หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[ToeY_@_KP]

ยังคิดถึงแสบซ่าอยู่นะครับ

[ตะวัน]

คิดถึงทุกคนเลยยยยยยย 

[Vivin]

โอ๊ยยยยยย ชอบมากเนื้อเรื่องอ่านตั้งแต่ภาคพ่อบอมจนมาถึงรุ่นลูก ชอบมากเลยคะ อ่านจบนานแล้วแหละแต่เพิ่งมีอารมณ์มาเมนต์5555+ ชอบคร้าาาาาา คิดถึงทุกตัวละคร โยเฉพาะหมวดบูมบอม พี่บูมไม่น่าตายเลยอะ โดยรวมแล้วคือดีอะคะ ทำต่อไปเรื่อยๆนะคะ

[SMILENOTE]

พูดถึงหมวดบูมทีไร น้ำตาจะไหล TT

[AGELA]

ตอนที่๑๒/๑

การฝึกทหารใหม่ ยังคงดำเนินการไปทุกวัน เราได้เรียนรู้อะไรเล็กๆน้อยๆ จากที่เคยฟังพ่อเบิ้ลเล่าเรื่องทหาร ตอนนี้เราเห็นภาพ ถึงแม้ผมจะโตมาท่ามกลางญาติที่เป็นทหาร แต่ผมก็ไม่ค่อยรู้เยอะนะ วันๆอยู่แต่กับทุ่งนา เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ ทำไร่ทำสวน ลูกชาวนาของแท้เลยละพวกผมอ่ะ

“เบาๆดิซ่า มือหนักจัง”

“นวดให้ยังเรื่องมากอีก”

“ก็ผลัดกันป่ะ”

“ไร นี่ผลัดกันรุกผลัดกันรับเหรอ อยากร่วมวงด้วยจัง”โอโซนมานั่งยิ้มหน้าแป้นให้พวกเรา ๒ คน เรื่องใต้สะดือนี่ไวกันมากพวกนี้

“ทะลึ่ง”ผมดีดติ่งหูเบาๆ

การฝึกของเราก็เหมือนเดิมครับ หมุนเวียนสถานีฝึกไปทุกวัน นี่ก็เดือนกว่าแล้ว อะไรๆเข้าร่องเข้ารอยมากขึ้น เราเริ่มเป๊ะมากขึ้น เรื่องระเบียบวินัย อะไรหลายๆอย่างมีความพร้อมเพรียงกัน พ่อยังชมพวกผมเลยว่า โตขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนเยอะ

ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะครับที่ทำให้พวกเราติดอ้อน คือมันเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไอ้อาการแบบนี้ บางคนก็ทักว่า นี่โตแล้วยังไม่หยุดอ้อนพ่ออีกเหรอ คือปกติพอเด็กเริ่มโตก็จะค่อยๆห่างพ่อห่างแม่ ยิ่งเข้าช่วงประถมปลายๆจนถึงมัธยมเนี่ย ความคิดจะเป็นของตัวเอง แต่ผมไม่เป็นแบบนั้น ถึงแม้เราจะโตขึ้น และมีความคิดอะไรต่างๆแหวกแนวก็ตามเถอะ เราก็ยังคงเป็นเรา เป็นเพราะพ่อใจดีด้วยมั้ง พ่อน่ะเป็นทุกอย่าง เป็นเพื่อน เป็นพ่อ เป็นพี่ เลี้ยงพวกเราแบบว่าถึงใจอ่ะ อย่างตอนมัธยมต้น ผมอยากได้บิ๊กไบค์ พ่อไม่พูดอะไรมากเลยครับ

“ถ้าอยากได้ต้องทำงานแลก พ่อไม่ช่วยนะ”พ่อพูดตรงไปตรงมา

“พ่ออ่ะ กว่าจะได้ก็นานนะ กี่เดือนว่าแสบจะเก็บเงินได้ นะพ่อนะ ยืมเงินก่อนก็ได้”

“มอไซด์อ่ะกี่แสน จะเอารุ่นไหน เรามีติดตัวเท่าไหร่ ไปคิดมาดีๆแล้วค่อยมาคุยกับพ่อ”

“แค่ ๘ แสนกว่าๆเองพ่อ ตอนนี้มีติดบัญชีอยู่ ๕ หมื่น กู้พ่ออีก ๗ แสนกว่าๆก็ได้แล้ว”

“คนเรานะถ้าจะให้ดีไม่ควรมีหนี้เกิน ๒๐ เปอร์เซ็นของรายได้ ถ้ามีเกินกว่านี้นั่นหมายความว่าเราไม่มีปัญญาจะส่ง แล้วที่อยากได้เนี่ย อยากได้เพราะอะไร เห็นเพื่อนมีแล้วอยากได้เหรอ”

“ใช่ครับ บ้านเราก็ใช่ว่าจะไม่มี”ผมยักไหล่แบบมั่นใจมากว่าบ้านตัวเองรวย

“เสกเงินได้เหรอ เงินแสนไม่ใช่สั่งปุ๊บมันมาปั๊บนะ”

“พ่ออ่ะ แค่นี้เอง นิดเดียว นะๆ ซื้อให้แสบนะ”

“มันง่ายไปไหมลูก”

“แค่นี้ก็ซื้อให้ลูกไม่ได้เหรอ ไม่สงสารลูกเหรอ บ้านเราจนกว่าบ้านอื่นรึไงพ่อ”ผมทำหน้าตาน่าสงสาร

“พ่อซื้อให้ได้ คันละ ๑๐ ล้านพ่อก็ซื้อให้ได้ แต่ลูกต้องเข้าใจด้วยนะ ตอนนี้ลูกอายุ ๑๔ ยังแค่ ม.๒ ความจำเป็นมันยังไม่มีเข้าใจป่ะ”

“คนอื่นทำไมเขามีได้ล่ะ”

“แล้วบ้านเราขาดตรงไหนล่ะ มอไซด์คันอื่นก็มี ต้องเอาเครื่องกี่ซีซี เป็นพันซีซี จะเป็นนักแข่งเหรอ มันจำเป็นขนาดนั้นไหม ถ้าซื้อไว้แค่อวดเพื่อนว่าบ้านกูรวยน่ะ พ่อไม่เห็นด้วย”

“พ่อ ก็แสบอยากได้ งั้นแสบไม่ไปโรงเรียน”

“หึหึ ข้ออ้างเด็กๆที่เขานิยมทำกันสินะ”พ่อยิ้มอ่อนแล้วนั่งจิบชาแบบสบายใจ “พ่อไม่เคยทำแบบนี้กับย่านะ ถึงพ่อจะเคยคนโดนอื่นว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่พ่อก็ไม่เคยเอาเรื่องไม่ไปโรงเรียนมาขู่ย่า พ่ออยากได้อะไร พ่อจะหาเอง พ่อจะทำเอง แม้มันจะนานแค่ไหน ถ้าของสิ่งนั้นพ่ออยากจะได้มัน พ่อก็ต้องอดทน พ่อถามหน่อยเถอะว่าบิ๊กไบค์คันละ ๘ แสนกับอนาคตทางการศึกษาอะไรสำคัญกว่ากัน”

“ทั้งคู่”

“พ่อถามว่าอะไรมากกว่าอะไร ไม่ใช่ทั้ง ๒ อย่างมันเท่ากันไหม”

“พ่ออ่ะ ก็แสบอยากได้นี่นา”

“งั้นไปคิดมาดีๆ แล้วค่อยมาคุยกับพ่ออีกครั้ง แต่ถ้าถามความเห็นพ่อตอนนี้ พ่อว่าแสบยังไม่พร้อม เพราะอะไรรู้ไหม ๑ แสบตัวยังไม่โตพอ ๒ ยังคุมอารมณ์ไม่ได้ ๓ ของมันแพง ๔ เสี่ยงอุบัติเหตุ ๕ มันเป็นแค่ความอยากไม่ใช่ความจำเป็นอย่างแท้จริง แต่ถ้าแสบอยากได้ ต้องหาเหตุผลดีๆมาคุยกับพ่อ”ถึงแม้พ่อจะไม่ยอม แต่พ่อก็ไม่ปฏิเสธ สุดท้ายผมก็ไปนั่งคิด แล้วเรื่องก็ถึงย่า ย่าก็เรียกไปคุยเลยครับ ประเด็นสำคัญของย่าคือ ย่ากลัวอุบัติเหตุ แล้วย่าก็ไม่เห็นด้วย ผมก็ไปถามผู้ใหญ่คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครเห็นด้วย ไปถามถึงหลวงตาที่วัด หลวงตาก็ได้แค่ขำๆแล้วชี้ไปที่ เอ่อ เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ ที่เขาก่อปูนไว้บรรจุศพผีตายโหงอ่ะ

“เห็นตัวอย่างไหมลูก รถเขายังอยู่ที่ศาลาอยู่เลย”หลวงตาบอกแล้วก็ยิ้ม ผมก็หมดหนทางแล้วครับ เพราะบิ๊กไบค์ของเจ้าของคันนั้นมันยังจอดอยู่ให้เห็นทนโท่ ไม่ต้องสืบว่าตายเพราะอะไร ขับรถใหญ่แล้วไม่ระวัง “ไอ้เสือมันมีเหตุผลนะ อย่าไปขัดใจเขา ไว้โตกว่านี้ค่อยซื้อขับ ไปๆ ไปนั่งสมาธิข้างๆเขา ไปคุยกับเขาหน่อยว่าเขาสบายดีไหม”หลวงตายิ้ม

“แสบกลัวอ่ะหลวงตา”พูดแล้วก็สยอง ใครจะกล้าคุยกับผี

ผมนั่งเล่นพักหนึ่งจึงกลับบ้าน จริงๆคือนั่งสมาธิแล้วหลับ กลัวหลวงตาจะดุ ก็เลยไปกราบลากลับบ้านดีกว่า อยู่นานเดี๋ยวได้นอนค้าง พอถึงบ้านผมก็ย่องๆเข้าไปหาพ่อ พ่อกำลังทำกับข้าวอยู่เลยครับ

“พ่อ แสบไม่ซื้อแล้วก็ได้”

“หืม คิดได้แล้วใช่ไหม”พ่อวางมีดซึ่งกำลังหั่นปลา วันนี้น่าจะได้กินปลานึ่ง

“ครับ ก็นิดหนึ่ง”ผมพยักหน้า มันก็สำนึกผิดอยู่นะ ครึ่งๆกลางๆ

“ก็ยังดีกว่าคิดไม่ได้ เอาน่า เอาไว้เราโตกว่านี้ พ่อจะไม่ห้ามเลย เราทำอะไรต้องให้สมกับฐานะเข้าใจป่ะ คำว่าสมกับฐานะ ไม่ใช่ฐานะของครอบครัว ฐานะทางการเงิน หรือฐานะของพ่อ แต่เป็นฐานะของตัวเอง ใครๆก็อยากได้ พ่อเข้าใจ แต่บางอย่างถ้ามันเกินตัวไป มันไม่ดี”

“งั้นถ้าแสบโตแสบขอสักคัน”

“ได้สิ แต่พอโตแล้ว แสบจะรู้เองแหละว่า มันจำเป็นกับเราไหม”พ่อยิ้มแล้วทำกับข้าวต่อ

ช่วงนั้นผมก็มีงอแงบ้าง บางทีมีความรู้สึกอยากได้ แต่ไม่กล้าไปขอพ่ออีก ยิ่งกับย่าด้วยแล้ว ยากครับ ย่ากลัวอันตราย ลองถามแม่บิวที่ว่าพอจะตามใจผมได้หน่อย แม่บิวนี่ทำตาโตใส่เลย กว่าจะหายจากอาการอยากได้รถก็ร่วมเดือนครับ

วันหนึ่งพ่อนั่งทำงานรอบดึกอยู่คนเดียวในห้อง ซ่ากับชาลีหลับไปแล้ว ผมก็นอนหลับไปพักหนึ่งแล้วละแต่ปวดเยี่ยว จึงลุกมาเข้าห้องน้ำแล้วแวะเข้าห้องนอนพ่อ เห็นพ่อกำลังนั่งทำงาน ผมก็เดินไปนั่งตักพ่อ ตอนนั้นผมเรียนมัธยม ๒ ตัวไม่สูงเลยครับ ตัวสูงแค่หน้าอกพ่อ ประมาณ ๑๕๐ กว่าๆ

“ไม่ไปนอนต่อละ”พ่อโอบเอวผมและหอมแก้มทีหนึ่ง “เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทันนะ”

“อื้อ แสบมานั่งเล่นกับพ่อนิดหนึ่งก่อน งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

“อื้ม ใกล้แล้ว เหลือแค่ตรงนี้นิดหน่อย”

“พ่อต้องรีบนอนนะ อย่าโหมงานหนัก งานเยอะ ไม่มีเวลาพักผ่อนเดี๋ยวจะไม่สบาย”

“รู้แล้วครับคุณลูกชาย”

“งั้นคืนนี้แสบมานอนกับพ่อดีกว่า”

“หึหึ ไม่กลัวพ่อถีบตกเตียงเหรอ”

“มีแต่แสบอ่ะจะถีบพ่อตกเตียง”ผมพูดแล้วยิ้ม พ่อชอบเล่าว่าเวลานอนกับพวกผมทีไรนี่พ่อต้องหอบที่นอนไปหลบมุมนอนอีกที่ คือเตียงมีขนาดกว้างยาวเท่าไร ผมกับซ่านี่สามารถนอนแผ่ได้เท่านั้นเลยครับ

“จะนอนกับพ่อก็ไปนอนรอก่อน เดี๋ยวพ่อจะทำงานให้เสร็จ”

“ก็ได้”ผมลุกจากตักไปนอนบนเตียงพ่อ พักใหญ่พ่อก็ปิดไฟห้อง ปิดแอร์ เปิดพัดลม พ่อนอนลง ผมก็กลิ้งไปกอด

“ก็เป็นซะแบบนี้ แล้วยังจะอยากได้บิ๊กไบค์”พ่อขยับให้ผมกอดถนัดๆ

“ก็คนอื่นเขามีกันแทบทุกคนนี่ แสบอยากมีบ้าง”

“อืม ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากให้ลูกไม่มีนะ แต่พ่อห่วง เข้าใจป่ะ”

“แสบโตแล้วนะพ่อ”

“ต่อให้โตแค่ไหนมันก็ยังห่วงอยู่ดี พ่อรู้จักแสบดีนะว่าแสบเป็นคนยังไง แสบอ่ะใจร้อนเหมือนพ่อตอนวัยรุ่น พ่อเคยบ้ามาก่อน พ่อรู้ว่าผลมันจะเป็นยังไง”

“แล้วตอนวัยรุ่นพ่อเป็นยังไง”

“หึหึ อย่าพูดถึงมันเลย เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้นอนกัน เอาเป็นว่า พ่อเป็นคนใจร้อนพร้อมจะเตะต่อยได้ตลอดเวลาอ่ะ”

“พ่อ แสบอยากฟัง”

“วันว่างๆดีกว่านะ เล่าคืนนี้ไม่ได้นอนกันพอดี”

“พ่อสัญญาแล้วนะ”

“อื้ม นอนเถอะ”


ตื่นเช้ามานี่บ้านแตกครับ ชาลีกับซ่า โวยกันใหญ่เลยเรื่องที่ผมแอบมานอนกับพ่อ

“พ่อทำไมให้แสบมานอนด้วยอ่ะ ทำไมไม่เรียกซ่าด้วย”ซ่าทำหน้าบูด คือหน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่แปรง หัวฟูๆมาทำหน้างอนใส่ ส่วนผมยิ้มอารมณ์ดี

“หื้อ เรื่องเล็กก็ทำให้พ่อตกใจ ไปๆ ไปอาบน้ำแปรงฟันเตรียมไปโรงเรียน”

“พ่ออ่ะ ทำไมพ่อรักแสบมากกว่า”

“หึหึ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย พ่อไม่ได้รักใครมากกว่าใครหรอกนะ ป่ะ อาบน้ำป่ะ จะได้รีบไปโรงเรียน”

“พ่อไม่หอมแก้มซ่าตอนเช้า”ซ่ายังหน้างอ ส่วนชาลียืนเงียบครับหาจังหวะเสริมไม่ได้

“โตเป็นหนุ่มกันแล้วน่า ฟอด ป่ะๆ เดี๋ยวพ่อไปทำอะไรให้กิน”

“พ่อต้องทำของชอบของซ่านะวันนี้”

“ครับคุณลูกชาย”พ่อตะเบ๊ะเป็นทหารเลยครับ “อะไรของเอ็งไอ้กุมารทอง เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ เดี๋ยวก็สายกันทั้งบ้านหรอก”

“พ่ออ่ะ ชาลีก็อยากโดนหอมแก้มเหมือนกัน”

“หึหึ บ้านนี้มันเป็นไรกันนี่ นี่ถ้าเป็นลูกสาวพ่อจะไม่แปลกใจเลยนะ มันลูกชายทั้ง ๓ คน อะไรจะง๊องแง๊งกันขนาดนี้วะ จุ๊บ มอนิ่งไอ้ลูกคนเล็ก”

“มอนิ่งพ่อบะละบอมๆ ฮ่าๆๆ”

อาบน้ำ กินข้าว ไหว้พระ ไหว้คุณย่าแล้วพ่อขับรถไปส่ง ซ่านั่งด้านหน้า ผมนั่งเบาะหลังกับชาลี พ่อขับรถไปส่งที่โรงเรียน วันนี้อ้อนพ่อได้ ปกติพี่ๆที่เป็นลูกน้องเป็นคนไปส่งพวกเรา ระหว่างทางผมก็นั่งคุยกับพ่อปกติครับ ให้พ่อเล่าเรื่องตอนพ่อวัยรุ่นให้ฟัง พ่อก็เล่าให้ฟังว่าเป็นยังไงบ้าง ขณะฟังเพลินๆก็มีเสียงตู้มด้านหน้า พ่อเบรกเอี๊ยด เหตุการณ์ผมเห็นต่อหน้าต่อตาเลยครับ บิ๊กไบค์ชนกับคันอื่น พ่อรีบกุลีกุจอลงจากรถ โทรหาคนนั้นคนนี้ แล้วพยายามปฐมพยาบาล พวกเรา ๓ ลิงนี่สินั่งอึ้งอยู่บนรถ ทำอะไรไม่เป็นเลย

“นี่แหละเหตุผลที่พ่อไม่อยากให้แสบมีบิ๊กไบค์”พ่อลูบหัวผมแล้วขับรถไปส่งที่โรงเรียน

ถามว่ากลัวไหม ก็กลัวนะ ใจหนึ่งก็อยากมี ใจหนึ่งก็ไม่อยากมี แต่โตมา ไม่มีครับ กลับกลายเป็นว่ายิ่งเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ ทำให้เราระมัดระวังตัวเองมากขึ้น ถึงแม้จะโต เริ่มมีสติ มีความคิดที่รอบคอบมากขึ้น ถึงแม้เราสามารถควบคุมรถได้ แต่ว่ามันไม่อยากขับ ก็อารมณ์วัยรุ่นอ่ะ ธรรมดา

กลับมาที่การฝึก เรายังคงตั้งหน้าตั้งตาฝึก เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ฝึกต่อ เป็นแบบนี้จนสุดสัปดาห์ สัปดาห์ของการรอคอย สายๆเราก็นั่งรอนอนรอบนโรงนอน วันนี้ใครจะมาเยี่ยมเราบ้าง

เซอร์ไพรส์มาก เพราะคนที่มาคือ

“ย่า”หน้าบานเป็นจานดาวเทียม วินงวินัยไม่สนละครับตอนนี้ รีบเดินไปหาย่าทันที พ่อก็ไม่สน พ่อเบิ้ลก็ไม่แล มุ่งหน้าหาย่าอย่างเดียว “ไหนว่าย่ามาไม่ได้ไง”ผมถามหลังจากไหว้และกอดย่าอย่างเต็มทีแล้ว

“ย่ามาหาหมอ”

“อ้าว ย่าเป็นอะไร ทำไมย่าไม่พัก ย่าไม่ต้องมาเยี่ยมซ่าก็ได้นะ ย่าอ่ะต้องพักเยอะๆ”ซ่าชิงพูดก่อนผม พวกเราต่างเป็นห่วงเป็นใยย่า ใจหนึ่งก็อยากให้มานะครับ แต่อีกใจหนึ่งคือ ย่าแก่แล้ว อายุมาก การเดินทางไม่สะดวก ต้องนั่งนานๆ สงสารคนแก่ครับ คราวที่แล้วแค่ได้ไลฟ์คุยกับย่าผ่านแท็บเล็ตเราก็ดีใจแล้ว

“อือ ไหนๆย่าก็มาแล้ว ตัวดำขึ้นเยอะเลยนะ”ย่าลูบหัวแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ได้ทีผมก็เล่าเรื่องราวของการฝึกให้ย่าฟังว่าเจออะไรบ้าง คือได้เวลาพวกเราโม้ว่างั้นเถอะ มีอะไรเราก็เล่าให้ย่าฟัง มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วละครับ พวกเรานี่เก็บความลับไม่ค่อยได้ มีอะไรก็พูดคุยให้ผู้ใหญ่ฟังเสมอ เป็นเพราะความไว้วางใจว่าผู้ใหญ่คือวัยเดียวกับเรา กับพ่อนี่ก็ถึงไหนถึงกัน อะไรที่พ่อสอนได พ่อสอนทุกเรื่อง ชี้โพรงให้กระรอก บางเรื่องกระรอกก็ไม่ได้เข้าโพรงไปหมดซะทุกอย่างหรอกครับ

“แล้วย่าเป็นอะไรเหรอครับ”

“หน้ามืดนิดหน่อย น้องภีมก็พามาหาหมอละ ไม่เป็นไรหรอกลูก คนแก่ก็แบบนี้ ไม้ใกล้ฝั่งแล้ว”ย่าเล่าให้ฟังและยังยิ้มแย้มอารมณ์ดี ย่านี่ยังแข็งแรง ไม่ค่อยแกมากเท่าไหร่ อายุก็เกือบจะร้อยแล้ว บางครั้งมานั่งคิดว่าถ้าเกิดย่าจากเราไปจะเป็นยังไงนะ ผมต้องเศร้ามากแน่ๆ

“ย่ายังไปไหนไม่ได้นะ ซ่ายังไม่ได้บวชเลย”

“หื้อ คนแก่ไม่รู้จะอยู่ถึงพรุ่งนี้หรือเปล่า เอาน่า รีบฝึกให้จบไวๆ นี่กี่เดือนแล้วนะ”

“เดือนกว่าแล้วครับ”ผมตอบ

“อือ นึกถึงสมัยมาเยี่ยมไอ้หนูตอนมันเป็นทหารนะ...”ว่าแล้วย่าก็เล่าเรื่องของพ่อให้ฟังว่าเป็นยังไง ย่ายังความจำดีอยู่ เล่าไปขำไป พวกผมนั่งหัวเราะกันน้ำตาไหลอาบแก้ม ยิ่งมีอามหา อาหนูเข้าเสริมด้วยแล้ว นั่งขำจนเพื่อนๆเขาสงสัยว่าขำอะไรกัน

“วันนี้พ่ออยู่ได้ทั้งวันไหมครับ”ผมถามพ่อเมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะไปกินข้าวมื้อกลางวันแล้ว

“อยู่ได้สิ รีบกลับเดี๋ยวลูกหมามันพากันหงอย”

“ฮ่าๆๆๆ”ขำแบบยอมรับความจริง

มื้อกลางวันผ่านไป ย่ากลับไปพักผ่อน คนแก่กลับกันหมดแล้ว เหลือแค่พ่อ อาหนู ๒ คนแค่นั้น ท่านอื่นๆก็มีธุระกัน อ่อ ชาลีอีกคนนะครับ ชาลีมาก็นั่งเงียบๆ

“อกหักเหรอ”ผมถามอาการน้องชายที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา

“เปล่า วันนี้แค่ง่วงๆ”

“แล้วไม่กลับไปนอนล่ะ ไม่ต้องฝืนก็ได้ สัปดาห์หน้าเรายังเจอกันอีกได้”ผมลูบหัวไอ้น้องชาย

“อือ ยังอยากอยู่คุยกันก่อน คุยแต่กับพ่อจนน้ำลายบูดหมดแล้ว”เอนหัวมาซบไหล่ผม “เหม็นเหงื่อดีนะ”บ่นแต่ก็ยังพิง หน้าตาผมกับชาลี ยิ่งโตยิ่งต่างกัน ถ้าเป็นผมกับตะวัน ยังพอมองออกว่าเราเป็นญาติกัน แต่กับชาลีนี่สิ หน้าตาคนละแนวกันเลย ก็อย่างที่รู้ว่าคนละพ่อ คนละแม่ แต่มีอย่าหงนึ่งที่ชาลีกลับเหมือนพ่อนั่งคือลักยิ้ม พ่อมีลักยิ้มด้วยนะ นิดหน่อยอยู่บนแก้มซ้าย แม่บิวกับอาอั๋นนี่ไม่มี ผมก็แปลกว่าทำไมเราไม่ได้ลักยิ้มจากพ่อ แต่ชาลีกลับมีซะงั้น มันก็แปลกๆดีนะ

“สวัสดีครับ”หมวดรินคนหล่อมาแล้วครับ หลังจากที่พี่แกไปทักทายเพื่อนๆคนอื่น แล้วก็วนมาถึงบ้านของเราบ้าง

“สวัสดีครับผู้หมวด”พ่อรับไหว้ “นั่งๆคุยกันก่อน”พ่อตบที่เก้าอี้ ผู้หมวดนั่งลง พ่อก็ถามเรื่องของพวกผม ๒ คนครับ ผู้หมวดได้ทีนี่เอาใหญ่เลยครับ

“ไม่จริงสักหน่อยผู้หมวด”ผมแย้งเวลาที่ผู้หมวดใส่ไฟ

“พ่อเชื่อผู้หมวดมากกว่านะ”พ่อไม่ให้ท้ายพวกเราเลยครับ

“นี่ลูกนะพ่อ”ผมชี้หน้าตัวเอง

“เหรอ ลูกเหรอเนี่ย”พ่อจับคางผมแล้วมองหน้า “มันใช่เหรอ”พูดไปกลั้นยิ้มไป

“แกล้งลูกดีจริง จุ๊บ”หอมแก้มพ่อทีหนึ่ง “ผู้หมวดอย่าเผาผมมากนะ เดี๋ยวผมจะเผาผู้หมวดบ้าง ระวังขนจะไม่เหลือ”

“อูยยยยย น่ากลัว”ทำหน้าสยองแล้วขำ หึหึ เป็นเอามาก

“ขออนุญาตนะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว เดี๋ยวขอไปดูน้องทหารคนอื่นต่อครับ”ผู้หมวดเอ่ยอย่างมารยาทดี พ่อก็พยักหน้ายิ้มให้ โอเค คุยกันแค่นี้

“พ่อนั่งยิ้มนานแล้วนะ”ซ่าเป็นคนสะกิดเรียกพ่อ หลังจากที่พ่อนั่งมองแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข “ดูดกัญชามาป่ะเนี่ย”

“ดูมัน คนมีความสุขนี่หว่า”

“ความสุขอะไรของพ่ออ่ะ แบ่งลูกบ้างสักนิดก็ยังดี”ผมแบมือขอ

“เฮ้อ”พ่อเป่าลมออกมาแบบโล่งใจ แขนซ้ายโอบเอวผมแน่น แขนขวาก็โอบเอาซ่า “คนเรานะ พอผ่านเรื่องยากลำบากมาได้อ่ะ วันหนึ่งมันจะกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เรามีความสุขใจ”

“พ่อกำลังจะบอกว่า พ่อแก่แล้วและคิดถึงความหลังงี้เหรอ”ผมถามแล้วซบหัวลงบนไหล่พ่อ

“อื้ม มองเห็นกองร้อย มองเห็นสนามหญ้า มองเห็นอะไรในที่นี้แล้วรู้สึกดี คนแก่ก็งี้ พ่อไม่ใช่หนุ่มๆแล้ว ผมหงอกแล้วด้วย”

“ไม่อยากให้พ่อแก่เลย”

“งั้นพ่อขอกินเด็ก จะได้เป็นอมตะ”

“ก็ลองดู จะร้องไห้ ๕ วัน ๕ คืนเลยละ”ซ่าพูดแล้วขำ คือซ่าจะเป็นคนที่ร้องไห้แล้วโอ๋ยากมาที่สุดในบ้าน ร้องไห้นาน แล้วเวลาโอ๋คือต้องจับนั่งตักใครคนใดคนหนึ่งแล้วพูดปลอบ ซึ่งไม่พ้นจากพ่อ เวลาซ่าร้องไห้ทีไรนี่พ่อยิ่งจะปวดหัวเลยครับ ร้องนานเอาโล่มาก ส่วนผมน่ะเหรอ ร้องเป็นเหมือนกัน แต่ไม่นาน แปบๆก็เลิก ฉะนั้นถ้าซ่าร้องไห้นั่นคือจะป่วนพ่อมากที่สุด ก็เป็นเรื่องแปลกๆของน้องชายผม

“พ่ออยากมีแฟนใหม่ไหม”ผมถาม

“อยากสิ”

“โธ่พ่อ ตอบแบบสุภาพบุรุษรักเดียวใจเดียวหน่อยสิ ตอบมาเลยว่าไม่อยาก”ผมขู่พ่อนิดหน่อย

“อ้าว ทีตัวเองยังเลิกกับน้องอะไรวะ แพมเพิร์สอะไรนั่นได้เลย แล้วไปคบกับฟ้าเหลือง”พ่อทำหน้าย่นใส่

“น้องแพมเฉยๆ แล้วน้องฟ้าเหลืองอ่ะมีที่ไหน มีแต่น้องฟ้าใส”

“ใครจะรู้ เผื่อเอ็งล่อเขาจนฟ้าเหลือง”

“พ่อทะลึ่ง”ตีแขนพ่อนิดหน่อย ก็แบบนี้ละพ่อผม ทะลึ่งบ้างอะไรบ้าง

“พ่อคิดถึงอาบูมไหม”ซ่าถาม

“คิดถึงซิ กลับมากองพันพ่อก็ยังคิดถึงตอนพ่อยังเป็นทหารเกณฑ์ ตอนโดนแดก ตอนร้องเพลงวิ่ง ตอนที่ใครคนหนึ่งตดตอนวิ่ง ฮ่าๆๆ”พูดแล้วก็ขำ ตดตอนวิ่งนี่เป็นอะไรที่บรรลัยจริงๆ คือมันเหม็นตั้งแต่หัวขบวนยันท้ายแถว “คิดถึงตอนไปฝึกป่า ตอนวิ่งหนีวัว หึหึ มีอย่างทีไหน ลูกผู้ชายอกสามศอก เจอวัวฝูงเดียว แตกกระเจิงอย่างกะรังผึ้ง”พ่อเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่นะครับ ฮาขี้แตก

“ซ่าก็คิดถึงอาบูมนะ อยากอ้อนอาบูมอีก”เรื่องอ้อนไว้ใจพวกเรา ๓ คน

“แสบก็คิดถึงเหมือนกัน อยากให้อาบูมมาอยู่ข้างๆพวกเราอีก”

“อือ ถึงพ่อจะไม่เสียใจ แต่พ่อก็คิดถึงมากเลยนะ”

“อาบูมน่าจะกลับมาหาเรานะพ่อ”ผมเอ่ยแล้วคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่คอยเอาอกเอาใจ ถึงเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ตอนนั้นเป็นอะไร มิติไหน แต่เราก็ผูกพันมาตลอด “อยากให้อาบูมกลับมาจัง จะเป็นไปได้ไหม”ทอดถอนหายใจกอดกัน ๓ คนพ่อลูก






















“ก็กลับมาแล้วนี่ไง”



“ไอ้บูม/อาบูม!!!!!!”   

[Yarkrak]

  มาแล้วครับ เซอร์ไพรส์ ในตอนท้าย คนเขียนวางปริศนาไว้ให้พวกเรา แล้วจาก
ไม่ทราบว่าจะไปนานเท่าไหร่ครับ มาต่อเร็วนะ. ยากรู้แล้วน้องเมฆ

  

[nseboo]

นานๆมาที ก็ทิ้งปริศนาไว้ให้เราเนอะ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด คิดถึงหมวดบูมอยากให้หมวดบูมกลับมาเหมือนกัน ไม่เป็นแค่เรื่องล้อเล่นได้มั้ย ให้หมวดบูมกลับมาอยู่กับบอมกับแฝดเถอะ

[B52]

มาทำให้อยากอ่านต่อแล้วก็อย่าทิ้งช่วงนานนะคะ

[Chrysan]

เหยย ผีหลอก 

[larynx]

อะไรอะะ เห้ยๆๆ 

[snack]

รักความขี้อ้อนของลูกชายบ้านนี้จังเลย

แล้วอาบูมจะกลับมาในรูปแบบไหนยังไงโอ้โหมีความอยากรู้สุดๆ

[maemix]

อาบูมมาจริงๆเหรอ มาต่อเร็วๆ นะอยากรู้

[JUST_M]

โอ๊ยยย คิดถึงคนเขียน

คิดถึงแก๊งค์นี้

คิดถึงแสบซ่า

แล้วหมวดบูม ยังไงเนี่ย!!!!

[Mura_saki]

บ้าน่า!!!!!!!!!!!!! เอาจริงผีหลอกป่าววววว

อย่าทำให้ดีใจดิ

คิดถึงทุกคนเลย

[Der Adler]

คิดถึงเเก๊งนี้ที่สุดดดดดดดดด

[fahdekkom]

กลับมาแล้วใช่ไหม กลับมาจริงๆใช่ไหมบูม
ได้โปรดขอให้บูมกลับที่เถอะจะร้องไห้แล้ว

[เป็ดอนุบาล]

       ก่อนอื่นต้องกรี้ดดดดดดดยาวววววเลยค่ะดีใจมากที่มาลงต่อ
ดีใจมากที่ได้อ่านเชื่อไหมค่ะว่านิยายบางเรื่องที่เราอ่านเราชอบนะแต่ลืมรายละเอียดในเรื่องนั้นไปละ
แต่กับเรื้องนี้เราจำได้หมดเลย ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนของตัวละคร จะตอนบอมกับบูมที่ค่ายทหาร หรือตอนไหนเราก็จำได้
ตอนฝูงวัวก็จำได้ ไม่รู้ทำไมอ่านนิยายเรื่องนี้ในส่วนของแสบและซ่าตอนที่ไม่มีหมวดบูดแล้วมันเศร้าแปลกๆ
ใจมันหายนะค่ะมันหายแบบคิดถึง
ยิ่งมาเจอสองช่วงที่พูดถึงหมวดบูมกับที่บอมคิดถึงอดีตเราหายใจไม่ทั่งท้องเลย555
เพราะเราก็นึกตามที่บอมคิดไปด้วยคิดไปตอนที่เค้าใช้ชีวิตในค่าย ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย
สองช่วงนี้ละค่ะที่อ่านแล้วทำให้คิดถึงอดีตมากที่สุด555เหมือนเราแก่ตามตัวละครไปด้วยเลย
        “พ่อกำลังจะบอกว่า พ่อแก่แล้วและคิดถึงความหลังงี้เหรอ”ผมถามแล้วซบหัวลงบนไหล่พ่อ

“อื้ม มองเห็นกองร้อย มองเห็นสนามหญ้า มองเห็นอะไรในที่นี้แล้วรู้สึกดี คนแก่ก็งี้ พ่อไม่ใช่หนุ่มๆแล้ว ผมหงอกแล้วด้วย”


“พ่อคิดถึงอาบูมไหม”ซ่าถาม

“คิดถึงซิ กลับมากองพันพ่อก็ยังคิดถึงตอนพ่อยังเป็นทหารเกณฑ์ ตอนโดนแดก ตอนร้องเพลงวิ่ง ตอนที่ใครคนหนึ่งตดตอนวิ่ง ฮ่าๆๆ”พูดแล้วก็ขำ ตดตอนวิ่งนี่เป็นอะไรที่บรรลัยจริงๆ คือมันเหม็นตั้งแต่หัวขบวนยันท้ายแถว “คิดถึงตอนไปฝึกป่า ตอนวิ่งหนีวัว หึหึ มีอย่างทีไหน ลูกผู้ชายอกสามศอก เจอวัวฝูงเดียว แตกกระเจิงอย่างกะรังผึ้ง”พ่อเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่นะครับ ฮาขี้แตก

“ซ่าก็คิดถึงอาบูมนะ อยากอ้อนอาบูมอีก”เรื่องอ้อนไว้ใจพวกเรา ๓ คน

“แสบก็คิดถึงเหมือนกัน อยากให้อาบูมมาอยู่ข้างๆพวกเราอีก”

“อือ ถึงพ่อจะไม่เสียใจ แต่พ่อก็คิดถึงมากเลยนะ”

“อาบูมน่าจะกลับมาหาเรานะพ่อ”ผมเอ่ยแล้วคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่คอยเอาอกเอาใจ ถึงเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ตอนนั้นเป็นอะไร มิติไหน แต่เราก็ผูกพันมาตลอด “อยากให้อาบูมกลับมาจัง จะเป็นไปได้ไหม”ทอดถอนหายใจกอดกัน ๓ คนพ่อลูก
          ยังรออ่านต่อไปเรื่อยๆนะค่ะขอบคุณค่ะที่แต่งและลงนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่าน
                                 
#เชื่อว่าทุกคนที่อ่านเรื้องนี้ยังรักและคิดถึงหมวดบูม#ใจหาย#คิดถึง#ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร

[noy]

คิดถึงมากๆ หมวดบูมยังอยู่

[oohseyes]

คิดถึงหมวดบูมมากๆ

[Jadd]

คิดถึงบูม 

[YouandMe]

เฮ้ย!!!!!!! จริงดิ กลับมาจริงเหรอ 

เอาตอนต่อไปมาลงต่อเลย โทษฐานหลอกให้เสียน้ำตาอยู่นาน 

[cchompoo]

 

[kunkai]

 

[sam3sam]

บูมกลับมาจริงๆหรือเปล่า

[tartar]

คิดถึงคนเขียนมาต่อบ่อยๆนะคะ

[Sohso]

เอาจริงดิ กลับมาจริงอ่ะ จริงจังป่ะเนี่ย 

[[€]ŝĊörŦ]

เป็นเรื่องที่ประทับใจมิรู้ลืมจริง ๆ เลย
มาต่อบ่อย ๆ นะครับ คิดถึงมากมาย ^^

[มายาป่าฝน]

หมวดบูม!!!!!!!ยังไม่ตายใช่ไหม แค่ปฎิบัติภารกิจลับ จะกลับมาแล้วใช่ไหม ใช่ไหมค่ะ เราเคยตักพ้อ เคยเสียใจ ทำไมบูมต้องตาย น้ำตาในวันนั้น
แต่...เราจะอภัยให้คุณ ขอแค่บูมกลับมา อย่าหลอกกันนะ  อย่าหลอกให้เราดีใจเก้อ อย่าหลอกให้เราร้องไห้อีกครั้งนะ  ได้โปรดดดดด

[BabyVirus]

 :sad4:อยากให้เรื่องที่บูมตาย เป็นแค่ถูกส่งไปปฏิบัติงานลับอะไรแบบนี้ก็พอ แสบดูท่าจะคู่กับหมวดริน และดูท่าจะเป็นทหารต่อแน่ๆ

[thanza1970]

งงงงและก็งงงง