EPISODE 34
RIFLE’s “คิก~”
“เล่นอะไร หือ?” จับมือกระต่ายน้อยเอาไว้ เล่นซนอะไรแต่เช้า
“ตื่นเร็ววววว เจ็ดโมงแล้ว” ปลายนิ้วจิ้มแก้มจึก ๆ หัวเราะคิกคักเห็นผมหน้ายุ่ง
....ฟัดแม่ง
“อ๊าาาาาา ปล่อย! คิ ๆๆ หยุดดดดด”
“ป่วนแต่เช้าเลยบันนี่ ฮึ่มมมม”
“พออออ แฮ่ก... ห หายใจไม่ทัน อ้ากกกก”
กระต่ายหอบแฮ่ก หัวเราะน้ำตาคลอ เห็นหน้าแล้วอยากฟัดให้จม
“ตื่นทำไมแต่เช้าวะ” ยังเคลียแก้มนุ่มไม่ห่าง
“ฮึ่ยยย แก้มช้ำหมด!”
“งั่ม”
“อี๋ น้ำลาย แหยะ” ทำท่ารังเกียจแต่ไม่ขัดขืน หึหึ
“โอ๊ย!” ฟาดเพียะเข้าที่อกเปลือยเปล่า(ผมไม่ได้ใส่เสื้อ) ทำหน้ามู่แล้วชิ่งลงจากเตียง คว้าไว้ไม่ทัน ตัวแสบไปเปิดม่านออกครึ่งหนึ่งของผนังกระจก
“โห... ฝนยังปรอยอยู่เลย” บ่นแล้วเปิดประตูออกไประเบียง
ผมลุกขึ้นบ้างแล้วตามออกไป ผมยืนพิงกรอบประตูดูคนตัวบางบิดขี้เกียจ
“ฮ้าาาาาา สดชื่นสุด ๆ So goooooood~” ยิ้มกว้างจนตาปิด เดินกลับมาอยู่ตรงหน้าผม โขกศีรษะกับอกผมปั่ก
“เข้าข้างในได้แล้ว”
“เท้าเปียก..” ก้มมองเท้าแล้วยิ้มแหย่ ผมสั่นหัว พื้นระเบีนงเปียกชื้นเพราะน้ำฝนแต่ยังเดินออกไปทั้งเท้าเปล่า ตวัดกระต่ายซนขึ้นพาดไหล่ เลื่อนประตูปิดแล้วเข้าห้องไปทั้งคู่
..............
ห้องอาหารด้านล่าง
“อรุณสวัสดิ์คร้าบบบบบบ” คุณหนูของบ้านตะโกนลั่น
“เสียงดังแต่เช้าเลยเจ้าเด็กนี่ ไรเฟิลหลับสบายหรือเปล่าลูก?”
“ครับ” ตอบคุณย่า
“ข้าวต้มกุ้ง~~~” เด็กน้อยร่าเริงซดข้าวต้มไม่สนใคร
ใกล้เวลาเดินทาง เจ้าบันนี่ไล่กอดคนในบ้านไม่เว้นแม้แต่แม่บ้าน ยิ้มร่าโบกมือลาบอกว่าจะมาใหม่
.................
มาที่โรงรถกระต่ายขาวกลับไม่ตามมา พอหันไปมองก็แทบจะกลายร่าง เด็กดื้อท้าวแขนบนประตู Aston Martin Vanquish Volante สีขาวสุดหรู ที่จอดอยู่ข้าง Mercedes Benz SL Class ของผม
“เอารถไปนะ เนี่ยยย ไม่ได้ใช้เลย เดี๋ยวพัง” ยิ้มตาใส
“เอาไปก็ไม่ได้ใช้”
“เผื่อฉุกเฉินไง เกิดมึงไม่อยู่ไรงี้”
“มีรถหลายคัน”
“โธ่ ไรวะ จะเอาไปอ่ะ จะเอาาาาาา”
“แน่ใจ?”
“แน่ดิ เจอกันที่ม.ตอนเที่ยงนะ” บอกเท่านั้นก็ยัดตัวเข้ารถแล้วขับออกไปไม่รอผมเลย ให้ตาย อย่าให้จับได้นะ
....................
“บันนี่ถึงยัง?” กรอกเสียงถามไอ้ไนต์ ไม้กันหมาชั้นเยี่ยม
(“ถึงแล้ว โหยแม่ง ขับแอสตันมาซะ เล่นเอาคนที่คณะงงเป็นแถบ มึงยอมได้ไงวะ โอ๊ย! / นินทากูเหรอไอ้ลูกหมา!”)
“อืม ดูด้วย”
(“ครับผม”) วางสายตากเพื่อนแล้วเข้าอาคาร
เจอคนที่ไม่อยากเจอเข้า กลอกตาเซ็งจะเลี่ยงหนีแต่แขนดันถูกคว้าเอาไว้ซะก่อน
“ทำไรเฟิลไม่รับสายกรีนเลยคะ!?” สะบัดแขนออกอย่างไม่ไว้หน้า เดินออกมาไม่สนใจ ใช่เรื่องป่ะ
ครืด~
R’s : ไอ้เชี่ยไนต์แกล้งงงงงง
R’s : (สติกเกอร์กอดอกหน้างอ)
R. : จัดการเลย
R’s : (สติกเกอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์)
R’s : (สติกเกอร์โบกมือ) ผมกดยิ้ม เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เจอโซ่เพื่อนร่วมชั้นเลยเข้าเรียนไปพร้อมกัน
โซ่ หนุ่มตี๋ใส่เหล็กดัดฟัน ลูกชายคนเล็กของบ้าน
ทำธุรกิจส่งออก-นำเข้า ติดอันดับในประเทศ
สนิทกับมันที่สุดแล้ว นอกจากพวกไอ้ไนต์
ในห้องเรียน..
“มีข่าวซุบซิบว่ามึงซุกเด็ก บอกกูมาครับท่าน” โซ่ชกไหล่
“หึ เด็กไหนล่ะ”
“เด็กตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ หน้าตาน่ารัก น่าฟัดด้วย ผู้ชายว่ะ” คิ้วกระตุกทันที่กับคำว่าน่าฟัด
“เหรอ?”
“กูมีรูปด้วย มึงดิ้นไม่หลุด เล่าเลย” ยื่นโทรศัพท์ให้ดู รูปที่โชว์บนจอสมาร์ทโฟนคือรูปที่ผมกอดคอกับบันนี่(กระต่ายใส่ช็อปวิศวะหรา)มือของกระต่ายจับนิ้วผมข้างที่ใช้พาดคอ
“ไปเอามาจากไหน”
“เพจ XO Boyslove มึงไปอยู่บนเพจคู่เกย์แบบนี้ได้ไงวะ” ส่ายหัวไม่รู้ ทัชจอดูวันที่อัพโหลด หืม.. สามวันที่แล้ว อ่านแคปชั่นแล้วพูดไม่ออก นอกนั้นไม่พอยังโพสต์ชื่ออินสตาแกรมทั้งของผมและของกระต่ายอีก
เวรละ..หายนะชัด ๆ
“สรุปยังไง” ไอ้นี่ก็ไม่เลิกซัก
“ตามนั้น” ไหวไหล่แล้วยิ้มมุมปาก ตาตี่เบิกกว้างก่อนจะร้องเฮ๊ย
ก็ดี..คนอื่นจะได้รู้ว่ากระต่ายน้อยเป็นของผม หึ
“มึงเซฟภาพแล้วส่งให้กูด้วย” บอกแกมสั่งไม่สนหน้าอึ้ง ๆ ของมัน
...................
โรงอาหารวิศวะ
“เป็นอะไร?” ถามกระต่ายหน้างอข้าง ๆ
“ไอ้ไนต์มันแกล้ง..” พูดเสียงอ่อยก้มหน้างุด
“หือ แกล้งอะไรครับ?”
“มันโยนบุ้งใส่ โดนแขน ผื่นขึ้นด้วย” เงยหน้าตอบ ตาฉ่ำน้ำ ปากยื่นคล้ายเด็กโดนขัดใจ
...น่ารักฉิบ
“ทายาหรือยัง?” เด็กน้อยพยักหน้า
จับแขนขึ้นมาดู เม็ดผื่นกินพื้นที่ผิวเป็นวางแดงเถือก เพราะผิวขาวจัดเลยเห็นชัดเจน
ผมขบกรามกรอด มองไอ้ตัวต้นเหตุยิ้มแหย่
“กูไม่ได้ตั้งใจ.. ไม่รู้ว่ามันเป็นผื่นนี่หว่า”
“บอกให้ดูแลแต่เสือกรังแก ไอ้เวร!!”
“โดดดด่ อย่าด่า ๆ กระต่ายของมึงไม่คุยกับกูจะสองชั่วโมงแล้วเนี่ย ...น้องเห็ดดีกันเถอะน้าาา” ประโยคสุดท้ายพูดพลางยื่นนิ้วก้อยไปให้กระต่ายของผม
กระต่ายน้อยหรี่ตามองก่อนตะกอดอกเชิดหน้าใส่ ไอ้ไนต์หน้าเสียไปแล้ว
“ยอมทุกอย่างเลยอ่ะ ดีกันเถอะ ดีกันน้าาา”
“เลี้ยงข้าวสิบวัน! น้ำด้วย! ของหวานด้วย! ห้ามขาดแต่เกินได้!” ไม่ค่อยจะเห็นแก่กินเท่าไหร่ - -
“เยอะว่ะ ...โอเคครับ สิบวันครับ ไม่ขาดไม่เกินครับผม!” บันนี่คลี่ยิ้มยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับไอ้ไนต์
...นานไปล่ะ ดึงออกแม่ง
“หิว...”
“สองคนนั้นจะมาเมื่อไหร่?” ผมถาม
“โอ้ ชิท.. ลืมบอก ไอ้กายติดสอบ ไอ้ฟอร์สเผางาน แหะ ๆ”
กลอกตาเซ็ง ผมกับไนต์ไปซื้อข้าว บันนี่เฝ้าโต๊ะ
...................
“ไง มีเรื่องอะไรดี ๆ บอกกูไหม?” ไนต์ถาม ใช้ศอกกระทุ้ง ผมยกยิ้ม
“เมื่อวานไปบ้านกระต่ายมา”
“นี่มึง! อย่าบอกนะว่าทางนั้นรู้แล้ว”
“อื้อฮึ” ไนต์ตาโตร้องเสียงดัง ถามรัวว่าเมื่อไหร่ อะไร ยังไง เลยต้องเล่าให้ฟัง พอรู้เรื่องราวก็ชมกระต่ายของผมว่าใจเด็ด
เอาจริง ๆ พวกผมไม่เคยมีความลับกันหรอก มีอะไรก็จะบอก
เรื่องของบันนี่ผมก็เล่าให้พวกมันฟัง
ไม่รู้ว่ามีใครสักคนเข้ามาอยู่ในใจตั้งแต่เมื่อไหร่
ช่วงนั้นใกล้สอบ ทำงานหัวปั่นไหนจะต้องอ่านหนังสือสอบอีก ได้บันนี่มาอยู่ด้วย คนตัวเล็กทำอะไรให้สารพัด คอยดูแลไม่ห่าง ทั้งที่ตัวเองก็ยุ่งเหมือนกัน ไนซ์บอยสุด ๆ
สุดท้ายเผลอเปิดใจรับเพื่อนตัวเล็กคนนี้เข้ามาหลังจากปิดล็อคไว้นาน...
ใช้เวลาทบทวนกับตัวเองอยู่มาก วันนึงดันไปเห็นกระต่ายน้อยคุยกับคนอื่นเข้า เกิดหวงขึ้นมาซะงั้น ทั้งที่ก็แค่คนรู้จักธรรมดา
...ไม่อยากให้ไปยิ้มกับใคร
...ไม่อยากให้หัวเราะกับใคร
...ไม่อยากให้ใครเห็นว่าคนตัวเล็กนั้นน่ารักขนาดไหน
รู้ใจตัวเองก็ตอนนั้น ช่วงปีสองมั้งถ้าจำไม่ผิด วันถัดมาเดินไปบอกเพื่อนสนิททั้งสามว่า
‘กูอยากเลี้ยงกระต่าย’ เพื่อนเข้าใจผิดคิดว่าหมายถึงสัตว์เลี้ยง อธิบายให้กระต่างก็อึ้งกันไป ด้วยความที่ผมไม่ใช่เกย์ ไม่ได้เป็นไบ ไม่เคยอะไรกับผู้ชาย และควงผู้หญิงมาตลอด
สุดท้ายสามคนนั้นก็คอยช่วยเหลือ จนวันนี้ได้กระต่ายน้อยมาเลี้ยงจนได้
วันที่บอกว่า ‘กูได้เลี้ยงกระต่ายแล้ว’ เพื่อนทั้งสามแค่ยิ้ม แล้วบอกว่าดีใจด้วย
.............
“แล้วมึงมีอะไรบอกกูไหม?” ถามกลับ เพื่อนสนิทกดยิ้ม แค่นี้ก็พอรู้ว่ามีความสุขดี
“ชีวิต ดี๊ดี 5555”
หัวเราะกันไป เพื่อนคนนี้ก็เพลย์บอยไม่ต่าง
ใครจะไปคิดว่าคนอย่างมันจะตกหลุมเด็กผู้ชาย เด็กผู้ชายที่เข้าหามันเพราะต้องการประชดหรืออะไรไม่ทราบ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นไนต์วอแวกับผู้หญิงคนไหนอีก
ฟอร์ส กาย บ่นให้ได้ยินว่ากลัวจะกลายพันธุ์ตามพวกผม หึหึ
.................
กินข้าวเที่ยงเสร็จ เจ้าถิ่นวิศวะทั้งสองไม่มีเรียนต่อ(แต่ได้งานมาเป็นกอง) ไนต์กลับไปแล้วแต่ก่อนกลับยังไม่วายแหย่กระต่ายให้หน้างอ
“ได้งานมาเยอะเลย สั่งไปถมที่หรือไงไม่รู้ หุ้ววว”
“หึ จะกลับเลยไหม?” ยิ้มโชว์ฟันกระต่าย คงพูดถูกใจเขา
“กลับดิ! ไม่รอมึงหรอก” ดึงแก้มนุ่มจนยืด กระต่ายร้องอ๋อยถึงปล่อยมือ
“อืม จะไปไหนก็บอกด้วย”
“ครับผม... ยักษ์เลิกกี่โมง?”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เรียกผม ยักษ์ อืม... ปลง
“สี่ ต้องเข้าชมรมต่อด้วย”
“อ่า... มีเวลาหนีเที่ยวตั้งเกือบสี่ชั่วโมงแน่ะ เจ๋ง!!”
“ห้าม! อยู่แต่ห้องห้ามไปไหน!”
“โดดดด่ ไรวะ เมื่อกี้ยังบอกจะไปไหนให้บอก”
“เปลี่ยนใจแล้ว ห้าม!”
“ครับ ๆ ไปเรียนได้แล้ว ชิ่ว ๆ”
เดินมาส่งถึงรถ ก่อนไปจุ๊บมุมปากคนตัวเล็กให้หน้าแดงเล่น
........................
กลับมาที่คณะ
อีกประมาณสิบห้านาทีถึงเข้าเรียน
น่าเบื่อ... อยากกลับไปกอดกระต่ายขาวจะแย่
“พี่!”
“มีอะไร?”
แพค
อภิภู จิระวากุล
คนที่มีสิทธิ์เป็นน้องชายของบันนี่... “เอ่อ... พี่ควอทซ์สบายดีไหมครับ?” ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม
ในใจคล้ายภูเขาไฟปะทุ ภายนอกกลับต้องวางท่าเย็นชาไม่รู้สึก
“สบายดี มีอะไรอีกไหม?”
อยากจะบอกเหลือเกินว่าคนนี้ของกู กูดูแลเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาถามถึง
“พี่คงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะคุยกับพี่ควอทซ์บ้าง”
“ถ้าในฐานะพี่น้องก็ไม่มีปัญหา แต่อย่าล้ำเส้น เขาเป็นของกูแพค”
“ผมรู้..”
“จะให้ดีมึงต้องตัดใจแพค ตัดให้ขาด”
...เพราะถ้ามึงรู้ความจริงว่าคนที่มึงชอบคือพี่ชายของมึง..คนที่เจ็บก็คือมึง
ได้แต่พูดในใจ
“ยากอ่ะ ไม่ตัดได้ไหม”
“หึ ถ้าคิดจะแทงข้างหลัง กูไม่ปล่อยไว้แน่”
“ผมไม่ทำหรอกครับ ให้ผมชอบของผมต่อไปเถอะ”
“กูเตือนด้วยความหวังดี ตัดใจจากคนของกูซะ”
--------------------------TBC--------------------------
กระดึ้บ ๆ
หัวข้อ: [END]☆ underground ☆ SPECIAL EPISODE : OUR FAMILY [13:08:2016] P.28 (อ่าน 498268 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก