หัวข้อ: เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง ตอนที่ 73 [31-01-16] ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆมาแล้วจ้า!!!!

[jimmyjimmy]

หลบหน่อยพระเอกมา   มันต้องมีอะไรในบ้านหลังน้้ใช่มั้ย  อยากรู้แล้วอ่ะ

[IöLIKE]

ThankS

[wutwit]

เดี๋ยวนี้มาช้าพอๆกะพระเอกเลย

[jasmim_min]

                                    ตอนที่ 52 ความรูสึกเดียวกัน


“คุณรู้จักกับเจ้าของตึกนี้หรือไง”ชินพัตน์ถามขึ้น

“ครับ รู้จักดีด้วย “

“งั้นก็ดี คุณช่วยติดต่อเขาให้ผมหน่อย ผมอยากจะขอดูภาพวงจรปิดที่ติดอยู่ตรงนั้น ผมจะเอาเป็นหลักฐานในการแจ้งความ” ชินพัตน์หลบสายตาที่จ้องมองมาที่ตนเองตลอด หันไปสนใจกลับกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ด้านบนตึกแทน

“ ได้ครับ แต่ผมต้องใช้เวลาในการคุยและอธิบายเรื่องบางอย่างให้คุณได้รับรู้ไว้ด้วย เรื่องแจ้งตำรวจไว้หลังจากที่ผมบอกเรื่องทุกอย่างที่คุณควรรู้ แล้วจะแจ้งตำรวจก็แล้วแต่คุณแล้วกัน”

“ได้ ผมขอไปบอกป้าพรก่อนแล้วกัน” ชินพัตน์เดินกลับไปหาป้าพรและจอย ให้กลับเข้าร้านไปพักก่อน ขอคุยรายละเอียดกับนนทนัฐก่อน ซึ่งป้าพรก็เห็นด้วยเพราะดูแล้ว นนทนัฐน่าจะคงรู้จักกับกลุ่มคนพวกนั้นแน่ๆ

“ป้ากับจอยขึ้นไปพักข้างบนก่อนแล้วกันนะครับ “

“ได้เรื่องแล้วโทรบอกป้าด้วยนะ ตาชิน”

“ครับป้า” ป้าพรกับจอยก็กลับเข้าร้านปิดร้านมิดชิด เพื่อความปลอดภัย

“แล้วผมจะได้คุยกับเจ้าของตึกนี้ได้เมื่อไร” ชินพัตน์ที่เดินกลับมาหานนทนัฐที่หน้าตึกปิดนั้นถามอย่างร้อนใจ เพราะอยากจะให้เรื่องนี้จบเร็วๆ เพราะคนที่มาวันนี้ดูท่าทางจะรับมือยาก คงต้องถึงมือตำรวจเขาถึงจะรู้สึกปลอดภัยมากว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

“เข้ามาคุยกันข้างในก่อนครับ” ชินพัตน์ตกใจกับคำชวน และปานพับที่ปิดหน้าตึกก็เปิดขึ้นอย่างอัตโนมัต นนทนัฐก็พาตัวเองและรีบดึงมือ ชินพัตน์เข้าไปภายในตัวตึก แล้วกดรีโมตเพื่อปิด ปานพับอัตโนมัตนั้นลงทันที่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น เหมือนหลบซ่อน หรือแอบเข้าบ้านคนอื่นอย่างนั้นแหล่ะ

“นี้คุณเข้ามาแบบนี้ได้ไง?!!!” ชินพัตน์ที่ยังไม่เข้าใจ

“ก็คุณบอกว่าอยากดูภาพวงจรปิด ผมก็พาเข้ามาดูแล้วไงครับ” นนทนัฐเดินนำไปที่โต๊ะที่มีจอคอมและจอภาพจากกล้องวงจรปิดรอบ ตึกนี้ รวมไปถึง มองเห็นไปถึงทั้งหน้าร้านของเขา และด้านหลังร้านของเขาด้วย ชินพัตน์มองอย่างอึ้ง

“นี้มันหมายความยังไง ตึกนี้เป็นของคุณงันเหรอ” ชินพัตน์มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“ครับ ตึกนี้เป็นของผมเอง”

“นี้คุณกำลังเล่นตลกอะไรของคุณ”

“ผมก็แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆคุณเท่านั้นเอง”

“หึหึ  อยากอยู่ใกล้ๆ งันเหรอ คุณแทบจะไม่โพล่หน้ามาให้ผมเห็นเลย คุณยังกล้าที่จะพูดออกมาแบบนั้นอีกเหรอ  นี้มันอะไรกัน ผมไม่ได้เพื่อที่จะมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้สักหน่อย “ชินพัตน์ท่าที่ดูสับสนไปหมด เพราะคนตรงหน้าที่หายไปก็กลับมาอยู่ใกล้ๆกัน แต่เรื่องที่เข้าต้องจัดการตอนนี้มันไม่ใช่การพูดคุยเรื่องแบบนี้เลย ชินพัตน์กุมหน้าผากตนเองอย่างสับสนไปหมด 

“ชินผมขอโทษ ช่วยฟังผมก่อนนะ” นนทนัฐที่เห็นท่าที่อันแสนสับสนของคนตรงหน้าแล้ว ก็รู้สึกเป็นห่วงเพราะตนเองเป็นต้นเหตุ แต่ถ้าไม่มีเรื่องของผู้มีอิทธิพลอย่างเนติธรเข้ามายุ่งกับชินพัตน์ เขาเองก็ยังอยากอยู่เงียบๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกสับสนแบบนี้ 

“จะให้ผมฟังเรื่องปิดบังอะไรของคุณอีก” ชินพัตน์พูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ น้อยใจคนตรงหน้า สับสนไปหมด ดีใจที่ได้เจอคนตรงหน้า แต่ก็รู้สึกเสียใจมีที่ทำเหมือนไม่สนใจกันอีกแล้ว หลบหน้ากันตลอดเวลาหลายเดือน

“ชิน ผมผิดเองที่อยากจะให้เวลาเราทั้งคู่ แต่คุณรู้ไหมผมกลับมานั่งเสียใจ กับสิ่งที่ผมพูดไป ผมคิดถึงคุณทุกวัน อยากไปหาคุณ แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะ….ผมไม่กล้าสู้หน้าคุณ   ผมคิดว่าคุณคงจะ….เกลี   “

“ก็เพราะคุณชอบคิดเองเออเองแบบนี้ไง คุณไม่เคยที่จะถามความรู้สึกของผมบ้าง ตัดสินทุกอย่างด้วยตัวคุณเองทั้งนั้น ฮึก คุณ ฮึก คุณใจร้ายมาก “ ชินพัตน์พยายามกลั้นเสียงสะอื้น เขาไม่อยากที่จะร้องไห้กับเรื่องนี้อีกแล้ว แต่พอคนตรงหน้ากลับมา ความรู้สึกที่เก็บกดไว้นานก็ระเบิดออกมาจนได้ พร้อมกับน้ำตาที่มันแห้งหายไปนานกลับมาเอ่อล้นที่ขอบตาอีกครั้ง

“ชินผมขอโทษ” นนทนัฐเดินเข้ามาโอบกอดคนตรงหน้าที่ร่างกายสั่นเทา ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาเต็มไปหมด ไม่อาจจะเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีทั้งหมดไปได้อีกต่อไปแล้ว  นนทนัฐรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าก็คงรู้สึกสับสนและเจ็บปวดไม่ต่างจากเขาแน่นอน เป็นความรู้สึกอย่างเดียวกันสินะ

เจ็บปวดเพราะความรักมันเป็นอย่างนี้ใช่ไหม

“ชินผมขอโทษ ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ผมจะอยู่ข้างๆคุณ เป็นเพื่อนคุณ เป็นลูกค้าของคุณ หรือเป็นอะไรก็ได้ที่คุณต้องการให้ผมเป็น “นนทนัฐกอดปลอบคนที่ยังเอาแต่ก้มหน้ากลั้นร้องไห้อยู่ที่อ้อมอกเขา ลูบหลังอย่างแผ่วเบา กระซิบบอกเสียงเบา จนรับรู้ว่าคนในอ้อมกอดหยุดร้องไห้แล้ว แต่ยังคงยืนนิ่งให้เขากอดปลอบอยู่อย่างเดิม

“แต่สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดตอนนี้ ผมอยากเห็นรอยยิ้มของคุณที่สุด ให้ผมเห็นได้ไหมครับ? หือ ” นนทนัฐที่ผ่อนอ้อมกอด เพื่ออยากเห็นหน้าที่ไม่ได้เห็นเต็มตาแบบใกล้ๆแบบนี้มานานมากแล้ว ประคองใบหน้าให้เงยหน้ามามองกันดีๆสักที

อึกๆ!!!!  ตุ๊บๆ!!!!

ชินพัตน์ที่หลุดจากอ้อมกอดคนตรงหน้าได้ ก็ทุบไปที่อกคนตรงหน้าหลายครั้ง จนคนตรงหน้าต้องรีบมาคว้ามือไว้ ก่อนที่จะโดนทำร้ายร่างกายไปมากกว่านี้ จริงๆแล้วก็ไม่เจ็บอะไรมาก แต่ถ้ายังโดนทุบต่อไปอีกคงน่วมแน่ๆ

“ปล่อยนะ!!! คุณอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ขอเรื่องอะไรไร้สาระแบบนั้น ผมยังไม่หาโกรธคุณนะ!!!! “ ชินพัตน์พยายามยื้อมือตนเองออกเพื่อหวังจะทุบคนตรงหน้าให้หาย หายจากอะไรก็ยังไม่แน่ใจ หายแค้น ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น หายโกรธ เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมาย หายงอนงั้นเหรอ ไม่ใช่ ต้องไม่ใช้แบบนั้นสิ????  คิดแล้วก็หัวใจทำงานหนัก ชินพัตน์ก็พยายามหลบซ่อนใบหน้าที่เห่อร้อนของตนเอง
“ผมยอมแล้ว จะทุบจะตีผมอีกก็ได้ “นนทนัฐจับมือของชินพัตน์ไว้แล้วรวบโอบกอดรัดไว้ด้านหลัง ทำให้ชินพัตน์ดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดนั้นไม่ได้ ถึงแม้จะหลบซ่อนหน้าได้ แต่ก็ยังโดนกอดรัดแน่นแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว

“งั้นคุณก็ปล่อยผมสิ ผมจะได้ทุบคุณให้สนุกมือไปเลย“ชินพัตน์พยายามดิ้น แต่นนทนัฐก็โอบกอดแน่นขึ้น แถมกระซิบบอกเหมือนอ้อนขอ

“ขออยู่แบบนี้ก่อนนะครับ ผมคิดถึงคุณจัง “ ก้มหน้าลงบนกลุ่มผมของคนในอ้อมกอด กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวทำให้ นนทนัฐ รับรู้ได้ว่าอยากอยู่ใกล้คนคนนี้มากขนาดนี้  เขาเสียเวลาไปกับอะไรอยู่นะ

“……………..”ชินพัตน์นิ่งฟังคนที่เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีอ้อมกอดนี้อีกต่อไปแล้ว รับรู้ว่าตนเองก็โหยหาอ้อมกอดนี้มากเหลือเกิน เหมือนบรรยากาศรอบๆตัวหยุดนิ่ง ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ  อยากอยู่อย่างนี้นานๆ

            นนทนัฐเลื่อนใบหน้าตนเองมาคลอเคลียที่ข้างแก้มของคนในอ้อมกอดซะแล้ว เหมือนมันเป็นความต้องการภายในจิตใจว่าต้องการมากกว่านี้ อยากสัมผัสให้มากกว่านี้ รวมทั้งคนในอ้อมกอดก็ยังคงยอมให้เขาได้สัมผัสอยู่อย่างนั้นไม่ปัดป้อง เลยได้คืบจะเอาศอก ลุกหนักไปยังปากสีสวยที่ตอนนี้เหมือนเม้มแน่นเหมือนอดกลั้นบางอย่างเอาไว้ มันชั่งน่าครอบครองเสียเหลือเกิน

“นี้!!!! คุณจะทำอะไรนะ!!!” ชินพัตน์ที่เกือบจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามบรรยากาศรอบตัว เรียกสติตัวเองกลับมา แล้วผลักคนตรงหน้าที่ทำท่าที่จะก้มหน้ามาใกล้ เกินจะคิดไปไกลไม่ได้ว่า ถ้าหากไม่หยุดไว้ จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแน่ๆ

“หึ หึ” นนทนัฐหัวเราะในลำคอ เหมือนหลุดออกจากห้วงความคิด เพราะถ้าคนตรงหน้าไม่หยุดเขาไว้ คงจะไม่ปล่อยให้จบลงแค่จูบแน่ ตลกตัวเองว่าควบคุมตนเองไม่ได้ซะแล้วเมื่อได้เขาใกล้คนตรงหน้า

“ยังจะมาหัวเราะอีก เดี๋ยวก็ทุบให้ซะหรอก” ชินพัตน์ทำท่าจะยกมือขึ้นมาทุบคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่นนทนัฐคว้ามือมากุมเอาไว้ และจ้องมองอย่างยอมแล้วทุกอย่าง ยอมให้คนตรงหน้าทำอะไรกับตนเองก็ได้ ขอเพียงได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ก็พอใจแล้ว จะไม่หนีหายไปไหนอีกแล้ว

“เดี๋ยวผมจะมาให้คุณทุบทุกวันเลย “นนทนัฐยกยิ้มพูดล้อเพื่อดูว่าคนตรงหน้าจะแสดงออกยังไง

“คุณพูดเองนะ มาให้ผมทุบให้หายโมโหเลยนะ คนบ้านี้” ชินพัตน์ทำท่าจะเข้าไปทุบอย่างหมั่นไส้แถมหมั่นเขี้ยว ที่คนตรงหน้าพูดด้วยสีหน้ายี่ยวนกวนประสาทได้อีก

“แรกกับจูบ ตกลงไหมครับ” นนทนัฐดึงตัวชินพัตน์เข้ามาใกล้ พร้อมข้อตกลงเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มร้ายๆที่เขาเองก็ไม่คิดว่าจะทำไปได้แต่ก็ทำไปแล้ว เพราะคนตรงหน้าจริงๆ

“ระ เรื่องอะไร?  ผมไม่คุยกับคุณแล้ว พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ” ชินพัตน์ตั้งรับกับท่าที่แบบนั้นของคนตรงหน้าไม่ทัน ทำท่าจะเดินกลับร้าน แต่มองหาทางออกก็ปิด มองไปทางด้านหลังประตูก็ปิดสนิท

“จะไปไหนครับ หืม”

“ผมไม่อยากคุยกับคุณแล้ว ผมจะไปดูป้าพรกับจอย เปิดประตูให้ผมสิ”

“คุณไม่อยากรู้เรื่องของคุณเนติธรแล้วเหรอว่าเขาเป็นใคร?”

ชินพัตน์หยุดนิ่งเมื่อได้ยินชื่อนี้ ปัญหาทุกอย่างที่เจอเริ่มต้นจากเด็กที่ร้านของเขาหายตัวไป จนทำให้เจ้าของชื่อนี้มายุ่งวุ่นวายที่ร้าน คนคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไม่ต้องการตัวกัมพลขนาดนั้นกันนะ







     ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆหมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!!!   


   ขออภัยที่หายไปหลายวันเลย พยายามจะลงให้ทันวันที่ 14 แต่ก็เลยมาแล้ว แหะๆๆ 

  ตอนสายๆ จะมาลงตอนที่ 52 ให้อ่านกันต่อนะคะ ตอนนี้ขอไปนอนก่อนจ้า 

[iceman555]

 

[seaz]

มาต่ออีกนิดนะครับ คาใจอ่ะครับ มันค้างๆ

[snowboxs]

เฮ้อออ เข้าใจกันได้สักที
ลุ้นต่อไปว่ากัมพลเป็นใครกันแน่

[jasmim_min]

                                                    ตอนที่ 53 คนสำคัญ?


“คุณพูดเหมือนรู้จักเขาดีอย่างนั้นแหล่ะ” ชินพัตน์หันกลับมาคุยจริงจังกับนนทนัฐอีกครั้ง

“จะพูดว่ารู้จักดีก็คงไม่ใช่ซะที่เดียว ผมแค่รู้ว่าเขาเป็นใครก็เท่านั้นเอง”

“สรุปแล้วเขาเป็นใครกันแน่ ดูท่าทางของเขาแล้วเหมือนจะไม่เกรงกลัวใครเลย สั่งให้ลูกน้องยกพวกเข้ามาก่อกวนที่ร้านของผมแบบนั้น”

“จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่า เขาจะสั่งให้คนของเขามาทำเรื่องแบบนั้นที่ร้านคุณ ผมว่าคนที่เขาตามหาน่าจะสำคัญมากจริงๆ ถึงขนาดลงทุนมาหาคุณเพื่อถามด้วยตัวเองแบบนั้น”นนทนัฐยังคงข้องใจในเรื่องนี้ ปกติที่เขาพอจะรู้ว่า        นายเนติธรไม่ค่อยจะออกหน้ากับเรื่องต่างๆสักเท่าไร ส่วนมาจะผ่านลูกน้องของเขาเท่านั้น

“นี้คุณรู้จักเขาจริงๆใช่ไหม” ชินพัตน์ยังคงสงสัย

“ผมเริ่มรู้จักเขาเพราะผมดูแลคุมงานที่สร้างตึกนี้ แต่พอดีลูกน้องคนงานของผมนะ ล้ำเส้นเข้าไปในเขตหวงห้ามของคุณเนติธรเข้าเลยทำให้เกิดเรื่องขึ้น ผมเลยต้องเป็นคนไปเจรจา เลยทำให้รู้จักเขา “

“แปลว่าคุณเนติธรอะไรนั้น เป็นคนที่มีอิทธิพลมากเหรอ”

“ผมก็บอกไม่ถูกหรอกว่าเป็นแบบนั้นหรือเปล่า แต่ที่ดินฝั่งถนนทั้งหมดเป็นที่ของเขาทั้งนั้น พื้นที่ของวัดก็เป็นที่ที่คุณเนติธรถวายให้กับทางวัด ร่วมไปถึงพื้นที่ด้านหลังวัดทั้งหมดนั้นก็เป็นของเขาทั้งหมด ลูกน้องผมไม่รู้ดันเข้าไปในเขตพื้นที่ส่วนตัวนั้นเขา เกือบไม่ได้ออกมาด้วยซ้ำถ้าเขาไม่ปราณี ก็คงได้เป็นศพเฝ้าสวนให้กับเขาไปแล้ว”

“เขาใหญ่โตมาจากไหนกันเชียว” ชินพัตน์ฟังแล้วก็อดที่จะหงุดหงิดกับประวัติของหนุ่มใหญ่รายนั้นไม่ได้

“ผมเคยลองถามคนในพื้นที่ที่อยู่แถวนี้มานาน เขาเล่าว่าครอบครัวของคุณเนติธร เป็นครอบครัวที่ใหญ่โตอยู่ที่นี้มาตั้งแต่ที่นี้ยังเป็นแค่ที่ดินโล่งๆ ถนนยังไม่ตัดผ่าน สร้างฐานะด้วยการทำสวนทำไร่ จนเป็นที่รู้จักแล้วเริ่มมีกิจการใหญ่โตอีกหลายอย่าง จนร่ำรวย สามารถซื้อที่ดินแถบนี้เกือบทั้งหมด  จนตอนนี้แถบจะไม่ต้องทำอะไรแล้ว มีแต่คนมาติดต่อซื้อที่ต่อจากเขาทั้งนั้น  รวมลานกว้างที่สร้างขึ้นเพื่อทำเป็นตลาดนัดนั้นด้วย พื้นที่ที่สร้างตึกนี้ที่เรายืนนี้ก็ด้วยเป็นของเขาทั้งหมด เพราะเขามีทุกอย่างแบบนี้ไง เลยไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเกินความจำเป็นนอกเหนือจากธุรกิจ” 

“เป็นคนที่รับมือยากจริงด้วย” ชิพนัตน์คิดหนักเมื่อรู้ประวัติของคนที่เข้าเผชิญหน้ามาเมื่อตอนบ่าย นี้เขากำลังหาเรื่องให้กับตัวเองอยู่หรือเปล่านะ แล้วกัมพลเป็นใคร ทำไมนายเนติธรอะไรนั้นต้องมตามหาขนาดนั้นด้วย

“ชินคุณไม่รู้เหรอ ว่าคนที่เขาตามหาอยู่นั้นเป็นใคร ไปอยู่ที่ไหน” นนทนัฐเป็นห่วงเห็นว่าชินพัตน์กำลังเจอกับเรื่องลำบากใจอยู่ตอนนี้

“คือ ผมรู้จักเด็กนั้นที่เขาตามหาอยู่ เด็กนั้นชื่อกัมพล เคยมาทำงานที่ร้านของผม  แต่หลังจากที่ผมไปส่งเขากลับไปที่บ้านหลังนั้น  เด็กนั้นก็เงียบหายไปเลย”

“อะไรนะ คุณไปส่งเด็กนั้นที่ไหนนะ”

“ก็ เอ่อ ทางเข้าข้างหลังวัดที่สุดทางมีบ้านใหญ่ๆ พลบอกว่าเขาพักอยู่กับญาติที่ทำงานอยู่กับบ้านหลังนั้น วันนั้นมันดึกมากแล้ว ผมเลยอาสาที่จะไปส่งเขา  ผมไม่คิดว่ามันจะมีปัญหาตามมา เอ่อแบบนี้” ชินพัตน์เล่าเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กที่คนพวกนั้นตามหาให้นนทนัฐฟัง

“คุณรู้อะไรไหม นั้นนะเป็นเขตห่วงห้ามเลยนะ บ้านของคนคนนั้น คุณเนติธรไงล่ะ คุณกลับออกมาได้ก็ถือว่าบุญมากแล้ว ผมไม่จะอยากเชื่อเลย  “นนทนัฐดูเหมือนจะหงุดหงิดเล็ก ที่ชินพัตน์ไม่ดูแลตนเองหาเรื่องใส่ตัวเองเข้าจนได้ นึกถึงเรื่องลูกน้องเขาแล้ว ก็นึกเป็นห่วงคนตัวเล็กตรงหน้าขึ้นมาทันที่ ถึงแม้ว่าจะปลอดภัยดีแล้วก็เถอะ แต่ถ้าเทียบกับลูกน้องเขาที่ กลับออกมาด้วยอาหารสาหัส นอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่หลายวัน ก็เลยไม่อยากจะเล่าให้รู้สึกไม่ดีไปกว่านี้

“ก็ผมไม่รู้นี้น่า” ชินพัตน์ขมวดคิ้ว รู้สึกแย่ขึ้นมาเมื่อโดนดุเรื่องที่ตนเองไม่ได้ตั้งใจ และไม่รู้ว่าตนเองทำไปนั้นจะสร้างความเดือดร้อนมาให้ที่หลังแบบนี้

“ผมไม่ได้จะว่าคุณ คุณไม่ได้เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว “นนทนัฐเดินมาลูบหัวชินพัตน์ที่ทำท่าทางรู้สึกว่าตนเองกำลังทำผิด

“แล้วผมจะทำอย่างไงต่อไปดีล่ะ แจ้งตำรวจก็เหมือนหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ”ชินพัตน์เริ่มบ่นกับตนเองเมื่อนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปดี

“ เดี๋ยวผมจัดการเองนะ ผมจะลองคุยกับคุณเนติธรดู ผมอาจจะช่วยเขาตามหาคนที่เขาต้องการ แต่ก็ต้องมีข้อตกลงเพื่อไม่ให้เขามายุ่งวุ่นวายกับคุณและที่ร้านอีก ไม่ต้องคิดมากนะ” นนทนัฐเขยิบไปนั่งใกล้คนที่ทำหน้ากังวลใจจนคิ้วขมวด

“เอ่อ “ชินพัตน์นิ่งค้างเพราะไม่คิดว่าคนข้างๆจะทำทุกอย่างเพื่อเขาแบบนี้ แถมยังจะออกตามหา กัมพลอีกด้วย ทั้งทีเขาเองก็รู้ว่ากำพลอยู่ที่ไหน

“ไม่เป็นไรเดียวผมจัดการเรื่องนี้ให้เองนะ คุณดูแลเรื่องร้านก็ยุ่งมากพอแล้ว” นนทนัฐยกยิ้มเพื่อเรียกกำลังใจให้คนตรงหน้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาได้บาง

“แล้วถ้าคุณหาไม่เจอล่ะ คุณจะเป็นอะไรหรือเปล่า”

“คุณเป็นห่วงผมเหรอ”

“ก็จริงๆแล้วเรื่องนี้ผมต้องเป็นคนจัดการเองนี้น่า คุณไม่ต้องลำ…ลำบากก็ได้”

“ไม่เห็นจะลำบากอะไรเลย ขอให้เป็นเรื่องของคุณผมทำให้ได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว อย่าคิดมากสิครับ”

“เอ่อ แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้เองนะ”  ชินพัตน์ปฏิเสธสายตาแสนห่วงใยนั้นไม่ได้ ได้แต่พยักหน้ายอมรับความช่วยเหลือของคนตรงหน้า

“เดี๋ยวผมลองโทรหาคุณเนติธรดูก่อนแล้วกันนะ” ชินพัตน์ก็ได้แต่พยักหน้า เห็นด้วย

“สวัสดีครับคุณเนติธร “

(ว่าไงครับ คุณนนทนัฐ)

“ผมจะตามหาคนของคุณให้อีกแรงแล้วกัน แต่ผมมีเรื่องขอร้อง”

(เรื่องอะไรครับ)

“คุณห้ามมาวุ่นวายที่ร้านลูกชิ้นปิ้ง ร่วมถึงคนที่ร้านนั้นด้วย”

(ทำไมครับ เจ้าของร้านเป็นคนสำคัญของคุณงันเหรอ)

“ใช่ครับ เขาสำคัญกับผมมาก ผมไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ” นนทนัฐหันไปมองคนสำคัญของเขาที่นั่งมองเขากับมาเช่นเดียวกัน

(ได้ ถ้าคุณรับปากว่าจะช่วยตามหา แต่ถ้าหาไม่เจอผมคงต้องไปหาที่ร้านนั้นอีกครั้งแน่)หนุ่มใหญ่รับปากแต่ก็ไม่วายพูดเสียงเรียบเหมือนเตือนกลายๆว่า ต้องเจอตัวคนที่เขาหาอยู่ที่ร้านนั้นแน่ๆ

“เขาก็คงเป็นคนสำคัญของคุณเหมือนกันสินะครับ” นนทนัฐเหมือนรู้ทันคนปลายสาย

(ใช่ เขาสำคัญกับผมมาก ฝากคุณด้วยก็แล้วกัน)

“ได้ครับ ผมก็จะพยายามเพื่อคนสำคัญของผมเหมือนกัน”

(ขอบคุณ)ปลายสายก็ตัดไป


            นนทนัฐหันกลับมาส่งยิ้มให้กับชินพัตน์ที่นั่งรอลุ้นจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา ส่งสายตาเชื่อมั่นว่าถ้ามีคนคนนี้อยู่เคียงข้างกันแม้ตอนเกิดปัญหา เขาคงจะผ่านพ้นไปได้ด้วยรอยยิ้มที่แสบอ่อนโยนและอบอุ่นนี้อย่างแน่นอน







  มาแล้วจ้า อ่านต่อกับตอนใหม่ 

 ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ 

 +เป็ดให้ทุกกำลังใจค่ะ   

[snowboxs]

กัมพลต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆ
ลึกเชื่อว่าคุณเนติธรไม่ใช่คนเลวร้ายนะ

[jimmyjimmy]

ผัวเมียงอนกัน นนกะชิน กัมพลกะเนติธร  เอิ๊กๆๆๆๆๆ

[B52]

ผัวเมียทะเลาะกัน

[seaz]

เนติธร - กัมพล อย่างนั้นเหรอ?

[iceman555]

 

[powvera]

คุณเนติธรกับกัมพล  ตกลงมีสัมพันธ์กันแบบไหนกันแน่ (สงสัยกัมพลจะโดนคุณเนติธรกดชัวร์)    

นนท์กับชินก็มุงมิ้งนะค้า      

[nicedog]

กำลังสนุกเลยค่ะ

รอตอนต่อไปนะ

คุณเนติธรกับพลนี่คู่กันใช่ไหม?

รอดูฉากสวีทหวานๆอยู่นะคะ

[IöLIKE]

ThankS

[jasmim_min]

                                     ตอนที่ 54 กลับมาอยู่ข้างๆกันอีกครั้ง



 “ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนเลย ชินคุณพอจะมีรูปภาพของเด็กคนนั้นบ้างหรือเปล่า”

“เอ๊ะ เอ่อรูปเหรอ ผมมีประวัติของเขาตอนที่เขามาสมัครงานอยู่ เอ่อ งั้นคุณรอเดี๋ยวนะผมกลับไปเอามาให้แล้วกัน” ชินพัตน์ทำท่าจะลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่กับนนทนัฐ แต่ก็โดนดึงตัวให้กลับมานั่งที่เดิม

“อย่าพึ่งไปไหนเลยนะครับ อยู่กับผมก่อนนะ” นนทนัฐที่รีบดึงมืออีฝ่ายไว้เพื่ออยากให้อยู่ด้วยกันก่อน

“ก็คุณถามหารูปภาพของพลไง ผมก็กำลังจะไปหาให้นี้ไง เป็นอะไรของคุณอีกนี้” ชินพัตน์ที่แปลกใจกับท่าที่แปลกของคนข้างกาย
“รูปไว้พรุ่งนี้ก็ได้ครับ” นนทนัฐยกยิ้มและเปลี่ยนจากจับมือเป็นการโอบเอวแทน ทำให้ชินพัตน์เริ่มทำตัวไม่ถูก และไม่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดกันเร็วขนาดนี้ ทั้งทีในใจของเขาตอนนี้ยังคงไม่พอใจคนตรงหน้าอยู่อีกตั้งหลายเรื่อง

“นี้คุณคิดจะทำอะไร ถ้าไม่คุยเรื่องตามหาพลแล้วล่ะก็ ผมก็จะกลับร้านของผมแล้ว ปล่อยเลย” ชินพัตน์รีบขยับหนีมือของอีกฝ่าย ทำท่าทีจะลุกเพื่อจะกลับร้าน

“แต่ตอนนี้ผมอยากคุยเรื่องของเราก่อนนี้ครับ” นนทนัฐขยับตามคนที่เอาแต่ขยับหนีไปจนสุดโซฟาแล้ว

“ระ เรื่องอะไร ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรต้องพูดต้องคุยกันสักหน่อย” ชินพัตน์หันหน้าไปทางอื่น ไม่มองหน้าคนที่เอาแต่จ้องหน้าเขามาตลอด

“ผมขอโทษนะครับ หันกับมาคุยกับผมดีๆก่อนสิครับ นะชิน ผมผิดไปแล้วนะ” เสียงอ้อนขอร้อง ของคนด้านหลังฟังแล้วมันไม่เหมือนคนที่สำนึกผิดเอาซะเลย เหมือนจงใจจะแกล้งเขาชัดๆแบบนี้

“คุณสำนึกผิดจริงๆหรือเปล่า ถอยออกไปเลยนะ จะมานั่งเบียดผมทำไมนะ ที่นั่งตั้งกว้าง “ ชินพัตน์หันหน้ามาทำเสียงดุใส่ของที่เอาแต่เบียดกายเข้ามาใกล้ จนกลัวว่าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังเกินปกตินั้น

“ชินคุณยังโกรธผมอยู่เหรอ ผมขอโทษนะครับ จะให้ผมทำยังไงถึงจะหายโกรธ” นนทนัฐอ้อนวอนอยากให้คนที่เขารักหายโกรธเขาสักที่

“ใช่ผมยังโกรธคุณอยู่ อยู่ๆก็มาหายเงียบไป แล้วก็โผล่มา ทำมาแอบจ้องตึกนี้ไว้เพื่ออะไร แล้วก็อีกหลายเรื่องเลยเยอะมากจนผมนึกไม่ออก พูดแล้วก็อยากจะทุบคุณให้น่วมไปเลย” ชินพัตน์พูดเสียงเขียวเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้เขาโกรธ โมโห แต่ในแต่ละเรื่อง ก็ยังคงมีความคิดถึงผสมอยู่ในทุกเรื่องที่เขาคิดได้อยู่ดี เลยพูดไม่ได้เต็มปากว่าโกรธ โมโห หรือคิดถึงคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันแน่ เลยอยากจะทุบเพื่อแก้เขินตัวเองซะมากกว่า

“ได้คุณทุบผม ผมก็จูบคุณแค่นี้เอง ไม่อยาก หึหึ “ นนทนัฐยกมือขึ้นเหมือนยอม แต่ไม่วายทิ้งท้ายคำพูดไว้จนทำให้ชินพัตน์ไม่กล้าจะลงมือทุบอีกฝ่าย ได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ ดูเหมือนตัวเขาเองจะเสียเปรียบอย่างไงไม่รู้ เลยหยุดความคิดนั้นไว้ก่อน

“ผมไม่คุยกับคุณแล้ว “ ชินพัตน์หน้าเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง เพราะอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนชนะแล้ว ทั้งๆที่ยังไม่ได้ลงแข่งอะไรเลย

“ชินครับ พรุ่งนี้ให้ผมไปช่วยที่ร้านนะ”

“แล้วคุณไม่ไปตามหาพลหรือไง”

“ผมช่วยคุณที่ร้านก่อน แล้วค่อยไปครับ นะ”

“แล้วแต่คุณสิ” ชินพัตน์ที่ลุกขึ้นเพื่อหาทางออกเพื่อจะกลับร้านของตนเอง นนทนัฐเลยเดินไปเปิดประตูด้านหลังร้านให้ แล้วก็เดินมาส่งที่รั้วด้านหลังร้านของชินพัตน์ด้วย

“นอนหลับฝันดีนะครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ เรื่องนั้นผมจัดการเองนะ” นนทนัฐพูดบอกเพื่อให้ชินพัตน์สบายใจ

“อืม”เขาพยักหน้ารับ

“ชินฝันถึงผมด้วยนะครับ หึหึ”

“นี้คุณ เลิกพูดมุกเสี่ยวๆพวกนี้สักทีเถอะ กลับไปตึกของคุณเลยนะ ชิ” นนทนัฐก็ยังรู้สึกอายทุกครั้งที่คนตงหน้าพูดแต่เรื่องนี้เดิมซ้ำ

“ครับ ครับ งั้นผมฝันถึงคุณแทนก็ได้ครับ หึหึ” นนทนัฐทำหน้าตากวนๆส่งไปไหนชินพัตน์

“นี้ ยังไม่หยุดพูดใช่ไหม อยากโดนทุบมากใช่ไหมห๊ะ!!!” ชินพัตน์เริ่มฉุนทำท่าจะเดินมาทุบนนทนัฐซะให้ได้

“มาทุบเลยสิครับ ผมก็อยากจูบคุณจะแย่แล้ว” นนทนัฐไม่เดินนี้แต่ยืนนิ่งเตรียมพร้อมรับ พร้อมกับส่งรอยยิ้มยียวนกับมาให้อีก

“ชิ ไม่คุยกับคุณแล้ว พูดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้” ชินพัตน์รีบเดินนี้เข้าหลังร้าน ไม่หันกลับมามองคนที่ยังยืนค่อยเพื่อส่งเขาเข้าร้านเลย

                 ชินพัตน์รีบปิดประตูแล้ววิ่งขึ้นชั้นบนไปยังห้องนอนของตนเอง เดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองหาคนที่เขาทิ้งไว้อยู่ด้านล่างข้างนอกร้าน ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เงยหน้าขึ้นมามองเหมือนรู้เลยว่า เขาอยู่ห้องนี้ ชั้นนี้ ทำไงดี  ทำไงดี  ชินพัตน์เหมือนตัวเองทำตัวไม่ถูก รีบเดินไปปิดไฟทันที แล้วเดินกลับมาที่หน้าต่างอีกครั้ง คนคนนั้นก็ยังยืนมองกลับขึ้นมาเช่นเคยหัวใจของเขาทำงานหนักเกินไปแล้ว  ดีใจงั้นเหรอที่เขากลับมา? มาอยู่ใกล้ๆกัน มาอยู่ข้างๆกันแบบนี้?

              เช้ามาป้าพรและจอยออกมาเตรียมของเพื่อเปิดร้านอย่างปกติ และเตรียมของไว้ขายที่ตลาดนัดด้วย แต่คุณเจ้าของร้านยังไม่ลงมาจากด้านบนเลย ป้าพรกับจอยก็ไม่สงสัยอะไรเพราะมีคนมาช่วยอธิบายแล้วว่าทำไมคุณเจ้าของร้านถึงลงมาช้า คุยดึกไปหน่อยเลยทำให้อีกคนที่อยู่ด้านบนยังคงไม่ตื่น

“ผมช่วยนะครับ”นนทนัฐอาสาช่วยจัดโต๊ะ ยกของที่หนักๆแทนให้ ทำให้ป้าพรกับจอยทำงานได้เร็วขึ้นเยอะ

“พ่อหนุ่มเป็นเพื่อน ตาชินเหรอจ๊ะ ป้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”

“เรียกผมว่า นนท์หรือนัทก็ได้ครับ ชื่อจริงผมชื่อ นนทนัฐครับ” คนที่แนะนำตัวอธิบาย

“จ้าๆ คุณนนท์เป็นเพื่อนตาชินเหรอจ๊ะ”

“เป็นลูกค้าลูกชิ้นปิ้งที่ตลาดนัดของคุณเจ้าของร้านนะครับ พอดีกลับไปทำงานที่กรุงเทพ เลยไม่ค่อยได้มาบ่อยนะครับ”

“อ้อจ๊ะ”
“แล้วพี่นนท์ ทำงานอะไรเหรอจ๊ะ” จอยถามขึ้นอย่างสงสัยแต่มือก็ยังไม่หยุดที่จะล้างผักสดในอ้างล้างไปด้วย

“พี่คุมงานก่อสร้างนะ ตึกนี้พี่ก็เป็นคนคุมเองนะ” เล่าไปด้วยและยกยิ้มเล็กๆเมื่อนึกว่าที่นี้คือจุดเริ่มต้นที่เขาและคุณเจ้าของร้านได้เจอกัน
“อ้ออย่างนี้นี้เอง คงจะเป็นลูกค้าประจำของพี่ชิ้นเลยสินะ ที่ตลาดนัดนะ”

“ใช่ พี่ชอบกินลูกชิ้น ตามหาลูกชิ้นอร่อยๆมานานก็มาเจอที่นี้แหล่ะ หึหึ เลยติดใจ” ทั้งลูกชิ้นทั้งคนขาย แค่ก็ได้พูดในใจเท่านั้น

“ตั้งแต่เปิดร้านมาก็ไม่ได้มาที่นี้เลยเหรอ” ป้าพรสงสัยเพราะไม่เคยเห็นหน้าเลยตั้งแต่เปิดร้าน

“ครับ ผมดูงานที่นี้เสร็จก็ต้องไปดูงานที่อื่นต่อนะครับ พองานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วผมถึงได้มีเวลาที่นี้นี้และครับ”

“แล้วคุณนนท์เลยไปที่ร้านใหญ่ ที่มีโรงงานทำลูกชิ้นหรือเปล่าจ๊ะ” ป้าถามอีกเพราะดูแล้วลูกค้าคนนี้ต้องสนิทกับหลานชายตนเองมากแน่ๆ

“เคยไปครับ ก่อนที่จะกลับไปกรุงเทพก็แวะไปหลายครั้งอยู่เหมือนกันครับ”

“เหรอจ๊ะ ทำไมป้าจำไม่ค่อยได้นะ”

“อ้อ เอ่อ คือ ส่วนใหญ่ คุณแม่ เอ่อ คุณป้าเป็นทำให้ทานนะครับ หรือไหมก็เป็น ชินเป็นคนทำให้ทานนะครับ ป้าพรเลยไม่ค่อยได้คุยและเห็นผมเท่าไร่ ลูกค้าที่ร้านก็เยอะด้วยครับ” ป้าพรฟังสิ่งที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังแล้ว ดูท่าจะสนิทกับที่บ้านนั้นจริงๆด้วยสินะ

“ขอโทษนะครับป้า ผมตื่นสายไปหน่อย” ชินพัตน์รีบวิ่งลงมาจากด้านบน ผมเผ้ายังยุ่ง เสื้อที่ยังติดกระดุมเสื้อไม่เสร็จ ตะโกนบอกก่อนที่ร่างทั้งร่างจะลงมาด้านล่างซะอีก จนคนที่อยู่ด้านล่างต้องหันไปตามเสียง  ชินพัตน์ที่ตั้งตัวได้ก็ต้องชะงักกลับสายตาของทั้ง 3 คนที่มองมาที่ตนเอง

“คุณมาได้ไง “

“ผมก็บอกแล้วไงมาจะมาช่วยงานที่ร้าน จำไม่ได้หรือไง หืม” นนทนัฐเดินไปยี่หัวฟูนั้นอย่างกลั้นขำ

“ป้าครับ ผมขอโทษนะครับ ผมตื่นสาย มีอะไรที่ยังไม่ได้เตรียมอีกครับ เดี๋ยวผมทำเอง” ชินพัตน์หันไปรอบร้าน เพื่อเริ่มหางานให้ตัวเองทำทันที

“เสร็จเกือบหมดแล้วล่ะ ตาชิน พอดีคุณนนท์เขามาช่วยงานเลยเสร็จเร็วนะ พร้อมเปิดร้านได้แล้วล่ะ” ป้าพรอยากจะขำหลายชายควับตำแหน่งเจ้าของร้านที่ยืนเอออยู่กลางร้าน

“ไปทานข้าวเช้าเถอะป้าทำไว้ให้แล้ว คุณนนท์ก็ยังไม่ได้ทานใช่ไหมจ๊ะ ไปทานด้วยกันเลยไป”

“แล้วป้ากับจอยล่ะครับ”

“ป้าทำกับข้าวเสร็จก็กินกับจอยแล้วล่ะ ไปกินกันเถอะไป จะได้มาเปิดร้านกัน”

“ครับป้า”

            ชินพัตน์เดินนำไปที่โต๊ะที่มีอาหารจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เปิดฝาชีที่ครอบไว้ก็เจอหลากหลายเมนู ล้วนแต่มีลูกชิ้นของทีร้านเป็นส่วนประกอบทั้งนั้น เพราะชินพัตน์ชอบให้ป้าทำให้กินประจำ ส่วน นนทนัฐเห็นอาหารตรงหน้าถึงกลับยิ้มเล็กๆเพราะตนเองไม่ได้ทานลูกชิ้นของคุณเจ้าของร้านมานานมากแล้ว และที่สำคัญได้มานั่งกินข้าวกับชินพัตน์แบบนี้ด้วยแล้วเข้ารู้สึกดีใจจนออกนอกหน้า

“นี้คุณรีบๆ กินสิ จะไปตามหาพลไม่ใช่หรือไง นั่งยิ้มอยู่ได้” ชินพัตน์พูดกลบอารมณ์ดีใจของเขาซะหมด

“แล้วคุณล่ะ เห็นป้าบอกว่าคุณยังขายลูกชิ้นที่ตลาดนัดอยู่เหรอ ให้ผมไปช่วยขายไหม”

“คุณไปทำธุระของคุณเถอะน่า” ชินพัตน์ทำท่าไม่สนใจก้มหน้าก้มตาทานข้าว แต่จริงแล้วดีใจที่มีคนมาช่วยงานในร้านเพิ่มอีกคน

“ผมไปแน่ แต่อยากช่วยงานที่ร้านคุณก่อน “

“ตามใจ” ตอบกลับแล้วก็หันไปสนใจข้าวในจานต่อ

“ให้ผมไปรับยายที่สวนให้ก็ได้นะ คุณจะได้ดูที่ร้าน”

“เอ่อ เอ่อ ไม่ต้องผมไปเองได้น่า “ชินพัตน์ถึงกลับสะอึกเมื่อคนที่นั่งตรงข้ามพูดถึงบ้านสวนขึ้นมา

“แต่ผมอยากไปเยี่ยมยายเหมือนกันนะไม่ได้เจอแกมาตั้งนานแล้ว ผมอยากไปช่วยยายแกเก็บผักด้วย ต้นไปเรียนไม่ใช่เหรอ “

“ไม่ต้องหรอกยายมีคนช่วยเก็บอยู่แล้วน่า  เฮ้ย ไม่ใช่ คือผมหมายถึงผมก็จะไปช่วยเก็บอยู่แล้วไง “รีบแก้ตัวเกือบเผลอพูดถึงคนต้องห้ามเข้าให้ซะแล้ว

“แต่ว่า…..?”นนทนัฐมองหน้าชินพัตน์อย่างสงสัย

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ถ้าคุณอยากเจอยาย เดี๋ยวผมรับแกมาที่ตลาดคุณก็ได้เจอแกเองแหละน่า “

“ครับ”นนทนัฐยกยิ้มยอมแพ้

“คุณก็อยู่ที่ร้านดูลูกค้าให้ผมก็แล้วกัน อ้อเตรียมของไปที่ตลาดนัดให้ผมด้วย ผมไปรับยายก่อนแล้วกัน” ชินพัตน์ทำเป็นรีบสั่งเพราะเห็นคนตรงหน้าทำท่าเหมือนจะถามอะไรอีก

“ได้ครับ” นนทนัฐยิ้มรับอีกครั้ง

“ดีมาก ผมกลับมาร้านต้องเรียบร้อยนะ ที่ตลาดต้องเตรียมให้ดีด้วย”

“รับทราบครับคุณเจ้าของร้าน” นนทนัฐทำท่าตะเบะตลกๆ ทำให้คุณเจ้าของร้านหลุดยิ้ม แต่ก็ต้องรีบทำหน้านิ่ง

“ดีๆนะ กลับมาแล้วทำไม่ได้ คุณโดนทุบแน่” ชินพัตน์แกล้งทำเสียงดุใส่แทน

“ครับ รีบกลับมาทุบผมนะ แล้วผมจะรอ หึหึ” ส่งยิ้มกวนๆส่งกลับไปให้ คนที่หน้าขึ้นสี แล้วรีบเดินหนีกลับร้านไปเลย









     ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆ หมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!! สองมือล่วงกระเป๋าสองเท้าก้าวมานั่งอ่านกันได้เลยจ้า ฮ่าๆๆๆ   


     กลับมาเรียกเรตติ้งคืนบ้างกับคู่ของคุณเจ้าของร้านกับคุณลูกค้าประจำ     


      ขอบคุณทุกกำลังใจ+เป็ดให้ทุกคนนะคะ ขอบคุณค่า   

[iceman555]

เริ่าหวานกันแระ. อิอิอิอิ

[seaz]

มาแล้วๆ ลูกชิ้นๆ

[jimmyjimmy]

กลับมาก้อทำคะแนนเชียวนะคุณนนทนัฐ.

[nicedog]

ชอบๆๆๆ

เริ่มหวานนิดๆแล้วสิ

ต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ?

รอติดตามค่ะ

[snowboxs]

ถ้านนท์รู้ว่าชิน
ปิดบังเรืองพล
จะน้อยใจไหมหนอ

[jasmim_min]

                                                       ตอนที่55   ปิดบัง


          ชินพัตน์ลอบมองไปรอบบริเวณหน้าร้านของตนเอง เมื่อแน่ใจว่าคงไม่มีใครแอบตามเขาไปแน่  เขาถึงขับรถไปยังบ้านสวนของยาย แต่ก็ยังไม่วายกังวลใจเพราะยังระแวงอยู่ตลอดว่างจะมีลูกน้องของนายเนติธรนั้นติดตามเขามาหรือเปล่า มาถึงสวนอย่างรวดเร็วพายายขึ้นไปนั่งรอที่หน้ารถก่อน แล้วกลับมาคุยกับกัมพล

“พล อยู่ที่นี้เป็นยังไงบ้าง”

“ดีครับ ยายก็ใจดีกับผมมากเลย งานก็ไม่หนักอะไร ผมทำได้สบายมาก พี่ชินไม่ต้องห่วงนะครับ”

“อืมดีแล้วล่ะ  แต่พี่มีเรื่องอยากจะถามเราหน่อย”

“เรื่องอะไรครับ “

“พลรู้จักคนที่ชื่อ เนติธรหรือเปล่า”ชินพัตน์สังเกตสีหน้าของกัมพลไปด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าหน้าของเด็กหนุ่มถอดสีทันที่เมื่อได้ยินชื่อนั้นขึ้นมา
“เอ่อ ทำไมครับ เขาสั่งให้คนมาก่อกวนที่ร้านพี่ชินเหรอครับ “เด็กหนุ่มดูท่าทางร้อนร้นและรีบถามหาเหตุผล

“อืม เขามาถามหาพลที่ร้านของพี่”

“เหรอครับ ผมขอโทษนะครับ พี่ต้องเดือดร้อนเพราะผม งั้นผมจะกลับไป พี่จะได้ไม่เดือดร้อนแบบนี้”

“พลช่วยบอกพี่หน่อยได้ไหม ว่าทำไมคนคนนั้นถึงต้องการตัวเรากลับไปขนาดนั้น”

“เออ คือ ผม……คือ…..” กัมพลเจอคำถามตรงๆแบบนี้ก็ไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนก่อนดี เพราะจริงแล้วก็อยากจะบอกเรื่องทั้งหมดให้ชินพัตน์ฟังเหมือนกัน แต่เรื่องมันชักยุ่งวุ่นวายจนเขาก็เริ่มจัดการอะไรไม่ถูก

“ลำบากใจที่จะเล่าให้พี่ฟังเหรอ” ชินพัตน์ดูจากท่าทีอำอึ้งของเด็กหนุ่มแล้วก็ไม่อยากคาดคั้น

“ขอโทษครับพี่ คือผมไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าเรื่องนี้จากตรงไหนก่อนดี….”กัมพลเอาแต่ก้มหน้า

“เอาล่ะ  ไว้ค่อยคุยกันเย็นนี้แล้วกัน พี่กับยายต้องไปขายของก่อน “

“ครับพี่”

            ชินพัตน์ขับรถพายายมาที่ตลาด นนทนัฐที่จัดร้านลูกชิ้นปิ้งไว้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แถมยังปิ้งไว้ค่อยเขามาพร้อมขาย  ทั้งยายและนนทนัฐที่ ไม่ได้เจอกันนานต่างพูดคุยกันนาน ตอนที่ช่วยกันจัดร้านผักของยาย ลูกค้าลูกชิ้นของเขาก็เข้ามาพอดี

“วันนี้มาตั้งร้านแต่วันเลยนะจ๊ะ มีลูกน้องมาใหม่แล้วเหรอจ๊ะ” ลูกค้าที่เดินตลาดก่อนที่ชินพัตน์จะมา วกกลับมาซื้อลูกชิ้นปิ้งที่กำลังร้อนๆได้ที่พร้อมขายเข้ามาชวนคุย

“อ้อ ครับคือพอดีเพื่อนผมมาช่วยนะครับ” ชินพัตน์หันไปมองคนที่ถูกถามถึง กำลังช่วยยายเรียงผักและพูดคุยกับยายไปด้วย

“วันนี้ป้า สั่ง 10 ไม้นะจ๊ะ “

“ครับได้ครับ” 
“ได้แล้วครับทั้ง 100 บาท แถม 1ไม้นะครับ” ชินพัตน์ยิ้มการค้า เมื่อลูกค้าคนแรกเดินออกจากร้านไป เขาก็หันกลับมาจะเตรียมของอย่างอื่น แต่เมื่อเปิดตู้แช่ของ ก็พบกับ ผักที่หันไว้แล้ว ลูกชิ้นที่เสียบไว้แล้วเรียบร้อย จัดแช่ไว้อย่างดีพร้อมหยิบขึ้นมาปิ้งได้ทุกเมื่อ ทำให้เขาต้องหันไปหาคนที่เขาคิดว่า เป็นคนจัดเตรียมของพวกนี้ไว้ให้เขา

“มีอะไรให้ผมทำอีกไหม” นนทนัฐที่รู้ตัวว่ามีคนมองหาอยู่ก็รีบเดินเข้ามาหาทันที

“ไม่มีแล้ว คุณไปช่วยยายขายผักก็ได้” ชินพัตน์หันกลับไปสนใจลูกชิ้นปิ้งบนเตาอีกครั้ง

“ผมช่วยปิ้งนะ”

“ไม่เป็นไรผมทำเอง คุณไปคุยกับยายต่อเถอะ”

“แต่ผมอยากช่วยคุณขาย ผมช่วยยายจัดร้านเสร็จหมดแล้วครับ ลูกค้าก็ยังไม่มี ให้ผมช่วยปิ้งนะครับ” นนทนัฐยื้อลูกชิ้นในมือชินพัตน์มาเพื่อต้องการปิ้งเอง มือที่สัมผัสกันเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ชินพัตน์ถึงกับร้อนวูบไปทั่วหน้า

“ได้คุณอยากช่วยใช่ไหม ช่วยให้ตลอดนะ ขายไม่หมดไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าด้วย ผมจะกลับไปดูที่ร้าน” ชินพัตน์รีบเดินหนีกลับไปที่ร้านทิ้งให้นนทนัฐยืนงง ที่ต้องรับหน้าที่เป็นพ่อค้าลูกชิ้นปิ้งจำเป็นขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่ก็ยังยิ้มชอบใจที่ทำให้ใครบ้างคนอายแล้วหนีกลับร้านไปได้แบบนั้น

              ชินพัตน์กลับมาอยู่ที่ร้าน แต่มั่วชะเง้อมองไปยังที่ตลาดตลอดเวลา เป็นห่วงพ่อค้าจำเป็นแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ กลับมาดูแลลูกค้ามีเข้ามาเหมือนปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับที่ร้านอย่างหน้าแปลกใจ แถมมีลูกค้าหน้าตาใหม่ๆเขามาอีกกลุ่มใหญ่ นั้นทำให้เรื่องที่กังวลก่อนหน้านี้หมดไป เรื่องเพียงเรื่องเดียว คือเรื่องของกัมพลและนายเนติธรอะไรนั้น ที่ยังค้างคาใจอยู่

“ไม่เดินไปดูที่ตลาดบ้างจะดีเหรอตาชิน เพื่อนเราจะขายของได้แน่เหรอ”

“ก็ถ้าขายไม่ได้ล่ะก็ เจอดีแน่!!!”

“อะไรนะตาชิน” ป้าสงสัยว่าหลานชายพูดถึงเรื่องอะไร

“ปะ เปล่าครับ  เออ เดี๋ยวผมลองเดินไปดูก่อนแล้วกันนะครับ” ชินพัตน์รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

                 ชินพัตน์ไม่ได้เดินตรงไปยังร้านลูกชิ้นของเขาทันที แต่กับเดินอ้อมๆ เพื่อแอบดูว่าคนที่เขาสั่งให้ขายของจะทำได้หรือเปล่า แต่สิ่งที่เขาได้เห็นกับทำให้แปลกใจ เพราะลูกค้ายืนรอเต็มหน้าร้าน แถมมีลูกค้าสาวๆมายืนช่วยปิ้ง ชวนคุยกันสนุกสนาน เสียงพูดคุยเป็นกันเองจนชินพัตน์ยังแปลกใจ ว่าทำไมนนทนัฐทำได้และขายของได้ดีแบบนี้

“นั้นไงครับ เจ้าของร้านมาแล้วครับ” นนทนัฐที่เงยหน้ามาจากเตาปิ้ง เอยบอกกับเหล่าลูกค้าที่ยืนรออยู่

“ตายแล้วเจ้าของร้านก็หล่อ คนขายก็หล่ออย่างนี้ลูกค้าจะไม่เยอะได้ยังไงกัน” ชินพัตน์ได้ยินคำพูดของลูกค้าใหม่ชมเข้าถึงกับอาย รีบเดินไปช่วยนนทนัฐหยิบลูกชิ้นปิ้งจากมือมาเตรียมใส่ถุง ส่งให้ลูกค้าที่ยืนรอ

“ขอบคุณนะครับ โอกาสหน้าแวะมาใหม่นะครับ”

“ได้จ๊ะ จะมาซื้อทุกวันเลย อิอิ” สาวๆกลุ่มใหญ่เมื่อได้พูดคุยเล็กๆน้อยๆกับสองหนุ่มจากร้านลูกชิ้นปิ้งอย่างพอใจแล้วก็ต่างพากันออกจากร้านไป

“คุณจะปล่อยให้ผมขายคนเดียวจริงๆใช่ไหม “ นนทนัฐเริ่มต่อว่าคนที่เอาแต่หันผักใส่ตะกร้าเพิ่ม

“ผมก็มาช่วยแล้วนี้ไง บ่นอยู่ได้” ชินพัตน์ไม่อยากจะสนใจคำพูดของคนที่ต่อว่าเขาไม่จริงจังอะไร แถมยังทำตัวสนุกสนานกับลูกค้าสาวๆขนาดนั้น ชอบล่ะสิไม่ว่า

“จริงแล้วผมขายคนเดียวก็ได้นะ หึหึ” ยังมีหันมายกยิ้มภูมิใจอีกว่าตนเองก็สามารถรับมือลูกค้าจำนวนมากได้อย่างสบายๆ

“งั้นเหรอ คงชอบสินะลูกค้าสาวๆทั้งนั้นเลยนี้  งั้นคุณก็ขายให้หมดไปคนเดียวเลยนะ” ชินพัตน์ลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากร้าน แต่ก็โดนนนทนัฐดึงแขนไว้

“คุณหึงผมเหรอ?”

“ห หึงอะไร พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ปล่อยนะผมจะกลับไปดูที่ร้าน”

“ทำยำลูกชิ้นให้ผมทานหน่อยสิครับ ผมหิวแล้ว นะครับ”นนทนัฐยังไม่ยอมปล่อยมือคุณเจ้าของร้านแถมอ้อนขอยำลูกชิ้นแถมอีกด้วย

“คุณก็ปล่อยมือสักที่สิ ผมจะได้ไปทำให้” ชินพัตน์ที่นึกขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่บ่ายมาพ่อค้าจำเป็นที่เขาสั่งให้ขายของแทนคงยังไม่ได้ทานอะไรเลย มองท่าที่ที่เอาแต่ใจแบบนั้นแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าใช่คนเดียวกันก่อนหน้านี้หรือเปล่า

“ครับ แล้วผมจะรอนะครับ” นนทนัฐยิ้มดีใจเพราะคนตรงหน้าตามใจเขา ก่อนจะปล่อยมือก็กระซิบบอกพร้อมรอยยิ้มกวนๆ

“ขายลูกชิ้นไม่หมด อย่าหวังจะได้กินเลย ฮ่าๆๆ” คุณเจ้าของร้านตอบกลับทันที่ และเดินอารมณ์ดีออกจากร้าน เพราะคิดว่าได้แกล้งใครบ้างคนแล้ว ก็ได้แต่หัวเราะออกมา เมื่อเห็นหน้าคนที่รอจะกินยำลูกชิ้น หุบยิ้มทันที่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นไป


                   ชินพัตน์กลับมาดูแลที่ร้าน แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะทำยำลูกชิ้นตามคำขอของใครบางคน แล้วให้จอยเอาไปส่งให้ที่ตลาดนัดแทน  จนเวลาเลยมาถึงช่วงหัวคำลูกค้าในร้านก็ยังพอมีอยู่ ร่วมถึงลูกค้าที่มาจากตลาดนัด เดินเข้ามาสั่งลูกชิ้นปิ้งบอกว่าที่ตลาดลูกชิ้นหมดแล้ว เลยต้องเดินมาซื้อที่ร้านก่อนกลับ ชินพัตน์ก็รู้เลยว่าพ่อค้าจำเป็นขายของที่ตลาดหมดแล้ว
Rrrrrr Rrrrr

“ว่าไงครับ” ชินพัตน์เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็รีบรับสายทันที

“ผมเก็บร้านเสร็จแล้วนะครับ ผมไปส่งยายที่สวนเลยนะครับ”นนทนัฐบอกหลังจากเก็บของเสร็จแล้วเตรียมจะไปส่งยาย

“เฮ้ย!!!  ไม่เป็นไรคุณ เดี๋ยวผมไปส่งยายเอง คุณกลับมาทีร้านเถอะ ผะ ผมทำกะเพราลูกชิ้นไว้ให้ รีบเข้ามากินสิ เร็วๆเลยนะคุณ” ชินพัตน์รีบเอาของกินมาเป็นข้ออ้างเพื่อเปลี่ยนความตั้งใจของใครบางคน

“ผมไปส่งเองก็ได้ แล้วผมจะรีบกลับมาทานข้าวเย็นกับคุณแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ”นนทนัฐยกยิ้มเพราะเขารู้ทันคุณเจ้าของร้านแล้ว สงสัยอยากตอบแทนเขาด้วยการกินข้าวเย็นด้วยกันแน่ๆ

“ไม่ใช่แบบนั้น คุณขายของแทนผมทั้งวันแล้วไง ผมก็อยากให้คุณพักเร็วๆไง เดี๋ยวผมไปส่งยายเอง”

“ครับ ครับ” นนทนัฐว่างสายแล้วก็ยกยิ้มมองไปยังร้านของชินพัตน์อย่างมีความหมาย

                        ชินพัตน์ที่รีบออกมาจากร้านเพื่อไปรับยายแล้วไปส่งที่บ้านสวน ยังย้ำให้นนทนัฐรออยู่ที่ร้านทานกับข้าวที่เขาทำไปก่อนได้เลย นนทนัฐก็รับคำง่ายๆ และยังฝากให้ดูแลร้านแทนตอนที่เขาออกไปข้างนอกอีกด้วย เพราะยังเป็นห่วงความปลอดภัยของป้าพรและจอยอยู่  นนทนัฐก็รับปากว่าจะดูแลให้ แถมยังหยอดก่อนออกจากร้านอีกด้วยว่า
รีบกลับมาเร็วๆนะครับด้วยรอยยิ้มบาดใจนั้นอีก แล้วหัวใจของเจ้าของร้านก็ทำงานหนักไปตลอดทางที่ขับรถไปส่งยาย

“ยายครับ วันนี้คุณนนท์ได้ถามอะไรแปลกๆกลับยายหรือเปล่าครับ”

“ถามเรื่องอะไรจ๊ะ”

“เออ อย่างเช่น ถามหาคนอะไรแบบนะครับ”

“เปล่านี้จ๊ะ  คุยกันเรื่องทั่วไปแค่นั้นเอง”

“อ้อครับ คือผมไม่ได้บอกใครเรื่องที่พลไปพักอยู่ที่บ้านยายนะครับ ผมเลย…”

“ไม่ต้องห่วงนะ ยายไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย”ยายส่งยิ้มกลับมา ทำให้ชินพัตน์ใจชื่นขึ้นมาได้

“ขอบคุณครับ”

                 พูดคุยกับยายได้สักพักก็ขอตัวกลับบ้าน กัมพลที่ยังคงเก็บของอยู่ที่หน้าบ้านรอชินพัตน์อยู่ก่อนแล้วก็พุดคุยกันเรื่องที่ร้านเล็กน้อย ก่อนจะขับรถกลับบ้าน ชินพัตน์ก็ฝากให้กัมพลดูแลยายกับตัวเองให้ดี เพราะเกรงว่าจะมีคนมาตามหาเลยให้ระวังตัวไว้บาง และอาจจะหาที่อยู่ให้ใหม่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้นเอง





   

   ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆหมูล้วนๆมาแล้วจ้า!!!! 

 คุณเจ้าของร้านจะปิดบังหลบซ่อน ไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ? 

พรุ่งนี้เช้า มินมินจะย่องมาลง ตอนต่อไปให้อ่านนะคะ   

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนิยาย +เป็ดให้ทุกกำลังใจด้วยนะคะ 

[iceman555]

เฮ้อออ พลเป็นไรกะอีตานั้นนะ

[pupae2528]

มีแววว่ามีอีกคู่แม่นบ่

[jasmim_min]

                                             ตอนที่ 56 เชื่อใจผมเถอะ
         
           
                   ชินพัตน์รีบขับรถกลับมาที่ร้านเพราะไม่อยากให้นนทนัฐผิดสังเกตเลยลืมเรื่องที่จะคุยกับเด็กหนุ่มกัมพลไปซะได้ คิดว่าเอาไว้แวะไปคุยกันพรุ่งนี้แล้วกัน พอกลับมาถึงร้านลูกค้ากลุ่มสุดท้ายออกจากร้านไปพอดี ทุกคนเลยช่วยกันเก็บร้าน ตรวจดูว่าต้องออกไปซื้อของอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าในตอนเช้า ชินพัตน์ก็นับเงินทั้งของที่ร้านและเงินที่พ่อค้าจำเป็นขายแทนวันนี้ด้วย ส่วนป้ากับจอยขึ้นไปพักผ่อนข้างบนแล้วเหลือเพียง เหลือเพียงคุณเจ้าของร้านและคุณลูกค้าประจำอยู่ด้านล่างเท่านั้น


“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”ชินพัตน์เงยหน้าขึ้นมามองแล้วยกยิ้มกวนๆ

“ช่วยกลับไปที่ตึกของคุณได้แล้วครับ” แถมด้วยยิ้มกวนประสาทส่งไปให้คนที่นั่งมองอยู่ข้างๆ


“ผมยังไม่อยากกลับ” ทำหน้ามึนตอบกลับไปให้คุณเจ้าของร้านคืนบ้าง


“แล้วคุณจะมานั่งมองผมอยู่แบบนี้หรือไง รบกวนสมาธิผมนะ ดึกแล้วก็กลับไปพักผ่อนสิ” ชินพัตน์หน้าบึ้งทันทีเมื่อเจอกับคำตอบหน้าตายแบบนั้น

“คุณเป็นห่วงผมเหรอ”นนทนัฐถามยกยิ้ม


“………….”ชินพัตน์ไม่ทันจะตอบกลับ


“แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ อยากให้คุณทำงานเสร็จเร็วๆจะได้ไปผักผ่อนสักที เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” นนทนัฐกุมมือของคุณเจ้าของร้านเพื่อสื่อถึงความรู้สึกตอนนี้


“ผมตรวจยอดสั่งของอีกสักพักผมก็จะขึ้นไปพักแล้วล่ะ คุณก็กลับไปพักเถอะ คุณก็ช่วยผมขายของมาทั้งวันเหมือนกัน” ชินพัตน์พูดเสียงเบาเพราะสายตาเป็นห่วงนั้นส่งมาถึงใจเขา และเขาก็เป็นห่วงพ่อค้าจำเป็นเหมือนกัน


“ผมรอคุณทำงานตรงนี้เสร็จก่อน แล้วผมก็จะกลับไปพักเหมือนกัน” นนทนัฐตอบเสียงเบา


“อืม”ชินพัตน์ได้แต่พยักหน้า ไม่อยากจะขัดอีกต่อไป


              นาฬิกาบนฝาผนังร้านบอกว่า เวลาล่วงเลยมาถึง 4 ทุ่มแล้วชินพัตน์ก็ปิดสมุดบัญชี และยอดสั่งของของลูกค้า และยอดสั่งของของเขาที่ต้องสั่งลูกชิ้นมาเพิ่มเติม ไว้ค่อยสั่งของพรุ่งนี้ เพราะลอบมองคนที่นั่งมองเขามาตลอด ยังไม่มีที่ท่าว่าจะลุกหายไปไหน แถมยังเดินไปชงเครื่องดื่มโกโก้ร้อนมาให้ดื่มอีกด้วย นั่งจิบไปก็มองหน้าเขาไปแบบนี้ไม่มีทีท่าจะเบื่อ


“นี้คุณไม่เหนื่อย ไม่ง่วงหรือยัง มานั่งเฝ้าอยู่ได้” ชินพัตน์ที่เก็บของบนโต๊ะทำงานเรียบร้อยก็ถามคนที่นั่งข้างๆ


“ผมคิดว่าผมเสียเวลาไปเยอะแล้ว ผมอยากใช้เวลานี้อยู่กับคุณให้ได้มากที่สุด” ตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นนั้น ทำให้ชินพัตน์พยายามบังคับใบหน้าตนเองให้เป็นปกติ ไม่แสดงออกว่าดีใจมากขนาดไหนกับคำพูดนั้น


“ผมว่าเดี๋ยวคุณก็เบื่อ เพราะผมไม่มีเวลาว่างแบบคุณหรอกนะ” ชินพัตน์พยายามบ่ายเบี่ยงไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาคนที่เอาแต่จ้องมองมาทีตนเองตลอดเวลาแบบนี้


“ผมรู้แล้วว่าเวลาที่ผมอยู่ใกล้ๆคุณแบบนี้ ผมมีความสุขที่สุด แล้วผมจะเบื่อได้ยังไงล่ะครับ” นนทนัฐยังไม่หยุดพูดเรื่องที่ทำให้คุณเจ้าของหัวใจเต้นแรงและใบหน้าที่พยายามซ่อนความเขินอายนั้นลดลงได้เลย

“คุณ พอเถอะนะ ผมง่วงนอนแล้ว” ชินพัตน์รู้เลยว่าตนเองรับฟังไม่ไหวแล้ว กลัวปล่อยใจไปกับบรรยากาศรอบตัว และคำพูดของคนตรงหน้า เผยความรู้สึกออกไป รออีกหน่อยนะ ตอนนี้ผมขอพักก่อน


“ครับ ขึ้นไปนอนพักเถอะครับ พรุ่งนี้คุณต้องตื่นมาแต่เช้าด้วย” นนทนัฐรับรู้ว่าคนตรงหน้ารู้ถึงความรู้สึกที่เขาพยายามที่จะบอกออกไป คงอีกไม่นานเขาจะได้หัวใจของคนตรงหน้ามาครอบครองอย่างแน่นอน  ยกยิ้มอย่างภูมิใจ


“คุณก็ไปพักเถอะ”


“ฝันดีนะครับ”


“คุณก็เหมือนกัน “ ชินพัตน์ที่เดินมาส่งนนทนัฐที่หลังร้านพูดก่อนที่จะปิดประตู แต่แล้วคนที่เหมือนจะเดินไปยังตึกของตัวเองแล้วกลับเดินมาดึงประตูรั้วหลังร้านเอาไว้


“ชิน ผมเป็นคนไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ” นนทนัฐเก็บคำถามนี้ไว้ในใจมานาน


“เอ๊ะ!!???” ชินพัตน์ทำหน้าไม่เข้าใจท่าที่จริงจังของคนตรงหน้าเท่าไร เพราะเมื่อกี่ทุกอย่างดูปกติดี


“ผมไม่สามารถเป็นที่พึ่งของคุณได้เลยเหรอครับ” คำถามถูกส่งกลับมาอีก


“คุณหมายความว่าอะไร ผมไม่เข้าใจ”


“ผมเข้าใจว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดี เปิดใจคุยกันได้ทุกเรื่องแล้วซะอีก “ นนทนัฐส่งสายตาตัดพ้อ


“ผมก็ไม่ได้ เอ่อ…..” ปิดกั้นแต่ยังยอมรับคนตรงหน้าที่ยอมกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้งอย่างง่ายดาย แล้วแบบนี้ยังไม่เรียกว่าเปิดใจอีกเหรอ แล้วเขาต้องทำยังไง ชินพัตน์เริ่มไม่เข้าใจเหตุผลที่คนตรงหน้าพูดขึ้น


“ผมเป็นห่วงคุณนะชิน ผมไม่อยากให้คุณเจอเรื่องวุ่นวาย เพราะความใจดีที่ค่อยห่วงใยคนอื่นแต่ไม่ดูแลตัวเองแบบนี้”


“!!!!!”ชินพัตน์ถึงกับสะอึก เมื่อถูกพูดเรื่องที่เขากำลังกังวลใจอยู่ตอน ทั้งเรื่องวุ่นวายที่ร้านและเรื่องช่วยเหลือกัมพล


“คุณรู้ไหม วันนั้นผมเป็นห่วงคุณมากขนาดไหน โชคดีที่วันนั้นคุณไม่อยู่ที่ร้าน”


“……………..”ชินพัตน์ได้แต่ยืนนิ่งฟัง คิดย้อนกลับไปวันที่เกิดเรื่องวุ่นวายที่ร้าน


“และผมก็ไม่อยากให้คุณเจอกับกลุ่มคนพวกนั้นอีกแน่ ”


“……….....”


“คุณไว้ใจผมได้ไหม”


“…………….”ชินพัตน์ได้แต่มองแววตาขอร้องนั้นอย่างสับสน


“บอกผมมาเถอะครับ ว่าคนที่คุณเนติธรตามหาอยู่ อยู่ที่ไหน?”


“คุณรู้!!!!” ชินพัตน์ตกใจที่คนตรงหน้ารู้ว่าเขาช่วยคนที่เขาต้องการตามหา


“ถึงผมจะรู้จักคุณได้ไม่นาน แต่ผมพอจะรู้ว่าคุณเป็นคนห่วงใยคนรอบข้างเสมอ และผมคิดว่าคงร่วมไปถึงคนที่คุณเนติธรตามหาอยู่ด้วยใช่ไหมครับ” 


“……………”ชินพัตน์หลบตาทันที่


“ผมว่าเราต้องมีเรื่องคุยกันยาวซะแล้วล่ะ” นนทนัฐเดินไปดึงมือคุณเจ้าของร้านให้เดินออกจากรั้วและเดินไปยัง ประตูด้านหลังของตึกที่เขามีชื่อเป็นเจ้าของ ชินพัตน์ที่ยังคิดหนักอยู่ว่าทำไมนนทนัฐถึงรู้ได้ว่าตนเองช่วยเหลือกัมพล เดินตามเข้าตึกไปอย่างว่าง่าย สติกลับมาอีกที่ก็โดนพามาที่โซฟาตัวเดิม


“ผมสัญญานะ ว่าผมจะจัดการเรื่องต่างๆเอง พวกเขาจะไม่มาวุ่นวายกับคุณอีก “


“ผมไม่แน่ใจว่าพลจะปลอดภัยไหมถ้าเจอกับคนคนนั้น ผมเป็นห่วง” ชินพัตน์ก้มหน้าคิดหนักเพราะความเป็นห่วง


“เชื่อใจผมนะ ชิน” นนทนัฐดึงมือคนที่เอาแต่กังวลใจเข้ามากุมไว้ และขอร้อง


“……………….”ชินพัตน์ยังคงไม่แน่ใจ ลังเลที่จะบอก


“ผมยืนยันได้ว่า เด็กที่ชื่อพลปลอดภัยแน่นอน เพราะเขาเป็นคนสำคัญของคุณเนติธร”


“เอ๊ะ!!! คุณหมายความว่า…???”ชินพัตน์หันมาถามอย่างสนใจ


“ผมไม่รู้หรอกว่าพวกเขาทั้งสองมีปัญหาอะไรกัน แต่ผมยืนยันได้ว่าคนที่คุณช่วยเหลือจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา เชื่อผมสิ” นนทนัฐส่งยิ้มเล็กเพื่อเป็นการยืนยัน และรอเพียงคำตอบจากคนที่เขารัก
.
.
.
.
“พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปหาพล” ชินพัตน์คิดว่าการเชื่อใจใครสักคนเป็นเรื่องดี และคนตรงหน้าก็แสดงให้เขาเห็นแล้วมีทั้งความห่วงใยและใส่ใจเขาเสมอ


“ขอบคุณครับ” นนทนัฐยกยิ้มดีใจเมื่อคนที่เขารักเชื่อใจในตัวเขา
     

           นนทนัฐดึงคนตัวบางกว่าเข้ามาในอ้อมกอดแสดงความรู้สึกว่าตนเองเป็นคนพิเศษขึ้นมาแล้วในอีกระดับหนึ่ง แม้จะไม่มากขนาดเอยคำพูดที่เขารอมานาน เช่นการตอบรับรักเขา แค่เชื่อใจและเชื่อมั่นในตัวเขาแค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว 
.
.
.
.     

          ชินพัตน์ที่กลับมายังร้านขึ้นมานั่งอยู่ในห้องนอนเพื่อปรับสภาพหัวใจให้เป็นปกติ เพราะกว่าจะหลุดออกจากมือปลาหมึกของคนที่เขาไว้วางใจ บอกว่าจะพาไปหาเด็กหนุ่มกัมพล แต่ก็พลาดเรื่องง่ายๆ โดนกอดไม่ยอมปล่อย เขาเองต้องลงไม้ลงมือไปหลายครั้งกว่าจะปล่อยตัวเขามาได้  ทุบตีไปหลายที  เกือบเผลอใจไปกับความเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ


“เกือบไปแล้ว เฮ้อ!!!!” ชินพัตน์บ่นกับตนเอง ถอนหายใจเมื่อนึกว่าตนเองเกือบจะเผลอไผลไปกับบรรยาศรอบๆตัวแล้ว


“อย่าได้ใจไปนะ ต้องให้รอซะให้เข็ด คนบ้า” นึกถึงหน้าคนที่คอยเอาเปรียบเขา ยกยิ้มคิดแผนไว้ในใจ หันมองไปยังกำแพงที่กั้นเขาและใครอีกคนเอาไว้ อย่างมีความหมาย
.




  มาต่อให้อ่านอีกตอนแล้วจ้า ไม่ต้องรอนาน 

  หวานๆ เบาๆ สำหรับตอนนี้ อิอิ 

 ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ 

[seaz]

แอบหวานหน่อยๆ นะเนี่ย ^^

[snowboxs]

น่ารักอ่ะตอนนี้
ชอบนนท์ ไม่ง้องแง้ง
เข้าใจชินที่ต้องปิดบัง

[maew189870]

กำพล

[sunipum]

นนท์ ชิน มีหวานๆหล่ะ ชินอย่ากักดิ
กัมพล เนติธร ใช่?ใช่มะ?