EPISODE 35
RIFLE’s ห้องของเรา...
เวลาสิบแปดนาฬิกาโดยประมาณ
“กลับมาแล้วเหรอ?” กระต่ายน้อยเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ขึ้นถาม ผมยกยิ้มก่อนจะเข้าไปคลอเคลียกายหอม
เติมพลังครับ วันนี้ใช้เอนเนอร์จีเกินตัว เหนื่อยฉิบ
“ยัง นี่ร่างที่สอง”
“กวนตีน”
“หึ” ฟัดแก้มนิ่มอีกหลายทีแล้วหนีไปอาบน้ำ(ทั้ง ๆ ที่อาบจากชมรมมาแล้ว)
แต่งตัวสบาย ๆ กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดธรรมดา คนหล่อใส่อะไรก็หล่ออยู่ดี หึ
กระต่ายยังนั่งอยู่ท่าเดิม บนพื้นพรมหน้าทีวี เอนหลังพิงโซฟา มีคอมพิวเตอร์วางอยู่บนโต๊ะกลาง มือขาวคลิกเม้าส์สลับกับคีย์แป้นไปมา อื้ม...วันนี้มีพร้อพ ใส่แว่นด้วยแฮะ
ผมเข้าไปนั่งบนโซฟาด้านหลังของกระต่าย กางขาออกให้คนตัวเล็กอยู่ตรงหว่างขาพอดี
“ทำอะไร?”
“ทำเว็บให้มิกิ” ตอบพลางเอนหัวพิงต้นขาผม “เย็นวะ..ชอบ” หึ ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ใจฟูเต็มอก
“อืม”
“น้องบอกตั้งนานแล้วแต่จำไม่ได้ วันนี้เจอกันไม่รู้ยังไงเข้ามาทวง เจ้! เจ้ทำเว็บให้มิกิยัง อ้าว เว็บไรวะ น้องหน้างอบอกที่เคยบอกไปไงคะ เจ้ลืมเหรอ พอกูพยักหน้า คิตตี้เกิร์ลแทบพุ่งมาบีบคอ อย่างฮา! 555”
พูดแจ้ว ๆ หัวเราะเสียงใส ดัดเสียงเลียนแบบน้องรหัสปีหนึ่ง
น้องมิกิลูกครึ่งญี่ปุ่นตัวเล็ก สมญานาม ‘คิตตี้เกิร์ล’ ที่พี่บันนี่ปีสามตั้งให้
“รับปากส่ง ๆ ไปก่อน ตอนนั้นกำลังจะเข้าแลปบวกกับเมินไอ้ไนต์ด้วย กลับมาเปิดสมุด reminders ดูถึงจำได้ เลยนั่งทำอยู่นี่ไง”
“เว็บอะไร?”
“เว็บขายของ เปิดแอคเคานต์อินสตาแกรมก็ได้แต่ไม่ทำ หาเรื่องมาให้กูซะงั้น
คิตตี้เกิร์ลบอกว่าอยากโละของ แต่จะทิ้งก็เสียดายเลยขายดีกว่า พี่สาวก็จะขายด้วยมั้ง ขอให้ช่วยทำเว็บไซต์ให้ นี่ก็ถามทำไมไม่ทำเอา น้องบอกยังไม่เชี่ยวให้พี่ทำดีกว่า ติดสินบนกูด้วยเอาบัตรบุฟเฟต์เค้กมาโบกล่อ ไอ้ควอทซ์ก็ตกลงแบบไม่คิดเลย”
“ของกินเป็นเหตุ หึหึ”
“บู่วววว (โขกศีรษะกับขาผม) ช่วยไม่ได้ก็เงียบไปเลย”
โครก~
กระต่ายยืดตัวนั่งตรง ผมกลั้นขำ อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้กินอะไรเพราะรอผม
.................
ที่โต๊ะกินข้าว
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เรียนล่ะ แต่งานเยอะมากกกกกกกกกกกก __งั่ม” ยังคงบ่นเรื่องเรียนไม่ขาด อ้าปากรับกุ้งชุบแป้งทอดของโปรดที่ผมส่งให้ถึงปาก
ไม่รู้ติดใจไอ้กุ้งทอดนี่อะไรหนักหนา เห็นกินได้ตลอดไม่มีเบื่อ
“อื้อฮึ”
“เศษสาดงานเยอะป่ะวะ?”
“เยอะเหมือนกัน”
“งืม... ล่ะนี่จะไม่บอกจริงอ่ะว่าคุยไรกับป๊า” วกเข้าเรื่องนี้อีกจนได้
ผมเมินกระต่ายที่ช้อตามองอ้อน ไม่ไหว เกิดใจอ่อนขึ้นมาก็แย่ดิ
“อืม.. ลืมแฮะ”
“อะไรอ่าาาาา ใครเขามีความลับกับแฟน... อุ๊ป!” ปิดปากตาเบิกโต แก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง ผมอมยิ้มกับคำว่า ‘แฟน’ ที่หลุดออกมา
“อย่ายิ้มอย่างนั้นนะ!!” กระต่ายโวยวายหน้าแดงก่ำ ขยับปากมุบมิบบ่นกับตัวเอง
“ยิ้มยังไง?”
“ก็... อ้ากกกก ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ แง่ง!”
“หึหึหึ”
“จิ๊”
“ก็ดี ทุกอย่างเรียบร้อย คุณอาเซย์เยส คุณย่าโอเค แฮปปี้”
“ก็แค่นั้น เล่นตัวอยู่ได้ หึ!!” สะบัดเสียงขึ้นจมูก แก้มยังแดงระเรื่อ
กระต่ายน้อยยังไม่คลายสงสัยหรอกผมว่า ตากลมยังเคลือบความอยากรู้ แต่กลับไม่ถามเซ้าซี้ เขาก็เป็นแบบนี้ ซักมาก ๆ แล้วไม่ได้คำตอบก็ปล่อยผ่าน ทำเป็นไม่สนใจ รอให้บอกออกมาเอง
‘เรื่องของมึง กูไม่รู้ก็ได้’
ประมาณนั้น..
.......................
“อย่ามากวนนนนนนนนนน” ลากเสียงยาวติดรำคาญ
ผมป้วนเปี้ยนก่อกวนกระต่ายตัวน้อยที่ล้างจากอยู่ มือขาวสะบัดดฟองใส่ แต่ผมยังด้านไม่ขยับ
เข้าประชิดจนแผ่นหลังบางชิดอก สอดมือกอดเอวกระต่ายเอาไว้ บันนี่ตัวแข็งทื่อ จานหลุดจากมือกระทบก้นอ่าง
หึหึ
“อืม.. หอมจัง” หย่นคอหนีจมูกที่ซุกไซร้ เบี่ยงตัวหลบไม่ได้หรอก ผมเบียดจนเขาติดกับเคานต์เตอร์
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย ออกไป!!!” get out เต็มหู แต่เรื่องอะไรจะยอม งับติ่งหูอีกฝ่ายเบา ๆให้พอสยิว
“พูดไม่เเพราะ งั่ม”
“กัดทำเชี่ย เป็นหมาเหรอ!” ทิ้งชามลงโครม ล้างมือเปื้อนฟองแล้วดึงมือผมออกจากเอว
“ไม่ได้เป็นหมา เป็น...ผัว อ้าก!” ร้องเสียงหลงหลุดคาแรคเตอร์ กุมท้องตัวงอ บันนี่กระทุ้งศอกใส่ไม่เบานัก เล่นเอาจุก
ตัวการกอดอกยิ้มเยาะ
“ไอ้โรคจิต!”
“โรคจิตเชี่ยไร”
“มึงนั่นแหละ! ห้าม! ต่อไปนี้ห้ามพูดคำนั้นให้ได้ยิน!”
“คำนั้น คำไหน?”
“ก็ ก็...ไง” แผ่วเบาจนไม่ได้ยิน แก้วขาวขึ้นสีน่าฟัด
ยกกำปั้นบังรอยยิ้ม คนตัวเล็กขยับปากพูดคำว่า ‘ผัว’ แบบไม่มีเสียง แก้มเข้าราวกับลูกมะเขือเทศ ตาโตค้อนควับก่อนหันหลังให้
น่ารักเรี่ยราดอีกแล้ว
.......................
ในห้องนอน
ผมนั่งพิงพนักหัวเตียง มีกระต่ายตัวหอมนั่งอยู่กลางหว่างขาเอนหลังพิงอก จมูกผมฝังกับกลุ่มผมนุ่มพอดี บนตักมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กวางอยู่ ทำงานสลับตอบแชทไปมา..
สบายไปไหม?
ไอ้นิสัยถึงเนื้อถึงตัวชอบการสกินชิพนี่แก้ไม่หายสักที เป็นแบบนี้ประจำตั้งแต่เริ่มสนิทกัน เข้ามาคลอเคลีย แตะนิดแตะหน่อยก็ก็เอา ไนต์ กาย ฟอร์ส ก็โดนไม่มียกเว้น ใครที่เขาสนิทด้วยโดนหมด ดีหน่อยกับคนอื่นที่ไม่สนิทไม่ยอมให้สัมผัสตัว แต่ถ้าเขาเริ่มก่อนคือไม่เป็นไร
สิทธิพิเศษสำหรับคนสนิทเท่านั้น ถ้าเขาปล่อยฟรี เฟรนด์ลี่ไม่เลือกผมคงอกแตกตาย
ขาดความอบอุ่น...
อยากจะชกตัวเองแรง ๆ ที่ปล่อยให้ความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัว
...กระชับมือกอดเอวบางแน่นขึ้น
“บันนี่”
“หือ?”
“เลือกสักอย่างจะทำอะไร”
“โห่ ทั้งสองเลย”
“เลือก” กดเสียงต่ำ
“งื่อ..”
สุดท้ายยอมปิดแท็บแชททิ้งแล้วเลือกงาน ก็ดี..
แต่!!!
สิบห้านาทีต่อมาเจ้ากระต่ายก็ปิดโปรแกรมที่ใช้ทำงานลงและเข้าเว็บเบราว์เซอร์อีกรอบ
เวร...
..................
“นี่”
“หืม?”
“เป็นไส้เดือนหรือไงไซร้อยู่ได้”
“หึ ..ชอบ” ทำเสียงฮึดฮัดในคอ แต่แก้มยกเหมือนกลั้นยิ้ม เงยคางบนไหล่บาง หึหึ
ชอบ...
ชอบกลิ่นหอมประจำตัวเขา
ชอบผิวนุ่มนิ่มของเขา
ชอบนิ้วเรียวยาวของเขา
ชอบมือคู่นี้ของเขา
ชอบตัวเองเวลาอยู่กับเขา
(ไม่ต้องเก๊ก ไม่ต้องปั้นหน้านิ่ง อยากยิ้ม อยากหัวเราะ ก็ทำได้โดนไม่ต้องแคร์ เป็นตัวของตัวเอง)
ชอบที่สบายใจเมื่ออยู่กับเขา
ชอบ...
ชอบทุกอย่างที่เป็นคนคนนี้..
.......................
Jarinya Bmj like this photo from OfQuartz “oh my god..” เสียงหวานครางแผ่ว บะหมี่ปล่อยไก่มาทั้งเล้า
OfQuartz เด่นหรา รูปโปรไฟล์เป็นรูปคนของผมในมุมแอบถ่าย
แฟนเพจของบันนี่..ท่าทางจะช็อคไม่เบา
เลื่อนเม้าส์คลิก ‘About’
‘สวัสดีค่ะทุกคน ขอชี้แจงก่อนว่าเพจนี้คือเพจแฟนคลับ
ย้ำนะคะว่า ‘แฟนคลับ’ ของพี่ควอทซ์ รักษ์ธิสุทธ อัครไพศาลกุล
คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์
Contact
FACEBOOK : Rukthisud Qrtz
TWITTER : THE8QRTZ
INSTAGRAM : the8qrtz’ บอกซะครบ...
“เชี่ย.. อะไรวะเนี่ย”
ผมพอรู้มาบ้างว่ากระต่ายของผมมีแฟนคลับ เขาฮอตนะครับ แต่ไม่ค่อยจะสนใจเลยไม่รู้ตัว
แฟนเพจนี้ผมก็รู้ ไนต์เป็นคนบอก ‘เฮ้ย คนของมึงมีแฟนคลับว่ะ น้องปีไหนไม่รู้กูไม่ได้จำ ทักแชทกูมา หนูขอทำแฟนเพจพี่คอวทซ์นะคะ’ ไนต์มาบ่นอยู่หลายวัน จะทำเพจไอ้เห็ดทำไมไม่บอกมันเองวะ มาบอกกูเพื่อ! นั่นก็แค่บ่น แต่ที่มันบอกน้องเขาคือ.. ‘เอาเลยครับ ตามสบาย ส่งให้พี่ด้วย’ หึ
แต่มีคุยกันนอกรอบ กำชับอย่างหนักว่าอย่าทำให้กระต่ายตัวขาวเสียหาย
“คนไลค์เป็นหมื่นเลยแฮะ” อันนี้ไม่ชอบเท่าไหร่ มีคนรู้จักกระต่ายของผมเยอะไป ไม่ดีครับ ผมหวง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ไม่นาน.. ประมาณสามสี่เดือนแค่นั้นเอง
“บะหมี่กับหมาไนต์ไลค์ด้วย อะไรวะ มิกิ พี พี่สอง... เหี้ยยยย ทำไมกูไม่รู้เรื่อง!” ไล่ชื่อเพื่อนที่คนไลค์มาเกือบหมด เหอ ๆ งานเข้าพวกมึงแล้ว
“ใจเย็น”
“มึงก็รู้ใช่ไหม?” ถามเสียงแข็งโป๊ก หันควับมามอง แก้มนุ่มชมปลายจมูกผม
“รู้”
“ทำไมไม่เคยบอก!”
“น่า..”
“ฮึ่ยยย”
“ไม่ชอบก็อินบ็อกซ์ไปบอกให้เขาลบก็ได้ ไม่งั้นก็ให้ไนต์คุยให้”
“..ยังไม่ได้พูดเลย..” ผมเงียบ
“..ปกติเจอแต่คนไม่ชอบ แล้วนี่มาเจอแฟนเพจแบบนี้ให้ช็อคบ้างดิ..” อ่า....
“น่าตกใจตรงไหน”
“ไม่รู้ดิ กูเจอแต่คนที่ไม่ชอบกู ตั้งแง่ใส่ โดนหมั่นไส้ ไม่คิดว่าจะมีคนชอบด้วย” น้ำเสียงเรียบเฉยขัดกับแววตาวูบไหว
กระต่ายขาวไล่ดูโพสต์ทีละโพสต์ รูปทีละรูป เซฟไปด้วยแทบทุกรูป
บางรูปก็แอบถ่าย แต่ถ่ายออกมาได้สวยมาก ถ้าจำไม่ผิดเหมือนคนทำจะเรียนสาขาภาพถ่ายด้วย
บางรูปก็เอามาจากอินสตาแกรม(แน่นอนว่าของคนรอบตัวกระต่ายด้วย)
....................
“เล่าเรื่องตอนเด็กให้ฟังหน่อยสิ” พูดพลางลูบมือขาวไปมา คอมพิวเตอร์ถูกปิดและวางที่โต๊ะข้างเตียง เรื่องแฟนเพจผมถูกซักฟอกจนขาวสะอาด
“ตอนเด็ก ...เป็นเด็ก จบ!”
“เอาดี ๆ”
“ปกติเอาไม่ดีเหรอ?” เกรียนแตกอะไรตอนนี้ เดี๋ยวก่อก็ ‘เอา’ ซะหรอก
“อยากโดน?”
“ไม่ ๆๆ เล่าก็เดะ!” ขยับตัวยุกยิกหาท่าสบาย
“ตอนเด็ก ๆ ตัวเล็กนิดเดียว โดนแกล้งก็บ่อย ตั้งแต่อนุบาลจนประถม มาไฮสคูลก็ยังโดนอยู่อีก อ่า..เคยต่อยหัวโจกตอนอยู่ ป.2 ด้วย เลือดกลบปาก ฟันหัก สะใจมาก ถูกเรียกผู้ปกครองมาพบ โดนคุณย่าดุด้วย แต่คุ้มมาก
หัวโจกคนนั้นชื่อเปา ตัวกลม ๆ อวบ ๆ ขาว ๆ เหมือนซาลาเปา จำหน้าไม่ได้แล้ว บ้านเป็นภัตตตาคารอาหารจีน มันชอบล้อ แล้วก็พาพวกมาแกล้ง ทนไม่ไหวเลยซัดแม่ง ร้องไห้แง วันต่อมาเรียกกูลูกพี่เฉย งงมาก จำได้จนวันนี้”
“พอจบป.6 แล้วตอนนั้นย่าป่วย เลยไปเมกากับย่า เรียนอยู่ที่นั้น จนพอย่าหายดี ก็เลยอยู่ที่นั่นต่อคนเดียว ไม่เชิงว่าคนเดียวสิ มีคุณลุง รุ่นพี่ของป๊าค่อยดูแลด้วย ที่พักใกล้ ๆ กัน
เพื่อนคนแรกที่เมกาชื่อวิคตอเรีย เป็นผู้หญิงตัวสูงมาก สวยด้วย แต่นิสัยแมนมาก! วีรกรรมเด็ดสุดตอนเกรดสิบสอง วิคตอเรียถีบอกฝรั่งหัวทองเจ้าถิ่นตัวบึกเป็นนักบาสด้วย กระแทกกับตู้ล็อกเกอร์ดังโครม โหดมาก นี่เอ๋อไปเลย วิคเตอร์ แฝดน้องของวิคตอเรียมาเล่าให้ฟังทีหลังว่าไอ้คนนั้นน่ะเป็นคนเอาหนอนมาเทใส่ล็อกเกอร์กู นึกแล้วแหยงไม่หาย หนอนยั้วเยี้ยะเป็นร้อยตัว แอ้ะ”
“ไม่สู้คนหรอ ทำไมปล่อยให้ตัวเองโดนแกล้งวะ”
“เปล่าหรอก แค่ไม่อยากให้ยุ่งวุ่นวาย เกลียดรองจากหนอนก็ความวุ่นวายนี่แหละ ...ไม่สู้คนบ้าไร ผมนี่เทควันโดสูงสุดนะบอกไว้ก่อน อย่าหือกับพี่นะน้อง” ตบแก้มผมเบา ๆ
“หึ เล่าต่อสิ”
“อื้ม.. จากนั้นหรอ ก็มีคนมาสารภาพรัก เกือบได้เป็นแฟนกันล่ะ คนนั้นเป็นผู้ชายด้วย ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ คนญี่ปุ่น ชื่อไดกิ น่ารักมากกกกกกกกกกก ตัวเล็กกว่ากูอีก ทุกวันนี้ยังเสียดาย จะมีเมียแต่ดันมาพลาดให้มึงเนี่ย ชิ”
“หึหึ หน้าอย่างนี้หาเมียไม่ได้หรอก”
“ดูถูก!”
“เล่าต่อสิ ทำไมแค่เกือบ?”
“อ้อ แม่ง! นึกแล้วแค้น วันนั้นเรียบจบแล้ว ก็มีปาร์ตี้กันใช่มะ กับไดกิก็ไม่ได้รักหรือชอบอะไรหรอก ที่เกือบยอมนั่นเพราะเกรงใจหน้าตาน่ารัก ๆ นั่นต่างหาก
แต่โดนไอ้บ้านักบาสนั่นเข้ามา บอกมีเรื่องจะคุยด้วย คะยั้นคะยอให้ดื่มมาร์การิต้า สุดท้ายโดนวางยา แต่วิคเตอร์ไปช่วยทัน ทุกวันนี้ก็ไม่เคยดื่มมาร์การิต้าห่าเหวอะไรนี่อีกเลย เข็ด จบ! กับไดกิก็ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ติดต่อ มารู้ทีหลังว่านักบาสคนนั้นแอบชอบไดกิ ที่แกล้งกูเพราะหมั่นไส้ที่ไดกิมาชอบ หน้าตาดีก็อยู่ยากเนอะ แย่ ๆ”
“ยาอะไร”
“แค่ยานอนหลับ ทำไมอะ คิดว่ายาปลุกเซ็กส์เหรอ”
“อืม”
“ฮ่า ๆ คิดมากนะเราน่ะ”
“ถ้าเพื่อนไปช่วยไม่ทัน..”
“ถ้าไม่ทันเหรอ.. คงโดนอะไรไม่รู้ หลับอยู่นี่” กูจะบ้า!!!!
“เล่าที่บ้านด้วย”
“ชาติที่แล้วเกิดเป็นแบบสอบถามหรือไง!”
“อยากรู้เรื่องเมียไม่ได้หรือไง” เสียงอู้อี้เพราะซุกหน้ากับคอขาว
“อ่า.. ที่บ้านหรอ มีคุณย่า ป๊า หมูปิ้ง มดแดง ป้าอิ่ม พี่แก้ว ลุงชื่น น้ามิ่ง แม่บ้านคนอื่น ๆ ด้วย คุณปู่เสียตอนนี่อายุ 11 มั้ง นอกจากนั้นก็มี ไนต์ ฟอร์ส กาย แล้วก็...นี่”
จิ้มนิ้วที่อกผมตรงคำว่า ‘นี่’
“ครอบครัว?”
“ช่ายยยยยยย ครอบครัว You guys are my family!”
อยากยิ้ม...แต่ยิ้มไม่ออก
“นอนกันเถอะ ง่วงแล้ว” ออกจากอ้อมแขมผมไปปิดไฟ ทิ้งตัวนอนบนเตียงที่ประจำ เพิ่งจะผ่านสี่ทุ่มมาแค่ไม่กี่นาที..
“แล้วแม่ไปไหน ไม่เห็นพูดถึง” อาจจะดูใจร้ายไปหน่อย รู้ทั้งรู้แต่ยังถาม จี้ใจให้อีกคนเจ็บช้ำ
“...ไม่มี...” เสียงหวานแผ่วเบา ปลายนิ้วที่ลูบเสียงผมนุ่มชะงัก
“...ไม่รู้...ไม่เคยเห็น! อึก” “บันนี่”
“ไม่เคยรู้จัก ..แม้แต่ชื่อยังไม่รู้เลย ฮื่อ..” “บันนี่ ขอโทษ..อย่าร้องนะ..” พูดเหมือนคนโง่
ดึงตัวกระต่ายขาวมากอดไว้แนบอก ลูบแผ่นหลังบางเบามือ หยดน้ำอุ่นสัมผัสกับผิวกายราวกับน้ำกรดกัดเซาะให้เจ็บแสบ
ผมหลับตานิ่ง กร่นด่าตัวเองในใจ
ทำคนที่รักต้องเสียน้ำตาจนได้
ไอ้โง่!
รังสิมันต์ คนโง่!!
END OF RIFLE’s PART----------------------------------TBC----------------------------------
รังสิมันต์คนโง่.. T_________T
----------------------
เบื่อยัง? ห้ามเบื่อนะ ไม่ให้เบื่อ
วันนี้ครบรอบห้าเดือนแหละ เย้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ รักทุกคนเลยยยยยยย <3
หัวข้อ: [END]☆ underground ☆ SPECIAL EPISODE : OUR FAMILY [13:08:2016] P.28 (อ่าน 497678 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก