16.สุดท้ายก็ไม่มีคำตอบอะไรจากเขา และสุดท้ายเขาก็ให้ได้เพียงแค่ความรู้สึกเจ็บปวดซ้ำซากกับผมเหมือนเคย ผมนั่งจมกับความรู้สึกแย่ ๆ ของตัวเอง วนเวียนกับความคิดโง่ ๆ หลายร้อยเรื่องในหัวอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งถึงเช้าวันใหม่ ก่อนจะเผลอหลับไปหลังจากมั่นใจแล้วว่าตัวเองคงจะทนกับเรื่องพวกนี้ต่อไปไม่ไหวอีก
ในฝันผมเห็นภาพตัวเองกำลังจมน้ำ จมลงไป..ลึกลงไปเรื่อย ๆ
ผมดิ้นรน พยายามตะเกียกตะกายขึ้นไป ก่อนจะรู้ตัวว่าข้อเท้าถูกมัดเอาไว้ด้วยเถาวัลย์อะไรสักอย่างใต้น้ำ
ผมก้มลงไปมอง..มองตามสายเถาวัลย์นั้นไป แต่สุดท้ายก็พบเพียงความมืด
ข้างล่างนั่นมืดมาก..มืดเสียจนผมมองไม่เห็นปลายสุดทางของมัน
ผมมองไม่เห็นว่าอะไรกันแน่ ที่กำลังรั้งผมเอาไว้ ไม่ให้กลับขึ้นไปได้“เฮือก..” ผมลืมตาขึ้นมา อ้าปากโกยอากาศเข้าไปเหมือนคนกำลังขาดออกซิเจน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนราบบนพื้นห้องเหมือนก่อนหน้าที่จะตื่นขึ้นมา “หึ ๆ”
ไม่รู้ว่ามีอะไรให้ขำนักหนา ผมรู้แค่ว่าตัวเองไม่สามารถหยุดหัวเราะได้
ผมโผล่ออกมาจากห้องหลังจากนั้นหนึ่งวัน เมื่อคิดดีแล้วว่าไม่ควรขาดเรียนอย่างไม่มีเหตุผล ผมไม่ควรเอาอนาคตตัวเองมาเสี่ยงเพียงเพราะต้องการหลบหน้าใคร หรือหนีปัญหาอะไรที่ไม่มีวันจะหนีพ้น
“พี่เบลล์” ผมเหลือบตามองน้องมัน ก่อนจะเดินผ่านไป “เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมปัดมือที่กำลังจะแตะลงมา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ “เปล่า..”
“แล้วทำไมผมโทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”
“...”
“พี่เบลล์..”
จู่ ๆ เสียงสัญญาณกันขโมยก็ดังขึ้นมาขัดคำพูดของบิ๊ก ผมเหลือบไปมองคนทำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อรับรู้ได้ว่าเจ้าของรถจงใจใช้มันเพื่อก่อกวน
“เชี่ย..” น้องมันสบถในลำคอ “เพราะมันเหรอ..”
“ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น” ผมพูดตัดบท แต่น้องมันดูเหมือนจะไม่ฟัง “บิ๊กอย่า..”
“ถ้าเป็นเพราะมัน..”
“กูบอกว่าอย่า !” ผมขึ้นเสียง หันมองมีนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขึ้นรถ “เข้าใจไหม !”
“พี่เบลล์..”
“แค่อยากอยู่คนเดียว”
“แต่..”
“เลิกยุ่งกับกูสักที..” ผมหมดความอดทน รู้สึกปวดหนึบ ๆ ขึ้นมาที่หัว “ทั้งมึงทั้งมัน”
“...”
“อย่ามาเข้าใกล้ตัวกูอีก”
“ทำไม..คือพี่..พี่เบลล์..”
ผมไม่สนใจอะไรอีก ทำแค่เดินห่างออกมาจากน้องมันและเขาเรื่อย ๆ ในหัวก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่าถูกแล้วที่ทำแบบนี้ ผมจะไม่สนใจใครอีกแล้ว ในเมื่ออยู่กับบิ๊กแล้วก็ต้องมีปัญหากับเขา ผมก็จะไม่อยู่ เช่นเดียวกันกับถ้ายังให้ความใส่ใจกับบิ๊ก น้องมันก็จะไม่มีวันตัดใจได้
เพราะฉะนั้น ผมจะทิ้งไปให้หมด ไม่ว่าใครทั้งนั้น..
มีนย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องแล้ว รับรู้ได้จากการที่เราบังเอิญออกมาเจอกันที่ระเบียงในบางวันตอนเช้า หรือการใช้ลิฟต์ร่วมกันในบางครั้งที่ต้องออกไปไหนเวลาเดียวกัน แต่ผมก็ไม่ได้คุยกับเขา..ไม่แม้กระทั่งจะหันไปมองด้วยซ้ำ
เขาเองก็คงรู้ ถึงได้ไม่เคยพยายามจะเข้ามาวุ่นวายกับผม ต่างจากอีกคนที่ไม่ว่าผมจะอยากเจอหรือไม่ มันก็พยายามจะเข้ามาพูดคุย คอยถามสารทุกข์สุกดิบทุกครั้ง
“พี่เบลล์”
“...”
“พี่เบลล์” ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะแกล้งทำไม่ได้ยินอีกครั้ง “ผมซื้อแซนวิชไว้ให้”
ผมก้มลงมองถุงแซนวิชในมือที่ถูกน้องมันยัดใส่มือมาให้ “ตั้งใจเรียนนะครับ”
น้องมันเดินกลับขึ้นลิฟต์ไปทันทีที่บังคับให้ผมรับไว้ได้แล้วเหมือนทุกครั้ง ผมหันกลับไปมองแผ่นหลังของน้องมัน ก่อนจะรีบเดินออกจากตึกเมื่อรับรู้ถึงสายตาของใครอีกคนที่กำลังจ้องมองมา
บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ยอมหายไปจากชีวิตผมสักที..
Ma-NuD_LaW
อย่าเพิ่งโมโห เจอกันพรุ่งนี้..เจอกันพรุ่งนี้..