เพราะตัวปัญหาที่แท้จริงไม่ใช่ใครแต่เป็นฮิม

เขาไม่สามารถเป็นคนตายด้านได้ถ้าเรื่องนั้นมันเกี่ยวข้องกับเล ฮิมเจ็บทุกครั้งที่รู้ว่าน้องเป็นอะไรไปเพราะเขา เจ็บยิ่งกว่าคือรู้ว่าตัวเองก็เคยทำให้เลเจ็บทั้งกายและใจ แม้จะสำนึกได้ทีหลังแต่ความเจ็บปวดที่เลเคยได้รับมันก็ไม่ได้หายไปไหน

ถ้าเลบอกเลิกเขาตอนนี้ ฮิมจะไม่ขัดอะไรทั้งนั้น เพราะในความเป็นจริงแล้ว แค่คำขอโทษกับทุกสิ่งที่อีกฝ่ายได้เจอ มันไม่พอ “พี่ขอโทษ”

มันไม่พอ

“เลให้อภัยนะ พี่ฮิมอย่าคิดมาก” มือบางแนบใบหน้าแล้วช้อนขึ้นสบตากัน “เลรักพี่ฮิม รักมาก อย่าเศร้าไปเลยนะ”

อย่าเศร้าไปเลยนะ

ฮิมหลับตาลง ทาบหลังมือที่กำลังแนบใบหน้าเขาแล้วหันไปจูบเบาๆ ที่กลางฝ่ามือ

“ขอบคุณที่รักพี่” พูดจากใจจริง

“ขอบคุณที่รักเลเหมือนกัน” ฮิมทาบริมฝีปากเข้าหาอีกคนหลังจากจบประโยคนั้น จูบแผ่วเบาเริ่มลึกซึ้งกันเมื่อแขนเรียวไล้ขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง เลเบียดตัวเข้าหา สอดปลายนิ้วเข้าไปนวดคลึงกลุ่มผมสีดำสนิท ขย้ำผมพี่ฮิมได้สักพักเจ้าตัวก็ถอนจูบออก ผละริมฝีปากออกไล้ปลายจมูกที่ลำคอแทน

“คืนนี้นอนกับพี่นะครับ” คนถามถามขณะที่เอนเจ้าของกายขาววางศีรษะลงบนขอบอ่างกุซซี่ เลไม่ได้ตอบอะไรนอกจากคว้าลำคอแกร่งโน้มลงมาประกบริมฝีปากอีกครั้ง

อย่าว่าแต่นอนในห้อง คืนนี้เขาจะได้ออกจากห้องน้ำไหมยังไม่รู้เลย



ความสุขผ่านไปได้แค่วันเดียว เพราะคืนต่อมาเลก็บังเอิญได้ยินเรื่องที่ฮิมไม่อยากให้น้องรู้ อาหาร ต้นตอที่ทุกคนเคยคิดว่ามันมียาพิษเลยทำให้น้องต้องเข้าโรงพยาบาล ในความเป็นจริงคือเลไม่ได้กิน น้องเลยก็เลยเป็นลมล้มพรึบก่อนจะได้กิน แต่สิ่งที่เลยังไม่ได้รู้แต่พวกเขารู้ก็คือในอาหารนั้นมียาพิษอยู่จริงๆ

ฮิมหายหน้าไปในช่วงเช้าก็เพราะเหตุนี้ เขาต้องไปจัดการต้นตอที่หลายคนก็พอจะนึกออกว่าใคร ‘เดวา’

‘พี่มาให้ความหวัง แล้วพี่ก็เขี่ยผมทิ้งไปโดนที่ไม่ได้พูดอะไร! ถ้าไม่ได้ชอบแล้วพี่มาเล่นกับหัวใจผมทำไม!’

อีกฝ่ายตะคอกใส่หน้าเขาขณะที่ถูกคุมตัว เป็นหนึ่งในไม่กี่คำพูดที่ทำให้ฮิมรู้สึกผิด เพราะที่เดวาทำไปก็ไม่ใช่เพราะใคร มันเป็นเพราะเขา

ยาพิษถูกใส่ในปริมาณน้อย แต่ประสิทธิภาพของมันไม่ได้น้อยเหมือนปริมาณที่ใส่ ซึ่งถ้าเลได้กินลงไป ฮิมไม่อยากจะคิดผลลัพธ์ที่ได้

เพราะเขา เลถึงเกือบตาย

เหตุการณ์ในครั้งนี้ดังไปถึงหูของคุณพ่อ ฮิมไม่ได้จัดการเดวาเอง คนที่พ่อส่งมาเป็นคนจัดการ ให้ซึ่งไม่รู้ว่าด้วยวิธีไหน

อย่างไรก็ตาม เลซึมลงทันทีที่ได้รู้ น้องเสียขวัญหนัก เนื่องจากเจอมาหลายเรื่องโดยเฉพาะเรื่องล่าสุด เจ้าตัวได้เฉียดคำว่าเกือบตายแค่เพราะหมดสติก่อนที่จะได้กินอาหารปนยาพิษนั่นเข้าไป เลเกิดอาการสั่นและในบางครั้งก็ร้องไห้ หนักขึ้นจนฮิมทนไม่ไหว บ่ายวันนั้นเขาเดินเข้าห้องวิน มองคนที่กำลังร้องไห้ในอ้อมกอดของพี่ชาย แล้วเอ่ยถามจริงจัง

“คนดี กลับอังกฤษกับพี่ไหม”







(40%)



กลับไม่กลับ กลับไม่กลับ เราอ่านความเห็นจากนักอ่านหลายท่านเมื่อตอนก่อนแล้ว บางคนบอกว่ามันยืดไป ถ้ายังไงก็อาจจะได้รีไรท์ก่อนที่จะออกเล่มค่ะ

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์

[arjinn]

เชื่อว่าไม่กลับ
เจ้าตัวคง 50/50
แต่ที่แน่ๆ พี่วินคงไม่ให้กลับ คงต้องการดูแลน้องเอง และคงมีส่วนในการตัดสินใจครั้งนี้ของเล

แล้วจะยังไงต่อไป !!!
หรือหนนี้จะเป็นเลที่ขอเลิกกับพี่ฮิม
พี่ฮิมเองก็ดูไม่สบายใจมาก โทษตัวเองว่าคือปัญหาของเล
สงสารฮิม นางก็พยายามไม่อยากให้เลมีปัญหา

นึกไม่ออกจริงๆ ...
ขอให้เลเข้มแข็งกว่านี้ ไม่งั้นรักกันแค่ไหน ก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ต้องแยกกันอีกหรือ

[Kirana9165]

ขอบคุณที่มาต่อให้ได้อ่าน ให้หายคิดถึงนะคะ อยากให้กลับอังกฤษ กันหมดเลยค่ะ พี่วิน เล ฮิม ให้น้องเรียนที่นั่นเลย พี่ฮิม วิน ทำงานไป ช่วยกันดูแลน้องเลยค่ะ

[mypink801]

ชอบโมเม้นท์พี่น้องมากเลย มันอบอุ่นหัวใจ
กลับไม่กลับนะ