-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ บทนำ ยืม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3019450#msg3019450)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่1 อมยิ้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3023065#msg3023065)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่2 เทปใส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3028764#msg3028764)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่3 ยางลบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3047982#msg3047982)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่4 กุหลาบหรือจะสู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3060751#msg3060751)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่5 คนน่ารักมักใจร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3075249#msg3075249)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่6 ถนนคนเดิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3088678#msg3088678)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่7 น้ำแดงของเขา น้ำเปล่าของผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3096204#msg3096204)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่8 ถ้าพี่ยังไม่ลองจะไปรู้ได้ไง? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3105853#msg3105853)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่9 คนป่วยที่เริ่มรู้สึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3113861#msg3113861)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่10 ไม่ได้คืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3124142#msg3124142)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่11 น้ำอุ่นเป็นเด็กขี้หวงนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3136419#msg3136419)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งสุดท้าย คบแล้วนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3151676#msg3151676)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ ตอนพิเศษ ปัจฉิมนิเทศ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3159316#msg3159316)
ขอบคุณสารบัญจากคุณ mppค่ะ :)
-
บทนำ ยืม☻
“น้องครับ ยืมตังหน่อย” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆทันทีที่มีรุ่นพี่คนนึงเดินมุ่งตรงมาทางผม ไอ้ผมก็คิดว่าจะมาหาเรื่องครับช่วงนี้ยิ่งมีปัญหาในโรงเรียนอยู่ ผมมองพี่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าตาก็ดีครับ ทำไมต้องมาไถ่เงินคนอื่นด้วยวะ
“พี่เป็นใคร” เอาจริงๆผมก็รู้จักครับ พี่เขาน่าจะอยู่ห้องท้ายๆของสายวิทย์พี่รหัสของเพื่อนต่างห้องผม เห็นว่าเรียนเก่งแบบที่ไม่น่าจะเก่งครับ เพราะพี่แกโดดบ้างเรียนบ้างเห็นว่าที่เรียนพิเศษดีครับ
“พี่ชื่ออาทิตย์ เอามาเร็ว50เดี๋ยวคืน” ผมขมวดคิ้วแน่นกอดอกอย่างไม่ยอม อย่าเห็นว่าผมเป็นเด็กม.ต้นแล้วจะมาไถตังผมได้นะครับ อ้อ ผมอยู่ม.3ครับส่วนพี่เขาอยู่ม.4
“เอาไปทำไร คนอื่นเยอะแยะทำไมต้องมาไถผม”
”ก็เห็นยืนคนเดียว เร็ว หิวข้าวแล้ว” ขอโทษครับที่ผมมันคนไร้เพื่อน... ผมหงุดหงิดนิดหน่อยแต่เดี๋ยวค่อยไปทวงตังกับเพื่อนที่เป็นน้องรหัสพี่เขาก็ได้ แล้วอีกอย่างตอนนี้มันเป็นคาบพักของม.ปลายแล้วด้วยครับผมต้องรีบขึ้นไปเรียนต่อ หน้าตาพี่อาทิตย์ก็ดูหิวครับ
“ผมเห็นว่ารู้จักกันนะ” ผมยื่นแบงค์ห้าสิบให้พี่เขาอย่างงงๆและรีบร้อนเพราะกริ่งเข้าชั้นเรียนมันดังขึ้นมา พี่เขารับมันไปแล้วมองหน้าผม
“รู้จักพี่ได้ไง พี่ยังไม่รู้จักน้องเลย” จะว่ารู้จักก็ไม่ถูกจริงๆครับเพราะผมรู้จักพี่เขาอยู่ฝ่ายเดียว
“เออ ช่างเถอะพี่ ผมรีบไปเรียนจะคืนก็ฝากน้องรหัสพี่มาก็ได้” พี่เขาหยิบมันยัดไว้ในกระเป๋าเสื้อ ผมมองอย่างอาลัยอาวรณ์เล็กน้อยเพราะมันก็ไม่ใช่เงินน้อยๆเลยนะสำหรับเด็กม.3แบบผม
“น้องชื่ออะไร” ผมเลิกคิ้วคงถามไว้ตอนคืนตังมั้งครับ
“ชื่อน้ำอุ่น”
“หรอ พี่ผ่อนจ่ายได้ปะ” ผมถอนหายใจออกมาพร้อมมองหน้าอย่างระอา 50บาทจะมาผ่อนจ่ายทำไมให้ยุ่งยาก
“ไม่ต้อง เอาไปเลยก็ได้แบบนั้น” คนยิ่งรีบๆอยู่ครับยังจะมาพูดยืดเยื้อน่ารำคาญอีก
“ไม่ พี่ผ่อนวันละ5บาทนะ พี่คนดีนะเว้ยไม่โกง” มันโกงตั้งแต่มายืมตังรุ่นน้องที่ไม่รู้จักแล้วล่ะครับยังจะมาพูดมากอีก
“เออ จะทำอะไรก็ทำไป”
---------------------------------------------------------------------
แว๊บมาเปิดเรื่องใหม่ เรื่องนี้ใสๆคลายเครียดกันนะคะเหมาะสำหรับคนโหยหาเปิดเทอมแบบคนแต่ง
ฝากเด็กๆไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ :mew1:
ส่วนอีกเรื่องของเราพรุ่งนี้อัพแน่นอนค่า
-
เรื่องนี้ ท่าทางจะน่ารัก มุ้งมิ้งนะเนี่ย :o8:
พี่อาทิตย์ มีแผนใช่ไหม ตั้งใจคืนวันละ 5 บาทเนี่ย
กะจะได้เจอน้องน้ำอุ่นทุกวันน่ะสิ รู้หรอกน่า อิอิ
-
การยืม แอบแฝงไรป่าว =..=
-
เราสัมผัสได้ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เราสัมผัสได้
-
ดูน่ารักมุ้งมิ้งดีแฮะ :-[
รอติดตามต่อนะครับ :L1:
-
มุกจีบอยากเจอหน้าปะวะ 55555555555
-
:กอด1:
-
แผนสูงเนอะ555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: ขออีกกกกก
-
แผนปะเนี่ย ช่างล้ำลึก ขอยืมไปใช้โหน่ยยยยย :hao7:
-
ยืมห้าสิบยังจะผ่อนคืนอีกต่องคิดดอกปะเนี่ย
-
:3123: :3123:
-
คืนครั้งที่ 1 ☻✿
ฝนเหี้ย... ต้องพูดจริงๆว่าฝนเหี้ย ผมติดอยู่ในอาคารที่ห่างไกลจากประตูโรงเรียนที่สุด และรถตู้แสนน่ารักของผมก็ไม่ยอมเข้ามารับด้านในเพราะรุ่นพี่หลายๆคนเขาอยู่คนละฟากตึก คนขับรถตู้บอกว่ายุ่งยากเลยไม่เข้ามาแม่งเลย แล้วคนที่ลำบากคือใคร ก็คือผมนี่ไงครับ ร่มก็ไม่มี เสื้อกันฝนนี่อย่าฝัน
"เอาไงดีวะ.." ผมพึมพำกับตัวเองอย่างคิดหนัก จากระยะทางแล้วผมต้องฝ่าลานหน้าตึกไปยันคอปเปอร์เวย์เพราะตึกฝั่งซ้ายมือนั้นขุดทำท่อใหม่ ตึกฝั่งซ้ายเตรียมทาสีทางเดิน... กว่าจะถึงตรงนั้นผมคงเปียกเหมือนกระโดดลงสระแน่ๆแถมกระเป๋าผมไม่ใช่รุ่นกันน้ำอะไรเสียด้วย ซวยจริงๆน่าจะลงมาก่อนที่มันจะตก
ผมไม่อยากเปียกเลยสักนิด แต่ถ้าไม่รีบตอนนี้รถตู้ที่น่ารักของผมจะทิ้งผมน่ะสิ...
"เอาไงเอากันวะอุ่น" ผมกอดกระเป๋าแน่นก้มหน้าก้มตาเตรียมฝ่าสายฝนเย็นๆแต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีคนกระชากตัวผมแรงจนผมเผลอปล่อยกระเป๋าหลุด
ที่ช็อคกว่านั้นคือมันลอยฟิ้วตามแรงเหวี่ยงแล้วค่อยๆลดระดับลงหล่นที่สระบัวข้างๆที่ผมยืนอยู่ทันที เสียงน้ำสาดกระเซ็นเพราะกระเป๋าผมลงไปลอยนิ่งอยู่ในนั้นมันดังพอๆกับหัวใจผมที่แตกสลาย
กระเป๋ากู!!!
ผมวิ่งพรวดเข้าไปดึงกระเป๋าผมให้ออกมาจากสระอย่างรวดเร็ว กระเป๋าผมชุ่มเลยครับ ดึงออกมานี่น้ำโชกออกมาไม่หยุด ผมปัดปลาตัวเล็กตัวน้อยที่ติดขึ้นมาอย่างสงสาร แต่ผมสงสารตัวเองมากกว่า ใครมันดึงตัวผมไว้วะ ผมเงยหน้าขึ้นจากสระอย่างเอาเรื่องทันทีแล้วก็ต้องหงุดหงิดมากกว่าเดิม
ไอ้พี่ทิตย์?!! นอกจากจะยืมตังชาวบ้านแล้วยังมาทำกระเป๋าผมหล่นน้ำแบบนี้อีกหรอวะ ผมมองพี่เขาอย่างแค้นๆทันที
"เฮ้ย พี่ขอโทษ พี่แค่จะบอกว่าพี่มีร่ม" พี่ทิตย์พูดแล้วแกว่งร่มไปมา ถามว่ามันทันไหมครับคนกำลังจะวิ่งมาดึงมันใช่เรื่องไหมเนี้ย
"มีแล้วไง ตอนนี้กระเป๋าผมเปียกเหมือนเดินลุยฝนมาแล้วเนี่ย" ผมบ่นเสียงอ่อยพร้อมวางกระเป๋าลงกับพื้นเช็คสภาพของด้านใน ไม่เหลือครับ ไม่เหลืออะไรเลย ที่แห้ง!!
ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิดมือเลื่อนโทรศัพท์ตัวเองกดโทรหาลุงคนขับรถตู้ทันที ขอเถ๊อะ อย่าเพิ่งไปเลย เพราะถ้าไปแล้วกว่าแม่ผมจะมารับต้องหกโมงแน่เลยครับ โรงเรียนตอนเย็นยิ่งเงียบเหงาอยู่ด้วย ระหว่างที่ผมโทรพี่ทิตย์หยิบสมุดในกระเป๋าออกมาเปิดและสะบัดเบาๆ ก็เป็นคนดีอยู่นี่หว่า
ขอโทษค่ะ จำนวนเงินค่าโทรของคุณไม่สามารถ...
"เหี้ย.." ผมฟังอยู่สองวิก็ตัดสายทิ้ง ถึงผมไม่ตัดเขาก็ตัดให้ครับ
"พี่ทิตย์ ยืมโทรศัพท์หน่อยดิ" ผมพูดด้วยเสียงติดจะหงุดหงิด พี่เขาทำหน้างงไปนิดหน่อยแต่ก็ยื่นมาให้ผมแต่โดยดี
ผมดูเบอร์ในโทรศัพท์ผมแล้วกดลงไปในโทรศัพท์พี่ทิตย์พร้อมเม้มปากอย่างตื่นเต้นว่าไอ้รถตู้ที่น่ารักมันจะทิ้งผมรอบที่ล้านหรือเปล่า ตอนนี้สี่โมงเกือบจะห้าโมงแล้วนะครับ ปกติรถมันออกสี่โมงครึ่ง ผมรอสายสักพักเสียงปลายสายก็ดังออกมา
"ฮัลโหล ลุงอยู่ไหนครับ"
'โอ้ยย ลุงออกมานานแล้ว อุ่นใช่ไหม กลับเองๆ' ผมเบ้ปากหน้างอทันที อยากจะลงไปดิ้นๆๆอยู่กลางสายฝนที่ตกลงมาไม่หยุด ผมเกลียด! เกลียดฝน! เกลียดมาก! ที่เกลียดกว่าฝนก็คงเป็นคนตรงหน้าผมนี่แหละ
"อะไร รถทิ้งเหรอ" เสียงทุ่มที่ดูกวนตีนส่งออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม อยากปาโทรศัพท์พี่เขาทิ้งแต่ผมต้องใช้โทรหาแม่น่ะสิครับ
ผมทำเมินกดเบอร์แม่ด้วยความเคยชิน รอสายอยู่สักพักแม่ก็รับสายครับ เสียงฝนที่ลอดผ่านมาจากปลายสายทำให้ผมรู้ว่าบ้านผมก็ตกหนักไม่แพ้กัน ผมตีเสียงเศร้าใส่แม่ทันทีครับกลัวจะโดนด่า
“แม่ มารับอุ่นหน่อย”
‘ทำไมล่ะอุ่น รถทิ้งอีกแล้วสิเนี้ย แม่บอกแล้วว่าให้เปลี่ยนรถ’ ผมไม่ยอมเปลี่ยนเพราะรถตู้คันนั้นตื่นสายได้สุดๆแล้วครับ รถคันอื่นที่ผมเคยไปดูๆมันต้องตื่นเช้าเกินไป ผมขี้เกียจเลยทนนั่งคันนี้แม้ว่ามันจะทิ้งบ้างรับบ้างก็เถอะ
“โหยแม่อ่ะ” ผมครางหงุ้งหงิ้งใส่แม่
‘แล้วนี่เราเอาเบอร์ใครโทรมา ตังโทรศัพท์หัดเติมบ้างสิอุ่น’ แม่ก็ดุไม่รู้เวล่ำเวลาเลยครับ ผมจะสำนึกผิดไม่ทันแล้วเนี้ย
“แม่มาถึงแล้วโทรเข้าเครื่องอุ่นแล้วกัน”ผมตัดสายกันแม่บ่นต่อเลยครับ ขี้เกียจจะฟัง
“เข้าห้องพี่ก่อนไหม? เอาหนังสือไปเป่า” ผมเม้มปากอย่างชั่งใจพร้อมยื่นโทรศัพท์คืนให้พี่ทิตย์ เก็บซากสมุดเดินตามไปอย่างว่าง่าย
“แป๊บนึงนะ” พี่ทิตย์หันมาพูดกับผมแล้วหันไปเคาะประตูห้องเรียน เสียงเพลงที่ดังออกมาทำให้ผมรู้ว่าข้างในคงกำลังเปิดเพลงเล่นกันอยู่แน่ๆ พอพี่ทิตย์เคาะประตูได้สักพักเสียงเพลงมันก็เงียบ พี่ทิตย์หัวเราะชอบใจกับผลงานตัวเองทันทีครับ ผมล่ะอนาถใจจริงๆ สงสารก็เพื่อนในห้องพี่เขาแหละครับ ไม่รู้ว่าช็อคตายไปหรือยัง
“ล้อเล่นเพื่อนนนนน” พี่ทิตย์พูดเสียงกวนตีนขึ้นทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้อง ทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะเลยครับ สายตาทุกคู่มองมาทางเราอย่างช่วยไม่ได้ อะไรนะ ผมพูดว่าเราหรอ ขนลุกว่ะ
"ไอ้เหี้ยทิตย์! ตกใจหมดสัด!!" เสียงดังมาจากพื้นข้างๆไม่ไกลผมมากนัก ขวดน้ำที่ว่างเปล่าถูกขว้างมาทางผมโดยที่เป้าหมายคือพี่ทิตย์ ประเด็นคือพี่ทิตย์ปัดขวดน้ำพ้นจากตัวได้แต่ศอกพี่เขาเนี่ย... เต็มหน้าผมเลยครับ
“โอ้ย..” มันไม่ได้เจ็บหรอกครับแต่ผมร้องไปเพราะตกใจเฉยๆ
“เฮ้ย ขอโทษ” ไอ้นี่ก็เกินไป พี่ทิตย์จับหน้าผมพลิกไปมาแล้วมองหน้าผมโคตรใกล้ แค่ศอกมันจะไปเป็นรอยอะไรนักหนาวะครับ
“เข้าข้างในไหมพี่?” ผมถามแทรกขึ้นอย่างเบื่อหน่ายพี่ทิตย์เลยปล่อยผมแล้วเดินนำเข้าไป
พี่ทิตย์ชี้ให้ผมไปนั่งหลังห้อง ผมก็ไปอย่างว่าง่ายครับพี่ๆในห้องไม่ได้สนใจอะไรผมหรอกเพราะเริ่มเปิดเพลงเล่นกันอีกรอบ จริงๆห้องนี้ติดกับห้องหมวดคณิตนะครับแต่รู้สึกว่ามันจะเก็บเสียงดีพอสมควรเลย พี่ทิตย์ยกพัดลมตัวเล็กมาเปิดอยู่ตรงหน้าผม ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆ
“ขอโทษเว้ย” พี่เขาขอโทษผมรอบที่ล้านของวันแล้วครับ ผมได้แต่ส่ายหน้า ไม่เป็นไรๆ ไปเรื่อยๆจนขี้เกียจแล้วครับ
“เละหมดเลย” ผมพึมพำออกมาแล้วค่อยๆเปิดสมุดที่ละหน้าให้มันแยกออกจากกัน น้ำตามันจะไหลครับเล่มสังคมโดนหนักสุดแถมจดไว้เยอะด้วยนะ
“กลับบ้านกี่โมง” พี่ทิตย์นั่งอยู่ข้างผมถามขึ้น ผมกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด
“น่าจะหกโมงมั้ง”
“น้องๆ...” มีเสียงเรียกมาจากด้านหลังผมเลยหันไปมอง เป็นพี่ผู้หญิงคนนึงครับ ดูท่าจะแรงพอสมควรเลย
“น้องอยู่ห้องไหน?”
“ห้องหกครับ”
“อ้อ” มาถามแค่นี้แล้วก็เดินหนีไปครับ ทิ้งให้ผมนั่งหน้าโง่อยู่บนพื้น
“เด็กมันก็อยู่ม.3 คงจะถามหามั้ง” ขอบคุณพี่ทิตย์ที่ทำให้ผมหายโง่ครับ ซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว จริงๆพี่ห้องนี้ก็คุ้นตาผมหลายคนนะครับ ทั้งสวยทั้งเก่งด้วยสิ
"รู้ไหม ทำไมพวกมันชอบเด็กม.ต้นกัน" อยู่ดีๆคนตรงหน้าที่นั่งพัดหนังสือคณิตผมก็พูดขึ้นมาพร้อมทำตาเป็นประกายวิ้งๆเลยครับ ผมเบ้ปากส่ายหน้าไปมา
“เด็กๆน่ารัก น้องกระต่ายงี้ เด็กบ้าอะไรโคตรสวย” กระต่ายที่พูดถึงคือเพื่อนในห้องผมเองครับ ผมรู้สึกว่ามันสวยก็จริงแต่แรงไปหน่อย ผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงแรงๆเท่าไหร่หรอกครับ ผมชอบผู้หญิงเรียบร้อยน่ารักแต่เอาจริงๆแล้วผู้ชายส่วนมากก็ชอบมองผู้หญิงแบบกระต่าย ตัวเล็กๆแต่โคตรจะแซ่บ ไม่แปลกเท่าไหร่ถ้าคนอย่างพี่ทิตย์จะชอบ
“เด็กๆน่ารักหรอ พี่ก็ห่างจากผมแค่ปีเดียวเองนะ” ผมบ่นแล้วเอามือสะบัดกระเป๋าตัวเองแรงๆจนน้ำมันหยดเต็มพื้น
“ห่างปีเดียวทำไมเจ้าหนี้เตี๊ยเตี้ย” พ่นลมออกจมูกแรงๆให้รู้ว่าโกรธครับ เรื่องส่วนสูงคือสิ่งที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยจริงๆนะครับ ยิ่งมีคนมาเกรียนผมยิ่งไม่ชอบ เพราะแบบนี้ล่ะมั้งครับผมถึงไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ผมไม่ควรเหวี่ยงพี่ทิตย์อันนี้ผมรู้
“แม่มาแล้วหรอ?” พี่ทิตย์ถามขึ้นตอนที่โทรศัพท์ผมดัง ผมพยักหน้างึกงักแล้วกดรับสายแม่
…………………………………………………………………..
“พี่ไม่คิดว่าผู้ชายสองคนในร่มเดียวกันมันแปลกหรอ”
“อย่างน้อยก็ให้ผมถือเถอะ” ผมบ่นขึ้นมาระหว่างที่เรากำลังเดินอยู่กลางลาน สภาพค่อนข้างทุลักทุเลเลยครับเพราะร่มมันคันเล็กมากแค่พี่ทิตย์คนเดียวก็จะไม่พอแล้ว ผมต้องยืนซ้อนพี่ทิตย์จนชิดน้ำตาจะไหลครับเหมือนคู่เกย์เลยให้ตายเถอะ
“น้องถือแล้วมันเตี้ยไปนี่หว่า พี่รำคาญ” จริงครับ ผมเมื่อยแขนอีกต่างหากแต่ให้พี่ทิตย์ถือแบบนี้ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆครับ ได้แต่กลั้นใจเดินให้ถึงคอปเปอร์เวย์ เห็นรถแม่ผ่านรั้วโรงเรียนแล้วครับ
“เดี๋ยวส่งถึงที่เลย” ผมส่ายหน้าแต่พี่ทิตย์ดึงตัวผมให้ออกจากคอปเปอร์เวย์พร้อมกัน เลยได้กลายมาเป็นปาท่องโก๋อีกครั้งจนถึงรถแม่
“เพื่อนหรอ แม่ไม่เคยเห็นหน้า” แม่ถามขึ้นทันทีที่ผมหย่อนตูดลงในรถ ผมเหม่อมองกระจกหลังเห็นพี่ทิตย์ที่เดินเข้าโรงเรียนไป ไม่รู้ว่ากลับยังไงครับ อาจจะขี่มอเตอร์ไซต์กลับเองมั้ง
“รุ่นพี่”
“หน้าตาดีเลยนะนั่น” แม่ผมพึมพำออกมาเบาๆแต่ผมได้ยินครับ เหอะๆ
“เออ ตกลงอุ่นจะเรียนสายอะไรรู้หรือยัง” ตายแล้ว ผมลืมเรื่องนี้ไปเลยครับ โรงเรียนส่งใบเลือกสายมาเพื่อประเมินจำนวนเอาไว้จำลองห้องเรียนพรุ่งนี้ต้องส่งแล้วแต่ผมไม่มั่นใจเลยว่าจะเลือกอะไร
“ยังไม่รู้เลยแม่” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย แม่ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่ลองปรึกษาพี่คนนั้นดูล่ะ พี่เขาเรียนสายอะไร”
“สายวิทย์นี่แหละ”
“อุ่นอยากเข้าพอดีเลยไม่ใช่หรอ” ผมพยักหน้างึกงักตามคำแม่ ผมอยากเข้าสายวิทย์ครับแต่กลัวจะไปไม่ไหว มันดูยากเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ แต่มันก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดี
“ไว้ค่อยปรึกษาเถอะ อุ่นจะเขียนวิทย์ไปก่อน” ผมพูดปัดๆไปเพราะไม่อยากจะยุ่งกับพี่ทิตย์แล้วครับ พี่เขาดูน่ากลัวแปลกๆ
……………………………………………………………….
พักเที่ยงแล้วครับและผมกำลังเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารหลังอาคาร ขี้เกียจจะไปโรงอาหารใหญ่ครับ ทำไมผมเป็นคนขี้เกียจนักก็ไม่รู้ผมล่ะเบื่อตัวเองจริงๆ
“เจ้าหนี้ๆ” ผมชะงัก หยุดเดินแล้วหันมองหาต้นเสียงก็เจอพี่ทิตย์ที่ชะโงกหน้าจากหน้าต่างห้อง มันเป็นกระจกบานใหญ่ๆครับปกติจะปิดไว้เพราะเป็นห้องแอร์แต่พี่ทิตย์มันเปิดออกพร้อมชะโงกหน้าออกมากวักมือเรียกผม ไม่ร่ำไม่เรียนหรือไงวะ ทำไมพี่เขาทำตัวว่างเหลือเกิน
“การเคลื่อนที่แบบวงกลมนะนักเรียนนะ…” ผมเดินมาหยุดอยู่ติดกำแพงห้องพี่ทิตย์หันไปคุยกับเพื่อนสักพักแล้วก็หันมามองผม อาจารย์ก็สอนอยู่นะครับแต่ไม่ยักกะมีใครสนใจเลย
“ฝากซื้อของหน่อยสิ” ผมพยักหน้างึกงักตอบรับ
“มึงเอาไรเปล่า” เท่านั้นแหละครับ เสียงฝากซื้อดังมาไม่หยุดจนผมเริ่มปวดหัว ผมส่ายหน้าปฏิเสธทันทีอย่างไม่อยากจะยุ่งครับ ผมจำไม่ได้หรอกว่าสั่งอะไรกันบ้าง แล้วทำไมถึงไม่รอคาบพักตัวเองก็ไม่รู้
“หลบหน่อย” หือ? ผมทำหน้างงทันทีที่พี่ทิตย์ลุกขึ้นยืนชิดกำแพงพร้อมเลื่อนกระจกออกจนกว้าง อย่าบอกนะจะปีนออกมา? บ้าไปแล้ว ในคาบเรียนแท้ๆไม่เกรงใจอาจารย์หน่อยหรือไง
“ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำคร้าบบบ” พี่ทิตย์ตะโกนแหกปากแล้วปีนออกมายืนชิดผม ผมเขยิบออกอย่างตกใจ พี่ในห้องหัวเราะกันดังลั่นเลยครับ อาจารย์โวยวายชี้หน้านิดหน่อยแล้วก็หันกลับไปสอนปกติ
ชีวิตม.ปลายทำไมมันอินดี้แบบนี้ครับ? ไอ้อุ่นไม่เข้าใจ…
“กินข้าวกัน” พูดเสร็จพี่ทิตย์ก็ดึงผมไปทางร้านขายข้าว ผมได้แต่ไปตามแรงดึงด้วยความงง ตกลงนี่มันคาบพักม.ต้นแน่หรอครับ แล้วทำไมผมต้องมากินข้าวพร้อมพี่เขาด้วยวะ
“ฝากซื้อหน่อยดิ เดี๋ยวพี่เข้าไปล่าของให้เพื่อนแป๊บ” พี่ทิตย์ยัดแบงค์ร้อยใส่มือผมแล้วเดินเข้าไปในมินิมาร์ท แล้วจะกินอไรไม่เห็นจะบอกผมเลย แล้วทำไมทำเหมือนสนิทกับผมมากขนาดนี้ด้วย ไม่มีความเกรงใจให้ผมเลยเถอะ แล้วไอ้แบงก์ร้อยนี่คืออะไร ห้าสิบบาทผมเมื่อวานยังไม่คืนเลยก็ไม่ยอมคืนให้มันจบๆ
“อ้อ เอากระเพราไข่ดาว” ยังมีหน้ามาตะโกนบอกผมอีกครับ
………………………………………………..
“ทำไมน้ำอุ่นชอบอมข้าว” พี่ทิตย์ถามขึ้นตอนที่ผมกำลังนั่งกินข้าวเงียบๆอยู่ตรงข้าม เรียกชื่อเต็มๆแบบนี้ผมขนลุกไม่น้อยเลยครับขนาดแม่ยังเรียกแค่อุ่นเลย
“ไม่ได้อม” ผมเถียงทั้งที่ข้าวยังเต็มปากครับ โคตรน่าเกลียดเลย
“แก้มมันตุ่ยๆ น่ารักดี” ช็อคครับ อะไรนะ? น่ารักดี? ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม
“น้องกระต่าย” ผมถึงบางอ้อเลยครับ กระต่ายนั่งอยู่โต๊ะด้านหลังไม่ไกลมาก คาบพักที่มีแค่ม.ต้นแบบนี้ทำให้กระต่ายดูเด่นมากเลยครับ และคนที่ดูเด่นไม่แพ้กันก็ไอ้คนตรงหน้าผมนี่แหละ ผมมองตามสายตาพี่ทิตย์ไปก็เจอกระต่าย สายตากระต่ายก็มองพี่ทิตย์อยู่เหมือนกัน
จ้องขนาดนี้เดินเข้าไปหากันเลยดีกว่าไหม?
"น้องเขาโสดไหม" ผมหันไปมองตาม ยิ้มให้กันขนาดนั้นต่อให้มีแฟนก็เสร็จพี่ทิตย์ไม่ยากอยู่ดี ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ที่มาตีสนิทผมนี่จะเข้าหากระต่ายใช่ไหม
"ไม่โสด แต่ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ" ผมพูดแล้วหันกลับไปมองกระต่ายอีกครั้ง เห็นหนังสือจีนที่เธอถือแล้วนึกขึ้นได้ครับว่าคาบต่อไปสอบนี่หว่า เชี่ยแล้วครับจำก็ยังไม่ได้จำ หนังสือก็เปื่อยจนมันเลือนลาง
“ก็ดี… เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” พี่ทิตย์เลิกคิ้วถามผม
“ลืมอ่านจีน คาบต่อไปผมต้องสอบด้วยเนี่ย” ผมยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ต้องรีบไปยืมหนังสือเพื่อนในห้องก่อนครับ จะยืมกระต่ายก็ไม่สนิทเท่าไหร่ เพื่อนคนอื่นก็ดูเหมือนจะอยู่โรงอาหารใหญ่หมดเลย
“จดโพยดิ ง่ายจะตาย” เอ่อ... ผมพูดไม่ออกเลยครับ เห็นหน้าแบบนี้แต่ผมก็ไม่เคยจดโพยนะครับ ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกแค่กลัวโดนจับได้ครับ ถ้าโดนจับได้มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆสำหรับผมแน่ครับ
“ผมไปก่อนนะพี่” ผมลุกขึ้นยกจานเตรียมเอาไปเก็บ พี่ทิตย์เงยหน้ามองผมแล้วนิ่งไปพักนึง
“เดี๋ยวก่อน พี่ยังไม่ได้ใช้หนี้เลย” แขนข้างหนึ่งของผมถูกคว้าไว้ ผมได้แต่มองพี่ทิตย์ที่คว้าถุงที่มีขนมเต็มไปหมดแบบงงๆ พี่ทิตย์ทำหน้าหงุดหงิดไปพักนึงเมื่อหาของที่ต้องการไม่เจอ ผมก็เริ่มอยากรู้ว่าอะไรแล้วครับ
“เอ้านี่ สำหรับวันนี้” ผมถอนหายใจออกมาแรงๆทันทีที่เห็นของในมือพี่ทิตย์
“อมยิ้มเนี่ยนะ?” ไม่ได้คืนด้วยตังแต่คืนด้วยอมยิ้ม? ผมอยากจิบ้าตายจริงๆครับ ไม่เข้าใจไอ้คนตรงหน้าเลยสักนิดเดียว
“ของหวานทำให้สมองแล่นไง เอาไปๆ” พี่ทิตย์จับมือผมให้แบออกแล้วยัดอมยิ้มไว้ในมือผมทั้งสองอัน ใช่ครับสองอัน แสดงว่าจะคืนสิบบาทหรอ แล้วทำไมปากผมไม่ทวงไปให้หมดเลยวะ?
“เหลืออีกสี่สิบหรอ ทำไมพี่ไม่คืนทีเดียววะ” พี่ทิตย์โบกมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธผมได้แต่ขมวดคิ้วงงๆ
“สี่สิบห้าต่างหาก อีกอัน.... เอาให้น้องกระต่ายแล้วกัน อ้อ ถ้าพี่คืนทีเดียวมันก็ไม่สนุกสิ” คืนตังมันต้องสนุกด้วยหรอครับ? ผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
“ผมต้องขอบคุณไหมเนี่ย?” ผมพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆไป พี่ทิตย์ยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะยกจานข้าวแล้วลุกขึ้นยืนเหมือนผม
“พรุ่งนี้เอาอะไรดี” พี่ทิตย์เลิกคิ้วถามผม ผมคิดว่าบางทีมันก็รู้สึกสนุกดี ไม่สิ ผมจะมาเอาขนมจากพี่เขาทุกๆวันทำไม เอาเวลาไปทำอย่างอื่นจะยังดีกว่า
“เอาสี่สิบห้าบาทที่เหลือ”
“ไม่มีทาง” ผมขมวดคิ้วหน้ายุ่งทันที
“อะไรของพี่วะ”
“รับๆไปเถอะ รำคาญค่อยบอกแล้วกัน” แล้วพี่เขาก็หยิบถุงขนมถุงใหญ่ไปที่เก็บจานเลยครับ ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
ไม่เข้าใจ ให้ตายยังไงก็ไม่เข้าใจ
ผมได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับส่ายหัวไปมา ผมกำอมยิ้มในมือแน่นแล้วเอามันใส่กระเป๋าเสื้อไว้ พี่ทิตย์นี่พิลึกจริงๆ
_____________________________________________________________________
อีกตั้ง45บาท 55555555555555555555555
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ห่างหายจากการเขียนใสๆวัยมัธยมไปนานเลยไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
เจอกันอีก40บาทนะคะ :hao7:
vฝากอีกเรื่องของเราด้วยค่ะ
-
ไม่เข้าใจพี่
พูดถึงน้องกระต่ายเพื่อ???
-
รู้สิกหงิดมากค่ะพี่ทิตย์ ชอบน้องต่ายก็ไปหาเลยสิคะ อ่อยน้องอุ่นน้อยน่ารักอยู่นั่น #เบ้ปากแรง
-
พี่ทิตย์นี่ร่ะ จีบน้องป่ะเนี่ย
-
สรุปพี่ทิตย์จีบอุ่น :o8:
หรือเข้ามาหาอุ่นเพราะจะจีบกระต่าย :m16:
รอติดตามต่อครับ :L1: :pig4:
-
ตกลงจะจีบใครเนีืยย
พี่ทิตย์ :hao7: :hao7:
-
เหมือนอาทิตย์จะจีบน้ำอุ่น
-
โถ ๆ น้องน้ำอุ่น อะไรจะโชคร้ายซ้ำ ๆ ขนาดนี้
พี่อาทิตย์นี่ก็ตีมึนได้โล่ ช่างเป็นตัวของตัวเองได้อย่างสุด ๆ อ่ะ
เอาจริง ๆ เราเป็นน้องอุ่น เจอแบบนี้เข้าไปก็ปวดหัวเหมือนกันนะ
แล้วจะคืนด้วยอมยิ้ม หรือตังค์ จะอะไรก็แล้วแต่เถอะพี่ทิตย์
แต่อย่าอะไร ๆ ก็น้องกระต่ายได้มะ ฟังแล้วหงุดหงิดแฮะ
ถ้าจะจีบน้องอุ่นจริง อย่าเอาคนอื่นมายุ่งสิ แล้วยังให้น้อง
เอาอมยิ้มไปให้กระต่ายอีก เดี๋ยวก็กลายเป็นหาเรื่องให้น้องอุ่นอีกอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องอุ่นสู้ๆ. อีพี่อาทิตย์โรคจิต ตกลงจะจีบใคร
-
ชอบบบบบบบบบบบบ :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่าสงสารน้องอุ่นอะ จะรอดจากการสอบมั้ยเนี่ย อิพี่ทิตย์ก็ดูวุ่นวายจริงๆ
-
คืนครั้งที่2 เทปใส ☻✿
ฝนตกมักจะมาพร้อมกับวันๆหนึ่ง ใช่ครับ วันอาเซียนนั่นแหละ นักเรียนทั้งโรงเรียนต้องมาวุ่นวายกับการจัดซุ้มแข่งกันเพื่อแลกกับคะแนนวิชาสังคม เสียเงินและเสียเวลามากในความคิดผม แต่ไม่ได้มีการเรียนการสอนก็นับเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของมัน
วันนี้ยังไม่ใช่วันงานครับ งานจะจัดในวันพรุ่งนี้แต่เราต้องมาเตรียมของกันก่อน
"อุ่น มาดูตรงนี้หน่อย" ใครคนนึงเรียกผมไปด้านหลังซุ้ม ผมเดินเข้าไปนั่งยองๆข้างเพื่อนคนหนึ่งที่กำลังเขียนชื่อประเทศหัวข้อของซุ้ม เราได้ประเทศเวียดนามครับ
"มีอะไรให้ช่วยไหม" ผมถามไปอย่างเก้ๆกังๆเพราะคนอื่นดูมีอะไรทำทั้งนั้นเลยครับมีแต่ผมที่ยืนเฉยๆ
"เราอยากได้กระดาษสีเพิ่มอ่ะ อุ่นเอาเงินห้องไป..." ผมกำลังแบมือออกไปรับเงินแต่มีเสียงเพื่อนอีกคนแทรกเข้ามาเสียก่อน
"หมวดวิทย์ก็มีมึง เปลืองตัง อุ่นไปเอากับเจ้แกให้หน่อยสิ" เจ้แกที่ว่าคงเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องผมครับ ผมพยักหน้างึกงักรับรู้แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมไปเอากระดาษสี
"เดี๋ยวเราไปด้วยคน" กระต่ายลุกขึ้นยืนข้างผมทำให้ผมตกใจไปนิดหน่อย เพื่อนกระต่ายอีกคนก็จะไปด้วยครับ ผมแอบคิดอยู่ในใจว่ากระต่ายกับเพื่อนไปกันแล้วผมจะไปอีกทำไม แต่ก็ได้แค่คิดครับไม่ได้ถามอะไรออกไปเลย
"อุ่นสนิทกับพี่อาทิตย์หรอ?" ผมเดินตามหลังพวกเธอได้สักพักกระต่ายก็หันมาถามผมครับ ผมทำหน้ายุ่งไปนิดหน่อยแต่ก็พยายามปรับให้เป็นปกติ ผมไม่ชอบเป็นตัวกลางผ่านใคร รำคาญครับ
“ไม่อ่ะ” ผมตอบปัดๆไปแต่สมองเจ้ากรรมมันดันนึกขึ้นมาได้ว่าผมลืมเอาอมยิ้มให้กระต่าย และมันก็อยู่ในกระเป๋าเสื้อผมด้วยครับ เมื่อวานผมยุ่งๆเลยไม่ได้ให้ไป วันนี้กะจะให้เลยใส่กระเป๋าไว้ตลอด ไม่อยากจะยุ่งก็ต้องยุ่งแล้วล่ะครับ
“อันนี้พี่ทิตย์ฝากมาให้” ผมยื่นอมยิ้มสีชมพูให้กระต่ายไปผมไม่รู้ว่ากระต่ายชอบรสไหนหรอก แต่อีกอันผมกินไปแล้วแค่นั้นเองครับ ก็พี่ทิตย์ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าให้เอาให้กระต่ายสีอะไร ผมก็เลือกรสที่ชอบไว้กับตัวสิ
“ฉันว่าเขาชอบแกจริงๆแน่เลยว่ะ แกไม่เอาฉันเอานะเว้ยย” กระต่ายคว้าอมยิ้มในมือผมไปก่อนที่เพื่อนเธอจะคว้า ผมได้แต่แอบกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย
“แก๊!! พี่ทิตย์อยู่หน้าหมวดอ่ะ!!” แล้วสองสาวก็กรี๊ดกร๊าดกันไปก่อนที่จะดึงหน้า ใช่ครับดึงหน้า ดึงซะตึงเลยครับ ผมเดินตามแล้วยังงงครับ เมื่อกี้ตอนเห็นพี่ทิตย์ยังกรี๊ดกันอยู่เลย แต่พอเริ่มใกล้ห้องหมวดก็ทำเชิดกันทั้งคู่
“เดี๋ยวเราเข้าไปเอาเอง อุ่นรอตรงนี้นะ” ผมได้แต่ทำหน้างงแล้วก็ยืนรออยู่หน้าห้อง อยู่ข้างๆพี่ทิตย์กับกลุ่มเพื่อนที่ยืนเถียงอะไรกันไม่รู้เสียงดังครับ
“มึงอะส่งทิตย์คดีมึงน้อยอ่ะ”
“ไอ้เหี้ยสรุปแลปกูยังไม่ส่งเลยกูขี้เกียจฟังเขาบ่น แล้วมึงแหกตาดู ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ” นิ้วพี่ทิตย์ชี้ไปที่โต๊ะอาจารย์ที่นั่งเรียงกันอยู่
“อยู่ครบเลยไอ้สัด ส่ง5นาทีที่กูโดนด่า5ปี” เพื่อนพี่ทิตย์ขำแห้งๆกันทั้งวงผมที่แอบฟังอยู่เสือกหลุดขำออกมาด้วยทั้งที่พวกพี่เขาเงียบกันหมดแล้ว แล้วพวกพี่เขาก็หันมามองผมกันหมดเลยครับ หน้าแตกสิครับหน้าแตก ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นเพราะพี่คนอื่นน่ะมองผมงงๆแต่พี่ทิตย์กลับยิ้มขำ
“อุ่นส่งให้พี่หน่อยสิ” พี่ทิตย์ยื่นชีทหลายแผ่นให้ผม ผมส่ายหน้าไปมาทันทีแต่เพื่อนพี่ทิตย์ยกมือขึ้นไหว้ผมลวกๆ แถมยังดึงมือผมไปรับชีทอีก ผมปฏิเสธพัลวันแต่ก็ไม่สำเร็จครับเลยรับมาแล้วถอนหายใจเบาๆ ถือว่าเป็นค่าพลาดที่ไปหัวเราะพี่เขาแล้วกันครับ
“อาจารย์อะไรอ่ะ” ทุกคนชี้ไปที่อาจารย์โต๊ะริมสุดและในขณะเดียวกันกระต่ายก็เดินออกมาพร้อมกระดาษสีม้วนใหญ่
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องหมวด
กวาดสายมองหากองส่งงานแต่ก็ไม่รู้ว่ากองไหนผมเลยตัดสินใจถามอาจารย์ไป...
“อันนี้วางตรงนี้เลยได้ใช่ไหมครับ”
“ไหนดูซิ” อาจารย์ดึงกระดาษจากมือผมไปเลยครับ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองผมลอดแว่นอย่างช้าๆ
“นี่มันของนายอาทิตย์ กับนายจิรายุนี่นา นายนทธรด้วย... เขาอยู่ไหม ไปตามมาให้อาจารย์หน่อยสิ งานค้างเต็มไปหมดเลย” ผมเงียบ คิดทวนที่พี่ทิตย์กับเพื่อนคุยกันแล้วรู้สึกสงสารเลยเลือกที่จะบอกอาจารย์ไปว่าเขาฝากส่งเฉยๆ และไปไหนก็ไม่รู้แล้ว อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ
แปลกที่กระต่ายกับเพื่อนยืนรอผมอยู่หน้าห้อง และยืนบิดเล็กน้อยอยู่ข้างพี่ทิตย์ ผมได้แต่มองด้วยสายตาไร้อารมณ์แต่เพื่อนพี่ทิตย์เข้ามาจับแขนผมแล้วถามว่าอาจารย์ว่าอะไรหรือเปล่าผมก็ส่ายหน้า
“ไปเถอะอุ่น ไปนะคะพี่ทิตย์” ผมจะเดินตามกระต่ายไปแต่พี่ทิตย์ดันดึงแขนผมไว้ ผมหันไปมองแบบงงๆ
“เพิ่งให้อมยิ้มกระต่ายหรอ” ผมพยักหน้าเบาๆอยู่สองสามที
“ทำไมไม่ให้ตั้งแต่เมื่อวาน”
“ลืมไม่ได้หรอ” ผมเหวี่ยงไปแล้วก็เริ่มรู้ตัวว่าเหวี่ยงเลยพยายามปรับท่าทีตัวเองครับ อยู่กับพี่ทิตย์แล้วผมหลุดบ่อยจริงๆ
“แล้วของเรากินไปหรือยัง” พี่ทิตย์เลิกคิ้วถามผม ผมสะบัดมือพี่เขาออกเบาๆแล้วค่อยตอบ
“กินแล้ว ไหนล่ะผ่อนวันนี้?” ผมเลิกคิ้วถามแทน พี่ทิตย์ยกมือเกาหัวนิดหน่อยแล้วก็ส่ายหน้าไปมา
“ยังไม่ได้ซื้อเลย” ผมยิ้มขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะท่าทีตลกๆของพี่ทิตย์ครับ พี่ทิตย์ดูงงครับที่ผมยิ้ม นั่นทำให้ผมรู้สึกอายไม่น้อยอยู่เหมือนกัน
“ผมไม่เอาอมยิ้มนะ” ผมพูดดักทางไว้แล้วเตรียมจะหนีครับ
“ไม่ต้องห่วง พี่จะซื้อไม่ซ้ำกันแน่นอนค่ะ” มือหนักๆของพี่ทิตย์ถูกวางลงบนหัวผมแล้วขยี้ไปมา คำลงท้ายว่าค่ะทำให้ผมรู้สึกทั้งขำทั้งขนลุกพร้อมๆกันครับ แต่ไอ้คนพูดมันคิดอะไรที่ไหนล่ะ
.........................................................................................
ผมเดินกลับมาที่ซุ้มห้องแล้วครับนั่งก้มๆเงยๆจัดบอร์ดอยู่ก็เบื่อครับ เพราะช่วงนี้ฝนตกทุกวันของที่ตกแต่งจะเปียกเอาเราเลยต้องเสียตังซีลบอร์ดอีก ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของงานจริงๆครับ แต่ตราบใดที่ยังเป็นนักเรียนอยู่ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำไป บ่นไม่ได้ครับเดี๋ยวอดคะแนน
“อุ่น ช่วยอะไรเราอย่างสิ อันนี้เดี๋ยวเราทำต่อเอง” ผมเงยหน้ามองกระต่ายที่ยื่นโทรศัพท์ให้ผมอย่างงงๆ
“ขอไลน์พี่ทิตย์ให้หน่อย นะน้า เดี๋ยวกระต่ายทำเอง” ผมเอียงคออย่างสงสัย แต่ถ้าจะทำให้ผมก็ว่าดีแล้วครับเพราะผมไม่ค่อยชอบที่จะมานั่งแปะกาวแบบนี้เหมือนกัน กะอีแค่ไปขอไลน์ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
“แต่เราไม่รู้ว่าพี่ทิตย์อยู่ไหนว่ะ” ผมรู้ว่าพี่ม.4อยู่โซนไหนแต่ผมไม่รู้อีกว่าพี่เขาอยู่ห้องไหนแต่พี่เขาอยู่ซุ้มหรือเปล่า
“พี่ทิตย์อยู่ซุ้มไทย โดนเรียกไปใช้งานอยู่ นะอุ่นนะ” ผมพยักหน้างึกงักแล้วรับโทรศัพท์กระต่ายมาถือไว้
ซุ้มไทยก็ต้องอยู่ติดกับหมวดไทย... ผมเดาครับ แต่น่าจะถูกอยู่เพราะผมเห็นพี่ทิตย์นั่งอยู่ขอบสระที่ผมทำกระเป๋าหล่นไป ที่เดิมเป๊ะจนผมแอบเบ้ปากเลยครับ
“พี่ทิตย์” ผมเรียกเบาๆครับเพราะไม่อยากจะเป็นจุดสนใจ พี่ทิตย์ลุกขึ้นยืนแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย ผมยื่นโทรศัพท์กระต่ายให้พี่ทิตย์และพี่เขาก็รับไปอย่างงงๆ
“กระต่ายขอไลน์ เฮ้ย อย่ากด” ผมร้องออกมาเสียงหลงเพราะพี่ทิตย์กดล็อคหน้าจอโทรศัพท์กระต่ายและผมจะเอาไลน์พี่ทิตย์ไปให้กระต่ายยังไงครับ ผมเกาหัวอย่างหงุดหงิดแล้วก็พยายามหากระดาษมาจดแต่ก็ไม่มี ไม่รู้อะไรดลใจเลยยื่นโทรศัพท์ตัวเองออกไป
“เอ้านี่ กระต่ายขอไลน์” พี่ทิตย์ยื่นโทรศัพท์กระต่ายกลับมาให้ผมและรับโทรศัพท์ผมไป
“ปฏิเสธคนอื่นบ้างก็ได้ ไม่ใช่ว่าใครขออะไรเราก็ทำให้หมด” ผมได้แต่ทำหน้าเอ๋อครับ พี่ทิตย์พูดเหมือนกำลังสอนผมอยู่ทั้งที่ไม่ได้มองผมเลยสักนิด มือยังคงกดโทรศัพท์ผมยิกๆ
“ได้แล้ว พี่เพิ่งสมัครไลน์ไหม่ยังไม่มีไอดีเลย เอาเบอร์ไปแล้วกัน” ผมพยักหน้างึกงักอย่างว่าง่ายรับโทรศัพท์คืนมาเลื่อนดูเบอร์ที่พี่ทิตย์เมม
P’ athit♡
ไอ้หัวใจข้างหลังมันคืออะไรวะ? คิดว่าแบ๊วมากหรือไง ผมส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจแล้วเข้าไลน์ดูก็เห็นว่ามันแอดอัตโนมัติแล้ว ผมเลยกดส่งแอคไปหาเครื่องกระต่าย เป็นอันจบหน้าที่ของผมครับ
“อุ่นอยากได้อะไรหรือเปล่า 5บาทนะ”
“เอาเหรียญ5ไง หมดมุขแล้วหรอพี่”
“เปล่า ซื้อมาหลายอย่างเลือกไม่ถูก” พี่ทิตย์ยักไหล่ไม่สนใจ ผมคิดว่าผมควรจะไปช่วยงานห้องได้แล้วเลยจะเดินกลับ
“งั้นผมไปละนะ” แปลกที่ผมต้องล่ำลาแทนที่จะเดินไปเลยครับ
“พี่ไปด้วยดิ ไปเดินอ่อยกระต่ายหน่อย” พี่ทิตย์ยกมือขึ้นกอดคอผม แต่ผมหนักเลยดันมือพี่เขาออกพี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ปกติเดินคนเดียวหรอ” อยู่ดีๆพี่ทิตย์ก็ถามขึ้นมาครับ ผมก้มหน้าเงียบสักพักถึงพูดตอบไป
“ไม่ค่อยมีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” จริงครับ ผมรู้สึกว่าการเข้ากับคนอื่นมันยากเหลือเกินแต่ในห้องผมก็มีเพื่อนนะ เวลาจับคู่หรือทำงานกลุ่มอะไรก็มีคนต้อนรับผมเสมอ พักเที่ยงก็มีคนชวนไปกินด้วยกันบ้างแต่ผมเลือกที่จะไปคนเดียวมันสบายใจกว่า ชินแล้วครับ
“เฮ้ย” เพราะผมเดินก้มหน้าก้มตาพี่ทิตย์เลยดึงแขนผมไว้เกือบไม่ทัน มอเตอร์ไซด์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ขี่ผ่านผมในระยะประชิด ถ้าพี่ทิตย์ไม่ดึงไว้ผมต้องโดนเฉี่ยวแน่ ทางเดินตรงนี้ตึกมันบังครับ ผมไม่ระวังเอง
“ขี่เหี้ยอะไรของมึงวะสัด!!” พี่ทิตย์ตะโกนไล่หลังไปจนคนขี่มันหันมามอง
“พี่รู้จักเขาหรอ?”
“ไม่ว่ะ” พี่ทิตย์ยกมือขี้นเกาหัวแกรกๆ พี่เขาคิดอะไรอยู่ครับ? ไม่รู้จักแล้วตะโกนด่าขนาดนั้นเดี๋ยวก็ได้มีเรื่องหรอก ผมได้แต่มองด้วยสีหน้าระอา
“อา ทิตย์ จ๋าาาา เซ็นตรงนี้ให้หน่อย เรื่องรับน้องว่ะ อุ้ย ม.3” มีพี่คนนึงเดินเข้ามาทักพี่ทิตย์ครับ ผมอยากรู้เรื่องรับน้องอยู่เหมือนกันเลยเสนอยืนอยู่ตรงนั้นด้วย และเหมือนพี่เขาจะรู้ว่าผมม.3เลยปิดเอกสารไม่ให้ผมเห็น ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆออกมา
“หาแนวร่วมหรอ? กูว่าไม่จัดดีกว่าไหม” แต่พี่ทิตย์ไม่ยอมเซ็นครับ ประธานรุ่นนี้ยังอยู่ระหว่างม.4กับม.5อยู่ครับ คือแค่ศึกษางานแต่ยังไม่ได้ทำกันจริงๆ ขึ้นม.5พวกพี่เขาถึงเป็นประธานกันเต็มตัวครับ เรื่องรับน้องเป็นนโยบายหนึ่งที่รุ่นพี่ชอบครับ แต่ผมไม่ค่อยชอบเลย
“ทำอะไรน้องก็ได้นะเว้ย ใช้สิทธิ์หน่อยดิ เพื่อนกันเปล่า” ทำไมรู้สึกเวรกรรมมันจะตกกับรุ่นผมวะ พี่ทิตย์ยักไหล่แล้วยอมเซ็นใบที่พี่เขายื่นให้ พอพี่เขาได้ลายเซ็นก็วิ่งไปหารุ่นพี่ที่อยู่ด้านหลังผมเลยครับ
“รับน้องหรอ?” ผมพึมพำขึ้นมาหวังให้พี่ทิตย์อธิบายครับ
“ช่วงปรับพื้นฐานไงหลังสอบจัดห้องมันมีเวลาเหลือ ปกติจะค่ายอังกฤษใช่ไหม แต่ประธานรุ่นนี้มันไม่เอา มันจะจัดกันเอง วุ่นวายชิบหาย” พี่ทิตย์บ่นออกมา ถ้าจัดกันเองมันก็เหนื่อยคนในรุ่นนั่นแหละครับ
“อุ่นจะเข้าสายอะไร” ผมเงยหน้ามองพี่ทิตย์นิดหน่อย แต่พี่ทิตย์ทำหน้าเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมจะเลือกอะไรเลยครับ
“วิทย์คณิต”
“ก็ดี” ผมเม้มปากเข้าหากัน แม่บอกให้ผมปรึกษาพี่ทิตย์ก็จริงแต่จะให้ผมเริ่มยังไงล่ะครับ ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นนี่นา เดินมาสักพักก็ถึงหน้าซุ้มห้องผมแล้วครับ
“ซุ้มไหนเนี่ย” ผมชี้ไปทางเวียดนามที่เริ่มติดป้ายกันแล้วครับ หลายคนไปกินข้าวกันแล้วมั้งถึงได้มีคนเฝ้าอยู่ไม่กี่คน จริงๆวันนี้มันมีการเรียนการสอนปกตินะครับ แต่ไม่มีใครเรียนกันเลยจนอาจารย์เอือม
“พี่อู้แบบนี้ห้องพี่ไม่ว่าหรอ” ผมเลิกคิ้วถามยิ้มๆ แต่พี่ทิตย์ส่ายหน้าไปมา
“ห้องพี่แค่เอางานมาวางๆเฉยๆ ทำตอนเช้าวันงานดีกว่า พี่กลัวฝนตก” ผมพยักหน้าเห็นด้วยครับ ฝนตกทุกวันแบบนี้ใครๆก็หวั่น ผมมองหากระต่ายแต่ก็ไม่เจอ แล้วจะคืนโทรศัพท์ให้ยังไงล่ะเนี่ย ผมเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนแล้วกันครับ ยังไงวันนี้คาบท้ายๆก็ต้องไปเรียนกันอยู่ดี
“เออ สอบจีนเป็นไงบ้าง” ผมหยุดยืนหน้าซุ้มข้างพี่ทิตย์ พี่เขาก็ถามขึ้นมา
“มันง่าย ผมขึ้นไปจำแป๊บเดียวก็พอมั่วได้” จริงๆครับ คำก็มีแต่เดิมๆ ข้อสอบออกมาง่ายกว่าที่คิดซะอีก
“ตั้งแต่พี่เรียนมาสอบจีนเนี่ยจดโพยทุกปีเลย” พี่ทิตย์ยิ้มขำออกมา ผมก็พลอยขำตามไปด้วย
“เวลาอุ่นยิ้มดูน่าคบกว่าทำหน้าอมทุกข์เยอะเลย” แล้วผมก็ทำหน้านิ่งครับ
“แบบนี้หรอ” พี่ทิตย์ผลักหัวผม ผมเลยทำหน้าสงสัยเต็มที่ครับ ผมทำหน้านิ่งแล้วมันดูเหมือนคนอมทุกข์หรอครับ จริงๆก็มีคนบอกผมอยู่เหมือนกันนะครับ แต่ผมไม่ค่อยได้สนใจอะไร
“ยิ้มกว้างๆให้ดูหน่อย” พี่ทิตย์พูดเสียงอ่อนแล้วทำหน้าเหมือนอยากดูมากผมเลยขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม
“คนบ้าหรอพี่อยู่ๆจะให้ยิ้ม”
“เออว่ะ”
“อุ่นจะไปกินข้าวเลยหรือเปล่า?” ผมส่ายหน้าไปมา ยังไม่หิวครับ ไหนๆว่างแล้วก็อยากอยู่เฉยๆสักหน่อย แต่พี่ทิตย์ยุกยิกมองซ้ายมองขวากับซุ้มผมอยู่นั่นแหละ ตอนแรกผมก็งงแต่สักพักก็เข้าใจครับ คงจะมองหากระต่าย
“กระต่ายไม่อยู่หรอกพี่ คงไปกินข้าวแล้วมั้ง” ผมพูดตอบไปทั้งที่พี่ทิตย์ยังไม่ได้ถามหา พี่ทิตย์ก็พยักหน้าส่งๆตอบผม
“เออ ของวันนี้” พี่ทิตย์ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง ผมมองตามแล้วก็ต้องหรี่ตามองไอ้สิ่งที่จะใช้หนี้ผมในวันนี้
“เทปใส?” มันคือเทปใสม้วนเล็กมากๆเหมาะกับราคาของมัน ผมขมวดคิ้วเงยหน้ามองพี่ทิตย์อย่างงงๆ จะให้ไอ้นี่จริงๆน่ะหรอครับ ให้อมยิ้มยังดีกว่าอีก
“เหมาะกับสถานการณ์จะตาย เผื่อเอาไว้ใช้เนี่ย” จับมือผมยัดเทปใสอีกแล้วครับ ผมหยิบมาพิจารณาก็เห็นว่ามันเป็นเทปใสจริงๆ โอ้โห ชีวิตพี่เขาต้องอินดี้ขนาดนี้ด้วยหรอครับ ให้อะไรเหมือนคนปกติเขาคืนเงินกันไม่ได้หรอ
“ซึ้งมากพี่” ผมพูดประชดไปแล้วเดินเอามันไปเก็บในกระเป๋าตัวเอง อีก40บาท และอีก8วัน แค่คิดก็ไม่รู้แล้วครับว่าอะไรจะอยู่ในกระเป๋าผมบ้าง
“ไม่ต้องขอบคุณนะ เกรงใจ” แหม ไอ้ที่ทำอยู่มันไม่ได้ให้ฟรีๆไม่ใช่เหรอครับ มันเป็นการคืนหนี้ไม่ใช่หรือไง ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ทำหน้ามุ่ยเป็นตูดหมาตอบไปครับ
“ไม่รำคาญพี่ใช่ไหม” ทำไมเวลาที่พี่เขาพูดคำว่ารำคาญออกมาแล้วชอบทำหน้าแปลกๆด้วยก็ไม่รู้ แน่นอนว่าผมสงสัยและไม่เข้าใจ แต่ผมก็เลือกที่จะเงียบเพราะไม่ใช่เรื่องที่ผมจำเป็นจะต้องถาม
“ไม่นะ” ผมพูดไปแค่นั้นพี่ทิตย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“กินข้าวกันไหม เอ่อ... ไปเดินอ่อยกระต่ายด้วย” ผมเอียงคองงอยู่สักพักที่พี่ทิตย์ไม่มองผมเลยแต่กลับมองไปทางโรงอาหาร อยากเจอมากเลยสิ ผมยังคงยืนนิ่งจนสุดท้ายพี่ทิตย์ก็จูงผมเข้าโรงอาหาร
ไม่เข้าใจพี่ทิตย์จริงๆ....
---------------------------------------------------------------
แถม...
“เทปใสหมดแล้วอ่ะ” ใครสักคนบ่นขึ้นมาจากฉากหลัง ผมได้ยินครับแล้วผมก็มีเทปใสด้วย ก็อันนั้นแหละ อันที่พี่ทิตย์ให้มา ตอนนี้ทุกคนกำลังทำงานกันอย่างเร่งรีบครับเพราะคาบต่อไปโดดมาไม่ได้
“ใครว่างไปซื้อให้หน่อยดิวะ” เสียงบ่นงึมงำยังคงมีอย่างต่อเนื่องทำให้ผมลุกไปด้านหลังซุ้มหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา สายตากวาดมองกระเป๋าหน้าก็เห็นเทปใสกลิ้งไปมาอยู่ในกระเป๋า
“เดี๋ยวเราไปซื้อให้นะ”
ผมพูดไปอย่างนั้นแล้ววางกระเป๋าตัวเองลง ไม่ใช่อะไรหรอก ผมก็แค่ไม่อยากใช้ขึ้นมาซะเฉยๆน่ะสิครับ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่ผมอยากเก็บไว้ คงเพราะว่าผมเห็นว่ามันไม่พอใช้หรอกเลยเลือกที่จะไปซื้อใหม่ดีกว่า
คิดว่านะ
_____________________________________________________
มาแล้ว แฮร่ ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ
พี่ทิตย์น่ารัก เนอะ เนอะ :katai5:
เจอกัน35ค่าาาา 55555
-
พี่ทิตย์อินดี้อะไรเช่นนี้
ว่าแต่เทปนั่นเอามาจากที่ทำป้ายป่ะคะ = =
-
พี่ทิตย์นี่ชอบน้องจริงๆใช่มะ ที่บอกจะไปอ่อยกระต่ายแต่จริงๆคืออ่อยน้องใช่เปล่า ขี้อ่อยจังงงง 55555555555555555
-
พี่อาทิตย์หาข้ออ้างเปล่า? อยากอ่อยน้องน้ำอุ่นแต่ปากแข็งดันบอกว่าจะหากระต่าย :z2:
-
o13
-
พี่ทิตย์อ้างกระต่าย เพื่อจะอยู่กับอุ่นใช่มั้ย :-[ :laugh:
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ทิตย์จะจีบอุ่นหรือกระต่ายกันแน่ มัวแต่ปากแข็งแบบนี้ระวังน้องเข้าใจผิดนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน
-
แน่นใจว่ากลัวไม่พอ ไม่ว่าว่าอยากเก็บไว้เองหรอ อุ่นนนนนนน อิอิ :hao3:
-
เออออออออ น่ารักดี ดูเรียลอยู่นะเนี่ย 555+
-
พี่อาทิตย์ไม่เนียนนะไม่เนียน 5555 จะเข้าหาน้องตั้งแต่ตอนยืมตังแล้วใช่มั้ย555
ชอบอ่ะ ชอบแนวแบบนี้มันฟีลกู๊ดดีค่ะ :mew1:
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้และติดตามอยู่เสมอ เรื่องนี้น่ารัก><
-
พี่อาทิตย์นี่ก็อ่อยจังเลยยยย แถมเนียนแจกเบอร์อีก
-
น่ารัก 555555
ชอบความเนียนของพี่อาทิตย์จังเลย :katai2-1:
ตกลงไม่ได้จีบ กระต่าย ใช่ไหมมม
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1:
-
งือ คนแต่งหายยยยย
รออยู่นะ
-
ขอโทษที่หายไปนะคะ
ยอมรับผิดแต่โดยดีเลย แต่กำลังปั่นอยู่ค่า
พรุ่งนี้ตอนมืดๆหน่อยน่าจะเสร็จพอดี
ไว้เจอกันนะคะ :bye2:
-
เมื่อไหรจะมาต่อนาาาาาา
รอจ้าา
--------------------
เพิ่งเห็นที่คนเขียนมาโพสต์
รอนะ น่ารักมากเลยเรื่องนี้
-
พี่อาทิตย์คะ มาอ่อยอุ่นก็บอกค่ะ อย่าเอากระต่ายมาอ้าง รำมาก
เดี๋ยวยึดตัวอุ่นมาไว้ที่บ้านเดี๋ยวรู้เลย
-
คืนครั้งที3 ยางลบ☻✿
“ไอ้เหี้ยฝน!!! กระต่ายมึงไปปักตะไคร้ดิ๊” โวยวายกันใหญ่เลยครับเพราะฟ้าอยู่ดีๆก็มืดครื้ม วันนี้วันงานอาเซียนครับซึ่งผมก็บอกไปแล้วนี่หว่าว่ามันหน้าฝน เงยหน้ามองฟ้าก็เห็นเค้าลางฝนชัดเจน
“ปักทีไม่ฟ้าผ่าเลยเหรอ” เสียงโห่แซวดังขึ้นมาเงียบบ้างสลับกันไป ผมได้ยืนเหม่อมองงานที่กำลังจะเริ่มอยู่ตรงเวทีโรงเรียน จริงๆจากมุมนี้มองไม่เห็นหรอกครับ ตึกบัง แต่เสียงคนและบรรดาท่านผู้ใหญ่ทั้งหลายก็พอจะรู้ว่างานกำลังจะเริ่ม
“เจ้าหนี้ๆ” ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่วิ่งออกมาจากหน้างานแล้วแหกปากเรียกผม พี่ทิตย์อยู่ในชุดพิธีการซึ่งผมเห็นแล้วร้อนแทนเหลือเกิน
“หือ?” ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่แค่ครางในลำคอเบาๆ
“เฝ้าซุ้มไหม” ผมส่ายหน้าไปมา ถึงยังไงผมก็ไม่จำเป็นจะต้องนั่งเฝ้าอยู่แล้วนี่นา
“ไปดูวงห้องพี่ไหมคะ” ผมขมวดคิ้วงงๆเพราะพี่ทิตย์อยู่ๆก็ดึงแขนผมไปเลยแล้วจะมาถามทำไม แล้วทำไมต้องมาพูดคะ ยิ่งคิดยิ่งงงครับแต่ผมโดนดึงมาจนหยุดยืนอยู่ที่ลานที่มีการแสดง ประธานทั้งหลายลงไปแล้วมั้งครับเลยให้เด็กๆประกวดดนตรีแข่งกัน
จริงๆผมชอบนะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเล่นเป็นเหมือนกัน พวกพี่ๆเขายังซาวน์เช็คกันอยู่ พี่ทิตย์ดึงให้ผมนั่งลงกลางลานเลยครับสักพักคนก็เริ่มทยอยมานั่งกันจนเกือบเต็ม ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย พี่เขาคิดอะไรอยู่วะ จะจีบกระต่ายมันจำเป็นต้องตีซี้ผมขนาดนี้ด้วยหรอ?
“สวัสดีครับ” นักร้องนำเรียกความสนใจผมไปเต็มๆ เสียงคุ้นๆครับพอผมหันไปเท่านั้นแหละ
“เฮ้ย.. พี่โจ...” ผมชอบพี่เขามากๆครับถึงขั้นเพ้อเลยแหละ เพราะว่าพี่เขาเล่นดนตรีเก่งมากแถมยังเรียนเก่งอีกด้วยนะครับ แต่พี่เขาจบไปแล้วนี่นา
“พี่เขาอาสามาเองเลยนะ เห็นอุ่นชอบเลยฉุดมาดูเนี่ย” ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ แอบติดตามพี่เขาในเฟสเงียบๆก็รู้ว่าพี่เขาเล่นดนตรีตามร้านอาหารด้วย โคตรเท่เลย อย่าให้ผมเล่นเป็นบ้างนะผมนั่งเล่นแม่งทั้งวันเลยด้วยแล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างออก
“พี่รู้ได้ไงว่าผมชอบพี่โจร้องเพลง” ผมว่าผมก็ไม่ได้บอกใครนะครับ ตามส่องบ้างแต่มั่นใจว่าไม่ได้ออกนอกหน้าอะไรขนาดนั้น
“พี่โจถามหา”จริงดิ ไอ้อุ่นโคตรซึ้งใจเลยครับ อยากจะเข้าไปขอลายเซ็นมันตอนนี้เลย
“ฟังก่อน”
“เพลงนี้มีไอ้เด็กหัวเกรียนมันมาขอให้ร้อง เอ้ามา!” ผมยิ้มขำให้กับคำว่าหัวเกรียน เสียงกรี๊ดจากทั่วทุกทิศดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย ยังคงฮอตไม่เปลี่ยนเลยจริงๆนะเนี่ย
ช่วงเวลาดีดี มันก็มีให้ไม่บ่อย
ช่วงเวลาเล็กน้อย เลยไม่อยากให้ต้องปล่อย
หนาวเหลือเกินคนดี อยู่ข้างข้างกันหน่อย
กอดกันนิดนะ อย่างน้อย ให้ไม่หนาวใจ
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะเพลงน่ารักๆที่พี่เขาร้องออกมา ปกติพี่เขาไม่ใช่แนวนี้เลยนะครับจะเป็นแนวเท่ๆมากกว่า ไม่รู้ว่าเด็กหัวเกรียนที่ไหนไปสั่งพี่เขาให้ลองเพลงแนวนี้ได้
“ยิ้มไม่หุบเลยนะ” แล้วผมก็ต้องหุบยิ้มจริงๆเพราะเสียงแซวจากคนที่นั่งมองผมอยู่ข้างๆ แต่ก็ทำเมินไม่สนใจเพราะทุกคนที่นั่งอยู่ในลานก็ร้องเพลงตามเบาๆกันทั้งนั้น คิดว่าไม่ได้ยินแล้วกัน
ได้แต่บ่นพึมพำ ลำพัง แค่เพียงคนเดียว
เธอไม่เหลียว มอง กลับมาด้วยซ้ำไป....
“อะไรวะ ไม่สนใจกันเลย” ผมหันไปมองหน้าพี่ทิตย์ที่ถอนหายใจออกมาพร้อมบ่นแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม พี่ทิตย์ก็ส่ายหน้าไปมา งงสิครับ พี่เขาเป็นอะไร นึกอินดี้อะไรขึ้นมาเหรอ
ไม่เคยกล้าสักที ไม่รู้ควรทำไงดี
มีไหมนาฬิกา อันที่ลอยลงมาจากฟ้า
เพื่อหยุดเวลา ให้ฉันได้กอด
เธอไว้สักห้านาที ได้แค่วันละนิดก็ดี
ขอให้ได้มีเธอ ทุกวัน...
“พี่ทิตย์…” ผมเรียกพี่ทิตย์ที่นั่งจ้องหน้าผมอยู่สักพักแล้วครับ ไม่รู้จะมองอะไรนักหนาหน้าผมมีอะไรติดหรือไง หรือหน้าผมเหมือนญาติส่วนไหนของพี่เขา
“ว่า?” พี่ทิตย์เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“จะมองผมทำไมเนี่ย” ผมพูดออกไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยแต่พี่ทิตย์กลับชี้นิ้วผ่านหน้าผมไปผมเลยหันไปมองตาม กระต่าย...? เออ ครับ ขอโทษที่เข้าใจผิด กระต่ายนั่งอยู่ทางลานโดมอีกฝั่งซึ่งมันมีเก้าอี้ครับส่วนที่ๆผมกับพี่ทิตย์นั่งอยู่ก็เป็นพื้นธรรมดาๆ
“หลงตัวเอง..” ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆด้วยความเบื่อหน่าย เอาผมมาบังแล้วแอบมองกระต่ายหรือไง เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้วนี่หว่า ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่พอตั้งสติได้ก็นั่งงงๆครับ พี่โจลงไปแล้วอ่ะ... ทั้งๆที่ผมไม่ได้ฟังพี่เขาเลย ฟังแต่เพลงนั้นท่อนแรกๆด้วย
เพราะไอ้พี่ทิตย์คนเดียว!!
ผมลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินหนีเพราะไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้วครับ แต่พี่ทิตย์กลับลุกขึ้นตามผมแล้วมองผมเหมือนกำลังงงอะไรอยู่ ผมจะลุกหนีแท้ๆแต่รู้สึกเหมือนสถานการณ์มันบังคับให้ผมอธิบายเลยครับ ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“พี่จะไปไหนต่อ” ผมถามแล้วยกมือขึ้นกอดอกรอคำตอบ
“ไปกับอุ่นไง วันนี้พี่ว๊างว่าง” ผมขมวดคิ้วเลยครับ ปวดหัวกับผู้ชายคนนี้จริงๆไม่รู้ว่าจะตามเกาะแกะผมไปถึงไหน แต่ผมไม่ได้รำคาญอะไรมากหรอกครับ ถ้าให้พูดจริงๆก็สนุกดี เออ สนุกก็ได้
“ไม่รู้จะไปไหน ว่าแต่พี่เถอะ ใส่ชุดพิธีการแบบนี้ไม่ต้องเข้าประชุมหรอ” ผมถามกลับ เพราะปกติชุดนี้มันต้องใส่ทำพิธีอะไรสักอย่างไม่ใช่มาเดินร่อนแบบนี้ครับ
“ขี้เกียจเข้า เบื่อ” ไม่เข้าใจระบบความคิดของพี่ทิตย์จริงๆครับ ไม่เคยรู้เลยว่าคิดอะไรอยู่ ผมเพ่งมองหน้าพี่ทิตย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็วกกลับมามองหน้าอีกครั้ง แปลกที่พี่เขาจ้องผมตอบไม่วางตาจนผมรู้สึกแปลกๆเลยหลบตาก่อน
“ไปเดินดูอะไรกันไหม เดินไปเรื่อยๆ” ผมพยักหน้าเออออตามไปโดยไม่ได้คิด เพราะผมไม่มีอะไรทำด้วยล่ะครับ เรียกได้ว่าโคตรว่าง ไปเดินดูนู่นนี่ก็ดีเหมือนกัน
“ไปดูของม.ไหนอ่ะ ม.6ไหมของกินเยอะดีนะพี่ทิตย์” แล้วทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยวะ หรือผมเรียกชื่อไม่ได้?
“เอาใกล้ๆก่อนสิ แถวนี้ม.5ไม่ใช่หรอ?” ผมพยักหน้างึกงักแล้วมองซ้ายมองขวา ก็ไอ้ม.5ที่ว่านี่ก็จัดซุ้มอยู่ที่ลานโดมแห่งนี้แหละครับอยู่สองข้างทางเลย แบบนี้มันก็ใกล้ไปไหมครับ แถมยังมีแต่เกมอะไรก็ไม่รู้ สอยดาวงี้ พับกระดาษ ต่อจิ๊กซอว์ ผมยกมือขึ้นเกาหัวงงๆ
“ร้อนว่ะ” พี่ทิตย์บ่นพึมพำขึ้นมา อากาศตอนนี้อบมากจริงๆครับเพราะฝนกำลังจะมาในไม่ช้า
“ถอดเสื้อออกดีกว่าไหม?” ผมเสนอความคิดเพราะเสื้อพิธีการหรือเสื้อราชประแตนมันทั้งหนาทั้งร้อนครับ พี่ทิตย์พยักหน้าเออออตามผมแล้วถอดเสื้อออกมาถือไว้ เหงื่อโชกหลังเลยครับ ฮ่าๆ
“อาทิตย์” อีกครั้งที่มีคนเรียกพี่ทิตย์ แปลกครับ แปลกจริงๆที่เขาเรียกพี่ทิตย์ว่าอาทิตย์ทุกคนเลย หรือที่ผมเรียกมันเป็นชื่อต้องห้ามพี่ทิตย์ถึงต้องตกใจ แต่จะให้เรียกพี่อาทิตย์ก็ยาวไปนะผมว่า ช่างแม่งเถอะ ทำไมสนใจก็พอ
“ถ่ายรูปรอบๆงานให้หน่อย เอาไว้ทำรวมเล่มความดีของห้อง” พูดเสร็จพี่เขาก็ยื่นกล้องให้พี่ทิตย์ พี่ทิตย์เกาหัวงงๆแล้วรับมาถือพร้อมพลิกซ้ายพลิกขวาดูกล้อง ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องกล้องเท่าไหร่ แต่กล้องใหญ่ๆแบบนี้ผมเห็นคนใช้เยอะเหมือนกันนะ
“ถือให้หน่อย” อยู่ๆก็ยื่นเสื้อมาให้ผมถือแล้วเจ้าตัวก็สำรวจกล้องนู่นนี่ ปรับโหมดเล่นแล้วก็พยักหน้าเออออกับพี่คนที่เอากล้องมาให้ ผมจำใจพับเสื้อแล้วเอามันพาดแขนไว้
“อันนี้กล้องใครวะ” พี่ทิตย์ละมือจากกล้องแล้วเงยหน้าขึ้นถาม
“กล้องหัวหน้า” แล้วก็คุยกันไม่ได้สนใจผมอีก ผมเลยมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย
หือออ? พี่โจเดินมาแถวที่ผมยืนอยู่ด้วยครับ พี่เขาโคตรดูดีเลยครับ ในโรงเรียนว่าดูดีแล้วพอขึ้นมหาลัยได้ไว้ผมยาวหล่อกว่าเดิมเยอะเลย อ้อ กันเข้าใจผิดนะครับ ผมชอบที่พี่เขาเล่นดนตรีเก่งเฉยๆไม่ได้พิศวาสอะไรขนาดนั้น เหอะๆมีผู้หญิงเข้าไปขอพี่โจถ่ายรูปด้วยครับ ผู้หญิงโรงเรียนผมนี่ไวจริงๆ
แชะ!
ทำไมเสียงมันใกล้แปลกๆวะ... พอผมหันไปเท่านั้นล่ะครับก็รู้สาเหตุเลย ก็ไอ้เสียงที่ว่ามันเป็นเสียงจากกล้องที่พี่ทิตย์ถืออยู่ แถมพี่ทิตย์มันยังถ่ายรัวไม่หยุดจนผมต้องยกมือปิดกล้องและบังหน้าตัวเองวุ่นวายเลยครับ
“หน้าตาใช้ได้นะเราเนี่ย” พี่ทิตย์ดูรูปในกล้องพร้อมยิ้มล้อผม ผมได้แต่มองหน้าพี่ทิตย์นิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะยื่นเสื้อพี่ทิตย์คืนให้
“เอาไปเลย ผมจะไปที่อื่นแล้ว”
“เฮ้ยๆไปด้วยกันสิ” โดนจับแขนอีกแล้ว... ผมขมวดคิ้วหน้ายุ่งอีกทันที
“ทำไมพี่ต้องมายุ่งกับผมด้วยวะ”ผมถามออกไปตรงๆแต่ไม่ได้พูดเสียงดังครับ เพราะตอนนี้ผมยืนอยู่กลางลานเลยนะครับ โชคดีแค่ว่ามันเริ่มเป็นเพลงที่มีจังหวะหลายคนเลยกระโดดโลดเต้นไปเกาะเวทีทำให้ผมที่ยืนแบบนี้ไม่ได้เด่นอะไรเท่าไหร่
“รำคาญพี่หรอ”
“เออ!”
“อืมโทษที”
ผมก็ตกใจสิครับ พี่ท่านเล่นพูดขอโทษด้วยสีหน้าโคตรดราม่ายังกับเพิ่งถูกแฟนทิ้งแล้วก็เดินผ่านไหล่ผมไปเลย ผมได้แต่ยืนเอียงคอด้วยความงงก่อนที่สมองจะประมวลผลให้ดึงเสื้อพี่เขาไว้ พี่ทิตย์หยุดแล้วมองตามมือผม ผมเลยชักมือตัวเองกลับมาวางไว้ข้างตัว
“วันนี้ยังไม่เห็นคืนอะไรเลย” ผมเลิกคิ้ว พี่ทิตย์จากหน้านิ่งๆก็กลับมาทำหน้ากวนตีนแบบเดิม ไม่เข้าใจอารมณ์พี่ท่านจริงๆนะครับแต่ก็ดีแล้วล่ะ มั้ง?
“อยากกินไอติมไหม” ผมพยักหน้างึกงักแบบงงๆครับ ไม่รู้ว่าจะถามทำไม
“ไปตรงนู้นกัน” ผมลอบถอนหายใจออกมาแต่ก็ยอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ
แต่ที่รู้สึกได้คือพี่ทิตย์เริ่มแทรกซึมเข้ามาในสมองผมเรื่อยๆ
“อันนี้เลี้ยง... ไม่ได้ใช้หนี้นะ” พี่ทิตย์ยื่นไอติมแท่งรสโคล่าที่น่าจะราคาพอๆกับจ่ายหนี้มาให้ผม ผมแกะแล้วเอาเข้าปากทันที อากาศอบๆกับไอติมมันดีจะตายครับ
“แล้วเราจะไปไหนต่อดีวะเนี่ย” พี่ทิตย์บ่นพึมพำขึ้นมา เอาจริงๆมันก็แอบเคว้งคว้างครับเพราะมันมีหลายๆซุ้มก็จริงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเล่นอะไร ผมกระพริบตาปริบๆอย่างเบื่อหน่ายแต่ปากยังคงอร่อยกับไอติมที่ใกล้จะหมดแล้ว
“พี่ทิตย์ต้องถ่ายรูปบรรยากาศไม่ใช่หรอ” แล้วเจ้าตัวก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ครับผมเลยส่ายหน้าไปมา
“ไปถ่ายเวทีไหม ผมว่าตอนนี้น่าจะมีประกวดแต่งชุดอาเซียน กระต่ายอาจจะอยู่แถวนั้นด้วยนะ” ผมเสนอความคิดแต่พี่ทิตย์ส่ายหน้าไปมา
“ช่างกระต่ายไปเถอะ” เอ้า ผมแนะนำก็ผิดอีก ได้แต่ยืนเกาหัวงงๆอยู่สักพักพี่ทิตย์ก็ลากผมไปอีกแล้ว
แต่ครั้งนี้แม่ง...
มือ... พี่ทิตย์กำลังจับมือผมอยู่
เพื่ออะไร? มีหลายคนมองจนผมรู้สึกอายเลยใช้มืออีกข้างดันมือพี่ทิตย์ออก พี่ทิตย์หันมามองแต่ไม่ได้ว่าอะไรผมเลยทำเฉยแทนที่จะหงุดหงิด
“ขอโทษๆ ป้าแกเดินมาพี่กลัวเขามาทวงงาน” ป้าแกที่ว่าคงหมายถึงอาจารย์ที่วนเวียนดูงานแถวนี้ล่ะมั้งครับ
ตอนนี้เดินไปเดินมาจนมาหยุดอยู่ที่ลานโดมเหมือนเดิม พี่ทิตย์เลยยืนถ่ายรูปเวทีแล้วก็ซุ้มที่อยู่ข้างๆก่อนที่จะคืนกล้องให้กับพี่คนที่ให้มาโดยให้เหตุผลว่าเดินกับผมอยู่ไม่ว่าง.. ไอ้ผมก็ยืนหงุดหงิดเพราะพี่คนนั้นล้อผมกับพี่ทิตย์ว่าเหมือนจีบกันอยู่ พี่ครับ ไอ้พี่ทิตย์มันจีบกระต่ายต่างหาก
“อยากนั่งอยู่เฉยๆเย็นๆไหม” ผมพยักหน้างึกงักเพราะอากาศมันร้อนจนผมจะบ้าตายแล้วครับ ฝนก็ไม่รีบๆตกลงมาสักที
“งั้นไปอยู่ห้องพี่กัน แอบเปิดแอร์นอนก็ได้นะ”
“แล้วครูจะไม่ว่าหรอ”
“ใครจะรู้”
เอาจริงๆผมกลัวว่าครูจะมาด่ามากเลยครับ แล้วตึกชั้นล่างมันล็อคทุกห้องเพราะว่าเขาให้เด็กออกไปทำกิจกรรมทั้งหมด ส่วนชั้นอื่นๆก็ปกติ ซึ่งห้องพี่ทิตย์อยู่ชั้นล่างครับ พี่ทิตย์เลยพาผมขึ้นมาชั้น3แทน ชั้น2ไม่มีแอร์ครับ ส่วนชั้น3ก็มีเหมือนชั้นแรก ถ้าครูมาเห็นนี่โดนด่าเละแน่ๆ แต่พี่ทิตย์ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย แต่ไอ้ที่น่าแปลกสุดๆคือผมก็ตามพี่เขาอย่างว่าง่ายเหลือเกิน
“ห้องนี้มีคอมด้วยว่ะ ดูหนังไหม” ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วก็เลื่อนประตูปิด จากด้านนอกไม่น่าจะเห็นข้างในเลยครับเพราะเป็นกระจกทึบๆแถมยังมีผ้าม่านสีเขียวบังอยู่จนมิด ผมเดินไปนั่งโต๊ะหน้าสุดมองพี่ทิตย์ที่ง่วนกับการต่อคอมฉายขึ้นโปรเจคเตอร์
“ข้างนอกฝนตกแล้ว…” ผมบ่นพึมพำขึ้นมาเพราะเสียงฝนที่เริ่มดังขึ้นตั้งแต่เมื่อกี้ มองไปทางหน้าต่างก็เห็นครับว่าแม่งกำลังกระหน่ำเลย
“เชื่อมเน็ตไม่ติดว่ะ”
“จะดูจริงๆหรอ” บรรยากาศแม่งโคตรน่ากลัวเลยครับ ห้องมืดๆมีแต่แสงโปรเจกเตอร์ที่เปิดไว้และอากาศที่เย็นยะเยือกแปลกๆเพราะแอร์ที่เปิดอยู่ แถมห้องมันก็ใหญ่อยู่กันสองหน่อมันหวิวๆแปลกๆมากเลยครับ
“มันมีหนังอยู่ในเครื่องด้วย หนังผี” พี่ทิตย์เงยหน้าขึ้นมองผม พร้อมๆกับเสียงฟ้าร้องจนผมสะดุ้ง แม่งเอ้ยหลอนชิบหาย
“ดูไหม” พี่ทิตย์เลิกคิ้วถามพร้อมทำหน้าล้อเลียนผม ด้วยความหงุดหงิดเวลาผมมองหน้าพี่ทิตย์ทำให้ผมตอบไปอย่างไม่คิด
“ดู!!”
แม่งเอ๊ย… ไม่น่าเลย
ผมค่อยๆกระชับเสื้อพิธีการของพี่ทิตย์ให้เข้าหาตัว อ้อ ผมบ่นว่าหนาวแล้วพี่ทิตย์ก็ให้ผมเอามาห่มไว้ ผ้ามันหนามากครับ กับแอร์เย็นๆแบบนี้โคตรสบายเลย จริงๆแล้วผมเอาให้มันบังจอตรงหน้าด้วยครับ แม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรมากก็ตาม หนังเริ่มเดินไปเรื่อยๆ เป็นหนังเก่าครับผมเคยดูเมื่อหลายปีที่แล้วอยู่ แต่เรื่องแบบนี้ผมไม่ถูกชะตาด้วยจริงๆ มันน่ากลัวครับ
“ยังหนาวอยู่หรอ” พี่ทิตย์ที่นั่งอยู่ข้างๆหันหน้ามาถามผม คือจะให้ผมบอกว่าไงดีครับ อ้อ ผมหนาวมากเลยพี่เหรอ เพราะว่าจริงๆแล้วไอ้เสียงซาวน์ประกอบตอนที่ผู้หญิงในเรื่องค่อยๆเดินสำรวจห้องมันโคตรจะน่ากลัวเลยครับ แล้วมันจะเดินไปเดินมาทำไมวะเดี๋ยวก็เจอหรอก
“อือ หนาว” ผมพูดแล้วซุกหน้าลงกับปกเสื้อจนมันบังภาพตรงหน้าไว้ได้ครึ่งหนึ่ง อย่าไปหาเลยเถอะอุ่นขอร้อง เสียงวิ้งๆหลอนๆเริ่มดังขึ้นมา แล้วผมก็ต้องสะดุ้งอีกทีเพราะพี่ทิตย์เอาแขนวางพาดกับเก้าอี้ผมมันเลยเหมือนผมกำลังโดนโอบอยู่
“กลัวหรอ ปิดก็ได้นะ” แล้วก็ยิ้มล้อเลียนผมอีกแล้ว ผมเลยได้แต่เม้มปากอย่างหงุดหงิด
“เสียงอะไรวะ” อยู่ดีๆพี่ทิตย์ก็ทักขึ้นมา ใครสั่งใครสอนให้ทักขึ้นมาในสภาพน่ากลัวแบบนี้วะ!! จริงๆผมก็ได้ยินครับเสียงก๊อกแก๊กๆ อยู่ทางประตูแต่มันต้องเป็นเสียงฝนอยู่แล้วแหละ ฝนเนอะ ฝน…
“อะไร ไม่มี!!” ผมโวยวายกลบทันทีแต่พี่ทิตย์ก็ยังชะโงกหน้ามองผ่านผมอยู่นั่นแหละ
“แต่พี่ว่ามันมีส…” ผมยกมือขึ้นปิดปากพี่ทิตย์เพื่อให้พี่เขารีบๆหยุดพูด แต่อยู่ๆแววตาพี่ทิตย์มันก็เปลี่ยนไป ผมเผลอจ้องพี่ทิตย์นานมาก มันเหมือนพี่ทิตย์ต้องการจะสื่ออะไรสักอย่างให้ผมรับรู้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงจากลำโพงทำให้ผมชักมือกลับแล้วหันไปสนใจจอโปรเจกเตอร์ตรงหน้าแทน ผู้หญิงคนนั้นเจอรอยเลือดที่น่ากลัวจึงหวีดร้องออกมาแต่ผมกลับไม่ได้กลัวมันอย่างที่ควรจะเป็น สมองผมว่างเปล่า ทำไมพี่ทิตย์ต้องแทรกซึมเข้ามาในโลกของผมแบบนี้ด้วยวะ
พรึ่บ!
อยู่ดีๆในห้องก็มืดลงครับผมได้แต่มองซ้ายมองขวาเลิกลั่ก สงสัยจะไฟดับ ตึกนี้ไฟดับบ่อยมากครับผมไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร พี่ทิตย์ยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ แล้วก็ลุกขึ้นยืนผมเลยลุกตามพร้อมถือเสื้อพี่ทิตย์ไว้ในมือ
“เหี้ย..” พี่ทิตย์อุทานขึ้นมาเบาๆเพราะประตู…
ครับ ประตูแม่งเลื่อนไม่ได้…
“เหี้ยแล้วไง เสียงที่พี่ได้ยินแม่งมีคนมาล็อคประตูหรอ”ผมบ่นอย่างหงุดหงิดปนงงครับ แต่พี่ทิตย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครสักคน อาจจะโทรตามคนมาเปิดให้มั้งครับ ผมยืนอยู่เฉยๆก็รู้สึกหวิวๆ แหวกม่านออกดูข้างล่างก็ยังปกติดี ฝนเริ่มเบาลงมากแล้วครับแต่ไฟก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะติด
“มึงอยู่ไหน”
เห็นว่าคุยหาพี่ข้างล่างให้มาช่วยเปิดประตูให้ ผมเลยเดินมาเปิดหน้าต่างออกบานสองบานเพราะมันเริ่มอึดอัด ก็ไฟดับแถมยังโดนล็อคอีกนี่ครับ แถมพ่อตัวตั้งตัวตีก็โทรเรียกคนข้างล่างให้มาเปิดใหญ่เลยครับ จริงๆผมก็สงสัยนะว่าผมจะตามพี่ทิตย์มาทำไม แล้วผมจะเดินเปิดหน้าต่างไปถือเสื้อพี่ทิตย์ไปเพื่ออะไร…
นั่นสิเพื่ออะไร?
ผมเหลือบมองพี่ทิตย์ที่ยืนอยู่ติดประตูก่อนที่จะวางเสื้อพิธีการลงกับโต๊ะเรียนแถวนั้น
“แม่บ้านเขาจะปิดตึกเลยไล่ปิด เพื่อนพี่ไปล่าหาแม่บ้านอยู่” พี่ทิตย์พูดพร้อมถอนหายใจออกมา ผมก็ถอนหายใจตาม จะให้ทำอะไรได้นอกจากนั่งโง่ๆรอเวลาให้เพื่อนพี่ทิตย์มา
“เล่นอะไรกันดีไหม” ผมส่ายหน้าไปมา พี่ทิตย์ก็ยักไหล่ไม่สนใจ
“เล่นถามตอบ พี่ให้ถามอะไรพี่ก็ได้แลกกันคนละคำถาม อุ่นถามพี่ก่อนก็ได้ มาเริ่ม” มัดมือชกชัดๆครับ ผมดึงตัวเองให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะส่วนพี่ทิตย์ก็ยืนอยู่ตรงหน้าผม
“พี่มายุ่งกับผมทำไม” คำถามเบสิคครับ ผมอยากรู้จริงๆนะ ถ้าจะเข้าหากระต่ายไปตีซี้กับคนอื่นยังจะง่ายกว่าผมเยอะเลย
“ก็จะคืนเงินอุ่นไง ถามอะไรแปลกๆ” เออครับ ขอโทษด้วยที่ผมถามอะไรโง่ๆออกไปแต่จะคืนเงินมันจำเป็นต้องผ่อนจ่ายแบบนี้ด้วยหรอครับ พอผมจะอ้าปากถามไปอีกพี่ทิตย์ก็ดันพูดขึ้นมา
“คราวนี้ตาพี่ อุ่นชอบใครอยู่หรือเปล่า” ถามทำไม? นั่นคือสิ่งแรกที่ผมคิด สมองผมประมวลผลไม่ทันว่าพี่ทิตย์จะอยากรู้ไปทำไม และพอมันประมวลผลออกมาก็น่าขนลุกทั้งนั้น คำพูดของพี่ที่เอากล้องมาให้พี่ทิตย์มันลอยเข้ามาในหัว ที่พี่เขาบอกว่าเหมือนพี่ทิตย์จีบผม
คิดเหี้ยอะไรของมึงวะอุ่น?
“ไม่ชอบ” ผมตอบแบบกำกวมไปเพราะจะเอาคืน พี่ทิตย์ทำท่าจะพูดถามผมอีกผมเลยพูดแทรกพร้อมยกยิ้มออกมา
“พี่จีบกระต่ายอยู่ใช่ไหม” ผมเลิกคิ้วถาม พี่ทิตย์จ้องหน้าผมสักพักก็ยอมเปิดปากพูด
“แล้วอุ่นว่าพี่จีบไหมล่ะ” ผมจิ๊ปากออกมาเพราะท่าทางกวนตีนของพี่ทิตย์
“ให้ตอบ ไม่ได้ให้ถามย้อน” แล้วผมจะใส่อารมณ์ทำไมวะเนี่ย? แต่มันอดหงุดหงิดไม่ได้จริงๆครับ ในเมื่อพี่ทิตย์คิดไอ้เกมนี้ขึ้นมาเองทำไมจะต้องตอบเลี่ยงตลอดด้วย
“ไม่ได้จีบ” อ้าว ผมก็งงสิครับ หรือจริงๆจีบเพื่อนกระต่าย ผมขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดแล้วพี่ทิตย์ก็ยิ้มออกมา หรือไม่ได้จีบแต่กำลังดูๆกันอยู่ ก็ได้ไลน์ไปแล้วนี่นา หน้าอย่างพี่ทิตย์ใครๆก็ชอบอยู่แล้ว ไม่แปลกเลยที่จะไม่ต้องจีบ มั้งครับมั้ง? แต่ผมก็พยักหน้างึกงักเหมือนเข้าใจ
“ถ้าพี่...”
ผมเลิกคิ้วรอคำถามแต่มีเสียงดังที่ประตูอีกครั้งผมเลยหันไปมอง สงสัยจะมีคนมาเปิดให้แล้วครับ แล้วผมก็หันกลับมามองพี่ทิตย์อีกครั้ง รู้สึกว่าพี่เขาจะพูดอะไรค้างไว้แต่ก็ไม่ยอมพูดต่อผมจึงขมวดคิ้วแน่น
“เมื่อกี้พี่ทิตย์พูดอะไร?” ผมถามย้ำไปอีกครั้งแต่พี่ทิตย์กลับส่ายหน้าไปมาแล้วบอกว่าไม่มีอะไร ไม่มีบ้าอะไรล่ะครับผมได้ยินจริงๆนะแต่จับใจความไม่ได้เลย
เสียงประตูเลื่อนออกทำให้ผมโดดลงจากโต๊ะเรียนด้วยความเร็วแสงก่อนที่จะยืนทำหน้าเฉื่อยชาอยู่ข้างๆพี่ทิตย์ เป็นพี่แม่บ้านและน่าจะเพื่อนพี่ทิตย์ที่ยืนอยู่ด้านนอก ผมเดินตามหลังพี่เขาออกจากห้องมาก่อนจะโดนสายตาพี่แม่บ้านทิ่มแทงครับ
“ตึกจะปิดแล้วค่ะ มาแอบทำอะไรกันในนี้” พี่เขาพูดเสียงเหวี่ยงใส่ผมก่อนที่จะล็อคห้องแล้วเดินหนีหายไปเลย อะไรวะทำไมต้องมาเหวี่ยงใส่แบบนี้ด้วย แต่จริงๆแล้วผมก็ผิดเต็มๆนั่นแหละครับ
“นอนสบายไหมมึง ถ้าไม่ติดว่ามึงไม่ได้อยู่คนเดียวกูไม่ไปเรียกป้ามาเปิดให้หรอก ปล่อยแม่งตายห่าคาห้อง” พี่เขาพูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยะออกมา
“เก็บของกันหรือยัง”
“เริ่มเก็บแล้วมึงก็ไปช่วยด้วยดิ”
“เออ เดี๋ยวกูตามไป”
“อุ่น” พี่ทิตย์อยู่ๆก็มาเรียกผมผมเลยงงๆไปนิดหน่อย
“หือ?”
“ใช้หนี้วันนี้” พี่ทิตย์พูดแล้วหยิบยางลบก้อนเล็กขึ้นมา ผมคว้ามาแล้วพลิกมันซ้ายขวา นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ทิตย์ไม่ต้องมายัดใส่มือผมครับ
ยางลบธรรมดาๆที่มีกระดาษห่อเป็นรูปการ์ตูนรูปหมาน่ารักๆไม่ได้เข้ากับหน้าพี่ทิตย์เลยสักนิดเดียว ผมขมวดคิ้วสำรวจมันอย่างไม่รู้จะทำอะไร
“พี่ว่าหน้าเหมือนอุ่นดีเลยซื้อ” โอ้โห... นี่ด่าผมว่าหน้าหมาหรอครับ ผมทำหน้ามุ่ยยัดมันใส่กระเป๋าเสื้อ
“ด่าหน้าหมาเลยก็ได้มั้ง”
“หืม... พี่เครียดกับอุ่นนะเนี่ย” ผมก็เครียดครับ เครียดกับนิสัยแปลกๆของพี่ทิตย์ชิบหายเลยครับ
“งั้นพี่ไปเก็บของช่วยห้องก่อน อุ่นไปซุ้มตัวเองไหม” ผมพยักหน้างึกงักตอบรับ
“อุ่นลงฝั่งนู้นใช่ไหม ซุ้มพี่ลงฝั่งนี้ใกล้กว่า อ่า พรุ่งนี้เจอกันนะ” ผมมองซ้ายมองขวาแล้วก็คิดอีกที ห้องที่ผมยืนอยู่มันใกล้กับบันไดลงฝั่งพี่ทิตย์มากกว่า ผมเลยอ้าปากพูดไปว่า...
“ก็ไปด้วยกันสิ”
ได้แค่วันละนิดก็ดี ขอให้ได้มีเธอทุกวัน
_________________________________________________________
ยาวอยู่นะคะเนี่ย อิอิ เรื่องไฟดับตึกเดียวทั้งโรงเรียนมีจริงๆนะคะ เกี่ยวกับเรื่องเฟสไฟฟ้าที่ตึกนั้นแปลกกว่าเพื่อน555
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน มาแสดงความคิดเห็น มาบวกเป็ดให้กันนะคะ เป็นกำลังใจชั้นดีเลยแหละ :hao5:
ป.ล. ทวงได้เสมอค่ะ เราเป็นประเภทต้องโดนกระตุ้น :กอด1:
-
พี่ทิตย์จะถามว่าจีบอุ่นได้หรือเปล่า ใช่มั้ยครัชช :-[
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
ปล. ถ้าหายไปนานๆเดี๋ยวจะมาทวงนะ :a1:
-
น่ารักมากเลยย ตอนนั้นพี่ทิตย์บอกจะขอจีบป่าวววว
-
เอาอีกกกกกกกกกกก
-
กรี้ดๆๆๆ เอาอีก เอาอีก
พี่ทิตย์จะบอกอะไรน้องอุ่นเนี่ย
-
งื้อ พี่ทิตย์รุกชัดเจนมากกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาต่อไวๆน้า
ปล.เพลงเพราะอ่ะ เข้ากับบรรยากาศเลยยยย :D
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยย น่ารักมุ้งมิ้ง ชอบ
ไม่เจอใสๆมานาน ฟินกับเด็กมัธยม โธ่ เป็นป้าจริงๆเลย
พี่อาทิตย์ช่างหามุกมาจีบน้องอุ่นจริงๆ เด๋วเผื่อยืมไปใช้มั่ง อิอิ
รออ่านนะคะ
-
พี่อาทิตย์น่ารักจังงง :-[
-
อ๊ายย น่ารักกกกกก
ถ้าพี่..จะจีบอุ่น ใช่มั้ย ???
จีบเลย ๆๆๆๆ ีบหนักๆเลยยยย
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออยู่ค่ะ
-
สนุกมุ้งมิ้งมากคับ นอกจากวิธีการจีบของพี่อาทิตย์ที่น่าสนใจ ว่าแต่ละวันจะมามุขไหน
เรื่องของไอเทมแต่ละอย่างที่น้องอุ่นได้ก็น่าติดตามเหมือนกัน ... เป็นไปได้ก็อยากให้เป็นหนี้กันมากกว่านี้ จะคิดดอกก็ว่าไป อิ อิ
เป็นไปได้ยังไม่อยากให้เฉลยไอเทมประจำวันตั้งแต่ชื่อตอนเลยคับ อยากให้อ่านไปแล้วอึ้งกันไปเองพร้อม ๆ กับตัวละคร
จะมีการ์ดลับก็ว่ากันไปคับ
ชอบนะคับ มาต่อเรื่อย ๆ จนกว่าจะจบนะคับ :m18:
-
:z10: :z10: :z10:
-
สนุกมุ้งมิ้งมากคับ นอกจากวิธีการจีบของพี่อาทิตย์ที่น่าสนใจ ว่าแต่ละวันจะมามุขไหน
เรื่องของไอเทมแต่ละอย่างที่น้องอุ่นได้ก็น่าติดตามเหมือนกัน ... เป็นไปได้ก็อยากให้เป็นหนี้กันมากกว่านี้ จะคิดดอกก็ว่าไป อิ อิ
เป็นไปได้ยังไม่อยากให้เฉลยไอเทมประจำวันตั้งแต่ชื่อตอนเลยคับ อยากให้อ่านไปแล้วอึ้งกันไปเองพร้อม ๆ กับตัวละคร
จะมีการ์ดลับก็ว่ากันไปคับ
ชอบนะคับ มาต่อเรื่อย ๆ จนกว่าจะจบนะคับ :m18:
โอ๊ะโอ ลืมคิดไปเลยค่ะว่าต้องให้คนอ่านลุ้นบ้างว่าต้องคืนอะไร ขอบคุณที่เสนอความเห็นมานะคะ ตอนหน้าได้ลุ้นเลยค่ะ อิอิ
ส่วนเป็นหนี้50เพราะคนแต่งจะให้10ตอนนิดๆค่ะสำหรับเรื่องนี้ คิดดอกหรือไม่ต้องดูใจน้องอุ่นซะแล้วล่ะค่ะ อาจจะได้ใช้กันทั้งชีวิต ฮิ้ววววว :hao7:
-
พี่ทิตน์น่ารักนะ ทำไมแฟนเราไม่จีบเรางี้บ้างวะ 55555555555555
แต่รำตรงที่เอาชะนีมาอ้างนี่แหละ
แต่ยืนยันว่าน่ารักจริงๆ เดี๋ยวจะบอกให้แฟนมาจีบเราใหม่ให้จีบแบบนี้มาก 555555555
รอตอนต่อไปนะฮับบบบบ :hao7:
-
พี่ทิตย์จีบอุ่นก็บอกไปเลย.. :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบมากกกกกกกกก อ่านละคิดถึงสมัยเรียนมัธยมเลยอ่ะ ฮืออออออ มันวัยใสจริงๆนะ น่ารัก ไม่ไหวล้าว มาต่อเร็วๆน้าาาาา :hao7:
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่องดูฮามาก พออ่านแล้วก็ติดเลย มาต่อได้แล้วคุณคนเขียน ฮ่าๆๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เข้ามาแวะส่งความคิดถึงให้พี่ทิตย์ 555555
:hao7: :mew1: :กอด1: :-[
-
เป็นมุกจีบที่แนวมาก ชอบอ่ะ
-
เรื่องน่ารักดีอ่ะ ชอบอาทิตย์ดูอบอุ่น 555
มาต่อไวๆนะครับ
-
แวะมาส่งข่าวว่ากำลังปั่นนะคะ แฮร่
เสร็จแล้วจะรีบมาอัพทันทีเลยนะคะ ไม่แน่คงเป็นวันพุธเย็นๆค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ :-[ :กอด1:
-
เข้ามารอพี่ทิตย์ฮับ ._.
-
ยังไม่มาอีกหรอ :(
รอๆ
-
คืนครั้งที4 กุหลาบหรือจะสู้ ☻✿
“แก กระต่ายกับพี่เนยจะตบกันหรอ” ผมละมือจากการจดสิ่งที่ครูสอนตรงหน้าแล้วฟังเพื่อนด้านหลังผมที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมา พี่เนยคือใครผมไม่รู้จักหรอกครับ แล้วก็คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวกับผมสักเท่าไหร่ผมเลยเงยหน้าขึ้นจดบนกระดานต่อ แต่เสียงกระซิบพูดคุยด้านหลังก็ยังดังไม่หยุด
“พี่เนยเขาเลิกกับพี่อาทิตย์นานแล้วไม่ใช่เหรอ อะไรกันก็ไม่รู้” บุคคลที่สามที่เข้ามาทำให้ผมวางปากกาลงจนได้ครับ พี่เนยคงเป็นแฟนเก่าพี่ทิตย์ล่ะมั้งเนี่ย แล้วใช่เรื่องที่ผมจะต้องมาแอบฟังเพื่อนคุยกันไหมครับ เออ ผมก็ว่าไม่
“โอ๊ยแก หล่อแบบนั้นเป็นฉันก็อยากได้คืนปะวะ” ผมแอบเบ้ปากออกมาอย่างนึกหมั่นไส้ครับ
“ข่าวมั่วแล้ว ไม่ดูเฟสพี่เนยเลยหรอแก” วงคุยเริ่มขยายครับ ตอนแรกกระซิบกันอยู่หลังผมแค่สองคน ไปๆมาๆคุยกันทั้งแถวหลังเลย สงสัยจะเป็นประเด็นจริงๆ แล้วคุยกันไม่ใช่เบาๆเลยนะครับ ดีที่ว่ากระต่ายไปเข้าห้องน้ำอยู่
“เฟสว่าไงอ่ะแก” ยอมรับว่าแอบรำคาญแต่ก็ฟังเขาครับ
“จำไม่ได้ว่ะ แต่พี่เนยบอกไม่ได้อยากได้พี่อาทิตย์คืนนะ” ผมพยักหน้างึกงักติดตามเนื้อเรื่องต่อไปครับ ชักอยากรู้แล้วสิว่าพี่ทิตย์จะเลือกใคร อยากเห็นหน้าพี่เนยจังครับ ไม่รู้ว่าอยู่ม.ไหน แต่กระต่ายก็น่ารักนะครับถึงอาจจะดูแรไปบ้างแต่ก็ดูโดดเด่นดีถ้าเทียบกับคนอื่นๆในชั้น
“ไหนฉันดูบ้าง เฟสชื่ออะไรวะ” ได้โอกาสแล้วครับ โอ๊ย ผมล่ะเกลียดตัวเองจริงๆจะไปยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านทำไมก็ไม่รู้ แต่ก็ทำไมก็ไม่รู้อีกนั้นแหละครับ ผมยกโทรศัพท์ขึ้นเลื่อนเปิดสามจีไว้พร้อมหาเฟสพี่เนยตามเพื่อนในห้องที่คุยกันอย่างสนุกปาก
“เนย ณัชนิฐ นั่นแหละๆ ตรงตัวเลย” ผมลองกดตามชื่อภาษาอังกฤษที่คิดไว้ในหัวก็เจอจริงๆ มือผมเลื่อนดูรูปโปรไฟล์อย่างเคยชิน สวยครับ ผมเคยเห็นพี่เขาอยู่เหมือนกัน ตัวจริงโคตรขาวยิ้มน่ารักมากๆด้วยครับ บุคลิกภายนอกแตกต่างจากกระต่ายจริงๆ แล้วพี่เขาก็อยู่ม.6แล้วด้วยครับ
Neoy natchanit
กูไม่ชอบมึงไม่ได้หมายความว่ากูอยากได้มันคืน กูยังคุยกับมันไม่ได้หมายความว่ากูกับมันยังรักกัน รำคาญว่ะ มันไม่ได้ชอบมึงนี่ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ
“โห….” ผมเผลอหลุดปากออกมาเบาๆเพราะสเตตัสล่าสุดของพี่เนยครับ ผมรู้สึกว่าสไตล์การพิมพ์มันไม่สอดคล้องกับหน้าพี่เนยเลยสักนิดครับแต่ก็นะ ตรงๆดีเหมือนกันครับ ผู้หญิงแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ
“โอ๊ยพี่อาทิตย์ไลค์ตัสนี้ด้วยอ่ะแกสงสัยจะเรื่องจริง เออ กระต่ายก็ใช่ย่อยนะแก” เอาล่ะสิครับ เริ่มวกมาที่เรื่องกระต่ายแล้ว ผมพอจะเดาออกว่าเป็นสเตตัสในเฟสเหมือนกันแน่ๆเลยกดเข้าเฟสกระต่ายอย่างรวดเร็ว
Kataii tamonwan
หรอคะ แหม คิดว่าอยากได้คืนมาก (:
ชัดเจนเลยครับถ้าจะตั้งต่อกันขนาดนี้ไปคอมเมนต์ในโพสพี่เนยเลยยังดีกว่าครับ แต่ก็นะ ผมไม่เข้าใจผู้หญิงหรอก ผมสไลด์โทรศัพท์ไว้ใต้เก๊ะก่อนที่จะหยิบปากกาขึ้นมาจดบนกระดานต่อ
“แก อุ่นนี่มันก็สนิทกับพี่อาทิตย์ไม่ใช่หรอ ถามมันดิ”
“แกอ่ะถาม”
“แกนั่นแหละ เป่ายิงฉุบเลยไหม” แล้วเสียงหัวเราะคิกคักก็ดังขึ้นมาต่อเนื่องจนกระทั่งกระต่ายเข้ามาในห้องก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้นมาอีก แล้วผมก็ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่
มีแต่คนคิดว่าพี่ทิตย์สนิทกับผมไม่ก็ผมสนิทกับพี่ทิตย์ทั้งๆที่แม่งไม่จริงเลยสักนิดครับ ผมไม่ได้รู้สึกว่าสนิทกับพี่ทิตย์เล๊ย อาจเป็นเพราะเขาไม่รู้กันว่าพี่ทิตย์มายืมตังผมแล้วคืนทีละห้าบาทแบบนี้ ถ้าคนอื่นรู้เนี่ยพี่เขาจะเสียภาพพจน์ไหมครับ มันตลกจริงๆนะเนี่ย
“วันนี้จบที่ตรงนี้แล้วกันเนอะ จดเสร็จแล้วส่งสมุดด้วยนะคะ วันนี้เวรเลขที่เท่าไหร่ดี” ผมเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ที่กำลังสุ่มเลขที่คนเอาสมุดไปส่งไว้ที่โต๊ะหมวดคณิต ซึ่งมันไกลครับแล้วก็ไม่อยากให้เกี่ยงกันครูเลยขอสุ่มเอง
“เลขที่เก้าค่ะ” ผมเม้มปากเข้าหากันทันที ก็แม่งเลขที่ผมนี่หว่า
“ใครคะ” ผมยกมือซ้ายขึ้นให้อาจารย์รู้ว่าเป็นผม ส่วนมือขวาก็รีบเร่งมือจดให้ทันเพราะผมมัวแต่ยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่ คนในห้องเริ่มรวบรวมสมุดวางไว้บนโต๊ะหน้าห้องผมเลยรีบเดินไปวางบ้างพร้อมยกทั้งกองเดินตามหลังอาจารย์เขา
“ไกลหน่อยนะนักเรียน ทำไมไม่จัดห้องไว้ใกล้ๆหมวดบ้างก็ไม่รู้” อาจารย์น่ะตัวเปล่าแต่ผมกับกองสมุดแทบท่วมหัวนี่ครับ ผมได้แต่ถอนหายใจเดินตามอาจารย์เขาไปเรื่อยๆ
ถึงตึกแล้วแต่ยังไม่ถึงห้องหมวดครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโดนสุ่มโดนเลขที่ตัวเองจริงๆ แล้วแม่งก็ทั้งเหนื่อยทั้งร้อนเลยด้วย เหงื่อผมออกเต็มหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ให้มาส่งตอนเลิกเรียนไม่ก็ให้แยกกันส่งก็ไม่รู้แต่ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาถือไป
“อาจารย์หวัดดีครับ” อยู่ดีๆกระจกห้องเรียนข้างๆห้องหมวดก็เลื่อนเปิดออกพร้อมๆกับเสียงที่ผมคุ้นเคย
“ตกใจหมดนักเรียน! เป็นไงบ้างเรียนไหวไหม” พี่ทิตย์ครับ ผมนึกขึ้นได้ว่าห้องประจำพี่ทิตย์เขาอยู่ห้องนี้ ไอ้ผมก็ไม่กล้าเดินนำหน้าอาจารย์ไปเลยยืนถือพร้อมมองหน้าพี่ทิตย์อย่างเบื่อหน่าย
“สบายๆอาจารย์ ให้น้องยกของเยอะไปไหมครับ สงสาร” พี่ทิตย์พูดแบบนั้นครูเลยหันมามองผมครับ
“เอาไปไว้ในห้องเลยค่ะนักเรียน” ผมก้มหน้าขอบคุณเล็กน้อยแล้วก็ยอมเดินไปวางกองสมุดไว้ในห้อง ผมสะบัดแขนไปมานิดหน่อยหลังวางเพราะเมื่อยและเหนื่อยมากครับ แอร์ห้องพักครูไม่ได้ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
“เหนื่อยไหม ให้เดินไปเป็นเพื่อนหรือเปล่า” ผมหันไปมองค้อนได้คนที่โผล่หน้าออกมาจากกระจกห้องตัวเอง เห็นแดดแล้วไม่อยากจะอ้าปากโต้เถียงอะไรทั้งสิ้นครับตอนนี้คาบสามครับ ผมเรียนคาบนี้อีกคาบก็พักแล้วล่ะ แต่ดูพี่ทิตย์มันจะว่างเหลือเกิน
“ยุ่ง” ผมพึมพำออกมาแต่พี่ทิตย์ดันหัวเราะใส่ผม
“ไม่ยุ่งจะได้ขนาดนี่ไหมล่ะ” ผมขมวดคิ้วแน่นแล้วมองพี่ทิตย์แบบงงๆ ไม่รู้ว่าต้องการจะสื่ออะไรครับ เอาเวลากวนผมไปจัดการเรื่องตัวเองดีกว่า ผู้หญิงของตัวเองจะตบกันขนาดนั้น
“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง” ผมเลิกคิ้ว จะถามทำไม?พี่ทิตย์เท้าแขนกับขอบกระจกแล้วรอคำตอบจากผม ผมเล่นตัวยืนนึกอยู่พักหนึ่งถึงพูดตอบไป
“คาบแปด” เป็นอันรู้กันว่าเลิกบ่ายสามครับพี่ทิตย์ยกมือขึ้นเกาหัวจนยุ่งแล้วหายเข้าไปในห้องครับ ผมก็งงสิแต่ก็ยังยืนรออยู่อย่างนั้น
“แต่พี่เลิกคาบเก้านี่สิ อุ่นลงกี่โมง”
“ลงสี่โมงนิดๆมั้ง” ผมขมวดคิ้วแน่นแต่ก็ยังตอบคำถามพี่ทิตย์
ผมนึกขึ้นได้ครับว่าผมกำลังโดดเรียนอยู่นี่หว่าผมมองซ้ายมองขวา ชะโงกหน้าเข้าไปในห้องก็ไม่เจอนาฬิกาเลยครับ ผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาข้อมือบนข้อมือพี่ทิตย์เลยคว้ามือพี่ทิตย์ขึ้นมาดู เพราะว่าเราอยู่คนละด้านกันผมดูไม่รู้เรื่อง เลยเขยิบเข้าไปจนชิดแล้วยกข้อมือพี่ทิตย์ขึ้นดูอีกครั้ง
ตึกตัก ตึกตัก
ผมเงยหน้ามองพี่ทิตย์ทันทีอย่างสงสัยพร้อมอ้าปากจะถามครับ
“พี่...”
“เอ้า ไม่ไปเรียนล่ะ เลยมาห้านาทีแล้วนะ” ผมเลิกขมวดคิ้วแล้วก้มมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะปล่อยแขนพี่ทิตย์
“อือ ไปละ” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ พี่ทิตย์ก็โบกมือไล่ผมผมเลยหันไปแลบลิ้นใส่แม่ง พี่ทิตย์ดูตกใจครับ แล้วก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะเลื่อนกระจกให้ปิดลง
“หัวใจใครมันไม่เต้นบ้างวะ” ผมบ่นในหัวก่อนที่จะเดินออกมาจากหลังคาที่ยื่นออกมาจากตัวตึก แล้วแดดก็แยงตาผมทันทีเลยครับ ผมสะบัดหน้าไปมาก่อนที่จะยกมือขึ้นบังแดดวิ่งกลับตึกเรียนตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะมันสายแล้ว
…………………………………………………………………
ผมนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวอย่างเบื่อๆเลยยกโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูเล่นๆ มือผมกดไปประวัติการค้นหาแล้วดูเฟสพี่เนยอีกครั้ง คราวนี้มีรูปที่เพิ่งอัพไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว แคปชั่นใต้รูปคือ ‘อยากให้เอาคืนมั้ยล่ะ’
ผมรอเน็ตช้าๆของตัวเองโหลดรูปจนมันขึ้นมาให้เห็น ภาพที่ผมเห็นคือมือของคนสองคนที่ไม่เชิงว่าเล่นกันอยู่ มือล่างแบออกแล้วมือขาวๆของพี่เนยแตะอยู่ด้านบน ผมจำนาฬิกาได้ นาฬิกาพี่ทิตย์ที่ผมเพิ่งดูเมื่อกี้ พี่เนยนี่ก็แอบแรงนะครับ ไม่รู้ว่ากระต่ายเห็นรูปนี้หรือยัง
ผมกินข้าวเสร็จแล้วกำลังเดินเอาจานไปเก็บก็บังเอิ๊ญไปเห็นพี่เนยพอดีที่ทางเข้าโรงอาหารด้านหลังครับ ที่เจ๋งกว่าคือพี่ทิตย์วิ่งตามพี่เนยมาด้วยแหละ หูย... ผมว่าจะมีดีกันก็เพราะกระต่ายแล้วมั้งเนี่ย
“เนย!” พี่ทิตย์เรียกพี่เนยด้วยสีหน้าเหมือนไปโกรธใครมาครับ แถมเรียกแบบไม่มีคำว่าพี่ขึ้นหน้าด้วยสิทั้งๆที่ห่างกันตั้งหลายปี พี่เนยยังคงเดินไปไม่สนใจพี่ทิตย์เลยครับ ผมเผลอสบตากับพี่ทิตย์พอดีเลยรีบหันหนีก้มวางจานลงกับที่เก็บแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“ก็เนยรำคาญไง!”
เสียงเถียงกันยังมีอยู่แต่ผมไม่ได้ยินเท่าไหร่ ไม่รู้พี่ทิตย์จะไปโกรธอะไรพี่เนยนะครับเป็นผมคงไม่กล้าขึ้นเสียงใส่พี่เนยแน่ๆคนอะไรน่ารักชิบหาย ตัวก็ข๊าวขาว
“เอามันไปเก็บหน่อย” อยู่ดีๆก็มีคนสะกิดผมครับ ผมหันไปก็เจอพี่เนย งงสิครับ ผมไม่รู้จักอะไรกับพี่เขาเลยนะ แล้วอะไรคือเอาพี่ทิตย์ไปเก็บครับ แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับผมล่ะเนี่ย
“อย่ายุ่งได้ป่ะเนย” โอ๊ยยย เรื่องคู่รักทะเลาะกันอย่ามายุ่งกับผมเลยครับ ผมขออยู่อย่างสงบๆหน่อยเถอะ ผมอาศัยจังหวะที่พี่เนยหันไปด่าพี่ทิตย์เดินออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจทั้งคู่อีก คาบก็คาบม.ต้นขยันมากินกันจริงๆ
“ก็น้องเขาระรานเนยก่อนปะวะ”
“แล้วใครใช้ให้เอารูปเก่าๆไปลงวะ”
เหมือนผมจะได้ยินอะไรที่เป็นเรื่องของชาวบ้านเขาล้วนๆเสียแล้วสิครับไม่อยากยุ่ง ไม่อยากยุ่ง ในหัวผมคิดอย่างนั้นแต่ผมกลับเดินเข้ามาในโรงอาหารอีกครั้งเพิ่งซื้อน้ำ น้ำอุ่นเอ๊ยย นี่มึงเป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ นิสัยแย่ขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนที่จะเหล่มองโต๊ะพี่ทิตย์กับพี่เนยที่นั่งเถียงกันอยู่
พี่ทิตย์เงยหน้าขึ้นมองผมไอ้ผมก็ตกใจสิครับ รีบยื่นเงินให้ป้าคนขาย รับน้ำมาแล้วก็หันไปมองพี่ทิตย์อีกทีเงียบๆ พี่ทิตย์มองผมแต่ปากกำลังพูดกับพี่เนยอยู่ ม.ปลายเริ่มมาเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้วครับนั่นแสดงว่าใกล้หมดเวลาพักของผมเต็มที พี่ทิตย์มองผมแต่เหมือนไม่เห็นผมเลยสักนิดซึ่งมันต่างจากทุกที
มันแปลกที่ไม่ใช่เรื่องของผมแต่ผมก็อยากยุ่ง…
หืม? อะไรนะ? อยากยุ่ง?
อยากยุ่งก็เหี้ยละ
……………………………………………………………………………………
ครืดดดดครืดดดครืดดดด
โอ๊ย! มันจะอะไรนักหนาวะ ผมละมือจากการบ้านขึ้นมาคว้าโทรศัพท์ที่สั่นรัวๆอยู่ใต้เก๊ะจนน่ารำคาญแล้วผมก็เบ้ปากออกมาเพราะชื่อไลน์ที่แสดงอยู่ จะใครเสียอีกล่ะครับ ก็ไอ้คนที่เมมเบอร์ตัวเองไว้ในเครื่องผมพร้อมใส่ไอ้หัวใจไว้หลังชื่อด้วยไงครับ
น้องอุ่น
เลิกเรียนยัง
อยู่ไหน
คิดถึง
ผมกดเข้าไปอ่านตั้งแต่ข้อความแรกยันข้อความสุดท้ายแล้วก็ต้องขมวดคิ้วทำหน้าหงุดหงิดใส่โทรศัพท์ตัวเอง คิดถึงที่ว่ามันคืออะไรวะ เล่นอะไรขนลุกชิบหาย ผมยังไม่ทันได้พิมพ์อะไรตอบไปพี่ทิตย์ก็ส่งมาอีกข้อความ นั่นทำให้ผมถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วพิมพ์ตอบไป
ล้อเล่น
-.-
เลิกแล้ว อยู่บนห้อง
ทำไมอ่ะ?
เดี๋ยวเอาของไปให้ รออยู่บนห้องนะ
ไม่ต้องมา จะลงแล้ว
แปลว่าเจอกันข้างล่าง?
อืม
ผมตอบตัดบทสนทนาไปเพราะไม่รู้จะเถียงให้ยืดยาวไปเพื่ออะไรครับ แต่ผมก็แค่ตอบเออออไปงั้นๆไม่ได้บอกว่าผมจะลงไปเจอพี่ทิตย์ข้างล่างสักหน่อย ผมเอาปลายปากกากดที่ปากตัวเองเบาๆอยู่สองสามครั้งอย่างใช้ความคิด การบ้าน
“อุ่นกลับยัง” เพื่อนผู้ชายในห้องผมทักขึ้นมาผมเลยส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“ไม่อ่ะ ทำอันนี้เสร็จค่อยกลับ ขี้เกียจแบกกลับบ้าน” มันยิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินลงไปกับเพื่อนอีกหลายคน ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบไปพร้อมกับก้มหน้าก้มตามองโจทย์ตรงหน้าด้วยความเบื่อหน่าย
น่าจะประมาณเกือบครั่งชั่วโมงแล้วที่ผมตอบพี่ทิตย์แต่ยังนั่งอยู่บนห้อง ตอนนี้ผมเดินลงมาชั้นล่างแล้วโยนรองเท้าลงสวม และตรงหน้าผมเห็นพี่ทิตย์ที่ยืนพิงเสาอยู่ พี่ทิตย์ก้มหน้ากดโทรศัพท์ไม่ได้มองผมหรอก ผมแอบรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแว๊บหนึ่งครับ พี่เขารอผมนานหรือเปล่า หรือจริงๆไม่ได้รอ แล้วทำไมต้องทำเหมือนมายืนรอผมด้วย
ให้ตายสิครับ ผมต้องทำยังไงให้เข้าใจความคิดพี่ทิตย์ได้สักที
“ทำไมลงมาช้าจัง” ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็สะบัดหน้าไปมาไล่ความสงสัย ตกลงพี่เขามารอผม?
“ทำการบ้าน”
“หรอ ขยันดีเนอะ” เงียบแล้วก็เงียบครับ ผมเลยพยักพเยิดหน้าให้รู้ว่าผมจะออกข้างนอกแล้ว พี่ทิตย์ก็เดินอยู่ข้างผมเฉยเลยแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
เดินฝ่าแดดไปถึงคอปเปอร์เวย์ก็ยังเงียบครับ ผมนึกขึ้นได้ว่าพี่ทิตย์ยังไม่คืนตังผมเลยแต่ไม่กล้าทักทวงอะไรตอนนี้ครับ ผมเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างใช้ความคิดแล้วอ้าปากพูดขึ้น
“วันนี้ไม่เห็นคืนอะไรเลย เฮ้ย รถยังไม่มาอ่ะ” ผมหยุดเดินกลางคอปเปอร์เวย์เพราะจากตรงนี้มองข้ามรั้วไปจะเห็นรถตู้ที่จอดเต็มหน้าโรงเรียนแล้วผมก็ไม่เห็นรถผมด้วย
“งั้นนั่งรอตรงนี้ไหม?” ผมพยักหน้างึกงัก พี่ทิตย์เลยหย่อนตัวลงนั่งที่นั่งตรงคอปเปอร์เวย์ผมเลยลงไปนั่งอยู่ข้างๆ
“ของวันนี้” ผมเผลอตื่นเต้นออกมาอย่างไม่รู้ตัวครับ แล้วก็ต้องทำหน้าบึ้งแล้วเผลองอแงต่อทันที
“อะไรเนี่ยพี่” ผมงอแงแทบจะลงไปดิ้นกับพื้นแต่ก็ขำครับ แม่งเหมือนด่ากันทางอ้อมเลยแต่ผมก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ครับ ไม่รู้ทำไมแต่ผมตลกจริงๆ
“แลคตาซอยไง แลคตาซอยห้าบาท ร้อยยี่สิบห้ามิลลิลิตร นี่พี่ซื้อรสช็อคโกแล็ตด้วยนะ” โอ๊ยแม่ง ผมกลั้นขำชิบหายก็กลั้นไม่อยู่ นั่งหัวเราะไม่สนคนที่เดินผ่านไปมาด้วยซ้ำครับ พี่ทิตย์มันเขย่าๆกล่องตอนร้องให้ผมฟังแล้วยังมีบอกว่าซื้อรสช็อคโกแล็ตด้วย
“ตลกมากไหม” พี่ทิตย์แกล้งทำหน้าดุแล้วก็หลุดยิ้มออกมา ผมก็หัวเราะคิกคักแล้วก็นึกขึ้นได้นี่ผมตลกมากไหม ไอ้บ้าเอ๊ย
“จะได้สูงบ้าง” โอ้โห เมื่อวานพาผมดูหนังผีแล้วว่าผมหน้าเหมือนหมาวันนี้ยังมาตอกย้ำความสูงโปร่งของผมอีก เกลียดพี่ทิตย์จริงๆ เกลียดที่พี่เขาหน้าตาดีผู้หญิงรุมล้อม จริงๆพี่ทิตย์ไม่ได้หน้าตาดีขนาดที่ว่าต้องเหลียวหลัง แต่ถ้าได้จ้องพี่เขาผมเชื่อว่าทุกคนต้องชอบ
“ก็ไม่ได้เตี้ยขนาดนั้น” ผมพึมพำแล้วหยิบกล่องนมในมือพี่ทิตย์มาถือไว้ ข้างกล่องยังมีหยดน้ำเกาะอยู่เลยครับเหมือนกับว่าเพิ่งซื้อมาไม่นาน ผมสะบัดมือไล่น้ำออกแล้ววางมันไว้บนตัก
“ก็ไม่สูงอยู่ดี”
“เรื่องของผมเถอะน่า” ผมทำหน้ายุ่งแล้วชะเง้อคอมองรถตู้แต่มันก็ยังไม่มา เลยถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกลิ้งกล่องนมไปมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อ
“แหม ดอกไม้ใครอ่ะ ขอได้ป้ะ” ผมเห็นพี่รหัสตัวเองเดินผ่านก็เลยทักขึ้นมาครับ พี่เขาก็เดินปกติหรอกครับแต่ในมือถือดอกกุหลาบไว้ด้วย คนบ้าอะไรจะถือไว้ทั้งวันถ้าไม่ได้ได้มาจากคนอื่น ตอนเช้าผมก็ไม่เห็นพี่เขาถืออะไรด้วยนะ
“อะไรอุ่น อะไร” พี่เขาทำท่าจะตบหัวผม ผมเลยเอามือกันไว้พร้อมหัวเราะออกมา เพราะผมเบี่ยงตัวหนีกล่องนมที่พี่ทิตย์ให้เลยหล่นกับพื้น ผมยิ้มค้างมองหน้าพี่ทิตย์ที่ทำหน้าเรียบเฉยแล้วสะบัดมือพี่รหัสผมออกเพื่อหยิบกล่องนมขึ้นมาวางไว้ข้างตัวแทน
“ใครให้มา” ผมถามแล้วดึงตัวพี่เขาให้เข้ามาใกล้เพราะมันบังทางคนอื่น
“ไม่บอก” ผมเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ออกมาครับ
“เด็กเยอะเนอะ” ผมบ่นอุบอิบเบาๆออกมาเพราะหมั่นไส้พี่รหัสตัวเองครับ
“คงไม่เท่ามันหรอกมั้ง”
“เสือก” นั้นแหน่ะ รู้ครับว่าม.เดียวกันแต่มันจำเป็นต้องมาอะไรกันแถวนี้ด้วยหรอครับ พี่ทิตย์นี่ก็ปากไวใช้ได้เลยเถอะ
“งั้นขอได้ป่ะ” ผมพูดล้อเล่นออกไปแต่พี่เขาดันยื่นกุหลาบมาให้ผมเลยไอ้ผมก็งงสิครับ เท่าที่ผมคิดได้นะพี่เขาไปได้มันมาจากใครสักคนแล้วไม่ชอบเลยจะเอาไปทิ้งแต่ไม่กล้าทิ้ง แล้วมายัดเยียดผมแทนแน่ๆ
“เอาป่ะล่ะ”
“ใครให้มาล่ะ”
“แล้วเอาป่ะล่ะ”
“ก็ถามว่าใครให้มา”
“แล้วจะเอาไหมล่ะ”
ผมยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างหงุดหงิดเพราะคำที่เอาแต่เถียงกันไปมาของผมกับไอ้เหี้ยพี่รหัส มันยื่นกุหลาบมาตรงหน้าผมแล้วพูดย้ำๆอยู่อย่างนั้นผมเลยทำหน้าบูดเป็นตูดหมาใส่มัน
“ไม่เอา ล้อเล่น จะไปไหนก็ไปเหอะ” ผมบ่นแล้วผายมือให้มันเดินออกไปจากตรงนี้ พี่เขายิ้มครับแล้วก็ยังยื่นกุหลาบให้ผมอีกครั้ง
“ก็เอาๆไปดิ” ผมถอนหายใจออกมาแล้วกลอกตาไปมาอย่างรำคาญนิดหน่อย ไม่น่าทักเลยครับ พี่รหัสผมแม่งกวนตีนชิบหาย
“แล้วเมื่อไหร่จะใส่เหล็ก” ผมขมวดคิ้วทันทีครับ เพราะผมกำลังจะจัดฟันแล้วก็จะใส่เหล็กในอีกไม่กี่วันนี้ แค่คิดก็ปวดฟันแล้วครับ ไหนจะกินลำบากอีก
“เออ กลับบ้านไปเถอะพี่” ผมหยิบดอกกุหลาบมาถือไว้แล้วโบกมือไล่ทันที พี่เขาก็เดินเกาหัวออกไปเลยครับ ผมอยากรู้ว่าใครให้พี่เขามาเหมือนกันนะ เขาจะคิดยังถ้ารู้ว่าผมรับมาแบบนี้ เสียใจน่าดูเลยสิ
“ได้กุหลาบก็ปล่อยนมพี่ตกไง” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ทิตย์แล้วฉีกยิ้มออกมาแล้วก็หุบลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับถอนหายใจครับ ผมวางดอกกุหลาบไว้บนกล่องนม วางไว้อย่างนั้นแล้วก็ชะโงกหารถตู้ที่ยังคงไม่มาสักที
“มันชอบอุ่นหรอ?” ผมเอียงคออย่างสงสัยแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา
“ชอบอะไร” ผมถามไปทั้งที่รู้ว่าพี่ทิตย์หมายถึงอะไร
“ก็มันจีบอุ่นอะไรแบบเนี้ย แบบให้กุหลาบ…” ผมส่ายหัวไปมาอย่างนึกขำนิดหน่อย รู้นิสัยพี่รหัสครับมันต้องมีใครให้มาแน่ๆ
“บ้าหรือเปล่า ของใครก็ไม่รู้ พี่เขาชอบผู้หญิงด้วย” พี่ทิตย์พยักหน้าขึ้นลงแล้วทำหน้าเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง ผมเลยจ้องพี่เขารอให้พี่ทิตย์พูด พี่ทิตย์ดูอึดอัดมากกว่าเดิมแต่ก็ยอมพูดออกมา
“สมมตินะ ว่าอุ่นมีผู้ชายมาชอบอุ่นจะรู้สึกยังไง จะรังเกียจไหม” ผมขมวดคิ้วทำไม่ต้องถามอะไรชวนขนลุกไม่รู้ แต่ผมก็นึกได้ครับว่าพี่ทิตย์ต้องกำลังเครียดกับอะไรสักอย่างแน่ๆ หรือว่าจะมีผู้ชายมาชอบพี่ทิตย์ อี๋ น่ากลัวนะครับ แต่ผมคงต้องปลอบใจไว้ก่อนมั้งเนี่ย เพราะพี่ทิตย์ดูซีเรียสมาก
“อือ… ผมว่ามันก็ไม่น่ารังเกียจ มั้ง ไม่ๆๆ ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่ว่ามันก็คงไม่ได้รู้สึกแย่หรอก มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดนะ” ผมทำหน้าเห็นใจพี่ทิตย์สุดๆครับ แต่พี่ทิตย์หันมองทางอื่นซะงั้น ผมก็ได้แต่เกาหัวงงๆแล้วก็กลับมานั่งท่าเดิม
“อุ่นจะดัดฟันหรอ” ผมพยักหน้าขึ้นลงตอบรับ
“ไม่ดัดไม่ได้เหรอ” เอ้า อะไรของพี่เขาวะ ผมได้แต่กลอกตาไปมาแทนคำตอบ แล้วผมก็เห็นรถตู้ผมที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนเมื่อไหร่ไม่รู้พอดีครับ ผมเลยลุกขึ้นยืนพร้อมคว้ากระเป๋ามาสวมก่อนที่จะถือกล่องแลคตาซอยและดอกกุหลาบขึ้นมา
“พี่ขอได้ไหม” พี่ทิตย์พูดแล้วชี้มาที่ดอกกุหลาบ ผมงงๆนิดหน่อยแต่ก็ยื่นให้ไป
“เอาไปทำอะไรเหรอ”
“เอาไปทิ้งมั้ง” ผมขมวดคิ้วให้กับคำตอบที่ได้รับทันที แล้วพี่ทิตย์ก็แย่งไปจากมือผมก่อนจะยัดมันไว้ในกระเป๋าถือของตัวเอง
“งั้นผมไปนะ” ผมยกมือข้างที่ถือแลคตาซอยกล่องเล็กๆขึ้นโบกไปมาเบาๆตรงหน้าพี่ทิตย์ก่อนจะกลับตัวเดินไปตามคอปเปอร์เวย์
ผมนั่งถอนหายใจอยู่บนรถเอากล่องนมขึ้นมาพลิกพิจารณาดูแล้วก็ยิ้มออกมานิดหน่อย ถ้านับๆดูก็เหลืออีกสามสิบบาทแล้วสิ พี่ทิตย์แม่งไปสรรหาอะไรพวกนี้มาจากไหนก็ไม่รู้นะครับ แต่ผมเชื่ออยู่อย่างหนึ่ง คือเชื่อว่าพี่เขาว่างจริงๆ ฮ่าๆ แล้วก็แอบคิดด้วยว่า วันพรุ่งนี้พี่เขาจะไปหาอะไรมาอีก
__________________________________________________________________________
สิ่งที่พี่ทิตย์คืนให้ไม่ได้มีแค่ของจริงๆนะ :o8:
ขอบคุณทุกคนๆที่ติดตามอ่านเรื่องนี้กันนะคะ ขอบคุณจริงๆ ทั้งทุกข้อความทุกบวกเป็ดเลยน้า
ปล. มาช้าอีกแล้ว ขอโทษค่าาา จริงๆมั่นใจมากว่าเปิดเทอมก็ยังปั่นได้แต่เราคงดูถูกอานุภาพของเปิดเทอมมากเกินไป กลับบ้านทีทำได้แต่คลานขึ้นเตียงไปสลบT_T
-
(http://i.imgur.com/5xX7JVj.jpg)
http://i.imgur.com/5xX7JVj.jpg
เง้ออออ น่ารักไหมคะ น้องอุ่นนี่ก็ตอบห้วนๆจังเลยนะเนี่ย :z3:
ขอบคุณ heartbreaker มากๆนะคะที่ทำรูปน่ารักๆแบบนี้ให้
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ ทวงได้เสมอนะคะ เย้ :กอด1:
-
:katai4: :hao6: :hao7: o13
-
โอ้ยน่ารักจัง พี่ทิตย์จีบน่ารักอะ งืออออ
ส่วนพี่รหัสน้องอุ่นนี่แอบเต๊าะน้องปะเนี่ย555555555555555555
ปล.น้องอุ่นจะจัดฟันด้วยยยย ชอบจัง ต้องมิ้งแน่ๆ
-
เป็นวิธีจีบที่น่ารักมากกก หลงพี่อาทิตย์ละค่ะ :hao3:
-
มัวแต่เล่นๆ. ระวังมีคู่แข่งคาบไปแดกนะพี่อาทิตย์
-
รอ
-
พี่อาทิตย์ มัวแต่กล้าๆกลัวๆไปอ่อยกระต่ายจนเป็นเรื่องก็ทีแล้ว นี่ยังคิดเลยถ้ารู้กันขึ้นมาว่าจริงๆมาจีบอุ่น อุ่นจะโดนหาเรื่องมั้ย ไม่น่าเล๊ย รักน้องอย่าทำให้น้องงานเข้า จะบอกว่ากระต่ายคิดไปเองก็เล่นยิ้มให้ ฝากขนมให้ เหอๆ แต่ให้อภัยเพราะมุขคืนของวันละห้าบาท แสดงความจริงจังหน่อยจะได้เชียร์เต็มเม็ดเต็มหน่วย ทำน้องอุ่นหวั่นไหวแล้วรับผิดชอบด้วย
-
ง่อวววว อัพบ่อยๆน้า เรารอฟินอยุ่ /น้องอุ่นน่ารักเว่อ พี่ทิตก็นะ สู้ๆนะพี่ เรารอฟินอยุ่ อิ้ๆ
ชั้นชักสงสัยพี่เนยละสิ ทำไมถึงรุ้ว่าพี่ทิตชอบน้องอุ่นกันนะ ละไม่แปลกใจเหรอที่อยุๆแฟนเก่าชอบผช มีเงื่อนงำๆ :hao3:
-
พี่ทิตย์กล้าๆหน่อย รุกไปเลยตรงๆ
-
คือเนยนิรู้ว่าทิตย์ชอบน้องอุ่น???
น่ารักอะ ให้เเลคตาซอย อีก30บาท จะเป็นอะไรอีก6ชิ้นที่เหลือ
ปล.ถ้าคนเขียนมีทวิตเตอร์ไปส่อง #น้องครับยืมตังหน่อย หน่อยน้าาา มีคนเค้าพูดถึงอยู่ อิอิ. เป็นกำลังใจให้จ้าาา
-
น่ารักดีอ่ะพี่อาทิตย์
-
ฮ๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่าย้ากอ่ะ น้องน้ำอุ่นของพี่อาทิตย์
อีกหน่อยคงอุ่นจนร้อนเลยเนอะ อยู่กับพี่ทิตย์แบบนี้ อิ้อิ้
เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้เนอะ เห็นชื่อเรื่องกวนๆเลยเข้ามาดู
แอ๊บแอ๋ ติดใจเบยยยยยยยยยยยยย -///-
อิพี่อาทิตย์นี่กวนเนอะ จีบน้องก็ไม่ยอมรับว่าจีบเค้าดีๆ
ดูดิ้ น้องอุ่นเข้าใจผิดว่าจีบยัยกระต่ายละ เด็กแรดเกิด(อ่าว5555)
#ทีมพี่เนย นะคะ ตอกหน้าเด็กแรดแรงๆไปเลยค่ะ
น้องอุ่นทำไม่ได้ พี่เนยทำแทนนะคะ #พี่เนยอาจจะกล่าว 5555555
สู้ๆนะคะคุณคนแต่ง เป็นกำลังใจให้น้า~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แลคตาซอยห้าบาทททททท
-
พี่อาทิตตตตย์ กล้าๆหน่อย :katai1: :katai1:
น้องอุ่นก็มึนอึนซะเหลือเกินนนนน คนเขียนมาต่อไวๆน้าาา
-
น่ารักมุ้งมิ้งดีนะ
-
ชอบมุกคืนของวันล่ะ 5 บาทมากเลยค่ะ งือออ
-
คือเนยนิรู้ว่าทิตย์ชอบน้องอุ่น???
น่ารักอะ ให้เเลคตาซอย อีก30บาท จะเป็นอะไรอีก6ชิ้นที่เหลือ
ปล.ถ้าคนเขียนมีทวิตเตอร์ไปส่อง #น้องครับยืมตังหน่อย หน่อยน้าาา มีคนเค้าพูดถึงอยู่ อิอิ. เป็นกำลังใจให้จ้าาา
ไปส่องมาแล้วเรียบร้อยค่ะ น่ารักจังเลย ดีใจจริงๆที่มีคนอ่านเรื่องนี้แล้วเอาไปทวิต ปกติเรามีแต่ดีดดิ้นกับแท็คนิยายคนอื่น ฮ่าๆ ขอบคุณที่เอามาบอกกันนะคะ :)
-
โอ๊ยยยชัดเจนกว่าระบบHD ก็พี่อาทิตย์นี่แหละ 555555
รอต่อนต่อไปเน้อออออ
-
แลคตาซอยซอยซอยซอยซอยซยซอยซอยซอยยยย 5 บาทททท ร้อยยี่สิบห้ามิลลิลิตรรร /เด้ง :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:-[
-
ชอบจัง น้องน้ำอุ่นกับพี่อาทิตย์ ใสๆวัยมัธยม :o8:
-
โอ้ย ย ย น่ารักอะ เขินมากมาย
รีบมาต่อนะคะ :call:
-
พี่ทิตย์รุจัดๆ ชัดๆ ไปเลยเพ่
ชูป้ายไฟ
แลคตาซอย 5 บาททำเอาอุ่นทิ้งกุหลาบกันเลบ 555
ชอบๆๆๆ
:hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
รออยู่นะครับรีบมาเลย
-
พี่อาทิตย์นี่มันสรรหาเรื่องมาม่อน้องอุ่นจริงๆเลยยยย นั่ลลัค
-
น่ารัก
พี่อาทิตย์จีบอุ่นเอานู่นนี่นั่นมาอ้างสินะ
ต่อๆๆๆ
-
แลคตาซอยห้าบาท :laugh: :laugh:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
คนแต่งหายยย :z3:
-
น่ารักมากค่ะ :-[
มาสมัครเป็นผู้สังเกตการณ์รอคอยการคืนตังค์ครั้งต่อไป (ฮา)
-
ดูท่าเจ้าหนี้ ใจอ่อนแล้วนะเนี่ย
-
ไม่ใจเลยพี่ทิตตตตตตตตตตตย์
-
มาอัปเดตว่ายังไม่หายไปไหนนะคะ แต่ปั่นอีกเรื่องอยู่และปั่นเสร็จแล้วค่ะ
ตอนนี้กำลังปั่นพี่ทิตย์เลยค่ะ รอกันหน่อยนะคะ :กอด1:
ป.ล. ฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ จิกทวงกันได้
เสนอของห้าบาทกุ๊งกิ๊งๆก็ได้(จริงๆเราคิดไว้หมดแล้ว ฮา)
หรือจะด่าพี่ทิตย์คนป๊อดก็ได้ เราจะไปส่องเรื่อยๆเลยค่ะ :mew1:
-
รอค่ะรอ มาต่อเร็วนะคะ ^^
-
น่ารักจังงงงง มารอค่าาาา
-
คืนครั้งที่5 คนน่ารักมักใจร้าย ☻✿
หมอขี้โกหก…
ผมโกรธครับผมโกรธ…
ปวดฟันโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
วันสุดท้ายของสัปดาห์แท้ๆครับ เมื่อวานไปทำฟันตามปกติแล้วหมอถามว่าจะใส่เหล็กเลยไหม ไอ้ผมก็งงๆตอบไปว่าใส่เลยครับ จริงๆแล้วหมอบอกว่าอาจจะเป็นอาทิตย์หน้าด้วยซ้ำแต่พอมาทำเมื่อวานกลับบอกว่าใส่เลยไหม แล้วผลมันก็สาหัสจริงๆครับ ผมปวดฟันมาก มากจนไม่อยากจะอ้าปากพูดกับใครเลยสักคน จริงๆมันต้องใส่บนก่อนครับ แต่ผมบอกหมอจัดมาเลยบนล่าง เลยมานั่งน้ำตาคลอแบบนี้ไงครับ
“อุ่น” ผมหันไปตามเสียงเรียกของใครสักคนทันที แม้แต่ขานรับผมก็จะไม่อ้าปากพูดครับ ไม่แน่นอน!!
“งืออ?” ส่งเสียงโง่ๆออกไปแทนครับ กระต่ายกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหาผมเลยลุกขึ้นเดินไปหาแบบงงๆแล้วก็ต้องร้องอ๋อออกมาเบาๆ สงสัยจะเรื่องงานกลุ่มครับ ผมจับกลุ่มกับกระต่ายทั้งที่ไม่ค่อยจะคุยกันด้วยซ้ำครับ อยู่ดีๆกระต่ายก็มาถามผมว่าจะอยู่ด้วยกันหรือเปล่าผมเลยเออออไป
“อันนี้แบบสอบถาม เราปริ้นมาแล้วอุ่นเอาไปแจกได้ไหม” ผมรับกระดาษปึกใหญ่มาถือไว้แล้วพลิกไปมาเพื่อดูเนื้อหาคำถามของแบบสอบถามแต่ลละใบ
งานกลุ่มวิชาคณิตศาสตร์ครับ การสำรวจกลุ่มประชากรอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่กลุ่มพวกผมต้องทำแบบสอบถามเกี่ยวกับโรงเรียนแล้วนำมันมาสรุป ตั้งห้าสิบใบเลยนะครับ แถมถ้าพวกผมเมคขึ้นมาเองแล้วครูจับได้ก็ซวยกันอีก พวกผมเลยต้องเอามันให้คนในโรงเรียนทำจริงๆลายมือจะได้ต่างกัน
“กระต่ายรีบไหม” ผมกลั้นความปวดอ้าปากพูดกับกระต่าย
“รีบ เราอยากรวบรวมวันนี้ เดี๋ยวต้องสรุปลงรายงานอีกนะ” กระต่ายทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมผมเลยเงียบแล้วยอมครับ เห็นแบบนี้แต่กลุ่มกระต่ายจริงจังกับการทำงานมากกว่ากลุ่มไหนในห้องเลยนะครับ
วันนี้ผมไม่ได้เรียนห้องประจำแต่มาเรียนอยู่อีกตึกเพราะวิชานี้ต้องใช้โปรเจกเตอร์แต่ครูไม่อยู่ครับผมเลยเดินหอบกองกระดาษหาคนมาทำให้ จะให้แจกตรงนี้ก็รวบรวมยากอีก ผมว่าให้เป็นห้องๆไปดีกว่าครับแล้วก็ยืนรอให้เขาทำไปเลย ประเด็นใหญ่ๆคือมันไม่ใช่ถิ่นผม มันเป็นถิ่นม.4 และห้องไอ้เหี้ยพี่รหัสก็โล่งผมเดาว่าคงไปเรียนพละ ไม่ก็ดนตรีหรืออะไรสักอย่าง
ห้องริมสุด… ห้องประจำของพี่ทิตย์ ไม่น่าจะมีเรียนครับเพราะผมเห็นคนเดินเข้าออกห้องอยู่ เอาเถอะ ไหนพี่เขามายืมตังเราแล้วก็ต้องให้ช่วยกันบ้างดิวะ แต่ผมไม่กล้าบุกเดี่ยวครับ อายเขา ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์หาพี่ทิตย์
พี่ทิตย์
อยู่ห้องป่ะ?
หือ อยู่
ว่าไง
ออกมาแป๊บนึง มีไรให้ช่วย
ผมยืนรออยู่หน้าห้องสักพักพี่ทิตย์ก็เดินงงๆออกมา ผมเลยเสนอหน้าเดินเข้าไปให้อยู่ในระยะสายตาครับ พี่ทิตย์ยิ้มออกมานิดหน่อยทำให้ผมขมวดคิ้วจนยุ่งพร้อมยื่นกระดาษแบบสอบถามให้พี่ทิตย์ทั้งปึก พี่ทิตย์ก็รับไปแล้วพลิกดูครับ ดูท่าจะยังไม่รู้ผมเลยฝืนอ้าปากอธิบาย
“ก็ฝากเพื่อนในห้องพี่ทิตย์ทำแบบสอบถามหน่อย อันนี้…”
“เดี๋ยวๆๆๆๆ” ผมยังพูดไม่ทันจบพี่ทิตย์ก็ร้องขัดขึ้นมาพร้อมทำหน้าตกใจ แถมยังเอากระดาษผมวางไว้ตรงที่นั่งหน้าห้องแล้วเอามือมาดึงแก้มผม ผมยิ่งปวดฟันอยู่เลยเผลอปัดมือพี่ทิตย์ออกแรงมากเลยครับ ผมก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน แต่ผมเจ็บนี่หว่า พี่ทิตย์นิ่งไปจนสังเกตได้เลยครับ แล้วใครให้มายุ่งกับหน้าผมตอนผมปวดฟันวะ
“อันนี้งานกลุ่มผม มันมีห้าสิบใบ ช่วยๆผมหน่อยแล้วกัน” พี่ทิตย์มองหน้าผมพร้อมคว้ากระดาษจากที่นั่งมาถือไว้ ทำไมต้องมาทำหน้าเฉยชาใส่ผมแบบนี้ด้วยวะ หรือว่าโกรธที่ผมไม่เล่นด้วย? โอ๊ย ถ้าจริงก็ปัญญาอ่อนมากเลยครับให้ตายเถอะ
“อืม” พี่ทิตย์ตอบผมแค่นั้นก่อนที่จะหันหลังผลักประตูห้องเข้าไป
ผมนั่งรออยู่นานเลยครับ แต่เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา คำถามในแบบสอบถามก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็อย่างเช่น ควรปรับปรุงอะไรในโรงเรียน พร้อมเสนอวิธีแก้ไข อีกอย่างก็คือชอบอะไรในโรงเรียนพร้อมระบุเหตุผล แต่เอาจริงๆผมคิดว่ากระต่ายใช้หัวข้อยากเกินไป ถ้าทำแบบกลุ่มอื่นที่เป็นแบบติ้กเอามันจะง่ายกว่านี้เยอะเลยครับ ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอะไร เพราะผมก็ขัดใจกระต่ายไม่ได้อยู่ดี
“ได้แล้ว” ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นพี่ทิตย์ยื่นกระดาษแบบสอบถามให้ผม ผมเลยยืนขึ้นคว้ามันมาถือไว้พร้อมเช็คความเรียบร้อยของแต่ละใบ มีคนเขียนทุกใบครับ แต่จะเขียนใช้ได้ไหมผมก็ต้องไปอ่านเองอีกที
“ขอบ.. เอ้า” ผมกำลังจะบอกขอบคุณพี่ทิตย์แต่พี่เขาเดินเข้าห้องไปแล้วครับ ผมยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงงๆแล้วหมุนตัวเดินกลับห้อง จะบ้าตายกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของพี่ทิตย์จริงๆครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่เลยเดินอ่านคำตอบไปเรื่อยๆแล้วก็ต้องสะดุดกับคำตอบของใบนึงในนั้น
สิ่งที่คุณชอบมากที่สุดในโรงเรียน
ชอบคนคิดแบบสอบถาม อย่าใจร้ายได้ไหม ):
ใครแม่งเขียนวะ ผมขยี้หัวจนยุ่งรู้สึกว่ากระต่ายจะปริ้นมาพอดีด้วยสิครับ แล้วปึกนี้ต้องส่งครูพร้อมกับรูปเล่มรายงานด้วย มันใช่ที่เขียนบอกรักกันไหมเนี่ย แต่มันคือการสำรวจที่แท้จริงครับ ล่ะมั้ง? ยังไงผมก็หงุดหงิดอยู่ดีครับ คนยิ่งปวดฟันหนึบๆอยู่ด้วย มาเจอคนป่วนงานอีก
“เป็นอะไรวะไอ้น้อง” ผมหันไปตามเสียงก็เจอไอ้เหี้ยพี่รหัสกับเพื่อนอีกหลายคน ผมเงยหน้าขึ้นมองเลขห้องก็พบว่าผมเดินมาหยุดที่หน้าห้องมันพอดี ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายพร้อมยื่นให้พี่เขาดูไอ้กระดาษเจ้าปัญหา
“บอกอุ่นหรอ” พี่เขาอ่านแล้วเลิกคิ้วถามผม ผมเลยเบ้ปากอย่างรู้สึกขนลุกแล้วพูดสวนกลับไป
“ตลกหรอ ลายมือผู้ชายนี่มันก็คนในกลุ่มผมอ่ะ กระต่ายมั้ง” ไอ้เหี้ยพี่รหัสร้องอ๋อออกมาเบาๆก่อนจะทำหน้าเหมือนรู้อะไรมาสักอย่างละมันจะไม่บอกผม เพราะงั้นผมจะไม่สนใจมันให้มันหนักหัว
“จัดฟันแล้วหรอไหนดูหน่อย” ไอ้พี่เหี้ยทำท่าว่าจะมาดึงแก้มผมอีกคนผมเลยรีบจับมือพี่เขาไว้ก่อนจะฉีกยิ้มให้ดูเอง พี่เขาก็ยิ้มออกมาครับผมเลยปล่อยมือแล้วหุบปากลงพร้อมทำหน้ามุ่ยแบบเดิม
“สีฟ้าด้วย หน้าตุ๊ดว่ะ” ผมหรี่ตามองมันก่อนจะพูดแบบไม่มีเสียงว่าตุ๊ดพ่อง เออ พี่เขาก็หัวเราะครับ อยู่ดีๆมันก็หันไปมองอะไรสักอย่างผมเลยหันมองตาม ก็เห็นครับว่ามันมองพี่ทิตย์อยู่ พี่ทิตย์เดินออกมาจากห้องเงยหน้าผมพวกผมนิดหน่อยผมเลยยิ้มให้แทนคำขอบคุณ แต่พี่ทิตย์ก็เดินหน้าเหมือนอมขี้ไปที่ร้านถ่ายเอกสารเลยครับ
“พี่ทิตย์เขาเป็นอะไรของเขาวะ” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆด้วยความงง
“ทำไมเรียกพี่ทิตย์วะ” ผมขมวดคิ้วยุ่งพร้อมถามตอบกลับไปอย่างสงสัย
“เอ้าเรียกไม่ได้เหรอ” พี่ทิตย์ก็รุ่นพี่ผมนี่หว่า หรือมันน้อยใจที่ผมเรียกว่าไอ้เหี้ยพี่รหัส ฮ่าๆ
“ไม่รู้หรอว่ามันคิดอะไรแปลกๆอยู่ ถ้าใครไม่ใช่แฟนหรือไม่สนิทจริงๆมันไม่ชอบให้เรียกว่าทิตย์นะ คนอื่นเขาก็เรียกอาทิตย์กันหมดแหละ” ผมขมวดคิ้วจนยุ่งเลยครับ คนบ้าอะไรมีกำหนดชนชั้นเรียกชื่อด้วย อย่างผมชื่อน้ำอุ่นคนที่เรียกผมอุ่นไม่ใช่คนสำคัญไปหมดเลยเหรอครับ
“แล้วทำไงล่ะ เรียกไปแล้ว” ผมบอกแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจกับตรรกะแปลกๆของพี่ทิตย์
“มันไม่ด่าเอาหรอ” ผมนึกภาพตามตอนที่ผมเรียก อืม… ก็ไม่เคยด่าอะไรผมนอกจากหน้าเหมือนหมาและเตี้ย โอ๊ย พูดแล้วเจ็บใจมากครับ กลับบ้านไปผมดูดไอ้แลคตาซอยห้าบาทพร้อมไปซื้อนมมาอีกเป็นแกลลอน ผลคือปวดฉี่ครับ และแม่งไม่ได้ช่วยให้สูงขึ้นหรอก จะกินอีกกี่ปีกี่ชาติคงเตี้ยเหมือนเดิม
“ไม่ด่าแต่เหมือนตกใจอยู่นะ” ผมจำได้ว่าครั้งนั้นที่ผมเรียกชื่อพี่ทิตย์ไปพี่ทิตย์ก็ดูตกใจเหมือนกันครับ อ๋อ เพราะว่าผมไม่ได้สนิทกับพี่ทิตย์ขนาดนั้นนี่เองครับ โคตรบ้าเลยให้ตายเถอะพ่อคุณเอ๊ยยย
“เออ ดี พี่เข้าเรียนละ อุ่นก็รีบกลับห้องไปเถอะ ตั้งใจเรียนนะ” ผมพยักหน้ารับแล้วก็แยกกับพี่เขา เดินกอดกระดาษแบบสอบถามกลับห้องด้วยความรู้สึกแปลกๆหลายๆอย่างที่ตีกันขึ้นมาในสมอง
มีแต่เรื่องของพี่ทิตย์… คนบ้าอะไรจะอินดี้ได้ขนาดนี้วะ
“ครบแล้วนะกระต่าย” ผมยื่นให้กระต่ายก่อนที่จะเดินกลับไปที่นั่งตัวเองเหมือนเดิมพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อาจารย์ไปไหนกันหมดวะเนี่ย สอนก็ไม่สอน น่าเบื่อชิบหายเลยครับ
“แก!! พี่อาทิตย์อัพตัสอะ เฮ้ยๆๆมีเพลงด้วยอ่ะ” เอาอีกแล้วครับแก็งค์สายเม้าท์ประจำหลังห้อง แต่รอบนี้พูดเบากว่าเดิมอยู่มากครับน่าจะเพราะกระต่ายอยู่ในห้อง
กระต่ายชอบนั่งแถวรินหน้าต่างประมาณกลางๆครับส่วนขาเม้าท์นั่งคุมหลังห้องแถวกลาง ส่วนผมก็ถัดขึ้นหน้าไปอีกแถวหนึ่ง จริงๆผมอยากนั่งหลังห้องนะครับแต่พวกเธอยึดก่อนทุกที วันนี้คงมีอะไรสนุกๆคุยกันอีกแล้วมั้งครับ ผมว่างมากจนลอบฟังที่พวกเธอจะคุยกัน
“น่ารักว่ะแก… เพลงนี้หมายถึงใครวะ” ผมเริ่มสงสัยว่าเพลงอะไรครับแล้วส่งให้ใคร ส่งให้กระต่ายหรือว่าพี่เนย เหอะๆ ชีวิตพี่ทิตย์ดูหล่อเหลือเกินครับ เลือกได้ด้วยเหรอ ผมเผลอเบ้ปากออกมานิดหน่อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น
“กระต่ายมั้งแก”
“พี่เนยเมนต์ด้วยหรอแก อ่านเร็วๆ” เล่นอ่านในใจกันหมดแล้วพูดซุบซิบกันแบบนี้มันก็กระตุ้นความอยากรู้ของผมสิครับ แต่ผมไม่มีเฟสพี่ทิตย์หรอกครับ แถมด้านหลังยังไม่หลุดชื่อเฟสมาแม้แต่นิดเดียวเหมือนตอนพี่เนยเลยครับ
“ชื่อเฟส…” ผมหันเอ่ยปากพูดถามคนหนึ่งในกลุ่มนั้นที่นั่งอยู่ด้านหลังผมพอดี แต่เธอเลิกสนใจเพื่อนนานแล้วแล้วก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านครับ มันเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วทำหน้าสงสัยพร้อมเร่งให้ผมพูดต่อ
“เฟสพี่ทิตย์ เอ่อ… เฟสพี่อาทิตย์ชื่ออะไรเหรอ” ผมกระพริบตาปริบๆรอคำตอบ แต่ก็ได้รับคำตอบเป็นหน้าจอโทรศัพท์เครื่องที่กำลังส่องเฟสพี่ทิตย์อยู่ ผมท่องชื่อนั้นไว้ในสมองอยู่สองสามครั้งจนจำได้แล้วก็หันกลับมานั่งตามเดิม จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องตอนนี้ก็จะดูขี้เสือกไปผมเลยนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
“อะไรวะแก”
“อุ่นมันขอเฟสพี่อาทิตย์ ไม่มีอะไรหรอก”
…………………………………………………………………………..
เสียงดังวุ่นวายในโรงอาหารเริ่มเงียบลงเพราะจวนจะหมดคาบพักกินข้าวของม.ต้นเต็มที แต่ผมก็ยังนั่งกลืนโจ๊กถ้วยที่เริ่มเย็นชืดเพราะผมนั่งกินมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ผมไม่ชอบโจ๊กแต่จำเป็นต้องกิน ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายรอบที่ล้านของวัน
แล้วผมก็นึกอะไรแก้เบื่อออก ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเลื่อนเปิดเน็ตอย่างเคยชินก่อนจะนั่งนึกทวนชื่อเฟสพี่ทิตย์แล้วหามัน รอโหลดอยู่สักพักก็เจอครับ ผมกดเข้าไปดูแล้วเลื่อนรูปปกไปมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเลื่อนดูโพสก็เห็นโพสล่าสุด พี่ทิตย์โพสเพลงคนน่ารักมักใจร้ายกับอิโมติคอนถอนหายใจ ผมเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ก่อนจะกดดูความคิดเห็น
Noey natchanit เขินเลย
Athit theeramethakul ปัญญาอ่อนหรอ ตอบแชทหน่อยพี่ผมไม่ไหวแล้ว
Noey natchanit ทีงี้เรียกพี่ เบื่อคนปอดว่ะ ฟาย
Athit theeramathakul สัสครับ เร็วดิ
Noey natchanit แป๊บค่ะ
ผมหัวเราะออกมาเบาๆนิดหน่อยกับข้อความของทั้งคู่ เป็นแฟนเก่าที่ไม่เหมือนแฟนเก่าจริงๆนะครับ น่ารักดีจะตาย ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงเลิกกันแต่ถ้าเป็นผมนะผมจะไม่มีทางปล่อยให้พี่เนยไปไหนแน่ๆ คนอะไรน่ารักชิบหายเลยครับ ในขณะที่ผมกำลังเพ้อเจ้อเสียงออดเปลี่ยนคาบก็ดังขึ้น ผมคว้ากระเป๋าและถ้วยโจ๊กไปโยนทิ้งก่อนจะวิ่งไปยังคาบต่อไป
ให้ทายว่าคาบหลังกินข้าวคือคาบอะไรครับ คาบพละ คาบพละเลยนะครับ วันนี้อาจารย์ไม่ได้จะสอนอะไรแต่บอกว่าใครวิ่งรอบสนามบอลครบสองรอบก่อนจะปล่อยเลย ไม่สิ ถ้าเป็นผู้ชายมันสองรอบครึ่ง รวมๆก็กิโลหนึ่งได้ครับ แล้วลองนึกสภาพอากาศอบอ้าวแดดเปรี้ยงลงกลางกบาลแบบนี้ ที่สำคัญคือจับเวลาเก็บคะแนนด้วยนะครับ ถ้าใครใช้เวลามากคะแนนก็จะน้อย ผู้หญิงผมไม่แน่ใจว่ากี่นาทีแต่ของผู้ชายห้านาทีครับ
คิดว่าผมใช้เวลากี่นาทีครับ ไม่อยากจะอวดว่าสี่นาทีนิดๆนะเว้ย แล้วก็มานั่งหอบเหมือนหมาอยู่ข้างสนามแบบนี้แหละครับ มันร้อน ร้อนมากจริงๆครับ เหงื่อผมออกจนชุ่มตัวไปหมด น้ำก็หิวนะครับครูบอกใครวิ่งเสร็จแล้วไปได้ก็จริงแต่ยังไม่มีใครไปไหนสักคนผมก็เลยนั่งมันอยู่ตรงนั้นล่ะครับ
“อื้อ!” ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะความรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาที่ข้างแก้มครับ เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นพี่ทิตย์ที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ ผมใช้หลังมือปาดหยดน้ำที่ติดข้างแก้มผมออกพร้อมทำหน้ายุ่ง แต่ก็ยุ่งได้พักเดียวเพราะหิวน้ำครับ
“ขอกินได้ไหมอ่ะ” ผมช้อนตาขึ้นมองพี่ทิตย์ที่ยังคงยืนค้ำหัวผมอยู่อย่างนั้น พี่ทิตย์ไม่ได้พูดอะไรตอบแต่ยื่นขวดน้ำมาให้ผม ผมเลยคว้ามันมาเปิดออกแล้วกระดกเลยครับ ก็มันไม่มีหลอดนี่หว่าแล้วจะให้กินแบบไม่โดนปากมันก็ขี้เกียจ
ว่าแต่พี่ทิตย์มาทำอะไรแถวนี้วะ ตอนนี้เป็นคาบพักของม.ปลายครับ และมันไม่ใช่ทางผ่านของโรงอาหารแน่ๆ เพราะสนามบอลมันอยู่คนละฟากตึกกับโรงอาหารเลยนะครับ ผมเก็บความสงสัยไว้ในใจครับกลัวว่าพี่ท่านจะยึดน้ำคืน
“หมูหยองงง” ผมร้องขึ้นเพราะหมูหยองมันเดินเข้ามาถูหน้ามันกับกางเกงผมครับ อ๋อ หมูหยองเป็นหมาของพวกพี่ๆนักบอลครับ พันธุ์พุดเดิ้ลสีครีมตัวเล็กตาแป๋วน่ารักมากเลยครับ เวลาผมเรียนพละชอบมาเล่นกับมันบ่อยๆมันเป็นหมาที่โคตรจะขี้อ้อนเลยครับ
“อุ่นชอบหมาหรอ” พี่ทิตย์หย่อนตัวลงนั่งข้างผมพร้อมเอามือลูบหัวหมูหยองที่นอนซุกอยู่บนตักผม ผมยิ้มออกมานิดหน่อยเพราะหมูหยองมันทำท่าว่าจะหลับคาตักผมครับ
“ผมชอบนะ แต่ที่บ้านไม่ให้เลี้ยงหรอก” แม่ผมไม่ชอบสัตว์ทุกชนิดครับ แม่บอกว่าดูแลยากแค่ดูแลลูกก็เหนื่อยพอแล้ว ผมเคยขออยู่หลายครั้งมากเลยครับแต่ก็ไม่สำเร็จสักที เคยแอบจะเอาเข้าบ้านด้วยซ้ำแต่แม่ก็ไม่ยอมใจอ่อน ผมก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมมาเล่นกับไอ้หมูหยองนี่แหละครับ
“อ๋อ แล้วตัวนี้มันชื่อเที่ยงคืนไม่ใช่เหรอ พี่ว่าพี่เคยเห็นเพื่อนเรียกนะ” ผมส่ายหน้าพรืดไปมา มีหลายคนเรียกผิดอยู่เหมือนกันครับเพราะว่ามันมีตัวพี่มันอีกตัวที่หน้าเหมือนกันทุกอย่างเลยครับ
“เที่ยงคืนเป็นพี่มัน มันมีสองตัวไงพี่ท… อาทิตย์” เงียบ เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ ถ้ามีกาบินผ่านร้อง ก๊าๆๆจะได้อารมณ์บรรยากาศตอนนี้มากครับ ในเมื่อทุกอย่างมันเงียบ ผมเลยหุบปากนั่งลูบหัวหมูหยองอยู่เงียบๆเหมือนกัน หมูหยองมันก็ครางหงิ้งๆอย่างพอใจ
“วันนั้นยังเรียกพี่ว่าพี่ทิตย์ไม่ใช่เหรอ” พี่ทิตย์หันมาถามผมก็มองตอบ ก็ตัวเองให้คนที่ไม่สนิทเรียกอาทิตย์ไม่ใช่หรือไงวะแล้วจะมาสงสัยอะไรผมอีก
“ก็อยากเรียกพี่อาทิตย์แล้วไง” ผมตอบแบบปัดๆไปแต่พี่ทิตย์แม่งก็ยังจ้องหน้าผมอยู่ไม่ยอมเอาหน้าออกไปสักที ผมหงุดหงิดเลยขยับตูดออกห่าง หมูหยองสะดุ้งตื่นแล้วส่งเสียงฟึ้ดฟัดเหมือนไม่พอใจแล้วก้มลงซบหน้ากับตักผมอีกครั้ง
“เรียกพี่ทิตย์ก็ดีอยู่แล้วนะ” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วขวดคิ้วมองหน้าพี่ทิตย์
“ได้เหรอ พี่ผมบอกว่าพี่ให้แค่คนที่สนิทเรียก”
“แฟนก็ให้” เออ ผมพูดไม่ครบพี่ท่านก็เติมให้เรียบร้อยเลยครับ น่าดีใจจริงๆเล๊ยย
“เออ นั่นแหละ” ผมพูดปัดๆไปแล้วไม่ได้ว่าอะไรต่อ พี่ทิตย์เอื้อมมือมาลูบหัวหมูหยองอีกครั้ง แต่หมูหยองมันทำท่ารำคาญแล้วลุกขึ้นเดินดุ๊กดิ๊กไปด้านในศาลาที่พักของพี่นักบอล
“อุ่นก็เรียกพี่ว่าพี่ทิตย์สิ” ยังครับ ยังไม่เลิก หมูหยองมันเดินดุ๊กดิ๊กมาพร้อมกับเที่ยงคืน เที่ยงคืนมันเรียบร้อยไม่ซนเหมือนหมูหยองครับแล้วมันสองตัวก็มายุ่งอยู่กับกางเกงผม หมูหยองมันเข้ามานอนตักผมเหมือนเดิมแต่เที่ยงคืนมันเดินวนอยู่แถวตัวผมครับ
“ผมวานอะไรพี่อย่างนึงได้ไหม” ผมพูดขึ้นแล้วหันไปขอพี่ทิตย์ครับ ในกระเป๋าผมมีขนมห่อเล็กๆห่อหนึ่งที่ผมซื้อมาแล้วกินไม่ได้ครับ ผมว่าจะให้พี่ทิตย์ไปหยิบให้เพราะผมขี้เกียจอุ้มหมูหยองออกจากตัก พี่ทิตย์เลิกคิ้วเหมือนให้ผมพูดต่อ
“ฝากหยิบขนมให้ผมหน่อยได้ไหม กระเป๋าอยู่… บนโต๊ะที่กระต่ายนั่งอยู่นั่นแหละ” ผมมองไปก็เห็นกระต่ายนั่งอยู่ตรงโต๊ะยาวที่เขาให้นั่ง พี่ทิตย์มองตามสายตาผมก่อนจะยิ้มไม่น่าไว้ใจออกมาผมเลยขมวดคิ้วอย่างสงสัยทันทีครับ
“เรียกพี่ว่าพี่ทิตย์ก่อนเดี๋ยวไปหยิบให้” ผมจิ๊ปากออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมมองตามพี่ทิตย์ที่ยันตัวลุกขึ้น พี่ทิตย์ยิ้มล้อเลียนผม ผมมุ่ยหน้าแต่ก็ยอมพูดแต่โดยดีครับ ไม่ได้มีอะไรเสียหายสักหน่อยนี่นา
“พี่ทิตย์”
“พี่ทิตย์ทำไม” โอ๊ย พี่ทิตย์จะต้องการอะไรจากผมนักหนาก็ไม่รู้ ผมตวัดตามองพี่ทิตย์อย่างหงุดหงิดก่อนจะบ่นกระปอดกระแปดออกมาเบาๆไม่ให้พี่ทิตย์ได้ยิน แล้วเงยหน้าอ้าปากพูดออกไปอย่างเบื่อหน่าย
“พี่ทิตย์ไปหยิบขนมมาให้ผมหน่อย นะ” พี่ทิตย์ยกยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะเดินไปทางโต๊ะที่มีกระเป๋าผมวางอยู่ ผมหันมาบ่นพึมพำกับหมูหยองและเที่ยงคืนแทนในเมื่อบ่นกับเจ้าตัวไม่ได้ พอมันแลบลิ้นแฮ่กๆใส่ผมผมก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ใส่ใจฟังที่ผมพูดเลยนี่หว่า แต่ผมก็บ้านะครับมันจะไปฟังผมรู้เรื่องได้ไง
“เอ้า อันนี้ใช่ไหม” ผมพยักหน้าเมื่อเห็นขนมในมือพี่ทิตย์เป็นขนมที่ผมซื้อมาเมื่อเที่ยงจริงๆ พี่ทิตย์หย่อนตัวลงนั่งข้างๆผมอีกครั้งแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แกะซองขนมออกแล้วยื่นให้เที่ยงคืนที่ยังเดินวนไปวนมาพอหมูหยองมันเห็นเที่ยงคืนได้กินมันก็รีบลุกเลยครับ นั่นทำให้ผมหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“น่ารัก” อยู่ดีๆพี่ทิตย์ก็พูดขึ้น ผมเข้าใจว่าหมายถึงหมูหยองครับเพราะมันยิ่งทำตาแป๋วใส่ผมเพราะผมแกล้งไม่ยอมเอาขนมให้มันกิน ฮ่าๆ
“อือ น่ารัก หมูหยองมันซนดีเนอะ” ผมพูดตอบพี่ทิตย์ไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ
“ไม่ใช่ อุ่นนั่นแหละน่ารัก”
หือ?
ผมละสายตาจากเหล่าหมาๆแล้วหันไปมองหน้าพี่ทิตย์แทบจะทันทีเพราะประโยคชวนเข้าใจผิดขนาดนั้น ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์เมาแดดหรือว่าพูดผิดหรือว่าจะแค่ล้อผมเล่น แต่มันจะอะไรก็ตามทีเถอะ ทำไมจะต้องมาจ้องผมในระยะใกล้ขนาดนี้ด้วยวะครับ
“เมาแดดหรอ” ผมมุ่ยหน้าแล้วบ่นออกมาพร้อมส่ายหน้าเบาๆ เอาขนมใส่ปากเที่ยงคืนที่แทบจะมาล้วงถุงกินเพราะผมป้อนไม่ทันใจมันครับ
“เปล่า อุ่นจัดฟันแล้วน่ารักดี” ผมถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างเบื่อหน่าย
“หน้าเหมือนตุ๊ดก็บอกตรงๆก็ได้มั้ง” ไอ้เหี้ยพี่รหัสมันยังพูดเลยครับว่าหน้าผมเหมือนตุ๊ด ตุ๊ดหัวเกรียนม.ต้นซะด้วยสิเนี่ย เลือกสีผิดชีวิตอาภัพนะครับ แต่ผมว่าจริงๆสีอะไรหน้าผมก็เป็นแบบนี้อยู่ดี เกิดเป็นเด็กเตี้ยก็แบบนี้ล่ะครับ
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเว้ย น่ารักก็คือน่ารักดีวะ” เอ้า แล้วจะมาขึ้นเสียงใส่ผมทำไมก็ไม่รู้ ผมก็แต่มองหน้าพี่ทิตย์อย่างงงๆ ความเงียบก็ก่อขึ้นอีกครั้งโดยที่พี่ทิตย์นั่งหันหน้าไปทางอื่นแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหนครับ ผมเอียงคออย่างนึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีกนั่นล่ะครับ แต่อยู่ๆเสียงถอนหายใจของพี่ทิตย์ก็เรียกให้ผมหันไปมอง
“เป็นอะไรเนี่ย” ผมถามขึ้นทำลายความเงียบ พี่ทิตย์หันกลับมามองผมเหมือนพิจารณาอะไรสักอย่างอยู่ครับ ผมก็ได้แต่ขมวดคิ้วแน่น
“มีคนมาจีบอุ่นบ้างไหม พี่ว่าอุ่นดูเด่นขึ้นนะ” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไรและไม่รู้ว่าพี่ทิตย์จะถามทำไม อยากรู้ไปเพื่ออะไร แล้วผมไปเด่นขึ้นตอนไหน มีแต่คำถามมากมายผุดในหัวผมแต่ผมก็แสดงออกมาโดยการนั่งลูบหัวหมูหยองและป้อนขนมเที่ยงคืน
“ตกลงมีไหม” พี่ทิตย์ถามย้ำอีกครั้งผมเลยส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ
“งั้นพี่…”
“เอ้า นักเรียนไปได้ค่ะ ไปรอเรียนคาบต่อไปได้แล้ว” เสียงแมนๆของอาจารย์สอนพละดังขั้นเรียกความสนใจผมไปอีกครั้งครับ คนอื่นเริ่มลุกกันหมดผมเลยขยี้หัวหมูหยองจนมันตื่นมันเลยลุกออกจากตักผมเดินเข้าไปหาพี่นักบอลแทน
“พี่ทิตย์พูดอะไรนะ” ผมลุกขึ้นยืนแล้วก้มหน้าถามพี่ทิตย์ที่ยังนั่งอยู่กับพื้น พี่ทิตย์จิ๊ปากออกมาแล้วลุกขึ้นยืนอยู่ข้างผม
“ไม่มีอะไรสำคัญหรอก” พี่ทิตย์พูดออกมาเสียงแผ่ว ผมพยักหน้าเข้าใจก็จริงครับแต่ในหัวผมก็สงสัยว่าไอ้ที่ไม่สำคัญที่ว่าน่ะมันคืออะไร แต่มันคงไม่สำคัญจริงๆนั่นล่ะครับพี่ทิตย์ถึงไม่พูดอะไรอีก
“วันนี้พี่รีบไปเรียนพิเศษต่อ พี่คืนของวันนี้เลยแล้วกัน” ผมพยักหน้างึกงักแล้วยื่นมือออกไปแบรอรับแต่สิ่งที่ได้มาคือมือใหญ่ๆของพี่ทิตย์ที่ทาบลงมากับมือผม ผมเม้มปากแน่นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้สึกแปลกๆ พี่ทิตย์ก็ยิ้มตามผมก่อนที่จะเอามือออกไปล้วงกระเป๋ากางเกง
“ล้อเล่นน่า อันนี้สิ แต่พี่ไม่รู้ว่าอุ่นกินได้ไหม เจ็บฟันหรือเปล่า เมื่อเช้าอุ่นปวดฟันใช่ไหม พี่ขอโทษนะ” พี่ทิตย์เอาอะไรบางอย่างใส่มือผมครับ ผมแบมือออกดูก็พบกับโชกี้โชกี้ห้าอันห้าบาทพอดีครับ ผมทวนคำพูดยืดยาวขอพี่ทิตย์อยู่ในใจว่าพี่เขาถามอะไรบ้างก่อนที่จะตอบ
“กินได้ เอามือบีบเอา อือ… เมื่อเช้าโคตรจะระบมอ่ะ เจ็บข้างแก้มด้วยเหล็กมันทิ่มตลอดเลย” ผมบ่นเหมือนพึมพำกับตัวเองแล้วยัดโชกี้ห้าอันของพี่ทิตย์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง
“พี่ขอโทษจริงๆนะ” พิ่ทิตย์ทำหน้ารู้สึกผิดครับผมเลยโบกมือไปมาเบาๆให้รู้ว่าไม่เป็นไร
“แล้วพรุ่งนี้พี่จะคืนยังไง” ผมเลิกคิ้วถามแล้วยืนรอคำตอบ พรุ่งนี้มันวันเสาร์ครับ
“นั่นสิ พี่คงไม่เจออุ่นหรอก ไว้วันจันทร์แล้วกัน” ผมส่งเสียงเออออเบาๆแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก็เงียบครับ ทุกอย่างเงียบลงอีกครั้งโดยที่ไม่มีใครขยับไปไหน แต่ผมว่ามันใกล้หมดเวลามากแล้วเลยทำท่าว่าจะโบกมือลาพี่ทิตย์
“ไม่สิ พรุ่งนี้อุ่นว่างหรือเปล่า? วันอาทิตย์ก็ได้”
“ทำไมเหรอ?”
“กำลังชวนไปเที่ยวอยู่ คิดเร็วๆหน่อยได้ไหม” โอ้โห นี่ผมผิดใช่ไหมครับบอกผมที พี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาพร้อมมองผมยิ้มๆ ผมนึกทวนดูว่าพรุ่งนี้หรือวันอาทิตย์ผมมีอะไรที่ต้องทำหรือเปล่า
“ถ้าพรุ่งนี้ผมเรียนพิเศษอยู่แถวนี้แหละ แต่ถ้าวันอาทิตย์ก็คงว่าง” พี่ทิตย์พยักหน้ารับแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อจนผมงง
“งั้นพี่ว่าวันอาทิตย์ดีกว่า”
“แล้วจะไปไหน”
“ไม่รู้” เอ้า ชวนชาวบ้านเขาแล้วไม่รู้ว่าจะชวนไปไหนเนี่ยนะ ผมยกมือขี้นเกาหัวแกรกๆให้กับความงงของพี่ทิตย์ครับ
“เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้” ผมพยักหน้ารับคำเฉยเลยครับ แล้วนี่ผมไปตกลงตอนไหนวะ
“งั้นผมไปเรียนแล้วนะ เอ้านี่” ผมยื่นขวดน้ำที่ยังมีน้ำเหลืออยู่ค่อนขวดให้พี่ทิตย์ครับแต่พี่ทิตย์ดันมันกลับมาให้ผม ผมเลยเอียงคอด้วยความสงสัย
“พี่ซื้อมาให้อุ่นนั่นแหละ”
“อ๋อเหรอ ขอบคุณนะพี่ทิตย์” ผมทำหน้าไม่เชื่อแต่ก็หน้าด้านถือขวดน้ำไว้กับตัวครับ
“พี่ไปแล้วนะ แล้วเจอกันครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินแยกทางกับพี่ทิตย์ไปที่วางกระเป๋าตัวเอง
ผมหยิบโชกี้โชกี้ออกมาจากกระเป๋าอันหนึ่งแล้วพิจารณามัน ผมว่ามันเป็นช็อคโกแล็ตที่กินลำบากมากครับแต่ก็อร่อยดี ถ้าผมใช้ฟันรูดมันอาจระบม แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งผมจะได้ชินสักทีไงครับ แล้วก็ไหนๆพี่ทิตย์ก็อุตส่าห์ซื้อมาแล้วไม่กินก็เสียดายแย่เลยครับ ผมบอกว่ากินได้ไปแล้วด้วยสิเนอะ
แต่จริงๆมันก็เก็บได้นี่หว่า เก็บไว้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีรุ่นพี่โคตรอินดี้มายืมเงินแล้วคืนด้วยของเซ่นแบบนี้ ก็ดี เก็บไว้เป็นที่ระลึกก็ดีมั้งครับ
ผมยัดมันเก็บไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมก่อนจะหลุดยิ้มออกมานิดหน่อย ผมไม่รู้เลยว่ามีคนแอบมองผมยิ้มแล้วกำลังยกยิ้มตามอยู่ ไม่รู้เลยจริงๆ
คนน่ารักมักใจร้าย... ยกเว้นคุณ
___________________________________________________________________________
กรี๊ดดดดดดดดดด ครึ่งเรื่องแล้ว มาช้าและดึกราวกับพรุ่งนี้ไม่มีเรียนเลยค่ะ :katai5:
ขอบคุณทุกๆบวกเป็ด ทุกๆคอมเมนท์ที่มีให้กันนะคะ ขอบคุณจริงๆนะเออ เป็นกำลังใจชั้นดีเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ ฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยนะคะ :bye2:
-
งื้ออออออ น้องอุ่นใสซื่อ ไม่รู้เรื่องอะไรเล้ยย
-
พี่ทิตย์คนกากกกกกกกกกกกกก
จะจีบก็จีบเลย น้องอุ่นมันมึนไม่บอกก็ไม่รู้หรอก เราเชียร์
รู้สึกหมั่นหน้ากระต่ายเพิ่มขึ้นอีกระดับสิบ ฮอลลลล อย่ามั่นหน้าค่ะลูก เดี๋ยวจะแหกเอาน้าาาา
พี่เนยน่ารัก ชอบบบบบบ
โชกี้โชกี้.. ขอสักอันได้ไหมคะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
คนน่ารักมักใสซื่อ
น้องอุ่นน่ารักนะ
มะไหร่พี่จะขอคบเนี่ยยยยยยย
-
เขินมาก สนุกมากๆ รอนะครับ :กอด1: :3123: เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนนะครับ
-
:hao7: :hao7: :katai4:
-
คุณครูนี่ช่างขัดจังหวะจริงๆ :ling1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอออ
-
พี่อาทิตย์มันปอด ไม่กล้าสารภาพรักอ่ะ ไม่เป็นไร รอได้ แต่รีบๆหน่อยก็ดี
-
เป็นอุ่นจะไม่ทนบอกเลย ทำไมน้องช่างซื่ออะไรขนาดนี้
พี่ทิตย์เค้าจีบน้อง เป็นเรานี่ลูกสองละจริงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน โอ้ย กรี๊ดมาก พี่อาทิตย์นี่อ่อยน้องมาก อ่อยแบบเปิดเผย อ่อยแบบสุดๆ
แล้วทำไมต้องโดนขัดอ่ะแกร๊ ไม่เอาสิ น้องอุ่นทำไมไม่รู้ตัวลูก
โอ้ย ตาย สู้ๆนะอาทิตย์ น้ำอุ่นคือว่าทีแฟนของหนูนะลูก หาเรื่องยืมเงินเพิ่มเลย ยืมอีก50 ใกล้หมดก็ยืมอีก เรื่อยๆ จนกว่าจะได้กัน
เอาใจช่วย แถมด้วยกล้องวงจรปิด :hao7: :hao7:
-
เจ้เเพ้เด็กดัดฟัน งื้ออออ~
-
เขินนนน :-[
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
แงงงงง พี่ทิตย์น่ารักจังงงงง
-
พี่ทิตย์นั่ลลัคมากกกก
-
นี่ว่าพี่ทิตย์ป๊อดแล้วนะ เจออุ่นที่โคตรซึนไปอี้กกกกกกกกกกกกกก
รักกันเร็วๆเถิดด แม่ยกจะใจขาดรอนๆแล้ววววว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: น่ารักอะ เมื่อไหร่พี่ทิตย์จะบอกน้องอุ่นตรงๆ
-
พี่อาทิตน่ารักกกกกอยากเจอรุ่นพี่แบบพี่อาทิตบ้างอ่ะ/เกินวัยกรี้ดรุ่นพี่...
-
คนน่ารักมักซึนนนน
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ เพราะน้องดูจะซึนมาก55555
-
น้องอุ่นน่ารักก มึนๆซึนๆดี
พี่อาทิตย์ไม่รีบบอกตรงๆระวังโดนคนอื่นตัดหน้านะ 555
-
น้องอุ่นก็ซื่อๆ นะ ฮ่าๆ
สงสารพี่อาทิตย์ จะจีบติดไหมเนี่ย สู้ๆ
-
โอ้ย พี่อาทิตย์น่ารักมากอ่ะ 555+ เขินๆ
-
อุ่นน่ารักกกกก :-[ :-[ :-[
-
ทำไมน้องอุ่นซื่อจังลูกก 55555555
คุณอาทิตย์นี่ก็กากละเกิลส์ฏ์ษ์ศ์ แมนๆหน่อยยย
-
เด็กพวกนี้อะะ จีบกันน่ารักจัง
หัวใจป้าไม่ไหว กรี๊ด เขิน มันมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งมาก :-[
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
มานอนรอพี่ทิตย์ :katai5:
-
เมื่อไหร่จะมาซะทีน้า :katai5:
-
คืนครั้งที่6 ถนนคนเดิน ☻✿
“วิ่งดิเอ๋วิ่ง!!” ไอ้พี่เหี้ยแม่งงงงง นอนจากจะมายุ่งกับผมแล้วยังสะเออะวิ่งนำผมไปอีกแม่งเอ้ย ผมวิ่งไปหอบไปเพราะมันเลยเวลานัดมาพอสมควรแล้วครับ
พี่ทิตย์นัดผมวันเสาร์ซึ่งก็คือวันนี้ครับ ผมบอกไปแล้วว่าผมมีเรียนพิเศษและพี่ทิตย์ก็เลยนัดผมตอนหลังเลิกเรียนพิเศษซึ่งผมก็บอกไปเต็มปากครับว่าสี่โมงว่าง แต่ตอนนี้มันสี่โมงครึ่งแล้วครับแถมยังมีตัวไม่ได้รับเชิญมาด้วยหนึ่งคนครับ ให้ทายว่าใคร พี่รหัสผมไงครับ มันเรียนที่เดียวกับผม พอเห็นผมรีบมันก็เข้ามาถามแล้วก็วิ่งนำผมเนี่ย
“นั่นมันปะวะ” เริ่มสาวเท้าช้าลงเพราะเห็นเป้าหมายแล้วครับ แต่ความเหนื่อยผมไม่ได้ลดลงเลยสักนิดเดียวครับ ไอ้เหี้ยพี่รหัสผมมันก็ดูจะไม่เหนื่อยเลยสักนิดครับ
“พี่ทิตย์…” มายืนสงสัยแบบมันจะไปรู้ไหมว่าใช่หรือเปล่า ก็เรียกชื่อไปเลยสิครับ คนที่ยืนกอดอกอยู่ค่อยๆหันมาผมก็เลยรู้ว่าเป็นพี่ทิตย์จริงๆครับ
“มึงมาเสือกเหี้ยไรเนี่ย” พี่ทิตย์มองผมแว๊บนึงก่อนที่จะหันหน้าไปมองไอ้เหี้ยพี่รหัสของผมครับ ต่อยกันเลยเถอะครับถ้าจะมองกวนตีนใส่กันขนาดนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากยืนหอบ
“หิวน้ำอ่ะ” ผมบ่นออกมาเบาๆแล้วมองหาร้านน้ำก็ไม่มีครับ แถวนี้แม่งมีแต่ร้านนั่งกินแพงๆทั้งนั้นเลยครับ ขอร้านชานมไข่มุกให้ผมเดินกินตอนนี้ไม่ได้หรือไงวะเนี่ย มองเงยหน้าขึ้นมองพี่ๆสองคนที่ยืนจ้องกวนตีนกันอย่างรำคาญครับ พี่รหัสผมก็นะรู้ว่าผมจะมาหาพี่ทิตย์ก็ยังจะอยากมาอีก
“พี่ไม่กวนละอุ่น เจอกันมึง” มันยังกวนตีนโดยการโบกมือลาด้วยครับ ผมถอนหายใจออกมาแล้วมองไปที่ร้านอาหารเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าผมกับพี่ทิตย์ มันเป็นร้านคล้ายๆร้านเบเกอรี่แต่มันข้าวขายด้วยน่ะครับพอจะนึกภาพออกไหมครับ ตกแต่งร้านไม่ได้สาวจ๋าเท่าไหร่ด้วย
“พี่ทิตย์จะไปไหน” พี่ทิตย์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วก็มองหน้าผม
“ถนนคนเดิน” ผมร้องอ๋อออกมาเบาๆ แถวนี้มีถนนคนเดินทุกๆเสาร์-อาทิตย์ครับ ช่วงนี่ของก็มาตั้งกันแล้วครับแล้ววันนี้ไม่มีวี่แววของฝนเสียด้วย แต่อากาศมันยังร้อนอบอยู่เลยครับ ถ้ารออีกสักหน่อยอากาศน่าจะดีกว่านี้
“รอในนี้ก่อนไหม ผมว่าตอนนี้มันยังร้อนอยู่เลย” ผมชี้เข้าไปที่ร้านอาหารร้านนั้นพี่ทิตย์ก็มองตามนิ้วผมไป
“พี่ไม่เคยเข้าว่ะ ถ้าร้านเหล้าฝั่งนู้นก็ว่าไปอย่าง” ผมขมวดคิ้วยุ่งแทนคำตอบให้พี่ทิตย์ที่ชี้ไปทางร้านเหล้าปั่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามครับ พี่ทิตย์ยิ้มขำผมออกมานั่นก็ทำให้ผมหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิมครับ
“เฮ้ยรอด้วยดิ” พี่ทิตย์ร้องออกมาเพราะผมเดินเลี่ยงพี่เข้าผลักประตูร้านเขามาเลยครับ แอร์เย็นๆในร้านทำให้ผมลอบยิ้มออกมา พี่ทิตย์เดินตามผมมาด้านหลังพร้อมมองไปรอบๆ เชื่อเลยครับว่าไม่เคยเข้าจริงๆ ผมมาที่นี่ไม่กี่ครั้งหรอกครับส่วนมากจะลงมาซื้อให้แม่
“เอาโกโก้ปั่นครับ” ผมเงยหน้ามองเมนูสักพักก็บอกพี่พนักงานครับ จริงๆไม่ต้องมองเลยก็ยังได้ครับเพราะผมก็ไม่รู้จะสั่งอะไรนอกจากโกโก้อยู่แล้ว แต่พี่ทิตย์ที่ยืนเกาะไหล่ผมทั้งสองข้างอยู่ด้านหลังไม่ยอมพูดอะไรสักคำ ผมเงยหน้ามองก็เห็นพี่ทิตย์กำลังมองเมนูด้านบนอยู่
“กินอะไร” ผมถามขึ้นมาพี่ทิตย์ก็ก้มลงมองผมแทน สภาพโคตรน่าขนลุกครับผมเลยปัดมือพี่ทิตย์ออกจากไหล่ทั้งสองข้างแล้วขยับตัวเข้าใกล้เคาน์เตอร์อีกนิดครับ
“เอาชาเขียวปั่นแล้วกันครับ” ผมติดใจที่พี่ทิตย์สั่งอยู่นิดหน่อยครับ ร้านนี้ชาเขียวปั่นหวานมากเกินความจำเป็นมากๆแต่จะให้บอกพี่ทิตย์ตอนนี้ก็จะดูไม่ใช่ที่เลยครับ ผมเลยยืนมองเขาใส่น้ำตาลไปเรื่อยๆจนของตัวเองได้ครับ ผมคว้าแก้วแล้วหลบทางให้พี่ทิตย์รอของตัวเอง ยกแก้วขึ้นดูดน้ำให้หายอยากครับ พี่ทิตย์หันมายิ้มขำผม ผมก็มองตาปริบๆด้วยความงง
“เหี้ย…” พี่ทิตย์สบถออกมาเบาๆหลังจากที่ดูดไปอึกแรกพร้อมทำหน้าเหยเก มันหวานเกินไปจริงๆนะครับผมเคยเผลอสั่งไปครั้งหนึ่งแต่น้ำอย่างอื่นมันก็ไม่ได้หวานอะไร
“หวานเกินไปใช่ไหม ตอนแรกผมก็จะบอกแต่ไม่กล้า” พี่ทิตย์วางแก้วลงกับโต๊ะพร้อมถอนหายใจ ผมมองตามแก้วแล้วยกแก้วโกโก้ปั่นของผมยื่นให้พี่ทิตย์ พี่ทิตย์ก็ทำหน้างงๆครับ ที่อย่างงี้ล่ะมาทำงง ผมยื่นให้ใหม่แล้วส่งเสียงอื้ออึงในลำคอให้พี่ทิตย์รับไป
“เอาอันนี้ไปก็ได้ เดี๋ยวๆขออีกนิดนึง” ผมเอามาดูดอีกอึกหนึ่งก่อนจะส่งให้พี่ทิตย์ พี่ทิตย์ยิ้มแปลกๆออกมาแล้วรับแก้วโกโก้ของผมไปครับ
“ไปกี่โมงดี” ผมถามขึ้นแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ใกล้จะห้าโมงแล้วครับแดดก็ร้อนอยู่ดีล่ะแต่รับได้กว่าเมื้อกี้ พี่ทิตย์ยกนาฬิกาขึ้นดูตามผมแล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
“สักพักก็ได้พี่ไม่รีบ อุ่นรีบหรือเปล่า กลับบ้านกี่โมง” ผมส่ายหน้าไปมา
“ไม่รีบ กลับเองผมกลับตอนไหนก็ได้” ผมพูดไปตามความเป็นจริงครับ รถตู้กลับบ้านมีเป็นรอบๆรอหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ ผมไม่ได้เดินถนนคนเดินมาตั้งนานแล้วด้วยเพราะขี้เกียจเดิน ครั้งนี้มีคนมาเดินด้วยก็ไม่ได้เสียหายอะไร ผมรู้สึกอยากกินขนมสายไหมมากๆด้วยครับ เคยเป็นไหมครับที่อยู่ๆก็อยากกินอะไรสักอย่างขึ้นมา
“อุ่นหายปวดฟันหรือยัง” ผมเม้มปากแน่นแล้วดึงข้างแก้มตัวเอง
“ผมเจ็บตรงนี้มากกว่า แต่เห็นเขาบอกว่าเดี๋ยวก็ชินนะ” พี่ทิตย์พยักหน้ารับแล้วไม่ได้พูดอะไรอีกแต่เหมือนกำลังมองอะไรอยู่ผมเลยหันไปมองตาม เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกำลังเดินเข้าร้านมากับเพื่อนครับ ผมมองตามเธอไปยันเคาน์เตอร์แล้วก็หันมาขมวดคิ้วมองพิ่ทิตย์ หน้าม่อชิบหาย
“เบาๆหน่อยพี่ หูดำหมดแล้วนั่นน่ะ” ผมพูดแซวพี่ทิตย์ก็มองผมนิดหน่อยก่อนจะยิ้มแห้งๆออกมา
“ชอบผู้หญิงแนวๆนั้นเหรอ” ผมมองแล้วเลิกคิ้วถามพี่ทิตย์ หน้าตาผู้หญิงคนเมื่อกี้คล้ายๆและดูสไตล์เดียวกันกับพี่เนยเลยครับ คือน่ารักแล้วก็ดูมั่นใจในตัวเอง
“เปล่า ก็นั่นน่ะพี่ไอ้เนย” ผมหันกลับไปมองอีกครั้ง งั้นก็ต้องอยู่มหาลัยแล้วสิครับ ตัวเล็กกว่าพี่เนยอีกนะเนี่ย อยู่ดีๆพี่เขาก็หันมาครับผมเลยรีบหันกลับมามองพี่ทิตย์ พี่ทิตย์ก็ยิ้มพร้อมโบกมือเบาๆพี่เขาก็โบกมือตอบมาครับ
ผมคว้าแก้วโกโก้ของผมขึ้นมาดูดมองพี่ทิตย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้ากำลังนั่งคุยกับพี่ของพี่เนยที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเบื่อหน่าย คุยอะไรก็ไม่รู้ครับแต่ก็นานพอสมควรเลยเถอะ ยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็แล้วนั่งพิงเก้าอี้ไปดูดโกโก้ไปก็แล้ว เมื่อไหร่จะเลิกคุยวะ น่าหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกครับ
“เพื่อนรอแล้ว พี่ไปละอาทิตย์” ไปสักที... แล้วผมจะมานั่งหงุดหงิดทำไมก็ไม่รู้ครับ พี่ทิตย์ลุกขึ้นมองออกไปนอกร้านแล้วกวักมือให้ผมลุกขึ้นตามผมก็ลุกตามอย่างว่าง่าย
“80บาทค่ะ” ผมก้มหน้าลงหยิบตังในกระเป๋าตังแต่พี่ทิตย์ก็ยื่นตังจ่ายไปแล้วครับ หล่อเลยครับ ผมเบ้ปากออกมานิดหน่อยแล้วยื่นแบงค์ยี่สิบให้พี่ทิตย์พี่เขาก็ดันกลับมา ผมก็จับมือพี่ทิตย์มายัดแบงค์ยี่สิบของผมลงไปครับ แถมด้วยการจับมือพี่ทิตย์ให้ยัดแบงค์พวกนั้นลงในกระเป๋ากางเกง
“เอ่อ..” เสียงพี่พนักงานร้องขึ้นมาผมเลยปล่อยมือจากพี่ทิตย์ครับ พี่ทิตย์เลยรับเงินทอนจากพี่พนักงานได้
เอาล่ะเว้ย ถนนคนเดินที่ไม่ได้เดินมานานกับคนที่ไม่ได้รู้จักอะไรกันเล๊ยครั้งแรกของผม ท้องฟ้าเริ่มมืดกำลังดีกับไฟที่ค่อยๆทยอยเปิดขึ้นมา สวยมากๆเลยครับ แถวนี้ที่เข้ามันจะเจอพวกเสื้อผ้าก่อนเป็นส่วนมากก็เลยเร่งเดินหน่อยเพราะมันไม่ได้น่าสนใจอะไร
“มานี่พี่ทิตย์!” เดินไม่รอเลยเถอะครับ ผมแวะร้านไอติมโคนธรรมดาๆที่ดูน่ากินเหมาะกับอากาศอบๆแบบนี้ กวาดสายตามองว่ามันมีรสอะไรบ้างแล้วก็สั่งพี่คนขายไปครับ
“ขอบคุณครับ” ผมพึมพำตอนพี่เขายื่นไอติมวนิลามาให้ผมแล้วยื่นเงินเพื่อจ่ายครับ คราวนี้พี่ทิตย์ก็เหมือนจะจ่ายให้แต่ยื่นไม่ทันผมครับ ดีแล้วแหละ ไม่รู้จะจ่ายให้ผมทำไม
“ทริปกินของอุ่นหรือเปล่าเนี่ย เพิ่งจัดฟันมากินเยอะชิบหาย” ผมยิ้มเผล้ออกมาทันทีครับ ก็ผมน่ะเดินกินเดินแวะมาตลอดทางเลยครับ ของกินเต็มมือเลยด้วยพี่ทิตย์ก็แย่งผมจ่ายตลอดจนผมได้แต่มองตาปริบๆ อยากจ่ายมากจ่ายไปเลยครับผมมีแต่ได้อยู่แล้ว พี่ทิตย์จ่ายของกินให้ผมจนมันเกินเงินที่ติดผมไว้มากโขแล้วครับ
“เอ้า กินเร็ว” ผมตอบแทนบุญคุณโดยการจิ้มลูกชิ้นป้อนพี่ทิตย์ทั้งที่ยังเดินอยู่นี่ล่ะครับ พี่ทิตย์หันมามองแล้วผงะไปนิดหน่อยเหมือนตกใจแล้วก็หยิบไปถือเองพร้อมยัดปากผมครับ หัวเราะไปเถ๊อะ ผมบ่นพึมพำพร้อมเคี้ยวมันจนแก้มตุ่ยอย่างรู้สึกได้ครับก็ในปากผมยังมีที่ผมยัดไว้ก่อนหน้านั้นนี่ครับ
“พี่ยังไม่คืนเงินอุ่นเลย” ผมส่ายหน้าพรืดไปมา
“ไม่ต้องคืนแล้วมั้ง จ่ายของกินให้ผมตั้งเยอะแยะแล้ว” เยอะจริงๆนะครับเกินร้อยล่ะครับที่แน่ๆ พี่ทิตย์กลับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เกี่ยว” พี่ทิตย์มองไปรอบๆผมก็มองตามครับ แถวนี้เหมือนโซนของเล่นเด็กแล้วก็พวกของใช้เลยครับ เสียงอื้ออึงจากคนที่เดินเบียดไปเบียดมากับเสียงเพลงที่ดังขึ้นทำให้ผมรำคาญอยู่นิดหน่อย ผมหันไปสนใจกับน้องที่เดินผ่านขาผมไปแล้วก็มองไปที่แผงของเล่นที่วางอยู่บนพื้น
พอผมเงยหน้าอีกที… พี่ทิตย์ก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ถนนแค่นี้ยังจะหลงกันอีกโว้ยยยยยยย
ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆก็ไม่มีวี่แววจะเห็นผู้ชายใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำเงินที่ผมคุ้นตาอยู่เลยครับ เดินคนเดียวแม่งโคตรจะเปรี้ยวเลยครับ ผมไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆอยู่แล้วด้วย หงุดหงิด ปวดหัว น่ารำคาญ ผมเม้มปากแน่นแล้วเดินตามทางไปเรื่อยๆทางแม่งก็เป็นแค่ทางตรงธรรมดาจะหายไปไหนได้วะ
ครืดดดดดด
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นเบอร์ชื่อพี่อาทิตย์พร้อมไอ้รูปหัวใจบ้าๆด้านหลังเลยกดรับครับ เสียงดังแทรรกเข้ามาคล้ายกับที่ๆผมอยู่ผมเลยมองไปรอบๆพร้อมกรอกเสียงตอบไป
“พี่ทิตย์อยู่ไหนเนี่ย!” ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลงและเสียงคนที่เดินผ่านไปมา ผมเข้าไปหลบคนในร้านเสื้อผ้าร้านนึงครับ พี่คนขายเขาไม่ได้ว่าอะไรผมเลยยืนเนียนอยู่ตรงนั้น
‘อุ่นนั่นแหละอยู่ไหน พี่หาของคืนได้แล้วนะ’ ผมขมวดคิ้วแน่นหลังจากได้รับคำถามกลับจากปลายสาย
“อยู่ร้านเสื้อที่ตรงข้ามร้านน้ำส้มแล้วก็มีร้าน…”
‘พอๆ พี่เห็นอุ่นแล้ว’ กำลังจะสาธยายร้านกับข้าวข้างๆก็เห็นพี่ทิตย์เดินเข้ามาอยู่ในระยะสายตาพอครับ ผมเลยกดวางสายแล้วเดินออกมาจากร้านให้ผู้คนเบียดเหมือนเดิม
“จับไว้ เดี๋ยวก็หลงอีก” ผมก้มลงมองมือพี่ทิตย์ที่สอดเข้ามา เหมือนเด็กปัญญาอ่อนเลยครับที่ต้องมาเดินจูงมือกันแบบนี้ ผมไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ไม่ได้กระชับมือพี่ทิตย์ให้แน่นขึ้นปล่อยมนไว้แบบนั้นแล้วก็เดินตามเขาเฉยๆ แต่ที่ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วแน่นก็เพราะมือพี่ทิตย์มันชุ่มไปด้วยเหงื่อเลยครับ
“ผมเหนียวมือ..” ผมพูดแล้วใช้มืออีกข้างดันมือผมออก พี่ทิตย์มองมือตัวเองที่เปียกชุ่มแล้วเอาถูกับกางเกงแล้วก็พาผมเดินกลับมาที่เดิมเพราะบอกว่าหาของให้ผมเจอแล้ว
“เอาสีอะไร?” ผมยิ้มขำออกมาเพราะของเซ่นผมวันนี้มันน่ารักดีครับ กำไลที่ทำจากแท่งเรืองแสงครับมันยังไม่ได้หักและวางเรียงกันผมแผงขายของเล่นเล็กๆ ในนั้นมีทั้งแหวนแล้วก็สร้อยอะไรเยอะแยะเต็มไปหมดแต่ของห้าบาทมีแค่กำไรครับ
“เอาอันนี้” ผมชี้ไปที่สีแดงครับ ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษหรอกครับแต่คิดว่าถ้ามันอยู่ในความมืดมันคงสวยกว่าสีอื่นๆเท่านั้นเองครับ หรือว่าจริงๆผมชอบสีแดงวะ ช่างมันเถอะครับแต่ผมจะเอาแค่นั้นเอง
“เอาสองอันนี้ครับ” พี่ทิตย์หยิบสีแดงอันหนึ่งแล้วก็สีน้ำเงินอันหนึ่งครับสงสัยจะซื้อไว้ใส่เอง ผมรับมันคืนจากพ่อค้าแล้วหักๆมันตรงนั้นจนมันเริ่มมีแสงออกมาครับ พี่ทิตย์มองผมอยู่พักนึงก็หยิบของตัวเองที่ตอนแรกใส่กระเป๋ากางเกงมาหักอยู่ข้างๆผมครับ
“ของผมสีสวยกว่า” ผมยิ้มออกมานิดหน่อยแล้วโชว์กำไลที่หักจนมันเรื่องแสงทั้งอันแล้วให้พี่ทิตย์ดู พี่ทิตย์ส่ายหัวยิ้มแล้วก็ชูของตัวเองอยู่ข้างๆผม
“เหมาะกันเนอะ สีแดงกับน้ำเงิน” มันเหมาะกันตรงไหนวะ ผมได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงงๆกับตรรกะความคิดของพี่ทิตย์แล้วก็ดูท่าว่าพ่อค้าเขาก็งงเหมือนกันครับผมเลยระบายยิ้มออกมาเพราะขนาดพี่พ่อค้าเขายังมองเลยเหอะครับ ผมเอาใส่ข้อมือไว้แล้วดันให้พี่ทิตย์เดินไปข้างหน้า
“ไปไหนต่อดีอ่ะ” ไม่มีที่ไปแล้วครับ เดินมาจนใกล้จะสุดทางก็ไม่มีวี่แววของสายไหมที่ผมอยากกินเลยสักนิด พี่ทิตย์เดินเงียบมาตลอดทางทำให้ผมเบื่อขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ขอพี่จับมืออุ่นอีกครั้งได้ไหม” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ทิตย์ทันทีด้วยความสงสัยครับ มันฟังดูแปลกๆยังไงชอบกลที่ผู้ชายจะมาขอจับมือผู้ชายครับ พี่ทิตย์มองผมตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากเอามือวางอยู่ตรงหน้าผมทั้งที่ตอนนี้เรากำลังเดินกันอยู่นะครับ
“อือ…” ผมเอามือผมแตะลงไปอย่างระแวงก็ได้ยินเสียงพี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาครับ สัมผัสเย็นๆที่แตะโดนแขนผมก็ทำให้รู้ว่ามือข้างที่จับผมไว้ก็ใส่ไอ้กำไลเรืองแสงอันนั้นอยู่ แล้วผมเพราะพี่ทิตย์ก็ใส่ข้างที่โดนจับเหมือนกันครับ
ผมรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองผมอยู่ รู้สึกไม่ดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเลยครับไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ผมปล่อยให้พี่ทิตย์จับมือเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้จับมือตอบ คือแค่ปล่อยเลยตามเลยครับ ผมมองซ้ายมองขวากับบรรยากาศที่เริ่มครึกครื้นขึ้นเรื่อยๆเพราะตอนนี้ทุ่มกว่าได้แล้วครับ ยิ่งคนเยอะผมยิ่งโดนเบียดจนต้องเดินตัวติดกับพี่ทิตย์ตลอดเวลา เพราะพี่ทิตย์ไม่ยอมปล่อยมือผมเลยครับ
“สายไหม!” เดินมาตั้งไกลเพิ่งจะมาเจอร้านสายไหมที่ผมตามหาครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วมองผมแต่ผมก็ดึงตัวพี่ทิตย์ให้เดินฝ่าคนไปตามหาความฝันที่ร้านสายไหมครับ โอ้ยย สายไหมฟูๆนุ่มๆของน้ำอุ่น
“เอาไม้นึงครับ” ผมกัดริมฝีปากล่างตัวเองเล่นระหว่างรอแล้วแกว่งแขนตัวเองไปมาด้วยครับ แต่ผมลืมไปอย่างหนึ่งว่ามือผมกับพี่ทิตย์ยังจับกันอยู่ ผมเลยมองหน้าพี่ทิตย์แล้วก็มองต่ำลงมองจ้องมือแล้วก็เงยหน้าขึ้นอีกรอบพี่ทิตย์ก็ปล่อยมือผมครับ
“เป็นไง อิ่มยันพรุ่งนี้เลยไหมพี่ว่า” ผมส่ายหน้าไปมาแล้วเอามือดึงสายไหมที่ถือไว้ขึ้นมากินครับ ต้องรีบกินมากๆเพราะตอนนี้กำลังเดินไปหารถตู้กลับบ้านครับ แล้วลมมันก็พัดแรงมากจนสายไหมผมเริ่มจะหดลงอย่างรวดเร็ว
“ช่วยกินหน่อย” ผมยื่นให้ตรงหน้าพี่ทิตย์พี่ทิตย์ก็ยิ้มล้อผมออกมาครับ
“อิ่มแล้วเหรอ ขนาดวันเดียวพี่ยังจะหมดตัว วันอื่นพี่จะเลี้ยงไหวไหมเนี่ย” พี่ทิตย์เหมือนแกล้งบ่นพึมพำกับตัวเองให้ผมได้ยินครับ ผมกลอกตาอย่างนึกหมั่นไส้แล้วดึงสายไหมกลับมาทั้งที่พี่ทิตย์กำลังยกมือจะหยิบ
“ใครใช้ให้เลี้ยงวะ” แล้วผมก็โดนผลักหัวครับ พี่ทิตย์ยิ้มแต่ผมเงียบบางทีผมก็ไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวแต่บางทีผมก็ชอบครับ แล้วแต่อารมณ์จริงๆ ผมนิ่งแล้วมองนู้นมองนี่รอบตัวพร้อมกินสายไหมในมือไปด้วย
ปกติเวลานี้ผมคงนอนอยู่บ้านแล้วล่ะครับ ได้มาเห็นแสงไฟตามถนน เสียงรถที่วิ่งผ่านไปมา ถึงมันออกจะแปลกไปสักหน่อยที่พี่ทิตย์ชวนมาถนนคนเดินแบบนี้แต่ผมก็ว่ามันก็สนุกดีนะครับ มันคงไม่แปลกอะไรสำหรับคนที่เข้าใจยากแบบพี่ทิตย์หรอกเนอะ
ที่แปลกอีกอย่างนึงคือเราใส่กำไลเรืองแสงกันทั้งคู่ครับ เดินผ่านใครเขาก็มองกันแปลกๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันครับผมเป็นแค่เด็กม.ต้นเองนะจะใส่กำไลแบบนี้ไม่ได้เลยเหรอ หรือเขามองเพราะใส่กันสองคน แล้วมันยังไงวะครับ
“ขึ้นไหมน้อง” พี่คนขับกับพี่คนขายตะโกนขึ้นมาครับผมเลยสาวเท้าให้เร็วขึ้นนิดหน่อยเพราะรถคงกำลังจะเต็มแล้วมั้งครับ
“งั้นพี่ส่งแค่ตรงนี้นะ” ผมพยักหน้ารับแล้วพี่ทิตย์ก็ชูมือขึ้นนิดหน่อยแล้วชี้ไปที่กำไลของตัวเอง
“ไอ้นี่”
“เก็บไว้ดีๆเหมือนของอย่างอื่นด้วยนะ”
อยู่ดีๆผมก็รู้สึกแปลกๆกับรอยยิ้มของพี่ทิตย์ขึ้นมาครับ ผมมองหน้าพี่ทิตย์นิ่งอยู่พักนึงก็คลายปมที่คิ้วออกจากกันแล้วผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างนึงแต่ก็ขี้เกียจจะอ้าปากพูดออกไปครับเลยเปลี่ยนเป็นโบกมือเบาๆแทนที่จะพูดออกไป
“กลับบ้านดีๆ” ผมพูดไปแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดสิ่งที่ผมสงสัย
เก็บไว้ดีๆเหมือนของอย่างอื่นด้วยนะ?
พี่ทิตย์รู้ได้ยังไงว่าผมเก็บ? …
………………………………………………………………………………………………………..
เสาร์อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหกครับ นั่งงงๆอยู่บ้านอยู่ดีๆก็วันจันทร์แล้วครับ ผมขยี้หัวตัวเองไปด้วยเตรียมของเพื่อเรียนคาบต่อไปไปด้วย คาบต่อไปต้องไปเรียนห้องวิทย์ครับ ซึ่งคาบนี้อาจารย์ปล่อยก่อนเวลาผมเลยไม่รีบร้อนอะไรเท่าไหร่
เสียงซุบซิบจากกลุ่มเดิมๆเรียกความสนใจจากผมผมเลยเหลือบตาไปมองครับ วันนี้จะอะไรอีกล่ะ ผมวางของที่ใช้เรียนวันนี้ไว้บนโต๊ะแล้วหย่อนตูดลงนั่งเก้าอี้อีกครั้ง
“ผิดคนหรือเปล่า”
“เพื่อนนะเว้ย มองข้างหลังทุกวันทำไมจะจำไม่ได้”
“ก็เหมือนอยู่นะแก”
“ก็จริงของแก…”
คราวนี้มันเรื่องอะไรล่ะ
“อุ่น…” แล้วจะเรียกผมทำไม? ผมขมวดคิ้วจนแน่นแล้วหันไปหากลุ่มด้านหลังผมทันทีครับ
“เอ่อ…แกอะแหละ” ยึกยักกันไปกันมาจนผมสงสัยครับ มีอะไรกับผมหรือเปล่าทำไมต้องทำท่าทีแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้สิครับ แต่คนนึงในกลุ่มท่นั่งตรงกลางก้มลงเลื่อนโทรศัพท์สักพักแล้วเงยหน้าขึ้นถามผม
“อุ่นสนิทกับพี่อาทิตย์ขั้นไหนอ่ะ” ผมเงียบใส่คำถามแต่ไม่ได้หันหน้าหนีไปไหนครับ ผมไล่มองทีละคนอย่างเบื่อหน่าย จะอยากรู้ไปทำไม? ทำไมต้องมายุ่งเรื่องของผม ไม่สิ หลายๆเรื่องผมก็ยุ่งไปมากกว่าพวกเธออีกมั้ง
“ก็รุ่นพี่”
“รุ่นพี่ต้องจับมือเดินด้วยว่ะแก” คนในกลุ่มนั้นคนนึงที่ยืนอยู่พึมพำเหมือนติดตลกขึ้นผมเลยเงยหน้าขึ้นมองทันทีครับ เพื่อนในกลุ่มมองกันเลิกลั่กแล้วเพื่อนที่ยืนอยู่ก็ยกมือขึ้นปิดปาก
“คืออุ่นอย่าโกรธเรานะ มีคนส่งให้เราเราเลยสงสัย ก็ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรเนอะ” ผมคว้าโทรศัพท์มาดูก็เห็นรูปคนสองคนที่เดินจับมือกันอยู่ ให้มองยังไงมันก็ผมกับพี่ทิตย์แบบไม่มีข้อแก้ตัวครับ กำไลข้อมืออันนั้นผมยังเก็บไว้ในกระเป๋านักเรียนของผม
“แล้วไง?” ผมเลิกคิ้วถามแต่ก็ส่ายหน้ากันหมดทุกคนเลยครับ
“ก็พี่อาทิตย์จีบกระต่ายอยู่นี่เนอะ จะเป็นเกย์ได้ไง” ผมเหลือบมองไปทางกระต่ายตามคำพูดของเธอทันทีครับ เพราะระดับเสียงที่ไม่ได้เบาเลยสักนิด กระต่ายที่โดนพาดพิงชื่อเก็บของใส่กระเป๋าแล้วหันมามองด้วยสายตาหงุดหงิดไม่แพ้กับผมครับ
ผมถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วหันกลับมาที่โต๊ะตัวเอง หอบของทุกอย่างที่ผมเตรียมไว้แล้วลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องเลยครับ ผมไม่ชอบ ผมไม่ชอบจริงๆนะครับ ทำไมพี่ทิตย์ต้องมาจับมือผมให้คนอื่นเห็นแบบนี้ด้วยวะ แล้วถ้ามันไม่มีอะไรทำไมผมต้องเหวี่ยงใส่พวกนั้นด้วยวะ แบบนี้แม่งยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่ครับ
แม่งเอ๊ย…
ผมเห็นพี่ทิตย์เดินมากับเพื่อนอยู่ที่บันไดทางขึ้นตึกวิทย์ซึ่งก็คือตึกห้องประจำของพี่ทิตย์นั่นล่ะครับ พี่ทิตย์เหมือนจะเห็นผมเลยมองมาและทำท่าจะยิ้มให้ กลุ่มพวกนั้นก็เดินอยู่แถวๆผมพอดีเลยครับ ผมเม้มปากแน่นแล้วเดินเลี่ยงอ้อมไปขึ้นบันไดอีกฝั่งของตึกครับ
ไม่เห็นพี่เหรอ
เสียงไลน์ที่ดังขึ้นทำให้ผมเลื่อนดูแล้วมันก็ปรากฏข้อความของพี่ทิตย์ขึ้นมา ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย กดอ่านไลน์พี่ทิตย์แล้วสไลด์เพื่อลบมัน
ผมเป็นบ้าอะไรของผมวะเนี่ย
_______________________________________________________________________
(ยื่นแส้ให้ฟาด) ฮือออ มาช้ามากกกค่ะ
คืนนอกสถานที่ครั้งแรกเลยนะเนี่ย เหลืออีก20บาทซะแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนๆที่ติดตามอ่านกันนะคะ ตอนแรกๆคืดว่าจะไม่มีคนอ่านเพราะมันใส๊ใส55555555
ขอบคุณทุกๆความเห็น ทุกๆบวกเป็ด ทวงได้เสมอเหมือนเดิมนะคะ :mew1:
ฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยนะคะ :)
-
พี่ทิตย์ชัดเจนกันอุ่นหน่อยเซ่ อุ่นงอลนานๆ น๊ะ
-
อุ่นมันโคตรอินดี้เลยอะ
-
กลัวอุ่นไม่ได้ชอบพี่ทิตย์ งือออออออ
-
พี่ทิตย์อย่ามาเนียนนะ ทำอะไรก็ชัดเจนหน่อยจิ :katai1:
-
ยอมใจน้องอุ่น หนูเป็นไรเนี่ยลูก
-
อ้าว
กลายเปนน้องอุ่นไม่รุ้สินะว่าหน้าหงิกเพราะอะไร
จริงๆ พี่ทิตย์ถ้าจะจีบก้บอกตรงๆจะดีกว่า น้องซื่อเกินนน
-
พี่ทิตย์จะทำอะไรก็รีบๆนะน้องอุ่นเริ่มรู้สึกหงุดหงิดแล้วนะ
-
อุ่นหงุดหงิดเพราะเพื่อนบอกพี่อาทิตย์จีบกระต่ายเลยพาลเรื่องจับมือมากกว่า
-
ตอนนี้สงสารน้องอุ่น
-
เด็กมันซื่อ เข้าใจผิดไปไหนแล้วนั่น เหวี่ยงอีก
จีบก็บอกไปตรงๆเลยน่า แมนๆ :hao7:
-
อุ่นงอนไรอะ. อิอิ
-
พี่อาทิตย์ต้องจีบอุ่นแบบเอาจริงเอาจริงกว่านี้ได้แล้ววว :hao7:
-
ถ้าพี่อาทิตย์ใช้ 20 บาทที่เหลือหมดแล้วจะเป็นยังไงต่อ
ไม่อยากจะคิด...
-
:o8: :o8:
-
คนนึงก็ใสจนซื่อ อีกคนก็ไม่ยอมพูดให้ชัดเจนซักที จะลงเอยกันได้มั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
พี่ทิตย์ใจเย็นเกิ้น มัวแต่ :katai5:
อินุ้งอุ่นก็เด็กเกิ้นอีกเหมือนกัน ช่างใสซื่อไม่รู้ว่าเค้ามาจีบ และยังไม่รู้อีกว่าตัวเองก็ชอบเค้าถึงได้แอบหึงแอบงอนเงียบ
เฮ้อ คนอ่านเพลีย :ling3:
-
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
พี่ทิตย์ไม่จริงจังเบย :angry2:
-
น้องเริ่มสับสนแล้ว พี่ทิตย์ใส่เต็มกำลัง้เลยพี่
-
สมน้ำหน้าพี่อาทิตย์ โดนงอนเลย ผลจากการหาเรื่องจีบกระต่ายจนเป็นเรื่อง เฮ้อ สงสารอุ่นจัง งานนี้ต่อให้พี่อาทิตย์เดินหน้าจีบเต็มตัวก็โดนหาว่าไปแย่งเขามาอีกอะ พี่อาทิตย์นะพี่อาทิตย์ เพราะความไม่ชัดเจนกับทำเล่น ๆ แท้ ๆ เลย ช่วยแก้ตัวละทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยนะก่อนอุ่นจะเป็นจำเลยสังคม - -
-
รอคะ กว่าจะมา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไงล่ะทีนี้ เป็นเรื่องเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2:
-
พี่ทิตย์ จะจีบน้องมันก้อมาตรงๆ แบบแมนๆไปเลย
แบบนี้กระต่ายเข้าใจผิด เดวก็เป็นเรื่องหรอก ชียิ่งแรงๆอยู่นะ
-
ไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้จริงๆครับ
อ่านแล้วยิ้มเหมือนคนบ้าเลย
ผมจะติดตามไปจนจบเลยนะครับ ^^
-
เรื่องนี้ไม่เอาดราม่านะ แงงง
ขอแบบใสใสเลย TT
พี่ทิตย์นี่ก็ไม่ชัดเจนซักที
น้องอุ่นนี่เป็นอะไรคะลูก ใจเย็นๆนะคะ
-
น้องอุ่นเริ่มหงุดหงิดแล้ว อิพี้ก็ไม่ชัดเจน
-
น้องเข้าใจผิดซะแล้ว ทีนี้จะเอายังไงล่ะพี่อาทิตย์
ปล. มาอ่านทีเดียวรวด นิยายเรื่องนี้น่ารักมากกก น้องอุ่นน่ารัก พี่ทิตย์โคตรเนียนจริงๆ เขินจัง >///<
:heaven :heaven
-
สนุกกกก น้องอุ่นน่ารัก
แต่ไอ้พี่อาทิตย์ก็มัวแต่อมพะนำ ถ้าน้องเข้าใจผิด
แล้วรำคาญคนอื่น ออกห่างขึ้นมา อย่ามาว่าน้องนะ
-
ชะนีนะชะนี จะนิสัยดีอย่างเนยก็ไม่ได้ ยังไงก็แล้วแต่ อย่ามาทำร้ายน้องอุ่นของเราก็แล้วกัน ไม่งั้นคนอ่านกับพี่ทิย์ไม่ยอมแน่ๆ หึ!
ส่วนพี่ทิตย์ ไม่ชัดเจนสักที เบื่อคนไม่ชัดเจนค่ะ เป็นผู้ชายต้องเด็ดขาดเซ่ที่รุกกกก
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก เนื้อเรื่องน่ารัก อ่านแล้วเหมือนกลับไปวัยเอ๊าะอีกครั้ง อิอิ^_^
-
อุ่นเริ่มมีใจแล้วใช่มั้ย อ่านมารู้สึกว่าน้องยังเฉยๆอยู่เลย
แต่ดีค่ะ ชอบความสัมพันธ์ที่ค่อยๆพัฒนา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คืนครั้งที่7 น้ำแดงของเขา น้ำเปล่าของผม ☻✿
ผมเดินเหวี่ยงชาวบ้านเขาไปทั่วเลยครับ นิสัยโคตรจะแย่แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดอะไรอยู่เหมือนกัน โทรศัพท์ผมไม่สั่นอีกเลยตั้งแต่ผมกดลบแชทไป ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์จะเห็นหรือเปล่าแล้วก็ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์จะคิดยังไง แล้วผมจะไปสนใจทำไมวะเนี่ย ผมวางหนังสือกับสมุดลงบนโต๊ะเสียงดังแล้วนั่งลง
“เป็นอะไรของมึงวะ” เพื่อนร่วมกลุ่มของผมสะดุ้งแล้วเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมองผมครับ
“ก็ไม่ได้เป็นอะไร” ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองให้ปกติที่สุด แค่ตอนนี้ก็แทบจะไม่มีเพื่อนคบแล้วครับถ้าไปทำตัวน่ารำคาญใส่พวกมันคงจะไม่มีใครคบอย่างจริงจังแล้วล่ะครับ
“อ่าฮะ”
ผมเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่เลยครับ พูดตรงๆเลยว่าผมวุ่นวายกับไอ้โทรศัพท์บ้าๆจนต้องปิดเครื่องมันไว้ก่อนถึงจะมีสมาธิอยู่กับการเรียน แต่ก็รู้ตัวครับว่าสายตาผมมองทุกคนแบบหาเรื่องจริงๆ ผมเป็นเหี้ยอะไรของผมวะเนี่ยยยยย เอาผีออกจากร่างผมทีครับ
สุดท้ายก็พักกินข้าว ผมนั่งเขี่ยข้าวไปมาอย่างเบื่อหน่ายกดเปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วโยนมันไว้บนโต๊ะนั่นล่ะครับ โทรศัพท์แม่งก็นิ่งใส่ผมผมเลยกลอกตาไปมาก่อนจะตักข้าวใส่ปาก จริงๆฟันผมมันเริ่มปวดๆหายๆมาสักพักแล้วครับ เพิ่มความรำคาญขึ้นอีกเยอะ
“เอ่อ…” อยู่ดีๆผมก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงที่คุ้นหูเอ่ยออกมาแผ่วเบาจากด้านหลัง ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าใช่จริงๆครับพี่ทิตย์ยืนค้ำหัวผมอยู่ด้านหลัง ผมก้มหน้าลงมามองจานเหมือนเดินแล้วรวบรวมสติของผมที่กระจัดกระจายโดยไร้สาเหตุ เป็นบ้าอะไรของมึงอีกไอ้น้ำอุ่น
“หลบหน้าพี่ทำไม” พี่ทิตย์นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามผม ผมกัดปากตัวเองแน่นแต่ยังก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวอย่างเอาเป็นเอาตาย ปกติผมจะเฉยๆและมองกวนตีพี่ทิตย์แต่ตอนนี้ผมตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้สิครับ ผมปรับตัวเองให้เข้าโหมดอารมณ์เดิมๆแล้วตวัดตาขึ้นมองพี่ทิตย์
“หลบอะไร” พี่ทิตย์มองหน้าผมนิ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“อุ่นรำคาญพี่ใช่ไหม พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่า” โอ๊ยแม่ง!! ทำไมต้องมาพูดอะไรตอนนี้ด้วยวะ ผมรู้สึกมึนๆงงๆโลกมันหมุนติ้วๆฟังห่าอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ผมไม่ได้รำคาญ” ผมตอบปัดๆไปแล้วขมวดคิ้วแน่น รำคาญพี่ทิตย์น่ะไม่หรอกครับแต่ผมรำคาญตัวเอง ความรู้สึกแปลกๆแม่งพรั่งพรูกันอัดหัวผมจนผมทำตัวไม่ถูกมันเลยแปรสภาพมาเป็นความหงุดหงิดที่ออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนครับ
“พี่คงยุ่งกับอุ่นมากเกินไปจริงๆ งั้น…พี่คืนให้หมดเลย” แบงก์ยี่สิบถูกยื่นมาตรงหน้าผม
วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้ว เท่ากับว่ามันเหลืออีกยี่สิบบาทจริงๆ ถ้าผมรับมันไว้ทุกอย่างมันก็จบ
ทุกอย่างมันก็จบ
โดยที่ผมจะไม่มีพี่ทิตย์มาวนเวียนวุ่นวายทุกๆวัน
ผมเลือกที่จะเงียบเหม่อมองหน้าพี่ทิตย์อยู่อย่างนั้น ผมไม่ได้อยากได้เงินคืนขนาดนั้นหรอกครับ แล้วผมก็ไม่ได้รำคาญพี่ทิตย์ขนาดที่ว่าจะว่าพี่ทิตย์ยุ่งกับผมมากเกินไปได้ ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ช่วงเวลาแค่อาทิตย์เดียวพี่ทิตย์แทรกเข้ามาในหัวผมได้เต็มรูปแบบจริงๆครับ
“เอาไปสิ พี่ไม่กวนแล้ว” แบงก์ยี่สิบยังยื่นอยู่ตรงหน้าผม ผมดันจานข้าวตัวเองออกห่างแล้วดันมือพี่ทิตย์กลับ
“เดี๋ยวก่อน แป๊บนึง” ผมดันมือพี่ทิตย์ไว้แล้วกัดปากตัวเองแน่นอย่างชั่งใจ ยังไม่อยากจะได้คืนครับ ของหลายๆชิ้นมันน่าสนุกกว่าแบงก์ยี่สิบธรรมดาๆเยอะเลยเถอะครับ
อยู่ๆผมก็นึกเรื่องบ้าๆขึ้นมาได้ อารมณ์ผมตอนนี้มันทำอะไรได้ทุกอย่างแล้วล่ะครับ
“เฮ้ย…” พี่ทิตย์รีบชักมือกลับไปทันทีด้วยความตกใจ ไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะครับก็ผมแสร้งเอาแขนไปโดนแก้วน้ำเป๊ปซี่ที่ตั้งอยู่จนมันหกไปทั่วโต๊ะรวมถึงแบงก์ยี่สิบที่อยู่ในมือพี่ทิตย์ด้วยครับ
ผมว่าผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไม่อยากได้คืนก็บอกไปตรงๆมันจะเป็นอะไรวะไอ้น้ำอุ๊นนนนน
“เปียกแล้วอ่ะ…” ผมพึมพำขึ้นมาเบาๆ ดันจานข้าวออกให้ห่างอีกหน่อยแล้วเอาแก้วน้ำที่ล้มอยู่บนโต๊ะโยนทิ้งถังขยะข้างโต๊ะไปครับ พี่ทิตย์สบถออกมาเบาๆแล้วถูมันกับกางเกงผมเลยลอบกลอกตาไปมาครับ
“พี่ไม่มีเรียนหรือไง” ผมถามขัดขึ้นพี่ทิตย์ก็ตวัดตาขึ้นมองผมแล้วถอนหายใจ อย่าลืมว่านี่มันคาบพักม.ต้นนะครับ นี่มันเวลาเรียน ไม่ใช่เวลามาคืนเงินแบบนี้เว้ย
“มี แต่ไม่อยากเข้า” แล้วพี่ทิตย์ก็พูดเสียงที่กดให้ต่ำลงเหมือนกำลังไม่พอใจกับอะไรสักอย่างอยู่ผมเลยขมวดคิ้วแน่นไปด้วยเลยครับ
“แต่ผมว่าพี่น่าจะ….” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคพี่ทิตย์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“อุ่นจะเปลี่ยนเรื่องทำไม พี่คืนให้หมดเลยก็ไม่เอา พี่จะทักก็หลบหน้ากัน พี่ทำอะไรผิดวะ? เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย”
“ถ้าหลบหน้าจะมานั่งคุยกับพี่แบบนี้ไหมล่ะ” ผมแถไปเรื่อยเลยครับ เพราะผมตั้งใจหลบจริงๆจากรูปแล้วก็คำพูดของพวกนั้น ผมไม่ชอบใจที่พวกนั้นมายุ่งมาถามเรื่องของผมแล้วก็มาถ่ายรูปผมกับพี่ทิตย์ บอกว่าพี่ทิตย์ไม่ใช่เกย์เพราะกำลังจีบกระต่ายอยู่ จะอะไรก็ตามมันทำให้ผมหงุดหงิดแล้วก็พาลหลบหน้าพี่ทิตย์
“เออว่ะ” แล้วก็เชื่อด้วยว่ะครับ พี่ทิตย์เบิกตากว้างแล้วทำหน้าเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ครับผมแสร้งยิ้มเอือมใส่พี่ทิตย์พร้อมกับใช้ปลายนิ้วเขี่ยวาดอะไรมั่วๆบนโต๊ะเพื่อหลบสายตาที่มองมา
“พี่กลัว… อุ่นรำคาญ” ผมยกปลายนิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองพี่ทิตย์ เสียงที่แผ่วเบาพูดคำพูดที่ผมฟังแล้วรู้สึกจั๊กจี้เอามากๆ ยิ่งมองตาพี่ทิตย์ยิ่งรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆครับ
“ไม่รำคาญ แต่ปกติก็ไม่มีใครมาวุ่นวายขนาดนี้” ผมพูดเรื่องจริงออกไปแต่ดูพี่ทิตย์จะชะงักไปนิดหน่อยครับ ผมเลยถอนหายใจแล้วพูดขยายความเพิ่มเติมให้มันดูดีขึ้น พี่ทิตย์เป็นอะไรกับคำว่ารำคาญมากหรือเปล่าวะเนี่ย
“ปกติผมไม่ค่อยมีใครมาคุยด้วย ยิ่งรุ่นพี่ยิ่งแล้วใหญ่ คุยแต่กับพี่รหัสคนเดียว”
“คุยแบบพี่น้อง?”
“แล้วต้องคุยแบบไหน” ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยพี่ทิตย์ก็ถอนหายใจออกมาพร้อมเอามือสองข้างลูบหน้าตัวเอง แล้วผมทำอะไรผิดอีกวะเนี่ย
“เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีวะ” บ่นพึมพำอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียวครับ ผมเบ้ปากออกมานิดหน่อยอย่างหมั่นไส้ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผมต้องไปส่งงานและเอาของไปคืนที่ห้องสมุดครับ ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกา โทรศัพท์ผมเปียกน้ำเป๊ปซี่ที่หกอยู่นิดหน่อยผมเลยสบถออกมาเบาๆ
“น้ำอุ่น”
“หือ?” ผมยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่ไม่ค่อยจะสูงพร้อมถือจานข้าวไว้ในมือเตรียมเอาไปเก็บพี่ทิตย์ก็เรียกชื่อผมขึ้นมาครับ ผมชะงักไปนิดหน่อยแล้วเอียงคอตั้งคำถามทันที
“อีกสามวันพี่มีอะไรจะบอก” พี่ทิตย์ยิ้มแปลกๆออกมาแต่ผมขมวดคิ้วยุ่งเลยครับ แล้วทำไมมีอะไรไม่บอกตอนนี้? ผมสงสัยแต่ผมขี้เกียจจะอยากรู้ครับในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าอีกสามวัน มันก็ต้องบอกอยู่ดี ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรไปแต่กลอกตาไปมาอย่างสงสัยให้เห็นแล้วอือออเบาๆตอบรับไป
“โอเคนะ พี่ไปละ” พี่ทิตย์ยันตัวลุกขึ้นเหมือนผมแล้วก็เดินไปเลยครับ ผมยืนโง่ๆงงๆอยู่สักพักก็เอาจานไปเก็บตามปกติแต่เร็วขึ้นนิดหน่อยเพราะเวลาคาบพักที่เริ่มจะเหลือน้อยลง
……………………………………………………………………………………………………………………..
“อุ่น ไปส่งสังคมใช่ไหม ช่วยเราถือหน่อยสิ” ผมหันไปก็เจอกระต่ายพอดีครับ กระต่ายถือกองสมุดที่เยอะเหมือนรวบรวมมาทั้งห้องแล้ว ด้วยความมาดแมนแฮนซั่มของผม ผมเลยเอามาถือคนเดียว หนักชิบหายเลยครับ ผมเพิ่งเอาของไปคืนห้องสมุดยังไม่ทันจะหายเหนื่อยเลยแท้ๆครับ
“ขอบคุณนะ เดี๋ยวเราเดินไปส่งเป็นเพื่อน” ผมพยักหน้าส่งๆไปแล้วเดินนำกระต่ายขึ้นบันไดครับ เสียวก้าวพลาดเหมือนกันครับ
เสียงเกากีต้าร์ดังมาจากห้องบนชั้นสาม ชั้นเดียวกับที่ผมต้องไปส่งงานแต่ห้องพักครูสังคมอยู่ห้องริมสุดครับ ส่วนเสียงที่ดังแว่วๆมาอยู่ใกล้ๆนี้เองครับ บังเทิงจริงๆเล๊ยย
“เบาๆหน่อย รำคาญ” เสียงคนคุยกันเหมือนอยู่กันหลายคนแต่งผมได้ยินแค่เสียงผู้หญิงคนนึงที่ดังแทรกเสียงกีต้าร์ขึ้นมาอย่างชัดเจนครับ
“ทำไมพวกมึงไม่กลับไปคบกันวะ”
“พูดงี้ให้เกียรติแฟนใหม่นางด้วยค่า โทรมาปรึกษานี่ใช้แฟนเก่าคุ้มชิบหาย”
“ให้ได้ก่อนเถอะพี่”
ผมกระพริบตาปริบๆมองภาพตรงหน้า พี่เนยกับพี่ทิตย์นั่งอยู่ด้วยกันตรงหน้าห้องเรียนพี่เนยครับ เพราะถ้าผมจำไม่ผิดชั้นนี้เป็นของม.6 แต่ไม่ได้อยู่กันสองคนนะครับ พี่ๆอีกหลายคนนั่งล้อมวงทำชีทอะไรสักอย่างอยู่พื้นด้านล่าง มีแค่พี่ทิตย์กับพี่เนยที่นั่งบนที่นั่งปูนยาวๆริมผนัง
เสียงกีต้าร์ที่ได้ยินมาตลอดมาจากพี่ทิตย์นั่นล่ะครับ ผมนึกขึ้นได้เลยหันไปมองกระต่าย กระต่ายเหมือนสับสนอะไรสักอย่างหันกลับมามองหน้าผมแล้วสะบัดหน้าหนีเดินแทรกผมไปเลยครับ ผมเดาว่าพี่ทิตย์กับพี่เนยยังไม่เห็นผมกับกระต่ายเพราะพี่ทิตย์เกากีต้าร์ไปคุยเล่นกับพี่ๆที่นั่งอยู่บนพื้นไป ส่วนพี่เนยก็หามุมถ่ายรูปตัวเองอยู่นั่นล่ะครับ
เงียบครับ เงียบกริบมากตอนที่กระต่ายเดินผ่านกลุ่มพวกพี่เนย แม้แต่เสียงกีต้าร์ยังเงียบเลยครับ พี่เนยที่ยกกล้องชูหามุมไปมายังวางแล้วก้มตัวลงกระซิบอะไรกับพี่ที่นั่งข้างล่างก็ไม่รู้ครับ แต่ดูก็รู้ว่านินทากระต่ายชัดๆ ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆครับ โชคดีที่พอเดินไปก็มีอาจารย์มาคุยกับกระต่ายแล้วพาเข้าห้องหมวดสังคมไป
แล้วผมยืนรออะไรอยู่วะหนักก็หนัก ผมส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เข้าใจตัวเองแล้วสาวเท้าเดินต่อ
“แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่…” อยู่ดีๆกีต้าร์ที่เกามั่วๆก็เป็นเพลงขึ้นมาครับ เสียงพึมพำเนื้อร้องออกมาแผ่วเบาเหมือนตั้งใจร้องให้ตัวเองฟังเฉยๆ
“ถ้าไม่บอกเขาจะรู้ไหมล่ะ”
“ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่”
“เพ้อเจ้ออีกละ อุ๊ย มึงหลบน้องจะเดิน เขยิบมาๆ” พี่เนยหันไปด่าพี่ทิตย์แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับผมพอดีเลยครับ พอพี่เนยเห็นว่าผมจะเดินผ่านก็บอกเพื่อนเขาให้หลบ พี่เขาเขยิบกันสุดตัวมากจนผมเกรงใจเลยครับ ผมพยักหน้าขอบคุณให้พี่ๆเขาแล้วรีบเดินออกจากตรงนั้นทันทีครับ
“เร็วหน่อยสิอุ่น” เพราะผมหันกลับไปมองพี่ทิตย์ที่มองมาทางผมเลยโดนกระต่ายดุขึ้นมาครับ ผมพยักหน้างึกงักแล้ววางกองสมุดลงบนโต๊ะของอาจารย์เขา
“มันได้พูดอะไรหรือเปล่า”
“มัน?” ผมทวนคำกระต่ายเบาๆพร้อมขมวดคิ้ว มันที่ว่าน่ะใครล่ะเนี่ย ผมยืนทำหน้างงๆกระต่ายก็สะบัดหน้าไปมาด้วยความหงุดหงิดแล้วผลักผมให้ออกจากห้องหมวดสังคมครับ
“เนยไง” เพราะกระต่ายพูดแบบนั้นผมเลยเงยหน้าขึ้นมองพี่เนยสลับกับกระต่าย พี่เนยป้องปากพูดอะไรกับพี่ทิตย์ก็ไม่รู้ครับ กระต่ายจิ๊ปากออกมาแล้วเดินย่ำเท้าลงบันไดไปเลยครับ ผมยกมือขึ้นเกาหัวงงๆแล้วเดินตามกระต่ายไป
…………………………………………………………………………………………………………………………..
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพราะเลิกเรียนแล้วครับ วันนี้เลิกช้ามากครับแต่ยังพอมีเวลาก่อนที่รถตู้จะมา การบ้านผมไม่มีครับเรียกได้ว่าว่างสมบูรณ์แบบ บ้านก็ไม่มีให้กลับอีกต่างหาก ผมได้แต่ถอนหาใจนอนฟุบเขี่ยโทรศัพท์เล่นแบบนี้นั่นล่ะครับ แต่อยู่ดีโทรศัพท์ก็สั่นให้รู้ว่ามีคนโทรมา
“ว่าไง” ผมกรอกเสียงลงไปอย่างเบื่อหน่ายโดยที่หน้าผมยังซุกอยู่กับโต๊ะครับ พี่รหัสผมโทรมาครับ แม่งไม่น่าไว้ใจจริงๆโทรมาทีไรใช้งานผมตลอดเลยครับ
‘ซื้อน้ำให้หน่อย’ นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำแม่งใช้ผมซะแล้วครับ ผมดันตัวเองขึ้นมาโต๊ะแล้วขยี้ตาไล่ความง่วงออกไปก่อนจะพูดตอบปลายสายครับ
“ทำไมต้องซื้อให้”
‘เล่นบอลอยู่ ร้อน เอ้า อาทิตย์เล่นบอลกับเพื่อนเป็นด้วยเหรอ หึ’ เสียงคนหลายคนแทรกเข้ามาแต่ผมฟังไม่รู้เรื่องครับ แต่ผมได้ยินว่าอาทิตย์ด้วยแหละ อาจจะเตะบอลเล่นกันอยู่ที่สนามมั้งครับ ตอนนี้อากาศก็เริ่มเย็นขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะครับ
“ฟังอยู่ไหมเนี่ย” ผมพูดย้ำไปอีกทีเพราะดูท่าว่ามันโทรมาก็จริงแต่ไม่ได้สนใจจะสั่งอะไรผมอีกเลยครับ
‘ฟังครับ’ โอ้โหขนลุกเลยครับ
“เออ เอาอะไรเดี๋ยวซื้อให้” ผมจัดของกลับบ้านไปด้วยถือโทรศัพท์ไปด้วยครับ ว่าจะลงแล้วก็กลับบ้านเลยเพราะไม่มีที่ไหนให้ไปแล้วด้วยครับ ไปรอรถอยู่คอปเวอร์เวย์ก็ได้
‘น้ำเปล่าขวดนึง แค่นี้นะ’ แล้วก็ตัดสายไปเลยครับ ผมนั่งกะพริบตาปริบๆอยู่สักพักสมองก็สั่งให้ผมยืนขึ้นเดินลงจากตึกเพื่อไปที่ร้านขายน้ำในโรงอาหารครับ
“น้ำเปล่าสองขวดครับ” แล้วก็ต้องตกใจคำที่หลุดออกไปจากปากตัวเองครับ พี่คนขายยื่นน้ำให้ผมสองขวดผมเลยยื่นเงินให้อย่างงงๆครับ พอรับน้ำทั้งสองขวดมาพิจารณาแล้วเดินเอื่อยๆไปที่สนามบอลครับ
แม่งยังวิ่งเล่นอยู่ในสนามอยู่เลยครับ ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้ววางกระเป๋าหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ไม้ยาวๆที่กั้นคอปเวอร์เวย์โดยนั่งห้อยขาหันหน้าเข้าหาสนามบอลครับ พี่ทิตย์ก็เล่นอยู่ด้วยจริงๆนั่นแหละครับ ไม่รู้ว่านัดกันมาหรือเปล่าเพราะปกติคนไม่เยอะขนาดนี้ อาจจะเพราะอากาศไม่ร้อนและฝนก็ไม่ตกด้วยมั้งครับ
ขวดน้ำสองขวดยังอยู่ในมือผม พอผมรู้ตัวว่าถือมันไว้ก็วางไว้ข้างตัวทันทีครับ ผมมองตามพี่รหัสผมไปสลับกับมองพี่ทิตย์พูดจริงๆคือพี่รหัสผมดูเด่นกว่าพี่ทิตย์อยู่พอสมควรเลยครับ มองตามไปอยู่สักพักก็เห็นเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างๆ กระต่ายยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมและกำลังมองไปที่สนามโดยที่ในมือมีน้ำแดงใส่อยู่ในกระบอกน้ำใสๆน่ารักๆ
เอาล่ะสิ กระต่ายเอามาให้พี่ทิตย์แน่เลยครับ ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์ได้สั่งหรือเปล่า ผมมองด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรทั้งสิ้น ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องรู้ ผมแค่มารอรถตู้และเอาน้ำให้พี่รหัสตัวเองเฉยๆ แล้วมันก็กำลังเดินมาทางผมแล้วด้วยครับ
“แค่นี้เดินไปซื้อเองไม่ได้เหรอ” ผมบ่นขึ้นยิ้มๆทันทีที่มันเดินเข้ามาใกล้ครับ มันยักไหล่กวนตีนผมแต่ผมไม่ได้พูดอะไรยื่นขวดน้ำให้มันไป
“ใช้น้องบ้างไม่ได้เหรอ” ผมลอยหน้าลอยตาใส่มันก็บิดฝาขวดน้ำแล้วยื่นให้ผม ไอ้ผมก็งงสิครับ แต่มันก้มหัวอยู่ตรงหน้าผมผมเหมือนจะเข้าใจขึ้นมานิดนึงเลยหยิบขวดน้ำมาถือไว้ครับ
“ราดจริงนะเว้ย” พอไอ้เหี้ยพี่รหัสมันเออออผมก็ราดน้ำลงบนหัวมันครับ เสื้อด้านหลังมันเปียกชุ่มยังกับไปอาบน้ำมาเลยครับ
“โอ๊ยไอ้เหี้ย..” ผมดันมันออกเพราะมันสะบัดผมใส่ผมเหมือนเวลาหมาโดนน้ำเลยครับ ไอ้ผมก็ชุ่มไปนิดหน่อยแต่มันก็ยิ้มอย่างพอใจผมเลยสบถด่าออกมาเบาๆ
“ตกลงไอ้อาทิตย์มันจีบน้องเขาหรือน้องเขาตามตื้อวะ” ผมหันไปมองตามสายตามันก็เห็นพี่ทิตย์ยืนอยู่ตรงหน้ากระต่ายแต่กระต่ายไม่ได้ให้น้ำแดงนั่นไปนะครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ผมรู้สึกว่าพี่ทิตย์จะปฏิเสธแล้วก็กำลังเดินมาทางผม ผมเอียงคออย่างสงสัยแต่ก็หันกลับมามองหน้าพี่รหัสตัวเอง
“อย่าไปยุ่งกับ…เขา” เสียงผมขาดห้วงเพราะพี่ทิตย์เดินแทรกผมกับพี่รหัสเฉยเลยครับ พร้อมกับหยิบกระเป๋าใบที่อยู่ข้างตัวผมออกไป ผมร้อนรนอยู่นิดหน่อยแต่ก็กลั้นใจอ้าปากพูดไปทั้งที่พี่รหัสตัวเองยังยืนหัวโด่อยู่
“พี่ทิตย์ วันนี้ไม่เห็นจะคืน เลย…”
“มานี่” หือ? ผมทำหน้าสงสัยออกไปพี่ทิตย์ก็ดึงแขนผมให้ลุกขึ้นครับ ผมยังงงๆอยู่แต่ก็คว้ากระเป๋ากับขวดน้ำเดินตามไปครับ
พี่ทิตย์ข้ามถนนไปหยุดอยู่ที่สนามหญ้าเล็กๆข้างตึกเรียนฝั่งตรงข้าม ผมยืนเงียบมองพี่ทิตย์รื้อกระเป๋านักเรียนตัวเอง มือผมกำขวดน้ำแน่นคอยลุ้นว่าวันนี้จะได้อะไร
พรืบๆๆๆๆ
เสียงกระดาษที่โดนลมพัดทำให้ผมตกใจไปนิดหน่อย ของที่พี่ทิตย์คืนวันนี้เป็นกังหันลมของเล่นเป็นกระดาษครับ เพราะช่องระหว่างตึกแบบนี้ทำให้ลมแรงกว่าที่อื่น ผมอมยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความพอใจ
มือผมเปียกน้ำจากขวดน้ำผมเลยยื่นมันไปให้พี่ทิตย์เพื่อแลกกับกังหันลมกระดาษนั่น
“เอาใส่กระเป๋าก่อนก็ได้” ผมส่ายหน้าพรืดไปมาเพราะพี่ทิตย์จะให้ผมเอาขวดน้ำใส่กระเป๋าไว้ครับ
“ให้พี่ทิตย์นั่นแหละ” งงสิครับงงสิ ผมยังงงกับตัวเองเลยครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามแน่ใจเหรอ เอาจริงดิ อะไรประมาณนี้ครับ ผมเลยยัดมันใส่มือพี่ทิตย์แล้วหาข้ออ้างสารพัดในหัว
“ก็คืนของวันนั้นไง ตอนที่ผมวิ่งอ่ะ” สมเหตุสมผลจริงๆครับ แต่ถ้าจะเหตุผลจริงๆก็คง อ๋อ อยู่ดีๆก็เผลอซื้อมางงๆแล้วก็อยากให้ว่ะพี่ เหตุผลโคตรจะไร้สาระและไม่มีอะไรเลยครับ
“แลกกันแล้วกัน” พี่ทิตย์ยื่นไอ้เจ้ากังหันลมกระดาษมาให้ผม ผมก็ยื่นขวดน้ำแปล่าให้พี่ทิตย์ไป จู่ๆลมมันก็นิ่งครับทำให้กังหันกระดาษมันไม่หมุนผมเลยเป่ามันเบาๆแทนที่จะรอลม
“มองอะไร” ผมตวัดตาขึ้นมองก็เห็นว่าพี่ทิตย์กำลังมองผมด้วยสีหน้าติดตลกครับ ก็ซื้อมาเองแล้วมันไม่มีลมนี่หว่าจะเป่ามันผิดตรงไหนด้วยเหรอครับ หรือว่ามันปัญญาอ่อนไป ต้องใช่แน่ๆ ผมทำหน้ามุ่ยออกมาทันทีครับ
“กระต่ายไม่ได้เอาน้ำมาให้พี่ทิตย์เหรอ” สาบานได้ว่าตั้งแต่รู้จักพี่ทิตย์มาความอยากรู้อยากเห็นของผมก็พุ่งพรวดเพิ่มขึ้นเป็นกองเลยครับ ปกติแล้วผมไม่ใส่ใจจะยุ่งเรื่องของชาวบ้านแบบนี้หรอกครับ แต่นี่อะไร สิ่งที่ผมพูดอยู่มันเสือกเรื่องชาวบ้านชัดๆเลยเหอะ
“ก็ใช่ แต่พี่ไม่อยากได้” ผมแอบเบ้ปากออกมานิดหน่อย จ้า พ่อหล่อเลือกได้ แล้วแบบนี้กระต่ายจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยดูท่าว่าพี่ทิตย์จะกลับไปคบกับพี่เนยล่ะมั้ง ผมสรุปจับใจความเอาเองในหัวแล้วยิ้มออกมากับข้อสรุปที่ได้ สองคนนี้เหมาะกันจะตายครับ
“พี่ไม่ได้ชอบน้ำแดง พี่ชอบน้ำเปล่า” ผมร้องอ๋อออกมาแผ่วเบาตอนที่พี่ทิตย์ชูขวดน้ำผมเขย่าไปมา ผมเข้าใจความหมายแต่พี่ทิตย์แม่งถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายครับ ผมทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย ผมขมวดคิ้วยุ่งเพราะหงุดหงิด
พรืบๆๆๆ
เสียงกระดาษที่โดนลมพัดที่มาจากกังหันกระดาษในมือผมเรียกความสนใจของผมไปทำให้ผมคลายความหงุดหงิดลงมานิดหน่อย
“ชอบหรือเปล่า”
“ชอบ” ผมพูดตอบแล้วละสายตาจากกังหันลมกระดาษขึ้นมองหน้าพี่ทิตย์แล้วผมก็ต้องหุบยิ้มเพราะความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เชิงอึดอัดมันแทรกเข้ามา ความรู้สึกน่ารำคาญแบบนี้แม่งอะไรวะ ผมขมวดคิ้วอยู่พักนึงก็คลายออกเพราะไม่ได้ใส่ใจอะไรมันเท่าไหร่
“งั้นผมกลับแล้วนะ” ผมก้มมองนาฬิกาก็เห็นว่ามันใกล้เวลาที่ผมต้องกลับรถตู้แล้วครับ พี่ทิตย์พยักหน้ารับ
“กลับบ้านดีๆอุ่น”
__________________________________________________________________________
หนูจะร้ายหรือหนูจะซื่อลูก55555555
นับวันยื่งมาดึกเพราะพิมพ์เสร็จก็อยากลงเลยล่ะค่ะ ฮ่าๆ ดีใจมากๆที่มีคนยิ้มตอนอ่านเรื่องนี้ด้วย
ขอบคุณจริงๆที่กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณทุกบวกเป็ด ขอบคุณทุกความเห็น ติดตามกันไปเรื่อยๆเลยนะคะ
:mew1: :mew1: :bye2:
ปล. ฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยน้าา
-
รอวันที่พี่ทิตย์จะบอกชอบน้องอุ่นนะ น้องมันซื่อ รีบๆบอกไปเถ๊อะะะ
-
พี่ทิตย์ก็ชัดเจนดีแล้วนะ แค่ไม่พูดออกมาตรงๆเอง :o8:
แต่ถ้าไม่พูดตรงๆ น้องอุ่นดันไม่รู้ตัวจ้า :laugh:
ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ อุ่นยังมอต้นอยู่เลย :z1:
-
โอ๊ยพี่ทิตย์เมื่อไหร่จะบอกชอบน้องมันสักทีเนี่ย น้องมันซื่อ(หรือโง่กันแน่อันนี้ไม่แน่ใจ?)ไม่งั้นน้องมันไม่รู้หรอกว่าพี่จีบมันอยู่อ่ะ
-
อุ่นเอ้ยยยนซื่อจริงลูก
-
ข้ามไปสามวันเลยได้ม้ายยยยคะ
น้องอุ่นนี่น่ารักจริง
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง กวนๆดี อ่านจนทันแล้ว สนุกดีคับ ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นแนวนักเรียน มอ ปลายกับมหาลัย พอเข้ามาอ่านเป็นเด็กนักเรียน มอ ต้น กับ มอ ปลาย แล้วก็ไม่ผิดหวังคับ อาทิตย์บอกชอบน้ำอุ่น ขออุ่นเป็นแฟนเร็วๆนะ กลัวจะโดนคนมาตัดหน้าซะกก่อน รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
คงต้องรอสามวันนะอุ่นนะ ช่างไม่รู้...
-
อร๊ายยยย เขินแทน
-
อุ่น เธอใสซื่อมาก คนเค้าหยอดเนี่ยรู้ตัวบ้างเปล่า หรือจะให้ง่ายกว่านี้พี่ทิตย์บอกชอบน้องไปเลย เค้าอยากเห็นคนพรากจิ้นกัน :m4:
-
ชะแดดดดดด๋ วันนี้ทำสารบัญมาฝากค่า
นี่ก็ไม่รู้นะว่าคุณคนแต่งว่างทำแต่ยังไม่อยากทำ หรือไม่ว่างทำก็เลยไม่ทำ
อันนี้ไม่รู้ไม่ชี้เลย เรารู้แต่เราอยากทำมาใหหหห้ ฮ่าาาาาาาาาาาาา >o<
คือเหมือนเป็นโรคจิต ชอบทำสารบัญมากค่ะบอกเลย
แต่ทำเฉพาะเรื่องที่เราชอบนะเออ คือแบบอ่านแล้วติดอ่านแล้วชอบไงนิ
มันก็เลยคันไม้คันมือนิ อยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆเป็นสิ่งตอบแทน
เป็นคำขอบคุณที่คุณคนแต่งยอมสละเวลามานั่งพิมพ์นั่งแต่งนิยายน่ารักๆมาให้พวกเราอ่านกัน
ถือซะว่าสารบัญ(สั้นๆ)นี่เป็นน้ำใจจากเราแทนคำขอบคุณแล้วกันนะคะ ฮิฮิ
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ บทนำ ยืม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3019450#msg3019450)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่1 อมยิ้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3023065#msg3023065)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่2 เทปใส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3028764#msg3028764)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่3 ยางลบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3047982#msg3047982)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่4 กุหลาบหรือจะสู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3060751#msg3060751)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่5 คนน่ารักมักใจร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3075249#msg3075249)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่6 ถนนคนเดิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3088678#msg3088678)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่7 น้ำแดงของเขา น้ำเปล่าของผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3096204#msg3096204)
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ คืนครั้งที่8 ถ้าพี่ยังไม่ลองจะไปรู้ได้ไง? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46253.msg3105853#msg3105853)
เราทำต่อไปจนจบเรื่องได้นะคะ เราเต็มใจ เดี๋ยวก็มาแปะๆไว้ที่เม้นนี้แล้วกันนิ
ถ้ายังไงคุณคนแต่งก็ก๊อปไปแปะหน้าแรกเลยแล้วกันเนอะ
คนที่มาอ่านทีหลังเค้าจะได้ตามกันสะดวกๆเนอะ
พยายามเข้านะคะ สู้ๆค่ะ เอาใจช่วยอยู่เด้ออออ ;D
-
น้องอุ่นเมื่อไรจะรู้ตัว แต่พี่อาทิตย์เองก็ช้าอ่ะ ไม่ทันใจเลย ฮ่าาาาาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อีก 3 วันที่ทิตย์จะสารภาพรักป่ะคะ?? หรือยังไง รอไม่ไหวแล้ววววว การกระทำชัดเจน แต่ถ้าไม่พูดคนบางคนก็ไม่รู้หรอกนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากได้กังหันบ้างจัง5555555 น้องอุ่นซื่อๆน่ารักดี อาทิตย์ทำใจหน่อยนะ ปากกับใจต้องตรงกันไม่งั้นน้องไม่รู้เรื่องแน่ๆ555555 รีบบอกนะอาทิตย์ น้องยิ่งเสน่ห์แรงอยู หึหึหึหึ
-
รออีก 3 วัน 555+
-
มันผ่านทีละวันสินะในแต่ละตอน เหมือนนานมากเลยอ่ะ
กังหันลม อยากได้ๆ
-
ลุ้นกันต่อไปปปปปป
-
ไม่ได้อ่านแนวๆใสๆวัยมัธยมมานานมากแล้วค่ะ
อารมณ์ตอนนี้ที่อ่านคือปริ่มมาก นี่เหมือนย้อนไปช่วงชอบนิยายวายใหม่ๆ
เพ้อฝันกับบรรยากาศแบบนี้มาก ชอบมากเลยค่ะ
รู้สึกถึงความสมจริงในทุกๆฉากๆทุกๆตอน เขินจริงจัง >/////<
ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องเลยนะคะ สร้างสีสันได้ดีมาก
แต่ก็ขอลำเอียงนิดนึงว่าชอบพี่ทิตย์กับน้องน้ำอุ่นจริงจังมาก
เป็นผู้ชายสองคนที่มาเจอ อยู่ด้วยกัน มันดูลงตัวอย่างบอกไม่ถูก
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยค่ะ แต่ยังไงก็จะเป็นนิยายในความทรงจำแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน
มีความสุขมากเลยค่ะ ><
/// เราแสดงความคิดเห็นจริงจังไปขอโทษนะคะ 55555
-
:กอด1:
-
สามวัน :-[ :-[
รออ่านนะคร้าบบบ :L1: :pig4:
-
โคตรน่ารักเลย
โอ๊ยยย รอสามวันของพี่อาทิตย์จะไม่ไหวแล้ววววววว
-
รอติดตามค่ะ แค่ชื่อเรื่องก็น่ารักแล้ว เอร้ยยย :mew1: :mew1:
-
น้องอุ่นจะซึนจะซื่อหรือยังไง พี่ทิตย์จีบจนจะหมดมุกแล้ว 55555555555555555 :katai2-1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เรื่องน่ารักมากครับ
มาเจอเรื่องนี้โดยบังเอิญ
บวกเป็ดให้ครับ
-
:katai3:
-
อุ่นไม่ไหวแล้งนะลูก ซื่อเกิน ร้ายเงียบ
-
งื่อน่ารักกกกกก
พี่อาทิตย์จะบอกน้องเมื่อไหร่นะ
รำคาญกระต่ายมาก ขี้มโนจริงๆ
-
น้องอุ่นนนนนเอ้ย พี่ทิตย์จะอกแตกตายก่ินมั้ยนั่น :m20:
-
ตามอ่านจนทัน คึคึ
น้ำอุ่นซื่อเกินไป หรืออาทิตย์แสดงไม่ชัดพอ 55555
อยากให้อาทิตย์บอกชอบน้ำอุ่นอยู่นะ แต่กลัวใจน้ำอุ่นเหมือนกัน ดูท่าแล้ว นางจะขี้หงุดหงิด และก็คิดไม่เหมือนชาวบ้านเท่าไหร่ คุ้มดีคุ้มร้ายเลยนะเนี่ย เอาใจช่วยนะอาทิตย์
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาาา
สนุกมากเลยเรื่องนี้
พอดีคุณ WEST แนะนำมา
เมื่อไรพี่อาทิตย์จะสารภาพสักทีนะ
แล้วเมื่อไรน้องอุ่นจะรู้ใจตัวเองสักที
ลุ้นๆ
-
:hao3: พี่ทิตย์ยืมตังค์หน่อยสิ ~ นำ้อุ่นน่ารัก อยากอ่านทุกวันเลย
-
ชอบเรื่องนี้นะคะ ไม่มี nc อ่าน nc ไปนานๆมันก็เบื่อนะคะ
เพราะที่อยากเสพไม่ใช่ฉาก nc แต่เป็น yaoi นะคะ
น่ารักมากค่ะ เรื่องนี้ ชอบมาก
จะติดตามนะคะ สู้ๆ ค่ะ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
อุ่นนี่ซื่อจังเลยลูก พี่เขาจีบหนูนั่นล่ะ เมื่อไหร่จะรู้สึกตัว
-
อาทิตย์ใจแข็งๆรุกเข้าไปนะ พยายามนะลูก
-
อยากลอง อ่าน พาร์ท ของอาทิตย์ดูอ่า
อยากรู้ว่าอาทิตย์คิดยังไง กับน้องอ่านะ
ขอร้องงงงงง พลีสสสสสส !!!! คนเขียนนนน
อิอิ ขอบคุณมากนะคะ
-
ชอบมากมากมากมากมากมากกกกก รออยู่น้าา :-[
-
พี่อาทิตย์อ้อมไปค่ะ ต้อง พี่ไม่ได้ชอบน้ำแดง พี่ชอบน้ำอุ่น ฮิ้ววว
-
มาขอบคุณสารบัญจากคุณmppค่ะ จริงๆพิมพ์ขอบคุณไว้เมื่อหลายวันมาแล้วแต่อยู่ดีๆคอมดับพรึบ
น้ำตาจะไหลค่ะ ส่งซ่อมไปเรียบร้อย ที่ไม่ได้ทำเพราะเห็นว่ามีทุกหน้าอยู่แล้วบวกกับความขี้เกียจล้วนๆเลยค่ะ ฮาา
ขอบคุณจริงๆนะคะ เอาไปแปะเรียบร้อยแล้วค่ะ
เรื่องพาร์ทของพี่ทิตย์(เอ๊ะหรือน้องทิตย์55555) มีแน่นอนค่ะรอติดตามกันนะคะ
ตอนนี้ยังไม่มีคอมให้สิงแต่จะพยายามพิมพ์ในโน็ตรอคอมมาค่าาา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ :-[
-
บอกชอบน้องไปซักทีเห้อออ :katai5:
-
น้องอุ่นจ๋า ทำไมหนูซื่อได้ถึงขนาดนี้โอ๊ยยยยย
พี่อาทิตย์รีบสารภาพรักเร็วเข้า!
-
พี่ทิตย์คะ...มาบอกน้องอุ่นเร็วๆเถอะค่ะ
สามวันของหนู...ทำป้าใจสั่นจนจะรอไม่ไหวแล้วนะคะลูก
-
:really2: คนอะไรจะซื่อไดขนาดนั้น อุ่นลูกนู๋แกล้งไม่รู้ป่ะลูกถามจิง
-
นี่หมั่นไส้ชะนีเพื่อนร่วมห้องอุ่นมาก นึกว่าฮอร์โมนมาเอง555555
อุ่นซื่อมาก ซื่อจนเราอยากตีก้น. :hao7:
-
ตามทันแล้วววววววว อาทิตย์น่ารักดี ^^
-
คิดถึงงง
-
คืนครั้งที่8 ถ้าพี่ยังไม่ลองจะไปรู้ได้ไง? ☻✿
“กูจำไม่ได้!! โอ๊ยย ไม่เอาโว้ย พรุ่งนี้เถอะมึง” ผมสะดุ้งกับเสียงโวกเวกโวยวายที่มาจากหน้าห้องภาษาไทยครับ ด้วยความที่วันนี้รถตู้ของผมมาโรงเรียนเช้าเกินไปผมเลยเดินเล่นอยู่แถวนั้นนั่นล่ะครับ ผมหันไปก็เห็นพี่เนยโดนเพื่อนฉุดให้เข้าห้องภาษาไทยครับ
“กูจำไม่ได้จริงๆ พรุ่งนี้นะสัญญาเลย” พี่เนยงอแงเหวี่ยงแขนเพื่อนไปมาครับ บอกตรงๆว่าถ้าไม่ใช่พี่เนยไม่น่ารักน่ามองแบบนี้แน่นอนเลยครับเนี่ย
“มึงพูดแบบนี้มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว” เงียบเลยครับ พี่เนยส่งเสียงอื้ออึงในลำคออย่างไม่ยอม ผมส่ายหัวไปมาเพราะไม่รู้ว่าจะหยุดดูทำไมครับ ขากำลังจะก้าวเดินต่อเพื่อไปรอที่เข้าแถวแต่พี่เนยดันหันมามองผมพอดีครับ ผมหันหน้าหันหลังเพื่อให้แน่ใจว่าพี่เนยมองผม
ซ้ายโล่ง ขวาก็โล่ง ด้านหลังก็ตึก มองผมเหรอ? แล้วจะเดินเข้ามาหาผมทำไมอ่ะ?
“น้องน้ำอุ่นนน ช่วยพี่นิดนึงได้เปล่า” ผมชี้ที่ตัวเองพี่เนยก็พยักหน้าขึ้นลงด้วยรอยยิ้มหลังจากที่หน้าหงิกใส่เพื่อนมาสดๆร้อนๆครับ ผมเอียงคออย่าสงสัยอยู่เล็กน้อยแต่เลือกที่จะเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำครับ
“ช่วยอะไร…ครับ?” ผมโดนดึงไปหาเพื่อนพี่เนยที่หน้าห้องภาษาไทยครับ งงอยู่นิดหน่อยแต่หนังสือไทยโดนเลื่อนมาตรงหน้าผม ผมยื่นมือออกไปรับมันมาแบบงงๆครับ
“ช่วยขยับปากตามที่พวกพี่ท่องได้ไหม เวลาพี่ไม่ได้พี่จะเหลือบมองน้ำอุ่น” ผมขมวดคิ้วพันกันยุ่งเลยครับ ท่องเป็นกลุ่มทำไมถึงไม่ตามน้ำไปก็ไม่รู้ หรือผมจะคิดอะไรตื้นๆเกินไปวะเนี่ย
“เดี๋ยวไปตามจารย์มาฟังด้านนอกแล้วให้น้องนั่งตรงนั้นจารย์จะได้ไม่เห็น” ซุบซิบออะไรกันก็ไม่รู้ครับแต่เหมือนจะวางแผนและจัดสถานที่ให้ผมเรียบร้อยเลยทีเดียว ผมกวาดสายตามองกาพย์ที่ผมไม่คุ้นเพราะมันของพี่ม.6นี่ครับ ยกมือเกาหัวแบบงงๆเงยหน้าขึ้นอีกทีก็เห็นแต่พี่เนยครับ
“เอามาเริ่ม” ผมเอาหนังสือเคาะหัวตัวเองเบาๆแล้วกรอกตาไปมา
พี่เนยกับเพื่อนพี่เขาอีกสามคนยืนอยู่ข้างบ่อปลาเล็กๆหน้าตึกโดยหันหน้าเข้าหาผมครับ ไม่อยากจะบอกว่ามุมมันดีมากครับเพราะอาจารย์เขานั่งพิงของบ่อนั่นและหันหลังให้ผม ผมนั่มองรอเวลาที่พี่เนยกับเพื่อนจะเริ่มท่องสักพักเสียงสี่สาวก็ท่องขึ้นมาพร้อมๆกันครับ
ไม่ใช่แค่พี่เนยหรอกที่ท่องไม่ได้ ผมว่าทั้งกลุ่มนั่นล่ะครับจะพากันล่มหมดเลย ผมพยายามจะขยับปากบอกพี่เนยให้ชัดๆแต่ด้วยเหล็กดัดฟันหรืออะไรก็ไม่รู้ทำให้พี่เนยกับเพื่อนไม่ค่อยจะรู้เรื่องกับผมเลยครับ เพราะแบบนั้นเลยมีช่วงที่เงียบไปเลยบ้างผมเลยอาศัยภาษามือช่วยด้วยครับ
“เลียงผาง่าเท้าโผน เพียงโจนไปในวารี นาวาหน้าอินทรีย์…” นั่นไง เงียบอีกแล้วครับ ผมก้มลงมองหนังสือเพื่อดูวรรคต่อไป มีปีกเหมือนเลื่อนลอยโพยม ผมยกมือทั้งสองข้างออกห่างจากตัวนิดหน่อยแล้วทำท่าบินครับ พร้อมส่งเสียงคำว่าปีกออกไปหลายครั้ง
“ฮ่าๆๆ โอ๊ย มีปีกเหมือนเลื่อนลอยโพยม ดนตรีมี่อึงอล…” พี่เนยหลุดขำท่าทางของผมครับ อาจารย์ทำท่าจะหันมามองแต่เพื่อนพี่เนยตีแขนพี่เนยเรียกความสนใจไปครับ พี่เนยร้องโอดโอยออกมาเบาๆแต่ก็กลั้นขำไว้แล้วก็ท่องต่อครับ
“ขอบคุณน้าา พี่ตลกมากเลยอ่ะ แล้วนี่น้ำอุ่นไปไหนต่อ” ผมยื่นหนังสือคืนให้พี่เนยแล้วส่ายหน้าไปมาครับ ผมไม่รู้ว่าจะไปไหนแล้วครับ เพลงมาร์ชยังไม่ขึ้นเลยเวลาเข้าแถวก็อีกสักพัก เบื่อจนไม่รู้จะเบื่อยังไงแล้วครับ
“งั้นไปซื้อขนมเป็นเพื่อนพี่หน่อย”
“เอ้าแล้วพวกกูอ่ะ” นั่นล่ะครับที่ผมจะถาม แล้วนั่นไม่ใช่เพื่อนพี่หรือไงครับ? ผมขมวดคิ้วจนยุ่งแต่พี่เนยดันตัวผมให้เดินออกไปครับ ผมไม่ได้พูดอะไรเพราะยังปรับสมองให้เข้ากับสถานการณ์ไม่ทันครับ
“ไปกับพี่แป๊บนึงเอง นะนะ” ผมพยักหน้าเออออไปพี่เนยก็ยิ้มออกมาครับ ซึ่งผมก็ชะงักไปเหมือนกัน พี่เนยน่ารักมาก น่ารักโคตรๆเลยครับ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้ก็ไม่รู้ พูดไปก็อิจฉาพี่ทิตย์นะครับ ผมบอกแล้วว่าถ้าเป็นผมนะจะไม่ปล่อยให้พี่เนยไปไหนแน่นอน
“เหม็นขี้หน้าอาทิตย์ว่ะ” พี่เนยบ่นพึมพำขึ้นมาเบาๆผมเลยมองตามสายตาพี่เนยไปครับ ตอนนี้ผมกับพี่เนยเดินมาที่โรงอาหารนอกเพื่อจะไปซื้อขนมที่มินิมาร์ทเล็กครับ พอมองตามสายตาพี่เนยไปก็เห็นพี่ทิตย์นั่งอยู่กับเพื่อนที่โต๊ะไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้ครับ
พี่ทิตย์เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะผมเลยสบตากับพี่ทิตย์เต็มๆ ผมตกใจนิดหน่อยแต่ก็ทำแค่หลบสายตาไปมองอย่างอื่น เพราะพี่เนยแลบลิ้นเล่นหูเล่นตาใส่พี่ทิตย์ผมเลยหันกลับไปมองพี่ทิตย์อีกครั้งครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วใส่พี่เนยแล้วคุยอะไรกับเพื่อนก็ไม่รู้ครับ เพราะเดินผ่านมาแล้วผมเลยไม่ได้สนใจอีก
ผมรอพี่เนยสักพักก็เห็นว่าพี่เขาซื้อแค่หมากฝรั่งเฉยๆครับ เดินมาตั้งไกลซื้อแค่นี้เนี่ยนะ ผมได้แต่บ่นในใจโดยที่ไม่กล้าพูดออกไปครับ ผมยืนรอพี่เนยจ่ายเงินอยู่พักนึงก็พากันเดินออกมาที่เดิม แต่คราวนี้พี่ทิตย์ไม่อยู่แล้วครับคงเพราะมันใกล้จะเข้าแถวเต็มที่แล้วครับ
“อาทิตย์อ่ะ…”
“มันบอกเลิกพี่ก่อนนะเว้ย จริงๆมันเหมือนพยายามออกห่างจากพี่ พี่ไลน์ไปถามมันว่าตกลงเลิกกันแล้วเหรอ รู้ไหมมันตอบว่าอะไร ตอบอืม อืมพ่อมันดิ..” ผมเงียบฟังพี่เนยบ่นครับ พี่เนยพึมพำบ่นไปแกะหมากฝรั่งไปครับ พี่ทิตย์เป็นคนบอกเลิกพี่ทิตย์หรือเปล่าผมม่รู้หรอก แต่ความสัมพันธ์ดูตัดขาดกันง่ายเกินไปแล้วครับ แถมยังคุยเล่นกันด้แบบปกติอีกต่างหาก จิตใจทำด้วยอะไรกันเนี่ย
“ตอนคบกับมันแม่งไม่เคยจะใส่ใจพี่หรอก มันเด็กด้วยมั้ง ต้องให้มันคบเด็กบ้างจะได้รู้”
“เนอะ” ยังจะหันมาเนอะใส่ผมอีกครับ ผมก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆส่งไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ก็มันไม่มีอะไรจะพูดจริงๆนี่ครับ อยู่ดีๆโดนคนรู้จักแต่ไม่สนิทมาเดินด้วยกันเนี่ยนอกจากพี่ทิตย์แล้วก็พี่เนยนี่ล่ะครับที่ผมเคยเดินด้วยในโรงเรียน จะให้ผมพูดโต้ตอบมันก็ไม่ใช่ที่ของผมอีกล่ะครับ
“ตอนที่มันไปชอบน้องคนนึง มันโทรมาหาพี่กลัวนู้นกลัวนี่อะไรก็ไม่รู้ อาจจะเพราะมันไม่เคยจีบใครแล้วเขาไม่เล่นด้วยเลยมั้ง” ผมพยักหน้าขึ้นลงเบาๆอย่างเห็นด้วย แต่ก็อดขำไม่ได้ครับ คนอย่างพี่ทิตย์เนี่ยนะจะจีบใครแล้วต้องกลัวนู้นกลัวนี่ จริงๆไม่เห็นจะต้องกลัวเลยครับ ยังไงกระต่ายก็ชอบพี่ทิตย์อยู่แล้วล่ะ
“พอมันเล่าเรื่อยๆก็พอเข้าใจ น้องแม่งโคตรซื่อบื้อเลยว่ะ คนแบบอาทิตย์มันหาที่ไหนไม่ได้แล้วนะเว้ย” แล้วทำไมต้องมาพูดแล้วมองหน้าผมเหมือนกำลังด่าผมด้วยวะเนี่ย เดี๋ยวนะ น้องโคตรซื่อบื้อที่ว่าไม่น่าจะใช่กระต่ายเลยสักนิดครับ เอ๊ะ หรือว่ากระต่ายในมุมมองพี่ๆเขาวะ
“พี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่ายอยู่เหรอครับ” ถามไปจนได้ครับ อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ทำไมถึงได้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านขนาดนี้ก็ไม่รู้ครับ พี่เนยถอนหายใจออกมาพร้อมเงียบไปพักนึงเต็มๆเลยครับ รู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรผิดไปเลยครับ แล้วผมไปทำอะไรผิดวะเนี่ย
“ถ้ามันจีบเด็กคนนั้นพี่จะเอามันคืน” โห พี่เนยดูจะไม่ชอบกระต่ายเอามากๆเลยครับ พอพูดชื่อกระต่ายขึ้นมาสีหน้าของพี่เนยก็เปลี่ยนไปเลยครับ งั้นก็หมายความว่าพี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่ายจรืงๆน่ะเหรอครับ แล้วพี่ทิตย์จะมายุ่งวุ่นวายกับผมทำไมถ้าไม่ได้มาตีสนิทให้เข้าหากระต่ายง่ายขึ้น
“ผมว่าพี่กับพี่ทิตย์เหมาะกันมากเลยนะครับ” ผมพูดออกมาเสียงแผ่วเพราะไม่กล้าจะออกความเห็นเท่าไหร่หรอกครับ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะครับ สองคนนี้มันมีหลายๆอย่างที่เข้ากันแล้วก็คล้ายกันมากเลยล่ะครับ
“มีคนเหมาะกับมันมากกว่าพี่นะ โคตรจะเข้ากันได้อ่ะ” คนๆนั้นจะต้องแปลกแบบพี่ทิตย์แน่นอนครับ แล้วก็ต้องเป็นคนเข้าใจยาก อาจจะหน้าตาดีด้วยล่ะมั้ง ผมนึกไม่ออกว่าเป็นใครเพราะผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ทิตย์กำลังจีบใครอยู่ครับ และที่จริงจังมากคือผมไม่จำเป็นต้องรู้เลยครับ
“ครับ” ผมตอบรับไปแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะตึกโครงการพิเศษกับตึกของม.ต้นเป็นตึกเดียวกันที่เข้าแถวผมกับพี่เนยเลยอยู่ใกล้ๆกันนั่นล่ะครับ ส่วนตึกที่อยู่ห่างไกลแบบพี่ทิตย์ก็นู่นนลานโดมครับ
“ไม่ถามพี่หน่อยเหรอว่ามันจีบใครอยู่” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆทันทีครับ พี่เนยยิ้มออกมานิดหน่อยแล้วเลิกคิ้วใส่ผม เอ่อ… ผมจำเป็นต้องถามด้วยเหรอครับ
“แล้วพี่ทิตย์จีบใครอยู่ครับ”
“ไม่บอก” อืม… ครับพี่เนย ผมเหวอไปเล็กน้อยแต่พี่เนยหัวเราะลั่นแบบไม่เกรงใจใครเลยครับ ให้ถามผมก็ถามแล้วก็มากวนกันแบบนี้เนี่ยนะครับ ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วมองหาแถวตัวเองที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างดีเพราะเพลงมาร์ชโรงงเรียนเพิ่งจะขึ้นเองครับ
ผมหันไปหันมาสักพักหันกลับมามองพี่เนยก็เห็นว่าพี่เนยเดินไปอยู่กับเพื่อนแล้วครับ ผมเลยเดินกลับไปที่แถวห้องตัวเองแบบงงๆ เดินไปอยู่ด้านหน้าแถวเหมือนเคยเพราะส่วนสูงอันมาดแมนของตัวเอง กระต่ายยืนนิ่งอยู่ข้างผม ผมเหลือบมองกระต่ายอยู่นิดหน่อยพาลนึกถึงเรื่องที่พี่เนยบอก
พี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่ายนี่เนอะ แต่พี่ทิตย์ก็ไม่ได้มีใคร ไม่สิครับ พี่ทิตย์ยังจีบใครสักคนอยู่ถึงอย่างงั้นกระต่ายก็ยังจะยุ่งกับพี่ทิตย์อยู่ นับถือในความพยายามครับ
“มองอะไร” กระต่ายหันมาตวัดตามองผมอย่างสงสัยครับ ผมส่ายหน้าแล้วยกมือขึ้นโบกไปมาให้รู้ว่าไม่มีอะไร กระต่ายถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วหันไปคุยกับเพื่อนแทนครับผมเลยได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
………………………………………………………………………………………………
ผมก้มลงมองนาฬิกาก็เห็นชัดครับว่าตอนนี้มันคาบพักของม.ต้น แต่วันนี้ผมขี้เกียจลงไปกินข้าวเลยนั่งทำการบ้านมันอยู่อย่างนี้ล่ะครับ และผมจะขอย้ำอีกครั้งว่านี่มันคาบพักของม.ต้น
ซึ่งพี่ม.ปลายทุกคนก็ควรที่จะไปเรียนคาบที่สี่ใช่ไหมครับ?
แต่นี่มันอะไรวะ ไอ้คนตรงหน้าผมเนี่ยอะไร!!
“ยิ้มหน่อยย” ยิ้มบ้าอะไรวะ คนทำคณิตจะให้ยิ้มใส่โจทย์หรือไงครับ ผมขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับเม้มปากมองหน้าพี่ทิตย์ที่นั่งหันหน้าเข้าหาผมอยู่ครับ พี่ทิตย์นั่งเก้าอี้เพื่อนข้างหน้าที่ไปกินข้าวอยู่แล้วหันมาเท้าคางที่โต๊ะผมครับ ผมที่ชอบก้มหน้าก้มตาทำการบ้านก็ต้องเงยหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เพราะถ้าก้มไปมันก็แทบจะหายใจรดกันเลยครับ
“ไม่มีเรียนหรือไงพี่ทิตย์” ผมปัดมือพี่ทิตย์ที่แกล้งบังหนังสือผมออก เรียกได้ว่ามากวนผมเต็มรูปแบบมากครับผมรู้สึกว่ามันตลกดีแต่สีหน้าที่ผมแสดงออกไปก็คงจะหงุดหงิดอยู่พอสมควรครับ ไม่สิ ผมอาจจะกำลังขมวดและอมยิ้มด้วยก็ได้ เพราะมันน่ารำคาญแต่มันก็ขำเว้ยครับ
“เรียนคอมไง เรียนกับเจ้บ๊อบ” ผมพยักหน้าขึ้นลงครับ เจ๊บ๊อบที่ว่าคือครูสอนคอมคนหนึ่งเขาไม่ค่อยจะสอนหรอกครับ วันๆให้เปิดเว็บจดเนื้อหาแล้วก็ปล่อยไปครับ ยิ่งคาบที่ก่อนกินข้าวแบบพี่ทิตย์ยิ่งสบายเลยน่ะสิครับ
“ออกไปไกลๆหน่อย” ผมบ่นขึ้นมาเพราะผมทำการบ้านไม่ถนัดครับ พี่ทิตย์เท้าคางบนโต๊ะผมผมก็แทบจะหดตัวหนีไปทำใต้โต๊ะอยู่แล้วครับยังจะมาจ้องหน้าผมอีกเนี่ย ไม่มีใครมีอารมณ์คิดเลขตอนที่กำลังโดนชาวบ้านจ้องอยู่หรอกนะครับ ยิ่งสายตาแบบพี่ทิตย์เนี่ยยิ่งน่าขนลุกเลยครับ
“พายอาร์กำลังสองบวกพายอาร์แอล” ผมขมวดคิ้วแน่นแล้วยกมือขึ้นดันหน้าพี่ทิตย์ออกไปครับ
“บอกทำไม ออกไปอีกพี่ทิตย์ ผมทำไม่ได้” ผมเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้วครับ พี่ทิตย์ก็ยอมฟังผมโดยการเลิกเท้าคางถมยังเขยิบเก้าอี้ออกอีกนิดหน่อยด้วยครับ ผมถอนหายใจออกมานิดหน่อยเพราะได้พื้นที่ของผมคืนมาแล้วคิดเลขต่อไปครับ พี่ทิตย์ก็นั่งเงียบมองผม
“ทำไมอุ่นชอบหงุดหงิดใส่พี่ ยิ้มให้พี่บ้างไม่ได้เหรอ” ผมเคาะปากกากับสมุดแล้วช้อนตาขึ้นมองพี่ทิตย์ที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับครับ แต่ก็จริงที่ผมชอบหงุดหงิดแล้วลงกับพี่ทิตย์ครับ ไม่พอนะ ช่วงนี้ผมหงุดหงิดใส่ชาวบ้านเขาไปทั่วด้วยล่ะครับ ทั้งที่ปกติผมไม่ค่อยจะพูดกับใครเลยซะด้วยซ้ำครับ
“ทำไมผมต้องยิ้มด้วยล่ะ” ผมเลิกคิ้วแล้วเท้าคางกับโต๊ะมองพี่ทิตย์ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายครับ
“ก็มันน…” ก็มัน…? ก็มันอะไรวะ ผมขมวดคิ้วรอให้พี่ทิตย์พูดต่อแต่พี่ทิตย์ก็อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นล่ะครับ ผมได้แต่ขยี้หัวด้วยความหงุดหงิด
“พี่ทิตย์คะ กระต่ายคิดตรงนี้ไม่ได้อ่ะ มันทำยังไงเหรอคะ” ยังไม่ทันได้คำตอบพี่ทิตย์ก็ต้องหันไปมองกระต่ายที่วางสมุดไว้ที่โต๊ะด้านหน้า พี่ทิตย์ขานรับแผ่วเบาแล้วช่วยอธิบายให้กระต่ายฟังครับ ผมแอบเบ้ปากออกมาอย่างนึกหมั่นไส้ พี่ทิตย์จีบใครก็ไม่รู้อยู่แต่ก็ให้ความหวังกระต่ายอยู่ได้
แถมกระต่ายเรียกพี่ทิตย์ว่าพี่ทิตย์ พี่ทิตย์ก็ไม่เห็นจะว่าอะไรเลย ไหนพี่รหัสผมบอกว่าให้เรียกเฉพาะคนสำคัญไม่ก็แฟนไม่ใช่เหรอครับ พี่ทิตย์เองก็บอกด้วย เหอะๆ
“พี่ชื่ออาทิตย์นะครับ” นั่นไงครับ พูดยังไม่ทันขาดคำเลยเถอะ กระต่ายนิ่งไปนิดหน่อยก่อนจะยิ้มออกมาแผ่วเบา
“ตรงนี้กระต่ายคิดเลขผิดไง ย้ายมาลบเนอะ”
“หวา พลาดอะไรตรงนี้ก็ไม่รู้” พี่ทิตย์ยิ้มออกมานิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรครับ ผมเบ้ปากลากเส้นหาปีทากอรัสต่อไปด้วยอารมณ์ทีเริ่มก่อตัวเพิ่มขึ้น แล้วแม่งทำไมได้จุดทศนิยมก็ไม่รู้ครับ ผมไม่สนใจยกมันไปคิดต่อเพื่อหาพื้นที่แม้ว่าเลขมันจะดูแปลกๆก็ตามครับ
“เข้าใจหรือเปล่าเนี่ย” เออ สวีทกันเข้าไป ผมล่ะสงสารคนที่โดนพี่ทิตย์จีบจริงๆครับ
“อือ.. เข้าใจมั้งคะ พี่อาทิตย์อธิบายตรงนี้ให้อีกหน่อยสิ เอ่อ…” กระต่ายเงียบไปพักนึงแล้วมองเก้าอี้ พี่ทิตย์ก็ดูจะเข้าใจความหมายดีครับ เลยเขยิบเข้าไปนั่งเก้าอี้ด้านในแล้วให้กระต่ายนั่งอยู่ตรงหน้าผม สมุดทุกเลื่อนไปตรงกลางก่อนที่ทั้งคู่จะก้มหน้าก้มตาสอนกัน
ผมเม้มปากแน่นมองสองคนที่อยู่ตรงหน้าผมแบบติดๆ มือก็ตวัดดินสอคูณเลขมั่วๆไปเพราะขี้เกียจจะคิดแล้วครับ หรือว่าผมหิวข้าวเลยเป็นบ้าแบบนี้ ต้องใช่แน่ๆครับ ผมมองนาฬิกาก็เห็นว่าเหลือเวลาพักอีกครึ่งชั่วโมงครับ ถ้าลงไปตอนนี้ยังไงก็กินข้าวทันอยู่แล้วล่ะครับผมเลยปิดสมุดเก็บจนเรียบร้อยแล้วยันตัวลุกขึ้น
“อุ่นไปไหน” ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองพี่ทิตย์พร้อมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเพราะกระต่ายก็เงยหน้าขึ้นมองผม
“กินข้าว หิว” ผมพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกมานอกห้องครับ
“เฮ้ยๆๆ พี่ไปด้วย”
ผมลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ
หืม? ลอบยิ้ม?
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ ผมยิ้มเหรอครับ ผมจะยิ้มทำบ้าอะไรวะเนี่ย! อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนมาแตะไหล่ผมคิดว่าเป็นพี่ทิตย์ครับ จริงๆก็ไม่อยากจะบอกหรอกครับว่าแทบจะจำกลิ่นได้แล้ว ผมลูบหน้าตัวเองแล้วพยายามรับสีหน้าให้ปกติที่สุดแล้วก้มลงหยิบรองเท้าครับ
“เป็นอะไรหรือเปล่า อุ่นไม่สบายเหรอ” ผมส่ายหน้าไปมาครับ
“กินโรงอาหารในหรือนอก” ผมถามขึ้นแต่ผมก็เดินเข้าโรงอาหารในครับ พี่ทิตย์ก็เดินตามผมมาแบบงงๆ ผมก็ถามไปอย่างงั้นแหละครับ จริงๆผมกะจะกินโรงอาหารในอยู่แล้ว
เพราะมันเลยเวลาพักมาก็เยอะแล้วทำให้แถวซื้อข้าวมันมีอยู่ไม่กี่คนผมเลยได้มานั่งกินอยู่ตรงข้ามพี่ทิตย์นี่ล่ะครับ
“พี่เนยมันเผาอะไรพี่หรือเปล่า” ผมกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่เนยเล่ามันคือการเผาพี่ทิตย์หรือเปล่า แต่ก็น่าสงสารพี่เนยออกครับ ถ้าพี่ทิตย์ไม่ใส่จพี่เนยจริงๆน่ะนะ
“เปล่า ไม่มีอะไร” ผมพูดปัดไปเพราะขึ้นเกียจจะต่อความยาวสาวความยืดกับพี่ทิตย์ครับ พี่ทิตย์จ้องผมเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อแต่ก็ละสายตาไปครับ
“ก็บอกว่าพี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่าย” พี่ทิตย์ที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอยู่ดีๆก็สำลักมันออกมาครับ
“อะไรนะ แค่กๆๆ” พี่ทิตย์หน้าแดงเถือกจากการไอครับ ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความสงสาร ไม่รู้ว่าจะตกใจทำไมครับ ตกใจที่พี่เนยบอกผมหรือไงครับ ผมขมวดคิ้วแน่นไปกินข้าวไปครับ
“พี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่าย”
“แล้วอุ่นคิดว่าไง” พี่ทิตย์เลิกคิ้วถามผม ผมเม้มปากเล็กน้อยแล้วตอบกลับพี่ทิตย์ไป
“ไม่รู้อ่ะ” พี่ทิตย์ส่งเสียงอือออแผ่วเบาก่อนที่จะเงียบไปผมก็เงียบบ้างครับ
“วันนี้อุ่นเลิกคาบไหน” ผมทบทวนตารางสอนในใจเบาๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพี่ทิตย์คงจะคืนของให้ผม
“ลงจากห้องสี่โมงแหละ” พี่ทิตย์พยักหน้ารับแล้วก็ม่ได้พูดอะไรต่ออีก โต๊ะเงียบลงไปอีกครั้งท เงียบอีกแล้วครับ ทั้งทีปกติผมก็เป็นคนเงียบๆแต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้มันเงียบเลยครับ
……………………………………………………………………………………………………………………………….
สี่โมงแล้วแต่ผมยังนั่งงงๆอยู่บนห้องครับ ผมขยี้ตาแรงๆคลายความง่วงครับ เก็บสมุดเก็บการบ้านทุกอย่างลงกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องครับ ด้วยความที่ผมง่วงชิบหายเลยเดินงงๆ ก่อนจะต้องกระพริบตาถี่ๆมองภาพตรงหน้า พี่ทิตย์ยืนพิงกำแพงอยู่ข้างหน้าผมครับ
“ไปเร็วกลับบ้าน” ผมอือออเบาๆแล้วก้มลงหยิบรองเท้าครับ
“อันนี้ของวันนี้” ผมขยี้ตาอยู่พักนึงก็รับของที่พี่ทิตย์ยื่นมาให้ครับ
มันคือขนมเปลอตตี้สีชมพูครับ ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์ไปสรรหามาจากไหนเพราะผมว่าผมไม่ได้เห็นมันมานานเหมือนกันนะครับ ผมยิ้มขำให้กับสติ๊กเกอร์รูปไก่ที่ผมมองยังไงก็เป็ดใส่หมวกครับ ผมใช้เล็บแกะมันออกมาแล้วยกแขนพี่ทิตย์แปะมันลงไปครับ พี่ทิตย์ระบายยิ้มออกมาผมก็เลยยิ้มตาม
“ไปหามาจากไหนอ่ะ” ผมถามขึ้น ตอนนี้เราเดินมาตามคอปเปอร์เวย์จนจะถึงหน้าโรงเรียนอยู่แล้วครับ แต่ผมเห็นว่ารถผมยังไม่มาเลยดึงให้พี่ทิตย์นั่งลง
“เซเว่นก็มี” ผมพยักหน้ารับไปครับ
“เหลืออีกแค่สิบบาทแล้วนะอุ่น อีกสองวันนะ พี่มีอะไรจะบอก” ผมเลิกคิ้วเอาไอ้เปลอตตี้ตีไหล่พี่ทิตย์เบาๆก่อนจะเบ้ปากออกมาด้วยความเบื่อครับ มันต้องเปื้อนแน่ๆตอนกิน การจัดฟันเนี่ยอุปสรรคการกินระดับนึงเลยเหอะ
“กินนะ” ผมชูมันตรงหน้าพี่ทิตย์ พี่ทิตย์ก็พยักหน้ารับครับ ผมเอาเล็บเจาะลงไปแล้วลากให้ไปตามทรงของมันก่อนที่จะดึงกระดาษออกแล้วเอามันมาถือไว้ กัดไปคำนึงก็อืออร่อยดีครับ ไม่ได้กินนาน แม้ว่ามันต้องติดเหล็กผมก็ขี้เกียจจะสนใจแล้วครับ
“เครียดอะไรเปล่าพี่ทิตย์” พี่ทิตย์มองหน้าผมแล้วก็ขมวดคิ้วครับ ผมที่กำลังอ้าปากเล็มช็อคโกแล็ตก็ต้องอ้าปากถามไถ่พี่ทิตย์แทน
“พี่แม่งป๊อดว่ะ”
“ยังไงอ่ะ” ผมถามกลับแต่ปากก็ยังคงแทะเปลอตตี้อยู่ครับ พี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาผมก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆครับ จากที่พี่เนยเล่าเดาว่าคงเรื่องของคนที่พี่ทิตย์กำลังจีบอยู่แน่ๆ แต่อย่าปรึกษาปัญหาความรักกับผมเลยครับ แฟนยังไม่เคยมีสักคน เรียกได้ว่าไม่มีใครเอาล่ะครับ
“เขาอยู่ใกล้พี่มากเลยเว้ย…” ผมพยักหน้างึกงักรับรู้แล้วปล่อยให้พี่ทิตย์พูดต่อครับ พี่ทิตย์หันไปมองทางสนามแล้วพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เบาลง
“แต่พี่กลัวว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรกับพี่เลย”
“แบบนี้แค่ได้ใกล้มันก็ดีพอแล้วหรือเปล่าอุ่น” ผมนึกภาพตาม พี่ทิตย์หันกลับมามองผมเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร ผมเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย ก้มมองเปลอตตี้ที่โดนกัดจนเป็นรอยฟันครับ
“ผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าพี่ยังไม่ลองพี่จะไปรู้ได้ไง… ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับพี่” โอ้โห รู้สึกหล่อขึ้นมาอีกหนึ่งเลเวลครับ
“สู้ๆ” ดูความเป็นคนดีของผมสิครับ ผมตบไหล่พี่ทิตย์เบาๆพี่ทิตย์ก็แกะมือผมออกแล้วหัวเราะออกมาเหมือนกับหัวเราะกับตัวเองครับ
“ถึงเขาไม่คิดก็ขอให้ได้บอกล่ะวะ” ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจกับคำพูดพี่ทิตย์ครับ ดูท่าว่าพี่ทิตย์จะชอบคนๆนั้นมากจริงๆไม่งั้นคงไม่กังวลขนาดนี้ ขอให้เขาคิดอะไรกับพี่ทิตย์บ้างสักนิดก็แล้วกันครับ
________________________________________________
กระดึ้บๆเข้ามา ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะค้าาา ไม่ว่าจะคนที่อ่านมาตั้งแต่แรกหรือว่าคนที่เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ ดีใจที่บางคนบอกว่ามันดูเหมือนจริง เพราะเราสูบบรรยากาศทุกอย่างในโรงเรียนมาปล่อยจริงๆค่ะ อยากให้ติดตามกันไปจนจบเลยนะคะ
ใครที่ไม่มีล็อคอินของเล้าเราฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ไว้ด้วยนะคะ
เหลือแค่สิบบาทแล้ว ฮู้ว :bye2: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เปลอตเต้
ชอบมากเลยตอนเรียน หร่อยพอๆกะแอลฟี่
น้องอุ่นก็ยัง.......หงุดหงิดแบบไม่รู้ตัวเนอะ >< :mew4:
แอบสงสารพี่ทิตย์เบาๆ 55555555+ :hao7:
-
น้องอุ่น เปลี่ยนชื่อเป็น น้องซึน นะลูกนะ 555
-
เอาๆ เหลือแค่สิบบาทพี่ทิตย์ก็จะสารภาพแล้วเย้ๆๆๆอยากให้ถึงสิบบาทไวๆจัง
-
เหมาะกับเพลงไม่บอกเธอมากอ่ะ
เวลาฟังเพลงนี้ทีไรนึกถึงเรื่องนี้ แล้วก็นึกถึง
พี่อาทิตย์กับน้องอุ่น นายเอกจอมซึน
สารภาพซักทีสิคะลุ้นจะแย่แล้ว
-
มัวแต่อมพะนำ รอเวลาอยู่นั่นละพี่อาทิตย์
เดี๋ยวก็โดนฉกไปหรอก คึคึ
ถ้าน้องอุ่นรู้ว่าคนที่อาทิตย์จีบเป็นตัวเองจะเตลิดไหมอะ
ดูๆแล้วน้องแอบเป็นคนมโนอะ ชอบคิดเองเออเองคิดไปไกล
คิดไปนู่นนนนนน5555555
-
หวาๆๆ เอาให้มันแน่นอนนะพี่อาทิตย์ เชียร์ิอยู่นะเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
10 บาทเหมือนร้อยนึง....ลุ้นสุดชีวิต
-
แอบสงสารพี่ทิตย์ล่วงหน้า น้องอุ่นเอ้ยยยย ขนาดมีพี่เนยช่วยกระตุ้นแล้วเชียวนะ
รู้น่าว่าก็แอบหวงพี่โดยไม่รู้ตัวแล้วใช่ม๊าาาาอิอิ
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
อุ่นไม่คิดเข้าข้างตัวเองบ้างเหรอ >///<
เราว่าถ้าเป็นเรานะ มีใครทำดีด้วยเนี่ย หรือมาให้เห็นบ่อยๆ เราก็คิดเข้าข้างตัวเองแล้ว
พี่อาทิตย์สู้ๆนะ อย่าป๊อดๆ น้องก็แอบมีใจแหละน่า
-
เด็กซื่อออออ
หมั่นเขี้ยวแทนพี่ทิตย์!
-
ภาวนาให้อุ่นรีบรู้ใจตัวเองเสียที
อีกสองวันเอง หนูต้องรีบรู้นะลูกกก
-
คือ...พี่ทิตย์ลูก หนูอย่าไปเที่ยวซื้ออะไรที่เซ่เว่นแล้วได้สแตมป์แลกเป็นเงินบาทได้เชียวนะ...
เดี๋ยวป้าต้องรอไปจนกว่าหนูจะใช้สแตมป์หมดอีก... กลัวใจแทนหนูอุ่นจริงๆ
สู้ๆค่ะ! เป็นกำลังใจให้น้า ^^
-
เปลอตเต้ คือ............ ฮ่าๆๆไม่เคยกิน
-
โอ้ยตายย พี่อาทิตย์สู้ๆ ยกป้ายไฟ 5555
-
เหลืออีกสองวันพี่อาทิตย์สู้ๆ
-
น้องอุ่นอย่าเครียดสิ เดี๋ยวไม่น่ารักนะครับ พี่อาทิตย์รักน้องอุ่นคนเดียวแหละ อิอิ
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ :กอด1:
-
มีตบไหล่บอกเขาด้วยนะ
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ. อีก10บาทต้องรีบทำให้น้องอุ่นรู้สึกยิ่งกว่านี้
-
หวาาาาา อีก2 วัน
จะสารภาพแล้ว ตื่นเต้นๆ
-
น่ารักไปอีก
-
บรรยากาศเป็นโรงเรียนดีคับ อาทิตย์จีบรุ่นน้องแบบใสๆดี ใครเป็นน้ำอุ่นก็คงไม่รู้ตัวอยู่ๆมาตีซี้ทำสนิทด้วย รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาลงบ่อยๆนะคับ
-
น้องอุ่นน่ารัก อยากจะเก็บไว้ฟัดเอง(?)
:hao3: :hao6: :hao7:
-
ขอบคุณมากครับ
-
น้องอุ่นน่ารักจริงๆให้ตายเถอะ
พี่ทิตย์ผ่อนจ่ายขนาดนี้ต้องมีดอกเบี้ยด้วยนะคะ
-
มาต่อเร็วๆ นะ
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ :z2:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาต่อไวไวนะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เปลอตตี้ อยากกินนนนนนนน :hao5: :hao5:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
น้องอุ่นถ้าน้องคิดเข้าข้างตัวเองนิดนึง
จะรู้ว่าพี่ทิตย์จีบน้องอยู่จะจ๊ะหนู
:katai5: :katai5: :katai5:
-
สิบบาทลุ้นขาดใจนะงานนี้
-
เปลอตตี้ ขนมย้อนวัย 555555555
น้องอุ่นนี่หงุดหงิดนี่คือรักเขาแล้วไง แต่ไม่รู้ไง ถถถถถถ
พี่ทิตย์สู้วๆๆๆๆๆ
-
อุ่น รู้ตัวได้แล้วนะลูก
เดี๋ยวพี่ทิตย์หมดไฟแล้วจะยุ่งนา～ :katai5:
-
อุ่นก็คิดเลขได้นะ ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่รู้ ว่าพี่เขาจีบเอ็งนั่นแหล่ะ โง้ยยยยยย :hao5:
-
น่ารักมากกรี๊ดดดดดดดดดดดด รีบมาต่อเลยน้าาา :m15: :o8: :o8: :o8:
-
:mew3:
-
มานอนรอพี่ทิตย์ :katai5:
-
รออยู่นะครับ
-
คืนครั้งที่9 คนป่วยที่เริ่มรู้สึก ☻✿
“อุ่นมากินยาเดี๋ยวนี้!” ผมหันหลังเดินหนีแทนครับ แม่ผมตื้อให้กินยาทั้งที่ผมยังไม่เป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ กับแค่ตากฝนนิดหน่อยผมคงไม่เป็นอะไรหรอกครับ มั้ง เพราะช่วงนี้ผมเพลียๆด้วยสิครับ
“ไม่! กิน!” ผมเน้นทุกคำย้ำๆใส่แม่ก่อนที่จะปิดประตูห้องมาโดดขึ้นนอนกอดหมอนข้าง ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบกินยาหรอกครับ แต่ผมแค่เห็นว่ามันไม่จำเป็นจะต้องกินเท่านั้นเองครับ ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อย่างที่เห็น ผมทำการบ้านจนเสร็จแล้วเลยว่างไม่มีอะไรจะทำครับ
ผมคว้าโทรศัพท์มาเลื่อนดูนู่นนี่ไปเรื่อยๆแต่ก็นั่นล่ะครับ โทรศัพท์ของคนโสดเล่นไม่นานมันก็น่าเบื่อ ไม่มีใครจะให้คุยด้วย ยิ่งคนไม่มีเพื่อนแบบผมยิ่งแล้วใหญ่ ผมเลื่อนดูหน้าไทม์ไลน์เฟสไปเรื่อยๆก่อนที่แจ้งเตือนจะเด้งขึ้น ผมหรี่ตามองแล้วกดที่รูปคนที่เพิ่งเด้งแจ้งเตือนครับ
Athit Theeramethakul
Confirm Delete
ผมขมวดคิ้วแน่นแล้วก็กดรับไปก่อนที่จะล็อคสกรีนวางไว้ข้างหัวแล้วหลับตาลงครับ ถ้าเป็นเฟสของพี่ทิตย์ต้องมีคนคุยด้วยเยอะแน่เลยครับ อาจจะเป็นกระต่ายหรือคนที่พี่ทิตย์กำลังจีบอยู่ ทางไหนก็ดูน่าอิจฉาครับ ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่คงเพราเป็นคนที่ไม่มีจุดเด่นอะไรเลยมั้งครับ หรือผมควรเริ่มจีบใครสักคนดี?
ก็เพ้อไปเรื่อย…
ผมดีดตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียง คว้ากระเป๋าที่วางไว้ข้างเตียงขึ้นมาแล้วรูดซิปกระเป๋าเล็กออกครับ อะไรก็ไม่รู้ถูกยัดไว้เต็มไปหมด ผมใช้มือป้อมๆของตัวเองกวาดมันออกมาจนหมด
“อือ…” ผมครางบ่นในลำคอเพราะกังหันลมกระดาษมันยับยู่ยี่เลยครับ ผมใช้มือกดมันลงกับเตียงแล้วถูเบาๆมันก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาเรียบเหมือนเดิมผมเลยเลิกสนใจมันแล้วหันไปมองของชิ้นอื่นแทนครับ มีอมยิ้มวันแรกกับกล่องแลคตาซอยเท่านั้นที่ผมทิ้งมันไปแล้ว
ที่ผมมีตอนนี้ก็เทปใสของวันที่เตรียมงานวันอาเซียน ยางลบของวันงานอาเซียนที่พี่ทิตย์ให้หลงจากโดนขังไว้ในห้อง พูดถึงตอนในห้องวันนั้นพี่ทิตย์เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ได้ยินครับ แล้วผมก็รู้สึกว่ามันจะเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วด้วย อยากรู้นะครับแต่ก็ไม่ได้อยากขนาดนั้นเพราะมันอาจจะไม่ใช่อะไรที่สำคัญก็ได้
เอาล่ะปล่อยผ่านไป… ผมก็สงสัยว่าผมเป็นนักเก็บขยะหรือเปล่านะเนี่ย โชกี้ห้าอันวันที่ผมเรียนพละกับกำไรเรืองแสงที่ตอนนี้แสงมันเริ่มจะหายไป
เอ๊ะ…
ผมสงสัยอีกอย่างนึงว่าทำไมผมถึงได้จำวันที่พี่ทิตย์ให้มาได้แม่นขนาดนี้ก็ไม่รู้สิครับ ผมเม้มปากแน่นกวาดทุกสิ่งใส่กลับไปในกระเป๋าเหมือนเดิม รูดซิปปิดกระเป๋าแล้วนั่งขัดสมาธิอยู่ท่าเดิมครับ พี่ทิตย์นี่ก็แปลกว่ะ ทำไมต้องมาทำมาซื้อของหงุ้งหงิ้งให้ผมด้วยก็ไม่รู้ เงินมีเยอะแยะก็มาไถเอาที่ผม
เหมือนจะเข้าใจเหตุผลของพี่ทิตย์แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมวะทำไม ผมลืมคิดเรื่องอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย แต่ตอนนี้คิดไม่ออกครับ เลยทิ้งตัวลงกับหมอนนิ่มๆแทนที่จะคิดอะไรก็ไม่รู้ให้ปวดหัว
ครืดดดด ครืดดดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่นเป็นเจ้าเข้าหลังจากที่นายอาทิตย์คนที่เพิ่งจะแอดเฟสผมมารัวไลค์แบบไม่เกรงใจเลยครับ ไอ้ที่ผมลงหน้าตัวเองน่ะมีไม่กี่รูปหรอกครับ แต่ที่พี่ทิตย์ไลค์น่ะรูปรวมห้องบ้างรูปหลุดบ้าง ต้องการอะไรวะเนี่ยแล้วรูปบ้างรูปผมลืมปแล้วว่าเคยมีอยู่บนโลกใบนี้พี่ทิตย์ก็ขุดขึ้นมาจนหมดเลยครับ
Athit theeramethakul sent a photo
น่ารักอ่ะรูปนี้555555
ตลกมากเหรอ-.-
ผมพิมพ์ตอบไปทันทีที่เห็นรูปที่พี่ทิตย์ส่งมาครับ รูปไม่นานมากหรอกผมจำบรรยากาศห้องได้ แต่รับประกันความฮาของหน้าตาผมครับ จำได้ว่าช่วงนั้นห้องผมฮิตเล่นถ่ายรูปตอนเพื่อนพรีเซนต์งานหน้าห้อง และผมแม่งโคตรจะเอือมกล้องที่ยกขึ้นมาถ่ายหน้าผมเลยครับ รูปที่ออกมาเลยเป็นผมกำลังเบ้ปากอยู่
ไม่มากหรอก
อย่าให้ขุดบ้าง
อยากขุดก็ขุดเลยอุ่น
พอดีหน้าตาดีรูปเผลอก็ดูดี
เกลียดครับ สาบานได้เลยว่าผมเกลียดความหลงตัวเองของพี่ทิตย์มากจริงๆครับ ผมวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงแล้วเดินลากขาไปปิดไฟเตรียมจะนอนครับ
Athit theeramethakul sent a photo
ผมขมวดคิ้วแน่นอีกครั้งเพราะไม่รู้ว่าพี่ทิตย์ไปแคปรูปไหนมาอีกครับ แต่พอเลื่อนดูก็ต้องยิ้มออกมาอย่างรู้สึกบอกไม่ถูก จำได้ไหมครับวันงานอาเซียนที่พี่ทิตย์มันบ้าถ่ายรูปผมอยู่รูปนึงตอนที่ผมกำลังดูพี่โจถ่ายรูปกับชาวบ้านอยู่ กล้องหลอกตามากครับทำผมหน้าตาดูได้ขึ้นเยอะเลยเหอะ
พี่ตั้งใจถ่ายนะอุ่น
บางทีก็ให้ตั้งตัวบ้างก็ได้
ผมกดเซฟรูปนั้นไว้ในเครื่องของผม ก่อนจะชั่งใจอยู่เล็กน้อยว่าจะเอามันตั้งเป็นดิสไลน์ดีหรือเปล่าเพราะมันดูดีอ่ะครับ อยากเอารูปดีๆให้ชาวบ้านเห็นบ้าง เออ นี่แหละครับ ผมตัดสินใจเอาตั้งดิสแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรอีกพี่ทิตย์ก็ตอบกลับผมมาอีก ผมก็ตอบ สุดท้ายคืนนั้นก็ลงท้ายด้วยการที่ผมตัดบทไปว่าฝันดี
…………………………………………………………………………………………………………………………….
ปวดหัวหนืบๆมากเลยครับให้ตายเถอะ ผมน่าจะเชื่อแม่ที่ให้ผมกินยาดักไว้ก่อน หน้าผมซืดอย่างเห็นได้ชัดจนผมยังแทบไม่อยากจะมองหน้าตัวเองครับ น้ำมูกก็น่ารำคาญสุดๆแถมวันนี้มีประชุมให้ไปเข้าแถวที่ลานโดมรวมกันทั้งโรงเรียน ถึงมันจะมีโดมใหญ่ๆบังแดดก็จริงครับแต่แม่งสูงเกินไปสูงจนแดดส่องเข้ามา และด้วยความที่เข้าแถวตามตึกเรียนเหมือนเดิม ไอ้ตึกอย่างผมก็รับแดดไปเต็มหัวไม่เหมือนตึกฝั่งพี่ทิตย์ที่โคตรจะร่มรื่นเหลือเกิน
รู้สึกมึนๆเหมือนจะเป็นลมแต่ก็พอทนไหวอยู่ครับ ผมมองเห็นพี่เนยที่อยู่ถัดจากผมไปไม่กี่แถว พี่เนยสูงนะครับแต่มาเข้าแถวหน้าๆเพราะมาตามเพื่อนมั้งครับผมก็ไม่แน่ใจ พี่เนยหันหน้ามาขมวดคิ้วแน่นใส่ผมพร้อมถามแบบไม่มีเสียงว่า ‘ไม่สบายเหรอ’ ผมยิ้มรับแล้วตอบไปว่านิดหน่อย กระต่ายที่มองผมกับพี่เนยสลับกันไปมาก็ถามผมขึ้นมาครับ
“รู้จักพี่เขาด้วยเหรอ” จะว่ารู้จักก็ไม่เชิงด้วยสิครับ เพราะอยู่ดีๆพี่เนยก็เข้ามาคุยกับผมเหมือนเคยรู้จักกัมาก่อนทั้งที่จริงๆไม่เคยเลยสักนิดนะครับ กระต่ายใช้สายตาเหมือนบังคับให้ผมตอบผมเลยถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเอ่ยปากตอบไปครับ
“ไม่รู้จักหรอก” ผมตอบไปตามตรงเพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ได้รู้จักพี่เนยจริงๆนะครับ แต่ดูท่าว่าคำตอบของผมจะทำให้กระต่ายไม่พอใจสักเท่าไหร่ผมเลยโดนทำหน้าหงุดหงิดใส่เสียอย่างนี้ครับ เอ้า แล้วผมทำอะไรผิดอีกวะ
“อย่ากวนได้ป่ะล่ะ ก็เห็นๆอยู่ คุยกับพี่เนยอยู่เหรอ พี่อาทิตย์รู้เรื่องนี้ไหม” ชักจะไปกันใหญ่แล้วครับไม่รู้ว่ากระต่ายตอนนี้คิดไปถึงไหนแล้ว ผมได้แต่โบกมือไปมาเพื่อปฏิเสธมั่วไปหมดเลยครับ กระต่ายนี่ก็พูดอะไรไม่ได้ดูหน้าผมเล๊ย น้ำหน้าอยากผมเหรอจะมีปัญญาไปคุยกับพี่เนยได้
“ไม่ใช่แล้ว พี่เขาเคยขอให้เราช่วยงานมั้งเลยอาจจะรู้จักกันนิดหน่อย” ผมยิ้มออกไปแห้งๆแล้วไม่ได้ตอบอะไรระต่ายอีกจนเคารพธงชาติเสร็จครับ
จะบ่นอะไรนักหนาก็ไม่รู้ครับ ผมร้อนจนเหงื่อท่วมตัวอาการปวดหัวก็ยิ่งปวดหนักจนจะอ้วก เมื่อเย็นตากฝนก่อนเข้าบ้านตอนเช้ายังจะต้องมารับแดดอีก ให้ตายเถอะครับอากาศประเทศไทย ผมนั่งเอียงตัวหลบแดดรอเวลาเขาปล่อยแล้วก็ปล่อยจนได้ครับ ผมว่าผมจะไปซื้อน้ำก่อนเพราะตอนนี้หัวจะระเบิดอยู่แล้วครับ
“เอ้า… เฮ้ยเป็นอะไรวะ หน้าซีดน่ากลัวว่ะ” จะใครนอกจากไอ้พี่รหัสผมครับ ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่รับขวดน้ำเปล่ามาจากพี่คนขายมันก็ยังจะเอามือมาแตะหน้าแตะคอผมครับ ผมก็ปล่อยๆไปไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่ก็ส่งสายตาเนือยๆใส่ครับ จะปล่อยเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน จะได้ไป
“ตัวร้อนมากเลยว่ะ ไหวหรือเปล่า” แล้วมันก็ยอมละมือออกจากตัวผมครับ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วบิดขวดน้ำยืนดูดอยู่อย่างนั้นแล้วค่อยตอบไปครับ
“นั่งตากแดดไม่ร้อนก็บ้าแล้ว” มันพยักหน้างึกงักเข้าใจแล้วทำท่าจะโบกมือลา ผมสูดน้ำมูกใส่แทนคำลาก่อนจะเดินกลับตึกตัวเองเพื่อเรียนต่อครับ ปวดหัวจริงๆเลยปวดหัว ปวดหัว ปวดหัว ผมบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมส่ายหัวไปมาก็เห็นว่าพี่ทิตย์กับกลุ่มเพื่อนยืนอยู่แถวนั้น พี่ทิตย์มองตามผมมาโดยที่ทำสีหน้าไร้อารมณ์ใส่ผม ผมก็ทำเหมือนมองไม่เห็นไป
“อุ่นไหวจริงๆใช่ไหมเนี่ย” ขึ้นห้องมาก็เจอแอร์เย็นๆครับ ร่างกายผมมันเริ่มปรับตัวไม่ไหวเสียแล้วมั้งครับ ผมหายใจไม่ค่อยออกหัวก็ปวดตัวก็ยังร้อนอยู่นิดๆเพื่อนในกลุ่มเลยถามผมขึ้นมาครับ ตอนนี้ผมกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากลุ่มผู้หญิงด้านหลังเพราะอาจารย์ให้จับกลุ่มแบบแถวครับ
“ไหว…” เปล่าหรอกครับตอนนี้มันยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ ผมได้แต่ฝืนยิ้มช่วยออกความคิดเห็นในการทำมายแมปปิ้งของกลุ่ม คนในกลุ่มช่วยกันพูดช่วยกันเขียนโดยเฉพาะแกงค์สาวๆตรงหน้าผมนี่ล่ะครับพูดออกความเห็นกันไม่หยุดเลยครับ จริงจังบ้างเล่นบ้างแต่สุดท้ายก็เสร็จครับ
“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะอาจารย์กำลังจะปล่อยให้ผมไปกินข้าวครับ แต่ผมไม่มีแรงจะลงไปกิน ไม่หิวแล้วก็รู้สึกปวดหัวจนจะอ้วกเลยครับ
ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูเวลาดูอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะครับ
ผมคิดอะไรไม่ออกแต่พออาจารย์เขาปล่อยผมก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีกะจะนอนสักงีบแล้วตื่นมาค่อยลงไปกินข้าวครับ ปวดหัวจริงๆนะครับ อยากกลับบ้านแล้วตอนนี้ หน้าพ่อหน้าแม่ลอยมาเลยครับ โดยเฉพาะตอนที่แม่บอกให้ผมกินยากันไว้ก่อนทำไมผมต้องดื้อไม่กินด้วยก็ไม่รู้ครับ แต่ตอนนี้ช่างมันครับผมจะนอน
ครืด…
เสียงเก้าอี้พลาสติกตรงหน้าผมดังขึ้น ทำไมกินข้าวแล้วขึ้นมาเร็วจังวะเนี่ย แต่ผมไม่ได้สนใจใครอยู่แล้วครับ ผมหลับตาแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยจนเริ่มเคลิ้มหลับไป
ผมฝันครับ… ผมฝันว่ามีใครกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมกระหริบตาถี่ๆเพราะแสงสว่างที่มากจนเกินไปส่องเข้ามาในตาผม ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่แต่อาการของผมเหมือนจะดีขึ้นนิดหน่อย
“เฮ้ย..” ผมอุทานออกมาอย่างตกใจเพราะไอ้ที่อยู่ตรงหน้าผมคือพี่ทิตย์แทนที่จะเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม พี่ทิตย์ขมวดคิ้วแผ่วเบาแถมทำหน้านิ่งใส่ผมก่อนจะยกถุงพลาสติกขึ้นมาวางบนโต๊ะผม ให้ทายว่ามันคืออะไร มันคือข้าวกล่องครับ ผมยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆแล้วเอียงคอมองพี่ทิตย์แบบโคตรจะงงครับ
“กินเร็ว จะได้กินยา พี่อุตส่าห์เดินไปเอายามาให้ เป็นไงบ้าง” หน้าผมโดนแตะเป็นครั้งที่สองหลังจากที่พี่รหัสผมแตะ แต่ผมกำลังงงอยู่เลยปล่อยเลยตามเลยไปครับ ที่ผมงงเพราะห้องพยาบาลโรงเรียนผมน่ะมันไกลมากครับ ไกลมากจริงๆ ไกลจนคนป่วยยังขี้เกียจเดินจนไม่เอายาก็ได้น่ะครับ
แต่นี่มันอะไร พี่ทิตย์ซื้อข้าวกล่องซื้อน้ำแถมยังไปเอายามาให้ผมอีก ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทิตย์ต้องการอะไร แล้วอีกอย่างคือพี่ทิตย์รู้ได้ยังไงว่าผมไม่สบาย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือพี่ทิตย์จะโดดเรียนบ่อยเกินไปแล้วนะครับ ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าที่กำลังมองผมตอบด้วยสายที่ดูจะห่วงผม
“ซื้อมาทำไม” ผมถามไปแต่พี่ทิตย์กลับเงียบตอบผมแล้วมองหน้าเหมือนกำลังเอือมผมอยู่ครับ มือพี่ทิตย์เอาข้าวกล่องออกมาจากถุงจัดการเปิดให้ผมเรียบร้อยจนกลิ่นของพะแนงที่ผมชอบมันอบอวลไปหมด ช้อนพลาสติกถูกจิ้มลงไปบนข้าวเป็นอันเสร็จพิธี
“กินเร็วจะได้กินยา” ผมเบ้ปากออกเล็กน้อยหลังจากโดนออกคำสั่งพร้อมสูดน้ำมูกใส่แม่งเลยครับ มือก็เขี่ยๆตัวข้าวยัดเข้าใส่ปาก ข้าวยังร้อนๆอยู่เลยครับ ก็ดีอ่ะ รสชาติเดิมๆเหมือนทุกวันที่กิน ก็ม่รูจะบรรยายอะไรหรอกครับ เกรงใจคนที่ซื้อมาให้ไม่รู้ว่าได้กินข้าวมาหรือยัง
“อย่ามองดิ พี่ทิตย์กินข้าวยัง” พี่ทิตย์ส่ายหน้าแล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดครับ แล้วไง แล้วซื้อมาให้ผมไม่ซื้อของตัวเองมาด้วย ซื้อมาให้ชาวบ้านทั้งที่ผมไม่ได้ขอเลยแถมตัวเองก็ยังไม่ได้กินเนี่ยนะ ตกลงพี่ทิตย์เขาต้องการอะไรจากผมวะ ผมลอบมองพี่ทิตย์ไปเขี่ยข้าวในกล่องไป
“อิ่มแล้ว…” ผมพึมพำขึ้นมาแล้วปิดกล่องข้าวบนโต๊ะ พี่ทิตย์ละสายตาจากโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมองผม เป็นอะไรก็ไม่รู้ครับทั้งทีปกติจะชวนผมคุยอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ ให้ผมยิ้มให้ดูบ้าง พูดอะไรที่ไม่รู้เรื่องบ้าง หรือไม่ก็ล้อเลียนผม แต่วันนี้เงียบทำหน้านิ่งใส่ผมอีกครับ ผีเข้าผีออกจริงๆ
“เอ้าน้ำ กินยาด้วย” ขวดน้ำถูกเลื่อนมาตรงหน้าผมพร้อมแผงยาที่เอามาสองเม็ดพอดี ผมเงยหน้ามองพี่ทิตย์สลับกับมองโต๊ะครับ ยกน้ำขึ้นมาดูดออย่างไม่เกรงใจแล้วทำหน้ามุ่ยตอบกลับไป
“บอกให้ผมยิ้มแล้ววันนี้ทำไมทำหน้าบึ้งเองล่ะ” ผมบ่นขึ้นมาพร้อมยิงฟันโชว์เหล็กทั้งบนและล่างให้พี่ทิตย์เห็นแน่นอนว่าพี่ทิตย์ดูชะงักไปแว๊บนึงแต่ก็ระบายลมหายใจออกมาพร้อมดันหัวผมเบาๆ ผมก้มหน้าแล้วแอบยิ้มออกมาจริงๆเพราะเป็นครั้งแรกเลยมั้งเนี่ยที่ผมเล่นกับพี่ทิตย์ทั้งที่พี่ทิตย์เหมือนจะไม่ได้เล่นกับผม
“หืม อุ่นยิ้มอะไร” คำพูดที่ดูจะสลับบทไปหน่อยทำให้ผมหุบยิ้มทันทีครับ ผมฉีกเอายาออกมาทั้งสองเม็ดแล้วกรอกปากตามด้วยน้ำ บอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนกินยายากแต่ผมแค่ขี้เกียจครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วมองผมแต่ก็ยังคงเงียบอยู่ดี
คนในห้องเริ่มทยอยกันขึ้นมาเจ้าของโต๊ะที่พี่ทิตย์นั่งก็ขึ้นมาแล้วด้วยครับ แต่มันคงไม่กล้าแย่งเลยไปนั่งที่อื่น ผมอ้าปากกะจะถามประโยคคลาสสิคที่ผมถามแทบจะทุกครั้งคือทำไมไม่ไปเรียน พี่ทิตย์ดันพูดแทรกผมขึ้นมาก่อนครับ
“นอนต่อไหม พี่ไม่กวนแล้ว” ผมส่ายหน้าพรืดทันทีครับ แน่นอนว่าผมยังไม่หายปวดหัวหรอกแต่จะให้ผมมานอนทั้งทีเพิ่งจะมีคนเอาน้ำเอายาให้ ถ้าไม่ใช่แม่ผมก็ต้องเกรงใจสักหน่อยไหมครับ แต่ผมสงสัยอยู่อย่างว่าพี่ทิตย์รู้ได้ยังไงว่าผมไม่สบายหรือเพราะตอนที่เจอที่ร้านน้ำ แสดงว่าหน้าผมก็ต้องดูชัดมากแน่เลยครับ
“ไม่อยากนอน พี่ทิตย์ไม่มีเรียนเหรอ”
“มี” ตอบหน้าตายมากครับผมล่ะนับถือพี่เขาจริงๆ
“แล้วทำไมต้องโดดเรียนด้วย หลายวันแล้วนา” ผมพูดพี่ทิตย์ก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจครับ ผมเลยขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม
“ก็มีเด็กคนนึงมันไม่สบายแล้วยังเข้าแถวตากแดด เดินหน้าซีดไปซื้อน้ำปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั่นแตะทั้งตัว ข้าวก็ไม่กิน นอนหน้ามุ่ยอยู่นั่นแหละ” โดนร่ายยาวใส่แบบนี้ผมก็เอ๋อไปนิดหน่อยครับ เด็กคนนึงที่ว่าเนี่ยผมใช่ไหมครับ อันนี้ผมรู้น่าไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้น
“แล้วมันต้องโดดเรียนมาซื้อให้ผมแบบนี้ไหมล่ะ หาเรื่องโดดเรียนมากกว่า” ผมพูดไปอย่างนึกหมั่นไส้ครับ
“จะคิดยังไงก็แล้วแต่อุ่นแล้วล่ะ” ผมก็ยักไหล่บ้าง แปลกที่นั่งคุยกับพี่ทิตย์ผมก็เหมือนลืมเรื่องที่ตัวเองกำลังปวดหัวไปเลยครับ คนในห้องเริ่มทยอยขึ้นมาเรื่อยๆรวมไปถึงกลุ่มผู้หญิงหลังห้องเจ้าเดิมที่มองผมกับพี่ทิตย์ก่อนจะเดินไปนั่งอยู่ด้านหลังผมแล้วเสียงซุบซิบเบาๆก็ลอยเข้าหูผม แต่ผมจับใจความไม่ได้หรอกครับ
“ฟุบหลับไปก่อน ถ้าไม่ไหวพี่ว่าไปนอนห้องพยาบาลนะ” พี่ทิตย์ถือถุงข้าวกล่องแล้วยัดซองยากับขวดน้ำไว้ในนั้นก่อนจะส่งมันลงถังขยะด้านหลัง พี่ท่านโยนไม่ได้เกรงใจหัวแกงค์ด้านหลังผมเลยครับแต่แม่งก็ลงถังขยะซะงั้น
“ข้าวเนี่ยคืนของวันนี้เหรอ ต้องทอนให้เปล่า” ผมควักแบงก์หลายใบจากกระเป๋ายื่นให้พี่ทิตย์แต่พี่ทิตย์ปัดมือผมออกครับ ผมก็งงสิ
“ถ้าจะคืนให้พี่ตอนเย็นค่อยคืน” ผมพยักหน้างึกงักไปครับ ยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาก็เห็นว่ามันเลยคาบพักของผมมาแล้ว เพื่อนมากันเต็มห้องแต่พี่ทิตย์ไม่ยอมไปไหนจนเจ้าของเก้าอี้ตรงหน้าผมมันไปนั่งอยู่พื้นหลังห้องครับ
“เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าแล้ว พี่ทิตย์ไป…” ยังพูดไม่ทันขาดคำอาจารย์ก็เปิดประตูพรวดเข้ามาพอดีครับ ไอ้เจ้าของเก้าอี้มันมายืนกดดันพี่ทิตย์ พี่ทิตย์เลยลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปผมเลยโบกมือบ๊ายบายเบาๆไปครับ พี่ทิตย์ยิ้มออกมาแล้วเดินไหว้อาจารย์ก่อนออกจากห้องทำให้อาจารย์พูดแซวขึ้นมา
“แหม มาเฝ้าเด็กเหรออาทิตย์”
“ครับ” ตอบได้หน้าตายมากครับ ผมแอบเบ้ปากเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
แต่เดี๋ยว…
มาเฝ้าเด็ก? ห้องนี้? แต่พี่ทิตย์ไม่ได้จีบกระต่ายไม่ใข่เหรอครับ ผมว่าผมเข้าใจถูกแล้วนะ หรือจริงๆทุกคนหลอกผม แล้วจะหลอกผมทำไมวะ ไม่แน่อาจจะเป็นคนอื่นในห้องก็ได้มั้งครับ มันก็จะเข้าล็อคที่พี่ทิตย์มาตีสนิทผมพอดี หรือจะยังไงก็แล้วแต่ครับ ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดี
“ไม่เบานะมึง คนไหนวะเอาณัชนิฐไว้ไหนเนี่ย”
“โหย เลิกกันแล้วครับ”
และอีกหลายประโยคที่พี่ทิตย์คุยกับอาจารย์ก่อนที่จะออกไป ผมนั่งทนฟังสูตรหาแรงหรืออะไรสักอย่างอยู่พักนึงความง่วงก็เริ่มโจมตีครับ ผมกวาดสมุดลงใต้โต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะ กะพริบตาถี่ๆก่อนจะหลับตาลงเผื่อว่าอาการปวดหัวหนึบๆแบบนี้มันจะลดลงบ้าง
……………………………………………………………………………………………………………………………….
พี่ทิตย์โทรเรียกผมให้ลงไปที่สนามหญ้าเล็กๆข้างตึกโดยบอกว่ามีอะไรจะบอกอีกแล้วครับ ผมก็เก็บกระเป๋าเดินลงไปอย่างว่าง่าย แต่ยืนรออยู่นานพี่ทิตย์ก็ไม่มาสักทีจนผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วครับ
“ขอโทษนะ อาจารย์พี่ปล่อยช้ามากเลย” ผมหันหลังกลับไปก็เห็นพี่ทิตย์ยืนหอบพร้อมเอามือเช็ดเหงื่อที่ปรากฏขึ้นประปรายบนกรอบหน้าครับ ผมคลายมือจากการกอดอกจนพี่ทิตย์เดินเข้ามาใกล้ เลิกคิ้วมองพี่ทิตย์ที่อึกอักไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที
“พี่…มีอะไรจะบอกก่อนที่จะบอกอีกเรื่องพรุ่งนี้”
“อะไร” ผมยกมือขึ้นเกาหัวแบบงงๆแล้วเอียงคอรอฟังที่พี่ทิตย์จะพูดครับ ลมแรงๆที่พัดมาช่วยลดความตื้นเต้นและสงสัยในตัวผมออกไป พี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเริ่มเปิดปากพูด
“ไม่กี่วันที่ผ่านมา พี่อยากให้รู้ว่าทุกๆอย่างที่พี่ทำให้อุ่น พี่ตั้งใจ”
“พี่ไม่ได้จีบกระต่าย ไม่ได้จีบเลย ไม่เคยตอบกระต่ายเลยสักครั้ง”
“พี่กำลังจีบเด็กคนนึงที่ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลยว่าพี่จีบ ไม่เคยใส่ใจอะไรพี่หรอก แต่วันนี้น้องเขาทำให้พี่มั่นใจว่าพี่อาจจะยังพอมีหวังบ้าง”
“พี่…ชอบอุ่นนะ”
“อะไรนะ!?” ผมเผลอพูดสวนไปด้วยความตกใจครับ
ยอมรับจริงๆเลยว่าผมฟังผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไปเลยครับ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ก็พอจับใจความได้อยู่นิดหน่อยครับ แต่ผมที่ก้มมองพื้นอยู่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองพี่ทิตย์แล้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราไอ้ประโยคสุดท้ายที่ผมดันได้ยินเต็มสองหูแล้วจับใจความได้ทันที
“พี่ชอบน้ำอุ่น น้ำอุ่นที่ยืนอยู่ตรงนี้” พี่ทิตย์พูดย้ำอีกครั้ง ผมเข้าใจแต่ก็เหมือนไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว
“ไม่ตลกนะพี่ทิตย์” ผมพูดพร้อมขมวดคิ้ว เล่นอะไรไม่รู้เรื่องครับ พี่ทิตย์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไปอีกครั้ง มันทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นอีกหลายเท่าและกำลังจะพาลผมเลยกัดปากตัวเองไว้อย่างนั้น
“พี่ก็ไม่ตลก พี่พูดจริงๆ พี่ชอบอุ่น” โอ๊ย ประสาทจะกินครับ ผมสูดน้ำมูกฟุดฟิดก่อนจะเริ่มปรับท่าทางของตัวเองไม่ถูกครับ พี่ทิตย์มองผมโดยแทบจะไม่กะพริบเลยด้วยซ้ำแล้วผมก็ไม่กล้าหลบตาครับ แม่งแย่มากแน่จริงๆที่ผมไม่กล้าหลบตาแล้วยังไม่กล้าขยับตัวไปไหน
พี่ทิตย์จีบผมอยู่เหรอ? เป็นเรื่องไม่ตลกที่น่าหัวเราะมากครับ
ผมยกมือขึ้นหยิกแก้มที่เริ่มยุ้ยของตัวเอง เจ็บครับ มันก็เจ็บอยู่หรอก แต่มันก็ทำให้รู้ว่าไม่ได้ฝัน ตอนนี้มีแค่เสียงลมพัดผ่านไปช้าๆ ผมงงครับ ผมคิดว่าพี่ทิตย์ล้อเล่นแต่กลับดูจริงจังมากจนเกินไปนิดหน่อย ปวดหัวครับ ผมยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างไม่สบอารมณ์
“พี่กำลังบอกว่าพี่จีบผม? พี่จะบ้าเหรอ เมาอากาศหรือเปล่า ไม่สบาย? ติดหวัดผมหรือไง” ในขณะที่ผมกำลังวุ่นวายกับความคิดในหัวของตัวเองที่เริ่มตีกันพี่ทิตย์กลับยืนยิ้มอยู่นิ่งๆทำให้ผมวุ่นวายหนักกว่าเก่า ถ้ามันคือเรื่องโกหกจริงๆผมคงไม่วุ่นวายใจขนาดนี้
“พี่ไม่ได้บ้า ไม่ได้เมา พี่สบายดี ต้องให้พี่ทำยังไงอุ่นถึงจะเชื่อ” ผมเผลอขยับตัวออกห่างเองอัติโนมัติเมื่อพี่ทิตย์ขยับเข้าใกล้ สายตาผมกวาดมองระยะห่างตอนนี้แล้วถอยออกอีกก้าวพี่ทิตย์ก็ชะงักไปครับ
ผมไม่ได้รังเกียจแต่ผมยังไม่อยากเข้าใกล้พี่ทิตย์เท่าไหร่ครับ
“ผมงงอ่ะ” ผมพูดไปตามตรงครับ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้วครับตอนนี้
“พี่ให้เวลาอุ่นคิดนะว่ารังเกียจพี่หรือเปล่า พี่อาจจะบอกกะทันหันไป แต่พี่ตัดสินใจมาดีแล้วจริงๆ” บอกผมว่าล้อเล่นยังจังดีกว่าครับตอนนี้ ผมปรับอารมณ์ไม่ทันในหัวมีแต่เรื่องที่สงสัยเต็มไปหมดแต่ไม่ได้ถามอะไรไปครับ ผมยืนเงียบเพราะอยากจะหายไปจากตรงนี้
“อันนี้ของวันนี้”
“พรุ่งนี้พี่จะรอคำตอบนะ”
“ถ้าอุ่นรังเกียจพี่ พี่จะไม่ยุ่งกับอุ่นอีกเลย”
พี่ทิตย์ยื่นลูกบอลนิ่มๆอันเล็กสีเหลืองที่มีลายเป็นรูปยิ้มให้ผม มันไม่ได้ทำให้ผมยิ้มตามเลยครับ ผมบีบมันไว้แน่นแล้วเงยหน้ามองพี่ทิตย์ด้วยความสับสน บอกแล้วว่าผมไม่ได้รังเกียจอะไร แต่ผมไม่คิดว่าสิ่งที่พี่ทิตย์ทำๆมามันจะเป็นเพราพี่ทิตย์ชอบผม ไม่ใช่เพราะชอบกระต่ายหรือคนอื่น
“แล้วผมต้องทำยังไง? ถ้าสมมติผมไม่ได้รังเกียจพี่” แค่สมมตินะเว้ยทำไมต้องทำหน้ามีความหวังซะขนาดนั้นวะ
“พรุ่งนี้ตอนเย็นๆพี่จะรออุ่นที่นี่ จะมาหรือไม่มาก็แล้วแต่อุ่น แต่พี่จะรอแล้วกัน”
“อืม ผมกลับบ้านแล้วนะ” ผมเดินหลีกทางออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองพี่ทิตย์อีกเลยครับ ทำไงดีวะ ผมเนี่ยจะทำไงดี
……………………………………………………………………………………………………………………………….
“ยิ้มบ้าอะไร หลอนเหรอ” ผมนอนมองไอ้ลูกบอลสีเหลืองที่ยิ้มให้ผมแล้วพึมพำด่ามันออกมาเบาๆ ตอนนี้ผมนอนเลื้อยอยู่ที่โซฟากลางบ้านครับ
“มีลูกเป็นบ้าแล้วฉัน ไปกินข้าวกินยาได้แล้วเดี๋ยวจะไปโรงเรียนไม่ได้กันพอดี” ผมสะดุ้งปล่อยลูกบอลตกใส่หน้าตัวเองเพราะอยู่ๆแม่ผมก็เดินออกมาจากห้องครับ ไม่เจ็บหรอกครับแค่ตกใจเฉยๆลูกบอลนิ่มจะตาย
ผมก้มลงเก็บลูกบอลที่กลิ้งหล่นไปบนพื้นก่อนจะคว้าแขนแม่ให้มานั่งข้างผม ถามว่าพ่อผมไปไหนเหรอครับ พ่อผมทำงานเกี่ยวกับการขนส่ง ไม่ค่อยกลับบ้านหรอกครับ ถ้ากลับผมก็นอนแล้วอยู่ดีเลยเหมือนว่าผมอยู่กับแม่สองคนตลอด แต่ผมก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไรนะครับ
“แม่ ผมมีเรื่องปรึกษาอ่ะ” แม่เลิกคิ้วอย่างสงสัยผมก็เงียบอย่างชั่งใจครับ เรื่องแบบนี้ผมไม่มีประสบการณ์จริงๆนะครับ เพื่อนก็ไม่มีให้ปรึกษา คนที่โรงเรียนก็ไม่รู้จักใครเท่าไหร่ จะไปปรึกษาไอ้เหี้ยพี่รหัสก็ใช่ที่ เลือกที่จะบอกแม่ตัวเองยังดีซะกว่าครับ
“ว่ามา” แม่ขานรับแล้วรอผมอย่างตั้งใจครับ ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเริ่มต้นพูดกับแม่
“มีคน... บอกว่าเขาชอบผม แล้วก็จีบผมอยู่” แม่พยักหน้าแล้วยิ้มล้อเลียนผมออกมา
“แต่พี่เขาเป็นผู้ชายว่ะแม่”
กริบ… เงียบกริบเลยครับ คาดว่าแม่ผมจะช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วถึงได้เบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมได้แต่นั่งห่อไหล่ถอนหายใจออกมาแรงๆ จนแม่เริ่มปรับสีหน้ากลับมาเป็นแม่คนเดิมได้ครับ
“แล้วอุ่นจะทำยังไง ใช่คนที่มาส่งตอนที่แม่ไปรับอุ่นหรือเปล่า” ผมพยักหน้างึกงักช้าๆแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อครับ
“แม่… ผมว่าผมไม่ได้รังเกียจพี่เขา แต่ผมว่าผมไม่ได้ชอบผู้ชาย” ผมพูดเสียงแผ่วออกไปแม่ก็ยกมือขึ้นลูบหัวผมไปมาเหมือนกำลังโอ๋เด็ก ถ้าเป็นวันอื่นผมไม่ยอมนะครับ แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันทำให้ผมใจเย็นขึ้นเยอะเลยครับ
“แม่รู้ว่าโลกมันเปลี่ยนไปเยอะ อุ่นคิดดีๆแล้วกัน อุ่นเพิ่งอายุเท่าไหร่กันเอง หืม…?” ผมเงียบมองหน้าแม่อย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ใช่ครับ ผมคงเด็กมากเกินไปจริงๆ แต่พี่ทิตย์ก็อายุห่างกับผมแค่ปีเดียวเองไม่ใช่เหรอครับ ทำไมผมถึงต้องมาคิดมากขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ผมจะคิดดูแล้วกันครับ”
_________________________________________________________________________________________
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ :hao7:
ขอบคุณทุกๆบวกเป็ด ทุกๆคอมเมนต์ ทุกๆอย่างทุกๆยอดวิวเลยนะคะ อิอิ
ใครที่ไม่มีล็อคอินของเล้าเราฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ไว้ด้วยนะคะ
เหลือวันสุดท้ายแล้ววววว :bye2:
-
พี่ทิตย์สารภาพรักแล้วววววววววววว
น้องอุ่นคะ ไหนน้องก็โสด คบกะพี่เขาหน่อย ถ้าไปกันไม่รอดค่อยว่ากันอีกทีเน้อออออออ :hao3:
-
รอพี่อาทิย์น้องน้ำอุ่นค่าาาา
-
ตัดแบบนี้ได้ไงครับ T^T
-
:hao6: แหงะๆ
-
อุ่นจ๊ะ ถ้าสับสนมากๆ ก็ลองคบพี่ทิตย์ดูซิจ๊ะเพื่อจะได้คำตอบของทุกอย่าง
อย่าพึ่งทิ้งโอกาสไปนะจ๊ะ จะได้ไม่เสียใจทีหลัง
-
อุ่นต้องคิดก่อนนะลูกว่ารู้สึกดีกับพี่ทิตย์ไหม อย่าเพิ่งคิดว่าพี่เขาเป็นผู้ชาย ต้องพิจารณาความรู้สึกหนูก่อนนะลูก :katai2-1:
-
น้องยังใสมากจริงๆ พี่ทิตย์งานหนักหน่อยล่ะ
:try2:
-
แม่ิอุ่นเป็นคุณแม่ยุคใหม่มากค่ะ ตามเท่าทันโลก 555
พี่อาทิตย์บทจะชัดเจนก็จัดเต็มเลย ดีๆ
-
กรี้ดดด เขาสารภาพแล้วค่ะท่านผู้ชมมม :hao7:
หนูอุ่นลูก ลองย้อนกลับไปทบทวนความรู้สึกหนูใหม่ดีๆนะ อย่ามองที่พี่เขาเป็นเพศไหนสิคะ :กอด1:
ปล.หมั่นยัยกระต่ายมั่กข่า ส่งแม่ทัพเนยไปจัดการแปป 5555555 :z6:
-
น้องดูสับสนมึนงง แต่น้องแมนมากที่กล้าบอกแม่
ยอมที่กล้าเรื่องนี้นี่แหละ อุ่นเอ๊ย ชอบไม่ชอบรีบตัดสินใจ
ของดีมีวันเดียว
-
แกร้สสสสส ดีงามพระรามสิบ รอตอนหน้าไม่ไหวล้าววว :hao7:
-
พี่ทิตย สู้ๆๆๆๆ
-
น่ารักจัง ไหนๆอุ่นก็โสดแล้วก็รับรักเขาไปเถอะลูก 555
-
พี่ทิตย์จะกินแห้วมั้ยเนี่ย
น้องมันไร้เดียงสาเกินไปแล้วววว
:laugh:
-
แม่ใจเย็นมาก ดีค่ะดี
-
ตอนนี้อยู่ที่ตัวอุ่นเองว่าจะรับได้มากน้อยแค่ไหน หรือจะรู้สึกยังไง อุ่นค่อยๆคิด คิดดีๆ เราเชื่อว่าพี่ทิตย์รอได้
-
อุ่นจ๊ะ...ถึงหนูจะสับสนในใจ แต่พรุ่งนี้หนูอย่าลืมเดินมึนไปหาพี่ทิตย์นะลูก
อย่าปล่อยให้พระเอกรอนาน ป้าสะท้านใจ (กัดชายผ้าเช็ดหน้าน้ำตาซึม)
-
น้องอุ่นอย่าคิดเยอะ ปล่อยไปตามความรู้สึกเลย พี่อาทิตย์ต้องสู้ :mew3:
-
รอดูพรุ่งนี้
-
เราว่านะอุ่นอ่ะไม่ได้รังเกียจพี่ทิตย์หรอกเพียงแต่ น้องอาจยังเด็กอยู่
ยังไม่เข้าใจความรักแบบนี้ แต่ อุ่นก็รู้สึกดี ทีมีใครสักคนคอยเป็นห่วง คอยดูแล
มันคือความผูกพันธ์มากกว่า แต่ในขณะเดียวกันถ้าวันนึงพี่ทิตย์ไม่ได้มาทำแบบนี้ให้แล้ว
ก็อาจจะรู้สึกเศร้าเหมือนอะไรมันขาดหายไป พูดยากอ่ะเนอะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะ
-
โอ๊ย น้องอุ่นน่ารัก ใสๆ ค่อยๆคิดนะหนู ลองถามใจตัวเองดู เรื่องแบบนี้อย่าใช้สมองตัดสินให้มากควรใช้ความรู้สึกดีกว่านะ ส่วนพี่อาทิตย์ก็สู้ๆนะคะ
:pig4: :pig4:
-
อายุเท่าไหร่ นี่หมายความว่าไงอ่ะ เด็กเกินที่จะมีความรักหรอ???
-
ตั๊ลล้าคคค
รออุ่นรู้้ใจตัวเองนะ
พี่ทิตย์น่ารักมากๆเลย
-
เย้ๆๆๆ อ่านทันแล้ว
ดีใจก็ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้
แต่ดันมาอ่านทันตอนที่ต้องลุ้นสุดๆ
แต่ไม่เป็นไร จะได้ตื่นเต้น ลุ้นไปกับพี่ทิตย์ด้วยคน
-
โหมาก็ช้าอ่ะสั้นด้วยรีบๆเลยนะกำลังฟินเลย
อย่าอู้ล่ะรู้นะ
ชอบๆๆๆๆๆๆขอบคุณมากครับ
-
เค้าสารภาพรักกันแล้วววววววววว
น้องอุ่นว่าไงคะะะะะ
ลุ้นๆๆๆๆ :katai5:
-
:hao3: ก็เด็กมันซื่อ นิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สารภาพแล้ววว ลุ้นๆ :ling1:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ลุ้นแทนพี่ทิตย์ กลัวนางกินแห้ว :mew2:
-
ละลายหายไปเลยดีกว่า อุ่นแม่เปิดทางขนาดนี้ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5:
-
พี่ทิตย์บอกชอบแล้ว น้ำอุ่นจะตอบยังไง ถ้าไม่ชอบก็ไม่เห็นเป็นไร รอขึ้นชั้นมอ ปลายก่อนสิ
-
เข้ารอน้องอุ่นนนนนน :katai5:
-
อุ่นค่อยคิดนะลูก ตกลงไปเลย #เดี๋ยวๆ 5555555
-
คืนครั้งที่10 ไม่ได้คืน ☻✿
ผมปาไอ้ลูกบอลนิ่มๆอัดกับผนังห้องแต่มันก็เด้งกลับมากลิ้งบนเตียงผมจนด้านที่มันยิ้มกลิ้งมาให้ผมเห็นเหมือนจงใจ ผมกัดปากตัวเองแน่นอย่างหงุดหงิดแล้วทิ้งตัวลงนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง หงุดหงิดกับความรู้สึกมากมายที่มันก่อขึ้นมาในตัวแล้วหาทางระบายมันออกมาไม่ได้
วุ่นวายน่ารำคาญชิบหาย…
“ไม่อยากไปโรงเรียนแล้วเนี่ย…” ผมพึมพำขึ้นมากับตัวเองครับ ผมบ่นไม่อยากไปโรงเรียนแทบจะทุกวันก็จริง แต่วันนี้สาเหตุมันไม่ได้มาจากการบ้าน ไม่ได้มาจากวิชาที่ผมไม่อยากเรียน พูดตรงๆคือมาจากพี่ทิตย์ล้วนๆเลยครับ
ก็ทำได้แค่บ่นครับเพราะยังไงก็ต้องไปอยู่ดีนั่นแหละ เลิกคิดสิวะน้ำอุ่น ลืมๆมันไปก็จบแล้ว พี่ทิตย์อาจจะล้อเล่นก็ได้ใครจะไปรู้ แต่… ล้อเล่นมันต้องพยายามขนาดนี้เลยเหรอวะ ต้องไปหาของห้าบาทบ้าๆมันเซ่นผมทุกวัน ต้องมายุ่งวุ่นวายกับผมทุกวัน ต้องมาซื้อข้าวซื้อน้ำเอายาให้ผมกินตอนที่ผมไม่สบายแบบนี้ด้วยเหรอ
พรุ่งนี้ก็คืนวันสุดท้ายแล้ว ถ้าผมไม่รับมันจะเป็นยังไงวะ
อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน…. เฮ้อ…
ผมได้แต่ถอนหายใจทันทีที่เหยียบพื้นที่ผมเรียกมันว่าโรงเรียน ถึงตอนนี้มันจะเช้าอยู่ก็เถอะครับแต่แค่คิดถึงตอนเย็นผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีซะแล้วสิครับ เมื่อคืน… ผมพูดจริงๆเลยคือผมแทบจะไม่ได้นอน ผมสับสนวุ่นวายกับความรู้สึกที่ตีกันอยู่ในหัว
คิดจนหลับไปก็ยังไม่ได้คำตอบที่ผมต้องการจริงๆเลยครับ
ผมเลยเดินคอตกยกมือไหว้ครูคุมประตูแล้วเดินเอื่อยไปเรื่อยๆก่อนที่จะโดนกอดคอจากด้านหลังครับ ผมสะดุ้งอย่างตกใจจริงๆครับเพราะกำลังเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยอยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าเครียดชิบหาย” ผมได้แต่ตวัดตามองค้อนไอ้พี่รหัสตัวดีของผมครับ แขนหนักๆของมันลงแรงบนไหล่ผมเต็มที่ทำให้ผมแอบเบ้ปากแล้วดึงแขนออกจากตัวทันทีครับ
“ขึ้นห้องไหม?” ผมส่ายหน้าไปมาครับ วันนี้คาบแรกผมมีเรียนตึกอื่นเลยไม่จำเป็นต้องขึ้นห้องให้เมื่อยเปล่าๆ รอเข้าแถวแล้วก็ไปเรียนต่อได้เลย
“ไปนั่งโรงอาหารกัน” ไป… ไปก็เหี้ยแล้วครับ โรงอาหารนั่นมันที่สิงสถิตของพี่ทิตย์กับเพื่อนเลยนะครับ ผมยังไม่อยากจะเจอหน้าพี่ทิตย์เลยด้วยซ้ำ ผมดันแขนไอ้พี่รหัสออกจากไหล่ผมอีกครั้งแต่มันก็กระชับเข้ามาแน่นกว่าเดิมอย่างกับจะล็อคคอผมเลยครับ ผมดิ้นขลุกขลักอย่างไม่สบอารมณ์
“ปล่อย! ไม่ไป อื้อ… แค่กๆๆ” มันปล่อยผมเป็นอิสระแล้วดีดตัวออกห่างจากผมทันทีที่ผมไอออกมาครับ เกลียดท่าทีขยักแขยงที่แสดงออกมาของมันมากเลยครับ แต่ก็ดีจะได้ออกห่างไปหน่อยผมรำคาญอยู่นิดหน่อยครับ
“ยังไม่หายอีกเหรอวะ” ผมยักไหล่ไม่สนใจแต่ไม่รู้ว่าเดินอีท่าไหนเลยมาหยุดที่ลานตรงข้ามกับโรงอาหารฝั่งด้านนอกซึ่งเป็นโรงอาหารแบบเปิดและเป็นที่อยู่ของพี่ทิตย์กับกลุ่มเพื่อนในตอนเช้าๆแบบนี้ครับ
“นานๆทีจะมาเช้าแบบนี้โคตรน่าเบื่อเลยว่ะ” ผมพยักหน้างึกงักตอบรับไปครับ สายตาก็สอดส่องระแวงว่าพี่ทิตย์จะมาอยู่แถวนี้ ไม่อยากเจอเลยจริงๆนะครับ เป็นไปได้อยากเดินไปให้ไกลจากตรงนี้แต่ที่เข้าแถวผมก็อยู่ใกล้แค่นี้เลยไม่รู้ว่าจะเดินไปที่ไหนเลยครับ
“เบื่อเหมือนกัน มานี่มา” ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเดินขึ้นไปนั่งห้อยขาบนที่กว้างๆใต้ตึกเรียนของผมที่อยู่ตรงข้ามโรงอาหารนอกพอดีครับ พี่รหัสผมเดินมานั่งเงียบอยู่ข้างๆผมไอ้ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรเลยปล่อยให้มันเงียบไปเรื่อยๆเลยครับ
“อุ่นรู้จักพี่เนยด้วยเหรอ” นี่ก็อีกคน ไม่รู้ว่าจะมาถามผมทำไม แต่เอาจริงๆผมก็รู้จุดประสงค์มันดีครับถ้ามาถามแบบนี้แสดงว่ามันต้องสนใจพี่เนยอยู่แน่ๆครับ ผมเลิกคิ้วแล้วมองหน้ามันยิ้มๆมันก็ผลักหัวผมจนผมแทบจะหงายหลังเลยครับ
“จะรู้จักดีไหมเนี่ย…” ผมพูดกวนตีนไปครับ ผมว่ามันกับพี่ทิตย์ปกติก็จะตีกันตายอยู่แล้ว แล้วตอนนี้มันก็กำลังสนใจแฟนเก่าของพี่ทิตย์อีก เป็นผมผมจะคิดว่าไอ้เหี้ยพี่รหัสมันกำลังตั้งใจกวนตีนพี่ทิตย์อยู่ชัดๆครับ
“เออๆๆ ช่างแม่งไปเหอะ” ไอ้เหี้ยพี่รหัสพูดตัดบทผมพร้อมกับเสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนเป็นสัญญาณให้เข้าแถว มันเข้าแถวที่เดียวกับพี่ทิตย์ครับเลยลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมยิ้มกวนตีนไปให้ก่อนที่จะโบกมือไล่ให้ไอ้พี่รหัสเดินไปเข้าแถวครับ
“พี่เนยหวัดดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้พี่เนยที่เดินมารอเข้าแถวครับ ไอ้เหี้ยพี่รหัสผมมันยืนนิ่งหันหน้าเข้าหาผมแล้วพึมพำด่าผมเสียงแผ่วก่อนจะหันไปมองพี่เนยที่ยืนงงแล้วยกมือรับไหว้ผมครับ
“ขี้แกล้งนะอุ่น” มันพูดกับผมก่อนที่จะเดินหายไปครับ ผมลุกขึ้นยืนบ้างแล้วเดินไปรอที่เข้าแถวห้องผม
คนยังไม่ค่อยมาเท่าไหร่เลยครับ ผมก็ได้แต่ยืนรออย่างเบื่อหน่าย คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยแว็บเดียวก็เห็นว่าแถวเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วครับ กระต่ายก็มายืนข้างผมแล้ว ผมเหลือบมองกระต่ายนิดหน่อยเพราะไม่กล้าสบตามากครับกลัวว่ากระต่ายจะหันมาต่อว่าผม
“มีอะไรหรือเปล่า หน้าเรามีอะไรติดเหรอ” แต่ผมคงจะเผลอมองนานไปจนกระต่ายหันมาสบตาผมพอดีครับ ผมผงะไปเล็กน้อยแต่ก็เลือกที่จะส่ายหน้าไปมา
“เรามีอะไรจะถาม แต่…ไว้หลังเข้าแถวดีกว่า” หัวใจผมเต้นระรัวไม่หยุดหลังจากที่กระต่ายพูดออกมา กระต่ายจะถามอะไรผมวะเนี่ย ถึงจะทิ้งให้ผมร้อนรนแบบนี้แต่กระต่ายก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีกเลยครับ
ผมร้องเพลงชาติ สวดมนต์ ทำทุกอย่างตามปกติโดยที่ข้างในผมไม่ปกติเลยสักนิดครับ กระต่ายอาจจะไม่ได้ถามเรื่องที่ผมกำลังคิดอยู่ก็ได้ครับ ผมขอให้ผมร้อนรนไปเองเถอะครับ เสียงพูดจากไมค์ที่อื้ออึงไปหมดทำให้ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบารอเวลาขึ้นห้อง
“อุ่น” ผมชะงักเท้าที่กำลังเดินขึ้นตึกดนตรีแล้วหันมองตามเสียงเรียก กระต่ายเรียกผมไว้ครับ ผมมองซ้ายทีขวาที เพื่อนที่เดินตามมาก็พากันเดินแซงผมขึ้นไปครับ กระต่ายกวักมือเรียกผมให้เดินไปหาผมก็เดินงงๆตามไปครับ
เพราะตึกดนตรีเป็นตึกเล็กๆที่มีแค่สองชั้นแล้วก็ไม่มีห้องประจำแถมยังอยู่ใกล้จากตึกหลักๆด้านหน้า เลยทำแทบจะไม่มีใครเดินผ่านมาแถวนี้เลยครับ กระต่ายยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองผมไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมาพอสมควรอยู่เหมือนกันครับ
“เราไม่อ้อมแล้วกัน อุ่นเป็นอะไรกับพี่อาทิตย์เหรอ” ผมนิ่งและรู้ตัวว่ากำลังมองกระต่ายอย่างเลิ่กลั่กเพราะยังตั้งตัวไม่ทัน ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ากระต่ายจะถามผมแบบนี้แต่ใครมันจะไปตั้งตัวทันวะ
“หมายถึงอะไรอ่ะ?” ผมถามกลับทำให้กระต่ายถอนหายใจออกมาแผ่วเบาครับ
“เป็นเกย์ก็บอกว่าเป็นดิวะ เราไม่รู้จะพูดอะไรแล้วเนี่ย เราชอบพี่อาทิตย์ แล้วเราก็ไม่คิดว่าพี่เขาเป็นแบบอุ่นหรอกนะ”
ไม่ได้เป็นแบบผม?
อืม… เหรอ? คนอื่นเขามองผมแบบนี้จริงๆใช่ไหม
“กระต่ายต้องการอะไร” ผมถามย้อนกลับไปเพราะไม่รู้จุดประสงค์ที่กระต่ายมาพูดแบบนี้ใส่ผมจริงๆครับ แปลกที่ผมไม่ได้โกรธหรือหงุดหงิดอะไรกับคำพูดกระต่ายเท่าไหร่
“เปล๊า พี่อาทิตย์เล่นอะไรไม่รู้ ตลกดี” เสียงหัวเราะแผ่วเบาก่อนที่กระต่ายจะเดินขึ้นตึกไป
เสียงฝีเท้าที่ย้ำลงกับขั้นบรรไดไม่ได้ดังอะไรมากมายแต่มันก้องอยู่ในหัวผม เสียงอื้อๆของอะไรหลายๆอย่างรอบตัวมันดูน่ารำคาญไปหมด ผมกำลังจะบ้ากับคำพูดกระต่ายทั้งที่ผมไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับมันก็ได้ น่ารำคาญ รำคาญตัวเองนี่ล่ะครับที่ชอบทำเรื่องง่ายๆให้มันวุ่นวายขึ้นมา
พี่ทิตย์แค่ล้อเล่นจริงๆใช่ไหม ขนาดกระต่ายยังรู้เลยว่ะ แล้วเมื่อคืนผมจะนอนคิดอะไรเยอะแยะไปเพื่ออะไรวะครับ ในเมื่อมันก็คงเป็นเรื่องล้อเล่นอยู่ดี
แต่พี่ทิตย์พูดย้ำอย่างกับมันเป็นเรื่องจริง อย่างกับชอบผมจริงๆยังไงยังงั้น ผมไม่ได้สนิทหรืออะไรกับพี่ทิตย์ขนาดที่ว่าจะรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่น ถ้าพี่ทิตย์แค่ล้อเล่นแล้วผมไปรอผมก็ต้องรอเก้อ แต่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วผมไม่ไปก็เท่ากับว่าปฏิเสธพี่ทิตย์ไป แล้วถ้ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วผมไป… โอย… ทางไหนก็ไม่ไหวเสียเลยครับ
ผมยกมือขึ้นแตะหน้าผากของผมเบาๆ ไอร้อนยังพอรู้สึกอยู่บ้างแต่คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วมั้งครับ ผมสะบัดหน้าไปมาแล้วสาวเท้าเร็วๆขึ้นไปห้องเรียนเพราะบังเอิญเหลือบไปเห็นอาจารย์ที่กำลังเดินไล่หลังผมขึ้นมาพอดี ยังไงก็ไม่รู้ล่ะครับ ตอนนี้ขอเรียนก่อนเรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยมาคิดก็ได้
……………………………………………………………………………………………………………………………….
ทำไม๊ ทำไมเวลามันผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ครับ ผมเผลอแป๊บเดียวก็เรียนคาบสุดท้ายแล้วครับ วันนี้ตอนเที่ยงผมไม่เจอพี่ทิตย์เหมือนหลายๆวันที่ผ่านมา แน่นอนว่ามันก็เรื่องปกติที่ควรเป็นครับเพราะคาบพักของม.ต้นกับม.ปลายมันไม่ตรงกันอยู่แล้ว ถ้าผมจะไม่เจอพี่ทิตย์มันก็ไม่แปลกเลยสักนิดครับ
แต่ก็นะ มันก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดีครับ ปกติหลายวันที่ผ่านมาผมมีคนนั่งกินข้าวด้วยแต่วันนี้ผมนั่งกินข้าวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน ก็แค่กลับไปทำอะไรแบบเดิมๆทำไมมันรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้สิครับ
ผมได้แต่เท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย เสียงซุบซิบนินทาชาวบ้านจากด้านหลังของผมเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาผมออกไป สอนไปเรื่อยๆเลยครับวันนี้ผมอยากฟังเหลือเกิน
“เดี๋ยวครูปล่อยก่อน10นาที” ไอ้… แม่งเอ๊ย ผมยกมือขึ้นขยี้หัวอย่างช่วยไม่ได้ ปกติปล่อยดคตรจะเลทแท้ๆแต่วันนี้ปล่อยเร็วเนี่ยนะ มันใช่เวลาไหมครับ สอนต่อสิสอนต่อ แล้วจะทำความเคารพทำไม ตาย ผมตายแน่ๆ ผมยังไม่พร้อมจะตัดสินใจห่าอะไรทั้งนั้นล่ะครับ
ปิ๊ง!
ผมสะดุ้งหลุดจากความวุ่นวายเล็กๆที่เริ่มก่อขึ้นในหัวผม เป็นเสียงแจ้งเตือนจากหน้าแชทเฟสครับ ผมคว้ามาดูก็ต้องวุ่นวายกับตัวเองหนักกว่าเดิม
อยู่สนามข้างตึกแล้วนะ
ผมกรอกตาไปมาแล้วโยนโทรศัพท์ลงกับโต๊ะก่อนจะฟุบตัวลงหลับตาเหมือนที่ชอบทำ ผมจะลงไปดีหรือเปล่าครับ พี่ทิตย์จะมาทำให้ผมคิดเยอะแล้วหัวเราะเยาะทีหลังหรือเปล่าก็ไม่รู้
….
แล้วอะไรคือผมทิ้งกระเป๋าไว้บนห้อง เดินตัวเปล่าลงมาใต้ตึก ผมก็แค่หงุดหงิดกับตัวองที่ตัดสินใจไม่ได้สักทีเลยเดินลงมาวนเวียนแถวตึกนี้เองล่ะน่า แต่เดินวนไปวนมาก็มาถึงทางเดินลงไปสนามหญ้าข้างตึกได้ไงก็ไม่รู้ครับ พี่ทิตย์ช่างสรรหาที่คุยจริงๆนะครับ ตรงนี้มันไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่อยู่แล้วเพราะมันเป็นแค่สนามหญ้าเล็กๆประดับตึกไว้แค่นั้น ทางเดินไปสนามมันก็มีแค่ทางจากใต้ตึกที่ผมอยู่กับช่องด้านหน้าสนามที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน คนเขาไปฝั้งคอปเปอร์เวย์กันหมดนั่นล่ะ
ผมก้าวเท้าอย่างระวังไปที่มุมตึกโดยที่ไม่ให้คนในสนามมองเห็น ใจผมเต้นระรัวจนกลัวว่าแม่งจะหลุดออกมาจากอก หน้าผมมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย เสียงอะไรก็ตามมันเข้ามาในหูผมทำให้ผมรู้ว่ามีคนกำลังเดินวนอยู่แล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผมขมวดคิ้วแน่นยืนพิงผนังมันอยู่อย่างนั้นก่อนจะหลับตาลง
ใกล้แค่นี้เอง…
เอาไงดีวะ…
เสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้ที่ๆผมยืนอยู่แต่ผมกลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ขาแม่งก้าวไม่ออกเลยครับ กลัวพี่ทิตย์เดินมาเห็นแล้วจะหน้าแตกเอาได้ครับ ถามว่าผมรู้ได้ไงว่าเป็นพี่ทิตย์ เอาเป็นว่าผมรู้แล้วกันครับ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าผมรู้ได้ไงเหมือนกัน อาจจะเป็นความรู้สึกอะไรสักอย่างมันบอกว่าเป็นอย่างนั้น
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ไม่มีท่าทางว่าพี่ทิตย์จะโผล่หน้ามาจ๊ะเอ๋กับผมที่ยืนพิงกำแพงอยู่ เริ่มเมื่อยครับ พี่ทิตย์ไม่เหนื่อยบ้างเหรอวะกับการเดินวนไปมาแบบนี้ เป็นผมคงขึ้นไปตามยันห้องแล้วครับ แต่พี่ทิตย์ไม่… พี่ทิตย์ยืนรออยู่อย่างงั้น มีเดินวนไปวนมาแล้วก็ถอนหายใจให้ผมได้ยินอยู่บ้าง
เดินออกมาดิวะ อยู่ใกล้กันขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมอยู่
แล้วผมเนี่ยเป็นบ้าอะไรไม่ยอมเดินเข้าไป
ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้รังเกียจถ้าพี่ทิตย์จะชอบผม มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดนะครับ แต่ก็นะ ผมไม่เคยมีแฟนเลยสักคนก็จริง ผมก็ยังรู้สึกว่าผมชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายอยู่ดี ที่ผมไม่ได้รังเกียจพี่ทิตย์ไม่ได้หมายความว่าผมพิศวาสพี่ทิตย์อะไรขนาดนั้นนี่ครับ
ยอมรับว่ามีบ้างที่รู้สึกว่ามันดีกว่าการอยู่คนเดียว มันไม่เงียบ ไม่เหงา แล้วก็โคตรจะรู้สึกดี พี่ทิตย์ให้อะไรผมหลายอย่างแล้วที่ผมให้พี่ทิตย์ก่อนมันเทียบไม่ติดเลยสักนิดครับ
ถ้าผมอยากปฏิเสธมีสองทางคือไปจากตรงนี้กับเดินไปบอกว่าผมไม่อยากเป็นอะไรกับพี่ทิตย์มากกว่าตอนนี้ แต่เพราะผมสับสนผมเลยไปทางไหนไม่ได้ ผมทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าพี่ทิตย์มาเห็นผมอาจจะเป็นเรื่องไปเรื่องอื่น หรืออาจจะยิ้มให้?
ที่ทำอยู่ตอนนี้พี่ทิตย์อาจจะคิดว่าผมปฏิเสธไปแล้วก็ได้ หึ
ปิ๊ง!
ผมสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจทันทีที่เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ผมดังขึ้น ทั้งที่ปกติผมปิดเสียงไว้แท้ๆแต่วันนี้ผมเปิดตั้งแต่อยู่บนห้องเลยลืมปิดมันครับ ผมคว้ามันมาดูก็เห็นว่าเป็นพี่ทิตย์ที่ทักมาอีกครั้งครับ
ขอโทษที่วุ่นวาย
ไม่ใช่แล้วครับ วุ่นวายบ้าอะไรวะ ถ้าผมไม่คิดว่ามันน่ารำคาญมันก็ไม่ใช่พี่ทิตย์วุ่นวายไม่ใช่เหรอ ทำไมพี่ทิตย์ต้องคิดเองเออเองแบบนี้ด้วยวะ หัวใจผมเต้นรัวเพราะคนในสนามเหมือนจะกำลังเดินกลับเข้ามาในตึก ถึงผมวิ่งออกไปตอนนี้แม่งก็คงหนีไม่ทันอยู่แล้ว
“อุ่น ทำไรตรงนั้นวะ” ไอ้พี่รหัส!! มาได้ไม่ถูกที่ไม่ถูกทางมากเลยครับ เรียกชื่อผมเสียงดังขนาดนี้พี่ทิตย์รู้หมดแล้วมั้งครับว่าผมอยู่ตรงนี้
“ทำไมอ่ะ ไปส่งหน่อยเร็ว” พอผมยกมือขึ้นจุ๊ปากมันก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัยแล้วก็ถามผมขึ้นมาทันทีครับ มันเงียบไม่เป็นหรือไงไม่รู้ ผมส่งสายตาเหมือนดุแล้วก็หันหลังไปมองก็เห็นพี่ทิตย์
ครับ พี่ทิตย์นั่นแหละอยู่ด้านหลังผมเลยครับ
“ไปดิ”
“ไปไหน”
“จะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ จะไปส่งอยู่นี่ไง” ผมคว้ามือมันมาจับไว้แล้วออกแรงดึงไอ้พี่รหัสที่ไม่ยอมขยับตัวไปไหนเลยครับ แล้วไหนบอกให้ไปส่งไงวะ
พี่ทิตย์แม่งก็ไม่ขยับไปไหนเลยครับ ยืนมองผมอยู่นั่นแหละ อึดอัดนะเว้ย ผมกดอ่านประโยคนั้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย หน้าจอแชทยังค้างอยู่ในมือข้างที่ว่างของผมอยู่เลยครับ ผมปรับสีหน้าตัวเองให้ปกติที่สุดแล้วมองหน้าพี่ทิตย์นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
เรื่องที่ผมถนัดอีกอย่างก็อื่นการทำหน้าที่ดูหยิ่งแบบนี้ล่ะครับ ผมถึงได้ไม่มีใครคบไง
“มึงเรียนเคมีกับใครวะ ทำแพลนแลปยัง ลอกมั่งดิ” ไอ้พี่บ้านี่ก็ไม่รู้เวล่ำเวลาเลยครับ ผมจะหนีพี่ทิตย์โว้ยย เข้าใจสถานการณ์บ้างเห๊อะ
“ยังไม่ได้ทำ” ตอบมันแล้วมองผมด้วยสายตาแบบนี้ทำไมไม่รู้ครับ มันเหมือนผิดหวัง แล้วก็น้อยใจ มันแฝงอะไรหลายๆอย่างแต่ที่แน่ๆคือผมเห็นความผิดหวังชัดเจนที่สุด
ผมผิดด้วยเหรอ? ผมผิดตรงไหนล่ะ ก็ผมไม่รู้นี่ว่าต้องทำยังไง แล้วผมก็ไม่กล้าออกไปหาพี่ทิตย์แค่นั้นเอง
“ทำเสร็จแล้วขอหน่อย”
“เออ”
“พี่ทิตย์…” ผมเรียกไปทั้งที่ตัวเองยังกล้าๆกลัวๆที่จะทัก พี่ทิตย์เลิกคิ้วแทนที่จะขานรับ หน้าที่ปกติจะยิ้มให้ผมมันแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยๆจนผมรู้สึกไม่ดี
“ของวันนี้อ่ะ ยังไม่เห็นคืนเลย” ยังมีหน้าไปทวงเขาอีกไอ้ห่า!!!
“คิดว่าไม่เอาเลยทิ้งไปแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ใหม่ก็ได้” นิ่งเกินไปแล้วครับ ผมจะพูดยังไงดีวะ ผมไม่ได้รังเกียจพี่เว้ย แต่ผมไม่กล้าพอแค่นั่นเอง แล้วก็ไม่คิดว่าพี่ทิตย์จะจริงจัง คิดว่าอาจจะแค่ล้อเล่น ทำไมผลมันถึงได้ออกมาแบบนี้ได้วะ
ผมได้แต่กะพริบตาปริบๆมองหน้าพี่ทิตย์ พี่ทิตย์ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยครับ เดินผ่านผมกับไอ้พี่รหัสไปเงียบๆ ทำไมผมรู้สึกแย่ได้ขนาดนี้วะ ผมจะทำยังไงดีครับใครก็ได้บอกผมทีเถอะ ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆนะ ผมรู้ว่าผมไม่ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ แต่มันไม่รู้จะทำอะไรแล้วจริงๆนะครับ
“พี่กลับไปก่อนไป” ผมดึงมือไอ้พี่รหัสผมให้ออกตัวเดินมันยกมือขึ้นเกาหัวแบบงงๆผมเลยโบกมือไล่ครับ ไอ้พี่รหัสผมมันก็เดินไปอย่างว่าง่ายก่อนที่จะบอกลาผม ผมหันกลับไปอีกทีพี่ทิตย์ก็เดินหายไปไหนก็ไม่รู้แล้วครับ แต่ที่แน่ๆคือพี่ทิตย์ยังอยู่ในโรงเรียนนี่แหละ
ผมทรุดตัวลงนั่งกับบันไดสองสามขั้นที่พาลงไปสนามข้างตึก เอาหัวพิงกับกำแพงให้ช่วยพยุงตัวผมไว้ หงุดหงิดตัวเองชิบหายเลยครับ ผมกัดปากตัวเองอย่างไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกยังไง
ผมคิดถูกหรือเปล่าที่ให้พี่ทิตย์ยืมห้าสิบบาทในวันนั้น
ผมสะบัดหัวไปมาเบาๆแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนหน้าไทม์ไลน์เฟสของผมไปเรื่อยก็เจอโพสของคนที่ทำให้ผมนั่งเป็นคนบ้าอยู่อย่างนี้
Athit Theeramethakul
รักเขาข้างเดียวแม่งเจ็บว่ะ
ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วลุกพรวดขึ้นยืนครับ ไม่รู้จะอยู่ตรงนี้ไปทำไม แหม ลุกเร็วไปหน่อยหน้ามืดเลยครับ ผมหลับตาแน่นให้ความมัวๆมืดๆของภาพหายไปก่อนจะกะพริบตาถี่ๆอีกครั้ง ที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือพี่ทิตย์ตัวเป็นๆที่ตอนแรกเดินหายไปไหนไม่รู้แต่ตอนนี้กลับมานอยู่ตรงหน้าผม
“พี่ทิตย์…” ผมพึมพำออกมาแผ่วเบา สายตาที่พี่ทิตย์มองผมยังเหมือนเดิม สายตาของคนที่ผิดหวัง ผมเงียบในขณะที่พี่ทิตย์ก็เงียบเหมือนกัน
ผมจะทำไงดี?
ใครก็ได้บอกผมหน่อย
ผมมีอะไรในหัวมากมายที่พูดออกมาไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว มันอึดอัดไปหมด เพราะพี่ทิตย์คนเดียวที่ทำให้ผมต้องมาเป็นแบบนี้ ผมตวัดตามองค้อนไปอย่างไร้เหตุผลแต่พี่ทิตย์ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาให้ผมเห็นนอกจากแววตาแบบเดิมๆที่ทำให้ผมรู้สึกแย่
“ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้เหรอ”
“ไม่บอกชอบผมไม่ได้เหรอ”
“แค่ทำเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ”
ผมกลั้นใจพูดออกไป แต่แม่งเสือกเป็นประโยคคำถามที่แน่นอนว่าผมไม่ได้ต้องการคำตอบหรอกครับ มันมาจากความรู้สึกของผมจริงๆ ผมไม่อยากได้ความรู้สึกแบบนี้ แต่ผมชอบความรู้สึกของหลายๆวันที่ผ่านมา
“แต่พี่ชอบอุ่นว่ะ”
“ให้โอกาสพี่ได้ไหม”
________________________________________________________________________________________
ช่วงนี้คนแต่งอารมณ์ขึ้นๆลงๆเลยไม่เคยได้แต่งเท่าไหร่ แต่ก็รับปั่นมาลงแล้วค่ะ พรุ่งนี้สอบกลางภาคซะด้วยT_T
อย่าเพิ่งโกรธน้องอุ่นกันนะคะ แฮร่
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ ทุกๆยอดวิว ทุกๆบวกเป็ด ทุกๆสิ่งเลยนะคะ
ใครไม่มีล็อคอินของเล้าเป็ดเราฝากแท็ต #น้องครับยืมตังหน่อย ไว้ด้วยนะคะ
:hao7: :bye2:
-
น้องอุ่นก็แค่สับสน ลังเล ไม่แน่ใจ แต่รู้สึกดีดีน่ะมีให้พี่ทิตย์อยู่แล้ว สู้ๆนะพี่ทิตย์
-
สงสารพี่ทิตย์เลยงานนี้ น้องอุ่นยังลังเล สับสนอยู่ แต่ชอบแล้วก็รอหน่อยนะ ใจตรงกันแล้วอ่ะ :katai2-1:
-
อุ่นเริ่มงี่เง่าละ ถ้ายังสับสน ลังเล ก็บอกไปตรงๆ ไม่ใช่มาเงียบ แล้วตัวแบบนี้ คนรอน่ะรอได้ แต่แค่ชัดเจนบ้างว่าอยากให้เพราะอะไร ตอนนี้อาทิตย์น่าสงสารไปเต็ม เราไม่อยากจะนึกเลย ถ้าทะเลาะ อุ่นโกรธขึ้นมา มันวุ่นวายขนาดไหนเพราะอุ่นไม่พูดนี่แหละ
-
พี่ทิตย์น้องมันยังเด็ก มันยังไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ ไม่แปลกใจหรอกที่อุ่นจะลังเล สับสน พี่ทิตย์ให้เวลาน้องหน่อย
-
โถ เด็กหนอเด็ก จะให้น้องคิดยังไงคะ? น้องก็มีความรู้สึกดีๆให้พี่แต่น้องก็ไม่อยากเปลี่ยนแปลง น้องสับสน ยังไม่รู้ว่าจะคิดยังไง น้องก็ไม่อยากเสียพี่ไปแต่น้องก็ไม่ได้เข้าใจ แน่ใจ อยากเป็นแบบที่พี่ต้องการ กระต่ายยิ่งมาหยอดไว้แบบนั้นด้วย ที่สำคัญพี่อาทิตย์เป็นผู้ชายนะคะ โลกของน้องก็คงหมุนติ้วๆเหมือนกับว่าน้องตามโลกไม่ทัน ที่น้องยืนอยู่นั่นก็คือ คอมฟอร์ทโซนดีๆนี่เอง
-
อุ่นมันยังสับสน ให้เวลาอีกสักนิดดดดดด
-
พี่ทิตย์สู้ว้อย ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
แอบใบ้ให้ว่าแม่ยายไฟเขียว :)
-
พี่ทิตย์สู้ๆ อย่าเพิ่งถอดใจนะ
น้องอุ่นแค่สับสน
:ped149:
-
ทำไมหน่วงๆ แบบนี้เนี่ย T^T
-
ให้กำลังใจคนแต่งแล้วกัน เห้อออ
-
น้องอุ่นคงยังสับสนตามอายุและระยะเวลาการจีบ
พี่ทิตย์บอกว่าชอบ แล้วให้อุ่นตัดสินใจเร็วไป
น่าจะให้เวลาน้องอีกหน่อย จีบต่ออีกนิดก็ได้
-
สงสารพี่ทิตย์อ่ะ
-
วัยรุ่นสับสนในตัวเองก็ไม่ใช่ แล้วอุ่นเป็นอะไร ให้เวลาน้องอุ่นหน่อยสิ อาทิตย์ น้องเขาตั้งตัวไม่ติด รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะ
-
น้องอุ่นลูกกกกก :katai1:
-
พี่ทิตย์ของแบบนี้ต้องใช้เวลาพี่จีบน้องนานแค่ไหนห่ะ ให้เวลาน้องอีกหน่อย
น้องอุ่นยังสับสนอยู่ยังไม่เข้าใจตัวเอง ต้องให้เวลาน้อยหน่อยเนอะพี่อาทิตย์
ค่อยๆ จีบไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ติดเองล่ะตอนนี้น้องก็รู้สึกดีแล้วนะ รออีกนิดก็สมหวังแน่ๆ
-
:เฮ้อ:
-
ลองดูสักครั้งมั้ยน้องอุ่น
ลองเปิดใจดูสักครั้ง
พี่อาทิตย์แมนมาก ในที่สุดก็สารภาพออกมาจนได้
เอาใจช่วยนะ
-
แอบสงสารพี่ทิตย์อ่ะ แต่อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ อย่าเพิ่งหมดหวัง
อุ่นมันยังสับสนอยู่ ให้เวลาน้องหน่อยน๊า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao4: ก็อุ่นไม่เคยนิ อุ่นสับสนอ่ะ~
-
อุ่นจะว่าไงล่ะเนี่ย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่ทิตย์สู้ๆน้าาา น้องยังสับสนอยู่พี่ต้องหนักแน่นเข้าไว้ :mew6:
-
:mew6:
อุ่นไม่มั่นใจ พี่ทิตย์ก็อย่าถอดใจนะ
ลุ้นมากๆ
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากกก
ดำเนินเรื่องได้น่ารัก
แต่มาอ่านตอนดราม่าแล้วรู้สึกสงสารอาทิตย์
เฮ้อ.. แต่อุ่นสับสนด้วยแหละ ต้องใช้เวลาอ่ะ
-
อุ่นเอ้ย..คงสับสน พี่ทิตย์ให้เวลาน้องหน่อย
-
อุ่นหนูแค่สับสนลูก หนูลองเปิดโอกาสให้พี่เค้าดูก็ได้นะ ลองดูใจกันไปเรื่อยๆ จริงๆแล้วหนูเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะ สู้ๆนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยทั้งพี่ทิตย์ทั้งน้องอุ่นเลยนะลูก
แม่ป้าขอให้พวกหนูผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้
เพื่อจะได้มีความรักสดใสกรุบกริบให้แม่ป้าได้ชื่นใจกันโดยถ้วนทั่วนะลูก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ สู้ๆนะคะ ^^
-
อาทิตย์สู้ๆ o13
-
อุ่นตอบตกลงไปเลย
-
:-[ :katai4: :mew2:
-
เข้าใจความรู้สึกของน้องอุ่นมากๆ
เข้าใจความรู้สึกของพี่อาทิตย์ด้วย
เขียนได้ดีมากๆเลยค่ะ อินมาก ฮืออ อึดอัดแทน
แต่พี่รหัสเนี่ยต้องมีอะไรแน่ๆเลย อยากรู้
-
พี่ทิตย์สู้ๆ
-
พี่ทิตย์สู้ๆ
-
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
พี่ทิตย์ต้องสู้นะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แงงงงงงงงงงง้น้องอุ่น เราเข้าใจอุ่นนะมันสับสนอ่ะ ทำไรไม่ถูก แต่เราก็เข้าใจพี่่อาทิตย์ด้วย
ฮือออ อ่านแล้วอึดอัด มาต่อไวๆ น้าา :ling1: :ling1:
-
คืนครั้งที่11 น้ำอุ่นเป็นเด็กขี้หวงนะ ☻✿
“ก..ก็แล้วผมต้องทำยังไงล่ะ”
พี่ทิตย์พูดบอกชอบผมอีกครั้งจากเมื่อวาน ผมก็สมองรวนพูดตะกุกตะกักมือไม้ก็ดูเกะกะไม่รู้จะเอาไปวางส่วนไหนดีเลยครับ อากาศรอบข้างร้อนขึ้นพิลึกเลยครับ เหงื่อผมไหลตามกรอบหน้าสร้างความน่ารำคาญขึ้นอีกนิดหน่อย ทั้งกระวนกระวายทั้งตื่นเต้น ความรู้สึกมากมายที่ไม่จำเป็นมันวนอยู่ในหัวผมตลอดเวลาเลยครับ
“มาใกล้ๆหน่อย” ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วก็โดนผลักหัวเบาๆพร้อมกับที่พี่ทิตย์หัวเราะออกมาเสียงแผ่วครับ ผมยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองอย่างนึกหมั่นไส้บอกให้ผมเข้าไปใกล้แล้วก็มาผลักหัวผมแบบนี้เนี่ยนะครับ
“ทำไมน่ารักแบบนี้วะ” ผมเอ๋อไปนิดหน่อยทันทีที่พี่ทิตย์พึมพำมันออกมาครับ
“อะไร” ไอ้ผมก็บ่นออกไปด้วยความหงุดหงิดเพราะพี่ทิตย์ยืนกอดอกมองหน้าผมนิ่งอย่างกับมีอะไรติดหน้าผม หรือมีจริงๆวะเนี่ย ผมเอามือลูบหน้าตัวเองแบบงงๆก็เห็นว่ามันไม่น่าจะมีอะไรติดอยู่แม้แต่นิดเดียว ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาอย่างไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว
“ถ้าพี่นะ… พี่ชอบอุ่น พี่ก็เลยอยากใกล้อุ่นมากขึ้น” ครั้งที่สามแล้ว… ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงออกไปให้พี่ทิตย์เห็นเลยครับ ผมไม่ได้รู้สึกเขินเลยสักนิด แต่กลับหวั่นไหวและรู้สึกวูบๆในอกหลังจากที่พี่ทิตย์บอกมันซ้ำๆ พูดออกมาได้หน้าตาเฉยเกินไปแล้วโว้ยยย
“แล้วไง” ผมก็ตีมึนตอบไปแค่นั้นพี่ทิตย์ก็ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ถ้ามันเป็นกรณีของอุ่น อุ่นก็ต้องเลือกว่าจะทำยังไงกับพี่ดี หืม?” ผมขมวดคิ้วพันกันแน่น ทำยังไงกับพี่ทิตย์ดี? หัวสมองเล็กๆของผมครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไป เอ๊ะ แล้วผมต้องเอายังไงวะ ผมต้องคิดถึงอะไรล่ะครับ
“เอาเหมือนเดิม เอาเหมือนเมื่อวานไม่ได้เหรอ” ผมพูดเหมือนจะเสนอความคิดโง่ๆออกไปสีหน้าของพี่ทิตย์เปลี่ยนไปแว๊บหนึ่งก่อนจะกลับมายิ้มแห้งๆแบบเดิม ผมเรียกร้องมากเกินไปเหรอครับ มันคงเป็นอะไรที่เห็นแก่ตัวแล้วก็เอาแต่ได้มากจริงๆนั่นล่ะครับ
“พี่ทุ่มเทให้อุ่นแล้วถ้าเกิดอุ่นไม่เห็นค่ามันเลย ไม่สงสารพี่หน่อยเหรอ” ผมจิ๊ปากออกมาแล้วก็เงียบครับ เงียบไปหมด ทุกอย่างเงียบลงอย่างโคตรจะอึดอัด
“งั้นขอเวลาเพิ่มหน่อยได้ไหมล่ะ!” ผมพูดออกไปเสียงดังโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ทิตย์เบิกตากว้างเหมือนตกใจที่อยู่ๆผมก็ตะโกนออกไปแบบนั้น อย่าว่าแต่พี่ทิตย์เลยครับ ผมเองยังตกใจเลย พูดบ้าอะไรออกไปก็ไม่รู้ แต่ผิดที่พี่ทิตย์เลยครับ ไม่รู้แหละ พี่ทิตย์กดดันผมชัดๆ
“พี่ตั้งความหวังได้ใช่ไหม” ผมพยักหน้าขึ้นลงส่งๆไปพี่ทิตย์ก็เขยิบเข้ามาใกล้ ผมชี้นิ้วแล้วรีบอ้าปากร้องห้ามทันทีครับ
“ทำอะไร”
“ขอกอดหน่อยสิ” พี่ทิตย์พูดออกมาหน้าตายมากเลยครับ ผมกลอกตาไปมาแล้วชี้นิ้วอยู่อย่างนั้นเพื่อไม่ให้พี่ทิตย์เขยิบเข้ามาใกล้มากกว่านี้ พี่ทิตย์ยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้แล้วยิ้มออกมาผมเลยหัวเราะขำท่าทางของพี่ทิตย์ครับ ท่าทางว่ามันคงไปได้สวยแล้วล่ะครับแบบนี้
“ออกไปไกลๆเลย” ผมบุ้ยปากให้พี่ทิตย์เดินออกไปพี่ทิตย์ก็ว่าง่ายเดินถอยหลังขึ้นไปยืนอยู่ในพื้นที่หน้าบันไดขึ้นตึกครับ
“น้องคะ” ผมหนซ้านหันขวาทันทีก็เห็นพี่ม.6เดินมาทางผมกับพี่ทิตย์ครับ แล้วไอ้น้องที่ว่านั่นน่ะน้องไหนครับ แต่ผมไม่ได้ไปรู้จักใครอยู่แล้วก็คงจะเรียกพี่ทิตย์มั้งครับ
“น้องที่จัดฟันอ่ะน้องง เดินขบวนให้พี่ได้ไหม” หือ? ไอ้เหล็กที่อยู่ที่ปากทำให้ผมรู้ว่าพี่เขาหมายถึงผมครับ ผมยืนโง่ๆอยู่แบบนั้นจนพี่เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“เอ่อ…” ผมพูดอะไรไม่ออกครับ อยู่ๆมีคนจะมาจับเดินขบวนกีฬาสีเนี่ยนะครับ ปกติผมจืดจางจะตายครับ แทบจะไม่มีบทบาทอะไรกับกีฬาสีเลยด้วย ผมอยากปฏิเสธไปแต่ไม่รู้จะพูดยังไงดีครับพี่เขาแทบจะยกมือไหว้ผมอยู่แล้วด้วยซ้ำ ตัวช่วยผมยืนทำหน้าเรียบเฉยมองผมสลับกับพี่เขา
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่ทิตย์เพื่อขอความช่วยเหลือครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วมองผมแล้วก็ร้องอ๋อออกมาเบาๆ
“น้องเขาไม่อยากเดินอ่ะพี่ จะมาบังคับกันทำไมครับ” โอ๊ยยย ไอ้พี่ทิตย์นี่ก็พูดตรงเหลือเกินครับ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆออกไปอย่างไม่รู้จะแก้ตัวให้พี่ทิตย์ยังไงดีเลยครับ พี่เขาเงิบไปเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามองกันเองแล้วพึมพำบ่นอะไรไม่รู้ก่อนจะเดินหายไปครับ
“พี่รู้จักเขาเหรอ” พี่ทิตย์ส่ายหน้าไปมา ผมควรชินหรือเปล่าครับ ครั้งที่แล้วมีคนขี่มอเตอร์ไซค์จะชนผมพี่ทิตย์ตะโกนด่าไป แต่พอถามว่ารู้จักเขาด้วยเหรอคำตอบก็คือไม่ครับ จนถึงตอนนี้ผมก็คิดว่าพี่ทิตย์เป็นคนเข้าใจยากเหมือนเดิมเลยครับ
“ทีหลังไม่ต้องเดินไปไหนมาไหนบ่อยนะ” ผมขมวดคิ้วแน่นครับ ผมเดินไปไหนมาไหนบ่อยเสียเมื่อไหร่ครับ แทบไม่ได้ไปไหนด้วยซ้ำ วันๆนั่งเรียนโง่ๆอยู่ในห้องก็ขี้เกียจมากพอแล้วครับ
“ทำไม” ปากผมก็ถามกันเงียบไปงั้นละครับ ผมไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรแล้วใจผมก็นึกไปหากระเป๋าที่วางไว้บนห้องแล้วครับ แต่ถึงผมจะไม่ได้ต้องการคำตอบแต่พี่ทิตย์กลับตอบมา
“พี่หวง” มันใช่ที่มาพูดอะไรแบบนี้ไหมวะ ผมแสร้งทำหน้าบึ้งใส่ไปแล้วพ่นลมหายใจออกมาให้รู้ว่าผมไม่ชอบครับ ผมพาลด้วย พี่ทิตย์จะพูดอะไรเยอะแยะก็ไม่รู้ครับ ผมพาลไปหมดไม่รู้จะทำหน้ายังไง ไม่รู้จะวางตัวยังไง แล้วก็แสดงออกมาด้วยการโวยวายและงี่เง่าแทนที่จะเงียบครับ
“พี่ทิตย์จะกลับบ้านยัง” ผมเลิกคิ้วถามทำเมินที่พี่ทิตย์พูด พี่ทิตย์ยกนาฬิกาขึ้นดูผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาบ้างครับ ใกล้ถึงเวลารถผมออกแล้วสิ
“พี่กลับตอนไหนก็ได้ แล้วอุ่นล่ะ กระเป๋า?” พี่ทิตย์ขี่มอเตอร์ไซค์มาเองนี่นา ผมนึกขึ้นได้ก็โบกมือลาแล้ววิ่งขึ้นตึกเพื่อไปเอากระเป๋าตัวเองบนห้องครับ
เอาจริงๆคือผมไม่คิดว่าพี่ทิตย์จะรอผมอยู่ด้านล่างแล้วไปส่งผมที่รถตู้ พี่ทิตย์จริงจังใช่ไหมครับ ที่พี่ทิตย์ทำแบบนี้ผมแน่ใจได้แล้วใช่ไหมครับว่าพี่ทิตย์ไม่ได้แค่ล้อเล่นกับผม ผมคิดว่าวันนี้ผมจะไม่ได้อะไรคืนจากพี่ทิตย์เพราะว่ามันเป็นห้าบาทสุดท้ายแล้ว แต่ตอนที่พี่ทิตย์มาส่งผมพี่ทิตย์ก็ให้ผมมาครับ
มันเป็นอะไรรู้ไหมครับ?
มาม่าซองนึงครับ
แม่งเอ๊ยยย ผมทั้งขำทั้งเงิบตอนที่พี่ทิตย์ยื่นห่อมาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำใสแสนคลาสสิคมาให้ผม พี่ทิตย์บออกว่าเห็นผมหงุดหงิดบ่อยขึ้น โมโหหิวหรือเปล่า เอาไปกินให้อิ่มนะ แล้วก็หัวเราะอัดหน้าผมครับ
ถึงจะแสร้งไม่พอใจใส่พี่ทิตย์ยังไงมาม่าห่อนั้นก็กลายมาเป็นมาม่าที่อยู่บนชามของผมไปเสียแล้วครับ
ข่าวในโทรทัศน์ยังพูดไปเรื่อยโดยที่ไม่สนใจว่าผมฟังมันหรือเปล่า และแน่นอนว่าถ้าสนใจก็บ้าแล้วครับ ผมใช้ส้อมในมือเขี่ยเส้นมาม่าขึ้นเข้าปากแล้วก็หันไปสบตากับแม่ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างผมพอดีครับ แม่เหมือนมีอะไรจะพูดแต่กลับยิ้มออกมาแทน ไอ้ผมก็งงสิครับ ขมวดคิ้วแน่นจ้องหน้าแม่กดดันให้พูดออกมา
“ว่าไงล่ะเรา ไอ้พี่นั่นน่ะ” แม่เลิกคิ้วถามผม ผมวางชามมาม่าลงกับโต๊ะแล้วยกขาขึ้นนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาแม่พร้อมเอียงคอไปมา กลอกตานึกหาคำพูดที่จะเล่าให้แม่ฟังแต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ทุกอย่างมันดูคลุมเครืออยู่ยังไงก็ไม่รู้สิครับ แต่ถามว่ามันดีไหม ผมก็ว่ามันไม่ได้แย่อะไร
“แม่อยากได้คำตอบแบบไหนอ่ะ” ผมพูดย้อนกวนแม่ไปงั้นนั่นล่ะครับ แม่ยกมือขึ้นเขกหัวผมเบาๆ ไอ้ผมก็แกล้งร้องโอดโอยออกมาพร้อมยิ้มขำไปด้วย แม่ชี้หน้าคาดโทษผมผมเลยหยุดเล่นครับ
“ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง… อือ ก็เลยขอเวลาไป” แม่ฟังผมไปพยักหน้ารับคำผมไป สักพักผมหยุดพูดแม่ก็เงียบไปครับ ผมไม่รู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าทำให้แม่ผิดหวังในตัวผมไปแล้วหรือเปล่า หรือว่าผมไม่ควรเอาเรื่องพวกนี้มาปรึกษาแม่เหรอครับ
“อุ่นฟังแม่นะ อุ่นรักใครแม่ก็รัก แต่แม่อยากให้อุ่นคิดดีๆแล้วกัน แม่รู้แม่พูดอะไรไปแม่ก็ไปห้ามความคิดอุ่นไม่ได้หรอก” ผมเงียบ แม่ก็ลูบหัวผมแผ่วเบา ผมก็รู้สึกผิดสิครับ ทำไงได้ล่ะ ผมรู้ว่าแม่กำลังฝืนพูดอยู่แน่ๆคนเป็นแม่ลูกกันทำไมจะดูไม่ออกล่ะครับ
“ผมก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกแม่” แม่เงียบไปเลยครับ ผมแม่งโคตรนิสัยเสียเลย นี่แม่นะเว้ยจะมาพูดประชดประชันอะไรวะน้ำอุ๊นน
“อะไร อย่ามาเหวี่ยงแม่นะอุ่น เอาเถ๊อะ ทำอะไรก็ทำ ว่าแต่พี่เขาเป็นไง ชื่ออะไร” ผมเงียบไปพักนึงแล้วก็โคลงหัวไปมาอย่างใช้ความคิดก่อนจะยิ้มเผล้ออกมา
“ชื่ออาทิตย์… อยู่ม.4 เป็นคนยังไง? ไม่รู้จะพูดยังไงเลยแม่ พี่เขาก็… ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ ชอบโดดเรียนมานั่งกินข้าวพร้อมผมแทบทุกวันจนผมงงว่ามันว่างขนาดนั้นเลยเหรอ ชอบพูดอะไรแปลกๆที่ผมฟังแล้วไม่เข้าใจ แต่มันก็ดีอ่ะแม่ อย่างน้อยก็มีคนสนใจบ้าง”
“ชอบเขาแล้วล่ะสิเรา” หือ? ผมกะพริบตาปริบๆมองแม่อย่างสงสัย แล้วเบ้ปากออกมา
“อะไรของแม่เนี่ย” ผมบ่นพึมพำใส่แม่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อครับ แม่เงียบแล้วก็ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ไอ้ผมก็ได้แต่มองแม่ตาปริบๆครับ แม่เหมือนพยายามจะทำความเข้าใจตัวผมให้มากขึ้น ผมจะทำไงต่อดีล่ะครับ รู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกแล้วด้วย
“อย่าให้เสียเรื่องเรียนแล้วกันนะอุ่น พี่เขาด้วย” พูดอย่างกับผมคบกับพี่ทิตย์แล้วยังไงยังงั้นเลยครับ ทั้งๆตอนนี้สถานะมันไม่ได้ชัดเจนอะไรขนาดนั้นสักหน่อยนี่ครับ อย่างน้อยๆผมก็ไม่เคยบอกความในใจที่ไม่รู้ว่าเป็นยังไงเหมือนกันให้พี่ทิตย์รู้เลยนะครับ
“แม่ว่าอุ่นหล่อขึ้นไหม มีคนจะเอาลูกชายแม่ไปเดินขบวนด้วย” ผมชูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้อยู่ตรงคางแล้วยิ้มยิงฟันให้คุณนายเขาเห็น แม่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาผมเลยหุบยิ้มแล้วหัวเราะออกมาแทนครับ
“ภูมิใจมากไหมล่ะ แม่ว่าดูติ้งต๊องขึ้นเยอะเลย” ดีกว่าโดนด่าว่าหน้าตุ๊ดแล้วกันครับ แต่ผมก็ว่าผมหล่อขึ้นเหมือนกันนา ก็พอตัวครับ หลงตัวเองอยู่พอตัว โธ่ ใครจะไปหล่อเหมือนพี่ทิตย์ล่ะครับ
“ลูกชายแม่ออกจะหน้าตาดี” ผมก็พล่ามๆไปครับ มือก็เขี่ยเส้นมาม่าที่เริ่มอืดเพราะคุยกับแม่นานไปหน่อย แม่หัวเราะเหมือนหมั่นไส้ผมออกมาครับ ไอ้ผมก็หัวเราะตามแล้วเอามาม่าเข้าปาก
“แล้วนี่ขั้นไหนกันแล้วล่ะ” ผมเผลอปล่อยชามกระแทกโต๊ะเสียงดังจนผมสะดุ้งเอง มือหนักๆของแม่ก็ฟาดลงที่แขนผมทันทีพร้อมทำหน้าดุใส่ผมครับ
“โอ๊ย เจ็บนะแม่”
“ทำไมไม่วางดีๆเล่าแม่แค่ถามเฉยๆจะตกใจทำไม” ผมทำปากขมุบขมิบบ่นตามแม่พูดก็กลัวว่าจะโดนอีกครั้งเลยหยุดแล้วเด้งตัวเอาหัววางแนบไปกับโซฟาครับ
“ขั้นไหนก็ไม่รู้ พี่เขาบอกให้ผมตัดสินใจ แล้วผมก็ขอเวลามานี่ไง” แม่พยักหน้ารับผมก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆครับ คิดแล้วก็เครียด ไม่รู้ว่าจะยืดเวลาได้ถึงเมื่อไหร่ แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะเข้าใจความรู้สึกตัวเองสักทีว่าตกลงผมคิดยังไงกับพี่ทิตย์กันแน่
ว่าแต่พี่ทิตย์ก็คืนผมครบแล้วนี่นา แล้วพี่ทิตย์จะทำยังไงต่อล่ะ ผมต้องให้ยืมเพิ่มไหม
ผมกลัว กลัวว่าพี่ทิตย์จะไม่เหมือนเดิม เพราะนอกจากหัวเราะแล้วพี่ทิตย์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากที่คืนครบห้าสิบแล้ว
……………………………………………………………………………………………..
“เอาอีกแล้วหรอแก๊!!” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์เพราะเสียงแหลมปรี๊ดของเพื่อนร่วมห้องผมที่อยู่ๆก็ตะโกนโวยวายขึ้นมาหลังจากซุบซิบและดูจอโทรศัพท์กันครับ
“ก็ขอเล่นตัวหน่อยไม่ได้เหรอ” เพื่อนเธออีกคนบ่นพึมพำแล้วเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากระโปรงตามปกติครับ ผมละสายตาจากใบงานกลุ่มตรงหน้าขึ้นมองสองคนนั้นที่นั่งตรงข้ามผมไปมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรครับ
“อะไรกันวะ” เพื่อนแกงค์หลังห้องอีกคนเงยหน้าจากการตอบคำถามใบงานกลุ่มครับ แล้วพวกเธอก็หันไปสนใจโทรศัพท์ของเพื่อนคนนั้นกันหมดเลยครับ ผมกับเพื่อนโต๊ะข้างๆหันมายิ้มให้กับแบบงงๆแล้วก็เลยเอาใบงานมาอ่านทวนดูแล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนต่อให้ครับ
“มันไม่ตอบไลน์พี่เขาอีกแล้วอะดิ เล่นตัวชิบหาย” แล้วเสียงก็ดังเข้าหูผมเรื่อยๆจนถึงผมไม่อยากรู้ก็ต้องรู้จนได้น่ะสิครับ ตอนนี้สรุปใจความได้ว่าเจ้าของเครื่องไม่ได้ตอบไลน์พี่ที่มาจีบหลายครั้งแล้วครับ คนอื่นก็รุมแซวนู่นนี่กันตามปกติของพวกเธอล่ะครับ
“เล่นตัวมากๆระวังเขาจะไปทุ่มให้คนอื่นแทนนะยะ”
ผมนิ่ง… ประโยคที่เธอพูดหยอกล้อกันเล่นแต่มันกลับมากระแทกหน้าผมยังไงก็ไม่รู้ครับ ที่ผมยืดเวลาอยู่เนี่ยมันเรียกว่าเล่นตัวหรือเปล่าครับ แล้วอย่างนี้พี่ทิตย์จะรำคาญผมแล้วเลิกสนใจไปเองหรือเปล่าครับ ผมจะโดนทิ้งให้เหงาเหมือนเดิมหรือเปล่าครับ
“ให้เขาทักมาอีกรอบฉันจะตอบตลอดแล้วแก”
“แต่ถ้าเขาไม่ทักมาจะทำไงวะแก”
“ทำใจสิแก เหอะ ไม่ตอบมาหลายครั้งแล้วนี่ เป็นฉันนะเลิกชอบแกไปแล้วย่ะ”
และอีกหลายประโยคที่แทงใจผมพิลึกครับ เจ็บจนอยากวิ่งไปโดดตึกแม่งเดี๋ยวนี้เลย แต่ผมก็ไม่ได้แสดงออกอะไรไปทำแค่ก้มหน้าก้มตาตวัดปลายปากกาเขียนคำตอบต่อจากที่พวกเธอเขียนค้างไว้เท่านั้นเองครับ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคุยกับใครอยู่แล้วเขาคนนั้นทุ่มเทให้เพื่อนผมขนาดไหน แต่ขนาดผมไม่รู้ผมยังเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองกับพี่ทิตย์ได้ ตลกจริงๆเลยครับ
“ถ้าเขาไม่สนใจแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกันแก” ผมเหลือบมองเพื่อนร่วมห้องเจ้าของเรื่องที่นั่งหน้ายุ่งกำโทรศัพท์แน่นครับ สงสัยว่ากำลังตัดสินใจว่าจะรอหรือจะทักไปแน่เลยครับ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เพื่อนผู้ชายที่นั่งข้างผมทักขึ้นครับ ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมาให้รู้ว่าผมไม่ได้เป็นอะไร แต่ดูท่าว่ามันจะยังสงสัยครับ ผมเลยยื่นปากกาให้มันเขียนคำตอบต่อแทน มันจะได้เลิกสนใจผมสักทีครับ มันไม่ยอมรับปากกาจากผมผมเลยเงียบนั่งทำโดยไม่ได้สนใจมันอีก
“เป็นฉันจะไม่เลือกรักข้างเดียวแบบนี้หร๊อก พี่เขามีคนอยากคุยด้วยเยอะจะตายไปแก” ผมเงยหน้ามองคนที่พูดทันทีโดยอัตโนมัติเลยครับ
“เอ้าเสร็จหรือยังคะนักเรียน มาส่งได้แล้วค่ะจะปล่อยทานข้าวแล้ว” ผมวางปากกาแล้วยื่นกระดาษส่งให้เธออ่านตรวจคำตอบกันอีกครั้งแต่พวกเธอก็บอกให้ผมไปส่งเลย ผมก็พยักหน้ารับเดินไปคืนให้อาจาย์เขาตรวจไปก่อนที่ทุกคนจะขยับเข้าที่ของตัวเองเพื่อรออาจารย์เขาปล่อยครับ
ไม่มีวี่แววว่าพี่ทิตย์จะมากินข้าวกับผมเลยครับ
ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเดินเอื่อยๆลงจากตึกเพื่อมุ่งหน้าไปโรงอาหารตามปกติของทุกๆวันครับ ใช่สิครับ พี่ทิตย์คืนให้ผมครบหมดแล้ว ถึงจะบอกว่าชอบผมแต่ผมเล่นตัวแบบนี้ก็ไม่มีสิทธิบ่นอะไรเลยใช่ไหมครับ ก็แค่กลับมากินข้าวคนเดียวมันจะไปยากอะร๊ายยย ผมเดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูครับ
เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าใช่เลยครับ ผมรีบทิ้งระยะห่างโดยการหยุดเดินทันที ก็ท่ผมเห็นน่ะพี่ทิตย์ครับ เด่นจะตายแถวนี้มีแค่เด็กม.ต้นกันทั้งนั้นเลยเหอะครับ ผมได้แต่มองพี่ทิตย์ที่เดินอยู่ตรงหน้าผมกับผู้หญิงอีกคนที่ผมเดาว่าเป็นเพื่อนพี่ทิตย์ล่ะมั้งครับ
ใกล้กันไปแล้ว…
พี่ผู้หญิงคนนั้นดึงชายเสื้อพี่ทิตย์ที่มันหลุดออกมานอกกางเกงเพื่อให้พี่ทิตย์ยัดมันเข้าไปตามเดิมครับ พี่ทิตย์คุยอะไรกับพี่เขาก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าเดินไปหัวเราะไปแค่นั้นเองครับ กระเป๋าที่พี่ทิตย์ถือนั่นก็ไม่ใช่กระเป๋าของพี่ทิตย์ครับ พวงกุญแจลายคิดตี้ซะขนาดนั้น
ไหนบอกชอบผมไง แล้วทำไมมาเดินข้างคนอื่นแบบนี้
ผมได้แต่เบ้ปากออกมาครับ จริงๆมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ แต่ยอมรับครับว่าผมหงุดหงิด ไม่อยากให้พี่ทิตย์อยู่กับคนอื่นเลยครับ ผมยังไม่ได้คุยกับพี่ทิตย์เลยด้วยซ้ำครับวันนี้น่ะ แต่ทำไมกับคนอื่นมันเป็นแบบนี้
แปลกที่ผมเหมือนหวงพี่ทิตย์เลยครับ ผมหัวเราะให้กับความคิดตัวเองแล้วมองพี่ทิตย์กับพี่อีกคนที่เดินไปทางสวัสดิการครับ เอาไงดีล่ะ ตาม ไม่ตาม? เดินไปกินข้าวตามปกติของชีวิตหรือทดลองเป็นหมาหวงก้างดีครับ ไหนๆก็ไม่อยากกินข้าวคนเดียวเหมือนเดิมเท่าไหร่ลองดูก็ไม่เสียหายครับ
มือผมเลื่อนหาเบอร์ที่เจ้าตัวเมมชื่อไว้ หาไม่ยากครับเพราะเบอร์ในเครื่องผมมีไม่เยอะและมีเบอร์เดียวที่มีอิโมติค่อนหัวใจอยู่ด้านหลัง ผมยังไม่ได้เปลี่ยนครับเพราะขี้เกียจ กัดปากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจโทรออก อย่ารับเลยขอร้อง ผมไม่เข้าใจพฤติกรรมเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆของตัวเองตอนนี้มากเลยครับ
‘ฮัลโหลว่าไงอุ่น’ รับเฉยเลยครับ โอ๊ย นี่ผมทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย ยืนกระวนกระวายจับโทรศัพท์อยู่หน้าโรงอาหารนอกไม่สนใจสายตาคนที่มองมา
“อยู่ไหนอ่ะ ว่างหรือเปล่าพี่ทิตย์” ถามลองเชิงไปงั้นแหละครับ เหอะๆ
‘พี่ไม่..’
“มากินข้าวด้วยกัน…หน่อย”
ปลายสายเงียบยาวเลยครับ ผมได้ยินเสียงคนแทรกเข้ามาแต่จับใจความไม่ได้เลยสักนิดครับ ทำไมผมเป็นคนแบบนี้วะเนี่ย เอาแต่ใจชิบหาย เห็นว่าเขาชอบแล้วจะมาทำแบบนี้เหรอวะ ตัดสายเลยดีไหมครับ ผมยกมือข้างที่ว่างยีหัวตัวเองจนยุ่งเหมือนอารมณ์ตอนนี้
‘เดี๋ยวพี่ไปหานะ ตอนนี้อุ่นอยู่ไหน’
“อยู่หน้าโรงอาหารนอก”
“ไม่ว่างไม่ต้องมาก็ได้พี่ทิตย์” พูดอย่างกับตัดพ้ออยู่เลยครับ นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ยยยย อยากจะตบตีตัวเองแรงๆหลายๆครั้งเพื่อเรียกสติมากเลยครับ
สายถูกตัดไปทั้งที่พี่ทิตย์ไม่ได้ตอบกลับอะไรมาอีก ผมก็ได้แต่ยืนรอตาปริบๆ ยืนอยู่สักพักพี่ทิตย์ก็เดินหน้ามึนมาหาผม อยู่ๆก็พาลอายขึ้นมายังไงก็ไม่รู้สิครับ พี่ทิตย์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมแล้วเลิกคิ้วอย่างสงสัยแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกผมเลยเดินนำเข้าไปในโรงอาหารโดยพี่ทิตย์ก็เดินตามมาติดๆครับ
“เป็นอะไรอุ่นทำไมต้องทำหน้าบึ้ง” พี่ทิตย์ที่ยืนต่อแถวอยู่ด้านหลังผมถามขึ้นครับ ผมเงียบแล้วก็หันกลับไปมองหน้าพี่ทิตย์
“พี่ทิตย์ว่าผมงี่เง่าปะ” ผมผมพึมพำกับตัวเองครับ แล้วก็คิดว่าพี่ทิตย์คงไม่ได้ยินเลยหันกลับไปสั่งข้าวแทนที่จะสนใจพี่ทิตย์ครับ
สั่งข้าวเสร็จอะไรเสร็จก็มีนั่งจ้องหน้ากันเหมือนกับหลายๆวันที่ผ่านมา ผมรู้สึกดีอยู่เหมือนกันครับที่มันยังเหมือนเดิม ติดตรงพี่ทิตย์มันยิ้มบ้าอะไรก็ไม่รู้อยู่นั่นล่ะครับ
“เมื่อกี้ตอนซื้อข้าวอุ่นพูดว่าอะไรเหรอ” ผมยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยัดข้าวเข้าปากไปครับ
“ถ้าวันอื่นพี่โดดเรียนมากินด้วยไม่ได้แบบวันนี้จะหน้าบึ้งอีกหรือเปล่า”
“เหรอ ก็เห็นพี่ทิตย์ว่างเดินกับ…” กริบ กริบเลยครับ ผมชะงักคำพูดตัวเองแทบไม่ทัน ไม่รู้วิญญาณอะไรมาสิงผมผมเลยพูดอะไรไม่ได้คิดออกไปแบบนั้น ผมแสร้งไม่สนใจตักข้าวเข้าปากไปเรื่อยๆครับ พี่ทิตย์แม่งก็ไปอารมณ์ดีมาจากไหนอีกล่ะ ยิ้มไม่หุบเลยครับ ยิ้มจนผมอยากจะบ้า
“ไอ้เด็กขี้หวง”
“อะไร หวงอะไร”
“เปล๊า”
เกลียดความรู้สึกตอนนี้มากเลยครับ มันเหมือนผมโดนพี่ทิตย์ต้อนให้จนมุมยังไงก็ไม่รู้สิครับ เหมือนผมกำลังจะแพ้อีกต่างหาก เกลียด เกลียดความรู้สึกแบบนี้จริงๆนะครับ พี่ทิตย์เริ่มเข้ามามีอิทธิพลกับผมอีกแล้ว
“พรุ่งนี้ดูหนังกันไหม” ผมเลิกคิ้วแล้วเท้าคางกับโต๊ะมองหน้าพี่ทิตย์ที่อยู่ๆก็ชวนขึ้นมาครับ
“เรื่องอะไร” ผมถามกลับพี่ทิตย์ก็ยักใหล่ใส่ครับ พรุ่งนี้วันเสาร์ค่าหนังแม่งแพงครับ ผมล่ะอยากถามว่าเลี้ยงผมไหมล่ะก็เกรงใจครับ ผมได้จากพี่ทิตย์ตั้งหลายอย่างแล้วด้วย ก็เลยได้แต่นั่งกะพริบตาปริบๆมองหน้าพี่ทิตย์นิ่งครับ ก็แกลบอ่ะครับ ร้อยสองร้อยก็มีค่านะเว้ยยย
“อาทิตย์! มานั่งกินข้าวอะไรเนี่ย ไปช่วยเค้าทำงานเลย” แล้วก็ต้องกลอกตาไปมาพร้อมหันมองต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นพี่ผู้หญิงคนเดิมครับ เนื้อหอมชิบหาย ผมชักจะหมั่นไส้แล้วนะคับ
“ทำตรงนี้เลยไหม เดี๋ยวก็ต้องส่งอยู่แล้วขึ้นไปก็เสียเวลานะ” ผมเอียงคอมองพี่เขาที่หอบกระดาษร้อยปอนด์พร้อมกับปากกาสีหลายแท่งและหนังสืออีกสองสามเล่ม ก็พอจะเดาออกว่าทำมายแมพครับ ว่าแต่งานคู่เหรอ
พี่ทิตย์ดันจานข้าวออกห่างแล้วหยิบหนังสือมาอ่านให้พี่เขาเขียนลงไปในกระดาษ ผิดไหมครับที่ผมหมั่นไส้ภาพตรงหน้าเอามากๆจนแทบไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ ขนาดเรียกพี่ทิตย์มาแวยังตามมาหลอกหลอนกันอี๊ก แต่มันก็ไม่มีอะไรนี่หว่า เขาไม่ได้จะแย่งพี่ทิตย์ซะหน่อย ก็แค่ทำงานเฉยๆ
แล้วทำไมสภาพผมมันเหมือนหมาขู่แบบนี้วะ
“เป็นอะไรอุ่น หน้าบึ้งอีกแล้ว” เหมือนรู้แต่ก็ยังแหย่ผมครับ ผมแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปแทน
ถ้าบอกไปว่าผมหวง
บอกไปผมก็แย่สิครับ
____________________________________________________________________
น้ำอุ่นมันร้ายยย
มาช้าอีกแย้ววว ขอโทษจริงๆค่า เป็นมนุษย์เตรียมแอดมีอะไรวุ่นวายให้คิดตลอดเลย แฮะๆ
ขอบคุณทุกๆบวกเป็ด ทุกๆยอดวิว ทุกๆคอมเมนต์ไม่ว่าจะในเล้าหรือในทวิตนะคะ เป็นกำลังใจชั้นดีเลยล่ะค่ะ
ทวงได้เสมอน้า ใครที่ไม่มีแอคเล้าเป็ดเราฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยน้า
รักทุกคนเลยยย :hao7:
-
ขี้หวงนะเนี่ยะ อุ่น อิอิ
-
๕๕๕ น้ำอุ่นขี้หวง นี่ยังไม่เป็นแฟนกันเลยนะ ๕๕๕ รอ รอ รอตอนต่อไปคับ
-
นั่งรีเฟรชรอทุกวันเลย ในที่สุดก็มาแล้ววว
น้ำอุ่นน่ารักอ่ะง่อว เขินชะมัดตอนอ่าน
แอบขี้หวงเบาๆด้วย ก่งก๊งมากตอนนี้ 55555555555
-
น้ำอุ่นโคตรน่ารักเลยยย
-
น้องอุ่นใจเย็นๆ นะลูก นี่แค่เริ่มต้น เพราะพี่อาทิตย์เขาฮอต
-
เมื่อไหร่เด็กจะใจอ่อน?
-
น้ำอุ่นสับสน
คนอ่านยิ้มแก้มแตกแทนพี่ทิตย์เลย
-
ต่อให้น้องอุ่นเป็นเด็กขี้หวง
พี่อาทิตย์ก็ยังชอบอยู่ดี
ใช่มั๊ยคะพี่อาทิตย์
:-[ :-[
-
:pig4:
-
ไม่รักก็คงไม่หวงแบบนี้~♪ （=´∇｀=）
ให้พี่ทิตย์ส่งเพลงนี้ให้น้องฟังระหว่างหน้าบึ้งรอพี่ทำงานไปพลางๆนะจ้ะ
จะได้รู้ใจตัวเองซะที :-[
-
น้องอุ่นน่ารักกก :hao3: :hao3:
-
น้องอุ่นนี่ขี้หวงสุดๆ 5555+
-
:-[ :-[
-
บอกตรงๆว่าตอนแรกมองข้ามเรื่องนี้ไปเพราะชื่อเรื่อง
อยู่ดีๆก็คิดอยากกดเข้ามาอ่าน
พอได้อ่านเลยรู้ว่าเรื่องนี้น่ารักมากกกกก :-[
อ่านแล้วหมั่นเขี้ยวไอ้เด็กซึน :laugh:
ติดตามต่อไปจ้าาา
-
พี่ทิตย์ปริ่มเลยสิเจอน้องหวงอย่างนี้ แหมมมมม
-
เด็กน่ารักคนนี้ขี้หวงจริงๆเลยนะ น่ารักไปแล้วววว >///< อิจฉาพี่อาทิตย์ค่ะ!
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ่นขี้หวงยีังน่ารักเลยยยยยยยยยยยย
-
:ruready พี่ทิตย์ถ้าแค่งานคู่อ่ะเข้าใจ แต่ถือกระเป๋าให้ทำตัวหนิดหนมแบบนี้พี่ก็เคืองแทนน้องอุ่นน่ะค่ะ
-
อาทิตย์ น้องอุ่นเค้าหวงนายน่ะ อิอิ
-
ห่วงเนี่ยเค้าใช้กับสถานะ พี่น้อง
แต่ หวง อ่ะ เค้าใช้กับสถานะไหนน้อ
เด็กขี้หวงเอ้ย
-
น้องน้ำอุ่นต้องรีบประกาศให้โลกรู้เลยค่ะ ว่าพี่ทิตย์ของหนูนะ อิอิ :z1:
ชอบคุณแม่น้องน้ำอุ่นอ่ะ วัยรุ่นมากมาย :laugh:
-
น่าร๊ากกก
-
หวงเกิน ไปแล้วน้องอุ่น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ่นเป็นเด็กขี้หวงขนาดนี้เลยหรอ...พี่ทิตย์ดีใจตาย นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนนะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew2: :mew2:
-
น้ำอุ่น นี่ขนาดอยู่ระยะเล่นตัว
ยังขี้หวงขนาดนี้ ถ้าตกลงเป็นแฟนจะขนาดไหน
แต่อาการขี้หวงก็น่ารักดีเนอะ ขัดแย้งกับตัวเอง 555
-
อุ่นหวงมากกกกกกก :laugh: :กอด1:
รออ่านต่อนะคร้าบบ :L1: :pig4:
-
อุ่นเอ๊ย...นี่ยังแค่หวงเบาๆเท่านั้นเหรอลูก?
ถ้างั้น หนูเตรียมต่อลัง ต่อกล่องเอาไว้สวมหัวให้พี่ทิตย์ได้เลยค่ะ
เพราะดูท่าว่าพอเป็นแฟนกันแล้ว
พี่ทิตย์ต้องสงวนเนื้อสงวนตัวเอาไว้ให้หนูมองคนเดียวแล้วใช่ไหมล่า?
แม่ป้ารู้นะ...เพระาอยากจะทำกับพี่ทิตย์แทนหนูมากกกกก ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนหน้านะคะ ^^
-
อุ่นน่าร้ากกกกกกกกก
หวงก็บอกว่าหวงดิ กร้ากกกก
-
รอครับ
-
มีหวงกันด้วยนี่ยังไม่เข้าใจตัวเองอีกร๊ออ
-
น้ำอุ่นเจ้าเด็กน่ารักเอ้ย :mew1: :call: :pig4:
-
คิดถึงน้ำอุ่นแล้ว :กอด1:
-
คืนครั้งสุดท้าย คบแล้วนะ ☻✿
“อาทิตย์พรุ่งนี้เลี้ยงหนังเค้าหน่อยสิ ว่างอ่ะ” หืมม? ผมละสายตาจากจานข้าวแล้วตวัดตาขึ้นมองพี่เขาทันทีครับ เฮ้ยย ผมนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะ ยู้ฮู เห็นผมไหมครับคุณพี่ พี่ทิตย์เขาเพิ่งชวนผมครับ ถึงในใจจะกระวนกระวายและร้อนรนชิบหายยังไงก็ตามแต่หน้าผมก็แสดงออกไปแค่ขมวดคิ้ว นั่นล่ะ แค่นั้นล่ะครับ
“ไม่ว่างว่ะ”
“อ๋อ งั้นวันหลังก็ได้” ยังจะมีวันหลังอีกเหรอ อะไรวะเนี่ย ผมเบ้ปากออกมาอย่างหมั่นไส้พร้อมขมุบขมิบปากบ่นพึมพำกับตัวเอง หมั่นไส้แต่ทำอะไรไม่ได้ครับ ก็ตอนนี้ผมเป็นส่วนเกินอย่างเห็นได้ชัดเลยนี่ครับ รีบกินรีบไปดีกว่ามั้ง อยู่ไปก็หงุดหงิด
“อุ่นไปแล้วเหรอ” ยังจะมาถามอีกครับ ผมหงุดหงิดนะที่ผมอารมณ์ไม่ดีแม่งอยู่ฝ่ายเดียวแต่พี่ทิตย์กลับดูไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิดเดียวครับ ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ยกจานขึ้นจะเอาไปเก็บครับ พี่ทิตย์มองหน้าผมนิ่งพี่เขาเลยมองตามสลับกับมองหน้าพี่ทิตย์
“อือ จะไปหาหมูหยองด้วย” คาบต่อไปผมเรียนพละไงครับ ผมว่าจะไปซื้อขนมหรือไส้กรอกไปแบ่งไอ้หมูหยองกับเที่ยงคืนมันแบ่งกันกิน ว่าแล้วก็คิดถึงหมาครับ ผมอยากจับมันสองตัวอาบน้ำจริงๆนะครับ ไม่รู้แหละต้องมีสักวันที่ผมจะแบกมันเข้าห้องน้ำนักบอลไปล้างขนเปื้อนดินของพวกมัน
“เดี๋ยวพี่ไปด้วย รอแป๊บนึงได้ไหม” ผมพยักหน้าส่งๆไปแล้วลุกขึ้นเอาจานไปเก็บโดยเป็นคนดีเอาจานพี่ทิตย์ไปเก็บด้วยครับ พี่ทิตย์ก้มหน้ารับเป็นเชิงขอบคุณแล้วก็หันไปสนใจงานของตัวเองต่อครับ
ผมเดินวนในร้านสวัสดิการก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรไปให้มันดีครับ ออกไปหาซื้อไส้กรอกไม่ก็ไก่ให้มันน่าจะดีกว่าครับ ผมเดินจะออกจากร้านสวัสดิการก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เดินสวนเข้ามามัวแต่หันไปโบกมือลาเพื่อนแล้วเราก็เดินชนกันอย่างจังเลยครับ
“เฮ้ย พี่ขอโทษ!” พี่เนยเลยครับ เอาจริงๆคือพี่เนยสูงพอๆกับผมเลยเหอะโดนชนแบบนี้มันก็ต้องมีเซบ้างล่ะครับ ผมยิ้มรับแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่พี่เนยกลับจับแขนผมไว้ แล้วดูที่มือผมพร้อมขมวดคิ้ว ผมก็งงสิครับ ได้แต่ส่งสายตาสงสัยไป
“อาทิตย์มันอยู่ไหน?” พี่เนยกดเสียงใส่ผมเหมือนหงุดหงิด เอ้า ผมก็เอ๋อสิครับ ไม่รู้ว่าไปทำอะไรผิดอยู่ดีๆก็โดนเหวี่ยงใส่ซะงั้น แต่เข้าใจว่าผู้หญิงโกรธง่ายและอารมณ์ขึ้นๆลงๆครับ ผมเลิกทำหน้าหมาสงสัยแล้วชี้ไปที่โต๊ะที่ผมเพิ่งเดินออกมา สวัสดิการมันก็เป็นร้านกระจกนั่นล่ะครับ เห็นทะลุปรุโปร่งหมด ผมชี้ไปพี่เนยก็หรี่ตามอง
“นั่งกับใครอ่ะ”
“เพื่อนในห้องมั้งพี่ ผมก็ไม่รู้” ผมตอบแบบปัดๆไปพี่เนยก็ยังจ้องอยู่ครับ ผมก็อยากรู้สิว่าพี่เนยจะอยากรู้ไปทำไม แต่ผมว่าผมไม่ควรยุ่งมากไปกว่านี้ครับ เอาเวลาไปซื้อของให้หมายังดีกว่า
“เกลียดนิสัยไม่คิดถึงใจชาวบ้านของมันจริงๆ” ผมกะพริบตาปริบๆมองพี่เนยที่บ่นพึมพำออกมาแล้วมองพี่ทิตย์สลับกับที่มองผม
“ผมก็เกลียด” ก็เหี้ยแล้วครับ ผมจะไปมีอารมณ์ร่วมกับพี่เนยทำไมก็ไม่รู้ครับ ผมก็ตกใจตัวเองเหมือนกันพี่เนยก็ไม่ต่างเท่าไหร่ครับ พี่เนยชะงักไปนิดหน่อยแล้วก็ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผม ผมไม่กล้าหงุดหงิดใส่พี่เนยเลยครับเลยได้แต่ตีหน้านิ่ง
“มีอะไรปรึกษาพี่ได้นาน้องอุ่น พี่ก็เคยเหนื่อยใจกับนิสัยมันเหมือนกัน” ผมยิ้มรับแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ จริงๆแล้วพี่เนยรู้ทุกเรื่องแน่ๆครับ ผมพอจะปะติดปะต่อเรื่องได้นิดหน่อยพี่ทิตย์อาจจะเอาเรื่องของผมไม่พูดให้พี่เนยฟังจนหมด ถึงอย่างงั้นผมก็คิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปรึกษาพี่เนยเลยครับ
“ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกเลี่ยงออกมาแต่พี่เนยก็ดึงตัวผมไว้ ผมก็หันไปขมวดคิ้วแบบงงๆใส่
“พี่รหัสอุ่นชื่ออะไรเหรอ เอ่อ.. พี่ถามเฉยๆ” ขั้นไหนกันแล้วเนี่ย ทำไมไอ้พี่รหัสผมจีบอีท่าไหนพี่เนยถึงเพิ่งจะมาถามชื่อเอาตอนนี้ล่ะเนี่ยยย ผมเอียงคอยิ้มๆก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาช้าๆ
“หือ… ชื่อบอมบ์ ทำไมเหรอพี่” ก็ตีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ไม่รู้ห่ารู้เหวอะไรออกไปครับ พี่เนยส่ายหน้าไปมาแรงๆพร้อมอมยิ้มแต่สักพักก็ขมวดคิ้วครับ พี่เนยน่ารักมากจริงๆนะครับ จนถึงตอนนี้ผมก็คิดว่าพี่เขาน่ารักมาก อิจฉาพี่ทิตย์กับไอ้เหี้ยพี่รหัสมากเลยครับ ไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไงถึงจะได้แฟนแบบนี้
“อือๆ ไม่มีอะไรหรอก สู้ๆน้าน้องอุ่น” พี่เนยพูดตอบผมแบบปัดๆแล้วเดินเข้าไปในร้านสวัสดิการครับ
ผมยิ้มออกมานิดหน่อยแล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเงยหน้าขึ้นมองโต๊ะที่ผมลุกออกมา งานยังไม่เสร็จอีกหรือไงก็ไม่รู้ คุยกันสนุกมากไหมครับ ใช่สิ ก็ผมไม่ได้พูดเก่งเหมือนพี่เขานี่ครับ ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ยังไงซะคนที่พี่ทิตย์ชอบก็คือผม พี่ทิตย์คงไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว… แต่แม่ง… ตอนนี้ผมก็เดินคนเดียวอยู่ไม่ใช่เหรอวะ
เล่นตัวมากๆแบบนี้แม่งอึดอัดนะครับ ผมก็ไม่รู้ว่าถ้าผมบอกว่าผมก็ชอบพี่ทิตย์ไปมันควรจะเป็นยังไง ผมไม่ได้อยากเปลี่ยนแปลงสถานะ ที่ผมอยากคืออยากให้พี่ทิตย์อยู่เป็นเพื่อนผมทุกๆวัน แต่พี่ทิตย์ก็หาว่าผมใจร้ายอีก
ผมไปซื้อไส้กรอกให้หมูหยองกับเที่ยงคืนแต่ไม่ได้เดินกลับไปหาพี่ทิตย์ครับ ผมเบื่อ ผมอารมณ์ไม่ดีผมเลยเดินออกมาเฉยเลยครับ ตอนนี้ใกล้จะหมดคาบพักของม.ต้นแต่เพื่อนผมก็ไม่มีท่าทีว่าจะมากันเลยสักคนครับ อาจจะนั่งเล่นกันอยู่บนห้องมั้งครับ
ผมหย่อนตัวลงนั่งกับพื้นลานข้างสนามบอล ไม่ต้องเรียกหรือทำอะไรเลยไอ้หมูหยองมันก็ส่ายหางดุ๊กดิ๊กมาหาผมครับ ผมยิ้มให้กับความซนของมันแล้วยื่นไส้กรอกให้มันที่แลบลิ้นแฮ่กๆรอแล้วครับ ผมหาเที่ยงคืนไม่เจอ ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนแล้วครับ อุตส่าห์ซื้อมาเผื่อตั้งเยอะ
“บอกให้รอพี่ทำไมไม่รอ” ไม่ต้องหันไปผมก็รู้ว่าใครครับ ผมถอนหายใจอย่างแผ่วเบาออกมาแล้วลูบหัวหมูหยองช้าๆอย่างไม่รู้จะทำอะไร พี่ทิตย์นั่งยองๆลงข้างผมแล้วก็มองผมอยู่นั่นล่ะครับ ผมหันไปมองพี่ทิตย์สลับกับมองหมูหยอง ทำไมต้องมาทำให้ผมวุ่นวายในใจขนาดนี้ด้วยวะ
“ก็เห็นทำงานอยู่ไม่อยากกวน” แถไปเรื่อยล่ะครับ ผมบุ้ยปากใส่หมูหยองที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนตักผม หมูหยองมองผมตาแป๋วเหมือนงงผมก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ แม่น่าจะให้ผมเลี้ยงหมานะครับ ผมจะแบกไอ้หมูหยองกลับบ้านเลยจริงๆนะ ผมอมยิ้มให้กับความคิดตัวเองแล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อหันไปมองหน้าพี่ทิตย์ที่ยิ้มแปลกๆให้ผผม
“ถ้าคนที่เราชอบมาทำเหมือนหวงมันไม่เรียกกวนหรอก” ผมทำหน้ามุ่ยใส่พี่ทิตย์ที่ยิ้มอยู่ทันทีครับ
“บ่นอะไร อือออ เที่ยงคืน มานี่เร็ววว” เที่ยงคืนมองหน้าผมแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาพี่ทิตย์ครับ ไอ้เที่ยงคืน ไอ้หมากบฏ! ผมเบ้ปากมองไอ้หมากบฏด้วยความหมั่นไส้ครับ พี่ทิตย์ลูบหัวมันแล้วยักคิ้วให้ผม ผมก็กลอกตาไปมา
“ไม่รู้ว่าคนแถวนี้มันจะใจแข็งไปไหนเนอะเที่ยงคืน” ผมหันไปมองทันทีครับ พี่ทิตย์บ่นเหมือนบ่นกับไอ้เที่ยงคืนจริงๆครับ เพราะไม่ได้มองหน้าผมเลยสักนิด มือก็ยังลูบหัวไอ้เที่ยงคืนอยู่อย่างนั้น
“แล้วไงอ่ะหมูหยอง” ผมเบ้ปากพร้อมย่นจมูกบ่นกับหมูหยองผู้ไม่รู้เรื่องอะไรกับผมเลยสักนิดครับ
“จะเปิดศึกเหรออุ่น”
“ยุ่งอะไรเล่า!” ผมเผลอขึ้นเสียงไปครับ ทั้งหมูหยองและเที่ยงคืนแม่งลุกขึ้นเดินดุ๊กดิ๊กหนีผมไปเลยครับ แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมว่าผมกำลังเปิกศึกกับพี่ทิตย์จริงๆเพราะตอนนี้ตาเรามองกันแทบจะไม่กะพริบครับ
เอาดิ๊ เอาเลย จ้องมาจ้องกลับไม่โกงครับ
สุดท้ายพี่ทิตย์ก็แพ้ผมครับ พี่ทิตย์ละสายตาไปก่อนแล้วยิ้มขำออกมา ส่วนผมก็ได้แต่นั่งหน้ายุ่งอยู่อย่างนั้นระหว่างที่พี่ทิตย์ยุกยิกขำอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมเห็นหูพี่ทิตย์แดงเถือกเลยครับ อะไรวะเนี่ย เขินผมหรือไงวะ โอ๊ยย ขนลุกครับ พี่ทิตย์แม่งอะไรของเขาอ่ะ
“พี่จะรอไม่ไหวแล้วนะอุ่น” เอาสิครับ ไอ้ผมแม่งก็พาลเขินไปด้วย แต่ผมมั่นใจมากว่าผมเก็บอาการได้ดีกว่าพี่ทิตย์ครับ ใจเย็นๆไว้น้ำอุ่น สูดหายใจลึกๆโว้ย อย่าเพิ่งหวั่นไหวตอนนี้! มันไม่ใช่เวลาเลยน้ำอุ่น! เอาล่ะสิครับ สมองผมเริ่มตีรวนกันอย่างรุนแรงแล้วผมก็เงียบได้อย่างเดียวเพื่อจัดการอารมณ์ตัวเอง
แต่ผมจะไม่ไหวแล้วสิครับ…
“เมื่อไหร่จะใจอ่อนให้พี่สักที” พี่ทิตย์มองผมด้วยสายตาที่เหมือนเว้าวอน
และบู้ม…
การ์ดป้องกันผมโดนทำลายอย่างไม่มีชิ้นดี
ผมได้แต่อึกอักออกมาอย่างเห็นได้ชัดและรู้ตัวเองด้วยครับว่าตอนนี้ผมโคตรหวั่นไหวเลย ผมหลบสายตาพี่ทิตย์ไปมาแต่ก็เหมือนว่ามันยิ่งดึงดูดให้ผมมอง คราวนี้ผมแพ้ครับ แพ้เต็มรูปแบบเลยด้วยครับ ขณะที่ผมกำลังวุ่นวายจัดการกับตัวเอง เสียงเป่านกหวีดเสียงดังลั่น ซึ่งมันก็เรียกสติผมได้ดีมากเลยครับ
“ไปไหนก็ไปไป๊ ผมจะเรียนแล้ว” ผมบ่นไล่พี่ทิตย์พร้อมลุกขึ้นวิ่งเข้าไปในเรือนลาวที่เป็นที่เข้าแถวของพวกผม คนมาครบแทบจะทั้งห้องจากที่กระจัดกระจายยังอยู่เพราะอาจารย์เป่านกหวีดเรียกนั่นล่ะครับ ผมมายืนเข้าแถวก็เห็นว่าพี่ทิตย์นั่งหลังอยู่อย่างนั้นพักนึงก่อนจะยันตัวขึ้นยืน
เข้าแถวเรียงแบบเรียงตามเลขที่ครับ ผมเลขที่อยู่คนสุดท้ายของแถวพอดี พี่ทิตย์แม่งเดินอ้อมมาฝั่งที่ผมเข้าแถวอยู่ผมเข้าแถวริมครับ ทุกคนเห็นพี่ทิตย์เดินมาก็มองตามใหญ่เลยครับ พี่ทิตย์เดินเอื่อยไม่สนใจสายตาชาวบ้านแล้วมาหยุดอยู่ข้างผมก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้พร้อมกระซิบข้างหูผม
“เลิกเรียนแล้วโทรหาเหมือนเมื่อเที่ยงหน่อยสิครับ”
“ไม่!” ผมพูดแล้วขยับตัวออกห่างพี่ทิตย์ก็ยิ้มออกมาแล้วเดินไปเลยครับ
“อะไรวะ เอ้านั่งลงได้ค่ะ” อาจารย์พูดบ่นพึมพำเรียกเสียงหัวเราะแห้งๆจากคนในห้องได้เป็นอย่างดีเลยครับ
ผมรู้ว่าบางคนมองผมแล้วก็เงียบไปสักพักก่อนจะมีเสียงซุบซิบขึ้นมาให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง ผมหันไปมองกระต่ายที่นั่งกอดเข่าทำหน้าเฉยชามองมาที่ผม ผมไม่กล้ามองตอบเลยหลบสายตามองไปทางอื่นแทนครับ ผมเงียบฟังกติกาการเล่นบอลที่รู้ๆกันอยู่แล้วแบบหูซ้ายทะลุหูขวา
………………………………………………………………………………………………………………………….
“รอนานไหม ซื้อตั๋วยัง? ทำไมหน้าง่วงแบบนี้อ่ะ” ผมบ่นขึ้นทันทีเพราะพี่ทิตย์นั่งก้มหน้าเอามือกดๆแถวระหว่างคิ้วอยู่ครับ หน้าหล่อๆดูหน้าสงสารขึ้นมา ก็ดูสิครับ พี่ทิตย์หน้าก้มตาก้มตาอยู่คนเดียวในโซฟาหน้าโรงหนัง ชาวบ้านเขามากันเปนคู่
ไม่อยากจะบอกว่าผมตกลงมาดูหนังกับพี่ทิตย์เพราะพี่ทิตย์บอกว่าจะเลี้ยงครับ ใจง่ายไหมล่ะเนี่ย
“รอนาน…” พี่ทิตย์พูดตอบแต่เหมือนจะตอบคนละคำถามกับที่ผมต้องการครับ ผมเบ้ปากแล้วยื่นมือดึงให้พี่ทิตย์ลุกขึ้นครับเพราะเลยเวลาฉายมาตั้งเกือบครั่งชั่วโมงแล้วครับ ผมมาช้าเพราะที่เรียนผมมันไกลจากที่นี่อยู่นิดหน่อยแล้วอาจารย์ก็ขอเกินเวลาอีกต่างหากครับ นี่ผมก็ว่าผมรีบสุดๆแล้วนะเออ
“ออกไปแล้วกินไอติมกัน” ผมเอ่ยชวน พี่ทิตย์ก็ล็อคคอผมเข้าไปกอดแล้วพาเดินลงหาที่นั่งครับ ผมพยายามดันออกแต่ก็กลัวว่าเสียงโวยวายของพวกผมจะไปรบกวนคนอื่นๆที่นั่งอยู่เลยปล่อยเลยตามเลยไปครับ
คนน้อยตามที่คิดไว้เลยครับ หนังเรื่องนี้ใกล้ออกโรงเต็มที่แล้วแต่ผมยังไม่ได้ดูเพราะไม่ว่างและขี้เกียจครับ พี่ทิตย์บอกว่าอยากดูหลายครั้งแล้วแต่ไม่อยากดูคนเดียว แหม ดูหน้าก็รู้แล้วว่าโกหกครับ เผลอๆพี่ทิตย์อาจจะดูแล้วหรือไม่ได้สนใจจะมาแต่แรก ผมก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกครับ มันดูเอาใจผมมากเกินไปสุดท้ายผมก็จะเคยตัว เสียนิสัยอีกแน่ๆ
“เพิ่งเรียนมา… ง่วง” หัวหนักๆทิ้งลงมาบนไหล่ผม ผมใช้มือผลักหัวพี่ทิตย์ออกอย่างไม่เกรงใจครับ เนียนตลอด อะไรจะเนียนขนาดนี้ครับ
“ผมก็เพิ่งเรียนมา ไม่เห็นง่วงเลย” ผมบ่นกระปอดกระปอดโดยที่ไม่ได้หันไปมองพี่ทิตย์ด้วยซ้ำครับ ขี้เกียจจะสนใจแล้วครับ ดูหนังดีกว่าเยอะ พี่ทิตย์ยุกยิกอะไรอยู่ไม่รู้สักพักก็เงียบไปครับ
ผมดูหนังบ้างเหลือบมองพี่ทิตย์ที่เอาแต่จ้องผมบ้าง ก็นั่นล่ะครับ ไม่มีสมาธิในการดูหนังเลยสักนิดเดียว คนในโรงน้อยมากครับ ผมว่าไม่น่าจะถึงยี่สิบคนด้วยซ้ำแถมเขาก็นั่งแต่หลังๆกัน ผมห่างจากแถวใกล้ที่สุดห้าหกแถวได้เลยมั้งครับ รอบๆผมเลยไม่มีใครนอกจากผมและพี่ทิตย์ พี่ทิตย์แม่งก็จ้องดีเหลือเกิ๊นนน
“อยากมีแฟนเป็นเด็กจัดฟัน” ผมถอนหายใจแผ่วเบาใส่พี่ทิตย์ก่อนจะหันไปตวัดตามองค้อนคนที่กวนผมแทบจะทั้งเรื่องครับ แต่ก็แปลกดี ผมไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอย่างที่มันควรจะเป็น ผมรู้สึกขำพี่ทิตย์ที่เรียกร้องความสนใจผมจากจอใหญ่ๆของโรงหนังทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนชวนผมมาเอง
“คนจัดฟันมีตั้งเยอะแยะ” พอผมพูดจบพี่ทิตย์ก็เลิกคิ้วใส่ผมครับ ผมก็เงียบกลับไปสนใจหนังตรงหน้าที่ใกล้จบแล้วล่ะครับ เสียงขยับเบาะทำให้ผมรู้ว่าพี่ทิตย์ก็ยังยุกยิกอยู่อย่างนั้น ผมก้มหน้าอมยิ้มเล็กน้อยกับตัวเองก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยมองพี่ทิตย์ครับ
“จะเอาเด็กจัดฟันชื่อน้ำอุ่น คนอื่นไม่เอา” เกลียดความหน้าหนาของพี่ทิตย์มากเลยครับ เวลาพูดพี่ทิตย์ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างหรือไงวะเนี่ย
“ชู่วววว” ผมเอานิ้วชี้แตะปากตัวเองแล้วส่งเสียงบอกให้พี่ทิตย์เงียบครับ พี่ทิตย์แม่งดันยิ้มให้ผมซะงั้น เป็นรอยยิ้มที่ผมรู้สึกจั๊กจี้ในอกยังไงก็ไม่รู้สิครับ ผมชอบยิ้มแบบนี้ไหม ก็ไม่นะครับ แต่ถามว่าเกลียดเหรอ ก็ไม่ได้เกลียดอะไร รู้สึกว่าสสายตาพี่ทิตย์ที่ยิ้มแบบนี้มันมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผมเท่านั้นเองครับ
“กินอะไรนะ” ผมชี้ไปที่ร้านไอศกรีมแบบที่ถือกินอ่ะครับ เพราะผมไม่คิดว่าพี่ทิตย์มันอยากมานั่งกินไอศกรีมในร้านตอนนี้หรอก
“ไม่ต้อง!” ผมโวยวายงอแงขึ้นมาทันทีเพราะพี่ทิตย์ยื่นเงินให้พี่คนขายแทนผมครับ ผมรับถ้วยไอศกรีมมาก่อนจะยื่นเงินตัวเองให้พี่คนขายแทนครับ พี่เขายิ้มแปลกๆให้ก่อนที่จะทอนเงิน แม่งรู้สึกพลาดยังไงก็ไม่รู้ครับ
“ไปไหนต่อดีล่ะเนี่ย” พี่ทิตย์บ่นขึ้นมาครับ ผมมองนู้นมองนี่ตาปริบๆพร้อมกับตักไอศกรีมกิน มันก็ไม่มีที่ไปจริงๆนั่นล่ะครับ หรือว่าผมจะกลับบ้านเลยดี แต่ก็อุตส่าห์มาแล้วอยู่นานกว่านี้หน่อยจะเป็นไรไป
“ป้อนหน่อย” ผมเบ้ปากแล้วทำท่าเหมือนตักให้แต่ก็ตักเข้าปากตัวเองครับ พี่ทิตย์หัวเราะออกมานิดหน่อยแล้วผลักหัวผมครับ ผมเซไปเล็กน้อยแต่อยู่ๆก็เหมือนเสียหลักเซไปชนป้าคนนึงงที่กำลังยืนหันหลังอยู่ครับ
“โอย.. ขอโทษครับ” ผมรีบพูดขอโทษแต่ไม่ได้ยกมือไหว้เพราะกลัวว่ามือไม้จะพาให้ไอศกรีมไปโดนเขาอีก ทีนี้ล่ะจะซวยของแท้เลยครับ
“อะไรเนี่ยหนู” น้ำเสียงเรียบนิ่งกว่าที่คิดไว้ครับ ผมคิดว่าจะโดนตวาดใส่แล้วเสียอีก แต่แบบนี้ก็ดีแล้วครับ ผมจะก้มหัวขอโทษอีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงจากคนข้างตัวผม
“เฮ้ย แม่” แม่? หือ…? คนตรงหน้าผมเนี่ยคือแม่พี่ทิตย์เหรอ ผมได้แต่มองพี่ทิตย์สลับกับคนตรงหน้าผมที่พี่ทิตย์เรียกเธอว่าแม่ครับ จะว่าไปก็มีส่วนคล้ายกันอยู่หรอกครับ แต่มันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอครับที่จะมาเจอเอาที่แบบนี้
“อาทิตย์! มาทำไมไม่บอก แม่จะได้ให้มาทำธุระให้”
“แล้วทำไมผมต้องอยู่ให้แม่ใช้ด้วยล่ะ อ้อ นี่น้ำอุ่น” ผมที่กำลังจะทำตัวเนียนไปกับสภาพอากาศในนี้กลับโดนลากเข้าไปในบทสนทนาเฉยเลยครับ พี่ทิตย์ก้าวไปอยู่ด้านหลังผมแล้วใช้สองมือจับไหล่ทั้งสองข้างของผมดันให้เขยิบเข้าใกล้แม่พี่ทิตย์ ผมตกใจครับแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหนเพราะประโยคที่ตามมาแม่งพาช็อคมากกว่า
“คนที่ผมเล่าให้ฟัง” ไปเล่าบ้าอะไรให้แม่ฟังวะเนี่ยยยยยย ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยได้แต่ส่งยิ้มโง่ๆออกไปครับ แม่พี่ทิตย์ยิ้มขำออกมาทำเอาผมประหม่ายิ่งกว่าเดิม แม่ลูกคู่นี้เหมือนกันเกินไปจริงๆครับ
“เดี๋ยวค่อยคุยที่อื่นแล้วกัน สู้นะจ๊ะอาทิตย์” ผมยืนงงสักพักแม่พี่ทิตย์ก็เดินหายไปเลยครับ พี่ทิตย์ก็จับไหล่ผมอยู่อย่างนั้นผมเลยปัดออกครับ
“เล่าอะไรไว้บ้างเหอะพี่ทิตย์”
“เล่าว่าลูกชายตัวเองชอบรุ่นน้องที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ดีนะไม่โดนไล่ออกจากบ้าน” ผมเงียบ… ไม่น่าถามเลยครับ ผมก็เล่าให้แม่ฟังเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้ชอบพี่ทิตย์ก่อนนี่ครับมันคนละอารมณ์กันเลยนะ
(ต่อรีพลายล่างค่ะ)
-
“กว่าจะทำให้รับได้ทะเลาะกันตั้งนาน เพราะงั้น…”
“เห็นใจความพยายามพี่หน่อยไม่ได้เหรอ”
ผมใจอ่อนยวบอีกแล้วครับ พี่ทิตย์พูดขึ้นมาไม่ดังมากเพราะแถวนี้คนเดินสวนไปมาเยอะด้วยมั้งครับ ผมได้แต่เอาช้อนทิ่มๆก้นถ้วยไอศกรีมที่เริ่มละลายเป็นน้ำทำเมินพี่ทิตย์ไปครับ เดินไปเรื่อยเปื่อยเกินไปแบบนี้มันก็โล่งแปลกๆครับ เลยนั่งอยู่แถวนั้นมองคนเดินผ่านไปมาครับ
“อุ่น.. ยังไม่ใจอ่อนให้พี่อีกหรอครับ” ผมเบ้ปากมองไอ้คนที่พยายามทำตัวแอ๊บแบ๊วใส่ผม ขนลุกครับ จะมาพูดเพราะอะไรแถวนี้ก็ไม่รู้
“ผมว่ามันเร็วไปอยู่ดีอ่ะ” ผมพูดตามความจริงไปครับ พี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาแล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“ตกลงก่อนก็ได้ แล้วพี่จะดูแลอุ่นอย่างดี”
“ไม่เอา เดี๋ยวผมติดนิสัย”
“จะงอแงขี้หวงยังไงพี่ก็มองว่าน่ารักหมดแหละ ถ้าเป็นอุ่น”
“เหรออออ”
เถียงกันไปเถียงกันมาจนหลุดขำออกมากันทั้งคู่ครับ ผมนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนั้นสักพักก็เห็นว่าผมน่าจะกลับบ้านได้แล้วเพราะเดี๋ยวก็ใกล้เวลารถเมล์รถอะไรแล้วครับ ตอนแรกพี่ทิตย์จะให้กลับด้วยกันให้แม่พี่ทิตย์ไปส่งผม ผมจะไปด้วยก็บ้าแล้วครับ พี่ทิตย์เลยเดินมาส่งแทน
“ดูไม่รู้เรื่องเลย…” ผมบ่นพึมพำขึ้นมาพี่ทิตย์ก็เลิกคิ้วครับ
“ไว้ค่อยมาดูอีกก็ได้” พูดไปเรื่อยครับ ผมได้แต่ยืนกอดอกยืนรอรถเมล์ผ่านแม่งอยู่อย่างนั้น แต่อยู่ๆแขนของผมก็โดนดึงออกไป
พี่ทิตย์คว้าแขนผมไว้แล้วล้วงอะไรบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงออกมา ผมไม่ได้ดึงแขนออกแต่ยืนหน้าโง่ๆให้พี่ทิตย์ถือแขนผมไว้ พี่ทิตย์ไม่ได้พูดอะไรแต่สวมไอ้สร้อยข้อมือเชือกถักสีดำพร้อมกับดึงเชือกเบาๆให้มันพอดีกับข้อมือผม
นี่ผมต้องรู้สึกยังไงวะเนี่ย?! โดนผู้ชายจับมือถือแขนไปใส่สร้อยข้อมือตอนรอรถเมล์กลับบ้าน
โรแมนติกมากมั้ง
ผมยกข้อมือขึ้นมาพิจารณาก็เห็นว่ามันเป็นสร้อยข้อมือเชือกถักสีดำที่ดูเรียบๆและธรรมดา แต่ผมว่ามันก็สวยดีครับ ที่ทำให้ผมหลุดยิ้มทั้งที่ยังขมวดคิ้วก็เพราะไอ้โลหะเย็นๆบนข้อมือผมมันเป็นรูปที่เดาได้ว่าเป็นรูปดวงอาทิตย์ครับ ไม่เข้าใจพี่ทิตย์เลยครับ ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ให้ผมตลอดเลยก็ไม่รู้
“ยิ้มแบบนี้เดี๋ยวพี่ปล้ำเลยดีไหม” พี่ทิตย์พูดเสียงแผ่วแต่แม่งดังมากในความคิดผมครับ ผมมองค้อนขวับแต่ก็เงียบอยู่อย่างนั้นล่ะครับ
“ทำไมต้องให้อ่ะ” ผมถามไปทั้งที่ก็รู้ว่าจะได้คำตอบแบบไหนครับ
“จองไว้ก่อน เวลามองมันอุ่นอาจจะใจอ่อนให้พี่ก็ได้” ผมพยักหน้าขึ้นลงกวนตีนพี่ทิตย์ไปครับ ไม่แปลกเลยจริงๆที่มีคนชอบพี่ทิตย์ ดูจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้เลยสักนิดแต่แม่งใส่ใจกว่าที่คิดครับ
“แบบนี้ผมก็แย่สิ ไม่เคยให้อะไรพี่ทิตย์เลยว่ะ” ผมบ่นออกไปตามสภาพความเป็นจริงตอนนี้ครับ ผมให้อะไรพี่ทิตย์บ้างล่ะ น้ำขวดหนึ่งเหรอครับ โห โคตรน่าเกลียดอ่ะ
“อยากตอบแทนพี่เหรอ” พี่ทิตย์เลิกคิ้วถามผม ผมก็พยักหน้าเออออไปครับ
“ก็…อือ” ผมครางรับในลำคอเสียงแผ่วเลยครับ กะพริบตามองพี่ทิตย์ปริบๆรอว่าพี่ทิตย์จะต้องการอะไร
“คบกับพี่สิ” ยังครับ ยังไม่เลิกเล่นอีก หน้าผมจะมุ่ยเกินคำว่าเขินไปไกลลิบแล้วครับตอนนี้
ผมทำปากขมุบขมิบแล้วถอดไอ้สร้อยข้อมือออกพร้อมคว้าแขนยัดใส่มือพี่ทิตย์ครับ พี่ทิตย์รับมันไว้แต่ก็ดูตกใจครับ ผมก็ผีเข้าผีออกแบบพี่ทิตย์นั่นล่ะ อยู่ดีๆก็หมั่นไส้ขึ้นมาน่ะสิครับ พี่ทิตย์ยังไม่ลดละความพยายามในการคว้าแขนผมไปครับ ผมแสร้งทำหน้าบึ้งปัดมือไปมา ไม่รู้ว่าคนแถวนี้จะมองมายังไงนะครับเพราะตอนนี้ผมไม่ได้สนอะไรกับโลกภายนอกเลยด้วยซ้ำ
ผมหัวเราะพี่ทิตย์ก็หัวเราะ หึ
สุดท้ายเป็นไง…
ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาให้กับความคิดของตัวเองครับ วันนี้ก็วันจันทร์ผมมาโรงเรียนตามปกติที่ไม่ปกติคือความรู้สึกของผม มันอยากเจอพี่ทิตย์แต่ก็ไม่อยากเจอตีกันมั่วไปหมดเลยครับ สาเหตุที่ไม่อยากเจอเหรอครับ ข้อแรกเลยผมขี้เกียจจะฟังคำเลี่ยนๆของพี่ทิตย์ ข้อสองคือผมใส่ไอ้สร้อยข้อมือที่พี่ทิตย์ให้มาครับ ก็โดนยัดให้ใส่มาจนได้ล่ะ
และข้อสาม… เมื่อคืนพี่ทิตย์โทรมาคุยกับผมทั้งคืนแบบที่เผลอหลับไปตอนไหนยังไม่รู้ตัวเลยครับ แรกๆก็จะไม่คุยด้วยหรอกไปๆมาๆบ่นครูด้วยกันก็ยาวเลยครับ ก็นั่นแหละผมรู้สึกแปลกๆ ไม่น่าไปคุยเพลินขนาดนั้นเลยครับ
“เหี้ย..” ผมสบถออกมาแผ่วเบาเพราะคนที่ยืนอยู่ใกล้ทางเข้าโรงเรียนครับ จะใครล่ะครับ ก็พี่ทิตย์ไง อยากวิ่งหนีกลับบ้านแม่งก็ตอนนี้ล่ะครับ ยิ่งไอ้สายตาที่มองข้อมือผมยิ่งน่าหมั่นไส้ น้ำตาพาลจะไหลครับ ทำไมน้ำอุ่นต้องมาเจอคนอย่างพี่ทิตย์ด้วยก็ไม่รู้
“เมื่อคืนใครกรนก็ไม่รู้”
“แล้วทำไมไม่ตัดสาย”
“ตลกดี” คนกรนที่ไหนมันน่ารักวะครับ บ้าหรือเปล่า ผมขมวดคิ้วนิ่งแล้วก็เดินข้างพี่ทิตย์ไปเรื่อยๆ เงียบครับ เพราะผมไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปมันเลยเงียบแบบนี้
“พี่ทิตย์ไม่ไปนั่งกับเพื่อนเหรอ” พี่ทิตย์ส่ายหน้าไปมาครับผมเลยพยักหน้ารับไป แล้วจะไปที่ไหนดีวะเนี่ย ปกติผมก็เดินโง่ๆวนไปวนมารอเข้าแถวแต่มีคนมาด้วยแบบนี้ผมก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดีครับ
“อยู่กับอุ่นดีกว่าเยอะ” เอาเถ๊อะ เอาที่สบายใจครับ
ผมตัดสินใจขึ้นมาวางกระเป๋าบนห้องครับ ทั้งที่มันใกล้จะเข้าแถวแล้วผมก็เดินสวนกับชาวบ้านที่ลงจะไปเข้าแถว พี่ทิตย์ก็เดินตามมาติดๆไม่ได้บ่นไม่ได้อะไร ไม่แปลกที่ห้องจะโล่งก็ผมเพิ่งเดินสวนกับคนที่ออจากห้องคนสุดท้ายไปเมื่อกี้เอง
ผมเดินลากเท้าเอื่อยๆวางกะเป๋าแล้วนั่งลงจัดของไว้ใต้เก๊ะตามปกติ พี่ทิตย์เดินตามมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามผมแล้วมองหน้าผม ไอ้ผมก็มองกลับครับ มองอยู่ได้ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา
“ไม่เข้าแถววันนึงได้ไหม” ผมเลิกคิ้วให้กับประโยคที่เหมือนจะไม่ได้ต้องการคำตอบของพี่ทิตย์
“บอกเหตุผลมาก่อน” ตอนนี้เพลงมาร์ชโรงเรียนเพิ่งจะดังเข้าหูผมแค่รอบเดียวเลยเล่นกับพี่ทิตย์ได้ครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วออกมาแล้วถอนหายใจแผ่วเบา
“หนึ่งคือหึงเมื่อใครใกล้เธอ สองคือเพ้อเวลาห่างกัน สามคิดถึงเธอทุกวันพี่น้องกันไม่…”
“พอได้แล้วมั้งพี่ทิตย์” ผมขมวดคิ้วพันกันยุ่งแล้วทำท่าจะลุกขึ้นพี่ทิตย์ก็คว้าแขนผมไว้ครับ มือพี่ทิตย์ไล่ไปตามสร้อยข้อมือที่อยู่บนข้อมือของผม ผมมองตามแล้วก็ปัดมือพี่ทิตย์ออกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งแบบเดิม
“พี่เล่นมากไปใช่ไหม โกรธพี่เหรอ? พี่ขอโทษนะ ไม่เล่นแล้ว” เหมือนเด็กโดนแม่ดุเลยครับ ผมแกล้งลอยหน้าลอยตาใส่พี่ทิตย์ พี่ทิตย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรผมครับ
“เล่นตอบคำถามกัน” ผมเสนอขึ้นมาครับ พี่ทิตย์เหมือนจะงงอยู่หน่อยๆที่อยู่ผมก็พูดขึ้นมา ผมก็แค่มีอะไรจะถามประกอบการตัดสินใจเท่านั้นล่ะครับ ไหนๆก็อยู่กันสองคนแล้วไง แล้วที่มันก็เกมที่พี่ทิตย์ใช้กับผมด้วยเมื่อวันนู้น
“งั้นผมถามก่อนนะ… อือ รู้จักผมได้ไงอ่ะ อะไรดลใจให้มายืม” พี่ทิตย์หลุดขำออกมาครับ ผมก็ขมวดคิ้วเร่งให้พี่ทิตย์บอกมาไวๆ
“อุ่นเดินผ่านพี่บ่อยนะรู้ตัวไหม” ผมเลิกคิ้วเพราะคิดว่าพี่ทิตย์จะกวนตีนถามย้อนกลับครับแต่มันเหมือนถามแบบไม่ต้องการคำตอบมากกว่า ผมเลยเงียบฟุบลงกับแขนโผล่มาแค่ตาที่กะพริบปริบๆมองพี่ทิตย์ครับ
“เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่เนยชี้ว่าน่ารักแล้วพี่เสือกมองว่าน่ารักเหมือนกัน พี่ไม่เคยจีบผู้ชายนะเว้ย ไม่รู้จะทำไงสร้างปฏิสัมพันธ์เป็นเจ้าหนี้ลูกหนี้แม่งเลย แค่เนี้ยะ” ตรรกะบ้าอะไรวะเนี่ย ผมแอบยิ้มใต้แขนของตัวเองที่บังอยู่ พี่เนยเคยชี้ว่าผมน่ารักทำไมไอ้คนที่มาจีบผมถึงเป็นพี่ทิตย์ก็ไม่รู้
“คิดว่าพี่เป็นคนยังไงครับ” ผมเงียบมองพี่ทิตย์อยู่สักพักก็เงียบแม่งอยู่อย่างงั้นล่ะครับ จะให้พูดอะไรล่ะครับ ผมไม่น่าชวนเล่นไอ้เกมนี้เลยจริงๆ เวลาถามคนอื่นก็สนุกอยู่หรอกแต่ตัวเองโดนมันตอบยากว่ะครับ
“ก็ดี” ผมตอบเสียงอู้อี้เพราะคางผมก็ยังติดโต๊ะและแขนผมก็วางบังอยู่อย่างนั้น พี่ทิตย์ส่ายหน้าไปมาแล้วเขย่าแขนผมเบาๆให้ผมเงยหน้าขึ้นพูดดีๆ ผมส่งเสียงงอแงประท้วงออกมาในลำคอก่อนจะยอมลุกนั่งดีๆ
“หน้าม่อดี เนียนด้วย พูดอะไรออกมาหน้าตาเฉยได้ไงก็ไม่รู้”
“ไม่มีข้อดีเลยเหรออุ่น” พี่ทิตย์หัวเราะออกมาเบาๆผมก็กลอกตาไปมาแกล้งใช้ความคิดครับ
“ก็…น่ารักดี” ผมพูดเสียงเบาหวิวแบบที่เสียงสวดมนต์ที่แทรกเข้ามาแทบจะกลบเสียงผมจนมิด พี่ทิตย์ยกยิ้มออกมาเหมือนยิ้มขำผมเลยเหอะ
“คิดว่าพี่รหัสผมชอบผมเหรอ?” เปลี่ยนเรื่องแล้วรีบดึงหน้าให้ตึงเลยครับ พี่ทิตย์ขมวดคิ้วยุ่งเหมือนไม่พอใจ แต่ก็ถอนหายใจออกมาครับ
“เออ ไอ้บอมบ์มันกวนตีน เกาะแกะอุ่นอยู่ได้ แต่ถ้ารู้ว่ามันจีบเนยพี่ไม่มานั่งหวงหรอก” ผมพยักหน้างึกงักอยู่กับโต๊ะ ก็แย่แล้วครับ ผมต้องโดนถามอีกนี่หว่า
“ชอบไหม?” ผมเลิกคิ้ว หมายถึงชอบอะไรวะ
“ตอบมาก่อน”
“ชอบก็ได้”
“ขอบคุณครับ” หืม? ผมเปลี่ยนท่าขึ้นมาเท้าคางขมวดคิ้วมองพี่ทิตย์ครับ พิ่ทิตย์ยิ้มแล้วผายมือเหมือนให้ผมถามข้อต่อไปครับ แต่ผมไม่รู้จะถามอะไรเลยมองหน้าพี่ทิตย์อยู่อย่างนั้นกินเวลานานเหมือนกันครับ
“ถ้าวันนี้ผมยอมคบกับพี่ สมมติเฉยๆนะ พี่จะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม?” ผมมันก็เด็กเอาแต่ใจคนนึงครับ ผมไม่อยากให้อะไรก็ตามที่เข้ามามีอิทธิพลในชีวิตผมให้ความสำคัญกับผมน้อยลงจนผมรู้สึกขาดอะไรไป ถึงตอนนั้นผมคงรู้สึกแย่มากๆ ผมไม่เคยคบกับใคร แล้วก็ไม่ค่อยชอบการเริ่มต้นอะไรสักอย่างแบบนี้
“พี่อาจจะเปลี่ยนไป อาจจะทำให้อุ่นรำคาญ อาจจะหวงอุ่นมากขึ้นไปอีก อาจจะตามใจอุ่นไม่ดีพอ พี่อยากให้อุ่นมองพี่ตอนนี้นะ พี่สามารถทำอะไรก็ได้เพื่ออุ่น แต่ตอนนี้พี่ยังไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นแค่นั้นเอง” ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยครับ ได้แต่กลอกตาไปมามองไปทางอื่นเพราะเริ่มอึดอัดไม่กล้าสบตากับพี่ทิตย์เท่าไหร่
“อยากใช้สิทธิ์ต้องจ่ายค่าบริการด้วยนี่เนอะ จะถือว่าสร้อยข้อมือเป็นค่าบริการทดลองใช้สิทธิ์ก่อนสนใจหรือเปล่า” เงียบกริบแทบมีกาโบยบินผ่านห้องมาร้องก้าๆๆอยู่บนหัวผมครับ พี่ทิตย์นิ่งไปพักหนึ่งแล้วเอียงคอเหมือนงงกับสิ่งที่ผมพูดครับ
“ไม่ล้อพี่เล่นนะอุ่น เอาจริงนะเว้ย” เงียบไปพักหนึ่งอยู่ดีๆก็ดีดตัวลุกขึ้นใช้สองแขนยันกับโต๊ะผมครับ ผมผงะไปนิดหน่อยหันซ้ายหันขวาแต่ก็ลืมไปว่าอยู่กันสองคน แล้วผมก็เพิ่งพูดไอ้ประโยคเสี่ยวๆออไปหน้าตาเฉยให้ลอยหน้าลอยตาก็บ้าแล้วครับ
“เอ้า ตาพี่ทิตย์อ่ะ” ผมพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าพี่ทิตย์เลยด้วยซ้ำครับ พี่ทิตย์หย่อนตัวลงนั่งตามปกติแต่เขยิบเก้าอี้ด้านหน้าเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม
“คบกับพี่ได้ไหมน้ำอุ่น” น้ำเสียงดูจริงจังแต่ก็แฝงบางอย่างเอาไว้ ผมเผลอกัดปากตัวเองโดยอัตโนมัติ
“อือ…”
เกมถามคนละคำถามหยุดอยู่ที่คำตอบของผม ถึงเกมจะเลิกเล่นไปแล้วแต่เพราะมันทำให้ผมเริ่มต้นกับคนที่อยู่ตรงหน้าของผมในสถานะที่ไม่เหมือนเดิม ตัดสินใจไปแล้วแล้วผมก็คงไม่ได้ตัดสินใจผิดพลาดอะไร
ต่อจากนี้คงมีเรื่องหลายๆอย่างเกิดขึ้นอีกมากมาย ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์จะทำให้ผมหวงขึ้นมาอีกหรือเปล่า ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์จะยังพูดอะไรบ้าบอออกมาได้หน้าตาเฉยอยู่ไหม
แต่ผมก็เป็นแฟนพี่ทิตย์ไปแล้วอยู่ดี
“ทำไมอุ่นโดดเข้าแถว” ผมละสายตาจากพี่ทิตย์ที่นั่งยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ตรงหน้ามองเพื่อนร่วมห้องที่เริ่มทยอยกันขึ้นมาครับ ผมยิ้มรับก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อ
“ไปเรียนได้แล้วพี่ทิตย์” ผมอมยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้วครับ เลยพึมพำบ่นไล่พี่ทิตย์เบาๆ
“หืม แล้วเรามีสิทธิ์อะไรมาสั่งพี่” พี่ทิตย์ทำลอยหน้าลอยตา
“ไป ไปเดี๋ยวนี้เลย” ผมปัดมือไล่พี่ทิตย์เพราะคนในห้องเริ่มจะมาเยอะแถมยังมองผมกับพี่ทิตย์ปลกๆอีกต่างหาก
“ครับแฟน” ผมแสร้งเอามือกุมขมับแต่ก็ยังอดยิ้มไม่ได้ครับ ก่อนออกไปพี่ทิตย์แม่งหันมาโบกมืออีกต่างหาก ถึงจะดูตลกอยู่ไม่น้อยแต่ก็…น่ารักดีมั้งครับ
อยากอยู่ด้วยกันนานๆแล้วสิ…
___________________________________________________________________________________________
จบแล้วค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรากะไว้ว่าจะเป็นสิบตอนจบแล้วก็ตอนพิเศษอีกนิดหน่อย แต่พอได้แต่งจริงๆมันก็เลยออกมาตั้งสองตอน ฮะๆ
พี่ทิตย์เป็นตัวละครที่เราชอบมากๆคนหนึ่ง ดูเป็นคนที่มีตรรกะเพี้ยนและบ้าบอๆอินดี้มากไปหน่อยแต่ก็เป็นพระเอกนี่สิ
ส่วนน้ำอุ่นดูเป็นคนไม่ใส่ใจอะไร แต่จริงๆแล้วรายละเอียดเล็กๆน้อยๆน้ำอุ่นจำได้เกือบทุกๆเรื่องเลยนะคะ
อยากขอบคุณทุกๆคนจริงๆค่ะที่เข้ามาอ่าน เข้ามาแสดงความคิดเห็นกัน คนแต่งขี้อู้ก็มาทวงถามหาเด็กๆ ความคิดเห็นของทุกคนเป็นส่วนเต็มเติมเรื่องนี้เลยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่า
ตอนพิเศษเรื่องนี้จะเป็น 'ความรู้สึกของคนคืน' คือไปทางฝั่งพี่ทิตย์กันบ้างแต่เรายังไม่มั่นใจว่าจะได้ลงเมื่อไหร่เพราะช่วงนี้ก็งงๆกับการเข้ามหาลัย แหะๆ
สุดท้ายนี้อยากให้ติชมกันมาได้นะคะ เพื่อที่คนแต่งจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขเรื่องต่อๆไป ชอบฉากไหน ฉากไหนยังแปลกไปบอกได้นะคะ ไว้เจอกันตอนพิเศษไม่ก็เรื่องหน้าค่า :bye2:
-
กว่าจะคบ ลุ้นแทบตาย
สนุกดีนะ เวลาพี่อาทิตย์จีบนี่เขินแทน
น่ารักๆๆๆ
รอตอนพิเศษนะ
-
ตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษษษษ มาเลย
อ้อนวอน
-
คู่นี้มันดูเรียลดีนะคะ แบบง้องแง้งๆวัยมัธยมใสๆ อิอิ น่ารักอ่ะ :o8:
ดูมันมีพัฒนาการดีอ่ะ ค่อยๆชอบกัน แต่ที่ดีสุดคือแม่ทั้งคู่เข้าใจลูกๆด้วยอ่ะ :impress2:
รอตอนพิเศษนะคะ เวลาเป็นแฟนกันแล้ว จะยิ่งน่ารักขนาดไหนนะ :-[
-
กอดเข่า อ้อนวอน ขอตอนพิเศษด้วยน้าา
-
อู๊ยยย...น่ารักมากค่ะ อยากอ่านเรื่องฝั่งพี่ทิตย์ฝุดๆ
จะรอนะคะ ^^
-
จบแล้วๆ น่ารักมาก
ขอบคุณสำหรับเรื่องของน้องน้ำอุ่น กับ พี่อาทิตย์
-
น่ารักกันทั้งคู่้เลยอ่ะ มุ้งมิังๆกันเชียว :o8:o8
รอฝั่งพี่ทิตย์นะคะ แค่ตอบคำถามอุ่นยังฟินไม่สุดค่ะ
-
จบแล้วเหรอ ขอตอนพิเศษนะ
-
ใสๆ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก :man1:
-
จบแล้วอ๊าาาาาาา น้องอุ่นจบแล้วหรออออ :m8: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :pig4: :pig4: ขอบคุณที่แต่งมาให้เราได้อ่าน รักนะคะ จะไม่ลืมนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ :m1: นิยายเรื่องนี้คือน่ารักมากเลยอ่ะ! ใสๆ โดนใจมาก o13 รู้สึกใจหายเหมือนกันนะคะ คือแบบติดตามมาตั้งแต่ตอนเเรกๆพอจบแล้วใจก็หวิวๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป :เฮ้อ: น้องอุ่นเป็นตัวละครที่น่ารัก น่ารักแบบธรรมชาติมากเลยคะ ไม่เสเเสร้ง ใสๆ งอแงบ้างแอบเอาแต่ใจคือมันน่ารักอ่ะ อ๊ายยยยย รักนะคะน้องอุ่น ซารางเฮ :m3: ส่วนพี่อาทิตย์เป็นคนที่ชัดเจนดี อบอุ่น น่ารักด้วย อาจจะมีข้อเสียตรงชอบไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้างตรงนี้ควรปรับปรุงนะคะ :myeye: :yeb: :yeb:
ปล. รอตอนพิเศษนะคะ อยากได้ตอนพิเศษเยอะๆจัง ยังอยากติดตามชีวิตของน้องอุ่นกับพี่อาทิตย์ให้นานๆ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เกิ๋นนนนนนน :-[
-
ตามมาอ่านเพราะ Malimaru แนะนำ
อ่านแล้วมีความสุข รู้สึกได้ว่ามันเป็นอารมณ์ ความคิดที่สามารถเกิดขึ้นได้จริงของคนวัยนี้
อาทิตย์นี่ทำให้อุ่นเนอะ
ขอบคุณทั้งคนแนะนำ และคนเขียน
ขอบคุณจากใจ
-
อยากเห็นตอนโตอะ
-
รู้สึกดีนะ เหมือนได้ย้อนวัย
เวลาเพื่อนมีแฟนมานั่งเฝ้าในห้องจะอิจฉาตลอด555
นั่งเฝ้าไม่เท่าไหร่ บางคู่นี่แทบจะสิงกัน อันนี้ไม่ควรนะจ้ะเด็กๆ
-
นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอนิยายที่อ่านแล้วยิ้มตามแบบนี้
เขินอย่างกับตัวเองเป็นน้ำอุ่น
เรื่องนี้น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
อ่านแล้วอยากมีแฟนเป็นพี่อาทิตย์
เป็นกำลังใจให้ต่อไปเรือ่ย ๆ นะ สู้ๆ รออ่านตอนพิเศษจ้า
-
จบแบบนี้โอเคเลย ไม่ต้องแฮปปี้มาก แต่แฮปปี้แบบใสๆ
เรื่องแบบนี้หาอ่านได้ยากมากครับ
ขอบคุณนะครับ
-
น่ารักมากๆ เลยค่ะ ชอบ ><!
-
น่ารักคู่ :mew1:
-
รอความรู้สึกของคนคืนโอ้ยอ่านละรู้สึกดีน่ารักๆมากกกกกกกกกกกกกกกกก
มีน้อยแต่น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
จบแล้วเหรอ กำลังสนุกเลยอ่า
อยากรู้อนาคตของทั้งสองคนจัง
อ่านไปยิ้มไป กับเรื่องนี้
รอตอนพิเศษนะคะ
-
แล้วน้องต่ายมาเขม่นเพราะอะไรคะเนี่ย
ไม่เข้าใจชี
-
จบแล้วเหยอ :sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก
-
จบแล้วหรอครับ
เสียดายจังเลย
ขอบคุณนะครับ
-
ปกติ จะชอบนิยายวัยทำงานมากกว่า
แต่เรื่องนี้ ชอบมากค่ะ รอตอนพิเศษนะคะ
-
ไม่อยากให้จบนะ อยากให้ต่อไปเรื่อย
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้มีไปจนถึงตอนทั้งคู่เรียนจนจบมหาลัยด้วยซ้ำ
:mew2: :mew2:
-
น้ำอุ่นน่ารักตั้งแต่ต้นยันจบเลย รักมากกก รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
ขอตอนพิเศษ พลีสสสส :กอด1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย ฮือ
-
เหตุการณ์แบบนี้....โคตรน่ารัก คิดถึงชีวิตมัธยมเลย
-
ตามอ่านอยู่ กว่าจะอ่านถึงตอนล่าสุด ไม่รู้ตัวเลยวีามันนนน จบแล้ววว!!! :a5:
เค้าก็คิดไว้ว่าอาจจะได้อ่านตอนที่น้ำอุ่นโตจนอยู่มหาลัยฯ พี่อาทิตต้องตามหึงตามหวงแน่ แงงง
ปรากฏจบแล้ววว งื้ออ เค้ารอตอนพิเศษก็ได้ :mew2:
-
คราวนี้ถ้าอีนางน้องกระต่ายมาถามก็บอกไปเลยนะจ๊ะว่า'พี่ทิตย์แฟนน้ำอุ่นครับ!!' อิอิ o13
-
กว่าจะลงเอยกันได้
ลุ้นแทบตายเลยอ่ะ
ขอบคุณนะ
-
ฮืออออ จบแล้ว เรื่องนี้น่ารักมากกกกกก น่ารักทั้งพี่อาทิตย์ทั้งน้องน้ำอุ่นเลย เค้าจีบกันแบบใสๆอ่ะซึ่งเราชอบมาก น่ารักดี
-
:กอด1:
-
อาทิตย์เนียนได้โล่ น้ำอุนก็ซึนได้ใจ จีบกันน่ารักมากๆเลย :m1: :pig4:
-
เพิ่งเคยมาอ่าน แต่ได้ยินชื่อมานานแล้วว่าเรื้องนี้น่ารักมาอ่านจริงๆรวดเดียวเลยคือน่ารักจริงๆอะ ชอบมากกกกก รักใสๆวัยมัธยมจริงๆ โอ้ยยยย น่ารักโครตตตต จะบ้าาาา พี่ทิตย์น่ารักมากกก เป็นคนเพี้ยนๆตลกๆอะ แต่จีบน้องน้ำอุ่นได้น่ารักมากเลย สนุกอะ ชอบมาก ดูมีพัฒนาการขึ้นทุกตอน แล้วน้ำอุ่นก็คิดมากคิดเยอะ ดูงอแง กว่าจะยอมคบกับพี่อาทิตย์นี่ลุ้นมากกกก รอตอนพิเศษนะคะ ชอบมาก คือน่ารักกกกกกก :hao5:
-
ตอนพิเศษ ปัจฉิมนิเทศ ☻✿
“ไปยืนตรงนู้นไป” ผมไล่พี่ทิตย์ให้ไปยืนนิ่งๆดีๆให้ผมถ่ายรูปให้ครับ พี่ทิตย์ส่ายหัวไม่ยอมไปแล้วอะไรกับผมก็ไม่รู้จนผมต้องส่ายหัวออกมาครับ
“ถ่ายด้วยกัน” พี่ทิตย์ดึงแขนผมให้ไปถ่ายด้วยกันครับ ผมก็ส่ายหน้าไม่เอาด้วยเหมือนกัน
ให้ทายว่าวันนี้วันอะไรครับ ก็นั่นล่ะ ตามหัวข้อครับวันปฐมนิเทศของรุ่นพี่ทิตย์ไงครับ พี่ทิตย์สอบรับตรงติดเลยปัจฉิมแบบไม่เครียดอะไรเลยแต่พี่คนอื่นๆบางคนก็ยังดูเครียดกันนิดหน่อยครับ วันนี้เขาให้ม.6 เข้าหอประชุมไปรับใบจบหรืออะไรสักอย่างผมไม่แน่ใจแล้วพอออกมาก็ต้องมาบูมธงที่มีน้องๆมาถือกัน พอเสร็จตรงนั้นก็ปล่อยให้ถ่ายรูปแล้วก็ให้ดอกไม้อะไรกันนั่นล่ะครับ
ซึ่งตอนนี้มันเพิ่งจะเช้าเองครับ ผมก็เดินเล่นกับพี่ทิตย์ไปเรื่อยๆแหละครับ ผมสั่งให้เพื่อนในห้องคนหนึ่งซิ้อดอกไม้มาแล้วครับ วันนี้โรงเรียนค่อนข้างจะเปิดมันเลยเอามอไซค์ขี่ไปซื้อมาให้ พี่ทิตย์มันไม่รู้ห่าอะไรหรอกครับ เอ๊ะ หรือว่ารู้ อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจครับ
“เบื่อถ่ายกับพี่ทิตย์แล้ว ไปถ่ายกับพี่คนอื่นไม่ได้เหรอ” ผมพูดหยอกไปพี่ทิตย์ก็หุบยิ้มแล้วแกล้งยกนิ้วชี้ขึ้นจิ้มหน้าผากผมครับ ตอนนี้ผมกับพี่ทิตย์อยู่กลางลานโดมเล็กที่เป็นทางที่คนเดินผ่านเติมไปหมด
“เกิดมาเพิ่งมีแฟนอยู่คนเดียว ไม่คิดให้ผมมีคนที่สองสามบ้างเหรอ” ผมแกล้งแหย่ไปอีกครั้งครับ ก็นี่ไงครับที่ผมเสียเปรียบ พี่ทิตย์มีแฟนมากี่คนผมก็ไม่รู้ ได้รู้จักใครตั้งเยอะแยะ ส่วนผมเพิ่งมีพี่ทิตย์คนแรกแล้วเขาก็คือคนปัจจุบัน แต่ถ้าจะให้พูดกันจริงๆคือคนอย่างผมไม่น่าจะมีใครคบนะครับ หืม
“งั้นเลิกกันเลยไหม” ผมเงยหน้าตวัดตามองค้อนพี่ทิตย์ทันทีครับ ผมแค่พูกหยอกเล่นพี่ทิตย์จะเอาจริงเหรอวะ แต่ประโยคต่อมาของพี่ทิตย์ก็ทำให้ผมเบ้ปากออกมาแทนหน้าบึ้งๆครับ
“เดี๋ยวพี่ก็จีบใหม่ แฟนคนที่สองสาม ก็ชื่ออาทิตย์ อาทิตย์ อาทิตย์” ผมก็หลุดยิ้มโชว์เหล็กออกมจนได้ล่ะครับ
สองปีกว่าๆที่ผมคบกับพี่ทิตย์มันก็เรื่อยๆดีครับ พี่ทิตย์ดูแลผมดีเหมือนทุกวัน มีบ้างที่อยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ทำผมเสียความรู้สึกบ้าง แต่ผมก็ผ่านมันมาได้เพราะมันไม่มีอะไรไงครับ บางทีมันก็เป็นหน้าที่ไม่ก็นิสัยส่วนตัวที่ชอบดูแลชาวบ้านของพี่ทิตย์ พี่ทิตย์น่ะผมเข้าใจว่าไม่คิดอะไรหรอก แต่ฝ่ายนู้นบางทีเขาก็คิดนะครับ ผมไม่อยากมีปัญหาอะไรด้วยก็ได้แต่บ่นว่าไป พี่ทิตย์ก็เหมือนจะฟังมั้งครับ
“ถ้าพี่ไม่รับดอกไม้เขาจะว่าพี่ไหมอุ่น” พี่ทิตย์ก้มลงกระซิบอยู่ข้างหูผม ผมเลยหันไปมองตามครับ เป็นรุ่นน้องม.ต้นตัดติ่งหน้าตาธรรมดาๆที่พี่ทิตย์บอกว่าน้องเขาชอบพี่ทิตย์ครับ ผมไม่ได้หวงอะไรเพราะรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่แล้ว พี่ทิตย์มันดูกลัวๆด้วยล่ะครับ จริงๆน้องเขาอาจจะเป็นสาววายก็ได้ใครจะรู้ครับ
“รับๆไปเถอะพี่ทิตย์ น้องเขาตั้งใจเอามาให้นะ” ผมพูดเหมือนดุแต่หน้าก็ยังยิ้มแป้นครับ ในใจก็หวั่นว่าไอ้เพื่อนผมมันจะมาทันหรือเปล่า แต่กว่าจะออกจากหอประชุมก็คงยังพอมีเวลาอยู่บ้าง ตอนนี้รีบไล่พี่ทิต์ไปเข้าแถวจะได้จบๆสักทีครับ
“ไม่อยากจบเลยว่ะ” อยู่ๆพี่ทิตย์ก็พูดเปรยขึ้นมาครับ ผมพยักหน้างึกงักอย่างเข้าใจ เป็นผม ผมก็ใจหายครับ อยู่มาตั้งนานหลายปี เคยทำอะไรหลายๆอย่างที่นี่ เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน เคยโดดเรียนมาเฝ้าผม มันเป็นที่ที่ให้ความรู้ให้ทุกอย่างให้ผมกับพี่ทิตย์มาเจอกันต่างหาก
“คิดถึงเค้าเหรอ” ผมพูดแหย่เล่นไปครับ จะให้คิดถึงบ้าอะไรล่ะ มหาลัยของพี่ทิตย์มันอยู่ใกล้โรงเรียนจะตายไปครับ ใกล้ชนิดที่ว่านั่งรถไปไม่เกินสิบห้านาทีก็ถึงแล้วด้วยซ้ำ เดี๋ยวมันก็จะได้เจอหน้ากันทุกวันอยู่ดีล่ะครับ
“อือ คิดถึงครับ” เรื่องพูดอะไรเลี่ยนๆเน่าๆนี่ขอให้บอกเลยครับ ผมก็ทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจไปก่อนที่โทรศัพท์ผมจะสั่นครืดอยู่ในกระเป๋ากางเกง เอาล่ะสิครับ เพื่อนผมต้องโทรมาบอกผมแน่เลยว่ามันอยู่ที่ไหนหรือไม่ก็ต้องเกี่ยวกับดอกไม้แน่ๆครับ หรือผมให้เงินมันไปไม่พอครับ
“เดี๋ยวผมมานะ” ผมก้มเอามือแตะโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงด้วยความเคยชิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยะๆใส่พี่ทิตย์เหมือนเด็กเพิ่งทำความผิดมาไม่มีผิดเลยครับ พี่ทิตย์เหมือนจะงงๆแต่ไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแล้วทำท่าจะเดินออกจากตรงนั้น
“ทำไมคุยตรงนี้ไม่ได้ล่ะอุ่น” ผมเผลอจิ๊ปากออกมาอย่างไม่รู้ตัวครับ พี่ทิตย์แม่งก็คว้าแขนผมไว้ ความจริงผมไม่ได้ไม่พอใจอะไรหรอกครับแต่ปากเจ้ากรรมมันลั่นไปเองนี่นา ผมกรอกเสียงบอกเดี๋ยวโทรกลับไปใส่เพื่อนของผม มันไม่ได้ว่าอะไรผมเลยวางสายไปครับ
“พี่ทิตย์เป็นอะไรเนี่ย” ผมพูดเสียงแผ่วเลยครับ พี่ทิตย์มันก็ดูจะได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว ผมเลยยืดแก้มยิ้มโชว์เหล็กที่สองปีแล้วก็ยังไม่ได้เอาออกสักทีใส่พี่ทิตย์ครับ พี่ทิตย์ผลักหัวผมเหมือนหั่มนไส้ก่อนจะยีหัวผมครับ ผมแกล้งทำหน้ายู่ไม่พอใจก่อนที่เสียงสวรรค์จะดังขึ้น มันก็คือเพลงมาร์ชเรียกเข้าแถวนั่นล่ะครับ
“ไปเข้าแถวไป” ผมเอ่ยปากไล่ครับ ม.6น่าจะไปเข้าแถวหน้าหอประชุมเตรียมความพร้อมมั้งครับ ผมจะได้ไปเอาดอกไม้มาเตรียมด้วยพร้อมให้ผมเหมือนกัน เพราะเพื่อนผมมันก็ซื้อให้คนอื่นด้วยถ้าให้มันถือเข้ามาด้วยคงลำบากแย่เลยครับ
“กอดที” ผมเบ้ปากออกมาด้วยความหมั่นไส้ครับ คนบ้าอะไรอยู่ดีๆมาขอกอด แต่เห็นว่าวันนี้วันปัจฉิมพี่ท่านครับ ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ต้องมาเรียนอีกสองอาทิตย์แล้วก็สอบครับ แต่ก็ช่างแม่งนั่นล่ะครับ ผมไม่ได้อ้าแขนรับกอดแต่แบมือที่วางข้างตัวออกให้รู้ว่ากอดได้เลย
“พี่รักอุ่นนะครับ” ผมยิ้มออกมาแบบเขินชิบหายครับ แม่งเป็นคนที่บอกรักไม่ได้ดูสถานที่แทบจะทุกครั้งที่คบกันมาเลยครับ แต่พี่ทิตย์แม่งไม่เห็นผมยิ้มหรอกครับ เพราะผมโดนดึงเข้าไปกอดแล้วไงครับ ดีที่ตอนนี้เดินมาข้างลานแล้วและทุกคนก็ทยอยกันไปเข้าแถวที่ลานโดมใหญ่แล้ว
“ไปเข้าแถวได้แล้ว ผมก็จะรีบไปเนี่ย” ผมแกล้งเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของพี่ทิตย์ พี่ทิตย์ก็มองตาผมนิ่งครับ สายตาแบบนี้ของพี่ทิตย์ทำให้ผมหวั่นไหวมาโดยตลอดครับ อยากจะควักลูกตาออกมาโยนทิ้งข้อหาทำผมหวั่นไหวมาชอบพี่ทิตย์นี่ล่ะ ครับ ถ้าเป็นปกติผมจะจ้องตาสู้ตอบแต่วันนี้ผมยอมแพ้เพราะจะได้ไปเอาดอกไม้สักทีครับ
กว่าจะไล่ให้พี่ทิตย์ไปได้ก็เล่นทำเอาเหนื่อยอยู่เหมือนกันครับ ไม่รู้ว่าอยากเอาผมกันคนที่ชอบพี่ทิตย์หรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมวิ่งไปยันที่จอดมอไซค์ซึ่งเพื่อนผมไปจอดอยู่หลังโรงเรียนทำไมก็ไม่รู้อีกล่ะครับ ผมไม่ได้เข้าแถวแต่หอบช่อดอกไม้มานั่งรอพี่ม.6 ออกจากหอประชุมครับและผมก็ไม่รู้ว่าจะออกมากี่โมงด้วยครับ
“เอ้า อุ่น” ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงที่ฟังดูคุ้นหูครับ แล้วผมก็เห็นพี่เนยยืนตัวขาววิ้งยืนถือลูกโป่งแบบเก้ๆกังๆและโคตรจะห่างจากตัวเองเลยครับ ถ้าให้ผมเดาพี่เนยกลัวลูกโป่ง และไอ้เหี้ยพี่รหัสผม ไม่สิครับตอนนี้ต้องเรียกพี่บอมบ์ใช่ไหมครับ พี่บอมบ์แม่งหลอกให้พี่เนยซื้อมาให้แน่ๆ
“ผมถือให้ไหมครับ” ผมวางช่อดอกไม้ลงกับโต๊ะแล้วรับลูกโป่งหลายๆลูกมาจากพี่เนยครับ พี่เนยยิ้มร่านั่งลงข้างผมครับ คู่นี้คบกันหลังผมกับพี่ทิตย์แค่ไม่กี่เดือนเองครับ ตอนนี้พี่เนยก็ปีสองแล้วครับ น่ารกชิบหายวายวอด โคตรจะน่าอิจฉาเลยครับ พี่รหัสผมตามจีบตามง้อแทบทุกวัน พี่เนยก็มาถามความเคลื่อนไหวกับผมทุกวันเหมือนกันครับ กว่าจะเข้ากันได้ผมนี่ล่ะปวดใจครับ
“เป็นไงบ้างอุ่น หาที่เรียนไว้หรือยัง” อย่าถามผมเลยครับ เพราะผมอยากจะถามกลับว่าแล้วพี่เนยไม่มีเรียนเหรอแต่ก็เกรงใจครับ เลยได้แต่นั่งยิ้มแห้งๆอยู่อย่างนี้ ใต้อาคารตรงหน้าผมเริ่มมีน้องๆมาถือธงโรงเรียนเป็นซุ้มให้ลอดครับ ผมก็อยากไปถือให้นะครับแต่ผมก็ต้องเตรียมช่อดอกไม้ให้พี่ทิตย์อยู่ดี
“ตอนเย็นพี่เนยอยู่กินหรือเปล่าครับ” ตอนเย็นจะมีงานโต๊ะจีนที่รวมทั้งปัจฉิมและคืนสู้เหย้าไว้ด้วยกันเลยน่ะครับ พวกปัจฉิมน่ะได้บัตรฟรีครับแต่คนอื่นๆก็ต้องเสียตังค์ไปตามระเบียบ ส่วนผมน่ะเหรอ พี่ทิตย์ก็ไปแย่งใบมาจากพี่ที่ไม่ว่างอยู่งานมาให้แล้วล่ะครับ ทั้งที่เพื่อนในห้องผมก็จ่ายตามปกติ เกรงใจจริงๆ
“อื้อ อยู่ ไอ้บอมบ์ไปหาบัตรมาให้ แหนะ อาทิตย์มันก็หามาให้อีกใช่ไหมล้า” ผมยิ้มรับครับ พี่เนยยิ้มอยู่สักพักก็ชะโงกหน้ามองหาไอ้พี่รหัสของผม เสียงรัวกลองเริ่มมาแล้วครับ เป็นสัญญาณว่าพิธีในนั้นใกล้เสร็จเรียบร้อยและคงกำลังเริ่มทยอยออกมาครับ
“ผมไปก่อนนะพี่ เดินไปด้วยกันไหมครับ เดี๋ยวผมถือลูกโป่งให้” พี่เนยส่ายหน้าไปมาแรงๆแล้วแบมือขอให้ผมเอาลูกโป่งให้ ผมเลิกคิ้วเหมือนถามว่าแน่ใจเหรอพี่เนยก็พยักหน้าครับ
“กระต่ายยังคบกับใครอยู่ป่ะ นี่ขนาดพี่จบไปสองปียังเกลียดมันอยู่เลย” ผมได้แต่ยิ้มแหยะครับ กระต่ายก็ยังคงเป็นกระต่าย พอขึ้นม.ปลายมาไว้ผมยาวได้ ตัดหน้าม้าหน่อยก็โคตรน่ารักขึ้นเยอะเลยครับ แต่ก็นั่นล่ะครับกระต่ายก็คือกระต่าย มีคนหั่นไส้เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า ถึงกระต่ายจะเลิกชอบพี่ทิตย์แล้วก็เถอะครับ
“เห็นว่าทะเลาะกับแฟนเขาอยู่มั้งครับ พี่ไปเกลียดอะไรกระต่ายเนี่ย”
“มันเป็นความรู้สึกของผู้หญิงอุ่น เกลียดแล้วเกลียดตลอดไป เพื่อนไอ้บอมบ์ก็โดนน้องมันหลอกคบซ้อน พี่ไปเสือกมาหมดแล้วเหอะ” ดูพี่เนยเขาจะขึ้นจริงจังมากครับ ผมฟังบ้างไม่ได้ฟังบ้างเพราะตอนนี้กระต่ายก็อยู่คนละห้องกับผมแล้วด้วย ผมเรียนวิทย์คณิตส่วนกระต่ายเรียนศิลป์ภาษาครับ
“พี่ทิตย์…” พี่ทิตย์ยืนหันหลังคุยกับเพื่อนอยู่หน้าหอประชุมครับ ผมเดินแยกกับพี่เนยเดินหอบช่อดอกไม้และสะพายกระเป๋ากล้องอยู่ดูพะรุงพะรังมากครับ
“ให้พี่เหรอ? เฮ้ย ขอบคุณครับ” ผมแอบแกล้งเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้เพราะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่แปะอยู่เต็มเสื้อพิธีการของพี่ทิตย์ แต่พอเห็นสภาพเพื่อนพี่ทิตย์ก็ดูจะไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรนะครับ พี่ทิตย์รับไปถือไว้แล้วยกมือขึ้นยีหัวเกรียนๆของผม
“เกลียดคนมีเมียวุ้ย” เพื่อนพี่ทิตย์พูดหยอกขึ้นมาครับ ผมหันไปแลบลิ้นใส่แล้วหัวเราะครับ ผมซี้กับเพื่อนพี่ทิตย์ทุกคนแล้วเหอะ นิสัยดีทั้งนั้นครับ แกงค์เดียวกับที่ใช้ผมเอางานไปส่งให้แล้วก็พวกพี่ๆในห้อง
“ไม่เห็นมีใครมาให้ดอกไม้อีกเลยอ่ะ” ผมถามแล้วมองซ้ายมองขวาครับ
“จริงๆเขาให้ไปให้กันหลังลอดธงนะ คงไปดักกันใต้อาคาร เดี๋ยวพี่ก็ต้องไปเข้าแถวอีก ร้อนจะตายแล้วเนี่ย” เพิ่งออกมาจากหอประชุมก็บ่นร้อนทันทีเลยเหอะผมล่ะหมั่นไส้ เห็นแก่ช่อกุหลาบในมือก็เลยยกมือขึ้นปัดๆพัดๆให้แม้ว่ามันคงแทบช่วยอะไรไม่ได้เลย
“งั้นเอาดอกไม้มาก่อน เดี๋ยวผมไปให้ตรงนู้น ตอนเดินลอดจะได้ไม่ต้องไปฝากคนอื่น” พี่ทิตย์พยักหน้ารับพร้อมส่งคืนดอกไม้มาให้ผม บีบมือผมเบาๆแล้วชี้ให้ผมรู้ว่าต้องไปเข้าแถวแล้ว ผมพยักหน้ารับรู้พี่ทิตย์ก็วิ่งไปเข้าแถวคุยเล่นอยู่กับเพื่อนครับ
“ไหนของพี่ล่ะอุ่น” ผมเงยหน้ามองไอ้เหี้ยพี่รหัสที่ยืนถือลูกโป่งไม่ยอมไปเข้าแถวกับชาวบ้านเขาครับ พี่เนยยืนทำหน้าบูดอยู่ข้างๆเพราะมันถือแบบเฉียดพี่เนยครั้งแล้วครั้งเล่าครับ
“นี่ไง ให้” ผมแปะสติ๊กเกอร์หัวใจที่มันหลุดมาจากเสื้อพี่ทิตย์ลงบนเสื้อมันครับ มันกลอกตาไปมาเหมือนหมั่นไส้แล้วโบกมือลาวิ่งไปเข้าแถวกับชาวบ้านเขาครับ
……………………………………………………………………………………………………………………………….
“หนัก เหนื่อยยย” ผมบ่นออกมาเล็กน้อยที่ต้องมาช่วยพี่ทิตย์ถือของจากคนที่แห่กันเข้ามาให้ครับ น้องรหัสสายรหัสพี่ทิตย์บ้างสายผมบ้าง น้องในชมรม หรือใครก็ไม่รู้ที่ถือโอกาสจากวันจบมาให้พี่ทิตย์ บางคนก็ตุ๊กตาช็อคโกแล็ตบ้างกุหลาบบ้าง คิดว่าวาเลนไทน์หรือไงวะ มันผ่านมาแล้วโว้ยยย
“เอาไว้รถพี่ก่อน อุ่นเรียนคาบบ่ายไหม” ผมเงียบนึกตารางสอบแล้วก็ส่ายหน้าครับ ขี้เกียจเรียนด้วยและคาบมันก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่ อ้อ พี่ทิตย์ครับ พอแม่พี่ทิตย์รู้ว่าพี่ทิตย์สอบติดมหาลัยนี้ก็ซื้อรถให้เลยครับ พี่ทิตย์แม่งก็ขับมาโรงเรียนแทนมอเตอร์ไซค์เลยครับ ผมล่ะหมั่นไส้ ยังไม่จบม.ปลายด้วยซ้ำ
“งานกว่าจะเริ่มไปร่อนแถวนี้ก่อนไหม” พี่ทิตย์พูดแล้วยัดดอกไม้แล้วก็ของไว้ในรถก่อนจะปิดเสียงดังครับ ผมส่ายหน้าไปมาเพราะขี้เกียจออกไปไหน
สุดท้ายก็มานั่งที่โรงอาหารครับ ผมยิ้มเอาการ์ดที่แอบดึงจากกุหลาบและถุงบางถุงมาอ่านเล่นครับ ผมอ่านไปเรื่อยๆส่วนมากก็บอกคิดถึง บอกให้ตั้งใจเรียนนู่นนี่นั่น แต่ที่ผมติดใจและหงุดหงิดมีแค่ใบเดียวครับ ซึ่งผมก็เผลอตวัดตาชึ้นทำหน้าบูดใส่พี่ทิตย์ที่ทำหน้าเอ๋ออยู่ครับ
ไม่อยากให้จบเลย
คิดถึงพี่น้า ให้แบบที่พี่เคยให้เลย
รักพี่นะคะ
กระต่าย (:
-
“ไปให้อะไรกระต่าย ทำไมผมไม่รู้เรื่อง” ผมหงุดหงิดแต่พยายามเก็บอาการไว้ให้มากที่สุดครับ พี่ทิตย์ดึงการ์ดในมือผมไปกวาดสายตาอ่านลวกๆแล้วก็ขมวดคิ้ว
“พี่ให้กระต่ายครั้งสุดท้ายก็… อมยิ้มตอนจีบอุ่นไง" ผมทำหน้าไม่เชื่ออยู่สักพักก็นึกขึ้นได้ว่ามีกล่องอมยิ้มกล่องใหญ่อยู่ในถุงใบนึงครับ อะไรวะ เขียนซะผมคิดไปไกลเลยครับ นั่งหน้ามุ่ยมองการ์ดใบอื่นก่อนจะหมดอารมณ์วางมันไว้อย่างนั้นครับ
“พี่ทิตย์กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนมางานหรือเปล่า” พี่ทิตย์พยักหน้ารับครับ ผมก็พยักหน้างึกงักตาม ตอนนี้เพิ่งบ่ายสองเองครับหรือว่าผมจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อห้องพี่ทิตย์บ้าง
แม่พี่ทิตย์ให้พี่ทิตย์เช่าหออยู่แถวมหาลัยเพราะเหม็นขี้หน้าพี่ทิตย์ครับ ท่านใจดีบอกให้ผมไปอยู่ด้วยได้ด้วยล่ะครับ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ด้วยทำไมเลยไปบ้างไม่ไปบ้างครับ ชีวิตเด็กมหาลัยเนี่ยดูมีอิสระมากจริงๆผมยังอิจฉาพี่ทิตย์เลยเหอะ แต่ยังไงตอนนี้พี่ทิตย์ก็ยังแค่ม.6อยู่นั่นล่ะครับ
“งั้นเดี๋ยวรออยู่นี่แหละ ว่าจะขึ้นไปเรียน” ผมนึกขึ้นได้ว่าผมควรจะขึ้นเรียนได้แล้วเลยพูดไปแบบนั้นครับ พี่ทิตย์เลิกคิ้วแล้วพยักหน้ารับรู้ ผมยิ้มครับ แฟนใครวะเนี่ยยย ดูมีอนาคตจังเล๊ย
“รูปนี้น่ารักดี ดูสิ” ไอ้น่ารักของพี่ทิตย์เนี่ยเชื่อถือไม่ได้ครับ ผมโดนรัวถ่ายตอนเหวอไปตั้งหลายรูป รูปหน้าเมาๆพี่ทิตย์มันก็ยิ้มบอกว่าน่ารักครับ ผมล่ะปวดหัว
“นี่เรียกน่ารักเหรอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วไปเดี๋ยวผมขึ้นเรียนแล้วเนี่ย” ผมไล่พี่ทิตย์ที่รับกล้องคืนไปแบบยิ้มๆครับ พี่ทิตย์พูดน้อยลงหรือผมพูดมากขึ้นก็ไม่รู้นะครับ แต่ผมก็รู้สึกดีอยู่เสมอ คงเพราะเราอยู่ด้วยกันมาค่อนข้างนาน ผมผูกพันธ์กับความสัมพันธ์ของเราไปแล้ว
หืม… น่าอายนะเนี่ย
……………………………………………………………………………………………………………………………….
แฟนผมแม่ง… น่ารักชิบหาย
ผมยกยิ้มมองอุ่นที่ยืนหัวเราะไปคุยไปกับกลุ่มเพื่อนในห้อง ตอนนี้งานเริ่มจะมีคนทยอยมาเรื่อยๆแล้วครับ ศิษย์เก่าบ้าง แต่ส่วนมากก็เด็กปัจจุบันมากกว่า ผมยืนรออยู่ห่างๆแบบนี้เพราะไม่ค่อยรู้จักอะไรกับพวกเพื่อนอุ่นเท่าไหร่หรอกครับ แม้ว่าฝ่ายนั้นจะดูรู้จักผมก็เถอะ
“โต๊ะนู้น ไปนั่งกับเราไหมล่ะ” อุ่นเอ่ยชวนเพื่อนแบบทีเล่นทีจริงโดนที่ไม่ได้ถามความเห็นผมกับเพื่อนร่วมโต๊ะเลยซักคำครับ แล้วก็เหมือนว่าเจ้าตัวจะเห็นสีหน้าผมเลยยิ้มทะเล้นออกมาก่อนจะเดินกลับมาหาผมครับ
“ไปนั่งรอคนมากัน พี่รหัสผมก็นั่งโต๊ะเราเหรอ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินอยู่ข้างๆอุ่นไปจนถึงโต๊ะครับ อุ่นกะพริบตาปริบพร้อมอมยิ้มออกมาเล็กน้อย แก้มยุ้ยๆที่เป็นผลพลอยได้จากการจัดฟันมันน่าฟัดมากเลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำตัวน่าหมั่นเขี้ยวไปถึงไหน
“มองอะไร” น้ำเสียงติดหงุดหงิดเล็กๆนี่ก็น่ารักครับ สีหน้าฉายแววรำคาญใจออกมานิดหน่อยให้ผมรับรู้ อุ่นไม่ชอบให้ใครมองอยู่แล้วมั้งครับ ไม่ชอบเป็นจุดเด่น แต่ก็ดูโดดเด่นในสายตาผมอยู่ดีแหละ
“มองแฟนตัวเองไม่ได้เหรอ” ผมโต้กลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย อุ่นเหมือนจะโวยวายออกมาทันทีที่ผมพูดจบแต่ก็เงียบทำหน้าบูดหน้าบึ้งแทนครับ จริงๆผมรู้ว่าอุ่นคงกำลังเขินไม่ก็จั๊กจี้ในอกอยู่แน่ๆครับ
“เขามีเหล้าด้วยว่ะ แบบนี้เรากินจะมีครูว่าหรือเปล่าเนี่ย” อุ่นถอนหายใจออกมาเสียงแผ่วหลังจากเห็นกล่องเหล้าตามโต๊ะอื่นๆที่เป็นทางผ่านครับ
“กินเยอะๆเลย เมาแล้วระวังพี่อุ้มขึ้นห้องด้วย” ผมพูดหยอกล้อออกไปอุ่นก็หันมาเลิกคิ้วประกอบกับกัดปากท้าทายผมครับ อยากจะจับลากเข้าห้องแม่งเดี๋ยวนี้เลยเถอะครับ ชอบทำหัวใจผมเต้นรัวไม่หยุดตลอดเลย
“ไม่ มี ทาง” อุ่นพูดถูกเลยครับ เห็นหน้ามันใสซื่อบริสุทธิ์ตัวเล็กเหมือนจะไร้เดียงสาแต่อุ่นกินเหล้าเป็นนะครับ อย่าหวังว่าผมจะมอมเหล้าแล้วลากขึ้นเตียงกันง่ายๆ ถ้าผมจะมอมเหล้าเพื่อการนี้ขอบอกเลยว่าเปลืองงบประมาณมากครับเพราะอุ่นจะไม่กินถ้าผมไม่กิน และกว่าอุ่นจะเมาผมก็เมาไม่แพ้กัน
อ่านมาถึงตรงนี้คงจะสงสัยล่ะสิว่าเราเคยมีอะไรกันหรือยัง
สาบานได้ว่ายังครับ ถึงแผนชั่วๆในสมองมันจะมากมายก็ตามครับแต่ผมก็ยังมีสติมากพอนะครับ อุ่นไม่เคยห้ามไม่เคยว่าถ้ามันจะเกินเรื่องแบบนั้น แต่ผมสัญญากับอุ่นแล้วครับว่าอย่างน้อยก็ให้อุ่นจบม.6ก่อนก็ได้ เราห่างกันแค่ปีเดียวก็จริงครับ แต่ดูอุ่นสิครับ ภายนอกหลายคนก็คงมองอุ่นเป็นเด็กผู้ชายซนๆตามปกติ แต่ผมว่าอุ่นเป็นเด็กที่โคตรน่าถะนุถนอม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันมาได้ยังไง
“จะจบเนี่ยแก้ศูนย์ยังเอ่ยย” อุ่นยิ้มหวานไปพูดล้อเลียนพี่รหัสตัวเอง ก็ไอ้บอมบ์นั่นล่ะครับ ไอ้บอมบ์เดินมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมพร้อมๆกับเนย เนยมองหน้าผมแต่ไม่ได้ยิ้มทักหรือพูดอะไร ผมคิดว่าคงเกรงใจบอมบ์มั้งครับ แต่ผมกับเนยคงกลับไปคิดหรือรู้สึกเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะครับ
“ไม่ติดโว้ย มาใกล้ๆมาอุ่น” อุ่นหัวเราะเสียงใสออกมาเบาๆอย่างถูกใจที่ได้ล้อเลียนชาวบ้าน ไอ้บอมบ์ชี้หน้าอุ่นแบบที่เล่นทีจริงครับ
“ไม่ให้ไป” ผมกดหัวไอ้เด็กที่นั่งอยู่เก้าอี้ข้างผมมาซบไหล่ตัวเอง คนอื่นหัวเราะแซวกันส่วนอุ่นหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ผมทันทีครับ ผมเลิกคิ้วยิ้มกวนตีนอุ่น น้องเลยดันผมออกก่อนนั่งดีๆครับ
บรรยากาศเรื่อยๆกับโชว์อะไรไม่รู้ของแต่ละม.ครับ ผมไม่ค่อยได้ตั้งใจดูเท่าไหร่เพราะมัวแต่นั่งฟังเพื่อนผมบ่นอะไรกก็ไม่รู้ครับ โต๊ะนี้มีเพื่อนผมเป็นส่วนมากแล้วก็แฟนเพื่อน ประมาณนั้นครับ แรกๆอุ่นไม่ค่อยชินกับกลุ่มผมเท่าไหร่แต่พออยู่ไปนานๆอุ่นคงเริ่มปรับตัวได้มั้งครับ
“อย่ากินเยอะเกินนะ” ผมหันไปแตะมืออุ่นที่กำลังยื่นแก้วให้ไอ้บอมบ์ชงเหล้าให้ครับ อุ่นชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ยื่นแก้วเหล้าให้ตามเดิมครับ ไอ้เด็กดื้อเอ๊ย
“มีห่วงด้วยวุ้ย” ไอ้บอมบ์พูดแซวขึ้น
“เสือกอีก” ผมตอบมันไปเสียงเรียบและดูมันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแถมยังชงเหล้าที่ดูเข้มเกินไปให้อุ่นอีกต่างหาก มันจะร่วมมือกันยั่วโมโหผมหรือไงวะ ผมขมวดคิ้วแน่นให้รู้ว่าไม่พอใจครับ
“เอาน่าพี่ทิตย์ ผมไม่เมาหรอก” ขนาดไม่เมายังเอามือมาดึงแก้มผมเลยครับ เมาจะขนาดไหน ผมถอนหายใจออกมาเบาๆตามใจอุ่นไปครับ ถ้าแม่อุ่นรู้ว่าผมให้น้องมาเมาแบบนี้ผมโดนดุแน่ครับ แม่อุ่นไม่ได้ห้ามเพราะเข้าใจว่ามันก็ต้องมีบ้าง แต่ผมก็ไม่ควรปล่อยให้น้องเมามากเกินไป
“ผมอยากไปโต๊ะเพื่อนอ่ะ เดี๋ยวมานะพี่ทิตย์”
“ไปส่งเปล่า เดินไหวไหมเนี่ยอุ่น” ผมบ่นพึมพำออกมาเพราะอุ่นก็ดูเริ่มเมาแล้วด้วยครับ
“หือ ไหวๆ เดี๋ยวมาแป๊บนึง” ผมพยักหน้าเออออแล้วมองตามอุ่นที่ยังเดินตรงปกติได้ โต๊ะอยู่ไกลกันพอสมควรครับแต่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ผมเลิกสนใจอุ่นแล้วหันมองเวทีการแสดงบ้าง มองเพื่อนนั่งคุยกับแฟนบ้าง เหงาครับ แต่ผมบ่นเหงาตอนนี้ต้องโดนหาว่ากระแดะแน่เพราะเพิ่งห่างจากอุ่นไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำครับ ได้แต่นั่งถอนหายใจไปกระดกเหล้าไปอย่างไม่รู้จะทำห่าอะไรที่ดีกว่านี้ได้แล้วครับ หรือผมจะไปตามน้องดี โอ๊ย ให้ความเป็นส่วนตัวน้องหน่อยสิไอ้อาทิตย์!
ตอนนี้เหมือนมีนักร้องที่โรงเรียนจ้างมามาร้องเพลงครับ ความสนุกหน้าเวทีเลยเพิ่มมากขึ้น โต๊ะผมลุกไปแจมกันหมดเหลือผมนั่งอยู่คนเดียว ผมนั่งระงับอารมณ์ตัวเองอยู่สักพักก็มีคนกอดผมจากด้านหลังครับ กอดทั้งที่มีเก้าอี้กั้นนั้นแหละ อุ่นแน่ๆครับ ผมจับแขนน้องดึงออกจากคอผมแล้วดึงเข้ามาใกลตัวด้านข้างให้ผมเห็นหน้า
“โต๊ะเพื่อนมีเบียร์ สลับกินกับเหล้าไม่ไหวว่ะ กว่าจะกลับมาโต๊ะได้ผมมึนเลยเนี่ย” ผมดันน้องให้นั่งลงกับเก้าอี้ข้างผม น้องงอแงบ่นอะไรก็ไม่รู้ครับ ท่าจะเมาจริงๆแล้วสิ เอาลูกชายเขาไปส่งบ้านทั้งแบบนี้คงไม่ไหวมั้งครับ อุ่นยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลยครับ
“กลับเลยไหม นอนห้องพี่ก็ได้” ผมเสนอขึ้นมาแต่อุ่นส่ายหน้าพรืดปฏิเสธครับ
“หือ? พี่ทิตย์อยู่กับเพื่อนเหอะ ปัจฉิมทั้งที” คนตัวเล็กยิ้มหวานออกมาเล็กน้อย ผมยกมือขึ้นยีหัวอุ่นอย่างนึกหมั่นเขี้ยวครับ แต่อยู่ดีๆอุ่นก็เงียบ ปากเรียวสวยเผยออกเล็กน้อยเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดครับ ผมขมวดคิ้วสงสัยท่าทีของน้องที่เปลี่ยนไป
“เป็นอะไร หืม? มีอะไรจะบอกพี่เหรอ” ผมถามออกไปครับ อุ่นกลอกตาไปมาแล้วหลบสายตาผม มันต้องมีอะไรแน่ๆครับ
ผมเลิกคิ้วก่อนที่จะจ้องหน้าน้องรอคำตอบตาแทบไม่กะพริบ พออุ่นรู้ตัวว่าโดนผมจ้องกดดันอยู่มือเล็กๆก็มาเลยครับ อุ่นใช้มือดันหน้าผมออกห่างก่อนจะส่งเสียงงอแงในลำคอเบาๆให้ผมรู้ว่าไม่ชอบครับ อุ่นมีอะไรในใจแน่นอนแล้วล่ะครับ ไม่งั้นคงไม่งอแงแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“อุ่นเป็นอะไร?” ไอ้บอมบ์ที่เดินกลับมาหยิบกระเป๋าบนโต๊ะถามขึ้นครับ ผมส่ายหน้าไปมามันก็ขมวดคิ้วยุ่งเลยครับ
“อุ่นมันเมาแล้ว เดี๋ยวกูจะพากลับหอเนี่ย” ผมโบกมือไล่มันถึงยอมไปครับ สายรหัสนี่แม่งเป็นบ้าอะไรวะห่วงกันเกินไปหรือเปล่า ผมชักอยากพาลขึ้นมานิดหน่อย แต่พอเห็นไอ้คนที่นั่งข้างๆเลื้อยมือหาแก้วเหล้าผม ผมก็ต้องหันไปดุแทนครับ
“พอแล้วอุ่น ป่ะ กลับหอ” ผมดึงตัวอุ่นให้ลุกขึ้น ตอนนี้แทบจะหิ้วปีกน้องแล้วครับถ้าไม่ยอมกลับ อุ่นดูมึนๆแต่ก็คงยังพอมีสติอยู่นั่นล่ะครับ
ผมจูงมือน้องให้เดินตามมายันลาดจอดรถครับ ผมแอบเนียนจอดที่จอดรถของอาจารย์ล่ะครับเพราะขี้เกียจไปจอดไกล ที่ตรงนี้ค่อนข้างมืดเพราะเป็นด้านหลังอาคาร มีแสงไฟจากงานลอดเข้ามาไม่มากบวกกับแสงไฟจากหลอดสีส้มเก่าๆที่ติดอยู่ด้านบนก็พอทำให้ผมเห็นว่าอะไรเป็นอะไร
อุ่นเปิดประตูรถทำท่าว่าจะเข้าไปในรถแต่ผมผลักปิดไว้อย่างเดิมก่อนจะดันตัวอุ่นให้ชิดไปกับรถ อุ่นดูตกใจอยู่แว๊บนึงแล้วก็ปรับสีหน้าให้เรียบเฉยเหมือนที่ชอบทำ ผมส่งสายตาตั้งคำถามไปทันทีครับ
“พี่ทิตย์…” ผมรู้ว่าถ้าน้องอยากพูดก็จะพูดออกมาเอง แต่บางเรื่องก็ต้องกดดันให้น้องพูดออกมาบ้างครับ ไม่อยากให้เก็บไว้คนเดียว ผมเลิกคิ้วรอฟังสิ่งที่อุ่นจะพูด
“เพื่อนบอกว่า ถ้าขึ้นมหาลัย เราอาจจะเลิกกัน? อยู่ดีๆผมก็กลัวอ่ะ งี่เง่าชิบหาย” อุ่นพูดออกมาแต่ไม่ได้มองหน้าผมเลยครับ น้องหันข้างมองอะไรก็ไม่รู้แต่ผมอดใจไม่ไหวแล้วสิครับ ตอนนี้น้องน่ารักมากจริงๆ
ผมจับคางบังคับให้น้องหันหน้ามามองผม ผมจ้องมองน้องด้วยสายตาที่น้องชอบหลบมันครับ แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ อุ่นหลบตาผมแต่ก็เลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด ผมลอบยิ้มออกมาทำให้น้องหันมามองผมแล้วทำหน้ามุ่ยครับ ตอนนั้นล่ะผมได้โอกาสกดจูบลงไปแผ่วเบาลงบนปากยื่นๆของอุ่น เสียงประท้วงในลำคอดังขึ้นผมเลยผละออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร
เราจ้องตากันอยู่สักพักก็เหมือนทุกอย่างมันดูดให้เราเข้าใกล้กันอีกครั้ง ผมเผลอดันตัวน้องจนชิดไปกับตัวรถแล้วบดเบียดริมฝีปากตัวเองลงไป อุ่นไล้มือขึ้นมาโอบรอบคอผมไว้นั่นยิ่งทำให้ผมเตลิดไปไกลยิ่งกว่าเดิม ผมหวังว่าจูบนี้ของผมมันจะบอกทุกอย่างที่ผมรู้สึกได้ และอุ่นก็คงจะรับรู้
เวลาผ่านไปสักพักเราถึงผละออกจากกันได้ อุ่นยกมือขึ้นเช็ดปากแล้วยืนเงียบเหมือนรวบรวมสติพร้อมมองซ้ายมองขวาครับ จริงๆมันก็เสี่ยงมีคนมานะครับแต่งานกำลังสนุกกันคงไม่มีใครกลับตอนนี้กันหรอกครับ
“เชื่อพี่หรือเพื่อน” ผมเลิกคิ้วถามอุ่นครับ
“เพื่อน” คนตัวเล็กพูดแล้วยิ้มทะเล้นออกมาท่ามกกลางความมืด ตานี่เป็นประกายเลยเถอะครับพอได้กวนชาวบ้านเขาเนี่ย
“พี่รักอุ่นนะครับ” ผมพูดย้ำออกไปอีกครั้ง อุ่นทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจครับ
“รักแค่ไหน” ผมยิ้มให้กับคำถามน่ารักๆจากเด็กเอาแต่ใจตรงหน้า ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มหน้าผากอุ่นเบาๆ
“แค่อุ่น” ผมพูดพร้อมคลี่ยิ้มออกมาเพราะคนตรงหน้าผมแม่งนิ่งเหมือนกำลังประมวลผมคำพูดของผมอยู่ มือเล็กทุบลงที่อกผมไม่แรงมากแต่ก็เจ็บอยู่ครับ แบบนี้เขาเรียกว่าเขินแล้วกลบเกลื่อน ผมจับมือน้องมากุมไว้แล้วจ้องหน้าน้องอยู่อย่างนั้นจนน้องหลบสายตา
“ปล่อย… กลับได้แล้ว ง่วง” อุ่นหันหนีเปิดประตูรถจนชนผมแล้วเข้าไปนั่งกอดอกอยู่ข้างในครับ ผมยิ้มแล้ววิ่งไปฝั่งคนขับแล้วมองหน้าอุ่นที่บูดเหมือนตูดหมาครับ อุ่นดึงหน้าไปงั้นล่ะครับจริงๆเขินอยู่ ผมรู้
“คิดมาก” ผมขับออกมาได้ก็บ่นพร้อมยกมือขึ้นยีหัวน้องครับ
“ไม่รักก็ไม่คิดหรอก” น้องพูดออกมาทั้งทีตามองตรงไปข้างหน้าครับ ผมแอบยิ้มออกมาแผ่วเบาเพราะความปากหนักของอุ่นครับ คนอะไรวะน่ารักชิบหาย
“อะไรนะ” ผมแกล้งพูดหยอกไปครับ
“รู้ว่าได้ยิน” อุ่นพูดเสียงดังขึ้นมาเลยครับ ทีอย่างนี้ล่ะพูดชัดเชียว ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมาเหมือนระอาทั้งที่ปากยังเหยียดยิ้มไม่ยอมหุบ
“ครับๆ ได้ยินครับ”
มีแฟนน่ารักนี่มันมีความสุขจริงๆเล๊ย
_________________________________________________________________________________
เอาปัจฉิมนิเทศมาคั่นความรู้สึกของคนคืนก่อนนะคะ เพราะฝั่งนั้นต้องย้อนไปดูตั้งแต่แรกแบบย่อๆในฝั่งของพี่ทิตย์ คนแต่งขี้อู้เลยขอเวลาหน่อยนะคะ แฮร่ ดีใจมากๆที่ทุกคนบอกว่ายิ้มตอนอ่านเรื่องนี้ เราก็ยิ้มไม่หุบตอนอ่านความเห็นของทุกคน ขอบคุณจริงๆค่า :กอด1:
ใครไม่มีแอคของเล้าฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยนะคะ แฮ่
แล้วเจอกันค่า :bye2:
-
น่ารักจริงน้องอุ่น พี่ทิตย์บอก งี่เง่าอย่างนี้พี่ชอบบบบบ 555555
-
น่ารัก..
-
เพิ่งได้อ่านตอนจบ น่ารักมากๆ สุดท้ายก็เป็นแฟนกันจนได้ อิอิ
ชอบพี่อาทิตย์เหมือนกัน ดูอินดี้ๆ แต่ลึกๆแล้วเป็นคนที่อบอุ่นดีนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะครับ
-
อ่านจบแล้ววว น่ารักจังค่ะ
ชอบตัวละครแบบน้องอุ่นจัง ซื่อๆ ไม่ค่อยคิดอะไร แต่ก็แอบเจ้าเล่ห์ มีแอบหยาบคายบ้าง สมวัย
เนื่อเรื่องกระชับ ไม่ยืดเยื้อดีค่ะ เหมาะสมกับสิบสองตอน
อ่านแบบยาวๆ เนื้อเรื่องหนักๆ มาเยอะ เจอเรื่องนี้เหมือนได้พักสมองและใจเลยค่ะ o13
จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
มาอัพตอนพิเศษบ่อยๆๆนะ :call: :call: :call:
-
หลงรักอุ่น ฮือออออ
เราขอได้มั้ยพี่ทิตย์ อยากได้ TT
-
ชอบตอนพิเศษมากๆคับ อ่านแล้วยิ้มเลย
-
น่ารักจริงๆด้วย ไม่เถียงพี่ทิตย์ซักคำ :man1:
-
น่ารัก
-
:mew1: :pig4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู่้สึกแบบพี่ทิตย์ น้ำอุ่นน่ารักมากจริงๆค่ะ T v T
-
น่ารักมากอ่ะ น้องอุ่นหึงด้วย
-
โอ๊ยยยยยยยย~~~ จะน่ารักเกินไปแล้ว
-
พี่ทิตย์เข้ามหาลัยแล้วห้ามมองคนอื่นนอกจากอุ่นนะ
แต่คิดว่าน่าจะมาม่าเร็ว ๆ นี้ แบบว่าหญิงหรือชาย?มาติดพี่ทิตย์
แล้วคงสนิทกันมากจนทำให้อุ่นหึง? กลัวว่ะ :ling3:
-
แค่จูบยังร้อนแรง
-
น่ารักทั้งคู่เลย :o8:
ขออีกตอนน้องอุ่นเข้ามหาลัยแล้วได้ป่ะคะ รอเป็นเพื่อนพี่ทิตย์อ่ะ :z1:
-
อุ่นน่ารักเกินไปแล้วววววววว แอร๊ยยยยย
รู้สึกอยากให้พี่ทิตย์รุกนางรัวๆ :-[ :-[
-
ขออีกค่ะ น่ารักมากกกกกกกกก
ขอเวอชั่นเข้ามหาลัยย :ling1:
-
ยังเหมือนเดิมกันทั้งคู่เลย
น่ารักกันเหมือนเดิม
แต่ที่ดูจะเพิ่มขึ้น
ก็คงเป็นอุ่นน่ะแหล่ะ
ไปหัดดื่มเหล้ามาจากไหน
-
:impress2:
-
:pig4:ชอบเด็กๆ ชอบกินเด็กแบบน้ำอุ่น :-[
-
น่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
ฮือออออ พี่อาทิตย์ น่ารักจังเลยยย
สนุกมากเลย ชอบมากๆด้วย
ขอตอนพิเศษเพิ่มได้มั้ยคะะ เก๊ารักพี่อาทิตย์!
-
รอภาคพี่ทิตตตตตตตตย์
-
ฟิลกู้ดมาก น่ารักดีค่ะ
-
น่ารักอ่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย
ว่าแต่จบแล้วหรอ นี่ยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเร่ิ่มต้นเองอ่ะ
ต่อภาคมหาวิทยาลัยเหอะ นะ pls. :pig4: :3123: :L1:
-
ใสใส น่ารักกกก น้ำอุ่นจริงๆ เป็นคนน่ารัก แต่มักชอบทำหน้านิ่งรึเปล่า จริงๆ เพื่อนก็อยากมาคุยด้วยไรงี้ แต่ตอนนี้ก็แฮปปี้กับพี่อาทิตย์ดี ดีใจด้วยนะ อิอิ
-
ไม่ค่อยอ่านเรื่องวัยมัธยมเท่าไหร่
แต่เรื่องนี้หยุดอ่านไม่ได้จริง ๆ
ที่โดดเรียนนั่นทุ่มเทหรือขี้เกียจเรียน
ถึงจะเรียนเก่งแต่ก็สงสารอาจารย์อะ
น้ำอุ่นเป็นตัวเองดี ทำไมไม่มีเพื่อนสนิทนะ
แต่พี่รหัสน่ารัก 5 5 5
อ่านตอนพิเศษแล้วก็หวั่นใจ
เพราะพี่แกเฟรนลี่เหลือเกิน
อย่าปล่อยให้ใครมาเรียกชื่อ 'ทิตย์'
นอกจากน้ำอุ่นนะ
:mew1:
-
โคตรน่ารักอ่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
อยากมีคนมาจีบแบบนี้อะ โคตรน่ารัก
พี่ทิตของน้องอุ่น มันอบอุ่นถึงหัวใจเลย
-
สนุกอ่าาาา น่ารัก ใสๆ ชอบบบบบ
-
:mew1:
-
น่ารักกันจริงๆนะคู่นี้ :mew1:
เขียนต่อนะคะ หรือเขียนภาคต่อขึ้นมาหน่อยสิคะ อยากอ่านคู่นี้ช่วงมหาลัยกับตอนทำงานแล้วเหมือนกันนะอ่ะค่ะ นะๆๆ
-
อยากอ่านอีกกกกก :katai5:
-
จะมีภาคมหาลัยป่ะ
-
ตอนพิเศษ ความรู้สึกของคนคืนI ☻✿
“มาทำไม”
“เนยก็เหมือนกัน มาทำไม"
แล้วเราก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับนั่งลงที่เดิมที่เราเคยนั่งมาด้วยกันหลายเดือน หน้าห้องของเนย ที่ๆเรานัดนั่งคุยเล่นกันทุกวันจนเพื่อนเนยหนีไปนั่งที่อื่นกันหมด
แต่ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว และผมเป็นคนถอยออกมาเอง ตอนแรกก็เหมือนจะมองหน้ากันไม่ติด แต่ไปๆมาๆก็คุยกันได้เหมือนเดิม แปลกดีไหมล่ะครับ หรือว่าเราไม่ได้รักกันจริงๆตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ ความรักเด็กมัธยมแม่งก็แบบนี้แหละครับ อย่าไปใส่ใจมันมากนักเลย
“นู่น น่ารัก” ผมมองตามสายตาเนยลงไปที่ลานด้านล่างก็เห็นเพื่อนร่วมชั้นของผม ผมจำหน้ามันได้เพราะมันก็ค่อนข้างจะทำตัวเด่นอยู่พอสมควร มันชื่อไอ้บอมบ์ครับ
“นี่ น่ารักกว่า” ผมหน้าด้านชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมยิ้มออกมาบางเบา เนยจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดแล้วยกขาขึ้นถีบขาผมให้เขยิบออกห่างครับ ดูแฟนเก่าผมสิ ความเป็นกุลสตรีหาไม่ได้เลยครับ การกระทำขัดแย้งกับหน้าตาได้รุนแรงมาก แต่ผมก็ชอบที่เนยเป็นแบบนี้นะ ไม่ห่วงสวยดี
“หาเด็กคุยดีกว่า เบื่อขี้หน้าอาทิตย์” เรียกชื่อเต็มๆแบบนี้มันประชดชัดๆครับ แต่ในเมื่อบอกว่าเลิก มันก็คือเลิก ผมยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนที่เนยจะโหวกเหวกโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง
“น้องน้ำอุ๊นนน น่ารักกก โอ้ยเจ้อยากกอด”
นั่นล่ะครับ ทำให้ผมรู้จักเด็กที่ชื่อน้ำอุ่น
เคยไหมครับเวลาที่เราจำหน้าใครสักคนได้แล้วเราจะรู้สึกว่าเราเจอเขาบ่อย และผมกำลังพบเจอสภาพนั้นอยู่ตอนนี้ ผมจำหน้าน้องที่ชื่อน้ำอุ่นได้จากที่เนยมันกรี๊ดวันนั้น ทำให้ช่วงหลายวันมานี้ผมรู้สึกว่าผมเจอน้องเขาบ่อยมากจนรู้ว่าน้องอยู่ห้องอะไร ปกตินั่งกินข้าวโต๊ะไหน หรือแม้กระทั่งกลับบ้านโดยรถตู้ผมยังก็รู้
ผมรู้ตัวว่ามองน้องเขาบ่อยขึ้น ไอ้โดดเรียนมากินข้าวพร้อมม.ต้นมันเป็นสันดานไปแล้วครับ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่คาบเรียนมันเหมือนจัดมาเพื่อให้ผมโดด ก็นั่นล่ะครับ ผมมองน้องเขาบ่อยเพราะรู้สึกว่าน้องเขาแปลกดี ตัวเล็กๆดุ๊กดิ๊กเหมือนหมาเป๊ะเลยครับ ถ้ามีหางโผล่มานะ ใช่เลย
พอหลายวันผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกว่า… ผมชอบน้องเขาว่ะ เอาจริงๆผมก็เครียดครับ ที่อยู่ๆตัวเองมามองตามผู้ชายในโรงเรียนแล้วเก็บมายิ้มแบบนี้ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมหรอก แต่ที่รู้แน่ๆคือผมอยากลองรู้จักน้องเขาให้มากขึ้นสักนิดก็ยังดี ว่าแต่มันต้องทำอย่างไรล่ะครับ?
“อาทิตย์ก็ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนน้องเขาดิ” เนยยังคงเสนอความคิดแบบทีเล่นทีจริงออกมาเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเพิ่งสารภาพไปครับ ผมบอกเนยไปว่าผมรู้สึกแปลกๆกับน้องเขา เนยหัวเราะแล้วก็บอกว่าพอจะดูออก
“ทิตย์ไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้นว่ะ” ผมพูดตอบแล้วยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง เนยยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา นั่งเงียบกันอยู่สักพักผมก็ลงมาเรียนชมรมต่อ ชมรมที่ผมเลือกก็ชมรมดูหนังครับ นอนตากแอร์ในหอประชุมสบายจะตาย
“โคตรหนาว” เสียงใสที่ลอดเข้าหูผมทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ทันทีครับ ใช่จริงๆด้วยครับ น้องน้ำอุ่นกำลังยืนจ่อรอเข้าหอประชุมเหมือนกับผม หัวเล็กๆชะโงกหน้าเข้าไปมองซ้ายมองขวาก่อนจะหันมาบ่นพึมพำกับเพื่อนตัวเองสักพักก็ยิ้มหวานออกมา
ผมมองเห็นรอยยิ้มนั้นเหมือนเวลามันช้าลงจริงๆ น้องเงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนสงสัย ผมสะดุ้งตกใจหลบสายตาไปทางอื่นก็จะค่อยๆกลับมาจ้องโทรศัพท์ตัวเองทั้งที่ในใจแม่งตื่นเต้นจนอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด… พอผมรู้สึกว่ามันนานพอสมควรและน้องน่าจะเลิกมองผมแล้วผมเลยเงยหน้าขึ้นมองน้องเขาอีกรอบ
คนบ้าอะไรมันยิ้มน่ารักขนาดนี้วะ…
อยากให้น้องเขายิ้มเพราะผมบ้างว่ะ…
“อยากทักน้องเขา” ผมบ่นพึมพำออกมาเสียงแผ่ว เนยละสายตาจากโทรศัพท์ตวัดตาคมสวยขึ้นมองผมก่อนจะก้มลงไปพิมพ์เหมือนเดิม ผมถอนหายใจออกมาก่อนพิงหัวลงกับกำแพงและมองไปบนเพดาน
“น้องน้ำอุ่นเขาน้องรหัสน้องบอมบ์ไม่ใช่เหรอ เพื่อนน้องรหัสแกด้วยอาทิตย์ เผลอๆน้องเขารู้จักแกอยู่แล้วด้วยซ้ำ” ผมคิดภาพตาม ไอ้น้องรหัสที่เล่นๆอยู่น่ะผมไม่ได้จริงจังอะไรเพราะจับได้ผู้ชายครับ แต่ตอนนี้ท่าทางว่าจะต้องหาประโยชน์จากมันสักหน่อยล่ะครับ
………………………………………………………………………………………………………………………………...
“น้องครับ… ยืมตังหน่อย” ผมบอกออกไปแบบนั้น น้องเขายกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆแบบงงๆ พร้อมกับกวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ
“พี่เป็นใคร” ถึงน้องจะถามออกมาแบบนั้นแต่หน้าตาก็ดูไม่ได้สงสัยอะไรนะครับ อาจจะจริงอย่างที่เนยว่า น้องเขาอาจจะรู้จักผมอยู่แล้วก็ได้ ได้อยู่ใกล้แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีนะครับ ได้มองหน้าใกล้ๆ ตาใสๆที่กะพริบปริบๆเวลามองหน้าผม ถึงหน้าจะดูไร้อารมณ์ไปหน่อย แต่ผมมองยังไงแม่งก็น่ารักว่ะ
“พี่ชื่ออาทิตย์ เอามาเร็ว50เดี๋ยวคืน” น้องเขายกแขนขึ้นกอดอก หรี่ตามองผมอย่างไม่ไว้ใจ แน่ล่ะ ใครมันจะมาไว้ใจคนแปลกหน้าที่อยู่ๆก็มาขอเงินชาวบ้านเขาแบบนี้วะ น้องเบ้ปากพึมพำอะไรก็ไม่รู้กับตัวเองครับ ผมลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะรีบดึงหน้าให้กลับมานิ่งและกวนตีนเหมือนเดิม
“เอาไปทำไร คนอื่นเยอะแยะทำไมต้องมาไถผม” คนอื่นเยอะแยะก็จริงครับน้องน้ำอุ่น แต่คนที่พี่ชอบตอนนี้คือน้องไงครับ คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเหมือนกำลังหงุดหงิด
“ก็เห็นยืนคนเดียว เร็ว หิวข้าวแล้ว” ผมแกล้งเร่งน้องเขาไปครับ เพราะรู้ดีว่ากำลังหมดพักของม.ต้นแล้ว ดูท่าว่าจะหัวเสียไม่น้อยเลยครับ จากที่ผมประเมินดู น้องคงเป็นคนขี้หงุดหงิด ขี้เหวี่ยงแน่ๆ แต่ยังไงก็น่ารักครับ ผมทนได้ เหวี่ยงมาเดี๋ยวผมกอดเองครับ หึ
“ผมเห็นว่ารู้จักกันนะ” เข้าทางแล้วล่ะครับ น้องเขารู้จักผมอยู่แล้วจริงๆด้วย แบงค์ห้าสิบถูกยื่นมาให้ผมทั้งที่หน้าน้องเองยังดูงงๆที่ต้องให้ผมทำไมเลยครับ ผมรับมาแล้วจ้องหน้าน้องอยู่อย่างนั้น กริ่งหมดคาบพักของม.ต้นก็ดังขึ้นมาพอดีททำให้น้องลนลานมากขึ้นไปอีก
“รู้จักพี่ได้ไง พี่ยังไม่รู้จักน้องเลย” แถสดแถเปื่อยมากเลยครับ น้องจะจับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะช่วงนี้ผมแอบเผลอมองน้องบ่อยมากจริงๆครับ น้องเขาขมวดคิ้วแน่น แล้วก็คลายออกอย่างรวดเร็วเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
“เออ ช่างเถอะพี่ ผมรีบไปเรียนจะคืนก็ฝากน้องรหัสพี่มาก็ได้” ผมยัดเจ้าแบงค์ห้าสิบไว้ในกระเป๋า สายตาตอนที่น้องมองแบงค์ตัวเองหายเข้ากระเป๋าผมโคตรน่ารักเลยครับ จะว่าน่าสงสารก็น่าสงสารหรอก แต่นี่มนแผนเจอหน้าของผมเลยนะครับ ผมไม่ใจอ่อนหรอก
“น้องชื่ออะไร” ถามไปงั้นแหละครับ ทำตัวให้เหมือนกันเพิ่งรู้จักน้องเขาหน่อยก็ยังดี
“ชื่อน้ำอุ่น”
“เหรอ พี่ผ่อนจ่ายได้ปะ” น้องเขาถอนหายใจพร้อมทำหน้าเอือมระอาใส่ผมทันทีครับ ผมชอบ ผมชอบสีหน้าที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆของน้องเขามากเลยครับ ปกติน้องชอบทำหน้านิ่งๆเหมือนคนโลกส่วนตัวสูง ไม่รู้ว่ารู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองตอนยิ้มน่ารักแค่ไหน
“ไม่ต้อง เอาไปเลยก็ได้แบบนั้น” น้องเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้วครับ เพราะม.ปลามันเริ่มเข้ามาโรงอาหารกันเยอะขึ้นอีกแล้วด้วย
“ไม่ พี่ผ่อนวันละ5บาท พี่คนดีนะเว้ยไม่โกง” พูดแล้วก็ตลกดีครับ น้องส่ายหน้าไปมาก่อนจะเหมือนนึกอะไรขึ้นได้แล้วก็นิ่งอยู่พักหนึ่ง
“เออ จะทำอะไรก็ทำไป”
หมายความว่าจีบได้หรือเปล่าเนี่ย? แหม ผมก็คิดไปเรื่อย..
ห้าสิบบาทผมยังไม่ได้เอาไปใช้หรอกครับ เก็บไว้แม่งอย่างนั้นแหละ เอาล่ะ ผมจะบอกอะไรให้ ว่าผมยืมน้องเพราะอะไร ผมรู้ว่าน้องเขาไม่ได้ชอบอยู่คนเดียวหรอกครับ แต่เพราะอะไรสักอย่างซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้น้องอยู่คนเดียวบ่อยๆ สมมติว่าผมเขาไปวุ่ยวาย ไปให้น้องเจอหน้าทุกๆวัน มันก็จะเกิดความเคยชินขึ้นมา น้องจะชินกับการที่มีผมอยู่ด้วยทุกๆวัน ผมก็แค่ต้องการแบบนั้น ต้องการเข้าไปในโลกของน้ำอุ่น
แต่ถ้าน้องเขารำคาญผม ผมพร้อมจะถอยออกมาเสมอ ผมเข้าใจครับว่าถ้ามีคนที่เราไม่ชอบมายุ่งมากๆมันน่ารำคาญและน่าเบื่อแค่ไหน
ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนรู้สึกว่าฝนเริ่มเทลงมาหนักมาก ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะผลักประตูออกนอกห้องเพื่อจะไปดูสภาพฝนสักหน่อย แต่ผมเหลือบไปเห็นน้องน้ำอุ่นครับ ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจแล้ววิ่งกลับเข้าห้องโดนอัตโนมัติ ไอ้เหี้ยเอ๊ย ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย เขินว่ะ
แง้มประตูห้องไปดูเหมือนคนบ้าก็เห็นว่าน้องกำลังยืนมองฝนเหมือนกำลังเตรียมใจอยู่ครับ ผมมีร่มครับผมมีร่ม ด้วยความหวังดีเลยวิ่งออกไปกระชากแขนน้องที่กำลังออกตัววิ่งฝ่าฝนให้กลับเข้ามาในตึก แต่ชิบหายมากครับ น้องตัวเบาเกินไปหรือผมแรงควายไม่รู้ น้องแทบปลิวตามมือผมมา ส่วนกระเป๋าน้องนั้นหลุดมือลงไปลอยในสระแล้วครับ
“เฮ้ย พี่ขอโทษ พี่แค่จะบอกว่าพี่มีร่ม” เหมือนจะแสดงความเป็นคนดีไปก็เท่านั้นล่ะครับ น้องหันมามองค้อนผมทันทีหลังจากวิ่งไปดึงกระเป๋าออกจากสระ เละครับ สภาพไม่น่าเอามาใช้ต่อได้
“พี่ทิตย์ ยืมโทรศัพท์หน่อยดิ” น้องวุ่นวายอยู่กับโทรศัพท์ตัวเองสกพักก็เงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ติดหงุดหงิดครับ ผมเงียบอึ้งแดกไปพักนึง เพราะอะไรน่ะเหรอครับ เพราะคำว่า ’พี่ทิตย์’ นี่แหละ ผมไม่ค่อยชอบให้คนที่ไม่สำคัญมาเรียกชื่อผมว่าทิตย์ครับ แต่น้องเขาอยู่ดีๆก็รียกขึ้นมาแถมยังทำหน้าตาน่ารักแบบนี้อีก
หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยมีอะไรครับ ผมให้น้องยืมโทรศัพท์ไปแต่โดยดี แล้วผมกับน้องก็เข้าไปเป่าหนังสืออยู่ในห้องประจำของผม ผมเผลอเอาศอกไปเสยหน้าน้องเขาเลยได้แอบจับแก้มนิ่มๆนั่น เหมือนโรคจิตเลยว่ะ แล้วก็ไปส่งน้องขึ้นรถด้วยร่มคันเดียวกัน คืนนี้ฝันดีแล้วจริงๆครับ ได้จีบคนที่ทำให้มีความสุขขนาดนี้ครั้งแรกเลยมั้งเนี่ย
เหลือ50บาท
คืนครั้งแรกผมให้อมยิ้มกับน้องไปครับ เพราะผมมันเป็นไอ้อาทิตย์คนป๊อดเลยยกเรื่องน้องกระต่ายมาอ้างทั้งทีผมไม่ได้สนใจอะไรน้องกระต่ายเลยสักนิดครับ
ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็เหลือบไปเห็นน้องอีกแล้วครับ มาให้ผมเห็นทุกวันแบบนี้ผมก็คลั่งตายพอดีสิครับ ผมยิ้มออกมากับตัวเองตอนที่น้องเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมเลื่อนกระจกออกชะโงกหน้าไปเรียกน้องไว้
“เจ้าหนี้ๆ” ผมทักน้องออกไป น้องหยุดเดินแล้วหันมามองผมทันที
เพราะความวุ่นวายเลยทำให้ผมตัดสินใจกระโดดออกจากห้องโดดเรียนแม่งเลยครับ จะได้เข้าแผนแรกคือกินข้าวกับน้องเขาครับ แล้วผมก็ทำสำเร็จ แต่ก็เพราะความป๊อดของผมนั่นล่ะครับ ทำให้โยงน้องกระต่ายเข้ามายุ่งจนได้ น้องทำหน้าตาแปลกๆขึ้นมาเพราะมีสอบแต่ไม่ได้อ่านมาครับ เลยทำท่าว่าจะไปครับ
“ผมไปก่อนนะพี่” มองเงยหน้ามองน้องที่ลุกขึ้นพร้อมกับจานข้าวครับ นิ่งไปพักนึงก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าผมไม่คืนเป็นเงิน ผมคืนเป็นของเล็กๆน้อยๆคงจะดีครับ ผมถือวิสาสะคว้าแขนน้องไว้ทั้งที่น้องก็ยังคงทำหน้างง
“เดี๋ยวก่อน พี่ยังไม่ได้ใช้หนี้เลย เอ้านี่ สำหรับวันนี้” ผมเอามือควานหาอมยิ้มในถุงขนมทีเพื่อนมันสั่งมาครับ แต่ผมจำได้ว่าผมหยิบมาสองอัน แล้วผมจะให้น้องอันไหนวะ สมองผมประมวลผลไม่ทันเลยพูดเรื่องน้องกระต่ายออกไปจนได้ครับ
เอาเถอะ ยังไงมันก็ทำให้เหลือ45บาท ยืดเวลาออกไปได้อีกวันนึงแล้วกัน
“ไม่ไอ้สัด กูไม่เข้าไปแน่นอน” ผมยืนเกี่ยงกับเพื่อนเพื่อจะเอางานไปส่งครับ ใครเข้าไปก็มีแต่จะโดนด่า ไอ้เพื่อนเหี้ยทั้งหลายยืนบ่นหงุ้งหงิ้งเพื่อจะไล่ให้ผมเข้าไปส่ง มันหาว่าผมคดีน้อยสุดครับ ทั้งที่ก็ไม่ได่ส่งพอๆกัน
“อยู่ครบเลยไอ้สัด ส่ง5นาทีกูโดนด่า5ปี” ผมพูดออกมาหลังชี้นิ้วไล่ตามโต๊ะอาจารย์ครบ เสียงหัวเราะแห้งๆทีเริ่มเครียดขึ้นมานิดหน่อยถูกแทรกด้วยเสียงใสๆที่ผมเริ่มจะคุ้นเคยผมเลยหันไปมองทันทีครับ
“อุ่นส่งให้พี่หน่อยสิ” หน้าด้านเรียกชื่อน้องเขาออกไปครับ น้องอุ่นไม่ได้ว่าอะไรแต่ยืนเม้มปากแน่นมองผมสลับกับเพื่อนผม ก็ดันหลุดหัวเราะออกมาเองนะครับ เป็นคนอื่นผมโกรธไปแล้ว
หลังจากนั้นอุ่นก็ไปส่งงานให้ผมครับ แหม ได้ทีขอเรียกชื่อหน่อยสิครับ ผมแกล้งถามหยอกเรื่องอมยิ้มน้องกระต่ายว่าทำไมไม่ให้ตั้งแต่เมื่อวาน ผมก็โดนอุ่นเหวี่ยงด้วยครับ น่าหมั่นเขี้ยวโคตรๆ ไม่พอครับ อุ่นยังจบด้วยการทำหน้าตาน่ารักแล้วพูดกับผมว่า ‘ไม่เอาอมยิ้มนะ’ เด็กบ้าเอ๊ย จะปั่นหัวผมไปถึงไหนครับ คนจีบจะละลายแล้วเนี่ย
ตอนนี้ผมก็มานั่งโง่ๆบนขอบสระใกล้ห้องภาษาไทยครับ โดนใช้ให้มาเป็นแรงงานแต่อู้ออกมานั่งรับลมแบบนี้ล่ะครับ แต่ความจริงก็รอยกของอยู่ครับ ต้องรอให้ข้างในทำกันเสร็จก่อน ซึ่งคงจะอีกนาน
“พี่ทิตย์” เสียงใสมาอีกครั้ง ผมดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินครับ อุ่นยื่นโทรศัพท์ที่เคสเป็นสีชมพูไม่น่าจะใช่ของอุ่นแน่นอนพอเอามาพิจารณาดูภาพหน้าจอก็เห็นว่าเป็นรูปน้องกระต่ายครับ
“กระต่ายขอไลน์ เฮ้ย อย่ากด” ผมตั้งใจกดล็อคหน้าจอไปครับ อยากได้ทำไมไม่มาขอเอง แต่ก็ดีครับ ให้คนที่ผมชอบมาขอแบบนี้ ต้องขอบคุณน้องกระต่ายเลยนะเนี่ย อุ่นขยี้หัวตัวเองอย่างนึกหงุดหงิดแล้วอยู่ๆก็ยื่นโทรศัพท์ตัวเองออกมาให้ผมครับ นี่ซื่อหรืออ่อยครับ แต่ผมเดาว่าอุ่นน่ะซื่อ
“ปฏิเสธคนอื่นบ้างก็ได้ ไม่ใช่ว่าใครขออะไรก็ทำให้หมด” ผมดุไปครับแต่น้องทำหน้าเอ๋อกินไปแล้วล่ะครับ น่ารักอีกแล้ว นี่ผมพล่มคำว่าน่ารักไปกี่ครั้งแล้ววะ
ผมได้โทรศัพท์อุ่นมาก็จัดการเมมเบอร์ตัวเองลงไปอย่างแนบเนียนพร้อมอีโมติค่อนหัวใจด้านหลัง ไม่พอยังโทรหาเบอร์ตัวเองเสร็จสรรพด้วยเวลาไม่ถึงสองนาที เอ้า ลบประวัติให้ด้วยเลยครับ จากนั้นผมก็ยื่นมันคือให้อุ่นครับ เหมือนคนบ้าขึ้นไปทุกวันแล้วผม
ผมเนียนขอเดินกับน้องด้วยเหตุผมโง่ๆว่า ‘ไปเดินอ่อยกระต่าย’ อุ่นไม่ได้ว่าอะไรนอกจากพยักหน้า ทำหน้านิ่งไม่รับแขกอีกแล้วสิครับ… แถมเมื่อกี้อุ่นเดินก้มหน้าก้มตาจนรถแทบจะชน ไม่สิอุ่นน่ะจะไปชนรถมากกว่า แต่ด้วยความไร้สติของผมเลยพาลตะโกนด่าไอ้เหี้ยคนขี่ครับ ซึ่งแม่งใครก็ไม่รู้ ไม่รู้จัก
“ตั้งแต่พี่เรียนมาจดโพยทุกปีเลย” ผมชวนอุ่นคุยมาถึงเรื่องสอบจีน อุ่นบอกว่าง่ายครับ ทั้งๆทีผมแม่งจดโพยทุกปีจริงๆครับ ไม่ได้โกหกใดๆทั้งสิ้น ผมหัวเราะให้กบความฉลาดของตัวเอง ที่น่าแปลกคืออุ่นยิ้มและหัวเราะตามผม
“เวลาอุ่นยิ้มดูน่าคบกว่าทำหน้าอมทุกข์เยอะเลย” พอผมพูดน้องก็ทำหน้านิ่งเหมือนแกล้งผมครับ เด็กบ้านี่มันทะเล้นบนใบหน้านิ่งเฉยว่ะครับ จะทำให้หลงไปถึงไหน
“ยิ้มกว้างๆให้ดูหน่อย”
“คนบ้าเหรอพี่อยู่ๆจะให้ยิ้ม”
“เออว่ะ” นั่นสิ ถ้ายิ้มเพราะผมอีกคงจะดี ยิ้มที่ไม่ได้ยิ้มเพราะเรื่องตลก ยิ้มที่ยิ้มให้ผมเหมือนเป็นคนสำคัญคนหนึ่ง ยิ้มแบบนั้นจะได้ไหม
วันนั้นผมให้เทปใสอุ่นไปครับ หวังว่าอุ่นจะเก็บมันไว้ อุ่นทำหน้ายุ่งหลังจากที่โดนผมกวนตีน ผมคิดว่าอุ่นเริ่มมีพัฒนาการกับผมครับ อย่างน้อยวันนี้เราก็ได้คุยเล่นกัน มีความสุขจริงๆครับ
เหลือ 40 บาท
ได้แค่วันละนิดก็ดี ขอให้มีเธอทุกวัน เพลงบ้าอะไรมันน่ารักขนาดนี้วะ ผมชอบครับ เลยไปขอให้พี่โจ พี่ที่อุ่นชอบร้องในงานอาเซียนครับ ไม่รู้ว่าอุ่นจะรู้ตัวหรือเปล่า แต่ผมก็พาอุ่นมานั่งข้างๆตอนที่เขาร้องเพงนี้ครับ อุ่นยิ้มออกมาไม่ยอมหุบ ถึงจะไม่ได้ยิ้มเพราะผม แต่อุ่นมีความสุขผมก็ชอบครับ
วันนี้ผมใส่เสื้อพิธีการ มันร้อนมากๆครับ อุ่นเสนอให้ผมถอดเสื้อพิธีการออกผมก็ถอดออกครับ พักนึงเพื่อนผมก็เข้ามาเรียกให้ช่วยถ่ายรูปในงานผมฝากสื้อไว้กับอุ่นแล้วสำรวจกล้อง และเพราะว่าผมเล่นมากเกินไปเอากล้องไปถ่ายอุ่น น้องเลยเหมือนจะโกรธผมจริงๆครับ
“ทำไมพี่ต้องมายุ่งกับผมด้วยวะ” หัวใจผมกระตุกวูบไหวทันทีที่ได้ยิน ผมจับแขนอุ่นไว้ไงครับ อุ่นจะไปที่ไหนไม่รู้ผมเลยจับแขนไว้จะขอไปด้วย แต่น้องกลับหงุดหงิดขึ้นมา ผมรู้ว่าผมผิดครับ ผมคงยุ่งมากไปจริงๆ
“รำคาญพี่เหรอ”
“เออ!”
“งั้นโทษที”
ผมเกือบจะกลับไปร้องไห้ที่บ้านแล๊ววว เล่นบทดราม่าไปเต็มที่ ผมเดินเซชนไหล่น้องก่อนที่หัวใจผมจะกลับมาเต้นรัวอีกครั้งเพราะมือเล็กที่เกาะเสื้อผมไว้ พอผมมองตามมืออุ่นก็ชักมือออกวางไว้ข้างตัวเหมือนเดิมพร้อมกับประโยคน่ารักๆที่ว่า
“วันนี้ยังไม่เห็นคืนอะไรเลย”
ผมคืนเป็นยางลบลายหมาที่หน้าตาน่ารักเหมือนอุ่นเป๊ะเลยครับ แต่ดูท่าว่าน้องจะไม่เข้าใจความหมายที่ผมจะสื่อเท่าไหร่ หาว่าผมว่าน้องหน้าเหมือนหมาอีก ผมชอบในความใสซื่อแต่แอบร้ายของอุ่นจริงๆนะครับ อ้อ วันนี้ผมโคตรไม่อยากเอาเสื้อพิธีการไปซักครับ อยากรู้ล่ะสิว่าวันนี้ผมอะไรกับน้อง ไม่บอกครับ หาอ่านเอาเองสิ
เหลือ 35 บาท
ผมทะเลาะกับเนยครับ เนยไปวุ่นวายอะไรกับน้องกระต่ายก็ไม่รู้ ผมยอมรับว่าผมผิดที่ลากน้องกระต่ายมายุ่งด้วย แล้วน้องกระต่ายก็ลามไปด่าเนยทั้งที่ผมกับเนยคุยกันเหมือนพี่น้องปกติอยู่ตลอด ที่ผมโกรธเนยก็เพราะเนยเอารูปที่ผมเคยถ่ายไว้ตั้งแต่คบกันไปลงเพื่อเอาชนะน้องกระต่ายครับ ผมก็แค่กลัวอุ่นเข้าใจผิดเท่านั้นเอง
ผมลากเนยมาคุยด้วยจนรู้เรื่องกันแต่ผมไม่มีอารมณ์จะยิ้มหรือไปทักทายอุ่นครับ ผมเห็นอุ่นวนเวีนยอยู่แถวๆผมกับเนยตอนที่เถียงกันในโรงอาหารนะครับ น้องดูงงๆแก้มใสพองลมออกมาเหมือนกำลังงอนใครอยู่แล้วก็นิ่งไปก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไป
ตอนเย็นผมไลน์ตามน้องลงมาด้านล่าง เรานั่งรอรถตู้อุ่นมาครับ ผมเลยเอาของที่คินวันนี้ให้อุ่นครับ แลคตาซอยล่ะครับ แต่รู้สึกเหมือนแลคตาซอยผมจะโดนทิ้งหลังจากที่ไอ้เหี้ยบอมบ์มันเดินผ่าน มันเดินถือดอกกุหลาบมาครับ อุ่นทักแซว เถียงกันไปมาจนอุ่นได้ดอกกุหลาบมาถือส่วนไอ้บอมบ์ก็กลับบ้าน
ที่ผมรู้อย่างคืออุ่นกำลังจะจัดฟัน ผมหวงครับ เพราะคิดว่ามันต้องน่ารักมากแน่ๆแล้วผมก็เกลียดขี้หน้าไอ้บอมบ์ด้วยสิครับ ผมหลอกถามอุ่นไปหลายอย่างก็มีแต่คำตอบน่าหวั่นไหวทั้งนั้น อุ่นทำหน้าผมมีความหวังเสมอเลยครับ ทั้งที่น้องไม่ได้คิดอะไรเลย นั่นผมรู้ดี
“พี่ขอได้ไหม” ผผมพูดแล้วชี้ไปที่กุหลาบของไอ้บอมบ์มันครับ อุ่นทำหน้างงไปนิดหน่อยแต่ก็ยอมยื่นให้ผมมาแต่โดยดี
“เอาไปทำอะไรเหรอ”
“เอาไปทิ้งมั้ง”
ถึงจะมีมั้งแต่ผมทำจริงครับ เหม็นขี้หน้าไอ้เหี้ยบอมบ์จะตายห่า
เหลือ 30 บาท
วันนี้อุ่นทักไลน์ผมมาครับ ดีใจโคตรๆ ดีใจจนแทบบ้า แต่คำที่ตอบไปก็เป็นแค่คำสั้นๆ แหม ก็ขอเล่นตัวบ้างอะไรบ้างครับ อุ่นให้แบบสอบถามผมมาทำ ผมไม่ได้สนใจอะไรกับไอ้แบบสอบถามนี้ แต่ผมสนใจเหล็กดัดฟันอุ่นมากกว่า น่ารักครับ ผมเผลอยกมือขึ้นดึงแก้มอุ่นนั่นทำให้อุ่นปัดมือผมแรงมากจนแขนผมชา หน้าผมก็ชาครับ อุ่นดูตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ
ผมคิดมาก ผมล้ำเส้นมากเกินไปอีกแล้ว… ผมเลือกที่จะเงียบ
ทำเสร็จไม่ว่าครับ ผมทำเสร็จแล้วก็ยื่นคืนให้คนน่ารักของผม หวังว่าอุ่นจะอ่านมันบ้าง อ่านข้อความของผม ผมเดินกลับห้องก็โดนไล่ไปถ่ายเอกสารครับ แม่งจะให้เดินอะไรนักหนาคนยิ่งช้ำใจอยู่ ออกมายิ่งหนักกว่าครับ ไอ้บอมบ์แม่งจะยึดแก้มอุ่นแบบที่ผมทำแต่ครั้งนี้อุ่นเพียงแค่จับมือมันไว้แล้วยิ้มออกมาเอง ทำไมเป็นมันแล้วอุ่นต้องทำแบบนั้นวะ ผมทำผิดอะไรหรือเปล่า?
ผมทำหน้าเบื่อโลกใส่อุ่นที่ส่งยิ้มมาให้ผมแล้วเดินไปที่ร้านถ่ายเอกสาร ระหว่างรอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแชร์เพลง “คนน่ารักมักใจร้าย” พร้อมอิโมติค่อนถอนหายใจ
“อื้อ!” คนน่ารักของผมสะดุ้งอย่างตกใจทันทีครับ ผมซื้อน้ำมาถวายคนน่ารักของผมที่เรียนพละ ตอนแรกก็หงุดหงิดที่อุ่นทำกับไอ้บอมบ์แบบนั้นจนไม่รู้จะทำยังไงก็เลยไปปรึกษาเนยครับ แล้วก็ได้คำตอบที่ทำผมนิ่งไปเลยครับ
เนยบอกว่า “คนแอบชอบอย่างแกมีสิทธิ์ไปหึงเขาเหรอวะ ทำให้เขารักก่อนสิ”
“เที่ยงคืนเป็นพี่มัน มันมีสองตัวไงพี่ท…อาทิตย์” เนี่ย ปัญหาอีกอย่างครับ ผมพยายามชวนอุ่นคุยแต่พอถึงชื่อผมอุ่นกลับแทนว่าพี่อาทิตย์ แทนที่จะเรียกว่าพี่ทิตย์ ผมเถียงไปเถียงมาแอบหยอดไปนึดหน่อยว่าชื่อนี้ผมก็ให้แฟนเรียกได้แต่อุ่นก็ไม่ได้สนใจมุขหยอดของผมสักนิดครับ เศร้า
“น่ารัก” ผมพึมพำขึ้นมาเบาๆเพราะคนตรงหน้าของผมน่ารักจริงๆ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะแดดทให้ดูน่ารักน่าหยิกยังไงก็ไม่รู้สิครับ แต่ดูท่าว่าอุ่นจะเข้าใจผิดว่าผมชมไอ้หมูหยองหมาที่นอนบนตักอุ่นอยู่นั่นล่ะ เพราะงั้นผมเลยย้ำไปอีกครั้ง
“ไม่ใช่ อุ่นนั่นแหละน่ารัก” แล้วอุ่นก็เถียงผมครับ ผมก็ยืนยันคำเดิมอีกว่าอุ่นน่ารักจนเผลอขึ้นเสียงใส่ไป อุ่นก็ดูงงๆครับที่อยู่ดีๆผมก็ไปขึ้นเสียงใส่ คราวนี้ผมเลยเข้าประเด็นครับ
“มีคนเข้ามาจีบอุ่นบ้างไหม พี่ว่าอุ่นดูเด่นขึ้นนะ” อย่างน้อยๆก็ในสายตาผมน่ะครับ อุ่นยกมือขึ้นเกาหัวแบบงงๆผมก็โล่งใจไปได้นิดหน่อยแล้วครับ ว่ามึนแบบนี่เขามาจีบอุ่นก็คงไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาหรอกเหมือนผมตอนนี้นี่ไงครับ อุ่นเงียบและนั่งลูบหัวไอ้หมาหน้าโง่ตรงหน้าต่อไป
“ตกลงมีไหม” อุ่นส่ายหน้าออกมาผมก็ยิ้มสิครับ
“งั้น…” พี่จีบอุ่นได้ป่ะ ขอโทษครับ ผมพูดได้แค่คำว่างั้น บทสนทนาก็ถูกขัดด้วยอาจารย์ที่เข้ามาเรียกให้ไปเรียนคาบต่อไป อุ่นถามย้อนผมอีกครั้งแต่ผมเลือกที่จะไม่บอกไปครับ มันอาจจะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมจริงๆก็ได้ วันนี้ผมมีเรียนต่อครับต้องรีบ เลิกเรียนคงไม่น่าจะเจอกัน
ผมนัดอุ่นไปเดทครับ แหม จริงๆแล้วก็แค่ชวนกันไปเที่ยวแถวที่เรียนเฉยๆครับ อุ่นไม่ได้ว่าอะไรแถมยังบอกว่าว่างคิดไปเองได้ไหมครับว่าน้องก็มีใจให้ผม เฮ้อ ผมนี่ก็ฝันไปเรื่อย อุ่นซื่อบื้อจะตาย
ก่อนแยกกันผมคืนเงินของวันนี้ด้วยโชกี้โชกี้ห้าอันครับ ผมซื้อมาเพราะผมไม่รู้ว่าอุ่นปวดฟัน เพิ่งรู้ตอนที่คุยกันเมื่อกี้แหละครับผมยื่นให้อุ่นไปพร้อมกับเดินออกมาจากตรงนั้น แต่จริงๆแล้วผมก็แอบมองอุ่นอยู่นั่นล่ะครับ คนน่ารักของผมหยิบโชกี้โชกี้ออกมาอันนึงแล้วยืนมองมันอยู่อย่างนั้น ผมก็กังวลกลัวน้องกินไม่ได้ครับ
แต่พออุ่นมองมันสักพักก็เก็บเอาใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิมแล้วยิ้มทะเล้นออกมาครับ ผมเผลอยิ้มตามออกมาทันทีที่เห็น แค่นี้ก็เติมกำลังใจได้เต็มร้อยแล้วจริงๆครับ แล้ววันที่ไปเที่ยวด้วยกันจะมีความสุขขนาดไหนเนี่ย
เหลือ 25 บาท
_________________________________________________________________________________
คนอ่านยังอยู่หรือเปล่าาาาา เราเพิ่งสอบเสร็จวันนี้สดๆร้อนๆเลยค่ะ
ความรู้สึกของคนคืนมีอีกหนึ่งตอนนะคะ ส่วนเรื่องภาคมหาลัย เราไม่ได้คิดเลยค่ะ555 แต่ถ้ายังติดตามพี่ทิตย์น้องอุ่นกันก็อาจจะมีมานะคะ :mew1:
รักทุกคนเลยยยย ฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
พี่อาทิตย์น่ารักอ่า แอบชอบน้องมาตั้งนานแล้วนี่เอง
น่าตีจริงๆเลย แล้วยังเที่ยวไปแกล้งน้องอีก
คนอ่านสู้ค่ะ แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
น่ารัก
หายไปนานเลย
-
ยังคงระลึกถึงความหลังอยู่ของคนหลงเด็ก
-
พี่อาทิตย์น่ารัก ที่แท้ก็แอบชอบน้องก่อนตั้งนานแล้วนี่เอง
แหม กว่าจะกล้าจีบน้องนะพี่อาทิตย์
-
น่ารักจริงๆเลยยยยยย :mew1: :mew1: :mew1:
-
งือออออ น้องอุ่นในมโนจิตของพี่อาทิตย์น่าฟัดมากกกกก ขอได้มั๊ยคะ :m3: :m3: :m3:
-
น้ำอุ่นนนน
เดกอะไรน่ารักเปนบ้า
ถ้าพี่ทิตย์ทำให้น้ำอุ่นเสียใจจะฝังกลบเลย
-
ยังสงสัยอยู่ว่าอาทิตย์นึกยังไงถึงให้เทปใสน้ำอุ่น ต้องการจะสื่อว่า รักใสๆ? รักเหนียวแน่น? งงพอๆกับน้ำอุ่น 555
-
อยากให้มีภาคมหาวิทยาลัยค่า
-
น่ารักกกก
-
น่ารักกกกกกกกก มาต่อไวๆนะ
-
พี่ทิตย์น่ารักจังเล้ยยยย แอบชอบน้องก่อนด้วย แต่อุ่นก็น่ารักจริงแหล่ะ
-
ยาวไปค่ะ ยาวววไปปป
เอาไปจนถึงอุ่นเข้ามหาลัยเลยค่ะ ให้พี่ทิตย์เล่า :กอด1:
-
พี่อาทิตย์แอบชอบน้องนี่เอง
ต่อไปเรื่อยๆได้ไหม ถ้าเป็นไปได้ยาวจนถึงจบมหาลัยได้ยิ่งดี
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร๊ากกกกกก เรื่องนี้น่ารักจริง ๆ เลยยยย
-
o13
-
พี่ทิตย์เป็นเอามาก
อุ่นน่าฟัดมากอ้ะ เข้าใจพี่ทิตย์เลย
-
น้องอุ่นของพี่ทิตย์
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลย พี่ทิตย์น่ารักกกกก >\\\<
พี่ทิตย์คนป๊อด ว้ายๆๆ แต่ก็น่ารักอ่ะ
-
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลยอ่ะ น่่ารักมากกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนพิเศษ ความรู้สึกของคนคืนII ☻✿
วันนี้ผมนัดอุ่นมาเดทแหละ ผมยืนรอนานอยู่เหมือนกันแต่ก็รอได้ครับคนมันรักไปแล้วนี่ ผมยิ้มให้กับความคิดตัวเอง ตลกดีครับที่ผมมานั่งเพ้อไปแบบนี้ ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้มานานพอสมควรเลยนะครับ แถมไอ้คนที่ผมเพ้อไม่ใช่คนที่สวยนมโตหรืออะไรนะ เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาติ้งต๊องน่ารักคนนึงแต่ก็นั่นล่ะครับ ชอบครับ หึหึ
“พี่ทิตย์...” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหันไปแต่ก็ต้องขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเพราะไอ้ตัวที่ไม่ได้รับเชิญมันมาอยู่ด้วยน่ะสิครับ ผมเหลือบมองอุ่นที่หอบหายใจจากการวิ่งแล้วตวัดตาขึ้นมองตัวแถม
“มึงมาเสือกเหี้ยไรเนี่ย” จะใครล่ะครับ ก็ไอ้บอมบ์ไง มันจ้องหน้ากวนตีนผมจนอยากจะปล่อยหมัดใส่มันสักหน่อย แต่พักนึงมันก็ไปครับ เพราะคนน่ารักของผมบ่นหิวน้ำขึ้นมา ผมไม่ค่อยชอบร้านแถวนี้ครับ เพราะมันดูตกแต่งน่ารักเกินไป เนยชวนผมมาหลายครั้งแต่ผมก็ไม่เอาสักครั้งครับ
ผมเดินเข้ามาด้านในร้านก็พาลรู้สึกแปลกๆครับ กลิ่นหอมๆหวานๆของอะไรสักอย่างลอยมาแตะจมูกตามสไตล์ร้านแบบนี้ รู้สึกเขินหน่อยๆครับ ผมเนียนยืนเกาะไหล่อุ่นแสร้งมองเมนูด้านบนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จะเลือกอะไร เสียงใสสั่งโกโก้ปั่นไปพร้อมเงยหน้าขึ้นมองผม อุ่นคงเพิ่งรู้ตัวว่าใกล้เกินไปมั้งครับเลยเขยิบออกห่างจากผม ผมโอเคครับ ไม่เป็นไร
“เหี้ย..” ผมสบถออกมาทันที่ที่กินชาเขียวปั่นอะไรนี่ครับ นี่ชาเขียวหรือน้ำเชื่อมผมชักไม่แน่ใจ
“หวานเกินไปใช่ไหม ตอนแรกผมก็จะบอกแต่ไม่กล้า” อุ่นพูดขึ้นมาพร้อมยื่นแก้วโกโก้ปั่นของตัวเองมาให้ผม ผมทำหน้างงใส่ไปเพราะตามไม่ทันอุ่นแล้วครับ อุ่นยื่นมาจนใกล้แล้วส่งเสียงเบาๆในลำคอให้ผมรับไป
“เอาอันนี้ไปก็ได้ เดี๋ยวๆขออีกนิดนึง” อุ่นดึงแก้วโกโก้ปั่นของตัวเองกลับไปดูดอีกครั้งพร้อมทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แต่ผมคิดนะครับ ใครจะไม่คิดบ้างล่ะ นี่มันจูบทางอ้อมชัดๆ ผมยิ้มออกมาอย่างอดหมั่นเขี้ยวกับความน่ารักของอุ่นไม่ได้
อุ่นกินเยอะมากครับ จนผมก็แอบคิดว่าผมจะเลี้ยงไหวหรือเปล่า ตอนนี้เราเดินอยู่ในถนนคนเดินแล้วครับ ผมมาเดินกับเนยบ่อย มาคนเดียวบ้างบางครั้งแล้วแต่อารมณ์ อุ่นดูจะมาไม่บ่อยครับ ดูตื่นเต้นซื้อนู่นนี่ ผมกำลังมองหาของที่จะคืนให้อุ่นแล้วผมก็สะดุดกับของสิ่งหนึ่ง ผมหยุดมอง
แต่พอเงยหน้ามาอุ่นก็หายไปแล้ว...
ผมโทรตามหาจนเจอครับ แปลกที่อุ่นไม่สงสัยเลยสักนิดว่าผมไปเอาเบอร์อุ่นมาจากไหนทั้งที่ควรจะสงสัย แต่ผมว่ามันก็สมกับเป็นอุ่นแล้วล่ะครับ ระหว่างเดินไปหาร้านที่ขายของที่ผมจะคืนอุ่น ผมขออุ่นจับมือแต่มันก็ต้องล่มเพราะผมประหม่าไปหน่อย อุ่นเหนียวมือเลยขอให้ผมปล่อย
“เอาสีอะไร?” ผมถามขึ้น อุ่นดูจะพอใจกับของที่คืนวันนี้อยู่เหมือนกันครับ อุ่นเลือกสีแดง ผมลอบยิ้มออกมาเลยครับก็ผมมันดวงอาทิตย์นี่ครับ สีแดงผมก็ชอบมันอยู่แล้ว แล้วอุ่นยังเลือกสีแดงอีก ใครกลั้นยิ้มไว้ก็บ้าแล้วครับ
หลังจากที่ใส่กำไล ผมใส่สีน้ำเงิน ส่วนอุ่นใส่สีแดงครับ ผมรวบรวมความกล้าข้างในแล้วพูดออกไปอีกครั้ง
“ขอพี่จับมืออุ่นอีกครั้งได้ไหม” ผมยื่นมือออกไปอีกครั้ง อุ่นมองหน้าผมแบบงงๆแต่ก็ยอมครับ อุ่นส่งเสียง อือ ออกมาเบาๆก่อนที่เราจะจับมือกันอีกครั้ง สัมผัสเย็นนิดๆของกำไลในข้อมืออุ่นแตะโดนแขนผม ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ...
“สายไหม!” คนน่ารักของผมทำตาวิบวับใส่ของกินอีกแล้วครับ เหมือนอุ่นจะบ่นว่าอยากกินอยู่นะครับผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ อุ่นกัดปากตัวเองเล่นพร้อมกับแกว่งมือที่ผมจับไปมาเหมือนเด็กๆ น่ารักจริงๆครับ แสงสีของถนนคนเดินทำให้น้ำอุ่นน่ารักขึ้นอีกหลายเท่า คิดไม่ผิดจริงๆที่มาที่นี่
“กลับบ้านดีๆ” คือคำสุดท้ายที่อุ่นพูดก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านไป
เหลือ 20 บาท
มันเกือบจะดีแล้ว แต่วันนี้อุ่นกลับหลบหน้าผม ผมทำอะไรผิดเหรอครับ? ผิดที่ทำอะไรเร็วเกินไปหรือเปล่า? คิดจนปวดหัวก็ไม่รู้ว่าจะไปหาคำตอบจากไหนเลยตัดปัญหาโดยการเข้าไปคุยกับเจ้าตัวเลย
หลังจากที่คุยอุ่นก็ทำตัวน่ารักๆออกมาให้ผมเห็น ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้สักนิดว่าผมจีบอยู่ ดูเหมือนว่าอุ่นจะรู้แค่ผมมาวุ่นวายด้วยเฉยๆ ผมตัดสินใจอะไรบางอย่างได้เลยบอกอุ่นไปว่าอีกสามวันมีอะไรจะบอก สามวันที่ว่าคือวันสุดท้ายของการคืนของผม ผมจะบอกชอบน้อง
ผมเดินมานั่งกับเนยและกลุ่มเพื่อนเนยด้วยความเคยชิน เวลาล้าๆพี่เขาก็ตลกกันดีครับ ผมเกากีต้าร์ไปพึมพำบ่นเนื้อเพลงกับตัวเองพอดีกับที่อุ่นเดินผ่านขึ้นมาบนตึกพร้อมๆกับน้องกระต่าย กลัวอุ่นจะรำคาญผมจริงๆครับ ถ้าอุ่นเห็นว่าผมไม่ใช่ขึ้นมา หรือว่าไม่ได้คิดอะไร ผมจะไปมุดหัวที่ไหนดีครับ?
ผมโดนชวนให้ไปเล่นบอลที่สนาม ผมก็ยอมไปครับ วิ่งๆไปเผื่อจะลดความประหม่าได้แต่ก็ไม่เลยครับ ดูที่คอปเวอร์เวย์ครับ อุ่นกำลังนั่งห้อยขาพร้อมมองมาที่ผมสลับกับพี่รหัสตัวเอง เข้าใจว่ามองเพราะอาจจะรู้จักแค่ผมกับพี่รหัสตัวเองแต่ผมก็อดคิดไม่ได้
น้องกระต่ายเอาน้ำแดงมาให้ผมครับ ผมเดินไปหาน้องกระต่ายก่อนที่จะเหลือบมองไอ้บอมบ์กับอุ่นเล่นกัน อุ่นราดน้ำลงบนหัวไอ้บอมบ์ก่อนที่มันจะสะบัดๆเพื่อให้อุ่นเปียกไปด้วย อุ่นยิ้มกว้างออกมาดูสนุกครับ ผมอิจฉาไอ้บอมบ์มาก หรือว่าผมจะทำตัวเป็นแค่พี่แบบมันดีวะ
ผมหมั่นไส้มากๆเลยปฏิเสธน้องกระต่ายไปก่อนจะแทรกเข้าไปเอากระเป๋าของตัวเองที่บังเอิ๊ญวางไว้ข้างอุ่นครับ อุ่นคุยอะไรกับไอ้บอมบ์อยู่ก็ไม่รู้เงียบไปพักนึงเพราะผมเข้าไปแทรกกลางเลยครับ
“พี่ทิตย์ วันนี้ไม่เห็นจะคืน เลย…” ยอมรับว่าตกใจอยู่พอสมควรเลยครับที่คนน่ารักของผมพูดอะไรแบบนี้ วันนี้ผมมีของมาคืนน้องนะครับ ผมทำเองด้วยนะ แต่ให้ที่นี่มันคงไม่น่าสนใจเท่าไหร่ถ้าเป็นข้างตึกคงน่าสนใจมากกว่านี้ ผมเลยตัดสินใจเอ่ยปากออกไป
“มานี่” อุ่นยังดูงงๆอยู่แต่ก็คว้ากระเป๋ากับขวดน้ำเดินตามผมมาครับ
ผมพาอุ่นมายังที่สนามข้างตึก มันลมแรงครับ เหมาะกับของที่ผมจะให้อุ่น อุ่นมองผมงงๆเมื่อเห็นผมมัวแต่ล้วงกระเป๋าหาของ มันคือกังหันลมกระดาษครับ ผมตั้งใจทำมากๆ งัดความรู้สมัยประถมมาใส่ครับเพราะเห็นว่ามันน่ารักจริงๆ
พรึบๆๆๆ
เสียงกระดาษที่โดนลมพัดดังขึ้นเมื่อผมยื่นมันไปตรงหน้าอุ่น อุ่นยื่นขวดน้ำที่ถือติดผมมาให้ผม ผมก็ถามไปว่าทำไมไม่เอาใส่กระเป๋าไว้ อุ่นกลับบอกว่ามันเป็นของผม ผมรับไว้และแลกกับกังหันลมกระดาษครับ
“มองอะไร” อุ่นทักขึ้นทันทีที่ผมจ้องครับ ก็อุ่นกำลังเป่ากังหันลมกระดาษที่ผมทำน่ะสิครับ เพราะอยู่ดีๆลมมันก็นิ่งขึ้นมา น่ารักมากจริงๆนะครับ อุ่นทำหน้ามุ่ยขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
“กระต่ายไม่ได้เอาน้ำมาให้พี่ทิตย์เหรอ” คนน่ารักของผมเปลี่ยนเรื่องแล้วสิครับ
“ก็ใช่ แต่พี่ไม่อยากได้” อุ่นเบ้ปากออกมาอย่างหมั่นไส้ผมครับ เออผมยอมเลยเนี่ย แต่อยู่ดีๆยิ้มออกมา ผมไม่รู้ว่าอุ่นกำลังคิดอะไรแปลกๆอยู่หรือเปล่าแต่แค่เห็นอุ่นยิ้มผมก็ดีใจแล้วครับ ผมไม่ลืมที่จะหยอดต่อไปอีกมุก
“พี่ไม่ได้ชอบน้ำแดง พี่ชอบน้ำเปล่า” ผมพูดพร้อมชูขวดน้ำของอุ่นขึ้นมาเขย่าเล็กน้อย อุ่นแค่ร้องอ๋อออกมานั่นทำให้ผมถอนหายใจครับ อุ่นเข้าใจที่ผมสื่อไหมเนี่ย หรือว่าผมจะต้องบอกว่าชอบน้ำอุ่นเท่านั้นอุ่นถึงจะยอมเข้าใจ แต่ไม่เป็นไรครับ อีกแค่สองวันเท่านั้น ผมยอมครับ
“ชอบหรือเปล่า” ผมถามออกไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“ชอบ” แค่คำพูดคำเดียวก็ทำผมแทบจะลอยขึ้นไปบนฟ้า
เหลือ 15 บาท
ผมไม่รู้ว่าเนยไปบอกอะไรอุ่นหรือเปล่าเพราะว่าเมื่อเช้าผมเห็นอุ่นเดินกับเนยครับ ด้วยความสงสัย คาบคอมผมรีบทำงานทำการ เอาจริงๆคือเอางานค้างในเครื่องมาแต่งใหม่แล้วส่งครับ เลวนิดหน่อยแต่คนมันขี้เกียจครับ อยากไปหาอุ่นจะแย่
วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรหรอกครับ ผมขอเล่าแบบข้ามๆแล้วกัน ผมไปเฝ้าอุ่นที่ห้องเพราะอุ่นไม่ยอมลงไปกินข้าวครับ หลังจากนั้นกระต่ายก็มาให้ผมสอนการบ้าน ผมก็จำใจสอนไปไม่อยากให้น้องเขาเสียใจ แต่ยู่ดีๆอุ่นก็ลุกพรวดขึ้นจะไปกินข้าว ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดว่าอุ่นอาจจะหึง...
ตอนเย็นผมกับอุ่นมานั่งที่คอปเวอร์เวย์ ผมคืนเป็นเปลอตตี้ครับคนน่ารักของผมกินทันทีที่ผมให้ ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองหน้าอุ่นอย่างประหม่า ใกล้ถึงวันที่ผมจะต้องบอกอุ่นแล้ว เหมือนจะนานแต่พอมาถึงวันแล้วผมกลัวจริงๆ ได้แต่มองหน้าอุ่นอยู่อย่างนั้น ถ้าอุ่นรู้สักนิดก็คงดี
“แต่พี่กลัวว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรกับพี่เลย” ผมพูดออกมาจนถึงตรงนั้น ไม่กล้ามองอุ่นครับ เลยเบนสายตาไปที่สนามบอลแทน
“แบบนี้แค่ได้ใกล้มันก็ดีพอแล้วหรือเปล่าอุ่น” คนน่ารักของผมเหม่อมองเหมือนผม พักนึกก็กลับมามองเปลอตตี้ในมือของตัวเอง
“ผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าพี่ยังไม่ลองพี่จะไปรู้ได้ไง… ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับพี่” ใจผมเต้นแรงทันทีที่อุ่นพูดออกมา อุ่นดูพอใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดปลอบผมครับ
“สู้ๆ”
ถ้าอุ่นรู้ว่าคนคนนั้นคืออุ่นเอง อุ่นจะยังเชียร์แบบนี้อยู่หรือเปล่า...
เหลือ 10 บาท
ผมกำลังจะไปหาอุ่นที่ห้องตามปกติก็รู้ว่าอุ่นไม่สบายแต่นอนอยู่บนห้อง ไม่รู้อะไรดลใจ ผมวิ่งกลับไปซื้อข้าวกล่องขึ้นมาให้อุ่น คนน่ารักของผมกำลังฟุบหลับอยู่ในห้องคนเดียว ผมลากเก้าอี้พลาสติกออกแล้วนั่งเท้าคางมองแก้มยุ้ยๆที่ถูกแขนของตัวเองดัน
วินาทีนั้นผมตัดสินใจไปแล้วครับ ว่าผมจะบอกชอบอุ่นวันนี้...
“ขอโทษนะ อาจารย์พี่ปล่อยช้ามากเลย” ผมเป็นคนนัดอุ่นออกมาแต่กลับช้าเสียเอง น่าเกลียดจริงๆครับ
“พี่…มีอะไรจะบอกก่อนที่จะบอกอีกเรื่องพรุ่งนี้” ผมรวบรวมสติก่อนจะพูดออกไปช้าๆอย่างประหม่า
“อะไร” อุ่นยกมือขึ้นเกาหัวอย่างสงสัยพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยรอคำตอบจากผม ลมแรงๆที่พัดมาไม่ได้ช่วยลดความประหม่าในตัวผมเลยสักนิดครับ กลัวจริงๆ ตื่นเต้นไม่ไหวแล้วครับ
“ไม่กี่วันที่ผ่านมา พี่อยากให้รู้ว่าทุกๆอย่างที่พี่ทำให้อุ่น พี่ตั้งใจ”
“พี่ไม่ได้จีบกระต่าย ไม่ได้จีบเลย ไม่เคยตอบกระต่ายเลยสักครั้ง”
“พี่กำลังจีบเด็กคนนึงที่ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลยว่าพี่จีบ ไม่เคยใส่ใจอะไรพี่หรอก แต่วันนี้น้องเขาทำให้พี่มั่นใจว่าพี่อาจจะยังพอมีหวังบ้าง”
“พี่…ชอบอุ่นนะ”
โล่งครับ... ผมบอกไปแล้ว แต่ยังไม่ได้ขออุ่นเป็นแฟนนะครับ แค่บอกให้อุ่นรับรู้ไว้
“อันนี้ของวันนี้”
“พรุ่งนี้พี่จะรอคำตอบนะ”
“ถ้าอุ่นรังเกียจพี่ พี่จะไม่ยุ่งกับอุ่นอีกเลย”
เพราะรู้ดีว่าผมไม่สำคัญขนาดนั้น คราวนี้ผมจะพยายามยอมรับมันให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกบอลนิ่มรูปยิ้มเป็นของคืนวันนี้ อุ่นรับมันไปแล้วทำหน้าเหมือนสับสน ลังเล ผมเข้าใจดีว่ามันคงกะทันหันเกินไป
“แล้วผมต้องทำยังไง? ถ้าสมมติผมไม่ได้รังเกียจพี่”
อุ่นทิ้งผมไว้กับประโยคนั้นก่อนจะเดินจากไป
เหลือ 5 บาท
วันนี้เป็นวันที่ผมทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นจริงๆครับ ทั้งวันจากที่ปกติก็ไม่มีสมาธิกับการเรียนอยู่แล้วกลายเป็นโคตรเหม่อลอยเลยครับ เหม่อแม่งจนตอนเย็น เดินมารออุ่นก็ยังเหม่อ ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วกดเลื่อนไปทักแชทเฟสอุ่นว่า อยู่สนามข้างตึกแล้วนะ
มาหรือไม่มาผมก็จะลองรอดู...
ผมรอ รออยู่เกือบชั่วโมง อุ่นคงกลับบ้านแล้วมั้งครับ ผมเดินวนไปวนมาอย่างอยู่ไม่สุขถอนหายใจเป็นล้านรอบ สุดท้ายก็ยอมแพ้ แหวนที่ผมไปบิดจากตู้ในห้างที่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากถูกปล่อยลงบนพื้น ในเมื่อเขาไม่อยากได้ ผมจะเก็บมันไว้ทำไมล่ะครับ?
ผมกดส่งข้อความโง่ๆหาอุ่น แต่มันก็ทำให้ผมตกใจ เสียงแจ้งเตือนอยู่ใกล้มากครับ
“อุ่น ทำไรตรงนั้นวะ” เสียงไอ้บอมบ์ที่แทรกเขามาทำให้ผมมั่นใจว่าอุ่นอยู่แถวนี้ครับ
ภาพที่ผมเห็นคืออุ่นกำลังจับมือไอ้บอมบ์อยู่และกำลังออกไปจากตรงนี้ มืออีกข้างอุ่นถือโทรศัพท์ผมเห็นเป็นสีฟ้าๆขาวๆเดาเอาว่าเป็นแชทของผมเมื่อกี้ ไอ้บอมบ์ยังคงกวนตีนผมไม่เลิกโดยการชวนผมคุย ผมทำได้แค่ตอบแบบปัดๆ อุ่นทำหน้าตาเฉยชาใส่ผมอย่างกับไม่รู้จักกัน
“พี่ทิตย์…” อุ่นเรียกผมด้วยท่าทีที่ดูผิดแปลกไป ผมทำเพียงแค่เลิกคิ้วแทนที่จะอ้าปากพูดอะไรออกไป
“ของวันนี้อ่ะ ยังไม่เห็นคืนเลย”
“คิดว่าไม่เอาเลยทิ้งไปแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ใหม่ก็ได้” แหวนของเล่นที่ไปกดมาก็ทิ้งอยู่กลางสนามหญ้านู่นแล้ว ถ้าให้อันใหม่วันนี้ ผมก็ไม่อยากจะเอาของที่ผมทิ้งไปกับความรู้สึกมากมายมาให้อุ่นหรอกครับ
ผมทำได้แค่เดินออกมาจากตรงนั้น เดินเข้าร้านสวัสดิการแบบงงๆแล้วซื้อมาม่าธรรมดาๆมาซองนึงครับ พี่คนคิดเงินก็ดูจะงงๆไม่ใช่เด็กหอแต่มาซื้อมาม่าซองนี่ครับ ปกติที่ไหน หน้าผมก็ไม่ปกติด้วยล่ะครับ รู้ตัวเลย
“ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้เหรอ”
“ไม่บอกชอบผมไม่ได้เหรอ”
“แค่ทำเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ”
นี่คือสิ่งที่อุ่นพูดกับผมตอนที่ผมกลับมาหาอุ่นอีกครั้ง ผมคิดไปแล้วว่าอุ่นอาจจะกลับบ้านไปกับไอ้บอมบ์แล้ว แต่มันไม่ใช่ครับ อุ่นนั่งอยู่ตรงบันไดข้างสนามหญ้าคนเดียว
ผมหลอกตัวเองมาตลอดว่าผมโอเค ผมไม่เป็นไร แต่ผมก็ไม่อยากคงสถานะคลุมเครือแบบนี้เท่าไหร่ ถ้าไม่ชอบหรือรำคาญผมอุ่นก็ควรจะบอกผมมาตรงๆผมยอมรับได้ แต่ให้ผมเป็นแบบเดิมไปตลอด มันก็อึดอัดนะครับ ผมอยากเป็นมากกว่านั้น
“แต่พี่ชอบอุ่นว่ะ”
“ให้โอกาสพี่ได้ไหม”
ท่าทางของอุ่นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมามาก อุ่นกำลังสับสนและไม่แน่ใจ ผมคงจะให้เวลาอุ่นน้อยไปจริงๆ ผมบอกชอบอุ่นย้ำไปหลายรอบให้อุ่นเข้าใจ คนน่ารักของผมหลุดทำสีหน้าน่ารักออกมาหลายครั้งจนผมแทบจะทนไม่ไหว
“งั้นขอเวลาเพิ่มหน่อยได้ไหมล่ะ!” อยู่ดีๆอุ่นก็พูดมันเสียงดังขึ้นมาครับ ผมก็ตกใจสิ อุ่นก็ดูจะตกใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่พอสมควรเลยครับ ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงความรู้สึกมันตีรวนในหัวมั่วไปหมด
“พี่ตั้งความหวังได้ใช่ไหม” อุ่นพยักหน้างึกงักแบบส่งๆ ผมยิ้มออกมาอย่างโล่งอกแล้วเขยิบเข้าไปใกล้อุ่น น่าจับมาฟัดให้ตายคาอกเลยครับ
วันนั้นผมให้มาม่าอุ่นไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าขำบ้าอะไรหรอกครับ แค่มีความสุขแค่นั้นเอง
-คืนครบแค่ยังไม่คบ-
“พี่ทิตย์ พี่ทิตย์” ผมเงยหน้าละสายตาจากการดราฟแบบมองน้ำอุ่นที่เพิ่งลงไปซื้อของกินมา
คิดถึงเรื่องเก่าๆแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เลยครับ รู้สึกดีที่จีบอุ่นในวันนั้น
สถานะตอนนี้ ผมอยู่ปีหนึ่งส่วนอุ่นก็อยู่มอหกครับ อุ่นเดินลากขาเอื่อยๆไปวางของกินที่โต๊ะแล้วกระโดดขึ้นบนเตียงผม อุ่นมาอ่านหนังสือที่ห้องผมครับ บางวันผมก็พาไปส่งบ้าน บางวันผมก็ให้นอนที่นี่ เป็นเด็กมอหกมันก็ลำบากครับแต่ปีหนึ่งอย่างผมก็งานเยอะไปแพ้กัน เพิ่งผ่านรับน้องได้ไม่นานงานก็กระหน่ำอาทิตย์ต่ออาทิตย์
“งานเยอะเหรอ” อุ่นถามขึ้นอีกครั้งพร้อมลุกขึ้นมาเกาะหลังผมครับ ผมยกมือขึ้นบืบมืออุ่นเบาๆแล้วพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
วันนี้วันครบรอบสามปีของเราครับ ผมจำได้และให้ความสำคัญกับมัน ที่ผ่านๆมาก็ไม่ค่อยมีอะไรเลยครับ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแบบตอนนี้ แต่วันนี้อยู่ด้วยกัน ผมมีเซอไพรซ์นิดๆหน่อยๆครับ แต่ก่อนอื่นต้องล่ออุ่นออกไปจากห้องนี้ให้ได้ก่อนครับ
“ไหนบอกอุ่นมีงานกลุ่มต้องไปทำที่โรงเรียนไง” วันนี้วันเสาร์ครับ อุ่นบอกว่าจะไป แต่กับใส่ชุดนักเรียนมาหาผมแต่เช้าเลยครับ น่าจะยังไม่ได้เข้าโรงเรียน
“อยากอยู่นี่ไม่ได้เหรอ” ผมรู้ว่าอุ่นก็จำวันครบรอบได้ครับ แค่ไม่พูดออกมาแค่นั้นเอง อุ่นเดินกลับไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียงผมตามเดิม คราวนี้ผมก็คิดหนักสิครับ จะทำยังไงให้อุ่นออกไปจากห้องนี้ดี ลูกโป่งอะไรก็ดูๆไว้แล้ว กะจะไปเอาตอนเที่ยงๆ รับอุ่นจากโรงเรียนมาที่นี่ช่วงบ่าย
“แต่พี่ต้องเข้ามอไปหาเพื่อนแป๊บนึง อยู่คนเดียวได้ไหม” ผมเริ่มหาข้อ้างครับ อุ่นลุกพรวดขึ้นมานั่งจ้องหน้าผมอยู่บนเตียง อุ่นทำให้หัวใจผมเต้นแรงได้เสมอเลยครับ ท่าทีน่ารักที่ชอบทำผมอดใจแทบไม่ไหว อุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมยิ้มโชว์เหล็กจัดฟัน
“งั้นเดี๋ยวผมไปโรงเรียนก็ได้ ไม่เป็นไร” ผมได้ข่าวมาว่าเพื่อนสนิทอุ่นแอบชอบอุ่นครับ ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่ แต่อุ่นก็ดูไม่ได้คิดอะไรตอนแรกที่ผมบอกไปอุ่นก็ไม่เชื่อครับ เพราะอยู่ด้วยกันก็ดูไม่มีอะไร แต่ผมไม่ไว้ใจครับ และก็ตกลงกันหลายๆอย่าง อุ่นก็เข้าใจมันดี
“พี่ไปส่งไหม” ผมเลิกคิ้วถามไปอุ่นก็ส่ายหน้า งอนหรือเปล่าวะ ยิ่งงอนยิ่งเข้าแผนเลยนะครับ อุ่นยิ้มแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาของให้ถุงขนมที่ตัวเองเพิ่งจะซื้อขึ้นมา หยิบอมยิ้มขึ้นมาฉีกกินแล้วก็ยืนยิ้มให้ผม ผมก็งงสิครับเลยได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
กุญแจสำรองผมให้อุ่นไปเวลาที่จะเข้ามารอผมกลับจากมหาลัยตอนนี้อยากจะริบคืนสักพักแล้วสิครับ ผมเดินตามอุ่นที่ทำท่าลับๆล่อๆ ผมเริ่มจะสงสัยแล้วสิครับว่าปิดบังอะไรผมอยู่หรือเปล่า อุ่นหันมายิ้มให้ผมทั้งที่อมยิ้มยังอยู่ในปาก ผมสาวเท้าเข้าไปดึงจมูกอุ่นอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วกอดคอพากันลงลิฟต์มาครับ
ผมแวะไปเอาลูกโป่งที่กะจะเอามาตกแต่งห้อง แวะไปเอาเสร็จแล้วกลับโดนเรียกให้เข้าไปมหาลัยจริงๆครับ ลูกโป่งยังลอยไปมาอยู่ในรถ รุ่นพี่เรียกไปคุยเรื่องกิจกรรมอะไรก็ไม่รู้ผมไม่ค่อยใส่ใจมันเท่าไหร่ ทำไงได้ครับ ผมก็ยอมนั่งหน้าโง่ๆฟังเขาประชุมกันไป
กว่าจะหลุดพ้นดวงอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดิน... ล่มแน่ๆครับ อุ่นคงให้ใครสักคนรับกลับบ้านไปแล้วแน่ๆ หรืออาจจะกลับไปแล้วก็ไม่รู้สิ ผมเดินถือลูกโป่งหลายใบคอตกขึ้นบันไดครับ คนมองแต่ผมก็ไม่สนใจ ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่อยพร้อมกับถอนหายใจออกมา
แต่ภาพตรงหน้าทำเอาผมเกือบจะปล่อยลูกโป่งทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปหา
ลูกโป่งหลายใบที่ไม่ใช่ของผมถูกปล่อยไว้เต็มเพดานห้อง คนน่ารักของผมก็หันมาตกใจผมเหมือนกัน ผมพยายามยัดไอ้ลูกโป่งของผมเข้าไปในห้องพร้อมกับปล่อยมันขึ้นไปอยู่คู่กับลูกโป่งของอุ่น ผมกวาดสายตามองที่ผนังบนหัวเตียงก็เห็นกระดาษแผ่นใหญ่ๆเขียนตัวอักษรไว้แผ่นละตัวเป็นคำว่า happy anniversary 3 years
อุ่นกำลังคุกเข่าอยู่บนเตียงผมเพื่อแปะกระดาษโพสอิทที่เขียนอะไรผมก็ไม่รู้หลายใบ อุ่นชะงักไปเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองลูกโป่งของผมครับ ผมยิ้ม ไม่รู้จะพูดอะไร สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆแล้วกระโดดตะครุบเหยื่อตัวน้อยของผมทันทีครับ อุ่นหัวเราะคิกคักออกมาอย่างพอใจ
“ทำไมพี่โดนเซอร์ไพรส์เองวะเนี่ย” ผมทับอุ่นไว้เลยครับ กอดอุ่นแน่นอยู่บนเตียงแบบนั้น อุ่นยิ้มแล้วดันตัวผมออกคงเพราะหนัก
“กระโดดมาได้ ตัวก็หนัก” อุ่นบ่นตอนที่เราแยกกันแล้วครับ ถึงจะบ่นๆก็เถอะครับ แต่หน้าเนี่ยอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาเลยเถอะ ใครมันจะไปสำนึกผิดลงล่ะครับ ผมลูบหัวอุ่นแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว แก้มยุ้ยๆก็น่าหยิก ปากเล็กๆที่ยิ้มให้ผมก็น่าจูบ
“3ปีแล้ว เบื่อผมหรือยัง?” อุ่นพูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าตาแปลกๆไป ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา เบื่อลงก็บ้าแล้วครับมีแฟนน่ารักขนาดนี้
“แล้วถ้าพี่เบื่ออุ่นจะว่าไง” ผมแกล้งหยอกไปครับ อุ่นขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งไปทันที
“เบื่อก็เบื่อไปเลย” ยังจะมาทำเสียงน่ารักๆใส่ผมอีกครับ ผมยกมือขึ้นลูบหัวอุ่นอีกครั้งพร้อมกับยิ้มออกมา อุ่นก็ยิ้มตามอย่างง่ายดายครับ
“พี่มีอะไรจะให้” ผมยิ้มออกมาด้วยความพอใจแต่อุ่นทำหน้างงครับ งงล่ะสิว่าอย่างผมจะเอาอะไรมาให้ ผมอุถตส่าห์ยอมเสียเหรียญห้าไปตั้งหลายเหรียญ ยอมก้มๆเงยๆอยู่ตรงตู้ที่ควรจะเป็นของเด็กเขามากดกันเพื่ออยากให้เหมือนวันนั้นเมื่อสามปีก่อน
“อะไร” ผมล้วงกระเป๋ากางเกงเอามันออกมาอุ่นก็หัวเราะเบาๆครับ
“ตั้งแต่วันนั้นที่อุ่นไม่ยอมมาหาพี่ที่สนามข้างตึก วันนั้นพี่ไปบิดไอ้นี้มากะว่าจะให้เป็นชิ้นสุดท้าย แต่พี่ก็ทิ้งมันไป...”
“คราวนี้ต้องรับไว้นะ ปัญญาอ่อนไปนิดนึง”
“น่ารักดีออก” อุ่นพูดแล้วทำท่าเหมือนยิ้มล้อผมครับ น่าเขกหัวสักทีจริงๆ
“เอามือมา”
“ต้องใส่ด้วยเหรอ? คิดว่าผมเป็นเด็กหรือไงพี่ทิตย์” อุ่นก็บ่นไปตามประสา ผมไม่สนใจคว้ามืออุ่นมา บิดพลาสติกแข็งๆออกแล้วสวมแหวนสีส้มให้อุ่น ดีที่อุ่นนิ้วเล็กไม่นิ้วอ้วนยุ้ยเหมือนแก้มครับ เลยใส่ของเล่นเด็กๆแบบนี้ได้ ผมยิ้มให้กับผลงานของตัวเอง
“พอแล้ววว” อุ่นบ่นขึ้นก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาเพราะผมก้มลงไปจูบที่แหวนอย่างแผ่วเบาครับ ไอ้เขินมันก็เขินแหละแค่อยากแกล้งมากกว่า
“ผมไม่มีอะไรให้อีกแล้วว่ะ พี่ทิตย์อยากได้อะไร” ผมยิ้มแล้วทำท่านึก
“ขอยืมสักห้าสิบได้ไหมครับน้อง” อุ่นยิ้มแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ผม
“คราวนี้ผมคิดดอกนะ”
ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือรอยยิ้มขำๆของอุ่น ผมทำได้แค่เขยิบเข้าไปใกล้ให้มากขึ้น เรามองตากันก่อนที่แรงดึงดูดระหว่างเราจะทำให้ผมใกล้อุ่นมากขึ้น สุดท้ายริมฝีปากเราก็ประกบกัน จูบที่เชื่องช้าและค่อยเป็นค่อยไป จูบที่หอมหวานของเรา
“พี่จะคืนให้ทุกวันเลย”
____________________________________________________________________________________________
ย่องเข้ามาแปะ จบแล้วค่ะ จบที่เราตั้งใจให้จบแล้วจริงๆ
ดีใจที่หลายๆคนบอกว่ายิ้มตอนที่เราอ่านเรื่องนี้ ดีใจจริงๆนะคะ ถ้าเป็นไปได้ เราขออะไรอย่างนึงนะคะ อย่างให้เก็บอะไรก็ได้ในเรื่องนี้ไว้ค่ะ อยากให้เรื่องนี้อยู่ในใจของใครสักคนค่ะ เราหลงรักในตัวน้องอุ่นกับพี่ทิตย์ไม่น้อยเลยค่ะ เรื่องนี้เราตั้งใจเก็บบางอย่างที่เห็นมาถ่ายทอดจริงๆ ขอบคุณที่ยังอ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ คิดว่าจะมีอะไรพูดมากกว่านี้แต่พอมาพิมพ์จริงๆก็นึกออกแค่คำว่าขอบคุณ ฮ่าๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ :กอด1:
มาช่วงขายของบ้าง ฮ่าๆ ถ้าสังเกตกันจริงๆ(ย้ำว่าต้องสังเกตจริงๆ555) จะมีเพื่อนของอุ่นคนนึงที่คอยชวนอุ่นไปกินข้าวบ้าง ถามอุ่นว่าเป็นอะไรบ้าง หรือแม้กระทั่งไปซื้อดอกไม้ให้อุ่นเอาไปให้พี่ทิตย์ในวันจบ ตัวละครตัวนั้นจะมามีบทบาทในเรื่องใหม่ของเราเองค่ะ และน้ำอุ่นกับพี่ทิตย์ก็จะไปแจมในเรื่องนั้นแน่นอน ใครอยากเห็นน้ำอุ่นม.6ไปป่วนห้องสมุดต้องรอติดตามกันนะคะ :hao3:
แล้วก็ฝากเรื่องนี้กันด้วยนะคะ แค่... ระฟ้า☆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49062.0) จิ้มๆ
ส่วนตอนพิเศษมหาลัยกับมหาลัยกำลังคิดหนักเลยค่ะ อยากเห็นมุมไหนของสองคนนี้เสนอมาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ :m15:
-
โอ๊ยชอบเรื่องนี้อ่ะ จบจริงๆเหรอ
ยังอยากเห็นเรื่องราวความรักระหว่างพี่ทิตย์กับน้องอุ่นอยู่เลยอ่ะ
จะแต่งตอนมหาลัยมั้ยคะ แบบว่าอยากเห็นน้องอุ่นในแบบนักศึกษา
บ้าง แต่งต่อเถอะค่ะ เชื่อว่ายังมีแฟนคลับของน้องอุ่นกะพี่ทิตย์อีกหลายคน
อยากติดตามต่อไปนะคะ เจ้ด้วยคนนึง
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่แต่งนิยายอบอุ่นๆละมุนแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
-
ตอนพิเศษน่ารักมากค่ะ
อยากอ่านภาคมหาลัยยย
:-[ :-[
-
:pig4:
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ภาษาสวยงามดีมากๆ เรารักน้ำอุ่นพี่ทิตย์ เหมือนตัวละครมีชีวิตจริงๆเลยค่ะ ขอตอนพิเศษเรื่อยๆไม่จบได้ไหมคะ เอาฉากสวีทหวานๆ งืออ
-
พี่ทิตย์น่ารักจังเลยยยยยยยย :-[
-
อุ่นเข้ามหาลัยเดียวกับพี่ทิตย์ไหมคะ?
อยากเห็นโมเมนท์ตอนเรียนมหาลัยกับทำงาน :ling1:
-
มหาลัยแล้วกัน
บวกเป็ดให้ครับ
-
ว๊า ไม่อยากให้จบเลยนะจะว่าอะไรไหมถ้าเราจะโลภมาก
อยากให้พาพี่ทิตย์กับน้องอุ่นมาอีก พาน้องอุ่นตอนเรียนมหาลัยมาด้วยจิ
อยากเห็นพี่ทิตย์หึงอยากรู้ว่าจะหึงโหดไหม
แล้วจะตามอ่านเรื่องใหม่นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้อออน่ารักกกกก
ยิ้มตามมมตลอดดดดเลยยยยยยยยย:):):):):)
-
น่ารัก น่ารักมากกกกกกก
จะรอตอนมหาลัยนะคะ
-
:o8:
น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดด
น้องน้ำอุ่นของพี่ทิตย์ ~ *หยิกแก้ม*
ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะ งื้ออออ หามึนๆ แบบน้องอุ่นได้ที่ไหน?
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆ
ไม่อยากให้จบเลย ฮือ
-
:mew1: น่ารักค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
น้องอุ่นน่ารัก
:กอด1:
-
อ่านทีไรจะนึกถึงเด็กดัดฟันแก้มยุ้ยยิ้มให้ตรงหน้า อร้ายย :ling1:
-
:katai2-1: เขียนดีมากๆเลยจ๊ะ ชอบ
-
น้ำอุ่นพัฒนาความน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นเรื่อยๆ
พี่ทิตย์ก็คงได้แต่หลงรักไปเรื่อยๆ :impress2:
-
อยากอ่านภาคน้องอุ่นตอนมหาลัย
-
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยยยย น่ารักจัง><"
แปลกไปไหมที่เราหวังจะรอ NC :hao6:
-
น่ารัก น่ารักกกก ฮือออออ :impress2: :impress2:
-
จะมีรวมเล่มมั้ยคะ เราอยากเก็บเรื่องนี้มากกกกกกกก รวมเล่มเถอะค่ะะะะ
-
สวัสดีค่ะ วันนี้ไม่ได้มาอัพ555แต่จะมาสอบถามเรื่องรวมเล่มค่ะ แบบว่าคนแต่งก็อยากรวมเล่มเหมือนกันน้า แต่ยังไม่มีประสบการณ์ พอหาข้อมูลก็พบว่ามันมีจำนวนเล่มขั้นต่ำอยู่ เลยอยากจะมาสอบถามคนอ่านทุกๆคนว่ามีความสนใจการรวมเล่มกันหรือเปล่า ถ้าหากว่าเรารวบรวมได้ถึงเกณฑ์เราจะลองรวมเล่มดูค่า
โดยคนอ่านที่มีความสนใจอยากจะให้กรอกแบบฟอร์มในลิ้งค์นี้ดูค่ะ http://goo.gl/forms/43ojnWDg32
ขอบคุณมากๆค่ะ แฮะๆ
อ๋อ แอคทวิตเตอร์เรา @kanajinach ค่ะ มาคุยกันได้นะคะ
-
พี่ทิตย์ น้องน้ำอุ่นน่ารักทั้งคู่เลยค่ะ ชอบมากๆๆๆ ^^
-
เรื่องนี้ฟีลกู๊ดมากๆสำหรับเรา
อ่านแล้วอุ่นใจอ่ะ
ชอบอุ่นกับอาทิตย์
ดำเนินเรื่องเรื่อยๆ ไม่หวือหวามาก
อ่านแล้วนึกถึงชีวิตมัธยมเลย คิดถึงจริงๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายได้น่ารักสุดๆ
เราจะลิสเรื่องนี้เป็นนิยายที่ทำให้เราหลงรัก
-
ตอบฟอร์มแล้วค่า ชอบเรื่องนี้ เชียร์ให้รวมเล่มค่ะ
-
:impress2:
-
5555 อยากอ่านตอนพิเศษอีก ง๊องแง๊งน่ารักดี คึคึ
-
โอ้ยยยยยยยยยยน่ารักมากเลยอะ งื้อออออออออ
พอคบกันแล้วน้ำอุ่นน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ขอให้คบกันนานๆนะคะ
ปล.อยากอ่านภาคมหาลัยจังเลยยย อิอิ
-
อ่านแล้วยิ้มแก้มแตกเลยคะ //แม่ถามอ่านไป ยิ้มไป บ้ารึเปล่า
ชอบพี่อาทิยต์จัง มุขเนียนจีบอุ่น ชอบมากกกก :hao7:
//ขอภาคมหาลัยด้วยได้ไหมคะ ^^
-
:กอด1:
-
น่ารัก ชอบเรื่องนี้มาก :pig4:
-
แม่ง ชอบอ่ะ
ชอบอุ่น ชอบนิสับ ชอบความน่ารักของอุ่นมาก รู้สึกเหมาะกับชื่อมาก
ส่วนอาทิตย์ ชอบตรงควาทซื่อและความปอดแหก ไงดีอ่ะ คือแม่งน่ารักแบบแมนๆ อ่ะ บอกตรงๆ ชอบชิบหายเลยค่ะ มีตอนพิเศษจะดีมาก ขอหวานๆ เลยนะ
ปล. พิมพ์เยอะเหมือนไม่ใช่ตัวเราเลย 555
-
ไม่มีตอนพิเศษอีกซัก 2-3 ตอนหรอครับ อยากอ่านอ่าาา :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีจัง ชอบอาทิตย์กับน้องน้ำอุ่น
.....ขอบคุณมากครับ..... :3123:
-
เป็นพล็อตที่น่ารักมากกกก
ดีใจจังเลยที่ได้มาอ่านเรื่องนี้
เนื้อเรื่องเป็นไปอย่างน่ารัก ๆ ชวนอมยิ้ม
ชอบมากจริง ๆ
ขอบคุณนะคะ
:mew1:
-
อุ่นน่ารัก
แต่ไม่รู้ตัวเองนี้สิ
อาทิตย์ต้องคิดหนักแน่เลย
แต่ดีใจที่อุ่นมีเพื่อนแล้วนะ
สนุกมากค่ะ
น่ารักมากกก
-
ละมุนละไมมากๆเลยคับ ชอบมากทั้งตัวละครเนื้อเรื่องและภาษาคือมันดีมากๆ
จะติดตามผลงานต่อไปนะคับ
-
ประทับใจกับพี่ทิตย์มากๆเลย
เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงต้องการจริงๆ
ไม่ล่วงเกินและเสมอต้นเสมอปลายมากกับอุ่น
อิจฉาเบาๆอย่างแรงๆ 55555
-
:L3:อบอุ่นละมุนละไมหวานแหวว :hao3:
-
น้องครับ... ยืมตังหน่อย ☻✿ ตอนพิเศษ
เสียงกลองดังมาแต่ไกลจากหน้าคณะวิทยาศาสตร์ ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วเอาหัวดันพี่ทิตย์ที่ขี่มอไซค์ให้ผมซ้อนอยู่ตอนนี้ ผมตัดสินใจเข้าเรียนมหาลัยเดียวกับพี่ทิตย์แต่คนละคณะ ถึงมันจะอยู่แค่ตรงข้ามกันก็ตาม พี่ทิตย์หันมามองผมยิ้มๆแล้วหันกลับไป
“ตอนเข้าไปสัมภาษณ์อย่าไปทำหน้าบึ้งใส่อาจารย์นะอุ่น เสร็จแล้วโทรมานะ เดี๋ยวพี่มารับ” ผมลงมายืนไหล่ห่ออยู่ข้างๆแล้วพยักหน้ารับคำพี่ทิตย์ ใช่ครับผมแค่มาสัมภาษณ์เฉยๆ ผมรู้ว่าคนที่ติดสัมภาษณ์แล้วส่วนมากก็ได้เรียนทุกคน แต่ผมก็อดประหม่าไม่ได้
“ปวดหัวอ่ะพี่ทิตย์” ผมบ่นพึมพำพร้อมขมวดคิ้วแน่น พี่ทิตย์ยกมือขึ้นแตะหน้าผากผมแล้วมองด้วยสีหน้าเป็นห่วง จริงๆก็แค่ตื่นเต้นนั่นล่ะครับ
“งั้นให้พี่เข้าไปรอในคณะด้วยไหม” ผมส่ายหน้าพรืด ทางคณะพี่ทิตย์ก็มีไปเฝ้าน้องที่มาสัมภาษณ์เหมือนกันครับ ถ้าพี่ทิตย์มาหาผมก็เท่ากับว่าอู้งานชัดๆ ผมหอบเอกสารต่างๆที่ต้องใช้ไว้ในมือก็จะโบกมือให้พี่ทิตย์แล้วเดินเข้าไปทางที่มีรุ่นพี่ยืนอยู่
“น้องมาๆ ใครก็ได้มาพาน้องเข้าไปหน่อย” ผมสะดุ้งเพราะอยู่ดีๆพี่ผู้หญิงคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาครับ ผมยืนหน้าโง่ๆอยู่สักพักก็มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินมาตรงหน้าผมแล้วพยักหน้าให้ผมเดินตามเข้าไปครับ
“เด็กน่ารักล่ะไวเชียวมาร์ค” ผมไม่ค่อยเข้าใจที่พี่ผู้หญิงพูดแต่ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมานิดหน่อย พี่ผู้ชายที่น่าจะชื่อมาร์คไม่ได้ตอบอะไรแต่แค่เดินนำผมไป
“น้องกลุ่มไหนครับ”
“อ้อ กลุ่มหนึ่งครับ” คณะวิทย์มีแยกสองแบบครับ แบบแยกสาขาแล้วกับยังไม่แยก ผมยังไม่ได้แยกเพราะยังไม่แน่ใจว่าจะเลือกอะไรเลยเอากลุ่มที่กว้างกว่าไว้ก่อน
“แล้วพี่สาขาอะไรเหรอ … ครับ” ผมนึกอะไรไม่รู้ถามกลับไป พอผมถามไปพักนึงก็รู้สึกว่าผมลอยหน้าลอยตาไปหรือเปล่าไม่รู้ เลยเติมครับเข้าไปทีหลัง ถ้าโชคดีพี่เขาอาจจะอยู่สาขาที่ผมอยากเรียนก็ได้ จะได้เอาไว้พิจารณาว่าเรียนกันเหนื่อยมากหรือเปล่า
“ไม่บอก” ผมขมวดคิ้วแน่นด้วยความหงุดหงิดที่เหมือนจะโดนกวนประสาท ตอนแรกก็อยากเรียน แต่ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือเปล่า ผมสะบัดหัวไปมาเบาๆไล่ความหงุดหงิดพร้อมกับเรียกสติไปด้วย ตอนนี้ผมกำลังต่อแถวยื่นเอกสารครับ ผมแปลกใจที่พี่มาร์คยื่นรออยู่ข้างๆผมทั้งที่ควรจะไปยืนที่อื่น
“น้องนี่ขี้หงุดหงิดจัง”
ผมทำเมินไม่สนใจ พี่เขาหัวเราะแล้วเดินหายไปไหนไม่รู้ ช่างเขา ผมไม่ใช่คนหลงตัวเอง แต่ผมคิดว่าผมไม่ได้คิดไปเองแล้วครับ มุกจีบเนียนๆแบบนี้มีคนใช้กับผมแค่คนเดียวก็พอแล้วครับ แหนะ คิดไปเรื่อยเลยครับ ตอนนี้ผมต้องคิดก่อนว่าผมจะไปตอบอะไรตอนสัมภาษณ์มากกว่า
………………………………………………………………………………………………………………………..
“เสร็จแล้ว”
‘เป็นไง โอเคไหม ไม่ใช่ว่าไปทำหน้ามุ่ยใส่อาจารย์นะ’ ผมลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะปลายสายหัวเราะใส่ผมน่ะสิครับ ถ้าให้พูดจริงๆบางทีผมก็เงียบใส่อาจารย์ที่ถามเพราะไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไง แต่อาจารย์ก็ดูเข้าใจผมนะครับ เลยลดความกดดันไปได้เยอะเลย
“ติดแล้วเลี้ยงขนมเลย สัญญาอะไรไว้” ผมพูดใส่โทรศัพท์พร้อมเดินออกมาแถวที่จอดรถข้างคณะไปด้วยครับ เห็นพี่ทิตย์นั่งบนมอไซค์มองมาทางผมที่กำลังเดินไปใกล้ๆ ไม่วางสายครับ พี่ทิตย์เป็นคนโทรมาหาผมก่อนที่ผมจะโทรไปอีกครับ ถ้าเป็นเงินผม ผมวางตั้งแต่เห็นพี่ทิตย์ลางๆแล้ว
“อยากกินขนมห้าบาทไหมล่ะ” ผมยิ้มออกมาแว๊บนึงแล้วก็ดึงหน้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม ผมยืนอยู่ตรงหน้าพี่ทิตย์ที่นั่งบนมอไซค์ พี่ทิตย์เลิกคิ้วกวนตีนผม ผมไม่ได้พูดอะไรแค่จ้องกลับไปครับ
“ไม่เอา ผมโตแล้วห้าบาทไม่อิ่ม” พี่ทิตย์ยกมือขึ้นขยี้หัวผม ผมเลยปัดออกครับ ผมยังไม่ได้วางสายในโทรศัพท์แต่กำลังจะลดมือลงไปกดวางสายพี่ทิตย์ก็จับศอกผมไว้ให้งออยู่อย่างนั้นก่อนที่จะพูดใส่โทรศัพท์ว่า…
“โตแล้วก็ทำได้แล้วสิ”
ผมนิ่งไปพักนึงเพราะสมองเอ๋อๆของผมกำลังทำงาน ทำได้? ตอนแรกก็ไม่คิดแต่พอมองสายตาเจ้าชู้ๆของพี่ทิตย์แล้วมันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ผมไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้าตลกๆอะไรออกไปหรือเปล่าแต่ตอนนี้หน้าผมโคตรตึงแล้วครับ ผมก้มหน้างุดๆกดวางสายแล้วโวยวายออกไป
“ทะลึ่ง!” ผมรับโวยวายแก้เขินแล้วดันพี่ทิตย์ให้ขึ้นคร่อมมอไซค์ดีๆ พี่ทิตย์หัวเราะออกมาจนผมหมั่นไส้ฟาดไปแต่พี่ทิตย์ก็กันไว้ได้เหมือนทุกทีครับ
“พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าทำอะไร อาจจะหมายถึงเข้าผับก็ได้ อุ่นนั่นแหละทะลึ่ง” ผมทำเมินขึ้นไปซ้อนมอไซค์แล้วหันมองไปทางอื่น พี่ทิตย์ไม่ได้พูดอะไรต่อก็ขี่ออกไปเลยครับ ผมรู้สึกว่าผมเขินขึ้นมายังไงไม่รู้ครับ แต่หน้านิ่งๆแบบผมถ้าคนอื่นคงดูไม่ออกว่าผมกำลังเขิน
แต่พี่ทิตย์ดูออก แล้วมันก็ยิ้มไปขี่ไปเหมือนคนบ้า
เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แต่ก็รักอยู่ดีครับ . . .
จากนั้นผมกับพี่ทิตย์ก็ไปหาอะไรกินกันครับ พี่ทิตย์ดูมีความสุขมาก มากจนผมหมั่นไส้ เวลาสบตาผมเสือกเขินไงครับ พี่ทิตย์ก็รู้ทันผมตลอด พี่ทิตย์เคยบอกผมนะครับว่าตอนแรกดูผมไม่ออกว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมเองบางทียังไม่รู้เลยว่าตัวเองคิดอะไรครับ แต่คบกันไปกันมาพี่ทิตย์เริ่มรู้ว่าผมทำหน้าแบบนี้คือรู้สึกยังไง พี่ทิตย์บอกว่าจ้องหน้าผมแล้วสนุกดี
“ผมอาบน้ำก่อนนะ” ผมหันไปพูดกับพี่ทิตย์ตอนที่เราก้าวเข้ามาในห้องครับ
“ไม่ต้องรีบก็ได้อุ่น พี่รู้แล้วว่าโตแล้ว ใจเย็นๆ” ผมคว้าอะไรไม่รู้แล้วปาไปหาพี่ทิตย์ที่ยืนทำหน้าล้อเลียนผมครับ แต่ก็ต้องตกใจเพราะกระป๋องแป้งแคร์ของผมที่ลืมปิดไว้ปาไปโดนแขนพี่ทิตย์พอดีโดยที่พี่ทิตย์ก็ปัดออกไม่ทัน
เสื้อช็อปสีกรมท่ากลายเป็นสีขาวในบันดล พี่ทิตย์ใช้มือปัดๆออกสักพักก่อนจะเอาออกมาสะบัดๆโดยที่ไม่พูดอะไร ผมเห็นท่าไม่ดีกลัวว่าพี่ทิตย์จะโกรธ เลยเดินเข้าไปหยิบแป้งขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปยืนข้างหน้าพี่ทิตย์ที่ปัดเสื้อไปมา พอผมไปยืนข้างหน้าก็หันหนีครับ
“พี่ทิตย์ โกรธเหรอ?”
“ผมขอโทษ ก็พี่ทิตย์ล้อผมอ่ะ”
“พี่ทิตย์!” ผมไม่คิดว่าพี่ทิตย์จะโกรธแต่เงียบไปแบบนี้ก็ไม่แน่ หรือว่าผมเล่นมากไป ผมลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วยกมือขึ้นจับหน้าพี่ทิตย์ไว้
พี่ทิตย์เงยหน้าจากเสื้อเพราะผมจับไว้ พอเห็นสีหน้าพี่ทิตย์ก็รู้เลยครับว่าผมกำลังโดนแกล้ง ลืมคิดไปครับว่าเสื้อพี่ทิตย์มันซักเสียที่ไหน กี่วันซักก็ไม่รู้เรื่องแค่นี้สำหรับพี่ทิตย์ผมว่าคงเฉยมาก ผมกะพริบตาปริบๆมองพี่ทิตย์แล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะตบแปะๆบนหน้าพี่ทิตย์เป็นการคาดโทษ
“จุ๊บหน่อย” ผมส่ายหน้าพรืดแล้วแสร้งทำหน้าไม่พอใจ พี่ทิตย์เลิกคิ้วมองผมแล้วยิ้มออกมาพร้อมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผม ผมกับพี่ทิตย์ห่างกันแค่พี่เดียวทำไมโดนลูบหัวเหมือนเด็กๆตลอดก็ไม่รู้ แต่ผมไม่ถืออะไรหรอกครับ รู้สึกดีด้วยซ้ำ
พี่ทิตย์ทำท่าจะผละออกไป ผมนึกครึ้มขึ้นมาเลยจับหน้าพี่ทิตย์ดึงลงมาจนอยู่ตรงหน้าผมพอ รวมไปถึงริมฝีปากที่อยู่เกือบชิดกัน ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วประกบปากลงไปแผ่วเบาก่อนผละออกมา แว๊บเดียวที่ริมฝีปากเราสัมผัสกัน พี่ทิตย์ตกใจจนเบิกตากว้าง ไม่คิดล่ะสิว่าผมจะทำอะไรแบบนี้
“ตกใจหมดเลย” พี่ทิตย์บ่นพึมพำกับตัวเอง ผมทำเมินไม่สนใจแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้พี่ทิตย์ยืนเอ๋อเหมือนเด็กประถมเพิ่งโดนจุ๊บครั้งแรก
“ขออีกครั้งไม่ได้เหรออุ่น” ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้ทันทีครับ ของดีมีครั้งเดียวครับ พี่ทิตย์ถอนหายใจเหมือนดายมาก เสียดายเกินจนน่าหมั่นไส้ นี่ขนาดตอนนี้ดึกดื่นจนผมมานอนกลิ้งบนเตียงกับพี่ทิตย์เพื่อเตรียมตัวนอนพี่ทิตย์ยังไม่เลิกบ่นอ้อนผมอยู่เลยครับ
“พี่ทิตย์ ที่มหาลัยนี่มีคนมาจีบพี่บ้างไหม” ผมนอนตะแคงมองหน้าพี่ทิตย์เพื่อเค้นเอาคำตอบ
“ถามทำไม” เอ๊ะ ตอนแรกว่าจะถามเล่นๆนะครับ แต่พี่ทิตย์ย้อนถามผมแบบนี้มันชักรู้สึกไม่ค่อยดีไงไม่รู้สิครับ ผมขมวดคิ้วหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจทันที
“ก็มี แต่พี่ไม่ได้อะไรไงอุ่น หึงเหรอ” ผมส่ายหน้ากับที่นอนทันทีครับ พี่ทิตย์หันมานอนตะแคงมองหน้าผม
“แล้วน่ารักป่ะ” พี่ทิตย์ทำหน้านึกไปสักพัก ผมเห็นว่าคิดนานเกินไปเลยเอาหมอนตีพี่ทิตย์เบาๆ พี่ทิตย์ก็หัวเราะออกมาครับ
“น่ารักนะ แต่อุ่นน่ารักกว่า”
“ไม่ต้องมายอผมเลย”
“แล้วถามพี่ทำไม บอกพี่ก่อน” คราวนี้ผมเป็นคนโดนสายตาดุๆของพี่ทิตย์เค้นเอาคำตอบ ถ้าพูดกันตรงๆคือผมนึกถึงพี่คนนั้นขึ้นมาครับเลยสงสัยว่าพี่ทิตย์จะโดนใครจีบบ้างหรือเปล่า แล้วจะรู้สึกยังไง ผมรู้สึกรำคาญพี่เขาจริงๆ แต่ถ้าพี่ทิตย์โดนคนน่ารักๆมาจีบ จะหวั่นไหวไหมนะ
“เปล่า ผมก็แค่คิดอะไรแปลกๆขึ้นมาเฉยๆ” พี่ทิตย์มองหน้าผมนิ่งพักนึงผมหลบตาเพราะรู้สึกผิดนิดหน่อย พี่ทิตย์ไม่ได้พูดอะไรแต่ดึงผมเข้าไปกอดไว้
“คืนนี้นอนกอดพี่หน่อยนะ” พี่ทิตย์กระซิบอยู่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงติดตลก
“ทำไมอ่ะ?” ผมเงยหน้าขึ้นจากอกเพื่อมองหน้าพี่ทิตย์ทันที
“กลัวผี” ผมขมวดคิ้ว กลัวผี? ผมไม่ใช่เหรอที่กลัว? สักพักหนึ่งที่ผมกำลังสงสัยอยู่เสียงในโทรทัศน์ก็มีโฆษณาก่อนถ่ายทอดสดของบอลคู่นึงในคืนนี้ทำให้ผมร้อง ‘อ้อ’ ออกมาพร้อมเบะปาก พี่ทิตย์มันกลัวผีจริงๆด้วย
อืม…
แล้วไอ้ผีที่ว่าก็ผีแมนยูด้วยสิ
ผมเห็นพี่ทิตย์กับพี่บอมบ์พี่รหัสเก่าผมเถียงกันในเฟสอยู่ครับ อะไรคาบ้านไม่รู้ รู้แค่ตลกดี ถ้าทีมไหนแพ้ล้อกันยาวนานแน่นอนครับ ผมไม่ค่อยชอบดูเท่าไหร่เพราะดูไม่เป็นแต่ถ้าเป็นบอลไทยผมก็นั่งดูแบบจริงจังกับพี่ทิตย์อยู่นะครับ
“กลัวแพ้แล้วจะดูทำไม” ผมเอ่ยปากถามไป พี่ทิตย์นิ่งไปพักนึงเลยครับ
“ขนาดพี่จีบอุ่นกลัวแพ้จะตายยังฝืนจีบต่อเลย ยังไงก็ต้องลองดูไม่ใช่เหรอ” ผมแสร้งกลอกตาไปมาเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจแอบวูบไหวครับ หยอดมันทุกวัน หยอดอย่างกับขนมครก หาเรื่องมาทำให้ผมเขินได้ทุกวี่ทุกวัน แต่น้ำอุ่นดึงหน้าเก่งครับไม่ต้องห่วง
“ช่างเปรียบเนอะ” พี่ทิตย์หัวเราะออกมาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ผมเลยเงียบไปเหมือนกัน เลยเหลือแต่เสียงโทรทัศน์ที่กำลังมีรายการข่าว ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนไปเลื่อนมา ก่อนจะปิดไปเพราะพี่ทิตย์หันมามองผมอย่างสงสัย
ผมนอนดูอยู่กับพี่ทิตย์สักพักก็รู้สึกปวดตาแล้วก็ง่วงด้วยเลยหลับตาลงเพื่อพักสายตาครับ แต่ไม่รู้ว่าพี่ทิตย์คิดว่าผมหลับไปแล้วหรือเปล่า ข้างเตียงอีกด้านของผมยุบลงเล็กน้อยซึ่งผมเดาว่าพี่ทิตย์เอามือยันตัวไว้ ผมหลับตาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่ทิตย์เสยผมของผมขึ้นแล้วก้มลงมาจูบที่หน้าผากผม
“ฝันดีนะอุ่น”
ผมรอจนพี่ทิตย์ลงมานอนข้างผมแล้วก็อมยิ้มออกมาทันที พี่ทิตย์ทำแบบนี้ทุกครั้งที่ผมหลับก่อนครับ ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำด้วย เหมือนโดนพ่อบอกฝันดีเลยครับ ตอนเด็กๆพ่อผมก็จุ๊บหัวผมแบบนี้ ฮ่าๆ
………………………………………………………………………………………………………………………..
ผมตื่นนอนมาด้วยความงัวเงียแบบสุดๆ มองหาพี่ทิตย์บนเตียงไม่เจอก็หลับตาลงอีกครั้งเพื่อฟื้นพลังให้ตัวเองตื่นไหว แล้วก็พยายามลืมตาขึ้นมา ผมกะพริบตาปริบๆแล้วลึกขึ้นนั่งมองนาฬิกา เก้าโมง… วันนี้วันอาทิตย์ พี่ทิตย์ไปไหนวะ ผมลุกขึ้นขยี้ตาแล้วเดินงงๆออกจากห้อง
ง่วงมากครับ ผมเดินหรี่ตาออกมาก็เห็นว่าบนโต๊ะเล็กๆหน้าโซฟามีหนังสือกับชีทกองอยู่แบบเละเทะบ่งบอกได้ว่าพี่ทิตย์อ่าน หรือถ้าไม่อ่านก็คงเอามาพัดเล่น หนังสืออยู่แล้วเจ้าตัวหายไปไหนวะ สงสัยคงลงไปหาอะไรกินครับ ผมเดินขยี้ตางงๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเข้าไปในห้องน้ำ คิดถึงเรื่องเมื่อวาน ถ้าผมไม่ผ่านสัมภาษณ์จะทำยังไง ผมถอนหายใจแล้วหยิบแปรงสีฟันขึ้นบีบอ้าปากงับมันเข้าไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองกระจก
“เหี้ย!!” ผมหลุดคำหยาบออกมาทันทีหลังจากที่เงยหน้ามองกระจก มันควรมีเงาผมคนเดียวแต่กลายเป็นสองคนครับ พอเรียกสติตัวเองกลับมาได้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผีบ้าอะไรจะออกมาหลอกกลางวันแสกๆ ง่วงๆอยู่ตื่นเลยครับให้ตายเถอะ ผมมองค้อนคนที่กำลังคาบแปรงสีฟันอยู่ด้านหลังผม
“เดี๋ยวๆ พี่ยังเป็นคนอยู่” พี่ทิตย์พูดพร้อมเดินมายืนอยู่ข้างผมพร้อมล้างแปรงบ้วนปาก ผมมองพี่ทิตย์ที่ทำไม่รู้สึกรู้สาที่ทำให้ผมตกใจแล้วหันมาสนใจแปรงฟันตัวเอง
“เมื่อคืนเป็นไง” ผมเอ่ยถาม หมายถึงบอลน่ะครับ เห็นลุ้นเหลือเกิน
“2-0” พี่ทิตย์พูดแล้วยิ้มภูมิใจเหมือนไปเตะเอง ถ้าบอกว่าแอบแทงบอลจะเชื่อเลยนะเนี่ย ผมเห็นท่าทีของพี่ทิตย์แล้วหมั่นไส้เลยเอ่ยแซวไปครับ
“แพ้?” พี่ทิตย์แกล้งตีหัวผมแต่เอามือรองไว้แล้วลูบหัวที่ยังไม่ได้สระของผมเบาๆ
“ชนะสิ” ผมยักไหล่ไม่สนใจแล้วจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยก่อนพี่ทิตย์จะออกไปเพราะพี่ทิตย์ขี้เกียจอาบแล้วผมเลยต้องอาบน้ำก่อน พี่ทิตย์บอกจะอาบด้วยกันส่ายหน้าพรืดทันทีครับ ไม่ใช่ไม่เคยอาบด้วยกันแต่ผมเขินยังไงไม่รู้สิครับ มันควรจะชินให้ได้แต่ทำยังไงมันก็ไม่ชิน
“พรุ่งนี้สอบเหรอพี่ทิตย์” ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาหย่อนก้นนั่งข้างพี่ทิตย์ที่ก้มหน้าใช้ดินสอขีดๆบนชีท แค่เห็นผมก็เบื่อแล้วครับเลยได้แต่มองสักพักหนึ่งก็ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในโทรศัพท์ แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าของเวฟมันหมด ผมกับพี่ทิตย์ไม่ได้ทำอาหารเก่งอะไรขนาดนั้นเลยกินข้างนอกไม่ก็พึ่งร้านข้าวแถวหอเอาครับ
“เดี๋ยวผมลงไปซื้อข้าวพี่ทิตย์จะกินอะไร?” พี่ทิตย์มองหน้าผมแล้วยกมือขึ้นเกาหัว
“ผัดกะเพราแล้วกัน อุ่นเห็นเครื่องคิดเลขพี่ไหม” ผมส่ายหน้า พร้อมเดินไปหากระเป๋าตังค์ เปิดดูตู้เย็นอีกทีว่าขนมผมเพียงพอต่อวันไหมแล้วก็เดินออกจากห้องมาครับ
ร้อน ร้อนเกินไป ผมว่าควรเปลี่ยนชื่อผมจากน้ำอุ่นเป็นน้ำร้อน ผมปาดเหงื่อตัวเองที่เดินออกมาด้านนอกหอก็โดนแดดเผา ขาสั้นๆของผมรีบเดินให้พ้นๆแดดจนถึงร้านข้าว ผมสั่งข้าวค้างไว้แล้วเดินไปเซเว่นต่อ ขี้เกียจรอในร้านครับ ร้อนก็ร้อน
ผมถอนหายใจออกมาหลังจากปะทะกับแอร์เย็นๆด้านใน ถามว่าเดินมาไกลไหมก็/ไกลอยู่นะครับ แต่เดินเลาะฟึตบาทไปเรื่อยๆเลยไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่
“ฮื้อ!...” ผมร้องออกมาอย่างตกใจเพราะตอนที่ผมกำลังยืนดูขวดน้ำที่เรียงรายบนตู้อย่างไม่รู้จะกินอะไรดี อยู่ๆก็มีมือมาปิดตาผมครับ ผมแค่ตกใจเฉยๆแต่ผมปิดอยู่สักพักผมก็รู้ว่าใครครับ ไม่ยากอะไรเลยครับ เพื่อนผมคงไม่เล่นอะไรแบบนี้ มีอยู่คนเดียวจริงๆ
“เฮ้ยๆๆๆ อย่าลูบ” ผมจับแขนแตะๆ จับหัว ตา จมูก ปาก ไล่ลงมาเท่าที่ผมผมจะถึงเหมือนคนที่สงสัยว่าใครเป็นคนปิดตา พี่บอมบ์ตกใจจนปล่อยมือออกจากหน้าผมเลยครับ
“ทักดีๆก็ได้ไหม” ผมหันไปด่าแล้วเปิดตู้เย็นคว้าน้ำมาสองสามขวดแล้วปิดไป
“ดุเกิน ไปเที่ยวมาจะเอาของมาฝากเนี่ย”
“แล้วไปไหนมา? บ้านญาติเหรอ” มันเคยเล่าให้ผมฟังว่าบ้านญาติมันอยู่จังหวัดทางภาคเหนือ มันไปทุกครั้งที่ว่าง ไม่ได้ไปหาญาติแต่ไปเที่ยว ผมไม่รู้ว่าพี่เนยไปด้วยหรือเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันยังคบกับพี่เนยไหม เลยไม่ค่อยกล้าพูดถึงครับ กลัวล้อไปแล้วหน้าแตก
“ก็นั่นแหละ นี่ของฝาก” พี่บอมบ์ล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมขมวดคิ้วเป็นปมเลยครับ จะไม่ให้เครียดได้ไง ของฝากที่ไหนมันใส่กระเป๋ากางเกงได้มั่งครับ แล้วผมก็ต้องทำหน้าเบื่อโลกออกมาอีกครั้งหลังจากที่เห็นของฝาก
“ตลกเหรอ” ผมพูดออกไปทันทีหลังจากที่เห็นกิ๊บติดผมอยู่ในมือพี่บอมบ์ และมันกำลังเอามาติดที่หัวผม ผมไม่มีมือผลักออกครับเพราะถือขวดน้ำอยู่หลายขวดเลยได้แต่สะบัดหัวไปมา พี่บอมบ์หัวเราะเบาๆแล้วยัดมันเก็บไว้ในกระเป๋าตามเดิม
“ฉลองเลิกหัวเกรียนไง ล้อเล่น อยู่หน้ารถ” คงเห็นผมเริ่มหน้าบูดบึ้งมั้งครับเลยเลิกเล่น ผมไม่สนใจหันไปคว้าขนมมาถือไว้จนเต็มมือ
“แล้วนี่เรียนที่ไหน” พี่บอมบ์ถามพร้อมแย่งของในมือผมไปถือให้ครับ ผมก็ไม่ดื้อยอมให้ถือแต่โดยดีแล้วหยิบขนมมาดูครับว่าจะซื้อดีหรือเปล่า บนห้องก็มีเยอะมากแล้ว เดี๋ยวจะโดนพี่ทิตย์ดุเอาครับ ผมคิดอะไรเพลินจนนึกขึ้นได้ว่าลืมตอบพี่ท่านครับ
“ที่เดียวกับพี่ทิตย์แหละ” มันพยักหน้าพร้อมหยิบลูกอมมาถือไว้ก่อนจะดันหลังผมให้เดินไปคิดเงิน ผมไม่ชอบเดินนำใครเลยเดินไปพร้อมกันแทนครับ พี่บอมบ์ไม่ได้พูดอะไรแต่มองหน้าผมแล้วมองคอ ผมก็มองตาม
“อ้อ เพิ่งรู้ว่ายังไม่รับน้องก็มีเกียร์ได้เนอะ” ผมจับเกียร์ที่ห้อยอยู่บนคอผมทันทีครับ แน่นอนว่ามันไม่ใช่ของผม พี่ทิตย์ให้ผมใส่ไว้สักพักแล้วครับ ตอนเรียนบางทีก็มีคนมอง แต่ไม่มีใครถามครับ เพราะส่วนมากเขาก็รู้กันอยู่แล้วว่าผมกับพี่ทิตย์คบกัน แต่ตอนที่ผมไปสัมภาษณ์ไม่ได้ใส่ไปนะครับ มันรู้สึกแปลกๆ แล้วก็แอบรู้สึกว่าตัวเองน่าหมั่นไส้นะเนี่ย
“ยุ่ง” ผมบ่นปัดไปแล้วจ่ายเงินให้เรียบร้อยออกมา เตรียมเดินกลับไปเอาข้าวครับ
ผมถือของพะรุงพะรังเข้าไปในห้อง พี่ทิตย์ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิม แต่ดูแล้วผมสัมผัสได้ว่าเครียดกว่าเดิมครับ ผมเดินไปวางของเงียบๆเพราะไม่อยากกวน หยิบน้ำและขนมเก็บในที่ที่ควรอยู่ แปลกครับ พี่ทิตย์เงียบผิดปกติมาก สงสัยว่าจะเครียดจริงๆ
ผมเปิดตู้เย็นก็เห็นจานใส่เค้กที่วางกินพื้นที่ใส่ขนมผม ผมเลยหยิบมันออกมากินให้หมดอย่างรวดเร็ว แม่พี่ทิตย์เป็นคนทำมาให้ครับ น่ารักไหมล่ะ ผมเอาจานไปวางไว้จนเรียบร้อยก่อนจะกลับมาเอาของใส่ตู้เย็น เดินวนไปวนมาโดยที่พี่ทิตย์ก็หันมามองเป็นระยะๆแต่ไม่ได้พูดอะไร
“พี่ทิตย์ กินข้าวเลยเปล่า ผมจะได้แกะเลย” ยังคงเงียบเปิดชีทต่อไปครับ ผมเอียงคออย่างสงสัยแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างๆพี่ทิตย์ พี่ทิตย์ดึงให้ผมนั่งลง ผมไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ยอมนั่งนะครับ พี่ทิตย์เอาโทรศัพท์ผมขึ้นมากด อ้อ พี่ทิตย์เอาไปใช้เครื่องคิดเลขมั้งครับ ผมงงแต่ก็รอดูว่าพี่ทิตย์จะทำอะไร
“ไอ้ตี๋นี่ใคร” หือ? ผมขมวดคิ้วงงๆแล้วรับโทรศัพท์ที่พี่ทิตย์ยื่นให้มาไว้ในมือ พี่ทิตย์เข้าหน้าแชทไลน์ของผมที่ตอบไปนิดหน่อย ผมไม่ได้สนใจว่าผมคุยอะไรไปเพราะคงเป็นคนรู้จักผมสักคน พอเปิดรูปดูก็งงไปนิดหน่อยเพราะผมมีปัญหาเรื่องการจำหน้าคนด้วยครับ ผมเพ่งมองสักพักก็นึกขึ้นได้
“พี่ในคณะ… แต่ผมไม่ได้ให้ไลน์ไปนะ ไปเอามาจากไหนวะ” แรกๆผมพูดกับพี่ทิตย์แต่ประโยคหลังผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ก็พี่มาร์คไงครับ มีตอนที่เพื่อนๆขอกันเพื่อตั้งกลุ่มเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ไม่เห็นมีใครลากผมเข้ากลุ่มไหนเลยครับ
“พี่ไม่ชอบหน้ามันเลยอุ่น” ที่หน้าเครียดๆนี่เพราะเรื่องนี้หรอกเหรอเนี่ย ผมหลุดขำออกมาทันทีเลยครับ พี่ทิตย์หันมามองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจทันที
“ช่างเขาเถอะ ไม่เห็นต้องสนใจเลย” ผมพูดแล้วกดออกเพื่อจะดูแชท ในเมื่อผมไม่ได้พิมพ์ก็พี่ทิตย์นี่ล่ะพิมพ์ แต่ยังไม่ทันได้เห็นพี่ทิตย์ก็แย่งไปจากมือผมแล้วกดอะไรยุกยิกไม่รู้ครับ พอพี่ทิตย์คืนโทรศัพท์มาให้ผมก็เห็นว่าแชทนั่นมันหายไปแล้วครับ ทำให้ผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขำอะไรอุ่น” พี่ทิตย์วางแขนลงบนผนักด้านบนและที่วางแขน ผมโดนคุกคามชัดๆครับ แต่ใจสู้ครับ เลยหันหน้าไปมองท้าทาย แต่เชื่อเถอะครับว่าสายตายียวนของผมมันสู้พี่ทิตย์ไม่ได้จริงๆเลยหลบตาไปครับ ทำมองไปที่อื่นแทน แล้วค่อยปรับสีหน้ากลับมามองพี่ทิตย์อีกที
“ขำคนหึง” ผมพูดแล้วพยายามดันพี่ทิตย์ออกห่างครับ พี่ทิตย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เออ หึงมาก หัวร้อนหมดแล้วเนี่ย”
“ไหนดูหน่อยร้อนจริงม… อื้อ” ผมแกล้งจับหัวพี่ทิตย์ลูบไปมา พี่ทิตย์จับมือผมออกแล้วก้มลงมาประกบปากทันที ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็สติหลุดไปพักนึงแล้วจึงได้สติเพราะมือพี่ทิตย์ที่เริ่มอยู่ไม่ถูกที่ถูกทาง ผมจับมือพี่ทิตย์ไว้แน่นแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมปล่อยให้พี่ทิตย์จูบนานเท่าที่พี่ทิตย์จะพอใจ
“แอบกินเค้กมาเหรอ ไม่แบ่งพี่เลย” พี่ทิตย์ผละออกไปพร้อมเลียปากตัวเอง ผมละสายตาไปทางอื่นก่อนจะหันกลับมามองพี่ทิตย์เหมือนเดิม
“หมดแล้ว ว่าแต่พี่ทิตย์ไปคุยอะไรกับเขา?” ผมจ้องหน้าพี่ทิตย์อย่างสงสัย พี่ทิตย์ผิวปากทำพลิกหน้าชีทไปเรื่อยๆเหมือนแกล้งไม่สนใจผม แบบนี้ผมก็ยิ่งสงสัยขึ้นไปอีกสิครับ
“งั้นเดี๋ยวผมไปถามพี่เขาเองก็ได้” ผมดันตัวเองลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อที่จะไปกินข้าวครับ หิว หยอกพี่ทิตย์เสร็จก็ไปนั่งกินข้าวสบายจะตาย
“อุ่นจะแกล้งพี่อีกนานไหม”
“เฮ้ย!! ปล่อย” อยู่ดีๆพี่ทิตย์ก็ก้มลงรวบขาผม อุ้มผมไว้อย่างง่ายดาย ผมเสียววูบเลยครับ กลัวว่าจะร่วงหัวกระแทกพื้นตายไปเสียก่อนจะแก่ พี่ทิตย์หัวเราะอย่างพอใจทันทีที่ได้เห็นสีหน้าตกใจของผม ทำไมพี่ทิตย์มันขี้แกล้งขนาดนี้วะ
“เล่นถามคำถามกัน” ผมเอ่ยชวน
“เล่นตอนนี้พี่ก็เสียเปรียบสิ ไม่เอาหรอก”
สุดท้ายผมก็ไมรู้อยู่ดีว่าพี่ทิตย์คุยอะไร แต่ช่างมันเถอะครับขี้เกียจจะสนใจแล้ว ผมนั่งมองพี่ทิตย์ที่อ่านหนังสืออย่างจริงจังได้สักพักพี่ทิตย์ก็หันหน้ามามองผม อยู่ๆพี่ทิตย์ก็ทิ้งตัวลงมาตอนตักผมครับ ผมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้พี่ทิตย์นอนสบายขึ้น
ผมกับพี่ทิตย์อยู่ด้วยกันมาได้สักพัก ทุกๆวันไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย มันเป็นแค่วันธรรมดาของเด็กผู้ชายธรรมดาๆสองคนเท่านั้น ผมกับพี่ทิตย์ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนทุกๆวันไปเรื่อยๆ ถึงอย่างนั้นเราก็เป็นคนพิเศษของกันและกัน
อาจจะหยอกกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่เพราะสิ่งเหล่านั้นมันทำให้เราจับมือกันแน่นมากขึ้น
จนถึงตอนนี้ผมก็คิดว่าผมเป็นคนที่โชคดีมากจริงๆ
“พี่ทิตย์”
ผมเอ่ยเรียกเพราะพอละสายตาไปดูโทรทัศน์แป๊บเดียวคนบนตักก็เงียบไปครับ แล้วก็อย่างที่คิด พี่ทิตย์หลับจริงๆ ผมมองนาฬิกาก็เห็นว่าเกือบเที่ยงแล้ว ผมว่าปล่อยให้นอนสักพักนึงก็ดีเหมือนกัน เพราะเมื่อคืนพี่ทิตย์นอนดึกมาก แถมตื่นมาอ่านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ผมให้แค่ครึ่งชั่วโมงนะ”
ผมก้มลงพูดกับพี่ทิตย์ก่อนจะจูบหน้าผากพี่ทิตย์เบาๆแล้วปล่อยให้พี่ทิตย์นอนต่อไป
________________________________________________________________________________
มีใครคิดถึงน้ำอุ่นบ้างไหมคะ ไม่มีสินะ5555555555
ตอนนี้หมดภารกิจเรื่องเรียนแล้วคิดถึงน้ำอุ่นเลยค่อยๆจิ้มมาจนได้หนึ่งตอน ใช้เวลาแต่งเกือบครึ่งเดือนด้วยความขี้เกียจ :katai5:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ฝากแท็ค #น้องครับยืมตังหน่อย ด้วยค่ะ ถ้ามีโอกาสคงได้แต่งอีก
ขอบคุณค่าาา :กอด1:
-
โอ้ยยยยย คิดถึงมากกกกกก น้ำตาจะไหลด้วยความปลาบปลื้มปรีติจริงๆค่ะ
คิดถึงพี่อาทิตย์ คิดถึงน้องอุ่นมากมายอ่ะ ดีนะที่เข้ามาดูในกระทู้นิยายจบพอดี ไม่งั้นคงพลาดมากค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึง ความน่ารักแบบมึนของน้ำอุ่นและความกวนส้นของพี่ทิตย์
-
น้ำอุ่นนนนนนนนนน ทำไมน่ารักขึ้นเยอะเลย รอตอนต่อไปนะคะ ต้องมีสิตอนต่อไป 555555 :katai2-1:
-
จะมีต่อไหมเนี่ยยย
-
น่ารักมากเลยค่า อยากอ่านต่อเรื่อยๆ แอบอยากให้มีเรื่องต่อตอนขึ้นมหาวิทยาลัยเหมือนกันนะคะ เป็นหนทางพิสูจน์รักงี้ 555555555 ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับนิยาย อ่านเพลินเลย o13 :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ..อ่านไปทีละตอนจิ้มกูเกิ้ลหาเพลงตาม หาของตาม
อมยิ้มแก้มตุ่ยทุกตอน :-[
ขอบคุณนิยายใสใสที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ
-
อ๊ากกกกก มาไง น่ารักมากกกก คิดถึงอุ่น กะ พี่ทิตย์ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงคู่นี้จัง ขฮบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
น้ำอุ่นเจ้าเล่ห์กว่าเดิมเยอะเลย โตแล้วๆๆ
-
น่ารักๆ
-
กลับมาอ่าน อยากให้มีตอนต่อๆไปอีกคับ คิดถึงจริงๆ
-
:katai5:
-
คิดถึงค่ะ แต่งเป็นภาค 2 ต่อได้มั้ยค่ะเนี่ย เป็นเรื่องราวในมหาลัยคงฟินเวอร์แน่ๆ เลย
-
มาลงพิเศษตั้งนานแล้ว แต่คนอ่านเพิ่งจะเห็น
อุ่นน่ารักขึ้นเยอะเลย มีแกล้งพี่ทิตย์ด้วยอ่ะ
พี่ทิตย์ก็นะ มีหึงมีหวง ก็กว่าจะจีบติดนี่เนอะ
-
อุ่นงอแงละน่ารักมากกกอะ
พี่อาทิตย์หลงสิ หลงแล้วหลงอีก
ไปไหนไม่รอดแล้ว เผลอๆก้ไปไหนไม่รอดมาตั้งนานแล้ว
อุ่นไม่ต้องเครียดหรอกก
-
รักใส ๆ สไตล์เด็ก ๆ อยากเห็นเวอร์ชั่นโตแล้ว มีอุปสรรค และดราม่ามาเกี่ยวข้องบ้าง คงจะเพิ่มอรรถรสได้ไม่น้อยทีเดียว
:katai3: :katai3: :katai3:
-
หวีดแรงๆ ชอบมากก เขิลตัวบิด น่ารัก จีบกันมุ้งมิงมากกกก :hao7:
-
มาตามอ่านนนเห็นแท็กในทวิตต :hao7:
มันหนุกมาากกก น้ำอุ่นมีความมึนงะ55555555
พี่อาทิตย์ก็นะ หวงสุดโต่งง
ปล.อยากให้มาอัพเรื่อยๆเลยค่า เป็นกำลังใจให้น้าาา :L1: :L2: :กอด1:
-
ฮือออ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ น้องอุ่นเอ้ยยย กว่าจะรู้ว่าถูกจีบนี่นะ
ทำไมน่ารักขนาดนี้ แล้วขี้งอแงที่สุดเลย
พี่อาทิตย์ก็หลงน้องหนักมาก ชอบตอนที่ไม่กล้าบอก ไม่รู้จะจีบยังไง
โอย น่าร้กมากค่ะ มีแต่คำว่าน่ารัก
-
: )
-
คิดถึงงงงงงง :heaven
-
มีต่อมั่ย :katai1:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก
ใสๆ เรื่อยๆ
แต่ตอนพิเศษที่เข้าม.แล้ว
เหมือนจะเริ่มมีดราม่าเข้ามานะ
แต่คิดว่าน้ำอุ่นเอาอยู่ 5555
ชอบคุณแม่ทั้ง2มากกกกก
ดูน่ารักสุดๆ
อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มจังค่ะ
จะมีอีกไหมนะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
คิดถึงน้องอุ่นกะพี่ทิตย์ ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลย
-
งุ้ยยย เพิ่งมาเห็นเรื่องนี้ น่ารักมากๆเป็นแบบที่ชอบเลยงื้อออ อยากให้ยาวกว่านี้อีกเพราะไม่อยากให้จบ แต่มันลงตัวแล้วเราก็ดีใจ 55555555 น้ำอุ่นน่ารักมากกก ฮื่ออ อ่านรวดเดียวเลยชอบสุดๆ :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าจะเป็นรอบที่สามที่กลับมาอ่าน น่ารักเหมือนเดิม
-
เรื่องนี้น่าร๊ากกกกกกก
ความรักของเด็กๆ นี่ดีจังเนอะ ^^
-
เปิดมาก็อึ้งเลย พี่อาทิตย์เนียนจีบอุ่นด้วยการยืมตังค์ อ่านทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ น่ารักเหลือเกิน เขินแล้วเขินอีก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยยย อ่านไปยิ้มไปอีกรอบ
-
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ :3123:
-
น่ารักมาก :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักดี ไม่จำเป็นต้องมี NC ก็สนุก
เสียดายที่คนเขียนไม่มาต่อตอนพิเศษแล้ว
แต่ยังไงเราก็ขอแนะนำ เรื่องนี้เป็นนิยายฟีลกู๊ดอีกเรื่องเลย ชอบบบบบบ
o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ยิ้มจนปวดแก้ม อ่านไปยิ้มไป พี่อาทิตย์น่ารักมากกกกกกกกกกกก
น่ารักทั้งคู่ น้ำอุ่นก็ใสๆ อ่านต่อเนื่องจนจบ รู้สึกเสียดาย ขอวอนนักเขียนผู้ใจดีมีเมตตา ช่วยมาต่อด้วยนะค่ะ
เข้าใจว่าไม่มีเวลา แต่ถ้าพอจะปลีกเวลาได้ สักแวปหนึ่ง ขอให้ต่อให้จบทีค่ะ มันค้างคา 55555
จะรอ'''''''''''.......... นักเขียนผู้ใจดีมีเมตตานะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนพิเศษน่ารักทุกตอนเลยค่ะ
-
น่ารักจังครับ
น้ำอุ่น ❤️ อาทิตย์
-
น่ารักมาก น้องใสๆมากๆ อยากอ่านภาคมหาลัยต่อจังค่ะ