หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[Yarkrak]

 

เรื่องมันเศร้าเนาะ คิดถึงหมวดบูม อ่านไปน้ำตาจิไหล

มาต่อเรื่องหลักไวไวครับน้องเมฆ รอ รอ รอ

[darling]

ตอนต่อไปมาด่วนๆเลย สงสารหมวดบูม 

[B52]

น้ำตาเปียกหมอน

[JUST_M]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงง ยังหวังได้ไหมนิ

เราหวังได้ใช่ไหม


 

[Mura_saki]

กลับมาจริงๆใช่ไหม หรือเป็นเพียงแค่ความฝัน

คิดถึงหมวดบูมนะ

[Whitegun]

คิดถึงหมวดบูมมากๆๆ

[tomnub]

อยากให้พี่บอมหมวดบูมอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า

[pornwicha]

ยังไงงงงงงงงงงงงงงง

[เป็ดอนุบาล]

“พี่บอมบ์ สบายดีไหม บูมยังสบายดีนะ เหนื่อยนิดหน่อย ร้อนบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง อยากกลับไปกินน้ำพริกฝีมือแม่ว่ะพี่ เหลือเวลาอีกกี่วันวะ ดูปฏิทินแปบ อืม ๑๒ วัน ๑๒ วันก็จะได้กลับแล้วนะ คิดถึงพี่บอมบ์ว่ะ เออ พรุ่งนี้จะมีภารกิจสำคัญ คงไม่มีอะไรมาก ยังไงต้องได้กลับ เรายังรักกันเหมือนเดิมนะไอ้หน้ามึน”

      อ่านบทข้างบนแล้วน้ำตาไหลเองแปลกจังนิยายเรื่องนี้นานๆครั้งมาลงแต่เราอ่านทุกครั้งที่มาลงไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่หลงลืมตอนก่อนๆเลย 
     แล้วอะไรคือกลับมาไม่เหมือนเดิม กอดไม่ได้ บอกรักไม่ได้ รีบๆมาต่อเถอะค่ะคนรอใจมันทรมานมากค่ะ

[Elf_Carat]

  ทำน้ำตาแตกอีกแล้วขอให้พี่บอมม์มีความสุขจริงๆเถอะนะ ขอให้หมวดบูมกลับมา ขอร้องงงงง 

[noy]

  :mew6:รีบมาต่อนะคะ

[Sohso]

ดราม่าค้างงงง

[pe-ar]

อ้าว. แบบนี้ มันค้างนะ ค้างแรง 55555
ค้างตรงคำว่าปาฏิหาริย์ แบบแอบลุ้นไง ให้มีจริง
หมวดบูมยังไม่ตาย #มโนอยู่

[punchnaja]

ตะกรุดหลวงตาต้องช่วยไว้แน่ๆ

[BabyVirus]

หมวดบูมต้องกลับมาแน่ๆ ผมเชื่อเช่นนั้น ตะกรุดหลวงพ่อและพรของหลวงพ่อต้องช่วยหมวดบูมครับ

[fahdekkom]

หมวดบูมเป็นเจ้าชายนิทราใช่ไหม
ส่วนตอนที่แล้วคือหมวดบูมฟื้นขึ้นมาแล้วใช่ไหม

[Mimimomo]

หน่วงมาก
ถ้าบูมยังไม่ตายทำไมบอมบ์ไม่อยู่ดูแล
หายไปไหนตั้ง7ปี กลับมาไม่เหมือนเดิมคือจากตายแน่นอนแล้วใช่มัย   ::วิ้งไปร้องให้แปป

[SuPeRDonGDanG]

จากที่อ่านน่าจะเป็นปาฏิหาริย์ของหลวงพ่อนะ

แต่ ... อ่านแล้วก็รู้สึกเศร้าไม่ได้ คือ ...
คิดว่าตัวเองคือคนในครอบครัวสี้อะ พอรู้ว่าหมวดบูมไม่อยู่แล้วมันก็ ...

ขอให้มีปาฏิหาริย์จริงๆทีเถอะนะคะ

[patee]

สรุปว่ายังไงงงอ่ะ

[lune]

 
 หวังว่าตอนนี้จะเป็นข่าวดีของหมวดบูม

[goorooo123]

พออ่านตอนจบแล้วใจสลายไงไม่รู้ T_T
มาต่อเถอะครับ ตับจะแตก 

[ToeY_@_KP]

จะรอดูปาฎิหาริ์ย์ของหมวดบูม ว่าจะคล้ายกับชีวิตของคนที่ผมรู้จักไหม...
      ภาวนาให้เป็นเหมือนกัน...

[Sohso]

หมวดบูมๆๆๆๆๆ

[AGELA]

ตอนที่ ๑๒/๒

ย้อนไปเมื่อผมยังอยู่วัยมัธยมต้น

ชาลี หนุ่มน้อยของบ้านขึ้นมัธยม ๑ ใหม่ๆ วัยกำลังน่ารัก แตกเนื้อหนุ่ม ส่วนลูกชายฝาแฝดอย่างเรา ขึ้นชั้นมัธยม ๓แล้ว ตัวยังเล็กเหมือนเดิม ผม แสบ ชาลีตัวเท่าๆกันเลยครับ ๑๕๘ เซน ประมาณนี้ พ่อตัวสูงใหญ่ ทำไมลูกถึงได้ตัวกะเปี๊ยก พวกเราไม่โตขึ้นเลยจนบางครั้งก็คิดนะว่า เราใช่ลูกพ่อไหม

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ หืม”

“ก็แสบไม่เห็นจะโตเหมือนพ่อเลย คนอื่นเขาก็ว่าพวกเราแคระหรือเปล่า”

“คิดมากน่า เดี๋ยวก็โตเองแหละ”พ่อปลอบพวกเราบ่อยมาก แต่ก็แอบได้ยินได้เจอพ่อหาข้อมูลเกี่ยวกับพัฒนาการของวัยรุ่น

แล้วไงล่ะครับ ตอนนี้ ๑๙๖ เซน สูงเกินชาวบ้านเขา ตัวใหญ่เป็นควายป่า เวลาพวกเราเดินไปไหนด้วยกันนี่อย่างกับบอยแบนด์ แต่พอบอกว่าแบนมันน้อยไป บอยกลมดีกว่า มันได้เยอะดี หึหึ มามุกไหนวะเนี่ย

ช่วงนั้นเรามีความสุขกับชีวิตมาก ปลูกข้าว ทำไร่ ทำสวน และแล้วก็มีข่าวมาว่าอาบูมจะไปรบ ด้วยความที่เราสนิทกัน ผมก็เป็นห่วง เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ไปคุยกับพ่อให้พ่อเบิ้ลไปคุยเพื่อเปลี่ยนตัว คุยกับพี่ภีม แต่ก็ไม่สำเร็จ พวกเราไม่อยากให้อาบูมไปรบ อาบูมก็พูดกับพวกเราว่า

“เป็นทหาร ไม่รบไม่ได้ เราได้รับคำสั่งแล้ว เราต้องไป ที่เขาให้เราไปเพราะเขาเห็นความสามารถของเรา โอเคป่าว”

“โอเคก็ได้ แต่อาบูมต้องสัญญานะว่าจะต้องกลับมา”

“โอเค ได้เลย”เราเกี่ยวก้อยกัน สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะ

พอถึงช่วงเวลาเดินทางของอาบูม ผมเองก็ไม่อยากให้อาบูมไปเลย แต่ทำไงได้ หน้าที่ของอา ก่อนไปหลวงตาก็มอบของดีหลายอย่าง ผมเองยังไปแซะๆขอเลยครับ แต่หลวงตาก็บอกมาว่า

“ทำสมาธิน่ะของดีสุดยอดแล้ว ถ้าเรามีสมาธิ อะไรๆก็ง่าย”

อาบูมไปรบ พวกเราก็มักจะนั่งฟังข่าว วันไหนที่มีระเบิดนี่หัวใจแทบหล่นลงมาที่ตาตุ่ม พอรู้ว่าไม่มีอะไรมากก็พอจะโล่งอกไปหน่อย พ่อเองก็มักจะมีสีหน้าไม่ค่อยดีเวลามีข่าวยิงกันหรือเปิดฉากการยิง หยุดยิงอะไรแบบนี้ ผมสงสัยว่าทำไมต้องรบกันด้วย เราอยู่กันดีๆไม่ได้เหรอ ทำไมต้องก่อการร้าย ทำไมต้องรบกัน ทำไมต้องยิงกัน มันหงุดหงิดไปหมด

“ลูกชาย ดึกแล้วนะพวกเรา พรุ่งนี้วันจันทร์นะ”พ่อเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าได้เวลาที่พวกเราควรจะนอนกันได้แล้ว ห้องนอนเราก็ยังนอนด้วยกัน มีห้องอื่นอีกนะครับ

“พ่อต้องอุ้มชาลีไปนอนด้วยนะ พ่อสัญญาแล้ว”ชาลีคิดว่าตัวเองตัวเล็ก รีบอ้อนพ่อก่อนใคร

“สงสารพ่อบ้างเถอะ คิดว่าเป็นเด็ก ๓ ขวบรึไง”

“นะพ่อนะ”อ้อนพ่อ สุดท้ายพ่อก็ใจอ่อนแหละครับ พวกเรา ๒ คนเดินไปนอน ส่วนชาลีพ่ออุ้มไป

“พ่อบอมบ์ต้องรีบนอนนะ อย่าทำงานดึกมาก พรุ่งนี้ต้องไปส่งชาลีไปโรงเรียน”

“โอเค ฝันดีไอ้ลูกชาย”พ่อเดินมาหอมแก้มคนละทีแล้วออกจากห้องไป ส่วนพวกเราก็ปิดไฟ คุยกันนิดหน่อยแล้วก็นอน

ได้เวลาตื่นเราก็ตื่นตามปกติ ตื่นเช้ามาอัพเดตข่าวสารทุกเช้า พอไม่มีข่าวอะไร เราก็สบายใจ วันไหนมีข่าวซุ่มโจมตีหรือมีอะไรเล็กๆน้อย ก็มานั่งกังวลกันทั้งบ้าน


“เฮ้ยๆ เบาๆ พี่ไม่ไหวแล้ว”พี่ภีมบ่นพวกเรา ๒ คน เพราะพวกเราเล่นเกาะพี่แกอย่างกะลูกลิงเกาะแม่ “ตัวก็ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมหนักวะ”

“กินข้าวทีเป็นกะละมังจะไม่หนักได้ไงวะ”พ่อเอ่ยขึ้นมา

“แสบเป็นคนนะพ่อ ไม่ใช่หมา”

“เหรอ พ่อนึกว่าใช่”พ่อยิ้มแล้วทำอย่างอื่นต่อไป พวกเราก็มานั่งโม้กับพี่ภีม พี่ภูมิ พี่ภีมเป็นพี่ชายที่พวกเราสนิทที่สุด พ่อเล่าว่า นอกจากย่าที่เลี้ยงพวกเรามาแล้ว ก็ยังมีพี่ภูมิ พี่ภีม ๒ คนนี่แหละครับที่ช่วยเลี้ยง จึงไม่แปลกใจว่าทำไมรักพวกเราเหมือนลูก

ด้วยความที่พี่แกว่าง มักจะแอบมาหาพวกเราแบบเงียบๆ ไม่ได้หอบเมียหอบลูกมาด้วย เอาจริงๆคือมาราชการครับ พี่ภีมมีครอบครัวแล้ว ไปไหนนานๆไม่ได้ ห่วงลูก

“ให้พี่เขาได้พักก่อนไหมลูก”ย่าเอ่ยเตือนหลังจากที่พวกเรารุมพี่ภีมร่วมชั่วโมง

“ไม่เป็นไรย่า กำลังคิดถึงพวกลิงอยู่พอดี”พี่ภีมตอบ แล้วนั่งฟังพวกผมโม้ต่อ อย่าได้ถามหาความเกรงใจครับ ไม่เคยมีหรอก คิคิ

“ตอบทันไหมวะภีม”พ่อเดินมาถามขัดจังหวะพวกเรากำลังพ่นไฟกันอยู่

“ใช้ถ่านยี่ห้อไรนี่อา พูดไม่มีหมดแรงเลย”

“ไม่ใช้ถ่าน ไขลานเอา ฮ่าๆๆๆ”

“คนนะพ่อ ไม่ใช่ตุ๊กตา”ผมเถียงพ่อเสียงดัง

“คนอะไรพูดไม่รู้จักเหนื่อย ให้พี่ไปพักบ้างเถอะ นู้น ไปคุยกับมดกับไก่หน้าบ้านไป ว่างเพียบเลย”

“พ่ออ่ะ”ค้อนพ่อคนละทีก่อนจะออกไปหาเพื่อนๆในหมู่บ้าน

พี่ภีมนอนบ้าน ๑ คืน มีเหรอพวกเราจะพลาด นอนกอดพี่ภีม ให้พี่ภีมเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของพวกเรา ตั้งแต่คลอด ตอนพ่อเป็นทหาร เคยนั่งดูคลิปตัวเองตอนเด็กๆแล้วก็เขิน ส่วนรูปถ่าย จะมีรูปที่ผมชอบมากอยู่รูปหนึ่ง คือรูปที่ผมกับแสบนั่งบนบ่าพ่อคนละข้าง พ่อถอดเสื้อ มีแค่กางเกงยีนส์ ส่วนพวกเราก็ยิ้มแป้น พ่อขยายรูปนี้ติดผนังบ้าน ใครๆมาบ้านก็มักจะถามว่านี่ลูกชายเหรอ รูปนี้พ่อบอกว่าดังมาก เป็นการเปิดตัวของพ่อและอามหา ที่จริงรูปอื่นมีเยอะมากเลยครับ อยู่ในคอมบ้าง ในแผ่นบ้าง มีทั้งเป็นคลิป เป็นหนังสั้นที่พ่อหรือพี่ๆถ่ายไว้

“ไปนอนกับพ่อนะ ฝันดีครับพี่ภีม”ชาลีลูกแหง่ติดพ่อขอตัว ก่อนไปก็หอมแก้มพี่ภีม ๑ ที บ้านนี้ติดหอม กระเทียมไม่นิยมสักเท่าไหร่ เอ๊ย มันคนละอย่างกัน หอมแก้ม ไม่ใช่หอมแดง

พี่ภีมเกิดก่อนพ่อ ๑ วัน อายุเท่าพ่อ แต่เป็นอาหลานกัน หน้าตาใกล้เคียงกันนะครับ หุ่นพี่ภีมยังแน่นบึ้กเหมือนพ่อ บ้านนี้เขาดูแลหุ่นกันดีครับ เหล้ายาไม่แตะ ไม่ปล่อยหุ่น หล่อทุกโอกาส มาพอให้หายคิดถึงก็กลับไปทำงานต่อ พวกเราก็หาเรื่องฮาเฮกันต่อไป


วันไหนที่อาบูมวิดีโอคอลมา เราจะดีใจมาก มานั่งคุยกัน อาบูมเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง มีบางครั้งที่เสี่ยงเกือบจะตายแต่รอดมาได้ พวกเราตื่นเต้นไปด้วย ใจหนึ่งอยากหยิบดาบในห้องพ่อไปช่วยอาบูมรบ อีกใจหนึ่งอยากให้ชาติมหาอำนาจจัดการอะไรให้มันจริงๆจังๆซะที คือจะยิงก็ยิง จะฆ่าก็ฆ่าอีกฝ่ายไปเลย ไม่ต้องยืดเยื้อ อาบูมจะได้กลับ หน้าบานได้ไม่กี่วันก็ต้องมาหน้าแห้งหน้าหุบ

“แม่ไม่ค่อยสบายใจเลย”ย่าบ่นหลังจากที่พวกเรานั่งกินข้าวมื้อเช้าก่อนไปโรงเรียน

“ไม่สบายเหรอแม่ ไปหาหมอไหม”พ่อถาม

“เปล่า ไม่สบายใจน่ะ ไม่รู้เป็นอะไร เป็นเหมือนตอนพ่อเอ็งจะตายน่ะ”ย่าเล่าให้ฟัง

“หืม แม่คิดมากไปหรือเปล่า เมื่อคืนนอนหลับดีไหม ลืมกินอาหารเสริมหรือเปล่า”พ่อเบิ้ลถาม

“อือ ไม่รู้ว่ากินหรือไม่กิน ไม่เห็นน้องแสบมาเตรียมอะไรให้ย่าเลย”

“อ้าว แสบลืมไปเลย เมื่อคืนทำการบ้านเพลินไปหน่อย”แสบทำหน้าสำนึกผิด

“อย่าลืมดูแลย่าด้วยละเรา”พ่อเตือน ผมพยักหน้ารับ เรื่องหยูกยาไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นอาหารเสริม ย่าก็จะเรียกว่ายา อะไรเป็นเม็ดๆเรียกยาหมดละครับย่าผมน่ะ

เราไปเรียนกันปกติ สนุกสนานตามวัยมัธยม ตกเย็นกลับบ้านมาเตะบอล เดินดูท้องนาท้องไร่ เขียวขจีขึ้นทุกวัน มื้อเย็นกินข้าวอิ่มหนำสำราญ ได้เวลานอนก็นอนครับ

คืนนั้นรู้สึกว่าหลับได้ชั่วโมงกว่าๆก็ได้ยินเสียงคนในบ้านเดินเสียงดังปึ้งปั้ง ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ออกมานอกห้องไปหาพ่อ เห็นหน้าพ่อจืดชืดไปเลยครับ

“พ่อเป็นอะไร”ผมเดินไปกอดพ่อ รู้สึกว่าเรื่องร้ายๆกำลังจะเกิดขึ้น

“ไม่มีอะไร”พ่อตอบด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบาก ผมมองหน้าพ่อ พาลคิดว่าย่าเป็นอะไรหรือเปล่า มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า ครู่หนึ่งผู้ใหญ่ก็เข้ามาในห้องเราจนครบทุกคน ไม่มีใครเป็นอะไร แล้วทำไมพ่อถึงหน้าเศร้า

“ข่าวเขายืนยันมาแล้วเหรอบอมบ์”พ่อเบิ้ลถาม ผมงงมาก เกิดอะไรขึ้น สักพักอาเต้ยโทรมาอีกรอบ อาเต้ยร้องไห้ไปเล่าเรื่องไป

ข่าวที่เราได้รับคือ

อาบูมตายในหน้าที่

เราไม่ได้นอนกันทั้งคืน รอฟังข่าวและความจริง อาเต้ยเองก็ติดต่อมาเรื่อยๆ สุดท้ายทั้งคลิป ทั้งหลักฐานต่างๆก็ยืนยันว่า ชุดปฏิบัติการของอาบูมถูกโจมตี หนักแค่ไหนผมไม่กล้าดู รู้แต่ว่า ไม่รู้ว่าเศษชิ้นเนื้อนั้นเป็นของใคร เละจริงๆครับ ที่เหลือมาก็คือรูปภาพสำหรับจัดงานศพเท่านั้น



พ่อเศร้าอยู่เป็นเดือนครับ เหมือนจะทำใจไม่ค่อยได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีน้ำตา แต่สิ่งที่มากกว่าน้ำตาคือความเจ็บปวดที่อยู่ด้านใน พวกเราเองช่วงนี้จึงต้องอยู่กับพ่อให้มากๆ นอนกอดพ่อทุกคืนครับ ถึงแม้ว่าพ่อจะพูดกับพวกเราว่า พ่อโอเค แต่คนเป็นลูกอ่ะ ดูยังไงก็ไม่โอเค

ลมหนาว ข้าวสุกเหลือง บรรยากาศเย็นๆ ชวนหดหู่ยังไงไม่รู้

“บรื๋อ หนาวจังเลย กอดพ่อหน่อย”อาบน้ำตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน ยังไม่ทันแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมรีบมาหาที่ซบก่อนจะรีบไปแต่งหัว

“รีบไปแต่งตัวเลยไป โตเป็นหนุ่มแล้ว อ้อนเป็นเด็กนะเรา”พ่อกอดแต่ก็บ่นตามประสา “มีขนรึยังวะ ไหนดูดิ”

“ไม่เอาพ่อ อาย”พ่อจะแก้ผ้าขนหนูผม ผมรีบจับไว้ก่อน “ขนเพิ่งจะขึ้นเอง แบร่ ไปแต่งตัวดีกว่า”วิ่งจู้ดขึ้นห้องไปแต่งตัว อะไรเปลี่ยนแปลงยังไงในร่างกายพวกเรา พ่อสอนเสมอ คุยเหมือนเพื่อน อะไรที่เราอายๆไม่กล้าถาม พ่อก็จะเล่าให้ฟัง ทั้งเล่าทั้งสอน ใครมาได้ยินอาจจะพูดว่าชี้โพรงให้กระรอก แต่พ่อไม่แคร์

เวลาผ่านไป พ่อโอเคขึ้น ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิมแล้ว ยังมีบ่นถึงบ้าง แต่ไม่ได้อาลัยอะไรมากมาย พวกเราเองก็โตวันโตคืน จากที่พ่อเคยบ่นเมื่อตอนอยู่ม.ต้นว่าตัวเล็ก พอขึ้นม.๔ ส่วนสูงเริ่มสูงขึ้น จนมาไล่ทันพ่อตอนม.๖

นั่นคือเรื่องราวที่ผ่านมา



กลับมาที่ปัจจุบัน

พ่อมาเยี่ยมพวกเราทุกสัปดาห์ ถึงแม้จะพูดว่า สัปดาห์หน้าพ่ออาจจะไม่มาไรงี้ แต่พ่อก็มาอยู่ดี ตอนเช้าย่ามาเยี่ยมเราด้วย ใจหนึ่งก็ดีใจนะที่ย่ามา อยากให้ย่าเจอพวกเราในชุดเครื่องแบบ ถึงแม้ว่าลูกๆหลานๆของย่าครึ่งหนึ่งจะเป็นทหารก็เถอะ เราเองอยากเป็นหนึ่งในความภาคภูมิใจของย่าเหมือนกัน

พอย่ากลับ เราไปกินข้าวมื้อกลางวัน มานั่งคุยกับพ่อต่อ บ่นเรื่องฝนเรื่องฟ้ากันไปตามปกติ จนมาถึงเรื่องอาบูม ก็ไม่รู้ว่าคิดยังไง อยู่ๆก็คิดกันไปเอง

“ก็กลับมาแล้วนี่ไง”

“ไอ้บูม/อาบูม!!!!!!”   

ครั้งแรกคืออึ้ง

“ผีหลอก”อาหนูร้องขึ้นมาทำให้คนเหล่านั้นมอง ผมอึ้ง พ่อนี่เหมือนวิญญาณจะหยุดจากร่าง ส่วนแสบน่ะเหรอ ไวกว่าเขา

“อาบูมตัวจริงใช่ไหม”ลุกขึ้นโผเข้ากอดอาบูมอย่างรวดเร็ว ไม่ได้กอดลม แต่กอดคน คนจริงๆ

“จริง”

“มึงไม่ได้หลอกกูใช่ไหมวะ”พ่อลุกมากอดบ้าง

ตัวเป็นๆ

ตัวอุ่นๆ

มีลมหายใจ กล้ามเนื้อเคลื่อนไหวได้

“อืม คิดถึงทุกคนนะ”

“ฮือๆๆๆ หนูคิดว่าพี่บูมจะไม่กลับมาอีกแล้ว ฮือๆๆๆ”อาหนูเป่าปี่ไปเรียบร้อย

“มึงต้องยิ้มสิหนู ตอนได้ข่าวกูตายมึงก็ร้องไห้ไปรอบหนึ่งแล้วเหรอ”อาบูมลูบหัวอาหนู

“ฟื้ดดดด หนูไม่ร้องก็ได้”อาหนูเช็ดน้ำตา

“คิดถึงมึงว่ะ พี่บอมบ์”อาบูมกอดพ่อแน่น

“ดีใจที่กลับมา”พ่อยิ้มก่อนจะให้ผมกับแสบกอดกันอีกคนละรอบแน่นๆ

สภาพอาบูมตอนนี้น่ะเหรอ ผมยาว ใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยครับ ยังหน้าอ่อนอยู่ ผอมลงกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย หนวดยาวรุงรัง

“พี่รอดมาได้ไงพี่บูม”อาหนูถามขึ้น หลังจากที่พวกเรานั่งเงียบมองหน้ากันสักพัก พ่อผมดูท่าจะดีใจมาก แต่พูดไม่ออก

“บอกไม่ถูกว่ะ”อาบูมส่ายหน้า “ทีแรกกูคิดว่ากูตายแล้ว ได้ยินเสียงระเบิด มันขาวไปหมด แสงมันวาบ”

“หนูก็เห็นนะ หนูร้องไห้กับพี่เต้ยจะเป็นจะตาย”อาหนูเอ่ยแทรก

“นั่นแหละ กูไม่รู้ แต่กูมีคำตอบในใจอยู่เรื่องเดียว คือหลวงพ่อ”

“หลวงตาไปช่วยอาบูมเหรอ”แสบเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

“ไม่ไปก็เหมือนไป เชื่อหมดใจเลยละ ตอนนี้ท่านยังอยู่ใช่ไหม”

“ยังอยู่ เมื่อเช้าแสบยังวิดีโอคอลคุยกับหลวงตาอยู่เลย”แสบตอบ

“แล้วอาบูมทำไมเพิ่งกลับมา”ผมถามบ้าง

“นั่นสิพี่บูม พี่บูมเล่าเรื่องทั้งหมดมาเลยดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น หนูอยากรู้”

“ให้พักก่อนไหมหนู”พ่อปราม

“หึหึ เดี๋ยวอีหนูมันกระอักเลือดตายซะก่อน คืองี้ เล่าย่อๆนะ วันนั้นไปลาดตระเวนกัน ๔ คน จะกลับฐานแล้ว แต่เห็นสิ่งปกติไง เลยขับตามไป เหมือนพาลูกน้องไปตายจริงๆ คือมันระเบิดลูกใหญ่มาก แล้วมันสว่างวาบไปหมด หูดับ คือมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาเอาตีนเหยียบที่หน้าอก”

“ใครเหรอพี่”

“กองโจร พวกก่อการร้ายน่ะ”

“เหรอ”อาหนูทำหน้าตื่นเต้นตลอด ส่วนพ่อตั้งใจฟังมาก มือนี่จับมืองอาบูมไว้ตลอด

“เออดิ พอกูลืมตามันก็เอาปืนมายิงกู”

“ตายแล้ว”

“กูก็คิดว่ากูเป็นผี แต่มันยิงไม่ออกว่ะ กูอยู่กับพวกมัน มันจ้องจะฆ่ากูทุกวัน พอฆ่าไม่ตายมันก็ถามว่ากูเป็นคนหรือซอมบี้”

“ฮ่าๆๆๆ”

“เออ กูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเหนียวไง”

“ไอ้บูม”เสียงอาเต้ยดังผ่ากลางวง มีแต่คนหันมามอง “ไอ้เหี้ย”ไม่พูดพร่ำทำเพลงวิ่งมากอดอาบูมไว้แน่น “มึงนี่แม่ง ฮือๆๆ ไอ้สัส”

“ควาย เจอหน้ากูมีแต่คำดีๆทั้งนั้น”

“กูดีใจ กูพูดอะไรไม่ถูก ฮือๆๆ”

“บอกว่าคิดถึงกูดีๆก็ได้ละมั้ง ฟื้ด คิดถึงมึงว่ะเพื่อน”อาบูมร้องไห้ตามอาเต้ยละครับ พวกเราเองอดน้ำตาซึมไม่ได้ ตอนนี้ผู้พันก็วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อีกคน

“กูดีใจว่ะ กูดีใจที่มึงกลับมา”อาเต้ยมองหน้าอาบูม

“กูก็ดีใจที่ได้กลับมา”

“เฮ้อ ความฝันของกูเป็นจริงแล้วว่ะ กูดีใจจริงๆ”อาเต้ยยิ้มทั้งน้ำตา ผมกับแสบและอาหนูร้องไห้กันตามระเบียบ อาหนูนี่หนักเลยครับ

“คิดถึงผู้หมวดนะ”อาตวงเดินมากอดเงียบๆ”

“คิดถึงมึงเหมือนกันมหา”อาบูมกอดตอบ

“ยิ้มอะไรของมึงไอ้บอมบ์”อาเต้ยพูด

“กูดีใจสิวะ ไม่รู้โชคชะตาฟ้าลิขิตอะไรยังไงกับกองพันนี้นะ กูเจอพวกมึง ๒ คนก็ที่นี่ เจอไอ้มหาเจออีหนูก็ที่นี่ กูเจอแฝดก็ที่นี่ โคตรบังเอิญเลยชีวิตกู ไปรำลึกความหลังกันหน่อยเว้ย”พ่อลุกขึ้นยืนและจับมือผมกับแสบคนละข้าง

“พี่ขออนุญาตนะผู้พัน ผู้หมวด ขอเวลาแค่ ๒ ชั่วโมง”

๒ ชั่วโมงจะมีเรื่องราวมากมายแค่ไหน

คงต้องรอให้พ่อเป็นคนบอกเล่า
 

[เป็ดอนุบาล]

          ยิ่งกว่าดีใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดเลยค่ะตีบตันในคอไปหมดร้องไม่ออกจริงๆแต่ดีใจมากที่ออกมาเป็นแบบนี้ขอบคุณค่ะ
เราเข้ามาอ่านกลับไปกลับมาตลอดเวลาที่ว่างจากงานอ่านไปยิ้มไปถึงจะเศร้าแต่ก็ยิ้มมันเป็นนิยายที่มากกว่าการอ่านเพื่อความบันเทิง
แต่มันทำให้ใครหลายคนนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองเคยผ่านๆมาได้เหมือนว่ามันจะพึ่งผ่านไป
    ตอนที่หมวดบูมกลับมาพี่บอมบ์จะมีความสุขแค่ไหนนะขอบอกเลยคนอ่านนี่สุขคูณพันไปเรียบร้อยล่ะค่ะ
        ออกวางขายเมื่อไรเราต้องมีมาเก็บไว้สองเล่มแน่ๆเล่มนึงเก็บเล่มนึงอ่าน
รักนิยายเรื่องนี้จังยิ่งพอรู้ว่าหมวดบูมมาแล้วบอกเลยพรุ้งนี้มีแรงเข้าเวรแล้วค่ะ

[ka[ze]na]

กรี๊ด~~~~ ดีใจ!!!!

[B52]

 

[puiiz]

 

[aiyuki]

โคตรจะดีใจ แล้วบูมหนีมาจากกองโจรได้ไงอ่าาา

[Zyse]

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หมวดบูมกลับมาแร๊วววววว

หายไปนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย