“เจ็บ..” ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “อ๊ะ..คุณนัท..”
ผมยอมแพ้มัน..ยอมแพ้ให้กับน้ำตาและการกระทำของมัน จนสุดท้ายก็ยอมให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ทิว..”
“อื้อ..”
“ไอ้ทิว..”
ผมนอนกับมันอีกแล้ว..นอนกับมันทั้งที่เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก
“กูรัก..”
“ผมรู้..รู้แล้วครับ อื้อ..”
“รู้แล้วก็ช่วยยอมรับสักที..”
อยากจะพูด..อยากจะถามอะไรมันอีกมากมาย แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่ปลดปล่อยตัวเองไปตามอารมณ์..อารมณ์ที่มันเป็นคนสร้างขึ้นมา
“ยอม..รับ..อะไรเหรอ..ครับ”
“ยอมรับว่ามึงพลาด..พลาดตั้งแต่ยอมให้กูเข้ามาที่นี่แล้ว..” มันชี้เข้ามาที่หน้าอกด้านซ้ายของผม “ทำไมไม่ยอมรู้ตัวสักที..”
ผมหลบตามันที่กำลังมองจ้องมา..ก่อนจะเผลอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างใช้ความคิด “หรือต้องรอให้กูตายไปอย่างที่ขู่จริงๆ มึงถึงจะยอม..”
“ผม..”
“กูไม่เข้าใจเลย..ไม่เข้าใจสักนิดว่ามึงกำลังกลัวอะไร”
“...”
“ทำไมถึงยอมรับความรักไปจากกูไม่ได้”
ผมหลับตาลง..รู้สึกไม่อยากคิดไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว มันเองก็คงเหมือนกัน..เพราะทันทีที่ผมปิดตาลงมันก็ถอนตัวออกไปจากร่างกายผมด้วย เรานอนหันหลังให้กัน..ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิด อยู่ในโลกของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร..
แต่สำหรับผมตอนนี้..ในหัวมันมึนๆ วุ่นวายไปกับความคิดร้อยล้านอย่างเต็มหัวไปหมด
.
.
“ย้ายไปอยู่ริมทะเลดีไหม..” คำถามนี้เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นสองวัน “ไปอยู่ในที่ๆ มึงชอบไง”
“...”
“เผื่อมันจะทำให้มึงคิดอะไรออกง่ายขึ้น”
ใช่ครับ..หลังจากที่เรานอนหันหลังให้กันเต็มๆ หนึ่งคืน มันก็หันกลับมาบอกกับผมว่า..จะให้เวลาผมได้คิดได้ตัดสินใจดู ว่ายังยืนยันที่จะทำร้ายมัน..ทำลายความรู้สึกมันอยู่อีกไหม ผมรู้สึกเลยว่ามันดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น..ใจเย็นและมีเหตุผลมากขึ้น ในขณะที่ผมกลับทำตัวเป็นเด็กไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ..
“แต่ผมชอบที่นี่นะครับ..”
“งั้นก็ตามใจ..”
“...”
“กูแค่คิดว่ามันอาจทำให้กูมีความหวังมากขึ้นเท่านั้นเอง..”
“บางทีผมก็รู้สึกว่าคุณกลายเป็นใครก็ไม่รู้..” ผมหันไปมองหน้ามัน “กลายเป็นคนที่ผมไม่เคยรู้จักเลย..”
“แล้วมึงคิดว่าที่กูเป็นอยู่ตอนนี้มันดีไหม..”
“ไม่รู้สิครับ..” ผมพูดเรื่อยๆ “..คงแค่ยังไม่ชิน”
“...”
“แต่การได้เป็นตัวเองมันน่าจะดีที่สุดนะครับ” เป็นตัวเองเหมือนที่ผมเคยอยากเป็นมาตลอด..เป็นตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีมันคอยมาบังคับ “แบบนั้นน่ะ..ผมอยากเป็นมาตลอดเลย”
“งั้นก็เป็นซะสิ..”
“...”
“ทำตามที่ตัวเองต้องการเสียให้พอ..”
“...”
“กูสัญญาจะไม่วุ่นวายอะไรกับมึงอีกแล้ว..”
“ทำไม..ล่ะครับ”
“ไม่รู้สิ..” มันว่าแล้วหันมองออกไปนอกประตู “ความเจ็บปวดมันคงสอนกูมั้ง”
Ma-NuD_LaW
ไอ้บ้านัท..ทำไมน่ารักอย่างนี้ บ้าจริง !
.
.
เรื่องสั้นวันละตอนมาแล้ว 
จากคอมเม้น เอาเป็นว่า..สไลกันวันละปื้ดละกัน ความสามารถมีเท่านี้ 
.
.
ฝันดีนะครับ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 537237 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก