อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก แอบลากตาผ่านไปหนึ่งแว่บ....
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าเจอคำผิดฝากบอกด้วยนะคร๊าบบ จะเข้ามาแก้ให้....ตอนนี้งานจมหูมากมาย
ไม่ได้อ่านเช็คเลย ขออภัยนะคร๊าบบบบบบบ
~ ด้วยรักจากสวรรค์ 20 – หัวใจของเธอ ~====================================
จะโทษเขามันก็ไม่ถูก เป็นใครก็ต้องทำอย่างที่เขาทำทั้งนั้นล่ะ
เพราะปฏิกิริยาแรกของจินดนัยเมื่อเห็นคนหน้าขาวยิ้มสว่างกระจ่างสดใสให้ คนที่ไม่ได้เห็นหน้ามาตั้งเกือบอาทิตย์ มีแต่คนมาไซโคให้ฟังว่าอาการแย่หนักอย่างนั้นอย่างนี้ แถมเมื่อครู่ยังคิดว่าอีกฝ่ายจะหนีเตลิดหายออกจากบ้านไปตกระกำลำบากอยู่ก้นซอยไหนไม่รู้ แต่แล้วดันโผล่มาแบบตัวเป็นๆ ยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ ท่าทางสบายดีทุกประการและยังตั้งท่าจะเดินดิ่งมาตามเสียงทั้งที่ตามองไม่เห็นจนน่ากลัวว่าจะหกล้มหัวร้างข้างแตกแบบนั้น เป็นใครก็ต้องวิ่งเข้าไปกระโดดกอดทั้งตัวแบบเขากันทั้งนั้น
เหมือนหนังแลซซี่ แอร์บัด เพื่อนซี้สี่ขาเทือกนั้นไง เมื่อน้องหมาผู้ซื่อสัตย์กลับถึงบ้านในที่สุด คนเป็นเจ้าของย่อมต้องดีใจจนวิ่งถลาเข้าไปหาและกอดต้อนรับกลับบ้านพอเป็นพิธี
สำหรับเขาต้องนับว่าโชคยังดีที่แสงเหนือยั้งตัวตั้งหลัก รับน้ำหนักของเขาที่โถมเข้ากอดคอไว้ได้ทันแถมกอดตอบหมับแบบทันท่วงที ไม่งั้นคงน่าดูชมกว่านี้
“จิน ใช่เราจริงๆ นะ รู้ไหมว่าพี่คิด...” พูดยังไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็ต้องร้องโอ๊ยตอนโดนทุบอั้กเข้ากลางหลัง “โอ๊ะ จิน...จินทุบพี่ทำไม”
“ถามได้ว่าทุบทำไม! มันน่าทุบให้ตาย ...อยู่ๆ ก็หนีออกจากบ้าน โดดขึ้นแท็กซี่ปร๋อมาถึงนี่คนเดียว! รู้ไหมว่าทำคนอื่นตกใจกันแค่ไหน” ตั้งใจว่าจะทุบให้หวานเป็นกะท้อนเลยด้วยซ้ำ หากพอเห็นกิริยายกแขนกันหมัดเขาแบบงกๆ เงิ่นๆ เหมือนทำอะไรไม่ถูก หัวใจก็อ่อนยวบยาบ สองกำปั้นจึงค่อยคลายเป็นคว้าเข้าตรงปกเสื้อคนตัวสูงแล้วกระชากลงมา “อย่าทำแบบนี้อีกนะ พี่เหนือ อย่าทำให้คุณรตีตกใจแบบนี้อีก อย่าทำให้ผมตกใจแบบนี้อีก ไม่งั้น...”
“...ที่พี่ต้องทำแบบนี้ก็เพราะจินนั่นล่ะ” ถึงจะเถียงเสียงอ่อนหน้าละห้อย แต่ขึ้นชื่อว่ากล้าเถียงแล้วจินดนัยจึงเตรียมเม้งต่อ แต่กลับโดนมือใหญ่กว่ากุมทับมือเขาที่ยังกระชากคอเสื้ออยู่เอาไว้ “จินต่างหากที่ทิ้งพี่ไปโดยไม่ยอมบอกอะไรสักคำ จินต่างหากที่ใจร้าย”
วาจาตัดพ้อบวกกับทำหน้าเหมือนลูกหมาโดนทิ้งทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิดแทน สามารถมากเลยนะไอ้คุณชาย ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายโดนไล่ออกแท้ๆ ยังทำให้เขากลายเป็นจำเลยในข้อหาทิ้งขว้างสิ่งมีชีวิตตัวสูงกว่าหกฟุตได้อีก หากยังไม่ทันร้องขอทนายหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองได้บ้าง เสียงกระแอมราวกับต้องการบอกว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนก็ช่วยเรียกสติกลับมา จินดนัยหน้าร้อน รีบปล่อยมือทันที
“เอ่อ เจ้าจินพูดก็ถูก เหนือไม่ควรแอบออกมาโดยไม่บอกใครนะลูก มันอันตราย” คุณรตีปรายตามองลูกชายที่ยังจับมือเล็กกว่ากุมไว้แน่นโดยไม่นำพาว่าอีกฝ่ายจะสะบัดเขย่างัดแงะและแกะเกาขนาดไหน “แม่กำลังพูดกับเจ้าจินอยู่ กำลังขอให้...”
“แม่ครับ ผมขอคุยกับจินตามลำพังสักเดี๋ยวได้ไหมครับ” แม้จะลุ้นให้คุณรตีปฏิเสธ หากแค่ดูสีหน้าดีใจยามลูกชายยอมเอ่ยปากพูดกับตนอีกครั้ง จินดนัยจึงสำนึกว่าต่อให้แสงเหนือขอจับเขาแขวนห้อยหัวจากดาดฟ้าก็คงได้รับคำอนุญาตอยู่ดี “จิน...”
“ห้องผมอยู่ชั้นสี่ เดินขึ้นไปไหวหรือเปล่า” เปลืองน้ำลายชัดๆ นาทีนี้ดูท่าว่าต่อให้ห้องเขาอยู่ชั้นสี่สิบ แสงเหนือคงยอมไต่กระไดขึ้นไปอยู่ดี และตลอดเวลาที่เขาเดินนำไปยังห้อง แสงเหนือก็ไม่ยอมปล่อยมือเขาสักอึดใจ
“นั่งก่อนนะ หิวน้ำไหม” จับแสงเหนือนั่งลงบนขอบเตียงแล้วเขาก็หมุนหาน้ำ ...จดไว้เลยว่าครั้งหน้า ไม่ว่าจะไปนอนกลางทุ่ง ค้างกลางป่าหรือซุกหัวอยู่ในถ้ำไหน ไม่ว่าจะตกระกำลำบากเพียงใด ก็ต้องซื้อแก้วน้ำติดไว้สักใบ “พี่เหนือปล่อยมือก่อน เดี๋ยวผม...”
“ไม่ต้องลำบากหรอก พี่ไม่หิวน้ำ” เออ ดี เพิ่งรู้ว่าพวกคนรวยนี่ไม่มีใครหิวน้ำกันสักคน “จินมานั่งคุยกับพี่ดีกว่า”
จากมุมนี้ ถ้าไม่นั่งติดกันก็ต้องนั่งพับเพียบกับพื้นล่ะ เพราะดูจากการที่ถูกล่ามไว้ เขาคงไม่มีปัญญาเงื้อง่ายืดแขนไปลากเก้าอี้มาได้แน่ หากพอตั้งท่าจะทรุดลงกับพื้น แสงเหนือกลับดึงเขาเข้าไปใกล้และออกแรงกระตุกให้ทรุดตัวลงบนตักแทน ทีแรกเขากระอักกระอ่วนขืนตัวแข็ง แต่กลับโดนสีหน้าอ้อนๆ ของอีกฝ่ายทำเอาใจอ่อนอีกรอบ ต้องยอมนั่งกระมิดกระเมี้ยนลงบนตักแต่โดยดี
นั่งบิดยุกยิกเหมือนคนนั่งไม่เป็น จนโดนสองแขนโอบให้อยู่นิ่งๆ นั่นล่ะเขาถึงเพิ่งเห็นรอยยิ้มของเจ้าของตักซึ่งกระซิบถาม “เขินเหรอ”
“ปะ...เปล่า! ไม่...ไม่ได้เขิน” เขินคฤหาสน์บ้านพ่อนายน่ะสิ แค่ลิ้นมันพันกันตอนพูดเฉยๆ แล้วก็ไม่ได้อยากเล่นตัวด้วย แต่ไม่ใช่เด็กนั่งดริงค์มาตั้งแต่กำเนิดนี่หว่า เลยไม่รู้จะวางมือไม้แขนขาไว้ตรงไหนดีต่างหาก “มะ มีอะไรจะพูดก็รีบพูดสิ คุณรตีรออยู่นะ...อะ เฮ้ย...”
ใครจะรู้ว่าเจ้าลูกหมาหางตกโดนทอดทิ้งจะสลัดหนังแกะออก กลายร่างกลับเป็นนักล่าได้รวดเร็วจนมองแทบไม่ทันได้แบบนี้ เขาร้องเสียงหลงยามแสงเหนือซุกไซร้ใบหน้าลงกับซอกคอ ทั้งจั๊กกะจี้ทั้งเสียวจนขนลุก ก่อนจะโดนระดมจูบไปทั้งใบหน้าและริมฝีปาก ยิ่งโดนรุกเร้าหนัก เรี่ยวแรงที่เคยขัดขืนยิ่งแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนท้ายสุด เขาได้แต่หอบฮั่กหน้าตาแดงก่ำ มือสองข้างที่เคยเป็นส่วนเกินเกิดอาการอัศจรรย์ขึ้นไปยึดบ่ากว้างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็สุดจะคาด เช่นเดียวกับคนขี้รังแกซึ่งผละออกไปหายใจสั่นๆ เช่นเดียวกัน
ในหัวสมองคิดคำต่อว่ามารอจ่อตรงปลายลิ้นมากมาย หากเขากลับเอาแต่จ้องริมฝีปากได้รูปของแสงเหนือจนตาลอย นึกพิศวงว่ามันมีเคลือบมนต์ลงสารเสพติดอะไรไว้บ้างหรือเปล่า ถึงทำให้เขา...อยากสัมผัสมันอีกครั้งถึงขนาดนี้ ทั้งๆ ที่...
“ถ้าจินไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ” จู่ๆ เสียงที่ดังขึ้นแทรกความมึนงงจดจ่ออยู่กับปากคนอื่นทำให้จินดนัยสะดุ้งสุดตัว “ฮะ อะไรนะ พี่เหนือว่าใครกลับไม่กลับ”
“พี่บอกว่าถ้าจินไม่อยากกลับไป พี่ก็จะไม่บังคับให้จินกลับ” เขาคิดว่าเลือดในตัวแข็งค้างไปหมดยามฟังถ้อยคำย้ำชัดเจน “พี่รู้ว่าแม่ต้องมาบังคับ ขอร้องหรือพูดชักจูงต่างๆ นานาเพื่อให้เรากลับไปที่บ้านหลังนั้นแน่ๆ และพี่ก็รู้...ว่าจินของพี่น่ะใจดี ใจอ่อนมากแค่ไหน ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจ จินคงต้องยอมกลับไปแบบไม่มีทางเลือกอยู่ดี”
นั่น...ฟังดูดีมากๆ เมื่อหลุดจากปากเจ้าคนชอบเอาใจตัวเองเป็นที่ตั้ง เป็นแกนกลางโลก เป็นศูนย์กลางในจักรวาลแบบหมอนี่ หากน่าแปลกที่เขากลับเป็นฝ่ายเสียใจ น้อยใจจนบอกไม่ถูกเมื่อแสงเหนือบอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลับไปก็ได้ หมายความว่าเขาไม่มีความสำคัญ เขาจะอยู่ที่ไหน แสงเหนือก็ไม่สนใจใช่ไหม
“เพราะไม่ว่าจินจะอยู่ที่ไหน พี่จะมาอยู่ด้วย” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมดึงเขาเข้าไปกอดหลวมๆ แตะหน้าผากลงกับหน้าผากเขาเบาๆ “ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนในโลก เราสองคนจะอยู่ด้วยกัน...ตลอดไป”
ตลอดไปของเขาจะยาวนานได้สักเท่าไหร่ ในเมื่อเขาเหลืออยู่แต่ร่างกายที่นับเวลาถอยหลังสู่จุดจบ ชีวิตก็ยกให้ไปแล้ว ส่วนวิญญาณคงยกให้ไม่ได้ จะเหลือก็แต่หัวใจใกล้เน่า เป็นแบบนั้นแล้วแสงเหนือยังจะอยากได้หรือเปล่าก็ไม่รู้...
ถ้าเปรียบว่าเขามองโลกในแง่ร้าย แสงเหนือคงเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีสุดๆ แต่เขาก็ชอบแง่ดีที่ได้ยินนั้น ...ชอบมากๆ ชอบจนนึกอยากร้องไห้ “จะบ้าเหรอ ห้องผมแคบจะตาย พี่เหนือไม่เห็นไม่รู้หรอก ห้องผมเนี่ย จากมุมหนึ่งไปอีกมุมหนึ่งคงแค่ห้าหกก้าวของพี่เหนือเองมั้ง เตียงก็ไม่ได้ใหญ่โตเป็นคิงไซส์ควีนไซส์ แค่เตียงเดี่ยวแคบๆ พี่เหนือจะนอนได้ยังไง ห้องน้ำก็เล็กถ้าเทียบกับห้องน้ำบ้านพี่เหนือที่ใหญ่ขนาดให้ผมเข้าไปนอนกลิ้งได้ พี่เหนือจะอยู่ได้ยังไง ทั้งแคบ ทั้งสกปรก พี่เหนืออยู่ไม่ได้หรอก”
“หึ ก็เพราะตาบอดนี่ล่ะ พี่ถึงว่าพี่อยู่ได้” มือใหญ่ลูบลงบนแผ่นหลังพร้อมกับโยกตัวน้อยๆ ราวต้องการปลอบคนในอ้อมแขน กล่อม...ราวกับจะรู้ว่ามีใครจวนเจียนจะทำน้ำตาหยดเรี่ยราดเต็มที “เพราะพี่มองไม่เห็น ดังนั้นไม่ว่าสภาพแวดล้อมจะเป็นยังไงพี่ก็ไม่แคร์สักนิด ตรงกันข้าม พี่จะไม่แคร์สักนิดว่าต้องอยู่ที่ไหน จะเป็นห้องเล็กเท่ารูหนูหรือคฤหาสน์ใหญ่โตเท่าวัง ตราบใดที่มีจินอยู่ด้วย มันจะกลายเป็นบ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับพี่แล้ว”
บางทีเขาอาจจะได้พบบ้านที่ตัวเองควรกลับไปแล้วโดยไม่รู้ตัวมาตลอดก็เป็นได้
++++++++++
หลังจากนั้น จินดนัยจึงหิ้วถุงใส่ของกระจุกกระจิกกลับลงมาพร้อมชายหนุ่มที่ยืนยันจะถือกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาให้แม้ผู้เป็นเจ้าของจะคิดว่ามันไม่หนักสักนิด แม้จะยังอายอยู่บ้าง แต่รอยยิ้มราวกับจะขอบคุณของคุณรตีก็ช่วยให้ใจชื้นขึ้นไม่น้อย ยิ่งเมื่อฟังเสียงปราณีกล่าวยิ้มๆ แล้วเขายิ่งขัดเขินจนต้องบิดเสื้อคนตัวสูงแบบแอบติดเนื้อนิดๆ ให้พอสูดปาก “ฉันจัดการเรื่องคืนห้องเราเรียบร้อยแล้ว กลับบ้านกันดีกว่านะ”
รอจนคุณรตีกับแสงเหนือขึ้นไปนั่งคอยบนเบาะหลังเรียบร้อย เขากับลุงโตเดินอ้อมไปเปิดท้ายรถเพื่อเก็บกระเป๋าสัมภาระ เสียงกระซิบกระซาบปนหัวเราะหึหึจึงดังจากลุงโต “ข้าเดาไม่ผิด ว่าแล้วว่าคุณเหนือท่านต้องมาหาเอ็งและพาเอ็งกลับไปจนได้”
“ลุงโตเนี่ยน้า ลุงเป็นคนบอกพี่เหนือว่าผมอยู่ที่ไหนใช่ไหม” มิน่า ลุงโตแกถึงเฉย~~ เหลือเกินตอนรู้ว่าแสงเหนือหายไปจากบ้าน “แหม ลุง เท่เหมือนกันนะเนี่ยทำตัวเป็นสายลับสองหน้าอยู่ตั้งนาน”
“จะสายลับสองหน้าหรือสามหน้าข้าก็ไม่รู้หรอก ข้าแค่รู้ว่าคุณรตีอาจเอาตัวเอ็งกลับไปได้ก็จริง แต่ถ้าจะให้เอา ‘ใจ’ กลับไปด้วยนี่ต้องอาศัยคุณเหนือสถานเดียว”
“โอ๊ย!” รอจนลุงโตถามละล่ำละลักว่าเขาร้องทำไม จินดนัยจึงค่อยยิ้มเผล่ “ก็ลุงอ่ะ เล่นพูดคำคมเสียจนบาดผมเลือดซิบเลย”
“ไอ้เวร” ลุงโตเจริญพรพร้อมแจกมะเหงกให้หนึ่งลูกแล้วจึงไล่เขาให้รีบไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน... บ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุดเมื่อมีคนสำคัญรออยู่
หลังจากได้กลับมาอยู่กับแสงเหนือ จินดนัยก็นึกปลงว่าอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ขอแค่นาทีนี้ เขายังมีความสุขและทำให้ใครบางคนมีความสุขด้วย...เท่านั้นก็พอ
พวกเขาสองคนใช้เวลาแทบจะทุกนาทีอยู่ใกล้กัน พูดคุยและหัวเราะ แม้ในเวลาที่ไม่มีคำพูดใด พวกเขาก็พึงพอใจกับสัมผัสเล็กๆ น้อยๆ เช่นการนั่งจับปลายนิ้วอีกฝ่ายลูบเล่น ได้รับรู้ถึงร่างกายอันอบอุ่นของกันและกัน สิ่งเหล่านี้ทำให้จินดนัยรู้สึกว่าตนแข็งแรงขึ้น แทนที่จะอ่อนแอลงดังที่เคยนึกกลัว แต่เขายังไม่วางใจอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น เพราะยังกลัวว่าสุขภาพของเขาในช่วงนี้จะกลายเป็นแค่เปลวไฟสุดท้ายของเทียนไข
ลุกโชน เข้มแข็งและงดงาม...ก่อนจะดับสนิทลงตลอดกาล
นี่เป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง ได้เห็นกับตาว่าแม่ก็อยู่ดีมีสุขจึงค่อยหมดห่วง หากจะเหลืออะไรอยู่บ้างคงเป็นความอาลัยมากกว่า แต่อย่างน้อย เขาก็ยังพอแน่ใจได้ว่าแสงเหนือจะไม่ต้องทนทรมานหรือเสียอกเสียใจยามเขาหายไป ในเมื่อเทวดาบอกเองว่าทุกๆ คนจะลืมเขา จะไม่มีใครจำได้ว่าเคยมีเขาอยู่ในโลกใบนี้
หากจะให้พูดตรงๆ สำหรับเขา...การถูกลืมมันสร้างความเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการหมดลมหายใจเสียอีก
“จินเงียบจัง คิดมากเรื่องอะไรอยู่” แสงเหนือเอ่ยถาม หลังจากรอจนเขาเป่าผมเปียกชื้นหลังอาบน้ำให้จนเสร็จ จินดนัยกดแก๊กๆ เปลี่ยนให้กลายเป็นลมเย็นแล้วเอาจ่อหน้าตัวเองเล่น
“ป่าวววคิดดด” เสียงนั้นสั่นๆ เพราะกระแสลมคอยพัดเข้าปากคนพูดตลอด
“อย่ามาริโกหกพี่หน่อยเลย ถึงตาพี่จะมองไม่เห็น แต่ก็รู้ว่าเรากำลังไม่สบายใจอยู่ ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ” ชายหนุ่มนิ่งรอสักพัก หากภายในห้องยังคงมีแต่เสียงไดร์เป่าผมดังหึ่งๆ “จะเล่าไม่เล่า”
“ไม่มีอะไรจะเล่าแล้วจะให้เล่าอะไร” เถียงกลับพลางหันปากไดร์เป่าผมไปทางคนหน้าบูดแทน ...นี่แน่ะๆ ไอ้คุณชาย บ้าอำนาจดีนักใช่ไหม ตายซะเถอะ จะซัดให้ปลิวไปนอกหน้าต่างให้ดู
“เลิกเล่นน่า แล้วเล่ามาซิว่ามีอะไร” มือใหญ่ยกปัดจนเจอปืนลมของเขาก่อนจะตะปบป้าบ คว้าโยนไปอีกด้านอย่างไม่กลัวของจะเสีย “ถ้าจะไม่เล่าก็อย่าเล่าให้ตลอดนะ อย่าให้พี่รู้เชียวว่าแอบวิ่งไปปรึกษาเจ้าอั้มแทนอย่างคราวที่แล้ว พี่ไม่เอาไว้แน่”
เขาไม่ชินกับการมีคนมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสักเท่าไหร่หรอก โดยเฉพาะเมื่อคนคนนั้นเผอิญเป็นผู้ชายอีกต่างหาก “พี่เหนือพูดจาไร้สาระ ที่คราวก่อนนั่นมันก็เรื่องงาน ผมไม่เคยวิ่งไปปรึกษาปัญหาหัวใจกับใครหรอกน่า ไม่ต้องห่วง”
หน้าขาวที่บูดบึ้งขึงตึงจนถึงเมื่อครู่พลันกลายเป็นกรุ้มกริ่ม แถมเจ้าตัวยังกระเถิบเข้ามาใกล้จนน่าหวาดระแวง “หืม ที่แท้ก็กลุ้มเรื่องปัญหาหัวใจอยู่หรอกเหรอ ไม่ดีนะ แบบนี้ต้องรีบแก้ รีบรักษา อยากลองใช้วิธีหมอเหนือดูบ้างไหมครับ หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง... มีปัญหาหัวใจต้องใช้ใจรักษา...”
“อย่าเข้ามานะ! ไอ้หมอเถื่อนทะลึ่ง บอกว่าอย่าเข้าม๊า...” เกือบหัวทิ่มตกเตียงตอนโดนโถมเข้าใส่ทั้งตัว แขนขาพวกเขาทั้งคู่ตีกันเป็นพัลวันและมือใหญ่กว่าก็คว้าหมับจับข้อเท้าเขาไว้ได้ ก่อนจะลากพรืดกลับมาจนเสื้อแสงแทบหลุด จินดนัยตาเหลือกรีบถลกเสื้อลงดึงกางเกงเนื้อนิ่มไว้แทบไม่ทัน และเพราะมัวแต่ห่วงเรื่องเสื้อผ้าจึงไม่ทันระวังยามร่างสูงพลิกขึ้นด้านบนแล้วแกล้งไซร้เขาแรงๆ ด้วยหนวดเขียวๆ ซึ่งเพิ่งขึ้นแบบที่เจ้าตัวชอบทำนักหนา
“ไม่เอา ปล่อย มันจ๊ากกาจี้~~” เขาดิ้นตูมตามพร้อมหัวเราะจนหายใจแทบไม่ทัน และขนลุกเป็นแถบเมื่อปลายลิ้นอุ่นจนร้อนไล้ลงบนใบหู กระเสือกกระสนเป็นปลาเกยตื้นไปไหนไม่รอด จนกระทั่งแสงเหนือใช้ข้อนิ้วลูบช้าๆ ไปตามแนวคิ้ว เปลือกตา ปลายจมูกและแก้มจนมาหยุดที่ริมฝีปาก เขาหลังตาปี๋ยามชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนไม่เหลือช่องว่าง หมดแรงจะร้องห้ามและจำต้องยอมให้อีกฝ่ายกดริมฝีปากลงแนบกับริมฝีปากตน
นิ้วแข็งแตะบนปลายคางเขาพร้อมกับที่ปลายลิ้นอุ่นจัดสอดแทรกลึกเข้าสู่ปากเขา มันเป็นจุมพิตที่เริ่มอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ เรียกร้องหนักขึ้น สติเขาเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วหากต้องสะดุ้ง สติบินกลับมาเข้าร่างสวนทางกับขวัญซึ่งกระโจนหายไปในบัดดลเมื่อมือสากสอดเข้าใต้เสื้อและเริ่มคลึงเคล้นผิวหนังเปลือยเปล่าหนักหน่วง
“พี่เหนือจะทำอะไร” เบือนหน้าหนีแล้วร้องถามออกไปทั้งที่รู้ดีว่าแสงเหนือคงไม่ได้ชวนเขาซ้อมศิลปะป้องกันตัวกันตอนนี้หรอก ...อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในคืนนี้ “หยุด ผมบอกให้หยุด...”
แสงเหนือดึงมือเขาที่ยกดันหน้าไว้ออก กดจุมพิตหนักๆ ลงราวกับคนกระหายอยาก รอจนเขาเลิกดิ้นแล้วชายหนุ่มจึงค่อยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เสียงกระซิบขาดเป็นห้วงด้วยแรงปรารถนา “...เป็นของพี่เถอะนะ”
ได้ยินดังนั้น เขาจึงทำอย่างที่ควรทำตั้งนานแล้ว จินดนัยใช้ทั้งมือผลักทั้งเข่ายันแสงเหนือออกเต็มแรงพร้อมตะเกียกตะกายหน้าตาแตกตื่นจนพ้น กระถดตัวไปนั่งทำอะไรไม่ถูกตรงหัวเตียงขณะยังจับตามองอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง
หากอีกฝ่ายไม่ได้กระโจนตามมาอย่างที่นึกกลัว ตรงกันข้าม แสงเหนือกลับตีหน้าเคร่งเครียด ผละไปนั่งหันหลังให้เขาและลูบหน้าตัวเองด้วยความกลัดกลุ้ม นานช้า...กว่าเสียงทุ้มแหบพร่าจะค่อยดังขึ้น “...พี่ขอโทษที่ทำตัวบ้าๆ พูดบ้าๆ ออกไป พี่...”
ใบหน้าคนพูดก้มต่ำลงจนแทบจะติดอก เสียงพูดก็เบาลงจนเขาต้องเผลอกระเถิบเข้ามาเงี่ยหูฟัง “จินคงนึกรังเกียจพี่สินะ”
ไหล่กว้างงองุ้มจนร่างนั้นดูเล็กลงกว่าที่เคยเห็น เขาพลันนึกถึงเหตุการณ์ในวันวาเลนไทน์ซึ่งแสงเหนือเอาช็อคโกแล็ตกับกุหลาบแดงมามอบให้ ด้วยความกลัวและเข้าใจผิดทำให้เขาเหยียบย่ำความจริงใจของอีกฝ่ายกระทั่งไม่เหลือชิ้นดี มาครั้งนี้เขาก็ยังเผลอทำคล้ายๆ กันอีกด้วยการปฏิเสธความรักที่แสงเหนือมอบให้มาตลอด
ที่สำคัญ ไม่ว่าความรู้สึกซึ่งอัดแน่นในอกที่แม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร หากอย่างน้อยมันก็ไม่ใช่ความรังเกียจแน่ๆ “ผม... ผมไม่ได้รังเกียจพี่แต่ว่า...” หากจะเอาความรู้สึกเดียวในตอนนี้ที่ชัดเจนที่สุดก็ต้องนี่ล่ะ “แต่ผมกลัว”
เขาพยายามย้ำความจริงใจในคำพูดด้วยการแตะนิ้วลงบนบ่ากว้าง แม้จะยังเผลอกระตุกยามโดนจับข้อมือข้างนั้นยึดไว้หลวมๆ แต่คล้ายกับจะประกาศชัดว่าต่อให้เขาร้องจนคอแตกก็ไม่มีการปล่อยอีกแล้ว
“ถ้าจินไม่รังเกียจพี่จริงๆ ก็จูบพี่สิ” ถึงไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน หากเขาก็ยอมชะโงกลงแตะจูบลงบนริมฝีปากฝ่ายนั้น สะดุ้งอีกรอบเมื่อชายหนุ่มใช้ปลายลิ้นไล้ไปตามเรียวปากเขาคล้ายกับจะบอกว่าถ้าเขารังเกียจก็ควรจะผละออกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ “พี่จะอ่อนโยนนะ พี่สัญญา...”
และเพราะไม่ได้รังเกียจ เขาจึงไม่ได้ผละออก
............
............
ร่างกายชั่วคราวของเขาไม่ใช่ร่างกายที่สวยงาม ไม่แม้แต่จะดูดีในความคิดของเขา ผิวขาวแบบไม่อมชมพูหากซีดเหมือนศพ มองเห็นกระทั่งเส้นเลือดที่อยู่ใต้ผิวหนัง ผอมจนเกือบแห้งและไม่มีกล้ามเนื้อนอกจากกระดูกกับก้าง หน้าตา...ทุกครั้งที่เขาส่องกระจกมักเห็นแต่ไอ้เด็กหน้าเอ๋อคนเดิมมองตอบมาทุกครั้ง ไม่เข้าใจเลยว่าสมัยก่อนเขาหน้าตาเป๋อเหลอขนาดนี้เลยเหรอ
พูดง่ายๆ คือเขาไม่ค่อยพอใจกับร่างนี้สักเท่าไหร่หรอก แต่ดูว่าแสงเหนือคงไม่คิดเช่นนั้น เมื่อดูจากการลากพรมจุมพิตไปแทบจะทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกายนี้ ทำเหมือนเขาเป็นของมีค่า กลายเป็นสิ่งสำคัญราวน้ำที่ต้องดื่มหรืออากาศที่ต้องหายใจ
แต่เขาต้องการอากาศหายใจเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นม่องแน่... “พี่...อืม... เดี๋ยว อึ๊ก...” จินดนัยกำหมัดทุบบ่าร่างสูงอั้กๆ ยังไม่กล้าลืมตาตั้งแต่วินาทีที่โดนถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกด้วยความรวดเร็วเหนือเสียง กลัวเป็นตากุ้งยิงก็กลัว กลัวขาดอากาศตายก็กลัว จนต้องยอมแพ้ ลืมตาโพลงพร้อมเบือนหน้าหนีเพื่อสูดหายใจลึก หากยังไม่ทันจะขอพักเหนื่อย ชายหนุ่มกลับโอบเอวเขาแล้วตวัดขึ้นนั่งบนตักทันที
มันคงไม่แปลกเท่าใดนักกับภาพผู้ชายคนหนึ่งนั่งตักผู้ชายอีกคนหนึ่ง หากหนึ่งในนั้นจะไม่ได้ล่อนจ้อนเปลือยเปล่าเหมือนกะหล่ำปลีแบบเขา “พี่เหนือ มันแปลกๆ...” ปัดไม้ปัดมือที่ลูบเฟ้นไปทั่วทุกซอกทุกมุมพร้อมขยับตัวยุกยิก
“อะไรแปลก ไม่แปลกหรอก ไม่แปลกสักนิด” คนพูดพูดเสียงต่ำพร่าติดริมหู “จินน่ารักจนพี่จะคลั่งอยู่แล้ว”
หน้าเขาแดงจัด ร้อนจัด ได้แต่กระซิบขาดห้วงถามสิ่งที่สงสัย “ทำไม...มีแต่...ผมที่...แก้ผ้าล่ะ”
“...หืม จริงด้วย” แสงเหนือจับมือเขาให้วางบนบ่า กระซิบเอ่ยขอ “จินก็ช่วยถอดเสื้อให้พี่สิครับ”
คำอ้อนหวานๆ ส่งผลให้เขารีบถอดเสื้ออีกฝ่ายด้วยอาการเงอะๆ งะๆ และทันทีที่เสื้อนอนหลุดออกไป เขาก็ต้องหลุดเสียงอุทานออกมายามมือหยาบใหญ่ลูบขึ้นมาตามขาอ่อนและแตะส่วนร้อนผ่าวของเขาเบาๆ แม้จะยังอาย แต่ความรู้สึกดีกลับพลุ่งขึ้นมาจนต้องซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง ครางระโหย “อืม...”
เสียงเบาหวิวคล้ายกับจะอนุญาตให้ร่างสูงกอบกุมกระชับเข้าและปรนเปรอจนเขาแทบขาดใจตายคาอก ไหนจะริมฝีปากที่มอบจุมพิตซ้ำย้ำลงจนปากบวมช้ำ เรียวลิ้นอุ่นลูบไล้เอาอกเอาใจ อ่อนหวานเสียกระทั่งเขาแทบไม่รับรู้อะไรผิดอะไรถูกอีกแล้วจนกระทั่ง...
“เจ็บ! อย่า...ไม่เอา” ร้องอู้อี้ยามร่างกระตุกเยือก แม้เขาจะพยายามกระถดหนีนิ้วมือที่สอดเข้าสู่เบื้องล่าง หากวงแขนที่กักตัวไว้ไม่เปิดโอกาสให้มากนัก หากความเจ็บแปลบยิ่งทวีสูงจนเขาเริ่มดิ้น ชายหนุ่มซึ่งรับรู้อาการขัดขืนจึงปรับวิธี ช้อนตัวเขาวางลงกับที่นอนพร้อมใช้ปากให้แทนมือ
เป็นเหตุให้มือที่ปัดป่ายผลักไสจนถึงเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นขยุ้มผมบนศีรษะที่ซุกซบอยู่กับช่วงกลางลำตัวเขาแทน และไม่คิดขัดขืนยามโดนสอดนิ้วลึกเข้าสู่ภายในอีก ยิ่งเมื่อมือใหญ่ช้อนสะโพกเขาขึ้นสูง เลาะเล็มริมฝีปากและปลายลิ้นร้อนผ่าวลงในที่ที่นิ้วมือเพิ่งจะละไป จินดนัยยิ่งต้องเหยียดขาเกร็ง จิกปลายเท้าแน่น พยายามผ่อนจังหวะหายใจหอบถี่กับหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะเป็นบ้า แม้เมื่อชายหนุ่มจะกลับมารับแก่นกายเขาเข้าสู่โพรงปากร้อน เขาก็รู้สึกดียิ่งกว่าเมื่อครู่จนแทบเสียสติ อารมณ์พุ่งสูงจนเจียนจะถึงท้องฟ้าแล้วเขาจึงพยายามร้องบอก “พะ พอแล้ว พี่เหนือ ผมจะ... อ๊า...”
แรงดูดรัดส่งให้เขาไปถึงขีดสุด ดวงดาวนับร้อยนับพันแตกกระจายอยู่หลังเปลือกตาพร้อมกับร่างกายที่กระตุกเยือก ปลดปล่อยสู่ปากคู่ที่ปรนเปรอให้จนหมดเรี่ยวแรง
เขายังนอนตะแคงตัวอ่อนปวกเปียกยามโดนโอบกระชับจากด้านหลัง รับรู้ถึงความร้อนแข็งขึงจดจ่ออยู่ตรงบริเวณซึ่งปลายลิ้นกับนิ้วมือได้เตรียมการอยู่ก่อนหน้า หากหมดแรงจะร้องห้ามหรือขัดขืนอีก
“ไม่ต้องเกร็งนะ เด็กดี” ลมหายใจที่เป่ารดลงริมหูร้อนผ่าวราวจะลุกเป็นไฟ จินดนัยพยักหน้ารับเงอะงะก่อนจะนึกออก จึงพยายามเปล่งเสียงที่คงฟังดูแหบแห้งเต็มทน “...ครับ”
แสงเหนือช้อนใต้เข่าข้างหนึ่งของเขาขึ้นและจับยึดไว้ แล้วค่อยๆ กดส่วนปลายเข้ามาช้าๆ แค่เริ่มต้นก็ทำเขาปากสั่นคอสั่นเสียแล้ว “พี่เหนือ มันเจ็บ เจ็บจริงๆ นะ...”
“พี่รู้ว่าเราเจ็บ” น้ำเสียงขอโทษขอโพยหากคนพูดไม่มีทีท่าจะหยุดหรือถอนตัว “ทนอีกนิดนะครับ ทนเพื่อพี่หน่อยได้ไหม”
“ก็...ก็ได้” จุดอ่อนของเขาคือมักจะแพ้ประโยคอ้อนของแสงเหนืออยู่ตลอด มาครั้งนี้ก็เช่นกัน จินดนัยรับคำง่ายดาย นอนซุกหน้ากัดฟันกับหมอน หากร่างด้านหลังก็ชะโงกตัวมากดจูบลงข้างแก้มก่อนจะประกบริมฝีปากเขาไว้แน่นพร้อมดันร่างร้อนจัดเข้าหาในรวดเดียวจนมิด “อื้อออ...! อึก...”
ถ้าแสงเหนือไม่ดูดซับเสียงร้องตะโกนของเขาไว้จนหมด รับรองว่าคนอื่นในบ้านต้องคิดว่าเขาโดนโจรบุกเข้ามาเชือดคอแหงๆ... ยังประกอบความคิดเข้าที่ไม่ถูกเมื่อริมฝีปากละไป จูบซับพวงแก้มชื้นน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดแทบตายเมื่อครู่ “พี่ขอโทษที่ทำเราเจ็บ แต่ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ”
บริเวณที่เจ็บแสบจนชาหน่วงเริ่มรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่สอดแทรกอยู่อย่างช้าๆ เช่นเดียวกับที่ตัวเขาสั่นกึกกักยามชายหนุ่มเริ่มขยับตัว
“...ยังเจ็บอยู่ไหม” เสียงไถ่ถามเป็นห่วงคงเนื่องจากเขาเงียบไปนาน “จิน...อยากให้พี่หยุดหรือเปล่า”
เสี้ยวหนึ่งในหัวใจที่เต้นกระหน่ำคับอกอาจเห็นว่านั่นเป็นความคิดที่ดี แต่ร่างกายตอนนี้ดูจะรับรู้ความรู้สึกบางอย่างแทรกผ่านความเจ็บปวดเข้ามา บางอย่างที่เกิดขึ้นยามส่วนที่ร้อนจัดและใหญ่โตขยับเข้าออก บางอย่างที่รู้สึกดีจนผลักดันให้เขาพูดสิ่งน่าอายออกไป “ไม่เป็นไร มะ...ไม่ต้องหยุดก็ได้”
มันเป็นคำพูดสุดท้ายที่ทั้งคู่ยังพอมีสติพูดคุยกัน เพราะหลังจากนั้นก็มีเพียงสัมผัสหนักหน่วงและการครอบครองรุนแรงเท่าที่คนคนหนึ่งจะถูกกระทำได้ ร่างเล็กขาวซีดคู้ตัวแทบจะจมหายไปในอ้อมกอดโอบรัดเรียกร้อง ยาวนานจนเกือบหมดสติ จนเมื่อขีดสุดแห่งอารมณ์ดำเนินมาถึงอีกครั้งในที่สุด เขาต้องกัดฟันฝังใบหน้าลงกับหมอนเพื่อไม่ให้ตนส่งเสียงออกไป ขณะที่ร่างเบื้องหลังยังยึดตัวเขาไว้แน่นพร้อมกับขยับกระแทกแรงๆ อีกหลายครั้งกระทั่งเกร็งกระตุกไปทั้งตัว ปลดปล่อยสายน้ำอุ่นร้อนเข้าสู่ร่างกายสั่นเทาที่รองรับจนหมดสิ้น
“จิน” ชายหนุ่มขยับถอนกายออกไปและคว้าร่างขดงอมานอนกอด จุมพิตลงตามขมับชื้นเหงื่อและพวงแก้มที่บัดนี้แดงจัดร้อนผ่าว “พี่รักจิน”
จินดนัยไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขาเป็นของใครกันแน่ระหว่างสวรรค์เบื้องบนหรือชายหนุ่มคนที่นอนกอดเขาอยู่นี่ หากสิ่งเดียวที่รู้แน่ชัดคือหัวใจซึ่งเต้นเป็นจังหวะหนักหน่วงอยู่ในตัวเขากำลังเต้นเพื่อใคร
++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC คร๊าบบบบบบบบบบบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
