ตอนพิเศษ ความรู้สึกของคนคืนII ☻✿
วันนี้ผมนัดอุ่นมาเดทแหละ ผมยืนรอนานอยู่เหมือนกันแต่ก็รอได้ครับคนมันรักไปแล้วนี่ ผมยิ้มให้กับความคิดตัวเอง ตลกดีครับที่ผมมานั่งเพ้อไปแบบนี้ ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้มานานพอสมควรเลยนะครับ แถมไอ้คนที่ผมเพ้อไม่ใช่คนที่สวยนมโตหรืออะไรนะ เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาติ้งต๊องน่ารักคนนึงแต่ก็นั่นล่ะครับ ชอบครับ หึหึ
“พี่ทิตย์...” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหันไปแต่ก็ต้องขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเพราะไอ้ตัวที่ไม่ได้รับเชิญมันมาอยู่ด้วยน่ะสิครับ ผมเหลือบมองอุ่นที่หอบหายใจจากการวิ่งแล้วตวัดตาขึ้นมองตัวแถม
“มึงมาเสือกเหี้ยไรเนี่ย” จะใครล่ะครับ ก็ไอ้บอมบ์ไง มันจ้องหน้ากวนตีนผมจนอยากจะปล่อยหมัดใส่มันสักหน่อย แต่พักนึงมันก็ไปครับ เพราะคนน่ารักของผมบ่นหิวน้ำขึ้นมา ผมไม่ค่อยชอบร้านแถวนี้ครับ เพราะมันดูตกแต่งน่ารักเกินไป เนยชวนผมมาหลายครั้งแต่ผมก็ไม่เอาสักครั้งครับ
ผมเดินเข้ามาด้านในร้านก็พาลรู้สึกแปลกๆครับ กลิ่นหอมๆหวานๆของอะไรสักอย่างลอยมาแตะจมูกตามสไตล์ร้านแบบนี้ รู้สึกเขินหน่อยๆครับ ผมเนียนยืนเกาะไหล่อุ่นแสร้งมองเมนูด้านบนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จะเลือกอะไร เสียงใสสั่งโกโก้ปั่นไปพร้อมเงยหน้าขึ้นมองผม อุ่นคงเพิ่งรู้ตัวว่าใกล้เกินไปมั้งครับเลยเขยิบออกห่างจากผม ผมโอเคครับ ไม่เป็นไร
“เหี้ย..” ผมสบถออกมาทันที่ที่กินชาเขียวปั่นอะไรนี่ครับ นี่ชาเขียวหรือน้ำเชื่อมผมชักไม่แน่ใจ
“หวานเกินไปใช่ไหม ตอนแรกผมก็จะบอกแต่ไม่กล้า” อุ่นพูดขึ้นมาพร้อมยื่นแก้วโกโก้ปั่นของตัวเองมาให้ผม ผมทำหน้างงใส่ไปเพราะตามไม่ทันอุ่นแล้วครับ อุ่นยื่นมาจนใกล้แล้วส่งเสียงเบาๆในลำคอให้ผมรับไป
“เอาอันนี้ไปก็ได้ เดี๋ยวๆขออีกนิดนึง” อุ่นดึงแก้วโกโก้ปั่นของตัวเองกลับไปดูดอีกครั้งพร้อมทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แต่ผมคิดนะครับ ใครจะไม่คิดบ้างล่ะ นี่มันจูบทางอ้อมชัดๆ ผมยิ้มออกมาอย่างอดหมั่นเขี้ยวกับความน่ารักของอุ่นไม่ได้
อุ่นกินเยอะมากครับ จนผมก็แอบคิดว่าผมจะเลี้ยงไหวหรือเปล่า ตอนนี้เราเดินอยู่ในถนนคนเดินแล้วครับ ผมมาเดินกับเนยบ่อย มาคนเดียวบ้างบางครั้งแล้วแต่อารมณ์ อุ่นดูจะมาไม่บ่อยครับ ดูตื่นเต้นซื้อนู่นนี่ ผมกำลังมองหาของที่จะคืนให้อุ่นแล้วผมก็สะดุดกับของสิ่งหนึ่ง ผมหยุดมอง
แต่พอเงยหน้ามาอุ่นก็หายไปแล้ว...
ผมโทรตามหาจนเจอครับ แปลกที่อุ่นไม่สงสัยเลยสักนิดว่าผมไปเอาเบอร์อุ่นมาจากไหนทั้งที่ควรจะสงสัย แต่ผมว่ามันก็สมกับเป็นอุ่นแล้วล่ะครับ ระหว่างเดินไปหาร้านที่ขายของที่ผมจะคืนอุ่น ผมขออุ่นจับมือแต่มันก็ต้องล่มเพราะผมประหม่าไปหน่อย อุ่นเหนียวมือเลยขอให้ผมปล่อย
“เอาสีอะไร?” ผมถามขึ้น อุ่นดูจะพอใจกับของที่คืนวันนี้อยู่เหมือนกันครับ อุ่นเลือกสีแดง ผมลอบยิ้มออกมาเลยครับก็ผมมันดวงอาทิตย์นี่ครับ สีแดงผมก็ชอบมันอยู่แล้ว แล้วอุ่นยังเลือกสีแดงอีก ใครกลั้นยิ้มไว้ก็บ้าแล้วครับ
หลังจากที่ใส่กำไล ผมใส่สีน้ำเงิน ส่วนอุ่นใส่สีแดงครับ ผมรวบรวมความกล้าข้างในแล้วพูดออกไปอีกครั้ง
“ขอพี่จับมืออุ่นอีกครั้งได้ไหม” ผมยื่นมือออกไปอีกครั้ง อุ่นมองหน้าผมแบบงงๆแต่ก็ยอมครับ อุ่นส่งเสียง อือ ออกมาเบาๆก่อนที่เราจะจับมือกันอีกครั้ง สัมผัสเย็นนิดๆของกำไลในข้อมืออุ่นแตะโดนแขนผม ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ...
“สายไหม!” คนน่ารักของผมทำตาวิบวับใส่ของกินอีกแล้วครับ เหมือนอุ่นจะบ่นว่าอยากกินอยู่นะครับผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ อุ่นกัดปากตัวเองเล่นพร้อมกับแกว่งมือที่ผมจับไปมาเหมือนเด็กๆ น่ารักจริงๆครับ แสงสีของถนนคนเดินทำให้น้ำอุ่นน่ารักขึ้นอีกหลายเท่า คิดไม่ผิดจริงๆที่มาที่นี่
“กลับบ้านดีๆ” คือคำสุดท้ายที่อุ่นพูดก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านไป
เหลือ 20 บาท
มันเกือบจะดีแล้ว แต่วันนี้อุ่นกลับหลบหน้าผม ผมทำอะไรผิดเหรอครับ? ผิดที่ทำอะไรเร็วเกินไปหรือเปล่า? คิดจนปวดหัวก็ไม่รู้ว่าจะไปหาคำตอบจากไหนเลยตัดปัญหาโดยการเข้าไปคุยกับเจ้าตัวเลย
หลังจากที่คุยอุ่นก็ทำตัวน่ารักๆออกมาให้ผมเห็น ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้สักนิดว่าผมจีบอยู่ ดูเหมือนว่าอุ่นจะรู้แค่ผมมาวุ่นวายด้วยเฉยๆ ผมตัดสินใจอะไรบางอย่างได้เลยบอกอุ่นไปว่าอีกสามวันมีอะไรจะบอก สามวันที่ว่าคือวันสุดท้ายของการคืนของผม ผมจะบอกชอบน้อง
ผมเดินมานั่งกับเนยและกลุ่มเพื่อนเนยด้วยความเคยชิน เวลาล้าๆพี่เขาก็ตลกกันดีครับ ผมเกากีต้าร์ไปพึมพำบ่นเนื้อเพลงกับตัวเองพอดีกับที่อุ่นเดินผ่านขึ้นมาบนตึกพร้อมๆกับน้องกระต่าย กลัวอุ่นจะรำคาญผมจริงๆครับ ถ้าอุ่นเห็นว่าผมไม่ใช่ขึ้นมา หรือว่าไม่ได้คิดอะไร ผมจะไปมุดหัวที่ไหนดีครับ?
ผมโดนชวนให้ไปเล่นบอลที่สนาม ผมก็ยอมไปครับ วิ่งๆไปเผื่อจะลดความประหม่าได้แต่ก็ไม่เลยครับ ดูที่คอปเวอร์เวย์ครับ อุ่นกำลังนั่งห้อยขาพร้อมมองมาที่ผมสลับกับพี่รหัสตัวเอง เข้าใจว่ามองเพราะอาจจะรู้จักแค่ผมกับพี่รหัสตัวเองแต่ผมก็อดคิดไม่ได้
น้องกระต่ายเอาน้ำแดงมาให้ผมครับ ผมเดินไปหาน้องกระต่ายก่อนที่จะเหลือบมองไอ้บอมบ์กับอุ่นเล่นกัน อุ่นราดน้ำลงบนหัวไอ้บอมบ์ก่อนที่มันจะสะบัดๆเพื่อให้อุ่นเปียกไปด้วย อุ่นยิ้มกว้างออกมาดูสนุกครับ ผมอิจฉาไอ้บอมบ์มาก หรือว่าผมจะทำตัวเป็นแค่พี่แบบมันดีวะ
ผมหมั่นไส้มากๆเลยปฏิเสธน้องกระต่ายไปก่อนจะแทรกเข้าไปเอากระเป๋าของตัวเองที่บังเอิ๊ญวางไว้ข้างอุ่นครับ อุ่นคุยอะไรกับไอ้บอมบ์อยู่ก็ไม่รู้เงียบไปพักนึงเพราะผมเข้าไปแทรกกลางเลยครับ
“พี่ทิตย์ วันนี้ไม่เห็นจะคืน เลย…” ยอมรับว่าตกใจอยู่พอสมควรเลยครับที่คนน่ารักของผมพูดอะไรแบบนี้ วันนี้ผมมีของมาคืนน้องนะครับ ผมทำเองด้วยนะ แต่ให้ที่นี่มันคงไม่น่าสนใจเท่าไหร่ถ้าเป็นข้างตึกคงน่าสนใจมากกว่านี้ ผมเลยตัดสินใจเอ่ยปากออกไป
“มานี่” อุ่นยังดูงงๆอยู่แต่ก็คว้ากระเป๋ากับขวดน้ำเดินตามผมมาครับ
ผมพาอุ่นมายังที่สนามข้างตึก มันลมแรงครับ เหมาะกับของที่ผมจะให้อุ่น อุ่นมองผมงงๆเมื่อเห็นผมมัวแต่ล้วงกระเป๋าหาของ มันคือกังหันลมกระดาษครับ ผมตั้งใจทำมากๆ งัดความรู้สมัยประถมมาใส่ครับเพราะเห็นว่ามันน่ารักจริงๆ
พรึบๆๆๆ
เสียงกระดาษที่โดนลมพัดดังขึ้นเมื่อผมยื่นมันไปตรงหน้าอุ่น อุ่นยื่นขวดน้ำที่ถือติดผมมาให้ผม ผมก็ถามไปว่าทำไมไม่เอาใส่กระเป๋าไว้ อุ่นกลับบอกว่ามันเป็นของผม ผมรับไว้และแลกกับกังหันลมกระดาษครับ
“มองอะไร” อุ่นทักขึ้นทันทีที่ผมจ้องครับ ก็อุ่นกำลังเป่ากังหันลมกระดาษที่ผมทำน่ะสิครับ เพราะอยู่ดีๆลมมันก็นิ่งขึ้นมา น่ารักมากจริงๆนะครับ อุ่นทำหน้ามุ่ยขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
“กระต่ายไม่ได้เอาน้ำมาให้พี่ทิตย์เหรอ” คนน่ารักของผมเปลี่ยนเรื่องแล้วสิครับ
“ก็ใช่ แต่พี่ไม่อยากได้” อุ่นเบ้ปากออกมาอย่างหมั่นไส้ผมครับ เออผมยอมเลยเนี่ย แต่อยู่ดีๆยิ้มออกมา ผมไม่รู้ว่าอุ่นกำลังคิดอะไรแปลกๆอยู่หรือเปล่าแต่แค่เห็นอุ่นยิ้มผมก็ดีใจแล้วครับ ผมไม่ลืมที่จะหยอดต่อไปอีกมุก
“พี่ไม่ได้ชอบน้ำแดง พี่ชอบน้ำเปล่า” ผมพูดพร้อมชูขวดน้ำของอุ่นขึ้นมาเขย่าเล็กน้อย อุ่นแค่ร้องอ๋อออกมานั่นทำให้ผมถอนหายใจครับ อุ่นเข้าใจที่ผมสื่อไหมเนี่ย หรือว่าผมจะต้องบอกว่าชอบน้ำอุ่นเท่านั้นอุ่นถึงจะยอมเข้าใจ แต่ไม่เป็นไรครับ อีกแค่สองวันเท่านั้น ผมยอมครับ
“ชอบหรือเปล่า” ผมถามออกไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“ชอบ” แค่คำพูดคำเดียวก็ทำผมแทบจะลอยขึ้นไปบนฟ้า
เหลือ 15 บาท
ผมไม่รู้ว่าเนยไปบอกอะไรอุ่นหรือเปล่าเพราะว่าเมื่อเช้าผมเห็นอุ่นเดินกับเนยครับ ด้วยความสงสัย คาบคอมผมรีบทำงานทำการ เอาจริงๆคือเอางานค้างในเครื่องมาแต่งใหม่แล้วส่งครับ เลวนิดหน่อยแต่คนมันขี้เกียจครับ อยากไปหาอุ่นจะแย่
วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรหรอกครับ ผมขอเล่าแบบข้ามๆแล้วกัน ผมไปเฝ้าอุ่นที่ห้องเพราะอุ่นไม่ยอมลงไปกินข้าวครับ หลังจากนั้นกระต่ายก็มาให้ผมสอนการบ้าน ผมก็จำใจสอนไปไม่อยากให้น้องเขาเสียใจ แต่ยู่ดีๆอุ่นก็ลุกพรวดขึ้นจะไปกินข้าว ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดว่าอุ่นอาจจะหึง...
ตอนเย็นผมกับอุ่นมานั่งที่คอปเวอร์เวย์ ผมคืนเป็นเปลอตตี้ครับคนน่ารักของผมกินทันทีที่ผมให้ ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองหน้าอุ่นอย่างประหม่า ใกล้ถึงวันที่ผมจะต้องบอกอุ่นแล้ว เหมือนจะนานแต่พอมาถึงวันแล้วผมกลัวจริงๆ ได้แต่มองหน้าอุ่นอยู่อย่างนั้น ถ้าอุ่นรู้สักนิดก็คงดี
“แต่พี่กลัวว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรกับพี่เลย” ผมพูดออกมาจนถึงตรงนั้น ไม่กล้ามองอุ่นครับ เลยเบนสายตาไปที่สนามบอลแทน
“แบบนี้แค่ได้ใกล้มันก็ดีพอแล้วหรือเปล่าอุ่น” คนน่ารักของผมเหม่อมองเหมือนผม พักนึกก็กลับมามองเปลอตตี้ในมือของตัวเอง
“ผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าพี่ยังไม่ลองพี่จะไปรู้ได้ไง… ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับพี่” ใจผมเต้นแรงทันทีที่อุ่นพูดออกมา อุ่นดูพอใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดปลอบผมครับ
“สู้ๆ”
ถ้าอุ่นรู้ว่าคนคนนั้นคืออุ่นเอง อุ่นจะยังเชียร์แบบนี้อยู่หรือเปล่า...
เหลือ 10 บาท
ผมกำลังจะไปหาอุ่นที่ห้องตามปกติก็รู้ว่าอุ่นไม่สบายแต่นอนอยู่บนห้อง ไม่รู้อะไรดลใจ ผมวิ่งกลับไปซื้อข้าวกล่องขึ้นมาให้อุ่น คนน่ารักของผมกำลังฟุบหลับอยู่ในห้องคนเดียว ผมลากเก้าอี้พลาสติกออกแล้วนั่งเท้าคางมองแก้มยุ้ยๆที่ถูกแขนของตัวเองดัน
วินาทีนั้นผมตัดสินใจไปแล้วครับ ว่าผมจะบอกชอบอุ่นวันนี้...
“ขอโทษนะ อาจารย์พี่ปล่อยช้ามากเลย” ผมเป็นคนนัดอุ่นออกมาแต่กลับช้าเสียเอง น่าเกลียดจริงๆครับ
“พี่…มีอะไรจะบอกก่อนที่จะบอกอีกเรื่องพรุ่งนี้” ผมรวบรวมสติก่อนจะพูดออกไปช้าๆอย่างประหม่า
“อะไร” อุ่นยกมือขึ้นเกาหัวอย่างสงสัยพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยรอคำตอบจากผม ลมแรงๆที่พัดมาไม่ได้ช่วยลดความประหม่าในตัวผมเลยสักนิดครับ กลัวจริงๆ ตื่นเต้นไม่ไหวแล้วครับ
“ไม่กี่วันที่ผ่านมา พี่อยากให้รู้ว่าทุกๆอย่างที่พี่ทำให้อุ่น พี่ตั้งใจ”
“พี่ไม่ได้จีบกระต่าย ไม่ได้จีบเลย ไม่เคยตอบกระต่ายเลยสักครั้ง”
“พี่กำลังจีบเด็กคนนึงที่ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลยว่าพี่จีบ ไม่เคยใส่ใจอะไรพี่หรอก แต่วันนี้น้องเขาทำให้พี่มั่นใจว่าพี่อาจจะยังพอมีหวังบ้าง”
“พี่…ชอบอุ่นนะ”
โล่งครับ... ผมบอกไปแล้ว แต่ยังไม่ได้ขออุ่นเป็นแฟนนะครับ แค่บอกให้อุ่นรับรู้ไว้
“อันนี้ของวันนี้”
“พรุ่งนี้พี่จะรอคำตอบนะ”
“ถ้าอุ่นรังเกียจพี่ พี่จะไม่ยุ่งกับอุ่นอีกเลย”
เพราะรู้ดีว่าผมไม่สำคัญขนาดนั้น คราวนี้ผมจะพยายามยอมรับมันให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกบอลนิ่มรูปยิ้มเป็นของคืนวันนี้ อุ่นรับมันไปแล้วทำหน้าเหมือนสับสน ลังเล ผมเข้าใจดีว่ามันคงกะทันหันเกินไป
“แล้วผมต้องทำยังไง? ถ้าสมมติผมไม่ได้รังเกียจพี่”
อุ่นทิ้งผมไว้กับประโยคนั้นก่อนจะเดินจากไป
เหลือ 5 บาท
วันนี้เป็นวันที่ผมทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นจริงๆครับ ทั้งวันจากที่ปกติก็ไม่มีสมาธิกับการเรียนอยู่แล้วกลายเป็นโคตรเหม่อลอยเลยครับ เหม่อแม่งจนตอนเย็น เดินมารออุ่นก็ยังเหม่อ ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วกดเลื่อนไปทักแชทเฟสอุ่นว่า อยู่สนามข้างตึกแล้วนะ
มาหรือไม่มาผมก็จะลองรอดู...
ผมรอ รออยู่เกือบชั่วโมง อุ่นคงกลับบ้านแล้วมั้งครับ ผมเดินวนไปวนมาอย่างอยู่ไม่สุขถอนหายใจเป็นล้านรอบ สุดท้ายก็ยอมแพ้ แหวนที่ผมไปบิดจากตู้ในห้างที่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากถูกปล่อยลงบนพื้น ในเมื่อเขาไม่อยากได้ ผมจะเก็บมันไว้ทำไมล่ะครับ?
ผมกดส่งข้อความโง่ๆหาอุ่น แต่มันก็ทำให้ผมตกใจ เสียงแจ้งเตือนอยู่ใกล้มากครับ
“อุ่น ทำไรตรงนั้นวะ” เสียงไอ้บอมบ์ที่แทรกเขามาทำให้ผมมั่นใจว่าอุ่นอยู่แถวนี้ครับ
ภาพที่ผมเห็นคืออุ่นกำลังจับมือไอ้บอมบ์อยู่และกำลังออกไปจากตรงนี้ มืออีกข้างอุ่นถือโทรศัพท์ผมเห็นเป็นสีฟ้าๆขาวๆเดาเอาว่าเป็นแชทของผมเมื่อกี้ ไอ้บอมบ์ยังคงกวนตีนผมไม่เลิกโดยการชวนผมคุย ผมทำได้แค่ตอบแบบปัดๆ อุ่นทำหน้าตาเฉยชาใส่ผมอย่างกับไม่รู้จักกัน
“พี่ทิตย์…” อุ่นเรียกผมด้วยท่าทีที่ดูผิดแปลกไป ผมทำเพียงแค่เลิกคิ้วแทนที่จะอ้าปากพูดอะไรออกไป
“ของวันนี้อ่ะ ยังไม่เห็นคืนเลย”
“คิดว่าไม่เอาเลยทิ้งไปแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ใหม่ก็ได้” แหวนของเล่นที่ไปกดมาก็ทิ้งอยู่กลางสนามหญ้านู่นแล้ว ถ้าให้อันใหม่วันนี้ ผมก็ไม่อยากจะเอาของที่ผมทิ้งไปกับความรู้สึกมากมายมาให้อุ่นหรอกครับ
ผมทำได้แค่เดินออกมาจากตรงนั้น เดินเข้าร้านสวัสดิการแบบงงๆแล้วซื้อมาม่าธรรมดาๆมาซองนึงครับ พี่คนคิดเงินก็ดูจะงงๆไม่ใช่เด็กหอแต่มาซื้อมาม่าซองนี่ครับ ปกติที่ไหน หน้าผมก็ไม่ปกติด้วยล่ะครับ รู้ตัวเลย
“ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้เหรอ”
“ไม่บอกชอบผมไม่ได้เหรอ”
“แค่ทำเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ”
นี่คือสิ่งที่อุ่นพูดกับผมตอนที่ผมกลับมาหาอุ่นอีกครั้ง ผมคิดไปแล้วว่าอุ่นอาจจะกลับบ้านไปกับไอ้บอมบ์แล้ว แต่มันไม่ใช่ครับ อุ่นนั่งอยู่ตรงบันไดข้างสนามหญ้าคนเดียว
ผมหลอกตัวเองมาตลอดว่าผมโอเค ผมไม่เป็นไร แต่ผมก็ไม่อยากคงสถานะคลุมเครือแบบนี้เท่าไหร่ ถ้าไม่ชอบหรือรำคาญผมอุ่นก็ควรจะบอกผมมาตรงๆผมยอมรับได้ แต่ให้ผมเป็นแบบเดิมไปตลอด มันก็อึดอัดนะครับ ผมอยากเป็นมากกว่านั้น
“แต่พี่ชอบอุ่นว่ะ”
“ให้โอกาสพี่ได้ไหม”
ท่าทางของอุ่นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมามาก อุ่นกำลังสับสนและไม่แน่ใจ ผมคงจะให้เวลาอุ่นน้อยไปจริงๆ ผมบอกชอบอุ่นย้ำไปหลายรอบให้อุ่นเข้าใจ คนน่ารักของผมหลุดทำสีหน้าน่ารักออกมาหลายครั้งจนผมแทบจะทนไม่ไหว
“งั้นขอเวลาเพิ่มหน่อยได้ไหมล่ะ!” อยู่ดีๆอุ่นก็พูดมันเสียงดังขึ้นมาครับ ผมก็ตกใจสิ อุ่นก็ดูจะตกใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่พอสมควรเลยครับ ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงความรู้สึกมันตีรวนในหัวมั่วไปหมด
“พี่ตั้งความหวังได้ใช่ไหม” อุ่นพยักหน้างึกงักแบบส่งๆ ผมยิ้มออกมาอย่างโล่งอกแล้วเขยิบเข้าไปใกล้อุ่น น่าจับมาฟัดให้ตายคาอกเลยครับ
วันนั้นผมให้มาม่าอุ่นไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าขำบ้าอะไรหรอกครับ แค่มีความสุขแค่นั้นเอง
-คืนครบแค่ยังไม่คบ-
“พี่ทิตย์ พี่ทิตย์” ผมเงยหน้าละสายตาจากการดราฟแบบมองน้ำอุ่นที่เพิ่งลงไปซื้อของกินมา
คิดถึงเรื่องเก่าๆแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เลยครับ รู้สึกดีที่จีบอุ่นในวันนั้น
สถานะตอนนี้ ผมอยู่ปีหนึ่งส่วนอุ่นก็อยู่มอหกครับ อุ่นเดินลากขาเอื่อยๆไปวางของกินที่โต๊ะแล้วกระโดดขึ้นบนเตียงผม อุ่นมาอ่านหนังสือที่ห้องผมครับ บางวันผมก็พาไปส่งบ้าน บางวันผมก็ให้นอนที่นี่ เป็นเด็กมอหกมันก็ลำบากครับแต่ปีหนึ่งอย่างผมก็งานเยอะไปแพ้กัน เพิ่งผ่านรับน้องได้ไม่นานงานก็กระหน่ำอาทิตย์ต่ออาทิตย์
“งานเยอะเหรอ” อุ่นถามขึ้นอีกครั้งพร้อมลุกขึ้นมาเกาะหลังผมครับ ผมยกมือขึ้นบืบมืออุ่นเบาๆแล้วพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
วันนี้วันครบรอบสามปีของเราครับ ผมจำได้และให้ความสำคัญกับมัน ที่ผ่านๆมาก็ไม่ค่อยมีอะไรเลยครับ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแบบตอนนี้ แต่วันนี้อยู่ด้วยกัน ผมมีเซอไพรซ์นิดๆหน่อยๆครับ แต่ก่อนอื่นต้องล่ออุ่นออกไปจากห้องนี้ให้ได้ก่อนครับ
“ไหนบอกอุ่นมีงานกลุ่มต้องไปทำที่โรงเรียนไง” วันนี้วันเสาร์ครับ อุ่นบอกว่าจะไป แต่กับใส่ชุดนักเรียนมาหาผมแต่เช้าเลยครับ น่าจะยังไม่ได้เข้าโรงเรียน
“อยากอยู่นี่ไม่ได้เหรอ” ผมรู้ว่าอุ่นก็จำวันครบรอบได้ครับ แค่ไม่พูดออกมาแค่นั้นเอง อุ่นเดินกลับไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียงผมตามเดิม คราวนี้ผมก็คิดหนักสิครับ จะทำยังไงให้อุ่นออกไปจากห้องนี้ดี ลูกโป่งอะไรก็ดูๆไว้แล้ว กะจะไปเอาตอนเที่ยงๆ รับอุ่นจากโรงเรียนมาที่นี่ช่วงบ่าย
“แต่พี่ต้องเข้ามอไปหาเพื่อนแป๊บนึง อยู่คนเดียวได้ไหม” ผมเริ่มหาข้อ้างครับ อุ่นลุกพรวดขึ้นมานั่งจ้องหน้าผมอยู่บนเตียง อุ่นทำให้หัวใจผมเต้นแรงได้เสมอเลยครับ ท่าทีน่ารักที่ชอบทำผมอดใจแทบไม่ไหว อุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมยิ้มโชว์เหล็กจัดฟัน
“งั้นเดี๋ยวผมไปโรงเรียนก็ได้ ไม่เป็นไร” ผมได้ข่าวมาว่าเพื่อนสนิทอุ่นแอบชอบอุ่นครับ ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่ แต่อุ่นก็ดูไม่ได้คิดอะไรตอนแรกที่ผมบอกไปอุ่นก็ไม่เชื่อครับ เพราะอยู่ด้วยกันก็ดูไม่มีอะไร แต่ผมไม่ไว้ใจครับ และก็ตกลงกันหลายๆอย่าง อุ่นก็เข้าใจมันดี
“พี่ไปส่งไหม” ผมเลิกคิ้วถามไปอุ่นก็ส่ายหน้า งอนหรือเปล่าวะ ยิ่งงอนยิ่งเข้าแผนเลยนะครับ อุ่นยิ้มแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาของให้ถุงขนมที่ตัวเองเพิ่งจะซื้อขึ้นมา หยิบอมยิ้มขึ้นมาฉีกกินแล้วก็ยืนยิ้มให้ผม ผมก็งงสิครับเลยได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
กุญแจสำรองผมให้อุ่นไปเวลาที่จะเข้ามารอผมกลับจากมหาลัยตอนนี้อยากจะริบคืนสักพักแล้วสิครับ ผมเดินตามอุ่นที่ทำท่าลับๆล่อๆ ผมเริ่มจะสงสัยแล้วสิครับว่าปิดบังอะไรผมอยู่หรือเปล่า อุ่นหันมายิ้มให้ผมทั้งที่อมยิ้มยังอยู่ในปาก ผมสาวเท้าเข้าไปดึงจมูกอุ่นอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วกอดคอพากันลงลิฟต์มาครับ
ผมแวะไปเอาลูกโป่งที่กะจะเอามาตกแต่งห้อง แวะไปเอาเสร็จแล้วกลับโดนเรียกให้เข้าไปมหาลัยจริงๆครับ ลูกโป่งยังลอยไปมาอยู่ในรถ รุ่นพี่เรียกไปคุยเรื่องกิจกรรมอะไรก็ไม่รู้ผมไม่ค่อยใส่ใจมันเท่าไหร่ ทำไงได้ครับ ผมก็ยอมนั่งหน้าโง่ๆฟังเขาประชุมกันไป
กว่าจะหลุดพ้นดวงอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดิน... ล่มแน่ๆครับ อุ่นคงให้ใครสักคนรับกลับบ้านไปแล้วแน่ๆ หรืออาจจะกลับไปแล้วก็ไม่รู้สิ ผมเดินถือลูกโป่งหลายใบคอตกขึ้นบันไดครับ คนมองแต่ผมก็ไม่สนใจ ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่อยพร้อมกับถอนหายใจออกมา
แต่ภาพตรงหน้าทำเอาผมเกือบจะปล่อยลูกโป่งทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปหา
ลูกโป่งหลายใบที่ไม่ใช่ของผมถูกปล่อยไว้เต็มเพดานห้อง คนน่ารักของผมก็หันมาตกใจผมเหมือนกัน ผมพยายามยัดไอ้ลูกโป่งของผมเข้าไปในห้องพร้อมกับปล่อยมันขึ้นไปอยู่คู่กับลูกโป่งของอุ่น ผมกวาดสายตามองที่ผนังบนหัวเตียงก็เห็นกระดาษแผ่นใหญ่ๆเขียนตัวอักษรไว้แผ่นละตัวเป็นคำว่า happy anniversary 3 years
อุ่นกำลังคุกเข่าอยู่บนเตียงผมเพื่อแปะกระดาษโพสอิทที่เขียนอะไรผมก็ไม่รู้หลายใบ อุ่นชะงักไปเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองลูกโป่งของผมครับ ผมยิ้ม ไม่รู้จะพูดอะไร สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆแล้วกระโดดตะครุบเหยื่อตัวน้อยของผมทันทีครับ อุ่นหัวเราะคิกคักออกมาอย่างพอใจ
“ทำไมพี่โดนเซอร์ไพรส์เองวะเนี่ย” ผมทับอุ่นไว้เลยครับ กอดอุ่นแน่นอยู่บนเตียงแบบนั้น อุ่นยิ้มแล้วดันตัวผมออกคงเพราะหนัก
“กระโดดมาได้ ตัวก็หนัก” อุ่นบ่นตอนที่เราแยกกันแล้วครับ ถึงจะบ่นๆก็เถอะครับ แต่หน้าเนี่ยอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาเลยเถอะ ใครมันจะไปสำนึกผิดลงล่ะครับ ผมลูบหัวอุ่นแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว แก้มยุ้ยๆก็น่าหยิก ปากเล็กๆที่ยิ้มให้ผมก็น่าจูบ
“3ปีแล้ว เบื่อผมหรือยัง?” อุ่นพูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าตาแปลกๆไป ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา เบื่อลงก็บ้าแล้วครับมีแฟนน่ารักขนาดนี้
“แล้วถ้าพี่เบื่ออุ่นจะว่าไง” ผมแกล้งหยอกไปครับ อุ่นขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งไปทันที
“เบื่อก็เบื่อไปเลย” ยังจะมาทำเสียงน่ารักๆใส่ผมอีกครับ ผมยกมือขึ้นลูบหัวอุ่นอีกครั้งพร้อมกับยิ้มออกมา อุ่นก็ยิ้มตามอย่างง่ายดายครับ
“พี่มีอะไรจะให้” ผมยิ้มออกมาด้วยความพอใจแต่อุ่นทำหน้างงครับ งงล่ะสิว่าอย่างผมจะเอาอะไรมาให้ ผมอุถตส่าห์ยอมเสียเหรียญห้าไปตั้งหลายเหรียญ ยอมก้มๆเงยๆอยู่ตรงตู้ที่ควรจะเป็นของเด็กเขามากดกันเพื่ออยากให้เหมือนวันนั้นเมื่อสามปีก่อน
“อะไร” ผมล้วงกระเป๋ากางเกงเอามันออกมาอุ่นก็หัวเราะเบาๆครับ
“ตั้งแต่วันนั้นที่อุ่นไม่ยอมมาหาพี่ที่สนามข้างตึก วันนั้นพี่ไปบิดไอ้นี้มากะว่าจะให้เป็นชิ้นสุดท้าย แต่พี่ก็ทิ้งมันไป...”
