-
ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-18 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรียน ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด
เรื่อง กฎกติกาและมารยาท
กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้ ด้วยความระมัดระวังยิ่ง
เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้
หากผู้ใดฝ่าฝืน ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน
นับถือ
อิเจ้ โมดุเรเตอร์
..................................................................................................
หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้รับความร่วมมือจากทุกท่านนะครับ
ถ้าพบเห็นกระทู้ได้ละเมิดกฎข้างต้น Webmaster,Administrator,Moderator สามารถลบกระทู้ดังกล่าวได้ทันที โดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า
หากผู้ได้ฝ่าฝืน การทำการดังกล่าว ทาง Webmaster,Administrator,Moderator จะมี message ไปแจ้งเตือน
หากยังกระทำความผิดดังกล่าวอีก ทางWebmaster,Administrator,Moderator จะลบaccoutสมาชิกท่านนั้นออกจากระบบทันที
ขอบคุณในความร่วมมือ
พูห์
Junrai_Hyper
Global Moderator
.............................................................................
การตั้งกระทู้ลงนิยาย
สวัสดีคะ
1. ไปห้องนิยาย
2. กดโพสต์หัวข้อใหม่
3. เอาข้อตกลงของเล้า ด้านบน อยู่ระหว่าง เครื่องหมาย *************** และ **************
ที่ขึ้นต้นว่า ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ..... มาลงไว้ใน reply แรกของนิยาย
สุดท้่ายว่า ........ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
ถ้าผู้ใดตั้งกระทู้ไปแล้ว รบกวนแก้ไขโดยการกด modify ที่รีพลายแรกหน้าแรกของกระทู้ตัวเอง
จะเข้าไปแก้ไขรีพลายและชื่อกระทู้แรกได้นะครับ
จะได้เป็นการเตือนให้คนอ่าน รู้และตระหนักถึงความสำคัญในการอยู่ร่วมกันอย่างสงบนะครับ
จะได้ไม่มีเรื่องผิดใจ อื่นๆตามาภายหลังนะครับ
4. จากนั้นลงเรื่องได้เลยคะ ครั้งละไม่เกิน 20,000 ตัวอักษร (รวมสระและวรรณยุกต์ด้วย ถ้าเกิน ระบบจะแจ้งให้ทราบเองคะ)
5. ปัจจุบันเล้าไม่มีนโยบายกำหนดประเภทนิยาย จึงไม่ต้องใส่ประเภทนิยายไว้ในหัวเรื่อง ยกเว้นเรื่องสั้น ให้ใส่ว่า [เรื่องสั้น] ไว้หน้าหัวเรื่องทุกครั้ง
6. ถ้านิยายเรื่องนั้นแต่งเอง ไม่ต้องลงว่า "โดย....." ในตอนท้ายหัวเรื่อง แต่ถ้าไปขอเขามาลง ให้ใส่ชื่อคนแต่งเอาไว้ด้วย เช่น รักอลเวง โดย เจ้สอง และให้แสดงหลักฐานว่าได้รับอนุญาตจาก เจ้าของเรื่องแล้วไว้ใน reply แรก ใต้ กฏ ด้วย
7. ขณะลงนิยาย ผู้แต่ง(/คนโพสต์) ไม่ควรโต้ตอบกับคนอ่านมากนัก มีธรรมเนีนมว่า ลงนิยายหนึ่งตอน สามารถ โต้ตอบกับคนอ่านได้แค่ 1 reply เท่านั้น โดยอาศัยการตอบหลายๆ เม้นต์ ใน 1 reply
8. เวลาจะลงตอนต่อไป ให้กด reply จาก ทู้เดิม แล้วลงต่อไปจนจบเรื่อง
9. ถ้าไม่มาลงนานติดต่อกับ 3 เดือนจะย้ายทู้ไปไว้ห้องลงนิยายไม่จบ และจะลบออกหลังจากนนั้นอีก 3 เดือน (รวมเป็นระยะเวลา 6 เดือน หลังจากโพสต์ครั้งล่าสุด) แต่ถ้ามีการลงต่อก่อน 3 เดือน จะปล่อยให้ลงไปจนจบ และจะย้ายไปเก็บไว้ในห้องนิยายจบแล้ว ต่อไปคะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบทั่วกัน
10.ตอนต่อไปๆ อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ รวมถึงการทำ oral sexเด๋วเล้าฯ โดน ict ปิด จบเห่กันพอดีแต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ น่าจะได้นะเจ้ว่าช่วยๆ กันหน่อยนะคะ
11. อยากจะ "ขอความร่วมมือ" ในการลด ละ เลิก การใช้คำหยาบในนิยายของน้องๆ หนูๆ ลงหน่อย พวก มึง กู เหี้ย อะไรเทือกนี้
จริงอยู่มันเป็นคำไทยแท้แต่โบราณสมัยพ่อขุน แต่ปัจจุบันสังคมก็จัดประเภทให้คำเหล่านี้เป็นคำไม่สุภาพไปแล้ว ดังนั้นเราก็ไม่ควรนำมาใช้ในงานเขียนของเรา
แต่ถ้าจะมองดูว่า มันมีการใช้คำเหล่านี้อยู่จริง แต่นั้นก็ใช้ในภาษาพูด ไม่ใช้ภาษาเขียน
แม้ว่านิยายของหนูๆ ของมีประโยคที่เลียนมาจากภาษาพูดในชีวิตประจำวันของบุคคลต่างๆ ในสังคมปัจจุบัน
แต่ในเมื่อนี่คืองานเขียน เราก็ควรใช้ภาษาเขียนในการถ่ายทอด
ไม่ทราบว่าจะมีใครเห็นด้วยกับเจ้ในประเด็นนี้หรือไม่
12. เท่าที่สังเกตดู เด็กๆ สมัยนี้ (รวมถึงผู้ใหญ่หลายคน อิอิ) ก็เขียนภาษาเขียนด้วยการเลียนจากภาษาพูด ทำให้บางคำมีการเพี้ยนเป็นเสียงสูงตามสำเนียงการพูดของไทย-กรุงเทพ เช่น
ฉัน --> ชั้น
เขา --> เค้า
สัก --> ซัก
นี่ --> เนี่ย
นี้ --> เนี้ย
ไหม --> มั้ย
อย่างนี้ --> งี้
อย่างนั้น --> งั้น
ล่ะสิ --> หละซี่
ซึ่งถ้าเราเขียน ภาษาเขียน ด้วยภาษาเขียน ก็น่าจะดีไม่น้อยเลยนะ ว่าไหม?
13.มีคนถามมาว่าถ้าจะลบเรื่องต้องทำไงบ้าง
ก็ตอบไปนะคะว่า....
1. แจ้งไปยังโมฯ ที่ดูแลห้องนั้นๆ ว่าประสงค์จะลบนิยายด้วยเหตุผลอะไร เช่น ขี้เกีจเขียนแล้ว, ยุ่งมาก, ขอพักก่อน, เหตุผลส่วนตัวไม่สามารถบอกได้ ฯลฯ อะไรอย่างนี้เป้นต้น
2. รอการยืยยันกลับจากโมฯ ว่าลบได้ ซึ่ง โมฯ อาจจะลบให้ หรือ จขร. จะลบเองก็ได้ แต่ทางที่ดี รอให้โมฯ ลบให้ดีกว่าเนอะ
3. โมฯ หรือ จขร. ก็ได้ เป็นผู้ไปขึ้นประกาศไว้ในทู้ "ลบนิยายทิ้ง"
14.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิาย
:pig4:
21 ต.ค. 56 ปรับปรุงแก้ไขเพื่อให้แก้ไขและรวบรวมได้ง่าย
กฎการขายของในเล้า
เล้ามีห้องซื้อขาย ที่ทุกคนต้องการขายเพียงแค่ส่งเอกสารขอ ID และก็มีนักเขียนในเล้ามากมายที่ได้รวมเล่มนิยายขาย
ทางเล้าจึงอยากจัดระเบียบต่างๆในเล้าให้ดูเรียบร้อยขึ้น เมื่อเรามีห้องซื้อขาย ก็อยากให้ ทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับการซื้อขาย อยู่ในห้องนั้น ก็เลยเกิดกฎนี้ขึ้น
- นักเขียนที่ต้องการขายนิยายของตัวเอง ทุกคนต้องส่งเอกสารขอ ID และ เข้าไปตั้งกระทู้ ซื้อขายกันที่ห้องนั้น ให้ลงลิงค์ ที่ตั้งไว้ห้องซื้อขายแจ้งคนซื้อได้ในกระทู้นิยายของตัวเอง แต่ ห้ามขึ้นเรื่องการซื้อขายบนหัวกระทู้
ทางเล้าไม่ยินดีให้ห้องนิยาย มีการขึ้นหัวทู้เรื่องซื้อขายอีกต่อไป หรือถ้าต้องการแจ้งให้คนซื้อทราบเรื่องการรวมเล่ม เล้ามีกระทู้เกี่ยวกับนิยายที่รวมเล่ม อยู่แล้ว สามารถไปแจ้งข่าวไว้ในกระทู้นั้นได้เช่นกัน
"กระทู้แจ้งนิยายที่รวมเล่ม"
ถ้ามีการปรับเปลี่ยน กฎอีกครั้งจะแจ้งให้ทราบอีกที
ทีมงานเล้าเป็ด
[21-4-13]
เพิ่มเติมกฏ
- ห้ามขึ้นหัวกระทู้นิยายเรื่องการเปิดขายรวมเล่มนิยาย เปิดจอง ทั้งในห้องนิยายและห้องนิยายจบแล้ว แต่อนุโลมให้ สำหรับผู้ที่มี ID สามาถแจ้งในรีพลายเรื่องการรวมเล่มนิยายภายในกระทู้ได้
[21-10-13]
แก้ไข วันที่ 21-10-13 : รวบรวมกฏในเล้าไว้ในกระทู้เดียวกัน
หนึ่ง โมดุฯ
:catrun:
**ห้ามเม้นว่า..สั้น กุด ไม่ยาว --ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ภาษาคาราโอเกะ ก็ห้าม--**
:m14: :m14: :m14:
รั้ง..รัก..
“เราเลิกกันเถอะ”
พูดออกไปแล้ว..
ในที่สุดผมก็พูดมันออกไป..
“คิดดีแล้วใช่ไหม”
“...”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจมึงแล้วกัน”
ผมขนข้าวของบางส่วนที่พอถือไหวออกมาจากห้องของเขาก่อนในเย็นวันนั้น ก่อนจะทยอยขนออกมาเรื่อย ๆ จนหมดภายหลังจากวันนั้นเพียงไม่กี่วัน ห้องของผมกับเขาอยู่ติดกันเพียงแค่ฝาพนังกั้น นั่นเพราะพ่อแม่ของพวกเราสนิทกันมาก และมากเสียจนพวกท่านเลือกจะซื้อบ้านให้อยู่ติดกัน เลี้ยงและส่งลูก ๆ ให้เรียนในที่เดียวกัน กระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็ยังคุยกันว่าจะซื้อคอนโดให้อยู่ที่เดียวกัน..ห้องติดกัน ยิ่งโชคเข้าข้างให้ผมกับเขาสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกันอย่างนี้ ยิ่งทำให้ทุกอย่างมันง่ายเข้าไปอีก
และเพราะเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมา ทำให้ทั้งชีวิตของผมมีแค่เขา เช่นเดียวกับที่เขาเองก็มีแค่ผม เราไม่เคยได้สนิทสนมกับใครจริงจัง ไม่เคยได้จ้องมองใครนานเกินกว่าสี่วินาที ซ้ำร้ายเราต่างไม่เคยคุยกับใครโดยที่ไม่มีอีกฝ่ายอยู่ข้าง ๆ เลยสักครั้ง สุดท้ายเราจึงตัดสินใจคบกัน ก่อนจะบอกเลิกกันอย่างที่เห็น
แล้วอะไรกันคือสาเหตุที่ทำให้คนที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีทุกอย่างต้องจบลงอย่างนี้ ?
เราตกลงคบกันตอนปิดเทอมชั้นมัธยมสอง ตอนที่พ่อเราต้องบินไปดูงานที่สิงคโปร์ ตอนที่แม่ ๆ ของพวกเราเหงาเกินกว่าจะนอนคนเดียวในห้องได้ คืนนั้นบนเตียงในห้องนอนของผม เราค่อย ๆ ขยับตัวเข้าหาก่อนที่จะเผลอเสียจูบแรกให้กันและกัน
แรกเริ่มอะไรก็ดี เราต่างคนต่างเอาใจใส่ พยายามทำตัวเป็นแฟนที่ดีของกันและกัน และเพราะตอนนั้นเรายังเด็กมาก เด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจว่าความรักคืออะไร ความสัมพันธ์ฉันคนรักควรเป็นเช่นไร เราจึงปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามอารมณ์และความรู้สึก หนึ่งอาทิตย์ก่อนจะเปิดเรียนวันแรกในชั้นมัธยมสาม ผมออกปากยกตัวเองให้เขาเป็นของขวัญ เพราะคิดว่ามันจะช่วยทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรายิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก
และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ
เราหาข้ออ้างมาค้างด้วยกันบ่อยขึ้น บ้านเขาบ้าง..บ้านผมบ้าง..สุดแล้วแต่ว่าใครจะเป็นคนเอ่ยปากขอพ่อแม่ตัวเองได้ก่อนกัน พอเริ่มเข้ามัธยมปลายพวกเราก็เลิกขอ เปลี่ยนเป็นเขาแอบปีนรั้วเข้ามานอนกับผมเองทุกคืนแทน เพราะอย่างนั้นพอเข้ามหาวิทยาลัย ผมเลยเป็นฝ่ายหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนที่ห้องเขา นานวันก็กลายเป็นย้ายไปอยู่ด้วยอย่างถาวร
และเพราะอย่างนั้นเราจึงได้เรียนรู้ว่า การอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบชั่วโมงต่อวัน มันสามารถทำให้เราเบื่อหน่ายกันและกันได้ เขาเริ่มจับมือผมน้อยลงเช่นเดียวกับที่ผมเริ่มไม่อยากยิ้มเวลามองหน้าเขา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยน่ามองในสายตากันและกันเริ่มหมดลง น้ำเสียงที่เคยอยากได้ยินเริ่มฟังดูบาดหู เขาไม่ค่อยกลับห้อง อ้างว่าติดงานที่คณะ..ต้องทำรายงานกับเพื่อนบ้าง ขณะที่ผมก็หันมาสนใจเกมส์..จนนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ได้เป็นวัน ๆ ด้วยซ้ำในวันหยุด
เราเรียนคนละคณะ แถมตึกคณะยังอยู่ห่างกันคนละมุมรั้วมหาวิทยาลัย เวลาเรียนยากจะบังเอิญมาเจอหน้า หลังเลิกเรียนยังเลือกอยู่กันคนละมุมห้องอีก กว่าจะรู้ตัว เราก็แทบไม่เหลือบทสนทนาอะไรให้คุยกันแล้วด้วยซ้ำ
สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายบอกเลิกหลังเจอข้อความบอกรักน้ำเน่าจากผู้หญิงคนหนึ่งในโทรศัพท์มือถือของเขา
จะเรียกว่า หึง หรือเปล่า ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ ผมรู้แค่ว่ามันดูหยามหน้ากันเกินไปที่เขาจะแอบไปคุยกับใครทั้งที่ยังเป็นแฟนผมอยู่ แต่ถ้าเขาขอเลิกกับผมก่อนที่จะไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นละ ?
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องเก็บมาคิดเลยนี่นา..
Ma-NuD_LaW
:m32:
-
:hao5: ดีใจที่คุณลิงภูเขาเปิดเรื่องใหม่ หายไปนานเลยนะคะ เริ่มต้นก็ใหม่และน่าสนุกแล้วค่ะ ไม่เม้นท์ว่าสั้นหรอกค่ะ เพราะใช้อ่านซ้ำหลายๆรอบแทน
-
น่าติดตามครับ
-
พราก คิดถึงคุณลิงมากค่ะ ดีใจนะที่เอาเรื่องใหม่มาแบ่งปันให้อ่านอีก
เรื่องนี้เห็นจะเป็นแนวเรียกน้ำตาไหมคะ? เปิดเรื่องมาก็บอกเลิกกันแล้ว ไม่รู้ว่า "ผม" ตัดสินใจบุ่มบ่ามเกินไปหรือเปล่า หรือว่ามีมูลเหตุมากกว่าแค่ข้อความน้ำเน่าของหญิงสาวในโทรศัพท์?
แล้วใครจะเป็นคน "รั้ง" รักครั้งนี้?
รอคุณลิงมาชี้แจงแถลงไขในตอนต่อ ๆ ไป
ขอบคุณค่ะ
-
น่าติดตามมากๆ
-
:mc4: เปิดเรื่องใหม่ รอติดตามจ้า
-
มาเจิมเรื่องใหม่
-
1.
เราแทบไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลยนับจากเลิกกัน เหมือนเขาไม่ค่อยได้กลับมาที่ห้อง หรือถ้ากลับก็คงจะเลือกกลับมาในเวลาที่แน่ใจว่าผมไม่ได้อยู่หรือคงนอนไปแล้ว หลายครั้งที่ผมบังเอิญได้ยินเสียงเขาตอนกลับมาตอนดึกดื่น แต่จะเรียกว่าบังเอิญก็คงจะแปลกไปสักหน่อย เพราะคนบ้าที่ไหนกันจะยกโน๊ตบุ๊คตัวเองไปนั่งเล่นเกมส์อยู่ตรงพื้นหน้าประตูอย่างผม ยิ่งกว่านั้นคือจะหยุดเล่นเกมส์แล้วไปนอนทันทีที่รู้แล้วว่าคนข้างห้องกลับมาถึงแล้ว
แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ไม่สามารถจะข่มตาให้หลับลงได้ เมื่อได้ยินเสียงเขาพูดคุยหยอกล้อกับใครบางคนระหว่างกำลังเปิดประตู
“มีคนอื่นแล้วสินะ”
ผมเลือกจัดการกับอารมณ์แปลก ๆ ของตัวเองด้วยการกดเข้าไปเล่นเกมส์ออนไลน์เหมือนอย่างเคย ขังตัวเองไว้กับสิ่งจอมปลอมที่มนุษย์เป็นคนสร้างขึ้นมา แล้วทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในโลกแห่งความเป็นจริงเอาไว้อย่างนั้นจนกว่าจะรู้สึกว่าตัวเองพร้อมมากพอแล้วที่จะกลับมาเผชิญหน้ากับมัน
บางครั้งผมเองก็อยากจะคว้าดาบ ปืน หรือขว้างระเบิดใส่คนที่ทำให้ผมต้องรู้สึกหงุดหงิดข้างในใจได้จริง ๆ เหมือนอย่างเช่นที่ทำได้ในเกมส์
“เลิกบ้าสักทีเหอะ”
ผมไม่ควรจะทำตัวงี่เง่าอย่างนี้ ทั้งที่เป็นคนเลือกให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้เอง
หวัดดี
ผมเหลือบมองข้อความทักทายจากคนแปลกหน้า ก่อนจะเลือกมองข้ามมันไป
เฮ้ !
อยู่ไหม?
ช่วยไรหน่อยดิ
เมื่อเห็นข้อความถูกส่งมาไม่เลิกเข้าผมเลยพิมพ์ตอบกลับไปด้วยคำถาม ว่าเขาต้องการอะไร ก็ได้รับคำตอบกลับมาว่าเขาต้องการขออาวุธบางอย่างในเกมส์ที่ผมมีอยู่ ผมกดส่งไปให้ง่าย ๆ ก่อนจะกดออกจากโปรแกรม แล้วเอนศรีษะพิงกับพนักเก้าอี้ ใช้นิ้วกดคลึงไปมารอบ ๆ คิ้วและดวงตาเพื่อให้ผ่อนคลาย
“หิว”
ผมลุกขึ้นลูบท้องตัวเองไปขณะเดินตรงไปที่ครัว หยิบบะหมี่ถ้วยที่ซื้อมาตุนเอาไว้ ก่อนจะคว้าไข่ไก่ขึ้นมาตั้งท่าจะตอกทั้งที่ยังไม่ได้ต้มน้ำ พลันก็นึกขึ้นได้ว่าไข่ไก่ใบนี้มันยังมีประโยชน์อะไรมากกว่าจะกินเข้าไปเพื่อแก้หิว
ตุ้บ!
ผมยืนมองไข่ไก่ที่ไหลย้อยลงจากกระจกประตูระเบียงห้องของเขา ยืนมองอย่างนั้นจนกระทั่งเจ้าของห้องเปิดออกมาดูว่ามันเกิดอะไร ผมยืนจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ เกือบครึ่งนาที ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าห้องตัวเองมา โดยไม่ลืมที่จะเลื่อนบานประตูปิดแรง ๆ ให้สะเทือนไปจนถึงห้องของคนที่ยืนดูอยู่
เอาสิ..แน่จริงก็เดินมาเคาะห้องโวยวายให้ผมออกไปรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำสิ !
“งี่เง่าเอ๊ย”
สบถด่าตัวเองด้วยคำเดิมซ้ำซากมานับช่วงโมงหลังจากทำเรื่องเกเรอย่างนั้นออกไป ก่อนจะคว้าบะหมี่ถ้วยมาแกะกินทั้งที่ยังไม่ได้ชงหรือต้มแบบนี้ ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไร คงเพราะรู้สึกผิดหวังที่หาเรื่องเขาไม่ได้อย่างที่ใจคิด
เขาไม่สนใจ..
ไม่แม้แต่จะตะโกนด่ากลับมาเหมือนอย่างที่ควรเป็น..
คน ๆ นั้นคงสำคัญกับเขามากเกินกว่าจะเอาเวลามาใส่ใจกับคนไร้สาระอย่างผม..
“โอเค..” พึมพำกับตัวเองขณะเคี้ยวเส้นบะหมี่แข็ง ๆ ในปาก “ต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง..”
ขว้างถ้วยบะหมี่เปล่าที่เพิ่งกินหมดไปให้พ้นตัวได้ ก็บอกย้ำกับตัวเองไปอีกครั้ง “มึงเองก็ต้องการอย่างนั้นไม่ใช่เหรอเบลล์”
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวทันทีที่เห็นแสงพระอาทิตย์สาดเข้าหน้าต่างมา สรุปสุดท้ายผมก็ไม่ได้นอนหลับจริง ๆ อย่างที่คาด แต่ก็สามารถเคลียร์ด่านในเกมส์โทรศัพท์มือถือไปมากเกินครึ่ง บางทีผมคงควรจะเพลา ๆ เรื่องเล่นเกมส์ลงไปบ้าง เพราะนอกจากจะทำให้พักผ่อนไม่เพียงพอแล้ว มันยังจะฉุดเกรดผมให้ร่วงลงตามไปด้วยแล้วตอนนี้
ถ้าพ่อกับแม่รู้คงต้องตัดค่าขนมผมแน่ ๆ
“เช้าหนี้ บ่ายล้มละลาย”
เห็นชื่อวิชาแล้วก็รู้สึกเหมือนว่าคงจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอดในวันนี้ เพราะเป็นหนี้ไปแล้วก็คงจะล้มละลายไปเลย เหมือนความรักของผมไง..
“คิดไงมาเรียนกฎหมายวะ”
ถามตัวเองอย่างนี้นับแต่เริ่มขึ้นปีสอง นี่ก็ผ่านมาจนเกือบจะครึ่งเทอมแล้วเป็นไง ทะเลาะกับแฟน..ติดเกมส์..สุดท้ายก็จบลงที่เลิกกับแฟน..
ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมาเลย..
“วันนี้มันเป็นวันซวยของกูหรือไงวะ”
ไม่พ้นบ่นงึมงำกับตัวเองเมื่อต้องออกจากห้องมาเจอว่าเขากับใครอีกคนก็กำลังออกจากห้องมาเหมือนกัน เพราะจากชั้นที่พวกเราอยู่ตอนนี้ การจะลงลิฟต์ไปจนถึงชั้นล่างต้องใช้เวลาราว ๆ นาทีครึ่ง
แล้วผมจะสามารถทนได้จนถึงตอนนั้นไหม ?
“ลงบันไดไปสักสองชั้นค่อยใช้ลิฟต์ก็ได้วะ”
สุดท้ายผมก็หอบสังขารตัวเองกับกระเป๋าหนัก ๆ ที่บรรจุประมวลกฎหมายและหนังสือหนา ๆ หลายเล่มในนั้นเดินลงบันไดหนีไฟมาราวสามชั้น ก่อนจะออกมากดเรียกลิฟต์ให้พาลงไปชั้นล่าง เห็นเสื้อนักศึกษาชุ่มเหงื่อแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ทำไมผมจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
“รอด้วยครับ..”
ผมกดประตูให้เปิดค้างรอคนที่ส่งเสียงเรียกให้รอเอาไว้ ก่อนจะกดลงมาชั้นล่างโดยไม่คิดจะหันไปถามคนมาทีหลัง
“รู้ด้วย”
ผมเหลือบตามอง ก่อนจะตอบกลับไป “ก็เห็นว่าใส่ชุดนักศึกษา”
“มอเดียวกันด้วย”
ผมไม่ได้ตอบอะไรอีก ทำแค่ยืนมองตัวเลขบอกชั้นที่กำลังนับถอยหลังลงไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเดินออกมาโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองอีก
“จะหาใหม่ทั้งที ทำไมไม่หาให้มันดีกว่ากู” สุดท้ายผมก็ห้ามตัวเองไม่ให้พูดในสิ่งที่รบกวนจิตใจตัวเองอยู่ไม่ได้ “ผู้ชายอะไร หน้าหวานอย่างกับตุ๊ด”
ก็รู้ว่าพวกที่เรียนหมอส่วนมากก็มักจะหน้าตาอย่างนี้ แต่หน้าหวานจนผู้หญิงยังต้องอายอย่างนี้ก็เพิ่งเคยเจอ
“สมควรที่กูจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิง”
ใช่แล้วครับ..ไอ้ผู้หญิงที่ส่งข้อความบอกรักน้ำเน่ามาให้เขาตอนนั้น ที่จริงคือผู้ชาย
Ma-NuD_LaW
กลับมาแล้วครับ คุณ treenature คุณ Wordslinger .. คิดถึงๆ :m1:
แล้วผมก็เห็นคำว่าสั้นในคอมเม้น คุณ treenature นะ :m17:
-
แล้วใครเป็นพระเอกหนอ
-
อย่าไปสนใจเลย หาคนใหม่มาดามใจ
หรือเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาบ้าง
ไม่ใช่มัวแต่ตามติดคิดถึงความหลังที่ผ่านมา
ทั้งๆที่แฟนเก่ามันก็มีคนใหม่แล้ว ก็อย่าไปสนใจเราก็มีบ้างเอาให้ดีกว่าคนเก่าอีก
-
เราว่าเรื่องนี้มันเศร้า มากด้วย มันเหมือนความเศร้าแบบที่ไม่มีความรุนแรงหรือการทำร้าย แต่มันอัดอยู่ข้างใน เราว่าเด็กนิติคนนี้น่าสงสาร อ่านไปก็แบบ โอ้ย ทำไมทำอย่างนั้น แสดงออกไม่เป็นใช่ไหม
เรื่องไม่ยาวแต่มีอะไรให้คิดตามเยอะ เอาความยาวเท่าที่คุณลิงภูเขาอยากเขียนเลย ถ้ามันสนุกความสั้นยาวก็ไม่เกี่ยว
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
2.
เพิ่งเคยมีความรู้สึกว่าไม่อยากกลับไปที่ห้อง ไม่นึกอยากกลับไปนั่งเล่นเกมส์หรือทำอะไรเหมือนอย่างเคยแบบนี้ก็ครั้งแรก ยอมรับเลยว่าผมกลัวที่จะต้องกลับไปเจอเขา ไม่ว่าจะเพียงแค่ตัวเขาคนเดียวหรือกับใครอื่นที่อาจจะกำลังเป็นแฟนกับเขาอยู่
ใช่ว่ากลัวจะร้องไห้เมื่อเจอ เพราะผมไม่ใช่คนขี้แยแบบนั้น ก็แค่ขี้เกียจปั้นหน้า แสร้งทำว่ามองไม่เห็นอย่างเมื่อเช้าก็เท่านั้น
“แล้วจะไปไหน”
มานึกดูแล้วนอกจากห้องของตัวเองผมก็ไม่เหลือที่ไหนจะให้ไปอีก ที่ผ่านมานอกจากมาเรียนผมก็แทบจะไม่ได้ไปไหนด้วยซ้ำ ข้าวของเครื่องใช้ก็หาซื้อได้แถว ๆ คอนโด เลยทำให้ไม่เคยไปที่ไหนเลย รถก็ไม่มี..แม่ไม่อนุญาตให้ใช้ สาเหตุก็เพราะเคยขับชนรั้วบ้านคนอื่นถึงสามครั้ง หลังจากนั้นเลยไม่เคยได้รับอนุญาตให้แตะมันอีกเลย
ตรงข้ามกับเขา รายนั้นรอบคอบสามารถทำได้ทุกอย่าง ที่ผ่านมาเลยมักถูกไหว้วานให้ช่วยดูแลผม นานวันเข้าผมเลยเสพติดการดูแลของมัน แต่จะว่าไปช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่เลิกกัน ถึงชีวิตผมจะดูรวน ๆ วุ่นวายไปสักหน่อย แต่ผมก็ยังอยู่รอดมาได้ เพราะอย่างนั้นคงจะยังไม่ถึงขั้นเรียกว่า เสพติด หรอก
“ขอข้าวผัดปูครับ”
ผมสั่งทั้งที่เพิ่งอ่านเมนูอาหารไปได้เพียงสองบรรทัด หันซ้ายหันขวามอง ๆ ว่าโต๊ะอื่นเขากินน้ำอะไรกันเมื่อนึกไม่ออก สุดท้ายก็สั่งน้ำอัดลมสีดำที่เขาไม่เคยยอมให้ผมกินเลยมาขวดหนึ่งกับน้ำแข็ง นึก ๆ ไปว่าเขาเคยบ่นอะไรบ้างหากผมพูดออกมาว่าอยากจะกิน
“ชอบจริงนะของไม่มีประโยชน์”
“อยากปวดท้องแบบตอนนั้นอีกหรือไง”
ปวดท้องเหรอ..
ตอนปิดเทอมชั้นประถมห้าสินะ..
อันที่จริงถ้าตอนนั้นผมกินข้าวหรืออะไรรองท้องก่อนก็คงไม่ต้องปวดท้องแบบนั้น แต่ตอนนั้นผมกลับคิดว่าดีแล้วที่ป่วย เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาพูดว่าอยากเรียนหมอ อยากเป็นหมอเพื่อจะได้รักษาผมทันทีที่เจ็บป่วย ไม่ใช่ทำได้แค่แบกผมขึ้นหลังแล้ววิ่งไปห้องพยาบาลอย่างนั้น
สุดท้ายเขาก็ได้เรียนหมอจริง ๆ อย่างที่พูด เพียงแต่ตอนนี้คนที่เขาอยากจะช่วยรักษาไม่ใช่ผมคนนี้แล้วก็เท่านั้นเอง
ผมเดินเตร็ดเตร่หาอะไรกินไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะกลับมานั่งคุยกับต้นไม้..บริจาคเลือดให้ยุงหน้าคอนโดเมื่อไม่เหลือที่จะให้ไปแล้ว ท้องก็อิ่มเสียจนเริ่มง่วง แต่ก็ยังไม่อยากขึ้นไปบนห้อง สุดท้ายเลยนั่งกอดเข่าตัวเอง หลับตานิ่ง ๆ ไปอย่างนั้น
“มาทำไรตรงนี้อะ เข้าห้องไม่ได้เหรอ” ผมลืมตาขึ้นมามองคนถาม ก่อนจะพยักหน้ารับไปส่ง ๆ “ทำกุญแจหายเหรอ”
“...” ผมไม่ตอบ
“ทำไมเงียบ หลับแล้วเหรอ”
ผมลืมตาขึ้นมาอีกรอบหลังจากแผนแกล้งหลับตาทำไม่สนใจไม่ได้ผล “เปล่า..”
“ทำไม..”
“อยากอยู่คนเดียว” ผมพูดไปตรง ๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเอง
“พี่..”
ผมเงยหน้ามอง ก่อนจะถาม “ทำไมเรียกพี่”
“ก็พี่ปีสอง ผมเพิ่งปีหนึ่งเอง”
“...”
“นี่ก็เพิ่งรู้ว่าเป็นรุ่นพี่เหมือนกัน” ผมหันไปมองคนพูดแบบงง ๆ “ถามพี่จุ๊อะ”
จุ๊เหรอ..เพื่อนร่วมคณะที่เคยคุยด้วยสองสามครั้งคนนั้นเหรอ
“แปลกที่ไม่เคยเห็นพี่” มันยังคงจ้อต่อไป “ไปนั่งคุยกับพวกพี่จุ๊โคตรบ่อย”
ผมกระพริบตาไปมองมันไป คนอะไรพูดได้ไม่ยอมหยุด ทั้งที่คู่สนทนาอีกฝ่ายไม่ตอบกลับเลยแบบนี้
“พี่จุ๊บอกไม่ค่อยสนิท” มันว่าแล้วยกมือขึ้นมาตบยุงที่แขนผม “จริง ๆ เขาบอกพี่ไม่สนิทกับใครเลย”
“...”
“พวกรักสันโดษเหรอ”
“...”
“สรุปจะไม่ยอมตอบสักคำว่างั้น” ผมพยักหน้าตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะออกไปเดินวนแถวนี้อีกรอบ “ไปไหนอะ”
“...”
“ไม่มีที่ไป จะไปห้องผมก่อนก็ได้นะ” ผมหันกลับไปมองหน้าน้องมัน “อยู่กับเพื่อนอีกคน แต่วันนี้มันคงไม่กลับอะ”
“...”
“ไปเหอะพี่ ดีกว่าเดินวนไปวนมาอย่างนี้”
สุดท้ายผมก็เดินตามมันขึ้นมาที่ห้อง อย่างที่รู้ ห้องน้องมันอยู่ต่ำกว่าผมไปสามชั้น เพราะงั้นเมื่อเช้าเราเลยเจอกัน แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะตามไปถามชื่อถามแส้ผมกับเพื่อนร่วมชั้นอย่างนั้น
“ตามสบายเลยพี่ มีมาม่าอยู่ในครัว ถ้าหิวนะ”
“กินมาแล้ว”
ผมตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่พื้นตรงหน้าโซฟา หยิบมือถือขึ้นมากดเล่นเกมส์ ปล่อยเจ้าของห้องทำธุระทำอะไรไป
“เกมส์นี้ผมเคลียร์จบไปละเชื่อปะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนขี้โม้ ที่ตอนนี้นั่งกัดแอปเปิ้ลกินอยู่บนโซฟาด้านหลังผม “จะดูปะ”
“ไม่อะ”
ผมเลิกสนใจมัน แล้วหันกลับมาเล่นเกมส์ของตัวเองต่อ ได้ยินเสียงมันเคี้ยวแอปเปิ้ลกัดแอปเปิ้ลเสียงดังอยู่ข้างหูสักพักใหญ่ก็เงียบไป พอเหลือบมองถึงเห็นว่ามันยกโน๊ตบุ๊คมานอนเหยียดเล่นเกมส์อยู่ข้างหลังผม
“สนใจอะดิ” มันหันมาถามยิ้ม ๆ “เคยเล่นปะ”
“อืม” อยากจะบอกว่าเกมส์นี้มันยังห่างชั้นจากผมเยอะ
“ผมเพิ่งเล่น” เห็นผมไม่สนใจจะตอบโต้อะไร มันเลยพูดต่อ “เมื่อคืนมีคนใจดีให้อาวุธมาด้วย”
ผมหรี่ตามองชื่อตัวละครในเกมส์มัน ก่อนจะนึกได้ว่าไอ้คนนี้แหละที่ส่งข้อความมาขออาวุธผมไปเมื่อคืน
“โคตรใจดี”
“กูเองแหละ”
มันหันมาทำตาโตใส่ผม ก่อนจะโวยวายเมื่อโดนคนฉวยโอกาสฆ่ามันทีเผลอในเกมส์
“อ่อน”
ผมพูดออกมาก่อนจะกลับมาเล่นเกมส์ของตัวเองต่อ ไม่สนใจอะไรมันอีก
“พี่เบลล์” มันลากเสียงเรียกผม “เป็นพี่จริงดิ”
“...”
“เฮ้ยพี่ ตอบหน่อย”
“...”
“พี่แม่งกวนตีน”
ผมหันกลับไปมองมันด้วยหางตา ก่อนจะหันกลับมาเล่นเกมส์ต่อ
“ทำไม่สนใจอีก”
“...”
“โลกส่วนตัวสูงขนาดนี้เคยมีแฟนเปล่า ถามจริง” ผมชะงักมือที่กำลังเล่น ก่อนจะกดปิดมันลง “เฮ้ยยยย ผมล้อเล่น”
“...”
“โทษทีพี่”
“อือ..” มานึก ๆ ดูก็ไม่รู้จะใส่ใจอะไรกับคนเพี้ยน ๆ อย่างมัน “ไปละ”
“เฮ้ยยยยย”
ผมไม่ได้สนใจเสียงเรียกหรืออะไรอีก ทำแค่เดินจ้ำ ๆ มาเข้าลิฟต์ ที่ก็บังเอิญเปิดมารอรับผมพอดี แต่ก่อนประตูลิฟต์จะปิดสนิท ผมยังทันได้เห็นหน้าตกใจแบบตลก ๆ ของมันอยู่
“หึ ๆ”
มนุษย์บางประเภทก็ดูฮา ๆ ดีเหมือนกัน
Ma-NuD_LaW
คนคุ้นหน้า (Yarkrak) :m1:
ขอบคุณครับ คุณ treenature งั้นมาตรฐานเดิมนะครับ..มาสั้น ๆ วันละตอน :m22:
:z13: ขอบคุณทุกความเห็นครับ
-
พระเอกหรือป่าวนะครับ. ชอบครับ
-
จากชื่อเรื่องพระเอกน่าจะเป็นแฟนเก่า... แต่คนที่เข้ามาใหม่ก็ดูน่าสนใจไม่น้อย
-
เฉลยชื่อเด็กนิติแล้ว น้องเบลล์ ชื่อน่ารักจัง น่าสงสาร ไม่อยากเข้าห้องแต่ไม่รู้จะไปไหน สำหรับเรามันก็ยังติดอยู่ในภาวะพึ่งพาอยู่นะ เหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแฟนกันมานาน
คู่แข่งน่ากลัวแฮะ เปิดตัวฉากนี้ให้ความรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ด้วย ออกแนวร่าเริงเกินขีด
ส่วน นศพ. คนนั้น คุณลิงภูเขายังไม่เฉลยอะไรเลย ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไง
อ้อ เป็นอันตกลงนะคะ วันละตอนนะ จำแม่นเลย ล้อเล่นค่า :bye2:
-
2.
ก๊อก ๆ
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูไปแล้วหลายครั้งก่อนจะลุกเดินขยี้ตามาเปิดประตู แต่ทันทีที่ได้เห็นหน้าคนเคาะผมก็แทบอยากจะปิดประตูกลับไปใส่หน้าแรง ๆ
“มีอะไร”
“แม่โทรมา บอกว่าติดต่อเบลล์ไม่ได้”
ผมหันกลับไปโทรศัพท์มือถือตัวเองที่ตอนนี้นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างกองหนังสือตรงหน้าโซฟา แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนผมใช้งานมันหนักมากขนาดไหนทั้งเล่นเกมส์ที่ห้องรุ่นน้องที่ไม่รู้จักชื่อ กลับมาก็เล่นต่อจนกระทั่งแบตเตอรี่หมดถึงได้หยุดอ่านหนังสือเรียนได้ สุดท้ายก็เผลอหลับไปทั้ง ๆ ที่เพิ่งอ่านได้ไม่ถึงสองบท
“แบตหมด” ผมหันกลับมาบอกเขา “ไว้ชาร์ตแล้วจะโทรหาแม่เอง ขอบใจ”
“เอาของเราไปใช้ก็ได้”
ผมก้มมองมัน ก่อนจะนึกถึงข้อความที่เคยส่งเข้ามาในโทรศัพท์เครื่องนี้ ข้อความที่ทำให้ผมต้องเอ่ยปากขอเลิกกับเขา “ไม่รบกวน..”
“เบลล์” เขาเรียกทั้งที่ผมยังพูดไม่ทันจบ “อย่าดื้อ”
ผมหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะยื่นมือไปรับมันมาเพื่อกดโทรให้มันเสร็จ ๆ ไป แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นว่าตอนนี้ภาพหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว
ไม่ใช่รูปของผม แต่กลายเป็นรูปคู่ของเขากับผู้ชายคนนั้น
“กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวใช้เสร็จแล้วเราเอาไปคืน”
“เรารอได้”
ผมเม้มปากตัวเอง กลั้นความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในอก “งั้นก็เข้ามานั่งก่อน”
เห็นเขาพยักหน้าผมเลยเดินแยกออกมาโทรหาแม่ที่ระเบียง ผมยืนกดโทรย้อนกลับไปหาหมายเลขที่เพิ่งโทรเข้ามา ก่อนจะใช้อีกมือกดไปที่หน้าอกตัวเองแรง ๆ เพื่อระงับความรู้สึกวูบโหวงในใจ
ก็เป็นคนเลือกเอง แล้วจะงี่เง่าไม่พอใจไปเพื่ออะไร..
“ทำไมออกมานอนตรงนี้” เขาถามทันทีที่ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง “เล่นเกมส์จนดึกอีกแล้วใช่ไหม”
ผมพ่นลมหายใจออกมาขณะยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้เขา “เปล่า”
“...”
“แอร์ในห้องมันเสีย”
อันที่จริงเมื่อคืนผมก็คิดจะเข้าไปนอนเล่นเกมส์ในห้อง แต่เครื่องปรับอากาศมันดันเสีย ผมเลยออกมานอนที่โซฟา สุดท้ายเลยได้อ่านหนังสือหลังเล่นเกมส์เพราะบังเอิญที่กระเป๋ามันวางอยู่ตรงนี้พอดี
“ทำไมไม่โทรเรียกช่าง นอนบนโซฟาเดี๋ยวก็ปวดหลัง..”
“มีน !”
เขาชะงักไปเมื่อถูกผมเรียก ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา “ไว้เราโทรเรียกช่างให้”
“...”
“แล้วอย่าลืมชาร์ตโทรศัพท์ เผื่อแม่จะโทรหาอีก”
เขาไม่พูดอะไรออกมาอีก ผมเลยเดินนำเขามาที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกให้เขา “ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
“อืม”
“แต่ถ้าไม่จำเป็น ก็อย่ามายุ่งกับเราเลย” ผมพูดก่อนที่เขาจะเดินพ้นประตูไป “เราดูแลตัวเองได้”
“เข้าใจแล้ว”
ทันทีที่ปิดประตูได้ ผมก็เดินตรงมาหยิบสายเสียบชาร์ตไฟโทรศัพท์ตัวเอง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอนอิงที่ใช้หนุนนอนไปเมื่อคืน
ไม่ได้ร้องไห้..
น้ำตาผมไม่ไหลออกมาสักหยดด้วยซ้ำ..
จะมีก็แค่รู้สึกขม ๆ ในคอก็เท่านั้น..
ผมต้องเดินลงมาใช้ลิฟต์ที่ชั้นอื่นอาทิตย์ละสองถึงสามหนได้ในตอนเช้า เพราะเดี๋ยวนี้เขามักพาผู้ชายคนนั้นมาค้างด้วยบ่อยขึ้น และผมไม่รู้ว่าเขาจะจงใจด้วยหรือเปล่า ที่แทบจะทุกครั้งเวลาเดินผ่านหน้าห้องผมเพื่อไปเข้าห้องตัวเอง ผมรู้สึกว่าเขามักจะส่งเสียงพูดคุยกันเสียงดังมากเป็นพิเศษ อย่างตอนนี้ก็เช่นกัน
“ไม่เอาน่ามีน”
“นิดเดียวเอง”
“เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว อย่าซนดิ”
บางครั้งผมก็อยากจะเปิดประตูออกไป ขว้างขวดน้ำหรือข้าวของอะไรที่ถืออยู่ในมือใส่เขา แล้วตะโกนบอกไปว่าให้เลิกหยอกล้อกันเวลาเดินผ่านหน้าห้องผมสักที แต่ผมก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิจะไปทำอะไรอย่างนั้นได้ สุดท้ายเลยทำได้แค่เสียบหูฟังแล้วเปิดเพลงให้ดังที่สุดเท่าที่จะดังได้
มานึกดูแล้วผมน่าจะขอแม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ติดที่ว่าผมยังไม่พร้อมจะถูกซักไซ้ว่าทำไมถึงอยากย้ายไปอยู่ไกล ๆ จากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวอย่างเขา หรือบางทีผมควรจะอ้างเหตุผลว่าตอนนี้เพื่อนรักของผมคนนี้กำลังต้องการเวลาส่วนตัว เพราะเขามีแฟนแล้ว
หรือไม่ก็ควรเป็นผมเองนั่นแหละ ที่ควรจะบอกแม่ว่าตัวเองมีแฟนแล้วสักที
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
ทำไมอึดอัด! จะร้องไห้ยังไม่รุ้
-
เมื่อตอนที่แล้ว ยังแอบหวังอยู่ว่า นศพ. (ที่ตอนนี้เฉลยชื่อแล้ว) จะแค่่ดึงใครเข้ามาหลอกเบลล์เล่นๆ เสียดายว่า ที่เราแอบหวังคงไม่ใช่เสียแล้ว ทำไม มีนทำอย่างนี้ล่ะ มันใจร้ายมากเลยนะ ควงแฟนใหม่มาให้เห็นกันอย่างนี้ ไม่คิดรักษาหัวใจกันแล้วหรือไง คนอ่านเจ็บแทน ไม่ต้องรั้งอะไรมันแล้ว มีแฟนใหม่ไปเลยค่ะ เบลล์ :m31:
โอ๋ย อินมากเลย
-
:pig4:
-
หน่วงแบบจึ๊กเข้าไปในท้องเลยค่ะ
ใจเบลล์นี่อาจจะอยากทำให้รู้ชัดๆไปเลยหรือเปล่าว่ามีนรักกันจริงหรือเปล่า
หรือว่าแค่ไหลตามน้ำ ที่คบกันมาก็เพราะเป็นเพื่อน แม่สนิทกัน
เลิกกันก็เหมือนไหลตามน้ำเพราะว่าเบลล์ต้องการ
อยากจะคิดว่ามีนกับแฟนใหม่นี่แค่อยากให้เบลล์รู้สึกหึงที่ทำเสียงดัง
แต่การที่มองจากตัวเบลล์ก็ไม่แปลกที่จะคิดว่าอะไรๆก็เกี่ยวกับตัวเอง
ที่จริงมีนกับแฟนก็อาจจะแค่หยอกล้อเล่นกัน
ที่คิดว่าเสียงดังก็อาจจะเพราะว่ารอฟังตอนเดินผ่านอยุ่หรือเปล่า?
ตัดใจแล้วก็เดินหน้าเถอะ เบลล์เอ๋ย
อีกฝ่ายเดินเลี้ยวไปอีกทางแล้ว
ถึงเวลาเดินไปข้างหน้าเองบ้างแล้วล่ะ
-
หน่วงมาก!!!
-
:katai1:
-
ตลกกะเบลล์ ถ้าอยู่ใกล้แล้วทรมานขนาดนี้ ย้ายๆไปอยู่อีกที่นึงเลยเถอะ
หรือว่าอยากเรียกร้องความสนใจ ??
-
ย้ายไปอยู่ที่อื่นเลย
แล้วก็หาแฟนใหม่
-
มีนประชดหรือมีแฟนใหม่จริง ๆ
-
อึดอัดมาก
:ling1:
-
เหมือนจะยังรักอยู่ แต่ก็มีคนใหม่ คืออะไร ??
-
อย่ามาหลอกให้รักแล้วทิ้งเบลล์นะ (กลัวล่วงหน้าไว้ก่อน)
-
3.
ผมสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องหลังจากช่างเข้ามาซ่อมเครื่องปรับอากาศเสร็จเมื่อตอนเที่ยง เดินเข้าลิฟต์มาไม่ทันไรก็มีคนวิ่งตามเข้ามาด้วย เป็นเขานั่นแหละ..เพราะวันนี้เรามีเรียนช่วงบ่ายเหมือนกัน ผมถอยหลังไปยืนชิดพนังลิฟต์ทันทีที่เขากดหมายเลขชั้น ก่อนจะแกล้งหลับตาไม่รับรู้อะไร เขาเองก็เงียบไม่พูดหรือส่งเสียงอะไรออกมาเช่นกัน จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อมีคนเรียก
“พี่เบลล์” ผมลืมตาขึ้นมามองน้องมัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาแบบเซ็ง ๆ “เจอพี่ก็ดีแล้ว”
“...” ผมเงียบ ขณะเหลือบตามองเขา
“กำลังนึกอยู่ว่าจะไปขอพี่จุ๊พาไปหาพี่หน่อย”
ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะถามน้องมันกลับไป “มีอะไร”
“ก็กะจะขอโทษ ที่เมื่อคืนพูดไม่ดีใส่” มันว่าแล้วยกมือข้างที่ว่างไม่ได้ถือหนังสือขึ้นมาไว้ที่อกเหมือนจะไหว้ “ไม่นึกว่าพี่จะ..”
“ช่างเหอะ” ผมพูดตัดบทน้องมัน “ไม่ได้คิดอะไรหรอก”
“จริงดิ” พอผมพยักหน้า น้องมันก็ยิ้มร่า “พี่แม่งโคตรใจดี”
“หึ ๆ”
“ยิ้มแล้ววว” ผมเลิกกลั้น แล้วปล่อยให้ตัวเองหัวเราะออกมาอย่างเต็มเสียง “เวลายิ้มออกจะน่ารัก แล้วทำไมชอบทำหน้าเครียด ไม่เข้าใจ”
ผมเหลือบตาไปมองเขาอีกครั้งเมื่อน้องมันพูดอย่างนั้น ก่อนจะก้มหน้าลง นึกถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองเริ่มยิ้มน้อยลง “บางทีมึงก็พูดมากไปนะ”
เห็นน้องมันทำหน้างง ๆ แปลก ๆ ผมเลยอธิบายต่อ “เกรงใจคนอื่นบ้าง”
พอผมพูดจบ น้องมันก็หันไปค้อมหัวเป็นเชิงขอโทษกับเขา ก่อนจะขยับมายืนเบียดผมทั้งที่ลิฟต์ใกล้จะเปิดแล้ว “พี่ไปมอไงอะ”
“เดิน..” ผมตอบประชดไป
“งั้นไปรถผมดีกว่า”
ติ้ง !
ผมพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับเมื่อประตูลิฟต์เปิด ไม่ลืมที่จะแอบมองเขานิดหน่อย “แวะซื้อไก่ย่างหน้ามอด้วยดิ”
น้องมันไม่ได้ตอบรับ แต่ดูท่าทางก็รู้แล้วว่าไม่ได้คิดจะปฏิเสธ ผมเลยปล่อยตัวเองให้เดินไปตามแรงลากที่ต้นแขน เลิกสนใจใครอีกคนที่ลงลิฟต์มาด้วยกันไป
ทำไมผมจะต้องคิดว่าเขาจะรู้สึกยังไง ทั้งที่เมื่อกี้เขาไม่ได้ทำเหมือนผมมีตัวตนในสายตาเขาด้วยซ้ำ
“พี่ชอบไก่ย่างร้านเดียวกับผมเลยนะ ส้มตำเขาก็อร่อย ไว้ว่าง ๆ มากินด้วยกันนะ” น้องมันบอกขณะยื่นไก่ย่างกับข้าวเหนียวที่เพิ่งลงไปซื้อมาให้ผม
“ขอบใจนะ”
“ไม่ต้องพี่” ว่าแล้วก็ดันมือผมที่กำลังยื่นเงินไปให้ “ผมเลี้ยง”
“รวยหรือไง”
“ก็ไม่ได้รวย แค่เลี้ยงพี่แค่นี้มันไม่ได้ทำให้จนลงไง”
ผมไม่ตอบหรือเถียงอะไรมัน เพราะคิดว่าคงเปล่าประโยชน์ เลยทำแค่แกล้งยัดเงินกลับเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะแอบยัดมันลงไปที่พื้นใต้เบาะเมื่อน้องมันเผลอ
ผมไม่เคยชอบติดหนี้ใคร ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม..
แต่ความรู้สึกนึกคิดแบบนี้ กลับไม่เคยเกิดขึ้นเลยเวลาที่อยู่กับเขา..
“ไม่นึกว่าพี่จะกินง่าย ดูท่าทางเหมือนคนเอาใจยาก ๆ อะ”
“...”
“ดูขนาดผมจะพูดไรด้วยนะ ยังต้องคิดแล้วคิดอีก กลัวพี่จะโกรธ”
“นี่ขนาดคิดแล้วนะ” ผมตอบกลับไปนิ่ม ๆ ก่อนจะฉีกไก่กินแบบไม่สนใจเจ้าของรถ
“ดูดิ..ตอกกลับมาซะผมแทบหงาย”
“หึ ๆ”
แล้วผมก็นั่งกินมื้อเที่ยงตัวเองบนรถน้องมันแบบนั้นทั้งที่ถึงที่จอดรถแล้ว น้องมันก็ยังอุตส่าห์ทำใจเย็นรอผมกินจนอิ่มเหมือนกัน ก่อนจะอาสาเอาขยะไปทิ้งให้ตอนที่ผมเดินวนหาที่ล้างมือ สุดท้ายพอไม่มีก็ต้องพึ่งกระดาษชำระในรถน้องมันมาเช็ดมือแทน มานึกดูแล้ว เมื่อก่อนเวลาแบบนี้เขาจะเป็นคนพกผ้าเช็ดมือแบบเปียกมาให้ผมไว้ใช้ เผื่อหาที่ล้างมือไม่ได้แบบนี้
แล้วผมจะคิดถึงมันไปทำไมกัน ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย..
“เลิกกี่โมงอะ กลับด้วยกันไหมพี่”
ผมหันไปมองคนถามที่ตอนนี้เดินมาส่งผมที่หน้าห้องเรียน “ชื่อไรอะ”
“...”
“ไม่มีชื่อเหรอ” ผมถามเมื่อเห็นน้องมันเงียบ
“เปล่าพี่..แค่เอ่อ..”
“...”
“เฮ้อ..บิ๊กพี่”
“...”
“ชื่อบิ๊กพี่..อย่าลืมนะ..”
“อืม”
แล้วผมก็เดินแยกมาเข้าห้องเรียน เลือกเดินไปนั่งแถวหน้าสุดของห้อง ก่อนจะรื้อหนังสือ สมุด ปากกาออกมาวางเตรียมไว้ “บิ๊กเหรอ..”
คงถึงเวลาที่ผมจะต้องตั้งใจเรียนจริง ๆ แล้วสักที
“พี่เบลล์” ผมหันไปมองน้องมันที่เดินตามผมเข้ามาตอนไหนไม่รู้ “ไหน ๆ ก็รู้จักกันแล้ว”
“...”
“ขอเบอร์พี่หน่อยดิ”
สุดท้ายพอผมยื่นโทรศัพท์มือถือให้ น้องมันเลยได้ไปทั้งเบอร์ ไลน์ ทวิตเตอร์ หรือแม้กระทั่งเฟซบุ๊กของผม แถมยังกดรับเพื่อนเองเสียเสร็จสรรพ
“ต้องการอะไรอีกไหม”
ผมถามแกมประชด แต่น้องมันกลับตอบมาหน้าระรื่นว่า “ไว้ผมจะขออีกทีครับ ตอนนี้ขอไปเรียนก่อน”
กวนแต่พอดีมันก็น่ารัก แต่กวนมากไป บางทีผมก็อยากเตะมันไปไกล ๆ
“ไว้เลิกเรียนผมโทรหานะพี่”
“...”
“อย่าชิ่งหนี ไม่รับสายอะ”
“...”
“อย่าลืมว่าเราอยู่คอนโดเดียวกัน”
“แล้วแต่มึงเลย”
อยากจะทำอะไรก็ทำไป ผมก็จะทนเท่าที่ทนได้แล้วกัน..
Ma-NuD_LaW
ยูสคุ้นเคยทั้งนั้นเลยยยยย สวัสดีนะครับ :m23:
สงกรานต์ไปเที่ยวไหนกันครับ ผมไม่ได้ไปไหนคงมาอัพนิยายเหมือนเดิม ดึกๆ ใครว่างก็แวะมาอ่านกันเนาะ ใครไม่ว่างก็ไว้รวบยอดหลังวันหยุดเลยแล้วกัน :m26:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :z13:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
จีบเต็มกำลังเลยบิ๊ก หมั่นไส้มีน จะนิ่งไปไหน เปิดโอกาสดูนะเบลล์นะ ค่อยๆรักษาหัวใจ
-
เพิ่งมาติดตามนะคะ สนุกและหน่วงจิตใจมาก :mew1:
-
มันต้องยังงี้ดิ บิ๊กรุกให้หนักๆเลย
-
น้องบิ๊กนี่น่ารักน่าชังดีจริงๆ มารักษาแผลใจพี่เบลหน่อยเร้วว
-
น้องบิ๊กกะพี่เบลก็แลดูเข้ากันจะตายเนอะ ๆ อิอิ
-
รอคะ
-
ปกติไม่ชอบอ่านดราม่า
แต่เรื่องนี้คือ หยุดไม่ได้ทำไงดี
-
หน่วงจุง
-
4.
บิ๊กอาสาเป็นคนขับรถให้ผมนับตั้งแต่วันนั้น แต่ก็เป็นเพียงแค่วันที่เราบังเอิญเรียน หรือได้เจอกันตอนผมกำลังจะออกไปไหนเท่านั้น ผมไม่อยากรบกวนน้องมัน มากกว่านั้นคือผมไม่อยากก่อความรู้สึกผูกพันให้เกิดขึ้นระหว่างกัน เพราะใช่ว่าผมดูไม่ออกว่าน้องมันคิดจะทำอะไร และเพราะดูออก ผมถึงรู้ว่าน้องมันยังเด็กมากแค่ไหนถึงได้รู้สึกอย่างนี้กับผมได้
ในเมื่อทุกสิ่งที่น้องมันกำลังทำ คือสิ่งที่ผมเคยทำและได้รับจากเขามาแล้วทั้งนั้น
BiG-B : ตื่นยังพี่
BiG-B : ไปหาไรกินกันไหม
ผมเปิดอ่านแล้ว แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะตอบอะไรกลับไป
BiG-B : อ่านแต่ไม่ยอมตอบอีกแล้ว
ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะกดส่งสติ๊กเกอร์แสดงอาการหัวเราะที่ดูเบาบางกว่าความเป็นจริงมากกลับไปให้
BiG-B : พี่เบลลลลลลลลลล
ผมนับตัว ล.ลิง ที่น้องมันกดรัวส่งมาให้ได้สิบตัว พอเงยหน้ามองเวลาก็พบว่ามันสิบโมงเช้าพอดีเหมือนกัน ผมชอบความบังเอิญอย่างนี้ เพราะงั้นถ้าจะใจดีกับน้องมันสักวันก็คงไม่เป็นอะไร
BeLL : เจอกันข้างล่าง
ผมให้สิทธิบิ๊กเป็นคนเลือกร้าน หลังจากตกลงกันได้ว่าจะให้ผมเป็นคนจ่ายในมื้อนี้ อันที่จริงน้องมันก็ดูไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร แต่เหมือนไม่อยากจะเถียงอะไรกับผมมากกว่า
“เข้าใจเลือก” ผมออกปากชมเมื่อมาถึงที่ร้านแล้ว “ที่นี่แกงเขียวหวานอร่อย”
“ผมชอบพะแนง”
ผมหันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ “ไม่ค่อยเจอใครที่ชอบกินแกงกะทิเหมือนกัน”
“อ้วน เลี่ยน” น้องมันทำท่านึก “บ่นประมาณนี้ปะพี่”
“อืม” แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน “ลงรถเหอะ หิวแล้ว”
“ครับ”
เป็นเรื่องบังเอิญที่น่ายินดี..ที่เราได้เจอได้รู้จักกับคนที่ชอบอะไรคล้าย ๆ กันอย่างนี้ แต่เรื่องบังเอิญก็ใช่จะน่ายินดีไปเสียทุกเรื่อง อย่างเช่นเรื่องที่ผมต้องบังเอิญมาเจอมีนกับผู้ชายคนนั้นนั่งกินข้าวอยู่
“พี่เบลล์”
“...”
“พี่..”
ผมเบนสายตาจากพวกเขา ก่อนจะมองหาที่นั่งไกล ๆ จากตรงนี้ “นั่งข้างนอกกันไหม มีสวนล้อมคงไม่ร้อนมาก”
“ยังไงก็ได้พี่”
ผมพยักหน้าให้บิ๊ก ก่อนจะเดินตามพนักงานที่พาเราไปยังโต๊ะที่ต้องการตามที่ได้ยินทันทีโดยไม่ต้องบอกซ้ำ ใจก็นึกว่าดีแล้วที่ทำอย่างนี้ เพราะคงไม่มีประโยชน์ที่จะหนี ในเมื่อท้ายที่สุดผมก็ยังต้องยอมรับความจริงเรื่องนี้ให้ได้อยู่ดี
ในเมื่อพ่อแม่ก็สนิทสนมกัน ย้ายบ้านย้ายห้องหนีกันไปไหนก็ยังไม่ได้
“เขียวหวาน พะแนง แล้วทอดมันด้วยไหมครับ” ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเองเมื่อบิ๊กเอ่ยปากถาม “พี่เบลล์ชอบไหม”
“อืม..”
“เอาอะไรเพิ่มไหม”
บิ๊กหันไปสั่งน้ำเปล่าเมื่อเห็นผมส่ายหน้าว่าไม่เอาอะไรแล้ว ก่อนจะหันมาจ้องหน้า ส่งยิ้มบ้าบอให้ผมไม่หยุดเหมือนเช่นเคย
“ควรไปหาหมอ” ผมว่ามัน “อาการคล้ายคนบ้า”
“ผมชอบมองหน้าพี่อะ”
“...”
“มองแล้วหยุดยิ้มไม่ได้”
“ฟังดูโรคจิตมากมึง”
“ฮะ ๆ”
เห็นน้องมันหัวเราะผมก็อดหัวเราะตามไม่ได้ ในใจก็นึกขอบคุณความเพี้ยน ๆ ของมันที่ทำให้ผมลืมเรื่องอึดอัดใจที่เจออยู่ไปได้อย่างนี้
“อยากให้พี่ใจดีกับผมแบบนี้ทุกวัน”
ผมหยุดหัวเราะ เผลอนิ่งไปกับคำพูดที่เต็มไปด้วยความหมายแบบนี้ของน้องมัน “บิ๊ก..”
“ช่วงนี้ไม่เล่นเกมส์แล้วเหรอพี่”
ไม่อยากเกินไปที่ผมจะเดาได้ว่ามันคือคำถามเพื่อที่จะเปลี่ยนเรื่อง หรือเลี่ยงไม่ให้ผมได้พูดอะไรขัดใจมันออกไป
“อืม..กลับมาอ่านหนังสือแล้ว”
“ขยันอะ”
“แม่ขอไว้”
ผมบอกตามตรง เพราะสักอาทิตย์หนึ่งมาได้แล้วที่แม่โทรมาพูดกับผมอย่างจริงจังแบบนั้น และผมเดาว่าคงไม่พ้นเขาหรอกที่เป็นคนโทรไปฟ้อง จนแม่ต้องโทรมาปรามผมอย่างนี้
แต่ที่เดาไม่ถูกคือเขาจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร..
“ไว้ผมขอไปอ่านด้วยดิ”
“...”
“มีเพื่อนอ่านจะได้รู้สึกว่าควรขยันอะ”
“อ้างมากมึง”
“แล้วได้ไหมอะ”
ผมหัวเราะไปกับความปัญญาอ่อนของมัน ก่อนจะพยักหน้าหน้าตอบกลับไป “แล้วอย่าชวนกูเล่นเกมส์นะมึง”
“รู้แล้วคร้าบบบ”
ผมได้แต่ภาวนา..ว่าอย่าให้น้องมันทลายกำแพงผมลงไปได้มากกว่านี้อีกเลย
Ma-NuD_LaW
ผมว่าตั้งแต่ตอนที่แล้วมานี่มันงุ้งงิ้งมากเลยนะ :m20:
ใครเป็นพระเอกก็เดากันไป เพราะผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน รอดูพร้อมคนอ่านนี่แหละ :laugh: :laugh: :laugh:
:z13: ทุกความเห็นครับ :pig4:
-
อะไรยังไง รีเทิร์นหรือคนใหม่ #เชียร์บิ๊ก
-
เราเชียร์บิ๊กดวยคนค่ะ ดูมีนเย็นชาไป
-
เชียร์บิ๊กดีกว่า กลับไปคงไม่ไรดีขึ้น แล้วก็นะอยากให้ไอ่แฟนเก่าเจ็บหนักๆที หมั่นไส้
-
Big FC เชียร์เป็นพระเอก
-
ก่อกำแพงกับมีนก่อนเลย ถึงรักแต่ให้มือที่สามมาวนเวียนใกล้กันขนาดนี้ ก็ไปอยู่นอกกำแพงเถอะ
-
สั้นอ่ะ
-
ทำใจตั้งนานนะกว่าจะมาอ่านได้ เพราะแค่เห็นชื่อคนแต่งความเจ็บ หน่วงก็ตามมาแล้ว
-
ตกลงมีนเป็นอะไร เฟดตัวออกห่างเเล้วมีคนใหม่งี้หรอ
ตึงงงง
-
หน่วง อึมครึม แต่ตึดหนึบ
จำนวนตัวอักษรต่อตอนน้อยจังครับ 555
-
#ทีมสังเกตการณ์
แต่เอ็นดูบิ๊ก อิอิ
-
มารอคะ
-
ให้น้องบิ๊กเป็นพระเอกเถอะ หมั่นไส้ตามีน
-
ทำไมมันน้อยลงทุกตอน..
ไม่ได้บอกว่ามันสั้นหรอกนะคะ :ling1:
นิยายคุณบรรยายกาศประมาณนี้เลย :กอด1:
-
รอ :katai2-1:
-
เชียร์บิ๊ก แล้วขอให้เบลล์รักบิ๊กมากๆ
ส่วนมีนก็ขอให้เจ็บหนักๆ 5555
แต่สุดท้ายเเล้วจะเป็นใครก็รับได้ค่ะ :katai2-1:
-
มีนดูรักห่วงใย แต่อาจเป็นเพราะความผูกพัน :sad4:
-
เบลลองเปิดใจให้น้องดูหน่อยไหมอ่ะ
-
เหมือนที่เคยเมนท์นะคะ ว่าทั้งมีนกับเบลล์คบกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กมากๆ
กว่าจะรู้ตัวก็เคยชินกับการมีกันและกันไปแล้ว นานหลายปีมากๆ แรกเริ่มอาจจะคบกันเพราะเหงา พอโตมาเริ่มมีชีวิตที่แยกจากกันไปก็สามารถอยู่ได้เพราะชีวิตเก่าเริ่มจำเจแต่ไม่ได้จำเป็นถึงขนาดนั้น ต่างคนต่างแยกกันอยู่ได้ มาตอนนี้ทั้งคู่ก็แยกกันคบคนอื่นซึ่งเราว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะจะได้รู้ใจกันแน่ๆว่าไม่ได้ทนคบกันแค่เพราะความเคยชิน เพราะสภาพนั้นอยู่ด้วยกันไปก็รังแต่จะแตกหัก
เรื่องมีนกับแฟนใหม่อาจจะแย่ที่มีนไปแอบคุยกับคนอื่นทั้งๆที่ยังคาราคาซังกับเบลล์อยู่ เราอ่านจากมุมมองของเบลล์ก็เจอแต่ความหน่วงของเบลล์ เรายังไม่รู้ว่ามีนจริงๆแล้วรู้สึกยังไง เบลล์เองก็เป็นฝ่ายขอเลิกด้วยซึ่งตัวเบลล์เองก็ไม่ได้คิดว่ามีนจะมีแฟนใหม่เร็วขนาดนี้ แต่ก็เป็นส่วนที่ช่วยให้เบลล์ตัดใจนะ ลึกๆเราว่ามีนเองเสียอีกที่ยังตัดใจจากเบลล์ไม่ได้เพราะยังคอยสอดส่อง อยู่ใกล้ๆแฟนใหม่เสียอีกจะทนได้หรือเปล่า? พอเบลล์มาเจอบิ๊กนี่น่ารัก ดีที่เบลล์เปิดโอกาสให้ตัวเอง(นิดหน่อย)
จากที่เบลล์เคยนั่งมองมีนกับแฟนใหม่ มาเป็นมีนมานั่งมองเบลล์เปิดใจหัวเราะกับคนอื่นก็ไม่น่าจะง่ายนักหรอก ส่วนตัวแล้วคิดว่ามีนอาจจะคิดว่าเบลล์ไม่มีทางเปิดใจให้คนอื่นก็ได้ ว่าแต่ใครจะรั้งรักใครกันแน่
ป.ล เราเมนท์ยาวแทนคนเขียนก็แล้วนะคะ 5555
-
5.
“นิติรัฐ นิติธรรม..” ผมหันไปมองบิ๊กที่กำลังนั่งพึมพำอะไรสักอย่าง “มันต่างกันยังไงวะพี่”
ผมหัวเราะออกมาหลังจากเข้าใจสาเหตุของอาการบ่นงึมงำของมัน ก่อนจะหันหน้าไปนั่งอธิบายให้น้องมันฟังอย่างจริงจัง บิ๊กเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ผมไม่เคยต้องเสียเวลามาพูดซ้ำ หรือพยายามนึกหาตัวอย่างอะไรมาบอกเพื่อให้มันได้เข้าใจ เพราะอย่างนั้นผมเลยไม่รู้สึกรำคาญอะไรถ้าจะมีมันมานั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วย
“สงสัยอะไรอีกปะ”
“ไม่แล้วครับ”
“...”
“พี่เบลล์อย่าเพิ่งรำคาญความโง่ของผมน้า”
นี่คือนิสัยอีกอย่างหนึ่งของบิ๊กคือมันเป็นคนชอบอ้อน อ้อนทุกอย่างทุกเรื่องไม่ว่ามันจะเล็กน้อยแค่ไหน และนั่นทำให้หลายครั้งที่ผมเผลอยอมอ่อนไปตามลูกอ้อนของมันอย่างไม่รู้ตัว ยังดีที่น้องมันรู้จักขอบเขตของการกระทำตัวเองอยู่บ้าง ถึงไม่เคยมีเรื่องอะไรให้เราต้องมาทะเลาะกันทีหลัง
“จบบทนี้ลงไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหมครับ หรือจะสั่งอะไรขึ้นมากินดี”
ผมนิ่งคิดไปตามคำพูดของมัน ก่อนจะตอบ “เดินไปตลาดนัดซอยตรงข้ามดีไหม เบื่อข้าวร้านใต้คอนโดแล้ว”
“ก็กินมาจะครบอาทิตย์แล้วนี่เนอะ” น้องมันว่าแล้วหัวเราะ “ไปเดินเล่นหาอะไรกินบ้างก็ดี”
“...”
“ไว้สอบเสร็จผมค่อยพาพี่ไปเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยติว”
“...”
“กุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ ๆ”
ผมหัวเราะไปกับน้ำเสียงที่เหมือนกำลังหลอกล่อเด็ก ๆ ของมัน ก่อนจะปิดหนังสือลง “ลงไปเลยดีกว่า เดี๋ยวจะมืด”
“...”
“แวะเอาหนังสือมึงลงไปเก็บที่ห้องก่อนด้วย จะได้ไม่ต้องวนขึ้นมาเอาอีก” ผมพูดดัก “อย่าคิดว่าจะได้ตีเนียนค้างห้องกูซ้ำสอง”
“รู้ทันตลอด” พอผมหันไปขึงตาใส่ มันก็เลิกบ่นงุบงิบ แล้วเปลี่ยนมาเป็นยิ้มประจบผมแทน “รีบไปเหอะ เดี๋ยวพี่เบลล์หิว”
ประโยคสุดท้ายนี่ไม่ใช่การอ้อน ควรเรียกประจบมากกว่า
“น้ำจิ้มอร่อยมากเลยนะครับเนี้ย”
ผมยืนมองแม่ค้าหยิบลูกชิ้นเพิ่มใส่ถุงให้น้องมันอีกสองไม้เป็นของแถมด้วยความรู้สึกเฉย ๆ หลังจากเห็นลูกอ้อนที่น้องมันงัดออกมาใช้กับสี่ห้าร้านที่เพิ่งเดินผ่านมาแล้ว
ต้องยอมรับว่ามันมีพรสวรรค์ด้านนี้จริง ๆ
“หูยแม่ ยำรวมมิตรน่ากินมากเลยครับ” ผมถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เพื่อที่จะได้ยืนมองมันอ้อนแม่ค้าชัด ๆ “ปลาหมึกดูสดมากเลย”
“ซื้อของเป็นนี่เรา ถึงรู้ว่าปลาหมึกร้านแม่ยังสด” แม่ค้าร้านยำติดกับดักมันไปแล้วเต็ม ๆ
“ช่วยแม่ถือของเวลาไปตลาดบ่อยครับ ปลาหมึกนี่ของชอบด้วยเลยยิ่งสังเกต”
“...”
“ผมชอบกินหนวดมันอะครับ อร่อยกว่าส่วนอื่น”
แล้วป้าแม่ค้าก็บรรจงคัดเฉพาะส่วนหนวดมันมาลวกเน้น ๆ ก่อนจะใส่ลงไปคลุกกับน้ำยำให้ จนผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา น้องมันเลยรีบสะกิดให้ผมหยุด เหมือนกลัวแม่ค้าจะรู้ทัน
“อย่าขำดิพี่”
ผมพยักหน้าให้ พยายามกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่ “เดี๋ยวไปอ้อนร้านไก่ทอดให้กูด้วย”
“จัดให้”
แล้วพวกเราก็ได้ของกินที่อัดแน่นไปด้วยของแถมแทบจะทุกถุงทั้งที่เดินยังไม่ทันทั่วตลาด ผมเลยชวนน้องมันมาหาที่นั่งกินเลย เพราะขืนเดินต่อของกินคงล้นมือจนกินไม่ไหว สุดท้ายก็ตกลงกันที่จะมานั่งกินตรงม้านั่งริมน้ำในสวนสาธารณะใกล้คอนโด ซึงต้องเดินเลยไปอีกสองซอย
“ขากลับกว่าจะเดินถึงห้องไม่หิวอีกเหรอพี่”
“กินขนาดนี้มึงยังจะหิวอีกเหรอ” ผมถามแล้วมองซากถุงที่น้องมันกำลังทยอยเก็บ “กระเพาะหรืออะไร”
“ผมนอนดึกนะ”
“ก็ไม่ต้องเล่นดิเกมส์ จะได้ไม่ต้องหิว”
“ยากอะ”
“แล้วแต่มึงเลยงั้น”
ผมส่ายหัวอย่างระอา แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ในเมื่อที่ผ่านมาผมยังเคยติดเกมส์หนักจนอดหลับอดนอน ลืมกระทั่งว่าควรกินข้าวตอนหิวด้วยซ้ำ
“รีบกลับเหอะ มืดแล้ว”
เราพากันเดินกลับมาที่คอนโด ก่อนที่ผมจะเดินแยกกลับมาก่อนหลังจากน้องมันขอแวะร้านสะดวกซื้อหาขนมหาอะไรไปกินตอนดึก ๆ แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนกำลังแอบมองอะไรอยู่ พอไล่สายตามองตามไปด้วยผมก็ถึงกับรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะชาขึ้นมา
มีนกำลังจูบกับผู้ชายคนนั้นในรถ..
ผู้ชายหน้าหวานที่เขาคบในสถานะแฟนคนนั้น..
ผมยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร ก่อนจะรีบเดินหลบหลังเสาเมื่อเห็นพวกเขาพากันลงมาจากรถแล้วเดินโอบกันไปที่ลิฟต์ ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งเต้นแรงหนักขึ้นไปอีกเมื่อนึกภาพตามว่าเขาจะรีบขึ้นไปทำอะไรกันต่อที่ห้อง
“อึก..อึก..”
ผมสะอึกออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นมาทุบออกตัวเองแรง ๆ ซ้ำ ๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อาการปวดหนึบที่หน้าอกมันดีขึ้น สุดท้ายก็หมดแรงจนต้องทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้น
“พี่..” ผมเงยหน้าขึ้นมองบิ๊ก “พี่เบลล์..”
“...”
“เฮ้ยพี่ ทำไมหน้าซีดขนาดนี้”
ผมหัวเราะไปกับคำถามของบิ๊ก..
หัวเราะอยู่อย่างนั้นทั้งที่ไม่มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมา..
“พี่เบลล์ พี่..” บิ๊กทิ้งถุงขนมในมือทั้งสองข้าง ก่อนจะวิ่งเข้ามาประคองหัวผมเอาไว้ไม่ให้ฟาดลงไปกับพื้น “พี่..”
ผมยกมือขึ้นมาโบกเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร ก่อนจะขยับลุกขึ้นมานั่ง พยายามทรงตัวด้วยตัวเองอีกครั้ง “ไม่มีอะไร..”
“...”
“กูกลับห้องละ..”
“แต่พี่..”
“กูโอเคน่า”
เมื่อกี้มันก็แค่หมดแรง..
และที่หมดแรงก็เพราะได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น..
“ให้ผมไปส่งที่ห้อง..”
ผมส่ายหัว ยกมือไม้ขึ้นปัดไปมาบนอากาศ “ไม่ต้อง..”
“พี่..”
“กูไปเองได้..เชื่อสิว่ากูไหว..”
“แต่..”
“ขอร้องละ..” ผมก้มลงไปหยิบถุงขนมของน้องมันที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนจะยื่นมันกลับไปให้พร้อมรอยยิ้ม “ขอบใจมาก”
ผมยืนพิงพนังมองตัวเลขที่กำลังขยับขึ้นไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเดินออกมาเมื่อประตูเปิด ตลอดทางที่เดินสายตาก็เอาแต่จับจ้องไปที่บานประตูห้องของเขาแทนที่จะเป็นของตัวเอง สุดท้ายก็เดินเลยมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องเขาจนได้
ผมจะทำอะไร..
มายืนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร..
“งี่เง่า” ด่าตัวเองไปซ้ำ ๆ อย่างนั้น ขณะเดินกลับมาไขเปิดประตูห้องตัวเอง “อย่าล้ำเส้น..”
ทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ เกิดจากการตัดสินใจของผม..
ผมเป็นคนเลือกเองทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ..
“แต่เราไม่รู้ว่ามันจะเจ็บขนาดนี้”
แล้วผมก็เลือกจะทิ้งเหตุผลทุกอย่าง ก่อนจะปิดประตูวิ่งออกจากห้องตัวเองมากระหน่ำทุบประตูห้องเขา ตะโกนเรียกเขาจนสุดเสียงของตัวเอง ใช้มือที่กำลังสั่นอย่างหนักบิดลูกบิดประตูซ้ำ ๆ อย่างนั้นจนกระทั่งมันเปิดออก
ผมยืนนิ่ง มองกระดุมเสื้อที่หลุดลุ่ยไปหลายเม็ดของเขา ก่อนจะเหลือบตามองใครอีกคนที่นั่งหอบอยู่ที่โซฟาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ ผมไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร หนักกว่านั้นคือไม่ได้โง่จนคิดไม่ออกว่าการที่ผมทำอย่างนี้จะยิ่งทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน
และผมก็ไม่ได้กำลังขาดสติจนยั้งตัวเองไม่ให้หยุดทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้ไม่ได้ เพราะแบบนั้นทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ ผมล้วนแล้วแต่ตั้งใจจะทำมันเองทั้งนั้น..
“มีอะไร”
“กูจะมาเอาแผ่นเกมส์” ผมใช้คำพูดแทนตัวเองด้วยคำหยาบคาย ทั้งที่เราเคยให้สัญญากันไว้ว่าจะพูดจากันด้วยความไพเราะ “เสร็จแล้วก็จะไป”
เห็นเขาไม่ว่าอะไร ผมเลยถือวิสาสะเดินเข้ามารื้อค้นลิ้นชักโต๊ะหนังสือของเขาที่เคยมีไว้ให้ผมใช้ แกล้งรื้อวนไปมาสองสามชั้นอย่างนั้นทั้งที่รู้ดีว่ามันไม่ได้อยู่ตรงนี้ ก่อนจะเดินหาไปทั่วห้อง หยิบจับข้าวของที่เคยใช้ร่วมกันทิ้งลงบนพื้นอย่างตั้งใจ
เขาไม่ปริปากพูดหรือต่อว่าอะไรผมออกมาเลยสักคำ ทั้งที่ผมกำลังทำตัวเหมือนคนบ้าทำลายข้าวของในห้องเขาต่อหน้าต่อตา
“มีน..” ที่สุดก็เป็นคนอื่นที่อดรนทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายพูดออกมา “เรากลับก่อนดีกว่า”
“โทษทีนะคิว”
หนุ่มหน้าหวานเจ้าของชื่อส่งยิ้มไปให้เขา ไม่ลืมที่จะเผื่อแผ่มันมาให้ผมด้วย “ไปก่อนนะเบลล์”
“อืม..”
สิ้นเสียงตอบรับของผม คิวก็หยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
เพล้ง !
ผมขว้างตุ๊กตาเซเรมิครูปแมวที่เขาเคยบอกว่าซื้อมาให้ผมลงไปที่พื้นทันทีที่ประตูห้องปิดสนิท ก่อนจะเดินตรงเข้าไปทุบอกเขาแรง ๆ หลายครั้ง
“กูเกลียดมึงจริง ๆ มีน”
“...”
“ทำไมมึงถึงเลวได้ขนาดนี้”
สาดคำพูดหยาบคายและทำร้ายเขาเพื่อระบายอารมณ์ตัวเองจนพอใจก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง ก่อนจะปล่อยน้ำตาหยดแรกออกมาหลังจากแน่ใจว่าคงไม่มีใครได้เห็นมันแล้วออกมา
สุดท้ายเขาก็ยังเป็นเขา..
เขาที่ไม่เคยคิดจะแก้ตัวหรือทำเอาไรเพื่อเหนี่ยวรั้งผมเอาไว้..
“นั่นมันแปลว่าไม่รักไม่ใช่เหรอ”
ผมถามตัวเองซ้ำ ๆ อย่างนั้น จนกระทั่งหลับไป..
Ma-NuD_LaW
หายไปเมาเป็นเพื่อนมีนมา ทำใจไม่ได้เห็นคนอ่านรักแต่น้องบิ๊ก :o12:
ตอบคุณ B52 เรื่องนี้แนวหวานแหวว น่ารักมาก ไม่หน่วงเลยเห็นไหม :laugh:
สุดท้ายขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :z13:
-
คือออ มีนนี่ยังไง สรุปคือไม่รักแล้วใช่ไหม เบลล์ก็เลิกเถอะนะ จริงๆควรย้ายที่อยู่อ้ะ เจอกันทุกวันอย่างงี้จะตัดใจได้ไง
-
โอย.......หน่วงลงตับเลย
เบลล์ทำไมไม่บอกไปว่าเจ็บ แค้น รัก อะไรก็บอกไป
บอกไปให้จบๆ ดีกว่าอึมครึมกันแบบนี้
เคลียร์กันไปเลย
บอกไปสิว่า
กูโกรธมึงนะที่มึงนอกใจกูไปคุยกับคนอื่น
พอกูขอเลิกมึงก็ยอมดีๆ
มึงไม่มาง้อกู มึงมีแฟนใหม่ทันทีที่เลิกกับกู
มึงไม่ได้รักกูเลยใช่ไหม
เพราะมึงไม่ได้รั้งกูไว้เลย
ทั้งๆที่กูรักมึงมาตลอด
มีนจะไปรู้เหรอว่าเบลล์รักหรือยังรักอยู่หรือเปล่า?
การขอเลิกก็เบลล์เป็นฝ่ายขอเลิก
พอต่างคนต่างไปก็ทนไม่ได้
มีนมีแฟนใหม่ก็มาขวางเขา
รั้งไว้ทำไม? ความรักที่ไม่ชัดเจนไม่ควรรั้งหรอก
เพราะว่ามันไม่แฟร์กันไม่ว่าจะกับใครก็ช่าง
เคลียร์กันให้จบๆไปแล้วก็ย้ายไปอยุ่ที่อื่นเสีย
บอกแม่ไปเลยดีกว่า ดีกว่าอยุ่แล้วเจ็บแบบนี้
จะได้ตัดใจได้ ไหนๆมีนมันก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว
รักตัวเองบ้างเถอะ เบลล์ ลูกเอ๊ย
-
โธ่เบล....ตอนแรกก็ดีขึ้นแล้วหนิ ดันมาตกม้าตายตอนจบ..... :ling2:
-
ยังไงไอ้มีนก็ยังเป็นพระเอกอยู่ดีใช่ไหม???
เบลก็โง่อยู่ได้ถ้ามีนมันรักเบลล่ะก็ต้องมาง้อใช่ไหม
แต่นี่อะไรกับมาเอากับคนอื่น มีนมันไม่รักเบลเลยมีแต่เบลที่รักมันยอมเจ็บซ้ำๆ
ทั้งๆที่น่าจะย้ายห้องหนีตั้งแต่แรกแล้ว เบลโง่จริงๆ เฮ้อออออออ :mew5:
-
เฮ้ออออออ อยากอ่านพาร์ทมีนบ้างอะ ว่าคิดอะไรอยู่ ข้องใขสุดๆๆๆๆๆ เฉลยได้ไหมอะ ว่าสรุปมีนคิดยังไง นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างมากๆเลย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หลังจากตอนนี้ไม่อ่านและ รอหลาย ๆ ตอนค่อยอ่านค่อยเม้นท์ทีเดียวหล่ะกันเนอะ สั้นมากกกกกค้างคาใจ
-
หลงมาอ่านอีกตอนแล้ว
-
เรื่องเศร้าๆ หน่วง ๆ แบบนี้ชอบจัง 555555 มาโซป่าวเนี่ยฉัน ....
ถึงจะเลิกกันไปแล้ว แต่ไม่รู้สิ ยังเชียร์ให้กลับมาคบกันอีกอ่ะ เนื้อคู่ คู่แท้ คู่เวร คู่กรรม ยังไงก็ต้องคู่กันอ่ะ เอออออ บิ๊กอ่ะเด็กไป ไม่เหมาะหรอก
-
หน่วงงงงงมากกกกกกกก
-
ตัดใจนะเบลล์ ตัดให้ได้ มันเจ็บจนเกินไป ใช้กลไกป้องกันตัวเถอะ มีนคะ :angry2: ไปห่างๆเลย
-
เราว่ามีนแกล้งเบล โดนบอกเลิกทั้งที่รักมาก แกล้งมีคนอื่นซะเลย ดูซิว่าเป็นยังไง :hao3: มาต่อไวไวนะจ๊ะ
-
ชอบแนวยังงี้จัง
-
กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร บางทีสิ่งนั้นมันก็หายไปแล้ว เฮ้อ
-
ไม่ชอบเลยอะไรอึมครึมอย่างนี้ เหมือนยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกแย่ไปด้วย ชัดเจน เคลียร์ๆไปทีเหอะ :ling2:
-
โอ้ยย หน่วงมากเลยค่ะ
แต่เนื้อเรื่องสนุกมากเลย
อยากอ่านต่อแล้ว รอนะคะ
-
โคตรหน่วง
-
มีนตั้งใจให้เบลเห็นจริงๆหรือมันเพราะอารมณ์อยากของตัวเองล้วนๆ จริงๆต้องถามว่าทนคบมาได้ยังไงกับคนที่ไม่อธิบายอะไรให้ฟัง พวกนอกใจอะไรแบบนี้อย่าให้โอกาสมันเยอะเลยตัดใจแบบสวยๆดีกว่า
-
มึนตึงๆ มีนหมดรักแล้วจริงๆหรอเนี่ย ...
-
อยากให้เบลล์สู้เพื่อตัวเองง สตรองง ร้องให้พอแล้วเลิกสนใจมันซะ คนนอกใจนี่ไม่ควรรีเทิร์นให้เสียตัวเอง เทอไม่เอาบิ้กก็เอาคนอื่นก็ได้้~ สวยๆเริ่ดๆ
-
ยังรักก้ไม่ได้ผิด
แต่ผิดที่ยังมำเหมือนตัวเองทรได้
คนเราจะทนกับความเจ็บปวดของคนที่เรารักมอบให้ได้นานแค่ไหน
ไม่ไหวก้เดินออกดิ จะอยู่เพื่อทรมานตัวเพื่อ?!
-
:katai1: :katai1: :ling3:
-
สนุกมาก
-
7.
ผมไม่ได้เจอหน้ามีนอีกเลยนับตั้งแต่คืนนั้น เหมือนเขาจะไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง เหมือน ๆ กับที่ผมก็ใช้เวลาทั้งวันไปกับการอ่านหนังสือ และท่องตัวบทกฎหมาย บิ๊กเองก็อ้อนขอมาอ่านหนังสือกับผมบ้าง แต่ผมก็บอกปฏิเสธไป ด้วยเหตุผลที่ว่าผมอยากตั้งสมาธิกับการอ่านหนังสือ
ผมไม่อยากเจอใคร..พูดคุยกับใคร อย่างน้อยก็จนกว่าจะสอบเสร็จ
BiG-B : สอบเสร็จยังพี่
ผมกดอ่านข้อความ ก่อนจะกดตอบกลับไป
BeLL : เหลือพรุ่งนี้อีกตัว มึงอะ
BiG-B : บ่ายนี้ตัวสุดท้าย
BiG-B : สอบเสร็จไปไหนปะ
ผมวางโทรศัพท์มือถือลงบนตัก ก่อนจะเอนตัวไปพิงโซฟาแล้วหลับตาลง
“ปิดเทอมก็ต้องกลับบ้าน” กลับพร้อม ๆ กันกับเขาเหมือนทุกที “หรือต่อไปนี้ต้องกลับเอง”
ผมถอนหายใจออกมาแรง ๆ สลัดหัวตัวเองไปมาเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านบ้าบอในหัวออกไป
BeLL : กลับบ้าน
BiG-B : ไปกี่วันพี่ หรือตลอดปิดเทอม ?
BeLL : ปกติก็เป็นอย่างนั้น
น้องมันส่งสติ๊กเกอร์แสดงอารมณ์โวยวายมาให้ผมหลายตัว ก่อนจะบ่นงอแงใส่ผม
BiG-B : พี่ไปแล้วผมจะอยู่กับใคร
BiG-B : ผมเหงา
BiG-B : พี่เบลล์
BeLL : มึงก็กลับบ้านสิ
BiG-B : พ่อผมเสียไปนานแล้ว
BiG-B : แม่ก็แต่งงานใหม่ แล้วย้ายไปอยู่สวิต
ผมนั่งอ่านสิ่งที่น้องมันเล่าไป ก็นึกสงสัยไปว่าทำไมมันถึงไม่ย้ายตามไปอยู่กับแม่ที่นู้น
BiG-B : เขามีครอบครัว มีน้องคนใหม่แล้วอะ
BeLL : บิ๊ก..
BiG-B : ไม่ดราม่าดิ ผมโอเค
BiG-B : เขาก็ส่งเงินให้ผมอยู่ทุกเดือน ไม่ได้ลืมผมนี่
BeLL : ไปเล่นบ้านกูไหม ?
ข้อความขึ้นมาว่าอ่านแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับเงียบไปไม่ตอบกลับมา
BeLL : ทำไมเงียบ
BeLL : หรือไม่อยากไป
BiG-B : ไปพี่ไป ผมแค่ตกใจ
ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะพิมพ์นัดวันเวลากับน้องมัน เราตกลงกันว่าจะขับรถน้องมันไป โดยผมรับปากยอมให้มันไปทำตัวเป็นกาฝากอยู่ที่บ้านผมได้ตลอดปิดเทอม พอคุยกันจบผมก็รีบโทรไปบอกแม่ว่าจะมีคนไปขออาศัยกินข้าวกินน้ำด้วย แม่เองก็มีท่าทีแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นผมจะพาเพื่อนไปด้วย แต่ท่านก็บอกกับผมว่า ดีใจที่เห็นผมมีเพื่อนคนอื่นบ้างนอกจากมีน เพราะที่ผ่านมาก็กังวลใจมาตลอดว่ามนุษย์สัมพันธ์ของผมคงเข้าขั้นแย่ ถึงทำให้ไม่เคยมีใครยอมคบค้าสมาคมด้วยเลย
นั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมได้รู้ ว่าที่ผ่านมาพวกผู้ใหญ่ไม่ได้ตั้งใจที่จะผูกมัดผมกับเขาเอาไว้ด้วยกันอย่างนั้นเลย และมันก็เป็นแค่สิ่งที่ผมและเขาต่างก็คิดและเข้าใจกันไปเอง..
“ให้ผมนอนที่ไหนอะ” ผมเหลือบตามองคนที่เดินอมยิ้มแบกกระเป๋าตามผมขึ้นมาหลังจากไหว้พ่อแม่ผมเรียบร้อยแล้ว “นอนกับพี่เบลล์ได้ปะ”
ผมหัวเราะ ก่อนจะยื่นมือไปผลักหัวมัน “เออ”
“...”
“บ้านกูหลังแค่นี้ มึงคิดว่าจะมีห้องนอนเยอะแยะขนาดไหน”
บ้านผมเป็นบ้านไม้สองชั้นหลังไม่ได้ใหญ่มาก ดีที่มีบริเวณให้จัดสวนกว้างพอสมควรทำให้มันดูน่าอยู่มากขึ้น มันเป็นสมบัติตกทอดจากคุณยาย ขณะที่บ้านของมันเป็นบ้านปูนทรงสมัยใหม่ สร้างบนที่ดินส่วนหนึ่งของคุณยายที่แม่แบ่งขายให้ เพื่อที่พวกท่านจะได้อยู่ใกล้ ๆ กันสมความตั้งใจ
“เตียงเดียวกันด้วยปะ” คำถามของน้องมันฉุดผมจากความคิด “หมอนใบเดียวกันงี้”
“ทะลึ่งละ” ผมว่าไปแบบไม่จริงจัง “แม่กูจัดฟูกไว้ให้มึงแล้ว”
“โหย..”
“นอนได้ก็นอน นอนไม่ได้ก็ไปกลับไป”
“หูย..นอนได้สิครับ”
“งั้นก็อย่าโอดครวญ” ผมมองมันวางกระเป๋าลงบนเตียงผมทั้งที่ยังบ่นงุบงิบในลำคอ “เก็บเสร็จก็ตามลงไปในครัว”
“...”
“เดี๋ยวหาข้าวให้กิน”
เท่านั้นแหละ มันก็ยิ้มกว้างออกมาเลย..
“เป็นรุ่นน้องเหรอกเหรอ” แม่ถามขึ้นมาหลังจากได้ซักประวัติน้องมันแล้ว “แล้วทำไมมาสนิทกันได้”
ผมละสายตาจากจานข้าวตรงหน้า นึก ๆ ดูว่าทำไมเราถึงมาสนิทกัน “เดี๋ยวดิ นี่เราสนิทกันแล้วเหรอ”
“โหย..แม่ดูพี่เบลล์สิ” ผมส่ายหัวไปกับท่าทางและน้ำเสียงออดอ้อนที่มันใช้กับแม่ผม “ชอบแกล้งผมตลอดเลย”
“ขี้ประจบ” // “อย่าว่าน้อง”
ผมหันขวับไปมองแม่ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น “แม่ !”
“ตกกระป๋อง” ผมหันไปมองพ่อที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาทั้งที่เงียบไปนาน
“ผมว่าพรุ่งนี้ให้มันกลับไปเลยดีกว่า” แค่แทนที่พ่อกับแม่จะหยุด กลับพากันหัวเราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ขำไรกันอะ”
“แม่ดีใจที่เห็นเบลล์ในมุมแบบนี้”
“...”
“ที่ผ่านมาเราทำตัวเป็นผู้ใหญ่เสียจนไม่เหลือเค้าเด็กน้อยน่ารัก ๆ ของแม่เลย”
“อะไรของแม่”
ผมเลิกสนใจบทสนทนาบนโต๊ะอาหารอีกหลังจากนั้น แล้วเปลี่ยนเป็นมาตั้งหน้าตั้งตากินอาหารบนโต๊ะแทน คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่จริง ๆ รสชาติคุ้นเคยที่ผมชอบแบบนี้ ผมยังหากินที่ไหนไม่ได้เลย
Ma-NuD_LaW
เบา ๆ ให้พักหายใจกันก่อน o18
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :z13:
-
เขียน บิ๊กออกมาได้ง้องแง้งน่าหยิกดีค่ะ ทำให้อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเบลล์น่ารักไปด้วย แอบเฉลยบางเรื่องออกมานิดนึงด้วยใช่ไหมคะ
-
เดี๋ยว กำลังอ่านยิ้มๆ
เจออีโม o18 ส่งท้ายนี่..... :katai1:
-
เอาเถอะค่ะ รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็ไม่หน่วง
มีนท่าจะย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่แล้ว
คิดกันเอง ว่าผู้ใหญ่จับผูกไว้ด้วยกัน
เป็นภาวะจำยอม
ถ้าหากว่าต่างคนต่างไม่มีใครนี่ ใครจะทนได้มากกว่ากันนะ
พอเลิกกันปุ๊บมีใหม่กันทันที จะว่าดีก็ดีนะ จะว่าไม่ดีก็ไม่ดีนะ
เพราะท้ายที่สุดก็ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆสักที
เบลล์เอาบิ๊กกลับบ้าน
ถ้าเกิดว่าไปเจอมีนเอาแฟนใหม่กลับบ้านจะเป็นไงอีก?
เมนท์ยาวเผื่อคนเขียนแล้วนะ
-
Bic (f) c ค่าาาา นางน่ารัก
แต่ก่อนเบลล์เก็บตัวรึเปล่านะ อยู่แต่กับอิมีน
-
สนุกอะค่ะ เอาใจช่วยน้องเบลล์นะ :กอด1:
-
ดีละเบลล์ สบายใจอะไรก็ทำไป
-
เดี๋ยวก็ลืม
-
มีบิ๊กข้างกายก็ทำให้สดใสได้
-
น้องบิ๊กน่ารักจริงๆนะ รักน้องเถอะนะ สงสารอ่ะถ้าน้องจะอกหัก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เปลี่ยนชื่อเรื่องจากรั้ง..รัก..เป็น สลัดรักเก่าหาผัวใหม่ชีวิตสดใจเหมือนจะได้ผัวขี้ประจบ5555555
-
ขอบคุณที่ให้พักหายใจนะค่ะ ><
-
:mew2: :mew2:
-
8.
การค้างคืนวันแรกระหว่างผมกับบิ๊กผ่านไปด้วยดี ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจอะไรกับการที่มีน้องมันมาใช้ห้องนอนร่วมกับผม บิ๊กเป็นคนมีมารยาท มันรู้ว่าเวลาไหนควรอยู่เฉพาะในเขตของตัวเอง ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกสบายใจมาก
“ตื่นนานแล้วเหรอครับ” ผมพยักหน้าให้คนที่กำลังเมาขี้ตา “ทำไมไม่ปลุกผมอะ”
“เห็นมึงนอนสบาย”
“เวลานอนผมน่ารักใช่ไหมละ”
ผมส่ายหัวไปมาอย่างระอาใจ “เอาที่มึงสบายใจเลย”
“...”
“ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วก็ตามลงไปกินข้าวข้างล่าง”
“ครับ ๆ”
ผมไม่ได้สนใจอะไรน้องมันอีกทำแค่เดินนำลงมาก่อน ป่านนี้พ่อคงไปทำงานแล้ว ส่วนแม่ก็คงไปขลุกอยู่บ้านนู้นตามเคย ผมเดินยกจานกับข้าวที่แม่ทำทิ้งไว้ให้ไปเรียงที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะเดินวนมาหาน้ำส้มคั้นในตู้เย็นดื่มรอน้องมันไปก่อน
เช้า ๆ ผมชอบดื่มน้ำผลไม้ เพราะแม่หัดให้ผมดื่มมันจนเป็นนิสัย และนิสัยข้อนี้มีนรู้ดี ตอนเราอยู่ด้วยกันเขาถึงได้เตรียมไว้ให้ผมเสมอทุกเช้า แต่พอเราเลิกกันทำให้ไม่มีคนเตรียมให้ ผมเลยต้องเลิกกินไปด้วยโดยปริยาย
“มาแล้วครับ”
เสียงมาก่อนตัวเหมือนอย่างเคย ได้ยินแล้วผมเลยวางแก้วเปล่าที่เพิ่งดื่มหมดลงบนโต๊ะหน้าตู้เย็น ก่อนจะถามน้องมันด้วยเมื่อตั้งใจจะรินแก้วที่สองไว้ดื่ม “เอาน้ำส้มไหม หรือจะเอาน้ำฝรั่ง”
“เอาเหมือนพี่เบลล์ก็ได้ครับ”
ผมพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนจะหยิบแก้วมาเพิ่มอีกใบแล้วรินน้ำส้มลงไป “มายกไปหน่อย เดี๋ยวกูจะไปตักข้าว”
“ครับ”
เราลงมือกินข้าวกันทันทีที่ผมวางจานข้าวลง เริ่มแรกเหมือนเราจะไม่มีบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร คงเพราะอร่อยกับมื้อเช้าฝีมือแม่มาก แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าแกงจืดถ้วยนี้จะเป็นฝีมือคนอื่นมากกว่า และผมคิดว่าตัวเองไม่น่าจะเดาพลาด เพราะฝีมือทำอาหารของคน ๆ นี้ผมเองก็กินมาตั้งแต่เริ่มจำความได้ เช่นเดียวกับฝีมือแม่ตัวเอง
ก็นี่มันแกงจืดสูตรของเพื่อนสนิทแม่นี่นา
“ผมชอบผัดผักจัง” น้องมันพูดทั้งที่ยังเคี้ยวเต็มปาก “ต้มจืดก็อร่อยนะ แต่ผัดผักรสชาติถูกใจสุด”
ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะเอื้อมไปตักข้าวโพดอ่อนในผัดผักใส่จานข้าวให้น้องมัน “ชอบก็กินเยอะ ๆ”
“พี่เบลล์ใจดีจัง”
“...”
“ขอมาบ้านพี่ทุกปิดเทอมแบบนี้เลยได้ปะ” น้ำเสียงอ้อน ๆ นี่ผมยังพอทน แต่ไอ้สายตาแปลก ๆ ที่น้องมันส่งมาให้ด้วยนี่ผมกลับรู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไร “นะพี่เบลล์”
“กูยังไม่รู้ว่าจะทนคบมึงให้พ้นปีได้หรือเปล่าเลย”
“โหย..ใจร้ายอะ”
เห็นมันบ่นงุ้งงิ้ง ๆ แล้วก็อดขำไม่ได้ “เมื่อกี้มึงยังบอกว่ากูใจดีอยู่เลย”
“ก็ตอนนี้ใจร้ายแล้วอะ”
ผมผมส่ายหัวกับความปัญญาอ่อนของมัน ก่อนจะกลับมาตั้งหน้าตั้งตากินข้าวจานตัวเองต่อ
“กินเสร็จแล้วพาผมเที่ยวหน่อยดิ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองน้องมัน “ที่นี่มีอะไรน่าเที่ยวบ้าง”
ผมนิ่งคิดไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบไปว่า “ไม่รู้สิ”
“อ้าว..”
“ก็ไม่ค่อยได้เที่ยว”
จริงที่ผมแทบจะไม่ได้ไปไหนเลย เพราะทุกเวลาของผมก็ทุ่มเทให้เขา..มีแค่เขาตลอด และพอทุก ๆ เวลาของเขามันเต็มไปด้วยหนังสือ ผมเลยหันมาสนใจหนังสือบ้าง พอรู้ตัวอีกทีเขาก็สอบติดแพทย์ ในขณะที่ผมสอบติดด้านกฎหมายแล้ว
“งั้นเราไปท่องโลกด้วยกัน”
“หืม ?”
“ก็แบบไปผจญภัยไง” พอเห็นผมทำหน้าไม่สนใจ น้องมันก็ใช้เท้าเตะขาผมเบา ๆ ใต้โต๊ะ
“ลามปามนะมึง” ผมบ่นไป
“ก็พี่เบลล์ไม่สนใจผมอะ”
“...”
“ไปเที่ยวกันนะ”
“...”
“นะ ๆ” มันยังคงอ้อน “นะครับ”
“เออ”
ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วผมยอมไปเพราะแพ้ลูกอ้อน หรือรำคาญความเซ้าซี้ของมันกันแน่
เราขับรถตะเวนหาที่เที่ยวกันเกือบ ๆ สองชั่วโมง สุดท้ายก็ตกลงไปเที่ยวตลาดน้ำแบบโบราณที่ตอนนี้ไม่ว่าจะจังหวัดไหนในประเทศก็แทบจะมีกันหมดแล้ว แต่เราก็เหนื่อยและขี้เกียจเกินว่าจะมานั่งคิดแล้วว่าควรไปที่ไหน
อีกอย่างน้องมันก็ดูตื่นเต้นดีที่ได้เจอของกินหน้าตาแปลก ๆ อย่างที่มันว่า ทั้งที่หลายอย่างผมเห็นมาจนจะเบื่อแล้ว
“ซื้อนี่ไปฝากแม่ดีไหมครับ”
ผมมองขนมช่อม่วงสีสวยในถาดที่รองด้วยใบตอง ก่อนจะพยักหน้าตอบน้องมันไป “เอาดิ”
“แม่พี่น่าจะชอบ ผมควรซื้อไปเอาใจ”
“เพื่อ ?”
“ยังไม่ถึงเวลาที่พี่ต้องรู้”
ผมพยักหน้าส่ง ๆ ไป ทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่ามันเป็นมุกเสี่ยวเอาใจเพื่อหวังจะจีบลูกเขา “แล้วแต่มึงเลย”
ว่าแล้วก็เดินนำออกมา ก่อนจะใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปร้านค้าอะไรไป จนสะดุดตาเข้ากับร้านสร้อยข้อมือเชือกถักแบบที่ผมเคยอยากได้ ผมเดินตรงเข้าไปที่ร้านแล้วหยิบขึ้นมาดูทีละเส้น เมื่อพี่เจ้าของร้านเอ่ยปากว่าให้เลือกดูได้ตามสบาย
ผมชอบสร้อยข้อมือที่มีจี้รูปเต่า กับอีกเส้นที่เป็นจี้รูปหอยทาก ยืนลังเลอยู่นานสุดท้ายก็เหมือนจะยังเลือกไม่ได้ จนกระทั่งพี่เจ้าของร้านถามว่าอยากให้เขาช่วยรวมมันไว้ในเส้นเดียวกันไหมนั่นแหละ ผมถึงได้ยิ้มออกมาได้
“งั้นรอแปบนะ หรือจะไปเดินเล่นก่อนค่อยกลับมาเอาก็ได้”
ผมยิ้มให้พี่เขา ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ เพื่อดูพี่เขาถัก “ขอนั่งดูได้ไหมครับ”
“เอาดิ” พี่เขายิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะก้มหน้าถักให้ผม
ผมนั่งจ้องนิ้วเรียวยาวที่กำลังบรรจงถักสร้อยนั่นให้ผม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองที่หน้าร้านเมื่อรู้สึกว่ามีคนมอง “บิ๊ก”
“อยู่นี่เอง ผมหาตั้งนาน” ว่าแล้วก็เดินเข้ามานั่งลงบนพื้นข้าง ๆ ผม “ขอดูด้วยคนนะครับ”
“ตามสบายเลย”
พี่เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวย ผมยาวฟูตามแบบฉบับสาวที่ชื่นชอบศิลปะ และหลงรักในอิสระ ผมมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตั้งใจนั่น ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
“ชอบหรือไง” ผมหันไปมองหน้าคนกระซิบ ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าคืออะไร “ก็พี่เขาไง ชอบคนสวยสินะ”
ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยักไหล่ตอบน้องมันไป “ไม่รู้สิ”
อันที่จริงตั้งแต่เกิดจนโตมา ผมยังไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าในสายตาผมเคยมองแค่คน ๆ เดียวมาตลอด หรืออาจจะเป็นเพราะผมเกิดมาเพื่อเป็นเกย์อย่างเดียวเลยก็ได้
ซึ่งผมคิดว่าคงจะทั้งสองเหตุผล..
“ทำไมชอบเต่ากับหอยทาก” จู่ ๆ พี่เจ้าของร้านก็ถามขึ้นมา “ปกติสองลายนี้ขายไม่ค่อยดี ไม่สิ เพราะเต่ายังพอขายได้ แต่หอยทาก..”
“ผมชอบความเชื่องช้าของมัน” ทั้งพี่เขาและบิ๊กหันมาจ้องหน้าผมพร้อมกัน “มันช้าจนสมควรอยู่ด้วยกัน”
“...”
“ความรักก็เช่นกัน..”
ผมตอบท้ายด้วยมุกฝืดยอดนิยมออกไป แต่ก็ยังเรียกเสียงหัวเราะจากคนฟังได้
“ความรักที่เชื่องช้างั้นเหรอ” พี่เขาทวนคำพูดผม ก่อนจะยักคิ้วมาให้เพียงข้างเดียว “คือรักกันช้า ๆ จนแก่ตายไปข้างปะ”
ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะตอบกลับไป “รักที่ค่อยเป็นค่อยไป..”
“...”
“ความรักที่ค่อย ๆ พัฒนาไปอย่างเชื่องช้า แต่หนักแน่นยาวนาน” ผมมองผู้ฟังทั้งสองคน “บางทีผมคิดว่า..”
“...”
“ถ้าตัวเองเป็นเต่า ก็อยากจะเจอหอยทากสักตัวที่เข้าใจกัน”
“...”
“พอเถอะ ผมเขิน”
เราหัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน ก่อนจะกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง พี่เขาใช้เวลาทำหลังจากนั้นอีกไม่นานก็จัดใส่ถุงให้ผม ก่อนจะใจดีลดราคาให้ เพื่อแลกกับนิยามความรักของ เต่ากับหอยทาก ที่ผมให้ไว้เป็นไอเดียขายของให้ลูกค้า
“ไว้แวะมาใหม่ละ”
“ครับ”
ก่อนออกจากร้าน ผมก็เห็นว่าบิ๊กเลือกซื้อสร้อยข้อมือถักรูปเต่ากับหอยทากไปเหมือนกัน แต่เป็นสองเส้นที่ผมลังเลจะเลือกในตอนแรกที่มาถึงนั่นแหละ ผมไม่ได้คิดจะถามอะไรที่เห็นน้องมันซื้อ กระทั่งน้องมันหันมาบอกกับผมเอาตอนกำลังจะขึ้นรถกลับ
“เผื่อผมจะได้เป็นเต่าหรือหอยทากของใครสักคนบ้าง”
ก็เอาที่มึงสบายใจเลย..
Ma-NuD_LaW
หวานอีกตอนก็ได้ :hao7:
:z13: คนอ่าน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เชียร์น้องบิ๊กละ ชีวิตน้องเบลล์จะได้สดใส :hao7:
-
หวานอีกหลายๆตอนก็ได้เน้อออ
-
หวังว่าอย่าไปเจอหน้าใครบางคนเข้านะ
-
อ่านๆไปก็รู้สึกโหวงๆในท้องค่ะ
กลัวว่ามีนกับแฟนใหม่จะโผล่มาทำให้เบลล์เสียศูนย์อีก
-
นาทีนี้ต้องบิ๊ก บายมีนและคุณคิว
-
บิ๊กน่ารัก อยากให้เป็นเต่าของพี่เบล5555
-
อ่านแล้วเข้าใจไปเองว่า เต่ากับหอยทาก นั้นเบลล์ตั้งใจหมายถึงความรักของเบลล์กับมีน
แต่พระรองแบบนั้นอย่าให้มีบทเยอะเลยเนอะ ทุ่มเทให้ตัวจริงอย่างบิ๊กดีกว่า หวานอีกก็ดีนะคะ
-
เป็นเต่าและหอยทากของกันและกันไปนานๆน้าา555555 บิ๊กเบลล์คล้องจองจะตาย
-
มีน น่าจะทำตัวไม่ถูกมากกว่า
มีน ตามใจเบลล์ เบลล์ขอเลิกก็ยอม ก็เป็นความต้องการของเบลล์ :L1:
โดยยอมตัดใจของตัวเอง
ยังใส่ใจเรื่องเรียนโดยส่งข่าวไปทางแม่ของเบลล์
ที่คบคนใหม่อาจดูท่าทีของเบลล์
ยิ่งเบลล์ อาละวาด ทำให้มีนรู้ว่าเบลล์ยังรักตัวเอง
เบลล์คิดกับบิ๊กแค่น้องเท่านั้น
แต่อาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางมีน
รอตอนใหม่ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รออีกๆ
-
มีน น่าจะทำตัวไม่ถูกมากกว่า
มีน ตามใจเบลล์ เบลล์ขอเลิกก็ยอม ก็เป็นความต้องการของเบลล์ :L1:
โดยยอมตัดใจของตัวเอง
ยังใส่ใจเรื่องเรียนโดยส่งข่าวไปทางแม่ของเบลล์
ที่คบคนใหม่อาจดูท่าทีของเบลล์
ยิ่งเบลล์ อาละวาด ทำให้มีนรู้ว่าเบลล์ยังรักตัวเอง
เบลล์คิดกับบิ๊กแค่น้องเท่านั้น
แต่อาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางมีน
รอตอนใหม่ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เราก็คิดแบบนั้นในตอนแรกนะ แต่พอเห็นมีนมีแฟนใหม่แถมยังไปถึงไหนกันแล้วนี่เราว่าไม่ดูท่าทีของเบลล์แล้วค่ะ มีนเดินหน้าไปแล้วแถมนางยังเริ่มๆคุยกับแฟนใหม่นางตั้งแต่ยังไม่ได้เลิกกับเบลล์เลย หลังจากเบลล์อาละวาดนางก็ท่าจะย้านไปอยุ่กับแฟนใหม่ไปแล้ว สงสารแต่เบลล์แหละค่ะที่ยังอยุ่ที่เดิม มาตอนนี้ดีขึ้นที่เริ่มเปิดใจให้บิ๊กแล้วมั่ง คิดแบบนี้เพราะเราอ่านจากมุมมองของเบลล์ ยังไม่รู้อะไรจากมุมมองของมีนเลย ลึกๆยังอยากให้มีนสะอึกบ้างถ้าหากว่าเห็นเบลล์เปิดใจให้กับบื๊ก เพราะมีนอาจจะคิดว่าเบลล์ไม่มีทางที่จะเปิดใจให้ใครนอกจากตัวเอง
ก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นเต่าหรือหอยทากของเบลล์ค่ะ
-
เบลล์เปิดรับบิ๊กเถอะะะะ
-
บิ๊กเมาะจะเป็นน้อง มากกว่าจะเป็นแฟน
เบลควรเจอใครที่เป็นผู้นำและพึ่งพาได้มากกว่านี้
ไม่งั้นคบๆกันไปได้กันไป ก็เลิกลาจากกันอีก
-
ขอร้องคนเขียนว่าไม่ต้องให้พระรองอย่างมีนมีบทเยอะนักครับ เอาออกไปเขียนเป็นเรื่องแยกก็ได้ จะได้ไม่มาปนกัน ไม่ถูกชะตา 55
-
แอร๊ย อยากหา หอยทากบ้าง 555
-
:เฮ้อ: สั้นอะไรเช่นนี้ มีนยังไม่มาเลย :ling1:
-
อยากอ่านฝั่งมีน
-
9.
กลับมาถึงบ้านผมก็เจอว่ากำลังมีงานเลี้ยงเล็ก ๆ อยู่ที่สวนหลังบ้าน และเหตุที่จัดก็คงเพราะคนที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านอย่างเขา เราสบตากันชั่วครู่เมื่อเขาหันมาเจอหน้าผม ก่อนจะเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีสายตานั้น
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะในหัวใจผม ตอนที่นึกขึ้นได้ว่าเขาอาจจะพาใครอีกคนกลับมาด้วย
“กลับมาแล้วกันแล้วเหรอ”
บิ๊กเดินเข้าไปอ้อนแม่ผมด้วยขนมหลายถุงในมือจากตลาดน้ำ ขณะที่ผมรีบเดินเข้าไปช่วยแม่มลยกจานข้าวมาวางเรียงบนโต๊ะให้ทุกคนเหมือนอย่างเคย
“เห็นว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมไม่แวะไปหาแม่เลย” แม่มลหันมาบ่นผม “แถมยังหนีกลับมาก่อนมีนอีก”
“...”
“ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า”
ผมส่ายหัวไปมาทันทีที่ถูกถามอย่างนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปเกาะแขนแม่มลเพื่อเอาใจ “ไม่ได้ทะเลาะกันครับ แต่คราวนี้มีรุ่นน้องมาด้วย มีนก็ยังสอบไม่เสร็จผมเลย..”
“ปกติก็เห็นรอกันได้” ถึงจะกำลังบ่น แต่มือก็ยังยกขึ้นมาลูบหัวผม “ตัวเคยห่างกันซะที่ไหน”
“...” ผมเงียบ นึกหาคำพูดดี ๆ มาแก้ตัวไม่ออก
“มีอะไรก็คุยกันสิ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน”
“ครับ”
“ไปช่วยแม่ยกผลไม้มาเร็ว”
“ครับ”
ผมเดินกลับกลับเข้าครัวไปยกถาดผลไม้ที่ถูกปอกเรียงไว้ในถาดออกมา ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างบิ๊ก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ได้นั่งกินข้าวข้าง ๆ เขา แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เราได้นั่งมองหน้ากันตรง ๆ บนโต๊ะอาหาร
เขาไม่ได้มองผมสักนิด ดู ๆ แล้วเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าผมนั่งอยู่หรือเปล่า
“สอบเป็นยังไงบ้างมีน” แม่ผมเอ่ยปากถามประโยคแรกในมื้ออาหารออกมา “ทำได้หรือเปล่า”
“พอไหวครับแม่บี บังเอิญออกตรงกับที่อ่านพอดี”
ผมก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานไปมาตอนฟังเขาตอบ ในหัวก็นึก ๆ ถึงคำสรรพนามที่ทั้งผมและเขาต่างใช้เรียกแม่ของอีกฝ่ายมานับแต่จำความได้ ตอนเด็ก ๆ เรามักเรียกทั้งแม่ของตัวเองและอีกฝ่ายว่าแม่ ทำให้ดูสับสนกันไปหมด สุดท้ายเราก็ตกลงกันเอาเองว่าจะเรียกแม่ของกันและกันด้วยคำว่า แม่ แล้วตามด้วยชื่อของพวกท่าน
แล้วเราก็เรียกกันจนชินปากอย่างที่เห็น
“แล้วนี่คือรุ่นน้องที่บีบอกว่าเบลล์พามาเที่ยวที่บ้านด้วยใช่ไหม” ผมหันไปมองแม่มล ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ สองสามครั้ง “ไม่ยักเคยได้ยินมีนพูดถึง ว่าเราสนิทกับคนอื่นด้วย”
“...” ผมนิ่งไป ก่อนจะหันไปมองบิ๊ก ซึ่งน้องมันเองก็มองมาที่ผมอยู่เหมือนกัน
“เราเพิ่งรู้จักกันไม่นานครับ” เป็นน้องมันที่เป็นฝ่ายตอบแทน “พี่เบลล์ช่วยติวให้ผมหลายวิชา”
“งั้นเหรอ ปกติแม่เห็นติวแต่กับมีน จนงงว่าเรียนคนละคณะยังช่วยติวกันได้”
คำพูดของแม่มลเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งโต๊ะได้ ยกเว้นผมกับเขา
“ปีสองแล้วต่างก็เข้าวิชาเฉพาะแล้วคงยากหน่อย” แม่ผมพูดขึ้นบ้าง “มีนล่ะ มีเพื่อนที่สนิทในคณะบ้างไหม”
“ก็มีอยู่สองสามคนครับ” เขาตอบก่อนจะเหลือบมามองผม “แต่ไม่ค่อยได้คุย เพราะส่วนมากผมถนัดอ่านคนเดียวมากกว่า”
“น่าจะชวนเพื่อนมาบ้านด้วย จะได้ทำความรู้จักกัน” แม่ว่าแล้วหันมามองผม “เบลล์ยังพามาเลย”
“ครับ ไว้ถ้ามีโอกาสผมจะชวนมา”
“...”
“เหมือนเบลล์”
“มีอะไรกันหรือเปล่า” พ่อเขาพูดขึ้นหลังจากเงียบฟังมานาน “ทำไมไม่คุยกัน”
เราเผลอสบตากันโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเป็นเขาที่ตอบ “ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ”
“...”
“คงเพราะช่วงที่ผ่านมาอ่านหนังสือหนักไปหน่อย เลยไม่ค่อยได้คุยกัน”
“อย่างนั้นก็ดีแล้ว” พ่อเขาพูดเสียงเรียบ “นึกว่าจะต้องกักบริเวณไว้ในห้องสองคนเหมือนเมื่อก่อน”
“ลูกโตแล้วนะคุณ จะใช้วิธีเหมือนตอนเป็นเด็กได้ยังไง”
แล้วพวกท่านก็พากันหัวเราะออกมาหลังจากแม่มลพูดจบ ขณะที่ผมรีบเบือนหน้าหลบสายตาเขาเมื่อรู้ตัวว่าถูกมอง ก่อนจะแสร้งทำเป็นตั้งอกตั้งใจกินข้าว ทั้งที่สมองกำลังคิดไปถึงเรื่องเก่า ๆ
จำได้ว่าตอนนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก ทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรที่ผมเองก็นึกไม่ออกแล้ว รู้แค่ว่าครั้งนั้นเป็นการทะเลาะกันที่รุนแรงที่สุดครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกันมา พอพวกแม่ ๆ รู้ก็รีบมาจับพวกเราให้แยกออกจากกัน ก่อนที่พ่อของเขาจะสั่งกักบริเวณพวกเราเอาไว้ด้วยกันในห้องนอนของเขา
ถึงจะยังเด็กมาก แต่ผมก็ยังจำเรื่องในวันนั้นได้ดี การลงโทษที่ท่านบอกให้พวกเราอยู่ด้วยกันในห้อง ห้ามใครเข้าไปพูดคุยด้วยจนกว่าเราจะหาทางแก้ปัญหากันได้ ท่านให้เราอยู่ด้วยกันแค่สองคนทั้งที่ตอนนั้นเราแทบไม่อยากมองหน้ากันแล้ว แต่แล้วจากที่เราต่างฝ่ายต่างอยู่ในมุมของตัวเองซึ่งอยู่คนละฟากของห้อง ก็จะค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้กันเรื่อย ๆ หลังจากท้องฟ้าเริ่มมืดลง พอรู้ตัวอีกทีเราก็ยื่นมือมาจับกันเอาไว้แน่นท่ามกลางความมืดในห้องนั้นแล้ว
และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อได้จับมือกับใครสักคน นอกเหนือจากมือของพ่อกับแม่ตัวเอง..
Ma-NuD_LaW
:z13:
:pig4:
-
น้องบิ๊กของป้าพูดสองประโยคเอง :serius2: แต่พระรองก็พูดสองสามประโยคเหมือนกันนี่นา ทำไมมีนดูมีบทบาทเยอะมากในตอนนี้
ตอนนี้มันเน้นเรื่องเยื่อใยที่มีต่อกันชัดจัง
-
เหมือนโดนพ่อแม่บังคับให้สนิทกัน สงสารทั้งสองคนจริงๆ :ling2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ทุกโคนๆๆๆคิดเหมื่อนผมมัยว่า......มันสั้นกุดยังงัยไม่รู้อะ
พูดกันแค่คนละคำสองคำเองอะ
จะทำร้ายจิตใจคนอ่านไปถึงหนาย....คุณลิงภูเขา...าาาาาาาาา.......
:katai1: :ling3: :ling1:
-
เหมือนโดนพ่อแม่บังคับให้สนิทกัน สงสารทั้งสองคนจริงๆ :ling2:
เลื่อนลงมาเจอ อ่านแล้วชะงักเลยค่ะ คิดเหมือนเราเด๊ะเลย
-
ลูกไม่มีเพื่อนคบเพราะคุณพ่ออ่ะค่ะ :katai1: อย่าบังคับอะไรใจเบลล์เลย
-
คนอ่านสงสารเบล
นี่อีกนิดคนอ่านจะแอบลำเอียงไปหาบิ๊กละนะ แพ้เด็กขี้อ้อน
-
สั้นจัง 55555
ยังไงๆ ก็ยังคิดว่าต้องกลับไปคบกันใหม่ ส่วนบิ๊กน่ะ เป็นน้องเป็นนุ่งล่ะดีแล้ววววว
-
อะเฮื้ออออ นี่อ่านๆไปไม่ถึง2นาที จริงๆจบตอนแล้วว โอยยย คนเขียนทำร้ายกันมากกกก :sad4:
#อึดอัดแทนเบลล์มีน เฮ้อ จริงๆก็รู้สึกเหมือนกันว่าถูกบังคับให้สนิทกัน เห้อออออออออออออ #แอบรู้สึกเหมือนมีนมีประชดเบลล์เรื่องพาบิ๊กมาด้วยตอนแม่มลบอกว่าให้มีนพาเพื่อนมาด้วย :hao3:
อึดอัดดดดด #เชียร์บิ๊ก ถีบมีนไปไกลๆ เชอะ :m16:
-
สั้นมากแทบไม่ต้องเลื่อนนิ้วก็อ่านจบแระ มีความสั้นและลูป ตัดให้ขาดจ่ะ อย่าค้างคา
-
หน่วงจุง
-
ส่วนตัวแล้วเราเชียร์มีนนะ ดูบิ๊กยังไม่ให้อารามณ์พระเอกเท่าไหร่
แต่รอดูก่อนละกัน ยังไงละค่อยตัดสินใหม่ อิอิ
-
ทุกคนอย่าลืมนะ ว่าบิ๊กอยุ่ตรงนั้นนนนน
อึดอัดแทนเบล มีนก้ยังไงไม่รุ้จะนิ่ง เดาอารมไม่ถูก
-
ไม่มีความคืบหน้า
มาแบบสั้นจริงๆ
-
ยังจะพามีอีกหรอ
ไม่สงสารเบลล์บ้างหรอ???
-
มีนรู้สึกอะไรกับเบลซักนิดมั้ย?
-
10.
“อิ่มแล้วก็พาน้องไปดูสระบัวที่ท้ายสวนสิ”
ผมมองพยักหน้าให้แม่ ก่อนจะตอบ “ช่วยแม่เช็ดจานให้เสร็จก่อน..”
“ไปเถอะ เดี๋ยวแม่ช่วยเอง” แม่มลพูดแทรกขึ้นมาก่อนผมจะพูดจบ “ชวนกันไปทั้งสามคนละ”
“ครับ”
สุดท้ายผมก็ต้องเดินออกมาชวนทั้งน้องมันทั้งเขาไปเดินเล่นที่ท้ายสวยสวนหลังบ้าน และทั้งที่ผมคิดว่าเขาคงจะปฏิเสธแล้วบอกให้ผมไปกับบิ๊กแค่สองคน แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เรากำลังเดินไปที่ศาลาริมสระนั่นพร้อมกันสามคน
ไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน หรือเขามาเพื่อตัดปัญหาไม่ให้พวกพ่อแม่สงสัยว่าเรากำลังทะเลาะกันอยู่หรือเปล่า ?
“มีเรือให้พายด้วย” ผมพยักหน้าให้น้องมัน ก่อนจะหันไปมองเขาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในศาลา “ลงไปพายเรือเล่นกันไหม”
“พายเป็นเหรอ” ผมถาม นึกแปลกใจที่น้องมันทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“เปล่าอะ ผมกะจะนั่งแล้วให้พี่พายไง”
“...”
“อย่าบอกนะว่ามีเรืออยู่ในบ้าน แต่ไม่เคยพาย”
“อืม” ผมตอบก่อนจะเหลือบมองคนที่มักจะพายเรือให้ผมนั่งเป็นประจำ “ปกติเป็นหน้าที่มีน”
“...”
“จะให้ลองไปขอให้ไหม” ผมถามเมื่อเห็นน้องมันเงียบ “เดี๋ยวพี่..”
“ช่างเหอะ ผมไม่อยากนั่งแล้ว”
“...”
“ไว้ผมไปหัดมา แล้วค่อยพายให้พี่นั่งแล้วกัน”
ได้ยินน้องมันพูดอย่างนั้นผมเลยพยักหน้าสองสามครั้ง เป็นอันรับปากว่าผมจะนั่งไปด้วยหากมันพายเป็นแล้วจริง ๆ “กูจะรอ”
“นั่งลงดิพี่” น้องมันว่าแล้วฉุดแขนผมให้นั่งลงด้วยกัน “สีดูเก่า แต่ไม้มันยังแข็งแรงนะ”
“อืม” ผมครางรับเป็นเชิงว่าเห็นด้วย “ตาเป็นคนทำไว้”
ผมบอกก่อนจะเล่าให้ฟังว่าตอนเด็ก ๆ มาวิ่งเล่นที่นี่บ่อยแค่ไหน ทั้งศาลาทั้งท่าน้ำที่สร้างจากไม้ตรงนี้ เคยใช้เป็นที่วิ่งเล่น ก่อนจะกลายมาเป็นที่นั่งอ่านหนังสือของทั้งผมและเขาในเวลาต่อมา
เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันตรงนี้บ่อย ๆ เพราะมันห่างไกลสายตาของพ่อแม่ เราสามารถจะพูดคุยหรือบอกรักกันในสถานะอื่นได้ ไม่ใช่แค่ในสถานะเพื่อนอย่างที่พวกพ่อแม่คิดว่าเราควรจะเป็น
“มีความทรงจำไหนของพี่ที่ไม่มีพี่มีนบ้าง”
ผมหันไปมองน้องมันทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น “มึง..”
“ผมแค่คิดว่าพวกพี่สนิทกันจัง” น้องมันพูดแล้วหัวเราะออกมา “จะเหลือที่ให้ใครแทรกเข้าไปได้ไหม”
“บิ๊ก”
“ขอโทษครับ” ผมถอนหายใจออกมา ขณะที่น้องมันคว้ากิ่งไม้ที่หล่นอยู่ขว้างลงสระไปโดนดอกบัวดอกหนึ่งจนกลีบร่วงหลุดไป “ไม่คุยเรื่องนี้แล้วดีกว่า”
“...”
“เรื่องตอนเด็ก ๆ ของพี่ ไม่ต้องเล่าให้ผมฟังแล้ว”
ผมหันไปมองน้องมัน ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังมืดลงเรื่อย ๆ “ก็นะ..ขนาดกูยังเบื่อเรื่องของตัวเองเลย”
“...”
“ขอนอนพักหน่อยได้ไหม” ผมเอนตัวลง ยกแขนขึ้นมาหนุนต่างหมอน “อิ่มมาก”
“ผมให้ยืมตักเอาไหม”
ผมลืมตาขึ้นมามองคนถาม ก่อนจะตอบกลับไป “อย่าเลย”
“มันไม่ชอบให้ปลุก”
“แต่ยุงเริ่มมาแล้ว”
“ก็หาอะไรมาพัดไล่ให้มันสิ”
ผมลืมตาขึ้นมาทันประโยคสุดท้ายของบทสนทนาพอดี “อะไรกัน”
“ก็พี่มีนดิ ห้ามไม่ให้ผมปลุกพี่” ผมเหลือบตามองเขา ก่อนจะหันกลับมามองคนฟ้อง “แถมยังบอกให้นั่งไล่ยุงแทนที่จะปลุกให้กลับไปนอนที่บ้าน”
คนโดนว่าไม่ตอบโต้อะไรกลับ ทำแค่ลุกเดินจากไปเฉย ๆ ผมเลยยันตัวลุกขึ้นมา “มันรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้ปลุก”
“...”
“ขนาดเคยนั่งเฝ้ากันเกือบค่อนคืนยังมี”
ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะหันไปมองพื้นที่ว่างกว้าง ๆ ตรงข้างศาลาริมน้ำ พื้นที่ว่างที่ผมกับเขาเคยคุยกันว่าจะมาสร้างบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่ด้วยกันหากเรียนจบจนมีงานทำแล้ว
ถึงฟังดูเหมือนจะคล้ายเรือนหอ แต่ตอนนั้นพวกเราก็ยังเด็กเกินกว่าจะคิดอะไรแบบนั้นได้ อีกอย่างตอนนั้นผมก็แค่คิดว่ามันจะเป็นบ้านที่ผมสามารถนอนมองดอกบัวในสระได้จนหลับไป โดยไม่ต้องถูกปลุกให้กลับไปที่ไหนอีก
“กลับกันเหอะ” ผมว่าแล้วลุกขึ้นยืน “ป่านนี้พ่อแม่เข้านอนกันหมดแล้ว”
Ma-NuD_LaW
ขอโทษครับ..แต่ละตอนมันสั้นจริง ๆ :m5:
คือผมว่างวันละประมาณสองชั่วโมงได้ ก็จะแต่งแล้วอัพเลย ดูไปก็คล้ายจะเป็นฉากหนึ่งต่อตอน(คิดแบบละคร) ได้ทวนหนึ่งรอบก่อนลง เลยจะมีคำผิดบ้าง เรื่องก่อน ๆ ก็จะอัพได้วันละตอน แต่ช่วงนี้ผมติดอะไรหลายอย่างเลยมาๆ หายๆ กลายเป็นสองวันอัพทีบ้าง คิดว่าพ้นช่วงวุ่น ๆ คงจะมาได้ทุกวันตามที่เคยทำ
ขอโทษคนอ่านจริง ๆ ครับที่ทำให้ค้างคา จะพยายามทำให้ดีขึ้นนะครับ :m17:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
โอ๊ยยยยสรุปอีมีนนี้อะไรยังไง เลิกกันแล้วแต่ก็ยังแอบห่วงเบลนะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมยังเหมือนอีกฝ่ายยังรักอะ
ตกลงยังไง บิ๊กจะมีสิทธิ์ไหมเนี่ย
-
ต่อให้ไม่รักกันแล้วแต่ความผูกพันธ์ก็น่าจะมีบ้างแหละ
อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้นี่เนอะ
แต่เชียร์น้องบิ๊กอยู่ดี 5555
-
เหมือนจะตัดกันไม่ขาด เลิกก็ไม่สุด โอ๊ยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
พระเอกก็คงจะมีนสินะ ตกลงนี่ยังไงห้ะมีน ทำเหมือนรักแต่ เห้อออ ชั่งเหอะ :เฮ้อ:
ยังไงบิ๊กก็สู้ๆน้าาาาาา (อาจจะเป็นตัวกระตุ้นที่ดีสำหรับมีนก็ได้)
-
ครับ ถึงมันจะสั้นแต่มาลงบ่อยๆก็โอเค อยู่นะครับ :mew1: :katai2-1:
-
คนรักกันคงไม่ทำอย่างที่มีนทำหรอก นอกเสียจากหมดรักแล้วแต่ยังเหลือความผูกพัน มันเป็นความเคยชินด้วย เชียร์ให้จบคับยื้อไปไม่มีประโยชน์ แต่อยากให้จบแบบไม่มีคนที่สามเข้ามาเกี่ยวนะ ให้หมดใจกันจริงๆ แล้วจะมีใครค่อยว่ากัน
-
อยากรู้ว่ามีนคิดอะไรอยู่ เหมือนมันมีอะไรสักอย่างเลย
-
ตามท้องเรื่องพระเอกคงเป็นมีน สงสารบิ๊ก บางทีไม่แน่บิ๊กอาจเป็นพระเอก555555
-
อะไรยังไงคะมีน คือหมั่นไส้อะค่ะ บอกเลย :z6:
-
ผูกพันกันมากเลยค่ะ เฮ้อ... กำกวมคลุมเครือ ถึงแม้ตอนนี้จะทำให้มองเห็นมีนในแบบที่ยังรู้ใจและดูแล แต่ไม่ว่ามีนยังรักหรือไม่รักการกอดจูบกับคนอื่นให้บาดตาเบลล์ขนาดนั้นก็แย่มากเลยนะคะ การให้เบลล์กลับไปได้กับมีนทั้งๆที่เป็นแบบนั้นก็ใจร้ายกับเบลล์มากเลย อย่างไรก็ตาม อันนี้แค่ความคิดของคนอ่านนะคะ ยังไงก็ต้องแล้วแต่คุณลิงภูเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เดาทางไม่ได้เลยว่าใครจะเป็นพระเอก
ตอนหนึ่งๆก็สั้นจริงๆแหละค่ะ แต่เราว่าไม่เป็นไรนะ มันสนุก ก็พอแล้ว ถ้ายาวแต่ไม่มีประเด็นเราก็ลากผ่านๆขี้เกียจอ่านเหมือนกัน
-
บิ๊กๆ
-
เอาจริงเราเป็นคนอ่านเราก็เศร้านะ อ่านนิยายมาหลายๆเรื่อง เจอเรื่องเศร้าๆเราเก็บไปคิดหลายวันเลย มันอึดอัด
-
มันจะหน่วงอะไรปานนี้ :o12:
-
ทีมมีนก่อนละกัน
-
เราต้องการความชัดเจน :katai4:
-
มีนไม่รักแล้วช้ะ ถึงมีอะไรกับคนอื่น มีเด็กใหม่
-
เศร้าจัง
-
11.
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในเช้าวันรุ่งขึ้น เห็นว่าบิ๊กกำลังนอนหลับสบายอยู่ก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกมาเดินเล่นหลังบ้านเงียบ ๆ หลังอ่านข้อความที่แม่เขียนทิ้งไว้หน้าตู้เย็นว่าจะไปซื้อของกับแม่มล พ่อเองก็คงไปทำงานแล้ว บ้านทั้งบ้านเลยเงียบอย่างที่เห็น
ผมเดินเลาะริมรั้วไปเรื่อย ก่อนจะมาหยุดตรงประตูเชื่อมเล็ก ๆ ที่ใช้เดินข้ามไปมาระหว่างบ้านของผมและเขา ที่ตรงนี้เราเคยใช้ยืนคุยกัน มองกันผ่านประตูเหล็กดัดเกือบสองชั่วโมงทุกวันเพียงเพื่ออยากยืดเวลาที่อยู่ด้วยกันให้มากที่สุด ก่อนจะต้องแยกย้ายกันไปเข้านอน
“ตื่นแต่เช้าเลยนะ”
ผมชะโงกหน้าไปมองเมื่อได้ยินเสียง ก็เห็นเขานั่งเอนหลังพิงกำแพงอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้น “มีน”
“อืม” เขาครางรับ ก่อนจะวางหนังสือลงแล้วหันมามองผม “แม่ออกไปซื้อของกัน”
“...”
“คงจะเดินเล่น ทำผมกันด้วยเหมือนเคย” ผมนึกตามคำพูดเขา ก่อนจะรู้ตัวว่าวันนี้เราคงถูกแม่ ๆ ทิ้งให้อยู่กันเองทั้งวันแล้ว “กินอะไรหรือยัง”
“ยังอะ”
“แม่บีไม่ได้ทำอะไรทิ้งไว้ให้เหรอ ให้เราทำอะไรให้กินไหม”
ผมส่ายหน้าให้เขา ก่อนจะตอบ “แม่ทำไว้แล้ว แต่รอบิ๊กตื่นก่อนอะ”
เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไรออกมาอีก ทำแค่หยิบหนังสือกลับขึ้นมานั่งอ่านเงียบ ๆ ผมเลยทิ้งตัวลงนั่งอิงประตูรั้วเอาไว้ ก่อนจะดึงต้นหญ้า ฉีกใบไม้เล่นไปข้าง ๆ เขาจากอีกฝั่งรั้วอย่างนั้น
ผมไม่ได้พูด และพยายามส่งเสียงรบกวนเขาให้น้อยที่สุด เหมือนอย่างที่เคยทำ
“พี่เบลล์”
เสียงเรียกดังมาจากในบ้านผมเลยตั้งท่าจะลุกไปหา แต่กลับถูกเขาใช้แขนลอดข้ามมารัดตัวผมเอาไว้จนแนบติดกับไปกับประตูรั้ว ก่อนจะใช้มืออีกข้างปิดปากเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงตอบกลับไป
“พี่เบลล์ครับ”
สภาพต้นไม้โดยรอบเอื้ออำนวยแก่การซ่อนตัว ทั้งบิ๊กเองก็ยังไม่เคยเดินผ่านมาตรงจุดนี้ ทำให้น้องมันไม่รู้ว่าหลังพุ่มไม้หนานี้จะมีประตูเชื่อมระหว่างบ้านสองหลังซ่อนอยู่ ผมออกแรงพยายามดึงตัวเองให้พ้นจากการจับกุม แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ขอร้อง..” เสียงกระซิบที่เบาบาง กับแรงกอดรัดที่ค่อย ๆ คลายลงทำให้ผมหยุดนิ่ง “เรา..”
“มีน” ผมเรียก ก่อนจะหันกลับไปมองเมื่อเขาปล่อยผมแล้ว “เป็นอะไร..เอ่อ..หมายถึง..”
ผมพยายามรวบรวมสติ นึกหาคำพูดดี ๆ หรือเหตุผลอะไรสักอย่างที่จะมาถามเพื่อขอคำอธิบายจากการกระทำของเขา แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ สุดท้ายเลยทำแค่ปล่อยให้เขาจับมือผมเอาไว้อย่างนั้น นานจนกว่าเขาจะพอใจ
ผมนั่งมองข้อมือตัวเองที่ถูกเขากำเอาไว้ ในหัวก็นึกหาเหตุผลที่ผมไม่สลัดมันทิ้งไปทั้งที่เขาแทบจะไม่ได้ออกแรงจับมันเอาไว้ด้วยซ้ำ
“เรา..”
เหมือนเขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ผมนั่งมองเขา เช่นเดียวกับที่เขาเองก็มองกลับมาที่ผม เราสบตากันอยู่อย่างนั้น กระทั่งเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายลุกขิ้นแล้วเดินจากไปก่อน
“ทำไม..”
ผมได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ อย่างนั้น ทั้งที่ไม่มีหวังจะได้รับคำตอบกลับมาเลย
“หายไปไหนมาครับ ผมไปตามถึงสระบัวก็ไม่เจอ”
ผมยิ้มให้น้องมัน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว “เดินเล่น”
“แล้วทำไมไม่เจอเลย”
“คงคลาดกัน”
เห็นผมไม่อยากตอบ น้องมันก็คงไม่อยากเซ้าซี้ พวกเรานั่งกินข้าวกันเงียบ ๆ ก่อนจะพากันมานั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นตลอดทั้งบ่าย ผมรู้ตัวดีว่าในหัวของตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่มากมายแค่ไหน และรู้ดีว่าคนที่นั่งอยู่ข้างกันก็รับรู้ได้ว่าตัวผมอยู่ในสภาวะไหน เพียงแค่น้องมันไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง
“พรุ่งนี้ผมขอกลับก่อนแล้วกัน ไว้ค่อยเจอกัน..”
ผมดึงมือน้องมันเข้ามาจับเอาไว้ ก่อนจะบีบมันเสียจนแน่น “อย่าทิ้ง..”
“พี่เบลล์”
“อย่าทิ้งกัน..”
บิ๊กรวบตัวผมเข้าไปกอด ก่อนจะพยักหน้าซ้ำ ๆ “ครับ..ไม่ทิ้ง..”
“...”
“พี่เบลล์อย่าร้องไห้ได้ไหม” ผมเองก็เพิ่งรู้ตัวตอนที่น้องมันบอก เพิ่งรู้จริง ๆ ว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ “ผมสัญญาจะไม่ทิ้งไปไหน”
“ขอบคุณนะ”
“...”
“ขอบ..คุณ..”
แม่มลบอกกับผมในวันถัดมาว่ามีนไปแล้ว เขาอ้างกับแม่มลว่าต้องไปเรียนเสริมวิชาอะไรสักอย่าง ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าแล้วขับรถออกไปตั้งแต่เช้ามืด ผมไม่ได้พูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไร ทำแค่นั่งฟังแม่มลบ่นไปเรื่อย ๆ ว่าน้อยใจลูกชายตัวเองนักหนาที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ลืมที่จะสั่งให้ผมแวะไปหาที่บ้านบ้าง จะได้มีเพื่อนคุยแก้เหงา ผมเองก็พยักหน้า อือออตอบรับไปอย่างเคย ในหัวก็นึก ๆ ว่าหากพาบิ๊กไปด้วยแม่มลคงสบายใจขึ้น เพราะน้องมันเป็นคนคุยสนุก ขนาดแม่ผมยังชอบ สังเกตได้จากทุกวันนี้แม่เอาแต่เรียกหาน้องมันจนลืมลูกชายแท้ ๆ อย่างผมไปแล้ว
เราอยู่บ้านผมจนกระทั่งเหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์จะเปิดเทอม พวกเราถึงได้ลาพ่อแม่กลับมาเพื่อเตรียมตัวก่อนจะเปิดเรียน ผมไม่เจอมีนที่คอนโดอีกเลย เหมือนเขาจะไม่ได้กลับมาที่คอนโดนี่ตั้งแต่กลับบ้านไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะลุงยามที่สนิทกันเองก็บอกกับผมว่าไม่เจอเขากลับมาที่ห้องเลย
แล้วตลอดปิดเทอมนี่เขาหายไปอยู่ที่ไหนกัน..
Ma-NuD_LaW
มีนทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาแล้ว คนอ่านเริ่มคิดว่ามันเป็นพระเอกแล้ว (?)
:hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :z13:
-
ต่างคนก็ไม่พูดความในใจออกมา ก็เลยคาราคาซังไปเรื่อยๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ไหนบอกไม่สนิทกับใครง่ายๆไง บิ๊กมาไม่เท่าไหร่นี่ถึงขั้นขอให้อย่าทิ้งกันคือร่ะ อยู่บ้านด้วยกันตั้งนานคือร่ะ ไม่ได้เข้าข้างมีนนะ แต่เรายังไม่รู้เหตุผลของมีนไง ไม่รู้จะว่าไงดี แต่ไม่ชอบที่เบลล์ทำเลย :mew5:
-
มีนก็คงหนีไปเลียแผลอยู่บ้านแฟนใหม่นั้นแหละน้า :hao4:
-
ไปไหนก็ไปเถอะมีน
-
สองคนนี้อยุ่ด้วยกันมานานมากๆนะ ทั้งรักทั้งผูกพันธ์กัน ถ้าเป็นผ้าก็คือผ้าสองสายใยที่ถักสานเข้าด้วยกันจนมองไม่ออกแล้วว่าอันไหนเริ่มที่ไหนจบที่ไหน
มันเกี่ยวกันหมดเลยไม่ใช่เป็นแค่แฟน แต่เป็นเพื่อนวัยเด็ก เพื่อนข้างบ้าน ครอบครัวสนิทกันมากๆมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า
จากบทแรกก็คืออยู่ด้วยกันมานานจนไม่มีอะไรคุยกัน จนเป็นความเคยชิน จนต่างฝ่ายต่างอยู่ จนไม่แน่ใจว่ายังรักกันอยู่ หรืออยุ่เพราะความเคยชิน ชีวิตคู่ส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามนี้เหมือนกัน ไม่งั้นจะมีอาถรรพ์ 3 ปี 7 ปี หรือ? จริงๆแล้วก็คือความเคยชินเป็นความเบื่อเมื่อมีนไปเจอคนอื่นคนใหม่ที่มารักมาชอบตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีเขวบ้าง ถ้าหากว่าเบลล์กับมีนคุยกัน งุ้งงิ้งกัน ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง แต่นี่สองคนนี้ไม่คุยกันเลยนะ มีอะไรก็เก็บไว้ไม่พูด ถึงจะอยู่ด้วยกันมานาน แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันจริงๆเลย เบลล์ถามมีนไม่ตอบ เบลล์เองก็ไม่พูดว่าตัวเองรู้สึกยังไง เราว่าครอบครัวน่าจะมีส่วนด้วยที่ทำให้มีนไม่ยอมพูดอะไร ครอบครัวสนิทกันก็ไมไ่ด้หมายความว่าจะโอเคถ้าหากว่าลูกชายสองตระกูลนี้มาคบกันแบบคู่รักนะ ความที่ซื้อคอนโดติดกันก็ประมาณเอาว่าให้เป็นเพื่อนกันไม่ใช่ให้อยู่กินด้วยกัน ตัวเบลล์เองก็ใช่ว่าจะอยู่ด้วยง่ายๆ เป็นคนที่อินโทรเวิร์ท มีโลกส่วนตัวสูงจนไม่ได้มองเลยว่าโลกของมีนเป็นยังไง แถมพอเห็นว่ามีนมีคนมาสารภาพรักก้เป็นฝ่ายผลักไสเขาด้วยการบอกเลิก ถ้าหากว่ามีนแอบคบแอบคุยกับอีกฝ่ายตั้งแต่ก่อนเลิกกันเราก็ไม่โอเคที่สองคนนี้จะกลับมาคบกันอีก แต่การที่มีนไปคบกับแฟนใหม่หลังจากเลิกกับเบลล์แล้วเราว่าไม่ใช่เรื่องผิด ถ้าหากว่ามีนรู้สึกเจ็บที่ถูกเลิกแล้วไปหาการปลอบใจจากคนอื่น อย่าลืมสิว่าคนๆนั้นอยุ่ข้างๆมีนมาตลอดเลยนะ เราว่าที่มีนหายไปนี่ก็น่าจะไปอยุ่ด้วยกันแหละ เบลล์เองก็เริ่มเปิดใจให้บิ๊ก การมีบิ๊กอยู่ใกล้ๆก็คือความต้องการได้รับความใกล้ชิดกับความรัก เบลล์เองก็ไม่ผิดที่ทำแบบนั้น ต่างฝ่ายต่างพยายามหาทางเดินหลังจากที่เลิกกัน ถ้าหากว่าปรับตัวรับคนใหม่ได้มันก็เวิร์คนะ แต่ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็รังแต่จะเจ็บเท่านั้นเอง ที่เพิ่มขึ้นมาก็คือไม่ใช่เจ็บแค่ 2 แต่เป็น 4
ดูๆไปก็มโนว่าคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้จนต้องหาคนมาอยู่ด้วยน่าจะเป็นมีนมากกว่าเบลล์นะ
-
เง้อออ. เป็นเรื่องที่เดาทางคนแต่งไม่ออกจริงๆๆๆๆๆ. การกระทำทุกตัวละคร มีเหตุผลทั้งนั้นเลย เดายากเวอร์ๆๆๆ. เมื่อไหร่จะเฉลยอะ. นะๆๆๆๆๆๆ
-
บิ๊กบทพูดเยอะกว่าพระเอกอีก รอฟังคำอธิบาย "ดีๆ" จากมีนนะ
-
มีนใช่พระเอกจริงๆหรอ
-
มีนต้องการอะไรจากสังคมค่ะะ
-
อ่านตอน 11 จบ ต้องย้อนกลับไปอ่านตอน 1 ใหม่อีกรอบ
ได้ฟิลของผัวเมียในแบบ 7 ปีอันตรายมาก มันรักนะ แต่มันอืด อิ่ม อยู่กันมานานขาดสีสรร
เปลี่ยนสังคมใหม่พอดี แต่ละฝ่ายก็มีเรื่องต้องทำเลยห่างๆ กันไป
มีปัจจัยภายนอกมาทำให้ทะเลาะกันอีก ลองแยกกันอยู่ แต่ดันมีทิฐิไม่แก้ไข
ปล่อยไหลไปเรื่อย จะกลับไปก็ไม่กล้า แต่จะเลิกก็ยังผูกพันธ์
เป็นอะไรที่บรรลัยมากบอกเลย กลับตัวไม่ได้ ให้ไปต่อไปก็ไปไม่ถึง
พื้นฐานนิสัยเบลล์คือ คิดมากพูดน้อย ส่วนมีนก็แนวปล่อยไหล ท่าทางจะกลับมาคืนดียากล่ะ
เสียดายนะที่เลิกกัน แต่ถ้าไม่แก้ก็ไปไม่รอดแล้วล่ะ
ส่วนบิ๊ก นายมาจังหวะดีมากแต่ท่าทางจะได้เป็นมือที่3 แววอกหักเป็นพระรองแสนดีมาเต็มอ่ะ
รอปลอบใจบิ๊กนะ
-
อยากอ่านพาร์ทมีนมากมาย อยากรู้ความรู้สึกมีนบ้าง
-
มีไรก้คุยกันเถอะ #ทีมมีนเบลล์ เรายังเชียร์อยู่นะ
-
อัพนาวกว่านี้ไม่ได้หรอออออ
-
เป็นตอนแรกที่เริ่มเผยให้เห็นถึงความเสียใจของมีนด้วย แต่เสียใจเพราะอะไรกัน ยังไม่ค่อยเคลียร์ตรงนี้เลย
ที่เบลล์บอกว่า อย่าทิ้ง เพราะว่าเริ่มผูกพันกับบิ๊กหรือเพราะกำลังอ่อนแอคะ
ทิ้งให้คิดหลายปมอีกแล้ว
-
เบลล์คงต้องการที่พึ่งน่ะถึงรั้งบิ๊กไว้ เพราะตัวเองกำลังอ่อนแอ ความเคยชินจนกลายเป็นความเบื่อหน่ายนี่น่ากลัวนะ กว่าจะรู้ว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่เป็นอยู่มันดีที่สุดแล้วก็ในวันที่ไม่มีอีก ผิดแค่ไม่พูดกันให้มากขึ้น ฟังให้มากขึ้น เท่านั้นเอง
-
ยังคง#ทีมบิ้กค่าสส ถึงน้องจะเหมือนพระรองแต่ก็รักจริงนะยะ
เบลล์ ยึดติดกับมีนมากก อยากตีเบลล์5555 อย่าใจอ่อนให้นังมีนสิลูกกก
เราไม่สงสารมีนแม้แต่นิดเดียว มีแฟนใหม่ละหนิ จูบกันจะได้กันแล้วด้วยซ้ำ มาอาลัยอาวรณ์ทำไม ที่ได้เลิกกันก็เพราะคนใหม่หนิ ไปรักกันไกลๆไป๊ :katai1:
เบลล์อย่าใจอ่อนนะ อย่าให้ความผูกพันธ์มาทำให้เราก้าวต่อไม่ได้ ทิ้งมันไปเลย หาผัวใหม่เย้ย แค้นน :katai1: :katai4:
-
อึดอัด :katai1:
-
ถึงมีนจะทำดีเท่าไหร่ แต่ก็ไปมีคนอื่นก่อนอยู่ดี
แล้วอย่างนี้จะเชียร์ได้หรอ??
-
มีนดูเห็นแก่ตัวดี
จะเข้าทำนองกูมีได้มึงห้ามมีหรือเปล่านะ
แต่เอาใจช่วยบิ๊กให้เอาชนะใจเบลล์ได้
และเอาใจช่วยเบลล์ให้ตัดใจจากมีนได้สักที
-
โอ้ย ไม่เข้าใจมีนเลยยยย :เฮ้อ:
-
คือ คุณลิงภูเขาคะ อยากระบาย อยากบอกมากเลยค่ะว่า ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องลังเลใจจะเข้ามาอ่านมากเลย
ตอนนั้นยังไม่ได้ดูชื่อคนแต่งค่ะ แค่ชื่อก็พยายามเดาแล้วว่า เรื่องจะดราม่าประมาณไหนวะ? ไว้ก่อนละกัน
พอถึงตอน 10 พึ่งเห็นค่ะว่าเป็นผลงานของคุณ โอ๊ยยยยยย เรื่องที่แล้วลุ้นจนเยี่ยวเหนียว หน่วงแล้วหน่วงอีก
พอเรื่องนี้ แค่ชื่อคุณ ทนไม่ไหวค่ะ อ่านเลย พออ่านรวดเดียวสิบตอนนะคะ ความรู้สึกหลังอ่าน ทำไมมันไม่อิ่ม
ทำไมมันหน่วงๆ จี๊ดๆแบบนี้ คืออยากอ่านพาร์ทมีน ว่าเพราะอะไร แต่ถึงมีนจะดูโผล่มาเป็นเงาๆ(บทน้อยเหลือเกิน)
ก็แอบลุ้นให้มีนเป็นพระเอกนะคะ น้องบิ๊กผู้น่ารัก พระรองพอเนอะ เป็นแค่น้องชายพอเนอะ
ปล. รายงานตัวติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
-
เข้ามาเกาะค่ะมันซํบซ้อนนยิ่งนัก
-
สองคนนี้อยุ่ด้วยกันมานานมากๆนะ ทั้งรักทั้งผูกพันธ์กัน ถ้าเป็นผ้าก็คือผ้าสองสายใยที่ถักสานเข้าด้วยกันจนมองไม่ออกแล้วว่าอันไหนเริ่มที่ไหนจบที่ไหน
มันเกี่ยวกันหมดเลยไม่ใช่เป็นแค่แฟน แต่เป็นเพื่อนวัยเด็ก เพื่อนข้างบ้าน ครอบครัวสนิทกันมากๆมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า
จากบทแรกก็คืออยู่ด้วยกันมานานจนไม่มีอะไรคุยกัน จนเป็นความเคยชิน จนต่างฝ่ายต่างอยู่ จนไม่แน่ใจว่ายังรักกันอยู่ หรืออยุ่เพราะความเคยชิน ชีวิตคู่ส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามนี้เหมือนกัน ไม่งั้นจะมีอาถรรพ์ 3 ปี 7 ปี หรือ? จริงๆแล้วก็คือความเคยชินเป็นความเบื่อเมื่อมีนไปเจอคนอื่นคนใหม่ที่มารักมาชอบตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีเขวบ้าง ถ้าหากว่าเบลล์กับมีนคุยกัน งุ้งงิ้งกัน ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง แต่นี่สองคนนี้ไม่คุยกันเลยนะ มีอะไรก็เก็บไว้ไม่พูด ถึงจะอยู่ด้วยกันมานาน แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันจริงๆเลย เบลล์ถามมีนไม่ตอบ เบลล์เองก็ไม่พูดว่าตัวเองรู้สึกยังไง เราว่าครอบครัวน่าจะมีส่วนด้วยที่ทำให้มีนไม่ยอมพูดอะไร ครอบครัวสนิทกันก็ไมไ่ด้หมายความว่าจะโอเคถ้าหากว่าลูกชายสองตระกูลนี้มาคบกันแบบคู่รักนะ ความที่ซื้อคอนโดติดกันก็ประมาณเอาว่าให้เป็นเพื่อนกันไม่ใช่ให้อยู่กินด้วยกัน ตัวเบลล์เองก็ใช่ว่าจะอยู่ด้วยง่ายๆ เป็นคนที่อินโทรเวิร์ท มีโลกส่วนตัวสูงจนไม่ได้มองเลยว่าโลกของมีนเป็นยังไง แถมพอเห็นว่ามีนมีคนมาสารภาพรักก้เป็นฝ่ายผลักไสเขาด้วยการบอกเลิก ถ้าหากว่ามีนแอบคบแอบคุยกับอีกฝ่ายตั้งแต่ก่อนเลิกกันเราก็ไม่โอเคที่สองคนนี้จะกลับมาคบกันอีก แต่การที่มีนไปคบกับแฟนใหม่หลังจากเลิกกับเบลล์แล้วเราว่าไม่ใช่เรื่องผิด ถ้าหากว่ามีนรู้สึกเจ็บที่ถูกเลิกแล้วไปหาการปลอบใจจากคนอื่น อย่าลืมสิว่าคนๆนั้นอยุ่ข้างๆมีนมาตลอดเลยนะ เราว่าที่มีนหายไปนี่ก็น่าจะไปอยุ่ด้วยกันแหละ เบลล์เองก็เริ่มเปิดใจให้บิ๊ก การมีบิ๊กอยู่ใกล้ๆก็คือความต้องการได้รับความใกล้ชิดกับความรัก เบลล์เองก็ไม่ผิดที่ทำแบบนั้น ต่างฝ่ายต่างพยายามหาทางเดินหลังจากที่เลิกกัน ถ้าหากว่าปรับตัวรับคนใหม่ได้มันก็เวิร์คนะ แต่ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็รังแต่จะเจ็บเท่านั้นเอง ที่เพิ่มขึ้นมาก็คือไม่ใช่เจ็บแค่ 2 แต่เป็น 4
ดูๆไปก็มโนว่าคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้จนต้องหาคนมาอยู่ด้วยน่าจะเป็นมีนมากกว่าเบลล์นะ
:katai2-1: เห็นด้วยทุกประการค่ะ
อยากให้คุยกันจริงๆ จังๆ สักที มีอะไรก็พูดกันตรงๆ สิ เนอะ
-
คือมันหน่วงแรง ไม่รู้ในมุมมองของมีน แต่ที่ไปเริ่มกับคนใหม่เร็วขนาดนั้นมันก็เกินไป แถมยังช่วงก่อนจะเลิกกับเบลล์อีก
-
12.
“จะค้างนี่หรือกลับห้อง” ผมถามคำถามที่ใช้บ่อยมากในช่วงนี้
“ค้าง”
“กูว่าละ” น้องมันวิ่งเข้ามาตะครุบผมทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น “ไอ้บิ๊ก ปล่อย..”
“ไม่”
“เดี๋ยวมึงจะโดน” ผมว่า พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดมัน “ปล่อยดิ๊”
“ทำไมชอบว่า”
ผมหยุดดิ้น เลิกขืนตัวออกจากอ้อมกอดมันหลังจากรู้แล้วว่าพยายามไปก็คงไม่เป็นผล “พอเหอะ เหนื่อยแล้ว”
“...”
“บิ๊ก..”
“พี่เบลล์น่ารักจัง”
ผมเหลือบตามองคนพูด ก่อนจะใช้หัวตัวเองไปเขกหัวน้องมันเพื่อเป็นการลงโทษ “ปล่อยได้แล้ว”
“กะจะเนียนกอดต่ออีกหน่อย”
“กวนตีน” ผลักหัวมันไปอีกที เมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระแล้ว “คืนนี้กลับไปนอนห้องตัวเองเลย”
“โหย..”
“อย่ามาโอดครวญ” ผมว่าให้อีก “มาสิงอยู่แต่ห้องกู จนเพื่อนมึงลืมหน้าหมดแล้ว”
“มันเองก็ไม่ค่อยกลับห้อง”
ผมหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินอย่างนั้น จริงอย่างที่บิ๊กว่า ดิน เพื่อนร่วมห้องตัวเล็กของน้องมันรายนั้นกลับมานอนที่ห้องแทบจะนับครั้งได้ บิ๊กเองก็ไม่รู้ว่าทุกวันนี้คินไปนอนอยู่ที่ไหนเวลาไม่ได้กลับมาที่ห้อง ไม่รู้และไม่เคยคิดจะซักไซ้ถามเพื่อนตัวเองเลยสักครั้ง จนบางทีผมยังอดสงสัยไม่ได้ว่าคุยกันน้อยขนาดนี้ แล้วทำไมน้องมันถึงยอมให้มาอาศัยอยู่ร่วมชายคาด้วยอย่างนั้นอย่างนี้
แต่พอมานึก ๆ ดูแล้ว เรื่องของพวกเขาเองก็ไม่ได้ต่างจากเรื่องระหว่างผมกับมีนเลย
“มึงไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยเหรอ”
“ทำอย่างกับพี่มี”
ผมยักไหล่ “กูคงเป็นคนไม่ค่อยน่าคบ”
ถึงช่วงหลัง ๆ ผมจะเริ่มพูดคุยกับเพื่อนบ้างในห้องเรียน หรือทักทายคนอื่นบ้างเวลาเดินมาเจอกัน แต่ก็ยังไม่ชอบให้ใครก้าวเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตผมอยู่ดี สุดท้ายก็เลยยังอยู่คนเดียวอย่างที่เห็น และที่ถามน้องมันไปอย่างนั้นก็เพราะเห็นว่านอกจากเพื่อนร่วมห้องที่ผมเห็นหน้านับครั้งได้แล้ว ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะไปเที่ยว หรือหาเวลาสังสรรค์กับเพื่อนกลุ่มไหนเลย
“ไม่น่าคบ แล้วทำไมผมถึงอยากอยู่แต่กับพี่”
ได้ยินคำตอบของน้องมันแล้วก็ขี้เกียจจะพูดหรือถามอะไรต่อ สุดท้ายผมเลยทำแค่เร่งให้มันเก็บหนังสือหนังหาที่วางกองอยู่ตามพื้นให้เรียบร้อย ก่อนจะพากันออกมาหาอะไรกินข้างนอก เมื่อเริ่มเบื่อกับข้าวร้านแถวคอนโดแล้ว เพราะตั้งแต่กลับมาตั้งใจอ่านหนังสือกันตามวิถีของเด็กนิติศาสตร์ พวกเราก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหนไกล ๆ เลย
“ลองไปกินข้าวที่ร้านแถวบ้านเก่าผมไหม” ผมหันไปมองคนถาม “บ้านเก่าพ่อน่ะ”
ผมพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ น้องมันเลยกดไฟเลี้ยวเพื่อจะได้พาผมไปยังร้านอาหารที่ว่า
“หมึกผัดไข่เค็มอร่อย” ผมเอ่ยปากชม “ไม่นึกว่าจะมีร้านอาหารทะเลสด ๆ อยู่แถวนี้”
“ถ้าชอบ ไว้วันหลังผมพามากินอีก”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าตกลง ขณะแกะกุ้งในมือกินไปด้วย “ขอบใจนะ”
“สำหรับพี่เบลล์ ผมยินดีบริการ” ผมหัวเราะไปกับคำพูดน้องมัน ก่อนจะนึกว่าเดี๋ยวนี้มันออกตัวแรงแค่ไหนว่ากำลังจีบผม “ปูครับ”
“ขอบคุณครับ”
เรากินข้าวไปคุยกันไป พออิ่มน้องมันก็ขับรถพาผมไปวนดูบ้านเก่าของมัน ก่อนจะเล่าเรื่องช่วงชีวิตในวัยเด็กขณะอยู่บ้านหลังนี้ ผมมองชิงช้าที่ผูกไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงสวนหน้าบ้านที่น้องมันบอกว่าพ่อเป็นคนทำเอาไว้ให้ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือคนเล่าเอาไว้แล้วออกแรงบีบเบา ๆ สองสามครั้ง เมื่อรับรู้ได้ถึงความผูกพันระหว่างบิ๊กกับพ่อผ่านน้ำเสียงที่กำลังบอกเล่าออกมา
“ง่วงหรือยังครับ”
“อืม..”
“งั้นกลับกันเถอะนะ”
ก็แค่หวังว่าสัมผัสเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้จะช่วยให้น้องมันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างก็เท่านั้นเอง..
Ma-NuD_LaW
ไปสอบมาครับ :m17:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ .. เจอกันพรุ่งนี้ :pig4:
-
มารอ
-
รอครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m25: ฮะ...บิ๊กว่าอะไรนะ.....อ้อ...เบลล์..พูดอะไรนะ...อ้อ..คนละสามประโยค...ตามนั้น.. :ling1: :ling1:
-
ค้างมากมาย รอค่ะ
-
ทำไมรู้สึกตอนนี้สั้นนน
เพิ่งเข้ามาอ่าน สวัสดีนักเขียนค่ะ
:katai5:
ไม่เชียร์มีน ทีมเบลล์ แต่ก็รู้สึกว่าบิ๊กนี่ฟีลลิ่งพระรองมาก สนิทกับเบลได้ขนาดนี้แล้วแต่ยังเจาะกำแพงเข้าไปไม่ได้เลย
-
ดูกันต่อไปค่ะ ยังเดาไม่ค่อยออก
-
เบลเริ่มเปิดใจแล้ว
-
น้องบิ๊กของพี่กำลังมาละๆ
-
เสพย์ติดความหน่วงมาต่อเร็วๆนะ
-
มีนคะแกยังจะได้เป็นพระเอกอยู่มั๊ย? (หรือไม่ใช่พระเอกแต่แรกแล้วอ่ะ?) คือบิ๊กทำคะแนนหนักมาก
เบลล์ก็เริ่ม ค่อยๆยอมรับบิ๊กเข้ามาในชีวิตทีละนิดๆไปเรื่อยๆพวกเค๊าค่อยๆใกล้กันมากขึ้นทุกวัน
ในขณะที่ระยะห่างของมีนกับเบลล์มันก็เท่าเดิมหรืออาจจะมากไปเรื่อยๆนะ ถ้าปล่อยให้มันยิ่งกว้าง
ต่อให้มีเยื่อใยที่ไม่รู้ว่าเป็นความรัก หรือควมาผูกพันธ์ หรือความเคยชิน หรืออาจจะทั้งหมด เราว่าสักวัน
จุดนึงมันก็ไม่ทันนะคะมีน อยากฟังความคิดมีนบ้าง ใบ้ให้หน่อยได้มั๊ยคะว่าใครพระเอก?
-
หน่วง จุก ค้างงงง
-
โคตรชอบบบบบบบบบบบบบบบ
เราเข้าใจทั้งมีนทั้งเบลล์นะ
เบลล์ ไม่เคยแสดงออกถึงความหวาดระแวง เอาแต่เก็บมันเอาไว้ จนวันนึงก็เลย โบ้มมม และตัวเองก็ยังแอบหวังปฏิกิริยาจากมีน ให้มีนแสดงออกมารั้งตัวเอง หรือแก้ตัว หรืออธิบาย หรือพูดอะไรก็ได้ซักอย่าง พอมีนไม่พูด เบลก็เลยเข้าใจไปว่าทุกอย่างมันจืดจางหมดแล้ว ควรปล่อยเค้าไป ควรเลิกกัน ก็เลยบอกเลิก แต่จริงๆแล้วตัวเบลเองนั่นแหละที่ควรแสดงออกมาให้มากกว่านี้ ทั้งมีนเบลเองก็หันหลังให้ความรักเหมือน หลอกตัวเองว่าตัวเองตัวเองก็เริ่มเบื่อ เพราะติดเกมส์ มีนเองมีสังคม
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบบรรยากาศระหว่างเบลล์กับบิ๊กค่ะ แต่ว่า รูมเมท ชื่อ คิน หรือ ดิน คะ เจอทั้งสองชื่อเลย
-
13.
กลับมาถึงห้อง เราก็ต่างแยกย้ายกันไปอยู่ในมุมของตัวเอง บิ๊กนอนที่นอนปิกนิกบนพื้นข้างเตียงที่เพิ่งซื้อมาหลังจากทนนอนที่โซฟาไม่ไหว ส่วนผมนอนอยู่บนเตียงห้าฟุตที่กว้างเกินกว่าคน ๆ เดียวจะนอนเต็มได้
เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย จนกระทั่งหลับไป..
ลงไปอาบน้ำ..เจอกันที่รถเลยนะครับ
ผมขยี้ตา บิดขี้เกียจไล่ความงัวเงียหลังจากอ่านข้อความของน้องมันจบ ก่อนจะลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวบ้าง บิ๊กพาผมแวะหาอะไรกินก่อนจะเข้าไปเรียนเหมือนทุกเช้า ต่างกันแค่วันนี้มันเดินไปซื้อน้ำผลไม้จากร้านสะดวกซื้อแถวนั้นมาให้ผมด้วย
ผมมองกล่องน้ำส้มที่ดื่มหมดแล้วในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของคนที่เดินนำอยู่ ในหัวก็นึกหาเหตุผลที่จู่ ๆ น้องมันก็ซื้อน้ำผลไม้มาให้ผม ทั้งที่ปกติจะเป็นนมหรือไม่ก็น้ำเปล่าเท่านั้น
“หวัดดีครับพี่จุ๊” ผมส่งยิ้มให้จุ๊ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ขณะที่คนเอ่ยปากทักทายนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ตรงกันข้ามกับผม “กินน้ำอัดลมแต่เช้า มิน่าถึงอ้วน”
“มาถึงก็ปากมอมเลยนะไอ้บิ๊ก”
ผมหัวเราะไปกับบทสนทนาของพวกเขา ก่อนจะวางกล่องน้ำส้มในมือลงบนโต๊ะ “กินนม หรือไม่ก็น้ำผลไม้อย่างที่ผมให้พี่เบลล์กินก็ได้”
จุ๊หันมามองผมแบบล้อ ๆ ก่อนจะออกปากแซว “ก็ฉันไม่มีคนมาคอยดูแลเหมือนเบลล์นี่”
“ลดน้ำหนักดิ จะได้มีคนมาจีบ”
แล้วสงครามน้ำลายแบบย่อม ๆ ก็เกิดขึ้น ผมส่ายหัวไปกับคำโต้เถียงระหว่างบิ๊กและจุ๊ ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านรอเวลาเข้าเรียน แต่ยังอ่านไม่ทันจบหน้า แสงสว่างจากหน้าจอพร้อมกับแรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือก็ทำให้ผมต้องวางมันกลับลงไปในกระเป๋า แล้วเปลี่ยนเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามา
ไม่มีตัวอักษรใด ๆ ในข้อความนั้น นอกจากจุดสามจุด ( ... ) จุดที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าคนส่งกำลังต้องการจะสื่ออะไร
BeLL : ?
BeLL : มีน
ไม่มีตอบโต้ใด ๆ ตอบกลับมาจากฝั่งนู้น เขาทำเพียงแค่กดอ่านมันเฉย ๆ
BeLL : มีอะไรหรือเปล่า
“คุยกับใครอะพี่เบลล์”
ผมส่ายหัวเป็นคำตอบให้กับน้องมัน ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวไปเรียน “ขึ้นห้องกันเถอะจุ๊ มึงก็ไปเรียนได้แล้ว”
น้องมันพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของตัวเอง “เลิกเรียนรอผมตรงนี้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอก เสียเวลาวนไปวนมาเปล่า ๆ” ผมบอกน้องมัน “มึงกินข้าวแล้วรอเรียนรอบบ่ายเลย กูกลับเอง”
“...”
“อย่างอแง” ผมว่าเมื่อเห็นน้องมันทำท่าจะเถียง “ยังไงตอนเย็นมึงก็ไปขลุกอยู่ห้องกูอยู่ดี”
“พูดกันเหมือนแฟน” จุ๊แซวขึ้นมา “เมื่อไรจะคบกันสักที”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะดันหลังจุ๊ให้เดิน “ขึ้นเรียนเถอะ”
“พูดแค่นี้ทำเป็นเขิน”
“เราเปล่า..” ปฏิเสธออกไป ก่อนจะหันไปบอกบิ๊กอีกครั้ง “ไปเรียนได้แล้ว”
เห็นสีหน้าที่เจื่อนลงไปของน้องมันก็อดไม่ได้ที่จะปลอบ “เจอกันตอนเย็น”
“ครับ”
พอน้องมันเดินแยกไปแล้ว จุ๊เลยหันมาคุยกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง “ทำไมใจแข็งจังเบลล์”
“...”
“ไม่รู้สึกชอบน้องมันบ้างเลยเหรอ” ผมส่ายหน้า ไม่รู้จะอธิบายให้จุ๊ฟังเป็นคำพูดได้ยังไง “โห..เราสงสารน้องมันเลยนะเนี้ย”
“แล้วไม่สงสารเราบ้างเหรอ”
“จะสงสารอะไร ในเมื่อแกเป็นฝ่ายได้รับความเอาใจใส่”
“เพราะแบบนี้ไง เราถึงไม่ชอบคุยกับใคร” ผมทิ้งความหมายรุนแรงในคำพูดเอาไว้ภายใต้น้ำเสียงนิ่ง ๆ “งานกลุ่มมีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน เราทำแล้วจะส่งเมล์ไปให้เหมือนทุกที”
“เบลล์..”
“ขึ้นเรียนกันเถอะ”
แล้วผมก็แยกตัวไปนั่งอยู่หลังห้อง ไม่พูดคุยกับใครเหมือนก่อนหน้าที่จะรู้จักกับบิ๊ก คนอื่น ๆ รวมทั้งจุ๊เองก็หันมามองบ้าง ก่อนจะเลิกสนใจเมื่อผมเองก็ทำท่าไม่สนใจเหมือนกัน
ทำไมต้องมีใครมากดดันให้ผมยอมรับความสัมพันธ์ที่น้องมันพยายามหยิบยื่นมาให้ ทั้งที่ตัวมันเองยังไม่เคยบีบคั้นให้ผมต้องรีบตอบรับความรู้สึกของมันเลย
และลึก ๆ แล้วผมรู้ว่าน้องมันเองก็รู้ดีว่ามันไม่ควรจะเร่ง หรือบีบบังคับผม..
Ma-NuD_LaW
ไม่แอบถามดิว่าใครเป็นพระเอก เพราะผมเองก็ยังไม่รู้ (มั้ง) :m14:
สวัสดีนักอ่านหน้าใหม่ และกอดหนัก ๆ ให้นักอ่านหน้าเก่า :กอด1:
มีหลายความเห็นที่ยาวมาก..ยาวกว่านิยายด้วยซ้ำ :m17:
เอ่อ..ลืมละว่าจะพูดไร งั้นเอาเป็นว่า เจอกันพรุ่งนี้นะครับ (กล้วจะคุยยาวกว่านิยาย โดนแซวอีก) :pig4:
-
ช่วงนี้ผมก็มีอารมณ์ปลีกวิเวกเหมือนกับเบวล์เลย ด้วยปัญหาหลายๆอย่างๆ ที่รุมเร้า อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลย
-
อุ๊ย งั้นวันนี้เมนท์สั้นๆแล้วกัน เกรงใจคนแต่ง
เจอเบลล์แบบนี้แล้วสะอึกเหมือนกันนะ แต่เบลล์ก็ทำถูกที่ไม่ยอมไหลตามน้ำ
เอาจริงๆถ้าหากว่าเบลล์กับมีนจะกลับมาหากันได้อีกก็คือต่างฝ่ายต่างอยู่กับคนอื่นไม่ได้ รสชาติรักครั้งใหม่มันแปลกแต่บางทีก็อาจจะไม่ถูกลิ้น ไอ้ความน่าเบื่อที่ผจญกันมา 3 ปี 7 ปีนั้นบางทีมันก็กลายเป็นสัญชาตญาณไปแล้วนะ อาจจะน่าเบื่อแต่นายมีฉันแล้วฉันก็มีนายไง
ป.ล มีนไอ้ ... แปลว่าอะไร? หรือว่าแฟนใหม่มีนเป็นคนส่งมา? ไปละ เกรงใจเดี๋ยวมียาว 5555
-
เขาไม่ได้แซวค่ะ เขาจริงจัง :hao7: :hao7:
อิอิ
รอต่อไปจ้า
-
มันเป็นความรู้สึกอึดอัดเบาๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เบลล์เคลียกับมีนเลยดีกว่าไหม. เป็นเพื่อนเหมือนเดิม แบบคาราคาซังเนอะ
-
รู้สึกเลยว่าความรักมัรงี่เง่าตรงนี้ล่ะ
คนทำดีกับเราใส่ใจ เอาใจ แต่ดันไม่รัก กลับไปรักคนงี่เง่า(-*-) ชีวิตแม่งงงง ไม่ง่าย
-
มีนคงพระเอกจริงๆ ดูจากชื่อเรื่อง แต่เราไม่เข้าใจความคิด เอาจริงๆ อยากอ่านของมีนบ้าง
-
จังหวะความสัมพันธ์ ระหว่างเบลกับบิ๊กเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ แต่น้ำส้ม นี่เป็นการซ่อนประเด็นอะไรให้คิดหรือเปล่าคะ แถมยังการส่งข้อความจากมีนอีก
-
ก็แล้วแต่ :z6:
-
สั้นมาก มาก มาก :เฮ้อ:
-
มีน โผล่มาแค่จุด เราก็ดีใจ นี่คือวิธีเรียกร้องความสนใจของเธอหรอ?????
-
อึดอัด
-
ต่างคนต่างไม่เคลียร์..แต่ดูเหมือนมีนจะไม่มั่นคงแอบคุยกะคนอื่นและมีคนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว อยากให้เบลล์ตัดใจซะ อยากให้เจอคนใหม่ที่รักจริงและมั่นคงมากกว่าที่จะหวนคืน
-
อึดอัดดดดด
-
:katai1:ตกลงใครพระเอกคะ
ลุ้นตัวโก่ง หลังแอ่น 555+
ฝากตัวเป็นนักอ่านหน้าใหม่นะจ้ะ :กอด1: :3123:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
เรายังคงเชียร์มีนอยู่นะ
-
14.
ผมได้เจอหน้าเจ้าของข้อความแปลก ๆ หลังจากกลับมาถึงคอนโด ขาที่กำลังจะก้าวเดินชะงักค้างไปเสี้ยววินาทีตอนที่เห็นเขานั่งซบหน้าลงบนเข่าข้างหนึ่งของตัวเองนิ่งตรงหน้าประตู ผมแสร้งทำไม่เห็นแล้วเดินตรงเข้าไปไขเปิดประตูห้องของตัวเอง ตั้งใจว่าจะไม่พูด ไม่คุย หรือไม่ซักถามอะไรทั้งนั้น แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
“ทำไมมานั่งตรงนี้”
มีนเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะตอบคำถามผม “เราทำกุญแจห้องหาย”
“กุญแจหาย แล้วแจ้งข้างล่างหรือยัง”
“อืม..” เขาก้มหน้าลงกับเข่าตัวเองอีกครั้ง “กำลังทำชุดใหม่มาให้”
ผมเงียบ นิ่งคิดว่านี่หรือเปล่าที่เป็นสาเหตุให้เขาส่งข้อความแบบนั้นมาให้ผม “ที่ส่งข้อความมา..”
“เราลืมว่าเบลล์คืนกุญแจให้เราแล้ว”
“...”
“ขอโทษนะ”
ผมบิดลูกบิดประตูให้เปิดออก ขณะที่คิดอะไรวุ่นวายในหัวเต็มไปหมด แต่สุดท้ายก็จบ หรือหยุดอะไรในหัวไม่ได้เลยสักอย่าง “เข้าไปรอในห้องเราก่อนก็ได้”
“...”
“ยังไงก็ดีกว่านั่งอยู่ตรงนี้”
เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำแค่ลุกขึ้นเดินตามผมเข้ามาในห้อง ผมเรียงกองหนังสือทั้งของผมและบิ๊กไว้ตรงมุมหนึ่งของโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยิบรีโมทมาวางให้เขาเผื่ออยากดูโทรทัศน์เพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอ
“ขอบใจนะ”
“อืม” ผมครางรับ ก่อนจะพูดต่อ “หิวก็ไปหาอะไรกินในครัวได้เลยนะ”
“...”
“เราขอไปเปลี่ยนเสื้อก่อน”
“อืม”
ผมเดินเข้ามาเปลี่ยนเสื้อในห้องหลังจากแน่ใจว่าจัดการอะไรให้เขาเรียบร้อยหมดแล้ว พอคว้าเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นได้ก็เดินตรงเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ ก่อนจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินกลับออกมาพร้อมกับหนังสือเรียนในมือ แต่กลายเป็นว่าตอนนี้เขานั่งหลับตานิ่งอยู่บนโซฟา ท่าทางเหมือนกำลังหลับสนิท ผมเลยเดินเข้าไปปิดโทรทัศน์ที่เปิดค้างไว้ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงพื้นข้าง ๆ เขา อ่านหนังสือในมือรอเวลาให้เขาตื่นขึ้นมาอย่างไม่รู้จะทำอะไร
ทั้งที่คิดตั้งนานว่าจะทำอย่างไรกับเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกันเพียงแค่สองคนระหว่างรอกุญแจห้องเขา แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเขาเองที่เลือกใช้วิธีนี้มาเพื่อแก้ปัญหาความอึดอัดระหว่างเรา
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะแกล้งอ่านหนังสือไปอย่างนั้นทั้งที่ไม่มีอะไรเข้าหัวเลยสักนิด
“พี่เบลล์ครับ”
ก๊อก ๆ
“พี่เบลล์”
เสียงเรียกสลับกับเสียงเคาะประตูปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา
“พี่เบลล์ อยู่ไหมครับ”
ผมขยี้ตา ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนก็ถูกดึงจนล้มลงไปที่โซฟา แล้วตามมากดไหล่เอาไว้จะแนบติดไปตามความยาวของเก้าอี้
ผมจ้องตาเขา ขณะที่เขาเองก็จ้องตาผมกลับมาเช่นกัน
“มีน..”
“อย่าไป”
“...”
“อย่าไปเลยนะ”
เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา เช่นเดียวกับแสงสว่างวาบอย่างไร้ซึ่งเสียงจากโทรศัพท์มือถือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมเหลือบตามองชื่อคนโทรเข้า ก่อนจะหันกลับมาจ้องตาเขาอีกครั้ง “มีน”
“อย่ารับ”
“ทำไม”
“...”
“ตอบมาสิ”
ไม่มีคำพูดหรือคำตอบใด ๆ จากปากเขา แต่ผมก็ยังพยายามนิ่ง ทำใจให้เวลาเขาต่อไปอีกเกือบ ๆ นาที ก่อนจะทนไม่ไหวเมื่อเขาเริ่มหลบตาผม
“รอเดี๋ย..” เขาหยุดการกระทำของผมด้วยริมฝีปาก จ้องมอง..ต่อว่าผมผ่านสายตาที่ผมเองก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก “อื้อ..”
เขาปล่อยให้ผมเป็นอิสระได้ไม่นาน ก็ตัดอากาศหายใจผมด้วยจูบอีกครั้ง ผมไม่ได้ดิ้นรนหรือขัดขืนอะไรเขาเลย ทำแค่ปล่อยให้เขาทำไปตามใจอย่างนั้นจนกระทั่งเป็นฝ่ายหยุดไปเอง
เสียงบิ๊กเงียบไปแล้ว..
เงียบไปเช่นเสียงโทรศัพท์ของผม..
ทุกอย่างเงียบ..
เงียบตามความคิดและความรู้สึกทั้งหมดในใจผมตอนนี้..
Ma-NuD_LaW
ผมไม่ได้ห้ามเม้นยาวๆ นะ :m23:
แสดงความเห็นตามสบายครับ ยาวไป..ยาวไป :hao7:
:katai5:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
เห็นเบลล์เป็นไรอ่ะมีน ไม่สงสารกันบ้างหรอ???
-
รอฟังจากปากมีนละกัน
-
มีนคงมีเหตุผลอะไรสักอย่าง ?
-
บรรยากาศระหว่างมีนกับเบลล์ตั้งแต่เริ่มเรื่องมา มันหน่วงและปวดหนึบตลอดเลยค่ะ อ่านแล้วก็ถอนหายใจ อย่างตอนนี้มันเหมือนจะเป็นฉากหวานๆนะคะ เพราะมีจูบด้วย แต่เราว่ามันบีบ และเศร้า หลังจากจูบกันแล้ว เราคงสงสารเบลล์มาก ที่ต้องกลับไปอยู่ในความไม่แน่ใจ ไม่มั่นคง ไม่รู้จะเป็นทิศทางไหน อีกครั้ง การย้อนกลับมาที่เหมือนจะรักแต่ก็ทำร้ายแบบนี้มันน่ากลัวกว่าตอนแรกๆที่มีนมีคนอื่นอีก
-
อ้าว มีน ความชัดเจนอยู่ตรงไหนว้าา จะเบลล์หรือจะคนใหม่ก็เลือกไหม มาอ่อยอยู่ได้ สงสารน้องบิ๊กเฟ้ย
-
-
อีมีนเป็นไรอีกอะ. รั้งเบลล์ไว้เพื่อ
-
จะเอายังไง พูดมาซิ พูดๆๆๆๆๆๆๆ ปากมีก็เปิดออกมา ชิ!!!!
-
:katai1: นังมีนนนนนนน จะเอายังไงกันหา?
เรามโนว่า
ที่เลิกกันไปเพราะว่าเบลล์อยากเลิก มีนก็ลองคบกับคนใหม่ดู แรกๆก็โอเคกับคนใหม่ดี เข้ากันง่ายกว่าเบลล์ เรียนเหมือนกัน ไม่อินโทรเวิร์ท เบลล์เองก็ยังไม่ได้คบใครแล้วก็แสดงออกมาชัดว่าตัดใจจากมีนไม่ได้ ทีนี้ไม่ใช่แค่เบลล์มาเจอมีนกับแฟนใหม่แต่กลับกันก็เป็นมีนที่มาเจอเบลล์กับบิ๊ก เริ่มหงุดหงิด เบลล์ก็สนิทกับบิ๊กมากขนาดที่มาจมอยู่ด้วยกันทุกวัน พาไปบ้าน ทำใจไม่ได้แล้วสิ เลยย้อนกลับมาหาเบลล์ แต่มีนเอ๊ย ถ้าแกกลับมาหาเบลล์เพื่อกั๊กหรือคบซ้อนก็อย่าได้ตายดีเลยนะ เบลล์ถึงยังไงก็ชัดเจนกับบิ๊กว่าให้ได้ + เป็นกันได้แค่ไหนตลอด
เรามโนล้วนๆ
-
เราเกลียดมากคนนิสัยแบบมีนโลเล ไม่ชัดเจนซักอย่าง ไม่ต้องการเขา ไปมีคนใหม่ พอเขาจะมีบ้างก็หวงก้าง มีอะไรทำไมไม่เปิดปากพูดกันวะ เจ็บซ้ำซากอยู่ได้
-
เราเชียร์มีนนะ.....
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมามีนก้อดีกะเบลล์มาตลอด
อยู่กันไปนานๆ ต่างก้อไม่เข้าใจกัน แต่ก้อไม่พูดหรืออธิบาย
แล้วก้อมาบอกเลิก......ซึ่งจริงๆแล้ว ต่างคนอาจต่างคิดไปต่างๆนานา ซึ่งสิ่งที่คิดจะเป็นเรื่องจริงรึป่าวก้อไม่รุ้
ยังงัยก้อหวังว่าจะเป็นมีนนะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m31:อะไรค่ะมีน อย่ามาหวงก้างข่ะ
-
จูบเขาแล้วก็รับผิดชอบด้วยนะมีน :katai5:
-
หน่วงสัสๆเลยค่าาาาาาาาาา อะไรยังไงงงงง มีนต้องมาอะไรแน่ๆๆ
-
จูบทำไมคะมีน ขอคำอธิบายด้วยค่ะ :katai4:
-
ต้องการคำอธิบายจากมีนค่ะ ไม่ได้ทำแบบนี้เพราะจะกั๊กใช่ไหมคะ
-
โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :z13: สั้น
-
ทั้งหน่วง ทั้งอึดอัด ขอความชัดเจนด้วยครับ ความจริงคืออะไร ใครรู้ช่วยบอกที
-
เรื่องนี้ ขอไม่เชียร์ใครเลยยยย 5555
-
มีนควรมีคำตอบของการกระทำนี้นะ ไม่ใช่นิ่งอย่างเดียว
-
สะเทือนใจ
-
15.
[มีน]
“เราลองมาคบกันดูไหม”
“...”
“หรือไม่ก็ให้เราอยู่ข้าง ๆ จนกว่ามีนจะลืมเขา”
ผมไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรคิว เพราะตอนนั้นสมองผมมันว่างเปล่าเกินกว่าจะรับรู้อะไร สุดท้ายเราก็กลายเป็นคู่นอน หรือกลายเป็นอะไรที่มันมากเกินกว่าความเป็นเพื่อนแบบนั้น
เรากินข้าวด้วยกัน..อ่านหนังสือด้วยกัน..และมีอะไรกันทุกครั้งที่ผมหรือคิวต้องการ
คิวไม่เคยเรียกร้องสถานะ มีแค่ออดอ้อนขออะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้างในบางครั้ง อย่างเช่นรูปบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือนั่นก็เช่นกัน วันนั้นคิวขอผมถ่ายรูปด้วยหลังจากเพิ่งมีอะไรกันเสร็จ เขารัวชัตเตอร์ติด ๆ กันเกือบสิบภาพ ก่อนจะเลือกรูปหนึ่งขึ้นมาตั้งเป็นภาพหน้าจอ แล้วอ้อนขอให้ผมเปลี่ยนเป็นรูปนั้นในโทรศัพท์มือถือตัวเองด้วย ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร บวกกับเพลีย ๆ กับกิจกรรมที่เพิ่งทำไป เลยพยักหน้าส่ง ๆ ไปอย่างนั้น ก่อนจะทิ้งตัวนอนหลับไปยันเช้า พอตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ารูปมันเปลี่ยนจากหน้าคนที่เพิ่งทิ้งกันไป กลายเป็นรูปของของผมกับคิวแล้ว
ผมถอนหายใจให้กับเรื่องเก่า ๆ ก่อนจะกดเข้าไปลบภาพที่เคยใช้ตั้งเป็นภาพหน้าจอยาวนานมาเกือบสิบปีทิ้งไป
ผมใช้ชีวิตอยู่แบบนั้น เลิกมอง..เลิกสนใจใครบางคนที่เคยมีความสำคัญมากมายในชีวิต แล้วหันมาทุ่มเทให้กับเรื่องเรียน ใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือให้มากขึ้น กลับไปในที่ ๆ เก็บความทรงจำระหว่างผมกับใครคนนั้นให้น้อยลง หรือถ้าวันไหนไม่สามารถจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้จริง ๆ ผมก็จะปล่อยให้คิวตามกลับมาที่ห้องด้วยตามคำขอ ก่อนจะปล่อยให้ความคิดความรู้สึกทุกอย่างของตัวเองไหลไปตามอารมณ์ที่คิวคอยจุดมันขึ้นมา
กระทั่งวันที่คนเคยรักหยิบไข่ไก่มาปาระเบียงห้องของผม มองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายแบบนั้น ความเจ็บปวดทุกอย่างที่เคยคิดว่าใกล้จะหายไปแล้วก็กลับเข้ามาจู่โจมผมอีกครั้ง
แล้วผมก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกหรือการกระทำของตัวเองได้อีกเลย
ก็ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกเลิกผม ขอให้ผมออกมาจากชีวิตไปเอง แล้วตอนนี้เขาจะกลับมากวนฝุ่นตะกอนให้มันฟุ้งกลับขึ้นมาอีกทำไม จะเหนี่ยวรั้งความเจ็บปวดที่กำลังจะจางหาย ให้กลับมาเกาะกุมหัวใจผมต่อไปอีกเพื่ออะไรกัน..
“เราทำอะไรผิดงั้นเหรอ..”
“...”
“ทำไมมีนจะต้องขอให้เราเลิกมาหา..”
“เราไม่ได้ขอให้คิวเลิกมาหา” ผมบอกแก้ความเข้าใจผิด “เราขอให้คิวเลิกรักเรา”
“...”
“เลิกหวังว่าเราจะตอบรับความรู้สึกของคิวได้”
“...”
“เพราะเราให้คิวไม่ได้”
ผมไม่รู้ว่าตอนเขาบอกตัดความสัมพันธ์กับผม ใช้คำพูดที่แสดงออกถึงความใจร้ายนั่นมาทำร้ายผม เขาจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนอย่างที่ผมกำลังรู้สึกอยู่แบบนี้บ้างไหม
“ขอโทษที่ไม่ยอมพูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรก”
“...”
“ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียเวลา”
อาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ทำแบบนี้ แต่ผมกลับคิดว่ายิ่งปล่อยให้นานไปกว่านี้ มันจะยิ่งดูเห็นแก่ตัวกับคิวมากกว่า เพราะเขาควรเจอคนที่ดีกว่าผม เจอคนที่เต็มใจจะรัก และยอมรับความรักจากเขาได้
“เพราะเขาเหรอ”
“...”
“เพราะเบลล์ใช่ไหม”
“เราไม่รู้” ผมตอบตามที่คิด “เพราะเราไม่เคยไม่มีเบลล์ เราเลยตอบไม่ได้ว่าถ้าไม่มี เราจะรักคิวได้ไหม”
“...”
“เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม” ผมผมขอในสิ่งที่ไม่ควรได้รับ ก่อนจะบีบเอามันมาเมื่อเห็นท่าทางอึดอัดของคิว “เราจะรอวันนั้นนะ”
ผมไม่ได้คิดว่าหลังจากตัดความสัมพันธ์กับคิวแล้ว ผมจะต้องกลับมาหาเบลล์ งอนง้อขอให้เขากลับมา เพราะผมเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรอย่างนั้น แต่ทุกครั้งที่เห็นเขาอยู่กับใครอีกคน ผมกลับลืมความเหนื่อยพวกนั้นไปเสียหมด และทั้งที่ลึก ๆ แล้วผมก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้มองใครคนนั้นด้วยสายตาแบบเดียวกันกับที่เคยมองผม แต่ผมกลับไม่เคยห้ามคำพูดและการกระทำของตัวเองได้เลย
ผมไม่เคยห้ามให้ตัวเองเลิกยื้อเขาด้วยความผูกพันยาวนานที่ผ่านมาเอาไว้ และไม่คิดหยุดการกระทำที่คอยสร้างความสับสนให้กับเขา ทั้งที่ไม่เคยคิดจะบอกหรือขอร้องให้เขาย้อนกลับมาหาผมอีกครั้ง
อาจเพราะลึก ๆ แล้วในใจผมอาจจะยังโกรธเขา ที่สามารถทิ้งผมไปได้อย่างไม่ไยดีอย่างนั้น
“ตอบมาสิ”
ผมจ้องมองแววตาที่กำลังสั่นไหวของเขา ก่อนจะกดจูบลงไปเพื่อปิดเสียงที่กำลังจะร้องเรียกใครอีกคนที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของประตู ผมกดจูบลงไปซ้ำ ๆ อย่างนั้น..ก่อนจะกัดลงไปแรง ๆ ให้อีกฝ่ายได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดบ้าง
เผื่อว่าเขาจะได้รู้ว่าตัวเองทำให้ผมต้องทรมานมากแค่ไหน..
“ไม่พอใจก็ต่อว่าเราออกมาสิ” ผมบอกหลังถอนจูบออกมาแล้ว “โวยวายที่เราทำให้เลือดเบลล์ไหล”
เขาไม่พูดหรือตอบโต้อะไร ทำแค่กัดริมฝีปากที่เปรอะเลือดของตัวเองซ้ำ ๆ อย่างนั้น จนสุดท้ายก็กลายเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายห้ามเขาให้หยุดทำร้ายตัวเอง
ดวงตาเขาไม่มีน้ำตาเลยสักหยด ในขณะที่ผมตอนนี้มองแทบจะไม่เห็นอะไรแล้วด้วยซ้ำ
“นั่นเลือดของเรา ไม่ใช่มีน”
“...”
“จะร้องไห้ทำไม ในเมื่อคนเจ็บไม่ใช่มึง”
ผมนิ่งเงียบ ก้มมองหยดเลือดบนฝ่ามือของตัวเองที่ตอนนี้กำลังค่อย ๆ จางลงไปเพราะน้ำตาของผม “เบลล์..”
“”อีกอย่าง..”
“...”
“ถ้าไม่เคยคิดจะบอกอะไรกันเลย..” เขาว่าแล้วผละตัวออกจากผม “ก็ช่วยเลิกวุ่นวายกับกูสักทีเหอะ”
“...”
“ขอร้อง..”
สิ้นสุดคำพูด เขาก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน แล้วไม่กลับออกมาอีกเลย กระทั่งผมหมดข้ออ้างที่จะอยู่ในห้องเขาต่อ เมื่อเจ้าหน้าที่ของคอนโดเอากุญแจชุดใหม่มาส่งให้ ผมหันไปมองประตูห้องเขาอีกครั้งก่อนจะต้องเดินกลับไปในที่ของตัวเอง
กลับไปในที่ ๆ เคยเป็นทั้งของผมและเขา..
Ma-NuD_LaW
เห็นแก่ความอึดอัดของคนอ่าน :m19:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :m1:
-
อร๊ายยยย. อีมีน ง้อเบลล์หน่อยก็ไม่ได้ ตัวเองผิดแท้ๆ ที่ไปเอาอีคิวนั้น เชอะ
-
ต่างคนต่างไม่คิดที่จะพูดในสิ่งที่ตังเองสงสัยหรือสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจของกันและกัน ก็มีแต่จะพังกับพังอย่าเดี่ยว เช่นมีนกับเบล์นี้แหละ ที่ไม่ยอมเอยปากถามหรือพูดกันให้มากว่านี้ ก็เป็นแบบนี้แหละกว่าจะคุยกว่าจะถามกันก็ในวันที่มันสายไปแล้วสำหรับคนสองคน เค้าถึงบอกว่าการอยู่ร่วมกันอยากรู้อะไรให้ถาม ไม่เข้าใจอะไรให้พูด แต่ทั้งสองคนไม่ถามและไม่พูด มันก็เป็นแบบนี้แหละ.....เฮ้อ.... :mew6: :katai5:
-
โอเคได้อ่านพาร์ทมีนแล้ว เกาหัวแกรกๆ
มีนไม่เข้าใจหรือว่าเบลล์ขอเลิกเพราะอะไร?
มีนไหลตามน้ำตลอดเลยนะ คิวอยากซั่มก็เอาคิว
หรือว่ามีนไม่เข้าใจจริงๆว่าที่เบลล์ขอเลิก
ก็เพราะคิดว่ามีนแอบคบคิวที่เบลล์เข้าใจผิดว่านางเป็นชะนี?
น่าจะเริ่มด้วยการบอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงมากกว่านะ
ไม่รู้สิ เรายังรู้สึกว่าความรักของมีนมันยังดูไม่แรงพอ ขอเลิกก็ยอมเลิก คิวขอเอาก็เอา คิวขอเปลี่ยนรูปหน้าจอก็ยอม เคยอยากได้อะไรจริงๆจังๆบ้างล่ะ? มีนเอ๊ย
-
ต่อไปบิ๊กคือพระเอกค่าาาา :katai3: :katai3: :katai3: อิมีนชั่วมาก ไม่น่าโง่เลย
-
หน่วง :mew2:
-
ไอ้มีนไอ้ชั่ว ถ้ามึงโง่ขนาดนี้อย่ามีชีวิตอยู่เลย
-
มีนรักจริง และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกทิ้ง เลยโกรธ เรารู้และเข้าใจตรงนี้
แต่การที่ไม่ยอมเข้ามาจัดการชีวิตตัวเอง เหมือนปล่อยให้ใส่เกียร์ว่างแล้ววิ่งลงเนินเขาไป ตรงนี้ต่างหากที่น่าหงุดหงิด
คนรักที่ไม่ยอมสื่อสารกัน ไม่เปิดใจกัน จนเรื่องเลยเถิดขนาดนี้มันมีจริงไหม เรารู้สึกว่าประเด็นนี้มัน ideal มากจนเกินไปนิดนึง อยู่กันมานานมากขนาดนั้น เป็นสิบปีเลยใช่ไหมคะ มันควรสนิทกันมากพอจะคุยกันและยื้อกันไว้ ไม่ใช่เหรอ
หงุดหงิด เอามีนไปเก็บเลยยยยย :m16:
-
ตอนเริ่มเรื่อง จำได้ว่ามีนทำตัวห่าง ไม่เหมือนเดิมก่อนนะ ตอนนี้กลับมาบอกว่าเบลล์ผิด หรือไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้มีนบอกเลิก กับคิวนั่นก็เหมือนจะมี ซำติง กันมาก่อนเบลล์บอกเลิกแล้วป่ะ เลิกปุ๊บมีอะไรกับคิวปั๊บ เบลล์ต่างหากที่ดูจะมั่นคง บิ๊กตามตื๊อตั้งนานยังไม่ใจอ่อนเลย แต่นี่มีอะไรกับคิวนับครั้งไม่ถ้วน ลบรูปเก่าที่เคยใช้มา 10 ปี ความผุกพันมันหายไปไหน ไม่มีเลย ดูใจง่ายเนอะ แล้วจะขอกลับมาแบบนี้ จะให้เบลล์เอาคามรู้สึกอะไรให้มั่นใจได้
-
นี่มันตัวผู้ในตำนาน
ประเภท อะไรที่มีในมือก็ไม่เห็นค่า มาสำนึกได้ตอนเสียไป
-
มันเหมือนมีนรักเบลไม่พอ
-
ตอนเริ่มเรื่อง จำได้ว่ามีนทำตัวห่าง ไม่เหมือนเดิมก่อนนะ ตอนนี้กลับมาบอกว่าเบลล์ผิด หรือไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้มีนบอกเลิก กับคิวนั่นก็เหมือนจะมี ซำติง กันมาก่อนเบลล์บอกเลิกแล้วป่ะ เลิกปุ๊บมีอะไรกับคิวปั๊บ เบลล์ต่างหากที่ดูจะมั่นคง บิ๊กตามตื๊อตั้งนานยังไม่ใจอ่อนเลย แต่นี่มีอะไรกับคิวนับครั้งไม่ถ้วน ลบรูปเก่าที่เคยใช้มา 10 ปี ความผุกพันมันหายไปไหน ไม่มีเลย ดูใจง่ายเนอะ แล้วจะขอกลับมาแบบนี้ จะให้เบลล์เอาคามรู้สึกอะไรให้มั่นใจได้
o13 กดไลฟ์ จำได้ว่าเบลล์ยังขนของย้ายไม่ทันหมด มีนมันพาคิวมาซั่มในห้องด้วยซ้ำ คือมีนเลวเองป่ะว่ะ แล้วจะมาเรียกร้องไปเพื่อ ? เบลล์ถ้าจะผิดก็ผิดที่ไม่พูดไม่ถาม แต่ไม่เคยนอกใจ นอกกายนิ :m16: :m16:
-
มีนเป็นคนง่ายๆใช่ไหม เบลล์ขอเลิกก็ให้เลิกง่ายๆโดยไม่ถามเหตุผล คิวขอเอาก็เอาด้วยง่ายๆไม่แคร์ใคร ใช้คำว่าที่ของเราไม่ถูกนะมีน เพราะมึงก็เอาคิวมาซั่มที่ห้องด้วยนี่ สุดท้ายก็สมควรแล้วที่จะเสียเบลล์ไปเพราะความง่ายๆนั่นเอง
-
มีนโง่แแบบนี้ไม่น่าเรียนหมอนะ หึหึ
-
พิมพ์ได้แค่ว่า "อะไรของมรึงว่ะไอ้มีนนนนนนน" :z6: :z6: :z6:
-
โง่คำเดียว แม้แต่คำว่าเพื่อน เบลส์ก็ไม่ควรให้มีน
-
ก็มีนมีก่อนป่ะว่ะ แบ้วเบลล์ผิดหรอ???
-
:katai1:
-
ไม่ชอบนิยายดราม่า มันอึดอัด มันหน่วง มันร้องไห้จนตาปูด เหมือนตอนที่กำลังอ่านเรื่องนี้ แต่เราจะยังอ่านเรื่องนี้ต่อ ไม่อ่านไม่ได้ เราอยากเห็นจุดจบของไอมีน
เหมือนความเหนคนอื่นๆข้างบน คือ มีนคงรักเบลไม่มากพอ จนสามารถทำอะไรที่ล้วนแล้วแต่ทำให้เบลเสียใจได้ง่ายๆ ยอมเลิกง่ายๆ ลบรูปทิ้งง่ายๆ และ!!!! เอา..คนใหม่ง่ายๆ คือแบบ รับไม่ได้ จะเอาก็ไปเอากันไกลๆเบลหน่อยไม่ได้เหรอ นี่จะๆเลย โอ้ยย เป็นนี่นะ รักแค่ไหน เจอแบบนี้ คงไม่มีวันกลับไปคบกันอีกหรอก
อีกอย่าง แม้ว่าบิ้กอาจจะยังไม่ทำให้เบลรักได้ แต่อย่าลืมนะคะ เวลา...ทำให้เบลลืมได้ และเลิกรัก หรือรักตัวเองมากขึ้นและรักมีนน้อยลงได้เหมือนกัน ถึงตอนนั้น อยากจะร้องเพลงนี้
คงไม่~ทัน~......
ปล.เม้นยาวไปหน่อย อินค่ะอิน
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เกลียดมีนแรงมาก
จะโง่จะซื้ออะไรขนาดนั้น
เหมือนกำลังผลักความผิดที่เลิกกันไปที่เบลล์
ณ ตอนนี้ทีมบิ๊กแรงๆ
-
ฮืออออ หน่วงงงง มีนนนน ทำไมแกโง่งี้!!!!
เอาบิ๊กเป็นพระเอกเห้ออออแ สงสารรรร
-
เอ๊า ละข้อความหวานๆตอนแรกที่คิวส่งมาให้คือร่ะ
-
รู้จักกันจริงๆใช่ไหม
-
16.
สุดท้ายก็ไม่มีคำตอบอะไรจากเขา และสุดท้ายเขาก็ให้ได้เพียงแค่ความรู้สึกเจ็บปวดซ้ำซากกับผมเหมือนเคย ผมนั่งจมกับความรู้สึกแย่ ๆ ของตัวเอง วนเวียนกับความคิดโง่ ๆ หลายร้อยเรื่องในหัวอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งถึงเช้าวันใหม่ ก่อนจะเผลอหลับไปหลังจากมั่นใจแล้วว่าตัวเองคงจะทนกับเรื่องพวกนี้ต่อไปไม่ไหวอีก
ในฝันผมเห็นภาพตัวเองกำลังจมน้ำ จมลงไป..ลึกลงไปเรื่อย ๆ
ผมดิ้นรน พยายามตะเกียกตะกายขึ้นไป ก่อนจะรู้ตัวว่าข้อเท้าถูกมัดเอาไว้ด้วยเถาวัลย์อะไรสักอย่างใต้น้ำ
ผมก้มลงไปมอง..มองตามสายเถาวัลย์นั้นไป แต่สุดท้ายก็พบเพียงความมืด
ข้างล่างนั่นมืดมาก..มืดเสียจนผมมองไม่เห็นปลายสุดทางของมัน
ผมมองไม่เห็นว่าอะไรกันแน่ ที่กำลังรั้งผมเอาไว้ ไม่ให้กลับขึ้นไปได้
“เฮือก..” ผมลืมตาขึ้นมา อ้าปากโกยอากาศเข้าไปเหมือนคนกำลังขาดออกซิเจน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนราบบนพื้นห้องเหมือนก่อนหน้าที่จะตื่นขึ้นมา “หึ ๆ”
ไม่รู้ว่ามีอะไรให้ขำนักหนา ผมรู้แค่ว่าตัวเองไม่สามารถหยุดหัวเราะได้
ผมโผล่ออกมาจากห้องหลังจากนั้นหนึ่งวัน เมื่อคิดดีแล้วว่าไม่ควรขาดเรียนอย่างไม่มีเหตุผล ผมไม่ควรเอาอนาคตตัวเองมาเสี่ยงเพียงเพราะต้องการหลบหน้าใคร หรือหนีปัญหาอะไรที่ไม่มีวันจะหนีพ้น
“พี่เบลล์” ผมเหลือบตามองน้องมัน ก่อนจะเดินผ่านไป “เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมปัดมือที่กำลังจะแตะลงมา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ “เปล่า..”
“แล้วทำไมผมโทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”
“...”
“พี่เบลล์..”
จู่ ๆ เสียงสัญญาณกันขโมยก็ดังขึ้นมาขัดคำพูดของบิ๊ก ผมเหลือบไปมองคนทำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อรับรู้ได้ว่าเจ้าของรถจงใจใช้มันเพื่อก่อกวน
“เชี่ย..” น้องมันสบถในลำคอ “เพราะมันเหรอ..”
“ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น” ผมพูดตัดบท แต่น้องมันดูเหมือนจะไม่ฟัง “บิ๊กอย่า..”
“ถ้าเป็นเพราะมัน..”
“กูบอกว่าอย่า !” ผมขึ้นเสียง หันมองมีนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขึ้นรถ “เข้าใจไหม !”
“พี่เบลล์..”
“แค่อยากอยู่คนเดียว”
“แต่..”
“เลิกยุ่งกับกูสักที..” ผมหมดความอดทน รู้สึกปวดหนึบ ๆ ขึ้นมาที่หัว “ทั้งมึงทั้งมัน”
“...”
“อย่ามาเข้าใกล้ตัวกูอีก”
“ทำไม..คือพี่..พี่เบลล์..”
ผมไม่สนใจอะไรอีก ทำแค่เดินห่างออกมาจากน้องมันและเขาเรื่อย ๆ ในหัวก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่าถูกแล้วที่ทำแบบนี้ ผมจะไม่สนใจใครอีกแล้ว ในเมื่ออยู่กับบิ๊กแล้วก็ต้องมีปัญหากับเขา ผมก็จะไม่อยู่ เช่นเดียวกันกับถ้ายังให้ความใส่ใจกับบิ๊ก น้องมันก็จะไม่มีวันตัดใจได้
เพราะฉะนั้น ผมจะทิ้งไปให้หมด ไม่ว่าใครทั้งนั้น..
มีนย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องแล้ว รับรู้ได้จากการที่เราบังเอิญออกมาเจอกันที่ระเบียงในบางวันตอนเช้า หรือการใช้ลิฟต์ร่วมกันในบางครั้งที่ต้องออกไปไหนเวลาเดียวกัน แต่ผมก็ไม่ได้คุยกับเขา..ไม่แม้กระทั่งจะหันไปมองด้วยซ้ำ
เขาเองก็คงรู้ ถึงได้ไม่เคยพยายามจะเข้ามาวุ่นวายกับผม ต่างจากอีกคนที่ไม่ว่าผมจะอยากเจอหรือไม่ มันก็พยายามจะเข้ามาพูดคุย คอยถามสารทุกข์สุกดิบทุกครั้ง
“พี่เบลล์”
“...”
“พี่เบลล์” ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะแกล้งทำไม่ได้ยินอีกครั้ง “ผมซื้อแซนวิชไว้ให้”
ผมก้มลงมองถุงแซนวิชในมือที่ถูกน้องมันยัดใส่มือมาให้ “ตั้งใจเรียนนะครับ”
น้องมันเดินกลับขึ้นลิฟต์ไปทันทีที่บังคับให้ผมรับไว้ได้แล้วเหมือนทุกครั้ง ผมหันกลับไปมองแผ่นหลังของน้องมัน ก่อนจะรีบเดินออกจากตึกเมื่อรับรู้ถึงสายตาของใครอีกคนที่กำลังจ้องมองมา
บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ยอมหายไปจากชีวิตผมสักที..
Ma-NuD_LaW
อย่าเพิ่งโมโห เจอกันพรุ่งนี้..เจอกันพรุ่งนี้..
:pig4:
-
แต่ละคน :mew5: เอาเข้าไป :seng2ped:
-
รอตอนต่อไปค่ะ ค้างมากเลย
-
:katai1: ฟาดงวงฟาดงา อยากกระทืบคนจริงๆ
เรื่องเริ่มต้นที่มีนไปใกล้กับคิวไม่ใช่หรือ? มีการส่งข้อความมาบอกรัก เบลล์ถึงได้บอกเลิก มีนไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยนะ มาตอนนี้จะมาทำตัวเป็นผีชัตเตอร์ตามสิงหลังเบลล์หรือไง? ฮ่วย
-
การเป็นเบลล์ นี่มันอึดอัดจริงๆ :z3:
ห้ามไม่ให้โมโหมีน คงไม่ทันแล้วค่ะ แค่ตอนนี้โผล่มาแบบไม่พูดอะไรสักคำ ยังดูน่าโมโหเลย :beat:
ส่วนบิ๊กนั้นก็น่าเห็นใจ เฮ้อ.....
-
อะไรเนี๊ยะ???
-
ปล่อยเบลล์อยู่คนเดียวว ฟฟฟฟฟ
-
บิ๊กเท่านั้นนนนนน
-
พ่นไฟ :m31: :m31: :m31: มันแก้ถูกจุดไหมเบลลลลล อึดอัดๆ :katai1: :katai1:
-
ได้ข่าวว่าอ่านตอนแรก มีนนอกใจก่อน
-
มีนซื่อบื้อหรือโง่
-
เรื่องนี้หน่วงจริงๆ ค่ะ คิดไว้แล้วตั้งแต่อ่านบทนำว่าต้องเป็นอย่างนี้
การที่ทั้งมีนและเบลล์อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ไม่อาจมองเห็น "อีกด้าน" ของกันและกัน การเลิกกันนี้อาจเป็นกระจกส่องให้เห็นมุมอีกมุมที่เคยถูกปิดบังไว้มาแต่ก่อน?
แม้จะมีบิ๊กเข้ามา แต่ดิฉันมองว่า บิ๊กเป็นได้เพียงปัจจัยบางอย่างเท่านั้นสำหรับความรักของมีนและเบลล์ อีกอย่าง อ่านดูลักษณะของบิ๊กตามคุณลิงได้ออกแบบไว้ มันไม่เหมือนพระเอกเลยสักนิด ไม่รู้สินะ มันให้ความรู้สึกเหมือนน้องมากกว่า ในทางตรงกันข้าม เมื่อมีนเข้าฉาก จะทำให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมด้วยทุกครั้ง (อารมณ์อยากทำร้ายมีน ฮ่าๆ)
และอีกอย่างหนึ่ง, ปฏิเสธไมไ่ด้ว่าเบลล์นั้น เป็นคนอยู่ด้วยยาก
ต้องคอยดูต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะมีนเองก็ชัดเจนแล้วว่ายังคงรักเบลล์อยู่ แม้ว่าอาจไขว้เขวไปบ้าง และอาจไม่เอาใจใส่บ้างในช่วงหลังเพราะความเคยชิน ส่วนเบลล์เองก็ยิ่งกว่าชัดเจนว่ายังรักมีนเช่นกัน แล้วจะมึนตึงใส่กันทำไม? คำพูดคำจาว่าบอกเลิกเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ ในขณะที่ใจของทั้งสองก็บอกชัดว่ารักอยู่ แล้วจะหน่วงไปทำไม?
ขอบคุณคุณลิงมากๆ ค่ะ
-
:z3: :z3: :z3:
-
เริ่มกลับมาอีลุงตุนัง
-
ตั้งใจเรียนดีกว่าเบล์ส เป็นความคิดที่ดีแล้ว เรื่องผัวค่อยว่ากันอีกที
-
อยากให้นุ้งบิ๊กเป็นพระเอกได้มั้ยครัชชช สงสารน้องงง
แต่ก็เข้าใจเบลล์นะ ถือว่าเบลล์ทำถูกแล้วล่ะ ห่างเพราะไม่อยากให้ความหวังกับน้อง
แต่เค้าสงสารน้องงงงบิ๊กกก
เบลล์ช่วยเปิดรับน้องหน่อยได้มั้ยยยยย
บิ๊กเบลล์ ดูเข้ากันฝุดๆๆๆ #เกี่ยวมั้ย 555
-
ตัวแปรเบลล์เยอะแยะไปหมด
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมยังเหมือน เดินออกมาสองก้าวแล้วก็กลับไปตรงจุดเดิม มีนพยายามหน่อยสิ
แสดงออกเยอะกว่านี้นะ ขอร้องได้โปรด ชัดเจนกว่านี้หน่อยเถอะ
-
เริ่มรำคาญบิ๊กแล้วเหมือนกัน ส่วนมีนนี่แทบไม่อยากพูดถึง เบลล์มูฟตัวเองออกมาจริงๆเถอะ
-
17.
“มีอะไรให้เราช่วยอีกก็บอกนะ” ผมบอกก่อนจะยื่นผ่านเอกสารงานให้จุ๊ “ไลน์มาก็ได้”
เห็นจุ๊พยักหน้าผมก็หันหลังเตรียมจะเดินกลับ วันนี้ไม่มีเรียนแต่ผมบังเอิญได้ยินว่าพวกจุ๊นัดกันว่าจะมาติวที่มหาวิทยาลัย จากที่ตั้งใจในตอนแรกว่าจะส่งไฟล์งานให้จุ๊ทางอีเมล์เลยเปลี่ยนใจปริ้นแล้วเอามาส่งให้เองกับมือ
“เดี๋ยวก่อนสิเบลล์” ผมหันกลับไปมองจุ๊ ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร “เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ผมพยักหน้า เมื่อคิดว่าจุ๊คงจะคุยเรื่องงานกลุ่ม “ไปที่ร้านกาแฟตรงหน้ามอได้ไหม”
“...”
“เดินไปคุยไปก็ได้”
“อืม”
จุ๊หยิบกระเป๋าเงิน ก่อนจะหันไปถามคนอื่น ๆ ว่าจะฝากซื้ออะไรไหม พอจดรายการที่เพื่อนสั่งเสร็จก็เดินนำผมออกมา ผมถอนหายใจขณะเดินตามหลังไป ในหัวก็นึกว่าคราวนี้จุ๊จะพูดอะไรอีก
คงไม่พ้นเรื่องของบิ๊ก..
“ช่วงนี้บิ๊กดูหงอย ๆ” ผมส่งเสียงหึในลำคอ เมื่อรู้ว่าตัวเองเดาเรื่องที่จุ๊จะคุยถูก “อย่าเข้าใจผิดนะ”
“...”
“เราไม่ได้จะก้าวก่าย หรือวุ่นวายอะไรกับเรื่องของเบลล์เหมือนคราวก่อนหรอก”
“...”
“แล้วก็ไม่ได้จะมาพูดให้เบลล์ใจอ่อนยอมรับน้องมันด้วย”
“...”
“เราแค่รู้สึกว่าช่วงนี้แม้แต่ตัวเบลล์เองก็ดูแปลก ๆ”
ผมหันไปมองหน้าจุ๊ “ยังไง”
“ก็เบลล์ดูไม่มีความสุขเลย” จุ๊ดูมีสีหน้าลำบากใจที่จะพูด “เพราะถึงเมื่อก่อนจะเงียบแค่ไหน สายตาก็ไม่เคยหม่นหมองขนาดนี้”
“...” ผมเงียบ ไม่เคยนึกว่าจะมีใครสังเกตผมมากขนาดนี้
“เราเลยคิดว่า เผื่อมีอะไรให้เราช่วยได้”
“...”
“แต่ถ้าเบลล์ไม่สบายใจ เราก็ต้องขอโทษ..”
“เราเองก็ต้องขอโทษ” ผมพูดออกมาก่อนที่จุ๊จะพูดจบ “ที่พูดหรือทำท่าทางไม่ดีใส่จุ๊ไปตอนนั้น”
“เฮ้ย..ไม่เป็นไร” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นโบกไปมา “เราเองก็ยุ่งกับเบลล์มากไปจริง ๆ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก..” ผมเว้นวรรคคำพูด พยายามนึกหาคำอธิบายดี ๆ “อันที่จริง ถ้าจะคิดในฐานะเพื่อน จุ๊เองก็ไม่ได้ทำผิดอะไร”
“...”
“มันเป็นแค่นิสัยส่วนตัวของเราเองที่มีปัญหา” หลังจากได้อยู่กับตัวเอง ถกเถียงกับความคิดตัวเองมาคนเดียว ผมก็เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ “อย่าคิดมากเลยนะ”
“เบลล์”
“ช่างมันเถอะ”
สิ้นสุดคำพูดของผม ระหว่างเราก็เกิดความเงียบขึ้นมา ผมก้มหน้าเดินตามจุ๊มาจนถึงร้านกาแฟ ก่อนจะนั่งรอเป็นเพื่อนเมื่อพนักงานรับกระดาษรายการไปจัดการแล้ว ตั้งใจไว้ว่าจะแยกกลับมาคอนโดหลังจากจุ๊ได้ของครบตามรายการ แต่พอเห็นท่าทางของคนที่นั่งตรงข้ามเหมือนอยากจะพูดหรือถามอะไรแล้วกลับไม่พูดออกมา เลยเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน
“มีอะไรหรือเปล่า” เห็นท่าทีอึกอักของจุ๊ ผมก็อดไม่ได้ที่จะบอกให้สบายใจ “พูดมาเถอะ”
“คือเรา..”
“...”
“เราแค่..คือมันเป็นแค่ความรู้สึกของเรา..” เห็นจุ๊เป็นอย่างนี้ ผมก็อดนึกไม่ได้ว่าตัวเองเคยแสดงท่าทีแย่ ๆ ใส่อีกฝ่ายไปแค่ไหน เธอถึงได้ดูไม่กล้าจะพูดอะไรเลยแบบนี้
“จุ๊..”
“คือเราแค่สงสัยว่าเบลล์มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่หรือเปล่า”
“...”
“ที่แยกตัวเองออกไป ตัดทุกคนในชีวิต”
“บิ๊กมาพูดอะไรงั้นเหรอ..” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียกได้ว่าปกติที่สุด “น้องมัน..”
“บิ๊กมันไม่ได้พูดอะไรหรอก”
“...”
“แต่คนร่าเริงแบบนั้น..”
“...”
“แค่มองตาก็รู้สึกได้ว่าไม่เหมือนเดิม”
ผมนั่งเงียบจมจ่อมกับความคิดตัวเองหลังได้ยินอย่างนั้น ใช่ว่าผมจะไม่สังเกตว่าที่ผ่านมาถึงมันจะยังยิ้มให้ แต่สายตามันกลับไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยเลย ไหนจะร่างกายน้องมันที่ตอนนี้ดูทรุดโทรมลงไปอย่างเห็นได้ชัดขนาดนั้น
“พูดไปพูดมาก็เหมือนเราเชียร์น้องมันกับเบลล์อีก”
“...”
“แต่เราก็เห็นว่า ตอนเบลล์อยู่กับน้องมัน”
“...”
“ก็ดูมีความสุขดีไม่ใช่เหรอ”
จุ๊ลุกขึ้นไปรับของเมื่อพนักงานเรียกว่ารายการของที่สั่งได้ครบแล้ว ก่อนจะเดินกลับมาบอกลาผม ด้วยคำพูดที่ดูเหมือนกำลังเตือนสติ
“ทำไมถึงไม่ลองอนุญาตให้ตัวเองมีความสุขดูบ้างละเบลล์”
ผมคิดทบทวนคำพูดของจุ๊ คิดวนไปมาอยู่อย่างนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นว่าเป็นรถของคนที่วนเวียนอยู่ในความคิดอยู่ตอนนี้ ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะก้มลงไปมองเมื่อน้องมันลดกระจกลงถามว่ากำลังจะไปไหน ก่อนจะอาสาขับรถไปส่งทั้งที่ยังไม่ได้รับคำตอบ
“พี่เบลล์..”
“ไปขับรถเล่นกันไหม”
“ครับ ?”
“มีเรื่องจะคุยด้วย”
เห็นน้องมันเงียบไปตอบอะไร ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ก่อนจะสะกิดเรียกเมื่อเห็นน้องมันนั่งนิ่งไม่ยอมขยับรถไปไหน “บิ๊ก”
“เอ่อครับ..พี่เบลล์อยากไป..”
“ถ้าบอกว่าอยากไปทะเล จะพาไปไหม”
“เอ่อ..”
“พูดเล่น” ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะพูดต่อ “แค่พาวนดูรถติดก็พอ”
“...”
“ไปสิ”
พอถูกผมเร่งน้องมันก็เหมือนได้สติ “ครับ..”
แล้วน้องมันก็ขับวนพาผมไปดูรถติดได้จริง ๆ ผมหน้าออกนอกกระจก มองรถเก๋งสีแดงเก่า ๆ ที่จอดติดอยู่ข้าง ๆ ในหัวก็นึกชื่นชมเจ้าของมันที่ดูแลรักษาดีจนสามารถยังวิ่งอยู่บนถนนได้
“มึงรู้ไหม” ผมพูดกับน้องมันทั้งที่สายตายังไม่ละจากรถคันเดิมไปไหน “ว่าถ้ากูดูแลรถได้ดีสักครึ่งของลุงเขา แม่กูคงอนุญาตให้กูเอารถมาใช้ได้”
“...”
“น่าเสียดายที่กูไม่เคยดูแลรักษาข้าวของตัวเองได้เลยสักอย่าง” ผมถอนหายใจออกมา “สุดท้ายเลยไม่เคยเหลืออะไร”
“พี่เบลล์..”
“แล้วมึงมาเสียเวลากับคนอย่างกูทำไมวะบิ๊ก”
ผมหันกลับไปมอง ก็เห็นน้องมันฟุบหน้าอยู่กับพวงมาลัยรถ “ผมไม่รู้..”
“...”
“รู้แค่ว่าต้องทำ ไม่สิ..”
“...”
“ผมรู้แค่ว่าผมอยากทำ..” พูดแล้วก็เงยหน้ากลับขึ้นมาสบตาผม “แล้วพี่เบลล์ล่ะครับ”
“...”
“มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำไหม”
ผมไม่ได้ตอบในสิ่งที่น้องมันถาม ไม่ตอบและไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย น้องมันเองก็ไม่ได้ถามซ้ำหรือพยายามบีบเอาคำตอบอะไรจากผม เราต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างอยู่ในความคิดของตัวเองอย่างนั้นจนกระทั่งถึงคอนโด
“ขอบคุณนะ” ผมบอกก่อนทำท่าจะลง แต่ยังไม่ทันที่มือจะได้จับที่เปิดประตู ก็ถูกน้องมันดึงตัวเข้าไปกอด “บิ๊ก”
“ผมขอโทษ..” น้องมันว่าเสียงสั่น “แต่ผม..”
“...”
“ผมรักพี่ไปแล้ว..”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ แต่ก็แค่ไม่นาน พอผมดันตัวเองออกจากอ้อมกอดน้องมันได้ ก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา “อย่าร้อง..”
“...”
“กับคนอย่างกู..” ผมถอนหายใจออกมาเมื่อนึกคำพูดดี ๆ ไม่ออก “ทำไมมึงถึงโง่ขนาดนี้..”
“...”
“กูไม่รู้จะทำยังไง..”
เสียงของผมขาดหาย เมื่อถูกน้องมันปิดปากไปด้วยจูบ ผมพยายามดิ้นรน..ดึงตัวเองออกจากสถานการณ์ตรงหน้าในช่วงแรก ก่อนจะปล่อยให้น้องมันจูบจนพอใจเมื่อรู้ว่าขัดขืนไปก็ไม่เป็นผล
เพราะเห็นได้ชัดว่าน้องมันคงไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าจะเป็นจูบนี้ หรือแม้กระทั่งตัวผม..
Ma-NuD_LaW
ผิดสัญญา ขอโทษนะครับ เมื่อวานติดธุระจริงๆ :m5:
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
รอวันที่เบลล์มีความสุข
-
ตั้งแต่อ่านมา เรารู้สึกร่าเริงกับตอนนี้ที่สุด รักจุ๊ จุ๊ต้องเป็นร่างอวตาร์ของคนอ่านแน่ๆ นั่นสิ ไม่ยอมให้ตัวเองมีความสุขเสียที ว่าแต่การยอมให้จูบมีความหมายมากกว่านี้หรือเปล่าคะ หมายถึง ยอมให้เข้ามาในชีวิตแล้ว ด้วยหรือเปล่า
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่ะ
-
รอดูค่ะว่าเบลล์รู้สึกยังไงกับจูบของบิ๊กกันแน่
ถ้าหากว่ารู้สึกว่าดีก็น่าลองอยู่
แต่ถ้าหากว่ายังรักบิ๊กไม่ได้ก็สมควรชัดเจนมากๆ
คือต่างฝ่ายต่างรั้งกันไว้แล้วตอนนี้
มีนลองคบลองนอนกับคนอื่นแล้วไปไม่รอด แต่ก็ยังไม่ชัดเจนกับเบลล์สักที
จุ๊ผลักเบลล์กับบิ๊กก็โอเคนะ ที่ว่าตอนที่อยู่กับบิ๊กสายตาดูมีความสุขแล้วตอนนี้ไม่มีความสุขก็ไม่ใช่เพราะบิ๊กโดยสิ้นเชิงนะ ก็เพราะว่าตอนนั้นที่อยู่กับบิ๊กมันไม่มี dilemma ไง ไม่มีอะไรให้เลือก มีนก็ไปกับคิวไปแล้ว บิ๊กก็คบกับเบลล์โดยขึ้นอยู่กับข้อกำหนดของเบลล์ แต่มาตอนนี้มันสับสน ต้องเลือก มีนก็กลับมาแล้วถึงจะยังไม่ชัดเจน บิ๊กก็รุกหน้า ไม่อยู่ในข้อกำหนดของเบลล์อีกต่อไป เป็นใครก้มีสับสนแหละ เพราะว่ามัน lost control ไปแล้ว
-
พอคนนึงเลิก อีกคนกำลังจะยอมคบ เฮ้ออออ เป็นเรื่องที่หน่วงมาก เดาไม่ออกเลย เป็นเพราะตัวละครหลักทั้งสองไม่เคยพูดอะไรออกมาว่าคิดอะไร ทำอะไรรู้สึกอะไร :z6: :z6: :z6:
-
ยังไงล่ะ ก็ถ้ามีนมันโง่ขนาดนั้นไปคบกับคนรักเราจริงๆและชัดเจนกับเราดีกว่าเบลล์
ตอนนี้ยังไม่รักบิ๊กไม่ได้แปลว่าต่อไปจะไม่รักนะ เปลี่ยนใจมาเชียร์บิ๊กแล้ว ความรักมันต้องลองผิดลองถูกกันบ้าง
ตอนนี้ยังไม่ลืมมีนก็แค่มันอยู่ด้วยกันมานานเกินไปนั่นแหละ มีนมันคิดไม่ได้ไม่รู้จักถามก็ปล่อยมันไปเถอะ
-
ทีมบิ๊กเท่านั้นนนนนน
-
ทีมบิ๊กอะเกนค่าา อยากให้เบลล์มีความสุข
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วยังคงคิดว่า จูบของบิ๊กก็จะยังไร้ผล เพราะยังไงเบลล์ก็ยังจะยึดติดอยู่กับมีน? เรื่องนี้ต้องใจเย็นๆ ฮ่าๆ ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เพราะปัญหามันอยู่ที่ว่า เบลล์ต้องก้าวออกมาจาก "หล่ม" อะไรสักอย่างที่กำลังติดอยู่
ขอบคุณคุณลิงสำหรับตอนนี้มากๆ ค่ะ
-
วังวนรัก ของคนสามคน
รักของบิ๊ก พุ่งตรง เปิดเผย
รักของมีน แสดงออกจากการกระทำเท่านั้น ไม่สื่อสารกันทางวาจา เก็บไว้กับตัวเอง
เบลล์ ยังรักมีน แต่ก็ไม่พูดจากัน
ถึงมีคำพูดว่า สิ่งที่เห็นไม่ใช่ความจริงทั้งหมด
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอวันที่เบลล์กลับมายิ้มอย่างมีความสุขอีกครั้ง
-
เบลล์ให้โอกาศบิ๊กน้า สงสารน้องงงงง
-
บิ๊กทำอะไรๆชัดเจนกว่ามีนเยอะ เปิดใจเถอะนะเบล
-
เหมือนทุกอย่างเป็นเพราะเบลล์
-
ไม่ค่อยเข้าใจเบลล์เลย :katai4:
-
มาถึงตอนนี้ถึงจะสงสารมีน
แต่เราเชียร์บิ๊กนะ เพราะอย่างน้อยพอเบลล์บอกให้เลิกมายุ่ง บิ๊กก็ยังพยายามตามตื้ออยู่ ไม่ละความพยายามที่จะทำให้เบลล์มารัก แต่กับมีนถึงจะดูเหมือนรักแต่ไม่พยายามอะไรเลย ถึงจะมาให้เห็นแต่ก็เหมือนยังใส่ใจไม่พอ
-
18.
“อย่าผลักผมออกไปจากชีวิตพี่เลยได้ไหม”
ผมนั่งกอดเข่าตัวเอง จ้องมองบะหมี่ในถ้วยที่กำลังอืดขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบจะเต็มถ้วย
“ไม่ว่าพี่จะคิดยังไง ก็ขอให้ผมรักพี่ต่อไปได้ไหม”
ผมยกถ้วยบะหมี่ตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะลุกเดินเอาไปทิ้งลงถังขยะ รู้สึกกินอะไรไม่ลงแล้ว ถ้าขืนยังติดยังคิดวนเวียนแต่คำพูดพวกนี้ของบิ๊กผมคงไม่เป็นอันทำอะไร ผมเองก็ไม่รู้ว่าน้องมันจะมายึดติดอะไรกับคนอย่างผมนักหนา กับผมคนที่แทบจะไม่มีดีอะไรเลยอย่างนี้
“โง่”
สุดท้ายมันก็เป็นเหตุผลเพียงข้อเดียวที่ผมจะยกขึ้นมาใช้ได้ กับความรู้สึกที่น้องมันมีให้ผม
“ไปทะเลกันครับ”
ผมเลิกคิ้ว มองคนที่ปกติมักจะทำแค่ส่งมื้อเช้าให้ผมด้วยความแปลกใจ “ว่าไงนะ”
“ไปทะเลกัน”
“ตอนนี้ ?” ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว “กูมีเรียนคาบบ่าย..”
“โดดสักวันคงไม่เป็นไร” ผมมองน้องมันที่ตอนนี้เองก็อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกันกับผม “พี่เองก็อยากไปไม่ใช่เหรอ”
ผมนึกตามคำพูดน้องมัน ก่อนจะนึกออกว่าเมื่อวานเผลอพูดเล่นอะไรไปจนทำให้น้องมันคิดว่าเป็นเรื่องจริงจังอย่างนี้ “กูแค่พูดเล่น”
“ในคำพูดที่ดูเหมือนเล่น ๆ มันมักจะมีความจริงซ่อนอยู่เสมอ”
“...”
“พี่ไม่เคยได้ยินหรือไง”
ผมหัวเราะเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะโบกมือให้น้องมัน “แต่สำหรับกู พูดเล่นก็คือไม่มีอะไรจริง”
“ถ้าอย่างนั้นก็เปลี่ยนเป็นว่า ผมมาชวนพี่ไปเที่ยวกับผมก็ได้”
“บิ๊ก”
“ไปกับผมได้ไหมครับ” พูดจบน้องมันก็ยืนจ้อง รอคอยคำตอบของผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ก็ได้”
“...”
“แต่ไม่ค้างนะ”
“แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว”
แค่ได้เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ จากมัน ผมก็คิดว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว..
บิ๊กพาผมขึ้นทางด่วนเพื่อลดเวลาการเดินทาง และเลือกจะไปทะเลที่ใกล้ที่สุด ผมไม่ได้พูดหรือโต้แย้งใด ๆ เลยตอนที่น้องมันเข้าไปจองที่พักติดริมทะเลทั้งที่เราไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามากันสักชุด ก่อนจะปล่อยให้น้องมันลากไปตลาดใกล้ ๆ แถวนั้นเพื่อซื้อเสื้อผ้ามาไว้เปลี่ยนกันคนละสองชุด
ผมปล่อยให้น้องมันทำตามใจตัวเอง โดยที่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรเลย..
“หาดนี้ดูเงียบจัง..” ผมพูดขณะมองไปรอบ ๆ “ไม่มีคนเลย”
“คงเพราะเป็นวันธรรมดา”
“อืม..” ผมครางรับในลำคอ “ลงไปเล่นน้ำกันไหม”
“ครับ ?”
“หรือจะนั่งรออาหารมาส่ง” เห็นน้องมันพยักหน้า ผมเลยพูดต่อ “งั้นพี่ขอลงไปเดินเล่นก่อน รอคนเดียวได้ไหม”
“อย่าไปไกลนะครับ”
ผมหัวเราะไปกับความห่วงใยที่มากเกินไปของน้องมัน ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ก็โล่งเสียขนาดนี้ ต่อให้ผมเดินไปจนสุดชายหาด น้องมันก็ยังเห็นผมอยู่ดีไม่ใช่เหรอ ?
“จะไปเท่าที่ยังพอได้ยินเสียงเราเรียกแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ” ผมพยักหน้าสองสามครั้ง ก่อนจะก้าวขาลงบันได “พี่เบลล์..”
“หืม..” ผมหันกลับไปมองเมื่อถูกเรียก
“เวลาพี่พูดเพราะ ๆ แบบนี้ ผมรู้สึกดีจัง”
“...”
“คงดีถ้า..”
“อย่าฝัน..” ผมพูดตัดบท “วันนี้กูแค่ลืมตัวหรอก”
ได้ยินเสียงหัวเราะของน้องมันแล้ว ผมก็อดที่จะหัวเราะตามไม่ได้ แล้วพอได้หัวเราะ มันก็ส่งผลให้ผมไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย สุดท้ายก็เดินเอาเท้าย่ำน้ำทะเลไปอมยิ้มไปอย่างนั้นจนสุดทาง
“กลับไปกินข้าวกันเถอะครับ”
ผมลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะเหยียดแขนบิดขี้เกียจจนสุด “ขอดูพระอาทิตย์ตกก่อนได้ไหม”
“จะได้กลับไปอาบน้ำก่อนไงครับ นอนแช่น้ำแบบนี้ไม่เหนียวตัวเหรอ”
ผมอมยิ้ม ก่อนจะหลับตาลง ฟังเสียงคลื่น..ซึมซับสัมผัสจากแรงซัดเบาบางของน้ำทะเล ที่พัดผ่านปลายเท้าจรดศรีษะ “กำลังสบายเลย..”
“งั้นผมนอนด้วย..”
ว่าแล้วน้องมันก็ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ก่อนจะยื่นมือมาจับมือผมแล้วกุมเอาไว้อย่างนั้นจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป เราไม่ได้พูดหรือส่งเสียงอะไรออกมาเลย เหมือนต่างคนต่างต้องการที่จะเก็บเกี่ยวบรรยากาศดี ๆ จากธรรมชาติพวกนี้เอาไว้ให้ได้มากและยาวนานที่สุด เท่าที่จะสามารถทำได้..
Ma-NuD_LaW
มีคนพูดถึงความเป็นเบลล์ได้ถูกต้องตรงตามความคิดของผมด้วย :m1:
และอาจจะจริงตามที่หลายคนแสดงความเห็น ว่าคนที่มีปัญหามากที่สุดจริง ๆ คือเบลล์ :a6:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
เบลล์ก็รู้สึกดีกับการมีบิ๊กอยู่ใกล้ๆนี่นา
-
เบลล์สงสารบิ๊กรึป่าว รึจะลองเปิดใจเหมือนที่จุ๊บอก
-
เชียร์บิ๊กนะครับ
-
เชียร์บิ๊กค่ะ
-
เราเข้าใจความรู้สึกเบลล์ อาจจะยังไม่พร้อม
-
ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรมชาติ เบลเลยไม่รู้สึกอึดอัดสินะ บิ๊กโอเคย
-
วันนี้โชคดี ได้อ่านอีกตอนก่อนเข้านอน
ตอนนี้ไม่รู้หมู่หรือจ่า แต่ดูเหมือนการมาทะเลครั้งนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนอะไรหรือเปล่า หรือว่าเบลล์ตัดสินใจจะให้โอกาสน้อง? หรือไม่ใช่แค่นั้น แต่เป็นว่าเบลล์ตัดสินใจจะพยายามเปลี่ยนตัวเอง พยายามจะเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามาใกล้ในชีวิตมากขึ้น ไม่เฉพาะแค่ในฐานะคนรักแต่ในฐานะอื่นด้วย
อืม...ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เหมือนบิ๊กก็อาจมีสิทธิ์ขึ้นแท่นเป็นพระเอกกับเขาเหมือนกัน
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบตอนนี้ หวานละมุนละไม
-
เชียร์บิ๊กน่าาาา สงสารน้อง :sad4:
-
19.
บิ๊กพาผมกลับหลังจากค้างที่นั่นไปสองคืน ไม่รู้ผมเผลอยอมอยู่ต่อตามคำอ้อนของมันได้ยังไง ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะไม่ค้างด้วยซ้ำ แต่พอมาคิด ๆ ดู ผมคงพลาดตั้งแต่ตอบตกลงมากับน้องมันแล้ว
สุดท้ายพวกเราก็ขาดเรียนกันไปสามวันเต็ม ๆ ยังดีที่น้องมันช่วยโทรขอจุ๊ให้ตามงานให้ผม หลังจากโทรบอกเพื่อนของตัวเองแล้ว โทรศัพท์มือถือผมแบตเตอรี่หมดไปตั้งแต่คืนแรกที่โดนน้องมันท้าดวลเกมส์กันแล้ว ยังดีที่มันยังตั้งสติได้รีบโทรไปฝากงานเพื่อนก่อนที่ของมันจะแบตเตอรี่หมดตามผมไปด้วยอีกคน
เราไม่ได้ติดต่อใครอีกเลยจนกระทั่งกลับมาถึงนี่
“งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ ไว้ตอนเย็นจะขึ้นไปหา”
ผมพยักหน้าอือออไป ก่อนจะเดินลงจากรถเพื่อกลับขึ้นไปนอน อันที่จริงบ่ายนี้ผมก็มีเรียนเหมือนกัน แต่กลับรู้สึกขี้เกียจยังไงก็ไม่รู้ เลยตัดสินใจโดดต่ออีกวัน ปล่อยให้บิ๊กแสดงความขยันไปคนเดียว
ผมหิ้วถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักเอาไว้ในมือ เดินตรงไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่ตัวเองพักอยู่ อมยิ้มนึก ๆ ถึงเสียงคลื่นเสียงลมของทะเลในความทรงจำตัวเองไปเรื่อยจนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก ก่อนจะต้องตกใจกับเสียงตะคอกของคนที่เพิ่งเจอหน้า
“ไปไหนมา !” มีนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะออกแรงดึงผมให้เดินไปที่ห้อง “ไม่กลับห้อง ปิดมือถือ กะจะไม่ให้ใครติดต่อได้เลยใช่ไหม”
“เป็นบ้าอะไร” ผมหงุดหงิด รู้สึกไม่พอใจที่ถูกต่อว่าโดยไม่มีเหตุผล
“บ้า..ใครกันแน่ที่บ้า” เขาว่าแล้วรื้อเอากุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงผม ก่อนจะไขเปิดมันเข้าไป “รีบไปเก็บของ จะได้รีบกลับ”
“กลับ..กลับไปไหน ?”
“แม่บีตกบันได”
ผมทิ้งข้าวของในมือ รีบวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดยัดใส่กระเป๋าเป้ แล้วออกมาหาคนที่ยืนรออยู่ที่เดิมตรงหน้าประตู มีนเป็นคนปิดประตูห้องให้ผม ก่อนจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ ว่าแม่มลโทรมาบอกตั้งแต่เมื่อวานเย็น เขาพยายามติดต่อผมทั้งคืน แต่ติดต่อไม่ได้ จนใจหนึ่งคิดจะทิ้งผมเอาไว้แล้วกลับไปคนเดียวด้วยซ้ำ
ผมนึกขอบคุณที่เขายังอุตส่าห์ให้เวลาผมจนกระทั่งถึงตอนนี้..
เรามาถึงที่โรงพยาบาลกันเกือบค่ำ คืนนี้แม่มลอาสาเฝ้าแม่ผมให้ เพราะพรุ่งนี้พ่อมีประชุมด่วนแต่เช้า ผมนั่งลูบเฝือกที่ขาแม่ไปมา โทษตัวเองที่หนีไปเที่ยวเล่นไม่สนใจอะไร ขนาดแม่ป่วยยังไม่สามารถติดต่อผมได้เลยอย่างนี้ กระทั่งแม่มลเอ่ยปากไล่ให้ผมกลับไปพักที่บ้าน ตอนแรกผมไม่ยอม แต่ก็ขัดแม่มลไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายเลยต้องยอมให้เขาพาผมกลับมานอนที่บ้าน นับเวลารอให้ถึงตอนเช้าไว ๆ กระทั่งหลับ
คืนนั้นผมรู้สึกว่าถูกดึงเข้าไปกอด..
กอดด้วยสัมผัสอบอุ่นแบบที่คุ้นเคย..
ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า มองหาคนที่คิดว่าควรจะนอนอยู่ข้าง ๆ แต่กลับไม่มี ผมสลัดหัวไปมาสองสามครั้งเพื่อไล่ความง่วง ก่อนจะรีบลุกขึ้นอาบน้ำแปรงฟันแล้วลงมาข้างล่าง ก็เห็นมีนนั่งคุยอยู่กับพ่อผมที่โต๊ะอาหาร จับใจความได้ว่าพ่อกำลังฝากฝังผมเอาไว้กับเขา แล้วหันมาสั่งให้ผมช่วยแม่มลดูแลแม่ดี ๆ เมื่อผมเดินเข้าไปหา
“เดี๋ยวบ่าย ๆ พ่อเข้าไป” พ่อแตะเบา ๆ บนไหล่ผม ก่อนจะหันไปบอกมีน “ฝากด้วยนะ”
“ครับพ่อ” สิ้นเสียงขานรับของเขา พ่อก็คว้าสูทเดินออกไป “ไปกันเลยไหมเบลล์”
“อืม..”
“เดี๋ยวค่อยแวะซื้อโจ๊ก เผื่อเอาไปฝากแม่กับแม่บีด้วย” เห็นผมไม่ตอบอะไร เขาเลยถามต่อ “หิวไหม ทนไหวหรือเปล่า”
“อืม..เราไหว”
เขาส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ ก่อนจะคว้าแขนผมแล้วจูงไปที่รถ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยตลอดทาง มีเพียงแค่เขาหันมามองผมบ้างบางครั้ง ผมนั่งนิ่งตอนที่เขาจะเปิดประตูลงไปซื้อโจ๊ก ก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำลังจับชายเสื้อเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะปล่อยออกเมื่อเขายื่นมือมาลูบหัวผม
ผมเหลือบตามองเขา ก่อนจะถูกจูบลงมาเบา ๆ บนหน้าผาก
“ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็มา”
ผมพยักหน้าเมื่อได้ยินเขาบอกอย่างนั้น แต่ก็ห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองตามเขาไปได้อยู่ดี
Ma-NuD_LaW
ขอยังไม่อธิบายการกระทำนี้ของเบลล์ :hao7:
-
ต่างคนต่างไม่ชัดเจน
-
หรือเบลล์จะสองรัก
-
อะไร ยังไง
-
อยากได้คำอธิบายการกระทำของมีนด้วยค่า ตอนนี้วนกลับมารับบทพระเอกอีกแล้ว
-
อยากให้เบลล์ทบทวนใจตัวเองดีๆ ว่าจริงๆแล้วเลือกใคร :katai1:
-
มันยากนะ อะไรๆก็เพิ่งเกิด บิ๊กเหมือนเป็นตัวเปิดประตูสู่ก้าวใหม่ของชีวิต เบลล์ไปกับบิ๊ก ไหลไปตามบื๊ก ว่าไปก็เหมือนเปิดใจ แต่แล้วพอกลับมาก็โดนดึงกลับไปสู่แบบเดิมที่มีมีนอยุ่ ตัดสินใจได้ยากเหมือนกัน
-
เบื่อมีน :mew5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ณ จุดๆนี้ลำไยมีนมากกกกก ไม่ชัดเจนก็ถอยไป จะให้บีมเสียบ เบลล์อย่าใจอ่อนน้าาาา ฮือออ ถึงอิมีนจะเป็นพระเอกก็เถอะ แต่เชียร์บิ๊กกก นี่เบลล์คงลืมไปแล้ว ว่าบิ๊กบอกจะมาหาตอนเย็น อยากให้เบลล์โทรบอกบิ๊กว่ายุไหน ทำไม ต่อหน้ามีนชัดๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
-
????????
-
อะไรยังไงคู่นี้. ถ้าจับเข่าคุยกัน ก็คงได้กลับมาคบกันรึเปล่าเนี่ยยย
-
เอาจริงๆ นะ ดิฉันชอบมีน-เบลล์ และอยากให้มีนเป็นพระเอก ดิฉันว่าในชีวิตของคนเรา ไม่มีใครไม่เคยทำความผิดพลาด เพราะมนุษย์ไม่ใช่พระเจ้า เบลล์เองก็ใช่เพอร์เฝ็ค ดังนั้นสองคนสมกันดีที่สุด การที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันตลอดมา ทำให้อาจมองไม่เห็นอะไรบางอย่าง นี่นับเป็นช่วงเวลาที่จะได้ทบทวนว่าอะไรคือสิ่งที่ใช่ ก่อนจะกลับมาหากันอีกครั้ง ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ...อ่านตอนท้ายๆ ของบทแล้วดูการกระทำของมีนนั้นหวานมากๆ ดูอบอุ่น จริงๆ แล้วมีนอาจเป็นเช่นนี้อยู่แล้วเมื่อตอนยังคบหากันอยู่ แต่เพราะสำหรับเบลล์มันคือความเคยชินก็เลยไม่สังเกต? ไม่รู้สิ แต่ดิฉันชอบที่จะให้มีนเป็นพระเอก อย่างไรก็ตาม, ย่อมแล้วแต่คุณลิงเลยค่ะ เขียนให้ใครเป็นพระเอกดิฉันก็รับได้ทั้งนั้น
รอตอนต่อไปค่า
-
หลังจากเรื่องพี่เล็กพึ่งได้มีโอกาสมาตามอ่านเรื่องอื่นๆ
แหะๆ
เราชอบนะ
บางเรื่องตัวเราเองก็ชัดเจนไม่ได้เหมือนกัน
ไม่รู้จะสงสารใครหรืออะไร
แค่หมั่นไส้พระเอกกว่าใครแค่นั้นเอง
รอนะคะ
-
20.
“แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว เดี๋ยวก็พากันกลับไปเรียนเถอะ” ผมส่ายหน้าไปมากับตักแม่ เมื่อไม่อยากทำตาม “ไม่ไปได้ยังไง แล้วจะเรียนทันเพื่อนไหม”
“เบลล์ห่วงแม่”
“ห่วงก็รีบกลับไปเรียนซะ ยิ่งแม่สบายใจเรื่องเรามากแค่ไหน แม่ก็หายเร็วขึ้นเท่านั้น”
ผมเงียบ รู้ดีว่าแม่พูดถึงเรื่องอะไร เพราะเกรดเทอมที่ผ่านมาของผมค่อนข้างแย่ ถึงมันจะไม่ได้แย่มากถึงขั้นทำให้ตัวเองต้องลำบาก แต่ก็ต่ำกว่ามาตรฐานที่ผมควรจะทำได้อยู่ดี “งั้นรอให้แม่ออกจากโรงพยาบาลก่อน..”
“วันนี้อีกวัน แล้วพรุ่งนี้ต้องกลับแต่เช้า แม่ให้ได้แค่นี้”
ผมพยักหน้าอย่างยอมจำนน ก่อนจะเหลือบตามองคนที่เพิ่งกลับเข้ามา หลังจากขับรถพาแม่มลกลับไปพักที่บ้าน “เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะทำกับข้าวมาให้แม่บีเองนะครับ”
“ลำบากอีกจนได้ แล้วนี่รีบกลับมาทำไม ไว้รอมาพร้อมแม่เราเย็นนี้เลยก็ได้”
“แม่ให้มาช่วยเบลล์ดูแลแม่บีครับ”
ได้ยินแม่บ่นเบา ๆ ว่าอย่างนี้ทุกที ก่อนจะบอกให้มีนพาผมลงไปหามื้อเที่ยงกิน ผมตั้งท่าจะปฏิเสธแต่ก็ถูกแม่ไล่ซ้ำออกมาอีก สุดท้ายเลยต้องเดินตามเขาลงมาที่โรงอาหาร หาอะไรง่าย ๆ กิน พออิ่มเขาก็พาผมมาเดินเล่นในสวนของโรงพยาบาล ดูต้นไม้..มองรอยยิ้มของคนป่วยไปเพื่อให้เวลาแม่ได้นอนพักแบบไม่ต้องมีผมไปรบกวนสักชั่วโมงหนึ่ง
“ยังกลัวอยู่หรือเปล่า” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบให้กับคำถามเขา “ขอโทษนะ..”
“...”
“เราลืมไปแล้วว่ามันอาจจะทำให้เบลล์กลัว”
ผมส่ายหน้า แล้วส่งยิ้มให้เขารู้ว่าไม่เป็นอะไร “เราผิดเอง”
มันก็ไม่แปลก หากมีนจะลืมว่าตัวเองไม่เคยจะเสียงดัง หรือตะคอกใส่ผมเลยสักครั้ง ในเมื่อตอนนี้ผมไม่ใช่คนสำคัญอะไรในชีวิตเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถ้าเขาจะปฏิบัติตัวต่อผมต่างจากที่เคยทำมาตลอด มันก็คงไม่ผิดอะไร
“เรา..” แล้วเขาก็เงียบไป ไม่ยอมพูดอะไรต่อ
“ขึ้นไปหาแม่กันเถอะ”
ผมตัดบท ไม่ได้นึกอยากรอคอยคำพูดของเขาเหมือนทุกที ในเมื่อความอดทนของคนเรายังมีขีดจำกัด ความรู้สึกของผมเองก็มีขีดจำกัดเช่นกัน
“พรุ่งนี้เช้าพาเราแวะมาหาแม่ก่อน ค่อยกลับกันได้ไหม”
“ได้สิ”
“ขอบคุณนะ”
ผมคิดว่าบางที ตัวผมเองก็ควรจะเลิกเจ็บปวดกับความเงียบของเขาได้แล้ว..
แม่มลกลับมาเปลี่ยนเวรเฝ้าแทนผมกับมีนตอนห้าโมงเย็น ก่อนไล่ให้พวกเรารี่บกลับมาพักผ่อนก่อนจะต้องเดินทางกลับไปเรียนในวันพรุ่งนี้ ผมกอดแม่..ฟังแม่บ่นสอนหลายเรื่อง มีนเองก็ถูกแม่มลกำชับให้คอยดูแลผมให้ดี หลังจากเพิ่งถูกพ่อผมไหว้วานมาเมื่อเช้านี้
ผมไม่รู้ว่าเขาเหนื่อยไหมที่ถูกใคร ๆ สั่งให้คอยดูแลผมอย่างนี้ เพราะผมรู้แค่เพียงว่าหลังจากนี้ ผมจะพยายามทำตัวเป็นภาระเขาให้น้อยที่สุด เพื่อตอบแทนเขา อย่างน้อยก็ในแบบที่เพื่อนคนหนึ่งสมควรจะทำ..
Ma-NuD_LaW
เราแต่งในมือถือแหละ :laugh:
เดี๋ยวคืนนี้ถึงบ้านก็คงมาอัพเหมือนเดิม :o8:
ไว้คุยมาตอบคอมเม้นตอนดึกเนอะ :pig4:
-
:เฮ้อ:
-
ชอบมีน
เป็นคนที่พึ่งได้
ถ้าเบลล์ไม่เอามีน
เราขอนะ ชอบคนแบบนี้
ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ใช้การกระทำ พิสูจย์
เบลล์มองแต่ความผิดของมีน โดยไม่ดูตัวเองว่าตัวเองน่ะแหละที่ไม่ใส่ใจมีนก่อน
รักมีน เชียร์มีน เบลล์จะมีใครใหม่ก็มีไป แต่มีนเป็นของเรา
-
พี่เบลล์อย่าลืมน้องบิ๊กนะ
-
เราว่า บางทีมีนก็ดูแลเบลล์จนเหมือนขาดไม่ได้ไปแล้วนะ พอไม่ได้ทำแทนที่จะรู้สึกสบาย แต่อาจรู้สึกขาดก็ได้ เพราะใช่ว่า มีนจะดูแลเบลล์ฝ่ายเดียว
-
ไม่รู้ล่ะเราไม่เชียร์มีนแล้ว
-
เชียร์บิ๊กค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ขออยู่ทีมบิ๊กล่ะกัน
-
มันวกไปวนมาเหมือนพายเรือในอ่าง แรกๆเรากะจะติดตามเพราะเห็นเป็นเรื่องของคนรักกันที่อาจจะมีความไม่เข้าใจกันเมื่อเลิกกันแล้วอีกฝ่ายก็จะพยามยามรั้งอีกฝ่ายไว้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่คนที่เราคิดว่าคงเป็นพระเอกบทน้อยลงทุกวัน และนายเอกช่างไม่มีความชัดเจนอะไรให้เราเลย เพราะฉะนั้น เราจะกลับมาอ่านแน่นอน :bye2:
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นค่อนข้างชัดว่า สองคน...ทั้งเบลล์และมีน...ต่างไม่ค่อยพูด ซึ่งนี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทั้งสองคนมาอยู่ในจุดนี้...
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
เรายังรู้สึกว่าตอนนี้ยังหวานอยู่นะคะ เริ่มรู้สึกว่า ประเด็นเด่นระหว่างเบลล์และมีนคือ ความผูกพัน และไม่เชื่อสักนิด ว่าเบลล์จะตัดใจได้ อย่างที่ตั้งใจไว้ท้ายตอน ถ้ามีนยังคงทำดี แบบตอนนี้และตอนก่อนหน้า
นี่มันใช่ มีนคนเดียวกับตอนต้นเรื่องหรือเปล่า
-
อ่านไปอึดอัดไป มีนมันก็เงียบเกิน
-
บิ๊กอยู่ไหน???
หายไปนานละนะ,,,
-
รอดูๆๆกันไปเนอะ
-
21.
“อะ..กาแฟ” ผมยื่นแก้วกาแฟไปให้ “แก้ง่วง”
“ขอบคุณครับ”
เห็นมีนกินแล้ว ผมเลยหันมากินช็อกโกแลตร้อนของตัวเองบ้าง “ให้เราช่วยขับไหม”
“ไม่เป็นไร เราไหว”
เมื่อเขาบอกว่าไหว ผมเลยไม่เซ้าซี้ถามต่อ แล้วเปลี่ยนเป็นแกะขนมปังให้เขากินรองท้อง “เห็นอาหารแช่แข็งแล้วไม่นึกอยากกิน เลยซื้อขนมปังมาแทน มีนกินได้ไหม”
“อืม”
พอเขารับไป ผมก็หยิบห่อใหม่เพื่อมาแกะกินเองบ้าง เราต่างคนต่างกินมื้อเช้าของตัวเองไปเงียบ ๆ ก่อนจะเริ่มออกเดินทางต่อเมื่อกินอิ่มกันแล้ว เขาเปิดเพลงคลอไปเบา ๆ ระหว่างขับรถ เหมือนทุกครั้งเวลาที่เราต้องเดินทางไปไหนด้วยกันไกล ๆ
เขาเคยบอกว่านั่นคือวิธีการกล่อมผมให้หลับ จะได้ไม่ต้องมาบ่นว่าเบื่อที่ต้องนั่งรถไกล ๆ
พยายามเท่าไร ก็ยังกลับมาตรงที่เดิมไม่เคยไปไหนพ้น
รู้แล้วว่าเลิกกันต้องอดทน เข้าใจว่ารักเธอมากแค่ไหนก็ตอนนี้
ยังคิดถึงเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่อ่อนหวาน ประกอบภาพรวมเป็นเธอ
ยังคิดถึงไม่ไปไหน ไม่ว่านานสักเท่าไร ก็ไม่มีใครทั้งนั้น ที่แทนเธอได้
ลองดูอีกทีได้ไหม เริ่มต้นอีกทีได้ไหม หากเธอยังรักกัน
ลองดูอีกทีได้ไหม Restart อีกทีได้ไหม อีกแค่สักครั้ง
แค่เพียงโอกาสได้แก้ตัว กับฉันที่เพิ่งรู้ตัว ว่าเคยได้ทำพลาดไป
( Restart : Room 39 )
ครืดดด ครืดดด
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงสั่นจากโทรศัพท์มือของเขา แต่พอเห็นชื่อที่โชว์ขึ้นมาแล้วผมก็นึกอยากจะหลับลงไปอีกรอบ มีนคงไปเข้าห้องน้ำ..หรือไม่ก็คงไปหาอะไรมาไว้ให้ผมกินตอนตื่น ผมชั่งใจมองโทรศัพท์ที่ยังสั่นไม่หยุดอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“ฮะ..”
“ขอโทษที่โทรมาทั้งที่มีนไม่อยากให้เราโทร” ผมเงียบ รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ “แต่เราทนคิดถึงมีนไม่ได้จริง ๆ”
“...”
“มีน..” ผมลังเล ไม่กล้าบอกอีกฝ่ายว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เขาต้องการจะคุยด้วย “แค่อยากได้ยินเสียงก็ไม่ได้เหรอ”
“...”
“ขอโทษที่รบกวน”
สายตัดไปแล้ว แต่ผมก็ยังถือโทรศัพท์แนบหูค้างอยู่อย่างนั้น..
นี่พวกเขาเลิกกันแล้วอย่างนั้นเหรอ ?
“โทษทีที่ทำให้รอ” มีนว่าแล้วยื่นถุงขนมมาให้ผม ก่อนจะพาตัวเองกลับเข้ามานั่งในรถ “ตื่นนานแล้วเหรอ”
“...”
“งัวเงียอยู่สินะ”
“...”
“เราซื้อน้ำมะนาวปั่นมาให้ กินสิจะได้สดชื่น” ผมอ้าปากงับหลอดจากแก้วที่เขายื่นมาให้ ขณะจ้องเขาตาไม่กระพริบ “มีอะไรหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะรับแก้วมาถือเอาไว้เอง “งั้นไปต่อกันเลยนะ”
“อืม..” ผมวางแก้วลงในช่องวางแก้วข้างตัว ก่อนจะแสร้งหยิบถุงขึ้นมารื้อขนม แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเขาแล้วก็อดจะพูดออกไปไม่ได้ “เมื่อกี้คิวโทรมา”
“...”
“แต่เรายังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็วางสายไป” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “จะโทรกลับไปก่อนก็..”
“ช่างเขาเถอะ”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อถูกเขาตัดบทไปอย่างนั้น สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าเราต่างคนก็ต่างเงียบกันไปจนสุดทาง ก่อนจะแยกย้ายห้องใครห้องมันทันทีที่ถึงคอนโด ผมวางข้าวของทุกอย่างทิ้งไว้ที่โซฟา หลับตาสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ พยายามสลัดความคิดวุ่นวายทั้งหมดในหัวทิ้งไป
“มันไม่เกี่ยวกับเรา”
Ma-NuD_LaW
เมื่อคืนไฟดับอะครับ .. :m5:
ตื่นมาก็รีบอัพให้เลย ขอโทษจริงๆ นะครับ ..
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ จะพยายามแก้ไขในจุดบกพร่อง
มีอะไรก็แนะนำกันได้นะครับ :pig4:
-
อ่านแล้วก็ร้องว่า นั่นไง!!!! เบลล์จะกลับไปไหม ดูแลดีขนาดนี้ ยังมารู้เรื่องคิวอีก คนอ่านยังชักใจอ่อน ว่าแต่ว่า การดูแลแบบของมีนมันให้ความหวานแตกต่างจากการดูแลแบบของบิ๊กนะคะ ไม่รู้คนอ่านอื่นๆรู้สึกบ้างไหม
-
จับเข่าคุยกันดีป่ะสองคนนี้
-
ทำไมไม่พูดดดดด กันให้เข้าใจ !!!!!
-
ถ้ามีนพยายามมากๆที่จะทำให้เบลล์เปลี่ยนใจกลับมาคบกัน เบลล์คงใจอ่อนซักวัน เพราะกับบิ๊กเบลล์เหมือนจะแค่สงสารเห็นใจ แต่ไม่ได้รักแบบนั้น
-
คาราคาซังมากค่ะ บอกเบลไปสิว่าเลิกแล้ว พูดสิ อธิบายสิ อย่าให้ต้องรู้เอง คิดไปเอง
-
มีนเป็นคนดีนะ แต่เราก็ยังเชียร์น้องบิ๊กอยู่ดี 5555
-
อึดอัด อยากไปควักความในใจมีนมาพูด สมมุตินะถ้าเราเป็นมีน เราจะจอดรถอยู่ตรงนั้นเลย
แล้วกอดเบลล์ไว้แน่นๆ แล้วค่อยๆพูดว่า รู้สึกยังไงอยู่ เพลงโดนใจมาก เหมือนต่างคนต่างก็รู้จักกันดีพอ
แต่จริงๆแล้ว ต่างก็ไม่รู้จักกันดีพอเลย
-
วกไปวนมาทั้งคู่นั้นแหละ สงสารคนที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตของทั้งคู่
-
จะอะไรก็แล้วแต่ อย่าลากคนอื่นมาพัวพันด้วยเลย
-
นี่ บอกเลยว่าอารมณ์ตอนอยู่กับมีนนี่มันหวานๆ อบอุ่น และอ่อนโยนมากๆ จนเราคิดว่าทั้งสองคนต้องการแค่การพูดคุยแบบเปิดอกเพื่อความเข้าใจกัน ชอบตอนนี้มากๆ ค่ะ ขอบคุณค่าา
-
รอบิ๊กกกกกอยู่น่าา :เฮ้อ:
เบลล์ กับมีน เฮ้ออออ :katai1:
-
บิ๊กกับมีนคือสิ่งที่ตรงข้ามกัน บิ๊กนี่มีอะไรแสดงออกมาหมดในขณะที่มีนเก็บงำความรู้สึก เรามีสามขั้วที่แตกต่างกันเลย เราว่าเบลล์ชินกับการกระทำของมีนแต่การอยู่ด้วยกันของสองคนนี้ก็มาถึงจุดที่ไปต่อได้ยาก การเข้ามาของบิ๊กก็คือการนำความเปลี่ยนแปลงเข้ามาด้วย เบลล์เป็นคนที่อยู่ด้วยยากมากๆ ชีวิตเก่าคือมีมีนอยู่ในแบ็คกราวนด์ตลอด ในขณะที่บิ๊กเข้ามาแล้วเหมือนมีสัตว์เลี้ยงมั๊งต้องให้ความสนใจด้วย ต่างคนต่างต้องปรับ เรามองว่าเบลล์พยายามที่จะอยู่ห่างจากมีนกับบิ๊กเหมือนหดตัวกลับเข้าไปหลบในกระดองหุ้มตัวเอง ไม่ใส่ใจอะไร ไม่ใช่เรื่องอะไร ทั้งๆที่เป็นเรื่องของตัวเอง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เชียร์บิ๊กค่ะ
-
อึดอัดแทนนน
-
บิ๊ก!!! อยู่ไหน???
-
สำหรับเราการนอกใจคือจุดสิ้นสุดมันไม่ไว้ใจอ่ะ
เราไม่ชอบยังไงบิ๊กคือดีกว่า
-
22.
ผมนั่งคุยกับจุ๊หลังจากยืมชีทไปถ่ายเอกสารเสร็จ เธออธิบายหัวข้อที่เรียนผ่านมาให้ผมฟังอย่างคร่าว ๆ ก่อนจะส่งไฟล์เสียงในช่วงสำคัญที่อัดเอาไว้ให้ด้วย ผมจดและเก็บทุกอย่างเอาไว้ในกระเป๋า ก่อนจะเอ่ยปากขอเลี้ยงข้าวสักมื้อเป็นการตอบแทน เลยได้รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของจุ๊ ซึ่งเธอมีนัดเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนคนอื่นล่วงหน้าแล้ว
“ไปด้วยกันสิเบลล์” เห็นผมเงียบจุ๊เลยชวนซ้ำอีก “เราไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลยนะเบลล์”
“...”
“ถือเสียว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้เราไง”
“ก็ได้”
ผมไม่กล้าปฏิเสธ เมื่อจุ๊พูดมาอย่างนั้น สุดท้ายเลยต้องรีบกลับมาเคลียร์งานที่ค้างเอาไว้ที่ห้อง ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปงานวันเกิดจุ๊ตอนเกือบ ๆ สองทุ่ม พอลงมาจากห้องก็เจอบิ๊กยืนรออยู่ก่อนแล้ว เพราะจุ๊เป็นคนนัดให้น้องมันรอรับผมไปที่ร้านด้วย และแน่นอนว่าขากลับผมก็คงจะต้องติดรถน้องมันกลับเหมือนเดิม
น้องมันเงียบ ไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง ซึ่งผมเองก็พอรู้ว่าน้องมันคงโกรธเรื่องที่ผมหายไปโดยไม่บอก แถมยังติดต่อไม่ได้เลย เพราะผมปล่อยให้โทรศัพท์มือถือของตัวเองแบตเตอรี่หมดอยู่อย่างนั้นตั้งแต่กลับมาจากทะเลโดยไม่คิดจะใส่ใจ
“ไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยเหรอครับ” น้องมันมาเอ่ยปากถามก็ตอนที่เราลงจากรถเพื่อจะเข้าร้านแล้ว “ทำไมจะต้องให้ผมเป็นฝ่ายถามเองตลอด”
ผมมองหน้าบิ๊ก ก่อนจะถอนหายใจออกมา “โทษที”
“...”
“แม่พี่ตกบันได ขาหักน่ะ” เห็นน้องมันมีท่าทีอ่อนลง ผมเลยพูดต่อ “พอรู้เรื่องก็เลยรีบกลับ มือถือก็ลืมชาร์จอีก”
“น่าจะบอกผมบ้าง” น้องมันบ่นเบา ๆ “แล้วแม่เป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว มีทั้งพ่อทั้งแม่มลคอยดูแล”
น้องมันพยักหน้าสองสามครั้ง ก่อนจะจูงมือผมเพื่อพาเดินเข้าร้าน ผมก้มมองมือที่ถูกจับเอาไว้ ไม่ได้คิดจะดึงออก เพราะหวังว่ามันอาจจะช่วยให้น้องมันรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วยเลิกทำสีหน้านิ่งเฉยอย่างนั้นใส่ผมเสียที
ผมเดินตามแรงดึงของคนนำทางมาจนถึงที่โต๊ะ ส่งของขวัญที่แวะซื้อเมื่อตอนเย็นก่อนกลับห้องไปให้เจ้าของวันเกิดพร้อมคำอวยพรเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งรวมกับพวกรุ่นน้องเพื่อน ๆ ของบิ๊ก ผมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงทักทายของพวกน้อง ๆ มัน ขณะยื่นมือไปรับแก้วที่บิ๊กยื่นมาให้
“น้ำอัดลมนะครับ”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วฟังคนอื่นคุยกันไปเงียบ ๆ ดูพวกรุ่นพี่รุ่นน้อง หรือแม้กระทั่งรุ่นเดียวกันคุยกันเหมือนสนิทมานาน ต่างจากผมที่แทบจะไม่รู้จักชื่อใครเลย
“เบื่อหรือเปล่าครับ” ผมส่ายหน้าไปมาเมื่อถูกถาม “รอเป่าเค้กแล้วค่อยกลับนะครับ เดี๋ยวพี่จุ๊งอน”
“อืม”
บิ๊กคุยกับพวกเพื่อน ๆ ไป มีบ้างที่หันไปคุยกับพวกรุ่นพี่ที่เดินมาทัก ผมมองดูอากัปกริยาเวลาน้องมันอยู่กับคนอื่น ๆ ก่อนจะนึกว่าเวลาอยู่กับผมน้องมันมีท่าทีเป็นยังไง
ก็ยังสดใส แต่เต็มไปด้วยความเหนื่อย..
“อยากลองกินเหล้า” ผมบอกก่อนจะยื่นมือไปดึงแก้วเหล้าในมือน้องมัน “ขอชิมหน่อย”
“ไม่ดีหรอกครับ”
“กูแก่กว่ามึงนะ”
“พี่เบลล์..” พอเห็นผมไม่ยอม น้องมันเลยอ่อนลง “แก้วเดียวนะครับ”
ผมรับแก้วมา ยกดื่มเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะสำลักพรวดออกมาเพราะความขม “แค่ก ๆ”
“ว่าแล้วเชียว” บ่นไปก็ใช้ผ้าเช็ดปากผม ก่อนจะเช็ดเสื้อตัวเองที่เปียกไปด้วย “กินแบบเดิมดีแล้วครับ อีกสักพักก็กลับแล้ว”
“อือ..”
“ผมไปห้องน้ำแปบหนึ่ง” ว่าแล้วลุกขึ้น “เดี๋ยวมานะครับ”
“อืม”
จังหวะนั้นก็มีคนยกเค้กเข้ามาพอดี พอไฟมืดน้องมันเลยเดินกลับมาที่โต๊ะลำบาก เพื่อน ๆ น้องมันเลยได้โอกาสเอาเหล้าผสมกับน้ำอัดลมในแก้วของผม แล้วออกปากยืนยันว่ามันจะกินง่ายกว่าเมื่อกี้ ผมลองจิบ ๆ ชิมดูตามเสียงยุ ก่อนจะยกดื่มไปอีกหลายอึก
ถึงรสชาติมันไม่ได้ดีขึ้นกว่าเดิมมาก แต่ก็กินง่ายกว่าเดิมจริง ๆ
แล้วก็มีมือดีแอบเอาเหล้ามาผสมในแก้วให้ผมอยู่เรื่อย ๆ ตอนบิ๊กเผลอ กระทั่งน้องมันหันมาจ้องเมื่อผมเริ่มตัวเอนไปมา ผมยังคงรู้ตัวดี ไม่ถึงขั้นไม่มีสติ แต่ก็บังคับตัวเองให้อยู่นิ่งไม่ได้เลย
“พวกมึงนะพวกมึง” น้องมันบ่นพึมพำขณะพยุงผมขึ้น “กูกลับละ ฝากลาพี่จุ๊ด้วย”
ผมปล่อยให้น้องมันช่วยพามาจนถึงรถ ก่อนจะนั่งหลับตานิ่ง ๆ เมื่อน้องมันขับรถออกจากร้านมาแล้ว ในหัวก็คิดเรื่อยเปื่อยไปสารพัด ผมไม่ชอบความรู้สึกเวลาเมาของตัวเองแบบนี้เท่าไร เพราะผมไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ แถมยังจะเผลอพล่ามความคิดความอึดอัดทุกอย่างในหัวออกมาตลอดเวลาอย่างนี้
“ไหวไหมครับ อยากอ้วกหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลืมตามองน้องมัน “ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เหมือนอยู่ไหนก็ต้องกลายเป็นภาระให้คนอื่นตลอดเลย” ผมหัวเราะ ทั้งที่ไม่รู้สึกขำสักนิด “น่าเบื่อเนอะ”
“ผมเคยบอกว่าเบื่อหรือไง”
“แอบคิดอยู่ในใจก็บอก”
“...”
“ก็ชอบคิดเสียอย่างนี้..” น้องมันว่าแล้วถอนหายใจออกมา “ทำไมถึงได้ใจร้ายกับผมนักนะ”
แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา ผมนั่งคิดอะไรต่อไปเรื่อยเปื่อย แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าด้านข้างของน้องมันไม่ไปไหน คงจะดีถ้าผมสามารถตอบรับความรู้สึกของน้องมันได้ เพราะลึก ๆ แล้วผมเองก็รู้ดีว่าตัวเองจะโชคดีแค่ไหนหากได้รับความรักจากคน ๆ นี้
“บิ๊ก”
“ครับ”
“กูไม่อยากเห็นมึงเจ็บเลย”
“...”
“เลิกชอบกูไปไม่ได้เหรอ”
สุดท้ายผมก็ยั้งปากตัวเองไม่ให้พูดสิ่งที่กำลังคิดอยู่ไม่ได้..
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
เบลล์ใจร้ายยย
-
สงสารบิ๊ก
-
ไม่รักและไม่อยากให้รักเพราะไม่อยากให้เจ็บปวด แต่ไม่รักและไม่ถูกรักก็เจ็บอีกแบบ อาจไม่มีใครได้กับใครเลย จากกันแบบ แฟร์ๆและเจ็บปวด
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอโห ขั้นกว่าของกว่าหักอก คือการหักอกโดยที่ยังทำเหมือนห่วงเนี่ยแหละ
เบลล์คงจะห่วงบิ๊กจริง แต่คือ น้องบิ๊กก็คงเจ็บจริงเหมือนกัน สงสารรร
-
เบลสายแข็งนี่หว่า
-
บอกบิ๊กไปตรงๆก็ดีแล้ว เพราะการให้ความหวังก็เท่ากับทำร้ายบิ๊กทางอ้อม บิ๊กเองก็คงรู้ว่าเบลล์ไม่ได้รัก แต่ก็ยังหวัง ถึงยังต้องเจ็บแบบนี้
-
บอกความจริงกับบิ๊กไปนี่กันสองชั้นเลยนะ กันบิ๊กถลำตัวมากไปกว่านี้ตรงนี้ชอบนะเราว่าเบลล์แฟร์มากๆ ไม่รักก็ไม่ให้ความหวัง อีกชั้นก็คือกันตัวเองไหลไปกับบิ๊กเพราะดารมีคนห่วงหาอาทรก็ทำให้คนรู้สึกดีได้เหมือนกัน
-
23.
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเช้า พอยันตัวขึ้นมาก็รู้สึกมึนหัวหนักเสียจนอยากล้มลงไปนอนอีกรอบ ติดที่ว่าที่นี่มันไม่ใช่ห้องของผม มองหาเจ้าของห้องเองก็ไม่รู้หายไปไหน ผมเอนตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะรู้ตัวเองว่าตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น พอก้มลงมองก็เจอแต่รอยจ้ำเต็มตัวเต็มแขนไปหมด
“พี่เบลล์” ผมเงยหน้ามองคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา “ฟังผมก่อนนะครับ”
“ขอเสื้อผ้ากูคืนก่อน แล้วค่อยออกไปคุยกันข้างนอก” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ รู้ตัวดีว่าไม่ได้โมโหอะไรน้องมันเลยสักนิด
“บิ๊ก..กูขอเสื้อผ้า”
“ครับ”
พอน้องมันเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เก้าอี้มายื่นคืนให้ ผมก็โบกมือเป็นเชิงไล่ให้น้องมันออกไปก่อน ถึงลุกขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัว โดยไม่ลืมที่จะสำรวจร่างกายตัวเองไปคร่าว ๆ ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดหรือติดขัดอะไร จะมีก็เพียงแค่รอยช้ำตามร่างกายก็แค่นั้น
“นี่มึงเป็นคนดี หรือว่าโง่กันแน่วะบิ๊ก”
พอเดินออกมาจากห้องก็เจอบิ๊กนั่งก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเองนิ่งจนไม่รู้ตัวว่าผมเดินเข้าไปใกล้จนจะถึงตัวแล้ว ผมยกมือขึ้นสะกิดเบา ๆ ตรงไหล่น้องมัน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งข้าง ๆ “มีอะไรก็พูดมา”
“ผม..ผม..”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะยกขาขึ้นแล้วหมุนตัวไปนั่งจ้องน้องมันทั้งตัว “อธิบายมา”
“...”
“บิ๊ก”
“ผมคิดว่าถ้าทำอย่างนั้น..ถ้าผมได้ตัวพี่มา” สีหน้าน้องมันดูแย่ลง “พี่ก็จะทิ้งผมไปไหนไม่ได้อีก”
“...”
“แต่พอเริ่มทำลงไปแล้ว..สีหน้าพี่ตอนที่ยิ้มให้ผม..น้ำเสียงพี่ตอนที่หัวเราะกับผม มันก็วนกลับมาในหัว”
“...”
“ผมทำร้ายพี่ไม่ได้”
“กูรู้” ผมยกแขนขึ้นมาโอบรอบตัวน้องมัน กอดแล้วลูบหลังไปมาเพื่อปลอบ “กูรู้ว่ามึงไม่มีวันทำร้าย”
“พี่เบลล์”
“ขอบคุณนะ”
น้องมันร้องไห้ออกมาทันทีที่ผมพูดจบ ผมนั่งกอดมันลูบหลังปลอบไปอย่างนั้นจนกระทั่งน้องมันดีขึ้น เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ทำแค่ส่งผ่านความรู้สึกให้กันผ่านอ้อมกอดและความเงียบ กระทั่งน้องมันเอ่ยปากบอกผมว่ามันไหวแล้ว มันพร้อมที่จะยอมรับผลของการกระทำตัวเองแล้ว
“ต่อไปผมจะพยายามไม่เข้าไปใกล้..จะอยู่ในที่ของผม..”
“กูบอกเหรอว่าให้มึงออกไปจากชีวิตกู” แล้วผมก็ต้องถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของน้องมัน “บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ”
“...”
“ถ้าจะยังอยู่ใกล้ ๆ ก็ไม่ได้อึดอัดอะไร”
“พี่เบลล์”
“กูพูดจริง ๆ นะ”
ผมกลับขึ้นมาที่ห้องหลังจากแน่ใจแล้วว่าน้องมันไม่เป็นอะไร เดินวนไปมาในห้องจนหมดรอบก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวจน แล้วออกมานั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟา เปิดเพลงฟังคลอไปอย่างนั้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงคนมาเคาะที่ประตูห้อง ผมลุกขึ้นไปเปิดทันทีโดยไม่ดูเพราะคิดว่าคงเป็นบิ๊ก แต่กลับกลายเป็นเขาที่มายืนอยู่ตรงหน้า
“มีน..”
“เมื่อคืนไม่ได้กลับห้องเหรอ”
ผมพยักหน้ากำลังจะเอ่ยปากถามว่าเขามีอะไร แต่กลับถูกเขาฉุดเข้าไปใกล้ แล้วดึงคอเสื้อลงจนแทบจะหลุดออกจากไหล่ “ทำอะไร”
“เราสิต้องถามว่าเบลล์ไปทำอะไรมา” เห็นสายตาที่เขามองมาแล้วผมถึงนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไร “เบลล์”
“มันไม่ใช่เรื่องของมีน อย่ามายุ่งได้ไหม” ผมยื้อตัวออกจากการเกาะกุม ก่อนจะจัดคอเสื้อให้เข้าที่
“เบลล์”
“อะไรอีก”
ไม่ได้อยากจะหงุดหงิด หรือขึ้นเสียงอะไรใส่เขาเลย แต่สิ่งที่เขาทำมันก็ล้ำเส้นผมมากเกินไปจริง ๆ
“นอนกับมันมาหรือไง”
“มีน !”
“รับไม่ได้เหรอ !”
ผมจ้องตาเขา รู้สึกเดือด ๆ ในใจ “เออ เรานอนกับน้องมันมา”
“...”
“แล้วมีนปัญหาอะไร..”
ปัง !
ไม่รอให้ผมได้พูดอะไรต่อ เขาก็เดินเข้ามาจับผมเหวี่ยงลงไปที่โซฟา ก่อนจะใช้เท้าดันประตูปิดอย่างแรง แล้วตามมาทาบทับผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“จะทำอะไร !”
“แล้วเบลล์ล่ะคิดจะทำอะไร !”
ผมยกมือขึ้นมาทุบตีเขาเท่าที่จะทำได้ พยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพื่อพาตัวเองออกไปให้พ้นจากตัวเขา แต่สุดท้ายก็ต้องรู้ตัวว่าคงสู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี
“อยากจะทำอะไรก็ทำ” ผมบอกแล้วส่งยิ้มเยาะ ๆ ไปให้ “ระวังอย่าไปทับรอยที่น้องมันทำไว้ก็พอ”
“เบลล์ !”
“ขยะแขยงหรือไง” ผมถามแล้วจ้องตาเขา “ทีนี้รู้หรือยังว่าเรารู้สึกยังไง”
“...”
“ถ้ารู้แล้วก็ปล่อยเรา”
“ไม่ !”
“มีน !”
แล้วเขาก็ทำมัน..ทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะทำ นั่นก็คือการ ขืนใจ ผม
ผมไม่ได้ดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่ยอมให้ความร่วมมืออะไร ผมทำแค่นอนหลับตานิ่งอย่างนั้นตลอดเวลาที่เขาทำมัน ใจก็ไม่ได้นึกโกรธ หรือรู้สึกว่าสูญเสียอะไร เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน แค่รู้สึกแย่ ๆ นิดหน่อยตรงที่เขาทำเหมือนกับว่าผมไม่มีค่าเลยแบบนี้
“พอใจแล้วหรือยัง..” ผมถามหลังจากเราต่างแต่งตัวกันเรียบร้อยแล้ว “ถ้าพอใจแล้วก็ออกไปจากห้องเราสักที”
“เบลล์..”
“เรายังไม่พร้อมจะคุย” ผมพูดตัดบทเขา “ไว้พร้อมเมื่อไรเราจะเดินเข้าไปคุยกับมีนเอง”
“...”
“ขอร้องล่ะ”
เขาไม่ได้เซ้าซี้ หรือถ่วงเวลาอะไรต่อ ผมเลยลุกขึ้นไปเปิดประตูเป็นเชิงไล่ ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาทันทีที่เขาเดินออกไปแล้ว
Ma-NuD_LaW
คนดีเนอะ บิ๊กอะ :o12:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย เชียร์บิีกกกก เกลียดมีนว่ะ
-
โอ๊ยยยยย ต่อยทีได้ไหม
-
อะไรของแกเนี่ยมีน
-
ไอ้มี้นนนนนนนนนน
-
น้องบิ๊กคนดีของพี่อี้อี้ :katai1: ขอบคุณเบลล์ที่ให้โอกาสใจตัวเองกับน้อง
อิมีน อิชั่ว :beat:
-
บิ๊กทำอะไรนึกถุงใจเบลตลอด แต่มีนสิ :katai1:
-
เฮ้อ มีนเอ๋ย
-
เฮ้อออออ. ถอนหายใจรอบที่ร้อย
-
โอย สงส๊ารรร
-
การกระทำของมีน บอกเลยว่าต้องถอนหายใจ การศึกษาไม่ได้ช่วยอะไรเลย.
-
เราก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมคอมเม้นบางคอมเม้นถึงเช้ยมีนอยากให้มีนเปนพระเอก
ลืมไปแล้วรึไงว่ามีนทำอะไรไว้บ้าง ทั้งนอกใจไปคุยกับคนอื่นทั้งนอกกายไปนอนกับคนอื่น
เปลี่ยนรูปหน้าจอที่ตั้งไว้เปนสิบปีเปนรูปคนอื่น แถมยังไม่สำนึกว่าตัวเองผิดอีก
นี่นะหรอคนที่ทุกคนอยากให้เปนพระเอก
-
โอนเอียงไปทางทีมบิ๊ก จากเรื่องราวครั้งนี้
-
บิ๊ก ดีกว่ามีน เยอะ
-
การกระทำของมีนมันดูไม่ใช่ความรักแต่มันเป็นการเห็นแก่ตัวเห็นแกได้ แกมีได้คนอื่นมีไม่ได้มึงคือของกูแต่ในขณะเดียวกันคือแกปฎิบัติกับคนที่แก่รักแย่มาก แล้วก็นะอย่ามาใช้ว่าเราพูดไม่เก่งมันไม่ใช่ข้ออ้างนะคืออยากบอกคนที่พูดไม่เก่งแต่เขาจะมีการกระทำที่แสดงออกมาเห็นว่าเออกูรักมึงจริงๆไม่ใช่ลมปากแต่นี่แกนอกใจเขาสวมเขาคนที่แกรักอย่างเลือดเย็น แถมพอเขาจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่ดีกว่าแกยังมาหวงก้างอีก ไม่มีคำไหนจะเหมาะสมกับแกจริงๆมีนนอกจาก ไอ้ผู้ชายมักง่าย แถมผ่านมาไม่ง้อคือแกคิดว่าเขาเป็นของตาย? แย่ว่ะแมนหน่อยดิ อีกข้อคือผู้ชายดีๆแบบบิ๊กนะโครตแสนดีอ่ะจากตอนล่าสุดคือมันพิสูจน์ได้แล้วว่าใครรักเราจริง บอกเลยนะใครปล่อยบิ๊กหลุดมือแม่งโครตโง่อ่ะ โทษทีพิพ์ซะเยอะเลยอึดอัดมาก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คือ ถ้ามีนเป็นพระเอกจริงๆขอหยุดอ่านอ่ะ
ทั้งนอกใจนอกกายแค่นี้ก็แหยงในตัวผู้ชายคนนี้ละ
คนเขียนลองหักมุมให้น้องบิ๊กเป็นพระเอกเหอะ
เราเห็นแทบทุกเรื่อง พระเอกนอกกายนอกใจ พอง้อนิดง้อ
หน่อยก็กลับมารัก จบ
เบื่อมากน้ำเน่ามากถ้าพล็อตแบบนี้
-
มีน พอเหอะ!! อย่างมีนไม่ได้เรียกว่ารั้งรัก..แต่เรียกว่าเห็นแก่ตัว ไม่พูดไม่บอกไม่ชัดเจน และตัวเองผิดก่อนแท้ๆ กลับมาทำแบบนี้กับเบลล์ได้ยังไง ยืนยันว่ายังเชียร์บิ๊ก!!!!!!! บิ๊กนึกถึงจิตใจเบลล์ก่อนเสมอ นึกถึงความรู้สึกเบลล์ บอกตามตรงถ้าเบลล์จะตัดมีนออกไปจากชีวิต เราไม่รู้สึกเสียใจเลย..แต่กับบิ๊ก..แค่เบลล์ไม่สนใจ พูดแทงใจ ทำเหมือนผลักไสน้องให้หยุด ให้เลิกชอบ...เรารู้สึกเจ็บปวดอ่ะ กลัวว่า..กลัวว่าบิ๊กจะถอดใจ จะเหนื่อย จะท้อ ขอเถอะ! เบลล์ เปิดใจรับบิ๊กเข้าไปทีเถอะ อย่าพูดให้น้องเลิกชอบเบลล์เลย ยอมรับว่าสงสารบิ๊ก แต่!!! เราอยากให้เบลล์ลองเปิดใจดู ไม่ใช่เพราะความสงสารบิ๊ก แต่เป็นเพราะบิ๊กรักเบลล์ ทนเจ็บแม้เบลล์จะเอาแต่ตัดความหวัง แม้บางทีเบลล์จะไม่สนใจ จะเผลอลืมบิ๊กไปจนทำให้น้องเจ็บ เสียใจ แต่บิ๊กก็ยังอยู่ ไม่ไปไหน..แบบนี้เรียกว่ารั้งรักได้ไหม? รั้งเบลล์ให้เห็นใจ ให้มองเห็นความรักที่บิ๊กมีให้
ปล.หากคนเขียนจะ 3p เค้าไม่มีปัญหาน้าา ยินดีมากกกกด้วย จะได้ไม่มีใครเจ็บ(เอาจริงๆ คือกลัวบิ๊กเจ็บ)
-
สงสารทั้งสามคนเลยอ่ะ
เรื่องจะจบยังไงเนี่ยยย
-
ชักสนุกแล้วสิมีนจะทำยังไงต่อไปนะ
-
ปวดตับแต่ก็ตามต่อนะ
-
ถ้าเรื่องนี้บิ๊กเป็นพระรอง ก็อยากให้พระรองได้เป็นพระเอก อีมีนมันไม่เคยสำนึกผิดเลย ดีแต่หวงก้าง ถ้ารักกันจริงมันไม่เคยรู้ตัวหรอวะว่าทำอะไรให้เบลล์เสียใจบ้าง เห็นแก่ตัว มันหมดเวลาแล้วมีน หมดตั้งแต่มีอะไรกับคนอื่นให้เบลล์รู้โดยไม่แคร์เบลล์นั่นแหละ พอเบลล์ทำบ้างดันจะกลับมา อิเลวว แกไม่มีสิทธิ!
-
สงสารทั้งสามคน
การไม่สื่อสารกันสุดท้ายก็เกิดปัญหา
-
24.
ทั้งที่ในใจอยากจะหนีไปที่ไหนสักแห่งไกล ๆ เพื่ออยู่กับตัวเอง..ทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างไปเงียบ ๆ เผื่อว่าบางทีมันอาจจะช่วยให้ผมหาทางออกให้กับปัญหาได้ แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถจะละทิ้งหน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเองไปไหนได้เลย
“เราเซฟไฟล์ไว้แล้ว กำลังจะออกจากห้อง..อืม..ได้..” ผมเปิดประตูออกมาทั้งที่ยังใส่รองเท้าไม่เรียบร้อย “ไม่เกินสิบนาทีเราคงไปถึง..อืม..แค่นี้นะ..”
ผมกดวางสายจากจุ๊ ขณะกระแทกปลายเท้าสองสามครั้งเพื่อให้รองเท้ามันเข้าที่ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบถุงใส่น้ำผลไม้ที่ห้อยไว้กับลูกบิดประตูออกเพื่อล็อคประตูแล้วรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ ก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นว่ามันใกล้เวลานัดแล้ว
“ไม่น่าลืมตั้งปลุกเลย..”
บ่นพึมพำไปไปได้ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิด ผมตั้งท่าจะรีบวิ่งไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอลุงยามยืนยิ้มขณะรอยื่นถุงแซนวิชให้ผมเหมือนทุกเช้า ผมเลยก้มหัวให้ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณไป แล้วรีบวิ่งต่อเพื่อที่จะได้ไปถึงมหาวิทยาลัยให้ทันตามนัดของจุ๊ วันนี้พวกเรามีรายงานกลุ่มที่จะต้องรีบส่ง แต่ติดที่ว่าไฟล์งานที่ผมส่งให้คราวก่อนเสีย ผมเลยต้องรีบทำมันใหม่ทั้งหมด กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบจะตีสามแล้ว
อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ใกล้จะสอบแล้ว เพราะอย่างนั้นจนถึงวันนี้ก็ถือว่าเกือบจะครบเดือนแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าใครเลย ไม่ว่าจะเป็นมีนหรือบิ๊ก ซึ่งชัดเจนแล้วว่าพวกเขาจงใจหลบเลี่ยงไม่มาให้ผมเจอหน้า ไม่ว่าจะจากความต้องการของผมเองที่อยากได้จากมีน หรืออาจจะเกิดจากความรู้สึกผิดของบิ๊กเอง แต่ถึงจะไม่เคยมาให้เห็นหน้า ก็ยังคงมีน้ำผลไม้มาห้อยอยู่ที่หน้าประตู และแซนวิชบ้าง..โจ๊กบ้างมาฝากลุงยามไว้ให้ผมทุกเช้าไม่เคยขาด
ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าใครกันที่เป็นคนคอยส่งของพวกนี้ให้ผม แต่ที่ผมเดาไม่ออกคือพวกเขายังจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน..
“จะเพื่ออะไรก็ช่างสิ..”
ผมกระชับมือที่กำลังถือถุงพวกนี้แน่นขึ้น ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อจะไปตามนัดให้ทัน..
ผมช่วยคนอื่น ๆ จัดเรียงหน้า ซักซ้อมที่จะรายงานหน้าห้องต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นและอาจารย์ ก่อนจะถูกจุ๊ชวนแกมบังคับให้ไปช่วยถือกาแฟและขนมมาให้เพื่อนในกลุ่มคนอื่น ๆ แน่นอนว่าจุ๊คงมีเรื่องอะไรที่อยากจะคุยกับผมมากกว่าถึงได้อ้างว่าจะออกมาหาซื้ออะไรแบบนี้ และถ้าผมเดาไม่ผิดก็คงจะไม่พ้นเรื่องบิ๊กเหมือนเคย
“เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ” ผมหันไปมองจุ๊อย่างแปลกใจ “ส้มตำร้านที่เบลล์ชอบก็ได้”
“...”
“หรืออยากกินอย่างอื่น”
“มีอะไรหรือเปล่าจุ๊” ผมถามเมื่อเห็นจุ๊ทำท่าทางแปลก ๆ ทั้งที่แค่กำลังชวนผมไปกินข้าว “บอกมาเถอะ”
“คือวันนี้วันเกิดไอ้บิ๊กมัน..”
“น้องมันไม่อยากเจอเราหรอก” ผมตอบทันทีเมื่อเริ่มเข้าใจว่าจุ๊กำลังต้องการจะทำอะไร “เราไม่อยากทำให้น้องมันอึดอัด”
“อย่าไปคิดแทนมันแบบนั้นสิ” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เมื่อไม่เข้าใจว่าจุ๊จะสื่ออะไร “มันปฏิเสธทุกคนที่จะจัดงานวันเกิดให้มัน แล้วบอกว่าอยากอ่านหนังสือมากกว่า”
“...”
“เบลล์คิดว่ามันไม่ผิดปกติมากไปหน่อยเหรอ”
“...” ผมเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าวันนี้มันแค่อยากได้คำอวยพรจากใคร”
“เรา..”
“เราแค่ขอให้เบลล์ไป แล้วถ้าเบลล์อึดอัดเมื่อไรเราก็จะพาออกมาเอง” ผมนิ่ง..คิดตามในสิ่งที่จุ๊พูด “นะเบลล์”
“อืม..”
สุดท้ายผมก็หาข้ออ้างอะไรมาปฏิเสธจุ๊ไม่ได้เลย..
[บิ๊ก]
ผมมานั่งรอพี่จุ๊ที่ร้านส้มตำแถวมหาวิทยาลัย หลังจากทนคำพูดคะยั้นคะยอไม่ไหว อันที่จริงก็เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง ติดที่ว่าเสียงข้อความอวยพรวันเกิดจากโทรศัพท์มือถือมันดังติดกันมาตั้งแต่เมื่อคืน แล้วเพิ่งจะหยุดไปเมื่อตอนบ่ายนี่เอง
ผมนั่งหมุนแก้วน้ำไปมาเล่น ก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยหยดน้ำที่เกาะรอบแก้วแล้วลงมาเขียนชื่อคนที่ได้แต่คิดถึงมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาลงบนโต๊ะ
BeLL.
“ผมคิดถึงพี่จัง”
“คิดถึงแล้วหลบหน้าเขาทำไมวะ”
ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพี่จุ๊ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าใครบางคนที่อยู่ในบทสนทนาก็มาด้วย “พี่เบลล์”
“สุขสันต์วันเกิดนะ” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วยื่นกล่องของขวัญขนาดเท่าฝ่ามือแต่ยาวกว่าเล็กน้อยมาให้ “มีความสุขมาก ๆ นะ”
“ขอ..ขอบคุณครับ” ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหมือนจะพูดอะไรไม่ออกแล้ว
“ทำไมไม่สั่งรอวะ”
พี่จุ๊บ่นงึมงำ ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ ผมอมยิ้มกำกล่องของขวัญในมือแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเขาจนไม่ได้ใส่ใจฟังว่าพี่จุ๊สั่งอะไรไปบ้าง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แปลกแค่ตอนนี้สีหน้าเขาดูเหนื่อย ๆ เหมือนคนพักผ่อนไม่เพียงพอ ผมจ้องหน้าเขา..เก็บรายละเอียดทุกอย่างบนใบหน้านั่นเงียบ ๆ กระทั่งถูกพี่จุ๊กระทุ้งศอกใส่
“มองอะไร ไม่เคยเห็นเหรอ”
“เปล่า..” ผมตอบแล้วส่งยิ้มไปให้เขา “แค่คิดถึง..”
“เพ้อหนักขนาดนี้ กูจะกินอะไรลงไหมเนี้ย”
ผมรู้ว่าพี่จุ๊คงบ่นไปอย่างนั้น เพราะหลังจากประโยคนั้นพี่มันก็ทำตัวเหมือนอากาศธาตุ ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับผมอีกเลย แต่ก็ยังใจดีช่วยเปิดบทสนทนาให้ผมบ้างในบางครั้งที่เห็นว่าโต๊ะเงียบจนเกินไป
“ของขวัญกูคงไม่ต้องแล้วนะ” พี่จุ๊ก้มลงมากระซิบตอนที่รอพนักงานเอาเงินทอนมาคืน “เพราะที่ให้นี่ก็ยิ่งกว่าที่มึงเคยอยากได้มาตลอดชีวิตแล้ว กูรู้”
“ขอบคุณนะครับ”
“เออ”
เราพากันเดินออกมานอกร้านหลังจากผมเก็บเงินทอนเข้ากระเป๋าเรียบร้อย พี่จุ๊หันไปถามเขาว่าจะกลับเลยหรือเปล่า ก็ได้รับคำตอบว่าอยากไปเดินเล่นตลาดนัดตอนเย็นแถวนี้ก่อน พี่จุ๊พยักหน้าแล้วแกล้งมาพูดบังคับให้ผมตามไปด้วยทั้งที่ก็รู้ว่าถึงไม่ชวนผมก็ตามไปอยู่ดี เราเดินเล่น..ซื้อของกินกลับห้องมากันหลายอย่าง เมื่อพี่จุ๊ชวนเขาให้มาดื่มฉลองวันเกิดต่อที่ห้องผม
แน่นอนว่าผมซื้อน้ำอัดลมแยกมาให้คนคออ่อนต่างหากจากเบียร์ของผมกับพี่มัน
“เมาหลับไปแล้ว..”
ผมพยักหน้าให้คนพูด ก่อนจะช้อนตัวคนเมาขึ้นมาอุ้มแล้วพาเข้าไปนอนบนเตียงในห้อง เสร็จก็เดินออกมาหาคนที่นั่งดื่มน้ำอัดลมเงียบ ๆ ตั้งแต่มาถึง “ให้ผมอยู่กับพี่จุ๊สองคนในห้องคงไม่เหมาะ..”
“กูรู้” เขาตอบกลับมา ก่อนจะหยิบขนมเข้าปาก “ขอค้างด้วยคนแล้วกัน”
“ครับ”
แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเรา ผมนั่งกระดกเบียร์ในขวดไป ในใจก็แอบคิดว่าพี่จุ๊คงจะตั้งใจให้ตัวเองเมาแอ๋แบบนี้ เพื่อที่จะได้เปิดโอกาสให้ผมได้อยู่กับเขานานขึ้น แต่พี่จุ๊คงลืมคิดไปว่ามันอาจจะทำให้เขาต้องอึดอัดจนไม่อยากเห็นหน้าผมมากกว่าเดิม
“ทำไมต้องหลบหน้ากู” ผมหันไปมองเขาทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น “ทั้งที่กูก็บอกไปชัดเจนแล้วว่าไม่ได้โกรธ”
“...”
“ทำซะกูรู้สึกเหมือนตัวเองน่ารังเกียจ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” ผมรีบบอก “ผมแค่ละอายใจ..”
“...”
“ที่จะทำเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ไร้สาระ” เขาว่าแล้วหยิบน้ำแข็งในแก้วมาขว้างผม “ถ้าคิดว่าทำดีแล้ว ก็อย่าปล่อยให้สภาพตัวเองดูแย่แบบนี้สิวะ”
“...”
“ส่งของกินมาให้กูทุกเช้า แต่ตัวเองผอมแห้งอย่างกับคนอดข้าว”
“ขอโทษครับ”
“เก็บกวาดเอาเองแล้วกัน กูจะนอน”
ว่าแล้วเขาก็ย้ายตัวเองขึ้นไปนอนเหยียดบนโซฟาแล้วหลับตานิ่ง ผมหัวเราะเบา ๆ ไปกับภาพตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเก็บจานชามไปล้าง กวาดถูห้องที่เลอะเทอะเสร็จก็เข้าไปหยิบผ้าห่มจากในห้องนอนมาห่มให้เขา นั่งจ้องคนนอนหลับด้วยรอยยิ้มอยู่อย่างนั้นสักพักก็ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นข้าง ๆ เขาบ้าง
“ฝันดีนะครับ”
“อืม..”
ไม่รู้ว่าเสียงขานรับนั่นมาจากการละเมอหรือเปล่า ผมรู้แค่ว่าคืนนั้นทั้งคืนผมหลับไปทั้งที่ยังหุบยิ้มไม่ได้เลย..
Ma-NuD_LaW
น้องบิ๊กยังไม่จบนะครับ..เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ วันนี้ให้หวาน ๆ เบา ๆ ไปก่อน เห็นใจเครียดกันมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว :laugh:
และในเมื่อมีนพูดน้อยจนน่ารำคาญ..ผมก็จะให้คนอื่นมาพูดแทนมัน o18
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :กอด1:
-
ดี
ความจริงมีนรักเบลล์นะ
อยากรู้ใจมีนจริงๆ
-
มาถึงตอนนี้ก็เชียร์บิ๊กล่ะนะ น้องมันทั้งน่ารัก น่าสงสาร แต่ก็ไม่อยากให้เบลล์สงสารน้องนะ งงมั้ย
-
เอ่อมมม. อ่านแล้วแบบ ไงละอึดอัดกับตัวละครอย่างมีนกะเบลล์มากๆ แต่ที่หนักที่สุดคือเบลล์ เป็นคนที่แบบว่า .........
-
คล้ายกันเรื่องจะวนเวียนไปมาระหว่าง ถอยห่าง และเข้าใกล้ นะคะ แต่ระยะห่างของบิ๊กกับเบลล์ก็สั้นลงเรื่อยๆทุกครั้งที่วนกลับมา เดี๋ยวก็มีเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้พัวพันกันอีก ในขณะที่มีนก็มาผูกกาย
-
อึดอัดเพราะมันไม่เคลียร์นั่นแหละ
ระหว่างเบลล์กับมีนนะ
คือไม่พูดกันสักทีว่าอะไรเป็นยังไง
มีนเองเราว่าก็รักเบลล์นั่นแหละไม่งั้นก็คงไม่เลิกกับคิวหรอก
เพราะทุกอย่างก็ท่าทางไปได้ด้วยดี
แต่เบลล์กลับมายื้อมีนก็เลยสะดุด
มาตอนนี้เบลล์ไปกับบิ๊ก
มีนก็มายื้อไว้
รักบิ๊กกันเพราะเราอ่านผ่านมุมมองขอบิ๊ก
ได้อ่านจากมุมมองของมีนแค่ตอนเดียว
ยังคงงงๆอยู่เลย
แต่ไม่โอเคอย่างแรงที่มีนฝืนใจเบลล์
ไม่แน่ว่ามีนอาจจะปล่อยเบลล์ไปก็ได้นะ
-
มามีน ออกมาแถลงการณ์ได้และ
-
เชียร์ บิ๊ก
-
บึ๋ยๆๆ เบื่อมีนละ 555 จะหาคนมาพูดแทนอีกกก
-
บิ๊กคือความอบอุ่นแสนสบายชอบผู้ชายแบบนี้จัง
-
เราชอบมีน
-
ยังคงเชียร์บิ๊กกก
-
25.
“บิ๊ก”
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิด ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ให้คนเรียกแล้วพาตัวเองให้ลุกตามมันเข้าไปที่ห้อง “มาไงวะ”
“กะมาฉลองวันเกิดให้มึงไง”
ผมมองขวดเหล้าในมือมัน ก่อนจะเดินกลับไปปิดประตูห้อง “โทษทีว่ะ กูลืม”
เห็นมันส่ายหัวว่าไม่เป็นไรก็รู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ เพราะทุกปีในวันเกิดผมคินมันมักจะขโมยเหล้าพ่อมันมาฉลองให้ผมเป็นส่วนตัวหลังจากผมแยกย้ายจากเพื่อนทุกคนแล้ว แต่ปีนี้ผมดันลืมมันไปเพียงเพราะว่าได้อยู่กับเขา
“เอาไว้ชดเชยให้กูวันหลัง กูไปล่ะ”
“ดึกแล้วทำไมไม่นอนนี่วะ”
“แล้วมึงพาใครมา คิดว่ากูจะนอนหลับลงไหม อีกอย่างกูห่วงคิว..”
พอมันว่าอย่างนั้นผมก็จนใจจะพูดอะไร เลยทำได้แค่พยักหน้าให้ แล้วปล่อยมันกลับไปหาพี่ชายมัน “ถึงบ้านแล้วบอกกูด้วย”
“ขนลุกไอ้เหี้ย” มันว่าแล้วหัวเราะ “เก็บไว้รอพี่เบลล์ของมึงทำให้เหอะ”
ผมยืนมองมันเก็บหนังสือสองสามเล่มลงกระเป๋า ก่อนจะเดินตามมาส่งมันที่ประตูห้อง แล้วเดินกลับมานั่งมองคนขี้เซาที่หลับสนิทเสียจนไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องเลย ผมใช้นิ้วลูบไปมาเบา ๆ บนแก้มเขา ก่อนจะนึกถึงวันแรกที่ได้รู้จักกัน วันนั้นเป็นเช้าหลังจากคืนที่คินมันมานั่งเมาคร่ำครวญอยู่ที่ห้อง ตอนเราเดินลงมาจากห้อง..ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดมันก็ชี้ให้ดูไอ้ตัวต้นเหตุที่แย่งพี่ชายสุดที่รักของมันไป ผมมองตามสายตามันไป ก่อนจะสะดุดกับผู้ชายตัวเล็กกว่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กันแทน
แล้วหลังจากวันนั้นสายตาผมก็เอาแต่คอยมองหาเขา คนที่น่าจะเป็นคนรักของผู้ชายคนนั้น..
“พี่กูแม่งหลงไอ้นี่หัวปักหัวปำ ขนาดเขาไม่สนใจก็ยังเก็บเอามาเพ้อ”
“วันก่อนทำพี่กูน้ำตาร่วง แค่เพราะส่งข้อความไปหา”
“มึงรู้ไหม มันผลักพี่กูจนล้มลงกับพื้นเลยนะ”
ไม่รู้ทำไมตอนนั้นผมภาวนา อยากให้พี่คิวสมหวัง..
“สมใจพี่กูแล้ว ทำให้เขาเลิกกันได้”
“ไม่รู้ไอ้เหี้ยนั่นมีดีอะไรนักหนา พี่กูถึงยอมลดค่าตัวเองขนาดนั้น”
“ยอมนอนกับเขา ทั้งที่ไม่ได้สถานะอะไรกลับมาเลย”
ผมยกมือขึ้นตบบ่ามันเป็นการปลอบ ก่อนจะนึกถึงใครอีกคนที่ตอนนี้ก็คงกำลังเจ็บไม่แพ้กัน
“กูแม่งเจ็บชิบหาย..”
“เจ็บที่แม่งไม่มีสิทธิรัก เพียงเพราะกูมีสายเลือดเดียวกันกับมัน”
สุดท้ายผมก็ไม่รู้ว่าจะช่วย หรือปลอบใจมันยังไง ในเมื่อมันยังไม่เคยพยายามแก้ไขอะไรเลยสักอย่าง ขนาดชวนให้มาอยู่ด้วยกันที่นี่เพื่อจะได้อยู่ห่าง ๆ พี่มันบ้าง มันยังเลือกจะกลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อเฝ้าพี่มันเลย
“แม่งโง่จริง ๆ”
“ก็ช่วยทำให้กูฉลาดสักทีสิบิ๊ก” จู่ ๆ คนที่คิดว่ากำลังหลับอยู่ก็พูดขึ้นมา “พวกมึงกำลังเล่นอะไรกันอยู่”
“พี่เบลล์..”
“คิน..คิว..” เขาว่าแล้วกรอกตาไปมา “มึงคิดจะบอกกูเมื่อไรเหรอบิ๊ก”
“พี่เบลล์ ฟังก่อนนะครับ..” ผมจับมือเขาเอาไว้ “ฟังผมก่อน..”
“ไม่ต้องรน กูบอกเหรอว่าจะไม่ฟัง”
“...”
“แค่หวังว่ามึงจะมีคำอธิบายดี ๆ ให้กูนะบิ๊ก”
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อั๊ยหยาาาา
น้องบิ๊กตกที่หนักแล้วสิ จะอธิบายอย่างไรดีหนอ จะบอกว่าไม่รู้เลยก็ท่าจะทำให้อีกฝ่ายเชื่อยาก บิ๊กมาชอบเบลล์ตอนไหนนี่สิ?
อ่านตรงนี้ก็คือได้รู้ว่ามีนเป็นไงดีขึ้นหน่อย คิววางแผนจริงๆหรือว่าเป็นเอง?
กำลังคิดว่าคนเขียนตั้งใจให้มีนเป็นพระเอกโดยไม่ออกมาพูดอะไรเลยแล้งคนอ่านไปอ่านจากมุมมองคนอื่นหรือเปล่าน้า?
ป.ล เรานึกว่าที่คนเขียนโพสต์ในเฟซก่อนไปซื้อมาม่านี่เป็นความในใจของมีน 555
-
ค้างคาเหมือนเดิม
-
โอ้ยยย เบลล์อย่าเข้าใจน้องผิดนะ น้องไม่ได้มาหลอกแก ไม่ได้ว่าแกโง่ ฮืออออออ :ling1:
-
เดี๋ยวตงิดนิดนึง ตอนคินมาหาในห้องนี่ เบลล์รู้จักคินอยู่แล้วหรอ รู้ได้ไงว่าชื่อคิน ไม่เห็นบิ๊กเรียกชื่ออะไรเลย
ปล. ยังเชียร์บิ๊กอยู่
-
เท่าที่อ่านเหมือนบิ๊กไม่ได้วางแผนอะไรนี่นา
-
อัยยะ
-
งง จนต้องย้อนไปอ่านเลย 55...
ไปอ่านมาล่ะ
เท่าที่คินกับบิ๊กคุยกัน บิ๊กอาจช่วยคิว
โดยจีบเบลล์เพื่อแยกออกจากมีนรึป่าว
แต่ดูแล้วบิ๊กดันหลงรักเบลล์นะ
-
เดาใจเบลล์ไม่ถูกเลยจริงๆ เบลล์อาจจะแค่ ฟังบิ๊กอธิบายแล้วเป็นพี่น้องกัน บางทีเบลล์อาจจะรู้สึกดีกะมีนมากขึ้น หรือ!!!
เบลล์อาจจะไม่สนใจมีนแล้วแต่ค่อยๆเปิดใจให้บิ๊กก็ได้ โหยยยยย คนอะไรเดาใจไม่ถูก รอลุ้นอ่านเอาดีกว่า
ปล. เราทีมมีน เราหวังว่ามีนจะมีอะไรเด็ดๆมามัดใจเบลล์มากกว่าความผูกพัน สาธุ ขอให้มีเถอะ เพราะบิ๊กมันก็พยายามเหลือเกิน
มีนมัวทำอะไรอยู่สู้สิวะ เด่วเราถีบก้นมีนลงสนามแข่งเอง ขอสักถีบสัก 3 ทีนะ ขอหาเฉื่อยคิดเยอะ ช้าาาาาา
-
บิ๊กใสๆ
-
เง่อออออ เอาแล้ววว
-
ตกลงจะยังไงต่อเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เรตติ้งตกเลยนะบิ๊ก!!
-
แฟนคนแรก รักครั้งแรก มันคือสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่? เดินห่างออกมาไกลแค่ไหน? มันจะฝังอยู่ในเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกที่ถูกเรียกว่า "ความคิดถึง" อยู่เสมอ ... ไม่มีวันเสื่อมคลาย :L1:
ส่วนใหญ่ นาง(นาย)เอก มักจะชอบคนดี แต่ รักคนเลว และคนเลวมักจะได้เป็นพระเอก วะ ฮ่า ฮาาาาาา :laugh: # ลงข้างอิมีน
-
มีคนแนะนำเรื่องนี้ ที่กระทู้แนะนำนิยาย
น่าอ่านๆๆๆ เลยมาจิ้มไว้ก่อน
:z13:
-
26.
ผมปล่อยให้มันจับมือเอาไว้อย่างนั้นตลอดเวลาที่มันเล่าเรื่องของคิน น้องมันมีท่าทีอึดอัดเล็กน้อยตอนที่ต้องพูดว่าเพื่อนรักของมันมีความคิดและความรู้สึกต่อผมยังไง ผมไม่ได้แปลกใจอะไรเลย เพราะเคยคิดไว้แล้วว่าคินคงไม่ชอบหน้าผม เพียงแค่ตอนนั้นยังไม่รู้สาเหตุของการกระทำนั้นก็เท่านั้นเอง
“ผมขอโทษที่ไม่เคยบอก แต่ผมไม่ได้มีเจตนาอะไรไม่ดีกับพี่เลยนะ”
“กูรู้..” ก็แค่เพื่อนมันไม่ชอบขี้หน้าผม เพราะผมเป็นแฟนกับคนที่พี่มันแอบชอบ แล้วผมจะเอาเรื่องนี้ไปพาลลงกับมันได้ยังไง “อันที่จริงกูกลับห้องก่อนก็ได้ คินมันจะได้ไม่ต้องกลับ..”
“ไม่เกี่ยวกับพี่หรอกครับ” น้องมันรีบแย้ง “เพราะถ้าไม่ติดว่าเป็นวันเกิดผม มันเองก็คงไม่มาเหมือนกัน”
“...”
“มันห่วงพี่ชายมัน”
“ดูเป็นพี่น้องที่รักกันดีเนอะ” น้องมันไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่หัวเราะในลำคอเบา ๆ เท่านั้น ผมเลยตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ติดที่น้องมันไม่ยอมปล่อยมือที่จับผมไว้ “กูจะไปห้องน้ำ”
“อ๋อ..”
“จะไปด้วยกันไหมละ”
“ได้เหรอครับ”
ผมใช้นิ้วดีดลงบนหน้าผากมันไปที “ทะลึ่ง”
“กับพี่คนเดียวนะ”
ผมส่ายหัวไปมา รู้สึกหมั่นไส้สีหน้าระรื่นของมัน “กูยังไม่ได้ชำระความ เรื่องที่มึงปิดบังกูเลยนะ”
“พี่เบลล์”
เห็นน้องมันโอดโอย ผมก็หลุดขำออกมา “กูพูดเล่นหรอก”
ผมขยี้หัวมันแรง ๆ ไปที ก่อนจะเดินมาเข้าห้องน้ำ พอกลับมาก็เห็นมันนั่งเอาคางเกยโซฟาหลับไปแล้ว ผมเลยหยิบหมอนกับผ้าห่มลงมานอนที่พื้นข้าง ๆ แล้วปล่อยให้มันนั่งหลับต่อไปอย่างนั้นโดยไม่คิดจะปลุก
ตื่นมาคงเมื่อยหน่อยนะมึง..
ผมลืมตาขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงลั่นชัตเตอร์ เห็นจุ๊ยืนหัวเราะทั้งที่มือยังกดโทรศัพท์มือถือไม่ยอมหยุด ผมกระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับสภาพ ก่อนจะยกแขนบิ๊กออกจากตัวเมื่อลุกขึ้นมาไม่ได้
“ก็ว่าทำไมหายใจไม่ค่อยออก” จัดแจงท่านอนให้น้องมันใหม่ ก่อนจะหันมาถามคนที่ยังไม่เลิกถ่ายรูป “ทำไรอะ”
“ถ่ายคลิบ”
“เพื่อ ?”
พอเห็นจุ๊เอาแต่หัวเราะ ผมเลยเลิกสนใจแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ เสร็จก็เดินออกมาถามจุ๊ว่าจะกลับยังไง หรืออยากจะให้ผมไปหาอะไรให้กินก่อนหรือเปล่า สุดท้ายก็ตกลงกันว่าจุ๊จะขึ้นมาต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินที่ห้องผม เราเลยเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ให้บิ๊ก แล้วพากันขึ้นลิฟต์มา
ผมหยิบถุงน้ำผลไม้ที่ห้อยติดประตูมาถือเอาไว้แล้วไขกุญแจเปิดเข้าไป จุ๊มีท่าทีตื่นเต้นเมื่อได้เห็นห้องของผม เธอเดินสำรวจไปทั่ว หยิบรูปผมขึ้นมาดูแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ผมเลยปล่อยให้จุ๊เล่นนู้นเล่นนี่ไปขณะที่ตัวเองเดินเข้ามาแช่กล่องน้ำผลไม้เอาไว้ในตู้ แล้วค้นบะหมี่ค้นไข่มาต้มรวมใส่หม้อ ปรุงเครื่องปรุงเสร็จก็ตักแบ่งออกมาใส่ถ้วยไว้สองถ้วย ก่อนจะเดินเข้าไปล้างแปรงฟันแล้วกลับออกมากินบะหมี่เป็นเพื่อนจุ๊
น้องมันตามขึ้นมาหลังจากพวกเรากินอิ่มไปแล้วเกือบสิบนาที ผมเลยจัดการตักบะหมี่ที่เหลือในหม้อมาให้ แล้วกลับไปล้างหม้อล้างถ้วยที่เพิ่งกินเสร็จไป
“ผมช่วยนะ”
ผมหันมองคนข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยปากแซว “อิ่มเร็วเนอะ กินหรือเทลงกระเพาะวะ”
“เท..”
“หึ ๆ”
ผมปล่อยให้น้องมันล้างต่อแทน แล้วเดินมาหยิบน้ำผลไม้ในตู้มาวางให้จุ๊ที่กำลังนั่งดูทีวีกิน ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองมาให้จุ๊ แล้วบอกให้เข้าไปอาบน้ำ เธอมีท่าทีเกรงใจแต่ก็ยอมเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง ผมให้ความเป็นส่วนตัวโดยการไม่เข้าไปในห้องจนกระทั่งเสร็จ ถึงเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง
น่าแปลกที่วันนี้ผมไม่ได้รู้สึกแย่หรืออึดอัดใจอะไรเลย ทั้งที่จุ๊ทั้งเดินเพ่นพ่านไปมา หยิบจับรวมทั้งใช้ข้าวของส่วนตัวของผมแล้วแบบนี้
“ใส่เสื้อผ้าพี่เบลล์ได้พอดีเลยดูดิ” ผมออกมาทันได้ยินเสียงบิ๊กพูดแหย่จุ๊ “ลดความอ้วนบ้างเหอะพี่”
“กูไม่ได้อ้วน แต่เบลล์มันตัวเล็กเอง”
“เขาหุ่นมาตรฐานผู้ชายเหอะ”
“มันเป็นผู้ชายตัวเล็กโว้ย”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นจุ๊ยกเท้าขึ้นมาถีบคนที่นั่งบนโซฟา ก่อนจะเดินเข้าไปล็อคคอน้องมันเอาไว้แล้วบอกให้จุ๊ยำมันต่อ โทษฐานปากเสีย น้องมันร้องโอดโอย ทำเป็นเจ็บหนักเกินกว่าความเป็นจริง ก่อนจะหันหน้ามาทางผมไม่ให้ทันได้ตั้งตัว
ผมนิ่งไปตอนที่ริมฝีปากของเราแตะโดนกัน ก่อนจะดีดตัวออกห่างทันทีที่จุ๊ยกมือขึ้นมาปิดตาแล้วร้องโวยวายว่าเขิน ๆ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้โดนเหมือนผมเลยสักนิด
“ผมไม่ได้ตั้งใจ..”
“เออ..” ผมปรับสีหน้า พยายามทำให้น้องมันสบายใจ “มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ขอโทษจริง ๆ นะครับ”
ผมแกล้งทำเป็นหัวเราะ ก่อนจะเดินออกมาส่งทั้งจุ๊และน้องมันที่หน้าประตู เมื่อจุ๊บอกว่าจะกลับแล้ว ผมแตะเบา ๆ ลงบนบ่าน้องมันเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลนั่น กระซิบบอกมันว่าผมเข้าใจดีว่ามันไม่ได้ตั้งใจ แล้วเดินกลับเข้ามานั่งมองกล่องน้ำส้มที่กินหมดแล้วบนโต๊ะตรงหน้าโซฟาเงียบ ๆ ในใจก็นึกว่ามันคือน้ำผลไม้กล่องแรกของเขาที่ผมไม่ได้เป็นคนกินเอง
น่าแปลกที่ผมไม่ได้นึกเสียดายอะไรมันเลย..
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณ คุณPP_annann ที่แนะนำนิยายนะครับ และขอบคุณ คุณyimyamun ด้วยที่ทำให้เรารู้ตัว :hao7:
ฝากคุณnaruxiah ถีบมีนเผื่อผมอีกสามที :m4:
ตอบคุณYara อิบิ๊กมันใสเกินจะทำอะไรอย่างนั้นครับ มันแค่เห็นเบลล์แล้วชอบเฉยๆ ตามที่คุณtreenature ว่าเลย :m19:
คุณSnimsoi ..ชื่อนี่อ่านว่าสนิมสร้อยเปล่าครับ? (อันนี้อยากรู้ส่วนตัว) ตอบนะครับ เบลล์รู้จักคินในฐานะเพื่อนร่วมห้องของบิ๊ก ซึ่งเคยพูดถึงแล้วนิดหน่อยในตอนก่อนๆ (จำไม่ได้ว่าตอนไหน ฮาาาา) แต่ก็ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่านั้นครับ :m13:
คุณFreja "กำลังคิดว่าคนเขียนตั้งใจให้มีนเป็นพระเอกโดยไม่ออกมาพูดอะไรเลยแล้งคนอ่านไปอ่านจากมุมมองคนอื่นหรือเปล่าน้า?" แหม..รู้ใจจริงๆ เลย :laugh: // "ป.ล เรานึกว่าที่คนเขียนโพสต์ในเฟซก่อนไปซื้อมาม่านี่เป็นความในใจของมีน 555" --อันนี้แอดมินผู้ช่วยในเพจผมเป็นคนโพสครับ เป็นคนค่อนข้างเกรียน สังเกตจากแฟนอาร์ตที่นางวาด มีที่ไหนวาดตอนจบให้บิ๊กคู่มีน :m29:
สุดท้ายขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :z13:
-
อ่านว่าสนิมสร้อยนั่นแหละค่ะ ไม่รู้จะตั้งชื่อไรซุ่มอยู่เล้ามานานเพิ่งสมัคร แหะๆ
ปล. นี่ตกลงอิมีนเป็นพระเอกหรอ ไม่เอาได้มะ ไม่อยากได้พระเอกโง่
-
เรื่อยๆมาเรียงๆ
-
ยังไงก็เชียร์แต่แรกและตลอดไป ทำไมไมเราไม่เหมือนคนอื่นหว่า มีแต่คนเกลียดมีน แต่เราเข้าใจมีนนะ เข้าใจแบบงงๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
รอดูกันต่อไปป
-
เรื่องราวศับซ้อน ความรู้สึกซ่อนลึก
-
เบลล์ปรับตัวกับเพื่อนได้แล้วใช่ไหม ไม่อึดอัดแล้ว และเหมือนคนเขียนส่งสัญญาณว่าความรักของเบลล์ที่มีต่อมีนเริ่มไม่เจ็บและไม่รั้งแล้ว แต่เดี๋ยวตอนหน้าคุณลิงภูเขาก็จะปล่อยตัวมีนออกมาเรียกคะแนนจากเบลล์อีก (รีบดักทางไว้ก่อนเลย จะได้ไม่เขียนแบบนั้น :hao3: ) เริ่มเปลี่ยนใจไปเชียร์ จุ๊เบลล์ ดีกว่า จุ๊ห้าวดี
-
ถึงตอนนี้เบลล์จะเริ่มเข้ากับคนอื่นได้
แต่ก็ดูจะยังไม่ได้รักบิ๊กนะ แต่ถึงเริ่มรัก ก็คงตัดใจจากมีนไม่ได้ง่ายๆ เพราะผูกพันกันมานาน ถ้ามีนยังทิ้งทุกอย่างไว้อย่างนี้ มันก็ไม่แน่ละมั้ง
-
แสดงว่าเริ่มตัดใจได้แล้ว สโลว์ไลฟ์ต่อไปเราเชียร์บิ๊กนะ55555
-
อ่านรวดเดียวจบ แบบไม่รู้อะไรจะเกิดต่อ เห้ออ!!
ตามอ่านด้วยคนนะ
-
ปรับตัวได้ก็ดีค่ะ แต่ยังไม่เทใจเรื่องบิ๊กหรือมีน 100 เปอร์เซ็นต์ 50/50 เนอะ
กับบิ๊กนี่ไม่เต็มร้อยก็เพราะจุ๊ชงเหลือเกิน
กับมีนก็เพราะนางชอบเป่าสาก
แต่เบลล์กำลังออกมาจากกระดอง(หรือกะลา?)
ไม่ว่าจะคบกับใครก็เป็นเบลล์คนใหม่อยู่ดี
อยากให้จุดจบของคิวคือความผิดหวัง
ไม่เถียงที่ว่านางพยายามทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
แต่ผิดที่นางเข้าไปเป็นมือที่สามให้เขา
ฝากถึงเกรียนน้อยต้อง มีน - บิ๊ก สิ เบลล์-จุ๊ หรือจุ๊-เบลล์? 555
-
สัมผัสได้ถึง ... ความสำคัญของสิ่งคุ้นเคยที่กำลังลดถอยลง :a5: โอ้วววววววไม่น้าาาาาาา ทฤษฎีเวทมนต์รักครั้งแรกของช้านนนน :z3:
เราเอง คนแนะนำ ... คุณลิงภูเขารู้ด้วย #นิ้วจิ้ม เขิลจุง :o8:
-
อาจจะเห็นต่างเราเชียร์มีนอะ
เป็นเพราะนางไม่พูดสุดท้ายเลยเป็นแบบนี้
มีนยังคงรักเบลล์เต็มร้อย
ในขณะที่เบลล์เริ่มลดลง
นิยายชื่อรั้งรัก พระเอกก็น่าจะเป็นมีน
:กอด1:
-
เรากลัวว่ามีนจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดอีกหมายถึงในเรื่องที่ร้ายๆ
-
เริ่มเข้าใจกันแล้ววว
-
เจ้ต้องการสิ่งเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(http://koybonaa.com/wp-content/uploads/2015/12/Brown-sugar-5.jpg)
-
มีนก็ดีนะ แต่พูดน้อยไป ยังเชียร์อยู่ น้องบิ๊กน่ารักมาก เฮ้อ ทำใจลำแบก เอิ่ม เขาไม่ได้มารุมรักแกไหมอีคนอ่าน 555
เบลล์ดูอ่อนโยน เข้าใจคนอื่นมากขึ้นนะ คือเบลล์ดูพูดตรงๆ กับคนอื่น แต่พออยู่กับมีนไม่ค่อยแฮะ
ขอบคุณค่ะ
-
27.
ผมคว้ากล่องน้ำส้มเปล่าขึ้นแล้วเดินออกมาเคาะประตูห้องของเขา ยืนรออยู่ไม่นานก็ได้เห็นหน้าเจ้าของห้องที่ตอนนี้ยังคงอยู่ในชุดนอน เขาแสดงสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยตอนที่เห็นผมก่อนจะกลับมาตีหน้าเรียบเฉยเมื่อผมเดินผ่านตัวเขาเข้ามาในห้อง
ผมคิดว่าเขาเองก็คงพอจะรู้ ถึงสาเหตุที่ผมเดินเข้ามาหาเขาเองอย่างนี้..
“เรามีเรื่องจะคุยด้วย” ผมบอกขณะวางกล่องน้ำส้มลงบนโต๊ะตรงหน้าโซฟา “มีนพอมีเวลาไหม”
“อืม”
เขาขานรับในลำคอ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผมที่โซฟา ผมเหลือบมองเขา แล้วหันกลับมามองกล่องน้ำส้มเปล่า ๆ บนโต๊ะตรงหน้า “ขอบคุณสำหรับน้ำส้ม”
“อืม”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ แต่ก็แค่เพียงไม่นาน เมื่อก่อนหน้าที่ผมจะมาหาเขา ผมได้รวบรวมความคิด ความรู้สึกทุกอย่าง ทั้งยังถามและตอบคำถามทั้งหมดในใจของตัวเองจนแน่ใจดีแล้ว
“เรามีเรื่องอยากถามมีน” ผมว่าแล้วหันไปสบตาเขา “และอยากให้มีนตอบเราตรง ๆ”
“...”
เห็นเขาไม่ตอบอะไร ผมเลยคิดเอาเองว่าเขาตกลงแล้ว “มีนต้องการอะไรจากเราเหรอ”
“...”
“ที่คอยวนเวียน ทำทุกอย่างอยู่ตอนนี้”
“...”
“มีนต้องการอะไรจากเราอย่างนั้นเหรอ”
“เรา..”
“เราขอร้อง..ช่วยตอบเรามาตรง ๆ ได้ไหม” เขาหลบตาผม ขยับริมฝีปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม “มีน..”
“เบลล์ไม่รู้จริง ๆ เหรอ”
“...”
“ไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่าที่เราทำไปทั้งหมด..”
“...”
“นั่นก็เพราะ..เรารัก”
“...”
“แต่เบลล์ก็คงไม่รู้..” เขาเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนจะคลายมันออกเพื่อใช้พูดทำร้ายผม “ไม่อย่างนั้นคงไม่ ขอเลิก”
“นั่นมันเพราะ..” ผมยั้งคำพูดที่กำลังจะพาดพิงไปถึงคนอื่น แล้วเปลี่ยนมาตั้งคำถามกับเขาแทน “แล้วทำไมตอนนั้น..มีนถึงไม่คิดจะ รั้งเรา เอาไว้เลย”
แล้วมันก็กลับมาตรงจุดเดิม..กลับมาในจุดที่เขาเอาแต่เงียบ ไม่คิดจะพูดหรือแสดงความรู้สึกอะไรให้ผมได้รับรู้ด้วยเหมือนเคย
“นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะถามแล้วนะ” ผมก้มลงมองฝ่ามือตัวเอง..นับเวลาถอยหลังในใจ “อย่าปล่อยให้เราต้องคิดทุกอย่างเอาเองได้ไหม”
“...”
“ได้หรือเปล่ามีน”
เขาไม่ตอบอะไรกลับมาเลย ทำแค่นั่งนิ่งแล้วปล่อยให้ผมคิดวนไปมาเองอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งทุกอย่างตีรวนในหัวผมจนปวดหนึบไปหมด แต่ผมก็ยังรอ..รอและหวังว่าในนาทีถัด ๆ มาหลังจากนั้นเขาจะตอบมันกลับมา
เพราะผมไม่อยากจะทำพลาดแบบเดิมอีก ผมไม่อยากทำแค่พาตัวเองหนีออกจากปัญหา จนทำให้ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมดอย่างที่เคยเป็น
“มีนจะเห็นแก่ตัวกับเราแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเหรอ” ผมถามขึ้น หลังจากพยายามอดทนรอคำตอบของเขามานานนับชั่วโมง “ไม่พูด ไม่บอกความรู้สึกอะไรเลย”
“...”
“แล้วสุดท้าย ก็โยนความผิดทุกอย่างมาให้เรา”
“...”
“โทษเรา..” ผมกลั้นลมหายใจตัวเอง บีบอัดความรู้สึกอัดอั้นทุกอย่างให้ย้อนกลับลงไป “ที่ตัดสินใจทำลายทุกอย่าง โดยไม่เคยคิดจะฟังอะไร..”
“...”
“ทั้ง ๆ ที่เป็นตัวมีนเองนั่นแหละ..ที่ไม่เคยคิดจะพูดหรือบอกอะไรกับเราเลย” ผมลุกขึ้นยืน เลิกคิดที่จะรอฟังคำพูดอะไรจากเขาอีก “ต่อไปไม่ต้องเอาอะไรมาแขวนไว้ให้เราที่หน้าห้องอีกแล้วนะ..”
“...”
“เพราะถ้ามีนยังแอบเอาอะไรมาให้เราอีก..”
“...”
“เราก็จะทิ้ง”
“เบลล์..”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา..” ผมหลับตาลง นึกถึงภาพเก่า ๆ ที่กำลังทยอยผุดขึ้นมาในหัว “ตอนนั้นเรามีความสุขมากจริง ๆ”
“อย่า..”
ผมปัดมือเขาที่กำลังจะเข้ามาจับ “เราจะยังเป็นเพื่อนกัน..”
“ไม่..”
“เป็นเพื่อน ที่ไม่จำเป็นจะต้องห่วงใย หรือใส่ใจอะไรกันอีก”
ผมรีบพาตัวเองออกมาจากห้องของเขา..ปล่อยให้ประตูมันค่อย ๆ ปิดลงไปพร้อมกับความรู้สึกทุกอย่างที่ผมเคยมี เลิกคิด..เลิกหวังว่าจะสามารถหาทางออกอื่นให้กับปัญหาระหว่างเราได้อีก ในเมื่อเขาไม่คิดจะเปลี่ยน ไม่พยายามจะทำอะไรให้มันดีขึ้นเลยอย่างนี้ ผมก็ไม่จำเป็นจะต้องไปเสียเวลาอะไรอีก
Ma-NuD_LaW
เบลล์ก็ยังเป็นเบลล์..เช่นเดียวกับมีน ที่ยังคงเป็นมีน
เกรงว่าสิ่งที่เจ้สองต้องการ .. จะยังให้ไม่ได้ในตอนนี้ :hao7:
:pig4:
-
ทำไมมีนพูดน้อยจัง อยากจะงัดปาก ฮือ
ขอบคุณค่ะ
-
เศร้ามาก!!
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:o12: หน่วงไปแล้ว
-
ตอนแรกเรากะให้จบก่อนค่อยเข้ามาอ่าน หลังจากอ่านไปได้ไม่กี่ตอน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวอ่ะ มันหน่วงมาก
คือเราคิดว่าถ้าเบลล์เริ่มต้นใหม่ กับคนใหม่ก็คงจะดี บางทีชีวิตเบลล์อาจจะดีขึ้น
เบลล์อาจต้องการคนที่เขาชัดเจน มีอะไรก็พูด ก็บอก ไม่เหมือนมีน ที่เลือกจะเงียบ สับสน
ไม่ยอมบอกความรู้สึกหรืออธิบายอะไรสักอย่าง
แต่เอาจริงๆ เราก็อาจสวนกระแสกับหลายๆ คน และที่หน่วงอยู่งี้ ก็เพราะชอบมีนอ่ะ :z3:
คืออยากให้มีนมันเปิดปากเคลียร์ เพราะเราทีมมีนนน 55555
แม้มีนจะงี่เง่า แล้วก็ทำอะไรไม่ชัดเจนก็ตาม แต่เหมือนปักธงมาตั้งแต่แรกไง :mew4: (เหตุผลไรของแก 55555)
แต่ไม่ว่าสุดท้ายแล้วผลจะเป็นไง ก็หวังให้ทุกคนมีทางที่ดีของตัวเองค่ะ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2:
-
เห้อ!! ทำไมเห็นตัวเองในนั้นนะ ต้องการอีกรอนะ
-
แค่นี้หรือ???
-
เฮ้อ
-
ไม่เข้าใจว่ามีนมีอะไร ทำไมไม่พูดออกมา พอเบลล์เหมือนจะไปสนใจคนอื่นก็มาตามมารั้ง แต่พอถามก็ไม่ตอบ มันคืออะไร
-
เบลล์ก็อุตส่าห์มาถามตรงๆแล้วนะ เบลล์ก็บอกแล้วว่าเบลล์ไม่เข้าใจ แต่มีนก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี :m31: ถ้ามีนพูดอะไรออกมาบ้างก็คงเคลียร์กันแล้วล่ะ
-
อึดอัด หน่วงสุดๆ
มีนมีอะไร ทำไมไม่พูดออกมา แล้วจะมาหวังให้เบลล์เข้าใจได้ยังไง
-
ตัดมีนออกไปค่ะเบลล์ ตัดให้ขาดเลย ชั้บๆๆ :serius2:
-
บางทีคนมันก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงนะ
เราว่ามีนแสดงออกด้วยการกระทำ
เผอิญว่าตอนนี้สำหรับเบลล์มันไม่พออีกต่อไปแล้วหรือเปล่า?
-
เบลล์เหมือนดิ้นอยู่คนเดียวในขณะที่มีนเฉยมากพอเหอะมีนแกก็ควรอยูในที่ของแกต่อไป
-
อ่านแล้วนี้แล้วจู่ๆก็คิดว่า
แล้วเมื่อก่อนมีนเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วไหม?
-
ควรจะเป็นแบบนี้แหละ มีนนอกใจก่อนตั้งแต่แรก
ถ้ารักจริงๆคงไม่นอกใจ
-
อ่านแล้วอึดอัด ตอนแรกเฉยๆ กับการที่ไม่พูดกัน มีไรแล้วไม่คุย ให้ดูที่การกระทำ
ผมก็ไม่ได้ว่าใครผิดนะ เพราะเข้าใจคนที่มีอะไรแล้วไม่พูดเขาคงมีอะไรลึกๆในใจ เพราะบางครั้งตัวผมก็เป็น
แต่ตอนล่าสุด..คือมันคงสุดๆแล้วมั้งสำหรับเบลล์
จนเป็นฝ่ายที่ถามคำถามออกไป..แต่มีนไม่ตอบ
อีกฝ่ายกล้าที่จะเคาะประตูห้องมาถาม..แต่แล้วอีกฝ่ายไม่ตอบ เป็นผมก็คงพอละนะ
เหนื่อย~
-
อยากรัวอาก้าใส่มีน
-
เบลล์ยอมถอยมา 1 ก้าวแล้ว พร้อมจะเคลียร์แล้ว .. แล้วมีนหล่ะ... ทำอะไรอยู่? คิดอะไรอยู่? :z3: :z3: :z3:
ยังอยาก รั้ง..รัก นี้ไว้ไหมมีน .... :sad2:
-
ไม่เข้าใจมีน ทำไมไม่พูด พูดไม่ได้ หรืออะไร?? ชักหงุดหงิดนิสัยมีนแล้ว
-
ทำไหมอะมีน
-
เหมือนที่ผ่านมาเหมือนเบลล์รอมีนกลับมาอธิบาย คงรอไม่ไหว มีนก็ยังงี่เง่าเหมือนเดิม เสียเบลไปจริงๆแหละ ถูกแล้ว
-
ทำอะไรสักอย่างสิมีน
-
พูดสิมีนนนน
-
ถ้ายังรักก็ควรพยายามที่จะยื้อไว้ ไม่ใช่ปล่อยให้มันเลยตามเลย
-
หรือมีมีอะไรที่ต้องปิดบังเบลล์ แต่ถ้าอ่านใน part มีน เราไม่เห็นถึงอะไรที่มีต้องปิดบังเลย เป็น สัน ของมีนมากกว่าอ่ะ
-
มีน...ทำไมไม่พูดเป็นตะคริวที่ปากรึไง555เห็นละขัดใจจจ :katai1:
-
มีนมันเปนคนนอกใจนอกกายเบลก่อนนะ
เราก็ไม่เข้าใจพวกที่เชียมีนเลย นิยายบางเรื่องมันไม่ต้องจบแบบมีความสุขเสมอไป
-
28.
ผมกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ทันทีหลังจากนั้น น่าแปลกที่ครั้งนี้ผมไม่ได้เจ็บปวดหรือรู้สึกแย่อะไรมากมายอย่างที่เคยเป็น ถึงแม้ในบางขณะผมจะยังได้ยินคำว่ารักที่เขาบอกเอาไว้ดังแว่วมาในหัวบ้าง แต่มันก็แค่นั้น..แค่เพียงไม่ให้ความใส่ใจ มันก็จะหายไปเหมือนสายลมพัดผ่าน
“ถ้าไม่ติดว่าไอ้บิ๊กมันจีบเบลล์ เราจะนึกว่าคบกับจุ๊แล้วนะ”
ผมเหลือบมองเพื่อร่วมรุ่นคนหนึ่งที่จำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อเล่น ก่อนจะหันมามองจุ๊ที่ตอนนี้กำลังเจาะน้ำผลไม้ดื่มแบบไม่ใส่ใจใคร “ทำไมเหรอ”
“ก็เล่นส่งน้ำส่งขนมให้กันทุกเช้า ดูแลกันเหมือนแฟนเลยอะ”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ก่อนจะหยิบหนังสือเรียนในกระเป๋าออกมาเปิดอ่านรอเวลาไป เลิกสนใจเสียงพูดเสียงแซวเรื่องที่ผมคอยดูแลจุ๊ หรือแม้กระทั่งเรื่องที่ทุกคนรู้แล้วว่าบิ๊กกำลังตามจีบผม อันที่จริงที่ผ่านมาทุก ๆ คนก็แค่รู้สึกสงสัยในความสนิทสนมระหว่างผมกับน้องมัน แต่เรื่องมันมาดังก็ตอนที่จุ๊โพสต์ภาพที่ผมโดนน้องมันกอดตอนวันเกิดน้องมันลงโซเชี่ยวนั่นแหละ
“แซนวิชทูน่า อาทิตย์นี้หนที่สามแล้วนะ”
ผมหันไปมองจุ๊ ก่อนจะยักไหล่แล้วบอกไป “กิน ๆ ไปเถอะ”
ช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบเต็มทีแล้ว ขนาดตัวผมยังอ่านหนังสือจนแทบไม่ได้ทำอะไร เด็กคณะแพทย์เองก็คงจะไม่ต่างกัน แต่เขาก็ยังอุตส่าห์หาเวลาแอบเอาน้ำเอาขนมพวกนี้มาแขวนไว้ที่หน้าประตูห้องผมได้ทุกเช้า
“วันนี้บิ๊กมันนัดติวกับเพื่อน มันฝากมาบอกเพราะเบลล์ไม่รับโทรศัพท์มันอะ”
ผมพยักหน้าเบา ๆ ให้จุ๊ ก่อนจะก้มลงค้นกระเป๋า แล้วก็ไม่เจอโทรศัพท์มือถือในนั้นจริง ๆ “สงสัยเราลืม..”
“อืม ๆ” จุ๊ตอบงึมงำในลำคอ ขณะที่มือก็กดจิ้มโทรศัพท์ไป “มันบอกว่าเย็น ๆ จะโทรหา”
“รายงานตัวกันตลอดเลยเนอะ”
เสียงแซวดังขึ้นอีกระลอก แต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไร ทำแค่ก้มลงมาอ่านหนังสือตรงหน้าตัวเองต่ออีกครั้ง ปล่อยความคิดความรู้สึกทุกอย่างให้จมลงไปกับเนื้อหาในหนังสือ เทอมนี้ผมตั้งใจมาก และคิดว่าเกรดมันต้องออกมาดีกว่าเทอมที่ผ่านมาแน่นอน
“เจอกันพรุ่งนี้”
ผมส่งยิ้มตอบกลับไปให้จุ๊ ก่อนจะเดินแยกออกมา ในหัวก็นึก ๆ เมนูที่จะกินเป็นมื้อเที่ยงและเย็นของวันนี้ คิดแล้วก็เกิดนึกเบื่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในห้องของตัวเองขึ้นมา เลยตัดสินใจโบกแท็กซี่เพื่อไปหาอะไรกินง่าย ๆ ที่ห้างสรรพสินค้าก่อนจะกลับเข้าคอนโดแทน
ผมเข้าไปกินไก่ทอดยี่ห้อดังเงียบ ๆ ก่อนจะสั่งเบอเกอร์กลับบ้านเพื่อเอาไว้อุ่นเป็นมื้อเย็น แล้ววนอยู่ในโซนซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อขนมขบเคี้ยวเอาไว้กินตอนอ่านหนังสือดึก ๆ
“น้อง..” ผมหันไปมอง ก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มให้อยู่ “จำพี่ได้ไหม”
ผมหันกลับไปจ่ายเงินให้พนักงานเมื่อได้ยินเสียงบอกราคา ก่อนจะเดินออกมายืนรอผู้หญิงคนเดิมจ่ายเงินค่าบุหรี่สองสามซองในมือ แล้วก็ห้ามสายตาไม่ให้เหลือบมองท้องใหญ่ ๆ ของเธอไม่ได้
หวังว่าคงไม่ใช่ตัวเธอเองหรอกนะที่จะสูบมัน
“สูบเองหรือเปล่าครับ” ผมถามขณะพากันเดินออกมา “เหมือนพี่จะท้องอยู่..”
“ใกล้คลอดแล้วล่ะ” เธอว่าแล้วเจาะซองบุหรี่ในมือ “สองสามวันมานี้ เริ่มเจ็บถี่ขึ้น”
“...”
“ว่าแต่เราจำพี่ได้แล้วเหรอ” ผมขมวดคิ้ว พยายามนึกว่าเคยเจอคน ๆ นี้ที่ไหน “ตลาดน้ำไง..”
“...”
“ที่ขายสร้อยข้อมือถักนี่ให้เรา” เธอว่าแล้วชี้มาที่ข้อมือผม “จำได้หรือเปล่า”
“อ๋อ..”
“ไม่นึกว่าจะเจอเราที่นี่นะ”
เห็นรอยยิ้มส่งมาให้ ผมก็เลยส่งยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะเดินตามเธอไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดจะถามอะไร กระทั่งมาถึงสวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เธอก็เดินตรงเข้าไป จับจองที่นั่งบนพื้นหญ้าแถวริมน้ำ ก่อนจะกวักมือเรียกให้ผมเดินตามไป
“พอก่อนดีไหมครับ นี่มันมวนที่สองแล้วนะ”
“อย่าห้ามพี่เลย”
แล้วผมก็ได้แต่นั่งเงียบ มองควันสีขาวที่ทยอยลอยขึ้น ก่อนจะจางหายไป มีบางทีที่เธอนึกสนุกปล่อยควันสีขาวให้ออกมาเป็นรูปวง ๆ คล้ายกับโดนัท แล้วหันมาหัวเราะให้กับท่าทางตื่นเต้นของผม
“ไม่เคยสูบล่ะสิ” พอผมพยักหน้า เธอก็ก้มหน้าลงดีดขี้บุหรี่ลงพื้น “ดีแล้ว..”
“...”
“อย่าคิดจะลองมันเลย”
“แล้วพี่สูบทำไมครับ” ผมถามทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น “แถมยังสูบทั้งที่ท้อง”
“ไม่ต้องห่วงเด็กนี่หรอก” ว่าแล้วก็ใช้นิ้วจิ้ม ๆ ลงไปที่ท้องตัวเอง “มันอึดกว่าที่เราคิด”
“...”
“ขนาดกินยาขับยังไม่หลุดออกมาเลย” เธอหัวเราะในลำคอ “หรือแม่งเป็นยาปลอมก็ไม่รู้”
“...”
“เพื่อนมันหามาให้”
ผมนิ่งอึ้งไปกับคำพูดพวกนั้น ก่อนจะกลับมาได้สติเมื่อเธอหันมามอง “เอ่อ..แล้วพ่อเด็ก”
“มันไม่รู้หรอก” เธอว่าแล้วเอนตัวลงนอนไปบนพื้นหญ้า “ไม่ได้อยากให้มันรู้ด้วย”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะพี่ไม่ได้รักมันไงล่ะ”
เกิดความเงียบขึ้นมาหลังจากประโยคนั้น ก่อนที่ผมจะต้องทั้งพยุงทั้งอุ้มเธอออกมาโบกแท็กซี่เพื่อไปโรงพยาบาล กลิ่นน้ำคล่ำหรือน้ำอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จักคาวคลุ้งไปทั่วรถแท็กซี่ จนผมต้องยื่นแบงค์พันในกระเป๋าตัวเองให้คนขับรถไปหลายใบเพื่อชดใช้ ก่อนจะรีบวิ่งตามรถเข็นที่ตอนนี้เข้าไปในห้องคลอดแล้ว
“ญาติรอข้างนอกนะคะ”
ได้ยินอย่างนั้นผมเลยทำได้แค่นั่งรออยู่ตรงเก้าอี้หน้าประตูไปเงียบ ๆ กระทั่งเจ้าหน้าที่มาแจ้งว่าเด็กคลอดออกมาแล้ว ก่อนที่ผมจะถูกเรียกไปซักถามเรื่องประวัติ แต่ก็ตอบอะไรไม่ได้เลย สุดท้ายเลยต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อน ผมเดินไปนั่งรออยู่ข้าง ๆ เตียงคนไข้หลังจากเข้าไปล้างเนื้อล้างตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ซื้อได้ที่หน้าโรงพยาบาลแล้วจึงหยิบหนังสือออกมารออ่านเงียบ ๆ รอเธอฟื้น
เธอหลับไปกว่าค่อนคืน ก่อนจะตื่นมาตอนราว ๆ เกือบห้าทุ่ม ผมวางหนังสือในมือลงกำลังจะถามอะไรเธอหลายเรื่อง แต่ก็ถูกขัดขึ้นมาซะก่อน “พี่ไม่อยากเห็นหน้าเด็ก”
เห็นสีหน้ามึนงงของผม เธอก็พูดต่อ “พี่ไม่ได้รักพ่อของเด็กคนนั้น”
“...”
“ก็แค่คิดว่าอาจจะรักได้ เลยยอมย้ายไปอยู่ด้วย ถึงได้เจอเราที่ตลาดน้ำนั่นแหละ” เธอว่าแล้วหลับตาลง “นานวันก็รู้ดีว่าคงรักมันไม่ได้แล้ว”
“...”
“เลยหนีมา แต่ดันมีเด็กนี่”
“...”
“พาพี่หนีไปทีได้ไหม”
“แล้ว..แล้วพี่จะทิ้งลูก”
“พูดเล่น” เธอว่าแล้วหัวเราะเฝื่อน ๆ “หิวอะ ช่วยไปหาซื้ออะไรให้กินหน่อยได้ไหม”
ผมพยักหน้า ก่อนจะรีบเดินลงมาหาซื้ออะไรข้างล่าง เห็นข้าวต้มหรือโจ๊กอะไรผมก็ซื้อมาให้ทั้งหมด เผื่อเธออยากกินอะไรก็จะได้เลือก แต่พอกลับขึ้นมาก็ไม่เจอเธอที่เตียงแล้ว ผมวางถุงกับข้าวในมือ ตั้งท่าจะวิ่งออกไปถามพยาบาล แต่ก็เห็นกระดาษที่วางสอดไว้ใต้หมอนเสียก่อน
ขอโทษที่ทำให้ลำบาก แต่พี่รับเด็กนั่นไม่ได้จริง ๆ
พี่อยากกลับไป..
ไปหารักแรก..และเพียงครั้งเดียวของตัวเอง
ผมมึนไปกับข้อความสั้น ๆ ที่หาใจความไม่ได้ในกระดาษนั่น ก่อนจะรีบวิ่งออกไปบอกพยาบาลให้ช่วยกันตามหา ทางโรงพยาบาลให้เจ้าหน้าช่วยกันหาทั้งคืนแต่สุดท้ายก็ไม่เจออะไรเลย ผมถอนหายใจทันทีที่รู้..เหลือบมองเด็กที่นอนหลับนิ่ง ๆ อยู่ในห้องเด็กอ่อน
ไม่ได้รู้สึกสงสารอะไร..แค่รู้สึกไม่เข้าใจโชคชะตาชีวิตก็เท่านั้น
ผมรับผิดชอบจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ก่อนจะโทรไปบอกพ่อกับแม่ให้มาช่วยจัดการเรื่องเด็กคนนี้ ขณะรอก็นั่งรวบรวมสติตัวเอง คิดทบทวนว่าควรจะบอกกับพ่อแม่หรือเปล่าว่านั่นไม่ใช่ลูกของผม แต่เป็นลูกของใครก็ไม่รู้ที่ผมเองเพิ่งเคยเจอแค่ไม่กี่ครั้ง
พ่อกับแม่ไม่ได้พูดอะไรเลยตอนจัดการเรื่องทางกฎหมายให้กับผม เด็กคนนี้จะถูกรับมาเลี้ยงในฐานะลูกบุญธรรมของพ่อกับแม่ โดยมีเงื่อนไขว่าผมต้องมีส่วนร่วมในการรับผิดชอบเด็กคนนี้ ไม่ว่าจะที่อยู่ที่เรียน กระทั่งการดูแลทั่วไป พ่อสั่งให้ผมกลับไปดูแลเขาทุกเวลาที่ว่าง เฉกเช่นที่พ่อคนหนึ่งควรจะทำให้ลูก
“สอบเสร็จก็รีบกลับ ไม่ต้องรอให้ใครไปส่ง” พ่อบอกกับผมอย่างนั้น หลังจากมาส่งผมที่หน้าคอนโดแล้ว “แล้วเทอมหน้าอนุญาตให้เอารถมาใช้ได้ จะได้ไปกลับบ้านได้สะดวก”
ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อ ก่อนจะเหลือบมองแม่ที่ตอนนี้นั่งนิ่งอยู่ในรถไม่ยอมลงมาส่งผม “แล้วผมจะโทรหานะครับแม่”
แม่ไม่ตอบอะไรเลย ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ พ่อเลยยกมือขึ้นมาตบบ่าผมเบา ๆ เหมือนปลอบ ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อย ๆ ในหัวก็นึกแปลกใจตัวเองที่แบกเอาเรื่องยุ่งยากอย่างนี้เข้ามาในชีวิตทั้งที่ไม่จำเป็นจะต้องทำ
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมทำอย่างนี้..
“ทำไมหนีกลับบ้านไปไม่ยอมบอกผม”
“กูมีธุระ” ผมถอนหายใจ มองบิ๊กที่ตอนนี้ทำหน้างอง้ำ แสดงความไม่พอใจให้ผมเห็นผ่านโปรแกรมสนทนา “สอบเสร็จค่อยตาม
มาก็ได้”
“ลืมแล้วหรือไงว่าผมต้องบินไปหาแม่”
“เออว่ะ” ผมร้องบอกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าปิดเทอมนี้น้องมันจะต้องไปหาแม่ เนื่องจากตรงกับวันเกิดของท่านพอดี “โทษที กูลืม..”
“ช่วงสอบก็ยุ่งซะจนแทบไม่ได้เจอหน้า พอสอบเสร็จก็ดันหนีผมกลับไปก่อนอย่างนี้อีก” มันทำหน้ามุ่ย “พี่แม่งนิสัยแย่ ไม่เคยใส่ใจผมเลย”
“แล้วที่กูมานั่งเปิดกล้องคุยกับมึงอยู่นี่ ยังไม่เรียกว่าใส่ใจอีกเหรอ”
บางทีผมก็หงุดหงิด ที่ต้องมานั่งทำอะไรไร้สาระแบบนี้ แต่เป็นเพราะว่ามันเคยขอเอาไว้ ว่าอยากคุยกับผมแบบเห็นหน้ากันบ้าง ผมถึงยอมทำให้อย่างนี้
“ขอโทษครับ..” น้องมันหน้าจ๋อยลงไป “ผมแค่คิดถึงพี่”
“ช่างเหอะ ตอนนี้มึงรีบไปอ่านหนังสือดีกว่า พรุ่งนี้สอบตัวสุดท้ายแล้ว”
“...”
“ไว้สอบเสร็จค่อยคุยกัน”
“ถ้าผมไปหาแม่แล้ว ขอคุยกับพี่อย่างนี้ทุกวันได้ไหม” ผมเลิกคิ้วขึ้น เป็นเชิงบอกว่าไม่ค่อยเข้าใจที่มันพูด “หมายถึงคุยกันแบบเห็นหน้าอย่างนี้”
“ถ้ากูว่างนะ”
“ครับ”
เห็นสีหน้าแสดงความดีใจของมันแล้วก็ด่าไม่ลง “ไปอ่านหนังสือได้แล้ว ไว้สอบเสร็จค่อยคุยกัน”
“ครับ คิดถึงพี่เบลล์นะครับ”
ผมกดวางสายจากน้องมัน ก่อนจะเดินออกจากห้องมาดูแม่ที่ตอนนี้กำลังกล่อมเด็กอยู่ในห้องตรงข้าม แม่พยักหน้าให้ผมเข้าไปดูวิธีกล่อมนอน บอกนิสัยส่วนตัวคร่าว ๆ ของน้องให้ผมฟังจบก็เดินออกจากห้องไป เพื่อปล่อยให้ผมได้อยู่กับน้องตามลำพัง ผมก้มมองเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังหลับสนิทอยู่ในเปล ก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยลงไปเบา ๆ บนแก้มนั่น
“หนูบัว..” ชื่อนี้แม่เป็นคนตั้งให้ เพราะเห็นว่ามันเพราะและมีพยัญชนะเดียวกันกับชื่อของผม “ฝันดีนะคะ”
“นี่เหรอเด็กที่แม่บีพูดถึง..”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนพูด ก่อนจะเอ่ยปากทักทายไป “มีน”
“อืม..”
“กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไร”
“เมื่อกี้..” เขาว่าแล้วเดินเข้ามายืนอีกฟากของเปล “แม่บอกว่านี่คือลูกของเบลล์”
“ก็อย่างที่เห็น..”
“แน่ใจแล้วเหรอที่ทำแบบนี้”
“ถามแบบนี้หมายความว่ายังไง” ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “แล้วถ้าเราจะไม่ตอบบ้าง เหมือนอย่างที่มีนเคยทำ จะเป็นยังไงเหรอ”
“เบลล์”
“อย่ายุ่งเรื่องของเรานักเลย”
ผมเลิกให้ความใส่ใจกับเขา แล้วเดินลงมาหาอะไรอย่างอื่นทำ พอลงมาชั้นล่างก็เจอกับแม่และแม่มลที่กำลังจะออกไปซื้อของข้างนอก แม่สั่งให้ผมคอยดูแลน้องบัวให้ดี ก่อนจะพากันขับรถออกไปข้างนอก ผมเลยต้องเดินกลับขึ้นมาข้างบนอีกครั้ง เพื่อนั่งเฝ้าเด็กที่กำลังนอนหลับสนิทแบบไม่รู้จะทำอะไร
มีนนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง เปิดหนังสือนิทานเด็กที่พ่อกับแม่ซื้อมาเตรียมเอาไว้อ่านเล่นไป มีบ้างที่เขาจะเหลือบมามองว่าผมกำลังทำอะไร ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ
“แอ้..”
ผมลุกขึ้น เกาะขอบเปลทันทีที่ได้ยินเสียงร้อง ก่อนจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่รู้ว่าเด็กร้องไห้ออกมาด้วยสาเหตุอะไรและก็เป็นเขาที่ได้สติก่อน จึงลุกเดินมาเปิดผ้าอ้อมดูถึงรู้ว่าน้องร้องไห้ทำไม ผมได้แต่มองตอนที่เขาผลัดเปลี่ยนผ้าอ้อมให้จนเด็กสบายตัวแล้วผล่อยหลับไปอีกครั้ง
“เด็กร้องไห้มีไม่กี่สาเหตุหรอก” เขาบอกขณะห่มผ้ากลับให้น้อง “หิว ง่วง ไม่สบายตัว”
“...”
“ค่อย ๆ สังเกตไปแล้วกัน”
ผมมองตามเขาที่ตอนนี้เดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ ก่อนจะหันกลับมามองเด็กที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ในเปล “นั่นสินะ”
บางทีการสื่อสารกับคนที่ยังพูดไม่ได้อย่างน้องบัว หรือแม้แต่กับคนที่พูดได้แต่ไม่เคยยอมพูดอย่างเขา ก็ทำง่าย ๆ เพียงแค่การสังเกต
แล้วทำไมที่ผ่านมาผมถึงได้ลืมไป ว่าตลอดเวลาสิบกว่าที่ผ่านมา ผมสื่อสารกับเขาด้วยวิธีไหน..
Ma-NuD_LaW
เหมือนจะไม่สำคัญ แต่ก็จำเป็นที่จะต้องเขียนอะ
ดูเวิ้นเว้อผิดวิสัยผมไปหน่อย แต่ก็หยวนๆ เนอะ :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
แต่การเงียบก็ไม่ใช่คำตอบรึป่าวครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
.............
-
นี่เหมือนไม่ใช่เรื่องเดิม อย่างแรกมันยาวมาก อย่างที่สอง มันเป็นเส้นทางการเดินเรื่องที่ไม่คิดไว้มาก่อน เป็นการอธิบายมุมของมีน ได้เซอร์ไพรสมากเลย พรุ่งนี้มาอีกน้า ตื่นเต้นมากเลย อยากรู้ๆ :serius2:
-
คนนึงเงียบ เราก็ต้องคอยสังเกตเองตลอดเวลาเลยเหรอ เห็นแก่ตัวไปป่าว ถ้าอีกฝ่ายถามก็ควรบอกถ้าบอกออกมาแล้วดอกพิกุลจะร่วงก็ว่าไปอย่าง
-
มีนจะบอกว่า มีลูกกะตาก็ดูเอาเซะ หรือเปล่า?
-
จริงๆแล้วเป็นเพราะใกล้กันเกินไป เคยชินกับการมีกันและกัน เลยทำให้ละเลยสิ่งเล็กๆน้อยๆรึป่าว พอห่างกันทะเลาะกันบ้าง คงเห็นอะไรๆมากขึ้นนะ
-
เราเข้าใจสิ่งที่คนเขียนจะสื่อนะ เราว่าเราเข้าใจ
แล้วเราก็ชอบด้วย
ขอบคุณนะคะที่มาต่อ
-
เห้อออ!!.........จะเปงโซ่ทองเชื่อมกันได้มั้ย แต่สงสารบิ๊กงะ
-
แต่เราว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพูดนะ
-
เพราะมีนเป็นคนที่ทำมากกว่าพูด คงต้องเรียนรู้กันเพิ่มขึ้นถึงจะเข้าใจงเอ้า อยู่ดีๆ มีหนูบัว
เอาจริงๆ ไม่คิดว่าเบลล์จะดูแลใครได้ เป็นมีนยังน่าจะดูแลได้ดีกว่า
ขอบคุณค่ะ
-
ท่าทางบิ๊กจะกินแห้วซะแล้ว เฮ้อ ดูไม่มาเยื่อใยอะไรเลยอ่ะ ถ้าจะชอบกันบ้างต้องนึกถึงกันบ้างไหม
แต่ก็ดีแล้วที่เลิกกับมีน อยู่คนเดียวบ้างเบลล์จะได้โตขึ้น แต่เบลล์ก็น่าจะบอกพ่อแม่นะว่าไม่ใช่ลูกเบลล์ สงสารท่าน ท่านผิดหวังอ่า แต่ก็คงกลัวว่าบอกไปเด็กจะถูกทิ้งหรอ
รู้สึกเบลล์ปากไม่ตรงกับใจยังไงไม่รู้สิ ปากบอกไม่สงสาร แต่ก็รับเด็กมาเลี้ยง ยังไงกันนะ
อย่างงี้ปากบอกไม่รู้สึกอะไรกับมีน ไม่คิดถึงแล้ว(แต่ก็ยังบรรยายถึงมีนบ่อยๆ) มันแปลว่าตรงกันข้ามหรือเปล่า
ตอนนี้ยาวผิดปกติ
:pig4:
-
ภาษาสวีเดนมีคำว่า Hemma blind แปลเป็นภาษาไทยก็น่าจะประมาณ มองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเพราะความเคยชิน สองคนนี้อยู่ด้วยกันมานานมากๆ น่าจะเป็นสิบปีแล้ว คนที่เป็นแฟนกันจริงๆยังมีวิกฤติ 3 ปี 7 ปีเลย มีนเป็นคนไม่พูดแต่แสดงออกด้วยการกระทำ เบลล์ก็รับผลของการกระทำนั้นๆมาเป็นสิบปีโดยที่ลืมเลือนคุณค่าของสิ่งที่ได้รับไป (Take for granted) การซื้อน้ำผลไม้ใส่ตู้เย็นเตรียมไว้ให้ อาหาร ฯลฯ เบลล์เคยชินจนลืมซาบซึ้งไปว่ามีนทำให้มาตลอด สำหรับคนๆหนึ่งที่ไม่เคยลืมหรือบกพร่องมาเป็นหลายปีนี่ไม่เรียกว่ารักแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียกว่าอะไร มีนไม่ได้คาดคั้นเอาอะไรกับเบลล์นะ เบลล์นั่งมุมตัวเองเล่นเกมส์ใส่หูฟัง มีนก็นั่งมุมตัวเองอ่านหนังสือไป เรื่องมาอิรุงตุงนังก็เพราะมีสิ่งแปลกปลอมหรือมือที่สามเข้ามาก้าวก่ายมากวนตะกอนที่ตกผลึกไปแล้วขึ้นมา ความอึดอัด ไม่ดี ไม่พอใจทั้งหลายทั้งปวงก็โผล่ขึ้นมา พอไม่มีมีนทำอะไรให้ เบลล์ก็ไม่เดือดร้อนเพราะเริ่มปรับตัวได้ เบลล์ไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าสิ่งที่มีนทำให้มีค่าหรือเปล่า มีค่าขนาดไหน
เมื่อก่อนเราคิดว่ามีนแอบคบกับคิว แต่หลังจากอ่านหลายตอนที่ผ่านมาเราก็เริ่มเข้าใจว่าคิวปั่นหัวเบลล์จนบอกเลิกมีน มีนไม่ได้รั้งเบลล์อาจจะเพราะเจ็บหรือเปล่า อีกอย่างมีนเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย ถึงได้ปล่อยเบลล์ไป หลังจากนั้นมีนได้นอนกับคิวที่เสนอตัวให้โดยไม่เรียกร้อง จนเบลล์วีนใส่ มีนเลยบอกเลิกกับคิว มาตอนนี้มีตัวแปรอีกตัวโผล่ขึ้นมา เบลล์เปลี่ยนตามสภาพสังคมใหม่ มีนกลับมาหาเบลล์แต่ยังไม่พูด แต่ใช้การกระทำเป็นตัวแสดง น้องบัวตัวแปรโผล่ขึ้นมาอีกคน น้องบัวน่าจะเป็นตัวดึงมีนกับเบลล์ให้เข้าหากันอีกครั้ง
ตัวมีนเองถ้าไม่พูด ไม่อธิบาย กำแพงที่กั้นระหว่างเบลล์กับตัวเองนั้นก็ไม่ขยับหรอก เพราะเบลล์เปลี่ยนไปแล้ว
เมนท์ยาวแทนคนเขียนอีกแล้ว
-
แต่สำหรับบางคนที่มีปากและสามารถพูดได้ บางครั้งมันก็จำเป็นนะ
-
ปากมีไว้พูด
-
หรือ คนพูดไม่ได้ 1 คน (น้องบัว) จะสอนคนปกติ (เบลล์) ให้เข้าใจธรรมชาติคนพูดน้อย (มีน) มากขึ้น ...
แล้วมีนหล่ะ...ทำอะไรบ้าง? (เราเชื่อว่ามีนมีเหตุผล แต่แค่ตอนนี้เรายังไม่เห็นเหตุผลนั้น .. ก็บ่นมีนไปเรื่อยๆจนกว่าจะรู้) :เฮ้อ:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนถกมากๆๆมันมีที้งหน่วงๆท่วงใจเบาๆ
ยังไงก็ยังจะเชียร์มีนอยู่
#ทีมมีน
-
อ่านแล้วหงุดหงิดพระเอกประหนึ่งหุ่นยนต์ถูกป้อนโปรแกรมมาให้ดูแลเบลล์
ไม่เห็นถึงความรักเลย พอเบลล์บอกเลิกก็เลิกแบบไม่มีรั้งและพร้อมที่พาแฟนใหม่มาอยู่ห้องด้วย
หุ่นยนต์คือพูดไม่ได้ทำตามโปรแกรม เบลล์สั่งให้เลิกก็เลิกแล้วไปมีคนอื่นได้
แต่พอเบลล์มีคนอื่น หุ่นยนต์เหมือนรีเซ็ตเองว่าต้องกลับมาดูแลเจ้าของมาหวง
ืทั้งที่เวลาตัวเองทำกลับมองว่าเรื่องปกติ แม้จุดจบของเรื่องจะเดาได้ยังไงก็มีนเบลล์
แต่คงพอแค่ตรงนี้ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
สงสารบิ๊กมันจริงๆ
-
อ่านแล้วหงุดหงิดพระเอกประหนึ่งหุ่นยนต์ถูกป้อนโปรแกรมมาให้ดูแลเบลล์
ไม่เห็นถึงความรักเลย พอเบลล์บอกเลิกก็เลิกแบบไม่มีรั้งและพร้อมที่พาแฟนใหม่มาอยู่ห้องด้วย
หุ่นยนต์คือพูดไม่ได้ทำตามโปรแกรม เบลล์สั่งให้เลิกก็เลิกแล้วไปมีคนอื่นได้
แต่พอเบลล์มีคนอื่น หุ่นยนต์เหมือนรีเซ็ตเองว่าต้องกลับมาดูแลเจ้าของมาหวง
ืทั้งที่เวลาตัวเองทำกลับมองว่าเรื่องปกติ แม้จุดจบของเรื่องจะเดาได้ยังไงก็มีนเบลล์
แต่คงพอแค่ตรงนี้ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
พอแล้วเหมือนกันค่ะเพราะรู้ว่าตอนจบมีนกับเบลคงได้กันเหมือนเดิม เราไม่เข้าใจก็ตรงมีนเอากับคิวนี่แหละ เพื่ออะไร ใครรู้ช่วยบอกเราที
-
พูดกันสิคะพูด
-
อึดอัด ทำไมไม่พูดก้อไม่รุ้...
เชียร์มีน ชอบมีน มีนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อึดอัดแทนเบลล์ มีนแม่งไม่ชัดเจนเลยว่าจะเอาไง
สงสารก็แต่บิ๊ก เบลล์ใจดีจนกลายเป็นให้ความหวังบิ๊ก
ทั้งๆที่น้องมันเคยพยายามตัดใจจากเบลล์ แต่ก็มาล่มเพราะความใจดีของเบลล์ตลอด
-
29.
“ช่วงนี้คงต้องให้น้องบัวอยู่ในห้องทำงานของพ่อไปก่อน ถ้าจ้างคนมาต่อเติมห้องข้างล่างเสร็จ ค่อยย้ายข้าวของลงมาห้องใหม่ข้างล่าง”
“ให้น้องบัวอยู่ห้องผมก็ได้ครับ เพราะยังไงผมก็กลับแค่ช่วงปิดเทอมอยู่แล้ว” ผมออกความเห็น “อีกอย่างผมตั้งใจว่าจะปลูกเรือนเล็ก ๆ อยู่ริมสระบัวนั่นหลังจากเรียนจบอยู่แล้ว”
“การที่แม่จะจ้างพี่เลี้ยงมาช่วย ไม่ได้หมายความว่าเบลล์พ้นจากหน้าที่ดูแลน้องนะ” ผมเงียบเมื่อได้ยินแม่พูดอย่างนั้น “เพราะมันคือความรับผิดชอบ”
“ครับ”
“เดี๋ยวก็แบ่งขวดนมที่นึ่งเสร็จแล้วขึ้นไปไว้ข้างบนด้วย เผื่อเอาไว้ใช้คืนนี้”
“ครับ”
“อย่านอนดึกละ” ผมยิ้มอย่างดีใจเมื่อแม่ยื่นมือมาลูบหัวผม เพราะนั่นมันหมายความว่าแม่คงจะหายโกรธผมแล้ว “แม่ไปอาบน้ำนอนก่อนล่ะ”
ผมยิ้มตอบกลับไปให้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นรอเวลาให้ขวดนมนึ่งเสร็จ กดเปิดดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยจนมาสะดุดกับรูปภาพที่บิ๊กเพิ่งโพสต์ลงไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
คิดถึง..
ผมนั่งจ้องรูป..มองสร้อยข้อมือรูปเต่าที่ผูกติดเอาไว้ตรงข้อมือ ก่อนจะเลื่อนสายตามามองสร้อยข้อมือรูปหอยทากอีกเส้นที่น้องมันถอดมากำเอาไว้ในมือแทนที่จะใส่
เพ้อ..
ผมแสดงความคิดเห็นออกไปเพียงสั้น ๆ แต่กลับมีคนเข้ามากดถูกใจนับร้อย ก่อนจะทยอยกันแสดงความคิดเห็นในทำนองว่าผมคือคนที่น้องมันต้องการจะบอกว่ากำลังคิดถึงอยู่ พอไล่ดูจากรูปโปรไฟล์แล้วก็เหมือนจะไม่ใช่เพียงแค่คนในคณะผมเท่านั้นที่มาตอบ ผมวางโทรศัพท์ลงนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไป จู่ ๆ เสียงโทรเข้าจากโปรแกรมสนทนาหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
ผมหัวเราะให้กับคำทักทายแรกของน้องมัน ก่อนจะตอบกลับไป “เพิ่งสามทุ่มเอง”
“อ๋อ..” น้องมันทำหน้าคิด “ผมงง ๆ เอง”
“...”
“มัวแต่คิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไร”
ได้ยินเสียงถอนหายใจของน้องมันแล้วผมก็รู้สึกผิดขึ้นมา “ขอโทษที่ไม่ได้รับสายนะ”
“...”
“พอดียุ่งมากจริง ๆ”
“ครับ..ผมรู้”
ผมว่าน้องมันไม่ได้รับรู้อะไรมากไปกว่าการพยายามทำทุกอย่างให้ผมไม่ต้องรู้สึกอึดอัดใจหรอก อย่างตอนนี้ผมว่าน้องมันเองก็คงจะกำลังคิด ว่าการสละเวลาคุยกับมันแค่วันละไม่กี่นาทีมันจะยากอะไรนักหนา
“กูยุ่งจริง ๆ นะ” ผมย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าน้องมันเงียบไปนาน “ไม่ได้ไม่อยากรับสาย”
“ทำอะไรจนยุ่ง ผมถามได้ไหมครับ”
ผมเหลือบตามองไฟเตือนที่เครื่องนึ่งขวดนม พอเห็นว่านึ่งเสร็จแล้วก็เดินตรงไปดึงปลั๊กออก “กลับมามึงก็รู้เอง”
“บอกไม่ได้เหรอครับ”
“แค่นี้ก่อนนะบิ๊ก เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วจะโทรไป”
“ครับ..”
น้องมันตอบรับด้วยน้ำเสียงหงอย ๆ คงเพราะรู้ดีว่าผมไม่เคยทำตามที่บอกได้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะรับปากมั่นเหมาะแค่ไหนว่าจะโทรกลับ แต่ผมก็ไม่เคยติดต่อกลับไปเลยสักครั้ง
“คงอีกสักชั่วโมง ทำนี่แล้วอาบน้ำเสร็จก็จะโทรไป”
“...”
“รอรับด้วยนะ”
“ครับ”
วางสายแล้วผมก็คีบขวดนมขึ้นมาใส่กล่อง แล้วเอาขึ้นไปวางไว้ให้น้องที่ห้อง จัดผ้าห่มขึ้นคลุมอกให้เสร็จเรียบร้อยก็ย้ายเครื่องฟังเสียงเด็กมาไว้ใกล้ ๆ เปลให้แม่ที่จะฟังจากอีกห้องหนึ่ง เพราะแม่บอกว่าผมเป็นคนหลับลึกเกินไป ถ้าน้องร้องไห้ตื่นมาตอนกลางคืนก็คงไม่รู้เรื่อง ยังดีที่แม่เริ่มคิดจะหาพี่เลี้ยงมาช่วยแล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงรู้สึกแย่กว่านี้ ที่ทำให้แม่ต้องมาลำบาก
“พี่เบลล์” เห็นสีหน้าดีใจของน้องมันแล้วผมก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ “ผมนึกว่า..”
“คุยไม่นานนะ พรุ่งนี้กูต้องตื่นแต่เช้า”
“ครับ..แค่นี้ก็ดีแล้วครับ”
ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะเอ่ยปากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบน้องมันไป มันก็เล่าเรื่องแม่เรื่องน้องสาววัยประถามของตัวเองให้ผมฟังไป ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำหวานเมื่อผมบอกว่าง่วงแล้ว
“ฝันดีนะครับ..” ว่าแล้วฉีกยิ้มส่งมาให้ “คิดถึงพี่เบลล์นะครับ”
“คิดถึงก็รีบกลับมา”
“...”
“ซื้อชอกโกแลตมาฝากกูด้วย”
“ครับ” ผมส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง “ฝันดีนะครับ”
“อืม..”
ผมกดวางสายก่อนจะลุกขึ้นมาปิดไฟ แล้วเดินกลับไปนอนซุกตัวกับผ้าห่ม บี้หน้าตัวเองลงกับหมอน..เหยียดแขนเหยียดขาบิดขี้เกียจไปมา เสร็จก็กลับมานอนนิ่ง ค่อย ๆ หลับตาลงไปช้า ๆ
“พรุ่งนี้ก็คงจะเหนื่อยเหมือนเดิม..”
ถึงจะบ่นอย่างนั้น แต่ลึก ๆ ผมเองก็รู้ดีว่าแม่ต้องเหนื่อยกว่าผมมาก การที่ต้องเลี้ยงเด็กสักคนหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ผมเคยคิดจริง ๆ
“ขอโทษนะครับแม่”
ขอโทษจริง ๆ
ผมช่วยแม่เลี้ยงน้องบัว เรียนรู้และฝึกเลี้ยงเด็กไปเรื่อย ๆ มีบ้างที่มีนจะมาช่วยเวลาที่แม่ออกไปข้างนอกกับแม่มล .ซึ่งเขาดูคล่องแคล่วมาก สามารถทำทุกอย่างให้น้องได้โดยที่พี่เลี้ยงไม่ต้องบอก ต่างจากผมที่ยังต้องให้พี่เขาคอยย้ำทั้งที่เป็นเรื่องเดิม ๆ ที่เคยสอนให้ทำมาแล้ว
“ใจเย็น ๆ เบลล์ เดี๋ยวน้องก็สำลักจนได้” ผมคลายมือที่จับขวดนมลง เมื่อมีนยื่นมือเข้ามากุมทับมือผมเอาไว้ “แบบนั้นแหละ อย่าใจร้อน”
“...”
“อย่าเครียด..ค่อย ๆ เรียนรู้ไป” ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง ก่อนจะรีบหันหน้าหนี “หึ ๆ”
“...”
“เคยทำได้แล้ว..ยังไงก็ต้องทำได้อีก”
“...”
“ไม่ต้องกลัว”
ผมก้มหน้าลง ภาวนาให้พี่เลี้ยงของน้องบัวรีบ ๆ กินข้าวให้เสร็จแล้วกลับขึ้นมาดูน้องสักที แต่ดูเหมือนคำขอจะไม่เป็นผล เมื่อสุดท้ายกว่าที่พี่เลี้ยงจะขึ้นมาผมก็ป้อนนมน้องจนหมดขวดแล้ว
“ขอโทษที่ช้านะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมว่าแล้วรีบเดินลงมาหาอะไรกินบ้าง พอหมุนซ้ายหมุนขวา มองหาอะไรให้ตัวเองกินไม่ได้ก็เดินไปหากุญแจรถเพื่อจะออกไปหาของกินข้างนอก แต่ก็ช้ากว่าคนที่ตอนนี้คว้ากุญแจรถผมเอาไปไว้ในมือแล้ว
“ไปกินข้าวบ้านเราก็ได้”
“...”
“เดี๋ยวเราทำอะไรให้กิน”
ผมเลิกคิ้ว มองคนที่ตอนนี้เดินนำหน้าทิ้งผมไปแล้ว แม้แต่กุญแจรถเองก็ไม่ยอมคืนให้ สุดท้ายผมเลยทำได้แค่เดินตามเขาไปที่บ้าน นั่งรอและกินมื้อเที่ยงง่าย ๆ ฝีมือเขา
“น้ำมะนาว” เขาว่าแล้วเลื่อนแก้วน้ำมาให้ “แม่ทำทิ้งไว้เมื่อเช้า”
“ขอบคุณนะ” เขาไม่ตอบอะไร ทำแค่ก้มหน้ากินไข่เจียวหมูสับในจานไป ผมเลยยื่นมือไปตักไส้กรอกทอดใส่ให้เขา “ตอบแทนไง”
“อืม..”
ถึงจะแค่เสี้ยววินาที แต่ผมก็เห็นว่าเขายิ้มให้จริง ๆ นะ
“ยังไม่ทิ้งไปอีกเหรอ” ผมถามแล้วชูบ้านที่ทำจากไม่ไอศกรีมขึ้น “ตั้งนานแล้ว”
“อืม”
“ห่วยขนาดนี้เอาไปเป็นแบบไม่ได้หรอกนะ” ว่าแล้วก็วางมันลงที่เดิม “ทิ้งไปเถอะ”
“ไม่ได้เกะกะอะไร ชิ้นเล็กแค่นั้น”
ผมหันไปมองคนพูด ก่อนจะหันกลับมามองของที่เพิ่งวางลงไปอีกครั้ง แบบบ้านจากไม้ไอศกรีมที่ผมเป็นคนทำเอาไว้ตอนเด็ก ๆ แบบบ้านที่ผมบอกกับเขาว่าเราจะสร้างมันขึ้นมาที่ริมสระบัวนั่น
ครืดดดด
ผมหยิบมือถือที่กำลังสั่นขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองเจ้าของห้อง “ขอตัวแปบนะ”
ผมเดินออกมาที่ระเบียง ก่อนจะเลื่อนบานประตูให้ปิดสนิทเอาไว้อย่างเดิม “ว่าไงบิ๊ก”
“ผมกลับพรุ่งนี้เช้า..คือหมายถึงผมจะถึงสนามบืนพรุ่งนี้เช้า”
“เฮ้ย..ขึ้นเครื่องมาเมื่อไร ทำไมไม่เห็นจะบอก” ได้ยินเสียงหัวเราะของน้องมันแล้วก็อดจะว่าไม่ได้ “ขำอะไร”
“ผมกำลังจะถึงบ้านพี่แล้ว..อีกครึ่งชั่วโมงได้”
“ว่าไงนะ”
“จัดที่นอนให้ผมด้วยนะ เหนื่อยมากเลย”
“เดี๋ยว..”
“ไว้คุยกันตอนเจอทีเดียวนะครับ ขับรถไปคุยไปผมชนแน่”
“เอ่อ..อืม..ขับรถดี ๆ”
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่ผมก็รีบบอกลามีนแล้ววิ่งกลับมาจัดที่หลับที่นอนให้น้องมันที่บ้านทันที จัดข้าวของในห้องนอนตัวเองเสร็จก็รีบวิ่งลงมาดูว่าพอจะมีอะไรให้น้องมันกินได้บ้าง แต่พอไม่เจออะไรที่จะสามารถทำให้น้องมันกินเองได้ ผมก็คิดว่าจะออกไปหาซื้ออะไรมาไว้ให้ ติดที่ว่ากุญแจรถผมยังอยู่กับเขา
“หาไอ้นี่อยู่เหรอ”
พอหันไปมองก็เจอกับเขาที่ยืนพิงโต๊ะกินข้าวอยู่ “อืม”
“เราขับให้เอาไหม ดูท่าทางเบลล์รีบ ๆ เรากลัวจะขับไปชน”
“...”
“เบลล์”
“คิดว่าสักพักแม่คงกลับแล้ว ไว้เราโทรไปขอให้แม่แวะซื้ออะไรเข้ามาให้ดีกว่า” ผมบอกแล้วตั้งท่าจะกดโทร “ไม่รบกวนดีกว่า”
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ทำแค่วางกุญแจรถลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับออกจากบ้านผมไป ผมเลยก้มลงมองพื้นตรงหน้าตัวเองไปเงียบ ๆ ในหัวก็คิดวุ่นวายหาสาเหตุที่ทำให้เขาแสดงสีหน้าที่ดูแย่ขนาดนั้นออกมา ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองทำท่าทางตื่นเต้นมากจนเกินไปแค่ไหนกับการที่บิ๊กจะมา
“มันใช่ความผิดของเราหรือไง..”
ผมได้แต่ถามคำถามนี้วนเวียนซ้ำ ๆ ในใจตัวเอง..
Ma-NuD_LaW
ใครยังบอกว่าสั้นอีกจะโดน :fcuk:
ขอโทษ..ช่วงนี้ผมยุ่งๆ พอดีสอบผ่านงานอ่ะ เตรียมสัมภาษณ์แระ ดีจายยยย
:heaven
:pig4: :pig4:
-
อย่างนี้แหละ ดี ชอบ,,,
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พูดได้คำเดียวว่า หน่วง มากๆ
-
สับสนกันไปหมด เจ้บกันทุกคน
-
ไม่ยาวเนอะ (เลี่ยงคัมภีร์ 555)
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ กับบิ๊กนี่เบลล์ต้องนำบิ๊กนะ กับมีนนี่มีนเป็นฝ่ายนำหรือซัพพอร์ทเบลล์ตลอด เราเห็นความรู้สึกของมีนผ่านคนอื่นทีละเล็กทีละน้อย อย่างบ้านไม้ไอติมที่วันหนึ่งมีนจะสร้างขึ้น การดูแลน้องบัว ในยามที่คับขันเกิดวิกฤติอะไรสักอย่างมีนเป็นคนที่เบลล์พึ่งพาหันหน้าไปหาได้ตลอด มองเป็นว่ามีน-เบลล์-น้องบัวเป็นครอบครัวไปแล้วค่ะ
จากแรกเริ่มที่คิดว่ามีนนอกใจคบซ้อนเราก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ มีนเป็นคนที่ถูกเบลล์ทิ้ง ไม่ใช่แค่เบลล์ที่เจ็บมีนก็เจ็บ แต่เราว่ามีนอาจจะไม่ชินที่จะเป็นฝ่ายแสดงออก เบลล์ต้องการยังไงมีนก็ยอม สัณญาญน้อยนิดจากเบลล์ก็พอแล้วที่จะทำให้มีนทิ้งคิวกลับมาหาเบลล์ ส่วนไม่ดีของมีนคือไม่พูดแล้วก็คราวนั้นที่ฝืนใจเอาเบลล์ การที่มีนนอนกับคิวเราว่าไม่ผิดเพราะว่าเบลล์เลิกไปแล้ว ไม่ใช่การคบซ้อน เรื่องคิวเรื่องบิ๊กเป็นอะไรที่มาทดสอบความรักของมีน-เบลล์จริงๆ ตอนนี้เบลล์ดีใจที่บิ๊กกลับมาเพราะว่าบิ๊กอ้อนบิ๊กพูด เราว่าเบลล์ดีใจที่บิ๊กกลับมาเพื่อเป็นตัวขวางการกลับมาของมีนด้วยมั๊ง
-
มีนคงต้องปรับตัว แสดงอะไรให้ชัดเจน พูดบ้าง
ไม่งั้นก็สู้บิ๊กไม่ได้.
แต่ยังไงก็ไม่ชอบมีนที่นอกใจก่อน
ปล่อยไปเถอะ
-
มีนสมควรได้รับกรรม
-
หน่วงอะ
-
:z3: :z3: :z3: เราจะไม่บ่นอะไรทั้งนั้น เราเข้าใจ และจะตั้งตารอต่อไปอย่างสงบๆ :hao5: # อึบไว้
สิ่งที่มีนทำ มันคือการแสดงออกของมิตรภาพระหว่างเพื่อนบ้านที่สนิทกันตั้งเด็ก หรือมันคือสายใยความรู้สึกของคนรักที่ยังตัดกันไม่ขาด อยากรู้ มีนคิด รู้สึกและกำลังทำอะไรอยู่?? #เสพติดความอึมครึม
-
เดี๋ยวพอบิ๊กรู้เรื่องจะมีปฏิกิริยายังไงนะ อยากอ่านทุกวันเลยค่ะ ติดมาก
-
มีนคงต้องปรับตัว แสดงอะไรให้ชัดเจน พูดบ้าง
ไม่งั้นก็สู้บิ๊กไม่ได้.
แต่ยังไงก็ไม่ชอบมีนที่นอกใจก่อน
ปล่อยไปเถอะ
ตามที่อ่านมาจากตอนที่เบลล์ไปนอนที่ห้องบิ๊ก มีนไม่ได้นอกใจเบลล์นะ จากตอนแรกที่เบลล์บอกเลิกก็เพราะไปเจอข้อความบอกรักของคิวในมือถือของมีน จากการเล่าผ่านมุมมองรูมเมทบิ๊กทำให้รู้ว่าคิวจงใจทำให้มีนกับเบลล์มีปัญหาจนเบลล์บอกเลิก
มีนเพิ่งจะมานอนกับคิวหลังจากเลิกกับเบลล์แล้ว ที่คิวบอกมีนว่ายอมนอนกับมีนโดยไม่มีฐานะก็ได้ แล้วพอเบลล์มาวีนอาละวาดที่ห้องมีนหลังจากนั้นมีนก็บอกเลิกกับคิว
อันนี้เท่าที่เราเข้าใจนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าบิ๊กกำลังจะมีเคราะห์ :serius2:
-
แอบเศร้าจัง
-
เชียร์น้องบิ๊กเหมือนเดิมมม น้องน่ารัก เบลล์จะได้กระชุ่มกระชวย อิอิ
-
หน่วง
-
หน่วงมากก
-
บิ้กเท่านั้น
-
30.
“ลูกใคร” คำถามแรกมาทันทีที่ผมพาขึ้นมาหาน้องบัวบนห้อง “ไม่น่าใช่น้อง เพราะแม่พี่คงไม่ได้ท้องแค่สองสามเดือนแล้วคลอด”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำวิเคราะห์ของน้องมัน ก่อนจะตอบ “ตามกฎหมายคือลูกพ่อกับแม่ แต่ถ้าเอาตามความเป็นจริง..”
“...”
“ก็ลูกกู”
“ลูกพี่ !” มันพูดออกมาเสียงดัง “พี่ท้องได้เหรอ แล้ว..แล้วท้องกับใคร”
ผมตบหัวมัน ก่อนจะด่าซ้ำไปอีก “กวนตีน”
“ฮะ ๆ”
“หัวเราะอะไร”
“เปล่า ๆ ผมแค่ขำหน้าเวลาโมโหของพี่” มันยกมือขึ้นมาทั้งสองข้าง แสดงท่าทีว่ายอมแพ้ “ว่าแต่น้องชื่ออะไรเหรอครับ”
“บัว”
“อ๋อ..หนูบัว” ผมหันไปมองคนข้างตัวที่ตอนนี้หันไปสนใจกับเด็กในเปล “พี่ชื่อบิ๊กนะคะ”
“นี่มึงไม่คิดจะถามหน่อยเหรอ ว่าทำไมจู่ ๆ กูถึงมีลูก”
“ไม่อะ” มันตอบกลับมาแทบจะทันที “แค่ไม่มีแม่เด็กมาอยู่ตรงนี้ด้วย ผมก็ไม่อยากจะวุ่นวายถามอะไรหรอก”
ผมเหลือบตามองน้องมัน ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา “แค่น้อยใจนิด ๆ ที่พี่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง”
“...”
“แต่ผมคิดว่าพี่คงมีเหตุผลของตัวเอง”
“มึงนี่ก็เข้าใจอะไรง่ายดีเหมือนกันนะ”
“ใครจะไปเป็นคนดีขนาดนั้น” น้องมันว่าทั้งที่ไม่หันมามอง “ผมก็แค่ไม่อยากทำให้พี่ต้องอึดอัดก็เท่านั้นเอง”
“...”
“เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น พี่ก็คงจะพยายามหาทางผลักผมออกไปให้พ้นจากชีวิตเหมือนทุกที”
“ไอ้บิ๊ก”
“ไม่เอา ๆ ไม่ดราม่า” ว่าแล้วก็หันกลับมาส่งยิ้มให้ผม “เพิ่งจะได้เจอหน้ากันเอง อย่าเอาเวลาดี ๆ อย่างนี้มาทะเลาะกันเลยนะ”
“...”
“นะครับ”
“เออ”
บิ๊กเดินวนเวียนอยู่รอบ ๆ เปลน้องบัวอยู่หลายรอบ เหมือนมันอยากจะเข้าไปเล่นด้วยแต่ก็ไม่รู้จะเล่นยังไง ส่วนผมเองก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรน้องมันได้ เพราะตัวเองก็ยังไม่เคยจะหยอกล้อหรือเล่นอะไรกับน้องบัวเลยสักครั้ง
ผมไม่รู้วิธีการเล่นกับเด็ก และไม่เคยคิดว่าจะต้องเล่นด้วยเลย..
“อันนี้มันเล่นยังไงเหรอ” น้องมันหยิบของเล่นอะไรสักอย่างขึ้นมา “แล้วน้องเล่นได้แล้วใช่ไหม”
ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะตอบ “ไม่น่านะ..ยังเด็กอยู่จะไปรู้เรื่องอะไร”
“นั่นดิ” แล้วน้องมันก็ทิ้งตัวลงไปนั่งลงบนพื้นข้าง ๆ เปล นั่งจ้องข้าวของภายในห้องเงียบ ๆ เหมือนกำลังคิดอะไร
“บิ๊ก”
“...”
“บิ๊ก..” ผมเอาเท้าไปเขี่ยขามัน “คิดอะไรอยู่”
“ไม่น่ารักเลย..” มันว่าแล้วเอามือมาจับข้อเท้าผม ก่อนจะออกแรงดึงจนผมหงายท้องลงไปบนพื้น ดีที่พื้นห้องนี้มันนิ่ม เพราะแม่หาแผ่นโฟมตัวอักษรภาษาอังกฤษมาปูเอาไว้แล้ว
ตุ้บ !
“เฮ้ยพี่ เป็นอะไรหรือเปล่า” มันว่าแล้วรีบลุกมาดูผม “เจ็บตรงไหนไหม”
“เจ็บดิ !” ผมยกมือขึ้นลูบหัวที่กระแทกลงบนพื้นไปมาเบา ๆ “ถามไม่รู้จักคิด”
“ก็พี่อยากเอาเท้ามาเขี่ยผมก่อนทำไมอะ”
“กูสะกิด”
“ไม่มีมารยาท”
ผมหันไปมองหน้า ก่อนจะยื่นมือไปผลักหัวมัน “กล้าว่ากูเหรอ”
“แค่พูดความจริง”
“เล่นด้วยไม่ได้ว่างั้น” ผมถาม ขณะยันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง “จะได้รู้ไว้”
“ก็ไม่ใช่ว่าเล่นไม่ได้..” มันพูดแล้วเสตาไปทางอื่น “แต่ไม่อยากให้แค่เล่น ๆ ไง”
“...”
“เพราะผมจริงจัง”
ผมนิ่งไปเมื่อไม่เข้าใจสิ่งที่น้องมันพูด ก่อนจะต้องยื่นมือไปผลักหัวน้องมันอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ “ตลอด..มีโอกาสไม่ได้เลยนะมึง”
“หึ ๆ”
ผมเลิกสนใจคำพูดแฝงความนัย กับสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายของมัน แล้วลุกขึ้นมาห่มผ้าให้น้องบัวอีกครั้ง ก่อนจะเรียกน้องมันออกมาเมื่อพี่เลี้ยงกลับขึ้นมาหลังจากพักกินข้าวเที่ยงแล้ว
“นอนพักไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเย็น ๆ กูปลุก”
“ครับ” น้องมันรับคำ ขณะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนฟูกที่ผมปูเตรียมไว้ให้ “แล้วพี่เบลล์จะกลับไปดูน้องเหรอครับ”
ผมส่ายหัว ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือขึ้นมานั่งอ่านเล่นบนเตียง “นอนไปเถอะ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน”
“ขอบคุณนะครับ”
“อืม”
ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเงียบ ๆ เป็นเพื่อนมัน ก่อนจะเผลอหลับตามไปหลังจากอ่านหนังสือจบไปได้เพียงไม่กี่หน้า และเพราะผมนอนทั้งที่ไม่ได้ง่วงสักเท่าไร ทำให้ยังพอรู้ตัวตอนที่น้องมันแอบย่องขึ้นมานอนข้าง ๆ กันบนเตียง และยิ่งรู้ตัวชัดเจนมากขึ้นไปอีกเมื่อถูกน้องมันดึงตัวเข้าไปกอดเอาไว้
“คิดถึงจัง” แรงกดเบา ๆ บนขมับทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา “ฝันดีนะครับ”
ผมเองก็อยากบอกให้น้องมันฝันดีเช่นกัน..
เราตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว พอลงมาก็เห็นแม่เตรียมกับข้าวไว้ต้อนรับน้องมันหลายอย่าง ไอ้คนโดนเอาใจเลยรีบเข้าไปกอดไปอ้อนแม่ผม บอกคิดถึงอย่างนู้นอย่างนี้ ก่อนจะหันมายิ้มอวดเมื่อแม่ผมแสดงออกมาว่าเอ็นดูมันนักหนา
“เบลล์ตักต้มข่าไก่นี่ใส่หม้อเล็ก แล้วเอาไปให้บ้านนู้นที”
บิ๊กหันมามองเมื่อได้ยินแม่พูดอย่างนั้น “ให้ผมเอาไปให้ก็ได้ครับ”
“ไม่ต้องหรอกลูก ขืนเราไปมีหวังเดินอ้อมออกทางประตูหน้า กว่าจะเดินวนกลับมาทางเดิมอีก” น้องมันเลิกคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไอ้ครั้นจะบอกให้ไปทางประตูเล็ก เราก็คงเสียเวลาเดินวนหาอีก”
“ประตูเล็กเหรอครับ”
“ซ่อนอยู่แถวพุ่มไม้ริมรั้วนั่นแหละ ตอนเด็ก ๆ มีนเบลล์ชอบพากันวิ่งเล่นข้ามบ้านไป ๆ มา ๆ แม่ห่วงกลัวจะโดนรถชน เลยทุบรั้วแล้วใส่ประตูไว้ให้ใช้”
“อย่างนั้นเองเหรอครับ” น้องมันหันมามองหน้าผม “ผมไม่เคยเห็นเลย”
“ไว้จะพาไปดู” ผมบอกก่อนจะเดินมาตักต้มข่าไก่ใส่หม้อเพื่อเอาไปให้แม่มลตามคำสั่ง “แต่ตอนนี้ช่วยไปดูน้องบัว แล้วบอกพี่เลี้ยงลงมาหาอะไรกินก่อนได้ไหม”
“เดี๋ยวแม่ไปดูเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำให้” น้องมันรีบพูดประจบ “อยากลองอุ้มน้องดูเหมือนกัน”
“งั้นก็ตามใจเรา”
“งั้นเดี๋ยวผมมานะแม่” ผมบอกแล้วคว้าฝาหม้อมาปิด “คงกลับมาทันจัดโต๊ะก่อนพ่อจะกลับ”
“ครับไปเถอะ” แม่ว่าแล้วหัวเราะ “ยังไงก็คงไม่มัวแต่ห่วงเล่นกับมีนจนลืมกลับมากินข้าวเหมือนตอนเด็ก ๆ หรอก”
“แม่ !”
ผมโวย แต่แม่กับเอาแต่หัวเราะไม่ยอมหยุด สุดท้ายผมเลยทำได้แค่คว้าหม้อแล้วเดินหนีออกมา แต่ก็ยังทันได้ยินเสียงแม่เล่าเรื่องวีรกรรมของผมกับเขาสมัยยังเด็กให้น้องมันฟังต่อ
ผมเดินผ่านพุ่มไม้ที่ตอนนี้ถูกตัดแต่งให้พอหายรก เปิดประตูรั้วได้ก็ตั้งใจจะรีบเอากับข้าวไปส่ง แต่ดันเจอกับคนที่แอบงีบอยู่อีกฝั่งของรั้วเข้าเสียก่อน เขานั่งหลับตาพิงกำแพง มือก็จับหนังสือวางเอาไว้บนตักนิ่งไม่ขยับ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งลงตรงหน้าเขา ใช้มือสะกิดเบา ๆ บนไหล่ให้พอรู้สึกตัว
“มีน..มีน..”
“...”
“มีนตื่นเถอะ เย็นแล้ว..”
เขาส่งเสียงอืออาในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองผม “เบลล์”
“มาหลับอะไรตรงนี้ เดี๋ยวยุงก็หาม”
“โทษที..” เขาว่าแล้วยกมือขึ้นมาขยี้ตา “พอดีเผลอหลับไปน่ะ”
“เคยบอกแล้วว่าเวลาจะมาอ่านหนังสือตรงนี้ ให้หาคนมาคอยปลุกด้วย” ผมพูดยิ้ม ๆ นึกไปแล้วก็แปลกใจที่เขาต้องมาเผลอหลับอยู่ตรงนี้เสียทุกที “มาทีไรหลับตลอด”
“ต่างจากที่เบลล์ไปเผลอหลับอยู่ตรงสระบัวตรงไหน”
ผมส่ายหัวให้กับคำย้อน ก่อนจะลุกขึ้นยืน “แม่ให้เอาต้มข่าไก่มาให้ เราฝากมีนไปเลยแล้วกัน”
“...”
“เรากลับไปช่วยแม่จัดโต๊ะก่อน”
“อืม..”
“ลุกเข้าบ้านเถอะ ฟ้าจะมืดแล้ว”
“อืม..”
“ไปนะ”
Ma-NuD_LaW
ทีมใครก็เชียร์กันไป :hao7:
:pig4:
ปล.ขอบคุณสำหรับการแนะนำนิยายนะครับ .. แต่เหมือนจะบอกข้อมูลผิดไปนิดนะ นิยายเรื่องนี้ไม่หน่วง ไม่ดราม่านะ มันใสๆ :hao3:
-
เชียร์บิ๊กครับผม,,,
-
ผู้รอสังเกตุการณ์
-
:เฮ้อ: ใสมากค่ะเห็นแต่เส้นอืดเลย
ไม่รู้สิ ยังไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครจริงๆจังๆ
บิ๊กพูดถูกแม่เบลล์ แล้วใครเป็นพ่อล่ะ? :mew4:
-
ครอบครัวตัว บ. แต่สามพีได้มะ 5555
-
อ่านแล้ว อยากกินต้มข่าไก่ อ๊ะๆๆ ไม่เกี่ยว 555+
เอาจริงๆ นะ เวลาเบลล์กับมีนคุยกันหรือมีเหตุการณ์ให้อยู่กันสองคน มันมีพลังงานอะไรบางอย่างอ่ะ
อารมณ์ความรู้สึกบอกไม่ถูก บางโมเม้นอาจจะหน่วงๆ ก็เถอะ
แต่กับเบลล์เวลาอยู่กับบิ๊กเหมือนพี่ชายเอ็นดูน้องชายไรงี้ อารมณ์ต่างกันอ่ะ ฮ่าๆ
-
เบลล์กลับมาคุยกะมีนได้เหมือนเดิมแล้ว แต่ติดเรื่องน้องบัว เมื่อไรเบลล์จะบอกความจริง บอกแค่มีนกับน้องบิ๊กก็ได้
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เขากอดกันแล้ว~ :z2: :z2: :z2:
-
บิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ปฏิกิริยาที่บิ๊กมีตอนรู้เรื่องน้องบัว ไม่ดราม่า ชอบค่ะ แต่ยังแอบเสนอความผูกพันระหว่างมีนกับเบลล์ไว้อยู่ตลอดเลย คนอ่านไขว้เขว จนเดินไม่ตรงแล้วเนี่ย เดาอะไรไม่ได้เลย แต่ที่แน่ใจคือ เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายใสๆ แน่ๆค่ะ
-
มีนนี่กลัวพิกุลร่วงหรออ ตอบแต่ อืม อืม งั้นอืม ต่อไปจ้ะ เพราะตอนนี้เบลล์มีบิ๊กแระะ
-
ความรัก ความเอาใจใส่ ความอบอุ่นจากบิ๊ก จะลบสายใยผูกพันจากรักแรกที่เหนียวแน่นได้จริงเหรอ? เรายังคิดว่ายังไงสุดท้ายก็น่าจะต้องเป็นมีน แม้จะชอบบิ๊ก ก็ตาม // ชอบคนดี แต่รักคนเลว
หึหึ นิยายเรื่องนี้ใสๆ คุณลิงภูเขากล่าว หึหึ หึหึ o18
-
มีแต่คนไม่ชอบมีนแหะ แต่ในเรื่องเรากลับไม่ชอบเบลล์มากที่สุด ส่วนตัวเรื่องนี้คนที่ผิดมากที่สุดคงเป็นเบลล์ แทนที่จะถามมีนก่อนว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่กลับมาบอกเลิกมีนเพราะเห็นข้อความแล้วคิดไปเอง เราอ่านตอนของมีนแล้วเราว่ามีนไม่ผิดนะ จริงๆมีนไม่ได้นอกใจแต่อยู่ดีๆก็มาถูกบอกเลิกโดยที่ไม่รู้อะไรเลย จากนั้นเบลล์ก็หลบหน้าตลอด จะให้มีนทำไง มีนนางก็คิดว่าเบลล์ไม่รักนางแล้วไง อารมณ์ของมีนตอนนั้นเราว่ามันมึนๆ เบลอๆ เสียใจ โกรธ น้อยใจนี้เราทำผิดอะไรวะ หลบหน้าทำไม นางก็เลยตกลงดูใจกับคิวไง อีกอย่างมีนมีเซ็กส์กับคิวหลังจากที่ถูกบอกเลิกแล้วนะ ใครกันแน่ที่ผิด ใครกันแน่ที่ทิ้งกันไปก่อน ใครกันแน่ที่ไม่คิดจะคุยกัน ใครกันแน่ที่คิดไปเอง ถ้าเบลล์เลือกที่จะคุยกับมีนตั้งแต่แรก เรื่องมันจะเป็นอย่างงี้เหรอ มันจะมีที่ให้คนอื่นมาแทรกกลางได้ไงถ้าเชื่อใจกัน แค่โดนปั่นหัวนิดหน่อยก็บอกเลิกมีนอย่างง่ายดาย ใครกันแน่ที่ไม่รักกัน (ไม่ใช่ว่ามีนไม่ผิดนะ แต่เห็นคนไม่ชอบมีนเยอะ เราขออยู่ข้างมีนค่ะ ถ้าเราเป็นมีนเราคงโกรธเบลล์มากอ่ะ คือไม่ได้ทำไรผิดไง คือคุณไม่ถามไรเลย อยู่ดีๆโดนบอกเลิก โกรธๆ )
-
เครียดจังเลยค่ะ คิดไม่ออกจะเชียร์ใครดี อยากได้ทั้งสองคน แต่พออ่านตอนที่มีบิ๊กแล้วยิ้ม เจอมีนไปนี่ขมวดคิ้ว เลือกไม่ได้ค่ะ ดูไปก่อน
-
31.
บิ๊กมาอาศัยอยู่ที่บ้านผมตลอดช่วงปิดเทอมเป็นหนที่สอง แต่คราวนี้มันต้องช่วยผมเลี้ยงเด็กเป็นการตอบแทน บิ๊กมันเข้ากับน้องบัวได้ไวมาก เรียนรู้การแสดงออกของน้องบัวได้อย่างรวดเร็วเสียจนคนที่มาฝึกเลี้ยงล่วงหน้าน้องมันมาอย่างผมยังต้องอาย ที่จนป่านนี้ยังแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเสียงร้องแบบไหนคือแสดงออกว่าน้องต้องการอะไร
“ไม่ได้เรื่องจริง ๆ นะเรา” ผมหันไปมองแม่เมื่อได้ยินอย่างนั้น “ดูบิ๊กสิ ทำอะไรให้น้องได้ตั้งหลายอย่างแล้ว”
“ก็เพราะมันมาแย่งผมทำไง ผมเลยทำอะไรไม่คล่องอย่างนี้”
“ไม่เกี่ยวเลย..” แม่ว่าแล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ “ดูอย่างมีนสิ นาน ๆ มาทีก็ยังทำอะไรให้น้องได้คล่องกว่าเรา”
“ก็มีนเรียนหมอ”
“แน่ใจเหรอว่านั่นคือเหตุผล”
พอเถียงไม่ได้ ผมเลยเดินหนีกลับมานอนอ่านหนังสือเล่นที่ห้อง ปล่อยให้บิ๊กมันช่วยแม่เลี้ยงน้องต่อไปคนเดียวอย่างนั้น ก่อนจะโผล่หน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงดังโหวกเหวก ผมเพ่งมองรถตู้สีขาวที่จอดอยู่ตรงหน้าบ้านของมีน มองดูเพื่อนผู้หญิงผู้ชายสี่ห้าคนที่ยืนคุยทักทายกับเขาอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน แล้วสายตาก็ไปสะดุดอยู่กับผู้ชายหน้าหวานตัวเล็ก ๆ คนนั้น
คิว..
ดูจากไกล ๆ ผมก็รู้ว่ามีนมีท่าทางอึดอัดที่เห็นว่าผู้ชายคนนี้เดินทางมาด้วย เพราะบรรยากาศรอบตัวเขาดูหม่นลงไปทันที และท่าทีนั้นคงจนชัดเจนมากเสียจนพอจะทำให้คน ๆ นั้นมีท่าทีหงอยเหงาลงตามไปด้วย ผมวางหนังสือในมือลงบนโต๊ะ ทรุดตัวลงนั่งได้ก็ฟุบหน้าลงบนแขนของตัวเองแล้วหลับตาลงนิ่ง ๆ
ทำไมจู่ ๆ ถึงได้รู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างนี้ก็ไม่รู้
“เราไม่ชอบให้มีนไปคุยกับเปิ้ลเลย”
“ทำไมทุกคนต้องล้อว่ามีนกับเปิ้ลเป็นแฟนกันด้วย”
“มีนอย่าคุยกับเปิ้ลอีกได้ไหม”
ผมจำไม่ได้ว่าตอนนั้นตัวเองรู้สึกแบบไหน หนักกว่านั้นคือจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนชื่อเปิ้ลหน้าตาเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่าเปิ้ลคือเพื่อนคนแรกในห้องที่มีนคุยด้วยนอกจากผม เด็กผู้หญิงที่ดูเลือนลางมากในความทรงจำคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับดินน้ำมันสองก้อนในมือ เธอยื่นก้อนดินน้ำมันสีเขียวมาให้ผม ก่อนจะยื่นก้อนสีแดงให้กับมีนพร้อมกับเอ่ยถามชื่อ ตอนนั้นผมจำได้ว่าตัวเองยกมือขึ้นปัดก้อนดินน้ำมันพวกนั้นทิ้งทันทีที่ได้ยินเสียงเขาตอบชื่อตัวเองไป ก่อนจะดึงมือขึ้นให้เดินตามผมออกมานอกห้องเรียนทันทีเพื่อให้พ้นจากตัวเธอ
มีนไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเลยตอนผมทำอย่างนั้น เขาก็แค่เดินตามแรงดึงของผมออกมาเงียบ ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างผมตรงหลุมทรายใกล้เสาธง ใช้มือเกลี่ยดินทรายไปมา แล้วก่อมันขึ้นมาเป็นปราสาทแบบง่าย ๆ เท่าที่เด็กวัยอนุบาลอย่างเราจะทำได้ ไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับเธอผุดขึ้นมาจากความทรงจำของผมอีกนอกเหนือจากนั้น เช่นเดียวกับที่มีนไม่เคยแสดงท่าทีว่าจะทำความรู้จักกับใครอีกเลย อย่างน้อย ๆ ก็ต่อหน้าผม
แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงได้มีเพื่อนมากมายอย่างนั้นได้ล่ะ ?
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสำนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวแค่ไหน ที่เอาแต่กักขังเขาไว้แต่กับตัวเองอย่างนั้น มีนไม่เคยแสดงทีท่าว่าจะห้ามไม่ให้ผมคบหรือคุยกับใครเลย ตรงกันข้ามกับผมที่จะแสดงท่าทีก้าวร้าวทุกครั้งที่มีนหันไปคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
นี่เขาทนอยู่กับคนเห็นแก่ตัวอย่างผมมานานขนาดนี้ได้ยังไงกัน ?
“นึกว่าหลับอยู่ซะอีก” ผมเหลือบตามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้ง “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“...”
“พี่เบลล์”
“อยากนอน”
ได้ยินเสียงน้องมันหัวเราะหึ ๆ ก่อนจะเดินมาจูงแขนผมไปนอนที่เตียง ผมปล่อยให้น้องมันจัดแจงท่านอนให้ ก่อนจะพยักหน้าสองสามครั้งเมื่อน้องมันบอกว่าจะกลับไปช่วยแม่ดูน้องบัวต่อ ผมนอนลืมตามองเพดานเงียบ ๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยในใจไป ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วลงมาเดินเล่นในสวน เดินวนไปมาได้สองสามรอบก็ตัดสินใจเดินข้ามประตูเข้าไปในเขตบ้านของเขา ดูดอกไม้ในสวนเขาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแม่มลเรียกให้เข้าไปข้างในเมื่อมองเห็นผม
ผมไม่ได้พูดอะไรเลยตอนที่พวกเพื่อน ๆ ของเขาหันมามอง ไม่แม้แต่จะยิ้มทักทายอะไรเลยด้วยซ้ำ แม่มลเองก็แค่ส่งยิ้มให้ทุกคนเหมือนจะบอกให้ทำตัวตามสบาย ก่อนจะจูงมือผมเดินต่อเข้ามาในครัว แล้วจัดแจงแบ่งกับข้าวที่ทำไว้เพื่อให้ผมเอากลับมาให้แม่ที่บ้าน ปากก็พร่ำบ่นไปเรื่องที่ผมไม่แบ่งเวลามานั่งคุยกับท่านเหมือนเมื่อก่อน ผมเลยรีบขอโทษขอโพย ก่อนจะกอดอ้อนเหมือนอย่างทุกครั้ง แล้วสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นคนที่ยืนจ้องมาอยู่ตรงทางเดินไปห้องน้ำ
คิวจ้องหน้าผมนิ่ง..ไม่ได้แสดงท่าทีหงุดหงิดหรือไม่ชอบหน้าอะไร แต่ผมก็ยังรู้สึกเหมือนว่ามันยังมีอะไร พอเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักเพยิดหน้าไปทางประตูหลังบ้าน ผมเลยอ้างกับแม่มลว่าอยากเข้าห้องน้ำ แล้วเดินตามคิวออกมาด้านนอก
“มีอะไร” ผมถามเมื่อเขาเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไรทั้งที่ผมก็ยืนรอมานานเกือบนาทีแล้ว “คิว..”
“เรามีเรื่องอยากขอร้อง” ผมเลิกคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เรื่องมีน..”
“...”
“เรารู้มาว่ามีนกับเบลล์ไม่ได้กลับมาคบกัน”
“แล้วยังไง”
“เราอยากจะขอร้องให้เบลล์เลิกติดต่อกับมีนซะ” เขาหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เหมือนกำลังเรียกความกล้า “เราคิดว่าถ้าเบลล์ไม่สนใจ มีนอาจจะตัดใจแล้วหันมามองเราบ้าง”
ผมแค่นยิ้ม รู้สึกหงุดหงิดกับการกระทำของคนตรงหน้า “อีกอย่างตอนนี้เบลล์กับบิ๊ก..”
“เราไม่ได้มีอะไรกับน้องมัน” ผมพูดแทรกขึ้นมา “พอ ๆ กับที่ไม่ได้มีอะไรกับมีนแล้ว”
“...”
“เพราะงั้นอยากจะทำอะไรก็ทำ..” ว่าแล้วก็เตรียมจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน “พยายามด้วยตัวเองต่อไป และอย่ามาขอร้องอะไรไร้สาระแบบนี้กับเราอีก”
“...”
“มันน่ารำคาญ”
น้ำตาคิวร่วงลงมาทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นจบ ผมไม่ได้คิดจะแยแสอะไร ทั้งไม่นึกสงสารเลยด้วยซ้ำ กระทั่งพอหันกลับมาแล้วเจอว่ามีเพื่อนของเขายืนเกาะประตูมองพวกเราอยู่สองคน คิววิ่งปิดหน้าร้องไห้ผ่านตัวผมไป ก่อนที่ผมจะถูกพวกเพื่อนของเขามองด้วยสายตาตำหนิอย่างรุนแรง
ผมจ้องมองกลับไปเมื่อมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พวกเขาก็ยังคงมองผมด้วยสายตาไม่ชอบใจ สุดท้ายผมเลยเป็นฝ่ายละสายตาลงมาก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาบอกลาแม่มล แล้วยกหม้อกับข้าวเดินกลับมาที่บ้านของตัวเอง ในหัวก็นึกหาเหตุผลของการกระทำของคิวไปด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย
ตลอดสองสามวันที่พวกเพื่อน ๆ ของเขามาค้างนั้นผมไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในเขตรั้วบ้านของเขาเลย มีบ้างที่จะบังเอิญสบตากับเพื่อนสองคนของเขาที่ถูกจัดให้อยู่ในเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไรระหว่างผมกับคิวที่ริมรั้ว แต่ต่างฝ่ายก็แค่มองผ่านกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนวันสุดท้ายก่อนที่พวกเขาจะกลับกัน
วันนั้นแม่มลใช้ให้ผมกลับมาเอาข้าวของที่ซื้อมาให้น้องบัวที่บ้าน เพราะมัวแต่ง่วนช่วยแม่ผมทำขนมอยู่ในครัว ผมเดินลัดประตูเล็กมาเพียงคนเดียวเมื่อบิ๊กมันติดอุ้มน้องกล่อมน้องนอนเมื่อพี่เลี้ยงขอลากลับไปบ้านครึ่งวัน เดินเลาะมาทางประตูด้านหลังเมื่อคิดว่าไม่อยากจะเจอกับพวกเพื่อน ๆ ของมีน แต่แล้วก็ดันเจอคิวกับเพื่อนอีกสามคนกำลังจัดน้ำจัดขนมอยู่ในครัว ผมแสร้งทำมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านเข้ามาข้างใน แต่ก็ถูกคิวเรียกเอาไว้
“เรากำลังจะดูหนังกัน อยู่ดูด้วยกันก่อนสิเบลล์”
ผมหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดิน แล้วหันไปบอกปฏิเสธ “ไม่รบกวนล่ะ เราแค่แวะมาเอาของให้แม่มล”
“งั้นเหรอ..” คิวตีหน้าผิดหวัง “ขอโทษจริง ๆ นะ เราลืมไปว่าเบลล์อาจจะรำคาญ..”
“อะไร” ผมถาม..ไม่เข้าใจว่าทำไมคิวจะต้องทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ “ต้องการอะไรจากเราเหรอ”
“เรา..เรา..”
ผมเลิกคิ้วขึ้น งงหนักขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสายตาของพวกเพื่อนเขาที่มองมา “”เขาไม่อยากดูก็ช่างเขาเถอะคิว”
“...”
“อย่าร้องไห้เพราะคนประเภทนี้เลย”
ผมไล่สายตามองพวกเขาไปทีละคน ในหัวก็นึกหาเหตุผลของการกระทำเหล่านี้ แต่ก็หาเหตุผลดี ๆ ไม่ได้เลยสักข้อ สุดท้ายเลยทำได้แค่เก็บความรู้สึกอึดอัดพวกนั้นเอาไว้ในใจ แล้วเดินกลับออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ขึ้นไปหยิบของที่แม่มลสั่งให้มาเอา
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวละครหนึ่ง ในนิยายน้ำเน่าสักเรื่องเลย..
ผมทนเก็บความอึดอัดใจเอาไว้อย่างนั้นจนกระทั่งเย็น ขนาดกำลังเดินเล่นย่อยอาหารอยู่กับบิ๊กก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย ผมปล่อยให้น้องมันจูงมือเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงสระบัว ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเอาเท้าแช่น้ำอยู่ที่ท่าน้ำรอเวลาให้ฟ้าค่อย ๆ มืดลงไป
ไม่มีบทสนทนาอะไรเลย มีเพียงแค่เสียงลม เสียงธรรมชาติรอบ ๆ ตัวดังอยู่..
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผมหันไปมองคนถาม “ดูท่าทางพี่แปลก ๆ ตั้งแต่เที่ยงแล้ว”
“แค่เรื่องไร้สาระ” ผมบอกปฏิเสธไป “ไม่มีอะไรหรอก”
“ถ้ามันไร้สาระจริง พี่จะเก็บเอามาคิดทำไมจริงไหม”
ผมหัวเราะให้กับคำถามนั้น ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น “กลับเถอะ”
“ไม่อยากบอกก็ตามใจ” น้องมันยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่ก็ยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้ “กลับกันนะครับ”
เราเดินจูงมือกันมาเรื่อย ๆ ขณะที่ฟ้าก็กำลังมืดลงไป ผมปล่อยสติตัวเองให้ลอยไปตามความคิดฟุ้งซ่านในหัว ไม่นึกห่วงว่าจะเผลอล้ม หรือเดินไปชนอะไร เพราะมั่นใจว่าน้องมันจะคอยดูแลอยู่ กระทั่งมาเจอใครอีกคนเข้าที่ริมรั้วใกล้ประตูเชื่อม
“มีน..” เขาไม่พูดอะไร ทำแค่ยืนมองฝ่ามือที่จับกันของผมกับบิ๊ก “มีอะไรหรือเปล่า”
“...”
“กลับเข้าบ้านไปก่อนไป..” ผมบอกแล้วจะดึงมือออก แต่น้องมันกลับจับแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย “บิ๊ก..”
“ปล่อยเบลล์”
ผมเหลือบตามองมือที่ยืนมารั้งข้อศอกผมเอาไว้ “มีน..”
“พี่นั่นแหละปล่อย” เสียงน้องมันพูดลอดไรฟัน
“จะทำอะไรกัน” ผมว่าแล้วพยายามยื้อตัวเองออกให้ห่างจากทั้งมีนและบิ๊ก “ปล่อย”
“...”
“เป็นบ้าอะไรกัน !” ผมหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกแย่ที่ต้องมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ “บอกให้ปล่อยไง !”
ไม่มีใครใส่ใจคำพูดของผม แถมยังพยายามยื้อแขนผมไปมาไม่ยอมหยุด “มีน ! บิ๊ก !”
“มีนปล่อย !”
สาบานว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะเลือกใครเลย แต่เพราะเพียงแค่ว่าผมเลือกจะเรียกชื่อของเขาออกมาก่อน ก็ทำให้เขาทึกทักเอาเองว่าผมเลือกแล้ว จนหันมาระบายความหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจใส่ผมทันที “ทำไม ! หรือเพราะคบกับมันแล้ว”
“เออ !” ผมหันกลับมามองน้องมันที่จู่ ๆ พูดเอาเอง “รู้แล้วพี่ก็ปล่อยพี่เบลล์คืนมาให้ผมสักที”
“ไอ้บิ๊ก..”
“อย่างนี้เองเหรอ..” เขาพึมพำขึ้นมา ก่อนจะคลายแรงมีบีบแขนผม “ง่าย ๆ อย่างนี้เองเหรอ”
ผมหันไปจ้องเขา นึกโกรธขึ้นมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ง่ายเหมือนที่มีนเคยทำไหมล่ะ”
“เบลล์ !”
“หรือจะเถียงว่ามันไม่จริง” ผมส่งยิ้มเยาะ ๆ ไปให้ ก่อนจะพูดต่อ “ขอบคุณที่ช่วยให้มันง่าย”
ผมหันไปมองหน้าบิ๊ก “เป็นแฟนกันไหม”
“พี่เบลล์..”
“หรือมึงไม่ชอบกูแล้ว” เห็นน้องมันส่ายหน้า ผมเลยพูดต่อ “งั้นก็คบกัน..”
“...”
“จากนี้ไปกูจะค่อย ๆ รักมึง”
ถึงผมไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของคำว่า ประชด แต่ก็คิดว่ามันคงไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่หรอก..
Ma-NuD_LaW
หายไปหลายวันเพราะป่วยนิดหน่อย (เผื่อบางคนไม่ได้ตามเพจ ขอแก้ตัวซักหน่อย)
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะครับ :z13:
-
เฮ้อออ. เบลล์เป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดแระ ไม่เคยนึกถึงคนอื่นเลยว่าจะรู้สึกยังไง. เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
-
งานนี้บิ๊กคงเจ็บหนัก ตัดใจไม่ได้ซักที
-
อยากจะเอารองเท้าแตะฟาดหัวเบลล์สักที
ประชดคน ตีวัวกระทบคราดแล้วไม่ได้แคร์เลยนะว่าวัวมันจะเจ็บ
เราว่ามีนน่าสงสารนะ แรกๆมองว่าเบลล์มีแต่มีนในขณะที่มีนมีเพื่อนคนอื่น
แต่มาอ่านตอนนี้ก็คือมีนเป็นคนมีเสน่ห์นะ ดูแลคนอื่นมาตลอด คนอื่นถึงตาม
คิวเองก็ท่าจะอยากได้ในสิ่งที่มีนให้เบลล์ถึงได้พยายามให้สองคนนี้แยกกัน
เอาเถอะ เบลล์อาจจะเหมาะสมกับบิ๊กก็ได้แต่เราว่าไม่นานบิ๊กก็ไม่น่าจะไหวเหมือนกันเพราะว่าเรามองว่าเบลล์ไม่ได้รักบิ๊กแนวนั้นเลย มีบิ๊กก็รู้สึกดี ไม่มีบิ๊กก็อยู่ได้
เมื่อไหร่ที่เบลล์จะรู้ใจตัวเอง? ถ้าหากว่าไม่รักมีนแล้วจะประชดมีนไปทำไม?
-
ตัดไม่ขาดสักทีเรื่องนี้
-
เฮ้อ
-
เบลล์มีแต่ทำให้เรื่องยุ่งขึ้นอีก
แต่ส่วนหนึ่งมาจากมีนที่ไม่พูดอีกด้วย :m16:
-
ถ้าคุณลิงภูเขาป่วยแล้วกลับมาลงยาววววแบบนี้ ผิดไหม?ถ้าอยากให้ป่วยบ้าง ไรบ้าง ฮาาาาาา #อ่ะโอ๋เอ๋ โอ๋เอ๋ เก๊าล้อเล่นนน น้าาา :mew1:
กลับมาทบทวนตัวเองก่อนไหมเบลล์ ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น เกิดจากอะไร? แล้วตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่ ถ้าทำทุกอย่างตามอารมณ์ตัวเองอยู่แบบนี้ นอกจากจะไม่มีใครได้กับใครแล้ว ยังเจ็บกันทุกฝ่าย เบลล์ มีน บิ๊ก คิว ทุกอย่างอยู่ที่การเลือกกระทำและการตัดสินใจของเบลล์คนเดียว :เฮ้อ:
หายเร็วๆนะค๊ะ จุ๊บๆๆๆ :กอด1:
-
หายป่วยไวๆ น้า
-
โดนใจใช่จลยค่ะ
มีแต่คนไม่ชอบมีนแหะ แต่ในเรื่องเรากลับไม่ชอบเบลล์มากที่สุด ส่วนตัวเรื่องนี้คนที่ผิดมากที่สุดคงเป็นเบลล์ แทนที่จะถามมีนก่อนว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่กลับมาบอกเลิกมีนเพราะเห็นข้อความแล้วคิดไปเอง เราอ่านตอนของมีนแล้วเราว่ามีนไม่ผิดนะ จริงๆมีนไม่ได้นอกใจแต่อยู่ดีๆก็มาถูกบอกเลิกโดยที่ไม่รู้อะไรเลย จากนั้นเบลล์ก็หลบหน้าตลอด จะให้มีนทำไง มีนนางก็คิดว่าเบลล์ไม่รักนางแล้วไง อารมณ์ของมีนตอนนั้นเราว่ามันมึนๆ เบลอๆ เสียใจ โกรธ น้อยใจนี้เราทำผิดอะไรวะ หลบหน้าทำไม นางก็เลยตกลงดูใจกับคิวไง อีกอย่างมีนมีเซ็กส์กับคิวหลังจากที่ถูกบอกเลิกแล้วนะ ใครกันแน่ที่ผิด ใครกันแน่ที่ทิ้งกันไปก่อน ใครกันแน่ที่ไม่คิดจะคุยกัน ใครกันแน่ที่คิดไปเอง ถ้าเบลล์เลือกที่จะคุยกับมีนตั้งแต่แรก เรื่องมันจะเป็นอย่างงี้เหรอ มันจะมีที่ให้คนอื่นมาแทรกกลางได้ไงถ้าเชื่อใจกัน แค่โดนปั่นหัวนิดหน่อยก็บอกเลิกมีนอย่างง่ายดาย ใครกันแน่ที่ไม่รักกัน (ไม่ใช่ว่ามีนไม่ผิดนะ แต่เห็นคนไม่ชอบมีนเยอะ เราขออยู่ข้างมีนค่ะ ถ้าเราเป็นมีนเราคงโกรธเบลล์มากอ่ะ คือไม่ได้ทำไรผิดไง คือคุณไม่ถามไรเลย อยู่ดีๆโดนบอกเลิก โกรธๆ )
-
เป็นนิยายที่สมจริงมากตรงไม่มีใครผิดนี่แหละ
มีแต่ความงี่เง่าที่ผสมกันได้ระดับ แล้วก็ระเบิดบู้ม เละหมดทุกฝ่าย
คนนึงอาละวาด
คนนึงไม่ชัดเจน
คนนึงรอเวลา
คนนึงแย่ง
รอว่าจะระเบิดแล้วแยกย้ายหรือจัดระเบียบใหม่ได้
-
โนคอมเมนต์เรื่องเบลกับบิ๊ก เบื่อพระเอกอย่างมีนมาก
-
อยากจะตีนังเบลล์ให้ตาย โว้ะ :m16:
-
#ทีมมีน :katai1:
-
:hao5:
-
ไม่ชอบเบลเลย ไม่แปลกใจเลยถ้าตอนจบจะไม่เหลือใครเลย
-
หน่วงงงงงง
-
วุ่นวายน่าดูเลย,,,
-
อ่านไปอ่านมารู้มั้ยเราสงสารใครสุด เราสงสาร ผู้ชายสองคนนั้น สุดๆ เบลล์ รักมีนอยู่ แน่ๆ ไปประชดให้มีนกับบิ๊กเจ็บคู่ทำไม
ทำไปก็ใช่ว่าตัวเองจะมีความสุข ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย ความรักของ เบลล์ กับ มีน คืออะไร เริ่มเห็นเค้าลางว่าสำหรับมีน
ความรักไม่จำเป็นต้องพูด แต่ถ้าเปิดใจจะรู้สึก สิ่งที่เบลล์ทำหายไปไง ส่วนความรัสำหรับเบลล์คือความรักหรือความเคยชินกันแน่
หรือความรักกับความเคยชินมันเป็นเรื่องเดียวกัน สุดท้ายนี้ อยาบอกว่า #ทีมมีน ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ ขอแซวนิดนึงว่า
ตอนนี้เหมือนจะยาวกว่าตอนก่อนๆ(นิดนึง) 55555 ดีใจจังค่ะ
-
แค่นี้บิ๊กยังเจ็บไม่พออีกเหรอ เราเข้าข้างเบลล์มาตลอดแต่ตอนนี้ไม่อีกต่อไป ดึงเอาคนอื่นมาเจ็บด้วยทำไม อยากประชดนักก็ไปโดดตึกตายซะ :m16:
-
เห้อ!!...... สุดท้ายเราจะเจ็บที่สุด อ่านละมั้งคิดถึงตัวเอง ทรมานชิบหายหลอกตัวเองเนี่ย
-
ยังคงไม่ชอบมีนเหมือนเดิมเนาะ ไม่ว่าอย่างไร
-
อ่านรวดเดียว โอ้ยยยยย อึกอัด รำคาญญญญ เขียนดีเกินไปเเร้ววววววว
อิคิวก็เเรดเงียบ ทำมาเป็นน้ำตาร่วง อยากได้ผู้ชาย เดี๋ยวเเม่ตบหัวหมุนเลย
รำคาญทุกตัวละครยกเว้นบิ๊ก คือนังเบลล์เลิกทำตัวเป็นชะนีซักที
มาจมปลักอยู่กับไอ้มีนอยู่นั้น ตัดใจซะ เริ่มพัฒนาตัวเองซะ
ยังไงไอ้มีมมันก็มีอิคิวเเล้วววว ถึงจะเลิกกัน เเต่ยังเป็น"เพื่อนนนน" เห๊อะ
ส่วนไอ้มีมนี่ก็ปากหนัก มีอะไรก็ไม่พูดไม่จา คนเเบบนี้จะเอามาทำผัวต้องคิดหนัก
โดนบอกเลิกก็ตามน้ำ ไม่ถามหาเหตุผล ห้องอยู่เเค่นี้เมิงก็ไปถามสิ ว่าเลิกทำม้ายยยยย
ไม่ใช่เลิกไม่กี่วันเอากันคนอื่นเเล้ว คนที่จ้องจะงาบมันตอนมีเเฟน ห่านนนนน
เเถมพอเข้าใจว่าเบลล์นอนกับบิ๊กเสือกหึง โถ่วววว เเล้วที่เเกนอนกับไอ้คิวอ่ะ???
ขนาดคนใบ้ยังชัดเจนกว่าเเกเยอะเลยไอ้มีนเอ้ย มีปากทั้งทีกลับใช้ไม่คุ้ม
ฟายยยยยยยยยย
เอาจริงๆ ไม่อยากให้กลับไปคบกันหรอกถ้ายังนิสัยเเละสันดารเดิมๆ คบไปเดี๋ยวก็เลิกอีกครั้ง
อีกคนนิสัยเหมือนผู้หญิงชอบประชด อีกคนก็ไม่พูดห่าไร ไม่เคลียร์ ตามน้ำเป็นปลาเน่าอยู่ได้
คนอย่าเบลล์ต้องคบผู้ชายที่ชัดเจนเเละมีความเป็นผู้นำ ซึ้งไม่ใช่มีนเเน่นอน
นางเป็นคนไร้จุดยืนจนเกินไป จนดูเป็นคนโลเล ใครดึงไปไหนก็ไป คบกับเบลล์อีกครั้งก็ไม่รอดหรอก
//อินจัดดดดด
-
บ๊ายๆ เราอ่านแล้วสงสารบิ๊กจังเลย นางไม่สมควรจิเป็นพระเอกตั้งแต่แรก มีความมุ้งมิ้ง ส่วเบลล์เราไม่ชอบความคิดนางเลย อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย มีนก็ผิดนะ ไม่คิดจะง้อเลยหรอ เราว่าเขาอยู่มาด้วยกัน ทำไมไม่ง้อกันนะ ถ้ารักกันจริง เรื่องนี้ขอไม่มีพระเอกจ้ะ :katai4: :katai2-1: :katai2-1:
-
32.
บิ๊กไม่คุยอะไรกับผมอีกเลยนับตั้งแต่นั้น เราแยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว ต่างคนต่างนอน ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง กระทั่งจะหลับก็ยังไม่มีใครคิดจะหันมาบอกราตรีสวัสดิ์ใครก่อน พอรุ่งเช้าน้องมันก็ตื่นขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าแล้วมาบอกลาแม่ผมเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่ก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับผมเลย แม้กระทั่งการกล่าวคำร่ำลา
ผมคิดว่าน้องมันคงจะโกรธที่ผมทำเหมือนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกมันอย่างนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าน้องมันจะโกรธมากถึงขนาดไม่ยอมติดต่ออะไรกับผมเลยตลอดช่วงเวลาปิดเทอมที่เหลืออย่างนี้ พอลองเข้าไปเช็คดูความเคลื่อนไหวของน้องมันตามช่องทางต่าง ๆ ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเหมือนกัน
น้องมันคงหมดความอดทนแล้ว ผมคิดได้อย่างนั้น..
“อย่าขับเร็ว ค่อย ๆ ขับตามกันไป” ผมพยักหน้า ก่อนจะเหลือบมองคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ “แม่ฝากเบลล์ด้วย”
“ครับ”
ผมเดินแยกมาขึ้นรถของตัวเอง ไม่อยู่ฟังคำฝากฝังของแม่ที่ไหว้วานให้เขาคอยช่วยดูแลผม น่าอึดอัดที่ผมไม่กล้าจะพูดจะบอกแม่ออกไปตรง ๆ ว่าให้เลิกบังคับให้เขาต้องมาคอยดูแลผมได้แล้ว โดยเฉพาะในเวลาที่เราไม่อยากแม้แต่จะมองกันกันอย่างนี้
ผมเป็นฝ่ายขับรถนำเขาออกมาก่อน แอบเร่งเครื่องหนีเขาบ้างในบางช่วง แต่ก็ไม่สามารถขับหนีเขาพ้นได้อยู่ดี เพราะมีนก็ยังเป็นมีน..มีนผู้ไม่เคยผิดสัญญาที่รับปากเอาไว้กับใคร ผมเลยเลิกเล่นแง่แล้วกลับมาทำตามคำที่แม่กำชับนักหนาก่อนออกมาว่าให้ไปด้วยกัน เรากลับมาขับรถด้วยความเร็วตามปกติ แวะกินข้าวหรือเข้าห้องน้ำด้วยกัน แต่ก็ไม่มีอะไรมากมายไปกว่านั้น
เมื่อเราต่างก็ยังรู้สึกว่า ไม่อยากเห็นหน้ากัน เหมือนเดิม..
ทันทีที่ถึงคอนโด เราก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง ผมตรงเข้าไปอาบน้ำอาบท่า ก่อนจะเดินมาจัดหนังสือในกระเป๋าเอาไว้ แล้วเดินออกมามองท้องฟ้าตรงระเบียงด้านนอก กวาดสายตามองก้อนเมฆสีขาวไปมาจนตาพล่า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งหลับตาตากแดดตากลมอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งกระเพาะเริ่มครวญครางออกมาว่าหิว
ผมลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์และกุญแจรถ เดินลงลิฟต์มาได้ก็ขับรถออกไปวนหาอะไรกิน สุดท้ายก็จบที่ร้านอาหารที่เคยมากับบิ๊กคราวก่อน ผมสั่งแกงเขียวหวาน พะแนง และอะไรอย่างอื่นที่มีส่วนผสมของกะทิมาจนเต็มโต๊ะ ก่อนจะนั่งจ้องมันจนเย็นชืด สุดท้ายก็ไม่ได้แตะอะไรเลยสักอย่าง พอคิดเงินเสร็จก็ขับรถไปเรื่อยเปื่อย
ครืดดดดด
ผมก้มลงมองโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่น ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
BiG
ผมเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ ก่อนจะยกมาแนบหู
“อยู่ไหนครับ” ผมอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงน้องมัน “พี่เบลล์”
“เอ่อ..” ผมมองซ้ายมองขวา ไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“พี่..”
“กลับมาแล้วแต่..เอ่อ..พอดีออกมาหาอะไรกิน..” ผมเริ่มมองหาป้ายอะไรสักอย่างที่พอจะบอกตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ได้ “เหมือนจะข้ามจังหวัด”
“ผมรู้..” น้องมันเงียบไปสักพัก “แต่มันคลาดสายตาไปเมื่อกี้..”
“หืม ?”
“ผมขับตามพี่ไม่ทัน”
“ขับตาม ?” ผมหันซ้ายหันขวา มองไปทั่วอย่างไม่มีจุดหมาย “ทำไม ?”
“...”
“บิ๊ก”
“อยู่ตรงไหนครับ”
“...”
“เดี๋ยวผมไปหา”
ผมกดเปิดจีพีเอสส่งตำแหน่งที่อยู่ของตัวเองไปให้ แล้วนั่งรอเวลาที่น้องมันจะมาถึง ไม่ลืมที่จะบอกตัวเองซ้ำ ๆ ในใจเอาไว้ว่าให้ขอโทษ ต้องรีบขอโทษน้องมันทันทีที่มาถึง
“พี่เบลล์”
ผมลงจากรถ ก่อนจะส่งยิ้มไปให้ “บิ๊ก”
“ผมเห็นพี่ขับรถออกมาจากร้านข้าว แล้ว..” พูดแล้วหลบตาผม “เลยขับรถตามมา”
“...”
“เราจะยืนคุยกันตรงนี้..” น้องมันว่าแล้วมองไปรอบ ๆ “หรือหาที่คุยกันดีครับ”
ผมมองไปรอบ ๆ บ้าง ก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถาม “หาร้านกาแฟไหม พอดีพี่เริ่มหิวแล้ว”
“แต่พี่เพิ่งออกมาจากร้านข้าว”
ผมหัวเราะ แล้วบอกไปเบา ๆ ว่า “พอดีนั่งจ้องกับข้าวบนโต๊ะเพลินไปหน่อย เลยยังไม่ได้กินอะไร”
น้องมันอมยิ้ม ก่อนจะพยักหน้า “งั้นไปร้านกาแฟกันครับ เมื่อกี้ขับผ่านมาเห็นอยู่ร้านหนึ่ง”
“อืม..”
“ขับตามผมมาแล้วกันนะครับ”
“อืม”
ผมขับรถวนตามน้องมันกลับมาทางเดิม ก่อนจะเลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยต้นไม้ บรรยากาศโดยรวมของร้านดูดีมากเสียจนผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เราเดินตรงเข้ามาหาที่นั่ง พอได้น้องมันก็จัดการไปสั่งกาแฟและขนมสองสามอย่างมาวางลงตรงหน้าผม
เราต่างคนต่างกินกันไปเงียบ ๆ มีบ้างที่จะบังเอิญเงยหน้าขึ้นมามองสบตากัน ก่อนจะก้มหน้ากลับลงไปอย่างเดิม กระทั่งเค้กหมดไปชิ้นหนึ่ง เราถึงได้เริ่มต้นคุยกันอย่างจริงจัง
“น้องบัวเป็นยังไงบ้างครับ”
ผมทำท่านึก ก่อนจะกดเปิดรูปในโทรศัพท์มือถือให้น้องมันดู “ยิ้มแล้ว..”
“น่ารัก”
“อืม..”
“แล้วพี่เบลล์ล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง”
ผมมองตาน้องมัน ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วใช้ส้อมตัดเค้กส่งเข้าปาก “ก็ดี..”
“งั้นเหรอครับ”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจ ก่อนที่น้องมันจะเป็นฝ่ายพูดก่อน “ผมลองกลับมาใช้เวลากับตัวเองน่ะ”
“...”
“อยากทบทวนดูว่าจะเอายังไง จะทำยังไงต่อไป”
“แล้ว ?”
บิ๊กพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “ก็ว่าจะลองดูสักตั้ง”
“...”
“เพราะเอาเข้าจริง ๆ แล้ว ผมเองก็รอโอกาสแบบนี้มาตั้งนาน”
“บิ๊ก”
“ไม่ต้องกลัวทำผมเจ็บหรอก..” น้องมันว่าแล้วส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ “เพราะผมรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไร”
“...”
“เพราะงั้น..”
“...”
“เราลองมาคบกันนะ”
พอเห็นรอยยิ้มนั่นแล้ว ผมก็อดที่จะพยักหน้าตอบกลับไปไม่ได้ “งั้นเรามาลองดู”
“ขอบคุณครับ”
“กูต่างหากที่ต้องขอบคุณ”
ผมตกลงเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างเรา จ้องมองและสบตากับน้องมันในสถานะแฟนเป็นครั้งแรกนับจากนาทีนั้น..
Ma-NuD_LaW
กลับมาสั้นเหมือนเดิมก็ได้ เพราะดูเหมือนคนอ่านจะไม่ชิน :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
จะเป็นไงต่อเนี้ย ขอให้คบกับบิ๊กตลอดรอดฝั่งนะ
-
ถึงจะสั้นแต่ก็คืบหน้านะ
-
นี่แหละ พระเอกตัวจริง,,,
-
เบื่อเบลล์ เกลียดอีบิ๊ก ยังไงก็ทีมมีน มีนเลิกสนใจเบลล์ไปเหอะ เบลล์จะทำไรก็ช่างมันเหอะ มีนไปคบคนอื่นเหมือนกันก็ได้ เอาแบบจริงๆจังๆเลย ไม่ใช่ประชดเบลล์เหมือนคราวก่อน พอกันทีกะเบลล์ น่าเบื่อ
-
ทำไมเราถึงเริ่มรู้สึกเกลียดเบลล์ขึ้นเรื่อยๆเลยนะ :fire:
-
บางทีมีโอกาสก็ต้องคว้าหรือพยายามรักษามันไว้ ซึ่งเรารู้สึกว่าบิ๊กทำแต่มีนไม่ทำ เหมือนมีนจะปล่อยให้ ทั้งพ่อแม่ ทั้งคิว และเบลล์ พัดพาชีวิตตัวเอง
-
เราไม่ได้ไม่ชอบใครนะ แต่อ่านถึงตรงนี้แล้วก็คิด
อยากให้เบลล์ได้กับบิ๊กไปเลย จบไปแบบนี้
ไม่ต้องกลับมาหามีนแล้ว มั่นคงกับบิ๊กไปเลย
ไม่ว่ามีนจะทำอะไรก็อย่าหวั่นไหวอีก
เราว่าบิ๊กคงทำให้เบลล์มีความสุขได้
สำหรับมีน เราอยากให้มีนเริ่มต้นใหม่
เรารู้ว่าเบลล์เป็นความรักที่ผูกพันธ์กันมาตั้งแต่เด็ก
แต่ไม่อยากให้มีนต้องไปจมอยู่ตรงนั้น
ในที่นี้เราไม่เอาคิวด้วย เราว่าคิวรักมีนก็จริง แต่นางร้ายอ่ะ
สรุปสุดท้าย มาค่ะมีน มาอยู่กับเรา /กอดมีน :กอด1:
-
บางทีเป็นบิ๊กก็คงจะดี แต่ถ้าไม่ใช่ก็คงสงสารบิ๊กมาก นางดีงาม
มีนก็ดีงามนะ
ขอบคุณค่ะ
-
รอดูต่อไปละกัน ตอนนี้สงมารบิ๊ก
-
โอ๊ยยยยย ขัดใจจริงๆ :ling1: บิ๊กกลับมาทำไม? ตบเข่าฉาดเลย ตอนที่บิ๊กหายไปไม่ติดต่อกลับมา โมเม้นท์นี้ อยากให้ทุกคนทิ้งนางไปให้หมดมากที่สุด เบลล์ไม่ควรเอาความรู้สึกบิ๊กมาเป็นตัวประกันแบบนี้
แล้วยังไงเป็นแฟนกันแล้ว ... งือออ ลูกบิ๊กของแม่ จะเจ็บกว่าเดิมอีกไหม? (เพราะลึกๆแม่ยังคิดว่าลูกเป็นได้แค่พระรองในซีรีย์เกาหลีอยู่..หล่อ ดี แต่ไม่ได้นายเอก)
สนุกมากค่ะเรื่องนี้ คุณลิงภูเขา เยี่ยมมาก :mew1:
-
จบตอนนี้แล้วรู้สึกไม่เข้าข้างใครเลยนะ บิ๊กไม่ตัดใจเอง เลือกทั้งที่รู้ว่าต้องเจ็บ เบลล์นี่เดาอารมณ์นางไม่ถูกจริงๆ เดี๋ยวหวั่นไหว เดี๋ยวแข็งกร้าว ส่วนมีนนี่คือเป็นพระเอกใช่ไหม? เป็นใบ้หรือเปล่า ไม่พูดอะไรเลย ไม่แสดงความรู้สึก ไม่พูดให้ชัดเจน ตอนแรกๆเชียบิ้กนะ เพราะมีนไปมีอะไรกับคิวด้วย แต่สุดท้ายเบลล์ก็ไม่รักบิ้กอยู่ดี
#เบลล์นี่ต้องโดดเดี่ยวจ่ะ #ไม่ชอบมีนที่ไม่พูดแต่ชอบมีนตรงที่อบอุ่น น่าค้นหา รักมีน เกลียดคิวจังเลย :katai1: :katai1:
-
เอาน่า...ยังดีที่มีความพยายาม
-
อีคิวตัวร้ายนางเล่นละคร ส่วนเบลล์ดีแล้วที่ลองเริ่มอะไรใหม่ๆ
-
ไปๆมาๆ เริ่มรู้สึกว่า มีนกับเบลล์ก็แค่เคยชินกับความผูกพันรึเปล่า ถ้าเบลล์ลองคบกับบิ๊ก ก็คงได้รู้กันว่า กับมีนเป็นความรักจริงๆรึเปล่า
-
ตกลงเป็นบิ๊กใช่ไหม
-
ชอบใจคนแต่ง รู้สึกเหมือนอ่านนิยายจากคนวัยใกล้ๆกัน (ตอนนี้เฮีย 30 แล้วจ้า)
ชอบใจที่เลือกให้มีนเรียนแพทย์ เพิ่อจะได้มีเหตุผลรองรับเรื่องเวลาเรียน ทำให้มีเหตุผลพอจะมารองรับเรื่องความรู้สึกของเบลล์ที่เปลี่ยนไป
อ่านดูแล้วเฮียไม่เข้าใจว่าทำไมหลายๆ คนถึงไปเชียร์บิ๊กมากมายขนาดนั้น
หรือเพราะแค่เจอบทแบบผู้ชายแสนดี ก็พร้อมพลีบทพระเอกให้เลยเหรอ
เฮียอ่านดู เฮียสงสารมีนว่ะ
มีนเหมือนคนที่รักเบลล์มาก ยอมเบลล์ทุกอย่าง แต่ผิดที่เพราะยอมตลอด ไม่หือไม่อือ ไม่พูดไม่กล่าว
ตามใจเบล์ทุกอย่าง ขนาดตอนที่โดนบอกเลิก ก็ยอมเลิกแต่โดยดี
มีแค่คนที่รักตัวเองเท่านั้นแหล่ะที่จะฉุดรั้งให้คนที่ตัวเองรักไม่ไปไหน
แต่คนที่รักคนอื่นหมดหัวใจ ยอมได้ทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตัวเองรักพอใจ แม่เขาจะบอกเลิก แล้วตัวเองเจ็บช้ำปางตายก็เหอะ
-
เราไม่อยากเข้าข้างใครเลย ทุกคนน่าสงสารหมดเลย อยากให้เบลล์กับมีนกลับไปเหมือนตอนเป็นเด็ก ไม่ต้องคิดอะไรเยอะ เราไม่ชอบสิ่งที่จุ๊ทำเลย ตอนนี้มีคนเจ็บปวดเยอะมากเลย ถ้าสุดท้ายมีนกับเบลล์กลับมารักกันคงจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนรอบข้าง อยู่ดีไม่ว่าดี เอาคนนอกเข้ามาทำไม ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยสนใจ แล้วมาสนทำไม เกลียดที่สุดเลยพวกคนดีแต่ทำให้คนที่รักเจ็บนะ เชอะ อินเกินไปละ55555
-
33.
จุ๊เป็นคนแรกที่รู้เรื่องระหว่างผมกับบิ๊ก และทันทีที่ได้ยินว่าพวกเราตกลงคบกันแล้ว จุ๊ก็จัดการลงรูปหลุด ๆ ที่เคยแอบถ่ายพวกเราเอาไว้พร้อมกับพิมพ์ข้อความกำกับไว้ว่า
‘สนับสนุนให้เด็กนิติได้กันเอง’
ผมไล่ดูรูปที่ลงไปทีละรูป ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นรูปตอนที่น้องมันถูกผมล็อคคอเอาไว้เพื่อให้จุ๊แกล้ง หน้าน้องมันตอนนั้นเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย แถมผมยังไม่ทันได้สังเกตด้วย โชคดีแค่ไหนแล้วที่น้องมันไม่ได้เป็นอะไร
ปล่อยให้ลุ้นมาตั้งนาน..
ดีใจด้วยนะ บิ๊กเบลล์..
น้องมันใช้วิธีไหนเอาชนะใจจอมเงียบประจำรุ่นเราได้วะ..
ฯลฯ
ผมอ่านข้อความที่ทุกคนแสดงความคิดเห็นเอาไว้แบบผ่าน ๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลงไว้ที่โต๊ะแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ เสร็จสรรพก็ออกมานั่งจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปเรียนวันพรุ่งนี้ พอลองเปิดประมวลอ่านตัวบทที่จะต้องเรียนในวันรุ่งขึ้นแล้วก็ให้นึกสนุกขึ้นมา
BeLL : เตรียมตัวติวให้ด้วย
ผมกดส่งข้อความไปหาบิ๊ก ก่อนจะแนบรูปตัวบทมาตราแรกของกฎหมายครอบครัวไปให้
BiG-B : ผมยังไม่ได้เรียนเหอะ
BiG-B : พี่นั่นแหละมาติวให้ผม
แล้วน้องมันก็แนบรูปหนังสือวิชาภาษาอังกฤษมาด้วย
BeLL : มึงก็รู้ว่ากูอ่อนอิ้ง
BiG-B : 5555
BeLL : กวนตีน
BiG-B : ไม่แกล้งละ ๆ
BiG-B : เอางี้
BiG-B : ถ้าพี่อยากเข้าใจกฎหมายครอบครัว ก็ต้องลองมีครอบครัวก่อน..
BiG-B : สนใจมาเป็นครอบครัวเดียวกันไหมครับ ?
ผมกดปิดโทรศัพท์ทันทีที่เริ่มรู้สึกว่ามันวกกลับมาเข้าตัว ก่อนจะลุกขึ้นปิดไฟแล้วเดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียง หลับตาลงได้ก็บ่นพึมพำต่อว่าความเจ้าเล่ห์ของน้องมันไป กระทั่งหลับไป..
วันแรกของการมาเรียนสร้างความรู้สึกอึดอัดใจให้ผมนิดหน่อย จริงที่ว่านับตั้งแต่ใคร ๆ เริ่มสงสัยว่าน้องมันตามจีบผมก็เริ่มมีคนแสดงความสนใจพวกเราด้วยการมอง แต่ผมก็ไม่เคยนึกเลยว่าหลังจากตอบตกลงเป็นแฟนกับน้องมันแล้ว จะยิ่งถูกมองมากขึ้นกว่าเดิมอย่างนี้
ผมหงุดหงิด เมื่อเริ่มรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว ผมเกลียดการถูกจับตามอง ยิ่งเพิ่งรู้ตัวว่าคบกับคนดังของคณะมากแค่ไหนก็ยิ่งรำคาญ แต่ผมก็พยายามบอกตัวเองว่าให้อดทน พยายามเตือนตัวเองให้เลิกนิสัยเสีย ๆ อย่างนี้สักที แต่สุดท้ายก็ทนมันไม่ไหว
“กลับไปนั่งกับเพื่อนมึงไป” น้องมันหันมามองผมแบบงง ๆ “ไว้กลับไปห้องค่อยคุยกัน”
บิ๊กพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปบอกกับจุ๊ว่าขอตัว ผมเลยหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเล่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อบรรเทาความรำคาญ แล้วปล่อยให้สติตัวเองจมดิ่งลงไปกับเนื้อหาในหนังสือ และเมื่อเห็นว่าวิธีนี้ใช้ได้ผลดี ผมก็เลยใช้มันกับทุกสิ่งทุกอย่างที่จะทำไปอย่างนั้นตลอดทั้งวัน
“จะต่างคนต่างไป” ผมพยักหน้าเมื่อน้องมันพูด “ทั้งที่เรามีเรียนตรงกันตั้งสามวันเนี้ยนะ”
“ใช่”
“ทำไม” น้องมันยกมือขึ้นมากอดอกเอาไว้เหมือนพยายามกดดัน
“รถกูก็มี..พ่ออุตส่าห์ยอมให้เอามาใช้”
“ก็ใช้วันที่เรียนไม่ตรงกับผม” ว่าแล้วก็ใช้สายตาจ้องผมไปด้วย “ไม่ก็ใช้รถพี่”
“...”
“ถ้าจะอ้างว่ากลัวเปลืองน้ำมันรถผม”
“กู..”
“พี่เป็นอะไร” น้องมันขมวดคิ้ว “บอกผมมาตรง ๆ ดีกว่า”
ผมก้มหน้าลง ก่อนจะเอ่ยปากพูดสิ่งที่อัดอั้นใจมาตลอดทั้งวัน น้องมันไม่ได้พูดแทรกหรือแสดงความเห็นอะไรกระทั่งผมพูดจบ จนตอนนี้ผ่านไปหลายนาทีแล้วน้องมันก็ยังเงียบ สีหน้ามันดูวุ่นวายใจ เสียจนผมอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับมือมันเอาไว้
“คบกับผมแล้วพี่รู้สึกอายหรือเปล่า”
“เท่าที่จำได้ กูไม่ได้พูดอะไรที่สื่อความหมายไปในทางนั้นเลยนะ” ผมว่าแล้วปล่อยมือที่จับมือน้องมันเอาไว้ “ถ้ามึงจะคิดว่ากูเป็นคนแบบนั้น..”
น้องมันหลับตาลง ก่อนจะส่งยิ้มที่ดูฝืน ๆ มาให้ “อย่าเพิ่งโมโหสิครับ”
“...”
“ผมแค่อยากให้เราคุยกันเท่านั้นเอง” ว่าแล้วน้องมันก็เป็นฝ่ายยื่นมือมาจับผมเอาไว้บ้าง “ผมอยากรู้จักพี่ เหมือน ๆ กับที่อยากให้พี่รู้จักผม”
“...”
“เราจะได้เข้าใจกัน และลองปรับตัวเข้าหากันไงครับ”
ผมพยักหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องซ้ำในสิ่งเดิม นั่นคือให้น้องมันแสดงความใส่ใจผมให้น้อยลงเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น แบ่งเวลาไปอยู่กับเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกับตัวเองบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ขลุกอยู่กับผมอย่างนี้
น้องมันยอมรับปากหลังจากต่อรองกับผมได้สักพัก โดยหนึ่งในเงื่อนไขที่น้องมันใช้แลกเปลี่ยนกับผมก็คือการให้ผมย้ายลงไปอยู่กับน้องมันที่ห้อง ผมลังเลอยู่นานแต่ก็ยอมตอบตกลงไปในที่สุด
เพราะมันไม่น่าจะมีอะไรเสียหาย ในเมื่อตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว..
Ma-NuD_LaW
วัยใกล้เคียงจริง ๆ แหละ :laugh: (จะ 28 คร้าบบบบ)
ขอบคุณทุกความเห็นน้าาาาา :pig4:
-
ย้ายไปเลยหรอ??
-
:ruready :ruready :ruready
-
เอาเถอะไปไหนสักที่
จะรอดูว่าบิ๊กจะทนนิสัยเบลล์ไปได้นานขนาดไหน
กับมีนนี่เบลล์คุมเกมส์ตลอดเลยนะ
มีนไม่พูดแต่มีนทำทุกอย่างตามที่เบลล์ต้องการ
ครั้งเดียวที่มีนไม่ทำก็คือตอนที่เอาเบลล์โดยที่เบลล์ไม่เต็มใจ
แต่เราก็ไม่คิดว่ามีนข่มขืนหรือรุนแรงกับเบลล์นะ
เอาก็เอาไปข้างหน้ากัน
สมมุติว่ามีนไปหาคิว เบลล์ก็อย่าไป*หลุด*อีกล่ะ
เราอุตส่าห์ดีใจที่เบลล์มีน้องบัว
เบลล์จะได้เรียนรู้ที่จะดูแลคนอื่นบ้างไม่ใช่เป็นฝ่ายถูกดูแลอยู่คนเดียว
เคยทำอะไรให้มีนบ้าง?
สงสารมีน เลิกก็เพราะเบลล์บอกเลิก
คบกับคิวก็ต้องเลิกเพราะเบลล์มาอาละวาด
เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ดี
-
อย่าคลานกลับมาหามีนละกันนะเบลล์ เราจะไม่ทนกับเบลล์แล้วนะ หาคู่ใหม่ให้มีนด้วยค่ะ :angry2: :fire: :m31:
-
เรามองว่ามันเป็นการคุยเพื่อปรับตัว มีการต่อรองกันด้วยไม่ใช่ว่าบิ๊กยอมเบลล์ไปหมด เราว่าทุกคู่ก็ต้องมีมุมทีรับอะไรบางอย่างไม่ได้แล้วก็คุยกันเพื่อแก้หรือหย่อนมันลง ไม่อย่างนั้นเก็บมากๆทนมากๆก็ขาดผึงไปเลย แอบหวังให้บิ๊กต่อรองเยอะๆ เบลล์จะได้ปรับ
-
เบลล์ คบบิ๊กประชดมิน
แต่เบลล์ ยังโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบการจับตา จับจ้องจากคนรอบข้าง
แต่บิ๊ก คนละด้านกับเบลล์เลย
นี่ยังจะย้ายไปอยู่ด้วยกัน?
มองเห็นแววเลย
-
อ่านรวดเดียวจบ เราชอบภาษาของคุณลิงภูเขามากเลย อ่านเพลินมาก
ตั้งแต่อ่านมามีไม่ชอบมีนบ้างที่พูดน้อย ถาเป็นเบลล์นี่ประสาทเสียไปแล้ว
แต่เราว่าเบลล์นี่เห็นแก่ตัวที่สุดในเรื่องเลยนะ ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดคือบิ๊ก
รอตอนต่อไปป :กอด1:
-
คืออารมณ์เบลล์คซีปรับเปลี่ยนนะ
-
ที่เอามาลงเนี่ย นิยาย หรือ โฆษณา 5555
-
ลองคบกับบิ๊กดูจะเป็นยังไง
บิ๊กต่างจากมีนคือความชัดเจนเเละไม่ตามใจเบลล์ทุกอย่าง
เเละพร้อมที่จะสู้เพื่อให้ได้คบเบลล์ ทั้นๆ ที่รู้ว่าเบลล์ยังรักมีน
คบกับบิ๊กครั้งนี้เบลล์คงได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง
เปิดสังคมใหม่ๆ เพราะทั้งชีวิตรู้สึกนางจะมีเเต่มีน เพื่อนก็ไม่มี
เเต่ยังไงมีนก็พระเอกใช่มะ? 5555
ถ้ากลับมาคบกันก็อยากเห็นการเติบโตของทั้งคู่
รู้ข้อเสียของตัวเองก่อนที่จะกลับมาคบกันอีกครั้ง
ก็ยังมองว่าณะเวลานี้เบลล์กับมีนไม่ควรคู่กันเลย นิสัยมันเข้ากันไม่ได้สุดๆ
ก็ไม่เข้าใจมีนเลย ขนาดจับเข่าคุยกันมันก็ยังไม่พูด
เป็นเราก็ไม่กลับไปหามีนหรอก
ทำไมต้องกลับไปหาคนที่เลิกกันไม่กี่วันก็มีคนใหม่?
มีนอาจจะรักเบลล์มาก ยอมให้ได้ทุกอย่าง ยอมจนเบลล์นิสัยเสีย
เเต่การกระทำเเบบนั้นมันเหมือนไม่เเคร์ที่เลิกกัน
ขอบคุณคนเขียนค่ะ o13
-
เริ่มมีอาการหงุดหงิดอีกละ แม่เบลล์ อะไรก็ไม่โดนใจนางสักที ยังไงอีกทีนี้ :hao4:
คุณลิงภูเขาเขาซื้อพื้นที่ลงโฆษณาค่ะเจ้สอง 55555 ^^ เราก็ตามอ่านแบบอ่านโฆษณานี่แหละ เดี๋ยวเขางอนไม่ลงให้อ่าน แย่เลย 555555 #โอ๋เอ๋ รักน้าา จุ๊บๆ :mew1:
-
ตามมาจากกระทู้เเนะนำ
ที่เลิกมันก็ผิดทั้งคู่นั่นเเหละ เบลล์โดนตามใจจนเอาเเต่ใจนิสัยเหมือนเด็กเเละชอบคิดไปเอง
ส่วนอีกคนก็เฉยจนเหมือนไม่เเคร์ ไหนจะมีคู่นอนหลังจากเลิกไม่กี่วัน
เราว่านิสัยเบลล์เหมือนผู้หญิงหลายคนนะ เข้าใจนางที่ขอเลิกทั้งที่ยังรัก
คือคบกันนาน จนเฉยชาต่อกัน เเล้วไปเจอข้อความบอกรักจากใครก็ไม่รู้ มันเหมือนจุดหัก
ถ้ามีนสู้สักนิด เเล้วไม่ปล่อยมือง่ายๆ เเละเปิดอกคุยกัน คิดว่าคนอย่างเบลล์คงไม่ยืนยันที่จะเลิก
เเต่มีนกลับเเสดงท่าทีเฉยชา เเล้วไปมีคนอื่น เเละคนนั้นก็ยังเป็นเจ้าของข้อความอีก
เบลล์ที่นิสัยผู้หญิงเเละยังรักมีนเลยไม่พอใจ เเล้วระเบิดอารมณ์ออกมา ส่วนมีนผู้ที่ย้อมมม ยอม ยอมจนเฉย
กลับไม่ใช้โอกาศนั้นปรับความเข้าใจ เพราะนางไม่สู้ นางเหมือนคนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง
เเต่กลับข่มขืนเบลล์ซะงั้นพอเบลล์บอกว่านอนกับบิ๊ก เหมือนที่ตัวเองนอนกับคิวหลายต่อหลายครั้ง
ส่วนคิว ไม่ขอพูดถึงค่ะ เกลียดตั้งเเต่จ้องจับเเฟนคนอื่นตอนเขายังไม่เลิกกัน เเถมทำมาเป็นบีบน้ำตากับเเฟนเก่าเขา
บิ๊กนางดีอ่ะ เเต่อย่าดีเเตกนะ หวังว่านางจะดัดนิสัยที่เอาเเต่ใจเเละปากไวกว่าสมองของเบลล์ได้
ตอนคบบกับมีนนอกจากจะเอาเเต่ใจเพราะโดนมีนตามใจตลอดเเล้วยังไม่มีเพื่อนมีสังคม เล่นเเต่เกมส์ในห้อง
ส่วนมีนคนปากหนักอย่างนางคบใครก็ไม่นานหรอก นอกจากคนนั้นจะรักนางเเบบเข้าขั้นบ้า เหมือนนังคิว
เพราะความไม่ยอมพูดของนางมันจะนำพาซึ่งความเข้าใจผิด เเละคนอย่างนางจะไม่ยอมอธิบาย ปล่อยให้เเฟนบอกเลิก
ตื่นเต้นกับการเติบโตของตัวละครค่ะ ถึงมาสั้นๆ เเต่ก็ได้ใจความ
ถ้ามีนเป็นพระเอกจริงๆ หวังว่านางจะเปลี่ยนตัวเองนะ เบลล์ก็เหมือนกัน
-
เบลล์ปรับนิสัยหน่อยก็ดีนะ มีแต่บิ๊กทีตามปรับอ่ะ สนใจคนรอบข้างมากไปก็ไม่ดีน้าาาา
-
34.
ผมขนเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นบางส่วนแล้วย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับน้องมันเลยในวันนั้น บิ๊กจัดการเก็บเสื้อผ้าของผมให้เข้าตู้ ก่อนจะจัดแจงเปลี่ยนผ้าห่มผ้าปูเตียง แล้วหันมาตั้งท่าจะจัดการผมเพื่อฉลองการย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันวันแรก ผมไม่ได้ดิ้นหนี หรือขัดขืนอะไร ที่ทำก็แค่นอนนิ่ง ๆ ปล่อยให้น้องมันทำทุกอย่างไปตามใจ
แล้วสุดท้ายน้องมันก็ต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่อีกรอบ..
“ขอบคุณนะครับ”
“อืม” ผมงึมงำในลำคอ
“ฝันดีครับ”
ผมหลับตาลง ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกถึงแรงกดเบา ๆ ที่หน้าผาก น้องมันออกแรงดึงผมเข้าไปในอ้อมกอด กดจูบย้ำ ๆ ลงบนหน้าผากผมอีกหลายครั้ง ปากก็พึมพำบอกว่ารักซ้ำไปซ้ำมา จนผมอดไม่ได้ต้องบอกให้มันหยุดแล้วนอนจริง ๆ สักที
“รักนะครับ”
“อืม..”
ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรน้องมันอีก อยากทำอะไรก็ปล่อยให้ทำไป อยากเพ้อก็ปล่อยให้เพ้อไปอย่างนั้นจนกว่าจะพอใจ เดี๋ยวเหนื่อยก็คงหลับไปเอง
“รักเบลล์นะครับ”
นอกจากจะเสียตัวแล้ว คืนนี้ผมยังต้องเสียความนับถือในฐานะรุ่นพี่ไปจากน้องมันอีกด้วย
ผมตื่นขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นหอมของมื้อเช้าลอยมาจากห้องครัว ขยี้ตาลุกขึ้นได้ก็เดินออกมาดูว่าน้องมันกำลังทำอะไร ผมมองไข่ดาว ไส้กรอก และแฮมที่พับครึ่งแล้ววางเรียงซ้อนกันอยู่ในจานอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะมองแก้วนม และขนมปังปิ้งในจานที่เพิ่งถูกยกมาวาง
“มื้อเช้าพร้อมแล้วครับ” น้องมันว่าแล้วยิ้มมาให้ “แปรงฟันหรือยัง”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงบอกว่าจะเข้าไปจัดการตัวเองเดี๋ยวนี้ “งั้นผมเตรียมไข่ลวกเพิ่มให้อีกอย่าง ระหว่างรอ”
“เก็บไว้กินเองเถอะ” ผมสวนกลับไป “กูแค่นอนเฉย ๆ”
“หมดไปแล้วสามฟองครับ”
ผมหันกลับไปมองน้องมันด้วยหางตา ก่อนจะส่ายหัวให้กับความทะเล้นจนเกินพอดีของมัน “เพิ่มอีกสักสองฟองไหม เผื่อพรุ่งนี้มะรืนนี้ไปเลย”
“ถือว่าพี่อนุญาตแล้วนะ”
ผมตัดจบการสนทนาด้วยการเงียบ แล้วพาตัวเองกลับเข้ามาอาบน้ำแปรงฟันในห้อง แต่ก็ยังได้ยินเสียงน้องมันฮัมเพลงไปหัวเราะไปไม่หยุด
“แม่งเพี้ยนจริง ๆ”
น้องมันเว้นระยะห่างให้ผมตามที่ตกลง ไม่วนเวียนวุ่นวายอยู่แต่กับผมเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังแสดงออกให้เห็นชัดเจนว่าเรากำลังคบกันอยู่ ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจอะไรอีก แถมยังพอใจกับสถานะความสัมพันธ์ระหว่างเราตอนนี้มากด้วยซ้ำ
ทุกอย่างดูเหมือนจะไปด้วยดี ผมมีความสุขกับความรักและการดูแลเอาใจใส่ของน้องมันมาก กระทั่งลืมใครอีกคนไปเสียสนิท
“ครับแม่มล”
“มีนไม่สบายหรือเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมแม่ติดต่อไม่ได้เลย”
ผมชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตู ก่อนจะหันไปมองประตูห้องข้าง ๆ “แบตหมดหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมลองเดินไปดูให้..”
“ยังไงก็บอกมีนให้โทรกลับมาหาแม่ด้วยแล้วกัน ขอบใจมากนะลูก”
“ครับ”
วางสายแล้วผมก็เดินตรงไปเคาะประตูห้องเขา แต่เคาะอยู่นานก็ไม่มีใครมาเปิด ผมเลยคิดว่าเขาคงจะไปเรียนแล้ว เลยตัดสินใจเดินกลับมาหยิบหนังสือเรียนที่ห้องตัวเองตามความตั้งใจแต่แรก นึก ๆ ในใจว่าเดี๋ยวคงต้องแวะไปดูเขาที่คณะเพื่อบอกให้โทรกลับหาแม่มลก่อนเข้าเรียน แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจมาโดดเรียนกะทันหัน เมื่อได้ยินเพื่อนคนหนึ่งของเขาบอกว่ามีนอยู่ที่โรงพยาบาล
ผมวิ่งวุ่นไปทั่วหลังจากที่สอบถามพยาบาลด้วยชื่อของเขา แต่กลับได้รับคำตอบว่าไม่มีคนไข้ชื่อนี้ ก่อนจะได้สติเมื่อมานึกขึ้นได้ว่าเพื่อนเขาบอกแค่ว่ามีนอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ไม่ได้บอกว่าเขาป่วยเป็นอะไร
หรือเขาจะแค่มาเรียน ?
ผมหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาจดข้อความลงไปสั้น ๆ ว่าให้โทรหาแม่ ก่อนจะเอาไปฝากไว้ที่ห้องพักนักศึกษาแพทย์ แล้วรีบพาตัวเองกลับมาที่รถ
“อย่าทำร้ายใคร”
“ห้ามทำร้ายบิ๊ก”
“มึงเลือกแล้วนะเบลล์”
ทำไมกับเรื่องของเขา ผมถึงไม่เคยรู้จักควบคุมสติตัวเองบ้างเลย..
Ma-NuD_LaW
ทำไมมันดูสั้นรู้ไหม ?
.
.
.
.
เพราะคอมเม้นแต่ละคนยาวมากไง ยาวกว่านิยายไปเยอะเลย :m20:
อ่านคอมเม้นไปก็ขำไป คือแบบคนอ่านหลายคนเข้าใจตัวละครดีมากเลยนะ (ดีกว่าคนแต่งเองด้วยซ้ำ)
ไหนๆ ก็รู้ทันเราละ อย่าดักทางเราเยอะเลยนะ :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า :กอด1:
-
อะไรเนี๊ยะ เป็นอะไรไปอีก,,,
-
ตัดไม่ขาดนะเบลล์ ถึงมีนจะน่าสงสารแต่ถ้ากลับไปคบกันไม่ได้ ก็ดูแลกันแบบเพื่อนก็พอนะ สงสารบิ๊กด้วย
-
ใครจะรั้งใครนะงานนี้
-
ไหวมั้ยถามใจเทอดู ในวันที่อยากชัดเจน อาจจะไมเหงใครอยู่แร้วก้อได้นะ
แต่มันคือนิยาย ก้อคงจบสวยๆ แต่ในชีวิตจิงโคตรทรมานกับสิ่งที่เจอ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คนอ่านเชี่ยวมากจริงๆ :katai1:
-
เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ (คอมเม้นท์สั้นๆ)
-
ไม่เหลือใคร...
-
ง่อววววววว ตอนนี้ ชั๊ดเลย! #ตบเข่าฉาด อิเบลล์ยังมีใจและอาลัยอาวรณ์กับมีนอยู่ เห็นไหม? ๆๆๆๆๆ :z2: ทฤษฎีสัมพันธภาพแห่งรักครั้งแรกของเรา มันไม่จืดจางง่ายๆ หรอก (คุยนี่ ไม่เผื่ออิเบลล์มันหักเลี้ยวไม่เปิดไฟเลยนะ) เบลล์ยังดูห่วงใยและขาดสติทุกครั้งที่เป็นเรื่องของมีน :m12:
ผิดกับบิ๊ก แม้จะอยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ แต่เหมือนอยู่แต่ตัว feat.กันยังนอนเฉยๆเลย :m26: มันไม่ใช่คนรักกันอ่ะ สงสารบิ๊ก แต่คนมาทีหลังต่อให้ดีแค่ไหนก็เป็นได้แค่พระรองนะบิ๊กนะ (เด่วคุณลิงภูเขาหาคู่ให้)
มาดูกันต่อไป ว่าอิเบลล์ยังจะซึนไปอีกนานแค่ไหน? จะเอาบทเรียนครั้งเก่าๆ กลับมาทบทวนเพื่อเรียนรู้ที่จะรักกับมีนอีกครั้งไหม? รวมถึงคุณชายมีน คืออออออ..บทแกน้อยมากกกกกก (ลูกเมียน้อยชัดๆ) จะนิ่งรอให้ใครเขามาเข้าใจแกอยู่แบบนี้เหรอ? จะไม่พูดหรือทำอะไรหน่อยเหรอ ห๊ะ??? พูดแล้วขึ้นๆ
พอละ เด่วคนเขียนบ่นอีก ว่าคนอ่านคอมเม้นท์ยาวกว่านิยายอีก :laugh:
-
35.
ผมกลับมานั่งเล่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ห้อง กระทั่งเจ้าของห้องอีกคนเข้ามา คินดูแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นผมอยู่ที่นี่ทั้งที่เพื่อนตัวเองไม่อยู่ ก่อนจะส่งยิ้มจาง ๆ มาให้แล้วบอกกับผมว่าแวะเอาขนมมาให้บิ๊ก แล้วขอตัวเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป ผมเลยย้ายตัวเองกลับเข้ามาอยู่ในห้องนอนของบิ๊กบ้าง เผื่อคินอยากจะทำอะไรจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดที่มีคนแปลกหน้ามานั่งดูอยู่ด้วย
ใช่ว่าผมไม่รู้สึกว่าคินมันไม่ชอบผม เพราะก่อนหน้าที่จะตอบตกลงย้ายมาอยู่กับน้องมันผมก็ยังแอบคิดว่าจะให้น้องมันเป็นฝ่ายย้ายไปอยู่กับผมแทนมากกว่า แต่ลึก ๆ ผมเองก็รู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้น้องมันขอร้องให้ผมย้ายลงมาอยู่ที่นี่คืออะไร ผมถึงยอมเป็นฝ่ายเสียสละลงมาเองแบบนี้
“อ้าวมึง..”
ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง ๆ เมื่อได้ยินเสียงน้องมันกลับมา แต่ก็ยังไม่คิดที่จะโผล่ออกไปร่วมวงสนทนาด้วย เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมานอนเล่นเกมส์รอเวลาให้คินกลับไป หูฟังที่หยิบขึ้นมาใช้ช่วยปิดกั้นการรับรู้ทุกอย่างจากโลกภายนอกของผมไป ก่อนจะถูกดึงกลับมาด้วยแรงกอดรัดจากใครอีกคน
“คิดถึงจังเลยครับ” น้องมันดึงหูฟังผมออก ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มทั้งสองข้าง “ออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันนะ”
ผมเลิกคิ้ว รู้สึกสงสัยกับบางคำในประโยคของเขา “ไปกับใครบ้าง”
“ก็ผมกับไอ้คินไง”
ว่าแล้วเชียว..
“นะครับ ไปด้วยกันนะ”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะบอกไปว่าอยากอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องเงียบ ๆ มากกว่า น้องมันงอแงใส่ผมนิดหน่อย แต่ก็ยอมถอยกลับออกไปโดยดี ผมเลยหันมาสนใจเกมส์ที่เล่นค้างเอาไว้ในโทรศัพท์มือถือต่อ แต่ยังไม่ทันจะเคลียร์ด่านอะไรได้ ก็โดนก่อกวนด้วยคน ๆ เดิมซ้ำอีกรอบ
“ไหนบอกจะไปกินข้าว”
“จะให้ผมทิ้งเบลล์ไว้คนเดียว แล้วตัวเองออกไปกินข้าวกับเพื่อนเนี้ยนะ” ว่าแล้วก็ดันตัวเองเข้ามานั่งซ้อนตัวผม “ผมไม่อยากเป็นแฟนที่แย่แบบนั้น”
“คิดมากไปหรือเปล่า”
“ก็ดีกว่าคิดน้อย แล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังอะ”
ผมวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ ก่อนจะพยายามดึงตัวเองออกจากท่อนแขนที่กำลังกอดรัดตัวผมอยู่ “นัวเนียจังวะบิ๊ก”
“ก็ผมคิดถึงนี่”
“อย่ามาเยอะ ห่างกันยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยไหม” ผมบ่น “น้ำกูก็ยังไม่ได้อาบ”
“ตัวเบลล์หอมจะตาย”
ผมหดคอหนีจมูกน้องมัน “บิ๊ก..”
“...”
“มึง..” ผมใช้มือยันหน้าน้องมัน “ไม่หิวข้าวหรือไง”
“ไว้ทีหลังเหอะ”
แล้วสุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายที่ต้องยอมแพ้มัน..
ผมเดินมาค้นถุงขนมที่คินซื้อมาฝากหลังจากกินข้าวที่น้องมันโทรสั่งจากร้านใต้คอนโดขึ้นมาอิ่ม ก่อนจะเลือกหยิบท๊อฟฟี่เค้กแล้วเดินกลับมานั่งดูหนังที่น้องมันเปิดทิ้งเอาไว้รอบิ๊กที่เพิ่งเข้าไปอาบน้ำหลังจากจัดการเก็บจานชามไปล้างเสร็จ ส่วนผมอาบแล้วเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนกินข้าว เลยนั่งเอื่อยรอเวลานอนได้อย่างที่เห็น
“กินขนมไม่รอเลย” ผมเหลือบตาไปมองคนที่นุ่งแต่กางเกงขายาวตัวเดียว ก่อนจะกลับมาสนใจหนังต่อ “ของโปรดผมด้วยนะที่กินอยู่”
“หวง ?”
น้องมันส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ผมไม่หวงอะไรกับเบลล์หรอก”
“...”
“เมียทั้งคน”
“พูดงี้คิดว่าเท่ห์ ?”
ใช่ว่าผมจะใส่ใจอะไรมากมายกับคำที่น้องมันใช้เรียก ก็แค่รู้สึกว่ามันไม่ได้น่าฟังสักเท่าไรก็เท่านั้นเอง..
“ผมแค่ล้อเล่น” ว่าแล้วก็เดินมานั่งพันแขนพันขาผม “ป้อนบ้างดิ”
ผมตักเค้กใส่ปากให้น้องมัน ก่อนจะตักเข้าปากตัวเองต่อ ทำแบบนั้นสลับกันไปจนหมด ถึงได้ลุกมาหยิบเค้กช็อกโกแลตไปนั่งกินเพิ่มอีกชิ้น
“ทำไมกินเยอะ” ผมเหลือบตามองน้องมัน แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไป “เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอกครับ”
“ชอบกินเค้กเหรอ”
“ครับ ?”
“เห็นคินซื้อแต่เค้กมาฝาก”
“อ่อ..” น้องมันหันไปมองถุงขนมที่วางอยู่ตรงโซนครัว ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ “จริง ๆ แล้วก็ไม่ถึงกับชอบหรอกครับ”
“...”
“แต่มันซื้อมาให้บ่อย ก็เลยพยายามทำใจให้ชอบ”
“แปลก..” น้องมันไม่พูดอะไรต่อ ทำแค่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วคว้าเอวผมไปกอด “กูไม่ให้แล้วนะ”
“หึ ๆ”
“พูดไม่ฟังคราวนี้กูจะหนีกลับไปนอนที่ห้อง”
“ครับ ๆ ไม่ทำแล้ว”
“...”
“รีบ ๆ กินเถอะครับ จะได้ไปแปรงฟันแล้วนอน”
“อืม..”
Ma-NuD_LaW
ฝนตกแล้วอารมณ์มันได้อะ o3 เย็น ๆ ชื่นใจ..ถ้าฟ้าไม่ร้อง ไม่ผ่าก็คงจะดี :haun5:
ขอบคุณที่แนะนำนิยายให้เค้าน้าาา :impress:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
คินนี่ยังไง ฮึ
-
ตามมาอ่านรวดเดียวเลย
อ่านแล้วรู้สึกเศร้ากับมีน คือถึงไม่พูดแต่ในใจคงคิดอะไรเยอะ ไม่รู้สิ มันอธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกได้
เอาจริงๆ ไม่ชอบเบลล์ที่ตัดสินใจแบบนี้ ตอนนั้นมันเหมือนประชดมีนชัดๆ ที่ขอน้องมันคบ
ถ้าคนเลิกกันไปแล้ว แล้วไม่ได้คิดอะไร ทำไมต้องประชดกันล่ะ หึหึ
เอาเถอะ แต่ล่าสุดเบลล์กับบิ๊กในเมื่อเต็มใจตกลงกันแล้ว ก็ลองคบกันดูไปละกัน เดี๋ยวคงรู้เอง..
-
จริงๆ เบลล์ก็ผิดเเหละที่ประชดโดยการพูดว่าคบบิ๊ก
เเต่บิ๊กมันก็รู้ เเล้วหันมาลอคบกันจริงๆ
เบลล์มันก็ไม่ได้โกหกตอเเหลบิ๊กเลย
คินนี่ยังไง กลิ่นมือที่สามลอยมาเเต่ไกล
-
พายุมันจะเข้ามั้ยนะ เห้ออ!!
-
แปลกๆ
-
สุขก็ไม่สุด เหมือนมีอะไรหน่วงๆทำให้เรากังวล
เพื่อนบิ๊กนี่น่าจะมีส่วนสำคัญในอนาคต
ไม่ชอบเบลล์เพราะอะไร? เพราะพี่ตัวเองไม่สมหวังกับมีนงั้นหรือ?
เหมือนเบลล์ไหลตามน้ำพิกลพออยุ่กับบิ๊กแล้ว
เอาเถอะ รอดูต่อไป
-
แปลกจริงๆนั่นแหละ พยายามทำใจให้ชอบคืออะไร
-
ไม่ใช่ว่าคินแอบชอบบิ๊กนะ
เบลล์ ไม่ได้ชอบบิ๊กแบบคนรักเลย
แต่ตามใจบิ๊ก สงสารบิ๊กสินะ
-
คินชอบบิ๊กรึเปล่า
เหมือนเบลล์อยู่กับบิ๊กไปงั้นๆ เอ็นดูแบบน้อง ไม่รู้สึกถึงความรักเลย :mew2:
เชียร์มีนนะ
-
ว้าาาา.. เสียใจจังมีอะไรกับคนอื่นไปแล้ว เป็นคนที่ชอบนิยายรักแบบดักดาน รักคนเดียวเจ็บก็ทนไป ความรู้สึกเปลี่ยนในทันที
-
หลงเอ้ยยยยยยยยยย
-
คินชอบบิ๊ก บิ๊กก็รู้แต่เนียนซึน เดี๋ยวเบลล์ก็เดาออก // มโนไปงี้แหละ เดาเอา คนเขียนใจร้ายมาสั้นๆแถมทิ้งไว้แต่ปม อุ๊บส์! :กอด1:
-
เบลล์หล่อนมีดวงเสียสามีตลอดเลย 5555
-
:m16: เอาที่เบลล์คิดว่าดีเลยเบลล์ อย่ากลับมาหามีนเเล้วกัน อย่ากลืนน้ำลายตัวเองล่ะ!! ขัดใจเว้ยย!! :m31: :fire: :angry2: :serius2:
-
36.
[บิ๊ก]
“กูแปลกใจนะ ที่เขายอมย้ายมาอยู่กับมึง”
“ทั้งที่วันนี้..”
“เขายังวิ่งวุ่นตามหาแฟนเก่าอยู่ทั่วโรงพยาบาล”
ผมไม่ได้พูดอะไรเลยตอนที่ได้ยินคินเล่าว่าพี่ชายมันเจอแฟนผมที่โรงพยาบาล และยิ่งนิ่งมากตอนที่รู้ว่าเหตุผลเล็กน้อยแค่ไหนที่ทำให้เขาถึงกับต้องไปอยู่ที่นั่นแทนที่จะเข้าห้องเรียน เพราะทุกสิ่งที่เขาทำมันทำให้ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะต้องรู้สึกยังไงเลย
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
ผมมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ “รอนอนพร้อมกันไงครับ”
“...”
“ขอกอดหน่อย” ผมตบที่ว่างตรงข้างตัว “จะได้นอนหลับฝันดี”
เขาเดินมาทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ก่อนจะปล่อยให้ผมดึงตัวเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเหมือนทุกคืน “ฝันดีนะครับ”
“อืม..” เขาเอียงแก้มให้ผมหอมได้สะดวก ๆ ก่อนจะหลับตาลงหลังจากเห็นว่าผมฟัดแก้มเขาจนพอใจแล้ว
“รักนะครับ”
“ครับ”
ผมยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบรับ ก่อนจะนึกถึงก่อนหน้านี้ที่ผมต้องคอยเอาแต่พูดย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ กับเขากว่าจะได้คำตอบอะไรมาสักเรื่อง คิดแล้วก็นึกขำตัวเองที่ตอนนั้นเอาแต่เลือกจากปลอบใจตัวเองว่า เป็นเพราะเสียงของผมมันคงยังส่งไปไม่ถึงเขา
ต้องพยายามต่อไปอีกนิด..อีกสักนิดหนึ่งสิ
ผมตื่นขึ้นมาเตรียมมื้อเช้าเอาไว้ก่อนจะกลับเข้าไปปลุกเขาเหมือนทุกเช้า รอเขาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็มานั่งกินมื้อเช้าด้วยกัน แล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง กิจวัตรของพวกเราดำเนินไปอย่างนี้เป็นปกติ ยกเว้นว่าวันไหนเราทั้งสองคนจะว่าง ไม่มีเรียนด้วยกันทั้งคู่ เราก็จะนั่งอ่านหนังสือ เล่นเกมส์กันไม่ได้ออกไปไหน
ผมเคยลองชวนเขาไปเดินเล่นหรือดูหนัง ข้างนอก แต่ถูกปฏิเสธมาสองสามครั้ง ผมเลยไม่เคยได้ชวนอีก เพราะคิดว่าถ้าเขาชอบที่จะอยู่เงียบ ๆ ที่ห้อง ผมก็จะลองชอบมันดูบ้าง อย่างน้อยแค่ได้อยู่ด้วยกันกับเขามันก็ดีแล้ว
“เที่ยงผมแวะไปรับมากินข้าวนะครับ” ผมบอกตอนกำลังจะแยกกันไปขึ้นรถของตัวเอง “ว่างหรือปล่าครับ”
“อืม”
“งั้นเจอกันตอนเที่ยงครับ”
เขาพยักหน้าสองสามครั้ง ก่อนจะเดินขึ้นรถไป ผมเลยหันมาเปิดประตูรถของตัวเองบ้าง เข้าไปนั่งได้ก็มองตามท้ายรถของเขาไปแบบไม่รู้จะทำอะไร ทั้ง ๆ ที่ก็มีเรียนเวลาเดียวกัน คณะเดียวกันแท้ ๆ แต่ผมกลับไม่สามารถออกไปมหาวิทยาลัยพร้อมกันกับเขาได้
เกลียดการรักษาระยะห่างแบบไม่แนบเนียนอย่างนี้ของเขาจริง ๆ
ผมเดินไปรับเขาที่หน้าตึกเรียนหลังจบคาบเช้าแล้ว เขาทำท่าตกใจเล็กน้อยตอนที่ลงมาเจอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มให้แล้วรีบจูงมือผมมาที่รถ ผมหันกลับไปมองเพื่อน ๆ ของเขาที่กำลังทยอยลงมา ก็เห็นมีหลายคนมองมาที่พวกเราอย่างสนใจ เลยตัดสินใจส่งยิ้มไปให้ แต่แล้วก็ต้องรีบหันกลับมามองเขาเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่มือ
“ครับ ?”
“เปิดประตูสิ จะได้รีบขึ้นรถ”
ผมปลดล็อคประตูให้เขา แล้วรีบวิ่งข้ามมาขึ้นฝั่งของตัวเอง พอขับพ้นเขตรั้วมหาวิทยาลัยก็หันไปถามเขาว่าอยากจะกินอะไร เมื่อได้รับคำตอบก็จัดการพาเขาไปที่ร้านประจำ สั่งอาหารได้ก็ต่างคนต่างกินกันไปในบรรยากาศที่ไม่เหมือนกำลังกินข้าวกับแฟนอย่างนั้นจนกระทั่งอิ่ม
เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยตลอดทางที่ผมขับรถกลับมาที่มหาวิทยาลัย ผมเดินแยกรวมกลุ่มกับเพื่อนทันทีที่ลงจากรถ มาถึงก็นั่งฟุบหน้าฟังเสียงเพื่อนคุยกันไป พยายามจะไม่นึกถึงใครอีกคนที่ทำเหมือนกำลังอายที่ตกลงเป็นแฟนกับผม
เย็นนี้เราคงต้องคุยกัน อย่างเป็นจริงเป็นจังสักที..
Ma-NuD_LaW
ถือว่าไล่เลขตอนเพื่อให้ไม่งงเนอะ :try2:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
มันวนทับแบบเดิมๆหรือเปล่า เบลล์กับบิ๊กจะลงท้ายแบบเดียวกับตอนคบมีนไหม อ่านไปกลัวไป
-
แบบนี้มันรู้สึกอึดอัดดีนะ เฮ้อ
ถึงจะยอมตกลงคบกันแต่ความสัมพันธ์มันช่างดูอึดอัดยังไงไม่รู้
กลับไปคุยกันจริงจังอีกทีเถอะ บิ๊กเบลล์
-
ผิดหวังในตัวเบลล์จริงๆ จะว่าเราโลกสวยก็ไม่ใช่ แต่ไม่ชอบนายเอกที่นอนกับคนอื่นหรือนอนกับใครก็ได้ เหมือนความเห็นด้านบน เพราะอยากให้ความรักดูมีค่า แต่นี้ไร้ค่าสุดๆ ไม่ต้องกลับไปหามีนแล้วล่ะ ไม่โอเคแล้ว ถ้าจะว่าทีมีนยังทำได้ เราคิดว่าเสียบเขากับโดนเสียบไม่เหมือนกันอ่ะ
-
เบลล์ก็พยายามลืมมีน ทั้งๆที่รักเลยพลอยทำให้บิ๊กเสียใจไปด้วย แต่บิ๊กก็ทำตัวเองนะเพราะทำใหเบลล์รู้สึกสงสารจนไม่กล้าปฏิเสธ
-
เห้ออออเ
-
เบลล์เริ่มชัด ขนาดบิ๊กยังรู้สึก ถถถถถถถ พ่อพระรองซีรีส์เกาหลีของเจ่ งือออออออ
อะไรคือ..รอ 3 วันอ่านเลื่อนจอ 3 ทีเจอชื่อ Ma-NuD_LaW ?? :ling2:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เบลล์ถ้าไม่เลิกนิสัยนี้เธอจะไม่เหลือใครนะของแบบนี้มันมันต้องปรับให้เข้ากันทั้ง 2 ฝ่ายนะไม่ใช่ให้อีกฝ่ายปรับเข้าหาฝ่ายเดียวคนจะคบกันมันต้องช่วยกันประคองไปนะ
-
ไม่ชัดเจนเลย,,,
-
เราเริ่มคิดว่ารูมเมทบิ๊กท่าจะไม่ได้รักคิวอย่างที่ว่าหรอกมั๊ง
ตอนนี้ก็แซะเบลล์กับบิ๊ก เหมือนทำให้บิ๊กระแวง
ไม่รู้ว่าบิ๊กเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเบลล์กับมีนมากขนาดไหน
ความสัมพันธ์ที่ตัวเองไม่สามารถเข้าไปแทรกได้แม้ว่าตัวเองจะได้ชื่อว่าเป็นแฟน
เพราะในด้านหนึ่งเราว่ามีนกับเบลล์นี่เกินคำว่าแฟนไปแล้วนะ
ถ้าหากว่าบิ๊กไม่สามารถแยกแยะตรงนี้ได้ก้อยู่ด้วยกันไม่ได้นานหรอก
ส่วนเบลล์นั้น เราว่าเบลล์ก็ลงให้บิ๊กเยอะกว่าเดิมแล้วนะ
ไปไหนมาไหนด้วยกัน นอนด้วยกัน อาจจะต้องคุยกันมากกว่านี้เพื่อความเข้าใจตรงกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเบลล์ไม่พยายาม
สำหรับคนที่รับไม่ได้กับการที่เบลล์นอนกับบิ๊ก
อยากให้มองที่จุดหนึ่งนะ เบลล์นอนกับบิ๊กเพราะว่ากำลังคบกันอยู่
การที่นอนกับแฟนที่ไม่ใช่คนแรกไม่ได้หมายความว่าเบลล์สำส่อน
ชีวิตจริงเมื่อเลิกกับแฟนแล้วเลือกที่จะเดินหน้าก็ไม่ผิดค่ะ
ไม่งั้นจะให้เบลล์ทำยังไง? เลิกกับมีนแล้วก็ห้ามนอนกับแฟนใหม่งั้นหรือ?
ฝากหน่อยค่ะ
-
เบลล์อย่าทำน้องบิ๊กเสียใจน้าาา
น้องบิ๊กเอง ถ้าอดทนมากไป ความสัมพันธ์มันก็ไม่เฮลตี้เน้ออ
-
คนส่วนใหญ่มักคิดว่าตัวเองเป็นฝ่าย 'เสียสละ' เสมอ เมื่อต้องทำอะไรสักอย่างหนึ่ง
ไม่ว่า จะ บิ้ก เบลล์ หรือ มีน
รวมทั้งตัวฉันเองด้วย
-
37.
กลับมาถึงห้องผมก็เจอเขานั่งรออยู่ที่โซฟาแล้ว ท่าทางนิ่ง ๆ นั่นทำให้ผมรู้ว่าเขาเองก็คงรู้ตัวดีว่ามันถึงเวลาที่เราจะต้องคุยกัน และถ้าให้เดาจากสีหน้าก็คงไม่พ้นจะขอให้ผมยุติความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราไป ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ฟังเสียงถอนหายใจที่แสนจะบางเบาแต่สามารถทำร้ายความรู้สึกผมได้รุนแรงมากของเขาอยู่อย่างนั้น กระทั่งเขาเอ่ยปากถามในสิ่งที่ไม่ผิดไปจากการคาดเดา
“เรา..เลิกกันดีไหม”
ผมหันไปมอง ก่อนจะยื่นมือไปดึงมือเขามาจับเอาไว้ “ผมคิดไว้แล้วว่าเบลล์ต้องทำอย่างนี้”
“...”
“ทำไมถึงคิดว่าการเลิกกันคือวิธีแก้ปัญหาล่ะครับ” ไม่มีคำตอบอะไร..ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมด้วยซ้ำ “เบลล์..”
“กู..ไม่รู้”
“ผมไม่เลิกหรอกนะ” ว่าแล้วก็ออกแรงบีบมือเขาเบา ๆ “ถ้าจะขอเลิกกันเพียงเพราะแค่อยากจะหนีปัญหาแบบนี้”
“...”
“ผมไม่ยอมเลิกหรอก”
ผมดึงเขาเข้ามาจูบ กดย้ำลงไปบนริมฝีปากซ้ำ ๆ จนกระทั่งเขายอมโอนอ่อนตาม ก่อนจะออกแรงดันเขาให้ลงไปนอนราบบนโซฟา ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปกดเขาเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน ขณะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเขาออกทีละเม็ด
“มึงต้องเสียใจแน่ ที่ทำอย่างนี้” เขาบอกทั้งที่ยังหอบอยู่ “ต้องเสียใจที่ไม่ยอมปกป้องตัวเอง”
“ผมโตพอจะรู้แล้ว ว่าตัวเองกำลังทำอะไร”
“...”
“แล้วเบลล์ล่ะรู้บ้างไหม ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร และทำอะไรอยู่”
เป็นอีกครั้งที่ผมได้เห็นสีหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของเขา เบลล์ชอบทำอย่างนี้..ชอบที่จะปิดกั้นทุกเส้นทางที่สามารถพาผมให้เข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้ เพราะทุกครั้งที่ผมเหมือนกำลังจะก้าวข้ามเส้นนั้นเข้าไป เขาก็จะใช้แรงทั้งหมดที่ตัวเองมีเพื่อผลักผมออกมา
ผมไม่รู้จะต้องทำยังไง ที่คิดได้ก็มีเพียงแค่พยายามยื้อเขาเอาไว้อย่างนี้ จนกว่าใครสักคนจะหมดเรี่ยวแรงลงไปเอง
“ถ้าเบลล์ไม่ชอบ..” ผมบอกขณะบีบมือเขาเล่น “ผมจะพยายามไม่ไปเกาะแกะเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น”
“...”
“ผมขอแค่อย่างเดียว..” ผมหยุดมืออยู่ที่โคนนิ้วนางเขา จ้องมองและกะขนาดเอาไว้ในใจ “ว่าเวลาอยู่ด้วยกันสองคนอย่างนี้ เบลล์อย่าสนใจอะไรอย่างอื่นมากกว่าตัวผม”
“...”
“ได้หรือเปล่า”
เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกผมแล้วหลับตาลง ผมเลยรวบตัวเขาเอามาไว้ในอ้อมกอด กดจูบลงบนเส้นผมเขาซ้ำ ๆ แล้วบอกฝันดี
“ขอโทษ..”
ผมก้มลงมองคนในอ้อมกอด ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้คนนอนละเมอ “ชู่ว..”
“อึก..”
รวบตัวเขาเข้ามากอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะขยับตัวเบา ๆ เหมือนกำลังกล่อม “ทำไมเวลาปกติไม่ยอมพูดออกมาง่าย ๆ แบบเวลาฝันบ้างครับ”
ผมหลับตาลง หลังจากนอนลืมตาค้างมาได้ค่อนคืน “ให้ผมได้เข้าใจเบลล์บ้างไม่ได้เหรอ”
ผมรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขา ด้วยการไม่แสดงท่าทีอะไรไปมากมายกว่าคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องต่อหน้าคนอื่น ยอมทำไปทั้งที่รู้ดีว่าคนเกือบทั้งคณะรับรู้ว่าระหว่างผมกับเขานั้นคบหากันในสถานะอะไร เพราะถึงมันจะดูตลกไปหน่อย..แต่ก็ทำให้เขาสบายใจจนรักษาข้อแลกเปลี่ยนที่ว่าจะไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งใดมากมายไปกว่าผมเวลาเราอยู่ด้วยกัน
ผมไม่ต้องพยายามเรียกร้องความสนใจอะไรจากเขาด้วยการเข้าไปวุ่นวายอยู่ข้าง ๆ ไม่ต้องพยายามทำตัวเป็นปลาหมึกหื่น ๆ ที่เอาแต่ลวนลามเขาเพื่อให้หันมามองหน้ากันอีก
“เสาร์อาทิตย์นี้กลับไปหาน้องบัวด้วยกันนะ”
ผมหันไปมองหน้าคนชวน ก่อนจะพยักหน้ายิ้ม ๆ “ไม่รู้ป่านนี้จะลืมหน้าผมไปหรือยัง”
“ถ้าลืมจริง ก็คงลืมกูคนแรก”
“ตั้งแต่เปิดเทอมมาก็ยังไม่ได้กลับเลยสักครั้งนี่นา” ผมพูดเหมือนเปรย ๆ กับตัวเอง “ไว้หาเวลากลับไปหาน้องด้วยกันบ่อย ๆ ดีกว่า”
“...”
“ชวนพี่จุ๊ไปด้วยก็ดีนะครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ ก่อนจะตอบแบบไม่เต็มเสียง “จุ๊จะอยากไปเหรอ”
ผมส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง “อยากไปสิครับ..บ้านเพื่อนทั้งคน”
“แต่..”
“เปิดโอกาสให้ใคร ๆ ได้รู้จักเบลล์บ้างเถอะครับ”
“...”
“อย่าปิดกั้นตัวเองนักเลย..”
ฟังดูเหมือนผมกำลังบอกให้เขาเปิดทางให้คนอื่น ๆ นอกจากผมได้เข้ามาทำความรู้จักเขาเหมือนผมบ้าง แต่ลึก ๆ แล้วในใจผมรู้ดีว่ามันแอบแฝงความนัยอะไรบางอย่างไปถึงเขา
คงจะดีถ้าเขาให้โอกาสผมได้เข้าไปในเขตหวงห้ามในใจเขาบ้าง..
[จบบิ๊ก]
Ma-NuD_LaW
ผมว่าลึก ๆ แล้ว คนอ่านก็มีคำตอบของทุกเรื่องในใจตัวเองแล้วนะ..
:hao7:
เนี้ย..มันสั้นอีกละ :z3:
อย่าเพิ่งงอนน้าาาาา .. จะพยายามให้มากกว่านี้ :กอด1:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
ตกลงรั้งรักเนี่ยะ คือ ทุกคนก็พยายามฉุดรั้งความรักความรู้สึกของตัวเองนะ
-
ที่ละเมอร้องไห้นี่ เพระบิ๊กหรือคะ ถ้าใช่ ก็ดีสิ เบลล์มีหัวใจกับเค้าเหมือนกัน
-
:3123: :3123: :L2: :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไหวมั้ยละน้อ
-
คือ ยังขัดใจอยู่ ยังอยากให้มีนเป็นพระเอกหน่ะค่ะ แต่ถ้าพยายามฝืนใจตัวเองแล้วเปิดใจดู
บิ๊กไม่พยายามแสดงออก พยายามให้เบลล์เห็นอะไรเลย แต่บิ๊กมันพยายามทุกทาง
อย่างตอนเบลล์ขอเลิกเนี่ย มีนยอมปล่อยไปง่ายๆแต่ไอน้องบิ๊กไม่ยอม มีนนนนน!!! แกเป็นแค่ตัวประกอบหรอ?
-
อยากให้มีนเป็นพระเอกอะ
-
บิ๊กสู้ๆ บิ๊กมีอะไรหลายอย่างทีมีนไม่มีหนึ่งในนั้นคือความอดทน
-
ที่ขอโทษนั้น ขอโทษใคร
-
บิ๊ก ยื้อเบลล์ ไม่ยอมตามใจเวลาเบลล์บอกเลิก
มีน ตามใจเบลล์ เวลาเบลล์บอกเลิก
ยื้อ ก็แสดงว่ายังต้องการ ยังรักกันอยู่
ตามใจให้เลิก ไม่ได้แสดงว่าไม่ต้องการ ไม่รักกัน
ที่ปล่อยเธอไป เพราะรักเธอ และเพราะเธอต้องการจะไปจากกัน
เป็นเพราะรักมาก มากจนตามใจ แม้จะทุกข์ทรมาน ก็ยอมรับความทุกข์ เจ็บช้ำไว้เอง
ซับซ้อนมากๆ นะมีน นะเบลล์ นะไร้ท
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทุกคนต่าง "รั้งรัก" เพื่อตัวเอง ... อืมมม พอจะเข้าใจละ (เข้าใจถูกไหม.. อีกเรื่องอ่ะเนอะ 5555)
บางที..ถ้าแต่ละบทมันยาวกว่านี้ มันอาจจะไม่สนุก ไม่ได้ลุ้นตาม แบบนี้ก็ได้เนอะ #แอบคิด #งานอวย กลัวไม่ได้อ่าน ฮาาาาา
-
มีนเอ้ย ถ้าเเกรู้จักเบลล์พร้อมบิ๊กเเล้วเเข่งกันจีบเบลล์ เเกเเพ้ตั้งเเต่ยังไม่ได้เริ่มเเข่งเเล้ว
ขนาดเบลล์ขอเลิกเพราพไม่อยากฝืนใจ บิ๊กมันยังไม่ยอมถอยง่ายๆ เหมือนต่างจากเเกที่คบกันมาหลายปี
ตอนนี้รู้สึกเบลล์เริ่มเปลี่ยนนิสัยบ้างเเล้ว ส่วนมีนไม่รู้สิ ตัดหางปล่อยวัดล่ะ หันมากรีีดพระรองอย่างบิ๊ก 5555
-
38.
ผมตกลงกับบิ๊กว่าเราจะกลับบ้านหลังจากเลิกเรียนในบ่ายวันศุกร์ โดยแวะรับจุ๊ที่หอก่อนแล้วค่อยพากันออกเดินทาง พอถึงเวลาน้องมันก็รับอาสาทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้ ผมนั่งอยู่ข้างกัน ในขณะที่จุ๊นั่งงีบอยู่ที่เบาะหลัง คงเพราะเสียงเพลงที่เปิดคลออยู่เบา ๆ ทำให้รู้สึกง่วง พอนึกได้อย่างนั้นก็นึกห่วงคนขับขึ้นมาเสียจนผมไม่กล้าจะงีบหลับตามจุ๊ไปอีกคน
“แวะปั๊มหากาแฟกินกันเถอะ”
บิ๊กหันมามองผม ก่อนจะหันกลับไปมองถนน “ง่วงเหรอครับ งีบก็ได้นะ”
“อยากกินขนม”
“หึ ๆ” น้องมันหัวเราะ ก่อนจะตบไฟเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันข้างหน้า “เป็นห่วงก็บอกกันตรง ๆ สิครับ”
“กลัวมึงหลับใน แล้วพาจุ๊เจ็บตัวไปด้วยต่างหาก”
“ใจร้าย” จอดรถได้ก็หันมางอแงใส่ผม “จะพูดให้ดีใจหน่อยก็ไม่ได้”
“เหมือนเดิมนะ”
“...”
“เดี๋ยวกูไปสั่งกาแฟรอ ปลุกจุ๊ด้วย เผื่ออยากจะกินอะไร”
เดินลงจากรถได้ผมก็เดินตรงไปสั่งกาแฟกับขนมที่กินได้ง่าย ๆ บนรถมาสองสามอย่าง ก่อนจะหันไปถามน้องมันกับจุ๊ที่เพิ่งเดินตามมาถึงว่าอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า จุ๊บอกปฏิเสธแล้วแยกไปซื้อพวกขนมกรุบกรอบที่ร้านสะดวกซื้อแทน เลยเหลือแค่ผมกับน้องมันนั่งรอกาแฟอยู่ที่ร้าน
“แม่บอกว่าจะทำกับข้าวเอาไว้ให้ กลับไปให้อุ่นกินกันได้เลย” ผมบอกขณะตักเค้กเข้าปาก “กูเลยซื้อแค่พวกคุกกี้ไว้กินรองท้องบนรถนะ”
“ครับ”
ผมเงียบเมื่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก พอก้มหน้าลงได้ก็รีบจัดการกับเค้กในจานที่เหลืออยู่อีกครึ่งชิ้นจนเกลี้ยง ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามน้องมันไปเมื่อได้ของที่สั่งครบแล้ว จุ๊กลับมาถึงที่รถพร้อม ๆ กับพวกเรา ในมือถือถุงขนมใหญ่ ๆ มาสองถุงกับน้ำอัดลมแก้วใหญ่
“เยอะขนาดนี้ ไปถึงก็คงกินข้าวไม่ไหวแล้วครับ”
ผมหัวเราะก่อนจะตอบ “นั่นสิ”
เราออกเดินทางกันต่อโดยไม่แวะที่ไหนอีก และเป็นอย่างที่คิดเมื่อพวกเราไม่สามารถกินข้าวเย็นที่แม่ทำไว้ให้ได้ เพราะอิ่มกับขนมที่แวะซื้อมา ถึงเวลาเข้านอนผมก็จัดให้จุ๊นอนบนเตียง ส่วนตัวเองย้ายลงมานอนเบียดกับน้องมันบนฟูกข้างล่าง จุ๊ดูตื่นเต้นมากที่ได้มาบ้านผม เอ่ยปากถามนู้นนี่แทบไม่หยุด ก่อนจะขอให้ผมรับปากว่าจะพาเดินชมให้ทั่วบ้าน โดยเฉพาะในวนที่จุ๊เอาแต่พูดว่าคงเต็มไปด้วยออกซิเจน
เราต่างคนต่างหลับลึกกันไปทันทีที่หัวแตะโดนหมอน แต่ก่อนที่สติจะจมหายไปกับความง่วง ผมก็ยังทันได้รู้สึกถึงแรงกอดรัดของน้องมัน ก่อนจะอมยิ้มหลับไปพร้อมกับคำว่า ฝันดี ที่ดังเบา ๆ อยู่ข้างหู
“ไม่ปลุกบิ๊กเหรอ”
ผมส่ายหัวไปมา ก่อนจะตอบ “นาน ๆ ที ปล่อยให้นอนพักไปเหอะ”
จุ๊พยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ผมเลยหันกลับไปห่มผ้าให้น้องมันดี ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามจุ๊ออกมาข้างนอก เราอาบน้ำแต่งตัวกันเรียบร้อยแล้ว ผมเลยพาเธอลงมาเดินเล่นในสวนไปก่อนระหว่างรอให้น้องมันตื่น มื้อเช้าวันนี้แม่จัดการเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วเหมือนทุกครั้ง พร้อมกับโน้ตที่บอกเอาไว้ว่าต้องออกไปทำธุระเป็นเพื่อนแม่มล
ผมพาจุ๊เดินเล่นสวนรอบ ๆ บ้านไป แต่ยังไม่ทันได้พาเดินไปไกลถึงสระบัว ก็ต้องชวนกันกลับเข้ามาในบ้านเมื่อได้ยินเสียงน้องบัวร้องไห้ดังออกมา จุ๊มีท่าทีตื่นเต้นกับการได้เห็นน้องบัวอาบน้ำกินข้าว ตอนนี้น้องอายุย่างเข้าหกเดือนแล้ว เริ่มจำหน้าคนรอบตัวได้ เลยมีสีหน้าตกใจนิดหน่อยตอนที่ผมกับจุ๊อุ้ม ถึงจะไม่ถึงขนาดอุ้มไม่ได้ แต่น้องบัวก็ไม่ยอมให้พวกเราอุ้มได้นาน และพอน้องร้องไห้ออกมาพวกเราก็ทำได้แค่ส่งน้องคืนให้พี่เลี้ยงไป
“ถ้าคุณเบลล์กลับบ้านมาบ่อย ๆ น้องก็ยอมให้อุ้มเองแหละค่ะ” ผมพยักหน้าไปกับคำพูดของพี่เลี้ยง “เหมือนคุณมีนไงคะ”
“...”
“รายนั้นกลับบ้านมาทุกอาทิตย์ สนิทกับน้องบัวมากเลย”
“มีนมาเล่นกับน้องบ่อยเหรอครับ”
“ค่ะ” พี่เลี้ยงว่ายิ้ม ๆ “ท่าจะหลงเสน่ห์หนูบัวไปแล้ว”
ผมส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้ ก่อนจะชวนจุ๊ไปหามื้อเช้ากินในครัวเมื่อบิ๊กตื่นขึ้นมาแล้ว ระหว่างมื้ออาหารจุ๊ก็คอยชมฝีมือการทำอาหารของแม่ผมไม่หยุด แล้วก็บ่น ๆ ตัวเองที่มัวแต่นอนขี้เซาเสียจนพลาดโอกาสมาขโมยสูตรอาหารแม่ผมในครัวเมื่อเช้า ผมหัวเราะไปกับคำพูดของจุ๊ นึกขำกับท่าทางร่าเริงไร้ขีดจำกัดของเธอ
แรก ๆ ที่บิ๊กเข้ามาในชีวิต รอบตัวผมก็เริ่มเต็มไปด้วยสดใสแบบนี้ ยิ่งตอนนี้มีจุ๊เพิ่มเข้ามาอีกคนเหมือนบ้านมันยิ่งจะสดใสมากขึ้นไปกว่าเดิมอีก
“รีบกินสิครับ เดี๋ยวจะได้พาพี่จุ๊ไปดูสระบัว”
“อยากเห็นมากเลย ไอ้บิ๊กมันโม้ว่าดอกบัวเยอะและสวยมาก”
ผมมองจุ๊ ก่อนจะหันไปยิ้มให้บิ๊ก “เว่อร์ไปไหม”
“ผมพูดตามความรู้สึก” น้องมันว่ายิ้ม ๆ “เร็วสิครับ”
“...”
“ผมต้องรีบกลับมาตีสนิทกับน้องบัวอีกนะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไม่เจอกันนาน จนไม่ยอมให้ผมอุ้มแล้วเนี้ย”
“หึ ๆ”
เห็นท่าทางมุ่งมั่นของน้องมันแล้ว ผมก็นึกอยากจะเห็นว่ามันจะสามารถตีสนิทกับน้องบัวจนยอมให้อุ้มได้จริงไหม
Ma-NuD_LaW
เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ
:pig4: :กอด1:
-
สีเทาหม่นๆมากไป
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดูตอนนี้มันก็ลงตัวแล้วนะ มีนก็ถอยไปอยู่ห่างๆ ทำตามที่เบลล์ต้องการ
ไม่มายุ่ง เบลล์ก็ใช้ชีวิตกับบิ๊กในฐานะแฟน เปิดสังคม เปิดโลกใหม่
ที่รู้สึกแปลกนิดๆกลับเป็นที่ว่าเบลล์ที่เป็นคนรับน้องบัวมาไม่ค่อยได้กลับมาเลี้ยงน้องบัวกลับเป็นมีนเสียอีกที่กลับมาเลี้ยงน้องบัว เหมือนเป็นพ่อเด็ก
จะรอดูว่าจะโอเคหรือเปล่า บิ๊กจะรู้สึกไม่มั่นคงอีกไหม ทั้งๆที่มีนถอยไปแล้ว
เกรงแค่ว่าความกลัวจะทำให้แม้แต่ที่มีนมาหาน้องบัวก็จะกลายเป็นประเด็นสำหรับคู่บิ๊ก-เบลล์ไปอีก
-
ชีวิตมันต้องดำเนินต่อไป
-
จนมาถึงตอนนี้เราก็ยังอยู่ทีมมีน แต่ความคิดและจิตใจคนเรานี่ยากจะเข้าใจมากค่ะ
-
เป็นห่วงตอนขับรถ และอมยิ้มที่ถูกกอด สองอย่างนี้แสดงว่าเบลล์มีใจให้บิ๊กใช่ไหมคะ
-
ยังเต็มใจที่จะตามค้นหา .. และปฏิเสธที่จะท้อใจ #ยังอึมครึม #เพลงบอกอายุ
-
บิ๊กก็คงหวังว่าถึงจะยังไม่ได้ใจเบลล์ตอนนี้ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกันตลอดคงได้ใจมา
แต่มีนเหมือนใช้วิธีตีท้ายครัวนะ เข้ากับคนที่บ้านได้
-
บางทีเราก็คิดว่าเบลเองยังมีเยื่อใยให้มีนแหละ
-
39.
มีนกลับมาบ้านหลังจากพวกเรามาได้สองวัน แล้วผมก็ได้เห็นว่าน้องบัวติดมีนมากจริง ๆ อย่างที่พี่เลี้ยงว่า เพราะน้องยิ้มทันทีที่เห็นหน้าเขา แถมยังเป็นฝ่ายยื่นมือเข้าไปหาเพื่อเรียกร้องให้อุ้มเองอีกต่างหาก จุ๊ดูตื่นเต้นมากที่เห็นน้องทั้งยิ้มทั้งเล่นกับมีน เลยเดินเข้าไปขอเคล็ดลับเอาใจเด็กกับเขา ขณะที่ผมเลือกจะเดินเลี่ยงออกมายืนดูอยู่ห่าง ๆ เพื่อลดความอึดอัดใจระหว่างผมกับเขา รวมทั้งบิ๊กด้วยอีกคน
ผมไม่อยากให้เกิดปัญหาเหมือนกับคราวก่อน และรู้สึกกลัวมากหากเรื่องมันจะลุกลามไปจนเข้าหูพวกผู้ใหญ่เข้า
“จะกลับแล้วเหรอ” จุ๊หันไปถามคนที่ทำท่าจะวางน้องลงในเปล
“ครับ ขอตัวไปเก็บข้าวของก่อน” เขาบอกแล้วยกมือขึ้นลูบหัวน้องบัว “เดี๋ยวตอนเย็นคงมีเลี้ยงมื้อเย็นที่สวนเหมือนทุกที”
เขาบอกแล้วแยกตัวออกไปทันที ผมเลยต้องทำหน้าที่อธิบายกับจุ๊แทนว่าพ่อแม่ของพวกเรามักทำอย่างนี้ทุกครั้งที่เรากลับมาบ้านช่วงปิดเทอม คล้าย ๆ กับท่านต้องการหาเวลารวมตัวกันให้พร้อมหน้าพร้อมตาอย่างที่เคยทำมาตลอดตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ และดูท่าว่าคงจะทำอย่างนี้ต่อไปตราบเท่าที่พวกท่านยังคงมีชีวิตอยู่
ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าหลังจากไม่มีพวกท่านแล้ว มีนยังจะอยากสละเวลาของเขาเพื่อมาทำอะไรอย่างนี้ต่อไปอยู่ไหม
“หนูจุ๊เป็นเพื่อนที่สนิทกับเบลล์ที่สุดแล้วหรือเปล่า” ผมเงยหน้ามองแม่มลที่เอ่ยปากถามคำถามนี้ออกมา
“คิดว่าคงเป็นอย่างนั้นค่ะ” จุ๊ตอบด้วยท่าทางไม่ค่อยมั่นใจ ก่อนจะเหลือบตามามองผม “แต่เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ก็แอบคุยกันว่าเบลล์ยิ้มแล้วน่ารัก”
บิ๊กมันหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินจุ๊พูดอย่างนั้น และเพราะน้องมันหัวเราะออกมาดังมาก พวกผู้ใหญ่เลยพลอยอมยิ้มตามไปด้วย “พี่เบลล์ยิ้มน่ารักจริง ๆ ครับ แต่เสียดายไม่ค่อยชอบยิ้ม”
“เป็นคนหวงยิ้มมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วล่ะ” แม่พูดขึ้นมาบ้าง “พอกันกับมีน รายนั้นก็เอาแต่ทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนกัน”
“ก็ตอนเด็ก ๆ เอาแต่อยู่ด้วยกัน พากันไปขลุกอยู่แต่ในห้องหนังสือที่บ้าน” แม่มลช่วยเสริมขึ้นมาอีกคน “พอไล่ให้ออกไปโดนแดดโดนลมบ้าง ก็ดันพากันขนหนังสือไปกองไว้จนเต็มที่ศาลาริมสระบัวโน้นอีก”
ผมเหลือบมองคนข้างตัวที่ตอนนี้เงียบลงไป ก่อนจะยื่นมือขึ้นไปจับมือน้องมันเอาไว้แล้วบีบเบา ๆ อยู่ใต้โต๊ะ “ไม่เป็นไรครับ”
ผมอมยิ้ม ขณะหันไปมองแม่ที่ยังเล่าเรื่องของผมกับเขาไม่ยอมจบ “นี่แม่ยังห่วงกลัวว่าจะเข้ากับใคร ๆ นอกจากมีนไม่ได้ แต่พอเห็นเบลล์เริ่มชวนบิ๊กชวนจุ๊มาบ้าน แม่ค่อยสบายใจ”
“แต่แม่ล่ะกลัวมีนน้อยใจ ที่เพื่อนซี้ที่สุดของตัวเองเริ่มมีเพื่อนคนอื่นแล้ว” แม่มลพูดไปหัวเราะไป “ก็รายนี้เล่นเอาแต่ห่วงเบลล์ ต้องดูแลเบลล์ อะไรก็เบลล์ ๆ มาตั้งแต่เด็ก”
“...”
“จนแม่เตรียมใจไว้แล้วนะ ว่าชาตินี้คงไม่ได้อุ้มหลาน เพราะลูกชายเอาแต่หายใจเข้าหายใจออกเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง”
ผมเผลอไปสบตากับเขาโดยอัตโนมัติ เมื่อแม่มลพูดอย่างนั้น “เคยมีอยู่ช่วงหนึ่งที่แม่เห็นสองคนนี้แอบปีนรั้วไปหากัน พอแม่มาคุยกับแม่บีเลยรู้ว่าลูกชายตัวเองแอบดอดไปนอนอยู่บ้านคนอื่นเขาทุกคืน นี่ถ้าเบลล์เป็นผู้หญิงแม่คงเสียค่าสินสอดจนหมดตัวแล้ว”
ผมนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่มือ “บิ๊ก”
“พักคุยเรื่องเก่า ๆ ได้แล้ว” พ่อเขาพูดขัดขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหัวข้อสนทนาเริ่มส่วนตัวจนเกินไป “เดี๋ยวพวกเด็ก ๆ ก็หมดสนุกกันพอดี”
แม่ไล่ให้ผมพาคนอื่น ๆ ไปเดินชมสวนเล่นหลังจากกินอิ่ม ผมเลยเดินตามหลังมีนที่ก็เพิ่งโดนแม่มลไล่ให้มาเดินเล่นกับพวกเราเหมือนกัน จุ๊เดินไปชวนมีนคุยไปตลอดทางที่จะไปสระบัว ขณะที่ผมกับบิ๊กได้แต่เดินข้างกันไปเงียบ ๆ เหมือนไม่รู้จะหาบทสนทนาอะไรมาคุยกัน
น่าอิจฉาที่จุ๊เป็นคนพูดเก่ง ยิ้มเก่ง จนน่าเข้าหา ต่างจากผมที่จัดอยู่ในคนประเภทน่าเบื่อ และดูไม่เป็นมิตร ขนาดตอนนี้รู้ทั้งรู้ว่าแฟนตัวเองกำลังรู้สึกไม่ค่อยดี ผมยังไม่รู้จะแก้ไขให้สถานการณ์มันดีขึ้นได้อย่างไร
“ขนาดกับเบลล์ มีนยังดูแลดีขนาดนี้ แล้วกับแฟนล่ะจะดูแลดีขนาดไหน” เขาเหลือบตามามองผม เมื่อจุ๊พูดออกมาอย่างนั้น “ว่าแต่มีนมีแฟนหรือยัง”
พอเขาไม่ตอบคำถาม จุ๊ก็หันมามองผม “ว่าไงเบลล์ เป็นเพื่อนสนิทกัน รู้หรือเปล่าว่ามีนมีแฟนไหม”
“พี่จุ๊ชอบพี่มีนหรือไง ถึงอยากรู้” กลายเป็นคนข้าง ๆ ผมที่ตอบออกไปแทน “ชอบก็จีบเลยดิป้า”
“ก็ดีนะ..” จุ๊พูดแล้วหัวเราะในลำคอ “มีแฟนเป็นหมอ เผื่อจะได้รักษาฟรี”
น้องมันเบือนหน้าหนีไปมองดอกบัวในสระ ขณะที่ผมกับมีนได้แต่นั่งเงียบ ในวงสนทนานี้เลยเหลือแค่จุ๊คนเดียวที่ยังยิ้มยังหัวเราะออกมาได้
นั่นก็เพราะจุ๊เป็นคนเดียวที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรระหว่างพวกเราเลย..
“เราขอตัวกลับไปอ่านหนังสือก่อนนะ” เขาบอกแล้วลุกขึ้น “ยังไงก็อย่ากลับกันช้านักล่ะ เพราะตรงนี้พอมืดแล้วยุงมันค่อนข้างเยอะ”
ผมหลบสายตาที่มองมาเหมือนเจาะจงจะบอกของเขา “ไว้คุยกันใหม่นะจุ๊”
“อืม..”
เราสามคนนั่งคุยกันต่อจากนั้นอีกไม่นานก็เดินกลับมาอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน ผมเดินแยกออกมาที่ห้องน้องบัวเพื่อมาช่วยกล่อมให้หลับตอนที่บิ๊กเข้าไปอาบน้ำ จนเวลาผ่านไปนานพอสมควรก็ไม่เห็นว่าน้องมันจะตามมาดูน้องก่อนนอนเหมือนอย่างที่เคยทำตอนปิดเทอมคราวก่อน ผมเลยค่อนข้างมั่นใจว่ามันคงกำลังรู้สึกไม่ดีอยู่ สุดท้ายเลยเอ่ยปากขอพี่เลี้ยงว่าจะนอนเฝ้าน้องบัวเอง แล้วให้พี่เลี้ยงเข้าไปนอนกับจุ๊ที่ห้องตัวเอง
ผมไม่อยากทำให้น้องมันอึดอัดไปมากกว่านี้ อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ก็อยากจะเว้นระยะเอาไว้ให้น้องมันได้หายใจบ้าง เผื่อว่าพรุ่งนี้ถ้าตื่นมา น้องมันจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
Ma-NuD_LaW
ใจเย็นน่ออออ :hao7:
:pig4:
-
อึดอัด ต่างตนต่างอยู่เถอะ ทั้งมีน เบลล์ บิ๊ก :katai1:
-
บิ๊กน่าจะอยากให้เบลล์ตามไปหาก็ได้นะ ไปง้อหรือไปทำให้ตัวเองรู้สึกดีมั่นคงขึ้นหน่อย คนทั่วไปส่วนใหญ่จะทำแบบนี้ แต่เบลล์กลับเลือกที่จะถอยห่างออกมา ไม่รู้ว่าจะทำให้เรื่องไปกันใหญ่หรือเปล่า? เราถึงบอกว่ามีนเป็นมากกว่าแฟนเก่า เหมือนเป็นครอบครัวไปแล้ว บิ๊กมาทีหลังก็เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกไม่ดีเพราะเหมือนจะเข้าแทรกไม่ได้เลย จากมุมมองของเบลล์ มีนก็ถอยแล้วนะ ให้พื้นที่เบลล์กับแฟน ไม่ได้เข้ามายุ่งอะไรกับเบลล์อีก จะหน่วงกว่านี้มั๊งถ้าหากว่าจุ๊มาตามจีบมีนหรือสองคนนี้คบกัน หรือบิ๊กกับมีนคบกัน(อันสุดท้ายนี้เกรียนเฉยๆค่ะ)
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
บรรยากาศกินข้าวที่อึดอัด 555
-
เห้ออออ
-
พวกแม่ๆ รู้ว่ามีนกับเบลล์คบกันรึป่าว
แล้วจริงๆ บิ๊กคงอยากให้เบลล์ไปหานะ
มีดูเหมือนเริ่มทำใจได้ แต่ก็ตัดไม่ขาดอีกนั่นล่ะ เหมือนรอให้เบลล์เป็นคนตัดสินใจ
เบลล์เองก็คงเลือกไม่ถูกแล้ว จะกลับไปหามีนก็เหมือนทำร้ายบิ๊ก แล้วก็คงไม่สนิทใจกับมีนเหมือนเดิม ไม่สบายใจกันทุกคนเลยทีนี้
-
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การแสดงความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน อยู่ที่เราจะใช้ตามองหรือใจมอง
คนสองคนรัก คนๆเดียวกัน แต่ให้ความรักในรูปแบบที่ต่างกัน เบลล์ไม่รู้เลยหรอว่ามีนรักมากขนาดไหน?
รึเส้นผมบังภูเขา #ทีมมีน
-
เครียดค่ะ
-
อ่านแล้วอึดอัดตามเลย
-
บิ๊กคงต้องฟื้นจากความรู้สึกพวกนี้ให้เร็ว ไม่อย่างนั้นจะยุ่งเหยิงอยู่อย่างนี้ นิยายเรื่องนี้ต้องการใครสักคนที่หนักแน่นและเข้มแข็งมากๆ แค่คนเดียวเท่านั้น ต้องมีใครสักคนที่ยืนยันจะรัก หรือไม่รัก อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น บิ๊กยืนยันจะรัก นานไปคิดว่าเบลล์จะเลิกหวั่นไหวได้เอง หรือถ้าเบลล์ยืนยันว่าจะไม่รักใครคนใดคนหนึ่ง เรื่องก็จบเลย
ข้อสังเกตคือ มีนเองก็ไม่มีบทมาหลายตอนแล้ว และไม่ได้แสดงท่าทีที่จะเข้ามาแทรกแซงอะไร
ตอนต่อไปน่าจะต้องเตรียมกระดาษซับน้ำตาหรือเปล่าคะ
-
สนับสนุนให้รักกันทั้ง3คน
-
แค่ "รัก" คงไม่พอ .. คิดเหมือนเราไหมบิ๊ก?
-
40.
เหมือนผมจะคาดผิดไปหน่อยที่คิดว่าเมื่อตื่นมาแล้วสถานการณ์ระหว่างผมกับน้องมันจะดีขึ้น จุ๊เองก็คงจะรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างแปลก ๆ ไปถึงได้ไม่พูดแหย่หรือแซวอะไรกันเหมือนทุกที ผมนั่งเก็บข้าวของเงียบ ๆ อยู่ที่ปลายเตียงเพราะถึงเวลาต้องกลับไปเรียนหลังจากวันหยุดยาวกำลังจะผ่านพ้นไป โดยที่นึกไม่ออกเลยว่าพอกลับไปถึงที่นู้นแล้วผมจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมห้องกับคนที่ตอนนี้แทบจะไม่อยากมองหน้ากันเลยอย่างนี้ได้ยังไง
“เดี๋ยวเราขนกระเป๋าไปเก็บไว้ที่รถก่อน” ผมบอกจุ๊ ขณะรวบมือกับสายกระเป๋าของผมกับเธอ “มีอะไรให้เราช่วยอีกก็บอกนะ”
“อืม ขอบใจนะ”
ผมพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะออกแรงยกกระเป๋าขึ้นแล้วเดินลงมาเก็บที่ท้ายรถ เห็นบิ๊กกำลังยืนคุยอยู่กับพ่อผมที่ริมรั้ว ในมือก็ถือสายยางช่วยรดน้ำต้นไม้ให้พ่ออยู่ ผมเสตาหลบเมื่อน้องมันหันมามอง เปิดกระโปรงท้ายรถได้ก็วางกระเป๋าเรียงไปทีละใบ ตอนขามาน้องมันเป็นคนเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ เลยเก็บเสื้อผ้าของเราทั้งหมดลงในกระเป๋าใบเดียวกัน ขากลับวันนี้ผมเลยเป็นฝ่ายเก็บข้าวของทั้งหมดเองเพื่อตอบแทน
ถึงมันจะไม่ได้เรียบร้อยและดีเหมือนกับที่น้องมันเคยทำ แต่ผมก็พยายามทำให้ดีอย่างที่สุด เท่าที่คนอย่างผมจะพอทำได้..
“แม่ฝากบิ๊กกับจุ๊ให้ช่วยดูแลเบลล์หน่อยแล้วกัน” แม่บอกตอนที่พวกเราบอกลาเพื่อจะกลับ “ถึงจะเข้าใจยากไปหน่อย แต่ลูกแม่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร..”
“แม่”
ทุกคนหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินผมส่งเสียงเรียกเพื่อประท้วงคำพูดของแม่ ก่อนที่พ่อจะบอกให้พวกเราเลิกเล่นแล้วรีบกลับเพื่อที่ไปถึงแล้วจะได้เหลือเวลาให้พักก่อนที่จะเริ่มเรียนต่อในวันพรุ่งนี้ ผมกอดลาแม่ก่อนที่จะเดินขึ้นรถไปนั่งคู่กับคนขับที่เริ่มกลับมาทำตัวเฉยชาใส่ผมอีกครั้ง เหลือบมองจุ๊ที่ตอนนี้คงกำลังรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศแปลก ๆ แบบเดียวกันกับที่รู้สึกได้ในห้องนอนผมเมื่อเช้าแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้เผื่อว่ามันอาจจะช่วยให้เธอสบายใจขึ้น
การกลับไปใช้ชีวิตร่วมห้องกับน้องมันเริ่มน่ากลัวขึ้นมาบ้างแล้วสำหรับผม
“จะแวะซื้ออะไรกลับไปกินเพิ่มหรือเปล่าครับ เผื่อจะหิวตอนดึก ๆ” ผมหันไปมองคนถาม ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อคิดว่าพิซซ่ากล่องใหญ่ที่แวะซื้อหลังจากส่งจุ๊เมื่อกี้ก็น่าจะพอแล้ว “งั้นกลับห้องเลยนะครับ”
“อืม..”
“ขอโทษที่ทำให้เบลล์รู้สึกไม่ดี”
ผมหันไปมองหน้าน้องมันแทบจะทันที “มึง”
“ผมแค่..ไม่รู้จะจัดการกับมันยังไง”
“...”
“กับไอ้ความเห็นรู้สึกแก่ตัวพวกนี้” มันกลืนน้ำลายลงคอไปแรง ๆ “ผมทน..”
“มึงไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้คนเดียวเลย” ผมพูดออกมาทั้งที่น้องมันยังพูดไม่จบ “เราเป็นแฟนกันนะ”
พอเริ่มพูด ก็เหมือนทุกอย่างที่พยายามอดกลั้นมาตลอดทั้งวันมันเริ่มพังทลายลงมา “กูมีสิทธิที่จะรู้ว่ามึงกำลังคิดหรือรู้สึกอะไร”
“...”
“อย่างน้อยกูก็ควรได้รู้” ผมกลั้นก้อนแข็ง ๆ ในลำคอเอาไว้ “ว่าท่าทีเย็นชาพวกนี้ของมึง มันเกิดขึ้นมาเพราะอะไร”
“...”
“อย่างน้อย ๆ ถ้าจะต้องเลิกกัน..กูก็จะได้รู้ว่ากูทำอะไรพลาดไป”
“ไม่ !” เขาเบรกรถแทบจะทันที “ผมไม่เลิก !”
“บิ๊ก..”
“กว่าจะมีวันนี้..เบลล์ไม่รู้หรือไงว่าผมต้องพยายามแค่ไหน” ผมนิ่งไป เมื่อเห็นว่าน้ำตาเขาไหลออกมา “ทำไมถึงได้พูดคำว่า เลิก ออกมาง่าย ๆ แบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง”
“...”
“ทำไมถึงชอบทำร้ายความรู้สึกของผมนัก”
เขาจ้องตาผมนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะหันกลับไปขับรถเพื่อกลับมาที่คอนโด ตลอดทางเราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมจมอยู่กับความคิดในหัวของตัวเองจนไม่รู้ตัวว่าเรากลับมาถึงคอนโดกันตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาเปิดประตูรถออกไปเพื่อขนกระเป๋าออกมาจากท้ายรถ ผมเลยเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินตามเขาขึ้นมาบนห้อง
ไม่มีบทสนทนาอะไรเช่นเดิม มีเพียงแค่ความเงียบและการต่างคนต่างอยู่ บิ๊กไม่นอนกอดผมอีกเป็นคืนที่สอง ไม่มีแม้แต่คำพูดบอกให้ผมนอนหลับฝันดีอย่างเช่นที่เคยทำ
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
อึดอัดแทนบิ๊ก
-
ก็เข้าใจความรู้สึกบิ๊กนะ แต่บิ๊กก็น่าจะเข้าใจเบลล์ด้วยนะ เบลล์ทำตัวกับคนอื่นที่ไม่ใช่มีนไม่ถูก ไม่ใช่ไม่ใส่ใจใครนะ แต่กับมีนคนที่ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจน่ะ เบลล์เลยไม่ค่อยเข้าใจคนอื่น แค่นั้นเอง ถ้าบิ๊กไม่ชอบใจอะไรก็ต้องพูดนะ ถ้ายังอยากจะอยู่กับเบลล์นานๆ
-
ก้าวไม่ผ่านตรงนี้ก็คือห่างแหละ น่าเห็นใจทั้งคู่
มีนนี่เราว่าผู้ใหญ่ที่สุดในสามคนแล้วนะ
-
ว่างๆเปิดยูทูป หาเพลง "เชือกวิเศษ" ฟังนะบิ๊ก
รั้งตัวไว้ได้ ไม่ได้แปลว่า "รั้งใจ" ได้ด้วยหรอกนะ
-
ดีกันไวๆเถอะ อ่านแล้วทั้งหน่วงทั้งอึดอัด
-
สงสารทุกคนเลย
-
ทำไมมีแต่ตรูรู้สึกแปลกๆ กับจุ๊?
มันมีอะไรบางอย่างแปลกๆ
-
อึดอัดแทนเบลล์ บิ๊กจะอะไรนักหนาเพราะที่แม่มลเล่ามันเป็นเรื่องอดีต ไม่หนักแน่นเอาซะเลย จะให้เบลล์วางตัวอย่างไรกัน
-
ไหวมั้ยนะเนี่ย
-
ตอนแรกก็ไม่เข้าใจบิ๊กว่าจะรั้งต่อไปเพื่ออะไร ในเมื่อลองมองจริงๆ ความสัมพันธ์นี้คงไปไม่รอดแน่ๆ
แต่พอตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจนะ กับฝ่ายที่เป็นคนที่พยายามมาตลอด ในเมื่อมีโอกาสแล้วคงไม่อยากปล่อยไปง่ายๆ
แต่บิ๊กครับ อยู่แบบนี้จะมีความสุขอะไรล่ะ อึดอัดเปล่าๆ อ่ะ
ผมรู้ว่าใจเบลล์รักใคร...
-
หน่วงอ่ะ
ตอนนี้เบลล์รักใคร
ย้งรักมีนอยู่รึป่าว
เฮ้อ
-
สงสารบิ๊ก...รั้งได้แค่ตัวรึเปล่า :hao5: สมมุติว่ามีนคบกับจุ๊จริงๆนี่จี๊ดเลยนะ
เรานี่ล่ะ!
-
นึกไม่ออกว่าเบลล์ไปทำอะไรให้ เอ๊ะ หรือต้องย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ
-
เบลล์ทำร้ายความรู้สึกบิ๊กจริง ๆ
ส่วนมีน มามะ เดะเรากอดปลอบเอง :katai2-1:
-
เพิ่งอ่านรวดเดียวเลยค่ะ จุ๊กับมีนอย่าไปคบกันนะ สำหรับเบลล์กับบิ๊กเข้าใจทั้งคู่ แต่บิ๊กน้อยใจก็ถูกนะ เอะอะเบลล์ก็ขอเลิกตลอด เป็นอะไรนักหนานี่ขอเลิกมา 2 ครั้งกับบิ๊ก กับมีนก็ 1 ครั้ง อะไรเนี่ย หนีปัญหาตลอด มีนถึงได้ยอมแล้วไปมีอะไรกับคิว อันนี้ถ้าจะผิดก็ผิดที่เบลล์คนเดียว เรื่องนี้คิวยังแย่น้อยกว่าเบลล์อีก คนที่ไม่รั้งรักคือเบลล์รั่นแหล่ะ เรื่องนี้ถ้าตอนจบเบลล์ไม่เหลือใครเลย ต้องสมน้ำหน้าแล้วล่ะ แต่ใจคิดว่า เดี๋ยวบิ๊กก็พูด ชอบนิสัยบิ๊กตรงที่พยายามจะแก้นิสัยของเบลล์ไม่ตามใจเหมือนมีนที่รังจะทำให้เบลล์นิสัยเสีย ตอนนี้คิดว่า มีนกับบิ๊กรักเบลล์ แต่ไม่แน่ใจว่า เบลล์รักมีนหรือแค่ผูกพันธ์แบบเพื่อนและหวงเพื่อน หลายครั้งที่รู้สึกว่า ครอบครัวทำให้ทั้งคู่ต้องสัมพันธ์กัน เคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่นายเอกร้องไห้คิดว่า แฟนเก่าที่เป็นเพื่อนมีคนใหม่ แต่พระเอกพยายามจีบแบบบิ๊กเลย สุดท้าย แฟนเก่าบอกว่า ลองใจ แล้วก็รู้สึกว่า นายเอกไม่เคยรักตัวเองเลย แยกไม่ออกว่ารักแบบไหน แต่กับพระเอก นี่แหล่ะคือ คนที่นายเอกรักโดยที่นานเอกก็ไม่รู้ตัว
-
เบลล์บิ๊กยังไงก็ไม่รอดอ่ะ บิ๊กอาจรักเบลล์ เเต่เบลล์เอ็นดูบิ๊กเเบบน้องชายมากกว่า ข้อนี้บิ๊กเองก็รู้
ส่วนมีน ลืมนางเเล้ว ใครจะจูงไปไหนก็จูงเถอะ ถ้าจะคบจุ๊ก็เเรดเงียบไม่เบานะยะ
-
41.
“อิ่มแล้วก็ไปเรียนเถอะครับ เดี๋ยวผมล้างจานเอง”
ผมพยักหน้าโดยไม่โต้แย้งอะไรเพราะรู้ว่าวันนี้น้องมันไม่มีเรียน พอเดินกลับเข้าไปหยิบกระเป๋าจากในห้องนอนออกมาได้ก็เดินไปซบหน้าลงกับแผ่นหลังของคนที่กำลังยืนล้างจานอยู่ ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ ว่า ขอบคุณ พอได้ยินอย่างนั้นน้องมันเลยหัวเราะ ก่อนจะหันกลับมาแล้วกดจมูกลงบนหน้าผากผม “ตั้งใจเรียนนะครับ”
“บิ๊ก..” ผมทิ้งกระเป๋าลงบนพื้นข้างตัวขณะใช้แขนทั้งสองข้างกอดรัดน้องมันเอาไว้แน่น “กู..”
“ผมงี่เง่าเอง..”
“บิ๊ก..”
“ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว” ว่าแล้วก็ยกแขนขึ้นมากอดตอบผม “มันก็แค่เรื่องในอดีต”
“อืม..”
“รีบไปเรียนเถอะครับ” ดันตัวผมออกได้ก็ส่งยิ้มมาให้ “ไว้เย็นนี้ผมพาไปกินข้าวข้างนอก..”
“ไปส่งกูหน่อยได้ไหม”
มันทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำถามผม ก่อนจะถามย้ำเหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูก “อะ..อะไรนะครับ”
“ช่วยขับรถไปส่งที” ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะก้มลงไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินนำมาที่ประตู “ได้หรือเปล่า”
“ครับเอ่อ..รอผมไปหยิบกุญแจรถแปบหนึ่ง..”
“ใช้รถกูก็ได้” ผมบอกแล้วชูกุญแจรถขึ้นมา “เร็ว ๆ ดิ สายแล้ว”
“ครับ ๆ”
จุ๊ยิ้มออกมาทันทีที่เห็นว่าใครเป็นคนขับรถมาส่งผม ต่อปากต่อคำกับน้องมันได้พักใหญ่ก็แสดงสีหน้าคล้ายกับโล่งอก จนผมอดคิดไม่ได้ว่าทุกวันนี้ผมทำให้เพื่อนต้องมาคอยกังวลกับเรื่องของตัวเองมากแค่ไหน กระทั่งจุ๊คงจับสังเกตได้เลยหันมามอง ก่อนจะใช้นิ้วชี้กดลงมาตรงหัวคิ้วผมเบา ๆ แล้วยิ้ม “อย่าคิดมาก”
“อืม..”
วันนี้ ผมถูกคนสองคนบอกเหมือนกันแล้วว่าให้ เลิกคิดมาก
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับน้องมันดำเนินไปอย่างนั้นเรื่อย ๆ เป็นปกติ เราอยู่ด้วยกัน..นอนด้วยกัน..กินข้าวด้วยกัน..แต่บิ๊กไม่เคยกลับบ้านด้วยกันกับผมอีกเลยหลังจากครั้งนั้น แม้จะเพียงแค่วันหยุดเสาร์อาทิตย์สั้น ๆ น้องมันก็เลือกจะขอรอผมอยู่ที่ห้องมากกว่า
ซึ่งผมเองก็รู้ดีว่าเพราะอะไร และยิ่งเข้าใจมากขึ้นเมื่อน้องมันเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดออกมาเอง
“ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะฟังเรื่องเก่า ๆ ของเบลล์ ยิ่งเรื่องนั้นมันแสดงชัดว่าเบลล์กับเขาผูกพันกันมากแค่ไหน ยิ่งไม่อยากฟัง”
ผมไม่เคยเอ่ยปากชวนมันให้กลับบ้านไปด้วยกันอีกเลย หลังจากนั้น..
“เบลล์จะเลือกลงฝึกงานที่ไหน” ผมหันไปมองจุ๊ ก่อนจะเลื่อนเอกสารในมือไปให้อ่าน “เฮ้ย..ไกลไปไหม”
ผมส่ายหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบ “แล้วไอ้บิ๊กมันยอมเหรอ”
ผมขมวดคิ้วเมื่อจุ๊พูดอย่างนั้น “นี่ที่ฝึกงานเรานะ”
“รู้” จุ๊เน้นเสียง “แต่นั่นมันแฟนเบลล์นะ ไม่คิดว่ามันจะไม่อยากอยู่ห่างจากแฟนหรืออะไรบ้างเหรอ”
“ขับรถไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง”
“ก็ใช่ แต่..” จุ๊ทำหน้ายุ่ง “เราไม่รู้จะพูดกับเบลล์ยังไงดีว่ะ”
“...”
“แล้วแต่เลยแล้วกัน”
ผมพยักหน้ารับไปส่ง ๆ “เดี๋ยวเราจะคุยกับบิ๊กเอง”
“หลังจากส่งเอกสารไปหมดแล้วเนี้ยนะ”
ดูก็รู้ว่าจุ๊ไม่ค่อยพอใจ แต่ผมก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก ทำแค่ก้มหน้าก้มตากรอกเอกสารฝึกงานต่อไป พอเสร็จก็จัดชุดแล้วรีบเอาไปส่งที่ห้องอาจารย์ กลับมาก็เจอน้องมันนั่งหน้ารออยู่กับจุ๊ที่โต๊ะแล้ว
ถ้าให้ผมเดา จุ๊คงยังไม่ได้บอกเรื่องที่ผมจะไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด
“ไปกินข้าวกันครับ”
ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปถามว่าจุ๊ว่าอยากไปด้วยกันไหม พอถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเธอเกรงใจ ผมเลยไม่เซ้าซี้ถามต่อ ทำแค่เดินตามน้องมันที่ตอนนี้หยิบกระเป๋าผมไปถือเอาไว้แล้วเดินนำไปที่รถ
“เห็นพี่จุ๊เตรียมเอกสารเรื่องที่ฝึกงาน” น้องมันหันมาถามก่อนจะออกรถ “แล้วเบลล์คิดไว้หรือยังว่าจะไปฝึกที่ไหน”
“อืม”
“ที่เดียวกับพี่จุ๊หรือเปล่าครับ”
“ชลบุรี”
น้องมันเบรกรถทันที ก่อนจะหันกลับมามองผมแบบไม่ค่อยพอใจ “ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น”
“ขับรถไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง คิดถึงก็ไปหากัน”
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น” เมื่อเห็นว่าผมยังนิ่ง น้องมันเองก็คงไม่อยากทะเลาะ “แต่เราจะไม่ได้เจอกันทุกวันอย่างตอนนี้”
“...”
“ผมจะอยู่ยังไง ถ้าไม่ได้นอนกอดเบลล์”
“เมื่อก่อนมึงก็ยังอยู่ได้..” ผมชะงักปาก พอพูดเองก็ต้องสะอึกเอง “กู..”
เมื่อก่อนมีนจะเคยคิดอย่างที่ผมกำลังคิดอยู่ตอนนี้ไหม ว่าคนรักกันก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ด้วยกัน หรือใส่ใจกันตลอดเวลา แล้วทำไมตอนนั้นผมถึงได้เอาแต่ใจตัวเองมากขนาดนั้น..
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะค่อย ๆ อธิบายเหตุผลของตัวเอง “ที่นั่นเป็นบริษัทใหญ่ ส่วนมากมักทำคดีที่กูค่อนข้างสนใจ”
“...”
“เลยคิดว่ามันอาจจะดี ถ้าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ” น้องมันมีท่าทีอ่อนลง “ให้กูไปเถอะ..นะ”
น้องมันไม่ตอบอะไร แค่หันกลับไปมองถนนแล้วออกรถ ผมเลยหันหน้าหนีออกไปมองข้างนอกหน้าต่างรถบ้าง จากที่คุยกันไว้ว่าจะไปหาอะไรกินก็เลยกลายมาเป็นว่าเรากลับมานั่งแยกกันอยู่คนละมุมที่คอนโดแทน เราต่างคนต่างเงียบใส่กันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งถึงเวลาเข้านอน และเพราะน้องมันยังไม่พูด ผมก็เลยไม่กล้าที่จะเอ่ยปากทวงคำบอกฝันดี หรือแม้แต่จะแปลกใจที่วันนี้ไม่ได้รับอ้อมกอดจากมันเหมือนเช่นทุกคืน
“แม่เคยทะเลาะกับพ่อบ้างไหมครับ” ผมเอ่ยปากถามแม่ผ่านทางโทรศัพท์ เมื่อน้องมันยังทำมึนตึงใส่ผมอยู่
“ทะเลาะกับแฟนมาหรือไง ถึงถามแม่อย่างนี้” แม่พูดแล้วหัวเราะ “ทำไมไม่พามาให้แม่รู้จักบ้าง”
“ยังหรอกครับ” ผมตอบเสียงเบาลง เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่มาถามแม่อย่างนี้ “ผมแค่สงสัย”
“เบลล์รู้ใช่ไหมว่าคุยกับแม่ได้ทุกเรื่อง” น้ำเสียงแม่เริ่มจริงจัง “แม่ไม่อยากให้เกิดเรื่องซ้ำแบบคราวน้องบัว”
ผมเงียบ รู้สึกผิดขึ้นมาที่ไม่เคยบอกความจริงกับแม่เรื่องน้องบัว “เบลล์..”
“ขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ แล้วผมจะโทรไปใหม่”
วางสายจากแม่แล้วผมก็เดินออกไปดูคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างนอกตั้งแต่หัวค่ำ พอเห็นว่าฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้วก็สะกิดเรียกให้ตื่นขึ้นไปนอนในห้องดี ๆ บิ๊กขยี้ตาก่อนจะลุกจากเก้าอี้ด้วยท่าทางงัวเงีย และคงเพราะสติยังกลับมาไม่เต็มร้อย น้องมันเลยโถมตัวเข้ามากอดผมจนเกือบจะล้มลงไปด้วยกัน “บิ๊ก”
“ผมเหนื่อยจัง..” ผมยกมือขึ้นมาตบหลังมันเบา ๆ “ไม่อยากทะเลาะกันอีกแล้ว”
“นี่เรากำลังทะเลาะกันอยู่หรือไง”
ผมถามเมื่อคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาน้องมันไม่ได้ทำเหมือนว่าเรากำลังโกรธกันอยู่เลยสักนิด ในเมื่อทุกเช้ามันก็ยังตื่นขึ้นมาทำกับข้าวให้ ดูแลจัดการทุกอย่างในชีวิตผมให้เหมือนเดิม ที่จะต่างไปก็มีเพียงแค่มันคุยน้อยลง..กอดผมน้อยลง..และยิ้มให้ผมน้อยลงไปแค่นั้นเอง
“ผมยอมตามใจเบลล์ก็ได้” ว่าแล้วก็กระชับกอดผมให้แน่นขึ้น “วันศุกร์ผมไม่มีเรียน จะรีบไปหาแต่เช้า”
“...”
“ขอแค่เสาร์อาทิตย์ เบลล์ยกเวลาให้ผมคนเดียวได้ไหม”
“แล้วน้องบัว..”
“นะครับ..” น้องมันทำเสียงอ้อน “แค่สามเดือนเอง”
ผมนิ่งไป ขณะคิด ๆ ในหัวว่าคงต้องโทรไปขอโทษพ่อกับแม่ที่อาจจะต้องผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ว่าจะยกเวลาว่างจากการเรียนทั้งหมดให้น้องบัว “ก็ได้”
“ขอบคุณนะครับ”
“อืม”
“ขอบคุณจริง ๆ"
Ma-NuD_LaW
รวบให้เรื่องมันเดินเร็วขึ้น งงกันไหมอ่าาา ?
สงสัยหรืออยากติอะไร บอกได้นะครับ :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็น :z13: :pig4:
-
ไม่งงค่าาาาา ดีค่ะ จะได้เข้าใจความรู้สึกเบลล์เร็วๆ อยากรู้มันจะเป็นไงต่อไป (คืออ่านมา 41 ตอนนี่ บอกเลยว่ายังไม่มั่นใจเลยว่าตัวเองอ่านแล้วตีความคิดของแต่ตัวละครถูกไหม สกิลการวิเคราะห์ต่ำเตี้ยมากกกก#เพลียกะตัวเอง :o11: )
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่มั่นใจเลยว่าตกลงใครเป็นพระเอก
ถ้าเดากชื่อเรื่องคงเป็นมีนรึเปล่า
-
เบลล์เริ่มมีพัฒนาการมากขึ้นละ
-
ตอนนี้เบลล์แคร์บิ๊กมากเลย ปรับตัวได้ดีขึ้น ถ้าเรียนรู้ได้อย่างนี้ตั้งแต่ตอนคบกับมีน อาจจะไม่เลิกกันก็ได้ เราชอบบิ๊กเบลล์ค่ะ รู้สึกว่าอยู่บนพื้นของความจริงมากกว่า อย่างไรก็ตาม รออ่านต่อไปค่ะ ยังไม่ปักใจอะไรทั้งนั้น
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
คิดว่าไม่น่ารอด
-
บางทีก็คิดว่าความสัมพันธ์ตอนนี้ มันกำลังสอนให้เบลล์เรียนรู้อะไรบางอย่าง
อ่านตอนนี้แล้วก็ยิ้มน้อยๆ เนอะ ต่างคนก็ต่างยอมให้กัน..
-
อาการรั้งรักนีมันเจ็บนะ
-
ขอให้มีนหายไปเลย 555
-
42.
เหลือเวลาเตรียมตัวก่อนจะต้องไปฝึกงานอยู่อีกหนึ่งอาทิตย์ ผมจัดแจงเก็บเสื้อผ้ากับข้าวของเท่าที่จำเป็นลงกล่อง ตรวจสอบคร่าว ๆ ว่าไม่ลืมอะไรแล้วก็จัดการยกไปไว้มุมหนึ่งของห้องเพื่อกันลืม บิ๊กไม่ได้ขึ้นมาช่วยอะไรผมด้วยเหตุผลที่ว่ายังทำใจไม่ได้ ผมเลยตั้งใจเอาไว้ว่าเวลาที่เหลือทั้งหมดในอาทิตย์นี้ผมจะพยายามยกให้น้องมันให้ได้
“เดี๋ยวเข้าไปเอาเอกสารฝึกงาน แล้วจะแวะซื้ออะไรมาให้กินนะ” ผมบอกคนที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือ “อยากได้อะไรไหม”
“ไม่ล่ะครับ”
“งั้นก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว จะได้พักสายตาบ้าง”
“ครับ”
ผมขับรถวนไปจอดไว้ข้างหลังตึก ก่อนจะเดินขึ้นไปคุยกับอาจารย์แล้วรับเอกสารลงมา กำลังจะเดินกลับไปที่รถก็เจอเข้ากับคนที่คิดว่าคงไม่มีวันได้เจอกันอีก คิวกำลังกอดอกยืนรอผมอยู่ตรงหน้าม้านั่ง ทันทีที่เห็นผมก็ถอนหายใจแล้วเดินตรงเข้ามาหา
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” พอเห็นผมไม่ปฏิเสธอะไรก็เดินนำกลับมานั่งที่ม้านั่งตัวเดิม “อันที่จริงเราก็รู้ว่าเบลล์คงไม่อยากเจอ”
ผมเงียบ รอฟังสิ่งที่เขาจะพูด “เราจะมาขอโทษ”
“ขอโทษ ?”
“อืม” เขาทำหน้าเหมือนไม่ชอบใจ “ขอโทษที่เคยทำท่าทางไม่ดีใส่..หมายถึงที่เราทำตอนที่อยู่บ้านมีน”
ผมเลิกคิ้วขึ้น รอดูท่าทีของเขา “แต่เราจะไม่ขอโทษกับเรื่องอื่น เพราะคิดว่า เราไม่ได้ทำอะไรผิด”
ผมพยักหน้าขณะก้มลงดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ “จากนี้ไปถือเสียว่าเราไม่เคยมีอะไรติดค้างกัน”
“...”
“และอยากบอกให้รู้ไว้..ว่าถ้าคินไม่บังคับ เราคงไม่มา” ว่าแล้วก็หมุนตัวเพื่อหันหลังให้ผม “เพราะไม่ว่ายังไง เราก็ทำใจให้ชอบเบลล์ไม่ลงจริง ๆ”
คิวเดินจากไปนานแล้ว แต่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ นึกแปลกใจที่เจอกันวันนี้...แปลกใจกับคำขอโทษที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคำขอโทษของเขา ก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่ควรเสียเวลาอยู่ตรงนี้ทั้งที่ยังมีใครอีกคนนั่งรอมื้อเช้าจากผมอยู่ที่ห้อง
“ช่างมันเถอะ”
เปล่าประโยชน์จะไปใส่ใจกับคนที่คงไม่มีวันโผล่หน้ามาให้เราเจออีก..
ผมไขกุญแจเข้าห้อง ในมือถือถุงกับข้าวหลายอย่างที่เพิ่งแวะซื้อมา พอกำลังจะเอ่ยปากขอโทษคนที่ต้องหิ้วท้องรอข้าวเช้าจากผมก็เจอกับน้องชายของคนที่เพิ่งทำให้ผมมึนงงไปเมื่อเช้า “คิน”
“มันแวะมาเอาของน่ะครับ”
“เอาของ ?”
พอเห็นว่าผมทำหน้างง ๆ คินก็เลยเป็นฝ่ายบอกเอง “ผมกำลังจะไปเรียนต่อ”
“เรียนต่อเหรอ..แล้วที่เรียนอยู่ตอนนี้”
“ลาออกแล้วครับ” เขาบอกแล้วยิ้ม “พร้อมกับคิว”
“ว่าไงนะ !”
“คิวไปหาพี่ แต่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ใช่ไหม” พอผมพยักหน้า คินก็พูดต่อ “ก็ไม่แปลกที่จะทำอย่างนั้น”
“...”
“แต่อย่าไปถือสาคิวเลยนะครับ” ผมมองน้องมันโยนหนังสือเล่มสุดท้ายลงกล่อง “ผมคงต้องไปแล้ว”
“...”
“ยังไงก็ฝากดูแลบิ๊กมันด้วยนะครับ” ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าเพื่อนยิ้ม ๆ “มันรักพี่มากจริง ๆ”
“ไอ้คิน..”
“ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา” ผมมองดูเพื่อนร่ำลากัน “ไว้กูจะโทรหา”
“มึงรู้ใช่ไหมว่ามึงกลับมาที่นี่ได้เสมอ”
“กูรู้..” คินพยักหน้า “แต่กูคงทิ้งให้คิวมันแบกรับบาปพวกนี้ไว้คนเดียวไม่ได้หรอก”
“...”
“บาปที่กูทั้งล่อลวงทั้งบีบบังคับให้มันต้องร่วมมือทำ” สีหน้าคินดูเจ็บปวด “ไปนะครับพี่เบลล์..ส่วนมึงก็โชคดีนะ”
น้องมันแบกกล่องออกจากห้องไปเพียงใบเดียว แค่กล่องเล็ก ๆ ที่ใส่หนังสืออ่านเล่นไว้เพียงไม่กี่เล่ม “คินจะไปไหน”
“ผมเองก็ไม่รู้” น้องมันว่าแล้วเดินเข้ามารับถุงกับข้าวในมือผม “ไปกินข้าวกันเถอะครับ”
“...”
“ผมหิวจะแย่แล้ว”
Ma-NuD_LaW
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่มั่นใจเลยว่าตกลงใครเป็นพระเอก
ถ้าเดากชื่อเรื่องคงเป็นมีนรึเปล่า
นั่นสินะ :laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ
:t3:
-
ผ่านไปอีก 1 ตอน ... งงเข้าไปอี๊กกกก
คินพยักหน้า “แต่กูคงทิ้งให้คิวมันแบกรับบาปพวกนี้ไว้คนเดียวไม่ได้หรอก”
คือไรง่ะ?? :ling3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
งง งง งง :katai1: :katai1: :katai1:
อะไรคือ "กูคงทิ้งให้คิวมันแบกรับบาปพวกนี้ไว้คนเดียวไม่ได้หรอก”
เบลล์ กับ บิ๊ก ถึงจะพยายามปรับตัว ก็ดูไม่เวิร์ก
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟังคำพูดคินแล้ว ชักสงสัยว่า ที่จริงแล้วคินเข้าหามีนเพราะอะไร
-
เราเดาว่าบิ๊กมีเบื้องหลัง
-
ยังแอบเชียร์มีนอยู่
ลึกๆคิดว่าบิ๊กไม่น่าใช่พระเอก
ติดตามตอนต่อไปจร้า
:กอด1:
-
บาปอะไรรึ
-
ดูคิวคินจะเป็นเรื่องแยกหรือเปล่าคะ จะกลับมาทำปัญหาอีกไหม บาปอะไรอ่า ใช่เรื่องที่เราคิดไหมนะ
-
อะไรยังงัย
คิวมาขอโทษเพื่อ
ทั้งๆที่ดูไม่เต็มใจมา
งง
-
ไหวมั้ยบอกมา
-
อ่านแล้วหน่วงทุกตอน เบลล์เอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
สงสารมีน คนที่เสียเปรียบคือคนไม่พูด เพราะคิดว่าอยู่กันมานานขนาดที่
คิดว่าเบลล์น่าจะเข้าใจมีนดีกว่าใครกลับกลายเป็นไม่ใช่
บิ๊ก เราว่าเด็กไป ความรักที่เริ่มจากการอดทนและยอมมันอึดอัด ต่อไปต้องระเบิดแน่ๆ
เราเชียร์มีน. #ทีมหมอมีน แต่ที่ไม่รู้คือจะกลับไปคบกันยังงัย
-
อย่าบอกนะว่าที่คิวทำแบบนั้นเพราะคินชอบบิ๊ก บิ๊กชอบเบลล์ คินเลยยุให้คิวเป็นมือที่สาม อะไรยังไง เริ่มโยงมัวแล้ว รั้งรักนี่หมายความถึงเบลล์ มีน บิ๊ก ได้ทุกคนรวมทั้งคิวด้วยนะ พระเอกอาจจะเป็นได้ทั้งบิ๊กและมีน แต่ตอนนี้บิ๊กมาวินสุด
-
อ่านแล้วแปลกใจคำพูดของคินมาก มันทำให้น่าคิด
อย่าบอกนะว่า...กลัวสิ่งที่ผมคิดจะเป็นจริงจัง
ปล. คนเขียนเอามีนไปไหน ทำไมรู้สึกหายไปหลายตอน 555
-
บิ๊กคงไม่มีเบื้องหลังอะไรนะ บาปอะไร หรือคินบังคับให้คิวไปหามีน แต่ก็ดูคิวชอบมีนนี่
เบลล์ถ้าไม่ตัด มันก็ไม่มีวันจบหรอกนะ
ส่วนมีน บางครั้งการกระทำก็ได้ได้สำคัญไปกว่าคำพูด แต่เรารู้สึกว่ามีนไม่ผิด เบลล์อาจมโนไปเองก็ได้ตอนบอกเลิกกับมีน
มีนจะมีอะไรกับใครมันก็เรื่องของมีน เลิกกันไปแล้วนี่ ก็เหมืนกับเบลล์นี่
อวยพระเอกสุดๆ ถึงยังจะไม่รู้ว่าเป็นใครก็เถอะ ฮ่าๆๆๆ
-
คืออะไร?? ค้างงงง
-
วันนี้จะมาไหมน๊า :hao7:
-
วันนี้จะมาไหมน๊า :hao7:
มาครับ :hao7:
43.
ผมขนของย้ายมาหอพักแถวที่ฝึกงานเองเพราะไม่อยากให้น้องมันต้องลำบากขับรถตามมาอีกคัน ใช้เวลาครึ่งวันไปกับการจัดข้าวของที่เอามาเพียงน้อยนิด ก่อนจะขับรถมาหาซื้อของกินทั้งที่หนักท้องและกินเล่นเพื่อเอาไปแช่ตู้เย็นเล็ก ๆ ในห้องไว้ เพราะต่อไปนี้จะไม่มีคนมาคอยดูแลเหมือนทุกทีแล้ว ผมต้องวางแผนชีวิตเอาไว้
“นี่พี่ชัช ส่วนนี่เบลล์นะ” พี่แววที่ทำหน้าที่รับเรื่องฝึกงานของผมเป็นคนแนะนำ “ต่อไปให้เบลล์มาคอยช่วยพี่ชัชทำคดี”
“ครับ” ผมรับคำ “ฝากตัวด้วยนะครับ”
“นี่เป็นมือทำคดีอันดับต้น ๆ ของเราเลยนะ กอบโกยความรู้ไปเยอะ ๆ เลย” พี่แววบอกแล้วส่งยิ้มให้ผม “ฝากด้วยนะชัช พี่ไปก่อนล่ะ”
พอพี่แววเดินพ้นประตูห้องไป พี่ชัชก็หันมามองหน้าผม “ไงเรา ได้ข่าวว่าลุยเดี่ยวมาฝึกที่นี่คนเดียวเลย”
“ครับ”
“ไม่ต้องเป็นทางการนักหรอก อยู่กับพี่ให้ทำตัวสบาย ๆ” เขาว่าแล้วหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะ “วันนี้เริ่มจากถ่ายเอกสารแล้วกัน”
“ครับ ?”
“เร็วสิ..กองที่ตั้งอยู่ตรงนู้นทั้งกองนั่นแหละ”
ผมหันไปมองกองเอกสารที่สูงเกือบเท่าแจกันดอกไม้ที่วางข้างกัน ก่อนจะเอ่ยปากถาม “ชุดเดียวเหรอครับ”
“สอง”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ขณะเดินไปยกกองเอกสารมาถือไว้ “เครื่องถ่ายเอกสารอยู่ที่ไหนเหรอครับ”
“ใกล้ ๆ ห้องกาแฟ ตรงมุมทางเดินที่เราผ่านมานั่นแหละ” บอกแล้วก็ยกมือขึ้นชี้ไปแบบส่ง ๆ “ทันก่อนเที่ยงไหม”
“ทันครับ”
“ดี ๆ งั้นก็รีบไปทำงานได้แล้ว”
“ครับ”
ผมก้มลงมองเอกสารในมือ กะคร่าว ๆ ก็ประมาณกระดาษสักสามถึงสี่รีม ตีไปก็ประมาณสองพันแผ่น พอถ่ายเสร็จก็ต้องเอามาจัดชุดอีก คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมาเพื่อให้กำลังใจตัวเอง
ไม่ว่าที่ไหน ๆ ก็ต้องมีการรับน้อง ผมก็แค่ทนให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปให้ได้ก็แค่นั้นเอง
เป็นอย่างที่คิด ถึงผมจะทำเสร็จช้าไปกว่าที่รับปากเอาไว้เกือบชั่วโมง แต่พี่ชัชก็แสดงสีหน้าว่าพึงพอใจ แถมยังใจดีพาลงมาเลี้ยงข้าวที่โรงอาหารชั้นล่างอีก และพอได้มานั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้ก็ทำให้ผมรู้ว่าจริง ๆ พี่เขาก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร ดูเหมือนจะเป็นคนขี้เล่นเสียด้วยซ้ำ
“เป็นคนพูดน้อยดีนะ” คำพูดดูคล้ายจะประชด แต่สีหน้าพี่เขาก็ยังยิ้มอยู่ “ยิ้มยากด้วย”
“...”
“นิสัยอย่างนี้มีคนคบบ้างหรือเปล่า” ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อถูกถามอย่างนั้น “หมายถึงเพื่อนอะ มีเพื่อนบ้างไหม”
ผมเลือกจะไม่ตอบ เมื่อคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องเสียเวลามาพูดเรื่องที่ดูไม่มีสาระ แถมยังไม่เกี่ยวกับการฝึกงานอย่างนี้
“อืม..” เขาครางในลำคอ ขณะใช้มือลูบคางตัวเองไปมา “กะจะมากอบโกยความรู้อย่างเดียว ไม่สนมิตรภาพว่างั้น”
“ครับ ?”
“พี่แค่กำลังเริ่มประเมินผลการฝึกงานตามหัวข้อน่ะ” ผมขมวดคิ้ว ขณะคิดว่าสิ่งที่ตัวเองกลัวที่สุดกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว กับหัวข้อ ๆ หนึ่งในการประเมินผลการฝึกงานนั่น “ถ้าเราคิดว่าจะไม่ปรับตัว ก็พยายามดึงคะแนนในหัวข้ออื่นขึ้นให้สูงที่สุดแล้วกัน”
“...”
“มันคงพอช่วยไม่ให้เกรดเราตกลงไปได้”
ผมตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม “ผมจะพยายามครับ”
“พยายาม ?”
“...”
“หมายถึงพยายามปรับตัว หรือจะพยายามดึงคะแนนตัวอื่นขึ้นกันล่ะ” พอเห็นว่าผมเงียบ พี่เขาเลยพูดต่อ “โอเค ๆ ไม่เซ้าซี้”
“...”
“อิ่มแล้วก็กลับขึ้นไปทำงานกัน”
“ครับ”
“มีเอกสารอีกกองรอให้เราเอาไปถ่ายอยู่”
ผมมองสีหน้าที่แสดงออกถึงความสนุกอย่างปิดไม่มิดนั้น ก่อนจะส่ายหน้าทันทีที่พี่เขาหันไปมองทางอื่น ชักเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่อยากมาฝึกงานที่นี่แล้วจริง ๆ
Ma-NuD_LaW
อะ..พระเอกตัวจริงมาละ :laugh:
ล้อเล่น ๆ พี่ชัชเป็นตัวเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์คนนึงครับ (น่าจะสำคัญละมั้ง)
แล้วก็ตอบคำถามเรื่องคินคิว .. บาปนั่นไม่มีอะไรหรอกครับ เป็นแค่เรื่องส่วนตัวของพี่น้องคู่นี้เอง อย่างที่เกริ่น ๆ มาตลอดเรื่องความรู้สึกของคินที่มีต่อพี่ชายตัวเอง ส่วนที่คิวจะมาขอโทษเบลล์ทำไมในเมื่อไม่เต็มใจ ตอบว่าคินสั่งให้ทำครับ
อืม..มีอะไรอีกไหม นึกไม่ออกเหมือนกัน งั้นเจอกันพรุ่งนี้ครับ
ขอบคุณทุกความเห็นน้าาาาา :pig4:
-
ยังจะมีปมใหม่ จุดหักเหใหม่อีกเหรอคะ :z3: ปมเก่า ยังไม่เคลียร์เลยสักปม :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มีคนเพิ่มเข้ามาในชีวิตเบลล์อีก 1 และมีนก็ยังหายไปเหมือนเดิม
-
เบลล์นี่ก็พูดน้อยจริงๆแหละ พี่เขาก็มองคนทะลุดีนะ หึหึ
ปล. ทำไมผมเลื่อนอ่านแปปๆ ละมันจบแล้วอ่ะ :katai1:
-
เห้อออออ!! มีมาให้ปวดหัวอีกสินะ
-
พี่ชัดจะมาเคลียร์ปมทุกอย่างรึป่าวนะ??
-
ไม่เดา ไม่มโน ไม่คิดตามละ สกิลเดี๊ยนคงเหมาะกับการติดตามอ่าน และให้กำลังใจคนเขียนอย่างเดียว :katai5: #เก่าไม่เห็นแววคลี่คลาย ใหม่มาอี๊กกกก โอ๊ยยยเดี๊ยนมึน
-
พี่ชัช จะช่วยปรับเปลี่ยนเบลล์ ได้บ้างหรือเปล่านะ
-
สิ่งที่เบลล์ทำกะบิ๊ก ตัวเ องเคยเป็นกะมีนมาก่อน ทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้นยัง
พี่ชัช จะมาทำอะไร รอลุ้นต่อไป
คิดถึงมีน หายไปอีกละ
-
พี่ชัชอย่าแกล้งน้องงงงง
ปล.น้องบิ๊กก็สู้ๆนะ คิดจะรักกันยาวๆก็ต้องเชื่อใจกันเยอะๆเนอะ
-
:pig4: :L1:
-
44.
พี่ชัชยังคงแกล้งให้ผมเดินถ่ายเอกสารอยู่จนกระทั่งวันนี้คือเข้าวันที่สี่ของการฝึกงานแล้ว ผมไม่ปริปากพูดอะไรเลย ทำแค่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งไปแบบนั้น จนเราลงไปกินข้าวเที่ยงพร้อมกันตอนบ่ายสองโมง พี่ชัชเงยหน้าขึ้นมามองผมหลายครั้ง แต่ผมก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นอยู่อย่างนั้น จนพี่เขาหมดความอดทนแล้ววางช้อนส้อมในมือ ก่อนจะกอดอกแล้วนั่งจ้องหน้าผมอย่างเป็นจริงเป็นจัง
“ไม่คิดจะโวยวายหน่อยเหรอ” ผมวางช้อนส้อมลงบ้าง “โดนใช้ถ่ายเอกสารอย่างเดียวแบบนี้”
พอเห็นผมเงียบ พี่ชัชก็เรียกซ้ำ “เบลล์”
“มันไม่ใช่วิธีสอนงานของพี่เหรอครับ”
“หึ ๆ” เสียงหัวเราะเบา ๆ กวนอารมณ์ผมให้ขุ่นขึ้นมา “เย็นนี้เลิกงานแล้วไปกินข้าวกัน”
“ครับ ?”
“กินข้าวไง” บอกแล้วก็ใช้ช้อนลมทำท่าตักอากาศเข้าปาก “ชอบกินพวกปิ้งย่างไหม”
“กินได้ครับ”
“งั้นเย็นนี้ไปรอที่ร้าน...ก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”
ถึงจะสงสัยว่าทำไมถึงไม่ไปพร้อมกันเลย แต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไป เพราะคิดเอาเองในใจว่าดีแล้วที่ไม่ต้องไปนั่งอึดอัดใจหากพี่ชัชบอกว่าให้ไปพร้อมกันด้วยรถคันเดียว ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกินต่อ
“รีบกินเถอะ จะได้รีบกลับขึ้นไปทำงาน”
“ครับ”
ผมขับรถมารอพี่ชัชที่ร้านตามที่นัดไว้ เดินเข้าไปนั่งรอได้ไม่นานเขาก็มาถึงพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยกมือขึ้นมาไหว้ทันทีที่พี่ชัชแนะนำว่านี่คือแฟนของเขา พี่แพรยกมือขึ้นรับไหว้แล้วส่งยิ้มมาให้อย่างใจดี ก่อนจะรีบบอกให้ผมสั่งอาหารมากิน
“ชัชบอกว่าเบลล์น่ารัก” พี่แพรพูดแล้วหันไปมองหน้าพี่ชัช “พี่เลยอยากเจอ”
“ขอบคุณครับ”
“ทำงานกับชัชเหนื่อยหรือเปล่า”
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบตามตรง
“พูดแบบนี้แสดงว่าถูกแกล้งใช่ไหม” พี่แพรว่าแล้วหัวเราะ “น้องที่มาฝึกงานคนก่อนยังถึงกับร้องไห้”
ผมหันไปมองพี่ชัชเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ขนาดน้องผู้หญิงยังไม่เว้น”
ผมก้มหน้าลงแล้วคีบเนื้อในเตาที่สุกแล้วไปใส่จานให้พี่แพร ก่อนจะคีบอีกชิ้นมาใส่จานตัวเองบ้าง “ได้ยินแล้วไม่แปลกใจเลยครับ”
“เห็นไหมว่ามันร้าย” พี่ชัชหันไปพูดกับแฟนตัวเอง “ยอมลงให้ชัชที่ไหน”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” พี่แพรตอบกลับทันที “นาน ๆ จะมีคนกล้าสู้กับชัชบ้าง”
“มีแววจะต้องรับน้องให้หนักกว่าเดิมแล้ว”
“ชัช” พี่แพรว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาตีแขนพี่ชัช “อย่าแกล้งน้อง”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นพี่ชัชทำท่าเจ็บเกินจริง ซึ่งจุดประสงค์ก็ไม่พ้นทำไปเพื่ออ้อนแฟน พี่แพรเองก็อมยิ้มก่อนจะทำท่าปลอบแบบเล่น ๆ ตามไป ผมรู้สึกว่าตัวเองกินอะไรเข้าไปเยอะมากหลังจากทนกินข้าวเย็นคนเดียวเงียบ ๆ ที่ห้องมาหลายวัน และพอคิดได้ว่าวันนี้ตัวเองยิ้มมากขึ้นกว่าเดิมเพราะอะไรก็นึกขอบคุณพี่ชัชในใจ
บางทีชีวิตฝึกงานของผมอาจจะไม่ได้น่าเบื่อมากอย่างที่เคยคิดเอาไว้
พี่ชัชเริ่มสอนงานผมอย่างจริงจังหลังจากมื้อเย็นวันนั้น และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าหากมองข้ามท่าทางที่ดูเหมือนเอาแต่เล่นนั่น พี่ชัชจัดได้ว่าเป็นคนที่เก่งมากที่สุดเลยคนหนึ่ง จากท่าทางที่รอบคอบดูเอาจริงจังเวลาทำงาน ความห่วงใยใส่ใจที่มีต่อลูกความของตัวเอง รวมทั้งความยุติธรรมที่เขาพยายามยึดมั่นเอาไว้ตลอด ทำให้ความนับถือที่ผมมีต่อเขายิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผมเริ่มเข้ามาช่วยงานพี่ชัชในวันเสาร์อาทิตย์บ้างหลังจากรู้ว่าพี่ชัชมักจะสละเวลาที่จะได้อยู่กับแฟนในวันหยุดเพื่อให้ตัวเองรับคดีได้มากขึ้น และแน่นอนว่าเหตุผลที่เขาทำอย่างนั้นไม่ใช่เพราะต้องการให้ได้รับเงินเพิ่มขึ้น แต่เป็นเพราะว่าลูกความในคดีพวกนั้นเอ่ยปากขอร้องด้วยเชื่อมั่นในตัวพี่ชัชมากกว่าใคร ๆ
ตอนนั้นผมถึงได้รู้ว่านอกจากความขี้เล่น เอาใจใส่และจริงจังกับงาน พี่ชัชยังเป็นคนขี้ใจอ่อนเอามาก ๆ ด้วย
“ยังไม่ทันพ้นเดือน เบลล์ก็ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผมแล้ว” ผมหันไปมองบิ๊กเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ทั้งที่ผมตั้งใจรอเวลาที่จะได้เจอเบลล์ทุก ๆ อาทิตย์ แต่เบลล์กลับเอาเวลาอันน้อยนิดที่จะได้อยู่ด้วยกันพวกนี้ไปทำอย่างอื่น”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันกลับไปมองเขา “ขอโทษนะ”
“...”
“แต่กูแค่ไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้เรียนรู้” ผมพยายามอธิบายอย่างใจเย็น “ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่กูจะได้ฝึกงานกับคนเก่ง ๆ ขนาดนี้”
“แต่นี่มันวันหยุด”
ผมยื่นมือไปจับมือน้องมันเอาไว้ “ไปด้วยกันดีไหม”
“...”
“มึงจะได้อยู่กับกู แถมยังได้ความรู้ไปด้วย” ผมบอกแล้วส่งยิ้มตามไป “ดีไหม”
พอเห็นน้องมันทำท่าลังเล ผมก็ออกแรงดันตัวน้องมันให้เดินไปที่ห้องน้ำ “รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว”
“...”
“นะครับ”
ผมเห็นน้องมันถอนหายใจออกมา ก่อนจะพยักหน้าแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยหันกลับมาพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์มือถือเพื่อส่งไปบอกพี่ชัชว่าอาจจะเข้าไปช่วยสายกว่าเดิมนิดหน่อย โดยไม่ลืมที่จะขออนุญาตพาน้องเข้าไปด้วยอีกคน
ผมรู้ดีว่าถ้าเป็นปกติแล้วมันคงไม่เหมาะที่จะพาคนนอกอย่างบิ๊กเข้าไปอยู่ด้วยเวลาทำคดี และผมคิดว่าพี่ชัชคงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่ผมทำอย่างนี้ ผมถอนหายใจออกมาแรง ๆ อีกครั้ง เริ่มรู้สึกเบื่อกับพฤติกรรมของน้องมัน และยิ่งเบื่อมากกว่านั้นกับนิสัยของตัวเอง เพราะตอนนี้ผมไม่อยากทะเลาะกับน้องมันมากพอ ๆ กับไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้เรียนรู้งานจากพี่ชัช สุดท้ายเลยเลือกจะหนีปัญหาด้วยการเอามันมารวมกันจนเสี่ยงจะทำให้เสียเรื่องได้อย่างนี้
Ma-NuD_LaW
ขอใส่รายละเอียดตรงนี้อีกนิดนึง ก่อนจะรวบนะครับ (ทนกับช่วงน่าเบื่อพวกนี้อีกแปบ) :เฮ้อ:
พี่ชัชเป็นตัวแปร แต่ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นนะ ไม่มีปมอะไรกับตัวละครตัวนี้หรอกครับ :m23:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
คนรักกัน ก็อยากอยู่ใกล้ชิดกัน
แต่มีโอกาสได้รับความรู้ ประสบการณ์จากคนเก่ง
ก็ไม่น่าทิ้งโอกาสนั้น
ีแล้วที่เบลล์ ไม่ยอมตามใจบิ๊ก
แถมพาบิ๊กมาเห็นการฝึกงานของตัวเองด้วย
เป็นการแก้ปัญหาที่ดี ไม่เสียประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปวดจิต
-
จากตอนนี้เริ่มไม่ชอบบิ๊กละอย่างนี้ เด็กจัง ทำงานกฎหมายโดยเฉพาะในลอว์เฟิร์มมันต้องมีงานเข้ามาทำให้ต้องทำวันเสาร์อาทิตย์บ้างเป็นปกติอยู่แล้ว ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่เข้าใจจะคบกันยืดได้ยังไง เบลล์ไม่ได้อยากจะผิดสัญญาสักหน่อย แล้วคือพาคนนอกไปทำงานด้วย? ถ้าเป็นความลับของคดีล่ะ ไม่น่าเวิร์กนะ
-
รอหมอกจาง
-
คูนี้จะไปกันรอดไหมเนีย :เฮ้อ:
-
ภาวนาให้รอดน่ะทั้งคู่
-
ตอนนี้คนที่น่าเบื่อ คือเบลล์คนเดียวเลยนะ,,,
-
กำลังจะมีปัญหาสินะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านรวดเดียว44 ตอนเลย ชอบการวางคาแรคเตอร์ตัวละครคับ อ่านแล้วสะใจดี
อ่านไปเรื่อยๆก็เข้าใจว่า มีน กับ บิ้กนี่เองเป็นคนที่ต้องการรั้ง เบลล์ไว้
อ่านๆไปไม่ชอบนิสัยตัวละคร เบลล์มากๆบอกเลิกมีน ทั้งๆคบกันมานาน ไม่บอกมีนเลยว่าเลิกกันเพราะอะไร ไม่ถามสักคำ สะใจตรงนี้ละคับเพราะมันทำให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆตามมาอีกที ก็ลุ้นว่ามีนจะทำยังไง แต่คาแร็คเตอร์ของมีนคือ เงียบ ไม่พูด และเบลล์เรียนนิติศาสตร์ก็ยังมีบุคคลิกไม่พูดด้วย สนุกดีคับ
รอ รออ่านตอนใหม่คับ ลุ้นว่าเบลล์จะหวนมามีความรักกับคนแรกยังไง
-
อีกสิ่งหนึ่งที่ต่างกันระหว่างการคบกันของมีน-เบลล์กับบิ๊ก-เบลล์ก็คือ space
กับมีนนี่ทั้งคู่เหลือ space ระหว่างกัน ของกันและกันเยอะมากๆ
กับบิ๊กนี่เหลือ space ส่วนตัวน้อยมาก เพราอยากให้มี space ระหว่างกันเยอะมากๆ
ถ้าไม่รอดนี่บิ๊กจะรู้สึกเลยว่าตัวเองยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ สำหรับโลกของเบลล์
-
อ่านเรื่องนี้มาถอนหายใจมาทั้ง44ตอน
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
เฮ้อ จะดีหรอพาคนนอกไปทำงานด้วย
บิ๊กนี่ก็นะ เข้าใจนะว่าอยากใช้เวลาอยู่กับแฟน แต่ว่าอีกฝ่ายไม่ว่างเพราะงานก็น่าจะเข้าใจ
แบบเบลล์นี่ก็ถือว่าอ่อนลงแล้วละ เป็นผมคงไม่ตามใจขนาดนั้น
-
o13
-
45.
พี่ชัชไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจอะไรออกมาอย่างที่ผมคิด ตรงกันข้ามกลับช่วยสอนงานน้องมันไปอีกคนด้วยซ้ำ เหมือนพี่ชัชจะพอดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราเป็นยังไง รู้และเข้าใจดีมากด้วยถึงได้แสดงน้ำใจต่อผมมากมายขนาดนี้ เมื่อพี่ชัชเลือกจะเก็บคดีสำคัญที่ต้องเป็นความลับเอาไว้ ก่อนจะหยิบคดีทั่ว ๆ ไปที่พอให้บิ๊กรับรู้ได้ออกมาทำแทน ผมแอบบอกขอบคุณเขาผ่านทางสายตา ก่อนจะอาสาไปชงกาแฟมาให้เพื่อเป็นการขอบคุณ
พวกเราอยู่ช่วยงานพี่ชัชอย่างนั้นจนกระทั่งบ่ายสองโมง พอเห็นว่าเลยเวลากินมื้อเที่ยงมานานแล้วพีชัชเลยเอ่ยปากบอกว่าจะเลี้ยงข้าว ก่อนจะเก็บเอกสารทั้งหมดกลับเข้าที่เพื่อบอกกันกลาย ๆ ว่าจะหยุดเวลางานในวันนี้ลงแล้ว
“ก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านเดิมดีไหม” พี่ชัชหันมาถามตอนเรากำลังจะแยกกันไปที่รถ “หรืออยากกินไก่ทอดอีก”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ก็ทุกทีมันรีบนี่ครับ”
“งั้นเตี๋ยวต้มยำ” เขาบอกสรุป “ขับรถตามมาเลย”
ผมพยักหน้าว่าเข้าใจ ก่อนจะเดินนำน้องมันมาที่รถ แล้วก็มานึกได้ว่าน้องมันดูเงียบ ๆ ลงไปตั้งแต่มาถึงแล้วแต่ผมก็ยังไม่ได้เอ่ยถามถึงสาเหตุ พอได้อยู่ด้วยกันสองคนแล้วเลยคิดว่าควรจะเอ่ยปากถามสักที “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“...”
“บิ๊ก”
“ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าไปหน่อย” น้องมันว่าแล้วถอนหายใจออกมา “แย่แน่ถ้าพี่เขากำลังทำคดีสำคัญ ๆ”
“ถ้าจะมีใครสักคนที่งี่เง่า คน ๆ นั้นก็คงเป็นกู” ผมยื่นมือไปบีบมือน้องมันเบา ๆ ก่อนจะปล่อย “เพราะกูเป็นคนชวนมึงมา”
“นั่นก็เพราะเบลล์ไม่อยากทะเลาะกับผม” ผมหันไปมองน้องมันเมื่อมาถึงที่ร้านพอดี “นั่นคืออีกสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าแค่ไหน”
“ลงเถอะ..เดี๋ยวพี่ชัชรอ” ผมเลือกจะปล่อยให้มันผ่านไป เมื่อนึกถึงข้อดีของการยืดเวลาคุยเรื่องพวกนี้ไม่ออก ในเมื่อน้องมันเองก็สำนึกได้แล้ว ยอมเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว “ร้านนี้อร่อยจริง ๆ รับรองมึงต้องชอบ”
“พรุ่งนี้พี่คงไม่เข้านะ” พี่ชัชบอกตอนที่เรากำลังจะแยกกันที่หน้าร้าน “ไว้เจอกันวันจันทร์เลยแล้วกัน”
“ทำไมล่ะครับ” ผมถาม รู้สึกแย่เมื่อคิดว่าตัวเองคือสาเหตุ
“คิดมากอีกแล้ว” เขาว่าแล้วผลักหัวผม “ไม่เกี่ยวกับเราหรอก”
“...”
“แค่จะพาแพรไปธุระ” พูดจบก็หันไปมองบิ๊ก “ขอบใจที่มาช่วยนะ..พี่ไปล่ะ”
พอพี่ชัชไป พวกเราเลยเดินมาขึ้นรถบ้าง ผมหันไปถามน้องมันว่าอยากแวะซื้ออะไรก่อนกลับไปที่ห้องไหม ก่อนจะขับรถกลับมาทันทีเมื่อน้องมันบอกว่าไม่อยากได้อะไร บิ๊กกลับมารื้อของกินในตู้เย็นที่เสียแล้วออกมาทิ้งทันทีที่มาถึง แล้วจัดการเก็บนู้นเก็บนี่ในห้องให้เหมือนกับทุกครั้งที่มาหา ผมนั่งมองน้องมันจัดการทุกอย่างในห้องไปเงียบ ๆ จนกระทั่งหลับไป
“เบลล์ครับ” ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเรียก “เย็นแล้วตื่นเถอะ”
“...”
“นอนทิ้งผมเลยนะ”
ผมอมยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้เบา ๆ บนหัวเขา “โทษที”
ลุกขึ้นได้ก็เดินตรงเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ จ้องมองเงาของตัวเองในกระจกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นแฟนที่ค่อนข้างแย่ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าน้องมันทุ่มเทให้กับผมมากมายขนาดไหน แต่ผมกลับไม่เคยจะตอบแทนอะไรกลับไปได้มากกว่านี้
แค่ทำเป็นยิ้มกับสิ่งที่ได้รับ แกล้งทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งที่อึดอัดกับหลายอย่างที่น้องมันทำ อย่างเรื่องที่ถูกปลุกทั้งที่ยังอยากนอนอยู่อย่างนี้ ผมรู้สึกเบื่อมากจริง ๆ
“โทรสั่งอะไรมากิน หรือออกไปหาข้างนอกดีครับ”
ผมพาดผ้าขนหนูบนราวตากเมื่อเช็ดหน้าเรียบร้อยแล้ว “โทรสั่งเถอะ กูขี้เกียจ”
“ดีเลย” ผมหันไปมอง เมื่อไม่เข้าใจสิ่งที่น้องมันจะสื่อ “อยู่ห้องชดเชยที่เวลาที่ทั้งวันที่ควรให้ผมดีกว่า”
“นึกว่าเราคุยกันเข้าใจแล้ว”
“ก็เข้าใจ” ว่าแล้วก็เดินเข้ามากอดผม “แต่ผมก็ยังอยากให้เบลล์มีเวลามากกว่านี้”
“มึงควรให้เวลากับตัวเองบ้างนะบิ๊ก” ผมบอกแล้วถอนหายใจออกมา “อย่างเมื่อวานกูทำงาน มึงมารอก็แทนที่จะเอาหนังสือมาอ่านด้วย”
“ผมอ่านทุกวันอยู่แล้ว”
“อ่านจนถึงเช้าทุกวัน เพียงเพื่อที่จะเอาเวลาสามวันเต็ม ๆ มาทิ้งกับกูแบบไร้สาระ” ผมถาม รู้สึกไม่พอใจเอามาก ๆ “ไม่ได้อยากว่านะ แต่ไหน ๆ ก็ได้พูดออกมาแล้ว”
“ผมรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร”
“นี่ขนาดรู้นะ”
“ไม่คุยเรื่องนี้แล้วได้ไหม” มันพูดเสียงอ้อน ๆ “เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก”
แล้วมันก็จบลงเหมือนเดิม นั่นคือจบด้วยการที่น้องมันลากผมออกมาจากปัญหา ชวนคุย..ออดอ้อนให้ทำนู้นทำนี่ แล้วลืม ๆ เรื่องที่ผมคิดว่าต้องคุยกับมันอย่างจริงจังสักทีอย่างนี้
Ma-NuD_LaW
ถอนหายใจต่ออีกนิดนึง :m23:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พักยาวๆเถอะ
-
เบลล์เริ่มเป็นฝ่ายอยากคุย?
-
นิสัยแบบเด็กๆของบิ้กจะทำให้ เบลล์ หวนคิดถึงรักของมีนแน่ๆ
โอ้ยย แล้วใครจะรั้งใคร 555 ลุ้นคับ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เบลล์เริ่มเหนื่อยแล้ว เพราะกับมีนเบลล์รับอย่างเดียว มีนก็รับทุกอย่างที่เบลล์ยัดให้โดยไม่มีปริปาก
มาตอนนี้เบลล์อึดอัดกับสิ่งที่บิ๊กยัดเยียดให้
เพราะว่าเบลล์ไม่เคยต้องอยู่ร่วมกับใคร
ไม่เคยต้องขยับหรือปรับเข้าหาใคร
ตอนอยู่กับมีน เป็นมีนที่ปรับให้เข้ากับเบลล์
มาดูแลเบลล์ทั้งๆที่ตัวเองก็แสนยุ่งเพราะเรียนหมอ
ในความรู้สึกของเรามีนเป็นผู้ชายที่แกร่งมากๆ
แกร่งทางใจเพราะมีนปล่อยให้เบลล์เป็นตัวของตัวเอง
โดยไม่พยายามเปลี่ยนเบลล์
อาจจะเพราะบิ๊กอายุน้อยกว่า ต้องการการอ้อน การเอาใจใส่จากคนที่เป็นแฟน
ถ้าหากว่าเบลล์จะไปต่อกับบิ๊กเบลล์ก็คงต้องยอมปรับตัวเองเพื่อบิ๊ก
กลับจากฝึกงานไม่ใช่มีนคบกับเพื่อนเบลล์ไปแล้วนะ
-
:เฮ้อ: ด้วยคน
-
เข้าใจเบลล์ ทีมเบลล์ เราก็ไม่ชอบคนง้องแง้งเหมือนกัน มันไม่ใช่ว่าเบลล์ไม่พยายามปรับตัวเข้าหา แต่จะปรับจนไม่เป็นตัวของตัวเองมันก็ไม่ใช่ สุดท้ายก็ต้องแตกหักอยู่ดี ลองดูกันไป เบลล์จะทนได้ถึงเมื่อไหร่
-
:katai2-1: ตอนนี้บิ๊กงี่เง่ามากๆ แต่ก็ดีตรงทำให้เบลล์เรียนรู้ที่จะปรับตัวและโตขึ้น
-
บิ๊กดูเหมือนยังเด็กเกินไป เอาแต่ใจตัวเอง ทำให้เบลล์อึดอัด แบบนี้จะรอดมั๊ยเนี่ย เฮ้อ!!
-
46.
พี่ชัชไม่เคยบอกให้ผมไปช่วยงานในวันหยุดอีกเลยหลังจากนั้น ผมรู้สึกแย่แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากทักท้วงอะไร ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะตัวผมเอง สุดท้ายเลยเลือกที่จะตั้งใจช่วยงานเขาในเวลางานอย่างเต็มที่แทน ผมกลับห้องช้ากว่าเดิมไปวันละสองสามชั่วโมง ดีที่หอพักไม่ได้อยู่ไกลจากที่ฝึกงานเท่าไรทำให้ผมไม่รู้สึกเหนื่อยมาก แต่ก็ยังเหนื่อยเกินกว่าจะมานั่งคุยโทรศัพท์กับบิ๊กได้ทุกวันเหมือนอย่างเคย
น้องมันเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจ จนหลายครั้งเราต้องมาทะเลาะกันผ่านทางโทรศัพท์ ถึงจะไม่ได้รุนแรงมากถึงขั้นไม่มองหน้า แต่ก็ทำให้ผมหงุดหงิดใจเสียจนไม่อยากจะรับสายมันเลยในบางที
“ผมขอโทษที่เสียงดังใส่นะครับ”
ผมถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินน้องมันพูดมาอย่างนั้น ก่อนจะกดปิดกล้องแล้วเปลี่ยนมาเป็นสนทนากันด้วยเสียงอย่างเดียว “ถามอะไรหน่อยสิ”
“ครับ”
“ว่าที่มึงงี่เง่าอยู่ตอนนี้ เป็นเพราะรู้สึกว่ากูหลุดออกมาจากกรอบที่มึงขีดเอาไว้ให้หรือเปล่า” น้องมันเงียบไป ไม่ตอบคำถามผมกลับมานานอยู่เกือบนาที “บิ๊ก”
“ผม..”
“พูดมาเถอะ” ผมบอกเมื่อเห็นน้องมันอึกอัก “กูอยากเข้าใจ”
“ผมแค่..คิดถึง..” ผมพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ “อยากกอด..อยากอยู่ใกล้ ๆ”
“อาทิตย์ละสองคืนที่มึงนอนกอดกู แถมเวลาอีกสองวันเต็ม ๆ ที่กูยกให้” ผมหลับตาลง พยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเอง “กูทิ้งน้องบัว ทิ้งโอกาสเรียนรู้งาน”
“...”
“เท่านั้นมันยังไม่พออีกเหรอ”
“เบลล์..”
“กูรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกแล้วบิ๊ก”
ผมกดวางสาย ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนกับเตียง หลับตาลงได้ก็แทบอยากจะตะโกนด่าลมด่าฟ้า หรืออะไรสักอย่างออกมาเพื่อระบายอารมณ์ รู้สึกเหนื่อยกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราตอนนี้มากจริง ๆ
ผมขอโทษนะครับ..
ผมอ่านข้อความที่น้องมันส่งมาให้วนไปวนมาซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาได้อย่างที่คิดเลย
“มาแต่เช้าเลยนะ” ผมหันไปมองพี่ชัช ก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้ “เออ..หวัดดี ๆ”
“ผมช่วยนะครับ” ผมรีบลุกขึ้นไปหยิบแก้วกาแฟกับช้อนเมื่อเห็นพี่ชัชทำท่าจะชง “ไปทำงานเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวเสร็จผมยกไปให้”
“อ่า..ขอบใจนะ”
พอพี่ชัชเดินพ้นประตูออกไป ผมก็หันมาตั้งหน้าตั้งตาชงกาแฟ เสร็จก็ยกเข้าไปให้ที่ห้องก่อนจะหยิบคุ้กกี้ในกระเป๋าที่ใส่ติดมาเมื่อเช้าไปวางให้ด้วย พี่ชัชทำหน้าแปลกใจตอนเห็นผมทำอย่างนั้น ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วแกะถุงหยิบเข้าปากไปก่อนจะจิบกาแฟด้วยซ้ำ
“อร่อยนะ..” บอกแล้วส่งยิ้มให้ผม “ร้านนี้ร้านประจำของแพรเลย”
ผมพยักหน้า ขณะเดินกลับมาเรียงเอกสารเตรียมฟ้อง “พี่แพรเป็นคนแนะนำให้ผมไปซื้อเองครับ”
“อ๋อ..”
ไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติมอีก ผมกับพี่ชัชเลยต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองไปเงียบ ๆ ก่อนจะชวนกันลงมากินข้าวเที่ยงเมื่อถึงเวลา ชีวิตการฝึกงานของผมดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างนั้น กระทั่งถึงช่วงสองสัปดาห์สุดท้ายก่อนจะต้องกลับไปเรียน
“อาทิตย์หน้าผมคงไม่ได้มาหานะครับ พอดีแม่กลับมาไทย” ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ “ไม่โกรธใช่ไหมครับ”
“กูเข้าใจ”
“เข้าใจหรือไม่อยากให้มาอยู่แล้วครับ” ผมถอนหายใจขณะนิ่งคิดว่าช่วงหลังมานี้พวกเราทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้บ่อยมากแค่ไหน “แค่พูดว่าไม่จริง..มันยากมากเหรอ”
“บิ๊ก..” ผมเรียกน้องมันอย่างอ่อนใจ “ทำไมต้องชวนทะเลาะ”
“...” น้องมันเงียบไม่ตอบอะไร ทำแค่กอดผมแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
“นอนเถอะ..ง่วงแล้ว”
ผมตัดบท ไม่อยากพูดกันต่อให้ยืดยาวจนเสียเวลานอน ทั้งที่รู้แก่ใจว่าถึงจะหลับตาลงไปแล้วใจผมก็ไม่ได้สงบตามไปด้วยหรอก
“ฝันดีนะครับ”
ผมไม่ได้บอกฝันดีน้องมันตอบกลับไป และเลือกจะอยู่นิ่ง ๆ อย่างนั้นจนเห็นว่ามันหลับสนิทไปแล้วก็ขืนตัวออกจากอ้อมกอด แล้วย้ายตัวเองลงไปนอนที่โซฟาแทน
“ขอให้โชคดีกับการเรียน และประสบความสำเร็จกับการงานในอนาคตนะคะ” ผมยกมือไหว้พี่แพร ก่อนจะรับกล่องของขวัญมาถือ
ไว้ “เบลล์ไปชัชคงเหงาแย่ ไม่มีคนให้แกล้งแล้ว”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินพี่แพรพูดอย่างนั้น ก่อนจะหันไปยกมือไหว้แล้วรับของขวัญอีกชิ้นจากพี่ชัช “ขอบคุณนะครับ”
“ตั้งใจเรียนแล้วกัน”
ผมก้มมองถุงที่ใส่หนังสือกฎหมายเอาไว้สองสามเล่มในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบ่น “หนังสืออีกแล้ว ใจคอจะให้อ่านจนตายเลยใช่ไหม”
“มึงควรทำใจตั้งแต่เลือกมาเรียนสายนี้แล้ว” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาผลักหัวผม “ชดใช้เวรกรรมต่อไปเถอะ”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้พูดกับน้องเพราะ ๆ”
พี่แพรบ่นยืดยาวอีกหลายอย่าง หลัก ๆ ก็คือเรื่องที่เดี๋ยวนี้พี่ชัชขึ้นกูขึ้นมึงกับผมทุกคำ แต่ถึงบ่นไปแค่ไหนพี่ชัชก็ไม่คิดจะทำตาม หนำซ้ำยังจะหนักข้อขึ้นกว่าเก่าด้วย และพอเห็นว่าแฟนตัวเองเริ่มไม่สนใจฟัง พี่แพรก็หันมาชวนผมเดินเข้าไปนั่งในร้านปิ้งย่างร้านเดิมที่เคยมาด้วยกัน ก่อนจะสั่งนู้นสั่งนี่มาเสียชุดใหญ่
ผมเอ่ยปากบอกขอบคุณพวกพี่เขาอีกครั้งที่พามาเลี้ยงส่งก่อนจะกลับ พี่แพรเลยจัดการบังคับให้ผมแลกเบอร์โทร อีเมล์ หรือแม้แต่พวกโปรแกรมสนทนาต่าง ๆ ผมจัดการกดรับเพื่อนให้พี่แพรทั้งหมด ก่อนจะรีบออกตัวว่าเป็นคนพูดไม่เก่ง คงไม่ค่อยได้ตอบกลับเท่าไร พอได้ยินอย่างนั้นพี่แพรก็รีบเอาผมไปเปรียบเทียบกับแฟนตัวเองโดยการบอกว่าชินกับนิสัยแบบนี้แล้ว เพราะพี่ชัชทำบ่อย
ผมขนของกลับเองเมื่อเห็นว่าไม่ได้มีข้าวของอะไรมากมาย และเพราะมันไม่ใช่วันหยุดที่น้องมันจะว่างผมเลยยิ่งไม่ได้บอกอะไรล่วงหน้าให้น้องมันต้องมานึกห่วง เก็บของกล่องสุดท้ายใส่ท้ายรถได้ผมก็ออกเดินทางกลับมาทันที ถึงมหาวิทยาลัยตอนบ่าย ๆ ก็จัดการเอาเอกสารฝึกงานไปส่ง แล้วเร่งขับรถกลับไปบ้านโดยไม่ได้คิดจะบอกอะไรน้องมันเหมือนเดิม
เอาไว้หลังจากถึงบ้านแล้วค่อยโทรบอกก็คงไม่เป็นอะไร ในเมื่อปกติถ้ายังฝึกงานพวกเราก็ยังไม่ได้เจอหน้ากันอยู่ดี
“จะกลับมาบ้านทำไมไม่บอกก่อน”
ผมเดินเข้าไปอุ้มน้องบัว ก่อนจะหันกลับมามองแม่ “พอดีอยากกลับขึ้นมากะทันหันครับ”
“แบบนี้ทุกที” ผม่ว่าแล้วส่ายหน้าไปมา “กินอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลยครับ” ผมก้มลงไปหอมแก้มน้องบัวทั้งสองข้าง ก่อนจะรีบส่งคืนให้พี่เลี้ยงเมื่อน้องทำท่าจะร้องไห้ “ผมจัดการเองก็ได้ครับแม่”
“กลับมาเหนื่อย ๆ ก็ไปนั่งรอที่โต๊ะเถอะ”
ผมเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวเพราะรู้ดีว่าฝืนเข้าไปแม่ก็คงไม่ยอมให้ช่วยอะไร นั่งรอไม่ถึงสิบนาทีแม่ก็ยกข้าวผัดไข่ง่าย ๆ มาวางไว้ให้พร้อมกับน้ำผลไม้ ผมจัดการกับอาหารในจานตรงหน้าไปขณะที่แม่เดินกลับไปช่วยพี่เลี้ยงดูน้องบัวเพื่อให้เวลาเธอได้จัดการอาบน้ำทำธุระส่วนตัวไปก่อนที่จะต้องกลับมารับมือกับเด็กซนที่ตอนนี้เริ่มตั้งท่าจะเดินแล้ว
ผมมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไปเงียบ ๆ ในหัวก็คิดไปว่านานแค่ไหนแล้วที่ผมทำได้แค่ทนคิดถึงบรรยากาศอุ่น ๆ รอบตัวอย่างนี้ “ผมขออยู่บ้านสักอาทิตย์หนึ่งนะครับแม่”
แม่หันมามองขณะเลิกคิ้วใส่เหมือนแปลกใจกับคำพูดของผม “แค่กลับบ้าน ทำไมต้องขอ”
“ไม่รู้สิครับ..”
ผมให้คำตอบกับความสงสัยของแม่ได้เพียงเท่านี้จริง ๆ
Ma-NuD_LaW
ไม่น่ารอด :laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รู้สึกอึดอัดแทนเบลล์ เฮ้อ ไม่รอดก็ดี ยื้อกันไปก็เท่านั้น
ตอนแรกก็พยายามเข้าใจบิ๊ก แต่บิ๊กก็นิสัยเด็กจริงๆ
รู้สึกชอบเบลล์เวลาอยู่กับพี่ชัชอะ เหมือนมีเคมีอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกไปเองเปล่าไม่รู้ 5555+
-
เห็นแก่ตัว!!
-
น้ำตาจะไหล ไม่ใช่อะไรนะ คิดถึงมีนนน งือออออ! :m15: :mew6:
-
หลายคนอาจมองว่าบิ๊กนิสัยเด็ก แต่ผมว่าบิ๊กก็นิสัยเหมือนคนปกติทั่วไปนี่แหละ คนที่มีปัญหาคือเบลล์มากกว่า
เบลล์เป็นคนที่ไม่ค่อยจะแคร์ใคร สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง ใครที่คบกับเบลล์ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือแฟนต้องปรับตามเบลล์ตลอด เพราะเบลล์แทบจะไม่ปรับตัวเพื่อให้เข้ากับคนอื่นได้ ถึงแม้ในช่วงหลังเบลล์พยายามปรับตัวได้บ้าง แต่พอมันฝืนความรู้สึก ก็เริ่มที่จะไม่ทน ไม่สน และไม่แคร์
ไม่รู้จะโทษมีนหรือครอบครัว ที่ตามใจจนเบลล์มีนิสัยเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ไม่สนคนอื่นได้ขนาดนี้ :serius2:
-
ชักมากไปนะบิ๊ก เป็นเพราะอะไรถึงยึดติดกับเบลล์ขนาดนี้ ชักสงสัยแล้วสิ เหมือนกลัวเบลล์ทิ้ง กลัวเปลี่ยนใจกลับไปหามีนเหรอ
-
ปัญหาทุกอย่างอยู่ที่เบลล์ตลอด
เริ่มรำคาญมากขึ้นทุกทีละ,,,
-
ไม่มีใครผิดหรอก ต่างคนต่างก็คิดถึงตัวเอง
บิ็กก็ปกติของเด็ก 20 อยากอ้อนแฟน อยากอยุ่กับแฟน
เบลล์ก็ไม่เคยต้องอยู่ในกรอบที่ต้องคิดถึงคนอื่น
เพราะมีนไม่เคยตีกรอบให้เบลล์อยู่
เด็กที่โลกส่วนตัวสูงอย่างเบลล์จะไม่เข้าใจก็ไม่แปลก
พ่อแม่ 2 บ้าน มีนอีกที่สปอยเบลล์
ถ้ารักกันมากพอก็จะพยายามปรับ
แต่ถ้าต้องทนก็แสดงว่ายังรักกันไม่มากพอ
น่าคิดว่ามีนกับจุ๊จะเริ่มคบกันหรือเปล่า?
-
เบลล์ดูกดดันมาก
-
อืมมม ช่ายยยย ไม่น่ารอดค่ะ เบลล์ดูเหนื่อย จากที่พยายามปรับตัวเข้าหาบิ๊ก ตอนนี้เหมือนเริ่มฝืนแล้ว เราว่าทั้งเบลล์ทั้งบิ้ก ไม่มีคนผิด ทั้งคู่ต่างพยายามกันแล้ว แค่มันไม่คลิ๊ก อะไรก็ดูเกินพอดีจนฝืน จนลำบากใจกันไปหมด ถ้าจะหาคนผิดก็ผิดที่คุณ ManuD_LaW แหละ ชอบนัก เขียนให้มันดาร์ค มันหน่วง จะให้มันชมพู หวานมุ้งมิ้ง ชีวิตง่ายมั่งก็ไม่ได้ #พาล / วิ่งหลบ
-
เรามารอมีนนนนน ถึงคิวรึยัง? เลิกเถอะ บิ๊ก งี่เง่าหว่ะ ไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย :beat:
-
ไม่มีใครผิดหรอกเพียงแต่มุมมองและความคิดเห็นไม่ตรงกัน. ถ้าทนกันไม่ได้สุดท้ายก็คงแยกจากกัน
-
อึดอัดเป็นบ้า
อ่านแล้วนี่ไม่เข้าข้างใครสักคนเลย
มีน ชีวิตคู่ไม่ใช่แสดงออกแต่การกระทำ คำพูดคือสิ่งที่ควบคู่กัน
บิ๊ก ชีวิตคู่ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกันตลอด แต่ละคนมีหน้าที่ที่ต้องทำ
เบลล์ ชีวิตคู่ไม่ใช่การเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ตัวคิดอย่างไรคนอื่นต้องทำตาม
เราว่าทั้ง 3 คนมีนิสัยทั้งที่ดี และไม่ดี มันขึ้นอยู่กับว่าคบกันแล้วคนทั้งคู่ยอมรับข้อดีหรือเสียมากน้อยแค่ไหน
มากกว่า เอาเป็นเราอยู่ทีมสังเกตการณ์ ล่ะกัน สู้ ๆ นะทั้ง 3 คน
-
ณ จุดนี้ รอมีน เพราะยังเชื่อหมดใจเลยว่าเป็นพระเอก แต่ก็แอบไม่มั่นใจลึกๆว่าใช่เปล่า ไม่ใช่หน้าแตก :mew2:
-
จุดนี้คือ คิดว่ามีแต่มีน ที่รับนิสัยของเบลล์ได้ทุกอย่าง
เพราะยังไงคนที่จบทุกอย่างคือเบลล์
คบกันมาตั้งนาน มาพึ่งดูนิสัยหรือความคิดของมีนไม่ออกได้ยังไง
งั้นที่ผ่านมา เบลล์เข้าใจมีนได้ยังไง
ยังไงก็เชียร์มีน
-
ถ้าคบแล้วฝืน
ก็คิดใหม่เถอะ
-
วันนี้จะมาไหมนี่ :katai5:
-
47.
กินข้าวอาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งเล่นเกมส์จ้องหน้ากับน้องบัว เรานั่งมองกันไปมองกันมาโดยไม่มีใครคิดจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปเล่นกับใครก่อน จนพี่เลี้ยงน้องเหมือนจะทนไม่ไหวเลยอุ้มน้องแล้วเอามาวางบนตักให้ผมอุ้ม ผมก้มลงมองหน้าน้องบัว เอานิ้วเขี่ยผมทรงน้ำพุไปมาก่อนจะย้ายมาเขี่ยเบา ๆ ตรงแก้ม แล้วน้องก็ร้องไห้ออกมา
“ยังไม่ค่อยคุ้นก็อย่างนี้แหละค่ะ”
ผมพยักหน้าให้ ก่อนจะบอก “พาน้องไปนอนเถอะครับ ร้องไห้เยอะ ๆ เดี๋ยวก็เก็บไปฝัน”
เห็นพี่เลี้ยงอุ้มน้องขึ้นห้องแล้ว ผมเลยปิดโทรทัศน์แล้วเดินสำรวจประตูหน้าต่างอีกรอบ ก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเองบ้าง ล้มตัวลงนอนได้ผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พอเห็นแจ้งเตือนว่ามีสายที่ไม่รับอยู่สามสายก็กดเข้าไปดู
“บิ๊ก” ผมถอนหายใจออกมายาว ๆ รอบหนึ่ง ก่อนจะกดโทรออก
“อยู่ไหนครับ” น้องมันถามทันทีที่รับสายแล้ว “มีคนเห็นเบลล์ที่คณะ”
“ไปส่งเอกสารฝึกงานน่ะ” ผมพลิกตัวนอนคว่ำ สายตาจ้องมองสร้อยข้อมือที่ตัวเองใส่เอาไว้ “เสร็จแล้วก็เลยกลับมาบ้าน”
“อยู่รอเจอผมสักสิบนาทีไม่ได้เลยเหรอครับ”
ผมหลับตาลง “กลัวถึงบ้านดึก”
“ให้ผมขับรถไปส่งก็ได้นี่ครับ”
“แล้วแม่กับน้องมึงล่ะ” ผมบอกแล้วถอนหายใจออกมาอีกรอบ “ไม่คิดว่าเขาคิดถึงเหรอ ถึงได้ยืดเวลากลับแบบนี้”
“แล้วเบลล์ล่ะครับ” น้องมันว่าก่อนจะเว้นจังหวะไปพักหนึ่ง “ไม่คิดอยากจะเจอแม่ผมสักนิดเลยเหรอ”
“โทษทีนะ” ผมรีบบอกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าน้องมันจะรู้สึกยังไง “กูลืมคิดเรื่องนี้ไป”
“ช่างเถอะครับ” น้องมันว่าแล้วถอนหายใจใส่ผมบ้าง “ขนาดผมเองยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับครอบครัวของตัวเองเลย”
แล้วน้องมันก็ชวนผมคุยเรื่องอื่น ถามเรื่องงานเลี้ยงส่งก่อนกลับทั้งของบริษัทและส่วนตัวของพี่ชัช ก่อนจะขอตัวไปนอน โดยไม่อ้อนขอเปิดกล้องให้เห็นหน้ากันเหมือนทุกที ผมจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือตัวเองนิ่งอยู่อย่างนั้นนาน กระทั่งเสียงแจ้งเตือนจากโปรแกรมสนทนาอันหนึ่งดังขึ้น
JuB : ทะเลาะกันเหรอ
ผมขมวดคิ้วกับคำถามของจุ๊
BeLL : ทะเลาะอะไร ?
JuB : ก็โพสต์ของไอ้บิ๊ก
แล้วจุ๊ก็แนบรูปข้อความนั้นของน้องมันมาให้ ผมกดเข้าไปดู ก่อนจะกดปิดมันแล้ววางโทรศัพท์ลง “พยายามอย่างนั้นเหรอ”
ตอนนี้คงไม่ได้มีแค่ผมเพียงคนเดียวที่กำลังเหนื่อย..
ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า อาบน้ำอาบท่าได้ก็ลงไปเดินเล่นในสวนข้างล่าง จนแดดเริ่มแรงถึงเดินกลับมากินข้าวเช้าพร้อมกับแม่และน้องบัว ผมมองน้องบัวที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับเด็ก รอให้พี่เลี้ยงป้อนข้าวเช้าไปเงียบ ๆ ในหัวก็นึกชมความมีมารยาททั้งที่ยังตัวเล็กแค่นี้ ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นเมื่อน้องหันมาสบตาผมเข้า
“อร่อยไหมคะ” ผมถามทั้งที่รู้ว่าน้องคงตอบไม่ได้ “กินเยอะ ๆ นะ จะได้โตเร็ว ๆ”
“จะเร่งให้โตได้เร็วแค่ไหนเชียว” ผมพูดแล้วหัวเราะ “แม่เห็นมีแต่ยิ่งอ้วนขึ้น จนอุ้มแทบไม่ไหวแล้ว”
“ผมไม่เห็นว่าน้องจะอ้วนเลย ที่หนักนี่คงหนักแก้มหรือเปล่าครับ” สิ้นสุดคำพูดผมทั้งแม่และพี่เลี้ยงก็พากันหัวเราะ จนน้องบัวส่งเสียงหัวเราะตามไปด้วย “เดี๋ยวก็สำลักหรอกหนูบัว”
ไม่รู้ว่าผมพูดเสียงดังเกินไปหรือเปล่า น้องถึงได้ตกใจจนถึงกับร้องไห้แบบนี้ ผมรีบวางช้อนลงก่อนจะเดินอ้อมไปอุ้มน้องบัวไว้ แล้วลูบหลังปลอบไปมาเบา ๆ น้องสะอึกสะอื้นอยู่ในอกผมได้สักพักก็หยุดร้อง ผมเลยวางน้องกลับลงบนเก้าอี้ แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมของตัวเอง
“ปลอบน้องได้แล้วนี่” แม่ว่าแล้วยิ้ม “คงเริ่มคุ้นแล้ว”
ผมหัวเราะขณะหยิบช้อนขึ้นมาแล้วลงมือกินต่อ พออิ่มก็ช่วยแม่เก็บจานชามไปล้างแล้วกลับมานั่งอ่านหนังสือข้างน้องบัวไปเงียบ ๆ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าถูกน้องบัวแอบมองเป็นระยะ ๆ ผมเลยวางหนังสือลงแล้วเปลี่ยนมานั่งมองน้องบ้าง สุดท้ายเลยกลายมาเป็นว่าเรากำลังนั่งมองหน้ากันอย่างเดียวแทน
“น้องคงอยากเล่นด้วย งั้นพี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบหนึ่งนะคะ”
พอผมพยักหน้าพี่เลี้ยงก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยหันกลับมาสนใจเด็กตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าอีกครั้ง “อยากเล่นอะไรครับ”
ผมหยิบของเล่นเด็กที่วางเกลื่อนอยู่รอบตัวน้องขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นไปให้ แต่น้องบัวก็ทำแค่มองมันแล้วเงยหน้ากลับขึ้นมามองผม “ไม่ชอบเหรอ”
ผมวางมันลงเมื่อคิดได้อย่างนั้น ก่อนจะเลือกหยิบชิ้นอื่นขึ้นมาแล้วยื่นส่งไปให้แทน แต่น้องก็ยังคงทำแค่มองมันแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนเดิม “งั้นอยากเล่นอะไรอะ”
ไม่รู้ว่าผมหยิบ ๆ วาง ๆ ของเล่นลงไปกี่ชิ้นแล้ว แต่น้องบัวก็ยังไม่มีท่าทีจะสนใจของเล่นชิ้นไหนเป็นพิเศษ จนตอนนี้ผมยอมแพ้ไม่พยายามจะชวนเล่นอะไรแล้วน้องก็ยังคงจ้องหน้าผมไม่เลิก ผมขยับตัวรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ สุดท้ายเลยทำแค่หยิบหนังสือกลับขึ้นมาอ่านเหมือนเดิม แต่ก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องอยู่
“ชิ้นสุดท้ายแล้วนะ” ผมบอกขณะวางหนังสือลงแล้วยกเปียโนเล็ก ๆ สำหรับเด็กที่วางอยู่หลังโซฟามาให้ “ลองกดเล่นไหม”
น้องบัวมีทีท่าสนใจขึ้นมา ขณะยื่นมือขึ้นมาแตะมัน “เอ่อ..ไม่รู้จะกดเป็นหรือเปล่า”
ผมลองกดไล่เล่น ๆ ไปทีละโน้ต “เหมือนจะนึกออกอยู่เพลงหนึ่ง”
น้องบัวเอียงคอมองตอนผมบอกอย่างนั้น ก่อนจะหันกลับมาสนใจเปียโนเล็ก ๆ ตรงหน้าเมื่อผมเริ่มกดทำนองเพลลงแมงมุมลายที่เคยเรียนในชั่วโมงดนตรีสมัยประถม และเพราะไม่ได้เล่นมานานเลยจังหวะมันเลยเร็วไปช้าไปกว่าที่ควรจะเป็น
“เลือกได้ดีนี่” ผมชะงักมือที่กำลังจะกด แล้วหันไปมองคนพูด “น้องบัวชอบให้เล่นเปียโนให้ฟัง”
“มีน..”
เขาส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินเข้ามาอุ้มเมื่อน้องบัวยื่นมือไปหา “วันนี้ไม่มีของเล่นมาฝากนะคะ แต่เอาไอ้นี่มาฝากแทน”
“หนังสือเหรอ” ผมถาม ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้เมื่อเขาเปิดมันแล้วยื่นให้น้อง “คำศัพท์”
“มีภาพการ์ตูนสี ๆ ถึงน้องจะยังอ่านไม่ออก แต่ก็ช่วยฝึกให้คุ้นเคยกับการอ่านหนังสือ” เขาว่าแล้วหันมามอง “ไม่ใช่กระดาษ กัดยังไงก็ไม่ขาด”
ผมมองน้องบัวที่ตอนนี้กำลังใช้ปากงับ ๆ หนังสือ “เพิ่งรู้ว่ามีอย่างนี้ด้วย”
“เราก็เพิ่งเคยเห็นที่โรงพยาบาล”
ผมพยักหน้า ก่อนจะยื่นมือไปเขี่ยแก้มน้องบัว “มาเล่นกับน้องบ่อยเหรอ”
“ก็ทุกครั้งที่กลับมาบ้านแหละ”
“มิน่า..น้องถึงทำท่าดีใจสุด ๆ เลยตอนเห็นมีน” ผมบอกแล้วยันตัวลุกขึ้น “เดี๋ยวเราไปเอาน้ำกับขนมมาให้”
มีนทำหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินผมบอกอย่างนั้น “เราไปเอาเองก็ได้”
“ไม่เป็นไร อยู่เล่นกับน้องบัวไปเถอะ”
“ขอบคุณนะ”
“อืม”
เขาก้มหน้ากลับลงไปมองน้องบัวที่ตอนนี้ทำท่าสนใจหนังสือใหม่เอามาก ๆ ผมเลยเดินเข้ามาในครัวเพื่อหยิบคุ้กกี้และน้ำผลไม้ออกไปให้เขา เสร็จแล้วก็กลับมานั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ปล่อยให้เขาเล่นกับน้องบัวไปอย่างนั้นกระทั่งถึงเวลานอนของน้อง เขาถึงขอตัวกลับบ้านตัวเองไป
ตกเย็นแม่กับแม่มลก็จัดแจงจัดเตรียมอาหาร จัดโต๊ะสำหรับมื้อเย็นที่สวนเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา ผมเดินเข้าเดินออกยกอาหารและผลไม้ช่วย ก่อนจะแยกตัวมาช่วยดูน้องบัวเพื่อให้พี่เลี้ยงได้มีเวลาจัดการกับธุระส่วนตัวของตัวเองก่อนจะต้องกลับมาดูแลน้องคนเดียวตอนที่พวกเรากำลังทานอาหารเย็น
มีนเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับพ่อของเขา ไม่ลืมจะเข้ามาเล่นกับน้องบัวก่อนจะปล่อยให้พี่เลี้ยงพาขึ้นไปบนห้องเมื่อถึงเวลาที่พวกเราต้องไปกินข้าวแล้ว เรานั่งข้างกันเหมือนกับเมื่อก่อน ปล่อยให้พ่อผมกับพ่อเขา และแม่กับแม่มลได้นั่งข้าง ๆ กันคุยกันไป ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ รู้สึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ ที่เจอมานับตั้งแต่จำความได้
“เหมือนไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันมานานมาก” แม่มลว่าขณะหันมามองผม “เพราะเบลล์เล่นหนีหายไปตั้งสามเดือน”
“ขอโทษครับ”
“นี่แม่แทบจะอดใจชวนแม่เราไปหาที่นู้นแทบไม่ไหว” บ่นแล้วก็ส่ายหน้าไปมาหลายครั้ง “เล่นไม่กลับมาให้แม่เห็นหน้าเลยแบบนี้”
“ฝึกงานเป็นยังไงบ้าง”
ผมหันไปมองเมื่อพ่อเขาถาม “ก็ดีครับ พี่ที่ดูแลผมใจดีมาก ได้เรียนรู้อะไรที่ไม่เคยรู้หลายอย่าง”
“ดีแล้วล่ะ” ว่าแล้วก็หันไปมองมีน “เราก็ผอมลงกว่าเดิมอีกแล้วใช่ไหม”
ผมหันไปมองเขาเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะสังเกตได้ว่าเขาดูผอมลงไปกว่าเดิมมากจริง ๆ มีนไม่ได้ตอบคำถามอะไร ทำแค่บ่นออกมาว่าช่วงนี้อ่านหนังสือหนักนิดหน่อย เพราะมีสอบย่อยแบบไม่ทันตั้งตัวอยู่หลายครั้ง เลยไม่อยากพลาดต้องอ่านหนังสือล่วงหน้าไปก่อนอย่างนี้
“อยู่ด้วยกันก็ดูแลกัน..เบลล์ช่วยดูแลมีนบ้างสิ” แม่หันมาบ่นผม “ไม่ใช่เอาแต่ให้มีนมาดูแล”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..” เขารีบออกตัวแทน “เบลล์เองก็เรียนหนัก”
ผมก้มหน้าลง แสร้งทำเป็นสนใจอาหารตรงหน้านักหนา ทั้งที่ในหัวมีแต่ความคิดเรื่องที่ว่าพ่อแม่ของพวกเรายังไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนี้ผมกับเขาแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันแล้วด้วยซ้ำ ยิ่งผมเพิ่งไปฝึกงานที่อื่นมาอย่างนี้ รวมเวลาที่เราไม่ได้เจอกันคุยกันยิ่งมากเสียจนหากพวกท่านรู้คงจะไม่สบายใจมาก
“อย่าใส่ใจเลย” คนข้างตัวผมหันมากระซิบบอก “ทำในสิ่งที่เบลล์อยากทำก็พอ”
ผมไม่รู้จะพูดหรือตอบอะไรกลับไปให้เขา เลยทำได้แค่ก้มหน้ากินข้าวไปเงียบ ๆ อย่างนั้นอย่างคนไม่รู้จะทำอะไร
Ma-NuD_LaW
มีข่าวฝากจากแอดมินเพจ (แอดมิน JJ) จัดกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คนอ่านได้ร่วมสนุกกันในเพจนะครับ สนใจจิ้มลิ้งแฟนเพจด้านล่างได้เลยครับ (เรียกว่าอะไร ที่อยู่ข้างล่างง่ะ) :o8:
ชอบหลายคอมเม้นมากอะ .. อ่านแล้วสนุกกว่านิยายอีก :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
มีนมีบทเสียที พอมีบทก็เก็บคะแนนไปเยอะเลย ยังรู้ใจกันเหมือนเดิม ยังอ่อนโยนเหมือนเดิม แย่ละ บิ๊กเอ๋ย
-
ตอนแรกเกลียกมีนนะ คิดว่าจะเป็นพระเอกได้ยังไง แต่ตอนนี้ชอบมีนแล้วล่ะ
เบลล์เลิกกับบิ๊กเถอะ ยังไม่ต้องกลับไปคบมีนหรอก แค่กลับมาอยู่คนเดียว
-
อ่านไป อ่านมา ก็รำคาญเบลล์ โคตรเอาแต่ใจเลยว่ะ,,,
-
มีนกับเบลล์ก็เหมาะสมกันที่สุดล่ะนะ เพราะอยู่ด้วยกันมานานที่แค่มองตาก็เข้าใจ
แต่ความเหมาะสมก็ไม่ได้หมายความว่าจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะ มันอยู่ที่ทั้งคู่รักกันจริงๆรึป่าว
-
จะเห็นแก่ตัวทั้งที ก้อให้มันชัดเจนหน่อย ถ้ารู้ว่าทำอะไรให้มันดีขึ้นไม่ได้ ก้อออกมาอยู่คนเดียวจะได้ไม่วุ่นวายคนอื่น
อย่างน้อยให้มันเหล่อมิตรภาพ ดีกว่ามาเกลียดกัน
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มีนคือของเราเบลล์ไม่เอาก็เรื่องของเบลล์ :เฮ้อ:
-
จะหาผู้ชายแบบมีนได้สักกี่คน? ผู้ชายที่รับตัวตนจริงๆของแฟนได้หมด
เบลล์เป็นไงมีนไม่ได้คิดจะให้เบลล์เปลี่ยนแปลง ที่เลิกกันก็เพราะมือที่สาม
ปัจจัยเร้าจากข้างนอกที่มีเจตนามาแยก เบลล์เป็นคนขอเลิก
มีนหันไปหาคิวอาจจะเพราะว่าเจ็บจากการโดนทิ้ง คิวก็ไม่ยอมรามือ
พอคบกับคิวแล้วไม่ใช่ เห็นเบลล์มาอาละวาดก็ขอเลิกกับคิวเลย
เบลล์ไม่กลับมาหา มีนก็ปล่อย ไม่ว่าสักคำ
ยอมถอยให้พื้นที่ส่วนตัวกับเบลล์และแฟนใหม่
มาดูแลน้องบัวตลอดเวลาที่เบลล์ไปอยู่กับบิ๊ก
ถ้าเปลี่ยนเป็นช-ญในชีวิตจริง มีนจะประมาณแฟนที่อยู่ด้วยกันมานานอาจจะดูเฉยชาเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก
เราว่ามีนเป็นคนที่แกร่งมากๆ ก็เหลือแต่เบลล์แหละว่าจะทำยังไงกับบื๊ก แล้วเกิดมีนไปคบคนอื่นระหว่างนี้ก็จุกค่ะ
-
เราอ่านตอนแรกไม่เข้าใจมีนนะ แต่ตอนนี้แมร่งง :katai1: โครตเข้าใจว่ะ สู้ๆนะมีน
-
สั้นๆค่ะ เราอยากให้มีนคู่คนอื่น :hao5:
-
สนุกๆ บิ๊กเริ่มจะคลายเชือกวิเศษละ มีนนิ่งๆ เงียบๆนี่ รอสถานการณ์พาไปใช่มะ แหมะบางทีก็อดหมั่นใส้เบลล์ไม่ได้ แม่เบลล์ แม่คนสวยเลือกด้ายยยย จ้าาาาา เอาที่นางสบายใจเลยน้าาาา ใครๆเขาก็รอนางตัดสินใจ
-
เหมือนมีนรู้นิสัยเบลล์มากกว่าตัวเบลล์อีก
จะไม่ให้รักผช.แบบนี้ได้ไง
-
นานๆ มีนจะมีบท
-
รู้สึรักคนแต่งเพิ่มขึ้นมานิดนึงเลย หลังจากที่ลำเอียงให้บิ๊กออกมานาน ก็มาถึงทีของมีนขวัญใจเราออกมาบ้างแล้ว
โถ่วววพ่อพระเอก พ่อคนดี พ่อมีนของฉัน เบลล์ถ้าไม่เอาก็อย่าเอานะมีนอ่ะ ฉันเอาเองก็ได้ ทีมมีนค่ะ
-
มีความรู้สึกเหมือนว่ามีนรู้ความรู้สึกเบลล์ไปทั้งหมด
เหมือนรู้ว่าคิดอะไร รู้สึกยังไง ผูกพันกันมานานก็งี้แหละเนอะ
ส่วนเบลล์ก็ยังเป็นเบลล์ อาจจะมีพัฒนาการที่ดีขึ้นหน่อย
รู้สึกว่าดูไม่อึดอัดเวลาอยู่กับมีน
มันรู้สึกได้ชัดมากอ่ะ ขนาดแค่คุยกับบิ๊ก ความรู้สึกอึดอัดมาเต็มมาก
อยากให้จบกับบิ๊กไปเถอะ เพราะว่าคงไม่รอดหรอก
แล้วอยู่เป็นโสดดีกว่า อิอิ
-
มีนหายไปไม่มีบทซะนาน จนไม่แน่ใจว่าเป็นพระเอกจริงหรือเปล่า
อีกทั้งมีนไม่มีความรู้สึกอะไรเลยที่เบลล์มีบิ๊ก. ถ้ามีนรักเบลล์มากพอ
และมีความเข้าใจในตัวเบลล์จริงล่ะก็. ...มีนควรแสดงออกให้ชัดเจน
มากกว่านี้. รอดูบทบาทของมีนอยู่นะ...
-
เบลล์เป็นคนที่บอกเลิกมีน แล้วก็ตัดพ้อว่ามีนไม่เคยรั้งเบลล์ไว้เลย
ในขณะที่ตอนนี้บิ๊กกลับพยายามรั้งเบลล์ทุกอย่าง เบลล์ก็ยังไม่พอใจอีก เบลล์บอกเบลล์อึดอัดอย่างงั้นอย่างงี้แล้วถ้าตอนนั้นมีนรั้งเบลล์แบบที่บิ๊กรั้งเบลล์ล่ะ??? ถ้าเบลล์ไม่อึดอัดแสดงว่าประเด็นมันไม่ใช่ว่าเบลล์อึดอัดที่มีคนมาวุ่นวาย แต่ประเด็นคือคนที่มาวุ่นวายไม่ใช่คนที่เบลล์ต้องการ เหมือนแบบคนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด ต่อให้บิ๊กทำดียังไงมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมาอยู่ดี ยังไงบิ๊กก็จะเป็นคนที่'ไม่ใช่'กับเบลล์อยู่ดี
แต่ถ้าตอนนั้นมีนรั้งเบลล์เอาไว้ มันก็อาจไม่เป็นแบบนี้แต่เบลล์ก็ไม่เคยพูดเคยบอกว่าตอนนีีเบลล์คิดอะไรอยู่ เบลล์ไม่พูดแต่ต้องการให้ทุกคนเข้าใจในตัวเอง เบลล์เอาตัวเองไว้เป็นศูนย์กลางว่าตัวเองไม่ผิด ตัวเองมีโลกใบนี้ของตัวเองนี้มาตั้งนานแล้ว เบลล์ไม่อยากทีีจะเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับใคร เบลล์รู้ว่าทำอย่างงี้แล้วบิ๊กจะเสียใจแต่เบลล์ก็ยังทำ บางครั้งเราก็ยังคิดนะว่าบิ๊กก็เหมือนคนรู้จักของเบลล์เฉยๆ เบลล์ก็ยังเลือกไม่ใส่ใจกับความรู้สึกของบิ๊ก
มีนเป็นคนที่เรารู้สึกว่าเราเข้าใจมีนที่สุดเพราะถ้าเราเป็นมีน เราก็คงเลือกไม่รั้งเบลล์ไว้เพราะ มีนกับเบลล์รู้จักกันมานาน นานพอที่มีนจะรู้จักเบลล์ดีกว่าที่เบลล์รู้จักตัวเอง มีนก็ยังคนเป็นมีนหมุนอยู่รอบๆตัวเบลล์ตามปกติ มีนก็เหมือนพลูโตโคจรรอบดวงอาทิตย์ มันก็โคจรอยู่อย่างงึ้มาตั้งนานแล้ว แต่วันนึงก็โดนบอกว่ามันไม่ใช่อ่ะ มีนยังคงเป็นคนที่เข้าใจเบลล์ที่สุดอยู่ดี มีนคิดแค่ว่าจะทำยังไงเพื่อจะให้เบลล์มีนความสุขมากที่สุด มีนจะปล่อยเบลล์ไปเพราะคิดว่านี่คือสิ่งที่เบลล์เลือก เบลล์คงจะมีความสุขกับสิ่งที่เบลล์เลือกแล้ว มีนยอมเบลล์ทุกอย่างแล้ว
เราอยากจะกรีดร้องกับนิยายเรื่องนี้มาก มันจะทุกข์ก็ไม่ทุกจะสุขก็ไม่สุขบรรยากาศอึมครึม ไม่รู้ว่าควรจะเข้าข้างใคร ทุกคนมีเหตุผล แต่ละคนให้น้ำหนักกับเรื่องต่างๆแตกต่างกัน มันไม่ถูกแต่ก็บอกไม่ได้ว่าผิด บอกอะไรไม่ได้สักอย่าง ตอนจบก็ไม่รู้ว่าจะเดายังไง อย่าเศร้ามากนะคะะะะะ :ling2:
-
ไม่รู้ทำไม อ่านแล้วเครียด 5555+
-
มีนค่าตัวแพงใช่มะ ตอนหลังๆไม่ค่อยมีบท :katai5:
เราคิดว่าตัวละครหลักสามตัวในเรื่องนี้มีความเป็นสีเทามากๆเลยนะ
ไม่มีใครดีไปหมด และเลวไปหมดเลยซักตัว
อ่านแล้วเราหงุดหงิดนิสัยบางอย่างของเบลล์กับมีนนะ
มีนอะมีอะไรก็ไม่ยอมพูด ไม่เล่า ไม่อธิบาย
บางอย่างมันแค่ลงมือทำอย่างเดียวไม่ได้ ต้องพูดต้องบอกกันบ้างอะ
กับเบลล์อีกคนชอบสร้างกรอบความสัมพันธ์ของตัวเอง ไม่ยอมปรับตัวเข้าหาใคร ชอบหนีปัญหา
-
อึดอัดแทนทุกๆคนเลยทั้งมีน เบลล์ บิ๊ก
-
48.
วันนี้ผมต้องนั่งกินมื้อเช้าเพียงคนเดียวเมื่อแม่พาน้องบัวกับพี่เลี้ยงออกไปเดินเล่นกับแม่มลที่ห้างสรรพสินค้า ผมส่งขนมปังปิ้งเข้าปากแล้วดื่มนมตามไป ก่อนจะจัดการเก็บแก้วเก็บจานไปล้างแล้วพาตัวเองมนั่งอ่านหนังสือเล่นเงียบ ๆ อยู่ที่ห้องรับแขกจนกระทั่งเที่ยงวันแม่ก็ยังไม่กลับมา
ผมลุกขึ้นไปหยิบน้ำผลไม้จากตู้เย็นออกมาหนึ่งกล่อง ก่อนจะออกมาเดินเล่นในสวนแก้เบื่อ พอได้เห็นต้นไม้ใบหญ้าแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นหลังจากต้องทนอุดอู้อยู่แค่ที่ห้องพักกับที่ฝึกงานโดยไม่ได้ไปไหนเลยมาตลอดสามเดือน ผมเดินอมยิ้มกินน้ำผลไม้มาเรื่อยจนถึงสระบัว พอได้เห็นว่ามีใครนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ศาลาริมน้ำนั่นก็เดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งโดยเว้นระยะห่างเอาไว้พอสมควร
“เรานึกว่ามีนไปขับรถให้แม่”
เขาวางหนังสือในมือ ขณะใช้มืออีกข้างถอดหูฟังออก “แม่บอกอยากไปกันแต่ผู้หญิงน่ะ”
ผมพยักหน้าว่าเข้าใจ ก่อนจะหันหน้าออกไปมองดอกบัวในสระเงียบ ๆ ไม่กวนเวลาเขาอ่านหนังสืออีก มีนเองก็ไม่ได้พูดอะไร ทำแค่หยิบหนังสือนิยายแปลที่อ่านค้างไว้กลับขึ้นมาอ่านอีกรอบ ปล่อยให้ความเงียบทำงานอยู่รอบ ๆ ตัวเราไปอย่างเช่นที่เคยเป็นมาตลอด
ผมลุกขึ้นเดินออกมาด้านนอกศาลา หยิบกิ่งไม้แห้งที่หล่นอยู่บนพื้นแถวนั้นขึ้นมาแล้วขีดเขียนอะไรไปมั่ว ๆ บนพื้นดินตรงหน้า ก่อนจะถูกว่าที่คุณหมอเรียกให้กลับเข้าไปนั่งข้างในศาลา ด้วยเหตุผลที่ว่าแดดตอนนี้อันตรายเพราะยังแรงมาก
“ถ้าเบื่อก็เอาหนังสือเราไปอ่านก่อน” เขาบอกแล้วทำท่าจะยื่นมาให้ แต่ผมเลือกจะปฏิเสธออกไปเพราะไม่อยากแย่ง “แนวสืบสวนสอบสวนแบบที่เบลล์ชอบนะ”
“เอาไว้มีนอ่านจบแล้วเราค่อยยืมดีกว่า”
เขาพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ก่อนจะขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ ผม “งั้นฟังเพลงแล้วกัน จะได้ไม่เบื่อ”
พอผมพยักหน้า เขาก็แบ่งหูฟังข้างหนึ่งมาเสียบใส่หูให้ผม แล้วหันกลับไปอ่านหนังสือในมือของตัวเองต่อ ผมเลยขยับเข้าไปนั่งใกล้เขามากขึ้นเมื่อสายหูฟังของเขายังยาวไม่มากพอจะให้เรานั่งห่างกันขนาดให้คน ๆ หนึ่งเข้ามานั่งแทรกได้แบบนี้ ก่อนจะหลับตาลงเมื่อสะดุดเข้ากับดนตรีเริ่มต้นของเพลงที่กำลังเล่น
หากเธอลองมองไปยังฟ้าแสนไกล
และคิดถึงใครหนึ่งคนคุ้นเคย
กี่หมื่นพันคำที่ไม่ทันเอื้อนเอ่ย
และเธอยังคงเก็บมันไว้ข้างในใจ
จะกี่คราวที่ความรักผันผ่าน
พอมองเห็นมันก็ไม่ทันคว้าไขว่
และอีกกี่คราวที่เราเฝ้าลบลืมมัน
เพื่อหวังสักวันรักจะมาพบใหม่
หมดชีวิตใช้ไปเพื่อหวังและรอ
จนบางทีท้อและถอดใจ
ว่ามันคงไม่มีรักจริงให้เราเจอ
ถ้ามีจริงมันคงอยู่แสนไกล
รักอยู่ที่ไหนจะไปหา
กว่าที่จะได้มันมาต้องเสียอะไร
กว่าจะพบและได้เห็น
ว่าที่จริงแล้วคือเราเองที่มองข้ามไป
รักอยู่ที่ใดหรือมันอาจผ่านเลยไปโดยที่ไม่รู้ตัว..
( ผ่านเลยไป : เสือโคร่ง Feat.แป้งโกะ )
เพลงจบแล้ว แต่ผมก็ยังคงหลับตานิ่งค้างอยู่อย่างนั้นกระทั่งดนตรีของเพลงใหม่เริ่มต้นขึ้น มีนยกมือขึ้นมาวางไว้บนหัวผม ก่อนจะลูบไปมาเบา ๆ เมื่อผมลืมตาขึ้นมามอง เขาส่งรอยยิ้มจาง ๆ มาให้ขณะเพิ่มน้ำหนักมือที่ลูบหัวผมอยู่ให้มากขึ้น
“หิวหรือยัง” ผมส่ายหน้า ก่อนจะก้มลงไปมองปลายเท้าของตัวเองเมื่อไม่รู้จะทำอะไร “แต่เราหิวแล้ว”
“...”
“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย” เขาว่าแล้วพับหนังสือในมือลง “เดี๋ยวเราทำไข่ตุ๋นให้กิน”
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา “ใส่แฮมแบบที่เบลล์ชอบดีไหม”
“...”
“เรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ” เขาบอกแล้วยิ้มให้อีกครั้ง “อย่าทำเหมือนไม่รู้จักกันอย่างนี้เลย”
“ขอโทษ..”
“ถ้าอยากขอโทษจริง ๆ ก็รีบลุก” ว่าแล้วก็ฉุดมือผมให้ลุกขึ้นยืน “ไปกินข้าวกัน”
ผมเดินตามไปที่บ้านเขาเงียบ ๆ นั่งมองเขาหั่นแฮมเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วตีรวมเข้ากับไข่ไก่ ปรุงรสเสร็จก็ส่งเข้าไมโครเวฟ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ ผมเพื่อรอเวลาให้ไข่สุก เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนเสียงเตือนจากไมโครเวฟดังเขาก็ลุกขึ้นไปหยิบออกแล้วตักข้าวใส่จาน ผมเลยลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำหวานสีแดงในตู้ออกมาชงใส่น้ำแข็งเรียบร้อยก็ยกตามเขาออกมาวางที่โต๊ะอาหาร
เราต่างคนต่างนั่งกินกันไปเงียบ ๆ กระทั่งอิ่มเขาก็บอกให้ผมรออยู่ก่อนตอนที่เขาเดินขึ้นไปหยิบหนังสือแนวปรัชญาเล่มหนึ่งที่เขาซื้อมาฝากผม
“จำได้ว่าเบลล์ชอบนักเขียนคนนี้”
เขาบอกอย่างนั้นตอนยื่นหนังสือเล่มนี้มาให้ ผมวางมันลงรวมกับอีกเล่มบนโต๊ะที่ผมซื้อเอาไว้ตอนก่อนจะไปฝึกงาน และเพราะมัวแต่ยุ่ง ๆ เลยยังไม่ได้หยิบมันขึ้นมาอ่านเลยสักครั้ง สภาพมันเลยเหมือนใหม่ไม่ต่างกับเล่มที่เขาเพิ่งให้มาแบบนี้
“ขอบคุณนะ”
ผมยิ้มให้กับหนังสือทั้งสองเล่มตรงหน้า ก่อนจะหยิบมันขึ้นไปวางไว้บนชั้นหนังสือชั้นบนสุดที่เอาไว้เก็บหนังสือที่ไม่ค่อยได้อ่านแล้ว
Ma-NuD_LaW
เพื่อนก็เพื่อน :m19:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
แล้วเบลล์จะเอาไงเนี๊ยะ????
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีนไม่ใช่พระเอก แค่เพื่อนจริงเหรออออ
:ling1:
-
เอาเถอะ เอายังไงก็เอา
ความสุขของตัวเองเลือกเอา
คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่เอา ก้อยุ่คนเดียวก็ดีนะเบลล์เอ๊ย
-
เห้ออ!! มันเปงเพื่อนไม่ได้หรอก
-
ถ้ามีนเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ
เบลล์ก็ยกให้เราละกัน
-
แก้วที่มันร้าว ก็คงยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม
เบลล์กับมีนก็คงเหมือนกัน ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่า ที่ต้องเลิกกันไปจริงๆแล้วมันเพราะอะไร ต่อให้รักกันแค่ไหน ก็คงกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมไม่ได้
-
ขอให้เป็นเพื่อนไปให้ได้ตลอดนะคะเบลล์ /มีนเป็นของเรา อิอิ :-[
-
มันต้องมีตัวกระตุ้นให้มีนมีแฟนใหม่สิ ถ้าเบลล์เห็นเข้าจะรู้สึกยังไง จะใจเต้นเร็วมั้ยที่เห็นมีนควงคนใหม่
ยังไงก็อยากให้กลับมาคุยกันให้ชัดเจน
-
มีเเต่คนว่ามีนรู้จักเบลล์ดีที่สุด ทำไมเราเห็นต่างอ่ะ ถ้ารู้จักเบลล์ดีก็ต้องรู้ด้วยสิ
ว่าตอนนางบอกเลิกนางอยากให้รั้งเอาไว้ อยากให้คุย อยากให้ถาม เเต่มีนกลับมีคนอื่น
มีนเป็นคนดี ใจเย็น เอาใจใส่ เเต่ก็อย่างที่พูดไว้ คนดีกับคนที่ใช่มันต่างกัน
นิสัยคิดไปเองของเบลล์กับนิสัยไม่พูดไม่อธิบายของมีนมันไม่มีทางไปรอดหรอก
ส่วนบิ๊กก็นิสัยเด็กไป มันไม่ผิดหรอกถ้านางจะไม่เลืกใคร
เอาเวลาตั้งใจทำงานดีกว่าดราม่าความรัก เดี๋ยวฝึกงานไม่รู้เรื่อง ใครทนรอได้ก็คนนั้นเเหละ
:katai4:
-
มีนยังจำทุกอย่างของเบลล์ได้เสมอ :mew2:
-
มีนในตอนนี้มันบทพระเอกชัดๆ แต่บิ๊กก็ไม่ผิดอะไรเลยนะ เป็นเรา เราก็รู้สึกแบบบิ๊กนั่นแหละ
เวลาอ่านเรื่องนี้ แล้วมีฉากของสองคนจะนึกถึงอีกคนที่ไม่ได้เข้าฉากเสมอเลยค่ะ เรื่องนี้มัน รั้ง สมชื่อจริงๆ
-
หึ ใช่สิ! ดูที่เธอทำสิเบลล์ บอกเลิกกันง่ายๆงี้ พาแฟนใหม่เข้ามาอวดที่บ้านงี้ วันดีคืนดีอุ้มลูกเข้าบ้านงี้ มีนมันคิดว่ายังเป็นเพื่อนกันได้ก็ดีแค่ไหนแล้วแม่คู้ณณณณณ
-
:เฮ้อ:
-
เป็นเพื่อนกันไปก่อนเนอะ หึหึ
ตอนนี้เดาใจเบลล์ยากจริงๆ ว่าคิดอะไรอยู่
-
อ่านแล้วรู้เลยว่าเบลล์ไม่กลับไปคบแน่ๆ :ling3:
-
เอาเถอะ สุดท้ายไม่ว่าเบลล์จะเลือกใคร
ก็ปรับตัวและทำให้มันดีกว่านี้นะ
-
49.
บิ๊กมาหาผมที่บ้านในเย็นวันศุกร์หลังจากส่งแม่กับน้องขึ้นเครื่องที่สนามบินแล้ว น้องมันแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยตอนที่เห็นว่ามีนมาเล่นอยู่กับน้องบัวที่บ้านผม แต่มีนก็คงจับสังเกตได้เลยขอตัวกลับบ้านไปทันที ไม่รอส่งน้องเข้านอนเหมือนทุกครั้ง ผมเลยลุกขึ้นจัดแจงหาข้าวหาปลาให้กินเสร็จก็พาขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง
นอกจากการทักทายทั่วไปตามปกติ เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยตลอดช่วงเวลาก่อนเข้านอน กระทั่งหลับพวกเราก็ยังเว้นระยะห่างระหว่างกันไว้พอสมควร
“น้องบัวล่ะครับ” ผมถามพี่เลี้ยงเมื่อไม่เห็นน้องบัวมานั่งกินข้าวด้วยกันที่โต๊ะเหมือนทุกเช้า
“คุณมีนมารับไปเล่นที่บ้านตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” เธอว่าแล้วจัดขวดนมใส่ตะกร้า “คุณบีเองก็เพิ่งตามไปเมื่อกี้”
ผมพยักหน้า ก่อนจะหันมาตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้บิ๊ก “จะเอานมหรือน้ำส้มดี”
“เดี๋ยวผมไปเอาให้เองครับ”
ผมนั่งลงเมื่อน้องมันอาสาจะเป็นคนไปเอาน้ำเอง ก่อนจะเริ่มลงมือกินเมื่อน้องมันเดินกลับมานั่งแล้ว เราต่างคนต่างนั่งกินกันไปกระทั่งน้องมันเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการตักกุ้งในถ้วยของตัวเองมาให้ผม “ในหม้อก็มีอีก”
“แต่ผมอยากให้นี่”
ผมหัวเราะก่อนจะเอ่ยปากแซว “จะเอากุ้งมาง้อว่างั้น”
“เบลล์ไม่เห็นแก่กินขนาดนั้นหรอก” น้องมันว่าแล้วก้มลงเขี่ยข้าวไปมา “ผมแค่ไม่อยากให้บรรยากาศระหว่างเรามันแย่แบบนี้”
“ขอโทษนะ”
“ขอโทษทำไมครับ” น้องมันยิ้มให้ผม “เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า”
บรรยากาศระหว่างผมกับน้องมันกลับมาดีขึ้นทันที เราคุยกัน..เล่นกัน..หัวเราะด้วยกัน ก่อนจะช่วยกันเก็บถ้วยชามไปล้างแล้วมานั่งฟังเพลงกันที่ห้องรับแขก และเพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน เราเลยไม่จำเป็นจะต้องรักษาระยะห่างระหว่างกันให้มากเหมือนทุกที น้องมันเลยอ้อนขอนอนตักผมอ่านหนังสือได้อย่างนี้
“ผมบอกเรื่องของเรากับแม่แล้วนะครับ” ผมชะงักมือที่กำลังลูบหัวน้องมันอยู่ “แม่เองก็อยากเจอเบลล์”
“งั้นเหรอ”
“เอาไว้เราบินไปหาแม่ด้วยกันนะครับ”
นอกจากส่งยิ้มให้น้องมันแล้ว ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเลย
เรากลับมาเรียนอีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนจะสอบ ทั้งผมและบิ๊กต่างก็วุ่นวายกับการอ่านหนังสือจนไม่มีเวลาให้กัน น้องมันออกไปติวกับเพื่อนข้างนอก ขณะที่ผมเลือกจะอ่านเอาเองที่ห้องไม่ออกไปไหน หลายครั้งที่จุ๊ก็ชวนให้ออกไปอ่านด้วยกันกับเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าอยากอ่านคนเดียวเงียบ ๆ มากกว่า สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าผมกลับมาเก็บตัวอ่านอยู่ที่ห้องของตัวเองไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องน้องมันยาวเกือบทั้งอาทิตย์
“กินข้าวแล้วก็กินนี่เสริมไปด้วย” ผมมองมีน ที่ตอนนี้กำลังจัดขวดซุปไก่สกัดใส่ตู้เย็นให้ “แล้วก็นอนบ้างนะเบลล์”
“บอกเราแล้วตัวเองก็ทำด้วยนะ”
“ของเราอ่านล่วงหน้ามาพอสมควรแล้ว ตอนนี้เลยแค่ทวนดูอีกรอบ” เขาว่าแล้วหันมามองผม “ไม่หนักเหมือนเบลล์หรอก”
“เรียนหมอไม่หนักได้ยังไง”
“งั้นก็หนักพอกัน” เขาบอกเหมือนไม่อยากเถียงด้วย “ตั้งใจอ่านหนังสือนะ”
“อืม”
“เราไปล่ะ”
พอมีนออกไปแล้ว ผมก็หันกลับมาสนใจหนังสือเรียนที่อ่านค้างไว้เหมือนเดิม นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้เจอหน้าเขาหลังจากกลับมาเรียน เพราะครั้งแรกที่เจอกันคือตอนที่มีนมาเคาะประตูห้องเพื่อเอาอาหารแช่แข็งหลายสิบกล่องมาแช่ให้ผมเมื่อสามวันก่อน และวันนี้ที่เขาพอจะปลีกตัวเอาอาหารเสริมมาแช่ทิ้งไว้ให้ได้ก่อนจะไม่มีเวลาว่างกลับมาที่ห้องอีกจนกว่าจะสอบเสร็จ
BiG-B : เย็นนี้ออกมากินข้าวด้วยกันไหมครับ หรือจะให้ผมซื้ออะไรกลับไปที่ห้อง
ผมกดตอบน้องมันกลับไปว่าจะเป็นคนหาซื้ออะไรเข้าไปให้กินเองที่มหาวิทยาลัย ก่อนจะออกจากห้องพร้อมกับแวะซื้อพิซซ่าและไก่ทอดชุดใหญ่ไปให้น้องมันกับเพื่อน ๆ และพอมาถึงเลยทำให้ได้รู้ว่าไม่ใช่แค่เด็กปีสองเท่านั้นที่มารวมตัวกันอ่านหนังสือที่นี่ ยังมีพวกปีสามและปีสี่อีกจำนวนหนึ่งมานั่งอ่านอยู่ด้วยเหมือนกัน
จุ๊กวักมือเรียกทันทีเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา ผมวางพิซซ่าสองถาดใหญ่ให้พวกน้องปีสองก่อนจะเดินมาหาจุ๊พร้อมกับไก่ทอดถังใหญ่ในมือ น้องมันเองก็เดินตามมาเมื่อผมยื่นข้าวยำไก่กับเบอเกอร์ที่สั่งแยกมาให้ต่างหากอีกชุด เห็นบนโต๊ะมีกล่องข้าวกับขนมทั้งที่แกะแล้วและยังไม่แกะวางอยู่พอสมควรทำให้ผมรู้ว่ามีหลายคนในนี้กินมื้อเย็นกันไปแล้ว
“กำลังหิวพอดี” จุ๊ว่าแล้วถูฝ่ามือตัวเองไปมา “ขอกินเลยนะ”
“ผมนึกว่าสองกล่องนี้ของพี่ซะอีก” น้องมันพูดขณะชี้ไปที่กล่องข้าวเปล่าที่หมดแล้วบนโต๊ะ “กำลังนึกกลัวว่าพี่จะอ้วน”
“ไอ้บิ๊ก !”
“รีบ ๆ กินเถอะ จะได้อ่านหนังสือกันต่อ” ผมห้ามศึก “วันนี้จะกลับห้องหรือเปล่า”
“คงกลับดึก ๆ” น้องมันว่าแล้วหันมามองผม “วันนี้กลับมานอนที่ห้องนะครับ”
ผมสบตากับน้องมัน ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “เดี๋ยวสักสี่ทุ่มจะลงมาแล้วกัน”
น้องมันเอนหัวมาซบไหล่ผม “ผมก็ไม่ได้อยู่กวน ทำไมไม่อ่านที่ห้องเราล่ะครับ”
พอผมไม่ได้ตอบอะไร น้องมันก็ถอนหายใจออกมา “รู้ไหมพอผมกลับไปแล้วไม่เจอเบลล์ มันโหวง ๆ ยังไงไม่รู้”
“...”
“ทั้งที่เบลล์ก็อยู่ถัดขึ้นไปแค่สามชั้นเองแท้ ๆ”
“จะหวานกันต่อหน้าเพื่อนอีกนานไหม” เสียงจุ๊แซวขัดขึ้นมา “แฟนคลับไอ้บิ๊กมันมองตาเขียวกันหมดแล้ว”
น้องมันลุกกลับขึ้นมานั่งดี ๆ ก่อนจะบ่น “พี่จุ๊พูดอะไร เดี๋ยวเบลล์ก็เข้าใจผิดกันพอดี”
“กูแค่พูดตามที่เห็น” ผมมองตามสายตาจุ๊ไป ก็เห็นสายตาหลายคู่มองมาจากโต๊ะที่น้องมันเพิ่งจะลุกออกมา “เบลล์เองก็คงรู้สึกใช่ไหม”
“อืม..” ผมตอบตามจริง “คิดอยู่ว่ามันแปลก ๆ”
“เบลล์อย่าไปคิดมากตามพี่จุ๊สิ”
ผมอมยิ้ม ก่อนจะบอกให้น้องมันรีบกิน ในหัวก็คิด ๆ ไปว่าที่ผ่านมาผมไม่รู้ตัวได้ยังไงว่าตัวเองกำลังคบอยู่กับคนที่ใคร ๆ ก็คงจะชอบอยู่ อาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยสนใจใครหรืออะไรรอบตัวเลย หรืออาจจะเป็นเพราะว่าที่ผ่านมาน้องมันพุ่งความสนใจทุกอย่างมาที่ตัวผมเพียงคนเดียว จนทำให้ผมไม่รู้สึกเลยว่าคนที่มีสายตาไว้มองเพียงแค่ผมอย่างน้องมัน จะยังมีสายตาอีกหลายคู่คอยมองมาที่มันอยู่เหมือนกัน
ตอนนั้นผมน่าจะรู้..จะได้ไม่ต้องทำอะไรผิดพลาดมากมายขนาดนี้
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :z13:
-
ตกลงทั้งเรื่องมีแต่คนโลเล 5555
-
จ้ะ
-
ผิดพลาดยังไงอ่า
-
จะมีคนมาราวีหรือเปล่า เอฟซีบิ๊กจะแอนตี้ไหม?
อ่านๆดูแล้วเบลล์ไม่เอาใครจริงๆ
กับมีนที่ทำอะไรให้ก็รับนะ แต่ไม่มีคืนกลับเลย
กับบิ๊กตราบใดที่บิีกไม่มาก้าวก่ายหรือเรียกร้องอะไรมากเกินไป
ไม่เป็นปัญหา ไม่นำปัญหามาให้ เบลล์ก็โอเคกับบิ๊ก
จะว่าผิดก็ไม่ผิด จะว่าเห็นแก่ตัวก็ว่าได้
-
เห้อ o22 o22
-
ความรักในวัยมหาลัย เปิดมุมมองไปอีกแบบ
-
เฮ้อรอบที่ล้าน :เฮ้อ:
-
เห็นอะไร เจออะไร ก็เก็บเอามาโทษตัวเองไปซะหมด สะสมเหตุผลเอาไว้บอกตอนจะขอเลิกเหรอเบลล์? อยู่ไป คบไป คิดลบไป มีความสุขเหรอ ถามจริง?
-
ไม่เอาแบบนี้ดิ #ทีมมีน
-
เฮ้อ อยากให้เบลล์ตัดสินใจให้ได้ไวๆ ว่าจะไปทางไหน
อยู่แบบนี้มันอึดอึดแฮะ ดูเหมือนตัวเองก็ไม่ค่อยมีความสุข
เฮ้อออออออออออ~
-
มึนๆ อึนๆ อ่อยปวดตับ
-
บิ๊กก็รู้ว่าเบลล์คิดกับตัวเองยังไง เเต่ยังดันทุรัง
ส่วนเบลล์ก็ไม่เคลียร์ความรู้สึกตัวเอง
ถ้ามันยากนัก ก็คบกัน3คนผัวเมียผัวเลยค่ะ
ผัวหนึ่งปากหนัก อีกผัวช่างตื้อ เป็น balance ที่ดีมาก
:katai3:
-
หายหน้าไปหลายวันเลย
-
คนแต่งหายไปไหน...
หึหึ
-
50.
ผมไม่ได้กลับลงมานอนที่ห้องน้องมันตามที่รับปากเอาไว้ เพราะเผลอหลับไปขณะกำลังอ่านหนังสือ น้องมันตามขึ้นมาหาผมที่ห้องตอนเกือบ ๆ เที่ยงคืน ก่อนจะยอมเป็นฝ่ายย้ายมานอนที่นี่เมื่อผมไม่ยอมขยับตัวลุกจากโซฟาไปไหน เรานอนเบียดกันบนโซฟาแคบ ๆ นั่น จนตื่นมาพบตัวเองนอนกอดกันอยู่บนพื้นในเช้าวันถัดมา
“เบลล์กินแต่อาหารแช่แข็งพวกนี้เหรอครับ” ผมหันไปมองคนถาม ก่อนจะหันกลับมาเทน้ำผลไม้ในมือลงแก้วต่อ “แต่ก็ดีกว่ากินมาม่าละนะ”
ผมยกแก้วมานั่งดื่มรอน้องมันอุ่นอาหารแช่แข็งพวกนั้นเป็นมื้อเช้า ก่อนจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำเตรียมตัวไปสอบ พอถึงมหาวิทยาลัยแล้วส่งผมถึงมือจุ๊ได้น้องมันก็แยกไปนั่งอ่านหนังสือกับเพื่อนตัวเองบ้าง ผมนั่งหลับตานิ่ง ๆ เพื่อรวบรวมสมาธิ พยายามตั้งสติกับการสอบตรงหน้า แค่ผ่านการสอบครั้งนี้ก็จะเหลืออีกแค่ปีเดียวเท่านั้นผมก็จะเรียนจบแล้ว หลังจากนั้นผมก็จะต้องเริ่มต้นใช้ชีวิตในแบบผู้ใหญ่จริง ๆ แล้ว
“โชคดีนะ”
ผมยิ้มให้ ก่อนจะอวยพรเธอกลับบ้าง “จุ๊ก็โชคดีนะ”
และเพราะวิชานี้ผมเตรียมตัวมาค่อนข้างดี ทำให้เสร็จเร็วกว่าคนอื่น ๆ ผมเลยต้องลงมานั่งรอน้องมันอยู่ที่ใต้ตึก รอได้ไม่นานจุ๊ก็ตามลงมานั่งรอเป็นเพื่อนด้วยอีกคน ผมมองรุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนที่ทยอยลงมาจากตึกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด น้อยคนนักทีจะมีสีหน้ายิ้มแย้มอยู่
“ลงมาเร็วขนาดนี้ทำได้ใช่ไหม” ผมพยักหน้าให้จุ๊ “ข้อแรกเราหลงประเด็นไปหน่อยเลยต้องเริ่มต้นทำใหม่”
“แต่ก็ยังเสร็จก่อนคนอื่นอยู่ดี”
“คงเพราะโชคดีที่ออกมาตรงกับที่อ่าน”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินจุ๊พูดอย่างนั้น ก่อนเราจะพากันลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นน้องมันเดินลงจากตึกมาแล้ว “ไปกินข้าวด้วยกันก่อนนะ”
พอจุ๊พยักหน้าเราเลยพากันมาขึ้นรถแล้วออกไปหาอะไรกินกันที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย จุ๊ชวนผมไปอ่านหนังสือด้วยกันต่อที่หอพักของเธอ โดยบอกว่านัดเพื่อน ๆ คนอื่นเอาไว้แล้ว แต่ผมบอกปฏิเสธไปเพราะคิดว่าการอ่านคนเดียวช่วยให้มีสมาธิมากกว่า บิ๊กเลยวนรถกลับมาส่งผมที่คอนโดก่อนเพราะหอของเพื่อนที่น้องมันนัดติวเอาไว้ก็อยู่ที่เดียวกับจุ๊
ผมกดลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสือผ้าเรียบร้อยก็มานั่งปักหลักอ่านหนังสืออยู่ที่พื้นตรงหน้าโซฟา กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูจึงลุกขึ้นมาเปิด “ไหนบอกจะไม่ได้กลับห้องจนกว่าจะสอบเสร็จ”
มีนเดินแทรกตัวเข้ามา ก่อนจะตอบ “เราแวะมาเอาเสื้อผ้าน่ะ”
ผมมองเขาจัดกล่องนมกับน้ำผลไม้เข้าตู้ ก่อนจะเดินมาช่วยจัดพวกขนม “ซื้อมาทำไมเยอะแยะ”
“ถ้าไม่ซื้อมา เบลล์จะออกไปหาอะไรกินเองข้างนอกหรือไง” พอผมหันไปมองก็เห็นเขากำลังมองผมเหมือนกัน “คงจะอดข้าวเหมือนทุกที”
“ก็คงงั้น”
เขาปิดประตูตู้เย็น แล้วหันมาช่วยผมจัดขนม พับถุงเก็บใส่ตู้เสร็จสรรพก่อนเดินตรงไปที่ประตู “อย่าลืมกินข้าว”
“อืม”
เขาเดินกลับไปเก็บข้าวของ พร้อมจัดเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ห้องของตัวเองเสร็จก็เดินกลับมายื่นกุญแจห้องของเขาให้กับผม แล้วบอกว่ามีพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและปลากระป๋องอยู่ ให้ผมเข้าไปหยิบมากินได้เลยหากของที่เขาเอามาให้หมดแล้ว ผมเอ่ยปากขอบคุณไป ก่อนจะกลับมานั่งมองพวงกุญแจในมือที่เคยเป็นของผม
กุญแจที่ตอนนี้ย้อนกลับมาอยู่ในมือผมอีกครั้ง..
สัปดาห์แห่งการสอบผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว และเป็นน้องมันที่สอบเสร็จก่อนผมไปแล้วหนึ่งวัน ตอนนี้น้องมันเลยอาสามารับส่งผมสอบในวันสุดท้าย ก่อนเราจะพากันเก็บข้าวของเพื่อไปเที่ยวทะเลด้วยกันก่อนที่จะต้องแยกย้ายกันกลับไปหาพ่อแม่ตัวเองในช่วงปิดเทอม ตอนแรกบิ๊กก็ชวนให้ผมบินไปหาแม่ด้วยกัน แต่ผมบอกปฏิเสธไปเมื่อคิดถึงสัญญาที่เคยให้ไว้กับพ่อว่าจะรับผิดชอบดูแลน้องบัว บิ๊กทำท่าไม่พอใจนิดหน่อยตอนที่ผมบอกอย่างนั้น แต่ก็เหมือนไม่มีเหตุผลมากพอที่จะดึงผมไปด้วยอยู่ดี สุดท้ายเราเลยตกลงกันว่าจะไปเที่ยวทะเลด้วยกันสักสองสามวันก่อนที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยตลอดช่วงปิดเทอม
“อยากไปนอนแช่น้ำทะเลก่อนมื้อเย็นอีกไหมครับ” น้องมันเอ่ยปากแซวทันทีที่เรามาถึงห้องพักแล้ว ผมเลยส่ายหน้าเป็นคำตอบไป “ถ้าไม่ไป..งั้นเดี๋ยวผมโทรสั่งอาหารนะครับ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินข้างนอก”
“อืม” ผมทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะหลับตาลง “ขอพักแปบหนึ่ง”
“นอนเถอะครับ เย็นแล้วเดี๋ยวผมปลุก”
“อืม..” ผมครางตอบไปเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยให้สติหลุดหายไป
เราใช้ชีวิตกันที่นี่อย่างเช่นคนมาเที่ยวพักผ่อนจริง ๆ เพราะผมกับน้องมันเลือกจะนอนตากแอร์อยู่ในห้องเงียบ ๆ ไปทั้งวัน ก่อนจะออกมาเดินเล่นหรือหาอะไรกินกันข้างนอกเมื่อแดดเริ่มอ่อนลงแล้ว บิ๊กพาผมไปเดินเตร่หาอะไรกินกันที่ตลาด สั่งอาหารทะเลสด ๆ ให้พ่อค้าแม่ค้าช่วยนึ่งช่วยย่างให้ก่อนจะพากันมานั่งกินกันริมทะเล แล้วบังคับให้ผมเป็นนายแบบให้น้องมันถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแสงหมด ถึงได้พากันกลับมาที่ห้อง
ผมนั่งมองดวงจันทร์อยู่ที่ระเบียงที่พักเงียบ ๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จ สูดเอากลิ่นไอทะเลเข้าไปในปอดจนพอใจก็เดินกลับเข้ามาในห้องเมื่อน้องมันอาบน้ำเสร็จแล้ว บิ๊กเปิดโทรทัศน์ช่องการ์ตูนให้ผมดูก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องแล้วกลับมาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงในมือ ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งดอกไม้ดอกเดียวในมือของน้องมันที่ตอนนี้มีแหวทองคำขาวเรียบ ๆ ไม่มีลวดลายอะไรผูกติดกับริบบิ้นอยู่
“บิ๊ก” ผมเรียกเมื่อน้องมันทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วยื่นดอกไม้มาให้ “มึง..”
“เราหมั้นกันเงียบ ๆ ไหมครับ” น้องมันพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ “ไว้ผมเรียนจบ เราค่อยบอกพ่อแม่ให้เป็นเรื่องเป็นราว”
ผมมองดอกกุหลาบในมือน้องมัน แต่ก็ไม่กล้ายื่นมือออกไปรับ “กู..”
“พอตั้งหลักได้ เราค่อยซื้อบ้าน..”
“เดี๋ยวบิ๊ก มึง..ใจเย็น ๆ ก่อนนะ” ผมมึน ๆ รู้สึกงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า “คือมึงพูด เหมือนกำลังขอกูแต่งงาน”
“ครับ”
ผมกดรีโมทปิดโทรทัศน์ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตูระเบียง “ทำไม..ทำไมถึงไม่ปรึกษากันก่อน”
“...”
“มันดูเร็วเอ่อ..มันยังเร็วไปกว่าจะคิดเรื่องแบบนี้ไหม”
“ที่เบลล์คิดว่ามันเร็ว นั่นเพราะว่าเบลล์ไม่อยากอยู่กับผมหรือเปล่า”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่..”
“หรือที่จริงเบลล์อยากจะบอกกับผมว่า เบลล์ไม่ได้รักผมเลย”
ผมเงียบ..น้องมันก็เงียบ เราปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปอย่างนั้นกระทั่งต่างฝ่ายต่างง่วง หรืออันที่จริงเราต่างก็ไม่ได้ง่วงกันเลยสักนิด เพียงแค่อยากหาวิธีหนีออกจากบรรยากาศน่าอึดอัดระหว่างเราไปก็เท่านั้น ผมใช้เวลาทั้งคืนคิดเรื่องพวกนี้ไปท่ามกลางความมืด เช่นกันกับที่บิ๊กเองก็คงกำลังคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
รุ่งเช้าเราต่างเก็บข้าวของส่วนตัวของตัวเอง แล้วพากันกลับมาที่คอนโดเพื่อจัดเสื้อผ้าแล้วแยกย้ายกันไปหาพ่อแม่ ผมขับรถมาแวะส่งน้องมันที่สนามบินก่อนจะตามลงมายืนรอเป็นเพื่อนด้วยไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรดี ๆ มาอธิบายสาเหตุของการกระทำที่ดูใจร้ายมากของตัวเอง เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยกระทั่งน้องมันต้องเข้าไปเตรียมตัว ถึงได้เอ่ยปากบอกให้ผมกลับไป
“บิ๊ก” น้องมันส่งยิ้มมาให้ “คือกู..”
“เรื่องอื่นค่อยว่ากันเถอะครับ” ว่าแล้วก็ยื่นมือมาดึงมือผมไปจับเอาไว้ “แต่ช่วยใส่นี่เอาไว้ก่อนได้หรือเปล่า”
ผมมองแหวนที่อยู่ในมือ “นะครับ”
“อืม” ผมสวมมันเข้าไปที่นิ้วกลางข้างซ้าย ก่อนจะออกแรงดันเมื่อมันไม่ยอมเข้า
“ใส่ไม่ได้หรอกครับ” น้องมันว่าแล้วดึงมันกลับออกมาเพื่อสวมเข้าไปตรงนิ้วนาง “ผมกะขนาดมาให้พอดี”
“...”
“จนกว่าผมจะกลับมา เบลล์อย่าถอดมันออกได้ไหม”
“อืม..”
“ขอบคุณนะครับ” ว่าแล้วก็ปล่อยมือผมลง “รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะถึงบ้านมืด”
“อืม..”
“รักเบลล์นะครับ”
น้องมันกระซิบบอกผมเบา ๆ ที่ข้างหู ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ผมมองตามแผ่นหลังของน้องมันอยู่สักพักก็ตัดสินใจเดินออกมาขึ้นรถแล้วขับออกมา ตลอดทางกลับบ้านในวันนั้นผมเผลอก้มมองแหวนที่นิ้วของตัวเองอยู่หลายครั้ง มองแล้วคิดถึงหน้าน้องมัน ก่อนจะทนความฟุ้งซ่านในหัวตัวเองไม่ไหวจนต้องถอดมันออกแล้ววางทิ้งไว้ในช่องวางแก้วน้ำข้างตัว กระทั่งกลับมาถึงบ้านถึงได้หยิบมันกลับขึ้นมาสวมไว้ใหม่อีกครั้ง
น่าแปลกที่คราวนี้ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเหมือนกับครั้งแรกที่น้องมันเป็นคนสวมแหวนให้ผม..
Ma-NuD_LaW
หายไปเป็นอาทิตย์..เราผิดเอง :m5:
ขอบโทษนะครับ :ling3:
-
อะไรเนี๊ยะ
เบลล์นี่น่ารำคาญชะมัด,,,
-
เลิกกับบิ๊กไปเถอะ
-
ขนาดนี้แล้ว ... ยังฝืนไม่พอเหรอบิ๊ก ทำร้ายตัวเองทำไม?
-
บิ๊กกลับมาก็ขอให้จบความสัมพันธ์กับบิ๊กอย่างจริงจังนะ เพราะเบลล์ก็อึดอัดกับความรู้สึกนี้ ถ้าปล่อยไปก็เจ็บทั้งคู่ จบมันเถอะ
-
เราว่าเรื่องนี้มันซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
รั้งรักจริงๆ
บิ๊ก เป็นฝ่ายรั้งรักนะ เพราะบิ๊กรักเบลล์
เบลล์ ก็อึดอัดกับการรักบิ๊ก
บิ๊กคิดไกลไปถึงแต่งงาน อยู่ด้วยกันแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:
กุญแจที่ตอนนี้ย้อนกลับมาอยู่ในมือผมอีกครั้ง..
มีนัยยะอะไรไหมนี่? มีนไม่ได้บังคับนะ
เราจะสะใจนะถ้าหากว่าเบลล์กลับมาหามีนแล้วมีนมีคนอื่น
มาเอาเสื้อผ้าไปอยุ่กับคนอื่นหรือเปล่า?
ประโยคสุดท้ายที่ว่าไม่อึดอัดเรื่องแหวนก็คือเลือกใส่เองสิ
ตอนแรกบิ๊กมันดึงดันไง
มาตอนนี้รู้สึกเฉยๆกับเบลล์แล้วค่ะ จะเอายังไงก็เอา
-
เบลล์เมื่อไหร่จะชัดเจนชักที บิ๊กก็น่าสงสาร แต่เอาเถอะยังไงเราก็ #ทีมมีน
-
ชัดเจนหน่อยเถอะ
-
บอกตรงว่า ไม่เข้าใจเบลล์ และความรู้สึกเบลล์
-
51.
ผมขนซื้อหนังสือหลายเล่มมาไว้อ่านในช่วงปิดเทอมคราวนี้ ไม่ว่าจะเป็นหนังสืออ่านเล่น หรือหนังสือเรียนที่ตั้งใจจะเอามาไว้อ่านล่วงหน้า เมื่อคิดเอาไว้ว่าต้องพยายามให้หนักจะได้ดึงเกรดขึ้นมาให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยก็เพื่อชดเชยที่ผมเคยเกเรจนไม่สนใจเรียนไปตอนสองปีแรก
“ออกไปเล่นกับน้องบ้าง จะได้พักสายตา” ผมยิ้มให้แม่ ก่อนจะปิดหนังสือในมือลง แล้วเดินออกมาเล่นกับน้องบัวที่ห้อง “นี่มีนก็เพิ่งกลับไป แวะมาเล่นกับน้องพักใหญ่เลย”
“เหรอครับ”
“เดี๋ยวนี้แม่ไม่ค่อยเห็นมีนกับเบลล์คุยกันเหมือนเมื่อก่อนเลย” ผมหันไปมองแม่ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “แม่รู้ว่าปกติก็เป็นคนเงียบ ๆ กันทั้งคู่ แต่นี่มันดูเงียบจนผิดปกติ”
“...”
“แม่มลดูไม่ค่อยสบายใจที่เห็นพวกเราเป็นอย่างนี้”
ผมพยักหน้า ก่อนจะตอบกลับไปเพื่อตัดปัญหา “คงเพราะเรียนหนักกันทั้งคู่ แม่อย่าคิดมากเลยนะครับ”
พอเห็นแม่ยิ้มให้ ผมเลยเดินทิ้งแม่เข้ามาหาน้องบัว ยกน้องขึ้นตักได้ก็หยิบของเล่นแถวนั้นมาเขย่า ๆ หลอกล่อน้องตรงหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ยปากถามพี่เลี้ยงว่าน้องเป็นยังไง สามารถช่วยเหลือตัวเองหรือทำอะไรได้บ้างหรือยัง ฟังคำตอบไปก็ได้คำตอบให้ตัวเองพอคร่าว ๆ ว่าผมยังไม่สามารถดูแลน้องด้วยตัวคนเดียวได้ จนความคิดที่จะพาน้องไปเที่ยวที่ไหนไกล ๆ กันแค่สองคนเป็นอันต้องพับไป
ไม่รู้ว่าพอเรียนจบแล้ว ตอนนั้นน้องบัวจะสามรถดูแลตัวเองได้มากน้อยเพียงใด
ผมเริ่มชวนมีนคุยมากขึ้นเวลาเขามาเล่นกับน้องบัว หรือเวลาที่ครอบครัวของพวกเรารวมตัวกันทานอาหารมื้อเย็น แม่มลดูมีท่าทีสบายใจขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเราไม่ได้เอาแต่เงียบใส่กันเมื่อช่วงก่อน ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราค่อยดีขึ้นมาเรื่อย ๆ เราไม่แสดงท่าทางเหมือนคนแปลกหน้าใส่กันอีกแล้ว แต่ก็มีบางครั้งที่มีนเหมือนจะเผลอจ้องมองมาที่แหวนตรงนิ้วมือของผมนิ่งไปนานหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรไปมากมายกว่านั้น
ผมใช้ชีวิตตลอดช่วงปิดเทอมไปอย่างนั้นกระทั่งเปิดเทอมวันแรกในชั้นปีที่สี่ บิ๊กยังไม่กลับมาเรียน แต่ก็โทรมาบอกผมแล้วว่าน้องมันจะกลับมาในอาทิตย์หน้า ผมไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม ทำแค่รับฟังไปเท่าที่น้องมันบอก ขณะที่น้องมันเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรผมมากมาย คงเพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเราทะเลาะกันผ่านทางสายโทรศัพท์แทบจะทุกครั้งที่น้องมันโทรมา และประเด็นที่เอามาทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรไปมากกว่าการที่ผมไม่ค่อยรับโทรศัพท์ หรือไม่เคยเป็นฝ่ายโทรติดต่อไปหาน้องมันก่อนเลยสักครั้ง
มีหลายครั้งที่ผมเบื่อ และเหนื่อยหน่ายเกินกว่าจะมาฟังคำพูดตัดพ้อของน้องมันจนทำนิสัยแย่ ๆ ด้วยการตัดสายทิ้ง แล้วปิดเครื่องไป เราไม่เคยคุยกันได้นานเกินกว่าสิบนาที ไม่แม้แต่จะพูดคำว่าคิดถึงให้ได้ยินกันเลยสักครั้ง สุดท้ายก็กลายเป็นว่าน้องมันเลือกจะโทรมาเพียงเพื่อทำหน้าที่แฟนให้มันผ่านพ้นไปวัน ๆ
ผมจ้องมองแหวนในมือที่ผมใส่เอาไว้ตามคำขอ จ้องก่อนจะค่อย ๆ ลูบมันไปมา แล้วหลับตาลงนิ่ง นึกถึงใบหน้าของคนที่ให้มา “มึงไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างเลยหรือไง”
“นี่เบลล์ครับแม่” น้องมันบอกทันทีที่เจอผมตรงประตูทางออก “แฟนผม”
ผมยกมือขึ้นมาไหว้ ก่อนจะช่วยน้องมันขนกระเป๋ามาที่รถ และคงเพราะผมเผลอแสดงสีหน้าตกใจมากจนเกินไป แม่บิ๊กถึงได้ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนแบบเดียวกับน้องมันมาให้ พร้อมกับบอกให้ผมทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจ และแม่ก็แสดงออกให้เห็นว่าท่านใจดีและมีน้ำใจมากมายแค่ไหนด้วยการช่วยดูแลผมที่เป็นเพียงแค่แฟนของลูกอย่างดีไปด้วยอีกคน ตลอดห้าวันที่แม่มาพักผ่อนอยู่กับพวกเราทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าน้องมันได้รับนิสัยน่ารัก ๆ หลายอย่างมาจากใคร
ท่านฝากฝังลูกชายเอาไว้กับผมมากมายตอนก่อนจะขึ้นเครื่องที่สนามบิน ท่านย้ำและบอกกับผมว่าน้องมันรักและคิดถึงผมมากมายขนาดไหนในช่วงที่ต้องห่างกันตอนปิดเทอม และตอนนั้นผมถึงพึ่งได้รู้ตัวว่า คงไม่ได้มีแค่ความคิดถึงเพียงอย่างเดียวที่ทำให้แม่ตามน้องมันกลับมาด้วยคราวนี้
เพราะบิ๊กจงใจใช้แม่มากดดันผม และสาเหตุก็คงไม่พ้นความสัมพันธ์ระหว่างเราที่กำลังย่ำแย่ลงไปเรื่อย ๆ
Ma-NuD_LaW
ไม่มีเวลาปั่นเลย เท่านี้ก่อนนะครับ ไว้มาต่อพรุ่งนี้ :m23:
ขอโทษกับความไร้วินัยของตัวเองจริง ๆ :m5:
จะพยายามครับ..จะพยายาม
ขอบคุณทุกความเห็นะครับ :pig4:
-
รั้งกันสุดๆ บิ๊กเอ้ย ยอมรับตอนนี้ดีกว่าไหมบิ๊ก รั้งคนไม่มีใจ ยิ่งนานก็ยิ่งเจ็บหนัก
คืออ่านแล้วไม่ได้รู้สึกถึงความรักแบบคนรักจากเบลล์เลย
สงสารแฮะ
ปล.หายไปไหนมาครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เห้อ
-
ถ้าเราเป็นเบลล์เราคงเหนื่อยมากกับการต้องใช้ชีวิตเเบบนี้ เราทีมมีนมาตั้งเเต่ต้น เรารู้สึกว่ามีนเป็นผู้ชายที่มีค่ามากจริงๆเเละควรได้เจอกับคนที่ดีกว่านี้
-
เบลล์ต่างหากที่ไม่ชัดเจนอะไรเลยยยยยย ไม่รักก็ไม่ควรมาคบกับบิ๊กตั้งแต่ต้นแล้ว
น่าสงสารบิ๊กนะที่มารักเบลล์ ....
-
สงสารบิ๊ก
เบลล์ ก็เป็นเบลล์ อยู่ในโลกของตัวเอง
ต่อให้บิ๊กเอาแม่มากดดัน เบลล์ ก็เป็นเบลล์อย่างเดิม
มีน เบลล์ ผูกพันกัน แต่ไม่แสดงออก
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บางทีอาจจะถึงเวลาแล้วนะเบลล์ ที่ต้องทบทวนความรู้สึกของตัวเอง
ว่าใจจริงๆ กำลังรู้สึกยังไง อย่าปล่อยให้มันแย่ลงไปมากกว่านี้เลยนะ
-
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอนเลย
สงสารเบลล์จัง ดูไม่มีความสุขเอาซะเลย
ส่วนตัวแล้วก็ยังชอบมีนอยู่นะ ดูเหมาะกับเบลล์ดี
ทั้งๆที่เลิกกันนานแล้ว แต่ก็ดูยังรักยังใส่ใจเบลล์อยู่ตลอดเวลา
ติดแต่อย่างเดียว ตอนเบลล์ถามว่าทำไม แล้วทำไมไม่ยอมตอบ
แถมยังไปมีอะไรกับคิวอีก ถึงจะไม่ได้รักก็เถอะ
ถ้าตอบไปเรื่องราวคงไม่ยุ่งเหยิงขนาดนี้ อยากให้กลับมาคบกันเหมือนเดิมจังค่า
-
จะล่มไหมนะ ความสัมพันธ์หนึ่งแย่ลง อีกด้านหนึ่งดีขึ้น
-
เบลล์ แมร่ง นิสัยเสีย เสีย แบบไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนผิด
-
อวยพรให้เบลล์ไม่ต้องมีใครเลยดีกว่านะ
-
52.
ผมนั่งคิดเรื่องของเราวนไปมาในหัวแทบจะตลอดเวลา เพราะไม่ว่าบิ๊กจะพยายามมากแค่ไหน มันก็ไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกอะไรไปได้มากกว่าความอึดอัด ความรักของน้องมันบีบคั้นผมมากเกินไป และมันมากเสียจนผมนึกกลัว
“เกรดมึงตก” ผมว่าเมื่อน้องมันยังทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไร “เพราะกูหรือเปล่า”
“มันไม่เกี่ยวกับเบลล์หรอกครับ” น้องมันว่าแล้วส่งยิ้มเจื่อน ๆ มาให้ “ผมโง่เองต่างหาก”
“แต่ตอนติดเกมส์ มึงก็ยังทำได้ดีกว่านี้” ผมคาดคั้นต่อ
“บอกแล้วไงว่ามันไม่เกี่ยวกับเบลล์”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว” ทั้งที่ไม่คิดว่าควรจะพูด แต่ผมก็ต้องพูดมันออกมา “ในเมื่อตั้งแต่คบกันชีวิตมึงก็แย่ลงเรื่อย ๆ”
“ถ้าเบลล์จะต้องมาทะเลาะกัน ผมว่าพอแค่นี้ดีกว่า” น้องมันว่าแล้วลุกขึ้นคว้ากระเป๋า “วันนี้ผมเลิกเที่ยง ไว้จะกลับมารับไปกินข้าวนะ”
“บิ๊ก..”
น้องมันไม่หยุดฟังผมพูดอะไรอีก พอเปิดประตูได้ก็รีบเดินออกไปก่อนที่ผมจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธด้วยซ้ำ ผมทิ้งตัวลงไปนอนราบกับโซฟา กอดหมอนได้ก็หลับตานิ่ง ไม่คิดจะขยับตัวไปไหนอีก กระทั่งตอนน้องมันกลับมารับไปกินมื้อเที่ยง ผมถึงได้ลุกไปขึ้นรถโดยไม่เสียเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า
เรากินข้าวด้วยกันไปโดยไม่ปริปากพูดอะไร พออิ่มน้องมันก็ขับรถกลับมาส่งผมที่คอนโด แล้วกลับไปเรียนคาบบ่ายต่อ ผมเลยหยิบกุญแจรถที่หยิบติดมือไปด้วยก่อนกินข้าวมาถือ ขึ้นรถได้ก็ขับออกไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน กระทั่งฟ้าเริ่มมืดถึงคิดได้ว่าควรกลับ และทันทีที่กลับมาถึงห้อง ผมก็เห็นโทรศัพท์มือถือของน้องมันหล่นกระจายอยู่บนพื้น ในขณะที่โทรศัพท์มือถือของผมถูกกำแน่นอยู่ในมือของน้องมัน
“ไปไหนมา !” น้องมันว่าแล้วเดินตรงเข้ามาหาผม “รู้ไหมว่าผมตกใจแค่ไหน !”
“บิ๊ก..”
“ทำไมทำอะไรไม่เคยคิดถึงผมบ้างเลย”
น้องมันทรุดตัวลงกับพื้นแบบคนหมดแรง ผมที่ยืนมองน้องมันอยู่ได้ไม่นานก็ทิ้งตัวลงไปนั่งข้าง ๆ กัน ก่อนจะถูกน้องมันรวบตัวเข้าไปกอดเอาไว้ “ขอโทษ..”
“อย่าทำผมกลัว..”
“มึงกลัว เพราะมึงยึดติดกับกูมากเกินไป” ผมยกมือขึ้นมาลูบเบา ๆ บนหลังน้องมัน “บางที..”
“อย่าพูด..ผมรู้ว่าเบลล์จะพูดอะไร” มือที่กอดผมยิ่งรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม “ขอร้อง..เรื่องนี้มันก็แค่..ผมก็แค่กลัว..กลัวว่าถ้าเผลอละความสนใจไปจากเบลล์ ผมอาจจะถูกทิ้ง”
“...”
“แต่..แต่ผมสัญญาว่าต่อไปจะตั้งใจเรียน เพราะงั้น..อย่าเลิกกับผมเลยนะ”
“บิ๊ก..” น้ำเสียงและคำพูดที่ดูตะกุกตะกักไปหมดของมัน ทำใจผมอ่อนยวบ “ช่างมันเถอะ”
“...”
“ถ้ามึงสัญญาว่าจะไม่ห่วงกูจนลืมตัวเองอีก”
ผมนอนมองท้องฟ้าผ่านประตูระเบียงไปเงียบ ๆ ทั้งที่ในหัวยังเต็มไปด้วยความคิดเรื่องคนที่กำลังนอนกอดผมอยู่ บิ๊กหลับไปได้สักพักแล้ว ยอมหลับไปหลังจากที่ผมรับปากเอาไว้ว่าจะไม่พูดเรื่องเลิกกันอีก ผมหันกลับมามองน้องมัน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มมันไปเบา ๆ แล้วย้อนคิดถึงช่วงก่อนหน้าที่เราจะตกลงคบกัน
น้องมันเคยสดใสกว่านี้ ถึงจะเจ็บปวดกับการรักผมไปบ้าง แต่น้องมันก็ยังยิ้มได้สดใสมากกว่าตอนนี้
“ขอโทษที่ทำให้ต้องมาเจ็บปวดกับการกระทำไม่รู้จักคิดของกู” ผมหลับตาลง ก่อนจะหันกลับไปกอดตอบน้องมันบ้าง “เพราะงั้น..ต่อไปจะพยายามทำให้มันดีกว่านี้แล้วกัน”
ในเมื่อบอกเลิกไม่ได้ ผมก็คงต้องพยายามปรับปรุงตัว แล้วทำหน้าที่แฟนต่อไปอย่างนี้ให้ดีที่สุด..
น้องมันกลับมาสนใจการเรียนมากขึ้น เริ่มกลับมาขอให้ผมช่วยติวในบางวิชาที่ยังไม่ค่อยเข้าใจเหมือนเมื่อก่อน เราคบกัน..ดูแลกันไปในฐานะแฟนอย่างที่ควรจะเป็น จวบจนเข้าช่วงสอบเทอมสุดท้ายก่อนที่ผมจะเรียนจบ น้องมันก็เริ่มบีบบังคับให้ผมรับปากว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ ไม่กลับไปอยู่ที่บ้านอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ในตอนแรก
“กูรับปากพ่อแม่เอาไว้แล้วว่าจะกลับไปช่วยดูแลน้องบัว”
“ถ้าอย่างนั้นก็พาน้องบัวมาอยู่ด้วยกันที่นี่”
“กูยังไม่พร้อมขนาดที่จะดูแลน้องบัวคนเดียวได้”
“ผมจะช่วยเอง”
“มึง..”
ผมเดินแยกออกมาเมื่อรู้สึกว่าเริ่มจะพูดกันไม่รู้เรื่องแล้ว น้องมันไม่ยอมอ่อนลงให้ผม ในขณะที่ผมเองก็ยังไม่พร้อมมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงเส้นทางชีวิตของตัวเองให้เป็นไปตามความต้องการของน้องมันได้ สุดท้ายเราก็ต้องกลับมาทะเลาะกันทั้งที่ผมเคยสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่ให้มันต้องเกิดขึ้นอีก
“แค่ปีเดียวเอง แล้วมึงค่อยตามไปอยู่กับกูที่นู้น”
“เบลล์จะกลับไปหาเขามากกว่า”
ผมยืนนิ่ง มองดูสีหน้าน้องมันที่แสดงออกชัดเจนว่าเชื่ออย่างที่ตัวเองพูด “เมื่อไรมึงจะเลิกลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยว”
“มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อเขาคือคนที่เบลล์รัก”
“กูจะไม่เถียงกับมึงด้วยเรื่องไร้เหตุผลอย่างนี้”
“ไม่เถียง หรือเถียงไม่ได้กันแน่”
“มึงน่าจะวางเรื่องมีนลงไปได้ตั้งนานแล้ว” ผมวางความอดกลั้นทั้งหมดของตัวเองทิ้งไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เพราะถ้าคิดอย่างนี้แล้วจะมาทนคบกับคนที่ไม่ได้รักตัวเองไปทำไม”
“เพราะผมคิดว่ามันจะยื้อเบลล์เอาไว้ได้”
ผมคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องมาทันที เลิกคิดเลิกพยายามที่จะคุยกับน้องมันแล้ว ในเมื่อพูดอะไรไปก็มีแต่จะทะเลาะกันเพิ่มมากขึ้น
“เบลล์ !”
“ปล่อย !”
เรายื้อกันไปยื้อกันมาตลอดทางที่ผมลงมาที่รถ บิ๊กไม่ยอมหยุด ส่วนตัวผมเองก็ไม่อยากทนต่อไปแล้ว แขนผมขึ้นรอยแดงจากแรงยื้อแรงกระชากเต็มไปหมดทั้งแขน ขณะที่น้องมันเองก็กำลังขาดสติถึงขีดสุด ผมยอมแพ้ที่จะเดินไปที่รถ แล้วเลือกจะเดินออกจากตัวคอนโดไปที่ถนน สุดท้ายก็กลายเป็นว่าเรามาฉุดยื้อกันไปมาอยู่ริมถนนให้คนแถวนั้นมอง กระทั่งตอนที่ผมดึงแขนตัวเองจากการเกาะกุมของน้องมันจนตัวหลุดกระเด็นลงมาบนพื้นถนน
น้องมันกระโดดลงมาแล้วผลักตัวผมออกมาทันก่อนที่จะถูกรถมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวเข้า แต่ตัวเองกลับหนีออกมาไม่ทันตอนรถยนต์คันถัดมาชนเข้าที่ตัวน้องมัน แรงกระแทกไม่แรงพอจะทำให้น้องมันบาดเจ็บหนักหรือถึงขั้นตาย แต่ก็ยังมากพอจะทำให้เจ็บจนลุกไม่ขึ้น ผมยืนงงตอนที่เจ้าของรถคันที่ชนลงมาดูแล้วช่วยกันพาน้องมันขึ้นรถ ก่อนจะได้สติทันที่จะตามขึ้นรถพาน้องมันไปที่โรงพยาบาลด้วย
บิ๊กต้องนอนโรงพยาบาล ถูกใส่เฝือกที่ขาเพราะกระดูกข้อเท้าแตก ผมกดโทรศัพท์เพื่อโทรบอกข่าวจุ๊เป็นคนแรก ก่อนจะฝากเธอช่วยดูแลแล้วขอตัวกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ขนหนังสือไปให้น้องมันอ่านที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพราะใกล้สอบ จุ๊ไม่ได้ปริปากถามอะไรเลยสักนิดถึงสาเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้ เดาว่าคงเพราะสีหน้าของผมและน้องมันที่ดูแย่มาก ๆ ตลอดเวลาทำให้เธอไม่อยากซักไซ้อะไร
พวกรุ่นพี่รุ่นน้องทยอยกันมาเยี่ยมหลังจากทราบข่าว แต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยปากทักทายใครเลย ทำแค่นั่งเงียบ ๆ อยู่บนเก้าอี้ที่มุมห้อง คิดทบทวนเรื่องทุกอย่างไปคนเดียว จนเข้าสู่คืนที่สามของการนอนโรงพยาบาล ผมถึงได้ลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ จับมือน้องมันเอาไว้ทั้งที่เจ้าตัวไม่อยากจะมองหน้าผมด้วยซ้ำ
“กูว่ามันถึงเวลาแล้ว..” ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ที่เราต้องยอมรับความจริง..”
“...”
“และมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะพูด..”
“อย่า..”
“เลิกกันเถอะ” ผมบีบมือน้องมันแน่น “ขอโทษ..ขอโทษจริง ๆ”
“อย่าทิ้งผมตอนนี้..เห็นไหมว่าผมเจ็บ..มองผมสิเบลล์..” มันขึ้นเสียง “บอกให้มองผม !”
“กูขอโทษ..” ผมหันไปสบตา ทำตามความต้องการของน้องมัน “แต่กูจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว”
“ผมผิดอะไร..ผมรักเบลล์ไม่มากพอเหรอ”
“กูผิดคนเดียว..มีแค่กูที่ผิด”
“...”
“กูไม่ดีเอง”
ผมเดินออกมา แล้วทิ้งทุกอย่างที่มีเอาไว้กับน้องมันข้างหลัง บิ๊กควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ น้องมันไม่ควรต้องมาเสียเวลากับคนอย่างผมอีก
“ดีแล้ว..ดีแล้ว..เราทำถูกแล้ว”
ผมบอกกับตัวเองอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาที่เข้ามาเก็บข้าวของในห้องของน้องมัน ผมเก็บของทุกอย่างทุกชิ้นของตัวเอง ไม่หลงเหลืออะไรไว้ให้น้องมันต้องเจ็บปวดอีก ก่อนจะทิ้งกุญแจเอาไว้ที่โต๊ะกินข้าวแล้วกลับขึ้นมาที่ห้องของตัวเอง อยู่ในพื้นที่ของตัวเองแล้วสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่กลับเข้าไปวุ่นวายในชีวิตน้องมันอีก..
Ma-NuD_LaW
รวบเรื่องนิดนึง เพราะมันยืดเยื้อไป แต่ก็ยังต้องยืดบางส่วนเอาไว้อยู่ :m26:
เราจะไม่เสียเวลากับตัวประกอบมากไป เพราะพระเอก (พี่ชัช) รออยู่ :jul3:
ล้อเล่นๆ
ที่ถามว่าคนเขียนหายไปไหนมา.. คือพอดีย่าป่วยครับ บวกกับตัวเองไม่สบายไปด้วย รวนมากตารางชีวิตช่วงนี้ :m5:
สุดท้ายขอบคุณทุกความเห็นน้าาาา :pig4:
-
ตัวประกอบแต่บทเยอะกว่าพระเอกอี๊กกกก // พระเอกมา 3 ตอนแล้วจบ จะกรี๊ดเลยทีเดียว
-
เข้าใจนะว่าบิ๊กรักเบลล์มาก และก็เพราะรู้ว่า เบลล์ไม่ได้รักตัวเองเลย เลยพยายามรั้งเบลล์จนถึงที่สุด
ที่เบลล์ยอมอยู่ด้วยก็เพราะสงสาร จนทำให้บิ๊กต้องเจ็บยืดเยื้อมานาน สุดท้ายเบลล์เดินออกมาคงดีที่สุดแล้ว ก็หวังแต่ว่า บิ๊กจะรักตัวเองให้มากๆนะ
-
ความเห็นไม่ตรงกัน
ทะเลาะกัน
ยื้อยุดผลักกัน
โดนรถชน
รักษาตัวในโรงพยาบาล
ถูกบอกเลิก
บิ๊ก น่าจะเศร้ามาก :mew2: :mew6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารบิ๊ก
แต่เบลล์ทำถูกที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมาเลย 555
ส่วนมีน ก็ปล่อยๆไปเถอะ คนนอกใจ เชอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ยังไงก็ทีมเบลล์นะ เคยบอกให้เบลล์เลิกกับบิ๊ก แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เบลล์ทำถูกไหม จริงๆที่บิ๊กโดนรถชนจะบอกว่าเพราะช่วยเบลล์ก็ไม่ถูกทีเดียว เพราะบิ๊กทำตัวเอง ถ้าไม่ยื้อยุดเบลล์ก็ไม่ต้องล้มและไม่ต้องไปผลักเบลล์ออกทำให้ตัวเองโดนชน
แต่นั่นแหละ ยังไงก็สงสารนะ เพิ่งถูกรถชนแท้ๆต้องมาโดนบอกเลิกอีก อย่างน้อยถ้าบอกเลิกหลังสอบบิ๊กคงดีกว่านี้ รักตัวเองให้มากนะบิ๊ก
ปล. ทีมเบลล์เสมอ
-
อยากจะกรี๊ดสุดท้ายก็ทายถูกว่าพระเอกคือมีน
:o8: :-[ :impress2:
-
เราถอนกายใจให้เรื่องนี้กี่รอบแล้วนะ ว่าจะอ่านแบบไม่หน่วงไม่รู้สึก แต่ก็เผลอถอนหายใจทุกตอน สงสารทุกคนเลย
-
เข้าใจพื้นฐานความรักของบิ้กนะ ถ้ามีความรักแล้วทำให้เราโง่ บิ้กอย่าไปรักเลย ตัดใจเถอะ ขอไปเรียนกฏหมายกับแม่ที่สวิสดีกว่า ชีวิตเรายังไปได้ไกลกว่าเห็นๆ เบลล์เขาต้องคู่กับมีนน่ะดีแล้ว
รอ รออ่านตอนต่อไป
-
จริงๆ เราว่าเบลล์ไม่ควรมีแฟน
คือถ้าคิดในมุมแบบเบลล์
เราว่าเบลล์เอง ก็ไม่ได้อยากให้บิ๊กมารัก เลยคิดว่า ไม่เห็นต้องแคร์บิ๊ก
แต่ก็ยังใจแข็งไม่พอ เลยทำๆไป เพื่อตัดรำคาญมากกว่าอะ
กับมีน เราว่าคบไม่คบก็ไม่ต่างอะ ถ้ามีนยอมพูดยอมอธิบาย
มีนกับเบล์ก็น่าจะลงตัวที่สุดอะ
มีนเบบล์ดูไม่ต้องปรับตัวกันเยอะ คบกัน ก็ควรจะสบายใจทั้งสองฝ่าย มีนรับได้ทุกอย่ง รู้ใจทุกอย่าง ลึกๆก็ยังรักกัน
เลิกกับบิ๊กให้เด็ดขาดก็น่าจะดีสุดละ
-
เรามองแบบนี้นะคะ
เบลล์ไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนใครยกเว้นว่าคนๆนั้นจะดุแลเบลล์แล้วอยุ่ในที่ๆของตัวเองเหมือนมีน
บิ๊กกินที่มากเกินไปเพราะว่าความรักของบิ๊กก็คือความรักที่มีกัน 2 คน รักที่กินเนื้อที่ 100 เปอร์เซ็นต์ เพราะว่าบิ๊กรู้สึกไม่มั่นคง Insecured มากๆ ถึงได้ต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของเบลล์เต็มร้อยเพราะว่าบิ๊กให้เกินร้อย ถ้าหากว่าบิ๊กเจอคนอื่นที่สามารถให้กลับเต็มร้อยได้เหมือนกันมันก็จะเป็นความรักที่ดีสุดๆ
บุคลิกส่วนหนึ่งของเบลล์ได้มาจากการเติบโตมาพร้อมกับมีน มีนเป็นผู้นำเป็นคนที่ดูแลคนอื่น แล้วก็มีพื้นที่ส่วนตัวที่ถอยกลับไปได้ พื้นที่ๆไม่มีเบลล์ ตอนแรกสุดทั้งสองคนมีปัญหาส่วนนี้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะคิว เราคิดว่ามีนเองก็อยากดูว่าห่างจากเบลล์มาแล้วอยุ่ได้ไหม? เพราะสองคนนี้เริ่มมาจากการเป็นเพื่อนแล้วมาเป็นแฟน
ทั้งมีนกับเบลล์ไม่เคยคบคนอื่นเลยนอกจากกันและกัน ประสปการณ์จากการคบคนอื่นครั้งนี้น่าจะสามารถพัฒนาความรักครั้งต่อไปได้เป็นอย่างดี
การที่เบลล์เลิกจากบิ๊กก็ไม่ได้หมายความว่ามีนโสดหรือว่างนะคะ
-
อ่านแล้วจุกแทนนะ ตอนที่บิ๊กบอกผมผิดอะไร รักเบลล์ไม่มากพอใช่ไหม คือแบบ..จุกอ่ะ
พอมาถึงตอนนี้ทำให้รู้ว่าบิ๊กรักเบลล์มาก มากเกินไปด้วยซ้ำ ตัวเองเป็นยังไงไม่สน สนแค่เบลล์
ส่วนเบลล์ก็ดีแล้วนะที่ตัดสินใจเด็ดขาดได้ซะที ไม่ใจอ่อนอีก
เพราะถ้ายิ่งปล่อยให้ความสัมพันธ์แบบนี้ดำเนินต่อไป พูดตรงๆ สงสารบิ๊กสุดๆ
คนหนึ่งรักมาก..แต่อีกคนไม่รัก
ปล. พี่ชัชจะโผล่มาจริงป่ะ ชอบอ่ะ เป็นอีกคนถ้าไม่มีแฟนเป็นผู้หญิง นอกจากมีนก็มีพี่ชัชนี่แหละที่ดูไปกับเบลล์ได้ ฮ่าๆ
ปล.2 คนแต่งหายไม่สบายแล้วใช่ไหมครับ ^^
-
53.
ผมใช้ชีวิตช่วงอาทิตย์สุดท้ายของการสอบเพียงตัวคนเดียว ไม่คุยและไม่ยิ้มให้ใครอีกเมื่อรับรู้ถึงสายตาของทุกคนที่มองมา จุ๊เองก็ไม่คุยกับผมอีกเลยนับตั้งแต่รู้ว่าผมกับบิ๊กเลิกกัน ไม่รู้ว่าเธอจะทราบถึงสาเหตุของเรื่องทั้งหมดหรือไม่ ไม่รู้และคิดว่าถูกแล้วที่เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้
ให้ทุกคนโทษผม เกลียดผม เพราะผมเป็นต้นเหตุของเรื่องราวแย่ ๆ ทั้งหมดเพียงคนเดียว
“จะให้แม่ไปช่วยขนของกลับมาบ้านไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ เพราะผมคงขนไปแต่ของที่จำเป็น ยังไงก็ยังต้องมาค้างที่นี่บ้างเวลาเข้ามาสอบอยู่แล้ว”
“งั้นมีอะไรจะให้แม่ช่วยก็บอกแล้วกัน”
“ครับ”
ผมมองกล่องใส่หนังสือใบใหญ่สามสี่กล่องในห้อง ก่อนจะเดินเข้าไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าในห้องนอน เลือกจะทิ้งเสื้อผ้าบางส่วนเอาไว้ที่นี่เผื่อกรณีที่ต้องมาค้าง เพราะผมยังจะต้องกลับเข้ามาเรียนปริญญาโทในช่วงเสาร์อาทิตย์ แถมยังต้องสอบใบอนุญาตว่าความ หรือเรียนต่อทางด้านกฎหมายโดยตรงอีก
แม่ดูจะไม่ค่อยเห็นด้วยที่ผมเลือกจะทำทุกอย่างพร้อมกันไปอย่างนี้ ซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าท่านคงจะเป็นห่วง ไม่อยากให้ผมเหนื่อย หรือกดดันตัวเองมากจนเกินไป แต่ผมคิดว่าอยากจะทำหน้าที่ทุกอย่างของตัวเองให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด เพื่อที่จะได้รีบกลับมาดูแลน้องบัวด้วยตัวเอง ไม่ต้องรบกวนพ่อกับแม่มากมายจนเกินไปอย่างตอนนี้
“ของที่จะเอากลับ มีแค่นี้เหรอ” พอผมพยักหน้ามีนก็จัดการปิดท้ายรถให้ “กระเป๋าเสื้อผ้าเอาไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับนะ”
“อืม..ขอบคุณนะ”
“จริง ๆ น่าจะรอ เราสอบพรุ่งนี้อีกตัวก็เสร็จแล้ว” มีนยิ้มให้เมื่อผมไม่ตอบอะไร “ขับรถดี ๆ แล้วกัน”
ผมส่งยิ้มให้มีน ก่อนจะบอกขอบคุณอีกครั้งที่เขามาช่วยผมขนของ อันที่จริงผมเองก็ยังไม่ได้บอกอะไรเขาเลย ว่าตัวเองสอบเสร็จวันไหนหรือตั้งใจว่าจะกลับบ้านเมื่อไร ที่มีนรู้ก็คงจะเพราะแม่กับแม่มลที่เป็นคนส่งข่าว ผมถอยรถออกจากที่จอดก่อนจะมองเขาผ่านกระจกหลังอีกครั้ง แล้วขับรถออกจากคอนโดมา
ค่อนข้างใจหายทั้งที่รู้ว่ายังไงก็ต้องกลับมาที่นี่อยู่ ผมไม่ได้เจอหน้าบิ๊กตรง ๆ อีกเลยนับตั้งแต่เลิกกัน ไม่เคยบังเอิญเจอกันเลยสักครั้งทั้งที่อยู่คอนโดเดียวกัน เดาว่าน้องมันคงจะไปพักที่อื่น อาจจะกับเพื่อนหรือใครสักคนที่พอจะช่วยดูแลน้องมันได้ในช่วงที่ยังป่วยอย่างนี้
ทุกอย่างมันกำลังดำเนินไปในทางที่ถูกต้องของตัวเองแล้ว..
“แน่ใจนะว่าไปกันเองได้”
ผมยิ้มให้แม่ ก่อนจะรับน้องบัวมาอุ้มเอาไว้ “ไปพักรีสอทร์แถวนี้เองครับ ถ้าไม่ไหวผมจะรีบกลับ”
“อย่างนั้นก็ตามใจเรา”
นั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มพาน้องบัวออกไปเที่ยวค้างคืนที่อื่นเพียงสองคน หลังจากลองพาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ หรือที่ห้างสรรพสินค้ามาบ้างแล้ว และน้องก็สร้างประสบการณ์ที่ดีระหว่างพวกเราด้วยการไม่งอแง หรือทำอะไรให้ผมต้องเหนื่อยเลย เราเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น..น้องบัวแสดงท่าทีให้ผมรับรู้ว่าน้องอนุญาตให้ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตได้ หลังจากที่เคยเอาแต่เล่นกับมีนจนแทบไม่สนใจผม
ผมได้พักผ่อนแบบไม่ต้องคิดอะไรตลอดช่วงเวลาก่อนผลสอบออก ก่อนจะกลับไปทำเรื่องขอจบ รอรับเอกสารเพื่อไปยื่นสมัครเรียน กระทั่งสอบผ่านและขอเข้าไปฝึกงานกับสำนักงานทนายใกล้บ้าน ชีวิตเริ่มกลับมายุ่งมากอีกครั้ง แต่ก็ยังพยายามหาเวลาว่างมานั่งเล่น พูดคุยกับน้องบัวอยู่ เมื่อวันเสาร์อาทิตย์ที่ไม่ได้ฝึกงานผมก็ยังต้องไปค้างที่คอนโดเพื่อเรียนปริญญาโท
ผมได้เจอบิ๊กบ้างในบางครั้งที่คอนโด เราต่างแสดงทีท่าเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน น้องมันไม่เคยแม้แต่จะเหลือบมามองหน้าผม และผมก็คิดว่าสิ่งที่น้องมันทำนั้นถูกต้องแล้ว ส่วนกับมีน ผมแทบไม่ได้เจอหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ มีนกลับบ้านช่วงเสาร์อาทิตย์ ซึ่งเป็นเวลาที่ผมเองต้องมาอยู่ที่คอนโดนี่ วงจรชีวิตของเราสวนทางกัน และมันก็เป็นอีกเรื่องที่ผมคิดว่ามันถูกต้องแล้วเช่นกัน
“เบลล์ไปตัดชุดครุยมาแล้วใช่ไหม” แม่ถามขึ้นขณะเรากำลังจัดโต๊ะสำหรับมื้อเย็น “แล้วจ้างช่างภาพหรือยัง มีอะไรจะให้แม่ช่วยหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะตอบ “เรียบร้อยหมดแล้วครับ แต่ช่างภาพผมว่าจะจ้างมาถ่ายกับที่บ้านก็พอ เพราะคงไม่มีใครมาถ่ายรูปกับผม”
แม่เงียบไปสักพัก ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวผม “จ้างไปที่นู้นด้วยเถอะ ยังไงพ่อแม่กับน้องบัวก็ต้องไป ไหนจะแม่มลอีก รายนั้นไม่มีทางพลาดหรอก”
“กลับมาถ่ายที่นี่ก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องลำบากไปกันอากาศร้อน ๆ”
แม่ส่ายหน้า ก่อนจะย้ำอีกครั้ง “เอาตามที่แม่ว่านั่นแหละ”
สุดท้ายผมก็ขัดแม่ไม่ได้ เลยต้องโทรไปขอเพิ่มวันกับช่างภาพอีกครั้ง และเพราะกะทันหันเกินไป จึงต้องรับผิดชอบด้วยการเพิ่มเงินอีกนิดหน่อย เมื่อทางนั้นต้องเสียเวลามาจัดตารางงานใหม่ ผมอุ้มน้องบัวที่วันนี้อ้อนขอมานอนด้วยกันกับผมที่ห้องเข้ามา ก่อนจะชี้ให้ดูชุดครุยที่เพิ่งได้มา ไม่รู้ว่าผมทำอย่างนั้นไปทำไม แต่น้องบัวก็ยังทำท่าตื่นเต้นใส่ผมเหมือนจะเอาใจ
“ขอบคุณนะครับ” ผมกดจมูกลงไปบนแก้มน้อง ก่อนจะพาไปนอนที่เตียง “ฝันดีค่ะ”
Ma-NuD_LaW
└X • €NouGh • ..หายแล้วครับ ขอบคุณน้าาาาาา
Freja ..ผมชอบความเห็นนี้มากกกกกก
minneemint ..จริงหรา แน่ใจหราาาาาาา
PP_annann ..เหลืออีก 44 ตอน ซึ่งเป็นพี่ชัช 39 ตอน :m14:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
PP_annann : ตัวประกอบแต่บทเยอะกว่าพระเอกอี๊กกกก // พระเอกมา 3 ตอนแล้วจบ จะกรี๊ดเลยทีเดียว
Ma-NuD_LaW : ..เหลืออีก 44 ตอน ซึ่งเป็นพี่ชัช 39 ตอน :m14:
PP_annann : ดาวจะไม่ทนนนนน :m8:
คิดไม่ออก เบลล์จะมีความสุขกับความรักในรูปแบบไหน?
-
อยากรู้จังว่าชีวิตเบลล์ มีน และบิ๊กจะจบลงอย่างไร รอตอนต่อไป
-
ความรักของเบลล์ เบลล์กำหนดเอง คงจะได้เจอใครอีกหลายคน
รอ อ่านตอนต่อไปคับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชักไม่แน่ใจแล้ว
-
เบลล์เองก็พยายามหาทางออกให้ตัวเองไม่เจ็บ และไม่อยากทำให้ใครเจ็บ เบลล์โลกส่วนตัวสูง ซึ่งบางอย่างมันเป็นเรื่องที่แก้ไขได้ยาก คงมีแค่มีนที่เข้ามามีส่วนในชีวิตเบลล์ได้มากกว่าใครล่ะนะ
แต่ก็ยังมีพี่ชัชอีกคนนะ ที่เข้ามามีส่วนในชีวิตเบลล์ได้อย่างเป็นธรรมชาติ
-
เฮ้อออออ!! อยากบอกแค่นี้แหละ คำเดียวแทนทุกความรู้สึกเลยค่ะ
-
ความแตกต่างของความรักกับความสัมพันธ์ระหว่างเด็กๆกับผู้ใหญ่ก็คือรักแบบเด็กๆที่จะมุ๊งมิ๊งมีเวลาให้กันเพราะว่ากำลังปลูกต้นรัก ต้องหมั่นรดน้ำ ใส่ปุ๋ยไม่งั้นไม่โต กับรักแบบผู้ใหญ่ก็คือต่างฝ่ายต่างมีชีวิต แล้วมาสร้างพื้นที่ส่วนตัวด้วยกันเพิ่ม โดยที่ไม่ห้อยหรือตามติดอีกฝ่าย ถ้าหากว่าศีลเสมอกันก็ไปกันรอด คือต่างฝ่ายต่างเคารพและรักกันตามที่ควร แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่พอใจมันก็ไม่เวิร์คค่ะ
สงสารบิ๊ก ใช่ค่ะ แต่เราว่าบิ๊กมีโอกาสเรียนรู้และเจอคนที่เหมาะสมกับบิ๊กมากกว่าเบลล์ เราติดใจจุ๊ค่ะ เลิกกับบิ๊กแล้วจุ๊ไม่มาคุยกับเบลล์? ไม่ว่าใครจะผิดก็ช่าง เรื่องนี้อยุ่ระหว่างบิ๊กกับเบลล์ ถ้าเป็นเพื่อนกันก็ไม่น่าที่จะเลือกข้าง เราเลยคิดว่าจุ๊คบกับมีนหรือเปล่า? น่าจะรู้กันตอนหน้าที่รับปริญญานี่แหละนะ อย่าบอกว่าจุ๊กับบิีกกันเบลล์กับมันออกจากกันนะ
สรุปพี่ชัชเป็นพระเอกสินะ 555
-
ความรัก "มัก" ไม่ต้องพยายาม
-
เรื่องนี้ก็ไม่มีใครผิดหรอก เบลล์อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วนะ
เข้าใจที่ตัดสินใจแบบนั้น อย่างน้อยก็จะได้ไม่มีใครทุกข์ใจเพราะตัวเอง
ส่วนบิ๊ก เชื่อว่าสักวันคงเจอคนที่รักและรักบิ๊กเหมือนกัน
นี่ๆ ลุงคนเขียน...พี่ชัชจะมาอีกไหม 555+
อยากให้เบลล์เจอพี่ชัชอีกอ่ะ ชอบเวลาสองคนนี้มีโมเม้นร่วมกัน
ยังจำตอนที่เบลล์ชงกาแฟให้พี่ชัชพร้อมคุ้กกี้ได้เลย หุหุ
-
พึ่งได้อ่านและพึ่งตามอ่านทัน
เอาจริงๆก็รู้สึกเชียร์มีนตั้งแต่แรกๆแล้วนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
นี่อ่านก็ยังสับสนเหมือนกันว่าเบลล์จะไปทางไหน
หรือสุดท้ายเบลล์จะเลือกอยู่กะแค่น้องบัว
ตอนแรกที่ได้อ่านคืออึดอัดมากทำไมมีนกับเบลล์ไม่คุยกัน
คือแต่ละคนไม่พูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกสักที สุดท้ายเป็นไงล่ะ
ต้องมาอยู่กับความรู้สึกที่มึนๆงงๆเหมือนไม่รู้จะไปทางไหน
ก็ขอให้เบลล์จัดการกับตัวเองให้ได้สักทีนะคับ
-
เห้อ!!
-
ชีวิตยังต้องเจออะไรอีกเยอะ
ให้มันดำเนินไปเรือยๆ
-
เชียร์มีน สู้ๆนะ
-
เราสงสารเบลล์
-
54.
ผมมาซ้อมรับปริญญาเพียงคนเดียวหลังจากสามารถหาเหตุผลมาบอกแม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ควรยกเลิกนัดคุณหมอที่นัดตรวจสุขภาพน้องบัวเอาไว้ แม่ดูจะเป็นห่วงความรู้สึกของผมมากที่ไม่มีใครว่างพอจะมาช่วยผมเตรียมตัวเลยในวันนี้ ทั้งที่ผมก็รู้ดีว่าพ่อต้องทำงาน และแม่มลเองก็มีธุระเร่งด่วนที่ต้องไปจัดการ อีกอย่างวันนี้มันก็แค่เป็นการซ้อม ไม่ใช่วันจริง ผมเลยไม่ได้รู้สึกแย่อะไรอย่างที่แม่คิดเลยสักนิด แต่ผมก็ทำใจเย็นไม่ใส่ใจความห่วงใยที่แม่มีให้ไม่ได้ เลยออกปากพูดไปว่ายังมีมีนอยู่อีกทั้งคน แม่ถึงได้ดูสบายใจขึ้นมา
ผมพาดชุดครุยไว้บนแขนขณะก้าวลงมาจากรถแท็กซี่ เห็นแดดแรง ๆ แบบนี้ทั้งที่เพิ่งแปดโมงเช้าก็มาคิดว่าดีแล้วที่แม่ไม่ได้มาด้วย ไม่อย่างนั้นน้องบัวคงลำบากน่าดูหากต้องมาเจอกับอากาศร้อน ๆ แถมคนยังเยอะเสียจนที่จอดรถเต็ม ผมถึงต้องเลือกใช้รถสาธารณะแทนการขับรถมาเองอย่างนี้
“รอบบ่ายต้องเข้าไปเตรียมตัวตอนสิบโมง” ผมเหลือบมองเพื่อนร่วมรุ่นตัวเองคนหนึ่งที่เดินผ่านไปพร้อมกับมีรุ่นน้องอีกสองสามคนช่วยถือของให้ “ไว้ออกมาแล้วค่อยไปถ่ายรูปกันนะ ตอนนี้ต้องรีบไปกินข้าวก่อน”
ผมกดดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า เลยก้าวขาเดินตามหลังพวกเขาไปที่โรงอาหารบ้าง แต่พอมาถึงจริง ๆ ก็พบว่ามีคนเยอะเสียจนไม่เหลือที่ว่างให้นั่ง เลยตัดสินใจจะเดินเข้าไปซื้อขนมปังในร้านสะดวกซื้อมากินแทน
“รอบบ่ายเห็นว่าจะให้เข้าไปเตรียมตัวก่อนเวลา เพราะเมื่อเช้าเกิดปัญหาเยอะ”
ผมหันไปมองคนพูด ก่อนจะได้ยินเสียงประกาศดังออกมาว่าให้บัณฑิตรอบบ่ายเข้าไปเตรียมตัวภายในครึ่งชั่วโมง ผมเลยรีบเดินตามคนอื่น ๆ ไป จนลืมสนิทว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย
การซ้อมผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ผมได้ออกจากห้องประชุมมาเร็วกว่าเวลาที่กำหนดเอาไว้เกือบครึ่งชั่วโมง ลำดับการรับของผมอยู่เกือบท้าย ๆ ทำให้มองเห็นคนอื่นเกือบครบทุกคน และจุ๊ก็นั่งอยู่แถวหน้าผมไปประมาณสองแถว เธอไม่ได้หันมามองผมเลย กระทั่งผมเดินตามหลังเธอมาที่โรงอาหารอย่างนี้เธอก็ยังมองไม่เห็นผม
“เดี๋ยวพวกมึงไปถ่ายรูปกับกูก่อนนะ ค่อยแยกย้ายกัน” จุ๊พูดออกมาเสียงดัง เพื่อให้เพื่อน ๆ ทุกคนได้ยิน “กูนัดตากล้องไว้หน้าตึกคณะ”
“เรียกว่าแฟนคงน่าฟังกว่าตากล้องนะ”
เสียงเพื่อนคนหนึ่งแซวขึ้นมา เลยทำให้คนอื่น ๆ พากันล้อจุ๊ “แฟนก็บอกแฟน ยังไงรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว นี่กูยังแปลกใจที่จู่ ๆ พวกมึงมาคบกัน”
“หรือตอนอยู่มอปลายมันไม่หล่อวะ มึงถึงไม่ชอบ”
“เรื่องบางเรื่องมันก็อธิบายให้พวกมึงเข้าใจไม่ได้” จุ๊พูดเบาลงไปกว่าตอนแรก แต่ก็ยังดังพอจะให้ไดเยินกันทุกคน “แค่พวกกูยังมีความสุขกับสถานะนี้อยู่มันก็น่าจะพอแล้ว”
“เรื่องความรักมักเข้าใจยาก”
เสียงของใครบางคนเอ่ยออกมาเพื่อยุติบทสนทนานี้
ผมเดินออกจากร้านสะดวกซื้อมาพร้อมกับถุงน้ำและขนมในมือ ถอดชุดครุยออกได้ก็มองหาที่ว่างตั้งใจจะนั่งกินให้เสร็จก่อนถึงค่อยกลับไปที่คอนโด แต่เพราะตอนนี้คนยังอยู่เยอะมากจนเต็มโรงอาหาร ผมเลยตัดสินใจจะเดินไปนั่งแถวหน้าห้องเก็บของด้านหลังตึกคณะที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน แถมตรงนั้นยังไม่มีอะไรให้น่าไปถ่ายรูปเท่าไร คนคงยิ่งน้อยลงไปอีก
ผมเดินอ้อมไปทางด้านหลังตึก หลบคนอื่น ๆ ที่กำลังถ่ายรูปกันอยู่เต็มทางด้านหน้าเมื่อเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี คงเพราะยังไม่ได้กินอะไร ร่างกายมันเลยเริ่มจะประท้วง เหงื่อที่ไหลออกมาเยอะแยะทั้งที่ไม่ได้กินน้ำเข้าไปเลยตลอดทั้งคืนกระทั่งค่อนวันจนเกือบจะเย็นแล้วอย่างนี้ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้นไปอีก
ผมหยุดยืน ยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกไปก่อนจะพยายามเปิดฝาขวดน้ำดื่มออก แต่เพราะมือที่สั่นมากทำให้มันหลุดมือไป สุดท้ายผมเลยทิ้งตัวลงนั่งไปบนพื้นมองน้ำที่ไหลออกจากขวดไปเรื่อย ๆ อย่างคนหมดแรง “น้ำครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะยื่นมือขึ้นไปรับ “ขอบคุณนะ”
“ลุกขึ้นไปนั่งตรงนู้นก่อนดีกว่าครับ เสื้อผ้าเลอะหมดแล้ว” พอผมพยักหน้า บิ๊กก็เข้ามาช่วยพยุงแล้วพาผมไปนั่งตรงบันไดขึ้นลงหลังตึก “รีบกินอะไรรองท้องเถอะครับ”
เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำทั้งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กัน ผมก้มหน้ากินขนมปังที่ซื้อมาไปเงียบ ๆ ขณะที่น้องมันหยิบกล้องถ่ายรูปที่คล้องคอเอาไว้ขึ้นมากดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งผมอิ่มน้องมันก็รวบขยะทั้งหมดไว้ในมือแล้วเดินเอาไปทิ้งให้ ก่อนจะเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง
“มีใครมาด้วยหรือเปล่าครับ” พอผมส่ายหน้า น้องมันก็ถามต่อ “ให้ผมช่วยเรียกรถให้เอาไหม”
“ไม่เป็นไร” ผมบอกแล้วยันตัวลุกขึ้น “รู้สึกดีขึ้นแล้วละ”
น้องมันพยักหน้าสองสามครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินไป “งั้นโชคดีครับ”
“เดี๋ยวบิ๊ก” น้องมันชะงักขาที่กำลังเดิน “คบกับจุ๊อยู่เหรอ”
“รู้ได้ยังไงครับ”
“เห็นรูปในกล้องน่ะ” น้องมันพยักหน้าทั้งที่ไม่หันมา “นานหรือยัง”
“ก็สักพัก..” ว่าแล้วก็หันกลับมามองผมทั้งตัว “ขอถ่ายรูปเบลล์สักรูปได้หรือเปล่า”
ผมก้มลงมองสภาพตัวเอง ก่อนจะหยิบชุดครุยบนแขนมาคลี่ออก “เดี๋ยวนะ..”
“ไม่ต้องใส่หรอกครับ” น้องมันว่าแล้วเดินเข้ามาหยิบชุดครุยในมือผมไป “ผมอยากเก็บภาพเบลล์คนที่คุ้นเคย”
“...”
“แค่ยิ้มกว้าง ๆ ให้ผม” กล้องถูกยกขึ้นมาจ่อใบหน้าผมในระยะใกล้ ๆ “เหมือนที่เคยยิ้มตอนเราไปทะเล”
“บิ๊ก..”
“นะครับ”
ผมยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่คิดว่าตัวเองจะทำได้ ก่อนจะรับชุดครุยของตัวเองกลับมาพาดไว้ที่แขนเหมือนเดิม แล้วยืนมองน้องมันเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ “มีความสุขกับชีวิตใหม่ ๆ ของตัวเองให้ได้นะ”
Ma-NuD_LaW
:m13:
-
เฮ้อ..ชีวิตพบเพื่อจาก ขอให้บิ๊กมีความสุขพบเจอคนที่รักจริงๆซักที
-
ขอให้มีความสุขนะบิ๊ก #แสยะยิ้ม
-
ยังยืนยันว่า สงสารเบลล์ มาก อยากรู้เหตุผลที่จุ๊มีท่าทีอย่างนั้น เรื่องคบบิ๊กเราไม่คิดว่ามันแย่นะ ถ้าคบกันหลังจากเลิกกันไปแล้ว
เรื่องนี้ คนที่คบกันทุกคู่ คือ คบเพราะคิดว่าจะรักกันได้สักวัน อย่างนั้นหรือเปล่าคะ
มีใครรักกันจริงๆบ้างไหมคะ :เฮ้อ:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โห หักมุมนะที่จุ๊คบกับบิ๊ก แต่เราว่าที่จุ๊ไม่หันมาก็น่าจะอาย หึง ไม่ก็อิหลักอิเหลื่อหรือเปล่า? ว่าตัวเองที่ลุ้น + ยุให้บิ๊กกับเบลล์คบกันกลับหันมาคบกับบิ๊กเอง
แต่ก็ช่างเถอะ เดินไปข้างหน้าได้แล้วก็ดี ได้ลาจากกันดี
ชีวิตของเบลล์นี่เศร้าน่าดูเหมือนกัน ไม่มีใครเลยแม้แต่น้องรหัส ครอบครัวแม้แต่มีนที่หลอกแม่ไว้ก็ไม่ได้มา เราออกจะแปลกใจนะที่มีนไม่มาหาเบลล์
-
คืออัลไลลลล? มาแค่เนี๊ย! # ทุบโต๊ะรัวๆ :ling1:
คบเพื่อลืม คบเพื่อเรียกร้องความสนใจ หรือคบเพราะเพิ่งรู้ใจตัวเอง #เริ่มใหม่ง่ายไปนะบิ๊ก หึหึ
รอติดตามดูปลายทางความรักเบลล์ต่อไป อยากรู้ "รักของเบลล์" มันหน้าตาเป็นอย่างไร? เอ๊ะ!! หรือจะไม่ได้เห็น หือออ ????
-
ก็คิดอยู่แล้วว่า จุ๊น่าจะชอบบิ๊กแน่ๆ
หวังว่า พอเห็นบิ๊กมีความสุขแล้ว เบลล์ก็คงเลิกโทษตัวเองว่าทำให้บิ๊กต้องเสียใจได้แล้วนะ
แล้วก็กลับไปคืนดีกับมีนซักที ขอให้รู้ตัวซักทีว่า มีนเป็นคนที่เข้าใจเบลล์ได้มากที่สุด
-
เฮ้อ สุดท้ายคนที่ทำเป็นรักนักรักหนร
ผ่านไปไม่กี่เดือนก็มีใหม่
ไม่เหมือนมีนเลย
ดีละขอให้โชคดี
-
เบลล์ เย็นชา พูดน้อย คิดเอง เออเอง โลกส่วนตัวสูง
มีน ชอบเงียบ ไม่พูด มีโลกส่วนตัวเหมือนกัน
ทั้งคู่ นิสัยเหมือนกัน จบเห่เลย
ถ้ามีนไม่กลับมาหาเบลล์
ทั้งคู่ไม่ปรับเปลี่ยนนิสัย
เบลล์ คงอยู่คนเดียวไปตลอดแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห้ออออ
-
เอ้อแปลกดี อยู่ๆก็ไปคบกับจุ๊
คบกันจริงๆ หรือพูดให้หึง หรือนี่คิดเยอะไปเอง :laugh3:
ก็ขอให้บิ๊กเจอในสิ่งที่ดีละกันเนอะ
ส่วนเบลล์ก็คงต้องการเวลาสำหรับตัวเองต่อไป สู้ๆ
ส่วนเราก็รอฉากต่อไปที่จะเห็นมีนออกมาเป็นพระเอกขี่ม้าขาว :laugh: :laugh:
-
แม่สื่อแม่ชัก มักได้เอง 555
-
แอบแปลกใจนะนี่ ที่จุ๊คบกับบิ๊ก
ตอนแรกไม่เข้าใจตอนเบลล์เลิกกับบิ๊ก แล้วจุ๊ไม่คุย
ตอนนี้เข้าใจละ หึหึ
แอบหวังลึกๆ ว่าจะเจอพี่ชัชนะ อยากให้แบบพี่ชัชมางานของน้องคนไหนคนนึงที่เขารู้จัก
แล้วบังเอิญเจอเบลล์ไรงี้ 5555+
-
มีนอยู่ไหนคะ? ทำไมยังไม่โผล่มา มาแต่ชื่อเอง รึคนแต่งหมดงบจ้าง?
งั้นเราขออนุญาติจ้างเองได้มั๊ย? จ้างห้าบาทเลยเอ๊า ออกมาทีเถอะ
เรายังจะพอมีลุ้นให้มีนเป็นพระเอกอยู่มั๊ย? เราชอบของเราอ่ะ
รั้งรักคืออะไร?
มีนไม่รั้งเบลล์ตอนต้นเรื่องปล่อยตามใจเบลล์ ปล่อยให้เบลล์จากไป ก็ไม่ได้รั้ง แต่รัก หรือจะเป็นวิธีการรั้งรักในแบบของมีนที่ พยายามคงอยู่ในความมีกัน แต่ก็ปล่อยนะ ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ ตั้งแต่เบลล์เป็นแฟนบิ๊ก มีนก็ไม่ค่อยมีบทจากที่น้อยอยู่แล้ว
บางทีเราก็อยากรู้ความคิดช่วงนั้นของมีน แต่แค่สัมผัสได้ถึงการมีมีนอยู่ไม่ไกลเบลล์แค่นั้น รึนี้คือการบอกใบ้?
ส่วนบิ๊ก เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความรัก แต่มันคือการยื้อ
เบลล์ ผู้ไม่อะไรกะใครเลย ถามจริงๆเถอะ ข้างในเธอนี่กลวงมากเลยใช่มั๊ย?
กับมีน เบลล์ก็ไม่รั้งแล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าในความผูกพันธ์มันมีความรักหลงเหลืออยู่บ้างมั๊ย? เราสงสัยเลยว่า
เห้ยคนเราถ้ามันรักกันมันจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆงี้เลยหรอ?
เข้าใจอยู่ว่าความเคยชินอาจก่อให้เกิดการเบื่อหน่ายและตายด้านทางความรู้สึกได้
แต่ บางตอนที่เบลล์เหมือนจะหึง พอสักพักเบลล์ก็ปล่อยมีนไปอีก แล้วให้โอกาสบิ๊กเข้ามา เพื่อ?
แถมพอคบไป ยิ่งคบยิ่งอึดอัด โอ๊ยยยยยยยย อัลไล??? รั้งรักจะเกิดขึ้นตอนไหน?
โอ๊ยยยยยยยยฉันอินมากค่ะคุณ...................ณ เป็นความค้างคาในจิตใจ
ถ้าไม่ถามว่าใครเป็นพระเอก แต่จะถามใหม่ว่าเฮ้ยยยเรื่องนี้มันมีพระเอกมั๊ยอ่ะ? ได้มั๊ยคะ? นี่สงสัยจริงๆนะคะ
-
ไอ้บิ๊กกับไอ้มีนมันเคยรักเบลล์จริงๆจังๆ ซักคนไหม????
เลิกไม่นานก็ลั้ลลามีคนใหม่กันง่ายๆ
ไอ้บิ๊กเลิกก็ดีเเล้ว นิสัยมันน่ารำคาญ
ไปคบชะนี ก็ไปเถอะ เเต่เเอบหมั่นใส้ รู้สึกชะนีมีความเป็นนกสองหัวตีสองหน้า
ส่วนไอ้มีนหายหัวไปเลยนะ อยากรู้ว่ามันรักเบลล์ตรงไหน???
ที่อ่านมายังหาคำว่ารักไม่เจอ
เออมันตามใจ เเล้วไง? เเล้วเเปลว่ารักเหรอ?
เราว่าทั้งเรื่องเบลล์เเม่งน่าสงสารที่สุดเเล้ว
-
คนแต่งหายไปไหน?? หรือว่าไม่สบายอีก??
กลับมาเถอะนะ
-
55.
ผมกลับมาชงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินที่ห้อง เปิดน้ำร้อนใส่ถ้วยปิดฝาได้ก็ตั้งใจจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนจึงได้เดินไปเปิดประตูห้อง “มีน”
“เราแวะซื้อเป็ดย่างมา” เขาบอกแล้วเบี่ยงตัวเดินเข้ามาในห้อง “แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ไปหาไม่ทัน”
ผมก้มลงมองช่อดอกกุหลาบ ก่อนจะยื่นมือออกไปรับ “ก็มีนมีงานต้องทำ”
เขาพยักหน้า ก่อนจะบ่นออกมา “คนอื่น ๆ ก็อยากไปร่วมงาน เลยไม่เหลือใครมาเปลี่ยนเวรเลย”
“บอกแล้วว่าเราเข้าใจ” ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินไปหยิบชุดครุยที่พาดอยู่ตรงโซฟา “ถ่ายรูปกันหน่อยไหม”
เราออกไปถ่ายรูปด้วยกันที่ระเบียงห้อง ก่อนจะแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินกลับมากินข้าวเย็นด้วยกัน ที่ห้องผม มีนถามอะไรผมหลายอย่างเกี่ยวกับขั้นตอนการทำเรื่องขอจบ การเตรียมตัวรับปริญญา หรือแม้กระทั่งเรื่องความรู้สึกหลังจากที่เรียนจบมาแล้ว
เป็นครั้งแรกที่เราคุยกันมากมายขนาดนี้ และมันเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเราได้เป็นเพื่อนกันแล้วจริง ๆ
“ให้มีนมาค้างที่ห้องผมก็ได้ครับ แล้วเดี๋ยวพวกเราจะช่วยดูแลน้องบัวให้เอง”
ผมบอกเมื่อเห็นว่าห้องของมีนมีห้องนอนถึงสองห้อง เพียงพอให้พ่อแม่ผมและพ่อแม่ของเขาแบ่งพักกันได้ แล้วให้มีนย้ายมานอนที่ห้องผมแทนพร้อมกับช่วยกันดูแลน้องบัวเพราะพี่เลี้ยงไม่ได้มางานรับปริญญาของผมด้วย
“เอาอย่างนั้นก็ได้” แม่มลว่าแล้วพยักหน้าชวนให้แม่เดินตามไปที่ห้องมีน “พรุ่งนี้มีนจะได้ตื่นมาช่วยเบลล์เตรียมตัวด้วย”
ผมก้มลงไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของพ่อกับแม่ ขณะที่มีนก็หันไปรับกระเป๋ามาจากพ่อเขา “ถ้าน้องบัวตื่นก่อนก็พามาให้แม่กับแม่บีช่วยดูแล้วกันนะ จะได้ไม่กวนพวกเรา”
“ครับ” เขารับคำ ก่อนจะไขกุญแจห้องแล้วเดินนำพวกท่านให้เข้าไปพัก “นอนพักกันก่อนนะครับ ไว้เย็น ๆ ค่อยออกไปหาอะไรทานกันข้างนอก”
“น้องบัวก็คงง่วงแล้ว เดี๋ยวผมกับมีนพาไปนอนที่ห้องนู้น จะได้ไม่กวนพ่อกับแม่”
“เห็นอย่างนี้แล้วแม่ก็คิดถึงสมัยพวกเรายังเล็ก ๆ” แม่มลว่าแล้วหันไปยิ้มกับแม่ผม “สุภาพบุรุษตัวน้อย ๆ ผลัดกันช่วยดูแลพ่อกับแม่”
เราหันมามองหน้ากันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของพวกพ่อกับแม่ ก่อนที่ผมจะหลบสายตาของเขาด้วยการเข้าไปอุ้มน้องบัวมาจากแม่ “พักกันเถอะครับ เดี๋ยวผมพาน้องบัวไปเล่นที่ห้องนู้น”
“เหนื่อยก็บอกนะ แม่ไม่อยากให้เราทรุดตอนถึงเวลาจริงพรุ่งนี้”
ผมพยักหน้าให้แม่ ก่อนจะอุ้มน้องเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง เปิดโทรทัศน์ได้ก็วางน้องลงบนพื้นพรมตรงหน้าโซฟา แล้วเดินกลับไปเปิดประตูอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะ “เราลืมไปว่ามีนไม่มีกุญแจ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ถึงเขาจะบอกอย่างนั้น แต่ผมก็ยังเดินไปหยิบกุญแจสำรองในลิ้นชักห้องนอนมายื่นให้เขา ก่อนจะเอ่ยปากอนุญาตให้เขาเก็บเอาไว้ได้โดยไม่ต้องคืนผม เราไม่ได้คุยอะไรกันอีก เมื่อเขาเดินไปนั่งลงข้าง ๆ น้องบัว ดูการ์ตูน หยอกน้องเล่นไป ส่วนผมเดินกลับเข้ามาในห้องนอนเพื่อจัดเสื้อผ้าข้าวของสำหรับวันพรุ่งนี้ กระทั่งน้องหลับมีนถึงได้อุ้มน้องเข้ามานอนในห้อง
“พรุ่งนี้เบลล์ต้องเข้าไปเตรียมตัวกี่โมง” พอได้ยินคำตอบของผม เขาก็จัดการตัดสินใจเอาเองเสร็จสรรพ “งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปพร้อมเบลล์ แล้วค่อยให้พวกพ่อกับแม่พาน้องบัวตามไปทีหลังตอนเบลล์ใกล้ ๆ จะออกมาแล้วกัน”
“เราไปเองก็ได้ มีนค่อยตามไปพร้อมพ่อกับแม่แหละดีแล้ว” ผมบอกปฏิเสธ “จะไปรอทำไมนาน ๆ”
“เอาตามที่เราว่านั่นแหละ” เขาพูดตัดบท ก่อนจะเดินออกไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าน้องบัวเข้ามาจัดเรียงไว้ที่ลิ้นชักพลาสติกว่าง ๆ ของผม “เดี๋ยวเรากลับไปเอาเสื้อผ้าของพรุ่งนี้มาก่อนนะ”
พอเขาเดินออกไป ผมก็จัดการเลื่อนเสื้อผ้าของตัวเองในตู้ไปรวมกันที่มุมหนึ่งเพื่อเว้นพื้นที่ไว้ให้เขา ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ น้องบัวบนเตียง แล้วดึงน้องเข้ามากอด ก่อนจะหลับตาลงบ้าง “ฝันดีนะคะหนูบัว”
[มีน]
“หึ ๆ”
ผมหลุดหัวเราะเมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องนอนหลับไปพร้อมกับน้องบัวแล้ว ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วแขวนเสื้อผ้าสองสามชุดของตัวเองไว้บนราวตรงที่ว่างอยู่ เบลล์คงแบ่งพื้นที่ส่วนนี้เอาไว้ให้ก่อนที่จะไปนอน พอคิดได้อย่างนั้นผมเลยไม่นึกเกรงใจแล้วหันไปหยิบที่นอนปิกนิกในตู้เล็กออกมาปูบนพื้นข้าง ๆ เตียง ไว้เป็นที่นอนสำหรับตัวเองในคืนนี้
“ยังเก็บเอาไว้อีกเหรอ” เผลอพึมพำออกมาเมื่อเห็นหมอนอิงรูปแมวที่ผมซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีที่แล้ว “ถุงก็ไม่แกะด้วย”
ผมอมยิ้ม ก่อนจะวางมันลงกลับไปที่เดิม ปิดตู้แล้วก็เดินมานอนบนที่นอนปิกนิกที่เพิ่งปูไป นอนมองใบหน้าเขาสลับกับน้องบัวไปกระทั่งได้ยินเสียงแม่บีมาเคาะประตูเรียก ถึงได้ลุกขึ้นไปปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวออกไปหามื้อเย็นกินกันข้างนอก
“พาไปกินสุกี้ดีไหม น้องบัวจะได้กินด้วยได้”
เราตกลงพากันมาที่ร้านสุกี้ยี่ห้อหนึ่งในห้าง เมื่อเห็นด้วยกับความคิดของเขา ผมกับเบลล์นั่งประกบน้องบัวคนละข้าง เพื่อให้พ่อกับแม่ได้พักรับประทานมื้อเย็นกันอย่างสบาย ๆ มีบ้างที่เบลล์หันไปถามแม่กับแม่บีว่าน้องบัวกินอันนู้นได้ไหม อันนี้ได้ไหม ก่อนจะเปลี่ยนมาถามผมแทนเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังรบกวนพวกท่านจนเกินไป
“อย่าพากันนอนดึกนักละ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า” แม่กำชับพวกเราอีกครั้งเมื่อผมอุ้มน้องขึ้นมา “ถ้าน้องตื่นเช้าแล้วกวน ก็พามาให้แม่กับแม่บีเลยเข้าใจไหม”
“ครับ”
“เบลล์มีอะไรให้ช่วยก็รีบบอกมีนนะ” พอเห็นว่าผมเข้าใจทุกอย่างแล้วก็หันไปบอกเขา “รีบ ๆ ไปนอนเถอะ แม่ดูสูทให้พ่ออีกรอบก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับแม่มล”
แม่ยกมือขึ้นลูบหัวเขา ก่อนจะย้ำ “บอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอบคุณ..เบลล์ก็ลูกแม่นะ”
“ครับ”
“รีบไปนอนกันเถอะ” แม่บีหันมาบอกเมื่อเห็นว่าพวกเราไม่ยอมกลับห้องกันสักที “ฝากเบลล์ด้วยนะ”
“ครับ” ผมรับคำแม่บี ก่อนจะหันไปพยักหน้าเรียกเขา “ไปกันเถอะ”
กลับถึงห้องผมก็เลือกจะให้เบลล์เข้าไปอาบน้ำขณะที่ผมอาสาจะเป็นคนพาน้องเข้านอนเอง พอเบลล์ออกจากห้องน้ำมาน้องบัวก็หลับไปแล้ว ผมเลยหยิบผ้าเช็ดตัวเดินสวนเขาเข้าไปอาบน้ำบ้าง
“เบลล์อ้าว..”
ผมชะงักปากที่กำลังจะพูดเมื่อเห็นว่าเขานอนหลับไปแล้ว เดินกดปิดสวิทต์ไฟได้ก็ทำท่าจะไปนอนบ้าง แต่ก็ถูกคนที่คิดว่าหลับไปแล้วเรียกเข้าซะก่อน “มีน”
“หืม..”
“มานอนข้างบนด้วยกันเถอะ จะได้กันน้องบัวไม่ให้ตกเตียงด้วย”
ผมเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย “น้องนอนไม่ค่อยดิ้นหรอก เอาหมอนข้างวางกันไว้ก็น่าจะได้แล้ว”
“...”
“เบลล์..”
“เพราะพ่อกับแม่เรา มีนเลยไม่ได้นอนห้องตัวเอง” เขาเงียบไปพักหนึ่ง “ย้ายขึ้นมาเถอะ”
ผมไม่ได้ถกเถียงอะไรกับเขาต่อเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว ล้มตัวลงไปนอนได้ก็จ้องมองเขาผ่านความมืดไป ก่อนความคิดในหัวจะกวนตะกอนความรู้สึกผิดที่เคยทำเอาไว้กับเขาให้ฟุ้งขึ้นมาอีกครั้ง ความผิดที่ผมขืนใจเขาเพียงเพราะความหึงหวงไร้เหตุผลของตัวเอง
“ฮึก..ฮึก..”
ผมยกมือขึ้นเพื่อหวังจะตบก้นปลอบน้อง แต่ก็ยังช้ากว่าเขา เลยทำให้มือของผมไปวางทับอยู่บนมือของเขา “โทษที..”
“อืม..”
ผมปล่อยให้เขาทำหน้าที่ปลอบน้องไป ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยสติให้หดหายไปตามเสียงฮึมฮัมในลำคอที่เขาตั้งใจจะกล่อมเพียงแค่น้องบัว
“ฝันดีนะ..”
ผมไม่รู้ว่าคำอวยพรนี้ เขาตั้งใจที่จะบอกใคร ระหว่างผมกับน้องบัว..
ติ๊ด ๆ
ติ๊ด ๆ
ผมลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปลุกของนาฬิกา ก่อนจะพบว่าเบลล์ตื่นขึ้นมาก่อนหน้านั้นแล้ว ผมหันไปมองน้องบัวที่ตอนนี้บิดตัวไปมาเหมือนกำลังไม่พอใจกับเสียงรบกวน “ชู่ว..”
เบลล์เดินมากดปิดนาฬิกาปลุก ก่อนจะหันมามองผม “ลุกไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเราอุ้มน้องบัวไปฝากแม่เอง”
“อืม” ผมรับคำ “มีแซนวิชกับน้ำผลไม้ รีบกินก่อนนะ เดี๋ยวเข้ามอจะไม่มีเวลา”
พอเห็นเบลล์พยักหน้า ผมเลยลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกมาก็เห็นว่าเบลล์กำลังนั่งกินแซนวิชและผลไม้อยู่ที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่เขาจะหยิบถุงแซนวิชส่วนของผมมายื่นให้ “กินบนรถนะ สายแล้ว”
ผมพยักหน้า แล้วยื่นกุญแจรถให้เมื่อเขาขอ “ขับไหวนะ”
“อืม..”
[จบมีน]
เดี๋ยวผมส่งใบแจ้งหนี้ตามไปเก็บ (ค่าตัวมีน) ทีหลังนะครับ .. :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
ปอลิง..คนเขียนไม่ได้ป่วย แต่ติดธุระมากมายจริง ๆ ขอโทษครับ :m8:
-
เหมือนคนรักที่ทะเลาะกันแล้วพยายามกลับมาดีกัน เลยค่ะ
-
มีนเบลล์คือโคตรได้ แบบมันได้มากๆเข้าใจกันไปหมดทุกอย่าง มิน่าหล่ะถึงได้อยู่ด้วยกันได้ (จะเอามีนเบลล์) :hao7: :hao7:
-
อ่า มีนมาแค่เนี้ยหรอ ค่าตัวนางแพงล่ะสิใช่ไหม
-
เราว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนกันก็ดีเเล้ว เราอยากให้มีนเจอคนที่เข้าใจมีนมากกว่านี้และรักมีนมากๆโดยที่มีนไม่ต้องพูดเเต่สามารถสัมผัสความรักของมีนได้ :mew3:
-
เบื้องหลัง มีน เบลล์
ทั้งที่รักกัน แค่ความหึงหวงของมีน
ทำให้มีนข่มขืนเบลล์
แล้วคุณมีนก็โคตรจะปากหนัก
แถมคุณเบลล์ก็พูดน้อย ชอบคิดเองเออเอง
แล้วยังมีคนมาเจ๊าะแจ๊ะกับมีนอีก
นี่คือต้นกำเนิดของความแตกร้าวสินะ
ตอนนี้แก้วที่แตกกำลังประสาน
หลอมตัวเองกันใหม่ ด้วยการใกล้ชิด :mew1: :mew1: :mew1:
ใช้เวลาอยู้ด้วยกัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหมๆๆๆๆๆ พ่อมีนน พ่อเซเลป กว่าจะมาเข้าฉากได้นะ มาทีก็เอาให้คุ้มนะ เอาให้จบเรื่องไปเลยรวดเดียว
ตอนนี้คนเขียนหล่อมาก มีตั้ง 2 พาทแน่ะ #ดีงาม
-
อิชั้นคิดไปเอง หรือพวกเขากำลังตกหลุมรักกันอีกรอบ 555
เเละดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
-
มีน พูดยาวจัง ผิดเรื่องหรือเปล่าเนี่ย
-
อู้ววว..ได้อ่านพาร์ทของมีนซะที
อุ่นหัวใจดีนะ เหมือนเบลล์ก็เรียนรู้อะไรบ้างแล้ว
หรือไม่ก็เพราะเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีอะไรให้รับผิดชอบ
มันรู้สึกว่าเบลล์เริ่มต่างจากตอนแรกๆมากหรืออาจจะนิดนึง ฮ่าๆ
เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันมันไม่รู้สึกอึดอัดเลยอ่ะ อันนี้รู้สึกได้จริงๆ
-
แระจะเปงไงต่อไป
-
56.
“พี่ชัช พี่แพร” ผมร้องเรียกทันทีที่เห็นพวกพี่เขา “มาได้ยังไงครับ”
“รู้มาจากบิ๊กน่ะ” พี่แพรว่าแล้วยื่นกล่องของขวัญมาให้ “ไม่บอกข่าวพี่บ้างเลยนะเรา”
“ตั้งใจจะเอาแต่ความรู้ไง ฝึกงานจบก็เงียบหาย” พี่ชัชพูดยิ้ม ๆ “ลืมกูเหรอ”
“ขอโทษครับ” ผมรีบขอโทษ หลังจากถูกพี่ชัชผลักจนหน้าหงาย “แค่ไม่อยากรบกวน”
ได้ยินเสียงพี่แพรหัวเราะ ก่อนที่พี่ชัชจะหันไปถามมีนว่านัดพวกพ่อกับแม่ถ่ายรูปไว้ที่ไหน พวกเราเลยพากันเดินไปหาพวกท่าน แล้วเริ่มถ่ายรูปกันให้ทันก่อนที่แสงจะหมด ผมจองคิวช่างภาพไว้ให้ตามไปถ่ายรูปในงานเลี้ยงที่พ่อกับแม่จองโต๊ะไว้ที่ร้านอาหารทะเลแห่งหนึ่งเอาไว้ด้วย
“พี่แพรไปด้วยกันนะครับ”
“ไปด้วยกันนะลูก” แม่ผมหันไปชวนซ้ำเมื่อพี่แพรทำท่าเกรงใจ “ไปกันเยอะ ๆ สนุกดี”
พี่แพรหันไปมองหน้าพี่ชัช ก่อนจะตอบตกลง พวกเราเลยแยกกันไปขึ้นรถแล้วขับตามกันไปที่ร้าน ผมนั่งรถไปกับมีน ตอบคำถามอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับพี่ชัชและพี่แพรที่มีนถาม ทั้งที่ยังนึกแปลกใจที่จู่ ๆ คนที่ไม่ค่อยเอ่ยปากถามอะไรใครอย่างมีนกลับถามคำถามเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่ฝึกงานผมเยอะแยะมากมายอย่างนี้
“เราไม่เคยเห็นเบลล์สนิทสนมกับใครง่ายแบบนี้” ผมหันไปมองเขา “เลยอยากรู้จัก”
“คงเพราะไปอยู่ที่โน้นคนเดียวมั้ง” ผมเงียบ นิ่งคิดถึงช่วงเวลาที่ไปฝึกงาน “แล้วพี่ชัชก็ดูเหมือนจะอ่านเราออกทุกอย่าง..”
“...”
“ทั้งที่เรายังไม่ทันพูดอะไรออกมาเลยด้วยซ้ำ”
ผมเหลือบมองหน้าเขาอีกครั้ง ก่อนจะต่อคำ ๆ หนึ่งที่เพิ่งนึกออกมาได้ในใจเบา ๆ ว่า เหมือนที่มีนทำ
พี่แพรรับอาสาดูแลน้องบัวช่วยแม่กับแม่มลตลอดงานเลี้ยง ขณะที่พี่ชัชนั่งคุยกับพ่อของผมและเขาไปเรื่อย สุดท้ายเลยเหลือแค่ผมกับมีนที่นั่งกินข้าวเงียบ ๆ ข้างกัน กระทั่งช่างภาพขอตัวกลับบ้านไปก่อนโดยปฏิเสธคำชวนร่วมโต๊ะอาหารของพวกเราด้วยเหตุผลที่ว่ามีนัดกับที่บ้านเอาไว้แล้ว เราบอกลากันตรงลานจอดรถเมื่อพี่ชัชบอกข่าวดีว่ากำลังจะไปคุยกับพ่อแม่ของพี่แพรเรื่องงานแต่งงาน
“ดีใจด้วยนะครับ”
พี่แพรอมยิ้ม ก่อนจะบอกกับผมว่าให้ไปร่วมงานให้ได้ แล้วหันไปรับคำอวยพรจากพ่อกับแม่ ผมหันหลังกลับไปมองว่าที่เจ้าบ่าวเมื่อถูกกระตุกแรง ๆ ที่คอเสื้อ “มีอะไรจะให้”
ผมพยักหน้าขณะเดินตามไปที่รถของพี่ชัช “หนังสืออีกแล้ว”
“บ่นเหมือนไอ้บิ๊ก” ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น “พอดีกูซื้อมาเหมือนกันสองชุด”
“อ๋อ..ครับ”
“ดูมึงไม่ค่อยเศร้า”
“ครับ ?”
“ก็แค่แปลกใจที่ความเศร้า มันไปเกาะติดอยู่กับฝ่ายที่มีคนใหม่แล้ว” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวผม “แต่กูก็ดีใจที่เห็นมึงเป็นอย่างนี้”
“...”
“หวังว่าความเข้มแข็งนี้จะไม่ทำลายมึงนะ” ผมหลับตาลงเมื่อถูกจ้อง “ชอบหนีปัญหา”
“ผมเปล่า..”
“เปล่าแล้วหลับตาทำไม” พอผมลืมตาขึ้นมามอง พี่ชัชก็พูดต่อ “ปล่อยไปตามความรู้สึกบ้างเถอะ..อย่าตีกรอบให้ตัวเองมากนักเลย”
“...”
“มึงหนีมันไปไม่ได้ตลอดหรอก”
พี่ชัชย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้พี่แพรที่เดินมาถึง เราล่ำลากันอีกนิดหน่อย ก่อนที่ผมจะเดินกลับมาขึ้นรถ ตลอดทางผมแอบเหลือบมองหน้าเขาอยู่หลายครั้ง กระทั่งเขาคงรู้สึกตัวถึงได้หันมามองผมกลับบ้าง แต่ก็แค่นั้น..เขาแค่มองหน้าผมแล้วหันกลับไปสนใจถนนตรงหน้าต่อ โดยไม่ปริปากถามอะไรออกมาเลย
เหมือนอย่างเคย..
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
ที่ผ่านมาเพราะกลัวจะเสียใจ เบลล์เลยทำเฉยชารึป่าว เห็นด้วยกับพี่ชัชนะ ที่บอกว่า อย่าหนีปัญหา เบลล์สู้ๆ กล้าพูดมากกว่านี้สิ มีนก็พูดความรู้สึกออกมาบ้าง เพราะบางอย่างมองตาก็เข้าใจ แต่บางอย่างก็ต้องได้ฟังนะถึงจะเข้าใจ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ยากเนาะ
-
เราว่านะ มีนเป็นคนที่เข้าใจเบลล์ แต่ก็ไม่ได้ทุกอย่าง เพราะคิดว่าเข้าใจแล้วเลยไม่ค่อยพูด ส่วนเบลล์ เบลล์ไม่เข้าใจมีนหลายเรื่องนะ เบลล์อยากให้มีนพูดอะแต่มีนไม่พูด มีนพูดออกมาบ้างสิจริงๆแล้วเบลล์อาจจะรออยู่ก็ได้
-
พี่ชัช พี่เป็นพระเอกเรื่องนี้จริงๆด้วย o13
-
มีนไม่ค่อยพูดถามก็ไม่ค่อยตอบเลยเป็นอะไรที่ไม่เข้าใจกันกับเบลล์
ถ้าพูดความรู้สึกบ้างชีวิตคงไม่เป็นแบบนี้
มีนค่าตัวแพงจริงๆ
-
ทั้งมีน ทั้งเบลล์
ต้องเปิดทั้งใจ เปิดทั้งปาก คุยกัน ซะทีแล้ว
ไม่งั้นก็ อึมครึมๆ อยู่อย่างที่เป็นมาตลอด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้ายังรู้สึกอะไรๆกันอยู่ คงต้องเปิดใจพูดคุยกันแล้วล่ะ มีนกับเบลล์
ต่างคนต่างไม่พูดจะเข้าใจตรงกันไหม แค่สายตาบางทีอาจจะยังไม่พอ
พี่ชัชมาแปปเดียวเองหรอ หุหุ คิดถึงอ่ะ
พี่ชัชให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายของเบลล์จริงๆ เลยอ่ะ
จากที่รู้นิสัยเบลล์ มองอะไรๆออก สอนเบลล์เรื่องต่างๆ ทั้งๆ ที่รู้จักกันมาสักพักเอง
-
ตอนก่อนหน้าเลิกสงสารบิ๊กไปแล้ว ตอนนี้คนเขียนมาทำให้กลับมาสงสารอีก
-
พี่ชัชพูดงี้ ไม่รู้จะสมเพชหรือสงสารจุ๊ บิ๊กมันคงยังชอบเบลล์
-
คำว่าเหมือนอย่างเคย มาอีกแล้ว
-
ในที่สุดมีนก็ได้มีบทตัวเองสักที :katai2-1:
-
ถ้าถอนหายใจเป็นเงินได้ อ่านเรื่องนี้จบคงจะรวยน่าดู
-
57.
ผมกลับมาฝึกงานต่อ ก่อนจะสอบผ่านได้รับใบอนุญาตว่าความ พี่ชัชโทรมาตามให้ผมไปช่วยงานทันทีที่ทราบ บอกข่าวเรื่องสำนักงานที่เพิ่งตั้งขึ้นหลังจากแต่งงาน ผมลังเลใจอยู่นานเมื่อคิดว่าหากตอบตกลงไปแล้วจะต้องทิ้งน้องบัวให้แม่ต้องคอยดูแลให้อีกครั้ง แต่แม่กลับบอกให้ผมตัดสินใจเลือกอนาคตของตัวเองก่อน
“แม่ให้เบลล์รับผิดชอบน้องบัวก็จริง แต่ไม่ได้หมายความให้เบลล์ทิ้งความฝันทุกอย่างของตัวเองมาเพราะมัน”
ผมตอบตกลงมาทำงานกับพี่ชัชทันทีที่ได้ยินแม่พูดอย่างนั้น ผมย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเมื่อเห็นว่าการเดินทางจากที่นี่ไปถึงสำนักงานของพี่ชัชไม่ได้ลำบากอะไรมากนัก ผมได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นหลายอย่างโดยไม่ต้องเสี่ยง เพราะการเปิดสำนักงานและหาคดีเองยังถือเป็นเรื่องยากมากสำหรับผม
พี่ชัชไม่เคยหวงความรู้ แถมยังคอยช่วยทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว จนผมรู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่คุ้มกับเงินเดือนเลย
“เดี๋ยวเสร็จงานแล้วไปกินข้าวด้วยกันก่อนนะ” พี่ชัชบอกผมขณะกำลังจัดเอกสาร “แพรให้มาชวน”
พอเห็นผมมอง พี่ชัชก็ขยายความต่อ “เขากำลังหัดทำอาหารน่ะ สนใจไปเป็นหนูทดลองไหมล่ะ”
ผมหัวเราะ ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไป “งั้นเสร็จตรงนี้แล้วก็พอ จะได้ไม่ดึก”
“ครับ”
แล้วผมก็ได้เห็นเรือนหอของพี่แพรและพี่ชัชเป็นครั้งแรก บ้านสองชั้นขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก พอเหมาะพอดีสำหรับการเริ่มต้นสร้างครอบครัว พี่แพรดูมีความสุขมาก ยิ้มแย้มเสียจนผมอดรู้สึกอยากยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ พี่ชัชเองก็ดูมีความมากพอกัน ถึงได้ไม่แสดงท่าทีเหน็ดเหนื่อยเหมือนตอนก่อนกลับจากที่ทำงานเลยสักนิด
“กินเยอะ ๆ นะเบลล์” พี่แพรบอกแล้วตักปีกไก่ทอดเกลือมาให้ “ผอมลงนะ ชัชใช้งานหนักเหรอ”
“ก็ต้องใช้ให้คุ้มเงินเดือน” พี่แพรหันไปตีแขนพี่ชัชทันทีที่ได้ยิน “แตะไม่ได้เลยนะ ไอ้เบลล์เนี้ย”
“ทำไมเรียกน้องว่าไอ้” ผมหัวเราะให้กับท่าทางน่ารัก ๆ ของคู้รักตรงหน้า ก่อนจะรีบตักข้าวเข้าปากเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว “รีบ ๆ กินแล้วเตรียมตัวไปส่งน้องด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมปฏิเสธ “นั่งรถไฟฟ้าแปบเดียวก็ถึง”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะพี่เป็นคนชวนเรามา ตารางชีวิตเราเลยรวนอย่างนี้..”
“ได้มากินของอร่อยแบบนี้ ก็คุ้มแล้วครับ” ผมยิ้มยืนยัน “ผมกลับเองได้จริง ๆ นะ”
“แต่..”
“เอาตามที่มันว่านั่นแหละ” พี่ชัชพูดขัดพี่แพรขึ้นมา “น้องมันโตแล้ว เชื่อการตัดสินใจของมันเถอะ”
“แพรเป็นห่วง..”
“ถ้าถึงห้องแล้วผมจะรีบโทรกลับมาบอกเลย..นะครับ”
พี่แพรยอมพยักหน้าให้เมื่อได้ยินผมบอกอย่างนั้น ก่อนจะบ่นออกมาเบา ๆ เรื่องที่ผมไม่เคยทำได้อย่างที่รับปากเลยสักครั้ง ไม่ลืมย้ำให้ผมโทรกลับมาบอกให้ได้ อย่างน้อยส่งข้อความกลับมาบอกก็ยังดี ไม่ใช่หายเงียบไปไม่บอกกล่าวเหมือนอย่างทุกครั้ง พี่ชัชเลยหันมาเล่นงานผมเรื่องนี้ทันที
“อย่าให้เห็นว่าไม่รายงานอีกนะ” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาชี้หน้าผมแบบแกล้ง ๆ “ถ้าแพรคิดมากจนลูกกูเครียดตามไปด้วยมึงโดนแน่”
“พี่แพรท้อง” ผมหันไปมองหน้าพี่แพรทันที “เหรอครับ”
“ใช่แล้ว..” เธอตอบลากเสียงยาว “ที่ชวนมากินข้าวก็เพราะจะบอกเรื่องนี้แหละ”
“ดีใจด้วยนะครับ”
“ยิ้มหน้าบานเชียวนะมึง” ว่าแล้วก็ยื่นมือมาผลักหัวผมซ้ำอีก “รู้แล้วก็ช่วยโทรกลับมารายงานด้วยนะครับ”
“ครับ” ผมอมยิ้ม รู้สึกว่ากับข้าวฝีมือพี่แพรยิ่งอร่อยมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก “ผมจะโทรมาบอกทันทีที่ถึง”
“ให้มันจริง”
เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ผมจะถูกไล่ให้กลับทั้งที่ยังอยากจะอยู่ช่วยพวกพี่เขาเก็บล้างจานชาม และทันทีที่ถึงห้องผมก็รีบส่งข้อความกลับไปบอกเมื่อคิดได้ว่าคนท้องคงจะนอนพักผ่อนไปแล้ว มีนเปิดประตูห้องออกมาเจอตอนที่ผมกำลังจะไขเปิดประตู ในมือถือข้าวของพะรุงพะรังจนผมอดไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปช่วย
“เดี๋ยวเราช่วยถือไปที่รถ”
พอเขาพยักหน้า ผมก็เก็บกุญแจห้องตัวเองแล้วเดินตามลงไป ช่วยเขาเรียงกองชีทและหนังสือท้ายรถได้ก็ยกถุงเสื้อผ้า และอุปกรณ์ที่ผมไม่รู้จักหลายอย่างเข้าไป “ขอบคุณนะ”
“อืม” ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะคว้านหากุญแจห้องในกระเป๋ากางเกง “ดึกแล้วขับรถดี ๆ”
“เดี๋ยวเบลล์” เขาเรียกเมื่อผมหันหลังเตรียมจะเดินออกมา “เราซื้อรังนกมาให้ แช่อยู่ในตู้นะ”
“ห้องเรา ?”
“อืม” เขาเดินไปเปิดประตูรถ แล้วหยิบถุงขนมออกมา “เอานี่ไปกินด้วย”
“มีนเอาไว้กินเถอะ”
“รับไปสิ..” เขายัดถุงขนมใส่มือผม “เผื่ออ่านหนังสือดึก ๆ แล้วหิว”
พอเห็นผมเลิกคิ้วขึ้น เขาก็พูดต่อ “เห็นแสงไฟลอดประตูออกมาน่ะ”
“ขอบคุณนะ”
เขายิ้มก่อนจะออกแรงดันผมให้ออกเดิน “ดึกแล้ว รีบขึ้นห้องไปเถอะ”
“อืม..”
Ma-NuD_LaW
:z10:
-
:pig4:
-
อืม...ว่าไงดีล่ะ
-
จะเป็นไงต่อไป พี่ชัชก็เข้ามามีบทบาทอีกแน่ๆ
-
ดูเหมือนบรรยากาศของทั้งคู่ดูละมุนขึ้นนะ
เหมือนคนสองคนที่ดูๆกันอยู่ แต่ไม่กล้าเข้าหากัน
-
เออ โตๆ กันซักที เบลล์ใจเย็นเเละเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะมาก
ส่วนมีมก็พูดเยอะขึ้นนิดหน่อย 5555 เเต่ก่อนมันคงซื้อของกินไปทิ้งไว้ เเล้วไม่บอกกล่า
-
เห้ออออ!!
-
กลัวใจคนเขียนว่าจะให้แพรตายแล้วเหลือชัชกับลูกไว้ให้เบลล์
ไปวิ่งเล่นที่อื่นดีกว่า :katai5:
-
พี่ชัช พี่แพร ต่อไป ต้องมีเหตุให้สนิทสนมกับเบลล์มากกกก แน่ๆ
ไม่ใช่ ต่อไปกลายเป็น เบลล์ กับมีน ดูแลลูกพี่สองคนนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็แค่คนเคยห่วง เคยดูแลกัน ก็เท่านั้น #ยักไหล่ ยังไม่มีวี่แววจะเห็นรักที่สมใจเบลล์ เฮ้ออออออ
-
เอ มีนดูเอื่อยๆ พิกล
-
มีนเบลล์มันได้จริงๆนั่นแหละ ละมุนดีเหลือเกินนนน
-
เห็นความสม่ำเสมอของมีน บิ๊กหายไปแล้วจริงๆเหรอ เริ่มเข้ารูปเข้ารอยแล้วเหรอคะ
-
มีนเหมาะกับเบลล์ที่สุดแล้ว
-
โอ้ววววว~ พี่ชัชกับเบลล์ได้ใกล้กันอีกครั้ง ทำงานด้วยกันคงยิ่งผูกพันแน่ๆ 5555+
นี่ทำไมผมแอบลุ้นให้พี่ชัชไปส่งเบลล์ตอนกินข้าวเสร็จ ถึงพี่ชัชจะมีพี่แพรและกำลังจะมีลูกก็เถอะ อดคิดไม่ได้
ส่วนมีนกับเบลล์ก็ดีเรื่อยๆ นะ ดูการแสดงออกเริ่มเยอะขึ้น ไม่เงียบเหมือนแรกๆ
-
58.
[มีน]
การที่เรามีความรู้สึกดี ๆ ให้ใครสักคน ไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่ต้องระวังไม่ให้ความรู้สึกนั้นของเราไปทำให้เขาต้องรู้สึกอึดอัด
ผมพยายามรักษาระยะห่างระหว่างพวกเราเอาไว้ ระวังที่จะไม่ก้าวข้ามเข้าไปในเขตที่เขาไม่อนุญาตให้เข้าไป ใช่เพราะหวังว่าสักวันจะได้กลับไปเป็นเหมือนเดิม ผมเพียงแค่ขอให้เขาไม่ผลักผมออกไปให้ไกลมากไปกว่าที่เป็นอยู่ก็เพียงเท่านั้น
“เดี๋ยวมีน..” ผมหันกลับไปมองทั้งที่มือยังจับประตูรถไว้อยู่ “อาทิตย์นี้กลับบ้านหรือเปล่า”
“คงกลับเย็น ๆ วันศุกร์” ผมบอกแผนที่ตัวเองวางเอาไว้ “มีอะไรหรือเปล่าเบลล์”
“เราหยุดยาวถึงวันจันทร์ เลยกะว่าจะขอติดรถกลับไปหาน้องบัวด้วย”
ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะตอบตกลง “ไว้บ่ายวันศุกร์เรากลับมาเก็บของ เสร็จแล้วค่อยออกเดินทาง”
“เดี๋ยวเราจัดกระเป๋าให้เอง มีอะไรต้องเก็บให้เป็นพิเศษไหม” พอเห็นผมเงียบ เขาก็พูดต่อ “เราแค่อยากช่วย..ที่ผ่านมามีแต่ให้มีนมาคอยทำนู้นทำนี่ให้เรา”
“เก็บแค่เสื้อผ้ากับพวกของเล่นที่เราซื้อไว้ให้น้องบัว” ผมยิ้มให้เขา “ขอบคุณนะเบลล์”
“อืม..”
“รีบขึ้นห้องเถอะ ดึกมากแล้ว”
เขาพยักหน้า ก่อนจะหันหลังเดินกลับขึ้นห้องไป ผมเลยหันกลับมาขึ้นรถของตัวเองเพื่อไปที่โรงพยาบาลบ้าง อีกแค่ไม่กี่เดือนผมก็จะเรียนจบแล้ว ถึงเวลาต้องใช้ทุนแล้วเตรียมตัวเรียนต่อเฉพาะทาง เกือบลืมไปแล้วว่าจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมตัดสินใจเลือกที่จะมาเรียนหมอก็เพราะเขา มานึกได้ก็ตอนที่เริ่มคิดว่าควรจะเรียนต่อเฉพาะทางด้านไหน ผมคิดทบทวนว่าตัวเองสนใจด้านไหนหรืออะไรเป็นพิเศษ สุดท้ายก็หวนกลับมาคิดถึงเรื่องที่เคยคุยกับเขาเมื่อนานมาแล้ว
“เราได้ยินมาว่าเรียนกฎหมาย จบมาก็เป็นหมอเหมือนกัน” ตอนนั้นเขาเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าผมด้วยสีหน้าแปลกใจ “เคยได้ยินหรือเปล่า ที่เขาเรียกกันว่า หมอความ”
“หมอความ..” เขาหัวเราะ ก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับหนังสือเตรียมสอบในมือ “อย่างนั้นมีนเป็นหมอคน เราก็เป็นหมอความ”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้ง “เอาไว้ไปเล่นให้แม่กับแม่มลฟังบ้าง”
ถ้าตอนนี้ผมขอให้เขาช่วยออกความเห็นว่าควรจะเรียนอะไรต่อ ไม่รู้ว่าเขาจะยังอยากช่วยผมคิดอยู่หรือเปล่า ?
“ไม่ลืมอะไรแล้วนะ” ผมหันไปถามเขาอีกครั้งก่อนออกรถ “มีขนมอยู่เบาะหลัง..ให้แวะซื้อกาแฟหรืออะไรไหม”
“ไม่ล่ะ”
พอเขาบอกอย่างนั้นผมเลยออกรถ เปิดเพลงคลอระหว่างขับรถไปด้วยเรื่อย ๆ กระทั่งหันไปเห็นว่าเขาหลับไปแล้วถึงหันไปช่วยปรับเบาะเอนลงให้ เบลล์ชอบงีบหลับเวลาต้องนั่งรถไปไหนไกล ๆ แบบนี้ เลยเป็นสาเหตุให้พ่อแม่เขาไม่ยอมปล่อยให้เอารถมาใช้ตอนเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยแรก ๆ จนเกิดเรื่องน้องบัวเข้า
ผมไม่เคยกล้าถามว่าน้องบัวใช่ลูกของเขาจริงหรือเปล่า เพราะผมคาดเดาความคิดของเบลล์ในการรับน้องเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไม่ได้ สุดท้ายก็เผลอยอมรับน้องเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตามไปด้วยอีกคนอย่างนี้
พยายามเท่าไร ก็ยังกลับมาตรงที่เดิมไม่เคยไปไหนพ้น
รู้แล้วว่าเลิกกันต้องอดทน เข้าใจว่ารักเธอมากแค่ไหนก็ตอนนี้
ยังคิดถึงเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่อ่อนหวาน ประกอบภาพรวมเป็นเธอ
ยังคิดถึงไม่ไปไหน ไม่ว่านานสักเท่าไร ก็ไม่มีใครทั้งนั้น ที่แทนเธอได้
ลองดูอีกทีได้ไหม เริ่มต้นอีกทีได้ไหม หากเธอยังรักกัน
ลองดูอีกทีได้ไหม Restart อีกทีได้ไหม อีกแค่สักครั้ง
แค่เพียงโอกาสได้แก้ตัว กับฉันที่เพิ่งรู้ตัว ว่าเคยได้ทำพลาดไป
( Restart : Room 39 )
“ชอบเพลงนี้เหรอ” ผมหันไปมองคนที่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมา “ได้ยินเป็นครั้งที่สองแล้ว”
ผมเลิกคิ้วขึ้น “นึกว่าหลับซะอีก”
“หลับแต่หูยังได้ยิน”
เขาบ่นแบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาบอกให้ผมแวะจอดที่ปั๊มน้ำมันก่อน ผมเลยเลี้ยวเข้าจอดให้เขาได้เข้าห้องน้ำในปั๊มแรกที่เจอ แล้วเดินแยกมาหาซื้อกาแฟกินแก้ง่วง ไม่ลืมสั่งชอกโกแลตร้อนกับคุกกี้ไปให้เขากินด้วย แต่พอกลับมาที่รถก็เจอว่าเขาเองก็ซื้อกาแฟกับชอกโกแลตเย็นมาแล้วอย่างละแก้ว
“ลืมบอกว่าเราเองก็จะไปซื้อ” เขาพูดขณะวางแก้วลงในที่วางแก้วข้างตัว “ทั้งที่เราบอกมีนเอาไว้ก่อนออกมาว่าจะไม่แวะร้านกาแฟ”
เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะยื่นมือมารับชอกโกแลตร้อนในมือผม “ไว้กินไม่ไหวค่อยเอาไปทิ้ง”
“งั้นก็ทิ้งอันที่เราซื้อมา” ผมยื้อแก้วกลับมา ตั้งใจจะเอาออกไปทิ้งจริง ๆ “รอเดี๋ยวนะ..”
“ต้องทิ้งของเราสิ” เขาขยับตัวเข้ามาแย่งแก้วในมือผมกลับไปอีก “เราเป็นคนผิดนะ”
“เบลล์..” ผมเรียกเสียงอ่อน เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูแย่ลงไปของเขา “มันแค่เรื่องกาแฟ..”
ผมถอนหายใจออกมา พยายามหาทางออกให้กับเรื่องเล็กน้อยที่เขาให้ความสำคัญมาก ๆ เรื่องนี้ “งั้นก็กินไปเลยคนละสองแก้ว”
“...”
“เบลล์..”
“ถ้านอนไม่หลับก็อย่ามาว่า”
ผมปล่อยให้บทสนทนามันจบลงอย่างนั้น เมื่อรู้ดีว่าไร้ประโยชน์ที่จะขุดคุ้ยเอาอะไรต่อ เบลล์คงไม่สนุกที่ต้องมานั่งสาธยายเรื่องเหตุผลที่พวกเราถกเถียงกันเมื่อกี้ เพราะเราต่างก็รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากแค่ไหน
“ใช้ทุนที่ไหนเหรอ”
ผมหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง รู้ดีในใจว่านั่นไม่ใช่แค่คำถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “ที่บ้าน..”
“เลือกเอาไว้นานแล้วสินะ”
“จริง ๆ ก็ปีก่อน..” ผมถอยรถออกจากที่จอด ก่อนจะต่อคำพูดตัวเองเบา ๆ ในใจ.. ตอนที่ได้ยินจากแม่ว่าเบลล์จะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน
“พี่ชัชขอให้อยู่ช่วยที่นี่ต่ออีกสักสองปี” เขาบอกแล้วยกชอกโกแลกร้อนในมือขึ้นมาจิบ “ขนาดนั้นคงเรียนโทจบแล้ว ตั้งใจว่าจะกลับไปเปิดสำนักงานของตัวเอง”
“อืม..”
“แล้วมีนจะเรียนต่อเฉพาะทางด้านไหน”
ผมยิ้มให้กับคำถามของเขา ก่อนจะตอบ “ยังไม่รู้เลย”
“ไม่รู้หรือยังลังเล” เขาเปลี่ยนเอาแก้วชอกโกแลตร้อนในมือไปวาง แล้วหยิบชอกโกแลตปั่นเย็น ๆ ที่ตัวเองซื้อขึ้นมาถือแทน “มีด้วยเหรอ สิ่งที่มีนไม่เคยคิดเอาไว้”
“มีสิ..”
เหมือนเป็นคำตอบที่ตั้งเอาไว้ให้ตอบได้โดยอัตโนมัติ กับคำถามเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิด เช่นเรื่องที่ว่าเขาเอ่ยปากพูดคำว่าเลิกออกมาในตอนนั้น..
“มีน..”
“หืม..”
“เราถามว่าเรื่องอะไรบ้างที่มีนไม่เคยคิดเอาไว้ก่อน”
ผมเหลือบไปมองเขา ก่อนจะหันกลับมามองถนนอีกครั้ง “ช่างมันเถอะ..”
ไม่มีประโยชน์ที่จะพูด ในสิ่งที่มันได้ผ่านไปแล้ว..
“อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนเบลล์ก่อนนะ” ผมยิ้มรับคำแม่บี “เดี๋ยวแม่ขึ้นไปดูน้องบัวก่อน”
พอแม่บีเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว เบลล์ก็หันมาบอกให้ผมนั่งรอ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปยกจานข้าวกับอะไรออกมาวางให้ โดยปฏิเสธความช่วยเหลือที่ผมเสนอให้ “อิ่มแล้วก็กลับไปนอนก่อน ไว้ค่อยมาเล่นกับน้องบัวอีกทีพรุ่งนี้”
“อืม..” ถึงยังไม่ค่อยชินกับท่าทีที่ดูเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ของเขา แต่มันก็ทำให้รู้สึกหายห่วงไปได้บ้าง “ขอบคุณนะ”
ผมสบตาผมเพียงชั่วครู่ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่มองผมอีก พออิ่มก็เอ่ยปากไล่ให้ผมรีบกลับไปนอนอีกครั้ง แล้วหันกลับไปล้างจานชามทั้งหมดเพียงคนเดียว ผมไม่ได้ดื้อดึงจะอยู่ช่วยอะไรเขาอีก ทำแค่ขับรถกลับมาจอดที่บ้าน ขนข้าวของลงได้ก็ทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงทั้งที่ยังไม่อาบน้ำ ก่อนจะเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้นกระทั่งเช้า
“มีน..มีน..” ผมลืมตาขึ้นตามแรงเขย่าที่แขน “กลับมาถึงเมื่อไร แล้วนี่หลับทั้งที่ยังไม่อาบน้ำเลยเหรอ”
“ไม่ได้นอนติดกันหลายคืนน่ะครับ” ผมขยี้ตา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง “แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่เห็นเราลงไปกินข้าวเช้าสักที แม่เลยขึ้นมาดู”
ผมหันไปมองนาฬิกาปลุกบนโต๊ะข้างเตียง ก็เห็นว่าเกือบจะเก้าโมงแล้ว “เดี๋ยวอาบน้ำแล้วผมตามลงไปนะครับ”
“แม่บีโทรมาชวน เห็นว่าเบลล์จะพาไปเดินเล่นที่ตลาดน้ำ” แม่ยิ้มเมื่อเห็นว่าผมทำหน้างง ๆ “เคยรู้หรือเปล่า ว่าจังหวัดเรามีตลาดน้ำด้วย”
“ไม่เลยครับ”
“งั้นรีบอาบน้ำแต่งตัว จะได้ไปช่วยผลัดเบลล์อุ้มน้องบ้าง”
“ครับ”
“มื้อเช้าค่อยไปหากินที่นู้น..ทนหิวไหวไหม”
“ผมยังไม่หิวเลยครับ เมื่อวานกินข้าวที่บ้านเบลล์แล้วก็มานอนเลย”
แม่หันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป ผมเลยรีบลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วรีบขับรถพาแม่ไปรับคนอื่น ๆ ที่บ้านนู้น
“รู้ทางเหรอ” เบลล์ถามยิ้ม ๆ “เดี๋ยวเราขับเอง”
“อืม..”
“แซนวิชในกล่อง” เบลล์บอกเมื่อเราสับเปลี่ยนที่นั่งกันเสร็จแล้ว “หน้าตาดูไม่น่ากินเท่าแม่ทำหรอก แต่รสชาติไม่แย่เท่าไรนะ”
“ทำเองเหรอ”
“แม่บอกเองว่ามีนยังไม่ได้กินอะไร” เป็นแม่ผมเองที่เป็นคนตอบคำถามนี้ “แต่แม่ก็แปลกใจนะ ที่เบลล์ลงมือทำเอง”
“เมื่อเช้าก็ตื่นมาทำข้าวต้มให้พ่อตั้งแต่เช้า” แม่บีเสริมอีก “โตแล้วนะลูกแม่”
“เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นกันเถอะครับ” เขาทำหน้ามุ่ย “อย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวไปเจอของอร่อย ๆ ที่ตลาดแล้วจะเสียใจที่กินไม่ไหว”
“น้องบัวคงตั้งใจจะไปกินไอติมหลอดแน่ ๆ” แม่หันไปหยอกน้อง เรียกเสียงหัวเราะจากคนอุ้มอย่างแม่บี “ตลาดน้ำต้องมีไอติมหลอดสินะ ใช่ไหม”
ผมมองคนขับที่หัวเราะไปตามคำพูดของแม่ ก่อนจะก้มลงมาหยิบแซนวิชในกล่องขึ้นมากัด “อร่อยนะ”
เขาเหลือบมามองผม “ของสำเร็จรูปทุกอย่าง แค่หยิบมาใส่รวมกันบนขนมปังเอง”
แล้วคำพูดของเขาก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งรถได้อีกครั้ง..
Ma-NuD_LaW
หายไปเกือบเดือนเลย.. ยุ่ง ๆ เรื่องงานศพย่าน่ะครับ
และก็ยินดีที่จะบอกว่าเรื่องนี้ใกล้จบแล้ว :heaven
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณย่า // หายไปนานจนแอบคิดไปแล้วว่าคงโดนให้ค้างเติ่งแน่เรื่องนี้ #เก๊าก๋อโต้ดดดด
จะจบแล้วเหรอ? เอิ่มมม ครือออ เดี๊ยนยังอึนๆอยู่ สรุปแล้ว นิยามความรักของเบลล์คืออะไร? รักแบบไหนที่นางค้นหา? ใครจะใช่แบบที่นางต้องการ?
รอดูต่อไป
-
เสียใจเรื่องคุณย่าด้วยนะครับ
คงกลับมาดีกันสินะ
-
อย่างที่บอก มีนเหมาะกับเบลล์ที่สุด
ถึงจะไม่ได้กลับไปรักกัน
แต่ก็เป็นเพื่อนที่เข้าใจเบลล์ที่สุด
-
ถึงทั้งสองคนอาจจะไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม 100% แต่ซักวันคงมาอยู่ด้วยกันได้เหมือนเดิมนะ
-
คล้ายๆจะเป็นตอนเปิดตัวพระเอก
-
การที่ไม่คาดหวังกัน
กลับทำให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น
์เบลล์ เข้มแข็งขึ้น ช่วยเหลือครอบครัวมากขึ้น
มีน ก็พูดความในใจของตัวเองให้เบลล์ รู้สักทีสิ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
์
-
:mew1:
-
เสียใจด้วยนะคะ
แต่เรื่องนี้จะจบแล้วจริงๆหรอ :z3:
-
เยสสสส ได้เม้นล้าววว
อยากรู้ว่าจะจบยังไง
อ่านตั้งแต่ต้นจนตอนล่าสุดพูดเลยว่าชอบมีนค่ะ ชอบมาก ไม่มีเหตุผลเลย ฮาาา
ถ้าเบลล์เจอคนที่อยู่กับเบลล์ได้ ยอมรับนิสัยได้ เข้าใจตัวมีนก็คงจะดี และเราแอบหวังให้เป็นมีน เพราะพี่ชัชเขาแต่งงานมีลูกแล้วนะคะ
ก็รอต่อไปว่าจะจบแบบไหน
อ้อ ชื่อเรื่อง รั้ง รัก เห็นคนเม้นว่ามันรั้งตรงไหนแล้วก็ฮา แอบคิดเหมือนกัน :katai5: หรือถ้าตอนจบมันจะหักมุมก็ขออย่าหักแรงมากนะคะ
-
ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณย่าด้วยนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณลิงภูเขานะคะิ :กอด1:
-
เสียใจเรื่องคุณย่าด้วยนะครับ และขอให้โชดีในความรักนะครับ
-
59.
ผมกับเบลล์ผลัดกันช่วยอุ้มน้องบัวหลังจากแม่กับแม่บีแยกตัวไปเดินดูของกันสองคนแล้ว ผมอุ้มน้องเดินตามเขาไปเงียบ ๆ ก่อนจะต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นว่าเขาหยุดยืนมองต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่นาน เขายื่นมือมาจับแขนผม พยักหน้าเป็นเชิงว่าให้ผมเดินตามไป
“รอเดี๋ยวนะ” เขาบอกก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งตรงโคนต้นไม้นั่น แล้วใช้มือขุดดินลงไปเป็นหลุมเล็ก ๆ “พาน้องลงมาหน่อย”
ผมประคองน้องแล้วย่อตัวตามลงไป “หนูบัววางนี่ลงไปแล้วเอาดินกลบนะคะ”
ผมมองเขาจับมือน้องให้วางสร้อยข้อมือเชือกถักเส้นที่เห็นเขาใส่เป็นประจำเมื่อนานมาแล้วลงในหลุม ก่อนจะช่วยกันเอาดินกลบลงไป “บอกลาแม่นะคะหนูบัว”
ผมหันไปมองหน้าเขา ขณะที่น้องบัวยกมือมาโบกไปมา แล้วบอกลาด้วยคำฝรั่งเบา ๆ ว่า “บ๊ายบายค่ะ”
“น้องยังเด็กเกินกว่าจะจำเรื่องนี้ได้ เพราะฉะนั้นเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกนะ” เขาหันมาบอกผม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดมือให้น้อง “เราเพิ่งรู้ว่าเขาจากไปแล้ว เลยอยากให้น้องได้มาลา”
“อืม..” ผมไม่คิดจะเอ่ยปากถามอะไรมากไปกว่าสิ่งที่เขาอยากบอก
“เราแค่อยากแน่ใจว่าน้องจะไม่ถูกแย่งกลับไปในวันใดวันหนึ่ง” เขาบอกขณะแตะแขนผมให้ลุกขึ้นยืนตาม “เลยตามสืบเรื่องของเขา กระทั่งมารู้ข่าวว่า..เขาเสียไปแล้ว”
“พาน้องไปหาที่ล้างมือกันก่อนเถอะ” ผมบอกเขา “เมื่อกี้เราเห็นป้ายห้องน้ำทางโน้น”
“อืม..”
เราไม่ได้คุยอะไรกันถึงเรื่องนี้อีก ถึงจะยังสงสัยมากแค่ไหน แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ทำให้เขาต้องลำบากใจ ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะเอ่ยปากถามหรือทำท่าสงสัยอะไรในสิ่งที่เขายังไม่พร้อมจะบอก ผมจะทำเพียงแค่อดทนอยู่เงียบ ๆ เพื่อรอคอยเวลาที่เขาพร้อมจะพูดทุกอย่างออกมาด้วยตัวเอง
“มีน..กินติม ๆ” ผมยิ้มให้ก่อนจะพาน้องเดินเข้าไปซื้อ “เอาสีส้ม ๆ”
“ชอบสีส้มจังเลยนะคะ” เขาเอ่ยปากแซวน้อง ขณะยื่นเงินจ่ายค่าไอติมหลอดให้ “อีกสองแท่งขอสีแดงกับขาวครับ”
พอพ่อค้ายื่นมาให้ เขาก็หันมาถามน้องอีก “เอาสีแดงให้ใครดีคะ”
“เราถือให้” เขายื่นไม่สีขาวเข้ามาจ่อที่ปากผม เมื่อน้องบัวเลือกจะชี้ไปที่เขาเมื่อได้ยินคำถาม “ไปทางนู้นกัน เราอยากกินลูกชิ้นเห็ด”
“อืม..”
เราเดินเข้าออกร้านนู้นร้านนี้ไปเรื่อยจนข้าวของในมือเขาเริ่มมากขึ้น ผมเลยขอเปลี่ยนหน้าที่ไปถือของแทน แล้วให้เขาอุ้มน้องบัวที่ดูอุ้มง่ายกว่าการแบกถุงพะรุงพะรังอย่างที่ถือในมือเขาอยู่ตอนนี้ แม่กับแม่บีโทรตามหลังจากได้เสื้อผ้าพื้นเมืองและเครื่องประดับทองเหลืองประสมหินหลายชิ้น ก่อนที่จะต้องพากันกลับเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลานอนกลางวันของน้องบัว
“แม่กับพ่อคุยกันว่าหลังจากมีนเรียนจบ จะจัดทริปไปเที่ยวเพื่อฉลองกัน” แม่พูดขึ้นมาระหว่างทางที่เรากำลังกลับ “และแน่นอนว่าเราจองที่พักเผื่อทั้งสองครอบครัวแล้วเหมือนเดิม”
“ตอนเบลล์เรียนจบแม่ก็ยังไม่ได้ให้อะไรเป็นของขวัญเลย” แม่บีพูดเสริมขึ้นมาบ้าง “เพราะงั้นเราไปฉลองพร้อมกันทีเดียวกับของมีนเลยแล้วกัน”
“เราไม่เอาพี่เลื้ยงไป เบลล์กับมีนคิดว่าพอช่วยกันเลี้ยงน้องไหวไหม” ผมเหลือบไปมองคนขับทันทีที่แม่ถามออกมาอย่างนั้น “แม่คิดว่าจะอนุญาตให้พี่เลี้ยงลากลับบ้านช่วงที่เราไปเที่ยวกัน”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ” เป็นเขาเองที่เลือกจะตัดสินใจ “ไหวนะมีน”
“อืม..”
ผมยิ้ม ขณะนึกขอบคุณแม่เบา ๆ ในใจ..
[จบมีน]
คงเป็นเพราะที่ผ่านมาผมยังเด็กมาก..เด็กจนเกินกว่าจะรู้ว่าหลาย ๆ ครั้ง กับท่าทีที่แม่มลแสดงออกมาต่อผมนั้น มันมากมายเกินกว่าคำว่าลูกชายของเพื่อนสนิท หรือเด็กที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกในไส้ของตัวเองคนหนึ่ง
“แม่จองที่พักติดริมทะเลเอาไว้ บังกะโลหลังเล็ก ๆ สามหลัง เบลล์พักกับมีนและน้องบัวได้ใช่ไหมลูก”
“ครับแม่มล” ผมรับคำ ขณะหันไปมองแม่ตัวเอง “แม่อุ้มน้องเข้าบ้านไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมขนของเข้าไปให้เอง”
“จอดรถทิ้งไว้นี่แหละมีน เย็นนี้เราจะย่างบาบีคิวกันในสวน” แม่มลหันมาสั่งเขา “ของก็ทิ้งไว้ในรถเลย เดี๋ยวแม่โทรตามคนมาเอารถไปเก็บ”
เขาหันมาช่วยผมหยิบพวกของกินที่เสียง่ายออกจากรถ แล้วเดินตามผมเข้ามาในครัว จัดอาหารใส่จานเรียบร้อยเราก็ยกออกมากินกับแม่และแม่มลที่ห้องรับแขก น้องบัวแสดงท่าทีตื่นเต้นกับขนมไทยหลากสีสวย ๆ ตรงหน้า ก่อนจะหันไปอ้อนพี่ชายคนโปรดให้ช่วยป้อน ผมเลยรีบขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
“คิดถึงตอนที่พวกเรายังเด็ก..” แม่มลพูดขณะยื่นมือมาเช็ดคราบขนมที่ปากให้น้องบัว “ตอนนั้นมีนก็ทำตัวเป็นพี่ชายคอยดูแลเบลล์อย่างนี้”
เสียงแม่หัวเราะเมื่อเห็นว่าผมกับมีนทำหน้าแปลก ๆ “เบลล์ไม่เคยยอมลงให้มีนเลยสักเรื่องด้วย”
แม่รีบพูดต่อเมื่อเห็นผมทำท่าจะโวย “เอาแต่ใจจนแม่นึกกลัวว่าหนูบัวจะติดนิสัยนี้มาเลยจริง ๆ”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเปลี่ยนบรรยากาศอึมครึมนี้ด้วยการชวนน้องบัวไปเล่นเปียโนเด็กตัวโปรด “ชวนพี่เบลล์มาเล่นด้วยกันสิคะ”
ผมหันไปยิ้มให้เขากับน้องบัว ก่อนจะยกจานขนมที่หมดแล้วตรงหน้าขึ้นมาถือไว้ “ผมไปล้างจานก่อนแล้วกันครับ”
ไม่รู้ว่าผมจะหนีความจริงเรื่องนี้ไปได้อีกสักกี่หน..
Ma-NuD_LaW
ติดอบรมสภาฯ อะครับ หายหัวไปยาวเลย :m17:
อัพตอนนี้แล้วจะขอเวลาอีก 8 วัน (มีสอบ 16 ต.ค. นี้) เดี๋ยวหลังสอบจะว่างยาวแล้วครับ มาต่อเรื่องนี้ให้จบเนาะ :m5:
ขอโทษนะครับ และขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกัน ทั้งที่ผมเกเร :pig4:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หนีอะไรล่ะ เบลล์? เธอไม่เหลือใครแล้วนะ
เหลือแต่คนที่แกร่งพอที่ยอมให้เธอเป็นตัวของตัวเองแบบนี้
-
ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
-
ความจริงที่ทั้งสองครอบครัวรับรู้ว่า ลูกๆรักกัน เคยกับกันเหรอเบลล์ มันก็ควรจะดีไม่ใช่เหรอที่มีคนที่รักเรามากน่ะ ไม่เข้าใจเบลล์เลย
-
เบลล์กลัวอะไรอยู่
ทั้งๆที่มีคนยอมทำเพื่อเบลล์ขนาดนี้อยู่แท้ๆ
-
เบลล์ จะหนีใจตัวเอง ที่มันบอกว่ารักมีนเหรอ
มีน ดูแล ปกป้องเบลล์ ทำตัวเป็นพี่ ตั้งแต่ยังเล็กๆ
เบลล์ ก็เป็นตัวของตัวเอง ดื้อตั้งแต่ยังเล็กเช่นกัน
เบลล์ จะรั้งรักไปถึงเมื่อไหร่ มีนก็ยอมเบลล์ รอเบลล์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อืมมมมม อ่านวนไป 2 รอบ ตอนนี้แปลว่า 2 แม่ เหมือนจะรู้และอยากให้ทั้งคู่กลับมาคบกันใหม่ ใช่ไหม?
-
รอได้ไม่เป็นไรค่ะ มันจะถือว่าชัดขึ้นมั๊ยคะตอนนี้? 55555 คนอ่านก็แอบลุ้นอยู่
-
คนนึงรอให้บอก อีกคนยังไม่พร้อมจะบอก
อย่าหนีเลย ไม่ว่าช้าหรือเร็ว ก็ต้องบอกอยู่ดีนะเบลล์
-
เดินไปเรื่อยๆ
-
อ่านรวดเดียวแล้วเม้น. สบายใจหลังจากจิตใจหม่นหมอง. จากช่วงแรกๆ. ถึงกลางๆ.
-
เบลล์จะถอยอีกแล้วเหรอ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆๆนะครับ ชอบมากเพราะเนื้อเรื่องค่อยเป็นค่อยไป มีพัฒนาการชวนติดตามดีครับ แสดงถึงอารมณ์ของคน อยากให้เขียน ไปเรื่อยๆๆครับ ชอบอ่าน มากให้เเนวคิดดีครับ
-
เราว่าจะอ่านหลายรอบละ เผลอดองไว้นาน
ถึงเวลามาอ่านจริงๆซะที
ชอบมากกกกก สนุกอ้ะ มันหนึบๆ เจ็บๆ หน่วงๆ บอกไม่ถูก
ติดตามต่อไปนะคะ
o13
-
ความรู้สึกของคน อยากจะเข้าใจจริงๆ
-
60.
“เป็นไร” ผมเหลือบไปมองคนถาม ก่อนจะหันกลับมาสนใจกองเอกสารตรงหน้าอย่างเดิม “หยุดงานไม่กี่วัน กลับมาก็ทำตัวเงียบยิ่งกว่าเดิมอีก”
“เปล่าครับ”
“คิดไว้อยู่แล้ว ว่าต้องตอบอย่างนี้” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พี่ชัชก็ยังเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามผม “ปากบอกเปล่า ๆ แต่หน้าดูโคตรจะมีปัญหา”
“ก็ผมทำงานอยู่”
“นี่กูเจ้านายมึงนะ” พอผมหัวเราะ พี่ชัชก็ยิ้ม “เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านนะ จะให้แพรทำต้มข่าไก่ให้กิน”
“ผมต้องรีบกลับไปทำธีสิส อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่ได้แตะเลยทั้งอาทิตย์” เห็นเขาขมวดคิ้ว ผมเลยรีบพูดต่อ “ไม่อยากกวนพี่แพรด้วย คนกำลังท้อง”
“คนท้องนั่นแหละเป็นคนสั่งให้มาชวน” พูดจบก็หรี่ตามองผมแบบจับผิด “เป็นอะไร”
ผมไม่ตอบอะไร เลือกจะใช้สมาธิทั้งหมดไปกับงานที่ค้างอยู่ตรงหน้าแทน “เงียบอีก”
เขาบ่นพึมพำ ๆ อะไรอยู่สักพักก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดแล้วกรอกเสียงไม่ดังแต่ก็ไม่เบาเท่าไรลงไป “เย็นนี้กลับดึกหน่อยนะแพร จะพาไอ้เบลล์ไปกินเหล้า..”
พอผมเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ยักคิ้วส่งมาให้ “อืม..อืม..เดี๋ยวส่งให้ถึงบ้านแน่นอน ไม่ปล่อยให้ใครมาหิ้วไปหรอก ครับ..ครับ..ไม่เกินเที่ยงคืน”
“ไม่ได้ชวน แต่กูสั่ง” วางสายเสร็จก็รีบพูดดักคอผมทันที “อย่าให้เห็นว่าหนีกลับก่อน”
ผมพยักหน้าอย่างยอมจำนน ส่วนหนึ่งก็เพราะขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง เมื่อพี่ชัชเป็นคนประเภทที่ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ผมเลยคิดว่าไปนั่งเล่นสักพักให้เขารู้สึกพอใจแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับก็คงไม่เป็นอะไร อย่างมากก็คงไม่เกินสี่ทุ่ม เพราะพี่ชัชเองก็ชอบบ่นว่าห่วงพี่แพรไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียวสักเท่าไร
“ผมเอารถมา ไว้ขับตามกันไปก็ได้ครับ เสร็จแล้วจะได้แยกย้ายกันกลับเลย”
เขาโบกมือไปมา ก่อนจะตัดสินใจเอาเองอีกครั้ง “ทิ้งไว้นี่แหละ เผื่อมึงเมา”
ผมมองตามพี่ชัชที่ตอนนี้เดินหายออกจากห้องผมไปแล้ว ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ผมไม่เคยเมา”
“จะถืออีกนานไหมแก้วนี้” ผมหันไปมองคนถาม ก่อนจะหันกลับมาสนใจเสียงดนตรีบนเวทีอีกครั้ง “ทำท่าเดิมใส่กูเป๊ะ”
“ให้บรรยากาศร้านอาหารมากกว่าร้านเหล้าอีก” ผมพูดเรียบ ๆ “รู้อย่างนี้ผมเอารถมาเองก็ดี”
“ไม่หมดขวดนี้กูไม่ให้กลับอะ”
ผมมองขวดแก้วกลม ๆ บนโต๊ะที่เพิ่งพร่องลงไปเพียงแค่นิดเดียว ก่อนจะถอนหายใจออกมา “เที่ยงคืนคงจะหมดหรอก เล่นเททีละหยดอย่างนี้”
“งั้นก็รีบ ๆ กินให้หมด กูจะได้ชงเพิ่ม” ว่าแล้วก็ใช้มือดัน ๆ แก้วในมือผมเป็นเชิงให้ยกดื่ม “แก้วเดียวถือมาเป็นชั่วโมงละ”
“อย่างกับตัวเองหมดไปแล้วสักแก้ว” ยกขึ้นจิบอีกอึกหนึ่ง ผมก็วางมันลงแล้วหมุนเก้าอี้หันไปฟังเพลงอย่างจริงจัง เลิกสนใจคนที่พยายามจะหลอกให้ผมกินเหล้าทั้งขวดเพียงคนเดียวทั้งที่เป็นคนเอ่ยปากชวนผมมาอย่างพี่ชัชไป
“ทำไม่สนใจอีก ขวดนี้มันแพงนะโว้ย”
“งั้นพี่ก็รีบกินสิ”
สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมกินมันเพิ่ม ผมนั่งเงียบ ๆ ฟังเพลงไป ขณะที่พี่ชัชก็นั่งกินกับแกล้มบนโต๊ะสลับกับบ่นผมเรื่องค่าเหล้าที่เสียเปล่า กับเรื่องที่เอาแต่เงียบไม่เคยพูดหรือระบายอะไรออกมา ทั้งที่ผมเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองแสดงสีหน้าหรือท่าทางอะไรออกไปตอนไหน เลยทำให้เขาคิดว่าผมกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอย่างนี้
“กูไม่เคยเห็นมึงเมาเลยสักที” ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ตอนเลี้ยงฉลองเรียนจบก็ไม่เห็นจะเมา ทั้งที่พ่อแม่ก็ดูไม่ได้จะว่าอะไรที่กินเหล้า”
“...”
“มีความหลังฝังใจอะไรตอนเมาหรือเปล่า”
ผมยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะตอบคำถามกลับไป “เปล่าหรอกครับ ผมแค่ไม่ชอบเวลาที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ก็แค่นั้น”
แน่นอนว่าการไม่มีเพื่อนไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้ผมไม่เคยเมาเพราะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกนี้
“เป็นพวกชอบใช้ชีวิตอยู่บนคำว่าเหตุผลสินะ” ผมเงียบ..ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป “แล้วใช้ชีวิตอยู่บนเหตุผลตลอดเวลาแบบนี้ ไม่รู้สึกเบื่อบ้างหรือไง”
“ไม่รู้สิครับ”
“กูยอมแพ้แล้ว” น้ำเสียงคนพูดก็ฟังดูเหมือนยอมแพ้แล้วจริง ๆ “หมดแก้วนี้ก็กลับกันเถอะ”
“ไม่ต้องไปส่งผมหรอกนะครับ เดี๋ยวผมกลับเอง” ผมบอกเมื่อคิดว่าพี่ชัชต้องลำบากวนรถกลับไปกลับมา
“ได้ยังไง..รับปากกับแพรไว้แล้วว่าจะไปส่ง”
“เดี๋ยวผมโทรบอกพี่แพรเองครับ”
“ไม่ได้ ๆ แพรรู้บ่นตาย อีกอย่างมันก็ดึกแล้ว..”
“งั้นผมขอให้มีนมารับ” ผมรีบพูดแทรก
“โทรตอนนี้เลย”
ทั้งที่ตั้งใจแค่จะยืมชื่อขึ้นมาอ้าง กลับกลายเป็นว่าถูกกดดันให้ต้องโทรขอให้มีนมารับเลยจริง ๆ สุดท้ายผมเลยต้องมายืนรอรถอยู่ที่หน้าร้านหลังจากแยกย้ายกับพี่ชัชแล้วอย่างนี้
“รอนานหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง “ขอโทษที่ต้องรบกวนดึก ๆ อย่างนี้นะ”
“เราเพิ่งออกเวรพอดี ไม่เป็นไรหรอก” ว่าแล้วก็หันมาส่งยิ้มให้ผม “แล้วนี่เมาหรือเปล่า ดูหน้าแดง ๆ นะ”
ผมสบตาเขา ก่อนจะแสร้งเอนตัวไปกับเบาะแล้วหลับตาลง “นิดหน่อย”
“งั้นก็นอนเถอะ ถึงแล้วเราปลุก”
“อืม..” สัมผัสแผ่วเบาที่ปลายจมูกทำให้รู้ว่าคนทำคงเพิ่งแปรงฟันมา ผมลืมตาขึ้นมองเขาอีกครั้งก่อนจะเอนตัวตามไปซบหน้าลงที่บ่า “จริง ๆ เรากินไปแค่แก้วเดียว”
“...”
“มีนน่าจะรู้ว่าเราไม่เคยเมา”
“เรารู้..” ว่าแล้วก็วางคางลงบนหัวผม “รู้กระทั่งว่าเบลล์ไม่ได้ตั้งใจจะโทรตามให้เรามารับหรอก”
“...”
“แต่เราก็ยังอยากมาอยู่ดี..”
Ma-NuD_LaW
:m32:
-
ไรอ่ะ คนเขียนมาหลอกให้อยากแล้วจากไปอ่ะ
-
เห้ออออ!!
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มาแค่เนี้ย!? แล้วคนเขียนจะย่องมาอีกเมื่อไหร่ ไม่มีสอบแล้วน้าช่วงเนี้ย มาต่อด้วยนะค้า
-
สั้นนนนน มาก :ling1: :ling1: :ling1:
แต่ดีแล้วที่เบลล์ ยอมโทร ให้มีน มารับ
มีน น่ารักมาก ทำตัวให้สะอาดเพื่อเบลล์ ด้วย
เอ่อ.....มีจุ๊บเบลล์ ด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีนน่ารัก เมื่อไหร่เบลล์จะใจอ่อนอ้ะ
อยากอ่านต่อจังค่ะ ค้างมาก...
:ling1:
-
ตามีนหยอดอีก หยอดแรงๆเลย :ling1:
-
โว๊ะ! :ling3:
-
มีนเอ๋ยจะได้กินไหมเนี่ย
-
61.
ผมหลับตาลง คิดถึงอะไรหลาย ๆ อย่างในหลาย ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา ก่อนจะลืมตากลับขึ้นมามองเขาอีกครั้ง สีหน้าเรียบนิ่งของคนขับยิ่งทำให้ผมยิ่งนึกถึงเรื่องเก่า ๆ จนสุดท้ายก็ยื่นมือไปจนสุดแขนเพื่อคว้าจับตัวเขาเอาไว้
“เบลล์..เบลล์..”
ผมคลายมือที่กำลังจับเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมันออกไป “โทษที เรา..”
“ง่วงเหรอ..” เขายกมือขึ้นมาลูบหัวผม “เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว..”
ผมหลับตาลงตอนที่เขาย้ายมือลงมาจับที่แก้ม “นอนซะ..ถึงแล้วเดี๋ยวเราปลุก”
“อืม..”
“ฝันดีนะ”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในอ้อมกอดเขา ดูงี่เง่าที่ผมปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกของตัวเองยังไม่ชัดเจนเลยสักนิด อ่อนแอเกินไป..อ่อนไหวง่ายมากจนเกินไป สุดท้ายก็กลายเป็นการทำร้ายทั้งเขาและตัวผมเองอย่างนี้ ผมหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดขณะพยายามพาตัวเองลุกขึ้นจากเตียง และคงเพราะว่าเมื่อคืนผมใช้ร่างกายนี้หนักจนเกินไป เช้านี้มันถึงได้ประท้วงหนักจนทำให้ผมทรุดลงตรงข้างเตียงขยับไปไหนไม่ได้อย่างนี้
“เบลล์” เขาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร้องของผม “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เรา..ลุกไม่ไหว”
เขารีบลุกขึ้นมาช่วยพยุงผมให้กลับขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้ผม “ใส่นี่แล้วนอนพักก่อน เดี๋ยวเราออกไปทำมิ้อเช้าเสร็จแล้วจะกลับมาพาไปอาบน้ำ”
“ไม่เป็นไร..”
“เชื่อเราหน่อยเถอะ” เขาพูดเสียงอ่อน “อย่าให้เรารู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย”
“เราทำตัวเองทั้งนั้น” ผมบอกขณะรับเสื้อมาจากมือเขา “มีนไม่ได้บังคับเรา”
“...”
“เราเป็นคนเริ่มทุกอย่างเอง” ไม่ว่าจะเรื่องนี้หรือเรื่องไหน ผมก็เป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเองทั้งนั้น “เพราะงั้นอย่ารู้สึกผิดกับมันเลย”
ผมโทรไปลางานกับพี่ชัชหลังจากแน่ใจแล้วว่าคงลุกจากเตียงไปไหนไม่ไหว น่าแปลกที่คราวนี้ร่างกายผมอ่อนปวกเปียกไปมากทั้งที่มันไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก มีนเองก็ดูตกใจไม่แพ้กันที่เห็นผมในสภาพหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้ สุดท้ายเลยพลอยขาดงานตามผมไปด้วยอีกคน เรานั่งกินข้าวบนเตียง..เปิดหนังเก่า ๆ ที่มีในห้องดูไปเรื่อย ๆ กระทั่งฟ้ากลับมามืดลงอีกครั้ง
“พรุ่งนี้จะดีขึ้นหรือเปล่า” เขาถามขณะดึงตัวผมเข้าไปในอ้อมกอด “ลางานอีกวันดีไหม”
“ไม่ได้หรอก..” ผมหลับตาลงตอนเขากดจมูกลงมาบนหน้าผาก “เรานัดลูกความเอาไว้”
“งั้นเราขับไปส่ง..”
“ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” บอกแล้วซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขามากขึ้น “รถเราอยู่ที่สำนักงาน”
“ตกลงตามนั้น” เขาหัวเราะเมื่อผมพยักหน้ากับอกเขา “ฝันดีนะ”
“ฝันดีเหมือนกัน”
Ma-NuD_LaW
ขอโทษ ๆ แต่มันดึกแล้ว เราต้องไปนอนจริง ๆ :m5:
เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาใหม่ ขอโทษจริง ๆ นะครับ :o12:
-
หวังว่าที่เบลล์อ่อนแรงขนาดนี้จะแค่ป่วยนิดหน่อยนะ
-
เบลล์เปนไรอะ
-
อ่านเสร็จแล้วกรีดร้องจ้า ห้ะอะไรนะ เค้ากลับมาได้กันอีก ไม่มีอะไรต้องลังเลแล้ว แหมมีนเล่นเอาซะลุกไม่ไหวเลยนะ
-
อ้าว ได้กินแล้ว แต่แบบนี้มันจะยิ่งทำให้คลุมเครือหรือชัดเจนขึ้นล่ะคะ เราไม่แน่ใจว่า อ่านแล้วตีความถูกไหมว่า หลังจากมีความสัมพันธ์กัน เบลล์กลับยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเอง
-
:katai2-1: ดีใจจจจ มีนทำซะเบลล์หมดเรี่ยวแรงเลยหรอ คิคิ
หวังว่าเบลล์จะไม่ได้ป่วยตาย อะไรแบบนี้น้าาา
รอตอนต่อไปค่ะ :hao6:
-
หนูมีนรวบเลยลูก อย่าให้หลุดไปได้อีก :hao3:
-
:เฮ้อ:
-
62.
“ใจมันป่วย..กายเลยป่วยตาม” พี่ชัชวิเคราะห์สาเหตุการป่วยของผมทันทีที่เห็นหน้า “แถมนอนพักไปแล้ววันหนึ่งแทนที่จะหายดี หน้ากลับดูป่วยมากกว่าเดิมเสียอีก”
“...”
“กูว่ามึงควรเอาออกมาให้หมดนะ อะไรที่อยู่ในใจมึง”
“ผมมีนัดคุยเรื่องคดีตอนสิบโมงครับ” ผมพูดเรียบ ๆ “ขอเวลาส่วนตัวให้ผมได้เตรียมตัวหน่อยได้ไหม”
“ให้คนอื่นไปแทน”
“พี่ชัช” ผมเรียกเขาเสียงดัง “ผมไม่ได้ป่วยนะพี่”
“แต่กูว่ามึงอาการโคม่าแล้ว”
ผมพ่นลมหายใจออกมาแบบหงุดหงิด นึกอยากจะลาออกจริง ๆ ก็วันนี้ “ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“กูเคยสอนว่าอย่าโกหกตัวเอง”
“แต่พี่ก็สอนด้วยว่าอย่าให้เรื่องอะไรมาทำให้งานต้องเสีย” ผมเถียงกลับไป “ขอผมทำงาน..”
“รู้สึกไหมว่าเดี๋ยวนี้อารมณ์มึงฉุนเฉียวขึ้น”
“พี่ก็ยุ่งกับชีวิตผมมากขึ้น” ผมหลับตาลง สกัดกั้นอารมณ์ “ขอโทษครับ”
“เคยระเบิดอารมณ์ใส่ใครแบบนี้ไหม” พี่ชัชถามกลั้วหัวเราะ “กูอยากไปสัมภาษณ์ความรู้สึกหน่อย”
“เลิกกวนผมเถอะน่า..” ใช้น้ำเสียงอ่อนลง เมื่อรู้สึกได้ว่าพี่ชัชไม่ได้จริงจังอะไรกับบทสนทนาครั้งนี้มาก “เดี๋ยวผมหงุดหงิดมาก ๆ จะพาลทำให้งานพี่เสียอีก”
“มึงไม่เคยใช้อารมณ์กับเรื่องงานนี่” เขายักไหล่ “โชคดีของของเจ้านายแบบกูจริง ๆ”
“...” แต่เหมือนจะเป็นโชคร้ายกับลูกน้องอย่างผมมากกว่า
“ตั้งใจทำงานล่ะ”
ผมคุยกับลูกความเสร็จตอนเกือบ ๆ จะเที่ยง แวะซื้อแซนวิชในร้านสะดวกซื้อแล้วก็กลับเข้ามาเคลียร์งานต่อในช่วงบ่าย ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะหลังจากปริ้นเอกสารใบสุดท้ายออกมาแล้ว ผมรวบรวมงานทั้งหมดส่งต่อไปให้ฝ่ายที่ต้องรับช่วงต่อแล้วเดินมาขึ้นรถ ติดเครื่องได้ก็ขับตามถนนออกไปเรื่อย ๆ กระทั่งรู้สึกตัวเองอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงลมเสียงคลื่นพัดดังเข้ามาในหู
รู้สึกเหมือนนานมาแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนี้..ไม่ได้ปลดปล่อยความคิดไปตามอารมณ์แบบนี้
“อยากเล่นน้ำ” ผมก้มลงมองตัวเองที่ยังอยู่ในชุดสูทเต็มยศ “เอาเสื้อผ้าสำรองออกจากรถหมดแล้ว”
ผมก้มลงไปพับขากางเกงขึ้นมา ก่อนจะเดินลุยลงไปในน้ำ เอาเท้าแตะ ๆ จุ่ม ๆ ไปอยู่สักพักก็ตัดสินใจทิ้งตัวลงไปนอนแช่น้ำทั้งอย่างนั้น “ไม่เห็นดาวเลยสักดวง”
ผมถอนหายใจออกมา “ถ้าเป็นริมสระบัวที่บ้านตอนนี้ ยุงคงรุมกินเลือดทั้งตัว”
ผมหลับตาลงเมื่อไม่เหลืออะไรบนฟ้าให้สนใจอีก “คิดถึง..”
ผมไม่ได้เผลอหลับไปในน้ำอย่างที่คิดเอาไว้ ตอนนี้เลยกลับมายืนอยู่ที่หน้าห้องตัวเองในสภาพเปียกมอมแมมไปทั้งตัว ผมยืนค้นกุญแจห้องในกระเป๋าเสื้อและกระเป๋ากางเกงอยู่นานก็นึกขึ้นได้ว่าวางมันทิ้งไว้ในลิ้นชักที่สำนักงานตั้งแต่เมื่อเช้า สุดท้ายเลยทำได้แค่นั่งโง่ ๆ รอคอยความหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยอยู่ตรงหน้าประตูห้องไปอย่างนั้น
“เปลี่ยนเสื้อนะ..” ผมพยักหน้าทั้งที่ยังสะลึมสะลือ “เสร็จแล้วค่อยกินยาแล้วนอนพัก”
“อือ..”
“แอบหนีไปเล่นน้ำที่ไหนมา” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเมื่อรู้สึกง่วงจนลืมตาต่อไม่ไหว “นอนเถอะ..”
ผมถูกมีนสอบสวนทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา โชคดีที่อาการไข้เมื่อคืนหายไปหมดแล้วเลยไม่ต้องขาดงานติด ๆ กันซ้ำอีกในวันนี้ แต่ว่าที่คุณหมอก็ยังมีท่าทีไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรที่เห็นผมทำตัวเหลวไหลอย่างนี้ แต่ก็ไม่ใช่นิสัยที่เขาจะมานั่งพูดหรือบ่นอะไรใส่ผม
เขาก็แค่พูดน้อยลง..จากที่แทบไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว
“เบาะคงเปื้อน ไว้เอารถไปล้างแล้วค่อยใช้” เขาบอกตอนที่ยื่นแก้วนมอุ่น ๆ มาให้ “ช่วงนี้เราจะขับไปรับไปส่งก่อนแล้วกัน”
“เวรดึกหรือเปล่าวันนี้”
“เราแลกกับเพื่อนแล้วอาทิตย์หนึ่ง”
“อย่าต้องมาเสียงานเพราะเราสิ”
“งั้นเบลล์ก็ช่วยทำตัวให้มันน่าห่วงน้อยลงหน่อยได้ไหม” ผมเงียบเมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองกลับมาทำตัวเป็นภาระให้มีนมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหน “จริง ๆ เราก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะงั้นช่างมันเถอะ”
“พูดสิ่งที่ตัวเองอยากพูดเถอะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไร”
“ปากเลอะหมดแล้ว” เขายื่นมือมาเช็ดเบา ๆ ให้ที่มุมปาก “กินระวัง ๆ หน่อย”
แล้วบทสนทนาระหว่างเราก็จบลงไปทั้งที่ยังคลุมเครือเหมือน ๆ ทุกที..
Ma-NuD_LaW
ให้เวลาคนโง่ได้สับสนต่ออีกหน่อย :katai5:
:pig4:
-
คืออะไร เบลล์กลัวอะไรอยู่
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โง่ย
-
หนูมีนนี่มันอุ่นจริงจี้งงงงงงงงงงง (อยากได้เอง):hao7: :hao7:
-
เห้ออออ
-
มีรางวัล นิยายคลุมเครือแห่งปีหรือไม่ อยากโหวตให้เลย แง้ ลุ้นมาก ตกลงได้กันสักทีเถอะ เบลล์เอ๋ย เรื่องอื่นเค้าจนแต่งงานมีลูกหมดแล้ว
-
อ่านแล้วกร๊าวใจมาก จะบอกว่า ทำไมหน่วงได้ตลอด ดองไว้ จนคิดว่าจะหมดหน่วงหนึบ ถจะรุ้ว่าหน่วงหนึบแค่ แต่อดไม่ได้ โง่อีกนานไหม จะโง่อีกนานไหม ฮือออออ
-
ไม่มีใครยอมพูดอะไรจริงๆออกมาเลย
-
อึมครึมจริงๆ กล้าๆกันโหน่ยยยย
รอตอนต่อไปค่ะ ขอให้เบลล์รู้ใจตัวเองไวๆ
-
มันอึมครึมมากๆ รู้สึกว่าเบลมีความอึดอัดอะไรในใจแต่ไม่พูด
มันทำให้เราอ่านแล้วรู้สึกอึดอัดแทนเลย 555+
-
คนอย่างเบลล์ ต้องใช้อวัจนภาษาเท่านั้นถึงจะเข้าใจ ปล้ำแม่งอย่างเดียวเลยมีน! เชื่อป้า :hao6:
-
สมกับชื่อเรื่องจังเลย "รั้ง...รัก"
รั้งกันเข้าไปค่ะ !!!! เอาความรู้สึดอึดอัด อึมครึมออกไปบ้างได้ป่ะ เปิดใจน่ะเปิดใจ
เราชอบมีน
-
เราว่าจบแบบนี้เลยก็ได้นะคะ เป็นเพื่อนกันเถอะ ให้มีนเป็นของเรา เรารักมีน :hao7:
-
63.
มีนเทียวไปรับไปส่งผมไปทำงานทุกวันอย่างที่พูด กระทั่งแน่ใจว่าผมจะไม่ทำตัวเหลวไหลแล้วเขาถึงยอมให้ผมเป็นฝ่ายได้ดูแลเขาบ้าง เราผลัดกันเป็นคนขับรถโดยตัดสินจากตารางการทำงานของเขา แต่ก็แปลกที่ส่วนมากก็ยังเป็นมีนที่ต้องคอยรับส่งผมอยู่ดี
ผมไม่ได้เอารถตัวเองไปล้าง และปล่อยให้มันจอดนิ่งสนิทอยู่ที่คอนโดอยู่อย่างนั้น นับตั้งแต่วันนั้น..
“หิวหรือยัง เราจองโต๊ะไว้ที่ร้านโปรดของเบลล์แล้ว” ผมพยักหน้า ขณะสอดตัวเข้ามานั่งในรถ “มีขนมอยู่เบาะหลัง เผื่ออยากจะรองท้อง..”
“เมื่อเช้าเราลืมเอาผ้าลงมาร้านซักรีด” ผมพูดสวนไปเมื่อนึกได้ “มีนยังมีเสื้อใส่อยู่ใช่ไหม”
เขาหัวเราะ ก่อนจะยกมือมาลูบแก้มผม “เราจัดการให้แล้ว”
“ได้ไง..”
“พอดีตอนเที่ยงเราแวะเข้าไปเอาของที่ห้อง เห็นว่าเบลล์ลืมก็เลยเอาลงมาแทน”
“โทษทีนะ”
“อยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกัน อย่าคิดมาก” ผมยิ้มให้เขาก่อนจะหันไปหยิบขนมมาแกะ แล้วยื่นให้ “ขอบคุณครับ”
ผมย้ายมาอยู่ที่ห้องมีน ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรมันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ ทั้งที่ตอนแรกมีนเพียงแค่สั่งให้ผมมาอยู่ด้วยชั่วคราวเพื่อคอยควบคุมความประพฤติ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าข้าวของในห้องของผมแทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว
“ความจริงกินร้านใกล้ ๆ คอนโดก็ได้ ไม่เห็นต้องโทรไปจองให้เสียเวลาเลย” ผมบอกเมื่อเห็นถนนที่เต็มไปด้วยรถแล้ว “เดี๋ยวคืนนี้มีนต้องกลับไปเข้าเวรด้วย”
“เพราะอย่างนั้นไง เราเลยทำ” ผมหันไปมองเขาแบบงง ๆ “พรุ่งนี้วันอะไร เบลล์ไม่รู้เหรอ”
ผมก้มลงกดโทรศัพท์มือถือในมือ ก่อนจะขมวดคิ้ว “ไม่เห็นมีอะไรเลย”
ผมบันทึกตารางงานทุกอย่างของตัวเองเอาไว้ในโทรศัพท์ และเพราะอย่างนั้นเลยนึกขึ้นได้ว่าควรจะบันทึกวันเกิดหรือวันสำคัญต่าง ๆ ทั้งของตัวเองและของคนรอบตัวเอาไว้ด้วย เพื่อจะได้ไม่ต้องพลาดไปทำให้ใครต้องรู้สึกแย่ไปกับนิสัยไม่ใส่ใจใครหรืออะไรอย่างเมื่อก่อนอีก
“ก็ไม่ใช่วันสำคัญอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก” เขาบอกแล้วยิ้มบาง ๆ มาให้ “แค่เป็นวัน ๆ หนึ่งที่คนส่วนใหญ่ใช้แสดงความรักต่อกันเท่านั้นแหละ”
“วาเลนไทน์ ?” เห็นเขาหลบตา ผมก็เลยได้แต่ส่งยิ้มเก้อ ๆ ให้ตัวเอง “โทษทีนะ..เราไม่ค่อยได้ใส่ใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก” เขารีบบอก “เราก็แค่อยากทำอะไรให้เบลล์บ้างก็แค่นั้น”
“เท่าที่ทำอยู่ก็มากเกินพอแล้ว” ผมตอบกลับไปเบา ๆ “ขอบคุณนะ”
“บอกขอบคุณ แต่ดูหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่”
“ไม่มีอะไรหรอก..”
“เราไม่ได้จะเร่งรัดอะไร” ผมค่อย ๆ หลับตาลงเมื่อเขายื่นมือมาใกล้ “เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้ว”
ก่อนจะลืมตากลับขึ้นมามองเขาอีกครั้ง “เพราะงั้น อย่าเพิ่งคิดอะไรไปมากมายเลย”
“ขอบคุณนะ..”
“เราต่างหากที่ต้องขอบคุณ” ผมยิ้มขณะเงยหน้ามองสัญญาณไฟจราจรที่ตอนนี้กำลังแสดงสีที่บอกให้รถทุกคันทางฝั่งผมต้องหยุด “ขอบคุณที่ให้โอกาส”
“อืม..” ผมละสายตาจากสัญญาณไฟตรงหน้า ทิ้งประสาทสัมผัสทุกอย่างไว้กับฝ่ามือที่กำลังขยี้ไปมาเบา ๆ บนหัวตอนนี้ “ถึงแล้วปลุกเราด้วย”
“ครับ”
ไม่กล้าปฏิเสธเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้มันทำให้ผมรู้สึกดีมาก ๆ แต่นั่นมันก็ยังไม่มากพอจะมาอุดช่องว่างอะไรบางอย่างในใจผมได้อยู่ดี
Ma-NuD_LaW
มีนรอได้ คนอ่านก็ต้องรอได้ !
ปล่อยมันเล่นตัวไปก่อน :laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
เห้อ!! ถ้ามีคนมาทำดีด้วยแบบนี้ก้อดีสินะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เริ่มกลับมาคบกันใหม่รึป่าว แต่แบบนี้คนอ่านรอได้ค่ะ
-
ลงเอย?
-
ช่องว่างอะไรของเบลล์ แต่สรุปคู่นี้ก็ไม่เคยคุยเคลียร์กันอยู่ดี
-
เล่นตัวมากจริงๆ แต่กับมีน ตอนนี้หวานสุด เปิดใจสุดเท่าที่อ่านมาเลยนะ
-
มีนแสดงออกมากขึ้นนะเราว่า...
แต่เบลล์ยังกัลวลเรื่องอะไรอีกล่ะ
-
เรารอ(ก็)ได้ แต่จะแฮปปี้เอนดิ้งจริงๆใช่มั้ย :mew6:
-
ไอ้ที่ให้รออ่ะ รอได้ ไม่มีปัญหา แต่ถามว่า รอแล้วเบลล์จะเลิกงี่เง่าไหม? จะยังละทิ้งกัน แล้ววิ่งตามหารักที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจอยู่อีกไหม? การรอคอยของมีน มันจะเสียเวลาและเปล่าประโยชน์หรือเปล่า? ถามใจเธอดูก่อน เบลล์ ....
-
เบลล์ยังต้องการอะไรจากมีนอีกยะหล่อนหมั่นไส้มาก :hao3:
-
แค่เคลียเรื่องที่บอกเลิกตั้งแต่แรก ของตอนแรกก็จบละ นั่นล่ะจุดเริ่มต้นของเรื่องเลย
-
มีนไม่ต้องรอนานนะ
-
เดี๋ยวนะคือเบลล์รั้ง...ที่จะรัก ใช่ปะ แบบยังไม่พร้อมที่จะรักอะไรงี้ รอไปพร้อมกับมีน
-
:pig4:
-
ช่องว่างอะไรอี้กกกกกกห้ะยัยเบลล์
-
คืนนั้นทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันใช่ไหม
เหมือนหลังจากก็เหมือนจะเริ่มคบกัน ไม่บอกแต่การกระทำใช่
รอให้เบลเปิดใจมากกว่านี้เนอะ อ่านตอนนี้ละแอบยิ้มๆกับมีน ดูแลดีขนาดนี้
-
มีนของแม๊ :jul1:
-
เราว่าเบลล์ยังรัก มีน แต่ด้วยความคลุมเครือในเหตุผลที่เลิกกะมีนยังติดค้างในใจอยู่
ถ้ามีนยังรักเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง ต้องกล้าแสดงให้เบลล์มั่นใจกว่านี้
คนที่เคยรู้สึกว่าโดนหักหลัง ยังงัยก็ระแวง
#ทีมหมอมีน #ทีมมีนเบลล์
-
อะไรคือรั้งรัก
-
เบลล์ทำไมเป็นคตเข้าใจยากอย่างนี้
มองไม่ออกว่าคิดอะไร หรือต้องการอะไร
ปวดตับ
-
สวัสดีค่ะ
คืออ่านวันเดียวจบ พรุ่งนี้ทำงานด้วยค่ะ
สนุกมาก หน่วงมาก ติดตามมากกกกกกกกกกกกก
มาต่อไวไวนะคะ :)
-
ถ้าคบกันแล้วเบลล์ยังเป็นเหมือนเดิมก็ควรพอนะ :hao3:
-
คิดถึงยัยหนูจังเลย :katai5:
-
64.
ผมหาวิธีปิดรูโหว่ในใจของตัวเอง พยายามหยุดความรู้สึกที่หาคำอธิบายไม่ได้พวกนี้ สุดท้ายก็พบว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะผมยังคงรู้สึกกลัวทุกครั้งที่เขาแสดงท่าทีว่าอยากพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเรา
“อย่าเพิ่งออกไปนะหนูบัว..” ผมร้องเรียกเมื่อน้องทำท่าจะเดินออกจากร่ม “แดดยังแรงอยู่เลย”
“น้องคงอยากเล่นน้ำ” เขาหันมาบอกผม ก่อนจะรีบลุกตามไปจับตัวน้องเอาไว้ “เราพาไปเอาเท้าจุ่ม ๆ น้ำสักพักแล้วเดี๋ยวจะชวนกลับไปกินขนมในบ้าน เบลล์จะกลับเข้าไปก่อนเลยก็ได้นะ”
“ไว้กลับเข้าไปพร้อมกัน..เราอยากนั่งเล่นอีกสักพัก”
เขายิ้มให้ผมแทนคำตอบรับ “งั้นเดี๋ยวเรามา”
“อืม” ผมมองเขาเดินพาน้องลงไปย่ำน้ำทะเลเล่น ก่อนจะเบนสายตาออกไปมองเส้นขอบฟ้าไกล ๆ นั่น “ไม่มีอะไรเลย”
ทุกสิ่งมันช่างดูว่างเปล่า..อย่างน้อยก็ในความคิดผม ผมเชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้นทั้งที่ในใจลึก ๆ ก็ยังแอบหวังและภาวนาให้ ณ ตรงจุดนั้นมันหลงเหลืออะไรสักอย่างให้ผมบ้าง
“ทำไมออกมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว” ผมขยับตัวเพื่อแบ่งพื้นที่บนม้านั่งให้แม่ “เดี๋ยวหนูบัวก็เหมาบาบีคิวคนเดียวหมดทั้งเตา”
ผมหัวเราะ ก่อนจะหันไปมองเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บนตักเขา “ฉลองรับปริญญามีนทั้งทีนี่ครับ..ปล่อยให้เจ้าของงานเขาตัดสินใจเอาเองเถอะว่าอยากจะป้อนต่อหรือเปล่า”
“พูดเหมือนไม่รู้ว่ารายนั้นชอบตามใจ” ผมยิ้มให้แม่ ก่อนจะหลับตาลงสูดกลิ่นไอทะเล “เอาแต่ใจจนเสียคนตรงหน้าแม่นี่ก็คนหนึ่งแล้ว”
“แม่ครับ..”
แม่ยกมือขึ้นลูบหัวผม ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด “ทั้งที่ก็เอาแต่ใจขนาดนี้..ทำไมไม่พูดทุกอย่างที่ตัวเองต้องการออกมาให้หมด”
“...”
“เบลล์ก็รู้ว่าฝ่ายนั้นเองก็พร้อมจะรับฟังทุกอย่าง”
“แม่รับเรื่องนี้ได้ยังไงครับ” ผมเลือกจะไม่พูด แล้วเป็นฝ่ายยิงคำถามเสียเอง “แม่มลด้วยอีกคน”
“เรื่องนี้ ?” แม่หันมามองผม “เรื่องของเบลล์กับมีนน่ะเหรอ”
ผมสบตาแม่ ส่งผ่านทุกอย่างผ่านสายตาไป “แม่มลเป็นคนมาขอให้แม่ยอมรับเรื่องนี้..ขอโอกาสให้ลูกชายตัวเองได้ทำตามหัวใจ”
“...”
“ไม่มีคนเป็นแม่คนไหนไม่รู้หรอกว่าลูกตัวเองกำลังคิดหรืออยากทำอะไร” แม่ยิ้มให้ผมอีกครั้ง “เพราะอย่างนั้นแม่เลยยอม..”
“...”
“แล้วทำไมเบลล์ถึงไม่ยอมให้โอกาสตัวเอง” ผมก้มลงมองฝ่ามือตัวเอง ความคิดทุกอย่างตีรวนในหัวจนสับสนไปหมด “ต้องการอะไร รู้สึกยังไง ทำไมถึงเอาแต่เก็บเอาไว้”
“ผมยังไม่รู้เลยว่าสิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้มันคืออะไร” ผมเงยหน้าขึ้น แล้วมองออกไปในทะเลท่ามกลางความมืด “พยายามไปเท่าไรก็เหมือนยังไม่พอสักที”
ผมหันกลับมามองหน้าแม่ “ผมไม่เคยมองเขา..ได้สนิทใจอีกเลย”
“ไม่รักเขาแล้ว ?”
ผมส่ายหน้า ไม่รู้สึกเขินหรืออายอะไรทั้งที่ควรจะเป็นอย่างนั้น “ผมกลัวมากกว่า..”
“...”
“กลัวที่เขาเข้าใจ..กลัวที่เขารับรู้และยอมรับทุกเรื่องได้” ผมพยายามคิดหาคำอธิบายความรู้สึกของตัวเอง “ผมกลัวท่าทีแบบนั้นของเขา”
“...”
“มีนยอมรับทุกอย่างโดยไม่คิดจะปริปากทักท้วงอะไร” ผมขมวดคิ้ว เมื่อคิดว่าสิ่งที่พูดไปไม่ใช่สาเหตุหลักที่สำคัญอะไร “ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ปัญหาของเรื่องนี้เลย”
ผมบีบมือตัวเอง นึกเกลียดท่าทีที่แสดงออกถึงความไม่มั่นใจนี้ของตัวเอง “มีนมีคนอื่น..และผมเป็นคนขอเลิก”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อคิดว่าเริ่มพาตัวเองกลับมาสู่ปัญหาที่แท้จริงได้แล้ว “มีนไม่รั้ง หรือพยายามอธิบายอะไรเลย..”
แม่ยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้ ก่อนจะออกแรงบีบเบา ๆ “ผมเห็น..ได้ยินเสียงพวกเขาคุยกันดังลอดประตูมา”
“เบลล์..”
“แล้วผมก็ทนไม่ได้..ทำลายข้าวของ..ทำร้ายมีน..” ผมสะอึก..และยิ่งสะอึกมากขึ้นเรื่อย ๆ “มีนเลิกกับผู้ชายคนนั้น..แล้วผมก็มีบิ๊ก”
ผมหยุดพูด..แล้วเอาแต่คิดว่าตัวเองพูดสาเหตุของปัญหาออกมาได้ทั้งหมดหรือยัง “มีนไม่เคยพูดอะไรเลย..”
ใช่แล้ว..ความเงียบของเขานั่นแหละคือปัญหา “ผมเหมือนไม่รู้จักเขา..”
“...”
“และผม..ไม่รู้จะกลับมาไว้ใจเขาอีกได้ยังไง” ผมหันไปมองหน้าแม่ เลยได้รู้ว่าแม่เองก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน
“เบลล์หามันเจอแล้ว” อาการสะอึกรุนแรงก่อนหน้านี้หายไปหมด เมื่อแม่พูดออกมาอย่างนั้น “รู้ตัวหรือเปล่า”
Ma-NuD_LaW
รู้สึกว่าเบลล์พูดมากจัง :o10:
:pig4: :กอด1:
ปล.ผ่านขั้นนึง..ก็ต้องพยายามหาทางโดดข้ามไปอีกขั้น เหลือสอบปากเปล่าวันเสาร์นี้อีก อย่าว่ากันเลยน้าาาา :m17:
-
:katai3: เยอะดี
-
เบลล์หาไรเจอ ไม่เข้าใจที่แม่จะสื่อ
อ่านแล้วหน่วงมาก รู้สึกจุกในอกตอนที่เบลล์เริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจเรื่องวันนั้น
เหมือนอัดอั้นมานาน
-
ปลดล็อคโหมดแล้วสินะ ดีใจด้วยนะหนู
-
เบลล์รู้แล้วว่าปัญหาของตัวเองคืออะไร ส่วนนึงคงเป็นเพราะมีนไม่พูดอะไรเลย บางทีนี่ก็เป็นปัญหานะ ถ้าเบลล์ไปบอกมีนว่สรู้สึกอย่างนี้ อยากให้มีนพูดบ้าง ทุกอย่างอาจดีขึ้นนะ
-
ถึงขั้นต้องปรึกษาผู้ใหญ่กันเลยทีเดียว แม่ทั้งสองจะช่วยเบลกับมีนมารักกันมั้ย
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
เบลล์ถ้าแกถามมันก็จบแล้ว กลัวนี่เองรักมากเลยกลัวหรอ? เอาย่ารักมากก็ต้องเสี่ยงดู ก็มีนยอมเบลล์มาตลอดไงยอมเลิกเลยให้เลิกอ่ะ ปล.สอบปากเปล่าแล้วก็จะจบแล้วดีใจด้วยนะคะขอให้คนสอบถามอะไรมามีสติตอบได้ดีและตอบฉะฉานค่ะ
-
นี่คือปัญหาของเบลล์ :ling3:
ที่มีน ควรฟังและตอบเบลล์ นะ
เรื่องอาจไม่ใช่อย่างที่เบลล์ ได้ยิน และคิด
แต่ที่เบลล์พูดออกมา มันก็เป็นการระบาย
ทำให้เบลล์ โล่ง สบายใจ จากที่สุมหนักในหัว
แม่รู้ แม่มล กับมีน ก็ต้องรู้ไปด้วย :katai3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กูรู้ละ อิเบลล์มันทำตัวเข้าใจยากเหมือนใคร? ขุ่นแม่ของนางนี่เอง พูดยาวกว่านี้ให้เข้าใจหน่อยได้ม๊ายยยย? :ling1:
-
กว่าจะปริปากออกมาได้นะเทอ เฮ้อออ
-
เข้าใจเบลล์ เป็นคนที่ทีมเบลล์มาตลอด มีนก็ปล่อยเบลล์ไปง่ายๆแบบไม่ถามไม่อธิบายอะไรเลย จะให้เบลล์รู้สึกว่ามีนรักได้ยังไง ถ้าเกิดเรื่องที่ทำให้เบลล์บอกเลิกอีก เบลล์กลัวว่าจะเป็นเหมือนเดิม แล้วก็เลิกกันไปง่ายๆเหมือนที่คบกันไม่มีความหมาย อย่างนี้เลยไม่ยอมคบอีกรอบสินะเพราะตอนเลิกมันเจ็บ
ดีใจด้วยในที่สุดเบลล์ก็พูดออกมา บางครั้งสาเหตุมันอยู่ตรงหน้านี้เองแค่ระบายให้ใครสักคนฟังก็รู้แล้ว
ปล. ยินดีด้วยนะคะสอบปากเปล่าแล้ว พูดแล้วก็อยากไปสอบบ้างเพราะอยากกินอาหารที่เค้าเลี้ยง 555
-
มีนควรอธิบายในสิ่งที่ทำตัวเหมือนยอมรับได้แล้ว เพราะนี่คือสาเหตุที่เบลล์รับไม่ได้ เรียกร้องไม่ถูกทางมาตลอด
-
เห้ออออ!! เหนื่อยแทน มันอึดอัดมากนะ กลับตัวก้อไม่ได้ จะเดินต่อก้อไม่ถึง
-
ในที่สุด ก็พูดแล้ว ฮือ ลุ้นกับเรื่องนี้มาก
-
เราอยู่ทีมเบลล์
มีนไม่ยอมรั้ง ไม่ยอมอธิบายอะไรเลย ไม่แปลกถ้าเบลล์จะเข้าใจผิด
:hao7:
รอตอนหน้านะคะ ค้างมากอยากอ่านไวๆ
-
เบลล์รู้ต้นเหตุความกลัวแล้ว ก็ควรพูดคุยเรื่องนี้กับมีนตรงๆ
ถามไปเลยว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่คิดรั้งมีนไว้
ควรเคลียร์กันมากๆ
-
มีนไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้นะเราว่า...
-
ตอนนี้รักแม่ มาก ที่สุด จริงๆๆเบล ก็ควรจะพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด ก่อน ที่จะรอให้คนอื่นพูด มากกว่านะ เพราะ การสงสัยหรือ คิดเองบ้างครั้งก็ทำร้ายตัวเองอยู่ดี แม้ใยบ้างครั้งมันอาจจะเป็นอย่างที่เราคิดก็ตาม ขอบคุณสำหรับคนเขียนที่นำเสนอเรื่องราวดีๆๆและ มีข้อคิดที่ดี มาก
-
เบลล์เอาที่คุยกับแม่ ไปพูดกับมีนนะ ลองดู เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น
-
มารออ่านครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
มาตามตอนต่อไปนะครับ
-
65.
ผมตื่นแต่เช้าเพื่อพาน้องบัวออกมาเล่นน้ำให้ทันก่อนที่แดดจะแรง พาน้องเดินย่ำน้ำเล่นสักพักก็พาขึ้นมานั่งก่อกองทราย ช่วยเก็บเปลือกหอยมาวางประดับปราสาททรายของน้องบ้าง ช่วยตักทรายอัดใส่กระป๋องให้เป็นทรงบ้าง ก่อนที่จะถูกคนมาใหม่แย่งความสนใจจากน้องไป
“มีน..มีนมาแล้ว”
เขายิ้มให้ผม ก่อนจะหันกลับไปตอบรับเสียงเรียกของน้อง “เล่นอะไรอยู่ครับหนูบัว”
ผมลุกขึ้นไปตักน้ำใส่กระป๋อง เมื่อคิดว่าน้องอาจจะอยากสร้างปราสาททรายเพิ่มให้พี่มีนอีกสักหลัง โกยทรายมารวมกันได้ก็จัดการเทน้ำลงไปแล้วปล่อยให้น้องขยำทรายเปียก ๆ เล่น ก่อนจะช่วยก่อมันขึ้นมาให้เป็นรูปเป็นร่าง “มีนขุด ๆ”
ผมหัวเราะเมื่อได้ยินคำสั่งนั่น ก่อนจะช่วยเร่งให้เขาขุดทรายจากปราสาทของน้องออกบ้างส่วนเพื่อทำประตู “เบลล์ขุด ๆ ..ขุดตรงนี้”
“ครับ ๆ” ผมลงมือขุดทรายจากฝั่งตรงข้ามตามคำสั่งของน้อง ก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “อะไร..”
“เหมือนตอนเด็ก ๆ ไง” มีนหัวเราะก่อนจะเพิ่มแรงบีบที่มือ “อะ..อย่าพังปราสาทนะ”
ผมเหลือบตาไปมองตามสายตาเขา ก็เห็นว่าน้องบัวกำลังมองพวกเราสลับกันไปมา “งั้นก็ปล่อยมือสิ”
“อีกแปบเดียว”
ผมปล่อยให้เขาจับมืออยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะออกแรงกระตุกให้ปล่อยเมื่อน้องเริ่มบ่นว่าอยากได้เปลือกหอยเพิ่มอีก “ให้พี่มีนไปเก็บให้นะคะ”
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเมื่อได้ยินผมพูดอย่างนั้น แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปเดินหาให้น้อง “รอเดี๋ยวนะคะหนูบัว”
“งั้นเรามาสร้างกำแพงปราสาทรอพี่มีนกันนะ”
ผมลุกขึ้นไปตักน้ำเพิ่มอีก ผสมมันกับทรายเสร็จก็จัดการก่อกำแพงสมมุติเล็ก ๆ ขึ้นรอบปราสาททั้งสองหลัง ขณะที่น้องบัวทำหน้าที่คนคุมงานก่อสร้างด้วยการเดินวนไปวนมารอบ ๆ ชี้สั่งนู้นสั่งนี้ไปด้วยท่าทางมีความสุข
“ยิ้มกันหน่อย..”
ผมหันไปมองเขา ก่อนจะถูกหนูบัวกระโดดกอดคอแล้วสั่งออกคำสั่ง “ยิ้ม..ยิ้ม..”
“หน้าพี่เบลล์เลอะทรายหมดแล้ว” เขาเดินเข้ามาอุ้มน้องออกจากตักผม เมื่อถ่ายรูปจนพอใจแล้ว “เอานี่ไปประดับปราสาทรอก่อนนะคะ”
พอน้องหันไปสนใจเปลือกหอยตรงหน้า เขาก็หันมาช่วยปัดเศษทรายออกจากแก้มผม “เข้าตาหรือเปล่า”
“ไม่อะ”
เขายิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วผละออกไปช่วยน้องประดับเปลือกหอยบนปราสาททราย ผมเลยหันกลับมาทำหน้าที่สร้างกำแพงล้อมรอบประสาทให้น้องต่อจนเสร็จ เราถ่ายรูปผลงานศิลปะจากกองทรายพวกนี้จนพอใจก่อนจะพากันกลับเข้ามาอาบน้ำอาบท่าเพื่อเตรียมตัวไปกินมื้อเช้าพร้อมกับพ่อแม่ โชคดีที่น้องบัวโตพอจะดูแลตัวเองได้ เลยไม่ทำให้พวกเราต้องเหนื่อยมากอย่างที่คิด
“ไหนใครบ่นอยากกินข้าวต้มกุ้ง” มีนบอกขณะอุ้มน้องขึ้นมาจากเตียง “ไปกินข้าวต้มกุ้งกันนะคะ”
ผมหยิบเป้ใส่ของน้อง จัดการล็อกห้องได้ก็เดินตามเขามาที่ห้องอาหารรีสอร์ท มาถึงแม่ก็ช่วยรับหน้าที่ป้อนข้าวเช้าให้น้องเมื่อท่านอิ่มแล้ว ผมก้มหน้ากินข้าวไป ฟังเสียงพ่อเขาคุยกับพ่อผมไปเงียบ ๆ ก่อนจะต้องชะงักมือที่กำลังตักข้าวเข้าปากเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อเขาพูดออกมา
“ไปเรียนต่อต่างประเทศดีไหม”
ผมหันไปมองหน้าเขา เช่นเดียวกับที่เขาเองก็หันมามองผม “ครับ ?”
ผมวางช้อนในมือลง เมื่อน้องบัวชวนไปหาของหวานมากิน “เดี๋ยวมานะครับ”
ผมไม่ได้ฟังอะไรต่อ ทำแค่อุ้มน้องเดินออกจากโต๊ะมาเงียบ ๆ ในหัวก็คิดเรื่องที่ได้ยินไปเงียบ ๆ
“แตงโม..”
ผมพาน้องเดินเข้าไปหยิบแตงโมใส่จาน ก่อนจะหยิบผลไม้อย่างอื่นเผื่อไปด้วย “กลับโต๊ะกันนะคะ”
ผมไม่ได้พูดหรือถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยตลอดเวลาที่อยู่บนโต๊ะอาหาร กระทั่งพวกเราพาน้องออกมาเดินเล่นข้างนอกก็ยังไม่ได้ถาม มีนเองก็ไม่ได้ทำท่าว่าอยากจะเล่าอะไร ผมเลยปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันคาใจอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยจนถึงเวลาเข้านอน
“ฝันดีนะคะหนูบัว” ผมก้มลงหอมแก้มน้องทั้งสองข้าง ก่อนจะหันไปปิดไฟหัวเตียงด้านผมแล้วล้มตัวลงนอน “ฝันดีนะมีน”
“ฝันดีครับ”
ผมดึงตัวน้องเข้ามากอด ก่อนจะหลับตาลง “อย่านอนดึกนะ”
“เบลล์จะย้ายกลับบ้านเมื่อไรเหรอ”
“คงอยู่ช่วยพี่ชัชต่ออีกเดือนหนึ่ง” ผมตอบทั้งที่ยังหลับตา
“คงพร้อม ๆ กับที่เราเสร็จงานทำงานที่โรงพยาบาลแล้ว” ผมลืมตาขึ้นมามองเขา “ไปพักผ่อนที่ไหนด้วยกันสักเดือนดีไหม”
“...”
“พาน้องบัวไปด้วย”
ผมพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง “เราต้องเตรียมตัวเปิดสำนักงาน”
“ครึ่งเดือน..หรือแค่อาทิตย์เดียวก็ได้”
“มีน..” ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ก็ถูกเขาจูบ “อื้อ..”
“ไปเชียงรายก็ได้..” เขากระซิบติดริมฝีปากผม “เบลล์เคยบอกว่าอยากไป”
“มีนไม่เคยพูดเรื่องจะไปเรียนต่อ..” ผมลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาเมื่อคิดว่าการสนทนาของเราเริ่มจะไปรบกวนน้อง “จะไปที่ไหนเหรอ”
“เรายังไม่ได้ตัดสินใจ”
“งั้นเหรอ” ผมนิ่ง..คิดว่าควรจะถามอะไรต่อ
“พ่อเร่งมาหลายครั้ง เรื่องหาที่เรียน” เขาเป็นฝ่ายเล่าเอง “เราเองก็คิดคร่าว ๆ ว่าคงเรียนที่เดิม แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ”
“...”
“ที่พ่อพูดวันนี้ก็เหมือนเสนอทางเลือกให้มากกว่า” เขายิ้มให้ผม “เป็นทางเลือกที่ดีว่าไหม”
ผมพยักหน้าให้ ก่อนจะหันไปมองน้องบัวที่ตอนนี้นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง “เป็นเราก็คงอยากไป”
“อืม..” เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจ “แต่มันคงเหงาน่าดู”
ผมเหลือบไปมองเขา ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาเอาไว้ “จะให้หนูบัวโทรไปคุยด้วยบ่อย ๆ”
“เรายังไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าจะไป”
“มันดีที่สุดสำหรับมีน”
“เบลล์รู้ได้ยังไง ว่าอะไรมันดีที่สุดสำหรับเรา”
ผมปล่อยมือ แล้วเดินออกมายืนรับลมทะเลที่ระเบียงหน้าห้อง เมื่อไม่คิดที่จะต่อบทสนทนาอะไรให้มันยืดยาวไปมากกว่านี้อีก ในขณะที่เขาเองก็คงกำลังนั่งคิด หรือไม่ก็คงนอนหลับตามน้องบัวไปแล้ว ผมหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง “ขอโทษ..”
“...”
“เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดไม่ดีใส่”
“ช่างมันเถอะ” ผมตอบกลับไป..ทั้งที่ยังไม่เข้าใจอะไรในเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เลย “ดึกแล้ว..รีบกลับเข้าไปนอนกันดีกว่า”
“เบลล์..” น้ำเสียงที่เว้าวอน..กับสัมผัสอุ่น ๆ ที่หลังคอทำให้ผมหยุด “เรา..”
“...”
“อย่างน้อย..ก่อนที่เบลล์จะกลับมาอยู่บ้าน..” เขาพูดตะกุกตะกัก “เราอยากให้เบลล์..ช่วยคิดทบทวนเรื่องนี้ดูอีกที..”
ผมแกะมือเขา ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้าตรง ๆ “คิดทบทวน ? เรื่องอะไร ?”
“เรื่องของ..พวกเรา”
ผมหลบสายตาเขา “ไหนมีนบอกว่าจะไม่เร่งรัด..เอาคำตอบอะไรจากเรา”
เขาจับมือผม แล้วออกแรงบีบ “เราเคยคิดอย่างนั้น กระทั่งพ่อถามเรื่องไปเรียนต่อวันนี้”
“...”
“ทุกทีก็แค่อยู่กันคนละจังหวัด” เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ “แต่นี่..มันคนละประเทศ”
“...”
“เบลล์”
“เรายังไม่รู้” ผมตอบตามจริง “ไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร..หรือกำลังรู้สึกยังไง”
ผมเป็นฝ่ายถอนหายใจออกมาบ้าง “เราไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง”
ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขาตรง ๆ อีกครั้ง “ทั้งอนาคตข้างหน้า..หรือแม้กระทั่งตัวมีน”
Ma-NuD_LaW
ก็ยังมี #ทีมเบลล์ หลงเหลืออยู่นะ :laugh:
มันเป็นคนที่ดูเข้าใจยากนิดนึง.. แต่ก็อย่างที่เห็น แม้แต่ตัวมันเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย :m20:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ลุ้นกับเรื่องนี้มาก
-
คือแบบ ขัดใจมากจะทำอะไรก็ไม่ทำ พูดให้เคลียก็ไม่เอา จะอินดี้ไปไหนหนู :katai1:
-
อ่านตอนที่แล้วเหมือนเบลล์รู้ตัวแล้ว แต่ก็กลายเป็นว่ายังสับสนตัวเองอยู่
อยากรู้ แต่ไม่อยากถามมีน ส่วนมีนก็อีกคน ทำอะไรไม่เคยคิดถึงเบลล์เลย
บอกให้รู้สักนิดก็ได้ เบลล์จะได้ไม่ต้องคิดไปเองเน้อ
-
สรุปแล้วคือเบลล์กลัวถูกมีนทิ้งอีกใช่มั้ย เลยไม่อยากกลับไปคบกันอีกทั้งๆที่รักมาก
-
ตอนแรกไม่คิดจะคอมเม้นเรื่องนี้เลย
แต่เราอ่านเรื่องนี้แล้วกวนใจเรามาก รู้สึกหน่วงๆ
เราเป็นเกย์นะ ครั้งหนึ่งเราเคยรั้งแฟนเก่าไม่ให้มีคนใหม่
เพราะแฟนเก่าเราเป็นคนดีมาก เราเลยเสียดายที่จะต้อง
เสียเขาไปและเราคงเห็นแก่ตัวเกินไปที่ไม่ยอมพูดให้เขา
ตัดใจจากเรา มาอ่านเรื่องนี้แล้วเราไม่ควรทำแบบนั้นเลย
เราปล่อยให้เขารอเราถึง7ปี สุดท้ายเราก็ให้เขาได้แค่คำว่าเพื่อน
ถึงทุกวันนี้จะยังคงติดต่อกันบ้าง แต่ในใจเรายังเจ็บทุกครั้ง
ที่ปล่อยให้คนๆหนึ่งรอเรา
-
อึดอัด :katai1: ทำไมไม่เปิดใจคุยกันยาวๆไปเลย เดี๋ยวมีนั่นมีนี่มาขัดตลอด ฮื่อ :mew5:
ถ้ามีนไปเรียนต่อตปท.จริงๆ เรื่องคงยืดเยือกว่านี้ ไม่เอาน้าาาาาา สงสารทั้งคู่เลย
คุณแม่ทั้ง2ก็รู้เรื่องของเด็กๆ ทำไมไม่ห้ามคุณพ่อเรื่องเรียนตปท. เพราะอะไรๆมันยังค้างคาอยู่
-
การที่พ่อมีน เสนอให้มีน ไปเรียนต่อต่างประเทศ
เป็นตัวกระตุ้นให้ทั้งมีน เบลล์ คิดว่าต้องการอะไร
มีน รู้ก่อนแล้ว และรอให้เบลล์ พูด
เบลล์ บอกความในใจไปและ
คราวนี้คงได้สะสาง กันซะที
ไม่พูดทั้งสองคน คนอ่านก็ไม่รู้เรื่อง
ลุ้นกันซ้า..... พูดให้รู้เรื่องกันซะทีนะ เบลล์ มีน
อยากเห็นสองคนหวานๆ มุ้งมิ้ง อารมณ์ดีเบิกบาน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห้อออออออ
-
เหนื่อยเกินไป...
-
:ling2:
-
ในที่สุดเบลก็เริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจกับมีนซะที
หวังว่าจะเปิดใจคุยกันแบบหมดเปลือกนะ มาถึงขนาดนี้แล้ว
ที่ผ่านมาคงได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง
ปล. คนเขียนสบายดีไหม จำผมได้ไหมนี่ ฮ่าๆ
-
ในที่สุดเบลก็เริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจกับมีนซะที
หวังว่าจะเปิดใจคุยกันแบบหมดเปลือกนะ มาถึงขนาดนี้แล้ว
ที่ผ่านมาคงได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง
ปล. คนเขียนสบายดีไหม จำผมได้ไหมนี่ ฮ่าๆ
จำไม่ได้หรอก .. ไม่ค่อยมาคุยกะพี่อะ 5555
-
ง่องแง่งกันไปมา <-- เขียนงี้รึเปล่า 555
-
66.
มีนดึงมือผมให้เดินตามลงไปนั่งที่ม้านั่งด้านหน้าห้องพัก ก่อนจะนั่งกุมมือผมมองทะเลผ่านความมืดไปอย่างนั้นเงียบ ๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย ผมหันไปมองเขา..ก้มลงไปมองฝ่ามือของเขาที่กำลังกุมมือผมเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกหนัก ๆ ในใจ
ตอนนี้เราต่างรู้ดี ว่าหากไม่พูดกัน ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นอย่างเดิม ไม่มีวันจบสิ้น..
“เราต้องทำยังไง..อะไร ๆ มันถึงจะดีขึ้น” เขาออกแรงบีบที่มือผม บีบแล้วคลาย..บีบแล้วคลายอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปล่อย “เราไม่รู้จะทำยังไง..ให้เบลล์กลับมามั่นใจในตัวเราอีกครั้ง”
“เราไม่รู้..”
“เบลล์..”
“เพราะมีนไม่เคยพูด มันเลยทำให้เรารู้สึกเหมือน..ไม่เคยรู้จัก” ผมถอนหายใจออกมา ขณะพยายามคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่าง “เราห้ามตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้..และเพราะยิ่งคิด มันเลยทำให้เรายิ่งกลัว”
“...”
“เรากลัวว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม”
แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด เมื่อมีนเงียบ..
“ดึกแล้ว..รีบกลับเข้าไปนอนกันเถอะ” ผมบอกแล้วลุกขึ้นยืน แต่มีนกลับไม่ยอมปล่อย “มีน..”
“...”
“มีน..” ผมเรียกซ้ำอีก “เกิดน้องละเมอตกเตียง..”
“เรารู้สึกว่านี่มันจะเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย..” เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม “ขอเวลาเราสักพัก..ได้ไหม”
ผมก้มลงมองฝ่ามือที่กำลังกุมมือผมเอาไว้อีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งที่เดิม “เรารอฟังอยู่..”
เรานั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างกันไปอย่างนั้น แต่มีนก็ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรออกมาเลยสักคำ ผมนั่งหลับตา..พยายามข่มความรู้สึกหนัก ๆ ในใจที่กำลังก่อตัวกลับขึ้นมาอีกครั้ง แล้วบอกตัวเองซ้ำ ๆ ไปมาว่าให้อดทนรอ
คงจะจริงอย่างที่เขาพูด ว่านี่มันอาจเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายระหว่างพวกเราแล้ว..
“จำได้ไหม ที่เบลล์เคยบอกเราว่าไม่ชอบเสียงฟ้าร้อง” ผมเงียบ..ตั้งใจฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด “แต่กลับนั่งฟังมันอย่างนั้น เพื่อที่จะได้ยินเสียงน้ำฝนตกลงมากระทบใบไม้และพื้นดินหลังจากนั้น”
“...”
“เบลล์บอกว่าชอบเสียงมัน..ชอบกระทั่งกลิ่นดินที่โชยขึ้นมาหลังจากโดนน้ำ” ผมหันไปมองเขา..เขาเองก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน “แล้วทำไมถึงไม่ลองทำแบบนั้นกับเราบ้าง..ให้โอกาสเราได้อย่างนั้นบ้าง”
“เราทำแล้ว..”
“ไม่ใช่การกระทำ” เขาพูดแทรกขึ้นมา “เราหมายถึงตรงนี้ต่างหาก”
เราสบตากัน ขณะที่ฝ่ามือเขาวางแนบอยู่บนอกด้านซ้ายของผม “ทำไมไม่ยอมเปิดใจให้เราจริง ๆ สักที”
ผมเม้มปากตัวเอง ขณะค่อย ๆ คิดตามสิ่งที่เขาพูด “เบลล์ไม่รู้เหรอว่าเรา..รัก”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะตอบกลับไปด้วยคำพูด “เรารู้”
“แล้วรู้หรือเปล่าว่านอกจากเบลล์แล้ว เราไม่เคยรักใคร” ผมพยักหน้าอีกครั้ง “แล้วทำไมถึงยังไม่เชื่อ..ไม่มั่นใจในตัวเรา”
“...”
“บางอย่างเราก็ไม่สามารถอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดได้ แต่เราก็เชื่อว่าเบลล์จะเข้าใจ”
“...”
“แค่เบลล์ยอมเปิดใจ” ผมจนด้วยคำพูด แต่ก็ยังแย้งเขาในใจ “เบลล์เคยถามว่าทำไมตอนนั้นเราถึงไม่พยายามรั้งเบลล์เอาไว้”
“...”
“จริง ๆ ตอนนั้นเราเองก็อยากจะถามเหมือนกัน..ว่าทำไมเบลล์ถึงได้มองข้ามคำว่ารักที่เราเคยพูดไป จนพูดคำว่าเลิกออกมาได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น”
“เรา..”
“พูดไปก็เหมือนเรากำลังโยนความผิดให้กัน” เขาพ่นลมหายใจออกมา “สุดท้ายก็จบลงด้วยการทำร้ายกันไม่จบสิ้น”
“...”
“เพราะงั้นเราจะไม่ทำ..แล้วเลือกจะถามเบลล์แบบนี้มากกว่าว่า” เขาหันกลับมาหาผมทั้งตัว “กลับกันถ้าวันนั้นเราเป็นฝ่ายขอเลิกกับเบลล์..เบลล์คิดจะรั้งเราเอาไว้ไหม”
แล้วเขาก็ยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายตอบคำถามนั้นด้วยตัวเอง “คงไม่..เพราะเบลล์ก็คงจะเดินออกไปจากชีวิตเราง่าย ๆ ทันทีเหมือนกัน”
“...”
“มันแย่ที่พวกเราเป็นอย่างนั้น”
ผมก้มหัวลงไปพิงไหล่เขาเอาไว้ ก่อนจะพูดตามเขาเบา ๆ “มันแย่ที่พวกเราเป็นอย่างนั้นจริง ๆ”
ผมปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนั้น กระทั่งถูกจูงมือเดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วเสียจูบให้เขาเพิ่มไปอีก เรานอนกอดกันแน่นอยู่บนโซฟา ส่งผ่านความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างในใจไปให้กันและกันผ่านอ้อมกอดนั่น ก่อนที่จะเผลอหลับตามกันไปทั้งอย่างนั้น
Ma-NuD_LaW
มีนพูดมาก :m30:
จริงๆ เราเพิ่มค่าตัวให้ .. แลกกะบทพูดที่เยอะกว่าปกติ บอกเลยฉากเดียวสองล้านห้า :m26:
นี่ขายวัวขายควายมาจ่ายมันหมดละ ตอนหน้าถ้าพระเอกตายต้องเข้าใจคนเขียนเลยนะ (หมดตัวละ :laugh: )
:pig4:
-
ตอนนี้ มีนทำซึ้งว่ะ เบลจะว่าไงใจอ่อนเถอะนะ มีนเขาพูดเยอะขึ้นล่ะนะ
-
เห้ออออ อึดอัด
-
หน่วงดีอ่ะ
ถ้าถึงตอนนี้รู้สึกตรงกันก็ลองเปิดใจ ลองเริ่มต้นใหม่
ให้โอกาสกันอีกครั้ง อย่าไปกลัวที่จะรัก..
-
คืออะไร ตกลงว่ายังไง ไม่เข้าใจทั้งสองคนเลย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชอบตอนท้าย นอนกอดกัน :impress2:
-
ก่อนจะอ่านมาถึง talk คิดอยู่เหมือนกัน "แหม่ะ! อิมีนพูดตอนนี้ คงพอๆกับทั้งเรื่องรวมกัน ค่าตัวแพงเกิ๊นน" พอลงมาเห็นที่ talk ฮาาาา อย่าว่าคนอ่านหมั่นใส้มันเลย คนเขียนเองยังหมั่นใส้มันเหอะ 555555
แล้วสรุปนี่ .. เขาจะรั้งกันอยู่ไหม? เพิ่งพอจะเข้าใจ คนรักกัน แต่ต้องเลิกกัน มันเป็นเพราะแบบนี้นี่เอง :m8:
-
ตอนนี้ค่าตัวมีนคงพุ่งกระฉูดดดด
พูดเยอะสุดเป็นประวัติการ o13
-
รอๆๆๆ หายไปไหนหลายวันจัง :z3:
-
เนี่ยย นิยายเรื่องนี้นะดราม่าหน่วงใจขนาดไหน ต้องมาตายเพราะขำtalk
-
เบลล์ไม่เพียงเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง แต่ยังเป็นคนที่คิดเองเออเองและยังคิดแทนคนอื่น คนโลกส่วนตัวสูงจะรักตัวเองมากๆจนเห็นแก่ตัว บางทีเบลล์เหมือนไม่รั้งมีนแต่การกระทำก็เป็นตัวให้ความหวังมีน ตอนนี้สิ่งเดียวที่รั้งไม่ให้ทั้งสองกลับมารักกันคือตัวเบลล์เอง ที่ปล่อยวางไม่เป็น เบลล์เป็นคนมีเหตุผลและยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ ดูตัวอย่างจากการที่ย้ำเตือนตัวเองบ่อยๆในตอนแรกๆว่าเลิกกับมีนแล้ว จะเรียกว่าตอนนี้เบลล์กดดันตัวเองด้วยการคิดล่วงหน้า ถ้าไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าสุดท้ายแล้วเบลล์จะไม่เหลือใคร มีนยอมรับว่าเป็นคนมีความอดทนสูงเอามากๆเสียอย่างเดียวคือไม่พูดเท่านั่น เป็นคู่ที่เหมาะกันมากแล้วแต่ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าตัวเบลล์สมควรที่จะมีใครไหม
-
ลึกๆเหมือนเบลล์เข้าใจ
ว่ายังรักกันอยู่มาตลอด
แต่ยังกลัวความหลังเก่า
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว เหมือนมองดูตัวเอง
เราอ่านรวดเดียวเลย เราเห็นบิ๊กเหมือนเห็นเป็นตัวเรา กับคนที่พยายามและไขว่คว้าทุกโอกาสเอาไว้ เพราะรู้ทั้งรู้ว่าในใจเขามีใครอีกคนอยู่แล้ว แต่เรางี่เง่า ทำมันพังเอง ส่วนมีน ก็เหมือนใครในใจคนนั้น เบลล์ก็เหมือนคนที่เรารักตอนนี้ ตอนนี้เรายังกลายเป็นแค่เพื่อนสนิท แต่กับคนๆนั้น มันมากกว่าแฟน เลยไปมากกว่าครอบครัว เขาผูกพันธ์กันมาก แต่รู้มั้ย ช่วงที่คบกัน เขามาคบกับเราทำไม? เพราะคนในใจของเขาไม่พูด แต่เราพูดไง เราแสดงออก...แต่เราไม่ใช่ เราล้ำเส้น
ช่วงครึ่งหลังเลยเหมือนกำลังอ่านอนาคตของอดีตแฟนเก่ากับคนของเขา ว่าถ้าคนของเขาพูดออกมา แฟนเก่าเราก็คงเหมือนเบลล์นี่แหละ
เฮ้อ อ่านละหน่วง แอบเชียร์มีนนะ แต่เข้าใจบิ๊กเลย รำสุดคือเบลล์นี่แหละ
-
เราพึ่งมาอ่าน หน่วงจิตใจอะไรปานนี้หน๋อ มันอึดอัดไปหมดเพราะไม่มีใครพูดอะไร หวังว่าอนาคตคงไม่ต้องแยกกันนะ อยู่รักกันนานๆ เอาข้อผิดพลาดตรงนี้ไปปรับปรุงตัวใหม่
#ทีมมีนเบลล์
-
67.
ที่ยังวนเวียนคิดแต่เรื่องนี้ เพราะรักเขามากหรือเปล่า ?
แล้วถ้าลองกลับไป จะเจ็บอย่างเดิมไหม ?
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจว่าอยากจะลองดู เพราะไม่อย่างนั้นก็คงเอาแต่วนเวียนคิดอยู่อย่างนี้ ไม่รู้จักจบสิ้น..
ผมปล่อยให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นไปในแบบที่ควรจะเป็น แม้จะยังไม่ได้บอกกันให้ชัดเจนด้วยคำพูด แต่เราต่างก็รู้ดีแล้วว่าฐานะระหว่างกันคืออะไร และสบายใจมากแค่ไหนที่มันเป็นอย่างนั้น
มีนไม่ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศแต่เลือกจะเรียนต่อที่เดิมอย่างที่คิดไว้ตอนแรก ขณะที่ผมเองก็เปิดสำนักงานเล็ก ๆ ใกล้บ้านอย่างที่ตั้งใจไว้แล้วเช่นกัน เราต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองจนแทบไม่ได้เจอหน้า แต่มีนก็ยังพยายามจะกลับมาบ้านทุกครั้งที่ว่าง และมีบ้างบางครั้งที่ผมเป็นฝ่ายพาน้องบัวไปค้างกับเขาที่คอนโด แต่ก็น้อยครั้งเต็มที
“แน่ใจนะว่าไม่ให้เราไปส่ง”
ผมหันไปมองเขา ก่อนจะส่ายหน้า “เราขับเองไหว”
“น้องไม่ได้มาด้วยแบบนี้ แล้วใครจะคอยชวนเบลล์คุย” เขาพูดขณะเดินเข้ามาช่วยเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ผม “เดี๋ยวก็ง่วง”
“เราขับไหวจริง ๆ” ผมย้ำอีกครั้ง “ไม่ง่วงหรอก”
“แต่..”
“เชื่อใจเราสิ” พอผมพูดอย่างนั้นมีนเลยยอมหยุด ผมส่งยิ้มไปให้เขาก่อนจะรูดซิบปิดกระเป๋า “ฝากส่งสูทไปซักด้วยนะ”
เขาหันไปมองเสื้อสูทที่ผมใส่มาด้วยในวันแรกที่มาค้าง ก่อนจะตอบรับในลำคอ “อืม..”
“ถ้าง่วงจะแวะพักเลย สัญญา”
เขาก้มลงมาจูบเบา ๆ ที่หน้าผากผม แล้วแย่งกระเป๋าในมือผมไปถือเอาไว้เอง “เดี๋ยวเราลงไปส่งที่รถ”
“อืม..”
วันหยุดสองวันของผมผ่านไปกับการอยู่เป็นเพื่อนเขาอ่านหนังสือเตรียมสอบในห้อง แน่นอนว่าตลอดทั้งวันเราแทบไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันเลย เขานั่งจมอยู่กับกองหนังสือกระทั่งดึกดื่น แต่ก็ไม่เคยลืมที่จะห่วงใยผม คอยถาม..คอยชวนให้กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ และไม่เคยลืมที่จะดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้เวลาเข้านอน
“ไว้สอบเสร็จแล้วเราพาเบลล์ไปกินข้าว ชดเชยที่คราวนี้ไม่ค่อยได้ดูแล”
ผมหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบา ๆ “ที่มีนทำนี่มันยิ่งกว่าดูแลด้วยซ้ำ”
“แต่เบลล์อุตส่าห์มาหา..”
“เพราะเรารู้ว่าถ้าไม่มา มีนก็ไปหาอยู่ดี” ผมยิ้มให้เขา “ตั้งใจอ่านหนังสือเถอะ”
“...”
“ถึงแล้วจะโทรมาบอก”
“อืม”
ผมจับมือเขาแล้วออกแรงบีบเบา ๆ เพื่อบอกลา ก่อนจะเปิดประตูเพื่อขึ้นรถ “ไว้เจอกันหลังมีนสอบเสร็จนะ”
“เจอกันหลังสอบเสร็จ”
“อืม..” ผมส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะออกรถ แต่ก็ยังเห็นมีนยืนรอส่งผมอยู่ตรงที่เดิมกระทั่งผมขับพ้นตัวอาคารออกมา “น่าจะบอกให้นอนพักสักงีบก่อนค่อยอ่านหนังสือต่อ..”
ผมได้แต่บ่นกับตัวเองไปอย่างนั้น..
“คุณจี ผมขอรายละเอียดบริษัทที่มาจ้างเราดูแลเรื่องสัญญาทีครับ” ผมบอกแล้วเดินเร็ว ๆ ไปหยิบน้ำดื่มที่ตู้เย็นด้านหลัง ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะผู้ช่วยของตัวเองอีกครั้ง “ไม่มีฝ่ายกฎหมายอย่างนี้ แล้วเดิมเขาให้ที่ไหนช่วยดูแลครับ”
“เห็นว่าจ้างเป็นจ๊อบ ๆ ไปค่ะ แต่ตอนนี้งานค่อนข้างเยอะ เลยอยากหาคนดูแลให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลย”
“อืม..” ผมพลิกเอกสารดูผ่าน ๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามต่อ “เบอร์ติดต่ออยู่ในนี้แล้วใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ติดต่อคุณธีเจ้าของบริษัทได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมอ่านรายละเอียดคร่าว ๆ ก่อนจะโทรนัดวันกับอีกฝ่ายเพื่อตกลงเรื่องรายละเอียดปลีกย่อยอื่น จากข้อมูลที่ได้ทำให้รู้ว่าบริษัทนี้เติบโตอย่างรวดเร็วพอสมควร ทั้งที่ยังถือว่าเป็นน้องใหม่มากในวงการก่อสร้าง ผมร่างสัญญาการทำงานเบื้องต้นไป โดยไม่ลืมที่จะเผื่อช่องให้ฝ่ายนั้นได้โต้แย้งหรือเปลี่ยนแปลงบ้าง
แน่นอนว่าหากได้งานนี้ มันจะส่งผลดีให้กับฝ่ายผมเองด้วย แต่นั่นก็หมายถึงเวลาว่างที่เหลือเพียงน้อยนิดของผมมันจะยิ่งเหลือน้อยลงกว่าเดิมไปอีกเช่นกัน
“คงต้องลำบากแม่ให้ช่วยดูแลหนูบัวคนเดียวอีกแล้ว..”
Ma-NuD_LaW
คุณธี ไม่ได้สำคัญอะไร .. มันแค่เดินผ่านมา :laugh:
ใกล้จบแล้ว..
:pig4:
-
ลงเอยซักทีเถอะ คนอ่านลุ้นมานานแล้ววว
-
รอต่อปายยย
-
ดีใจที่กลับมาคบกันอีก ชอบบรรยากาศของมีนกับเบลล์ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีน ดูเท่มากกกกกกก
-
ถอนหายใจแรง :เฮ้อ: ในที่สุดก็ดีกันสักที ดีใจจจจจจจ :hao6:
-
งุ้ยๆยายเบลล :katai5:
-
จะดราม่าต่อหรือเปล่า
-
ดีนะ ที่รีบบอกก่อนว่า 'คุณธีไม่สำคัญ แค่เดินผ่านมา' ไม่งั้นก็ต้องมีคิดอ่ะ อิเบลล์แม่คนสวยเลือกได้ นางจะโดนใครจีบให้ไขว่เขวอีกหรือเปล่า? กังลังจะดี (?) อยู่แล้วเนอะ
จะจบแล้วเหรอ? เหมือนเป็นความเคยชินที่ต้องเข้ามาคอยตามดู ตามบ่นและอินไปกะเรื่องนี้ไปแล้ว แล้วที่นี้จะไปบ่นที่ไหนดีหล่ะเนี่ย?
-
คุณธีผ่านมาทำอะไรคะ
-
ดีกันแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
หวานๆ มุ้งมิ้งกันมากๆ ก็ดีนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เอ่อออ.....ดีทั้งกับมีน เบลล์ และคนอ่านน่ะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอรอรอ
-
พึ่งได้อ่านรวดเดียวคือ ชอบ ชอบมาก
ชอบที่ผู้เขียนออกแบบตัวละครมาอย่างดี ทั้งการกระทำการแสดงออกความคิดของตัวละคร
ชอบที่มีการพัฒนาความสัมพันธ์ต่างๆ ตั้งแต่เริ่มจนแตกหักที่ดูจริงมาก ชอบความนิ่งของละคร
ที่ถึงแม้เราจะได้อ่านความคิดตัวละครอย่างเบลล์ แต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้เข้าใจทั้งหมดดูมันมีอะไร
ซุงซ่อนอยู่ในความรู้สึกนึกคิด สรุปคือชอบมากๆ ชอบจริงๆ
ปล.แต่ก็แอบเสียดายตัวละครอย่างบิ๊ก ที่หายง่ายไปนิด แต่ก็ถือว่าดีงามสมบูรณ์
-
68.
“ผมนึกว่าคุณจะนัดเอาเอกสารมาให้เซ็นต์เลยเสียอีก” เขาพูดขึ้นมาหลังจากผมยื่นเอกสารสัญญาให้เขาลองอ่าน
“เอ่อ..” ผมมองเขาอย่างแปลกใจ “จะไม่อ่านก่อนเหรอครับ”
“แล้วคุณจะเริ่มงานได้เมื่อไร”
ผมขมวดคิ้ว “ทันทีที่เซ็นต์เอกสารแล้ว แต่คุณจะไม่อ่านสัญญาก่อนเหรอครับ”
“ก็ดูจากโหงวเฮ้งคุณแล้วไม่น่าจะเป็นคนขี้โกง”
“เรื่องแบบนี้มันเอามาใช้วัดไม่ได้นะครับ” ถึงจะยังติดใจเรื่องคำพูดและท่าทางสนิทสนมจนเกินไปของเขา แต่ผมก็ยังพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง “คุณควรจะยึดถือกับสิ่งที่สามารถตรวจสอบได้มากกว่า”
“ผมถึงจ้างคุณมาทำหน้าที่นั้นไง”
ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ตรรกะการทำงานของคุณมันแปลก ๆ”
“เอาเถอะ ๆ” เขาตัดบทเมื่อผมทำท่าจะพูดต่อ “คุณจัดการร่างเอกสารมาให้เรียบร้อย แล้วเอากลับมาให้ผมเซ็นต์ภายในสองวันนี้แล้วกัน เพราะหลังจากนั้นผมต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดอาทิตย์หนึ่ง”
“...”
“ก่อนจะเลือกจ้างคุณ ผมก็ศึกษามาพอสมควรแล้วละนะ”
ผมพยักหน้าเมื่อเริ่มเข้าใจ “แต่ยังไงก็ควรอ่านก่อน จะได้ไม่เกิดปัญหากันภายหลัง”
“ผมเชื่อใจคุณนะ แล้วคุณไม่เชื่อใจตัวเองเลยหรือไง”
ผมถอนหายใจ เมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มไร้สาระที่จะไปเถียงด้วย “ถ้าอย่างนั้นผมขอคุยเรื่องรายละเอียดการทำงานกับเลขาคุณเพิ่มเติมอีกสักนิด แล้วจะร่างเอกสารมาส่งให้คุณนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
ผมรวบเอกสารทั้งหมดมาเก็บไว้ ก่อนจะเดินออกมาขอเวลาคุยกับเลขาที่หน้าห้องเขา เก็บข้อมูลลักษณะการทำงานของเขาได้ก็รีบกลับมาแก้ไขเอกสารสัญญาจนเสร็จในวันนั้น เพื่อที่จะได้เอากลับไปให้เขาเซ็นต์ในวันรุ่งขึ้น กลับถึงบ้านก็เจอน้องบัวตั้งท่ารออ้อนขอให้โทรหาพี่มีนอยู่ ผมอุ้มน้องขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะกดโทรไปหาเขา เปิดกล้องให้พี่ชายน้องสาวคุยกันจนกระทั่งพอใจน้องถึงยอมเข้าไปนอน
“เดี๋ยวนี้เข้าไปนอนเองได้แล้วเหรอ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะตอบกลับไป “พี่เลี้ยงบอกไม่ต้องกล่อมด้วย ขึ้นเตียงก็หลับตาเองเลย”
“เก่งขึ้นเยอะ”
“คงเพราะอยู่กับผู้ใหญ่เยอะ เลยพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ตามไปด้วย”
“อืม..” แล้วเขาก็เอาแต่จ้องหน้าผม “เอามือมาบังกล้องทำไม”
ผมไม่ตอบ แต่ก็ยังไม่เอามือออก “เบลล์..”
“เราเคยรำคาญที่ต้องทำอะไรอย่างนี้นะ” ผมบอกขณะนึกขอโทษคน ๆ หนึ่งในใจ “ไม่นึกว่าวันนี้จะเป็นฝ่ายเปิดกล้องคุยกับคนอื่นเองก่อนอย่างนี้”
“นั่นเพราะน้องบัวขอนี่” เสียงเขาหัวเราะออกมาเบา ๆ “เอามือออกหน่อยนะ อยากเห็นหน้า”
“อยากอาบน้ำนอนแล้ว..”
เขายังหัวเราะอยู่ แต่ก็ยอมวางสายไป ผมเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเข้าไปจัดการตัวเอง อาบน้ำเสร็จก็เดินตรงมาทิ้งตัวลงที่เตียง กดหน้าลงกับหมอนแล้วตั้งใจว่าจะค่อย ๆ ปล่อยสติตัวเองให้หายไป แต่กลับมีเสียงข้อความดังเข้ามาก่อน
ฝันดีนะ..
ผมยิ้มให้กับข้อความสั้น ๆ บนหน้าจอ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง “ฝันดีเหมือนกัน”
การเซ็นต์สัญญาไม่ได้ง่ายอย่างที่ผมคิด เมื่อผมถูกแกล้งให้ต้องรอเขาคุยกับลูกค้านานกว่าสองชั่วโมง แถมคุยเสร็จแล้วก็ยังไม่ยอมเซ็นต์ให้ แต่กลับบอกให้ผมตามไปเอาลายเซ็นของเขาที่ร้านอาหาร ผมนั่งรอเขากินข้าวเที่ยงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว นึกโมโหตัวเองในใจที่ต้องมาร่วมงานกับคนแบบนี้
“คุณจะสั่งข้าวมากินด้วยก็ได้นะ ผมไม่แย่งจ่ายให้หรอก” ว่าแล้วก็ตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ “ต่างคนต่างจ่าย”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะสั่งน้ำอัดลมมาขวดหนึ่ง “ถ้าคุณไม่ว่าอะไร รบกวนวางช้อนแล้วเซ็นต์เอกสารให้ผมก่อนได้ไหมครับ พอดีตอนบ่ายผมมีนัดอีกที่”
“เดี๋ยวผมเอากลับไปอ่านก่อนแล้วกัน เสร็จแล้วจะโทรกลับไปบอก” เขาพูดยิ้ม ๆ “คุณจะได้สบายใจด้วยว่าเราจะไม่มาทะเลาะกันทีหลัง”
ผมหลับตาลง พยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง “ไว้ผมส่งบิลตามไปเก็บค่าเสียเวลาที่เลขาคุณแล้วกันนะครับ”
ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะ ผมก็ยิ่งหงุดหงิด “ขอตัวก่อนครับ”
ผมวางเงินค่าน้ำอัดลมเอาไว้ทั้งที่ยังไม่ได้แตะ แล้วลุกเดินออกมาที่รถทันที “มุกจีบโง่ ๆ”
แต่ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือการที่ผมโง่ตามเกมส์เขาไม่ทันแบบนี้
Ma-NuD_LaW
มีอีกเรื่องที่ทำให้เบลล์ต้องรู้จักตัวเองมากขึ้นอะ.. เพราะงั้นอย่ารำคาญกับตัวละครเสริมตัวนี้เลยนะ :m5:
และขอโทษที่ต้องตัดจบกลางคันอีกละ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่ออีกทีนะครับ ต้องไปนอนแล้ว พรุ่งนี้เช้าต้องรีบตื่นไปทำธุระ :m15:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
ปอลิง..เห็นคนอ่านบอกถ้าเรื่องนี้จบไม่รู้จะไปบ่นที่ไหน เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมเปิดเรื่องใหม่ให้ตามไปบ่นแล้วกัน แนวหวานๆใสๆ แบบเดิมนี่แหละ :hao7:
-
ดี
-
ทำไมตัวประกอบคนใหม่ บุคลิกคล้ายรุ่นพี่ทนายของเบลล์เลย หรือเราคิดไปเอง แต่ห้ามมาแย่งเบลล์ไปนะ ไม่ให้แล้ว เพราะคนอ่านเหนื่อย ลุ้นแทบตาย :เฮ้อ:
ป.ล. อ่านเจอวลีว่า จะมีเรื่องใหม่ หวานๆ ใสๆ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปซื้อทิชชูมาตุนไว้เลยค่ะ
-
รู้สึกว่า บรรยากาศของมีนกับเบลล์ดีขึ้น
คนอ่านก็สบายใจ ^v^
แต่นายจ้างของเบลล์จะโผล่มากวนทำไมนิ มุกจีบโง่ๆ นิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เบลฉลาดนะที่รู้เขาจีบ เจอเจ้านายแบบนี้จะเป็นไงต่ออะ รออ่านคับ
-
แจ๊ะ
-
จะเป็นไงต่อ อยากรู้จังงงงง
คงไม่ทำให้มีนกับเบลล์ทะเลาะกันนะ
รอเรื่องใหม่นะคะ แนวใสๆเหรอออออ(?) 555
-
ห๊ะ นี่จีบหรอ โถ่โถ่
คนเขียนเปิดเรื่องใหม่ดีครับท่านจะตามไป
-
'ปอลิง..เห็นคนอ่านบอกถ้าเรื่องนี้จบไม่รู้จะไปบ่นที่ไหน เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมเปิดเรื่องใหม่ให้ตามไปบ่นแล้วกัน แนวหวานๆใสๆ แบบเดิมนี่แหละ :hao7: '
#ยกมือ เขาบ่นเอง แล้วแบบว่าเรื่องใหม่จะหวานมากกกกก ใสมากกกกก แบบเรื่องนี้อ่ะนะ หึหึ เดี๋ยวเจอกันแน่ ได้ตามไปบ่นอีกแน่ๆ :hao3:
-
ทีมมีนเสมอและตลอดไป
-
69.
ถึงจะชอบกวนโมโหผมไปบ้างแต่คุณธีก็ยังเป็นคนรู้กาลเทศะเสมอ เพราะนอกจากวันที่เราตกลงกันเรื่องสัญญาแล้ว เขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีเล่น ๆ ในเวลางานให้ผมได้เห็นอีกเลย
“ถ้าอย่างนั้นผมจะนัดวันเซ็นต์สัญญากับฝ่ายนู้น แล้วโทรบอกคุณอีกทีแล้วกัน”
“ครับ”
เขาบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า “เสร็จงานแล้ว งั้น..”
ผมมองเขา ตั้งใจฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด “ไปกินข้าวกัน”
“ครับ ?” ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง “เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่ง”
“เดี๋ยวเที่ยงครึ่งผมรีบกลับมาทำงานเลย ไม่โกงเวลางานตัวเองหรอก” เขาว่าแล้วลุกขึ้นยืน “ผมทำงานคุ้มเงินเดือนแน่นอน”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“ผมรู้หรอกว่าคุณจะพูดอะไร” เขายักไหล่ “มองตาก็รู้แล้ว”
ผมส่งเสียงฮึในลำคอ ก่อนจะรวบเอกสารทั้งหมดใส่กระเป๋า “ผมต้องรีบกลับไปเตรียมคดี พรุ่งนี้เช้าผมต้องไปศาล”
“กินข้าวแค่สิบยี่สิบนาที มันไม่ได้ทำให้คุณเสียงานหรอก”
“รวมเวลาที่ผมต้องขับรถกลับด้วยสิครับ”
“งั้นไปกินข้าวแถวสำนักงานคุณ”
“คุณธี”
เขาชูนิ้วชี้ขึ้น ก่อนจะส่ายไปมาตรงหน้าผม “ยืนเถียงกัน กินเวลาไปกี่นาทีแล้ว”
ผมกัดฟันตอบกลับไป “รถใครรถมันนะครับจะได้ไม่เสียเวลา”
“ครับ ๆ” เขารับคำยิ้ม ๆ “ความจริงแล้วผมมีนัดดูพื้นที่สร้างอาคารแถวสำนักงานคุณพอดี”
“...”
“ที่พูดไปก็แค่แหย่คุณเล่น ๆ” ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาแล้วก็ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “เดินช้าอย่างนี้ก็กินเวลาเพิ่มไปอีกหลายนาทีเลยนะครับคุณทนาย”
ผมรีบเคลียร์งานเพื่อที่จะได้พักในช่วงวันหยุดยาว มีนเองก็เหมือนกัน เพราะเราต่างคนต่างรับปากพ่อกับแม่เอาไว้ว่าจะให้เวลาวันหยุดทั้งหมดกับครอบครัวอย่างเต็มที่ น้องบัวเองก็ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษเมื่อได้ยินพวกผู้ใหญ่คุยกันว่าจะพาขึ้นไปเที่ยวทางเหนือ ผมจัดการเคลียร์เอกสารกองสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ บอกอวยพรวันปีใหม่กับลูกน้องของตัวเองจบก็รีบขับรถกลับมารับน้องบัวที่บ้านเพื่อไปเตรียมซื้อของใช้จำเป็นสำหรับการไปเที่ยว
มีนกลับมาถึงบ้านนานแล้ว สังเกตได้จากสภาพภายนอกที่เห็น เพราะคงถูกน้องบัวอ้อนให้เล่นนั่นนี่ด้วยกันจนเสื้อยับไปหมดอย่างนั้น ผมยิ้มให้เขาขณะเดินเข้าไปอุ้มน้องบัวขึ้นมาแล้วกดจมูกลงไปหนัก ๆ ที่แก้ม “แกล้งอะไรพี่มีนครับ”
เสียงหัวเราะคิกคักของน้องเรียกให้มีนต้องเดินเข้ามาร่วมรังแกน้องด้วยอีกคน “พอแล้ว ๆ”
ผมหัวเราะก่อนจะปล่อยน้องกลับไปให้เขาอุ้ม “ไปกันเลยไหม”
“อืม..” เขาพยักหน้า “แต่คงต้องไปกันแค่สามคนนะ พวกแม่ ๆ เขาเปลี่ยนใจไม่ไปด้วยแล้ว”
“งั้นเหรอ” ผมมองเข้าไปในครัวก็เห็นแม่กับแม่มลทำอะไรกันวุ่นวายอยู่ “มีรายการของไหม”
“แม่บีจดไว้ให้แล้ว”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
ผมอาสาเป็นคนขับรถไปห้างสรรพสินค้าเอง เราเดินเลือกของไปทีละช่องตามรายการที่แม่จดไว้ให้ ก่อนจะพาน้องไปที่แผนกของเล่นตามคำเรียกร้อง ผมปล่อยให้มีนพาน้องไปดูพวกโมเดลการ์ตูน ขณะที่ตัวเองเดินมาเลือกพวกเครื่องครัวจำลองที่ทำจากพลาสติกไปให้น้อง คิดถึงวันก่อนที่เห็นน้องบัวเอาถ้วยกับช้อนไอศกรีมเก่ามาล้างแล้วเด็ดใบไม้ใบหญ้ามาใส่ให้พี่เลี้ยงกินแล้วก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้
“ไม่ยักรู้ว่าชอบเล่นของเล่นด้วย” ผมหันไปมองคนพูด ก่อนจะขมวดคิ้วใส่ “เห็นหน้าก็ตีหน้ายุ่งใส่เลยเชียว”
“ผมเปล่า..”
“ก็ทำอยู่เนี้ย” ว่าแล้วก็หัวเราะ “แล้วนี่มากับใครครับ”
ยังไม่ทันได้ตอบอะไร มีนก็เดินเข้ามาหาพอดี “ธี..”
คุณธีหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง “อ้าวมีน”
ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “นี่รู้จักกันเหรอ”
มีนหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะบอกสิ่งที่ทำให้ผมต้องงงหนักกว่าเดิม “เรียนมอปลายห้องเดียวกัน จำไม่ได้เหรอ”
พอเห็นผมทำหน้างง มีนก็ยกมือขึ้นมาขยี้หัวผม “แล้วมายืนคุยกันได้ยังไง ถ้าจำธีไม่ได้อย่างนี้”
“ทำงานด้วยกัน บริษัทคุณธีจ้างเรามาจะสามเดือนแล้ว”
“อ๋อ..” มีนพยักหน้า ก่อนจะหันไปยิ้มให้ “ธีก็จำเบลล์ไม่ได้เหรอ”
คุณธีไม่ตอบอะไร ทำแค่ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับมา “ไปกินไอติมด้วยกันก่อนไหมธี น้องบัวเพิ่งอ้อนให้พาไปกิน”
“เรานัดเลี้ยงลูกค้าน่ะ นี่แวะมาซื้อของขวัญปีใหม่เฉย ๆ ขอตัวก่อนแล้วกัน”
“น่าเสียดาย..งั้นไว้นัดกินข้าวกันนะ” มีนบอกแล้วยิ้มให้ ก่อนจะก้มลงไปคุยกับน้องบัวที่ตอนนี้กำลังอ้อนอย่างหนัก “ไปจ่ายเงินค่าของก่อนแล้วค่อยไปกินไอติมกันนะคะ”
ผมเข็นรถเดินตามหลังเขาเพื่อไปจ่ายเงิน ขณะพยายามคิดทบทวนว่าเคยเห็นคุณธีตอนเรียนอยู่มัธยมปลายบ้างหรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่เป็นอย่างนั้น เพราะผมรู้ตัวดีว่าตอนนั้นตัวผมเองเป็นยังไง
นอกจากมีนแล้ว หากไม่จำเป็นจริง ๆ ผมแทบไม่เคยคุยกับใครเลย..
Ma-NuD_LaW
เหนื่อยมาก..ขอนอนก่อนนนนนน :pig4:
-
เออ เบล มีนยังรู้จักคนเยอะกว่าเบล ธีจะมาจีบเบลรึป่าวหว่า
-
ธีคิดว่าเบลล์โสดเลยจีบ แล้วถ้าธีจำเบลล์ได้คือแอบมองเบลล์มานานแล้วรึป่าว
-
ถอย
-
ตอนนี้ก็ยังไม่เฉลย ว่าธีโผล่มารับค่าตัวทำไม การเป็นเพื่อนเก่า จะบอกอะไร :katai1:
ตอนนี้ก็นับว่าหวานอยู่นะ สำหรับมาตรฐานของเบลล์ การมาเดินซื้อของด้วยกัน ก็ขอนับว่าโรแมนติกแล้ว
ตอนหน้าขึ้นเหนือด้วย ฮู้ยยย คนอ่านคาดหวังเหลือเกินค่ะ
-
เบลล์ัมันเนื้อหอมจริงๆ
-
ชัดเลย ธีนี่ชอบเบลล์ตั้งแต่ตอนโน้นแน่เลย
ธีมาเจอเบลล์พร้อมมีน จะทำให้ลามือกับเบลล์ไหมนะ
ดูเหมือนมีนกับเบลล์จะสนิทสนมกันดี
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าว คุณธี ไม่ใช่ตัวประกอบละ อัพบทเป็นผุ้ช่วยพระเอกป่ะเนี่ย
-
นายธี...ถอยไปแต่โดยดีนะ อย่ามาทำให้คู่รักทะเลาะกันเชียว :hao3:
-
ธีสมควรอยู่หรอกที่เบลล์จำไม่ได้ 555
เพราะ " นอกจากมีนแล้ว หากไม่จำเป็นจริง ๆ ผมแทบไม่เคยคุยกับใครเลย.."
-
ธีน่าจะแอบชอบเบลล์มานานแล้ว
-
70.
เรามาพักที่บ้านพักของครอบครัวมีน บ้านที่แม่มลซื้อต่อจากเพื่อนเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน ผมยืนมองบ้านไม้สีขาวสองชั้นปลูกอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่หลายต้น เหมือนเป็นสวนป่าขนาดย่อมภายในรั้วบ้านทั้งที่อยู่ในเขตตัวเมือง ผมถือกระเป๋าเดินตามมีนเข้ามาในห้อง จัดวางข้าวของเสร็จก็เดินลงไปดูน้องบัวกับพี่เลี้ยงตรงห้องข้างล่าง ช่วยจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยก็อุ้มน้องบัวออกมาเดินเล่นรอมื้อเย็นข้างนอก
ผมพาน้องเดินมาทางด้านหลังเรื่อย ๆ กระทั่งเจอกับบึงน้ำตรงสุดแนวเขตรั้วลวดหนาม ใกล้กันมีบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ปลูกขึ้นด้วยอิฐแดงตั้งอยู่ พอพาน้องเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็เห็นว่าเป็นข้างในเป็นห้องหนังสือ “เจ้าของเดิมขายมาพร้อมกับตัวบ้านน่ะ”
ผมหันไปมองเขาก่อนจะถาม “หนังสือพวกนี้อะนะ”
“อืม” มีนพยักหน้า แล้วเดินมาเปิดประตูให้ “มีหนังสือเก่า ๆ เยอะนะ ลองเข้าไปดูสิ”
“มีนมาบ่อยเหรอ” ผมถามขณะถอดรองเท้า
“เคยมาอยู่ที่นี่พักหนึ่ง” ผมเลิกคิ้วขึ้น “แค่ช่วงสั้น ๆ น่ะ”
ผมตอบรับเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะวางน้องลงที่พรมตรงหน้าโซฟา “น่าจะชวนเรามาด้วย หนังสือเยอะขนาดนี้”
มีนเดินเข้ามาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นบนสุดให้ ก่อนจะยื่นให้ผม “ชวนตอนนั้นเบลล์คงไม่อยากมา”
“ทำไมล่ะ”
เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่ส่งยิ้มบาง ๆ มาให้แล้วหันไปเลือกหนังสือให้ตัวเอง “อีกสักยี่สิบนาทีคงต้องกลับไปกินข้าวแล้วนะ”
“อืม..” ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้บุนวมริมหน้าต่าง แล้วเปิดหนังสือในมืออ่าน “นิยายรักเหรอ”
“ลองอ่านนิยายรักบ้างเป็นไง” เขาพูดยิ้ม ๆ “อ่านแต่แนวสืบสวนสอบสวน ไม่เครียดบ้างเหรอ”
“ความรักก็ทำให้เครียดได้” พูดแล้วก็นึกได้ว่าไม่ควรพูด “โทษที..”
“อย่าคิดมากสิ” เขาบอกขณะเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ น้องบัว “คุยกันแล้วนี่..ว่าจะเริ่มต้นใหม่”
ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านนิยายรักในมือตัวเอง “ภาษาสวยมากเลย”
“ก็นิยายเก่านี่นา”
“อืม..”
ผมค่อย ๆ พลิกหน้ากระดาษ ซึมซับความสวยงามของคำและความหมายในแต่ละตัวอักษร ขณะที่หูก็เงี่ยฟังเสียงเขาพูดคุยหยอกล้อกับหนูบัวไป ก่อนที่เราจะพากันเดินกลับมากินมื้อเย็นกันที่บ้าน แน่นอนว่าผมไม่ลืมที่จะหยิบนิยายเล่มนั้นติดมือมาอ่านด้วยในคืนนี้
มีนปลุกผมตื่นขึ้นแต่เช้าในวันถัดมา แยกย้ายกันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาช่วยแม่กับแม่มลเตรียมมื้อเช้า กินข้าวกันเสร็จก็ต่างแยกย้ายกันไปในมุมของตัวเอง ผมถือหนังสือนิยายเล่มเดิมเดินออกมานั่งอ่านที่เก้าอี้ไม้ด้านนอก นั่งอ่านไปได้ประมาณครึ่งเล่มมีนก็เดินตามออกมา
“ไปเดินเล่นกันไหม” ผมเลิกคิ้วมองเขา “เดินย้อนจากนี่ไปสองซอยจะมีวัด”
“ไปสิ” ผมตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้น “ขอเอาหนังสือไปเก็บก่อน แล้วชวนหนูบัว..”
“น้องหลับไปแล้ว”
“อ่า..” ผมพยักหน้า ก่อนจะบอกต่อ “งั้นรอเดี๋ยว”
ผมเดินตามมีนไปจนถึงที่วัด บรรยากาศโดยรอบร่มรื่นเต็มไปแมกไม้หลายชนิด เราพากันเดินเข้าไปภายในอุโมงค์ภายใต้เจดีย์ บันทึกภาพความสวยงามทั้งหมดเอาไว้ในหัวครบแล้วก็พากันเดินออกมาดูนกด้านหลังวัด
“สวยมาก ๆ เลย” ผมบอกแล้วยิ้มให้เขา “ขอบคุณนะที่พามา”
เขายิ้มตอบกลับมาให้ ก่อนที่เราจะพากันเดินกลับออกมา “เราชอบวัดทางเหนือ”
ผมหันไปมองคนพูด “ชอบสถาปัตยกรรมของที่นี่”
“...”
“เกษียรแล้วเรามาอยู่ที่นี่ด้วยกันดีไหม”
ผมอดแปลกใจไปกับคำพูดของเขาไม่ได้ “อีกตั้งกี่สิบปีล่ะนั่น”
แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน
เรากลับมาเริ่มต้นทำงานหลังจากเสร็จสิ้นการพักผ่อน และงานแรกที่ผมต้องทำคืองานของคุณธี ผมหยิบของฝากที่ซื้อมาใส่รถไปให้เขา ก่อนจะใช้เวลาทั้งวันรวบรวมเอกสารลูกค้าที่ค้างชำระหนี้อยู่ที่บริษัทเขา คุณธีเองก็ดูเหมือนจะยุ่งอยู่ วันนี้ทั้งวันนอกจากตอนที่ผมเอาของฝากไปให้แล้ว เราเลยไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย กระทั่งตอนที่เขาเดินมาชวนไปกินข้าวหลังเลิกงาน
“สุกี้แล้วกันนะคุณ” ผมพยักหน้า แล้วเดินตามเขาเข้ามาในร้าน “สองที่ครับ”
เราตัดการสั่งอาหารหลังจากที่พนักงานพาเราเดินมานั่งที่โต๊ะแล้ว ก่อนจะคุยกันเรื่องงานนิดหน่อย “งั้นผมจะเร่งส่งหนังสือทวงถามไปครับ”
“พักเรื่องงานกันก่อนเถอะ” เขาตัดบท “ผมหิวจนตาลายหมดแล้ว”
“ก็อยากไม่กินข้าวเที่ยงเอง” ผมพูดเมื่อนึกได้ว่าตอนกลางวันเลขาเขาก็เดินเข้าไปชวนแล้ว ก่อนที่จะออกมากินข้าวกับผม
“งานมันยุ่งนี่ครับ”
“งั้นก็อย่าบ่นสิครับ”
ได้ยินเสียงเขาหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้เถียงหรือตอบโต้อะไรกลับมา ผมเลยก้มหน้าก้มตากินต่อไป ก่อนจะช่วยกันจ่ายค่าอาหารคนละครึ่งหลังจากกินอิ่ม ผมเลยแวะซื้อขนมติดมือไปฝากน้องบัวนิดหน่อยก่อนมาขึ้นรถ
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ผมหันไปมองเขางง ๆ “พรุ่งนี้ผมไม่ได้เข้าไปที่บริษัทคุณแล้วนะ ได้เอกสารครบหมดแล้ว”
“ผมเองต่างหากที่จะเป็นฝ่ายไปหาคุณ”
“ไปทำไมครับ” ผมถามเมื่อหาเหตุผลที่เขาจะต้องไปไม่ได้
“กินข้าวไง มื้อเย็นก็ได้”
“ผมนัดที่บ้านไว้แล้ว” ผมบอกปัด
“งั้นผมขอไปกินข้าวที่บ้านคุณแล้วกัน”
ผมขมวดคิ้ว “รู้จักเกรงใจกันบ้างสิคุณ”
เขาหัวเราะออกมา ก่อนจะพูดต่อ “ผมหน้าด้าน”
ผมส่ายหัวไปมา แล้วพูดตรง ๆ “ถึงจะทำงานด้วยกัน หรือเคยเรียนมอปลายมาด้วยกัน มันก็ต้องเว้นระยะความเกรงใจให้กันบ้างครับ”
เขาดูอึ้ง ๆ ไป แต่ก็ยังตอบกลับผมมาพร้อมรอยยิ้ม “ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
เห็นผมทำหน้าไม่เข้าใจ เขาก็พูดต่อ “ไม่เคยอนุญาตให้ใครได้เข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวเลย”
“...”
“ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว..” เขายิ้มให้ผมอีกครั้ง “ที่เบลล์ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครได้เข้าไปทำความรู้จักเลย”
“...”
“รู้ไหมว่าตอนนั้นใคร ๆ ก็สงสัยกันว่า..” เขาจ้องตาผม “มีนใช้วิธีไหนถึงพาตัวเองเข้าไปในเขตหวงห้ามของเบลล์ได้”
ผมเงียบ..หาคำพูดอะไรมาตอบโต้เขาไม่ได้ “ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะ”
ผมมองเขาเดินขึ้นรถไป ก่อนจะหันกลับมาไขกุญแจรถตัวเองบ้าง “พื้นที่ส่วนตัว..”
แล้วผมก็หันกลับไปมองอีกครั้งเมื่อรถเขาแล่นผ่านไป “เขตหวงห้ามงั้นเหรอ..”
“นั่นสินะ..”
Ma-NuD_LaW
สงสัยวันนี้กินหวานมากไป ..แต่งออกมาซะหวานหยด :-[
อีกสักตอนหรือสองตอนคงจบแล้วครับ ..แน่นอนว่าจบก่อนปีใหม่ เพราะงั้นไปเที่ยวกันก็อย่าลืมแวะมาอ่านนะ (รออยู่ตรงนี้)
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นครับ :pig4:
ปอลิง..เดี๋ยวลงจบละเอาเรื่องใหม่มาลงต่อเลย ถ้าชอบนิยายรักหวานแหววแบบนี้ก็ตามไปอ่านกันได้นะครับ :laugh:
-
มีนทำยังไงน่ะเหรอ ส่วนนึงน่าจะเป็นเพราะความค้นเคยกันมานานของสองครอบครัว อีกส่วนคงเป็นความทุ่มเทของมีนที่พยายามเข้าใจความเป็นเบลล์ แล้วก็เพราะรักมากละมั้ง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีนพิเศษแบบมากๆอ่ะ อ่านละแบบอี่ดอกฟินมากๆ :katai4: :hao6: :hao6:
-
รออ่านตอนต่อไป
-
:pig4:
-
อ่านถึงประโยคที่ว่า "ความรักก็ทำให้เครียดได้"
เออ จริง โดยเฉพาะความรักของแกร เลย เบลล์ อ่านแล้วกลั้นหายใจมาทุกตอน
เบลล์ชัดเจนกับคนอื่นมาก ไม่ให้เข้าใกล้ คือไม่ให้เข้าจริงๆ มีนได้มากกว่าคนอื่นแล้วล่ะ คืออ่านมาก็รู้มาตลอดนะว่า เบลล์มีโลกส่วนตัวสูง แต่เพิ่งจะคิดได้ตอนนี้ว่า โลกส่วนตัวของเบลล์ มันลึกและห่างเหินกว่าคำว่า โลกส่วนตัว ของคนทั่วไปมาก
ตอนไปเหนือ ไม่หวานเท่าไหร่ เป็นฉากแบบ รู้ใจ คุ้นเคย (ซึ่งเหนือความคาดหวัง แต่ชอบมากกว่าฉากหวานๆ) แล้วอยู่ๆก็ชวนให้อยู่กันไปจนแก่ แล้วเบลล์ก็ไม่ปฏิเสธด้วย (ตรงนี้พีคมาก) :heaven
-
เห้ออ!! น่าสงสารธีจัง
-
ก็มีนเป็นคนพิเศษไงล่ะธี
-
โอ๊ย ต๊ายย เดี๊ยนจะเป็นเบาหวานไหมเนี่ย? # :hao3: #กรอกตาบน
-
อ่านถึงประโยคที่ว่า "ความรักก็ทำให้เครียดได้"
เออ จริง โดยเฉพาะความรักของแกร เลย เบลล์ อ่านแล้วกลั้นหายใจมาทุกตอน
เบลล์ชัดเจนกับคนอื่นมาก ไม่ให้เข้าใกล้ คือไม่ให้เข้าจริงๆ มีนได้มากกว่าคนอื่นแล้วล่ะ คืออ่านมาก็รู้มาตลอดนะว่า เบลล์มีโลกส่วนตัวสูง แต่เพิ่งจะคิดได้ตอนนี้ว่า โลกส่วนตัวของเบลล์ มันลึกและห่างเหินกว่าคำว่า โลกส่วนตัว ของคนทั่วไปมาก
ตอนไปเหนือ ไม่หวานเท่าไหร่ เป็นฉากแบบ รู้ใจ คุ้นเคย (ซึ่งเหนือความคาดหวัง แต่ชอบมากกว่าฉากหวานๆ) แล้วอยู่ๆก็ชวนให้อยู่กันไปจนแก่ แล้วเบลล์ก็ไม่ปฏิเสธด้วย (ตรงนี้พีคมาก) :heaven
อ่านปั๊บ ขำกร๊ากกกกก เลย :ling1: :ling1: :ling1:
ความรักของแกร เลย เบลล์
คนแต่ง เกริ่นเรื่องใหม่แล้ว บอกชื่อเรื่องใหม่ด้วยนะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารธีนิดๆ ธีก็ดูเป็นคนกวนๆ ช่างตื้อ น่ารักดี เสียดายไม่มีคู่ :mew4:
รออ่านนะคะ จบก่อนปีใหม่ก็ดีค่ะ จะได้ไม่ค้างคา :o8:
รออ่านเรื่องใหม่ แนวไหนก็อ่านหมดจ้า :hao6:
-
ฝั่งมีนนะ. ขอHappy endingละ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
..
-
เอางี้นะ อ่านแล้วก็ยังงงๆ
ตกลงมันอะไรยังไงกัน
จบแล้ว รบกวนทำชาร์ทสรุปด้วย จะขอบใจมากๆ ค่า
-
71.
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการคัดจมูก คงเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้พักผ่อน พออากาศเปลี่ยนนิดหน่อยก็เลยเป็นหวัดอย่างนี้ หายมึนลุกขึ้นจากเตียงมาได้ผมก็รีบเช็คตารางงาน เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเลยจัดการโทรสั่งงานลูกน้องตัวเองแล้วเอ่ยปากขอลาพักไปวันหนึ่ง
ผมเดินลงมากินข้าว ก่อนจะรีบแยกตัวกลับขึ้นมาบนห้องเพราะไม่อยากให้น้องบัวติดหวัดไปด้วยอีกคน อีกอาทิตย์เดียวก็จะต้องไปโรงเรียนแล้ว ผมเลยอยากให้น้องไปแบบพร้อมทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นใจหรือสุขภาพร่างกาย
“อย่าลืมกินยาล่ะ..”
“ครับ” ผมรับคำแม่ ขณะเดินขึ้นบันไดมา “ไม่ต้องให้ใครมาปลุกนะครับ ผมอยากนอนพักนาน ๆ หน่อย”
“มื้อเที่ยงล่ะ”
“เดี๋ยวผมลงมาหาอะไรกินเองครับแม่”
กินยาเสร็จผมก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง กอดหมอนได้ก็ปล่อยให้สติค่อย ๆ หลุดหายไป
“เบลล์..เบลล์..” ผมลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะหลับลงไปอีกครั้ง “ตื่นมากินข้าวก่อน”
“อืม..” ผมพยักหน้าทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“อืมแล้วก็ลุกสิ”
“อีกแปบนึงได้ไหมมีน..”
“ไม่ได้” เขาปฏิเสธ “รีบลุกขึ้นมากินข้าวก่อน”
ผมยันตัวให้ลุกขึ้นมา ก่อนจะขยับไปนั่งเอนตัวพิงหัวเตียงตัวเองไว้ “รู้สึกเหมือนจะแย่กว่าเมื่อเช้าอีก”
“ก็ยังมีไข้อยู่” เขาบอกแล้วยกโต๊ะเล็กขึ้นมาวางตรงหน้า “แล้วยังเปิดแอร์เย็นขนาดนี้”
“คงลืมปิด” ผมบอกง่าย ๆ “แต่อยู่ในผ้าห่มก็ยังอุ่นอยู่ ไม่รู้สึกว่ามันหนาว”
เขาส่ายหน้า “แวะไปหาที่สำนักงานมา ถึงรู้ว่าไม่ได้ไปทำงาน”
“ไม่รู้ว่ามีนจะกลับ” ผมตักข้าวต้มเข้าปาก “จืดปากจืดคอ นึกอยากกินอะไรเผ็ด ๆ มากกว่า”
“แม่บีทำข้าวต้มทิ้งไว้น่ะ” เขาบอกแล้วเดินไปเปิดหน้าต่าง “ตอนนี้พาหนูบัวไปซื้อชุดนักเรียน”
ผมพยักหน้า แล้วตักข้าวเข้าปากไปเรื่อย ๆ “เหมือนไม่ได้กินอะไรเลย”
“ไม่สบายก็อย่างนี้” เขาเดินไปหยิบถุงยามาเปิดดู “กินเสร็จแล้วก็วางไว้ เราขอตัวไปเก็บของก่อน เดี๋ยวจะมาใหม่”
“ไปพักเถอะ เราอยู่ได้”
ผมบอกให้เขาสบายใจ แต่เขากลับทำหน้ายุ่ง “แต่เราอยู่ไม่ได้”
“งั้นก็รีบไป จะได้กลับมาทันส่งเราเข้านอนอีกรอบ”
เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวผม “จะรีบมา”
“อืม..”
ผมองเขาเดินออกจากห้องไป ก่อนจะหันกลับมาสนใจข้าวต้มตรงหน้าตัวเองอีกครั้ง “ไม่รู้รสชาติเลย..”
มีนกลับเข้ามาในห้องพร้อมหนังสือหลายเล่มในมือ วางลงบนโต๊ะข้างเตียงผมได้ก็จัดการเก็บถ้วยชามไปไว้ข้างล่าง ผมเลยหยิบหนังสือของเขาขึ้นมาดูระหว่างรอ “มีแต่หนังสือที่อยากได้อยู่พอดี”
“ก็คิดไว้แล้วว่าเบลล์คงอยากอ่าน” ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะก้มลงมองหนังสือในมืออีกครั้ง “ได้มาจากงานหนังสือ”
“น่าเสียดายเราติดงาน” ผมบ่นเมื่อคิดได้ว่าช่วงนี้ตัวเองทำงานหนักมากแค่ไหน “ไม่อย่างนั้นคงได้ไปด้วย”
“เบลล์น่าจะพักบ้างนะ” พูดแล้วก็ยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากผม “แม่บีเองก็บ่นว่าเบลล์ไม่ยอมหยุดเลย”
“งานมันเยอะ” ผมยกหนังสือกลับไปวางไว้ที่เดิม “กำลังคิดว่าจะหาคนมาช่วยอยู่เหมือนกัน”
“ดีแล้ว..”
เรานั่งคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อยได้พักหนึ่ง ผมก็รู้สึกอยากนอนขึ้นมาอีก “ยาคงออกฤทธิ์แล้ว..”
“นอนพักเถอะ” เขาบอกแล้วหยิบหนังสือเดินไปนั่งอ่านอยู่ที่มุมห้อง “มีอะไรก็เรียก”
“อืม..”
ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้นอนพักไปหนึ่งวันเต็ม แต่มีนก็ดูท่าว่ายังไม่ค่อยอยากให้ผมไปทำงานสักเท่าไร “เราไปส่งแล้วกัน”
“ได้หยุดพักทั้งที ก็อยู่บ้านพักผ่อนไปเถอะ” ผมบอกเขา “เราไหว..”
“แต่เราไม่ไหว” เขาถอนหายใจออกมา ขณะเดินไปหยิบกุญแจรถ “เดี๋ยวขนหนังสือไปนั่งอ่านรอ”
ผมหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “จะมีคนป่วยที่ไหนโชคดีเท่าเราไหม มีหมอไปตามเฝ้าอย่างนี้”
“ก็ชอบพูดเล่นไป” เขาพูดยิ้ม ๆ “มีไปศาลหรือต้องออกไปเจอลูกความไหมวันนี้”
“เตรียมฟ้องอยู่สำนักงานแหละ” ผมบอกเขา “ถึงได้บอกว่าไม่เป็นไร”
“รีบไปขึ้นรถเถอะ” เขาตัดบท “เดี๋ยวน้องมาเจอก็ร้องตามอีก”
“ห้ามไม่ได้แน่ ๆ”
“เพราะพี่เบลล์ไม่เคยเอาชนะลูกอ้อนของน้องได้สักที” เขาหัวเราะ ขณะรุนหลังผมให้เดิน “รีบไปเร็วเข้า”
“ครับ ๆ”
ผมนั่งพิมพ์คำฟ้อง เปิดเอกสารนู้นนี่ประกอบไป ขณะที่มีนนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ อยู่ที่โซฟา มีบ้างที่เราจะบังเอิญเงยหน้าขึ้นมาสบตากันพอดี ผมยิ้มให้เขา..ขณะที่เขาเองก็ยิ้มให้ผม เราสื่อสารกันผ่านเสียงพลิกหน้ากระดาษของเขาและเสียงรัวแป้นพิมพ์ของผม ก่อนจะได้เอ่ยปากพูดกันจริง ๆ ก็ตอนที่เขาชวนผมออกไปหามื้อเที่ยงกิน
ผมพาเขาเดินออกมาหาอะไรกินง่าย ๆ แถวนั้น นั่งมองเขาเลือกเมนูอาหาร ก่อนจะพยักหน้าตอบเมื่อเขาบอกว่าจะสั่งอะไรบ้าง เรานั่งกินข้าวกันไปเงียบ ๆ เหมือนอย่างเคย กระทั่งเขาทำให้มันแปลกไปด้วยการยื่นช้อนที่มีปลาหมึกชิ้นหนึ่งมาตรงหน้าผม “อ้าม..”
ผมเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพูด “เราไม่ใช่เด็กนะ”
“เห็นจ้องเราตาแป๋ว นึกว่าเลียนแบบหนูบัวเวลาอยากกินอะไร”
ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ไปทำอย่างนั้นตอนไหน”
เขายิ้ม “จริง ๆ เราแค่อยากป้อน”
“...”
“อาทิตย์ก่อนเราเห็นคนไข้ป้อนข้าวญาติอย่างนี้ที่โรงอาหาร” เขาพูดทั้งที่ยังยิ้ม “ได้ยินคนข้าง ๆ กระซิบว่าคงเพราะดูแลกันอย่างนี้ ถึงได้ไม่ทิ้งกันไปไหนเวลาเจ็บป่วย”
ผมอ้าปากรับปลาหมึกที่เขาป้อน ก่อนจะพูดทั้งที่ยังเคี้ยวไม่ละเอียดดี “เราไม่ไปไหนหรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่อยู่ที่นี่..ตอนนี้”
“...”
“มีนบอกไม่ให้เรากลัว..ก็อย่าทำเหมือนกำลังกลัวอย่างนี้สิ”
เขาส่ายหน้า ก่อนจะยิ้ม “เราไม่ได้กลัวหรอก”
“...”
“เพราะต้นเดือนหน้าเราก็จะได้ย้ายกลับมานี่แล้ว”
“มีนว่าไงนะ”
เขายิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะพูดซ้ำช้า ๆ “เราได้ย้ายกลับมาบ้านแล้วนะ”
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอก”
“ก็เมื่อวานเบลล์นอนซมทั้งวันเลยนี่”
“แต่ก็น่าจะรีบบอกกัน”
เขายกมือขึ้นมาวางบนหัวผม “ก็อยากบอกตอนเบลล์มีแรงยิ้มได้กว้าง ๆ อย่างนี้มากกว่า”
พอได้ยินอย่างนั้นผมเองก็เลยได้รู้สึกว่าไม่สามารถหุบยิ้มตัวเองลงได้เลย
Ma-NuD_LaW
เจ้สอง งง ตรงไหนอ่าาาาา :m17:
อ่านถึงประโยคที่ว่า "ความรักก็ทำให้เครียดได้"
เออ จริง โดยเฉพาะความรักของแกร เลย เบลล์ อ่านแล้วกลั้นหายใจมาทุกตอน
เบลล์ชัดเจนกับคนอื่นมาก ไม่ให้เข้าใกล้ คือไม่ให้เข้าจริงๆ มีนได้มากกว่าคนอื่นแล้วล่ะ คืออ่านมาก็รู้มาตลอดนะว่า เบลล์มีโลกส่วนตัวสูง แต่เพิ่งจะคิดได้ตอนนี้ว่า โลกส่วนตัวของเบลล์ มันลึกและห่างเหินกว่าคำว่า โลกส่วนตัว ของคนทั่วไปมาก
ตอนไปเหนือ ไม่หวานเท่าไหร่ เป็นฉากแบบ รู้ใจ คุ้นเคย (ซึ่งเหนือความคาดหวัง แต่ชอบมากกว่าฉากหวานๆ) แล้วอยู่ๆก็ชวนให้อยู่กันไปจนแก่ แล้วเบลล์ก็ไม่ปฏิเสธด้วย (ตรงนี้พีคมาก) :heaven
อ่านถึงประโยคที่ว่า "ความรักก็ทำให้เครียดได้"
เออ จริง โดยเฉพาะความรักของแกร เลย เบลล์ อ่านแล้วกลั้นหายใจมาทุกตอน
เบลล์ชัดเจนกับคนอื่นมาก ไม่ให้เข้าใกล้ คือไม่ให้เข้าจริงๆ มีนได้มากกว่าคนอื่นแล้วล่ะ คืออ่านมาก็รู้มาตลอดนะว่า เบลล์มีโลกส่วนตัวสูง แต่เพิ่งจะคิดได้ตอนนี้ว่า โลกส่วนตัวของเบลล์ มันลึกและห่างเหินกว่าคำว่า โลกส่วนตัว ของคนทั่วไปมาก
ตอนไปเหนือ ไม่หวานเท่าไหร่ เป็นฉากแบบ รู้ใจ คุ้นเคย (ซึ่งเหนือความคาดหวัง แต่ชอบมากกว่าฉากหวานๆ) แล้วอยู่ๆก็ชวนให้อยู่กันไปจนแก่ แล้วเบลล์ก็ไม่ปฏิเสธด้วย (ตรงนี้พีคมาก) :heaven
อ่านปั๊บ ขำกร๊ากกกกก เลย :ling1: :ling1: :ling1:
ความรักของแกร เลย เบลล์
ไรท์ เกริ่นเรื่องใหม่แล้ว บอกชื่อเรื่องใหม่ด้วยนะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
สองท่านนี้แวะมาคุยกันหน่อยนะ !
:laugh: :laugh: :laugh:
สุดท้าย..ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4: :กอด1:[/color]
-
ใกล้จบแล้ววววว
-
หวานแล้ว หวานแล้ว มีหวานหลายจุดเลย
"แต่เราอยู่ไม่ได้"
"แต่เราไม่ไหว"
อ่านสองประโยคนี้แล้ว :o8:
แล้วยังมีที่ ฉากป้อนปลาหมึกด้วย (ทำไมต้องปลาหมึก?)
หวานที่สุดก็ เป็นตอนสุดท้ายที่เบลล์ยิ้มไม่หุบนี่ล่ะค่ะ ทำให้คนอ่านแน่ใจได้ว่า โอเค มีนมันเป็นพระเอกเรื่องนี้จริงๆ
---
ทำไมคำเชิญมาคุยกันมันช่าง น่ากลัว
-
เออ เข้าที่เข้าทางแล้วทั้งคู่
-
นี่คงหวานกันสุดติ่งแล้วแหละสองคนนีี้้นิิยายหวานแหว๋๋วแห่่งปีีจริิงๆเลยค่่ะ o18
-
เริ่มกลับมาอยู่ในบรรยากาศแบบเดิมแล้วคนอ่านก็สบายใจ ^^
-
หวานที่สุดแล้วตอนนี้!!
:o8: :o8: :o8:
-
หวานแล้ว หวานแล้ว มีหวานหลายจุดเลย
"แต่เราอยู่ไม่ได้"
"แต่เราไม่ไหว"
อ่านสองประโยคนี้แล้ว :o8:
แล้วยังมีที่ ฉากป้อนปลาหมึกด้วย (ทำไมต้องปลาหมึก?)
หวานที่สุดก็ เป็นตอนสุดท้ายที่เบลล์ยิ้มไม่หุบนี่ล่ะค่ะ ทำให้คนอ่านแน่ใจได้ว่า โอเค มีนมันเป็นพระเอกเรื่องนี้จริงๆ
---
ทำไมคำเชิญมาคุยกันมันช่าง น่ากลัว
สืบเนื่องมาจาก ไรท์ สองท่านนี้แวะมาคุยกันหน่อยนะ !
อ่านเจอตรง ทำไมคำเชิญมาคุยกันมันช่าง น่ากลัว o22 o22 o22
ก็ขำกร๊ากกกก เลย ให้อารมณ์หัวหน้ามาเฟีย บอกลูกน้องเลย :z6: :z6: :z6:
มีน ทำให้เบลล์ยิ้มไม่หุบได้แล้ว
ทั้งเรื่อง เบลล์มายิ้มกว้างได้ก็ตอนนี้แหละ
นอกนั้นหน้ามึน หน้าอึน หน้านิ่ง ทั้งเรื่อง :katai5: :katai5: :katai5:
เค้าป้อนกันด้วย :o8: :-[ :impress2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกก
-
มีนได้ย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้ว คงได้เจอเบลกับน้องบัวบ่อยๆล่ะ เปิดคลีนิคอยู่ข้างๆสำนักงานเบลเลยสิ
รออ่านต่อคับ
-
จ้าาาาา
-
72.
มีนทยอยขนข้าวของกลับมาทุกครั้งที่กลับบ้าน กระทั่งถึงเวลาต้องย้ายกลับจริง ๆ ก็พบว่าแทบไม่เหลืออะไรให้ต้องขนกลับอีกแล้ว เราคุยกันและต่างคิดตรงกันว่ายังไม่อยากขายหรือปล่อยห้องให้ใครเช่าตอนนี้ เลยเลือกจะทำสัญญาจ้างบริษัทรับทำความสะอาดให้เข้ามาดูแลห้องของพวกเราอาทิตย์ละครั้งแทน
“ไม่ลืมอะไรแล้วแน่นะ” ผมหันไปถามเขา ก่อนจะเดินไปปิดผ้าม่าน “เหลือเชื่อเลยว่าจะเก็บของได้หมดด้วยกระเป๋าแค่สองใบแบบนี้”
“ก็เราขนกลับไปเยอะแล้วนี่”
ผมหัวเราะไปกับคำพูดของเขา “เราก็นึก..กลัวว่าจะไม่มีคนช่วยเก็บของ”
“เดี๋ยวเราเลี้ยงมื้อเที่ยง” เขายิ้ม “ร้านที่เบลล์ชอบดีไหม”
เห็นผมยิ้ม เขาเลยพูดต่อ “งั้นไปเลยนะครับ”
มีนเริ่มเริ่มทำงานที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ขณะมองหาที่ทางไว้เปิดคลินิก ส่วนผมก็ทำงานของตัวเองต่อไปเรื่อย ๆ ต่างแค่ต้องหาคนมาช่วยงานเพิ่ม เมื่อบริษัทของคุณธีเริ่มรับงานใหญ่ ๆ มากขึ้น และเพราะงานที่หนักขึ้นทำให้คุณธีไม่ค่อยมีเวลามาแกล้งผมมากอย่างเมื่อก่อน จนสุดท้ายก็แทบไม่ได้คุยกันแล้วอย่างตอนนี้
“เหนื่อยไหม..”
ผมส่ายหัว ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับ “มีนล่ะเหนื่อยไหม บอกแล้วว่าเรากลับเองก็ได้”
“เราอยากมารับนี่..”
เห็นเขายังยิ้ม ผมเลยเอาแต่ใจต่อ “ขอแวะที่หนึ่งก่อนนะ”
“ได้ครับ..จะแวะที่ไหนล่ะ”
“ที่นี่” ผมบอกแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้เขาดู “น้องบัวอยากกินโรลใบเตย”
ผมดึงมือกลับมา “มีวุ้นมะพร้าวผสมในครีมด้วยนะ”
“เห็นพยาบาลที่ตึกบอกว่าไส้ฝอยทองอร่อยเหมือนกัน”
“มันจะไม่หวานเหรอ”
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ผมพยักหน้า ก่อนจะบอกเขา “งั้นเราซื้อมาลองมันทุกรสเลยแล้วกัน”
“ตกลงน้องบัวหรือเบลล์กันแน่ที่อยากกิน”
“จริง ๆ ก็ทั้งสองคน” ได้ยินเสียงเขาหัวเราะ ผมเลยสารภาพความจริง “วันก่อนลูกความเอามาฝากน่ะ พอเอาให้น้องชิม น้องก็บอกว่าอร่อย เลยว่าจะไปซื้อมาให้อีก”
“...”
“แปลกที่ไม่เคยได้ยินชื่อร้านเลย”
“เลี้ยวตรงนี้หรือเปล่า” เขาถามเมื่อไม่แน่ใจ “เข้าซอยไปยี่สิบเมตร”
“ร้านอยู่ในซอยนี่เอง มิน่าถึงไม่เคยเห็นเลย”
เราเข้าไปในร้าน เดินเลือกขนมใส่ตะกร้าไปเรื่อย ก่อนจะกลับออกมาหลังจากมีนควักเงินในกระเป๋าตังค์ตัวเองออกมาจ่ายค่าขนมเรียบร้อยแล้ว “กลับบ้านเลยนะ”
“อืม..”
เขายิ้มให้ผมก่อนจะออกรถ ผมเลยแกะขนมในถุงออกมาให้เขากินรองท้องไประหว่างทางกลับบ้าน เรากินขนมไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งกลับมาเห็นรถคุณธีจอดนิ่งสนิทอยู่ที่หน้าบ้าน “คุณธีมาทำไม”
มีนหันมายิ้มให้ผมหลังจากรถเทียบจอดเรียบร้อยแล้ว “รีบลงรถเถอะ”
ถึงจะยังไม่ได้คำตอบ แต่ผมก็พอรู้แล้วว่าเขารู้ว่าคุณธีมาทำไม ผมเดินตามมีนเข้ามาในบ้าน วางข้าวของเสร็จก็เข้าไปอุ้มน้องบัวขึ้นมาหอม “พี่เบลล์ซื้อขนมที่น้องบัวอยากกินมาให้แล้วนะ”
ผมปล่อยให้น้องเดินไปรื้อถุงขนมที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับพี่เลี้ยง ก่อนจะเดินมานั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ มีน “มีอะไรกันเหรอ”
“มาคุยงานไงครับ” คุณธีตอบกลับมายิ้ม ๆ “มีนจ้างผมมาสร้างเรือนหอ”
ผมขมวดคิ้ว “เรือนหอ ?”
คุณธีหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะโบกมือไปมา “ล้อเล่นน่ะล้อเล่น”
“...”
เห็นผมเงียบ มีนเลยหันมาบอก “เราให้ธีมาดูสถานที่น่ะ จะได้วางแผนงานกันถูก”
“จะสร้างอะไรงั้นเหรอ”
เขายิ้มให้ผม ยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบา ๆ “เบลล์เคยบอกว่าอยากได้บ้านเล็ก ๆ ริมสระบัวนั่นไม่ใช่เหรอ”
“บ้าน..” ผมยิ้ม “นึกว่ามีนลืมไปแล้ว”
คงเพราะเรามัวแต่คุยกันเอง คุณธีเลยแกล้งกระแอมเสียงดัง “จะพาไปดูที่ได้หรือยังครับ”
“ไปสิครับ” ผมลุกขึ้นเป็นคนแรก “อยู่ทางด้านหลัง เดินไปอีกไม่ไกลเท่าไร”
มีนลุกขึ้นตามมา ก่อนจะเดินนำออกไปคนแรก “โชคดีได้เจอธี ไม่อย่างนั้นเราคงยังไม่ได้เริ่ม”
“มันก็ไม่ได้ยุ่งยากเท่าไร แค่ดัดแปลงตามแบบบ้านไม้ไอติมที่มีนให้มา” ผมมองคุณธี แล้วหันไปมองเขา “สัญญากันมาตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้วล่ะสิ”
“...”
“คบกันนานดีนะ”
มีนหันมามองผมแล้วยิ้ม “อย่างนั้นเหรอ..”
“อืม..นานจนทำคนอื่นอกหักซ้ำเป็นหนที่สองแล้วเนี้ย” คุณธีพูดยิ้ม ๆ “ทำหน้างงแบบนี้ แสดงว่าไม่เคยรู้ตัว”
ผมชะงักขาที่กำลังก้าวเดิน “อะไรครับ”
ได้ยินเสียงมีนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินมาวางมือบนหัวผม “ธีมันพูดเล่นน่ะ”
แล้วพวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน
บ้านเริ่มสร้างหลังจากคุณธีเข้ามาดูสถานที่ได้สองอาทิตย์ ทุก ๆ เย็นมีนมักจะเดินเข้าไปดูความคืบหน้าของการก่อสร้าง ดูแล้วคุยกับคุณธีที่ก็เข้ามาคุมงานที่นี่ทุกวันเช่นกัน ผมมองดูตัวบ้านที่ค่อย ๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง..มองผ่านหน้าต่างห้องนอนตัวเองออกไปอย่างนั้นทุกวัน กระทั่งถึงวันที่มันสร้างเสร็จ
บ้านไม้ชั้นเดียวสีขาวครีม ภายในเป็นห้องโถงโล่ง ๆ ที่มีนวางเตียงนอนใหญ่สีขาวเอาไว้ตรงกลาง ด้านหน้าเป็นพนังบานกระจกใส มองออกไปเห็นบ่อบัวชัดเจน ขณะที่อีกสามด้านที่เหลือเป็นชั้นวางหนังสือทั้งหมด
ผมเดินเข้าไปสำรวจโดยรอบ ถึงได้เห็นว่ามีชั้นวางหนังสือด้านหนึ่งถูกดัดแปลงให้สามารถเลื่อนออกเป็นประตูไปด้านหลังได้ “ห้องน้ำเหรอ”
มีนเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะพยักหน้า “ผ่านตู้เสื้อผ้าไป ก็จะเจอห้องน้ำ”
“...”
“ไม่มีครัวนะ..เพราะยังไงก็คงต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านนู้นอยู่ดี”
ผมเหลือบตามองเขา ก่อนจะก้มลงมองพื้น “แล้ว..มีนจะมาอยู่ที่นี่ไหม”
“ว่าอะไรนะ..” พอเห็นผมเงียบ มีนก็ถามซ้ำอีก “เบลล์พูดว่าไงนะ”
“...”
“ไว้เราคุยกับพ่อแม่อย่างเป็นทางการก่อนนะ” ผมไม่พูด มีนก็ไม่เซ้าซี้เอาอะไรต่อ “คงต้องคุยกันเป็นกิจจะลักษณะ..ถึงพวกท่านจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ”
“อืม..”
“ขอบคุณนะ” เขากอดผม กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูผม “ขอบคุณที่ยอมให้เรามาอยู่ด้วย”
ถึงจะพูดว่าต้องคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายไปกว่าการย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ เราไม่ได้คิดถึงงานแต่งที่หรูหรา หรือแม้กระทั่งการจัดงานเล็ก ๆ ภายในครอบครัว เมื่อทั้งผมและเขาต่างก็คิดแค่เพียงว่าอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้..
ให้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับการได้เห็นหน้าเขา ได้กินข้าว..ได้ออกไปทำงานพร้อมกัน ก่อนจะกลับมานั่งอ่านหนังสือด้วยกันเงียบ ๆ ที่ระเบียงหน้าบ้าน มองดูดอกบัวในสระไปกระทั่งถึงเวลาที่ต้องเข้านอน และตื่นขึ้นมาทำแบบนี้ซ้ำไปอีกครั้ง..
เรื่อย ๆ ต่อไป..
Ma-NuD_LaW
แถมอีกหน่อย..
“เบลล์จะอาบก่อน หรือให้เราเข้าไปอาบก่อน”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ก่อนจะตอบ “มีนอาบก่อนเลยก็ได้ เราขอพิมพ์งานต่ออีกสักพัก”
“เราอาบน้ำเสร็จออกมา เบลล์ต้องพักแล้วนะ”
“...”
“ช่วงนี้ทำงานหนักเกินไปแล้ว”
“ครับ ๆ”
เห็นผมรับคำ เขาเลยหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานต่อไปได้สักพักก็เสร็จ ตรวจทานแบบเร็ว ๆ ไปหนึ่งรอบแล้วก็คิดว่าจะเอาไว้ไปทำต่อที่สำนักงานพรุ่งนี้ กดปิดคอมพิวเตอร์ได้ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินไปยืนมองดอกบัวในสระเงียบ ๆ
ครืดดดด
ผมมองโทรศัพท์มือถือของมีนที่ตอนนี้สว่างขึ้นมา มองแล้วก็เดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาจากเตียง “ใคร ?”
ครีมลองทำเค้กส้มดู..ไว้เดี๋ยวจะเอาไปให้ลองชิมพรุ่งนี้นะคะ
ผมขมวดคิ้ว มองดูรูปผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนางพยาบาลสีขาวยืนฉีกยิ้มกว้างถือเค้กส้มที่ตัดเป็นชิ้น ๆ แล้วในมือ “อวดเค้ก..แต่ถ่ายรูปตัวเองติดมาด้วยงั้นเหรอ”
ผมกดเลื่อนดูบทสนทนาระหว่าพวกเขาก่อนหน้านี้ “เรื่องงาน..เรื่องขนม..”
ผมเลือกอ่านเฉพาะข้อความที่มีนพิมพ์ตอบกลับไป “มีนตอบแต่เรื่องงาน”
ผมกดออกจากหน้าต่างสนทนา ก่อนจะไล่ดูข้อความของคนอื่น ๆ “แทบไม่อ่านของใครเลย”
ผมวางโทรศัพท์มือถือของเขาไว้ที่เดิม ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่ง “รอถามมีน..”
มีนเดินออกมาหลังจากนั้นไม่นาน ผมยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้เขา ก่อนจะเอ่ยปากถามถึงผู้หญิงคนนั้น มีนไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรตอนที่ผมถาม คงมีเพียงแค่สีหน้าแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทีนิ่ง ๆ พร้อมรับฟังทุกคำอธิบายอย่างนี้ของผม
“เราดีใจนะที่เห็นเบลล์ใจเย็นขึ้น..” เขาบอกหลังจากเล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นจบ “ขอบคุณที่รอฟังเราอธิบายก่อน”
“เราไม่อยากให้เรื่องมันจบแบบเดิมอีก” ผมยิ้มให้เขา “เพราะบทเรียนที่ผ่านมา มันก็มากพออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
ปิดท้ายอย่างนี้ เพราะอยากให้มันไปจบด้วยจุดเริ่มต้น :o8:
จบสักที.. :hao7:
ตอนพิเศษรอก่อนนะครับ เดี๋ยวแต่งเสร็จเอามาลง ..
แล้วก็ตามที่เคยถามหน้าเพจ..ว่าอยากอ่านตอนพิเศษของบิ๊กไหม เพราะเห็นมีคนสงสัยเรื่องของบิ๊กกับจุ๊ ถ้าไงรบกวนแสดงความเห็นทิ้งไว้นะครับ ว่าอยากอ่านกันไหม .. คือในใจแอบกลัวคนจะรำคาญเรื่องของสองคนนี้ 55555
อ่อ..สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้นักอ่านทุกคนมีความสุข สมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา เงินทองไหลมาเทมา ร่ำรวย เฮงๆ :man1:
สุดท้ายขอบคุณทุกความเห็นนะครับ..แล้วเจอกันเรื่องหน้า :pig4:
-
ถึงฝั่งฝันสักที ผ่านเรืรองราวมากมายเหลือเกินกว่าจะกลับมารักมาเข้าใจกันใหม่ได้ :pig4: :pig4:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ จบแล้ว
ชอบตอบจบค่ะ อยู่ด้วยกันแบบเรียบง่าย แต่ก็จริงจังนะ มีบอกกล่าวผู้ใหญ่ด้วย ชอบบ้านสีขาวที่สร้างจากฝันตอนเด็กแทนความรู้สึกที่มั่นคงมานาน ชอบที่มีนและธีหัวเราะหลังจากที่ธีพูดว่าอกหัก แล้วก็ที่เบลล์รอถามมีน
ชอบทั้งเรื่องเลยค่ะ ค่อยๆเห็นชีวิตตั้งแต่เรียน ฝึกงานและทำงาน จนตอนนี้เป็นฝั่งเป็นฝา เหมือนอ่านมานานหลายปี
ขอบคุณนะคะ
-
จบแล้ว ตอนจบกุ๊กกิ๊กมากเลย เบลล์น่ารัก มีนเป็นผู้ชายที่ดีโคตร รักเดียวใจเดียว ชอบบบบบ
รอตอนพิเศษ+เรื่องใหม่ นะคะ
:pig4:
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ
-
จบแล้วหรอคะรุสึกเหมือนพึ่งกลางเริ่อง 5555 แต่มันก็เคลียร์แล้วในความสัมพันธ์ สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณลิงภูเขา เรื่องหน้าขอหวานแหว๋วจ้ะจ๋าแบบนี้อีกนะคะ
-
แล้วก็มาอยู่ด้วยกัน กับบรรยากาศแบบเดิม
-
:กอด1: :L2:
สวัสดีปีใหม่
-
เบลล์ คงเอกลักษณ์มึน อึน ไว้ต่อไป
ทำธี อกหักสองรอบ ยังไม่รู้ตัว
เรือนหอ มองเห็นบึงบัว ดูสวยงาม น่าอยู่มากๆ
บิ๊ก จุ๊ คู่รักกันเป็นวงกลม เบลล์ - บิ๊ก - จุ๊
เบลล์แค่ยอมรับบิ๊ก แบบมึนๆ
จุ๊ เชียร์บิ๊ก เบลล์
เพราะอยากใหบิ๊ก(คนที่จุ๊ชอบ)มีความสุข
สุดท้ายมาลงเอย บิ๊ก จุุ๊
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบดี ประทับจายยยยยย รอเรื่องใหม่ค่ะ
-
แหม... จบละ ต้องอึนมาขนาดหนัก ต้องงี่เง่าอย่างเบอร์แรงมากนะเบลล์ ถึงจะมีวันนี้ได้ :mc2: :mc3:
ลงชื่อ รอบิ๊กกะจุ๊ ด้วยคนค่ะ อยากรู้ คนที่หลงรักใครบางคนหัวปักหัวปำ ยอมทุกอย่างขนาดนั้นแบบบิ๊ก จะเริ่มต้นใหม่กับใคร? ได้แบบไหนกันนะ??
สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณ Ma-Nud_Law สุขภาพแข็งแรงนะคะ ไม่เจ็บไม่จน อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆเนอะ :mew1:
-
ชอบตอนจบอ่ะ จบด้วยเหตุการ์ณแบบตอนต้นเรื่อง แต่เปลี่ยนไปตรงที่เข้าใจกันมากกว่าตอนเรียนมหาลัย
นิยายเรื่องเยี่ยมที่สร้างความประทับใจให้คนอ่านอีกเรื่อง ประทับใจทั้งการเขียน สำนวนภาษา การบรรยายฉากแต่ละฉาก การดำเนินเรื่อง และเหตุการณ์ตอนจบ ขอบคุณผู้แต่งมากๆนะคับ ขอเป็นแรง เป็นกำลังใจผลักดันให้ผู้แต่งได้แต่งเรื่องใหม่ดีๆด้วยคนนะคับ
-
เข้าใจความรู้สึกมีน
ขอบคุณนะคะ
-
ชอบ หลงรักมีนตั้งแต่แรกพบ ขอบคุณที่เดินทางมาถึงตอนนี้จนได้
-
เห้อ ทำไมเรื่องจิงมันจบยากจัง
-
สวัสดีปีใหม่ค่าา ดีใจกะมีนกับเบลล์ด้วย ลงเอยกันได้ด้วยดีซะทีน้าาา
ส่วนเรื่องบิ๊กกะจุ๊ เฉยๆค่า ยังไงก็ได้
-
ยอมใจมีนในที่สุด
ดีใจที่ได้ลงเอยกัน
-
อยากอ่านค่าา บิ๊กจุ๊ ตอนพิเศษอีกร้อยตอนจัดมาเลยค่าา
-
จบแล้ว ขอบคุณนะค่ะ
เรื่องนี้เริ่มต้นกับตอนจบเหมือนจะคล้ายกัน แต่ตอนต้นเรื่องสิ่งที่มีนทำมันคือความมักง่าย เรื่องไม่คุยกันมันไม่ใช่เป็นต้นเหตุของปัญหา
-
เข้าใจคำว่า "รั้ง...รัก" ของคนเขียน เหมือนได้ย้อนอดีตไปในเรื่องของตัวเอง
แต่บทสรุปของ มีนกับเบลล์ คือกลับมาเข้าใจกันแต่ของเรานั้นตรงกันข้าม
ต่างคนต่างเดินปล่อย "รัก" ให้หลุดลอย อ่านแล้วมีแต่คำว่า "ถ้าหากเราคุยกัน" 555
ขอตอนพิเศษหวานๆนะจ๊ะ สุขสันต์ปีใหม่
-
เคยอ่านตอนแรก ๆ ต่อมาเริ่มรู้สึกว่าไม่กล้าอ่านถ้ายังไม่จบ กลัวค้างคาใจจนทำอะไรไม่ได้ หวังว่าคนเขียนคงไม่โกรธกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ทีมมีนตั้งแต่แรก ฮื่อ รัก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
70 ตอน ประกอบไปด้วยของ บิ๊ก 50 ที่เหลือของมีน
เห็นคนอวยบิ๊กกัน เราเบื่อบิ๊กมาก นางไม่เว้นช่องให้หายใจเลย 555
บางทีเพราะเรารู้จักกันมากเกินไป มันทำให้เราไม่รู้จักกันเลย :mew2:
-
เบล ก้น่าเบื่อไม่แพ้คนอื่นหรอก แต่ก้นะ โลกส่วนตัวอะไรเบอร์นั้นแม่คุณ
-
งงหนูเบลล์ งงหมอมีน งงน้องบิ๊ก งงนังจุ๊ งงตอนจบ
ที่งงมากสุดคืองงว่าอ่านมาได้ยังไงตั้ง 70 ตอน อ่านแบบรวดเดียวจบเลยนะ
อ่านไปก็ปวดหัวไป จะไปทำงานก็ไปไม่ได้ ค้าง5555555
ขอบคุณค่า ♥
-
ใช้เวลาสองวันถึงจะอ่านจบ ต้องมีพักเบรคบ้างระหว่างอ่านเพราะรู้สึกอึดๆอัดๆตามตัวละครอย่างเบลล์
เราชอบเรื่องนี้ ชอบมากในแง่ที่คุณคนเขียนเอาความสัมพันธ์และพัฒนาการ(อย่างช้าๆ)ของเบลล์กับมีนมาเล่น
เบลล์โลกส่วนตัวสูง และไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาในพื้นที่ของตัวเอง
คนในครอบครัวยังไม่ใกล้ชิดเบลล์ได้มากเท่าที่มีนทำเลยมั้ง
ระยะเวลาที่สองคนนี้รู้จักกันมาทั้งชีวิตก็เป็นจุดที่เราชอบ โลกของเบลล์มีแต่มีน บางคนอาจจะว่าเบลล์เห็นแก่ตัว
แต่นั่นก็ด้วยมาจากเบลล์มีแค่มีน สำหรับเบลล์แค่มีมีนคนอื่นไม่จำเป็นแล้ว
พอมาถึงจุดเปลี่ยน(คือมีคนอื่นบอกรักมีน) เบลล์ก็เคว้งเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะไม่สำคัญกับมีนอีกต่อไปแล้ว
บวกกับคิดว่ามีนสนใจตัวเองน้อยลง ผลก็ลงเอยที่การจบความสัมพันธ์
ส่วนมีนก็เต็มใจเป็นทุกอย่างให้เบลล์มาตลอด แต่พอถึงจุดนึงที่เบลล์เลือกจะจากไป มีนก็ยอมให้ไป
เพราะคิดว่าตัวเองแสดงออกมากพอแล้วที่จะให้เบลล์รับรู้ว่ารัก พอเบลล์ขอจากไปก็นั่นแหละ
น้อยใจและเสียใจที่เขาไม่รู้ว่ารักมากแค่ไหน
เพราะสองคนนี้เป็นความเคยชินของกันและกันมาตลอดชีวิต พอมีอะไรมาทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง
ก็เลยมีผลกระทบหนัก
เพราะอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต เรื่องง่ายๆอย่างการถามว่าทำไม หรือการอ้าปากอธิบายอะไรๆมันเลยยาก
เพราะต่างคนต่างคาดหวังให้อีกคนรู้เอง
เราชอบที่มีนปล่อยให้เบลล์ไปเรียนรู้พื้นที่นอกเขตของเบลล์โดยไม่มีมีตัวเองเหมือนเคย แต่ก็แอบตามดูอยู่ห่างๆ
มีนรู้จักเบลล์ดีที่สุด รู้ว่าจุดไหนควรปล่อยเบลล์ไป และรู้ว่าควรเข้าใกล้เมื่อไหร่
เราชอบที่ทั้งมีนทั้งเบลล์ค่อยๆเรียนรู้กันอีกครั้งนึง เบลล์คิดถึงมีนมากขึ้น
มีนเข้าใจเบลล์มากขึ้น ต่างคนต่างค่อยๆโต
จากความรักของเด็กผู้ชายสองคน แปรเปลี่ยนเป็นรักที่พยายามที่จะเรียนรู้กันให้มากขึ้น
พยายามที่จะ ให้โอกาสกันให้มากขึ้น นี่เป็นจุดที่เราชอบมากๆ
คุณคนเขียนทำให้มีนเหมือนเกิดมาเพื่อประคับประคองเบลล์จริงๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ เราประทับใจเรื่องราวของเบลล์กับมีนมากค่ะ
-
อาในที่สุดก็จบแฮปปี้กันไป
คุณธีนี่โผล่มานิ่มๆ ท้ายเรื่องแต่เอาคะแนนกรรมการไปเยอะเลยนะคะ
สำหรับเรื่องนี้เราสารภาพตามตรงว่าไม่ชอบมีนเลยแฮะ
ฝังใจจากต้นเรื่องน่ะค่ะ ทั้งๆ ที่เพิ่งเลิกกับเบลล์ รู้ตัวว่ายังรักอยู่แต่กลับไปมีอะไรกับคิว
เคืองสุดคือแรกๆ ก็พาคิวมาเอาที่ห้องที่เคยเป็นที่ของมีนเบลล์แล้วอ่ะ
ยิ่งช่วงที่นางมีบทแล้วคิดเลยว่าผู้ชายบุคลิกนิสัยนิ่งๆ อย่างนี้น่ะเหรอที่ไปนอนกับคนอื่นทั้งที่เพิ่งเลิกกับแฟนที่ยังรัก
แถมมีการจู๋จี๋หน้าห้อง มีเสียงลอดจากในห้อง จูบบนรถแล้วโอบกันขึ้นห้อง เหยยยยย นี่หรอวะที่ว่ายังรักเบลล์ งงแรงมาก
แล้วกลับมามองทางเบลล์ บิ๊กจีบนานมากกกก กว่านางจะเปิดใจ คืออะรายยย คนโดนบอกเลิกทำใจเร็วติดสปีด
จากความย้อนแย้งของการกระทำและความรู้สึกที่มีนบรรยายในพาร์ทแรกของนางทำให้เราเชียร์ไม่ลงจริงๆ
พูดเหมือนเห็นแววตาตอนเบลล์เอาไข่มาปาแล้วรู้ตัวว่าตัดใจไม่ได้ แต่ก็ยังนอนกับคิว
สงสารบิ๊ก อยากให้เบลล์เปิดใจให้มากกว่านี้จะได้เป็นความทรงจำที่ดีให้บิ๊กบ้าง
สุดท้ายนี้อยากบอกว่าเราชอบ 'บิ๊กที่รักเบลล์' เราเลยไม่อยากอ่าน 'บิ๊ก-จุ๊' ค่ะ แหะๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายหน่วงจิตเรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามผลงานใหม่ค่า
-
:sad4: :sad4: ขอบคุณครับ จากที่หน่วง ๆ ตอนต้นเรื่อง มาตอนจบได้หวาน ๆ นิด ๆ ก็ยังดี รอตอนพิเศษนะครับ :o8: :o8:
-
ขอบคุณจ้า รอตอนพิเศษอยู่น้าา :L2:
-
^^
-
เราอยากพาตัวละครเรื่องนี้ไปพบจิตแพทย์
มันทำให้เราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า
:katai1:
-
สุดยอดมากก ไม่เคยเห็นเรื่องไหน พระเอกมีบทบาทน้อยกว่าตัวรองๆ 5555
ส่วนตัวเรา เราไม่เคยมองว่ามีนผิดเลย จริงอยู่ที่มีนไปมีอะไรกับคนอื่น แต่นั้นก็หลังเลิกกัน คนเราพร้อมที่จะเริ่มใหม่กับใครก็ได้ไม่ใช่หรอ จริงอยู่อาจแค่ไม่กี่เดือนแล้วมีใหม่ แล้วไง ต้องรอให้ครบรอบปีเลยหรอ นี้คือสิ่งที่เราคิด ปล.อาจเพราะเราไม่เคยรักใคร เลยคิดแบบนั้น แต่หากเราต้องเลิกกับใครสักคนก็คงคิดว่า ใช่ฉันเสียใจ แต่ฉันก็พร้อมน่ะที่จะมีใครสักคน
ปล.เราว่ามีนเป็นคนซื่อตรงกับตัวเองมากที่สุดในเรื่อง อย่างเรื่องคิว ถึงมีอะไรกัน แต่ก็บอกแต่แรกแล้วว่าไม่ชอบ ออ ผิดเรื่องเดียวตรงให้ความหวังนี้แหละ รู้อยู่ว่าเขาคิดอะไร แต่ก็ไปมีอะไรกับเขา นี้ถือว่าผิดดดด ส่วนคิว เราว่าน่าสงสารที่สุดในเรื่องน่ะ รู้ว่าเขาไม่รัก แต่ก็ยอม คิวไม่ผิดที่รัก รักมีนไม่ผิดที่ไม่รัก
-
คิดถึงงงง อยากได้ตอนพิเศษจังค่ะ
:call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่าน1วัน จบแล้ว
เขียนได้สนุกมากค่ะ
มีพัฒนาการของตัวละคร
คือ รู้สึกว่าความรักทำให้เครียดจริงๆ พออ่านเรื่องนี้
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ :katai2-1:
-
มีนเบลล์ สะท้อนความเป็นคนปกติ ที่ส่วนใหญ่มีอะไรมักไม่พูด และคิดเองเออเอง
-
เวลาที่ใช้ร่วมกัน..
ผมถูกคนข้างตัวปลุกขึ้นมาในเช้าวันหยุดด้วยจูบ เริ่มจากที่หน้าผาก..ไล่ลงมาที่เปลือกตา..ปลายจมูก..กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ผมลืมตาขึ้นมามองเขา..มองแล้วส่งยิ้มไปให้ ก่อนจะซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขาแล้วบอกอรุณสวัสดิ์เบา ๆ
“หิวหรือยัง” ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบให้กับคำถามนั้น “งั้นนอนกอดกันต่ออีกหน่อยแล้วกัน”
ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดตาลงอีกครั้ง “อีกสักสิบนาทีก็แล้วกัน”
“อืม..”
“วันนี้ไปขับรถเล่นกันดีไหม” มีนดันตัวผมออก แล้วมองด้วยสีหน้าแปลกใจ “ทำไม ?”
“ชวนเราไปเที่ยวนี่ไม่น่าแปลกใจเหรอ”
ผมขยี้ตา ก่อนจะดันตัวขึ้นมานั่ง “ก็มีนเคยบอกว่าอยากไปเที่ยวด้วยกันสองคน เราเห็นว่าวันนี้ว่างก็เลยชวน”
“...”
“ไม่อยากไปเหรอ”
เขาส่ายหน้า ขณะลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ ผม “ความจริงพาน้องไปด้วยก็ได้ ไม่ได้อยากไปแค่สองคนจริง ๆ หรอก”
“วันนี้น้องมีเรียนเปียโน”
“อืม..งั้นเดี๋ยวเราไปเตรียมแซนวิช..”
“ออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน” ผมพูดขัดขึ้นมา “ขับรถไปเรื่อย ๆ หิวตอนไหนก็แวะกินตอนนั้น”
เขายิ้ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาเพื่อจูบผม “ไปอาบน้ำกัน”
เราขับรถออกจากบ้านกันตอนเกือบจะเก้าโมง ขับออกมาได้ไม่นานผมก็หยิบโหลคุกกี้ที่แม่บังคับใส่มือมาเปิดแล้วป้อนเขา ก่อนจะหยิบใส่ปากให้ตัวเองกินบ้าง “เนยถั่วเหรอ”
ผมพยักหน้า “แม่ทำเอาไว้เมื่อวาน”
“อร่อยเหมือนเดิม”
ผมยิ้มให้เขา ในขณะที่มือก็คอยหยิบป้อนเขาไปเรื่อย ๆ “แวะซื้อกาแฟกันหน่อยไหม จะได้กินกับคุกกี้ให้เป็นมื้อเช้าไปเลย”
“ตามบัญชาครับ”
จากที่ตั้งใจว่าจะซื้อกาแฟ กลายเป็นว่าเรากลับสั่งชอกโกแลตร้อนกันมาคนละแก้ว ผมผลัดมาเป็นฝ่ายขับรถหลังจากออกจากร้านกาแฟ มีนเลยต้องเปลี่ยนหน้าที่ตัวเองไปเป็นคนป้อนขนมแทนผม เรากินกันไปคุยกันไป กระทั่งเริ่มขับรถพ้นจากตัวเมืองแล้วผมเลยปิดแอร์แล้วกดเปิดกระจกรถเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์จากภายนอกแทน
“ข้าวกำลังออกรวงสวยได้ที่เลย” ผมชะลอรถ มองออกไปที่ทุ่งนาด้านนอกเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ลงไปถ่ายรูปกันไหม”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะตอบกลับเขาไป “เก็บไว้ในความทรงจำอย่างเดียวก็พอ”
“เผื่อน้องบัวอยากจะดูด้วยไง”
ผมหันกลับไปยิ้มให้เขา “ไว้ค่อยพามาดูด้วยตัวเองดีกว่า”
“นั่นสินะ” แล้วเขาก็หรี่ตามองผม “แบบนี้หมายถึงจะชวนมาด้วยกันอีกใช่ไหม”
ผมหัวเราะ ก่อนจะเบนหน้าหลบสายตาเขา “ไม่งั้นจะให้เราชวนใครมาละ”
เขาเองก็หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไว้มาดูด้วยกันอีกนะ”
เราเริ่มเดินทางต่อ..ขับรถกันไปเรื่อยจนมาเจอร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมทาง ตัวร้านสร้างด้วยไม้ไผ่..หลังคามุงด้วยจาก ผมอมยิ้มมองบรรยากาศรอบ ๆ ที่เต็มไปด้วยทุ่งนาสุดลูกหูลูกตา นึกแปลกใจไม่น้อยที่ยังมีคนมาตั้งร้านอาหารอยู่ในที่แบบนี้ จนแม่ค้าเอาแก้วน้ำอลูมิเนียมที่ใส่น้ำเย็น ๆ ผสมอุทัยทิพย์มาวางให้ถึงได้สติแล้วหันกลับมาสนใจแผ่นกระดาษเมนูเคลือบพลาสติกตรงหน้า
“ไก่ทอดน้ำปลา แปะซะปลากระพง ปลาช่อนลุยสวน แล้วก็ต้มยำกระดูกหมู” ผมเหลือบมองคนสั่ง ก่อนจะก้มลงมามองเมนูในมือตัวเองอีกครั้ง “เอาแกงป่าปลาดุกเพิ่มอีกอย่างครับ เบลล์จะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม”
“โค้ก” เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น “ยังไม่เอาแล้วกันครับ”
“มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะเอ่ยปากพูด “เรารู้ว่ามีนเป็นห่วง”
“ไว้สั่งไปกินบนรถหลังจากอิ่มแล้วก็ได้”
“คุณหมอยอมใจอ่อนแล้ว..”
“อย่างกับเราเคยไปขัดใจอะไรเบลล์ได้”
ผมหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ นั่งมองนู้นนี่ไปเรื่อยเปื่อยระหว่างรอ ก่อนจะหันไปขอบคุณแม่ค้าที่ทยอยเอาอาหารมาวางให้ที่โต๊ะ แล้วลงมือกินทันที รสชาติอาหารถูกปากผมมากพอสมควร และนั่นทำให้ผมหายข้องใจที่ร้านยังสามารถเปิดอยู่ได้ทั้งที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากเขตชุมชนมากขนาดนี้ พอมองดูมีนเองก็มีทีท่าพออกพอใจในรสชาติอาหารเช่นกัน
“อร่อย”
เขาบอกอย่างนั้น ตอนตักเนื้อปลาที่แกะก้างออกแล้วเรียบร้อยมาวางให้ ผมเลยยิ้มให้เขา..เอ่ยปากบอกขอบคุณไปเบา ๆ ก่อนจะตอบแทนด้วยการตักกระดูกหมูอ่อนใส่จานเขาคืนไปบ้าง เรานั่งกินข้าวกันไป..คุยกันไปอย่างนั้นจนกระทั่งอิ่มจึงเรียกแม่ค้ามาคิดเงิน แต่ผมก็ไม่ได้สั่งน้ำอัดลมกลับมากินบนรถอย่างที่คิดเอาไว้ในตอนแรก
มีนอาสากลับมาทำหน้าที่เป็นคนขับ ผมเลยได้ย้ายกลับมานั่งมองวิวข้างทางไปเงียบ ๆ อีกครั้ง เราขับรถเล่นกันไปเรื่อยจนฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีกลายเป็นสีส้มจาง ๆ ถึงได้เริ่มมองหาร้านอาหารเพื่อกินมื้อเย็นกันอีกครั้ง
“ในนี้บอกว่าขับไปอีกสองกิโลจะเจอรีสอร์ท” ผมบอกเขาเมื่อดูออกแล้วว่าตอนนี้เราอยู่กันตรงส่วนไหนในแผนที่ “มีร้านอาหาร..ที่พัก..ค้างที่นี่กันก่อนแล้วกันคืนนี้”
เขาหันมามองผม ก่อนจะเอ่ยปากถาม “มีเสื้อผ้าเปลี่ยนหรือไง”
“ไม่อาบน้ำแค่วันเดียว..” ผมขมวดคิ้ว “คงไม่เป็นไรมั้ง”
ได้ยินอย่างนั้นเขาเลยหัวเราะออกมา “เราเตรียมมาให้แล้ว”
“...”
“คนละสามชุด”
“เตรียมพร้อมจัง”
“ก็คิดไว้ตั้งแต่เบลล์ชวนมาขับรถเล่น” เขาอมยิ้มขำ “ว่าคงกลับถึงบ้านไม่ทันก่อนมืดแน่ ๆ”
“...”
“แล้วก็ได้ค้างข้างนอกจริง ๆ ด้วย”
เรายกกระเป๋าเข้าไปเก็บหลังจากได้ห้องแล้ว ก่อนจะพากันเดินออกมานั่งกินข้าวเย็นที่ห้องอาหารของทางรีสอร์ท บรรยากาศโดยทั่วไปดูดี ให้ความรู้สึกเหมือนเราได้กลับมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ มีนเองก็มีท่าทีพอใจกับมัน ถึงขนาดพูดออกมาว่าอยากจะพาพ่อแม่ของพวกเรามาบ้าง
ผมชวนเขาเดินเล่นย่อยอาหารหลังจากอิ่มแล้ว มองดูต้นไม้ใบไม้ผ่านแสงไฟสลัวที่ตั้งอยู่ตามจุดต่าง ๆ ของสวน หูก็คอยฟังเสียงจิ้งหรีดที่ร้องดังเหมือนกำลังบอกว่าถึงยามค่ำคืนแล้ว ผมยิ้มให้กับบรรยากาศรอบตัว ยอมให้มีนเดินจูงไปทั้งที่ปกติไม่เคย คงเพราะแถวนี้ไม่มีใครเลย หรือไม่ก็คงเพราะผมรู้สึกดีกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวในตอนนี้มากจนทำให้ลืมนึกถึงมันไป
“วันนี้เป็นวันหยุดที่ดีจริง ๆ” ผมบอกแล้วหลับตาลง ทิ้งประสาทสัมผัสทั้งหมดไปกับความรู้สึกสวยงามตรงหน้า “รู้สึกดีมาก ๆ เลย”
“อืม..” เขาลากเสียงยาว “ดีจริง ๆ ที่ได้มา”
ผมลืมตาขึ้นมองเขา ก่อนจะพูดย้ำความรู้สึกลงไป “ดีจริง ๆ ที่เราได้มาด้วยกัน”
ผมค่อย ๆ หลับตาลงอีกครั้งเมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้..หลับตานิ่งกระทั่งริมฝีปากที่ทาบทับลงมาเริ่มเพิ่มน้ำหนักมากขึ้น ผมจึงได้ถอยตัวออกห่าง “ตรงนี้มัน..”
“กลับห้องกัน” เขากระซิบ “นะ..”
“อืม..”
ผมค่อย ๆ หลับตาลงอีกครั้งเมื่อถูกเขาดันตัวลงจนแผ่นหลังสัมผัสกับเตียง มือที่เคยปัดป่ายไปมาทั่วตัวเขาก็เริ่มอ่อนแรงลง ผมลืมตาขึ้นมองเขา..ฟังเสียงลมหายใจหอบหนักของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรง “เบลล์..”
“หืม..”
“ขอบคุณนะ” เขาก้มลงมาจูบผม..จูบย้ำ ๆ อยู่หลายครั้งกว่าจะเอ่ยปากพูดต่อ “ขอบคุณที่มานี่..ที่มาใช้เวลาด้วยกัน”
ผมหลุดหัวเราะ “เสียบรรยากาศจริง ๆ”
“ก็เราอยากให้เบลล์รู้”
แล้วผมก็เป็นฝ่ายจูบเขาบ้าง “เรารู้”
“...”
“ขอบคุณเหมือนกัน”
เราจ้องมองกัน..ส่งความรู้สึกผ่านสายตาไปให้กัน ก่อนจะยิ้มให้กันและกันอีกครั้ง
“เรารักเบลล์”
“เรารักมีน”
แล้วเราก็แสดงความรักนั้นออกมาเป็นการกระทำ ผมกอดเขา..ยอมรับจูบที่เขาป้อนมาให้ ก่อนจะหลับตาลงแล้วรอรับสัมผัสทุกอย่างที่เขาค่อย ๆ ทยอยส่งมา
อย่างนั้น..
ทั้งคืน..
กระทั่งเช้า..
ผมวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนอนลงที่เตียงแล้วหลับตาลง ฟังเสียงมีนเดินไปเดินมาเพื่อเก็บเสื้อผ้าข้าวของในห้อง ขณะค่อย ๆ ปล่อยสติให้หลุดลอยหายไปทีละนิด ร่างกายผมรู้สึกเพลีย..ทั้งจากการเดินทางและทั้งจากกิจกรรมที่ทำมาตลอดคืน มีนเองก็คงจะรู้ ถึงได้ปล่อยให้ผมนอนพักทันทีที่มาถึงอย่างนี้โดยไม่รบกวน
“รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า” เขาใช้หลังมือแตะหน้าผากผม “เป็นอะไรให้รีบบอกนะรู้ไหม”
ผมยิ้มขณะลืมตาขึ้นมองเขา “เราโอเค”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิ” ผมยืนยัน “แค่เพลีย ๆ นิดหน่อย”
“ขอโทษนะ” สีหน้าเขาแย่ลง “เราไม่น่าเอาแต่ใจ..”
“ไม่ใช่ความผิดมีน” ผมบอกแล้วบีบมือเขา “อย่าคิดมาก”
“...”
“ลืมเรื่องนั้นไปได้แล้ว” ผมพูดช้า ๆ เพื่อย้ำให้เขาเข้าใจ “เพราะเราเองก็ลืมแล้ว”
แน่นอนว่าผมไม่ได้เก่งขนาดจะลบเรื่องราวแย่ ๆ นั้นออกไปจากความทรงจำได้ แต่ผมเลือกที่จะมองถึงต้นเหตุของการกระทำนั้น และกำจัดความรู้สึกเจ็บปวดจากมันทิ้งไป
ผมอยากให้มีนทำได้อย่างผมบ้าง จะได้ไม่ต้องมารู้สึกผิดทุกครั้งหลังจากที่เรามีอะไรกันแบบนี้
“เราขืนใจเบลล์..”
“มีนแค่เข้าใจผิด จนคุมสติตัวเองไม่ได้”
“...”
“และเรารู้ว่ามีนเป็นอย่างนั้นก็เพราะรักเรา”
“...”
“ลืมมันไปซะ” ผมยกมือขึ้นมาลูบแก้มเขา “เหมือนที่เราเลือกจะลืมมัน แล้วจำแค่ว่าเรารักมีน”
“ขอบคุณนะ”
ผมยิ้มให้เขา “ขอบคุณเหมือนกัน”
ขอบคุณที่เราต่างอดทนต่อกันและกัน จนสามารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกครั้งอย่างนี้..
Ma-NuD_LaW
ตอนพิเศษมาช้ามาก..เพราะงั้นจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ ว่าหายหัวไปไหนมา
สอบครับ.. :laugh:
มีวุ่นวายเรื่องไปขอใบอนุญาตฯ พิธีรับใบประกาศฯ (หาสูทตัดสูทว่าไป บลาๆๆๆ)
และ ณ ตอนนี้ ต้องอ่านสือเตรียมสอบอีกเช่นกัน :m31:
ประมาณนี้แหละครับ เลยวุ่นวายจนไม่มีเวลา :serius2:
จบแล้วก็ขออนุญาตขายของ :m5:
(https://scontent.fbkk7-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/11960060_10201158616925739_29990156699976939_n.jpg?oh=943cc34a40ca227717e5fe1d53ebda3c&oe=5966B93A)
(https://scontent.fbkk7-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/17264657_1140519849390220_8565689507154646481_n.jpg?oh=6c19c28edbccb69e26ef5ab22b8111a8&oe=59738AAD)
------- PRE ORDER -------
"รั้งรัก"
ราคา 530 บาท (ความหนาประมาณ 400 หน้า)
ของแถมรอบพรีออร์เดอร์คือสมุด Schedule 1 เล่ม และโปสการ์ดลายเซ็นนักเขียน
เปิด pre-order ตั้งแต่วันนี้ - 25 เมษายน 2560 (ทยอยจัดส่งได้ช่วงประมาณกลางเดือนพฤษภาคม)
ตอนพิเศษ
1.วันที่ฝนตก
2.เวลาที่ใช้ร่วมกัน (ลงเว็บ)
3.หวง
4.ใกล้
5.ทฤษฎีความรัก
6.น้ำพุร้อน
7.คนที่น่าดูแล ---มีน
8.ไปจนแก่เฒ่า
พิเศษของพิเศษ (แถมพาร์ทเล็ก ๆ)
1.รีสตาร์ท ---มีน
2.ชอบที่เป็นอยู่
3.ความเข้าใจ และการยอมรับ ---มีน
ไม่ค่อยพิเศษ (บังคับแถม)
1.อีกด้านของเรื่องราว ---บิ๊ก
รายละเอียดการสั่งซื้อ จิ้ม >>>> http://haiihouse.lnwshop.com/product/15/pre-orderรั้งรัก
สอบถามเพิ่มเติม (เพจ สนพ.) >>>> https://www.facebook.com/haiihouse/
ปล.เพจนักเขียนด้านล่างเลยครับ (คนเขียนตอบช้าหน่อย..แต่มีน้องเข้ามาช่วยตอบอีกคนนึงนะครับ แอดมิน JJ คนนี้ไว+คุยได้ทุกเรื่องครับ 55)
:pig4:
-
เหมือนจะดีขึ้นเยอะเลยนะ :mew1:
-
เหมือนนั่งฟังเพลงรัก เพราะๆ
-
o13
-
หวานละมุนมาก
:pig4:
-
ดีใจด้วยนะคะ ได้ใบอนุญาตแล้วสิเนี่ยหรือยังต้องรออยู่ เราเข้าใจมันวุ่นวายมากเลยต้องทำนู่นทำนี่เยอะแยะ ใกล้สอบอีกแล้วสิคะเนี่ย :)
-
เป็นเต่ากับหอยทากดี
ส่วนตัวเราว่าเบลล์กับบิ๊กเคมีเข้ากันมากกว่า คนนึงเงียบคนนึงพูด ถ่วงดุลกันดี แต่มีนได้เปรียบเรื่องความผูกพัน และน่าเสียดายที่ยังไงๆเบลล์ก็มีปมกับเรื่องของมีนมาก และบิ๊กก็ลืมปมนั้นทิ้งไปไม่ได้ สุดท้ายบิ๊ก-เบลล์เลยไปไม่รอด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :mew1:
-
ดีต่อใจ ไรท์มาต่อ :katai2-1:
มีน เบลล์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ได้ไปเที่ยวด้วยกัน เอาใจ หวานๆต่อกัน ชุ่มชื่นหัวใจ
ขอตอนพิเศษอีกนะ :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อหหหหหห. อ่านรวดเดียวจบ
คำถามคือ เงียบกันทำไมม
วดฟฟฟฟ โพ่งงงง
ทรมานและอึดอัดมาก ทุกคยดำเนินชีวิตได้ในุษย์มาก
บางครั้งเราก็อยากอ่านอะไรแบบที่นิยายๆหน่อยอ่ะ
แต่ด้วยความซาดิสม์ของตัวเองก็อ่านจบ
เราไม่ชอลที่มีนไม่พูด แต่เราเข้าใจมีนมากกว่าเบลล์
เบลล์นี่หนีปัญหาทุกสิ่งอย่าง เหนื่อยแทนเลย
เพราะเป๋นคนงี้ เลยจะยิ่งเหนื่อยกับทุกเรื่องรู้ป้ะ
เลยมีคำที่เบลล์บอกว่า พยายามยังไงก็ไม่พอไงเล่า
ฮอลลลลล แต่ดีใจมีาสายสัมพันธ์ดีดี มันยังอยู่
และแน่นหนาพอจะกลับมาได้อีกครั้ง
สรุปคือชอบ เคนะ!!
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหมือนอ่านประวัติความรักของคุณพ่อคุณแม่เลย แอเขินนน
-
นี่เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร กรี๊ดด :ling1:
-
หน่วงตอนต้น มึนตอนกลาง อมยิ้มตอนท้าย นี่คือความรู้สึกหลังจากได้อ่านเรื่องนี้
-
นี่ล่ะที่รู้สึกว่า จบแล้วจริงๆ อบอวนไปด้วยความอบอุ่นมากๆเลยค่ะ
-
เรื่องหน่วงได้อีกก :katai4:
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วอินตามมากๆเลย นอกจากชื่อกันเหมือนกันแล้ว(เราชื่อเบลล์ล่ะ555 อ่านๆไปก็รู้สึกเหมือนโดนเรียกตลอดเวลาเลย :laugh:) นิสัยยังเหมือนกันอีก ทั้งขี้หวงแล้วก็โลกส่วนตัวสูงเนี่ย อ่านๆไปก็เหมือนได้สะท้อนชีวิตตัวเองดี
(เฮ้อ เบลล์ในเรื่องมีหมอมีนแล้วเบลล์นี้จะไปหาหมอมาดามใจที่ไหนละเนี่ย เศร้าแพร้บ :hao5:)
ตอนอ่านแรกๆนี่มองค้อนเบลล์เลยแหละ อะไรจะเลิกกันง่ายขนาดนั้น ถึงจะอยู่กันนานจนความรักจืดยังไงมันก็ต้องมีความผูกพันกันบ้างสิ เจอปัญหาปุ๊บทิ้งปั๊บนี่เจ็บแทนมีนเลย (มีนก็ไม่รั้งเล้ยย บางทีการพูดก็สำคัญนะ) ไม่มีใครเหมาะกับเบลล์เท่ามีนแล้วแหละ การจะอยู่กับคนโลกส่วนตัวสูงแลบเข้าขั้นหนักนี่ถ้าไม่ใช่เข้าใจกันจริงๆก็ต้องอยู่ด้วยกันมานานมากจนชินไปเองกับการมีตัวตนของคนอีกคนที่อยู่ด้วยกันได้ในกำแพงนี่แหละน้าา
สำหรับบิ๊กตอนมีเรื่องแรกๆก็เทใจมาทีมนี้นะ แต่พอเจอนิสัยตังเมอยากอยู่ด้วยกัน24ชม.แล้วแอบหลอนอะ อะไรจะหลง จะคิดถึงปานนั้น (0-0)!! เข้าใจว่าชีวิตมีปมแต่อย่างงี้ก็เยอะไป๊ ลำไยแทนเบลล์ แล้วยังกลายเป็นว่าตอนหลังเหมือนเบลล์โดนแบนอีก คบแล้วเลิกก็ไม่น่าโดนขนาดนี้ป่ะ จากที่ไม่มีเพื่อนเลยแทบจะเป็นไม่เหลือแล้วน่ะสิ นึกฟิลวันซ้อมรับปริญญาของเบลล์ออกเลย มันเจ็บยิ่งกว่าโดนมีนบอกเลิกอีกนะ
ตอนนี้พออ่านจบขอเป็นfcคุณชัชแทนละกัน เลิฟอะไม่มีสาเหตุ -3- //ทำหน้ามึนเข้าสู้
เอาจริงๆลุ้มเรื่องแม่ของบัวนะว่าเค้าจะกลับมาในเรื่องมั้ย แต่พอหายไปแบบนั่นก็...นะ รู้สึกค้างเบาๆว่าทำไมเค้าถึงเสียเหมือนกัน จะว่าตรอมใจหรืออะไรก็เถอะ เฮ่อ
บ่นซะเว่นเว้อเลย ยังไงก็ตามแต่ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ข้างบนนี่ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ ถึงจะอยากปรับนู่นนี่แค่ไหนแต่ก็เป็นสิทธิ์ของคนเขียนล่ะนะที่จะรังสรรค์เรื่องออกมาเป็นแบบไหน แล้วจะตามไปอ่านในเรื่องต่อๆไปน้าาาา :)
:L1: :pig4: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยจุง
เบื่อทั่งมีน เบื่อทั้งเบล
ขอยอมรับว่าอ่านไม่จบเรื่อง แหะๆ
แต่คนแต่งเขียนดีบรรยายดีมากๆนะคะ
แต่เราอ่านแล้วเราแอบเครียด
แอบเหนื่อยในตัวละครทุกตัวเลย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยใจ อ่านไปหัวร้อนไป 5555
อารมณ์ไม่ดีทั้งเรื่อง เอาจริงคือไม่ชอบใครเลยสักคน.
ชอบพี่ชัชคนเดียวค่ะ5555
-
บอกตามตรงคือเราเพิ่งเคยอ่านนิยายของคุณลิงภูเขาค่ะ
อ่านเรื่องนี้หลังเลิกงาน แล้วติดรัวๆไปจนจบตอนตี 4 นี่นึกว่าจะตื่นมาทำงานไม่ได้แล้ว
เป็นเรื่องแนวดราม่าหน่วงๆวนไป ไม่ใช่แบบเรียกน้ำตานะ แต่แน่นอกอะ ตัวละครแต่ละตัวไม่ได้ดั่งใจป้าเล้ยยยยย แต่สนุกจนวางไม่ลง และถ้าอ่านไม่จบก็คงนอนไม่หลับจริงๆ มีน เบลล์ เป็นตัวละครที่เข้าใจยากจริงๆ เราหวังว่าในชีวิตจริง อย่าได้มีคนแบบนี้เลย เพราะเรากลัวว่าเขาจะน่าสงสารขนาดไหนที่ต้องอยู่กับความเข้าใจยากในการใช้ชีวิตขนาดนี้ สงสารอะ แต่สรุปสุดท้ายเพราะทั้งสองคนรักกัน และแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นด้วยรักนั้น มันเลยดี ถ้าไม่happy ending เรื่องของมีน เบลล์คงจะติดในหัวเราไปอีกหลายวัน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ จากนี้คงเป็นอีกหนึ่งคนที่จะติดตามนิยายของคุณลิงภูเขานะคะ
ปล.แม้จะเป็นแฟนคลับที่มาช้ามากจริงๆเลยก็ตาม เราเป็นพวกเต่าและหอยทากน่ะค่ะ
-
ตามอ่านมา2วันเต็มๆ
รู้สึกหน่วงๆแล้วก็อยาก restart มากๆ (ไม่ได้ค่าโฆษณาน้า 555)
ตอนพิเศษแฮปปี้มากค่า ^^
-
เพราะรักกันจริง แต่ต้องมาทนทุกข์อยู่นาน เพราะความไม่เข้าใจกัน ไม่คุยกันด้วยเหตุผล อันเป็นเหตุให้คนรอบตัวต้องเจ็บปวดไปด้วย เฮ้อ
-
ต้องยอมรับเลย เป็นนิยายที่เดาทางยากจริงๆ อ่านมาครึ่งค่อนเรื่องก็ยังๆม่รุ้ว่ามันจะไปทางไหน แค่ก็แอบคิดๆไว้ว่าสุดท้ายน่าจะจบที่มีน แล้วก็ดีใจที่มันจบแบบนั้นจริงๆ
สำหรับเรามันไม่มีตัวละครไหนดูแย่ไปกว่ากันนะ ต่างคนก็ต่างมีดีมีชั่วเป็นธรรมดา มีด้านมืดด้านสว่างกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าจะเปิดให้ใครได้เห็นมันมากน้อยแค่ไหน แล้วใครๆที่ว่านั่นรับได้มากน้อยขนาดไหน ความรักมันคือการปรับตัวเข้าหากันนะเราว่า แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเปลี่ยนตัวเองไป ถ้าต้องให้คำว่าทนกับอะไรสักอย่าง สุดท้ายเราจะไม่ได้มันมาเพราะว่าเราจะเหนื่อยและทิ่งมันไปในที่สุดเพราะทุกความอดทนมันมีขีดจำกัดของมัน
ถ้าไม่อยากทนก็ต้องคุยกันละนะ เหมือนมีนกับเบลล์ คุยกันเพื่อให้มันชัดเจน คุยกันเพื่อให้เข้าใจ เรียนรู้ที่จะอยูด้วยกันบนพื้นฐานที่มั่นคงขึ้น ต้องบอกล่ะนะแค่คำว่ารักมันไม่พอที่จะทำให้อยู่กันได้
:pig4:
-
เราทีมมีนมาตั้งแต่ต้นนะ :hao3: :katai2-1: ถึงบิ๊กจะน่าสงสารแต่ทั้งหมดบิ๊กก็ทำตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าเบลล์ไม่ได้รักแต่ก็ยังพยายาม แต่คนเราก็ไม่ผิดที่จะไขว่ขว้าทุกโอกาสให้ตัวเอง แต่ก็ต้องยอมรับว่าบางทีความพยายามของเราก็อาจจะส่งไปไม่ถึงกับบางคน ยิ่งคนแบบเบลล์แล้วคงยากมาก เรารู้สึกว่าเบลล์เข้าใจยาก รู้สึกขัดใจช่วงที่บิ๊กยื้อมากเลย(เพราะเรา#ทีมมีน55555)รู้สึกว่ามันน่าอึดอัดอยากให้บิ๊กยอมปล่อยอยากให้เบลล์เลิกใจอ่อนทุกคนจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น สุดท้ายดีใจมากที่มีนเป็นพระเอก ถึงบทจะน้อยจนนึกว่านางเป็นตัวประกอบก็เถอะ5555 อยากให้อธิบายเรื่องของแม่น้องบัวจังค่ะยังคาใจนิดหน่อย อยากรู้ด้วยว่าเบลล์จะบอกกับมีนยังไงหรือว่าไม่ได้บอก
ป.ล.รอนิยายเรื่องต่อไปของคนเขียนนะคะ
-
หน่วงมาแต่ต้น แต่ตอนจบก็ แฮ็ปปี้แล้ว
-
อ่านจบด้วย... อันนี้ขอชมจริงๆนะ คือเป็นคนที่ไม่ชอบอ่านเรื่องเศร้า ตอนเจอป่วงๆ หน่วงๆ จะปิดหนีทันที
แต่ด้วยชอบบุคคลิกของเบลล์ อยากที่จะรู้ว่าจะผ่านเรื่องราวไปอย่างไร
ตัวพล็อตเรื่องอาจไม่ได้แปลกใหม่หรือต่างจากที่คิดไว้เท่าไร แต่ก็อ่านได้เรื่อยๆ หน่วงไปเรื่อยๆ น้ำตาคลอ
แอบไหลเป็นบ้างตอน
ตอนจบด้วยการคุยกัน ถึงข้อความที่เจอ อันนี้รู้สึกชอบ ทำให้รู้เลยจริงๆ ว่า อายุ ความใจเย็น
ความเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญสำหรับความสัมพันธ์จริงๆ
พูดถึงตอนอื่นๆ ในเรื่องบ้าง
ตอนที่บิ๊กเข้ามาในชีวิตเบลล์ก็คิดแล้ว ชีวิตคงวุ่นและหน่วงกว่าเดิมแน่ แล้วก็จริง บิ๊กบทบาทสมเป็นพระรองมาก
ตอนที่เบลล์หักดิบนี่เห็นด้วยนะ คือก็เข้าใจว่าถ้าอยู่พยาบาลจะไม่ดีต่อใจ แต่มันดูเย็นชามาก
และทำให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมรุ่นยิ่งขาดไป รู้สึกขัดแย้งเล็กๆ ว่าคนที่เป็นทนายได้
น่าจะต้องเข้าสังคมได้มากกว่านี้หน่อยไหม ไม่งั้นจะอ่านความรู้สึก ล้วงลูกฝ่ายตรงข้ามได้เหรอ
นี่ความสงสัยส่วนตัวนะ เพราะไม่ได้เป็นทนายเลยไม่รู้ว่าความสามารถนี้จำเป็นขนาดไหน
-
:เฮ้อ:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย คุ้นๆว่าเคยอ่านเเต่เหมือนจะอ่านไม่จบตอนที่โทรศัพท์เครื่องเก่าพังรึปล่าวหว่า ได้มาอ่านจนจบเเล้ว ดีจริงๆถึงจะหน่วงมากก็เถอะ555555 บางทีจุดเริ่มต้นของความไม่เข้าใจกันเล็กๆเเล้วไม่พูดคุยกัน ก็ทำให้เกิดปัญหาใหญ่ได้ ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆ :กอด1:
-
เคยอ่านเรื่องนี้มารอบนึงแล้วค่ะตั้งแต่ยังไม่สมัคร จนตอนนี้สมัครแล้วก็เลยได้อ่านรอบ 2 แล้วมีโอกาสได้คอมเม้น เรารู้สึกว่า เราชอบทางภาษา ทั้งปมเรื่อง มันดูขมุกขมัว บอกไม่ถูกค่ะ ตอนที่เบล อยู่กับบิ๊กอมันอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด ผ่านตัวหนังสือที่ถ่ายทอดออกมา แต่ว่าพอเบลอยู่กับมีน มันเอื่อยค่ะ แต่เป็นความเอื่อยที่ อบอุ่นค่ะ พออ่านเรื่องนี้ เหมือนได้เห็น การพัฒนาของตัวละคร หนังเรื่องวัย แล้วก็ความคิด มันรู้สึกเรียลมาก เพราะว่า คู่รักที่เป็นแบบนี้ก็มีอยู่จริง ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ ที่เขียนนิยายดีๆอย่างนี้ออกมา ขอบคุณค่ะ
-
จนถึงตอนนี้ เบลล์ก็ยังไม่ได้บอกความลับของน้องบัวให้ใครฟังเลยนี่นะ
-
ผูกเรื่องได้หน่วง และลุ้น :katai2-1: มากกก
-
หน่วง กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังยืนยันคำเดิม :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง หลังจากทนความหน่วงไม่ไหวตั้งแต่ปี 2559 เลยค่ะ
จำได้ว่าหยุดตอนที่มีน้องบัว
ตอนนี้โตขึ้นกลับมาอ่านแล้ว รู้สึกค่อนข้างอินมากขึ้น
เพราะเราก็เปลี่ยนไป จนอ่านแล้วมองย้อนว่าเรานี่เหมือนเบลล์เลยนี่นา
แหะๆ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:hao5:
-
:L1: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
มาเม้นให้ค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลยภายในวันเดียว :katai3: สนุกมากค่ะ จนวางไม่ลงแตาก็หน่วงพอกัน น้ำตาไหลเลย ขอขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ o13 :bye2:
-
หน่วงมาก วันเดียวรวดถ้าไม่จบคือนอนไม่หลับ มีนคือขึ้นหิ้งพระเอกที่พูดน้อยที่สุดที่เคยอ่านมาอะ แบบ อห.อย่าแปลกใจเลยที่เบลล์เข้าใจผิด แต่นางก็ดีมากเช่นกัน ตามใจเก่งเกิ๊น
ส่วนเบลล์ไม่อยากว่ามากกลัวเข้าตัว 555 เราไม่ได้เงียบเหมือนเบลแต่เข้าใจการกั้นพื้นที่ส่วนตัวอะ บางที่ก็กั้นโดนไม่รู้
บิ๊กเปิดมาดีแต่น่ารำคาญ จุ๊เป็นเพื่อนที่น่ารำคาญมากสำหรับเรา แถมยังมาทำนิสันแย่อีก บ้าบอ
สุดท้าย อยากมีเพื่อนร่วมงานแบบพี่ชัชจังเลยนะ
-
ขอมาปักหลักก่อนนะคะ ไล่อ่านยาวไป :-[
-
:pig4: เป็นนิยายที่เราแบบเอ้อเอ้าจบแล้วแบบงงๆงงไปหมดตัวละคร การดำเนินเรื่อง 5555555 จะหน่วงก็แบบอิหยังวะ จะแฮปปี้ก็แบบเอ้า 55555555 เรางงๆงงตัวเองด้วย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบ หน่วงจนจุก แต่ก็โอเคจบแฮปปี้
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องพลิกไปพลิกมาให้ลุ้นตามได้ตลอดเลยค่ะ
สนุกมากๆ ขอบคุณมากค่ะ
-
อ่านจบแล้วแบบรวดเดียวเลย สรุปได้ว่าตัวละครที่น่ารำคาญและงี่เง่าไม่น่าคบหาที่สุดก็คือเบลล์กับมีน คงเหมาะที่จะอยู่ด้วยกันสองคนนั่นแหละค่ะเพราะเล่นไม่ปรับตัวเข้าสังคมเลยขนาดตอนทำงานน่ะ จริงๆเนื้อเรื่องมันไม่ค่อยต่อเนื่องในอารมณ์แปลกๆและไม่เข้าใจอะไรสักเท่าไหร่คือตีความไม่ค่อยออกว่าจะสื่ออะไรหรอเลยงงๆไปเยอะมาก ไม่หน่วงไม่เศร้าแต่อ่านแล้วหงุดหงิด แต่ก็ขอบคุณที่แต่งจนจบค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คนที่ใช่ยังไงก็ใช่.. ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น.. วุฒิภาวะทางอารมณ์คนเรามันต่างกัน.สติที่มีก็ต่างกัน.. แต่เรื่องมักจะเกิดจากการเงียบเนี่ยแหละ.แต่ในบางเหตุการณ์พูดมากก็ทะเลาะกันได้.. ทุกคนก็คาดหวังอยากจะเป็นอยากจะได้ในสิ่งที่เราคิด.. มันยากนะในชีวิตจริงเพราะเราไม่ใช่คนเขียนบท.. ทำดีแค่ไหนหากคนเค้าไม่ใช่ก็จบอยู๋ดี... อนาคตวางแผนได้.แต่อย่ากลัวอดีต.อยู่กับปัจจุบันให้มีสติที่สุดน่ะดีแล้ว... เป็นเรื่องที่ก็พบเห็นได้ในสังคมนะ.. บางคนอาจเห็นว่าปัญหาง่ายๆทำไมวุ่นวายกันจัง.เรามองว่าตัวละครเค้าอยู่ด้วยความรู้สึกนะ.. มีความพยายามเดินหน้าในชีวิต.. แต่ด้วยนิสัยส่วนตัว.. อยู่แล้วเหมือนหายใจไม่ออกก็ควรเลือกเดินทางใหม่ก็ถูกแล้ว... ถูกใจก็หวานกันไป.. ขัดใจก็ขมๆนิดนึง.. เป็นธรรมดาของโลกเนอะ=^^= :katai5:
-
เรื่องโทนอึนมากก
อ่านแรกๆรู้สึกเหมือนตัวเองเชียร์มีนอยู่คนเดียว มีแต่คนด่ามีน555555
แต่คือไม่ชอบบิ๊ก ไม่รู้ว่ารู้สึกคนเดียวรึเปล่าว่าค่อนข้างน่ารำคาญ เข้าใจว่ารักเบลล์ แต่การยื้อของบิ๊กค่อนข้างดูเห็นแก่ตัว
เอาจริงๆเบลล์คือสับสนชีวิตมาก งงที่ใจอ่อนกับบิ๊กนานมากๆ ทั้งๆที่ไม่รู้สึกว่าเบลล์รักบิ๊กเลย
/จริงๆกับมีนก็รู้สึกถึงความรักของเบลล์ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ รู้สึกว่าถ้ารักน่าจะเจ็บมากกว่านี้ นี่เหมือนไปสนใจคนอื่นได้ง่ายๆ มีคนอื่นแล้วลืมมีนไปได้ง่ายๆซะงั้น
มีนก็เงียบเกิน ถ้าอธิบายบ้างคงแฮปปี้กันนานแล้ว แต่ก็รู้สึกถึงความรักของมีนชัดกว่า ไม่ว่าใครก็เบนความสนใจของมีนไปจากเบลล์ไม่ได้
เรื่องนี้ทุกคนมีข้อเสียกันหมด ผิดกันคนละเรื่อง แต่เบลล์ก็เป็นคนทำให้อะไรมันยุ่งเหยิงที่สุด
อินมาก55555 สนุกดีค่ะ ถึงเรื่องจะแอบเดินรีบๆไปบ้าง ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีก รักเรื่องนี้มากกกก :-[
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
ดีใจที่มีนกับเบลได้ลงเอยกันอีกครั้งด้วยความเข้าใจ
แต่สำหรับอีกคน น้องบิ๊ก สงสารน้องมากๆ ㅠㅠ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้ะ. อื้อหือออออ กว่าจะแฮปปี้เอนดิ่ง หน่วงงหนักมาก
ชอบๆๆๆๆ.
-
:sad4: เจ็บปวดจัง
-
อ่านรวดเดียวจบตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะ ช่วงแรกๆหน่วงมาก มันไม่ได้หน่วงแบบกดดันหนักๆแต่กดดันแบบค่อยๆเพิ่มขึ้นจนอึดอัดในอกไปหมด ใจจริงสงสารจุ๊ เห้อ สรุปตอนนี้มีนรู้รึยังคะว่าหนูบัวไม่ใช่ลูกจริงๆของเบลล์
-
เย้ อ่านรวดเดียวจบเลย
เป็นความรู้สึกที่มึนๆ อึนๆ
รู้สึกได้ว่ามันหม่นๆ ตลอดเวลา ฮ่าาา
แต่สุดท้ายก็จบแบบแฮปปี้เนาะ
ต้องขอบคุณเบลล์นะที่ยอมให้โอกาสมีนอีกครั้ง
ทั้งๆ ที่เบลล์นี่แหละเป็นคนทำให้ทุกเรื่องมันดูแย่ (ไม่รู้ใครคิดแบบนี้ไหม TT)
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
-
รู้สึกได้ถึงท่องฟ้าที่หม่นหมองเกือบตลอดทั้งเรื่องในระหว่างที่กำลังอ่านเลยค่ะ อึนไปหมดเลย... แต่สนุกมากเลยค่ะ เป็นความสนุกที่หน่วงมากเลย 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ นี้นะคะ
-
ขอบคุณนะครับ
-
ทำตัวมีปัญหากันทั้งมัน ทั้งเบลล์อ่ะ แต่หลัก ๆ เลย น่าจะเป็นเบลล์ดูเป็นคนเรียกร้องนู่นนี่นั่นตลอด คิดเอง เออเอง สร้างปัญหาเอง แถมไม่มีปัญญาแก้เองอีก แล้วอีกอย่างคืออยู่กันมากี่ปีแล้วไม่รู้จักนิสัยกันเลยจริง ๆ เหรอ ว่ามีนเป็นคนยังไง เป็นแฟนกันยังไงอย่างน้อยนิสัยพื้นฐานหลัก ๆ ก็น่าจะรู้ แล้วนี่อะไรลากคนอื่นเข้ามาเจ็บอีก ประสาท
-
เบลล์โคตรเห็นแก่ตัว
-
เกลียดคนไม่พูดแบบมีน แต่พอเจอคนพูดแบบบิ๊กก็ไม่เอาอีก อยู่คนเดียวเก๊อะ มีนอยู่เป็นเอาจริง ๆ ปล่อยให้เบลล์ไปใช้ชีวิตแบบที่คิดว่าตัวเองต้องการ และคิดว่าไม่รอดก็กลับมาเอง
-
ถึงจะคิดไว้แล้วว่าสุดท้ายเบลล์คงเลือกมีนเหมือนเดิมตามชื่อเรื่อง แต่ก็อดที่จะสงสารบิ๊กไม่ได้ พอหลังจากที่เบลล์เลิกกับบิ๊กมันทำให้ความอยากอ่านต่อของเราลดลงไปเลย ถึงจะอ่านต่อจนจบ และจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง แต่ความรู้สึกหน่วงในใจไม่หายไปเลย สงสารบิ๊กจัง
:mew2: :mew2: :mew2:
-
จบแล้วว เหนื่อยจริงงงง แต่ก็อ่านจนจบ :)
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: กลัยมาซ้ำอีกรอบจ้า :katai2-1:
-
เดี๋ยวนะ ตอนตกลงคบกัน บิ๊กก็เลือกเองมั้ยที่จะเจ็บ ทั้งๆที่เบลล์บอกแล้วว่าจะเจ็บ
-
ตลอดทั้งเรื่องคือรู้สึกอึดอัดมาก บรรยากาศหมองๆ ฟิลเตอร์สีเทา ไม่เข้าใจมีนเลย และบางครั้งก็ไม่เข้าใจเบลล์ด้วย 55555 แต่โดยรวมสนุกมาก อยากอ่านอยากติดตามตลอด จบได้ดี ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :กอด1:
-
:-[
-
ไม่ชอบเบลมากๆ นิสันประหลาด เอาแต่ใจ งี่เง่า
-
Ebook รั้งรัก มาแล้วค้าบบบบบบ
ช่วงโปร (ราคาพิเศษ) 7 วันแรกเท่านั้น !!!
กดจิ้มๆ เข้าชั้นกันได้นะค้าบบบบ ร่วมสมทบทุนค่าใช้จ่ายในช่วงรักษาตัวของคนเขียน
Link : http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNTI4NjUxNiI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjE5Nzk1MTt9
ขอคุณค้าบบบบบบบบบบ