สวัสดีปีใหม่เพื่อนทุกคนนะคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขในปีใหม่นี้ สุขภาพร่างกายแข็งแรง ร่ำรวยๆกันทุกๆคนนะค่า
ตอนที่ 31 เสื้อคู่"เฮ้ย!!!! คุณมาทำไมแต่เช้า!!!????" ชินพัตน์ตกใจที่เห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาอยู่ในห้องครัวกับแม่ของตนเอง โหลปลาแถบล่วงหลุดมือ ดีทีจับไว้ทัน
"...................."นนทนัฐหันไปมองคนที่โวยวาย แต่เมื่อเห็นว่าถือโหล่ปลามาด้วยก็รีบเดินไปช่วยถือไว้ เพราะคนตรงหน้าเหมือนจะทำหลุดมือเสียให้ได้
"โวยวายอะไรกัน ตาชิน ลงมาก็ดีแล้ว มานี้เลยแม่ยังไม่ได้จัดการเราเลย แอบไปเที่ยวใหน จะกลับดึกก็ไม่ยอมโทรมาบอก" ผู้เป็นแม่ต่อว่าลูกชาย และเดินไปลากตัวมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
"ผมไปหายายที่สวนมาครับ แล้วที่ผม...(หันไปมองคนที่มาแต่เช้า). กลับดึก ผมแค่ไปเดินเที่ยวงานวัดมาครับแม่"
"ไปเที่ยวแม่ไม่ว่าอะไร แต่น่าจะโทรมาบอกกันบางพ่อกับแม่เป็นห่วงรู้มั้ย"
"ขอโทษครับ" ชินพัตน์ยกมือไหว้ผู้เป็นแม่
"อืมๆ ไปยกกับข้าวในข้าวมาไป" ผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้โกรธเคื่องอะไร แต่ที่พูดเพราะเป็นห่วงเท่านั้นเอง
"เดี่ยวผมไปยกให้เองครับ"นนทนัฐที่เงียบอยู่นาน วางโหล่ปลา ไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ และอาสาจะไปยกเอง
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ช่วยแม่ทำกำข้าวแล้วต้องมายกอีก เจ้าชินไปยกออกมา" หันกลับไปดุลูกชายที่ยังมองแบบงง
อะไรนะช่วยแม่ของเขาทำกับข้าวงั้นเหรอ?
"เดี๋ยวแม่ไปตามพ่อคนนะจ๊ะ"
"ให้ผมไปตามให้มั้ยครับ"นนทนัฐรับอาสา
"จะดีเหรอจ๊ะ"
"ให้ผมไปตามที่ใหนครับ"
"อ้อ จ๊ะ เดินไปด้านหลังนะจ๊ะ ออกประตูไป ก็จะ เจอโรงงาน ด้านหลัง น่าจะอยู่กับพวกคนงานนะจ๊ะ"
"ครับ เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ" นนทนัฐรับคำแล้วลุกเดินออกไปตามทางที่ผู้สูงวัยกว่าบอก
"มาแล้วครับ แม่ทำแต่ของโปรดชินทั้งนั้นเลยอ่ะ ใจดีจัง"
"เปล่าเลย แต่ทำให้นนท์เขากินต่างหาก เขาบอกว่าชอบกิน แม่ก็เลยทำให้ ทั้งกระเพราลูกชิ้น ไข่เจียวลูกชิ้น ต้มจืดลูกชิ้น แล้วเห็นบอกว่าชอบยำลูกชิ้นด้วย "
"อ้าว ไม่เห็นมียำลูกชิ้นเลยอ่ะแม่"
"ก็เขาบอกว่าชอบยำที่ลูกชายแม่ทำให้กิน แม่ก็เลยบอกว่า งั้นเอาไว้ให้ลูกชายแม่ทำให้กินเองก็แล้วกัน" แล้วก็หันไปจัดจานบนโต๊ะไม่ได้สนใจลุกชาย ที่ตอนนี้ หน้าขึ้นสีเมื่อฟังคำที่แม่ตนเองบอก
"เออ แล้วเขาหายไปใหนแล้วครับ"
"อ้อ แม่ให้ออกไปตามพ่อนะ"
"แล้วเขาจะเดินไปถูกเหรอครับแม่?"
"ไม่รู้สิ หาเจอไม่ยากมั้ง" พูดติดตลก เพราะโรงงานก็อยู่แค่ข้างหลัง ไม่ได้ห่างไกลถึงขนาดจะหาไม่เจอ
"งั้นผมเดินไปดูหน่อยดีกว่า " ชินพัตน์รีบเดินออกจากประตูไปทันที ผู้เป็นแม่มองตามอย่างสงสัยท่าทางแปลกของลูกชาย ตั้งแต่เพื่อนใหม่คนนี้เข้ามาทำความรู้จัก
ผู้เป็นพ่อเดินดูความเรียบร้อย และสั่งงานกับหัวหน้าคนงานอยู่ นนทนัฐที่เดินออกมาจากบ้านและเดินมาตามทางเดิน มองเห็นโรงงานขนาดกลาง จึงเดินเข้าไปภายใน และเห็นคนที่เดินมาตาม จึงเดินเข้าไปเพื่อทักทาย
"สวัสดีครับ" นนทนัฐเดินเข้าไปยกมือไหว
"อ้าว ลมอะไรหอบมาละเนี้ย"
"คือ คุณแม่ให้เข้ามาตามไปทานข้าวเช้าครับ"
"อ้อเหรอ ไปไป " เดินมาตบไหล่เพื่อลูกชายอย่างเป็นกันเอง
"มีธุระกับเจ้าชินเหรอ มาแต่เช้าเลย"
"อ่ะ เออ คือ จะมารับไปดูตึกเช่านะครับ"
"หืม? ตึกเช่าอะไรงั้นเหรอ"
"คือ พอดีผมเป็นคนคุมงานก่อสร้างตึก พาณิชย์ ใกล้ตลาดที่คุณชิน ไปขายนะครับ ตอนนี้สร้างเสร็จแล้ว สามารถเข้าไปดูแล้วจองได้แล้วครับ" นนทนัฐตามน้ำไปก่อน เพราะคิดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากเรื่องนี้
"งั้นเหรอ เจ้าชินจะดูที่เอาไว้ขายของแล้วสินะ" คนเป็นพ่อเหมือนจะพอใจกับเรื่องที่เพื่อนของลูกชายเล่าให้ฟัง รีบเดินนำเข้าไปภายในบ้านเพื่อฟังจากปากลูกชายตนเองอีกครั้ง
"มาเลย กับข้าวพึ่งเสร็จกำลังร้อนๆ" แม่เห็นคนทั้ง 2 เดินมารีบชวน
"งั้นก็กินข้าวกันก่อนนะ ไว้คุยกันอีกที" หันไปคุยกับเพื่อนลูกชาย ทำให้ 2 แม่ลูกมองหน้ากันงงว่าคุยเรื่องอะไร
"โอ้วันนี้ ทำแต่กับข้าวของเจ้าชินทั้งนั้นเลยนะคุณ"
"ก็ไม่เชิง นนท์เขาบอกว่าชอบ ฉันเลยทำให้เขาทานนะ" ตอยสามีกลับไป
"อ้าวเหรอ ชอบเหมือนเจ้าชินเลยนะ" ผู้เป็นพ่อหันไปถามเพื่อนลูกชาย
"เอ่อ ครับ" ยิ้มรับแก้เขิน
"เอา ลงมือทานกันเถอะ ชอบก็ทานเยอะๆนะ" ผู้สูงวัยกว่าเริ่มต้นทานและหันไปคุยกับคนที่นั่งข้างๆ
เมื่อทานมื้อเช้ากันจนอิ่ม ก็ย้ายกันออกมาหน้าร้านเพื่อดูพนักงานในร้านเตรียมของเพื่อเปิดร้าน ขายของเตรียมวัตถุดิบ ของสดต่างๆ วัตถุดิบหลักอยู่ภายในตู้แช่ ที่เอาไว้ทำขายในร้าน และขายปลีกให้กับลูกค้าที่จะซื้อกลับบ้านด้วย
"เจ้าชิน เห็น นนท์บอกว่าจะไปดูที่เอาไว้ขายของเหรอ" พ่อถามขึ้นเมื่อลูกชายกำลังจะลุกออกไปดูของหลังรถ แต่ก็ต้องกลับมานั่งที่เดิม เมื่อเจอคำถาม
"เอ๊ะ ดูที่เหรอครับ"
"ใช่ ดีแล้วล่ะ พ่อว่าหาที่ลงของขายเป็นหลักเป็นแหล่งไว้ แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา"
"จริงเหรอตาชิน แบบนี้แม่ก็ว่าดี จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเวลาขับรถกลับดึกด้วย" ผู้เป็นแม่สมทบขึ้นทันที
"เออ คือผมจะไม่ได้ ตัดสิน เออ ใจเลย"
"ไม่ต้องลังเลอะไรเลยเจ้าชิน ไปดูที่วันนี้กับนนท์เขาซะ เย็นนี้พ่อต้องได้คำตอบ ไปไป๊ จะไปขายของก็รีบไป" พ่อเริ่มรำคาญลูกชายที่ไม่กล้าตัดสินใจ เลยตัดสินใจแทนและอยากได้คำตอบให้เร็วที่สุด
ความลำบากใจตกอยู่ที่ชินพัตน์ ที่ยังได้ตกลงอะไรเลยว่าจะดูที่ทางขายของอะไรแบบนั้น เมื่อคิดได้ก็ขมวดคิ้ว และหันไปมองคนที่เดินตาม ต้นเหตุของเรื่องนี้ พ่อของเขาคงจะไม่รู้เรื่องนี้ถ้าคนที่เดินตามมาไม่บอกออกไปแบบนั้น
"นี้คุณนนท์ คุณบอกเรื่องนั้นกับพ่อผมทำไม"
"เออ ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับคุณพ่อคุณ ผมนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ผมเลยเผลอพูดออกมา แต่ผมไม่รู้ว่าคุณยังไม่ได้บอกพวกท่าน"
"โธ่เอ้ย!!!!" ชินพัตน์หงุดหงิด แต่ก็ไม่รู้ว่าหงุดหงิดใคร จะหงุดหงิดพ่อแม่ตนเองที่อยากจะให้เขามีที่ขายของเป็นหลักแหล่ง หรืออีกคนที่ ยืนทำหน้าสำนึกผิดที่พูดอะไรออกไปอย่างไม่รู้ตัว แต่ที่ผิดน่าจะผิดที่ตัวเขาเองนั้นแหละ ไม่น่าไปพูดเล่นเรื่องจะขอจองที่ไปแบบนั้น หงุดหงิดโว้ย!!!!!! ขยี้หัวตัวเองไปมา
"ชิน ผมขอโทษ เดี๋ยวผมเข้าไปอธิบายให้คุณพ่อคุณฟังเองนะ "นนทนัฐเห็นอาการหงุดหงิดของคนตรงหน้า เพราะตนเองเลยอยากจะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นให้
"ไม่ต้องหรอกคุณ ยังไงสักวันพ่อผมเขาก็ต้องให้ผมหาที่ขายของจนได้ แค่วันนี้มันมาเร็วเกินกว่าที่คาดไว้เท่านั้นเอง" ชินพัตน์ที่เหมือนจะยอมรับสภาพแล้วว่าตนต้องทำตามคำพ่อบอก อย่างปฎิเสธไม่ได้
" ผมขอโทษ" นนทนัฐก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี
"งั้นคุณก็ต้องรับผิดชอบ หาทำเลที่ดีให้ผมด้วยแล้วกัน" ชินพัตน์พูดจบก็เดินไปขึ้นรถคู่ใจ แล้วเตรียมจะขับออกไป แต่โดนเรียกไว้ก่อน
"ชิน คุณจะไปดูตึกกับผมใช่มั้ย"
"อืม ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น เย็นนี้ผมต้องมีคำตอบให้พ่อผม" ปิดประตูแล้วขับรถออกนำไปก่อน แล้วนนทนัฐก็ขับตามออกไป
นพคุณพายายกับต้นกล้ามาที่ตลาดนัดก่อน หน้าชินพัตน์พักใหญ่ เพราะนพคุณโทรไปบอกน้องชายว่า มาถึงตลาดนัดแล้ว น้องชายจะได้ไต้องเข้าไปแวะหาที่บ้านสวนอีกให้ตรงมาที่ตลาดเลย ไม่นาน ชินพัตน์ก็ขับรถเข้ามาเพื่อเอาของลง แต่ที่แปลกใจ ให้กับพี่ชายและต้นกล้า ก็คือ ลูกค้าประจำที่เดินตามรถของชินพัตน์มาด้วย เหมือนมาพร้อมกัน พร้อมทั้งช่วยยกของ จัดร้านอย่างคล่องเคล้ว
"มาด้วยกันได้ไงว่ะเจ้าชิน"
"คะ-ใคร มาพร้อมกันพี่?" ชินพัตน์ทำเป็นไม่เข้าใจคำถามของพี่ชายที่เดินเข้ามากระซิบถาม
"ของลูกค้าประจำนายไง "
"เจอกันหน้าตลาด ก็แค่นั้น" ตอบผ่านๆและหันไปจัดของต่อ
"..................."นพคุณมองตามน้องชายอย่างสงสัย และหันไปมองลูกค้าประจำของน้องชายอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
"ผักสดๆ เยอะมากเลยนะครับ ปลูกเองทั้งหมดนี้เลยเหรอ?"นนทนัฐช่วยจัดของเสร็จ แล้วหันไปชวนยายกับต้นกล้าคุย
"ปลูกเองจ้า วันนี้เก็บได้เยอะเพราะมีคนช่วยกันเก็บหลายคนจ๊ะ" ยายตอบ
"วันหลัง ให้ผมไปช่วยเก็บด้วยนะครับ" นนทนัฐอยากลองเป็นหนุ่มสวนผักดูมั้ง
"จ้า จ้า"
"ยายตอนเย็นต้นของไปเดินเที่ยวงานวัดกับพี่ชินนะครับ"
"อืมไปสิ แต่อย่ากลับดึกมากนะเกรงใจพี่เขา"
"ขอบคุณครับ" ยกมือไหว้และรีบวิ่งไปหาชินพัตน์ นนทนัฐยิ้มเมื่อเห็นยายหลานพูดคุยเรื่องงานวัดที่ตนเองได้ไปเที่ยวมาเมื่อคืนกับคนที่ต้อนกล้าวิ่งไปหา
"พี่ชิน ไปทำธุระที่ใหนมาครับ ไม่มากินกล้วยปิ้งทุบที่ต้นลองทำ น้ำเชื่อมกะทิด้วยอ่ะ" ชินพัตน์เห็นต้นกล้เดินมาถามอย่างอ้อนๆ ก็ลูบหัวไปมา เพราะตนไม่ได้ไปที่บ้านสวนจริง
"พี่ก็ส่งพี่ใหญ่มาเป็นตัวแทนแล้วไงครับ หึหึ"
"ชิ กินข้าวต้นหมดหม้อเลยอ่ะพี่ต้น" ต้นกล้าหันกลับไปมองคนที่โดนพูดถึง แล้วก็ฟ้อง
"นั้นแน่ แปลว่ากับข้าววันนี้ต้องอร่อยมากแน่ๆ พี่พลาดอะไรไปหรือเปล่า หืม" ดึงแก้มที่เอาแต่ฟองลมเหมือนงอนๆ
"ต้นทำกับข้าวตั้งหลายอย่างรอพี่ชินไปกินอ่ะ แต่พี่ชินก็ไม่มา" พูดเสียงดังให้ใครบางคนได้ยิน และท้ายประโยค ก็ทำหน้าแกล้งเศร้า
"ครับๆ งั้นวันนี้ขอไถ่โทษด้วยนี้แล้วกัน" ชินพัตน์ส่งถุงเสื้อที่ตนเองซื้อไว้เมื่อคืนให้ต้นกล้า
"ซื้อให้ต้นเหรอครับ"
"ครับ เปิดดูสิ ว่าชอบมั้ย"
การกระทำของชินพัตน์และต้นกล้า อยู่ในสายตาของนพคุณและนนทนัฐ ตลอดเวลาที่ทั้งคู่พูดคุยกัน โดนแอบฟังจากทั้ง 2 แต่ทำเป็นไม่ได้สนใจ แต่จริงๆแล้วอยากรู้มากๆ และเห็นว่าให้ของกันด้วย ยิ่งทำให้อยากรู้ ขึ้นไปอีกว่าซื้อให้ในโอกาสอะไร
วันนี้ขายได้เยอะมาก ลูกค้ามาซื้อเป็นกิโลกลับบ้านเยอะมาก ทำให้ของที่เตรียมเอาไว้ขาย ไม่พอขายหน้าร้าน น้ำจิ้มเหลือ แต่ลูกชิ้นไม่มีปิ้งแล้ว หมดตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง เลยย้ายคนทั้งหมดไปจุกันอยู่ที่ร้าน ขายผัก เพราะลูกค้าเข้ามาซื้อเยอะมากๆ เพราะผักวันนี้สดมากจริงๆ น่าจะเก็บไว้ทำอาหารได้หลายวัน ลูกค้าต่างพากันมาซื้อจำนวนมาก หลายๆอย่างรวมกัน เพราะมั่นใจว่าผักร้านนี้ ปลอดภัยจากยาฆ่าแมลงแน่นอน และก็ขายหมดตอน 1 ทุ่ม
"วันนี้ขายของสนุกมาเลยอ่ะพี่ชิน"
"อืม ลูกค้าเยอะจริงๆเลยวันนี้"
"ขายหมดแล้ว จะได้ไปเดินเที่ยวแล้ว เย้ เย้" ต้นกล้าตื่นเต้นเพราะว่ากำลังจะได้ไปเดินเที่ยว ยังไงต้นก็ยังมีความเป็นนเด็กอยู่ในตัวเต็มเปี่ยม ถึงแม้จะพยายามทำตัวให้เป็นนที่พึ่งพาให้ยายก็ตาม
"งั้นรีบเก็บของกันเถอะ" ชินพัตน์รู้สึกเอ็นดูทำให้คิดถึงน้องสาวที่เรียนอยู่กรุงเทพขึ้นมา
"ยายครับ ไปเดินเที่ยวงานวัดด้วยกันมั้ยครับ"นนทนัฐเดินเข้าไปถามยายเมื่อยกของขึ้นรถเสร็จหมดแล้ว
" ไม่กว่าดี ยายขาแข่งไม่ค่อยดี คงเดินนานๆไม่ไหว"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขับรถกลับไปส่งให้ก่อนก็ได้ครับ" นนทนัฐอาสาและอยากที่จะรู้จักบ้านสวนของยายด้วย
"แล้วไม่เดินเที่ยวในงานเหรอ พ่อหนุ่ม"
"ผมไปเดินมาแล้วครับ ให้ผมไปส่งนะครับ" นนทนัฐเดินพยุงยายไปด้วยชวนคุยไปด้วย
"จ้า แล้วแต่พ่อหนุ่มเถอะ"
แล้วทั้ง 5 คนก็ตกลงกันว่าจะเดินไป ส่วนยายและนนทนัฐจะนั่งรถกลับเลย ตามที่นนทนัฐอาสา ทุกคนก็ลงความเห็นตามนั้น ตอนแรกต้นกล้าว่าจะกลับพร้อมยาย แต่ยายก็อยากให้ต้น ได้เดินที่เที่ยวงานอย่างที่ตั้งใจ กลับเป็นชินพัตน์ที่อาสาที่จะนั่งกลับไปบ้านยายเป็นเพื่อนนนทนัฐที่ยังไม่ชินพื้นที่แถวบ้านยาย
"ต้นเดินเที่ยวไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งยายแล้วจะรีบกลับมานะ ชินพัตน์บกอต้นกล้าที่เอาแต่ทำหน้าบึ่ง
"พี่ชินรีบกลับมานะครับ"
"ครับ ครับ"
"ต้นอย่างเดินเล่นเพลินนะเกรงใจพี่ๆเขา"
"ไม่เป็นไรครับ ยายเดี๋ยวผมส่งต้นถึงบ้านก่อน เที่ยงคืนแน่นอนครับ" นพคุณรีบตอบให้ผู้เป็นยายสบายใจ
"ขอบใจมากพ่อหนุ่ม"
"กลับกันเถอะครับยาย จะได้ผักผ่อนเร็วๆ " 2 ทุ่มครึ่ง ชินพัตน์อยากให้ยายได้ผักผ่อนเร็ว วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
นพคุณและต้นกล้ายืนมองยาย ชินพัตน์และนนทนัฐขึ้นรถขับออกไป จนลับสายตา แต่ก็ยังไม่มีใครเดินขยับไปใหน ยังยืนนิ่งเงียบ จนนพคุณนึกสงสัยคนที่ตื่นเต้นอยากมาเที่ยวกลับ เงียบไม่กระตื้อรื้อร้นซะแล้ว
"ไป เดินเข้าไปที่วัดกันเถอะ" นพคุณเดินไปจะจูงมือต้นกล้าเพื่อจะเดินจากลานจอดที่ตลาดไปที่วัด
"...................."ต้นกล้าเงียบไม่ตอบรับและไม่ไห้นพคุณจับมือตนเองด้วย
"เป็นอะไรครับ งอนอะไรพี่ หืม" พยายามดึงมือคนที่เอาแต่เดินหนี
"ก็ วันนี้พี่แกล้งต้นทั้งวันเลยอ่ะ"
"หึหึ พี่เปล่าแกล้งนะ" หัวเราะชอบใจกับคนที่แสนงอนตรงหน้า
"ไม่แกล้งอะไร ที่ห้องครัว อ่ะ พี่แกล้งต้นทำไมล่ะ"ต้นกล้านึกถึงสิ่งที่คนตรงหน้าทำกับตนเองก็ทำให้หน้าร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
"ก็แก้มๆแดงตอนเขินมันน่ารักมากรู้มั้ย หืม" แล้วก็ก้มไปหอมแก้มเด็กน้อยแสนงอนอีกครั้ง
"พี่!!!!!" ต้นกล้าตกใจเมื่อโดนขโมยหอมแก้มอีกแล้ว
"ว่าไงครับ หืม" นพคุณดึงแก้มเล่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"พี่แกล้งต้นอีกแล้วอ่ะ ไม่คุยกับพี่แล้ว ชิ" ต้นกล้าหน้าแดงไม่คิดว่าจะโดนแกล้งแบบเดิมอีก
"หึหึ "หัวเราะชอบใจเดินไปดึงมือ ต้นกล้ากลับมาที่รถตนเองอีกครั้ง
"ปล่อยนะต้นจะไปเดินเที่ยวคนเดียว" ต้นกล้าดึงมือตนเองให้หลุดจากคนที่เอาแต่แกล้ง
"เดี๋ยวค่อยไป พี่มีของจะให้"
"............................." ต้นกล้าหยุดนิ่งรอ
"นี้ครับ พี่ซื้อมาให้ต้นนะ พี่อยากให้ต้นใส่ไปเดินเที่ยวกับพี่ได้มั้ยครับ" นพคุณส่งถุงเสื้อที่ตนเองเตรียมซื้อไว้ส่งให้ ต้นกล้า
"ซื้อให้ต้นเหรอ? ซื้อพร้อมพี่ชินหรือเปล่า?" นพคุณขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อน้องชาย
"ต้นอยากใส่ ตัวนั้นก็แล้วแต่ต้นเถอะ" นพคุณเดินหนีออกมาทันที
"พี่ พี่เป็นแบบนั้นอีกแล้วนะครับ"ต้นกล้าวิ่งตามมาดึงเสื้อนพคุณไว้ให้หยุดเดิน
"ใหนพี่บอกว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้วไง ฮึก" ต้นกล้าเริ่มจะร้องไห้เมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มทำอาการไม่พอใจตนเองขึ้นมาอีกแล้ว
"ต้นพี่ขอโทษนะ ไม่ร้องนะครับ ต้นอยากจะใส่ตัวใหนก็ได้ พี่ไม่บังคับแล้วนะ ไม่ร้องนะครับ" ต้นกล้าฟังแบบนั้นก็พยายาม หายใจเข้าลึกๆเพื่อที่จะไม่ร้องไห้ออกมาอีก
"พี่อย่าโกรธต้นแบบนั้นอีกได้มั้ย"
"เปล่าๆ พี่ไม่ได้โกรธ พี่แค่อยากเห็นต้นใส่เสื้อที่ต้นชอบ" นพคุณรีบแก้ตัวเพราะทำคนตรงหน้าเสียใจอีกแล้ว
"ต้น จะใส่เสื้อตัวนี้ รอต้นแปบหนึ่งนะครับ" ต้นวิ่งหายไปที่ห้องน้ำของตลาด นพคุณลูบหน้าตนเองเกือบไปแล้ว เกือบทำให้ต้นกล้าร้องไห้ เพราะนิสัยเสียๆของตนเองแท้
"มาแล้วครับ" จากใบหน้าที่เคร่งเครียดเมื่อครู่ เริ่มมีรอยยิ้มกลับมาอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าใสเสื้อลายน่ารักที่ตนเองเป็นคนเลือก
"น่ารักมากเลยครับ"
"ครับ" ต้นกล้าที่ล้างหน้าล้างตา แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ออกมา ยิ้มอย่างเขินเมื่อโดนชมตรงๆแบบนั้น
"ไปครับไปเดินเที่ยวที่งานกัน อ๊ะ เดี๋ยวรอพี่แปบนะ" นพคุณวิ่งกลับไปที่รออีกครังแล้วรีบวิ่งกลับมา
"พี่ ซื้อมาเป็นคู่เหรอครับ" ต้นกล้าเห็นสีและลายเสื้อที่เหมือนกัน แล้วก็ถามขึ้นอย่างอายๆ
"ครับ พี่อยากซื้อมาใส่พร้อมกับต้นไง" นพคุณก็ตอบออกไปแบบเขินๆเช่นเดียวกัน
"ขอบคุณนะครับ" ต้นกล้าพูดอ่อมแอมเสียงเบา
"หืม ว่าไงครับ" นพคุณเลยได้ยินไม่ชัดเลยต้องก้มหน้าลงไปถาม
"ต้นขอบคุณที่ซื้อเสื้อให้ต้นครับ"
"พี่ยินดีเสมอ"จับใบหน้าคนที่ตัวเล็กกว่าให้หันมาสบตา
"ไปครับพาพี่เดินเที่ยวงานหน่อย เป็นการตอบแทนได้มั้ย หืม"เปลี่ยนมาจับมือต้นกล้าและข้อร้องสิ่งตอบแทนเล็ก
"ครับ" ยิ้มพราว แล้วรีบดึงมือนพคุณเพื่อรีบไปให้ถึงที่งานวัดไวๆ
มีต่ออีกตอนที่ 32 นะคะ
หัวข้อ: เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง ตอนที่ 73 [31-01-16] ลูกชิ้นปิ้งร้อนๆมาแล้วจ้า!!!! (อ่าน 68934 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก