หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[kitty08]

การกระทำครั้งนี้น่าจะเป็นฝีมือของซ่าแน่ ๆ  เราเห็นด้วยน่ะว่าเขียนต่อเนื่องไปเลยดีกว่า เพราะ ไม่อยากให้ขาดช่วงน่ะ 

[Kaemmiizz]

เรื่องแรกอาจจะไม่ใช่ แต่เรื่องตุ๊กตาใช่ซ่าแน่นอนที่เป็นคนทำ จับให้ติด เอาให้เด็ดขาดนะแบงค์

[Freja]

นี่แค่คู่รองนะ    คู่หลักจะขนาดไหนนี่
อยากเห็นโมองค์ลงมั่งจัง
จะได้รู้ไปเลยว่าอย่ามาริอาจแกล้งอีก

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[MayA@TK]

รอบที่แล้วไม่ใช่รอบนี้ไอ้ซ่าชัวร์ แบงค์รีบจัดการเร็วๆ

ดึงไอ้ซ่าเข้ามาในชีวิตรักของตัวเองกับโมจนมันไม่ยอมเลิกรา

ซ้ำยังก่อกวนแบบนี้ ก็จัดการให้เด็ดขาดด้วยนะแบงค์

 

[missyaoi]

ดีใจที่มีคนอ่านมาอ่านนะคะ เรายังไม่รับปากว่าจะมาอีกเมื่อไหร่ เพราะงานเข้าเยอะมาก คงต้องใช้เวลาเคลียร์นิดหนึ่งนะ ~~~~~

[mild-dy]

 

[boboman]

คราวนี้เป็นซ่าแหงๆ
รอน้า

[VarainDark]

สงสารโมอ่า
แบบนี้คงช๊อคนานอ่ะ
แบงค์ก็ดูแลโมให้ดีนะ

[missyaoi]

ตอนที่ 20


(Part 2)


“มึงสงสัยใครเป็นพิเศษมั้ยวะ”  ไอ้แม็คขมวดคิ้วถาม เมื่อผมเล่าเรื่องที่เมื่อวานมีคนส่งตุ๊กตาโชกเลือดมาให้ถึงที่คอนโด วันนี้พวกเราจึงมารวมตัวกันที่บ้านข้างมอของน้องฟีฟ่า ซึ่งเจ้าตัวอาสาทำอาหารเย็นเลี้ยง ตอนนี้ก็หมกตัวอยู่ในครัวได้สักพักแล้วโดยมีไอ้โมกับน้องคิมเป็นลูกมือช่วยอยู่ ส่วนพวกผมก็นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างนอก

“กูคิดไม่ออกจริงๆ ว่ะ ตอนนี้มันตื้อไปหมด”  ผมบอก

“หรือว่าจะเป็นกิ๊กเก่าไอ้โมเหมือนคราวที่แล้ว”  ไอ้แม็คพูดอีก

“แต่คราวนี้กูว่าไม่น่าจะใช่”  ไอ้คีนพูดขึ้นมาบ้าง โดยมีไอ้เซนพยักหน้ารับอยู่ข้างๆ เป็นเชิงว่าเห็นด้วย (อยู่กับไอ้เซนนี่ต้องเดาใจอย่างเดียวครับ รอแม่งพูดอาจจะไม่ได้ความ)

“ทำไมมึงสองคนถึงคิดงั้น”  ผมถาม

“เซนส์”  ไอ้คีนกับไอ้เซนตอบพร้อมกันสั้นๆ

“เออว่ะแม่ง เด็กๆ ไอ้โมก็มีแต่ผู้หญิงคงไม่กล้าเล่นแรงถึงขนาดนี้หรอก แต่ถ้าผู้ชายล่ะไม่แน่”  ไอ้รีมสันนิษฐานขึ้นมาบ้าง และข้อสันนิษฐานของมันทำให้ผมคิดบางอย่างขึ้นมาได้

ผู้ชาย. . .

ขออย่าให้เป็นไปตามที่ผมคิดเลย

“อย่าเพิ่งคิดอะไรกันเลยนะพี่ๆ มาๆ กินข้าวกันก่อน”  น้องฟีฟ่าที่ไม่รู้ว่าออกมาจากครัวตอนไหนเอ่ยเรียก พวกเราพยักหน้าให้กัน ก่อนที่จะลุกขึ้นจากห้องนั่งเล่นไปที่สนามหน้าบ้านซึ่งได้ถูกจัดให้เป็นสถานที่จัดปาร์ตี้ขนาดย่อมไปซะแล้ว

พวกเรากินข้าวกันเสร็จก็ตามด้วยเหล้าเบียร์กันต่อเลยถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะไปดื่มกันที่ร้านพี่นอร์ทมาแล้วก็ตาม ผมเองก็พยายามแหย่ไอ้โมเล่นเพื่อไม่ให้มันคิดมาก เพราะผมสังเกตเห็นว่าพอมันอยู่คนเดียวทีไรก็จะชอบนั่งเหม่อ ขมวดคิ้วจนเป็นโบว์ทุกครั้ง

“คิ้วพันกันเป็นโบว์หมดแล้ว”  ผมพูดพลางคลึงหว่างคิ้วมันให้คลายออก

“มึง. . .กูอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ แล้วมันต้องการอะไร เท่าที่จำได้กูไม่เคยไปหาเรื่องใครที่ไหน แล้วใครที่มันแค้นกูขนาดนี้วะ”

“เอาน่า อย่าเพิ่งคิดมากเลย นี่ก็ผ่านมาเป็นวันแล้ว ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย ไอ้คนนั้นมันคงจะล้มเลิกไปแล้วแหละ”  ผมปลอบเพื่อให้มันสบายใจขึ้น ผมไม่ชอบที่ต้องเห็นไอ้โมมานั่งทุกข์ใจ นั่งคิดมากอะไรแบบนี้ ถึงแม้ว่าผมเองจะยังไม่ปักใจร้อยเปอร์เซ็นว่าคนที่ทำเป็นใคร และต้องการอะไร แต่ผมก็หวังว่าคนที่ทำมันจะล้มเลิกความตั้งใจไปแล้ว

“อืม. . .”

หลังจากนั้น ไอ้โมก็กลับมาเป็น(เกือบ)ปกติ มันคุยเฮฮากับเพื่อนบ้างตามประสามัน คอยเล่นคอยช่วยน้องฟีฟ่ากับน้องคิมเรื่องอาหารเรื่องกับแกล้มบ้าง จนเวลาผ่านไปเกือบตีหนึ่ง พวกเราก็เห็นว่าควรจะแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว พวกไอ้แม็คก็แยกย้ายกันกลับแล้ว ไอ้คีนก็นอนกับเมียมัน มีผมกับไอ้โมที่กลับเป็นคู่สุดท้าย

“ที่จริงพี่โมกับพี่แบงค์ค้างที่นี่ก็ได้ ยังมีห้องว่างอยู่”  น้องฟีฟ่าพูด แต่ไอ้โมส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไรฟ่า พี่เกรงใจ ยังไงกลับไปนอนที่คอนโดดีกว่า”

“โหยยย เกรงใจอะไรกันพี่โม คนกันเอง”  น้องมันโอดครวญ แถมด้วยการเอื้อมมือมาเกาะแขนไอ้โมแบบอ้อนๆ

“เอาไว้โอกาสหน้านะ”  ไอ้โมพูดยิ้มๆ เอื้อมมือไปขยี้ผมน้องรักมันจนฟู

“ครับๆ ขับรถดีๆ นะพี่แบงค์”  น้องมันรับคำอย่างเสียไม่ได้ พอผมขึ้นรถมาก็ยังไม่วายที่จะกำชับอีก ผมเองก็พยักหน้ารับยิ้มๆ

“ขับได้แน่นะ”  ไอ้โมถามหลังจากที่ปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว

“ไม่เมาสักหน่อย”  ผมบอกพร้อมกับขยี้หัวมันเบาๆ ผมกินเบียร์เข้าไปแค่ไม่กี่แก้ว เพราะยั้งตัวเองไว้แล้วว่าต้องขับรถกลับคอนโด
“ง่วงก็นอนไปก่อนก็ได้”  ผมบอก พร้อมกับเอนเบาะให้มันเสร็จสรรพ ไอโมพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ผมเองก็สตาร์ทรถ และออกตัวไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย

ด้วยความที่ตอนนี้ดึกมาก ถึงจะเป็นถนนใจกลางเมือง แต่มันก็ค่อนข้างโล่งอยู่ดี ผมจึงขับรถมาเรื่อยๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก แต่เพราะปกติผมจะเป็นคนขับรถค่อนข้างเร็วอยู่แล้ว ในความเร็วระดับปกติของผมจึงอาจจะดูเหมือนเร็วมากในสายตาคนอื่น

แต่ระหว่างที่ผมกำลังขับรถเพลินๆ อยู่นั้นก็มีเหตุการณ์คาดฝันเกิดขึ้น!!

“ไอ้แบงค์!! ระวัง!!”

“เฮ้ย!!”

เอี๊ยดดดดดดด. . .

โชคดีที่เสียงไอ้โมเรียกสติ. . .

โชคดีที่ผมเบรกทัน. . .

. . .ไม่งั้นคงเสยตอหม้อข้างทางแน่

มอเตอร์ไซด์ปาดหน้า. . .

“เป็นไงบ้าง. . .โม. . .เป็นอะไรรึเปล่า”  ผมหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ โล่งใจนิดหน่อยที่เห็นว่ามันคาดเข็มขัดนิรภัย

“กูโอเค แค่. . .ตกใจนิดหน่อย”  ไอ้โมว่า ผมเอื้อมมือไปลูบหัวลูบหลังปลอบมัน แต่สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปตามทางที่มอเตอร์ไซด์เมื่อกี้ขับไป

ไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายว่ารถคันเมื่อกี้มันจงใจตัดหน้า. . .

แต่ให้ตาย!! เมื่อกี้ดูยังไงก็ไม่ใช่อุบัติเหตุ!!
.
.
.
.
.
“กูเห็นมันขับตามหลังเรามาตลอด แล้วอยู่ๆ พอถึงทางโค้งมันก็แซงขึ้นมาแล้วตัดหน้า”  ไอ้โมเล่าให้ฟังเมื่อเรามาถึงคอนโดแล้วอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนเรียบร้อยแล้ว แล้วสิ่งที่ไอ้โมบอกมันก็ยืนยันสิ่งที่ผมคิดในตอนแรกได้เป็นอย่างดี. . .มันจงใจขับรถตัดหน้าผมจริงๆ ด้วย เมื่อกี้มันกะเอาชีวิตกันชัดๆ
“มึงว่า. . .มันเกี่ยวกับไอ้ตุ๊กตานั่นรึเปล่า”  ไอ้โมว่าอีก

“มึงกำลังจะบอกกูว่าไอ้คนขับรถตัดหน้าเราเป็นคนๆ เดียวกับคนที่ส่งตุ๊กตานั่นมางั้นหรอ”  ผมถาม แต่ไอ้โมส่ายหน้า ผมขมวดคิ้วงง

“อาจจะไม่ใช่คนๆ เดียวกัน. . .แต่อาจจะเกี่ยวข้องกัน”

“ไอ้โมกูว่าช่วงนี้มึงระวังตัวหน่อยก็ดี อย่าไปไหนคนเดียว มีอะไรต้องบอกกู. . .รู้มั้ย”  จะว่าผมวิตกเกินเหตุก็ได้ แต่อะไรหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้มันทำให้ผมกังวล ทำให้ผมเป็นห่วงไอ้โมมากขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้ว่าไอ้คนที่ทำเรื่องนี้มันต้องการอะไร ทำให้ตกใจ ทำให้กลัว. . .ข่มขู่. . .หรือต้องการเอาถึงชีวิต

พวกเราสองคนพยายามยิ้มให้กันเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ก่อนจะนอนกอดกันตามปกติ แต่กว่าคนในอ้อมกอดของผมจะหลับ เล่นเอาตะคริวกินแขนเลยทีเดียว. . .ผมรู้ว่ามันทั้งคิดมากทั้งกังวล เพราะผมเองก็ไม่ต่างกันเลย


เช้า. . .

“อืม. . .ไปไหน”  ผมถามเสียงงัวเงียไม่ยอมลืมตา เมื่อรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดขยับ

“ไปดูของในตู้เย็นไง ว่ามีอะไรให้มึงทำให้กูกินได้บ้าง”  ไอ้โมบอก

“อืมๆ”  ผมรับคำแบบมึนๆ รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นของริมฝีปากที่จรดลงมาตรงหน้าผาก รู้สึกถึงสัมผัสของมือนุ่มที่สางผมให้อย่างเบามือ รู้สึกถึงสัมผัสที่ลูบผมอย่างแผ่วเบา จนผมหลับไปอีกครั้ง. . .

Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrr

ผมรู้สึกตัวขึ้นอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นโทรศัพท์ภายในของคอนโด ผมจึงลุกขึ้นไปรับอย่างมึนๆ

“ฮัลโหล ครับ?”

((ไอ้แบงค์))

ไอ้โม. . .

“มึงไปทำอะไรข้างล่าง”  ผมถามเพราะจะโทรมาเบอร์นี้ก็มีอยู่ที่เดียวคือล็อบบี้ข้างล่าง

((อย่าเพิ่งถาม ลงมารับกูหน่อย))

“ทำไม มึงเป็นอะไร!!”

