หัวข้อ: ❤ Numb Guy!! บทร้าย....ผู้ชายเย็นชา ❤ 25-10-59 ❤ บทสุดท้าย ❤

[Roman chibi]

หงุดหงิดอีพี่คินจัง สงสารรัมภ์จริง พี่ตินมาช่วยรัมภ์ไปจากที่นี่ที

[angel_Z4]

  หมั่นไส้!!

[mystery Y]

ดราม่า...

[magic-moon]

ถ้าคินมีอะไรกับฟาง เราเทอ่ะบอกเลย แล้วก็รีบๆเข้าใจกันเร็วนะคะ จะได้มีความสุขสักที มันยืดไปนิดหน่อย

[Laliat]

  หนีไปเลยน้องรัมภ์

[HISY]

สงสารรัมภ์

[bun]

ค่อยๆคุยกัน

[aommama]

นอนน้ำตาไหลเลย มาปลอบใจเค๊าด้วย
เศร้า

[Baitaew]

สงสารรัม

[aommama]

คิดถึงพี่คิน น้องรัมเเล้วว

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

บทที่ 27 ต้องเลือก


   “ปล่อยผมลง ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”ถึงแม้จะร้องห้ามออกไปเป็นสิบรอบแต่พี่คินก็ไม่ยอมฟังและวางร่างเปลือยของ
ผมลงบนเตียงหลังใหญ่ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผมเอาไว้เมื่อลมที่พัดเข้ามาจากประตูระเบียงทำให้ผมตัวสั่น

   “แต่รัมภ์ต้องฟัง รัมภ์จำเป็นจะต้องฟังสิ่งที่พี่จะพูด”

   “ไม่ ผมจะไม่ฟังอะไรอีกแล้ว ฮึก ผมไม่อยากรู้ ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น”กลัวเหลือเกิน กลัวสิ่งที่กำลังจะได้ยิน มือทั้งสองข้าง
ยกขึ้นมาปิดหูเอาไว้ก่อนจะชันเข่าขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองให้อยู่ไกลจากคนตรงหน้ามาที่สุด

   “รัมภ์ใจเย็นๆสิ ฟังพี่นะคนดี หยุดร้องไห้ได้แล้ว”มือทั้งสองข้างถูกกุมเอาไว้แล้วดึงออกจากหู อีกแล้วความอ่อนโยนที่ผม
ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะแปรเปลี่ยนเป็นความโหดร้ายอีกครั้ง

   “ผมไม่อยากฟัง ผมขอร้อง อย่าทำร้ายความรู้สึกผมไปมากกว่านี้เลย แค่นี้ผมก็เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว อย่าให้ผมต้องรับรู้
อะไรไปมากว่านี้เลย”

   “รัมภ์ฟังพี่นะ ไม่มีอะไรที่รัมภ์จะต้องกลัว พี่จะไม่ทำร้ายรัมภ์พี่สัญญา หยุดร้องไห้เถอะนะคนเก่งของพี่”

   “ฮึก ผมไม่…”ผมไม่รู้ว่าจะเชื่อมันได้มากแค่ไหนกับคนที่ออกมาจากห้องของผู้หญิงคนอื่นในยามวิกาลแบบนี้ ผมได้แต่ส่าย
หน้าไปมา แต่กรอบหน้าก็ถูกประคองเอาไว้ให้เงยหน้าขึ้น จ้องตอบตาคู่ดุที่มองมาด้วยแววตาอันอ่อนโยนต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ

   “เชื่อพี่เถอะนะ พี่ผิดเอง พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรให้รัมภ์รู้เลย พี่ไม่รู้ว่ารัมภ์เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงแล้วมาเจอกับอะไร
บ้าง แต่พี่ก็คิดเอาไว้แล้วว่าสักวันมันจะต้องถึงเวลาที่พี่จะบอกรัมภ์…เพียงแค่เวลานั้นมันมาถึงเร็วทั้งที่พี่ยังไม่มั่นใจอะไรหลาย
หลายอย่างก็ตาม”

   “ไม่มั่นใจอะไร ในเมื่อพี่รู้ทุกอย่าง พี่รู้แม้กระทั่งว่าพ่อของผมเป็นใคร แต่พี่กลับ…ไม่เคยบอกให้ผมได้รู้เลย”

   “เรื่องนั้นพี่ไม่ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้นะรัมภ์ พี่แค่ยังไม่มั่นใจในอะไรหลายๆอย่าง”


   “ไม่มั่นใจ…อะไร?”

   “พี่ไม่มั่นใจในครอบครัวของพ่อรัมภ์ จริงอยู่ที่พ่อของรัมภ์อาจจะยินดีที่รู้ว่ามีรัมภ์ แต่ด้วยสิ่งที่เขาอยู่มีมันอาจจะทำให้รัมภ์
เป็นอันตรายได้…พี่หมายถึงกิจการทั้งหมดของพ่อรัมภ์น่ะ”พี่ตินพูดก่อนจะผละออกไปปิดประตูระเบียงและเดินไปยังโต๊ะทำงานที่
ตั้งอยู่มุมห้องก่อนจะหยิบเอาซองเอกสารปึกใหญ่ติดมือมาแล้ววางมันลงบนที่นอนเบื้องหน้าผม

   “ผมไม่ได้ต้องการของพวกนั้นเลยสักนิด ไม่ได้อยากได้อะไรจากพวกเขาเลย”

   “พี่รู้พี่เชื่อรัมภ์ และพี่ก็มั่นใจพอว่าพี่สามารถเติมเต็มในส่วนนั้นของรัมภ์ที่ขาดหายได้ แต่คนอื่นอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้น
โดยเฉพาะกับครอบครัวที่รัมภ์ไม่เคยเห็นหน้า การมีลูกชายเพิ่มมาอีกคนหนึ่งมันหมายถึงส่วนแบ่งหรือไม่ก็การต้องสูญเสีย
ทั้งหมดไปหากพ่อรัมภ์ตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่ง แน่นอนว่าพี่ไม่ยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นทั้งที่ยังไม่รู้ว่าครอบครัวที่ว่าคิด
อย่างไรต่อรัมภ์”ร่างสูงขยับกายเข้ามานั่งข้างๆและเบี่ยงไปทางด้านหลังเพื่อให้ผมมองเห็นเอกสารที่วางอยู่ข้างหน้าได้ชัด

   “ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะ…ทำร้ายผม”ถึงจะบอกไปแบบนั้น แต่จริงๆแล้วมันก็ใช่ว่าจะไม่มีส่วน พอนึกถึงตอนที่ผมรับ
โทรศัพท์สายที่ริคโทรมาจากต่างประเทศและสั่งให้จัดการนางฟ้าตอนนั้นผมจำได้ดีและปักใจเชื่อกับคำพูดพวกนั้น

   “จำที่พี่ถามรัมภ์ได้ไหมว่ารัมภ์รู้จักคนคนนี้รึเปล่า หลังจากที่รัมภ์มาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน เขามาตามหารัมภ์ที่ออฟฟิตของพี่”พี่ติ
นบอกด้วยเสียงราบเรียบ ยื่นภาพที่ตัดมาจากกล้องวงจรปิดที่เคยเอามาให้ดูให้กับผมก่อนจะเบียดตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น แขนข้าง
หนึ่งโอบเอวผมเอาไว้แล้วดึงเข้าไปหาจนแนบชิด ความอบอุ่นจนร้อนส่งผ่านอ้อมกอดนั้นมาถึงแม้จะมีผ้าห่มกั้นเอาไว้ก็ตาม มัน
ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน

   “แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกผมล่ะ”

   “พี่ยังไม่มั่นใจ และพี่ก็กลัวว่ารัมภ์จะเสียใจหากคนพวกนั้นมีเจตนาที่จะทำร้ายรัมภ์”

   “แล้วพี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง”ไม่รู้ว่าน้ำตามันเหือดแห้งไปตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็เผลอจ้องมองใบหน้าคมคายและตั้งใจฟังในสิ่ง
ที่พูด ลึกๆแล้วผมเชื่อในสิ่งที่พี่คินพูดออกมา

   “ก่อนหน้านั้นที่พี่กำลังรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับรัมภ์ มันอาจจะฟังดูเลวร้ายสำหรับรัมภ์ที่พี่ทำไปเพราะต้องการให้รัมภ์มาอยู่
กับพี่ แต่ในระหว่างที่รวบรวมข้อมูลพี่ก็รู้มาว่าก่อนหน้านั้นมีคนตามเก็บข้อมูลของรัมภ์ก่อนหน้าพี่อยู่แล้ว และก็ได้รู้ว่าคนพวกนั้น
มาจากครอบครัวของรัมภ์ แต่พี่ก็ไม่มั่นใจว่าเขาคือใครเพราะไม่มีข้อมูลที่ชัดเจนมากพอ”

   “แล้วกับพี่ตินล่ะ?”

   “กับตินเองก็เหมือนกัน เขาเข้ามาทำงานหลังจากรัมภ์มาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน หลังจากที่มีคนมาตามหารัมภ์ พี่พยายามสืบหา
ประวัติของเขาเพราะเขาต้องการที่จะเข้าใกล้รัมภ์มากเกินไป พี่ยอมรับว่าแรกเลยมันเกิดจากความหึงหวงและเริ่มเป็นมากกว่านั้น
แต่พี่ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรไปมากกว่ารูปถ่ายในระยะไกลในตอนที่เขาอยู่กับคนแปลกหน้าที่เป็นชาวต่างชาติ และมากไปกว่านั้นการ
ที่เขาพยายามที่จะพารัมภ์หนีไปจากพี่…ยิ่งทำให้พี่มั่นใจว่าเขาเกี่ยวข้องกับครอบครัวของรัมภ์”

   “บางทีเขาอาจจะไม่ได้ต้องการทำร้ายผม”ผมพูดออกไปเสียงเบา พี่ตินเองก็พยายามที่จะเข้าใกล้ผม พยายามอธิบายทุก
สิ่งอย่างให้ผมเข้าใจไม่ต่างอะไรกับที่พี่คินทำในตอนนี้ แล้วผมจะเชื่อใครในเมื่อข้อมูลบางอย่างมันกำลังบิดเบือนกันในเมื่อต่าง
คนต่างบอกว่าอีกฝ่ายเป็นคนสืบข้อมูลของกันและกันก่อน จะต้องมีหนึ่งคนที่โกหก ระหว่างคนที่ผมรักกับพี่ชายใครกันที่ผมควร
ไว้ใจ

   “พี่ไม่คิดว่าการเข้ามาทำตัวน่าสงสัยไม่เปิดเผยตัวตนเป็นการเจตนาที่ดีหรอกนะรัมภ์ และยิ่งกับรัมภ์พี่เป็นห่วงรัมภ์มากเกิน
จะไว้ใจคนรอบข้างให้เข้าใกล้รัมภ์ได้ มากเกินจะปล่อยให้รัมภ์รู้เรื่องอะไรที่อาจจะทำร้ายจิตใจรัมภ์ไปมากกว่านี้ พี่ขอโทษที่ทำ
ให้รัมภ์เข้าใจผิด พี่ผิดเองที่ทำให้รัมภ์ไม่ไว้ใจ แต่ทั้งหมดที่พี่ทำไปเพียงเพราะพี่รักรัมภ์ พี่คงทนไม่ได้หากจะต้องเสียรัมภ์ไปอีก
ครั้ง เชื่อพี่เถอะนะ อย่าไปกับเขาเลยพี่ไม่ไว้ใจใครให้ดูแลรัมภ์แทนพี่”

   “ผม…ไม่รู้”ไม่รู้เลยว่าจะเชื่อได้ยังไง ทั้งที่หัวใจมันเต้นโครมครามกับคำรักที่ออกมาจากริมฝีปากนี้แต่ข้างใจมันกลับรู้สึก
เจ็บแปลบ ปากบอกรักผมแต่ทำไมถึงไปมีอะไรกับฟางล่ะ ทำไมถึงได้ทิ้งให้ผมนอนคนเดียว

   “อย่าร้องไห้เพราะพี่อีกเลยนะ พี่คงทนไม่ไหวหากทำให้รัมภ์เสียใจไปมากกว่านี้”จูบร้อนพรมจูบลงมาที่หางตาของผมเบาๆ
มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าผมให้หันไปเข้าไปหา จมูกโด่งกดแนบลงมาบนแก้มอย่างแผ่วเบา

   “พี่…มีอะไรปิดบังผมอีกไหม”ผมถามออกไปเสียงเบาทั้งที่หัวใจกำลังเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งราวกับกลองถูกตีนับร้อยพัน
ครั้ง

   “ตอนที่พี่ไปหาแม่รัมภ์ตอนที่แม่รัมภ์ไม่สบาย พี่จ้างให้คนไปรับข้าวกล่องจากร้านของแม่รัมภ์ไปส่งที่บ้านเด็กกำพร้าทุกวัน
เพื่อที่แม่รัมภ์จะได้ไม่ต้องเหนื่อย พี่ไม่อยากบอกรัมภ์เพราะรัมภ์จะไม่พอใจที่พี่ทำแบบนั้น”

   “แน่นอนว่าผมไม่พอใจ”ถึงจะคิดว่าพี่คินกำลังหวังดี แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสารผมกับแม่เลยสักนิด “แล้วมีอีก
ไหม…เรื่องที่พี่ปิดบังผมเอาไว้”

   “ไม่มี นอกจากเรื่องนี้พี่ก็ไม่มีอะไรปิดบังรัมภ์อีกแล้ว”

   เป็นคำตอบที่ทำให้ผมรู้สึกหน้าชาราวกับถูกตบนับร้อยครั้ง มันจะไม่มีได้ยังไงในเมื่อผมเห็นมันกับตา ทำไมพี่คินถึงไม่บอก
ผมล่ะ บอกผมออกมาสิ สารภาพออกมา บางทีผมอาจจะยกโทษให้ก็ได้ถ้าหากพี่คินแค่อ้างว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรือแค่เมาก็ได้
ทำไมถึงไม่พูดออกมาล่ะ

   “ครับ”ตอบรับออกไปทำทีว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย แม้จะพยายามตอบรับออกไปเสียงเบา แต่ในน้ำเสียงที่ตอบออกไปมันกลับ
สั่นอย่างบอกไม่ถูก ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมพูดออกมา แล้วอย่างนี้จะให้ผมเชื่อคำรักพวกนั้นได้ยังไง ต่อให้ข้างในใจนี้มันจะ
ดีใจที่ได้ยินมากแค่ไหนแต่ถ้าเทียบกับเรื่องนั้นแล้วผมกลับปักใจที่จะเชื่อมันไม่ได้เลย ไม่แม้แต่จะกล้าถามออกไปเองเพราะกลัว
คำตอบที่จะได้ยิน

   ผมได้แต่ชันเข่าทั้งสองข้างเข้าหากันถึงแม้จะถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนที่อุ่นจนร้อน กอดเข่าทั้งสองข้างเอาไว้ราวกับ
ต้องการจะปกป้องตัวเองจากคนรอบตัว ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เผลอหลับไปในอ้อมกอดนี้ ความรู้สึกมันก้ำกึ่งระหว่างความสุขกับความ
ทุกข์ใจ

   

   “ไปอาบน้ำกันเถอะ หลังจากนี้เราจะนอนด้วยกันที่ห้องนี้นะครับ คนเก่งของพี่”เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูพร้อมกับรอยจูบ
ประทับลงมาบนหน้าผากปลุกให้ตื่น ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกอุ้มเดินเข้ามาในห้องน้ำ เป็นครั้งแรกที่เข้ามาในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนี้ มัน
กว้างมากกว่าห้องที่ผมใช้อยู่เป็นเท่าตัว ครึ่งหนึ่งถูกแบ่งเป็นอ่างน้ำวนขนาดใหญ่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นที่เปิดจนเต็ม พี่คินค่อยๆปล่อย
ผมลงไปในอ่างน้ำที่เปิดน้ำอุ่นเตรียมเอาไว้จนเต็ม ผมเบือนหน้าหนีเมื่อร่างกายกำยำเบื้องหน้านั้นเปลือยเปล่าและค่อยๆหย่อนตัว
ลงมาเบียดในอ่างน้ำ ดึงให้ผมเกยขึ้นไปนั่งบนหน้าขา

   “ยะ อย่าครับ”สะดุ้งตัวและร้องห้ามออกไปเมื่อช่องทางด้านหลังกำลังถูกสอดแทรกด้วยกลายนิ้วเข้ามาเกี่ยวเอาสิ่งที่คั่ง
ค้างออกไป

   “พี่จะทำเบาๆ”กระซิบพร้อมกับจูบลงมาบนขมับและเบียดตัวเข้ามามากกว่าเก่า

   “อื้อ”หลุดครางออกมาเสียงเบาก่อนะซบหน้าลงบนไหล่กว้าง ตัวสั่นเมื่อนิ้วข้างในคว้านลึกขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งที่กำลังตื่นตัว
ดันต้นขาอยู่ทำให้ผมตื่นตระหนก

   ผมควรจะทำยังไงดีในเมื่อตอนนี้มันมีความสุขจนแทบบ้า อยากจะกรีดร้องออกไปสุดเสียงเมื่อความรู้สึกสับสนมันยังคงอยู่
ในเมื่อสุดท้ายคำรักที่พร่ำบอกอยู่ข้างหูมันกลับเป็นสิ่งที่ทำให้ความคิดของผมมันตั้งอยู่บนเส้นด้ายบางๆไม่รู้จะหล่นไปทางไหน

   -----------------------------------------------------------------------------------



   แสงแดดยามสายส่องผ่านระเบียงเข้ามาปลุกให้ผมตื่น ตากระพริบถี่จ้องมองไปยังที่ว่างข้างกาย ถึงแม้จะตื่นมาไม่เจอกับ
ร่างสูงของใครบางคน แต่อ้อมกอดอุ่นที่โอบเอาไว้ทั้งคืนมันก็แทนที่ส่วนที่ขาดหายนั้นไปทั้งหมด กลิ่นอายของทะเลพัดผ่านเข้า
มาทางหน้าต่างหอบเอาผ้าม่านสีขาวโปร่งแสงปลิวไสว พอจ้องมองออกไปก็เห็นประกายของแสงแดดสะท้อนกับคลื่นทะเลเป็น
ประกายระยับ ราวกับถูกสะกดให้เดินออกไปมองภาพอันสวยงามที่ฉายอยู่เบื้องนอกระบียงนั้น  สูดกลิ่นอายของธรรมชาติในยาม
สายเข้าไปเต็มปอด อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมลืมเรื่องเลวร้ายไปได้บ้าง ถึงแม้จะแค่ชั่วคราวก็ตาม

   “สุขสบายดีไหมคะนายหญิง”แต่แล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมหันไปจ้องมองใบหน้าที่ดูเย้ยหยันของฟางกำลัง
มองมาทางผม ในมือถือแก้วบางอย่างเอาไว้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้ววางมันลงบนโต๊ะทำงานของพี่คิน

   “มีอะไร สายตาไม่ดีรึไงถึงแยกไม่ออกระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง แต่ว่าตำแหน่งนั้นมันก็ไม่เลวนะ ทัดเทียมกับเจ้าของบ้านดี
หรืออาจจะเหนือกว่าล่ะ”ผมตอบกลับอย่างไม่พอใจ

   “อันที่จริงก็แยกออกอยู่หรอกระหว่างผู้หญิงกับผู้ชาย แต่แยกผู้หญิงกับกระเทยที่เป็นเมียผู้ชายไม่ออกน่ะ ต้องขอโทษด้วย
จริงๆ”

   “บางทีต้องไปเช็คสายตาบ้างนะฟาง หรืออาจจะหนักไปถึงขั้นเช็คสมองเลยก็ได้นะ ใครจะไปรู้”

   “ขอบคุณพี่รัมภ์ที่เป็นห่วงฟางนะคะ แต่แหม ไม่ได้เข้ามาในห้องนี้ตั้งนาน สวยใช่ไหมล่ะวิวข้างนอกนั่นน่ะ”

   “พูดเหมือนจะรู้ดีนะ”

   “ก็ก่อนหน้านี้เข้ามาที่นี่ออกจะบ่อย วิวข้างนอกนั่นสวยทั้งกลางวันทั้งกลางคืนเลยล่ะ น่าเสียดายที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มา แต่
อีกเดี๋ยวก็คงจะได้มาบ่อยเหมือนเดิมนั่นแหละนะ”

   “หมายความว่ายังไง?!”ทำไมกันคำพูดที่พยายามยั่วให้ผมหงุดหงิดนั้นมันทำให้ผมใจสั่น ทั้งที่พยายามจะไม่ใส่ใจและไม่
สนใจกับคำพูดพวกนั้น

   “ก็ไปคิดเอาเองสิ ไปล่ะ มีงานมีการจะต้องทำ ไม่ใช่มานอนกินบ้านกินเมืองสบายใจไปวันๆ อย่าลืมกินด้วยล่ะ นายหัวสั่ง
ให้เอามาให้ เสียเวลาจริงๆ”ฟางพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป

   มันหมายความว่ายังไงกันที่ฟางเข้ามาในห้องนี้บ่อยก่อนที่ผมจะมา ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าที่ฟางพูดมันคืออะไร มือทั้ง
สองข้างกำเข้าหากันแน่น มันกำลังสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ผมกำลังโกรธกับคำพูดที่ถึงแม้จะดูไม่น่าเชื่อถือพวกนั้น แก้วโกโก้ร้อน
ที่พึ่งจะถูกวางลงบนโต๊ะถูกยกขึ้นมาดื่มในรวดเดียวเพื่อดับอารมณ์โกรธ ก่อนหน้านี้ไม่มีเลยที่ผมจะคิดว่าฟางจะเป็นตัวปัญหา แต่
ตอนนี้มันกลับมีหลายสิ่งที่ต้องทำให้ผมคิดใหม่

