หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[O-RA DUNGPRANG]

ดีใจมากมายที่หมวดบูมกลับมา

[กฤตย]

หมวดบูมกลับมาแล้วววววววว   

[Poseidon]

ดีใจมที่หมวดบูมกลับมา นี่ไม่ได้ฝันใช่มั้ยยยยย

[Der Adler]

หมวดบูม...........พี่เมฆอย่าเเกล้งให้ดีใจเก้อน่าาาาาา

[pp.ll.ee]

เย้ๆๆๆ หมวดบูมคัมแบ็ค 

[seaz]

ฮือออออ น้ำตาไหลเลย ดีใจสุดๆ ที่หมวดบูมกลับมาแบบปลอดภัย พี่บอมบ์ไม่เหงาแล้วนะครับ ดูแลกันดีๆ

[nung]

คิดถึงหมวดบูมมมมมม 

[thanza1970]

ขอบคุณมากครับ มันตือจนบรรยายไม่ถูกเลย

[Mura_saki]

ดีใจที่กลับมา รักและคิดถึงทุกคนเลยค่ะ

[labelle]

ดีใจที่กลับ ได้กลับมาอ่าน

ดีใจมาก เวอร์วังมา ปาฏิหาริย์มีจริง รอคอยมานาน หายไปหลายปี
บูมคือของจริง บูมที่คนที่ทุกคนรอคอย ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้น
รอดมาได้ยังไงนะ เค้าปล่อยตัวมายังไง

บูมได้ของดีจากหลวงพ่อ แถมยังได้ปล่อยปลาด้วย ความดีและเชื่อมั่น มีจริง

บอมบ์นอนหลับสบายแล้ว ไม่ต้องคอยคิดถึงแต่คนที่อยู่ในใจ
แสบซ่า ชาลี ได้เจออาบูมแล้วนะ

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ สอนอะไรหลายอย่าง เห็นทุกคนเติบโตไปตามโลก แต่ไม่หลงทาง
รอติดตามสองชั่วโมงของพ่อ ลูก และอาบูมนะคะ

[พลอยสวย]

ในเฟสไม่กล้าอ่านเลย..ทำใจตั้งหลายวันกว่าจะมาอ่าน แล้วก็เรียบร้อย ฮือออออ ดีใจสึดบูมกลับมาจิงๆ

[beer9999]

มาต่อให้ไวเลยยยยย ใจจะขาดแหละ

[SaJung13]

ดีใจยิ่งกว่าได้โล่
บูมไม่ตาย กรี๊ดดดดดด

[karashi]

ไม่ได้หลอกให้ดีใจใช่มั้ยคะ เกือบกรี๊ดแล้ว ดีใจมากกกกกก

[Joe_joeyphuwa]

มีความสุขที่สุดดดดดดดด ที่หมวดบูมกลับมา. พูดไม่ออกเลย อ่านไปลุ่นไป

[reborn23]

หมวดบูม หายไปตั้ง 7-8 ปี เลยนะ นานมาก หายไปไหนมา ทำอะไรอยู่ อยากรู้มากๆๆๆ รีบๆมาต่อนะ ชอบเรื่องนี้มาก 

[annch]

  ดีใจง่ะ

อยากงานต่อแล้ว 

[nung]

  เข้ามารอหมวดบูม

[AGELA]

ตอนที่ ๑๓

ความโชคดีคนเรามีกี่ครั้ง

ความโชคร้ายคนเรามีกี่หน

ชะตาชีวิตมีขึ้น

มีลง

เป็นรสชาติ

เป็นสีสัน

คือถ้าพูดแบบเพื่อน

กูแม่งดีใจ

ดีใจจนพูดไม่ออก

ถึงแม้จะคุ้นชินกับการได้เห็น แต่ความรู้สึกครั้งนี้มันช่วยเติมเต็มและเยียวยาอดีตที่เว้าแหว่งไปได้ นิดหนึ่ง

เอาน่า คนเราไม่ได้ครบถ้วนสมบูรณ์อะไรทุกอย่างหรอก มีเต็มบ้าง เกินบ้าง ขาดบ้าง หาอะไรที่พอดีเป๊ะตลอดไปไม่มีหรอกน่า ก็ได้แค่ปลอบใจตัวเองและทำความเข้าใจกับมัน

ปรัชญาน่านับถือจริงๆ

ดื่มคารวะหนึ่งจอก

ถุ้ย กูนอกเรื่อง

“เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ”บูมมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ ก็แหงละ มันผ่านมาเป็น ๒๐ ปีแล้ว ถ้านับช่วงเวลาตั้งแต่ไปรบก็เกือบๆ ๙ ปี ทุกๆปีมันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง “แต่บางทีมันก็มีมีภาพมาซ้อน”

“หนูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันผ่านมาแล้ว ๒๐ กว่าปี”อีหนูทำหน้าตาซึ้งได้ตลอดกาล “คิดถึงช่วงนั้นจัง ช่วงที่เรามีทั้งสุขและทุกข์”

“บางช่วงกูก็คิดถึงนะ บางช่วงนี่กูอยากจะลืมๆมันไปซะ”ถึงจะคิดว่ามันผ่านไปแล้วผ่านไปเลย แต่เรื่องที่โดนจับยาบ้านี่ผมยังฝังใจอยู่นะ อาจจะลืมไปบ้าง แต่บางครั้งก็หวนคิดถึงช่วงนั้น ไม่ได้คิดโทษใคร แต่คือแม่งมันเกิดกับกูได้ มันเหลือเชื่อจริงๆ “กุมารทอง พ่อฝันเห็นเอ็งตรงนี้ วิ่งมาดุ๊กแล้วบอกว่าเราเป็นพ่อลูกกัน”เล่าไปก็ขำไปกับความเจ้าเล่ห์ หลอกให้เชื่อใจเพื่อที่จะได้มาอยู่ด้วยกัน

“ตอนชาลียังไม่เกิดเหรอพ่อ”

“อือหึ ตาแป๋วมาออดมาอ้อนว่าเป็นลูกชาย อ้อนจนพ่อยอม ทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม”ชาลีนี่ชอบอ้างว่าเป็นลูกคนเล็ก อย่างช่วงม.ต้นน่ะ ชอบให้ผมอุ้มไปนอน และมักจะพูดเสมอว่า ตัวเองเป็นลูกคนเล็กของบ้าน พ่อต้องตามใจ ผมก็แย้งๆไปว่า ลูกคนเล็กกับคนตัวเล็กมันต่างกันนะลูก สุดท้ายก็ยอมเสมอ เออ คนเล็กหมายถึงตัวเล็กก็ได้วะ แค่น้ำหนัก ๔๐ กว่าๆเอง

“จะกลับมารับราชการอีกไหม”ผมถามบูม ตอนนี้กลับมาแล้ว ไม่รู้เขาจะทำยังไง ใจหนึ่งผมคิดว่าควรจะพัก ควรจะเกษียณตัวเอง อีกมุมหนึ่งก็คงจะต้องรอเขาตัดสินใจ

“ขอคิดสักคืน”

“เออ มึงเล่าหน่อยซิว่ามึงรอดมายังไง”หมวดเต้ยถาม ตามจริงก็ยศสูงไปแล้ว คำว่าหมวดนี่ติดปาก

“เพราะหลวงพ่อว่ะ ถ้าเอาจริงๆแล้ว กูไม่เหลือแม้แต่ซาก”

“แล้วมันแวบพามึงหายตัวไปได้ยังไง”

“ไม่รู้ คือมีแสงวาบมาแล้ว คือรู้สึกตัวอีกทีตอนโดนตีนใครไม่รู้มาเหยียบหน้าอก ไอ้ห่า มองไปนี่ดงโจรทั้งนั้น”

“แล้วมึงหายไปได้ไงวะ”หมวดเต้ยทำหน้าสงสัย “ระเบิดลงอย่างจัง รถไม่เหลือซาก เหล็กทั้งคันนะนั่นยังเละขนาดนั้น กับมึงนี่มัน ทำไมวะ คนเปราะบางกว่าเหล็กเยอะ มึงรอดมาได้ไง

“ต้องไปถามหลวงตาแล้วละครับ หลวงตาน่าจะบอกเราได้”ชาลีเอ่ยขึ้น ผมเองก็พยายามคิดตาม คือระเบิดมันลูกใหญ่มาก โดนแบบเต็มๆ คิดดูว่าแม้แต่รถลาดตระเวนยังหาซากที่ดีๆไม่เจอ อานุภาพมันร้ายแรงจริงๆ

“จริงๆคืออยากจะไปที่วัดก่อนนะ แต่รู้ว่าพี่บอมบ์มานี่ก็เลยมาที่นี่ก่อน เออ แล้วคิดไงละพวกเราถึงได้มาเป็นทหารกัน”บูมหันไปถามแฝด เพราะคงไม่อยากให้คำตอบอะไรไปมากกว่านี้ เพราะคำตอบของเราก็คือต้องกลับบ้าน

“ก็อยากเป็นเหมือนพ่อ พ่อเป็นไอดอล”แสบตอบแล้วเดินมากอดเอวผม

“มีแฟนเป็นผู้ชายสิ จะได้เหมือนพ่อด้วย”อีหนูพูดยิ้มๆ

“ฮ่าๆๆ อาหนูก็พูดไป”

“ก็ไม่เห็นจะมีแฟน แอบไปอุบอิบใครไว้ที่ไหนหรือเปล่า อย่าไปทำใครท้องป่องมาแล้วกัน อาไม่ช่วยเลี้ยง”อีหนูยังคงบทบาทเหมือนแม่

“ไม่ท้องหรอกน่า เพราะคนที่ทำน่ะไม่มีมดลูก ฮ่าๆๆ”แสบพูดแล้วหัวเราะก้ากออกมา

“ใครวะ”ผมมองหน้าลูกชาย ขอเสือกนิดหนึ่ง

“ล้อเล่น ไม่มีครับพ่อ แสบเป็นเด็กดี”

“พ่อไม่ไว้ใจ”ผมพูดตรงๆ คือทั้ง ๒ คนน่ะ คนนี้นิสัยกูชัดๆ แสบจะรุนแรงกว่า ซ่านี่นิ่ง แต่ลึกๆนี่ก็รุนแรงไม่เบา

“นี่ลูกชายพ่อนะ”แสบเน้นย้ำ

“เพราะเป็นลูกพ่อไงพ่อถึงไม่ไว้ใจ เพราะพ่อก็นะ วีรกรรมพ่อเยอะว่ะไอ้ลูกชาย ฮ่าๆๆ”

“โธ่ ไอดอลกู หมดกัน”อีหนูเบะปาก

“สิ้นลายรึยังวะ”บูมหันมาถามผม

“ไม่มีลายตั้งนานแล้ว”ผมยิ้มให้ ก็ตั้งแต่มาเจอกัน ผมดีขึ้น ไม่มีนอกกายถึงแม้สายตาจะแอบมองร่องนมใครบางคนก็เถอะนะ หึหึ

เรายังคงเดินมองบรรยากาศ ผมชอบเล่าอะไรให้ทุกคนฟัง สนุกดีครับ ด้วยความที่เวลาเราจำกัด ลูกชายต้องได้รับการฝึกต่อ ส่วนผมเองก็คงต้องพาไอ้บูมไปตรวจร่างกาย คือเพิ่งมาถึงเมื่อวาน นอนที่บ้านหนึ่งคืนแล้ววันนี้มาหาผมที่กองพัน ส่วนเรื่องกลับมาได้ไงนี่ไม่ได้หายตัวมา

“คืองี้ ก่อนจะได้กลับนอนฝันเว้ย คือชีวิตกูเจอแต่เรื่องประหลาดๆ กูฝันไปว่าคนกระซิบข้างหูว่า กลับบ้านได้แล้วลูก แล้วมองหาต้นเสียงไม่เจอ แล้วพูดอีกทีว่า ไอ้หนู กลับบ้านได้แล้วลูก ตื่นๆ แค่นั้นแหละ ก็ตื่นขึ้นมาจากนั้นก็คิดหาทาง ตอนนั้นกูหนีจากดงผู้ดีเอ๊ยดงโจรออกมาได้แล้ว แล้วจังหวะมันพอดีไปเจอกับคนรู้จัก แล้วมันก็พากูกลับ แต่กว่าจะกลับได้ทำเรื่องเยอะมาก”

“แล้วทำไมกูไม่ได้ข่าวอะไรบ้างเลยวะ”

“ก็ทำแบบไม่เอิกเริก อีกอย่างกูอยากเซอร์ไพรส์พวกมึงทั้งหมด”ยิ้มแบบภูมิใจมาก แต่ก็เซอร์ไพรส์จริงๆนะ

“สัปดาห์หน้าพ่อต้องมานะ”แสบกอดผมไว้คนเดียว ส่วนซ่าน่ะเหรอยืนขมวดคิ้วหมั่นไส้พี่ชายอยู่ใกล้ๆ

“ถ้าว่างนะ”

“พ่อต้องว่างสิ งานอะไรจะสำคัญเท่าลูก”ซ่าเสริมพี่ชายอีกคน

“ครับพ่อคุณทูนหัว พ่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ตั้งใจฝึกกันล่ะ โอเคไหม”

“ครับผม”

“ดีมาก งั้นพ่อกลับนะ”

“ครับ พ่อขับรถดีๆนะ จุ๊บ ๑ ที”นี่คือลูก ไม่โตสักที

มาถึงบ้านก็ไปคุยฟุ้ง คราวนี้รวมญาติกันเลยทีเดียว ถามไถ่กันอุตลุต พ่อแม่ผู้หมวดแกก็ดีใจที่ลูกชายกลับมา คืนนี้ผมไปนอนที่บ้านเป็นเพื่อนแม่ ส่วนหมวดบูมก็ให้นอนที่บ้านเขาละกัน

“คืนนี้จะนอนกับใคร กับพ่อหรือพี่ภูมิ”ผมถามชาลีลูกชายตัวเล็กเอ๊ยคนเล็ก ตอนนี้ ๑๘๗ แล้ว ไม่เล็กแล้วละ

“นอนกับย่าครับ”

“ก็ดี พ่อจะได้นอนคนเดียว”ผมยักคิ้ว ถามว่าติดลูกไหม ก็นิดหนึ่งครับ

“นอนกับพ่อก็ได้ กลัวพ่อเหงา แฮ่”

ก่อนหลับผมเล่าเรื่องราวต่างๆให้ชาลีฟัง ตามประสาพ่อลูก ชาลียิ่งโตยิ่งหน้าตาดี พูดเก่ง เฟรนลี่ มีเนี๊ยบบ้างกับบางเรื่อง มาดอาจจะดูคุณชายบางเวลา แต่ว่าเขาติดดินนะ ให้ทำอะไรทำหมดทุกอย่าง การงานช่วยทุกอย่าง แบ่งเบาผมได้เยอะ

ตอนเช้าผมพาไอ้บูมไปตรวจร่างกายและไปประสานกับเจ้าหน้าที่ มันหลายอย่าง ไหนจะต้องพิสูจน์นั่นนี่ ระยะนี้ก็คือกินเวลาไปทั้งสัปดาห์

“ได้ห่างกันบ้างยัง”เจอหน้าลูกชาย มันถามซะผมเสียหมา

“อิจฉาเหรอ”ไอ้บูมก็ปากไว

“หึหึ กอดพ่อหน่อย”มันยิ้มแบบมีเลศนัย “สัปดาห์นี้เหนื่อยมากเลย โดนแดกทุกวัน”แสบปรับทุกข์กับผม

“ความเจ็บปวดที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน”

“แต่หนังลูกจะด้านชาเป็นควายแล้วนะพ่อ”

“พ่อเอ็งตอนเป็นทหารนะ ไม่ใช่แค่หนังหนา แต่หน้านี่หน้ายิ่งกว่าคอนกรีตทางด่วน”ไอ้เต้ยเล่นผมซะแล้ว

“ใครจะไปเหมือนไอ้มหาของมึงละเต้ย หัวแก้วหัวแหวน หัวดอด้วยมั้ง”

“ฮ่าๆๆๆ”

“อาบูมหล่อขึ้นนะ กอดหน่อย”กอดผมเสร็จก็กอดอาบูมของเขาต่อไป ส่วนซ่าเดินมากอดผมทีหนึ่ง

“คิดถึงพ่อนะครับ อีก ๓ สัปดาห์จะฝึกเสร็จแล้ว วันสวนสนามพ่อต้องมาดูให้ได้นะ”

“พ่อไม่ได้เป็นนายพล จะมาได้ไง นี่ให้นายพลเขามาดูสิ”ผมชี้ไปที่ไอ้บูม เรื่องราวที่ผ่านมาใน ๑ สัปดาห์คือ ตรวจร่างกาย ผลออกมาปกติดีทุกอย่าง สติปัญญา การพูดจา แล้วพวกโรคต่างๆไม่มี ก็มีแต่ผมอ่ะเป็นโรคขาดเมีย อะจึ๋ย ว่าเรื่องของเขาดีกว่า สุขภาพโอเค ที่นี่ก็ไปเรื่องการยืนยันตัวบุคคล คือตอนโดนระเบิดน่ะ ออกใบมรณบัตรเรียบร้อยแล้ว โชคดีที่ใช้เวลาไม่นานในการทำเรื่อง แล้วสุดท้ายข่าวก็ไปที่กองทัพ คือคณะทำงานชุดนั้นน่ะ อึ้งกันไปเป็นแถบ ไม่ใช่แค่กลุ่มนั้น แต่หลายๆคนที่รู้จักก็อึ้งว่ากลับมาได้ยังไง บูมเขาก็ไม่พูดอะไรมาก แต่เพื่อนก็ถามกันหนาหูว่าห้อยหลวงพ่ออะไร แต่คนที่ไปกับชุดนั้นเขารู้ๆกันบ้างแล้วว่ามันรอดมาได้ยังไง

จริงๆวันนี้คือจะกลับบ้านเลยนะครับ แม่ผมกลับบ้านนอกไปหลายวันแล้ว ทนคิดถึงบ้านไม่ไหว อยู่กรุงได้ไม่กี่วันก็กลับบ้านนอก อย่างว่าคนแก่ ทิ้งบ้านไปไหนนานๆไม่ได้ ก็อยู่มาทั้งชีวิตของเขาอ่ะนะ

วันนี้มันวันอาทิตย์ เยี่ยมญาติ จะไม่มาก็กระไร เดี๋ยวลูกชายว้าเหว่ ลูกชายผมนี่ไม่ค่อยเหมือนใครด้วย ก็มาให้กำลังใจ เขาโตขึ้นทุกวัน เป็นทหารให้อะไรเยอะมากนะ ใครเก็บเกี่ยวอะไรได้นี่ก็ได้จากที่นี่นั่นแหละ ส่วนใครที่ผ่านมาแล้วผ่านไปก็แล้วแต่คน ไอ้บูมเขาตัดสินใจเข้ารับราชการต่อครับ อีกไม่กี่สิบปีก็จะเกษียณแล้ว มันบอกว่าจะเอาวิชาโจรมาสอนน้องๆ ดูมันสิครับ

“ย่าไม่มาเหรอพ่อ”

“กลับบ้านไปแล้ว ป่ะ หาที่นั่งดีกว่า พ่อซื้อของมากินเยอะเลย”หาที่ว่างๆ วันนี้เราก็มาหลายคนเหมือนที่เคยมาละครับ มาเยี่ยมลูกก็คือมาขุนลูก รู้สึกว่าลูกจะน้ำหนักลดไปเยอะเหมือนกัน เนื้ออาจจะแน่นขึ้นมาบ้าง จับต้นแขนดูจะแน่นๆกว่าเมื่อก่อน พอมองหน้านี่ ไปหมดละสภาพหล่อๆแบบพ่อมัน หน้าดำยิ่งกว่าอะไรดี ดำขึ้นจริงๆ

ทั้งวันอยู่กับลูก มีความสุขดีครับ ได้เห็นทัศนคติอะไรใหม่ๆ ได้เวลากลับก็ต้องกลับครับ ไอ้บูมยังไม่ได้เข้ารับราชการแบบจริงจังนะครับ ให้พักตัว ๑ เดือนก่อน ผมเองก็ห่วง ไม่อยากให้ทำงานต่อ แต่ใจเขารักด้านนี้ ก็เออออไป ทำอะไรในสิ่งที่รักแล้วเรามีความสุข ก็ทำต่อไป

[AGELA]

กลับบ้าน นอนที่บ้าน ๑ คืน ที่แห่กันมาด้วยคือไอ้เต้ยกับไอ้มหา อีหนูกับผัวฝรั่งของมัน มันกลัวผมเหงา ก็แห่มาให้กำลังใจ แม่ผมชอบใจใหญ่เลยครับ มีคนชวนคุย อีหนูยิ่งมันแก่ปากมันไม่เคยเหนื่อยเคยเมื่อย มันโม้หูดับตับไหม้ ประสบการณ์วัย ๔๔ ปีของมัน ขุดมาหมด เล่าไปก็ขำไป กว่าจะได้นอนก็เกือบตี ๑

ตอนเช้าเราเตรียมตัวไปวัดกัน ไปกันทั้งบ้าน ผมต้องตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้า กับข้าวกับปลาต่างๆเรียบร้อยแล้วเราจึงไปวัดกัน ญาติโยมมาตามปกติ พวกเราขนของขึ้นศาลา พักใหญ่ๆผมก็ไปกุฏิหลวงพ่อ

“มาๆ มาทำหน้าที่เลย”หลวงพ่อกวักมือเรียกผม ท่านเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วละครับ ผมก็ช่วยท่านถือย่าม เดินนี่ไม่ต้องประคองหรอกครับ ขนาดว่า ๑๐๐ กว่าปีแล้วนะ อีกไม่กี่ปีก็จะครบ ๑๒๐แล้ว ยังแข็งแรงมาก ไม่รู้ว่าท่านมียาดีอะไรถึงได้อายุยืนขนาดนี้ “เด็กๆเขาเป็นยังไงกันบ้างลูก”หลวงพ่อถามผม น่าจะหมายถึงเจ้าแฝดนั่นแหละครับ

“หน้าดำเมี่ยมเลย แต่โตขึ้นกว่าเดิมหน่อยครับ พูดจาไม่เหมือนเด็กน้อยแล้วครับ”

“ไอ้เสือบูมละ เป็นไงบ้าง”หลวงพ่อยังไม่เจอกับไอ้บูมนะครับ ไม่ได้ตามผมมา แต่หลวงพ่อก็รู้ว่ามา

“พ่อรู้ด้วยเหรอว่าไอ้บูมกลับมา”

“เออ พ่อก็เดาๆไป”หลวงพ่อพูด ผมเดินตามหลังไปจนถึงศาลา ก็ทำพิธีตอนเช้า ถวายข้าวอะไรเรียบร้อย พระฉันข้าวเสร็จแล้ว เรานั่งคุยกันต่อ คนที่ได้ข่าวว่าไอ้บูมรอดตาย แห่มาถามใหญ่เลยครับ บางคนเขาจำหน้าได้ เรียกว่าโดนล้อมหน้าล้อมหลัง หลวงพ่อฉันเสร็จลงมานั่งเก้าอี้คุยกับพวกเรา

“หลวงพ่อ หนูอยากเป็นอมตะ”อีหนูยกมือไหว้พูดกับหลวงพ่อ

“จะไหวเหรอหนู แค่นี้ลุกก็โอยนั่งก็โอยแล้ว”

“มันอยากจะเป็นอีแก่หนังเหนียวครับหลวงพ่อ สงเคราะห์มันหน่อยครับ ฮ่าๆๆ”ฝรั่งพูดแซะ

“เข้าท่าๆ แต่ว่าอยู่นานๆมันก็น่าเบื่อนะลูก นี่พ่อยังเบื่อเลย ว่าจะไปแล้วละ ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่วัน”

“หลวงพ่ออย่ารีบไปไหนนะครับ สงเคราะห์พวกผมก่อน”ไอ้มหารีบเข้าไปออดอ้อนทันที “มีของดีให้แต่ไอ้บูมคนเดียว ผมน้อยใจนะเนี่ย”บีบๆนวดๆเอาใจผู้ใหญ่ ถนัดนักเรื่องขอพระเครื่องนี่

“ฮ่าๆๆๆ ของดีอะไรเล่า คนเราไม่ถึงคราวมันก็ไม่ตายหรอก เมื่อถึงคราวตายหายใจเข้าไม่หายใจออกมันก็ตายแล้ว”

“อยากได้ของหนังเหนียวบ้างครับหลวงพ่อ”เอาแล้ว ไอ้มหาเริ่มเบิกโรง

“มีที่ไหนกันเล่า ไม่มีใครเหนียวหรอก หลวงพ่อมีดบาดยังเลือดออกเลย นี่เอ็งดูแผล”หลวงพ่อชี้ไปที่บริเวณหลังมือ “เห็นไหม”

“หลวงพ่อชอบกั๊ก ให้ลูกให้หลานบ้างเถอะนะครับ”

“พ่อให้ไปหมดแล้ว อยู่ที่เอ็งจะทำหรือเปล่า เอ็งมาทีไรพ่อก็ให้ของดีเอ็งทุกครั้งนี่นา เอ็งกลับบ้านได้ทำต่อหรือเปล่าล่ะ”

“ของดีอะไรอ่ะพ่อ ไม่เห็นจะได้อะไรเลย”

“อ้าว ไอ้ลูกหมา ที่พาสวดมนต์ทุกวันนั่นไง นั่นละดีที่สุดแล้วนะ เอ็งทำดีๆเถอะน่า อะไรๆมันก็ถาโถมเข้ามาเองนั่นแหละ พ่อจะบอกอะไรให้นะลูก ของดีก็คือกายเราดี วาจาเราดี ใจเราก็ดี อะไรๆที่พ่อให้ไปน่ะเพื่อจะให้พวกเอ็งได้ระลึกถึง พ่อให้ทุกคนเท่าๆกัน ไม่มีใครมากใครน้อยหรอกน่า...”หลวงพ่อจะพูดต่อ แต่ก็มีคณะนักข่าวกลุ่มหนึ่งเข้ามากราบประหลกๆแล้วขออนุญาตหลวงพ่อทันที เขาสาวประวัติที่เขารู้มาจากคำร่ำลือหลายๆแหล่ง ไอ้บูมก็ไม่ได้บอกนะว่าอยู่ที่นี่ หรือเรื่องราวของหลวงพ่อ แต่ข่าวลือมันไปไว ไปไกลมาก ไม่เฉพาะแค่นักข่าวที่ตามมา บางคนที่รู้จัก บางคนที่ไม่รู้จักมากันเต็มศาลา มาแล้วก็ต่างสอดส่องดู อยากรู้เรื่องราว หลวงพ่อได้แต่ยิ้ม บอกให้ศิษย์วัดวิ่งไปหาขนมกาแฟมาต้อนรับ “มายังไงกันละไอ้หนู”หลวงพ่อถาม

“อยากจะขออนุญาตหลวงพ่อสอบถามนะครับ คือว่า.....”เขาก็เล่าไปถึงเรื่องปาฏิหาริย์อะไรต่างๆที่ได้ยินมาให้หลวงตาฟัง บางเรื่องก็เกินจริงไปนิดหนึ่ง บางเรื่องก็มีส่วนที่ผมเคยประสบบ้าง พอพูดจบหลวงพ่อก็กล่าวกับคนที่มาถามว่า “หลวงตาเป็นแค่พระแก่ๆเท่านั้นแหละไอ้หนู ไม่ได้มีอะไรวิเศษหรอก พระบ้านนอกธรรมดา”

“แต่มันน่าสงสัยมากเลยนะครับหลวงตา เพราะอะไรที่คนๆหนึ่งโดนระเบิดขนาดนั้นแล้วยังรอดมาได้ ผมอยากทราบจากปากของหลวงตานะครับว่าเกิดขึ้นได้ยังไง”

“คนเราน่ะ พอถึงคราวตายมันก็ตายนั่นแหละ เมื่อไม่ถึงคราวตายยังไงมันก็ไม่ตาย”

“ถ้าอย่างนั้นปาฏิหาริย์ก็ไม่มีจริงสิครับหลวงตา”อีกคนหนึ่งถามขึ้น

“มีสิหนู ปาฏิหาริย์มีจริง แต่ไม่ใช่ความจริงสูงสุด”

“ถ้ามีจริงอย่างที่หลวงตาพูด งั้นหลวงตาทำให้ดูได้ไหมครับ”

“ฮ่าๆๆๆ”หลวงพ่อถึงกับขำออกมา ผมเองก็รอดูท่าที ผมอยากฟังเรื่องที่หลวงพ่อจะพูด เพราะอยู่กับผมนี่ผมเจออะไรมาเยอะเหมือนกัน แต่ผมก็เงียบๆ รู้แค่กับหลวงพ่อกับคนใกล้ชิด “หนูเอ๊ย หลวงตาทำให้ดูไม่ได้”

“ถ้าทำไม่ได้ งั้นมันก็ไม่ได้มีจริงเหมือนที่หลวงตาพูดน่ะสิครับ งั้นเรื่องที่เขาเล่าลือมาก็เป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้”

“เอางี้ไอ้หนู หลวงตาจะพูดให้ฟังนะ แล้วเอ็งลองทำตามที่หลวงตาบอก บอมบ์ เอาถังตรงนั้นมาซิลูก”ผมขยับไปเอาถังใบเล็กๆมา “อ่ะไอ้หนู เอ็งหลับตานะ แล้วเอามือคลำเข้าไปด้านใน เออ คลำดูลูก เจออะไรไหม”ผมก็รีบมองไปทีถัง ไม่เจออะไร มันก็ถังปกติเหมือนเดิม

“ไม่มีอะไรนี่ครับ มีแค่ก้นถังเปล่าๆ”โอเค หลวงพ่อไม่ได้เล่นมายากลอะไร

“เอาละ ทีนี้ เอ็งวิ่งไปหน้าศาลานะ ขึ้นไปบนแท๊งค์น้ำ แล้วหลับตา เอามือล้วงเข้าไปด้านใน ทำแบบเมื่อกี้”นักข่าวก็วิ่งไป มีบางคนตามไป ผมก็อยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไหม พักหนึ่ง เขาวิ่งหอบมาที่ศาลา

“เจออะไรไหม”

“ไม่เจออะไรครับ ไม่เห็นมีอะไรเลย หลวงตาจะแสดงอะไรให้ผมดูครับ”

“นั่นแหละปาฏิหาริย์ ฮ่าๆๆๆ”หลวงพ่อขำเสียงดัง นักข่าวทำหน้าเหวอๆ ต่างคนก็ต่างพูดอื้ออึง แล้วสักพักก็เงียบกัน เมื่อหลวงตามองคนนั้นทีคนนี้ที “เอ็งฟังนะไอ้หนู มีคนมาถามกันเยอะเรื่องแบบนี้ บางคนก็อยากได้ บางคนก็อยากรู้ บางคนอยากลอง บางคนก็คะนองว่าจริงหรือไม่จริง หลวงตาจะบอกอะไรนะไอ้หนู เมื่อกี้เอ็งล้วงเข้าไปในถังเอ็งจับพื้นถังได้ไหม”

“ได้ครับ”

“แล้วเอ็งหลับตาล้วงเข้าไปในแท๊งค์น้ำ เอ็งจับพื้นถังไม่ได้ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“นั่นแหละหนู บางคนเข้าถึงสิ่งนี้ บางคนก็เข้าไม่ถึงสิ่งนี้ นี่ข้อแรกที่หลวงตาจะให้เอ็งรู้ อีกอย่างหนึ่งเรื่องแบบนี้ ไม่ได้เกิดกับทุกคน บางคนสัมผัสได้ บางคนสัมผัสไม่ได้ คนที่เขาสัมผัสได้ เหมือนมือเขาถึงพื้นถัง บางคนที่สัมผัสไม่ได้เหมือนมือเอ็งไม่ถึงพื้นแท๊งค์”

“แต่มันก็ไม่น่าเชื่อนะครับหลวงตา มันไม่เป็นวิทยาศาสตร์ หลวงตาช่วยอธิบายให้เป็นวิทยาศาสตร์หน่อยสิครับว่ามันเป็นยังไง”อีกคนหนึ่งถามขึ้นมา

“หึหึ หลวงตาอธิบายวิทยาสตร์ไม่ได้หรอกนะหนู หลวงตาไม่ได้เรียนมา จบประถม ก.กา ก็มาทำไร่ทำสวนแล้ว พูดไม่เป็นหรอกวิทยาศาสตร์น่ะ มันว่ายังไงหว่า”

“หลวงตายืนยันว่ามีจริงเหรอครับ”

“มันมี แต่มันไม่จริง เข้าใจไหมหนู”

“ถ้างั้น ถ้าหลวงตาว่ามีจริง ก็ต้องแสดงให้ดูได้สิครับ ถ้าแสดงให้ดูไม่ได้มันก็ไม่มีจริง ทุกอย่างต้องเห็นได้ สัมผัสได้”ไอ้นี่มันท่าจะหัวแข็งน่าดู

“ไอ้หนู เอ็งไปขอดูสมบัติเศรษฐีเอ็งว่าเขาจะขนสมบัติมาให้เอ็งดูไหมลูก”

“......”มองหน้ากันปริบๆ

“เศรษฐีเขามีทองกี่เส้น มีเงินกี่บัญชี เอ็งว่า เอ็งเดินไปพูดกับเขาแล้วพูดว่า ถ้ารวยจริงเอาสมบัติมากองไว้ตรงหน้าให้ดูสิ เอ็งว่าเขาจะขนมาให้เอ็งดูไหมลูก”

“.......”

“เอ้า พ่อถามไอ้เสือมันดีกว่า บ้านมันรวย เสือ มีคนมาขอดูเงินในบัญชีเอ็ง เอ็งเอามาให้เขาดูไหม เอ็งมีกี่บัญชี กี่ธนาคาร เอ็งจะเอามาโชว์ไหม”

“ไม่ครับ ผมจะเอาปืนไล่ยิงด้วยซ้ำ ใครก็ไม่รู้มาถามด้านๆ”ผมแอบด่าแบบอ้อมๆ

“เออ เหมือนกันแหละลูก หลวงตาเจอมาเยอะเรื่องแบบนี้ ของแบบนี้มันไม่ใช่จะเที่ยวเอาไปแสดงให้ใครดูเหมือนหนังเหมือนละครหรอกนะลูก เหมือนเอ็งไปท้าเศรษฐีให้เขาเอาเงินมาโชว์เอ็งนั่นแหละ ไม่มีเศรษฐีคนไหนเขาทำกันหรอกนะ อีกอย่างก็มีข้อห้ามอยู่ด้วย”

“ถ้างั้น ทำไมพระอื่นๆทำไม่ได้ ผมไปหามาหมดแล้ว ที่อ้างว่าเก่งๆ ถ้าเก่งจริงก็ต้องทำได้ทุกคน”

“เอ็งเรียนมหาวิทยาลัย มีคนสอบได้ที่ ๑ ไหมลูก มีคนสอบได้ที่ ๒ ไหม มีคนสอบผ่านไหม มีคนสอบตกไหม มีคนเรียนไม่รอดไหม คนลาออกมีไหม หึหึ ทำไมเขาไม่สอบได้ที่ ๑ ให้หมดทุกคนละหนู ทำไมเขาต้องได้เกรดไม่เหมือนกันล่ะ เรียนที่เดียวกัน ทำไมผลกลับไม่เหมือนกัน นี่แหละคำตอบ ไอ้หนูเอ๊ย เอ็งเที่ยวหาคำตอบ หาที่ไหนก็หาไม่เจอหรอกลูก นอกจากหาที่ใจของตัวเอง นั่งเงียบๆ อยู่สงบๆ แล้วลองคุยกับตัวเอง ทบทวนตัวเอง ถ้าเอ็งทำได้นะ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเอ็งละหนู เอ็งเที่ยวหาคำตอบกับคนอื่น มันไม่มีวันเข้าใจหรอกนะ เหมือนเอ็งไปเดินถามคนที่เขากินข้าวน่ะ เอ็งได้แต่ถามว่าอร่อยไหมๆ ถ้าเอ็งชิมเอง เอ็งก็จะรู้ เอ็งไปถามเขา เขาบอกเค็ม เอ็งก็ไม่เชื่อ เขาบอกหวานเอ็งก็ไม่เชื่อ ต้องลองกินเอง มันจะได้รู้ว่าเค็มหรือหวาน อะไรที่เอ็งเข้าไม่ถึงน่ะลูก เหมือนแขนของเอ็งแตะพื้นแท๊งค์น้ำไม่ได้ พื้นแท๊งค์น้ำมันมีอยู่ แต่มือเอ็งไม่ถึง เอ็งจะโทษที่ไหนดี โทษที่พื้นแท๊งค์มันลึก หรือโทษที่แขนเอ็งมันสั้น ลองตรองดูดีๆนะ แล้วอะไรที่เอ็งเข้าถึงได้ เหมือนเอ็งคลำก้นถังแล้วเจอมันนั่นแหละ เอ้า มองหน้ากันปริบๆ หลวงตาไม่มีเหรียญหรอกนะโยม ไม่ได้สร้างไว้ หลวงตาแก่ๆไม่มีอะไรเลย ฮ่าๆๆ”หลวงพ่อหัวเราะ พวกเราก็เคลียร์กันแล้วละครับ ปกติหลวงพ่อก็ไม่ค่อยพูดยาวๆ ท่านคงเจอมาเยอะแหละครับ ยิ่งพวกชอบลองของ เจอดีทุกรายครับ อันนี้ท่านแค่สอนไปเบาๆ “มาๆรดน้ำมนต์ให้ จะได้เย็นกายเย็นใจ”หลวงพ่อพรมน้ำมนต์ให้ทุกคน บางคนก็ขอพระขอเหรียญ หลวงพ่อท่านไม่มี ผมอยู่กับหลวงพ่อมาตั้งแต่เล็กๆ ท่านไม่ค่อยเน้นแนวนี้สักเท่าไหร่ ถึงท่านจะสร้างก็ไม่ค่อยเยอะ ท่านก็บอกว่ารอเวลา

“หลวงปู่ครับ ทำไมหลวงปู่ไม่มีเหรียญครับ ผมอยากได้ไปบูชาครับ”

“หมดแล้วลูก ไม่ได้สร้างเยอะ ไอ้ตัวเล็กเขาทำให้แค่นั้น ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว แจกหมดแล้ว”ไอ้ตัวเล็กที่หลวงพ่อเอ่ยถึงนี่คือเจ้าแฝดนะครับ ปกติท่านไม่ค่อยอะไรกับเรื่องแบบนี้ ผมก็ไม่รู้เจ้าแสบเจ้าซ่าไปอ้อนอีท่าไหน มีพระแจกให้กำลังใจชาวบ้านบ้าง ทหารบ้าง อย่างว่าเจ้าแฝดมันขี้อ้อนอยู่แล้ว ใครจะไม่ใจอ่อนล่ะครับ

“ถ้างั้นพวกผมจะขอสร้างถวายหลวงปู่ได้ไหมครับ”กลุ่มนี้ก็น่าจะกลุ่มสร้างพระแน่เลย มือไวใจถึง

“หลวงปู่ชอบสร้างโรงเรียน โรงพยาบาลมากกว่าหนู ต้นปีหลวงปู่จะไปทอดผ้าป่าสร้างซื้อเครื่องมือหมอน่ะ ไปสร้างด้วยกันไหมหนู ฮ่าๆๆ”ท่านพูดไปขำไป “ท่านอื่นๆสร้างไว้เยอะแล้ว ดีทั้งนั้น เหรียญต่อให้สร้างดีแค่ไหน ถ้าไม่หมั่นสวดมนต์ ทำความดี มันก็เท่านั้น เอาไปก็ได้แค่อวดว่ามีขององค์นั้น มีขององค์นี้ เอาไปแค่อวด เอาไปทำไมลูก”

“.....”

“ไปสวดมนต์นั่งสมาธิกันเยอะๆลูก อะไรๆจะดีขึ้นเอง เอ้า โชคดีๆ ร่ำรวยกันทุกคน”

หลวงพ่อลงจากศาลาไปด้านล่าง ผมก็ตามไป ไม่มีใครกล้ามารบกวนท่าน ผมกับเดอะแก๊งค์ตามไปที่ป่าหลังวัด หลวงพ่อพาชมป่า มีสัตว์ป่าเยอะดี พวกกระรอก งู พูดถึงงู งูก็เลื้อยมา

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”อีหนูแหกปากลั่นวัดละครับ งูจงอางตัวเท่าท่อนขาผมเลื้อยตรงมาหากลุ่มพวกเรา

“ฮ่าๆๆ กลัวเหรอหนู”หลวงพ่อขำกับท่าทางอีหนู ใครเจอครั้งแรกก็ต้องตกใจละครับ ขนาดว่าผมว่าตัวเองใจแข็งอยู่พอตัวก็ยังรู้สึกหวั่นๆอยู่เหมือนกัน

“หลวงพ่อ”อีหนูพูดไม่ออกได้แต่อึ้งกอดแฟนมันไว้แน่น

“เพื่อนไอ้ตัวเล็ก เขาไม่ทำอะไรหรอก แค่มาทักทาย”หลวงพ่อพูดได้ชิลมากเลย “ไปๆ วันหลังค่อยมาคุยกันใหม่ วันนี้พ่อเขามา ลูกเขาไปเป็นทหาร ยังฝึกไม่เสร็จ”พอหลวงพ่อไล่ งูก็เลื้อยกลับเข้าไปในดงทันที

“หลวงพ่อเคยไปอยู่บ้านสลิธิรินแน่เลย ถึงได้พูดกับงูรู้เรื่อง”

“บ้านอะไรนะ”หลวงพ่อหันมาถาม

“บ้านสลิธิริน”

“หนู หลวงพ่อไม่ได้ดูแฮรี่เหมือนมึง มึงอย่าชวนออกทะเล เล่นไปเรื่อยไม่ดูพระดูเจ้า”มหาดุละครับ

“หนูขอโทษ”

“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องไปอยู่บ้านนั้น แค่อยู่วัดก็คุยรู้เรื่องแล้วหนู จะเล่าอะไรให้ฟังนะ ตอนพ่อไปอยู่ป่านะ งูเอย เสือเอย ช้างเอย...”หลวงพ่อเล่าความหลังให้ฟัง เล่าทีไรก็น่าสนใจเสมอ ท่านชอบเดินป่า อยู่ในป่าในเขา ตอนนี้ก็ยังไปทุกปี แต่ไปไม่นาน ไม่เกินครึ่งเดือนก็กลับ “แล้วเป็นไงบ้างไอ้หนู อยู่ที่นั่น คงจะลำบากน่าดู”หลวงพ่อแตะไหล่ไอ้บูม

“ทั้งเหนื่อยทั้งลำบากครับ หลวงพ่อ ทำไมผมต้องอยู่ที่นั่นด้วยครับ”

“เรื่องของกรรมน่ะลูก มันหลีกไม่ได้หรอก เอ็งไม่ได้ทำชาตินี้ก็จริง แต่ชาติที่แล้วพวกเอ็งทั้งหลายแหล่น่ะ ทำอะไรไว้เยอะอยู่นะ พ่อถึงได้บอกไงว่าอย่าประมาท หมั่นทำดีเอาไว้ลูก”

“หลวงพ่อเล่าให้ฟังได้ไหมครับ”

“ไปถามแม่เอ็งนั่นไอ้เสือ ไม่ใช่หน้าที่ของพ่อว่ะ”หลวงพ่อยิ้มอารมณ์ดี

“แม่ก็รู้ด้วยเหรอ ทำไมแม่ไม่บอกเรื่องนี้กับผม”ผมอึ้งมาก

“ไอ้หนูเอ๊ย เรื่องบางเรื่องที่พ่อรู้ก็ดี หรือแม่เอ็งรู้น่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาบอกกันได้หรอกนะ เหตุมันมี ผลมันมี กฎเกณฑ์ของเรื่องนั้นๆมันมีอยู่ พ่อก็ได้แค่รู้ พ่อฝืนเรื่องนี้ไม่ได้ ที่ไอ้บูมมันไม่ตายเพราะความดียังมีอยู่ ส่วนคนที่ตายน่ะ ไม่ใช่ความดีไม่มี แต่ความดีมีกำลังไม่มากพอ เอ็งเข้าใจไหมลูก พ่อไม่ได้เลือกที่รักมักที่ชังหรอกนะ ต่อรองเขาได้แค่นั้น ที่เหลือก็กำลังใจของเจ้าตัวเขาล้วนๆ”

“แล้ววันนั้นพ่อกระซิบอะไรเหรอ คาถาหนังเหนียวหรือเปล่า”ผมถามถึงเหตุการณ์ที่หลวงพ่อก้มกระซิบไอ้บูม อยากรู้ว่าคืออะไร ใช่คาถาหนังเหนียวหรือเปล่า

“เปล่า บูมบอกไอ้เสือมันซิว่าพ่อบอกอะไร”

“ก็บอกว่าสวดมนต์เยอะๆ”

“พ่อบอกกับทุกคนที่มาหาพ่อนะ พูดไปหลายรอบมากๆ อะไรที่พ่อพูดบ่อยๆน่ะพวกเอ็งควรใส่ใจนะลูกนะ แต่ก่อนเวลาครูบาอาจารย์สอนอะไร ท่านไม่ได้สอนซ้ำๆแบบนี้หรอก สอนนิดเดียวที่เหลือไปต่อยอดกันเอาเอง ไม่ได้มานั่งปากเปียกปากแฉะหรอกนะ ได้แค่หัวข้อที่เหลือก็ไปลุยต่อ ติดขัดมาถามกับครู แต่ทุกวันนี้ พูดแล้วพูดอีก ไม่ค่อยมีใครเขาจะสนใจสักเท่าไหร่ ไอ้หนู ถ้าอยากทำดี รีบทำดีตอนที่พ่อยังอยู่นะ พ่อตายแล้วพวกเอ็งมาร้องห่มร้องไห้สัญญาว่าจะทำดีน่ะ พ่อไม่ได้เห็นด้วยตา ไม่ได้ยินด้วยหู พ่อมายินดีกับพวกเอ็งไม่ได้หรอก ถ้าพวกเอ็งทำตอนนี้พ่อเห็น พ่อจะได้อิ่มอกอิ่มใจ แต่ตอนนี้พวกเอ็งก็ถือว่าใช้ได้ ทำต่อไปเรื่อยๆ อย่าทิ้ง เก็บเล็กเก็บน้อยของเราไป เอ้อ ก็รอแต่ไอ้ตัวเล็ก ๓ คน”หลวงพ่อมองไปยังท้องน้ำในสระใหญ่เบื้องหน้า

“ทำไมเหรอครับพ่อ”

“รอเด็กๆเขาโตกว่านี้ อะไรๆพ่อก็เริ่มจะอิ่มอกอิ่มใจของพ่อแล้วละ ไปๆ ไปกวาดศาลาให้หน่อย ดูท่าวันนี้จะมีคนมาหาพ่อเยอะ”หลวงพ่อเดินนำ พวกเราเดินตาม พอถึงศาลาคนจากไหนไม่รู้แห่กันมาเต็มวัดเลย เหมือนกับว่าจะมีงานมหรสพ พอเห็นหลวงพ่อต่างคนก็ต่างกรูเข้ามากราบ พวกผมนี่ต้องเป็นบอดี้การ์ด ไม่งั้นหลวงพ่อเละ พอขึ้นศาลาต่างคนก็ต่างอื้ออึง คุยกันเสียงดัง ส่วนใหญ่จะมาขอพระเครื่อง หลวงพ่อก็นั่งยิ้มบอกว่าไม่มี ยิ่งไอ้บูมอยู่ตรงนี้ต่างคนก็ต่างอยากรู้เหตุการณ์ว่ารอดตายได้ยังไงคือเรื่องโนโลกโซเชียล แปบเดียวมันไปได้ไกลมาก ไอ้บูมก็เล่าเท่าที่เล่าได้ คือมันก็พูดไม่ออกเหมือนกันนั่นแหละ และไม่กล้ายืนยันตรงๆเพราะเกรงใจหลวงพ่อ ก็เล่าอ้อมแอ้มๆไป เวลาผ่านไปพอสมควร ผมเห็นว่าเราควรจะได้พัก และหลวงพ่อไม่ควรถูกรบกวน จึงประกาศว่าขอเวลาส่วนตัว เหนื่อยจริงๆ

กลับมาถึงบ้าน ผมต้องรีบไปดูงาน คือไม่ได้ทำงานหลายวันแล้ว ใครที่อยากพักก็พักไป ส่วนผมขอดูงานก่อน เกี่ยวข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็จัดเก็บในโกดังแล้วเตรียมขาย

“ไม่มีเรียนเหรอ กลับมาได้ไง”ลูกชายคนเล็กของบ้านครับ โผล่หน้ามาทั้งๆที่สัปดาห์นี้น่าจะมีเรียนทุกวัน

“อาจารย์ไปประชุมวิชาการ ทิ้งงานไว้ให้ทำครับ”ตอบคำถามไป ตัวก็โถมเข้ามากอดผมไป “อยากไปสวิตซ์”

“หน้าห้องใกล้ๆประตูอ่ะ ไปดิ”ผมชี้ไปที่สวิตซ์ไฟ

“นั่นมันสวิตซ์ไฟ ไม่ใช่สวิตเซอร์แลนด์ พ่อนี่ก็”

“เอาไว้เราว่างๆดีกว่านะ ปิดเทอมก็ได้นี่”

“อืม พาหลวงตาไปด้วยนะพ่อ”

“จะไหวเหรอ พาไปนี่มีใครเป็นห่วงสุขภาพหลวงตาบ้างไหม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป่ะ แล้วไปเช็คของให้พ่อหน่อย”

“ครับผม”




“อาบูมเก็บอาการหน่อยครับ”ชาลีแซวเมื่อเห็นอาการของไอ้บูมประมาณว่า กูหิว

“ขอสักวันเหอะนะ หิวว่ะ อยู่ที่นั่นกินอะไรก็ไม่รู้”

“เขาทำอะไรให้กินเหรอครับอา”

“น่าสงสารพี่บูม อ่ะหนูตักผักให้ แต่หนูจะเสียสละกินหมูเอง”อีหนูรีบตักผักให้พูนช้อนมากๆ

“มึงรักกูมากเลยว่ะหนู”บูมส่ายหน้าแบบเอือมๆ “ก็กินพวกอาหารแขกอ่ะ อดๆอยากๆ”ตอบอีหนูเสร็จ หันมาตอบหลานชาย คำว่าอดๆอยากๆนี่ เห็นภาพเลยสงสารว่ะ

วันนี้ผมลงมือทำกับข้าวเองทุกอย่าง ก็หลายรายการ ถึงแม้จะอยู่เมืองไทยหลายวันแล้วก็ตามเถอะ แต่ว่าอาหารการกินก็ยังเรียบๆ วันนี้ผมจัดเต็ม น้ำพริกเอย ปลาทอดเอย ต้มยำ เต็มที่มากๆ

“ค่อยๆกินนะ กูกลัวว่าคราวนี้จะได้ตายจริง”ไอ้เต้ยเอ่ยเตือน

“เออว่ะ ถ้าเกิดมีคนลงข่าว รอดตายจากระเบิดแต่กลับมาสำลักข้าวตาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”ไอ้บูมกล่าวเสริม พวกเรานี่กลั้นขำกันแทบแย่ มันช่างพูดจริง

“ช่างคิดนะพวกมึง อ่ะๆ ไข่เจียวร้อนๆ”ผมเจียวไข่เสร็จพอดี ครัวอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้เบิกโรง กินทุกอย่างที่ขวางหน้า ชาลีก็ดูแลคนแก่ไปครับ แม่ๆป้าๆของเขา ผมเองก็ตักให้คนนั้นทีคนนี้ที แม่ผมกินไม่เยอะเท่าไหร่ นิดเดียวก็อิ่ม คนแก่ก็แบบนี้ อันนั้นนิดอันนี้หน่อยก็อิ่มละ ถึงแม้จะอิ่มก็นั่งตักนั่นตักนี้ให้ลูกๆหลานๆ

“กินน้อยๆเลยพี่ ไม่ต้องกินเยอะ เดี๋ยวลงพุง”อีหนูปรามผัวมันละครับ หุ่นฝรั่งตอนนี้ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่เริ่มจะอวบๆขึ้น อีหนูหุ่นเหมือนเดิมคงเส้นคงวา ไอ้มหาก็ใกล้เคียง พวกเราดูแลหุ่นกันเป็นอย่างดีครับ ผมว่าจะปล่อยหุ่น แต่ลูกชายไม่ยอม ต้องพาผมออกกกำลังกายบ่อยๆ เด็กๆเขาบอกว่า อยากได้พ่อหุ่นดี ผมก็โอเค เป็นพ่อเขาแล้วนี่ ฮ่าๆๆ

“พี่บูม”เสียงหวานๆดังมาจากหน้าบาน ไม่ใช่ใครอื่นไกล บิวนั่นเอง วางของลงได้ก็รีบวิ่งเข้ามา “ฮือๆๆๆ พี่บูมกลับมาจริงๆด้วย”

“โอ๋ๆ คิดถึงพี่มากล่ะสิ”

“ใครชื่อโอ๋ นี่บิวนะ”บิวสูดน้ำมูกและยิ้มกว้าง ดีใจจนน้ำตาไลยังไงก็ยังจะมีอารมณ์ขันอีก “คิๆ คิดถึงมากๆเลย สวัสดีค่ะทุกคน สวัสดีป๋า”

“ใครป๋า”

“พี่บอมบ์ไง โอ๊ย ดีใจอ่ะ งานเงินอะไรไม่ได้สนใจเลย อยากจะกลับไทยอย่างเดียว ดีนะที่เขาตกลงทำสัญญาด้วย โอ๊ย ตื้นตันอ่ะพี่บอมบ์”บิวยิ้มกว้าง ข้าวยังกินไม่หมดเลย แต่ก็นะ คนเขาดีใจ

“แม่นั่งกินข้าวก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน”ชาลีทำหน้าที่ลูก ตักข้าวให้แม่

“ดีๆ จะคุยทั้งคืนเลย หูย อร่อยแน่ๆเลย ฝีมือป๋าเหรอเนี่ย นี่พี่บูม ป๋าทำต้มยำอร่อยมาก ชาลีลูกกินหางกับหนวดไปนะ เนื้อๆนี่ให้อาเขา โอเคม่ะ”

“ครับคุณแม่คนสวย แบร่ กับข้าวตั้งหม้อใหญ่”ว่าแล้วก็ลงมือจัดการกันต่อ

มื้อนี้ เป็นอีกมื้อหนึ่งที่ผมกินอะไรก็อร่อยไปหมดทุกอย่าง มีความสุขจริงๆ

“เออ เพิ่งนึกได้ แม่ หลวงพ่อบอกว่าแม่รู้ที่ไอ้บูมไม่ตาย”

[Yarkrak]

 
ยินดีต้อนรับหมวดบูมครับ รีบ ๆ ทานข้าวกันนะ
อยากรู้รายละเอียดการรอดชีวิตของหมวดบูมครับ
 

[psyche]

ขอซีน บูม บอม คุยกัน 1 ตอนค่ะ

[B52]

ถูกใจหลาย

[JUST_M]

ลุ้นตอนจ่อไปเลย แม่พี่บอมนี้รู้ทุกอย่างเลย แจ่มจริงๆ


ขอบคุณที่มาต่อนะจ้ะ คนเขียน


 

[noy]

ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านทีไรก็ได้ข้อคิดเสมอ

[puiiz]

 

[aiyuki]

คิดถึงครอบครัวนี้มากกกกกกก

[BabyVirus]

 :man1:แม่สวดมนต์ให้บูมแน่ๆ

[jpjiraporn]

 :z2:ดีใจบูมกลับมาแล้วววว...

[Der Adler]

ดีใจอย่างเเรงงงงง
ขอบคุณพี่เมฆมากเลยค่ะ