Chapter 7 : The First Missionเช้าตรู่ของวันหนึ่ง ขณะที่นักศึกษาแต่ละภาคเข้ามารวมตัวกันก่อนการประชุมเชียร์ช่วงเช้าจะเริ่มขึ้น พวกเขาส่งตัวแทนกันมาประชุมหารือเรื่องของสมุดลายเซ็น ซึ่งตอนนี้หลังจากเปิดเทอมมาก็เป็นเวลาสามสัปดาห์กว่าแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมีเวลาในการล่าลายเซ็นเหลือไม่มากนัก
การตามขอลายเซ็นจากรุ่นพี่ปีสองและปีสามให้ได้เจ็ดร้อยชื่อไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสักเท่าไหร่ แต่ปีสี่นี่สิ ไม่ยอมเซ็นกันง่ายๆ เป็นสาเหตุให้พวกรุ่นน้องส่งตัวแทนภาคมานั่งกุมขมับร่วมกันในวันนี้
“ส่วนใหญ่ก็ขอลายเซ็นพี่ปีสองปีสามได้จะครบเจ็ดร้อยชื่อกันแล้ว เหลือแต่ปีสี่นี่ล่ะ” ตัวแทนภาคคนหนึ่งพูดถึงปัญหาของการล่าลายเซ็นกับประธานรุ่น “วันก่อนไอ้นัทไปขอให้ปีสี่ที่ท่าทางใจดีๆ เซ็นให้ แต่พี่บอกให้แข่งเล่นหมากรุกกัน ถ้าชนะถึงจะได้ลายเซ็น... ไอ้นัทเล่นสิบรอบยังไม่ชนะเลย บางคนพี่แม่งก็ให้แก้โจทย์เคมี โจทย์เลข... กูว่าพี่โหดไปหน่อยนะ เหมือนไม่อยากให้ปีหนึ่งได้รับเกียร์เลยว่ะ เวลาก็เหลือไม่เยอะแล้วด้วย”
“ไม่หรอก พี่เขาคงอยากทำความคุ้นเคยกับพวกเราก็เท่านั้น” เมฆเกลี้ยกล่อม
แหนมซึ่งเป็นตัวแทนภาคเครื่องกลพูดเสริม “นั่นสิ ขอลายเซ็นยากตรงไหนวะ ของกูยังได้ของพี่ในภาคจะครบแล้วเลย”
“เครื่องกลคนน้อยด้วยนี่หว่า”
“แต่ภาคกูมีพี่ว้ากอยู่รวมกันเป็นฝูงเลยนะเว้ย ขอลายเซ็นยากกว่าภาคอื่นตั้งเท่าไหร่ พวกมึงก็กระตุ้นกันเองหน่อยสิว้า...” แหนมปากดีบอกเพื่อนๆ ไปแบบนั้น ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเข้าไปขอลายเซ็นกลุ่มพี่ว้ากอย่างไร ปวดกบาลอยู่เหมือนกัน
เมฆรับฟังปัญหาพลางถอนหายใจ สมุดลายเซ็นของเขาน่ะ ได้ลายเซ็นปีสองปีสามมาครบเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน แต่ปีสี่ของภาคนี่สิ ยังอีกห่างไกล เพราะเมื่อเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของพี่ๆ ทีไร... แขนขาก็อ่อนเปลี้ย หมดแรงเข้าไปพูดคุยไปเสียทุกที แต่ในฐานะประธานรุ่น จะบ่นออกไปได้อย่างไรกัน
“ไอ้เมฆ... มึงช่วยไปพูดกับประธานรุ่นปีสี่ให้หน่อยไม่ได้เหรอ”
“พูดอะไรวะ”
“เกลี้ยกล่อมให้ปีสี่อย่าเล่นตัวมากนักไง”
...ขืนไปพูดแบบนั้น พวกพี่ว้ากคงได้จัดหนักตอนประชุมเชียร์แน่ๆ อีกอย่าง หลังจากที่ปรับความคิดใหม่ เข้าใจประเพณีของคณะมากขึ้น เขาก็เห็นด้วยว่าทุกคนควรจะพยายามให้มากกว่านี้
“แค่ขอลายเซ็น ยากตรงไหนวะ พี่เขาให้ทำอะไรก็ทำไปสิ แสดงสปิริตให้พี่เขาเห็นก็เท่านั้น” เมฆลุกขึ้น พลางเดินออกจากกลุ่มไปช้าๆ “ไปเช็กชื่อเตรียมเข้าประชุมเชียร์ได้แล้ว”
หนึ่งในตัวแทนจากภาคอื่นหยุดเมฆไว้ทันควัน “ไอ้เมฆ มึงได้ลายเซ็นพี่ครบรึยัง”
เด็กหนุ่มพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติขณะที่หันไปตอบ “เกือบแล้ว”
“ขอดูหน่อยดิ” พวกตัวแทนภาคทั้งหลายมุงดูสมุดของประธานรุ่นกัน ซึ่งแม้จะยังมีที่ว่างของรุ่นพี่ภาคปีสี่อยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าเยอะกว่าคนอื่นๆ มาก หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น “มึงจะได้ลายเซ็นปีสี่ภาคมึงครบทุกคนใช่มั้ย”
เมฆยักไหล่ “ของมันแน่อยู่แล้ว เห็นมะ ถ้ากูทำได้ พวกมึงก็ต้องทำได้เหมือนกัน ยากตรงไหนวะ” เขาตอบพร้อมกับดึงสมุดลายเซ็นกลับคืน แล้วรีบเดินออกไปจากที่ตรงนั้น
แหนมกับตำลึงลุกตามเพื่อนรักไป หากก็ไม่วายทำท่ายักคิ้วหลิ่วตาใส่ “พวกกูทำได้ พวกมึงก็ต้องทำได้ เข้าใจป้ะ”
“เออ เข้าใจแล้วโว้ย! กูจะคอยดูว่าพวกมึงทำได้จริงๆ รึเปล่า” กลุ่มตัวแทนภาคอื่นๆ ตะโกนไล่หลัง
สามหนุ่มเดินตรงไปยังที่เข้าแถวรอของภาคตน ระหว่างทางก็ปรึกษาปัญหากันไปด้วย
“ไอ้เมฆ...”
“กูรู้แล้ว... เดี๋ยวจะรีบไล่ขอลายเซ็นปีสี่ให้ครบ พวกมึงก็เหมือนกัน”
“แต่พวกพี่ตั้งใจ... กลุ่มนั้น... จะไหวมั้ยวะเนี่ย”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว พวกมึงไปจัดการกระตุ้นทุกคนในภาคด้วยล่ะ”
เพื่อนรักทั้งสองพยักหน้าหงึกหงัก “เอาวะ สู้กันสักตั้ง”
..
.....
..
เมื่อมาถึงตอนเที่ยงของวันซึ่งโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์หนาแน่นไปด้วยผู้คน เมฆกับเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่มักจะนั่งรับประทานอาหารด้วยกันอยู่ที่โต๊ะใหญ่ไม่ไกลจากตรงทางเข้าโรงอาหาร ระหว่างที่กำลังรับประทานอาหาร เด็กหนุ่มก็หันไปเห็นกลุ่มของรุ่นพี่ปีสี่ภาคเครื่องกลหลายคนที่นั่งอยู่ตามม้าหินใต้ร่มไม้ทางด้านนอกโรงอาหาร เขาจึงรีบก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในจาน กินเฉาก๊วยกับดื่มนมกล่องเพื่อเรียกขวัญกำลังใจ แล้วจึงคว้าสมุดลายเซ็นตรงไปยังเป้าหมาย
ไม่ไกลออกไปจากพวกรุ่นพี่ที่เมฆกำลังขอลายเซ็น กลุ่มพี่ว้ากของภาคเครื่องกลก็กำลังจ้องมองไปทางที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ พวกเขาคาดเดาสถานการณ์ได้ไม่ยาก เพราะเมื่อมองเข้าไปภายในโรงอาหาร พวกปีหนึ่งในภาคก็ยืนมองมาที่เด็กหนุ่มเช่นกัน
“เป็นประธานรุ่นนี่มันซวยจริงจริ๊ง” ป๊อกเด้งหัวเราะ “กูก็ว่า ไม่เห็นมีใครมาขอลายเซ็นกูเลย ขนาดกูเดินอ่อยแม่งทุกวัน สงสัยจะป๊อดกันว่ะ”
“มึงว่ากูจะให้พวกปีหนึ่งทำอะไรแลกกับลายเซ็นดีวะ”
“ถ้าเป็นสาวๆ สวยๆ ก็ให้แลกกับเบอร์สิวะ”
“เหี้ย... ภาคอื่นยังพอมีลุ้น แต่ก็คงเลี่ยงไม่มาขอกูกับพวกมึงหรอก แล้วเครื่องกลนี่จะมีผู้หญิงหลงมาสักกี่คนกัน” ตั้งใจหันไปด่า “จะทำยังไงให้สมกับเป็นพี่ว้ากดีวะ”
“น้อยๆ หน่อยพวกมึง สงสารปีหนึ่งบ้าง”
น้ำเสียงคุ้นเคยเรียกให้ทั้งโต๊ะหันขวับ “อ้าว ไอ้น้ำ”
“เออ กูเอง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ “พวกมึงน่ะ เป็นพี่ว้ากก็น่ากลัวพออยู่แล้ว จะทำตัวยุ่งยากให้ปีหนึ่งเกลียดขี้หน้าทำไมอีก”
“ถ้าไม่ทำตัวยุ่งยากก็เสียชื่อพี่ว้ากหมดสิวะ” ไข่ย้อยเถียง
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “ปีหนึ่ง ทั้งเรียน ทั้งเข้าประชุมเชียร์ก็หนักพออยู่แล้ว”
“ทำไมวันนี้พี่น้ำเกิดใจดีขึ้นมาจังวะครับ”
“.......” ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่องคุย เขาโยนถุงใส่กล่องขนมลงบนโต๊ะ “เอ้า กินขนมป่ะ มีคนเอามาให้”
“เหย... จากสาวๆ เหรอมึง”
“ถามทำไม”
“ก็แหม ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมึงเอาขนมที่ใครต่อใครเอามาให้มาแบ่งพวกกูเลยนี่หว่า”
ชายหนุ่มกระตุกถุงคืน “พูดมาก จะแดกไม่แดก”
“แดกครับคุณน้ำ” เพื่อนพ้องจำต้องยอมให้เพราะอยากรับประทานของอร่อย สำหรับพวกเขาน่ะหรือ ตั้งแต่ไว้หนวดไว้เครา ปล่อยผมยาว ไม่เคยมีสาวที่ไหนหลงผ่านมาให้อาหารเลย แม้แต่กล้วยเหี่ยวๆ สักลูกก็ยังไม่เคยได้
ขณะที่ทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาจกของอร่อย ตั้งใจก็เงยหน้าขึ้นมาถาม “ว่าแต่ทำไมวันนี้มึงมาเร็วจังวะ”
“มีธุระกับคนแถวนี้”
ทั้งโต๊ะเงยหน้าขึ้นพรวด “ใครวะ!”
“ไม่ใช่พวกมึงหรอกน่า แดกๆ ไปเถอะ” น้ำหันมองไปทางเด็กหนุ่มที่กำลังเต้นแร้งเต้นกาตามคำสั่งของรุ่นพี่ภาคอยู่ เขาหันไปหยิบถุงขนาดย่อมขึ้นมา แล้วเดินตรงเข้าไปหา
ชายหนุ่มยืนรออยู่ห่างๆ แต่พอคนในโต๊ะนั้นเห็นเข้าก็ร้องถาม “อ้าว น้ำ มีอะไรรึเปล่า”
“จะคุยกับหมอนั่นสักหน่อย” น้ำพยักเพยิดหน้าไปทางเด็กหนุ่ม “เสร็จธุระกันยัง”
“เสร็จแล้วๆ เอ้า ประธานรุ่น มาเอาสมุดลายเซ็นไป”
เมฆรับสมุดลายเซ็นคืนมา แล้วเหลือบมองรุ่นพี่ต่างคณะอย่างหวาดๆ ก็เพราะถ้าไม่มีเรื่องอะไร อีกฝ่ายคงไม่บุกมาหาเขาแบบนี้
น้ำเดินเข้าไปหาพลางโยนถุงในมือให้ “เอ้า ผมเอามาให้”
เด็กหนุ่มรับถุงมาแบบงงๆ “อะไรครับ”
“เสื้อกับเนกไทไง ผมซื้อมาคืน”
“หา! เฮ้ย! ไม่ต้องหรอกครับ เสื้อนี่ผมลืมไว้เอง ทำเจ๊งเอง” เมฆยัดถุงคืนใส่มือชายหนุ่ม แต่ยังไม่ทันได้เถียงอะไรกันต่อ เสียงจากกลุ่มพี่ว้ากชั้นปีสี่ก็ดังแทรกขึ้น
“ประธานรุ่นปีหนึ่ง!”
“ครับ!” เมฆหันไปทางต้นเสียงทันที
ใบตองยืนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณอยากได้ลายเซ็นผมรึเปล่า”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง จู่ๆ โอกาสก็บินเข้ามาเสยหน้าผากแบบนี้ ใครจะไม่คว้าไว้กันวะ “อยากครับ!” ตรงที่หน้าโรงอาหารนี่มีปีหนึ่งมากมาย เท่ากับเขาจะได้แสดงให้ทุกคนเห็นด้วยว่าการขอลายเซ็นปีสี่มันไม่ยาก ขนาดพี่ว้ากเขายังขอได้มาแล้ว ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยทีเดียว
“ตะโกนบอกรักคนตรงหน้า จนกว่าเขาจะบอกว่าได้ยินแล้ว แล้วผมจะเซ็นให้”
“ฮะ!” ทั้งน้ำและเมฆอุทานขึ้นพร้อมกัน
ใบตองกอดอก สีหน้าเคร่งขรึมแม้ใจอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ก็ตามที “เร็วเข้า!”
เมฆก้มหน้าลงมองพื้น สูดหายใจเข้าปอดลึกเพื่อเรียกความกล้า จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นสบสายตากับน้ำ “ผมรักพี่ครับ”
“คุณพูดอะไรครับ ไม่ได้ยินเลย!” ใบตองตะโกนเสียงดัง
น้ำนึกขำกับท่าทางของเด็กหนุ่ม ดูสินั่น หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลย ช่างน่าสงสารเสียจริง “....”
“ผมรักพี่ครับ!” เมฆตะโกนแข่งกับเสียงของรุ่นพี่ “ผมรักพี่ครับ!” เขาขมวดคิ้วเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมพูดว่าได้ยินแล้วสักที “ผมรักพี่ครับ ไม่ได้ยินรึไงครับ!”
ชายหนุ่มส่ายหน้า พร้อมยิ้มมุมปาก “ไม่ได้ยิน”
ฮื้ยยยย! จะต้องมารวมหัวแกล้งเขากันตอนนี้ด้วยหรือวะ แต่ว่าที่ตรงนี้ ต่อหน้าปีหนึ่งเกือบทั้งรุ่น เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ เขาจะต้องเป็นตัวอย่างให้ทุกคน เด็กหนุ่มกำมือเข้าหากันแน่น สีหน้าบอกว่าอยากจะหักคอคนตรงหน้ามากกว่าคำพูดที่เปล่งเสียงออกไป “ผมรักพี่ครับ! ผมรักพี่ครับ!”
“นอกจากจะชอบให้ผู้ชายคลึงไข่ให้แล้ว ยังรักผู้ชายด้วยกันด้วยอีกเรอะ” รุ่นพี่ต่างคณะเริ่มกวนประสาทเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารอย่างนึกสนุก
เมฆปล่อยคำพูดเหล่านั้นผ่านหูไป นัยน์ตาที่จับจ้องคนตรงหน้าขุ่นมัว “ผมรักพี่ครับ!”
“ผมก็เข้าใจนะ ว่าผมหล่อ ดูดีจนเกินห้ามใจ แต่แหม... ลำบากใจจัง”
...ลำบากใจก็รีบทำอะไรสักอย่างสิโว้ย แกล้งกันอยู่ได้ “ผมรักพี่ครับ!”
น้ำหัวเราะเบาๆ อยากจะแกล้งต่อ แต่เห็นเด็กหนุ่มตะโกนจนหน้าดำหน้าแดงแบบนี้แล้วก็ชักจะนึกสงสาร เขาจึงยัดถุงเสื้อใส่มืออีกฝ่าย “เอ้า รับไปซะ”
“ผมรัก...” เมฆหยุดกึก
น้ำหันไปตะโกนบอกใบตอง “ได้ยินแล้ว! เซ็นให้น้องมันด้วย!” เขาเดินกลับไปที่โต๊ะของเพื่อน โดยที่เด็กหนุ่มยังคงยืนอ้าปากค้าง เสียงของเพื่อนๆ ผิวปากวี้ดวิ้ว คละเคล้าเสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วบริเวณ จนกระทั่งเสียงของหนึ่งในกลุ่มพี่ว้ากแว่วเข้ามาในโสตประสาท
“ประธานรุ่นปีหนึ่ง! จะเอาลายเซ็นรึเปล่าครับ!”
“เอาครับ!” เมฆวิ่งเข้าไปหาใบตอง พร้อมกับยื่นสมุดลายเซ็นให้ พอได้รับสมุดกลับคืนมาก็ยกมือไหว้ แล้วรีบวิ่งกลับไปยังโต๊ะของตัวเองทันที วินาทีนี้กลัวว่าจะโดนให้ทำอะไรแลกลายเซ็นต่อมากกว่าสิ่งอื่นใด ขอเขากลับไปตั้งหลักก่อนเถอะ
“เก่งเว้ยไอ้เมฆ มึงเจ๋งมาก” เพื่อนๆ ในโรงอาหารพากันเข้ามารุมล้อม
ขณะที่ทุกคนกำลังมุงดูสมุดลายเซ็นกันอยู่นั้น เมฆนั่งนิ่งอย่างมึนงงกับความรู้สึกมากมายที่ก่อเกิด ทั้งงุนงง ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ จนกระทั่งอัตราการเต้นของหัวใจกลับเป็นปกติหลังจากที่เอ๋ออยู่ชั่วครู่ เขาจึงค่อยก้มลงมองถุงในมือ
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม
ภายในถุงนั้นมีเสื้อนักศึกษาสีขาวกับเนกไทที่รุ่นพี่อุตส่าห์ไปซื้อมาคืนให้ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย เขาชำเลืองมองไปทางด้านนอกโรงอาหาร ตรงโต๊ะที่รุ่นพี่ต่างคณะนั่งอยู่กับพวกพี่ว้าก แล้วก้มลงมองของในถุงอีกครั้ง
...ก็ใจดีกับเขาเป็นเหมือนกันนี่หว่า
TBC~*พี่น้ำน่ารักใช่มั้ยล่าาาาา 
ไม่ทิ้งขนมแล้วด้วยน้า อิอิ
แบบนี้น้องเมฆจะไม่หวั่นไหวได้ยังงอยยย 55555
ปล. ชื่อตอนว่ามิชชั่นครั้งแรก อันนี้หมายถึงมิชชั่นจากกลุ่มเพื่อนของน้ำนะคะ #ถือว่าสปอยล์แรงมาก เพราะงั้นจะมีอีกกี่ครั้งก็ตามจำนวนเพื่อนเลยค่า 55555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
