หัวข้อ: "All of Me"

[kanatthanit]

  มาบวกจ๊า คงได้อ่านพรุ่งนี้ งานจะทับล่ะ 

[aehJTS]

ต้าซันชอบมีอา แต่เราชอบต้าซันนะ 5555+++

  ค่ะ

[alternative]

ปมปัญหายังตามมามิได้ขาด

หึหึหึ เชมัลกลัวเมีย

[maimai2015]

ขอแปะก่อน

[natsikijang]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารต้าซัน ดูยังไงก็อยากที่จะสมหวังกับมีอา เฮ้อ น่าสงสาร ส่วนเม่ยกับแม่ทัพหวานละมุนมาก อย่าให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นอีกเลย

[kokoro]

ประทับใจกับความรักของต้าซันที่มีให้น้อง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็จะนึกถึงน้องรีบวิ่งมากอดเลย

พี่เชขี้หึง ขี้หวง
เออเนอะ พระราชารู้จุดแบบนี้น่าหาเรื่องแกล้งไปตลอด
พี่เชมาดหลุดก็น่ารักดี 5555

พระราชาก็อย่ามัวจับคู่ให้แต่กับคนอื่นนะ ดูแลความรักตัวเองด้วย
ส่วนพี่ต้าซัน ไม่รู้จะลุ้นยังไงแฮะ เอาเป็นว่าถึงจะอกหักก็ให้มีคนมาดามใจแล้วกันนะ

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ต้าซันรักน้องมากมาย 
สุดท้ายขอให้ต้าซันและอาเก้า แฮปปี้บ้างนะ

[maimai2015]

กอดๆต้าซัน

[Gohan]

ชอบคำพูดเรื่องดินของท่านปู่ทวดเล็ก บ่งบอกตัวตนและความหนักแน่นได้ชัดเจน ปู่สตรองมากค่ะ
ความรักของอาเม่ยกับพี่เช น่าจะไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วเนอะ
ไปลุ้นพี่ต้าซันกัน ^^

[ศตรัศมี]

ฟารัคแค้นฮูดาอยู่ไม่ใช่หรอ? จับนางทำเมียซะเลยสิ 555 แล้วให้นาซิมเค้าคู่กับเก้าไปซะ นาซิมน่าสงสารนะเค้ารักของเค้าเป็นที่ยิ่ง ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเก้าหรอก เห็นๆอยู่ว่าฮีโดนมนต์ดำเล่นงาน พอได้สติฮีก็เสียใจสุดพลัง ถ้าจะให้นาซิมไม่สมหวังดูก็จะใจร้ายกันเกินไปรึปล๊าวววววววว!!!! คิคิ    ส่วนท่านผู้เฒ่าดินโปรดว่างถุงกาวลงก่อน อย่าเที่ยวจับคู่ไปเรื่อย อย่าลืมว่าชายาของฟารัคยังอยู่ถึงแม้นางจะโดนลดบทบาทแต่ความหึงหวงยังเต็มเปี่ยม เก้าจะเป็นอันตรายได้ ส่วนทางด้านของนาซิมโล่งสบายเมียตายเรียบร้อยแถมออฟชั่นพิเศษแต่งตอนนี้แถมฟรีลูกชายอายุ 10 ขวบอีกหนึ่งหน่อ 55555

[dekying kukkig]

อยากรู้จังว่ามีพลังอื่นๆอันใดที่อยู่ในตัวแม่ทัพเชมัล
มันน่าจะตรงกันข้ามกับพลังอำนาจแห่งผู้ปกครอง
หรือมันคือจิตแห่งความว่างเปล่าคือพลังที่สามารถเปลี่ยนให้พลังที่ได้รับมาสะท้อนกลับ (ทั้งหมดคือเดาล้วนๆ)

  

[@PurPle SuN@]

เรื่องนี้มีรายละเอียดเยอะมาก ต้องกลับไปอ่านทวนอีกหลายๆรอบ 55 เก่งมากนะไจฟ์&น้ำชา

อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว อ่านดูเหมือนเรื่องจะเริ่มคลี่คลายไปเรื่อยๆ ต้องติดตาม

ส่วนท่านหัวหน้าครอบครัว ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่า ท่านเกรงใจเมีย ม๊ากมากอ่ะ

[dekying kukkig]

เข้ามารอแต่หัววัน ...... 

[fangkao]

มาดักรอ

[Nathi]

แวะมาดันหนูเม่ย

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 37

พระราชาฟารัคทรงเริ่มการหารือด้วยกล่าวขออภัยพระอนุชาคือแม่ทัพเชมัลก่อนเป็นลำดับแรก
"ข้ารู้ว่าเชมัลยังไม่พร้อมที่จะทำงาน เพราะยังกังวลเรื่องเม่ย พวกเราไม่อาจเข้าสู่สนามรบในสภาพจิตใจที่ไม่พร้อม แต่สถานการณ์ในเวลานี้มันเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะลงมือ สายข่าวในเมืองเหนือรายงานว่า รัชทายาทเจิ้นเทียนถูกวางยาจริงตามที่เชมัลบอกมาก่อนหน้านี้ แต่เพราะยังไม่ตาย ทำให้ลุกขึ้นมากวาดล้างฝ่ายตรงข้ามครั้งใหญ่ แน่นอนว่า ในจำนวนนั้นมีคนของพวกเราที่แทรกซึมอยู่ที่นั่นด้วย"

เรื่องนี้คือการยืนยันคำกล่าวลือที่แม่ทัพเชมัลได้ยินมาตั้งแต่หลายเดือนก่อน ซึ่งทั้งฝ่ายเมืองวันและเมืองบาสก์ต่างก็รอเวลาที่เมืองเหนือจะอ่อนแอลงจากการทำร้ายตนเอง
ความขัดแย้งภายใน ยังเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้กองทัพอสูรของเมืองเหนือยังไม่บุกข้ามมาที่เมืองวัน

"ข้าไม่ต้องการทำสงครามใหญ่" พระราชายอมรับตามตรง "จะเมืองเหนือหรือเมืองบาสก์ก็มีญาติพี่น้องของเราด้วยกันทั้งนั้น แต่ข้าต้องการกำจัดรัชทายาทเจิ้นเทียนให้ได้ และต้องการความแน่ใจว่ารัชทายาทพระองค์ใหม่จะไม่เป็นภัยคุกคามพวกเรา"

แม่ทัพเชมัลขมวดคิ้วขณะที่หันไปหาแม่ทัพนาซิม แม่ทัพนาซิมก็กล่าวขึ้นในทันที
"ในตอนที่พระราชามีรับสั่ง ข้าคิดถึงแผนการอย่างโปร่งใสตรงไปตรงมา แต่ทันทีที่เจ้าหันมา ข้ากลับเห็นแต่การใช้เวทย์ดำทำลายล้างเวทย์ดำ"
พระราชากลับยอมรับความคิดนี้
"เพราะเวทย์ของเชมัลก้ำกึ่งและอยู่ใกล้กับพวกมันมากที่สุด พวกมันจึงเกรงกลัว อันที่จริงพวกมันร่ำลือกันว่า เวลานี้เจ้าอยู่ในนั้นแล้ว"
แม่ทัพเชมัลหันกลับมามองที่บ้านหลังเล็กภายในหมู่บ้าน ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

"ถ้าจะต้องไป ข้าพระองค์จะพาน้องไปด้วย"
"นั่นอันตรายมาก เม่ยอาจหันมาทำร้ายเจ้าเมื่อใดก็ได้" พระราชาท้วงขึ้น
แม่ทัพเชมัลกลับยกมุมปาก ทำให้พระราชาต้องรับสั่งเตือน "ข้าให้เจ้าไปจัดการเจิ้นเทียนเพราะไม่ต้องการปัญหาบานปลาย ไม่ได้ให้เจ้าไปฆ่าตัวตาย เช่นนั้นก็พบกันครึ่งทาง เจ้าจะพาเม่ยหรือใครไปก็ได้ แต่ทุกคนต้องกลับมาหาข้า" พระราชากล่าวย้ำเสียงดังจนเหล่าราชองครักษ์ที่ยังตรวจตราอยู่ใกล้ๆ ต้องเดินกลับมา "ห้ามขาดหายไปแม้แต่คนเดียว นี่คือคำสั่ง เข้าใจไหมเชมัล!"
แต่เมื่อแม่ทัพเชมัลไม่รับคำ พระราชาก็ยื่นคำขาด "เช่นนั้นก็ถือว่าข้าไม่ได้มาที่นี่ ข้าจะส่งมือสังหารคนอื่นไปแทนเจ้า"
พระอนุชาส่ายหน้า "ข้าพระองค์ไม่ชอบเวลาที่ฝ่าบาทเข้ามาอยู่ในสมองแบบนี้เลย"
"ข้าไม่จำเป็นต้องอ่านความคิดของเจ้า แต่เพราะเจ้าเป็นน้องจึงรู้ใจว่า ความแค้นระหว่างเจ้ากับเจิ้นเทียนจะทำให้เจ้าตัดสินใจแลกกับพวกมัน"

"ปู่จะไปด้วย" จู่ๆ ผู้เฒ่าดินก็แทรกขึ้นมา "เพราะถ้าพูดถึงเรื่องความแค้น ปู่ก็มีเรื่องต้องจัดการกับผู้เฒ่าไฟที่อยู่ที่นั่น" และไม่รอให้พระราชาปฏิเสธ "ปู่ไปโน่นมานี่ตลอดเวลาหลายสิบปี ไม่เคยมีใครจับได้ ถ้าพวกเจ้าจะแทรกซึมเข้าไปที่นั่นเพื่อทำงานใหญ่ ไม่พึ่งพาปู่แล้วเจ้าจะพึ่งใคร"
"เช่นนั้น..." แม่ทัพนาซิมกล่าวขึ้นยังไม่จบประโยคพระราชาก็ขัดขึ้นทันที
"ข้าไม่ให้เจ้าไป"
"นี่เจ้ากลายเป็นคนไม่กล้าเสี่ยง ตั้งแต่เมื่อใด" ผู้เฒ่าดินดุพระราชา "คิดทำงานใหญ่แท้ๆ เมียเป็นกบฏก็ไม่กล้าประหาร สงครามมารออยู่หน้าบ้านก็กลับเลือกใช้แผนกองโจร"

"ท่านปู่ทวดเล็ก" แม่ทัพเชมัลกล่าวขึ้นอย่างรู้พระทัยพระราชาเช่นกัน "พระราชาของพวกเราร้ายลึก พระองค์ไม่ได้คิดแผนชั้นเดียวแน่นอน โปรดระวังหลุมพราง"

"เฮ้ย!" พระราชาร้องเสียงดังอีกครั้ง
ครานี้ผู้เฒ่าดินถึงกับถึงกับลุกขึ้นยืน  "ถ้าเจ้าไม่บอกแผนการทั้งหมดออกมา ข้าจะไม่นำทางพวกเจ้าเข้าไป" ดวงตาสีเข้มกวาดตามองทุกคน "ข้ากับไฟหักล้างกันไม่ลงมานาน แต่ตอนนี้มันถึงเวลาแล้ว เจ้ามีงานของเจ้า ข้ามีแค้นของข้าที่จะต้องสะสาง ถึงเจ้าไม่ให้ข้าไป ข้าก็จะไป และข้าก็หาได้สนใจไม่ ว่าจะไปทำลายแผนการของใคร"

แต่พระราชากลับลูบคาง ไม่กล่าวคำ
เพราะทุกแผนการที่วางไว้แต่แรกไม่มีผู้เฒ่าดิน
แต่เพราะผู้เฒ่าดิน คือพระปัยกา คือผู้ที่มีฝีมือกล้าแข็ง และคืออาจารย์ของอาเม่ย การมีผู้เฒ่าดินย่อมทำให้ได้เปรียบ ...นี่อาจเป็นการจัดการอย่างรวบรัดหมดจด แต่ก็เสี่ยงที่จะสูญเสียทั้งพระปัยกา และพระอนุชา เพราะทั้ง 2 คนมีท่าทีที่จะเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเมืองเหนือ...

ระหว่างที่พระราชาครุ่นคิดผู้เฒ่าดินก็หันมากล่าวกับแม่ทัพเชมัล
"พระราชาพระองค์นี้เจ้าเล่ห์และร้ายกาจมากกว่าพระราชาเมืองเหนือหลายเท่านัก"
"ไม่เลย ข้าคือพระราชาที่....รักการยืนอยู่บนชัยชนะ ด้วยการใช้ทั้งมิตรและศัตรูมาสร้างประโยชน์ให้ข้าได้ทั้งสิ้น" พระราชาฟารัคโต้เถียง ขณะที่ยังคงใคร่ครวญผลดีผลเสียอย่างจริงจัง

ผู้เฒ่าดินส่ายหน้าแรงๆ "เจ้าเลี้ยงอสรพิษไว้รอบตัว และไว้ชีวิตเมีย ก็เพราะเหตุนี้เอง"
"ไม่ๆๆ" พระราชารีบปฏิเสธ "เรื่องเมีย...เอ่อ..พระชายานั่นมันอีกเรื่องหนึ่ง"
"เรื่องเดียวกันนั่นแหละ" ผู้เฒ่าดินกล่าว "ตาเฒ่าไฟวางเวทย์ดำใส่เม่ยให้ไปฆ่าเสนาบดีหลี่ เจ้าก็พลิกวิกฤติจนพระชายากลายเป็นตัวประกัน ตราบใดที่นางทำตัวดีพระราชโอรสจะยังเป็นรัชทายาท นางก็ยังอยู่ในอำนาจ แต่ถ้านางคิดไม่ซื่อเจ้ามีเมียใหม่ ทุกคนในกลุ่มจะโดนเจ้าจัดการหมดแน่"
"อ่า..........." พระราชาอับจนถ้อยคำ
พระอนุชา 2 พระองค์หันไปหัวเราะให้กัน
ส่วนราชองครักษ์ลาทีฟที่เคยเจอฝีปากของผู้เฒ่าดินมาก่อนหน้านี้ ถึงกับหันไปยักคิ้วให้กับราชองครักษ์อีก 2 คน
 
"ดังนั้น เจ้าต้องบอกแผนการที่เหลือออกมา เจ้าเล่นใช้งานหมากทุกตัวแบบนี้ พวกเราสมควรรู้ด้วย มิเช่นนั้นเกิดข้าพลั้งมือไปปัดหมากตัวหนึ่งตัวใดของเจ้าจนล้มคว่ำคากระดานขึ้นมา ทำเจ้าเสียแผน จะมากล่าวโทษกัน"
พระราชาทรงตรึกตรอง "ก็ไม่เป็นไรนะ เพราะถึงจะเป็นเช่นนั้น ข้าก็ยังมีหมากสำรองอยู่เสมอ จะหมากฝ่ายไหนข้าก็ใช้งานได้ทั้งนั้น เพียงแต่ข้าไม่ต้องการให้เสียเลือดเนื้อโดยไม่จำเป็น พวกเวทย์ดำในเมือง ข้ายกให้พวกท่านปู่ทวดเล็กและเชมัลจัดการ แต่พวกอสูรที่พวกมันวางไว้รอบเมือง ข้ายกให้นาซิม หรือหากระหว่างทางพวกท่านคันไม้คันมือจะจัดการพวกมัน ข้าก็ไม่คิดว่าจะทำให้แผนการเสียหาย"
ทุกรับสั่งคือการแปรเปลี่ยนทุกสถานการณ์มาสนับสนุนแผนการของพระองค์ทั้งสิ้น

"แล้ว...." ผู้เฒ่าดินรอฟังแผนการต่อไป
หากพระราชายืนยัน "แผนการมีแค่นี้....จริงๆ"
"เจ้าเป็นพระราชาที่วางใจพระอนุชาขนาดนี้เชียวหรือ"
"แน่นอน" พระราชาตอบรับทันที "แต่เพราะทุกการกระทำล้วนมีผลสืบเนื่องไปถึงกันและกัน ข้ารู้ว่าเชมัลและนาซิมเป็นทหารต่อให้ต้องตายจากไป เขาก็ยังเป็นทหารอยู่ แต่เพราะเชมัลห่วงเม่ย ข้าก็ให้เวลาเขาได้จัดการเรื่องที่ค้างคาในใจ ก็คิดอยู่ว่า อยากจะรออีกสัก 1 เดือน แต่ตอนนี้เราเสียคนของเราในเมืองเหนือไปหลายคนแล้ว จนข้าไม่อยากรอ ส่วนเรื่องของนาซิม ยังต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคนที่เกี่ยวข้องเป็นสำคัญ แต่สุดท้ายแล้ว จะเชมัล หรือนาซิม ก็จะต้องมีผลงานที่โดดเด่นเหนือทุกคน ข้าไม่ยอมให้ใครมานำหน้าน้องชายทั้งสองคนของข้าเป็นอันขาด แล้วข้าก็เชื่อว่าเขาทำได้"
แม่ทัพเชมัลกอดอกหรี่ตามองพระราชา "ยกยอกันขนาดนี้แสดงว่าทรงจะเข้าเรื่องที่สองใช่หรือไม่"
พระราชายอมรับ "ใช่ ตอนนี้เก้ามาเป็นต้นห้องให้ข้า"
แม่ทัพนาซิมถึงกับเงยหน้าขึ้นมองหลังคาของโรงม้า จนพระราชามีพระดำรัสถาม
"ถอดใจเลยหรือนาซิม"
"ข้าได้ยินมาเหมือนกัน แต่เพราะพระองค์ทรงมีมหาดเล็กต้นห้องอยู่แล้ว ก็ยังคงคาดหวังว่ามันจะเป็นข่าวลือ"
"แต่ไม่เห็นเจ้าจะถาม"
"ข้ากลัวว่าท่านจะตอบว่าใช่ " คนกล้าหาญยอมรับ "อีกทั้งเขาเองก็ไม่เคยมองข้า แล้วยังทำเรื่องเลวร้ายกับเขาอีก แต่ข้าก็บอกตนเองเสมอว่าตราบใดที่เขายังไม่ได้สมรส ข้าก็ยังมีหวัง แล้วนี่เขาไปอยู่กับพระองค์"
"เขามาเป็นต้นห้องให้ข้า ไม่ได้แต่งงานกับข้า แล้วเขาก็ไม่ได้พอใจข้าแบบนั้นด้วย"

...ตลอดเวลาที่ผ่านมา คือความรู้สึกพอใจ สบายใจที่ได้อยู่ใกล้ เหมือนกับที่เชมัลพอใจเก้า แต่ก็ยั้งใจตนเองไม่ให้มันมากไปกว่านี้ ไม่ให้ถึงขนาดที่ว่าขาดไปไม่ได้..

