หัวข้อ: [Yละมุน] หนุ่มวายยกกำลังสอง แจ้งข่าว P13 [Up 12/9/60]

[Yara]

ถ้าง้อน้องปอนด์ไม่หายโกรธง่ายๆแน่
พี่เฟย์ต้องแกล้งป่วยมารยามากๆ น้องคงเห็นใจ

[takara]

รีบไปเลยนะ ชิส์

[iceman555]

 

[Min*Jee]

โถๆๆๆๆๆๆๆๆ พูดออกมาก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะพี่เฟย์
ปอนด์เองก็โตแล้ว คงจะเข้าใจแหละ
คราวหน้าคิดเยอะๆหน่อยนะ

[alt1991]

 

[❣☾月亮☽❣]

กินมาม่าหมดจนขมคอเลยค่ะ ตอนหน้าคงง้อกันทั้งตอนแหงๆ อยากให้น้องใจแข็งอีกสักหน่อย อย่าเพิ่งโผซบอกแล้วให้อภัย ดัดหลังพี่แกแล้วจะได้เปิดใจเปิดตัวตนคุยกันไปเลยทีเดียว
ก็เข้าใจพี่เฟย์นะว่าจะสติแตกอยู่แล้วเลยไม่อยากให้น้องอยู่ใกล้ แต่วิธีของพี่มันผิด นั่นมันคือการไล่น้องทั้งที่น้องไม่ได้ผิด น้องไม่เข้าใจว่าที่เกิดขึ้นมันเพราะอะไร น้องเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์จากปัญหานอกบ้าน

ถ้าพี่คิดว่าพี่อยากมีระยะห่างพี่ต้องไปเองจ้า น้องหากินเองได้ดุแลตัวเองได้ น้องโตแล้ว ถ้าเราเป็นแม่น้องปอนด์เราจะถามว่ามาขอลูกแม่ไปแล้วไล่กลับคืออะไร ต่อไปมีปัญหากันแล้วจะให้น้องไปอยู่กับใครล่ะถาวันนึงแม่ไม่อยู่แล้ว    น่าถีบจริงๆค่ะพี่เฟย์
ขอบคุณคนเขียนนะคะ รอ   

[MayA@TK]

ถึงจะเห็นใจพี่เฟย์เรื่องงานที่อาจทำให้ติดคุกได้ถ้าตามหาคนโกงไม่เจอ
แต่เราก็สงสารน้องปอนด์นะที่พี่เฟย์ไม่คุยกับน้องดีๆ พี่เฟย์เหมือนคนสองบุคลิก
ที่ให้ปอนด์เห็นแต่บุคลิกด้านดีไม่ยอมให้เห็นด้านร้าย แต่พี่มั่นใจได้ยังไงว่าจะไม่มีวันหลุด
บุคลิกด้านร้ายมาให้น้องเห็น แบบนี้ถ้ามีเรื่องเข้ามาบ่อยๆ พี่ก็จะไล่น้องหนีทุกครั้งเหรอไง
ทำไมไม่ให้น้องเรียนรู้อีกด้านหนึ่งด้วย

 

[gayraygirl]

ก็เห็นใจพี่เฟย์อยู่นะคะ แต่น้องไม่ผิดอ่ะ พี่ควรเปิดอกเปิดใจคุยกับน้องสิ
น้องโตแล้วนะเรียนมหาลัยแล้วด้วย น้องตัดสินใจเองได้ค่ะ

[seaz]

เครียดกับงานยังไง ก็ไม่น่าไปลงกับน้องเลยนะครับ สงสารน้อง ไม่รู้คิดอะไรไปถึงไหนแล้วนั่น

[Silver Fish]

วายที่24 พี่ผิดไปแล้ว
 
   ภายในบ้านสองชั้นแถวชานเมือง ร่างเล็กวิ่งขึ้นลงระหว่างชั้นบนชั้นล่างตามคำสั่งพระมารดาที่กำลังทำงานบ้านอยู่ชั้นหนึ่ง ในมือถือตะกร้าผ้าที่ยังไม่ซักแยกสีโยนลงเครื่อง ด้วยความขี้ลืมจำต้องขึ้นชั้นสองอีกรอบเพื่อหยิบไม้แขวนเสื้อมาใช้
 
   คนสวยของบ้านฮัมเพลงรดน้ำต้นไม้ ข้างกายมีหมาพันธุ์ค็อกเกอร์ผสมหูสั้นนอนอาบแดดสบายอารมณ์ ก่อนมันผงกหัวมองรถแท็กซี่ที่จอดเทียบหน้าบ้าน บานประตูเปิดออกพร้อมชายร่างสูงหน้าไม่คุ้นเดินโซเซลงมาเกาะประตูรั้วบ้าน เสียงเห่าของเจ้าหมาป่วนเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดี
 
   พอดวงตากลมโตเช่นเดียวกับลูกชายหันไปเห็นคนมาเยี่ยมถึงกับผงะ ทำสายยางหลุดจากมือ ชายคนนั้นยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้มคุ้นตาแต่สภาพไม่คุ้นเคย คุณแม่ยกมือรับไหว้ เดินไปปิดน้ำเปิดประตูให้ร่างสูงเข้ามา
 
   “สวัสดีครับแม่ ผมขอคุยอะไรหน่อยได้มั้ยครับ”
 
   เสียงทุ้มติดแหบเหมือนคนป่วยเอ่ยถาม คนฟังพยักหน้ารับแม้ยังอึ้งกับภาพที่เห็น
 
   “สวัสดีจ๊ะ เข้ามาก่อนสิ”
 
   คุณแม่ไม่พูดถึงลูกชายเหมือนอย่างเคย สำหรับเธอที่เลี้ยงลูกเพียงคนเดียวตั้งแต่เล็กยันโต สภาพขอบตาแดงก่ำของลูกชายตอนกลับมาบ้านเมื่อวันก่อน แถมกระเป๋าสัมภาระ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าลูกชายต้องทะเลาะอะไรสักอย่างกับคนตรงหน้าแน่ ถึงได้หนีกลับบ้านมาแบบนี้
 
   แม้เจ้าตัวจะไม่บอก แต่มีหรือแม่จะไม่รู้ ยิ่งเห็นสภาพเฟย์ แม่ยิ่งมั่นใจในความคิดตัวเอง เดินนำร่างสูงเข้าบ้าน รินน้ำมาเสิร์ฟพลางนั่งบนโซฟา
 
   “มีอะไรจะสารภาพกับแม่รึเปล่า”
 
   ผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่น่าจะมีกำลังอะไรมากมาย กลับแผ่ความกดดันใส่แขกได้อย่างน่ากลัว เฟย์ลอบกลืนน้ำลายอึก จ้องตอบดวงตาคู่สวยของหญิงสาวตรงหน้า เขาตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ วันนี้เฟย์ตัดสินใจแล้วจะเล่าบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับปอนด์
 
   “แม่ครับ มีอีกเรื่องที่ผมอยากบอก”
 
   คนฟังส่ายหน้า
 
   “เรื่องนั้นแม่ว่าเฟย์ค่อยบอกพร้อมน้องดีกว่า ไปคุยกันซะให้เรียบร้อย”
 
   ร่างสูงชะงักไป เข้าใจเจตนาของหญิงสาวตรงหน้าเลยพยักหน้ารับขออนุญาตขึ้นชั้นสอง ในเมื่อไม่เห็นเงาร่างเล็กอยู่ชั้นล่างก็เหลือชั้นบนเท่านั้นแหละ คนเป็นแม่ยอมปล่อยให้ไปพลางทอดถอนหายใจมองไล่หลังว่าที่ลูกเขย
 
   สองเท้าก้าวไปยังห้องที่ได้ยินเสียงกุกกักดังลอดออกมา ไม่รู้บังเอิญรึเปล่า เป็นห้องนอนเจ้าตัวเล็กพอดีเสียด้วย พอโผล่หน้าเข้าไป เห็นเจ้าของห้องกำลังง่วนอยู่กับการเลือกไม้แขวนกับพับผ้าที่ตัวเองรื้อออกมาจนยุ่งเหยิง ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้าไปใกล้สวมกอดจากทางด้านหลัง
 
   คนถูกกอดสะดุ้งโหยง ฟาดมือใส่ด้วยความตกใจ แทนที่จะหลบ คนกอดดันยอมให้ถูกตี
 
   ปึก!
 
   นิ่งสนิท... พอคิดทบทวนดีๆ คนที่หาญกล้าบุกบ้านมาแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้น!
 
   “พี่เฟย์!”
 
   ลูกแมวน้อยเรียกเสียงดังเหมือนตวาดแง้ว พี่ชายจำต้องผละออกเพราะกลัวโดนเล็บข่วน พอเห็นใบหน้าอีกฝ่ายชัดเจน ผมเกือบหลุดกรี๊ด หมอนี่ใคร้! หรือเป็นฝาแฝดของพี่ชาย จำได้ว่าตอนแยกกันดูหมองลงก็จริงแต่ไม่หมดสภาพขนาดนี้
 
   ใบหน้าคมคายขึ้นตอหนวดปานโจรห้าร้อย เส้นผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ขอบตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้า เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเนี้ยบอย่างทุกที ที่สำคัญได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อกับกลิ่นบุหรี่มาจากลมหายใจร้อน ผมอ้าปากค้าง โกรธก็ส่วนโกรธ แต่ความเป็นห่วงมันอีกเรื่อง ผมมองพี่ชายตั้งแต่หัวจรดเท้าเท้าจรดหัว เห็นข้อพับแขนมีสำลีแปะอยู่ ที่มาของกลิ่นยาฆ่าเชื้อสินะ
 
   “พี่ไปทำอะไรมา ทำไมถึงโทรมสนิทสาววิ่งหนีอย่างงี้ แล้วที่แขน...”
 
   “ไม่มีอะไรหรอก ปอนด์... พี่ขอโทษ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยอ้อน มือหนาจับมือผม ผมดึงมือออกหรี่ตามอง ขยับถอยห่างไม่สนสีหน้าเจ็บปวดของอีกฝ่าย
 
   “ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ผมไม่รับคำขอโทษง่ายๆ บอกมาที่แขนนั่นอะไร” เห็นพี่ชายทำท่าจะเดินเข้ามาหา ผมรีบบอกดัก “อ๊ะๆ ห้ามเข้ามา ไปนั่งตรงนั้น” ผมชี้ไปที่พื้นข้างเตียง ส่วนตัวเองนั่งเป็นห้องอยู่บนเตียง จ้องพี่ชายเขม็ง
 
   เจ้าตัวยอมไปนั่งโดยดี แต่อิดออดไม่ยอมเล่า
 
   “ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
 
   “จะเล่าหรือไม่เล่า ถ้าไม่ก็ออกจากห้องไปซะ!” ผมชี้ไปที่ประตู เหอะ! ปกติผมเป็นคนใจอ่อนใจดี อย่าให้เอาจริงขึ้นมานะ ไม่ว่าใครก็ขยาดทั้งนั้นแหละ เชื่อเถอะต่อให้เป็นซันมายังถอยหนี เล็กพริกขี้หนูอะรู้จักมะ
 
   พี่เฟย์ลนลานไม่ยอมออก พลางถอนหายใจเหล่มองผมอย่างลังเล พอเห็นผมยกไม้แขวนเสื้อจะฟาดไล่ เจ้าตัวถึงรีบอ้าปากพูด
 
   “มีปัญหาที่บริษัท พี่โหมทำงานไม่ค่อยได้พัก เลยถูกหมอจับตรวจสุขภาพครั้งใหญ่และให้น้ำเกลือ”
 
   “หมอบอกว่าเป็นไงมั่ง” ผมถาม พี่เฟย์เห็นผมแสดงความเป็นห่วงเลยเผยรอยยิ้มออกมา
 
   “โดยรวมยังไม่เป็นไร แค่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอกับทานอาหารให้ครบสามมื้อ พรุ่งนี้ถึงจะได้ผลตรวจอย่างละเอียด”
 
   “ก็ดี งั้นก็กลับห้องไปพักสิ” ผมพยักหน้ารับส่งๆ พี่เฟย์หน้าเสียจะถลามาหาก็ไม่กล้า เพราะผมกอดอกตวัดสายตามองอย่างเอาเรื่อง ไม้แขวนเสื้อยังอยู่ในมือนะขอบอก แรงฟาดไม่โหดเท่าแม่อย่างน้อยด้วยแรงของผมก็ทำให้เจ็บๆ คันๆ บ้างแหละ
 
   “ปอนด์พี่อยากอธิบาย” จำเลยถามเสียงอ่อย
 
   “เรื่องอะไร” เสียงผมห้วนได้อีก พี่เฟย์ยังคงทำใจดีสู้แมว ดวงตาคมแฝงความอิดโรยเหล่มองอาวุธในมือผมเป็นระยะ
 
   “เรื่องที่พี่เครียดจนเผลอพาลใส่เรา พี่ผิดไปแล้ว ให้โอกาสพี่อธิบายหน่อยนะ”
 
   ผมครุ่นคิด คนผิดย่อมต้องการโอกาส เห็นแก่สภาพพี่ชายที่ดูน่าเห็นใจ จะยอมฟังหน่อยก็ได้ พอรับไฟเขียว พี่ชายก็ร่ายยาวทันที ตั้งแต่เรื่องที่กลับมาจากเที่ยวน้ำตกแล้วพบว่ามีคนปลอมลายเซ็นเลยต้องตามล่าตัว ซึ่งไอ้คนที่ปลอมนั้นมันดันเอาลายเซ็นพี่ไปยักยอกเงิน ถ้าจับคนผิดไม่ได้ ทางบริษัทจะฟ้องจับพี่ชายแทน
 
   พี่ชายเลยต้องทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลา โทรคุยกับเพื่อนสลับที่ทำงานเพื่อหาหลักฐานและตามจับคนร้ายให้ได้ เรื่องที่ทะเลาะกับผมอันนั้นเจ้าตัวหลุดมาด
 
   ชิ! หลุดมาดซะผมเสียน้ำตาไปหลายลิตร ความรู้สึกตอนโดนปิดประตูใส่หน้ายังชัดเจน แล้วยังเรื่องโดนไล่ออกจากห้องอีก
 
   พี่ชายเหมือนเดาออกว่าผมกำลังคิดอะไร รีบละล่ำละลักบอก
 
   “พี่ไม่ให้เรานอนด้วยเพราะกลัวจะคุมตัวเองไม่อยู่ พี่รู้ตัวดีว่าตัวเองเวลาน็อตหลุดน่ากลัวแค่ไหน ถ้าหากพี่เผลอทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไป พี่คงไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิตแน่ ปอนด์ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย”
 
   เรื่องความน่ากลัวของพี่ชายผมพอสัมผัสได้บ้าง ต่อให้คนๆ หนึ่งคิดจะปกปิดยังไงก็ปิดนิสัยส่วนลึกตัวเองไม่มิดหรอก ถ้ารู้จักกันเผินๆ สามารถปิดได้อยู่ ต่างกับอยู่กันตลอดเวลาอย่างผมกับพี่ ให้ตายยังไงก็ปิดไม่ได้ แค่ผมไม่รู้ว่าระดับความน่ากลัวมันมากแค่ไหน ถามว่าเคยหวั่นใจมั้ย ผมหวั่นนะ ตอนนี้ก็เหมือนกัน ภาพพี่ชายวันนั้นช่างตราตรึงจนเผลอขยับถอยโดยไม่รู้ตัว
 
   คนมองฝืนยิ้ม
 
   “กลัวพี่หรือคนดี?”
 
   ผมเงียบไม่ตอบ พี่เฟย์บอกผมอย่างใจเย็น
 
   “พี่ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่ามีบางมุมที่ค่อนข้างจะ... น่ากลัว แต่เชื่อพี่ได้ไหม พี่ไม่เคยคิดที่จะเอามาใช้กับเราแม้แต่ครั้งเดียว”
 
   ดวงตาสีดำเหมือนเห็นภาพหมาตัวโตหูตกน่าสงสาร ส่งผลให้ตัวเองมีท่าทีอ่อนลงทั้งที่ยังปิดปากเงียบสนิท ร่างสูงกล่าวอ้อนวอนชวนเห็นใจ
 
   “ปอนด์... พูดอะไรกับพี่หน่อยสิ อะไรก็ได้”
 
   ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขอขนาดนี้ยอมพูดก็ได้
 
   “โอเค ผมไม่กลัวพี่และเข้าใจเรื่องทั้งหมด”
 
   “แล้วเรื่องกลับห้อง??”
 
   “ไม่กลับ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่บ้าน”
 
   คำพูดนั้นไม่ต่างจากฟ้าผ่าเปรี้ยงเข้ากลางใจเฟย์ เจ้าตัวนิ่งอึ้งไป รีบถามอย่างสงสัย
 
   “ทำไมล่ะ?” ร่างสูงแทบอยากพุ่งไปคว้าอีกฝ่ายมากอด ต้องหยุดความต้องการตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เด็กน้อยโกรธมากกว่าเดิม
 
   “ผมอยู่คงดีแต่ก่อเรื่อง ขออยู่บ้านดีกว่า” ผมตอบไปตามที่คิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากการตอกย้ำว่านั่นเป็นของพี่ชาย พื้นที่ส่วนตัวของผู้ชายที่ชื่อว่าเฟย์ ผมไม่อยากไปสร้างความรำคาญให้พี่อีก ผมมันเป็นส่วนเกิน แค่คนอาศัย ฝ่ายถูกกล่าวหาตกใจคิ้วเข้มขมวดแน่น
 
   “ไม่ใช่อย่างนั้นนะปอนด์! พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น โอเค... ข้าวของบางอย่างมันต้องดูแลเฉพาะทาง แต่สำหรับพี่เราสำคัญกว่าของพวกนั้น” คำพูดหนักแน่นไม่ค่อยเข้าหัวผมสักเท่าไหร่ คนที่ทำเหมือนกับว่าของพวกนั้นสำคัญกว่าแฟนคือพี่เองนะ ขอยืดอกยอมรับเลยว่าผมน้อยใจเบ้ปากใส่
 
   มือหนาฝืนคำสั่งยื่นมากุมมือเล็กไว้ เอ่ยเสียงเว้าวอนราวกับคนที่กำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญ
 
   “ปอนด์ กลับไปกับพี่เถอะ พี่สัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก”
 
   ผมดึงมือออก เห็นใจนะ แต่ผมก็อยากขอเวลาทำใจก่อน
 
   “ไม่ ผมยังทำใจไม่ได้ มันรู้สึกว่าที่นั่นไม่ใช่ที่ของผม”
 
   เกิดความเงียบครอบคลุมพวกเราสองคนชั่วขณะ พี่เฟย์จ้องนิ่ง ผมหลบสายตา ผ่านไปสักพัก คนมีอายุมากกว่าเป็นฝ่ายยอมเปิดปากก่อนด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อยจนผมใจกระตุกวูบ
 
   “อย่างงั้นเหรอ? เราตัดสินใจแบบนั้นพี่คงต้องเคารพการตัดสินใจของเราสินะ พี่อยากบอกเราไว้ ที่ห้องนั้นพี่จะรอการกลับไปของเราเสมอ” ทั้งที่ผมควรเป็นฝ่ายพอใจ ทำไมเจอคำพูดแบบนี้มันปวดใจเป็นบ้า พอเงยหน้าสบดวงตาคมที่หลุบต่ำ แววตานั้นฉายความรู้สึกไม่ต่างกัน
 
   “ถ้าพี่ทำให้ลำบากใจก็ขอโทษด้วยแล้วกัน พี่... พี่กลับก่อนนะ”
 
   ท้ายประโยคเสียงเบาอย่างที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำมาก่อน ผมมองภาพพี่ชายลุกขึ้นหันหลังเดินจากไป ประตูถูกปิดลงพร้อมกับหัวใจของผมที่หลุดลอยตามไปด้วย
 
   เฮ้อ... ตัดสินใจไปแล้วต้องยอมรับผลที่ตามมา คำนี้ผมรู้ดีที่สุด รอให้พี่เฟย์กลับไปพักฟื้นให้แข็งแรงเสียก่อน เราค่อยมาพูดกันใหม่ ผมเอนหลังนอนแผ่ ยกแขนก่ายหน้าผาก
 
   เอาวะ! สู้ตาย ผมโตแล้วต้องเข้มแข็ง ยกสองมือตบหน้าเรียกสติ โกยไม้แขวนเสื้อวิ่งลงไปชั้นล่างทำงานบ้านที่ได้รับมอบหมายจากแม่ ลืมๆ ไปซะเรื่องไร้สาระ
 
 
   ทางคนที่ถอยทัพกลับชั่วคราว เดินเข้าห้องสภาพเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง ดวงตาแฝงความอิดโรยเหม่อมองห้องที่ดูกว้างขึ้นอย่างน่าใจหาย ใครต่อใครคงพูดว่าในเมื่อเคยอยู่คนเดียวได้ไม่มีปัญหา การกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้งมันก็ไม่ได้แย่อะไร
 
   คนอื่นอาจจะใช่ แต่ไม่ใช่สำหรับเฟย์ มองไปทางไหนมีแต่ของเจ้าตัวยุ่งวางแทรกไว้ ห้องนั่งเล่นมีมุมเบอร์เกอร์กับกองตุ๊กตา ชั้นหนังสือแฝงไปด้วยนิยายที่อีกฝ่ายซื้อมา เสื้อผ้าบางชุดที่ไม่ได้เอากลับไป ข้าวของเครื่องใช้หลายชิ้นที่เขาตั้งใจซื้อมาให้คนรัก
 
   ไม่รู้ว่าห้องนี้เต็มไปด้วยข้าวของเกี่ยวกับปอนด์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วแบบนี้จะให้มองว่าเหมือนเดิมได้ยังไง เฟย์ใจแข็งไม่พอหรอก
 
   เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เอนหลังพิงแบบหมดสภาพ ยกมือนวดขมับคลายความเครียดเกร็ง ไม่มีทาง ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือจากอีกฝ่ายแน่นอน
 
 
   สามวันให้หลัง ร่างสูงในสภาพที่ดูดีขึ้นโผล่มาทักทายด้วยรอยยิ้มราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน วันนี้ตอนเย็นแม่ไปตลาด เหลือผมคนเดียวเฝ้าบ้านจำต้องเปิดประตูให้พี่ชาย มือหนาถือถุงขนมคาดว่าจะเป็นของโปรดผม แทบอยากยกขาหน้าก่ายหน้าผาก ที่หายหัวไปนี่เพื่อสะสมพลังงานมารังควานผมใช่มั้ย ตอบ!
 
   “คิดถึงจัง”
 
   แหนะ มาถึงหยอด ผมทำหน้าเอือม เปิดประตูหลบทางให้พี่ชายเข้ามาในบ้าน เจ้าตัวลูบหัวทักทายเจ้าหมาน้อย ก่อนจะเลื่อนมาลูบหัวผม เฮ้ย! เพิ่งลูบหัวหมามาลูบหัวแมว เชื้อโรคมั้ยเนี่ย ผมปัดๆ มือพี่ชายออกเดินฮึดฮัดเข้าไปในบ้านโดยมีร่างสูงเดินตามต้อยๆ
 
   “กินขนมมั้ย เดี๋ยวพี่จัดใส่จานให้”
 
   เจ้าบ้านปรายตามอง แย่งถุงขนมจากมืออีกฝ่าย
 
   “ไม่ได้เป็นง่อย ทำเองได้ พี่มาทำไม” วาจาไร้เยื่อใยไม่ทำให้อีกคนสะท้าน
 
   “มาง้อเราไง” ผมกำลังจะอ้าปากย้ำว่าไม่กลับไปพร้อมพี่เฟย์แน่ เจ้าตัวรู้ทันยกมือปางห้ามญาติ “พี่ไม่ได้มาตื้อให้เรากลับ บอกแล้วว่าพี่เคารพการตัดสินใจของเรา ปอนด์เองก็ต้องเคารพการตัดสินใจของพี่นะ ที่จะมาขอเราคืนดี”
 
   โว้ย! ใครบ้านไหนมาบอกโต้งๆ ว่าง้อแบบนี้บ้าง อยากขยี้หัวให้เป็นรังนกพร้อมยันอีกฝ่ายออกจากบ้านชอบกล แต่เชื่อเถอะ ลองเหยียบเข้าบ้านมาแล้ว ต่อให้เอาช้างมาฉุดพี่เฟย์ไม่ยอมออกจากบ้านแน่ แกล้งทำเป็นใบ้ใส่แม่ง
 
   ปล่อยให้พี่เฟย์พูดคนเดียว ส่วนผมนั่งละเลียดขนมอย่างมีความสุข กินเสร็จเก็บจานล้างเมินอีกคนที่เดินตามหลังผมอย่างกับกลัวผมแปลงเป็นมดแล้วหนีไปงั้นแหละ แม่กลับมาเห็นผมกับพี่เฟย์ยังหลุดขำ 
 
   “เดินตามกันเหมือนแม่ไก่กับลูกไก่เลย”
 
   เหมือนตรงไหน! แม่ไก่บ้านใครตัวกระเปี๊ยกแค่นี้ ลูกไก่ตัวอย่างกับช้างแอฟริกา ไม่ทราบว่าเบ่งออกมายังไง ให้เทียบผมว่าเหมือนขี้ปลาทองมากกว่า ติดก้นสลัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุด หน้าด้านหน้ามึนที่สุด
 
   “เฟย์จะทานข้าวเย็นด้วยกันรึเปล่า” แม่ผมส่งสารพัดถุงของสดให้ผมรับไว้เดินเข้าบ้าน โดยมีพี่ชายแย่งไปถืออีกต่อหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาคืนชีพเป็นผู้ชายในอุดมคติของสาวทั่วโลก ตอบแม่ผมด้วยรอยยิ้ม
 
   “ครับ เดี๋ยวผมเป็นลูกมือช่วยแม่เอง”
 
   “ดีเลย ถ้างั้นเฟย์เตรียมอาหารไปนะ แม่ขอแว้บไปเคลียเรื่องเงินค่ากับข้าวกับเพื่อนบ้านก่อน” สิ้นคำแม่ผมแว้บไปจริงๆ ไม่ใช่หายตัวเหมือนสาวน้อยเวทมนต์ แม่เดินตัวปลิวไปบ้านเพื่อนที่อยู่ถัดไปไม่กี่หลัง
 
   พี่เฟย์ถือของเข้าครัวทำหน้าที่เป็นลูกที่ดียิ่งกว่าลูกชายแท้ๆ อย่างผมซะอีก อดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้ ต้องยอมเปิดปากพูดเหน็บสักหน่อย
 
   “ไม่รู้หรือไง แม่แค่ถามเป็นมารยาทเท่านั้นแหละ”
 
   “พี่ก็ตอบรับแม่จะได้ไม่เสียน้ำใจไง”
 
   ยกที่หนึ่งผมแพ้...
 
   “บ้านพี่ไม่มีข้าวกินไง ต้องมากินบ้านคนอื่น” ไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาโหดร้ายนะ แต่ปากมันไปเอง
 
   “มี แต่ไม่มีความสุข ในเมื่อไม่มีใครบางคนนั่งทานด้วย” พี่เฟย์พูดพลางลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ประโยคต่อมาทำให้ผมใจสะดุด
 
   “ตอนอยู่ที่ห้องคนเดียว กว่าจะรู้ตัวก็ดันทำของโปรดเราเต็มโต๊ะไปหมด ขนาดขนมยังเต็มตู้เย็นไม่มีคนทาน รอก็แต่ใครบางคนจะกลับมาเสียที”
 
   ริมฝีปากบางเม้มสนิท อย่ามาเล่นไม้นี้นะ
 
   “พี่คิดว่ามาง้อแบบนี้ผมจะยอมกลับไปด้วยง่ายๆ เหรอ”
 
   “ไม่คิด ดังนั้นพี่จะง้อเราไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี จนกว่าเราจะยอมกลับไปกับพี่”
 
   ผมส่งเสียงเฮอะในคอ พี่ชายไม่ว่าอะไร กลับไปจดจ่อวัตถุดิบทำอาหาร ปากพร่ำพูดไปเรื่อย
 
   “พี่เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่ใครเข้าใจ เบื้องหลังหน้ากากใบนั้นยังมีอะไรอีกมากที่คนอื่นไม่รู้ อาจจะทำผิดพลาด ทำให้ใครเสียใจ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่มั่นใจ...”
 
   ร่างสูงหยุดมือหันมามองสบด้วยแววตาลึกซึ้ง
 
   “พี่รักเรานะปอนด์”
 
   ความรัก... ทำให้หัวใจพองโตเต็มไปด้วยความสุข และเจ็บปวดได้ในคราวเดียวกัน พี่เฟย์เป็นผู้ใหญ่ พี่เฟย์เข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของผม ไม่เซ้าซี้ ไม่กดดัน เพียงแค่บอกในสิ่งที่ตัวเองอยากพูดและรอคอยอย่างใจเย็น พี่ชายก็เป็นซะแบบนี้ ผมถอนหายใจปล่อยความรู้สึกให้โอบล้อมพวกเราอย่างเงียบงัน
 
   แม่กลับมาหลังจากนั้น มื้ออาหารผ่านไปตามปกติ ที่ต่างจากเดิมคือผมไม่ค่อยคุยกับพี่ชายเท่าไหร่ ถามคำตอบคำ
 
 
   ทุกวันถ้าพี่เฟย์ไม่ติดธุระด่วนจะมาหาผมที่บ้านเสมอ บางครั้งก็โผล่ไปรับถึงมหาลัย เอาของกินมาฝาก เอาตุ๊กตาไปให้ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งจีบ วิธีจีบก็พื้นๆ แต่กลับให้ความรู้สึกดีอย่างประหลาด นึกเขินไม่น้อย ทำอย่างกับเป็นพวกเพิ่งหัดรักไปได้ ทั้งที่เคยคบกันจนถึงขั้นนั้น
 
   โทรศัพท์ของผมไม่เคยเงียบ จะต้องมีใครคนหนึ่งคอยโทรมาถามไถ่ชวนคุยเรื่องราวประจำวัน เวลาเปิดคอมก็มีหน้าต่างบานหนึ่งเด้งขึ้นมา ชวนให้คิดไปถึงสมัยเจอกันแรกๆ เจอในงานหนังสือครั้งแรก ตามด้วยคุยผ่านเน็ต พัฒนาความสัมพันธ์เป็นมือถือ ก่อนจะพบหน้ากันอีกครั้งและผมย้ายไปอยู่กับพี่ชาย
 
   หากนับที่ผ่านมาพี่เฟย์ดูแลผมเป็นอย่างดี คอยเป็นที่ปรึกษา ให้พึ่งพิง ช่วยเหลือทุกอย่างโดยไม่ปริปากบ่นหรือแสดงท่าทีรำคาญเลยแม้แต่ครั้งเดียว จะบอกว่าผมมีทุกวันนี้ส่วนหนึ่งเพราะพี่ชายก็ไม่ผิดนัก
 
   เจอครั้งแรกช่วยเหลือโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน คอยดูแลเอาใจใส่อยู่กับผมยิ้มและหัวเราะไปด้วยกัน ยอมทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อให้ผมมีความสุข พี่ชายไม่ชอบความวุ่นวายก็ยังตามไปไหนมาไหนเป็นเพื่อนผม เจ้าตัวขี้รำคาญยังทนกับความเอาแต่ใจของเด็กคนหนึ่ง พี่เฟย์โลกส่วนตัวสูง ขนาดเพื่อนยังไม่เปิดประตูต้อนรับ กับผม... พี่ชายยอมให้เดินเข้าไปภายในจิตใจอย่างง่ายดาย
 
   ในวันที่ผมท้อ ในวันที่ผมเสียใจ หันไปด้านข้างมักมีพี่ชายอยู่ด้วยเสมอ มือใหญ่แสนอบอุ่นลูบหัวผมเบาๆ น้ำเสียงทุ้มนุ่มคอยบอกว่าไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น พี่จะอยู่กับผมตลอด
 
   คุณคิดว่าชีวิตของเราจะมีใครสักคนทำให้ขนาดนี้เหรอ? ไม่ใช่พี่น้อง ไม่ใช่ญาติ ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่ยอมมอบให้ทุกอย่าง
 
   และกับคนแบบนั้น คนสำคัญของผม เขาแค่ทำผิดพลาดเพียงครั้งเดียวเทียบไม่ได้กับความดีที่ผ่านมา คงถึงเวลาแล้วที่ผมจะให้อภัย ซึ่งโอกาสนั้นเข้ามาหาโดยไม่รู้ตัว
 
   ไม่ว่าพี่เฟย์จงใจหรือบังเอิญ คีย์การ์ดห้องพี่ชายตกอยู่ที่บ้านผมเมื่อคืน นี่เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนที่ผมกลับมาเหยียบห้องนี้อีกครั้ง ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ของของผมวางอยู่ยังไง ก็อยู่แบบนั้น บ่งบอกว่าเจ้าของห้องรอให้ผมกลับมาเสมอ
 
   มองเวลา ตอนนี้พี่เฟย์ยังไม่เลิกงาน ถ้างั้นผมนั่งเล่นมือถือรอเงียบๆ แล้วกัน
 
   เข็มสั้นชี้ที่เลขเจ็ด ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากภายนอกส่องเข้ามาพอให้เห็นอะไรรางๆ ผมผล็อยหลับไปบนโซฟา มือถือยังแปะคาอยู่ที่หน้า ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเป็นเสียงปลุก ผมผงกหัวขึ้นมองเงาร่างหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ทันทีที่เขาเห็นผม เสียงเข้มพูดอย่างน่ากลัว
 
   “นั่นใคร!”
 
   ผมสะดุ้งโหยงเด้งผึงยืนตัวตรงตามประสาคนขวัญอ่อน จังหวะเดียวกับที่มือหน้าเอื้อมไปเปิดไฟ ผมหรี่ตายกมือป้องแสงที่สว่างวาบขึ้นมา พี่เฟย์ยืนนิ่งมองภาพผมอย่างไม่อยากเชื่อ กระเป๋าเอกสารในมือ สูทตัวนอกบนแขนถูกปล่อยทิ้งบนพื้นไร้การสนใจ เจ้าตัวก้าวฉับๆ คว้าผมเข้าไปกอดแน่น
 
   ความอบอุ่นที่ถ่ายเทมา กลิ่นหอมอันคุ้นเคยทำให้ผมยกแขนกอดตอบ ร่างสูงทิ้งกายคุกเข่าลงทั้งที่อ้อมแขนยังกอดเอวผมไว้ไม่ยอมปล่อย
 
   ถึงจะบอกว่าที่ผ่านมายังเจอพูดคุยกันบ้าง แต่พี่ชายไม่เข้าแตะเนื้อต้องตัวเกินความจำเป็นเลยสักครั้ง มีคราวนี้แหละที่กอดซะเต็มแขน คงจะลืมตัวสินะ
 
   “ปอนด์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
 
   เจ้าบ้านถามเสียงอู้อี้เพราะยังซุกหน้าอยู่กับพุงผอมๆ ของผม
 
   “ประมาณหกโมง ผมเอาคีย์การ์ดมาคืน”
 
   “อย่า... อย่าพูดแบบนั้น อย่างน้อยๆ ก็ตอนนี้” พี่เฟย์พูดเสียงสั่น ความรักทำให้ผู้ใหญ่คนหนึ่งถึงเปลี่ยนร่างเป็นเด็กโค่ง ใครสลับตัวพี่ชายของผมไปรึเปล่าเนี่ย ผมยกมือลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีความหวัง
 
   “กลับไปอยู่กับพี่เถอะ ห้องนี้จะเป็นบ้านไม่ได้ถ้าไม่มีปอนด์ อย่าทิ้งพี่เลยนะครับคนดี ความสุขของพี่คือการได้อยู่กับปอนด์นะ”
 
   เสียงทุ้มสั่นวอนขอ ผมก้มมองดวงตาสั่นไหวคู่นั้น หนึ่งเดือนคงพอแล้วสำหรับอีกฝ่าย ผมย่อตัวลงนั่งแล้วโผกอดซบแผ่นอกกว้างที่คอยปกป้องผมเสมอมา เจ้าของอ้อมแขนชะงักค้าง ก่อนจะยกมือสั่นเทารวบกอดผมเอาไว้ ฝังใบหน้ากลับกลุ่มผมนุ่ม สูดกลิ่นหอมที่โหยหามานาน
 
   “ผมให้อภัยพี่แล้ว เราจะกลับมาอยู่ด้วยกัน”
 
   ทิฐิมันกินไม่ได้ หากคนเรายอมถอยให้กันคนละก้าว สิ่งที่ได้มามันคือความสุข ดีกว่าดื้อดึงจนเจ็บทั้งสองฝ่าย
 
   “ขอบคุณ ขอบคุณที่กลับมา ปอนด์ พี่รักเราจริงๆ นะ”
 
   “อืม... ผมก็รักพี่”
 
   เสียงสะอื้นในคอของร่างสูงทำให้ขอบตาผมร้อนผ่าว เรากอดกันเงียบๆ อยู่บนพื้นห้อง เสียน้ำตาเพราะความดีใจ มือหนายกขึ้นซับน้ำตาผมอย่างอ่อนโยน ขณะยิ้มบางจนผมยิ้มตาม
 
   หลังจากปรับอารมณ์อ่อนไหวกันสักพัก พี่เฟย์ย้ายมานั่งบนโซฟาโดยมีผมนั่งอยู่บนตัก ถูกกอดรวบราวกับว่ากลัวผมจะหายเป็นอากาศ เจ้าตัวจับมือผมไปจูบซ้ำๆ บ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้ง
 
   “ปอนด์รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองใจแข็งแค่ไหน ขนาดที่พี่ยังกลัวว่าเราจะไม่ยอมยกโทษให้ คิดในแง่ร้ายไปต่างๆ นานาวันหลังไม่เอาอีกแล้ว พี่จะไม่ทำให้เราโกรธเด็ดขาด เข็ดจริงๆ สาบานได้” คำพูดเปิดใจทำให้ผมหัวเราะ จับมือหนามาเขี่ยเล่น
 
   “ผมเชื่อว่าพี่จะไม่ทำอีก แต่อย่างอื่นก็ห้ามทำนะ ห้ามใช้เสียงหรือท่าทางน่ากลัวใส่ผมด้วย เวลาพี่โกรธหรือโมโหอะไร พี่ห้ามกลับห้อง ไปสงบสติอารมณ์ที่อื่นก่อนเข้าใจรึเปล่า”
 
   งานนี้ผมจริงจังนะ จะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเด็ดขาด!!
 
   “จ้าๆ เข้าใจแล้ว ให้พี่ไปเปลี่ยนชื่อคอนโดเป็นของเราเลยดีมั้ย” พูดพลางหอมแก้มฟอด ผมใช้มือถูเช็ดน้ำลาย
 
   “ก็ดีเหมือนกัน จะได้รับประกันว่าพี่ไล่ผมออกจากห้องไม่ได้อีก” ผมตอบไม่คิด พี่ชายยิ้มบาง ใครจะรู้ล่ะว่าหลังจากนั้นพี่ชายดันทำจริง! คอนโดห้องชุดสุดหรูใจกลางกรุงเปลี่ยนชื่อเจ้าของกะทันหัน กว่าผมจะรู้ก็หลังจากนั้นอีกนาน

[❣☾月亮☽❣]

   ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี       

[takara]

อิอิ คืนดีกันแล้วอะดีจัง

[Silver Fish]

  ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี      

แก้ไขแล้วครับ แต่รังควานมัน น หนูไม่ใช่หรือ?

[Min*Jee]

น้องใจแข็งจริงๆ หนึ่งเดือนนี่ยาวนานสำหรับพี่ชายเนาะ
ทำได้ดีมากค่ะลูกกกกกกกก
คราวนี้มีอะไรก็พูดกันนะคะ น้องดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลย มีสั่งสอนพี่เฟย์ด้วย
รอตอนต่อไปน้อออ

[Billie]

 

[fannaio]

พี่เฟยยยยยย์ อิอิ

อยากให้น้องปอนด์งอนนานกว่านี้อีกนิดนะ แต่อย่างที่นุ้งปอนด์กล่าว จะมีสักกี่คน ลดทิฐิไปเถอะ

สุดท้าย ช็อกแพร๊บบบบ โอนชื่อให้กันเลยทีเดียว   

ท้ายสุด กอดคนเขียนแน่นๆจ้า

[❣☾月亮☽❣]

  ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี      

แก้ไขแล้วครับ แต่รังควานมัน น หนูไม่ใช่หรือ?

แหะๆ คนเขียนถูกแล้วจ้า ซอรี่เรามึนเอง เจออีกคำจ้ะ เด็กโข่ง เขียนเป็นโค่ง

[MayA@TK]

 

พี่เฟย์คงเข็ดน่าดู ตั้งเดือนกว่าน้องจะให้อภัยแล้วยอมกลับมาอยู่ด้วย

 

[gayraygirl]

จำไว้เป็นบทเรียนเลยจ้าพี่เฟย์จะได้ไม่ทำอีก

[manami_01]

เฟย์อย่าลืมไปสู่กับแม่ยายล่ะกำลังรอคำสารภาพอยู่นะ

[Yara]

ถึงน้องปอนด์จะดูเด็กแค่ไหน แต่นิสัยไม่เด็กนะคะ พี่เฟย์ซึ้งเลยคราวนี้

[iceman555]

 

[NuTonKaw]

 o13หนูใจแข็งมากเลย พี่เค้าก็พยายามมากๆ

ดีแล้วฐิทิมันไม่ทำให้มีความสุขหรอกนะ

[seaz]

ยังไงก็ค่อยๆ คุยกันล่ะ คู่กันแล้วก็ต้องคุยทุกปัญหา ไม่ใช่ว่าเก็บไว้คนเดียว

[fay_13]

  ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี      

แก้ไขแล้วครับ แต่รังควานมัน น หนูไม่ใช่หรือ?

แหะๆ คนเขียนถูกแล้วจ้า ซอรี่เรามึนเอง เจออีกคำจ้ะ เด็กโข่ง เขียนเป็นโค่ง

 เด็กโข่ง, เด็กโค่ง น. เด็กที่มีอายุมากกว่าและมักจะตัวโตกว่าเด็กคนอื่นในรุ่นเดียวกัน

** อ้างอิงพจนานุกรมคำใหม่ เล่ม ๑ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน**

ดังนั้นใช้ด้วยกันได้ค่ะ เพียงแต่เราจะคุ้นหูคำว่าเด็กโข่งมากกว่าเท่านั้นเอง

[JokerGirl]

ว่าแล้วต้องมีเหตุผลที่พี่เฟย์ทำอย่างนั้นกับปอนด์ แต่ก็เข้าใจปอนด์นะโดนงั้นก็ต้องเสียใจ อย่าทำน้องเสียใจอีกนะพี่เฟย์ไม่งั้นโดนไล่ออกจากบ้านเองแน่ๆ5555 โล่งอกที่น้องใจอ่อนกลับมาอยู่บ้านแล้ว

[p_phai]

 

[powvera]

มีปัญหาอะไรต้องคุยกัน  ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นเรื่องใหญ่

สุดท้ายทั้งสองคนก็ต้อง เศร้าเสียและทุกข์ใจไม่ต่างกัน

    

[nightfall]

หูย โชคดีมากที่มาอ่านตอนที่ดราม่าจบแล้ว
ไม่งั้นค้างแรงงงง -.,-

สนุกมากค่ะ น่ารักกก ><
นี่ตามมาจาก Charm Online เลยนะ ^[++++]^V

[Silver Fish]

หูย โชคดีมากที่มาอ่านตอนที่ดราม่าจบแล้ว
ไม่งั้นค้างแรงงงง -.,-

สนุกมากค่ะ น่ารักกก ><
นี่ตามมาจาก Charm Online เลยนะ ^[++++]^V

  เขินนน อย่าลืมลองไปอ่านซันโป้ดูนะครับ คู่นี้ฮาร์ดคอ เมามันแน่นอน http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51735.msg3298900#msg3298900