“คราวนี้ต้องรับไว้นะ ปัญญาอ่อนไปนิดนึง”
“น่ารักดีออก” อุ่นพูดแล้วทำท่าเหมือนยิ้มล้อผมครับ น่าเขกหัวสักทีจริงๆ
“เอามือมา”
“ต้องใส่ด้วยเหรอ? คิดว่าผมเป็นเด็กหรือไงพี่ทิตย์” อุ่นก็บ่นไปตามประสา ผมไม่สนใจคว้ามืออุ่นมา บิดพลาสติกแข็งๆออกแล้วสวมแหวนสีส้มให้อุ่น ดีที่อุ่นนิ้วเล็กไม่นิ้วอ้วนยุ้ยเหมือนแก้มครับ เลยใส่ของเล่นเด็กๆแบบนี้ได้ ผมยิ้มให้กับผลงานของตัวเอง
“พอแล้ววว” อุ่นบ่นขึ้นก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาเพราะผมก้มลงไปจูบที่แหวนอย่างแผ่วเบาครับ ไอ้เขินมันก็เขินแหละแค่อยากแกล้งมากกว่า
“ผมไม่มีอะไรให้อีกแล้วว่ะ พี่ทิตย์อยากได้อะไร” ผมยิ้มแล้วทำท่านึก
“ขอยืมสักห้าสิบได้ไหมครับน้อง” อุ่นยิ้มแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ผม
“คราวนี้ผมคิดดอกนะ”
ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือรอยยิ้มขำๆของอุ่น ผมทำได้แค่เขยิบเข้าไปใกล้ให้มากขึ้น เรามองตากันก่อนที่แรงดึงดูดระหว่างเราจะทำให้ผมใกล้อุ่นมากขึ้น สุดท้ายริมฝีปากเราก็ประกบกัน จูบที่เชื่องช้าและค่อยเป็นค่อยไป จูบที่หอมหวานของเรา
“พี่จะคืนให้ทุกวันเลย”
____________________________________________________________________________________________
ย่องเข้ามาแปะ จบแล้วค่ะ จบที่เราตั้งใจให้จบแล้วจริงๆ
ดีใจที่หลายๆคนบอกว่ายิ้มตอนที่เราอ่านเรื่องนี้ ดีใจจริงๆนะคะ ถ้าเป็นไปได้ เราขออะไรอย่างนึงนะคะ อย่างให้เก็บอะไรก็ได้ในเรื่องนี้ไว้ค่ะ อยากให้เรื่องนี้อยู่ในใจของใครสักคนค่ะ เราหลงรักในตัวน้องอุ่นกับพี่ทิตย์ไม่น้อยเลยค่ะ เรื่องนี้เราตั้งใจเก็บบางอย่างที่เห็นมาถ่ายทอดจริงๆ ขอบคุณที่ยังอ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ คิดว่าจะมีอะไรพูดมากกว่านี้แต่พอมาพิมพ์จริงๆก็นึกออกแค่คำว่าขอบคุณ ฮ่าๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ
มาช่วงขายของบ้าง ฮ่าๆ ถ้าสังเกตกันจริงๆ(ย้ำว่าต้องสังเกตจริงๆ555) จะมีเพื่อนของอุ่นคนนึงที่คอยชวนอุ่นไปกินข้าวบ้าง ถามอุ่นว่าเป็นอะไรบ้าง หรือแม้กระทั่งไปซื้อดอกไม้ให้อุ่นเอาไปให้พี่ทิตย์ในวันจบ ตัวละครตัวนั้นจะมามีบทบาทในเรื่องใหม่ของเราเองค่ะ และน้ำอุ่นกับพี่ทิตย์ก็จะไปแจมในเรื่องนั้นแน่นอน ใครอยากเห็นน้ำอุ่นม.6ไปป่วนห้องสมุดต้องรอติดตามกันนะคะ
แล้วก็ฝากเรื่องนี้กันด้วยนะคะ
แค่... ระฟ้า☆ จิ้มๆ
ส่วนตอนพิเศษมหาลัยกับมหาลัยกำลังคิดหนักเลยค่ะ อยากเห็นมุมไหนของสองคนนี้เสนอมาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