ทั้งสามรอฟังพระดำรัสต่อไป
คุยเรื่องงานกลับราบรื่น คล้อยตามกันโดยง่าย แต่เรื่องส่วนตัวกลับยากที่จะกล่าวออกมา

"เรื่องอื่นพวกเราพี่น้องพูดคุยทำความเข้าใจกันได้โดยง่าย แต่พอมันเป็นเรื่องของเก้า ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันถึงได้ยุ่งยากนัก อย่างเรื่องอาเม่ย" ทรงชี้ไปที่แม่ทัพเชมัล "ไม่ว่าใครก็ไม่ต้องไปยุ่งอะไรเลย เชมัลเก็บใส่กล่องไว้ตั้งแต่แรก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชมัลจัดการเองหมด แต่พอเป็นเรื่องของเก้า" ครานี้กลับชี้ไปที่หัวหน้าราชองครักษ์บาดา แม่ทัพเชมัล แล้วกลับมาหาแม่ทัพนาซิม "มันกลับกลายเป็นว่า ไม่มีอะไรที่ถูกต้องเลยสักอย่าง พูดก็ไม่ได้ ไม่พูดก็ไม่ได้ จัดการก็ไม่ดี ไม่จัดการก็ไม่ได้"

หัวหน้าราชองครักษ์บาดา รู้ว่าเพราะอะไร แต่ไม่ใช่หน้าที่ที่จะสอดแทรกในเวลานี้

"แต่ที่สุดแล้ว ข้าก็คิดว่า ข้าสมควรบอกกับนาซิมและเชมัลด้วยตนเองพร้อมๆ กันนี่แหละ ก็เพราะเกรงว่า หากไปได้ยินอะไรบางอย่างมาอาจทำให้เข้าใจผิด" ดำรัสนี้มีต่อแม่ทัพนาซิมโดยตรง "คิดจะให้มีอามาเชิญเจ้าไปคุยกัน แต่ก็ติดว่าที่หน้าด่านไม่มีใครที่วางใจได้ แต่ไหนๆ วันนี้จะมาหาเชมัล ก็เลยให้มีอาไปเชิญเจ้ามาคุยกันตรงๆ ดีกว่า"
แม่ทัพเชมัลมองหน้าพระเชษฐา "ปกติพระองค์ไม่เคยต้องเกริ่นอะไรที่มันยืดยาวเช่นนี้มาก่อน"
"เว้นแต่ในครั้งนี้ ที่อยากทำความเข้าใจให้ตรงกันก่อน" พระราชาตอบพระอนุชาผู้รู้พระทัย "เข้าเรื่องเลยก็ได้ เรื่องของเรื่องก็คือ ข้าคิดจะให้เก้าสมรสกับพริมจะได้ย้ายมาเป็นราชองครักษ์ แต่ปรากฎว่า พริมปฏิเสธ"
แม่ทัพนาซิม ขยับนั่งตัวตรงในทันที
"ข้าเองก็ตกใจนะ ว่ามันเกิดอันใดขึ้น เพราะตอนนั้นเชมัลก็กำลังเกเรได้ที่ ไม่เป็นอันทำการงานอันใด วันที่พริมปฏิเสธก็เป็นวันเดียวกันกับที่เชมัลทิ้งข้าออกมาจากวังนั่นแหละ" พระราชาหันมาหาพระอนุชาองค์เล็ก "นี่พวกเจ้ายังไม่ได้คุยกันหรือ"
"ข้าได้แต่ส่งข่าวเรื่องอื่นไปหาพี่นาซิม แต่เรื่องนี้....ก็กังวลเหมือนพระองค์ ว่าหากส่งข่าวกันเป็นทอดๆ อาจทำให้เกิดความเข้าใจผิด แล้วมันก็ดูไม่เหมาะ คิดว่าจะคุยกันส่วนตัว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปพูดอย่างไร ไม่อยากให้รู้สึกว่าข้าเจ้ากี้เจ้าการ"
"ตกลง เช่นนี้นะนาซิม" พระราชามีท่าทีเกรงใจแม่ทัพนาซิมเป็นอย่างมาก "เมื่อไม่ผูกพันกับพริมแล้ว เก้าเป็นอิสระเข้าใจไหม แต่เมื่อข้าให้มีอาไปดูแลค่ายทหาร แต่เก้ามีตำแหน่งเป็นองครักษ์ของเชมัล ลำดับการสั่งงานมันก็สับสน ทั้งทำให้เขาอยู่ในจุดที่ตัดอดีตไม่ขาด เริ่มต้นใหม่ไม่ได้ แถมไม่มีอำนาจสั่งการในกองทัพ ข้าให้เขาเลือกเองว่าจะทำอย่างไร เลือกในสิ่งที่ทำแล้วสบายใจ เขาก็เลือกที่จะเป็นต้นห้อง ซึ่งมันก็เป็นเพียงชื่อตำแหน่งที่ทำงานอยู่กับข้า แต่งานในกองทัพยังเหมือนเดิม เพื่อให้เขาสามารถออกคำสั่งในนามของข้าได้" พระราชาหันไปหานาซิมอีกครั้ง "อย่าคิดมาก ข้าจำสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าได้ ทำงานเสร็จเมื่อไหร่ก็มาพาคนกลับไป"
"หากเขาไม่เลือกไปกับข้าเล่า"
"นั่นก็เรื่องของเจ้ากับเขาแล้ว"

ผู้เฒ่าดินกล่าวขึ้น "รู้ใช่ไหมว่า ถ้ามีคนนี้อยู่ข้างกาย อำนาจของเจ้าจะสมบูรณ์แบบขึ้น"

ไม่มีใครไม่ทราบเรื่องนี้

"ข้าไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบ ท่านปู่ทวดเล็ก ข้ามีสิ่งที่ข้าต้องการอยู่แล้ว ข้ามีเพื่อน" พระองค์หันไปหาบาดา "มีน้องชายที่ไม่จำต้องกล่าวคำมากมายก็รู้ว่าควรทำอะไร แล้วข้าจะต้องการอันใดอีก"
"ข้าไม่ได้หมายถึงการทำงาน ข้าหมายถึงเรื่องส่วนตัว"
"ถึงเมียข้าจะขี้หึง และมักใหญ่ใฝ่สูง หวังที่จะให้พ่อครองบัลลังก์นี้เองแต่นางก็เป็นแม่ที่ดี"
ผู้เฒ่าดินมีความเห็นขัดแย้ง แต่พระราชาอธิบาย
"ท่านอาจมองเห็นความมั่นคง และอนาคตของข้า แต่หากให้เก้าอยู่กับข้า จะมีข้าสบายเพียงคนเดียว ขณะที่เขาลำบากใจ แต่ถ้าเขาอยู่กับนาซิม จะดีต่อนาซิม ดีแต่องค์ชายน้อยและดีต่อกองทัพด้วย แต่ก็เป็นการเสี่ยงชีวิต ข้าจึงเห็นว่า สิ่งสำคัญคือเขาต้องเลือก"
"เฮ่ย...." ผู้เฒ่าดินขัดใจ
"ท่านปู่ทวดเล็ก ข้ามีในสิ่งที่พระราชาควรมีอยู่แล้ว แต่น้องชายของข้าถูกเวทย์ดำทำลายความมั่นใจของเขาไป และทำให้เขาไม่กล้าที่จะเดินหน้าเรื่องของเก้า ซึ่งมันต้องใช้เวลา เรื่องนี้เชมัลก็รู้ดี"
แม่ทัพเชมัลเพียงพยักหน้ายอมรับเงียบๆ

"ข้าทำร้ายเขา แค่คิดจะส่งของไปเยี่ยมยังไม่กล้า" แม่ทัพนาซิมก้มหน้าพูดกับมือของตนเอง
"ก็ส่งไปสิ" พระราชาพูดเสียงดังอีกครั้ง "จะรออันใด เห็นส่งของไปให้ลูกอยู่แทบทุกสัปดาห์"
"ก็เขามีพริมอยู่"
"ตอนนี้ไม่มีแล้ว"
พระราชาย้ำแล้วย้ำอีกเพื่อให้แม่ทัพนาซิมมีความมั่นใจ "ก่อนนี้ข้าก็ระแวง จนถึงตอนนี้ก็ระแวง แต่เมื่อได้คุยกันเช่นนี้ ข้ากลับรู้สึกว่า หากเจ้าจริงใจก็ไม่ควรเอาแต่กังวลว่าอาจจะพลั้งมือทำร้ายเขาอีก เพราะขอเพียงเจ้ามีความเข้มแข็ง และตั้งใจจริงที่จะไม่ทำให้เขาเสียใจ ไม่ว่าสิ่งใดก็ทำร้ายเจ้ากับเก้าไม่ได้"

ตลอดเวลาการสนทนาพระราชาสังเกตท่าทีของน้องชายทั้งสองคน
เชมัลนั่งฟังไม่แสดงความเห็นดั่งฟังเรื่องของคนอื่น
ส่วนนาซิมดวงตาเป็นประกายเปี่ยมไปด้วยความหวังและความเชื่อมั่นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แม้บางคำพูดจะลังเลไม่แน่ใจก็ตาม

ทั้งหมดสนทนากันอย่างยาวนาน จนถึงเวลาอาหารหัวหน้าราชองครักษ์บาดา จึงขอให้ 2 พี่น้อง ต้าซันและอาเม่ยช่วยกันตั้งโต๊ะอาหารที่โรงม้านั้นเอง
ส่วน 2 พี่น้องแยกมารับประทานอาหารที่บ้านพักหลังเล็ก
ราชองครักษ์มีอาเดินเข้ามาในบ้านแล้วส่งเครื่องดนตรีให้กับต้าซัน
พิณตัวเก่าที่ถูกทิ้งอยู่ที่บ้านพักในเมือง
ต้าซันรับไว้แล้วมองหน้าคนที่มีสีหน้าเรียบเฉย "พิณของแม่ข้าเอง มันอยู่ในบ้าน ท่านไปเอามาหรือ"
ราชองครักษ์มีอาเพียงแค่พยักหน้า แล้วก็เดินกลับออกไปโดยไม่ได้กล่าวสักคำ
ต้าซันจึงต้องหันมาอธิบายกับน้องชาย "ตั้งแต่วันแรกที่ข้าถูกขังอยู่กับองครักษ์เก้าที่เรือนจำเวทย์ ท่านราชองครักษ์ก็ถามว่าจะเอาเครื่องดนตรีไหม แต่ข้าบอกว่าไม่เอาเพราะคิดว่า คนอื่นเขาถูกคุมขังอยู่ ข้าจะมานั่งเล่นดนตรีอยู่มันไม่เหมาะ"
"พิณนี้เป็นของท่านแม่ใช่ไหม" อาเม่ยมองพิณในมือของพี่ชาย
"เขาคงเห็นว่ามันดูเก่าที่สุดในบ้านกระมัง ถึงได้เอามาให้"
"พี่ใหญ่"
"มันคือพิณของแม่"
...และใจของข้ากำลังคิดไปไกล....

อาเม่ยเข้าใจความว้าวุ่นใจของต้าซัน จึงจับมือพี่ชายไว้ "พี่ใหญ่...."


เมื่อราชองครักษ์มีอาเดินกลับมาจากบ้านพักหลังเล็ก ก็พบกับหัวหน้าราชองครักษ์บาดารออยู่
"มีอะไรหรือ"
"พิณน่ะขอรับ"
"เหตุใดถึงเอาพิณมาให้พวกเขา"
ราชองครักษ์มีอายืนตัวตรงเมื่อเล่าถึงความรู้สึกค้างคามาตั้งแต่ตอนที่คุมขังต้าซันไว้ในเรือนจำเวทย์
"ที่ผ่านมา ในความคิดของข้ามีแต่เพียงผิดกับไม่ผิด และการลงโทษคนที่ไม่ผิดทำให้ข้ารู้สึกขัดแย้งในตนเองมาก"
หัวหน้าราชองครักษ์บาดาพยักหน้าด้วยความเข้าใจ พยักหน้าเรียกให้เดินกลับไปหาพระราชาด้วยกัน
"ข้าเข้าใจนะ แล้วนี่ดีขึ้นหรือยัง พระราชายังต้องใช้พลังจากเจ้าเพื่อเจรจากับแม่ทัพนาซิม"
ราชองครักษ์มีอาหยุดเดิน อีกฝ่ายจึงหันมากล่าวเบาๆ พอให้ได้ยินเพียง 2 คน
"พวกเราไม่ใช่เด็กๆ แล้วและล้วนแต่เป็นผู้ที่มีครอบครัวแล้วทั้งสิ้น เจ้าคงมองเห็นได้โดยไม่ยาก ว่าแท้ที่จริงแล้วพระองค์พยายามจัดการเรื่องของต้นห้องเก้าเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะอยากจะเอาชนะใคร หรือสิ่งใด แต่เป็นเพราะทรงตั้งมั่นที่จะไม่ทำผิดเองมาตั้งแต่แรก"
ราชองครักษ์มีอาพยักหน้าช้าๆ
"ข้าก็คิดอยู่ แต่ไม่กล่าวคำ เพราะมันไม่ถูกต้อง"
หัวหน้าราชองครักษ์ตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เพราะพลังของราชองครักษ์มีอาที่ตัดความรู้สึกทั้งมวลออกจากงานหน้าที่ จนทำให้กลายเป็นผู้ที่ตัดสินทุกเรื่องด้วยเกณฑ์ ถูกหรือผิด ส่งผลให้ราชองครักษ์มีอากลายเป็นผู้ที่ไร้ความรู้สึก
แต่ความรู้สึกว่าตนเองทำไม่ถูก จนถึงกับเอาพิณมาคืนให้กับ 2 พี่น้อง อาจเป็นสัญญาณที่ดีที่ราชองครักษ์ผู้นี้จะรู้จักการผ่อนปรนลงบ้างก็เป็นได้

"นั่นคือหน้าที่ของเจ้า ทำให้พระองค์ทำในสิ่งที่ทรงดำริไว้ให้ลุล่วง เพราะหากเป็นข้า หรือ หัวหน้าองครักษ์รอมแล้วละก็ ผลจะออกมาในอีกทางหนึ่ง" ก่อนที่กลับไปสมทบกลุ่มกับราชองครักษ์ลาทีฟ ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มยังถามย้ำอีกครั้ง "ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่"
"ไม่แล้วขอรับ"

ครู่ใหญ่อาเม่ยก็ออกมาถามหัวหน้าราชองครักษ์บาดาเรื่องการจัดที่ประทับของพระราชาในคืนนี้ แต่หัวหน้าราชองครักษ์ กลับพาอาเม่ยไปเข้าเฝ้าฯ ด้วยกัน
"เห็นว่าจะทรงมาหารือกับท่านแม่ทัพแล้วก็จะกลับเลยนะ แต่ดูท่าจะคุยกันติดลมเสียแล้ว"
เมื่ออาเม่ยตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม หัวหน้าราชองครักษ์ก็หยุดมอง
"ท่านกำลังคิดว่าข้าเปลี่ยนไปละสิ"
"เช่นนั้น" หัวหน้าราชองครักษ์ยอมรับ "เจ้ากับพี่ชายดูสลับร่างกัน"
อาเม่ยยังคงยิ้มเมื่อตอบคำถามนี้ "ที่แท้จริงแล้วข้าเป็นเช่นนี้ คนร่าเริงที่ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้คือพี่ใหญ่ ไม่ใช่ข้า"
เป็นคำกล่าวที่เต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ จนหัวหน้าราชองครักษ์รู้ชัดแจ้ง ว่าจุดอ่อนที่ทำให้อาเม่ยถูกเวทย์ดำโจมตีคืออะไร
"แต่แม่ทัพเชมัลไม่ใช่คนที่อยากอยู่ใกล้ต้าซันแน่นอน เพราะแม้จะหารืออยู่กับฝ่าบาทแต่คอยชะเง้อมองหาเจ้าเป็นระยะ ฝ่าบาทก็ช่างใจร้าย เปลี่ยนมาหารือกันที่บ้าน หรือไม่ก็ให้ข้ามาเรียกเจ้าไปอยู่กับแม่ทัพ ก็น่าจะหมดเรื่องแล้ว"
ดวงตาที่เมื่อครู่ฉายแววเศร้า เปลี่ยนเป็นสดใสขึ้น รอยยิ้มก็อ่อนหวานกว่าเดิม
"นี่ก็ถึงกับบอกว่า จะไม่ไปไหนถ้าเจ้าไม่ไปด้วย ทุกคำที่แม่ทัพกล่าวถึงเจ้า ทำให้ข้าคิดถึงเมียที่บ้านจริงๆ"
อาเม่ยตีที่แขนใหญ่ของราชองครักษ์เบาๆ "พอเถิด ข้ารู้แล้วว่า ท่านมีคารมเป็นเอก"
"นี่ไม่ต้องแสดงคารมอันใด หรือต่อให้เจ้าไปถามลาทีฟ หรือมีอา ก็ต้องบอกเหมือนกับที่ข้าบอกนี่แหละ"
ราชองครักษ์ลาทีฟคล้อยตามแต่ไม่วายขัดคอ "เมียข้าตายไปแล้ว คงต้องเปลี่ยนเป็นลูกสาว"
ขณะที่ราชองครักษ์มีอาคนพูดน้อยเพียงแค่ยิ้มกว้าง
...กับคนผู้นี้ ที่ทำให้คิดไปถึงต้าซัน ทำให้อาเม่ยไม่รู้ว่าจะพูดคุยอย่างไรดี...

ทั้งหมดจับกลุ่มสนทนาเพียงไม่กี่คำ คนที่กำลังถูกนินทาก็เดินมาหา
"คุยอันใดกัน"
หัวหน้าราชองครักษ์บาดา หันไปยิ้มกับราชองครักษ์อีก 2 คนในทันที
"นินทาข้าละสิ"
แขนใหญ่โอบกอดอาเม่ยไว้แน่น ทำให้ใบหน้าคนที่ถูกโอบกอดแดงจัด
"เหนื่อยไหม"
อาเม่ยส่ายหน้า "น้องจะถามว่า จะจัดที่ประทับถวายพระราชาอย่างไร แต่ท่านบาดาจะมาทูลถามก่อน"
"ให้นอนโรงม้านี่แหละ" แม่ทัพเชมัลกล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
คำกล่าวแบบนี้มีแต่แม่ทัพเชมัลที่กล้ากล่าวกับพระราชาฟารัค ส่วนคนอื่นได้แต่ยิ้มขำ
มีเพียงอาเม่ยที่ส่งเสียงไม่เห็นด้วยในลำคอ

แต่พระราชาตัดสินพระทัยที่จะกลับเมืองหลวงในคืนนี้
"เพราะถ้าจะว่ากันตามตรง วันนี้ข้าหนีออกจากบ้านมาคุยกับน้องชายน่ะ" พระราชามองอาเม่ยนิ่งๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ดีว่าทรงกำลังทำอันใดอยู่ "เม่ย ข้าไม่อาจสัญญาได้ว่า นี่คือคำขอร้องครั้งสุดท้าย แต่ข้าไม่อาจให้ผู้ใดทำหน้าที่นี้แทนเชมัล"
อาเม่ยหันไปหาแม่ทัพเชมัล ใบหน้าซีดเผือดไม่ได้กล่าวคำพูดใด จนเมื่อหันไปเห็นต้าซันที่เดินมาหา อาเม่ยก็กล่าวขึ้น
"ข้าอยากพาพี่ใหญ่ไปส่งที่ค่ายทหารก่อน พ่อเคยบอกไว้ว่า พวกเราจะปลอดภัยหากอยู่ที่นั่น"

ผู้เฒ่าดินจับที่ไหล่บาง "อาเม่ยเอย คำกล่าวนั้นมันไม่มีอยู่จริง"
อาเม่ยไม่เข้าใจ "ก็...."
"ข้าอยู่กับเจ้าในเวลานั้น นึกออกหรือไม่ นั่นเป็นสิ่งที่ผู้เฒ่าไฟบอกกับเจ้า มิใช่พ่อของเจ้า ตาเฒ่านั่นมันบิดเบือนความทรงจำของเจ้า"
อาเม่ยมองหน้าผู้เฒ่าดินด้วยสีหน้าตกใจ แล้วก้าวถอยหลัง หันไปกอดแม่ทัพเชมัลไว้แน่น
มือใหญ่ลูบแผ่นหลังบาง
ทุกคนต่างลงความเห็นในใจ อาเม่ยยังไม่พร้อมสำหรับการเดินทางไปเมืองเหนือ ตามที่แม่ทัพเชมัลกล่าวไว้จริง

อาเม่ยเวลานี้ยิ่งกว่าคำว่าเปราะบาง จนพระราชาเองยังเกรงใจ
"ขอโทษนะเม่ย ข้าเองก็รู้ ว่าเจ้าต้องการเวลาทั้งเพื่อฟื้นฟูร่างกาย และยังเรื่องความทรงจำอีก เช่นนั้นข้าคงต้อง...."
"มิเป็นไร" อาเม่ยกล่าวกับพระราชา ทั้งที่ยังซุกหน้าอยู่กับอกกว้างของแม่ทัพเชมัล
พระราชาวางพระหัตถ์ลงที่ศีรษะของอาเม่ย
"ขอโทษนะเม่ย"

...นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่พระราชาเสด็จมาเรียกให้แม่ทัพเชมัลกลับไปทำงานให้....
"ข้าไม่อาจให้สัญญา เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่อาจทำได้ แต่ข้าสัญญา ว่า ข้าจะดูแลพี่ใหญ่ของเจ้าให้ดี ในเวลาที่เจ้าไปทำงาน"

รับสั่งถึงตรงนี้ ทุกคนต่างก็หันมาหาพระราชาฟารัคเพียงจุดเดียว
"ข้ารู้ ว่าข้ามันเห็นแก่ตัวพอใจกันหรือยัง แต่ถ้าไม่จัดการตอนนี้ ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว"
อาเม่ยหันไปหาพระราชา "ขอเวลาอีก 2 วันได้หรือไม่"
พระราชาจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีแปลก แล้วส่ายพระพักตร์
"หากศึกเมืองเหนือเสร็จสิ้นแล้วเจ้าไม่กลับมารับต้าซัน ข้าจะสั่งประหารพี่ชายของเจ้า"

รับสั่งจบก็หันหลังให้อาเม่ยทันที
ผู้เฒ่าดินที่ติดตามไปจนถึงม้าทรง เอ่ยปากถามให้ได้ยินกันเพียง 2 คน "เจ้าก็ใช้เวทย์กับเม่ยไม่ได้ใช่หรือไม่"
"ไม่ได้"
พระราชาไม่เข้าพระทัย เคยขอให้พระราชาเมืองบาสก์ช่วยล้างเวทย์ดำให้ ก็ล้างได้เพียงบางส่วน ทั้งยังมีผู้เฒ่าดิน และแม่ทัพเชมัลช่วยกันฟื้นฟู แต่กลับยังมีไอจางๆ ของเวทย์ดำที่ค้างอยู่
"ตั้งแต่มาถึงข้าพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ รู้แต่ว่าอาการดีขึ้นแล้ว แต่ส่วนใหญ่ข้าต้องอ่านเม่ยผ่านต้าซัน แต่ทำอะไรกับเม่ยไม่ได้เลย ที่ท่านรักษาเม่ยไม่ได้ก็เพราะเหตุนี้เช่นกันใช่หรือไม่"
ผู้เฒ่าดินยอมรับ "ข้าจะเอ่ยปากออกมาตามตรงก็เกรงว่าจะทำให้ทุกคนวิตกกังวลกันไปใหญ่ ได้แต่ให้ยาบำรุง และให้พักผ่อนมากๆ เชมัลก็ได้แต่สอนเวทย์ดินและน้ำเพื่อสร้างสมดุล แต่ก็ยังมีช่องว่างอยู่มาก"
"ผู้เฒ่าไฟคนนี้มันร้ายนัก ถ้าท่านเจอมัน รบกวนสับมันเป็นหมื่นชิ้น!"
"รับรองว่า มันไม่ตายดีแน่ๆ"

พระราชาฟารัค และพระปัยกามูซัค ต่างหมายมั่นปั้นมือจะจัดการกับผู้เฒ่าไฟชนิดไม่เหลือซาก!

...จบตอนที่ 37...

[Nathi]

ปูเสื่อจองที่ไว้ก่อน

[twinmonkey0311]

ขอให้จัดการผู้เฒ่าไฟให้ได้ด้วยเถอะ

[fangkao]

ฟารัคนี่ คือ ซุนกวน+ขงเบ้งดีๆนี่เอง. ตอนหน้าเขาจะรบกันแล้ว. ไปเตรียมป๊อบคอร์นกับน้ำอัดลมแป๊บ
ปอลิง..ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเม่ยอีกเลย

[alternative]

ใคร ๆ ก็ทำร้ายเม่ย
เก้าก็เจ็บปวดเพราะคนอื่น ๆ เอาเปรียบ

เมื่อไรสองคนนี้จะมีความสุขจริงเสียที

[Nathi]

จะรบกันแล้ว ผู้เฒ่าดินจะจัดการล้างแค้นได้มั้ยนะ แล้วเม่ยล่ะถ้าเจอผู้เฒ่าไฟจะเป็นอะไรมั้ย เม่ยยังไม่หายเลยนะ ขออย่าให้เป็นไรเลย เรื่องของเก้ากับนาซิมจะลงเอยแบบไหน อยากรู้ๆ

[B52]

ศึกหนักกำลังรออยู่

[Aoya]

ทำไมพระราชาชอบจัดการเรื่องของเก้าจริง
ดูแล้วเก้าคงไม่มีความสุขเมื่ออยู่กับแม่ทัพนาซิม
เลิกเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเก้าซะที ปล่อยเก้าไปเถอะ

พระราชายุ่งเรื่องของเก้าจนเรารำคาญ อะไรกันนักกันหนา

ไม่ชอบแม่ทัพนาซิม เพราะให้ความรู้สึกไม่มั่นคงและปลอดภัย
ไม่ชอบตั้งแต่คุยกับเก้าใต้ต้นไม้แล้วเก้าบอกไม่ชอบก็ยังตื้อแล้วก็บังคับจูบเก้าอีก
เป็นถึงแม่ทัพแต่ทำตัวไร้ศักดิ์ศรี รังแกผู้น้อย เอาความรู้สึกเป็นใหญ่แล้วจะนำทัพได้ยังไง

[Peung002]

พระราชาฟารัคนี่เหมาะกับตำแหน่งกษัตริย์จริงๆ นับถือ นับถือ
อ่านถึงตอนนี้ได้แต่หวังว่าตอนจบจะไม่เศร้าแบบท่านผู้เฒ่าดินตาย พี่เชหรือเม่ยยอมแลกชีวิตกับตัวโกงเมืองเหนือนะคะ
อ่านมาตั้งนานไม่จบแบบเศร้าเนอะๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[DeShiWa]

นึกว่าอาเหม่ยจะหายแล้วซะอีก

แต่ไม่เป็นไร

เอาใจช่วยให้กำจัดผู้เฒ่าไฟให้ได้

[valenna yy]

ลางสังหรมันบอกอะ กลัวผู้เฒ่าดินตายจัง

[noteno]

 

อ่านตอนนี้เเล้วรู้สึกว่าเม่ยเป็นกระต่ายน้อยในฝูงหมาป่า...

[dekying kukkig]

เอาจริงๆนี่เรื่องที่วุ่นวายเพราะเรื่องมีมเหสีมากมายเลยทำให้ท่านพระราชาฟารัคไม่อยากมีเมียหลายคนหรือเปล่าตั้งแต่ครั้งอดีตมาเลยทีเดียว 
คือมองเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นแบบนี้เลยทำให้ท่านพระราชาฟารัคเราถึงกับยอมสัญญากับมเหสีตัวเองว่าจะไม่มีเมียใหม่แน่ๆ
((มองได้อีกมุมว่าเป็นการวางแผนซ้อนแผนให้เมียตายใจหรือเชื่อใจตัวเองว่าถึงอย่างไรโอรสของมเหสีก็จะยังได้เป็นรัชทายาทด้วยในตัว ))
ถ้าหากแผนการเป็นแบบนี้ เราว่าท่านพระราชาฟารัคเป็นคนที่รักครอบครัวตัวเองมากเลยนะต้องคอยจัดการปัญหามากมายและต้องเป็นการแก้ปัญหาที่เน้นไปถึงความมั่นคงของอนาคตลูกหลานด้วย   

ขนาดตอนนี้ที่ฝั่งเมืองเหนือเพราะที่รัชทายาทเจิ้นเทียนโดนมเหสีองค์รองวางยาก็น่าจะเพราะอยากให้ลูกของตัวเองได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทแทน นี่ข้องใจว่าทำไมอิตาผู้เฒ่าไฟถึงกับต้องฆ่าเสนาหลี่นะ มันมีปมขัดแย้งอะไรถึงขนาดที่ต้องสั่งให้มาฆ่า หรือเพราะว่าทางเจิ้นเทียนจับได้ว่าอิตาเสนาหลี่สมคบคิดกับมเหสีองค์นี้ แล้วถ้าอย่างนั้นคนของท่านฟารัคที่แฝงตัวอยู่ที่เมืองเหนือแล้วโดนฆ่าก็ต้องมีอีกฝ่ายหรือเปล่า หรือรวมอยู่ใน2กลุ่มนี้ (โอโห นี่เราคิดปมซับซ้อนไปไหนนี่ )

ในตอนหน้าจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเด็ดแล้วแน่ๆ ลุ้นใจระทึก ว่าท่านฟารัคมองเห็นอะไรในความคิดของท่านเชมัล อาเม่ยจะเป็นอย่างไรเมื่อเข้าไปที่เมืองเหนือและอาเก้าเราจะตัดสินใจอย่างไรต่อไป 

[natalee22]

โอ๊ยยยยยยยยย ตอนหน้าจะบู๊กันแล้วใช่มั้ย
ขอให้ทุกคนปลอดภัยกลับมานะ ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรไปอีกเลย

[nin@]

ขอบคุณค่ะ พี่ไจฟ์ น้องที สำหรับตอนใหม่..

อ่านถึงตอนนี้แล้ว รู้สึกสงสารพระราชา ใครๆก็กำลังจะมีคู่ แต่พระราชากลับมีคู่ที่ไม่ดีอยู่ข้างตัว คิดโค่นล้มตลอดเวลา น่าฉงฉาน...555+ แต่ก็นะ..เจ้าแผนการนัก ก็สมควรแล้วที่จะต้องคอยบริหารความคิดต่อไป