Because of you ซน ตอนที่ 3 แสนดี
“ให้กูยืมแสนดีได้ไหมล่ะซู วันเดียวเนี่ย ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นจะเรื่องมากเท่านี้มาก่อนเลยนี่วะ”แต่ก่อนเวลาผมจะยืมอะไรไอ้ซูมันก็ให้เลยนะครับ ถึงบ่อยครั้งมันจะกลับมาในสภาพที่ไม่เหมือนเดิมก็เถอะ
“นะครับน้องซู ให้พี่ซนยืมแสนดีวันนึงนะ เดี๋ยวพี่ซนพาไปเลี้ยงซูชิแถวสุขุมวิท นะ นะ นะ แค่วันเดียวเอง” ตอนนี้ผมแทบจะลงไปกอดขาซ้ายไอ้ซูเพื่อขอยืมตัวแสนดีแมวอ้วนของมันไปบ้านไอ้วีอยู่แล้ว
“จะเอามันไปไหนวะซน คราวที่แล้วซนเล่นกับมันเอาไรให้มันกินไม่รู้ เกือบตาย ถ้าคราวนี้...”
“ไม่มีแล้ว กูสัญญาว่าจะดูแลแสนดีอย่างดีที่สุด ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลย เอ้า สัญญา” ผมยกนิ้วก้อยขึ้นมากระดิกนิ้วเบาๆต่อหน้าไอ้ซู น้องชายผมมองนิ้วก้อยผมด้วยสายตารังเกียจ “นะ...ให้กูยืมเถอะ”
“เออๆแล้วจะเอามันไปไหนล่ะ”
“บ้านไอ้วี มันคงคิดถึงลูกมันล่ะมั้ง ไม่ได้เจอตั้งหลายปีแน่ะ” ผมพูดพลางเอื้อมมือไปแย่งรีโมทจากไอ้แซนที่กำลังเล่นต่อเลโก้อยู่กับพื้น
“พี่ซน น้องแซนดูอยู่”
“ดูอะไรตัวเองนั่งเล่นเลโก้อยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็น้องแซนดูอยู่อ่ะ”
“แซนมึงรู้ไหมว่าละครที่มึงดูอ่ะคนที่เขาโตแล้วเขาไม่ดูหรอก เชื่อไหมน้องมิลค์เขาก็ไม่ชอบคนที่ดูละครแบบนี้ มันเด็ก ไหนแซนบอกว่าแซนโตแล้วไง” ทุกเสาร์อาทิตย์แซนจะตื่นเช้ามาก บางทีแม่งเร็วกว่าตอนไปโรงเรียนอีกเพราะมันจะมารอดูละครจักรๆวงศ์ๆช่องเจ็ดที่เล่นช่วงเวลานี้
“น้องแซนโตแล้ว”
“คนที่เขาโตจริงเขาไม่ดูละครไร้สาระแบบนี้หรอก” ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แซนมองหน้าผมแล้วนั่งคิดแบบคนที่กำลังคิดหนัก “ก็ตามใจแซนนะถ้าแซนจะดูช่องเมื่อกี้อ่ะ...” ผมแกล้งยื่นรีโมทให้ไอ้แซนแต่มันดันเอากลับมาวางไว้บนตักผม
“แซนไม่ดูเพราะแซนโตแล้ว”
“เยี่ยมมากครับน้องแซน นี่เดี๋ยวพี่ซนจะบอกว่าคนที่เขาโตแล้วเขาดูอะไร นี่ไงครับ ช่องนี้” ผมเปิดไปช่องเก้าการ์ตูนเสร็จสรรพเรียบร้อย ไอ้แซนมันก็พยักหน้าหงึกๆแล้วนั่งดูการ์ตูนไปต่อเลโก้ไป เป็นไงครับวินวินทั้งคู่ ผมนี่โคตรฉลาดเลยให้ตาย
“แล้วนี่ซนจะไปตอนไหน”
“ห้ะ??” อะไรวะ จู่ๆไอ้ซูก็ถามขึ้นมาแบบไม่มีปีมีขลุ่ย “ไปไหนอ่ะ”
“บ้านวีไง”
“ก็นัดมันบ่ายๆอ่ะ ทำไมวะ”
“เดี๋ยวไปส่ง” ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปดูการ์ตูนต่อ ยังเหลือเวลาอีกเยอะกว่าจะถึงเวลานัด เพราะงั้นก็เอาช่วงเวลานี้ผมคงต้องทำตามใจตัวเองให้มากที่สุด เพราะอีกสามชั่วโมงต่อจากนั้น ผมต้องไปนั่งหลังขดหลังแข็งเรียนหนังสือกับรุ่นพี่ไอ้วีอีก แถมไม่รู้ด้วยว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นแบบไหน นิสัยดีหรือเลว แต่ฟังจากคำสรรพคุณที่ไอ้วีเกริ่นๆมาคงเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่งและก็คงเป็นคนดีมากๆแน่ๆ เพราะเห็นวีบอกว่าก็สอนเพื่อนที่จากเป็นควายมาเป็นคนได้แสดงว่าแม่งเจ๋งจริง....ล่ะมั้ง
และแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงง กูคิดผิด เพราะตั้งแต่เห็นหน้าไอ้รุ่นพี่คนที่จะสอนผมยืนหั่นผักกลางห้องครัว ผมก็รู้เลยว่าผมคิดผิด ผมอวยผิดคน ไอ้พี่ป๊อบที่ดูบ้าๆบอๆยังดูมีมันสมองมากกว่าไอ้เชี่ยนี่อีก
“พี่น่านนี่ไงเพื่อนผม ที่ผมเคยบอกว่าพี่เคยเจอมันครั้งนึง” ผมเหลือกตาขึ้นฟ้าได้ไม่นานก็โดนไอ้วีสะกิดอย่างแรง (เรียกว่าตบง่ายกว่า) ให้ไหว้รุ่นพี่มัน
“กูไม่คิดว่าจะเป็นมัน”
“..........” เป็นกูแล้วไงเหรอ อิจฉากูสินะที่กูหล่อกว่า
“กูไม่ติว” พูดเสร็จก็ก้มลงไปหั่นผักต่อ ดูแม่งโคตรไม่เข้ากับบุคลิกเลวๆของมันสักนิด
“พี่น่าน...ติวให้มันหน่อยเถอะ ถือว่าทำบุญ”
“กูไม่ชอบทำบุญกับพวกคนตัวเตี้ยว่ะวี โทษทีนะเว้ย” ถ้ามึงจะพูดขนาดนั้นเอามีดแทงกูง่ายกว่าไหมม
“เชี่ยวี...ไม่มีพี่คนอื่นที่ติวกูได้อีกเหรอวะ พวกพี่แอลก็ได้นี่หว่า” ผมรีบดึงไอ้วีเดินออกมาจากห้องครัวแล้วลากพามันมาหลังบ้านทันที พวกพี่ป๊อปพี่บาสพี่แอลกำลังเตรียมตั้งเตาทำอะไรสักอย่าง ขาดก็แต่พี่โก้ที่ไม่รู้ไปไหน
“มึงแน่ใจเหรอว่าจะให้พวกมันติวให้”
“ทำไมอ่ะ”
“ลองคุยกับแม่งดูดิ แล้วมึงจะรู้ว่าพวกมันติวให้มึงได้ไหม แล้วไหนแสนดีกูล่ะ”
“เออ กูลืม อยู่หน้าบ้านน่ะ ตอนที่เดินเข้ามาไอ้ซูบอกว่าจะอุ้มมาส่งเองแต่คงต้องให้มันหาที่จอดรถได้ก่อน หน้าบ้านมึงนี่ยังหาที่จอดรถยากเหมือนเดิมเลยนะ” หมู่บ้านไอ้วีเป็นหมู่บ้านที่หาที่จอดรถยากมาก ในบ้านจอดได้คันนึง นอกบ้านจอดได้อีกคัน ทีเหลือต้องไปขอส่วนบุญบ้านหลังอื่นจอดเอา ไม่รู้ป่านนี้ไอ้ซูหาที่จอดได้ยัง แค่มาส่งแล้วเอาแสนดีมาให้ผมแม่งก็จบเรื่องแล้ว ทำยึกยักจะอุ้มเข้ามาส่งเองทำไมก็ไม่รู้
“เออเดี๋ยวกูออกไปอุ้มมันเข้ามาเอง” ไอ้วีออกไปแล้วตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางกลุ่มบุคคลที่กำลังจะเผาบ้านไอ้วีชัดๆ
“แล้วต้องทำไงต่อวะ จุดยังไงแม่งก็จุดไม่ติด” ผมอยากรู้ว่าพวกมันสามคนเคยเรียนลูกเสือหรือรด.มาหรือเปล่าแค่จุดเตาปิ้งแค่นี้มันยากตรงไหนวะเนี่ย
“หวัดดีครับพี่แอล พี่บาส พี่ป๊อบ” ผมยกมือไหว้พวกมันรอบทิศ “มาเดี๋ยวผมจุดให้พี่”
“อ่าวมึงเองเหรอไอ้ส้น นี่อย่าบอกนะว่าเพื่อนไอ้วีที่จะมาติวหนังสือกับไอ้น่านคือมึงอ่ะ”
“พี่ป๊อบผมชื่อซนครับพี่” ถ้ามึงจะเพี้ยนได้เหี้ยขนาดนี้ไม่ต้องจำชื่อกูก็ได้ครับ
“อ่าวเหรอ กูจำผิดเหรอวะเนี่ย” ไม่รู้ว่ามันแกล้งผมหรือจำไม่ได้จริงๆ แต่คงจำไม่ได้จริงๆนั่นแหละเพราะมันทำหน้างงๆแล้วหันไปทวนชื่อผมกับพวกพี่แอลอีกรอบ พวกจังไรนั่นก็ขำใหญ่เติมขำว่าตีนให้กูด้วย
“ติดแล้วครับพี่”
“โหสุดยอดว่ะซน กูไม่คิดเลยนะเนี่ยสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนแคระสามารถจุดไฟได้ เอลฟ์อย่างกูนี่อึ้งไปเลย” บางทีผมก็อยากเอามีดจามหัวไอ้พี่ป๊อบสักที จะเถียงแม่งก็ขี้เกียจเพราะเถียงไปก็ไม่มีทางชนะแน่ๆ
“แล้วพี่โก้ไปไหนครับเนี่ย”
“ซื้อเหล้าอยู่”
“อ้อ...” ผมพยักหน้าเบาๆแล้วคีบถ่านใส่ในเตาปิ้งต่อ “พี่ๆครับ” ผมพยายามทำเสียงอ่อนให้ดูเศร้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เหมือนพี่น่านเขาจะไม่ติวให้ผมเลยอ่ะ”
“นิสัยมันก็เชี่ยแบบนี้แหละมึง ลูกคนหนู เอาแต่เมีย ไม่ค่อยสนใจคนอื่นหรอก”
“เอาแต่ใจไหมไอ้แอล” พี่บาสพูดแก้ให้
“แล้วพวกพี่ติวผมไม่ได้เหรอครับ ผมไม่รู้เรื่องพวกฟิสิกส์อะไรนั่นจริงๆนะพี่” ผมใช้ที่คีบเขี่ยถ่ายในเตาไปมาก่อนจะเงยหน้ามองพวกมันสามคน ไอ้พี่แอลคนแรก
“อย่าว่ากูเห็นแก่ตัวเลยนะ แต่กูขี้เกียจว่ะ แถมกูติวให้คนอื่นไม่เป็นหรอกเว้ย ขนาดติวให้ตัวเองกูยังเอาไม่รอดเลย” ตัวช่วยกูหมดไปแล้วหนึ่ง
“ไม่ต้องมองหน้ากูแบบนั้นไอ้ซน กูเป็นหนึ่งในบุคคลที่มึงไม่ควรจะให้ติวให้เด็ดขาด เพราะตอนปีหนึ่งกูได้ด๊อกฟิสิกส์มาเป็นเกรดสวยๆอยู่ในทรานสคริปส์เรียบร้อย” แล้วกูจะพึ่งใครได้วะเนี่ย
“เดี๋ยวกูติวให้”
“จริงดิพี่ป๊อบ”
“เออจริงดิวะ กูไม่เคยโกหกใครอยู่แล้ว” ผมหันไปมองหน้าพวกพี่แอล พวกมันก็ได้พยัดเพยิดทำนองว่าให้ฟังพี่ป๊อบพูดให้จบ “ข้อแรกเลยมึงต้องรู้จักบุคคลที่ทำให้โลกนี้อยู่ยากก่อน อิพวกนักฟิสิกส์ทั้งหลาย”
“ครับ”
“คนแรกที่มึงควรรู้จักคือ เซอร์ไอแซค นิวตัน” ผมจำได้ว่าเซอร์ไอแซค นิวตันเป็นคนค้นพบแรงโน้มถ่วงของโลกโดยลูกแอปเปิ้ลอะไรสักอย่าง “มึงรู้ใช่ไหมว่านักวิทยาศาสตร์คนนี้ทำอะไร”
“ครับรู้”
“ก็อย่างที่มึงรู้ว่าเขาเป็นคนเหยียบดวงจันทร์คนแรกพร้อมกับไอน์สไตน์และลอร์ดโวลเดอมอร์” ผมนี่อึ้งไปเลย ตอนที่หันไปมองไอ้พี่บาสมันนั่งก้มหน้าเอามือกุมท้องแล้วขำฉิบหาย ส่วนไอ้พี่แอลแม่งแทบจะกลิ้งลงไปกับพื้น ไอ้เชี่ยพี่ป๊อบถ้ามึงไม่อยากติวกูขนาดนั้นมึงพูดบอกกับกูดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้
“ผมว่า..ผมให้พี่โก้ติวให้ก็ได้ครับ”
“มันไม่สอนให้มึงหรอก เชื่อกู ไอ้เชี่ยโก้ขอร้องยากยิ่งกว่าไอ้น่านอีก” ผมพยักหน้าอย่างปลงๆ ก่อนจะพยายามทำใจแต่เนิ่นๆว่าคงไม่มีใครติวให้ผมจริงๆ “อ่าวบ่าววีเชิญทางนี้เลยครับพี่บ่าว”
“เชี่ยพี่แอล มึงพูดแบบนี้คือมึงอยากตายคาตีนกูใช่ไหม” ไอ้วีไม่พูดเปล่าเดินไปหยิบมีดที่วางอยู่ใกล้ๆขึ้นมาทำท่าจะจ้วงพี่แอลจริงๆ
“โอ้ยยกูพูดเล่นครับน้องวีนัส กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว” ไอ้พี่แอลยกมือไหว้ไอ้วีอย่างขอความเห็นใจ ส่วนผมไม่ได้สนใจพวกมันเท่าไหร่หรอกครับ มัวแต่มองหาแสนดีอยู่
“วีแสนดีกูล่ะ”
“อยู่ในบ้าน” ผมพยักหน้าเสร็จก็เดินเข้าไปตามแมวไอ้ซูทันที กลัวว่าแม่งไปเล่นซนอะไรแล้วเป็นอะไรขึ้นมาซวยกูอีก
“แสนดี...อยู่ไหนวะ มึงนี่มันดื้อจริงๆ วันหลังกูจะขังมึงไว้ในกรงกับห้องมืดๆคอยดู” ผมทั้งเรียกทั้งหาตามใต้โต๊ะบนบ้าน หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ มีเหลืออยู่ห้องเดียวที่ผมไม่เข้าไปดูคือห้องที่ไอ้น่านมันอยู่ เอาวะมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่เห็นต้องกลัวแม่งเลย หน้าตาก็ธรรมดาปกติมนุษย์ทั่วไปกูจะกลัวมันทำไม
“แสนดี เฮ้ย...มึงทำอะไรแมวกู” ตอนที่ผมเข้ามาในห้องครัวผมเห็นไอ้น่านฟ้านั่งอยู่กับพื้นในมือข้างนึงมีมีดส่วนอีกข้างอุ้มแสนดีอยู่
“อะไรของมึง” ไอ้น่านทำหน้างงแล้วเอามีดที่อยู่ในมือไปวางไว้บนเคาเตอร์แล้วหันมาลูบหัวไอ้แสนดีอย่างเอ็นดู คิดว่าหลอกผมได้สินะ คิดว่าไอ้ท่าทางที่ดูเหมือนรักสัตว์แบบนั้นจะหลอกผมได้ ทั้งๆที่เมื่อกี้มันเกือบจะฆ่าแสนดีแล้วด้วยซ้ำ
“กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะเลว” ออกเสียงเน้นคำว่าเลวมากหน่อย “ขนาดจะฆาตกรรมแมวในห้องครัวแบบนี้ จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ ทำไมมันช่างใจร้ายใจดำ เลือดเย็นอัมหิต ผิดมนุษย์มนาขนาดนี้ ไม่ชอบกูก็ไม่เห็นว่าจะต้องทำร้ายแมวกูเลยนี่” ดราม่าใส่แม่งเลย ตุ๊กตาทองคำไม่หนีหายจากกูแน่ๆ
“โหไอ้เตี้ย”
“อ่าว...” ไอ้เชี่ย
“ได้ทีด่ากูใหญ่เลยนะสัส มันเข้ามาหากูเองเถอะ แล้วมีดเมื่อกี้มันกระโดดจะเข้ามาเล่นกูเลยดึงเอาไว้ก่อน ไม่รู้เรื่องอะไรอย่าคิดไปเองได้ป่ะวะ โง่ๆแบบมึงคงคิดได้แต่เรื่องแบบนี้สินะ”
“ก็...ก็ใครจะไปรู้ล่ะวะเห็นในมือมีแมวกับมีดนี่หว่า”
“ไม่รู้ก็ถามดิไม่ใช่เข้ามาตีโพยตีพายแบบนั้น แล้วนี่แมวมึงรึไง”
“ใช่ดิ” ไอ้น่านทำสายตาแบบไม่เชื่อผมเกินร้อยเปอร์เซ็นต์
“ไม่เชื่องั้นเหรอ เดี๋ยวผมเรียกมันให้ดู แสนดี...แสนดีมานี่มะ” ผมนั่งยองๆแล้วตบมือเรียกแสนดีให้เดินมาหาผม แต่เชื่อไหมมันหันมามองผมแว่บนึงแล้วหันหน้าหนีเฉยเลย เชี่ยยยย นี่กูเป็นเจ้าของมึงนะแสนดี ไม่ใช่ไอ้น่าน
“แสนดีมานี่” เสียงผมเริ่มออกแนวดุมากขึ้น แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม แมวบ้าอะไรไม่เชื่อฟังเจ้าของแถมยังทำท่านัวเนียไอ้น่านเสียจนผมรู้สึกหมั่นไส้ กูรู้ว่ามึงเป็นแมวตัวเมียแสนดี แต่มึงไม่ต้องออกอาการมากขนาดนั้นก็ได้ไหม
“แสนดีเร็วมานี่เดี๋ยวซื้อขนมให้กิน เร็วเข้า”
“เมี้ยว” กูรู้นะว่ามึงได้ยินน่ะแต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินใช่ไหม ผมหมดความอดทนแล้วครับสุดท้ายเลยไปนั่งยองๆหน้าไอ้น่านที่อุ้มแสนดีอยู่แล้วผลักหัวไอ้แสนดีอย่างแรง
“แรดเชียวนะมึง ได้ยินกูเรียกแท้ๆแต่ทำเป็นไม่ได้ใช่ไหม ห้ะ” ผมเขกไปที่หัวไอ้แสนดีอีกรอบ
“เมี้ยว”
“ไม่ต้องมาร้อง แมวอ้วน กูเป็นเจ้าของมึงนะเว้ย บ้านที่มึงอยู่ก็บ้านกู พอกูเรียกนิดเรียกหน่อยทำเป็นหันหน้าหนี คอยดูกูจะเอามึงไปทิ้งวัด” ผมตบหัวมันไปอีกที
“มึงนี่มันนิสัยเสียว่ะเตี้ย” ไอ้น่านดึงมึงผมออกจากไอ้แสนดีที่อยู่บนตักมันแล้วยื้อไว้ไม่ให้ผมทำร้ายไอ้แสนดีต่อ “มันยังเล็กอยู่มันจะไปรู้อะไรวะ”
“เล็กอะไร ตัวอ้วนขนาดนี้” ผมยื้อมือตัวเองกลับแล้วทำท่าจะตบหัวไอ้แสนดีอีก
“หยุด”
“อะไร มึงอย่าเสือกได้ป่ะ นี่มันแมวกู” ผมคว่ำปากมองหน้าไอ้น่านอย่างเต็มตาครั้งแรก น่านฟ้าเป็นผู้ชายที่ผู้ชายอย่างผมยังมองว่าโคตรหล่อ จมูกของมันโด่งจนแทบจะแทงตาผมอยู่รอมร่อ อดไม่ได้ที่จะคิดถึงจมูกตัวเองที่ถึงมีมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เยอะเท่ามัน
“แต่มึงก็ไม่ควรแกล้งมันแบบนี้ มันเจ็บ” ผมทำตาปริบๆมองหน้าไอ้น่านที่ใช้มืออีกข้างลูบหัวแสนดีอย่างปลอบๆ อย่าบอกนะว่าแผนสำรองที่ไอ้วีพูดว่าให้ผมพาแสนดีมาด้วยคือ.........
มันบ้าแมว
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก กูขำ หน้าตาแม่งโคตรแมนแต่ทำตัวมุ้งมิ้งรักแมวเนี่ยนะน่านฟ้า ผมขำพรืดออกมาทันทีก่อนจะขยับนั่งลงกับพื้นข้างๆไอ้น่าน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ขำอะไรของมึง”
“มึงแม่งตลกว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมทุบแขนไอ้น่านไปหัวเราะไป ไม่เคยเจอเรื่องไหนตลกเท่าเรื่องนี้มาก่อนในชีวิตเลยครับ ตั้งแต่เกิดมาคิดว่ามีไอ้ซูคนเดียวที่มีความมุ้งมิ้งรักแมว แต่นี่ยังมีไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมอีกคนด้วย กร๊ากกกกกกก
“ขำมากไหม”
“มากอ่ะมึง ฮ่า ฮ่า”
“นี่มึงคงอยากลงไปทัวร์นรกจริงๆสินะ” ไอ้น่านยกยิ้มมุมปาก แล้วกวาดตามองผมด้วยสายตาสุดสยอง พอเห็นมันทำหน้าแบบนั้นใส่ผมนี่รีบเงียบกริบทันทีที่ตัวเองจะทำได้เลยครับ
“เอ่อ...”
“.........”
“ยังไงกูขอแมวกูคืนด้วย” ผมเอื้อมมือจะไปอุ้มไอ้แสนดีคืน ไอ้แมวเวรก็ดีสมชื่อมันขยับมือหนีผมราวกับว่ากำลังเล่นเกมส์อะไรสักอย่าง “แสนดี”
เสียงผมกดต่ำแล้วตบหัวมันไปอีกรอบ “ทำไมมึงมันดื้อแบบนี้วะ ใครสั่งใครสอนมึงให้เป็นคนแบบนี้แสนดี กูดีกับมึงขนาดไหน ช็อคโกแลตที่เหลือกูก็แบ่งให้มึงกินตลอดไม่ใช่หรือไง แต่มึงกลับทำกับกูแบบนี้เนี่ยนะ”
“นี่มึงเอาช็อคโกแลตให้มันกินเหรอ”
“ก็...ก็ใช่อ่ะ...ทำไมวะ” ไอ้น่านหันมามองผมตาเขียวเลยครับ หลังจากนั้นไม่เกินนาทีมันตบหัวผมอย่างแรงเลยอ่ะ เจ็บนะเว้ย
“ทำไมมึงนิสัยแย่แบบนี้ มึงรู้ไหมว่ามันกินไม่ได้”
“เอ้า ใครจะไปรู้วะ กูยังกินได้เลย”
“แต่นั่นแมว มันกินไม่ได้”
“เออๆ กูจะจำไว้ล่ะกัน ส่งมันมาให้กูได้ยังเนี่ย แสนดีมึงจะให้กูอุ้มดีๆไหมห้ะ” ต้องให้ขู่ตลอด พอผมขู่แสนดีก็ยอมให้ผมอุ้มดีๆ แอบเห็นแว่บนึงนะครับว่าไอ้น่านมองแมวในมือผมด้วยสายตาเสียดาย
โอ้ยยยยยกูอยากจะขำให้ฟันร่วง ผมอุ้มไอ้แสนดีแล้วลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินออกจากห้องครัวไป
“มึง.....” ใครชื่อมึงวะ ที่แน่ๆไม่ใช่ผมอ่ะ
“......”
“มึงได้ยินไหมเนี่ยกูเรียกมึงเนี่ย”
“ก็กูไม่ได้ชื่อมึง”
“ชื่อไรล่ะ”
“ซน” ผมบอกชื่อมันแค่นั้นแล้วหันหลังหนีมันอีกรอบ
“........”
“เออ!!!!” เออเชี่ยไร จู่ๆก็ตะโกนเออเสียงดัง อีแสนดีสะดุ้งโหยงเลยมึงเห็นไหม “กูยอมติวให้มึงก็ได้ แต่....”
“ได้ดิพี่น่าน ผมจะยอมเอาแสนดีมาให้พี่เล่นด้วยทุกวันเลย” ผมหันมายักคิ้วลิ่วตาใส่มันอย่างล้อๆ กูรู้หรอกว่ามึงบ้าแมวน่ะไอ้น่านนน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC
สั้นไปเปล่าอ่ะ
ขอบคุณค้า เจอกันเสาร์หน้านะ
แต่งไปแต่งมานี่จะชอบคู่รองมากกว่าอีก
@Applej ขอบคุณนะคะ เบลอๆหน่อยแก้ไปแก้มันขึ้นไปอยู่รีเพลได้ไงไม่รู้ ขอบคุณมากๆค้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
