หัวข้อ: "All of Me"

[alternative]

หวานมากกกก อิ่มใจที่สุด
ท่านพี่กับน้อง....แอร๊ยยยยยยยยย

ฟินตัวแตกกันไปเล้ย!

แต่ก็ยังคงรูสึกระแวงอยู่ดี

[@PurPle SuN@]

รู้สึกตอนนี้ท่านพี่จะมีความสุขมากๆ แต่ทำไมอ่านแล้วยิ่งรู้สึกว่าอาเม่ยน่าสงสาร ถูกปิดบัง ถูกอำนาจบังคับให้ทำโน่นนี่ จนไม่มั่นใจในตัวเองและไม่ไว้ใจผู้อื่น แม้ในขณะที่มีความสุขที่สุดอย่างตอนนี้ แต่ในใจก็ยังหวาดระแวงว่าถ้าท่านพี่รู้เรื่องนั้นจะทิ้งไปมั้ย ถ้าท่านพี่รู้เรื่องนี้จะไม่พอใจมั้ย เป็นเด็กน้อยที่เปราะบางมาก หวังว่าท่านพี่จะสามารถเรียกความมั่นใจกลับมาให้อาเม่ยได้ ให้กลับมามีความสุขแบบเต็มร้อย และมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้

ขอบคุณนายน้ำชาและป๋าไจฟ์นะครับ 

[Wordslinger]

โห คำเรียกขานกันและกันเป็น "ท่านพี่" กับ "น้อง" นี่ช่างหวานจนแทบจิกหมอน ทั้งเชมัลกับเม่ยตอนนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วสินะ ขอให้รักกันนานๆ และมั่นคงตลอดไป เชมัลก็อย่า "รังแก" น้องมากไปล่ะ เดี๋ยวน้องจะเตลิดไปไกลกันพอดี

พูดถึงเรื่องแกะสลักม้า กำลังคิดว่า อาเม่ยเอาความทรงจำจากสิ่งใดมาเป็นต้นแบบของไม้แกะสลัก สิ่งนี้บอกอะไรบางอย่างหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าอาเม่ยเป็นผู้สืบเชื้อสายกษัตริย์ของเมืองทางเหนือมา แล้วถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วเรื่องจะดำเนินไปทางใด เพราะถ้าเป็นดังคาด ไม่ใช่ว่าเชมัลกับอาเม่ยจะเป็นญาติกันหรือ? เอ...แต่ถ้าเป็นญาติกัน ท่านผู้เฒ่าดินซึ่งรู้เรื่องประวัติศาสตร์ราชวงศ์ดี ก็น่าจะทัดทานความสัมพันธ์ ดังนั้นความเป็นไปได้อีกอย่างคือ ม้าไม้ที่อาเม่ยแกะสลักอาจโยงไปถึงตัวผู้อยู่เบื้องหลังของเรื่องขัดแย้งทั้งหมด

รอค่ะ ทุกอย่างทำได้เพียงคาดเดาเท่านั้น 

ขอบคุณไจฟ์กับน้องทีมากๆ ค่ะ

[valenna yy]

ตามอ่านทันจนได้ เม้นรวบยอดเลยว่าชอบมว้ากกกกกกกก

[maimai2015]

ตอนนี้ทำเอาคนอ่านปลื้มใจ ว่าแต่...อาเม่ยหายจากเวทย์ดำแล้วหรือยังเนี่ย

ขอบคุณคนแต่ง 

[cinquain]

ท่านพี่ กับ น้องของพี่   

ขอบคุณค่ะ

[kokoro]

พอมีความสุขเรื่องนึงแล้ว
เรื่องอื่นๆที่ดีก็เริ่มเรียงรายเข้ามา
เสี่ยวเม่ยก็คงหายกังวลใจแล้วเนอะ
พี่เชก็คงโล่งที่น้องพูดอะไรออกมา ไม่หนีหายไป
ขอให้รักกันนานแสนนานนนนนนค่ะ

[piggyfree]

 ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

อ่านแล้วมีความสุขมาก

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ท่านพี่ท่านน้องหวานกันไปแล้ววววว

[dekying kukkig]

มาอ่านอีกรอบ มันจะมีประเด็นม้าแปลกๆที่ขายไปอีกมั้ยหนอ

[twinmonkey0311]

ท่านพี่กับน้อง เรียกกันน่ารักจัง รอตอนต่อไปนะคะ

[Nathi]

ดันๆๆๆ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 36

หลังอาหารค่ำผ่านไปท่ามกลางเรื่องเล่าและเสียงหัวเราะของต้าซันเกี่ยวกับการเจรจาการค้า ที่ถูกแม่ทัพเชมัลขัดคอเป็นระยะ ว่าเงินที่นำติดตัวมาจากเมืองหลวงเพียงพอที่ทั้ง 3 คนจะใช้ชีวิตได้อย่างสบายในหมู่บ้านกลางหุบเขาแห่งนี้ ไม่มีความจำเป็นที่ต้าซันจะต้องรับผิดชอบทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตนเอง เหมือนที่ผ่านมา
แต่ต้าซันมองว่าการทำงาน และการดูแลน้องชายหาใช่งานหนักแต่อย่างใด

"มันสนุกมากเลยนะ จากไม้แกะสลักของอาเม่ย แล้วก็ผักผลไม้ ข้าค่อยๆ รวบรวมไปแลกกับอาหารและของใช้ แลกแล้วก็แลกจนกลายมาเป็นแพะ 1 ตัวได้เนี่ย แถมยังมีแป้ง มีน้ำตาล มีเกลือให้อาเม่ยทำอาหารให้พวกเรากิน" พี่ใหญ่ของบ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
สุดท้ายแม่ทัพต้องยอมแพ้ไปด้วยเสียงหัวเราะดังก้องบ้าน

ดึกแล้วต้าซันถึงได้กลับไปนอนที่บ้านพักหลังใหญ่เช่นเคย
เมื่อประตูบ้านปิดลง อาเม่ยก็กล่าวขึ้น
"พี่ใหญ่คงคิดปักหลักที่นี่อย่างถาวร"
แม่ทัพเชมัลถามขึ้น "น้องไม่ได้คิดเช่นนั้นหรือ"
"น้องย่อมคิดหวังที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไป แต่พวกเราทุกคนต่างก็รู้ดีว่า วันหนึ่งท่านพี่ต้องกลับไป"
"พี่ไม่กลับไปหากเจ้าไม่ไปด้วย"
อาเม่ยคร้านที่จะต่อคำกับอีกฝ่ายในเรื่องนี้
เพราะไม่ว่าจะยกเหตุผลใดๆ  สุดท้ายแม่ทัพเชมัลก็จะสรุปอยู่เช่นเดิม ว่าจะไม่ไปไหนหากมิได้ไปด้วยกัน
 
"พวกท่านอยู่ที่นี่ก็เพราะข้าดื้อรั้นที่จะอยู่ พี่ใหญ่เองอยู่ที่นี่เขาต้องทำเองทุกอย่าง ทั้งไม่ได้เล่นดนตรีเลย" อาเม่ยลังเลอยู่ชั่วครู่  "น้องยังสงสัยเรื่องพ่อค้าที่รับซื้อม้าแกะสลักตัวนั้น"
แม่ทัพเชมัลยกคิ้วสูง ทำเสียงในลำคอเป็นคำถาม เมื่อจู่ๆ อาเม่ยก็เปลี่ยนเรื่อง ซึ่งแม่ทัพเชมัลมองว่าเป็นเรื่องปกติของผู้ที่มีพลังเวทย์ลมเช่นอาเม่ย
"ม้านั่นมิใช่ของสวยงาม พ่อค้าที่รับแลกของคิดอย่างไรถึงได้รับแลก"
"เขาเป็นพ่อค้าอาจคิดถึงลูกค้าที่มีเงินเหลือใช้ และชอบของแปลก"
"หากเป็นเช่นนั้นก็ดี แต่หากมีใครที่ซื้อไปเพราะจำได้ว่านั่นคือของเฮยอั้น แล้วเขาสืบหามาจนถึงที่นี่ มันอาจนำความเดือดร้อนกลับมา"
"แต่พวกเราพร้อมที่จะรับมือ" แม่ทัพสรุปด้วยความมั่นใจ แต่อาเม่ยส่ายหน้า
"ท่านพี่กับน้องย่อมพร้อมที่จะรับมือ แต่หากเป็นพี่ใหญ่ นั่นอันตรายอย่างยิ่ง"

แม้โดยทั่วไปผู้ครองเวทย์จะไม่ทำร้ายผู้ไม่มีเวทย์ แต่นี่เป็นกรณียกเว้นหากผู้ลงมือคือผู้ที่มาจากเมืองเหนือ
อาเม่ยจึงกังวลว่าต้าซันจะไม่มีความปลอดภัย

"อยากให้พี่ไปติดตามหาพ่อค้าคนนั้นไหม"
อาเม่ยกล่าวช้าๆ "แล้วแต่ท่านพี่จะเห็นสมควรเถิด ที่น้องเป็นกังวลอาจเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก็เป็นได้" เรื่องที่เกิดขึ้นย่อมหมายถึงการที่หมู่บ้านถูกเผา และการเห็นพ่อต้องตายต่อหน้าตนเอง "หากท่านพี่มั่นใจว่า พากเราสามารถป้องกันพี่ใหญ่ได้ น้องก็คิดว่า ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปหาพ่อค้าคนนั้นหรอก"
แม่ทัพเชมัลมองยิ้มๆ อาเม่ยจึงหันหลังให้และทำงานบ้านต่อไป จากนั้นก็บอกให้อีกฝ่ายเข้านอนก่อน
"แล้วน้องจะทำอะไร"
"แกะไม้ ต้องควบคุมความคิดสับสนวุ่นวาย ที่มันไม่เป็นผลดี" คนตัวเล็กดูกลุ้มใจ "คิดเรื่องอันใดก็ไม่รู้ คิดๆ อยู่แล้วก็คิดข้ามไปอีกเรื่อง กลายเป็นจะคิดจะทำอันใดก็ไม่จบเรื่องสักอย่าง" 

ท่อนแขนใหญ่โอบกอดจากด้านหลัง แนบคางสากที่ข้างศีรษะ
"ความคิดเป็นห่วงพี่ใหญ่เป็นเรื่องที่ดี หาใช่ความสับสนวุ่นวาย น้องพยายามควบคุมตนเอง จนเข้าใกล้ผู้ปราศจากความสุขเข้าไปทุกที"
"มันยาก" อาเม่ยกล่าวเพียงสั้นๆ "ท่านพี่มีพลังและเวทย์หลากหลาย ท่านทำให้พลังเหล่านั้นสมดุลได้อย่างไร"

เพราะอาเม่ยมีพลังลมโดดเด่น แต่กลับไปเน้นการฝึกเวทย์ไฟ ขณะที่บรรดาอาจารย์แต่ละคนต่างก็เป็นผู้ที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงอย่างยิ่ง
.....กล่าวอีกอย่างก็คือ อาเม่ยมีพลังลมโดดเด่น แต่ผู้เฒ่าลมหาได้ตั้งใจสั่งสอน กลับให้เป็นหน้าที่ของผู้เฒ่าไฟที่มีเจตนาแอบแฝงที่สั่งสอนศิษย์ผู้นี้อย่างเต็มที่ ผู้เฒ่าดินและน้ำที่สมควรสั่งสอนการควบคุมตนก็หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับผู้เฒ่าไฟ
สุดท้ายอาเม่ยจึงเป็นดั่งไฟป่า...


"พี่จะอธิบายช้าๆ นะ หากมีอันใดที่พี่เรียงลำดับผิดไป น้องต้องทักท้วงนะ"
คนในอ้อมแขนพยักหน้า

"เจตนาของผู้เฒ่าดินที่ให้น้องแกะไม้ ไม่ใช่การควบคุม หากแต่คือการละทิ้งความคิดไหลเรื่อยนั้นไปชั่วคราวและให้คิดถึงการทำงานที่อยู่ข้างหน้า"
"แต่ว่า..."
"หากนี่คือคำกล่าวของผู้ทรงพลังเวทย์ท่านอื่น อาจหมายถึงการควบคุม แต่ถ้านั่นออกมาจากปากของพระปัยกาแล้วละก็ นั่นย่อมแตกต่างออกไปอย่างแน่นอน"
"นั่นสินะ" อาเม่ยยอมรับ "ท่านผู้เฒ่าไม่เคยสอนอันใดอย่างตรงไปตรงมาสักครั้งเดียว"

ผู้เฒ่าดินมักสอนเพียง 1 ใน 10 ส่วนที่เหลือให้คิดเอาเอง
หากเป็นพระราชาฟารัคหรือแม่ทัพเชมัลก็คงศึกษาต่อด้วยตนเองได้ แต่เมื่อเป็นอาเม่ยที่เป็นสายลมที่ช่างสับสนเรื่องที่จะศึกษาเองจึงเป็นเรื่องยากกว่าปกติ

"เพราะท่านไม่ชอบการวางตนเป็นอาจารย์ ไม่ชอบพิธีการ ยิ่งน้องปฏิบัติต่อท่านเป็นอาจารย์ ท่านก็ยิ่งจะปฏิบัติต่อน้องในทางอื่น"
"เรื่องนั้นน้องก็รู้อยู่ แต่จะอย่างไรท่านก็เป็นอาจารย์ผู้เฒ่า จะให้พูดกับท่าน เหมือนที่ท่านพี่พูดกับท่าน แค่คิดก็ยังไม่กล้า..." คำกล่าวตอนท้ายแผ่วเบา แสดงให้เห็นชัดเจนว่าอาเม่ยให้ความเคารพผู้เฒ่าเป็นอย่างยิ่ง

แม่ทัพเชมัลคล้อยตาม "ที่ท่านไม่ได้รักษาน้องตั้งแต่แรก จึงมิใช่การปฏิเสธ หากแต่เป็นเพราะท่านไม่สามารถทำให้พลังของน้องสมดุล แต่มันต้องเกิดจากตัวของน้องเอง"
"พี่ใหญ่โมโหท่านผู้เฒ่าอยู่หลายวัน" อาเม่ยหัวเราะเบาๆ "น้องรู้ว่าท่านอาจมีเหตุผล แต่พี่ใหญ่ก็เห็นว่า ผู้ทรงพลังเวทย์นั้นเข้าใจยาก"
มือใหญ่ลูบต้นแขนบางเบาๆ "ก็เข้าใจยากจริง แต่ถ้าเราคิดถึงการที่ท่านอยู่มานับร้อยปี โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าท่านคือใครก็น่าจะพอนำไปทำความเข้าใจวิธีคิดของท่านได้นะ" คนตัวใหญ่อธิบายต่อ "เวลานี้พลังไฟและลมของน้องโดดเด่นจนล้ำหน้าไปไกลมาก ขณะที่ดินและน้ำถดถอยลงไปเรื่อยๆ ตามที่พี่คุยกับท่านปู่ทวดเล็กเมื่อคืน ท่านบอกว่า พลังดินกับน้ำของน้องลดลง ซึ่งท่านเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ลำพังท่านเองสามารถช่วยเหลือเรื่องเวทย์ดินได้ แต่นั่นอาจทำให้พลังน้ำหายไปในที่สุด"
อาเม่ยคิดตาม
"สิ่งที่เราสมควรทำก็คือการฝึกเวทย์เพื่อให้พลังเวทย์ดินและน้ำเพิ่มกำลังขึ้น ไม่ใช่การควบคุมลมและไฟแบบที่น้องกำลังทำอยู่"
"แต่ท่านพี่และท่านผู้เฒ่ากล่าวเองว่าพลังดินกับน้ำของน้องมันช่าง....." อาเม่ยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย แล้วเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันที "ที่แท้ท่านผู้เฒ่าดินรอให้ท่านมา ท่านผู้เฒ่ารู้ว่าสุดท้ายท่านจะมาใช่หรือไม่"
อาเม่ยหันมามองดวงตาสีเข้ม
"แต่ท่านพี่ก็ยังไม่ได้สอน เรื่องความสมดุลนั่น"
"ข้อนั้น...." แม่ทัพเชมัลยอมรับ "ที่ผ่านมาทุกคนมักบอกให้พี่สอนน้อง แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน พี่กลับไม่คิดที่จะตั้งใจสอนเลยสักครั้ง"
อาเม่ยมองคนที่กำลังกล่าวคำ 
"เพราะพี่เห็นแก่ตัว อยากให้น้องพึ่งพิงแต่พี่เท่านั้น ไม่ใช่พระราชา ไม่ใช่อาจารย์ผู้เฒ่าของน้อง ที่น้องมักจะกล่าวถึงด้วยความชื่นชมตลอดเวลา แม้ว่าทั้งพระราชา ไปจนถึงรอมและฮูดา จะบอกให้พี่ฝึกเจ้า พี่ก็กลับคิดไปว่า ความไม่สมดุลนี้จะทำให้น้องต้องพึ่งพาพี่ตลอดไป....จนกระทั่งมันกลับมาทำร้ายเจ้า...ขอโทษนะเสี่ยวเม่ย"

...นับครั้งไม่ถ้วนที่แม่ทัพเชมัลกล่าวคำขอโทษ แม้บางครั้งทำให้สงสัยว่าขอโทษด้วยเหตุใด แต่คำขอโทษในครั้งนี้ชัดเจนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา....

"อยากโกรธเหมือนกันนะ แต่ก็โกรธไม่ลง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม" อาเม่ยกล่าวยิ้มๆ "เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านพี่มักบอกน้องว่าอย่าโทษตนเอง ท่านพี่ก็ไม่ควรกล่าวโทษตนเองเช่นกัน เพราะน้องเองเวลาที่ถูกบอกให้ไปเรียนรู้กับท่านพี่ ก็กลับไม่เคยท้วงถามว่า ท่านพี่กำลังสอนอันใดกัน" อาเม่ยยิ้มทั้งน้ำตาคลอ "เวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน มันยากมากที่จะสอนและเรียนเวทย์"
แม่ทัพเชมัลยอมรับ "ยากมาก"
"ต่อให้ท่านบังคับสอน น้องก็คงไม่ได้ตั้งใจเรียน และก็มีแต่คำถามนั่นนี่ตลอดเวลา"
แม่ทัพเชมัลหัวเราะเบาๆ "แล้วพอรู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นพวกเรากำลังโต้เถียงกันด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนเวทย์ใดๆ"
อาเม่ยหันมากอดไหล่หนาของอีกคนไว้
"รบกวนท่านพี่ช่วยสอนเวทย์ดินและน้ำแบบไม่ต้องเร่งรีบ เพื่อให้น้องต้องพึ่งพิงท่านพี่ไปอีกนานๆ ได้ไหม"
แขนใหญ่กระชับกอดไว้แน่น
"เสี่ยวเม่ยของพี่"


หลายวันถัดมา ขณะที่แม่ทัพเชมัลกับต้าซันออกไปข้างนอก เหลือเพียงอาเม่ยอยู่ที่บ้านตามลำพัง ความสั่นไหวของแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าบ่งบอกว่า มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาที่หมู่บ้าน
คน 3 และ ม้าอีก 3 
เป็นดั่งที่แม่ทัพเชมัลบอก ไม่จำต้องควบคุมพลังลมและไฟ แต่ต้องฝึกเวทย์ดินและน้ำเพิ่มขึ้นเพื่อให้พลังที่มีอยู่มีความสมดุลมากขึ้น จิตใจก็สงบลงได้เอง
อาเม่ยเพียงเก็บอุปกรณ์แกะสลักลงกล่องไม้ ล้างหน้า และจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินออกมาหยุดรออยู่ที่ด้านหน้าโรงม้า ที่ยามนี้ยังมีแพะที่ต้าซันผูกไว้ด้วย
แพะตัวนี้เชื่องมาก หากต้าซันอยู่บ้าน มันจะเดินตามต้าซันไปทุกที่  แต่ยามนี้อาเม่ยอยู่บ้านเพียงลำพัง ต้าซันจึงผูกมันไว้ ใกล้กับม้าของแม่ทัพเชมัล

ฝีเท้าม้าเข้ามาใกล้ คนที่อยู่บนหลังม้าเหวี่ยงตัวลงมา อาเม่ยคุกเข่าถวายความเคารพ
"ลุกขึ้นเถิด" พระราชาแตะที่ไหล่อาเม่ยให้ลุกขึ้น แต่เมื่ออาเม่ยลุกขึ้น พระราชาก็พยักพระพักตร์ด้วยความพึงพอใจ "เชมัลรักษาเจ้าแล้ว"

อาเม่ยกล่าวอย่างสุภาพ  "ท่านพี่สอนเวทย์ดินและน้ำเพื่อสร้างสมดุลกับไฟและลม"
พระราชาขมวดขนง แล้วหันไปหาหัวหน้าราชองค์รักษ์บาดา และ ลาทีฟที่ติดตามมา "มีวิธีรักษาแบบนี้ด้วยหรือ"
แต่ราชองครักษ์ทั้ง 2 คนกลับมีสีหน้านิ่งเฉยไม่รับมุกของพระราชาอารมณ์ดี ทำให้พระองค์เก้อไปเล็กน้อย
"2 คนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะคิดว่าข้ายังไม่ควรจะมาที่นี่ในเวลานี้" รอยแย้มสรวลยังระบายอยู่เต็มพระพักตร์ "ขออภัยที่มารบกวน"
"มิเป็นไรมิได้" อาเม่ยรีบบอก "เพียงแต่ท่านพี่กับพี่ใหญ่ไม่อยู่ ต้องรบกวนพระองค์ และ ท่านราชองครักษ์เข้าไปรอที่ด้านใน"
"แล้วพวกเขาไปไหนกัน" พระราชาถามขึ้นขณะที่ก้าวพระบาทตามมา แล้วหยุดยืนอยู่กลางหมู่บ้าน ทอดพระเนตรไปรอบๆ แล้วหันไปหาราชองครักษ์ลาทีฟ
รอยแย้มสรวลหายไปจากพระพักตร์
"เจ้าไม่ได้บอกข้าเรื่องนี้!"
อาเม่ยรู้สึกถึงพลังความร้อนและแรงกดดันรุนแรงจากพระราชาฟารัค
ราชองครักษ์ลาทีฟคุกเข่าลงในทันที
ส่วนราชองครักษ์บาดามีดวงตาที่แข็งกร้าวขึ้น
ขณะที่อาเม่ยมีใบหน้าซีดเผือด รู้สึกว่าโลหิตในกายกำลังเหือดหาย กระทั่งพระราชาหันกลับมาแล้วโบกพระหัตถ์ อาเม่ยเซไปวูบแล้วกลับมามีอาการปกติ
ราชองครักษ์บาดารีบเข้ามาดูอาการ ขณะที่ราชองครักษ์ลาทีฟรีบกล่าวคำ "ข้าพระองค์สะเพร่า ไม่ได้สำรวจให้ละเอียด ต้องขออภัย"
พระราชาเพียงส่งเสียงในลำคอ แสดงให้เห็นว่าไม่ยกโทษให้ และราชองครักษ์เตรียมตัวรับโทษในทันทีที่กลับถึงเมืองหลวง
แต่น้ำเสียงตรัสกับอาเม่ยกลับอ่อนโยนยิ่ง "ดีขึ้นหรือยัง แล้วอีกนานไหม กว่าที่เชมัลจะกลับมา"
"สักครู่ก็คงกลับมา ท่านพี่บอกว่าจะกลับมากินมื้อเที่ยงที่บ้าน"
"เช่นนั้นพวกเราก็เข้าไปในบ้าน"

มีเพียงพระราชากับอาเม่ยที่เข้ามาในบ้าน ส่วนหัวหน้าราชองค์รักษ์บาดา กับราชองครักษ์ลาทีฟกลับเดินสำรวจไปรอบหมู่บ้าน
ยังได้ยินเสียงบ่นของหัวหน้าราชองครักษ์บาดาอยู่แว่วๆ ที่อีกคนทำหน้าที่ไม่รอบคอบ แต่อาเม่ยไม่ได้ยินคำตอบของฝ่ายราชองครักษ์ลาทีฟ
อาเม่ยหันมามองเชิงถามพระราชาฟารัค
แต่แรกนั้นพระราชาตั้งพระทัยว่าจะรอถามจากแม่ทัพเชมัลก่อน แต่เพราะความเมตตาที่มีให้กับอาเม่ยมาตั้งแต่แรกทำให้เปลี่ยนพระทัย
"ยังมีเวทย์ไฟที่เป็นเวทย์ดำค้างอยู่ในหมู่บ้านนี้"
อาเม่ยหน้าตาตื่น หันไปมองที่กล่องเครื่องมือแกะสลักไม้
"กล่องนั่นมีอันใดอยู่"
อาเม่ยจึงเล่าเรื่องการแกะไม้ให้ฟัง
"ไม่ใช่หรอก ของที่เจ้าแกะสลักไม่ได้มีเวทย์อันใดเจือปนอยู่ ความชั่วร้ายที่ข้าสัมผัสได้มันเจือจางอยู่ในอากาศ เรื่องนี้เชมัลน่าจะรู้"
บทสนทนายังไม่มีความคืบหน้า แม่ทัพเชมัลก็กลับมาพร้อมกับต้าซัน

"ขออภัยที่มาในเวลานี้" พระราชาตรัสขึ้นก่อนที่ทั้ง 2 คนจะถวายความเคารพ "มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ที่ทำให้ข้าต้องมาหาพวกเจ้า"
"อันที่จริงพวกเราก็มีเรื่องที่จะทำให้พระองค์ประหลาดพระทัยเช่นกัน" แม่ทัพเชมัลกล่าวขึ้นบ้าง
แต่พระราชารับสั่งให้แม่ทัพเชมัลเล่าเรื่องก่อน
"ผู้เฒ่าดิน อาจารย์ของเสี่ยวเม่ยคือพระปัยกามูซัค"
พระราชาถึงกับต้องตั้งสติอยู่ชั่วครู่
"ข้าไม่ควรแปลกใจสินะ เพราะนั่นคือผู้เฒ่าดิน และพระปัยกาผู้ทรงรักอิสระยิ่งกว่าสิ่งใด" สุดท้ายพระราชาก็ต้องส่ายพระพักตร์ "เจ้าทำให้ข้ากำลังจะลืมไปว่ามาที่นี่ทำไม"
พระราชาฟารัคชี้ไปที่ส่วนในของหมู่บ้าน
"เอาเรื่องในหมู่บ้านนี้ก่อน เวทย์ดำที่มันเจือจางอยู่ที่นี่ เจ้าเจตนาทิ้งมันไว้อย่างนั้นเพราะเหตุใด"
แม่ทัพเชมัลพยักหน้ายอมรับว่าเจตนา แต่ยังไม่ทันจะกล่าวตอบ พระราชาก็รับสั่งต่อ "เพราะกลัวว่าจะมีผลต่อเม่ยหรือไง"
แม่ทัพเชมัลพยักหน้ายอมรับอีกครั้ง
"เฮ่ย...." พระราชาโบกพระหัตถ์ "ออกไปจัดการให้มันหมดๆ ไปข้าไม่ชอบให้มีของแบบนั้นอยู่ในบ้านของข้า"
"แต่น้อง..." แม่ทัพเชมัลหันมาหาอาเม่ยที่ยังคงมีสีหน้าไม่รู้เรื่องอันใด
"ที่นี่มีข้า มีเจ้า แล้วยังพระปัยกาอีก จะไปกลัวอันใด ไปเร็วๆ" พระราชาโบกมือไล่น้องชาย แล้วหันมาหาอาเม่ย "เมื่อครู่เจ้ากำลังจะเตรียมอาหารใช่หรือไม่"
น้ำเสียงที่กล่าวกับอาเม่ยช่างเต็มไปด้วยความเมตตา จนแม่ทัพเชมัลที่กำลังจะออกไปข้างนอกต้องหันมามอง

อาเม่ยหัวเราะเบาๆ ส่วนพระราชายิ้มกว้าง "น้องชายขี้อิจฉาของข้า"
แม่ทัพเชมัลแสร้งทำตาขวาง ชี้บอกต้าซัน ว่าห้ามอยู่ห่างจากอาเม่ยโดดเด็ดขาด
ต้าซันได้แต่บ่นพึมไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น
"จริงอย่างที่เขาว่าจริง ทุกคนล้วนมีเด็กน้อยซ่อนอยู่ในตัว"
อาเม่ยยังคงยิ้มค้างเมื่อหันมากล่าวกับพี่ชาย
"มาช่วยกันทำมื้อเที่ยง"
ต้าซันพับแขนเสื้อ หันไปหยิบก้อนแป้งที่หมักเตรียมไว้มาทำเส้นก๋วยเตี๋ยว ตั้งใจไว้ว่า เมื่ออยู่กันตามลำพังจะต้องถามให้ได้ว่าที่หมู่บ้านนี่มีอะไร เกิดอะไรขึ้น อาเม่ยดูท่าจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นคงต้องไปถามจากแม่ทัพเชมัล
....โอย ข้านี่ช่างมีคำถามมากมาย....
"พวกเราเตรียมของไว้น้อยเกินไป" อาเม่ยกล่าวขึ้นเมื่อมองก้อนแป้งที่เตรียมไว้
พระราชารับสั่งกับต้าซัน ก่อนที่อาเม่ยจะหันไปหยิบผักออกมาเพิ่มเติม "เจ้าออกไปเอาของที่หลังม้าของบาดา มีของแห้งอยู่"

แต่ยังไม่ทันที่ต้าซันจะก้าวขาออกไปเอาของ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแหลมเล็กดังขึ้น
อาเม่ยยกสองมือปิดหู ยอบตัวซุกหน้าผากลงกับเข่าของตนเอง ต้าซันรีบวิ่งกลับมากอดน้องชายไว้แน่น
สรรพเสียงที่ได้ยินช่างน่าหวาดกลัว แต่พระราชากำลังทอดพระเนตรสองพี่น้องด้วยรอยยิ้มชื่นชม กระทั่งเสียงเงียบลงแล้วอาเม่ยเงยหน้าขึ้น แต่ต้าซันยังกอดน้องไว้แน่น
"มาที่นี่สิ"
อาเม่ยลุกเดินมาหาพระราชา
พระเนตรสีเข้มมองลึกเข้าไปในจิตใจของอาเม่ยแล้วรับสั่งถาม
"เมื่อครู่ไม่ได้เจ็บปวดอันใดใช่หรือไม่"
อาเม่ยส่ายหน้าบอกว่าไม่ได้เจ็บปวด เพียงรู้สึกว่าเสียงนั้นดังมาก จนรู้สึกตกใจ ต้าซันเองก็ตกใจเช่นกัน แต่เมื่อเห็นว่าอาเม่ยกำลังหวาดกลัว ก็กลับลืมความรู้สึกของตนเอง
"หัวใจข้าพระองค์แทบกระโดดออกมาอยู่ข้างนอก" ต้าซันทำหน้าตาตื่น
"ไม่เป็นไรแล้ว ออกไปเอาของเถิด" พระราชามีรับสั่ง
เมื่อต้าซันออกไป แม่ทัพเชมัล ราชองครักษ์บาดา และลาทีฟก็กลับเข้ามา แล้วไปล้างหน้า ล้างมือ จากนั้นจึงกลับมาร่วมโต๊ะสนทนากับพระราชาฟารัค

ระหว่างเตรียมอาหาร ต้าซันจึงมีโอกาสถวายรายงานเกี่ยวกับผู้ครองเวทย์ที่ถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ โดยพระราชาทรงซักถามเป็นระยะ ต้าซันก็ถวายรายงานอย่างครบถ้วน พร้อมด้วยการตั้งข้อสังเกตหลายเรื่องจากมุมมองของคนที่ไม่มีความสามารถเชิงเวทย์ใดๆ

อาหารมื้อนี้เสร็จแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะหยิบตะเกียบหยิบช้อนส้อม พระราชาและแม่ทัพเชมัลก็เดินออกไปรออยู่หน้าบ้าน ครานี้ผู้ที่มาถึงคือผู้เฒ่าดิน

"ขอโทษที ข้าชราเกินไปแล้ว ใช้เวลานานเกินไปนับจากได้ยินเสียงความผิดปกติ จนมาถึงที่นี่ ช่างใช้เวลานานเหลือเกิน"
ผู้เฒ่าดินรีบออกตัวทั้งที่ยังไม่มีผู้ใดกล่าวโทษสักคำ จากนั้นถึงได้หันมารับการถวายคำนับจากราชองครักษ์ทั้ง 2 คน
"ไม่ต้องคำนับแล้ว ที่นี่ข้าเป็นเพียงปู่ทวดเล็ก"
จากนั้นก็หันมาถามพระราชา
"พวกเรายังต้องรอใครอีกไหม"
"แม่ทัพนาซิมขอรับปู่ทวดเล็ก" พระราชารับสั่ง "คาดว่าอีกสักครู่คงมาถึง"

ต้าซันกระตุกชายเสื้อของน้องชายเบาๆ เพราะไม่เข้าใจการกระทำและบทสนทนาเหล่านี้ ที่คล้ายเป็นคำตอบที่ปราศจากคำถาม
"ท่านผู้เฒ่า รู้ว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้นที่นี่ ผ่านแรงสั่นสะเทือนของดินจึงเร่งเดินทางมา"
"อ้อ......" ต้าซันลากเสียงยาว แล้วจัดอาหารมาเพิ่ม "ท่านผู้เฒ่ารับอาหารก่อนเถิด"

"พระองค์จะบอกสาเหตุที่เสด็จมาถึงที่นี่ได้หรือยัง" แม่ทัพเชมัลกล่าวขึ้น
"ยัง" พระราชารับสั่งตอบในทันที "เรื่องนั้นไว้รอคุยกับนาซิมพร้อมๆ กันแต่ยังมีอีกเรื่องข้าอยากถามพวกท่านทั้ง 2 คนก่อน"

อาเม่ยที่กำลังทำอาหารเพิ่ม ยังรู้สึกถึงพลังบางอย่างจากพระราชาฟารัค
....ไม่สิ นี่ไม่ได้เรียกว่าพลัง แต่คืออำนาจที่ผู้เฒ่าดินบอกไว้ก่อนหน้านี้
อำนาจที่หาได้ยากยิ่งสำหรับผู้ที่เป็นผู้นำ....

"โดยมารยาทข้าสมควรถามเรื่องที่ท่านปู่ทวดเล็กแฝงตัวอยู่ที่นี่เป็นลำดับแรก แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ข้าอยากรู้ว่าใครใช้เวทย์ดำที่หมู่บ้านนี้"

ในการลำดับการทรงงานของพระราชาฟารัค จะเริ่มจากสถานการณ์ปัจจุบัน เรื่องของผู้ที่ได้รับผลกระทบก่อน และวางเจตนาของพระองค์ไว้ท้ายสุดเสมอ

ผู้เฒ่าดินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับหมู่บ้านที่ทำให้ทุกคนในที่นี้ได้รับทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมกัน ต้าซันโอบไหล่น้องชายไว้แน่นดั่งให้กำลังใจ
จากนั้นพระราชาจึงสรุป "เหตุใดท่านจึงผนึกเวทย์ดำไว้ ไม่คิดทำลายมันไปเสียเล่าขอรับ"
"พลังข้าเพียงลำพัง ไม่เพียงพอที่จะจัดการมันได้น่ะสิ" ผู้เฒ่ากล่าวแล้วถอนหายใจ "พลังของข้าไม่สมดุล แต่เจ้านี่ทำได้"
พระราชาจึงหันไปหา -เจ้านี่- ที่กำลังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ "เหตุใดไม่ทำลายมันตั้งแต่แรกที่มาถึง"
"ข้า...เพียงอยากจัดการทีละเรื่อง"
"เชมัล" พระราชาเน้นเสียง "มีเวทย์ดำอยู่กลางหมู่บ้าน ที่มีทั้งเม่ยทั้งต้าซัน เจ้ายังใจเย็นอยู่ได้อย่างไร"
"ก็...." แม่ทัพเชมัล "ข้ามิได้ใจเย็น แต่เพราะ....."
พระราชาฟารัค หันไปสบเนตรกับพระปัยกาที่ก็ส่ายหน้าไม่เข้าใจเช่นกัน 
"เชมัล ถ้าเจ้ายังไม่พูดข้าจะลงโทษเจ้าแน่"
แม่ทัพเชมัล เกาหน้าผากตนเอง "พวกเรารู้ว่าน้องถูกเวทย์ดำ" ทุกคนต่างสะดุดหูที่แม่ทัพเชมัลเรียกอาเม่ยว่าน้อง หากสรรพนามที่เปลี่ยนไปนี้ สามารถเข้าใจได้ "แม้ข้าจะรักษาเม่ยได้ แต่เพราะต้าซันและเม่ย ตรงมาที่หมู่บ้านนี้ทันทีที่เกิดเรื่อง พวกเขาก็ดำเนินชีวิตได้เป็นปกติดี ข้าจึงไม่แน่ใจว่า หากข้ากำจัดมันแล้วจะมีผลต่อทั้งคู่หรือไม่ มันอาจเป็นเหมือนตอนที่ข้ากำจัดเฮยอั้นก็ได้"


(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

พระราชาลูบคาง ยอมรับว่าความกังวลนี้มีเหตุผล เพราะเมื่อพระองค์มาถึงและบอกให้ออกไปจัดการ แม่ทัพเชมัลก็มิได้เกี่ยงในเรื่องนี้ นั่นเพราะในยามที่ตนเองออกไปอยู่ข้างหน้า ก็ยังมีพระราชาที่คุ้มครองอาเม่ยอยู่

"แล้วทำไมถึงได้บอกกับข้ายากนัก กว่าจะกล่าวออกมาได้แต่ละคำ"
"ก็....." แม่ทัพเชมัลเหลือบตามองอาเม่ย "ข้าเป็นหัวหน้าครอบครัวนะ ให้มากล่าวถึงความกังวลต่อหน้าน้องแบบนี้มันออกจะเกินไปหน่อย"

พระราชาทำเสียงขลุกขลักในลำคอแล้วกลายเป็นเสียงหัวเราะก้องที่ประสานกับผู้เฒ่าดิน
ส่วนอาเม่ยเพียงเดินมายืนข้างๆ แล้วก้มลงหอมแก้มแม่ทัพเชมัล
"ขอบคุณมาก"
ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่แม่ทัพเชมัลหน้าแดงก่ำ
คนที่หน้าด้านหน้าทน เกินกว่าจะเปรียบเทียบกับสิ่งใด กำลังทั้งเขินอาย ภูมิใจ และดีใจอย่างหาที่สุดมิได้

..รับรองว่า เรื่องนี้ทุกคนในเมืองวันไปจนถึงเมืองบาสก์จะต้องล่วงรู้!....


หลังมื้ออาหารผ่านไป แม่ทัพเชมัลก็ชวนทุกคนย้ายที่ออกมานั่งคุยกันที่โรงม้าด้านนอก เพื่อให้อาเม่ยได้พักผ่อนในช่วงบ่าย
"น้องยังไม่ค่อยแข็งแรง ช่วงบ่ายต้องพักผ่อน พวกท่านนึกจะมาก็มา ช่างไม่เกรงใจกันบ้างเลย" แม่ทัพเชมัลทำบ่น แต่กลับหันไปยิ้มกว้างกับอาเม่ย
"เฮ่ย..." ผู้เฒ่าดินทำเสียงถอนหายใจล้อเลียน "เม่ยอ่อนแอก็เพราะโดนคนอื่นทำร้าย แต่เจ้ามันอ่อนแอเพราะทำตัวเองแท้ๆ"

แต่ช่วงบ่ายทั้งหมดก็พากันไปดื่มน้ำชา และสนทนาเรื่องราวในอดีตกันอยู่ที่โรงม้า
เรื่องราวนับร้อยปีที่มีผลผูกพันมาถึงปัจจุบันและจะต่อเนื่องไปจนถึงอนาคต

"คนแก่ 4 คนต่างคนต่างมีที่มาแตกต่างกัน แต่ที่มาฝังรากลึกอยู่ที่นี่ก็เพราะรู้ดีว่าเมื่ออยู่ด้วยแล้ว จะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมีความสมดุล ผิดที่พวกเราอยู่มานานเกินไป ความเชื่อมั่นในพลังและเวทย์ของตนเอง ความคิดอยากลองดีแบบเด็กๆ มันก็ล้ำหน้าจิตสำนึกผิดชอบชั่วดี ข้าเองก็ชอบศึกษาไปเรื่อย คิดเห็นแก่ตัวว่า ไม่ไปยุ่งด้วยจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน สุดท้ายจึงสำนึกได้ว่า รู้แต่ไม่ลงมือทำ ก็สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงให้เกิดขึ้นเช่นกัน" ดวงตาสีเข้มมองไปทั่วหมู่บ้านร้าง "ผู้คนนับร้อย สัตว์เลี้ยง บ้านเรือนตกอยู่ในกองไฟ เสียงร้องขอความช่วยเหลือในคืนวันนั้น อย่าว่าแต่มันจะหลอกหลอนเจ้าตัวเล็กนั่นไปจนวันตายเลย แม้แต่ข้าเองก็ย่ำแย่มิใช่น้อย"
"ยกโทษให้อาเม่ยเถิดนะ" ผู้เฒ่าดินหันมาหาพระราชาฟารัค "เด็กนั่นถูกทำร้ายมากเกินไปแล้ว"

พระราชาฟารัคพยักหน้ายอมรับ และหันมารับสั่งกับแม่ทัพเชมัลตามตรง
"พอเจ้าไม่อยู่ ข้าต้องสลับคนวุ่นวายไปหมด หลักๆ ก็ต้องให้มีอาไปดูที่ค่ายทหารในเมืองหลวง แต่เพราะอาเม่ยป่วย ข้าก็ต้องใช้ลาทีฟเป็นหลักเวลาที่จะมาที่นี่" พระราชาจิบน้ำชาในถ้วย "น่าปวดหัว"
"ถ้าข้าพระองค์กลับไป ก็คือน้องต้องไปด้วย"
"ข้ารู้ๆ" พระราชารับสั่งก่อนที่พระอนุชาจะกล่าวจบ "ยิ่งนับวันยิ่งกลัวเมีย"
"ว่าแต่น้องแล้วเจ้าล่ะ จัดการกับเมียอย่างไร"
พระราชาถอนพระทัยยาว "นั่นก็ยุ่งยากไม่ต่างกัน แม้ความผิดที่รู้เห็นกับเสนาบดีหลี่พระสัสสุระจะชัดเจน นางสนับสนุนให้พระสัสสุระขึ้นเป็นพระราชา หวังเปลี่ยนราชวงศ์ เป็นความผิดรุนแรงถึงขั้นประหาร แต่ข้าไม่อยากให้พระโอรสต้องเสียใจและสับสน ที่พ่อสั่งฆ่าแม่ ได้แต่ย้ำเตือนให้นางอย่าสร้างวุ่นวายขึ้นมา"
ความผิดของนางเริ่มจากความหึงหวง ที่ถูกเติมด้วยเชื้อไฟแห่งอำนาจยิ่งใหญ่
"ตั้งแต่แรกมา นางเชื่อมาตลอดว่า พวกเราสมรสกันก็เพราะข้าต้องพึ่งพิงอำนาจของเสนาบดีหลี่"
ผู้เฒ่าดินกระแทกเสียงในลำคอ
"ไม่ต้องมีไส้ศึกคนนั้น เจ้าก็ดูแลเมืองนี้ได้"
"แต่นางเชื่อเช่นนี้ แม้แต่การที่ข้าไม่สั่งประหาร นางก็กลับเห็นว่าข้าต้องการทรมานนาง"
พระราชาหันไปหาพระอนุชาที่เข้าใจความรู้สึกนี้เป็นอย่างดี "นี่ยังเป็นเรื่องที่ข้าอยากคุยกับเจ้าและนาซิมพร้อมๆกัน"
 
"ฟังดูเหมือนเวลานี้ เจ้ากำลังทำเพื่อลูกมากกว่าเมีย" ผู้เฒ่าดินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา "หากไม่สบายใจ ก็รับเมียใหม่อีกสักคน"
"นั่นมิใช่วิธีแก้ปัญหา แต่มันคือการเพิ่มปัญหาต่างหาก" พระราชารับสั่งตอบในทันที "ประวัติศาสตร์ก็มีอยู่ ว่ามันช่างวุ่นวายจนบั่นทอนกำลังในการทำงาน"
"แต่ปู่มองเห็น สายลมอยู่ใกล้เจ้านะ"
"สายลมหรือขอรับ" พระราชาหันไปมองแม่ทัพเชมัล "ถ้าสายลมน่าจะเป็นอาเม่ย เช่นนั้นก็ควรเป็นเชมัลมิใช่ข้า" 
"เม่ยเป็นลูกไฟ ที่มีแต่เชมัลจะควบคุมได้ แต่ที่ข้ารู้สึกเป็นสายลมอีกแบบหนึ่งที่มีความแหลมคมอยู่ด้วย"

แม่ทัพเชมัลนึกรู้ว่า ผู้เฒ่าดินหมายถึงผู้ใด

"พลังและเวทย์ที่เกื้อหนุนเจ้าอยู่ในเวลานี้ค่อนไปทางความแข็งแกร่ง แทบไม่มีความอ่อนโยนอยู่เลย หากมีพลังนี้เข้ามาก็จะดีขึ้น"
พระราชาเพียงส่ายพระพักตร์ "ที่แข็งแกร่งขึ้นนั่นก็เพราะพลังของข้าที่ชี้นำพวกเขาไปทางนั้น สายลมที่ท่านว่าหากมาอยู่กับข้า อีกไม่นานก็จะกลายเป็นพายุไปอีกคนหนึ่ง"
ครู่ใหญ่แม่ทัพนาซิมก็มาถึงพร้อมกับราชองครักษ์มีอา
"ไหนพระองค์ตรัสว่า ให้มีอาดูแลค่ายทหาร" แม่ทัพเชมัลท้วง พลางคิดว่า แล้วเวลานี้ผู้ใดเฝ้าเมืองหลวง และค่ายทหาร
"ก็ที่บอกว่าต้องโยกย้ายคนไง ลาทีฟต้องมารักษาเม่ย บาดาต้องอยู่กับข้า แล้วจะให้ใครไปตามนาซิม มองซ้ายมองขวา ก็มีอานี่แหละ อาจจะดุและโหดมากไปหน่อย แต่ถ้ามีเรื่องฉุกเฉิน ก็ยังพอให้มีอาดูหน้าด่านแทนนาซิมได้"

แม่ทัพนาซิมถวายเคารพพระราชาแล้วยืนตัวตรงรอรับพระบรมราชโองการ แต่พระราชารับสั่งให้นั่งลงร่วมการสนทนา จากนั้นจึงแนะนำผู้เฒ่าดินในฐานะพระปัยกามูซัค
"พระองค์จะเสด็จมาก็ต่อเมื่อผลัดแผ่นดิน จากนั้นจะหายสาบสูญไป" แม่ทัพนาซิมกล่าวอึ้งๆ "แต่ที่แท้พระองค์อยู่ใกล้ข้าเพียงเดินทางไม่ถึงหนึ่งวัน"

"ดังนั้นตอนนี้ข้าคือปู่ทวดเล็ก อย่าเอาข้าไปผูกไว้กับตำแหน่งใหญ่โตเช่นนั้นเลย เพราะดินก็คือดิน ให้ข้าได้เกื้อหนุนเจ้า ในฐานะดินที่อยู่ในชีวิตประจำวันของเจ้า ตั้งแต่เกิดจนตาย ดีกว่าเอาข้าไปเคลือบสี ใส่ตู้รอวันแตกร้าวโดยเปล่าประโยชน์"


......

 
ที่แม่ทัพเชมัลกล่าวว่า อาเม่ยจะพักผ่อนในช่วงบ่ายนั้น แท้จริงก็เป็นเพียงการแกะไม้ หรือการทำงานเล็กๆ น้อยๆ อยู่ในบ้านพัก ขณะที่ต้าซันพอช่วยงานเก็บล้างเสร็จก็บอกว่า จะไปหาเนื้อสัตว์ และเตรียมผักผลไม้มาเพิ่มสำหรับการทำมื้อเย็น
"ปกติอยู่กัน 3 คน มีข้าว และกับสัก 2 อย่างก็อยู่กันได้ แต่พอเป็นพระราชาเสด็จมาเองเช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าเรายังขาดอะไรไปมากมาย"
นั่นเพราะต้าซันทำงานในวังหลวงมานาน จึงรู้ดีว่า การถวายงานต่างๆ ล้วนต้องสมบูรณ์แบบ
"ข้าออกไปช่วยนะ"
"ไม่ๆ ข้าทำเองได้ เจ้าเตรียมของที่นี่แล้วกัน" พี่ชายรีบบอก "เกิดกำลังหาปลา ดักไก่ป่ากันอยู่แล้วเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร"
อาเม่ยอยากกล่าวว่า สามารถจัดการเรื่องเหล่านั้นได้ง่ายดายกว่าต้าซันลงมือเองไม่รู้กี่เท่า แต่ก็เห็นว่า นั่นคือความภูมิใจของต้าซัน
กำลังสนทนากันอยู่ ได้ยินเสียงม้าเข้ามาใกล้ ต้าซันมองผ่านหน้าต่างบ้านออกมาแล้วยืนมอง
อาเม่ยที่กำลังคิดว่า จะทำงานแกะไม้ หรือจะเริ่มหมักเนื้อสัตว์สำหรับทำอาหารเย็นก่อนดี มองเห็นความผิดปกติของพี่ชาย จึงก้าวมายืนข้างๆ เพื่อมองตาม
แรงสั่นสะเทือนของแผ่นดินที่ผ่านใต้ฝ่าเท้าบ่งบอกว่ามีคนเดินทางมา
แต่การมีผู้เดินทางมาไม่ได้ทำให้ประหลาดใจ เพราะได้ยินพระราชารับสั่งไว้ก่อนหน้านี้ว่า รอแม่ทัพนาซิมอีกคน หากท่าทีของพี่ชายต่างหากที่ทำให้อาเม่ยประหลาดใจ
"พี่ใหญ่"
"เขามาด้วย" ต้าซันพึมพำ
อาเม่ยหันมามองหน้าพี่ชาย "เขา...ราชองครักษ์มีอาน่ะหรือ"
ต้าซันพยักหน้ายอมรับ แต่ยังไม่ละสายตาจากคนที่ลงจากหลังม้าแล้ว จูงม้าตามแม่ทัพนาซิมเข้าไปที่โรงม้าด้านหน้า
"พี่ใหญ่ ท่านราชองครักษ์เขา...."
"เขาสมรสแล้ว ข้ารู้ดี..."

อาเม่ยเข้าใจแล้ว....

...จบตอนที่ 36...



อีก 6 ตอนก็จะจบแล้วนะเออ ไม่กล้าคุยในนี้ก็ไปคุยในเฟสก็ได้นะ
.น้ำชา.

[DeShiWa]

คนแรกเลย

[river]

อืมม์ ต้าซันชอบมีอาหรือนี่

[twinmonkey0311]

ราชองค์รักษ์มีอากับต้าซันเค้ามีอะไรกันรึเปล่า? 

[Nathi]

ตอนนี้ย๊าวยาว ชอบอ่ะ ต่อจากนี้ก็สู้กันแล้วสินะ เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนค่อยๆคลายออกมา หลังจากนี้ก็มาลุ้นกันต่อว่าสงครามระหว่างสองเมืองจะลงเอยยังไง ผู้เฒ่าดินจะจัดการผู้เฒ่าไฟได้มั้ย

สายลมที่ผู้เฒ่ารู้สึกถึงคือเก้าใช่มั้ย จะได้คู่พระราชามั้ย หรือจะต้องไร้คู่ตลอดไปมาลุ้นกันต่อเถอะ ส่วนต้าซัน อยากให้สมหวังแต่ทำไงดีท่านมีอาแต่งงานแล้ว ต้าซันของเราจะสมหวังด้วยมั้ยนะ

[B52]

แปะไว้ก่อน มีหลายเรื่องเหลือเกินที่จะต้องทำความเข้าใจ

[noteno]

 

ค้างอ่ะ!!
 ต้าซัน...ไม่สนเเม่หญิงหรือเนี่ยะ

[DeShiWa]

อะไรๆต้าซันแอบหลงรักมีอาหรอกรึ

แล้วเมื่อไรอาเหม่ยจะหายดี

ตอนแรกคิดว่าอาเหม่ยเป็นตัวแปรสำคัญ

ในการที่มีพลังมากกว่าคนอื่นซะอีก

อ่านถึงตอนนี้คงไม่ใช่

[fangkao]

สายลม คือใคร ต้าซัน ไม่น่าจะมีเวทย์นะ ถ้าคำว่า สายลม คือความ รักอิสระ เย็น ต้าซันก็เหมาะกับคำนี้นะ แต่มองไม่ออกว่าเข้ากันได้ ถ้าหมายถึงมีอา ก็ไม่แน่ อาจจะมีเหตุให้ต้องเลิกกับภรรยา (อันนี้เชียร์สุดฤทธิ์ 555) ต้าซันก็ต้องอกหัก โอ๊ยยยยยย ทางไหนก็ต้องมีคนเสียสละ 1 คน

[natalee22]

ตอนนี้ยาวสะใจมากกกกกกกกกกกกก
พี่เชก็น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ โดยเฉพาะตอนเขิน อิอิ
ไหงท่านปู่ชงพระราชากับเก้าล่ะ แถมมีเรื่องต้าซันกับมีอาเข้ามาอีก อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆจัง

[mild-dy]

 

[mystery Y]

มากันเต็มไปหมด ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก!

[Peung002]

เหมือนตาฝาดที่เห็นพี่เชเขินอายและกลัวเมีย 555555
เดาว่าสายลมของฟารัคคือเก้า
แต่ที่งงกว่า คือ ความรักของต้าซัน โผล่มาได้ไงเนี่ย 

[dekying kukkig]

น้ำตารื้นกับตอนที่ต้าซันวิ่งมากอดน้อง นี่ซินะที่ว่าสายสัมพันธ์ของสายเลือดมันเข้มข้น
แต่เชื่อนะว่าท่านพระราชาฟารัคก็ย่อมมองเห็นจุดนี้เหมือนกัน และเชื่อว่าสายสัมพันธ์แบบนี้ตัดไม่ขาดแน่นอน
เห็นได้จากที่ทำกับของชายทั้งสองคือท่านเชมัลและท่านนาซิมก็ไม่เคยใช้อำนาจอันเกินควรมีทั้งพระเดชและพระคุณ
(หรือนี่คุณสมบัติของอำนาจแห่งผู้ปกครอง) ถึงจะดูว่าชอบจัดการเรื่องของคนอื่นแต่จิตใจของท่านพระราชาองค์นี้ช่างยุติธรรมและไม่กดขี่ข่มเหงคนอื่นนะ 
ท่านรอมชอมกับทุกคนที่อยู่รอบกายเพียงแต่เอาความขี้แกล้งมาบังหน้า
เหมือนกับประโยคของต้าซันที่บอกว่าทุกคนล้วนมีความเป็นเด็กอยู่ในตัว (ชอบนิสัยนี้เป็นการส่วนตัว  )

ส่วนท่านเชมัลเจ้าขา จนถึงตอนนี้นอกจากขี้อิจฉานี่ มีคำอีกคำที่อยากยกให้นะเจ้าคะ ขี้หึงเจ้าค่ะ
ยินดีกับสมาคมพ่อบ้านใจกล้าที่มีสมาชิกเพิ่มเติม 

ลุ้นตอนต่อไปต้าซันกับอาเก้า   

[nin@]

ตอนนี้อ่านจุใจมากค่ะ  ชอบๆ..ขอบคุณพี่ไจฟ์ น้องน้ำชา นะคะ สำหรับตอนยาวๆ   

เนื้อเรื่องช่วงนี้น่าติดตามมากๆ หลายๆอย่างเริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดี เหมือนจะมีคู่ใหม่ ต้าซัน-มีอา เข้ามาให้ได้ลุ้นเพิ่ม 555+ แต่ยังมีประเด็นที่รู้สึกเป็นห่วงอาเม่ยก็คือ ตัวอาเม่ยเองยังมีความผิดติดตัวอยู่หลายเรื่อง ถ้าจะกลับไปครองคู่แม่ทัพเชมัล จะตกเป็นที่ครหา แล้วจะแก้เรื่องนี้ได้อย่างไร ยังคิดแทนพระราชาไม่ออก 

[nekko]

ต้าซันพี่ชายที่น่ารักมากๆๆ

 

[why yyy]

ขอบคุณ