ตอนที่ 39แม่ทัพเชมัลและอาเม่ยมาถึงค่ายทหารของเมืองหน้าด่านในเวลากลางคืน ขณะที่แม่ทัพนาซิมกำลังหารืออยู่กับหัวหน้าองครักษ์รอมที่บ้านพัก
แน่นอนว่าทั้ง 2 คนไม่ได้เดินเข้ามาทางประตูด้านหน้า หากแต่ปีนหน้าต่างบ้านเข้ามาทางด้านหลัง แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบกริบจนทำให้ผู้ที่กำลังสนทนากันอยู่ ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
ควรทราบว่าทั้ง 2 คนคือผู้ที่มีความแข็งแกร่งที่สุดแล้วในเมืองหน้าด่านแห่งนี้ แต่การที่มีคน 2 คนลอบเข้ามาในบ้าน รู้สึกตัวอีกทีทั้งคู่ก็เข้ามายืนประชิดตัวเช่นนี้ หากเป็นคนร้าย ทั้ง 2 คนคงหมดลมหายใจไปโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับตน!
ก่อนที่แม่ทัพนาซิมจะเอ่ยคำใด แม่ทัพเชมัลก็ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเชิงบอกให้เงียบเสียง จากนั้นหันไปเอ่ยเบาๆให้หัวหน้าองครักษ์รอมไปเรียกคนอื่นๆ มาหารือ
อาเม่ยหันมามองแม่ทัพเชมัล ที่หันมายิ้มตอบ
รู้ได้เอง ว่านี่คือวิธีที่แม่ทัพเชมัลบอกว่า คือการลักลอบเข้าไปในเมืองเหนือ
ที่เชื่อมั่นมาตลอด จนถึงวินาทีนี้ก็ยิ่งมีความเชื่อมั่นมากกว่าเดิม
"ต้องเป็นท่านผู้เดียวเท่านั้น"
แม่ทัพนาซิมไม่ได้รู้ที่มาของคำกล่าวนี้ เห็นเพียงคน 2 คนที่หายไปนานแล้วกลับมาปราฏตัวอยู่ตรงหน้า กำลังยิ้มให้กันจากนั้นอาเม่ยก็กล่าวคำนี้ขึ้นมา ทำให้คิดว่านี่คือคำบอกรักของทั้งคู่ถึงกับกระแอมไล่ลมในคอเพื่อเรียกความสนใจ ว่าที่นี่ยังมีอีกผู้หนึ่งที่นั่งอยู่
เมื่อประตูเปิดออกอีกครั้ง หัวหน้าองครักษ์รอมย่อมเป็นผู้ที่เดินนำเข้ามา แต่เมื่อองครักษ์ฮูดาที่อยู่ในอันดับ 4 มองผ่านเข้ามาแล้วเห็นว่าแม่ทัพเชมัลอยู่ที่นี่ ก็ถึงกับก้าวมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าด้วยความยินดี แต่เมื่อจะจับมือของแม่ทัพเชมัลก็กลับชะงักค้าง ดวงตาคมหันมามองอาเม่ยแล้วเอ่ยคำว่าขอโทษ จากนั้นก็ชี้หน้ากล่าวคำต่อว่าในทันที
"สำนึกไว้ด้วยว่า เหตุผลเดียวที่ทำให้เจ้ายังมีลมหายใจอยู่ ก็เพราะแม่ทัพรักเจ้า"
อาเม่ยเพียงพยักหน้า "ข้า...."
"ข้าไม่ได้อยากรู้เรื่องของเจ้า สิ่งเดียวที่ข้าสนใจก็คือแม่ทัพเท่านั้น"
"ฮูดา" แม่ทัพเชมัลเอ่ยปราม ทำให้ฮูดาส่งเสียงขัดใจอยู่ในลำคอ จากนั้นก็กลับไปยืนเข้าแถวในลำดับต่อจากองครักษ์แซน เพียงแต่ลำดับถัดจากฮูดาลงมากลับเป็นอาเม่ย
3 ตำแหน่งที่หายไปทำให้รู้สึกใจหาย...
ยิ่งเมื่อรู้ว่าหายไปเพราะเหตุใดยิ่งรู้สึกแย่ลงไปกว่าเดิม...
อาเม่ยหลับตา แล้วหายใจเข้าลึกๆ เมื่อความคิดวนเวียนอยู่กับการที่ทั้ง 3 คนหายไป
แต่จู่ๆ กลับรู้สึกถึงกระแสลมอุ่นๆ แล่นเข้าสู่จุดกึ่งกลางหน้าผากแล้วไหลสู่หัวใจ เมื่อลืมตาขึ้นมองก็พบกับดวงตาอบอุ่นของแม่ทัพเชมัลที่กำลังมองมา เช่นเดียวกับสายตาของทุกคนที่มองมา
แม้จะเป็นศูนย์รวมของทุกสายตา แต่อาเม่ยก็รู้ว่าพลังนี้มาจากใคร
ใบหน้าแดงเรื่อขณะที่กล่าวคำขอบคุณ จากนั้นการประชุมเพื่อวางแผนการจึงเริ่มต้นขึ้น.....
หลังการประชุมหารือเสร็จสิ้นลง แม่ทัพเชมัลและอาเม่ย นอนพักที่บ้านพักของแม่ทัพนาซิม แล้วลอบเดินทางออกจากเมืองวันในเวลากลางคืน
มือใหญ่ที่จับข้อมือไว้ ส่งพลังที่ช่วยให้ฝีเท้าทั้งเบาขึ้น และรวดเร็วขึ้นกว่าเดิม
อาเม่ยมีพลังทางลม แต่เพราะไม่เคยมีความมั่นใจ ก่อนหน้านี้จึงต้องใช้ธนูของต้นห้องเก้าในการพุ่งเข้าหาฝ่ายศัตรู มาครานี้เพราะมีความมั่นใจมากขึ้น ทั้งได้พลังเสริมจากแม่ทัพเชมัล ฝีเท้าจึงรวดเร็ว ภายในรอบชั่วเวลาเพียง 1 วันที่ออกเดินทางก็มาถึงแนวเขตแดนของเมืองเหนือแล้ว
แม่ทัพเชมัลพาอาเม่ยขึ้นไปนอนพักอยู่บนต้นไม้สูง รอเวลาที่จะลอบเข้าไปภายในเขตเมืองเหนือ
ภายใต้พุ่มไม้ทึบ อาเม่ยนอนพิงอกกว้างมองดูแสงแดดที่ลอดผ่านใบไม้ แขนใหญ่กอดเอวไว้หลวมๆ
"นอนมองอันใด ทำไมไม่หลับตาพักผ่อน"
"แล้วท่านพี่เล่า ทำไมไม่หลับตาพักผ่อน"
มือใหญ่บีบจมูกคนเถียง "นอนเสีย เพราะเข้าไปในเขตเมือง ต้องครองเวทย์ต่อเนื่องกันหลายชั่วยาม น้องจะอ่อนเพลีย"
อาเม่ยคว้ามือใหญ่มาบีบเล่น "ที่เร่งเดินทางมาล่วงหน้า ก็เพื่อให้น้องมีเวลาพักมากขึ้นสินะ"
พอแม่ทัพเชมัลไม่ตอบ อาเม่ยก็เงยหน้าขึ้นมอง
รอยยิ้มอบอุ่น และดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก คือคำตอบของแม่ทัพเชมัล
"ตอนนั้น น้องไม่ได้ทำดีกับท่านพี่มากมายสักหน่อย....." อาเม่ยเก้อเขินจนไม่อาจสบตาต่อไปได้อีก "เหตุใดท่านจึงดีกับน้องมากมายเพียงนี้"
"นั่นสินะ" ดูท่าว่าจะเป็นคำตอบที่ไม่ถูกต้องเพราะอาเม่ยทำปากยื่น แล้วหันหน้าไปอีกทาง
"อ้าว..งอนเสียแล้ว"
แม้จะยังยอมให้นอนกอดอยู่ แต่ก็กลับนิ่งเฉย
"น้อง..." คนตัวใหญ่กล่าวขึ้น "ที่พี่รักน้องมาก มันไม่มีเหตุผลหรอก รักก็คือรัก ต่อให้น้องอยู่เฉยๆ พี่ก็รัก"
"และต่อให้น้องทำร้ายคนรักของพี่ พี่ก็ยังรักใช่หรือไม่"
"คนรัก" คนถามทำเสียงไม่เข้าใจ "น้องจะทำร้ายตนเองนั่นหรือ"
"ไม่ใช่ น้องหมายถึง..."
"น้อง...เสี่ยวเม่ย คนเดียวที่พี่รักมาตลอดคือน้องคนเดียวเท่านั้น น้องอาจเห็นหรือได้ยินว่าพี่ดีกับใคร แต่มันไม่ใช่รัก ไม่ใช่ความต้องการที่จะอยู่กับเขาตลอดไป ที่พี่ทิ้งทุกอย่างเพื่อน้อง นั่นยังไม่อาจทำให้น้องเชื่อพี่ได้อีกหรือ"
อาเม่ยพลิกตัวขึ้นกอด
"พี่รักน้อง ก็เพราะว่าเป็นน้อง ไม่ว่าจะเป็นเด็กดื้อยิ้มยาก เป็นตัวป่วนในกองทัพ เป็นปีศาจร้ายที่รองรับเวทย์ของเฮยอั้น และแม้แต่คนที่มีอารมณ์ไม่คงที่....พี่ก็ยังรักและรักมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย" ริมฝีปากหนาจูบแก้ม "ใครจะโชคดีเท่าพี่ที่ได้รักเจ้า ที่มีความหลากหลายเช่นนี้"
อาเม่ยกะพริบตามอง "นั่นคือข้อดีของน้องหรือ"
"ดีหรือไม่ดีนะ" แม่ทัพยิ้มแกล้ง
อาเม่ยพลอยยิ้มตาม แล้วจูบแก้มสาก "เพราะท่านเป็นเช่นนี้ ใครเล่าจะไม่หลงรักท่าน"
"แต่คนที่พี่รักมีเพียงน้องเพียงคนเดียว"
อาเม่ยยิ้มให้กับแสงสว่างที่ลอดใบไม้ กอดแขนใหญ่ แล้วผ่อนลมหายใจ
"....ดีจริง....."
"หืม...อะไรดี"
อาเม่ยหัวเราะเบาๆ ไม่ตอบคำถาม แล้วผล็อยหลับไป
เมื่อความมืดเข้าปกคลุม แม่ทัพเชมัลและอาเม่ยจึงออกเดินทางต่อ
แนวเขตแดนเมืองเหนือให้ความรู้สึกกดดัน และเคร่งเครียด ยิ่งอาเม่ยยังเป็นกังวลเรื่องเวทย์ดำยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้นกว่าเดิม
"ผลักมันออกไป" แม่ทัพเชมัลหันมากล่าวด้วยรอยยิ้ม "อย่ารับมันไว้"
อาเม่ยลังเล "ท่านพี่เอากำไลนั่นมาด้วยหรือไม่ สวมให้น้องเถิด"
แม่ทัพเชมัลยิ้มไม่เปิดริมฝีปาก แล้วหันไปมองแนวรั้วของเมืองเหนือ บ่งบอกว่าจะไม่สวมกำไลให้อีกแล้ว
อาเม่ยหายใจเข้าลึกๆ บอกกับตนเองว่า เมื่อได้รับความเชื่อมั่นจากอีกคนมากขนาดนี้แล้ว ก็ไม่มีเหตุอันใดที่จะไม่เชื่อมั่นในตนเอง
....
การทำหน้าที่เป็นต้นห้องถวายพระราชาฟารัค เป็นงานที่ต้นห้องเก้ามีหน้าที่เพียงยืนมองบรรดามหาดเล็ก กับคนรับใช้ทำงานไปจนเสร็จสิ้น จากนั้นก็จะกลับไปพักที่ค่ายทหารตามเดิม ทำให้แม้จะถวายงาน แต่ก็แทบจะไม่ได้เข้าเฝ้าฯเป็นการส่วนตัว หากแต่ในวันนี้ ต้นห้องเก้ายังรอจนกระทั่งพระราชาจะเข้าบรรทม
พระราชาฟารัครับรู้ว่าต้นห้องเก้ามีเรื่องในใจ แต่อาจเป็นที่พระองค์เองยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถาม จึงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น สุดท้ายต้นห้องเก้าจึงคุกเข่าลงเบื้องหน้าพระพักตร์
"ฝ่าบาท ได้โปรดเมตตา"
พระราชาฟารัคก้าวพระบาทไปยืนอยู่ที่หน้าต่าง ทอดพระเนตรมองไปไกล
"ฝ่าบาท ข้าพระองค์ทราบว่า พวกราชองครักษ์ และเหล่าองครักษ์ที่เมืองหน้าด่านมีการเคลื่อนไหวแล้ว จึงขอพระราชานุญาตให้ข้าพระองค์ติดตามไปด้วย"
"เจ้าเป็นต้นห้องของข้าจะตามพวกเขาไปเพื่ออันใด"
"ฝ่าบาท ขอได้โปรดเมตตา"
"อันที่จริง ข้าก็เมตตาเจ้าเป็นพิเศษมาตลอดนะเก้า" พระราชาฟารัคก้าวพระบาทกลับมาหยุดอยู่ข้างหน้า "ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน"
ต้นห้องเก้าส่ายหน้า ทำให้พระราชาต้องรับสั่งซ้ำอีกครั้ง ถึงได้ลุกขึ้น
"รู้ไหมว่าถ้าเจ้าไปมันจะยิ่งทำให้เรื่องยุ่งยากกว่าเดิม"
ต้นห้องเก้าได้แต่ก้มหน้ายอมรับ เพราะรู้ตัวแล้วว่า ตนเองคือชนวนจุดไฟในใจของอาเม่ย แต่เมื่อรู้ว่าพี่น้องในกลุ่มองครักษ์แม่ทัพเชมัลไปอยู่แนวหน้ากันจนหมดแล้ว จะให้นิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร
สำนึกในเวลานี้รู้แต่เพียงไม่อาจรั้งรออยู่ในวังหลวงประหนึ่งเมืองวันอยู่ในภาวะสงบสุขได้อีก
"รู้แล้วยังอยากไปเช่นนั้นหรือ"
"ข้าจะหลีกเลี่ยงอาเม่ย จะไม่เข้าใกล้ท่านแม่ทัพเชมัล จะอยู่ให้ห่างจากแม่ทัพนาซิม จะไม่ทำให้พระองค์ลำบากพระทัย"
พระราชาฟารัคส่ายพระพักตร์ ต้นห้องเก้าก็จับพระหัตถ์ไว้
"ฝ่าบาท พระองค์ทรงรู้ดีว่า ข้าไม่ได้...."
"เจ้าไม่ได้อยากรับใช้ข้า คนเดียวที่เจ้าต้องการรับใช้ก็คือเชมัล ข้ารู้ดี แต่ถ้าส่งไปแล้วเรื่องมันจะยุ่งกว่าเดิม และทำให้เชมัลตกอยู่ในอันตราย ข้ายอมขังเจ้าไว้ในคุกหลวงอย่างเดิมดีกว่า"
ต้นห้องเก้าได้แต่กัดปากตนเอง
ที่ร้อนใจอยู่ในเวลานี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับแม่ทัพเชมัล แต่หากกล่าวมากความไปอาจยิ่งพัวพันทำให้เข้าใจผิด จึงเลือกที่จะกล่าวอย่างเด็ดขาด
"ฝ่าบาท" ต้นห้องเก้าเงยหน้าขึ้น "เช่นนั้นก็ขังข้าไว้เถิด เพราะจะอย่างไรข้าก็จะต้องไปให้ได้"
"อาเก้า!"
ต้นห้องเก้าคุกเข่าลงอีกครั้ง
"ฝ่าบาท ทรงมีพระกรุณาด้วยเถิด กระหม่อมทราบดีว่าพระองค์ทรงมีเมตตาจึงโปรดให้มารับใช้ แต่ข้าพระองค์....."
"เจ้ามาเพราะไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า พอมาถึงตอนนี้ เจ้ามองเห็นทางเลือกแล้ว และกำลังจะไป"
ต้นห้องเก้าก้มหน้าอีกครั้ง ได้แต่เถียงรับสั่งของพระราชาในใจ
"ข้าจะระมัดระวัง"
"นี่เจ้ายังคิดว่า เจ้าสามารถควบคุมอะไรได้อยู่อีกเช่นนั้นหรือ ในเมื่อ.."
ต้นห้องเก้าไม่ได้รอให้พระราชารับสั่งจบ "ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับข้า ล้วนแต่เดินไปในทางที่เลวร้ายลงเรื่อยๆ จนพระองค์ไม่อาจวางใจได้ว่า ข้าพระองค์จะไม่ก่อเหตุอันใดขึ้นอีก"
พระราชาฟารัคหรี่ตาลง "เจ้าคิดจะพูดอะไร"
"ขอพระราชทานอภัย"
"เจ้ากล่าวคำหนึ่ง ขอโทษอีกคำหนึ่ง ตำหนิข้าอีกคำ แล้วก็ขอโทษ" พระราชาโบกพระหัตถ์ "ลุกขึ้นแล้วพูดในสิ่งที่เจ้าอยากพูดมาเถอะ เพราะข้าไม่ให้เจ้าไปทำให้เชมัลต้องเสียแผนที่วางไว้แน่ๆ"
...มีบางสิ่งเข้ามารบกวนในใจ แต่เพราะความตั้งใจที่จะทำไปตามแผนการที่วางไว้ ทำให้พระราชารอฟังคำกล่าวของต้นห้องเก้า..
ต้นห้องเก้าตัดสินใจกล่าวเรื่องทั้งหมดโดยอ้อม
"เรื่องที่พระโอรสเสด็จไปตามข้าพระองค์ที่ค่ายทหาร เรื่องนั้น ข้าพระองค์ขออภัยที่ทำให้พระองค์วุ่นวายพระทัย"
"ฮัมซาเป็นศิษย์ของมีอา แล้วเขาก็ไปหลายครั้งแล้วนี่"
ต้นห้องเก้ากล่าวตอบ "นั่นก็จริง แต่เรื่องนี้ข้าคิดจะกล่าวทูลถามอยู่หลายครา แต่ไม่แน่ใจว่าเหมาะสมหรือไม่"
พระราชากระแทกเสียงในลำคอ "วันนี้เจ้าต่อว่าข้าหลายคำแล้ว ถ้าจะกล่าวต่อว่าข้าอีกสักคำสองคำ มันก็ไม่ได้ต่างกันนักหรอก"
ต้นห้องเก้ากล่าวช้าๆ "ขอฝ่าบาทโปรดอภัย ที่ทรงมีรับสั่งว่า เรื่องของข้าพระองค์ยิ่งจัดการ ก็ยิ่งเลวร้ายลง นั่นอาจเพราะแท้ที่จริงแล้ว นั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเป็นมาตั้งแต่แรก"
"นั่นคือคำถามของเจ้าหรือ"
"ฝ่าบาท....รักข้าพระองค์ใช่หรือไม่"
เมื่อถามคำถามนี้คนถามหัวใจเต้นแรง ทั้งมือเย็น คล้ายวางเดิมพันครั้งสุดท้ายด้วยทุกสิ่งที่มีอยู่
"มันไม่สำคัญหรอก" พระราชากลับเป็นฝ่ายเลี่ยงตอบคำถาม
"สำคัญสิ เพราะที่จริงแล้ว ชีวิตคนเรามันก็มีทั้งสุข ทั้งทุกข์ หมุนเวียนกันไป ข้าพระองค์อาจเป็นฝ่ายที่ถูกทิ้งมากหน่อย ถูกทำร้ายอยู่บ่อยๆ หากเปรียบเทียบกับองครักษ์คนอื่น แต่หากจะพิจารณาให้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นหาใช่เรื่องแปลก เราทุกคนก็ล้วนถูกทิ้ง ถูกทำร้ายกันทั้งนั้น สมหวังกับผิดหวังหมุนเวียนไป ข้าพระองค์ยอมรับมัน แต่ที่ฝ่าบาทไม่ยอมรับ และไม่วางมือจากการจัดการชีวิตของข้า ก็เพราะฝ่าบาทรักข้า"
"นั่นมัน...."
"เพราะฝ่าบาทรักข้าแต่ครอบครองไม่ได้ เพราะพระองค์ราชาภิเษกแล้ว จึงผลักไปให้กับแม่ทัพเชมัล แต่ก็ยังตัดพระทัยไม่ได้ ครั้นข้าถูกท่านฮูดาทำร้าย ถูกแม่ทัพนาซิมทำร้าย ฝ่าบาทก็ยิ่งวุ่นวายพระทัยยิ่งพยายามจัดการ ทั้งที่...ทั้งหมดนี้เพราะฝ่าบาทปฏิเสธพระทัยตนเอง แต่สุดท้ายแล้ว ต่อให้พวกเขาไม่ทำร้ายข้า แม่ทัพไม่ทิ้งข้า ฝ่าบาทก็คงไม่พอพระทัยอยู่เช่นเดิม"
พระราชาฟารัคส่ายพระพักตร์ จำต้องหันหน้าไปทางอื่น "เมื่อเรายังเด็ก เราทำตามใจเราต้องการ แต่เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ สิ่งที่ทำต้องยึดความเหมาะสม"
"ท่านรักข้า แต่ผลักข้าไปอยู่กับผู้อื่นตลอดเวลา ฝ่าบาทยอมรับสักทีได้หรือไม่ ว่าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับข้า ก็เพราะฝ่าบาทปฏิเสธที่จะยอมรับหัวใจของตนเอง"
พระราชานิ่งอึ้ง "อาเก้า ข้า..เสียใจที่ทำให้เจ้ารู้สึกเช่นนั้น" ดวงเนตรปวดร้าว "ความรักของผู้อื่นขึ้นอยู่กับหัวใจ แต่สำหรับข้า....มันขึ้นอยู่กับ..."
"ราชบัลลังก์" ต้นห้องเก้าต่อคำให้จนจบถ้อยคำ "ฝ่าบาทมีรับสั่งไว้แล้ว ว่าให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจอนาคตของตนเอง"
"อย่างไรก็ได้ เจ้าจะต่อว่าข้าสักกี่หมื่นคำก็ตามใจ แต่ต้องไม่ไปทำลายแผนของเชมัล"
"ในเมื่อความรักของพระองค์ที่มีต่อข้ามันไม่อาจเป็นจริง และไม่ว่าพระองค์จะพยายามวางแผนจัดการอย่างไรข้าพระองค์ก็คงจะไปไม่ได้ไกลกว่านี้ จะให้ข้าอยู่ที่นี่เพื่อสร้างความลำบากใจแก่พระองค์ ยิ่งไม่สมควร"
"ห้ามไปเมืองเหนือเข้าใจไหม"
"แต่ข้าพระองค์สมควรไป ในเมื่อนักรบทุกคนไปที่นั่น แล้วจะให้ข้าอยู่ที่นี่เพื่ออันใด"
"เรื่องนี้มันเกินมือเจ้าไปแล้ว"
"พระองค์จะให้ข้าอยู่ที่นี่เพื่ออะไร"
"เพื่อ..."
"หากไม่อยากให้ไปวุ่นวายกับแม่ทัพเชมัลและอาเม่ย พระองค์ส่งข้าไปเฝ้าท่าเรือ หรือไปอยู่เมืองบาสก์ก็ยังได้ พระองค์ให้ข้าอยู่ข้างๆ เพื่ออันใด รักของท่านต่อข้าเป็นไปไม่ได้ รักของข้าต่อท่านแม่ทัพก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน แต่เราต่างก็สามารถทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้กับคนที่เรารัก ข้าพร้อมที่จะสนับสนุนแม่ทัพเชมัลในที่ห่างไกล และ....หากจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นข้าก็ไม่กลัว และหากฝ่าบาทรักข้าจริง ก็ขอให้ทรงรักษาสัญญา ให้ข้าได้เลือกทางของข้าเอง"
สีพระพักตร์ที่เปลี่ยนไปของพระราชาฟารัค ทำให้ต้นห้องเก้าจับพระหัตถ์ไว้ "พระองค์ ข้า...ขอพระราชทานอภัยที่กล่าวคำ..."
"นั่นเพราะเจ้าร้อนใจ อยากไปช่วยเชมัล"
"อาจเป็นการร้อนใจ อยากทำงานให้ฝ่าบาทก็เป็นได้"
"อาเก้าเอย" รอยแย้มสรวญช่างโศกเศร้าพระทัยยิ่งนัก "หลังจากที่เจ้าต่อว่าข้ามากมายถึงเพียงนี้ จะมากล่าวคำปลอบใจก็ไม่ทันแล้ว"
"ฝ่าบาท ถึงตอนนี้ ข้าพระองคฺ์ยอมรับความผิดที่ล่วงเกิน แต่จะขอกลับมารับพระอาญาในภายหลังได้หรือไม่"
พระราชาได้แต่ส่ายพระพักตร์
"ข้าพระองค์ร้องขอเมตตา ขอใช้การที่เป็นบุคคลที่ฝ่าบาทรัก ได้โปรดอนุญาตให้ข้าไป"
ต้นห้องเก้าเองก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องกล่าวคำมากมายที่เป็นการตอกย้ำจิตใจของพระราชา ทั้งคำกล่าวเท็จมากมาย เพียงเพื่อให้ได้ไปเมืองเหนือ
....เมื่อกลับมา ข้าจะสารภาพความจริง จะยอมรับการลงโทษโดยไม่ต่อรอง...
"เจ้ารู้ไหม ทั้งเชมัล ทั้งราชองครักษ์ของข้าทุกคนรู้ทันข้าทั้งนั้น แต่ก็หลีกเลี่ยงที่จะกล่าวคำนี้เพราะมันไม่สมควร ข้าเองเวลาที่พระชายาเขาพูดออกมา ข้าก็ไม่เคยยอมรับ"
"ข้าเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้ จนกระทั่งพระโอรสฮัมซาเสด็จไปที่ค่ายทหารและทวงให้ข้ากลับมาทำงาน" ที่จริงต้องกล่าวว่า นี่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดคิดไปมาก เพราะพระราชาตลอดจนผู้คนรอบข้างไม่เคยมีท่าทีใด "ข้าเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่า ในวันหนึ่งจะนำมาใช้ต่อรองฝ่าบาท"
"ตั้งแต่ฮัมซารู้เรื่องแม่กับตาของเขา ก็มีท่าทีต่อต้าน อธิบายอย่างไรก็ดื้อดึง เขาคงมองเห็นอะไรบางอย่างถึงได้มาบอกให้ข้ารับเจ้าเข้าวัง....แต่มันเป็นไปไม่ได้"
.....เป็นรักที่ล้วนเป็นไปไม่ได้.......
"อาเก้า เจ้าอยากไปเมืองเหนือมากถึงเพียงนี้เลยหรือ"
ต้นห้องเก้าจะคุกเข่าลงอีกครั้ง แต่พระราชาจับข้อศอกไว้
"มองตาข้า แล้วตอบมาตามตรงว่าที่อยากไปเพราะอะไร"
ต้นห้องเก้าสบเนตรสีเข้ม ภายในสมองกลับรู้สึกมึนงง และกล่าวตามความจริง
"เพราะข้าคือทหาร"
"เจ้าจะกลับมาใช่ไหม"
"ข้าพระองค์ย่อมต้องกลับมา และเมื่อกลับมาพระองค์จะให้ข้าเป็นม้า เป็นลา ข้าก็จะไม่เกี่ยงอีกแล้ว"
"แล้ว....เชมัลเล่า"
"ข้าเคยรักเขา"
"นาซิม"
"ข้าไม่ได้รักเขา"
"พริม"
"ข้าไม่อยากให้นางเสียใจ"
"ดี"
พระหัตถ์ที่จับข้อศอกอยู่คลายออก ต้นห้องเก้าเซถอยไปก้าวหนึ่ง ทำให้พระราชาต้องคว้าจับไว้อีกครั้ง
..ดูท่าจะใช้พลังมากเกินไป เก้าอ่อนแอกว่าที่คิด...
"ข้าอนุญาตให้เจ้าไปในฐานะต้นห้องเป็นตัวแทนของข้า ไม่ใช่องครักษ์ ดังนั้น เจ้าต้องรู้ขอบเขตหน้าที่ของตนเอง"
ต้นห้องเก้าคุกเข่ากล่าวขอบพระทัย แต่เมื่อก้าวถอยออกมาได้ 2 ก้าว ก็กลับเปลี่ยนใจโผเข้ากอด ทั้งแตะริมฝีปากที่โอษฐ์แผ่วเบา
พระราชาแปลกพระทัย แต่ต้นห้องเก้าตกใจในการกระทำของตนเอง คลายอ้อมกอดด้วยใบหน้าซีดเผือด
"อะ...เอ่อ...ฝะ ฝ่าบาท ขะ ขอพระราชทานอะ...อภัย"
ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อครู่ใช้พลังบังคับให้ต้นห้องเก้ากล่าวความจริงออกมา ก็คงคิดว่า อีกฝ่ายดีใจมากที่จะได้ออกไปจากวังหลวงจนลืมตัว
พระราชาเพียงโบกพระหัตถ์ แล้วกลับเป็นฝ่ายหันหลังให้
"กลับมาแล้วค่อยคุยกัน"
ตลอดทางที่กลับมาจากวังหลวงถึงค่ายทหาร ต้นห้องเก้าได้แต่ถามตนเองว่าทำอะไรลงไป
เรื่องเก่ายังค้างคา แล้วนี่ยังมาผูกเรื่องใหม่ หากทำให้เกิดความเข้าใจผิดจะทำเช่นใด จากนั้นก็กลับไปตั้งคำถามตนเองว่าทำอะไรลงไป
"ข้านี่มันช่างหาเรื่องให้กับตนเองได้ไม่จบไม่สิ้น"
ต้นห้องเก้า เข้าไปลาราชองครักษ์มีอาที่เรือนพัก แล้วออกเดินทาง
พักเรื่องในพระราชวังไว้ที่นั่น
ตั้งใจไว้ว่า เมื่อถึงหน้าด่านต้องหลีกเลี่ยงการอยู่กับแม่ทัพนาซิมตามลำพัง อย่าได้สร้างความลำบากใจ
จากนั้นไปสมทบกับพวกหัวหน้าราชองครักษ์บาดา และหัวหน้าองค์รักษ์รอม
อย่าทำตัวเป็นปัญหา เพราะนี่อาจเป็นเพียงโอกาสเดียว ที่ข้าจะได้พิสูจน์ตนเอง ว่าข้าไม่ได้เกิดมาเพื่อที่จะเป็นผู้แพ้!
...จบตอนที่ 39... 
ขอบคุณมากครับ
.น้ำชา.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
