มาแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ
~ ด้วยรักจากสวรรค์ 16 – คลื่นใต้น้ำ ~
==================================
สิ่งแรกที่มองเห็นคือแสงแดดแยงตายามบ่ายที่ลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามา จินดนัยครางในลำคอแล้วพยายามซุกหน้าหนีแสงจ้านั้น เขาคิดจะหลับต่อหากรู้สึกปวดตุบในหัวจนแทบทนไม่ได้ จำต้องลืมตาขึ้นมา กะว่าจะหายาแก้ปวดกินสักสองเม็ดแล้วค่อย... แต่ก่อนอื่นใด เขาอยากดื่มน้ำสักโอ่งให้ไอ้อาการคอแห้งผากราวกระดาษทรายหายไปเสียก่อน “น้ำ...”
“ตื่นแล้วหรือจ๊ะ” นางฟ้าในชุดขาวยิ้มให้พลางลุกมาหาเขาพร้อมแก้วน้ำกับหลอดดูด ถึงจะบอกให้เขาดื่มช้าๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้ผล รอจนกระทั่งเขาดื่มน้ำหมดไปสองแก้วเต็มๆ นั่นล่ะ เธอจึงบอกให้พอก่อน “ยังปวดหัวอยู่ไหม อย่าเพิ่งขยับตัวมากนะ เดี๋ยวจะหน้ามืดล้มลงไปอีกรอบ”
“คุณนางฟ้า...” เขาพึมพำสับสน “คุณพี่เป็นพยาบาลจริงๆ หรือนางฟ้าปลอมตัวมาครับ”
“ต๊าย ตัวแค่นี้แต่ปากหวานไม่เบานะ” มือนุ่มเย็นบีบแก้มเขาเบาๆ แล้วนางฟ้าจึงหัวเราะ “เดี๋ยวอีกสักพักคุณหมอจะเข้ามาตรวจอีกรอบนะจ๊ะ เพราะต้องรอดูผลเลือดกับฟิล์มเอ็กซเรย์อีกรอบด้วย เราน่ะเคยตรวจสุขภาพบ้างหรือเปล่า รู้ไหมว่าตัวเองเป็นโรคโลหิตจางแถมความดันต่ำอีกด้วย นี่พอคุณหมอรู้เข้าเลยจับให้ตรวจละเอียด เพราะเป็นคนไข้ประเภทยิ่งตรวจยิ่งเจอเลยล่ะ”
“แล้วพี่เหนือ...คุณแสงเหนือล่ะครับ คนอื่นๆ...” เขาขยับลุก นั่งห้อยขาลงข้างเตียง ตามองหารองเท้าแตะ หูรอฟังคำตอบ ปากยังเอ่ยถาม “คุณชัช ลุงโต คุณรตี...”
“ไม่ต้องรีบจ้ะ ลุกไหวแล้วแน่เหรอ เอ้า ค่อยๆ” พยาบาลสาวเอารองเท้าแตะมาวางให้และยังช่วยพยุงเขาเข้าห้องน้ำ เอ่ยห้ามเรื่องอาบน้ำ อนุญาตแค่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วคุณพยาบาลจึงปล่อยให้เขาจัดการธุระจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนอธิบายต่อ “คนป่วยอีกคนอยู่ห้องติดกันนี่เอง จะไปหาก็ได้ถ้าหนูเดินไหว ...ช้าๆ หน่อยจ้ะ เดี๋ยวก็หน้ามืดล้มไปอีกรอบกันพอดี เขาอยู่เฝ้าหนูที่นี่จนถึงเมื่อชั่วโมงก่อน จนคุณหมอไล่ให้ไปพักเพราะบอกว่าหนูจะได้นอนสบายๆ ด้วยไม่ต้องมีคนมานั่งอัดเต็มห้องนั่นล่ะถึงได้ยอมกลับไปห้องตัวเอง แต่ดูท่าละล้าละลังแล้วคงนึกอยากลากเตียงหนูไปห้องนู้นด้วยกันมากกว่า”
เสาน้ำเกลือที่มีสายระโยงระยางติดกับปลายเข็มซึ่งจิ้มอยู่ในแขนซ้ายของเขาโดนคนเล่าลากตามไปด้วย “พี่ชายหนูน่ารักดีนะ ตัวเองเจอฤทธิ์ยาเข้าไปจนแทบจะสัปหงกหลับบนเก้าอี้อยู่แล้วยังไม่วายเป็นห่วงน้อง ถามคุณหมออยู่นั่นล่ะว่าทำไมหนูยังไม่ตื่น แล้วหนูจะตื่นเมื่อไหร่ หนูจะเป็นอะไรมากไหม แถมพอรู้ว่าร่างกายหนูไม่ค่อยแข็งแรงก็สั่งคุณหมอเลยว่าให้จับหนูเช็คให้ละเอียดแล้วรักษาให้ดีที่สุด”
เขาเคาะประตูเบาๆ แล้วเยี่ยมหน้าเข้าไปก่อน พอดีสบตากับลุงโตซึ่งเงยหน้ายิ้มให้ทันทีที่เห็นเขา จึงค่อยกล้าลากเสาน้ำเกลือแกรกกรากเข้าไปในห้อง เมื่อจัดที่จัดทางให้เขานั่งลงเรียบร้อยแล้วพยาบาลสาวจึงค่อยเอ่ยขอตัว “ลุงโตเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
เขาทักยามมองผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบศีรษะชายสูงวัยอย่างเป็นห่วง หากลุงโตกลับหัวเราะหึ “แค่นี้จิ๊บจ๊อย ถึงข้าจะแก่แต่กระดูกยังไม่เปราะหนาโว้ย ไอ้นี่มันก็แค่โดนเล่นทีเผลอ ลุงยังห่วงเอ็งกับคุณเหนือมากกว่าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ น่าปวดหัวกว่าอีก”
