"All of Me"
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: "All of Me"  (อ่าน 278251 ครั้ง)

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1200 เมื่อ30-12-2015 10:55:40 »

เท่มากๆๆๆๆๆๆๆเลยท่านแม่ทัพ

ออฟไลน์ must

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-0
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1201 เมื่อ30-12-2015 11:39:01 »

โอ๊ยยยยยยย ใจหายใจคว่ำหมด เล่นอะไรกันเนี่ย แม่ทัพเจ้าเล่ห์แต่เท่มากกกกกกกกก
ลุ้นตลอดกลัวเก้าจะโดนทำร้ายอีก เชมัลกับฮูดาสมแล้วที่เป็นเพื่อนรักกัน มองตาก็รู้ใจ
ชอบใจแผนการของแม่ทัพเชมัลมา เป็นอะไรที่คาดไม่ถึง แต่กลับง่ายเพียงพลิกฝ่ามือ

ดูท่าเรื่องต่างๆ น่าจะคลี่คลายลงแล้ว แต่เราไม่สามารถเดาคนเขียนเรื่องออกจริงๆ
ต่อไปก็ทำได้แค่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยตอนหน้าว่าเรื่องราวจะดำเนินไปในทิศทางใด

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1202 เมื่อ30-12-2015 15:41:35 »

เมืองเหนือพังยับ คนก็ยับ (ยิ้มอ่อน^^)

ออฟไลน์ piggyfree

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1203 เมื่อ30-12-2015 15:46:28 »

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

สนุกมากกกก  แต่เหนื่อยแทนอาเก้าจริงๆๆ
ขอให้อาเก้ามีบทบาทเดินยิ้มหวาน เก็บดอกไม้ มีความสุขมั่งเหอะ
คนอ่านไป ลุ้นไป 555

ออฟไลน์ phrase

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1204 เมื่อ30-12-2015 17:25:09 »

สงสารองครักษ์เก้า โดนใช้เป็นตัวล่ออาเม่ยซะเหนื่อยแฮ่กเลย555 อยากให้เก้าได้สมหวังสักที

ออฟไลน์ valenna yy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1205 เมื่อ30-12-2015 18:20:42 »

จะพิมม้ายยยยยยยยย  จะได้รีบเกบตัง อยากนอนกอด

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1206 เมื่อ30-12-2015 19:03:25 »

ตอนนี้เป็นตอนที่สนุกสนานมาก  ฮูดากับอาเก้าวิ่งลืมตายกันเลยทีเดียว อ่านไปก็ลุ้นไปว่าสองคนนี้จะวิ่งหนีอาเม่ยทันมั้ย :laugh:
พระราชาฟารัคกับแม่ทัพเชมัลสมกับเป็นพี่น้องกัน ฉลาด เก่งและรู้จักใช้คน o13 รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:

ออฟไลน์ must

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-0
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1207 เมื่อ30-12-2015 20:24:59 »


.
.
.
.

แล้วก็รู้สึกประทับใจและชอบใจในบุคลิกของเก้าตั้งแต่แรก
เพราะอ่านแล้วดันมีจินตนาการล้ำเลิศไปถึง เลโกลัสในเรื่องลอร์ดออฟเดอะริงส์



คิดเหมือนกันเลยค่ะ เก้าในจินตนาการของเราคือคนนี้เลย

http://f.ptcdn.info/465/013/000/1387340578-Legolas02-o.jpg

จริงค่ะ พออ่านเจอว่าเก้าเก่งธนูบวกบุคลิกนิ่ง เงียบ นี่คิดไปถึงเลโกลัสเลยค่ะ เพียงแต่ความแมนและความจีนไม่ได้เท่านั้นเอง ฮ่าๆ

อิมเมจหน้าอาเก้าเราเป็นแบบนี้ค่ะ



ออฟไลน์ nekko

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +422/-4
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1208 เมื่อ30-12-2015 20:31:34 »

พี่เชร้ายกาจมากๆๆ  o13    อาเม่ยคงหายสนิทแล้วคราวนี้

หลังจากเป็นเหยื่อล่อเก้าคงได้พบเรื่องดีๆบ้างจากนี้ :กอด1:


 :กอด1: :L2: :pig4:

ออฟไลน์ arjinn

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1369
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +180/-1
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1209 เมื่อ30-12-2015 20:32:43 »

รักเรื่องนี้ สนุกมากๆ ค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
« ตอบ #1209 เมื่อ: 30-12-2015 20:32:43 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1210 เมื่อ30-12-2015 20:47:12 »

เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมมากๆ

ต่อจากนี้ไป อาเหม่ยจะหายดีหรือไม่

ในเมื่อผู้เฒ่าไฟตายไปแล้ว

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1211 เมื่อ30-12-2015 23:15:06 »

คนรู้ก็อยากเป็นตัวล่อ
คนไม่รู้ก็คงนึกว่า "ทำไมถึงต้องเป็นเรา"

ออฟไลน์ natsikijang

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 540
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-4
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1212 เมื่อ01-01-2016 01:05:44 »

สุนต์สันต์วันปีใหม่นะคะ ฉากสู้กันมันมากค่ะ  อาเม่ยน่าสงสาร โดนควบคุมอีกแล้ว แต่พี่เชมัลก็พระเอ๊กพระเอกฆ่าตัวโกงตายแล้วเข้ามาหาอาเม่ยท่ามกลางดอกไม้  หวานท่ามกลางมรสุมรบ

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1213 เมื่อ01-01-2016 20:42:31 »

สิ่งที่รั้งทุกอย่างไว้คือความไม่มั่นใจและลังเล ต่อเมื่อได้ทำให้ตนเองมั่นใจแล้ว จึงสามารถเดินหน้าต่อไปได้ และทำให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น

ไม่ได้ตามอ่านเสียนาน ทิ้งไปช่วงหนึ่งเพราะยุ่ง แต่ตอนนี้กลับมาอ่านแล้วค่ะ ชอบมากๆ ตอนนี้ถือว่าจัดการตัวเป้งของเมืองเหนือไป ผู้เฒ่าไฟก็ถูกกำจัด รัชทายาทเจิ้นเทียนก็ตายไปแล้ว รอดูต่อว่ายังมีใครที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังหรือไม่ อีกสามตอนที่เหลือนั้นน่าจะเป็นสำหรับการคลี่คลายปัญหาหัวใจของอีกหลายคู่ เชมัล-อาเม่ย, พระราชาฟารัค-อาเก้า, ราชองครักษ์มีอา-ต้าซัน...

แหม ชอบจริงๆ เลยค่ะคู่ของฟารัคกับอาเก้า ดิฉันคิดไว้นานแล้วว่าต้องคู่กัน จริงๆ แล้วอาเก้านี่เหมาะเป็นเคะราชินีมากๆ นะคะ โฮะๆๆ

รออ่านตอนต่อไป และขอบคุณคุณไจฟ์กับน้องทีมากๆ เลยค่ะ  :mew1:

ปล. ขอเพิ่มอีกนิด อ่านตอนก่อนหน้า เห็นออกมาหน่อยเดียวแต่ชอบมากๆ คว้าเอาใจดิฉันไปเลยก็คือ ท่านหญิงซามินา (อาจต้องเปลี่ยชื่อเป็นท่านหญิงจำไม เพราะถามเยอะเหลือเกิน ฮ่าๆ นึกถึงหลานสาวที่บ้านเลยค่ะ) ส่วนที่เห็นมีแววก๊าวใจอีกคู่แต่ยังเด็กคือ องค์ชายรัชทายาทฮัมซา กับองค์ชายน้อยดาริม ดิฉันอาจจะคิดมากไป แต่เหมือนมีซัมธิงอยู่นะคะ ถ้าสามารถเขียนเป็นเรื่องต่อของรุ่นลูกได้จะดีมากเลยค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-01-2016 20:47:59 โดย Wordslinger »

ออฟไลน์ dekying kukkig

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-1
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1214 เมื่อ03-01-2016 09:06:46 »

ความสามารถของท่านเชนี่เหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ลำบากแน่ท่าจะเป็นศัตรูกับคนผู้นี้

ต่อไปคือการกลับไปเริ่มต้นกันใหม่ ทั้งเมืองเหนือที่ต้องฟื้นฟูเมืองใหม่รวมถึงความสัมพันธ์ของแต่ละคู่

อ่านมาเจอประโยคสุดท้ายของเนื้อเรื่องที่บอกว่าใกล้จะจบ (แอบเสียดายในใจ)

 :กอด1: และขอบคุณน้ำชากับป๋าไจฟ์ มากค่ะ


ออฟไลน์ kokoro

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +138/-2
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1215 เมื่อ04-01-2016 21:17:56 »

พี่เชมัลของน้องท่านพี่ช่างเก่งกล้าและเท่เกินใคร
ยิ่งตอนท่านกล่าวประโยคจบชีวิตผู้เฒ่าไฟ น้องแทบละลายเลยค่ะ

ปล.เก้าตอนนี้น่ารักดีจัง มีมุมสดใสๆจนรู้สึกว่าก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ในตัวบ้าง

ออฟไลน์ Nathi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
Re: "All of Me" ตอนที่40 หน้า40(30ธันวา58)
«ตอบ #1216 เมื่อ05-01-2016 19:18:41 »

มารอพี่เชขา :mew1:

ออฟไลน์ MyTeaMeJive

  • MyTeaMeJive
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1894
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3313/-9
"All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1217 เมื่อ05-01-2016 20:26:10 »

ตอนที่ 41

ท้องฟ้าสว่างแล้ว มองเห็นความเสียหายที่เกิดขึ้นในเขตพระราชวังอย่างชัดเจน
เพลิงยังคงลุกไหม้หอสูง และหอพระคลังหลวง ส่วนตึกหลังใหญ่อีกหลายหลังหากไม่ถูกทำลายจนพังราบ ก็กลายเป็นเถ้าถ่านด้วยเปลวไฟ
มองออกไปที่ด้านนอกรั้วพระราชวัง มองเห็นสภาพบ้านเรือนทรุดโทรม
เวลาประมาณ 5 ปีที่เวทย์ดำแผ่อำนาจปกคลุมเมืองเหนือ สามารถกัดกินทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

เหล่าราชองครักษ์และองครักษ์จากเมืองวันปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขัน ในการแยกชาววังของเมืองเหนือ ที่ไม่ได้ถูกเวทย์ดำให้กลับไปเก็บกวาดที่พักซึ่งรอดพ้นจากการถูกทำลาย
ส่วนผู้ที่ถูกเวทย์ดำ ยังมีอาการอ่อนเพลีย ถูกพาไปนอนพักอยู่ในศาลาหลายหลัง 

อาเม่ยเป็นเพียงคนเดียวที่หลังจากนอนพักเต็มที่ ก็ออกมาช่วยหัวหน้าองครักษ์รอมสำรวจพื้นที่รอบนอกของพระราชวัง และไปแจ้งข่าวต่อเจ้ากรมเมือง เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
บรรยากาศในเมืองหลังการทราบข่าวเรื่องการทำลายเวทย์ดำ จึงเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย หลังจากที่ทุกคนต้องใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัวมานานนับปี

แต่บรรยากาศของความผ่อนคลายนั้น ยังเว้นไว้ที่หนึ่ง คือพระตำหนักของรัชทายาทเจิ้นเทียนเป็นหนึ่งในพระตำหนักที่ถูกทำลายจนราบ ราชองครักษ์มีอามีสีหน้าตึงเครียดกว่าเดิมขณะที่สำรวจความเสียหาย และค้นหาความลับที่รัชทายาทซุกซ่อนไว้
อีกที่หนึ่งคือ ที่พระตำหนักหลังใหญ่ของพระราชาเมืองเหนือได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อย ยังพอให้พระราชาเมืองเหนือ ผู้เฒ่าดิน และแม่ทัพเชมัลนั่งสนทนากันที่ห้องทรงงานในพระตำหนักได้
ประตูหน้าต่างพระตำหนักเปิดกว้าง พระราชาเมืองเหนือทอดพระเนตรมองซากอาคาร ที่กลายเป็นกองหินกองปูนแล้วทรงเหน็ดเหนื่อยจนแทบไม่อยากคิดอยากกล่าวอันใดอีก
ด้วยความแค้นสะสมมาตั้งแต่อดีต ทำให้ที่ผ่านมาพระราชาเมืองเหนือแทบไม่ได้ยกย่องบรรพบุุรุษมากนัก แม้ในครั้งนี้ที่นิ่งเงียบก้มพระพักตร์ต่อหน้าผู้เฒ่าดิน ผู้เป็นพระปัยกา นั่นก็เพราะการที่ผู้เฒ่าดินคือผู้ครองเวทย์แข็งแกร่ง หาใช่เพราะการที่เป็นพระปัยกาแต่อย่างใด
ความพ่ายแพ้อย่างราบคาบเช่นนี้ ทำให้ต้องเก็บปากคำเพื่อรักษาอำนาจไว้

"เมื่อเจิ้นเทียนชักนำเวทย์ดำเข้าสู่เมือง เจ้าไม่มีสติฉุกคิดแม้สักครั้งเลยหรือว่า เภทภัยร้ายจะเกิดขึ้นตามมา" ผู้เฒ่าดินเอ่ยขึ้น แล้วถอนหายใจยาวเมื่อพระราชาเมืองเหนือนิ่งเงียบ "เมื่อจัดการกันในแบบเครือญาติไม่ได้ เราก็จัดการปัญหานี้โดยยึดกฎระเบียบที่มีมาแล้วกัน"

ผู้เฒ่าดินเองก็ทราบดีว่าพระราชาพระองค์นี้ทรงคิดอันใดอยู่ จึงทำหน้าที่เป็นเพียงคนกลางขณะที่แม่ทัพเชมัลกล่าวสรุปให้พระราชาเมืองเหนือยึดตามหลักการเดิมในเรื่องการลำเลียงสินค้า และใช้ท่าเรือของเมืองวัน ส่วนเรื่องการชดใช้ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการทำร้ายคนนั้น แม่ทัพเชมัลเพียงปัดให้เป็นความผิดของรัชทายาทเจิ้นเทียน ผู้เฒ่าไฟ และ เฮยอั้น ที่ล้วนเป็นผู้ซึ่งหาชีวิตไม่แล้ว
"เจ้าให้อภัยเช่นนั้นหรือ" พระราชารับสั่งถาม แม่ทัพเชมัลเพียงยิ้มมุมปาก ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ

ยามบ่ายคล้อยที่ทุกคนกลับมารวมกลุ่มรับประทานอาหารร่วมกัน หัวหน้าองครักษ์รอมจึงชักชวนทุกคนพูดคุย หลังการเกริ่นนำยืดยาวเพื่อให้ต้นห้องเก้าเชื่อว่า อาเม่ยไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้าย แต่อาเม่ยกลับตอบสั้นๆ ว่า
"ข้ารู้ตัวว่า ข้าลงมือ"
ทุกคนเงียบกริบหันไปมองหน้ากัน อาเม่ยก็ย้ำอีกครั้ง
"ตอนที่อยู่ที่หน้าเรือนจำเวทย์ แล้วซัดออกไปครั้งแรกข้าคิดว่าไม่รู้ตัว แต่เมื่อมาทบทวนอีกครั้ง ข้ามั่นใจว่ารู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป รวมถึงเมื่อเช้ามืดนี้ด้วย"
มีเพียงองครักษ์ฮูดา ที่หัวเราะร่วนอยู่คนเดียว "ข้าเกลียดเจ้าคนนี้ไม่ลงก็เพราะแบบนี้แหละ"
ต้นห้องเก้าก้มหน้า เหลือบตามององครักษ์ฮูดา "ข้าไม่ได้ทำอันใด ทำไมถึงถูกเกลียดขนาดนี้"
"ตั้งแต่แรกมา เจ้าก็เพียงแค่ยืนก้มหน้า ประหยัดถ้อยคำ ทุกคนโดยเฉพาะแม่ทัพก็เมตตาเจ้า ข้ารับใช้แม่ทัพเชมัลมานาน เขาไม่สนใจข้าเลยสักนิด อาเม่ยเองก็ถูกแม่ทัพทิ้งมาหนหนึ่ง จนต้องมีเรื่องร้ายถึงได้กลับมาเมืองหลวงเพื่อทวงสัญญา ถ้าไม่โกรธเจ้าแล้วจะโกรธใคร"
ต้นห้องเก้าหันมาหาอาเม่ยเพราะไม่รู้เรื่องราวในส่วนนี้ ทำให้องครักษ์ฮูดารู้สึกขัดใจ ที่ต้องเล่าเรื่องราวให้ทุกคนฟังอีกครั้ง
เรื่องราวมีรายละเอียดจนแม้แต่อาเม่ยเองก็ยังประหลาดใจที่องครักษ์ฮูดารู้เรื่องมากมาย 

"เจตนาแรกของข้า คือต้องการฆ่าอาเม่ย" อาเม่ยถึงกับชี้ที่จมูกตนเอง องครักษ์ฮูดาพยักหน้าเล่าเรื่องราวต่อ "ข้ากล่าวสาบานไว้แล้วว่า ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้หากเจ้ากล้าลงมือต่อแม่ทัพ แต่การจะจัดการเจ้า ข้าก็ต้องรู้เรื่องราวของเจ้าก่อน ทำให้ต้องไปสืบเสาะ แต่สุดท้ายเมื่อรวบรวมเรื่องราวเข้าด้วยกัน ข้ากลับรู้สึกว่าหากข้าเป็นเม่ย ข้าก็จะโกรธแม่ทัพที่ไม่รักษาสัญญา แถมเมื่อตามมาจนเจอ ก็กลับพบว่าเขาดีกับเก้ามากกว่าเจ้าเสียอีก"

"แต่ตอนนั้นข้าจำเรื่องตนเองยังไม่ได้นะ" อาเม่ยเถียง "แล้วเรื่องลำดับเวลามันก็ไม่ใช่ด้วย ทั้งข้าเองจนถึงตอนนี้บางคราข้าก็ยังงงตนเองอยู่เหมือนกัน ว่าคิดอันใดไม่รู้วุ่นวาย แต่เมื่อท่านถามว่า ข้ารู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป ข้าก็ตอบว่าข้ารู้ตัว"
"เบื้องต้นเราต้องเข้าใจก่อน ว่าตอนที่เจ้าจำไม่ได้ เจ้ากลับให้ความสนใจอยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแม่ทัพกับเก้ามากใช่ไหม อยากรู้มากจนผิดปกติ" องครักษ์ฮูดา ดูมีความสุขอย่างยิ่ง "คนอื่นมองว่า เป็นความอยากรู้แบบคนที่มาใหม่ แต่หากมาคิดย้อนไป ข้าว่ามันคือคำถามที่ซ่อนอยู่ภายใต้จิตสำนึก คือสิ่งที่เจ้าสงสัยว่า เพราะคนนี้ใช่ไหม เขาถึงไม่รักษาสัญญา...ต่อมา เจ้าทำร้ายเก้าในทันทีที่จำทุกเรื่องได้ มันชัดเจนว่า เจ้ากล่าวโทษเขา"
"แต่ข้า ไม่รู้...."
ต้นห้องเก้ากล่าวยังไม่จบคำ องครักษ์ฮูดาก็หันไปทำน้ำเสียงเหน็บแนม "ทางที่ดีอย่ากล่าวอะไรออกมา เพราะอาเม่ยเป็นทั้งลมและไฟ อารมณ์ของเขามาก่อนเหตุผล นั่งก้มหน้าอย่างที่เจ้าถนัดน่ะดีแล้ว" หยุดจิบน้ำชาเล็กน้อยจึงกล่าวต่อ "แม่ทัพรู้และเข้าใจทุกสิ่ง เขาจึงไม่เคยกล่าวโทษเลยสักครั้ง และที่ไม่เคยอธิบายอันใด นั่นเพราะเขาก็กล่าวโทษตนเองเช่นกัน"

หัวหน้าองครักษ์รอมกล่าวขึ้นบ้าง "เหตุผลใช้กับผู้มีพลังแห่งไฟไม่ได้ก็จริง แต่ก็ขอให้เข้าใจว่ารักแรก คือรักที่ไม่มีใครผ่านมันไปได้ แต่ในชีวิตของเราล้วนต้องพบเจอผู้คนมากมาย ยิ่งมีตำแหน่งใหญ่โตยิ่งมีเรื่องราวให้ต้องจัดการ และแม่ทัพไม่เคยลืมเจ้า" เมื่อองครักษ์พี่ใหญ่กล่าวมาถึงตอนนี้ อาเม่ยก็น้ำตาซึม พยักหน้าช้าๆ

การที่ผู้เฒ่าไฟ และเฮยอั้นทำร้ายอาเม่ย เพื่อให้มีผลไปถึงแม่ทัพเชมัลคือคำตอบของทุกสิ่ง
ความพอใจเด็กน้อยที่ถูกฝ่ายตรงข้ามนำไปล้อเลียน กลับทำให้ปฏิเสธความรู้สึกที่แท้จริง หากเมื่อได้พบกันอีกครั้ง ในเวลาที่อาเม่ยเป็นคนหนุ่มแล้ว จึงสามารถเปิดเผยความรู้สึกได้อย่างตรงไปตรงมา

"แม่ทัพดีกับข้ามากก็จริง แต่เขาไม่ได้รักข้าหรอก" ต้นห้องเก้ากล่าวขึ้น ขณะที่มองถ้วยชาในมือ "ความรู้สึกนี้ ข้าเชื่อว่าท่านพี่ฮูดาเข้าใจเป็นอย่างดี" ดวงตาเศร้ามองอาเม่ยเต็มตา "ยิ่งเมื่อเขาพบเจอเจ้าอีกครั้ง เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเจ้าอีกเลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขารักเจ้ามาก เจ้ารู้ดีที่สุดเช่นกัน"

"ตอนนั้นข้ายังเด็ก ต่างก็ไม่รู้จักชื่อของกันและกัน แต่...เขาบอกว่าจะกลับมา...."

องครักษ์แซนกล่าวขัดขึ้นเรียบๆ "บางอย่างเจ้าควรทำความเข้าใจกับแม่ทัพ เพราะที่นี่มีคนที่ประกาศด้วยความจริงใจว่ามีเจตนาร้ายต่อเจ้า"
องครักษ์ฮูดาหยิบก้อนดินใกล้มือขว้างใส่คนรูปร่างสูงใหญ่ ทำให้ทุกคนหัวเราะผ่อนคลายกว่าเดิม
"เรามักทำอะไรลงไปโดยไม่มีเหตุผล เวลาที่ต้องมาคิดหาเหตุผลรองรับในภายหลัง มันจึงมักสรุปด้วยคำว่า ไม่อยากเชื่อเลยว่าทำอะไรลงไป" องครักษ์ซันที่เป็นอีกคนที่ใช้ไฟ กล่าวขึ้น "ข้าเองใช้ไฟเป็นหลัก มุทะลุใจร้อน ใครห้ามก็ไม่ฟัง แต่เมื่อตั้งใจว่าจะเปลี่ยนตนเอง ใช้เวลาหยุดคิดก่อนพูด ก่อนลงมือ มันก็ไม่ได้ทำให้เราเปลี่ยนใจไม่ลงมือหรอกนะ แต่ทำให้เราสามารถจัดการเป้าหมายได้แม่นยำขึ้น" แขนใหญ่กอดไหล่อาเม่ยไว้ แล้วหัวเราะเสียงก้อง
อาเม่ย มองเหล่าองครักษ์ทุกคน แล้วกล่าวขึ้น "ขอโทษ ที่หลอกทุกคน"
"หลอกอันใด ใครถูกหลอก" องครักษ์ฮูดารีบแก้ไข "ที่นี่ไม่มีใครถูกหลอกทั้งนั้นแหละ เก่งกันทุกคน"
เสียงหัวเราะของกลุ่มองครักษ์ ช่างขัดแย้งอย่างสิ้นเชิงกับสภาพความเสียหายที่อยู่รายรอบ

อาเม่ยได้แต่เถียงอยู่ในใจ แต่ก็ยอมรับคำเตือนขององครักษ์แซนที่ว่า นี่ควรเป็นเรื่องที่ต้องพูดคุยกับแม่ทัพเชมัลโดยลำพัง

เจตนาของเมืองวันไม่ใช่การยึดครองเมืองเหนือ จึงไม่มีการควบคุมตัวพระราชา หรือผู้นำคนใด เป็นเพียงการพูดคุยที่ใช้เวลายาวนาน ค่ำลงทั้งหมดก็ออกไปพักที่บ้านร้างซึ่งตั้งอยู่นอกเขตพระราชวัง โดยแม่ทัพเชมัลยังคงกล่าวทิ้งท้ายให้ผู้ที่อยู่ในพระราชวังมีความหวาดกลัว
"ผู้ใช้เวทย์ดำผูกจิตตนเองไว้ในหอหลังเล็กของพระราชวัง ถึงจะตายไปแล้วก็ไม่น่าไว้ใจ ส่วนผู้ที่เคยถูกเวทย์ก็มิน่าไว้วางใจเช่นกัน ข้าขอออกไปนอนข้างนอกดีกว่า"

เมื่อแม่ทัพกลับมาถึงที่พัก อาเม่ยก็ทำข้าวต้มอุ่นๆ ให้แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม คิดว่ายามนี้สมควรพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นล่าสุดก่อน
"ท่านกับพระราชา ใครเจ้าเล่ห์มากกว่ากัน"
แม่ทัพเชมัลแทบสำลักข้าวต้ม "อันที่จริงไม่เคยมีใครบอกว่า พี่เจ้าเล่ห์มาก่อนเลยนะ"
"น้องก็คิดอย่างนั้นมาตลอดเหมือนกัน ดูผิวเผินแล้ว ท่านดูเป็นคนตรงไปตรงมา"
"ดูผิวเผินหรือ"
อาเม่ยพยักหน้า "ใช่ ดูผิวเผิน"
"ถ้าน้องหมายถึงเรื่องต้นห้อง นั่นเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็เป็นไปตามแผนการของพระราชาฟารัค พี่แค่ทำตามคำสั่ง"
"อ้อ.........." อาเม่ยแกล้งลากเสียงยาว
"เสี่ยวเม่ย ไม่เอาน่า พี่ก็แค่พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส"
"แต่มันไม่สนุกเลยนะ ที่ต้องถูกทุกคนชี้หน้าว่า น้องเป็นคนขี้หึงถึงขนาดที่พังพระราชวังได้น่ะ"
แม่ทัพเชมัลใช้นิ้วเคาะโต๊ะ "ความจริงก็คือ ต้องบอกว่า พวกเจ้าทั้ง 5 คนช่วยกันพังพระราชวังสินะ"
อาเม่ยลุกขึ้นยืนในทันที สีหน้าเรียบเฉยไม่สนุกกับคำกล่าวของแม่ทัพเชมัลเลยสักนิด
"เสี่ยวเม่ย" มือใหญ่รีบคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้
อาเม่ยถอนหายใจหนักๆ "ความหึงหวงที่นำไปสู่การทำลายเช่นนั้น มันไม่ใช่เรื่องดี มันไม่มีเหตุผล และไร้สาระมาก ที่สำคัญก็คือน้องเข้าใจดีว่า นี่ไม่ได้เกี่ยวกันอันใดกับ....." แม้แต่จะเอ่ยชื่อก็ยังทำให้อารมณ์ไม่ดี "คนที่น้องสมควรลงมืออย่างเด็ดขาดก็คือท่านต่างหาก คนที่ไปไหนมาไหนได้ทั่ว แต่แค่กลับไปพูดคุยกันสักคำยังทำไม่ได้" ดวงตาสีเขียวแปลกมองตรงไปข้างหน้า

"ตอนที่พบกับท่านพี่ครั้งแรก น้องไม่ได้ติดใจอันใด ทั้งเมื่อบรรดาผู้เฒ่ารู้เรื่องที่ท่านสู้กับผู้เฒ่าลม ทุกคนต่างก็เห็นพ้องกันว่า ท่านก็ไม่ได้ต่างจากผู้ร้อนวิชาคนอื่น ที่กล่าวคำท้าทายไว้เมื่อพ่ายแพ้ จึงลืมเรื่องของท่านไป จนถึงวันที่เดินทางมาเมืองหลวงกับพ่อเพื่อขายสินค้า แล้วพบท่านพี่กับพระราชา"
แม่ทัพเชมัลนึกออกในทันที อาเม่ยเคยเล่าเรื่องพบพระราชา แต่ไม่เคยคิดต่อไปว่า ถ้าพบพระราชาก็ย่อมต้องพบกับตนเองด้วย
"พอเห็นก็จำได้ ว่านี่คือคนที่ไปท้าทายกับผู้เฒ่า เป็นคนที่บอกว่า แล้วจะกลับมา แต่ที่เห็น ท่านกลับ...มีความสุขดีกับ........." การเล่าเรื่องต่อไปช่างยากเย็นนัก ทั้งยังรู้สึกถึงลูกไฟที่ก่อตัวขึ้นในอก "ผู้คนมากมายมีหญิงและชายห้อมล้อม ข้าก็สรุปได้ว่า คนขี้แพ้คนนั้น ยังเป็นเพียงพวกรักสนุก หลงใหลในงานรื่นเริง พูดจาเรื่อยเปื่อย"
"ตอนนั้นน้องถึงชอบพระราชามากกว่าพี่"
น่าแปลกที่คำกล่าวประชดนี้กลับทำให้ลูกไฟในอกสลายไปในทันที ทั้งทำให้มีรอยยิ้มที่มุมปาก
"หากท่านพี่เป็นน้อง ท่านพี่จะชอบใครมากกว่ากัน"

แม่ทัพเชมัลยกมือแสร้งยอมแพ้ ทั้งที่ใจยังไม่ยอมรับที่อาเม่ยพอใจพระราชามากกว่าตน อาเม่ยเองเมื่อมองตาอีกฝ่ายก็รู้ว่าคิดอันใดอยู่จึงกล่าวต่อ

"ความทรงจำที่มันสับสน และซ่อนอยู่ หลายครั้งน้องก็ไม่รู้ว่าที่จริงคิดอันใดอยู่กันแน่ จนถึงวันที่พี่ใหญ่พากลับไปหมู่บ้านเดิม แล้วค่อยคิดทบทวน จึงรู้ว่า ตั้งแต่ตอนที่ท่านเข้ามาทักที่หน้าค่ายทหาร น้องชอบท่านในตอนนั้นเอง"
เมื่อต้องเดินเข้ามาในเมืองใหญ่เพียงลำพัง การได้รับความเมตตาจากคนแปลกหน้า ที่ออมมือให้ต่อหน้าผู้คนมากมาย การพูดคุยที่เป็นกันเอง...ผู้ใดกันที่จะไม่รักคนเช่นนี้..
แม่ทัพเชมัลยิ้มกว้างจนอาเม่ยต้องตีที่แขนเบาๆ
"คนใจดี ไม่ถือตนว่าเป็นผู้มีอำนาจ และมีพลังเข้มแข็ง ท่านคือวีรบุรุษในแบบที่เป็นตัวของตัวเอง ใครๆ ก็รักท่านพี่ แต่ที่เห็นก็คือ ท่านดีกับ...คนนั้นมาก...ทั้งที่เขามีคนรักแล้ว น้องอยากให้ท่านพี่มองน้องบ้าง จิตใจวุ่นวายอยากรู้เรื่องของท่านพี่กับคนนั้น ถามคนไปทั่ว แม้ทุกคนจะกล่าวว่า ท่านพี่พอใจน้อง น้องก็กลับคิดว่าท่านเห็นน้องเป็นเพียงตัวสำรอง  แต่ถึงจะต่อให้เป็นตัวสำรองก็มิเป็นไร....ขอเพียงได้อยู่ข้างท่านก็พอ"

แม่ทัพเชมัลขยับตัวจะค้าน แต่อาเม่ยแตะแขนใหญ่ ขอกล่าวความในใจที่ค้างคา

"หลังพบเฮยอั้น แล้วตื่นขึ้นอีกครั้งที่เกาะห่างไกล น้องจำเรื่องราวได้บางส่วน เมื่อรวมกับที่ท่านพี่กล่าวว่า น้องถูกเฮยอั้นทำร้ายก็เพราะเขาพบน้องในความทรงจำของท่านพี่" ดวงตาสีแปลกก้มมองมือตนเอง "น้องกลับคิดว่า หากท่านพี่มีน้องมาตั้งแต่แรก แล้วเหตุใดจึงไม่กลับไปหา เหตุใดจึงเลือกชีวิตที่ไม่มีน้อง เหตุใดจึงมีคนอื่นในหัวใจ สรุปแล้ว ที่น้องถูกทำร้าย ที่พ่อต้องตาย ที่ทุกคนในหมู่บ้านต้องตาย หมู่บ้านของเราถูกทำลาย เพราะท่านเคยมีน้องอยู่ในหัวใจ แล้วท่านก็ไปดีกับผู้อื่น แล้วพอเขาจากไป ท่านก็มีน้องเป็นตัวรอง"
แม่ทัพเชมัลลุกขึ้นมากอดอีกคนไว้แน่น
"นั่นไม่จริงเลย"
"ตอนที่เห็นเขาที่เรือนจำเวทย์แล้วจำได้ ความคิดแรกก็คือ ท่านพี่รักเขามากกว่าน้อง"
"ไม่จริง" แม่ทัพแย้งในทันที ทั้งน้ำเสียงยังห้วนกว่าปกติ จนอาเม่ยต้องเงยหน้าขึ้นมอง
"ไร้เหตุผลมากใช่ไหม" ยิ่งกล่าวน้ำตาก็ยังคงไหลเรื่อย "ทำไมไม่ยอมรับสักที ว่าเขาเป็นอดีต น้อง...น่ารำคาญมากใช่ไหม ที่เอาเรื่องปัจจุบันไปตัดสินอดีต ทั้งที่ตอนนั้นน้องยังไม่ได้ชอบท่านเลยด้วยซ้ำ"
"พี่ไม่ได้หมายความเช่นนั้น พี่เพียงอยากบอกว่า พี่ให้ความเมตตา แต่ไม่ใช่รัก พี่ไม่ได้ใส่ใจในความรู้สึกของเขาแบบที่พี่รู้สึกต่อน้อง"
อาเม่ยพยักหน้า "เรื่องนี้ก็รู้นะ น้องสร้างปัญหามากมายขนาดนี้ ท่านยังลำเอียงเข้าข้างมาโดยตลอด"
"เรื่องนั้นไว้เราค่อยคิดแก้ไข"

"น้องรู้ว่าท่านพี่เสียใจ น้องก็เสียใจ แต่อยากเล่าให้ท่านพี่เข้าใจ ว่าน้องเกลียดคนนั้น เพราะคิดไปว่าเขาทำให้ท่านพี่ไม่กลับไปหาน้อง ต่อให้รู้ดีว่า เขาเองก็เพิ่งเข้ามาในกองทัพ ทั้งท่านเองก็ปล่อยเขาไปแล้ว ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นไม่มีอันใดเกี่ยวกับเขา แต่น้องก็ยังกล่าวโทษและเกลียดเขามาก น้องเป็นคนที่มีจิตใจคับแคบเช่นนี้ น้อง...ไม่..สมควร..."
แม่ทัพเชมัลลูบแผ่นหลังบางของคนที่กำลังร้องไห้
"ตอนที่อยู่ที่หมู่บ้าน น้องอยากเล่าความในใจให้ท่านฟังอยู่หลายครั้ง แต่ก็กลับกลัวว่าท่านจะเกลียดชังที่น้องช่างมีจิตใจคับแคบ ไร้เหตุผล ยิ่งท่านดียิ่งนัก รักน้องยิ่งนัก กลับทำให้น้องรู้สึกกลัว"
"เมื่อเรารักใครสักคน เหตุผลใดๆ ก็ไม่มีความหมาย"

แม่ทัพเชมัลนึกถึงรับสั่งของพระราชาฟารัค ที่ต้องการให้ตนกับอาเม่ยสร้างผลงานเพื่อนำไปต่อรองกับความผิดพลาดต่างๆ ที่เกิดขึ้น

"ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะพวกเราไม่ทำความเข้าใจกัน ต่างคนต่างกล่าวโทษตนเอง แต่หากการกล่าวถึงเรื่องในอดีตแล้วทำให้เป็นทุกข์ พวกเราก็อย่าเพิ่งกล่าวถึงมันเลย"
คนตัวเล็กสูดจมูกน้ำเสียงแง่งอน "ท่านพี่ต่างหาก ที่เป็นคนที่ชอบนำเรื่องในอดีตมาล้อเล่น เอามันมาใช้ประโยชน์ รื้อฟื้นเพื่อให้ความโกรธนั้นมันคงอยู่  ทั้งที่เราอยู่กับปัจจุบัน ที่วันนี้พวกเรารักกัน และอยู่ด้วยกัน มันยังดีไม่เพียงพอหรือไง ไม่สนุกเลยนะที่ต้องกลายเป็นลูกไฟ รู้ตัวว่าอะไรควรหรือไม่ควร แต่หยุดไม่ได้น่ะ" อาเม่ยก้มลงให้หน้าผากแตะที่ไหล่หนา "ขอร้อง....อย่าทำแบบนี้อีก.....คนนั้น...เขาไม่ได้ทำผิดอะไร เขาอยู่เฉยๆ แล้วท่านก็ไปดีกับเขาเอง ไปล้อเล่นกับชีวิตของเขา แล้วพอน้องโกรธเขา ก็กลับหยุดตัวเองไม่ได้ ท่านพี่ไม่เข้าใจหรอก ว่าน้องเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ขนาดไหน"
"ขอโทษ ตกลงพวกเราจะหยุดเรื่องนี้ไว้ที่นี่ตกลงไหม"
"มันขึ้นอยู่กับท่านพี่" อาเม่ยทำเสียงแข็ง ดวงตาสีแปลกที่จ้องมองมาก็ทำให้อีกคนต้องแสร้งยกมือยอมแพ้อีกครั้ง
"ตกลง ไม่ทำอีกแล้ว พี่กินข้าวได้แล้วใช่ไหม"
อาเม่ยพยักหน้า จะเดินไปเตรียมที่นอน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นองครักษ์ฮูดาที่เข้ามาแจ้งว่า ม้าเร็วจากพระราชาฟารัคล่วงหน้ามาถึงแล้ว และ พรุ่งนี้มหาเสนาบดีในฐานะผู้แทนพระองค์จะเดินทางมาถึง จากนั้นจึงกลับออกไปพักที่บ้านหลังใกล้เคียง
อาเม่ยหันมาถามด้วยนึกขึ้นได้
"ผู้เฒ่าดินพักที่ไหน"
"เห็นว่าจะไปพักที่เรือนหลังเดียวกันรอม" แม่ทัพบอกขณะที่กินข้าวต้มต่อไป
"ดูท่า พระราชาที่นี่ไม่ให้ความเคารพต่อบรรพบุรุษเลย" อาเม่ยตั้งข้อสังเกต
แม่ทัพเชมัลพยักหน้า "เรื่องในอดีตน่ะ"

เจ้าชายมูซัคผู้หลีกเลี่ยงความขัดแย้งในกลุ่มพี่น้อง และเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบโดยลำพัง ย่อมสร้างความขัดใจต่อเหล่าทายาทผู้สืบเชื้อสายของเจ้าชายฮามิดผู้พ่ายแพ้ในสงครามชิงเมือง จนต้องถูกเนรเทศไปเมืองเหนือ นอกจากนี้เจ้าชายมูซัคเอง ยังใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเมืองวันอีกด้วย

"รุ่นปู่ของน้องก็อยู่ที่นี่มาก่อนนะ" อาเม่ยเล่าบ้าง "ปู่เล่าว่า ที่ย้ายไปเมืองวันเพราะไม่อยากทำเหมือง ปู่พาย่าไปอยู่ที่หมู่บ้าน แล้วก็ตีดาบทำเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ พวกเราถึงมีอะไรหลายอย่างที่ต่างจากคนในเมืองหลวง อย่างพวกอาหารการกินก็ไม่เหมือนกัน"
แม่ทัพเชมัลแกล้งส่ายหน้าคัดค้าน "คนในเมืองหลวงกินทุกอย่างต่างหาก จะขนมปัง แผ่นแป้งทอด หรือข้าว ก็กินทั้งนั้น"
อาเม่ยตีมือหนา "อย่าพาเสียเรื่องสิ" คนตาสีแปลกมองค้อน "ทั้งปู่ พ่อ หรือผู้ใหญ่ทุกคนในหมู่บ้านสอนให้พวกเราเคารพบรรพบุรุษ ก่อนนี้น้องยังคิดว่า มันคือประเพณี แต่พอเห็นท่าทีที่พระราชากับพวกในวังปฏิบัติต่อผู้เฒ่าดินแล้ว...หงุดหงิด"
แม่ทัพเชมัลยิ้มกว้าง เอื้อมมือไปกดที่แก้มใสจนเกิดรอยยิ้ม "มันคือประเพณีที่ดีงาม แต่คนเหล่านี้" มือใหญ่ชี้ไปที่ทิศทางที่ตั้งของพระราชวัง "มีจิตใจที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดดำที่เขาสร้างมันขึ้นมาเอง มิใช่เวทย์ดำใดๆ เป็นความลุ่มหลงในอำนาจ ทรัพย์สิน ชื่อเสียง เป็นความต้องการที่จะครอบครองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันก็ย่อมตรงข้ามกับดินอยู่แล้ว"

อาเม่ยคิดถึงคำกล่าวของผู้เฒ่าดิน "ทุกอย่างเกิดขึ้นจากดิน ย่อมกลับไปสู่ดิน และไม่มีอะไรที่เผาผลาญไฟได้ นอกไปจากไฟที่เกิดจากใจตนเอง"
แม่ทัพเชมัลเอื้อมมือมาจับมือไว้ "น้องไม่ได้มีแต่ไฟ แต่มีลม น้ำ และดินเช่นกัน พี่จะไม่มีวันยอมให้น้องเผาไหม้ตนเองโดยเด็ดขาด"
อาเม่ยยิ้มกว้าง แล้วส่ายหน้า "กินให้เสร็จสักทีเถิด ดึกมากแล้ว จะได้นอนพักเสียที"

...จบตอนที่ 41...

ออฟไลน์ kokoro

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +138/-2
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1218 เมื่อ05-01-2016 20:51:22 »

แหม่ พี่เชมัลของเราก็ร้ายกาจจริงๆ
แอบซ่อนอะไรไว้เนียนมากแต่จริงๆแผนการก็มีไม่แพ้พระราชาผู้พี่
สงสารและแอบขำเก้าตอนฮูดาเฉลยลำดับความต่างๆ แล้วบอกให้ฮูดานิ่งไว้อย่างเคย
คือถ้าเป็นเรานี่แบบอะไรว้า ตูอยู่เฉยๆแต่ซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง 5555

ออฟไลน์ nekko

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1467
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +422/-4
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1219 เมื่อ05-01-2016 20:53:31 »

ดีแล้วที่อาเม่ยกับพี่เชพูดเรื่องที่ค้างคาในใจต่อกัน


 :กอด1: :L2: :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
« ตอบ #1219 เมื่อ: 05-01-2016 20:53:31 »





ออฟไลน์ Nathi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1220 เมื่อ05-01-2016 21:11:25 »

ใกล้จบเข้ามาทุกที ทุกคนเข้าใจกันแล้ว เรื่องค้างคาใจของเม่ยก็กระจ่างแล้ว แต่ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะขอต่ออีกสักสิบตอนได้ไหม อยากอ่านต่อ

ปล. ลำดับต่อไปลุ้นเก้ากันต่อเนอะ

ออฟไลน์ must

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-0
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1221 เมื่อ05-01-2016 21:14:28 »

เปิดมาอ่านทวนตอนที่ 40 พออ่านทบทวนจบแล้วก็มาเจอตอนที่ 41 หูยยยยยย ดีใจมากกกกก

โอ๊ยยยยยยย สงสารเก้าจนป่านนี้แล้วยังโดนรังแกตลอด
คนที่มีความสุขที่สุดเห็นจะไม่พ้นองครักษ์ฮูดาสินะ เหน็บแนมอาเก้าของเราด้วยคำพูดตลอดๆ ฮ่าๆๆ
"ทางที่ดีอย่ากล่าวอะไรออกมา.... นั่งก้มหน้าอย่างที่เจ้าถนัดน่ะดีแล้ว" ประโยคนี้ทั้งขำทั้งสงสารอาเก้า

"ท่านกับพระราชา ใครเจ้าเล่ห์มากกว่ากัน" ประโยคนี้ของเม่ยทำเอาท่านแม่ทัพผู้เก่งกาจถึงกับสำลักเลยทีเดียว
การพูดคุยถึงเรื่องราวในอดีตของเชมัลกับอาเม่ยทำให้ปมหลายๆ อย่างคลี่คลาย อะไรที่คนอ่านติดใจอยู่ก็สลายไปเช่นกัน
ชอบการผูกเรื่องและการแก้ปมคลี่คลายปมของคุณไจฟ์และน้องน้ำชามากค่ะ (ชอบการคลายปมในทุกๆ เรื่องที่แต่งเลย)

อาเม่ยนี่ฝังใจมากจนไม่อยากเอ่ยชื่ออาเก้าออกมาเลยทีเดียว เก้าทำผิดอะไร เก้าทำผิดตรงไหน ใครๆ ก็ไม่รัก
หวังว่าจากนี้ทุกคนจะไม่ต้องใจหายใจคว่ำไปกับอะไรอีกแล้วนะ คนอ่านต้องพลอยลุ้นอยู่เรื่องเชียว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-01-2016 10:18:23 โดย must »

ออฟไลน์ piggyfree

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1222 เมื่อ05-01-2016 21:15:00 »

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา  :mew1:


ออฟไลน์ fangkao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 657
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1223 เมื่อ05-01-2016 21:33:57 »

โธ่!!! เก้าลูกแม่ พูดก็ยังจะโดนเหน็บอีกนะ 555 . เดี๋ยวเถอะจะออดอ้อนให้คนนั้นลงโทษเลย (อุ๊ย!!!) ดีนะที่เปิดใจคุยกัน. อะไรที่ค้างคาจะได้เข้าใจกัน 

ออฟไลน์ noteno

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 312
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1224 เมื่อ05-01-2016 21:38:28 »

 :กอด1:
เม่ยคงหมดข้อข้องใจเเล้วเนอะ

ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1225 เมื่อ05-01-2016 22:03:45 »

ตามไปอ่านโล้ดดดดดดดดดด

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1226 เมื่อ05-01-2016 22:38:53 »

ตบตีพี่เชสามที :beat: ทำให้อาเม่ยหึงแล้วพาลไปทำร้ายเก้า

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1227 เมื่อ05-01-2016 22:52:54 »

บางครั้งก็น่าโมโหเชมัสนะ

ออฟไลน์ DeShiWa

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4332
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-9
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1228 เมื่อ05-01-2016 23:10:08 »

หายข้องใจเรื่องอาเก้าซะที

ตั้งแต่อ่านมาคนอ่านก็ข้องใจเหมือนอาเหม่ยนั่นแหละ

ว่า ท่านเชมัล รักอาเก้า  ตอนนี้ถึงรู้ว่ามันไม่ใช่

คนอ่านมโนไปเอง อิอิ

ออฟไลน์ Peung002

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 870
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
Re: "All of Me" ตอนที่41 หน้า41(5มกรา59)
«ตอบ #1229 เมื่อ05-01-2016 23:33:06 »

ดีนะที่เม่ยกะพี่เชพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา คราวหลังพี่เชจะได้ไม่ทำอย่างนี้อีก
เราว่าคนที่ซวยที่สุดในเรื่องคือเก้านะ  :เฮ้อ:  มามะเค้าจะกอดให้กำลังใจเอง  :กอด1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด