หัวข้อ: รั้ง..รัก.. [ตอนพิเศษ] 12/3/60 หน้า 38 --มี Ebook แล้วค้าบบบบบ--

[Kelvin Degree]

เศร้าจัง

[ลิงภูเขา]

11.

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในเช้าวันรุ่งขึ้น เห็นว่าบิ๊กกำลังนอนหลับสบายอยู่ก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกมาเดินเล่นหลังบ้านเงียบ ๆ หลังอ่านข้อความที่แม่เขียนทิ้งไว้หน้าตู้เย็นว่าจะไปซื้อของกับแม่มล พ่อเองก็คงไปทำงานแล้ว บ้านทั้งบ้านเลยเงียบอย่างที่เห็น
ผมเดินเลาะริมรั้วไปเรื่อย ก่อนจะมาหยุดตรงประตูเชื่อมเล็ก ๆ ที่ใช้เดินข้ามไปมาระหว่างบ้านของผมและเขา ที่ตรงนี้เราเคยใช้ยืนคุยกัน มองกันผ่านประตูเหล็กดัดเกือบสองชั่วโมงทุกวันเพียงเพื่ออยากยืดเวลาที่อยู่ด้วยกันให้มากที่สุด ก่อนจะต้องแยกย้ายกันไปเข้านอน

“ตื่นแต่เช้าเลยนะ”

ผมชะโงกหน้าไปมองเมื่อได้ยินเสียง ก็เห็นเขานั่งเอนหลังพิงกำแพงอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้น “มีน”

“อืม” เขาครางรับ ก่อนจะวางหนังสือลงแล้วหันมามองผม “แม่ออกไปซื้อของกัน”

“...”

“คงจะเดินเล่น ทำผมกันด้วยเหมือนเคย” ผมนึกตามคำพูดเขา ก่อนจะรู้ตัวว่าวันนี้เราคงถูกแม่ ๆ ทิ้งให้อยู่กันเองทั้งวันแล้ว “กินอะไรหรือยัง”

“ยังอะ”

“แม่บีไม่ได้ทำอะไรทิ้งไว้ให้เหรอ ให้เราทำอะไรให้กินไหม”

ผมส่ายหน้าให้เขา ก่อนจะตอบ “แม่ทำไว้แล้ว แต่รอบิ๊กตื่นก่อนอะ”

เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไรออกมาอีก ทำแค่หยิบหนังสือกลับขึ้นมานั่งอ่านเงียบ ๆ ผมเลยทิ้งตัวลงนั่งอิงประตูรั้วเอาไว้ ก่อนจะดึงต้นหญ้า ฉีกใบไม้เล่นไปข้าง ๆ เขาจากอีกฝั่งรั้วอย่างนั้น

ผมไม่ได้พูด และพยายามส่งเสียงรบกวนเขาให้น้อยที่สุด เหมือนอย่างที่เคยทำ

“พี่เบลล์”

เสียงเรียกดังมาจากในบ้านผมเลยตั้งท่าจะลุกไปหา แต่กลับถูกเขาใช้แขนลอดข้ามมารัดตัวผมเอาไว้จนแนบติดกับไปกับประตูรั้ว ก่อนจะใช้มืออีกข้างปิดปากเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงตอบกลับไป

“พี่เบลล์ครับ”

สภาพต้นไม้โดยรอบเอื้ออำนวยแก่การซ่อนตัว ทั้งบิ๊กเองก็ยังไม่เคยเดินผ่านมาตรงจุดนี้ ทำให้น้องมันไม่รู้ว่าหลังพุ่มไม้หนานี้จะมีประตูเชื่อมระหว่างบ้านสองหลังซ่อนอยู่ ผมออกแรงพยายามดึงตัวเองให้พ้นจากการจับกุม แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

“ขอร้อง..” เสียงกระซิบที่เบาบาง กับแรงกอดรัดที่ค่อย ๆ คลายลงทำให้ผมหยุดนิ่ง “เรา..”

“มีน” ผมเรียก ก่อนจะหันกลับไปมองเมื่อเขาปล่อยผมแล้ว “เป็นอะไร..เอ่อ..หมายถึง..”

ผมพยายามรวบรวมสติ นึกหาคำพูดดี ๆ หรือเหตุผลอะไรสักอย่างที่จะมาถามเพื่อขอคำอธิบายจากการกระทำของเขา แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ สุดท้ายเลยทำแค่ปล่อยให้เขาจับมือผมเอาไว้อย่างนั้น นานจนกว่าเขาจะพอใจ

ผมนั่งมองข้อมือตัวเองที่ถูกเขากำเอาไว้ ในหัวก็นึกหาเหตุผลที่ผมไม่สลัดมันทิ้งไปทั้งที่เขาแทบจะไม่ได้ออกแรงจับมันเอาไว้ด้วยซ้ำ

“เรา..”

เหมือนเขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ผมนั่งมองเขา เช่นเดียวกับที่เขาเองก็มองกลับมาที่ผม เราสบตากันอยู่อย่างนั้น กระทั่งเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายลุกขิ้นแล้วเดินจากไปก่อน

“ทำไม..”

ผมได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ อย่างนั้น ทั้งที่ไม่มีหวังจะได้รับคำตอบกลับมาเลย




“หายไปไหนมาครับ ผมไปตามถึงสระบัวก็ไม่เจอ”

ผมยิ้มให้น้องมัน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว “เดินเล่น”

“แล้วทำไมไม่เจอเลย”

“คงคลาดกัน”

เห็นผมไม่อยากตอบ น้องมันก็คงไม่อยากเซ้าซี้ พวกเรานั่งกินข้าวกันเงียบ ๆ ก่อนจะพากันมานั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นตลอดทั้งบ่าย ผมรู้ตัวดีว่าในหัวของตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่มากมายแค่ไหน และรู้ดีว่าคนที่นั่งอยู่ข้างกันก็รับรู้ได้ว่าตัวผมอยู่ในสภาวะไหน เพียงแค่น้องมันไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง

“พรุ่งนี้ผมขอกลับก่อนแล้วกัน ไว้ค่อยเจอกัน..”

ผมดึงมือน้องมันเข้ามาจับเอาไว้ ก่อนจะบีบมันเสียจนแน่น “อย่าทิ้ง..”

“พี่เบลล์”

“อย่าทิ้งกัน..”

บิ๊กรวบตัวผมเข้าไปกอด ก่อนจะพยักหน้าซ้ำ ๆ “ครับ..ไม่ทิ้ง..”

“...”

“พี่เบลล์อย่าร้องไห้ได้ไหม” ผมเองก็เพิ่งรู้ตัวตอนที่น้องมันบอก เพิ่งรู้จริง ๆ ว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ “ผมสัญญาจะไม่ทิ้งไปไหน”

“ขอบคุณนะ”

“...”

“ขอบ..คุณ..”




แม่มลบอกกับผมในวันถัดมาว่ามีนไปแล้ว เขาอ้างกับแม่มลว่าต้องไปเรียนเสริมวิชาอะไรสักอย่าง ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าแล้วขับรถออกไปตั้งแต่เช้ามืด ผมไม่ได้พูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไร ทำแค่นั่งฟังแม่มลบ่นไปเรื่อย ๆ ว่าน้อยใจลูกชายตัวเองนักหนาที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ลืมที่จะสั่งให้ผมแวะไปหาที่บ้านบ้าง จะได้มีเพื่อนคุยแก้เหงา ผมเองก็พยักหน้า อือออตอบรับไปอย่างเคย ในหัวก็นึก ๆ ว่าหากพาบิ๊กไปด้วยแม่มลคงสบายใจขึ้น เพราะน้องมันเป็นคนคุยสนุก ขนาดแม่ผมยังชอบ สังเกตได้จากทุกวันนี้แม่เอาแต่เรียกหาน้องมันจนลืมลูกชายแท้ ๆ อย่างผมไปแล้ว

เราอยู่บ้านผมจนกระทั่งเหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์จะเปิดเทอม พวกเราถึงได้ลาพ่อแม่กลับมาเพื่อเตรียมตัวก่อนจะเปิดเรียน ผมไม่เจอมีนที่คอนโดอีกเลย เหมือนเขาจะไม่ได้กลับมาที่คอนโดนี่ตั้งแต่กลับบ้านไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะลุงยามที่สนิทกันเองก็บอกกับผมว่าไม่เจอเขากลับมาที่ห้องเลย

แล้วตลอดปิดเทอมนี่เขาหายไปอยู่ที่ไหนกัน..


Ma-NuD_LaW


มีนทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาแล้ว คนอ่านเริ่มคิดว่ามันเป็นพระเอกแล้ว (?)

 

ขอบคุณทุกความเห็นครับ 

[hoshinokoe]

ต่างคนก็ไม่พูดความในใจออกมา ก็เลยคาราคาซังไปเรื่อยๆ

[mild-dy]

 

[Taohoo]

ไหนบอกไม่สนิทกับใครง่ายๆไง บิ๊กมาไม่เท่าไหร่นี่ถึงขั้นขอให้อย่าทิ้งกันคือร่ะ อยู่บ้านด้วยกันตั้งนานคือร่ะ ไม่ได้เข้าข้างมีนนะ แต่เรายังไม่รู้เหตุผลของมีนไง ไม่รู้จะว่าไงดี แต่ไม่ชอบที่เบลล์ทำเลย   

[azure]

มีนก็คงหนีไปเลียแผลอยู่บ้านแฟนใหม่นั้นแหละน้า 

[funnyvix]

ไปไหนก็ไปเถอะมีน

[Freja]

สองคนนี้อยุ่ด้วยกันมานานมากๆนะ    ทั้งรักทั้งผูกพันธ์กัน  ถ้าเป็นผ้าก็คือผ้าสองสายใยที่ถักสานเข้าด้วยกันจนมองไม่ออกแล้วว่าอันไหนเริ่มที่ไหนจบที่ไหน

มันเกี่ยวกันหมดเลยไม่ใช่เป็นแค่แฟน  แต่เป็นเพื่อนวัยเด็ก  เพื่อนข้างบ้าน   ครอบครัวสนิทกันมากๆมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า

จากบทแรกก็คืออยู่ด้วยกันมานานจนไม่มีอะไรคุยกัน จนเป็นความเคยชิน จนต่างฝ่ายต่างอยู่  จนไม่แน่ใจว่ายังรักกันอยู่  หรืออยุ่เพราะความเคยชิน   ชีวิตคู่ส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามนี้เหมือนกัน  ไม่งั้นจะมีอาถรรพ์ 3 ปี 7 ปี หรือ?  จริงๆแล้วก็คือความเคยชินเป็นความเบื่อเมื่อมีนไปเจอคนอื่นคนใหม่ที่มารักมาชอบตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีเขวบ้าง    ถ้าหากว่าเบลล์กับมีนคุยกัน งุ้งงิ้งกัน  ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง  แต่นี่สองคนนี้ไม่คุยกันเลยนะ  มีอะไรก็เก็บไว้ไม่พูด  ถึงจะอยู่ด้วยกันมานาน   แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันจริงๆเลย   เบลล์ถามมีนไม่ตอบ   เบลล์เองก็ไม่พูดว่าตัวเองรู้สึกยังไง  เราว่าครอบครัวน่าจะมีส่วนด้วยที่ทำให้มีนไม่ยอมพูดอะไร    ครอบครัวสนิทกันก็ไมไ่ด้หมายความว่าจะโอเคถ้าหากว่าลูกชายสองตระกูลนี้มาคบกันแบบคู่รักนะ  ความที่ซื้อคอนโดติดกันก็ประมาณเอาว่าให้เป็นเพื่อนกันไม่ใช่ให้อยู่กินด้วยกัน     ตัวเบลล์เองก็ใช่ว่าจะอยู่ด้วยง่ายๆ   เป็นคนที่อินโทรเวิร์ท  มีโลกส่วนตัวสูงจนไม่ได้มองเลยว่าโลกของมีนเป็นยังไง  แถมพอเห็นว่ามีนมีคนมาสารภาพรักก้เป็นฝ่ายผลักไสเขาด้วยการบอกเลิก     ถ้าหากว่ามีนแอบคบแอบคุยกับอีกฝ่ายตั้งแต่ก่อนเลิกกันเราก็ไม่โอเคที่สองคนนี้จะกลับมาคบกันอีก  แต่การที่มีนไปคบกับแฟนใหม่หลังจากเลิกกับเบลล์แล้วเราว่าไม่ใช่เรื่องผิด   ถ้าหากว่ามีนรู้สึกเจ็บที่ถูกเลิกแล้วไปหาการปลอบใจจากคนอื่น  อย่าลืมสิว่าคนๆนั้นอยุ่ข้างๆมีนมาตลอดเลยนะ  เราว่าที่มีนหายไปนี่ก็น่าจะไปอยุ่ด้วยกันแหละ   เบลล์เองก็เริ่มเปิดใจให้บิ๊ก   การมีบิ๊กอยู่ใกล้ๆก็คือความต้องการได้รับความใกล้ชิดกับความรัก  เบลล์เองก็ไม่ผิดที่ทำแบบนั้น  ต่างฝ่ายต่างพยายามหาทางเดินหลังจากที่เลิกกัน    ถ้าหากว่าปรับตัวรับคนใหม่ได้มันก็เวิร์คนะ  แต่ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็รังแต่จะเจ็บเท่านั้นเอง  ที่เพิ่มขึ้นมาก็คือไม่ใช่เจ็บแค่ 2 แต่เป็น 4

ดูๆไปก็มโนว่าคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้จนต้องหาคนมาอยู่ด้วยน่าจะเป็นมีนมากกว่าเบลล์นะ

[iceman555]

เง้อออ.  เป็นเรื่องที่เดาทางคนแต่งไม่ออกจริงๆๆๆๆๆ.   การกระทำทุกตัวละคร มีเหตุผลทั้งนั้นเลย เดายากเวอร์ๆๆๆ. เมื่อไหร่จะเฉลยอะ.   นะๆๆๆๆๆๆ

[Abbeynggn]

บิ๊กบทพูดเยอะกว่าพระเอกอีก รอฟังคำอธิบาย "ดีๆ" จากมีนนะ

[Banarot]

มีนใช่พระเอกจริงๆหรอ

[SOMCHAREE]

มีนต้องการอะไรจากสังคมค่ะะ

[fuku]

อ่านตอน 11 จบ ต้องย้อนกลับไปอ่านตอน 1 ใหม่อีกรอบ


ได้ฟิลของผัวเมียในแบบ 7 ปีอันตรายมาก มันรักนะ แต่มันอืด อิ่ม อยู่กันมานานขาดสีสรร
เปลี่ยนสังคมใหม่พอดี แต่ละฝ่ายก็มีเรื่องต้องทำเลยห่างๆ กันไป
มีปัจจัยภายนอกมาทำให้ทะเลาะกันอีก ลองแยกกันอยู่ แต่ดันมีทิฐิไม่แก้ไข
ปล่อยไหลไปเรื่อย จะกลับไปก็ไม่กล้า แต่จะเลิกก็ยังผูกพันธ์

เป็นอะไรที่บรรลัยมากบอกเลย กลับตัวไม่ได้ ให้ไปต่อไปก็ไปไม่ถึง

พื้นฐานนิสัยเบลล์คือ คิดมากพูดน้อย ส่วนมีนก็แนวปล่อยไหล ท่าทางจะกลับมาคืนดียากล่ะ
เสียดายนะที่เลิกกัน แต่ถ้าไม่แก้ก็ไปไม่รอดแล้วล่ะ
ส่วนบิ๊ก นายมาจังหวะดีมากแต่ท่าทางจะได้เป็นมือที่3 แววอกหักเป็นพระรองแสนดีมาเต็มอ่ะ
รอปลอบใจบิ๊กนะ

[ssipra]

อยากอ่านพาร์ทมีนมากมาย อยากรู้ความรู้สึกมีนบ้าง

[leefever]

มีไรก้คุยกันเถอะ #ทีมมีนเบลล์  เรายังเชียร์อยู่นะ

[smmikie]

อัพนาวกว่านี้ไม่ได้หรอออออ

[treenature]

เป็นตอนแรกที่เริ่มเผยให้เห็นถึงความเสียใจของมีนด้วย แต่เสียใจเพราะอะไรกัน ยังไม่ค่อยเคลียร์ตรงนี้เลย

ที่เบลล์บอกว่า อย่าทิ้ง เพราะว่าเริ่มผูกพันกับบิ๊กหรือเพราะกำลังอ่อนแอคะ

ทิ้งให้คิดหลายปมอีกแล้ว

[mareya.no7]

เบลล์คงต้องการที่พึ่งน่ะถึงรั้งบิ๊กไว้ เพราะตัวเองกำลังอ่อนแอ ความเคยชินจนกลายเป็นความเบื่อหน่ายนี่น่ากลัวนะ กว่าจะรู้ว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่เป็นอยู่มันดีที่สุดแล้วก็ในวันที่ไม่มีอีก ผิดแค่ไม่พูดกันให้มากขึ้น ฟังให้มากขึ้น เท่านั้นเอง

[me12inzy]

ยังคง#ทีมบิ้กค่าสส ถึงน้องจะเหมือนพระรองแต่ก็รักจริงนะยะ
เบลล์ ยึดติดกับมีนมากก อยากตีเบลล์5555 อย่าใจอ่อนให้นังมีนสิลูกกก
เราไม่สงสารมีนแม้แต่นิดเดียว มีแฟนใหม่ละหนิ จูบกันจะได้กันแล้วด้วยซ้ำ มาอาลัยอาวรณ์ทำไม ที่ได้เลิกกันก็เพราะคนใหม่หนิ ไปรักกันไกลๆไป๊ 
เบลล์อย่าใจอ่อนนะ อย่าให้ความผูกพันธ์มาทำให้เราก้าวต่อไม่ได้  ทิ้งมันไปเลย หาผัวใหม่เย้ย แค้นน

[B52]

อึดอัด 

[Kelvin Degree]

ถึงมีนจะทำดีเท่าไหร่ แต่ก็ไปมีคนอื่นก่อนอยู่ดี

แล้วอย่างนี้จะเชียร์ได้หรอ??

[Zxjmm]

มีนดูเห็นแก่ตัวดี
จะเข้าทำนองกูมีได้มึงห้ามมีหรือเปล่านะ
แต่เอาใจช่วยบิ๊กให้เอาชนะใจเบลล์ได้
และเอาใจช่วยเบลล์ให้ตัดใจจากมีนได้สักที

[ben10]

โอ้ย ไม่เข้าใจมีนเลยยยย

[naruxiah]

คือ คุณลิงภูเขาคะ อยากระบาย อยากบอกมากเลยค่ะว่า ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องลังเลใจจะเข้ามาอ่านมากเลย

ตอนนั้นยังไม่ได้ดูชื่อคนแต่งค่ะ แค่ชื่อก็พยายามเดาแล้วว่า เรื่องจะดราม่าประมาณไหนวะ? ไว้ก่อนละกัน

พอถึงตอน 10  พึ่งเห็นค่ะว่าเป็นผลงานของคุณ โอ๊ยยยยยย เรื่องที่แล้วลุ้นจนเยี่ยวเหนียว หน่วงแล้วหน่วงอีก

พอเรื่องนี้ แค่ชื่อคุณ ทนไม่ไหวค่ะ อ่านเลย  พออ่านรวดเดียวสิบตอนนะคะ ความรู้สึกหลังอ่าน   ทำไมมันไม่อิ่ม

ทำไมมันหน่วงๆ จี๊ดๆแบบนี้  คืออยากอ่านพาร์ทมีน ว่าเพราะอะไร แต่ถึงมีนจะดูโผล่มาเป็นเงาๆ(บทน้อยเหลือเกิน)

ก็แอบลุ้นให้มีนเป็นพระเอกนะคะ  น้องบิ๊กผู้น่ารัก พระรองพอเนอะ เป็นแค่น้องชายพอเนอะ

ปล. รายงานตัวติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เข้ามาเกาะค่ะมันซํบซ้อนนยิ่งนัก

[BAKA]

สองคนนี้อยุ่ด้วยกันมานานมากๆนะ    ทั้งรักทั้งผูกพันธ์กัน  ถ้าเป็นผ้าก็คือผ้าสองสายใยที่ถักสานเข้าด้วยกันจนมองไม่ออกแล้วว่าอันไหนเริ่มที่ไหนจบที่ไหน

มันเกี่ยวกันหมดเลยไม่ใช่เป็นแค่แฟน  แต่เป็นเพื่อนวัยเด็ก  เพื่อนข้างบ้าน   ครอบครัวสนิทกันมากๆมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า

จากบทแรกก็คืออยู่ด้วยกันมานานจนไม่มีอะไรคุยกัน จนเป็นความเคยชิน จนต่างฝ่ายต่างอยู่  จนไม่แน่ใจว่ายังรักกันอยู่  หรืออยุ่เพราะความเคยชิน   ชีวิตคู่ส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามนี้เหมือนกัน  ไม่งั้นจะมีอาถรรพ์ 3 ปี 7 ปี หรือ?  จริงๆแล้วก็คือความเคยชินเป็นความเบื่อเมื่อมีนไปเจอคนอื่นคนใหม่ที่มารักมาชอบตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีเขวบ้าง    ถ้าหากว่าเบลล์กับมีนคุยกัน งุ้งงิ้งกัน  ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง  แต่นี่สองคนนี้ไม่คุยกันเลยนะ  มีอะไรก็เก็บไว้ไม่พูด  ถึงจะอยู่ด้วยกันมานาน   แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันจริงๆเลย   เบลล์ถามมีนไม่ตอบ   เบลล์เองก็ไม่พูดว่าตัวเองรู้สึกยังไง  เราว่าครอบครัวน่าจะมีส่วนด้วยที่ทำให้มีนไม่ยอมพูดอะไร    ครอบครัวสนิทกันก็ไมไ่ด้หมายความว่าจะโอเคถ้าหากว่าลูกชายสองตระกูลนี้มาคบกันแบบคู่รักนะ  ความที่ซื้อคอนโดติดกันก็ประมาณเอาว่าให้เป็นเพื่อนกันไม่ใช่ให้อยู่กินด้วยกัน     ตัวเบลล์เองก็ใช่ว่าจะอยู่ด้วยง่ายๆ   เป็นคนที่อินโทรเวิร์ท  มีโลกส่วนตัวสูงจนไม่ได้มองเลยว่าโลกของมีนเป็นยังไง  แถมพอเห็นว่ามีนมีคนมาสารภาพรักก้เป็นฝ่ายผลักไสเขาด้วยการบอกเลิก     ถ้าหากว่ามีนแอบคบแอบคุยกับอีกฝ่ายตั้งแต่ก่อนเลิกกันเราก็ไม่โอเคที่สองคนนี้จะกลับมาคบกันอีก  แต่การที่มีนไปคบกับแฟนใหม่หลังจากเลิกกับเบลล์แล้วเราว่าไม่ใช่เรื่องผิด   ถ้าหากว่ามีนรู้สึกเจ็บที่ถูกเลิกแล้วไปหาการปลอบใจจากคนอื่น  อย่าลืมสิว่าคนๆนั้นอยุ่ข้างๆมีนมาตลอดเลยนะ  เราว่าที่มีนหายไปนี่ก็น่าจะไปอยุ่ด้วยกันแหละ   เบลล์เองก็เริ่มเปิดใจให้บิ๊ก   การมีบิ๊กอยู่ใกล้ๆก็คือความต้องการได้รับความใกล้ชิดกับความรัก  เบลล์เองก็ไม่ผิดที่ทำแบบนั้น  ต่างฝ่ายต่างพยายามหาทางเดินหลังจากที่เลิกกัน    ถ้าหากว่าปรับตัวรับคนใหม่ได้มันก็เวิร์คนะ  แต่ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็รังแต่จะเจ็บเท่านั้นเอง  ที่เพิ่มขึ้นมาก็คือไม่ใช่เจ็บแค่ 2 แต่เป็น 4

ดูๆไปก็มโนว่าคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้จนต้องหาคนมาอยู่ด้วยน่าจะเป็นมีนมากกว่าเบลล์นะ

  เห็นด้วยทุกประการค่ะ

อยากให้คุยกันจริงๆ จังๆ สักที มีอะไรก็พูดกันตรงๆ สิ เนอะ

[Jthida]

คือมันหน่วงแรง ไม่รู้ในมุมมองของมีน แต่ที่ไปเริ่มกับคนใหม่เร็วขนาดนั้นมันก็เกินไป แถมยังช่วงก่อนจะเลิกกับเบลล์อีก

[ลิงภูเขา]

12.

“จะค้างนี่หรือกลับห้อง” ผมถามคำถามที่ใช้บ่อยมากในช่วงนี้

“ค้าง”

“กูว่าละ” น้องมันวิ่งเข้ามาตะครุบผมทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น “ไอ้บิ๊ก ปล่อย..”

“ไม่”

“เดี๋ยวมึงจะโดน” ผมว่า พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดมัน “ปล่อยดิ๊”

“ทำไมชอบว่า”

ผมหยุดดิ้น เลิกขืนตัวออกจากอ้อมกอดมันหลังจากรู้แล้วว่าพยายามไปก็คงไม่เป็นผล “พอเหอะ เหนื่อยแล้ว”

“...”

“บิ๊ก..”

“พี่เบลล์น่ารักจัง”

ผมเหลือบตามองคนพูด ก่อนจะใช้หัวตัวเองไปเขกหัวน้องมันเพื่อเป็นการลงโทษ “ปล่อยได้แล้ว”

“กะจะเนียนกอดต่ออีกหน่อย”

“กวนตีน” ผลักหัวมันไปอีกที เมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระแล้ว “คืนนี้กลับไปนอนห้องตัวเองเลย”

“โหย..”

“อย่ามาโอดครวญ” ผมว่าให้อีก “มาสิงอยู่แต่ห้องกู จนเพื่อนมึงลืมหน้าหมดแล้ว”

“มันเองก็ไม่ค่อยกลับห้อง”

ผมหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินอย่างนั้น จริงอย่างที่บิ๊กว่า ดิน เพื่อนร่วมห้องตัวเล็กของน้องมันรายนั้นกลับมานอนที่ห้องแทบจะนับครั้งได้ บิ๊กเองก็ไม่รู้ว่าทุกวันนี้คินไปนอนอยู่ที่ไหนเวลาไม่ได้กลับมาที่ห้อง ไม่รู้และไม่เคยคิดจะซักไซ้ถามเพื่อนตัวเองเลยสักครั้ง จนบางทีผมยังอดสงสัยไม่ได้ว่าคุยกันน้อยขนาดนี้ แล้วทำไมน้องมันถึงยอมให้มาอาศัยอยู่ร่วมชายคาด้วยอย่างนั้นอย่างนี้
แต่พอมานึก ๆ ดูแล้ว เรื่องของพวกเขาเองก็ไม่ได้ต่างจากเรื่องระหว่างผมกับมีนเลย

“มึงไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยเหรอ”

“ทำอย่างกับพี่มี”

ผมยักไหล่ “กูคงเป็นคนไม่ค่อยน่าคบ”

ถึงช่วงหลัง ๆ ผมจะเริ่มพูดคุยกับเพื่อนบ้างในห้องเรียน หรือทักทายคนอื่นบ้างเวลาเดินมาเจอกัน แต่ก็ยังไม่ชอบให้ใครก้าวเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตผมอยู่ดี สุดท้ายก็เลยยังอยู่คนเดียวอย่างที่เห็น และที่ถามน้องมันไปอย่างนั้นก็เพราะเห็นว่านอกจากเพื่อนร่วมห้องที่ผมเห็นหน้านับครั้งได้แล้ว ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะไปเที่ยว หรือหาเวลาสังสรรค์กับเพื่อนกลุ่มไหนเลย

“ไม่น่าคบ แล้วทำไมผมถึงอยากอยู่แต่กับพี่”

ได้ยินคำตอบของน้องมันแล้วก็ขี้เกียจจะพูดหรือถามอะไรต่อ สุดท้ายผมเลยทำแค่เร่งให้มันเก็บหนังสือหนังหาที่วางกองอยู่ตามพื้นให้เรียบร้อย ก่อนจะพากันออกมาหาอะไรกินข้างนอก เมื่อเริ่มเบื่อกับข้าวร้านแถวคอนโดแล้ว เพราะตั้งแต่กลับมาตั้งใจอ่านหนังสือกันตามวิถีของเด็กนิติศาสตร์ พวกเราก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหนไกล ๆ เลย

“ลองไปกินข้าวที่ร้านแถวบ้านเก่าผมไหม” ผมหันไปมองคนถาม “บ้านเก่าพ่อน่ะ”

ผมพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ น้องมันเลยกดไฟเลี้ยวเพื่อจะได้พาผมไปยังร้านอาหารที่ว่า




“หมึกผัดไข่เค็มอร่อย” ผมเอ่ยปากชม “ไม่นึกว่าจะมีร้านอาหารทะเลสด ๆ อยู่แถวนี้”

“ถ้าชอบ ไว้วันหลังผมพามากินอีก”

ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าตกลง ขณะแกะกุ้งในมือกินไปด้วย “ขอบใจนะ”

“สำหรับพี่เบลล์ ผมยินดีบริการ” ผมหัวเราะไปกับคำพูดน้องมัน ก่อนจะนึกว่าเดี๋ยวนี้มันออกตัวแรงแค่ไหนว่ากำลังจีบผม “ปูครับ”

“ขอบคุณครับ”

เรากินข้าวไปคุยกันไป พออิ่มน้องมันก็ขับรถพาผมไปวนดูบ้านเก่าของมัน ก่อนจะเล่าเรื่องช่วงชีวิตในวัยเด็กขณะอยู่บ้านหลังนี้ ผมมองชิงช้าที่ผูกไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงสวนหน้าบ้านที่น้องมันบอกว่าพ่อเป็นคนทำเอาไว้ให้ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือคนเล่าเอาไว้แล้วออกแรงบีบเบา ๆ สองสามครั้ง เมื่อรับรู้ได้ถึงความผูกพันระหว่างบิ๊กกับพ่อผ่านน้ำเสียงที่กำลังบอกเล่าออกมา

“ง่วงหรือยังครับ”

“อืม..”

“งั้นกลับกันเถอะนะ”

ก็แค่หวังว่าสัมผัสเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้จะช่วยให้น้องมันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างก็เท่านั้นเอง..


Ma-NuD_LaW


ไปสอบมาครับ 

ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ .. เจอกันพรุ่งนี้ 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มารอ

[Kelvin Degree]

รอครับ