“พี่เหนือเป็นไงบ้าง พวกตำรวจบุกไปช่วยพวกผมถูกได้ยังไง แล้วคุณชัชล่ะ คุณขวัญใจอาการตอนนี้...” เขาถามถี่ยิบด้วยเสียงกระซิบเพราะไม่ต้องการรบกวนคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง หากเมื่อลุงโตตั้งท่าจะตอบข้อสงสัยทั้งหลาย เสียงเรียบๆ ของคุณรตีกลับเอ่ยตัดเสียก่อน “ถ้าอยากซักไซ้อะไรก็ออกไปคุยกันข้างนอก ตาเหนือเพิ่งหลับไปเมื่อกี๊ ฉันยังไม่อยากให้แกตื่น”
“อะ ครับ ขอโทษครับ” รีบขอโทษด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เขาขยับลุกเก้กังโดยอาศัยการช่วยเหลือจากลุงโต โขยกเขยกออกมานอกห้องและเดินมานั่งบริเวณชุดเก้าอี้รับแขกหน้าวอร์ดแทน แม้จะพยายามตีหน้าปกติ แต่ในใจเขากำลังกังวลกับสีหน้าสีตาของคุณรตีเมื่อครู่ เมื่อนึกย้อนดูแล้ว แม้แต่การรับไหว้ในทีแรกที่เขาเข้าไปในห้องแสงเหนือเมื่อครู่ยังดูขัดๆ แข็งๆ รอยยิ้มแบบเสียไม่ได้แล้วยิ่งบวกกับคำพูดไล่ส่งชักทำให้เขาใจไม่ดี
“เฮ้อ ว่าแต่รอดพ้นคราวเคราะห์ไปทีล่ะนะ ทีแรกข้ายังคิดว่าจะยืดเยื้อกว่านี้เสียอีก เรื่องของเรื่องคงต้องขอบคุณโทรศัพท์ลึกลับนั่น...” ลุงโตลูบหัวเขาอย่างปราณีขณะที่คนโดนลูบยังนั่งทำหน้าวิตกกังวลบวกงง
“โทรศัพท์อะไรเหรอลุง” เขาถามเสียงตื่นเต้นจนลืมเรื่องท่าทีแปลกๆ ของคุณรตีไปชั่วคราว
“ก็อยู่ๆ มีโทรศัพท์โทรเข้ามาบอกว่าไอ้ชัชจับเอ็งกับคุณเหนือไว้ที่ไหนน่ะสิ ทีแรกพวกตำรวจยังคิดว่าจะเป็นโทรศัพท์ป่วนแต่พอลองตรวจสอบจากคนแถวนั้นดูถึงแน่ใจว่าไอ้ชัชมันเป็นคนเช่าบ้านหลังนั้นไว้จริงๆ” ลุงโตย้ำกับเขาที่ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เอ้า เรื่องจริงนะโว้ย ขนาดคุณอั้มที่เป็นคนรับสายยังบอกเลยว่าเหลือเชื่อแต่ต้องเชื่อ แล้วก็ดีที่เชื่อ พวกคุณตำรวจถึงได้บุกเข้าไปช่วยเอ็งกับคุณเหนือทันเวลา ไม่งั้นป่านนี้คงจะโดนไอ้ระยำชัชฆ่าทิ้งไปแล้วก็ไม่รู้”
“แล้วไอ้ชัชล่ะ ลุง หมอนั่นโดนปืนลั่นใส่ตอนสู้กับพี่เหนือใช่ไหม มันตายหรือยัง” ไหนๆ เมื่อลุงโตไม่คิดจะเรียกชื่อชายอ้วนแบบเกรงใจแล้ว เขาก็คงไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเรียกคุณชัชแล้วมั้ง
“เสียดายว่ะที่ยังไม่ตาย ตอนนี้ยังอาการหนักอยู่ห้องผ่าตัดอยู่เลย แต่ก็เถอะ ต่อให้รอดมาก็ต้องระเห็จเข้าซังเตสถานเดียว ตายๆ ไปซะอาจจะดีกว่าก็ได้” ใบหน้าเขาซีดลงไปเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว หากลุงโตคิดว่าเขาคงยังขวัญหายเรื่องคนร้ายยังไม่ตายจึงขยี้หัวปลอบ “ไม่ต้องกลัวหรอก มันไม่มีทางมาทำร้ายเอ็งได้แล้ว ส่วนคุณเหนือก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ท่านแค่มีไข้ ฟกช้ำดำเขียวกับแผลแตกตรงคิ้วนิดหน่อย อันที่จริงจะออกจากโรงพยาบาลเลยก็ได้ ได้ยินคุณหมอท่านว่าอยากเช็คอาการดูให้แน่ใจเท่านั้น แต่ทางคุณรตีว่าไหนๆ แล้วอยากให้คุณเหนือตรวจร่างกายเลยไปหาหมอตาด้วยเลยเพราะกว่าจะลากมาโรงพยาบาลได้แต่ละที ...แต่จะว่าไป เท่าที่ข้าฟังๆ ดู โรคของเอ็งมันเยอะกว่าจมเลยว่ะ ชนิดว่าคุณหมอส่ายหน้าดิกเลยว่าเด็กอะไรทำไมขี้โรคขนาดนี้”
...หรือเพราะเพิ่งรู้ว่าเขาขี้โรค คุณรตีถึงทำท่าแบบนั้น กลัวว่าเขาจะมีโรคติดต่อแล้วเอาไปติดลูกชายคนเดียวแน่ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ แต่แค่โลหิตจางกับความดันต่ำไม่น่าเป็นโรคติดต่อนี่นา แล้วทำไม...
“หายดีแล้วเหรอเรา” มือใหญ่จากด้านหลังเอื้อมมาขยี้หัวเขาจนผมที่ฟูยุ่งอยู่แล้ว ยิ่งฟูฟ่องเป็นรังนกกระจอก จินดนัยเงยหน้าอ้าปากหวอมองเมืองเอกที่กำลังยิ้มกว้างให้ “อะไรกัน โดนจับตัวเรียกค่าไถ่เข้าหน่อย พูดไม่เป็นเลยหรือไง”
“คุณอั้ม” เขายิ้มยินดี หากยังไม่ทันจะเอ่ยปากต่อ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เมืองเอกมองตามสายตาเขาไปแล้วจึงรีบแนะนำ
“นี่คุณวิรงรอง... คุณวิกกี้ แล้วส่วนนี่เจ้าจิน ไอ้หนูมหัศจรรย์พูดได้โดยไม่หยุดหายใจ เด็กรับใช้เจ้าเหนือที่เล่าให้ฟังไง” หญิงสาวแต่งตัวทันสมัยทะมัดทะแมงคล้ายเป็นชุดเดินทางยิ้มสวยอวดลักยิ้ม เธอทักทายลุงโตอย่างสนิทสนมก่อนแล้วจึงค่อยยื่นมือมาทางเขา “สวัสดีจ๊ะ ฉันได้ยินพี่อั้มเล่าเรื่องจินให้ฟังเยอะแยะ ฉันดีใจมากนะที่ได้เจอตัวจริง ไม่เห็นพี่อั้มเคยเล่าให้ฟังเลยว่าจินน่ารักแบบนี้ เล่นเล่าเสียจนฉันนึกภาพเป็นเด็กลิงทะโมนไปแล้วด้วยซ้ำ”
มือนุ่มหอมกรุ่นจับมือเขาเขย่าแบบไม่นึกรังเกียจ รอยยิ้มเปิดเผยจริงใจเสียจนเขาเผลอยิ้มตาม พูดขัดเขิน “ยินดีที่ได้รู้จักคุณวิรงรองครับ”
“ต๊าย น่ารักจริงๆ ด้วย” เป็นครั้งที่สองในรอบวันที่เขาโดนผู้หญิงหยิกแก้ม ถึงพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็เนื้อหอมกับเพศตรงข้ามไม่หยอกก็เถอะ แต่นะ... มันดูไม่ค่อยน่าภาคภูมิใจยังไงไม่รู้
“เรียกวิกกี้ก็พอจ๊ะ ไม่ใช่ฉันกระแดะไม่ชอบชื่อไทยหรอกนะ แต่ส่วนใหญ่ใครๆ มักจะเรียกฉันว่าวิกกี้มากกว่า นานๆ ทีได้ยินคนเรียกชื่อจริงเสียเต็มยศแล้วมันอดจั๊กกะจี๋ไม่ได้น่ะ ยิ่งพวกฝรั่งเวลาอ่านชื่อภาษาอังกฤษฉันทีไรต้องออกเสียงว่าวิ-ร็อง-ร็องทุกที แล้วชอบบอกว่าชื่อยูเนี่ยแปลก...” ก่อนที่หญิงสาวจะตั้งท่าหาเรื่องคุยกับเขาไปมากกว่านี้ เมืองเอกก็รีบปราม
“พี่ว่าเธอรีบไปเยี่ยมเจ้าเหนือก่อนดีกว่ามั้ง คุณรตีคงรออยู่ด้วย กับเจ้านี่น่ะเดี๋ยวค่อยออกมาเล่นด้วยเมื่อไหร่ก็ได้ รับรองว่าไม่หนีหายไปปีนต้นไม้ที่ไหนหรอก” เมืองเอกพยักเพยิดหน้ามาทางเขาที่ยังไม่กล้าต่อปากต่อคำต่อหน้าผู้มาใหม่ นอกจากนั่งหดๆ สีหน้าติดจะประหม่าและนิ่งรอจนชายหญิงทั้งคู่เดินลับหายไป จินดนัยจึงค่อยหันมาทางลุงโต ถามอย่างต้องการให้แน่ใจ
“เธอคือคุณวิกกี้ที่เป็นคู่หมั้นพี่เหนือใช่ไหมครับ” อะไรก็ไม่รู้ในตัวเขาเต้นเร่า นึกอยากให้ลุงโตตอบว่าไม่ใช่ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
“เออ นี่ล่ะ มีคุณวิกกี้เดียวไม่มีวิกกี้ไหนอีกแล้ว แต่เขายังไม่ได้หมั้นหมายอะไรเป็นทางการกันหรอกนะ แค่คุณนายเคยคุยๆ กับคุณแม่คุณวิกกี้ไว้แล้วก็เหมือนจะรู้ๆ กันอยู่แล้ว ถึงอันที่จริงก็น่าจะหมั้นกันไปนานแล้วก็เถอะ แต่พอดีมาเกิดอุบัติเหตุนั่นเข้าเสียก่อน เรื่องหมั้นเลยชะงักตามไปด้วย” ลุงโตลดเสียงลงจนเหลือแค่กระซิบกระซาบทั้งที่ไม่จำเป็น เพราะในบริเวณนั้นมีพวกเขาอยู่แค่สองคน “ทีแรกข้าก็คิดว่าเพราะคุณเหนือตาบอด คุณวิกกี้เลยทำท่าอิดออดหรือเปล่า แต่อย่างที่เอ็งเห็น คุณเขาทั้งสวยทั้งดีขนาดนั้น ไม่เคยมีทีท่าจะรังเกียจคนตาบอดสักนิด ข้าเลยคิดว่าน่าจะเป็นเพราะทางผู้ใหญ่ให้เบรกเรื่องไว้ก่อน คงอยากรักษาคุณเหนือให้หายดีก่อนจะได้ให้เข้าพิธีหมั้น พิธีแต่งงานได้อย่างสง่างามล่ะมั้ง”
“เหรอ...” เขากระพริบตาถี่ นึกภาพร่างสูงในชุดเจ้าบ่าวยืนเคียงคู่เจ้าสาวแสนสวยแล้วเอ่ยอย่างที่ใจคิด “ต่อให้ตามองไม่เห็น แต่พี่เหนือก็ทั้งหล่อทั้งสง่าไม่แพ้ใคร ดังนั้นไม่ว่าตาจะหายหรือไม่ พี่เหนือก็คงได้แต่งงานกับคุณวิกกี้อย่างมีความสุขแน่ๆ” เขาหยุดกลืนน้ำลายและก้อนจุกแน่นในลำคอก่อนพยายามยิ้มยากเย็น “คุณวิกกี้ทั้งสวยทั้งใจดีจริงๆ ด้วย ขนาดพูดกับผมที่เป็นแค่คนรับใช้ยังไม่ถือตัว ใจดี...”
จินดนัยรีบหยุดพูด นึกดีใจมากมายที่เมืองเอกเดินกลับมาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องนึกหาคำมาเอ่ยสรรเสริญความดีของหญิงสาวต่อ “คุณอั้ม... ออกมานี่ไม่เป็นไรเหรอครับ”
“เจ้าเหนือยังไม่ตื่น ฉันไม่อยากแอบฟังพวกผู้หญิงคุยกันเลยแอบแว่บออกมานั่งคุยกับเราดีกว่า” เมืองเอกทรุดตัวลงนั่งติดกับเขา ลุงโตจึงขยับลุกและขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกแทน “เป็นไง เจอคุณวิกกี้เข้าเลยพูดไม่เป็นเชียว”
“ก็...คุณวิกกี้สวย ผมเลยประหม่า ผิดด้วยเหรอ” รีบร้อนแก้ตัวหากจินดนัยต้องหลบตาที่จ้องมาราวกับล่วงรู้ว่าใจจริงเขากำลังร้อนรุ่มขนาดหนัก “จ้องทำไม ขืนจ้องมากๆ ผมคิดตังค์นะ”
“เด็กเอ๊ยเด็ก ไม่เคยมีใครบอกเหรอว่าเวลาเธอคิดอะไรจะออกมาทางหน้าหมด คนแบบนี้เขาห้ามเล่นไพ่ ไม่งั้นโดนเกทับเรียบแหง” สีหน้าของผู้พูดไม่ได้นึกดูแคลนดังเช่นคำพูด หากกระแสห่วงใยบางอย่างทำให้เขาสะอึก “เธอเป็นเด็กดี ที่สำคัญ...เธอฉลาด ดังนั้นฉันจะพูดแบบตรงไปตรงมาว่าระหว่างเธอกับเจ้าเหนือน่ะ มันไม่มีอนาคต เธอกับหมอนั่นแตกต่างกันมากเกินไป เจ้าเหนือมีสิ่งที่ต้องแบกรับมากเกินไป ส่วนเธอ...มีสิ่งที่ต้องสูญเสียมากเกินไปถ้าคิดจะรักผู้ชายแบบหมอนั่น”
เขาจิกเล็บกับเนื้อนุ่มตรงฝ่ามือแน่น แทบไม่กล้าหายใจยามรับฟังคำพูดเสียดแทงใจเหล่านั้น “เส้นทางชีวิตของเจ้าเหนือถูกขีดไว้หมดแล้ว แต่เธอยังเด็ก ฉันไม่คิดว่าเธอพร้อมที่จะเสียสละอนาคตเพื่อความรักที่ดูจะเป็นแค่สิ่งที่เกิดขึ้นจากความใกล้ชิดแค่ชั่วครู่ชั่วยามหรอก เธอเพิ่งเจอเจ้าเหนือได้แค่ไม่กี่เดือน แล้วคิดหรือว่าความรู้สึกนั้นจะยั่งยืน มันไม่ใช่ความรัก มันเป็นแค่ความหลง เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดไหม”
