**มีเนื้อหาเกี่ยวกับการประชุมเชียร์และการรับน้อง ถ้าหากไม่เห็นด้วยกับระบบนี้ ไม่แนะนำให้อ่านนะคะ**Chapter 6 : ปรับความเข้าใจเมฆกับหมูซึ่งเป็นรุ่นพี่พยาบาล รวมทั้งอาจารย์อีกคนในคณะพากันไปรับจุ๊บจิ๊บที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยในตอนสายของวัน อาการไข้ของเด็กสาวลดลงพอสมควรแล้ว หากแพทย์ก็สั่งไว้ว่าเธอยังต้องพักฟื้นอีกสามถึงสี่วัน พร้อมกับให้ใบรับรองแพทย์มาด้วย
พอได้ยินแพทย์สั่งแบบนั้น เธอก็หน้าซีดลงทันควัน “...แล้วประชุมเชียร์ล่ะคะ”
นายแพทย์หัวเราะ “ต้องงดก่อนนะ หนูต้องพักผ่อนให้มากๆ รอให้หายดีเสียก่อนค่อยกลับไปเข้าประชุมเชียร์ก็ได้”
...ถ้ารอหายดี เธอก็กลัวว่าจะขาดประชุมเชียร์ไปหลายครั้งจนถูกตัดสิทธิ์เข้ารับเกียร์น่ะสิ
อาจารย์อมยิ้มอย่างรู้ทัน “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ก็คนป่วยนี่ ห้ามได้ซะที่ไหนกัน ไปเถอะ รอรับยาแล้วก็กลับหอไปพักผ่อนก่อน”
จุ๊บจิ๊บยิ้มบาง ถึงอาจารย์จะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
รุ่นพี่ที่รับหน้าที่พยาบาลจูงมือของเธอเดินออกไปรอรับยา โดยที่เมฆเดินตามหลังไปติดๆ พวกเขานั่งรอกันอยู่บนเก้าอี้ที่ทางโรงพยาบาลจัดวางไว้
“รุ่นก่อนหน้า มีคนไม่ได้เข้ารับเกียร์มั้ยคะ” เธอหันไปถามรุ่นพี่
“ยังจะห่วงเกียร์อะไรอีก ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” รุ่นพี่ดุใส่ “ไม่สบายก็ควรจะพักผ่อน ไม่ใช่ฝืนมาประชุมเชียร์แบบนี้ นอกจากจะทำให้ตัวเองลำบากแล้ว จิ๊บจะทำให้เพื่อนๆ และพี่ๆ เดือดร้อนไปด้วยนะคะ”
“แต่... เกียร์...” จุ๊บจิ๊บพูดเสียงอ่อย “จิ๊บตั้งใจมากนะคะ...
“พี่รู้น่ะ แต่พี่จะบอกให้นะ พี่ตั้งใจเขาไม่โหดอย่างที่คิดหรอก”
“ไม่โหดเลยนะพี่หมู สั่งให้จิ๊บไปวิ่งรอบสนามทั้งที่ไม่สบาย แล้วยังตะโกนไล่จิ๊บออกจากประชุมเชียร์แบบนั้น” เมฆเหน็บ
“อย่างแรกนะ พี่เขารู้ว่าจิ๊บไม่สบาย อาจารย์ก็รู้ด้วย ที่พี่เขาสั่งไปแบบนั้นก็เพราะรู้ว่าเราน่ะ...” หมูใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของเมฆเบาๆ “...ต้องออกตัวรับแทนเพื่อนแน่ๆ จะได้ใช้โอกาสนั้นไล่จิ๊บกลับไปพักยังไงล่ะ”
“ฮะ!? พี่ตั้งใจรู้? ถ้างั้นที่ประชุมเชียร์เมื่อวาน...”
หมูตบไหล่เมฆหนักๆ “ใช่ เพราะพี่เขารู้ว่าจิ๊บยังไม่หายดีเลยเป็นห่วงน่ะสิ หน้าตาก็เหมือนจะเป็นลมอยู่รอมร่อ แต่เพราะสถานะของเขา ถึงได้ต้องพูดไปแบบนั้น”
“พี่ตั้งใจรู้ได้ยังไงกันคะ” จุ๊บจิ๊บขมวดคิ้ว
รุ่นพี่ยักไหล่ “เอาเป็นว่ารู้ก็แล้วกัน รุ่นน้องคนไหนมีอะไร พี่เขารับรู้หมดแหละ”
“รู้?” เด็กหนุ่มหันไปสบสายตากับรุ่นพี่ทันที เขาอ้าปากจะเถียง แต่ก็ฉุกคิดได้...
“อย่างที่ฝนตกเมื่อวาน เมฆกับจิ๊บออกไปสักพักเขาก็แบ่งกลุ่มกันไปประชุมเชียร์ในร่มแล้ว พี่สวัสดิการก็เตรียมผ้าขนหนูไว้ให้พร้อม... แล้วก็ไม่ใช่ผ้าขนหนูธรรมดา แต่มีชื่อของทุกคนปักไว้ มันเป็นของขวัญจากพี่ปีสอง ส่วนของเมฆกับของจิ๊บน่ะ เดี๋ยวพี่เขาคงจะเอามาให้อีกที”
เมฆเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ที่เขาไม่รู้เรื่องนี้ก็เพราะว่าเมื่อวานตอนกลับไปถึงคณะทุกคนกลับหอไปกันหมดแล้ว แต่จะว่าไปการประชุมเชียร์ก็เลิกไวกว่าปกติจริงๆ “......”
หมูดูจะอ่านสีหน้าของเด็กหนุ่มเข้าใจ “เมฆเข้าใจหน้าที่ของพี่ว้ากผิดรึเปล่า มีอคติเกินไปรึเปล่า การกระทำของพี่เขาอาจจะดูเหมือนว่าไร้เหตุผล แต่ที่จริงแล้วน่ะ พี่เขามีเหตุผลทุกอย่างนะ เขาไม่ได้มาดุ มาต่อว่าพวกน้องเล่นๆ”
เมฆเสตาหลบ “ใครมันจะไปคิดได้ โดนด่าทุกครั้งที่เข้าประชุมเชียร์เลยนะพี่”
“ก็เราน่ะ มันทำผิดจริงๆ ไม่ใช่เรอะไง พ่อประธานรุ่น! ลดๆ ความเป็นฮีโร่ลงหน่อยย่ะ” รุ่นพี่ง้างนิ้วดีดหน้าผากเด็กหนุ่มดังผัวะ
“โอ๊ย! พี่หมู! ผมทำผิดอะไร” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นคลึงหน้าผาก คิ้วเรียวขมวดมุ่น... แต่เดี๋ยวสิ คำพูดของรุ่นพี่... มันฟังดูคุ้นๆ อยู่นะ เมื่อวานนี้ ไอ้หมอนั่นก็พูดคล้ายๆ กัน “ผมทำผิดยังไงเหรอพี่ ผมไม่เข้าใจอะ”
หมูตวัดสายตามอง “เมฆน่ะ ชอบออกตัวช่วยเพื่อน ทำแบบนี้ เพื่อนก็ไม่มีความพยายามน่ะสิ จะรักเพื่อน จะปกป้องเพื่อน ก็ต้องถูกที่ถูกเวลาด้วยนะเมฆ”
“อะ...”
“นี่คงแอนตี้ SOTUS อยู่ในใจเหมือนกันล่ะสิ ท่านประธานรุ่น”
เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ เขาไม่ได้แอนตี้นะ แต่แค่... บางครั้งก็รู้สึกว่ารุ่นพี่ไร้เหตุผลไปสักหน่อย
“หลายๆ คนคิดว่า รุ่นพี่จะมีประสบการณ์อะไรมากมายไปกว่ารุ่นน้อง อายุแทบไม่ได้ต่างกันเลย ก็จริงนะ แต่อย่างหนึ่งที่รุ่นพี่เขามีประสบการณ์มาแล้ว ก็คือผ่านการรับน้องและการประชุมเชียร์ไปได้ เพราะเขามีความอดทน มีความสามัคคี มีน้ำใจให้กัน ให้ความเคารพอาจารย์ พี่ๆ กับเพื่อนพ้อง และปฏิบัติตามกฏได้ ลองคิดดูสิ พอผ่านไปได้ เราได้รับเกียร์มา มันก็คือความภูมิใจของพวกเราไม่ใช่เหรอ” หมูยิ้ม พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องทั้งสอง “วิศวกรไม่สามารถสร้างตึกคนเดียวได้ ต้องมีการประสานงานจากหลายๆ ฝ่าย ดังนั้นพวกเราจึงต้องเรียนรู้ ฝึกฝนการทำงานร่วมกันเป็นทีม ถูกมั้ย... นั่นคือสิ่งที่พี่ๆ เขาพยายามสอนพวกเราต่อๆ กันมา เมฆเองก็เหมือนกัน เราน่ะเป็นประธานรุ่น ถ้าบริหารเพื่อนในคณะไม่ได้ ต่อไปจะคุมใครได้ฮึ”
...พูดไม่ออก เพราะที่รุ่นพี่พูดมาถูกต้องทุกอย่าง ตัวเขาตั้งแง่ มองรุ่นพี่ในแง่ร้ายจนมองข้ามความผิดพลาดของตัวเองไป
หมูเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พร้อมกับเลื่อนมือทั้งสองข้างลงมาโอบไหล่รุ่นน้อง “พี่ว้ากทุกคนน่ะ รักพวกน้องๆ มากนะ เดี๋ยวพอรับน้องเสร็จจะเข้าใจ”
จุ๊บจิ๊บขมวดคิ้ว เธอเองก็ยังนึกภาพไม่ออกเช่นกัน
เมฆนั่งนิ่งไป เขาพยายามคิดทบทวนสิ่งที่รุ่นพี่ได้แนะนำสั่งสอนมาหมาดๆ แต่ในใจก็ยังมีนึกแย้งอยู่บ้าง ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผลจริงๆ แล้วล่ะก็... ถ้าอย่างนั้น “พี่หมู ตอนรับน้องรวม... พี่รู้ใช่มั้ยว่าฐานของพี่คณะเรามีเกมอะไรบ้าง ไอ้เกมห้อยมะเขือนั่นผมยังเข้าใจนะ แต่ทำไมถึงเลือกให้เล่นเกมคลึงไข่”
“อื้อ รู้” รุ่นพี่ตอบ “พี่เขาบอกว่าเป็นเกมพิเศษที่คัดมาให้เล่นกลุ่มเดียว แล้วถามหาตัวแทนออกมาเล่นด้วยใช่มั้ย”
“ใช่ๆ ครับ เห? หมายความว่า...”
“พี่เขาก็พูดแบบนี้กับทุกกลุ่มที่มีน้องวิดวะน่ะแหละ พี่ฐานของเราเล่นเกมแบบนี้ทุกปี ก็แค่จะเอาไว้หาตัว ฮีโร่ อย่างเราเก็บไว้เป็นข้อมูลไงเจ้าเมฆ จริงๆ ถ้ารุ่นน้องกลุ่มไหนมีผู้หญิงเยอะ ถึงมีคนสมัครใจเล่นแล้ว แต่สุดท้ายพี่เขาก็จะให้ผู้ชายเล่นกันเอง หรือบางกลุ่มพี่เขาก็เล่นกันเองให้น้องดูขำๆ มีแต่กลุ่มเรานั่นแหละที่ลุกขึ้นเถียงเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้น ขนาดเรียกพี่ว้ากมายืนเป็นแบ็คกราวน์แล้วก็ยังไม่ยอมถอย”
“ฮะ!? พี่หมูรู้ด้วยเหรอ!”
“รู้สิ เมฆน่ะ ดังมากเลยจากเรื่องรับน้องวันนั้น วันต่อมาพวกพี่ๆ ในคณะเขาก็รู้เรื่องเรากันหมดแล้ว แหม ได้เล่นเกมกับพี่น้ำซะด้วย” หมูหัวเราะร่วน ก่อนจะหันไปทางจุ๊บจิ๊บ “อ้อ จริงสิ จิ๊บไปขอบคุณพี่น้ำด้วยนะ พี่เขาพาเรามาโรงบาลเมื่อวาน”
...เล่นเกมกับพี่น้ำ หึ น่าอิจฉานักหรือไง... เด็กหนุ่มบ่นพึมพำอยู่ในใจ พอได้ยินแค่ชื่อของรุ่นพี่คนที่ว่านี่เท่านั้น หางตาเมฆก็กระตุกแปล๊บๆ เขาง้างเสียมเตรียมจะแซะรุ่นพี่คนดัง แต่พอเห็นสีหน้าของจุ๊บจิ๊บที่ราวกับเพิ่งเปียแชร์ได้มาหมาดๆ ก็ต้องชะงักค้าง
นัยน์ตาของเด็กสาวกะพริบวิบวับ “พี่น้ำ ชลธร อัครบวร คณะมนุษย์ฯ ปีสี่คนนั้นน่ะเหรอคะ”
“แหม! ให้มันน้อยๆ หน่อยย่ะ! เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะตาย ได้ยินชื่อพี่น้ำเท่านั้น คืนชีพเลยนะยะ” รุ่นพี่เหน็บ
“...ได้ยารึยัง” เสียงของอาจารย์แว่วมาจากทางด้านหลัง
“ยังเลยค่ะ คนเยอะมากเลยอาจารย์”
อาจารย์วัยกลางคนนั่งลงร่วมกับนักศึกษาในคณะด้วย “คุยอะไรกันอยู่ล่ะนี่ เสียงดังลั่นเชียว”
“คุยเรื่องพี่น้ำค่ะอาจารย์” รุ่นพี่หันไปตอบ “หนูว่าไม่ต้องใช้ยาแล้วเนี่ย แค่ได้ยินชื่อ น้องก็หายแล้วค่ะ”
อาจารย์หัวเราะเสียงดัง “ก็น่าอยู่หรอก ขวัญใจมหาชนเลยนี่ ตาคนนั้น”
“อาจารย์ก็รู้จักด้วย” จุ๊บจิ๊บเอ่ยอย่างแปลกใจ เพราะเห็นว่าคนที่กล่าวถึงเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ
“อยากรู้อะไรของเจ้าน้ำล่ะ มีสาวๆ มาพร่ำเพ้อให้ฟังทู้กกวัน ตั้งแต่สมัยรุ่นพี่เราแล้ว ทั้งหล่อ เรียนเก่ง รวย นิสัยดี สุภาพ เรียบร้อย เพอร์เฝ็กต์ขนาดนั้น”
เมฆหันขวับ... เดี๋ยวนะ กรอกลับแป๊บ... ไอ้หล่อ รวยเนี่ย เขาไม่เถียงก็ได้ แต่นิสัยดี สุภาพเรียบร้อยนี่ ใครกันวะ!
เสียงเจ้าหน้าที่ประกาศเรียกชื่อให้ไปรับยาดังขึ้นแทรก การสนทนาจึงหยุดไว้แค่ตรงนั้น
หลังจากได้รับยาเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก็พานักศึกษากลับไปส่งที่หอพัก จากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันไป รุ่นพี่พยาบาลพาจุ๊บจิ๊บไปส่งที่ห้อง ส่วนเมฆรีบกลับไปเอาหนังสือเรียนที่หอพักของตน
พอเด็กหนุ่มก้าวเข้าไปในห้อง สายตาก็เหลือบไปเห็นเสื้อยืดตัวเมื่อวานที่เขาถอดทิ้งไว้บนพื้น
...เสื้อของไอ้หมอนั่น
กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เมฆก็เตะเสื้อปลิวไปชนฝาผนัง ร่วงลงมากองอยู่บนพื้นอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว เขาปราดเข้าไปหยิบเสื้อขึ้นมาสะบัดๆ กลัวว่าจะทำเลอะแล้วไม่มีปัญญาซื้อใช้ หากในขณะเดียวกันก็ฉุกใจนึกถึงคำพูดของอีกฝ่ายตอนที่อยู่ในรถเมื่อคืน
“ไม่ต้องออกรับแทนชาวบ้านไปซะทุกเรื่องก็ได้”
“เพื่อนคุณไม่มีปัญญาดูแลตัวเองรึไง”...หรือว่าบางที ไอ้หมอนั่นก็แค่จะเตือนสติเขา เหมือนที่พี่หมูเตือน แต่เพราะเขาไม่ยอมเปิดใจรับฟังเอง
“ถ้าพี่มีปัญหากับผม ก็คุยกับผมตรงๆ ไม่ต้องวิ่งโร่ไปฟ้องเพื่อนพี่อีก”ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนวาบขึ้นมาทันควัน เขาพาลใส่รุ่นพี่คนนั้นไปเพราะความผิดของตัวเองแท้ๆ
“ฉิบหายแล้วกู” เมฆก้มลงมองเสื้อยืดสีขาวในมือ เขารีบวิ่งออกไประเบียง เทน้ำยาซักผ้าผสมกับน้ำในอ่าง จัดการซักเสื้อตัวนั้น แล้วหยิบสะบัดๆ ขึ้นตากไว้บนราว ก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง คว้าหนังสือเรียนแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันควัน
เขากะว่าจะเอาเสื้อไปคืนพร้อมกับขอโทษอีกฝ่าย แล้วก็จะได้ไปขอเสื้อกับเนกไทที่ลืมไว้ในรถเมื่อวานคืนด้วย โชคดีนะเนี่ยที่เขามีเนกไทสองเส้น ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาคงจะโดนทำโทษแต่เช้าเลยทีเดียว
..
......
..
(สองวันถัดมา ในโรงอาหารตอนบ่าย)“เมฆ ไปหาพี่น้ำกับเราหน่อยได้มั้ย”
เด็กหนุ่มแทบจะพ่นนมที่กำลังดื่มอยู่ออกจากปาก เขาหันขวับไปทางต้นเสียง “จิ๊บ” ...ที่จริงเขาก็คิดว่าจะไปหารุ่นพี่คนที่ว่าอยู่แล้ว หากก็มัวแต่ผัดวันประกันพรุ่ง เพราะยังไม่อยากจะเผชิญหน้า เศษหน้าเก่าของเขาที่เก็บมายังต่อไม่ทันติดแน่นเลย
“เราอยากไปขอบคุณพี่เขา นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่เห็นพี่เขาแวะมาที่คณะเราเลย เมฆไปคณะพี่เขากับเราหน่อยได้มั้ย ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะกว่าจะถึงเวลาประชุมเชียร์น่ะ”
...ทำไมต้องเป็นเขาวะ เมฆทำหน้าแหย...
“จริงสิ ขอบคุณเมฆด้วยนะ ที่ช่วยพาเราไปโรงบาลน่ะ ถ้าไม่ได้เมฆกับพี่น้ำ เราคงแย่”
“อะ... อือ...” เขาถอนหายใจยาว
“เมฆว่างใช่มั้ย ไปหาพี่น้ำกันนะ เราไปสืบมาแล้ว วันนี้พี่เขามีเรียน น่าจะอยู่ที่ตึก”
“งั้นรอแป๊บนะ เราไปเอาของก่อน มีของต้องคืนเขาเหมือนกัน” เด็กหนุ่มจำใจจำยอม เขารีบกลับไปเอาเสื้อที่รีดไว้เรียบร้อยแล้วที่หอ จากนั้นจึงพาเพื่อนสาวเดินไปยังคณะมนุษยศาสตร์ที่อยู่ไม่ไกลจากคณะตนเองนัก
นักศึกษาชายหญิงในชุดเครื่องแบบเต็มยศก้าวเข้าไปในตึกสูงใหญ่ของคณะมนุษยศาสตร์ เนื่องจากคณะนี้ไม่ได้มีข้อจำกัดในการรับน้องเท่ากับคณะวิศวะ นักศึกษาส่วนใหญ่ก็แต่งตัวกันแบบสบายๆ ทั้งสองจึงตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวๆ นั้น
จุ๊บจิ๊บหันมองไปรอบๆ “โอ้โห... เราได้ยินว่าเด็กคณะมนุษย์ฯ สวยสุดในมหาลัย ท่าจะจริงแฮะ ต่างกับที่คณะเราลิบลับเลยนะ”
“รีบๆ ไปหาหมอนั่นแล้วรีบกลับกันเหอะน่า”
“งั้นลองถามคนในตึกดูมั้ย”
พวกเขาใช้เวลาในการสอบถามนักศึกษาในตึกเพียงแค่ครู่เดียวก็พบตัวคนที่ต้องการ ชายหนุ่มอยู่ในห้องประชุมสโมสรคณะกับเพื่อนพ้องอีกประมาณสิบคน สักพักก็เดินออกมาจากในห้อง
น้ำหยุดกึกเมื่อพบกับคนที่ไม่คาดคิดอยู่ตรงหน้า “.....”
เด็กสาวก้าวเข้าไปหารุ่นพี่ก่อน เธอยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณพี่น้ำมากค่ะ ที่ช่วยพาไปโรงพยาบาลตอนนั้น”
เมฆจ้องเขม็ง ใจนึกภาวนาอย่าให้ชายหนุ่มตอบกลับเพื่อนเขาเหมือนเวลาที่พูดคุยกับเขาเลย... แต่แล้วก็ต้องตกใจ อ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยิ้มรับ แล้วยังพูดคุยกับจุ๊บจิ๊บอย่างสุภาพ สีหน้าแตกต่างกับตอนที่อยู่กับตนแบบนรกสวรรค์
“หายดีแล้วรึยังครับ”
จุ๊บจิ๊บพยักหน้าหงึกหงัก “หายแล้วค่ะ วันนี้หนูจะเข้าประชุมเชียร์แล้ว... แต่ไม่รู้จะโดนพี่เขาไล่ออกมาอีกรึเปล่า”
“ไม่ไล่หรอก เชื่อสิ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”
น้ำเสียงนุ่มเช่นนั้นกล่อมให้คนฟังคล้อยตามไปสนิท เด็กสาวยิ้มกว้าง ความกังวลในใจลดลงไปกว่าครึ่ง “ค่ะ” ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรก จุ๊บจิ๊บตะปบโทรศัพท์ของเธอแล้วหยิบขึ้นมาดู “อา... แฟนของหนูมาหา งั้นหนูไปก่อนนะคะพี่น้ำ” จากนั้นจึงหันไปทางเด็กหนุ่ม “เมฆ กลับกัน...”
“จิ๊บไปก่อนนะ เรามีเรื่องจะคุยกับพี่เขาแป๊บ”
“โอเค งั้นเจอกันที่ประชุมเชียร์เลยละกัน” เด็กสาวโบกมือลาแล้วรีบวิ่งออกไป ทิ้งสองหนุ่มไว้ด้วยกันตามลำพัง
รอบๆ ตัวทั้งสองคนเงียบกริบลงกะทันหัน บรรยากาศเปลี่ยนจากร้อนระอุเป็นหนาวยะเยือก เมฆชำเลืองขึ้นมองใบหน้าของรุ่นพี่ ที่เมื่อวินาทีที่แล้วยังยิ้มอ่อนโยนเวอร์ๆ อยู่เลย หากตอนนี้นิ่งเฉยราวกับหล่อปูนไว้ เขาถอนหายใจยืดยาว ก่อนจะหยิบเสื้อยืดออกมาจากถุงพลาสติกแล้วส่งคืนให้อีกฝ่าย
“ผมเอาเสื้อมาคืน ขอบคุณที่ให้ยืมครับ”
“อ้อ... อืม” น้ำรับเสื้อมาจากเด็กหนุ่ม เสื้อที่ยังมีรอยยับประปราย
“ผมซักแล้วนะ รีดให้แล้วด้วย แต่ผมมีปัญญารีดได้แค่นี้แหละ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น แปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายมาดีเกินคาด เมื่อกี้ยังยืนทำหน้ายักษ์ใส่เขาอยู่เลย “.....”
“เอ่อ... ผม... จะขอเสื้อกับเนกไทของผมคืนได้มั้ยครับ”
ท่าทางอึกอักของเด็กหนุ่มทำให้น้ำรู้สึกเอ็นดูปนขำ แต่ว่าเสื้อกับเนกไท? มีอยู่กับเขาด้วยหรือ... อยู่ตรงไหนวะ? “เสื้อกับเนกไทอะไร”
“คือผมวางทิ้งไว้ในรถพี่”
น้ำขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินนำออกไป “...งั้นเดี๋ยวไปดูที่รถละกัน ตามมาสิ”
เมฆเลิกคิ้วขึ้นพลางเดินตามหลังอีกฝ่ายไปติดๆ นึกอยู่ในใจว่าเสื้อเขาจะไม่เน่าจนราขึ้นไปแล้วหรือไงวะเนี่ย ทิ้งไว้ตั้งหลายวัน แถมเสื้อยังเปียกแฉะขนาดนั้น... ไอ้หมอนี่ไม่ได้หันหลังดูเบาะหลังรถบ้างเลยเรอะ
เมื่อเดินมาถึงรถ ชายหนุ่มจึงปลดล็อกให้ “คุณวางไว้ที่ไหน”
“บนเบาะหลังครับ” เมฆเปิดประตูหลังของรถ BMW คันหรูออก แล้วถึงกับผงะ เมื่อเห็นกองแฟ้มเอกสาร อัลบั้มใส่รูป กระเป๋าใส่กล้อง กระเป๋ากีฬา รองเท้า เสื้อผ้าอีกมากมายกองอยู่เต็มเบาะหลัง เขาหันขวับกลับไปมองหน้าเจ้าของรถอีกครั้งอย่างงงๆ นี่ใช่รุ่นพี่สุดเนี้ยบที่ทุกคนพูดถึงแน่หรือวะ
“...ช่วงนี้ผมงานเยอะ ยุ่งๆ ไปหน่อย” น้ำรีบแก้ตัว “คุณรื้อได้เลยตามสะดวก”
เด็กหนุ่มถอนหายใจ จะรื้อหาเสื้อกับเนกไทก็แอบเกรงใจข้าวของที่กองสุมๆ ไว้ “เอ่อ ขออนุญาตนะครับ” เขาก้มหยิบพวกชิ้นใหญ่ๆ ออกมาก่อน แล้วส่งให้เจ้าของรถช่วยถือ พวกรูปในซองพลาสติกใสก็เก็บรวมๆ เอาไปวางไว้ที่เบาะหน้า เสื้อผ้าของเจ้าของรถก็นำมาพับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รวบแฟ้มทั้งหมดไปวางไว้บนกระโปรงหลังรถ “เจอแล้ว”
เมฆหยิบเสื้อกับเนกไทของเขาที่อยู่ด้านล่างสุดของกองข้าวของออกมา มันยับยู่ยี่แห้งแข็ง แต่นั่นไม่เท่าไหร่ หนักหน่อยก็ตรงที่มันดูดติดสีของแฟ้มกระดาษมาเป็นสีรุ้งเลยทีเดียว “ฉิบหายแล้ว”
น้ำชะโงกหน้าเข้าไปดูสภาพ... สีหน้าสลดลงไปเล็กน้อย ครั้งนี้เขากลับรู้สึกผิด เพราะเด็กหนุ่มซักรีดเสื้อตนให้เป็นอย่างดี แต่ตัวเขากลับไม่ใส่ใจ แล้วยังทำพังอีก “...ผมขอโทษนะ”
“อา... ไม่เป็นไรพี่ ผมผิดเองที่ลืมไว้ งั้นคงต้องซื้อใหม่ แต่ว่าแฟ้มพี่น่ะ มันยับย่นเพราะความชื้นจากเสื้อ เอกสารข้างในจะเป็นไรมั้ยครับ” เด็กหนุ่มหยิบแฟ้มต้นตอปัญหาส่งให้กับอีกฝ่าย
“ข้างในแฟ้มเป็นซองพลาสติก ไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มพลิกแฟ้มในมือให้อีกฝ่ายดู
“อา ค่อยยังชั่ว” เมฆเอาซากเสื้อกับเนกไทวางไว้บนหลังคารถ จากนั้นก็จัดการจัดเรียงของใส่หลังรถให้กับอีกฝ่ายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ทำไมวันนี้มาดีผิดปกติ กินยาผิดมารึเปล่า” น้ำถามกลั้วหัวเราะ
เมฆอ้ำอึ้ง เขาถอนหายใจหนักๆ เพราะอีกอย่างที่ตั้งใจจะมาพูดในวันนี้ ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดออกไปยังไงดี ไม่กล้าหันไปประจันหน้ากับชายหนุ่มด้วยซ้ำ ความสับสนพีคจัดจนต้องมาจัดรถให้อีกฝ่ายกลบเกลื่อนความประหม่าแล้วเนี่ย “.....”
แต่เขาเป็นคนผิด ก็ต้องยอมรับผิดสิวะ ถามตรงๆ ไปเลยว่ารุ่นพี่เอาไปฟ้องพี่ว้ากรึเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษซะ! ลูกผู้ชาย เรื่องแค่นี้ต้องทำได้สิวะ ไอ้เมฆ!
เด็กหนุ่มจัดเก็บของชิ้นสุดท้ายใส่ในรถ พอเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงหยิบซากเสื้อของตัวเองมาขยำขยี้ในมือต่อ “เอ่อ คือ...”
“พี่น้ำคะ ตุ๊กตาเอาคุ้กกี้มาให้ค่ะ”
เมื่อหันหน้ากลับไปยังชายหนุ่ม อีกฝ่ายยืนอยู่กับรุ่นพี่จากคณะบัญชีอีกคน เมฆจำได้ว่าเคยได้ยินเพื่อนในคณะพูดถึงเธอมาก่อน รู้สึกว่าเมื่อตอนปีหนึ่งจะได้เป็นดาวคณะเสียด้วย “อ้าว...” แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะนี่ จะยืนรอ หรือเดินหลบ... หากในที่สุดก็ตัดสินใจเดินวนไปหลบข้างรถอีกฝั่ง
“ขอบใจ”
สายตาที่ชำเลืองมองรุ่นพี่หยุดกึก... สีหน้าแบบนี้อีกแล้ว แบบเมื่อตอนที่คุยกับจุ๊บจิ๊บเพื่อนของตน แววตาที่ดู... ว่างเปล่าชอบกล กับรอยยิ้มที่... จะเรียกว่ายังไงดีนะ... ดูไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไหร่ในความคิดของเขาละมั้ง
“นี่เบอร์โทรศัพท์ของตุ๊กตาค่ะ พี่น้ำโทรมาได้ตลอดเวลาเลยน้า”
น้ำยิ้มบาง “อืม”
“ตุ๊กตาจะรอนะคะ” เด็กสาวยิ้มแบบที่คิดว่าหวานเยิ้มที่สุด จากนั้นจึงเดินจากไป
สีหน้าของชายหนุ่มปรับเปลี่ยนกลับมาเป็นนิ่งเฉยอีกครั้ง น้ำรู้ว่าตุ๊กตาคบกับนักศึกษาในคณะเดียวกันอยู่แล้ว และเขาก็เกลียดคนหน้าใสใจคดแบบนี้ที่สุด ชายหนุ่มยกถุงใส่คุ้กกี้แมคคาเดเมียกับลูกเกดขึ้นดู แล้วปล่อยลงกับพื้น ก่อนจะยกเท้าเหยียบลงไปให้คุ้กกี้แตกเป็นเสี่ยงๆ
“เฮ้ย! พี่! ทำอะไรน่ะ!” เมฆร้องถามด้วยความตกใจ
น้ำหันไปสบสายตากับเด็กหนุ่มที่ยืนเบิกตาโพลงอยู่อีกฝั่งของตัวรถ “ยังอยู่อีกเหรอ หมดธุระของคุณแล้วไม่ใช่รึไง” เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เขาจึงกดล็อกรถแล้วเดินออกไป
เมฆอ้าปากค้าง คนคนนี้นี่เป็นยังไงกันแน่วะ แต่พอเห็นชายหนุ่มเดินห่างออกไป สองขาก็พาเจ้าของก้าวเดินตามรุ่นพี่ไปเสียเอง
ชายหนุ่มเดินอ้อมตึกเรียนไปที่สวนทางด้านหลัง เดินตัดสวนสมุนไพรไปยังสระน้ำกว้างขวาง ซึ่งที่นั่นมีดอกบัวบานสะพรั่ง อีกฝั่งมีเรือนไทยสวยงามตั้งอยู่ บริเวณริมสระมีทั้งนกพิราบ ทั้งเป็ดที่ว่ายน้ำเล่นอยู่นับสิบๆ ตัว เขาเดินไปหยุดริมสระ แกะห่อคุ้กกี้โยนลงไปในน้ำบ้าง โยนไว้บนดินบ้าง พอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทางตนจึงหันกลับไปมอง “มีอะไรอีก”
“พี่ทำแบบนี้ คนที่เอามาให้คงเสียใจแย่”
“ผมไม่กินลูกเกด” น้ำตอบเสียงเรียบ
“ไม่กินก็ให้คนอื่นไปสิครับ”
“...ที่ตามมานี่เพราะอยากกินคุ้กกี้รึไง”
“ไม่ใช่สักหน่อยพี่!”
“ถ้างั้นมีอะไรกับผมอีก”
“เอ่อ...” เมฆยืนจังก้าอยู่ไม่ไกลจากชายหนุ่มนัก เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก บอกตัวเองว่าให้รีบคุยธุระให้เสร็จๆ ไป จะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก เขาไม่ชอบคนสองหน้าแบบรุ่นพี่คนนี้เอาเสียเลย
“...เรื่องที่ผมพูดกับพี่เมื่อหลายวันก่อน ที่ผมว่าพี่ไปฟ้องรุ่นพี่คณะผมนั่น ผมเข้าใจผิดใช่มั้ย”
น้ำไม่ได้ตอบอะไร มือเรียวหยิบคุ้กกี้ออกมาโปรยให้กับปลาตัวใหญ่น้อยที่มาออกันอยู่ตรงหน้าเขา “......”
“พี่ครับ...”
ชายหนุ่มชะงัก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายเรียกเขาเสียงอ่อนแบบนี้ ใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยความประหลาดใจหันกลับไปทางเด็กหนุ่ม แต่แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาประจันหน้ากับเขาด้วยสีหน้าถมึงทึง หากไม่ได้เข้ามาหาเรื่อง...
เมฆยกมือขึ้นไหว้พร้อมค้อมศีรษะลง “ผมขอโทษที่เข้าใจพี่ผิด แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยตักเตือนครับ”
“ฮะ!” นัยน์ตาเรียวเบิกโพลง ถึงกับต้องถอยหลังไปตั้งหลักสามสี่ก้าว
“เดี๋ยวก็ตกน้ำหรอกพี่!” เมฆเอื้อมมือไปคว้าแขนรุ่นพี่ไว้ ทว่าท่าทางตกใจยิ่งกว่าเห็นผีของชายหนุ่ม ส่งผลให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว “เอ่อ... แต่พี่ก็ทำไม่ถูกนะที่เอาของกินที่คนอื่นอุตส่าห์เอามาให้มาเลี้ยงนกตกปลาแบบนี้น่ะ คนให้เขาจะเสียใจรู้มั้ย อย่าทำอีกนะครับ” เมฆละล่ำละลัก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองทำถูกแล้ว แต่ทำไมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้วะ เขาควรจะถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่า “ผมมีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละ ไปก่อนล่ะ” แล้วใส่ตีนหมา โกยแนบจากไปอย่างรวดเร็ว
น้ำอ้าปากค้าง สักพักก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ไอ้เด็กนี่... แปลกคนจริงๆ”
TBC~*
ความประทับใจแรก (?) ของสองหนุ่มมาแล้วววว พี่น้ำอาจจะไม่ได้น่าหมั่นไส้อย่างที่คิดหรอกน้า 55555
จากตอนที่แล้ว ฮัสกี้ขอพูดอะไรสักหน่อยนะคะ 
อย่างที่ฮัสกี้เคยได้แจ้งไว้เมื่อครั้งที่เปิดเรื่องแล้วนะคะ เรื่องนี้มีเนื้อหาของการรับน้องและการประชุมเชียร์ เพราะมันนำพามาให้ตัวละครหลักรักกันค่ะ เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องจะเกี่ยวข้องกับการประชุมเชียร์ไปอีกสักพักเลยทีเดียว ถ้าหากคุณเป็นนักอ่านที่ไม่ชอบระบบนี้และนิยายของฮัสกี้ทำให้คุณไม่พอใจ ฮัสกี้ก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่าถ้าหากคุณอยากจะอ่านเรื่องนี้แล้ว ก็ขอให้เปิดใจให้กับเนื้อเรื่องด้วยค่ะ
ส่วนตัวแล้วฮัสกี้ไม่เคยระบุว่าการประชุมเชียร์เป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี เพราะคิดว่าก็เหมือนกับที่เหรียญหนึ่งมีสองด้านนะคะ มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ขึ้นอยู่กับว่า "รุ่นพี่" และ "รุ่นน้อง" จะเลือกใช้กันอย่างไรมากกว่าค่ะ
พี่ว้ากในนิยายเรื่องนี้ ชื่อเรียกว่าพี่ว้ากก็จริง แต่ไม่เคยตะคอกน้องเลยสักครั้ง และไม่เคยพูดจาไม่สุภาพขณะที่ประชุมเชียร์นะคะ^^
เขียนนิยายแต่ละตอนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะแนววัยเรียนเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฮัสกี้เขียนแนวมหาลัยไทยๆ นะคะ เพราะงั้นฮัสกี้ก็อยากจะขอกำลังใจจากนักอ่านค่ะ อย่าบั่นทอนกำลังใจคนเขียนเลยนะคะ ขอแรงให้ฮัสกี้เขียนได้จนจบเรื่องเถอะค่ะ 
ความในใจยาวมาก ถ้าอ่านจบจนถึงตรงนี้ ก็ขอบคุณมากๆ ค่ะ 5555555
ขอบคุณอีกทีสำหรับทุกคนที่เข้าใจ และขอบคุณรุ่นพี่วิศวะหลายๆ คนในที่นี้ด้วยค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
