หัวข้อ: แจ้งข่าว++ B e c a u s e_O f_Y o u . . .' ซ น ' [ตอนพิเศษ 1.2] 11-8-15 P.13

[zeroj]

แอบสงสารพี่น่าน  เบาๆ       

น้องซนไม่เข้าใจพี่น่านเลยยยยยยย       

[candyon]

Because of you ซน ตอนที่ 10 ยังไม่ได้ชอบก็แค่...

(Special by น่านฟ้า)

“มึงจอดให้กูลงตรงใต้บีทีเอสก็ได้นะ” ซนมันหันมาบอกทางผมแล้วชี้ทางข้างหน้าที่อีกแยกหนึ่งจะถึงตรงที่มันบอก “เป็นไรอีกทำหน้างงๆนะมึงอ่ะ กูไม่ลืมไรใช่เปล่าวะ” มันหันซ้ายหันขวามองรอบตัวเองอีกครั้งก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดูอีกรอบ “แม่งสายจริงๆด้วยมึงเลยน่าน แต่เช้าแต่มืด”

“ทำเป็นบ่น กูก็ไม่ได้บังคับมึงสักหน่อย ไม่อยากทำก็พูดว่าไม่ดิ ไม่ใช้อ้าขาให้แบบนั้น” ผมพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ไอ้ซนอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรออกมาสุดท้ายก็งับปากพร้อมกับหูแดงๆที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหาย

“ก็มึงอ่ะ...แม่ง..” แล้วมันกูก้มหน้าหงุดบ่นพึมพำกับกระเป๋าที่เช็คของแล้วเช็คของอีก ก่อนจะหันไปขู่แง่งๆกับไอ้แสนดีที่อยู่หลังรถ เอาดีๆแสนดีมันก็อยู่ของมันเฉยๆนะครับ มีแต่ไอ้หมาน้อยตัวที่นั่งอยู่เบาะหน้านี่แหละที่โรคจิตจ้องแต่จะกัดกับแมวตัวเองตลอดเวลา

แต่จะว่าไปไอ้ผมเองก็คงโรคจิตไม่ต่างจากคนข้างๆเท่าไหร่หรอก เพราะผมกลับมองว่าไอ้ท่าทางขู่กับแมวของซนมันดูน่ารักขึ้นมาซะงั้น

เหอะ ผมนี่บ้าดีนะครับไปชมแฟนคนอื่นว่าน่ารักได้เต็มปากเต็มคำ ไม่รู้แม่งไปติดใจอะไรไอ้คนตัวเตี้ยที่อยู่ข้างๆนักหนา หน้าตามันก็ไม่ได้ดูดีไปกว่าคนที่ผมเคยควงมากเท่าไหร่นักหรอก หน้าอกก็ไม่มี ตัวก็เตี้ย หุ่นก็ไม่ได้ดูเร้าใจสักนิด แต่ไม่รู้ว่ะเวลาที่มันก้มโค้งหันหลังมือขยุ้มผ้าปูที่นอนแล้วเป็นผมที่จับมันกระแทกซ้ำแล้วซ้ำอีกให้เสียงครางดังจนผมได้ใจแบบนั้นหรือเปล่าที่ทำให้ผมรู้สึกบ้าๆแบบนี้

“เออน่าน อาทิตย์นี้กับอาทิตย์หน้ามึงไม่ต้องมารับกูไปบ้านมึงนะ กูว่ากูจะขอเวลามึงซักสองอาทิตย์ว่ะเดี๋ยวกูขอไปทบทวนบทเรียนด้วยตัวเองก่อนมึงจะได้ไม่ต้องมาด่าว่ากูโง่เช้าโง่เย็นแบบนี้ ใจ๋” ซนมันหันมาพูดบอกจุดประสงค์ตัวเองแล้วก็พูดอะไรไปเรื่อย เชื่อไหมครับ เวลาอยู่กับมันผมแทบจะไม่ได้พูดเลย เพราะไอ้คนตรงหน้าเนี่ยแม่งแย่งผมพูดหมด ซนมันเป็นประเภทที่พูดโคตรมาก พูดไม่หยุด ที่สำคัญมันสามารถแหกปากพูดเรื่องของกินได้ตลอดเวลา โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

นี่ขนาดผมรู้จักมันยังไม่ถึงสองอาทิตย์นะครับผมยังจับสันดานมันได้เป๊ะขนาดนี้ คิดไม่ออกเลยถ้าได้รู้จักกันมากกว่านี้จะเป็นแบบไหน

แม่งเอ๊ย!!!เป็นแค่ผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆคนนึงแท้ๆ มาทำให้กูรู้สึกอยากรู้จักมากขึ้นเนี่ยนะ เหอะ หมั่นไส้ฉิบ

ผมคิดหมั่นไส้มันในหัวแต่มือก็ดันแสดงออกตามที่ตัวเองคิดออกมาซะงั้น

 “เอ้า!! อะไรของมึงเนี่ยน่าน ผลักหัวกูหาป๊ามึงเหรอ ถ้าหัวกูชนกระจกแตกขึ้นมาทำไง”

“มึงก็ต้องรับผิดชอบซื้อกระจกให้กูใหม่ไง”

“เชี่ยยยยยยยย กูหมายถึงสมองอันล้ำค่าของกูที่แตกไม่ใช้กระจกรถมึง” มันลูบหัวตัวเองปอยๆ ปากก็ยังบ่นด่าผมไม่หยุด สักพักมันก็ดึงที่บังแดดออกมาส่องกระจกจัดทรงผมตัวเองเป็นรอบที่สอง ท่าทางมันที่กำลังส่องกระจกอยู่เดาได้ไม่ยากเลยแม่งคิดไรอยู่นอกจากชมตัวเองว่าหล่อ ทั้งๆที่เป็นแค่หมาน้อยหน้าตาธรรมดาๆตัวนึงแม้ๆ ที่ดูดีได้ก็แค่เพราะผิวขาวๆกับไอ้ตาสองชั้นหลบในที่เวลาหัวเราะทีตาดำแทบมองไม่เห็น ปากสีธรรมชาติสุขภาพดีเพราะไม่ดูดบุหรี่ทำให้ยิ่งขับให้หน้ามันดู....ธรรมดา ก็แค่ธรรมดา ไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่าง

“แล้วเรื่องลูกชายกู” ซนขยับหันทั้งตัวมาหาผมแล้วกอดอกราวกับตัวมันใหญ่กว่าผมสักสิบเท่า “มึงต้องดูแลมันอย่างดี เข้าใจไหม หาที่อยู่ที่กินให้มันด้วย กูอาจจะไม่ได้ไปหามันในสองอาทิตย์นี้ก็ฝากมึงดูแลหน่อย ใจจริงกูอยากจะไปหามันใจจะขาดแต่กูดูแล้วแหละว่ากูติดปัญหาหลายอย่าง เอาไว้เดี๋ยวกูโทรหาอีกที” ก็ดีเหมือนกันนะครับที่ผมไม่ต้องไปสอนไอ้เตี้ยนี่สักอาทิตย์สองอาทิตย์แบบนี้ ผมจะได้มานั่งทบทวนความรู้สึกตัวเองว่าจริงๆแล้วไอ้ความรู้สึกผมที่มันเป็นอยู่มันคืออะไรกันแน่

บางทีอาจจะแค่ตื่นเต้นกับของใหม่ก็ได้

“กูว่าเดี๋ยวกูรอมึงมารับไปพร้อมกันน่าจะดีกว่า”

“เอออ เอาแบบนั้นก็ได้ ยังไงมึงรอกูก่อนนะเว้ยห้ามไปรับมันก่อนกูเด็ดขาด” แม่งนิสัยไอ้เตี้ยนี่นอกจากจะพูดมากแล้วยังขี้หวงอีก คงกลัวว่าปอมสองตัวของมันจะติดผมมากกว่ามันอ่ะ “แล้วก็กูฝากแสนดีกับกระเป๋าไปเก็บที่บ้านให้ด้วยนะ”

“อืมรู้แล้ว”

“ดีมาก งั้นมึงจอดข้างหน้านี้เลย แอบซ้ายตรงนี้แหละ” มันหันไปตีหัวแสนดีทีนึง หยิบกระเป๋าตัวเอง ก่อนจะทำท่าลงจากรถแต่ก็ชะงักนิดนึงแล้วหันหน้ามามองผม

“อะไร” ผมขมวดคิ้วถามมันแบบงงๆแต่แทนที่มันจะตอบอะไรผมไอ้เตี้ยตรงหน้ากลับยิ้มออกมาแล้วขยับหน้ามาใกล้ผมก่อนจะจุ๊บลงที่ริมฝีปากผมหนึ่งทีจากนั้นค่อยผละออกโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร “ไปและ น้องเอยรอ”

ผมพยักหน้าให้มันไปที ส่วนซนพอลงจากรถก็หันมาโบกมือให้ผมแล้วเดินรีบหันหลังวิ่งไปยังจุดหมายทันทีส่วนตัวผมก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะนึกไปถึงคนที่เพิ่งฝากรอยร้อนๆไว้ที่ริมฝีปาก ทั้งๆที่มันก็แค่จูบเบาๆ แต่ก็ยังอดคิดถึงมาตลอดทางไม่ได้

ผมเอาแสนดีกับกระเป๋าเสื้อผ้าคนตัวเตี้ยไปส่งถึงที่บ้านไอ้ซน ก่อนจะแวะกินข้าวกับม๊ามันแป๊บนึงแล้วค่อยกลับมานอนกลิ้งอยู่ที่บ้าน พอนอนไปสักพักมันเริ่มรู้สึกเบื่อๆเลยโทรหาบรรดากิ๊กที่เคยคุยด้วย ก่อนจะชวนฝนผู้หญิงที่ผมคุยด้วยบ่อยที่สุดไปดูหนัง พาไปกินข้าว แล้วก็จบลงบนที่นอนเหมือนเดิม ตอนที่ทำกับฝนความคิดตัวเองก็เอาแต่คิดถึงไอ้คนร่างเล็กที่เมื่อคืนก่อนเพิ่งนอนกับผมไป แต่คืนนี้ คืนเดียวกันผมกับมันต่างคนก็ต่างนอนกับคนอื่น ไม่ดิจริงๆแล้วสำหรับซนคนอื่นมันคือผมต่างหาก

แล้วแม่งผมจะต้องมานั่งคิดเยอะแยะทำไมวะ

ไม่เห็นจะเข้าใจความรู้สึกตัวเองเท่าไหร่เลย แต่ผมก็คิดนะว่าไอ้ความรู้สึกนี้คิดว่ายังไม่ได้ชอบหรอก มันยังไม่แตะแม้แต่คำๆนั้นด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ดิ....ไม่รู้เหมือนกัน

ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิด รู้สึกหวงมันทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกแบบนั้น

ทั้งๆที่ปกติไม่มีครั้งไหนหรอกที่ผมจะรู้สึกกับคู่นอนตัวเองแบบนี้ ไม่เคยแม้แต่จะเสียดายด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม...

“น่าน”

“......”

“น่านคะ”

“ห้ะ?? ว่าไงครับฝน มีอะไรเปล่า”

“เปล่าค่ะ เห็นน่านๆเหม่อๆเลยถามดู แล้วก็...คือฝนไม่ได้ไล่นะคะ แต่ว่าวันนี้เมทฝนมันจะมา...”

“อ้อครับๆ ผมเข้าใจ เอาไว้เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกันเนอะ แล้วก็อันนี้ฝนเอาไว้ใช้นะ ขอบคุณมาก” ผมเอาเงินจำนวนนึงยัดใส่มือฝน แต่ฝนกลับดันเงินนั้นกลับมาแล้วไล่ผมไปอาบน้ำแทน ฝนก็เป็นแบบนี้ เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรมากไปกว่าการที่ให้ผมอยู่ข้างๆ ผมรู้นะครับไม่ใช่จะไม่รู้ว่าเธอรู้สึกแบบไหนกับผม

แต่ผมยังไม่รู้สึกกับเธอถึงขั้นนั้น เพราะงั้นผมเลยคิดว่าการให้เงินหรือซื้อของแบรนด์เนมให้มันน่าจะเป็นสิ่งที่แฟร์กับเขามากที่สุด แต่ก็อย่างที่เห็นฝนไม่รับ เขารอ

รอให้ผมเลิกนิสัยเจ้าชู้

เขาบอกว่าเขารอผมได้

แต่ไม่รู้ดิครับ

ตอนนี้มันมีหลายๆอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปกะทันหัน

บางทีถ้าผมเจอใครบางคนช้ากว่านี้หรือไม่เจอกับเขาเลย...อีกไม่นานหลังจากนี้ผมอาจจะรู้สึกชอบฝนขึ้นมาก็ได้

เพราะตอนนี้ในหัวผมกลับเอาแต่นึกถึงหน้าใครอีกคนที่รู้จักกันไม่ถึงสองอาทิตย์คนนั้นตลอดเวลา









สองอาทิตย์ผ่านไป อย่างเชื่องช้าผมเดินเอื่อยๆเข้ามาในคณะ ทักทายเพื่อนร่วมรุ่น รุ่นน้อง แล้วก็เดินมานั่งตรงที่นั่งประจำ ช่วงนี้กลุ่มแก๊งผมเอาแต่ถามผมอยู่นั่นว่าผมเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนมีเรื่องให้คิดมากอยู่ตลอดเวลา จะไม่ให้ผมคิดมากได้ไงวะ ก็ในหัวผมเอาแต่คิดถึงใครอีกคนตลอดเวลา ในมือก็เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์รอการติดต่อจากคนๆนึงอยู่ ผ่านมาจะสองอาทิตย์กว่าแล้วยังไม่มีแม้แต่ข้อความหรืออะไรทั้งนั้น จะติดต่อไปหาก่อนก็ดูกระไรอยู่เลยได้แต่นั่งๆนอนๆรอโทรศัพท์จากมันเท่านั้น แม่งบอกว่าจะติดต่อมา แล้วก็เงียบแบบนี้เนี่ยนะ ไหนจะให้กูติวให้วะ โง่แบบมันอ่านเองคงจะรู้เรื่องหรอก

“มึงนั่งจ้องแบบนี้เขาก็ไม่รู้หรอกว่ามึงรอโทรศัพท์เขา” ไอ้โก้พูดพร้อมกับปล่อยควันสีขาวขึ้นไปบนท้องฟ้า “กูไม่รู้นะเว้ยว่าอาทิตย์ที่ผ่านมึงเป็นอะไร แต่มันไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ว่ะ ดูแม่งเหมือนรอโทรศัพท์จากใครสักคนหรือแม่งก็มีเรื่องให้คิดมากตลอด ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร แต่แค่อยากให้รู้ว่า....”

“พวกกูอยากเสือก” ไอ้ป๊อบยื่นหน้ามาใกล้จนผมอดโบกมือหนักๆลงบนหัวมันไม่ได้

“เสือกอะไรล่ะ กูไม่มีอะไรจะพูด”

“เล่าๆมาเถอะน่า เวลากูเห็นมึงทำหน้าเครียดเหมือนคนขี้ไม่ออกทีไรกูอึดอัด ไปแดกเหล้ามึงก็เอาแต่นั่งมองมือถือ ทำไมวะคนไหนในมือถือมึงที่มึงอยากคุยงั้นเหรอ ไม่กล้าโทรเดี๋ยวกูให้ไอ้แอลคุยให้ก็ได้” ผมเคยคิดนะครับว่าคนอย่างไอ้บาสน่าจะเป็นคนนึงที่ไม่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน แต่พอเห็นแบบนี้เท่านั้นแหละ รู้เลยตัวจี๊ดอยู่ตรงนี้

“เปล่าหรอกกูแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”

“ดูจากหนังหน้าแล้วกูว่าไม่นิดนะ” เอาไงดีครับ ผมควรจะเล่าเรื่องตัวเองให้พวกมันฟังดีไหม มันจะหาว่าผมใจง่ายหรือเปล่า

แต่จะว่าใจง่ายมันก็ไม่น่าถูกนะครับ ผมก็แค่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรก็เท่านั้น

ยังไม่ได้รู้สึกอะไร

ถ้าปรึกษาพวกมันอาจจะรู้มากกว่านี้และก็ช่วยตัดสินใจอะไรได้มากกว่านี้ก็ได้

“ทำเงียบๆ พอกูอยากเสือกเนี่ยทำเงียบทำไมครับคุณน่าน”

“เออก็กำลังจะเล่าอยู่นี่ไง” สุดท้ายผมก็ทนอาการขี้เสือกของเดอะแก๊งไม่ได้ เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟังตั้งแต่แรกว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ได้กันมากี่รอบ แต่ไม่ได้ลงลึกละเอียดถึงขนาดบอกว่าท่าไหนบ้างอย่างที่ไอ้ป๊อบอยากรู้หรอกครับ แค่บอกว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไง แล้วก็บอกแค่ว่า....

“เนี่ยจู่ๆมันก็หายไป มันบอกกูนะเว้ยว่าอีกสองอาทิตย์มันจะติดต่อกลับมา แต่เนี่ยผ่านมาตั้งสองอาทิตย์กว่าแล้วแม่งยังไม่ติดต่อมาเลย กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไรว่ะ เอาแต่คิดถึงมัน แต่กูก็ยังแน่ใจนะว่ากูยังไม่ได้รู้สึกชอบมันแบบนั้น กูก็แค่...ไม่รู้ว่ะ..อธิบายไม่ถูก”

“แต่กูรู้” ผมหันไปมองหน้าไอ้แอลที่เอามือลูบคางตัวเองราวกับตัวเองเป็นผู้รู้ “กูว่านะที่มึงบอกว่ายังไม่ชอบน้องซนอันนั้นก็อาจจะจริง เพราะคนรู้จักกันยังไม่ถึงเดือนจะรู้สึกถึงขั้นชอบเลยก็เร็วไป”

“ถูกครับเพื่อนแอล มึงคิดแบบที่กูคิดปิ๊”

“เป๊ะ!!!” ถูกคนแก้คำให้ไอ้ป๊อบแล้วโบกเกรียนมันไปคนละที

“แล้วกูก็คิดว่ามึงอาจจะเริ่มรู้สึกดีกับน้องเขาบ้างแล้ว”

“ใช่ครับ ไอ้แอลพูดเหมือนที่กูคิดไว้เลยว่ะ มึงนี่มันขี้ขโมยความคิดกูชัดๆนะครับเพื่อน” ผมกับเพื่อนคนอื่นหันไปหรี่ตามองไอ้ป๊อบแล้วส่ายหน้าอีกรอบ

“แล้วที่มึงรู้สึกมากมายขนาดนี้เป็นเพราะว่ามึง....”

“ใช่!!!มึงคิดอย่างที่กูคิดเลยอ่ะ”

 “มันยังไม่ได้พูด!!!” ต้องขอบคุณไอ้บาสที่โบกหัวไอ้ป๊อบแทนผม เพราะถ้ามันยังกวนตีนอยู่แบบนี้อาจจะไม่ใช่แค่มือที่โบกไปที่หัวมันอาจจะเป็นเท้าผมแทน “แล้วมึงก็เลิกขัดได้แล้วป๊อบ แม่งเป็นฝอยขัดหม้อไงขัดอยู่นั่น ให้ไอ้แอลมันพูดก่อนมึงจะเห็นด้วยหรือเปล่าค่อยแสดงความคิดเห็น”

“เฮ้ยย บาสมึงเข้าใจผิดและกูไม่ได้เห็นด้วยกูจะบอกว่าที่ไอ้แอลมันพูดคือกูคิดเองทั้งหมดเลยเว้ย...”

“อ่ะงั้นมึงพูดต่อดิ” ไอ้โก้พยัดเพยิดให้ไอ้ป๊อบเป็นคนพูด ส่วนไอ้คนที่บอกว่าคิดเองก็ทำหน้าเหลอหลาไปไม่เป็นก่อนจะแกล้งยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยทั้งๆที่ไม่ได้มีเสียงโทรศัพท์สักแอ๊ะ

“ห้ะเมี่ยงว่าไง อ้อได้ ว่างๆ แค่นี้นะ...เออมึงกูว่ากูติดไปหาเมี่ยงพอดีว่ะเดี๋ยวกูมาพูดเรื่องนี้ล่ะกันนะเว้ย  ไปและ” แล้วมันก็วิ่งไปเลย บางทีไอ้ป๊อบแม่งก็บ้าๆบอๆเกินมนุษย์ไปนะผมว่า

“กูล่ะงงกับมันฉิบหาย” ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดไอ้โก้ “เอ้าต่อดิ๊แอล ทฤษฎีมึงอ่ะ”

“เออรู้แล้ว...” แอลเบะปากใส่ไอ้โก้นิดนึงแล้วหันหน้ามาทางผมต่อ “เมื่อกี้พูดถึงไหนนะ..”

“มึงบอกว่าที่กูรู้สึกมากมายขนาดนี้เพราะว่ากูอะไรสักอย่าง”

“อ้อ ที่กูจะบอกคือที่มึงรู้สึกมากมายขนาดนี้อาจจะเพราะว่ามึงรู้สึกว่าน้องเขาได้มายาก”

“ยากอะไร?? กูเอากับมันแล้ว” เพื่อนฝูงขนาดนี้แล้วไม่มีหรอกครับคำว่าอาย

“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น กูหมายถึงว่า ความรู้สึกน้อง ใจน้อง มึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอว่าน้องมันมีแฟนแล้ว  และดูท่าจะรักแฟนมาก”

“อื้อใช่ รักมากด้วยมั้ง” ผมบอกเสียงอ่อยๆในมือก็หมุนโทรศัพท์ไปด้วย

“นั่นแหละที่กูจะสื่อความหมายของคำว่าได้มายาก เพราะว่ามึงไม่เคยเจอแบบนี้ มึงเคยเจอแต่คนที่อยากได้มึงมากกว่า” ก็จริงอย่างที่ไอ้แอลพูดแหละครับ

“แล้วกูควรทำไงดีวะ”

“ก็ไม่ต้องทำไง ถ้ามึงรับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็หาแฟนสักคน ฝนไหมมึงก็รู้สึกดีกับเขาไม่ใช่เหรอ หรือว่าครั้งนี้มันต่างกันวะ”

“........” ผมไม่ได้ตอบคำถามไอ้แอล เพราะผมรู้ตัวดีว่ามันต่างกัน

“คิดมากน่ะมึง ถ้าชอบก็แค่ชอบ แต่ถ้าไม่ชอบก็เป็นแค่คนที่รู้สึกดีๆด้วย เดี๋ยวสักพักมึงก็ลืมน้องเขาเองแหละ แต่กูว่าคงชอบยากล่ะมั้ง มึงเป็นประเภทไม่ชอบยุ่งคนมีเจ้าของอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ นี่ก็รู้ทั้งรู้อยู่แล้วว่าเขามีแฟนไม่ใช่เหรอ...เดี๋ยวสักพักมึงก็โอเคขึ้นเองแหละ” ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ไอ้แอลมันพูด แต่จริงๆแล้วไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง มันก็จริงอยู่หรอกครับว่าผมเป็นประเภทไม่ชอบยุ่งกับของชาวบ้าน ยิ่งคนมีเจ้าของแล้วผมไม่อยากแม้จะแตะต้องด้วยซ้ำ

แต่ก็นั่นแหละ ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้นเสมอ ไอ้ซนก็คงเป็นหนึ่งในนั้น

เพราะผมเองก็รู้ทั้งรู้ว่าน้องมันมีแฟนแล้ว

แต่ก็ยังไม่อยากเลิกยุ่งกับมันอยู่ดี

“อ่าววครับ เลิกคิดเยอะ ไปครับไปเรียน” ไอ้บาสตบบ่าผมเบาๆแล้วเดินนำหน้าผมเข้าไปในตัวอาคาเรียนรวม ผมก้มมองโทรศัพท์ตัวเองอีกรอบก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง คงไม่โทรมาหรอกมั้ง แม่งเป็นไงก็ไม่รู้ไม่คิดโทรหากูเลยหรือไง

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
แต่พอบ่นได้ไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นทันที ผมนี่รีบหยิบขึ้นมาดูชื่อเลยว่าใช่คนที่ผมรออยู่ไหม แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่

“อะไรของมึงป๊อบ”

“ฝากเช็คชื่อด้วยนะมึง”

“อ่าวมึงไม่เข้าเหรอ”

“เอออไม่ได้เข้า ไม่ว่าง มีนัดกับเมี่ยงพานางไปซื้อของ เช็คชื่อให้กูด้วย”

“เออออออออ”


Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาอีกรอบ ดูชื่ออีกทีก็ยังไม่ใช่คนที่รออยู่ดี “อะไรอีกวะป๊อบ”

“น่านเรื่องของมึงอ่ะ เดี๋ยวกูไปเสือกคาบบ่าย ห้ามลืมเล่าให้กูฟังด้วย” มันใช่หน้าที่ผมไหมครับที่ต้องเล่าเรื่องตัวเองให้มันฟัง

“เออออ”

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

“อะไรของมึงอีกเนี่ย จะโทรมาอะไรนักหนาวะ”

“ห้ะ” แต่เสียงที่ตอบกลับมาแม้ว่าจะแค่นิดเดียวผมก็รู้ว่าไม่ใช่ไอ้ป๊อบ พอมองชื่อคนที่โทรมาเท่านั้นแหละผมนี่ทรุดลงไปนั่งกับม้าหินอ่อนเหมือนเดิมเลย

“เปล่า....”

“เปล่าเชี่ยอะไรล่ะ กูเพิ่งโทรหามึงครั้งแรก แต่มึงมาด่าว่ากูโทรหามึงอะไรนักหนาเนี่ยนะ” มันบ่นงุ้งงิ้งผ่านผ่านโทรศัพท์ เสียงที่ไม่ได้ยินแค่สองอาทิตย์ก็ทำเอาใจผมสั่นขึ้นมาเฉย

“เออ”

“เอออะไร พูดไปตั้งยาวตอบมาคำเดียวเนี่ยนะ”

“เอาน่ามึงมีอะไร โทรมาไมวะ” ผมวางฟอร์มแกล้งทำเสียงหงุดหงิดใส่มัน

“มีดิ วันนี้มึงมารับกูด้วยนะ แล้วก็พากูไปรับลูกชายกูด้วย มึงว่างใช่เปล่า”

“แป๊บนึงขอคิดก่อน” ถึงไม่ว่างผมก็ไปอยู่แล้วอ่ะ

“ว่างไหมเนี่ย”

“แป๊บนึงดิ”

“คิดนานไปไหมมึง สรุปว่าว่างเปล่า ถ้าไม่ว่างก็ช่างเถอะ เอาไว้วันอื่นก็ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าลูกชายกูจะรอไหวไหม มึงรู้ไหมว่ากูฝันเห็นมันทุกคืนเลย มันเรียกร้องหากูตลอดเวลา มึงคิดดูเอาล่ะกันว่าถ้ากูกับลูกกูเจอกันช้าไปแค่วันเดียวมันอาจจะมีเรื่องเลวร้ายขึ้นก็ได้” ไอ้ซนแม่งพูดโอเว่อร์แอคติ้งจนผมอดส่ายหน้าออกมาไม่ได้ “แล้วมึงเชื่อไหมว่ามันมีบางคนบอกว่าจะรับผิดชอบกูพอกูขออะไรนิดๆหน่อยๆทำเป็นคิดนานมึงคิดดูเอาล่ะกันว่าคนแบบนั้นมันเป็นไหน”

“เอออ กูรู้แล้ว แม่งพูดมากว่ะ” ตัดพ้อซะผมรู้สึกผิดเหมือนไปทำแม่งท้องเลย “เดี๋ยวกูไปรับตอนเย็น”

“ดีมากทำตัวน่ารักแบบนี้สิถึงจะอยู่กันยืด แล้วมึงจะเข้าเรียนตอนไหนวะ”

“อีก 20 นาที”

“โอเค งั้นแค่นี้ กูไม่กวนและ”

“เดี๋ยวดิวะ”

“อะไรอีก....”

“คือกู...” ยังไม่อยากวางเลย

“อะไร?”

“........”

“เงียบใส่กูอีก.. อะไรของมึงเนี่ยน่านกูว่าไอโฟนมึงแม่งของก๊อปจากจีนเปล่าเวลากูพูดทีไรมึงทำอย่างกะว่าไม่ได้ยินที่กูพูดยังไงยังงั้น...ฮัลโหลๆ หรือว่าเป็นที่โทรศัพท์กูวะ”

“กูได้ยิน”

“ได้ยินก็ตอบดิวะ แล้วมึงมีอะไรอีกไหม...”

“ไม่มี..”แต่จริงๆก็มี

“ถ้าไม่มีก็แค่นี้แหละ...ตั้งใจเรียนนะมึง...อย่าไปมองสาวที่ไหนล่ะ..มึงได้กูแล้วนะเว้ย...ตู๊ด ตู๊ด” เสียงสัญญาณที่ถูกตัดสายไปบ่งบอกว่าคนปลายสายวางไปแล้ว แต่ผมที่ยังถือโทรศัพท์ไว้ในมือไม่มีทีท่าว่าจะลดมันลงก่อนจะหันไปฟุบกับโต๊ะแล้วกำโทรศัพท์ในมือแน่น


แม่งเอ๊ยยยย!!! ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะซน





แล้วแบบนี้ผมจะตัดความรู้สึกจากมันได้ยังไง

TBC
>>>>~<<<<<
ท่าทางพี่น่านจะคลั่งเด็ก
 

[❣☾月亮☽❣]

นี่เอ็นดูพี่น่านมากอะพูดเลย. 

ไอ้คำว่า'มึงได้กูแล้วนะเว้ย' เนี่ยอยากจะขอซื้อต่อจริงๆเลยน้องซน. แกลืมไปรึเปล่าว่าแกก็ได้น่านไปตั้งหลายทีเหมือนกัน

สงสัยต้องเข้าทางแม่แล้วมั้งพี่ซนยากขนาดนี้. เลี้ยงแมวให้ไม่พอยังต้องเลี้ยงหมาน้อยอีกสามตัว?พี่น่านจะไหวไหมเนี่ย. ฮ่าๆๆๆ

  

ขอบคุณค่ะ. ถึงคนจะเม้นน้อยแต่อย่าท้อนะคะ

[Mouse2U]

ชอบจังค่ะ 'มึงได้กูแล้วนะ' น้องซนตลกโฮกกก หวงพี่น่านแต่ตัวเองดันมีแฟนเนี่ยนะ แหมๆ อยากเห็นเงินกับทองไวๆจังค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ!

[pungpondppp]

 

[candyon]

Because of you ซน ตอนที่ 11 แค่ชู้ทางกาย

วันนี้ผมกับน่านฟ้าเรามารับลูกชายผมที่ฝากพี่นุ่นเลี้ยงไว้ครับ(อ่ะแน่นอนลูกชายผมไม่ใช่ลูกชายคนอื่นในเมื่อพี่เขายกมันให้ผมแล้วมันก็ต้องเป็นของผม) ตอนแรกผมเซ้าซี้จะให้ไอ้น่านมารับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่มันก็อิดออดบอกว่าจะไปรับทั้งทียังไม่ได้ซื้อของอะไรเลยทั้งอาหาร เบาะนอน หรืออะไรก็แล้วแต่ที่สุนัขควรจะมี ผมเลยอือออกับมันว่าจะมารับเงินทองที่บ้านพี่นุ่นวันนี้แทน เสร็จแล้วค่อยพากันไปที่จตุจักรหาซื้อของใช้ที่จำเป็นสำหรับมันสองตัว แล้วก็สุดท้ายก็ไปที่โรงพยาบาลสัตว์ที่ม.เกษตรเพื่อเอาลูกชายไปฉีดยา คิดแล้วก็เหมือนตัวเองมีลูกอ่อนนะครับ แน่นอนว่ามีผมเป็นพ่อส่วนไอ้ที่ขับรถอยู่เป็นอย่างอื่นไม่ได้แน่ๆนอกเสียจากคนรับใช้

“ใกล้ถึงยังเนี่ย”

“แป๊บนึงดิวะ รีบนักทำไมไม่มาตั้งแต่เมื่อวาน” คิดว่าใช้มุขนี้แล้วกูจะตามมึงไม่ทันสินะน่านฟ้า จำได้ไหม...ทุกคนยังจำได้ไหมว่าเมื่อวานผมบอกกับมันว่าอะไร

“รีบไง เมื่อวานกูบอกให้มึงพามาแล้ว มึงลืมหรือโง่เนี่ยน่าน”

“เออกูขอโทษ กูผิดเอง”

“รู้ตัวก็ดีแล้ว ผิดเป็นครูครับพี่น้อง”

“แต่ดูเหมือนกูจะเป็นได้แค่ชู้มากกว่าไหม” ไอ้น่านหัวเราะขำผมแบบฝืดๆ แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเพราะสักพักมันก็หันไปหยิบไอโฟนหกสีทองอร่ามขึ้นมาล่อตาผมแทน
เหอะ คิดว่ารวยแล้วจะเอานั่นเอานี่มาโชว์ให้ผมอิจฉางั้นดิ จริงๆมันก็นิดหน่อยเท่านั้นแหละเว้ย “เมื่อวานนุ่นมันส่งคลิปสองตัวมาให้ดู ระหว่างทางมึงก็นั่งดูรูปดูคลิปไปก่อนก็ได้”

“เยี่ยมมาก” ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มันทันที “รหัสไรวะ”

“หนึ่งสี่ตัว”

“โหววว รหัสมึงจำง่ายไปไหมวะ ถ้าจะง่ายขนาดนี้ไม่ต้องตั้งก็ได้ป่ะ” ผมบ่นไปเรื่อยแล้วเปิดเข้าไปในแกลลอรี่มันอย่างถือวิสาสะ ในเมื่ออนุญาตแล้วผมก็มีสิทธิ์ที่จะทำนู่นทำนี่ได้สิครับ รูปภาพส่วนใหญ่ที่น่านฟ้ามีในอัลบั้มจะเป็นรูปครอบครัวแล้วก็รูปแมว มีหมาบ้างปะปราย ไม่คิดเลยนะครับว่าหน้าตากร้านโลกอย่างมันจะมีใจกุศลรักแมวรักหมาแบบนี้ ทำตัวดูเป็นคนดีขึ้นมาซะงั้น ทั้งๆที่หน้าตาไม่ได้เข้ากับมันสักนิด

“ไหนอ่ะ”

“อยู่ในโฟลเดอร์ที่ชื่อว่าลูกชายอ่ะ” ผมเบ้ปากทันทีแบบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ลูกชาย?? ลูกชายกูไปเกี่ยวกับลูกชายมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเมื่อมันเป็นลูกผมไม่ใช่ลูกมัน ผมเลยจัดการเปลี่ยนชื่อโฟลเดอร์ที่มันตั้งว่าลูกชายไว้เป็น ลูกชายน้องซนคนหล่อ แทน ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร

แล้วรูปส่วนใหญ่ที่พี่นุ่นส่งมาก็เป็นรูปน่ารักๆทั้งนั้น อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยิ่งพี่นุ่นตัดขนพวกมันทั้งคู่จนเกรียนแล้วยิ่งน่ารักไปใหญ่ผมว่าปอมสองตัวนี้ตัดผมให้เกรียนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ขนจะได้ไม่ร่วงรกบ้านมากนัก

“มึงงงงงน่ารักมากเลยว่ะ เหมือนตุ๊กตา” ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้ไอ้น่านดู มันดึงมือผมลงแล้วส่งสายตาดุๆมาให้

“ขับรถอยู่”

“อ่าๆโทษทีๆ”

“กูว่าตัดขนเกรียนๆแบบที่พี่นุ่นทำก็ดีนะ น่ารักอ่ะ”

“กูว่ามันตลกว่ะ ปกติปล่อยให้ขนมันยาวก็โอเคไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เอาอ่ะตัดเกรียนแบบนี้แหละ จะไปปล่อยให้ยาวทำไม อย่างนี้มันดูเท่ออก สมชายชาตรีจะตาย” ผมพูดไปยิ้มไป

“ก็แล้วแต่มึง”

“มันก็ต้องแล้วแต่กูอยู่แล้วก็นี่มันหมากูอ่ะ”

“ครับหมาคุณ แต่หมาที่คุณพูดถึงอ่ะมันอยู่บ้านผมหรือเปล่า ในเมื่อมันมาขอที่อยู่ที่อาศัยแบบนี้มันควรจะเป็นหมาผมด้วยไหม ถามใจตัวเองดู”

“กูถามใจตัวเองแทบทุกวันแหละน่าน ถามตลอดว่าหมาสองตัวนี้เป็นหมากูไหม สุดท้ายกูเฝ้าหาคำตอบของคำถามมึงอีกครั้งและคำตอบที่ได้ก็คือหมากู จบนะ. ” ยอมรับก็ได้ว่าผมพูดเว่อร์ แต่ไมอ่ะถ้าไม่พูดเว่อร์เดี๋ยวมันก็มโนไม่จบว่าเป็นของมัน

“ฮ่า ฮ่า มึงนี่แม่งโคตรเกรียนอ่ะ” มันด่าด้วยเอื้อมมือตัวเองมาจับแก้มผมด้วย อย่าเรียกว่าจับเลยเรียกว่าดึงน่าจะถูกกว่า นี่ถ้าแม่งหลุดติดมือมันได้คงหลุดเป็นชิ้นๆแล้วเหอะ

“เจ็บบบ”

“ก็มึงแม่งตลก” น่านฟ้าปล่อยมือจากแก้มผมแล้วหันไปจับพวงมาลัยเพื่อจะเลี้ยวรถเข้าไปในซอยหมู่บ้านที่คาดว่าน่าจะเป็นบ้านพี่นุ่น

“ถึงแล้วเหรอวะ”

“ใกล้แล้ว ตื่นเต้นหรือไง”

“ไม่” ไม่น้อยเลยตั้งหาก

จะไม่ให้ผมตื่นเต้นได้ไงวะนี่ผมกำลังจะได้เจอเจ้าเงินกับเจ้าทองนะครับ เอาดีๆถ้าบอกว่าไอ้น่านคลั่งแมวผมเองก็ไม่ต่างอะไรจากมันมากมายนักหรอก ในเมื่อผมแม่งก็เป็นโรคคลั่งหมาเหมือนกัน ที่ผมชอบหมามากกว่าเพราะผมมองว่ามันขี้อ้อนเคยไปเล่นกับหมาเพื่อนหลายครั้งแล้วทุกครั้งแม่งก็น่ารักหมดอ่ะครับ ไม่มีตัวไหนไม่น่ารักสักตัวต่างจากแมวลิบลับ เอาง่ายๆเทียบกับอีแสนดีที่อยู่ที่บ้าน มันจะดีกับผมก็ต่อเมื่อในมือผมมีขนมเท่านั้น เวลามีขนมหรือของเล่นในมือมันจะเข้ามาออดอ้อนได้น่าตบมากๆ แน่นอนว่าคนดีๆอย่างผมไม่มีทางให้แสนดีได้สมหวังง่ายๆ ฮ่า ฮ่า ก็แสนดีมันน่าหมั่นไส้อ่ะ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าทุกครั้งผมจะใจร้ายกับมันหรอกนะครับ เพราะพอแกล้งมันจนหนำใจแล้วผมก็แบ่งให้มันกินตลอด

“บ้านไอ้นุ่นจะมีทั้งหมาทั้งแมวเต็มไปหมด เวลากูว่างๆหรือไม่มีอะไรทำกูก็มักจะมาเล่นที่นี้แหละ”

“ใคร”

“กูไง”

“ใครถามมึงเหรอ” ไม่รู้เป็นไรผมแม่งนิสัยเสีย แต่แบบขอนิดนึงขอให้ผมได้กวนตีนมันสักนิดสักหน่อยก็ยังดี เพราะในความคิดผมน่านฟ้าก็ไม่ได้ต่างจากอะไรกับแสนดีที่น่าแกล้งและก็น่าหมั่นไส้ในคราวเดียวกัน

“กวนตีนนะมึงอ่ะ เดี๋ยวจะโดน”

“อะไร” ผมหรี่ตาเล็กมองมันอย่างไว้เชิง มันแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากแล้วทำหน้าหื่นกามสุดๆ

“ก็ตามที่พูด”

“กลัวตาย”

“ก็พอจะรู้ว่าไม่กลัว เห็นท่าทางเมื่อคืนก็พอดูออกว่าออกจะชอบมากกว่า” ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากจะพูดเรื่องเมื่อคืนเลยสักนิด ตั้งแต่เริ่มต้นมาจนถึงตอนนี้ผมไม่ได้เกริ่นนำเรื่องนั้นให้ใครรู้เลย แต่มันดันพูดขึ้นมาเนี่ยนะ

“ชอบแล้วไงวะ เรื่องแบบนี้มันก็เป็นปกติธรรมดาชีวิตมนุษย์ เซ็กส์กับผู้ชายเป็นของคู่กันอยู่แล้ว” อายก็อายนะครับแต่ความหน้าด้านมีมากกว่า

“งั้นถ้าทำทุกคืนก็ได้งั้นดิ”

“โอ้ยยย กูอ่ะสบายอยู่แล้ว ว่าแต่มึงนั่นแหละไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวให้กูนั่งอยู่ข้างบนแทนก็ได้นะ หรือว่าจะเอาท่าไหนก็พูดออกมาเลย ทำได้หมดแหละ ลองศึกษาพวกหนังโป๊แล้วทำไปประกอบกันไปก็ดะ...อ้ะ” จู่ๆไอ้น่านมันก็เอามือหนาๆของมันมาปิดปากผมไว้ มันสูดหายใจลึกๆแล้วเลื่อนมือจากปากขึ้นมาขยี้หัวผม

“เลิกพูดเหอะ” มันขยี้หัวผมอีกสองสามทีก่อนจะเอามือเมื่อกี้ไปลูบหน้าตัวเองแรงๆ หูมันแดงไปหมด หน้าก็แดง

“ฮ่า ฮ่า”

“เลิกขำเลยมึง”

“เปล่าขำมึง กูขำคนทิ้งขยะข้างถนนนู่นน ฮ่า ฮ่า” ตลกอ่ะครับ ผมรู้นะว่าตอนแรกมันกะจะแกล้งให้ผมอาย เขินหน้าแดงอะไรแนวๆนั้น ไอ้เขินอายมันก็มีอยู่บ้างแหละครับแต่ผมเป็นพวกปากดีไง แล้วสุดท้ายก็อย่างที่เห็นคนที่อายมากกว่าก็เป็นมัน




หลังจากขับรถเข้ามาในหมู่บ้านสักพัก มันก็พาผมมาจอดที่บ้านขนาดกลางตรงท้ายซอย



“โฮ่ง โฮ่ง” หมาตัวแรกที่วิ่งออกมารับผมเป็นหมาพันธุ์ไซบีเรียฮัสกี้ จริงๆหมาพันธุ่ใหญ่ก็เป็นอีกพันธุ์ที่ผมชอบนะ มันเห่าผมน่าดูตอนที่ลงมาจากรถ แต่พอผมขยับเข้าไปใกล้รั้ว หมาตัวเมื่อกี้รีบเอาลิ้นมาเลียมือผมแทน มันทั้งกระโดดเกาะรั้ว ทั้งเห่า คือแม่งน่ารักมาก ผมเป็นโรคถูกชะตากับหมาจริงๆครับ ไม่ว่าใครจะบอกว่าหมาบ้านนั้น บ้านนี้ดุแต่พอมันเจอผมทุกตัวก็เข้ามาครางหงิงๆแล้วให้เกาท้องให้ตลอด

“สงสัยซูดานมันจะคิดว่ามึงเป็นเพื่อน”

“....” ผมไม่ตอบขำถามมันแต่หันไปพูดกับเจ้าไซบีเรียในรั้วบ้านแทน “ซูดานเหรอ ซูดานเหรอครับ” ไอ้ซูดานพอได้ยินผมเรียกชื่อก็ครางแล้วกระโดดโลดเต้นไปมาราวกับว่าดีใจที่ผมรู้จักชื่อมัน เห็นแบบนี้แล้วโคตรอยากได้เลยครับ หมาพันธุ์ใหญ่ กอดได้ทั้งตัว

“อ่าวมาแล้วเหรอวะ ซูดานถอยออกมาก่อน”

“โฮ่ง”

“บางทีกูก็ปวดหัวกับหมากูนะใครมาแม่งเล่นด้วยหมด ไปรษณีย์ คนข้างบ้าน คนแปลกหน้า นี่ถ้าขโมยขึ้นบ้านคงหนีไม่พ้นนั่งเล่นกับแม่งอ่ะ แล้วนี่น้องซนใช่หรือเปล่าคะ” พี่นุ่นเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกในแบบที่ผมไม่ค่อยเจอเท่าไหร่นักคือจะบอกว่าแมนก็แมนนะแต่จะเป็นทอมหรือเปล่าก็ไม่น่าใช่แค่ดูเป็นตัวของตัวเองเท่านั้น

“ใช่ครับพี่นุ่น สวัสดีครับ”

“หวัดดีจ๊ะ” พี่นุ่นหันมารับไหว้เสร็จก็หันไปเลิกคิ้วถามไอ้น่าน มันพยักหน้ากับพี่นุ่นเหมือนรู้กันสองคน คือถ้ามึงจะเข้าใจกันอยู่สองคนแบบนี้ก็ปล่อยให้กูเข้าไปหาลูกชายกูก่อนก็ได้นะ แล้วพี่นุ่นแกคงจับกระแสความรู้สึกผมได้ถึงเพิ่งชวนผมเข้าบ้าน ตอนที่เดินเข้ามาในบ้านซูดานแทบจะกระโดดทั้งตัวมาที่ผม มันน่ารักมากเลยครับ ตัวใหญ่มาก ดูรู้เลยว่าเป็นหมาพันธุ์แท้แน่นอน

“มึงกูอยากได้แบบนี้อ่ะ” ผมนั่งลงลูบท้องไอ้ซูดานที่ตอนนี้นอนหงายให้ผมเล่นด้วย

“พันธุ์ใหญ่เลี้ยงยาก”

“ไม่หรอก ขนาดมึงกูยังเลี้ยงมาแล้ว”

“เดี๋ยวจะโดน”

“ทำไมชอบพูดคำนี้วะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่กลัว โดนบ่อยๆเสียวจะตาย”

“โอ้ยย กูเชื่อมึงเลยว่ะซน”

“ฮ่า ฮ่า” ถ้าจะบอกว่านิยายทุกเรื่องพระเอกเป็นคนเขินอาย ทำนู่นทำนี้แล้วอายม้วน บอกไว้ตรงนี้เลยครับว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผมแน่ๆ

“หัวเราะอะไรกันคะ เข้ามาในบ้านก่อนไหม ลูกรออยู่” ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

ภายในตัวบ้านพี่นุ่นมีแมวเต็มไปหมด ทั้งสีขาว สีน้ำตาล สเดินนวยนาดให้ผมรู้สึกหมั่นไส้เต็มไปหมด แม่งหยิ่งๆทั้งนั้น แต่ไอ้หยิ่งๆแบบนั้นก็สามารถเรียกร้องความสนใจให้ไอ้น่านเดินแยกจากผมแล้วไปนั่งแหมะเล่นกับแมวได้ไม่ยาก แต่ความสนใจทั้งหมดก็หยุดลงเพราะคอกเล็กๆทางด้านซ้ายมือพร้อมกับพี่นุ่นที่กวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหา

ภาพที่ผมเห็นคือหมาพันธุ์ปอมอยู่ในนั้นประมาณ 5-6 ตัว มีหลายตัวที่วิ่งมาเกาะคอกรอให้ผมเดินเข้าไปด้วย

แม่งทำตัวแบบนี้น่ารักเกินไปไหมพวกมึงเนี่ยยยยยย

“น้องซน ของน้องซนตัวที่ใส่ปลอกคอสีน้ำเงินนะ” คือจะบอกว่าทุกตัวมันน่ารักหมด แต่พี่นุ่นแกเลือกตัวที่น่ารักที่สุดให้ผมตั้งสองตัว

“พี่นุ่นขอบคุณมากนะครับ”

“ไม่เป็นไร เพราะถ้าน้องซนไม่เอาไปเลี้ยงพี่เองก็เลี้ยงไหวหรอก ดูบ้านพี่ดิจะเปิดฟาร์มได้อยู่แล้ว”

“ครับพี่นุ่น ขอบคุณมากเลย” ผมเล่นกับไอ้เงินไอ้ทองอยู่สักพักจนลืมเวลาไปเลย ไอ้น่านก็พอกันแทบจะกลิ้งแล้วแปลงร่างเข้าไปสิงแมวอยู่แล้ว

“น่านกลับเหอะ ต้องไปซื้อของอีก”

“เออๆ” เออๆแต่ไม่ลุกเนี่ยนะ ผมหรี่ตามองมันแล้วอุ้มเงินกับทองไปวางไว้บนตักมันแทนพวกแมวพวกนั้น

“ขี้อิจฉา??”

“เปล่าเว้ย แต่แค่จะบอกว่า กลับได้ยังอ่ะ”

“อิจฉาก็บอกดีๆดิวะ กลัวลูกตัวเองไม่ได้รับความรักจากกูว่างั้น”

“ใช่ซะที่ไหนนนนน....” ไอ้น่านยิ้มกริ่มแล้วขยับมาหอมแก้มผมโดยที่ผมไม่รู้ตัวสักนิด “เฮ้ยพี่นุ่นอยู่...มึงบ้าป่ะเนี่ย” แม่งจู่ก็หอมแก้มผมซะงั้น ปกติเคยทำแบบนี้ที่ไหน

“ไม่เห็นหรอกน่า สรุปว่าจะกลับแล้ว”

“เออไงเดี๋ยวต้องไปซื้อของต่อ”









หลังจากนั้นพวกเราก็ขับรถมาที่จตุจักรเวลาเกือบบ่ายสอง แดดนี่เปรี้ยงจนแทบจะเผาทั้งร่างผมให้ละลายไปกับพื้น ตอนแรกผมกะว่าจะทำตามแผนแรกคือพาสองตัวนั้นไปจตุจักรด้วยแล้วค่อยพามันไปฉีดยา แต่น่านฟ้าเสนอว่าเอาไอ้สองตัวนี้ไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลน่าจะดีกว่าเพราะถ้าเอามาเดินจตุจักรด้วยคงร้อนตาย อีกอย่างเงินกับทองยังเล็กผมเลยค่อนข้างเป็นห่วงเรื่องนี้มากๆ สุดท้ายเลยฝากมันไว้กับหมอคืนนึงพรุ่งนี้เช้าค่อยไปรับ

“ร้อนว่ะมึง” ผมเดินไปหลบหลังไอ้น่านในทิศทางที่แดดส่องเข้ามารู้สึกว่าตัวเองเตี้ยแล้วมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละ

“กูไม่ใช่ร่มไม้ออกมาเดินข้างกันเลย”

“ไม่เอา”

“ซน”

“พี่น่าน...ซนร้อน” ผมอ้อนมันแล้วเอาหน้าแปะไว้ที่กลางหลัง เดินเอาหัวติดหลังมันไว้แบบนั้น มันคิดว่าผมเป็นวัชพืชหรือไงที่จะทนแดดแล้วสงเคราะห์ตัวเองเป็นคลอโรฟิลล์อ่ะ

“กูก็ร้อนไหม”

“แต่กูร้อนกว่า”

“มึงนี่”

“นิดๆหน่อยๆมึงก็ยอมกูหน่อยเหอะน่าน แค่บังแดดให้แค่นี้ มันไม่ได้ยากเย็นแสนเข็ญเหมือนแบกครกขึ้นภูเขาสักหน่อย” ผมบ่นงุ้งงิ้งอยู่หลังมันไม่เลิกได้ยินเสียงมันถอนหายใจก็เป็นอันเข้าใจว่าผมชนะอีกแล้ว

“มึงนี่มันโคตรๆเลยว่ะ”

“เป็นเมียต้องอดทนเข้าใจไหมครับ” ผมตบหลังมันแปะแล้วดันมันให้เดินไปด้านหน้า

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ”

“เออเถอะน่า...เลิกพูดเหอะมึง” เวลาจะพูดถึงตำแหน่งที่ต้องรับทีไรผมขี้เกียจพูดกับมันทุกทีเหมือนรู้สึกด้อยกว่ายังไงไม่รู้

ผมกับไอ้น่านเลือกของใช้สำหรับหมาสองตัวมากพอสมควร มีของใช้ของตัวเองบ้างแต่ก็ไม่เยอะเนื่องจากมีเงินจำกัด แล้วจะหวังให้ไอ้น่านออกให้ก็ดูจะเป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้อยู่แล้วเพราะเรื่องเงินสำหรับผมเป็นเรื่องสำคัญ ถึงมันจะพูดว่าเดี๋ยวออกให้ และบ่อยครั้งมันก็มักจะจ่ายให้ตลอดแต่ก็เป็นผมอีกนั่นแหละที่ยัดเงินกลับคืนไปให้มัน

“กูมีปัญญาจ่ายเองน่าน”

“กูจ่ายให้ก็ได้”

“ไม่เว้ย ถ้ามึงยังทำตัวแบบนี้ไม่ต้องมาคุยกับกูแล้วนะ” ผมขมวดคิ้วมองหน้ามัน แม่งทะเลาะกันหน้าร้านนี่แหละ ไม่ค่อยแคร์สายตาคนอื่นเท่าไหร่

“กูก็เพิ่งจะเจอคนแบบมึงนี่แหละ”

“กูรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้เลยว่ากูไม่ใช่ผู้หญิง กูเป็นผู้ชาย กูแฟร์พอเว้ย แฟร์ทุกเรื่อง เพราะฉะนั้นมึงไม่จำเป็นต้องมาดูแลกูเหมือน...อะไรขนาดนั้นก็ได้” จะพูดว่าเมียก็กระดากปากฉิบ

“เออรู้แล้ว”

“ก็แค่นั้น อันไหนที่กูจะให้มึงออกมึงก็อย่ารีรอที่จะออก อย่างอันต่อไปอาหารของไอ้เงินกับไอ้ทอง ควักเงินออกมาดิ นิ่งอยู่นั่นแหละ”

“เออๆ รู้แล้วๆ” น่านฟ้าหัวเราะแล้วขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะยื่นทั้งกระเป๋าตังค์ส่งมาให้ผม แม่งให้กูหมดนี่เดี๋ยวกูก็เอาเงินมึงออกเองทั้งหมดแม่งเลย ศักดิ์ศรีหรือความแฟร์มันหมดลงไปง่ายๆนะเว้ยถ้ามีเงินล่ออยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมหรี่ตาเล็กมองมันนิดนึงแล้วสุดท้ายผมก็.......




เอาเงินมันนั่นแหละออกทั้งหมด






ก็บอกแล้วผมซื้อได้ด้วยเงินล้วนๆ







เราขับรถกลับมาที่บ้านน่านฟ้าเกือบสองทุ่ม ดูของเพลินมากเพราะปกติผมไม่ค่อยมาเดินแถวนี้เท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็ไปแต่สยามพาน้องเอยไปซื้อของแล้วก็เลยตามเลยซื้อให้ตัวเองด้วยทุกครั้ง แค่พอครั้งนี้ได้มาจตุจักรทั้งทีก็ไม่ลืมที่จะซื้อของที่อยากได้ อย่างพวกรองเท้าแบรนด์เนมมือสองที่ได้มาแบบถูกสุดๆ ซึ่งจริงๆผมไม่ค่อยซีเรื่องของมือสองหรอกครับถ้าสภาพมันยังดีก็ใส่ได้หมด

“เหนื่อยเว้ย” ผมเดินลากตัวเองขึ้นบรรไดมาได้ก็บุญแล้ว กว่าจะเคลียร์ของออกจากรถไอ้น่านใช้เวลาเกือบๆ 30 นาที ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรมาเยอะแยะรู้ตัวอีกทีก็แทบจะล้นบ้าน

“มึงไปอาบน้ำก่อนไป”

“มึงก่อนเหอะเดี๋ยวกูคุยกับน้องเอยแป๊บ” ผมตอบมันแล้วเดินออกไปที่ระเบียง ยืนคุยโทรศัพท์กับน้องเกือบๆชั่วโมง พอเดินเข้ามาก็เห็นว่าไอ้น่านกำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่

“เปลี่ยนไมวะ สีเดิมก็ดีอยู่แล้ว” ผมชอบผ้าปูที่นอนสีดำนะ ยิ่งผ้าห่มสีดำด้วยแล้วมันดูโคตรขลัง ยังคิดอยู่เลยว่าจะซื้อไปใช้ที่ห้องตัวเองเหมือนกัน

“มันจำเป็น”

“ไมอ่ะ” ไม่เข้าใจผืนเก่าก็ดีๆอยู่แล้ว เมื่อวานตอนมาก็ใช้สีดำ มากี่ทีๆก็เห็นสีดำตลอด

“ก็สีดำอ่ะมันเห็นง่าย”

“เห็น...ไรวะ”

“ก็....”

“ก็??” ไอ้น่านยิ้มมุมปากนิดนึง

“ไอ้คราบขาวๆตอนที่กูกับมึงทำกันไงมันเห็นชัดเกินไป แต่..ถ้ามึงไม่อยากเปลี่ยนจะเปลี่ยนกลับไปเป็นสีเดิมก็ได้”

“พอเลย.....”ผมยกมือทำปรางห้ามญาติใส่ไอ้คนตรงหน้า “มึงอยากเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปไม่ต้องมาถามความเห็นอะไรกูทั้งนั้น”

“ก็ส่วนใหญ่คราบที่เลอะมันของกูที่ไหนขาวๆขุ่นๆมีแต่ของมึงทั้งนั้น”

“มึงรู้ได้ไงว่าเป็นของกูคนเดียว มั่วสัด” ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่เอามาพาดที่บ่ากำลังจะเดินเข้าห้องน้ำอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าไอ้ประโยคต่อมาที่ทำเอาผมชะงักจนไปไม่เป็น

“ก็นะ กูใส่ถุงยางนี้หว่าส่วนมึงก็...แท่งล้วนๆไม่มีถุงยางผสม”

“เชี่ยยยยยย” ผมตะโกนด่ามันพร้อมส่งนิ้วกลางกลับไปให้ด้วย ตอนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำได้ยินเสียงมันหัวเราะโคตรดังอ่ะ ผมก็เพิ่งค้นพบนี่แหละครับ ว่าในโลกนี้ยังมีคนที่กวนตีนมากกว่าผม ไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าใคร




ก็ไอ้น่านไง ไอ้น่านคนเดียวเลยยยยยยยย

TBC
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>
สงสารพี่น่านเนอะ โดนซนกด?ขี่ข่มเหงตลอด
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ ถามฉันว่าท้อไหม ฉันตอบเลยว่าม่ายยยย 555555 ชีวิตจริงมันก็มีบ้างแหละค่ะที่ท้อ แต่พอมาคิดถึงจุดเริ่มต้นของการแต่งนิยายเลยคิดว่า ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็มีคนอ่าน
ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า ขอบคุณมากๆเลย><

[❣☾月亮☽❣]

คือพี่น่านนับวันพี่จะน่าสงสารเข้าไปเรื่อยๆนะ. นี่คือพี่ทำหน้าที่เมียที่ดีของน้องซนและแม่ของเงินทองใช่ไหม.

แฟนที่เป็นผู้หญิงน้องซนจะเก็บเอาไว้ทำไมเนี่ยถามหน่อย.  อย่าให้พี่น่านมีสาวมาติดบ้างนะ

ซนเกรียนโลกแตกจริงๆ ว่าแต่...จะเปิดคลิปแนวไหนดีที่ว่าจะทำตามน่ะ. 

[ssipra]

คือบางทีก็สงสารพี่น่าน
อยากจะชัดเจนแทบตาย
แต่ซนนี่ไม่ชัดเจนนนนนนนน 

[Mouse2U]

พี่น่านบอกน้องไปเลยค่ะ มัวแต่ทำตัวเป็นเมียเก็บน้องอยู่นั่นแหละ น้องยิ่งเอ๋อๆ (?) เกรียนๆ  อยู่ด้วย ถ้าไม่บอกน้องไม่มีทางสะกิดใจแน่ๆ อ่ะ เราเอาใจช่วยอยู่น้าา อย่าเพิ่งท้อไปก่อนล่ะ สู้ๆ

* อ๊า~ อยากได้เงินกับทองมานอนกอดสักคืนจังเลยค่าา

[mutoo]

เราชอบนิยายเรื่องนี้มากเลย สนุกมากๆ หลงรักซน ฮาดี น่ารักน่าหยิก.. เอามาลงเรื่อยๆบ่อยๆนะคะ

[iceman555]

 

[Eomoge]

น่าร๊าคคคคคค

มาต่อไวๆนะครับ

    

[Inwoสูs]

ซน ถ้าเค้าไม่รุกหนูหนักๆ หนูก็ไม่รู้เรื่องจริงๆสินะ หืม?

[ma-prang]

ตามอ่านทันแล้วววววว!!
เรื่องนี้น่ารักอ่าาา อ่านไปยิ้มไป ซนนี่มันซนจริงๆนะ!
น้องซนเป็นเด็กดีว่าง่าย พี่น่านไม่ต้องบอกอะไรน้องซนก็รู้หน้าที่เลยยยย
น่านนี่ยอมซนหมดแล้วทุกทางใช่มั้ย สามีที่ดีควรเอาเป็นแบบอย่าง 5555


ภาวนาให้ซนกับน้องเอยเลิกกันเร็ว และขอให้น่านรัก หลง โงหัวจากซนไปไหนไม่ได้เลยยยย



ปล.สู้ๆนะน่าน 5555555555

[magarons]

รุสึกอยากให้ซนกับเอยเลิกกันเร็วๆ

สงสารพี่น่านนนน

[titansyui]

 

[bulldog17]

แหม นานๆจะเห็นพระเอก นายเอกแนวนี้
 ดีๆชอบๆ พี่น่านติดใจรีบคว้าไว้เลยสิย่ะ

[candyon]

Because of you ซน ตอนที่ 12 bad man


เดือนกว่ากับการใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านไอ้น่าน วันๆผมกับมันไม่ค่อยได้ทำอะไรกันหรอกครับ จ้องแต่จะหากิจกรรมทำตลอด ไอ้กิจกรรมที่ว่าไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียงอย่างเดียวหรอกนะครับ อย่าคิดหื่นใส่พวกผมแบบนั้น ถึงเรื่องนี้จะเป็นอันดับหนึ่งของความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันก็เถอะ แต่เรื่องอื่นมันก็มีให้ทำร่วมกันบ้าง  ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียงอย่างเดียว แต่พูดก็พูดเถอะครับเหมือนผมกับมันเราอยู่กันด้วยร่างกายและความหื่นกามล้วนๆ ส่วนเรื่องติวหนังสือตอนนี้เป็นเรื่องรองไปแล้วครับ ตกอันดับยิ่งกว่าเรื่องไอ้เงินไอ้ทองอีก

“มึงไม่สงสารลูกมึงเหรอวะซน มันจะคิดแบบไหนที่ตัวเองขี้เหร่แบบนี้” ผมไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ดังหึ่งๆอยู่ใกล้ๆหรอกครับ ก็แล้วทำไมวะ การตัดขนให้เกรียนแบบนี้มันเท่ดีออก ปล่อยให้ยาวดูแลยากจะตาย แถมมันเป็นตัวผู้ต้องเลี้ยงแบบแมนๆดิ

 “เรื่องกู มึงจะเสือกอะไรเนี่ย นี่ลูกกูนะ” ผมผลักหัวไอ้น่านออกจากไหล่แล้วขยับไปเล่นกับลูกชายผมต่อ แต่แทนที่มันจะเลิก มันกลับขยับเอาหัวหนักๆของมันมาวางไว้บนบ่าผมเหมือนเดิม

“หนักเนี่ย มึงเห็นบ่ากูเป็นไรที่ตั้งหัวมึงเหรอน่าน ขนาดหัวมึงยังดูแลเองไม่ได้ แล้วชีวิตนี้มึงจะดูแลใครได้วะ ลุกได้แล้วไหม”

“ไม่เอา”

“เอาแต่ใจไปไหมมึงอ่ะ”

“ไม่ได้เอาแต่ใจอย่างเดียวนะกูเอาแต่มึงด้วย”

“K”

“อยากได้”

“จะอยากได้ไปทำไม ของกูก็มี”

“คิดว่าอยากได้ของกูเพิ่ม”

“สาดดดด ใครจะอยากได้ของมึง”

“เหรอ เหรอ ไม่อยากได้จริงเหรอครับ” ทำเสียงกวนตีนไม่พอหน้าตามันนี้แทบอยากจะได้ส้นตีนผมไปแปะที่หน้าด้วยชัดๆ “คิดว่าอยากได้ซะอีก”

“พอเลย เลิกหื่นสักวันได้ไหมวะ” ผมหันทั้งตัวมามองคนตรงหน้าก่อนจะเอื้อมมือมาตบแก้มมันเบาๆเป็นสัญญาณบอกมันว่ามึงควรจะเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว วันๆไม่ทำอะไรหรอกนอกจากคิดเรื่องหื่นๆกับขัดความสุขผม

“ฮ่า ฮ่า” แล้วมันก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง แน่นอนครับว่าไม่ใช่ว่าทุกครั้งหรอกที่เวลาพูดเรื่องใต้สะดือแล้วผมจะชนะ บอกตรงๆว่าน้อยครั้งมากที่ชนะมัน เต็มสิบผมชนะมันสัก3-4ครั้งเท่านั้นแหละ

“เออซนก็มีเรื่องจะถามมึงว่ะ”

“เรื่อง”

“กูได้ข่าวว่ามึงกำลังหาที่ฝึกงานอยู่ป่ะ”

“ก็แนวๆนั้นแหละ” ผมว่าพลางหันไปแยกไอ้เงินกับไอ้ทองให้ถอยห่างออกจากกันแม่งดูมันสองตัวดิครับของเล่นมีสองชิ้นหน้าตาเหมือนกันเดะแล้วมันจะแย่งกันทำไม

“มาฝึกกับกูเปล่า”

“ที่ไหน”

“หนองคาย”

“โหววว ไกลสัส”

“ไปไกลๆก็ดีนะ” มันยิ้มๆแล้วขยับเอาหน้าผากตัวเองมาแนบไว้กับหน้าผากผม จุ๊บเบาๆที่ปากผมสองสามรอบแล้วค่อยผละออก

“ดีไงวะ ร้อนก็ร้อน ห้างก็ไม่มี  ไอ้เงินกับไอ้ทองอีกใครจะดูแล ที่สำคัญกูยังต้องห่างจากน้องเอยอีก” เรื่องร้อนหรือไม่มีห้างจริงๆแล้วไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร ส่วนเรื่องไอ้เงินไอ้ทองมันก็มีคนเลี้ยงอยู่แล้วเพราะม๊าผมรู้เรื่องที่ผมเอาเงินทองมาเลี้ยง ด่าผมใหญ่ว่าทำไรไม่ปรึกษา สุดท้ายเวลาที่บ้านไม่มีคนอยู่หรือแม่บ้านบ้านไอ้น่านไม่มาทำความสะอาดผมจะเอาเงินทองไปฝากไว้ที่บ้านม๊าแทน แต่ประเด็นสำคัญผมอยู่ประโยคสุดท้ายต่างหาก ผมกับน้องปกติไม่เจอหน้ากันสองอาทิตย์ก็แปลกๆแล้วนี่ถ้าไม่เจอกันเป็นเดือนแบบนี้ผมยังคิดภาพนั้นไม่ออก

“แบบนั้นก็ดีแล้ว”

“ว่าไงนะ” ถ้าผมได้ยินไม่ผิดมันบอกว่าดีงั้นเหรอ

“เปล่า กูแค่บอกว่ามันดีสำหรับมึง”

“ยังไง”

“ก็ถ้ามึงไปฝึกที่ไกลๆ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก มึงจะได้รู้จักโลกมากขึ้นไง รู้จักช่วยตัวเอง เพราะทุกวันนี้มึงก็แทบช่วยตัวเองไม่เป็นแล้ว...ให้กูช่วยตลอด” สุดท้ายคนแบบมันก็วกเข้ามาเรื่องนี้ทุกที

 “ทะลึ่งให้ได้ตลอดนะ”

“ฮ่า ฮ่า ไปเนอะ สองเดือนเอง”

 “พูดอย่างกับมึงมีอำนาจในการตัดสินใจอย่างนั้นแหละ อาจารย์ไม่ว่าหรือไงให้กูไปเนี่ย”

“ไม่” มันส่ายหัวดิก “เพราะไอ้บาสมันเปลี่ยนที่ฝึกมาฝึกกับบริษัทในกรุงเทพแทน ก็อย่างที่มึงรู้มันติดแฟนจะตายห่า กลุ่มกูคนเลยขาดไปคนนึง”

“เห็นกูเป็นตัวแทนว่างั้น ใช่สิกูมันก็แค่ตัวแทน” พูดไปทำเสียงเศร้าไป

“ก็ทำนองนั้น”

“สัส พูดอย่างนี้กูยิ่งไม่อยากไปใหญ่” ผมด่ามันแบบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ

“กูพูดเล่นนิดหน่อยนี่ไม่ได้เลย???” มันเลิกคิ้วถามแล้วดีหน้าผากผมมาที “จริงๆพี่ที่เขารับกูฝึกเขาอยากได้ห้าคนไง”

“อ่าวแล้วทำไมมึงไม่ชวนเพื่อนคนอื่นล่ะ หรือมึงไม่มีคนคบ โอ้ยยยย” มันแม่งกวนตีน หลังจากคำว่าไม่มีคนคบยังไม่ทันจะจบประโยคมันก็เอาปากมันมากระแทกปากผมแล้วอ่ะ “เจ็บนะเว้ย แตกไหมเนี่ย”

“เว่อร์ กูกระแทกเบาๆ” ไม่ให้ผมเว่อร์ได้ไงมันทำร้ายร่างกายผมอ่ะ

“แล้วสรุปว่าไงอ่ะทำไมมึงไม่ชวนคนอื่น”

“คนอื่นมันก็มีที่ฝึกกันหมกแล้วไง ใครแม่งอยากจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา อีกอย่างที่กูจะไปกันมันไกลด้วยมันเลยไม่ไปกัน”

“อ่อ” ผมพยักหน้าเข้าใจ

“เข้าใจแล้ว ตกลงไปใช่ป่ะ”

“เข้าใจ...แต่ไม่ได้หมายความว่ากูจะไปกับมึงสักหน่อยน่านฟ้า กูบอกแล้วไงว่าขอดูก่อน ถ้าที่ไอ้เล็กหามามันไม่ได้จริงๆก็จะไปด้วย”

“แต่เขามีค่าจ้างให้ด้วยนะเว้ยวันละตั้ง 400แน่ะ” มันคิดว่าคนอย่างผมเห็นแก่เงินหรือไงวะ กะอีเงินที่มากกว่าแรงงานขั้นต่ำแค่ร้อยเดียวเนี่ยนะ
 
“เออกูไปก็ได้” ถ้าถามว่าผมเห็นแก่เงิน บอกตรงๆเลยว่ามาก

“โอเคงั้นดิล”

“ดิล” เป็นธรรมเนียมไปแล้วมั้งว่าเวลาที่เราสองคนตกลงขอเสนออะไรกัน ผมกับมันจะแลกรอยดูดของกันและกันไว้หนึ่งจุด ตลกดีแต่ก็ทำทุกครั้งที่จบคำว่าดิล

“ใต้ร่วมผ้าสัสใต้ร่มผ้า” ผมเขกกะโหลกไอ้น่านไปที เพราะเวลาที่มันดูดผิวเนื้อผม มันชอบทำเหนือร่มผ้าทุกครั้งแล้วก็เป็นผมที่ต้องตอบคำถามพวกไอ้เล็กว่ามันไม่ใช่อย่างที่มันคิด เพราะถ้ามันคิดเรื่องหื่นๆขึ้นมาทีไร คนที่ถูกคิดก็คงหนีไม่พ้นน้องเอย ซึ่งแบบนั้นมันไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ดีกับน้องเท่าไหร่





“ว้าวๆๆๆๆๆ เรทเอ๊กซ์กันเหลือเกินนะครับท่านผู้ชม ผีสางเทวดาไม่ได้อายกันเลยนะเนี่ย หน้าด้านหน้าทนสุดๆ ถ้าพวกกูมาช้ากว่านี้คงได้มีเหตุการณ์กินกันกลางบ้านแน่ๆเลยครับ” ไอ้พี่ป๊อบมาจากไหนไม่รู้ เดินเข้ามาในบ้านทำสายตากรุ่มกริ่มใส่ผมกับไอ้น่านไม่พอยังมาหาว่าผมนั่งท่าเรทเอ๊กซ์อีก คือจะบอกว่าท่าที่ผมกับไอ้น่านนั่งกันอยู่มันก็ไม่ได้เรทเอ๊กซ์อย่างที่ไอ้พี่ป๊อบพูดขนาดนั้นสักหน่อย ก็แค่ผมกับน่านฟ้านั่งหันหน้าเข้าหากัน ส่วนขาผมก็แค่วางไว้บนตักมันก็แค่นั้น (ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเอาไปพาดบนตักมันตั้งแต่เมื่อไหร่) มือเมอไม่มีที่วางก็ต้องเอาไปวางไว้บนบ่ามันดิวะ จะให้ผมเอาไปวางไว้ตรงไหน 

“แล้วนี่มาทำไมกันอ่ะ” ผมรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหากลุ่มแก๊งที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านทันที ทั้งพี่ป๊อบ พี่แอล พี่โก้ พี่บาสหรือแม้แต่ไอ้วี

“ทำไมวะ กูมาที่นี้ไม่ได้??? นี่มึงทำตัวเป็นเจ้าของบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ครับคุณเตี้ย นี่บ้านเพื่อนกูครับ ทำไมกูจะมาไม่ได้ หลบ!! กูจะไปหาตัวเงินตัวทอง ยืนขวางโลกอยู่ได้” ไอ้พี่แอลผลักหัวผมให้เดินออกจากทางเดินก่อนจะวิ่งไปกลางบ้านตรงที่ที่ไอ้เงินกับไอ้ทองนั่งอยู่ “ว่าไงครับตัวเงินตัวทอง คิดถึงพี่แอลหรือเปล่าเอ่ยยย”

“แม่งได้ยินทีไรกูอดนึกถึงเหี้ ยไม่ได้ทุกที” ไอ้พี่บาสส่ายหัวแล้วนั่งขำมองไอ้พี่แอลที่กำลังเล่นกับลูกชายผมอยู่

“กูว่านะไอ้คนที่คิดชื่อให้มึงสองตัวเนี่ย สมองแม่งมีน้อยชัดๆ กูล่ะสงสารมึงสองตัวจริงๆนะเนี่ย เวลาที่ใครมาเรียกชื่อมึงสองตัวคงไม่ต่างจากการเรียกสัตว์ที่ชอบลากไก่ไปกินในน้ำแหงๆ น่าสงสารจังเลยนะครับ โอ๋ๆไม่ร้องนะลูกไม่ร้อง” ไอ้พี่แอลเว่อร์ขนาดที่อุ้มสองตัวนั้นมาแล้วทำท่าเช็ดน้ำตาให้ คือ...ที่ไอ้พี่แอลมันบ่นมายืดยาวมันแค่ต้องการจะด่าผมว่าโง่แค่นั้น

“ถ้าจะด่าก็ด่ามาตรงๆเลยพี่  ไม่ต้องทำเป็นมาพูดกระทบกระเทียบขนาดนั้นก็ได้” ผมหันไปพูดกับไอ้พี่แอลที่ทำท่าโอ๋ลูกชายผมอยู่

“กูไม่ได้พูดกระทบกระเทียบ กูว่ากูก็ด่าตรงๆแล้วนะว่าสมองน้อย ถ้ามึงยังไม่เข้าใจว่าสมองน้อยแปลว่าอะไรมึงถามไอ้ป๊อบดูว่าหมายความว่าไง”

“กูรู้ๆ” ไอ้พี่ป๊อบยกมือขึ้น “สมองน้อย แปลว่า สมองเล็กใช่ไหมวะ”

“ใช่ซะทีไหนล่ะ มันแปลว่าโง่ แม่งกูว่านะคนที่โง่กว่ามึงก็มันนั่นแหละ” ไอ้พี่แอลถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะตบหัวพี่ป๊อบไปที

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอทำให้เลิกสนใจพี่แอลแล้วหันมามองคนข้างกายแทน ไอ้วีมองหน้ามองผมด้วยสายตาที่ด่าราวกับว่าสิ่งที่ผมทำอยู่ไม่ต่างจากการหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามผู้ชายมา

“กูแค่มาติวหนังสือ” ร้อนตัวไว้ก่อนครับ ไม่รู้หรอกว่าไอ้สายตาเสียดแทงถึงลำไส้ที่มันส่งวิ้งๆมาให้หมายความตามที่ผมคิดหรือเปล่า

“กูก็ไม่ได้พูดอะไร”

“ก็สายตามึงทำเหมือนกูหนีตามผู้ชายมายังไงยังงั้น”

“แล้วที่มึงทำอยู่เนี่ยมันต่างจากที่มึงพูดตรงไหน” ก็กูไม่ได้หนีอ่ะ ม๊ารับรู้ทุกอย่างจะเรียกว่าหนีได้ไง

“ก็แค่มาติวหนังสือกับเลี้ยงดูบุตร”

“เหอะ” ไอ้วีเบ้ปาก “มึงเชื่อไหม ว่าถ้าพูดถึงคนที่เลวตาใสที่สุดในเรื่องนี้ คนแรกที่จะได้รับตำแหน่งนั้นคือมึง ซน” ไอ้วีพูดเสร็จก็เดินชนไหล่ผมไปนั่งข้างๆพี่บาสทันที หน้ามันยังหงิกไม่หาย จนพี่บาสต้องเกาคางนั่นแหละมันถึงจะกลับมาเป็นปกติ


ทุกครั้งที่เจอกันไอ้วีมันจะมีพฤติกรรมแบบนี้ใส่ผมแทบทุกครั้ง คือไม่รู้หรอกนะครับว่าทำไมมันถึงเกลียด แต่ผมก็รู้ตัวเองดีว่าผมไม่มีสิทธิ์ไปห้ามความรู้สึกคนอื่นไม่ให้รู้สึกรังเกียจผมได้ ก็ในเมื่อสิ่งที่ผมทำอยู่มันไม่ได้ต่างจากการคบชู้อย่างที่ไอ้น่านเคยเปรยๆไว้เท่าไหร่หรอก แต่ผมก็ไม่ได้เลวขนาดที่ไม่รู้สึกผิดทุกครั้งที่เจอน้องเอยหรอกนะครับ รู้สึกแย่ตลอดแหละ ยิ่งพึ่งทำอะไรกับไอ้น่านตอนกลางคืนเสร็จตอนเช้าอีกวันไปหาน้องก็ยังรู้สึกแหม่งๆในใจไม่หาย หรือว่าผมควรจะเลิกดีวะ


“เป็นไร” น่านฟ้ามันมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ มือหนาๆของมันวางไว้บนหัวผม ไม่ได้ลูบหรือขยี้นะแค่วางไว้เฉยๆ

“เปล่า”

“หน้ามึงไม่ได้บอกว่าอย่างนั้นสักนิด”

“มึงว่ากูเลวไหม” ผมถามมันเสียงอ่อน ก่อนจะหันไปเห็นพวกพี่ป๊อบที่กำลังเริ่มตั้งวงกันแล้ว ไม่แปลกใจเลยครับว่าทำไมมีคนบอกว่าคณะวิศวะแดกเหล้าอย่างกับน้ำเปล่า ก่อนสอบที่ผ่านมาพวกมันก็เพิ่งแดกกันไปบอกว่าแดกเอาฤกษ์เอาชัย พอตอนนี้สอบเสร็จแล้วก็คงฉลองสอบเสร็จเหมือนกัน ถ้าจะกินกันทุกวันแบบนี้ผมล่ะสงสารเงินในกระเป๋าพ่อแม่พวกมันจริงๆ ให้เงินมาแต่ล่ะบาทหมดไปกับน้ำเมาทั้งนั้น

“เลวเรื่อง” ผมละสายตาจากพวกพี่ๆหันมามองไอ้น่าน มันขมวดคิ้วทำหน้างงไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดเท่าไหร่

“เรื่องกูกับมึงเนี่ยแหละ กูกำลังคิดว่ากูจะเลิกว่ะ”

“หยุด”

“ห้ะ”

“หยุดความคิดมึงเดี๋ยวนี้เลยนะซน” ไม่บ่อยนักหรอกครับที่น่านฟ้าจะทำเสียงไม่พอใจในตัวผม มันทำหน้าขัดใจผมสักพักก็กึ่งจูงกึ่งลากผมขึ้นไปบนบ้าน

“เอาแล่ว เอาแล่ว พี่น้องครับ กินกันกลางวันแสกๆจริงๆด้วยนะครับพี่น้อง” ไอ้พี่ป๊อบตัวเริ่มเลย

“จะแปลกอะไรหน้าอย่างไอ้ซนดูกูรู้ว่าอ่อยไอ้น่านชัวร์” ไอ้พี่แอลพูดตาม ส่วนคนอื่นๆก็ทำแค่ส่งสายตายิ้มๆกึ่งล้อเลียนมาให้ ขนาดไอ้พี่โก้ยังไม่เว้นอ่ะ

“กูเกลียดเพื่อนมึงจริงๆว่ะน่าน”

“ฮ่า ฮ่าพวกมันก็นิสัยแบบนี้แหละ”

“ก็แบบนี้แหละกูถึงเกลียด” ไม่แปลกใจเลยว่าไอ้น่านติดสันดานหื่นกามมาจากไหน ก็ดูเพื่อนมันแต่ล่ะตัวดิ พ่อๆทั้งนั้น “แล้วว่าแต่มึงเถอะจะลากกูไปไหนวะ”

“มีเรื่องจะคุย” มันลากผมมาจนถึงห้องมัน ก่อนจะดันตัวผมให้ขยับนั่งลงบนเตียงส่วนตัวมันก็ขยับนั่งลงกับพื้น นี่รู้ตัวเองใช่ไหมว่าฐานะมึงต่ำต้อยกว่ากูเนี่ย

“ทำไมไม่ขึ้นมานั่งข้างบนด้วยกันวะ แล้วเรื่องที่จะคุยกันทำไมไม่คุยข้างล่างมันลึกลับซับซ้อนขนาดนั้นเชียว”

“ไม่ลึกลับอะไรขนาดนั้น แค่อย่างจะคุยเป็นการส่วนตัวเฉยๆ” น่านฟ้าดึงขาทั้งสองข้างของผมไปวางไว้บนตัก

“คุยเรื่อง”

“ก็เรื่องเมื่อกี้”

“ที่กูบอกว่ากูเลวอ่ะนะ”

“ถ้ามึงบอกว่าตัวเองเลวกูก็คงไม่ต่างจากมึงนักหรอกซน” ผมเงียบ ก้มหน้ามองไอ้น่านที่ยังเงยหน้ามองผมอยู่ “กูได้ยินที่มึงคุยกับไอ้วี”

“อืม”

“เดี๋ยวกูจะไปบอกไอ้บาสให้พูดกับไอ้วีเอง มันจะได้ไม่ต้องเสือกอีก”

“ไอ้วีมันไม่ได้ผิดอะไรเว้ยน่าน มึงจะไปห้ามมันไม่ให้รู้สึกแย่กับการกระทำกูไม่ได้ ก็ในเมื่อกูแย่จริงๆ” วีมันเป็นคนที่รู้สึกยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น แต่ที่มันพูดออกมาทั้งหมดไม่ใช่ว่ามันเกลียดผมหรอกนะครับ ข้อนี้ผมรู้ดี “กูรู้ว่าไอ้วีมันแค่เป็นห่วงความรู้สึกของคนรอบข้างกู มันห่วงน้องเอยกลัวว่าถ้าน้องรู้เรื่อง น้องจะรู้สึกยังไง ห่วงความรู้สึกมึงด้วยมั้งว่าถ้าเกิดวันนึงมึงชอบกูขึ้นมากูคงตอบรับความรู้สึกนั้นไม่ได้” ตอนผมพูดผมไม่ได้มองหน้ามันหรอกนะครับว่ามันทำหน้าแบบไหน หันกลับมาอีกทีก็เหมือนจะเห็นแว่บๆว่ามันทำตาเศร้าๆ แต่บางทีมันก็อาจะไม่ใช่ ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้

“แต่ข้อหลังกูรู้เว้ยว่ามึงไม่มีทางรู้สึกแบบนั้น ตอนนี้ในหัวกูเลยมีแต่ความรู้สึกของน้องว่ะ” ผมทำเสียงเศร้าในตอนท้ายแล้วขยับนอนลงกับที่นอน เพดานสีขาวมันหมุนติ้วๆนิดหน่อยเพราะล้มตัวนอนเร็วเกินไปทำให้มึนหัว

“มึงไม่รู้เชี่ยอะไรเลยสักอย่าง...”

“หืม” ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ปลายเท้า

“เปล่า กูแค่จะบอกมึงว่า มึงไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเข้าใจไหมซน แล้วก็ไม่ต้องคิดมากอะไรทั้งนั้น เรื่องความรู้สึกแฟนมึง เขาไม่มีทางรู้สึกอะไรหรอกก็ในเมื่อเขายังไม่รู้ว่ากูกับมึงมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ รอให้เรื่องมันแดงก่อนไหมแล้วตอนนั้นมึงค่อยรู้สึกผิด แต่มันจะไม่มีวันนั้นแน่นอนเพราะคนที่รู้เรื่องมึงกับกูก็มีแต่คนที่ไว้ใจได้ทั้งนั้น เพราะฉะนั้นมึงไม่เห็นต้องกลัวอะไร” ไอ้น่านพูดอธิบายยืดยาวจนความรู้สึกแย่ๆที่เกิดขึ้นเมื่อกี้หายไปเหมือนไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“และอีกอย่างกูก็ไม่มีทางชอบมึง....อย่างที่มึงเข้าใจอ่ะถูกแล้ว” ตอนที่มันพูดเชื่อไหมว่าผมแอบรู้สึกแย่กับคำพูดไอ้น่านนิดหน่อย แต่มันก็แค่นิดเดียวเท่านั้นนะครับ “เพราะเราสองคนก็อยู่ด้วยกันเพราะความสัมพันธ์ทางกาย ติวหนังสือแล้วสุดท้ายก็ลูกชายสองตัวของมึงแค่นั้น นอกเหนือจากนี้ไม่มีอะไรมาเกี่ยวข้องอยู่แล้ว มึงสบายใจได้”



ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่น่านฟ้าพูด



“กูไม่ได้เห็นแก่ตัวไปใช่เปล่าวะ”

“ไม่เลยสักนิด....ก็ในเมื่อสิ่งที่กูทำก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน”เสียงไอ้น่านฟังดูเบลอๆจนแทบจับประโยคไม่ได้เพราะความรู้สึกทุกอย่างมันไปรวมอยู่ที่ริมฝีปากร้อนที่ขยับจูบจากต้นขาด้านในขึ้นมายังกางเกงขาสั้นผมแล้ว

“น่าน...เพื่อนมึงอยู่ข้างล่าง”

“พวกมันรู้อยู่แล้วแหละว่ากูขึ้นมาทำอะไรกับมึง”

“ไม่เอาาา”

“เอาเถอะ”

“ตลกและน่าน”

“ฮ่า ฮ่า แค่มือก็ได้” น่านฟ้าขยับขึ้นมาบนเตียงแล้วจูบเบาๆลงที่ริมฝีปากผม  มือข้างนึงล้วงเข้าไปในกางเกงของกันและกัน หลังจากนั้นสิ่งที่ตามมาก็คือกลิ่นเหงื่อ กับเสียงลมหายใจที่ผสมผสานกันครั้งแล้วครั้งเล่า เซ็กส์ระหว่างผมกับน่านมันไม่มีอะไรมากไปกว่าเซ็กส์ น่านฟ้าเป็นคนที่ใส่ใจในทุกรายละเอียดมันจำได้หมดว่าผมชอบตรงไหน รู้สึกดีที่ตรงไหน



นี่ถ้าไม่ย้ำแล้วย้ำอีกว่ามันไม่เคยรู้สึกชอบผม



ผมคงคิดว่ามันชอบผมจริงๆนะครับ ก็มันแม่งแสนดีกับผมขนาดนี้





“เยอะฉิบ” มันมองมือตัวเองแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ช่างดิ” ผมนอนหอบหายใจบนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปไหนทั้งนั้น ได้ยินเสียงน่านฟ้าลุกเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำในมือ น่านฟ้าเอามันมาเช็ดมือกับเช็ดในส่วนที่เลอะให้ผม “มึงนี่เป็นคนดีไปไหมเนี่ย ใครได้เป็นแฟนคงหลงมึงตายอ่ะน่าน”

“เหรอวะ กูไม่เห็นรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนดีเท่าไหร่”

“หมายความว่าไง ที่ทำอยู่ก็ดีออก” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วเอนตัวไปพิงซบที่อกมัน ผมชอบกลิ่นน้ำหอมมันครับ กลิ่นมันไม่ได้เลี่ยนมาก ยิ่งเวลาผสมกับกลิ่นเหงื่อยิ่งรู้สึกว่ามันเซ็กซี่ เคยแอบใช้บ่อยอยู่เหมือนกัน จริงๆเรียกว่าแอบไม่ได้สินะเพราะไม่เคยแอบสักครั้งฉีดกันโต้งๆให้มันเห็นทุกที

“ตรงนี้ด้วย” ผมยื่นมือข้างที่น่านยังไม่ได้เช็ดทำความสะอาดส่งไปให้มัน ไอ้น่านก็รับไปแล้วเช็ดมันเบาๆ

“กูก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ" น่านฟ้าคงหมายถึงประโยคก่อนหน้านี้ที่ผมถามมันว่าหมายความว่าไงที่มันว่าตัวเองไม่ใช่คนดี "มึงรู้ไม่ซนจริงๆแล้วกูไม่ใช่คนดี  ไม่มีคำว่าดีเลยแม้แต่น้อย”

“อะไรของมึงคิดมากอะไรอยู่ป่ะเนี่ย” ผมใช้มือข้างที่ว่างอยู่เอื้อมไปแตะที่แก้มมันเบาๆ “ถ้ามึงไม่ได้ไปฆ่าแม่ใครหรือแย่งแฟนใครเขามันก็ไม่ได้เลวขนาดนั้นเว้ย คิดมาก”


“หึ เหรอวะ” เสียงหัวเราะในลำคอพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นนิดๆ “ก็คงเป็นอย่างที่พูดนั้นแหละมั้ง”

>>>>>>>>>>>>>>>>~TBC~<<<<<<<<<<<<<<<<<<
อย่า อย่าเพิ่งคิดว่าจะหน่วง มันยังไม่หน่วงครับนี่พูดเลย
บอกตรง ว่าเส้นทางสายนั้นยังอีกยาวไกลมหาศาลทะเลแปดพันโวลต์
รักคนอ่าน 
เจอกันอีก เร็วๆนี้จ้า

[❣☾月亮☽❣]

เกือบๆจะหน่วงละ

ซนมันจะเครียดเป็นไหมต้องรอดู.  แต่เครียดเรื่องน่านแล้วล่ะ. พี่มีอดีตอะไรฝังใจนักหนาเนี่ย
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

[Mouse2U]

อยากจะจับน้องซนมาตีก้นจังเลยค่ะ ช่วยสนใจพี่น่านบ้างได้ไหม อย่าคิดเองเออเองตลอดเลยสิ๊ ใจพี่น่านมันช้ำชอกอยู่นะตอนเนี้ย น้องซนเคยรู้บ้างม้ายยย...~

[ssipra]

อ่านแล้วหน่วงๆ ความสัมพันธ์อธิบายยาก 

[iceman555]

นี้ยังไม่หน่วงอีกเหรอออออ. เฮ้อออ. ยังหน่วงกว่านี้อีก.

[zeroj]

ความสัมพันธ์สับสน จนคนอ่านเริ่มจะหน่วงๆ

 

[ma-prang]

งืมมมมมมมม
น่านนี่ก็น่าสงสารนะ โดนซนพูดจี้ใจตลอดดด

[ammchun]

สนุกมากค่ะตามอ่านรวดเดียวเลย ซนเมื่อไหร่จะรักพี่น่านซะทีนะ

[Freja]

หน่วงมาตั้งแต่ตอนที่วีร์บรรยายความรู้สึกตัวเองกับน้องของซนแล้ว
น่าน-ซนเป็นคู่ที่เข้ากันได้ทางกายเป็นอย่างมากแต่ทางใจนี่สิ

ตามอ่านค่ะ

[kokoro]

ถึงแม้ถ้าทำแบบนี้พี่น่านจะดูเหมือนคนไม่ดี
แต่เราอยากให้พี่น่านแย่งซนมาได้จังเลย
ทำไปทำมา ซนกลายเป็นเคะนางพญาไปซะงั้น 555

[Eangoey]

น้องซนรับรู้ใจพีีน่นบาง

[Inwoสูs]

เฮ้อ นี่ซื่อหรือซื่อละลูก

[toshika]

รักน่านจัง