“ผม...” จินดนัยกัดฟันสั่นกึกกัก จะเป็นเพราะชุดคนไข้บางเกินไปสำหรับอุณหภูมิหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศหรือเพราะเขากำลังหวาดกลัวกันแน่ก็ไม่ทราบได้ “ผมไม่ได้รักคุณเหนือ ไม่ได้รัก ไม่เคยรัก คุณอั้มต่างหากที่ไม่เข้าใจ ผมไม่มีทางรักคุณเหนือได้หรอก เขาเป็นคนคนเดียว...ที่ผมจะรักไม่ได้”
ไม่รู้หรอกว่าคำยืนยันของเขาจะน่าเชื่อถือสักแค่ไหน หากเมืองเอกถอนหายใจแล้วค่อยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาส่งให้จนต้องสะดุ้งเมื่อฝ่ายนั้นบอกเบา “เช็ดน้ำตาเสีย ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะคิดว่าฉันรังแกเด็ก”
“คะ ใครร้อง” เขาป้ายหลังมือเช็ดน้ำตาลวกๆ คว้าผ้าเช็ดหน้ามาสั่งขี้มูก หากพอทำท่าจะส่งคืน เจ้าของผ้าเช็ดหน้ากลับไม่ยอมรับและบอกให้เขาเก็บเอาไว้ “ต้องเป็นแรงช็อคหลังเจอเรื่องร้ายๆ มาแน่ แบบเดียวกับอาฟเตอร์ช็อคหลังแผ่นดินไหว เป็นเพราะแรงสั่นสะเทือนจากการทรุดตัวของแผ่นดิน...”
“เด็กเอ๊ยเด็ก มานี่มา” ชายหนุ่มดึงมือที่เขาจิกแน่นจนเลือดซึมไปกุมไว้แทนและใช้มืออีกข้างที่ว่างเช็ดร่องรอยเปียกชื้นบนแก้มซีดเซียว “ขอโทษนะ ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆ มาแท้ๆ ฉันยังมาพูดเรื่องพรรค์นี้อีก ลืมมันไปเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว เธอปลอดภัยแล้ว”
“ผม...คิดว่าจะตายแล้วเสียอีก ระ...รู้ไหมว่าผมโดนเอาปืนจ่อหัวกี่ครั้ง กลัวว่าหัวจะระเบิดเป็นรู มันสมองกระจาย กลัวไม่พอ ต้องมานั่งห่วงต่ออีกว่าถ้าผมตายไปแล้วใครจะช่วยพี่เหนือ คนบ้าอะไร ทั้งใจร้อน ทั้งปากร้ายไม่ถูกที่ถูกเวลาสักนิด ที่ไอ้ชัชมันไม่สติแตกไปก่อนนี่ผมยังแปลกใจเลย แถมตอนที่พวกคุณบุกไปช่วยนั่นพี่เหนือกำลังซัดกับมันให้นัว ไม่ได้คิดหรือลืมว่าตัวเองตาบอดก็ไม่รู้” ระบายถึงตรงนี้ เขาก็นึกถึงเหตุการณ์อันแปลกประหลาดที่ช่วยชีวิตเขากับแสงเหนือไว้ “ลุงโตเล่าให้ผมฟังว่ามีคนโทรศัพท์เข้ามาบอกคุณอั้มว่าพวกผมถูกจับอยู่ที่ไหน มันเรื่องจริงเหรอครับ แล้วเขาเป็นใคร เขารู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้ยังไง”
“นี่ล่ะที่ประหลาด จู่ๆ เขาก็โทรเข้ามือถือฉัน บอกแค่ว่าเธอกับแสงเหนือถูกจับอยู่ที่ไหนแค่นั้นแล้ววางสายไป เสียงพูดไม่คุ้นหูสักนิด” ก่อนจะทันซักถามรายละเอียดต่อ หญิงสาวสวยกินตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นก็โผล่มาขัดจังหวะ “พี่อั้มแอบออกมานั่งคุยกับจินอยู่นี่เอง จินจ๊ะ เหนือตื่นแล้ว พอตื่นปุ๊บก็ถามหาเธอปั๊บเลย ช่วยเข้าไปหาให้เขาสบายใจหน่อยเถอะ เร็ว”
หากเมื่อดวงตาคู่โตซึ่งตกแต่งอย่างดีสังเกตเห็นตาแดงๆ ของเขาเข้า เสียงหวานๆ จึงกลายเป็นเสียงเขียวๆ “พี่อั้มแกล้งอะไรน้อง! ถึงจะรู้ว่าพี่ชอบแกล้งเด็กน่ารักๆ แต่วิกกี้ไม่คิดเลยนะว่าพี่อั้มจะแกล้งคนที่เพิ่งผ่านเรื่องร้ายมาได้ลงคอ ทำไมพี่อั้ม...”
“เอ่อ เปล่าครับ คุณวิกกี้ นี่มัน...” สาละวนคิดหาคำอธิบายหากโดนชายหนุ่มข้างตัวตอบแทนด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “ที่เจ้าหนูนี่ร้องไห้เป็นเพราะผลกระทบจากปรากฏการณ์เอลนินโญต่างหาก เอ๊ะ หรือว่าเป็นโยโย่เอฟเฟคลานินญานะ ฉันไม่แน่ใจ”
“อย่ามาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ฟังไม่ขึ้นหน่อยเลย จินรีบมานี่ดีกว่า เราอย่าไปยุ่งกับคนขี้แกล้งแบบพี่อั้มเลย” คุณวิกกี้ลากเสาน้ำเกลือเขาออกนำลิ่วๆ จนจินดนัยต้องเร่งเท้าตามให้ทัน กำลังคิดว่าเหมือนโดนใส่สายจูงอยู่ก็มาถึงห้องของแสงเหนือเสียแล้ว
หนีจากเสืออั้มมาเจอจระเข้นอนงัวเงียหน้าบูดแล้วนึกอยากหมุนตัวกลับ หากติดที่เสียงใสจะประกาศการมาถึงของเขาไปแล้วเรียบร้อย “วิกกี้เดลิเวอรี่พาน้องจินร้อนๆ มาส่งแล้วจ้ะ”
“จิน” แสงเหนือฉีกยิ้มกว้างพลางรีบผุดลุกขึ้นนั่ง “จินตื่นแล้วเหรอ พี่เป็นห่วงเราแทบแย่ เป็นไงบ้างครับ ยังเจ็บตรงไหนอยู่บ้างหรือเปล่า”
เขายืนกอดเสาน้ำเกลือแน่น ไม่กล้าขยับยามลอบชำเลืองดูสีหน้าของคุณรตี ยืนนิ่งราวกับมีรากงอกจนคุณวิกกี้ยังสงสัยและแสงเหนือเริ่มขมวดคิ้ว เรียกซ้ำ “จินเป็นอะไร ทำไมไม่ตอบพี่ ยังปวดหัวหรือ...”
“ตอบพี่เขาไปสิ ยืนเงียบอยู่ทำไม” คุณรตีเอ่ยตัดบทและตัดปัญหา เขาจึงค่อยๆ เดินไปหยุดใกล้เตียงคนป่วย “ผมหายดีแล้ว พี่เหนือนั่นล่ะที่ยังไม่หาย รีบกินยาแล้วนอนเถอะ”
“กินยาอีกแล้ว” ชายหนุ่มเบ้ปาก ทำหน้าเบื่อเอียนขนาดหนักจนเขาอดยิ้มไม่ได้ “ก่อนจินจะฟื้น พี่ก็โดนฉีดยาไปตั้งไม่รู้กี่เข็ม แล้วนี่หมอยังบอกจะให้พี่อยู่โรงพยาบาลต่ออีกจะได้ตรวจตา เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“เบื่อได้ยังไง ถ้าไม่ตรวจแล้วจะหายเหรอ หรือคิดว่านั่งอยู่เฉยๆ แล้วมันจะหายเองได้” เผลอเอ็ดแล้วเพิ่งนึกออก รีบสงบเสงี่ยมเปลี่ยนท่าที “พี่เหนือโตแล้วนะ อีกอย่าง ไม่อายคุณวิกกี้เขาบ้างเหรอ”
“นั่นสิ เหนือ ไม่เจอกันไม่ถึงปี วิกกี้ว่าเหนือโตขึ้นมากเลยนะ ไม่โวยวายเอ็ดตะโรร้องจะกลับบ้านท่าเดียวแบบเมื่อก่อนแล้วด้วย” หญิงสาวเอ่ยล้ออย่างไม่นึกกลัวพายุโทสะและยังยิ้มรับหน้าตาเฉยยามโดนแสงเหนือใส่ไม่ยั้ง “เงียบไปเลยเธอ แล้วนี่กลับมาทำไม ใครเชิญ หนังสือหนังหาไม่เรียนแล้วเหรอไง หรือเกรดตกจนโดนไทร์ ถึงได้ว่างจนบินมาหาเรื่องชาวบ้านถึงที่นี่”
“โอ๊ย แช่งกันได้ลงคอ คนเขาอุตส่าห์บินกลับมาเยี่ยมช่วงซัมเมอร์ แต่แทนที่จะได้ไปเยี่ยมที่บ้าน กลับต้องถ่อมาโรงพยาบาลแทน ใช่ไหมคะ คุณน้า อ้อ แล้วนี่คุณอาไม่กลับมาเหรอคะ หรือยังมีธุระปลีกตัวมาไม่ได้ เพราะหนล่าสุดที่วิกกี้แวะไปทานข้าวกับท่านก็ตั้งแต่สองสามเดือนก่อน คุณอายังบ่นเลยว่างานหนักจนไม่ได้กลับกรุงเทพฯ ตั้งนานแล้ว”
จินดนัยค่อยๆ ถอยหลบไปนั่งเก้าอี้ตรงมุมห้องเงียบๆ ถอยห่างจากบทสนทนาที่เขาไม่มีส่วนร่วม ทำได้แค่รับฟังเรื่องราวที่ไม่เคยได้ยิน มองภาพของครอบครัวเล็กๆ อันอบอุ่น เศร้าเสียจนสะท้อนใจยามคิดถึงมารดาของตนบ้าง ไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านจะเป็นยังไงบ้าง ยังต้องทำงานหนักจนดึกดื่นและรีบตื่นแต่เช้าอีกไหม แล้วงานบ้านงานครัวใครจะรับผิดชอบ จะมีใครนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหรือแม่จะเหงาแค่ไหน จะหายเสียใจกับการตายของเขาบ้างหรือยัง
เขานั่งเหม่อลอยจมอยู่ในโลกส่วนตัวจนเวลาผ่านไป เมืองเอกกับคุณวิกกี้เอ่ยขอตัวกลับ พร้อมรับปากว่าจะมาเยี่ยมใหม่ในวันพรุ่งนี้ ส่วนคุณรตีเดินตามออกไปส่งคนทั้งคู่ ภายในห้องจึงเหลือแค่เขากับคนป่วยอยู่เท่านั้น
“จิน มาหาพี่หน่อยสิครับ” แสงเหนือเรียกเสียงเบา ทีแรกเขาคิดจะแกล้งทำเป็นว่าไม่อยู่ในห้องแล้ว หากคิดอีกที มันดูงี่เง่าเกินไปจึงค่อยๆ เดินลากขา ลากเสาเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง “พี่เหนือมีอะไร”
มือใหญ่ยื่นมารอโดยไม่มีคำพูด เขามองใบหน้าขาวเปี่ยมความหวังสักพักแล้วแตะมือลง
“คิดถึงจัง” อุ้งมือเขาถูกยกจรดปลายจมูกโด่ง เขาเริ่มออกแรงชักมือกลับและขืนตัวเอียงกะเท่เร่ยามมือใหญ่เริ่มลูบขึ้นมาจนถึงผิวเนื้ออ่อนบริเวณหลังคอ กระซิบขู่ฟ่อด้วยเสียงตื่นตระหนก “อย่านะ เดี๋ยวคุณรตีกลับมา เดี๋ยวพยาบาล...”
หากชายหนุ่มกลับกระชากข้อมือเขาเข้าหาตัวพร้อมกับชะโงกตัวขึ้นแล้วกดริมฝีปากร้อนผ่าวลงกับซอกคอ ก่อนจะไถลเลยเรื่อยไปหาใบหน้า รวมถึงริมฝีปากที่ยังประท้วงตื่นตระหนก “ไม่เอา พี่เหนือ บอกว่าอย่า...”
เขายังร้องอู้อี้ยามโดนริมฝีปากอีกฝ่ายรุกไล่ บีบบังคับและฉกฉวยโอกาสยามเขาร้องห้าม สอดลิ้นอุ่นเข้าพัวพันอ่อนหวาน ขณะมือหยาบลูบไล้เชื่องช้าเนิบนาบหากไม่ยินยอมให้ผละจากไปโดยง่าย กระซิบเรียกซ้ำๆ ยามละจุมพิตออกช่วงสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าราวหิวโหยสุดทน “จิน ... เด็กดี คนดีของพี่ จินของพี่...”
“อื้อ อะ...” เพราะแสงเหนือไม่เห็น แต่เขาเห็นเงาวูบวาบตรงช่องว่างใต้ประตู ด้วยความตกใจจัดจึงยกสองมือผลักอกกว้างสุดแรง ถอยผงะไปจนเกือบสะดุดเสาน้ำเกลือหกล้ม เขายังหอบหายใจตระหนกหากต้องรีบปรับสีหน้ายามประตูเปิดกว้าง คุณรตีซึ่งกลับเข้ามาพร้อมลุงโตชะงักเล็กน้อยยามเห็นพวกเขา หากท้ายสุดกลับนิ่งเงียบและพูดด้วยท่าทางปกติกับลุงโต
“โตช่วยพาจินกลับห้องไปพักผ่อนทีเถอะ ดูสิ เพิ่งฟื้นแท้ๆ ยังเดินไปโน่นมานี่ไม่หยุด เดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี...” คำพูดที่เหลือสะดุดยามคุณรตีสังเกตเห็นเลือดเขาที่ไหลย้อนเข้าไปในสายน้ำเกลือ “ตายจริง เจ้าจิน นี่คงขยับตัวแรงสิท่า เลือดถึงได้ไหลย้อนเข้าไปแบบนั้น ไม่เอาละ เหนือปล่อยน้องกลับไปนอนพักได้แล้วลูก”
แทบไม่ต้องอาศัยการช่วยเหลือของลุงโต เขาก็แทบจะยกเสาน้ำเกลือวิ่งเตลิดกลับห้องได้ด้วยตัวเองภายในเวลาไม่ถึงนาทีดี จัดแจงกระโดดพุ่งหลาวขึ้นเตียง เอาหัวซุกใต้หมอน คลุมโปงจนเหงื่อแตกพลั่กขณะก่นด่าแสงเหนือในใจ
ไอ้คนมักง่าย ไม่ดูตาม้าตาเรือ ลามก ชอบใช้กำลัง... ดูจนตอนนี้ ข้อมือข้างที่โดนดึงยังเจ็บแปลบและคาดได้ว่าคงช้ำแน่ๆ แต่อะไรไม่ร้ายเท่ากับที่คุณรตีคงเห็น...หรืออาจไม่เห็นก็จริงแต่คงระแคะระคายเรื่องความรู้สึกของลูกชายและความสัมพันธ์กับเขาเป็นแน่
เขาผล็อยหลับไปจนตื่นงัวเงียมาอีกครั้งในตอนเย็นเมื่อมีคนนำถาดอาหารเย็นเข้ามาส่ง ทีแรกเขาก็ไม่หิว หากเมื่อคิดถึงสุขภาพของตัวเองแล้วจึงตัดสินใจคลานลงมานั่งกินที่โต๊ะข้างเตียงพร้อมเปิดโทรทัศน์เอาเสียงเป็นเพื่อนแก้เหงา
อย่าว่าแต่แสงเหนือเลย เขาแค่นอนบนเตียงโรงพยาบาลไม่ถึงวันดียังเริ่มเบื่อ เริ่มพาลรู้สึกว่าตัวเองป่วยจริงๆ เพราะพอจิตตกคิดว่าป่วยแล้ว เขาก็จะเริ่มถูกความเหงารุมทำร้าย ไม่ชินกับการนั่งกินข้าวเย็นตามลำพังโดยเฉพาะยามที่ใส่ชุดคนไข้ นอนแซ่วอยู่ตามลำพังเช่นนี้ ...ถ้าเป็นเมื่อก่อนยามเขาไม่สบายเป็นไข้ปวดหัว เขายังมีแม่คอยเป็นห่วงเป็นใย หายาให้กิน บังคับให้นอนพัก หาซื้อของกินอร่อยๆ คล่องคอให้เขากินเพื่อที่จะได้กินยาหลังอาหาร
หากเวลานี้ นอกจากนางพยาบาลแล้วก็ไม่เห็นจะมีใครเข้ามาดูเขาอีกเลย จวบจนเริ่มมืดแล้วกว่าที่ลุงโตค่อยย่องเข้ามาพร้อมถุงร้านสะดวกซื้อใบเล็กแล้วอธิบายว่าแกจะมานอนเฝ้าเขาในคืนนี้ จินดนัยจึงค่อยยิ้มออก
“อ้าว ลุงมาเฝ้าผมแล้วใครจะเฝ้าพี่เหนือล่ะ” เขานึกเป็นห่วงคนห้องข้างๆ จนคิดจะให้ลุงโตไปเฝ้าชายหนุ่มแทนอยู่แล้วตอนลุงโตโบกมือ “ไม่ต้องห่วงเว้ย คุณรตีท่านว่าท่านจะเฝ้าคุณเหนือเอง ก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นคุณเหนือเอาแต่โอดครวญจะมาหาเอ็งที่นี่ท่าเดียว คุณรตีต้องคอยเตือนว่าเอ็งต้องหาหมอ ต้องกินยา ต้องนอนพักเยอะๆ ห้ามมากวนเอ็งนั่นล่ะ คุณเหนือถึงยอมสงบลง”
หลังจากนั้น ลุงโตก็เล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้เกี่ยวกับตอนที่พวกเขาโดนจับตัวไปให้ฟังอย่างออกรส ทว่าจินดนัยกลับเริ่มฟังบ้าง ไม่ฟังบ้างเพราะใจมันคอยแต่จะกระหวัดคิดไปถึงเรื่องคนข้างห้องอยู่เรื่อย วิตกกังวลจนเรียกได้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาก่อนนอนแล้วล่ะก็ รับรองว่าเขาคงนอนตาค้างตลอดคืนอันยาวนานเป็นแน่
++++++++++++++++++++++
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
