Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]  (อ่าน 203001 ครั้ง)

ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
พี่นัทแกคงอมรับได้ใช่ไหม ไม่มาดักฉุดน้องฟ่าใช่ไหม
อ่อ น้องครีมเป็นน้องสาวนี่เอง ร่าเริง น่ารักเชียว
หวานตลอดล่ะคู่นี้ สไกป์จนหลับเลย แหมมม

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ ZaRa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ inspirer_bear

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-5
รอตอนต่อไปน้าาาา

ออฟไลน์ missyaoi

  • INDY^^
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-1
คืนนี้ไม่ได้มานะคะ ไม่แน่ว่าจะเป็นพรุ่งนี้หรือมะรืน รอเค้าหน่อยน้าาาาา


รักคนอ่านทุกคนเลย

ออฟไลน์ ZaRa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
รอได้เสมอเจ้าค่ะ

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13

ออฟไลน์ แอลฟาฮาลา~

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 43
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
โมเม้นต์งุงิอ่า อยากมีโมเม้นต์แบบนี้บ้าง แบบวางก่อนดิ งั้นเราวางพร้อมกันเนอะ น่ารักอ่า :o8: :-[ :-[

ออฟไลน์ nightsza

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-1
ฟีฟ่าน่ารักขนาดนี้ พี่คีนไม่หวงได้ไงเนอะ

ออฟไลน์ missyaoi

  • INDY^^
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-1



[16]


PART 2



“ในที่สุดดดดด โว้วววว อิสระแล้วครับน้องๆ”  พี่กรตะโกน กู่ร้อง (?) แล้วกระโดดกอดพี่เท็นเหวี่ยงไปมา พวกพี่ปีสองรวมถึงปีหนึ่งที่กำลังจะกลายเป็นปีสองอย่างพวกผมโห่ให้กับความไม่แคร์สื่อของพี่แก ส่วนพี่เท็นที่ปกติถ้าพี่กรถึงเนื้อถึงตัวออกสื่อพี่แกก็จะระดมทั้งมือทั้งตีนใส่ทันที แต่เวลานี้พี่แกเพียงแค่ยิ้มๆ แล้วลูบหัวพี่กรด้วยความเอ็นดูเท่านั้น เล่นเอาพี่กรยิ้มกว้างกว่าเดิมล้านเท่า (?) มีการหันมายักคิ้วสองจึ้กอวดพวกผมอีก หึหึ แบบนี้แหละพวกไม่ค่อยได้หวานกับเมีย ได้ทีนี่ต้องอวด

ที่พี่กรรวมถึงผมและคนอื่นๆ ดีใจจนต้องโห่ร้องขนาดนี้เพราะว่าการเตรียมงานรับน้องของคณะเราเป็นไปได้ด้วยดี หลังจากตะลุยแบบไม่พักเลยเป็นเวลาสิบวัน =__=;;;

“แบบนี้ต้องฉลองดิพี่”  พี่กานต์ (พี่รหัสผม) ร้องบอก คนอื่นๆ ก็ตะโกนว่าเห็นด้วยทันที

“ร้านหลังมอก็โอเคนะเว้ยไอ้กร ปิดร้านเลี่ยงเลยป๋า”  พี่ปีสามคนหนึ่งเสนอความคิดเห็น ถ้าดูจากคำพูดอย่างเดียวคงนึกว่าคนพูดเป็นผู้ชาย แต่ที่จริงแล้วคนพูดนี่ผู้หญิงครับ สวยด้วย แต่อย่างว่าสาววิศวะสวยห้าวอย่าบอกใคร

“เออ ว่าไงว่าตามกัน สรุปร้านหลังมอสองทุ่ม ไปกันทุกคนนะเว้ย ส่วนตอนนี้แยกย้ายกันก่อน”  พี่กรสรุป

“ต้องให้พี่ขออนุญาตไอ้คีนให้มั้ย”  พี่กรเดินเข้ามาถามผมยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวจัดการเอง”  ผมบอก ยักคิ้วให้แกทีนึง

“เออๆ ถ้ามีไรให้ช่วยบอกได้นะเว้ย”  พี่แกตบบ่าให้กำลังใจผมสองสามที ก่อนจะเดินเคียงคู่กับพี่เท็นออกไปจากที่นี่

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น พวกผมสามคน ผม ไอ้คิม ไอ้ออม เลยตกลงกันว่าจะไปกินข้าวเย็นกันก่อน กลับไปพักผ่อนเอาแรง แล้วค่อยไปเจอกันที่ร้านเลย ตอนแรกชวนไอ้แม็กซ์ ไอ้มิกซ์ ไอ้ไอซ์ไปด้วย แต่มันสามคนขอบาย สองคนแรกให้เหตุผลว่าเลี้ยงกันในคณะมันเกรงใจ ก็นั่นแหละเด็กสถาปัตย์จะให้มาอยู่ในดงวิศวะก็ยังไงๆ อยู่ ส่วนไอ้ไอซ์ รายนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคณะหรอกครับ ติดแฟนล้วนๆ

“มึงจะให้กูไปส่งที่ไหน?”  ไอ้คิมถามผมที่นั่งแชทกับไอ้คีนอยู่ที่เบาะหลัง หลังจากที่เรากินข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้ว ผมคิดเล็กน้อยว่าจะไปที่ไหนดี คอนโด บ้านพ่อแม่ หรือว่าบ้านข้างมอ

“คอนโดไอ้คีนก็ได้ ไม่ไปหลายวันแล้ว ไปดูสักหน่อย มะรืนนี้เจ้าของมันกลับมาแล้ว”  ผมบอก ไอ้คิมพยักหน้ารับรู้แล้วตรงไปที่คอนโดทันที

พอถึงคอนโดผมก็เข้ามาข้างใน แล้วตรงเข้าไปในห้องนอนทันที แปดวันแล้วที่ผมไม่ได้มาที่นี่ นั่นก็หมายความว่าไอ้คีนเองก็กลับไปที่บ้านมันได้แปดวันแล้วเหมือนกัน ระหว่างที่มันอยู่ที่สงขลา ผมอยู่กรุงเทพ เราสองคนคุยกันทุกวัน แชททุกเวลาที่ว่าง โทรคุยกันเช้า เที่ยง เย็น และก่อนนอนก็สไกป์ พูดถึงเรื่องสไกป์แล้วอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะในทุกๆ คืน ไอ้คีนมันจะไม่ยอมปิดสไกป์จนกว่าผมจะหลับ บางวันไม่ปิดจนเช้าเลยก็มี ถ้าวันไหนผมเหนื่อยมากๆ จะมีบริการเล่นกีตาร์ให้ฟังเป็นการกล่อมนอน ถ้าผมจะนิสัยเสียเพราะมีคนเอาใจขนาดนี้ ไม่ต้องไปโทษใครเลย โทษมันนั่นแหละ

แต่ก่อนที่จะคิดเรื่องอื่น ตอนนี้คิดว่าจะบอกไอ้คีนยังไงเรื่องที่ต้องออกไปฉลองข้างนอกคืนนี้ดีกว่า ไม่ใช่ว่าพอมันไม่อยู่แล้วผมไม่ได้ออกไปไหน หรือมันห้ามอะไรหรอก ผมก็ออกไปกับเพื่อนตามปกติ แต่ครั้งนี้ที่ไปมันไปกันเกือบทั้งหมด เรียกว่าปิดร้านเลี้ยงเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าพี่นัทเอง. . .ก็ไปด้วย ผมเลยไม่รู้ต้องบอกมันยังไง แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เพราะหลังจากที่ผมพูดปฏิเสธไปตรงๆ พี่นัทเองก็เหมือนจะเข้าใจ ไม่ได้เข้าหาหรือมีท่าทีอะไรมากมาย เรื่องรูปที่ส่งไปให้ไอ้คีนวันนั้น ทั้งผมทั้งมันก็ลืมๆ กันไปแล้วด้วย

Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrr

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ซึ่งเป็นเสียงเฉพาะที่ผมตั้งไว้ ทำให้ความคิดชะงักทันที เพราะไอ้คนที่ผมกำลังคิดถึงนั่นแหละ โทรเข้ามาพอดี ผมทิ้งตัวลงนอนกลิ้งบนเตียงก่อนจะกดรับ

“ว่าไง” 

((อยู่ไหน?))  ผมหลุดยิ้มออกมานิดหน่อย นี่มักจะเป็นคำถามแรกที่มันถามหลังจากที่ผมรับสายมันเสมอ มันทำจนกลายเป็นเรื่องปกติ และผมชินแล้วที่จะต้องตอบคำถามนี้ของมันเป็นคำตอบแรก

“คอนโด” 

((อืม. . .เป็นไงบ้างวันนี้))  ถ้าคำถามว่า ‘อยู่ไหน?’ เป็นคำถามแรก นี่ก็จะเป็นคำถามที่สองเสมอเหมือนกัน ผมก็เล่าเหตุการณ์ประจำวันปกติ วันนี้ทำอะไรบ้าง ไปเจออะไรมาบ้าง เหนื่อยยังไงบ้าง สลับกับมันเองที่เล่าให้ผมฟังเหมือนกันว่าวันนี้ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้าง กินอะไรบ้าง ดูแล้วความเป็นไปของชีวิตเราช่วงนี้จะต่างกันเยอะฉิบหาย เพราะมันเที่ยว กิน ช็อป ส่วนผม ทำงานๆๆ และทำงาน อ้ากกกก กูอยากตาย

“คีน. . .”  ผมเรียก หลังจากที่เราต่างคนต่างเงียบ เรียกว่าคุยกันจนไม่มีอะไรจะคุย แต่ก็ยังไม่มีใครอยากวางเท่านั้นเอง

((หืม?))  มันขานรับ ให้ตายเถอะ ผมใจสั่นทุกครั้งที่มันขานแบบนี้ มันดูละมุนๆ เอ็นดูๆ ยังไงไม่รู้ มันก็แก่กว่าผมแค่สองปีเองนะเอาจริงๆ แต่มันดูเอ็นดูผมมากอ่ะ หรือผมคิดไปเอง?

“คือว่า. . .คืนนี้”

((จะออกไปเที่ยว?))  มันถามอย่างรู้ทัน แต่รู้ไม่หมดนี่สิ

“อืม. . .ไปกับพวกพี่กร แล้วก็พี่ๆ เพื่อนๆ คนอื่นๆ ด้วย”  ผมรีบบอก

(หืม?))

“อะ. . .เอ่อ”  ให้ตาย ทำไมกูเกร็งขนาดนี้วะ อย่าเรียกว่ากลัว เรียกว่าเกรงใจดีกว่า คริคริ

((หึหึ ไปสิ))

“ห๊ะ?”  คือ. . .ทำไมง่ายจังวะ

((กูบอกว่าไปสิ แต่ดูแลตัวเองด้วย อย่าให้เกิดเรื่อง))  มันย้ำ

“โอเค!!”  ผมรีบตอบรับอย่างยินดีทันที เพราะการขอไปเที่ยวครั้งนี้มันง่ายกว่าที่คิด หลังจากนั้นมันก็สั่งๆ ผมอีกหลายอย่าง ผมก็ครับๆ เออ-ออ ไปกับมัน คุยกันสักพักก็ต้องวางสายเนื่องจากแม่มันเรียกให้ไปกินข้าว แต่ก่อนวางก็ยังไม่วายย้ำผมให้โทรหามันหลังกลับจากเที่ยวอีกรอบ

พอใกล้ถึงเวลานัด ผมก็อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมตัวออกไป วันนี้คงต้องใช้บริการแท็กซี่ เพราะไอ้คิมกลับไปบ้านพ่อแม่มัน ถ้าให้ต้องมารับที่นี่อีกก็เสียเวลาเปล่าๆ

“อยู่ไหนวะ?”  ผมถามไอ้คิมที่อยู่ปลายสาย เพราะตอนนี้ผมมาถึงร้านแล้ว แต่ไม่อยากเดินเข้าไปข้างในคนเดียว

((ถึงแล้ว มึงอยู่ไหน))  มันว่า

“กูก็ถึงแล้วเนี่ย เออๆ กูเห็นมึงแล้ว”  ผมบอก เพราะเห็นรถมันเลี้ยวเข้ามาพอดี

((เออ กูก็เห็นมึงแล้ว))  มันว่าอย่างนั้น ผมยืนอยู่ที่เดิม เห็นไอ้คิมลงจากรถมาพร้อมกับอีออม มันสองคนตรงเข้ามาหาผมทันที แล้วเราทั้งสามคนก็เข้าไปในร้านพร้อมกัน

“มาแล้ว นั่งนี่เลยน้องๆ”  พี่กรเรียกผมสามคนให้ไปนั่งโต๊ะเดียวกับพี่แก ซึ่งมีพี่เท็น และพี่ปีสามอีกสาม-สี่คน ผมหันไปสวัสดีพวกพี่ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กับพี่เท็น ซึ่งเว้นไว้สามที่อย่างกับจงใจ

“ปิดร้านเลี้ยงเลยหรอพี่ ทุ่มว่ะ”  ผมแซวเพราะหันไปดูรอบๆ ก็มีแต่เด็กคณะผม มอผมทั้งนั้น ไม่มีนักเที่ยวคนอื่นๆ ปะปนสักนิด ตอนแรกนึกว่าเรื่องปิดร้านเลี้ยงนี่จะล้อเล่นซะอีก พี่กรยักคิ้วอวดๆ อย่างที่แกชอบทำ ก่อนจะส่งแก้วเหล้าผสมโค้ก ที่ดูแล้วเหล้ามันช่างเบาบาง จนเหมือนกินโค้กใส่น้ำแข็งปกติ

“โหยพี่ ขอเข้มๆ กว่านี้หน่อยดิ”  ผมร้องบอก หลังจากจิบไปนิดหนึ่งก็พบว่ามันไม่ต่างอะไรจากน้ำโค้กที่ไม่ผสมเหล้าสักนิด

“มันเปรี้ยวจริงเว้ยเด็กนี้ อย่าให้เมามากนะเว้ย เดี๋ยวกูจะตายคาตีนแฟนมึง”  พี่กรว่าขำๆ ผมยักไหล่ ก่อนจะคว้าแก้วใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม (เพราะเข้มกว่าแก้วแรก) มาดื่ม รวดเดียวหมดแก้ว

“เบาหน่อยสิวะ เดี๋ยวก็เมาไม่ทันไรหรอกมึง”  ไอ้ออมสะกิดเตือน แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย

หลังจากนั้นเราก็นั่งดื่มกันเรื่อยๆ ลุกขึ้นไปเต้นบ้าง แต่ผมไม่ได้สีกับใครหรอกนะ ออกไปเต้นก็ออกไปกับพวกไอ้คิมอีออมนี่แหละ จนเหนื่อยแล้วรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเซๆ เลยกลับมานั่งดื่มที่โต๊ะตามเดิม

“ไงเรา เซเชียว”  พี่เท็นแซว

“หึหึ นิดหน่อยพี่”  ผมตอบรับ เพราะรู้ตัวเองว่าเริ่มเมานิดๆ แล้ว แต่มือนี่ยังกระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด
“มึง กูไปห้องน้ำก่อนนะ”  ผมหันไปสะกิดบอกไอ้คิม เพราะเริ่มรู้สึกต้องการเอาน้ำเสียออกจากร่างกาย เนื่องจากรับเข้าไปเยอะ

“เออ ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย”  ไอ้คิมถาม มันเป็นหนึ่งในไม่กี่คนล่ะมั้ง ที่ยังดูมีสติ (แต่ไม่มากเท่าไหร่) ผมสั่นหน้า ห้องน้ำแค่นี้เอง ผมไปได้สบายอยู่แล้ว ร้านนี้เองก็คุ้นเคย

ผมเดินเป๋ๆ ไปเข้าห้องน้ำ ประคองตัวเองทำธุระจนเสร็จ ก็ออกมาล้างหน้าที่เคาน์เตอร์ห้องน้ำ เพื่อเรียกสติให้ตัวเอง แต่ตอนที่ผมกำลังสาดน้ำเข้าหน้าตัวเองอยู่นั้นก็รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามา จากตอนแรกที่มีผมเข้าแค่คนเดียว ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าผู้มาใหม่คือใคร

“พี่นัท. . .”

“ครับ. . .พี่เอง. . .ทำไมครับ? น้องฟ่าไม่อยากเจอพี่หรอ”  พี่แกก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ ทำไมผมรู้สึกว่าหน้าตาพี่แกมันน่ากลัว ดูโรคจิตๆ ไม่น่าไว้ใจชอบกล จนผมต้องพลิกตัวเพื่อมาเผชิญหน้ากัน เพราะอย่างน้อยต่อหน้า ผมก็อาจจะรับมือได้ดีกว่า แต่ไอ้อาการเวียนหัวเพราะฤทธิ์เหล้าของผมนี่สิ ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคสำหรับผมไม่น้อย

“เปล่าครับ พี่นัทมาเข้าห้องน้ำหรอ งั้นตามสบายครับ ผมเสร็จพอดี”  ผมบอก และกำลังจะก้าวออกจากห้องน้ำ แต่ต้องชะงักเมื่อพี่นัทขยับเข้ามาประชิดตัวผมเร็วมาก กางแขนทั้งสองข้างคร่อมผมเอาไว้จนไม่สามารถขยับไปไหนได้

“จะรีบไปไหนล่ะครับ ทำไม? รังเกียจพี่ขนาดนั้นเลยรึไง”  พี่นัทพูดเสียงเย็น ทำเอาผมขนลุกซู่ อยากจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ให้ตายเถอะ!! ทำไมเวลาแบบนี้ถึงไม่มีใครนึกอยากจะเข้าห้องน้ำกันเลยรึไง

“เปล่าครับ แต่ผมกำลังจะกลับแล้ว”  ผมบอก

“จะรีบไปไหน อยู่สนุกกับพี่ก่อนสิ”  พี่นัทพูด พร้อมกับมือใหญ่ที่คว้าเอวผมทันที มืออีกข้างก็เกลี่ยแก้มผมทำให้ต้องเบี่ยงหน้าหนีทันทีอย่างนึกรังเกียจ

“พี่นัท!! ปล่อยผมนะเว้ย ปล่อย!!”  ผมร้อง พยายามดิ้นสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนไม่ขยับเลยสักนิด นึกโกรธตัวเองที่ดื่มเยอะ เมาแอ๋จนทำอะไรไม่ได้อย่างใจ

“หึหึ ปล่อยให้โง่สิ!! รู้มั้ยว่ากว่าจะได้จังหวะเหมาะๆ มันนานแค่ไหน!! ไอ้เหี้ยกรนั่นทำตัวเป็นไม้กันหมาแสนซื่อสัตย์ หึ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น มาสนุกด้วยกันเถอะ”  พี่แกตะคอกเสียงดัง ก้มหน้าเข้ามาทำท่าจะจูบผม

“ปล่อย!! ไม่นะ อย่าทำแบบนี้นะเว้ย กูสู้นะไอ้สัด!!”  ผมดิ้นสุดชีวิต เบี่ยงหน้าหนี ไม่ให้ริมฝีปากเราสัมผัสกัน ไม่ได้!! ผมจะให้คนอื่นสัมผัสผมนอกจากแฟนผมไม่ได้

“อย่าดิ้นสิวะ!!”  ดูเหมือนว่าพี่แกจะเริ่มโมโห เพราะมือที่โอบเอวผมอยู่กระชับแน่นขึ้น มืออีกข้างก็บีบคางผมให้เงยขึ้นรับสัมผัสที่น่าขยะแขยงนั่น แต่เชื่อเถอะ ผมไม่ยอมหรอก พยายามเบี่ยงหน้าหนีสุดชีวิต มันเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ซอกคอผมแทน

!!!

ความเจ็บจี๊ดที่ซอกคอ ทำให้ผมน้ำตาเกือบเล็ด ต้องเป็นรอยแน่ๆ ถ้ามันเป็นรอยผมจะทำยังไง ผมปล่อยให้ตัวผมมีรอยของคนอื่นได้ไง!!

“ปล่อยนะ!! ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย!!”  ผมดิ้นสุดแรง มันจะต้องไม่ได้สัมผัสผมไปมากกว่านี้ ไม่ได้!! ไม่ได้!!

“โธ่เว้ย!!”

ตุ้บ!!

“อึ่ก”

ผมร้องด้วยความจุก เมื่อไอ้พี่นัทมันต่อยเข้าที่ท้องผมเต็มแรงจนตัวงอ

“หึ ฤทธิ์มากนักนะ”  มันพูด หน้าตาหล่อเหลานั่นไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกขยะแขยงที่มีต่อสัมผัสของมันลดน้อยลงเลย แต่ผมทำอะไรมันไม่ได้ อยู่ๆ ร่างกายของผมก็อ่อนแรงลง รู้สึกว่ามันเหนื่อย แม้แต่จะประคองตัวเองก็ยังทำไม่ได้ ไอ้เลวนี่มันทำอะไรกับร่างกายผมงั้นหรอ!!
“หึหึ กว่ายาจะออกฤทธิ์ เล่นซะฉันเหนื่อยไปเหมือนกันนะ”  มันแสยะยิ้มพูด

“ยะ. . .ยา. . .ยาอะไร”  ผมถาม ให้ตาย ทำไมเสียงกูเบาขนาดนี้วะ ตอนนี้ผมแทบทรุดลงไปกับพื้นห้องน้ำอยู่แล้ว มีแค่มือข้างเดียวที่พยายามยันประคองตัวกับเคาน์เตอร์ล้างหน้าไว้

“ไม่ต้องห่วง ไม่อันตรายหรอก ก็แค่ยาที่ทำให้ร่างกายอ่อนแรงก็เท่านั้นเอง”  มันบอก ริมฝีปากก็แสยะยิ้มชั่วร้ายอย่างที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นจากรุ่นพี่ที่ผมเคยคิดว่าดี

“ไอ้เลว ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!!”  ผมตะคอก แต่เสียงที่ออกมากลับเบามาก เดาว่าแม้แต่เด็กสามขวบมาได้ยินก็ไม่มีทางกลัว

“หึ กว่าจะได้ ปล่อยให้โง่สิ”  มันบอกก่อนจะดันผมเข้าไปในห้องน้ำ ผลักผมให้นั่งลงกับชักโครก ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะขัดขืนอะไรสักอย่าง เพราะแม้แต่แรงจะพูด ยังไม่มีเลย มันผลักผมให้พิงไปกับผนังห้องน้ำ มือเลวๆ ก็แกะกระดุมเสื้อผมทีละเม็ดช้าๆ ปากมันก็ไซ้ ดูดไปทั่ว

ผมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเรื่อยๆ อยากจะขัดขืน อยากจะต่อย อยากจะถีบ อยากจะฆ่ามันให้ตาย แต่ให้ตาย!! ผมกลับทำอะไรมันไม่ได้สักอย่าง!! สิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้ก็แค่ภาวนา. . .ภาวนาให้มีคนมาช่วย

คีน. . .ช่วยกูด้วย กูไม่อยากเป็นของคนอื่น

ช่วยกูด้วย. . .


“ไอ้ฟ่า!!  อยู่ไหนวะ!! ไหนว่ามาเข้าห้องน้ำแป็บเดียวไง”

ไอ้คิม!! เสียงไอ้คิมผมจำได้ ผมพยายามขยับตัวเองอีกครั้ง ตะเบ็งเสียงเรียกมันให้ดังเท่าที่จะดังได้ ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินหรือเปล่า

ปังๆ!!

“ไอ้ฟ่า อยู่ในห้องนี้รึเปล่าวะ ตกถังส้วมหรือไง”  ไอ้คิมทุบประตูห้องที่ผมกับไอ้พี่นัทอยู่พอดี ไอ้พี่นัทหน้าเสีย ส่วนผมก็พยายามส่งเสียงร้องเรียกไอ้คิมให้ดังที่สุด ไอ้พี่นัทมันตกใจรีบตะครุบปากผมทันที

“เงียบ!!”  มันว่าเสียงเข้ม ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง

“อ้ากกกกกก”  ไอ้พี่นัทมันร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อผมกัดเข้าไปที่มือมันเต็มแรง จนมันสะบัดมืออกจากปากผมนั่นแหละ ผมสูดหายใจ ใช้แรงเฮือกสุดท้ายปลดล็อกกลอนห้องน้ำ

“เฮ้ย!! ไอ้ฟ่า”  ไอ้คิมร้องอย่างตกใจรีบคว้าตัวผมไว้ เมื่อผมทรุดลงตรงหน้ามัน

“ช่วยด้วย”  ผมบอกมันเสียงแผ่ว ไอ้คิมมองเลยตัวผมไปที่ไอ้พี่นัทข้างหลัง ไอ้เลวนั่นพอได้สติก็ทำท่าจะหนีออกไป แต่พวกพี่กรที่ไม่รู้มาจากไหนเข้ามาซะก่อน

“ไอ้เหี้ย!! มึงทำอะไรน้องกู!!”  พี่กานต์ตะคอกพร้อมกับหมัดลุ่นๆ ต่อยเข้าไปที่หน้าไอ้พี่นัททันที ไม่รอช้า พี่กานต์กับพี่กรใส่เข้าไปอีกหลายหมัด จนไอ้พี่นัทไม่สามารถสู้ได้ สภาพสะบักสะบอมลงไปกองกับพื้น

“รีบพาไอ้ฟ่าออกไปจากตรงนี้ก่อน”  พี่กานต์บอก พวกพี่ๆ พากันประคองผมให้ออกไปจากห้องน้ำ

“ไอ้คิม!! ไอ้ฟ่าเป็นไร”  ไอ้ออมที่นั่งอยู่กับพี่เท็นที่โต๊ะลุกขึ้นมาช่วยไอ้คิมประคองผมทันทีที่เห็น

“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง พามันกลับบ้านก่อน”  ไอ้คิมบอกแค่นั้นก่อนที่ทั้งไอ้คิมไอ้ออมและพวกพี่ๆ บางส่วนจะพาผมกลับบ้าน


>>>>><<<<<


"พี่กร. . .คือฟ่า”  ผมที่นอนอยู่บนเตียงที่บ้านข้างมอ พูดกับพี่กรแผ่วเบา

“อย่าเพิ่งพูดอะไร รอบอกไอ้คีนเองดีกว่า”  พี่กรพูด ผมรีบส่ายหน้าทันที

“อย่าบอกไอ้คีนนะ. . .ฟ่าขอร้อง”  ผมพูดอีก ไม่ได้อยากปิดบัง แต่ก็ไม่อยากบอก ผมไม่ต้องการให้มันรู้ว่าแฟนมันดูแลตัวเองไม่ได้ จนทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายแบบนี้

ทั้งๆ ที่มันย้ำนักย้ำหนาว่าให้ผมดูแลตัวเอง. . .

ทั้งๆ ที่มันบอกแล้วบอกอีกว่าอย่าดื่มจนเมาไม่ได้สติ. . .

ทั้งๆ ที่. . .ฮึกกก

“แต่ถ้าไอ้คีนมารู้ทีหลัง. . .”  พี่กรหน้าเสีย

“ฟ่ารับผิดชอบเอง. . .นะ. . .นะครับ”  ผมขอร้องอีก พี่กรคิดหนัก แต่สุดท้ายพี่แกก็พยักหน้าจนได้ ผมยิ้ม พี่กรอยู่คุยกับผมนิดหน่อยก็ออกไป เหลือผมแค่คนเดียวในห้องนอนของตัวเอง. . .

“ฮึกกก. . .ขอโทษ. . .ขอโทษนะพี่คีน. . .ขอโทษ”  ก็คงแต่ปล่อยให้น้ำตามันไหล และพร่ำขอโทษไม่หยุดปาก จนหลับไปเพราะความเพลีย. . .


TBC.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-10-2017 13:40:00 โดย missyaoi »

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
จิ้ม
อ้าว ตอนแรกแอบชียร์เซนนัท คงหมดหวังแล้วสิเนี่ย -_-"
ฟ่าเก็บเรื่องไว้งี้ พี่คีนรู้มีหวัง... ><;
รอน้า
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-10-2015 17:42:11 โดย boboman »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
ฟ่าต้องบอกพี่คีนน่ะเว้ย  เรื่องแค่นี้เองพี่คีนไม่ว่าหรอก  แต่ถ้ารู้ทีหลังนี่สิ...

ออฟไลน์ Kaemmiizz

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 727
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-4
ฟ่า บอกไปตรงๆเหอะ ทำแบบนี้ถ้าคีนรู้ทีหลังเป็นเรื่องแน่
ผิดที่ฟ่าด้วยแหละ ทั้งๆที่คีนก็ห้าม พี่กรก็ห้าม เห้อ!! เกิดเรื่องจนได้

ออฟไลน์ ZaRa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ฟ่าาาาา เกิดเรื่องจนได้ อิพี่นัทก็นะ เค้าปฏิเสธขนาดนั้นแล้ว พี่คีนจัดการ!!

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
คิดไม่ยาวกันเลยนะ   คนเราเป็นแฟนกันเกิดอะไรขึ้นก็ต้องบอกกัน
ไม่ใช่ความผิดของฟ่านี่ที่นัททำแบบนี้  อีกฝ่ายมันจ้องอยู่ วางแผนทำสารพัด
ให้แฟนได้ยินจากปากตัวเองนี่ดีกว่าไปได้ยินจากคนอื่นนะ
จะรักกันแต่ไม่วางใจกันและกัน  มีความลับด้วยความคิดที่ไม่ฉลาดเลย
อันนี้ขอติงตรงๆ   
แล้วถ้าหากว่าแฟนมาโกรธที่ตัวเองโดนคนอื่นทำร้ายก็ไม่รู้ว่าไงแล้ว
คือเรียกได้ว่าไม่รู้จักแยกแยะแล้ว

ออฟไลน์ Pittabird

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 796
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
นึกแล้วอีพี่นัทคงไม่ยอมวางมือง่ายๆ. ฟ่าประมาทเกินไป. ดีที่คิมมาช่วยไว้ทัน ฟ่ารีบเคลียร์กับคีนเถอะ.  รู้ทีหลังจะยิ่งเป็นเรื่องใหญ่. ดราม่าจนได้.

ออฟไลน์ brookzaa

  • Chill out
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-6

ออฟไลน์ kdds

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1471
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
ไม่บอกคีน มารู้ทีหลังพร้อมรอยก็ดราม่าซิคะคุณน้อง
กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง -_-" รอรับชะตากรรมล่ะกันนะ

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ฟ่าเอ๊ย!!!บอกพี่คีนเถอะถ้ารู้จากปากคนอื่นโดยเฉพาะไอ้นัทนะ  :ling3:

ถ้าฟ่าบอกด้วยตัวเองอย่างมากคีนก็แค่โกรธนิดหน่อยไอ้นัทก็อาจได้แดกตีนพี่คีน  :z6:

แต่ถ้าพี่คีนมารู้เองนี่ไม่อยากคิดเลยว่าฟ่าจะง้อคีนยังไง

ดีไม่ดีอาจต้องง้อด้วยการร่นเวลา 6 เดือนให้เร็วขึ้นหรือเปล่า  :oo1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:





ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
ฟ่าควรบอกคีน ให้ไปกระทืบไอ้นัทเพิ่ม สังหรณ์อยู่ว่าช่วงหลังมันแปลกๆ ในที่สุดก็เลวจริง
ดีนะคนช่วยทัน

ขอบคุณค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ka[ze]na

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-6
เอาดราม่ามาเทแล้วจากไป........น่าตบมาก~~~ :ling1:

ออฟไลน์ kitty08

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-4
 :mew5: มาทีก้อเจอดีเลย  :a5: นัทนี่จะซ่าก้อไม่เลือกสถานที่เลย ไม่คิดรึไงว่าจะมีคนเข้ามา โง่ได้ใจจริง ๆ  :katai1: แต่แบบนี้ก้อดีไม่งั้นฟ่าเสร็จแน่ๆ  สงสารทั้งคีนทั้งฟ่าเลยน่ะ ขนาดโดนไปนิดเดียวฟ่ายังเสียใจขนาดนี้น่ะ  :hao5: มาต่อไว ๆ น่ะ

ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9

ออฟไลน์ ptp_ploy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1
ฟ่าบอกคีนเถอะ จะได้ไปกระทืบนัท
คนเรานี่ก็เนอะไม่ใช่ของๆเรายังอยากจะเอาให้ได้!!! :angry2:

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1:

ออฟไลน์ missyaoi

  • INDY^^
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-1
ตอนที่ 17


(Part 1)


“เครื่องแลนด์ดิ้งแล้ว มึงอยู่ไหน?” 

((เห็นกูมั้ยยย นี่กูโบกมือให้มึงอยู่))  ผมกวาดสายตามองหาไอ้คนมารับที่มันบอกว่ากำลังโบกมือให้ผมอยู่ ตอนนี้ผมอยู่ที่ดอนเมืองเรียบร้อยแล้ว และทายสิว่าคนที่มารับผมเป็นใคร หึหึ ไม่ใช่ไอ้ฟ่าหรอกครับ ไอ้รีมต่างหาก ไอ้ตัวดีของผมมันบอกว่าจะทำกับข้าว ทำความสะอาดห้องไว้รอ หึหึ น่ารักจริงๆ เว้ย

“เออ กูเห็นมึงแล้ว”  ผมบอกเมื่อเห็นเหมือนคนบ้ากำลังโบกไม้โบกมือให้ท่ามกลางผู้คนมากมายในสนามบิน ด้วยความที่มันตัวสูง ออร่าความหน้าตาดีแต่เกรียนแตกก็เด่น ทำให้ผมสามารถหามันได้ง่าย

“ของฝากกูด้วยครับ”  ทันทีที่ผมไปถึงตัวมัน ไอ้รีมก็แบมือตรงหน้าทันที

“ให้ถึงบ้านก่อนสัด”  ไอ้แม็คตบลงบนมือมัน ไอ้รีมหัวเราะก่อนจะพากันเดินออกจากสนามบิน ไอ้รีมพาผมไปส่งที่คอนโดก่อน แล้วค่อยไปส่งไอ้แม็คกับไอ้แบงค์ทีหลัง

“เจอกันเว้ย”  พวกมันโบกมือให้ผม ผมโบกกลับก่อนจะก้าวเข้าไปในคอนโดด้วยความตื่นเต้น ตลอดเวลาที่ผมที่บ้านผมได้เห็นหน้ามันแค่ผ่านสไกป์เท่านั้น แต่วันนี้ผมจะได้เห็นตัวจริงของมัน ได้กอด ได้หอมตัวจริง แบบเป็นๆ แค่คิดกลิ่นหอมๆ ของตัวมันก็ลอยเข้าจมูกล่ะ หึหึ

จะว่าผมเว่อร์ก็ได้ แต่ผมรู้สึกคิดถึงมันมากจริงๆ สองวันก่อนที่ผมจะกลับมามันไม่ยอมสไกป์ด้วย แค่โทรมาบอกว่าเหนื่อย อยากพัก ผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะงานที่คณะมันเพิ่งเสร็จ คงจะอยากพักผ่อนจริงๆ พอผมจะกลับมามันก็โทรมาบอกว่าจะไม่ไปรับที่สนามบิน แต่จะรออยู่ที่ห้องแทน

ผมแตะคีย์การ์ดที่ประตูห้อง ไฟในห้องเปิดอยู่แสดงว่าไอ้ฟ่าอยู่ที่นี่จริงๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่รู้ตัวว่าผมมาถึงแล้ว ผมวางกระเป๋าไว้บนโซฟาห้องรับแขก กลิ่นหอมฟุ้งของอาหารทำให้ผมเดินตามไปยังจุดกำเนิดของมัน ไม่รู้ทำไมพอเห็นว่าไอ้คนตัวเล็กๆ ที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับอาหารหน้าเตา ทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากผมง่ายดาย เสื้อผ้าสบายๆ ที่มันชอบใส่ตอนอยู่บ้านก็ดูน่ารักปนเซ็กซี่ไปในตัว แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ไปกวนมัน กลับยืนพิงกรอบประตูครัวอยู่นิ่งๆ ดูมันขยับไปนู่น จับนี่ หยิบนั่นอย่างตั้งอกตั้งใจ เพลินชะมัด

“อ๊ะ. . .”  มันร้องอย่างตกใจเมื่อหมุนตัวกลับมาแล้วเห็นผมยืนอยู่ ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหามัน

“รู้ตัวช้านะ. . .ถ้ากูเป็นโจรจะว่าไง หืม?”  ผมเอ็ด แต่มือกลับคว้าตัวมันเข้ามากอด สูดความหอมของพวงแก้มนิ่มเข้าไปเต็มๆ ปอด แต่ผมคิดไปเองหรือเปล่า รู้สึกว่าตัวมันแข็งทื่อ แถมยังหน้าซีดๆ แปลกๆ
“ไม่สบายรึเปล่า”  ผมถาม เอาหน้าผากตัวเองไปอังกับหน้าผากมันไว้  “ก็ไม่นี่”  เพราะตัวมันก็ไม่ได้ร้อน เรื่องแค่นี้เองทำไมผมจะไม่รู้ อย่าว่าเพราะผมเรียนหมอเลย คนไม่ได้เรียนหมอก็รู้ เรื่องพื้นๆ

“ก็ไม่ได้ป่วยนะสิ. . .ตกใจมึงนั่นแหละมาไม่ให้สุ้มให้เสียง”  ดูเหมือนว่ามันจะได้สติ เพราะว่ามันดันตัวผมออก วาดรอยยิ้มส่งมาให้ แต่ผมว่ามันแปลกๆ 
“ไปอาบน้ำก่อนนะ. . .เสร็จแล้วจะได้มากินข้าว”  มันพูดแค่นั้นแล้วดันตัวผมออกจากห้องครัว ยืดตัวมาหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนจะตบบ่าผมแล้วย้ำให้ไปอีกครั้ง

ผมเข้ามาอาบน้ำด้วยอารมณ์งงๆ ผมนึกว่าหลังจากไม่ได้เจอกันเกือบสองอาทิตย์ พอเจอกันอีกครั้งเราจะโผเข้าหากัน หอมกัน จูบกันอย่างดูดดื่มซะอีก แล้วนี่?

บางทีผมอาจจะคิดมากไปก็ได้ คงจะไม่มีอะไรหรอก 

ผมอาบน้ำจนเสร็จ แต่งตัวด้วยชุดนอนแล้วออกไปหามันที่ห้องครัว

“อ๊ะ. . .อย่าเพิ่งสิ. . .กินข้าวก่อน”  มันร้องห้ามเมื่อผมเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง แล้วกดจูบไปที่หลังคอหอมๆ นั่น ผมไม่สนใจเสียงเรียกเสียงปราม เพราะความคิดถึงทำให้ผมพลิกตัวมันให้หันมาหาผม โดยที่ตัวมันพิงไปกับโต๊ะกินข้าว ผมไม่ได้รุกต่อ มองตามันนิ่งๆ แต่แค่พักเดียวมันก็หลบตาผม แววตาสั่นไหว วูบไหวคล้ายคนจะร้องให้ของมันทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น เลยเอื้อมมือไปเชยคางมันหวังว่าจะสบตามันอีกครั้ง แต่มันกลับหลับตาลง

ผมไม่เข้าใจปฏิกิริยาของมัน ก็เลยเปลี่ยนเป็นกดจูบเบาๆ ไปที่ริมฝีปากของมันแทน ใช้ลิ้นปาดเลียเบาๆ ที่ริมฝีปากของมันแต่ไม่ได้สอดเข้าไป ทำแบบนั้นสักพักจนมันเผยอปากขึ้นมาด้วยความเผลอ ผมจึงสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนิ่ม จูบเบาๆ ย้ำๆ ให้สมกับที่ห่างกันหลายวัน มือข้างหนึ่งประคองเอวมันไว้ ส่วนอีกข้างค่อยๆ ปลดกระดุมเชิ้ตสีขาวของผมที่มันใส่ ผมถอนปากออก เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นซอกคอหอมแทน

!!!

แต่สิ่งที่ผมได้เห็นทำให้ผมหยุดชะงักการกระทำทั้งหมดทันที เงยหน้าจากซอกคอขึ้นมามองหน้ามันอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ผมปลดกระดุมเสื้อมันออกจนหมด ไม่ได้ค่อยๆ ปลดเหมือนตอนแรก แต่ผมปลดอย่างรวดเร็ว กวาดสายตามองไปทั่วทั้งท่อนบนของมัน

ไม่ได้มีแค่รอยเดียว!!

รอยบ้านี่มันมีอยู่ประปรายแต่ก็ไม่ได้น้อย. . .

“รอยอะไร?”  ผมถามเสียงเย็น คำถามอาจจะดูเหมือนโง่ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันคือรอยอะไรแต่ผมก็ยังถามออกไป

“คีน. . .”  ไอ้ฟ่าลืมตาขึ้นมามองผม แววตาของมันสั่นระริก ก่อนที่น้ำตาเม็ดโตจะหยดลงมา แล้วมันก็ไหลลงมาเรื่อยๆ ไม่ขาดสายจนนองหน้าไปหมด

“งั้นกูถามใหม่. . .รอยของใคร”  เท่านั้นแหละ ไอ้ฟ่าทรุดลงไปกับพื้นทันที แต่มือมันยังกำชายเสื้อผมอยู่ไม่ปล่อย ผมเองก็ยังยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่อยากจะคิดว่ามันนอกใจ แต่. . .

รอยจูบ. . .

คิสมาร์ก. . .

ไม่ใช่ของผม. . .

รอยจูบที่ไม่ใช่ของผมมันมาอยู่บนตัวไอ้ฟ่าได้ยังไง!!

“ขอโทษ. . .ขอโทษจริงๆ. . .ฮึกกก ไม่ได้ตั้งใจ”  มันร้องไห้ สะอื้นตัวโยนอย่างน่าสงสารที่ถ้าหากว่าเป็นเวลาปกติผมคงจะเข้าไปกอดปลอบมันอย่างไม่ลังเล แต่มันคงไม่ใช่เวลานี้ ที่ผมทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่กับที่

“สิ่งที่กูอยากฟังไม่ใช่คำขอโทษ”  ผมพูดเสียงเบา ก่อนจะกลายเป็นตะคอก  “แต่กูอยากรู้ว่ามันเป็นรอยของใคร!! แล้วมันมาอยู่บนตัวมึงได้ยังไง!!”  เสียงของผมคงจะดังมากและน่ากลัวมาก เพราะไอ้ฟ่าสะดุ้งสุดตัว แถมยังร้องไห้หนักขึ้น เอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง ส่ายหน้าไปมาสะอึกสะอื้น จนผมทนไม่ไหว กลัวว่ามันจะร้องไห้จนช็อกไปก่อน ผมเลยทรุดตัวลงไปแล้วรั้งหัวมันเข้ามากอดปลอบ ถ้าจะให้ใจร้ายขนาดที่มันร้องไห้หนักขนาดนี้แล้วยังไม่สนใจผมคงทำไม่ได้. . .แฟนผมทั้งคน

“ขอโทษ. . .ฮึกกก. . .ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ. . .ฮือออ” 

ผมตั้งสติ สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ

“นิ่งก่อนนะ นิ่งก่อน ชู่วววว”  ผมปลอบและกอดมันอยู่อย่างนั้นจนมันหยุดร้องไห้ แรงสะอื้นน้อยลง แต่ยังคงสะอื้นอยู่น้อยๆ

“ฮึกกก”

“ไม่ร้องนะ. . .บอกกูมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใครมันทำอะไรมึงตอนกูไม่อยู่ หืม?”  ผมถามเสียงนุ่ม ไม่ได้คาดคั้น ตะคอกรุนแรงเหมือนตอนแรก เพราะนอกจากมันจะไม่บอกแล้ว มันจะยิ่งร้องไห้ ผมรู้ตัวเองเสมอว่าน้ำตาของมัน มีฤทธิ์ทำลายล้างผมขนาดไหน. . .ผมทนใจร้ายเห็นมันร้องไห้โดยไม่สนใจได้ไม่นานจริงๆ

“ไอ้พี่นัท. . .มึงอย่าโกรธกูนะ. . .ฮึก ฟังกูก่อน”  มันรีบพูดแล้วจับตัว จับมือผมไว้ให้กอดมันเหมือนเดิมเมื่อชื่อไอ้ผู้ชายคนนั้นหลุดออกจากปากมัน

“อืม. . .”  ผมตอบรับแล้วลูบหัวมันเบาๆ มันก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตั้งแต่ที่มันเมา มันไปเข้าห้องน้ำ มันโดนวางยา มันเกือบโดนทำมิดีมิร้าย แล้วไอ้คิมกับพวกไอ้กรมาช่วยไว้ทัน

“อย่าโกรธฟ่านะ. . .ขอโทษ. . .ขอโทษนะพี่คีน”

“แล้วมึงคิดจะบอกกูเมื่อไหร่. . .หรือไม่คิดจะบอก จะปล่อยให้กูเป็นคนโง่ที่ไม่รู้ว่าแฟนตัวเองเกือบจะโดนไอ้สารเลวตัวไหนมันข่มขืน จะปล่อยให้เป็นอย่างนั้นหรอ”

“ฮึกกก”  มันได้แต่สะอื้นเมื่อได้ยินคำตัดพ้อของผม

“ลุกขึ้นมา”  ผมบอก พยุงมันให้ลุกขึ้น พาเดินมานั่งที่โซฟา

“จะไปไหน”  มันถามเมื่อผมแค่พามันไปนั่ง แต่ตัวเองผละออกมาทำท่าจะออกจากห้องไป

“รออยู่ที่นี่ ไม่ต้องออกไปไหนจนกว่ากูจะกลับมา”  ผมพูดแค่นั้น เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง คว้ากุญแจรถ แล้วออกมาจากห้อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะกดโทรศัพท์ออกไปหาใครบางคน

“ไอ้กร. . .ออกมาเจอกูหน่อย”
.
.
.
.
.
ผัวะ!!  ตั้บ!! ตุ้บ!!

สิ้นเสียงหมัดสุดท้ายของผม ไอ้นัทก็ทรุดลงไปกองกับพื้นทันที นึกดีใจที่หัดมวยมาตั้งแต่เด็กเพราะมันสู้ผมไม่ได้แม้แต่สักนิดเดียว ขนาดว่าตัวต่อตัว ผมไม่ได้ให้ใครช่วยรุมมันสักนิด อาจจะเป็นโชคดีของผมก็ได้ที่ไอ้กรมันรู้ว่าไอ้นัทอยู่ไหน หึ แหล่งมั่วสุม สนามแข่งรถเถื่อน ผมก็เลยจัดการลากมันมาที่ลับตาคนทันที จนมันมีสภาพอย่างที่เห็น

“มึงทำอะไรแฟนกู!!”  ผมตะคอกถาม กระชากคอเสื้อมันขึ้นมาก่อนจะระดมประเคนทั้งมือทั้งตีนใส่มันอีกครั้ง มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดโต้ตอบอะไร เพราะแม้แต่จังหวะจะสวนกลับผมยังไม่มีเลย ผมใส่ไม่ยั้งจนสุดท้ายแล้วก็ผลักมันลงกับพื้นเต็มแรง ผมหอบหนักด้วยความเหนื่อยจากการออกกำลัง เลือดที่ไหลเปรอะทั้งหน้ามันตอนนี้ไม่ได้ทำให้ผมอารมณ์เย็นขึ้นสักนิด กลับกันยิ่งเห็นหน้ามันผมก็ยิ่งอยากจะซัดให้มันตายคาตีนไปด้วยซ้ำ

กล้าได้ยังไงที่คิดจะข่มขืนแฟนกู!!

กูถนอมของกูอย่างกับอะไรดี. . .

แล้วมันเป็นใครถึงกล้ามาทำลาย!!


“ข้อมือซ้ายเดาะ ไหล่ขวาหลุด ดูเหมือนจะช้ำในไม่น้อย ถ้าจะซ้ำอีกก็เบาๆ ล่ะกัน”  ไอ้แม็คที่เป็นคนไปตรวจอาการไอ้นัทที่ได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่ที่เดิมพูดขึ้น ผมกระตุกยิ้มมุมปาก นั่งยองๆ ตรงหน้ามัน ก่อนจะกระชากคอเสื้อเปื้อนเลือดของมันเข้ามาใกล้

“มึงรู้มั้ยว่าไอ้ฟ่าขวัญเสียขนาดไหน มันถึงขั้นจะไม่ยอมให้กูกอดเพราะกลัวว่ากูจะรังเกียจรอยโสโครกของมึง!! หึ งั้นกูถามมึงสั้นๆ เลย จะยุ่งกับแฟนกูอีกมั้ย”  ผมถามเสียงเย็น แต่ไอ้นี่มันกวนตีน มันไม่ตอบ แต่จ้องหน้าผมเงียบๆ
“กูถาม!! จะยุ่งกับแฟนกูอีกมั้ย?!!” 

“หึ”  มันแสยะยิ้มใส่ ผมอดไม่ได้ก็เลยลุกขึ้นกระทืบมันอีกครั้ง คราวนี้มันจุกจนตัวงอ ไอออกมาเป็นเลือด ตอนนี้ในร่างกายมันคงจะช้ำน่าดู ถามว่าผมสนมั้ย บอกเลยว่า. . .ไม่

จะฆ่ามันให้ตายผมก็สามารถทำได้โดยไม่รู้สึกผิดสักนิด. . .

“มึงตอบๆ มันไปเหอะไอ้นัท อยากตายนักรึไง”  ไอ้กรพูดขึ้น ผมหันไปมองรอบๆ ไอ้พวกเพื่อนๆ ผมก็มากันครบ รวมไอ้กรด้วยคนนึง เพื่อนๆ ไอ้นัทก็มี แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยสักคน หึ รักเพื่อนกันจริงๆ นะพวกมึงเนี่ย

“หรือมึงอยากจะหมดอนาคต กูก็ให้ได้นะ”  ผมพูดอีก ผมทำได้นะ แค่กระจายข่าวความเลวของมันนิดหน่อย ทางมหาวิทยาลัยก็พร้อมที่จะเฉดหัวมันทิ้งแล้ว ความชั่วของมันเยอะแยะทั้งเรื่องสนามเถื่อนนี่ เรื่องที่มันเกี่ยวข้องกับยาเสพติด รวมถึงเรื่องที่มันแอบถ่ายรูปแบล็คเมล์คนอื่นเขาไปทั่ว รูปมันกับไอ้ฟ่านั่นก็เหมือนกัน มันให้เพื่อนมันเป็นคนถ่าย จังหวะที่มันจับมือไอ้ฟ่าแล้วส่งมาให้ผมหวังจะให้ผมเข้าใจไอ้ฟ่าผิด ผมบอกให้ไอ้เซนสืบเรื่องนี้ได้สักพักแล้ว ไม่คิดว่าจะได้ใช้งานจริงๆ
“หรือจะให้กูเอาความชั่วของมึงไปบอกพ่อมึงดี”  ถามพร้อมกับแสยะยิ้มมองมันอย่างเหนือกว่า ขยี้เท้าลงไปบนหน้าอกมันเป็นการกระตุ้นให้มันรีบตอบ และดูเหมือนว่าบุคคลที่ผมพูดถึงจะมีอิทธิพลกับมันไม่น้อย เพราะมันมีปฏิกิริยาทันที

“อย่ายุ่งกับพ่อกู”  มันว่าพยายามเค้นเสียงให้ดัง แต่เสียงมึงเบาไปนะพรรคพวก ขี้หูกูยังไม่กระดิกด้วยซ้ำ

“แลกกันมั้ยล่ะ พ่อมึงกับมหา’ลัยจะไม่รู้ความชั่วของมึง แลกกับที่มึงจะไม่เสนอหน้ามาให้กูกับไอ้ฟ่าเห็นอีก เจอที่ไหนให้หลบ อย่าให้กูเห็นว่ามึงเฉียดเข้าไปใกล้แฟนกูแม้แต่ปลายเส้นผม ว่าไง? เอามั้ย?”

“ตกลงสิวะไอ้นัทมึงเจ็บหนักแล้วนะเว้ย”  เพื่อนมันคนนึงพูดขึ้น ไอ้นัทเหลือบไปมองเพื่อนมันนิดหน่อย

“กูรักของกูมาตั้งนาน จะให้กูหยุดง่ายๆ เนี่ยนะ!!”  มันแค่นเสียงพูด ประโยคที่หลุดออกจากปากมันเล่นซะผมปรี๊ดจนเผลอ (จริงๆ ตั้งใจ) ขยี้เท้าบนหน้าอกมันแรงขึ้น จนหน้ามันบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ

“มึงไม่เข็ดใช่มั้ย? ได้. . .ไอ้กร โทรหาพ่อมัน”  ผมหันไปสั่ง ไอ้กรพยักหน้ารับ หยิบโทรศัพท์ทำท่าจะโทรจริงๆ ไอ้นัทหน้าเสีย กัดปากตัวเองแน่น

“จะกดล่ะนะ”  ไอ้กรว่า ไอ้นัทเริ่มเลิกลั่ก หึ

“ดะ. . .เดี๋ยว กูยอมแล้ว!!”  มันว่าอย่างเสียไม่ได้

“ยอมว่าไง”  ผมย้ำ

“จะไม่ยุงกับฟีฟ่าอีก จะไม่ไปให้เห็นหน้า”  มันว่า ก็ยังดีที่มันยังนึกถึงพ่อตัวเองอยู่บ้าง

“หึ จำคำมึงไว้ให้ดี”  ผมพูดแค่นั้น กระทืบมันไปอีกทีเป็นการส่งท้าย ก่อนจะเดินออกมาจากที่นั่น ตามมาด้วยไอ้พวกเพื่อนๆ ผมและไอ้กร ส่วนไอ้นัท เพื่อนมันคงจัดการพาไปโรงพยาบาลกันเองนั่นแหละ

“เดี๋ยวไอ้กร มึงมีเบอร์พ่อมันจริงหรอวะ แม่งเจ๋งสาดดดด”  ไอ้แม็คพูด

“ไม่มีหรอก หลอกมันไปงั้น”  ไอ้กรพูดเสียงเรียบ

“ไอ้ห่า!!”  ไอ้แม็คโอดครวญอย่างหัวเสีย เรื่องเบอร์พ่อมันนี่นับว่าโชคดีที่ไอ้กรมันรับมุขทัน ไม่งั้นผมนี่แหละที่จะหน้าแตก

“ยิ้มไอ้สัดยิ้ม โหดบ้า กูถามจริงๆ มึงกะเอามันให้ตายเลยหรอวะ”  ไอ้รีมถามหน้าตาสงสัยสุดขีด

“หึ ไม่หรอก กูยังนึกถึงพ่อแม่กูอยู่”  ผมตอบเรียบๆ

“แล้วถ้าเมื่อกี้มันไม่ยอม. . .”

“หึ มันก็จะกลายเป็นคนตายทั้งๆ ที่ยังหายใจอยู่”

.
.
.
.
.
อ่านคอมเม้นตอนที่แล้ว ผมนี่รีบเอาพาร์ทใหม่มาเสริฟเลยครับ 555555

พี่คีนไม่โหดเท่าไหร่เลยอ่า เราแต่งแบบโหดๆ ไม่เป็น โหดได้แค่นี้ล่ะค่าา

หวังว่าทุกคนคงจะชอบกันนะ ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ

เจอกันตอนหน้า

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-10-2015 08:57:15 โดย missyaoi »

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
จิ้มก่อน
แหมะ พี่คีนนี่โหดจริงอะไรจริง -.-
ควันออกหูเลยอ่ะตอนที่เจอรอยบนตัวฟ่า 55555
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-10-2015 10:58:05 โดย boboman »

ออฟไลน์ Patty_Cat

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 36
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
คีนนนนนนโหดดดดดด แต่เราชอบ :z13:

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
เอาแบบเด็กแก๊งค์แขกขาวบ้านป้ามันทำกันไหม?
กระทืบหนักๆแล้วปล่อยไป  จนกำลังจะหายก้กลับไปซ้ำ  ทำซ้ำสัก 3 ครั้งไม่บ้าก็สติแตกแล้วค่ะ

ดีนะที่คีนรู้จักคิด   ดีที่เรื่องไม่เข้าข่ายเข้าใจผิด เพราะที่ฟ่าพูดนั้นชวนให้เข้าใจผิดอย่างยิ่ง

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
 :เฮ้อ: ดีนะที่คีนรักฟ่ายอมฟังและเชื่อที่ฟ่าเล่า

ไม่อย่างนั้นคงได้กินมาม่าแน่ๆ

ว่าแต่พี่คีนโหดชะมัดหวังว่านัทจะเลิกยุ่งและไม่มาเอาคืนนะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ ZaRa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
คนโหดดดดดด น่ากลัวจริงเชียวพ่อคุณ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด