พี่เฟย์หวงน้องขนาดนี้ต้องรีบสแกนเจ้าโป้แล้วล่ะ อาจได้สปายแถมไม้กันหมาด้วยไปในคราวเดียว
ขอบคุณจ้า รอตอนต่อไป
พี่เฟยก็คงยังคงต้องตอดเล็กตอดน้อยได้อย่างเดียวน่าสงสาร
คงอยากกินเจ้าแมวขี้อ้อนเต็มแก่แล้ว
ส่วนโป้กับซันนี่ทะเลาะกันแบบนี้เดี๋ยวลูกดกเต็มบ้านเต็มเมืองหรอกคิคิ
ส่วนมิกนี่น่าจะมีเสื่ย หรือมาเฟียมาหลงชอบเลยโดนตามที่หายไปนี่เพราะไม่ให้ออกมาเนื่องจากมิกจะหนีเปล่า?
:ling3:
อยากเห็นปอนด์ไปซุกในเบอร์เกอร์บ้างงงงงงงงงงง :ling1: (อันมันใหญ่ขนาดให้คนไปซุกนอนได้เหรอคะ?)
เป็นพี่เฟย์นี่ฟินจริงๆ อิจฉา!!
ก็เด็กมันยั่ว
:เฮ้อ: ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี :pig4: :L1:
:เฮ้อ: ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี :pig4: :L1:
แก้ไขแล้วครับ แต่รังควานมัน น หนูไม่ใช่หรือ?
:เฮ้อ: ดูเหมือนคู่หลักจะจบแล้ว ซึ้งดีค่ะ ชอบนะ ตามจีบน้องใหม่เลย จีบเวอร์ชั่นคนโตแล้ว
ตอนแรกๆเล่นคบไปคบมาไม่เหมือนจีบอะ เหมือนหลอกล่อเยาวชนมากกว่า ฮ่า
มีคำผิด รังควาญ, ดูแลผมเป็นอย่างดี :pig4: :L1:
แก้ไขแล้วครับ แต่รังควานมัน น หนูไม่ใช่หรือ?
แหะๆ คนเขียนถูกแล้วจ้า ซอรี่เรามึนเอง เจออีกคำจ้ะ เด็กโข่ง เขียนเป็นโค่ง
หูย โชคดีมากที่มาอ่านตอนที่ดราม่าจบแล้ว
ไม่งั้นค้างแรงงงง -.,-
สนุกมากค่ะ น่ารักกก ><
นี่ตามมาจาก Charm Online เลยนะ ^[++++]^V
วายที่3 งานคอสเพลย์
นอกจากงานหนังสือแล้ว ยังมีอีกงานหนึ่งที่เหล่าโอตาคุชายหญิง และบรรดาสาวกวายทั้งหลายสนใจมาก นั่นก็คือ.... งานคอสเพลย์!
แล้วยิ่งงานคอสไหนผสมกับพวกคอมมิก ขายพวกนิยาย การ์ตูน โดจิน งานเกี่ยวกับการ์ตูนเข้าไปด้วย ยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่ ตอนนี้ผมมีเป้าหมายใหม่ครับ นั่นก็คืองานนี้แหละ ผมอยากไปดูคนอื่นคอสเพลย์ อยากแต่งตัวเล่นๆ ไปซื้อของด้วย รายการที่อยากพิมพ์ไว้ในมือถือครบ วิธีการไป กฎการเข้างาน ศึกษามาพร้อมสรรพ
ขาดอยู่อย่างหนึ่ง ผมไม่มีเพื่อนไปอะ กระซิกๆ เพื่อนผมไปก็จริง แต่ขานั้นต้องเฝ้าบูธขายของ ของตัวเอง ออกมาป้วนเปี้ยนเล่นกับผมไม่ได้ เพื่อนคนอื่นที่ไปทางนั้นก็คอสเหมือนกัน ไปกับเพื่อนอีกกลุ่ม ผมไปแจมก็ใช่ที่ ไม่รู้จัดด้วย
เหลือตัวช่วยคนสุดท้าย... ถ้าคนนี้ไม่ไป ผมคงได้ลุยเดี่ยวของจริง ผมนั่งลังเลอยู่หน้าจอคอม ที่เปิดเอ็มค้างไว้ ชื่อคนนั้นกำลังออนอยู่ ผมยังไม่กล้าทักไป
นับตั้งแต่วันที่ไปเจอกันรอบสอง แลกหนังสือกัน หลังจากนั้นก็มีนัดเจอกันบ้างตามประสา แต่ไม่บ่อย นานๆทีจะนัดสักทีเพราะพี่เขาไม่ค่อยว่าง ผมเองก็ติดเรียน ดีหน่อยตอนนี้ผมปิดเทอมอยู่ เหลือแค่ทางนั้นต้องทำงานตามปกติ ผมกำลังจะขึ้นม.5แล้วครับ
ผมจะชวนพี่เขาไปงานคอสอาทิตย์หน้า เจ้าตัวจะว่างไหมหว่า มันตรงกับวันหยุดอยู่นะ แต่กลัวว่าจะติดพวกงานด่วนจัง เอาวะ สู้ๆ ลองถามไปก่อนแล้วกัน ลุย!
Ponda : ดีฮะพี่
fay_ie : ไงเรา ทักช้ากว่าปกติ ติดเกมล่ะสิ
Ponda : ไม่ใช่สักหน่อย! เอ่อ...วันอาทิตย์นี้พี่ว่างป่าว
fay_ie : ว่างนะ จะนัดเจอรึไงเรา
Ponda : ก็ไม่เชิง แบบ มันมีงานคอสอะ ขายพวกของการ์ตูนในงานด้วย ผมว่าจะไปอยู่
พี่เขานิ่งไป ผมนั่งลุ้นอยู่หน้าจอ สักพักถึงถามกลับมา
fay_ie : เราไปกับใคร นัดเพื่อนไว้รึเปล่า?
Ponda : เจอเพื่อนที่นู่นอะ แต่เพื่อนเฝ้าบูธ ผมว่าจะไปเดินซื้อของแล้วก็กลับ แต่งเล่นๆแค่นั้น
fay_ie : หืม? อยากให้พี่ไปด้วยเหรอ?
เจอคำถามงี้เข้าไป ผมนั่งตัวแข็งทื่อ เหมือน คือจริงๆแล้วก็อยากให้ไปแหละ แต่แบบ จะให้พูดมันก็... ใครจะไปยอมรับง่ายๆกัน!
Ponda : เผื่อพี่มีของอะไรอยากซื้อไงฮะ งานนี้ของน่ารักๆเยอะนะ มีพวกวายด้วย
fay_ie : หึหึ
อ๊ากกก พิมพ์กลับมาแบบนี้ อย่างกับมีภาพฉายขึ้นมาเลย อีกด้านพี่ชายสุดหล่อคงกำลังขำผมอยู่แน่ๆ โดนรู้ทัน ฮึ่ย เขินหนักกว่าเก่าอีก ใครก็ได้ เอาปูนมาฉาบหน้าให้ผมที
Ponda : ขำอะไรพี่
fay_ie : อยากให้พี่ไปด้วยก็บอกมาสิ...
ฉ่า...ความร้อนพุ่งขึ้นหน้า แทบอยากเอาหัวโขกคีย์บอร์ด
Ponda : ป่าวสักหน่อย ก็แค่ถามดู
fay_ie : อ่าฮะ... แล้วจะให้พี่ไปด้วยมั้ย?
ผมนั่งนิ่งอยู่หน้าคอม มองข้อความที่พี่เขาตอบกลับมาแบบเหม่อๆ อยากให้ไปด้วยมั้ย...อยาก อยากสุดๆเลย ไม่งั้นคงไม่ชวนหรอก แต่... ริมฝีปากเล็กเม้มสนิท กลั้นใจพิมพ์ทั้งที่แอบสั่นๆ
Ponda : พี่จะไปด้วยป่าวล่ะ
fay_ie : อืมมม ไปก็ได้... ไม่งั้นเดี๋ยวเด็กน้อยแถวนี้จะงอนพี่ที่ไม่ยอมไปด้วย
ต่อจากนี้ไม่ต้องพงต้องพิมพ์มันแล้วครับ ผมละจากจอคอม กระโดดขึ้นเตียง คว้าผ้าห่มมากอด กลิ้งไปกลิ้งมาทึ่งหัวตัวเองเหมือนคนบ้า เห็นแม่ยืนทำหน้าเหมือน เด็กนี้ไม่ใช่ลูกฉัน อยู่หน้าประตูผมถึงได้สติ ยิ้มให้แม่ เดินเข้าไปกอดเอวออดอ้อนจนโดนดันหัวออก
“เมาอากาศรึไงน้องปอนด์ แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ลงไปช่วยจัดโต๊ะกินข้าวเร็ว”
“คร้าบ”
ผมรับคำว่าง่าย ไหลไปบอกพี่เฟย์ว่าขอตัวไปกินข้าว แล้ววิ่งทั่กๆ ลงไปชั้นล่าง กินเสร็จผมเป็นคนเก็บโต๊ะล้างจาน เอาขยะไปทิ้ง หยอกเล่นกับเจ้าหมาที่บ้านสักหน่อย ค่อยขึ้นมานั่งเล่นคอมต่อ พวกเราคุยกันจนดึก สุดท้ายพี่เขาก็ไล่ผมไปนอน ผมเลยต้องหอบสังขารตัวเองไปอาบน้ำมานอนกลิ้งเฝ้ารอวันที่จะได้ไปงานคอสเพลย์ ดูท่าผมชักจะเริ่มอาการหนักแฮะ
และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ผมเตรียมชุดใส่กระเป๋า ไม่คิดเปลี่ยนจากบ้าน ถึงมันไม่ได้ชุดหรูหราอะไร แต่ถ้าให้ใส่ไปคงไม่ไหว เด่นตายชัก
โชคดีที่งานจัดขึ้นไม่ไกลจาก BTS แค่นั่งยาวไปลงเดินต่ออีกหน่อยก็ถึง ผมนัดกับพี่เฟย์ไว้ที่สถานีนั้นแหละ พอลงจากรถเดินลงมาประตูทางออกตามนัด ร่างสูงเด่นเข้าตาเป็นคนแรก หนุ่มวัยทำงาน สลัดมาดพนักงานบริษัท ใส่เสื้อยืดสีดำคอวีพอดีตัวทำให้เห็นสัดส่วนปานนายแบบรางๆ กางเกงยีนเซอร์ๆ กับรองเท้าสุดเท่ ยืนหล่อเช็คกล้องถ่ายรูปที่คล้องอยู่ตรงคอ มือข้างถึงถือถุงกระดาษ
นึกอยากหมุนตัวกลับ หลายคนที่มางานเดียวกัน บางคนแต่งชุดคอสเพลย์แล้ว พากันมองแบบเหลียวหลัง งานนี้ยิ่งเป็นงานเกี่ยวกับพวกของวายซะด้วยสิ อินเมจเมะสุดเพอร์เฟคกระตุ้นต่อมจิ้นเหล่าบรรดาสาววายดีนักแล รวมถึงผมด้วย ถ้าผมไม่ได้เป็นคนที่นัดมาอะนะ
ใบหน้าหล่อเหล่าเงยขึ้นมอง เห็นเด็กน้อยที่รอยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้คิดอะไรมาก เลยเดินเข้าไปหาเองซะเลย
“ปอนด์ ทำไมยืนนิ่งงั้นล่ะ จะแต่งคอสเพลย์ด้วยไม่ใช่เหรอ ไปเปลี่ยนชุดสิ พี่รอถ่ายรูปอยู่”
พี่รอถ่ายรูปอยู่…
พี่รอถ่ายรูปอยู่...
คำนี้วนเวียนอยู่ในหัว มือกำสายเป้แน่น เดินเหมือนหุ่นยนต์ เรียกเสียงหัวเราะจากคนข้างๆ พอเห็นแววว่าจะชนชาวบ้าน ต้องคอยคว้าจับ สุดท้ายจูงพาไปที่ห้องน้ำให้เปลี่ยนเสื้อผ้า
นักคอสเพลย์ชายดูจะน้อยกว่าผู้หญิง ส่วนใหญ่มักจะแต่งมาจากที่บ้านมากกว่า เพราะชุดตัวละครชายไม่ค่อยมีอะไรมากนัก เฉพาะบางตัวนะ ผมยิ่งง่ายใหญ่ ถอดเสื้อเปลี่ยนชุดแปบเดียวเสร็จ ไม่ต้องแต่งหน้าเซตผมอะไร สไตล์หัวยุ่งๆผมนี้แหละแจ่มระ
ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดปกกะลาสีเด็กผู้ชาย เสื้อสีขาว ปกสีน้ำเงินกับผ้าสีเดียวกัน กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน ถุงเท้าสีขาว ปิดท้ายด้วยรองเท้านักเรียนแบบญี่ปุ่นที่ลงทุนซื้อมาใหม่ เท่านี้ก็เรียบร้อย ตัวนี้ผมสั่งซื้อทางเน็ต ซักรีดแล้วหอมฟุ้งด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่ม รับประกันด้วยแม่ผมเลย
“พี่เฟย์ ผมมาแล้ว”
ผมดึงๆชายเสื้อเรียกคนตัวโตที่ยืนรออยู่ พอพี่เฟย์หันมาเห็นผม ติดสตั๊นไปชั่ววูบ ผมเอียงคอมองงงๆ
“อะแฮ่ม น่ารักมากเลย ปะ เราเข้าไปในงานดีกว่า”
คนตัวโต รับเป้ใส่เสื้อผ้ามาสะพายไว้แทน แล้วจูงมือเด็กน้อยเข้าไปในงานท่ามกลางสายตาทุกคนที่มองเห็น ในใจเฟย์ตอนนี้ช่างแตกต่างกับสีหน้าปกติ แวบแรกที่เห็นเด็กน้อยน่ารักในชุดปกกะลาสี ผมนุ่มอย่างกับขนแมวดูยุ่งๆ ให้อารมณ์เหมือนลูกแมวซุกซน ดวงตากลมโตสีดำ ปากนิดจมูกหน่อย ทั้งที่อยู่ม.ปลาย หน้าตากลับเด็กมากจนน่าตกใจ
อยากอุ้มกลับบ้านว้อย!!!
“พี่เฟย์ๆ เป็นอะไรไปเหรอฮะ”
“ป่าวๆ พี่แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ ตรงนั้นมีของคอสเพลย์ด้วยไปดูหน่อยมั้ย”
“ไปๆ ผมอยากได้หูแมวพอดีเลย”
ร่างเล็กเป็นฝ่ายลากพี่ชายไปแทน หยุดยืนดูอยู่ตรงร้านขายพวกของคอสเพลย์ มีพวกหูหางแมว ปลอกคอ ชุดคอสเพลย์แบบเป็นเซต หูกระต่าย และอีกสารพัด
ดวงตาคมไปสะดุดเข้าไปหูแมวดำขนนุ่ม ด้านในเป็นผ้าสีชมพูอ่อน ใกล้ๆกันมีหางแมวยาวแบบดัดได้ใช้ขนแบบเดียวกัน ถัดไปอีกหน่อยเป็นถุงมืออุ้งเท้าแมวมีปุ้มเท้านุ่มๆสีชมพู ไม่รู้อะไรดลใจ เฟย์เลือกหยิบเซตนี้ให้พนักงาน แถมเลือกปลอกคอแบบเป็นริบบิ้นสีดำติดกระพรวน กับริบบิ้นสีแดงเส้นเล็กอีกสองสามเส้น
อาศัยช่วงที่เด็กน้อยกำลังสนใจดูของอย่างอื่น ยืนถักปลอกคอด้วยริบบิ้นขึ้นมาใหม่ เป็นเส้นสีดำสลับแดง แล้วจัดการใส่ให้คนข้างตัวซะเลย แถมที่คาดผมหูแมวดำ ติดหางพร้อม ปิดท้ายด้วยถุงมือแมวใส่มือเล็ก คนโดนจับแต่งตัวก้มมองตัวเอง พอจะอ้าปากทักเรื่องคนจ่ายเงิน กลับถูกขัดซะนี้
“เหมาะมากเลย เดี๋ยวเดินดูของ ซื้อจนครบแล้วไปถ่ายรูปด้านนอกกันดีกว่า”
ผู้ใหญ่มีสกิลหลอกล่อสูงลิบ จูงมือลูกแมวให้เดินตามต้อยๆ ได้ยินเสียงกระพรวนใสๆดังอยู่ข้างๆ หลายคนที่เห็นต่างมองตามกันจนแทบเหลียวหลัง เสียงซุบซิบมีให้ได้ยินไม่ได้ขาด
“น่ารักจังเลย พี่ชายกับน้องชายรึป่าว”
“ไม่หรอก ต้องคบกันแน่ๆ”
“บ้าหน่า แบบนี้ก็เข้าข่ายกินเด็กสิ กรี๊ด กินเด็กเป็นอมตะ”
เห็นพี่เฟย์สะดุดเข้ากับประโยคสุดท้าย ผมเองได้ยินเต็มสองหู ทั้งขำทั้งเขินในเวลาเดียวกัน เอาเป็นว่าถ้าแต่งออกมาแล้วไม่ดูแย่ก็โอเคล่ะนะ ผมเลยไม่คิดถอดพร็อพพวกนี้ออก ยกเว้นถุงมือ เพราะต้องหยิบจับซื้อของที่อยากได้ ผมวนเวียนไปทุกร้าน บางร้านเดินผ่านแล้วผ่านอีกถึงตัดสินใจซื้อได้ บางอย่างสนใจ แต่กลับไม่ซื้อก็มี
ของที่ซื้อมาก็มีพวก โดจิน หนังสือการ์ตูนออริ ยัดใส่เป้ที่พี่ชายสะพายไว้ น่าเสียดายนิดหน่อย เพื่อนผมเพิ่งโทรมาบอกว่า ติดธุระกะทันหันเลยไม่ได้มาที่บูธ แต่ฝากคนอื่นมาแทน ผมไม่รู้จักเลยไม่เข้าไปหา หลังซื้อของเสร็จ ตัดสินใจออกจากฮอลล์เลย
ด้านนอกมีลานโล่ง กับโซนพื้นหญ้า ต้นไม้บ้าง คนแต่งชุดคอสเพลย์กับตากล้องอยู่กันแบบระรานตา แต่ละคนแต่งชุดมาจัดเต็มมาก ผมมองด้วยความตื่นเต้น กลุ่มไหนกำลังยืนให้ถ่ายรูป ผมก็ลากพี่ชายเข้าไปถ่ายเก็บภาพให้ด้วย คนตัวโตส่ายหัวกับลูกแมวตัวน้อยแสดงอาการดีใจแบบไม่ปิดบัง หารู้ไม่ ตากล้องที่มาด้วยนี้แหละ แอบถ่ายรูปไปเป็นโหลๆ และคอยกันท่าพวกท่าทางไม่น่าไว้ใจ ที่คิดจะเข้ามาใกล้ลูกแมวที่กำลังเริงร่า
“พี่ๆ ตรงนั้นมันเมะวายที่กำลังดังตอนนี้นี่นา สุดยอดเลยอะ เหมือนมาก ทั้งชุด ทั้งทรงผม คนถ่ายรูปเต็มเลย”
“ใจเย็นๆ เขาไปวิ่งหนีไปไหนหรอกหน่า วิ่งมากระวังสะดุดล้มนะ”
“ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นสักหน่อย”
ผมหันไปบ่นอุบอิบใส่ พอดักับมีผู้หญิงในชุดโลลิต้ากับชุดเมดสองคนเดินมาทางพวกเรา
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ขอถ่ายรูปหน่อยคะ” สาวชุดเมดถาม ผมพยักหน้ารับหงึกหงัก ตั้งแต่ออกมาจากฮอลล์มีคนอื่นมาขอถ่ายรูปผมบ้างเหมือนกัน ทุกคนสุภาพใจดี แรกๆก็เขิน เกร็งๆอยู่บ้าง ช่วงหลังคงเริ่มชิน
“ได้ครับ ถ่ายตรงไหนดี?”
ผมถามแบบนี้เพราะบางคนเขาขอให้ไปถ่ายคู่กับคนอื่นด้วย ว่าตามจริง ถ้าไม่มีพี่เฟย์อยู่ ผมคงโดนฟัดจนขนยับแหงๆ
“ตรงนี้ก็ได้ค่ะ แต่... คุณพี่ชายช่วยอุ้มคุณน้องชายหน่อยได้รึเปล่าคะ เอ่อ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...”
“ได้สิ”
เสียงทุ้มตอบรับ พร้อมกับตัวผมที่ถูกอุ้มจนตัวลอยจากพื้น พี่ชายแข็งแรงมาก อุ้มผมด้วยแขนข้างเดียวสบายๆเลย เหมือนเวลาพ่อบ้านปีศาจอุ้มนายน้อย ผมได้ยินเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ที่น่าทึ่งกว่านั้นคือ คนแถวนั้นหลายคนแห่กันมาถ่ายรูปพวกเราสองคน
“กรี๊ดดด น่ารัก โชตะๆ”
“พี่ชายกับน้องชาย ฟินพะยะคะ ตายไปไม่เสียดายแล้ว”
“ขอบคุณตัวเองที่เลือกมางานนี้!”
เจอแบบนี้เข้าไป ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยิ้มให้คนอื่นถ่ายรูป พี่เฟย์ดูไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกินขึ้นเลยแม้แต่น้อย ไม่สิ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนงานหนังสือแล้ว ถ่ายรูปไปถ่ายรูปมาจนผมเริ่มจะเหนื่อยกับการแอ๊กท่าแบบที่คนนั่นคนนี้บอก
พี่ชายสังเกตเห็นเลยกระทำการอุอาจแทบฆาตกรรมหมู่ในงาน ริมฝีปากได้รูปหอมแก้มนุ่มคนที่อุ้มอยู่เร็วๆ เสียงกรี๊ด เสียงรัวชัตเตอร์หนักขึ้นกว่าเก่า ส่วนผมอึ้งอ้าปากค้าง พอได้สติต้องยกมือที่สวมถุงมือแมวมาปิดหน้าแดงๆของตัวเอง จำต้องซุกหน้ากับบ่ากว้าง
“น้องของผมเหนื่อยแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
คำพูดแสนสุภาพ น้ำเสียงชวนฟัง ทำให้ทุกคนเคลิ้มไปชั่วขณะ ยอมเปิดทางปล่อยให้คนตัวโตอุ้มลูกแมวน้อยออกไปโดยดี เด็กน้อยบางคนดูท่าคงไม่อยากดูคนอื่นคอสเพลย์ต่อแล้ว เฟย์เลยอุ้มพาออกมาซะเลย
“พี่ เดี๋ยวๆ ผมยังไม่เปลี่ยนชุดเลยนะ”
ผมทักท้วงเมื่อเห็นว่าอีกคนจะพาเดินออกไปทั้งแบบนี้จริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ถอดแค่พวกพร็อพออกก็พอ เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน มีขนมเอาไปฝากแม่ด้วย ขืนให้เราถือไป คงเละหมดก่อนถึงมือแม่พอดี”
“ไม่ใช่แบบนั้นสิ ถึงจะเอาพวกนี้ออก แต่ชุดมันก็ยังเด่นอยู่นะ อีกอย่าง มันไม่เกี่ยวกับเรื่องพี่ไปส่งเลยนี่นา”
“เหมือนชุดไปเที่ยวแหละ เอ้า เรียบร้อย ไปกันเถอะ”
หูหางถุงมือ พร้อมปลอกคอริบบิ้น ถูกถอดไปเก็บในกระเป๋าเป้ของผมจนหมด นึกอยากประท้วงใจจะขาด แค่ตัวโดนลากขึ้นรถไฟฟ้าไปเรียบร้อย คนมองกันให้พรึบ น่าอาบจริงๆ คนข้างๆไม่สำนึก หัวเราะเบิกบานจนผมหมั่นไส้ใส่ศอกไปทีนึง เลยโดนหยิกแก้มกลับเบาๆ
วันนี้ ผมกลับมาบ้านด้วยชุดปกกะลาสี ผมคว้ากระเป๋าขึ้น รีบขึ้นไปเปรียบที่ห้องตัวเอง ระหว่างเดินลงมาชั้นล่าง ได้ยินเสียงแม่ผมกับพี่เฟย์คุยกันถูกคอ แม่ชมว่าขนมที่พี่ชายทำอร่อยไม่ขาดปาก ชวนมากินข้าวเย็นด้วยกัน ไปๆมาๆ แขกดันเข้าครัวไปช่วยแม่ผมทำกับข้าวซะงั้น
ส่วนผมน่ะเหรอ แค่เดินเฉียดครัวก็โดนสองคนนั้นไล่ออกมา ให้นั่งดูการ์ตูนรอข้างนอกแล้ว ชิ ผมแค่ทำอาหารไม่เป็น ทำหม้อไหม้ไปหลายใบ ถ้วยชามแตกไปไม่กี่อย่างแค่นั้นเอง
จะถามว่าทำไมพี่ชายถึงดูสนิทกับแม่ผม มันเป็นเรื่องก่อนหน้านี้ครับ ทุกครั้งที่นัดเจอกัน พี่จะมาส่งผมขึ้นแท๊กซี่ตามปกติ วันหนึ่งแม่ผมบอกว่าให้พาพี่ชายมาเที่ยวบ้านด้วย คงอยากจะเห็นคนที่ผมคุยด้วยบ่อยๆตามประสาแม่เป็นห่วงลูกนั้นแหละครับ
ผมเล่าให้พี่เฟย์ฟัง พี่เขาเข้าใจ เลยยอมตามผมกลับมาบ้าน แถมขนมติดไม้ติดมือมานิดหน่อย เจ้าตัวนอกจากจะทำงานบริษัทแล้ว เวลาว่างๆพี่เขาจะรับออเดอร์ทำขนมขาย พวกเค้กอะไรแบบนั้น ซึ่งผมมารู้เอาวันที่พี่ทำมาฝากแม่ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของสองพ่อครัวแม่ครัวที่คุยกันถูกคอเรื่องทำอาหาร ปล่อยให้ลูกชายตาดำๆเป็นแมวหัวเน่าไป
แต่ไม่เป็นไร เพราะผมได้กินของอร่อยทุกที ไม่ว่าจะของคาวของหวาน ลาบปากผมล่ะ
“น้องปอนด์ เลิกดูการ์ตูนมาช่วยยกออกไปเร็ว พี่เขาจะไม่ต้องกลับดึก”
“คร้าบ”
ผมขานรับเสียงที่ดังมาจากในห้องครัว ลุกจากโซฟา รับจานกุ้งทอดที่พี่ชายยื่นส่งมาให้อีกต่%
คอสเพลย์ คอสเพลย์ คอสเพลย์ น้องแมวปอนปอนน่ารักมากกกก :z1:
คาใจเรื่องปลอมลายเซ็น ถ้าบริษัทไม่ช่วยอะไรเลยแบบนี้ พี่เฟย์ยังจะยอมทำงานให้เขาต่อหรือคะ? เสียความรู้สึกน่าดู
แอบอยากรู้ ตกลงพี่เฟย์สายเปย์จ่ายค่าดูแลน้องแมวเดือนละเท่าไหร่? 555
อยากอ่าน วา เล่ แล้วววววววววววววววว :mew2: :mew2: :mew2: