เสน่ห์รักลูกชิ้นปิ้ง ตอนที่ 72ตลอดเส้นทางเข้าตัวเมืองเผื่อผ่านไปยังเส้นทางหลักไปกรุงเทพ นพคุณชวนต้นกล้าพูดคุยเรื่องต่างๆ มากมาย เรื่องตลกๆ เผื่อให้ต้นกล้าหายเศร้า และมีรอยยิ้มกลับมาที่ใบหน้าอีกครั้ง ชวนคุยเกี่ยวกับเพื่อนๆที่จะไปฝึกงานพร้อมกัน ร่วมทั้งเรื่องที่พักตอนฝึกงานด้วย
“เพื่อนๆ ไปฝึกด้วยกันกี่คน แล้วได้ไปฝึกที่ไหนกันบ้างหืม?”
“เพื่อนที่ไปฝึกด้วยกันมี ต้น มีหม่อน ครับ สวนเพื่อนคนอื่นๆก็ได้ ที่ฝึกใกล้ๆบ้าน หรือบ้างคนก็เข้าฝึกที่ทำงานของครอบครัวฝากให้ก็มีครับ”
นพคุณรับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของต้นกล้าแผ่วลง ตรงเรื่องสถานที่ฝึกงานของเพื่อนๆที่ มีทางครอบครัวหาให้ สวนต้นกล้ากลับต้องพยายามค้นควายหาเอง แถมยังหาแบบใกล้บ้านอย่างที่ตั้งใจไม่ได้อีกด้วย ทำให้ยิ่งทำให้ต้องหางจากยายไกลๆเป้นครั้งแรก
“ดีแล้วที่ต้นมีเพื่อนไปฝึกงานด้วย จะได้ไม่เหงาคอยให้คำปรึกษากันได้ ถ้าไปคนเดียวกระเทียมลีบนะ”
นพคุณคิดคำปลอบใจดีๆได้เพียงแค่นี้ที่จะทำให้ต้นกล้ายิ้มออกมาได้
“หม่อน เป็นคนเข้ากับคนง่ายครับ ไปฝึกงานคราวนี้ จะไปป่วนในที่ทำงานมากกว่าไปฝึกงานมากกว่านะครับ ฮึๆ”
ต้นกล้านึกถึงเพื่อนสนิทที่นิสัยคุยเก่ง ก็อดขำไม่ได้ เข้ากับคนง่ายร่าเริง มีเพื่อนอย่างหม่อนไปด้วยก็ลดความเหงาไปได้มากที่เดียว
“ทำไมต้นคิดแบบนั้นล่ะ ?”
“ก็หม่อน ชอบเล่นไปทั่ว งานที่ได้รับหมอบหมาย จะไม่ค่อยตั้งใจทำ ค่อยไปป่วนไปแกล้งเพื่อนสะมากกว่า พอใกล้เวลาส่งงานก็ เกือบไม่ทันส่ง บางที่ก็ทำงานลวกๆส่งอาจารย์โดนดุมาหลายครั้ง แต่ก็ผ่านมาได้ทุกครั้งนะครับ เพราะหม่อนไม่ทิ้งเรื่องเรียนเพียงแต่ติดเล่นไปหน่อยเท่านั้น”
“อืม ไปฝึกงานก็ปามๆเพื่อนด้วยนะต้น ในรั้วมหาลัย กับ รั้วที่ทำงานมันแต่ต่างกันมากนะ ต้นรู้ใช่ไหม?”
“ครับ หม่อนก็พูดกับต้นเหมือนกัน ว่าดีใจมากๆที่มีต้นไปฝึกงานพร้อมกัน เพราะหม่อน บอกว่า ตัวหม่อนเองคง ฝึกไม่ผ่านแน่ๆ เพราะห่วงเล่นมากกว่า มีต้นเป็นเพื่อนค่อยเตือน ค่อยช่วยกัน ก็อุ่นใจ ว่าฝึกงานคราวนี้ ผ่านแน่นอน” ต้นกล้าตอบยิ้มอย่างภูมิใจ
“ดีแล้ว ค่อยช่วยเหลือกันแบบนี้ เพื่อนสนิทดีๆ ต้องมีคบกันไว้ อย่างทิ้งกัน” นพคุณพูดก็นึกถึงเพื่อนที่คอยชวนเหลือเป็นกำลังให้ นั้นก็คือ แมน ที่คอยดูแลเรื่องที่ร้านให้เสมอขึ้นมา
“ครับ” ต้นกล้ายิ้มรับ
“เข้าเขตกรุงเทพแล้ว ให้พี่แวะไปไหนก่อนดี หรือต้นหิวข้าวไหม หาอะไรรองท้องกันก่อน?”
นพคุณเสนอความคิดเมื่อเห็นว่าเข้าเขตกรุงเทพแล้ว
“ต้นว่าจะแวะไปลางานที่ทำงาน พาททามก่อนนะครับ แล้วจะแวะเข้ามหาลัยเอาเอกสารไปยื่นให้อาจารย์นะครับ ส่งต้นที่หน้ามหาลัยก็พอครับ พี่จะได้ไม่ต้องกลับถึงบ้านดึก”
ต้นกล้ารีบตอบอย่างเกรงใจและเป็นห่วงในคราเดียว
“แต่พี่หิวแล้ว หาอะไรกินกันก่อน แล้วเราค่อยไปที่ทำงานของต้นแล้วกัน ตกลงตามนี้”
นพคุณทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่ต้นกล้าขอให้ไปส่งแค่หน้ามหาลัย เปลี่ยนเรื่องไปหาสถานที่นั่งทานข้าวแทน ทำให้ต้นกล้าไม่กล้าคัดคนหิว
“งั้นเราแวะหาอะไรทานที่นี้ก่อนแล้วกัน ค่อยไปทำธุระของต้นต่อนะ”
“ครับ” ต้นกล้าตอบรับอย่างว่าง่าย
นพคุณเงินนำต้นกล้าเข้ามาในห้างดัง ก่อนถึงมหาลัยของต้นกล้าไม่ไกลนัก เดินเลือกดูของไปเรื่อย เห็นร้านไหนที่เกี่ยวของกับต้นกล้า นพคุณจะถามต้นกล้าว่าต้องการจะใช้ไหม ก็มักจะได้คำตอบกลับมาคือ ไม่ใช่ ไม่เอา มีแล้ว สะส่วนใหญ่ จนทำให้นพคุณเปลี่ยนเป้าหมายที่ตั้งใจจะซื้อของใช้จำเป็นต่างๆ ไปหาข้าวทานก่อน ปล่อยให้ต้นกล้าไปเลือกซื้ออาหารที่โซนอาหารของห้างดัง
นพคุณก็หยิบโทรศัพท์ติดต่อเพื่อนสนิทของต้นกล้าด่วน เพื่อนสอบถามว่า ไปฝึกงานต้องใช้อะไรบ้าง เสื้อผ้า เครื่องแต่งการ ข้าวของเครื่องใช้ เพื่อนสนิทของต้นกล้าก็ให้ความร่วมมืออย่างดี เพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นคนขี้เกรงใจ เลยต้องช่วยเหลือกันด้วยวิธี่แบบนี้
“ขอบใจมากนะหมอน”
“ไม่เป็นไรครับพี่ เออพี่ครับ ผมอาจจะไปถึงห้องช้ากว่าที่คิดไว้ ต้นจะมาถึงห้องประมาณกี่โมงครับ ผมกลัวต้นจะรอผมที่มหาลัยเก้อ” หม่อนคิดได้ว่าตนเองติดธุระทางบ้าน เลยทำให้กลับไปหอพักที่พักร่วมกับต้นกล้าช้ากว่าที่กำหนด เลยเอยถามเรื่องเวลามาของเพื่อนสนิท
“เห็นต้นบอกว่าจะแวะร้านที่ไปทำงาน เพื่อขอลางานก่อน แล้วจะแวะเข้ามหาลัยเลย แล้วค่อยกับหอนะ ประมาณนั้น”
“เหรอครับ พอดีผมติดธุระทางบ้านอาจจะไปถึงหอดึกหน่อยนะครับ ฝากบอกต้นด้วยเลยนะครับ ว่าผมอาจจะเข้าหอดึกหน่อย ไม่ต้องรอ”
“ได้แล้วพี่จะบอกให้นะ”
“ขอบคุณครับ สวัสดีครับ”
นพคุณตัดสายพอดีกับที่ต้นกล้าเดินกลับมาพร้อมถาดอาหาร ชุดที่ 2 เพราะชุดแรก นพคุณสั่งให้ต้นกล้าไปซื้อให้ เพราะอ้างว่าติดคุยธุระกับลูกค้าแต่จริงๆแอบโทรหาหม่อนนั้นเอง
“ขอบคุณครับ ทานกันเลยนะ จะได้ไปทำธุระเรื่องลางานกับไปมหาลัยให้เรียบร้อย”
นพคุณชวนทานข้าว แต่ในใจคิดไว้แล้วว่าจะซื้ออะไรให้ต้นกล้าบ้าง
ทั้งสองทานข้าวเสร็จ นพคุณพาต้นกล้าเดินทั่วห้าง ซื้อของมากมายแต่ไม่ถามคำถามเดิมๆแล้วว่า ต้นกล้าอยากได้อะไรไหม แต่กลับซื้อเลยโดยที่ไม่รอคำตอบ ซื้อทุกอย่างที่เห็นว่าจำเป็นจะต้องใช้ อย่างที่หม่อนบอก จนทำให้ต้นกล้าแปลกใจ แต่ก็ไม่กล้าถามว่าซื้อของให้ใคร ทำไหมเยอะแยะมากมาย แถมยังช่วยถือของให้แล้วเดินตามไปเงียบๆ
“ต้นโทรไปหาพี่ๆที่ทำงานไว้หรือยังว่าจะเข้าไปหา”
นพคุณถามขึ้นตอนที่นั่งพักในร้านไอศกรีมชื่อดังในห้าง
“ยังเลยครับ “
“โทรไปเลย เดี๋ยวพวกเราก็ไปกันเลย ต้นอยากซื้อของอะไรเพิ่มอีกไหม?” นพคุณถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจว่าต้นกล้ายังอยากได้ของอะไรที่นอกเหนือที่เขาซื้อให้อีกหรือเปล่า
“ไม่มีแล้วครับ ของที่ต้นเตรียมมาจากที่บ้านแล้วก็ที่พี่ชินซื้อให้ก็พอมีแล้วครับ”ต้นกล้าตอบกลับ
“งั้นก็ไปที่ทำงานกันเลย แล้วก็ไปที่มหาลัยต่อใช่ไหม?”
“ครับ”
ต้นกล้าบอกทางให้นพคุณขับรถไปยังที่ทำงานเป็นร้านอาหาร ที่รับนักศึกษาหลายคนเข้ามาช่วยงานที่ร้าน เพื่อช่วยให้นักศึกษาที่ต้องการหารายได้พิเศษช่วยเหลือตัวเอง ไม่ต้องรับกวนทางบ้าน ต้นกล้าได้มาทำร้านนี้เพราะมีรุ่นพี่แนะนำมา ต้นกล้าทำงานที่ร้านนี้มาตั้งแต่ปี 1 จนปัจจุบัน ทำให้สนิทกับเจ้าของร้านและเพื่อนร่วมงานคนอื่นด้วย
“สวัสดีครับพี่นิ่ง” ต้นกล้าเดินนำเข้าร้านผูจัดการร้านรู้ว่าต้นกล้าจะมาหาเลยมารออยู่ก่อนแล้ว
“มาแล้วเหรอต้น ยายเป็นยังไงบ้าง”
“สบายดีแล้วครับ มีพี่เขาที่รู้จักกันดูแลให้ ต้นเลยกลับมาฝึกงานได้ครับ”
“ดีแล้ว ต้นจะได้ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วงยายด้วยเพราะต้องไปฝึกหลายเดือนเลยสินะ”
“ครับ ต้นเลยจะมาขอลา หลังจากฝึกงานเสร็จ ต้นอาจจะขอกลับมาทำงานด้วยนะครับ “
“จ้ามาเมื่อไรพี่พร้อมรับเด็กขยันอย่างต้นเสมอนะ มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกพี่นะ โทรหาพี่ได้เลย”
“ขอบคุณครับพี่นิ่ง”ต้นกล้ายกมือไหว้
“แล้วต้นมายังไง แล้วจะไปไหนต่อล่ะ”
“มากับพี่นะครับ พี่เข้าอาสาขับรถมาส่งจากที่บ้านนะครับ” ต้นกล้าหันไปมองคนที่ยืนรออยู่หน้าร้านแล้วหันกลับมาหาผู้จัดการร้านอีกครั้ง
“พี่ชายเหรอ? พี่พึ่งรู้ว่าต้นมีพี่ชายด้วยไหนว่าต้นเป็นลูกคนเดียว.?”
“พี่เขาเป็นคนช่วยเหลือต้นกับยายช่วงที่มีปัญหาแล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่างนะครับ รู้จักกันได้ไม่นาน แต่มีเขาก็คอยเป็นห่วงต้อนกับยายเสมอเลยนะครับ” ต้นกล้าอธิบายด้วยรอยยิ้มเมื่อพูดถึงคนสำคัญอีกคนที่นอกเหนือไปจากยายของต้นเอง
“เป็นแค่พี่แน่เหรอต้น?”
“อะ อะไรนะครับพี่นิ่ง ?” ต้นกล้าไม่ค่อยแน่ใจคำถามของผู้จัดการร้านสาว
“จ้าๆ ไม่มีอะไรพี่ก็ถามไปอย่างงั้นแหละ มีธุระต่อไม่ใช่เหรอไปเถอะ ฝึกงานเสร็จแล้วเข้ามาหาพี่กับทุกคนในร้านมั้งนะต้น”
“ครับพี่นิ่ง สวัสดีครับ” ต้นกล้ายกมือไหว้ล่ำลาอีกครั้งก่อนเดินออกมามาหานพคุณที่หน้าร้าน
“ไปมหาลัยต่อเลยใช่ไหม” นพคุณเห็นต้นกล้าคุยธุระเสร็จก็ถามจุดหมายที่จะไปต่อ
“ครับ พี่ไปส่งต้นที่หน้ามหาลัยก็ได้ครับ พี่จะได้กลับเลยถึงบ้านจะได้ไม่ดึกครับ”ต้นกล้าขึ้นรถมานั่งประจำตำแหน่ง แล้วของสิ่งที่คิดไว้
“พี่อยากเห็นมหาลัยที่ต้นเรียนได้ไหม”
“เออ ได้ครับ” ต้นกล้าเจอคำถามนี้ของนพคุณเลยไปไม่ถูกจำเป็นต้อง นั่งนิ่งพับเก็บความคิดที่จะเข้ามหาลัยคนเดียวเผื่อรอเพื่อนอย่างหม่อนมารับเข้าหอไปพร้อมกันไว้ก่อน
ต้นกล้ามาถึงมหาลัยประมาณบ่าย 3 โมง ยื่นเอกสารการขอฝึกงานไว้กับอาจารย์ที่ปรึกษาแล้วพูดคุยเล็กน้อยกับอาจารย์ก็ขอตัวกลับออกมาหาคนที่นั่งรอ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เป็นโต๊ะประจำที่ต้นกล้าและเพื่อนๆในกลุ่มจะมานั่งประจำ เมื่อมองเห็นคนสำคัญในชีวิตนั่งอยู่ในสถานที่ที่คิดว่าเป็นสถานที่ในความทรงจำตลอด 4 ปีในรั้วมหาลัย ก็รู้สึกดีมากๆ ยิ่งคนสำคัญหันมายิ้มให้แล้วด้วย ยิ่งทำให้ต้นกล้ารู้สึกสับสนในใจเล็กๆ ว่าทำไมหัวใจเต้นแรงผิดปกติ
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“คะ ครับ” ต้นกล้ายิ้มรับอย่างเขินๆไม่รู้ทำไม ความรู้สึกเหมือนบรรยากาศที่คุ้นเคยกับคนที่ที่ไว้ใจมาอยู่ในที่เดียวกันแบบนี้ มันรู้สึกอยากให้มาใช้เวลาอยู่ด้วยกันช่วยที่เรียนอยู่ในรั้วมหาลัย อยากรู้จักคนคนนี้ให้เร็วๆกว่านี้
“ต้น ต้นครับ นิ่งไป? คิดอะไรอยู่หืม?” นพคุณเห็นต้นกล้ายืนมองตนเองนานมากแต่ไม่พูดอะไรเอาแต่อมยิ้มน้อยๆ เลยสงสัย
“เอ๊ะ? เออ เปล่าครับ พี่อยากไปเดินดูที่คณะของต้นไหม แต่วันนี้อาจจะเงียบหน่อยนะครับ เพราะเพื่อนๆ กับน้องๆ น่าจะกลับกันไปบ้างแล้ว”
“ไม่เป็นไร ก็ต้นยังอยู่แค่นี้ก็พอแล้ว”
ฟังตอนแรกต้นกล้าก็ไม่ได้คิดอะไร เดินออกนำไปยังตึกคณะตนเอง แต่พอคิดทบทวนไปมากับคำพูดของคนที่เดินตามหลังแล้ว ทำให้หน้าเห่อร้อนขึ้นมาเฉยๆ
หมายความว่า
ไม่ต้องมีคนอื่นก็ได้ใช่ไหม?
มีแค่เรา ?
สองคนก็พอใช่ไหม?
ต้นกล้ารีบส่ายหน้าไปมา เพื่อเลิกคิดสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ออกไปจากหัว แล้วรีบเดินนำคนตัวโตกว่าไปยังตึกเรียนที่เคยเรียนมาตลอด 4 ปี เดินแนะนำตึกอาคารใกล้เคียง สถานที่ที่ต้นกล้าและเพื่อนๆได้ร่วมทำกิจกรรมต่างๆ วีรกรรมป่วนๆของเหล่าเพื่อน และมาจบสถานที่สุดท้าย คือ ประตูหลังมหาลัย ที่สามารถออกไปยัง หอพักของต้นกล้าได้ ต้นกล้าอธิบายว่าเดินออกไปอีไม่ไกลนักก็จะเจอหอพัก กลางเก่ากลางใหม่ คาเช่าไม่แพงที่ต้นและหม่อนเช่าอยู่ด้วยกัน
“เดินไปอีกไกลไหม?”นพคุณยืนมอง ไปยังปลายทางที่มองไปยังไงก็ยังไม่รู้ว่าหอพักที่ต้นกล้าบอกอยู่ตรงไหน เพราะต้นกล้าหยุดยืนตรงประตู แค่นั้น
“ก็ไม่ไกลมานะครับ ประมา 20 นาทีก็ถึงครับ”
“แล้วพี่ขับรถเข้ามาแล้วออกทางด้านนี้ได้ใช่ไหม?”
“อ้อได้ครับ แต่พี่ไม่ต้องเข้ามาส่งต้นก็ได้ ต้นต้องรอเพื่อนก่อนนะครับ พี่ขับรถออกทางหน้ามหาลัยจะสะดวกกว่า เพราะทางด้านหลังมหาลัยซอยมันจะแคบมา ต้นกล้วยว่าที่จะหาที่กลับรถลำบากเปล่านะครับ”
“ไม่เป็นไร พี่จะรอเป็นเพื่อนจนกว่าเพื่อนเราจะมา พี่ขอไปรอที่หอแล้วกันนะ” นพคุณไม่รอคำตอบเดินกลับไปยังหน้ามหาลัยที่จอดรถไป ต้นกล้าเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งตามแบบงงๆ
รอเป็นเพื่อน?
“พี่จะไปรอที่ห้องเหรอครับ? รอใคร? คือต้นไม่เข้าใจ?” ต้นกล้าถามสิ่งไม่เข้าใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถอีกครั้ง
“ก็เพื่อนเรายังไม่น่าจะมาง่ายๆ อาจจะมาดึก พี่เลยจะอยู่เป็นเพื่อนเราก่อนไง ปิดประตูสิ พี่จะออกรถแล้ว” ต้นกล้าที่ยังงงกับคำตอบอยู่ต้องรีบปิดประตูตามที่คนขับสั่ง
แล้วรถก็ผ่านเข้ามาในซอยเล็กๆในชุมชนหลังมหาลัย ที่อัดแน่นไปด้วยบ้านเรือน หอพัก เก่าใหม่มากมาย ล้วนแต่เป็นที่พักพิงให้ทั้งนักศึกษาหน้าใหม่ๆและนักศึกษารุ่นเก่าๆที่พยายามดันตัวเองเท่าไรก็ยังไม่ออกไปจากรั้วมหาลัย สักที่กับมาแก้ กลับมาเก็บรายวิชาที่ตกหล่น มีแม้กระทั่งกลับมาเรียนกับรุ่นน้องยังมี ตามหอเป็นที่แหล่งให้เราคนรักเรียน และรักสถาบัน อยู่กันไปใจกว่าจะจบ และได้งานทำ ก็ยังไม่หนี้หายกันไปไหน
บ้างคนยึดหอเป็นเหมือนบ้านหลที่ 3 รองมาจากบ้านเกิด มหาลัย กันเลยที่เดียว
“พี่จอดรถไว้ตรงนี้ได้ไหม?” นพคุณเห็นต้นกล้านั่งเงียบ เลยถามขึ้นเพราะไม่แน่ใจว่าหน้าทางเข้าหอแบบนี้จะสามารถจอดรถได้ไหม?
“จอดได้ครับ ถ้าจอดไม่นานมาก เพราะถนนหน้าหอมันแคบนะครับ ส่วนใหญ่ในซอยจะใช้มอเตอร์ไซค์กันสะมากกว่าครับ” ต้นกล้าค่อยอธิบายแล้วก็เปิดประตูลงมาดูว่า นพคุณจอดรถพ้น ขอบถนนได้มากขนาดไหน เพราะกลัวจะเกิดมีรถในซอยเข้ามาเฉียวชน หรือรถใหญ่ผ่านเข้าออกได้สะดวกไหม พอเห็นว่าโอเคแล้วก็ หันไปหาเจ้าของรถที่ยืนรออยู่
“ให้พี่ช่วยยกของเข้าไปนะ”
“ขอบคุณครับ” ต้นกล้ารีบหยิบเป้ใบใหญ่มาถือไว้ แล้วปล่อยให้นพคุณหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊คเดินตามเข้ามา ผ่านห้องของคนป้าที่นั่งอยู่ภายในห้องใต้ตึก
“ป้าสวัสดีครับ”ต้นกล้าทักท้ายป้าเหมือนทุกครั้ง
“อ้าวต้นหลายไปไหนมาหลายวันเลย”
ต้นกลับไปบ้านไปหายายมาครับ แล้วต้นก็กำลังจะไปฝึกงานนะครับ “
“อ้าวเหรอ แต่ยังกลับมาอยู่หอป้าเหมือนเดิมใช่ไหม?”
“ครับ ผมกับหม่อนยังเช่าห้องป้าเหมือนเดิมนะครับ แต่ช่วงนี้อาจจะไม่ได้เข้ามาหลายเดือน”
“จ้าๆ บอกป้าด้วยนะ ป้าไม่คิดเงิน ไปวันไหน กลับวันไหนบอกป้าด้วย”
“ครับ ขอบคุณครับป้า”ต้นกล้ายกมือไหว้
“อ้าวแล้วนั้นมากับใครล่ะ “
“อ้อมากับพี่ครับ พี่เขาขับรถมาส่งครับ”
“อ้อจ้าๆ เอาของเข้าไปเก็บเถอะ แล้วเจ้าหม่อนจะมาด้วยไหม?”
“มาครับ เดี๋ยวก็คงจะมานะครับป้า ต้นขอเอาของเข้าไปเก็บก่อนนะครับ”
“จ้าๆ”
ต้นกล้าเดินนำ นพคุณเข้าห้องพัก ว่างข้าวของเสร็จ รีบหาไม้กวาดมากวดห้องเพราะไม่อยู่หลายวัน ฝุ่นน่าจะเยอะ หม่อนก็ไม่ค่อยได้เข้าห้องเท่าไร ไปกลับบ้านตลอด เพราะไม่รู้จะให้นพคุณนั่งตรงไหนดีเลยตัดสินใจกวาดห้องก่อน ปล่อยให้นพคุณยืนมองอยู่ที่หน้าประตู กวาดเสร็จจนทั่วห้องแล้ว ก็จะหันไปบอกแขกจำเป็น กลับไม่เจอ เจอแต่กระเป๋าโน๊ตบุ๊ควางไว้ที่หน้าประตูแทน ต้นกล้ารีบชะโงกหน้าออกมาดูที่หน้าประตู เพราะกลัวกว่านพคุณจะกลับไปสะก่อนยังไม่ได้พูดขอบคุณเลยสักคำ
แต่กลับกันนพคุณเดินหิ้วถุงข้าวของที่ซื้อในห้างทั้งหมดเดินกลับเข้ามาพอดีกับที่ต้นกล้ากำลังจะใส่รองเท้าเพื่อจะออกมาดูนพคุณว่ากลับไปแล้วจริงๆหรือเปล่า ก็เลยชนกันอย่างจังตรงหน้าประตู
“โอ๊ย!!!”
“ต้น เป็นอะไร? จะรีบไปไหน” นพคุณตั้งหลักได้ก่อน ข้าวของหล่นหลุดมือ หันมาคว้าต้นกล้าที่กำลังจะหงายหลังเพราะแรงชนจัง มาที่ตัวเขาที่ร่างการหนากว่า ทำให้ต้นกล้าถึงกับเซจนจะหงายหลัง
“เออๆ ปะเปล่าครับ คือ ต้นนึกว่า พี่กลับไปแล้ว เลยรีบไปดู”
“ยัง พี่เดินกลับไปเอาของมาอีก ยังยกของลงจากรถไม่หดเลย” นพคุณพยุงต้นกล้าให้ยืนได้อย่างมั่นคง แล้วก้มลงเก็บถุงเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช่ที่ซื้อให้ต้นกล้าจากห้างขึ้นมาให้ต้นกล้าเห็นว่านี้คือของที่เหลือ ที่ยังเอาลงมาไม่หมด
“แต่ของพวกนี้?” ต้นกล้าทำท่าจะปฏิเสธ
แต่นพคุณไม่สนใจ เอาถุงข้าวของทุกอย่างไปว่างไว้ที่เตียงนอน
“ของทุกอย่างตอนนี้มันอยู่ในห้องต้นแล้ว มันเป็นของต้นทั้งหมด พี่ตั้งใจซื้อให้ต้นนะ รับน้ำใจที่มีให้ได้ไหม?” นพคุณยิ่งคำถามแบบนี้มาอีก แล้วต้นกล้าก็ไปไม่เป็น จะปฏิเสธก็กลัวคนตรงหน้าจะเสียใจ แต่ก็เกรงใจเพราะได้ของมาเยอะแยะ แถมยังราคาแพงทั้งนั้นด้วย แต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไร
“อ้อ แล้วพี่ก็ลืมบอกไปว่า หม่อนโทรมานะ บอกว่าอาจจะมาดึก หรือไม่อาจจะมาพรุ่งนี้ติดธุระที่บ้านเลยทำให้กลับมาหอวันนี้ไม่ทันนะ พี่เลยจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าหม่อนจะมาด้วย”
“แล้ว พี่ไม่รีบกลับเหรอครับ ขับรถดึกมันอันตรายนะครับ”
“ต้นเป็นห่วงพี่เหรอ?”
“ก็ต้องห่วงสิครับ มาส่งต้นแล้ว พอขากลับเกิดเป็นอะไรร้ายแรง ต้นก็ต้องกลัวไว้ก่อน เพราะต้นเป็นต้นเหตุ”
“งั้นพี่ก็ยังไม่กลับ ไว้กลับพรุ่งนี้แทน ไม่ต้องขับรถกลับดึกๆด้วยดีไหม?”
“พี่จะค้างที่นี้เหรอครับ?”
“แล้วต้นให้พี่ค้างไหมล่ะ?”
“แต่ว่าหม่อน อาจจะมา เออ คือ..”ต้นกล้าไม่แน่นอนใจว่าหม่อนจะมาเร็วขนาดไหน หรือไม่มาเลย ก็ยังไม่รู้คำตอบที่แน่นอน เลยพูดไม่ออก
“โทรหาดูไหม? พี่ก็จะได้โทรหาเจ้าชินด้วย ว่ายังไม่กลับ” นพคุณตัดสินใจแทนแล้วแยกตัวหันไปโทรศัพท์ ทำให้ต้นกล้ายังงง ว่าจะเริ่มต้นอะไรก่อนดี เก็บที่นอน เตรียมที่นอน โทรหาเพื่อน หรือจะบอกให้นพคุณรีบกลับ ไม่รู้จะเลือกทำสิ่งไหนก่อนดี
นพคุณรอสายจากน้องสาย หันมามองต้นกล้าที่ยังยืนเออ ชี้ไปที่โทรศัพท์ แล้วยกมือทำถ้าว่าให้โทรหาเพื่อนเลย ต้นกล้าเลยต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้
รอสายไม่นานปลายสายก็รับ
“หม่อน หม่อนจะมาถึงหอประมาณกี่โมง เรามาถึงหอแล้วนะ”
(เหรอต้น ถึงห้องแล้วเหรอ ดีเลยเราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เออ แล้วยืนเอกสารให้อาจารย์แล้วใช่ไหม?)
“ยืนแล้ว ได้คุยกับอาจารย์ด้วย บอกให้เราคุมหม่อนไม่ให้ไปป่วนที่ฝึกงานด้วยนะ ฮึๆ”
(เออ เรารู้น่าว่าเรามันตัวป่วน แล้วพี่ใหญ่กลับไปหรือยังล่ะ?)
“เออใช่ๆ หม่อนจะห้องกี่โมง” ต้นกล้านึกได้ว่าต้องรอคำตอบจากเพื่อนก่อน ว่าจะสามารถให้นพคุณค้างได้หรือเปล่า
(ทำไมล่ะ เรามางานเลี้ยงญาติ ไม่รู้จะเลิกงานกี่โมง ไม่แน่ถ้าดึกมากเราอาจจะไปพรุ่งนี้เช้านะ)
“เอายังไงแน่นอน เราขอแบบชัวร์ๆหน่อยสิ” ต้นกล้าไม่แน่ใจในคำตอบของเพื่อนสักเท่าไร
(ก็ตามนั้นแหละ ถ้างาเลี้ยงเลิกเร็วเราก็อาจจะกลับหอเลย แต่ถ้าเลิกดึกเราก็จะไปที่หอตอนเช้าไง) หม่อนเริ่มสงสัยต้นกล้าไม่คนสนใจว่าจะกลับช้ากลับเร็ว เพราะเห็นต้นกล้าอยู่ห้องคนเดียวได้ตลอด เวลาที่ตนเองไม่อยู่
“มาเร็วๆไม่ได้เหรอหม่อน?” ต้นกล้ารู้สึกอยากให้หม่อนมาเร็วๆ เพื่อเป็นข้ออ้างไม่ให้นพคุณค้างที่หอ เพราะอะไรยังหาคำตอบไม่ได้ แต่รู้สึกไม่กล้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองแน่ เพราะหัวใจเต้นแรงแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว
(เป็นอะไรหรือเปล่าต้น ไม่สบายเหรอ?)
“ปะ เปล่า คือเรา เออ ไม่อยากอยู่คนเดียว คือ.” ต้นกล้าไม่กล้าอธิบายไปตรงๆว่านพคุณยังอยู่และจะขอค้างเป็นเพื่อนแทนถ้าหม่อนรู้ คงจะรีบบอกให้ค้างแทนแน่ๆเลย
(ต้น ต้นกลัวอยู่คนเดียวแล้วคิดถึงยายเหรอ?) เพท่อนหม่อนเริ่มคิดไปไกล ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน
“เออ เปล่าๆ ถ้ามาได้หม่อนรีบมานะ “
(เออๆ ถ้าไปได้จะรีบไปนะ แต่ถ้าดึกมากไว้เจอกันพรุ่งนี้นะต้น อยู่ได้ไหมคืนเดียว)
“อืมๆ” ต้นกล้าตอบไปอย่างนั้น เพราะยังไม่แน่ใจกับความไม่แน่นอนขอ
งเพื่อนอยู่ดี แล้วจะตอบกับคนที่ยืนรออยู่กลางห้องดี
นพคุณที่ว่างสายจากน้องชาย บอกน้องชายว่าอาจจะกลับดึก อาจจะค้างบ้านเพื่อนที่รู้จัดกันแล้วขับรถกลับตอนเช้าแทน ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากยายไว้อีก สักวัน ชินพัฒน์ก็ได้แต่ตอบรับ
“ว่าไง พี่ค้างได้ใช่ไหม?”
“เออ หม่อนบอกว่าจะกลับมาดึกๆครับ คือ “
“โอเค พี่อยู่เป็นเพื่อนต้น จนกล้าหม่อนจะมาแล้วกัน”
“เออ แต่ว่า พี่ก็จะขับรถกลับแบบดึกๆเหรอครับ” ต้นกล้านึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“ก็ทำไงได้ หม่อนมาพี่ก็ไม่มีทีนอน พี่ก็ต้องขับรถกลับเลยสิ”
“งั้นพี่นอนค้างก็ได้นะ เพราะหม่อนบอกว่าไม่แน่ก็มาพรุ่งนี้”
พอนพคุณได้ยินตามนั้นก็ยกยิ้มเล็ก รับรู้ว่าต้นกล้าเป็นห่วงตนเองมากจริง แต่ก็แกล้งลองใจคนตัวเล็กกว่าเท่านั้น
“งั้นพี่ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ”
“ครับ” ต้นกล้าหาผ้าขนหนูส่งให้
“พี่ขอยืมกางเกงสักตัวสิ”
“ครับ เดี๋ยวผมดูกางเกงของหม่อนให้นะครับ”
ก๊อกๆ
ต้นกล้าเคาะประตูห้องน้ำ เพื่อส่งกางเกงบาสตัวใหญ่ของหม่อนส่งให้นพคุณ
ไม่นาน นพคุณก็ออกมาจากห้องน้ำ ด้วยกางเกงบาสของหม่อน ที่ใส่แล้วดูเขินๆไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรใส่เปลี่ยน
ต้นกล้าก็จัดกับข้าวใส่จานไว้ที่โต๊ะตัวเล็กที่ใช้เป็นทั้งโต๊ะกินข้าว โต๊ะทำงาน โต๊ะอ่านหนังสือ ที่เดินออกไปหน้าหอไม่นานก็ได้กับข้าวมา 2-3 อย่าง ข้าวเปล่า ถุงใหญ่สำหรับ 2 คน เป็นมือเย็น เตรียมรอไว้แล้ว
“ไปซื้อข้างหน้าหอมาเหรอ”
“ครับ พี่จะทานเลยไหม”
“อืม ก็ดีกำลังหิวเลย”
“พี่ไม่ใส่เสื้อเหรอครับ เดี๋ยวต้นหาเสื้อให้”
“ไม่เป็นไร แบบนี้แหละ พี่อยู่ห้องก็ใส่แบบนี้สบายดี
“เออแต่ว่า…” ต้นกล้าไม่กล้ามองตาคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามโต๊ะ
“กินข้าวกันเถอะ”
“ครับ”
หลังกินข้าวเสร็จ ต้นกล้าเก็บล้าง แล้วเข้าไปอาบน้ำ ออกมาก็เห็นนั่งพิงเตียงนอน ดูโทรทัศน์ก่อนแล้ว ประมาณ 2 ทุ่มกว่า ต้นกล้าอยากให้แน่ใจเรื่องหม่อนจะกลับหอมาหรือเปล่า เลยหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนอีกครั้ง เพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว
คำตอบที่คือ เมา เพื่อนหม่อนคุยไม่รู้เรื่องแล้ว
มีใครมารับโทรศัพท์แทน บอกว่าหม่อนคงกลับหอไม่ไหวแล้ว
ต้นกล้าก็เลยว่างสาย หันมามองคนที่นั่งดูโทรทัศน์ใส่การเกงบาส ตัวเดียวเสื้อก็ไม่ใส่ มองเพลิน จนคนที่ถูกมองหันมาเจอ เลยต้องรีบเสหน้าไปทางอืน เกือบไม่ทัน
“สรุปหม่อนจะมาไหม ถ้ามาพี่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมกลับ” นพคุณไม่พูดเปล่า ลุกมาจับเสื้อที่ใส่ไม้แขวนไว้ที่หน้าต่าง
“เออ หม่อนไม่มาครับ มาพรุ่งนี้” ต้นกล้ารีบบอก
“งั้นแปลว่าพี่ค้างได้แน่นอนใช่ไหม?”
“ครับ”
“แล้วต้นล่ะ ?”
“ครับ?”
“อยากให้พี่ข้างด้วยไหม?”
“เอ๊ะ? ทำไมพี่ถามต้นแบบนี้หล่ะ?”
“ก็ดูเหมือนต้นไม่อยากให้พี่ค้างด้วยเลย”
“เปล่านะครับ ต้นไม่อยากให้พี่ขับรถกลับดึกๆเลย แล้วต้นจะไม่อยากให้พี่ค้างทำไม่ล่ะครับโธ่”ต้นกล้าหน้าเสีย เพราะนพคุณถามด้วยใบหน้าจริงจังมาก
“ก็พี่เห็นต้น อยากให้พี่ส่งแต่หน้ามหาลัยท่าเดียวเลย”
“เออ ก็ตอนนั้นต้นรู้ว่าหม่อนติดธุระ แล้วต้นอยากให้พี่ขับรถกลับเร็วๆจะได้ไม่ต้องขับรถตอนมืดด้วย ต้นไม่รู้ว่าแบบไหนมันจะดีในความรู้สึกของพี่นะ ต้นไม่รู้จริงๆ ฮึก “ ต้นกล้าเหมือนเจอแรงกดดันมหาศาล เมือเจอคำถามที่ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ น้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้
นพคุณเห็นอีกฝ่ายพยายามอธิบายทุกอย่าง พยายามคมน้ำตา ก็รู้สึกโกรธตัวเองที่จะแกล้งคนตรงหน้า ทำให้ถึงกลับต้องร้องไห้ออกมาแบบนี้ อยากจะชกหน้าตัวเองจะให้รู้แล้วรู้รอด
นพคุณรีบเดินไม่หาคนที่เริ่มจะร้องไห้ เดินเข้าไปกอด
“ต้นพี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจให้ต้นคิดมากแบบนั้นเลย”
“ไม่ร้องนะครับ พี่ผิดเอง พี่อยากอยู่กับต้นต่ออีกสักนิด อยากอยู่กับต้นนานอีกสักหน่อย เพราะพี่จะไม่ได้เจอหน้าต้น หลายเดือนเลยนะครับ “
เมื่อต้นกล้าได้ฟังว่าคนตรงหน้าไม่ได้โกรธอะไรอย่างที่ตนเองคิด ก็รีบเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าตั้งใจฟังความรู้สึกของคนตรงหน้าที่พยายามสารภาพความรู้สึกทั้งหมดออกมาตรงๆ
นพคุณประคองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตามาจูบซับน้ำตาอย่างแผ่วเบา ทั้งที่เคยสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้คนคนนี้ร้องไห้ แต่ก็ยังไม่ว่าต้องร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเหล่า
“ต้นครับ พี่อยากอยู่กับต้นได้ไหมขอแค่คืนนี้ คืนเดียวนะครับ พี่จะไม่ขออะไรแล้ว”
ต้นกล้าไดแต่พยักหน้ารับ
“พี่อยากให้ต้นรู้นะ พี่รักต้น พี่รักต้นนะ เข้าใจพี่ใช่ไหม?”
ต้นกล้านิ่ง และมองตาอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจ
แต่มันใช่ นี้และคือความรัก ต้นกล้าเองก็รักคนตรงหน้าเหมือนกัน
“ต้นรู้ใช่ไหม สิ่งที่พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อให้ต้นรู้ว่าพี่จะอยู่เคียงข้างต้นเสมอ เมื่อต้นต้องการ จะทุกข์จะสุข ขอเพียงต้นบอกมาพี่จะอยู่ข้างๆต้นเสมอ และตลอดไป”
“คือ ต้น….”
ต้นกล้าก็อยากจะบอกความรู้สึกที่มีให้กับคนตรงหน้ารับรู้เช่นกัน
“ไม่เป็นไรต้น ต้นยังมีเวลาอีกเยอะที่จะหาคำตอบกับความรู้สึกที่มีต่อพี่ พี่รอได้เสมอ พี่พร้อมจะเป็นได้ ทั้งพี่ชาย เป็นแค่คนรู้จัก หรือจะเป็นอะไรก็ได้ที่ต้นอยากให้พี่เป็น ขอเพียงอย่างเดียว อย่าให้พี่เป็นคนอื่นคนไกล ขอเป็นคนที่ค่อยห่วงใยอยู่ใกล้ๆตลอดไปก็พอ”
นพคุณดึงต้นกล้ามากอดแน่นแนบออก
จูบอันแสนหวานเนินนาน
อยากให้เวลานี้ยืดยาวไปอีกนานๆ
แต่ความจริงไม่สามารถทำได้
พรุ่งนี้จะมาพร้อมพระอาทิตย์ขึ้นเสมอ
ความรักก็ยังคงสวยงามและยังยืนเช่นกัน
“พี่รอคำตอบจากต้นได้เสมอนะ ฝันดีนะครับ”
คืนนั้นนพคุณได้นอนกอดคนที่ตนเองรักมากที่สุดเป็นครั้งแรก
ความสุขอาจจะสั้นแต่ ความรักยังคงยืนยาว
‘ต้นจะกลับมาตอบพี่นะครับ ฝันดีครับ’
ต้นกล้าได้ยินเสียงกระซิบข้างหู ถึงแม้จะไม่ได้ตอบกลับไปตรงๆ
แต่ก็มีคำตอบเก็บไว้ในใจแล้ว
เวลาเท่านั้นจะเป็นสิ่งที่พิสูจน์
ความรักครั้งนี้
สวัสดีปีใหม่จ้าทุกคน
รักคนอ่านทุกคนจ้า ขอให้ปีใหม่นี้คนอ่านทุกคนมีความสุข ขอให้ร่ำขอให้รวย สุขภาพร่างกายแข็งแรงทั่วหน้าจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