((ลงมารับกูก่อน เดี๋ยวเล่าให้ฟัง))  พอมันพูดย้ำแบบนั้นผมรับคำสั้นๆ ก่อนจะรีบไปล้างหน้าแปรงฟันลวกๆ แล้วลงไปที่ล็อบบี้ข้างล่างทันที ก่อนจะแทบทรุดเมื่อเห็นว่าตามแขนขาไอ้โมมีรอยฟกช้ำ รอยถลอกเต็มไปหมด

“เกิดอะไรขึ้น”  ผมถามพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งยองให้หน้าตัวเองอยู่ในระดับที่จะมองแผลมันได้ชัดๆ

“คือ. . .กูกำลังจะไปซื้อของแล้วโดนรถเฉี่ยวน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“ดูเหมือนข้อเท้าจะแพลงนะคะ ฝนว่าคุณแบงค์พาคุณโมไปโรงพยาบาลตรวจให้ละเอียดอีกทีดีกว่าค่ะ”  รีเซฟชั่นของคอนโดพูดขึ้นบ้าง

“ขอบคุณมากครับ”  ผมบอก เธอยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ

ผมพาไอ้โมมาที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจให้ละเอียดอีกครั้ง ปรากฏว่านอกจากรอยฟกช้ำรอยถลอกที่เห็นภายนอกแล้วยังขาแพลงและบวมขึ้นมาจนต้องใส่เฝือกอ่อนไว้สองสามอาทิตย์เป็นอย่างต่ำ

“ค่อยๆ นั่ง”  ผมบอกเมื่อประคองไอ้โมให้มันนั่งลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น

“ไอ้บ้า อย่าเว่อร์ได้มั้ย กูแค่เจ็บเท้า ไม่ได้พิการ”  มันแหวผมยิ้มๆ ดูก็รู้ว่ามันทำเพื่อไม่ให้ผมคิดมาก แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ขันไปกับมันด้วย
“นี่. . .อย่าคิดมากสิ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ”  ไอ้โมบอกอีก เอื้อมมือมาขยี้หัวผมที่นั่งอยู่ต่ำกว่ามันเบาๆ

“ทำไมกูรู้สึกเหมือนมันจงใจยังไงไม่รู้ มันบังเอิญเกินไปรึเปล่า เมื่อคืนก็ทีนึงแล้ว”  ผมพูดตามที่คิด

“ไม่เอา อย่าคิดมากสิ. . .นะ”  ไอ้โมซบหน้ามันลงกับไหล่ผมอย่างอ้อนๆ แบบที่มันไม่ค่อยทำบ่อยๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมาก
“กูหิวแล้ว”  มันบอกอีก

“โอเคๆ”  ผมพยักหน้า ยิ้มให้มันทีหนึ่งเพื่อที่จะไม่ให้มันคิดมากไปกับผมด้วย ก่อนจะลุกขึ้นไปโทรสั่งอาหารจากทางคอนโด เพราะว่าเราไม่มีของอะไรติดตู้เย็นเลย และนี่แหละเป็นสาเหตุให้ไอ้โมลงไปข้างล่างจนโดนเฉี่ยว

พอเรากินข้าวกันเสร็จไอ้โมก็หลับลงไปอีกครั้ง ผมอาศัยจังหวะนี้เพื่อโทรหาใครบางคน

“มึงสืบให้กูทีว่ารถทะเบียนXXXเป็นของใคร”  เมื่ออีกฝ่ายรับคำแล้ว ผมกดวางสายแล้วนั่งลงตรงปลายเตียง มองหน้าไอ้โมอย่างครุ่นคิด โชคดีที่มีคนจำทะเบียนรถคันที่เฉี่ยวไอ้โมได้แล้วบอกทางคอนโด ผมเลยให้คนสืบหาว่ารถคันนั้นเป็นของใคร ทีนี้ผมก็จะได้รู้สักทีว่าใครที่มันทำเรื่องแบบนี้ แล้วมันต้องการอะไรกันแน่

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr

“ว่าไง ได้เรื่องยังไงบ้าง”  ผมถามเมื่อคนที่โทรมาคือคนที่ผมให้ตามหาเจ้าของรถคันนั้น

((สวมทะเบียนว่ะ เจ้าของตัวจริงอยู่เชียงใหม่))

“แม่งเอ๊ย!!”  ผมสบถอย่างหงุดหงิดเมื่อในที่สุดแล้วก็ยังไม่สามารถรู้ตัวคนร้ายได้ ได้แต่กำโทรศัพท์แน่นอย่างโมโห ถ้าสวมทะเบียนขนาดนี้เรื่องนี้ก็คงไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ

ถ้ากูรู้ว่าใครทำ กูจะไม่มีวันให้อภัยมันเด็ดขาด!!

(โม)
เวลาผ่านมาสองอาทิตย์กว่าโดยที่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก พรุ่งนี้ก็ครบกำหนดที่ผมจะต้องไปเอาเฝือกออก แต่คืนนี้ผมต้องอยู่ห้องคนเดียวเพราะไอ้แบงค์มันบอกว่ามีเรื่องต้องจัดการ แต่มันไม่ยอมบอกผมว่าเรื่องอะไร ช่วงนี้ไอ้แบงค์ทำตัวแปลกๆ มันชอบออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง แต่คุยแค่แป็บเดียวก็กลับเข้ามาในห้องหน้าเครียดๆ พอผมถามมันก็เลี่ยงๆ ทำเรื่องลามก หาเรื่องให้ผมว่ามันจนผมลืมที่จะถาม จนเมื่อกี้มันรับโทรศัพท์จากใครก็ไม่รู้แล้วมาบอกผมว่ามีเรื่องต้องไปจัดการ ห้ามผมออกไปไหน ให้ผมรออยู่ที่ห้องจนกว่ามันจะกลับมา แต่เชื่อมั้ย นี่มันผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วแต่มันก็ยังไม่กลับมา

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งเบาๆ ที่โทรศัพท์อยู่ในมือผมตลอดเวลาก็เพราะถือรอเผื่อไอ้แบงค์จะโทรมา รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีสักสาย จนตอนนี้แต่แทนที่จะเป็นเบอร์ไอ้แบงค์ที่โทรเข้ามา กลับเป็นเบอร์อื่นที่ผมไม่รู้จัก

“ฮัลโหล”

((สวัสดีฮะพี่โม. . .))

“ซ่า. . .”

((แหม. . .พี่โมนี่จำเสียงซ่าได้แม่นจังนะฮะ))

“มีอะไรก็รีบๆ พูด ไม่ต้องมาเล่นลิ้นอ้อมค้อมอะไรให้มากมาย”  ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย เพราะเสียงที่เด็กนี่พูดมันยียวนกวนประสาทจนขมับผมเต้นตุบๆ

((หึหึ ใจร้อนจังเลยน้าาาา. . .ก็แค่อยากโทรมาเช็คดูว่าตอนนี้พี่แบงค์ไม่ได้อยู่กับพี่โม))

“ทำไม มีธุระอะไรกับผัวคนอื่นเขา”  ผมพูดโดยเน้นคำว่า ‘ผัว’ คาดหวังว่าจะได้ยินฝ่ายนั้นหงุดหงิดจนคลั่งเหมือนคราวก่อน แต่คราวนี้มันไม่ใช่ ผมกลับได้รับเสียงหัวเราะกลับมา

((หึหึ ผัวพี่ที่กำลังจะกลายเป็นผัวผมน่ะหรอ แย่จังนะฮะพี่โม บางทีตอนนี้เราอาจกำลังมีผัวคนเดียวกัน))

“ไอ้เด็กเปรต!! ต้องการอะไรกันแน่”  คราวนี้กลับเป็นผมที่ของขึ้น ในเมื่อประโยคที่มันเอ่ยมาเป็นประโยคที่ผมเกลียดที่สุด ไม่มีใครหรอกนะที่ต้องการใช้ผัวร่วมกับคนอื่น!!

((เคลียร์กันมั้ยฮะพี่โม ให้เรื่องราวระหว่างเราสามคนจบลงสักที))

“ตกลง”  ผมรับคำทันทีแทบไม่ต้องคิด ผมเองก็เบื่อเต็มทีแล้วที่ต้องอยู่แบบนี้ ผมสงสัยว่าไอ้ตุ๊กตาเฮงซวยนั่นที่ส่งมาให้ผม รถที่ขับปาดหน้า ไหนจะรถที่เฉี่ยวผมจนต้องใส่เฝือกไว้ ผมมั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือมันแน่ๆ แต่ผมแค่ไม่อยากพูด ไอ้แบงค์มันเอ็นดูเด็กคนนี้มาก ถึงมันจะรู้ว่าเด็กคนนี้แสบแค่ไหน แต่มันคงไม่คิดว่าเด็กซ่านี่จะทำเรื่องแบบนี้

((งั้นก็มาเจอซ่าที่XXX))

ผมหวังว่าเรื่องนี้จะจบลงด้วยดีสักที. . .

.
.
.
.
.
เชิญคนอ่าน คนเขียนได้ตามสบายเลยค่ะ รู้ตัวว่าช่วงนี้นานนนนนนนๆ จะอัพที ขอโทษจริงๆ ค่ะ งานเข้าจริงๆ รออีกแป๊บนะคะ งานจะออกคนเขียนแล้วค่ะ แล้วจะกลับมาอัพถี่เหมือนเดิม

ส่วนเนื้อเรื่อง ตอนหน้าทุกอย่างคลี่คลายแล้วค่ะ (ตอนหน้านะ ไม่ใช่พาร์ทหน้า  ) ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องจะถูกใจคนอ่านรึเปล่า จากนิยายใสๆ กลายเป็นนิยายไสยๆ ซะแล้ว แต่ก็นะ เป็นไปตามพล็อตเจ้าค่าาา อีกนิดเดียวคู่หลักจะกลับมาครองกระทู้แล้วล่ะ

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่าา

[boboman]

ซ่าต้องหลอกให้โมออกไปหาแน่เลยอะ
รอตอนหน้าน้า

[Freja]

มันจะจบลงได้ด้วยดีได้ยังไงคะ โม?
ส่งของมาขู่
มอเตอร์ไซด์ปาดหน้า
รถเฉี่ยว  อาจจะไม่ได้กะให้ตายก็เอาให้อ่วม
สงสัยว่านี่มันไม่ใช่แค่ต้องการผัวชาวบ้านแล้ว
เพราะคืนที่มอเตอร์ไซด์ปาดหน้านั้น *ผัว*ที่ว่าก็นั่งไปด้วยนะ
ถ้าผิดพลาดก็ได้ตายกันหมดแน่

กลัวว่ามันจะเป็นการเอาชนะ
แก้แค้นให้เจ็บให้ตายกันไปข้างหนึ่งมากกว่า

อย่าไปคนเดียวนะโม  เธออาจจะแกร่งแต่ตอนนี้ใส่เผือกอยู่นะ
เอาเซนเอาเพื่อนคนอื่นๆไปด้วยก็ยังดี
หนีบแบงค์ไปด้วยยิ่งเยี่ยม
ในเมื่อเกิดที่แบงค์ก็ให้มันจบมี่แบงค์แล้วกัน

[MayA@TK]

OMG นี่ถ้าเป็นซ่ามันทำจริงๆ ทั้งเรื่องตุ๊กตาเลือด มอไซค์ปาดหน้า รถเฉี่ยว

แม่งโรคจิตน่าดู โมอย่าเชื่อมันลุยเดี่ยวไปหาไอ้ซ่าคนเดียวนะ อันตรายอ่ะ

แบงค์จัดการให้ได้นะ ทำให้เมียรักของแบงค์เจ็บแบบนี้ต้องเอาคืนให้หนัก

มาม่าแบงค์โมทำเรากลัว ไม่รู้ว่ามาม่าฟ่าคีนจะหนักหน่วงขนาดไหน

 

[kitty08]

คนเขียนไม่ต้องเครียดจ้า พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาอัพได้จ้า เรารอเสมอแหละ ซ่านี่ท่าทางจะเป็นเอามากน่ะเนี่ย หน้าตาก้อออกจะน่ารักกลัวไม่มีใครรักหรือไง  น่าสงสารจริง ๆ 

[Supparang-k]

โมอย่าทำเก่งไปคนเดียวน่ะเว้ย ถ้าเด็กนี่มันแสบถึงขนาดก่อเรื่องได้ขนาดนี้มันคงไม่ธรรมดาเรียกกำลังเสริมด้วยเข้าใจไหม   งุ๊ยยยยย...ลุ้นอะ

[ka[ze]na]

สติค่ะโม

[kdds]

-_- อย่าออกไปคนเดียวล่ะโม ดูก็รู้แล้วว่าเด็กมันตั้งใจจะยั่วโมโห
ซ่า นางเป็นจิตประสาทนะ แย่งผู้ชายคนเดียวนี่ถึงกับจะฆ่าจะแกง
นี่กลัวใจนาง จะเรียกโมออกมาให้โดนรุมโทรมรึเปล่า

[ZaRa]

นางชักจะน่ากลัว~~

[mystery Y]

โมอย่าไป!!

[missyaoi]

  ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่าาา นึกว่าคนอ่านจะลืมกันซะแล้ว ดีใจที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ

[s.mosis]

หน่วงเรื่องโมกับแบงค์อ่ะเมื่อไหร่จะจบเบื่อพูดเลย

[VarainDark]

ขอเอามีดกระซวกไส้เด็กซ่าสักทีเถอะครับ หึหึๆ

[missyaoi]

ตอนที่ 21
แบงค์ x โม


(Part 1)
(แบงค์)


   วันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากไอ้รีมเรื่องทะเบียนรถที่ขอร้องให้มันไปสืบ ถึงแม้จะรู้แล้วว่าเป็นรถที่สวมทะเบียน แต่เพื่อนผมก็พรรคพวกมากพอที่จะสามารถหาตัวเจ้าของรถทะเบียนปลอมคันนั้นได้ และพอรู้ตัวเจ้าของรถปุ๊บ มันก็ไม่ยากเลยที่ผมจะตามหาตัวมัน พอเจอตัวและข่มขู่แค่เล็กๆ น้อยๆ หมอนั่นก็สารภาพหมดเปลือกว่าโดนจ้างวานมา และแน่นอนมันซัดทอดไปถึงตัวการ

   ผมให้คนที่ขับรถเฉี่ยวไอ้โมเป็นคนโทรตามตัวการให้มาที่ผับพี่นอร์ท พอมันลงรถปุ๊บ ผมก็คว้าตัวทันที

“พี่แบงค์. . .”  ซ่าร้องชื่อผมออกมาอย่างตกใจ หน้าตาซีดเผือด
ผมจัดการลากซ่ามาที่ห้องทำงานพี่นอร์ททันทีที่ให้ไอ้แม็คโทรไปขออนุญาตพี่แกเรียบร้อยแล้ว ไอ้พวกเพื่อนๆ ผมมันรออยู่ข้างนอกเพื่อให้ผมได้เคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง ผมเหวี่ยงซ่าลงไปที่โซฟาแล้วมองมันด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กคนนี้จะทำเรื่องแบบนี้

 โอเคผมอาจจะรับรู้ความแสบของมันมาบ้างจากรูปที่มันส่งให้ไอ้โมดูและเสียงที่ไอ้โมอัดให้ฟังเมื่อหลายวันก่อนแต่ผมไม่คิดว่ามันจะทำถึงขนาดนี้ ถึงขนาดที่จะฆ่ากันให้ตาย!!

“ทำแบบนี้ทำไม ที่พี่เคยบอกไปนี่ไม่รู้เรื่องใช่มั้ย”  ผมถามเสียงเรียบ  ก่อนจะพูดอีกเมื่อซ่าทำท่าจะร้องไห้ออกมา “อย่าบีบน้ำตามันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา. . .น้ำตาไม่ได้ช่วยให้คนผิดกลายเป็นถูกได้หรอก”  พอผมพูดแบบนั้นเหมือนน้ำตาสั่งได้ เพราะซ่าไม่มีสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แบบเมื่อกี้อีก แต่กลับส่งยิ้มมาให้ผม ยิ้มที่ผมเคยคิดว่าน่าเอ็นดู แต่ตอนนี้มันกลับดู. . .ร้าย. . .จนผมแทบจะลืมภาพเด็กที่ผมเคยเอ็นดูเหมือนน้องชายไปจนหมดสิ้น

“ว้า. . .พี่แบงค์จับได้แบบนี้ซ่าก็แย่สิฮะ หน้ากากเด็กน้อยน่าเอ็นดูใช้งานไม่ได้ซะแล้ว”

“เรามาคุยกันดีๆ ตกลงมั้ย”  ผมพูดอย่างประนีประนอม  “เลิกซะ ที่ทำอยู่ทุกอย่างเลิกให้หมด แล้วเราจะยังเป็นพี่น้องกันได้เหมือนเดิม”  ผมพูดอีกตามที่ใจคิดจริงๆ ถ้าซ่ายอมหยุดทุกอย่างที่แค่ตรงนี้ ผมจะยังสามารถเป็นพี่น้องกับมันได้เหมือนเดิม แค่อาจจะไม่เอ็นดูมันเหมือนเป็นน้องแท้ๆ อย่างเมื่อก่อน

“พี่แบงค์ก็พูดแต่ว่าจะเป็นพี่น้องๆๆ เคยถามซ่าสักคำมั้ยว่าอยากเป็นพี่น้องกับพี่รึเปล่า ถามซ่าสักคำมั้ยว่าสามารถมองพี่เป็นแค่พี่น้องได้รึเปล่า!!”  มันยืนขึ้นประจันหน้ากับผม ตะโกนใส่อย่างเหลืออด สายตามันดูเสียใจ นั่นทำให้ใจผมกระตุกไปแวบหนึ่ง เพราะความที่เห็นว่ามันเป็นน้องมาโดยตลอด น้องที่เป็นเหมือนน้องแท้ๆ คงไม่มีพี่คนไหนที่ทนเห็นน้องตัวเองเจ็บปวดได้. . .ผมก็เหมือนกัน

“แล้วจะให้พี่ทำยังไง พี่รักไอ้โมแค่ไหนก็เคยบอกไปแล้ว พี่บังคับใจซ่าให้มองพี่เป็นแค่พี่ชายไม่ได้ ซ่าก็บังคับใจพี่ให้รักซ่าแบบคนรักไม่ได้เหมือนกัน”  ผมบอกอย่างให้เหตุผล แต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่เข้าใจเท่าไหร่

“รักได้สิ. . .เลิกกับพี่โมซะนะ แล้วมาคบกับซ่า รับรองเลยว่าซ่าจะทำให้พี่แบงค์มีความสุขได้มากกว่าพี่โมแน่นอน. . .ซ่าจะไม่นอกกายนอกใจ จะไม่ทำให้พี่แบงค์เสียใจเหมือนที่พี่โมทำ”

“แล้วซ่าแน่ใจหรอว่าถ้าพี่คบกับซ่าแล้วซ่าจะมีความสุขในเมื่อหัวใจพี่รักคนอื่นอยู่”

“มีความสุขสิ. . .แค่พี่แบงค์มาคบกับซ่า เราทั้งสองคนจะมีความสุข”

“พี่ไม่รู้จะบอกซ่ายังไงแล้ว. . .พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมซ่าถึงพูดไม่รู้เรื่อง”

“พี่แบงค์นั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง แค่เลิกกับพี่โมมาคบกับซ่ามันยากตรงไหน!!”

“ก็ยากตรงที่พี่รักไอ้โมไม่ได้รักซ่าไง!!. . . ถ้าซ่ายังไม่จบ พี่ก็จะเป็นคนจบเอง. . .ต่อไปนี้เราสองคนไม่ต้องเจอกันอีก พี่จะถือซะว่าน้องชายที่น่ารักคนเดิมของพี่ได้หายไปจากชีวิตพี่แล้ว. . .ต่อไปนี้ก็ทางใครทางมันเถอะ”  ผมพูดแค่นั้นแล้วหมุนตัวจะออกจากห้อง เหนื่อยจะพูดดีๆ ด้วยแล้ว ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องพูดกันอีก มันน่าจะง่ายกว่า จบๆ กันไปเลย จะไม่มีอีกแล้วน้องชายที่ชื่อซ่า กับพี่ชายที่ชื่อแบงค์. . .

แต่เสียงหัวเราะกับประโยคที่คนในห้องพูดกลับทำให้เท้าผมหยุดอยู่กับที่ หมุนตัวกลับไปเพื่อเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง

“ฮ่าๆ ก็ดี ในเมื่อซ่าไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้!! พี่แบงค์มัวแต่มาคุยกับซ่า เพื่อนๆ พี่ก็อยู่แค่หน้าห้องนั่น. . .หึแล้วรู้อะไรมั้ยว่าตอนนี้คนที่พี่แบงค์บอกว่ารักมันเกือบตายเจอกับอะไร ฮ่าๆ ฮ่าๆ. . .อ่ะๆ อย่าเข้ามานะ ลองเช็คดูสิว่าตอนนี้เมียพี่อยู่ไหน เผลอๆ อาจจะกำลังสนุกกับสิ่งที่ซ่าจัดให้อยู่ก็ได้ หึหึ”

“นายทำอะไรไอ้โม!!”  ผมตะคอกถาม ตอนนี้ไม่เป็นแม่งแล้วสุภาพบุรุษบ้าบออะไรนั่น ในเมื่อทำกันขนาดนี้ก็ไม่ต้องเห็นแล้วกับความเอ็นดูอะไรที่เคยมีให้

“ก็ไม่รู้สินะ”  มันตอบอย่างกวนประสาท

“เหี้ยเอ๊ย!!”  ผมสบถเสียงดังลั่น ตอนนี้คนที่จะสติหลุดจะกลายเป็นผมซะเองแล้ว ในขณะที่ซ่าที่สมควรกลัวผู้ชายตัวเท่าควายตกมันอย่างผมกลับทิ้งตัวลงนั่งแคะเล็บเหยียดยิ้มอยู่ที่โซฟาหน้าตาเฉย

“เกิดอะไรขึ้นวะ!!”  ไอ้แม็คตามด้วยเพื่อนวิ่งเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของผม

“โทรหาไอ้โมที ไอ้แม็ค เร็วๆ!!”  ผมบอก แต่สายตายังไม่ละจากคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา ใจอยากจะเข้าไปซัดให้แหลกคามือ แต่เพราะคำพูดของไอ้โมมันคอยเตือนผมให้ยับยั้งชั่งใจต่ออารมณ์โกรธของตัวเอง ทั้งๆ ที่ตอนนี้ตัวผมสั่น ร่างกายผมเหมือนมีไฟที่ลุกโชนด้วยความโกรธ

“โทรหาไอ้โมไม่ติดว่ะ”  ไอ้แม็คบอก นั่นยิ่งทำให้ผมร้อนรนกว่าเดิม

“ใจเย็นมึง อาจจะไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงก็ได้”  ไอ้รีมปลอบ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามใจเย็นอย่างที่มันบอก ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงหัวเราะปิศาจของเด็กนั่นซะก่อน

“หึหึ”

“นายทำอะไรไอ้โมบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”

“หึหึ”  มีแค่เสียงหัวเราะกวนประสาทที่ตอบกลับมา ยอมรับเลยตอนนี้ว่าผมร้อนแค่ไหน ผมสามารถที่จะฆ่าคนได้ด้วยซ้ำ

“ถ้าเมียกูเป็นอะไรไป. . .กูจะฆ่ามึง!!”

ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้น บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ผมแทบไม่มีสติ คิดอะไรไม่ออก วิ่งไปอย่างไม่มีทิศทาง ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้โมหายไปไหน ไม่รู้ว่าซ่าทำอะไรมัน ไม่รู้. . .ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

“ไอ้แบงค์หยุด!! กูบอกให้หยุด”  ไอ้คีนดึงผมไว้ ไอ้แม็คกับไอ้รอนมาล็อคตัวผมไว้คนละข้าง

“ไอ้คีน!! มึงมาห้ามกูทำไม กูจะไปหาไอ้โม. . .ตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกูยังไม่รู้เลย พวกมึงปล่อยกู กูจะไปหามัน!!”

“มีสติหน่อยสิวะ!! มึงจะวิ่งหาแบบนี้น่ะหรอ แล้วชาติไหนมันจะเจอ!! ใจเย็น ค่อยๆ คิด”  ไอ้คีนพูดเรียกสติให้ผม ไอ้แม็ค ไอ้รีมก็ช่วยกันพูดด้วย

“ไอ้แบงค์!! มีคนเห็นว่าไอ้โมมาที่นี่”  ไอ้รีมบอก

“กูว่าเราดูที่กล้องวงจรปิดกันก่อน กูบอกพี่นอร์ทแล้ว พี่แกรออยู่ที่ห้องควบคุมแล้ว”  ไอ้รอนบอก ผมสะบัดไอ้รอนกับไอ้แม็คออก คราวนี้มันยอมปล่อยผมแต่โดยดี ผมรีบวิ่งตรงไปที่ห้องควบคุม โชคดีที่ผมรู้จักทางที่ผับนี้ดีพอๆ กับบ้านตัวเอง ทำให้ผมไปถึงที่นั่นแค่เวลาไม่นาน

“ไอ้แบงค์!! มาดูเร็ว ไอ้โมมันเดินไปทางหลังร้านคนเดียวเมื่อสิบนาทีที่แล้ว กูสั่งให้การ์ดผับไปหาแล้ว. . .”  พี่นอร์ทชี้ไปที่จอภาพที่อยู่มุมหลังร้าน ไอ้โมเดินไปทางนั้นคนเดียวจริงๆ ด้วย ท่าทางมันเหมือนกำลังหาอะไรอยู่
“เปลี่ยนมุมอื่นสิ”  พี่นอร์ทหันไปพูดกับคนควบคุมกล้อง ก่อนที่ภาพจะเปลี่ยนเป็นอีกมุมหนึ่ง  “แล้วมึงดูมุมนี้ ไอ้โมมันหายไปจากจอภาพนี้. . .ตรงนั้นเหมือนมีคนยืนอยู่”  คนควบคุมกล้องหยุดภาพ ก่อนที่จะขยายใหญ่ขึ้น ตรงมุมกำแพงเหมือนมีผู้ชายใส่ชุดดำยืนอยู่

“มีมุมอื่นอีกมั้ยพี่นอร์ท. . .มุมที่เห็นชัดกว่านี้”  ผมถาม

“ไม่มี. . .กล้องร้านกูมีถึงแค่นี้ เพราะตรงนั้นไปก็เป็นป่าแล้ว” 

“แล้วไอ้โมก็หายไปตรงป่านั้น. . .”  ไอ้แม็คพูด ผมรีบวิ่งออกจากห้องควบคุม เพราะถ้าสัญญาณกล้องสิ้นสุดถึงแค่นั้น หมายความว่าเราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าไอ้โมไปถึงไหน เพราะงั้นทางที่ดีที่สุดก็คือเริ่มหาจากจุดนั้น

“แฮ่กๆ”  ผมหอบ วิ่งมาไม่ได้หยุด จนมาหยุดอยู่ที่ป่าตรงไอ้โมหายไป หันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ

จนเสียงหนึ่งดังขึ้น. . .

ปัง!!

“ไอ้โม!!” 

ต้นเสียงไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่

“ไอ้แบงค์!!”

“เสียงปืน!!” ผมตะโกนบอก ไม่รู้ว่าขาผมมันออกตัววิ่งอีกครั้งตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ผมกำลังสับเท้าสุดชีวิต มุ่งหน้าไปทางต้นเสียงที่ได้ยิน

“โม!!”  ผมตะโกนเรียก

“แบงค์!!”  มีเสียงตอบกลับมา. . .เป็นเสียงของไอ้โม เสียงมันเหมือนคนที่กลัวสุดขีด ผมรีบวิ่งไปทางเสียงนั้นทันที จนมาเจอกับภาพที่ผู้ชายสองคนกำลังยืนถือปืนเล็งมันอยู่ ในขณะที่ผู้ชายอีกคนกำลังพยายามถอดเสื้อมัน ไอ้โมทรุดอยู่กับพื้น สภาพมันสะบักสะบอมเหมือนโดนรุมซ้อม ข้อเท้าที่ใส่เฝือกอยู่ก็เลอะเทอะไปหมด

“หยุดนะเว้ย!!”  ผมตะโกน วิ่งเข้าไปกระชากไอ้คนที่กำลังพยายามถอดเสื้อไอ้โมอยู่ออกมาแล้วชกเข้าไปที่ใบหน้ามันเต็มๆ จนมันเซถลาไปเพราะไม่ทันตั้งตัว

“แม่งเอ๊ย!! ซัดมันสิวะ ยืนทำเหี้ยอะไรอยู่”  คนที่โดนผมชกตะโกนสั่ง ไอ้สองคนที่เหลือกระโจนเข้าหาผมทันที ถึงจะเก่งแค่ไหนแต่ผมก็แค่ตัวคนเดียว จะสู้อะไรกับคนสามคน ผมโดนต่อยบ้าง เตะบ้าง หลบทันบ้าง สวนพวกมันกลับไปบ้าง

“เฮ้ย!!”  จนพวกไอ้คีนมาถึง พวกมันเข้ามาตะลุมบอน ช่วยกันซัดจนไอ้สามคนนั้นหมอบสลบลงไป เพื่อนผมได้แผลกันคนละนิดละหน่อย ส่วนผมก็หนักเอาการ ได้กลิ่นคาวเลือดในปากโคตรชัด

“ไอ้โม. . .”  พอจัดการไอ้พวกนั้นเรียบร้อย ผมเข้าไปกอดไอ้โมที่ตอนนี้น้ำตาไหลท่วม นั่งตัวสั่นอยู่กับพื้น
“ไม่เป็นไรๆ. . .กูมาแล้วนะ. . .ไม่เป็นไร”  ผมปลอบ ลูบหัวลูบหลังมันไปด้วย ผมไม่รู้ว่าตอนที่ผมยังไม่มาไอ้โมมันเจอกับอะไรไปบ้าง ถึงได้มีท่าทีหวาดกลัวขนาดนี้

แปะๆ

เสียงปรบมือทำลายความเงียบ พวกเราหันไปทางต้นเสียง คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น. . .ยืนปรบมือแสยะยิ้มอยู่ตรงนั้น อยู่ในระยะห่างจากผมกับไอ้โมไม่ถึงห้าเมตร ในมือมีปืนที่เล็งมาทางผม. . .ซ่า

 “ว้าวววว. . .เป็นห่วงกันจังเลยนะ รักมากเลยสิ. . .หูววว รักมากเลยใช่มั้ย”  มันทำเสียงกวนประสาท ส่ายนิ้วชี้ข้างหน้าผมไปมา แววตาดูขี้เล่น ก่อนที่จะเปลี่ยนไปเป็นแดงก่ำราวกับโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน  “รักกันมากเลยสิ!! รักกันมากขนาดนี้ งั้นตายแทนกันได้มั้ยล่ะ เลือกสิ ใครจะตายดี”

“ซ่า. . .”  ผมเรียกชื่อมันเสียงเบาอย่างท้อแท้ ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้วกับเด็กคนนี้ มันไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย และผมก็มั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับไอ้โมก็เป็นฝีมือมัน

“อย่ามาเรียกชื่อผม!! ในเมื่อไม่เคยรักกันเลยก็ไม่ต้องมาเรียก!! ค่อยเรียกอีกทีตอนเลือกได้แล้วว่าใครจะตายดีกว่า”

“หยุดเถอะนะ เลิกทำอย่างนี้ ถึงไม่มีไอ้โมพี่ก็รักซ่าไม่ได้”

“หยุดพูด!! พี่มาทำให้ซ่ารัก. . .ทำให้ซ่าหวังในตัวพี่ แต่พี่กลับไม่เคยมองมาที่ตรงนี้เลย!! ที่ที่คนๆ นี้ยืนอยู่ พี่ก็มองเห็นแค่มัน ทั้งๆ ที่มันทำให้พี่เสียใจขนาดนั้น!!. . .
. . .ตอนที่พี่เลิกกับมัน พี่มาหาซ่า มาให้ความหวัง มาทำให้ซ่ารักพี่มากกว่าเดิม แต่พี่. . .พี่ไม่เคยที่จะตอบรับซ่าเลย!! เอาแต่พร่ำเพ้อถึงเมียเลวๆ ของพี่ เอาแต่บอกว่ารักเมียมากแค่ไหน แล้วซ่าล่ะ!! คิดว่าซ่าจะทนแบกรับความรู้สึกแบบนั้นได้นานแค่ไหน จะทนฟังคนที่ตัวเองรักบอกว่ารักคนอื่นได้นานแค่ไหนกัน ซ่าที่รักพี่มาเป็นปีๆ ต้องมาทนฟังพี่พูดถึงคนอื่น!! บอกรักคนอื่น!! ต่อหน้าซ่าก็ให้คำปรึกษาพี่ ปลอบพี่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่มันหักหลังพี่ ทั้งๆ ที่ใจซ่าดีใจแค่ไหนที่พี่สองคนเลิกกัน แต่พี่ก็ไม่เคย. . .ฮึกก. . .ไม่เคยเห็นซ่าในสายตาเลย. . .พี่กลับไปดีกับมันทุกครั้งที่มันมาง้อ แล้วพี่ก็โดนมันหักหลังอีก กี่ครั้งแล้ว!! กี่ครั้งแล้วพี่แบงค์!! พี่เคยนับมันบ้างรึเปล่า ว่าพี่โดนมันสวมเขามากี่ครั้งแล้ว!! ซ่าดีใจเวลาที่พี่มาหา แต่พอพี่กลับไปหามันซ่าต้องนอนร้องไห้ทุกวัน. . .เพราะพี่ลืมซ่า. . .ฮึกก. . .พี่เห็นค่าซ่าแค่ตอนที่โดนมันหักหลังเท่านั้น. . .คนๆ นี้เจ็บเหมือนจะตายเคยรู้รึเปล่า”  พูดไปซ่าก็น้ำตาไหลพราก มือที่ถือปืนอยู่สั่นระริก ผมตัวชาดิก ไม่รู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนได้รับรู้เรื่องราวจากปากซ่าคืออะไร มันตื้อ มันอึ้ง มันงงไปหมด ผมไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกที่มันมีต่อผมมันมากมายขนาดนี้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าผมเผลอทำร้ายมันไปมากแค่ไหน. . .

“. . . . .”

“ฮึกก. . .เพราะงั้น ในเมื่อซ่าไม่ได้. . .คนอื่นก็ต้องไม่ได้. . .ว่าไง!! เลือกได้รึยังว่าใครจะตาย”  ตอนนี้ซ่าเหมือนคนไม่ปกติ แววตาไร้แววดูเลื่อนลอย แต่ผมมองเห็นความเสียใจในตาคู่นั้น ผม. . .ผมเสียใจ
.
.
.
.
.
อย่าเพิ่งว่าเค้าาาาาา พาร์ทหน้าทุกอย่างมันโอเคแล้ว ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติและคู่พี่คีนน้องฟ่าจะกลับมาทวงพื้นที่หลังจากหายไปหลายตอน(มากกกกกก) ถ้าให้นับกันตามจริง (รวมพาร์ทหน้านะ) คู่แบงค์โมครองกระทู้มาทั้งหมดสี่ตอนค่ะ (แปดพาร์ท) ด้วยความที่เราอัพค่อนข้างช้ามันก็เลยดูนาน (เชิญตบ)
ส่วนเนื้อเรื่อง เราว่าซ่าก็น่าสงสารนะ ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง น้องเป็นเด็กที่พื้นฐานจิตใจเป็นคนร้ายกาจอยู่แล้ว(แต่ไม่แสดงออก) ออกจากอารมณ์ร้ายด้วย เพราะงั้นแรงกดดันและความผิดหวังทำให้น้องต้องทำเรื่องแบบนี้ น้องเองก็เจ็บไม่แพ้ใครหรอกค่ะ พาร์ทหน้าเราก็จะเจอบทสรุปของเขาแล้ว ช่วยกันให้กำลังใจน้องด้วยนะ

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่ะ

[MayA@TK]

  ไม่รู้จะว่าเป็นความผิดของใครดี
เพราะโมนอกกายทำให้แบงค์ดึงซ่าเข้ามาเกี่ยว
เพราะแบงค์ที่คิดแค่ให้ซ่าเป็นคนรองรับความเสียใจ
หรือเพราะซ่าที่รักแบงค์มากไปจนไม่รักตัวเอง
และก็ไม่รู้ว่าแบงค์แค่ระบายความเสียใจจากโมเป็นคำพูดอย่างเดียว
หรือว่าไประบายแบบไหนถึงทำให้ซ่ามีความหวังจนสิ้นคิดทำลายแม้กระทั่ง
ตัวเองแบบนี้

 

[kdds]

ความรักทำให้ตาบอดจริงๆ แยกแยะผิดชอบชั่วดีไม่ได้เลย เสียใจโกรธแค้นจนเป็นบ้าได้ขนาดนี้
ถึงจะยังเด็ก แต่การพยายามฆ่าแถมวางแผนมาอย่างดีด้วย มันส่อถึงความอำมหิต ถ้าจบเรื่องแล้วโมแบงค์อาจจะไม่เอาความ แต่คนแบบนี้ไม่ควรปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาใช้ชีวิตในสังคมแบบปกติสุขได้นะ มันเป็นอันตรายต่อคนอื่นมากเกินไป

[bulldog17]

ดูเหมือนโมจะเจ็บตัวฟรี

[s.mosis]

น่าเบื่อิซ่า. ไร้สาระ 

[Supparang-k]

นางเสียสติไปแล้วง่าาาาา   เค้าไปหาปรึกษาเรื่องเมียนี่ดูยังไงก็ไม่ใช่ให้ความหวังนะ

[Freja]

ถ้าจะให้พูดจริงๆก็คงต้องบอกว่าผัวเมียคู่นี้มีปัญหาแล้วไปดึงคนอื่นเข้ามายุ่ง
โมเองก็ผิดที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ  แบงก์ก็ไม่รู้จักจำแล้วใช้ประโยชน์จากคนอื่น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นซ่าเองก็ผิดอย่างมากมาย  ซ่าไม่ใช่คนใสๆไม่รู้จักโลกภายนอก  ซ่าเองก็ร้ายพอที่จะรู้ว่าโดนแบงก์ใช้เป็นตัวแทนโม ซึ่งก็น่าจะไม่ใช่ครั้งเดียว  ซ่าเองก็ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่ปล่อยวาง ยึดติด และไม่รู้จักหยุด   ถึงจะเวทนาว่าโดนแบงก์ทำไม่ดีด้วยแต่ซ่าก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธความรับผิดชอบในกรณีได้   ซ่าวางแผนถึงขนาดฆ่าคนเพียวเพราะตัวเองเจ็บและไม่ได้ตามที่อยากได้  อยากเอาชนะ   อันนี้มาจากความมืดมนในกมลสันดานส่วนบุคคล  ซ่าไม่ใช่คนแรกในโลกที่เจ็บ แค้น  แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่ทำแบบซ่าหรือมีสิทธิที่จะทำอย่างนั้นกับใคร   ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับผิดและชอบ

แบงก์กับโมก็ได้รับบทเรียนอย่างหนักที่น่าจะจำไปจนตาย

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~