คิดถึงพิเศษ
:: คิดถึงไม้ ::
คุณเคยคิดไหมว่าถ้าย้อนเวลาได้จะทำและไม่ทำอะไร?
สำหรับไม้ สิ่งหนึ่งที่เขาจะไม่ทำคงเป็น...
การเข้าไปทักสิงหาในวันแรกที่เปิดเรียน
วันแรกของการเปิดเรียน แน่นอนอยู่แล้วที่ใครๆก็ย่อมจะเข้าไปทักเพื่อนจากโรงเรียนเก่ากันก่อน แม้จะไม่สนิทแต่ก็ต้องรู้จักชื่อหรือคุ้นหน้ากันบ้าง
“หวัดดี กูชื่อไม้นะ มึงชื่อสิงห์ใช่ป่ะ” ไม้เดินเข้าไปทักสิงห์ รอบๆสิงห์มีเพื่อนร่วมรุ่นอีกหลายคนนั่งคุยกันอยู่
“อือ มึงอยู่ห้อง 3 ป่ะ กูคุ้นๆ” สิงห์ถาม
“ใช่ๆ จำกูได้ด้วยหรอวะ” ไม้ถามอย่างแปลกใจ
“เคยแข่งบาสด้วยกันตอนกีฬาสีไง มึงตัดกูโคตรบ่อยเลย ตอนนั้นเกลียดมึงมากกูเลยจำได้ ฮ่าๆๆๆ”
“ทำไมมึงจำเรื่องอย่างนั้นว้าาา ฮ่าๆๆๆๆ”
วันเวลาผ่านไปไม้เริ่มรู้จักเพื่อนคนอื่นๆมากขึ้น แต่ก็รู้สึกเช่นกันว่าสิงหาเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยสบายใจที่สุด นั่นจึงเป็นที่มาที่พวกเพื่อนๆเรียกไม้กับสิงห์ว่า... ‘คู่หูเศรษฐศาสตร์’
“สิงห์ ทำไมช่วงนี้กูไม่เห็นนายน์เลยวะ” ไม้ถาม ตอนนี้พวกเขาสนิทกันพอที่จะคุยเรื่องส่วนตัวกันได้แล้ว
“เลิกกันตั้งนานแล้ว” สิงห์ตอบเสียงเรียบ แม้สีหน้าจะดูเหมือนไม่เป็นอะไรแต่ไม้คิดว่าไม่ใช่
“มึงยัง... ชอบนายน์อยู่หรอวะ”
“กูกำลังตัดใจอยู่เว้ย” สิงห์ยิ้มน้อยๆ
มันเป็นรอยยิ้มที่ควรเรียกว่าการยกมุมปาก...
“มึงก็อย่าไปสนใจเขาดิ เดี๋ยวก็ลืม” ไม้แนะนำ
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องขับรถอ้อมไกลแค่ไหนให้มันไม่ผ่านตึกสถาปัตอ่ะ”
โอเค... เขาจะไม่พูดเรื่องนี้อีก
มาพูดเรื่อง
#ความสิงหา กันดีกว่า เพราะนอกจากสิงห์จะหล่อ รวย เฟรนลี่แล้วยังมีอย่างที่คนอื่นไม่รู้...
#ความสิงหา ที่คนภายนอกไม่มีทางเชื่อถ้าไม่ได้เห็นเอง...
อาทิเช่น... ตอนนั้น...
“สิงห์ ทำไมมึงชอบใส่เสื้อตัวนี้จังวะ” ไม้ถามถึงเสื้อยืดแบรนด์แนมสีน้ำเงินสกรีนลายกราฟฟิกของสิงห์
“ตัวนี้อ่ะหรอ? สวยใช่มะ” สิงห์ยิ้มดีใจพลางหมุนตัวอวดเสื้อให้เขาดู
“เออ สวยว่ะ ซื้อที่ไหน” มองไปมองมาเขาก็คิดว่ามันสวยดีเหมือนกัน
“นายน์ซื้อให้กูเป็นของขวัญวันเกิด น่ารักเนอะ” สิงหายิ้มภูมิใจ
“ไหนมึงบอกว่าจะตัดใจไง...”
“นั่นสิ กูว่าจะตัดใจนี่...” สิงห์ก้มมองเสื้อ รอยยิ้มภูมิใจพลันแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มเศร้า
ไม่น่าเลยไม้...
หรือตอนนั้น...
“สิงห์ กูขอยืมชีทหน่อย” วันนี้ไม้มาทำงานที่ห้องสิงห์ แต่เขาดันหยิบชีทที่จะใช้มาไม่ครบเลยต้องขอยืมเจ้าของห้อง
“อยู่ในห้องอ่ะ เข้าไปเอาเลย” สิงห์บอกมือก็วุ่นกับการพิมพ์งาน
ไม้เดินเข้าห้องสิงห์เพื่อหาชีทที่ว่า แต่เขากลับต้องชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่างที่มันแปลกๆ
รูปนายน์ที่หัวเตียง? แถมยังอัดกรอบอย่างดีอีกด้วย
...คนจะตัดใจเขาทำอย่างนี้หรอวะ ไม้ส่ายหัวงงๆ เดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อหาชีทตามจุดประสงค์หลัก
พรึ่บตอนที่กำลังรื้อหาชีทจากกองชีทมากมายมือของไม้ก็ดันไปปัดสมุดเล่มหนึ่งตกลงไปบนพื้น เขาก้มลงไปเก็บ
“นี่มึงจะตัดใจได้จริงๆหรอวะ” ไม้บ่นกับตัวเอง อะไรคือสมุดที่มีแต่รูปของนายน์แถมยังมีวันที่แล้วก็เวลาเขียนกำกับไว้อยู่อีก...
ไม้วางสมุดไว้ที่เดิม รื้อหาอีกสักพักก็เจอชีทที่ต้องการ เขาออกไปทำงานต่อโดยไม่ได้พูดอะไรเรื่องที่เห็น บอกแค่ว่าทีหลังอย่าให้ใครเข้าห้องง่ายๆ เพราะห้องมันรกมาก
ถ้ามันอยากตัดใจจริงมันก็ทำเองแหละ...
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...
“มึง แจมนี่เป็นแฟนนายน์ป่ะวะสนิทกันจัง เอ๊ะ!หรือคนที่ชื่อไนซ์คนนี้ ไอ้นนท์นี่ก็ไม่น่าไว้ใจ” สิงห์ดูรูปกลุ่มของนายน์ในเพจคิ้วท์บอยแล้ววิเคราะห์
“มึงรู้จักได้ไงวะ”
“กูไปสืบมาหมดแล้ว”
ไม้ไม่ขอออกความเห็นใดๆ
รวมถึงครั้งนี้ด้วย
“มึง กูว่าจะขอกี้เป็นแฟนว่ะ มีความคิดเจ๋งๆบ้างป่ะ” กี้คือเด็กบัญชีที่ไม้เจอตอนสอบเข้าแล้วก็คุยมาตลอด
“มึงขอๆไปเถอะ จำตอนกูขอนายน์เป็นแฟนได้ป่ะ...” สิงห์เว้นจังหวะเพื่อถาม ไม้พยักหน้า ตอนสิงห์ขอนายน์เป็นแฟนครั้งนั้นมันเล่นใหญ่มากจนเขาไม่มีวันลืม... เพื่อนคนอื่นๆเองก็น่าจะเหมือนกัน
“มันไม่สำคัญหรอกเว้ยว่าจะเป็นแฟนกันยังไง มันสำคัญที่มึงจะรักษาความรักไว้ยังไงมากกว่า... ดูกูดิ เล่นใหญ่ขนาดนั้นยังโดนเขาทิ้งเลย” สิงห์พูดพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“เออๆ ขอบใจ” วันต่อมาไม้ขอกี้เป็นแฟนผ่านเฟสบุ๊ค มันเรียบง่าย และรักครั้งนี้ของเขาก็จบลงด้วยความเรียบง่ายเช่นกัน...
สองเดือนต่อมาไม้ลืมกี้แล้วไปจีบคนใหม่
เดือนต่อไปเขาขอผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟน
สิบวันผ่านไป ไม้ก็โดนบอกเลิก
อีกแปดวันหลังจากกินเหล้าย้อมใจไปหลายขวดเขาก็ไปจีบคนอื่นอีก
วนลูปไปเรื่อยๆจนไม้มีแฟนคนที่ 5... สิงหาก็ยังรักณภัทรอยู่
บางทีไม้ก็สงสัย... เขาลืมแฟนเก่าแต่ละคนง่ายมาก แม้จะเสียดายหน่อยๆที่บางคนเลิกกันเร็วไปแต่สักพักก็ทำใจได้
...ต้องรักมากแค่ไหนถึงได้ลืมยากขนาดนั้น
สิงหารักณภัทรมากแค่ไหนกันนะ
“สิงห์ นี่อิมแฟนกูเอง” ไม้พาแฟนใหม่คนล่าสุดมาแนะนำกับสิงห์
“หวัดดี” สิงห์ยิ้มทัก
“สวัสดีค่ะ” อิมยิ้มตอบเขินๆ ไม้มองแฟนตัวเองเอือมๆ สิงห์มันยิ้มแล้วดูดีเขายอมรับ แต่จำเป็นไหมที่แฟนเขาต้องเคลิ้มขนาดนั้น?
“กูจะไปกินข้าว มึงไปป่ะ” ไม้ถามเพื่อน
“มึงไปเถอะ กูไม่อยากเป็นก้างขวางคอ” สิงห์ตอบ
“สิงห์ไปก็ได้ค่ะ ไม่เป็นไรหรอก” แฟนเขาตื้อ สิงห์มองหน้าเขา
“ลุกดิ ไปกินข้าวกัน” ไม้พูดชวนอีกครั้ง ถ้าเขาไม่ให้สิงห์ไปเดี๋ยวแฟนเขาก็งอนอีก
“เออๆ ไปแล้วๆ” สิงห์คว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน
“ไม้กินนี่สิ”
“ไม้ ไอ้นี่อร่อยจังเลยค่ะ”
“ไม้กินเลอะเทอะจังเลย เดี๋ยวเราเช็ดให้นะ”
“ไม้...”
พวกเขามากินข้าวกันสามคน ระหว่างที่กินแฟนเขาก็คอยบริการเขาตลอด ส่วนสิงห์ก็นั่งกินเงียบไม่พูดอะไร
“มึงเป็นไรวะ” ไม้ถามสิงห์ตอนที่ออกมาเข้าห้องน้ำ
“เปล่าๆ กูไม่ได้เป็นอะไร”
“หรอออออ” ไม้ลากเสียง
“กูเห็นมึงอยู่กับแฟนแล้วกูคิดถึงนายน์ว่ะ” สิงห์พูดเสียงค่อย เหมือนไม่อยากให้เขาได้ยิน
“อิจฉาคนมีคู่หรอครับ”
“เออสิครับ ฮ่าๆๆๆ” สิงห์ตอบพลางหัวเราะขำ ไม้เองก็ขำไปด้วยแล้วชวนคุยเรื่องอื่น
หลังจากวันนั้นไม้ก็ไม่เคยพาแฟนตัวเองมาเจอสิงหาอีกเลย...
“พี่สิงห์ สวัสดีครับบบบ” น้ำเสียงร่าเริงดังมาทันทีที่สิงห์และไม้เดินลงมาใต้คณะ
“หวัดดี วันนี้มาเร็วเนอะ” สิงห์ทักรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง
น้องคนนี้ชื่อ กิต มีพี่ชายคนหนึ่งเรียนเศรษฐศาสตร์เป็นรุ่นพี่พวกเขา
งานหลักของน้องคือเรียนที่คณะศิลปกรรม
ส่วนงานรองคืออ่อยสิงหา...
คิดๆดูก็สงสาร น้องมันไม่รู่หรือไงว่าสิงห์มันก็สนิทกับทุกคน
“มึงไม่สนใจน้องหรอวะ น้องมันน่ารักกว่านายน์อีกนะ” ไม้ถามหลังจากพวกเขาแยกจากน้องกิตมาแล้ว ในความคิดของไม้ เขารู้สึกว่านายน์ถ้าจะมองว่าหล่อมันก็หล่อ จะน่ารักก็น่ารัก แต่ถ้าจะให้พูดเลยคือนายน์เป็นคนเงียบๆที่น่าค้นหามากกว่า คนๆนั้นแลดูมีเสน่ห์ในตัวเองแปลกๆ เหมือนไม่ต้องทำอะไรใครๆก็รัก
“กูไม่ได้ชอบนายน์เพราะนายน์น่ารักซะหน่อย” สิงห์ค้าน
“กูเห็นเวลามึงดูรูปนายน์ทีไรก็ชอบบอกว่าน่ารักนี่หว่า”
“กูไม่ได้ชอบนายน์เพราะนายน์น่ารัก... แต่ที่กูคิดว่านายน์น่ารักเพราะกูชอบเขาต่างหาก” สิงห์อธิบาย ไม้งงๆกับคำตอบ แต่ก็พยักหน้ารับ
“แล้วแต่มึงละกัน กูไปหาแฟนกูก่อนนะ” ไม้บอกลาเพื่อน
“จีบติดแล้วหรอวะ” สิงห์ถามอย่างประหลาดใจ
“นี่ใครครับ... ยังไม่ติดหรอกสัด จีบอยู่ คนนี้กูจริงจังมากด้วย” ไม้พูดตามจริง ผู้หญิงคนที่เขากำลังตามจีบอยู่คนนี้เขาจริงจังมากที่สุดแล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะหยุดที่คนนี้ด้วยซ้ำไป
“เออๆ โชคดีๆ” สิงห์โบกมือลาแล้วขับรถออกไป
ไม้มองแล้วก็อยากจะรู้ว่าเขาจะหยุดที่ใครสักคนได้ก่อน หรือสิงห์จะตัดใจได้ก่อนกันแน่
จะว่าไปครั้งนั้นก็ใช่...
“มึง ดูนี่ วิธีตัดใจ กูเจอมาในทวิต” ไม้ยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู
“อะไรวะ” สิงห์ถามงงๆ
“ก็กำหนดไว้ ถ้ามึงทำอันไหนก็หยอดเงินตามนั้น ง่ายๆ” เขาอธิบาย
“เออ ดีว่ะ ลองดูก็ได้” ไม้ยิ้มเมื่อสิงห์เห็นด้วย เขาช่วยสิงห์เขียนข้อกำหนดออกมา
#ทีมแฟนเก่าใจต้องแข็ง
คิดถึงนายน์ 5 บาท
พูดถึงนายน์ 5 บาท
ดูรูปนายน์ 10 บาท
ส่องเพจ Napat FC 20 บาท
ดูรอยสักแล้วเพ้อ 50 บาท
คิดถึงนายน์แล้วช่วยตัวเอง 100 บาท
“สู้ๆมึง” ไม้ชูสองนิ้วให้กำลังใจ
หลายเดือนต่อมาไม้ก็ได้รับโทรศัพท์
Rrrr… Rrrr…[แม่สิงห์]
ไม้ขมวดคิ้วกับชื่อคนโทรเข้าแต่ก็รับสายแต่โดยดี
“ครับแม่ มีอะไรหรอครับ” ไม้เรียกแม่ของสิงห์ว่าแม่เพราะเจ้าตัวต้องการอย่างนั้น
(“ช่วงนี้สิงห์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก เดี๋ยวนี้สิงห์ฝากเงินเยอะขึ้นมากเลย”) แม่สิงห์ถามอย่างกังวล
“ไม่นี่ครับ ปกติดีนะครับ ไปเที่ยวน้อยลงด้วย” ช่วงนี้ใครชวนสิงห์ไปไหนเจ้าตัวก็มักจะอ้างว่าไม่มีเงินตลอด แต่ถ้ามีเงินฝากเยอะก็แปลว่าเจ้าตัวไม่อยากใช้เงินเอง
(“แม่ฝากสิงห์หน่อยนะไม้ เห็นเงินในบัญชีมันเยอะแม่ก็กลัวสิงห์เขาจะอด ขอบใจนะจ๊ะ แม่กวนแค่นี้แหละ”)
“ครับ สวัสดีครับ” ไม้วางโทรศัพท์แล้วเริ่มทำงานต่อ
“มึงทำอะไรวะ” ไม้ถาม เขาเห็นเพื่อนนั่งจ้องกระดาษใบเล็กมือมาสักพักแล้ว
“มึงว่ากูจะไปถ่ายแบบดีไหม” สิงห์ถามลอยๆ
“ถ่ายไปทำไมวะ” ไม้ถามงงๆ เมื่อก่อนไม่เห็นเพื่อนสนิทจะสนใจเรื่องแบบนี้
“เงินกูไม่ค่อยพอใช้ว่ะ”
“มึงก็ไม่ค่อยได้เที่ยวแล้วนี่ เงินมึงไปไหนหมดวะ” เมื่อวันก่อนแม่มันเพิ่งจะมาโทรมาบอกเขาเองว่าเงินฝากมันเยอะขึ้น
“ก็ไอ้วิธีที่มึงแนะนำไง เงินกูมีกินข้าวแต่ละวันก็ดีแค่ไหนแล้ว” “.....” ไม้รู้สึกพูดไม่ออกเมื่อเห็นเพื่อนสนิทมองนามบัตรในมืออย่างตั้งใจ
เอาเถอะ สักวันสิงห์มันคงเหนื่อยแล้วก็ตัดใจได้เอง...
พีคสุดน่าจะเป็นตอนฉลองหลังจากสอบเสร็จ...
“สอบเสร็จแล้วมันก็ต้องฉลองเว้ยยยยยยย!!!!!!” เพื่อนคนหนึ่งชูแก้วเหล้าขึ้นแล้วตะโกนเสียงดัง วันนี้ไม้สอบวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว พวกเพื่อนๆเลยนัดกันมากินเหล้าฉลอง
“พี่ไม้ สวัสดีค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งทักไม้ตอนที่เขาเดินออกจากห้องน้ำและกำลังเดินไปที่โต๊ะ ไม้เพ่งมองหญิงสาวสักพักก็ทักออกมา
“น้องเปิ้ลป่ะ? ที่เคยเป็นหลีดสีพี่?” ไม้ถามอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ค่ะ ดีจังพี่จำได้ด้วย” เปิ้ลส่งยิ้มหวาน
“แล้วเรามาไงอ่ะ”
“มากับเพื่อนค่ะ แต่มันกลับกันไปหมดแล้ว เปิ้ลว่าจะไปเรียกแท็กซี่กลับหอ”
“งั้นมากินกับพวกพี่” รุ่นน้องลังเลแต่ก็ตกลงในที่สุด
“ฮิ้ววววว ไอ้ไม้เอาผู้หญิงที่ไหนมาวะ เดี๋ยวกูฟ้องแฟนมึงเลย” เพื่อนในโต๊ะที่เริ่มเมาส่งเสียงแซว
“นี่เปิ้ล รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่ากูเอง” ไม้แนะนำเปิ้ลกับคนในโต๊ะ พวกนั้นก็แนะนำตัวกลับมาทีละคน
“เฮ้ยไอ้สิงห์ แดกอย่างเดียวเลย แนะนำตัวกับน้องเขาหน่อย” เมื่อเหลือสิงห์เป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้แนะนำตัว เพื่อนคนข้างๆก็ตบหัวเรียกสติคนที่ไม่ยอมปล่อยแก้วเหล้าออกจากมือ
“พี่ชื่อสิงห์นะครับ” สิงห์ยกยิ้มตามแบบฉบับเจ้าตัวแล้วก้มหน้าก้มตากินเหล้าต่อ แต่ไม้สังเกตเห็นว่ารุ่นน้องที่ตนพามายังคงมองสิงห์ไม่เลิก
“พี่สิงห์กินเหล้าเก่งจังเลยนะคะ” เปิ้ลเบียดตัวเข้าไปนั่งข้างสิงห์แล้วชวนคุย
...ออกตัวแรงมาก
“ไม่หรอกครับ” สิงห์ก็คือสิงห์ ใครถามอะไรก็ตอบ ดีกับคนอื่นไปทั่ว
“พี่สิงห์จำเปิ้ลได้ไหม เปิ้ลก็เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันกับพี่สิงห์นะ” เปิ้ลชวนคุยพลางชงเหล้าให้สิงหาไปด้วย
ไม้เดินไปนั่งข้างสิงห์อีกข้าง คุยกับเพื่อนคนอื่นๆไปด้วย มีจังหวะหนึ่งที่เขาหยิบแก้วผิดไปหยิบของสิงห์ขึ้นมากิน บอกเลยว่าแสบคอมากกกกก
นี่เพื่อนเขากำลังโดนสาวมอมเหล้าอยู่ป่ะวะ?
“สิงห์ น้องเปิ้ลน่ารักนะ” ไม้พูดชงรุ่นน้อง ตอนนี้เปิ้ลไปเข้าห้องน้ำอยู่ ก่อนไปเจ้าตัวมาแอบกระซิบกับเขาว่าชอบพี่สิงห์ ช่วยพูดให้หน่อย ไม้ก็เห็นดีเห็นงามด้วยเพราะไม่อยากให้เพื่อนเอาแต่เศร้ากับเรื่องแฟนเก่า
“หรอวะ ก็น่ารักมั้ง”
กินกันอีกสักพักเพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับ ไม้ยัดเยียดให้สิงห์ไปส่งน้องเปิ้ลได้สำเร็จโดยอ้างว่าหอน้องเปิ้ลเป็นทางผ่าน น้องเปิ้ลยิ้มแววตาบ่งบอกเลยว่าวันนี้ยังไงสิงห์ก็ไม่รอด
“ไง ที่รัก กลับมาแล้วครับ” ไม้วิดีโอคอลกับแฟนคนปัจจุบันทันทีที่มาถึงหอ
(“กลับดึกนะ”) เสียงแฟนสาวดังผ่านลำโพงพร้อมกับใบหน้าน่ารัก
“ไม่ดึกสักหน่อยยย คิดถึงจังเลยยยย” ไม้พูดเสียงยาน
(“เมาขนาดนี้ทีหลังห้ามขับนะ อันตราย”) แฟนสาวปราม
“ครับๆ จะระวังน้าาาาาา”
(“ไปอาบน้ำได้แล้ว กลิ่นเหล้าโชยมาถึงนี่เลยนะ”) แฟนเขาพูดขำๆ
“ครับๆ”
ก๊อกๆๆๆ
“แป๊บนะตัวเอง เขาไปเปิดประตูก่อน” ไม้บอกคนในโทรศัพท์
(“ใครน่ะ กิ๊กหรอ”)
“ตลกละ ไม่เคยมีเถอะ แป๊บนะ” ไม้ตั้งโทรศัพท์ให้มองเห็นประตูแล้วเดินไปเปิด
“มึงมาไงเนี่ย!” ไม้ถามเพื่อนงงๆ
“กูขับรถไม่ไหวแล้ว ขอนอนคืนนึง” สิงห์เดินเซเข้ามาในห้อง
“รบกวนหน่อยนะครับ” สิงห์บอกคนในโทรศัพท์ของเขา
(“สิงห์มาพอดีเลย ไม้มีกิ๊กเปล่า ถ้ามีฟ้องมาเลยนะ”) แฟนถามติดตลก
“ไอ้ไม้อ่ะนะ? ไม่มีหรอก วันๆไม่ไปกับแฟนก็นอนเปื่อย โคตรซกมกอ่ะ” สิงห์ตอบ
“ไปอาบน้ำไปสัด” ไม้ไล่เพื่อนตัวเอง
“เออๆ” สิงห์หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ไม้คุยกับแฟนต่ออีกนิดหน่อยก็วางสาย
“มึงมาไงวะ” เขาเริ่มบทสนทนา
“ขับรถมาไง กูคงไม่โง่เดินมาหรอก” สิงห์ขโมยหมอนบนเตียงไปวางบนโซฟา
“แล้วน้องเปิ้ลอ่ะ” มันยังไม่เสร็จน้อง หรือเสร็จเร็วแล้วมาหาเขาวะ ไม้ถามต่อในใจ
“กูก็ไปส่งที่หอแล้วไง” สิงห์เดินไปรื้อตู้เสื้อผ้าหาผ้าห่ม
“มึงทำกับน้องยังวะ” ไม้ถามตรงๆ
“ทำห่าอะไร หลบ! กูจะนอน” สิงห์เอาเท้ามาเขี่ยๆเขาที่นั่งอยู่ที่โซฟาเพราะมือไม่ว่าง
“ก็ทำกันอ่ะ แฮฟเซ็กซ์อ่ะ ยูโน้ว?”
“ไม่ได้ทำเว้ย ทำเพื่ออะไรวะ”
“มึงตายด้านแล้วหรอ มึงต้องลองเปิดใจดิวะ จะได้ตัดใจได้สักที”
“รักก็คือรักป่ะมึง รักมันแทนที่ด้วยเซ็กซ์ไม่ได้หรอกนะ กูทำกับใครก็ได้ทั้งนั้นแหละแค่คิดว่าเขาเป็นนายน์อ่ะ...”
ตุ๊บ!
สิงห์ผลักไม้อย่างแรงจนร่างเขาล้มลงไปนอนบนโซฟา ไม้นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“...ทำกับมึงยังได้เลย” สิงหาตามมาคล่อมทับแล้วมองเขาตาพราวระยับ
ไม้เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมใครๆก็ชอบสิงหา
แต่เฮ้ย! มันใช่เวลาหรอ?
“สิงห์ ไอ้เหี้ย! ลุกไปสัด” ไม้สบถด่าจนคนด้านบนรำคาญถอยออกไปในที่สุด
“พูดมากชิบหาย กูจะนอนแล้ว ปิดไฟให้ด้วย” สิงห์บ่นแล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟา
เขารู้สึกเสียววาบที่ข้างหลังขึ้นมาแวบหนึ่งเลย
“มึง กูซื้อนาฬิกามาผิด ขายที่ไหนดีวะ” สิงห์ถามเขาในห้องเรียน(ตั้งใจเรียนกันมากกกก)
“ซื้อผิดยังไงวะ” ไม้ถามมือก็จดตามบนสไลด์ไปด้วย
“นี่อ่ะ” สิงห์ยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปาฬิกาเรือนหนึ่งให้เขาดู
“ก็สวยนี่” ไม้มองรูปแล้วบอก
“กูเห็นแล้วคิดว่าน่าจะเหมาะถ้านายน์ใส่ แต่แม่งกูจะไปให้เขาได้ยังไงวะ” สิงห์พูดอย่างหนักใจ
“มึงประกาศขายในเฟสก็ได้” ไม้แนะนำ
“เออๆ ขอบใจ... แต่อีกใจกูก็ไม่อยากขายว่ะ” สิงห์เปลี่ยนใจ
“ถ้าจะคุยออกไปข้างนอกนะครับ” อาจารย์ประกาศออกไมค์ เพื่อนกลุ่มอื่นที่คุยอยู่ก็พลอยสะดุ้งไปด้วย ไม้กับสิงห์หันมาสนใจกับสไลด์ที่เหมือนจะเร็วขึ้นของอาจารย์และไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีก
“มึงรู้จักพี่เกียร์ป่ะ”
“ที่เป็นเดือนมหาลัยป่ะ เรียนนิเทศ?” ไม้ถามเพิ่ม
“ใช่ๆ รู้จักหรอวะ” สิงห์เลิกคิ้วถาม
“ไอดอลกูเลยมึง” ไม้บอกอย่างภูมิใจ เขาเป็นแฟนคลับพี่เกียร์มานานแล้วแต่ไม่เคยบอกใคร พอสิงหาพูดขึ้นมาเลยอยากจะเล่าเรื่องไอดอลตัวเองให้เพื่อนฟัง
“เหอะ! ไอดอลมึงหรอวะ” สิงห์หัวเราะในลำคอ
“เออดิ ทำไมวะ พี่เขาก็เล่นละครด้วยใช่ป่ะ ถ่ายรูปเขามาให้กูดูหน่อยดิ” สิงห์ตบปากรับคำพี่ฟ้าไปช่วยเล่นละครเวทีให้เกือบเดือนแล้ว ไม้รู้ว่าพี่เกียร์ก็เล่นละครด้วยแต่ก็ไม่กล้าขอเพื่อน
“มันแปลกๆกับนายน์ว่ะ เมื่อตอนนั้นก็ไปเที่ยวทะเลกันสองคน แม่ง กูเกลียดคนอย่างไม่สาเหตุได้ไหมวะ” สิงห์ถามอย่างหัวเสีย
“ใจเย็นๆนะมึง เขาคงไม่อะไรหรอกมั้ง”
“เออ เห็นแก่เขาเป็นไอดอลมึงกูจะไม่ทำอะไรรุนแรงก็ได้” สิงห์ถอนหายใจรับคำ
“ทำงานต่อดีกว่าเนอะ” ไม้ชวนเปลี่ยนเรื่อง พวกเขาทำงานกันต่อสักพักก็แยกย้ายกันกลับ
“โอ๊ะ!” เศษกระดาษในมือผู้ชายคนข้างหน้าล่วงลงแล้วปลิวมาทางไม้
“นี่ครับ” ไม้หยิบเศษกระดาษส่งให้คนข้างหน้า
“ขอบคุณครับ” ผู้ชายคนนั้นเงยหน้ามารับกระดาษไป
“พี่เกียร์?” ไม้เรียกชื่อคนตรงหน้า
“รู้จักพี่ด้วยหรอ?” อีกฝ่ายถามงงๆ
“พี่เป็นไอดอลผมเลย จะไปไหนครับผมช่วยถือ” ไม้หยิบของจากมืออีกฝ่ายมาช่วยถือ
“พี่เพิ่งจะย้ายหออ่ะ หอเก่าไฟไหม้ ดีนะที่หอนี้ยังไม่เต็ม” เกียร์บอก
“หรอครับ พี่อยู่ห้องไหนอ่ะ” ไม้ถามเมื่อเห็นทางเดินที่คุยเคย
ก็นี่มันชั้นเดียวกับที่เขาอยู่นี่
“ห้องนี้” เกียร์พยักพเยิดไปทางประตูห้องด้านในสุดที่ติดกับทางหนีไฟ
“อ้าว ผมอยู่ห้องนี้นะ พี่มีอะไรก็มาเรียกได้ ถ้าหาร้านข้าวอร่อยๆแถวนี้เดี๋ยวผมแนะนำให้” ไม้บอกห้องของเขาคือห้องถัดมาฝั่งเดียวกัน
“ฝากตัวด้วยนะ” พี่เกียร์ยิ้มขอบคุณแล้วเดินเข้าห้องไป
เพื่อความปลอดภัยของไอดอลเรื่องนี้เขาจะไม่บอกสิงหาเด็ดขาด!!
ละครเวทีจบลงไปแล้ว มีคนชมมากอยู่เหมือนกัน สิงหาต้องไปฉลองกับพวกรุ่นพี่ต่อ ไม้เลยกลับมานอนเล่นที่หอ
“อึกกก... อ๊าาาา อ๊ะ พอ.... พอแล้ว บะ.... อื้อ เบาหน่อย”
เชี่ยยยย! เสียงอะไรวะ
ไม้เบาเสียงทีวีมองซ้ายขวาหาที่มาของเสียงประหลาด
อ๋อ มาจากห้องข้างๆเขานี่เอง ไอ้คนนั้นมันจะรู้ไหมว่าผนังห้องมันบางขนาดไหน
“อืมมม... อ๊ะ อ้าาาา...”
ไอ้เหี้ยยยยย!! ตีสองแล้ว หนังจบแล้ว ไม้จะนอนแล้ว ยังไม่เลิกอีกหรอ?
ปัง!“เงียบๆหน่อยสัด คนจะนอน” ไม้ถีบผนังห้อง เปิดเพลงเสียงดังแล้วหลับไปในที่สุด
ก๊อกๆๆๆ
“ครับ สักครู่ครับ” ไม้ตะโกนบอกคนที่มาเคาะประตู
“มีอะไรหรอครับ” ไม้ถามคนแปลกหน้า
“ผมซื้อมาขอโทษเรื่องเมื่อคืนน่ะครับ เสียงดังไปหน่อย ขอโทษด้วยนะครับ” คนแปลกหน้าพูดพลางยื่นถุงโจ๊กกับน้ำเต้าหู้มาให้ ไม้ยื่นมือไปรับแล้วพิจารณาคนแปลกหน้า อืม... สูงพอๆกับเขาได้ ขาว เรียกว่าหล่อตี๋ล่ะมั้ง
“อ๋อครับ ขอโทษทีพอดีเมื่อคืนผมหงุดหงิดไปหน่อย ทีหลังก็เบาๆหน่อยนะครับ ผนังมันบาง” ไม้บอก เอามือเคาะผนังห้องให้ดูเป็นตัวอย่าง
“ครับ ขอโทษจริงๆครับ” คนแปลกหน้าขอโทษอีกครั้งแล้วเดินไปที่ห้องข้างๆเขาที่ติดกับทางหนีไฟ
ไม้คุ้นๆว่าเป็นห้องคนรู้จัก...
เดี๋ยวนะ! ห้องที่อยู่ระหว่างห้องเขากับทางหนีไฟมัน...
“เดี๋ยวครับ! แล้วเจ้าของห้องนั้นล่ะครับ” ไม้เรียกเสียงดัง
“อ๋อออ.. ลุกไม่ไหวน่ะครับ” ไอ้หน้าตี๋ตอบยิ้มๆแล้วเปิดประตูเข้าห้อง ไม้ก็ปิดประตูห้องตัวเองอย่างอึ้งๆ
เชี่ยยยย! ไอดอลของเขา!!!
*******************************************************
หวังว่าคงไม่มีทีมสิงห์ไม้นะ 5555
มีใครลืมพี่เกียร์ไปแล้วบ้างงงงง? รู้จักเปิ้ลกันแล้วเนอะ ที่สิงห์จำไม่ได้ง่ายๆเลยก็คือมันไม่สำคัญไงแกกกก 55555
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 364139 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก