หัวข้อ: "All of Me"

[why yyy]

ขอบคุณ

[nekko]

เอาใจช่วยให้เก้าได้พบคำตอบที่ต้องการ

 

[fangkao]

กลับมาแล้วจะให้ข้าเป็นอะไรก็ได้งั้นเหรอ อิอิ  แปลว่ายังมีความหวัง ทิ้งไว้ให้คนอ่านอยู่สินะ 555. มาเอาใจช่วยกับความรักในครั้งนี้ของ ฟารัคกัน ....รอตอนต่อไปอย่างลุ้นๆ

[natsikijang]

อาเม่ยกับพี่เชมัลน่ารักมากๆ หวานแม้กระทั่งจะลอบเข้าค่ายของศัตรู หุหุ

[Peung002]

บอกเลยตอนที่พี่เชกะเม่ยอยู่ด้วยกัน ยิ้มแก้มปริ บิดตัวเป็นเลขแปด
พอมาอ่านช่วงพระราชาฟารัคกะเก้า น้ำตาปริ่มกันเลยทีเดียว แอบเดาแบบเข้าข้างฟารัค เก้าเคยรักพี่เแต่ตอนนี้รักพี่ฟาปะคะ 
ภาวนาให้ทุกคนปลอดภัยกลับมา 

[alternative]

ดีใจกับเก้าที่ได้เลือกทางเดินของตัวเอง
เก้าเข้มแข็งมาก

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

แปะก่อนนนนน

[twinmonkey0311]

ลุ้นให้อาเก้ากับพระราชาฟารัคได้สมรักกันสักทีนะ รอตอนต่อไปนะคะ

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

คนอ่านยิ้มหวาน ตายสลบ กับ ประโยคนี้ "มันไม่มีเหตุผลหรอก รักก็คือรัก"

[Nathi]

กลับจากศึกครั้งนี้ เก้าก็จะมีความสุขแล้ว หลังจากต้องเจอแต่เรื่องทุกข์ใจ หวังว่าตะได้สมหวังกับรักครั้งนี้นะ

[DeShiWa]

กลัวว่าอาเก้าไป

จะเป็นปัญหาต่ออาเหม่ยจัง

อาเหม่ยยิ่งหึงแรงอยู่ด้วย

[natalee22]

แล่วๆๆๆๆๆ อย่าบอกนะว่าเก้ารัดพระราชาฟารัคอ่ะ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ อะไรกันเนี่ยยยยยยยยย
โอ๊ยยยยยยยยย ลุ้นเรื่องเก้าจนลืมความหวานของพี่เชกะอาเม่ยเลย

[maimai2015]

แล้วพระราชาจะหาทางออกเรื่องนาซิมยังไง..
จะผิดใจกับน้องชายไหมเนี่ย

[Gohan]

หุหุ อ่านแล้วถึงกับยิ้มมุมปาก พระราชาจอมเจ้าเล่ห์จนมุม
ยกนิ้วให้อาเก้าเลย สตรองงงงงงง

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ขอให้เก้ามีความสุขสักที อาภัพเหลือเกิ๊นนนน

[nin@]

ปัดกวาดกระทู้รอนะคะ ^^

[maimai2015]

มารอด้วยคน ^_^

[must]

คิดอยู่ว่าจะไปโพสต์ที่หน้าเฟซคุณไจฟ์น้องน้ำชาหรือในเล้าเป็ดดี คิดไปคิดมาก็ตกลงปลงใจว่ามาเม้นท์ที่เล้านี่ดีกว่า

ต้องขอโทษอย่างแรงค่ะที่เพิ่งมาอ่าน คือตั้งใจเอาไว้แต่แรกว่าจะอ่านเรื่องนี้ตอนที่ลงจบเรียบร้อยแล้ว
เผอิญว่าเมื่อคืนรู้สึกเบื่อๆ บวกกับนอนไม่หลับ เลยเปิดเล้าหาอะไรอ่านแก้เซ้งดีกว่า ก็มาจิ้มเอาเรื่องนี้เข้า

ใจจริงๆ ตอนเริ่มอ่านกะว่าจะอ่านแค่ตอนแรกๆ กะว่าแบบปูทางคร่าวๆ พอรู้แนวเฉยๆ
อ่านไปอ่านมาปรากฎว่าเรื่องนี้มันสนุกมากหยุดอ่านไม่ได้นี่สิ
จากที่หาอะไรอ่านแก้เซ็ง กลับกลายเป็นว่าตั้งหน้าตั้งตาอ่านแบบเอาจริงเอาจัง
อ่านไปลุ้นไป 39 ตอนรวดไม่หลับไม่นอน พออ่านจบ 39 ตอนแล้วปัญหาก็เกิดสิทีนี้
มันค้างอ่ะ ค้างมาก คือประมาณต้องมานั่งนับนิ้ว 7 วันถัดไปรอตอนที่ 40 กันเลยทีเดียว

ขอสารภาพว่าอ่านตอนแรก ไม่สามารถจำได้ว่าใครเป็นใคร สลับกันอีรุงตุงนังไปหมด
มีจำแม่นๆ อยู่แค่ 3 คนถ้วน คือ แม่ทัพเชมัล อาเม่ย และเก้า
ถึงขนาดต้องจดแยกต่างหากออกมาเป็นแผนผังกันเลยว่า
องครักษ์อันดับนี้ ชื่ออะไร ถืออาวุธอะไร ใช้เวทย์ไหน มีบุคลิกลักษณะอย่างไร

แล้วก็รู้สึกประทับใจและชอบใจในบุคลิกของเก้าตั้งแต่แรก
เพราะอ่านแล้วดันมีจินตนาการล้ำเลิศไปถึง เลโกลัสในเรื่องลอร์ดออฟเดอะริงส์

ตกใจในความเป็นกันเองของพระราชากับแม่ทัพเชมัลที่มีต่ออาเม่ย
แล้วก็มาอึ้งตอนที่รู้ว่าฮูดากับเก้าต่างก็เป็นผู้รับใช้ของท่านแม่ทัพเชมัล

ชื่นชอบความรักความผูกพันระหว่างพี่น้อง ไม่ว่าจะเป็น พระราชาฟารัคและแม่ทัพเชมัล หรือ พี่ต้าซันและอาเม่ย
ชื่นชมความรัก ความซื่อสัตย์ และความจงรักภักดี ที่เหล่าทหารองครักษ์มีต่อผู้บังคับบัญชาและแผ่นดินของตนเอง

ส่วนอาเม่ยในบทบาทเจ้าหนูจำไมนี่ก็น่าเอ็นดูเป็นที่สุด
ขยันถามในส่วนที่คนอ่านเองก็สงสัยเช่นกันแต่คำตอบที่ได้รับก็เหมือนเดิมทุกที ฮ่าๆ

เอาจริงก็แอบเชียร์ให้แม่ทัพเชมัลกันเก้ากลับมารักกันเหมือนกันนะ
แต่อ่านไปอ่านมาก็เออเน๊าะ แม่ทัพเชมัลกับอาเม่ยนี่เป็นอะไรที่ลงตัวที่สุดแล้ว

ใจหายเรื่องอาโปกับอาตงอ่ะ คือเร็วไปตั้งรับไม่ทัน
เสียดายที่สีสันส่วนหนึ่งของทีมหายไป แอบผิดหวังด้วยนะตอนที่รู้ว่าอาเม่ยเป็นคนลงมือ

สงสารอาเม่ยผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่แต่ถูกใช้เป็นเครื่องมือ โดนเวทย์ดำครอบงำ
แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดี ที่มีทั้งพี่ต้าซันและแม่ทัพเชมัลอยู่เคียงข้างไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ที่น่าสงสารที่สุดคือเก้าที่ดีแสนดี ไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ต้องกลายเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ร่ำไป
ไหนจะโดนฮูดาวางแผนร้ายเพราะเกลียดจนต้องผิดหวังในความรักครั้งแรก
ไหนจะโดนแม่ทัพนาซิมทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายเพราะถูกปฏิเสธจนเกือบไม่รอดชีวิต
ไหนจะโดนอาเม่ยลงมือทำร้ายโดยการซัดลูกไฟใส่เพราะความหึงหวงจนอาการทรุดหนัก
ไหนจะโดนแม่หญิงพริมขอถอนหมั้นต่อหน้าพระราชา (อันนี้คนอ่านดีใจมาก)
หลังจากโดนหญิงพริมถอนหมั้นยังต้องมาฟังพระราชาพาลใส่ หาเรื่องว่า นู่น นี่ นั่น อีก

ขัดใจพระราชาฟารัคมาก เมียไม่ดียังจะเก็บเอาไว้ทำไมก็ไม่รู้ แถมยังคอยผลักไสเก้าไปนู่นไปนี่อีก
เจ้าวางแผนนัก เดี๋ยวให้ไปอยู่กับเชมัลบ้างล่ะ ไปอยู่กับนาซิมบ้างล่ะ ให้แต่งงานกับพริมงี้ น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด
ตอนนี้คือเอาใจช่วยให้เก้าสมหวังในความรักกับพระราชาฟารัคนี่แหละ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นไปได้หรือเปล่า
หวังว่าคุณไจฟ์และน้องน้ำชาจะไม่ใจร้ายกับเก้าจนเกินไปนัก (เป็นแฟนคลับองครักษ์เก้า เอ้ย ต้นห้องเก้า)

สุดท้าย ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องทีมากที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้มากให้ได้อ่านกัน
ส่วนตัวชอบเรื่องของคุณไจฟ์และน้องทีมาก ตามอ่านทุกเรื่องค่ะ ใช้ภาษาไทยได้ถูกต้อง ไม่ใช้ภาษาวิบัติ
ที่สำคัญมีวินัยในการลงเนื้อเรื่องในแต่ละตอนได้ชนะเลิศมาก  ขอปรบมือให้ค่ะ
 

[Nathi]

แวะมาส่องพี่เช

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 40

แม่ทัพเชมัลในเมืองเหนือ เป็นดั่งคนละคนกับที่ผ่านมา
แม้ดวงตาสีเข้มที่มองสบกันจะยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก กับรอยยิ้มกว้างที่ทำให้วางใจ ว่าขอเพียงอยู่เคียงข้างกัน ไม่ว่าอุปสรรคใดๆ ก็สามารถก้าวข้ามไปได้โดยง่ายดาย
แต่เมื่อละสายตาจากกัน ดวงตาที่มองไปข้างหน้ากลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดจริงจัง
มือใหญ่ที่จับข้อมือของอีกคนไว้ ก็ยังกระชับแน่นกว่าที่ผ่านมา

ทั้ง 2 คนใช้เวลาเดินทาง 5 วันจากเมืองชายแดน จนถึงเขตเมืองหลวงของเมืองเหนือ นั่นหมายความว่า เมืองเหนือมีอาณาเขตที่กว้างขวางกว่าเมืองวัน
แต่ที่นี่แห้งแล้งกว่า และมีผู้คนอาศัยอยู่น้อยกว่า ยิ่งเดินทางขึ้นเหนือยิ่งพบเห็นแต่ความแห้งแล้ง และสีหน้าเป็นทุกข์ของชาวบ้าน
แม้แต่น้ำในแม่น้ำลำคลองก็ไม่ใสสะอาดอย่างเมืองวัน
"ตอนที่อยู่ใกล้ชายแดนเขตทำเหมือง ก็ยังคิดว่าเป็นเพราะการทำเหมือง แต่พื้นที่ตรงนี้ไม่มีเหมือง แล้วเหตุใดน้ำจึงเป็นสีนี้"
อาเม่ยถามขึ้นในระหว่างพักกินอาหารกลางวัน
น้ำในลำคลองที่อยู่เบื้องหน้าเป็นสีขุ่น ดั่งมีฝนตกหนักจนพัดพาดินโคลนลงมาหา
เพียงแต่นับตั้งแต่เดินทางเข้ามาในเขตเมืองเหนือ อาเม่ยยังไม่พบว่ามีฝนตกเลยสักครั้ง
ต่างจากที่หมู่บ้านในหุบเขา ที่นั่นมีฝนตกแทบจะทุกวัน

"แผ่นดินก็เหมือนกับหัวใจของผู้ปกครอง"
อาเม่ยคิดตาม
"ท่านหมายความว่า เจ้าเมืองเหนือ จิตใจแห้งแล้ง ขุ่นมัวเช่นนั้นหรือ"
แม่ทัพเชมัลพยักหน้า "ผู้ปกครองที่ดีย่อมใส่ใจปัญหาของทุกคนที่อยู่ใต้ปกครอง ทุกคนจึงเดินไปในทางที่ดีและมีความสุข ผู้ปกครองที่ไม่ดี ใส่ใจเพียงความสุขของตนเอง เพิกเฉยต่อความทุกข์ของผู้อยู่ใต้ปกครอง สุดท้ายเมืองทั้งเมืองจึงเป็นอย่างที่เจ้าเห็น ไร่นาถูกทิ้งให้แห้งแล้ง ผู้คนอยู่อย่างหวาดกลัว"

ในเวลากลางคืนผู้คนในเมืองเหนือต่างพากันอยู่แต่ในบ้าน เพราะหวาดกลัวเหล่าอสูรที่อาจเดินทางผ่านมา
แต่อาเม่ยก็ยังไม่เคยพบนกปีศาจหรือสัตว์ร้ายอื่นใด นอกไปจากอสูรตัวสูงใหญ่ แบบเดียวกับที่เคยพบเจอที่ด่านนอกเมือง
เพียงแต่ยิ่งเข้าใกล้เมืองหลวง กลับพบหมู่บ้านร้างมากขึ้น ผู้คนบางตาลงเรื่อยๆ จนถึงเขตเมือง ที่มีผู้คนพักอาศัยอยู่เพียง 1 ใน 5 ส่วนของเขตเมืองหลวง ในเมืองวัน

ตลอดเส้นทางจนมาอยู่ในเขตเมืองหลวง ยังไม่พบเจอผู้ใช้เวทย์แม้แต่คนเดียว แม้จะพบร่องรอยของอสูรที่ทิ้งไว้ แต่ก็ไม่มีการเผชิญหน้า
การที่ไม่พบไม่ได้แปลว่าไม่มี แต่เพราะแม่ทัพเชมัลมีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่ที่พระราชวัง
...นี่ย่อมต้องเป็นเวทย์คุ้มครอง ที่ทำให้สามารถหลีกเลี่ยงการพบเจอฝ่ายตรงข้าม แต่การครองเวทย์ต่อเนื่องยาวนานถึง 5 วันติดต่อกัน ย่อมไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดา...
คนตาสีแปลกยังสรุปเรื่องราวในใจ เมืองเหนือเป็นเมืองใหญ่ สิ่งปลูกสร้างต่างๆ ล้วนใหญ่โต แต่ผู้คนใช้ชีวิตท่ามกลางความหวาดกลัว ยิ่งเมื่อซ้ำด้วยการปิดประตูเมืองฝั่งที่เชื่อมต่อไปยังเมืองวันและเมืองบาสก์ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เมืองเหนือกลายเป็นเมืองที่ไม่น่าพักอาศัยอยู่เลยสักนิด

อาเม่ยไม่ได้กังวลภัยอันตรายที่รออยู่ข้างหน้า แต่กังวลที่แม่ทัพแสดงท่าทีชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าจะบุกเข้าไปในวังหลวงตามลำพัง
"น้องจะไม่รออยู่ข้างนอกนะ ท่านพี่สัญญาไว้แล้ว ว่าจะไม่อยู่ห่างกัน" อาเม่ยเอ่ยขึ้นทันทีที่เข้ามาพักในบ้านที่ถูกทิ้งร้างหลังหนึ่ง แล้วแม่ทัพบอกให้อาเม่ยพักผ่อน
แม่ทัพเชมัลใช้ข้อนิ้วกดที่ขมับ อาเม่ยก็กล่าวต่อ "ขอไปด้วยนะ"
คำตอบรับคือเสียงถอนหายใจยาว แล้วบอกให้นอนพักผ่อน "เช้ามืดพวกเราจะเข้าไปคุยกับพระราชาเมืองเหนือกัน"
อาเม่ยพยักหน้าเร็วๆ หันไปเตรียมข้าวต้มสำหรับ 2 คน

ระหว่างนั้น แม่ทัพเชมัลรื้ออิฐปูพื้น ใต้หน้าต่างฝั่งขวาของบ้าน แล้วหยิบกล่องเหล็กใบเล็กขึ้นมา  ภายในกล่องคือกระดาษแผ่นเล็กที่มีข้อความเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวในเมืองเหนือ พร้อมด้วยแผนที่ของพระราชวัง
แม่ทัพเชมัลจดจำจนขึ้นใจแล้วเผากระดาษนั้น

อาเม่ยชะงักมือที่กำลังเตรียมอาหาร หันไปมองรอบตัว คำถามและความกังวลมากมายผุดขึ้นมาไม่หยุด
..ที่นี่คือที่นัดพบของสายลับจากเมืองวัน
คนที่มาแจ้งข่าวยังอยู่หรือตายไปแล้ว
พระราชาเคยมีรับสั่งว่าเสียสายข่าวไปแล้วหลายคน ทำให้ต้องเร่งให้แม่ทัพมาจัดการเมืองเหนือ
การติดไฟเพื่อเตรียมอาหารจะปลอดภัยหรือไม่
เมืองหลวงที่แทบทิ้งร้าง มีคนแปลกหน้าเข้ามา จะปลอดภัยได้อย่างไร...
"ท่านพี่"
แม่ทัพเชมัลหันมามองอาเม่ยที่กำลังทำหน้าตาตื่นหันไปมองรอบตัว ส่วนมือก็ยกถ้วยข้าวขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอก ระมัดระวังมากต่างหากที่จะกลายเป็นผู้ต้องสงสัย" แม่ทัพเชมัลพยักหน้าไปทางบ้านข้างๆ ที่ยังมีคนพักอยู่
พวกเขาเพียงลอบมองจากหน้าต่างบ้านของตนเอง
"ใช้ชีวิตท่ามกลางความหวาดกลัวแบบนี้ ต้องเป็นบ้าในสักวัน" เว้นไปอึดใจหนึ่งก็กล่าวขึ้นต่อ "เมืองใหญ่โต มั่งคั่ง แต่คนกลับอยู่อย่างหวาดกลัว มันจะดีได้อย่างไรกัน"

หลังการกินอาหารเสร็จ อาเม่ยจึงมาล้มตัวลงนอนอยู่ข้างแม่ทัพเชมัลที่เตรียมอาวุธ
"กลัวว่าพี่จะหนีเจ้าถึงขนาดนี้เชียวหรือ"
"ใช่สิ" อาเม่ยกอดแขนใหญ่ไว้ "ท่านพี่ชอบทำอะไรตามลำพัง ท่านต้องลอบเข้าไป แล้วก็กลับออกมาเพื่อรอคนอื่นๆ แน่"
มือใหญ่บีบจมูกสวย "เจ้านี่มันช่างรู้ใจนัก"
อาเม่ยปัดมือใหญ่ออกแล้วกล่าวขึ้น "บางคราน้องก็สงสัย ว่าหากท่านไม่ใช่พระอนุชา คงไม่ได้เป็นแม่ทัพ หากแต่กลายเป็นโจรป่าอยู่นอกเมืองแน่"

ในคืนนั้นแม่ทัพเชมัลก็นำอาเม่ยลอบเข้าสู่เขตพระราชวัง 
กำแพงสูงใหญ่ แต่เมื่อมีมือใหญ่จับมือกันไว้ อาเม่ยก็กระโดดข้ามไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็ลัดเลาะผ่านทหารยามที่ถูกอาบไว้ด้วยเวทย์ดำ ตรงไปยังพระราชฐานส่วนใน ซึ่งเป็นพระตำหนักหลังใหญ่ของพระราชา ล้อมรอบด้วยพระตำหนักหลังรองลงมาของรัชทายาทเจิ้นเทียน พระชายา และเหล่าสนม
มาถึงตรงนี้ อาเม่ยนึกถึงความเป็นไปได้ที่พระราชา รวมถึงรัชทายาท จะไม่ได้พำนักอยู่ในตำหนัก แต่เพราะจนถึงบัดนี้ความสามารถในการอ่านเวทย์ต่างๆ ยังไม่กลับมา จึงทำได้แต่เพียงสังเกตท่าทีของแม่ทัพเชมัลที่เป็นผู้นำทาง
ความเชื่อมั่น ที่ปราศจากความลังเลอย่างสิ้นเชิงทำให้อาเม่ยหยุดตั้งคำถามในใจ ตามอีกคนข้ามผ่านหน้าต่างในพระตำหนักหลังใหญ่ เข้าสู่ห้องบรรทม
มือใหญ่ชี้บอกให้อาเม่ย ไปหยุดยืนเตรียมพร้อมอยู่ที่ด้านข้างประตูห้อง นั่นเพราะในทันทีที่เข้าประจำตำแหน่ง แม่ทัพเชมัลก็คลายเวทย์คุ้มครองของทั้ง 2 คน
ฉับพลันได้ยินเสียงกรีดร้องแหลมเล็กดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง ตามมาด้วยความรู้สึกรับรู้ว่า เหล่าผู้ใช้เวทย์เมืองวันทั้งราชองครักษ์ และองครักษ์ ล้วนเข้าประจำการตามจุดต่างๆ ทั้งภายในเขตพระราชวัง ด้านหน้าพระราชวัง และในเขตเมืองหลวง!

จากที่ผ่านมา รู้แต่เพียงว่ามีแม่ทัพเชมัลที่อยู่ข้างกัน แต่ยามนี้ รับรู้ว่ายังมีคนอื่นอีกหลายคนที่เคลื่อนไหวอยู่ในที่นี้
ทั้งแรงใจ และแรงกายกลับเพิ่มขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ!

พระราชาเมืองเหนือสะดุ้งตื่นขึ้นมาตั้งแต่ได้ยินเสียงกรีดร้องดังก้องคราแรก ถึงยามนี้ได้นั่งนิ่งอยู่บนเตียงและมองหน้าแม่ทัพเชมัลที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง
"ชะ เชมัล"
แม่ทัพเชมัลยิ้มจริงใจที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ที่พูดออกมาคือคำสั่งให้เลือก
"จะทรงสละเวลาสนทนากับข้าที่ห้องนี้ หรือจะเสด็จออกไปข้างนอก คุยกันพร้อมหน้ากับเจิ้นเทียน"
"ชะ เชมัล เจ้า เจ้า"

ที่ผ่านมา พระราชาเมืองเหนือ ไม่พอใจพระราชาฟารัค แม่ทัพเชมัล และแม่ทัพนาซิมมาตลอด แต่ความไม่พอใจนั้น ยังไม่ถึงขั้นที่จะคิดทำสงครามกัน ต่างจากองค์รัชทายาทเจิ้นเทียนที่ถูกแม่ทัพเชมัลดูหมิ่นครั้งแล้วครั้งเล่าที่นอกด่านนั่น
การเพาะเลี้ยงบรรดาผู้ใช้เวทย์ดำ ไปจนถึงการสร้างสิ่งแปลกปลอมเหล่านั้นขึ้นมา ก็เป็นความคิดขององค์รัชทายาททั้งสิ้น ซึ่งแม้พระองค์จะไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่คิดที่จะห้ามปราม ตราบใดที่พระองค์ยังอยู่ในพระราชอำนาจ

และในยามนี้ พระราชาเมืองเหนือทรงรู้ดี ว่าการที่ยังทรงมีลมหายใจอยู่ เป็นเพราะแม่ทัพเชมัลผู้นี้ไม่ได้คิดจะเอาชีวิต แต่การแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า สามารถบุกรุกเข้ามาอย่างง่ายดายจนถึงข้างเตียงโดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้แบบนี้  มันคือการดูหมิ่นกันยิ่งนัก

ยิ่งท่าทีกอดอกยืนมองมานิ่งๆ แบบนั้น ท่าทีแบบนั้นมัน...
..เข้าใจแล้ว ว่าเหตุใดรัชทายาทเจิ้นเทียนถึงได้เคียดแค้นแม่ทัพผู้นี้อย่างยิ่ง!
เพราะทั้งสีหน้า ท่าทาง รวมไปถึงการที่บรรดาผู้ใช้เวทย์จากเมืองวันทยอยคลายเวทย์คุ้มครอง ที่บ่งชี้ว่า พวกเขาล้อมรอบพระราชวังไว้ ทั้งกำลังเคลื่อนที่ไปยังจุดต่างๆ ได้โดยไม่ถูกขัดขวาง ยิ่งทำให้พระราชาเมืองเหนือใกล้จะคลุ้มคลั่งเต็มที!
...น้องชายยังอวดดีถึงเพียงนี้ พระราชาฟารัคคนเจ้าเล่ห์นั่น จะขนาดไหน
...ไม่สิ แผนการเหยียดหยามข้าถึงขนาดนี้ ต้องเป็นความคิดของพระราชาเจ้าเล่ห์คนนั้น!

พระราชาเมืองเหนือถ่วงเวลาเพื่อใคร่ครวญแผนการที่จะจัดการกับเหล่าผู้ใช้เวทย์เมืองวัน ด้วยการเปลี่ยนเครื่องทรงแล้วเดินตามแม่ทัพเชมัลออกมาที่ห้องโถงด้านนอก
ที่นั่น มีทั้งองค์รัชทายาทเจิ้นเทียน กับเหล่าพระชายา พระโอรส และพระธิดา ที่ถูกควบคุมตัวออกมารออยู่
ผู้ที่ควบคุมองค์รัชทายาทคือ ราชองครักษ์มีอา ส่วนหัวหน้าองครักษ์รอมกับองครักษ์ฮูดา ควบคุมกลุ่มพระชายา
องครักษ์ฮูดานั้นมีสีหน้าผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าแม่ทัพเชมัลยังปลอดภัย
อาเม่ยเองก็ผ่อนคลายลงเมื่อเห็นทุกคนพร้อมหน้า จนอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าขององครักษ์ฮูดา
แต่คนตาคมเพียงเดาะลิ้นอย่างขัดใจ ส่งสายตาเตือนให้ระมัดระวังรักษาหน้าที่

แม่ทัพเชมัลเชิญให้พระราชาเมืองเหนือ ประทับนั่งที่พระเก้าอี้ ส่วนตัวเองก้าวมาหยุดยืนอยู่กลางห้อง ประหนึ่งว่าที่นี่คือเมืองวัน มิใช่เมืองเหนือ
อาเม่ยยังคงคิดเปรียบเทียบ
ตอนที่อยู่ในค่ายทหาร แม่ทัพเชมัลวางตนเป็นเหมือนหัวหน้ากลุ่มนักดาบ มิใช่การวางท่าใหญ่โตเช่นนี้
เมื่อหันไปมองรัชทายาทเจิ้นเทียน ที่สีหน้าแววตาคับข้องใจยิ่งนัก กลับรู้สึกสงสารแบบแปลกๆ
....เป็นรัชทายาทก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่ามาหาเรื่องกับหัวหน้าโจรป่าอย่างท่านพี่เชมัลเลยจริงๆ...

ดวงตาแข็งกร้าวที่กวาดมองฝ่ายเมืองเหนือช้าๆ คือการสะกดพลังของทุกคนในที่นี้ด้วยความใจเย็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะพระราชา หรือรัชทายาท ล้วนกลายเป็นเพียงคนธรรมดาที่อยู่ต่อหน้าแม่ทัพเชมัล

"อันที่จริงหากจะนับกันแล้วพวกเราก็เป็นญาติพี่น้องกัน" เมื่อแม่ทัพเชมัลกล่าวขึ้น รัชทายาทเจิ้นเทียนก็ขัดขึ้นทันที
"ข้าไม่เคยนับว่าเจ้าเป็นพระญาติ ไม่ว่าจะฝ่ายไหนทั้งสิ้น!"
แม่ทัพเชมัลหันไปมอง "ขอบใจที่ไม่นับญาติ เพราะนั่นช่วยให้พวกเราแก้ไขปัญหาได้ง่ายดายขึ้น"
"เจ้ามันคนอวดดี!"

แม่ทัพเชมัลกลับมีสีหน้ายอมรับคำกล่าวหา ที่ทำให้อีกฝ่ายโกรธกริ้วกว่าเดิม
สีหน้าท่าทางแบบนี้เอง ที่ทำให้รัชทายาทเจิ้นเทียนและเฮยอั้นโกรธแค้น จนนำไปสู่ความขัดแย้งบานปลาย
"สรุปว่าทั้งหมดทั้งมวลนี่ เป็นเรื่องผลประโยชน์ของเมืองเหนือ หรือเพราะการที่-เจ้า-แพ้- ข้า- มาตลอด"

ก่อนที่รัชทายาทจะกล่าวคำที่ผิดพลาดออกมาอีก พระราชาเมืองเหนือก็รับสั่งขึ้น
"เจ้าต้องการอะไร"
"ข้าต่างหากที่ต้องถามว่า ท่านต้องการอะไร ถึงได้ต้องทำร้ายเพื่อนบ้าน และทำร้ายคนในเมืองของท่านเองถึงเพียงนี้"
แม่ทัพเชมัลที่ยืนอยู่กลางห้อง หันไปมองพระราชาเมืองเหนือตรงๆ
ท่าทีดั่งหนึ่งนี่คือบ้านของแม่ทัพเชมัล และพระราชาเมืองเหนือเป็นเพียงผู้รับใช้

"แรกนั้น ท่านต้องการทางออกทะเล พวกเราก็ทำไปตามข้อตกลงที่วางไว้มานานหลายสิบปี เมืองวันไม่เคยคิดไปเปลี่ยนแปลงแก้ไขมัน ด้วยเห็นว่า จะอย่างไรพวกเราก็ล้วนสืบทอดสายเลือดมาจากพระราชาเอลมัสด้วยกันทั้งสิ้น พระราชาฟารัคทรงยอมรับได้หากมีการกระทบกระทั่งกันเกิดขึ้นบ้าง ตามประสาพี่น้องที่อยู่ห่างไกลกัน แต่ถ้าถึงกับส่งคนเข้าไปทำร้ายกันถึงในบ้านอีกฝ่าย ทำร้ายคนของตนเอง และใช้เวทย์ดำกันแบบนี้ พระราชาฟารัคก็ไม่อาจอยู่เฉยได้อีก"
"พวกเรา...พวกเรา...."
พระราชาเมืองเหนือไม่ใช่ผู้ที่มีนิสัยแข็งกร้าว ที่เดินทางผิดก็ด้วยการชี้นำจากรัชทายาทและฝ่ายใน เมื่อมาเผชิญแรงกดดันจากแม่ทัพเชมัล ร่วมด้วยเหล่าราชองครักษ์ และองครักษ์ของเมืองวันกลับไม่สามารถคิดอ่านการใดได้
ทำได้แต่เพียงนั่งฟังแม่ทัพผู้นี้กล่าวคำ

ในเวลาเดียวกันนั้น รัชทายาทเจิ้นเทียนกลับพยายามรวบรวมพลังเวทย์ดำเพื่อต้านทานพลังที่ควบคุมตนอยู่ แต่พลังนั้นกลับเลือนหายไปจนกลายเป็นความว่างเปล่า หลังจากที่พยายามอยู่ 2 ครั้งก็รู้สึกอ่อนแรงลงไปมากจนต้องเงยหน้าขึ้นมองแม่ทัพเชมัลที่กำลังมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะ
แต่แม่ทัพเชมัลกลับพยักหน้าไปทางคนรูปร่างสูงใหญ่ที่อยู่ข้างๆ คนผู้นั้นคือราชองครักษ์มีอา
ดวงตาเรียวยาวที่มองลงมา กับการยกยิ้มที่มุมปาก ช่างทำให้อยากร้องตะโกน
...ที่เมืองเหนือ ไม่มีใครต่อกรข้าได้
จะมนุษย์ หรือ อมนุษย์ ข้าก็อยู่เหนือกว่าผู้อื่น! แล้วเหตุใด แค่ราชองครักษ์หน้าตาไร้ความรู้สึกผู้หนึ่งถึงสลายพลังของข้าได้อย่างง่ายดาย!
ที่สำคัญ ไอ้สีหน้าท่าทางแบบนี้! พวกมันฝึกวิชาดูหมิ่นผู้อื่นด้วยสีหน้าแบบนี้กันทุกคนเลยหรือไร ตั้งแต่หัวหน้าจนถึงลูกน้องช่างอวดดีนัก!

แรกนั้นแม่ทัพเชมัลสะกดพลังของรัชทายาทไว้ แต่เพราะในที่นี้มีผู้ใช้เวทย์ดำอยู่หลายคน การให้แม่ทัพดูแลทั้งหมดเป็นการเสี่ยงเกินไป จึงต้องให้ราชองครักษ์และองครักษ์รับช่วงต่อ

เมื่อสู้ไม่ได้แม้แต่ราชองครักษ์ รัชทายาทแห่งเมืองเหนือก็กวาดสายตาหาคนผู้หนึ่ง...

แม้เรื่องราวทั้งหมด จะเกิดขึ้นจากความแค้นของรัชทายาทเจิ้นเทียน แต่พระราชาเมืองเหนือก็ไม่คิดที่จะกล่าวโทษ
"เหตุใดเจ้าจึงกล่าวว่าข้าทำร้ายคนของข้าเอง ทั้งที่พวกเขาอยู่ด้วยความสงบสุขปราศจากความขัดแย้งใดๆ"
แม่ทัพเชมัลยืนเอามือไขว้หลัง "ท่านออกไปนอกเขตพระราชวังครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"
"นั่น....เพราะข้าสุขภาพไม่ดี"
"เพราะอะไรท่านถึงสุขภาพไม่ดี"
พระราชาเมืองเหนือเองก็เคยตั้งคำถามเรื่องนี้ ด้วยคิดระแวงถึงความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในพระราชวัง แต่เมื่อถูกแม่ทัพของเมืองวันถามขึ้นมา ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า ที่คิดมาตลอดนั้นถูกต้อง แต่ด้วยทิฐิจึงกล่าวต่อไป
"เมื่อข้าเลือกที่จะเดินทางสายเวทย์ดำ มันก็ย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนกันบ้าง ข้าย่อมรู้วิธีควบคุมมัน แต่ข้ายังติดใจ เรื่องที่เจ้าพูดถึงประชาชน"
"ที่นี่เป็นบ้านของท่าน แต่ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะนำชมให้ท่านเห็นด้วยตาตนเอง"

เมื่อออกมาด้านนอกท้องฟ้ายังมืดอยู่ แม่ทัพเชมัลเพียงเดินอยู่ด้านข้างขวาของพระราชา แต่ที่ลานด้านหน้าของพระราชวัง กลับมีชายชราผมสีแดงดั่งเพลิง สวมชุดสีหม่นยืนกอดอกอยู่กลางลาน
รัชทายาทเจิ้นเทียนมีสีหน้ายินดีอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่อาเม่ยใบหน้าซีดเผือดเมื่อกล่าวคำ
"ท่านผู้เฒ่าไฟ"
ผู้เฒ่าไฟมีดวงตาสีแดงเข้ม ใบหน้าผอมซูบ ผิวกายส่วนที่พ้นผ้าขาวซีดมองเห็นได้ชัดเจนแม้อยู่ห่างออกมาอีกหลายก้าว
พระราชาเมืองเหนือรับสั่งขึ้น "ท่านผู้เฒ่า ได้พบท่านก็ดีมากแล้ว เชมัลบุกรุกเข้ามาและบอกกับข้าว่า ประชาชนข้างนอกนั่นทุกข์ยาก"

เมื่อพบกับผู้เฒ่าไฟ แม่ทัพเชมัลก็คิดรู้ว่า ที่ผ่านมาพระราชาเมืองเหนือต้องพบกับเวทย์ที่สร้างการรับรู้บิดเบือนความเป็นจริง เหมือนกับที่ใช้กับอาเม่ย 
อาเม่ยมีนิสัยพื้นฐานที่ดี กลายเป็นการถูกทับซ้อน และซ่อนความทรงจำไว้เป็นชั้นๆ
ส่วนพระราชามีความหยิ่งความทะนงตน ลุ่มหลงในความยิ่งใหญ่ของตนเอง จึงมองเห็นเพียงสิ่งที่ตนต้องการเห็นเท่านั้น
เพียงแต่ตอนนี้ที่ทรงมีอาการตื่นรู้ขึ้นมาได้ ก็เพราะการที่แม่ทัพเชมัลใช้เวทย์กดพลังเวทย์ดำของทุกคนที่นี่ไว้

ยังไม่ทันที่ผู้ใดจะเอ่ยปาก ประตูของเมืองเหนือก็เปิดออก ผู้ที่ก้าวเข้ามาคือผู้เฒ่าดิน
"ขออภัยอย่างยิ่งที่เพิ่งมาถึง ข้าอายุมากแล้ว มาร่วมงานเลี้ยงช้าไปสักนิด นี่เริ่มกันไปแล้วใช่หรือไม่" ทั้งที่กล่าวคำว่าอายุมาก และคำว่าช้า แต่เมื่อกล่าวจบประโยค ผู้เฒ่าดินก็กลับมายืนอยู่ด้านหน้าของผู้เฒ่าไฟที่หันไปมอง

นั่นทำให้ผู้เฒ่าไฟ หันหลังให้กับทุกคน

"ผู้เฒ่าไฟ เพื่อนเก่า สบายดีหรือไม่"
ผู้เฒ่าไฟไม่ตอบคำ กลับยังยืนกอดอกอย่างสงบนิ่ง
ทั้ง 2 คนเพียงยืนมองหน้ากัน ซึ่งทุกคนในที่นี้รู้ดี ว่าทั้งคู่ต่างต่อสู้กันอยู่ ที่ไม่คาดคิดคือผู้เฒ่าดินกลับเปิดฉากซัดก้อนหินก้อนดินใส่ผู้เฒ่าไฟก่อน ผู้เฒ่าไฟก็ซัดกลับ จนกลายเป็นลูกไฟกระจายไปทั่ว
คนที่วุ่นวายคือ องครักษ์ซันและแซนที่ต้องพากลุ่มสตรีที่ไม่มีพลังเวทย์ถอยห่างออกมา ทั้งยืนคุ้มกันให้ด้วย
แม่ทัพเชมัลหันไปถามพระราชา "จะเสด็จออกไปดูข้างนอกกันหรือไม่"
"แต่..." พระราชาเมืองเหนือชี้ไปที่คู่ต่อสู้ รวมถึงความวุ่นวายของกลุ่มสตรีและเด็กๆ  แต่แม่ทัพเชมัลกลับดูผ่อนคลาย
"เช่นนั้นพวกเราก็ชมการต่อสู้ของผู้เฒ่ากันอีกสักนิดเถิด"
แสงสว่างจากลูกไฟในการต่อสู้ ทำให้พระราชาเมืองเหนืองทรงเพ่งตามองผู้เฒ่าดิน "ผู้เฒ่าดินนั่น...."
"พระปัยกามูซัค"
คำตอบสั้นๆ ของแม่ทัพเชมัลทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับนิ่งเงียบ กระทั่งพระราชาเมืองเหนือเอ่ยขึ้น "นี่ข้าทำอะไรลงไป"

ระหว่างผู้เฒ่าทั้งสองคนปะทะกัน มีเสียงฝีเท้าม้าเข้ามาใกล้ เป็นต้นห้องเก้าที่มาพร้อมกับราชองครักษ์ลาทีฟ

แม่ทัพเชมัลพร้อมใช้แผนสำรองที่คิดเผื่อไว้ในใจ ดวงตาสีเข้มหันไปมองพระราชาเมืองเหนือ
"คำถามก็คือ พระองค์จะยอมหยุด....ลอบกัด....พวกเราหรือไม่"
พระราชาเมืองเหนือ หันไปมองผู้เฒ่าดินและผู้เฒ่าไฟ ที่กำลังต่อสู้กันอยู่ที่ลานด้านหน้าของพระราชวัง แต่ในยามนี้ ผู้เฒ่าดินกลับพุ่งตรงไปที่พระตำหนักหลังใหญ่ ซึ่งเป็นสถานที่ทรงงาน และประชุมเหล่าเสนาบดี ลูกไฟขนาดใหญ่กระแทกปูนปั้นรูปสิงโตตัวใหญ่เชิงบันไดจนแตกกระจาย
"นี่มัน มิใช่เรื่องที่ตัดสินใจได้โดยง่าย" พระราชาเมืองเหนือหันมารับสั่งตอบ ขณะที่ความกังวลว่าการต่อสู้ของผู้เฒ่าทั้งสองจะสร้างความเสียหายมากขึ้นกว่าเดิม
"เสียดายที่ข้ามีเวลาไม่มากนัก"
"เชมัล เรื่องของบ้านเมือง ตัดสินใจลำพังไม่ได้ ข้าต้องเรียกประชุม...."
"เช่นนั้นก็ตอบคำถามนี้ก่อนก็ได้ พระองค์รับรู้เรื่องที่เจิ้นเทียนและผู้เฒ่าไฟ ทำร้ายคนของเมืองวันใช่หรือไม่"
สิงโตตัวที่ 2 ถูกลูกไฟของผู้เฒ่าไฟ จนสลายเป็นฝุ่นผง
"ใช่" พระราชาเมืองเหนือตอบในทันที

...จริงอย่างที่พระราชาฟารัครับสั่งไว้ พระราชาผู้นี้ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากความยิ่งใหญ่แต่เพียงภายนอก พระราชวังใหญ่โตสวยงาม กับทรัพย์สินเต็มท้องพระคลัง ส่วนความทุกข์ยากของประชาชนไม่ได้อยู่ในความสนใจแม้แต่น้อย....

"งั้นเราก็กลับไปที่คำถามแรก หยุดลอบกัดพวกเราได้หรือไม่"
"เชมัล...เรื่องนั้น"
"พวกเราจะเอาเมืองวัน!" รัชทายาทเจิ้นเทียนตะโกนตอบมาในทันที
แม่ทัพเชมัลหันไปมองคนที่ถูกราชองครักษ์มีอาควบคุมตัวไว้ แต่ยังไม่สิ้นฤทธิ์
"ดูเหมือน ที่นี่จะมีพระราชาสองพระองค์สินะ ตัดสินใจช้าเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่ทันการณ์แล้ว"


แม่ทัพเชมัลหันไปหาต้นห้องเก้า ที่หยุดรอห่างจากประตูวังเพียง 2 ก้าว เพราะรู้ดีว่า หากเข้ามาใกล้จะทำให้อาเม่ยไม่ชอบใจ จึงมีเพียงราชองครักษ์ลาทีฟที่ตรงเข้ามาหา

"มีเรื่องบางอย่างที่ควรบอกกับเจ้าก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้รับฟัง" แม่ทัพเชมัลมองรัชทายาทเจิ้นเทียนด้วยตาเหยียดหยาม "เจ้าด้อยกว่าข้ามาตั้งแต่เกิด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ หรือที่ไหน เจ้าก็แพ้ข้า ถ้าข้าอยู่ในเมืองวันจะมีกติกามากหน่อย การจัดการอะไรก็ต้องยึดกติกาเหล่านั้น เมื่อพบกันที่เมืองหน้าด่าน เป็นอิสระก็จริงแต่ข้าไม่อยากเสี่ยงที่จะต้องกลับไปรับโทษเมื่อกลับเข้าเมือง ทั้งไม่อยากให้ใครว่า ถือดีว่าเป็นพระอนุชา แต่ที่นี่...ข้าไม่ต้องกลัวอันใด"
"ชะ เชมัล เจ้า เจ้า" เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มหลัง
"พระราชาฟารัคมักรับสั่งว่า มีแต่ข้าเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จัดการเมืองเหนือได้ เจ้ารู้ไหมว่าเพราะอะไร"
รัชทายาทเจิ้นเทียนได้แต่จ้องมองคนพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แสดงให้เห็นว่ารู้ แต่ยังต้องการท้าทาย
แม่ทัพเชมัลยิ้มเย็น
"ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว และยังต้องการท้าทาย เช่นนั้นก็ ชื่นชมกับวาระสุดท้ายของเจ้าให้เต็มที่"

"รบกวนท่านลาทีฟ มาทำหน้าที่แทนฮูดา" แม่ทัพเชมัลกล่าวขึ้น
ราชองครักษ์ลาทีฟสลับตำแหน่งกับองค์รักษ์ฮูดาในทันที
ในระหว่างที่องครักษ์ฮูดาเดินมาหาแม่ทัพเชมัล รู้สึกถึงพลังในการอ่านความรู้สึกของผู้คนรอบตัวเพิ่มขึ้นทวีคูณ เมื่อมองแม่ทัพเชมัลที่พยักหน้าส่งสัญญาณให้เตรียมพร้อม ก็รู้ได้ว่าพลังสนับสนุนนี้มาจากที่ไหน

...และเพิ่งรู้เช่นกัน ว่าแม่ทัพเชมัล ก็มีพลังในการสนับสนุนพลังเวทย์ของผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาเช่นเดียวกับพระราชาฟารัค...

ลำดับต่อมาคือการที่แม่ทัพเชมัลหันไปกล่าวทักทายต้นห้องเก้า
"เจ้าสบายดี"
แม้ท้องฟ้าจะยังไม่สว่าง ทั้งต้นห้องเก้ายังอยู่ห่างไกลจากผู้อื่น แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่า คนรูปงามมีใบหน้าซีดเผือดในทันที ดวงตาคู่สวยเปลี่ยนมาจ้องมองอาเม่ย ขณะที่กล่าวตอบแม่ทัพเชมัล
"สะ สบายดีขอรับ"

คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านหลังแม่ทัพเชมัล เกร็งพลังส่งเสียงร้องคำรามดังก้อง จนทุกคนในที่นี้หยุดชะงัก
เป็นพลังรุนแรง ตรงข้ามกับรูปร่างหน้าตาอย่างสิ้นเชิง!
แม้แต่คนที่กำลังสู้กันอยู่ก็ยังหยุดมือ หันมามอง

"ฝีมือของเจ้าไง ผู้เฒ่าไฟ ถึงเวลาที่เจ้าจะได้รับชมผลงานที่เจ้าวางไว้ ด้วยตาเจ้าเองแล้ว" ผู้เฒ่าดินกล่าวขึ้น

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง องครักษ์ฮูดาร้องตะโกนเรียกต้นห้องเก้า ให้วิ่งตามมา
ทิศทางที่วิ่งนำไปคือเรือนรับรองหลังเล็กที่อยู่ใกล้เคียง
ต้นห้องเก้าเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อหันมาอีกครั้งกลับพบว่า อาเม่ยวิ่งตามมาด้วย
ดวงตาคู่สวยเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท รอยเส้นสีดำเข้มพาดผ่านใบหน้า
ไม่มีเวลาได้ร้องถาม ว่าที่นี่มีเหยื่อมากมายให้เลือกใช้ เหตุใดทั้งแม่ทัพและองครักษ์ฮูดาจึงเลือกให้ตนเป็นเหยื่อล่ออาเม่ย ลูกไฟลูกแรกก็เฉียดเท้าไปเพียงนิดเดียว!

"เร่งเท้าขึ้นอีกเก้า ถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย"
องครักษ์ฮูดาหันมาเร่งด้วยน้ำเสียงสนุกสนานอย่างยิ่ง แต่หัวใจของต้นห้องเก้ากำลังจะหล่นลงไปอยู่ที่เท้า สมองคิดประมวลผลใดๆ ก็ไม่ทันทั้งสิ้น รู้แต่ว่าต้องหนีให้เร็วกว่านี้
จากที่เคยถูกทำร้ายบาดเจ็บมาครั้งแล้วครั้งเล่า ครานี้อาจต้องตายที่เมืองเหนือก็เป็นได้
เพราะที่นี่คือเมืองเหนือ และอาเม่ยถูกเวทย์ดำของเมืองเหนือ พลังในการสร้างความเสียหายจึงรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า

ลูกไฟถัดมาที่ไล่ตามหลังต้นห้องเก้า พลาดเป้าหมายไปที่หน้าต่างของเรือนหลังเล็กแล้วเริ่มลุกไหม้ 
องครักษ์ฮูดาร้องบอกให้ต้นห้องเก้ายิงธนูในมือ ผู้รับคำสั่งก็ยิงไปทั่ว โดยที่ไม่ได้กำหนดเป้าหมายใดๆ ยิ่งกลายเป็นการทำลายสิ่งปลูกสร้างหลายหลัง

องครักษ์ซันซึ่งเชี่ยวชาญเรื่องไฟพึมพำขึ้น "หน้าที่นี้น่าจะเป็นข้านะ แต่ก็เข้าใจว่าฮูดาต้องโกรธแน่ ถ้าพลาดโอกาสได้กลั่นแกล้งเก้า"

องครักษ์ฮูดานำทางกลับมาที่พระตำหนักหลังใหญ่ บุกทะลวงนำทางเข้าไปทางหน้าต่างหลังหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่ง ผู้เฒ่าดินก็กำลังตะโกนยั่วยุผู้เฒ่าไฟให้ตามเข้ามาในพระตำหนักหลังใหญ่
ทั้งผู้เฒ่าไฟ และอาเม่ย ต่างคือผู้ใช้ไฟ ย่อมเป็นผู้ที่อารมณ์เป็นใหญ่ ยามเมื่อพลังแห่งไฟก่อเกิดขึ้น ไม่มีอะไรที่ควบคุมได้นอกจากปล่อยให้ไฟนั้นแผดเผาตนเอง

ภายใต้สีหน้ามั่นใจของแม่ทัพเชมัล จึงเป็นความกังวลว่าไฟของอาเม่ยจะไปสิ้นสุดลงที่ใด และได้แต่หวังว่าองครักษ์ฮูดาผู้ใช้ธาตุดินที่อยู่ใกล้กับอาเม่ยที่สุดในเวลานี้ จะสามารถป้องกันอาเม่ยได้ในทันที ที่อาเม่ยไปถึงจุดที่จะทำลายตนเอง

เมื่อพายุแห่งไฟ 2 ลูกบุกเข้าไปเผาพระตำหนักหลังใหญ่ พระราชาเมืองเหนือก็แทบจะยืนไม่อยู่
"บอก ... บอกพวกเขา หยุดสู้กันได้แล้ว"
"พวกเราเป็นผู้น้อย ผู้เฒ่าไฟคงไม่รับฟังคำพูดของเรา ส่วนอาเม่ยก็ไม่เคยหยุดจนกว่าจะหมดแรงไปเอง"
"หมายความว่าอย่างไร" พระราชาหันมาถาม
แม่ทัพเชมัลเพียงหันไปหารัชทายาทเจิ้นเทียน "เจ้าวางเวทย์ดำไว้เช่นนั้นมิใช่หรือ ให้เม่ยทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง"
"ข้า...ข้าเพียง..." รัชทายาทเจิ้นเทียนนึกคำพูดไม่ออก เมื่อเห็นเปลวเพลิงพวยพุ่งผ่านหน้าต่างออกมา

..

[MyTeaMeJive]

เห็นเงาร่างขององครักษ์ฮูดา ตามมาด้วยต้นห้องเก้า ออกไปทางด้านหลังของพระตำหนักหลังใหญ่แล้ววนอ้อมมาทางด้านขวา ทิ้งกองไฟลูกเล็กๆ ไว้ตามทาง ส่วนผู้เฒ่าดินแยกไปอีกทาง ตรงไปยังหอสูงที่เป็นหอตำราหลวง ที่นั่นคือเชื้อเพลิงอย่างดี
เพราะทางที่ผู้เฒ่าดินตรงไปเป็นหอสูง  เปลวเพลิงที่เกิดขึ้นจึงดึงทุกสายตาไปหา แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่นางสนมผู้หนึ่งในพระราชาเมืองเหนือกรีดร้องขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปในทางเดียวกันพากันส่งเสียงร้องห้าม
หอหลังนั้นเป็นเพียงหอหลังเล็กปลูกยกพื้นสูง มีทางเข้าออกเพียงประตูเดียวด้านหน้า แต่ปราศจากหน้าต่าง การตกแต่งโดยรอบไม่มีสิ่งใดน่าสนใจ ทั้งอาจเดินผ่านไปโดยง่าย
องค์รักษ์ฮูดา ไม่ได้บุกทะลวงเข้าประตู  แต่กลับขึ้นไปยืนอยู่บนหลังคา เคียงข้างคือต้นห้องเก้าที่เหน็ดเหนื่อยจนแทบจะทรุดตัวลงไปนั่ง ต้องใช้ธนูที่เป็นอาวุธประจำกายยันตัวไว้
"ที่นี่ช่างน่าสนใจยิ่งนัก" องครักษ์ฮูดารวบรวมพลังทั้งหมดกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดัง
จังหวะเดียวกันนั้นเอง ที่ผู้เฒ่าดินพยายามจะนำผู้เฒ่าไฟไปทางพระตำหนักที่ประทับส่วนใน แต่เมื่อผู้เฒ่าไฟเห็นว่าองครักษ์ฮูดายืนอยู่ที่หอหลังเล็กก็ตกใจ จนรีบกลับมาหา
องครักษ์ฮูดา สั่งให้ต้นห้องเก้าโยนธนูเวทย์ คนที่ได้รับคำสั่งซึ่งเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างยิ่งก็โยนอาวุธตามคำสั่ง แล้วจึงนึกขึ้นได้ เมื่อเห็นว่าอาเม่ยซัดลูกไฟเข้าใส่ธนู
ต้นห้องเก้ากลับต้องเป็นฝ่ายที่ใช้พลังครั้งสุดท้าย ดึงองครักษ์ฮูดาให้กระโดดลงมาจากหลังคา

..ธนูของต้นห้องเก้าเป็นอาวุธที่สั่งทำขึ้นพิเศษ ประกอบกับพลังเวทย์ที่มีอยู่ ทำให้ธนูนี้ยิ่งเพิ่มอำนาจในการทำลายล้าง....
เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้อง แล้วตามมาด้วยลูกไฟขนาดใหญ่ แตกตัวแล้วลุกท่วมหอหลังเล็กในทันที

เสียงกรีดร้องรอบตัวชะงักค้าง พระชายาทั้ง 2 คนของพระราชาเมืองเหนือล้มลงในสภาพดวงตาเหลือกถลน โลหิตสีดำหลั่งจากทวารทั้ง 5 ขณะที่รัชทายาทเจิ้นเทียนกลับทุกข์ทรมานนานกว่านั้น ดวงไฟลุกไหม้จากภายในร่างกาย ทำลายอวัยวะแล้วจึงเผาทำลายร่างกาย สลายเป็นเพียงเถ้ามนุษย์กองหนึ่ง สภาพน่ากลัวยิ่งนัก

หันมาทางผู้เฒ่าไฟที่ส่งเสียงร้องคำราม พลังแห่งไฟปกคลุมท่วมตัว จนกลายเป็นลูกไฟดวงหนึ่ง
"ข้าบอกต่อเจ้าหลายครั้ง ว่าทุกสิ่งเกิดจากดิน ย่อมต้องกลับไปสู่ดินตามเดิม" ผู้เฒ่าดินกล่าวขึ้น
"ข้าคือไฟ ไฟไม่พ่ายแพ้ต่อดินไร้ค่าเช่นเจ้า" น้ำเสียงตอบโต้แข็งกร้าวจากผู้ที่รวมพลังแห่งไฟทั้งหมดที่มีอยู่
"ข้าไม่ได้บอกว่า เจ้าแพ้ข้า ข้าบอกว่าเจ้ากำลังกลับไปอยู่ในที่ที่เจ้ามา"
ผู้เฒ่าไฟเตรียมพร้อมที่จะระเบิดพลังใส่ผู้เฒ่าดินอีกครั้ง หวังว่าแม้จะต้องตาย ก็จะต้องทำให้อีกฝ่ายตายไปพร้อมกัน 

...เป็นการปล่อยพลังครั้งสุดท้าย คล้ายกับเมื่อครั้งที่เฮยอั้นใช้พลังครั้งสุดท้ายเพื่อโจมตีอาเม่ย...

แต่ที่ประหลาดคือ เมื่อรวบรวมพลังขึ้นมาแล้ว ความร้อนกลับติดค้างอยู่ที่ฝ่ามือของตนเอง หาได้พุ่งตรงเข้าหาผู้เฒ่าดิน เมื่อหันมาจึงพบว่าเป็นแม่ทัพเชมัลที่มองมา


"เมื่อเจ้ารู้ว่านั่นคือหัวใจของข้า ก็ไม่ควรคิดร้ายกับหัวใจของข้า"
เสียงของแม่ทัพเชมัลดังก้อง ได้ยินกันทั่วทุกคน

ความร้อนที่ถูกกักขัง กลับกลายเป็นเปลวเพลิงที่เผาไหม้ฝ่ามือของผู้เฒ่าไฟเอง แล้วลุกลามไปทั่วตัว

ที่กล่าวกันว่า ต้องเป็นแม่ทัพเชมัลเท่านั้น
ที่กล่าวกันว่า พลังของแม่ทัพเชมัลใกล้เคียงกับเวทย์ดำเพียงเส้นบางๆ ที่กั้นอยู่
เป็นเช่นนี้เอง!
ในห้วงความคิดสุดท้ายของผู้เฒ่าไฟ คือผู้ที่ยืนมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผู้ที่ครองพลังเวทย์ยิ่งใหญ่ แต่ไม่สนใจที่จะใช้มัน และยินดีเพียงตำแหน่งแม่ทัพ กับการได้อยู่กับผู้เป็นที่รัก

เมื่อผู้เฒ่าไฟถูกเผาด้วยพลังของตนเอง แม่ทัพเชมัลก็หันมาหาพระราชาเมืองเหนือที่ยังคงทรุดตัวลงมองเถ้าถ่านของรัชทายาท และพระชายาทั้ง 2 พระองค์ 
ดูท่าแล้วควรให้เวลาพระราชาเมืองเหนือได้ใคร่ครวญความเสียหายที่เกิดขึ้นอีกสักครู่
สรรพเสียงรอบตัว เหลือเพียงเสียงของเปลวไฟที่เผาไหม้ลุกลาม โดยที่ไม่มีทหารคนใดกล้าเข้าไปดับไฟ

แม่ทัพเชมัลจึงหันมาขอให้ผู้เฒ่าดินมาดูแลพระราชา
"มือของเจ้าไม่ควรต้องเปื้อนเลือด" ผู้เฒ่าดินกล่าวขึ้น
แม่ทัพเชมัลยิ้มมุมปาก "เหลนให้สัญญากับหลายคนไว้ ว่าจะพาทุกคนกลับไป"
"ที่ผ่านมาพวกเราเอาชนะกันไม่ได้เพราะรู้ว่าต้องแลกด้วยอะไร แต่ครานี้พวกเราต่างก็ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เจ้ากลับมาแทรกแซงการตัดสินใจนี้เสียได้"
"เหลนต้องขออภัยท่านปู่ทวด แต่ยังมีวิธีที่ดีกว่าแลกชีวิตกัน ที่สำคัญแลกชีวิตกับคนแบบนั้น มันไม่คุ้ม" แม่ทัพเชมัลค้อมตัวอย่างสุภาพ แล้วขอตัวไปหาอีกคน
ระหว่างทางมาหอหลังเล็ก ยังได้ยินเสียงระเบิดดังก้อง
 
องครักษ์ฮูดา และต้นห้องเก้าถูกแรงระเบิดกระแทกมาทางหนึ่ง ส่วนอาเม่ยอยู่ในทิศทางตรงข้าม
ทั้ง 3 คนไม่ได้บาดเจ็บอันใด นอกจากหมดแรง
...มิใช่...หากจะเรียงลำดับกันแล้วต้องถือว่าองครักษ์ฮูดาเพียงเหน็ดเหนื่อย ส่วนองครักษ์เก้าเหนื่อยจนละทิ้งท่าทีสง่างาม นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ในสวน ดวงตามองเศษชิ้นส่วนธนูที่ถูกระเบิด ขณะที่อาเม่ยหลังจากที่ปล่อยพลังแห่งไฟไปนับร้อยลูก ตอนนี้กำลังนอนหอบหายใจอยู่กลางพุ่มดอกไม้ในสวน
"ฝีมือเม่ย" องครักษ์ฮูดาพูดหอบๆ ชี้ไปที่ซากธนูของต้นห้องเก้า แต่สีหน้าแววตามีความสุขอย่างยิ่ง
แม่ทัพเชมัลได้แต่ส่ายหน้าให้กับเพื่อนรัก ขณะที่เดินไปหาคนที่นอนอยู่กลางพุ่มดอกไม้

....หากมิใช่ว่า ใกล้กันมีเพลิงไหม้อยู่ และยังมีเสียงระเบิดขนาดเล็กดังขึ้นเป็นระยะ ต้องถือว่าภาพนี้งดงามยิ่งนัก

"ว่าไง" แม่ทัพเชมัลวางฝ่ามือใหญ่ลงบนหน้าผาก
ไอเย็นดั่งสายน้ำไหลผ่านฝ่ามือเข้าสู่ร่างกาย อาเม่ยลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีเขียวใสแปลกตา กับยิ้มจางริมฝีปากแดงเรื่อ แล้วหลับตาลง
"เหนื่อยมาก แต่ก็ชอบเวลาแบบนี้มากเช่นกัน"
"แบบใด"
"แบบที่...." อาเม่ยไม่ตอบคำ กลับยิ้มน้อยๆ แล้วค่อยผ่อนลมหายใจ หลับต่อไปอย่างง่ายดาย

แม่ทัพเชมัลนั่งลงข้างๆ กวาดตามองไปรอบตัว แล้วก้มลงยิ้มให้กับคนที่นอนหลับ
"ตัวแสบ..."

..จบตอนที่ 40..
อีกสามตอนจบแล้วนะตัว เร็วจังเนอะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคน พี่ๆ น้องๆ ที่กรุณาติดตามกันมายาวนานถึง 40 ตอนเข้าไปแล้ว จากเดิมที่คนเขียนวางพล็อตไว้ 20 ตอน แต่จริงๆ เขาเขียนมา 45 ตอนเพราะมีทั้งที่ตัดทอนลงไป และก็มีที่ยกรวบตอนจนเหลือ 43 ตอนก็จบ จากนั้นจะมีตอนพิเศษอีก 3 ตอน
ขอบคุณมากครับ

น้ำชากับป๋าไจฟ์
 

[alternative]

พี่เชยิ่งใหญ่ทว่าเรียบง่าย

แต่ใช้เก้าเป็นตัวล่อนี่ร้ายนัก!

[Nathi]

ยาวสะใจมาก อ่านไปตื่นเต้นไป ลุ้นมาก!! เก้าเป็นเหยื่อล่อชั้นดีของเม่ยเลย ตอนแรกตกใจคิดว่าเก่าจะโดนซะแล้ว พี่เชนี่แผนการลึกซึ้งมากจริงๆ เก่งมากกกก ในที่สุดก็ไม่สูญเสียใครเลย ใกล้จบละด้วย ไม่อยากให้จบอะต่ออีกสักห้าหกตอนได้ป่าว

[Peung002]

#กรีดร้องงงงงง
ตอนนี้มันใช่อะ สนุกมาก พี่เชเท่ห์มากๆ แตืถ้าพี่เก่งขนาดนี้พี่น่าจะมาถล่มเมืองเหนือตั้งนานแล้วนะ 
แต่อาการของเม่ยตอนเจอเก้ายังดูไม่ปกติ น้องเม่ยจะยังไม่หายเหรอ แบบแอบสงสารเก้าอ่า 

ตอนนี้ถูกใจเรามากๆเลย ขอบคุณนะคะ

เชื่อว่าตอนนี้คงเป็นตอนสุดท้ายของปีนี้ งั้นขอ สวัสดีปีใหม่ ล่วงหน้าให้คุณไจฟ์กะน้องที มีความสุชมากๆนะคะ 

[fangkao]

นี่แหละนะที่เขาว่า คนเก่งมักไม่อวดอ้างตัว..ยกโป้งให้แม่ทัพเชมัล แอบสงสารเก้านิดนึงที่ต้องเป็นเหยื่อล่อ..แต่ไม่มีไฟใดจะรุนแรงเท่าไฟรักและความหึงหวงสินะ ..เฮ้อจบเรื่องราวสักที(มั้ง)ต่อจากนี้ชีวิตของทุกคนจะดำเนินการไปในรูปแบบใด ก็คงต้องแล้วแต่ ไจฟ์ทีลิขิตล่ะนะ 555. สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเลยเน้อ จะจบแล้วนี่เราอ่านกันข้ามปีเลยนะเนี่ย!!

[natalee22]

อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆ อาเม่ยหายสนิทแล้วสินะ กลับมาเป็นอาเม่ยคนเดิมเสียที เย้ๆๆๆๆๆ
แบบนี้ต้องตบรางวัลให้พี่เชหนักๆเลยนะ อิอิ
ตอนนี้พี่เชเท่มว๊ากกกกกกกกก ชูป้ายไฟเชียร์รัวๆ
หมดทุกข์หมดโศกกันซักทีนะทั้ง 2 คน
ส่วนฮูดาก็ยังแสบเหมือนเดิมเลย แกล้งอาเก้าอีกแล้ว
สงสารปนขำอาเก้าอ่ะ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่แต่ต้องมาวิ่งหนีจนขาขวิด แถมธนูยังมาพังอีก
ทีนี้ก็เหลือแต่ปัญหาหัวใจล่ะสิน้ออออออออ รอเอาใจช่วยอาเก้ากันต่อไป อิอิ

[nin@]

อ่านตอนนี้แล้วนั่งขำ นึกภาพตอนฮูดาวิ่งนำเก้า หนีอาเม่ย..เป็นภาพการ์ตูน มันออกมาตลกๆดีค่ะ ฮูดานี่แสบไม่ใช่เล่น ส่วนเก้า ก็วิ่งหนีจนเสียมาดสุขุม อาเม่ยก็..555+ หึงจนไฟลุก ทำไปด๊ายยย --- แต่ที่น่าตี คือแม่ทัพเชมัลอ่ะ ใจร้ายยย ปล่อยให้เก้าต้องวิ่งตามฮูดา หนีลูกไฟจากอาเม่ยจนหัวซุกหัวซุน  ไหนว่าปรารถนาดีต่อเก้าไง ชริส์...

มาขำอีกจุดคือหลังจากอาเม่ยอาละวาดจนพินาศสันตะโรไปหมดทั้งเมืองแล้ว ก็กลับมานอนหงายหลังผลึ่งหลับกลางพุ่มดอกไม้ คงจะหลับฝันดีแน่ๆเลย 555+

[aehJTS]

ตอนนี้อ่านแล้วลุ้นมากกก...ท่านแม่ทัพเท่เวอร์
อาเม้ยเราเหมือนเก็บกดแล้วได้ปลดปล่อยเลยอ่ะ
นะตอนนี้อาเก้ายังเป็นบุคคลที่ดวงชงที่สุด555++

  ค่ะ

[noteno]

 

พี่เชนี่ซุ่มมาก มาเงียบๆเเต่เก็บเรียบทุกคน เเถมพาเม่ยมาวิ่งเล่นกะเก้าอีกสนุกเค้าหล่ะ!!!

[nin@]

.
.
.
.

แล้วก็รู้สึกประทับใจและชอบใจในบุคลิกของเก้าตั้งแต่แรก
เพราะอ่านแล้วดันมีจินตนาการล้ำเลิศไปถึง เลโกลัสในเรื่องลอร์ดออฟเดอะริงส์

คิดเหมือนกันเลยค่ะ เก้าในจินตนาการของเราคือคนนี้เลย

http://f.ptcdn.info/465/013/000/1387340578-Legolas02-o.jpg