หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[Pittabird]

ถ้าคนเขียนไม่รีบมาต่ออาจเป็นรายต่อไป. (อะโด่. เค้าล้อเล่น).  คนเขียนน่ารักจุง. รีบมาต่อไม่ให้คนอ่านค้างนาน.

ดีที่เข้าใจกันได้. ตอนหน้าคินคงช่วยลบรอย. อิอิ   (ขอมโนไปก่อน)  ไม่ต้องรงไม่ต้องรอแล้ว. 6. เดือน..

มีรอยของคนอื่นทั้งฟ่าและคินคงรับไม่ได้.    รอมาต่ออย่างใจจดใจจ่อ

[missyaoi]

มาส่งใบลาเจ้าค่ะ ขอเป็นวันมะรืนล่ะกันนะ >___<

[kdds]

อ่าว น้ำยังไม่ทันเดือด ดราม่าจบล่ะ

[ka[ze]na]

ปลอบน้องเลย~~~~

[Kaemmiizz]

เย้เย้...ผ่านพ้นวิกฤติไปแล้ว กลับมาปลอบฟ่าเลย

[mystery Y]

พี่คีนโหด!!

[ZaRa]

เห็นคนเขียนมาส่งใบลา เราก็อยากอ่านนนนน

[brookzaa]

 

[missyaoi]

ตอนที่ 17


(Part 2)


ไอ้คีนยังไม่กลับ. . .

มันออกไปจากห้องตั้งแต่สองทุ่มจนตอนนี้ตีสองแล้วมันก็ยังไม่กลับ ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม โซฟาตัวเดิมที่มันสั่งให้ผมนั่งรอ ผมก็นั่งรอไม่ได้ลุกออกไปไหน ยกเว้นเข้าห้องน้ำบ้าง กับข้าวที่ผมทำก็ยังวางอยู่บนโต๊ะอาหารไม่ได้ถูกแตะเลยแม้แต่น้อย น้ำตาที่ไหลอย่างกับเขื่อนแตกตอนแรกตอนนี้ก็เหือดแห้งไปแล้ว. . .

ตอนที่มันกอดผมยอมรับเลยว่าตกใจมาก ตัวแข็ง หลบตาไม่กล้าสบตามัน กลัวว่าถ้ามองหน้ามันความรู้สึกผิดจะตีขึ้นมาจนต้องร้องไห้ออกมาให้มันเห็น แต่ถึงแม้ว่าผมจะหลบตามันแค่ไหน หลักฐานบนตัวผมก็ยังไม่ไปไหน ปรากฏชัดให้มันเห็นจนได้ ตอนมันถามว่าเป็นรอยอะไร รอยของใคร หัวใจผมมันบีบแน่นกลัวว่ามันจะคิดว่าผมนอกใจมันแล้วไปมีคนอื่น ยิ่งตอนผมร้องไห้แล้วมันไม่ปลอบ ผมก็ยิ่งกลัว. . .กลัวว่ามันจะรับผมไม่ได้อีกต่อไป

แต่แล้วความกลัวของผมเหมือนถูกเยียวยาจากอ้อมกอดและคำปลอบโยนของมัน ผมดีใจที่อย่างน้อยมันก็ยังกอดผม ไม่ได้รังเกียจผม ไม่ได้รังเกียจร่างกายที่ผมปล่อยให้คนอื่นสัมผัส

บางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ก็แค่คิสมาร์กที่ผมไม่ได้เต็มใจ ผมไม่ได้ไปปล่อยตัวปล่อยใจไปมีอะไรกับคนอื่นสักหน่อย แต่สำหรับผม มันคือเรื่องใหญ่ ร่างกายของผมมันก็ควรจะเป็นของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนผมคนเดียวเท่านั้น คนเดียวที่มีสิทธิ์จะสัมผัส จะกก จะกอด จะจูบ หรือแม้แต่หอมแก้มผม นอกจากครอบครัว คนๆ นั้นจะต้องเป็นคนที่ผมเรียกเขาว่าแฟนเท่านั้น มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับคนอื่นก็เถอะ

สองวันที่แล้ว ผมไม่ยอมสไกป์กับมันเพราะรอยมันยังชัดเกินไป ผมรู้ว่ามันไม่มีทางหายทันแน่ๆ แต่ผมก็ยังแอบหวังว่ามันจะไม่เห็น ทุกครั้งที่ส่องกระจก ผมรู้สึกไม่ดี อยากจะถูๆ ล้างๆ ให้รอยบ้านี่มันหายไป แต่ผมก็ไม่ได้ทำ ถ้าผมทำแบบนั้นนอกจากรอยจะไม่หายแล้ว ผมยังจะได้เจ็บตัวเป็นของแถมอีก ก็เลยเลือกที่จะทายาแก้ฟกช้ำรักษาไปก่อน แต่ก็นั่นแหละ มันหายไม่ทัน ไอ้คีนเห็นอยู่ดี

ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังหรืออะไร แต่ผมแค่รู้สึกไม่ดีที่จะให้แฟนผมรู้ว่าผมทำตัวยังไง ผมประมาทเลินเล่อจนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เรื่องแบบนี้มันไม่น่าบอกให้แฟนเรารู้. . .นี่คือความคิดของผมตอนแรก

แต่พอเห็นปฏิกิริยาของมันตอนที่เห็นรอยบนตัวผม นั่นทำให้ผมอยากจะย้อนเวลาไปเมื่อสองวันก่อน ผมจะสไกป์กับมัน จะชี้ให้มันดูว่าผมต้องเจอกับอะไรตอนที่มันไม่อยู่ ผมดูถูกคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนผมเกินไป ผมดูถูกว่ามันจะไม่เข้าใจ มันจะโกรธผม แต่ผมกลับไม่ได้คิดว่าถ้ามันมารู้เองทีหลัง. . .มันอาจจะโกรธยิ่งกว่า

จนตอนนี้ผมก็ได้แต่หวังว่าคงจะมีทางที่จะทำให้มันหายโกรธ. . .

กริ๊ก

เสียงปลดล็อกประตูทำให้ผมเงยหน้าจากปลายเท้าตัวเอง ไอ้คีนกลับมาแล้ว มันเดินเข้ามาในห้อง ผมอยากจะลุกจากตรงนี้แล้วเดินเข้าไปหามัน แต่ผมไม่กล้า. . .

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์มันเป็นแบบไหน. . .

ผมไม่รู้ว่ามันไปเจออะไรมาที่ข้างนอกนั่น. . .

ถ้าผมเข้าหามันแล้วผมต้องเจอกับอะไร. . .

ผมไม่รู้. . .

“ทำไมยังไม่นอน”  มันถามเสียงนุ่ม พร้อมกับดึงตัวผมที่นั่งตัวแข็งอยู่ที่โซฟาไปกอดไว้ทั้งตัว ตอนแรกผมอึ้ง ผมงง ผมเตรียมพร้อมที่จะรองรับอารมณ์รุนแรงของมัน แต่เรื่องมันกลับตาลปัตร มันกลับเข้ามากอดผม พูดเสียงนุ่มที่ฟังแล้วชื้นไปทั้งใจ ผมเงยหน้ามองมันด้วยแววตาไม่เข้าใจ แต่มันทำเพียงแค่ส่งยิ้มมาให้

 เพียงแค่นี้. . .แค่นี้จริงๆ น้ำตาที่แห้งสนิทไปแล้วของผมก็ไหลทะลักลงมาอีกครั้ง

นึกว่ามันจะโกรธจนไม่ยอมกลับมาหาผมแล้วซะอีก. . .

“ไม่โกรธ. . .ฮึกก ไม่โกรธกูแล้วใช่มั้ย”  ผมถามมันเสียงสั่น มันก้มลงมาหอมแก้มผมทั้งสองข้าง ก่อนจะพูด

“โกรธ. . .”  ผมใจเสียทันที
“โกรธที่มึงไม่ระวังตัว. . .โกรธที่มึงประมาทดื่มเยอะจนไม่ได้สติ. . .โกรธที่มึงคิดจะปิดบังกู. . .แต่ที่โกรธที่สุด. . .”

“. . . . .”

“โกรธตัวเอง. . .โกรธที่กูไม่ได้อยู่ปกป้องมึงในเวลาแบบนั้น”  มันกระชับอ้อมแขนที่กอดผมแน่นขึ้นไปอีก มือก็ลูบหัวปลอบผมให้หยุดร้อง แต่ให้ตาย ผมหยุดไม่ได้ ยิ่งได้ยินมันพูดเหมือนเป็นความผิดของตัวเองผมก็ยิ่งหยุดไม่ได้

“ไม่. . .ฮึกก มึงไม่ผิดสักหน่อย”  ผมบอกเสียงเครือ

“ตอนนั้นมึงคงจะกลัวมาก. . .ขอโทษนะ”

“. . . . .”

“ขอโทษนะครับคนดี. . .”  สิ้นคำพูดนั้นมันก็เชยคางผมให้สบตากับมัน มันค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา มันยิ้มให้ แล้วมันก็ก้มลงจรดริมฝีปากมันกับริมฝีปากผมในที่สุด ผมเองก็ตอบรับจูบนี้ของมันด้วยความเต็มใจที่สุด จูบที่นุ่มนวล จูบที่ไม่ได้ทำเพราะแรงอารมณ์ แต่เป็นจูบที่เราต้องการซึมซับ ต้องการแบ่งเบาความรู้สึกของอีกคน. . .เป็นจูบที่หวานที่สุดระหว่างมันกับผม

มันผละจากริมฝีปาก ก้มลงไปที่ซอกคอ มือปลดกระดุมเสื้อของผมอย่างแผ่วเบา พอผมรู้ว่ามันจะทำอะไรผมก็ขืนตัวทันที ผมรู้สึกไม่ดีถ้าจะให้มันสัมผัสผมทั้งๆ ที่รอยของคนอื่นก็ยังมีให้เห็นอยู่ทนโท่

“ไม่เป็นไร. . .”  เหมือนมันจะรู้ว่าผมคิดอะไร เพราะมันเงยหน้ามากระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของผม ก่อนจะก้มลงไปจรดริมฝีปากที่ซอกคอผมอีกครั้ง มันจูบแผ่วเบา ค่อยๆ ซับริมฝีปากลงตามลาดไหล่ จนผมรู้สึกหวิวในท้อง แต่แล้วความหวิวนั้นก็กลายเป็นความเจ็บจี๊ดเมื่อมันเปลี่ยนจากจูบเบาๆ เป็นดูดขบจนเกิดรอยช้ำ แต่ผมก็ไม่ว่าอะไร แถมยังเอียงคอเปิดทางให้มันทำได้ง่ายกว่าเดิม ใช้สองมือกอดร่างหนาจนเต็มแขน

มันผละจากซอกคอมาจูบปากผมอีกครั้ง คราวนี้มือมันเลื่อนมาถอดกางเกงผมแทน ผมเองก็ถอดเสื้อมันออกเหมือนกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นช้าๆ เราไม่ได้เร่งรีบจนเร่าร้อน มันช้าและเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น ละมุนละไมเหมือนมีก้อนเมฆนุ่มๆ อุ่นๆ โอบล้อมรอบตัวเราทั้งสองคนไว้

เมื่อเราตัวเปลือยเปล่าทั้งคู่ มันลุกขึ้นนั่ง จ้องมองผมไปทั้งตัว สายตาที่มันใช้มองผมทำให้แก้มร้อนวูบวาบจนอดไม่ได้จะเอื้อมมือไปปิดจุดที่น่าอายที่สุดในร่างกายตัวเองไว้ แต่มันกลับเอามือผมออกซะนี่

“อย่าปิด. . .”  มันเอ็ด

“ก็อย่าจ้องสิ”  ผมตอบกลับ มันไม่ตอบอะไรกลับมานอกจากหัวเราะนิดๆ ตาสไตล์มัน แล้วก้มลงมาจรดริมฝีปากบางๆ ของมันกับหน้าผากผม อยู่อย่างนั้นสักพักมันก็ไล้มาตามแก้ม ไปที่ใบหู จูบลงที่ปลายคาง ก่อนจะไปหยุดที่ซอกคออีกครั้ง มันทั้งดูดทั้งขบอย่างเอาแต่ใจ โดยที่ผมเองก็พร้อมจะเอาใจมันเหมือนกัน

ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่คนๆ นี้แตะต้องร่างกายของผม. . .

หัวใจของผมไม่กังขาสักนิดเวลาโดนมันกอด. . .

ปากร้อนๆ ลิ้นชื้นๆ เล่นไปทั้งซอกคอจนความรู้สึกหวามกัดกิน มันมองผมเล็กน้อย ก่อนที่ลิ้นจะลากลงต่ำไปเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่ตุ่มไตข้างขวา มันทั้งปาดเลีย ละเลงลิ้นอย่างชำนาญ มือก็เล่นกับยอดอกอีกข้างไม่ให้น้อยหน้ากัน

“อือออ”  ผมรู้สึก. . .รู้สึกกับสิ่งที่มันปรนเปรอให้จนต้องครางออกมาเบาๆ พอได้ยินเสียงครางของผมมันก็สลับหน้าที่กันระหว่างมือกับปาก มันส่งลิ้นไปทักทายกับยอดอกอีกข้างของผม ส่วนมือมันตอนนี้เปลี่ยนหน้าที่ไปเป็นไอ้มือช่างชัก เพราะมันจัดการชักรูดส่วนอ่อนไหวของผมจนแข็งสู้มือ

“อ๊ะ. . .อือออ”  อดที่จะครางออกมาไม่ได้เมื่อมันใช้นิ้วโป้งขยี้ไปที่ส่วนปลาย รู้สึกได้ถึงน้ำที่ปริ่มจนชื้นแฉะของตัวเอง ผมต้องการปลดปล่อย แต่มันไม่ยอมให้ผมได้ปล่อย เพราะมันกดปิดตรงส่วนปลายอยู่อย่างนั้นเหมือนต้องการจะแกล้งกัน

“อย่างแกล้ง”  ผมร้องบอก

“หึหึ”  แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนมากลับเป็นเสียงหัวเราะจิตๆ ของมัน ผมเอื้อมมือไปที่กลางกายของตัวเองหวังจะปลดปล่อยให้ตัวเอง แต่กลับโดนมันปัดมือทิ้ง
“อย่ารีบสิ เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ”  มันว่า

“กูอึดอัด ช่วยหน่อยนะ. . .ไม่ไหวแล้ว. . .นะ”  ผมบอกเสียงอ้อน ตอนนี้มันอึดอัดไปหมดทั้งท้องน้อย อยากปลดปล่อยมากจริงๆ ผมรู้ว่ามันแพ้ทางผมตอนอ้อน เพราะฉะนั้นตอนนี้ อ้อน เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ผมจะใช้เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ

“หึ”  มันแสยะยิ้มก่อนจะก้มลงไปที่ส่วนกลางกายของผม ใช้ลิ้นเลียไปตามความยาว เล่นอยู่อย่างนั้นสักพักก็ครอบลงไปทั้งปาก

“อ๊ะ. . .อื้อออ. . .อาาาา”  สาบานได้ว่ามันขยับปากแค่ไม่กี่ครั้งผมก็แตกใส่ปากมันทันที แต่แทนที่มันจะรีบเอาปากออก มันกลับค้างไว้อย่างนั้น ขยับรีดจนผมปลดปล่อยออกจนหมด มันถึงได้ละปากออกมา แล้วคายน้ำรักนั้นออกจนหมด

ผมหายใจหอบ เหลือบตามองส่วนนั้นของมันก็พบว่ามันเองก็ขยายเต็มที่แล้ว มันเองก็คงจะอึดอัดมากเหมือนกัน

“มา. . .กูช่วย. . .”
.
.
.
.
.
“เหนื่อยมั้ย หึหึ”  ไอ้คนที่นอนกอดให้ผมซุกอกอยู่ทั้งที่ตัวเปลือยเปล่าทั้งคู่เอ่ยถาม คำถามกำกวมใช่มั้ยครับ แต่เชื่อเถอะ เราไม่ได้มีอะไรกันหรอก แต่มันแกล้งผมอ่ะ ไม่พอสักที เล่นซะเมื่อยมือเมื่อยปากไปหมด

“เมื่อยปาก”  ผมบอก ผมคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยครับว่าเมื่อยปากเพราะทำอะไรมา

“หึหึ นิดหน่อยเอง”  มันว่า มือก็บีบจมูกผมไปด้วย

“อ่อก หิวข้าว”  ผมแกล้งทำตาเหลือกเหมือนคนจะตาย ก่อนจะบอกเสียงเบา อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย นี่ก็จะเช้าอยู่แล้ว ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ ตอนเศร้าอยู่แม่งไม่หิว พอหายเศร้าปุ๊บ หิวเลย

“หึหึ โอเคคคค ลุกขึ้น อึ่บ!!”  มันว่าอย่างนี้ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและอุ้มผมที่ยังนอนขี้เกียจอยู่ให้ลุกขึ้นบ้าง มันเดินโทงๆ ไปทั้งอย่างนั้นหยิบบ็อกเซอร์ของตัวเองมาใส่ ก่อนที่จะเอาเสื้อเชิ้ต (ของมัน) มาใส่ให้ผมพร้อมติดกระดุมเรียบร้อย

“กางเกงกูอ่าาาา”  ผมถามเสียงครวญเพราะมันไม่ยอมหยิบกางเกงมาให้ผม

“ไม่ต้องใส่”  มันตอบหน้าตาย

“กูหนาวววว”  ผมโอดครวญอีก แต่คุณเชื่อมั้ยว่ามันไม่สนใจผมอ่า มันเดินไปที่ห้องครัวเฉยเลย ผมบ่นขมุบขมิบก่อนจะลุกขึ้นหยิบกางเกงขาสั้นใส่เองซะเลย เออมึงไม่ใส่ให้ กูใส่เองก็ได้วะ

ผมเดินไปที่ห้องครัวเห็นว่ามันกำลังจัดการอุ่นกับข้าวอยู่ ผมเลยเดินไปเข้าห้องน้ำ พอเจอกระจกในห้องน้ำก็อดที่จะแหวกรอยแยกของเสื้อดูร่องรอยตามตัวของตัวเอง

รอยชัดกว่าเมื่อสองสามวันก่อน. . .

แต่ผมกลับรู้สึกดี ถึงแม้ว่ามันจะเยอะกว่าเดิม. . .ช้ำกว่าเดิม

แต่เพราะมันเป็นรอยที่แฟนผมเป็นคนทำมันขึ้นมา

ต่อให้เยอะแค่ไหนผมก็รู้สึกดีเสมอ. . .

“หืม?”  สียงมันครางในลำคอเมื่ออยู่ๆ ผมก็เดินเข้าไปสวมกอดมันจากด้านหลัง มันชะงักมือที่จัดอาหารใส่จาน เอื้อมมือข้างหนึ่งมาทับมือผมไว้

“ขอบคุณนะ. . .”  ผมว่า เอาหน้าซบเข้ากับหลังเปลือยเปล่าของมัน

“ครับ”  มันตอบรับ ตบเบาๆ เข้าที่มือที่ผมกอดมันอยู่ ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นพรมจูบที่แผ่นหลังของมันแผ่วเบา

“ฟ่า”  มันเรียกผมบ้าง แต่ไม่ได้หันกลับมา ปล่อยให้ผมยืนกอดมันจากด้านหลังอยู่อย่างนั้น

“ครับ?”  ผมขานรับ

“อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ เกิดอะไรขึ้นต้องบอกกู ช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหา เราเป็นแฟนกันนะ เข้าใจมั้ย?”  มันพูดเสียงจริงจัง ผมนิ่งทันที

“ก็กูกลัวมึงโกรธ”  ผมบอกเสียงอ้อมแอ้ม โขกหัวหับหลังมันไปด้วย

“ถ้ามึงไม่ได้ทำอะไรผิดก็ไม่ต้องกลัวหรอก เหมือนเรื่องนี้มึงโดนทำร้าย โดนรังแก กูจะโกรธมึงได้ยังไง จริงมั้ย?”

“อื้ม”  ที่มันพูดก็ถูก นึกย้อนไปแล้วเซ็งตัวเองที่คิดจะปิดบังเรื่องนี้

“มั่นใจใจตัวกูได้แล้วนะ รู้มั้ย?”

“ครับ”  ผมตอบรับเสียงจริงจัง ได้รับบทเรียนจากเรื่องราวครั้งนี้ไม่น้อย
“ขอบคุณนะ”  ผมบอกอีก อยากจะย้ำให้มันรู้ถึงความรู้สึกขอบคุณของผมที่มีต่อมัน ปากก็จูบหลังมัน มือก็ไล้ไปที่ท้องแน่นๆ ของมันด้วย

“หึหึ จะกินมั้ยข้าวเนี่ย หรือจะให้กูกินมึงแทน”

“บ้า -////-“  ผมว่าพร้อมกับเอาหัวโขกเบาๆ ที่หลังมัน แต่ปากนี่ เสือกยิ้ม นี่คงเป็นยิ้มแรกของผมตั้งแต่สองวันที่ผ่านมาที่ผมสามารถยิ้มได้อย่างเต็มตื้นจริงๆ

ขอบคุณนะ. . .

.
.
.
.
.
เราเคยบอกแล้วใช่ป่าวววว ว่าเรื่องนี้ไม่มีดราม่า แหมแค่นี้คนเขียนก็จิตตกแล้วค่าา ไม่ชอบเสพดราม่าขั้นสุด

ส่วนใครรอแบงค์โม ตอนหน้ามาแน่จ้าาา

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้ากับ แบงค์xโม จ้าาาา

[boboman]

จิ้ม
-------------
คู่นี้น่ารักตลอดๆๆ
แบงค์โมจะมาแล้ววว รอน้า

[Kaemmiizz]

เย้ๆๆๆแบบนี้เราชอบ อ่านดราม่าทีไรพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนทุกที555(เว่อร์ไป ที่จริงแค่บ่อน้ำตาแตกง่ายเลยไม่ค่อยชอบดราม่าเท่าไหร่)
แบงค์×โม โอเค๊!! เจอกันตอนหน้า

[Freja]

ดีงามพระรามแปดลูก

รอแบงก์-โมตอนหน้า  ไปเสม็ดกันใช่ไหม?

[MayA@TK]

แหม ไอ้เราก็คิดว่าจะได้ร่นเวลา 6 เดือนให้เร็วขึ้นเสียอีก

แต่แค่ฟ่าเมื่อยปากเราก็ฟินได้

 

[koikoi]

ผ่านไปด้วยดี

[patchamai28]

นี่ก็ลุ้นนึกว่าฟ่ากับคีนจะได้  กัน
5555

[kdds]

หวานๆ ละมุน
อยากรู้เรื่อง แบงค์ ช่วงที่ตามจีบโมใหม่ๆ จนโมยอมรับให้

[ka[ze]na]

ค่อยยังชั่ว...

[kitty08]

น่ารักจริงเชียวคู่นี้ คีนช่างเป็นผู้ชายแสนดีจริง ๆ เลยอ่ะ  นัทนายไม่เจียมจริงๆ  อยากรู้จังว่านัททำไมกลัวพ่อจัง 

[mystery Y]

รอตอนต่อไปจ้า~

[icecreamii8_]

สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี พี่คีนน่ารักมากกกก 

[minneemint]

 

[Supparang-k]

น่ารักอ่าาาาาาาาา   พี่คีนของน้องฟ่าเข้าใจอะไรง่ายดี  ต่อไปน้องฟ่าก็อย่าคิดมากน้ะ

[ZaRa]

น่านักอ่าพี่คีน อยากได้แบบนี้บ้างงงงง

[missyaoi]

มาแจ้งว่าอัพวันนี้แหละค่ะ อีกสักชั่วโมงหนึ่ง

[ZaRa]

รอจ้า รอๆ

[missyaoi]

ตอนที่ 18
แบงค์ x โม


(Part 1)


(แบงค์)
“ฮ้าวววว ง่วงจังเลยจ่ะเมียจ๋า”  ผมพูดพร้อมกับวาดแขนไปกอดไอ้โมที่นอนอยู่บนเตียงไว้ทั้งตัว เมียผมก็ดีเหลือเชื่อ นอกจากจะไม่กอดผมตอบแล้ว ยังจะยกขาขึ้นมายันผมไว้อีกด้วย

ฮ่วยยยย นี่มันเห็นผัวมันเป็นจักรยานหรือไงวะ เดี๋ยวถีบๆ

“อาบน้ำ”  มันบอกเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องผมเขม็ง

“โธ่ที่รักกกกก”  ผมโอดครวญพร้อมกับพยายามจะเข้าไปกอดมันให้ได้

“จะไปดีๆ หรือไปทั้งน้ำตา”  มันว่าแถมยังถลึงตาใส่ผมซะน่ากลัว มีการชี้นิ้วขู่อีกต่างหาก โหดจริ๊งงงง เมียใครเนี่ย เออ เมียกูนี่แหละ

“จ๊ะ ไปแล้วจ๊ะ”  ผมยิ้มเผล่ พร้อมกับค่อยๆ กระดึ๊บไปเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย นี่ไม่ได้กลัวนะพูดเลย แค่รู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำเท่านั้นแหละ

จริงจริ๊งงงงง

แน่ะๆ ไม่เชื่ออีก

ก็บอกว่าไม่ได้กลัวไง

โด่. . .

“ยังไม่ไปอีก!!”

“ไปแล้วจ้าาาา”

ไม่ได้กลัวจริงๆ นะ T____T

แค่เกรงใจนี๊สสสสสนึงเอง

ผมจัดการอาบน้ำล้างตัว สมองก็นึกไปถึงเรื่องไอ้คีนที่ไปจัดการวันนี้ ไอ้นัท. . .ผมล่ะเชื่อมันเลย กล้าดียังไงคิดจะข่มขืนแฟนไอ้คีน มันถนอมของมันจะตายห่า เพื่อนผมคนนี้มันจะไม่ค่อยโชว์โหดหรอก จะอยู่นิ่งๆ เงียบๆ ตามประสามัน ไม่ค่อยสนใจโลก ไม่ค่อยสนใจใคร แต่อย่าใครไปกวนตีนให้มันของขึ้นเชียว อย่างกรณีไอ้นัทวันนี้ ถือว่าเบาะๆ ด้วยซ้ำ ไอ้คีนมันเลือดเย็นพอที่จะฆ่าคนได้โดยที่มันไม่รู้สึกผิด. . .ถ้ามันพอใจ. . .

ผมก็คล้ายๆ มันนั่นแหละ เพื่อนๆ คนอื่นก็เหมือนกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้โม แต่ถ้าให้พูดกันจริงๆ คนที่โหด. . .เลือดเย็น. . .และน่ากลัวที่สุด ก็คือคนที่เงียบที่สุดในกลุ่มพวกผมนั่นแหละ คงไม่ต้องให้บอกนะว่าใคร ไอ้เซนนั่นแหละ ถ้าเทียบเป็นระดับ ไอ้แม็ค ไอ้รีม ไอ้รอนคงอยู่ระดับเจ็ด ผมกับไอ้โมคงอยู่ระดับแปด ไอ้คีนคงอยู่ระดับเก้า ส่วนไอ้เซนหมอนี่มันระดับสิบชัดๆ

เห็นไอ้คีนวันนี้แล้ว คงจะจินตนาการถึงไอ้เซนออกใช่มั้ยครับ. . .

ความโหดกินขาด เอาไปเล้ย เต็มสิบ!!

ปังๆ!!

“ช่วยตัวเองอยู่รึไงวะ!! นานเป็นชาติ”  แหม่ะ เมียกู

“จ้าๆ เสร็จแล้วจ้า”  ผมรีบล้างตัว คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างไว้แล้วออกจากห้องน้ำให้เร็วที่สุดก่อนที่เมียบังเกิดเกล้าจะของขึ้นไปมากกว่านี้ เมื่อกี้ผมบอกว่าผมกับไอ้โมอยู่ระดับแปดเท่ากันใช่มั้ยครับ แต่ผมลืมบอกไป สำหรับผมแล้ว ผมให้เมียอยู่ในระดับแปดจุดห้าละกัน ผมไม่สู้จริงๆ T___T

“ช้า”  ไอ้โมว่าขมวดคิ้วมุ่นอย่างคนอารมณ์เสีย เอาจริงๆ มันอารมณ์ค้างมาจากเรื่องไอ้นัทนั่นแหละ อารมณ์เสียที่ไม่ได้ออกแรง รายนี้โกรธไอ้นัทไม่แพ้กันเพราะไอ้ฟ่านี่น้องรักเขาเลย ตอนที่ไอ้คีนโทรมาบอกแล้วเรียกไปนี่พี่แกของขึ้นจะไปยำไอ้นัทด้วยตัวเอง แต่ก็ต้องหลบฉากให้พระเอกตัวจริงเขาล่ะนะ

ฟอด!!

ผมจัดการหอมแก้มนิ่มไปหนึ่งที  “อย่าอารมณ์เสียเลยจ๊ะเมียจ๋า เดี๋ยวตีนกาขึ้นนะ”

“ไอ้เหี้ยนี่!!”  มันว่าพร้อมยกมือขึ้นมาทำท่าจะทุบผม

“อาบน้ำจ่ะอาบน้ำ”  ผมเบี่ยงตัวหลบ หยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้เมียรัก ก่อนจะดันตัวมันให้เข้าไปทำจิตทำใจให้เย็นในห้องน้ำ เพราะเกรงว่าถ้าเมียยังอารมณ์เสียอยู่ คนที่จะซวยก็กูนี่แหละ

มันชี้หน้าคาดโทษผม ปากก็บ่นขมุบขมิบแต่ก็ยอมเดินเข้าห้องน้ำตามแรงดันของผมแต่โดยดี ผมยิ้มกับความสุขและบรรยากาศเดิมๆ ของเราสองคนที่กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่ต้องกินก้อนน้ำตากันอยู่นาน

ผมหวังไว้มากกับการกลับมาของเราครั้งนี้. . .

“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งก่อนล่ะ”  ผมบ่นเพราะไอ้โมพอมันแต่งตัวเสร็จมันก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที พอผมบ่นแทนที่มันจะฟัง มันกลับหันหลังแถมยังฝังใบหน้าลงบนหมอนอีก
“มา. . .เดี๋ยวกูเช็ดให้ อึ่บ!!”  ผมอุ้มมันให้ลุกขึ้นมานั่ง หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กผืนเดิมที่เช็ดหัวตัวเองเมื่อกี้มันเพื่อจะเช็ดผมให้มัน ไม่เป็นไร ผัวเมียกันใช้ผืนเดียวกันได้ ไอ้โมก็เป็นเด็กดีซะเหลือเกิน พอหายอารมณ์เสียแล้วก็ทำท่าจะหลับเสียให้ได้ มันหันเข้าหาผมโดยที่นั่งคร่อมตักผมเอาไว้ เอนตัวเอาหัวพิงอกผมหลับตาพริ้มเชียว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เช็ดให้มันทั้งท่านี้นี่แหละ ลำบากนิด ทุลักทุเลนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เกินกว่าความสามารถอยากจะดูแลเมียของผมหรอก

พอเช็ดจนแห้ง ไอ้โมก็หลับสนิทเรียบร้อยแล้ว ผมอุ้มมันให้หัวอยู่บนหมอนดีๆ จัดการห่มผ้า เกลี่ยผมที่ปรกหน้าให้มันเพราะไอ้โมของผมเนี่ยมันเป็นคนขี้รำคาญ เห็นมันทำคิ้วขมวดที่ผมไปยุ่งกับหน้ามันตอนนอน อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มกับนิสัยนี้ของมัน ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มหอมๆ ของมัน แหม่ ทั้งที่ใช้ครีมอาบน้ำขวดเดียวกันแท้ๆ แต่ทำไมพอมาจากตัวเมียแล้วมันหอมกว่าเดิมก็ไม่รู้

ฟอด!!

“พรุ่งนี้กูจะไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยนะ”
.
.
.
.
.
“อือออ. . .ไปไหน”  ไอ้คนที่นอนกอดเอวผมอยู่ถามเสียงงัวเงีย เพราะทันทีที่เสียงนาฬิกาปลุกดัง ผมกดปิดแล้วทำท่าจะลุกออกจากเตียงทันที แต่เมียดันรู้สึกตัวซะก่อน มันกอดผมแน่นขึ้น แต่ไม่ยอมเปิดตา ผมยกมือเกลี่ยผมที่หน้ามันเบาๆ ก่อนจะบอก

“ไปทำกับข้าวให้มึงไง”  พอผมพูดแบบนั้นมันก็พยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่ยอมปล่อยมือจากตัวผม ผมก็นอนอยู่นิ่งๆ ให้มันกอดอยู่อย่างนั้น พอไอ้โมหลับลงไปอีกรอบผมถึงได้ลุกออกมาจากเตียง

ผมเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองเรียบร้อยก่อนจะไปทำอาหารเช้าให้เมียรัก เลือกที่จะทำข้าวผัดปลาหมึกของโปรดเจ้าตัว เช้าๆ ไอ้โมไม่ค่อยชอบกินพวกข้าวต้ม หรือไส้กรอก ไข่ดาว ขนมปังอะไรพวกนี้ มันบอกว่าไม่อยู่ท้อง พอสายๆ ก็หิวอีก เวลาทำผมก็เลยเลือกที่จะทำอาหารหนักๆ เน้นพลังงานเยอะๆ ให้มัน แต่ตอนเย็นเนี่ยมันจะกินแค่สลัดหรือไม่ก็พวกของเบาๆ ต่างจากตอนเช้าสิ้นเชิง มันถึงได้หุ่นดีน่าหม่ำอยู่ตลอดเวลา

พอทำอาหารเสร็จ ผมใส่กล่องเก็บความร้อนไว้ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปหยิบกุญแจรถ แต่ก่อนจะออกมาจากห้องก็ไม่ลืมที่จะแวะหอมแก้มเมียที่ยังคงนอนหลับอุตุอยู่ จะออกมาจากห้องนอนแต่หางตาดันแอบเห็นโพสต์อิทสีชมพูอยู่ที่โต๊ะคอม ผมกระตุกยิ้มนิดหน่อย เดินไปหยิบมาอย่างอารมณ์ดี จรดปากกาเขียนข้อความนิดหน่อย ก่อนจะเอาไปแปะไว้ที่กล่องอาหาร

‘ถ้าเมียจ๋ากินข้าวหมด กลับมาผัวจ๋าจะให้รางวัลนะจ๊ะ’

ผมออกมาจากคอนโดแวะไปทำธุระกับพี่นอร์ท จนเวลาล่วงเลยไปถึงช่วงเที่ยงก็ขอตัวกลับแล้วตรงไปที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งทันที ไปเพื่อหาใครบางคน เคลียร์เรื่องราวทุกอย่างให้จบ โชคดีที่คนที่ผมต้องการไปหาเรียนอินเตอร์ นั่นหมายความว่าช่วงเวลาปิด-เปิดเทอมก็จะไม่ตรงกับของผม ดังนั้นช่วงนี้เจ้าตัวจึงยังคงเปิดเทอมอยู่

ผมตรงไปที่คณะที่ซ่าเรียนอยู่ ดักรออยู่หน้าตึกเพราะผมรู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวยังไม่เลิกเรียน ถามว่ารู้ได้ยังไง ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้มากถึงขนาดจำตารางเรียน หรืออะไรก็แล้วแต่เกี่ยวกับเขาได้หรอกนะ แต่ผมเสิร์จเอาจากเว็บไซด์มหาวิทยาลัยเจ้าตัวนั่นแหละ

“เดี๋ยว!!”  ผมเดินไปดักหน้าไว้ เมื่อเห็นว่าคนที่ผมกำลังรออยู่ออกมาจากตึกเรียนพอดี ซ่าสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสียงผม แต่แค่เวลาผ่านไปแป็บเดียว มันก็สามารถปรับสีหน้าส่งยิ้มดีใจ มาให้ผม

“พี่แบงค์มาหาซ่า”  มันพูดออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปบอกเพื่อน  “พวกมึงกลับกันเลยก็ได้ เดี๋ยวกูกลับกับพี่แบงค์”  ผมไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะผมตั้งใจมาหาและมีเรื่องจะคุยกับมันอยู่แล้ว เพื่อนซ่ามองยิ้มๆ เหมือนจะแซว แต่ผมไม่สนใจ
“ซ่าดีใจจังเลยฮะที่พี่แบงค์มาหา ซ่านึกว่าพี่แบงค์จะลืมซ่าแล้วซะอีก”  มันพูดเสียงกระเง้ากระงอดดูน่ารักตามประสานั่นแหละ แต่ต่อให้ซ่ามันน่ารักแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจผมให้เขวได้แม้แต่นิดเดียว

“ไปคุยกันที่อื่นเถอะ”  ผมบอกเสียงเรียบ

“พี่แบงค์มีอะไรจะคุยกับซ่าหรอฮะ หรือว่าคิดถึงซ่า ซ่าก็คิดถึงพี่แบงค์ฮะ”  ซ่าพูดยิ้มๆ เมื่อตอนนี้เรามาอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้ว โต๊ะที่นั่งผมเป็นคนเลือก เป็นโต๊ะที่ค่อนข้างส่วนตัว เพราะผมไม่อยากให้ใครมาได้ยินบทสนทนาของผมกับซ่า

“ทำแบบนั้นทำไม”  ผมเข้าเรื่องทันที

“ทำอะไรฮะ”  ซ่าถามทำหน้าใสซื่อ แต่ผมเห็นนะว่ามันชะงักไปแวบหนึ่ง มือที่ยกน้ำขึ้นดื่มก็สั่นระริก

“พี่รู้ว่าซ่ารู้ว่าพี่หมายถึงอะไร พี่อยาก-“

“อ๊ะ. . .เมนูมาแล้ว สั่งอาหารก่อนนะฮะ”  ก่อนที่ผมจะพูดจบว่าอยากให้เราสองคนเลิกยุ่งกันจนกว่าความรู้สึกที่เขามีให้ผมจะเหลือแต่ความเป็นพี่เป็นน้องกันอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่บริกรดันเอาเมนูมาวางไว้ซะก่อน ซ่าเลยได้โอกาสเบี่ยงเบนประเด็นจากเรื่องที่ผมต้องการจะบอก
“เอา. . .”  แล้วซ่าก็จัดการสั่งอาหารหลายอย่าง ที่ล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดผม นั่นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่ พอสั่งอาหารเสร็จเจ้าตัวก็ส่งยิ้มหวานให้ผม พอผมจะอ้าปากพูดอีก ซ่าก็ขัดด้วยการชวนคุยนู่นคุยนี่จนผมเริ่มที่จะหงุดหงิด

“ซ่า!!”  ผมเรียกเสียงเข้มเพื่อให้มันหยุดพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วหันมาสนใจสิ่งที่ผมต้องการจะบอกสักที

“พี่แบงค์จะเอาอะไรหรอฮะ ซ่าสั่งให้มั้ย?”  แต่ซ่าก็ไม่สนใจ พยายามที่จะพูดคนละเรื่องกับผม

“เลิกยุ่งกับพี่สองคนสักที จนกว่าซ่าจะมีความรู้สึกให้พี่แค่พี่น้องเหมือนที่พี่รู้สึก”  ผมบอก

“เอาปูนึ่งมะนาวมั้ยฮะ พี่แบงค์ชอบนี่นา”  ซ่าพูดแบบนั้น แต่คุณรู้มั้ยว่าเจ้าตัวกำลังน้ำตาไหลนองหน้า มือที่เปิดพลิกเมนูอยู่ก็สั่นระริก

“ซ่า. . .พี่พูดจริงจัง พี่กับไอ้โมพร้อมจะให้อภัย ซ่าน่ารัก ไอ้โมต้องเอ็นดูซ่าเหมือนที่พี่เอ็นดูแน่ๆ”  ผมพยายามพูดดีๆ เพราะไม่อยากให้ซ่าขวัญเสีย ถึงซ่าจะทำตัวไม่ดี ใส่ร้ายไอ้โมวันนั้น แต่ผมรู้จักน้องมันมานานผมรู้ว่าเนื้อแท้แล้วซ่าเป็นคนดี คนน่ารักคนหนึ่ง เพียงแต่ตอนนั้นอาจจะมีอะไรบังหูบังตาให้ทำแบบนั้น

“พี่แบงค์. . .ฮึกก. . .ไม่เอาปูนึ่งมะนาว งะ. . .งั้นกุ้งแช่น้ำปลาแล้วกันนะฮะ. . .ฮึกก. . .พี่แบงค์ก็ชอบเหมือนกัน. . .ซ่า. . .ฮึกกก. . .จำได้” 

“ซ่า. . .”  ผมเรียกเสียงอ่อน ไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงเมื่อซ่าไม่มีทีท่าจะฟังผมเลย

“ที่นี่สลัดน้ำใสอร่อยนะฮะ. . .ฮึกกก. . .พี่แบงค์เอามั้ยฮะ. . .ซ่าสั่ง หะ. . .ฮืออออออ”  ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สามารถฝืนพูดอะไรได้อีก เพราะซ่าร้องไห้ เอามือปิดหน้าสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร แต่ตอนนี้ผมจะสงสารไม่ได้ ผมต้องใจแข็งเข้าไว้

“ซ่า. . .ตั้งสติแล้วฟังพี่นะ พี่ไม่เคยคิดอะไรกับซ่าเลย ไม่เคยคิดอะไรที่เกินคำว่าพี่น้อง พี่อยากให้เราเป็นแค่พี่น้องกัน พี่จะไม่มาหาซ่าจนกว่าซ่าจะคิดได้”  ผมย้ำถึงจุดประสงค์ของตัวเองตั้งแต่ต้น

“พี่แบงค์ก็พูดได้สิ!!.. . .ฮึกกก พี่ไม่รู้หรอว่ายากแค่ไหนที่จะมองคนที่ตัวเองรักเป็นแค่พี่น้อง. . .พี่ไม่เป็นซ่า. . .ฮึกกก พี่ไม่รู้หรอก. . .ไม่มีทางรู้”

“พี่รู้. . .แต่ซ่าจะทำได้ เชื่อพี่เถอะ เราเป็นพี่น้องกันได้นะ”  ผมรู้. . .เพราะแต่ก่อนผมต้องพยายามอย่างมากที่จะมองไอ้โมเป็นแค่เพื่อน แต่ผมโชคดีกว่าซ่า. . .โชคดีที่ไอ้โมมันใจตรงกับผม แต่นี่มันไม่ใช่. . .ผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องมัน. . .เราไม่ได้ใจตรงกัน

“คงต้องรอให้ซ่าตายก่อน”

“ซ่า!! ทำไมพูดแบบนี้”

“แล้วจะให้ซ่าพูดแบบไหน!! จะให้ยิ้มหน้าชื่นตาบาน พูดอวยพรพี่สองคนให้รักกันนานๆ อย่างงั้นหรอ. . .ฮึกกก. . .ซ่าทำไม่ได้หรอกนะ”

“เข้าใจสักทีสิ พี่รักไอ้โม เราสองคนเป็นได้แค่พี่น้องกัน ถ้าซ่ายังทำไม่ได้เราก็ไม่ควรเจอกันอีก แต่ถ้าซ่าคิดได้เมื่อไหร่ ค่อยมาหาพี่ พี่พร้อมจะกลับไปเป็นพี่ชายของเรา”  ผมพูดแค่นั้นก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะทันที
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโด” 

ระหว่างทางที่ผมมาส่งซ่าที่คอนโด เราสองคนนั่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ซ่าหยุดร้องแล้วแต่ยังสะอื้นเป็นพักๆ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องนี้อีก

“ซ่า. . .”  ผมเรียกเมื่อรถมาจอดอยู่ที่คอนโดของเขาเรียบร้อยแล้ว ผมตั้งใจจะพูดกับมันครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าซ่ายังดื้อดึง ยังพูดไม่รู้เรื่อง ผมก็จะไม่พูดอีก และจะเลิกยุ่งกับน้องมันอย่างจริงจัง มันไม่ง่ายที่จะตัดคนๆ หนึ่งออกจากชีวิต แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก ผมก็จำเป็นจะต้องทำ อาจจะดูใจร้าย อาจจะดูว่าผมเป็นคนคิดอะไรตื้นๆ ผมก็เป็นคนแบบนี้ ผมไม่ใช่คนที่คิดอะไรลึกซึ้ง ผมไม่ใช่คนที่จะสามารถพูดถนอมน้ำใจใครได้ ไม่ใช่คนเก่งที่จะมีวิธีร้อยแปดพันเก้ามารับมือกับใคร

“พี่แบงค์ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วละฮะ แค่นี้ซ่าก็จะตายแล้ว”

“ซ่า. . .”

บางทีนะ.  . .บางที ถ้าซ่าทำตัวร้าย เกรี้ยวกราด นิสัยไม่ดี ผมอาจจะรับมือง่ายกว่าการที่น้องมันร้องไห้ซะจนตัวสั่นแบบนี้

“ซ่าไปนะฮะ”  แล้วน้องมันก็เปิดประตูลงไปจากรถทันที ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สรุปว่าวันนี้มันได้เรื่องหรือเปล่าวะเนี่ย

เชื่อมั้ย ผมคิดนะว่าบางทีที่ซ่ารู้สึกกับผมนั่นไม่ใช่ความรักหรอก น้องมันอาจจะแค่คิดไปเอง เพราะมันไม่เคยมีแฟน ไม่มีพี่น้อง ไม่เคยมีใครคอยเอาใจตามใจ พอเจอผม ยอมรับเลยว่าผมเอ็นดูมันมาก คิดว่ามันเป็นเหมือนน้องคนหนึ่ง คอยตามใจ คอยเอาใจ พาไปที่นั่นที่นี่ จนมันอาจจะคิดว่าที่มันรู้สึกกับผมนั้นเป็นความรัก บางทีถ้ามันเจอใครที่มันรักขึ้นมาจริงๆ สักคน มันอาจจะรู้ใจตัวเองก็ได้. . .

ผมก็ได้แต่หวังแบบนั้น. . .

.
.
.
.
.
ที่มาช้าไม่ใช่อะไรเลยค่ะ ยอมรับว่ากังวลกับตอนนี้มากๆ เพราะเห็นหลายคนค่อนข้างคาดหวังกับวิธีการจัดการเด็กของแบงค์ แบงค์เองไม่ได้มีวิธีจัดการที่ดีเลิศอะไรหรอกค่ะ เพราะคนอย่างแบงค์คนเขียนสร้างเขามาให้เป็นคนที่ค่อนข้างขี้ใจอ่อน (ไม่งั้นจะให้อภัยโมได้ตั้งหลายครั้งหลายคราหรอ) การที่จะมาพูดกับเด็กมันตรงๆ แต่ดันเจอร้องไห้ใส่ แบงค์ก็ทำอะไรไม่ถูกสิจ๊ะงานนี้ แค่เขาพูดแค่นั้นได้ก็เก่งแล้ว งานนี้คงต้องให้เมียออกโรงเองซะแล้วม้างงงงง

ถ้าไม่ถูกใจอะไรก็บอกได้นะคะ คนเขียนน้อมรับคำติชมทุกอย่าง

ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่าาาา




ขออนุญาตชี้แจงถึงความคิดเห็นนี้ของคุณ Freja นะคะ

แล้วแต่นะ   แบงก์ก็โอเค
แต่ที่เราว่าหลุดแคแร็คเตอร์ก็คือซ่า
กับคนที่ลงทุนขนาดที่เคยทำนั้นมารับการปฏิเสธง่ายๆแบบนี้ก็ดูหลุดไปเยอะค่ะ
โมโหดแบบนี้เลยหรือคะ? มองไม่ออกค่ะ
อาจจะเป็นเพราะเราติดอิมเมจโมที่ร้องไห้มาก่อนก็ได้
ดูพลิกสถาณการได้เร็วดี 
คืนดีกันได้ไม่นานแล้วได้สามีอยู่ในโอวาทเยี่ยมค่ะ

ขออนุญาตชี้แจงนะคะ
ข้อแรก เรื่องซ่าหลุดคาแรกเตอร์
- อันนี้ขอชี้แจงตรงนี้ก่อนนะคะ ในสายตาของแบงค์ ซ่าคือเด็กที่น่ารัก น่าเอ็นดู ไม่มีพิษไม่มีภัย ที่เขาทำกับโมวันนั้นแบงค์คิดว่าซ่าแค่หลงผิดชั่ววูบ (โลกสวย 555555)
-ตอนนี้ซ่าไม่ได้ยอมนะคะ น้องไม่รับฟังอะไรเลยด้วยซ้ำไม่ว่าแบงค์จะพูดยังไง
-ซ่าเป็นเด็กที่ร้ายกว่าที่คิดค่ะ เขาจะไม่มีทางแสดงกิริยา 'ร้าย' ออกมาต่อหน้าแบงค์ เขารู้ว่าแบงค์ขี้ใจอ่อน เพราะฉะนั้น 'น้ำตา' คือสิ่งที่เขาเลือกใช้ เพราะฉะนั้นพูดได้ว่าซ่าร้ายให้คนอื่นเห็นได้ แต่จะไม่ยอมร้ายให้แบงค์เห็นเด็ดขาด แบงค์จึงยังเห็นว่าซ่าเป็นเด็กดีอยู่

ข้อสอง เรื่องโมร้าย ผัวอยู่ในโอวาท
-โมน่ะ ร้ายอย่างนัั้นเลยค่ะ เขาคบกันมานาน (นานในที่นี้คือห้าปี คบกันตั้งแต่ม.ห้า ตอนนี้กำลังจะขึ้นปีสี่แหละ) โมก็เป็นแบบนี้มาตลอด (อันนี้ผิดที่คนเขียนเองค่ะ คนเขียนเคยบอกว่าเขาคบกันมานาน แต่ไม่เคยบอกว่าคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่)
-แบงค์ไม่ได้ยอมโมทุกเรื่องนะคะ และโมเองก็ไม่ได้ข่มแบงค์ทุกเรื่อง มันจะมีจุดที่โมเองก็ไม่กล้ากับแบงค์เหมือนกัน ที่แบงค์ยอมโมมันก็ค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เป็นความสุขของเมียนะคะ (ย้อนกลับไปอ่านได้ที่ตอนที่ 5 Part2 ตอนที่แบงค์ยอมให้โมดูบอลทั้งๆ ที่บาสทีมตัวเองก็กำลังถ่ายทอดอยู่)
-เรื่องที่พลิกสถานการณ์ คู่นี้เขาทะเลาะกันหนักหนาจนเกือบเลิกก็หลายครั้ง เพราะฉะนั้นการที่เขาเลิกกัน (แต่ระยะเวลาตอนเลิกก็ไม่ได้นานนะคะ แค่ไม่กี่วันก็ดีกัน) พอเขาดีกัน เขาก็สามารถที่จะกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้เร็ว ไม่จำเป็นที่จะต้องวางท่าหรืออึดอัดใส่กัน
-ที่สำคัญนี่ผิดที่คนเขียนเองค่ะ เพราะคนเขียนไม่เคยเขียนตอนที่เขาคบกันดีๆ เปิดตัวคู่นี้มาก็ทะเลาะจนเลิกกัน โมร้องห่มร้องไห้ง้อแบงค์จนคนอ่านติดภาพตอนโมร้องไห้

สุดท้าย
ขอขอบคุณคอมเม้นมากๆ นะคะ คุณทำให้คนเขียนรู้ว่าตัวเองก็ยังแต่งได้ไม่ละเอียดเท่าที่ควร อาจจะเกิดข้อกังขาได้ในความรู้สึกของคนอ่าน
ขอบคุณที่ติชมกันตรงๆ ทำให้เราได้รู้จุดด้อยของตัวเองและแก้ไขปรับปรุงได้ ซึ้งใจจริงๆ ค่ะ

ปล. เราเป็นแฟนคลับคุณ Freja เวลาไปอ่านนิยายเรื่องอื่น ถ้าเรื่องนั้นคุณ Freja อ่านด้วยและคอมเม้น เราจะไม่พลาดอ่านเม้นของคุณเลยค่ะ 5555555 เพราะหลายอย่างที่คุณเม้นมันเป็นจุดที่บางคนคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ เราชอบอ่านเพราะบางครั้งมันก็ช่างตรงกับใจเราเหลือเกิน แต่เราคิดคำพูดที่จะเม้นไม่ได้ดีเท่าคุณ 555555 บางเรื่องคนอื่นเม้นอยู่ฝั่งหนึ่ง แต่คุณ Freja จะเห็นต่าง มันทำให้เราได้เห็นจุดที่เราไม่ได้มองด้วยซ้ำ
เราอยากขอให้คุณยังคงอ่านและเม้นนิยายของเราอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็นคำติเราก็ยินดีที่จะอ่านค่ะ เพราะมันจะนำมาพัฒนาเราได้อีกเยอะ

ปลล.คอมเม้นของคนอ่านคนอื่นๆ ก็สำคัญกับเราเหมือนกันค่ะ เรามีความสุข ดีใจ และมีกำลังใจทุกครั้งที่ได้อ่านคอมเม้น ขอบคุณมากๆ อีกครั้งค่ะ

สุดท้าย (จริงๆ) ไม่มีคนอ่านทักเรื่องคำผิดเลยค่ะ 55555 เราจะคิด(ไปเอง) ว่าเราไม่มีคำผิดล่ะกัน

ขอบคุณค่าาาาา


 

[MayA@TK]

แบงค์จะขี้ใจอ่อนขี้เกรงใจยังไงก็ตามแต่

อย่าใจอ่อนกับคนที่อาจจะทำให้ความรักมีปัญหานะ

 

[Supparang-k]

แบงค์คือแบบดูเป็นผู้ชายอบอุ่นน่ะ  ขนาดซ่าทำเรื่องแบบนั้นพ่แกยังพูดด้วยดี๊ดี  ผัวโมนี่ดีอ่ะ

[angelnan]

จะมีปัญหาตามมา เพราะ ความไม่กล้า นี่แหละ แล้วแบงค์เองจะเสียใจที่ไม่เด็ดขาดในวันนี้

[kdds]

แบงค์เป็นลูกเพจพ่อบ้านใจกล้าแน่เลย มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งอยู่ในโอวาทเมียสุดๆ