   เสียงทีวีที่เปิดทิ้งมันไม่ได้ช่วยให้หัวผมเย็นขึ้นเลย รายการทีวีที่ถึงแม้จะน่าสนใจแค่ไหนแต่มันก็ไม่สามารถเรียกร้องความ
สนใจของผมให้หลุดไปจากความคิดได้ แต่แล้วอาการคลื่นไส้ที่เกิดขึ้นเฉียบพลันก็ทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อ
อาเจียนสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา และเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อทั้งอาการปวดหัวและเวียนหัวแทรกเข้ามารุมเร้าทั้งที่ผมยังคงอาเจียน
ติดต่อกันอยู่หลายครั้ง ความรู้สึกนี้ผมจำมันได้ดี สิ่งที่ผมไม่ควรรับมันเข้าไปในร่างกาย แก้วเครื่องดื่มร้อนๆนั่น กลิ่นของโกโก้รส
ขมสามารถกลบกลิ่นของนมถั่วเหลืองได้เป็นอย่างดี ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมอาเจียนออกมาจนหมดแรง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะ
หลุดออกมาจากอก ไม่มีอะไรที่จะออกมานอกจากน้ำย่อยและน้ำลายปะปนมากับมูกเลือดสีแดงสด รู้ตัวอีกทีผมก็พลาดไปแล้ว
ทั้งที่พยายามลุกขึ้นจากชักโครกที่นั่งกอดมันเอาไว้ แต่ภายที่เห็นตรงหน้ามันกลับหมุนคว้างค่อยๆเบลอจนแทนที่ด้วยสีดำมืดอัน
น่ากลัว



   -------------------------------------------------------------------------

   ภาพของเพดานห้องสีขาวสะอาดปรากฏสู่สายตาของผมเป็นอันดับแรก กลิ่นของมันทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าผมกำลังอยู่ที่โรง
พยาบาล ข้อมือจะรู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อยเรียกให้ยกมันขึ้นมาดู มองเห็นสายน้ำเกลือถูกโยงมาจากถึงน้ำเกลือที่ห้อยอยู่กับเสา
จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่รู้สึกตัวก็ตอนที่รู้ตัวว่าตัวเองกินสิ่งที่ไม่ควรกินเข้าไป และคนที่จงใจทำให้ผมเป็นอย่างนี้คงจะหนีไม่พ้นฟาง
ที่เป็นคนยกมันมาให้

   “ฟื้นแล้วเหรอรัมภ์”พี่คินที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาถามทันทีเมื่อเห็นผมขยับตัว “ฟางออกไปเรียกหมอมาที”

   “ได้ค่ะ”ฟางรับคำทันทีก่อนจะเดินออกไป เพียงแค่ได้ยินเสียงความเกลียดชังมันก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะต่อว่าฟางออกไป
อยากจะเข้าไปต่อยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งนั่น ถึงแม้ว่าฟางจะเป็นผู้หญิงก็ตาม

   “รัมภ์เป็นยังไงบ้าง รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงรัมภ์มาแค่ไหน ทำไมถึงได้นอนหมดสติอยู่ในห้องน้ำได้ล่ะ”

   “ทำไม…ถึงมาด้วยกันล่ะ”ผมถามออกไปทั้งที่เสียงแหบแห้งโดยไม่ฟังสิ่งที่พี่คินพูดเลย ดูเหมือนว่าฟางกำลังสวมบทเด็ก
หญิงไร้เดียวสาไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่

   “ฟางขอมาด้วยน่ะ บอกว่าเป็นห่วงรัมภ์พี่ก็เลยให้มาด้วย”

   “ผมไม่ชอบให้พี่อยู่ใกล้ฟาง”

   “ทำไมล่ะรัมภ์ ฟางเองก็เป็นเด็กดีไม่ใช่รึไง”

   “ผมบอกว่าผมไม่ชอบ ก็คือไม่ชอบ”ผมเริ่มเสียงแข็ง ทำไมล่ะ ทำไมถึงมาด้วยกัน ทำไมถึงได้เชื่อท่าทีที่เสแสร้งแบบนั้น

   “รัมภ์ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ มีเหตุผลหน่อยสิ พอตื่นมาก็เอาแต่พูดว่าไม่ชอบฟาง ฟางทำอะไรให้รัมภ์ไม่พอใจรึไง”พี่
คินตอบพลางดึงให้ผมนอนลง

   “นี่พี่ไม่รู้จริงๆรึไงว่าผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร”ผมตวัดตามองพี่คินเขม็งเมื่อพี่คินทำท่าเหมือนจะปกป้องฟาง ไม่รู้เพราะว่า
คิดไปเองรึเปล่า แต่ความหึงหวงมันทำให้ผมไม่พอใจและเริ่มโกรธ ทว่าเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นให้พี่คินกับผมหันไปมอง เห็นฟาง
กับหมอนทีเดินเข้ามาพร้อมกัน

   “หมอนทีมาแล้วค่ะ”

   “ฟื้นแล้วเหรอ ยังไงก็ขอตรวจเช็คความดันกับวัดไข้อีกทีแล้วกัน ทำไมถึงได้เป็นอีกล่ะทั้งที่รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าอะไรควร
กินอะไรไม่ควรกิน”

   “ครับผมรู้ดี”ผมตอบพร้อมจ้องมองไปที่ฟางเขม็ง

   “จริงๆแล้วให้ยาแก้แพ้ไปแล้วอาการก็คงที่ดีแล้วล่ะ แต่รัมภ์พักผ่อนน้อยแล้วก็ร่างกายขาดน้ำ แถมยังหมดสติไปอีก อย่าง
น้อยก็ต้องอยู่ดูอาการอีกสักหนึ่งคืน แล้วก็รอผลตรวจเลือดที่เจาะไปตรวจ ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วล่ะ”

   “แน่ใจนะ”พี่คินหันมาถาม

   “แน่ใจ ว่าแต่ขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ทำไมจู่ๆถึงได้กินของที่มีถั่วเข้าไปล่ะ แล้วกินไปเยอะแค่ไหน”

   “ผมไม่รู้ว่าผมกินมันเข้าไป อาจจะกินไปเยอะเลยก็ได้”ตอบเสียงเรียบ จ้องมองฟางที่เหยียดยิ้มมาให้ในเวลาที่คนอื่นมอง
ไม่เห็น

   “รู้ไหมว่าถ้าอาเจียนออกไม่ทันอาจจะช็อคและอาจจะเสียชีวิตก็ได้ เพราะดูจากการหมดสติแล้วคิดว่าอาการแพ้น่าจะรุนแรง
มากกว่าครั้งที่แล้วมากเลยล่ะ”

   “ครับผมโชคดีที่ไม่ตาย แต่อาจจะเป็นโชคร้ายของใครบางคน”

   “พูดอะไร่น่ะรัมภ์”พี่คินหันมาปราม
   “ยังไงซะก็ต้องรอผลตรวจเลือดล่ะนะ จิบน้ำบ่อยๆล่ะ ส่วนนายจะอยู่เฝ้าก็ได้นะ”ประโยคสุดท้ายหันไปพูดกับพี่คิน

   “มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”พี่คินหันไปตอบก่อที่หมอนทีจะเดินออกจากห้องไป

   “หมายความว่าไงที่ว่ารัมภ์กินถั่วเข้าไปแล้วไปเอาถั่วมาจากไหน”

   “พี่คิดว่าผมจะเอามาจากไหนในเมื่อผมอยู่แต่ในห้องของพี่”

   “บางทีนุ่มอาจจะซื้ออะไรผิดมา”

   “พี่คิดอย่างนั้นจริงเหรอ”

   “หมอนทีบอกให้กินน้ำบ่อยๆน่ะ กินน้ำก่อนสิ”เสียงที่ฟังดูน่าขยะแขยงดังขึ้นแทรกในระหว่างที่ผมกำลังคุยกับพี่คิน

   “ออกไป”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและไม่ยอมรับแก้วน้ำที่ยื่นมา

   “รัมภ์ ฟางอุตส่าห์เอาน้ำมาให้ทำไมถึงไล่ฟางอย่างนั้นล่ะ”พี่คินรับแก้วน้ำจากมือฟางที่ทำหน้าเหมือนกับว่ากำลังกลัวเอา

ไว้

   “บอกให้ออกไปไง!!”

   “รัมภ์!! เป็นอะไรไปน่ะ ไม่ดีเลยรู้ไหมที่ตื่นมาก็ไม่มีเหตุผลแบบนี้ กินน้ำซะ”

   “ก็บอกให้ออกไปไงเล่า!!!”ผมตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาจากมือพี่คิน

   เพล้ง!!!

   แก้วน้ำลอยเฉียดหน้าฟางไปแค่นิดเดียวก่อนจะกระทบกับกำแพงห้องและตกลงมาแตกเป็นเสี่ยงๆ

   “รัมภ์!! ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ ฟางอย่าพึ่งขยับเดี๋ยวจะเหยียบเศษแก้ว”

   “พี่จะไปเป็นห่วงฟางทำไม พี่ไม่รู้รึไงว่าที่ผมต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะฟาง”

   “มะ ไม่จริงนะ ฟางไม่รู้เรื่อง”

   “จะไม่รู้เรื่องได้ยังไงในเมื่อฟางเองไม่ใช่รึไงที่เอาโกโก้ใส่นมถั่วเหลืองมาให้พี่!!”

   “ฟางไม่ได้ทำนะ นายหัวบอกฟางว่าพี่รัมภ์แพ้ถั่วห้ามให้ของกินในบ้านมีถั่ว ฟางไม่ได้ทำนะ”

   “รัมภ์ใจเย็นๆ ค่อยๆพูดกัน”

   “ปล่อยผม พี่อย่ามาเข้าข้างฟาง ฟางเองก็เป็นคนบอกเองว่าพี่เป็นคนสั่งให้เอามาให้”

   “พี่ไม่ได้สั่งนะรัมภ์ พี่จะทำอย่างนั้นทำไมในเมื่อพี่ต้องการให้รัมภ์นอนพักผ่อน”

   “ฟางไม่ได้ทำจริงๆนะ พี่รัมภ์พูดอะไรก็ไม่รู้ฟางจะทำไปทำไม ฟางไม่กล้าทำหรอก ฮึกๆ”ฟางบีบน้ำตาออกมาในที่สุด
แสร้งทำเป็นตัวสั่นท่าทางหวาดกลัวใส่ผม

   “รัมภ์ ใจเย็นๆก่อนนะ บางทีอาจจะมีอะไรผิดพลาด ส่วนฟาง ออกไปก่อน”พิ่คนพยายามดึงผมเอาไว้ให้ใจย็นก่อนจะหันไป
สั่งให้ฟางออกไปจากห้อง

   “พี่จะเชื่อใครระหว่างผมกับฟาง”

   “รัมภ์ พี่ยังไม่รู้อะไรที่แน่ชัด จริงอยู่ว่าพี่เองก็ไม่พอใจที่รู้ว่ามันเกิดเรื่องผิดพลาดทำให้รัมภ์เข้าโรงพยาบาลแบบนี้ แต่พี่
อยากให้รัมภ์ใจเย็นๆและรอให้แน่ใจก่อน”

   “ผมถามว่าพี่จะเชื่อใคร ฟางเป็นคนเอาโกโก้ใส่นมถั่วเหลืองมาให้ผมกิน พี่คิดว่านมถั่วเหลืองมันจะมาอยู่ในบ้านได้ยังไงถ้า
หากไม่มีคนจงใจ”

   “ถ้าหากเป็นอย่างที่รัมภ์พูดจริงพี่คงจะต้องต่อว่าฟาง”

   “ไล่ฟางออกไป ไล่ออกไปจากบ้าน ผมไม่ต้องการให้ฟางอยู่ในบ้านหลังนั้นอีก”


   “รัมภ์ พี่จะทำอย่างนั้นได้ยังไงในเมื่อฟางดูแลงานบ้านตอนที่นุ่มไม่อยู่ แถมดูแลน้องณินแทนพี่ด้วย และอีกออย่างพ่อแม่
ของรัมภ์ก็ทำงานให้ฟาร์มสานรักมานานแล้ว”

   “เลือกเอาว่าพี่จะเลือกผมหรือว่าฟาง ถ้าพี่เลือกผมพี่ต้องไล่ฟางออกไป”ผมยื่นคำขาด ตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวและรู้ดีว่า
น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มันใกล้จะเอ่อออกมาเต็มทน

   “ทำไมต้องให้พี่เลือกด้วยล่ะรัมภ์ ในเมื่อพี่ยังไม่รู้อะไรแน่ชัด พี่ต้องให้ความเป็นธรรมกับฟางด้วยอย่าลืมสิ”

   “ผมบอกให้พี่เลือก”ผมเค้นเสียงต่ำ “ไหนพี่บอกว่ารักผมไม่ใช่รึไง จะให้ผมเชื่อที่พี่พูดได้ยังไงในเมื่อพี่เองยังไม่เชื่อที่ผม
พูด”ผมผลักมือที่ประคองเอาไว้ออก ความรู้สึกผิดหวังเข้ามาจู่โจมจนมือที่ผลักมือของพี่คินออกไปนั้นสั่น พยายามที่จะดึงสายน้ำ
เกลือออก รู้ดีกว่ามันเป็นการกระทำที่ไร้สาระและสิ้นคิดมากที่สุดในชีวิต แต่ผมก็ทำมันลงไป

   “ก็ได้รัมภ์ ก็ได้ พี่เชื่อรัมภ์ พี่จะให้ฟางออกไปจากบ้านของเรา”เสียงทุ้มกระซิบปลอบก่อนจะดึงผมไปกอดเอาไว้ไม่ให้ดิ้น
หนีและดึงสายน้ำเกลือ

   “สัญญากับผมสิ...ว่าจะไล่ฟางออกไป และจะไม่เจอกับฟางอีก”

   “ครับพี่สัญญา”


-----------------------------------------------------------------------------------------------

รู้สึกว่ารัมภ์เอาแต่ใจมากเลยล่ะครึ่งหลังนี้ ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าแบบนี้เขาเรียกว่าเข้าใจกันแล้วรึเปล่านะ
เหมือนเอาชีวิตตัวเองมาเขียน ปกติคนเขียนเป็นคนตลกขี้เล่น เฮฮาอยู่หรอก แต่พอมีผู้หญิงคนอื่นมาใกล้คนที่รักก็แบบกลายร่างเป็นนางมารร้ายเอาแต่ใจขึ้นมาทันที ทำทุกอย่าที่งี่เง่าโดยไม่รู้ตัวเลยล่ะตอนนั้น เลยออกมาในรูปนี้ล่ะนะ เอาแต่ใจให้สุดๆ

-----------------------------------------------------------------------------------------------
มาแจ้วข่าวค่ะ!! (หาเงินแต่งงาน ฮ่าๆ)
เปิดพรีฯ Numb Guy!! บทร้าย…ผู้ชายเย็นชา
วันที่ 20 กันยา – 31 ตุลานี้ค่ะ
รายละเอียดหนังสือจะอยู่ที่ 350หน้า+ ขนาด a5 ปกเคลือบมัน ของแถมที่คั่นหนังสือ
จบในเล่ม มีตอนพิเศษเพิ่มให้ในเล่มไม่ต่ำกว่า 2 ตอน (ไม่รวมกับที่ลงในเว็ป)
ราคา 375 บาท ค่าส่ง Ems 45 ลงทะเบียน 30 (ในประเทศ)
พิเศษ !! โอน 20 คนแรก ฟรีค่าส่งลงทะเบียน (ในประเทศ)
วิธีจอง ชื่อเรื่อง+วิธีที่จะให้จัดส่ง (Ems หรือ ลทบ) อีเมลที่ติดต่อกลับ
มาที่ sindy_lamoon@ฮอทเมลl หรือ แฟนเพจก็ได้ค่ะ รอซินแจ้งกลับเลขที่ บช กลับไปนะคะ หรือจะสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมก็ได้ค่ะ ยินดี

[naya-devil]

ฟางนี่ตัวแสบจริงๆเลยยยย   

ตอนนี้รัมภ์เหมือนคลื่นใต้น้ำที่พร้อมจะเป็นสึนามิเลยแหะ 

[kms]

อ่านมาทั้งเรื่องนี้รำคาญรัมสุดเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หงุดหงิดรัมภ์ มีอะไรสงสัยพี่คิน
ทำไมไม่พูด ไม่ถาม จะได้ชัดเจน
เชื่อไม่เชื่อ ก็อีกเรื่องหนึ่ง
แล้วทำไมไม่เล่าพฤติกรรมของฟางให้พี่คินฟัง
รัมภ์เอง ก็จมอยู่กับความทุกข์คนเดียว
     
 

[mystery Y]

เราเข้าใจรัมภ์นะ

[memozy]

  รอติดตาม

[angel_Z4]

นางฟางมันร้ายย

[GGamy]

อย่าค่ะๆ อย่าพึ่งไล่นังฟางออกค่ะ
ยังไม่สะใจ นังนี่มันต้องโดน นี่ถ้าทะลุเข้าไปในนิยายได้จะกระโดดตบไป 10 รอบเลย
โอ้ย พูดแล้วขึ้น ทำไมนักแต่งบิ้วอารมณ์เราได้ขนาดนี้คะ 

[เจเจจัง]

เราไม่สงสารรัมภ์แฮะ รัมภ์ทำตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว เข้าไปจีบคินแบบไม่จริงใจ พอคินรักก็ขอเลิก ทั้งๆ ที่รัมภ์ก็รักคิน อย่าบอกว่าที่ไม่คบต่อเพราะจีบคินแบบไม่จริงใจเลยลงโทษตัวเอง ก็ในเมื่อคินรักรัมภ์มากขนาดนี้ เราว่าคินไม่สนใจหรอก ขนาดหลอกให้รักแล้วทิ้ง ยังจับตัวมาอยู่ด้วยเลย ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังไม่ลืม

ส่วนตอนนี้ ในเมื่อสงสัยนักก็ถามไปเลย ถ้าคินมีไรกะฟางจริง แล้วรับไม่ได้ ก็เลิกแล้วไปจากที่นี่ซะ ที่ยัยฟางเอาถั่วเหลือให้กินจนเกือบตาย ก็คุยกับคินดี ๆ ว่าไม่ได้กินไรเลยตั้งแต่ตื่นมา กินโกโก้นั่นไปแก้วเดียว ถ้าคินไม่เชื่อเราก็ออกจากชีวิตเค้าไป ทำตัวงี่เง่า ทำเหมือนตัวเองฉลาดแต่โง่ที่สุด

ตั้งแต่อดีตจนปัจุจุบัน เอาแต่กลัวไปทุกเรื่อง หนีปัญหาตลอด เราสงสารคินนะมาชอบคนแบบนี้

[awfsp]

นังมาร

[aommama]

ตอนนี้ มีความอินมากกก ถึงมากที่สุด
กะอีเเค่คนงานดูเเลบ้าน พี่ยังคิดไม่ได้ เลือกไม่ได้กับคนรัก ความสำคัญมันอยู่ตรงไหน
ทั้งที่อยากให้รัมเชื่อใจตัวเอง เข้าใจตัวเอง ปิดบังรัมทุกเรื่อง

รัมเเค่ขอความเชื่อใจ พี่ยังให่ไมได้ ถ้าเราเป็นรัม รัมจะไม่ให้โอกาศพี่คินอีก
เจ็บซ้ำเเล้ว ซ้ำเล่า ผิดใจอะไรหน่อย พี่ใช้กำลังข่มขืนตลอด
ในด้านของความเป็นจริงเเล้ว ถึงลึกๆในใจจะรัก เเต่ใช้กำลังบังคับทางกาย
มันไม่โอเค มันทำร้ายจิตใจกัน มันค่อยๆกลายเป็นความรู้สึกไม่ดี

ถ้าพี่คินเลือกฟางนะ จะบอกให้รัมหนีไปกับพี่ติน ถึงรายนั้นจะร้ายยังไง ก็สู้ไปตายเอาดาบหน้า
พี่คินฉลาดเรื่องงาน ฉลาดเรื่องคนอื่น เเต่โง่เรื่องรัม โง่ที่คิดว่ารัมไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

ป ล ชื่อยังสลับกันไปมานะคะ พี่คิน กับติน ตกๆหล่นๆ

[Roman chibi]

เกลียดพระเอกโง่ อ๊ากกก อยากฆ่าอีฟางทิ้ง

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

 

[ป้ากิ่งkingkarn]

รออ่านต่ออยู่นะคะ ให้กำลังใจคุณคนแต่ง ให้มีสุขภาพดีร่างกายแข็งแรง

ขอบคุณมากๆค่ะ

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อะไรกัน นายเก่า นายใหม่
นายคนปัจจุบัน คือ พี่คิน
เริ่มยุ่งเหยิง มากกว่าเดิม
ฟาง วางยา อยากฆ่ารัมภ์
จะเอาพี่คินเป็นผัว คิดได้ไง
พี่กิ่ง วางยา เพื่อนายคนไหนกัน
หมอนที พี่ชายบุญธรรมพี่คิน
อยากเป็นเจ้าของฟาร์มแทนพี่คินปะ
พี่ติน จะพารัมภ์ออกไป
     
 

[mild-dy]

 

[JustWait]

 

[mystery Y]

ใครสั่งให้จับตัวรัมภ์ไปกันนะ?

[omuya]

สงสารรัมภ์ มีแต่คนหลอก