หัวข้อ: "All of Me"

[nekko]

มีอีกหลายเรื่องที่ยังต้องเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด

 

[river]

ท่านปู่ก็ใช่ย่อยนะจ้ะ

[aehJTS]

ตั้งหน้าตั้งตารอศึกใหญ่ที่กำลังจะมาเลย
แต่ก็อดห่วงเม่ย และคนใกล้ตัวเม่ยไม่ได้
ถ้าเม่ยทำไรไม่รู้ตัวจะทำไงเนี่ย

  ค่ะ

[maimai2015]

จองที่ไว้ก่อน 

[mystery Y]

เม่ยไปเมืองเหนือคราวนี้จะมีเรื่องอะไรรึเปล่านะ!?

[why yyy]

ขอบคุณ

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา
อ่านแล้วคิดตาม  คนมีอำนาจ มีวิชา ถ้าใช้ในทางที่ดีงาม ถูกต้อง จะเป็นประโยชน์กับคนหมู่มาก
แต่ถ้าใช้ในทางที่ผิด ก่อให้เกิดความทุกข์กับส่วนรวม
เมื่อไหร่อาเม่ยจะหมดไอดำสักที  ใครจะมารักษาอาเม่ย  หรือต้องรอให้จิตใจอาเม่ยเข้มแข็งเอง
สนุกมาก จบตอนแล้วอยากอ่านต่อตอนต่อไปอีก 

[dekying kukkig]

ถ้าเวทย์ของอาเม่ยหักล้างได้ด้วยความรักและความเชื่อใจในตัวท่านเชมัลเท่านั้นมันก็น่าจะหายได้แล้ว
เพราะตั้งแต่ที่ท่านเชมัลมาอยู่ด้วยที่บ้านนี้ก็แสดงให้เห็นและอาเม่ยยอมรับว่าเชื่อใจแล้วนี่นา
นี่เวทย์นั้นยังคงเหลืออยู่ จะมีอะไรเกิดขึ้นตอนที่ไปเมืองเหนือไม๊น๊อ 

[himoru]

เรารู้สึกตัวเองหลงรักตัวละครรองของคุณไจฟ์กับน้ำชามากๆเลยค่ะ
อย่างเรื่อง Never Let You Go ก็หลงรักเอก
เรื่องนี้เราก็หลงรักเก้า
เฮ่อออออออ
บางทีถ้าทุกคนปล่อยให้เก้าได้ใช้ชีวิตของตัวเองบางคงดี
มีแต่คนชอบบงการชอบเอาเปรียบเก้า
แอบคิดว่าราชาหลงรักเก้าหรือเปล่าเจ้ากี้เจ้าการเกิน
ส่วนนาซิมก็ชอบบังคับ แต่เราก็ชอบนาซิมนะ 555
สนุกมากๆเลยค่ะ ><

[ศตรัศมี]

พระราชารักน้องชายมากกว่ารักคนอื่น ยอมเสียสละให้น้องเสมอ(อันนี้คิดแบบมองโลกในแง่ดี) แต่อีกแง่นึงคือการยกเก้าให้นาซิมจะเป็นการดีอย่างยิ่ง เพราะนาซิมรักเก้า ซึ่งจะส่งผลให้นาซิมภักดีไม่มีเสื่อมคลาย นาซิมจะรบจนสุดความสามารถ ดูยังไงพระราชาก็ยังเจ้าเล่ห์อยู่ดีอ่ะ 5555 แล้วเก้าจะเลือกใครกันน๊อ??
ส่วนต้าซันผู้น่าสงสารรักเค้าข้างเดียว สู้ๆนะตะเอง ตอนย้ายเข้าไปในวังอย่าลืมไปกล่อมเก้าให้เลือกนาซิมนะลูก เดี๋ยวป้าให้ตังค์กินขนม

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

อาเม่ยไปกับพี่เช ปลอดภัยกลับมาหาพี่ต้าซันนะ

[dekying kukkig]

  แวะมารอแบบสงบเสงี่ยม

[kanatthanit]

มาบวก ตอนใหม่จะมาอยู่ล่ะ เพิ่งได้เข้ามา ฮา

[Gohan]

ศึกช้างชนช้างมารอแล้ว
หวังว่าจะไม่มีใครเป็นอะไรหนักหนา
เม่ยต้องไปด้วยนี่กังวลแทนพี่เชเลย
อย่าเผลอแปลงร่างนะลูก
แต่ที่แน่ๆ พระราชาฟารัค สุดยอดของคนเจ้าเล่ห์อะ 

[maimai2015]

อาเม่ยจะควบคุมตัวเองได้หรือเปล่าหนอ   
รอๆ ตอนต่อไป

[fangkao]

มาแปะไว้รอเน้อ

[DeShiWa]

แวะมาส่อง

มารอจ้า

[Nathi]

แวะมาส่องพี่เชขา

[twinmonkey0311]

มารอด้วยอีกคน

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 38

พระราชาเสด็จกลับเมืองหลวง หลังมีรับสั่งอีกครั้งว่ารู้สึกเสียพระทัยที่ต้องเร่งรัดทั้ง 2 คนให้ต้องเดินทางไปเมืองเหนือทั้งที่ตระหนักดีว่า อาเม่ยยังไม่มีความพร้อม
"ต่อให้ข้าวางแผนสำรองไว้มากมาย สุดท้ายกลับต้องมารบกวนพวกเจ้าอยู่เสมอ ข้าขอโทษพวกเจ้าจากใจจริง"

ทั้งแม่ทัพเชมัลและอาเม่ยต่างรู้ว่าพระองค์ลำบากพระทัย และรู้ดีว่า ไม่ควรถ่วงเวลาอีกต่อไป
เมื่ออยู่ตามลำพัง แม่ทัพเชมัลจึงกล่าวกับอาเม่ยด้วยความกังวล
"หากน้องยังไม่พร้อม พวกเรายังพอจะมีหนทางอื่น"
อาเม่ยเพียงส่ายหน้าเพราะไม่เห็นว่าจะมีทางอื่น ในเมื่อทุกคนพูดชัดเจนว่า มีแต่แม่ทัพเชมัลที่จะต้องรับหน้าที่นี้
"น้องก็เข้าใจเรื่องหน้าที่และความกังวลของท่านพี่ ยิ่งมาถึงขั้นที่พระราชาเสด็จมาด้วยพระองค์เองเช่นนี้ ยิ่งแสดงให้เห็นว่านี่เป็นเรื่องจำเป็น แล้วที่จริงพระองค์ก็คงอยากจะให้ท่านพี่ออกรบตั้งแต่คราที่ไปตามพวกเรากลับมาจากเกาะ แต่น้องก็กลับทำเสียเรื่องเสียเวลามาตลอด"

...ยิ่งท่านดีต่อข้ามากเท่าใด ข้าก็ยิ่งกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวมากขึ้นเท่านั้น..

"อย่าคิดเช่นนั้น พี่เองก็ไม่อาจตัดใจจากน้องไปเพียงลำพังเช่นกัน"
อาเม่ยตัดสินใจ "น้องจะไปคุยกับพี่ใหญ่"
แม่ทัพเชมัลทำเสียงในลำคอดั่งเป็นคำถาม อาเม่ยจึงกล่าวอธิบาย "สุดท้ายแล้ว น้องต้องยอมรับความจริง ว่านี่คือหน้าที่ของท่านพี่ ทางเดียวที่จะแก้ไขสถานการณ์นี้ ก็คือน้องต้องละทิ้งความกังวลว่าเวทย์ดำนั้นอาจหวนกลับมา และน้องอาจทำร้ายผู้อื่นอีก"

ทั้งในวันนี้ อาเม่ยยังได้เห็นแล้วว่า แม่ทัพนาซิมเองก็พยายามอย่างยิ่งที่จะฝืนตนเองเพื่อทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ขณะที่ตนเองนั้นกลับนับว่าโชคดีมากกว่า เพราะได้รับความเมตตาจากพระราชาฟารัค ไปจนถึงพระราชาเมืองบาสก์ ผู้เฒ่าดิน โดยเฉพาะแม่ทัพเชมัลที่ต่างก็พยายามให้กำลังใจอย่างเต็มที่
ตนเองเสียอีกที่คิดกังวล คอยแต่จะหลีกเลี่ยง และหลบหนี

"ดังนั้น..."
"ดังนั้นน้องจะไปด้วย"
แม่ทัพเชมัลกอดอาเม่ยไว้แน่น
"ขอบใจมาก พี่ติดค้างน้องมากเหลือเกิน"
อาเม่ยซุกหน้ากับอกกว้าง แล้วผละออก "น้องจะไปคุยกับพี่ใหญ่"
"พี่ไปด้วย" ไม่รอให้น้องคัดค้านก็รีบกล่าวต่อ "พวกเราสมควรร่วมกันผิดชอบต่อพี่ใหญ่ด้วยกัน"

..มีเรื่องให้ต้องกังวลและติดค้างผู้คนมากมายจนหนักใจ...
คงเพราะแม่ทัพแสดงความรู้สึกกังวล และรู้สึกผิดออกมาอย่างชัดเจน อาเม่ยจึงจับข้อมือหนาไว้
"น้องเชื่อ..ว่าท่านพี่จะสามารถพาพวกเราผ่านพ้นเรื่องราวพวกนี้ไปได้ด้วยดี"
แม่ทัพเชมัลจูบที่หน้าผากคนกล่าวคำให้กำลังใจ
"เจ้ามันช่างฉลาดกล่าวคำ"

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ใช่ว่าแม่ทัพเชมัลจะไม่มีแผนการบุกเมืองเหนือ แต่ในทุกแผนที่วางไว้ กลับไม่มีอาเม่ยร่วมอยู่ด้วยแม้แต่แผนเดียว
เพราะที่นั่นคือเมืองเหนือ เมืองแห่งผู้ใช้เวทย์ดำที่อาจมีสิ่งปลุกเร้าให้ผู้ที่เคยถูกเวทย์ดำหันมาทำร้ายผู้อื่น หรือทำร้ายตนเองได้ตลอดเวลา
ทั้งอาเม่ยและแม่ทัพนาซิมต่างก็เป็นกังวลในเรื่องนั้น
พระราชาฟารัคจึงกำชับให้แม่ทัพนาซิมกำจัดบรรดาอสูร และผู้ใช้เวทย์ดำที่อยู่ในเขตป่านอกเมือง มิได้ให้เข้าไปในเมือง เพราะลำพังอาเม่ย หากถูกเวทย์ดำครอบงำก็ยังมีแม่ทัพเชมัลที่อยู่ใกล้ๆ คอยควบคุมไว้ แต่แม่ทัพนาซิมมีเวทย์ที่แข็งกล้ามากกว่าอาเม่ย จะหาผู้ใดไปทำหน้าที่คุ้มครอง....ไม่มีเลย

นอกจากนี้ เรื่องที่อาเม่ยจะทำร้ายผู้อื่น แม่ทัพเชมัลมิได้ใส่ใจ แต่หากอาเม่ยทำร้ายตนเองจะป้องกันได้อย่างไร
นั่นคือความคิดแรก
ส่วนความคิดในลำดับต่อมา ที่ต้องคิดกันใหม่ ก็คือการที่ต้องมีอาเม่ยติดตามไปด้วย ตามที่เจ้าตัวกล่าวขึ้นมาในครั้งนี้ แผนการในใจต้องกำหนดขึ้นใหม่
แต่ทุกแผนล้วนหมายถึงความเสี่ยงที่เพิ่มสูงขึ้น
และไม่แน่ว่า นี่อาจเป็นการบุกโจมตีครั้งสุดท้าย!
พลันที่อาเม่ยกล่าวคำที่แสดงถึงความเชื่อมั่นว่า แม่ทัพเชมัลจะพากลับมาได้ กลับยิ่งต้องวางแผนให้รอบคอบกว่าเดิม
ทั้งอาจต้องใช้คนมากขึ้น ซึ่งนั่นเป็นยุทธศาสตร์ที่ไม่มีความถนัด
แม่ทัพเชมัลแห่งเมืองวัน ถนัดการใช้กำลังพลเพียงหยิบมือ และการจัดการที่รวบรัด ไม่เคยเลยสักครั้้งที่จะต้องเดินเข้าสู่สนามรบด้วยความกังวลเช่นนี้...

นอกจากนี้ยังมีคำกล่าวของผู้เฒ่าดินที่ทำให้สะดุดใจ
ดินกับไฟที่เอาชนะกันไม่ได้
ผู้เฒ่าอาจมีแผนการในใจ
จะเป็นแผนการใดๆ แม่ทัพเชมัลยอมรับได้ แต่หากจะเป็นแผนการเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย นี่เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้!
ดวงตาสีเข้มมองคนที่ยิ้มให้กำลังใจ
"พี่จะพาทุกคนกลับบ้าน"
อาเม่ยพยักหน้า เขย่งปลายเท้าจูบที่แก้มสาก "ไปหาพี่ใหญ่กัน"

เมื่อออกมาดูที่บ้านหลังใหญ่ พบว่าต้าซันยังไม่เข้านอน แต่ไปอยู่ที่โรงม้าด้านหนัา ขณะที่ผู้เฒ่าดินเดินช้าๆ อยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ 
"ผู้เฒ่าไม่เคยอยู่ที่หมู่บ้านนานเช่นนี้มาก่อน หรือว่าที่นี่ยังไม่ปลอดภัย" อาเม่ยหันมาถามแม่ทัพเชมัล
"ท่านเพียงเดินพลังในยามที่จิตใจสงบ ส่วนเรื่องเวทย์ดำที่แฝงเร้นอยู่ที่นี่พี่จัดการมันไปแล้ว"
อาเม่ยเพียงหรี่ตามอง แม่ทัพก็รีบกล่าว "จริงๆ ไม่เหลือไว้เลยสักนิดเดียว พี่กับราชองครักษ์เดินสำรวจรอบหมู่บ้านกันละเอียดขนาดนี้"
อาเม่ยแสร้งทำท่าว่ายังไม่ไว้ใจ แม่ทัพก็ย้ำอีกครั้ง
"รับรองว่าไม่มีแล้ว"
กล่าวคำรับรองอยู่หลายครั้ง จนเมื่อเดินไปถึงโรงม้า คนตัวเล็กจึงเรียกพี่ชาย "พี่ใหญ่ รอท่านผู้เฒ่าหรือ"
คนที่ถูกเรียกกำลังให้ข้าวโพดเลี้ยงแพะแก่ตัวนั้น และถอนหายใจหนักๆ ก่อนที่จะตอบคำถาม "ฮื่อ เราเป็นเจ้าบ้าน ทั้งผู้เฒ่าอายุมากแล้วจะเข้านอนก่อนได้อย่างไร" พี่ชายหันมามองน้องชายแล้วมองเลยไปหาแม่ทัพที่เดินตามมาด้วย "พวกเจ้าช่างไม่ยุติธรรมต่อข้าเลยสักนิด"
"พี่ใหญ่" อาเม่ยเรียกคำเดิม ขณะที่นั่งลงข้างๆ
ต้าซันไม่รอให้น้องชายกล่าวคำก็ต่อว่าทันที "เวลาที่พวกเจ้า 2 คนสัญญาต่อกันว่าจะไม่ทิ้งกัน พวกเจ้ารักษาสัญญานั้นอย่างจริงจัง แต่กับข้าที่เป็นพี่ชาย เจ้าไม่สนใจคำสัญญาของข้าเลยสักนิด"
"พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านเป็นกังวล แต่ข้าก็ตั้งใจไว้ว่าจะกลับมารับท่านไง"
"หากเจ้ากลับมา นั่นก็เพราะเจ้าตามรับสั่งของพระราชา ไม่ใช่เพราะสัญญาที่พวกเราจะไม่แยกจากกันอีก" ต้าซันมองเมล็ดพืชในมือ "ถึงข้าจะเป็นคนธรรมดา ข้าก็รู้ว่าเจ้าตั้งใจที่จะทิ้งชีวิตไว้ที่เมืองเหนือ"

อาเม่ยไม่ได้ชี้แจงคำกล่าวของต้าซันที่ช่างตรงกับที่ใจกำลังคิดอยู่
คนที่เป็นพี่ชายปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
"ผู้เฒ่าไฟฆ่าพ่อของเรา ฆ่าคนทั้งหมู่บ้าน บังคับให้เจ้าฆ่าคนมากมาย หากข้าเจอเขา ข้าก็ต้องเลือกที่จะเสี่ยงชีวิตกับเขาเช่นกัน แล้วแม่ทัพเชมัลที่ผูกความแค้นกับรัชทายาทมาอย่างยาวนาน ซ้ำด้วยการที่พวกมันทำร้ายเจ้าอีก เขาย่อมแลกชีวิตกับพวกมันเช่นกัน"
"ไม่จำเป็นต้องมีพระบรมราชโองการใดๆ ข้าก็รู้ว่า สุดท้ายแล้วพวกเจ้าต้องไป เพียงแต่เมื่อพระราชาเสด็จมาด้วยพระองค์เอง แสดงให้เห็นว่า พวกเราไม่อาจรั้งรอไว้ได้อีกต่อไป" ดวงตาซื่อๆ ของต้าซันหันไปมองผู้เฒ่าดิน "ตอนที่แม่พาข้าหนีไปเมืองหลวง แม่บอกว่า ทันทีที่พ่อพาเจ้าไปฝากไว้กับผู้เฒ่าบนเขา ก็เท่ากับแม่เสียเจ้าไปแล้วตลอดกาล แต่ข้าไม่เชื่อ ข้าตั้งใจไว้ว่าจะพาน้องกลับมา เจ้าจะมีพลัง จะมีเวทย์อันใดก็ตาม เจ้าก็แค่เด็กที่เล่นอะไรไม่เหมือนกับคนอื่น เป็นน้องของข้าตลอดไป ข้าเพียงอยากทำตามความตั้งใจนี้ เสียดายที่ข้าได้ทำหน้าที่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น"

"พี่ใหญ่ เวลานี้ข้าไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆ ที่นั่งเล่นใบไม้อยู่หลังครัวอีกต่อไปแล้ว แต่ข้าควบคุมลม" จากระยะไกล อาเม่ยเพียงชี้นิ้วไปที่ตะเกียง ไฟนั้นก็เคลื่อนไหวไปตามมือ "และข้าบังคับไฟ"
ต้าซันหันมามองน้องชาย ดวงตาแดงช้ำ กัดริมฝีปากไว้แน่น
"แต่ไม่ว่าอย่างไร ท่านก็ยังเป็นพี่ชายของข้า" อาเม่ยเอียงหน้าพิงไหล่ของพี่ชาย
ทั้งที่อาเม่ยเป็นผู้ที่มีพลังทั้ง 4 ส่วนต้าซันเป็นผู้ปราศจากพลังพิเศษใดๆ แต่เมื่ออยู่เคียงข้างกันอาเม่ยกลับมีรูปร่างที่เล็กกว่าต้าซันอยู่มาก
"ในช่วงเวลาหลายปีที่ข้าฝึกเวทย์มากมาย แทนที่ข้าจะแข็งแกร่งขึ้น แต่ข้ากลับเหมือนต้นไม้ที่มีมอดกินเนื้อไม้อยู่ภายใน การทำร้ายคนอื่นเท่ากับการทำร้ายตนเอง ทำให้ข้ากังวล และไม่มีความมั่นใจ ว่าข้าจะกลับมา" ความรู้สึกของคนที่เป็นพี่ชายนั้นถูกต้อง อาเม่ยมากล่าวลา และไม่คิดว่าจะได้กลับมาที่เมืองวันอีกจริงๆ "แต่.....ทั้งหมดนี้ เมื่อข้าคิดไปถึงช่วงเวลาที่ทุกคนมองว่าข้าแตกต่างจากคนอื่น ข้าจำได้ว่า ข้ามีท่านอยู่ใกล้ๆ เสมอและ...มีเพียงท่านคนเดียวที่นั่งมองข้าเล่นใบไม้ ชื่นชมว่าข้าเก่ง..."
บางคำในประโยคของอาเม่ย ทำให้ต้าซันเป็นห่วงความรู้สึกของแม่ทัพที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง
"อันที่จริง ไม่ได้มีแต่ข้าเพียงคนเดียวที่ดีต่อเจ้านะ แม่ทัพก็ดีต่อเจ้ามากเช่นกัน"
อาเม่ยส่ายหน้า ไม่ได้กล่าวคำที่ยังคงติดค้างอยู่ในใจ

"เม่ย" จู่ๆ น้ำตาของต้าซันก็เหือดแห้ง โอบกอดน้องชายไว้แน่น "อย่าได้คิดว่ามีเจ้าอยู่เพียงลำพัง" พี่ชายกล่าวให้กำลังใจ "ทิ้งความน้อยใจที่จะทำให้ตนเองถดถอยแบบนั้นไว้ที่ข้า เอาความขลาดกลัวนั้นไว้ที่ข้า และหากข้าจะมีส่วนที่ดีอยู่บ้างก็เอามันไป"
"ใครจะทำได้" อาเม่ยพลอยยิ้มตามคำกล่าวของพี่ชาย แม้ในเวลาเช่นนี้ สุดท้ายแล้วต้าซันก็ยังทำให้ยิ้มได้
"ทำได้สิ เจ้าเป็นน้องชายที่ยอดเยี่ยมที่สุดของข้า" ต้าซันเช็ดน้ำตาของตัวเองอีกครั้ง "นะ อะไรที่คิดว่าดี ข้าให้เจ้าหมดเลย"
"พี่ใหญ่...." อาเม่ยกอดพี่ชายไว้แน่น "ข้าเป็นห่วงท่านนะ"
"ข้ามีอันใดให้ต้องห่วง" ต้าซันเถียง "ข้าไม่ต้องออกไปสู้รบ ไม่ทะเลาะวิวาทกับผู้ใด เจ้าต่างหากที่เที่ยวไปต่อยตีกับผู้คนมากมาย"
"นี่ตกลงในสายตาท่าน ข้าเป็นผู้ใช้เวทย์ หรือเป็นนักเลงกันแน่"
"เป็นน้องชายขี้กลัว" ต้าซันกล่าวอย่างหนักแน่น จนแม่ทัพเชมัลที่ยืนฟังคำสนทนาก็ต้องหัวเราะเบาๆ ให้อาเม่ยหันไปส่งค้อน
"แต่เอาเถอะ" ต้าซันกล่าวต่อ "สนทนากันมากมายยืดยาว จะอย่างไรพวกเจ้าก็ต้องไปอยู่ดี"
"พี่ใหญ่"
"ข้าแค่ขอว่า เจ้าต้องกลับมา"
อาเม่ยพยักหน้า "ตอนที่พระราชาเสด็จมา ข้าก็คิดอย่างที่พี่ใหญ่พูดมาจริงๆ เพราะข้าไม่รู้เลยว่า ข้าจะทำร้ายใครอีกเมื่อไหร่ หากแลกชีวิตกับพวกมันแล้วเรื่องร้ายๆ สงบลงได้ข้าก็จะทำ จนถึงเมื่อครู่นี้ที่พูดคุยกับท่านพี่ ข้ากลับมีความเชื่อมั่น ว่าข้าจะต้องมีชีวิตกลับมา"
ต้าซันกอดน้องชายไว้แน่น หยาดน้ำตายังไหลเป็นสาย

"แล้ว...พี่ใหญ่จะกลับไปเมืองหลวงหรือจะรอพวกเราอยู่ที่นี่ หากท่านจะไปเมืองหลวง พวกเราก็จะไปส่งท่านก่อน" อาเม่ยถาม
ต้าซัน แต่ต้าซันกลับหันไปขอความเห็นแม่ทัพ
"ท่านอยู่ที่นี่ตามลำพังย่อมไม่ดีแน่นอน แต่หากให้กลับไปอยู่บ้านหลังเดิมในเมืองหลวง สายลับเมืองเหนือที่อยู่ในเมืองอาจส่งข่าวไปแจ้งฝ่ายเหนือ เรื่องความเคลื่อนไหวของพวกเรา"

ต้าซันถูกคนของเมืองเหนือจับตามองมาตั้งแต่ก่อนที่อาเม่ยจะเดินทางเข้าเมืองหลวงเสียอีก ดังนั้นต้องหาที่แห่งใหม่ให้ต้าซันพักอยู่ด้วย

ยามรุ่งเช้าผู้เฒ่าดินออกเดินทางไปเมืองเหนือล่วงหน้า 
แต่ในช่วงกลางดึกของวันถัดมา แม่ทัพเชมัล และอาเม่ยพาต้าซันไปที่บ้านพักของราชองครักษ์ลาทีฟ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเวทย์รักษา ทั้งหมดทำความตกลงกัน หากจะมีคำถามว่าที่ผ่านมาต้าซันไปอยู่ที่ใดมา
ข้อตกลงเหล่านี้ไม่มีเรื่องใดที่น่าเป็นกังวลมากไปกว่านิสัยส่วนตัวของราชองครักษ์เอง
"ข้ามักทำงานจนหลงลืมเวลา จนกลายเป็นทิ้งลูกสาวให้อยู่กับคนรับใช้ในบ้าน มีต้าซันมาอยู่ด้วยอีกคน น่าจะเป็นการช่วยแบ่งเบาข้ามากกว่าการเป็นภาระ ส่วนเรื่องคำพูดและท่าทีของคนในบ้าน รุ่งเช้าข้าจะบอกกับพวกเขาพร้อมๆกัน"
ราชองครักษ์ผู้เชี่ยวชาญทางยาผู้นี้ เป็นผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องการทำงานจนหลงลืมการดูแลตนเองชนิดที่ไม่มีผู้ใดในเมืองวันที่ไม่ล่วงรู้
แต่ก่อนที่ทั้งแม่ทัพเชมัล และอาเม่ยจะจากมา ต้าซันขอเวลาในการพูดคุยกับน้องชายอีกครั้ง

"ผู้คนยกย่องผู้ที่พลีชีพในสนามรบว่าเป็นวีรบุรุษก็จริง แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากทุกคนพากันเป็นวีรบุรุษด้วยการเอาชีวิตไปทิ้งไว้ในสนามรบ ที่พวกเรายังมีลมหายใจ และยังมีเมืองวันอยู่จนถึงทุกวันนี้ ก็เพราะยังมีคนที่รู้จักการวางแผน และหลีกเลี่ยง คนที่จำต้องกลืนเลือดตนเองจากการถูกกล่าวประณาม ข้าไม่มีคำอวยพรใด นอกจากคำขอให้เจ้าให้เวลากับการคิดเพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้าให้มากกว่าการคิดย้ำอยู่กับเรื่องราวในอดีต" 

อาเม่ยกอดพี่ชายไว้แน่น "ข้าจะจดจำไว้เสมอ"

จากนั้นทั้ง 2 คนจึงลอบออกมาจากบ้านของราชองครักษ์ลาทีฟ เมื่อออกมาถึงนอกเมือง ก็ปล่อยม้าของแม่ทัพเชมัลที่ผูกไว้ให้เดินกลับไปที่ค่ายทหารเอง

3 วันถัดมา จึงมีผู้พบต้าซันเดินอยู่ในตลาด แล้วไปเก็บข้าวของเครื่องใช้มาจากบ้านหลังเก่า บอกขายบ้าน และใน 1 สัปดาห์จากนั้นจึงกลับเข้าไปทำงานที่กองดนตรีในพระราชวังดังเดิม
ลือกันว่า หลังจากที่ต้าซันพาน้องชายหลบหนีไป ก็กลับถูกน้องชายทอดทิ้งไว้ ด้วยความที่คนหนึ่งเป็นผู้ปราศจากเวทย์ แต่อีกคนเป็นผู้มีเวทย์กล้าแข็ง ต้าซันผู้ไม่เคยพบเจอกับความยากลำบากจึงกลับมาที่เมืองหลวง รับโทษคุมขังในเรือนจำอยู่ระยะหนึ่ง ก็ถูกลดโทษให้มาเป็นคนรับใช้ที่บ้านของราชองครักษ์

"ท่านอาถูกท่านอาเม่ยทิ้งไว้กลางทางจริงหรือเจ้าคะ" ท่านหญิงลาทิฟา ธิดาวัย 7 ขวบของราชองครักษ์ลาทีฟถามขณะที่ต้าซันกำลังสอนหนังสือ
คนอารมณ์ดียิ้มกว้าง "เรื่องราวเป็นเช่นนั้นแหละ"
"นั่นเพราะท่านไม่มีเวทย์หรือเจ้าคะ"
ต้าซันยอมรับ
ท่านหญิงลาทิฟาจึงกล่าวให้กำลังใจ "ไม่มีเวทย์ไม่ใช่ข้อด้อยนะเจ้าคะ ท่านลุงมีอา เคยกล่าวไว้ว่า บรรดาผู้มีเวทย์เข่นฆ่ากันเอง สุดท้ายคนที่ไร้เวทย์จะเป็นผู้ครองเมือง"
"จริงหรือ" ต้าซันทำตาโต ทั้งที่ใจเต้นแรงกว่าเดิมเมื่อได้ยินชื่อของราชองครักษ์มีอา
ท่านหญิงใช้สองมือปิดปากขณะที่หัวเราะคิกคัก "จะเป็นไปได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ เวลาที่พวกเขาสู้กัน คนธรรมดาอย่างเราย่อมต้องเดือดร้อน"
"แล้วหัวเราะอันใดเนี่ย"
"ก็หัวเราะที่จู่ๆ ท่านก็หน้าแดงน่ะสิเจ้าคะ ข้ากำลังกล่าวถึงผู้มีเวทย์ ท่านก็กลับหน้าแดง มันตลกมากเลยนะเจ้าคะ"

....อ่า.....ท่านหญิงลาทิฟา แม้จะยังเป็นเด็ก และไม่มีพลังพิเศษใด แต่เพราะบิดาของท่านหญิงคือราชองครักษ์ลาทีฟ ความฉลาดรอบรู้อาจสืบทอดทางสายเลือด ข้าต้องระมัดระวังคำพูด และการแสดงท่าทีมากกว่าเดิม....

"ท่านอาเป็นคนขี้อายหรือเจ้าคะ"
"ไม่หรอก ขี้อายจะเล่นดนตรีต่อหน้าคนมากมายได้อย่างไร"
"แล้ว ท่านเล่นดนตรีได้กี่อย่างเจ้าคะ ร้องเพลงได้ไหมเจ้าคะ เขียนโคลงกลอนได้ไหมเจ้าคะ"
...ฯลฯ...


ทหารยามเข้ามาแจ้งว่า องค์ชายน้อยดาริมแห่งแม่ทัพนาซิม นำนางข้าหลวงเข้ามาที่ค่ายทหาร ทำให้ต้นห้องเก้าเงยหน้าขึ้นจากสมุดรายงานมากมายที่อยู่ตรงหน้า แล้วลุกขึ้นมาต้อนรับ
"ท่านเก้า" องค์ชายน้อยวัย 10 ชันษาทักขึ้นเมื่อต้นห้องเก้าทำความเคารพ "ท่านไม่ได้เข้าวังมาหลายวันแล้ว"
"ขอรับ พอดีมีรายงานและเรื่องราวให้ต้องเตรียมการมากมาย จึงต้องอยู่ที่ค่ายทหารนี้ มิทราบว่าองค์ชายน้อยมีกิจอันใด"
"กิจสำคัญของข้า ก็คือการส่งของจากบิดาให้กับท่าน"
องค์ชายน้อยดาริมแห่งแม่ทัพนาซิม ยังคงเป็นผู้ที่ถอดนิสัยทื่อๆ ของผู้เป็นบิดามาได้อย่างคงเส้นคงวา ต่อให้มาอยู่ในพระราชวังนานหลายเดือน ก็ยังคงเป็นผู้ที่กล่าวถ้อยคำไม่ต่างจากผู้เป็นบิดา
สิ่งของที่นางข้าหลวงถือมา คือกล่องหลายใบที่ต้นห้องเก้าได้แต่ยืนมอง
"ท่านพ่อคัดเลือกสิ่งของเหล่านี้ให้ท่าน ด้วยมือของท่านพ่อเอง ดูก่อนว่าชอบหรือไม่"
ยังไม่ทันที่ต้นห้องเก้าจะกล่าวตอบ และยังไม่ทันจะได้รับสิ่งของมา ประตูห้องทำงานก็เปิดออกอีกครั้ง ครานี้เป็นองค์ชายฮัมซา ซึ่งเป็นว่าที่รัชทายาทแห่งเมืองวัน
"เดินเร็วจริง"
ต้นห้องเก้าต้องคุกเข่าถวายความเคารพ
"ต้นห้องไม่สบายหรือ" องค์ชายฮัมซาวัย 15 ชันษาหันมาถาม
"ข้าพระองค์มีงานที่ต้องสะสาง"
"ต้นห้องอันใด ไม่เข้าวังแต่อยู่ในค่ายทหาร" องค์ชายฮัมซาตำหนิต้นห้องเก้า แต่กลับหันไปหาผู้อ่อนอาวุโสกว่า "ส่งของเสร็จแล้วก็กลับสิ"
องค์ชายน้อยแห่งแม่ทัพนาซิม มีท่าทางดั่งต้องการกล่าวคำบางอย่าง แต่ติดที่มีผู้คนมากมายอยู่ในห้อง ทั้งเวลานี้ ราชองค์รักษ์มีอายังตามเข้ามาในห้องทำงานอีกคน
"ท่านเก้า" องค์ชายน้อยวัย 10 ชันษากล่าวด้วยเสียงหนักๆ
"ขอรับ"
"มีข้อความจะฝากไปถึงท่านพ่อไหม"
"อ่า...." ต้นห้องไม่รู้จะกล่าวคำใด ทำได้เพียงส่ายหน้า
ขณะที่องค์ชายฮัมซากระแทกเสียงหัวเราะในลำคอ
"แต่ข้ามีข้อความจากพระราชบิดามาให้ท่าน"
"ขอรับ"
"พระราชบิดารับสั่งว่า เสร็จงานที่นี่อย่าลืมเข้าวังไปให้ท่านตรวจอาการ"
"ขอรับ"
ครานี้มีเสียงหัวเราะเบาๆ จากองค์ชายน้อย
ก่อนที่ความขัดแย้งในห้องทำงานนี้จะลุกลาม ราชองครักษ์มีอาก็ขัดขึ้น
"ต้นห้องมีงานต้องเร่งสะสาง หากยังสนทนาอยู่ก็จะยิ่งเสียเวลาที่จะได้เข้าวัง"
องค์ชายทั้ง 2 พระองค์มองหน้ากันดั่งจะเกี่ยงให้อีกคนต้องออกไปก่อน ต้นห้องเก้าจึงเดินนำไปส่งถึงหน้าค่ายทหาร
"ข้าพระองค์จะรีบทำงานให้เสร็จ แล้วจะไปถวายการรับใช้ ต้องขออภัยองค์ชายทั้ง 2 ที่ทำให้ต้องเสียเวลา"

เมื่อองค์ชายทั้ง 2 พระองค์ขึ้นรถม้ากลับไปที่พระราชวัง ต้นห้องเก้าถึงกับถอนหายใจหนักๆ
...ผู้เป็นบิดาว่าร้ายกาจ บุตรชายทั้ง 2 ก็ร้ายกาจ...ไม่ต่างกัน..

"ถ้าไม่เร่งตัดสินใจให้แน่ชัด เจ้าก็จะต้องถอนหายใจเช่นนี้อยู่ร่ำไป"
ต้นห้องเก้าเพียงก้มหน้าตอบราชองครักษ์มีอา
"ข้าตัดสินใจไปนานแล้ว บอกกล่าวไปแล้วหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีใครฟังคำพูดของข้าเลยสักครั้ง"
"ท่านต้นห้อง"
"มันเหมือน....ทุกสิ่งที่ข้าเลือกมันผิด แล้วก็ต้องเลือกใหม่จนกว่าจะถูกใจผู้อื่น"
ราชองครักษ์มีอาต้องพลอยถอนหายใจหนักๆ ตามไปด้วย


*-*

การเดินทางจากเมืองหลวงไปยังเมืองหน้าด่าน ย่อมไม่อาจใช้ถนนหลวง
แม่ทัพเชมัลหันกลับมามองคนที่เดินตามมาโดยทิ้งระยะห่างไว้ 2 ก้าวตลอดการเดินทาง จนสุดท้ายต้องหันไปจับข้อมือให้เดินคู่กัน
มีเรื่องร้อนรออยู่ข้างหน้า และมีแต่ความไม่มั่นใจในตนเอง แต่อาเม่ยกลับเชื่อว่า คนที่จับมือให้เดินไปข้างกันจะเป็นผู้ชนะในท้ายที่สุด

"ท่านพี่"
"อย่างไร"
"น้องมีแผนบางอย่าง ที่คิดว่ามันไม่ค่อยดีสักเท่าใด"
"เช่นนั้นก็ลืมมันไป"
อาเม่ยหันไปยิ้มขำกับต้นไม้ข้างทาง จนแม่ทัพเชมัลต้องดึงจมูกเล็กเบาๆ
"ก็รู้อยู่แล้วว่า พี่ต้องไม่เห็นด้วย แล้วยังจะเสนอมาอีก"
"แล้วแผนของท่านเล่า"
"แผนของพี่ก็คือ ย่องเข้าไปแล้วป่นรัชทายาทเจิ้นเทียนให้เป็นผุยผง" คนกล่าว กล่าวอย่างมั่นใจ แต่คนฟังอ้าปากค้าง
"แผนนี้ไม่มีอันใดซับซ้อน เหตุใดเจ้าดูงุนงง"
"ก็...ขั้นตอนในการย่องเข้าไป ขั้นตอนในการป่นเป็นผุยผงเล่า"
"ย่องก็คือ ไม่ให้พวกมันรู้ตัว ส่วนตอนที่ป่น..." ยังกล่าวไม่จบคำ คนฟังก็ทำหน้าพองทั้งตีที่แขนใหญ่
"ท่านพี่เป็นแม่ทัพหรือเป็นโจรป่ากันแน่นะ"
"น้องอยากให้พี่เป็นอะไร พี่ก็เป็นเช่นนั้นแหละ"
ทั้งที่กำลังงอนที่แม่ทัพไม่เปิดเผยแผนการ แต่อาเม่ยก็ยังหน้าแดงเรื่อ "จริงจังหน่อยได้หรือไม่ ไม่เห็นหรือไงว่าผู้อื่นเขาเป็นกังวล"
"ไม่เห็นต้องเป็นกังวล" แม่ทัพกล่าวเท็จ "เดี๋ยวพอพบพวกมันก็รู้ได้เองว่าควรทำอย่างไร"
"อย่าบอกนะว่านั่นคือแผนการทั้งหมดของท่าน"
"นั่นคือแผนการทั้งหมดของพี่" แม่ทัพเชมัลยังคงกล่าวคำเท็จอยู่เช่นเดิม


*-*จบตอนที่ 38 *-*

อีก 5 ตอนจะจบแล้วนะตะเอง


น้ำชาศิษย์ป๋าไจฟ์ฮะ

[phrase]

ปัญหาของเรื่องนี้คือความเชื่อใจกันของตัวละครจริงๆเนอะ อยากให้ถึงวันนึงแล้วอาเม่ยสามารถก้าวข้ามความกลัว ความไม่เชื่อใจในพี่ใหญ่เชมัลได้สักที

[nin@]

ตอนนี้ประทับใจความรักฉันท์พี่น้องระหว่างต้าซันกับอาเม่ยค่ะ ดูอบอุ่น มีความห่วงใยซึ่งกันและกัน ส่วนความรักของแม่ทัพกับอาเม่ย ก็ดูน่ารัก ราบรื่น ถ้อยทีถ้อยอาศัย   

ต้าซันแอบมีใจให้องครักษ์มีอา แต่ดันกลับมาอาศัยอยู่กับองครักษ์ลาทีฟ แล้วเมื่อไหร่ต้นรักของต้าซันกับมีอาจะเติบโตล่ะนี่ หวังว่าจะไม่มีการผิดฝาผิดตัว กลายเป็นคนเลี้ยงลูกให้องครักษ์ลาทีฟไปซะนะคะ 555+

อ่านเรื่องขององครักษ์เก้าในค่ายทหาร แต่ดูแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าเก้าจะสมหวัง และมีความสุขเสียที เศร้าจัง...ต่อมจิ้นดันกำเริบตอนอ่านเรื่องขององค์รัชทายาทกับองค์ชายน้อยดาริมแทน 5555+

[dekying kukkig]

อ่า................... เราขอพักเบรคเรื่องหนักๆของรุ่นใหญ่สักพัก
ตอนนี้องค์ชายน้อยทั้งสอง ทำไมน่ารักเยี่ยงนี้เล่า
คล้ายจะชอบเอาชนะกันและกันแต่ทำไมนะมันทำให้เราฟินนนนนนนนนนนน   

ดูเหมือนข้อความที่ทั้งสององค์น้อยจะสื่อนี่คือการที่อยากจะได้ต้นห้องเก้าให้อยู่กับพ่อของตัวเองซินะ
ความสุขของเก้าที่เลือกคืออะไรน๊อ.......
การอยู่กับตนเองและเป็นกองหลังเพื่อคอยเป็นกำลังหนุนหลังให้กับคนอื่น (นี่คิดถึงคาเคชิ นินจาก๊อปปี้ที่สุด)
แต่>>>>>> อยากให้เก้ามีคู่ (ฮรือออออออออออออออออออออ)

[noteno]

 
น้ำตาซึมให้กับต้าซันเเละเม่ย เป้นพี่น้องที่รักกันมากจริงๆ องค์ชายทั้งสองนี่เเย่งเก้ากันเองชิมิ

[nekko]

ประทับใจกับความรักของพี่น้องต้าซัน กับอาเม่ยมากๆๆ

 

[river]

พ่อยังไง ลูกก็อย่างนั้น

[twinmonkey0311]

เอาใจช่วยพี่เชกับอาเม่ยและผู้เฒ่าดินจัดการพวกเมืองเหนือให้สำเร็จ

[PPink]

โอ้ย ลุ้นไปกับเก้ายิ่งกว่าการสู้ของเชเม่ยอีก5555

[Peung002]

อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า พี่ไจฟ์กะน้องทีช่วยพาพี่เชกะน้องเม่ยกลับมาด้วยนะคะ555
มันทำใจยากน๊าที่อ่านมาตั้งสามสิบกว่าตอนแล้วสุดท้ายตายหมดอ่า

[fangkao]

 ตั้งแต่อ่านมา เพิ่งรู้ว่า เม่ย เข้มแข็ง 555. เอาล่ะ ไม่ว่าใครจะคู่ใคร รักใคร ไม่รักใคร ขอให้กลับมาครบทุกคน หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีการสูญเสียเกิดขึ้นอีกนะ แล้วๆๆๆต้าซันจะใจเต้นแรงกับชื่อ มีอา ทำไม