หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[AGELA]

ตอนที่ ๑๓ ครั้งที่ ๒

แม่หันมามองหน้าผม ไม่พูดอะไร

“ใครบอกว่าแม่รู้”แม่ถามผมหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

“หลวงพ่อบอก”

“อื้ม”แม่พยักหน้า “แม่ก็ไม่รู้ว่าแม่รู้จริงไม่จริง”

“อ้าว ทำไมอ่ะย่า ย่าเล่าเลยดีกว่า ชาลีอยากรู้”

“เก็บจานเก็บชามก่อนลูก มานั่งคุยกันคาวงข้าวไม่ได้”

“ย่าต้องเล่านะ พ่ออยากรู้ ชาลีก็อยากรู้ด้วย ย่าไปนั่งเลย เดี๋ยวเก็บเอง”มือไว เก็บจานชามซ้อนๆ ยกไปล้าง ผมก็ไม่ได้อยู่เฉยรอลูกทำอย่างเดียว ต้องลงมือช่วย ถึงแม้ว่าจะอีหนูมาช่วยอีกแรงก็ตามเถอะ


เรามาล้อมลงกัน แม่นั่งบนโซฟา พี่เบิ้ลนั่งข้างๆ ผมนั่งพื้นกับอีกหลายๆคน เราเปิดทีวีคลอ ไม่ได้ดูแต่ก็เปิดทิ้งไว้ เปลืองไฟมาก

“เริ่มเลยแม่”

“จะเล่ายังไงหนอ แม่ก็จำไม่ค่อยได้”

“แม่ต้องจำได้สิ”อีหนูพูดเสริม

“ที่เรามาทรมานคนแก่หรือเปล่า”ไอ้บูมเอ่ยขึ้นมา

“เอ้อ แม่ก็ไม่รู้ว่าแม่จะรู้จริงหรือไม่จริงนะ”แม่ลูบหัวชาลีเบาๆ “ไม่เห็นจะพาแฟนมาให้ย่าดูหน้าดูตาบ้างเลย”

“ยังไม่มีหรอกย่า”

“ย่ารู้นะ”แม่ผมยิ้ม เรื่องลูกเรื่องหลานน่ะ แม่ผมรู้เยอะกว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เสียอีก อยู่ไกลแค่ไหนก็ไม่มีทางว่าแม่ผมไม่รู้ รู้หลายอย่าง ใครติดขัดอะไรแม่จะพาไปทำบุญที่นั่นบ้างที่นี่บ้าง บางเรื่องเจ้าตัวไม่ได้เอ่ยมาหรอก แม่ก็เล่าให้ฟังว่ามันเป็นแบบนี้ แก้แบบนี้ พวกเราก็อึ้งกันไปตามระเบียบ “เหมือนเจ้าบอมบ์นั่นแหละ ถามทีไรก็ไม่มีๆ ดีนะไม่ทำเขาท้อง เออแหะ มันทำท้องแล้วนี่นา ได้ลูกแฝดมาให้ย่าเลี้ยง แล้วนี่อีกกี่วันน้องแสบน้องซ่าจะฝึกเสร็จล่ะ”

“๓ สัปดาห์อ่ะแม่”

“เหรอ ก็หลังปีใหม่น่ะสิ ฝึกอะไรเยอะจัง”

“ทำไมเหรอ คิดถึงหลานรึไง”

“คิดถึงสิ ไม่มีใครคุยด้วย ชาลีก็ไปเรียนอีกคน”

“อีก ๒ ปีชาลีก็จะเรียนจบแล้วย่า จะได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว”

“อือ รีบจบ ย่าจะได้หมดห่วง ลูกๆหลานๆทำมาหากินเองได้ ย่าจะได้สบายใจ”

“ย่าต้องอยู่ถึงตอนชาลีเรียนปริญญาโท”

“ถามเงินในกระเป๋าแม่รึยังลูกชาย”บิวถามลูกคนโต คนโตของบิวแต่คนเล็กของผม หึหึ แปลกๆ เรื่องเงินก็แซวไปอย่างนั้น ตอนนี้พวกเราสบายแล้วครับ ไม่ขัดสน

“กระเป๋าแม่ไม่มี กระเป๋าพ่อก็ได้ พ่อเงินเยอะ อ่า ขอทุนจากคนนี้ดีกว่า สายเปย์ตัวแม่”หันไปแบมือขอเงินคนนั้นทีคนนี้ที ขอใคร คนนั้นก็ให้นะ

“อาก็ไม่ได้รวยนะลูก ว่าแต่จะเอาเท่าไหร่ล่ะ”อีหนูทำท่าควานหากระเป๋า “แหม เรานี่”

คนเล็กของบ้านก็แบบนี้ ผู้ใหญ่รักและเอ็นดู ไม่รู้ว่ามีใครดูเอ็นไปบ้างหรือยัง ชาลีขยับเข้ามานั่งใกล้ๆกับผม ดึงแขนผมไปกอด ส่วนแม่ก็เริ่มจะเล่าเรื่องราว หลังจากที่ท้าวความกันไปจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าเรากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่

“ก็เมื่อ ๗ ปีก่อน”

“หา อะไรนะแม่ ๗ ปีก่อนเลยเหรอ”ผมอุทานออกมาเสียงดัง

“เออสิ ก็ ๗ ปีที่แล้วไง”

“พี่บอมบ์ อย่าเพิ่งขัด หนูอยากรู้”อีหนูขัดผมเพื่อไม่ให้ขัดแม่ คือ แม่รู้เรื่องนี้มา ๗ ปี ไม่ใช่เดือนที่แล้วหรือปีที่แล้ว ผมหันมามองหน้าแม่ต่อ

“แม่นั่งสวดมนต์ สวดเสร็จแล้วแหละ แม่นั่งสมาธิต่อ นั่งได้แป๊บเดียว มันวืดไปไหนไม่รู้ เจอนั่นเจอนี่ แม่ก็คิดว่าสงสัยจะได้ตายแล้วละมั้ง แต่ไม่ตาย รู้สึกตัวตอนตี ๓ แม่นอนแหมะอยู่กับพื้น แม่คิดว่าแม่ฝันไป”

“ฝันเรื่องอะไรเหรอแม่”

“พอแม่นั่งสมาธิแล้วใช่ไหม มันวืดไป แม่ก็เห็นคนๆหนึ่ง ผอมๆ ใส่เสื้อขาดๆ แม่ก็มองแล้วมองอีก คิดว่าใคร ก็เห็นเป็นลูกบูม ถูกเขาล่ามขาแล้วจะเอาปืนมายิง แม่จะวิ่งเข้าไปช่วย แต่มีเสียงจากไหนไม่รู้มาห้ามแม่ไว้ก่อน เสียงบอกว่าให้ดูเฉยๆ นี่ แม่เห็นแบบนี้อยู่ ๕ คืน แม่ก็คิดว่าแม่ฝันไปแหละ คิดถึงลูกบูม ก็คงเก็บเอาไปฝัน ไอ้คืนสุดท้าย แม่สงสัย ทำไมฝันแต่เรื่องเดิมๆ ก็แอบไปถามหลวงพี่ หลวงพี่ก็ไม่พูดอะไร บอกว่า ให้ลองทำแบบนี้ดู”แม่บอกวิธีการที่หลวงพ่อสอน มันเป็นเรื่องของสมาธิ

“หลวงพ่อไม่บอกอะไรเลยเหรอแม่”

“จริงๆท่านรู้แหละ ท่านรู้ตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ท่านบอกไม่ใช่หน้าที่ของท่านที่จะบอกใคร ไม่ใช่เวลาด้วย แม่ก็สงสัยว่าทำไมแม่ต้องรู้ ท่านก็บอกแม่ว่า สายใยแม่ลูกมันตัดทิ้งกันไม่ได้ ไอ้หนูเอ๊ย พอได้รู้เรื่องหนึ่งแล้วน่ะ เรื่องอื่นๆแม่ก็ได้รู้ได้เห็น แม่ก็คิดมาตลอดว่าแม่แก่แล้ว นอนไม่พอ เลยฝันอะไรเป็นตุเป็นตะไป”

“แล้วทำไมย่าไม่บอกล่ะครับ ว่าย่ารู้”ชาลีถาม

“ย่าไม่แน่ใจไง ไม่กล้าพูด เดี๋ยวใครจะหาว่าย่าเป็นบ้า พาไปอยู่ที่อื่น”

“แต่แม่ก็ไม่ได้เป็นบ้านี่นา”ผมเอ่ยขึ้น

“อือ”

“แล้วตอนที่แม่ไปถามหลวงพ่อ หลวงพ่อบอกว่าไงเหรอครับ”ไอ้มหาถามบ้าง

“ท่านก็บอกว่า ที่เห็นน่ะเป็นความจริง ถ้าเห็นแบบนี้อีกให้เรามองดูเฉยๆ ไปช่วยอะไรไม่ได้ มันเป็นเรื่องของกรรม แม่ก็เลยถามไปว่า บูมเขาทำอะไรไว้ หลวงพี่บอกว่า เดี๋ยวก็ได้รู้ แม่รอจนปีกว่าๆ แม่อยากรู้นะ แต่ทำยังไงแม่ก็ไม่รู้ จนแม่เหนื่อย เออ จะรู้ไม่รู้ก็ช่าง แค่ตอนนี้รู้ว่ายังมีชีวิตก็พอแล้ว ตรงนี้แหละ พอแม่ตัดใจ คืนนั้นก็ฝันไปอีก”

“ยังไงเหรอแม่”ผมรบเร้าด้วยความตื่นเต้น

“มันเรื่องเก่าๆน่ะลูก เดี๋ยวเอาไว้เล่าให้ฟังวันพรุ่งนี้ วันนี้แม่เหนื่อยแล้ว”

“เล่าวันนี้ไม่ได้เหรอแม่”ผมอยากรู้เต็มที่มากๆ

“เดี๋ยวย่าก็เล่าเองแหละพ่อ”ชาลีขัดผมไว้

“เอาไว้พรุ่งนี้มะรืนนี้”

“ย่าต้องรีบเข้านอนนะ อย่าลืมกินXXX(อาหารเสริมชนิดหนึ่ง)ด้วยล่ะ”

“ไปหยิบมาให้ย่าเลยไป”ผมใช้ลูกชาย ชาลีรีบไปจัดการมาให้ทั้งย่าทั้งพ่อๆแม่ๆ

“อันนี้ของพ่อ”

“ยังไม่ ๕๐ กูยังกินแค่นี้ ถ้าเกิดป่วยขึ้นมาจริงๆไม่หอบมาให้กินเป็นกระสอบเลยเหรอวะ”บ่นพึมพำ แต่มันก็ของดีทั้งนั้น




เกือบ ๔ ทุ่ม เราว่าจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เจ้าเสือ โทรมาให้ผมไปรับ เนื่องจากตนเองเพิ่งจะเดินทางมาถึงโรงเรียน เจ้าเสือนี่คือลูกชายคนโตของไอ้ภูมิ คนที่มันชอบบ่นไอ้ภูมิพ่อมันนั่นแหละครับ พ่อมันเลยส่งให้มาเรียนอยู่ที่นี่ ปีนี้ชั้นม.๕ แล้ว โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะ

“พ่อรีบมานะ เสือหิวข้าว”คำสุดท้ายก่อนจะวางสายไป

“เสือมาถึงแล้วเหรอบอมบ์”พี่เบิ้ลปู่ของเจ้าเสือ พี่ชายของผมเองเอ่ยถาม รายนี้น่ะเหรอ หลานคนแรก เห่อยิ่งกว่าอะไรดี

“ใกล้ถึงแล้วพี่ เดี๋ยวผมไปรับหลานก่อนแล้วกัน ไปด้วยกันไหมกุมารทอง”

“ไม่ครับ อากาศเย็น ไม่อยากไปไหน”

“เสือนี่คือลูกชายพี่ภูมิป่ะ”บูมหันมาถามผม

“อือ หัวแก้วหัวแหวนน่ะ เอาไม่อยู่ต้องให้พี่เบิ้ลรับมือ”ถามว่าเจ้าเสือดื้อไหม ดื้อมาก เกเร พ่อก็ไม่มีเวลา แม่ก็ทำแต่งาน เจอกันช่วงดึก ไม่ค่อยได้อบรมเลี้ยงดู ไอ้คนโตมันก็เครียด พอมันเครียดมันก็หาทางระบาย ไปไหนมาไหนกับเพื่อนฝูง แล้วที่สำคัญพ่อมันเองก็ชอบบังคับลูก ด้วยความที่ตนเองเป็นทหาร อยากให้ลูกเป็นทหาร มันก็บังคับตั้งแต่มัธยมต้น ลูกมันก็ยังไม่รู้ความ แล้วลูกมันนี่ก็แรง เอาไม่อยู่ เข็นให้มันเรียนจนจบม.ต้น จึงโยนมาให้ผมรับมือ ไอ้บอมบ์นี่ก็กลายเป็นผอ.โรงเรียนดัดสันดานไป

พอมาอยู่กับผม เด็กมันดีขึ้น เพราะอยู่ที่นี่มันอิสระ หรืออาจจะไม่สนิทกับเพื่อนแถวนี้ก็ได้มั้ง บวกกับว่า ปู่เองก็ตามใจหลานอยู่พอสมควร พี่เบิ้ลนี่ไม่ค่อยอะไรกับอนาคตของหลานมากนะครับ จะเป็นนั่นเป็นนี่ พี่แกโอเคทุกอย่าง ส่วนอีก ๒ คน เจ้าสิงห์ กับเจ้าช้างนี่ไม่ค่อยมีปัญหาเพราะหลังๆแม่เขาลดงานลง ดูแลลูกเพิ่มขึ้น เด็กก็เลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมาก เจ้าสิงห์นี่อยากเป็นหมอ ส่วนเจ้าช้าง พ่อมันเป็นอะไร ก็ขอเดินสายตามพ่อ เจ้าเสือนี่ไม่รู้จะยังไง เด็กมันอยากทำอะไรก็ให้ทำไปเถอะ ขอแค่อย่าไปทำใครท้องกับเรื่องยาเสพติดแล้วกัน ที่เหลือมันคุยกันได้

“คิดถึงพ่อบอมบ์จัง”ปกติของบ้านนี้คือต่อให้โตแค่ไหนก็กอดกันแบบไม่อายใคร

“เป็นไงบ้าง”

“ได้ที่ ๒ มาครับ”

“โอ้โห เก่งนะเรา ฉลองหน่อยไหม”

“ก็ดีครับ พรุ่งนี้เราไปกินอะไรกันดี เสืออยากกินพวกปิ้งย่าง...”ก็เพลินไปสำหรับเขา เดินไปคิดไปว่าจะกินอะไรดี ถ้าจะให้จัดวันนี้ก็คงไม่ไหว เพราะเราจัดหนักกันมาแล้ว

“ว่าแต่กินข้าวเย็นรึยังล่ะ”

“ยังเลยครับ กินขนมปังไป ๒ ชิ้น”ขึ้นรถผมถามนู้นถามนี่ไปเรื่อยเปื่อย เสือเขาไปแข่งฟุตซอลมา

พอถึงบ้านคนที่ห่วงหลานเป็นพิเศษคือทวด จะพยายามลุกไปทำกับข้าวกับปลาให้กิน พี่เบิ้ลห้ามก็ไม่ฟัง

“แม่ไปนั่งเลยไป ตีไข่ไม่แตกแล้วยังจะพยายามอีก”ผมแย่งไข่จากมือแม่ ห้ามไม่ฟังจริงๆ

“ก็อยากทำให้หลานกิน แกนี่นะ”แม่ยอมวางมือแต่ไม่วายหยิบนั่นหยิบนี่มา ไปรื้อตู้เย็นบ่นงุ้งงิ้ง สุดท้ายผมก็ต้องทำแกงจืดให้กับไข่เจียว เบาๆสำหรับคืนนี้ เจ้าเสือพออาบน้ำเสร็จก็มานั่งกินชวนทวดคุยหลายเรื่อง คนแก่ขี้เหงา ได้ลูกๆหลานๆมานั่งคุยนั่งโม้ด้วยก็ชอบอกชอบใจ

“เฮีย เล่นเกมส์กันป่ะ”เจ้าเสือชวนชาลี

“แปบนึง”ชาลีเงยหน้ามาจากหน้าจอโทรศัพท์ตอบน้อง “พ่อ พรุ่งนี้ชาลีต้องกลับแล้วอ่ะ พ่อไปส่งหน่อยนะ”

“กี่โมง”

“ตี ๕ มีงานด่วนอ่ะ”

“ก็รีบเข้านอน”

“จะนอนพร้อมพ่อ”

“ไอ้ลูกหมา”

“นอนคนเดียวก็ได้ ขึ้นห้องดีกว่า ย่าฝันดีนะครับ จุ๊บๆ”หอมแก้มย่า แล้วมาที่ผมบ้าง ก่อนจะจูงมือน้องชายขึ้นไปด้านบน ถึงจะไม่มีลูกสาวให้อ่อนหวานชื่นใจ ได้ลูกชายขี้อ้อนก็พอจะทดแทนกันได้บ้าง

“ยังอ้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”บูมแซวชาลี

“โตแต่ตัว พฤติกรรมไม่เห็นจะโตสักที”

“ก็ไม่อยากทำตัวโตนี่นา แฮ่”


ดึกแล้ว หลายๆคนที่เหนื่อยล้าก็เข้านอนกัน ผมยังนั่งคุยกับไอ้บูม อากาศเย็นๆนั่งเท้าความหลัง อายุมากขึ้นเรื่องเก่าๆก็ไม่รู้ว่าไหลมาจากไหนเล่าได้ไม่มีเบื่อ

“ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งหลายปีเคยคิดจะมีเมียใหม่ไหม”บูมนั่งกอดเข่ารับไอเย็นที่ริมระเบียง ถามผมซึ่งนั่งเอนกับเก้าอี้

“ก็มีบ้าง”พูดตามความจริง มันก็อยากมีนะแต่รู้สึกว่ามันพอแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าตอนชีวิตวัยรุ่นเรื่องสาวๆนี่ผมลิ้มชิมรสมาเยอะ อีกอย่างคือลูกโตแล้วด้วยละ ถ้ามีเมียก็ต้องมีลูกกับเมียใหม่ กลัวเมียใหม่เข้ากับลูกไม่ได้ และกลัวลูกเข้ากับเมียใหม่ไม่ได้ และที่กลัวที่สุดคือ กลัวว่ากูหมดรักไอ้บูมไปแล้ว ทั้งที่ยังรักอยู่ ก็เลยอยู่แบบสบายๆ มีตอดบ้างเล็กๆน้อยพอให้รู้ว่าเส้นเด้ากูไม่ได้ขาด แต่ก็ไม่กี่ครั้งหรอก มันไม่ได้รู้สึกกระเหี้ยนกระหือรือเหมือนตอนวัยรุ่น เออ ถ้าบางคนเนี่ย ตอนวัยรุ่นทำงานหนัก พอกลางคนเริ่มสบาย กลับมีแรงเด้า ส่วนผมน่ะเหรอ ตอนวัยรุ่นเด้าหนัก พอกลางคนก็ไม่ค่อยมีอารมณ์ละ มันวุ่นกับลูกๆด้วยละ เด็กๆมันเข้าวัยรุ่น กลัวมันไม่เอาถ่าน ห่วงลูก

“แล้วทำไมไม่มีใครไปล่ะ”

“มันหมดวัยแล้วว่ะบูม พี่ไม่ได้อยากสร้างครอบครัวไปเรื่อยๆจนเป็นหัวหน้าเผ่าหรอกนะ ลูก ๓ คนแล้ว เรื่องเมียไม่ต้องคิดให้รกสมอง”

“อืม ก็ดี”

“แล้วอยู่นั่นไปปิ๊งสาวๆในนั้นบ้างป่ะ”

“มันโหดร้ายเกินกว่าจะมีอารมณ์ทางเพศว่ะพี่บอมบ์ เอาจริงๆนะวันๆแม่งจ้องแต่จะหาเรื่องอยู่นั่นแหละ ถ้าไม่ได้ของดีจากหลวงพ่อคงไม่รอด”

“อือ หมดเคราะห์สักที แล้วนี่คิดว่าจะบวชไหม บวชเถอะสักเดือนหรือเข้าพรรษาไปเลย เผื่ออะไรๆมันจะโล่งขึ้น”

“ไปรับปากเขาไว้แล้วว่าจะกลับเข้ามาทำงานต่อ”

“พี่แนะนำว่าควรหยุดว่ะ พักผ่อนบ้างเถอะ ลำบากมาพอแล้ว แค่รับจ๊อบพิเศษก็พอ ที่ผ่านมาถือว่าเราทำคุ้มค่าแล้วนะ แลกชีวิตทั้งชีวิตไปแล้ว”

“เฮ้อ เลือดทหารยังไงมันก็ยังเป็นทหารว่ะพี่บอมบ์ เดี๋ยวขอคิดดูแล้วกัน”

“ลุงพักผ่อนได้แล้ว ดึกแล้วน้ำค้างลงแล้วเป็นไข้หรอก”ไม่ใช่เสียงของพวกเรา ๒ คนนะครับ เสียงของบุคคลที่ ๓ ไอ้หัวแก้วหัวแหวนของผมนั่นแหละ

“ไหนว่าจะรีบนอนรีบตื่น”บูมหันไปถาม

“ก็เป็นห่วงพ่อกับอาบูมนั่งคุยกันตากน้ำค้าง รีบนอนเลยทั้ง ๒ คน ถ้าไม่นอนชาลีจะอาละวาดนะ”

“เออ นอนก็นอน”

“นอนด้วยนะ”เดินมากอดเอวผม ซบหน้าลงที่ไหล “เมื่อกี้ฝันร้าย”

“หื้อ อ่ะๆ นอนก็นอน”

“พ่อลูกนอนกันไปนะ อาจะไปนอนอีกห้อง”บูมกล่าวกับผม

“ฝันดีครับอาบูม จุ๊บ”เดินไปจูบแก้มอาบูมของเขาทีหนึ่งแล้วโดดขึ้นเตียงนอน บางวันก็จะมานอนกับผม นอนกับย่า นอนคนเดียว แล้วแต่อารมณ์ของลูกชายเขา

ตั้งแต่ไอ้บูมกลับมาเราก็ไม่ได้นอนด้วยกันนะครับ ไม่ได้มีอะไรกันเหมือนเมื่อก่อน ก็ช่างเถอะ เรื่องนี้ผมไม่ค่อยซีเรียสอะไรมากมาย

ตื่นเช้าไปส่งลูกค้าเดินทางเข้าเมืองกรุงแล้ว ผมรีบกลับบ้านเตรียมตัวไปวัด ไอ้ซันแวะมาคุยแต่เช้าเลยครับ มาถึงนี่กอดไอ้บูมแน่น

“โคตรคิดถึงเลยว่ะ”มันกอดดีกว่ากอดเมียมันอีกแน่ะ “ดีแล้วๆจะได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน”มันบ่นพึมพำไปเรื่อยของมัน

“กอดกูบ้างซัน”อีหนูไม่ยอมน้อยหน้า

“มึงอ้วน กูไม่กอดมึงละ”

“ปากมึงเดี๋ยวไม่ได้กินน้ำพริกหรอกไอ้ซัน กวนตีนจริง”อีหนูในโหมดดุ

“ดุเหมือนหมา”ฝรั่งเอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย

“ดุเหมือนเสือ หมาบ้านพี่ดุเหรอ”

“ก็ใช่ไง”

“ชอบท่าหมาก็แบบนี้ เบื่อผัว”เบ้ปาก มองบน ส่วนพวกผมน่ะเหรอ ฮาวงแตก ไม่แก่กันเลยจริงๆ

“พร้อมหน้าพร้อมตากันซะที”ไอ้ซันกอดอกยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ ตอนที่ได้ข่าวไอ้บูมโดนระเบิดมันก็จะเป็นจะตายไม่ต่างจากผมหรอกครับ “ถ่ายรูปกัน”

“พ่อบอมบ์ พี่ชาลีกลับแล้วเหรอคะ”น้องอัญ สาวมัธยมต้นลูกสาวคนสุดท้องของไอ้ซัน เดินเข้ามาถามผม ลูกสาวโตขึ้น ผมล่ะเป็นห่วง

“กลับแล้ว พ่อเพิ่งไปส่งตอนเช้ามืดนี่เอง”

“ไม่ได้คุยกันเลย”

“คุยกับพี่ก็ได้”เจ้าเสือเดินมาแทรกกลางวง

“เบื่อหน้าพี่เสือแล้ว”พูดไปยิ้มไป อย่างน้อยกูก็ไม่เหงาละวะ ถึงแม้ลูกชายจะโตก็ยังมีหลานๆให้คุยให้ดูแล

“พ่อไปส่งธันว์นะ เบื่อพ่อซันขับรถช้า ไปกับพ่อบอมบ์ไวกว่ากันเยอะ”เจ้าธันว์เดินมากอดเอวผม

“ถามพ่อรึยังว่าว่างไปส่งไหม”ไอ้ซันถามลูกชาย

“สำหรับลูกพ่อต้องว่างเสมอ เนอะพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ใจดีอยู่แล้ว จุ๊บๆ ธันว์ไปทานข้าวก่อนนะ”มัดมือชกกันเลยทีเดียว แบบนี้ประจำครับ ก็ไม่รู้ว่ามีดีอะไร อะไรๆก็เรียกหาพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง

“ลองขับไหม”ผมถามไอ้บูม ตุ๊กตาหน้ารถของผม เด็กๆนั่งด้านหลัง ผมชวนไอ้บูมไปด้วย

“ไม่ดีกว่า ไม่ได้ขับรถนานๆมันไม่ถนัด”

“อืม”ผมพยักหน้า

“อาบูมครับ แต่งชุดนักเรียนไปเรียนกับเสือไหม”เจ้าเสือยิ้มกริ่ม ส่วนไอ้บูมก็ยิ้มกว้าง ชุดมัธยมปลายยังเป็นอะไรที่ประทับใจพวกเรา ไม่รู้คนอื่นเป็นกันหรือเปล่านะ แต่ผมมักจะเป็น บางครั้งก็ยังคิดๆว่าตัวเองอยู่ม.ปลาย คือมันเป็นวัยที่เรากำลังโต มันคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นเด็กที่เราจะก้าวผ่านมันไปและความเป็นผู้ใหญ่ที่เดินเข้ามาเยือน มันเป็นวัยที่สร้างประสบการณ์ ความประทับใจหลายๆอย่างมาก มีโอกาสว่างๆผมมักจะเข้ามาเดินชมโรงเรียนอยู่เสมอ

“หน้าอาไม่ให้แล้วเสือ”บูมปฏิเสธหลานไป อย่างว่าวัยอย่างเราๆ แต่งชุดนักเรียนเข้าไป มันจะฮามากกว่าเหมาะสม

“ไม่เกี่ยวกับหน้าสักหน่อย แค่ใจอ่ะ”

“อย่าเลย ปล่อยให้อารู้จักคำว่าแก่บ้างเถอะ ฮ่าๆๆ”

“จะแก่ก็แก่ไปคนเดียวนะบูม พี่จะลอกคราบไม่ให้แก่”

“พ่อบอมบ์เป็นงูเหลือม แฮ่”



“ผิดหูผิดตากว่าเมื่อก่อนเยอะเลย เส้นนี้เขาตัดใหม่เหรอ”บูมดูแปลกตากับสถานที่ ก็แหงล่ะ ไม่อยู่เกือบ ๑๐ ปี อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปมาก ผมเล่าคร่าวๆให้ฟังว่าอะไรเปลี่ยนไปบ้าง “เออว่ะพี่บอมบ์ มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ”

“แต่ใจกูไม่เคยเปลี่ยนนะบูม”

“....”ไม่มีคำตอบ มีแค่ใบหน้ากับรอยยิ้มกว้างๆ     

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีต่อใจจริงๆ  ไรท์มา     

ชอบบบบบ  ครอบครัวบอมบ์  อบอุ่น
มีย่า กับ บอมบ์  เป็นศูนย์กลาง ยึดเหนี่ยวเด็กๆ
ย่าก็ไม่เหงา แสบ ซ่า ไม่อยู่ ก็มีชาลี เสือ แวะเวียนมา
มีทั้งรุ่นใหญ่ พี่เบิ้ล รองมา อีหนู พ่อแม่ชาลี ซัน
และคนสำคัญ  บูม ที่อยู่ในใจบอมบ์ตลอดมา  แบบ......

“เออว่ะพี่บอมบ์ มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ”
“แต่ใจกูไม่เคยเปลี่ยนนะบูม”    
     
 

[Yarkrak]

 
ครอบครัวอบอุ่น

 

[B52]

นึกว่าจะไม่มีหวานให้ชุ่มชื่นหัวใจซะแล้ว

[jpjiraporn]

ดีต่อใจ

[fahdekkom]

แหมมมมม พ่อบอมบ์ คิดว่าหมวดบูมเขาจะเขินมั๊ยละ

[reborn23]

แวะเวียนกลับมาอ่านตามส่องว่ามาหรือยัง ชอบอ่านแล้วยิ้มตาม
 

[JUST_M]

บูมกลับมาต้องจูนกันใหม่


ขอบคุณคนเขียน รอตอนต่อไป

คิดถึงเด็กๆด้วย

[โน๊อา]

ตายตาหลับละ

[puiiz]

 

[noy]

ขอบคุณมากค่ะ

[puengmimsweety]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หมวดบูมกลับมาแล้ววววว ฮืออออออออออออออ ของตอนพี่บอมบ์กะหมวดบูมอยู่กันสองคนเต็มๆหน่อยนะคะ ฮือออออออ

[LomaPakpao]

            
ไม่พอ..ไม่พอ
เจาเจาเจาาาาาา

[twinmonkey0311]

 

[narongyut]

มาแล้ว คิดถึงทุกๆคนมากกกครับ

[●GreenTEA●]

 

[Chrysan]

ลูกหลานยั้วเยี้ยจะมีเวลาสวีทกับหมวดบูมไหมเนี่ย
รอย่าเก็บแรงมาเล่าต่อ
       

[เป็ดอนุบาล]

        หายคิดถึงค่ะ
รักนิยายเรื่องนี้นะค่ะ
ชอบทุกตอนชอบทุกๆความสัมพันธ์ของตัวละครมันอิ่มใจทุกครั้งที่ได้อ่าน
มันให้ความสุข ให้รอยยิ้ม ให้คิดถึงเพื่อนๆในวันเก่าๆ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[Elf_Carat]

  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกจริงๆค่ะ เข้ามาเช็คแทบจะวันเว้นวันว่าพี่เมฆอัพตอนใหม่รึยัง ติดตามอยู่นะคะ

[SuPeRDonGDanG]

ทำไมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ที่ชาลีบอกว่าฝันร้าย …
หรือเราคิดมากไปเอง

[PrinceCaribZ]

 

[seaz]

ไม่อยากให้หมวดบูมกลับไปเป็นทหารอีกเลย กลัวจริงๆ สงสารพี่บอมบ์ด้วย

[sugarcane_aoi]

ดีต่อใจมากมาย รักบอมม์ รักบูม รักทุกๆคน อ่านแล้วมีความสุข

[tomnub]

พี่บอม  แอะ มุกเสี้ยวมาก  555

[patee]

บูมกลับมาแล้วดีใจจัง

[Mura_saki]

โคตรคิดถึง อบอุ่นทุกครั้งที่ได้อ่าน
สุขใจอ่ะ
คิดถึงสมัยตอนเป็นทหาร แฝดยังเป็นเด็ก ตอนนี้โตเป็นหนุ่มละ เห็นความเป็นมาของครอบครัวนี้ ปลื้มใจอ่ะ อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณนะคะ ติดตามตลอดค่ะ

[akajinkame]

รักเรื่องนี้ค่ะ และผู้แต่ง ทำให้รักในอาชีพทหารมากขึ้น ความเสียสละ ความอดทน และรักในความดี ซึ่ง ไม่ได้ยากมากมาย ของดีมีอยู่กับตัวนั่นคือใจ สติ และ สมาธิ ข้อคิดในการเลี้ยงเด็กให้เติบโต ข้อคิดในการดูแลปู่ย่าตายาย รักเรื่องนี้จริงๆ ค่ะ

[darling]

รักย่ากับหมวดบูม 

[Sohso]

หายไปนานเป็นสิบปีเลย เฮ้ออ ดีที่กลับมานะพี่บูม

[Poseidon]

ชุ่มชื่นหัวใจมาก หวานแบบกรุบกริบ
อ่านแล้วหัวใจพองโต