หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[ZaRa]

เวรกรรม~~

[Kaemmiizz]

นางเสียสติไปแล้ววววว แล้วไง เค้าไปปรึกษานี่ ไม่ใช่ไปให้ความหวังใคร

[kitty08]

ยังอายุน้อยความรักเลยกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับชีวิตไปเลยน่ะ  เราก้อสงสารซ่าน่ะ แบงค์ก้อไม่ได้ตั้งใจหรอกเพราะซ่าก้อไม่เคยแสดงออกว่ารักแบงค์มากกว่าพี่ธรรมดา  คิดถึงคีนกับฟีฟ่าจังเลย แต่อ่านเรื่องแบงค์กับโมก้อได้อรรถรสไปอีกแบบนึง 

[boboman]

รอเคลียร์เรื่องแบงค์โมตอนหน้าน้า

รอพี่คีนฟีฟ่าคัมแบ็ค

[nightsza]

อย่าเป็นอะไรกันนะ

[missyaoi]

ตอนที่ 21


(Part 2)


(แบงค์)


“แบงค์. . .”  เสียงเรียกแผ่วๆ มาพร้อมกับมือที่อบอุ่นกอบกุมมือผมไว้ มือของไอ้โมเรียกสติกับพลังให้ผมได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามตั้งสติเพื่อเผชิญหน้ากับเรื่องราวครั้งนี้

“แค้นมากใช่มั้ย อยากจะฆ่าให้ตายเลยรึเปล่า”  ผมปล่อยไอ้โม ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหาซ่า เดินเข้าไปจนปลายกระบอกปืนอยู่ตรงกับหัวใจของผม  “งั้นก็ฆ่าสิ. . .”  ผมพูดเสียงเรียบ

“พี่แบงค์. . .”  ซ่าเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ครางเรียกชื่อผมอย่างแผ่วเบา

“ไอ้แบงค์ อย่าทำอย่างงั้น!!”  เสียงไอ้โมที่ดังอยู่ข้างหลัง มันคงอยากจะกระชากผมให้ออกจากตรงนี้ แต่เพราะตอนนี้สภาพร่างกายมันไม่เอื้ออำนวย มันไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจอยาก เพื่อนๆ ผมคนอื่นๆ ก็มองผมส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้าม แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาเพราะกลัวว่าซ่าจะเผลอลั่นไกใส่ผมเข้าจริงๆ  ผมยิ้มให้พวกมัน ก่อนจะกลับมาสบตากับคนตรงหน้า

“ถ้าพี่ทำให้ซ่าเจ็บขนาดนั้นก็ฆ่าพี่ซะเถอะ แล้วเราก็เลิกแล้วต่อกัน พี่จะอโหสิกรรมให้”  ผมพูดเสียงเรียบ

“พี่แบงค์. . .รักมันขนาดนี้เลยหรอ รักมันถึงขนาดตายได้เพื่อมันเลยหรอ!!”  ซ่าตะโกนอย่างบ้าคลั่ง มือที่ถือปืนก็ยังคงจ่ออยู่ตรงหัวใจของผม แต่มันสั่น. . .สั่นพอๆ กับแววตาของมันที่ใช้มองผม

“ใช่. . .รักมาก. . .เพราะงั้นซ่าฆ่าพี่ได้เลย. . .ถ้าซ่าจะหายแค้น. . .พี่พร้อมแล้ว”  ผมย้ำอีกครั้ง หลับตาลงอย่างเตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้น

ผมได้ยินเสียงไอ้โมเรียก. . .

ผมได้ยินเสียงไอ้โมร้องไห้. . .

ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆ ผมร้องห้าม.  . .

“ฮึกก. . .ฮืออ”

ปังๆ!! ปังๆ!!

“ฮือออออ. . .โฮฮฮฮฮฮ”

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้อง แต่กลับไร้ความเจ็บปวดอย่างที่ผมเตรียมจะรับไว้ ผมลืมตาขึ้น ซ่ายิงปืนสะเปะสะปะก่อนจะทรุดตัวลงร้องไห้โฮกับพื้น มือกำกระบอกปืนไว้แน่น สะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ ผมหันไปมองไอ้โมก่อนจะหันมาทางซ่าอีกครั้งและตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งแล้วคว้าร่างเล็กเข้ามากอด

“รัก. . .ฮึกก. . .รักพี่โมขนาดนั้นเลยหรอ. . .ฮือออ. . .ถ้าซ่า. . .ฮึกกก ซ่าจะยิงพี่แบงค์ก็. . .ฮึกกก. . .ยอมตายงั้นหรอ”  ซ่าขยุ้มคอเสื้อผม ร้องไห้ถามอย่างน่าสงสาร

“ถ้าซ่าเจอใครที่ซ่ารักมาก. . .ซ่าก็จะรู้ว่าแม้แต่ต้องตาย. . .ถ้าเป็นการตายเพื่อเขา. . .ซ่าก็จะไม่เสียดายชีวิต”

“ซ่า. . .”  เสียงที่ดังมาทางด้านหลังของซ่า ทำให้เจ้าตัวหันไปมองช้าๆ ก่อนจะร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเห็นผู้มาใหม่

“ป๊า . . .”  ซ่าร้องเรียกเขาคนนั้น. . .พ่อของมัน. . .ผมหันไปยิ้มให้ไอ้แม็คเพราะก่อนจะมาที่นี่ผมให้ไอ้แม็คโทรตามท่านมา เผื่อว่าสถานการณ์แย่จนผมรับมือไม่ไหว อย่างน้อยท่านก็รับมือได้ เพราะถึงซ่าจะเป็นยังไง สิ่งที่ผมรู้ดีที่สุดและผมมั่นใจว่าเป็นเรื่องจริงคือ. . .ซ่ารักพ่อมันยิ่งกว่าใคร

“มาหาป๊ามาลูก. . .มาหาป๊านะ”  พ่อของซ่าเรียกเสียงสั่น น้ำตาของท่านคลอไปทั่วกระบอกตา มือก็อ้าออกรับร่างของลูกชายที่โถมตัวเข้าไปกอด

“ป๊า. . .ฮึกกก. . .ป๊า”  ซ่าร้องไห้กับอกพ่อปานจะขาดใจ ผมกลับไปหาไอ้โมและดึงตัวมันมากอดอีกครั้ง หันไปมองสองพ่อลูกที่กอดกันกลม

“ทำไมซ่าทำแบบนี้ล่ะลูก. . .ซ่าไม่รักป๊าหรอ”

“รัก. . .ซ่ารักป๊า. . .แต่ซ่ารักพี่แบงค์. . .ฮึกกก พี่แบงค์ไม่รักซ่า. . .ฮือออ ป๊า”  ซ่าบอก พ่อมันเงยหน้ามามองผม ไม่ได้มองด้วยแววตาที่โกรธเคือง แต่ท่านมองด้วยแววตาขอโทษ ผมเองก็มองท่านอย่างอยากจะขอโทษเหมือนกันที่ทำให้ลูกท่านเป็นแบบนี้

“ไม่เป็นไรนะลูก ใครไม่รักซ่า แต่ป๊ารักซ่านะ นิ่งซะนะลูกนะ”  พ่อมันปลอบ กอดอยู่อย่างนั้นจนซ่าสงบ หมอหนุ่มกับพยาบาลอีกสองคนก็เข้ามารับตัวซ่าไปขึ้นรถตู้ที่มาด้วย พอซ่าขึ้นรถไปแล้วพ่อมันก็มาหาผม ผมประคองไอ้โมให้ยืนขึ้นด้วย เรายกมือไหว้ท่าน ท่านยิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะพูด

“ฉันขอโทษนะ. . .ขอโทษจากใจจริงๆ ที่ลูกชายของฉันทำเรื่องแบบนี้ สิ่งที่ซ่าทำมันร้ายแรง. . .ร้ายแรงมากๆ จนฉันไม่กล้าที่จะขอให้นายทั้งสองคนยกโทษให้ แต่ฉันมีเรื่องที่จะบอก ก็แค่อยากบอกให้รู้. . .คือที่จริงแล้วซ่า. . .”  ท่านมีแววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะพูดต่อ  “. . .ซ่าป่วยน่ะ. . .ป่วยตั้งแต่แม่ของเขาจากไป ฉันก็พยายามเลี้ยงดูอย่างดี ประคบประหงม ไม่เคยขัดใจ พาหาหมอไม่เคยขาดจนคิดว่าลูกจะกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่อยู่ๆ ช่วงนี้เขาก็ยู่คอนโด ไม่ค่อยกลับบ้าน ฉันไม่อยากขัดใจก็ปล่อยไป ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้”

“ผม. . .ไม่เคยรู้เลยว่าซ่า. . .”  ผมพูดได้แค่ในลำคอ แต่ท่านยิ้มให้ผมนิดหน่อย แล้วพูด

“ไม่มีใครรู้หรอก. . .ซ่าก็เหมือนเด็กปกติ ไม่มีอาการอะไรให้ใครสังเกตง่ายๆ นายไม่รู้ก็ไม่แปลก. . .”

“แล้วท่านจะทำยังไงต่อครับ”

“ฉันจะย้ายไปดูแลบริษัทใหญ่ที่อเมริกา ตั้งใจจะพาซ่าไปรักษาที่นั่น และคงไม่พากลับไทยอีกจนกว่าจะหายดี”

“ครับ. . .ผมขอให้น้องหายไวๆ”  ผมอวยพรจากใจจริง ผมไม่เคยรู้ว่าซ่าป่วย

“ขอบใจมากนะ. . .รักกันนานๆ. . .ขอโทษอีกครั้ง ขอโทษจริงๆ”  ท่านพูดพร้อมกับค้อมตัวลงต่ำเพื่อแสดงอาการขอโทษจากใจจริง ผมกับไอ้โมตกใจ รีบห้ามไว้ อย่างน้อยท่านก็เป็นผู้ใหญ่กว่า ก่อนจะบอกว่าไม่เป็นไรให้ท่านสบายใจได้ หลังจากนั้นท่านก็กำลังจะเดินกลับไปที่รถ แต่ไม่ทันที่ท่านจะเดินไปไหน เสียงหวอรถตำรวจดังขึ้น พร้อมกับผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เกือบสิบนายล้อมเราไว้

“ทางเราได้รับแจ้งเหตุว่ามีการยิงกันเกิดขึ้นที่นี่”  นายตำรวจคนหนึ่งพูดขึ้น ไอ้โมกระชับมือผมแน่น เราเองก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะถึงตำรวจ

“ครับ. . .ลูกชายผมเป็นคนก่อเหตุ”  ผมมองพ่อซ่าอย่างอึ้งๆ ไอ้โมกับเพื่อนๆ เองก็เหมือนกัน พวกเราไม่คิดว่าท่านจะยอมรับออกมาแบบนี้ เพราะท่านเองก็เป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง ถ้าคิดที่จะใช้อำนาจในการปกป้องลูก ท่านก็สามารถทำได้ง่ายๆ

“ถ้างั้นเชิญท่านพาตัวลูกชายไปสอบปากคำที่โรงพักด้วยครับ”  นายตำรวจคนเดิมเก็บปืนแล้วพูดเมื่อเห็นว่าไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นอีก

“ครับ”  พ่อของซ่ารับคำ ก่อนที่ตำรวจสามนายจะเดินไปที่รถตู้คันที่ซ่าขึ้นไปก่อนหน้า อีกสองนายไปรวบตัวไอ้สามคนที่สลบเหมือดอยู่ใส่กุญแจมือและขึ้นรถตำรวจไป นายตำรวจคนเดิมทำท่าจะเดินตามไป แต่คนข้างกายผมกลับเรียกรั้งเขาไว้ก่อน

“คุณตำรวจครับ. . .เอ่อ. . .ผมเป็นคู่กรณี ถ้าหากว่ายอมความ. . .”  ผมไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินไอ้โมพูดแบบนี้ ตอนแรกไอ้โมก็คงจะเกลียดซ่ามาก ไม่มีทางที่จะยอมความอะไรแบบนี้แน่นอน แต่หลังจากได้รับรู้อะไรหลายๆ อย่าง ทั้งสิ่งที่ซ่าระบายออกมา ทั้งอาการป่วยของมัน ทั้งการขอโทษอย่างจริงใจจากพ่อซ่า คนอย่างไอ้โม. . .ไม่ยากเลยที่มันจะให้อภัย

“คดีพยายามฆ่าและจ้างวานฆ่า คดีอาญาไม่สามารถยอมความได้หรอกครับ ยังไงก็ต้องได้รับโทษตามกฎหมาย”

“โทษที่ว่านี่. . .”

“อาจจะถึงขั้นจำคุกตลอดชีวิต”  ไอ้โมตาโตหันมามองผม

“ตะ. . .แต่เขามีอาการป่วยทางจิตด้วยนะครับ”  ไอ้โมยังบอกอีก ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกดีใจที่เห็นไอ้โมพยายามช่วยซ่า มันแสดงถึงอะไรหลายๆ อย่างในตัวมัน

“เรื่องนี้คงต้องรอให้ผมตรวจอย่างเป็นทางการอีกทีและให้ศาลท่านเป็นคนพิจารณา ยังไงผมต้องขอเชิญพวกคุณไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะครับ” 

“ครับ”  พวกเรารับคำอย่างช่วยไม่ได้ คุณตำรวจค้อมหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่รถ รถตำรวจขับนำไปโดยมีรถตู้ของพ่อซ่าที่มีตำรวจนายหนึ่งเป็นคนขับตามไปติดๆ

พวกเราทั้งหมดก็ตามไปที่โรงพักเช่นกัน ให้ปากคำตำรวจไปตามความจริง แต่ก่อนกลับไอ้โมยังไม่วายย้ำกับตำรวจอีกครั้งว่ามันไม่เอาเรื่อง

“กูว่าพาไอ้โมไปโรงพยาบาลเถอะ ดูเหมือนเท้ามันจะอาการหนักกว่าเดิม”  ไอ้แม็คว่า พวกเราทุกคนจึงไปโรงพยาบาลกัน ปรากฏว่าไอ้โมต้องใส่เฝือกต่อไปอีก โดนหมอบ่นยกใหญ่ว่าไปทำอะไรมาไม่ระวัง เราก็ได้แค่ยิ้มแหยๆ ตอบเลี่ยงๆ ไป

เฮ้อ. . .หมดสิ้นกันสักทีความวุ่นวาย หลังจากนี้ผมกับไอ้โมคงจะได้อยู่กันแบบสงบสุขสักที

หวังว่านะ. . .
.
.
.
.
.
“เป็นอะไร หน้านิ่วคิ้วขมวด”  ไอ้โมที่นอนยืดเท้าอยู่บนเตียงถามขึ้น หลังจากที่ผมจับมันอาบน้ำเรียบร้อย และผมก็เพิ่งออกจากห้องน้ำหลังเข้าไปอาบต่อจากมัน ผมถอนหายใจ ทรุดตัวลงนั่งข้างมันก่อนจะรวบตัวมันมากอดไว้แน่นๆ

“กูแค่คิดว่าถ้าเมื่อกี้กูไปไม่ทัน. . .ถ้าพวกมันทำร้ายมึง. . .ถ้าซ่ายิงกูขึ้นมาจริงๆ. . .ถ้า. . .”  เสียงของผมขาดหายเมื่อไอ้โมยื่นมือมาปิดปากผมไว้เป็นเชิงไม่ให้พูดต่อ ก่อนมืออุ่นๆ ทั้งสองข้างจะประคองหน้าผมไว้ให้สบตากับมัน

“แบงค์. . .มึงดูกูสิ กูยังไม่เป็นอะไร มึงมาช่วยกูทัน กูยังอยู่ตรงนี้. . .เรายังอยู่ด้วยกัน”  มันพูดเสียงนุ่ม

“มันก็จริง. . .แต่. . .”  ผมกำลังจะค้านอีก คราวนี้ไอ้โมยืดตัว ประกบริมฝีปากมันกับปากผมไว้ เพียงแค่แตะกันเบาๆ ไร้การรุกล้ำใดๆ

“ไม่มีอะไรแล้ว. . .”

“กูผิดเอง. . .เป็นเพราะกู. ..ถ้ากูไม่. . .”  ผมรู้สึกสติแตก ความรู้สึกมันตีกันให้วุ่นไปหมด รู้สึกว่าเป็นเพราะผม รู้สึกว่าถ้าผมไม่ดึงซ่าเข้ามาเกี่ยวในเรื่องของเรา เรื่องราวมันคงจะไม่เป็นแบบนี้

“อย่าโทษตัวเองสิ มันผ่านไปแล้ว. . .เราแค่จำเรื่องนี้ไว้เป็นบทเรียน กูจะจำไว้ว่าความมักง่ายของกูทำให้เกิดเรื่องอะไรบ้าง เพื่อที่เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก. . .”

“. . . . .”

“แบงค์. . .”

“. . . . .”

“กูจะไม่ทำอีกแล้ว. . .กูสัญญา”  พูดจบมันก็โถมตัวเข้ากอดผมไว้ทั้งตัว ผมเองก็กอดมันไว้แน่น

“มึงห้ามกูไม่ให้โทษตัวเอง แต่ตอนนี้มึงกำลังโทษตัวเองอยู่นะ”  ผมแกล้งพูดขำๆ เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น หลังจากอ้อมกอดของเราช่วยเยียวยาซึ่งกันและกัน

“ฮ่ะๆ นั่นสิ”  มันเองก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ แล้วเราสองคนก็กอดกันเงียบๆ

บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องหาว่าใครผิด. . .

แค่จดจำไว้เป็นบทเรียนเพื่อไม่ให้มันเกิดอีกก็พอ. . .

ซึ่งบทเรียนครั้งนี้. . .ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพงที่สุดในชีวิต

.
.
.
.
.
เรียบร้อยสำหรับบทสรุปของคู่นี้ ไม่รู้ว่าห้วนไปรึเปล่า ไม่รู้ว่าคนอ่านจะพอใจสำหรับบทสรุปครั้งนี้มั้ย แต่คนเขียนพอใจแล้วล่ะค่ะ (โดนตบ  ) ถึงแม้ว่าโมจะสามารถให้อภัยซ่าได้ แต่เราก็รู้สึกว่าอย่างน้อยคนที่ทำผิดก็ควรได้รับโทษ จึงให้มีพี่ตำรวจเข้ามาเกี่วข้องด้วยจึ๋งนึง ส่วนเรื่องศาลจะพิจารณายังไงก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขา เราจะไม่พูดถึงอีก (เพราะคนเขียนไม่ได้รู้กฎหมายลึกซึ้งอะไรขนาดนั้น  ) ตอนหน้าพี่คีนกับน้องฟ่ากลับมาแล้วค่ะ

อ้อ เห็นมีคนกลัวดราม่าคู่หลัก (เพราะได้รับบทเรียนจากคู่นี้) 555555 เรายังยืนยันคำเดิมว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าหรอกค่ะ ถ้าเทียบกับเรื่องของคนอื่นเขา เพราะฉะนั้นคู่หลักเราจะเนนความไร้สาระค่ะ 

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้า

ป.ล. ยังไม่ลืมคู่สามใช่ม้าาาาา เขาจะเปิดตัวเร็วๆ นี้แล้วเจ้าค่ะ (หลังจากผ่านมาแล้วยี่สิบกว่าตอน  )

[Supparang-k]

รอคู่หลัก ขอความหวานของฟ่ามาล้างมาม่าหน่อยเร้ววววววว

[mystery Y]

จบแบบนี้ก็ดี

[MayA@TK]

รอคู่หลักคีนฟ่าจะไร้สาระหรือจะหวานจนมดขึ้นเราก็จะรอ

 

[ZaRa]

คนผิดก็ต้องได้รับโทษนะ

[missyaoi]

อ่านกันครับผม Thank you.

[Kaemmiizz]

Skip ข้ามไป6เดือนของคู่หลักเลยได้ไหมค่ะ5555

[VarainDark]

ขอให้ชีวิตรักคู่นี้สงบสักทีนะ

แล้วคู่หลักล่ะ เป็นไงบ้างเนี่ย

[kitty08]

บางครั้งเรามัวแต่ไขว่คว้าหาความรักเสียจนลืมมองคนข้าง ๆ เราไปดังเช่นพ่อกับแม่ที่่รักเราแบบไร้เงื่อนไขได ๆ สุดท้ายแล้วความสัมพันธ์ระหว่างกันก้อเป็นดังเช่นที่โมบอกเราไม่ต้องหาหรอกว่าใครผิดขอเพียงให้เราจำมันไว้เป็นบทเรียนแล้วอย่าทำซ้ำอีกก้อเป็นพอแล้ว เพราะไม่ว่าใครจะผิดระหว่างเราก้อยังมีความรักต่อกันเสมอ 

[boboman]

รอความหวานจากคีนฟ่านะ 5555

[titansyui]

 :pig4

[missyaoi]

ตอนที่ 22


(Part 1)


“มานอนอะไรตรงนี้”  หลังจากกลับมาจากสะสางเรื่องไอ้แบงค์ ไอ้โม พามันไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว กลับมาก็เจอไอ้ตัวดีนอนขดตัวอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก เปิดแอร์ซะแรง ตัวเย็นเฉียบ

“อือออ. . .”  มันครางในลำคอเบาๆ มือก็ปัดมือผมที่สะกิดมันอยู่ออกอย่างรำคาญ

“เฮ้อออ. . .”  ผมถอนหายใจ มาอีหรอบนี้คงจะตื่นยากแล้วจริงๆ นี่ก็เกือบเช้าแล้ว ผมเลยจัดการอุ้มมันเข้าไปนอนบนเตียงในห้องนอนดีๆ แทน จัดการห่มผ้าอะไรให้เรียบร้อย มันเองพอได้รับความอุ่นจากผ้าห่มก็ซุกตัวเข้าทันทีเพราะทนหนาวจากข้างนอกอยู่นานสองนาน

ตอนแรกที่ผมจะออกไปกับไอ้แบงค์มันก็งอแงจะตามไปด้วย จนผมต้องยื่นคำขาดว่าให้มันรออยู่ที่ห้องถึงยอมฟัง แต่ก็แอบมีอาการปั้นปึงพอให้เห็นว่างอน

ผมจูบหน้าผากเนียนเบาๆ ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วกลับเข้ามานอนกอดมันบนเตียงแล้วหลับในที่สุด
.
.
.
.
.
ตอนนี้บรรยากาศในห้องนี่เงียบได้ที่เลยครับ เพราะนอกจากปลุกผมให้ตื่นมากินข้าวเช้าแล้วมันยังไม่ยอมพูดอะไรกับผมสักคำ หน้าบึ้ง หน้างอเหมือนจวัก ทำอะไรโล้งเล้งๆ จนผมขำกับท่าทางของมัน ก็ว่าจะง้ออยู่หรอกนะ แต่ขอดูท่าทีก่อน อยากรู้ว่าจะงอนไปได้สักแค่ไหน ดูๆ ไปแล้วก็ตลกดี

“งั่มๆ”  หึหึ กัดไส้กรอกแรงจนฟันจะหลุดออกมาอยู่แล้วนั่นน่ะ

ผมก็ยังไม่ง้อ นั่งกินข้าวเช้าไปเรื่อยๆ จนหมด มันก็เดินปึงปังเข้าไปในห้องนอน ผมขำตามหลังไปล้างจานที่มันวางทิ้งไว้จนเสร็จ ก่อนจะเดินตามมันเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นว่าไอ้คนงอนมันนั่งหน้าตูมอยู่บนเตียง

“ไปอาบน้ำไป”  ผมบอกเสียงปกติ มันสะบัดหน้าหนี  “เร็ว. . .ถ้าช้าไม่พาไปนะ”  ผมพูดต่อ มันเริ่มมีปฏิกิริยานิดหน่อย แต่ก็ยังไม่หันมามองผมอยู่ดี ผมก็เลยใช้ไม้เด็ดที่คิดว่ายังไงๆ มันก็ต้องยอมหันมาหาผมแน่ๆ  “เฮ้อ. . .กะว่าวันนี้จะตามใจพาไปช็อปปิ้งสักหน่อย แต่ดูเหมือนคนแถวนี้จะไม่อยากไปซะแล้ว” 

“พูดแล้วนะ!!”  มันโพล่งขึ้นมาทันที ผมแอบขำในลำคอเล็กน้อย 

“เออ”  ผมตอบรับ

“ซื้อรองเท้าใหม่ กระเป๋าใหม่ด้วยนะ”

“เออออ”

“เสื้อผ้าด้วย”

“ครับๆ”

“แล้วก็. . .”  มันกำลังจะพูดอีก แต่ผมขัดซะก่อน

“ค่อยไปเลือกที่ห้างเลย บอกแล้วว่าวันนี้จะตามใจ”

“ขอบคุณน้าาาา น่ารักที่สุดดดด”  มันเดินยิ้มกว้างเข้ามาหาผมอย่างอารมณ์ดี เอาแขนคล้องคอหอมแก้มผมทั้งสองข้าง ก่อนจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที

อันที่จริงไอ้ฟ่ามันไม่ใช่คนที่จะช็อปเก่งอะไรหรอก ออกจะนานๆ ครั้งด้วยซ้ำ แต่ช็อปทีๆ หนึ่งก็เล่นเอากระเป๋าแฟบเหมือนกัน ส่วนมากเวลาซื้อมันก็จะใช้เงินตัวเอง ไม่ค่อยใช้เงินผมหรอก ยกเว้นว่าเวลาที่ผมอยากจะตามใจก็ใช้เงินผมบ้าง อย่างเช่นครั้งนี้ ดูท่าว่าเดือนนี้บิลบัตรเครดิตมาอาจจะมีตกใจกันบ้าง

อ้อ. . .เงินที่ผมใช้เลี้ยงแฟนนี่ไม่ใช่เงินพ่อแม่ผมหรอก ก็เงินผมเองทั้งนั้น ได้มาจากเงินปันผมประจำปีที่บริษัทพ่อที่แอบมีหุ้นอยู่นิดหน่อย ปีๆ หนึ่งก็หลายล้าน เงินที่ผมเล่นหุ้นบ้าง และเงินเวลาที่ไปแข่งรถเวลาไอ้พวกเพื่อนๆ มันชวนบ้าง เงินผมก็จะแบ่งสันปันส่วนกันชัดเจน ส่วนไหนเก็บ ส่วนไหนใช้ ผมไม่ใช่คนที่จะฟุ่มเฟือยอะไร เพราะฉะนั้นการที่จะใช้เงินพ่อแม่เลี้ยงแฟนมันไม่ใช่เรื่อง ถ้ายังไม่มีเงินเป็นของตัวเองก็ไม่สมควรหรอกที่จะไปทำตัวหน้าใหญ่เลี้ยงคนอื่น

“ไปกันๆ”  ไอ้ฟ่าที่ออกจากห้องน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบกระโดดเกาะผมทันที ผมเองก็ไปอาบมาจากอีกห้องนึงแล้วเหมือนกัน

ผมแบกลูกลิงที่เกาะหลังอยู่มาหยิบเงิน หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกจากห้อง

ตุ้บ!!

เสียงลูกลิงกระโลงจากหลังผม พอพ้นเขตห้องมา

“อ้าว นึกว่าจะเกาะจนถึงรถ”  ผมแกล้งถาม

“บ้าหรอ อายเขา”  มันว่าเสียงอุบอิบ หน้าแดงหน่อยๆ ผมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการมัน ก่อนจะเดินไปกอดคอมันให้เดินไปด้วยกัน
.
.
.
.
.
“แฮ่กๆ. . .ช่วยถือหน่อย”  ไอ้ฟ่าว่าพร้อมกับชูของในมือมันทั้งสองมือให้ผมช่วยถือ เพราะตอนนี้ผมเดินตัวปลิวส่วนมันก็ถือของพะรุงพะรังเต็มมือไปหมด กระเป๋ากูนี่เบาเลย

“กูก็จ่ายให้แล้วไง”  ผมแกล้งพูด มันหน้างอ ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้แถวนั้นทันที

“มันหนักอ่ะ หนักๆๆๆ”  มันปล่อยถุงของลงกับพื้น ก่อนจะบอกเสียงงอแง ผมตามไปนั่งข้างมันเอามือมันมาดู แดงเลย

“ใครใช้ให้ซื้อเยอะล่ะ”  แกล้งว่ามันอีก

“ก็นานๆ ที”  มันบอกเสียงอ้อมแอ้ม จะโทษมันคนเดียวก็ไม่ถูกเพราะผมเองก็ตามใจมันเหมือนกัน เชื่อเถอะ เป็นใครก็ต้องตามใจ เวลาเห็นมันทำตาละห้อยอยู่หน้าร้านแต่ไม่กล้าเข้าไปมันน่าสงสารน้อยซะเมื่อไหร่

“ไปกินข้าวกัน”  ผมชวน มือก็รวบถุงช็อปปิ้งมาถือเองทั้งหมด มันก็ยิ้มแป้นเข้ามาเกาะแขนผมทันที

“กินอาหารญี่ปุ่นนะ”  มันว่า ผมก็พยักหน้าตามใจ บอกแล้วว่าวันนี้จะตามใจมันทั้งวัน เพราะงั้นอาหารญี่ปุ่นก็อาหารญี่ปุ่น

“กี่ท่านคะ”  พนักงานประจำร้านถามหลังจากที่เห็นว่าเราสองคนเดินเข้ามาในร้าน

“สองครับ”  ไอ้ฟ่าเป็นคนตอบ พนักงานก็พาเราไปนั่งโต๊ะสำหรับสองคน เรานั่งลงตรงข้ามกัน ก่อนที่ไอ้ฟ่าจะเป็นคนสั่งอาหารเองทั้งหมด มันสั่งเผื่อผมได้เลยเพราะมันรู้ดีอยู่แล้วว่าผมชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร เพราะผมมันเป็นพวกกินได้ทุกอย่าง อยู่ที่ชอบไม่ชอบแค่นั้นเอง และโชคดีที่ไอ้ฟ่าเป็นคนช่างสังเกตมันถึงสามารถรู้ในเวลาอันรวดเร็วว่าผมชอบกินอะไรเป็นพิเศษ รอสักพักอาหารที่สั่งก็มาครบ  “เห็ดอร่อยอ่ะ”  มันบอกพร้อมกับคีบเห็ดเข็มทองมาใส่ในจานผม ผมก็คีบมากินทันที

“อืม. . .อร่อย”  ผมตอบรับยิ้มๆ เพราะเห็นว่ามันทำหน้าลุ้นอย่างกับว่าเป็นคนไปช่วยเขาทอดเองกับมือ พอได้ยินผมบอกว่าอร่อยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คีบใส่จานให้ผมไม่หยุด

“ขอโทษนะคะ”  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา ผมกับไอ้ฟ่าเงยหน้าจากการแย่งกันกินอาหารตรงหน้าขึ้นมามองทันที

“ครับ?”  ไอ้ฟ่าขานรับ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หันไปมองมัน กลับหันมาหาผมแทน

“คือว่าเพื่อนหนูชอบพี่น่ะค่ะ ขอเบอร์ได้มั้ย”  น้องมันพูด ดูแล้วไม่มีท่าทางของความเขินอายสักนิด ดูจากหน้าตาแล้วน่าจะยังอยู่มัธยมด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าจะกล้าถึงขนาดนี้

“เพื่อนน้องคนไหน”  ไอ้ฟ่าถาม

“คนนั้นค่ะ”  น้องชี้ไปที่ผู้หญิงอีกคนใส่ชุดสีชมพูนั่งโต๊ะเยื้องๆ กัน ดูสวยน่ารักดี แต่ผมไม่สนใจอยู่แล้ว

“น้องไปบอกเพื่อนน้องให้มาขอเองสิ”  ไอ้ฟ่าบอกอีก ผมขมวดคิ้วสงสัย ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร

“ค่ะ”  น้องรับคำแล้วรีบเดินไปตามเพื่อนทันที

“จะทำอะไรน่ะ”  ผมเลิกคิ้วถาม เอาจริงๆ ไม่ได้เป็นห่วงผู้หญิงพวกนั้นหรอก ผมแค่อยากรู้ว่ามันจะทำยังไงกับสถานการณ์ที่มีคนมาจีบผมต่อหน้าต่อตามันต่างหาก แต่มันไม่ตอบ ยักคิ้วกวนๆ ส่งมาให้ผมแค่นั้น ไม่ทันที่ผมจะได้ซักอะไรต่อ น้องผู้หญิงสองคนนั้นก็มาถึงที่โต๊ะผมพอดี

“น้องหรอครับที่จะขอเบอร์มัน”  ไอ้ฟ่าถามน้องชุดชมพูคนนั้น

“เอ่อ. . .ค่ะ”  น้องพยักหน้าตอบรับเขินๆ หน้าแดงแปร๊ด ดูขี้อายกว่าเพื่อนคนที่เข้ามาขอเบอร์ผมคนแรกมาก

“แล้วน้องรู้มั้ยครับว่าพี่สองคนเป็นอะไรกัน”  มันถามเสียงนิ่ง น้องสองคนนั้นเริ่มเลิกลั่ก

“เอ่อ. . .ก็ พะ. . .เพื่อนกันไงคะ”  น้องชุดชมพูตอบเสียงสั่น

“หึหึ น้องครับพี่จะบอกอะไรให้นะ. . .ทีหลังน่ะเวลาเห็นผู้ชายสองคนมาด้วยกันอย่าเพิ่งด่วนสรุปสิว่าเขาเป็นเพื่อนกันอย่างพี่สองคนนี่. . .”  มันชี้ที่ตัวมันก่อนที่จะชี้มาที่ผม  “. . .แฟนกัน”

“เอ่อ. . .”

“เข้าใจนะครับ”  พูดพร้อมยิ้มหวานให้น้องเขาเป็นของแถม

“อะ. . เอ่อ. . .ขะ. . .เข้าใจค่ะ. . .ขอโทษค่ะ”  ดูเหมือนน้องชุดชมพูช็อคไปแล้วเพราะมีแต่เพื่อนอีกคนที่ตอบรับแล้วลากเพื่อนออกไปจากตรงนี้ พอลับร่างน้องเขาไปแล้ว ไอ้ตัวดีก็ขำใหญ่เลย

“ไปแกล้งเขา”  ผมว่ายิ้มๆ

“เออดิ ดูไม่ออกไงวะว่าเราสองคนเป็นอะไรกันหรือกูแสดงออกไม่มากพอ”  มันว่าทำหน้าคิด จริงจังมาก

“หึหึ ช่างเขาเถอะน่า”  ผมบอกอีก ที่น้องเขาหรือคนอื่นๆ จะดูไม่ออกก็ไม่แปลก เพราะไอ้ฟ่ามันค่อนข้างจะเป็นคนเก็บอาการ คือถ้าปกติเกย์ที่ยืดอกว่าเป็นรับและออกสาวขนาดนี้ คนอื่นมองปราดเดียวก็จะดูออกทันที แต่กับไอ้ฟ่าจะไม่ใช่ มันจะไม่ค่อยออกสาวอะไรมากถ้าอยู่ข้างนอกแบบนี้ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนมัน กับคนที่สนิทด้วยหรือกับผมพี่แกจะเต็มที่มาก ไม่มีการเก็บอาการอะไรทั้งสิ้น มีเท่าไหร่ใส่เต็มตลอด

“อิ่ม”  มันพูดพร้อมลูบท้องตัวเองไปด้วยหลังจากที่วางตะเกียบ ส่วนอาหารบนโต๊ะ แน่นอนว่าฟาดเรียบไม่เหลือแม้แต่เห็ดสักเส้น

“ก็กินซะขนาดนั้น”  ที่พูดนี่ไม่ได้เกินจริงเลย อาหารบนโต๊ะกว่าหกสิบเปอร์เซ็นฝีมือมันจัดการทั้งนั้น

“ชิ เดี๋ยวพาไปไหนต่อ มึงยังไม่บอกเลย”  มันถามเหมือนนึกขึ้นได้เพราะว่าก่อนออกจากคอนโดผมบอกมันว่ามีที่หนึ่งที่จะพามันไปหลังจากเที่ยวเสร็จแล้ว

“ความลับ ถึงแล้วก็รู้เอง”  ผมยักคิ้วบอก มันเบะปากใส่แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ที่ที่ผมจะพามันไปนี้ถือว่าเป็นที่สำคัญสำหรับผม และสำคัญสำหรับมัน การที่ผมพามันไปที่นั่นก็เป็นเหมือนการให้เกียรติมันด้วย ส่วนจะเป็นที่ไหนนั้นยังไม่บอกก่อน ถือว่าเป็นเซอร์ไพรส 


.
.
.
.
.
.
ตอนแรกว่าจะให้ครบร้อยก่อนค่อยอัพ แต่ว่าไม่อยากทิ้งช่วงนานเกินเลยมาอัพก่อนดีกว่า ตอนนี้พี่คีนกับฟีฟ่ากลับมาครองกระทู้แล้ว อยากรู้มั้ยว่าพี่คีนจะพาไปไหน ได้รู้แน่กับอีก 40% ที่เหลือค่ะ

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่าา

[Kaemmiizz]

เราเข้ามารอดูที่ๆพี่คีนจะพาฟ่าไป คริคริ #คีนฟ่าน่ารัก

[ZaRa]

 :mew2:ตลกน้องฟ่า 55555

[Supparang-k]

ไปไหนกัน อยากรู้ด้วย

[boboman]

ให้เดานะ... พาไปที่บ้านฝากตัวลูกสะใภ้แหงแซะ -.,-
ดีๆ เราต้องการความหวานนน

[mystery Y]

พี่คีนจะพาฟ่าไปไหนน้า~

[missyaoi]

ตอนที่ 22


(Part 1) [100%]

.
.
.
.
.
“เอ่อ. . .บะ. . .บ้านใครเนี่ย”  ไอ้ฟ่าที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับหันมาถามเสียงสั่นเมื่อผมเลี้ยวรถเข้ามาในบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านขนาดกลางสามชั้น มีอาณาเขต และสวนเล็กๆ รอบบ้านทำให้บรรยากาศร่มรื่น ถ้าดูแต่บรรยากาศในบริเวณบ้านก็จะไม่รู้เลยว่าบ้านหลังนี้อยู่ในกรุงเทพ

“เดี๋ยวก็รู้”  ผมยิ้มมุมปากบอกแค่นั้น จอดรถ เปิดประตูลงจากรถก่อนจะเดินไปเปิดให้มันด้วยเพราะถ้ารอมันเปิดเองก็คงจะไม่ได้เข้าบ้าน เพราะมัวแต่นั่งตัวแข็งอยู่บนรถ

“ดะ. . .เดี๋ยว”  มันขืนตัวที่ผมจูงจะให้เดินเข้าบ้าน ผมก็หยุดตามที่มันขอ หันไปเลิกคิ้วเห็นเจ้าตัวกำลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างข่มความตื่นเต้น ผมขำเล็กน้อยก่อนจะแซว

“รู้หรอว่านี่บ้านใครน่ะ”

“ไม่รู้หรอก แต่มึงพามาแบบนี้มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้”  มันพูด ผมรอให้มันทำใจสักพักก่อนจะพาเข้าบ้านไป แอบรู้สึกว่ามือมันที่ผมจับอยู่นี่ชื้นเหงื่อเชียว

“คีน. . .มาแล้วหรอลูก ป้ากำลังรออยู่เชียว”  คุณป้าร่างสมส่วนวัยเลขสี่นิดๆ แต่ยังสวยอยู่ นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขกทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน ผมยกมือไหว้สวัสดีอย่างที่ไอ้คนข้างตัวก็รีบทำตามทันที

“สวัสดีครับ”

“จ้า. . .นี่หนูฟีฟ่าใช่มั้ยลูก”  คุณป้ารับไหว้ก่อนจะหันไปสนใจคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ผม  “น่ารักจังลูก หน้าตาจิ้มลิ้ม คีนนี่ตาถึงจริง ไม่น่าล่ะยัยสาวถึงโทรมาคุยกับป้าบ่อยๆ ว่าได้ลูกสะใภ้น่ารัก”  คุณป้าแซว

“เอ่อ. . .”  ไอ้ตัวดีถึงขั้นใบ้กินเลยครับ

“คิกๆ ไปลูก ไปคุยกับป้าดีกว่า”  แล้วคุณป้าท่านก็มาลากไอ้ฟ่าให้เดินไปข้างในด้วยกัน ก่อนจะหันมาถามผม “คีนค้างที่นี่มั้ยลูก ไม่ได้มาค้างนานแล้วนะ” 

“กลับดีกว่าครับ พรุ่งนี้ฟีฟ่าต้องเข้ามอ”  ผมบอก คุณป้าพยักหน้ารับแล้วหันไปสนใจถามนู่นถามนี่ไอ้ฟ่าต่อ ก็อย่างที่คุณป้าถามนั่นแหละครับ ผมมักจะมาค้างที่นี่บ่อยๆ แม้จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ตาม เพราะคุณป้าคนนี้ก็คือ ‘ป้าแก้ว’ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนของแม่ผม และแม่ผมก็ส่งให้ผมมาอยู่กับป้าแก้วตั้งแต่ที่ผมย้ายมาเรียนชั้นประถมที่นี่ เพราะคุณป้าท่านไม่มีลูก สามีแกก็ทำงานต่างประเทศนานๆ จะกลับมาสักที แต่พอเข้ามหาวิยาลัยผมก็ขอย้ายออกไปอยู่คอนโดเอง เนื่องจากเรียนหนักต้องกลับค่อนข้างดึก ไม่อยากรบกวนแกมากนัก

ผมนั่งฟังทั้งสองคนคุยกันเรื่อยๆ ไอ้ฟ่าเป็นคนคุยเก่งอยู่แล้ว มันก็เล่านู่นเล่านี่ให้คุณป้าฟังไปเรื่อย คุณป้าเองก็เล่าเรื่องผมตอนที่อยู่กับคุณป้าบ้าง พอมีเรื่องตลกๆ ของผมที่มันได้รู้มันก็จะหันมามองผมแบบแซวๆ แต่ผมไม่อายอยู่แล้ว แซวได้แซวไป

“เดี๋ยวป้ากับหนูฟีฟ่าจะเข้าไปทำขนมในครัว คีนนอนเล่นไปก่อนก็ได้ลูก”  คุณป้าบอกพร้อมกับดึงไอ้ฟ่าให้เข้าไปในครัวพร้อมกัน พอเริ่มสนิทก็เห็นว่าไอ้ฟ่าไม่มีอาการเกร็งอาการตื่นเต้นอะไรแล้วสามารถพูดคุยกับคุณป้าที่ผมเคารพนับถือเหมือนแม่อีกคนได้อย่างลื่นไหลและท่าทางเข้ากันได้ดีผมก็สบายใจ

ผมนอนลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น ตั้งใจว่าจะหลับสักงีบเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้ว และผมก็หลับลงไปในเวลาไม่นาน. . .

ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงคิกคักๆ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ้ฟ่ากับคุณป้ากำลังดูรายการตลกด้วยกัน หัวเราะกินขนมกันอย่างน่ารักจนอดจะยิ้มออกมาน้อยๆ ไม่ได้

ถึงแม้ว่าผมจะยังพาฟีฟ่ากลับบ้านหาพ่อแม่ผมไม่ได้ แต่อย่างน้อยผมก็อยากพามันมาหาป้าแก้วก่อน เพราะผมก็รักท่านเหมือนแม่แท้ๆ และอยากให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน ยิ่งได้เห็นว่าทั้งสองคนเข้ากันได้ดีแบบนี้ผมก็ยิ่งสบายใจ เพราะไอ้ฟ่ามันน่ารัก ไม่ใช่เรื่องยากที่ใครจะรักมัน ผมมั่นใจว่าถ้ามันได้เจอพ่อแม่ผมและพี่เคนทั้งสามคนก็ต้องรักและเอ็นดูไอ้ฟ่าไม่ต่างกัน

ผมนอนมองทั้งสองคนอยู่อย่างนั้นไม่ได้ลุกขึ้นแต่อย่างไร ไอ้ฟ่าที่หันมามองมพอเห็นว่าผมนอนมองอยู่ก็ยิ้มกว้างมาให้ ผมยิ้มตอบกลับไป

แค่ได้เห็นรอยยิ้มของมันในทุกๆ วัน ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะครับ. . .




.
.
.
.
.
มาครบแล้วค่าา นิดเดียวเองเนอะ ไม่รู้ว่าจะทอล์คอะไรวันนี้ เพราะชีวิตช่วงนี้กราฟเป็นเส้นตรงสุดๆ ค่ะ 5555 เอาเป็นว่าเจอกันพาร์ทหน้าเลยเนอะ

ขอให้สนุกกับการอ่านค่า

[mystery Y]

รอตอนต่อไปน้า~

[broke-back]

ราบรื่นดี
ไร้ดราม่าใดใด
อิอิ

[minneemint]

 

[Kaemmiizz]

รอตอนต่อไป

[MayA@TK]

ฟ่าน่ารักอ่ะ งอแงให้คีนช่วยถือถุงของให้

 

[Supparang-k]

มาน้อยค่อยเป็นค่อยไป แต่แอบหวานนะ

[ZaRa]

น่ารัก