ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒  (อ่าน 1220863 ครั้ง)

ออฟไลน์ ลูกลิงแสดงตัว

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 516
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-2

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1

ออฟไลน์ yokky34

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ฟิน~
แต่ เอ่อ.. มหาคะ มหาจะเออร์ลี่???

ออฟไลน์ uknowvry

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4438
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +284/-6

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ rainbowroman

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ผู้หมวดน่ารักป๊ายยยย ยั่วบอมซะ  :impress2:
เมื่อไหร่จะครบ 5 สัปดาห์ซะที
รอเค้าหวานกันเยอะๆอะ  :ling1:

honny

  • บุคคลทั่วไป
คิดถึง บูม กะ บอม ด้วยคน แต่ขอ ห้อย มหาตวงนิสนุงน๊ะ รอน้องนู๋ เป็น fc.น้องนู๋ 5555

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3

ออฟไลน์ AGELA

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 675
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1109/-0
ตอนที่ ๑๗ บังไมโล

“คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน   คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ เหงาใจ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่มีใครให้ทะเลาะ   ไปไหนแล้วไม่มีไหล่ให้เกาะ แล้วเธอคิดถึงใคร

ฟ้าร้องทุกครั้งมันส่งเสียงดัง เธอโดดมานั่งตักฉัน    ฉันก็ทุเรศตัวเองเหมือนกัน ที่ปลอบไปขำไป
ฉันรู้ว่าฉันไม่เอาไหนเลย ไม่อบอุ่นได้อย่างนั้น    ฟ้าร้องครั้งนี้ไม่เจอหน้ากัน แล้วเธอคิดถึงใคร

เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ

ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน   ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน    อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา

เพราะฉันคิดถึงเธออยู่ทุกวัน ตั้งแต่ตื่นนอนแต่เช้า    หันหัวก็หันไปเจอรูปเรา บนหัวนอน
เสียงวิทยุก็คอยเล่นเพลง ที่เธอชอบฟังกี่ครั้ง     ถึงฉันไม่ชอบก็ยังนั่งฟัง เพราะมันคิดถึงเธอ

เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ

ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน    ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน     อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา

เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ

ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน    ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน   อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา

คอยเธอกลับมา ก็มันคิดถึงเธอ”

เบื่อเพลงทหารก็ร้องเพลงทั่วไป ใครมีแฟนก็คิดถึงแฟนกันระนาว ส่วนใครยังโสดตัวใครตัวมัน รับผิดชอบตัวเอง ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามีหรือไม่มียังไม่แน่ใจ วิ่งร้องก็ร้องเสียงดังกรอกหูคนข้างๆไป ไม่ใช่ไอ้มหาตวงนะครับ ผมไม่พิศวาสมันหรอก คนที่ผมพิศวาสคือคนที่อยู่ด้านขวามือผมน่ะ คนคุมแถวพาทหารวิ่งออกกำลังกาย

“เฮ้ย หมวด ๑ เร็วๆหน่อย ถึงเวลาแล้ว ใครลงมาช้ากูให้คลานไอ้เข้ไปจัดเวรเลี้ยง”เสียงขู่ดังมาจากหน้าประตู ผู้ช่วยครูยืนกดดันพวกผมสีหน้าเคร่งเครียด อาบน้ำเสร็จเพิ่งจะขึ้นมา ใส่ชุดพรางยัดแขนยัดขา ใส่ถุงเท้ารับทอปยัดซิ่งเข้าไป ถือคอมแบทหนีบสมุดที่รักแร้แล้วรีบวิ่งลงไป ของมันเยอะแต่เวลามันนิดเดียว

“กูบวชของกูดีๆอยู่แล้วเอากูมาเป็นทหาร”เพื่อนตวงทุกวันนี้บ่นเก่ง ด่าเก่ง นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ที่ขอบฟุตบาท ใส่คอมแบทไปบ่นไป

“ไม่พอใจมึงลาออกไปเลยไป”

“พูดง่ายไอ้สัส กูลาออกไปมึงจะร้องไห้ เหี้ย ทหารเกณฑ์ประเทศไหนมีลาออก ไม่จำหน่ายหนีก็จำหน่ายตายเท่านั้นแหละ”

“เฮ้ย ยังมีหน้ามานั่งคุยกันอีก มึงสนุกนักรึไง ๒๐ ก่อน”ผู้ช่วยครูหันมาตวาดใส่

“๑ ๒ ๓......๑๙ ๒๐ ขอบคุณครับ”โดนแต่เช้าเลยว่ะ


“เฮ้ยๆ รีบทำเลยพวกมึง ยิ่งอยู่นานยิ่งกวนตีน”เร่งอีกแล้วครับ ตอนนี้ใครทำก็ทำ ใครมีเล่ห์มีเหลี่ยมก็งัดมาใช้ หลบๆอู้ๆกันไป

“เสร็จแล้วใช่ไหม”วางจานลงในหม้อใหญ่ ใช่ทัพพีตักไม่ทันกินหรอกครับ ต้องใช้จานตักข้าง จ้วงทีเต็มจาน

“เสร็จแล้วๆ”หัวหน้าหมวดเดินไปดูความเรียบร้อยก่อนที่งานทุกอย่างจะหยุดลง

“ไอ้บัง ไอ้สัส มึงมานี่ดิ”เสียงของสิบเวรดังขึ้นทำให้พวกผมที่กำลังทำหน้างงตกใจกันยกใหญ่

“ครับหมู่”ไอ้บังวิ่งออกมา มี ๒ บัง

“มึงไปที่อื่น ส่วนมึงมานี่”หมู่ชี้บังอีกคนให้ออกไป ส่วนอีกคนที่หน้ากวนๆยืนอยู่ มีเรื่องอะไรกันวะ “ที่เหลือไปยืนเป็นหน้ากระดานหน้าโรงเลี้ยง ไป”สิ้นคำสั่งวิ่งกับกุบกับไปยืนเรียงหน้ากระดาน

“ไอ้บังมานี่เลยมึง”ไอ้บังเดินหน้าระรื่นออกมา “พวกมึงดูไอ้เหี้ยนี้ดีๆนะ คนอื่นแม่งจัดเวรเลี้ยงอยู่ แต่มันเอารัดเอาเปรียบพวกมึง แอบไปแดกไมโล แดกไม่พอมันกรอกใส่กระติกน้ำด้วย”หมู่พูดเสียงดังฟังชัด

“กูว่าแล้วว่ามันหายไปไหน”ไอ้นนท์กระซิบกับผม

“มึงเป็นแค่ทหารใหม่มึงยังเก๋าขนาดนี้ เพื่อนๆทำงานกันอยู่มึงหลบๆอู้ๆไปวันๆ ฝึกก็ไม่ได้เรื่อง แล้วนี่ยังมาเอารัดเอาเปรียบกันอีก ในเมื่อผิดคนเดียว ทั้งหมดก็ต้องรับผิดชอบ หมอบ......”อย่าให้ต้องพูดว่ารู้สึกแบบนี้ ทั้งโกรธทั้งแค้น อะไรวะ กูไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยยังต้องมาโดนแดกอีก

“ลุก หน้ากระดาน ๔ แถวปิดระยะ จัดแถว”พรึบ เฮ้ “นิ่ง”จัดแถวเสร็จพวกที่เหลือก็เดินสวนสนามกันมากินข้าว

“มีอะไรเหรอป๊อบ”ผู้หมวดมาถึง หมู่ป๊อบกำลังประจานวีรกรรมของไอ้บังให้คนอื่นๆฟัง

“มันแอบกินไมโลครับผู้หมวด”

“อ้าว ทำไมอ่ะ พวกมึงก็แบบนี้ ปล่อยไม่ได้ ต้องให้ลงโทษลงทัณฑ์กันตลอดเวลาเลยใช่มั้ย ห๊ะ อะไรของพวกมึงวะ”เอาแล้วผู้หมวดของขึ้นอีกแล้วครับ “มึงเก๋ามากเหรอไอ้บัง ห๊ะ เก๋ามากใช่มั้ย ดี มึงกล้าทำ กล้าท้าทายกู ผู้หมวดไม่รู้นะว่าใครจะคิดยังไง ในเมื่อทุกคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว คนดีก็ทำดีต่อไป ส่วนคนไม่ดีทำให้คนอื่นเดือดร้อน ให้สำนึกไว้บ้าง กอดคอ”

“กอดคอ”

“๑๐๐ ยก เริ่ม”

“๑ ๒ ๓ ๑..........๑ ๒ ๓ ๑๐๐ ๑ ๒ ๓ ขอบคุณครับ”

“วิดพื้นท่าเตรียม”

“เตรียม”

“๑๐๐ ครั้ง เริ่ม”

คอนเสิร์ตขนาดย่อมๆเริ่มขึ้น หิวข้าวก็หิวยังต้องมาโดนแดกอีก หลายคนบ่นด่าสาดเสียเทเสีย ผมเองก็แค้นได้แต่กัดฟัน เมื่อวันก่อนยังไม่หายดีวันนี้มีเรื่องอีกแล้ว เอาเข้าไป

“ให้เวลา ๕ นาทีในการกินข้าว กินอิ่มก็อิ่ม กินไม่อิ่มกูไม่สน ปริ๊ด”ผู้หมวดเป่านกหวีด ไม่ได้กล่าวคำปฏิญาณ หาที่นั่งได้ก็รีบจ้วงกันทันที แบบนี้แหละครับ เป็นบ่อยมาก ไอ้พวกที่ชอบพาส่วนรวมเขาลำบากน่ะ

“ปรี๊ด ถ้าพวกมึงยังเสียงดังแบบนี้ กูจะไม่ให้แดกข้าวแล้วนะ กูจะมาแดกพวกมึงแทน เชิญ”จ้วงซ้าย จ้วงขวา ยัดห่าเอาอย่างเดียว

“ปรี๊ด พอ เลิกๆ หมวดที่จัดเวรเลี้ยงให้อยู่ทำความสะอาด ที่เหลือ ตอนเรียง ๔ หน้าโรงเลี้ยง จัดแถว”พรึบ เฮ้ วิ่งออกไปอย่างเสียดาย บางคนข้าวยังไม่หมดจานเลย

“เหี้ยเอ๊ย แดกข้าวไม่อิ่มเลยกู”บ่นออกมาอย่างทนไม่ได้ ปกติผมกิน ๓ จานนะครับนี่ยังไม่ถึงครึ่งกระเพาะเลย

“อยากต่อยหน้าแม่ง”ไอ้นนท์มันกัดฟันเก็บจานไปบ่นกันระงม

“มันไปแอบกินตอนไหนวะ”

“เฮ้ยๆ ไอ้สัส เบาๆหน่อย เปียกรองเท้ากู”

“เหี้ย มึงยังมีหน้ามาแอบแดกข้าวอีกเหรอ เพิ่งโดนแดกไปหยกๆ”

“เฮ้ยๆ ซันไลหน่อย”

“ไอ้สัส พวกมึงเอามือล้างหรือเอาปากล้าง แหกปากทำเหี้ยอะไรวะ เดี๋ยวพวกมึงเจอกู เดี๋ยวก่อน”ผู้ช่วยครูมาชี้หน้า กูกับไอ้มหาอุตส่าห์เงียบปากเงียบเสียงแล้วนะ



“กูท้อแล้วว่ะบอมบ์ กูหนีดีไหมวะ”ไอ้มหาตวงบ่นออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย มันกอดเข่ามองไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย

“อย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัวดิวะ”ผมเตือนสติ

“มึงคิดดูดิ คนทำดีแม่งก็ทำดีแทบตาย แต่พอคนทำเหี้ยแค่คนเดียวทำไมต้องโดนทั้งหมดด้วยวะ กูเบื่อแล้วว่ะ”

“มึงคิดว่ากูไม่เบื่อรึไง แต่กูไม่รู้จะทำยังไง จะหนีไปแล้วอนาคตของกู อนาคตของมึง พ่อแม่มึงคงดีใจหรอกมั้งที่ลูกหนีทหารน่ะ”

“แต่แม่ง กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ ไม่รู้เหี้ยต่อเหี้ยอะไรหรอก ไม่ผิดก็แดก ผิดก็แดก สัส เซ็ง”

“ใจเย็นๆ แค่นี้มึงทนไม่ไหวต่อไปมึงจะทนอะไรไหว คิดอะไรไม่ออก ก็พยายามคิดถึงวันที่ฝึกเสร็จแล้วกัน กูเบื่อพอแล้วว่ะ ทนๆเว้ย พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วคิดอะไรมาก”

“เฮ้อ เรามันเพียงทหารเกณฑ์คนจน ใช่ลูกนายพันใช่หลานนายพลโถเราแค่พลทหาร เกียรติต้อยต่ำหน้าดำก็เพราะทำงาน เหี้ย สังคมแม่ง หัวจวย”


“หิวข้าวว่ะ โอ๊ย อีห่าเอ๊ย มึงมาสั่งเหี้ยอะไรตอนนี้วะ สงสารกูบ้าง”ยืนฝึกใต้ร่มไม้ ใกล้ๆก็เป็นร้านอาหารมีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนสั่งคะน้าหมูกรอบ ลองคิดสภาพดูว่าเมื่อเช้ากินข้าวไม่อิ่ม แล้วตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว ท้องมันจะหิวขนาดไหน ผมเองก็หน้ามืดตาลายเหมือนกัน สมาธิไม่ค่อยจะมีแล้ว กลิ่นกระเทียมพริกไทย เครื่องปรุงโชยมา ตอนใส่คะน้ามันดังฉ่า แล้วลมเสือกพัดจากทิศเหนือลงใต้ อยู่ใต้ลมซะด้วย ห่าเอ๊ย เมื่อไหร่จะได้กินข้าววะ


“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง.................”

“กระผมพลทหาร..............ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”

“กระผม พลทหาร .............. ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”





“เป็นไร ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ”เข้าไปทำงานให้ผู้หมวดด้วยอาการเหนื่อยล้า ผมนั่งพิมพ์งานส่วนผู้หมวดลากเก้าอี้มานั่งซ้อนด้านหลังเอาคางเกยที่ไหล่ผม

“เหนื่อยครับ”พูดสั้นๆก่อนจะสนใจกับงานต่อ

“ทนๆเอาหน่อย เป็นทหารก็งี้ ถ้าเราผ่านจุดนี้ไปแล้วทุกอย่างก็จะไม่มีคำว่าเหนื่อยสำหรับเรา”

“ครับ ก็ฝืนๆอยู่ แต่คนแถวนี้ไม่เห็นใจกันบ้างเลย”ผมยิ้มที่มุมปาก

“อะไร นี่แดกน้อยที่สุดแล้วนะ ผลัดที่แล้วผู้หมวดแดกหนักกว่านี้อีก หรือว่าอยากโดนหนักๆ”

“หื้อ ไม่เอาครับ แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว ใครอะไรวะ หน้าตาก็ออกจะหล่อแต่ใจร้าย”แกล้งพูดน้อยใจกลบเกลื่อนไป

“หน้าตาหล่ออะยอมรับ แต่ใจร้ายนี่ไม่ยอมรับ ถ้าผู้หมวดใจร้ายจริง คงไม่มีใครบางคนมาทำหน้ามึนๆใส่แถวนี้หรอก”

“จริงหรือเปล่าน้า”ผมหันหน้าไปจมูกก็อยู่ที่แถวแก้มผู้หมวดพอดี “ถามจริง หน้าตาแบบผู้หมวดนี่รอดมือผู้หญิงน่ารักๆไปได้ไง ผู้หมวดมีแฟนอยู่หรือเปล่า พอเจอหน้าผมกวนๆหน่อยก็เล่นด้วยอะไรแบบเนี่ย”

“วันนี้มาแนวไหนวะ ถ้ามีผู้หมวดก็ต้องรักแฟนผู้หมวดดิ ไม่นอกใจเขาหรอก เออ ถามแต่ผู้หมวด นายอ่ะ โสดจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“โสดสิครับ แต่เขาว่านะว่าทหารเจ้าชู้”

“พูดเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นทหาร”เออ ก็ถูกของผู้หมวด

“แต่ก็ไม่ได้เป็นตลอดเหมือนผู้หมวดนี่ ฟอด โสดจริงป่ะ ฟอด”

“ไม่โสด มีแฟนแล้ว”สายตานิ่งๆ หน้าเรียบเฉยบอกถึงความจริงจัง

“เหรอ แบบนี้ผมก็เป็นชายชู้น่ะสิ ว้า แย่จัง ว่าแต่ใครนะที่เป็นคนโชคดีคนนั้น”ใจฟ่อหดเหี่ยวจนเหลือเท่าเม็ดละมุด(เกี่ยวตรงไหน)

“หึ คนหน้ามึนแม่งก็มึนอยู่วันยังค่ำ ไอ้ที่ทำแบบนี้เขาเรียกกันว่าอะไรล่ะ หึ”ผู้หมวดดีดหูผม

“เรียกว่าอะไร ผู้หมวดกำลังพูดถึงอะไรเหรอครับ”

“ส้นตีนเหอะ มึนได้โล่จริงๆ ถามจริง ลูกน้องหอมแก้มเจ้านายได้ป่ะ”

“ก็ได้นะ นี่ไง ฟอด เคยจูบแล้วด้วย จุ๊บ”

“เวรกรรม กูไม่รู้ว่ากูคิดผิดหรือคิดถูก นี่มึนจริงๆหรือแกล้งมึนวะ”

“ฮ่าๆๆๆ รู้ครับว่าเจ้านายอ่ะ หอมแก้มลูกน้องไม่ได้หรอก มีแต่ลูกน้องตาแป๋วๆคนนี้นี่แหละครับที่มันลามปามไปหอมแก้มเจ้านาย”

“เออ เอาเข้าไป มึนให้ได้ตลอด มึนต่อไปเหอะ หึ”ผู้หมวดเด้งตัวลุกขึ้น แต่ผมคว้าข้อมือไว้ก่อนดึงลงมานั่งตักซะเลย

“ขี้น้อยใจจริง”

“ไม่ได้น้อยใจ มึงกวนตีนกูอ่ะ สัส ถามจริง มึงอยากให้กูอยู่ในฐานะอะไรมึงบอกมาเลยดีกว่าวะบอมบ์ กูไม่อยากคิดไปเองฝ่ายเดียวว่ะ กูรู้ว่ามันไม่เสียหายหรอกที่ผู้ชายแม่งมานั่งกอดนั่งจูบกันน่ะ แต่กูก็มีความรู้สึกนะเว้ย กูมีหัวใจเหมือนกัน กูไม่อยากนั่งเพ้อไปวันๆแล้วคิดไปเอง ถ้ามึงแค่เล่นๆกับกู กูจะได้เตรียมใจไว้ทัน”

“ผู้หมวดอยากให้ผมเป็นอะไร ผมจะเป็นทุกอย่าง ขึ้นอยู่กับผู้หมวด”

“กวนตีนนะมึงอ่ะ บอมบ์ ให้เวลา ๕ วินาที เอาให้ชัดเจน มาถึงขนาดนี้แล้ว กูพร้อม มึงเล่นกับกู กูพร้อมเจ็บ แต่ถ้ามึงจริงใจกับกู กูพร้อมลุย หรือถ้ามึงไม่แน่ใจว่ากูใช่สำหรับมึงหรือเปล่า แค่มึงบอกกูมา กูพร้อมจะยอมรับ”

“หึหึ พร้อมนะครับ ผมพูดแล้วผมไม่คืนคำนะครับผู้หมวด คำพูดของผมที่พูดออกไปนี่มันจะพันธนาการผู้หมวดไปจนตายนะครับ พร้อมจะฟังหรือยัง”ผมกระซิบที่ข้างหูเบาๆ


“ก๊อกๆๆๆๆ ขออนุญาตครับ ผู้หมวดครับทหารหนีครับผู้หมวด”

“หา ว่าอะไรนะ เออ”ผู้หมวดรีบผละออกจากตัวผมวิ่งออกไปเปิดประตู ส่วนผม ห่าเอ๊ย ไม่น่าลีลาเลยกู

“ทหารหนีครับผู้หมวด”

“ใคร เฮ้ย ที่เหลือเช็คยอดทหารด้วย เหี้ยเอ๊ย ใครปล่อยให้หนีไปได้วะ กูบอกแล้วไงว่าให้ดูและให้ดีน่ะ สัส”ความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นในยามค่ำ

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
โดนซ่อม ฉิบหายแน่


จำหน่ายหนี*


 :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
บอมบ์ลีลา อดบอกเลยมีคนขัดจังหวะ

ออฟไลน์ TR

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 125
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
น้องบอมบ์ หมวดบูม พี่มารอที่ท่าเล้าเป็ดทุกวันเลย ทั้งเช้าสายบ่ายค่ำ ติดเรื่องนี้มากมาย

จะเป็นแฟนกันแล้วววว ใกล้จะเป็นแฟนกันแล้วววววว
จะได้เป็นไหมเนี่ย บอมบ์เอาแต่ลีลาท่ามากยึกยักดีนัก
ผู้หมวดแกออกตัวแรงซะขนาดนั้นแล้ว
ชอบผู้หมวดบูมมาก แมนๆไปเลย! คิดยังไงก็พูด ^^b

ออฟไลน์ AGELA

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 675
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1109/-0
ตอนที่ ๑๘ ผีผ้าห่ม

ความโกลาหลเกิดขึ้นยามค่ำ ผู้หมวดรีบประสานไปยังกองรักษาการณ์ภายในกองพัน แต่รู้สึกว่าจะไม่ทันแล้ว ไอ้คนนั้นมันหนีออกนอกกองพันได้สำเร็จ รถมอไซด์วิ่งไปมาหลายคันเพื่อจะตามหาทหารที่หนีตามทีต่างๆ

“เหี้ย เพื่อนมึงน่ะเห็นแก่ตัว มึงดูเอานะ แค่นี้มันยังทนไม่ได้แล้วต่อไปมันจะทำอะไรกินวะ”

“ใครอยากหนีก็หนีไปถ้าไม่คิดถึงอนาคตคิดถึงครอบครัวตัวเองน่ะ กูรู้ว่าพวกมึงเหนื่อย กูก็เหนื่อยเหมือนกัน กูผ่านมาก่อน กูเคยเป็นทหารมาก่อน กูรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน แค่กัดฟันสู้หน่อยเดียวนี่มันจะตายรึไงวะ”

“คนเห็นแก่ตัว รักสบาย ไปไหนก็ไม่มีทางเจริญหรอก เห็นเพื่อนยากลำบากก็คิดแต่จะเอาตัวรอด ไอ้นักเลงขี้หอย ตอนอยู่บ้านนี่กร่าง เหี้ย พอมาโดนแดกนิดเดียวก็ทนไม่ได้ ถุย มีลูกมีเมีย มีพี่มีน้องก็อย่าให้ไปคบคนแบบนี้ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ”

“ทำไมพวกมึงไม่ดูแลเพื่อนวะ ห๊ะ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันสิ ลงเรือลำเดียวกันแล้ว กูรู้ว่าพวกมึงไม่ผิด แต่เพื่อเป็นการป้องปรามพวกมึง กูต้องทำ หมอบ ลุก หมอบ ลุก....”

“เหี้ยเอ๊ย มันหนีไปตอนไหนวะ”ไอ้คนที่หมอบใกล้ๆผมมันบ่นเบาๆ

“สัส หาเรื่องเดือดร้อนให้กูจริงๆ”

“คอยดูนะ กลับมากูจะถีบหน้าให้”

“หมอบ ลุก หมอบ ลุก มีใครคิดจะหนีอีกมั้ย เอาเลย หนีไปเลย”

“เฮ้ย เอาดีๆเลยมึงไอ้บัง สัส อู้เหรอมึงน่ะ ห๊ะ”

“ใจฝ่อใจปลาซิว ทำแบบนี้ประชาชนเขาจะหวังอะไรจากพวกมึงได้ ฝึกก็ไม่อดทน ไม่ได้เรื่อง คิดแต่จะหนี หนีได้หนีไป กูไม่ง้อ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มึงเดือดร้อน ต้องแจ้นมาที่กองพัน วันนั้นมึงจะรู้สึก”

“กอดคอ ๑๐๐ ยก เริ่ม”

หลายท่วงท่าที่เราโดนอบรมวินัยและเป็นการป้องกันการคิดไม่ดี ตอนนี้เรามาอยู่เป็นส่วนรวมกันแล้ว เราต้องร่วมมือร่วมใจกัน ผิดคนเดียวเราต้องรับผิดชอบกันหมดทุกคน จุดหมายก็เพื่อความสามัคคี เขาแดกเราจนพอใจแล้วผู้หมวดก็มา

“ฟังนะ ตอนนี้เพื่อนของพวกมึงหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว มึงลองคิดดูนะ นี่แค่การฝึกมันยังทนไม่ไหว แล้วถ้าเกิดศึกสงครามขึ้นมา หน้าที่ของทหารเราก็รู้ว่าเราต้องปกป้องบ้านเมืองของเรา ถ้าเกิดไปรบแล้วมีคนใดคนหนึ่งใจเสาะ กลัวข้าศึก การรบมันจะชนะหรือเปล่า ชีวิตพวกมึงเป็นเดิมพันนะเว้ย พวกมึงจะเป็นคนแบบถูกกฎหมายหรือเป็นคนเถื่อนก็ตอนที่พวกมึงเป็นทหาร ถ้าเกิดพวกมึงหนีไป ชีวิตมึงในอนาคตล่ะ มึงต้องคิด ไม่ใช่ว่าเป็นคนเถื่อนแล้วสบายใจ บางคนหนีไปเป็น ๑๐ ปี พอมาวันหนึ่งมารายงานตัวขอรับราชการต่อ เพียงเพราะว่าพ่อตายแล้วไม่ได้มรดก พวกมึงคิดว่ามันเห็นแก่ตัวไหม มันไม่เดือดร้อนมันก็ไม่กลับมา ตอนมันหนีไปมันไม่คิดหรอกว่าจะยังไง เอาตัวให้รอดคนเดียวก็พอ แล้ววันหนึ่ง พวกมึงไปมีลูกมีเต้า มีเมียมีครอบครัว จดทะเบียนสมรสมึงก็จดไม่ได้ เมียมึงท้องไปคลอดที่โรงพยาบาลมึงก็ไม่มีสิทธิ์ลงชื่อในใบแจ้งเกิดลูกว่ามึงเป็นพ่อ พอลูกมึงเข้าเรียนอนุบาล ประถม มันน่าอายไหมที่มึงพาลูกไปโรงเรียนพอเขียนประวัติ ไม่สามารถเขียนลงได้ว่ามึงเป็นพ่อของลูก มึงคิดดูให้ดีนะ จะทำอะไรให้คิดถึงหน้าลูกหน้าเมียเอาไว้ ให้คิดถึงหน้าพ่อแม่ คิดถึงคนที่เรารัก กูรู้พวกมึงน่ะเหนื่อย กูก็เหนื่อย แต่ถ้ามึงลองคิดอีกแง่หนึ่ง มึงยอมเหนื่อยเพื่อชาติ มึงยอมเหนื่อยเพื่อให้ประชาชนหลับสบาย ยอมเหนื่อยเพื่อที่จะให้พ่อแม่มึงไม่เป็นห่วงว่าลูกไม่ต้องเป็นคนเถื่อน มึงต้องสละ เป็นทหารต้องสละ สละทุกอย่าง รู้ว่าไม่มีใครอยากมาเป็นหรอก แต่ถ้าสักวันมึงทำความดีแล้วมีคนชื่นชม วันนั้นมึงจะรู้สึกภูมิใจ บางคนอยากเป็นทหารก็ไม่ได้เป็น บางคนอีกแค่ไม่กี่วันจะมาเป็นทหารแล้วเสือกตายห่าไปซะก่อน พวกมึงน่ะมีบุญมากรู้ป่ะ ผู้หมวดเชื่อนะ ว่าคนที่มีบุญเท่านั้นที่จะมาเป็นทหาร มาทำเพื่อบ้านเพื่อเมือง มาทำเพื่อประชาชน มาทำเชื่อชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เราคือวีรบุรุษพวกมึงจำไว้”ผู้หมวดยืนพูดอยู่ด้านหน้า พวกผมนั่งตัวตรงหายใจเข้าออกลึกๆ หอบแฮกๆแต่แสดงอาการไม่ได้

“แล้วฝากเอาไว้ ใครมีปัญหาคับข้องใจ มีปัญหาทางบ้าน เมียจะคลอดลูก ปัญหาอะไรต่างๆ ให้ไปปรึกษาผู้หมู่ผู้จ่าเขา ถ้าเขาแก้ไขอะไรไม่ได้ ให้มาบอกผู้หมวด อันไหนที่ช่วยเหลือกันได้ ผู้หมวดจะช่วย อันไหนที่เห็นว่าช่วยไม่ได้ก็พยายามหาทางอื่นมาช่วยแก้ไข อย่าคิดอะไรคนเดียว ตอนนี้เรามีผู้บังคับบัญชาที่คอยดูแลทุกข์สุขเราอยู่ ผู้หมวดก็ไม่สบายใจนะที่มีทหารหนี เพราะว่าทหารหนีไปได้แสดงว่าผู้หมวดมีศักยภาพไม่เพียงพอ หรือผู้หมวดดูไม่ทั่วถึง เอาเป็นว่าต่อไปใครมีอะไรให้รีบบอก แล้วอย่าคิดหนี อย่าเอาชีวิตของเราไม่แลกกับการสุขสบายเพียงชั่วข้ามคืน อย่าเอาความหวังของพ่อแม่ไปแลกกับสิ่งที่เป็นขี้เล็บ ถ้าพวกมึงเป็นลูกผู้ชายตัวจริง พวกมึงต้องทำได้ คืนนี้นอนให้เรียบร้อย ส่วนไอ้คนที่หนีไป มันกลับมาเดี๋ยวผู้หมวดจัดการเอง”ผู้หมวดหันหน้าไปคุยกับสิบเวรของวันนี้แล้วปล่อยให้พวกเราไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะขึ้นนอน


“เฮ้อ เมื่อไหร่จะฝึกเสร็จซะทีวะ กูไม่ไหวแล้วนะ”ไอ้มหาตวงเจ้าเดิม กางมุ้งนอนได้มันก็บ่น

“อีก ๔ สัปดาห์เว้ยเพื่อน สู้ๆ”ผมพูดให้กำลังใจ ผมเองก็เบื่อไม่ใช่น้อยหรอกครับที่ต้องมาเป็น แต่ทำไงได้ เรามาเป็นทหารแล้ว เราต้องทำให้เต็มที่ ไม่ใช่ทำอะไรเหยาะแหยะ ก็อย่างที่ผู้หมวดว่านั่นแหละครับ ทนเพื่ออนาคตของเรา อย่างน้อยไม่ได้ทำเพื่อใครก็ทำเพื่อตัวเราเอง


ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปริ๊ด

“อยุธยาเมืองเก่าของเราแต่ก่อน จิตใจอาวรณ์มาเล่าสู่กันฟัง     อยุธยาแต่ก่อนนี้ยัง เป็นดังเมืองทองของพี่น้องเผ่าพงศ์ไทย
เดี๋ยวนี้ซิเป็นเมืองเก่า ชาวไทยแสนเศร้าถูกข้าศึกรุกราน     ชาวไทยทุกคนหัวใจร้าวราน ข้าศึกเผาผลาญแหลกลาญวอดวาย
เราชนชั้นหลังมองแล้วเศร้าใจ อนุสรณ์เตือนให้ชาวไทยจงมั่น     สมัครสมานร่วมใจกันสามัคคี คงจะไม่มีใครกล้าราวีชาติไทย”

“สะบัดข้อมือข้อเท้า ด้าน ๑๐ ขวา ๑๐”

“กางเขนบิดลำตัว”
“กางแขนบิดลำตัว”

“๑๐ ยก”
“๑๐ ยก”

“ปรี๊ดดด ปรี๊ดดด ปริ๊ด”
“๑ ๒ ๓ ๑ ..........๑ ๒ ระวัง หยุด”



“อ่ะ ยืนนิ่งๆ ฟังผู้หมวดนะ จะสั่งเฉียงอาวุธสำหรับสวนสนาม ข้างหลังอย่าเหม่อ ฟัง ทหารใหม่ สำหรับสวนสนาม เฉียงอาวุธ”น้ำเสียงคมเข้มสั่งออกมาเสียงดังอยู่ข้างแถว ทหารใหม่ที่ต้องได้รับการฝึกต่างกระชับปืนเตรียมพร้อมพอสิ้นคำสั่งก็ปฏิบัติตามขั้นตอนที่ได้ฝึกมา “๑ ๒ ๓ ๔”ทำไปด้วยนับไปด้วย

“เออ ดี ต่อไปให้เสียงดังกว่านี้ ทราบ”

“ทราบ”ทวนคำสั่งเสียงดัง

“ฟังจังหวะกลองให้ดีนะ พอกลองห้องที่ ๓ ดังขึ้นตบเท้าเดินไปทันที อ่ะ เพลงมา”สิ้นคำเสียงกลองจากลำโพงก็ดังขึ้น ตึง ตึง ตึง พวกเรานับ ๑ เบาๆ ตึง ตึง ตึง นับ ๒ เบาๆ ตึง จังหวะนี้เป็นหวะกลองของห้องที่ ๓ เราต้องตบเท้าพร้อมแล้วก้าวเดินออกไป เพลงมาร์ชก้องกังวานไปพร้อมกับเสียงตบเท้าสวนสนามของทหารใหม่

“เออ ตั้งใจหน่อย ฟังเสียงกลองให้ดี จับจังหวะให้ได้ อย่าเหม่อ เฮ้ย ไอ้ตับกลางๆฟังเสียงกลองด้วย เออ ก้าวเท้าให้ได้ระยะ อย่าตบเท้าเร็ว ฟังเสียงกลองไว้ทหาร”เสียงเตือนสติจากผู้หมวดที่คอยควบคุมการฝึกอย่างใกล้ชิด ใครผิดก็ติ ใครถูกก็ชม ก่อนกินข้าวเราต้องมาสวนสนามแบบนี้ทุกวันครับ และตอนเย็นก็จะฝึกแถวชิดกัน

ไอ้ทหารที่หนีไปเมื่อวานมันก็เงียบไปเลยครับ แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครติดตามนะครับ ผู้หมวดแกยังทำหน้าเซ็งๆอยู่ โทรไปถามทางญาติแล้วก็บอกว่าไม่เห็น ไอ้คนที่หนีไปบ้านมันอยู่ต่างจังหวัด เฮ้อ คนเรานี่ก็แปลก อีกแปบเดียวก็จะผ่านไปแล้วทำไมไม่อดทนเอาไว้วะ




“ปรี๊ดๆ หมอบเลยพวกมึง หมอบ”เสียงดังระหว่างที่กำลังแย่งกันอาบน้ำอยู่ ทุกคนต่างรีบทิ้งตัวนอน “เหี้ย เสียงดังนะพวกมึง ปล่อยเป็นไม่ได้ เมื่อวานก็แดกไปแล้ว ไม่เข็ดอีกเหรอวะ”ครูนายสิบอบรม

“ให้เวลา ๕ นาที รีบอาบ ใครช้ากูจะแดกทั้งหมวด ปริ๊ด”แล้วทุกคนก็กรูแย่งกันอาบน้ำ ไม่มีเสียงพูดมีแต่เสียงน้ำกระทบพื้นดังซ่าๆ หยิบสบู่หยิบแชมพูกันให้มั่วไปหมด ทำยังไงก็ได้ให้เร็วที่สุด ผมอาบเสร็จในเวลาไม่นานนัก ที่จริงจะเรียกว่าอาบก็ไม่ได้


“ให้เวลา ๓ นาทีเอาขันไปเก็บ ไปได้ ปริ๊ด”ตุบตับๆวิ่งขึ้นไปด้านบนโรงนอน ไปถึงก็รีบวางข้าวของลงตู้ หยิบสมุดปากกากับคอมแบทเอาไปด้วย ลงไปก็ตั้งแถวรอคนอื่นๆที่ช้า

“กอดคอ”เอาอีกแล้วครับ “๑๐ ยก”



“กระผม พลทหาร........... ขออนุญาตเข้าศาลาน้ำครับ”เข้าไปนั่งให้เรียบร้อยเป็นลำดับ อากาศร้อนอบอ้าวเหมือนเช่นเคย ช่วงไหนฝนตกก็สบายหน่อย ช่วงไหนร้อนก็ร้อนจัด อย่างช่วงนี้ก็ร้อนมาหลายวันแล้ว ร้อนทั้งกายร้อนทั้งใจ โดนแดกกันเหงื่อท่วมกันเป็นแถบ ฝนไม่ตกมาหลายวันแล้วความชุ่มฉ่ำไม่มีเลยสักนิดเดียว

“ตรง”

“สวัสดีครับ”ผู้หมวดเดินเข้ามาที่ศาลากลางน้ำ ยืนตรงทำความเคารพอย่างรวดเร็วเมื่อสิ้นคำสั่ง

“นั่งๆ”ผู้หมวดโค้งให้พวกผมทีหนึ่งแล้วสั่งนั่ง พวกผมนั่งลงกันเป็นแถวเป็นแนว ใบหน้าของผู้หมวดวันนี้ดูอ่อนเพลียยังไงไม่รู้ สงสัยจะตามทหารหนีคนนั้นทั้งคืนละมั้ง กูไม่ค่อยสดชื่นตั้งแต่เช้าแล้ว

ผู้หมวดหันไปคุยอะไรกับจ่าอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะเข้าห้องทำงาน ส่วนผมก็ได้แต่มองตามจนลับตาไป เหมือนหมายังไงไม่รู้พอเจ้าของปิดประตูก็ทำหน้าหงอยๆ

“เป็นไรของมึง”ไอ้มหาตวงต่อยไหล่ผมเรียกสติ

“เปล่า ไม่มีไร ปวดกล้ามเนื้อว่ะ ฝึกเสร็จเมื่อไหร่นะกูจะไปนวดตัวทั้งวัน”ผมเฉไฉหันไปพูดเรื่องอื่น วันนี้ผู้หมวดดูยุ่งๆ ไม่ค่อยมาแหย่ผมเหมือนปกติ

“เหรอวะ ชวนกูไปบ้างดิ กูปวดไปทั้งตัว”

“สัส กูหมายถึงกูจะไปอาบอบนวด นวดเสร็จก็นาบต่อ มึงจะไปป่ะล่ะ”

“นาบอะไร นาบกับพื้นเหรอ สัส ที่นอนนุ่มๆให้นาบไม่เอาจะนาบพื้น แปลกคน”ไอ้มหาทำหน้าซื่อ มันไม่รู้หรือแกล้งกันแน่วะ

“กูหมายถึงนวดเสร็จแล้วเย็บกันน่ะ จวย รู้อะไรกับเขาบ้างไหมมึง”ผมเอาไหล่กระแทกไหล่มันเบาๆ

“อ้าว กูจะไปรู้เหรอ สัส แล้วไม่บอกว่าจะไปเย็บกัน เออ สงสารกูหน่อยดิวะ กูมันไม่รู้เรื่องพวกนี้ สึกมาอีกทีโลกเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้”

“เออๆ เดี๋ยวกูพามึงไปเที่ยวแล้วกัน แล้วมึงจะติดใจ”

“หึ สัส ตังค์จะซื้อของแดกกูยังไม่มีเลย จะพากูไปเที่ยวกะหลี่ มึงบ้าป่ะเนี่ย เฮ้อ อีกกี่วันวะมึง กูนับถอยหลังทุกวั้นทุกวัน ทำไมมันช้างี้วะ”

“อีก ๓๐ วันเท่านั้น อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็เขียนวันที่ลงสมุดแล้วกากบาททุกวันอยู่เนี่ย”ผมกางปฏิทินที่เขียนขึ้นมาเอง พอมันผ่านไปก็จะกากบาทเอาไว้ว่าผ่านไปแล้วอีกวันหนึ่ง ยังเหลือกี่วันที่เราต้องฝึกฝนทนกรำกายแบบนี้

“ยักษ์ผู้หมวดเรียก”เสียงสวรรค์ดังขึ้นทำให้ผมต้องหยุดการสนทนากับมหาตวง รีบลุกเดินไปเคาะห้องรายงานยศชื่อ พอผู้หมวดอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้าไป

ไอเย็นจากแอร์ช่วยทำให้ความร้อนรุ่มภายใจกายบรรเทาลงไปบ้าง แต่ความร้อนรุ่มภายในใจผมไม่รู้ว่าจะลดลงไปมากน้อยแค่ไหน ข้างในห้องมีผู้หมวด ไอ้ทิวกับจ่าเป็ด

“ทำไมต้องให้เรียก”น้ำเสียงคมดุเอ่ยขึ้น ทำให้ผมรู้สึกหนาวสั่น สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความตึงเครียด ผมยืนนิ่งไม่กล้าสบตาไม่รู้ว่าวันนี้ไปเจออารมณ์เดือดจากที่ไหนมา ถ้าผมกวนตีนมีหวังได้ฟันร่วงหมดปากแน่นอน “ไม่รู้หน้าที่ตัวเองเลยหรือไง ต้องให้เรียกทุกวัน คิดว่ากูง้อมึงมากเหรอ ห๊ะ”ขึ้นเสียงแข็งกร้าวใจผมรู้สึกฝ่อลงไป “มึงไม่อยากทำงานให้กู มึงก็บอกกูมา กูจะได้หาคนใหม่”

“ครับ”พูดไม่ออกได้แต่ครับอย่างเดียว

“ครับนี่หมายความว่าไง ห๊ะไอ้บอมบ์ สัส กวนตีนมากขึ้นทุกวันนะมึง ตกลงมึงจะทำงานมั้ย”

“ทำครับ”พูดเจียมเนื้อเจียมตัวเอาไว้

“ทำ มึงทำแล้วทำไมมึงไม่ขออนุญาตสิบเวรลุกมา ต้องให้กูเรียกตลอดทุกวัน กูไม่พูดหน่อยมึงทำเหลิง ไปเลยมึง ไปพุ่งหลังเลยไป พันยก”

“ครับ พันยกครับ”ตอนนี้ก็ต้องยอมไปก่อนครับ เขาผู้บังคับบัญชาผมและเป็นคนที่ผมไม่กล้าที่จะไปแตะต้องอะไรมากมาย ต้องยอมทำ เปิดประตูออกมาข้างนอกหาที่เหมาะพุ่งหลัง ผู้ช่วยครูทำหน้างงเดินมาถามผม

“เป็นไรวะ”

“โดนแดกครับครู”จากนั้นก็ทำต่อ ทำไปเรื่อยๆ สิบเวรก็พูดไปเรื่อยๆเรื่องวินัย เรื่องการฝึกบางทีก็เล่าเรื่อฮาให้ฟังเพื่อคลายความตึงเครียด

“๙๙๘ ๙๙๙ ๑๐๐๐ ขอบคุณครับ”ทำจนครบถ้วนกระบวนท่า ปวดตั้งแต่น่องลงไป หลังนี่ไม่ต้องพูดถึงรู้สึกหนึบๆอยู่ตลอดเวลา พอทำครบผมก็เดินเข้าไปเคาะห้องผู้หมวด ตอนนี้นาฬิกาที่แขวนอยู่ด้านในบอกเวลาว่า ๓ ทุ่มแล้ว

“ต่อไปมึงไม่ต้องทำแล้วนะ กูหาคนมาทำแทนมึงได้แล้ว”สิ้นคำผมก็รู้สึกหดหู่ คงไม่มีโอกาสอะไรที่ผมจะได้อยู่ใกล้ชิดผู้หมวดอีกแล้วมั้ง

“ครับ”ผมรับคำแล้วเดินออกจากห้องทำงานของผู้หมวดมานั่งลงข้างๆไอ้มหาตวงเหมือนเดิม


“เป็นไรวะ ผู้หมวดแดกอะไรมึง”ไอ้ตวงสะกิดถาม

“กูไม่ไปทำงานให้เขา เขาก็แดกกูดิ”

“อ้าว ไหงงั้นวะ เออ เมื่อกี้กูก็เห็นจ่ามาเรียกไอ้สวิตซ์ไป”ไอ้สวิตซ์เป็นทั้งชื่อย่อและฉายาของไอ้คนนั้นนะครับ คือไอ้สวิตซ์ที่ว่าเนี่ยมันจบมาจากสวิตเซอร์แลนด์ จบโทมาแล้วมาเป็นทหาร ตัวไม่สูงนักอยู่หมวด ๓ เคยเข้ามาช่วยงานเป็นบางครั้ง แต่ครั้งนี้ผู้หมวดคงเรียกไปเป็นตัวจริงแล้วล่ะ ส่วนผมก็คงเป็นแค่ขยะท่อนไม้ผุท่อนหนึ่งที่หมดค่า

“ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้นั่งโม้กับมึง”

“หึหึ เห็นไหมสุดท้ายก็ต้องกลับมาหาน้ำพริกถ้วยเก่า”

“แหม พูดเหมือนมึงนี่เป็นเมียคนแรกของกูแล้วผู้หมวดเป็นเมียน้อยกูเลยนะสัส”

“ฮ่าๆๆๆ”แล้วก็มานั่งขำกันต่อไป




“๑ ๒ ๓ ๑ ๑ ๒ ๓ ๒.................๑ ๒ ๓ ๕๐ ๑ ๒ ๓ ขอบคุณครับ”ตกดึกหลังจากไหว้พระสวดมนต์แล้วปล่อยให้ขึ้นโรงนอน กางมุ้งวางหมอนจัดที่นอนให้เรียบร้อย เสียงสัญญาณนกหวีดดังขึ้นเป็นการเตือนว่าถึงเวลาที่เราจะต้องนอนแล้ว ไฟบนโรงนอนดับลงพร้อมกับเสียงราตรีสวัสดิ์ ผมถูกปลุกลงมาจากเตียงในยามดึกหลังจากที่หลับไปได้ไม่กี่นาที ข้อหาแรกก็โดนเลยครับ นอนไม่ห่มผ้า โดนไป ๕๐ ยก ข้อหาต่อมาอันนี้เยอะหน่อย ๑๐๐ ยก ข้อหากวนตีนผู้หมวด วิดพื้นจนแขนล้าครบตามจำนวนแล้วขึ้นนอน

ช่วงนอนเนี่ยจะมีนายสิบคนหนึ่ง ตัวดำๆเล็กๆจะเดินมาตรวจโรงนอนทุกคืนแล้วใครไม่ห่มผ้าจะถูกแดก อากาศร้อนแล้วยังให้มาห่มผ้าอีก ผมไม่รู้จะพูดออกมาเป็นภาษาอะไร เข้าใจว่าฝึกความอดทนแต่กูร้อน กูอยากแก้ผ้านอน มึงมาให้กูห่มผ้าทำไม

“เฮ้ยๆ ผีผ้าห่มมา”เอาแล้วครับ นี่คือสัญญาณเตือนที่เรารู้ได้เฉพาะกลุ่ม ผีผ้าห่มนี่ก็คือนายสิบที่ชอบแดกทหารไม่นอนห่มผ้า หน้าก็ดำๆเหมือนผีอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้งฉายาให้แต่พูดกันไปพูดกันมาจนติดปาก

“ถึงไหนแล้ววะ”เตรียมตัวครับ งานนี้ต้องใช้เล่ห์หน่อย พอเดินมาใกล้ๆเตียงเรา เราก็ห่มผ้า พอผ่านเตียงเราไปก็เอาผ้าห่มออก ลองคิดสภาพนะครับ ผ้าห่มทหารไม่ใช่ผ้าบางๆ ผ้าหนาๆคันๆน่ะ แล้วเวลานอนเหงื่อมันจะท่วมออกมา ไหนจะคันผ้าไหนจะคันเหงื่อ เฮ้อ ให้ตายเถอะสมทรง

“มาแล้วๆ อยู่ซอย ๒”เสียงกระซิบเป็นการเตือน แล้วคิดเหรอว่าผมจะรอด เตียงแรกซะด้วย ไม่โดนผีผ้าห่มตัวนั้นแดกก็โดนผีผ้าห่มตัวอื่นแดก สัส

“ไอ้ยักษ์ทำไมไม่ห่มผ้า”เอาแล้วครับ โดนจนได้ ก็อย่างที่กล่าวไป โดนทั้งข้อหาไม่ห่มผ้าและข้อหากวนตีนผู้หมวด พอเขาพอใจเขาก็ไป ส่วนผมนั่งแต่นั่งด่าในใจ ห่าเอ๊ย อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ แล้วมึงจะหนาว

“ลืมครับ”แก้ตัวไปหน้าด้าน ที่จริงกูไม่อยากห่มหรอก มันร้อน

“มาเลย มาแก้ลืมก่อนเลย”ก็เลยโดนไปซะ ขึ้นนอนอีกทีเช็ดเหงื่อเช็ดไคลได้ทาแป้งเย็นอีกรอบเอาผ้ามาแปะตรงเป้าเอาให้ให้รู้ว่าเราห่มผ้าจากนั้นก็หลับเป็นตาย เฮ้อ ผ่านไปแล้วอีกคืนหนึ่งกับความทรมาน


ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
 :katai5:  ได้อ่านอีกตอนแล้ว  แต่ทำไมรู่้สึกว่ามันสั้นลงอ่ะ  อ่านไม่เต็มอิ่มเลย อยากอ่านอีกกกกกกก  ไม่พอจายยยยย  อ่านกี่ทีเรื่องนี้ก็ไม่เคยเบื่อ มาถึงตอนนี้เคืองหมวดบูมแปบ  มาทำพี่บอมบ์เราทำไม  เดี๋ยวสั่งหนูจัดการพี่ยอมบ์แทนซะเลย  :m16:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-09-2014 01:34:27 โดย wikawee »

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:โดนทั้งขึ้นทั้งล่องเลยพี่บอมบ์ :ruready :ruready :ruready :ruready

ออฟไลน์ aiyuki

  • รักแท้ไม่แบ่งแม้เพศพันธุ์
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2628
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-6
ลูกผู้ชายไม่อดทน หนีซะล่ะ

ออฟไลน์ done_dirt_cheap

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 226
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0

ออฟไลน์ GlassesgirL

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1037
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-2

ออฟไลน์ yokky34

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
อยากอ่านอีกอ่า ทำไมหมวดบูมทำกับบอมแบบนี้อ่ะ โกรธอะไรบอมนะ
ฮือ เศร้าแทนเลย

ออฟไลน์ TR

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 125
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
บอมบ์โดนตลอด
ผู้หมวดโกรธอะไรบอมบ์ ปลดบอมบ์ออกจากช่วยงานแล้วอย่างนี้จะลักลอบหวานกันได้ยังไง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ kapook_koopak

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 148
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
โดนหนักอ้ะ ผู้หใวดเป็นไร ไปง้อเลยๆ

ออฟไลน์ Guy_BLove

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
ทำท่าจะหวาน กลายเป็นขมอีกแล้ว  หมวดบูมไม่น่าใจน้อยแกล้งบอมเลยง่า  :ling1:

ติดนิยายเรื่องนี้ค่ะ มาถี่ๆก็ได้นะคะ  :katai1:

ออฟไลน์ papanoy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
บอมบ์มึนเกิ๊น ผู้หมวดเลยงอนเลย รีบง้อด่วนเลยนะบอมบ์  :sad11:

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8

ออฟไลน์ junpa

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 322
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
บอมบ์สู้ๆเน้อ
ผู้หมวดขี้หงุดหงิดจริง ระวังเค้าจะไม่ง้อนะ :m16:

ออฟไลน์ AGELA

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 675
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1109/-0
ตอนที่ ๑๘.๑ ดินกับดาว

ทุกอย่างตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมคิดว่าจะลุยกับมันไปข้างหน้า มันดูเหมือนจะดีถึงแม้ว่าการกระทำของผมกับเขาต้องคอยหลบสายตาคนอื่นไปบ้าง แต่ถือว่ามันก้าวกระโดดไปมากทีเดียว

ความสัมพันธ์ที่เกินเลยจากเจ้านายลูกน้อง ผู้บังคับบัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชา มันก้าวพ้นออกมา ผมว่าผมพร้อมที่จะไปอยู่ ณ ความสัมพันธ์ระดับนั้น

ยอมรับว่าเป็นคนใจอ่อนเมื่อเจอเขา บางทีเขาทำให้ผมยิ้มออกมาทั้งที่ไม่มีเหตุผลควรจะยิ้ม จนบางครั้งมีลูกน้องมาถามว่า มีเรื่องอะไรให้ยิ้ม ผมเองตอบไม่ถูก

“สวัสดีค่ะผู้หมวด แม่ของบอมบ์นะคะ”เมื่อกดรับสายบุคคลที่ผมรู้สึกเกรงใจเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสดใจ

“ครับคุณแม่ มีอะไรเหรอครับ”เรียกคุณแม่ได้ไม่อายปาก หึหึ ซ้อมๆเอาไว้ครับ

“ค่ะ จะโทรมาถามผู้หมวดอ่ะค่ะว่าแม่จะฝากของไปให้ลูกชายได้ไหม”

“อ๋อ ได้ครับ คุณแม่จะฝากอะไรก็เอามาให้กับผมได้เลยครับ”

“ค่ะๆ งั้นแค่นี้นะคะ เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของก่อน ขอบคุณผู้หมวดนะคะ”

“ครับ ไม่เป็นไรครับ สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ”ปลายสายหยุดการสนทนา วันนี้วันอาทิตย์เป็นวันที่ทหารใหม่มีญาติมาเยี่ยมเยียน บรรยากาศคึกคักแต่เช้า ผมเองก็ดีใจที่เห็นทุกคนมีความสุข แต่สิ่งที่ผมดีใจยิ่งกว่าคือเห็นเขาได้มีความสุข จะว่าไปก็สงสารเขาโดนงดเยี่ยมญาติ คงเศร้าอยู่ในอกไม่น้อย

ผมนั่งรออยู่ครู่ใหญ่ เนื่องจากตอนนี้ก็เปิดให้เยี่ยมในช่วงบ่าย จนประมาณสักบ่าย ๒ เห็นหญิงสูงวัยลงจากแท็กซี่เดินถือข้าวของมาเต็มไม้เต็มมือด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมเดินเข้าไปต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ”คุณแม่ของบอมบ์วางของลงแล้วยกมือไหว้ ผมแทบรับไหว้ไม่ทัน

“เอ่อ คุณแม่ทีหลังไม่ต้องไหว้ผมก็ได้ครับ”ผมยกมือไหว้ไปด้วยพูดไปด้วย คนแก่ยกมือไหว้คนหนุ่มมันไม่รู้ไม่ถูกต้องครับ พ่อกับแม่ผมสอนไว้เสมอว่าอย่าให้คนที่สูงวัยกว่าเรายกมือไหว้เรา แล้วนี่แม่ของบอมบ์ก็อายุไม่ใช่จะน้อยๆ อายุเกือบเท่ายายของผมเลย

“ไม่ได้ค่ะผู้หมวด แม่เป็นแค่ยายแก่ๆคนหนึ่ง ผู้หมวดมียศมีดาวแม่ก็ต้องไหว้แหละ ผู้หมวดมีความดีทำงานเพื่อชาติเพื่อแผ่นดิน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยสบายใจนะครับที่คนอายุมากกว่าเรายกมือไหว้อ่ะ อ่า คุณแม่ไปด้านในก่อนไหม”

“อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแท็กซี่คอย แม่มาแปบเดียว ฝากนี่ให้บอมบ์ด้วยนะ”ยื่นไก่ทอดชื่อดังมาให้ผมถุงหนึ่ง “แล้วนี่แม่ฝากให้ด้วย เผื่อสบู่ยาสีฟันเขาหมด แล้วเจ้าบอมบ์มันเป็นไงบ้าง ยังดื้ออยู่ไหมคะ”

“ไม่แล้วครับ”ผมรับของมาเต็มสองมือ

“ค่ะ ไม่ดื้อก็ดีแล้ว แม่น่ะกังวลกับเขาคนเดียวนี่แหละ แต่แม่ก็วางใจที่มีผู้หมวดคอยดูแล งั้นแม่ไปแล้วนะคะ”

“ครับ สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้และเดินตามไปส่ง พอแท็กซี่ลับสายตาไปก็เอาของที่คุณแม่ซื้อมาฝากไปให้เขา มองเห็นเขากำลังขะมักเขม้นกับการขุดดิน แต่พอมองไปอีกฝั่ง ลูกน้องกูแอบหลับนี่หว่า เกิดมันแอบหนีขึ้นมานี่เดือดร้อนกูแน่เลย สุดท้ายก็เลยต้องแดก

เห็นรอยยิ้มน้อยๆที่ผุดขึ้นมาเมื่อยามที่เขากัดกินไก่ทอดทำให้ผมแอบยิ้มมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว กินไก่ที่เขาส่งชิ้นหนึ่งจากนั้นก็ไปทักทายกับพ่อแม่ผู้ปกครองของทหารคนอื่นๆ เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมมาให้ความสำคัญกับคนใดคนหนึ่งมากเกินไป

ความรู้สึกที่ฟูฟ่องขึ้นทุกวัน มันแทบล้นออกมา จนในที่สุดผมทนไม่ไหวพอคุยได้จังหวะผมก็ถามเขาว่าเขาจะเอายังไง บางทีผมเองก็คิดในแง่ลบเหมือนกันว่า เขาเล่นกับเราหรือเปล่า ถึงจะหล่อแต่ประสบการณ์ด้านความรักผมมีน้อยนะครับ ฮ่าๆๆๆ กลัวโดนหลอก พอคุยไปคุยมา กลับบอกกับผมมาว่า อยากให้เขาเป็นอะไร เขาจะเป็นตามที่ผมพูด

อ้าว พูดจาแบบนี้หมาก็ไม่แดกสิครับ ของขึ้นเลย ผมรู้สึกไม่พอใจ ทำไมกับแค่การบอกว่าผมกับเขาเป็นอะไรกัน มันยากขนาดนั้นเชียวหรือ ผมไม่ชอบคนเล่นลิ้น เลยต่อว่าเขาไป จากนั้นเขาก็ยังร่ายยาว พูดความยาวสาวความยืด เกริ่นนำอารัมภบท แล้วมันก็สะดุดเมื่อมีนายสิบมาแจ้งผมว่าทหารหนี

ไอ้บอมบ์ กูว่ากูง่ายๆกับมึง ยอมให้มึงจูบกูตั้งแต่วันนั้นครั้งแรกแบบง่ายๆ ยอมให้มึงทำอะไรต่ออะไรที่กูเองกูก็กลัวเสียภาพพจน์ของกูเหมือนกัน กูง่ายๆกับมึงมาตลอด แต่กับแค่คำที่กูอยากได้ยินอยากได้ฟังจากปากมึง ว่ามึงกับกูเราเป็นอะไรกัน มึงพูดออกมาไม่ได้ มึงลีลากับกู โอเค กูง่ายกับมึงมึงเห็นกูไม่มีคุณค่า ต่อไปกูจะยากกับมึงบ้าง แล้วมึงจะรู้ว่ากูน่ะ ไม่ใช่ของเล่นของมึง

ออฟไลน์ b4608196

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ต่อเร็วๆๆๆน๊าาาาาาาา สนุกมากเลยยย :pighaun:

ออฟไลน์ sittawan

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 64
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
สนุกมากเลยค่ะ มาต่อเร้วๆน้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด