“อย่ามายุ่งกับผมอีก..”
“อย่ายุ่ง..และช่วยทำเหมือนไม่เคยเจอผมที่นี่”.
.
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอวีอีก..ไม่ได้เจออีกเลยจนกระทั่งวันที่มันกลับมา ผมกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม..ตื่นเช้า กินข้าว ออกไปทำงาน และกลับบ้านพร้อมๆ กับมัน ชีวิตของเราราบเรียบเสียจนผมไม่ได้กลับไปนึก และลืมไปเลยว่าเคยเจอวีโดยบังเอิญครั้งนั้น..
คงเพราะผมไม่ได้เก็บคำพูดของวีมาคิดอีก..ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม
.
.
“สินค้าพวกนี้จะส่งเข้ากรุงเทพทั้งหมดเหรอครับ”
“อืม..”
“ทำไมไม่แบ่งขายที่ร้านบ้าง..”
“ทางนี้ไม่มีใครซื้อของพวกนี้หรอก..ถึงมีก็น้อยเสียจนไม่คุ้ม..มึงต้องดูตลาดด้วยว่าลูกค้าเป็นยังไง”
“อ่อ..” ผมพยักหน้าเข้าใจ “แล้วฝากขายอย่างนี้คุ้มไหมครับ”
“ก็แค่ลอง..ถ้าคุ้มกูก็จะเปิดอีกสาขาที่นู้น”
“อ่า..ครับ”
ตั้งแต่มาช่วยงานมันที่ร้าน..ผมก็ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ผมได้รู้ว่ามันเป็นพวกคิดเยอะ..มันวางแผนก่อนจะลงมือทำทุกอย่างเสมอ และนิสัยอย่างนี้..ก็ลามมาถึงการใช้ชีวิตตามปกติทุกวันของพวกเราด้วย
“มึงไม่จำเป็นต้องมาคิดมากเรื่องนี้..มีหน้าที่จัดการเรื่องเงินก็ทำไป”
“...”
“ถ้ากูเช็คบัญชีแล้วพลาด..มึงรู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร”
“ไม่พลาดก็โดนอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงครับ” ผมบ่น
“งั้นคืนนี้ก็เตรียมตัวเอาไว้..”
“...”
“อยากกวนตีนกูดีนัก”
มันว่ายิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปคุยกับพนักงานที่หน้าร้าน..ผมเลยก้มหน้าลงทำบัญชีตามหน้าที่ของตัวเองบ้าง กลัวพลาดครับ..ขี้เกียจจะโดนลงโทษเพราะปกติก็มากพออยู่แล้ว
.
.
มันไม่ได้เข้ามาในห้องอีกหลังจากนั้น..ผมเลยได้นั่งทำบัญชีคนเดียวเงียบๆ ไปจนถึงเย็น ก่อนจะออกไปช่วยมันปิดร้านเมื่อถึงเวลา ลูกน้องคนอื่นๆ เองก็ทยอยกันกลับบ้านจนหมดแล้ว..เหลือแต่ผมกับมันที่ยังเดินเอื่อยๆ ในตลาดแถวนั้น ที่ตอนนี้กลายเป็นตลาดโต้รุ่งไปแล้ว
“กินอะไรดีครับ..”
“...”
“หรือจะกลับไปทานฝีมือผมที่บ้าน” ผมพูดแหย่ “แต่คงต้องรอนาน..”
“กินนี่แหละ..วันนี้มึงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ขอบคุณนะครับ”
“เลิกไร้สาระแล้วรีบๆ เลือกเถอะว่าจะกินอะไร” มันว่าแล้วเดินนำหน้าทิ้งผม
“ราดหน้าดีไหมครับ..” ผมพูดแล้วเร่งฝีเท้า “เส้นหมี่ห่อไข่อร่อยดี..”
“กินแต่เมนูเดิมๆ ไม่รู้จักเบื่อ”
“ผมชอบเวลาฉีกห่อที่หุ้มข้างนอกครับ..”
“...”
“ได้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในแล้วมันรู้สึกดี..”
“ไร้สาระ”
ผมหัวเราะไล่หลัง..เมื่อมันจ้ำเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม “รอด้วยสิครับ..”
.
.
สุดท้ายผมก็เดินตามมันไม่ทัน..เลยเดินแยกไปซื้อราดหน้าอย่างที่ตัวเองอยากกิน ก่อนจะยกเดินตามไปนั่งกับมันที่ร้านอาหารตามสั่ง มันสั่งกระเพราหมูกรอบมากินทีเดียวสองจาน..ก่อนจะใช้สายตามองผมแบบแปลกๆ ผมเลยนั่งมองมันไปแบบงงๆ ขณะตักเส้นหมี่กรอบๆ เข้าปาก
“มีความหมายอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ..” ผมถามแล้วใช้สายตามองไปที่จานข้าวของมัน “ทำไมมองผมแบบนั้น..”
“หึๆ” ผมก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี..แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรอีก “กลับบ้านแล้วจะบอก”
“...” ผมเลิกคิ้วมองมัน
“แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
.
.
อะไรยังไงก็ไม่เข้าใจหรอกครับ..แต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรต่ออยู่ดี ที่ทำก็แค่นั่งกินไปเงียบๆ ก่อนจะลุกไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อเมื่อกินอิ่มแล้ว มันไม่ได้เดินตามเข้ามาในร้าน..แค่ยืนรออยู่ข้างนอกเหมือนทุกที ผมเลยรีบซื้อขนมซื้อน้ำแล้วทำท่าจะออกมา..แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ที่วางขายอยู่ในร้านเข้าซะก่อน
ข่าวซุบซิบว่าลูกสาวคนสวย..ทายาทคนโตของตระกูลดังหายไปเงียบๆ แอบมีคนพูดว่าอาจจะท้องจนต้องแอบไปรีดเด็กทิ้งเพราะอดีตคู่หมั้นหนุ่มขอถอนหมั้นไป ร้อนจนถึงพ่อแม่ที่ต้องเร่งขายลูกสาวคนเล็กเพื่อกลบกระแสข่าวของลูกคนโต
ไม่บอกก็รู้ว่าทั้งหมดนั่นมันหมายถึงใคร แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือเรื่องระหว่างมันกับมิวน่าจะจบไปตั้งนานแล้ว..ไม่สมควรจะมีข่าวอะไรแบบนี้เกิดขึ้นมาได้อีก หรือทางนั้นไม่ยอมจบ ?
อีกอย่างมิวจะท้องได้ยังไง..ในเมื่อผมเองก็เคยเห็นกับตาว่ามันป้องกันตัวเองดีแค่ไหน
.
.
“ช้า..” มันบ่นเมื่อผมเดินออกจากร้านมา
“ขอโทษครับ”
“กูบอกแล้วให้เอารถมา”
“ขับวนไปวนมา..ทั้งเสียเวลาทั้งสิ้นเปลืองนะครับ”
“...”
“อีกอย่างเดินมาก็ได้ออกกำลังกายด้วย”
“เลิกพล่ามแล้วก้าวขาเดินเถอะ” มันว่าแล้วดันหลังผมให้ออกเดิน “นับวันยิ่งพูดมาก..”
“ไม่ชอบเหรอครับ”
“หึ”
มันดูอารมณ์ดีขึ้น..อารมณ์ดีจนถึงขนาดเดินจับข้อมือผมเอาไว้จนกระทั่งถึงรถ ผมเลยเผลอยิ้มมาตลอดทางเช่นกัน..
.
.
“คุณจะอาบก่อน..หรือให้ผมอาบก่อนครับ”
“วิ่งผ่านน้ำอย่างมึงเข้าไปอาบก่อนเถอะ”
“ไวแต่ก็สะอาดนะครับ..” ผมหรี่ตามองมัน “หรือไม่จริง”
“เดี๋ยวมึงจะเจ็บ” มันว่าแล้วผลักหัวผมให้เดินเข้าห้องน้ำ “รีบๆ ไปได้แล้ว”
แต่ผมขืนตัวเอาไว้..ก่อนจะจ้องหน้ามัน “มีอะไรอีก”
“คุณหายมาอย่างนี้..คนที่บ้าน..” ผมเลี่ยงจะใช้คำพูดที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บ “พ่อแม่คุณ..ไม่ตามหา..”
“ไม่รู้สิ..”
“...”
“กูไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้นหรอก”
“แค่เรื่องงานกับเรื่องมึงกูก็เหนื่อยพอแล้ว..”
“...”
“ทำให้มึงรักไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะทิว..”
“...”
“จนบางครั้งกูคิดว่าฝันเอาเองยังจะง่ายเสียกว่า..”
Ma-NuD_LaW
โอ๊ยยยย มาราธอนค่ะ วันเดียวอ่านจนหมด แต่ก็ไม่เยอะอย่างที่คิด เพราะเห็นมัน 60 หน้า ต้องเยอะแน่ๆเลย 
แต่มันก็หมดใน1วัน
เห็นชื่อเรื่องมันดูแรงๆเลยหลงเข้ามาอ่าน อ่านไปก็รู้ว่านี่มันนิยาย ตับพัง มาม่า20ลัง เหมือนโลกจะพัง 
(เว่อร์ไป 
) แต่พออ่านมาซัก20หน้า รู้เลยค่ะ นักเขียนโคตรเจ๋งอะ แต่งดราม่า แต่เป็นคนตลก เราอ่านไปก็ปวดตับไป พอมันเจอช่วง ทอร์ก นี่ แบบ นั่งหัวเราะหน้าคอมอะ เหมือนไม่เคยอ่าน อะไรปวดตับมาก่อน นี่ยิ่งอ่านเมนท์ของบางคน นี่ ตลกอะ บางเมนท์นี่สับสนค่ะ ว่ามันคือนิยายหรือ ยาวมาก 
สนุกดีค่ะ ชอบคนเขียน ฮาดี 
แต่งดราม่า แต่เป็นคนตลก 
นี่แนวน่ารักใสๆ ..แถมคนเขียนก็เป็นพวกจริงจังตลอดเวลา คุณเข้าใจผิดหมดแล้วล่ะ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 537261 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก