Chapter 8 : The Second and Third Missionในตอนบ่ายหลังหมดชั่วโมงเรียนประจำวัน เมฆสั่งให้ตำลึงวิ่งไปล็อกห้องเลคเชอร์ไว้ทันทีที่อาจารย์ก้าวออกไป เพื่อที่จะประชุมร่วมกับเพื่อนพ้องในภาค ในขณะที่แหนมเดินออกไปยืนหน้าห้องแล้วเริ่มการประชุมขึ้นโดยเร็ว
“เรื่องแรก งานกีฬามหาลัยของเทอมสอง ก็มีพวกบาส ว่ายน้ำ ยูโด วอลเล่ย์ วิ่ง ยิงปืน อะไรพวกนี้ รายชื่อกีฬาทั้งหมดดูในสไลด์นี่ ดูไว้นะว่าพวกมึงจะลงแข่งอะไร คณะเราคนเยอะ ควรจะลงให้เต็มโควต้า แสดงสปิริตกันหน่อยโว้ย”
นักศึกษาภายในห้องส่งเสียงอื้ออึงกันอยู่สักพัก พอจบการประชุมเรื่องแรก เรื่องที่สองและสามก็ตามมาติดๆ “งานลอยกระทงจะมีหลังสอบมิดเทอม คิดว่าพาเหรดของปีหนึ่งจะเป็นยังไง คิดไว้แต่เนิ่นๆ ด้วย แล้วพรุ่งนี้ส่งชื่อเดือนกับดาวภาค เพราะงั้นเรามาโหวตกันให้ไวกว่าความเร็วแสง” แหนมประกาศ พลางหันมองหญิงสาวเจ็ดแปดคนในภาคตนแล้วถอนหายใจ เขาเองก็สงสัยว่าเพื่อนๆ ในภาคจะส่งชื่อใครกัน ในเมื่อตัวเขาก็ยังคิดไม่ออก แต่ละคนดูแกร่งกว่าผู้ชายในภาคด้วยซ้ำ “เอ้า พวกมึงเขียนชื่อลงในกระดาษให้ไว แล้วส่งลงมา” พอแหนมพูดจบ เมฆก็เดินไปประจำที่หน้ากระดานไวต์บอร์ดด้วยกันกับตำลึงเพื่อเตรียมนับคะแนน
เศษกระดาษจากนักศึกษาในห้องถูกรวบรวมมาใส่ไว้ในกล่องใบใหญ่ แต่หลังจากเปิดแผ่นกระดาษไปได้สิบกว่าแผ่น เมฆก็โวยวาย “ไอ้พวกเหี้ย กูเป็นผู้ชายโว้ย ตามึงบอดเรอะ”
“เฮ้ย! อะไรวะ” แหนมหันไปถามทันที
“ก็มึงดูพวกแม่งโหวตกัน สิบสองแผ่นที่กูเปิดมา โหวตให้เดือนเป็นมึงอะ ไอ้แหนม ส่วนดาวเนี่ย แม่งโหวตให้กูกันทำไมวะ”
“ก็มึงหน้าตาดีสุดในภาคแล้ว ไอ้เมฆ พวกกูถึงได้ให้เกียรติมึงเป็นดาวภาคไง/ จริงด้วยๆ” เพื่อนในภาคยังไม่วายโต้เถียง แถมเพื่อนผู้หญิงก็เห็นดีเห็นงามซะด้วย
“ไอ้...”
แหนมรีบเข้าไปห้าม “ช่างแม่งเถอะ มึงนับคะแนนไปก่อน เวลามีน้อย เร็วๆ เข้า”
หลังจากผ่านไปอีกสิบนาที เมฆก็โวยวายขึ้นมาอีกครั้ง “พวกมึงจะพร้อมใจกันโหวตให้กูมากเกินไปมั้ยเนี่ย ไอ้พวกเวร!”
ตำลึงหัวเราะร่วน “เหี้ย... พวกมึงเตี๊ยมกันมาก่อนรึเปล่าวะ ไอ้เมฆแม่งเป็นดาวภาคแล้วเนี่ย”
หัวหน้าประจำภาคส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “สรุปคะแนนมาที”
“เดือนก็มึงกะกูอ่ะแหนม คะแนนแม่งเท่ากันยังกะนัดกันมา หน้าตากูกับมึงยับเยินแบบนี้ยังหลับตาโหวตกันมาได้ ส่วนดาวก็ไอ้เมฆ ชนะขาดลอยเลย”
แหนมหลุดหัวเราะเสียงดัง “ไอ้พวกห่า! พวกมึงเลือกโหวตจากพวกกูสามคนหน้าชั้นใช่มั้ยวะ ส่วนไอ้เมฆมันก็มีจู๋นะมึง แทนที่จะโหวตให้มันเป็นเดือน เสือกโหวตให้เป็นดาว ภาคเราจะเอาอะไรไปแข่งกับเขาวะ”
“กูเป็นประธานรุ่นแล้ว จะลงแข่งกีฬาด้วย ยังไงกูก็ไม่เอานะเว้ย ประกวดหนุมานหาวเป็นดาวเป็นเดือนเหี้ยไรเนี่ย” เมฆแย้งทันที
หากอีกฝั่งก็ไม่ยอมแพ้ “พวกกูไม่โหวตอีกครั้งแล้วนะ”
เมฆเองก็ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง “งั้นเอาคนที่ได้คะแนนที่สองส่งไปเลย”
“เออ ตามนั้นแหละ! ดาวกับเดือนคณะ ไปหวังกับภาคอื่นละกัน ประชุมเรื่องอื่นต่อดีกว่าโว้ย”
ในที่สุดก็มาถึงเรื่องสำคัญปิดท้ายการประชุม “สมุดลายเซ็นของพวกมึงไปถึงไหนแล้ว อีกไม่นานจะมีการตรวจสมุดรอบแรกแล้วนะโว้ย”
ส่วนใหญ่ทุกคนก็ได้ลายเซ็นมาเกือบจะครบแล้ว ที่ยังขาดก็เป็นลายเซ็นของรุ่นพี่ภาคปีสี่
เมฆชูสมุดในมือให้ทุกคนดู “ของกูเหลืออีกประมาณสามสิบคน ภาคเราจะต้องทำให้ได้ตามที่รุ่นพี่ขอ ให้เป็นความภูมิใจของภาคเรา”
เสียงเฮดังสนั่นทั่วทั้งห้อง ไม่ใช่เพราะได้ยินประธานรุ่นปลุกใจหรือความพร้อมเพรียงสามัคคี แต่เป็นเพราะการประชุมเสร็จสิ้นลงสักที พวกเขาจะได้ออกไปหาอะไรใส่ท้อง เก็บแรงไว้สำหรับการประชุมเชียร์ช่วงเย็น
เด็กหนุ่มก้มลงคว้าข้าวของขึ้นมาไว้ในมือ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องเลคเชอร์ไปพร้อมกับเพื่อนสนิททั้งสองคน
ทว่าน่าแปลก เพื่อนๆ ในภาคที่กรูกันออกมาจากห้องเลคเชอร์แล้วยังคงวนเวียนอยู่แถวหน้าห้องกันหนาตา พอหันมาเห็นเมฆก็ผิวปากส่งเสียงเชียร์วี้ดวิ้ว
เมฆย่นคิ้วเข้าหากัน “พ่อพวกมึงเป็นนกเหรอ” เขาส่งเสียงทักเพื่อนๆ ในบริเวณนั้นได้ไม่ทันขาดคำ สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่รุ่นพี่ต่างคณะซึ่งกำลังยืนคุยอยู่กับอาจารย์ด้วยสีหน้าเรียบเฉยตรงบันไดทางลงตึกซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก
...มาดนักศึกษาตัวอย่างแสนสุภาพเลอเลิศกลับมาแล้ว เด็กหนุ่มค่อนแคะอยู่ในใจ
“ไอ้เมฆ ดูสิ คนที่มึงสารภาพรักมาถึงคณะเราเลยว่ะ”
“ไอ้พวกเหี้ย!” คนถูกแซวขึงตาใส่ “นั่นมันเพราะปีสี่สั่งต่างหากโว้ย”
“แน่ะ เขินด้วยโว้ย”
“กูไม่ได้เขิน! พวกมึงเงียบได้แล้ว!” เมฆพยายามจะดุเพื่อนที่ยืนอยู่แถวนั้น หากใบหน้าร้อนๆ ชอบกล “เงียบสิโว้ย เดี๋ยวอาจารย์ด่าหรอก”
“ไม่มีใครเรียนอยู่นี่หว่า อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้เมฆ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้วโว้ย”
“เฮ้ยๆ พวกมึงหยุดเห่าเลย” เด็กหนุ่มต่อว่า พลางหันไปทางที่รุ่นพี่ต่างคณะยืนอยู่ แล้วสองสายตาก็ประสานกันดังเปรี๊ยะ เมฆเห็นว่าอีกฝ่ายหันไปบอกลาอาจารย์ ก่อนจะก้าวมาทางตน
ใบหน้าชายหนุ่มนิ่งเฉย เสียงขรึมที่เปล่งออกมาส่งผลให้ทุกคนแถวนั้นนิ่งสงัด “ที่นี่ตึกเรียนนะครับ ขอให้เคารพสถานที่ด้วย” ดวงตาเรียวกวาดมองไปช้าๆ จนไปหยุดอยู่ที่เมฆ “ประธานรุ่นดูแลเพื่อนคุณให้ดีกว่านี้หน่อยนะ” จากนั้นจึงเดินลงบันไดไป
บริเวณนั้นเงียบกริบอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะมีใครเอ่ยขึ้น “สมกับเป็นนักศึกษาตัวอย่างที่อาจารย์ชื่นชม มาดโคตรเนี้ยบ”
ครั้งนี้เมฆไม่ได้โกรธ แต่เขารู้สึก... ผิดหวังมากกว่าล่ะมั้ง เนื่องจากอีกฝ่ายทำทีเหมือนว่าไม่ได้รู้จักมักจี่กับใครในที่นี้ ไม่มีคำทักทาย... บรรยากาศรอบๆ ตัวชายหนุ่มดูเข้าถึงยาก ไม่มีรอยยิ้มเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วที่ได้พบกัน
“เขาจะไปฟ้องปีสี่รึเปล่าวะ ฉิบหาย! ประชุมเชียร์เย็นนี้โดนหนักแน่”
เมฆพูดแทรกทันควัน “เขาไม่ฟ้องหรอกน่ะ พวกมึงรีบลงไปกันได้แล้วโว้ย”
หลังลงจากตึกเรียนมา เหล่านักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งที่ไม่มีเรียนแล้วก็มานั่งสุมกันอยู่ที่โรงอาหารเช่นเคย เสียงพูดคุยกันดังอื้ออึง บางคนก็เดินวนไล่ล่าลายเซ็นจากรุ่นพี่กันอยู่ ตัวเมฆเองก็เช่นกัน สำหรับประธานรุ่นเช่นเขา จำเป็นที่จะต้องได้ลายเซ็นครบเพื่อให้เป็นตัวอย่างกับคนอื่นๆ ดังนั้นทุกครั้งเมื่อมีเวลาว่าง เด็กหนุ่มก็จะตามหาลายเซ็นไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไปสักพัก กลุ่มปีสี่ก็ทยอยกันเข้ามาในโรงอาหารบ้าง แต่ส่วนใหญ่แค่มาซื้ออะไรออกไปรับประทานตรงม้าหินด้านนอก กลุ่มพี่ว้ากของภาคเครื่องกลก็เช่นกัน
เมฆมองตามกลุ่มพี่ว้ากปีสี่ไป หากรุ่นพี่ต่างคณะคนที่เขาเพิ่งได้พบก่อนหน้าไม่ได้อยู่ด้วย
“ประธานรุ่น มีอะไรไม่ทราบครับ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก รีบลุกขึ้นแล้วหันไปทางต้นเสียง “เอ่อ...”
คนตรงหน้าเขาคือเต้าหู้และป๊อกเด้ง เพื่อนในกลุ่มของน้ำนั่นเอง ทั้งสองคนโน้มตัวเข้าหากัน พูดคุยกระซิบกระซาบด้วยสีหน้านิ่งเฉย แล้วจึงหันกลับมาทางเด็กหนุ่มอีกครั้ง “ว่าไง มีอะไรกับพวกผม”
เมฆรีบคิดหาคำตอบ พอนึกขึ้นได้ก็ตอบกลับไปทันที “...ผม... ผมจะขอลายเซ็นหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ” เต้าหู้ตอบก่อน “คุณจำคนที่คุณบอกรักเมื่อวานได้รึเปล่า”
เด็กหนุ่มชะงักงัน “เอ่อ” ...ทำไมต้องลากคนคนนั้นมาเกี่ยวด้วยเล่า เขานึกอยากจะจับคอรุ่นพี่เขย่านัก
“จำได้รึเปล่าประธานรุ่น คุณความจำดีไม่ใช่รึไง ไม่น่านึกไม่ออกเลยนะ”
“จำได้ครับ”
“ดี! ไปขอเบอร์มือถือเขามา! แล้วผมจะเซ็นให้”
“หา!”
“ทำไม่ได้เรอะ!” เต้าหู้ตะโกนถามเสียงดังก้อง
เมฆรู้สึกว่าทุกสายตาภายในโรงอาหารกำลังจับจ้องมาที่ตน เขาขบฟันเบาๆ จากนั้นจึงตอบออกไป “ทำได้ครับ” หากพอจะหันหลังออกไป เสียงของรุ่นพี่อีกคนก็หยุดไว้
ป๊อกเด้งถามเสียงดังไม่แพ้เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน “เดี๋ยวก่อน ประธานรุ่น คุณไม่อยากได้ลายเซ็นผมด้วยเรอะ”
เด็กหนุ่มหันขวับ หากตอบกลับไปเสียงอ่อย “...อยากได้ครับ”
“อยากได้หรือไม่อยาก”
“อยากได้ครับ!”
“ดี! ไหนๆ ก็จะไปขอเบอร์มือถือแล้ว ถามไซส์เสื้อ กางเกง รองเท้า กับกางเกงในมาด้วย! แล้วผมจะเซ็นให้”
เมฆอ้าปากค้าง... “.....”
“ทำได้รึเปล่า! ประธานรุ่น!”
มาถึงตอนนี้ เขานึกเกลียดตำแหน่งที่เป็นเหมือนชนักปักหลังตัวเองเสียจริง “ทำได้ครับ”
“ดีมาก!” ป๊อกเด้งหันมองไปรอบๆ โรงอาหาร เขาเห็นว่ามีปีหนึ่งนั่งทำตาปริบๆ รอดูความเป็นไปของประธานรุ่นอยู่เยอะพอสมควร จึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ประธานรุ่น! บอกความหมายของคำว่า SOTUS มาหน่อยครับ”
“SOTUS Seniority - อาวุโส Order - การปฏิบัติตามระเบียบวินัย Tradition - ประเพณี Unity - ความสามัคคี และ Spirit – การมีน้ำใจครับ” เมฆตอบกลับไปทันที
ป๊อกเด้งหันไปทางปีหนึ่งที่เหลือ “ปีหนึ่ง บอกความหมายของ Unity อีกทีซิครับ”
เพื่อนพ้องของเมฆหันมองหน้ากับแบบงงๆ ก่อนจะตอบ “Unity หมายถึงความสามัคคีของหมู่คณะครับ”
“ถ้างั้นผมขอดูความเป็น unity ของพวกคุณสักหน่อยก็แล้วกัน ฟังให้ดี พวกคุณมีเวลาวันนี้กับพรุ่งนี้ ขอให้ช่วยประธานรุ่นของพวกคุณทำมิชชั่นให้สำเร็จ ถ้าหากประชุมเชียร์เย็นวันพรุ่งนี้ ประธานรุ่นพวกคุณไม่ได้ลายเซ็นจากผม ก็เตรียมตัวรับโทษพร้อมกันทั้งหมดนี่แหละ”
เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ยืนนิ่งอยู่กับที่ รอจนพี่ปีสี่เดินจากไปจึงทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
“เฮ้ย ไอ้เมฆ ต้องสู้นะมึง” แหนมหันไปเขย่าหัวไหล่เพื่อนรัวๆ
“มึงลองไปขอเองมั้ยล่ะ ไอ้เหี้ย!” เมฆหันไปต่อว่า งานที่โดนสั่งมาว่าหินแล้ว แต่นี่รุ่นพี่ยังเติมเชื้อไฟให้พวกเพื่อนๆ เพิ่มความกดดันให้ตัวเขาอีก
“กูว่าปีสี่แม่ง ต้องแกล้งมึง แกล้งพวกเราแหงๆ ไอ้เมฆ หาเรื่องลงโทษกันชัดๆ” หินพูดขึ้นบ้าง “มึงอย่ายอมนะ แสดงแสนยานุภาพของประธานรุ่น ให้พี่แม่งอึ้ง ทึ่ง เสียวไปเลย”
“แล้วกูจะทำไงดีวะ” ประธานรุ่นถอนหายใจยาวอย่างอ่อนใจ “จะไปหาตัวพี่เขาที่ไหนยังไม่รู้เลย”
“ยังกับหาเจอแล้วพี่เขาจะให้เบอร์มือถือกับบอกสัดส่วนเขาให้มึงรู้ง่ายๆ งั้นแหละ”
“ลองเสิร์ชหาในเว็บมหาลัยจะมีมั้ยวะ”
“ใครเขาจะเอาเบอร์มือถือไปใส่ในเว็บวะ คิดสิมึงคิด!”
เพื่อนทั้งในภาคเดียวกันและต่างภาคที่อยู่ในบริเวณนั้นก้าวเข้ามารุมล้อม “เฮ้ย เมฆ... พี่ปีสี่มนุษย์ฯ คนนั้นน่ะ เขาอยู่ที่ชมรมยูโด ตอนนี้”
เมฆเงยหน้าขึ้นทันควัน “ชมรมยูโด”
“ไอ้ยมมันอยู่ชมรมยูโดไง บางทีมันอาจจะรู้เบอร์พี่เขาก็ได้นะ”
“แต่ถ้าไซส์เสื้อผ้าล่ะก็ ยังไงพี่เขาก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนลงฝึกใช่มั้ยล่ะ มึงก็ให้ไอ้ยมมันช่วยพาเข้าไปแอบดูสิ เดี๋ยวพวกกูช่วยดูต้นทางกับรั้งพี่เขาเอาไว้ให้เอง”
“เย้ย! แล้วปกติเขาไม่ใส่กางเกงในลงซ้อมกันเหรอวะ”
“ใส่สิโว้ย แต่เขาก็ต้องเตรียมตัวใหม่มาเปลี่ยนสิวะ ไม่งั้นไข่ขึ้นรากันพอดี”
“เออ... แผนนี้โอเคเลยนะมึง ถ้าเราไปกันหลายคน ทำเป็นว่าสนใจแล้วก็ขอให้ชมรมโชว์การเล่นยูโดไรงี้ ห้องเสื้อผ้าต้องโล่งแน่ เดี๋ยวกูจะเข้าไปแอบดูกับมึงเอง” ตำลึงเห็นดีเห็นงามไปด้วย พลางหันไปบอกแหนม “ส่วนมึงไปกับไอ้พวกนี้”
แหนมพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวพวกกูจะรวมตัวกันไปที่ชมรมยูโดเดี๋ยวนี้เลย พวกมึงไปรอที่โรงยิมก่อนเลย ไปโว้ย”
หลังจากตกลงกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ พวกเขายังมีเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าก่อนการประชุมเชียร์จะเริ่มขึ้น ดังนั้นแผนที่วางไว้ จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
เมฆและตำลึงพากันไปโรงยิม พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกแว่วมาจากภายใน จะว่าไปแล้วก็แปลก... เขานึกไม่ถึงเลยว่ารุ่นพี่ต่างคณะคนนั้นจะเล่นยูโดเป็นด้วย ท่าทางสำอางออกจะขนาดนั้น
นัยน์ตาโตสีดำขลับกวาดมองเพียงแค่แวบเดียวก็พบกับเป้าหมาย “อยู่ที่นั่นจริงๆ ด้วย”
ชายหนุ่มอยู่ในชุดยูโดสีขาว กำลังฝึกซ้อมให้กับรุ่นน้อง เสียงของเขาดังก้อง ท่าทางขึงขังและคล่องแคล่ว เขายืนคุมรุ่นน้องที่กำลังฝึกเตะต่อยกันอย่างพร้อมเพรียง ไม่นานก็สั่งพัก ขณะที่กำลังเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดหน้า เขาก็หันไปเห็นผู้มาเยือนทั้งสองคนเข้า
เมฆยืนมองอยู่ที่ตรงประตูทางเข้าโรงยิม พอสบสายตากับน้ำก็รู้สึกหางตากระตุกชอบกล “......”
“เมฆ เอาไงดีวะ เขาเดินมาทางนี้แล้วอ้ะ” ตำลึงหันไปสะกิดเพื่อนยิกๆ
น้ำก้าวเข้ามาหยุดอยู่ไม่ไกลจากสองหนุ่มนัก เขาหรี่ตามองอย่างสงสัย “มาทำอะไรกัน”
“เอ่อ... ผมกับไอ้นี่....”
ชายหนุ่มพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลัง “แล้วพวกข้างหลังนั่นล่ะ”
เมฆหันขวับ พวกเพื่อนในชั้นปีตามมากันไวไม่ใช่เล่น แต่ว่า... เล่นมาเป็นกองทัพขนาดนี้ กะด้วยสายตาคร่าวๆ แล้วก็น่าจะเกือบๆ ห้าสิบคนได้ พวกมึงมาทำไมกันเยอะขนาดนี้วะ แบบนี้จะไม่น่าสงสัยเรอะ
“พวกเราสนใจชมรมยูโดครับ” หนึ่งในทัพหลังตะโกนตอบ
อาจารย์วัยกลางคนที่เป็นที่ปรึกษาของชมรมยิ้มกว้าง พลางก้าวเข้ามาสมทบ “โอ... ปกติเห็นมีแต่สาวๆ มาดูเจ้าน้ำ วันนี้มีหนุ่มๆ มากันเพียบเลยนะ”
“พวกเขาสนใจยูโดครับอาจารย์” น้ำหันไปตอบ
“แห่กันมาขนาดนี้ สงสัยต้องโชว์อะไรหน่อยม้าง จริงมั้ยน้ำ”
“อ่า...” ชายหนุ่มหยุดคิด ก่อนจะมีรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก “งั้นผมจะแสดงเบสิกให้พวกเขาดูสักเล็กน้อยก่อนก็แล้วกัน”
หางตาของเมฆกระตุกแรงขึ้นอีก จนเด็กหนุ่มต้องยกมือขึ้นตะปบ เพราะรอยยิ้มของรุ่นพี่นั้นช่างคุ้นตา รู้สึกเหมือนว่าลางร้ายจะมาเยือนอยู่รำไร
“เชิญทุกคนนั่งเลย” น้ำผายมือไปยังที่นั่งแบบลดหลั่นทางด้านข้างของโรงยิม จากนั้นจึงกวักมือเรียก “ส่วนคุณน่ะ มาทางนี้”
“ผะ... ผมเหรอ” เมฆชี้ไปที่ตัวเอง เขาหันมองซ้ายขวา ก็เห็นว่าเพื่อนพ้องไปนั่งรวมกันด้านข้างเรียบร้อยแล้ว
“ถอดรองเท้าซะ แล้วตามผมมาบนเบาะ” ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่บนเบาะเบื้องหน้ากลุ่มวิศวะปีหนึ่ง เขาบอกเล่าแนะนำเกี่ยวกับยูโดคร่าวๆ แล้วหันไปทางเมฆ “ดูจากขนาดตัว ผมกับเขาก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่การที่จะยกตัวเขาทุ่มได้นั้นมันดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากใช่มั้ยครับ”
นัยน์ตาสีนิลเบิกโพลง “ฮะ! ทุ่ม!”
“ที่จริงแล้ว การทุ่มนั้นจะยากหรือไม่ยากไม่ได้ขึ้นกับขนาดตัว แต่อยู่ที่เทคนิคต่างหาก” พอพูดจบน้ำก็หันไปประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม
“เดี๋ยวๆ พี่” เมฆถอยหลังหนี หากไม่ทัน... จู่ๆ ก็รู้สึกวูบ ร่างกายลอยละล่องไปในอากาศ “ว้ากกก!!” ก่อนจะร่วงตุ้บลงมานอนแผ่หลาบนเบาะ
เสียงปรบมือจากปีหนึ่งวิศวะดังกึกก้อง ตามมาด้วยเสียงเชียร์ “เอาอีก! เอาอีก!”
...เดี๋ยวๆ ไอ้พวกเวร ลืมไปหรือเปล่าว่าพวกเขาแห่มาที่นี่กันทำไม เมฆหันไปสบสายตากับแหนม ซึ่งอีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบบอกว่าให้เล่นตามน้ำไปก่อน
น้ำส่งมือให้เมฆจับยึด แล้วฉุดให้ลุกขึ้น “เตะต่อยเป็นมั้ย เด็กน้อย”
เส้นเลือดบนหน้าผากเมฆกระตุกตุบๆ เขาปลดกระดุมแขนเสื้อและพับขึ้นทีละข้าง “อยากเจ็บตัวเหรอพี่”
“ก็ลองสิ” ชายหนุ่มถอยออกไปเล็กน้อย หงายฝ่ามือขึ้นแล้วกระดิกนิ้วเรียก “เชิญ”
เมฆกำมือแน่น ขายาวก้าวเข้าไปประชิดพร้อมกับง้างหมัดออก... ทว่าสวรรค์ช่างไม่เข้าข้างเด็กหนุ่มเอาเสียเลย ไม่เพียงแต่อีกฝ่ายจะหลบทั้งหมัดและลูกเตะเขาทัน หากยังคว้าแขนของเขาแล้วจับทุ่มให้ลงไปนอนหงายหลังเป็นแมลงสาบโดนไบก้อนอีกรอบ “ว้ากก!”
“ไม่ได้เรื่อง ลุกขึ้น!”
“ผมไม่เคยเรียนยูโดนี่”
“เกิดมาไม่เคยชกต่อยกับใครเลยรึไง อยู่บ้านเล่นตุ๊กตาบาร์บี้เรอะ”
เมฆพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลก่อนจะพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม หากยังไม่ทันถึงตัวอีกฝ่ายก็ก้าวออกมารอรับ เตะตวัดขาเขาพร้อมกับกดตัวเขาลงกับเบาะ
ตุ้บ!
ใบหน้าสวยคมได้รูปอยู่ห่างจากเด็กหนุ่มเพียงแค่ปลายนิ้วกั้น เล่นเอาคนใต้ร่างร้องลั่น “เย้ย!”
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นช้าๆ พลางยิ้มเยาะตรงมุมปาก “เอาล่ะ มาลองกับคนตัวใหญ่กว่าผมบ้างดีกว่า ประธานรุ่นพวกคุณไม่ไหวเลย”
“เดี๋ยวสิ!” เมฆทำท่าจะเถียง แต่มาคิดดูอีกที เขาจะบ้าจี้เข้าไปให้อีกฝ่ายจับทุ่มเล่นอีกทำไม เอาเวลาไปค้นดูไซส์กางเกงในดีกว่า เด็กหนุ่มจึงยอมถอยออกมาอย่างว่าง่าย “ขอบคุณที่ช่วยแนะนำครับ”
เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายถอยง่ายผิดปกติ น้ำจึงหันไปมองด้วยความสงสัย เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย หันไปกวาดสายตามองไปยังหมู่ปีหนึ่งคณะวิศวะ ซึ่งส่วนใหญ่ก็พากันหลบสายตาเป็นพัลวัน จนกระทั่งสายตาไปสบประสานกับเด็กหนุ่มร่างหมีที่กำลังลังยืดคอนำเสนอตัวเองเข้า น้ำจึงกวักมือเรียก “คนนั้นน่ะ ชื่ออะไร ออกมานี่ซิ”
“ชื่อหินครับ” เจ้าของชื่อรีบก้าวลงมา
เมื่อรุ่นพี่โอบไหล่หนาขณะที่หันไปอธิบายวิธีจัดการกับคนที่ตัวใหญ่กว่า เมฆจึงค่อยๆ ถอยกลับออกไปหาเพื่อนรักที่ยืนรออยู่กับยม ปีหนึ่งคณะวิศวะซึ่งเป็นคนในชมรมยูโด
ยมยืนลุกลี้ลุกลน หันรีหันขวางเสมือนวัวสันหลังหวะ พอเมฆเดินเข้ามาใกล้ก็รีบบอก “กูไม่มีหรอกว่ะ เบอร์มือถือพี่น้ำอะ พี่เขาไม่ให้ใครง่ายๆ คงจะมีแต่อาจารย์กับเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้”
“ฉิบหาย แล้วทำไงดีวะ”
“รอถามพี่เขาตรงๆ ดีมั้ยมึง ตอนเลิกชมรมอะ”
“ไอ้เมฆว่าไงวะ กูว่าเบอร์มือถือยังจะพอถามได้ แต่ไซส์เสื้อผ้านี่คงจะยาก ใครแม่งจะบอกไซส์กางเกงในวะ”
“กูใส่ M แบบบรีฟกูยังบอกได้เลย” ยมตอบหน้าตาเฉย
ตำลึงหันไปต่อว่า “ใครจะหน้าด้านเหมือนมึงล่ะ”
เมฆขมวดคิ้ว พลางถอนหายใจหนักๆ “...เบอร์มือถือเอาไว้ก่อนก็ได้ ยังไงหาไซส์ให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”
“ห้องเปลี่ยนเสื้ออยู่ทางนั้น” ยมพยักเพยิดไปยังที่หมาย
ตำลึงกระซิบเสียงเบา “พวกกูไปดูต้นทางมาแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างในเลย รีบไปกันเหอะ”
TBC~*คนบร้าาา เอะอะจับกด เอ๊ย จับทุ่ม ผิดท่า เอ๊ย ผิดผีกับน้องเมฆแล้วงี้ต้องรับผิดชอบด้วยยย 555555
แล้วมิชชั่นนี้จะสำเร็จมั้ยหนอ จะวุ่นวายกันมากขนาดไหน น้องเมฆจะได้สัมผัสกุงเกิงลิงพี่น้ำหรือไม่ โปรดติดตามตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า รักนะ ม้วฟฟฟ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 808066 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก