เอาจริงๆ นะ ทั้งที่ตัวละครเข้าใจกัน แต่ดิฉันเองกลับยังเคลียร์ความรู้สึกไม่ได้ ทั้งที่เชมัลเป็นตัวละครที่ดิฉันรู้สึกกลางๆ ด้วยมาโดยตลอด แต่พออ่านตอนนี้แล้วกลับรู้สึกไม่ชอบซะอย่างนั้น คำพูดของเขาเหมือนเป็นการกระทำวัวหายล้อมคอก หรือวัวสันหลังหวะ เข้าใจว่าต้องอยู่กับปัจจุบัน ไม่ควรจมอยู่กับอดีต เพราะในอดีตบางเรื่องก็กลับมาทำร้ายเรา และเข้าใจอีกว่า สิ่งที่เชมัลทำในระหว่างที่เวทย์ดำในตัวอาเม่ยกำเริบ ก็แสดงให้เห็นว่า เชมัลรักอาเม่ยจริงๆ แต่ไอ้ความรู้สึกที่ว่า สามีแอบไปมีชู้เพราะอารมณ์เปลี่ยวชั่ววูบนี่ ทำอย่างไรก็ไม่อาจสลัดทิ้งได้สักที มันติดค้างในใจค่ะ สรุปอ่านตอนนี้แล้วกลายเป็นไม่ชอบแม่ทัพเชมัลซะงั้น เฮ้อ ให้ตาย...ไม่ชอบจริงๆ กับอาการ "แสร้งยกมือยอมแพ้" ของแม่ทัพตอนที่คุยปรับความเข้าใจกับอาเม่ยเนี่ย มันเหมือนอาการสามีแสร้งทำเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นไปครั้งหนึ่งๆ (ขอโทษด้วยนะคะ พี่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ ค่ะ คุณไจฟ์น้องที)
เก้ายังคงเป็นตัวละครที่ดิฉันเห็นว่า ควรได้รับความสุขเสียที ชีวิตคนเรามันต้องมีสิ่งที่ดีบ้างไม่ใช่หรือ เขาคงไม่ต้องจมอยู่กับความมืดหม่นตลอดชีวิตใช่หรือไม่ อยากอ่านข้อสรุปของชีวิตเก้าจังเลยค่ะ อยากให้ลงเอยกับพระราชา แต่เหมือนกฏเกณฑ์ต่างๆ น่าจะบีบบังคับให้พระราชารักเก้าอย่างเปิดเผยไม่ได้ แล้วอย่างนี้ระหว่างพระราชาฟารัคกับอาเก้าจะเป็นอย่างไรคะนี่?
สุดท้าย ฮูดากลายเป็นตัวละครที่ดิฉันชอบที่สุด (ฮา) เพราะเป็นคนที่เหน็บแนมได้น่ารักที่สุด เอาจริงๆ แล้ว ฮูดาเป็นคนที่มีหัวใจน่าชื่นชมมากนะ เพราะทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวรัก (ถึงเขาจะไม่รักเราตอบกลับมาเลยแม้สักน้อยก็ตาม)
ขอบคุณไจฟ์กับน้องทีค่ะ รอตอนต่อไปเน้อ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
