❤ Numb Guy!! บทร้าย....ผู้ชายเย็นชา ❤ 25-10-59 ❤ บทสุดท้าย ❤
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ❤ Numb Guy!! บทร้าย....ผู้ชายเย็นชา ❤ 25-10-59 ❤ บทสุดท้าย ❤  (อ่าน 124504 ครั้ง)

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



- - - - - - - - - -
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-12-2016 18:31:48 โดย NeLy เนลี่ »

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3
จุดเริ่มต้น




   นี่ใช่ไหมบทลงโทษที่ผมสมควรจะได้รับ

   หากย้อนเวลากลับไปได้…

   ผมจะไม่ทิ้งเขา….จะไม่เข้าไปทำความรู้จักกับเขา…และจะไม่เดินเข้าไปเขาในวันนั้น

   “นี่คือบทลงโทษของนาย…ที่นายทิ้งฉัน…จำเอาไว้”

   เสียงก้องกังวานดั้งไปทั่วโสตประสาต….

   มันสายเกินไป….ที่ผมจะเอ่ยคำว่า “ขอโทษ”….กับเขา

   มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลปะปนกับหยาดเหงื่อ พร้อมกับเสียงทุ้มหูกึกก้องอยู่ในใจ จมดิ่งสู่ความมืดมิด

   ไม่มีใครสามารถย้อนเวลากลับไปได้….



===============================================================



เป็นแนวทรมานกายใจนะ เคนะ เข้าใจนะ เตือนไว้ก่อน ฝากด้วยล่ะคนดีทั้งหลาย







ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3
บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของบทเรียน



   ผมผิดเองที่หันไปมองเขาเขา…

   เข้าไปทำความรู้จักกับเขา…

   แล้วก็ทิ้งเขาไป…..

   ถ้าหากผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่ทำทำอย่างนั้นเด็ดขาด…





   ผมไม่น่าเชื่อคำของเพื่อน…ไม่น่าไปรับคำท้าที่บ้าบอแบบนั้น

   ผมเข้าไปทำความรู้จักกับเขา…ชวนเขาไปกินข้าว…ดูหนัง…และไปเที่ยวกัน

   สามเดือนที่เรารู้จักกัน ทำให้ผมรู้ว่าภายนอกที่เงียบขรึมนั้นซ่อนบางอย่างเอาไว้ข้างใน

   บางอย่างที่คนอื่นมองข้ามมันไป…นั่นก็คือความอ่อนโยน

   พี่เขาเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพราะเขาไม่ชอบความวุ่นวาย ดังนั้นคนที่เขาคุยด้วยมากที่สุดก็คือ…ผม

   ตลอดเวลาสามเดือน…พี่เขาดีกับผมมาก…มากเสียจนผมรู้สึกผิด

   เวลาสามเดือนที่ผมจะต้องทำให้เขารักแล้วก็บอกเลิกเขา…ตามคำท้าของเพื่อนเพื่อเงินเพียงไม่กี่พัน

   “เราเลิกกันนะครับ”ผมบอกพี่คินเสียงเบา

   ‘ภาคิน’คือชื่อของพี่เขา

   เขาโกรธผมมาก…นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาของพี่เขา

   ผมเดินหันหลังให้กับพี่คิดน…เดินออกมาโดยไม่ฟังเรียกเรียกที่สั่นเครือของพี่เขา

   พี่คินเสียใจ…ผมรู้ดี….เพราะผมเองก็เสียใจ





   กระดาษที่เรียกว่า ‘เงิน’ เพียงไม่กี่ใบในที่สุดผมก็ได้มันมา…แต่ผมไม่เคยรู้สึกยินดีกับมันเลย…ไม่เลยสักนิด

   ผมทำตัวห่างเหินพี่เขา แม้ว่าเขาจะยังคอยตามตื้อผมอยู่ก็ตาม ความห่างเหินทำให้นานวันเข้าผมค่อยๆลืมเลือนพี่เขาไปทีละนิด

   ในที่สุดผมมีผู้หญิงคนใหม่….และพี่เขาก็ทำในสิ่งที่ผมตกใจ…นั่นคือเขาแย่งผู้หญิงคนนั้นไปจากผม

   ทุกครั้งที่เราเดินสวนกัน…พี่เขามักจะจ้องมองผมด้วยแววตาที่ขุ่นเคือง

   ผมทำผิด…ผมรู้

   “เฮ้ย รัมภ์ พี่เขามองมึงไม่วางตาเลยว่ะ มึงไปบอกเลิกเขาอีท่าไหนวะ”

   ‘รัมภ์’ หรือ ‘รัมภา’ นี่คือชื่อของผม

   “เออน่า เรื่องมันจบไปแล้ว”ผมตอบก้มหน้าก้มตากินอาหารกลางวันตรงหน้า ถึงแม้ว่าสายตาของพี่เขากำลังจ้องมองผมอยู่ก็ถาม

   ผมไม่ขอให้พี่เขายกโทษให้…เพราะผมไม่สมควรจะได้รับมัน…สิ่งที่ผมทำมันมากเกินไป

   “แต่กูคิดว่าพี่เขาไม่จบกับมึงนะ”

   ใช่พี่เขาไม่ยอมจบ…

   ตอนนี้ผมขึ้นปีสามแล้ว ส่วนพี่คินอยู่ปีสี่ เขายังคงมองตามผมด้วยสายตา

แบบนั้น คอยแย่งผู้หญิงที่ผมคบด้วยไป

   ผมรู้ว่าพี่เขากำลังแก้แค้นผม…แต่ไม่เป็นไร ผมทนได้ อีกแค่ปีเดียวพี่เขาก็จะเรียนจบ

   ผมต้องทนอีกแค่ปีเดียว…

   “ไอ้รัมภ์พี่คินเขาแย่งแฟนมึงอีกแล้วเหรอวะ”

   “อืม”

   “มึงไม่โกรธเขาเหรอวะ นี่มึงกับพี่เขาเลิกกันเป็นปีๆแล้วนะเว้ย”

   “เออ ช่างเขา”ผมบอกไปอย่างนั้นแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ

   ก็ดีแล้วที่เขาแย่งคนผู้หญิงพวกนั้นไปจากผม…อันที่จริงพวกเราก็แค่คุยกันผิวเผิน เพราะผมรู้ดีว่ายังไงพี่เขาก็ต้องแย่งไปอยู่ดี

   พี่คินเป็นคนเก่ง เรียนได้อันดับต้นๆของชั้นปี พี่เขาหน้าตาดี ประกอบกับฐานะทางบ้าน ไม่ยากเลยที่พี่เขาจะแย่งผู้หญิงของผมไป
ได้ตลอด

   เพราะคนอย่างผม มีดีก็แค่หน้าตาที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เหมือนกับสีผม ผิวขาวสะอาดซึ่งเวลาเจอแดดแล้วจะขึ้น
เป็นกระอย่างง่ายดาย

   แม่บอกว่าพ่อเป็นชาวสเปน แต่ผมก็ยังไม่เคยเจอหน้าพ่อ…พูดง่ายคือผมกำพร้าพ่อตั้งแต่เด็ก แม่เลี้ยงดูผมมาคนเดียวตลอดยี่สิบ
ปีที่พ่อทิ้งเราไป

   “กูกลับก่อนนะ มึงขึ้นรถเมล์กลับดีดีล่ะ”วินบอกก่อนจะขี่มอเตอร์ไซคู่ใจของมันออกไป

   ผมเดินลัดตึกคณะเพื่อไปยังห้องสมุดเพราะผมต้องไปคืนหนังสือ ผมเดินไปเรื่อยๆเพราะตอนเย็นแบบนี้นักศึกษาคนอื่นๆกลับไป
กันหมดแล้ว เหลือแค่ไม่กี่คน


   ผมเดินมองปลายเท้าตัวเองไปพลางคิดอะไรไปพลาง ตาก็ไปสะดุดเข้ากับรองเท้าหนังขัดมันราคาแพง

   ผมรู้ได้ทันทีว่ารองเท้าคู่นี้เป็นของใคร…ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตามองพี่เขา

   พี่คินยังคงมองมาที่ผมด้วยแววตาเช่นเดิม…โกรธเคือง

   เช่นเดิมที่ผมจะเป็นฝ่ายหลุบตาลง แล้วเบี่ยงตัวหนี…เพราะผมไม่มีอะไรจะ

คุยกับพี่เขา

   แต่พี่คินก็คว้ามือผมเอาไว้ไม่ให้เดินหนีเหมือนกับทุกครั้งที่ผมมักจะเป็นฝ่ายหนีจากพี่เขาไป

   “พี่จะถามรัมภ์อีกแค่ครั้งเดียว…รัมภ์จะยอมกลับมาหาพี่ไหม”

   เสียงนั้นก้องกังวานเหมือนเดิม ดวงตาของผมมันสั่นเล็กน้อยกับน้ำเสียงอันเว้าวอนนั้น

   แต่คำตอบที่ผมมีให้ก็เหมือนกับทุกที

   “ไม่ครับ”

   ผมตอบด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบแล้วดึงแขนตัวเองออกจากมือของพี่เขา…มือที่ผมเคยกุมมันเอาไว้ ก่อนที่ผมจะเดินออกมาจาก
ตรงนั้นโดยไม่หันไปมอง

   นั่นเป็นการเจอกันครั้งสุดท้ายของผมกับพี่เขา เพราะเขาเรียนจบเร็วกว่า

กำหนดไปครึ่งปี

   ผมดีใจที่ไม่ต้องเจอหน้าเขาอีกแล้ว…ดีใจที่หลุดพ้นจากเรื่องราวที่ผมทำ

ผิดพลาดเอาไว้…ผมคิดเช่นนั้น

   แต่มันกลับเป็นอย่างที่ผมคิด…มันไม่ใช่เลยสักนิด

   นั่นมันเป็นแค่การเริ่มต้นต่างหาก

   มันสายไปแล้วที่ผมจะพูดคำว่า “ขอโทษ”…ออกไป



8888888888888888888888888888888888888888888888888888
[/color]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-03-2016 16:37:04 โดย NeLy เนลี่ »

ออฟไลน์ darinsaya

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
รอว่าคินจะทำยังไงต่อ
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8217
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
อีพี่คินมีแผนไรอีกเนี่ยะ

ออฟไลน์ chaweewong19841

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-2
ชอบอ่ะ ขอแบบซาดิสๆนะ
เราชอบ มาต่อเร็วๆนะ

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3

1.2 ลงโทษที่ทิ้งกัน

   ร่างกายเปลือยเปล่าถูกมัดตรึงเอาไว้ด้วยเชือกเส้นใหญ่ ปิดกั้นอิสรภาพเอาไว้ทำให้ผมไม่มีทางดิ้นหลุดไปจากพันธนาการ
นี้ไปได้

   ผมฟุบหน้าลงกับฟูกนอน ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นไปแล้วมัดติดเอาไว้กับหัวเตียง ข้อพับเข่าทั้งสองข้างก็เช่นกัน เชือก
เส้นยาวร้อยสอดเอาไว้แล้วตรึงให้มันชันขึ้น ให้ผมอ้าขาบั้นท้ายโก่งขึ้นอวดช่องทางให้กับดวงตาคมกริบที่จ้องมอง

   ผมไม่รู้ว่าพี่คินกำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาแบบไหน ผ้าเช็ดหน้าสีทึบผืนยาวมัดรวบใบหน้าช่วงบนเอาไว้ทำให้ผม
มองไม่เห็นสายตาคู่นั้น

   ร่างกายร้อนผ่าวและเปลือยเปล่าเคลื่อนกายขึ้นมาบนเตียง ทาบทับร่างกายของผมจากทางด้านหลัง ผมสะดุ้ง ตัวสั่นเทา
ฝ่ามือร้อนสอดเข้ามาที่ช่วงท้อง ลูบไล้เรือนกายผมอย่างแผ่วเบาจนรู้สึกวูบโหวง

   “พะ พี่คิน ปล่อยผม ฮึก ไปสักที”น้ำตาที่ไหลลงมาจนเหือดแห้งไม่รู้กี่ครั้งปะปนกับหยาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากขมับ

   ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหูให้ขนคอผมลุกชัน ผวาเมื่อกายร้อนผ่าวแข็งขืนถูกไถไปที่ต้นขา ผมกำลังสั่นและกลัว ความ
มืดและความกลัวเท่านั้นที่ผมสัมผัสได้

   พี่คินหอบกระเส่าข้างหู ฟันคมกัดลงบนติ่งหูของผมแรงจนผมกัดฟันเพื่อปิดกั้นเสียงเอาไว้

   “ฮึก ผม ปล่อย ผม”ร้องขอจนเสียงแหบแห้งแต่ก็ไร้ผลเมื่อพี่เขาดูเหมือนจะไม่ฟังคำอ้อนวอนของผม


   เหมือนกับที่ผมไม่เคยฟังคำอ้อนวอนขอพี่เขา…

   ผมพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นเชือกที่รัดเอาไว้ก็ยิ่งรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมา ฝ่ามือของพี่เขาลูบไล่ไปทั่วร่างกายจนผมสั่น
สะท้าน


   แก่นกายถูกหยอกล้ออย่างย่ามใจ ลิ้นชื้นตวัดเลียลงบนต้นคอไล่ไปที่ลาดหลังของผม สะโพกถูกจับให้ชันขึ้น บีบเคล้น
แก้มก้นแล้วแหวกมันแกจนผมสะดุ้งเฮือก ของเหลวเย็นวาบไหลลงมาผ่านร่องก้นลงไปสู่ช่องทาง

   “พี่คิน พะ พี่จะทำอะไร ฮึก ผม ผมกลัว”ผมบอกไปตามความจริงด้วยน้ำเสียงสั่นเทาแต่พี่เขาไม่ตอบ นิ้วแข็งขืนสอดดัน
เข้ามารวดเดียวสองนิ้วผ่านปากทางนุ่มให้ผมผวาซุกหน้าลงบนที่นอน

   ความมืดที่ทำให้ผมมองไม่เห็นสิ่งใด ทำให้ความกลัวของผมมันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ


   “พี่คิน ผม เจ็บ”

   “พี่รู้รัมภ์เจ็บ พี่เองก็เจ็บเหมือนกัน”พี่คินโน้มตัวมากระซิบข้างหู แผ่นอกทาบลงมาชิดกับแผ่นหลังที่สั่นเทา

   “อะ เอาออก ผมเจ็บ”

   “พี่เสียใจมากนะ…รัมภ์รู้ไหม”เหมือนว่าพี่เขาจะไม่ฟังผมเลย นิ้วแข็งกลับสอดลึกเข้ามา เจ็บจนต้องกัดฟันลงบนริมฝีปาก
เพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ น้ำตาไหลออกมาจนผ้าเช็ดหน้าเปียกชุ่ม

   “ผม เจ็บ ยะ หยุดที”

   “พี่อยากให้รัมภ์รู้ว่าพี่เจ็บมากแค่ไหน…ตอนนี้รัมภ์รู้แล้วใช่ไหม”เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู

   ผมพยักหน้ารัวให้กับคำถามของพี่เขา…ผมรู้ ผมรู้มาตลอดว่าพี่เจ็บ…รู้แต่ไม่เคยสนใจ...ผมผิดเอง

   “ฮึก เอาออก เอาออกให้ผมที”ผมร่ำร้อง แต่ดูเหมือนว่าพี่เขาจะจงใจแกล้งขยับนิ้วสองนิ้วนั้นเข้าออกไม่หยุด

   “รัมภ์น่ารัก…รัมภ์รู้ตัวไหม ไม่แปลกใจว่าทำไมพี่ถึงได้รักรัมภ์”

   “อะ อึก”แทนที่จะถอนนิ้วออก แต่นิ้วที่ใส่เข้ามากลับเพิ่มขึ้นมากขึ้น ทำให้รู้สึกว่าช่องทางข้างหลังมันกำลังจะฉีกขาดเต็ม

ทน

   “แต่รัมภ์ทำแบบนี้กับพี่…มันไม่น่ารักเลยรู้ไหม”ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงกลับแข็งกร้าว นิ้วทั้งสามกดเข้ามาจนลึกรวดเดียว
ผมเจ็บจนสะอื้นจิกเล็บลงบนผ้าปูอย่างแรง ร่างกายมันกระตุกและสั่นจนควบคุมไม่ไหว

   “ฮึก พี่คิน รัมภ์กลัว ปล่อยรัมภ์ไปเถอะ อะ อือ”

   “ให้พี่ปล่อยรัมภ์ไปอย่างนั้นเหรอ เหมือนกับตอนที่รัมภ์บอกเลิกพี่ใช่ไหม”

   ผมพยักหน้าให้กับคำถาม นิ้วที่ขยับเข้ามาข้างในตัวค่อยๆถอนออกไป

   “ปล่อย รัมภ์ไปเถอะนะ รัมภ์อยากกลับบ้าน ฮึก”

   “พี่เคยรักรัมภ์มาก…แต่รัมภ์ใจร้ายกับพี่…รัมภ์คิดว่าพี่ควรจะทำยังไงกับรัมภ์ดี”

   “ปะ ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮึก ผม อือ”น้ำเสียงมันสั่นจนควบคุมไม่ได้ แก่นกายด้านหน้าถูกอุ้งมือใหญ่หยอก
ล้อจนมันตื่นตัวตอบรับกับสิ่งเร้า

   “พี่ควรจะทำยังไงกับรัมภ์ดี…ไหนรัมภ์ลองตอบคำถามพี่สิ”

   “ผม ฮะ ฮึก ผม ไม่ไหว พี่ปล่อย ผะ ผมที”ร่างกายด้านหน้าถูกกระตุ้นและเร่งเร้าจนแทบทนไม่ไหว ลมหายใจของพี่คินยัง
คงเป่ารดต้นคอและกระซิบข้างหู

   “เด็กไม่ดีอย่างรัมภ์…ต้องถูกลงโทษ”

   สิ้นเสียงช่องทางด้านหลังเหมือนกับถูกฉีกจนขาดให้ได้ ร่างกายใหญ่โตโถมลงมาทาบทับ สอดประสานแก่นกายร้อน
ราวกับแท่งเหล็กเข้ามาในร่างกายของผมจนสุด

   “เจ็บ พี่คิน ผมเจ็บ”ผมร้องขอเมื่อกายนั้นกระแทกลงมาไม่ออมแรง ผมผวาไปตามแรงกระทั้นกายที่ส่งผ่านเข้ามา กายข้าง
ในมันเจ็บและปวดร้าวราวกับร่างกายกำลังถูกฉีกกระชากให้ขาดออกจากกัน

   พี่เขารุนแรง และไม่ฟังคำร้องขอ…ผมเจ็บ แต่พี่เขาไม่หยุด…ท่อนเนื้อร้อนดันเข้ามาจนสุดให้ผมเกร็งตัว จิกนิ้วลงกับ
ผ้าปูที่นอนจนยับย่น

   น้ำตาที่เหือดแห้งไปเมื่อครู่ไหลกลับลงมาอีกครั้ง ไหลลงมาอาบแก้ม พี่คินกระแทกกายเข้ามา ผมได้แต่กัดฟันลงกับ
ผ้าปูที่นอน ข้อพับเข่าถูกเชือกรัดให้ขาอ้าออกกว้างจนเจ็บ บั้นเอวถูกมือใหญ่ตะปบราวกับเสื้อตะปบเหยื่อ ถูกบีบเคล้นจนมันช้ำ

   พี่เขาคำรามอย่างพอใจ…แต่ผมกำลังร้องไห้

   พี่เขาไม่สนใจที่ผมเจ็บ…เหมือนกับผมไม่เคยสนใจที่พี่เขาเจ็บ

   ความมืดมิดมันกำลังกลืนความคิดของผมให้จมดิ่งลงไป  พี่คินยังคงไม่หยุด ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กายใหญ่นั้นกระแทกเข้ามา
ตักตวงเอาความพึงพอใจไปทิ้งเอาไว้แต่คราบคาวไหลรินเอ่อล้นออกมาเมื่อร่างกายของผมมันรับไม่ไหวอีกต่อไป

   นี่ใช่ไหม…บทลงโทษที่ผมสมควรจะได้รับ



8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8

   
ฮืมมมมม พระเอกโรคจิต เคนะ ไม่ว่ากันนะ


ออฟไลน์ chaweewong19841

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-2
เราชอบนะพระเอกโรคจิตแบบนี้ :hao7:มาต่อเร็วๆนะขอแบบยาวๆด้วยล่ะกัน :hao3:

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3
รวมมมมมมมมม  :mew1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-03-2016 15:00:31 โดย NeLy เนลี่ »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ 0%

  • 0percent.
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 69
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ปูเสื่อรอกันเลยทีเดียวเชียว

ออฟไลน์ Serioz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 265
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
รอตอนต่อไปค่ะ
ชอบพระเอกจังโรคจิตดี-.,-

ออฟไลน์ chaweewong19841

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-2
รอตอนต่อไปจร้า
มาต่อเร็วๆนะ ขอยาวๆหน่อย

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3
บทที่ 2 แผนการ


   “รัมภ์ได้ข่าวว่ามึงมีที่จองตัวมึงไปฝึกงานที่หว่า จึงเหรอวะ”วันเดินเข้ามาถามยกแขนขึ้นกอดคอผมอย่างสนิทสนม

   “เออ ประมานนั้นแหละ แล้วมึงอะ”ผมตอบ



   ตอนนี้พวกเราขึ้นปีสี่กันแล้ว ต่างคนต่างก็ต้องหาที่ฝึกงาน

   “กูฝึกงานที่บริษัทเพื่อนพ่อว่ะ อยู่ไม่ไกลจากบ้านด้วย กูล่ะเซ็ง”

   “ไม่ดีรึไง จะได้กลับบ้านเจอหน้าพ่อแม่มึงบ้าง”

   “แล้วมึงอะ ฝึกที่จังหวัดไหนวะ หรือว่ากรุงเทพ”

   “ไม่อะ ชุมพร กูยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะไปรึเปล่า กูว่ามันไกลเกินไปว่ะ กูอยากกลับบ้านไปหาแม่กูบ้าง”ผมตอบวินไป

   มันดีที่ผมไม่ต้องไปหาที่ฝึกงานเอง ทว่าที่ที่เสนองานมามันไกลเกินไป ยากมากที่จะเดินทางกลับมาหาแม่ได้ง่ายๆ

   แม่เปิดร้านขายอาหารตามสั่งใกล้โรงเรียนในตัวเมืองจังหวัดนนท์บุรี แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวอยู่ตามลำพัง มันทำให้ผม
ตัดสินใจยากที่จะต้องเลือกระหว่างการฝึกงานในที่ที่เงินเดือนสูงมากแต่ต้องเดินทางไกลๆกับเงินเดือนเพียงไม่กี่พันกับการหาที่

ฝึกงานเอาแถวนี้

   “ชุมพรติดกับประจวบเลยมึง ถ้ามึงฝึกงานที่นั่นว่างๆกูพามึงเที่ยวได้พอดีเลยมึง”

   “เออกูรู้ แต่กูเป็นห่วงแม่”

   “แม่มึงก็มีลุงข้างบ้านคอยดูให้อยู่ไม่ใช่รึไง”วินพูดถึงลุงสินที่อยู่ข้างบ้าน ลุงสินชอบแม่มานานมาก แต่ไม่ได้แสดงออกท่าทีอะไรมากมายนอกจากคอยดูแลอยู่ห่างๆมาตลอด

   “กูรู้ แต่เขาไม่ใช่คนในครอบครัว”

   “ก็เขาชอบแม่มึง”

   “อันนั้นมันไม่เกี่ยวกัน มึงก็รู้”ผมถอนหายใจ อีกไม่ถึงครึ่งเดือนแล้วที่ผมต้องเลือก





   “แม่ เก็บของเสร็จแล้วเหรอรัมภ์ว่าจะมาช่วย”ผมถามเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านเห็นแม่กำลังปิดประตูร้าน

   ร้านหรือว่าบ้านของเราเป็นตึกแถวสองชั้น เรื่องอายุของมันไม่ต้องพูดถึง แม่บอกว่าอายุของมันมากกว่าอายุของแม่ซะอีก

   “ไม่เป็นไร วันนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าแม่เลยเก็บเร็ว ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงกลับมาล่ะ ปกติมาพรุ่งนี้เช้านี่”

   “พอดีรัมภ์มีเรื่องอยากปรึกษาแม่”

   “เรื่องอะไรล่ะ ถึงทำให้รัมภ์ลูกแม่กลุ้มใจถึงขนาดกลับมาหาแม่เร็วกว่ากว่าทุกทีอย่างนี้ หืม”แม่ถามพลางยิ้มดึงผมเข้าไป
กอด

   “เรื่องฝึกงานน่ะแม่”

   “ทำไมเหรอ หรือว่ายังหาไม่ได้”

   “ไม่หรอก อาจารย์ที่ปรึกษาเขาบอกว่ามีคนเสนอให้รัมภ์ไปฝึกงานที่บริษัทเขา”

   “ก็ดีแล้วนี่ แล้วรัมภ์กลุ้มใจอะไรล่ะ”แม่ยิ้มยกมือขึ้นลูบหน้าผมอย่างเบามือ

   แม่มักทำอย่างนี้เสมอ แม่ชอบมองตาผมเพราะตาของผมเหมือนกับพ่อ…พ่อที่ทิ้งเราไป

   “มันก็ดี แต่ที่ที่เขาเสนอให้รัมภ์ไปฝึกงานมันอยู่ที่ชุมพรเลยนะแม่”

   “ชุมพรเลยเหรอ แต่แม่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ดีซะอีก จะได้ไปเที่ยวด้วย”

   “แต่รัมภ์เป็นห่วงแม่”

   “ไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ แม่เคารพการตัดสินใจของรัมภ์ ถ้ารัมภ์อยากไปแม่ก็จะไม่ว่า”

   “รัมภ์ไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียวนานๆ รัมภ์คิดถึง”

   “ก็โทรมาหาแม่สิ เหมือนกับทุกที”

   “งั้นเอาไว้รัมภ์คิดดูอีกที รัมภ์ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะลงมากินข้าง คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ยุพินใจจะขาด”ผมก้มลงหอมแก้ม
แม่ฟอดใหญ่

   เพราะเรามีกันอยู่แค่นี้…มีกันอยู่แค่สองคนจึงทำให้เรารักกันมาก

   “จ๊ะรัมภา วันนี้แม่ทำแตงกวาผัดไข่รีบลงมากินล่ะ ไม่งั้นแม่กินหมดนะ”รัมภาชื่อที่แปลว่านางฟ้า เพราะตอนที่ผมเกิดแม่ฝัน
เห็นนางฟ้า

   ผมหัวเราะร่วนกับคำขู่ของแม่แล้ววิ่งขึ้นมายังชั้นบน



   พออาบน้ำเสร็จเมื่อเดินลงมาผมแอบเห็นแม่กำลังนั่งกุมขมับให้กับสมุดบันทึกรายรับรายจ่ายของบ้าน พอเห็นว่าผมลงมา
แม่ก็ปิดสมุดนั้นลงทันทีราวกับกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ไม่อยากให้ผมรู้

   “แม่ซ่อนอะไรรัมภ์รึเปล่า”ผมหรี่ตามองอย่างจับผิด แม่กำลังฝืนยิ้ม

   “ปะ เปล่า แม่ไม่ได้ซ่อนอะไรเราสักหน่อย ไปไปกินข้าว เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมดพอดี”

   “เอาสมุดมาให้รัมภ์ดูหน่อย”

   “จะดูทำไม มันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ไปไปกินข้าว”

   “แม่ เอามาให้รัมภ์ดู”

   “ลูกคนนี้ ไปกินข้าวไป ดื้อไม่เข้าเรื่อง”แม่ดันผมให้ออกจากตรงนั้นแล้วเก็บสมุดรายรับรายจ่ายลงในลิ้นชัก แต่นั่นมันก็ไม่
ทำให้ผมวางใจ

   เรากินข้าวด้วยกันเหมือนทุกครั้ง หลังจากกินข้างเสร็จก็จะมานั่งดูละครตอนเย็นเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ผมกลับอาศัยจังหวะที่
แม่เผลอ

   ผมปล่อยปะละเลยความสงสัยที่มีอยู่ไปไม่ได้เลย ผมแอบมาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบสมุดเล่มหนาออกมาเปิด

   รายรับรายจ่ายของแม่ช่วงหลายเดือนให้หลังดูน้อยลงไปถนัดตาจนเกือบจะติดลบ นี่คือสาเหตุที่ทำให้แม่นั่งกุมขมับ

   “รัมภ์”เสียงแม่เรียกทำให้ผมหันไปมอง แม่ดูมีสีหน้าตกใจ

   “ทำไมแม่ไม่บอกรัมภ์เลย รัมภ์จะได้ทำงานพาร์ทไทม์”

   “แต่แม่อยากให้รัมภ์ตั้งใจเรียน อีกอย่างรัมภ์ก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว อีกไม่ถึงปีเอง”

   “แต่แม่แทบไม่เหลือเงินเก็บ”

   “แม่ไม่จำเป็นต้องใช้อะไรมากมายสักหน่อย ดึกแล้ว ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ได้ไปตลาดแต่เช้า”แม่ยังคงทำเหมือนว่านั่น
ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราแต่เป็นปัญหาของแม่คนเดียว

   มันทำให้ผมตัดสินใจได้ทันทีว่าผมควรทำยังไง





8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-



   “ผมเป็นเด็กฝึกงานที่นัดเอาไว้น่ะครับ ผมจะมารายงานตัว”ผมติดต่อที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

   “ขึ้นชั้นบนห้องซ้ายมือนะคะ รอสักครู่เดี๋ยวอิงติดต่อคุณฟ้าให้”

   “ขอบคุณครับ”ผมตอบรับแล้วส่งยิ้มให้เธอ

   ในที่สุดผมก็ตกลงเข้าฝึกงานบริษัทที่ติดต่อผมผ่านทางอาจารย์ที่ปรึกษา ที่นี่เป็นบริษัทที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับรังนก งานที่ผม
จะต้องทำก็คงจะเกี่ยวกับพวกเอกสารต่างๆตามสายที่ผมเรียนมาไม่น่าจะมีอะไรผิดไปจากที่ผมคิดสักเท่าไร

   สำนักงานของที่นี่เป็นตึกสูงสองชั้นแบ่งแยกสัดส่วนไว้อย่างชัดเจน ชั้นล่างไว้สำหรับพนักงานแผนกต่างๆที่ทำงานอยู่ด้าน
นอกและแขกมาติดต่องาน ส่วนชั้นบนก็หนีไม่พ้นห้องรับแขกและแผนกที่เกี่ยวกับเอกสารซึ่งมีเพียงไม่กี่คน

   “มาแล้วเหรอคะคุณรัมภา กำลังรออยู่พอดีเลย”

   “เรียกรัมภ์เฉยๆก็ได้ครับ”

   “ได้ค่ะ นี่สัญญาจ้างค่ะ ไม่เข้าใจตรงไหนถามฟ้าได้นะคะ”คุณฟ้าเป็นผู้หญิงผิวเข้มตามสไตล์ของคนใต้ตาหวานหน้าคม ดู
จากรูปการคงจะเป็นเลขาหรือฝ่ายบุคคลของที่นี่แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่าเธอนั่งจ้องผมไม่ยอมไปไหน
มากกว่า”

   “เอ่อ คือ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วผมเอาไปให้ก็ได้ครับ”ผมบอก เพราะถ้ามีคนมาจ้องอย่างนี้คงไม่มีสมาธิอ่านสัญญา

   “ไม่เป็นไรค่ะพอดีฟ้ารีบด้วยต้องทำจ่ายเงินเดือนพนักงาน เอาไปเลยทีเดียวง่ายกว่าค่ะ”ถ้าบอกขนาดนี้ผมคงต้องเกรงใจ
แล้วรีบเซ็นๆซะให้จบจะได้ไม่รบกวนเวลาคุณฟ้ามาก


   “งั้นผมเซ็นเลยดีกว่าครับ สัญญาคงไม่น่าจะมีอะไรที่เป็นปัญหา”

   “ค่ะ ไม่คิดว่ามี”คุณฟ้ายิ้ม

   สุดท้ายผมก็เซ็นสัญญาโดยไม่ได้อ่านจนได้

   “เสร็จแล้วให้ผมเอาของไปเก็บไว้ที่ไหนครับ”ผมพูดถึงกระเป๋าเสื้อผ้าของใช้ต่างๆสองกระเป๋าใหญ่

   “อ๋อไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวจะมีคนมายกไปให้เองคุณรัมภ์ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวนั่งรอก่อนฟ้าจะเอาขนมกับน้ำมาให้”


   “มะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเก็บของเลยก็ได้”มันจะดูแลกันดีเกินไปหน่อยรึเปล่า ผมเองก็เป็นแค่เด็กฝึกงาน

   “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถือว่าเป็นรางวัลที่คุณรัมภ์ช่วยประหยัดเวลาฟ้า”

   และแล้วคุกกี้กับน้ำส้มก็มาวางอยู่ตรงหน้าของผมจนได้ อันที่จริงก็หิวอยู่พอดี อยู่ต่ออีกหน่อยคงไม่เป็นไร จะได้มองดู
ทำเลที่ทำงานไปในตัวด้วย

   ใช้เวลาไปไม่นาน รู้ตัวอีกทีก็ดื่มน้ำส้มไปจนหมดแก้ว เป็นเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศรึเปล่าก็ไม่แน่ใจที่ทำให้
ผมรู้สึกง่วงขึ้นมา

   เปลือกตามันหนักอึ้งจนแทบจะลืมไม่ขึ้น ถึงแม้ว่าจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อที่จะไล่ความง่วงแต่ก็ไม่สำเร็จ จนสุดท้ายเปลือกตา
ของผมมันก็ปิดลงสนิท นำพาผมจมดิ่งสู่ห้วงนิทราจนร่างของผมล้มฟุบลงไปบนโซฟาอย่างง่ายดาย



8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-
รัมภ์เป็นอะไรไป จะเป็นอะไรรึเปล่า คึคึคึ
   

   


ออฟไลน์ paiongza1669

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 29
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
มีความโดนวางยานอนหลับ 555 จากพระเอกรึป่าวน้า :katai2-1:

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4

ออฟไลน์ chaweewong19841

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-2
จะโดนทำไรน้าาาาาาา

ออฟไลน์ jajomjun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
อะยึ้ยย!!  ชอบๆๆเอาอีกกๆ
+1 เป็ด :impress2:

ออฟไลน์ kyungploy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 335
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
ชอบอะไรแบบนี้จัง 5+
แต่พี่คินก็ดูรักรัมภ์มากเลยนะ

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1432
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ cheyp

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1536
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +49/-0
แผนลักพาตัวสินะ

ออฟไลน์ sosi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 246
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0

ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
สงสารพระเอก มาต่อเร็วๆนะ

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3

ออฟไลน์ Oเด็กหญิงเย็นชาO

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-3
บทที่ 3 หนี

   ผมตื่นขึ้นมาอีกทีด้วยอาการปวดหัวรุมเร้าจนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ ทว่าแขนขากลับรู้สึกไม่เป็นอิสระเท่าที่ควร ถูกตึงเอา
ไว้ด้วยเชือกให้อยู่ในท่าที่น่าอาย ตาถูกปิดเอาไว้ด้วยผ้าสีทึบทำให้มองอะไรไม่เห็น ใบหน้าด้านข้างฟุบลงกับฟูกนอนคู้กาย
เข้าหากันทั้งที่ข้อมือถูกดึงรวบขึ้นไปแล้วมัดตรึงเอาไว้

   “ตื่นแล้วเหรอ หลับไปนานเลยนะ”น้ำเสียงทุ้มลึกกระซิบไม่ไกวจากหูเรียกให้ผมสะดุ้งเล็กๆ เหมือนกับมีนิ้วร้อนๆกรีดลงา
บนแผ่นหลังไล่ไปตามแนวไข่สันหลังจนขนลุกซู่ ทำให้รับรู้ได้ว่าร่างกายของผมมันกำลังเปลือยเปล่า

   เสียงนี้ผมจำได้ดี…เสียงของพี่คิน…เสียงที่ผมไม่ได้ยินมาเป็นปีแล้ว

   “พะ พี่คิน”ผมพึมพำ แทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

   “ไงครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”พี่คินกระซิบ ลิ้นร้อนชื้นตวัดลงบนติ่งหูของผมอย่างลามก

   ผมไม่เข้าใจ…ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าผมอยู่ที่ไหน แล้วเกิดอะไรขึ้น
   “พี่ ช่วยแก้มัดผมที”

   “ถ้าพี่แก้มันรัมภ์จะหนีพี่ไป”

   “หมายความว่าไงครับ…พี่…จะทำอะไรกันแน่”ผมถามออกไปในเวลานั้นด้วยความกลัวที่กำลังเริ่มจะกัดกินหัวใจ

   “กำลังทำโทษเด็กไม่ดีครับ”

   พี่คินสอดกายลุกล้ำเข้ามาในตัวของผมครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่ร่างกายของผมถูกพันธนาการและปิดกั้นเอาไว้ให้มองไม่เห็น
ในสิ่งที่เขากระทำ

   บทลงโทษที่ผมสมควรจะได้รับ…ลงโทษให้กับความรู้สึกของคนดีดีอย่างเขาที่เสียไป

   ผมตื่นขึ้นมาอีกทีร่างกายมันเหมือนกับแก้วที่ร้าวจวนเจียนจะแตกอยู่เต็มกลืน ร่างกายพันธนาการถูกปลดออกหลงเหลือ
เพียงแต่ร่องรอยเอาไว้ที่ข้อมือและข้อพับเข่าตอกย้ำให้ผมจำจดสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าผมจะมองไม่เห็นมันก็ตาม…ผมไม่กล้า
แม้แต่จะจินตนาการเลยสักนิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม

   ของเหลวเหนียวหนืดที่ผมรู้ดีว่ามันคืออะไรไหลย้อนลงมาที่โคนขายามที่ผมลุกขึ้นยืนด้วยขาที่สั่นเทา

   ประตูที่ปิดกั้นเอาไว้ไม่ว่าพยายามจะบิดลูกบิดสักแค่ไหนมันก็ไม่ยอมเปิดออก เพราะมันล็อกอัตโนมัติจากด้านใน ทางเดียว
ที่จะเปิดออกจากด้านนี้ได้จะต้องมีรหัสซึ่งผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร

   ผมทิ้งกายลงบนพื้นไม้ผิวมันด้วยขาที่สั่นเทา ร่างกายถูกชำระล้างจนสะอาดสะอ้าน สวมใส่ชุดนอนให้อย่างดิบดี หากแต่สิ่ง
ที่ยังคั่งค้างอยู่ในใจมันยังทำให้ผมรู้สึกว่าร่างกายผมยังคงสกปรก

   “ปะ เปิดประตู”ผมร้องบอกเสียงแห้งผากความหิวเริ่มเข้ามาครอบงำจนท้องร้องออกมา

   กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยที่อยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างเรียกให้ผมหันไปมองแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ถึงแม้ว่าจะไม่วางใจที่จะกินมัน แต่
ก็คงไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้ว ผมต้องกินมันเพื่อให้ผมมีแรงที่จะรับมือเรื่องที่ผมไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกสักเท่าไร…ผม
ไม่รู้ว่าพี่คินคิดอะไร และจะทำอะไรกับผมอีก

   “ลมอ่อนๆพัดเอากลิ่นเค็มเข้ามาผ่านบานหน้าต่างที่เปิดเอาไว้ เสียงคลื่นทะเลกระทบฝั่งเอื่อยๆทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าบ้าน
หลังนี้อยู่ไม่ไกลจากชายหาด

   โชคดีที่อาหารที่กินไปไม่มีอะไรผิดปรกติ ผมถอนหายใจเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนผืนเตียง ช่องทางด้านหลังยังคงเจ็บแสบ
สิ่งที่อยู่ข้างในยังคงคั่งค้าง เพราะผมไม่รู้ว่าจะเอามันออกมายังไง…สิ่งที่พี่เขาทิ้งเอาไว้ในร่างกายของผม

   พอทอดมองไปที่นอกหน้าต่าง แสงจันทร์เหลืองนวลส่องกระทบผืนทะเลที่ไม่เคยนิ่งสงบประจักษ์สู่สายตา ทำให้ผมคิด
อะไรออก แล้วลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง ชะโงกหน้าออกจากหน้าต่างก้มลงไปมอง เป็นอย่างที่คิด พื้นเบื้องล่างเป็นฝืนทราย หาก
ตกลงไปคงไม่เจ็บมาก

   เคยเห็นแต่ในหนังที่เวลาหนีออกจากหน้าต่างจะใช้ผ้าปูที่นอนโรยตัวลงไป ได้ทำเอาจริงๆก็วันนี้

   ผ้าปูที่นอนถูกปลดออก ผมฉีกมันออกเป็นสองส่วนแล้วมัดมันเข้าหากันจนแน่นดีแล้วผูกกับขาเตียง

   ผมถอนหายใจอีกครั้ง ถึงแม้ว่าไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่โทรศัพท์หรือว่าเงิน แต่ผมก็เลือกที่จะไป

   ผมค่อยๆหย่อนตัวลงมาผ่านบานหน้าต่างชั้นสอง แต่แล้วความมืดก็ทำให้ผมกะระยะผิดเพราะเหลืออีกตั้งช่วงตัวกว่าจะถึง
พื้น ตัดสินใจกระโดดลงไปด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า

   เขาเดินเลาะมายังด้านหลังของตัวบ้านเป็นระเบียงยื่นออกมาติดกับชายหาด ได้ยินเสียงคนคุยกันจึงย่อตัวหลบแล้วถอย
อ้อมไปอีกทาง

   โชคดีที่เป็นเวลากลางคืน ผมลัดเลาะผ่านสวนของบ้าน ผ่านหลังตึกสองชั้นที่มีลักษณะเหมือนอพาร์ทเม้นท์ น่าจะเป็น
ที่พักของคนงาน เดินออกมาอีกกว่าสิบนาทีจนเจอกับถนนแคบๆสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม่ไม่มีบ้านของใครอยู่เลย

   มีเพียงแสงจันทร์ที่เป็นตัวช่วยทำให้เดินผ่านความมืดโดยไม่ผิดพลาดง่ายๆ ผมเดินย่ำเท้าเปลือยลงบนถนนลาดยางแคบๆ
กอดอกคู้กายเข้าหาตัวเองเมื่อรู้สึกถึงอากาศที่เย็นเฉียบ ความสว่างจากแสงของดวงจันทร์มันคงไม่พอ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่
ปลายเท้าทำให้ผมสะดุ้ง สัมผัสได้ถึงของเหลวเย็นฉ่ำกับกลิ่นคาวของเลือดขึ้นมาจนขนลุก

   แต่ถึงยังไงผมก็ต้องเดินต่อไป หวังว่าจะมีรถผ่านมาสักคัน

   เหมือนว่าคำขอของผมจะสมหวัง รถกระบะคันเก่าขับผ่านมาเรียกให้ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องเดินเท้า
เปล่าทั้งที่เท้ายังเจ็บไปจนถึงสถานีตำรวจ

   “ทำไมมาเดินเท้าเปล่าเอาแถวนี้ล่ะหนุ่ม”คนที่นั่งข้างคนขับลดกระจกลงมาถามเป็นภาษาใต้

   “คือ ผม จะไปสถานีตำรวจ”อย่างน้อยที่นั่นก็น่าจะช่วยเหลือส่งผมกลับบ้านได้

   “ไปสิ มืดค่ำป่านนี้เดินคนเดียวอันตราย เดี๋ยวไปส่งให้”คนขับตอบแล้วยิ้มให้ผิดกับหน้าตาที่ดูหน้ากลัว

   ผมถูกจัดที่นั่งให้นั่งทางข้างหลังของคนขับ จนรถขับออกไป

   “เอ่อ แน่ใจนะครับว่าไปทางนี้”ผมถามจ้องมองสองข้างทางเพราะมันเป็นทางที่ผมเดินผ่านมา

   “อืม ทางนี้แหละหนุ่ม ถูกทางแล้ว”

   “อ่า ครับ”ผมพยักหน้า จะเถียงผู้รู้ก็ไม่ได้ ก้มมองปลายเท้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดที่บางส่วนแห้งเกรอะกรัง

   คิดซะว่าเป็นบทสงโทษที่ผมทำกับพี่เขาเอาไว้…เหยียบย่ำความรู้สึกดีดีที่พี่เขามีต่อผมตลอดเวลาที่ผ่านมา




มีต่อ

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1432
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43
นึกว่าต่อวันนี้

ออฟไลน์ sosi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 246
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
 :mew1:  มาต่อแล้ว

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
โดนส่งตัวกลับมาแหง

ออฟไลน์ chaweewong19841

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-2
ชอบมาก ให้คินลงโทษรัมให้หนักๆเลยนะ

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
มาซะค้าง

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด