#35 (100%)
เลไม่ได้อยู่ที่แสตนด์เชียร์ต่อ โดนพี่รพและพี่ไทด์โอบไหล่พากลับไปที่ตึกวิศวะของปีสี่ทันทีที่โชว์หลีดเสร็จ ผมไม่ได้ถ่ายรูปกับหลายคนที่เข้ามาขอเลย ได้แต่ถ่ายรูปรวมผู้นำเชียร์เพียงอย่างเดียว เสียดายนะ แต่เพราะพี่ๆ ทุกคนดูจะไม่โอเคกับการที่ผมจะอยู่ถ่ายรูปกับคนอื่นก็เลยยอม
ยังใจเต้นอยู่เลย มือของเลสั่นไม่หยุด ความรู้สึกตอนที่แสดงมันดีมาก ยิ่งตอนจบที่ทุกคนปรบมือสั่นผมก็ยิ่งรู้สึกดีใจที่ทุกคนชอบ แต่เป็นดีใจปนใจหาย นี่คือการเป็นหลีดครั้งแรกของเล และก็ยังไม่รู้ว่าจะได้เป็นอีกไหม ขึ้นปีสองภาระหน้าที่คงหนักกว่าเดิมเยอะ ขนาดปีหนึ่งมีพี่ฮิมคอยติวให้ผมยังแทบไม่รอด พอฮิมจบไปเขาคงไม่ว่างมาสอนผมบ่อยเหมือนแต่ก่อน คราวนี้เลจะไม่ตายเลยเหรอ แย่จัง
“จะกลับเลยไหม” พี่ไทด์หันมาถามหลังจากเราเข้ามาในห้องๆ หนึ่ง ขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่และไม่มีใครอยู่ในห้องนี้
“ต้องกลับเลยเหรอ” ผมถาม
“จะกลับก็ได้ แต่อยู่ต่อก็คงออกไปไหนไม่ได้” พี่รพว่า “เหลือแค่แข่งหลีดเสร็จ พิธีมอบรางวัล พิธีปิด ไม่มีอะไรน่าสนใจ”
“เลได้ยินมาว่าหลังจากจบงานจะมีปล่อยผี” งานวิศวะสัมพันธ์นี้จัดขึ้นให้นักศึกษา แต่ก็ยังมีพิธีการ มีผู้ใหญ่มาเกี่ยวข้อง ดังนั้นงานปล่อยผีจึงเหมือนงานอำลา ที่หลายคนจะมาสนุกกัน มันส์กันได้เต็มที่เพราะผู้ใหญ่เขาไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องนี้ และส่วนใหญ่เป็นนักศึกษา
พี่รพถึงขึ้นปรายตามอง “อย่าคิดแม้แต่จะคิด”
“อันตรายเกิน” พี่ไทด์สมทบ
ผมรู้สึกขัดใจ วันนี้ทั้งวันเหมือนจะโดนคนอื่นพูดแต่คำว่าอันตรายอยู่รอบตัวเล ในขณะที่ผมเองยังไม่เห็นเลยว่าจะอันตรายตรงไหน คนไม่รู้จักที่เข้ามาใกล้ชิดหน่อยก็มีแค่คนที่ขอถ่ายรูป อันตรายสุดตอนนี้น่าจะเป็นเกี๊ยก ดิน พิษล่ะมั้ง ถ้าพวกเขาอยากทำอะไรผมก็คงทำได้เลย เพราะว่าตามเลทุกที่ที่ไป
ถ้าไม่ติดว่าพี่ฮิมกำชับผมเรื่องนี้เอาไว้ด้วยแล้วล่ะก็ เลคงวีนหน่อยๆ แล้ว ผมถอนหายใจเหนื่อย ทำอะไรไม่ได้แล้วจะอยู่ต่อทำไมอะ
“งั้นเลจะกลับบ้าน”
พี่รพพยักหน้า “สามคนนั้นจะไปส่งมึง”
“ไม่ใช่พี่รพหรือพี่ไทด์เหรอ”
“พวกกูมีงาน”
“เหงาเลย” บ่นแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ ว่าจบทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องและไม่กลับเข้ามาอีก
ผมตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนกลับบ้าน ก็เลยวานให้หนึ่งในสามไปเอาชุดมาให้เปลี่ยน เกี๊ยกอาสา ผมเลยไปรอที่ห้องน้ำพร้อมกับดินและพิษ
สองคนนั้นรอด้านนอกประตูใหญ่ ปล่อยให้เลจัดการตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ ชุดน่ะเปลี่ยนไม่ยากหรอก ที่ยากคืออุปกรณ์ตกแต่งเล็กๆ น้อยๆ บนหัวเลต่างหาก ที่ติดอยู่บนหัวคือพวกคริสตัลเม็ดเล็กๆ สีแดง กิ๊ฟแล้วก็อื่นๆ มีไม่เยอะนะ พยายามแกะออกแล้วแต่มันไม่ง่ายเลยอะ
เลหยุดการทึ้งผมตัวเองที่พันกันยุ่งเหยิงไปหมด แล้วตัดสินใจเดินไปเข้าเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ เปลี่ยนเสร็จก็เปิดประตูจะเดินออกมาจากห้อง ทว่าทันทีที่ประตูเปิดออก จู่ๆ ใครบางคนก็เข้ามายืนขวางประตู ใครบางคนที่ทำให้ผมสงสัยว่ามายืนขวางเลทำไม และใครบางคนที่ทำลายความสงสัยเพียงแค่ผมได้เห็นหน้า… พี่ฮิม
“คิดถึงพี่ไหม”
หมับ!
เขาถูกน้องกระโดดเข้ากอด ฮิมตอบรับอ้อมกอดนั้นเอาไว้โดยการกอดตอบแน่น ไซร้จมูกเข้าหอมขมับขาวติดกลิ่นเครื่องสำอางที่ดูแปลกไปสักนิดแล้วผละออกมามองหน้า
“เลของพี่” มือหนาไล่ไปตามโครงหน้า ใช้นัยน์ตาคมสำรวจไปทั่วทุกจุดที่สามารถมองเห็น
คนดีของเขาสวย สวยมาก สวยที่สุด สวยมากกว่าที่ฮิมคิดเอาไว้ซะอีก
เขาไม่นึกว่าเลจะถูกแต่งออกมาในแนวนี้ แบบที่คร่าลมหายใจคนมองได้ง่ายๆ
มันแปลกไปจากตัวตนของเล เหมือนเปลี่ยนแมวเลี้ยงกลายไปเป็นแมวป่า ยังเป็นแมวเหมือนกัน ต่างกันที่สัญชาตญาณ ยังไงแมวป่ามันก็ต้องดูดุกว่าอยู่แล้ว
เลถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นแมวป่าจากภายนอก ตั้งแต่ดวงตากลมที่ถูกประทินโฉมให้ดูโฉบเฉี่ยว ริมฝีปากเรียวเคลือบลิปสติกสีสด เปลี่ยนลักษณะภายนอกของเลไปโดยสิ้นเชิง อีกทั้งมันยังไม่ได้ดูแย่ มันดูดี ดีจนเกินไปจนฮิมนึกเกลียด
เขาไม่ชอบให้เลสวยต่อหน้าใครนอกจากเขา
“พี่ฮิมมาได้ยังไง” ร่างสูงไม่ได้ฟัง มือหนาเอื้อมไปถูไถลิปสติกที่เคลือบปากน้องอยู่หวังให้มันจางลง ทว่าไม่ได้ผล เครื่องสำอางสมัยนี้ทนกว่าที่เขาคิด จนเสียงเล็กเริ่มร้องโวยว่าเจ็บเมื่อฮิมเพิ่มแรงขยี้ “เลเจ็บนะ!”
“ขอโทษครับ” มือหนายอมปล่อยแม้จะยังไม่พอใจอยู่ลึกๆ และน้องเหมือนจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ เจ้าตัวถึงได้ขยับเข้ามากอดพร้อมคลอเคลียปลายจมูกอยู่แถวลำคอจนร่างสูงยิ้มออก เขากอดตอบ ใบหน้าคมก้มลงหอมแก้มนุ่มซ้ำๆ
“แล้วพี่ฮิมมาได้ยังไง”
“ขับรถมา”
“ตลกแล้ว สรุปว่ามาทันได้ยังไง”
ฮิมจับมือนุ่มขึ้นมาเล่น เสียงทุ้มว่า “พี่ไม่ได้ไปอังกฤษ”
เขาเปลี่ยนใจวินาทีสุดท้ายตอนที่ขาแตะพื้นสนามบินสุวรรณภูมิเป็นที่เรียบร้อยแล้ว การประชุมที่อังกฤษครั้งนี้สำคัญมากแต่เลก็สำคัญเหมือนกัน พูดกันตามตรง เขายกให้น้องเลสำคัญกว่าธุรกิจหมื่นล้าน แต่ยังไงก็ตาม ความเอาแต่ใจของฮิมที่มีมูลค่าในครั้งนี้จึงต้องมีของแลกเปลี่ยน แลกกับการที่เขาต้องต่อโทบริหารอย่างที่คุณพ่อต้องการโดยไม่มีเงื่อนไข
“แล้วทำไมไม่กลับมาอยู่บ้านกับน้อง”
“กลัวว่าเห็นหน้าเลแล้วพี่จะไม่ได้ทำงาน” เขาเลือกที่จะไปอยู่บริษัทแทนการกลับบ้าน “ถึงพี่จะไม่ได้ไปอังกฤษแต่พี่ก็ต้องเข้าประชุมเหมือนเดิมนะครับ”
“เข้าประชุมยังไง ก็พี่ฮิมไม่ได้ไปอังกฤษ”
“โลกนี้มันมีอะไรที่เรียกว่า Video Conference อยู่นะน้องเล”
“แล้วทำไมไม่ใช้ตั้งแต่แรก จะเทียวไปอังกฤษทำไม” น้องบ่น
“ไปสร้างความสัมพันธ์กับผู้บริหารคนอื่น” คุณพ่อเขาให้เหตุผลแบบนั้น ท่านว่าถ้าไม่ทำอย่างนั้น เวลาที่เขาได้เป็นประธานบริษัทเต็มตัวแล้วล่ะก็ มันจะควบคุมยาก
น้องเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ยังดูไม่สบอารมณ์มากเท่าไหร่ เลทำหน้าบึ้งอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจปลง “ทำงานหนักไหม พี่ฮิมเหนื่อยไหมครับ”
“เห็นหน้าเลก็หายเหนื่อย”
“ไม่ค่อยได้เห็นพี่ฮิมใส่สูท ผูกเนคไทเต็มยศแบบนี้” ฮิมอยู่ในชุดแบบที่น้องว่า เพราะทำงานเสร็จเขาก็รีบบึ่งรถมาทันที ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดเลยด้วยซ้ำ ปล่อยให้มือบางดึงเนคไทเล่นไปพลาง “หล่อจัง”
เนคไทสีดำถูกดึงลงต่ำ เป็นผลให้ใบหน้าหล่อเหลาต้องโน้มต่ำลงตาม มือบางเลื่อนขึ้นโอบรอบลำคอ เลขยับริมฝีปากเข้ามาทาบไม่จริงจัง พอเขาจูบตอบน้องก็ผละออก ฮิมจึงไซร้จมูกเข้าลำคอขาวแทน
“พี่ฮิมได้เห็นน้องแสดงหรือเปล่า”
“เห็น” เลยิ้มกว้างทันที “เก่งที่สุดเลยครับคนดี”
บางครั้งฮิมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นพ่อเลจริงๆ เขารู้สึกภูมิใจมากตอนที่เห็นน้องแสดง และยังเป็นการแสดงที่เรียกได้ว่า Perfect หลายๆ อย่างมันดีกว่าที่เขาคิด เลทำให้เขาอึ้งระหว่างที่ได้ดูการแสดงของน้องอยู่ ที่แน่ๆ คือ
“ไม่เห็นบอกว่าน้องฉีกขาได้” เขากระซิบเสียงใส่หู ก่อนจะผละออกมามองหน้าเล
เรื่องที่ทำให้เขาอึ้งที่สุดก็คือเรื่องนี้ น้องฉีกขาในระหว่างทำการแสดง ฮิมอึ้งเมื่อได้เห็นและภายหลังจากอึ้ง สมองมันก็คิดแต่เรื่องอกุศลอย่างรวดเร็ว
“ถูกพี่ที่ฝึกดัดตัว กว่าจะทำได้ ทรมานมาก”
“เหรอครับ” ฮิมขานรับแต่ไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่น้องพูด นัยน์ตาคมจดจ่ออยู่กับสะโพกมน ฝ่ามือสากลากผ่านเอวคอดลงไปถึงจุดหมายที่เป็นสะโพก แล้วขย้ำ
“อืม แรกๆ เลตัวแข็งด้วย นี่น่าจะทุ่มเทที่สุดในชีวิตแล้ว 555 อ่ะ!” เลเงียบไปทันควัน ดวงตาโตเงยขึ้นมองเขาเหมือนแมวตื่น
เขาไม่ยอมปล่อยมือออกจากสะโพก กระซิบเสียงทุ้มขณะดันตัวอีกคนเข้าไปในห้องน้ำ
“ทำให้พี่ดูอีกหน่อยได้ไหมครับ”
ผมถูกผลักเข้ามาในห้อง ตามด้วยเสียงล็อกกลอนดังแกรก ในห้องมันไม่ได้กว้าง ยิ่งพี่ฮิมเข้ามาเบียดอยู่กับผม ยิ่งทำให้ห้องมันดูแคบลงไปเท่าตัว แต่ดูเหมือนพี่ฮิมจะไม่สน เขาปิดฝาชักโครกลง อุ้มผมขึ้นนั่งบนส่วนหัวชักโครก ก่อนจะประกบริมฝีปากแนบตาม
“อื้อ เดี๋ยวมีคนเข้ามา”
“ไม่มีหรอก” พี่ฮิมตัดบท ร่างสูงถอดสูททิ้งพร้อมทั้งขว้างมันออกไปด้านนอก จากนั้นจึงก้มมาจูบเลต่อ แต่ผมเม้มปากแน่นเพราะยังกังวล “เชื่อใจพี่”
เสียงแหบพร่าว่า แค่ประโยคเดียวทำเอาอุ่นวาบไปทั้งใจ มือหนาเอื้อมมาประสานผมเอาไว้ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มลงมาประกบริมฝีปากอีกครั้งหนึ่งและคราวนี้ผมตอบรับ
แรกเริ่มมันนุ่มนวล และร้อนแรงเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งสูง เราผละออกจากกันเมื่อทนเล้าโลมไม่ไหวอีกต่อไป พี่ฮิมกระชากเสื้อผ้าผมจนขาด เขาจับผมกางขาออกเกือบสุด หลุบตามองแต่ยังไม่ยอมทำอะไร เอาแต่ลูบต้นขาเลเล่นไปมา
“วิวดีจริงๆ”
“เลอายนะ!”
“อายทำไม ให้พี่เห็นมาทั้งตัวตั้งหลายครั้ง”
“ก็เลอาย”
“คนดี” พี่ฮิมไม่ฟังเลแล้ว เขาก้มลงมาดูดหน้าอกเลแทน มันมีความรู้สึกเสียววาบทุกๆ ครั้งที่ฮิมเลียหรือกัดจนทั้งสองข้างแฉะไปหมด ผมหอบหายใจพร่า ผมอยากได้เขาแล้ว
“ฮิม น้องไม่ไหวแล้วนะ” พี่ฮิมเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะถอดเข็มขัด รูปซิปกางเกงพร้อมทั้งดึงบ็อกเซอร์ลงแบบลวกๆ จนแท่งเนื้อขนาดใหญ่โผล่ออกมานอกกางเกง แค่มองผมก็หน้าร้อนผ่าว
มันใหญ่มากจริงๆ
“อื้อ” สติมลายหายเมื่อนิ้วเรียวชุ่มน้ำลายแทรกเข้ามาด้านใน ตัวหล่อลื่นที่ใช้แค่น้ำลายทำได้ไม่ดีเท่ากับเจลทำให้ผมรู้สึกเจ็บเพราะช่องทางด้านหลังฝืดเคืองไปหมด พี่ฮิมแก้ปัญหาโดยการใช้มือมาเล่นกับส่วนหน้า เขาปลุกปั่นอารมณ์ผมจนหลงลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ มารู้เจ็บอีกทีก็ตอนที่แท่งเนื้อร้อนถูกสอดเข้ามาด้านใน
“คนดี” พี่ฮิมปาดเหงื่อบนใบหน้าผมออก เหมือนเขารู้ว่าผมเจ็บ ร่างสูงจึงไม่ได้โจนจ้วงเหมือนครั้งก่อนๆ กายแกร่งแช่ค้างเอาไว้ด้านในนานจนกระทั่งผมเริ่มปรัับสภาพแล้วจึงขยับเข้าออก
“อื้อ! อ๊า! พี่ฮิม” ผมเอื้อมมือเกาะบ่าหนา ในขณะที่พี่ฮิมยึดต้นขาเลไว้เป็นหลัก ร่างสูงเริ่มกระทั้นสะโพกรัวเร็วขึ้นจนเริ่มกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่ ผมตัดสินใจดึงเนคไทพี่ฮิมลงต่ำ แล้วประจบปากจูบกับอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ตัวเองได้ส่งเสียงดัง “อื้อๆ อึก!”
พี่ฮิมเร่งจังหวะขึ้น มือหนาเอื้อมมาชักรูดกับส่วนหน้าของเลให้ ผมทนไม่ไหวเผลอปล่อยน้ำสีขาวขุ่นพุ่งเปื้อนตัวไปหมด มันไปติดอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ร่างสูงยกยิ้ม กวาดลิ้นเลียน้ำกามที่เปื้อนอยู่ตรงมุมปากเข้าชิม
“เด็กอ่อนหัด” พี่ฮิมประฌามอย่างไม่จริงจัง เขาอุ้มผมขึ้นเพื่อเปลี่ยนสถานที่จากบนชักโครกป็นผนังห้อง ขาเลไม่แตะพื้น สิ่งที่ค้ำยันไม่ให้ผมตกและลอยอยู่กลางอากาศก็คือแขนของพี่ฮิม เขาอุ้มผมไว้ในขณะหยัดแก่นกายเข้าใส่รูเล็ก
ร่างสูงยังไม่ได้ปลดปล่อย ท่าทีเป็นจริงเป็นจังกระทั้นเข้าใส่ทำให้ผมหลุดขำ เผลอดึงเนคไทพี่ฮิมล้อ
“บอสครับ” คนถูกล้อเงยหน้าขึ้นมอง พี่ฮิมเล่นบทต่อผมทันที
“มีอะไรคุณเลขา”
“ปะ เปล่า อ๊า” พี่ฮิมเร่งความเร็ว และจังหวะเมื่อกี้ก็ถูกจุดกระสันผมพอดี มันเสียววาบไปทั่วร่าง ส่วนหน้าเลแข็งขึงขึ้นมาอย่างน่าอาย “อ๊าๆ! อ๊ะ! พี่ฮิม”
“ครางแต่ไม่พูดแบบนี้ผมจะรู้ไหมว่าคุณต้องการอะไร”
“บะ… บะ” อยากจะบอกว่าเบาลงหน่อยแต่พูดไม่ออก ผมถูกอุ้มอยู่กลางอากาศ จะขยับก็ไม่ได้จะดิ้นก็จะตก สิ่งที่ทำได้มีแค่อยู่เฉยๆ ให้ร่างสูงขยับสะโพกสอบเข้าใส่เพียงอย่างเดียว สิ่งที่ได้รับในตอนนี้จึงมีแต่ความกระสันอยาก ความเสียวซ่านที่มากเกินพอดี จะหนีก็หนีไม่ได้
“อยากได้โบนัสหรือไง ไม่ต้องห่วง ถ้าครั้งนี้คุณไม่ปล่อยก่อนผม ผมขึ้นเงินเดือนให้คุณเลย”
“อ๊ะๆ! อ๊าๆ! ฮิม” จบประโยคนั้นตามมาด้วยการเร่งจังหวะเข้าใส่ พี่ฮิมไม่อ่อนข้อให้ได้พักหายใจ ทันทีที่ร่างสูงรู้ว่าจุดไหนที่จะทำให้ผมรู้สึกดีได้ เขาก็กระแทกย้ำใส่เข้าไปทันที มันเสียวซ่านจนชาไปหมด ร่างกายเลบิดเร้า รู้สึกเหมือนถูกนรกดึงลงใกล้จะตายอยู่ร่อมร่อ
พี่ฮิมไม่ให้จังหวะได้พักหายใจกันบ้างเลย!
ผมต้านทานความรู้สึกเสียวซ่านไม่ได้ มันมากเกินไป จนในครั้งที่สองผมก็ปล่อยก่อนพี่ฮิมอีกครั้งหนึ่ง ร่างสูงหยัดสะโพกใส่ช่องทางเลอีกสองสามครั้ง จากนั้นจึงปล่อยน้ำกามสีขุ่นพุ่งเข้าไปด้านใน มันจะไหลย้อยผ่านเรียวขาออกมาด้านนอก ส่วนหนึ่งไหลหยดลงบนพื้น
ฮิมซบใบหน้าเข้าลำคอขาว ปลดเสียงหอบหายใจพร่าดังถี่อยู่ที่ข้างหู ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามากัดปากเลทีหนึ่งก่อนที่มือหนาวางตัวผมลง เลนึกว่าพี่ฮิมจะพอ แต่มันไม่ใช่ เพราะทันทีที่เท้าแตะพื้น ร่างสูงก็พลิกตัวผมหันหน้าเข้าหากำแพง ขาเรียวขาหนึ่งถูกยกขึ้นสูงและแท่งร้อนก็สอดเข้ามาดังเดิม
เลจะไม่ไหวแล้วนะ!
“พี่ฮิม” ฮิมได้ยินเสียงเรียก แต่ร่างสูงไม่สน เจ้าของกายหนาเข้ากอดจากทางด้านหลัง เขาฝังจมูกบนลงต้นคอ ไล้สูดกลิ่นเหงื่อที่ตอนนี้กลายเป็นฟีโรโมนชั้นดี พาลให้อารมณ์มันมีแต่จะพุ่งขึ้นสูงไม่ยอมลง
เขาคิดถึงเล คิดถึงมากจนใจจะขาดตายอยู่แล้ว
“คนดี น่ารักที่สุดเลย”
“อ๊ะๆ! พี่ฮิม!” เสียงครางเป็นผลให้สะโพกสอบเผลอเร่งจังหวะโดยอัตโนมัติ มือสากข้างหนึ่งเอื้อมไปขยี้ยอดอกเล่น อีกข้างลูบไปทั้งลำตัวขาวเป็นพัลวัน ฟันคมกัดเข้าที่ลำคอขาวทีหลายๆ กระตุ้นให้คนถูกเล้าโลมมีอารมณ์ร่วมมากกว่าเดิม
ห้องแคบและอากาสร้อนทำเอาทั้งเหงื่อและน้ำกามผสมกันดังเฉอะแฉะไปหมด เลลืมไปแล้วว่าเขากับพี่ฮิมกำลังมีอะไรกันอยู่ในห้องน้ำ ร่างเล็กสติหลุด ปล่อยให้คนตัวสูงที่ซ้อนทับอยู่ด้านหลังนำพาตนไปยังที่ๆ อีกฝ่ายต้องการ
แรงกระแทกหนักหน่วงทำเอาผนังห้องสั่นไหวเล็กน้อย ขาเรียวถูกยกขึ้นสูงกว่าเดิม เลครางหนักเมื่อจังหวะรักเร็วขึ้น กระตุ้นให้ใกล้จะถึงฝั่งจากนั้นจึงแกล้งถอนตัวออก ฮิมทิ้งตัวนั่งบนชักโครก มือหนาดึงเจ้าของสะโพกมนมานั่งทาบหันหน้าเข้าหากัน เป็นอย่างที่เขาต้องการ เลออกแรงขย่มเต็มที่ทันทีเนื่องจากอารมณ์คั่งค้าง แท่งเนื้อเล็กด้านหลังแข็งชัน ใบหน้าสวยเหยเกและร้องครางอย่างไม่นึกอาย
“เมียกู” ฮิมไม่ค่อยอยากพูดคำหยาบกับน้อง เขาจะพูดก็ต่อเมื่อตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเผยออก ซึ่งมันมีแค่สองสาเหตุเท่านั้นที่จะทำให้ตัวตนอันร้ายกาจของเขาหลุดออกมาเมื่ออยู่กับน้องเล หนึ่งคือโกรธมาก สองคือพึงพอใจมาก และกับเลมันมักจะเป็นอย่างหลัง
มือหนาไล้ไปตามโครงหน้ามน นิ้วเรียวสองนิ้วแทรกเข้าไปในปากเพื่อพัวพันกับลิ้นและน้ำลายของอีกคนอย่างไม่รังเกียจ ดวงตาสีดำสนิทมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกคน ดูล้าทว่ามีความสุข เลเหนื่อยแล้ว อ่อนหัดจริงๆ เลยคนดี
ฮิมหัวเราะในลำคอขณะใช้ริมฝีปากครอบครองตุ่มไตสีชมพูอ่อน เขาตัดสินใจขยับสะโพกช่วยการกระแทกเมื่อน้องผ่อนแรงลงเพื่อไม่ให้อารมณ์หล่นฮวบ เจ้าของตัวขาวเหงื่อแตกพล่านจนเปียกไปหมด ร่างสูงมองแล้วประเมินสถานการณ์ อากาศร้อนขึ้น เขากลัวว่าเลจะเป็นลมไปซะก่อน
คนชำนาญกว่าเปลี่ยนท่าอีกครั้งหนึ่ง ฮิมลุกขึ้นยืนแล้วให้น้องเป็นฝ่ายกึ่งนั่งกึ่งนอนอบยู่บนชักโครก มือหนาจับขาขาวแยกกว้างออกจากกัน เสือกไสแท่งเนื้อร้อนเข้าไปแล้วใส่จังหวะกระชั้นถี่ตามมาติดๆ
“อ๊ะๆๆ! อ๊าๆๆ! พี่ฮิม ดีจัง” เลครางไม่เป็นภาษา น้องดึงเนคไทของเขาเอาไว้ไม่ปล่อย มือเล็กข้างหนึ่งเอื้อมไปข่วนลำคอระหงจนขึ้นรอยแดง กายบางบิดเร้าและสิ้นสุดลงเมื่อเลถอนหายใจเฮือกภายหลังที่น้ำกามพุ่งทะยานออกจากส่วนปลายของลำแท่ง หยาดอารมณ์จากคนตัวสูงถูกปล่อยตามมาติดๆ มือเรียวกดสะโพกหนาแช่ค้างเอาไว้ แล้วขยับเนื้อร้อนกวาดน้ำอสุจิสีขุ่นด้านในไหลเยิ้มออกมาด้านนอก ฮิมถอนแก่นกายออก ร่างสูงหลุบตาลงมองภาพตรงหน้า ภาพที่เลกำลังอ้าขากว้าง ช่องทางเล็กไหลหยาดไปด้วยน้ำกามของเขา
ฮิมเลียริมฝีปากว่า “วิวดีจริงๆ ด้วย”
มือหนาไล้ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ผมที่กำลังนั่งนิ่ง เลเงยหน้าขึ้น เราสบตากันสักพักหนึ่งก่อนที่พี่ฮิมจะยิ้ม เขาเลื่อนมือขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ
“ยิ้มให้พี่หน่อย”
“ยิ้มไม่ออก” โกรธ ไม่ได้โกรธเรื่องที่เรามีอะไรกันในห้องน้ำ แต่โกรธหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำต่างหาก อุปกรณ์อาบน้ำ ทั้งแชมพู ทั้งสบู่ ทั้งครีมล้างเครื่องสำอาง รวมทั้งเสื้อผ้าต่างๆ ทุกอย่างมีไว้ให้แล้วเรียบร้อยจนผมเห็นแล้วถึงกับหน้าเสีย รู้ได้ทันทีว่าพี่ฮิมเตรียมการเรื่องนี้เอาไว้ตั้งแต่ทีแรก และสามคนด้านนอกประตูใหญ่ที่ทำหน้าเฝ้าเอาไว้ให้ พวกเขาก็คงรู้เหมือนกันว่าฮิมจะทำอะไรผม
โกรธอะ
ไม่ได้อยากให้คนอื่นมารู้ว่าตัวเองมีอะไรกับแฟนตอนไหนสักหน่อย
ร่างสูงให้ผมไปอาบน้ำ ซึ่งห้องอาบน้ำก็อยู่ในห้องน้ำนี่แหละ (คือห้องน้ำที่เราอยู่เป็นห้องน้ำใหญ่ ในห้องน้ำก็จะมีห้องส้วมกับห้องอาบน้ำอีกทีหนึ่ง) เขาคงรู้ว่าผมโกรธ เพราะอาบเสร็จพี่ฮิมเลยเอาใจผมโดยการแต่งตัวให้เสร็จสรรพ
“ทำยังไงน้องถึงจะหายโกรธ” ฮิมถาม ผมมองคนตรงหน้านิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ โกรธไปก็คงไม่ได้อะไรสินะ
“หิวข้าว” เลบอกความต้องการ ผมหิวมาก ท้องร้องโครกคราก ขาแทบจะไม่มีแรงเดิน มันสั่นไหวไปหมด “อยากกินแซลม่อน”
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว”
“ไม่เอา อยากกลับบ้าน กินที่บ้าน”
“โอเค โทรสั่งไปกินที่บ้านก็ได้ครับ” พี่ฮิมว่าง่าย ส่วนผมยิ้มออกเมื่อได้รับการตามใจ “อยากได้อะไรอีกไหมหืม”
“อุ้มเล” ผมอ้าแขนออก ในขณะที่ร่างสูงเดินเข้ามาอุ้มตัวผมขึ้นตามที่เลต้องการ เขาอุ้มผมจากทางด้านหน้า แขนเรียวโอบรอบลำคอหนาเอาไว้กันไม่ให้ตก “พาเลไปคืนชุดหลีดก่อนนะ”
“ครับๆ” พี่ฮิมออกเดิน ผมซุกหน้าเข้ากับบ่าหนาเอาไว้เมื่อฮิมเปิดประตูแล้วเดินออกไปด้านนอก สามคนนั้นยังทำหน้าที่เฝ้าอยู่หน้าประตู พวกเขาไม่แม้แต่จะมอง ทุกคนก้มหน้าลงมองพื้นในขณะที่พี่ฮิมอุ้มผมเดินผ่าน ไม่ ไม่ใช่แค่สามคนนี้ แต่เป็นแทบกับทุกคน ทันทีที่พี่ฮิมเดินผ่าน พวกเขาจะก้มหน้าลงมองพื้นแทน แต่เลไม่สงสัยอะไรมาก คิดว่าฮิมคงไปสั่งอะไรเอาไว้ตามเคย ทุกคนถึงได้ทำเป็นว่าไม่เห็นผมซึ่งถูกอุ้มอยู่ทนโท่ขนาดนี้
เราไปคืนชุดหลีดที่ใต้ตึก ผมบอกขอโทษพี่นนท์นี่ด้วยเพราะไม่ได้อยู่ถ่ายรูปกับคนอื่นหลังจากแสดงเสร็จ ดีที่พี่นนท์นี่เข้าใจ เลคิดว่าพี่รหัสตัวเองมองออกว่าผมไปทำอะไรมามา อีกฝ่ายถึงได้ส่งรอยยิ้มเห็นใจมาให้ด้วย
ทีแรกคิดว่าอยู่ใต้ตึกไม่นาน แต่ปรากฏว่าพี่ฮิมคนงานเยอะได้คุยงานกับคนอื่นต่อ ผมไม่พอใจ แต่คิดภาพพี่วินที่เดินไปมา ทำงานจนหัวหมุนอยู่คนเดียวก็เลยยอมนั่งหิวรอเงียบๆ ข้างกายมีเกี๊ยกนั่งเป็นเพื่อน
“เกี๊ยกเลหิวอะ”
“เรียกบอสสิ” หันไปมองพี่ฮิมซึ่งยืนคุยงานอยู่ไม่ไกล ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่วินได้ทำงานหนักจนไม่ได้พัก” แต่หิวข้าว ท้องร้องโครกครากเข้าขั้นรุนแรงแล้วอะ ฮือ และในจังหวะนั้นเอง รุ่นพี่ที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึ่งก็เดินผ่านเป็นนางฟ้ามาโปรดด้วยคำพูดที่ว่า
“น้องเลคะ ข้าวเย็นที่น้องเลสั่งอยู่ตรงโน้นนะคะ”
สวรรค์! มีข้าว!
ควันพิษกระจายฟุ้งในอากาศ ต้นกำเนิดมาจากบุหรี่บนมือหนา ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะถอนหายใจ น่าเบื่อจริงๆ
ซันดับบุหรี่แล้วขยี้มันทิ้ง เขาเดินล้วงมือเข้ากระเป๋าไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ขณะเดียวกันก็เห็นใครบางคนพึ่งออกจากห้องน้ำแล้วเดินผ่านตัวเองไป หน้าตาและผิวพรรณโดดเด่ดจนต้องเหลียวหลังกลับไปมอง
หน้าคุ้นๆ นะ เดล? เด เดเล ไม่ใช่! เดวา
รู้สึกว่าช่วงนี้มาตึกวิศวะบ่อยจังนะ
ซันรู้แค่ชื่อของอีกฝ่าย กับรู้ปัญหาระหว่างเลกับเดวา เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แค่ข่าวมันดังมาก คนพูดกันทั่วมหา’ลัย กระทั่งกลุ่มพวกผู้ชายที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องซุบซิบยังพูดถึง และเขาก็แค่ได้ยินมาอีกที
นัยน์ตาคมมองแผ่นหลังบางที่เดินออกห่างจนลับสายตา จากนั้นจึงส่ายหน้าเลิกสนใจ ขายาวเดินเข้าห้องน้ำซึ่งเป็นจุดหมายตั้งแต่แรก ไม่รู้ทำไมสายตาถึงได้มองถังขยะซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลโดยอัตโนมัติ
ว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่
ซันรู้สึกว่าตัวเองคงว่างมากเกินไปถึงได้เดินสำรวจถังขยะในห้องน้ำแต่ละห้อง แม้สุดท้ายแล้วจะไม่เจออะไรเลย ร่างสูงยืนนิ่งอยู่สักพัก จากนั้นจึงถอนหายใจ บางทีเขาอาจจะฟังเรื่องซุบซิบมามากเกินไป ถึงได้คิดไปเองว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังทำเรื่องไม่ดี เช่นการวางยา ซึ่งเป็นการฆาตกรรมที่บุคคลไม่ว่าจะอยู่ในวัยไหนก็สามารถทำได้ และคนร้ายมักจะทิ้งหลักฐานอยู่ในห้องน้ำ
“...” คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ซันได้แต่นิ่ง
เขาคง… ว่างมากจริงๆ สินะ
ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะเดินกลับหลังหัน จังหวะนั้นเองที่ซันรับรู้ได้ว่าใต้รองเท้าของตัวเองมีอะไรติดอยู่ เพราะทันทีที่เดิน บางอย่างด้านล่างมันก็ส่งเสียงดังครืด
ขายาวชะงัก นัยน์ตาคมก้มลงมองพื้นห้องก่อนจะพบกับเศษแก้วเล็กๆ ซันก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา จังหวะที่นิ้วเรียวสัมผัสสิ่งแปลกปลอมนั้นเป็นเวลาเดียวกันที่ร่างสูงออกตัววิ่ง แม้จะยังไม่ชัวร์ แต่กันไว้ยังไงก็ดีกว่าแก้
ตึก! ตึก! ตึก!
วิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี ดวงตากวาดมองหาไปทั่ว แต่ไม่เจอ อยู่ไหน! อยู่ที่ไหน!
“น้องเลโคตรน่ารักสัสๆ”
“กูว่าสวยเกินไปอะเอาจริง”
“สวยจริงมึง เมื่อกี้กูพึ่งเห็นอยู่ใต้ตึก”
ใต้ตึก…
ซันเบิกตากว้าง ทางที่เขามาตามหาเลตอนนี้มันคือคนละฝากกับใต้ตึกเลยด้วยซ้ำ!
ร่างสูงรีบหมุนตัวเปลี่ยนทิศ เขาวิ่งสุดแรงเกิดจนคนอื่นหันมามอง ตอนที่ใกล้จะถึงใต้ตึกที่ว่า สายตาเขาก็หาเลเจอแล้ว อีกฝ่ายหาไม่ได้ยาก ร่างบางยืนเด่นอยู่ก่อนแล้ว มันจะดีกว่านี้ถ้าในมือของอีกฝ่ายไม่ได้กำลังถือกล่องข้าว ใกล้จะกินอยู่พอดี
ไม่ ไม่ทัน! เขาวิ่งไปไม่ทันแน่ๆ
ซันเลือกที่จะตะโกนสุดเสียง
“เลอย่ากิน!”
พรึบ!
ไม่ทัน เขาช้า ยังช้าเกินไป เพราะจังหวะที่เสียงทุ้มตะโกนลั่น เป็นเวลาเดียวกันที่เลล้มพรึบลงไปต่อหน้า ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องดังโกลาหลไปทั่ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
ฮิมชะงัก ร่างสูงกลับหลังหันไปมองความวุ่นวายทางด้านหลัง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักนอนนิ่งอยู่บนพื้น
“เล!!!!”
เพล้ง!
โทรศัพท์เครื่องหรูหล่นตกพื้นฉับพลัน วินก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา นัยน์ตาคมมองหน้าจอที่แตกไปครึ่งแทบด้วยความหงุดหงิด มือหนากดเปิดเครื่อง ทันใดนั้นเองภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาความหงุดหงิดแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหวิวใจแทน นิ้วเรียวแตะตรงส่วนที่แตก วอลเปเปอร์หน้าจอของเขาคือรูปคู่ที่ถ่ายกับเลเมื่อเช้า และไม่รู้ว่านี่คือความบังเอิญ เป็นลางบอกเหตุหรืออะไร แต่ครึ่งแทบที่แตกไปนั้นเป็นฝั่งของ…
“เล”
(100%)
พี่ฮิมมีสกิลพระเอก และ Think positive เอาไว้นะคะทุกคน อีกอย่างคือปมเฉลยแน่ๆ ในตอนหน้าจ้าาาาาา
ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์
หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57 (อ่าน 615807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก