หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[VarainDark]

คู่นี้หวานขึ้นทุกวันๆเลยน้าาาาาา

[minneemint]

ดันดัน
 

[missyaoi]

ตอนที่ 22


(Part 2)


“มาแล้วหรอมึงงงงงงง ใครมาส่งคะ”  ทันทีที่เหยียบพื้นคณะปุ๊บ เสียงแหลมๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของไอ้ออมก็ส่งมาทักทายเข้าหูผมทันที ส่วนไอ้คิมก็นั่งกินขนมยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ (ยิ้มแฉ่งนี่ไม่ใช่ชื่อขนมนะเว้ย ผมต้องการจะบอกว่าไอ้คิมกินขนมไปยิ้มไปน่ะ เข้าใจป่ะ ไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ ผมก็ไม่อยากให้เข้าใจเหมือนกัน กร๊ากกกกก) ตอนนี้เราอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนโต๊ะประจำแห่งคณะวิศวะกรรมศาสตร์แห่งความภาคภูมิใจ ผมไม่ตอบแต่บุ้ยปากไปทางด้านหลัง มันสองตัวมองตามเห็นไอ้คีนที่หอบของกินมาเต็มสองมือ ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างโดยไอ้คีนก็นั่งลงข้างๆ กัน

วันนี้ไอ้คีนมันอุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ มาทำนู่นทำนี่ ทั้งอาหารเช้า เตรียมของอะไรให้ผม พอตีห้ามันก็ปลุกผมให้เตรียมตัว (ที่จริงต้องเรียกว่างัด ตอนแรกผมงอแงไม่ยอมตื่น จนมันขู่ว่าจะโยนผมลงอ่างทั้งที่ยังหลับอยู่แบบนี้นั่นแหละ ผมถึงทำใจยอมตื่นได้ ไม่ใช่อะไรนะ ถ้าผมไม่ยอมตื่น ผมว่ามันทำจริงแน่) ผมก็อาบน้ำแต่งตัวแบบละเมอๆ จนสุดท้ายก็น็อคหลับทั้งที่มือยังใส่ถุงเท้าคาอยู่แค่ครึ่งเท้า แค่ข้างเดียวอีกต่างหาก ไอ้คีนที่เพิ่งเก็บครัวเสร็จคงเดินมาเห็นรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่บนรถในสภาพเรียบร้อยมีถุงเท้ารองเท้าครบ กระเป๋าก็วางอยู่เบาะหลัง พอจะอ้าปากถามนมจืดที่ถูกเจาะใส่หลอดเรียบร้อยแล้วก็ถูกยัดใส่ปาก พร้อมกับกล่องแซนด์วิชที่คาดว่ามันนั่นแหละตื่นมาทำถูกยัดใส่มือ ผมก็เลยไม่ทันได้พูดอะไรนั่งกินเงียบๆ มาตลอดทาง

ถึงกูจะนั่งกินเงียบๆ แต่เขินเพียบนะครับ เกิดมานอกจากพ่อแม่แล้วยังไม่เคยมีใครทำให้ขนาดนี้เลยนะเว้ย

“แซนด์วิชชชชชชช”  ไอ้ออมตาเป็นประกายเมื่อเห็นกล่องแซนด์วิชมีทั้งทูน่า ปูอัด ลงบนโต๊ะ พอไอ้คีนบอกว่าทำมาเผื่อเท่านั้นแหละ เพื่อนรักทั้งสองคนของผม คำว่าเกรงใจคืออะไรไม่รู้จัก ตะครุบทันที แถมยังเสียงดังอีกต่างหาก

โถ เพื่อนกู เมื่อกี้นั่งแดกขนมคาปากอยู่แท้ๆ

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานัด ปีสองรวมถึงพี่ปีสามบางคนจึงยังไม่มา (นัดปีหนึ่งแปดโมงเช้า แต่ปีสองทุกคนกับพี่ปีสามบางคนต้องมาเตรียมตั้งแต่หกโมงครึ่ง) แต่ที่ไอ้ออมกับไอ้คิมมาเร็วเนี่ยเพราะมันสองคนเป็นนักกิจกรรมตัวยง คณะหรือมหาวิทยาลัยมีกิจกรรมอะไรขอให้บอก ต่อให้ต้องอดหลับอดนอน เหนื่อยสายตัวแทบขาดขนาดไหนก็บ่ยั่น ผิดกับผม กูขี้เกียจตื่นเช้าไงประเด็น คือปกติผมก็ไม่ใช่คนที่ตื่นสายหรอกนะ หกโมงเจ็ดโมงนี่ก็ตื่นแล้ว แต่ตีสี่ตีห้าพี่ไม่สู้จริงๆ

“ง่วงอ่ะ”  ผมเอนตัวพิงไหล่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอ้คีนก็ดีใจหาย โอบเอวผมไว้ไม่ให้ตกเก้าอี้อีกต่างหาก ง่อววว แฟนใครนี่ น่ารักจุงเบย ครุคริๆ (ภาษาอะไรของกู)

“ก็ใครใช้ให้เล่นเกมส์ทั้งคืนไม่ยอมหลับยอมนอน”  มันว่า. . .ง่า. . .ก็เมื่อคืนมันติดลมนี่หว่า

“เพราะมึงแหละ”   ไม่ยอมครับ บอกเลย

“อ้าว เพราะกูยังไงครับ?”

“ก็มึงไม่ยอมสั่งให้กูไปนอนแบบเด็ดขาด ถ้ามึงบอกว่าให้กูรีบไปนอนไม่งั้นจะง่วง แบบเนี้ยๆๆๆ กูก็เข้าใจแล้ว”  ผมเถียงพร้อมกับโขกหัวตัวเองที่ไหล่มันไปด้วย

“คุณฟีฟ่าครับ เมื่อคืนผมพูดปากจะฉีกถึงหูแล้ว แต่คุณไม่ฟังผมเลยครับ ดื้อๆๆๆ”  มันโขกหัวผมกลับบ้าง แง่. . .เมื่อคืนมันก็บอกให้ผมไปนอนตั้งหลายครั้งแล้วแหละ แต่ผมดื้อเอง แต่ไม่อยากยอมรับผิดไง ฮึ่ยยยยย

“อีฟ่า เพื่อนทยอยมากันแล้ว ป่ะ ไปเตี๊ยมกันอีกที”  ไอ้ออมที่ปากเลอะซอสแซนด์วิชร้องเรียก ผมพยักหน้าให้มันก่อนจะหันมาหาคนข้างกายอีกครั้ง

“กลับไปนอนต่อก็ได้นะ”  ผมบอก เพราะเมื่อคืนมันนอนดึกกว่าผม ถ้าถามว่าเพราะอะไร บอกเลยครับเพราะมันเฝ้าผมเล่นเกมส์ไง เล่นไปเล่นมารู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียง ไม่ต้องเดาเลยว่าคงจะหลับคาเกมส์อีกนั่นแหละ แล้วไหนจะตื่นเช้ากว่าผมอีก แอร้ยยยย ผมชอบอ่ะ มันดูแลผมดีทุกอย่างจริงๆ

นี่ถ้ามีตำแหน่งแฟนดีเด่นแห่งชาติ ไอ้คีนต้องได้แน่นอน ฟีฟ่ามั่นใจ!!

ง่อววววว

กูเขิน -/ / / /-

“อือ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะแวะมาหาอีกรอบ”  มันบอก

“ครับ”  ผมรับคำ มันโน้มหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ เล่นเอาหน้าร้อนไปหมด เพราะแถวนี้ไม่ได้มีแค่เรา แต่ยังมีเพื่อนๆ อีกตั้งหลายคนที่มองผมอย่างล้อๆ ผมเลยมองค้อนแม่งไปทีหนึ่ง มันก็แค่ยิ้มขำ ยีหัวผมเบาๆ แล้วเดินกลับไปที่รถ

พอไอ้คีนลับสายตาไปแล้ว ผมก็เดินไปหาพวกเพื่อนๆ ที่กำลังประชุมงานกันอย่างขะมักเขม้น ไปถึงไอ้คิมกับไอ้ออมก็ส่งสายตาล้อๆ มาให้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็นสายตาพวกมันเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แล้วหันไปสนใจการประชุมแทน

ตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้วครับ มีน้องๆ บางคนเริ่มทยอยมากันแล้ว พวกเราจัดแจงให้น้องๆ นั่งประจำที่ ฝ่ายสันทนาการ (ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ผม) ไปให้ความบันเทิงน้องไปพลางๆ ก่อน แล้วถ้าถามว่าผมเนี่ยอยู่ฝ่ายไหน หึ แบบผมนี่ แน่นอนว่า. . .

พยาบาล!!

คนอย่างกูนี่แหละต้องอยู่ฝ่ายพยาบาล!!

พอถามหาเหตุผลทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า. . .

‘แฟนมึงเป็นว่าที่หมอ เพราะงั้นมึงเป็นพยาบาลนั่นแหละถูกแล้ว’

ฮ่วย. . .

อะไรวะ!! คือกูงงมาก แฟนกูเป็นว่าที่หมอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ว่าที่นายช่างอย่างกูต้องเป็นพยาบาลในงานรับน้องของคณะ? ใครรู้ช่วยบอกผมทีเถอะครับ งงมาก ณ จุดๆ นี้ ถ้าเกิดว่ากูไปพยาบาลแล้วคนเจ็บอาการหนักกว่าเดิมนี่ไม่แย่หรอค้าบบบ

ฮ่วย!!

เพราะงั้นตอนนี้ผมก็ถือว่าแม่งว่างงานไง รอให้เพื่อนหรือพวกพี่ๆ เขาใช้งาน หรือมีใครเป็นอะไร ก็ดี. . .กูจะได้ไม่เหนื่อย คริคริ

ส่วนไอ้ออมกับไอ้คิมเจ้าแม่งเอนเตอร์เทนเนอร์ ก็รับหน้าที่ฝ่ายสันทนาการไป

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ตอนนี้น้องๆ มากันครบแล้วครับ ตรงเวลากันดีมากเพราะคณะวิศวะขึ้นชื่อว่าจริงจังเรื่องรับน้องมาก พวกเราสืบต่อการรับน้องในระบบ SOTUS กันมาหลายต่อหลายรุ่น ถึงแม้จะมีการต่อต้านและยกเลิกระบบนี้ในหลายคณะและหลายมหาวิทยาลัย แต่แน่นอนว่าวิศวะยังเป็นหนึ่งในหลายๆ คณะที่ยังคงรักษาไว้ซึ่งระบบนี้อยู่

บางครั้งสิ่งที่คนอื่นอาจจะมองว่ารุนแรง อาจจะมองว่าไร้สาระ อาจจะมองว่าไม่ดี แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ทุกสิ่งทุกอย่างมีทั้งข้อเสียและข้อดี SOTUS ก็เช่นกัน แม้มันอาจจะมีข้อเสียหลายๆ ข้อที่บางคนอาจจะรับไม่ได้ แต่ข้อดีของมันก็คือการที่รุ่นพี่รุ่นน้องอยู่ด้วยกันอย่างยำเกรง มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นต่อกัน รู้จักคำว่าพี่ รู้จักคำว่าน้อง รู้จักเคารพคนที่มากกว่า ทั้งวัยวุฒิและวุฒิภาวะ นอกเหนือจากนั้นความรักและความสามัคคีระหว่างพี่น้องที่เราบ่มเพาะกันมาตั้งแต่เริ่มรู้จักกัน มันจะติดตัวเราไปตลอด เอาง่ายๆ อย่างน้อยก็ในสายรหัสที่พี่น้องจะดูแลกัน ช่วยเหลือกันให้ดีที่สุด

ถ้าให้พูดถึงความหมายของระบบ SOTUS จริงๆ ก็มีหลายแบบหลายความหมาย แต่ที่แพร่หลายก็คือการให้ความหมายของคำนี้จากตัวอักษรแต่ละตัวที่ประกอบขึ้นมาเป็นคำว่า SOTUS

          S  =  Seniority  หรืออาวุโส  หมายถึง  ความเกรงใจเคารพในสิทธิซึ่งกันและกัน
          O  =  Order  หรือระเบียบวินัย  หมายถึง การทำอะไรก็แล้วแต่ให้อยู่ในระบบระเบียบ
          T  =  Tradition  หรือประเพณี  หมายถึง สิ่งที่เห็นว่าดี ถูกต้องและประพฤติปฏิบัติสืบต่อกันมา
          U  =  Unity  หรือความสามัคคี  หมายถึง ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
          S  =  Spirit  หรือน้ำใจ หมายถึง การมีน้ำใจ เอื้อเฟื้อเกื้อกูล  ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

เราเถียงไม่ได้ว่าสิ่งที่ประกอบขึ้นมาเป็น SOTUS คือคุณสมบัติที่นักศึกษา คนทำงาน หรือสิ่งที่บุคคลทั่วไปพึงมี แต่ที่ระบบนี้ถูกต่อต้านก็เพราะว่าการตีความหมายแบบผิดๆ มีหลายคนตีความหมายคำนี้ว่าคนที่อาวุโสกว่าเป็นใหญ่ คนอายุน้อยกว่าไม่มีสิทธิ์ออกสิทธิ์ออกเสียง “รุ่นน้องมีสิทธิ์เป็นศูนย์” จึงทำให้หลายๆ คนเกิดความไม่พอใจและต่อต้านระบบนี้ แต่ถ้าลองมองให้ดีๆ ตีความให้ถูกต้อง SOTUS ถือว่าเป็นสิ่งที่หลอมรวมให้คนในสังคมอยู่กันอย่างมีระเบียบมากยิ่งขึ้น ลองคิดดูว่าถ้าคนเรามีความเคารพซึ่งกันและกัน มีระเบียบวินัย มีประเพณีที่ดีงาม มีความสามัคคี และมีน้ำใจ สังคมที่เราอาศัยอยู่จะน่าอยู่มากแค่ไหน

แหมะ ดูเป็นมีสาระและความรู้จริงๆ เลยฟีฟ่าเอ๊ยยยย คริคริ

ตึง!! ตึง!! ตึงๆ!!
“มัดหมี่ๆ มัดหมี่ขูดมะพร้าวทำกับข้าวอยู่ในครัว มัดหมี่ไม่รู้ตัวถูกคนชั่วลากตัวไป เอาไม่แหย่รู. . .ถูๆ ไถ. . .เอาออกก็ไม่ได้ ใครเอาออกได้ช่วยเอาออกที!!. . .มัดหมี่ๆ มัดหมี่. . .”  พวกสันทนาการกำลังตีกลองร้องเพลงโดยมีไอ้เก่งกับซาร่าเต้นให้ดู เพลงมัดหมี่สุดฮิตของการรับน้องถูกนำมาใช้เป็นเพลงแรก ตอนแรกซาร่าสาวประเภทสองที่สวยมาก สวยเหมือนผู้หญิงแท้ๆ ต้องเป็นคนออกไปเต้นคนเดียว แต่นางไม่ยอมจะลากไอ้เก่งไปด้วย ไอ้เก่งก็ไม่ยอมอีก ทีนี้จังหวะกลองก็ดังขึ้นมาพร้อมกับคำว่า

‘สปิริตๆๆ”

น้องๆ ช่วยกันตะโกนกดดันจนไอ้เก่งต้องยอมออกไปเต้นด้วยจนเป็นที่อุจาดลูกตาของผู้พบเห็น ใครไม่เคยโดนไม่รู้หรอกครับ ว่าคำๆ เดียวอย่างคำว่า สปิริตเนี่ย มันมีอิทธิฤทธิ์มากแค่ไหน มันสามารถทำให้คนขี้อายอย่างไอ้เก่งออกไปแหย่รูถูๆ ไถๆ ต่อหน้าน้องๆ ครึ่งพันได้ เห็นหรือยังล่ะครับ

ผ่านไปค่อนวัน การรับน้องก็ผ่านไปด้วยดี น้องๆ ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ พี่ๆ เองก็ดูแลน้องๆ อย่างสุดความสามารถ จนเวลาที่เชื่อเถอะว่าไม่มีน้องๆ คนไหนชอบ (รวมถึงตอนที่ผมยังอยู่ปีหนึ่งเองก็ไม่ชอบ) ก็คือเวลาแห่งการว๊าก ซึ่งเฮดว๊ากของเราปีนี้เป็นหน้าที่ของพี่ต้น น้องรหัสของพี่เท็น (พี่เท็นแฟนพี่กร) สืบทอดกันอย่างกับทายาทอสูร เพราะพี่เท็นตอนอยู่ปีสามก็เป็นเฮดว๊ากเหมือนกัน ส่วนน้องรหัสพี่ต้นน่ะหรอ หึหึ ไอ้คิมไง (แอบกระซิบนิดหนึ่งว่าพี่ต้นนี่ตามจีบไอ้คิมตั้งแต่เข้ามาใหม่ๆ แต่แม่งไม่สนไง ทำหยิ่ง) 

“หยุดก่อนปีสอง!! ดูเหมือนว่าน้องๆ พวกคุณจะไม่อยากทำนะ ขนาดพวกคุณพูดกันอยู่ตรงนี้ น้องๆ พวกคุณยังนั่งคุยกันอยู่เลย!!”  พี่ต้นว่า สายตาแกจ้องไปยังกลุ่มปีหนึ่งผู้ชายสองคนที่ผมเห็นตั้งนานแล้วว่านั่งคุยกันอยู่ตลอดเวลาที่ไอ้ออมกำลังอธิบายกิจกรรมในช่วงบ่าย น้องที่คุยกันอยู่ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วเพราะหยุดคุยกันทันที  “ยืนขึ้น!! ไหนคุณสองคนลองบอกผมสิว่าคุยอะไรกัน บอกเพื่อนๆ ของพวกคุณด้วย”  อย่าหาว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะเว้ย แต่หนึ่งในสองคนนั้นอ่ะ ตัวสูง หุ่นดี หน้าตาหล่อเทียบได้กับเดือนคณะปีผมเลยนะเว้ย เท่าที่ดูก็ออร่าที่สุดในปีหนึ่งแล้วอ่ะ อาจมีลุ้นตำแหน่งเดือนคณะ แต่ก็นะ พี่คีนของผมหล่อที่สุดแล้ว แอร้ยยยย เขินจุง แต่สติทั่วแต่คิดถึงแฟนของผมกลับมาประทับร่างทันทีที่ไอ้คนหล่อคนนั้นตอบ

“พวกเราพูดกันว่าพี่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนน่ารักดีครับ”

“ดังๆ!!”

“พวกเราคุยกันว่าพี่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนน่ารักดีครับ!!”

พี่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน. . .

นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน. . .

โต๊ะหินอ่อน. . .

กะ. . .กูนี่หว่า

นี่ไม่ได้หลงตัวเอง แต่ว่าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนมีผมคนเดียว พอหันไปมองไอ้คิมกับไอ้ออมมันก็มองมาทางผมอยู่ก่อนแล้ว

อะ. . .เอ่อ

“งั้นคุณรู้มั้ยว่าพี่ที่คุณว่าน่ารักอยู่ปีไหน”  พี่ต้นถามอีก

“ปีสองครับ!!”  น้องมันก็ตอบเสียงดังฟังชัด อีกคนที่ยืนข้างกันก็ได้แต่เงียบมองรุ่นพี่เลิกลั่ก

“แล้วคุณรู้มั้ยว่ารุ่นพี่ปีสองมีทั้งหมดกี่คน”

“มะ. . .ไม่รู้ครับ”  ครั้งแรกที่ผมเห็นว่ามันตอบแบบอ้ำอึ้ง เพราะตอนแรกทุกคำถามของพี่ต้นมันตอบเสียงดังฟังชัดตลอด

“ปีสองเรียงแถวหน้ากระดานซ้อนกันสิบแถวปฏิบัติ!!”  สิ้นเสียงคำสั่งของพี่ต้น ปีสองรวมถึงผมก็รีบวิ่งไปเข้าแถวหน้ากระดานที่ด้านหน้าของรุ่นน้องทันที โดยที่ผมซ้อนอยู่ที่แถวที่สามติดกับไอ้ออม ไอ้คิม  “ปีสอง รุ่นคุณมีทั้งหมดกี่คน”

“561 คนค่ะ/ครับ!!”  พวกผมตอบเสียงดังฟังชัด

“ดี ผมจะให้คุณลุกนั่งเท่ากับจำนวนคนในรุ่นคุณ แต่ก่อนอื่น ผมขอถามก่อนว่าพวกคุณรู้รึเปล่าว่าผมทำโทษพวกคุณทำไม”

“ไม่ทราบค่ะ/ครับ!!”

“งั้นพวกคุณก็รู้ไว้เลยว่าเพราะรุ่นน้องของพวกคุณ เพราะพวกคุณไม่สามารถที่จะควบคุม ทำให้เขาฟังคุณได้!! ดังนั้น 561 ครั้ง!!” 

“561 ครั้ง!!”

“561 ครั้ง!!”

“561 ครั้ง!!”

“ปฏิบัติ!!”  สิ้นเสียงของพี่ต้นพวกเรากอดคอและเริ่มลุกนั่งกันทันที

“หนึ่ง. . .สอง. . .สาม. . .”  พวกเรานับกันเรื่อยๆ ลุกนั่งกันเรื่อยๆ แอบสังเกตเห็นว่าตอนนี้ปีหนึ่งมองหน้ากันเลิกลั่ก เหมือนลังเลว่าจะช่วยพวกผมดีมั้ย ส่วนไอ้น้องสองคนนั้นที่ยืนอยู่ก็หน้าซีด

“เห็นมั้ยปีหนึ่งว่าเป็นเพราะใครรุ่นพี่ของพวกคุณถึงต้องโดนลงโทษ!!”  พี่ต้นพูด ในขณะที่พวกเราปีสองก็ลุกนั่งไปเรื่อยๆ

“สิบสอง. . .สิบสาม”

“พี่ครับ!! ลงโทษผมเถอะครับ ผมผิดเอง”  ไอ้น้องคนหล่อคนเดิมโพล่งขึ้นมา พี่ต้นหันไปมอง

“ใครอนุญาตให้คุณพูด”

“งั้นขออนุญาตครับ!!”

“ว่ามา”

“ผมขออนุญาตรับโทษเองทั้งหมดครับ พี่ปีสองไม่ผิด”

“ปีสอง หยุด!!”  สิ้นคำสั่งของพี่ต้น พวกเราก็หยุดทันที ยี่สิบครั้งแล้วครับ ล้าไปหมดทั้งขา T__T

“งั้นปีหนึ่งคุณรู้มั้ยว่ารุ่นคุณมีทั้งหมดกี่คน”

“ไม่ทราบครับ”  ไอ้น้องหล่อตอบ

“ว่าไงปีสอง รุ่นน้องพวกคุณมีทั้งหมดกี่คน”

“569 คนค่ะ/ครับ!!”

“ดี. . .งั้นคุณ!! ลุกนั่งเท่าจำนวนปีหนึ่งรวมกับปีสอง 1,130 ครั้ง!!”

“1,130 ครั้ง!!”

“1,130 ครั้ง!!”

“1,130 ครั้ง!!”

“ปฏิบัติ!!”  สิ้นเสียงคำสั่ง ไอ้น้องสองคนที่คุยกันก็กอดคอและเริ่มลุกนั่ง

“หนึ่ง. . .สอง. . .” 

“ขออนุญาตค่ะ”  น้องผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดยกมือขึ้น ในขณะที่สองคนนั่นยังคงลุกนั่งไปเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด

“ว่ามา”  พี่ต้นขานรับ

“หนูขออนุญาตรับโทษพร้อมเพื่อนด้วยค่ะ”  นับว่าเป็นผู้หญิงที่ใจกล้าน่าดู และเมื่อมีคนเริ่ม ก็มีคนตาม เพราะตอนนี้น้องๆ ปีหนึ่งทั้งรุ่นกำลังขออนุญาตรับโทษพร้อมเพื่อนกันเซ็งแซ่

“เงียบ!!”  พี่ต้นสั่งเสียงเข้ม เพราะตอนนี้น้องๆ เริ่มเสียงดังกันมากเกินไป  “ถ้าพวกคุณอยากรับโทษพร้อมเพื่อนพวกคุณผมก็จะให้ ตั้งแถว!!”  น้องๆ รีบวิ่งไปตั้งแถวพร้อมทั้งกอดคอกันทันทีโดยที่ไม่ต้องสั่ง  “ลุกนั่ง 500 ครั้ง ไม่พร้อมผมจะให้เริ่มใหม่ เข้าใจมั้ย”

“เข้าใจค่ะ/ครับ!!”

“ลุกนั่ง 500 ครั้ง!!”

“500 ครั้ง!!”

“500 ครั้ง!!”

“500 ครั้ง!!”

“ปฏิบัติ!!”

“หนึ่ง. . .สอง. . .”  น้องๆ เริ่มลุกนั่ง โดยพยายามทำให้พร้อมๆ กันมากที่สุด

มองไปเรื่อยๆ พี่ต้นก็หันหลังจากปีหนึ่งนั่นหมายถึงว่าตอนนี้เฮดว๊ากสุดหล่อกำลังหันหน้าเข้าหาพวกผม ที่สำคัญที่สุด พี่แกกำลัง. . .ยิ้ม

ใช่. . .พี่ต้นยิ้ม

ยิ้มอย่างภาคภูมิใจเพราะตอนนี้รุ่นน้องของพวกเรากำลังเริ่มสร้างความรักความสามัคคีให้กับเพื่อนในรุ่น และเผื่อแผ่มาถึงรุ่นพี่อย่างพวกผม

เป็นสัญญาณที่ดีว่าพวกเราจะสามารถอยู่ร่วมกันในคณะนี้อย่างมีความสุข. . .
.
.
.
.
.
ตอนนี้ฝ่ายพยาบาลอย่างผม ได้รับคำสั่งจากฝ่ายสันทนาการอย่างไอ้ออมให้มาขนน้ำที่ห้องชมรมไปให้น้องๆ กิน (น้ำที่ขนไปตอนแรกไม่พอ) เพราะตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง และน้องๆ ก็กำลังกินข้าวอยู่ที่ลานเกียร์

แอบเมาท์พี่ต้นนิดหนึ่ง ทำพี่สั่งให้ปีหนึ่งลุกนั่งห้าร้อย แค่ครั้งที่ห้าสิบพี่แกก็ทนสงสารน้องไม่ไหว สั่งให้หยุด แต่ยังไม่วายทำเป็นเข้มบอกว่าให้หยุดแค่ชั่วคราว หึหึ

   พี่แกก็ทำเป็นเข้มไปอย่างนั้นแหละ พี่ต้นน่ะที่จริงแล้วเป็นคนที่ใจดีและน่ารักกับรุ่นน้องมากๆ (โดยเฉพาะกับไอ้คิม) ผมว่าการที่แกต้องทำเป็นเข้มและลงโทษรุ่นน้องแต่ละครั้งพี่แกต้องเตรียมตัวเตรียมใจ เตรียมรับมือกับความสงสารของตัวเองมามากพอสมควร (ซึ่งค่อนข้างแตกต่างกับตอนปีผม พี่เท็นนี่โหดร้ายสุดๆ ใจแข็งมากๆ ด้วย ขนาดผู้หญิงร้องไห้กันระงมพี่แกยังใจแข็งอยู่เลย จนวันปิดเชียร์นั่นแหละถึงได้เห็นรอยยิ้มและคำปลอบของพี่แก)

“เหวออออ”  ไม่รู้ว่าเพราะซุ่มซ่าม เพราะคิดอะไรเพลินๆ หรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามีเปลือกกล้วยอยู่ตรงประตู ผมที่กำลังแบกน้ำอยู่ทั้งแพ็คลื่นจนเกือบหงายหลัง ดีว่ามีคนคว้าเอวไว้ได้ทันก่อน

เอ่อ. . .ตอนนี้หน้าผมกับหน้าน้องมันห่างกันกี่เซนต์วะเนี่ย ที่รู้ๆ รับรู้ได้ถึงความร้อนของลมหายใจที่รดหน้าอยู่เลยอ่ะ

“อะ. . .เอ่อ. . .ขอบใจ”  ผมบอกคนที่คว้าเอวผมไว้ อยากรู้มั้ยครับใคร

ก็ไอ้น้องที่โดนลงโทษเพราะบอกว่าผมน่ารักนั่นแหละ. . .

“ไม่เป็นไรครับพี่ฟีฟ่า”  น้องมันพูดยิ้มๆ แอบเห็นว่ามันมองป้ายชื่อที่คล้องคอผมอยู่

“อะ. . .เอ้อ. . .ปล่อยก่อนก็ได้มั้ง แหะๆ”  ผมบอก ส่งยิ้มให้เจื่อนๆ น้องมันเองก็เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ปล่อยมือจากเอวผมก็รีบปล่อยออก พร้อมส่งยิ้มแห้งๆ มาให้

“ขอบใจอีกทีนะ”  ผมบอก นี่ถ้าไม่ได้น้องมันนะ เมื่อกี้นี่หงายหลังไปแล้วอ่ะ

“ครับ สำหรับพี่ฟีฟ่าคนน่ารัก ผมยินดี”  ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างให้ผมเป็นของแถม แหม่ะ รอยยิ้มน้องมันเจิดจ้าจริงๆ เว้ย

“อ้อ. . .แล้วนี่มาทำอะไรแถวนี้” 

“พอดีว่าผมกินข้าวเสร็จแล้วพี่ออมเลยบอกให้ผมช่วยรุ่นพี่ขนน้ำ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นพี่ฟีฟ่าเลยนะเนี่ย โชคดีจัง”  ยิ้มอยู่นั่นแหละ เป็นคนขยันยิ้มฉิบ

“งั้นก็ไปขนมาเลยนะ อีกคนละสองแพ็คก็พอแล้วล่ะ”  ผมบอก น้องมันก็รับคำแล้วก็ดินไปหยิบน้ำมาถือบ้าง เราช่วยกันขนจนพอกับที่น้องๆ จะกิน ผมก็บอกให้ไอ้น้องหล่อยิ้มเก่งไปรวมกับเพื่อนๆ มัน ผมเองก็จะแยกไปกินข้าวเหมือนกัน

“เดี๋ยวครับพี่ฟีฟ่า”  น้องมันเรียกรั้งผมไว้ ผมหันไปเลิกคิ้วถาม

“หืม?”

“พี่ฟีฟ่าน่ารักนะครับ”

“ห้ะ?”

“ถ้าผมจะขอ ‘รัก’ ได้มั้ยครับ” 

เดธแอร์. . .
.
.
.
.
.
หายไปนานมากกกกกก สิบกว่าวัน ขอโทษจริงๆ ค่ะ พอดีไม่มีเน็ตใช้ ฮรือออออ นี่เพิ่งได้เน็ตมารีบอัพเลย แล้วตอนนี้งานก็ออกคนเขียนแล้วค่ะ หลังจากนี้จะได้อัพแบบต่อเนื่องแล้ว (มั้ง) ฝากติดตามกันต่อด้วยน้าาาา อย่าเพิ่งหายไปไหน

ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ

เจอกันตอนหน้า

[minneemint]

น้องเดี๋ยวโดนจัดหรอก

[MayA@TK]

น้องลองขอพี่คีนดูก่อนดีกว่าไหม
เดี๋ยวยังไงจะเรียกรถฉุกเฉินไว้รอนะ

 

[imfckwn]

น่ารัก หุหุ

[yisren.]

อิน้องหล่ออออ จะหล่อแค่ไหนก็อย่ากร้าวกับพี่คีนของเราาาา
//เอาตีนกูมั้ย?// พี่คีนไม่ได้กล่าว แต่เรารู้พี่คีนต้องอยากกล่าว

[ZaRa]

น้องหล่อคะ พี่ฟีฟ่ามีเจ้าของแล้ว แต่พี่ยังนะ มาหาพี่มามะ//อ้าแขนรอ

[Kaemmiizz]

พี่คีนบอกว่า : ไม่ได้ แฟนกู

[VarainDark]

มุกจีบของเด็กนี่เสี่ยวไปนะ
ขนลุกแปป

[mild-dy]

 

[ka[ze]na]

ตีนหมอ...ใหญ่นะเธอ~~~

[mystery Y]

มีเด็กมาหลงรักซะแล้วฟีฟ่า

[missyaoi]

ฮรืออออออ รู้สึกดีใจที่ยังมีคนอ่าน ขอบคุณนะคะ

[kitty08]

พี่คีนเจอคู่แข่งแบบไม่รู้ตัวซะแล้วสิ  ฟีฟ่าเสน่ห์แรงก้อแบบนี้แหละ  งานนี้น้องสุดหล่อคงกินแห้วไปน่ะจ้ะ เพราะพี่เขามีคนหล่อมาเป็นแฟนแล้ว  อยากรู้จังว่าคนที่คู่กับเซนเป็นใคร 

[boboman]

ระวังเจอตีนหมอนะ 5555

[missyaoi]

ตอนที่ 23


(Part 1)


“ฮ่าๆ โอ๊ยยยยย มึง กูขำ” 

“พอเลยไอ้ออม มึงจะขำไรนักหนา กูซีเรียส”  ผมหน้างอว่าไอ้ออม ก็ไม่ให้ว่ายังไงล่ะ พอผมเล่าเรื่องที่โดนไอ้น้องหล่อนั่นรุก นางก็ขำก๊าก เล่นใหญ่มาก ไอ้คิมก็ไม่อยู่ให้ปรึกษา พี่ต้นลากไปไหนแล้วไม่รู้

“ก็มันตลก มึงจะซีเรียสอะไรว้า น้องมันแค่พูดเล่นล่ะมั้ง”  ไอ้ออมว่าอีก

“กูก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแหละ”

“พี่ฟีฟ่าคร้าบบบบบ”

เฮือก!!

“น้ำครับ ผมไปเอามาให้”  ต้องให้บอกมั้ยครับว่าใคร T___T

“เอ่อ. . .ขอบใจ”  ผมบอกน้องมันที่ยิ้มกว้างส่งมาให้ หันไปมองไอ้ออมเห็นมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มองนู่นมองนี่ไปเรื่อย แม่งงงงง ไม่ช่วยกูเลย

“ผมขอนั่งด้วยนะครับ”  ไม่รอคำอนุญาตน้องมันก็นั่งลงทันที เก้าอี้ตัวเดียวกับกูด้วย T___T (โต๊ะที่ผมนั่งจะเป็นเก้าอี้หินอ่อนสี่ตัว ตัวหนึ่งนั่งได้สองคน)

“. . . . .”  ผมไม่พูดอะไร ตักข้าวในกล่องโฟมกินเงียบๆ ข้าวผัดทะเลของกู ฮรึกกกกก เสียรสชาติเลยแม่ง

“พี่ฟีฟ่าครับ ตอนเด็กแม่ให้กินอะไรหรอ”

อะไรของมันอีกแม่ง!!

“ก็อาหารที่มนุษย์เขากินปกติ”  ผมตอบเรียบๆ

“หรอครับ ว้าาาา ผมก็นึกว่าแม่พี่ให้กินอะไรที่เป็นสูตรลับซะอีก พี่ถึงได้น่ารักขนาดนี้”

“เอ่อ. . .”

เอ๋อแดกครับ พูดไม่ออก ไอ้ออมนี่กุมท้องกลั้นขำเต็มที่ สาธุ!! ของให้หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งหมดแรง ไม่ช่วยแถมยังหัวเราะกูอีก ฮึ่ยยยยย

ผ่านไปสักพักไอ้คิมก็มาครับ มันเลิกคิ้วถามเป็นเชิงสงสัยว่าไอ้เด็กนี้มาได้ไง ผมก็ส่ายหัวตอบไป กูก็ไม่รู้เพื่อนเอ๊ยยยย มันก็พยักหน้าเข้าใจ นั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างไอ้ออม

“พี่ฟีฟ่า. . .”

Rrrrrrrr Rrrrrrrrrr

ขอบคุณสวรรค์ที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน ผมจึงไม่ต้องฟังมุกอะไรเลี่ยนๆ ของมันอีก พอดูเบอร์แล้ว ไอ้คีนนั่นเอง เออว่ะ มันบอกว่าตอนเที่ยงจะมาหาผมนี่ ผมไม่ได้ลุกไปรับสายที่อื่น รับแม่งตรงนี้นี่แหละ ใครอยากฟังก็ฟังไป

“ว่าไง”

((กินข้าวรึยัง ให้กูเอาไปเผื่อมั้ย))  มันถาม ได้ยินเสียงแว่วๆ จากปลายสาย เหมือนมันจะอยู่ร้านสะดวกซื้อ

“กินอยู่ๆ ซื้อไอติมมาฝากด้วย อยากกินนนน”  ผมทำเสียงอ้อน ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบาๆ ส่วนไอ้คนข้างนอกนี่มองผมตาแป๋วเชียว

((หึหึ วานิลาชิพนะ))  มันบอกไอติมรสโปรดของผม

“อื้ม รีบมานะ”

((ครับ))

“แฟนพี่ฟีฟ่าหรอครับ”  พอผมวางสายปุ๊บ ไอ้เด็กนี่ก็ถามปั๊บ

“อืม”  ผมก็ตอบไปตามความจริง ผ่านไปสักพักไอ้คีนก็มาถึงพร้อมถุงของกินพะรุงพะรังเหมือนเคย พอมันเห็นไอ้เด็กหน้าหล่อนี่นั่งข้างผมปุ๊บ มันเกิดปฏิกิริยาเดียวกับไอ้คิมเลย นั่นคือเลิกคิ้วถาม แต่ผมไม่ตอบอะไร ลุกขึ้นเก็บกล่องโฟมที่กินข้าวหมดพอดีแล้วดึงมันลงนั่งเก้าอี้อีกตัวแทน ผมก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกับมันด้วย ดูเหมือนไอ้หล่อปีหนึ่งมันจะรู้แล้วครับว่าคนนี้แฟนผม เพราะมันจ้องเขม็งเลย ฝั่งแฟนผมรู้ตัวว่าถูกมองก็มองเขากลับเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมใคร เหมือนผมจะเห็นสายฟ้าลั่นเปรี๊ยะๆ มาทางสายตาของทั้งสองคน

“เอ่อ. . .พี่คีนสวัสดีค่ะ มีอะไรให้มาให้น้องๆ บ้างป่ะเนี่ย”  ไอ้ออมเป็นคนทำลายความเงียบ ไอ้คีนจึงเป็นฝ่ายละสายตาก่อน แล้วเริ่มเอาของกินออกมาจากถุง มันส่งไอติมมาให้ผมเป็นอย่างแรก แล้วเอาของกินอื่นๆ ส่งให้ไอ้ออมกับไอ้คิม มันสองตัวก็ยิ้มร่าเหมือนเคย

“นายก็กินด้วยสิ”  ยังอุตส่าห์มีน้ำใจชวนไอ้คนที่เกือบฆ่ากันทางสายตาเมื่อกี้กินอีก

“พี่เป็นแฟนพี่ฟีฟ่าหรอครับ”  นั่น นอกจากจะไม่กินแล้วยังย้อนถามเขาอีก

“แล้วนายคิดว่าไง”  ไอ้คีนก็ตอบคำถามด้วยคำถาม

“คิดว่าพี่ต้องเป็นแฟนพี่ฟีฟ่า”

“ก็คิดถูกแล้วนี่”

“รักษาไว้ดีๆ นะครับสถานะนั้น ไม่งั้นอาจจะโดนผม ‘แย่ง’ มาก็ได้”

“เฮ้ย!!”  เสียงร้องของพวกผมสามคนครับ ส่วนไอ้คีนเงียบอย่างเดียว แต่มือมันที่วางอยู่บนขาผมนี่บีบแน่น จนผมต้องจับไว้แล้วลูบเบาๆ ให้ใจเย็น

“เอ่อ. . .น้องพี่ว่าน้องไปรวมกับเพื่อนดีกว่านะ ใกล้เวลาแล้ว”  ไอ้คิมเตือน ไอ้เด็กปีหนึ่งลุกขึ้นยืน ยิ้มให้ผมแล้วเผื่อแผ่ไปให้คนที่นั่งข้างผมด้วย

“ผมไปก่อนนะครับพี่ฟีฟ่า อ้อ จำชื่อผมไว้ด้วยนะ กรีซ. . .ผมชื่อกรีซ”  แล้วมันก็โน้มหน้ามาหอมแก้มผมดังฟอด

“ไอ้เด็กเหี้ย!!”  ผมกับไอ้คิมลุกขึ้นดึงตัวไอ้คีนกันแทบไม่ทันเพราะมันลุกขึ้นยืนจะพุ่งไปทางไอ้เด็กกรีซนั่น ไอ้ออมเห็นท่าไม่ดีเลยลากไอ้กรีซให้ไปรวมกับเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆ ส่วนผมก็หันมาปลอบคนที่กำลังของขึ้นอยู่ก่อน

“ใจเย็นๆ. . .ใจเย็นก่อนนะ ฮึ่บๆ”  ผมลูบหลังลูบไหล่ให้มันอารมณ์เย็นขึ้น ส่วนไอ้คิมพอเห็นว่าไอ้คีนสงบลง(นิดหน่อย)มันก็เฟดตัวเองออกไปจากพื้นที่นี้ทันที

“เอียงแก้มมานี่”  มันหันมาสั่งผมเสียงเข้ม ผมรีบทำตามทันที ก็กลัวอ่ะ มันคว้าเอาขวดน้ำดื่มของผมตอนแรก เทน้ำใส่มือแล้วจัดการล้างหน้าให้ผมทันที มันถูแรงมาก โดยเฉพาะตรงแก้มที่ไอ้กรีซมันหอม

“เจ็บ”  ผมบอกเสียงอ่อย นั่นแหละมันถึงได้ผ่อนแรงลง ดึงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าหลังกางเกงยีนส์ของมันมาเช็ดหน้าให้ผม ปากก็สบถคำหยาบเป็นภาษาบ้านเกิดจนผมแปลไม่ทัน  “นั่งลงก่อนนะ”  ผมบอกแต่ไม่รอให้มันตอบอะไรก็ดึงตัวมันให้นั่งลงข้างกัน

“มึงอยู่ห่างๆ ไอ้เด็กนั่นเลย เจอกันวันแรกก็หอมแก้มซะแล้ว เด็กเหี้ย”  มันสั่ง มีสบถตบท้ายตามมาอีก

“ครับๆ”  ผมรีบรับปากทันที ไม่อยากจะพูดหรอกครับว่ามึงเจอกูวันแรกมึงก็หอมแก้มกูเหมือนกัน เงียบๆ ไว้แล้วทำตามที่มันบอกดีที่สุด แต่ถึงมันไม่สั่งผมก็จะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ไม่อยากเสี่ยงมีปัญหากับคุณแฟนบังเกิดเกล้า

“เฮ้อ. . .มันน่าต่อยให้คว่ำ”  ถึงผมจะรับปากแล้วก็ยังไม่วายมีอารมณ์(โมโห)ตกค้างอยู่อีก ผมเลยเอื้อมมือไปกุมมือมันไว้ ชะโงกหน้าไปหอมแก้มมันทั้งสองข้าง เผื่อมันจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

“ใจเย็นนะ เด็กมันไม่รู้เรื่องก็งี้แหละ เราไม่ต้องไปสนใจก็หมดเรื่องแล้ว”  ผมบอก มันก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ผมเลยเอาใจมันด้วยการป้อนไอติมมั่ง ชวนคุยเรื่องอื่น พอดีกับน้องครีมโทรมา เราสองคนเลยคุยกับน้องเพลินจนไอ้คีนลืมเรื่องที่อารมณ์เสียไปได้ เฮ้อ. . .โล่งไปที

เรานั่งกันอยู่ไม่นานไอ้ออมก็มาเรียกให้ผมไปทำกิจกรรมช่วงบ่ายต่อ ตอนแรกผมก็บอกให้ไอ้คีนกลับไปก่อนเพราะไม่รู้ว่าจะเลิกตอนไหน แต่มันยืนยันว่าจะรอ ผมก็ไม่ว่าอะไร

การทำกิจกรรมช่วงบ่ายก็มีเข้าฐานละลายพฤติกรรม ซ้อมเชียร์ ซ้อมบูม พี่ต้นกลับมาว๊ากอีกนิดหน่อย จนเวลาล่วงเลยไปถึงสามทุ่มกว่าถึงเลิก ผมกลับมาที่โต๊ะตัวเดิม แต่ไม่เห็นคนที่บอกว่าจะนั่งรอ หันไปมองรอบๆ ก็ยิ้มออกมาเพราะมันหนีผมไปนอนอยู่ที่ม้านั่งไม้ตัวยาวใต้ต้นพิกุล แต่ถึงม้านั่งจะยาวจนนั่งได้สี่คนก็เถอะ แต่ขามันก็ยาวจนเลยเก้าอี้มามากอยู่ดี

ผมค่อยๆ ย่องไปใกล้ เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูป ถ่ายหน้ามันที่หลับตาพริ้มอยู่แค่ครึ่งหน้า แล้วอัพลงอินสตราแกรมทันที

FF_Piranat
น่าสงสาร รอจนหลับ #รับน้องวิศวะ #แฟนมีแล้วน่ารักมากด้วย

หล่ออ่ะ

คึคึ ยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานตัวเอง เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วปลุกคนขี้เซาแทน

“เสร็จแล้วหรอ”  มันถามพร้อมๆ กับลุกขึ้นนั่ง ผมพยักหน้าเบาๆ ใช้มือสางผมให้มัน มันก็นั่งนิ่งๆ ให้ผมทำให้

“ป่ะ กลับกัน”  ผมชวน ยื่นมือไปให้มันจับ ผมดึงมันให้ลุกขึ้นแต่มันขืนตัวไว้ แล้วแรงมดอย่างผมจะไปสู้แรงควายอย่างมันได้ไง ก็ดึงไม่ขึ้นน่ะสิ ผมผ่อนแรงลงก่อนจะลองอีกครั้ง คราวนี้ผมดึงเต็มแรง แต่เหมือนมันแกล้ง (ไม่เหมือนอ่ะ มันแกล้งนั่นแหละ) เพราะคราวนี้มันไม่ขืนตัว ยอมลุกขึ้นมาง่ายๆ ผมก็เซสิครับ ดีที่มันดึงไว้เลยไม่ล้ม ผมหมั่นไส้คนขี้แกล้ง เลยส่งค้อนไปให้หนึ่งทีถ้วน มันก็หัวเราะสนุกที่แกล้งผมได้ ยีหัวผมจนผมยุ่งไปหมด
.
.
.
.
.
“ซื้อจากข้างนอกละกันนะ ขี้เกียจทำละ”  ไอ้คีนบอก ตอนนี้เรายังอยู่บนรถกันครับ คืนนี้นอนที่คอนโดเพราะช่วงนี้ไอ้คิมกลับไปนอนบ้าน แล้วพ่อยอดขมองอิ่มของผมก็ดันขี้เกียจทำอาหารเลยจะซื้อเอาจากข้างนอกแทน

“บะหมี่เกี๊ยวโกดาวละกัน”  ผมบอก เพราะตอนนี้เรากำลังจะถึงร้านบะหมี่เกี๊ยวเจ้าดังพอดี เจ้านี้ดังมากแถมใกล้มหาลัยด้วย เด็กมอผมจะชอบมากินกันประจำ โดยเฉพาะเด็กหอ มันไม่ตอบรับอะไรแต่เลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงที่เขากันไว้ให้จอด

“รับอะไรดีพี่”  เด็กเสิร์ฟพ่วงลูกเจ้าของร้านเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะผม

“บะหมี่เกี๊ยวน้ำสอง เล็กแห้งสอง น้ำแข็งเปล่าสองแก้ว น้ำเปล่าขวดนึง”  ผมสั่งโดยเผื่อคนนั่งตรงข้ามด้วย เหมือนความเคยชินที่ผมไม่ค่อยถามมันหรอกว่ามันจะกินอะไร ผมมักจะสั่งให้เลยตลอด เพราะผมรู้ดีอยู่แล้วว่ามันชอบหรือไม่ชอบกินอะไร

“ครับพี่ รอแป๊บ”  ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเด็กเสิร์ฟช่างเป็นกันเองเหลือเกิน ร้านบะหมี่เกี๊ยวโกดาวไม่ใช่ร้านหรูหราอะไร ออกแนวล้งเล้งเหมือนร้านข้างทางนั่นแหละ แต่อร่อยมาก ที่สำคัญถูกสุขอนามัย

รอไม่ถึงสิบนาที บะหมี่ร้อนๆ ก็มาเสิร์ฟด้วยเด็กเสิร์ฟคนเดิม ผมดันไปให้คนนั่งตรงข้ามกันเป็นคนปรุงให้ ครับ. . .ถึงแม้ว่าผมจะรู้ดีว่ามันจะชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่ผมชอบรสชาติก๋วยเตี๋ยวที่มันปรุงให้ที่สุด เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน ผมก็จะให้มันปรุงให้ทุกครั้ง ไม่นานมันก็ปรุงเสร็จแล้วดันกลับมาให้ผม ผมยิ้มกว้างก่อนจะลงมือกินทันที

“อาหย่อย”  ผมบอกทั้งๆ ที่บะหมี่เต็มปาก ทำให้น้ำลายไหลลงมุมปาก ไอ้คีนส่ายหน้าเอือมๆ แต่มือหยิบทิชชู่แล้วเอื้อมมาเช็ดปากให้

“ทีหลังกลืนก่อนก็ได้แล้วค่อยพูด กูไม่รีบ”  ผมค้อนมันทีหนึ่งข้อหาหมั่นไส้ ก่อนจะต่างคนต่างกินไม่คุยกันอีก ไม่ใช่อะไรหรอกนะ หิวแทบไส้จะขาด

หลังจากซัดบะหมี่คนละสองถ้วยจนอิ่มแปล้ ตอนนี้ผมกับมันอยู่ที่คอนโดกันแล้ว ไอ้คีนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ส่วนผมอาบเสร็จแล้ว นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือ(นิยาย)อยู่ อ่านเพลินๆ ก็นึกขึ้นได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอินสตราแกรมอีกรอบ ปรากฏว่ารูปที่ผมเพิ่งอัพมีคนมาคอมเม้นเต็มไปหมด 

FF_Piranat
น่าสงสาร รอจนหลับ #รับน้องวิศวะ #แฟนมีแล้วน่ารักมากด้วย

Momo_B  ถ้าจะถึงขั้นนอนเฝ้าขนาดนั้นนนนนนน
Lady-Y  ฮรึกกกก พี่คีนหล่ออ่ะ ปล.คู่นี้น่ารัก รักกันนานๆ นะคะ
Nomore123  แค่ครึ่งหน้ายังหล่อ #เดือนมหาลัยปีสี่
Mac_GaGa  น่าหมั่นไส้ว่ะ 
Ream_GaGa  กูไม่มีแฟนให้เฝ้าบ้างให้รู้ไป
FF_Pirapat  @Momo_B  ก็ให้พี่แบงค์มาเฝ้ามั่งจิ
FF_Pirapat  @Mac_GaGa  ไปเฝ้าฟางดิ
FF_Pirapat  @Ream_GaGa หาสิครับหา

ผมไล่ตอบคอมเม้นคนที่รู้จักเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดกับคอมเม้นล่าสุดไม่ไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา

Greece_0408  เลิกกันเมื่อไหร่อย่าลืมบอกผมนะครับ ^______^ //สถานะ : รอเสียบ

ไอ้!! เด็ก!! เชี่ย!!
.
.
.
.
.
55555555 อยากจะชี้แจงเรื่องคู่พี่เซนนิดนึง พี่แกมีคู่แน่ค่ะ แต่จะเป็นเรื่องตัวเอง ไม่มีในเรื่องนี้หรอก แต่คู่ของพี่เซนปรากฏตัวแล้วนะ ใครหว่า //ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  มาลุ้นกันว่าพี่เซนแกจะพูดกับนายเอกของตัวเองกี่คำ 
แต่เป็นเรื่องที่สามนะเจ้าคะ เรื่องที่สองเราจองไว้ให้น้องคิม พระเอกของน้องคิมก็จะมาปรากฏตัวในเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ยังไม่ถึงเวลาจ้าา

อ้อ ที่สำคัญอีกเรื่อง เรื่องคู่ที่สามค่ะ เรามาคิดๆ คิดดูแล้ว พล็อตของคู่ที่สามที่เราวางไว้จะค่อนข้างเยอะ ก็เลยคิดว่าจะแยกออกไปเป็นเรื่องสั้น (หรือเรื่องยาว) อีกเรื่องหนึ่งดีกว่า เพราะไม่อยากให้เรื่องพี่คีนกับฟีฟ่ามีเนื้อหาที่ยาวเกินไป โอเคเด้ออออ

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่าา

[yisren.]

เดาว่าไอ้!เด็ก!เชี่ย! นี่แหละคู่พี่เซน55555555 เหัยยยย เซน มาเคลียร์ เด็กหล่อแม่งลามปามเมียเพื่อนรักกกกกก

[MayA@TK]

แหม่ สถานะรอเสียบนี่ระวังเจอพี่คินสอยนะน้องกรีซ

 

[titansyui]

 

[mystery Y]

ไอ้เด็กกรีซกวนมาก!!

[ZaRa]

น้องกรีซ สงสัยต้องให้พี่คีนกำหราบ เอ๊ะหรือจะพี่เซนก็ดีนะ

[mild-dy]

 

[kitty08]

เราว่าน้องกรีซเป็นคู่พี่เซนแน่ ๆ ชอบอ่ะ  อยากคู่ของคิมจังเลย  คีนน่ารักอ่ะอิจฉาฟีฟ่า 

[missyaoi]

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ อย่าลืมเอ็นดู ไอ้เด็กเชี่ยกันเยอะๆน้าาาาาาาาา

[boboman]

กรีซคู่กับเซนใช่มั้ยยย 
ชอบทุกคู่เลยยย
รอน้าาา

[iceman555]

 

[ZaRa]

รอๆ

[TIKA_n]

ตามมาจากเรื่อง รักหมดใจนายขี้เหร่ ค่ะ
กำลังไล่อ่านอยู่น้า ยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุด
แต่อยากมาบอกคนเขียนก่อนว่า ชอบมาก ๆ เลยค่ะ
พี่คีนกับน้องฟีฟ่าน่ารักจัง  ชอบทั้งสองเรื่องเลยจ้ะ
เดี๋ยวอ่านถึงตอนล่าสุดแล้วจะมาเม้นท์อีกทีนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[VarainDark]

ขอเอามีดเสียบเด็กเวรได้ไหม
เขารักกันดีมากยังคิดจะว่าจะเสียบได้อีก