-----------
ในครัวบ้านไรเฟิล
“มัม” คุณผู้หญิงของบ้านหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มกว้างแล้วเข้ามากอด. . .ผม เดี๋ยวสิครับ แป๊บนึง ทำไมถึงกอดผมแทนที่จะเป็นลูกชายตัวเองล่ะครับ
“น้องควอทซ์ คิดถึงจังเลยค่ะ”
“สวัสดีครับ” วางกล่องเค้กบนเคานต์เตอร์บาร์ใกล้ ๆ แล้วยกมือไหว้ แม่บ้านมองงง ๆ ว่าผมเป็นใคร พอผมยิ้มให้ก็พากันหลบตาซะงั้น
“สบายดีไหมคะ”
“สบายดีครับ เอ่อ..ผมขอฝากนี่แช่ตู้เย็นได้ไหมฮะ?” ชี้ไปที่กล่องเค้ก
“ได้ค่ะ ก้อยมาเอาไปแช่ตู้ที”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอาไปเองดีกว่า” คุณแม่ยอมพยักหน้าโอเค
“อ้าว แล้วนั่นใครคะ?” มองไรเฟิลสลับกับคุณแม่ เล่นอะไรกันแม่ลูกคู่นี้ ไรเฟิลเลิกคิ้วสูงก่อนจะกลอกตาแล้วเบ้ปาก
“ตู้เย็นอยู่นั่น” ชี้นิ้วบอกผมเมินแม่ตัวเอง
ผมเดินไปหาตู้เย็น ทว่าในขณะที่กำลังจะเปิดตู้เย็นนั้นสิ่งมีชีวิตจำนวนสองคนก็วิ่งใส่ผมโครม เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวและผมถือกล่องแบบใช้ฝ่ามือรองเท่านั้น ฟาโรห์กับสฟิงซ์พุ่งกอดแบบนี้ทำให้กล่องเค้กในมือหล่นตุบ! นอกจากจะหล่นแบบหน้าคว่ำแล้วฟาโรห์ยังเหยียบเค้กผมซะเต็มเท้า. . .
น้ำตามาทำไม. . .
“พี่ควอทซ์ ผม/ฟิงซ์ ขอโทษษษษษษษ” สองแสบพูดพร้อมกัน แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะรับคำ ย่อตัวนั่งยอง ๆ ยื่นมือสั่น ๆ ของตัวเองไปดูสภาพเค้ก แม้จะพอเดาออกอยู่แล้วก็เถอะ เลม่อนชีสเค้กที่ผมตั้งใจทำเสียดิบดีเละแหลกไม่เหลือเค้าเดิม มันไม่เรียกว่าเค้กอ่ะ มันคือเศษซากอะไรก็ไม่รู้ สภาพโคตรน่าสะเทือนใจ T_____T
เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเค้กชิ้นนี้ หยาดน้ำเคลือบหน่วยตา หางคิ้วตกลงต่ำ เอ่ยพูดเสียงอ่อย(ไม่รู้เลยว่ามันน่าเอ็นดูและน่ารังแกมากขนาดไหน)
“เละ..เลย”
“เลม่อนชีสเค้ก?”
“อือ...” ผมเลือกทำเลม่อนชีสเค้กก็เพราะก่อนหน้านั้นไม่กี่วันไรเฟิลบ่นว่าอยากกินไง เลยกะจะเซอร์ไพรส์ให้วันนี้ แล้วเป็นไงล่ะ เซอร์ไพรส์มากเลยไหม..
“เวร.. เล่นบ้าอะไรกันห้ะ!!” ตวาดใส่น้องเสียงดัง สฟิงซ์สะดุ้งขยับไปหลบหลังพี่ชายอย่างฟาโรห์ มองพี่ชายคนโตอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งสองคน
“ผมไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” ไม่ตั้งใจยังเละขนาดนี้ T___T ผมเบะปากคล้ายเด็กจะร้องไห้ ใช้มือกวาดครีมเค้กที่เลอะพื้นมาไว้ในกล่อง ไรเฟิลร้องห้ามเสียงดังแต่ไม่ทันแล้วล่ะ เหอ
“น้องควอทซ์ซื้อมาจากไหนคะ ไปซื้อตอนนี้ก็ทันนะ” คุณแม่พูด ย่อตัวนั่งข้างผม
“.....เองครับ”
“หืม? ว่าไงนะคะ?”
“ทำเอง..ครับ ตั้งใจทำด้วย...ตอนนี้...กินไม่ได้แล้ว...” น้ำตาล่วงเผาะกลิ้งผ่านผิวแก้ม ไม่ได้จะร้องไห้แต่มันไหลออกมาเอง..
“โธ่...อย่าร้องไห้สิคะ” คุณแม่เข้ามากอด มือสวยลูบศีรษะปลอบโยน ซากเค้กถูกแม่บ้านเก็บกวาดทำความสะอาดแล้ว เหลือแต่มือผมนี่แหละที่ยังไม่ได้ล้าง เห็นครีมเค้กที่ติดมือแล้วยิ่งสะเทือนใจ พอเด็กแสบเห็นผมร้องไห้ก็ขอโทษกันไม่หยุด ความจริงแล้วผมไม่มีความรู้สึกโกรธน้องเลยนะ น้องไม่ได้อยากให้เกิดขึ้นสักหน่อย ผมก็แค่ช็อค. . .
การที่เห็นสิ่งที่เราตั้งใจทำพังลงต่อหน้าแบบนี้....มันโคตรช็อค
-------------------------
ไรเฟิลพาผมเดินออกไปด้านหลังบ้าน ตรงนี้มีสระว่ายน้ำ และมีอาคารที่แยกออกไปเป็นหลัง ๆ (เหมือนสระว่ายน้ำอยู่ตรงกลาง) ริมสระมีเด็กผู้ชายหลายคนนั่งกันอยู่ คงเป็นเพื่อนฟาโรห์ ไรเฟิลพาผมเดินผ่านไปไม่สนใจเด็กกลุ่มนั้น เดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ข้างในแต่งด้วยโทนขาวดำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบ้านหลังนี้คือของใคร ยังไม่ทันได้สำรวจอะไรก็ถูกสวมกอดโดยเจ้าของบ้าน ผมกระพริบตางง ๆ แต่ก็ยกมือกอดตอบและตบหลังอีกคนเบา ๆ
“เป็นอะไร?”
“เคยบอกไปหรือยังว่าห้ามร้องไห้”
“โธ่... ไม่ได้อยากร้องสักหน่อย น่าอายจะตาย”
“ห้าม..”
“ครับคุณหนู อั่ก!” ไรเฟิลบีบท้ายทอยผมอ่ะ เจ็บ!
เข้าโหมดสวีทได้ไม่ทันไรก็ตีกันซะงั้น ไรเฟิลปล่อยผมสำรวจบ้าน มีหนึ่งห้องนอน สองห้องน้ำ ลีฟวิ่งรูม แล้วก็เคานต์เตอร์ครัว สำรวจครบทุกมุมก็กลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง คนตัวสูงกำลังรื้อของในกระเป๋าออก ของใช้ทั้งของผมและของเขา รวมทั้งพวกเสื้อผ้า นี่มึงวางแผนไว้แล้วใช่ไหม! เราอยู่ในบ้านนี้จนกระทั่งหกโมงเย็น เสียงทุบประตูปัง ๆ ออกไปดูก็เจอกับพวกไอ้ไนต์มาก่อกวน พวกมันเลยโดนไรเฟิลเตะไปคนละทีสองที
-------------------------
ริมสระว่ายน้ำบริเวณจัดงาน ผมนั่งที่เก้าอี้ริมสระกับน้องตัวเล็ก บะหมี่แล้วก็น้องฟิงซ์ ฟาโรห์อยู่กับเพื่อนของมัน สี่สหายไปขนเครื่องดื่ม แน่นอนแอลกอร์ฮอลอยู่แล้ว ผมว่าคืนนี้พวกมันเมาแหลกแน่ ๆ
“ม่า มึงไปฝึกงานที่ไหนวะ”
“ไม่รู้ มึงฝึกไหน”
“อัครกรุ๊ปอ่ะ”
“เหรอ กูไปด้วยดิ ขี้เกียจหา” มึงนี่มัน... ผมส่ายหน้าระอา
“ตัวเล็กกินอะไรไหม” ผมถามน้องตัวเล็กที่นั่งข้าง ๆ
“ผมยังไม่ค่อยหิว”
“แต่พี่หิว ไปกัน!” ว่าจบก็จูง(ลาก)น้องตัวเล็กไปที่โต๊ะยาวที่มีอาหารหลายอย่างวางเรียงไว้เต็มไปหมด
“หวัดดีออกัส” แล้วก็มีเด็กผู้ชายตัวสูงหล่อร้ายเข้ามาทัก ผมลอบมองทั้งสองคน เหมือนจะตึง ๆ ใส่กันแฮะ เพื่อนฟาโรห์คนนี้มัน... ผมรู้สึกถึงรังสีอันตรายจากเด็กนี่นะ น้องตัวเล็กมองด้วยหางตาไม่พูดอะไร สักพักก็มีเด็กอีกคนเข้ามา
“เฮ้กัส เรามีห้าร้อยอ่ะ ไปกับเรากับเราได้มะ?” เด็กมาใหม่พูดแล้วหัวเราะขำ ไอ้เด็กเวรนี่! ...คำพูดอย่างนั้นไม่ต้องอธิบายอะไรมากก็พอจะแปลความหมายออกอยู่แล้ว
“พี่ควอทซ์เอาเฟรนซ์ฟรายไหมครับ” น้องไม่สนใจเด็กนั่นแต่ถามผมแทน
“หือ.. เอา ๆ”
“อ้าว หยิ่งด้วย อย่าเล่นตัวเลยน่า” เด็กคนเดิมพูด น้องตัวเล็กตวัดตาคม ๆ มองอย่างรำคาญ
“แยกคำว่าหยิ่งกับไม่รู้จักกันไม่ออกเหรอ?” เด็กสองคนนั้นผิวปากเหมือนชอบใจ บ้าอะไรกันวะเนี่ย ผมชวนน้องตัวเล็กกลับไปที่โต๊ะ ถ้ายังอยู่ตรงนั้นน้องอาจจะเขวี้ยงจานใส่เด็กสองคนนั้นได้อ่ะนะ
--
--
“เตี้ย!” ไอ้ไนต์มาจากไหนไม่รู้พุ่งพรวดเข้ามาจ๊ะเอ๋น้องจากข้างหลัง ออกัสสำลักไอค่อกแค่ก ไอ้ไนต์เลยต้องลูบหลังให้ ผมเองยังสะดุ้ง
“ไรเฟิลอ่ะ?” แค่ถามไม่ต้องทำหน้าล้อก็ได้มั้งไอ้พวกเวร
“ห่างกันนิด ๆ หน่อย ๆ จะตายเหรอ มันอยู่ในบ้าน” ผมแยกเขี้ยวใส่แล้วพยักหน้ารับรู้ “มึงลุกขึ้นดิ้” ไนต์บอก ผมลุกขึ้นงง ๆ แล้วเชี่ยไนต์มันก็นั่นแทนที่ผม ไอ้เวรรรรรรรรร ไม่ต้องมายักคิ้วเลย ห่า! ผมยัดนักเก็ตใส่ปากมันแล้วเดินไปฝั่งบะหมี่กับน้องฟิงซ์ สองสาวเม้าส์กันเพลินเลย สนิทกันไวมากจนผมงง
“ม่า!”
“ดอก! เล่นเหี้ยไรเนี่ย” ผมหัวเราะ เมื่อกี้แอบย่องไปด้านหลังมันแล้วตะโกนใส่หู หน้าสวยเลอะซอสมะเขือเทศ
“แก้มแดงจังนะ ใช้แป้งอะไรอ่ะ ฮ่าๆๆ
แปะ!
“ไอ้หะ...”
“ทำอะไร!” บะหมี่พูดยังไม่จบประโยคเสียงเข้มของไรเฟิลก็แทรกเข้ามาซะก่อน แถมยังตวัดตามองบะหมี่อย่างฉุน ๆ อีก
“หือ เปล่านี่”
“บะหมี่ทำอะไรมัน”
“ห้ะ? เปล่าเว้ยยยย” ผมพยักหน้ายืนยัน เมื่อกี้มันแค่ตบแก้มผมเบา ๆ แค่นั้นเอง เดี๋ยวนะ..
...ตบแก้ม...
...ตบ...แก้ม...
...ตบ...
ฮืออออ กูรู้แล้ว!
“อ เอ่อ แค่เล่นกันเฉย ๆ อ่ะ” ผมรีบบอก เหมือนไรเฟิลมันจะฝังใจมากกับการที่ผมโดนตบหน้า T_T ไม่ใช่แค่ไรเฟิล พอลูกหมาสามตัวรู้พวกมันก็แทบจะแปลงร่างเหมือนกัน ไม่รู้จะโอเวอร์กันทำไม ห่วงผมเกินไปยังกะคลอดออกมาเอง ตลกมากครับพวกนี้ แต่ลึก ๆ แล้วมันรู้สึกดีนะ
...พวกนี้แม่ง...เป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
--------------------
เวลาสองทุ่มโดยประมาณเจ้าของวันเกิดทั้งสองก็เป่าเทียน เห็นเค้กแล้วน้ำตาจะไหล ผมไม่ได้ทำใหม่หรอกครับ จิตใจยังบอบช้ำ อดแดกนะมึง อ่า.. แล้วตอนนี้ผมก็ได้เจอกับครอบครัวของไรเฟิลทุกคนแล้วครับ... คุณพ่อของไรเฟิลดูดีมาก ภูมิฐาน น่าเกรงขาม และน่ากลัวสุด ๆ พี่สาวของไรเฟิลก็สวยมาก ถ้าไม่รู้ว่าเป็นผู้บริหารต้องคิดว่าเป็นนางแบบแน่ ๆ (บ้านนี้สูงทั้งบ้านเลย T_T) ผมแค่สวัสดีและไม่ได้คุยอะไรด้วยมาก พอไรเฟิลกับฟาโรห์เป่าเค้กเสร็จพวกท่านก็ขอตัวไปพักผ่อนหลังจากให้ของขวัญ
อ่า..ของขวัญ
ผม..
ลืม..
เอา..
มา..
T_______T
“สิบแปดแล้วมึง ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย” กายว่าพร้อมกับตบศีรษะฟาโรห์แปะ ๆ
“เคยทำตัวไม่ดีหรอคร้าบบบบ”
“บ่อย” สิ้นเสียงไรเฟิล ก็ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องและเสียงหัวเราะ
“พี่ก็โตแล้วทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย” น้องย้อน
“สัด” พี่ชายปาเชอร์รี่ที่แต่งหน้าเค้กใส่น้อง ของกินยังจะเล่น
“โดดด่ ไหนของขวัญผมอ่ะ” ผมเลิกคิ้ว อยู่ ๆ เบนเข็มมาหาผมเฉย
“ลืมอ่ะ” มองมือฟาโรห์ที่ยื่นมาแล้วยิ้มแหยะ
“โหหหหหหหหหห่”
“ก็พี่มึง..”
“ในกระเป๋า ค่อยเอา” ไรเฟิลพูดแล้วยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง เท่มากไหมล่ะ - -* แล้วไรเฟิลไปเอาของขวัญของผมมาตอนไหน ทำไมตอนคนตัวสูงรื้อกระเป๋าผมไม่เห็นวะ
“พี่คนนี้น่ารักว่ะ ติดต่อให้กูหน่อยดิ” เพื่อนฟาโรห์มองผมอย่างจาบจ้วง เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวครับน้อง ใจเย็นนนนนน
“อยากตายหรอไอ้สัด” ฟาโรห์กอดคอเพื่อนแล้วตบหัวเพื่อนดังผั้ว
“ไมอ่ะ ก็น่ารัก กูอยากได้” เอิ่ม น้องครับ อย่าหางานให้พี่เลย ผมเหลือบมองไรเฟิล คุณชายบีบแก้วแน่นจ้องเขม็งไปที่เด็กหัวเกรียน ฟอร์สที่ยืนอยู่ข้างผมสอดมือมากอดเอวผมเอาไว้ ไรเฟิลยืนอยู่เยื้องกับผมไปประมาณสามสี่คนคั่น “หูยยยยย มีเจ้าของแล้วก็ไม่บอก” น้องเกรียน(?)คร่ำครวญ ฟาโรห์หัวเราะสมน้ำหน้า งานนี้หมวยเทมส์ไม่มาครับ ได้ยินฟาโรห์บอกว่าไปฮ่องกงกับครอบครัว
---------------------
ปาร์ตี้ยังดำเนินต่อไปแม้จะล่วงเข้าวันใหม่แล้ว เสียงเพลงยังกระหึ่มไม่เกรงใจใคร ผมเองก็เริ่มกรึ่ม ๆ มึน ๆ แล้ว พวกเรา ผม ไรเฟิล กาย ไนต์ ฟอร์ส บะหมี่ แล้วก็น้องตัวเล็กของผม น้องฟิงซ์ไปนอนตั้งแต่ห้าทุ่มแล้ว เรานั่งแยกกลุ่มกับพวกฟาโรห์ ไม่อยากไปแจมด้วย เดี๋ยวเด็ก ๆ จะอึดอัดกัน อีกอย่างคืนผมไม่ค่อยชอบใจสายตาที่มองมาของเพื่อนฟาโรห์เท่าไหร่ ก็เด็กสองคนที่เข้ามาตอนผมกับน้องตัวเล็กไปตักอาหารตอนนั้นแหละครับ มันยังไงล่ะ ไม่ชอบอ่ะ ไม่ชอบ
“พอแล้ว” มือหนาดึงแก้วเหล้าในมือผมออก ผมทำปากยื่นใส่ไรเฟิลแล้วจะดึงแก้วคืนมา แต่ไอ้คนแขนยาวก็ยกหนี ฮึ่ยยยย
“เอามาาาาาา”
“โคล่าไหม ฟอร์สเอาโคล่าให้มันด้วย” ไอ้เชี่ยยยยยยยยยย จะเอาเหล้าอ่าาาาาาา ไม่เอาโคล่าาาาา
“ไม่อาววววววว”
“ไม่เอาก็ไม่ต้องดื่ม พอแล้ว”
“ทีตัวเองยังดืื่มเลยยยยยยยยย” ถูไถหน้าผากกับต้นแขนแกร่ง มือหน้ากดท้ายทอยให้ไปซุกอก ฮื่อ...
“ลุง..ง่วง” เสียงน้องตัวเล็กงุ้งงิ้ง
“อื้ม กูไปนอนล่ะ” ไนต์พูดก่อนจะพาร่างน้องตัวเล็กของผมไปนอนที่ห้องรับรองแขกบ้านไรเฟิล ไรง่าาา อยากนอนกับน้องตัวเล็กกกกก จะกอดดดด ตัวนิ่ม ๆๆ
“เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน” บะหมี่พูด ก็นะ เมื่อสถานการณ์มันบีบบังคับ พวกเราแยกย้ายกันไปพักผ่อน ผมงอแงกับไรเฟิลเพราะยังอย่างดื่มต่อ แต่คุณชายแม่งยกผมขึ้นบ่าพาเข้าบ้านมันไปเลย
----------------TBC-------------
ตอนที่ 40 แล้วววววววววววววววว
แล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเลย... T_____T
นิยายยืดมาก อย่าเพิ่งเบื่อเลยนะฮะ
ผมรักทุกคนเลยนะ <3
edit*สี่สหายฝังใจจากที่น้องควอทซ์โดนกรีนตบนะคะ
หัวข้อ: [END]☆ underground ☆ SPECIAL EPISODE : OUR FAMILY [13:08:2016] P.28 (อ่าน 528119 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก