19.บิ๊กพาผมกลับหลังจากค้างที่นั่นไปสองคืน ไม่รู้ผมเผลอยอมอยู่ต่อตามคำอ้อนของมันได้ยังไง ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะไม่ค้างด้วยซ้ำ แต่พอมาคิด ๆ ดู ผมคงพลาดตั้งแต่ตอบตกลงมากับน้องมันแล้ว
สุดท้ายพวกเราก็ขาดเรียนกันไปสามวันเต็ม ๆ ยังดีที่น้องมันช่วยโทรขอจุ๊ให้ตามงานให้ผม หลังจากโทรบอกเพื่อนของตัวเองแล้ว โทรศัพท์มือถือผมแบตเตอรี่หมดไปตั้งแต่คืนแรกที่โดนน้องมันท้าดวลเกมส์กันแล้ว ยังดีที่มันยังตั้งสติได้รีบโทรไปฝากงานเพื่อนก่อนที่ของมันจะแบตเตอรี่หมดตามผมไปด้วยอีกคน
เราไม่ได้ติดต่อใครอีกเลยจนกระทั่งกลับมาถึงนี่
“งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ ไว้ตอนเย็นจะขึ้นไปหา”
ผมพยักหน้าอือออไป ก่อนจะเดินลงจากรถเพื่อกลับขึ้นไปนอน อันที่จริงบ่ายนี้ผมก็มีเรียนเหมือนกัน แต่กลับรู้สึกขี้เกียจยังไงก็ไม่รู้ เลยตัดสินใจโดดต่ออีกวัน ปล่อยให้บิ๊กแสดงความขยันไปคนเดียว
ผมหิ้วถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักเอาไว้ในมือ เดินตรงไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่ตัวเองพักอยู่ อมยิ้มนึก ๆ ถึงเสียงคลื่นเสียงลมของทะเลในความทรงจำตัวเองไปเรื่อยจนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก ก่อนจะต้องตกใจกับเสียงตะคอกของคนที่เพิ่งเจอหน้า
“ไปไหนมา !” มีนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะออกแรงดึงผมให้เดินไปที่ห้อง “ไม่กลับห้อง ปิดมือถือ กะจะไม่ให้ใครติดต่อได้เลยใช่ไหม”
“เป็นบ้าอะไร” ผมหงุดหงิด รู้สึกไม่พอใจที่ถูกต่อว่าโดยไม่มีเหตุผล
“บ้า..ใครกันแน่ที่บ้า” เขาว่าแล้วรื้อเอากุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงผม ก่อนจะไขเปิดมันเข้าไป “รีบไปเก็บของ จะได้รีบกลับ”
“กลับ..กลับไปไหน ?”
“แม่บีตกบันได”
ผมทิ้งข้าวของในมือ รีบวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดยัดใส่กระเป๋าเป้ แล้วออกมาหาคนที่ยืนรออยู่ที่เดิมตรงหน้าประตู มีนเป็นคนปิดประตูห้องให้ผม ก่อนจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ ว่าแม่มลโทรมาบอกตั้งแต่เมื่อวานเย็น เขาพยายามติดต่อผมทั้งคืน แต่ติดต่อไม่ได้ จนใจหนึ่งคิดจะทิ้งผมเอาไว้แล้วกลับไปคนเดียวด้วยซ้ำ
ผมนึกขอบคุณที่เขายังอุตส่าห์ให้เวลาผมจนกระทั่งถึงตอนนี้..
เรามาถึงที่โรงพยาบาลกันเกือบค่ำ คืนนี้แม่มลอาสาเฝ้าแม่ผมให้ เพราะพรุ่งนี้พ่อมีประชุมด่วนแต่เช้า ผมนั่งลูบเฝือกที่ขาแม่ไปมา โทษตัวเองที่หนีไปเที่ยวเล่นไม่สนใจอะไร ขนาดแม่ป่วยยังไม่สามารถติดต่อผมได้เลยอย่างนี้ กระทั่งแม่มลเอ่ยปากไล่ให้ผมกลับไปพักที่บ้าน ตอนแรกผมไม่ยอม แต่ก็ขัดแม่มลไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายเลยต้องยอมให้เขาพาผมกลับมานอนที่บ้าน นับเวลารอให้ถึงตอนเช้าไว ๆ กระทั่งหลับ
คืนนั้นผมรู้สึกว่าถูกดึงเข้าไปกอด..
กอดด้วยสัมผัสอบอุ่นแบบที่คุ้นเคย..
ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า มองหาคนที่คิดว่าควรจะนอนอยู่ข้าง ๆ แต่กลับไม่มี ผมสลัดหัวไปมาสองสามครั้งเพื่อไล่ความง่วง ก่อนจะรีบลุกขึ้นอาบน้ำแปรงฟันแล้วลงมาข้างล่าง ก็เห็นมีนนั่งคุยอยู่กับพ่อผมที่โต๊ะอาหาร จับใจความได้ว่าพ่อกำลังฝากฝังผมเอาไว้กับเขา แล้วหันมาสั่งให้ผมช่วยแม่มลดูแลแม่ดี ๆ เมื่อผมเดินเข้าไปหา
“เดี๋ยวบ่าย ๆ พ่อเข้าไป” พ่อแตะเบา ๆ บนไหล่ผม ก่อนจะหันไปบอกมีน “ฝากด้วยนะ”
“ครับพ่อ” สิ้นเสียงขานรับของเขา พ่อก็คว้าสูทเดินออกไป “ไปกันเลยไหมเบลล์”
“อืม..”
“เดี๋ยวค่อยแวะซื้อโจ๊ก เผื่อเอาไปฝากแม่กับแม่บีด้วย” เห็นผมไม่ตอบอะไร เขาเลยถามต่อ “หิวไหม ทนไหวหรือเปล่า”
“อืม..เราไหว”
เขาส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ ก่อนจะคว้าแขนผมแล้วจูงไปที่รถ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยตลอดทาง มีเพียงแค่เขาหันมามองผมบ้างบางครั้ง ผมนั่งนิ่งตอนที่เขาจะเปิดประตูลงไปซื้อโจ๊ก ก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำลังจับชายเสื้อเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะปล่อยออกเมื่อเขายื่นมือมาลูบหัวผม
ผมเหลือบตามองเขา ก่อนจะถูกจูบลงมาเบา ๆ บนหน้าผาก
“ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็มา”
ผมพยักหน้าเมื่อได้ยินเขาบอกอย่างนั้น แต่ก็ห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองตามเขาไปได้อยู่ดี
Ma-NuD_LaW
ขอยังไม่อธิบายการกระทำนี้ของเบลล์ 
หัวข้อ: รั้ง..รัก.. [ตอนพิเศษ] 12/3/60 หน้า 38 --มี Ebook แล้วค้าบบบบบ-- (อ่าน 240295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก