หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[nightsza]

ทำไมซ่าไม่เลิกตื้อสักที

[Freja]

เรื่องบุคลิกโมนี่ิอาจจะต้องค่อยๆขยายนะคะ   เพราะว่าจากทีแรกที่เราเห็นโมแบบนิ่ง  ไม่ตอบโต้ ออกจะเจ้าน้ำตาด้วยซ้ำ  พอมาตอนที่แล้วที่โมออกเถื่อนซึ่งก็สะดุดไป 2 วาระ  คือจุดที่บรรยายว่าโมจะไปกระทืบคนที่ทำฟ่าเอง   แล้วก็มาตอนที่โมแข็งใส่แบงก์    มาตอนนี้โมก็ออกแนวนิ่งๆแต่สู้คน ยังมีเจ้าน้ำตานิดหน่อย  ไม่ได้บ่นนะคะคิดว่าน่าสนใจดี  โดยเฉพาะตอนที่จับได้ว่าแบงก์โกหกแต่ก็ทำใจว่าจะไม่ว่าเพราะว่าตัวเองก็เคยทำ   มีสติมาปัญญาเกิด  ทำเอาซ่าสติแตกในที่สุด  แค่นี้ก็ไม่ต้องตามไปราวีซ่าแล้วค่ะ   เพราะความพยายามของซ่าไม่เกิดผล   ตรงกันข้ามเป็นซ่าต่างหากที่ต้องดิ้น   

ขอบคุณมากค่ะที่มาอัพอย่างสม่ำเสมอ   

[missyaoi]

ตอนที่ 19


แบงค์ x โม


(Part 1)



(แบงค์)
“อืม. . .เมื่อกี้มันโทรมาหากู”  ไอ้โมบอก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาจิ้มๆ อะไรบางอย่าง แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา

“มึงต้องการอะไร ส่งรูปพวกนั้นให้กูทำไม”  เสียงไอ้โม

((หึ เอ๊. . .ตอนนี้พี่แบงค์คงไม่ได้อยู่กับพี่สินะ. . .งั้นพี่โมอยากรู้มั้ยล่ะฮะว่าพี่แบงค์อยู่ไหน. . .ลองดูสิฮะ))  เสียงซ่า. . . ผมหันไปมองไอ้โม มันพยักหน้าเชิงว่าให้ผมฟังต่อ

“แล้วไง. . .” 

((อะไรกัน พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง!! ผัวพี่ทิ้งพี่ให้อยู่คนเดียวแล้วมาอยู่กับผมนะ)) 

“ก็รู้นี่ว่าผัวกู แล้วมึงมายุ่งทำไม”

((ก็ตัวเองเลิกไปแล้วทำไมไม่เลิกให้ขาดล่ะ!!))

“ก็คนมันรักกัน ต่อให้มีมารมาผจญอีกกี่ตัวมันก็รักกันวันยังค่ำนั่นแหละ”

((นี่!!))

“นี่ถามจริงๆ เถอะ ไม่เหนื่อยบ้างหรอที่ทำน่ะ คุณค่าในตัวเองน่ะรู้จักบ้างมั้ย เที่ยวตามตื๊อคนที่เขาไม่ได้คิดอะไรกับตัวเอง ขนาดยอมเจ็บตัวขนาดนั้นเขายังไม่แลเลย” 

((หยุดพูดนะ!!)) 

“แล้วมึงล่ะ จะหยุดได้รึยัง”

((ไม่หยุด!! พี่แบงค์เป็นของผม ยังไงก็ต้องเป็นของผม!!))

“มันส่งรูปที่กูให้มึงดูเมื่อกี้มาให้กู”  ไอ้โมบอกอีก ผมนิ่งไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าที่ผมได้ยินจะเป็นบทสนทนาระหว่างไอ้โมกับซ่า ผม. . .

ผมไม่เคยรู้เลยว่าซ่าร้ายกาจได้แบบนี้. . .

ตอนที่อยู่กับผม. . .มันไม่เคยเป็นแบบนี้. . .

มันเป็นเด็กที่ผมเอ็นดู. . .

มันเป็นเด็กที่ผมคิดว่าเป็นน้องมาตลอด

ร้ายกาจขนาดนี้เชียวหรอ. . .

ไม่เคยรู้เลยจริงๆ. . .

“ไม่เชื่อกูหรอ”  มันถามเสียงสั่นอีก คงกลัวว่าผมจะไม่เชื่อมัน

“เปล่า. . .ไม่ใช่ไม่เชื่อ แค่ตกใจ”  ผมรีบบอก ไม่อยากให้มันคิดว่าผมไม่เชื่อมัน เพราะเดี๋ยวมันต้องร้องไห้ออกมาอีกแน่ ไอ้โมเป็นคนแรงๆ ร้ายๆ ก็จริง เวลาปกติผมจะยอมหงอให้มัน แล้วมันก็จะร้ายๆ ใส่ผม แต่อย่าให้มันร้องไห้เชียวแหละ ไอ้โมเป็นคนที่ร้องไห้น่าสงสารมากและร้องไห้ง่ายมากด้วย เรียกว่าเป็นผู้ชายเจ้าน้ำตาก็ได้ ถ้ามันร้องไห้ ถ้ามันเสียใจ มันจะกลายเป็นคนละคนทันที มันจะเป็นเหมือนเด็กคนหนึ่งที่กลัวว่าพ่อแม่ตัวเองจะเชื่อคนอื่น หรือรักคนอื่นมากกว่ามัน มันจะหงอ มันจะไม่เสียงดัง มันจะไม่ดื้อ ออกแนวนิ่งๆ นั่นแหละ เวลามันร้องไห้จึงทำให้ผู้ชายสูงร้อยแปดสิบคนนี้ดูตัวเล็กลงถนัดตา แต่อาการเหล่านี้จะเกิดก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าผมหรือเพื่อนสนิทไม่กี่คนเท่านั้น เพราะไอ้โมมันจะแบ่งโลกของมันหลายๆ ใบให้คนที่เข้ามาในชีวิตมัน การแสดงออกของมันต่อคนเหล่านั้นในแต่ละความสัมพันธ์ก็จะแตกต่างกันไป

“ก็อย่างที่มึงได้ยิน. . .แล้วจะเอายังไง”  มันถามกลับมา ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ กุมมือมันไว้ทั้งสองข้าง จ้องตามันอย่างจริงจัง

“เชื่อใจกูนะ กูจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายมึง”  ผมพูดเสียงจริงจัง ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังคิดไม่ออกว่าควรจะทำยังไงถึงจะหยุดเรื่องนี้ได้ แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายความสัมพันธ์ของผมกับไอ้โมอีก ความสัมพันธ์ที่ผมกับมันต้องเสียน้ำตากันตั้งไม่รู้เท่าไหร่ที่จะประคับประคองกันมา

“อื้ม!!”  มันเองก็รับคำเสียงหนักแน่น ผมส่งยิ้มให้ กดจูบหนักๆ ที่ปากสีเข้มอย่างคนที่สูบบุหรี่จัดไปแรงๆ หนึ่งที ก่อนจะซบหน้าไปที่ไหล่แข็งแรงของเมีย มันก็ลูบหัวผมไปด้วย ผมไม่ชอบให้ใครเล่นหัวหรอกนะ แต่ยกเว้นเมียไว้คนหนึ่ง เรานั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ในบรรยากาศอบอุ่น จนเมื่อเกิดเสียงหนึ่งขึ้นมาบรรยากาศเหล่านั้นก็หายวับไปกับตา

โครก!!

“แหะๆ ผัวหิวจังเลยคร้าบบบ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยเนี่ย”  ผมบอกเสียงอ้อน ถูหน้าไปมาที่ไหล่หอมๆ ที่ไปร้านอาหารกับซ่า สั่งมายังไม่ทันได้กินก็เกิดเรื่องให้ต้องเช็คบิลกลับซะก่อน เสียเงินฟรีอีกกู

“นี่แหน่ะ”  มันตบลงที่หัวผมไม่เบานัก  “แล้วที่ไปกินกันมาที่ร้านอาหารหรูนั่นล่ะ”  มันว่าเสียงเคืองๆ

“ยังไม่ทันได้กินเลยจ่ะ คุยกันไม่รู้เรื่อง กลับแม่ง”  ผมบอกอีก

“ก็มีแค่ข้าวเย็นๆ กับไข่เจียวไหม้ๆ กินได้ก็กิน”  มันว่าแค่นั้น ผมนี่ตาโตเลย หันไปทางโต๊ะอาหารก็เห็นข้าววางอยู่สองจาน กับไข่เจียวราดซอสมะเขือเทศเป็นรูปหัวใจอยู่อีกหนึ่งจานที่ตอนกลับมาเมื่อกี้มัวแต่ห่วงเมียเลยไม่ทันสังเกต

“ทำเองหรอ. . .”  ผมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เออ!! ทำไมจะกินไม่กิน”  แหม่เมียกู หายเศร้าก็กลับมาโหดอีกละ กูล่ะอยากให้ร้องไห้วันละหลายๆ รอบ แบบน่ารักน่าทะนุถนอมฉิบหาย แต่ตอนปกตินี่ = ___=;;;

แต่เรื่องอาหารนี่จะไม่ให้ผมตกใจได้ไง รู้จักกันมาสิบห้าปี เป็นเมียกูมาห้าปี ไม่เคยเข้าครัวสักครั้งเลยเหอะ ขนาดจะต้มมาม่ายังใช้กูเลย

แล้วนี่!!

ข้าวไข่เจียวเลยนะเว้ย!!

ไม่ใช่ไข่เจียวธรรมดานะ. . .ไข่เจียวกุ้งสับ!!

อเมซิ่งเมีย!!

กูกินแล้วจะตายมั้ยวะเนี่ย. . .

“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง”  มันตวัดสายตามาหาผม ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เหมือนได้ยินเสียง ชิ้ง!! ออกมาจากสายตาเมีย

“ให้ตอบเรื่องจริงหรือแบบเอาใจ”  ผมถามกลับ แต่ตัวเองนี่นั่งลงบนเก้าอี้จับช้อนส้อมเตรียมจ้วงเรียบร้อยแล้ว

“เอาแบบที่กูพอใจ”  มันว่า มือก็เทน้ำสองแก้วมาวางไว้ให้ผมแก้วหนึ่ง ให้มันเองแก้วหนึ่ง

“หน้าตาน่ากินมากเลยจ่ะเมียจ๋า”

“แล้วถ้าแบบจริงใจล่ะ”

“กูกินแล้วจะตายมั้ย”  ผมถามเสียงอ่อย ยิ้มแหยๆ ส่งไปให้

“ไอ้เหี้ย งั้นไม่ต้องกิน”  มันถลึงตาใส่ผม มือจะคว้าจานไข่ตรงหน้าผมไป แต่ผมรีบคว้าเอาไว้ก่อน

“กินสิจ๊ะ แหม ที่รักอุตส่าห์เข้าครัวด้วยตัวเองขนาดนี้”  ผมรีบพูด มันชี้หน้าคาดโทษผม แต่ปากนี่อมยิ้ม จะยิ้มหรือจะโมโหเลือกเอาสักอย่างสิครับ แหม่

ผมยิ้ม เอื้อมมือไปตักไข่เจียวที่เย็นแล้วแต่ยอมรับเลยว่าฝีมือทำอาหารครั้งแรกด้านหน้าตาถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว ทีนี้คงต้องวัดกันอีกอย่างคือเรื่องรสชาติ ผมมองหน้ามันที่กำลังมองมาทางผมอย่างลุ้นๆ ผมเลยยื่นช้อนในมือผมส่งไปให้มันซะเลย

“อะไร?”  มันถาม

“ป้อนหน่อยดิ”  ผมบอกจุดประสงค์ของตัวเองไป

“กูป้อนแล้วมันจะอร่อยขึ้นไง๊?”  มันถามเสียงสูง แต่มือก็ยอมรับช้อนจากมือผมไป ผมเคยบอกมั้ยครับว่าไอ้โมนี่. . .โคตรซึน

“ไม่อร่อยขึ้นหรอก ไม่อิ่มท้องด้วย. . .”  ผมบอก มันหน้าบึ้งทันที  “. . .แต่อิ่มใจ”  ผมรีบต่อให้จบ ส่งยิ้มแฉ่งไปให้

“ชิ. . .จะให้ป้อนก็อ้าปาก”  เมียสั่งแล้วครับ ผัวที่ดีอย่างผมต้องทำยังไง ก็ต้องทำตามไง

“อ้ามมมม”  ผมทำเสียงเหมือนเวลาแม่ป้อนข้าวตอนเด็กๆ

“อร่อยมั้ย. . .”  มันถามเสียงลุ้นเมื่อผมเคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงคอเรียบร้อยแล้ว ผมรีบกินน้ำตามทันที

“เอาแบบจริงใจหรือแบบเอาใจ”  ผมถาม ก็อปประโยคเมื่อกี้มาเป๊ะๆ

“ไอ้เหี้ยไม่ต้องตอบแล้ว ไม่ต้องกินด้วย ทิ้งแม่ง!!”  ผมรีบถลารวบมือมันที่ทำท่าจะดึงจานไข่เจียวไปทิ้ง (เป็นรอบที่สอง)

“อร่อยมากเลยจ่ะ ไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งทำเป็นครั้งแรก แบบนี้เชฟตามโรงแรมคงตกงานกันเกลื่อนเลยนะเนี่ย”  ผมรีบพูดเอาใจทันที ส่วนความจริงน่ะหรอครับ

นอกจากความเค็มแล้ว ผมยังไม่เจอรสชาติอื่นในไข่เจียวจานนี้เลย T____T

“จริงหรอ. . .กินให้หมดเลยนะ”  ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเมีย แต่พอเห็นหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังของเมีย. . .

เอาวะ!! ต่อให้ยกมาทั้งทะเลกูก็จะกิน!!

“กินต่อๆ”  มันว่าอย่างกระตือรือร้น มีการตักไข่ใส่จานให้ผมพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจเป็นของแถม

ผมยิ้มแหยๆ ให้มัน ตักไข่พร้อมกับข้าวเยอะๆ (หวังว่าจะดับเค็มได้บ้าง)

“แหวะ แค่กๆ แอ่ก”

“เฮ้ย!! เป็นไร”  ผมรีบวิ่งไปฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ตรงที่มันนั่งอยู่ทันที เพราะอยู่ดีๆ ไอ้โมก็อ้วกออกมา แถมยังคายข้าวที่เพิ่งเอาเข้าปากไปออกมาจนหมด

“เค็ม!!. . .มึงกินเข้าไปได้ไงเนี่ย”  มันพูดออกมาเมื่อกินน้ำที่ผมส่งให้จนหมดแก้ว

“อะ. . .เอ่อ”  พูดไม่ออก เมื่อกี้ไม่ทันได้ดูว่ามันกินเข้าไปด้วย

“ทิ้งเลย เหี้ยเอ๊ย!!”  มันว่าอย่างหัวเสีย หยิบจานไข่แล้วตรงไปที่ถังขยะทันที

“เฮ้ย อย่า!!”  ผมห้ามอีก

“แล้วมึงจะเก็บไว้ทำเหี้ยไร กินไม่ได้”  มันว่า ยื้อจานในมือจะเททิ้งให้ได้

“กินได้ กูกินเอง อย่าทิ้งเลยนะ. . .เสียดาย”

“มึงจะเสียดายทำไม ไข่แค่จานเดียว”  มันว่าขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ยอมแพ้

“แต่มันเป็นอาหารจานแรกที่มึงทำให้กูนะ”  ผมพูดอีก ถึงแม้มันจะไม่อร่อย แต่มันก็มีความหมายกับผมมาก มันชะงักมือทันที มองหน้าผมอย่างอึ้งๆ แอบเห็นว่าน้ำใสๆ คลอในตาด้วย

“กะ. . .กู. . .แต่มันไม่อร่อย”  มันว่าเสียงอ่อย หยุดยื้อจานกับผมแล้ว ทีนี้ผมดึงจานจากมือมันออกมาง่ายๆ ถือมาที่โต๊ะ ไม่ลืมที่จะดึงมือมันให้เดินตามมาด้วย ผมวางจานไข่ไว้ที่เดิม กดมันให้นั่งลงที่เดิมของมัน ผมก็นั่งที่ผมด้วย

“ดูนี่นะ. . .เห็นมั้ย กูกินได้”  ผมบอก ยืนยันด้วยการตักไข่เข้าปากคำใหญ่

“มึง. . .มันเค็ม”

“แค่มึงตั้งใจทำให้กู ต่อให้มีอาหารของเชฟที่ดีที่สุดในโลกมาวางอยู่ตรงหน้า. . .กูก็จะกินที่มึงทำ. . .เข้าใจมั้ย”  ผมพูดเสียงจริงจัง

“อื้ม!!”  มันพยักหน้าให้ “งั้นกูกินด้วย”  มันส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับตักไข่ใส่ปากคำใหญ่ไม่แพ้กัน เรายิ้มให้กัน ในที่สุดมื้อเที่ยง(ตอนบ่ายสาม)ของวันนี้ เราก็อิ่มด้วยไข่เจียวเค็มๆ ของเมีย แต่อร่อยที่สุดในโลกในความรู้สึกของผม
.
.
.
.
.
.
“คราวหลังมึงต้องสอนกูทำอาหารบ้างนะ. . .ขืนกินแต่ไข่เค็มๆ แบบนี้เป็นโรคไตตายเลย”  มันว่าเมื่อตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งดูซีรีส์เกาหลี (เมียชอบ) กันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“มึงไม่ต้องทำหรอก รอกินเฉยๆ ดีกว่า เดี๋ยวกูทำให้กินเอง”  ผมบอก มือก็คว้าเอวเมียมากอด

“แล้วถ้าเกิดกูไปติดเกาะขึ้นมานี่กูไม่อดตายหรอ”  มันหันมาพูดใส่หน้าผม

“แล้วเมียคิดว่าผัวจะปล่อยให้เมียไปติดเกาะอยู่คนเดียวหรอคร้าบบบบ. . .เดี๋ยวกูจะตามไปติดเกาะเป็นเพื่อน”

“ตกลงจะเป็นเพื่อนใช่มั้ย ไม่อยากเป็นผัวแล้วหรอ”  ผมอึ้ง คือไม่คิดว่ามันจะเล่นมุขแบบนี้ใส่ผมไง
“อึ้งเลยดิ ฮ่าๆ”  มันหัวเราะใหญ่เลยครับ

“อย่างนี้ต้องโดนไม่ใช่น้อย”  ผมว่าก่อนจะผลักมัน (เบาๆ) ให้นอนราบไปกับโซฟา ก่อนจะฟัดไปทั้งหน้าทั้งคอมัน ซีรงซีรีส์ไม่ต้องดูกันแล้ว ฟัดเมียดีกว่า มันก็หัวเราะชอบใจใหญ่ (ที่จริงบ้าจี้)

“อืมม”  เสียงครางของไอ้โมดังขึ้นเมื่อผมเปลี่ยนจากฟัดแรงๆ มาเป็นจูบปากอย่างนุ่มนวลแทน มันก็เผยอปากยอมให้ผมสอดลิ้นเข้าไปง่ายๆ มือทั้งสองข้างก็ถูกเจ้าของมันยกขึ้นมากอดคอผมไว้ ผมเปลี่ยนองศาการจูบให้ริมฝีปากของเราแนบแน่นยิ่งขึ้น

“อือออ. . .ยังกลางวันอยู่เลย”  มันร้องห้าม มือก็ตะครุบมือผมที่เลื้อยเข้าไปในเสื้อมันไปด้วย แต่ขอโทษเถอะครับ ถ้าเสียงห้ามของเมียจะหนักแน่นกว่านี้ผมคงหยุดไปแล้ว แต่นี่ห้ามไปด้วย ครางไปด้วย กูคงหยุดให้แหละ

“อืมมม. . .ขอนะ. . .หลายวันแล้วอ่ะ ตั้งแต่กลับจากเสม็ดนู่นนนนน”  ผมทำเสียงตอนคำสุดท้ายของประโยคให้ยาวๆ เพื่อที่เมียจะได้รู้ว่ากูอดมานานแล้วนะ ตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ

“อ๊ะ. . .ไอ้สัด ถ้ามึงจะทำขนาดนี้ก็ไม่ต้องขอ. . .อ๊ะ. . .แล้ว!!”  มันว่าเสียงเขียวปนกับเสียงคราง ผมยิ้มเผล่อย่างเอาใจ เพราะมือผมนี่ตะปบเข้าที่น้องชายมัน นวดๆ คลึงๆ จนมันเองก็เริ่มรู้สึกแล้ว

ฟอด!!

“น่ารักที่สุด เมียใครเนี่ย”  ผมหอมแก้มมันไปฟอดใหญ่ก่อนจะพูด

“ถ้าไม่รู้ว่าเมียใครก็ไม่ต้องเอา”  มันว่าหน้างอ

“เมียผมคร้าบบบบ. . .น่ารักๆ แบบนี้เมียผมคนเดียวเลยครับ”  ผมรีบพูดเอาใจทันที เพราะเกรงว่าถ้าพูดจาไม่เข้าหู เมียอาจจะไม่ให้เอาก็เป็นได้

“อ๊ะ. . .อืมมม”  มันครางเมื่อผมคลึงน้องชายมันแรงขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเคลิ้มเมื่อผมป้อนจูบไปให้อีก มืออีกข้างก็ปลดกระดุมเสื้อมันออกทีละเม็ด มันเองก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ดเหมือนกัน เราต่างช่วยกันถอดเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย จนตอนนี้เราทั้งสองคนต่างก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น

“อาห์. . .ตรงนั้น. . .แรงอีกนิด”  มันร้องบอกเมื่อผมขบเบาๆ ไปที่ตุ่มไตสีเข้มของมัน มือก็บดขยี้อีกข้างไม่ให้มันน้อยหน้ากัน ผมทำตามที่เมียเรียกร้องทันที ไอ้โมมันจะรู้สึกเป็นพิเศษตรงหัวนม มันจะชอบให้ผมสัมผัสแรงๆ ขบแรงๆ สายเอ็มเหมือนกันนะเนี่ยเมียกู

ไอ้โมมันไม่มีหุ่นอ้อนแอ้น น่ารักแบบไอ้ฟ่า หรือรับคนอื่นๆ แต่มันมีหุ่นเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป มีกล้ามเนื้อเรียงสวยไม่มากไม่น้อย ตัวสูงเกือบเท่าผม เรียกว่าไม่มีอะไรที่ตรงสเป็คสักนิด แต่ทว่ากลับน่าดึงดูด น่าหลงใหล น่ารักจนผมอยากจะรักมันทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง แต่ติดตรงที่มันไม่ยอมนี่แหละ

เพี้ยะ!!

“อ๊ะ. . .ไอ้เหี้ยอย่าแกล้ง”  มันฟาดไหล่พร้อมพูดคาดโทษผมเมื่อผมแกล้งคลึงๆ นวดๆ บิดๆ น้องชายมันอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมลงมือทำให้มันมีความสุขแบบจริงๆ สักที ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ ยืดตัวไปจูบปากมันอีกครั้ง มือก็รูดรั้งส่วนน่ารักพอดีตัวของมันไปด้วย เมียเชิดหน้าขึ้นอย่างชอบใจ นั่นทำให้ผมได้ทีผละริมฝีปากจากปากมัน แล้วซุกไซ้ซอกคอมันทันที

“อ๊ะ. . .เดี๋ยว. . .อึก. . .เป็นรอย”  มันร้องห้าม เมื่อผมขบริมฝีปากที่ซอกคอมันแรงขึ้นจนขึ้นรอย ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงห้ามนั้น ขบทำรอยอีกสองสามรอย มือก็ยังขยันชักรูดให้มันอยู่แบบนั้น

“อ๊า. . .ไม่ไหว. . .จะไป”  มันพูดปนเสียงคราง ผมขยับรูดรั้งเร็วขึ้นแรงขึ้นอีกสองสามครั้งจนมันเสร็จคามือ

“อ๊ะ. . .อาห์”  มันหอบหายใจหนักๆ มือก็เอื้อมมาลูบหัวลูบแก้มผมอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะพลิกตัวขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้มันอยู่ข้างบน ส่วนผมนอนราบลงไปกับโซฟาแทน

“อาห์. . .”  อดที่จะครางเสียงต่ำออกมาไม่ได้ เมื่อไอ้โมมันไล้ทั้งริมฝีปากกับลิ้นร้อนๆ ของมันตั้งแต่หน้าผาก แก้ม ซอกคอ เรื่อยลงไปจนถึงเม็ดแข็งบนอกผมสองจุด เล่นอยู่สักพัก จากนั้นก็ไล้ลงตามหน้าท้อง จนสุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่เจ้าโลกของผมที่อยากมุดถ้ำเมียจะแย่

“อืมม. . .โม. . .ดี”  ผมครางออกมาเมื่อมันไล้ลิ้นตามความยาว จนในที่สุดก็ครอบปากลงไป แม้จะเข้าไปไม่หมด แต่มันก็ทำให้ผมสุขสุดๆ จนต้องยื่นมือไปจับหัวมันไว้อยากจะกดลงไปให้ลึกกว่าเดิม แต่กลัวว่ามันจะสำลัก ได้แต่เด้งสะโพกสวนกลับไปเบาๆ

“พอ. . .พอก่อน. . .กูไม่อยากเสร็จ. . .อืมมม. . .ในปากมึง”  ผมบอกก่อนจะดึงตัวมันให้กลับไปนอนราบตามเดิม ยกขามันมาพาดบ่าไว้ สอดนิ้วแรกเข้าไปในช่องทางสีสดโดยใช้น้ำของมันเป็นตัวช่วยไม่ให้เจ็บ

“อ๊ะ. . .”  มันร้อง บิดตัวไปมาเมื่อผมควานนิ้วไปทั่ว  “ตรงนั้น. . .”  มันว่า ผมแสยะยิ้ม ที่จริงมันไม่บอกผมก็รู้ว่าจุดเสียวมันอยู่ตรงไหน คบกันมาตั้งนาน ได้กันไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ผมรู้หมดแหละว่าทั้งตัวมันน่ะ ตรงไหนมันจะรู้สึกดีและร้องออกมาดังที่สุด ผมเพิ่มนิ้วเป็นสอง ขยับสักพักก็เป็นสาม

“อ๊าาาา”  มันครางเสียงดังเมื่อผมเปลี่ยนจากนิ้วเป็นอะไรที่ใหญ่กว่าหลายเท่า ดันเข้าไปทีเดียวจนสุด ก้มลงไปจูบเมียอย่างนุ่มนวลเพื่อเป็นการปลอบ เพราะหน้าของมันตอนที่ผมดันเข้าไปเมื่อกี้แหยเก บิดเบี้ยว คงจะเจ็บไม่ใช่เล่น

“ขยับนะ”  ผมถอนจูบ กระซิบบอกชิดใบหูมัน

“อื้อ!!. . .”  ผมเริ่มขยับทันที เริ่มจังหวะเนิบนาบ ก่อนจะค่อยๆ ถี่ขึ้น แล้วผ่อนความเร็วให้ช้าลง แต่เน้นๆ ทุกดอก

“ระ. . .แรง. . .แรงอีก”  มันร้องขอ

“ครับ”  ผมรับคำ แล้วเร่งความเร็วเต็มสปีด เมียก็ท่าทางจะชอบ ร้องครางซะลั่น มือข้างหนึ่งจิกพนักโซฟาแน่น ส่วนอีกข้างก็เอื้อมมือจะช่วยส่งน้องชายตัวเองขึ้นสวรรค์ แต่ผมปัดมือมันทิ้ง แล้วใช้มือตัวเองช่วยมันแทน

“อ๊ะ.  . .อ๊ะ อ๊ะ”  มันร้องครางออกมายกใหญ่ เมื่อผมยังไม่ผ่อนแรงลงแม้แต่น้อย สะโพกก็ขยับถี่ มือก็ไม่หยุดขยับสร้างความสุขให้เมีย  ตอนนี้ในห้องมีแต่เสียงคราง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมไปหมด โชคดีที่ห้องนี้เก็บเสียง ไม่งั้นข้างห้องคงจะปาระเบิดใส่แน่

“อ๊ะ.  . .อาห์!!”  เสียงสุดท้ายดังออกมา มันหน้าเชิดขึ้นสูง หอบหายใจหนักๆ เมื่อตัวเองปลดปล่อยไปแล้ว ผมขยับสะโพกอีกสามสี่ที ก่อนจะแตะขอบสวรรค์ตามมันไปติดๆ

“แฮ่กๆ แฮ่กๆ”  ผมทิ้งตัวลงไปนอนทาบทับมัน โดยที่ยังไม่ถอนส่วนนั้นออก เราต่างหอบหายใจแข่งกัน จนสักพัก ไอ้โมก็เป็นฝ่ายเอื้อมมือมากอดหลังผมเต็มวงแขน

“รักมึงนะ”  ผมกอดมันกลับ กระซิบบอกข้างหู

“อืม. . .รักมึงเหมือนกัน. . .”

ก่อนที่รอบที่สอง. . .สาม. . .จะตามมา

.
.
.
.
.
ฉากอัศจรรย์ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ แลดูแบงค์ไม่เก่งอ่ะ อันที่จริงอีคนเขียนนี่แหละที่ไม่เก่ง5555555 อุตส่าห์ปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่แต่งเอ็นซีคู่อื่นก่อนคู่หลักเด็ดๆ แต่!! ใจอ่อนจนได้ เพราะเรื่องดำเนินมาถึงนี้แล้วก็ยังไม่มีฉากนี้ให้คนอ่านได้ชื่นใจเลย ส่วนเรื่องนิสัยโม เราต้องมาคุยกันอีกนิด อย่างที่บอกว่าโมเป็นคนค่อนข้างหลายบุคลิก เขาจะมีการแสดงออกที่แตกต่างเมื่อเขามีอารมณ์ที่แตกต่าง และการแสดงออก ทั้งท่าทาง การวางตัวต่อคนอื่นก็จะแตกต่างกันด้วย กับแฟนจะแบบนึง กับเพื่อนสนิทแบบนึง กับคนรู้จักอีกแบบนึง ประการฉะนี้แหละจ้า. . .

[MayA@TK]

รอให้ถึงวันที่แบงค์โมจะจัดการซ่า
 

 

[Freja]

ชัดขึ้นมามากโขอยู่   
ฉากเอ็นซีก็ถือว่าฝึกๆไปค่ะ
เดี๋ยวไป culminate ทีเดียวตอนคีน-ฟ่าเนอะ
ฝึกบ่อยๆก็ยิ่งดีนะคะ

[ZaRa]

 

[littlegift]

 

[alt1991]

 

[missyaoi]

อีก 2-3 วันมาต่อครับผมมมมมม

[SaJung13]

จากดราม่าน้ำตาท่วมทุ่ง
มาโผล่ฉากจบแบบนี้ได้เยี่ยงไร
เช็ดเลือด แปป

[boboman]

-.,-//
รอคู่หลักเป็นคู่ต่อไป -..-

[VarainDark]

ดีใจที่คู่นี้กลับมาหวานเหมือนเดิมแล้ว เย้ๆ

รีบมาต่อนะคร้าบบบ

[missyaoi]

ตอนที่ 19

(Part 2)


(โม)

“ไอ้แบงค์เวร!!”  ผมตะโกนเรียกข้างหู ไอ้คนที่นอนพาดแขนบนเอวผมอยู่ แต่มันก็หาได้สะทกสะเทือนไม่!!

“อะไรอ่ะ”  มันถามเสียงงัวเงีย มีการดึงผมไปกอดกระชับแน่นกว่าเดิมอีก แต่หันหน้าหนีกูคือไร!!

เพียะ!!

ผมตีไหล่มันไปหนึ่งทีเบาๆ ก่อนจะบอก  “คืนนี้กูมีร้องเพลง ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!!” 

“งืมๆ นอนๆ มึงไม่เหนื่อยบ้างหรอ หืม?” 

“เหนื่อย แต่กูทิ้งงานไม่ได้ ถ้ามึงไม่ไป งั้นกูไปคนเดียว”  ผมบอกเสียงเด็ดขาด เอามือมันที่พาดอยู่ตรงเอวออก แล้วลุกขึ้นจากเตียงทันที แต่เพราะกิจกรรมร้อนที่ทำกันหลายรอบ ทำให้ช่องทางข้างล่างขัดๆ นิดหน่อย แต่ก็ค่อนข้างชิน เพราะไอ้แบงค์มันแม่งหื่นกามไง สัปดาห์หนึ่งๆ นี่ไม่ต่ำกว่าสามสี่ครั้ง ไม่ใช่ครั้งละรอบสองรอบด้วย นี่ผมยังงงตัวเองอยู่เลยว่าเมื่อก่อนผมเอาแรงที่ไหนไปมีเล็กมีน้อยให้มันเสียใจ

เฮ้อ. . .

“เฮ้ย!! ได้ไง เดี๋ยวกูไปด้วย”  มันผลุบลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่ผมว่าอย่างนั้น ผมส่ายหัว ไม่ได้ตอบรับอะไรเพราะคิดอยู่แล้วว่าถ้าผมบอกว่าจะไปคนเดียวยังไงมันก็ต้องตามไปด้วย

เราสองคนอาบน้ำแต่งตัว(ทีละคน) ก่อนจะออกมาจากคอนโดตอนเกือบสามทุ่ม ผมมีร้องเพลงค่อนข้างดึก ก็ห้าทุ่มนู่น แต่ไอ้แบงค์มันดันโทรนัดพรรคพวกไว้ว่าจะไปดื่มกันเพราะห่างหายกันไปนาน พวกเราก็เลยออกมากันเร็วกว่าเดิม นัดเจอกันที่ร้านเลย

ผมกับไอ้แบงค์มาถึงร้านเป็นคนแรก พี่นอร์ทออกมาต้อนรับด้วยตัวเองถึงหน้าร้านเหมือนทุกที พาไปที่โต๊ะเดิมโต๊ะประจำของพวกเรา ก่อนจะบอก “ตามสบายเลยพวกมึง วันนี้นั่งด้วยไม่ได้ มีธุระติดพันว่ะ”  พี่แกก็ขยิบตาให้ทีหนึ่ง แล้วเดินออกไปอย่างสวยงาม เรียกสายตาจากสาวๆ ในร้านได้เป็นอย่างดี

ส่วนไอ้ธุระติดพันที่ว่า ก็คงไม่พ้นกิ๊กเล็กกิ๊กน้อยของแกตามประสาคนโสดนั่นแหละ

“ไอ้เก่งสั่งเหล้าหน่อยเว้ย!!”  ไอ้แบงค์ตะโกนเรียกเด็กเสิร์ฟที่รู้จักกันดี มันก็เดินยิ้มแฉ่งมาทางพวกผมสองคนอย่างรวดเร็ว

“รับไรดีคร้าบบบบ เฮียยยยย”  มันลากเสียงยาวอย่างกวนตีนเลยโดนไอ้แบงค์ถีบไปทีหนึ่งอย่างรักใคร่

“ลากเสียงยาวทำเพื่อ? สายพันธุ์กูเปลี่ยนหมด ห่า”

“คึคึ แล้วเฮียเอาไรครับ เฮียนอร์ทบอกว่าเต็มที่ เดี๋ยวเฮียแกเลี้ยงเอง” 

“งั้นเอาบลู แบล็ค เรด มาสักสี่ห้าขวดละกัน”

“เฮียยยย สั่งแบบนั้นพี่นอร์ทก็เจ๊งพอดีสิคร้าบบบบบ เอาดีๆ เฮีย เอาดีๆ”

“หึหึ กูล้อเล่นเว้ย จัดมาตามนี้นะน้องเก่ง เอา. . .”  แล้วไอ้แบงค์ก็สั่งๆๆ อย่างไม่มีความเกรงใจคนจ่าย แต่ก็ถูกใจพี่นอร์ทเขาล่ะแบบนี้ พี่แกบอกว่าถ้าแกจะเลี้ยงก็คือจะเลี้ยง ห้ามเกรงใจเด็ดขาด พวกผมเลยจัดให้พี่แกอย่างถึงใจเลย หึหึ

“ไอ้แบงค์ สั่งไม่รอพวกกูเลยห่า”  ไอ้แม็คที่ไม่รู้โผล่มาจากรูไหนพูดขึ้น มันมาพร้อมกับไอ้รีมไอ้รอน และไอ้เซน

พูดถึงไอ้รีมแล้ว ตอนแรกผมแอบกลัวว่าเมื่อความรู้สึกที่มันมีต่อผมถูกเผยออกมาแล้วพวกเราสามคน ผม ไอ้แบงค์ ไอ้รีมเอง เราจะมองหน้ากันยังไง กลัวว่าความเป็นเพื่อนสนิทกันที่มีมาตั้งแต่อนุบาลของพวกเราจะเปลี่ยนไป แต่หลังจากได้เจอกันเรื่อยๆ ไอ้รีมเองก็ไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนไป เราสามคนยังคงมองหน้า ยังคงเป็นเพื่อนสนิทกันได้อย่างสนิทใจ และไม่มีใครพูดถึงเรื่องนั้นอีก ความเป็นเพื่อนของพวกเรายังคงแนบแน่นกันไม่เปลี่ยนแปลง

“มึงก็สั่งดิ ใครห้าม?”  ไอ้แบงค์ตอบอย่างกวนตีน ไอ้แม็คหน้ามุ่ย ส่วนไอ้รีมก็ไฮไฟว์กับไอ้แบงค์อย่างถูกใจ

“ห่าโม นั่งเงียบไอ้สัด”  ไอ้แม็คหายหน้ามุ่ยแล้ว เพราะงอนไปก็ไม่มีใครง้อ มันก็เลยหันมาหาเรื่องผมแทน

“กูเก็บเสียงไว้ร้องเพลง”  ผมบอกสั้นๆ ไอ้แม็คเบะปากใส่ผมอย่างน่าเกลียด เรื่องนิสัยของผมเพื่อนๆ มันจะรู้กันเอง ผมจะแบ่งความสำคัญของคนที่เข้ามาในชีวิตผมอย่างชัดเจน เช่นถ้ากับแฟน ผมก็ชอบที่จะอยู่เหนือกว่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะทำตัวเหนือกว่าจนกลายไปกดหัวคนรัก แค่ข่มนิดๆ หน่อยๆ ให้พอรู้สึกดี

กับเพื่อนผมก็จะคุยเล่นกวนตีนพวกมันบ้าง แต่ก็ต้องแล้วแต่อารมณ์ด้วย บางทีมันเกิดอารมณ์อยากจะเงียบ ต่อให้ง้างปากผมก็ไม่พูด หรือถ้าตอนนั้นผมอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่ปกติ (ทะเลาะกับไอ้แบงค์เป็นต้น) ผมก็จะกลายเป็นคนนิ่งๆ ไปกับทุกอย่าง ไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่มันเกิดไม่อยากจะรับรู้กับสิ่งรอบตัวมากกว่า กับน้อง (ไอ้ฟ่าเป็นต้น) ผมจะค่อนข้างรักและปกป้องน้อง ถ้าเกิดมีใครมาทำร้าย หรือคิดไม่ดีกับน้องผม ผมก็พร้อมที่จะลุย จะซัดกับพวกมันเพื่อน้องผมได้เหมือนกัน

โลกใบสุดท้ายสำหรับผมก็คือคนรู้จัก กับคนที่ผมจำกัดให้อยู่ในโลกใบนี้ของผม ผมจะไม่สุงสิง จะไม่คุยด้วยก่อน นอกจากจะจำเป็นจริงๆ หลายๆ คนจึงหาว่าผมหยิ่ง ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจ แล้วถ้าถามว่าพวกผู้หญิงที่ผมเคยนอกใจไอ้แบงค์ไปหาพวกเธอล่ะ อยู่ในโลกใบไหนกัน? พวกหล่อนไม่ได้อยู่ในโลกใบไหนของผมทั้งนั้น ผมจัดไว้ให้เป็นแค่สิ่งแวดล้อมรอบตัว ที่ผมไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญ (แต่ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิด เพราะไอ้สิ่งแวดล้อมที่คิดว่ามันไม่สำคัญนี่แหละ ที่ทำให้ผมเกือบเสียไอ้แบงค์ไปตลอดชีวิต)

“แล้วไอ้คีนนี่ยังไง จะมาอีกมั้ยเนี่ย หรือว่ามัวแต่กกเมียจนลืมนัดเพื่อนวะ”  ไอ้รีมบ่น

ผั่วะ!!

“นินทากู”  ไอ้คีนที่มาถึงพอดีตบเข้าหัวไอ้คนขี้นินทาจนหัวมันเกือบคะมำ ไอ้รีมทำปากขมุบขมิบ ไอ้คีนยิ้มมุมปากตามสไตล์มัน ก่อนจะเดินไปนั่ง แต่ก็ไม่ลืมที่จะดึงมือแฟนมันที่หัวเราะคิกคักเพราะถูกอกถูกใจที่ไอ้รีมโดนตบมานั่งด้วย

“เมื่อมากันครบแล้ว ผมขออนุญาตเปิดขวดแรกเลยนะครับ”  ไอ้แม็คว่าแล้วไม่รอฟังคนอื่นตอบรับหรือปฏิเสธอะไรเลย มันก็จัดการเปิดขวดแรกทันที จากนั้นก็ลงมือชงเหล้างานถนัดและแจกจ่ายให้คนละแก้ว

“ชนนนนนนนน!!” 

“เป็นอะไรวะ”  ผมสะกิดถามคนข้างตัว เมื่อสังเกตมาสักพักแล้วว่าไอ้แบงค์มันนั่งหน้านิ่ง ผิดจากไอ้แบงค์คนเดิมของเพื่อนๆ ที่มักจะเป็นคนอารมณ์ดีเสมอ คนอื่นๆ ที่เฮฮากันอยู่คงจะไม่มีใครสังเกต แต่เพราะผมเป็นแฟนมันมั้ง เรื่องความเปลี่ยนแปลงของอารมณ์มัน ผมรับรู้เสมอ

“เปล่า”  มันตอบผม แต่เสียงมึงแข็งไปนะ

“ไอ้แบงค์. . .”

“พี่โม. . .”  ยังไม่ทันที่ผมจะคาดคั้น หน้าอกตู้มๆ กับร่างนิ่มๆ ที่ไม่รู้มาจากไหน ร้องเรียกชื่อผมพร้อมกับนั่งลงมาบนตักอย่างที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว

กริบ. . .

บรรยากาศข้างตัวตอนนี้เงียบกริบ. . .

พวกเพื่อนๆ ที่เฮฮากันเมื่อกี้ก็เงียบกริบกันทันที ทุกคนมองหน้ากันเลิกลัก ผมที่งงๆ อยู่ก็เลยไม่ทันได้ผลักผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักออก จนหันไปสบตาที่กำลังฉายแววอะไรบางอย่างของไอ้แบงค์ นั่นแหละผมถึงได้สติขึ้นมา ผลักเจ้าหล่อนออกจากตัก แต่ให้ตายเถอะ!! แขนของเธอที่คล้องคอผมอยู่นี่ทากาวยี่ห้ออะไรถึงได้เหนียวขนาดนี้ จะแกะจะผลักเท่าไหร่ก็ไม่ออก

“อื้อ. . .พี่โมจะผลักนิหน่าทำไมล่ะคะ วันนี้พี่โมนัดนิหน่าไว้นะ ลืมแล้วรึไงเอ่ย”  เจ้าหล่อนพูดพร้อมกับเบียดหน้าอกเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พยายามผลักเธอออกแล้วมองไปทางไอ้แบงค์ พยายามสื่อให้มันรู้ว่าผมไม่รู้เรื่อง ผมไม่ได้นัดเธอมา

อันที่จริง. . .ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วยซ้ำ

“ขอโทษนะครับ ช่วยลงจากตัก ‘เมีย’ ผมด้วย”  ไอ้แบงค์ว่าเสียงแข็ง

“คึคึ พี่นี่ตลกนะ พี่โมเขาจะเป็นเมียพี่ได้ไง ในเมื่อนิหน่ากับพี่โมเรา. . .”  แล้วผู้หญิงที่บอกว่าตัวเองชื่อนิหน่าก็มองผมอย่างสื่อความหมายว่าคำพูดที่เธอเว้นวรรคไว้นั่นหมายถึงอะไร พยายามดันตัวเธอออกไป หันไปมองไอ้แบงค์อย่างขอร้องว่าอย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่มันเห็น

พรึ่บ!!

“อ๊ายยย”  นิหน่าร้องออกมาเสียงดังเมื่อไอ้แบงค์เป็นดึงเธอขึ้นมาจากตักผม แล้วเหวี่ยงลงพื้น ผมเองก็มองมันอย่างอึ้งๆ เพราะไอ้แบงค์ไม่เคยมีทำแบบนี้ ขนาดเมื่อก่อนมันจับได้คาหนังคาเขามันก็ยังไม่ทำถึงขนาดนี้ อย่างมากก็แค่เงียบแล้วหนีกลับไปโกรธรอผมไปง้อที่คอนโด

“ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้หญิง แต่ช่วยอย่ายุ่งกับเมียผมอีก เธออาจจะไม่รู้ว่าผมไม่ได้ใจดีกับผู้หญิงเท่าไหร่”  มันบอกเสียงแข็ง นิหน่าหน้าเสียส่วนผมก็ไปจับแขนมันไว้เป็นเชิงให้ใจเย็น ผมไม่ได้เป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ แต่ผมกลัวว่าคนอื่นจะมองว่าไอ้แบงค์รังแกผู้หญิงมากกว่า

“แกกล้าทำอย่างนี้กับฉันได้ไง พี่โมคะ. . .”  นิหน่าที่ลุกขึ้นมาได้แล้วแว๊ดใส่ไอ้แบงค์ ก่อนจะหันมาออดอ้อนผม แต่ผมเดินไปหลบหลังไอ้แบงค์ซะก่อน

“ผมไม่รู้จักคุณ กรุณากลับไปเถอะครับ”  ผมบอกเสียงเรียบ ถึงแม้ผมจะจำชื่อผู้หญิงที่ผมเคยคั่วด้วยไม่ได้ทุกคน แต่อย่างน้อยผมก็จำหน้าได้

“พี่โม ทำไมพูดกับนิหน่าแบบนี้ล่ะคะ พี่โมนัดนิหน่ามาเองนะ”

“ไม่จริง”  ผมเถียง

“เดี๋ยว.  ..กูว่าเรื่องนี้มันชักแปลกๆ แล้ว”  ไอ้แม็คแทรกกลางปล้องขึ้นมา

“ใช่. . .คุณต้องการอะไรกันแน่ครับ. . .คุณผู้หญิง”  ไอ้รีมถามอีกคน พร้อมกับหรี่ตามองอย่างจับผิด

“ปะ. . .เปล่า!! ก็พี่โมนัดฉันมา”  เธอตอบกลับเสียงดัง ผมส่ายหน้าไปมา ส่งสายตาให้พวกเพื่อนๆ ว่าผมไม่รู้เรื่อง

“ผมว่าเธอยอมรับมาซะดีๆ เถอะ. . .อย่าให้ต้องคาดคั้น”  ประโยคนี้ไอ้เซนเป็นคนพูด มันไม่ได้ลุกขึ้นยืนเหมือนคนอื่นๆ ยังคงนั่งไขว่ห้างสบายๆ อยู่ที่เดิมของมัน แต่รังสีที่มันแผ่ออกมาและสายตาที่ใช้มองผู้หญิงคนนี้ทำเอาเธอแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก. . .มันทั้งกดดัน. . .และน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ฉะ. . .ฉัน”

“เธอคงไม่อยากให้ผมต้องเค้นคำตอบเองหรอก. . .ใช่มั้ย”  ไอ้เซนลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ ผู้หญิงคนนั้นช้าๆ อย่างกดดัน ขณะที่นิหน่าเองก็ถอยหลังอย่างกล้าๆ กลัวๆ จนสุดท้ายเธอก็หมดทางหนีเพราะขาของเธอไปชนเข้ากับเก้าอี้ รอบๆ ก็มีพวกเพื่อนๆ ผมยืนกดดันอยู่ด้วย เธอหันซ้ายหันขวาอย่างต้องการหาทางหนี แต่ก็โชคร้าย เพราะมันไม่มี

“รีบๆ พูดเถอะ. . .เพื่อนฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด”  ไอ้แม็คไซโค

“ฉัน. . .”

“หนึ่ง. . .”  ไอ้เซนเริ่มนับ เดินเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง

“คือ. . .”

“สอง. . .”  ขยับเข้าใกล้อีกก้าว

“อย่านะ. . .”

“สา-“  กำลังจะประชิดตัว

“มีคนจ้างฉันมา!!”

.
.
.
.
.
มาช้าเพราะว่าพาร์ทนี้แต่งแล้วลบ ลบแล้วแต่ง แล้วก็ลบอยู่นั่นแหละ ไม่ถูกใจสักที กังวลว่าอาจจะไม่ดีเท่าไหร่ ถ้าไม่ถูกใจคนอ่านเราคงต้องขอโทษจริงๆ นะคะ แถมยังสั้นอีก แต่ถ้ารวมกับพาร์ทที่แล้วถือว่าตอนนี้ค่อนข้างยาวกว่าตอนอื่นมาก ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ

เจอกันตอนหน้า

[Pittabird]

แผนของซ่าแน่ๆ สงสัยต้องจัดการแบบเด็ดขาดแล้วมั้ง. สร้างเรื่องตลอด

[VarainDark]

แงงงงงงงงงงงงงง
ค้างอ่าๆ รีบมาต่อเลยนะ
แล้วตกลงเมื่อไรซ่าจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนิ?

[kdds]

ซ่า นางกัดไม่ปล่อยจริงๆ
จัดหนักๆให้น้องมันซักทีดีไหม

[MayA@TK]

ไอ้ป่วนซ่าแน่ๆที่จ้างมา มันน่า


 

[Supparang-k]

นางเก่งน่ะ นางทำให้พี่เซนเอ่ยปากได้หลายคำเลย 5555  งานนี้รอดูจุดจบของตัวการ

[boboman]

สงสัยว่าคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกะอิซ่าซะแล้ว -_-+

[inspirer_bear]

รู้เลยใครจ้าง 5555
แบงค์อย่าใจดีเกินไปสิ

[minneemint]

รอจร้า
จัดการซ่าให้เด็ดขาดซักทีแบงค์

[Kaemmiizz]

จัดการให้เด็ดขาดนะแบงค์ อย่าไปใจอ่อน มันไม่รู้สึกหรอก!!

[mystery Y]

ดราม่ามาอีกล่ะ...

[missyaoi]

อาจจะได้อัพอีก3วันนะค้าาา

[titansyui]

 

[ZaRa]

นังซ่า!! แกนี่น่าจะโดนจัดหนักสักที!!

[missyaoi]

ตอนที่ 20
แบงค์ x โม


(Part 1)

(แบงค์)
“มีคนจ้างฉันมา!!”

คราวนี้เกิดความเงียบขึ้นในกลุ่มพวกเราอีกครั้ง จะมีก็แค่เสียงดนตรีสดวงรุ่นน้องไอ้โมที่เล่นอยู่ตอนนี้ ไอ้เซนหันมายักคิ้วให้ผม แล้วมันก็กลับไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง เป็นสัญญาณที่บอกว่า ‘กูเคลียร์แล้ว. . .ที่เหลือมึงจัดการเอง’

“ใคร”  ผมก้าวเข้าไปแทนที่ไอ้เซนแล้วถามเสียงเรียบ ผู้หญิงคนนั้นหน้าเสียกว่าเดิม เหงื่อแตกพลั่ก

“ไม่รู้. . .”  เธอพูดเสียงเบา

“ฉันถามว่าใครจ้างเธอมา!!”  คราวนี้ผมถามเสียงเข้ม หล่อนสะดุ้งสุดตัวลงไปนั่งกับเก้าอี้ น้ำตาไหลพรากทันที โชคดีที่ที่นี่เสียงดัง จึงไม่มีใครสนใจพวกเรา หล่อนหันซ้ายหันขวาหาทางหนี แต่พวกผมกันไว้รอบด้าน จะหาว่าใจร้ายกับผู้หญิงไม่ได้เพราะเธอทำตัวเอง

ใจจริงผมอยากจะซัดผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ตอนที่โผล่เข้ามานั่งตักไอ้โมแล้ว ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไอ้โมไม่ได้นัดเธอมา เพราะผมเห็นว่าเจ้าหล่อนนั่งจ้องไอ้โมมาตั้งนานแล้ว จนผมหงุดหงิดแล้วไอ้โมจับอาการได้นั่นแหละ แล้วอีกอย่างหนึ่งคนอย่างไอ้โมมันไม่โกหก ถ้ามันทำจริงๆ มันก็ต้องยอมรับออกมาแล้ว เพราะงั้นต่อให้ไอ้โมไม่พยายามส่งสายตามาบอกถึงความบริสุทธิ์ของมันให้ผมรู้ ผมก็รู้เองอยู่แล้ว

“กูว่าออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”  ไอ้คีนว่า แล้วจูงมือเมียมันเดินไปทันที พวกเราหันมาพยักหน้าให้กัน แล้วพาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปนอกร้าน ตรงลานจอดรถวีไอพี เพราะไม่ค่อยมีใครผ่านไปผ่านมาสักเท่าไหร่

“ทีนี้จะบอกความจริงได้รึยัง”  ผมเค้น

“ฉะ. . .ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันเป็นแค่เด็กนั่งดริ้งที่ผับแถวนี้ แล้วมีผะ. . .ผู้หญิงมาจ้างให้ฉันมาแกล้งทำท่าว่ามีอะไรกับผู้ชายที่ชื่อโม ละ. . .แล้วฉันก็ไม่รู้อะไรอีก ไม่รู้จริงๆ”  ผมหันไปมองไอ้โม ผู้หญิง? อะไรอีกวะเนี่ย ใครอีกที่มันมีปัญหาอยากให้ผมกับไอ้โมเลิกกัน บ้าบอวุ่นวายฉิบเป๋ง

“แล้วเธอติดต่อกับคนๆ นั้นได้รึเปล่า”   ไอ้โมถาม เหมือนมันจะเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ อย่างน้อยนายจ้างก็จะต้องให้อะไรไว้ให้ลูกจ้างติดต่อไปตอนทำงานสำเร็จแล้วเพื่อแลกกับรางวัล

“ได้ๆ เขาให้เบอร์มา”

“งั้นเธอก็โทรไป บอกว่างานสำเร็จ แล้วนัดมาที่นี่”  ผมบอกอีกครั้ง เด็กนั่งดริ้งรีบพยักหน้ารัว ล้วงมือถืออกจากกระเป๋าถือที่เธอถือมาด้วยมือสั่นๆ ผมไม่ลืมบอกให้เปิดลำโพงและแอพอะไรบางอย่างด้วย

((ฮัลโหล))  รอสัญญาณไม่นานก็มีคนรับสาย เสียงจากปลายสายเป็นเสียงที่ผมไม่รู้จัก. . .เสียงผู้หญิง

“คะ. . .คือ งานสำเร็จแล้ว ฉันต้องการเงินค่าจ้างเดี๋ยวนี้เลย”

((สำเร็จแล้วหรอ?. . .หึ. . .ดี. . .แล้วจะเจอกันที่ไหน))

“ที่ผับXXX”

((ตกลง))

“ฉันทำตามที่พวกนายบอกหมดแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ”  เจ้าหล่อนพูด

“ไม่. . .เธอจะต้องพาฉันไปเจอมันก่อน”

ระหว่างรอ ผมยังคงถามเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ถามถึงเบาะแสเพิ่มเติม แต่เธอก็ไม่รู้อะไรเลย ไม่มีข้อมูลของผู้ว่าจ้างนอกจากเบอร์โทรศัพท์ ผมพยายามเค้นแต่เธอก็พูดแต่ไม่รู้ๆ ผมถอดใจ จนเวลาผ่านไปสักพักเสียงโทรศัพท์ของเด็กนั่งดริ้งก็ดังขึ้น

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr

“รับสิ”  ผมบอกเมื่อดูเบอร์แล้วเป็นเบอร์ของคนที่ว่าจ้างเธอนั่นแหละ

“เขามาแล้ว ให้ฉันไปเจอที่หน้าผับ”  เด็กนั่งดริ้งบอกเมื่อรับสายแล้วคุยกับปลายสายสักพัก

“ก็ไปสิ”  ผมบอก ก่อนจะหันมาทางไอ้โม  “มึงไม่ต้องไปหรอก ใกล้เวลาต้องร้องเพลงแล้ว”  ผมบอกมัน ไอ้โมก้มลงดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองผมอย่างลังเลเพราะอีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงเวลาที่มันต้องขึ้นร้องเพลง ไหนจะต้องเตรียมตัว เช็คซาวน์เสียงอะไรอีก
“ไปเถอะ พาน้องไปด้วย”  ผมพยักพเยิดไปทางฟีฟ่า ที่ตอนนี้ไอ้คีนกำลังกล่อมเพื่อให้เข้าไปข้างในกับไอ้โม หน้าบึ้งบอกบุญไม่รับสุดๆ จนในที่สุดเหมือนไอ้คีนมันจะตกลงกับเมียมันได้ ฟีฟ่าก็เดินมาทางผมสองคน

“ไปเถอะพี่โม”  ฟีฟ่าเดินมาจูงมือไอ้โม แต่ตานี่ไม่วายส่งค้อนกลับไปให้ไอ้คีนวงเบอเริ่ม ไอ้คีนส่ายหัวปลงๆ กับความเฮี้ยวของเมียมัน

“อืม. . .”  ไอ้โมหันไปพยักหน้าให้ฟีฟ่าก่อนจะหันมาหาผม เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ทั้งสองข้าง  “ระวังด้วยนะ จะทำอะไรก็คิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่ไว้เยอะๆ นึกถึงว่ากูรักแค่มึงคนเดียว. . .ได้มั้ย”  มันกระชับมือผมแน่นขึ้นกว่าเดิม

“อืม. . .มึงเข้าไปเถอะ. . .กูรู้”  ผมบอกเสียงหนักแน่น กระชับมือมันกลับไป ผมรู้ว่าที่มันเตือนผมแบบนั้นก็เพราะว่ามันเป็นห่วง คนแบบผมถ้าฟิวส์ขาดขึ้นมาต่อให้เอาช้างมาฉุดก็เอาไม่อยู่ ดังนั้นผมถึงต้องควบคุมตัวเองไม่ให้ฟิวส์ขาดเป็นดีที่สุด

“ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าก่อเรื่อง”  ไอ้คีนสั่งเมียมัน แต่ไอ้คนน้องมันดันแลบลิ้นใส่ก่อนจะดึงมือไอ้โมวิ่งเข้าไปในผับ ไอ้คีนส่ายหัวเหมือนเอือมแต่ปากเสือกอมยิ้ม

พอไอ้โมกับฟีฟ่าเดินกลับเข้าไปในผับเรียบร้อยแล้ว ผมกับเด็กนั่งดริ้งแล้วก็ไอ้พวกเพื่อนๆ ผม ก็ไปที่หน้าผับตามที่ตัวการได้นัดเอาไว้

“มึงว่าใครวะ”  ไอ้แม็คถาม

“ไม่รู้ว่ะ. . .ถ้าผู้ชายกูก็พอรู้ว่าใคร แต่นี่ผู้หญิงกูคิดไม่ออกจริงๆ ว่ะ”  ผมบอก ถ้าผู้ชายคนที่อยากให้ผมเลิกกับไอ้โมก็มีอยู่คนเดียว แต่นี่ผู้หญิง จนปัญญาเลยว่ะ

พอพวกเราเดินมาถึงหน้าผับสักพักรถดังยี่ห้อยอดนิยมก็มาจอดเทียบ พอคนในรถก้าวลงมา เด็กนั่งดริ้งพาพวกผมไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที เมื่อเธอเห็นพวกผมก็ทำท่าจะขึ้นไปบนรถ แต่ก็ไม่ทันผมที่ไปยืนขวางทางไว้ซะก่อน ไม่รอช้าผมดึงตัวเธอให้เดินตามเพื่อพาไปที่ห้องรับรองของทางผับ ส่วนเด็กนั่งดริ้งคนนั้นไม่รู้ว่าหายไปไหน อาจจะหนีไปแล้ว แต่ช่างมันเถอะ ในเมื่อสามารถรวบตัวตัวการตัวจริงได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่จำเป็นอีก คนที่ผมควรจะเคลียร์ตัวจริงก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าผมนี่

“เธอเป็นใคร. . .ทำแบบนี้ทำไม”  ผมถามทันทีที่เข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว ผมให้เธอนั่งอยู่ที่โซฟา โดยที่พวกผมยืนคุมเชิงอยู่

“ฉะ. . .ฉันทำอะไร!! ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ”  เธอปฏิเสธ ผมเอาโทรศัพท์ของเด็กนั่งดริ้ง (บังเอิญติดมือมา แล้วเด็กนั่นคงรีบหนีไปจนลืมว่าโทรศัพท์เธออยู่กับผม) แล้วเปิดบางอย่างให้เธอฟัง

“คะ. . .คือ งานสำเร็จแล้ว ฉันต้องการเงินค่าจ้างเดี๋ยวนี้เลย”

((สำเร็จแล้วหรอ?. . .หึ. . .ดี. . .แล้วจะเจอกันที่ไหน))

“ที่ผับXXX”

((ตกลง))

“อย่าปฏิเสธนะว่านี่ไม่ใช่เสียงเธอ ผู้หญิงที่เธอจ้างมาเขายอมรับหมดแล้ว”  ผมพูด เธอหน้าซีดเมื่อหลักฐานมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด  “ยอมรับมาเถอะ บอกมาว่าต้องการอะไร แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”  ผมพยายามพูดดีๆ อย่างน้อยเธอคนนี้ก็เป็นผู้หญิง ทั้งๆ ที่อยากจะเหวี่ยงให้แหลกซะด้วยซ้ำ เหอะ!! ตัวการที่เกือบทำให้ผมต้องทะเลาะกับเมียเลยนะเว้ย

“ก็. . .นายเป็นแฟนกับพี่โมทำไมล่ะ!!”

“ห้ะ?!!”

“ก็อยู่ๆ พี่โมก็ไม่ติดต่อฉัน โทรหาก็ไม่รับ คะ. . .แค่ส่งไลน์มาบอกให้เลิกติดต่อกัน บอกว่าไม่อยากให้แฟนเสียใจ จะเลิกยุ่งกับทุกคน ไม่นอกใจแฟน”

“เธอก็เลยไปจ้างคนมาทำให้ฉันเข้าใจไอ้โมผิด?”

“ก็ใช่. . .แล้วไง!! ฉันน่ะชอบพี่โมมากแค่ไหน จู่ๆ จะให้เลิกติดต่อกัน ใครมันจะไปทำใจได้”

“ไร้สาระว่ะ”  ผมสบถออกมาเมื่อรู้ความจริงทั้งหมด สรุปว่าเหตุการณ์วุ่นวายคืนนี้ก็แค่เพราะไอ้โมไปตัดสัมพันธ์ผู้หญิงของมันทุกคน (ผมรู้ดีเรื่องนี้เพราะตอนไอ้โมส่งไลน์ไปตัดสัมพันธ์สาวๆ ของมัน ผมนั่งคุมอยู่ใกล้ๆ)

“ไอ้บ้า!! ไร้สาระที่ไหน นายนั่นแหละทำให้พี่โมของฉันเป็นเกย์!! ไอ้คนบ้า!!”  เธอโวยวายออกมา เฮ้อ. . .นี่ผมต้องจัดการเองแล้วสินะ

“นี่. . .เธอน่ะเลิกยุ่งกับไอ้โมซะ ไม่งั้น. . .” 

“ไอ้แบงค์!!”  ผมกำลังจะต่อรองกับเธอ แต่ก็มีคนเปิดประตูพรวดพราดเข้าก่อน หันไปดูก็เห็นไอ้โมยืนหอบอยู่ ไอ้พวกเพื่อนผมคนอื่นๆ ก็เข้ามาด้วย

“มึงมาได้ไง ไม่ร้องเพลงหรอ”  ผมถาม มันส่ายหน้าเดินเข้ามาหาผม

“ไอ้เจ๋งร้องแทนอยู่. . .แพตตี้”  มันตอบผม ก่อนจะหันไปเห็นผู้หญิงคนนั้น เบิกตากว้างมองผมอย่างสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้มาได้ไง

“พี่โม!! ช่วยแพตตี้ด้วย”  แพตตี้วิ่งเข้ามาหาไอ้โม คล้องแขนซบหน้าเข้ากับอกเมียผม

“เอ่อ. . .”  ไอ้โมเอ๋อแดก นี่ถ้ากูกระชากผู้หญิงแล้วเหวี่ยงลงพื้นนี่จะมีใครหาว่ากูเลวมั้ย  ผมส่งสายตากดดันมันให้รีบออกมาจากผู้หญิงคนนั้นซะ มันส่งยิ้มแห้งๆ ให้ผม ก่อนจะดึงแขนตัวเองออกจากผู้หญิงคนนั้นอย่างเนียนๆ

“ผู้หญิงคนนี้จ้างเด็กนั่งดริ้งเมื่อกี้ให้มาทำให้กูเข้าใจมึงผิด”  ผมบอก

“แพตตี้!!”  ไอ้โมเรียกอย่างตกใจ

“ก็. . .มันทำให้พี่โมเลิกกับแพตตี้นี่คะ”  แพตตี้บอก

“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะแพตตี้ พี่ไม่ได้เลิกยุ่งกับแพตตี้คนเดียว. . .พี่เลิกกับทุกคน พี่ไม่อยากให้แฟนพี่เสียใจอีก. . .ขอโทษนะ”  ไอ้โมบอก ขยับตัวมาจับมือผมไว้ บีบแน่นให้ผมเชื่อใจมัน ผมกระชับมือมันกลับไปเพื่อบอกว่า. . .ผมเชื่อ

“พี่โม!!”  แพตตี้กรีดร้องเสียงดัง

“ขอโทษครับ”  ไอ้โมบอกอีก แพตตี้น้ำตาไหล หน้าแดงก่ำ

เพี้ยะ!!

“ไอ้เลว!!”  เธอตะโกนหลังจากที่ฟาดฝ่ามือใส่หน้าไอ้โมเต็มซีกแก้ม ก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง

“เฮ้อ. . .”  ไอ้โมถอนหายใจออกมาเมื่อแพตตี้ออกไปจากห้องแล้ว

“เจ็บมั้ย. . .”  ผมถามพร้อมกับเกลี่ยนิ้วไปที่รอยแดงรูปฝ่ามือตรงแก้มมัน

“นิดหน่อย. . .กลับเถอะ”  ไอ้โมว่า มันยิ้มแห้งๆ ให้ผม ผมยิ้มตอบ จูบแก้มที่แดงเป็นปื้นของมัน ก่อนจะไล้จมูกเบาๆ เหมือนเป็นการรักษา

“เฮ้อ. . .กูล่ะลุ้นแทบตาย พวกเราก็กลับกันบ้างเหอะ วันนี้อดแซ่บสาวเลยกู”  ไอ้รีมส่ายหน้าขำๆ ก่อนไอ้พวกเพื่อนๆ ผมจะพากันเดินออกไป ผมกับไอ้โมหันมายิ้มให้กันอีกครั้ง

ผมรู้ว่ามันเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องทำร้ายจิตใจผู้หญิงพวกนั้น. . .

แต่ผมก็ดีใจที่มันทำเพื่อผม. . .
.
.
.
.
.
หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไปนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เราสองคนกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่มันตัดสัมพันธ์ด้วยมาก่อกวนอีก และยังไม่เปิดเทอม วันนี้เราสองคนก็เลยตั้งใจว่าจะนอนอยู่ที่ห้องทั้งวัน ไม่ออกไปไหนทั้งนั้น ไม่ไปผับเพราะไอ้โมไม่มีร้องเพลง ไม่ออกไปข้างนอกเพราะของสดก็มีอยู่เต็มตู้เย็น เราทำอาหารกินกันเองที่ห้อง นอนดูหนัง ดูซีรีส์กันไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านมาจนถึงช่วงเย็นที่เราสองคนกำลังช่วยกันทำอาหารเย็นกันที่ห้องครัว

“ผักน่ะเขาต้องล้างก่อนแล้วค่อยหั่นไม่งั้นวิตามินที่ละลายน้ำได้มันจะละลายหมด”  ผมอธิบายให้ไอ้โมฟัง เพราะไอ้เมียรักของผมมันเอาผักออกมาจากตู้เย็นปุ๊บก็วางบนเขียงทำท่าจะหั่นทันที

“โหยยยย มึงไม่ต้องมาเป็นนักโภชนาการตอนนี้ วิตามินจะละลายหรือไม่ละลายมันก็อิ่มเหมือนกันนั่นแหละ”

ดูมัน =__=

“ไม่เหมือน”  ผมเถียง

“เหมือน”  มันเถียง มีการยกมือมากอดอกจ้องผมเต็มที่

“ไม่เหมือน. . .”  ผมเถียง ก่อนจะพลิกลิ้นแทบไม่ทันเมื่อเมียเริ่มหรี่ตาขู่  “เหมือนก็เหมือนจ่ะ. . .อิ่มท้องเหมือนกันแต่มันไม่ได้รับสารอาหารไง”  อดไม่ได้ที่จะบ่นอุบอิบตอนหลัง

“ดีมาก. . .มึงน่ะเรียนหมอ จะมารู้ดีกว่าเด็กบริหารอย่างกูได้ไง” 

เอิ่ม. . .

คนที่เรียนหมออย่างกูไม่ควรเถียงเรื่องสารอาหารในผักกับคนที่เรียนบริหารอย่างมึงสินะ

เอาเถอะ!! ยังไงเมียก็ถูกที่สุดครับ!!

ออดดดดด

“ใครมาวะ?” 

“เดี๋ยวกูไปเปิดเอง มึงทำต่อเถอะ”  ไอ้โมว่าอย่างนั้น ผมพยักหน้ารับ มันเดินออกไปที่หน้าห้อง ผมก็เอาผัก (ที่เมียวางไว้บนเขียงเตรียมหั่น) ไปล้าง

“มีคนส่งของมาให้ว่ะ พนักงานเอาขึ้นมาให้”  มันบอก ชูกล่องของขวัญในมือมันให้ผมดู

“หืม? ใครให้มาวะ มีชื่อมั้ย”  ผมถาม

“ไม่มี. . .พนักงานที่เอาขึ้นมาให้บอกว่ามีคนมาฝากไว้ที่รีเซฟชั่นแต่ไม่ได้แจ้งชื่อไว้”

“ลองเปิดดูดิว่าข้างในมีอะไร”  ผมบอก มันพยักหน้ารับ แล้วบอกผมว่าจะไปเปิดที่ห้องนั่งเล่น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย หันกลับมาสนใจการทำอาหารต่อ

“เฮ้ย!!”

“อะไร!! เกิดอะไรขึ้น!!”  ผมรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขกทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องของไอ้โม ก่อนจะนิ่งค้างเมื่อเห็นไอ้โมทรุดอยู่กับพื้นห้อง หน้าตาซีดเผือด
“เกิดอะไรขึ้น”  ผมเข้าไปกอดมันไว้ทั้งตัว ไอ้โมตัวสั่นมาก. . .

“มะ. . .มึง กล่อง. . .เลือด”  มันพูดไม่เป็นสรรพ ตาจ้องไปที่กล่องของขวัญนั่น ผมหันไปมองตามสายตามัน ผมชะงักเมื่อเห็นว่าในกล่องนั้นมีอะไร

. . .ตุ๊กตาเสียกบาลโชกเลือด. . .

ที่สำคัญตุ๊กตานั้นก็มีชื่อไอ้โมติดอยู่

เหมือนคนที่ส่งมาต้องการจะบอกอะไร. . .

“ไปไหน!!”  ไอ้โมสะดุ้งคว้าตัวผมไว้เมื่อผมปล่อยตัวมันแล้วทำท่าจะลุกขึ้น

“เอาของเฮงซวยนั้นไปทิ้งไง รออยู่ตรงนี้นะ”  ผมบอก ลูบหัวลูบหลังมัน

พอเห็นว่ามันพยักหน้ารับทั้งที่ตาก็จ้องไอ้ตุ๊กตานั้นไม่วางตา ผมรีบเดินเข้าไป รวบเอากล่องของขวัญสับปะรังเคนั่นแล้วเอาไปทิ้งที่ช่องใส่ขยะของทางคอนโดทันที แล้วกลับมาประคองไอ้โมขึ้นไปนั่งบนโซฟาดีๆ

“เลือดไก่แค่นั้นโม. . . ไม่ต้องกลัวนะ”  ผมลูบหัวปลอบมัน ไอ้โมยังตัวสั่นอยู่

ไอ้โมกลัวเลือด.  . .

ยิ่งมาในสภาพน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนั้น. . .คงต้องปลอบกันยาว

ใครกันวะที่ส่งของพวกนั้นมา มันต้องการอะไรกันแน่

หรือว่าจะเป็นผู้หญิงคนนั้น. . .แพตตี้

นี่เธอแค้นถึงขนาดต้องแช่งชักหักกระดูกกันเลยหรือไง

ยังไงซะ ผมก็ต้องหาตัวคนทำให้ได้

.
.
.
.
.
ขอโทษค่ะที่มาไม่ทันตามที่สัญญาไว้ ตอนนี้งานเข้าคนเขียนเหลือเกิน มีเหตุให้ออกต่างจังหวัดกระทันหัน กลับมาเมื่อเช้ากะว่าจะอัพเลย แต่ไฟดันดับตั้งแต่แปดโมง =__= นี่ก็รอให้ไฟติดจนหลับไป พอตื่นก็รีบมาอัพเลยจ้า
ส่วนเรื่องเนื้อหา ตอนที่แล้วหลายคนคงเดาว่าเป็นซ่า ไม่ใช่จ้า ยังไม่ใช่นาง ระดับนางแล้วต้องทำอะไรที่มันโรคจิตกว่าเยอะ

ตอนแรกเราจะเอาคีนฟ่ามาคั่นก่อน แต่คิดอีกทีเอาแบงค์โมให้เคลียร์เลยดีกว่า คนเขียนจะได้ไม่ค้างกัน เนอะ

ขอให้สนุกกับการอ่านค่าา

เจอกันตอนหน้า

[ZaRa]

ถึงเรื่องนี้ไม่ใช่ แต่เรื่องตุ๊กตาเลือดต้องใช่แน่ๆ

[Supparang-k]

มีเรื่องเข้ามาไม่ขาด  ใครนะช่างกล้ากระตุกหนวดเสือ แกล้งเมียรักเขาขนาดนีงานนี้ศพไม่สวยแน่ 555

[ka[ze]na]

ดีงาม.....คราวนี้น่าจะช่านะ