มันพาผมมาดูกิจการเล็กๆ ที่มันเคยบอกหลังจากเก็บข้าวของและพักจนหายเหนื่อยแล้ว..กิจการที่ว่าของมันก็คือการนำเข้าและส่งออกสินค้าจากไทยไปญี่ปุ่น และจากญี่ปุ่นกลับมาไทย ผมคิดว่ามันคงอาศัยจังหวะที่ต้องไปดูงานกับพ่อมันที่นั่นเพื่อสร้างฐานให้งานของตัวเอง และมันก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“แล้วตั้งหน้าร้านที่นี่เลยเหรอครับ”
“อืม..” มันตอบรับ..แล้วหันมามองหน้าผม “ก็มึงชอบที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
ผมยิ้มๆ ไปกับคำตอบของมัน ก่อนจะเดินเลี่ยงไปดูสินค้าในร้านจนทั่ว..มันเองก็เดินตามผมมาเงียบๆ แต่ริมฝีปากก็ยกยิ้มขึ้นไม่ต่างจากผมสักเท่าไร
“ขอบคุณนะครับ”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอบคุณ”
เมื่อมันพูดอย่างนั้น..ผมเลยไม่คิดจะสงสัยอยากถามอะไรอีก ได้แค่เดินหยิบของในร้านดูไป..ก่อนจะเดินหลบเข้ามาในห้องที่ติดป้ายชื่อมันเอาไว้ เมื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานในร้านมัน
.
.
“อายอะไร”
“ผมเปล่า..”
จะให้ผมบอกว่าอะไรล่ะครับ..ให้บอกว่าผมอายที่พนักงานในร้านมันเอาแต่มองพวกเราแล้วยิ้ม หรือจะให้บอกว่ารู้สึกเขินๆ ที่ถูกคนพวกนั้นจ้องที่นิ้วมือผมกับมันที่สวมแหวนแบบเดียวกัน..เหมือนตั้งใจสื่อความหมายให้ใครต่อใครได้รู้ว่าระหว่างเรามันมีอะไรที่มากมายกว่าที่พวกเขาเห็น
.
.
“ชอบหรือเปล่า” มันถามเมื่อดันตัวผมมานั่งที่เก้าอี้เรียบร้อยแล้ว
“ก็..ครับ” ผมตอบก่อนจะแตะแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะมัน “ดูได้ไหมครับ”
“อืม”
ผมเปิดแฟ้มนั้นแฟ้มนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดกับบัญชีรายรับรายจ่าย “แล้วใครเป็นคนทำบัญชีครับ..”
“ก็..จ้างคนมาทำต่างหาก” มันว่าแล้วมองออกไปด้านนอก “คงออกไปหาอะไรกินอยู่มั้ง”
“ผมทำให้เอาไหมครับ”
“...”
“คุณนัท..”
“อยู่เฉยๆ ไปเถอะ” มันว่าแล้วยกมือขึ้นมาปิดแฟ้มลง “กลับบ้านกัน”
“ทำไมล่ะครับ”
“...”
“คุณนัท”
มันเงียบ..ผมเงียบ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนกระทั่งผมกลับมาถึงบ้าน ทันทีที่ลงจากรถผมก็เดินลงมานั่งเล่นอยู่ริมหาด..มองฟ้ามองทะเลไปเรื่อย ในหัวก็คิดๆ ว่าจะไปหางานทำแถวนี้..ในเมื่อมันไม่ยอมให้ผมช่วยงานมัน ผมก็คงต้องหางานอื่นทำ ถึงจะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย..ที่คราวนี้มันไม่ตอบตกลง ทั้งที่เมื่อก่อนมันเอาแต่คอยบังคับให้ผมต้องทำงานที่เดียวกับมันก็ตาม
.
.
“เป็นอะไร”
ผมหันไปมองมัน..ก่อนจะตอบกลับไป “เปล่าครับ..”
“...”
“แค่คิดว่าจะหางานทำใกล้ๆ แถวนี้..”
“ทำไมจะต้องทำ”
“แล้วจะให้ผมนั่งกินนอนกิน..เอาเปรียบคุณนัทอยู่อย่างนี้เหรอครับ”
“กูเคยพูดว่ามึงเอาเปรียบหรือไง”
“...”
“อยู่บ้านเฉยๆ น่ะดีแล้ว”
“แต่ผมไม่ชอบ”
“กูบอกว่ายังไงก็ทำอย่างนั้นเถอะ”
“ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งไม่บังคับผมแล้วไงครับ” ผมถาม..ทวงคำสัญญาที่มันเคยให้เอาไว้ก่อนหน้านี้ “แล้วนี่มันคืออะไร..ทำไมถึงไม่ให้ผมทำงาน จะไปช่วยงานที่ร้านก็ไม่ยอม”
“ทิว”
“ผมไม่ชอบแบบนี้..ไหนบอกว่าจะเลิกทำแบบเดิมแล้วไงครับ”
“กู..”
“พอเถอะครับ”
ผมยกมือขึ้นห้ามไม่ให้มันพูด..ก่อนจะหันหน้าออกไปมองทะเลไม่สนใจมันอีก ปล่อยเอาไว้แบบนี้แหละครับ..ปล่อยไว้เผื่อมันจะคิดได้บ้างว่าเคยพูดเคยให้คำสัญญาอะไรเอาไว้ จะได้รู้สึกอยากทำตามคำพูดของตัวเองบ้างสักที
.
.
“ขอโทษ..”
“...”
“ทิว..”
“รู้แล้วครับ..” ผมพูดทั้งที่ยังไม่มองหน้า “เป็นตัวของตัวเองไปเถอะครับ..ผมไม่เป็นไร”
“ไอ้ทิว !”
“อย่าเข้ามานะครับ..” ผมร้องห้าม..ก่อนจะขยับตัวหนี “อย่าทำให้ผมต้องกลัว”
มันชะงักไป..ก่อนจะทิ้งกำปั้นลงกับพื้นทรายแรงๆ “ก็แล้วทำไมต้องทำให้กูโมโห..”
“...”
“จะต้องมางี่เง่าอะไรนักหนากับอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอกครับ”
“ไอ้ทิว !”
“...”
“เออๆ กูผิดเอง..แล้วมึงจะให้กูทำยังไง” มันว่าแล้วดึงตัวผมให้เข้าไปหามัน “จะเอายังไงก็พูดมา”
“...”
“ทิว !”
“ให้ผมช่วยงาน..หรือไม่ก็ปล่อยผมไปหางานทำ”
“มึงนี่มัน..” มันจ้องหน้าผม “ไปช่วยกูทำบัญชีที่ร้าน พอใจหรือยัง !”
“ครับ”
“ให้เป็นครั้งสุดท้ายที่มึงจะทำตัวงี่เง่าแบบนี้นะทิว”
“...”
“กูเบื่อที่จะต้องมาคอยตามใจมึงแล้ว”
Ma-NuD_LaW
อากาศเปลี่ยน..เลยเป็นหวัดซะอย่างนั้น แล้วดันเป็นหนักกว่าทุกทีเลยทำให้ไม่ค่อยไหว
แต่ยังไงก็มาแล้วเนอะ ((รอดไหมหว่า..)) 
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ.. ขอบคุณที่ช่วยแนะนำนิยายกันด้วย ปลื้มจริงๆ 
เจอกันพรุ่งนี้ครับ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540147 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก