~ ด้วยรักจากสวรรค์ 17 - รักของผู้ให้ ~===========================================
หลังกลับจากห้องเอ็กซเรย์ในช่วงสาย ลุงโตที่อุตส่าห์มานอนเฝ้าเขาเมื่อคืนและเดินตามไปตามห้องตรวจร่างกายตั้งแต่เช้าก็ต้องขอตัวกลับไปรับใช้คุณรตีและแสงเหนือ จึงเหลือเขานั่งดูโทรทัศน์แก้เบื่อตามลำพัง หวังว่าหมอน่าจะอนุญาตให้เขากลับบ้านได้ภายในวันนี้ด้วยเถอะ
จนเลยเที่ยงไปแล้วจึงมีเสียงเคาะประตูหน้าห้อง เขาขยับ คิดในใจว่าคงเป็นพยาบาลเข้ามาจึงค่อนข้างตกใจที่พบว่าคนที่ก้าวเข้ามากลายเป็นคุณรตี
“เป็นยังไงบ้าง” ถามพลางเดินมาหยุดยืนไม่ไกลนัก ครั้นฟังเขาตอบตะกุกตะกักว่าสบายดีแล้ว คุณรตีจึงค่อยเอ่ยชวน “อยู่แต่ในห้องคงเบื่อแย่ ถ้าไงลงไปนั่งเล่นแถวข้างล่างกับฉันไหม พอดีฉันมีเรื่องอยากคุยกับเราด้วย”
เนื่องจากน้ำเกลือขวดโตหมดไปตั้งแต่ตอนเช้ามืด วันนี้เขาจึงไม่จำเป็นต้องลากเสาแกรกกรากไปไหนมาไหนด้วยอีก หากพอเดินออกมาจากห้องได้ กลับอดลอบชำเลืองไปยังห้องข้างๆ ไม่ได้ เสียงหัวเราะพูดคุยที่ดังลอดออกมาทำให้เขาพูดไม่ออกและยิ่งทำหน้าไม่ถูกยามคุณรตีกล่าวว่า
“วิกกี้มาเยี่ยมเหนือตั้งแต่เช้า เมื่อตอนสายๆ ทั้งคู่ก็มาหาเธอด้วย แต่พยาบาลบอกว่าเธอไปตรวจร่างกายเลยผิดหวังกลับไปทั้งคู่” ระหว่างรอลิฟต์ คุณรตียังเล่าปนยิ้มนิดๆ “ยัยวิกกี้ชอบเธอมากนะ บอกว่าเธอน่ารักอย่างโง้นอย่างงี้ เลยคุยกับตาเหนือเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยอย่างที่ได้ยินเมื่อกี๊ไง”
“ระ เหรอครับ ...ดีจัง” อ้อมแอ้มรับคำแล้วเขาก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามสตรีเบื้องหน้าต้อยๆ กระทั่งนั่งลงในคอฟฟี่ช็อปบริเวณชั้นล่างของโรงพยาบาลและสั่งเครื่องดื่มเรียบร้อย คุณรตีนั่งเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างและเหลียวกลับมามองรอบๆ ร้านที่ค่อนข้างเงียบเหงาเนื่องจากเป็นช่วงเวลาบ่ายของวันทำงาน สักพักจึงค่อยผินหน้าถอนหายใจยาว
“สงบสุขจังนะ ว่าไหม สำหรับฉันแล้วมันสงบจนแทบไม่น่าเชื่อเลย ผิดกับเมื่อตอนเกิดเรื่อง ตอนนั้นฉันคิดว่าโลกจะแตกแล้วด้วยซ้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างมันผิดที่ผิดทาง ร้อนรนนั่งไม่ติด ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียแต่กลับข่มตาหลับไม่ลงสักวินาทีเดียว” แววตาผู้พูดยังแฝงความเหนื่อยล้าจากสิ่งที่ต้องเผชิญหน้าภายในเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา มันมีทั้งความเหน็ดเหนื่อย ความหวาดกลัว ห่วงใยและเหนืออื่นใดคือความรักยามพูดถึงลูกชายเพียงคนเดียว “ตั้งแต่ตอนเกิดอุบัติเหตุคราวนั้น ทั้งฉัน ทั้งตาเหนือ ทุกๆ คนในครอบครัวล้วนแล้วแต่ต้องผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมา จนคิดว่าคงไม่มีสิ่งไหนจะเลวร้ายไปกว่านี้ได้อีกแล้ว คงไม่มีสิ่งไหนจะมาทำให้ตาเหนือหมดกำลังใจ ทำให้ฉันทุกข์ใจไปมากกว่านี้ได้อีก แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันคิดผิด...”
คุณรตีหยุดเพื่อให้พนักงานนำแก้วน้ำส้มสีสดใสวางตรงหน้าตนและเขา มือบางที่เริ่มเหี่ยวย่นกุมหลวมๆ วางบนโต๊ะให้เขาลอบสำรวจและเห็นสีทาเล็บเริ่มหลุดลอกนิดๆ แม้จะเป็นแค่สิ่งเล็กๆ หากมันกลับบ่งบอกว่าสตรีที่เคยแต่งกายประณีตงดงามตลอดเช่นคุณรตียังไม่สามารถปรับสภาพจิตใจให้เข้าที่เข้าทางนัก
“เรื่องที่เกิดขึ้น ฉันไม่อยากโทษว่าเป็นความผิดของใครเพียงคนเดียว ถึงคุณชัชจะเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด แต่ยังมีอีกหลายๆ ปัจจัยที่ทำให้เหนือต้องติดร่างแหไปด้วย ตาอั้มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังแล้วก็จริง และฉันไม่คิดว่าจะมีใครบางคนสมควรแอ่นอกรับผิดชอบการกระทำทั้งหมดไว้ มันมากเกินไป สับสนเกินไปและลุกลามใหญ่โตเกินกว่าจะเป็นเพราะฝีมือคนๆ เดียวได้ แม้แต่ตาอั้มก็มีส่วนผิดที่ไม่บอกเรื่องนี้กับฉันตามตรงตั้งแต่แรก เธอก็เหมือนกัน เธอน่าจะมาบอกฉันไม่ใช่ไปบอกตาอั้ม มีอะไรรับประกันได้ว่าตาอั้มจะไม่สมรู้ร่วมคิดกับคนพวกนั้น ถึงสิ่งนี้จะเป็นแค่การสมมุติ แต่ถ้ามันเกิดกลายเป็นเรื่องจริง เธอคงไม่รอดมานั่งอยู่ตรงนี้ได้หรอก” ไอเย็นข้างแก้วเริ่มเกาะตัวและหยดลงบนกระดาษรองเป็นรอยด่างดวง หากกระนั้นก็ยังไม่มีใครคิดจะหยิบมันขึ้นมากิน
“แม้แต่ฉันเองก็ผิดตรงที่สอดส่องดูแลไม่ทั่วถึง ปล่อยให้คนกันเองโกงกินจนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต ผิดพลาดและเลวร้ายจนถ้าเกิดคุณชัชพลั้งมือทำร้ายตาเหนือจริงๆ ฉันคงไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองได้ที่ปล่อยให้คนอันตรายแบบนั้นอยู่ใกล้ลูกมาตลอด ...การที่เธอกับเหนือโดนจับตัวไปครั้งนี้ มันเกิดจากความสะเพร่าของหลายๆ คน ทั้งลุงโต ทั้งพนักงานโรงแรม ไม่ว่าจะเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ปล่อยให้คนร้ายหลุดเข้ามา หรือแม้แต่ดอร์แมนที่เปิดประตูรถให้โดยไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ แต่คนที่ผิดมากที่สุดในสายตาฉันก็คือเธอนี่ล่ะ... ฉันไว้ใจเธอ ฝากให้ดูแลลูกชายที่ตาบอดทั้งสองข้าง ฉันไว้ใจให้เธอพาเขาไปไหนต่อไหนแต่เธอกลับประมาท จนพาทั้งตัวเองและเจ้านายตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต”
คุณรตีจ้องหน้าเขา หน้าที่ตอนนี้คาดได้ว่าคงซีดเผือดไร้สีเลือด เพราะแม้แต่มือที่เขากำแน่นบนตักยังเยียบเย็นจนน่ากลัว
“เหนือเป็นลูกฉัน ใครๆ อาจมองว่าฉันตามใจแกมากเกินไป ฉันก็ไม่เถียง ขอแค่เห็นเหนือมีความสุข ฉันก็จะไม่ว่าอะไร ถึงจะเป็นเรื่องของเธอ... ฉันรู้ว่าเหนือเอ็นดูเธอมากแค่ไหน ทั้งห่วง ทั้งหวงยิ่งกว่าน้องแท้ๆ ฉันรู้ว่าเหนือ...ชอบเธอมากขนาดไหน แต่เมื่อเกิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้น ฉันคงทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เหมือนก่อนไม่ได้ ที่สำคัญอีกอย่างคือวิกกี้ ฉันไม่เคยคิดบังคับให้ลูกรักใคร แต่ฉันอยากหาคนที่ฉันจะไว้ใจให้ดูแล ให้อยู่กับตาเหนือไปตลอดชีวิตได้ คนที่จะอยู่เคียงข้างยามเขาเจ็บป่วย แก่ชราและไม่มีใคร ใครสักคนที่มีอนาคตร่วมกัน แก่เฒ่าไปพร้อมกัน”
น้ำแข็งเริ่มละลายกลายเป็นน้ำสีใสชั้นบางๆ น้ำตาอุ่นๆ เริ่มคลอหน่วงแต่เขาไม่กล้ายกมือเช็ด นอกจากเพ่งสิ่งที่อยู่ตรงหน้าราวกับมองไม่เห็นสิ่งอื่นใดในสายตา
“เด็กอย่างเธอคงไม่เข้าใจความรู้สึกสูญเสียคนอันเป็นที่รัก ตอนเกิดอุบัติเหตุ ฉันคิดแค่ว่าถ้าลูกตาย ฉันคงตายตามลูก ตอนรู้ว่าแกตาบอด ถ้าทำได้ ฉันก็อยากตาบอดแทน ถ้าลูกเป็นอะไรไป ใจของคนเป็นแม่ก็แทบขาด” แสงเหนือเป็นลูกคนสำคัญ ส่วนเขา... เขาก็เป็นลูก แต่อาจไม่สำคัญขนาดนี้ เพราะในสายตาเขา คุณรตีรักแสงเหนือมากยิ่งกว่าแม่คนไหนจะรักลูกได้ และจะปล่อยให้ตายตกไปต่อหน้าไม่ได้เป็นอันขาด ไม่ว่าจะถูกผิด คุณรตีจะยืนเคียงข้างแสงเหนือและพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดมาทำร้ายลูกชายแม้ปลายก้อย “ดังนั้นที่ฉันจะไล่เธอออกนี่ไม่ใช่เพราะว่าฉันรังเกียจเธอ แต่เป็นเพราะฉันไม่อาจวางใจให้เธออยู่เคียงข้างเขาได้อีกต่อไป ฉันไม่ต้องการให้เธอคอยรับใช้หรือแม้แต่เข้าใกล้ตาเหนืออีก เข้าใจไหม”
เข้าใจเหรอ เขาควรจะเข้าใจอะไรอีก เพราะในเวลานี้ ความรู้สึกของเขาซึ่งนั่งก้มหน้างุด กำมือแน่นบนตักผสมปนเปกันทั้งความอับอาย สับสน และที่เหนือสิ่งอื่นใดคือ...สิ้นหวัง หากเขาก็ยังพยักหน้ารับเงอะงะ และพูดประโยคเดียวที่สามารถพูดได้ “ผมขอโทษครับ... ผมขอโทษ...”
ทันทีที่หลุดปาก น้ำตาก็พลันหยดเป็นสาย จินดนัยก้มหน้าสะอื้นฮัก รับรู้และยิ่งกว่าเข้าใจ ทั้งสิ่งที่ได้ยิน รวมถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา สิ่งที่เกิดขึ้น รวมถึงสิ่งที่ควรจะเป็นไปหลังจากนี้
...เขาตายไปแล้ว ร่างของเขาไม่เหลืออยู่ในโลกนี้แล้ว การที่เขายังอยู่ที่นี่เป็นเรื่องฝืนธรรมชาติ ถ้าจะมีสิ่งใดผิดพลาด ก็คงไม่ใช่แสงเหนือที่ขับรถชนเขาตาย ไม่ใช่เทวดาที่ส่งเขากลับมาแก้แค้น ไม่ใช่ชัชที่เกือบจะฆ่าพวกเขา หากแต่เป็นการที่เขายังมีชีวิตอยู่นี่ต่างหากคือเรื่องผิดพลาดอย่างแท้จริง
“ผมขอโทษ...” เขาสูดเสียงสะอื้นลึก ป้ายมือเช็ดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด ราวกับจะหยุดไม่ได้ จนกระทั่งเวลาผ่านไปพักใหญ่ จินดนัยจึงค่อยควบคุมตัวเองได้และยังไม่กล้าสบตาคุณรตีซึ่งปล่อยให้เขาร้องไห้โดยไม่เอ่ยขัด เขายังคงได้แต่ก้มหน้าคางจรดอก ป้ายความเปียกชื้นบนใบหน้าป้อยๆ ขณะฟังเสียงพูดที่เหมือนจะอ่อนลงเล็กน้อย
“เอาเถอะ เห็นแก่ที่ผ่านมา ฉันจะให้เงินเราไปตั้งตัวใหม่ก้อนหนึ่งด้วย แล้วเราจะไปหางานที่อื่น...หรือจะกลับบ้านก็ตามใจ เด็กดีอย่างเธอคงหางานใหม่ได้ไม่ยาก แต่ทางที่ดี...ฉันว่าเธอน่าจะกลับไปหาแม่มากกว่านะ เล่าความจริงให้ท่านฟังเสีย ยังไงๆ สำหรับคนเป็นแม่ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกหรอก”
กว่าทั้งสองจะพากันเดินกลับไปยังห้องพัก คุณรตีต้องไล่ให้เขาไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อนแล้วยังใจดีซื้อน้ำผลไม้กับนมกล่องให้จากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ กันอีกด้วยระหว่างที่เขาไปเข้าห้องน้ำ “เราต้องกินน้ำกินนมมากๆ หน่อย ตัวเล็กผอมโซ สุขภาพก็ไม่ดีสักเท่าไหร่ใช่ไหม ยังไงฟังคุณหมอไว้ให้ละเอียดๆ หน่อยก็ดี เพราะหลังจากนี้ ฉันคงไม่มีโอกาสดูแลเธออีก”
“...ขอบคุณครับ” เขายกมือไหว้พร้อมกับยิ้มสั่นๆ ตอบรับความหวังดีดังกล่าว แม้จะรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าสุขภาพของเขาจะดีหรือแย่แค่ไหนก็คงไม่ใช่เรื่องจำเป็นหรือสำคัญอีกต่อไป ในเมื่อลานที่ไขไว้นั้นใกล้หมดลงเต็มที
เมื่อกลับมาถึงห้อง พวกเขากลับต้องพบว่าห้องโดนครอบครองโดยคนป่วยกับคนเยี่ยมไข้ซึ่งน่าจะอยู่ที่ห้องข้างๆ มากกว่า “คุณน้ากลับมาแล้วหรือคะ แอบพากันไปเดินเล่นที่ไหนมา ทำไมไม่ชวนวิกกี้กับเหนือไปด้วยล่ะคะ ปล่อยให้เรานั่งเหงากันอยู่แค่สองคน ใช่ไหม เหนือ”
“ทำไมแม่ไม่บอกพวกผมก่อนล่ะ ถ้าผมหลับอยู่ก็น่าจะปลุก ผมก็อยากไปเดินเล่นกับจินนะครับ อยู่แต่ในห้อง คุยกับยัยวิกกี้ได้แต่ฟังอย่างเดียว พูดมากแถมพูดเร็วชะมัดยาด ผมแทรกไม่ค่อยจะทัน” แสงเหนือทำหูทวนลมกับเสียงร้องโวยวายประท้วงของหญิงสาว กลับหันมาไล่ถามอีกคนที่ยังยืนเงียบ “จินไปเดินเล่นมาเหรอ เมื่อเช้าพี่ก็มาหาแต่ไม่เจอ จะมาขอกินข้าวกลางวันด้วยก็ไม่ทันอีก ยังไงไว้เย็นนี้พี่ไม่พลาดแน่ จะขอนั่งอยู่ห้องนี้ด้วย ไม่รู้ล่ะ จะหมอจะพยาบาลมาไล่ก็ไม่ไปแล้ว”
“ผมไป...เดินเล่นแถวๆ ข้างล่างมาครับ” เขาเดินเก้กังไปที่เตียงพร้อมกับที่คุณวิกกี้ลุกมาหา หญิงสาวขมวดคิ้วนิดๆ ดวงตาสุกใสเป็นประกายกำลังฉายแววฉงน “น้องจินตาแดงจัง เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ผะ ผมสบายดี” ตอบด้วยความตกใจและยิ่งตกใจหนักขึ้นเมื่อแสงเหนือลุกพรวด เดินดิ่งเข้ามาตามเสียงบ้างจนถึงเตียง มือใหญ่ไล่ลูบตามแขนจนถึงใบหน้าที่พยายามเบี่ยงหลบ
“อยู่นิ่งๆ สิ” ชายหนุ่มเอ็ดเบาๆ แล้วลูบผมเผ้ายุ่งเหยิงและรามือลงแตะตามหน้าผาก ซอกคอ “เหมือนยังตัวร้อนนิดๆ อยู่เลย พี่ว่าเรียกหมอมาดูอาการดีกว่า แม่ครับ วิกกี้...”
ข้างฝ่ายคนที่โดนหาว่าตัวร้อนเผอิญเหลือบเห็นคุณรตีคล้ายกับจะเบือนหน้าหลบ จินดนัยจึงร้อนตัวจนเผลอยกมือปัดมือใหญ่ๆ ซึ่งยังแตะตัวเขาอยู่เสียกระเด็น “ไม่ต้อง!”
หากเมื่อมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งค้างอย่างตกใจและไม่เข้าใจปฏิกิริยาของเขาแทนแล้วต้องรีบแก้ตัวต่อ “ผมไม่เป็นไร แค่อยากนอนพักเอง พี่เหนือกลับไปห้องก่อนเถอะ ผมอยากนอน”
“...เหรอ” แสงเหนือทำหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำยังไง เพราะแม้แต่เสียงพูดยังอ่อนอ่อย หมดความมั่นใจไปด้วย “แต่พี่ว่า...”
“พี่เหนืออย่าเซ้าซี้ได้ไหม ...น่ารำคาญ” ประโยคนี้ทำเอาชายหนุ่มหน้าเจื่อน หุบปากทันที ฝ่ายคุณวิกกี้ซึ่งคงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบแทรกเข้ามา “เอ่อ เหนือ วิกกี้ว่าเรากลับไปห้องเรากันก่อนดีกว่า แล้วเดี๋ยวค่อยเรียกหมอเข้ามาดูอาการน้องจินนะ”
“วิกกี้พาเหนือกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่จะรอคุยกับคุณหมอก่อนด้วย” คุณรตีมองตามหญิงสาวที่ดึงแขนลูกชายซึ่งยังหันหน้าหันหลังละล้าละลังจนแทบจะต้องลากออกไปแล้วค่อยหันมานั่งลงเงียบๆ โดยไม่เอ่ยคำใดกับเขาอีกเลย
++++++++++
หลังจากเซ้าซี้ ทู่ซี้และตื้ออยู่นาน หมอก็ยอมอนุญาตให้จินดนัยกลับบ้านได้ในเย็นวันเดียวกันนั้นเอง โดยกล่าวกำชับให้เขาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัดตามที่เขากล่าวอ้างว่าจะย้ายไป
คุณรตีมายืนดูเขาหลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมกลับบ้านเรียบร้อยแล้วถอนหายใจ “ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลย ที่จริงน่าจะอยู่โรงพยาบาลอีกสักวันสองวันตามที่คุณหมอบอกก็ได้ เรื่องค่ารักษาฉันก็ออกให้อยู่แล้ว”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล” มันอยู่ใกล้ความตายเกินไป เพราะถ้าเป็นไปได้ เขาอยากนอนตายใต้แสงตะวันบนทุ่งหญ้ากว้าง เห็นภาพท้องฟ้ากว้างขณะได้สัมผัสถึงสายลมเป็นครั้งสุดท้าย จดจำไออุ่นและสีสันสวยงามของโลกใบนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ที่สำคัญ...เขายังมีภาระบางอย่างที่ยังไม่ได้ทำเหลืออยู่อีกด้วย
“ผมขอกลับไปเก็บของที่ห้องก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวค่อย...” ทั้งเขาทั้งคุณรตีต่างเบือนหน้าไปคนละทางอย่างลำบากใจ ก่อนที่จินดนัยจะรีบยิ้มออกมา “คุณรตีไม่ต้องไปส่งหรอกครับ ผมลงไปเรียกแท็กซี่หน้าโรงพยาบาลนี่เอง”
“ให้ลุงโตไปส่งดีกว่า” คุณรตีส่ายหน้ายามเขาตั้งท่าจะปฏิเสธ “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง อย่าให้ฉันเป็นห่วงเลย”
เขาเลยปิดปาก ยกมือไหว้เป็นครั้งสุดท้ายและก่อนจะแยกกันไปคนละทาง คุณรตีได้ทิ้งท้ายให้เขาพร้อมรอยยิ้มที่นับได้ว่ามากที่สุดนับตั้งแต่หลังเกิดเรื่อง “ขอบใจเรามากนะ สำหรับทุกๆ อย่างที่ทำให้ตาเหนือตลอดมา ฉันต้องขอขอบใจแทนลูกด้วย”
นั่งขดตัวบนเบาะหน้าข้างลุงโตซึ่งเงียบๆ ไปเช่นกัน คาดว่าคงจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น นานช้ากว่าที่ชายวัยกลางคนจะกล้าเอ่ย “เอ่อ ไอ้หนู ข้าว่าเอ็งน่าจะลองขอโทษ ขอโอกาส ขอร้องคุณรตีดูอีกรอบนะ ถึงท่านจะเป็นคนเข้มงวดแต่ก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไรนักหนา ถ้าเอ็งลองขอโทษ...หรือบอกคุณเหนือ...”
“ไม่” ประกาศชัดแล้วกล้ำกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ “เพราะผมรู้ว่าผมผิดถึงไม่อยาก ไม่ต้องการให้ใครยกโทษให้ พี่เหนือไม่เคยแม้แต่จะโทษว่าเป็นความผิดผม เพราะอย่างนั้นล่ะ ผมถึงรู้ว่าผมต่างหากที่...” ส่ายหน้าดิกพร้อมยืนยันหนักแน่นกับลุงโตและตนเอง “มันไม่มีทางอื่นแล้ว”
“เอ็งไม่ห่วงคุณเหนือบ้างเหรอ ท่านคง...ไม่รู้สิ...ถ้าคุณเหนือรู้ว่าเอ็งโดนไล่ออก ข้าไม่อยากเลยคิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” ลุงโตถอนหายใจยาวเหยียด ย้อนถามเบาๆ “แล้วหลังจากนี้จะทำยังไง”
“คงต้องอาศัยเวลาสักพักมั้งลุงกว่าพี่เหนือจะเข้ากับเด็กรับใช้คนใหม่ได้ ผมกลัวแค่ว่าพี่เหนือจะไปไล่ตี ไล่ตะเพิดจนเขาทนไม่ได้ หรือถ้าเด็กรับใช้ที่จะมาแทนผมจะไม่รู้ว่าพี่เหนือจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องถ้าถูกปลุก ยิ่งถ้านอนไม่พอจะหงุดหงิดหนัก หรือเรื่องที่พี่เหนือไม่ชอบกลิ่นเครื่องเทศ หรือ...ถ้าพี่เหนือนอนฝันร้าย ต้องจับมือไว้ ต้องคอยอยู่ข้างๆ...”
ลุงโตละสายตาจากถนนชั่วครู่เพื่อเหลือบมองมาทางเขาอย่างนึกเวทนา “ข้าไม่ได้ถามถึงคุณเหนือ ข้าถามถึงเอ็งต่างหากว่าต่อไปนี้เอ็งจะทำอะไร จะไปที่ไหน”
นึกเก้อกระดากจนตีหน้าไม่ถูก จินดนัยรีบพูดเสียงดังคล้ายคนที่รู้ว่าควรทำอะไรต่อไปในชีวิต “ผมคงรออีกสักพัก อาจจะหาห้องเช่าอยู่สักระยะแล้วค่อย...กลับบ้าน” เมื่อสองคำสุดท้ายหลุดจากปาก แทนที่จะรู้สึกอบอุ่น เขากลับรู้สึกถึงความว่างเปล่า จุดสิ้นสุดและอนาคตที่ไม่มีวันมาถึง “ผมพอมีเงินเก็บ ตอนทำงานที่นี่ก็แทบไม่ได้ใช้อะไร แถมคุณรตียังใจดีให้เงินมาอีกก้อน ผมคงหาห้องเช่าอยู่ได้ไม่ยาก...มั้ง”
“อายุขนาดเอ็งเนี่ยนะจะมีใครยอมให้เช่าโดยไม่มีผู้ปกครอง หรือต่อให้มีเงินถุงเงินถังไปกองบนโต๊ะ ก็คงมีแต่พวกหอเถื่อน ไม่ปลอดภัย ไม่ตรวจสอบผู้เช่าเท่านั้นล่ะที่จะยอม แล้วถามจริงเถอะ ถ้าเกิดโดนปล้น โดนลากเข้าห้องขึ้นมา ตัวเท่านี้จะเอาอะไรไปสู้เขาวะ” ลุงโตเอี้ยวตัวมากดหัวเขาลงอั๊กๆ ราวกับจะตอกย้ำหรืออัดให้มันเตี้ยลงไปอีกสองสามนิ้วสมคำพูดก่อนยิ้มเศร้าๆ
“ไม่เคยมีใครทนคุณเหนือได้อย่างที่เอ็งทน และที่สำคัญ คุณเหนือไม่เคยยอมใครอย่างที่ยอมเอ็งด้วย อันที่จริง คนเขารู้กันทั้งบ้านล่ะว่าท่านติดเอ็งมากเกินไปด้วยซ้ำ ถึงไม่ได้จะใช้อะไร แต่แค่เรียกหา แค่อยากให้ไปนั่งข้างๆ ฟังเอ็งพูดบ่นพล่ามไปเรื่อย คุยกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่คุณเหนือท่านก็ดูมีความสุขอย่างที่ข้าไม่เคยเห็นมานาน แล้วเอ็งคิดหรือว่าเด็กรับใช้คนใหม่ คนต่อๆ ไปจากนี้จะทำได้อย่างที่เอ็งทำ จะห่วงท่านได้อย่างที่เอ็งห่วง”
ครั้นไม่มีคำตอบใดจากคนนั่งนิ่ง เสมองไปนอกหน้าต่าง ลุงโตจึงถอนหายใจอีกรอบ “เอาเถอะ ยังไงมันก็ชีวิตเอ็ง เอ็งจะทำยังไงก็เป็นสิทธิ์ของเอ็งล่ะนะ เอาเป็นว่า ถ้าอยากหาห้องเช่าอยู่สักพักก่อนคิดหาทางไปต่อจริงๆ ล่ะก็ ข้าจะช่วยเอ็งหา ยังไงคืนนี้เอ็งเก็บข้าวของแล้วนอนพักเอาแรงเสีย เอาไว้วันพรุ่งนี้ หลังจากข้ากลับจากโรงพยาบาลแล้วเราค่อยไปหาห้องด้วยกัน”
++++++++++
อันที่จริง เขาเก็บสมบัติส่วนตัวอันน้อยนิดเสร็จได้ภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงดี เพราะมีแค่เสื้อผ้า ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าเก่าๆ ของแสงเหนือที่คุณรตีโละมาให้ หนังสือการ์ตูนอีกนิดหน่อยกับของใช้จิปาถะไม่กี่อย่าง หากแต่ใช้เวลาที่ควรจะเอาไปนอนพักผ่อนอย่างที่ลุงโตบอก เขากลับแอบย่องขึ้นไปนั่งขดบนฟูกตรงมุมห้องแสงเหนือ และกวาดตามองทุกอย่างไว้ เผื่อว่าวันหน้าจะได้ไม่ลืม
ความทรงจำที่ดีเป็นสิ่งมีค่าที่เขาอยากเก็บไปด้วย เขาอยากจดจำวิธีที่แสงเหนือเดินไปมารอบๆ ห้อง หรือยามเจ้าตัวแอบทำอะไรก๊อกๆ แก๊กๆ อยู่ตามลำพังเพราะคิดว่าเขาไม่เห็น ภาพคนตัวโตที่นอนหลับอย่างแสนสุขข้างกาย คนขี้เซาที่มักขานรับอืออามั่วซั่วยามเขายักแย่ยักยันในอ้อมกอดยามค่ำคืน ก่อนจะทำเป็นหลับต่อยามเขาหมดแรงยอมแพ้นอนนิ่งให้กอด คนหลับที่ไหนจะยังยิ้มกริ่มแก้มตุ่ยได้ เห็นทีจะมีก็แต่หมอนี่เท่านั้นล่ะ แกล้งหลับได้ไม่เนียนเลย พับผ่าสิ
“ตกลงว่าจบแค่นี้สินะ” ช้าก่อน นั่นเขาไม่ได้พูด หากเป็นเทวดาที่หายหน้าไปนานจนแทบถูกลืมต่างหาก จินดนัยถอนหายใจ ความโกรธแค้นตอนโดนไอ้คุณชัชจับตัวไปจางหายจนแทบไม่เหลือ เขาเพียงแค่ใส่น้ำเสียงประชดประชันลงไปนิดเดียว
“ว่างแล้วเหรอ หายไปตั้งนานจนคิดว่าลืมผมแล้วเสียอีก” ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีสิ ถ้าเทวดาจะลืมว่าส่งเขากลับลงมา กว่าจะนึกได้ก็อีกห้าหกสิบปีโน่น “มันยังไม่จบสักหน่อย ผมยังมีเวลาเหลือบนโลกนี้ อย่ามามั่วโมเมตัดโปรโมชั่นทิ้งเด็ดขาดล่ะ”
“นายทำฉันเซ็งว่ะ” นอกจากกระแสวัยรุ่นเซ็งในคำพูดดังกล่าว เขาอดสังเกตไม่ได้ว่ามันยังเจือความหงุดหงิดระคนร้อนใจเอาไว้อีกด้วย “ทำไมถึงยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ ไอ้หมอนั่นมันแค่ลูกไก่ในกำมือนายแท้ๆ จะบีบก็ตาย จะคลายก็คงคลานไปไหนไม่รอดอยู่ดี อย่าว่าแต่ฆ่า แค่นายสั่งให้ไปตาย มันคงยอมไปตายด้วยซ้ำ”
“หยุดพูดแบบนั้นนะ ผมจะไม่มีวันสั่งให้แสงเหนือหรือใครไปตายทั้งนั้นล่ะ เทวดาเฮงซวย” เขาลุกพรวด เงยหน้าตะโกนด่าท้องฟ้า “สวรรค์งั้นเหรอ! เทวดางั้นเหรอ! คุณน่ะมันปีศาจจากนรกของแท้เลย คิดแต่เรื่องสนุกๆ นี่มันชีวิตคนทั้งชีวิตแท้ๆ กลับเห็นเป็นแค่ของเล่น ให้โปรโมชั่นพิลึกๆ เงื่อนไขทุเรศๆ พอมีเรื่องคับขันก็ไม่ยอมช่วย พอผมจนปัญญาก็มาซ้ำเติม ถามจริงเถอะ มีอะไรแย่ๆ ที่คุณยังไม่ได้ทำหรือยังไม่ได้บอกผมอีกไหม”
“ฉัน...” เสียงปลายสายอึกอักกระอักกระอ่วนก่อนทำเป็นพูดเร็วๆ รัวๆ “ก็ไม่มีอะไรมากนี่ เพราะถ้านายแพ้ ฉันก็ต้องตามเคลียร์เรื่องยุ่งๆ ข้างหลังที่นายทิ้งไว้ รู้ไหมว่าการลบความทรงจำของหลายๆ คนพร้อมกันเนี่ยมันเหนื่อยแล้วก็กินแรงแค่ไหน...”
“ลบความทรงจำ” เขาทวนคำ เหนื่อยใจจนเข่าอ่อน ทรุดฮวบลงไปใหม่ “อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลย”
“ตั้งแต่ในอดีตเคยมีนักวิชาการได้ทดลองเกี่ยวกับเรื่องความทรงจำของมนุษย์ รวมถึงการลืมซึ่งเป็นกลไกทางธรรมชาติอย่างหนึ่งที่ร่างกายของมนุษย์จะทำการปฏิเสธ...” เทวดาตั้งท่าร่ายเล็คเชอร์ยาวหากโดนเขาเบรกเสียงเขียว “สั้นๆ!”
“เสียมารยาทจริง ก็แค่จะอธิบายให้ฟังว่าตอนนี้การมีอยู่ของนายมันเป็นเหมือนน็อตตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งในกลไกอันยิ่งใหญ่ ฟันเฟืองที่จะหมุนไปต่อเนื่องไม่มีจุดสิ้นสุด แต่ถ้าน็อตตัวนั้นเกิดชำรุดหรือหมดประโยชน์ ฉัน...ผู้ดูแลกระแสชีวิตและกาลเวลาจะต้องทำให้ทุกอย่างดำเนินไปได้เหมือนปกติ ไม่ว่าจะมีน็อตตัวนั้นหรือไม่ การซ่อมแซมของฉันคือการตัดระบบส่วนที่นายเคยเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพื่อไม่ให้ใครหรืออะไรได้รับผลกระทบจากการที่นายกลับมาหรือ...หายไปอีกครั้ง”
“หมายความว่าทุกคนจะลืมผมเหรอ... คุณจะทำแบบนั้นได้ยังไง แล้วช่วงเวลาที่ผ่านมาล่ะ ถ้าเกิดมีใครถามขึ้นมาว่าเมื่อช่วงที่ผ่านมา ใครเป็นคนรับใช้พี่เหนือ ใครที่โดนจับตัวไปพร้อมพี่เหนือ ถึงตอนนั้น ทุกคนจะตอบว่ายังไง” เขาเถียง ไม่อยากยอมแพ้ ไม่อยากยอมรับ
“พวกมนุษย์ลืมอะไรง่ายดายกว่าที่นายคิดเยอะ อันที่จริง ฉันอาจแค่ลงนั่งรอเวลาให้ผ่านไปสักพัก ผู้คนก็จะลืมโดยอัตโนมัติ เธอจะค่อยๆ เลือนจากความทรงจำของทุกคน เหมือนแม่นายลืมความเจ็บปวดตอนนายตาย ทุกๆ คนจะลืมชื่อ ลืมน้ำเสียง ลืมใบหน้า ไม่ว่าจะเคยได้พบ ได้เจอมากแค่ไหนก็ตาม”
นิ่งเงียบสักพัก จินดนัยจึงค่อยเอ่ยถามเหม่อลอย “แสงเหนือก็จะลืมผมเหรอ”
“ใช่...” น้ำเสียงไม่ยี่หระฟังคล้ายผู้พูดกำลังสมน้ำหน้าเขาก็ไม่ปาน “น่าเสียดายนะ อุตส่าห์เล่นบทพ่อพระผู้เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อให้คนอื่นมีชีวิตแทน กลับไม่ได้อะไรตอบแทนสักอย่าง อย่าว่าแต่คำไว้อาลัยบนป้ายหลุมศพเลย คำขอบคุณสักคำ นายก็จะไม่มีวันได้ เพราะนายจะกลายเป็นบุคคลที่ไม่เคยมีตัวตนบนโลกนี้ ดังนั้น เปลี่ยนใจเสียเถอะ ไปฆ่าหมอนั่นตอนนี้ก็ยังไม่สาย ฉันแนะนำว่า...”
“แต่ผมจะไม่ลืมเขาใช่ไหม” ไม่มีคำตอบใด จินดนัยจึงลุกไปที่โต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง หยิบกรอบรูปที่เคยดูตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในห้องนี้ ยิ้มให้คนในภาพ “...ได้แค่นั้น ผมก็พอใจแล้ว”
“ที่ๆ นายจะไป ความทรงจำนั่นช่วยอะไรไม่ได้หรอก” ไม่มีกระแสเยาะเย้ย เหยียดหยัน นอกจากความเวทนาในความโง่ของเขาเท่านั้น เขาถึงกับเงยหน้ายิ้มยามมองท้องฟ้ากว้างไปนอกหน้าต่าง หวังให้คู่สนทนาบนนั้นมองเห็นว่าเขามีความสุขกับความโง่ของตัวเองมากแค่ไหน
“ผมจะไม่ลืมเขา แค่นั้นก็พอ”
++++++++++++++++++++++++++
TBC
******************************************************
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....
อ่านกันเถอะ มะอยากสปอยยยยยยยย
ป.ล. แหล่งที่มาที่สายส่งให้ มันก็ลงเท่าที่เรามาลงอ่ะค่ะ ตอนบอกมัน สายส่งโวยวายใหญ่ว่ามันมีเท่าที่ส่งให้จริงๆ
งั้นก็แสดงว่าที่บอกว่าลงถึง 19 คงเป็นอีกที่นึงอ่ะค่ะ ต้องขออภัยคนที่รอด้วย
เพราะเราก็ได้อ่านเท่าที่ลงให้เพื่อนๆ และ น้องๆ พี่ๆ อ่านเหมือนกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
